(1)

Rozporządzeniem (EWG) nr 2658/87 ustanowiono nomenklaturę towarową (zwaną dalej „CN”), określoną w załączniku I do tego rozporządzenia.

(2)

Podpozycja CN 2403 99 10 obejmuje tytoń do żucia i tabakę, które są wyrobami tytoniowymi bezdymnymi.

(3)

Rozporządzenie (EWG) nr 950/68 Rady (2), ustanawiające Wspólną Taryfę Celną, poprzedzającą CN, zostało przyjęte tylko w czterech językach: niemieckim, francuskim, włoskim i niderlandzkim. W tych wersjach językowych produkty, o których obecnie jest mowa w podpozycji 2403 99 10, określone są w języku niemieckim jako „Kautabak und Schnupftabak”, w języku francuskim jako „tabac à mâcher et tabac à priser”, w języku włoskim jako „tabacco da masticare e tabacco da fiuto” i w języku niderlandzkim jako „pruimtabak en snuif”.

(4)

W angielskojęzycznej wersji Wspólnej Taryfy Celnej, która pochodzi z 1973 r., zatem jest późniejsza niż wersje w językach niemieckim, francuskim, włoskim i niderlandzkim, produkty objęte podpozycją 2403 99 10 określone są jako „chewing tobacco and snuff”.

(5)

W języku angielskim słowo „snuff”, kiedy używane jest w odniesieniu do wyrobów tytoniowych, oznacza preparat ze sproszkowanego tytoniu do wdychania przez nos, do żucia lub do umieszczania na dziąsłach. W związku z tym angielska wersja językowa oraz niektóre inne wersje językowe CN doprowadziły do braku pewności co do tego, czy termin „snuff” powinien być ograniczony do produktów, które mogą być wdychane przez nos, czy też powinien on również obejmować preparaty ze sproszkowanego tytoniu, które mogą być umieszczane na dziąsłach.

(6)

Wszystkie wersje językowe aktów Unii są autentyczne, ale późniejsze wersje językowe nie mogą rozszerzać ani ograniczać zakresu aktów Unii przyjętych wcześniej niż te wersje językowe.

(7)

Z niemieckiej, francuskiej, włoskiej i niderlandzkiej wersji językowej jasno wynika, że intencją prawodawcy było ograniczenie zakresu wyrobów, o których mowa w podpozycji CN 2403 99 10, do tytoniu do żucia i wyrobów tytoniowych, które mogą być wdychane przez nos. W celu zapewnienia jednolitej interpretacji CN w całej Unii, a tym samym zapewnienia pewności prawa, należy zmienić brzmienie podpozycji 2403 99 10 w celu uściślenia, że znaczenie terminu „snuff” powinno być ograniczone do tytoniu do nosa.

(8)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (EWG) nr 2658/87.

(9)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Kodeksu Celnego,

(1)

Rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1484/95 (3) ustanowiono szczegółowe zasady stosowania systemu dodatkowych należności przywozowych oraz ustalono ceny reprezentatywne w sektorach mięsa drobiowego i jaj oraz w odniesieniu do albumin jaj.

(2)

Z regularnych kontroli danych, na podstawie których są określane ceny reprezentatywne produktów w sektorach mięsa drobiowego i jaj oraz w odniesieniu do albumin jaj, wynika, że należy zmienić ceny reprezentatywne w przywozie niektórych produktów, uwzględniając wahania cen w zależności od pochodzenia tych produktów.

(3)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 1484/95.

(4)

Ze względu na konieczność zagwarantowania, że środek ten będzie mieć zastosowanie możliwie jak najszybciej po udostępnieniu aktualnych danych, niniejsze rozporządzenie powinno wejść w życie z dniem jego opublikowania,

(1)

Rozporządzenie (UE) 2017/625 ustanawia przepisy dotyczące między innymi przeprowadzania przez właściwe organy państw członkowskich kontroli urzędowych i innych czynności urzędowych. Uprawnia ono również Komisję do przyjęcia, w drodze aktu wykonawczego, odpowiednich środków tymczasowych niezbędnych do ograniczania ryzyka dla zdrowia ludzi, zwierząt i roślin oraz dobrostanu zwierząt, jeżeli posiada ona dowody na wystąpienie poważnego zakłócenia w systemie kontroli państwa członkowskiego.

(2)

Aby uwzględnić szczególne okoliczności wynikające z trwającego kryzysu związanego z chorobą koronawirusową (COVID-19), rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2020/466 (2) zezwala państwom członkowskim na stosowanie środków tymczasowych w odniesieniu do kontroli urzędowych i innych czynności urzędowych. To rozporządzenie wykonawcze umożliwia, pod pewnymi warunkami, przeprowadzanie kontroli urzędowych i innych czynności urzędowych na świadectwach urzędowych i poświadczeniach urzędowych w drodze kontroli na elektronicznej kopii takich świadectw lub poświadczeń.

(3)

W celu zapewnienia niezakłóconej wymiany handlowej należy wyjaśnić, że urzędowe kontrole i inne czynności urzędowe można przeprowadzać na kopiach oryginalnych świadectw lub poświadczeń, które zostały dostarczone za pomocą określonych środków elektronicznych. Ponadto należy wyjaśnić, że obowiązek dostarczenia oryginału tych dokumentów tak szybko, jak jest to technicznie możliwe, nie ma zastosowania, jeżeli kontrole urzędowe i inne czynności urzędowe są wykonywane na podstawie danych elektronicznych wygenerowanych i przedłożonych w ramach zintegrowanego skomputeryzowanego systemu weterynaryjnego (TRACES).

(4)

Niektóre państwa członkowskie poinformowały Komisję i pozostałe państwa członkowskie, że poważne zakłócenia w funkcjonowaniu ich systemów kontroli w związku z kryzysem spowodowanym epidemią COVID-19 oraz trudności z przeprowadzaniem kontroli urzędowych i innych czynności urzędowych będą utrzymywać się po dniu 1 czerwca 2020 r. Aby zaradzić tym poważnym zakłóceniom i ułatwić planowanie i przeprowadzanie kontroli urzędowych oraz innych czynności urzędowych podczas kryzysu związanego z COVID-19, okres stosowania rozporządzenia wykonawczego (UE) 2020/466 należy przedłużyć do dnia 1 sierpnia 2020 r.

(5)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie wykonawcze (UE) 2020/466.

(6)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz,

(1)

Zgodnie z art. 51 rozporządzenia (UE) nr 1306/2013 Komisja, w oparciu o roczne sprawozdania finansowe przekazane przez państwa członkowskie wraz z informacjami wymaganymi do rozliczenia rachunków i opinią z audytu co do kompletności, dokładności i prawdziwości rachunków oraz sprawozdaniami jednostek certyfikujących, musi rozliczyć rachunki agencji płatniczych, o których mowa w art. 7 tego rozporządzenia, przed dniem 31 maja roku następującego po danym roku budżetowym.

(2)

Zgodnie z art. 39 rozporządzenia (UE) nr 1306/2013 rolniczy rok budżetowy rozpoczyna się w dniu 16 października roku „N-1” i kończy się w dniu 15 października roku „N”. Przy rozliczaniu rachunków za rok budżetowy 2019, należy wziąć pod uwagę wydatki poniesione przez państwa członkowskie pomiędzy dniem 16 października 2018 r. a dniem 15 października 2019 r., zgodnie z art. 11 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 908/2014 (2).

(3)

Art. 33 ust. 2 akapit pierwszy rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 908/2014 przewiduje, że kwoty, które mają być odzyskane od każdego państwa członkowskiego lub które mają być wypłacone na rzecz każdego państwa członkowskiego, zgodnie z decyzją w sprawie rozliczenia rachunków określoną w art. 33 ust. 1 tego rozporządzenia, ustala się poprzez potrącanie płatności pośrednich w danym roku budżetowym z wydatków uznanych dla tego samego roku budżetowego zgodnie z art. 33 ust. 1. Komisja potrąca tę kwotę od płatności miesięcznej odnoszącej się do poniesionego wydatku w drugim miesiącu następującym po miesiącu, w którym podejmowana jest decyzja w sprawie rozliczenia rachunków, bądź ją do niej dodaje.

(4)

Komisja sprawdziła informacje przekazane przez państwa członkowskie oraz powiadomiła je o wynikach swej weryfikacji oraz o niezbędnych poprawkach.

(5)

W przypadku wszystkich agencji płatniczych roczne sprawozdania finansowe oraz dokumenty towarzyszące pozwalają Komisji podjąć decyzję dotyczącą kompletności, dokładności i prawdziwości przedłożonych rocznych sprawozdań finansowych.

(6)

Zgodnie z art. 5 ust. 5 rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) nr 907/2014 (3) wszelkie przekroczenia terminów w sierpniu, wrześniu oraz październiku są brane pod uwagę w decyzji w sprawie rozliczenia rachunków. Część wydatków zadeklarowanych przez niektóre państwa członkowskie w tych miesiącach w roku 2019 została dokonana po przekroczeniu obowiązujących terminów. W niniejszej decyzji należy zatem ustanowić odpowiednie zmniejszenia.

(7)

Zgodnie z art. 41 rozporządzenia (UE) nr 1306/2013 Komisja dokonała już zmniejszenia lub zawieszenia szeregu płatności miesięcznych za rok budżetowy 2019, ze względu na nieprzestrzeganie pułapów finansowych lub terminów płatności lub niedociągnięcia w kontrolach. W niniejszej decyzji Komisja powinna uwzględnić takie zmniejszone lub zawieszone kwoty, aby uniknąć jakichkolwiek niewłaściwych lub nieterminowych płatności lub zwracania kwot, które mogą być później przedmiotem korekty finansowej. Kwoty, o których mowa, mogą zostać zbadane, w stosownych przypadkach, według procedur rozliczanie zgodności zgodnie z art. 52 rozporządzenia (UE) nr 1306/2013.

(8)

Na podstawie art. 54 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 1306/2013 50 % konsekwencji finansowych nieodzyskania kwot powstałych w wyniku nieprawidłowości ponosi państwo członkowskie, którego to dotyczy, jeżeli odzyskanie nie nastąpiło w terminie czterech lat od daty wniosku o odzyskanie, lub w terminie ośmiu lat, w przypadku gdy nieodzyskana kwota jest przedmiotem postępowania przed sądami krajowymi. Art. 54 ust. 4 rozporządzenia (UE) nr 1306/2013 nakłada na państwa członkowskie obowiązek ujmowania w rocznych sprawozdaniach finansowych przekazywanych Komisji, zgodnie z art. 29 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 908/2014, poświadczonej tabeli z kwotami obciążającymi je w wyniku zastosowania art. 54 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 1306/2013. Przepisy dotyczące stosowania obowiązku sprawozdawczego państw członkowskich w odniesieniu do kwot, które mają być odzyskane, określono w rozporządzeniu wykonawczym (UE) nr 908/2014. W załączniku II do rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 908/2014 zawarto wzór tabeli, którą muszą stosować państwa członkowskie przy dostarczaniu informacji o kwotach, które mają być odzyskane. Na podstawie wypełnionych przez państwa członkowskie tabel Komisja powinna podjąć decyzję w sprawie konsekwencji finansowych nieodzyskania kwot powstałych w wyniku nieprawidłowości starszych niż, odpowiednio, cztery lata lub osiem lat.

(9)

Na podstawie art. 54 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 1306/2013 państwa członkowskie mogą w należycie uzasadnionych przypadkach zdecydować o zaprzestaniu odzyskiwania. Taka decyzja może zostać podjęta jedynie w przypadku, gdy łączna kwota poniesionych i prawdopodobnych kosztów odzyskiwania przewyższa kwotę do odzyskania lub gdy odzyskanie okazuje się niemożliwe w związku z niewypłacalnością dłużnika lub osób odpowiedzialnych prawnie za nieprawidłowości, stwierdzoną i uznaną zgodnie z prawem krajowym. Jeżeli decyzję podjęto w terminie czterech lat od daty wniosku o odzyskanie kwot, bądź w terminie ośmiu lat, w przypadku gdy odzyskanie jest przedmiotem postępowania przed sądami krajowymi, 100 % konsekwencji finansowych nieodzyskania powinno zostać pokryte z budżetu Unii. Kwoty, w odniesieniu do których dane państwo członkowskie podjęło decyzję o zaprzestaniu odzyskiwania, oraz powody tej decyzji należy zawrzeć w rocznym podsumowaniu, o którym mowa w art. 54 ust. 4 rozporządzenia (UE) nr 1306/2013 w związku z jego art. 102 ust. 1 akapit pierwszy lit. c) ppkt (iv). Kwotami takimi nie należy zatem obciążać państw członkowskich, których to dotyczy, i zostają one w związku z powyższym pokryte z budżetu Unii.

(10)

Zmniejszenia zgodnie z art. 54 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 1306/2013 przedstawione w załączniku I (kolumna e) odnoszą się do Europejskiego Funduszu Rolniczego Gwarancji (EFRG). Kwoty, którymi mają być obciążone państwa członkowskie, wynikające z zastosowania art. 54 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 1306/2013 w odniesieniu do Przejściowego Instrumentu Rozwoju Obszarów Wiejskich (TRDI) finansowanego w ramach Europejskiego Funduszu Orientacji i Gwarancji Rolnej (EFOGR) (4) zostały przedstawione w załączniku II.

(11)

Zgodnie z art. 51 rozporządzenia (UE) nr 1306/2013 niniejsza decyzja nie powinna naruszać decyzji, które Komisja może podjąć w celu wykluczenia z finansowania unijnego wydatków dokonanych niezgodnie z przepisami Unii,