(1)

Art. 16 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1306/2013 (3) stanowi, że roczny pułap wydatków w ramach Europejskiego Funduszu Rolniczego Gwarancji (EFRG) składa się z kwot maksymalnych ustalonych dla tego funduszu na podstawie rozporządzenia Rady (UE, Euratom) nr 1311/2013 (4). Zgodnie z art. 26 rozporządzenia (UE) nr 1306/2013 w razie potrzeby należy ustalić współczynnik korygujący dyscypliny finansowej, aby zapewnić przestrzeganie rocznych pułapów określonych w rozporządzeniu (UE, Euratom) nr 1311/2013 w odniesieniu do finansowania wydatków związanych z rynkiem i na płatności bezpośrednie w latach 2014–2020. Rozporządzenie (UE, Euratom) nr 1311/2013 nie przewiduje pułapów na lata budżetowe po 2020 r. Aby zapewnić przestrzeganie pułapów na finansowanie wydatków związanych z rynkiem i na płatności bezpośrednie również w latach budżetowych po roku 2020, art. 16 i 26 rozporządzenia (UE) nr 1306/2013 muszą odwoływać się – w odniesieniu do tych lat budżetowych – do kwot w ramach EFRG określonych w rozporządzeniu, które ma zostać przyjęte przez Radę na podstawie art. 312 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) na lata 2021–2027.

(2)

Elastyczność między filarami oznacza opcjonalne przesunięcie środków między płatnościami bezpośrednimi a rozwojem obszarów wiejskich. Zgodnie z art. 14 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1307/2013 (5) państwa członkowskie mogą skorzystać z tej elastyczności w odniesieniu do lat kalendarzowych 2014–2019. W celu zapewnienia, aby państwa członkowskie były w stanie dalej realizować swoją strategię, na podstawie rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/288 (6) przedłużono okres obowiązywania elastyczności między filarami do roku kalendarzowego 2020, to znaczy do roku budżetowego 2021. W art. 14 rozporządzenia (UE) nr 1307/2013 określono obecnie wysokość przesunięcia z rozwoju obszarów wiejskich do płatności bezpośrednich jako wartość procentową kwoty przydzielonej na wsparcie finansowane w ramach Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW) w roku budżetowym 2021 na mocy przepisów unijnych przyjętych po przyjęciu przez Radę odpowiedniego rozporządzenia zgodnie z art. 312 ust. 2 TFUE. Ponieważ odpowiednie przepisy unijne nie zostaną przyjęte, zanim państwa członkowskie będą musiały powiadomić o swojej decyzji o przesunięciu środków, należy przewidzieć możliwość dalszego stosowania tej elastyczności i określić maksymalną kwotę, która może zostać przesunięta.

Maksymalną kwotę bezwzględną dla danego państwa członkowskiego oblicza się na podstawie maksymalnych wartości procentowych przewidzianych w art. 14 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 1307/2013, które mają być zastosowane do kwot przeznaczonych na wsparcie rodzajów interwencji związanych z rozwojem obszarów wiejskich na podstawie wniosku Komisji dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającego przepisy dotyczące wsparcia na podstawie planów strategicznych sporządzanych przez państwa członkowskie w ramach wspólnej polityki rolnej (planów strategicznych WPR) i finansowanych z Europejskiego Funduszu Rolniczego Gwarancji (EFRG) i z Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW) oraz uchylającego rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1305/2013 i rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1307/2013.

(3)

Zgodnie z art. 53 ust. 6 rozporządzenia (UE) nr 1307/2013 państwa członkowskie miały możliwość dokonania do dnia 1 sierpnia 2019 r. przeglądu wartości procentowej swojego krajowego pułapu na płatności bezpośrednie, którą przeznaczają na sfinansowanie dobrowolnego wsparcia związanego z produkcją, oraz swoich szczegółowych decyzji dotyczących wsparcia od roku kalendarzowego 2020. Państwa członkowskie powiadomią o swojej ewentualnej decyzji o przesunięciu środków z płatności bezpośrednich do rozwoju obszarów wiejskich do dnia 31 grudnia 2019 r. oraz o ewentualnym przesunięciu środków z rozwoju obszarów wiejskich do płatności bezpośrednich krótko po tym terminie. Decyzja ta będzie jednak miała wpływ na ich krajowy pułap na płatności bezpośrednie na rok kalendarzowy 2020. W celu zachowania spójności między szczegółowymi decyzjami dotyczącymi wsparcia a pułapem budżetowym dotyczącym dobrowolnego wsparcia związanego z produkcją należy umożliwić państwom członkowskim dokonanie przeglądu – w zakresie niezbędnym do dostosowania się do ich decyzji w sprawie elastyczności między filarami – wartości procentowej przeznaczonej na sfinansowanie dobrowolnego wsparcia związanego z produkcją, a także szczegółowych decyzji dotyczących wsparcia. W związku z tym odpowiedni termin powiadomienia powinien również przypadać wkrótce po dniu 31 grudnia 2019 r. Ponieważ przegląd ten jest ograniczony do zakresu niezbędnego, aby państwa członkowskie mogły dostosować się do swojej decyzji w sprawie elastyczności między filarami, państwa członkowskie powinny wyjaśnić w swoim powiadomieniu związek między przeglądem a tą decyzją.

(4)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenia (UE) nr 1306/2013 oraz (UE) nr 1307/2013.

(5)

Aby umożliwić jak najszybsze stosowanie zmian przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu, uznano za stosowne ustanowienie wyjątku od terminu ośmiu tygodni, o którym mowa w art. 4 Protokołu nr 1 w sprawie roli parlamentów narodowych w Unii Europejskiej, załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej, do TFUE i do Traktatu ustanawiającego Europejską Wspólnotę Energii Atomowej.

(6)

Aby umożliwić jak najszybsze stosowanie zmian przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu, niniejsze rozporządzenie powinno wejść w życie następnego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej,

(1)

W art. 4 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 978/2012 określono kryteria przyznawania preferencji taryfowych przewidzianych w rozwiązaniu ogólnym w ramach ogólnego systemu preferencji („GSP”).

(2)

Zgodnie z art. 4 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (UE) nr 978/2012 kraj, który został sklasyfikowany przez Bank Światowy jako kraj o wysokim dochodzie lub o średnio-wysokim dochodzie przez trzy kolejne lata bezpośrednio poprzedzające aktualizację wykazu krajów korzystających, nie powinien korzystać z preferencji w ramach GSP.

(3)

Wykaz państw beneficjentów systemu GSP, o którym mowa w art. 1 ust. 2 lit. a) rozporządzenia (UE) nr 978/2012, określono w załączniku II do tego rozporządzenia. Zgodnie z art. 5 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 978/2012 Komisja powinna dokonać przeglądu załącznika II do dnia 1 stycznia każdego roku, aby zmienić status krajów wymienionych w wykazie zgodnie z kryteriami określonymi w art. 4.

(4)

Zgodnie z art. 5 ust. 2 lit. a) rozporządzenia (UE) nr 978/2012 krajowi korzystającemu z systemu GSP i podmiotom gospodarczym należy zapewnić wystarczający czas na dokładne przystosowanie się do zmienionego statusu danego kraju w ramach GSP. W związku z tym rozwiązanie GSP powinno pozostać w mocy przez kolejny rok od dnia wejścia w życie zmiany statusu kraju na podstawie art. 4 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (UE) nr 978/2012.

(5)

Nauru, Samoa i Tonga zostały sklasyfikowane przez Bank Światowy jako kraje o średnio-wysokim dochodzie w latach 2017, 2018 i 2019. W związku z tym nie kwalifikują się już one do statusu państw beneficjentów systemu GSP na mocy art. 4 ust. 1 lit. a) i powinny zostać usunięte z załącznika II do rozporządzenia (UE) nr 978/2012. Rozwiązanie GSP dla tych państw powinno nadal obowiązywać przez okres jednego roku od daty wejścia w życie decyzji o usunięciu tych państw z załącznika II do rozporządzenia (UE) nr 978/2012. W celu zapewnienia prostoty i pewności prawa należy zatem wykreślić Nauru, Samoa i Tonga z załącznika II ze skutkiem od dnia 1 stycznia 2021 r.,

(1)

Zgodnie z art. 9 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (UE) nr 978/2012 kraj korzystający z ogólnego systemu preferencji taryfowych (GSP) może korzystać z preferencji taryfowych przewidzianych w ramach szczególnego rozwiązania motywacyjnego dotyczącego zrównoważonego rozwoju i dobrych rządów, o ile uznawany jest za podatny na zagrożenia ze względu na brak dywersyfikacji i niewystarczający udział w międzynarodowej wymianie handlowej, zgodnie z definicją zawartą w załączniku VII do rozporządzenia (UE) nr 978/2012.

(2)

Zgodnie z pkt 1 lit. b) załącznika VII do rozporządzenia (UE) nr 978/2012 za kraj podatny na zagrożenia uważa się kraj, którego przywóz do Unii produktów wymienionych w załączniku IX stanowi mniej niż 6,5 % wartości całkowitego przywozu do Unii produktów wymienionych w tym załączniku, pochodzących z państw beneficjentów systemu GSP, jako średnia w ciągu ostatnich trzech kolejnych lat.

(3)

W przypadku wprowadzania zmian w wykazie beneficjentów systemu GSP rozporządzenie (UE) nr 978/2012 upoważnia Komisję do przyjęcia aktów delegowanych, aby zmienić załącznik VII w celu przeprowadzenia przeglądu progu podatności na zagrożenia określonego w pkt 1 lit. b) załącznika VII z myślą o zachowaniu proporcjonalnie tego samego poziomu progu podatności na zagrożenia poprzez ustalenie, czy państwa uznaje się za podatne na zagrożenia, niezależnie od zmian w wykazie państw beneficjentów systemu GSP. Zgodnie z załącznikiem VII do rozporządzenia (UE) nr 978/2012 poziom progu podatności na zagrożenia to wartość całkowitego przywozu do Unii produktów wymienionych w załączniku IX, ze wszystkich państw beneficjentów systemu GSP, ujęta jako średnia.

(4)

Rozporządzeniem delegowanym Komisji (UE) 2015/602 (2) zmieniono próg podatności na zagrożenia z 2 % na 6,5 % mający zastosowanie od dnia 1 stycznia 2015 r.

(5)

Zamieszczony w załączniku II do rozporządzenia (UE) nr 978/2012 wykaz beneficjentów systemu GSP uległ znacznym zmianom, jako że między ostatnim przeglądem progu podatności na zagrożenia w 2015 r. a dniem 1 stycznia 2019 r. usunięto z niego dwadzieścia jeden państw. Należy zatem zmienić próg narażenia określony w pkt 1 lit. b) załącznika VII do rozporządzenia (UE) nr 978/2012.

(6)

W wyniku zmian wprowadzonych do wykazu państw w załączniku II do rozporządzenia (UE) nr 978/2012 między ostatnią zmianą kryterium podatności na zagrożenia w 2015 r. a dniem 1 stycznia 2019 r. wartość – ujęta jako średnia – całkowitego przywozu do Unii produktów wymienionych w załączniku IX ze wszystkich państw beneficjentów systemu GSP spadłaby o 12,2 %. W związku z tym zwiększenie progu podatności na zagrożenia z 6,5 % do 7,4 % od dnia 1 stycznia 2019 r. przyczyniłoby się do zachowania proporcjonalnie tego samego poziomu progu podatności na zagrożenia jak ten określony w załączniku VII do rozporządzenia (UE) nr 978/2012.

(7)

Aby uwzględnić rzeczywiste daty wprowadzenia zmian w wykazie państw w załączniku II do rozporządzenia (UE) nr 978/2012 oraz ich wpływ na podatność na zagrożenie państw beneficjentów, próg ten obowiązuje od dnia 1 stycznia 2019 r.,

(1)

Załącznik II do rozporządzenia (WE) nr 2368/2002 zawiera wykaz uczestników systemu certyfikacji procesu Kimberley oraz ich odpowiednio wyznaczonych właściwych organów.

(2)

Adresy właściwych organów niektórych uczestników procesu Kimberley wymagają aktualizacji.

(3)

We wrześniu 2019 r. uczestnicy procesu Kimberley otrzymali powiadomienie od Chińskiej Republiki Ludowej, zgodnie z którym Specjalny Region Administracyjny Makau Chińskiej Republiki Ludowej formalnie wdroży system certyfikacji procesu Kimberley od dnia 1 października 2019 r.

(4)

Należy zatem odpowiednio zmienić załącznik II do rozporządzenia (WE) nr 2368/2002. Aby umożliwić Specjalnemu Regionowi Administracyjnemu Makau Chińskiej Republiki Ludowej jak najszybsze wdrożenie systemu certyfikacji procesu Kimberley w odniesieniu do UE, niniejsze rozporządzenie powinno wejść w życie w trybie pilnym następnego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej,

(1)

Rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1484/95 (3) ustanowiono szczegółowe zasady stosowania systemu dodatkowych należności przywozowych oraz ustalono ceny reprezentatywne w sektorach mięsa drobiowego i jaj oraz w odniesieniu do albumin jaj.

(2)

Z regularnych kontroli danych, na podstawie których są określane ceny reprezentatywne produktów w sektorach mięsa drobiowego i jaj oraz w odniesieniu do albumin jaj, wynika, że należy zmienić ceny reprezentatywne w przywozie niektórych produktów, uwzględniając wahania cen w zależności od pochodzenia tych produktów.

(3)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 1484/95.

(4)

Ze względu na konieczność zagwarantowania, że środek ten będzie mieć zastosowanie możliwie jak najszybciej po udostępnieniu aktualnych danych, niniejsze rozporządzenie powinno wejść w życie z dniem jego opublikowania,

(1)

W dniu 2 października 2019 r. Światowa Organizacja Handlu (WTO) wydała orzeczenie arbitrażowe dotyczące Wspólnot Europejskich i niektórych państw członkowskich – Środki mające wpływ na handel dużymi cywilnymi statkami powietrznymi, WT/DS316/ARB. Powyższe orzeczenie arbitrażowe uprawnia Stany Zjednoczone Ameryki (USA) do złożenia wniosku o zezwolenie na nałożenie środków zaradczych na poziomie nieprzekraczającym 7,5 mld USD rocznie w odpowiedzi na dotacje Unii na rzecz przedsiębiorstwa Airbus. W dniu 18 października 2019 r. USA nałożyły należności celne przywozowe ad valorem w wysokości 25 % na, między innymi, wina niemusujące wywożone do USA przez Niemcy, Hiszpanię, Francję i Zjednoczone Królestwo. Ta wyjątkowa, niesprawiedliwa i nieprzewidywalna sytuacja ma poważny i szkodliwy wpływ na światowy handel wszystkimi winami unijnymi. Ponadto USA zagroziły, że zastosują należności celne przywozowe ad valorem w wysokości 100 % do francuskich win musujących w odpowiedzi na francuski podatek od usług cyfrowych (podatek GAFA).

(2)

Należności celne przywozowe nałożone przez USA mają bezpośredni i poważny wpływ na unijny handel winami na rynku USA, który jest największym unijnym rynkiem eksportowym produktów rolnych, a w szczególności wina, zarówno pod względem wartości, jak i wielkości wywozu. W 2018 r. unijny wywóz wina do USA wyniósł 6,5 mln hektolitrów, co odpowiada kwocie 4 mld EUR. Wywóz wina z Unii do USA zazwyczaj stanowi 30–40 % całkowitej wartości wywozu wina z Unii.

(3)

Zwiększone należności celne przywozowe nałożone przez USA wywierają szkodliwy wpływ na unijną produkcję wina ogółem, a nie tylko na produkcję win niemusujących w czterech państwach członkowskich, które podlegają zwiększonym należnościom celnym przywozowym. Ma to negatywny wpływ na renomę wszystkich win unijnych obecnych na rynku USA oraz na handel nimi. Renoma wina zależy nie tylko od jego jakości, ale również od jego ceny i subiektywnie postrzeganej relacji jakości do ceny. Dotyczy to w szczególności win należących do niższych i średnich kategorii cenowych, na które – w wartościach bezwzględnych – należności celne przywozowe w wysokości 25 % mają większy wpływ niż na droższe wina kupowane przez znawców, na których wzrost ceny nie działa odstraszająco. Wina unijne konkurują na rynku USA z winami z innych regionów, takich jak Ameryka Południowa, Australia lub Republika Południowej Afryki. W świetle tak ostrej i intensywnej konkurencji istotną rolę odgrywa postrzeganie ogólnego poziomu cen. Jeżeli konsument zda sobie sprawę, że cena wina z pewnych źródeł pochodzenia w Unii jest objęta zwiększonymi należnościami celnymi przywozowymi, wywrze to negatywny wpływ na ogólne postrzeganie poziomu cen unijnych win i spowoduje przekierowanie popytu konsumentów na produkty pochodzące z innych źródeł. W świetle wynikających z tej sytuacji warunków rynkowych oraz w związku ze spadkiem ogólnych zysków producentów uzasadnione jest – w celu uwzględnienia wpływu należności celnych przywozowych – natychmiastowe wprowadzenie środków obejmujących wszystkie wina pochodzące ze wszystkich państw członkowskich, a nie tylko z tych, które są bezpośrednio objęte należnościami celnymi przywozowymi.

(4)

Z punktu widzenia stabilności rynku system należności celnych przywozowych nakładanych przez USA nie stanowi odizolowanego środka krajowego wywierającego skutki ograniczające się do handlu z USA. Światowy rynek wina jest rynkiem globalnym, na którym pojedyncze środki podejmowane przez istotne podmioty gospodarcze, takie jak USA, mają daleko idące konsekwencje dla międzynarodowego handlu winem jako całości. Wszelkie negatywne zmiany warunków na jednym z głównych rynków docelowych dla win unijnych, takich jak USA, nieuchronnie wpływają na inne rynki, ponieważ produkty, których nie można sprzedać w USA ze względu na to, że stały się zbyt drogie, muszą zostać przekierowane w inne miejsca. W związku z tym konsumenci na tych innych rynkach, w pełni świadomi warunków rynkowych, będą wywierać dodatkową presję na ceny i konkurencja będzie ostrzejsza niż w normalnej sytuacji. Obecne należności celne przywozowe nałożone przez Stany Zjednoczone mogą zatem spowodować stagnację wywozu wina z Unii na globalny rynek. Jak wynika z informacji przedstawionych przez sektor wina, znaczące zamówienia francuskich win na rynek USA już zostały anulowane.

(5)

Przez cały 2019 r. unijny rynek wina działał w utrudnionych warunkach, a zapasy wina są na najwyższym poziomie od 2009 r. Sytuacja ta jest przede wszystkim wynikiem połączenia rekordowych zbiorów w 2018 r. i spadku konsumpcji wina w Unii. Jeżeli wina, na które mają wpływ należności celne przywozowe nałożone przez Stany Zjednoczone, nie zostaną sprzedane na rynkach eksportowych poza Unią, to sytuacja na rynku unijnym stanie się jeszcze poważniejsza i trudniejsza. Ponadto okolicznością zwiększającą powagę sytuacji jest termin zastosowania należności celnych przywozowych. Należności celne przywozowe obowiązują od dnia 18 października 2019 r., a więc zaczęły obowiązywać w samym środku kampanii zbiorów i produkcji wina w 2019 r. i tuż przed kończącym rok kalendarzowy okresem świątecznym: dla unijnego sektora wina są to dwa najważniejsze okresy sprzedaży w roku. W związku z powyższym konieczne jest podjęcie natychmiastowych działań w celu zaradzenia tej sytuacji.

(6)

Spośród środków wsparcia w sektorze wina, określonych w art. 43 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013, jedynie środek promocyjny przewidziany w art. 45 ust. 1 lit. b) tego rozporządzenia jest bezpośrednio ukierunkowany na promowanie win unijnych w państwach trzecich w celu zwiększenia ich konkurencyjności. Na przestrzeni lat powyższy środek promocyjny okazał się bardzo skuteczną pomocą w zdobywaniu i konsolidowaniu rynków w państwach trzecich. Stwierdzono, że jest on najbardziej skutecznym narzędziem wspierania win unijnych na rynkach państw trzecich dzięki podnoszeniu ich renomy i upowszechnianiu informacji na temat ich jakości. Międzynarodowy rynek wina jest rynkiem globalnym – wszelkie działania promocyjne dotyczące unijnego wina na rynkach państw trzecich są korzystne dla wszystkich win unijnych. Działania takie otwierają perspektywy dla podmiotów, które dopiero wejdą na dany rynek z innymi winami unijnymi. Poszczególne działania promocyjne mają efekt mnożnikowy w odniesieniu do sprzedaży, ponieważ obejmują całe spektrum win lub całe regiony winiarskie, a nie tylko jedną indywidualną markę lub typ wina. Należy zatem kontynuować, inicjować i intensyfikować działania promocyjne na wszystkich rynkach, aby znaleźć rynki zbytu dla win, które nie zostaną sprzedane na rynku USA, oraz w celu zachowania renomy win unijnych na tych innych rynkach i przeciwdziałania presji na ceny.

(7)

W związku z tym, aby pomóc podmiotom gospodarczym w reagowaniu na obecne wyjątkowe okoliczności na rynkach eksportowych na całym świecie, związane z wprowadzeniem systemu należności celnych przywozowych przez USA, i rozwiązać tę nieprzewidywalną i niepewną sytuację, należy umożliwić większą elastyczność we wdrażaniu środka promocyjnego na podstawie art. 45 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) nr 1308/2013. Należy zatem, w drodze wyjątku, przewidzieć odstępstwo od art. 45 ust. 3 wspomnianego rozporządzenia i tymczasowo zwiększyć maksymalny wkład Unii w środki promocyjne na podstawie art. 45 ust. 1 lit. b) tego rozporządzenia z 50 % do 60 % wydatków kwalifikowalnych.

(8)

Środek ten jest konieczny, ponieważ podmioty gospodarcze nieuchronnie poniosą dodatkowe koszty wynikające z konieczności przeniesienia działań promocyjnych do innych krajów lub zorganizowania nowych działań promocyjnych w innych krajach, przy czym wszystkie te działania będą musiały zostać zrealizowane w trybie pilnym w celu zapewnienia sprzedaży zapasów. Zwiększenie wkładu Unii na rzecz środków promocyjnych do 60 % i w konsekwencji zmniejszenie wkładu beneficjenta, umożliwiłoby beneficjentom podjęcie bardziej ambitnych działań i utrzymanie wywalczonej w trudnych warunkach pozycji na rynkach zagranicznych. Będzie ono również stanowiło zachętę do ubiegania się o wsparcie działań promocyjnych przez nowe podmioty, które nie zdecydowałyby się na ten krok, gdyby wsparcie Unii pozostało na poziomie 50 %; dotyczy to w szczególności podmiotów, które wcześniej nie mogły sobie pozwolić na ubieganie się o wsparcie. Zmniejszenie obciążenia finansowego tych podmiotów do 40 % pomoże im w uporaniu się ze skutkami nałożenia przez Stany Zjednoczone należności celnych przywozowych.

(9)

Elastyczność wprowadzona przez zwiększenie wkładu Unii stanowi formę wsparcia finansowego, która jednak nie wymaga dodatkowego finansowania ze strony Unii, ponieważ nadal mają zastosowanie limity budżetowe dla krajowych programów wsparcia dla sektora wina, określone w załączniku VI do rozporządzenia (UE) nr 1308/2013. Państwa członkowskie mogą zatem podjąć decyzję o przeznaczeniu wyższych kwot na środek promocyjny jedynie w ramach rocznego budżetu przewidzianego w załączniku VI do tego rozporządzenia. Środek ten ma zatem na celu zapewnienie wsparcia dla tego sektora w kontekście niestabilnej sytuacji na rynku bez konieczności uruchamiania dodatkowych środków. Ponadto taka elastyczność nie powinna mieć negatywnego wpływu na budżet przeznaczony na inne środki wsparcia na mocy przedmiotowego rozporządzenia, ponieważ niektóre środki, takie jak restrukturyzacja i przekształcanie winnic, stają się mniej istotne i mniej obciążające dla budżetu państw członkowskich. Ponadto statystyki z ostatnich lat wykazują niepełne wykorzystanie maksymalnego budżetu dostępnego dla poszczególnych państw członkowskich.

(10)

Należności celne przywozowe nałożone przez USA i wynikające z nich trudności w handlu unijnym winem stanowią szczególny problem w rozumieniu art. 221 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013. Ten szczególny problem nie może zostać rozwiązany za pomocą środków wprowadzonych na podstawie art. 219 lub 220 tego rozporządzenia. Po pierwsze nie jest on związany z już istniejącymi zakłóceniami na rynku, ponieważ należności celne przywozowe nałożone przez USA mają obecnie poważny wpływ na renomę wina unijnego i jest prawdopodobne, że w przyszłości spowodują szybkie pogorszenie warunków na rynku wina, jeżeli sytuacja nie zostanie rozwiązana w trybie natychmiastowym. Ten szczególny problem nie jest obecnie również powiązany z wystarczająco konkretnym zagrożeniem wystąpienia zakłóceń na rynku, które prawdopodobnie utrzymywałoby się w jego obecnej formie, ponieważ należności celne przywozowe mogą się zmieniać w czasie i w tym przypadku mogą powodować dalsze nieprzewidywalne skutki na światowym rynku wina. Z drugiej strony ten szczególny problem nie jest również związany ze środkami zwalczania rozprzestrzeniania się chorób zwierząt lub z utratą zaufania konsumentów spowodowaną zagrożeniami dla zdrowia ludzi, zdrowia zwierząt lub zdrowia roślin oraz ryzykiem chorób zgodnie z art. 220 tego rozporządzenia.

(11)

Ponadto środek ten, w połączeniu z większą elastycznością we wdrażaniu środka promocyjnego określonego w art. 45 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) nr 1308/2013, stanowi element szeregu środków mających na celu pomoc na poziomie unijnym podmiotom gospodarczym, na które mają wpływ należności celne przywozowe nałożone na wina Unii przez USA. Jest on jednak jedynym w tej grupie środkiem zapewniającym konkretną pomoc finansową, która jest niezbędna, aby udzielić wsparcia podmiotom gospodarczym objętym należnościami celnymi przywozowymi nałożonymi przez Stany Zjednoczone, narażonym na utratę dochodów i wzrost wydatków spowodowany koniecznością znalezienia nowych rynków zbytu dla swoich win.

(12)

Środek ten powinien być ściśle ograniczony do tego, co jest konieczne do zaradzenia obecnej wyjątkowej sytuacji na rynkach eksportowych, zarówno jeśli chodzi o zakres, jak i okres stosowania.

(13)

Wkład Unii może zostać przyznany przez państwa członkowskie wyłącznie na podstawie wniosku, który został wybrany w ramach środka promocyjnego określonego w art. 45 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 od dnia wejścia w życie niniejszego rozporządzenia. Powinien on być dostępny dla wszystkich podmiotów wybranych w ramach środka, bez względu na kategorię wina lub jego miejsce pochodzenia, ze względu na fakt, że stosowanie przez USA należności celnych przywozowych ma szkodliwy wpływ na wywóz win z Unii ogółem. W tym kontekście konieczne jest przyjęcie środków mających na celu poprawę konkurencyjności eksportowej wszystkich win unijnych. Aby to osiągnąć, obecny środek nadzwyczajny powinien mieć zastosowanie do wszystkich beneficjentów, niezależnie od docelowych rynków, na których prowadzą działalność. Środek ten powinien być tak samo dostępny dla podmiotów, które planują skupić swoje działania na rynku USA, jak i dla tych, które, w związku z obecnymi wyjątkowymi okolicznościami na światowym rynku wina, mogłyby skierować swoje wysiłki na rynki innych państw trzecich. Ponadto w ramach jednego działania promocyjnego bardzo trudno byłoby oddzielić działania dotyczące win niemusujących od działań dotyczących innych win, ponieważ działania promocyjne mają zazwyczaj na celu promowanie całego asortymentu produktów, a nie tylko ich konkretnej kategorii. Wiele kampanii promocyjnych dotyczy wszystkich win z danego regionu lub szerokiej gamy win sprzedawanych przez dany podmiot. Oddzielenie działań dotyczących innych win od działań dotyczących win niemusujących w ramach kampanii promocyjnej stanowiłoby duże obciążenie administracyjne i osłabiłoby pozytywne skutki działań promocyjnych.

(14)

Środek nadzwyczajny powinien być ograniczony do maksymalnego okresu 12 miesięcy, począwszy od dnia wejścia w życie niniejszego rozporządzenia. Okres ten jest niezbędny, aby umożliwić opracowanie kampanii promocyjnych. Proces ten obejmuje kilka etapów administracyjnych, takich jak zmiany w krajowych programach wsparcia, przygotowanie i ogłoszenie zaproszeń do składania ofert, wybór wniosków i zawieranie umów, i zazwyczaj trwa on ponad 6 miesięcy. W związku z tym, aby odstępstwo mogło zostać skutecznie wdrożone, okres obowiązywania odstępstwa powinien wynosić 12 miesięcy. Nie należy przyznawać zwiększonego wkładu Unii wnioskom wybranym po upływie okresu 12 miesięcy.

(15)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu ds. Wspólnej Organizacji Rynków Rolnych,

(1)

W dniu 2 października 2019 r. Światowa Organizacja Handlu (WTO) wydała orzeczenie arbitrażowe dotyczące Wspólnot Europejskich i niektórych państw członkowskich – Środki mające wpływ na handel dużymi cywilnymi statkami powietrznymi, WT/DS316/ARB. Powyższe orzeczenie arbitrażowe uprawnia Stany Zjednoczone Ameryki (USA) do złożenia wniosku o zezwolenie na nałożenie środków zaradczych na poziomie nieprzekraczającym 7,5 mld USD rocznie w odpowiedzi na dotacje Unii na rzecz przedsiębiorstwa Airbus. W dniu 18 października 2019 r. USA nałożyły należności celne przywozowe ad valorem w wysokości 25 % na, m.in. wina niemusujące wywożone do USA przez Niemcy, Hiszpanię, Francję i Zjednoczone Królestwo. Ta wyjątkowa, niesprawiedliwa i nieprzewidywalna sytuacja ma poważny i szkodliwy wpływ na światowy handel wszystkimi winami unijnymi. Ponadto USA zagroziły, że zastosują należności celne przywozowe ad valorem w wysokości 100 % do francuskich win musujących w odpowiedzi na francuski podatek od usług cyfrowych (podatek GAFA).

(2)

Należności celne przywozowe nałożone przez USA mają bezpośredni i poważny wpływ na unijny handel winami na rynku USA, który jest największym unijnym rynkiem eksportowym produktów rolnych, a w szczególności wina, zarówno pod względem wartości, jak i wielkości wywozu. W 2018 r. unijny wywóz wina do USA wyniósł 6,5 mln hektolitrów, co odpowiada kwocie 4 mld EUR. Wywóz wina z Unii do USA zazwyczaj stanowi 30–40 % całkowitej wartości wywozu wina z Unii.

(3)

Zwiększone należności celne przywozowe nałożone przez USA wywierają szkodliwy wpływ na unijną produkcję wina ogółem, a nie tylko na produkcję win niemusujących w czterech państwach członkowskich, które podlegają zwiększonym należnościom celnym przywozowym. Ma to negatywny wpływ na renomę wszystkich win unijnych obecnych na rynku USA oraz na handel nimi. Renoma wina zależy nie tylko od jego jakości, ale również od jego ceny i subiektywnie postrzeganej relacji jakości do ceny. Dotyczy to w szczególności win należących do niższych i średnich kategorii cenowych, na które – w wartościach bezwzględnych – należności celne przywozowe w wysokości 25 % mają większy wpływ niż na droższe wina kupowane przez znawców, na których wzrost ceny nie działa odstraszająco. Wina unijne konkurują na rynku USA z winami z innych regionów, takich jak Ameryka Południowa, Australia lub Republika Południowej Afryki. W świetle tak ostrej i intensywnej konkurencji istotną rolę odgrywa postrzeganie ogólnego poziomu cen. Jeżeli konsument zda sobie sprawę, że cena wina z pewnych źródeł pochodzenia w Unii jest objęta zwiększonymi należnościami celnymi przywozowymi, wywrze to negatywny wpływ na ogólne postrzeganie poziomu cen unijnych win i spowoduje przekierowanie popytu konsumentów na produkty pochodzące z innych źródeł. W świetle wynikających z tej sytuacji warunków rynkowych oraz w związku ze spadkiem ogólnych zysków producentów uzasadnione jest – w celu uwzględnienia wpływu należności celnych przywozowych – natychmiastowe wprowadzenie środków obejmujących wszystkie wina pochodzące ze wszystkich państw członkowskich, a nie tylko z tych, które są bezpośrednio objęte należnościami celnymi przywozowymi.

(4)

Z punktu widzenia stabilności rynku system należności celnych przywozowych nakładanych przez USA nie stanowi odizolowanego środka krajowego wywierającego skutki ograniczające się do handlu z USA. Światowy rynek wina jest rynkiem globalnym, na którym pojedyncze środki podejmowane przez istotne podmioty gospodarcze, takie jak USA, mają daleko idące konsekwencje dla międzynarodowego handlu winem jako całości. Wszelkie negatywne zmiany warunków na jednym z głównych rynków docelowych dla win unijnych, takich jak USA, nieuchronnie wpływają na inne rynki, ponieważ produkty, których nie można sprzedać w USA ze względu na to, że stały się zbyt drogie, muszą zostać przekierowane w inne miejsca. W związku z tym konsumenci na tych innych rynkach, w pełni świadomi warunków rynkowych, będą wywierać dodatkową presję na ceny i konkurencja będzie ostrzejsza niż w normalnej sytuacji. Obecne należności celne przywozowe nałożone przez Stany Zjednoczone mogą zatem spowodować stagnację wywozu wina z Unii na globalny rynek. Jak wynika z informacji przedstawionych przez sektor wina, znaczące zamówienia francuskich win na rynek USA już zostały anulowane.

(5)

Przez cały 2019 r. unijny rynek wina działał w utrudnionych warunkach, a zapasy wina są na najwyższym poziomie od 2009 r. Sytuacja ta jest przede wszystkim wynikiem połączenia rekordowych zbiorów w 2018 r. i spadku konsumpcji wina w Unii. Jeżeli wina, na które mają wpływ należności celne przywozowe nałożone przez Stany Zjednoczone, nie zostaną sprzedane na rynkach eksportowych poza Unią, to sytuacja na rynku unijnym stanie się jeszcze pilniejsza i trudniejsza. Ponadto okolicznością zwiększającą powagę sytuacji jest termin zastosowania należności celnych przywozowych. Należności celne przywozowe obowiązują od dnia 18 października 2019 r., a więc zaczęły obowiązywać w samym środku kampanii zbiorów i produkcji wina w 2019 r. i tuż przed kończącym rok kalendarzowy okresem świątecznym: dla unijnego sektora wina są to dwa najważniejsze okresy sprzedaży w roku. W związku z powyższym konieczne jest podjęcie natychmiastowych działań w celu zaradzenia tej sytuacji.

(6)

Spośród środków wsparcia w sektorze wina, określonych w art. 43 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013, jedynie środek promocyjny przewidziany w art. 45 ust. 1 lit. b) tego rozporządzenia jest bezpośrednio ukierunkowany na promowanie win unijnych w państwach trzecich w celu zwiększenia ich konkurencyjności. Na przestrzeni lat powyższy środek promocyjny okazał się bardzo skuteczną pomocą w zdobywaniu i konsolidowaniu rynków w państwach trzecich. Stwierdzono, że jest on najbardziej skutecznym narzędziem wspierania win unijnych na rynkach państw trzecich dzięki podnoszeniu ich renomy i upowszechnianiu informacji na temat ich jakości. Międzynarodowy rynek wina jest rynkiem globalnym – wszelkie działania promocyjne dotyczące unijnego wina na rynkach państw trzecich są korzystne dla wszystkich win unijnych. Działania takie otwierają perspektywy dla podmiotów, które dopiero wejdą na dany rynek z innymi winami unijnymi. Poszczególne działania promocyjne mają efekt mnożnikowy w odniesieniu do sprzedaży, ponieważ obejmują całe spektrum win lub całe regiony winiarskie, a nie tylko jedną indywidualną markę lub typ wina. Należy zatem kontynuować, inicjować i intensyfikować działania promocyjne na wszystkich rynkach, aby znaleźć rynki zbytu dla win, które nie zostaną sprzedane na rynku USA, oraz w celu zachowania renomy win unijnych na tych innych rynkach i przeciwdziałania presji na ceny.

(7)

W związku z tym, aby pomóc podmiotom gospodarczym w reagowaniu na obecne wyjątkowe okoliczności na rynkach eksportowych na całym świecie, związane z wprowadzeniem systemu należności celnych przywozowych przez USA, i rozwiązać tę nieprzewidywalną i niepewną sytuację, należy umożliwić większą elastyczność we wdrażaniu środka promocyjnego na podstawie art. 45 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 poprzez wprowadzenie odstępstwa od niektórych przepisów określonych w rozporządzeniu wykonawczym Komisji (UE) 2016/1150 (2).

(8)

Art. 2 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego (UE) 2016/1150 stanowi, że zmiany wprowadzane do stosowanych programów wsparcia, o których to zmianach mowa w art. 41 ust. 5 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013, przedkłada się najwyżej dwa razy w ciągu roku budżetowego. W celu umożliwienia państwom członkowskim szybkiego dostosowania krajowych programów wsparcia i zagwarantowania pewności prawa we wdrażaniu tych zmian, należy zezwolić na przedkładanie takich zmian częściej niż dwa razy w ciągu roku budżetowego. Państwa członkowskie powinny być w stanie szybko reagować na wspomniane wyjątkowe okoliczności i przedkładać zmiany dotyczące środka promocyjnego odpowiednio wcześnie, jeżeli jest to konieczne. Taka elastyczność umożliwiłaby państwom członkowskim optymalizację już wprowadzonych środków, zwiększenie liczby zaproszeń do składania wniosków i częstsze wprowadzanie korekt z uwzględnieniem sytuacji rynkowej. Ponadto państwa członkowskie, które nie włączyły środka promocyjnego do swojego krajowego programu wsparcia, mogłyby dzięki temu uczynić to natychmiast po wejściu w życie niniejszego rozporządzenia zamiast czekać na następny termin przedkładania zmian. Dzięki tej większej elastyczności w odniesieniu do środka promocyjnego, operatorzy, w tym nowe podmioty, otrzymaliby więcej możliwości składania wniosków o wsparcie na działania promocyjne. Celem jest udzielenie pomocy sektorowi wina i zapewnienie elastyczności niezbędnej do znalezienia nowych możliwości zbytu na rynkach międzynarodowych innych niż USA.

(9)

Należy zatem wprowadzić odstępstwo od art. 2 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego (UE) 2016/1150.

(10)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu ds. Wspólnej Organizacji Rynków Rolnych,

(1)

Decyzja wykonawcza Komisji (UE) 2020/47 (3) została przyjęta w związku z wystąpieniem ognisk wysoce zjadliwej grypy ptaków podtypu H5N8 w gospodarstwach, w których utrzymuje się drób, w Polsce, na Słowacji, na Węgrzech i w Rumunii oraz ustanowieniem obszarów zapowietrzonych i zagrożonych przez te państwa członkowskie zgodnie z dyrektywą Rady 2005/94/WE (4).

(2)

W decyzji wykonawczej (UE) 2020/47 przewiduje się, że ustanowione przez państwa członkowskie obszary zapowietrzone i zagrożone wymienione w załączniku do tej decyzji wykonawczej zgodnie z dyrektywą 2005/94/WE powinny obejmować co najmniej obszary wymienione jako obszary zapowietrzone i zagrożone w tym załączniku.

(3)

Załącznik do decyzji wykonawczej 2020/47 został niedawno zmieniony decyzją wykonawczą Komisji (UE) 2020/114 (5) w następstwie przypadków wysoce zjadliwej grypy ptaków podtypu H5N8 u drobiu w Polsce, na Węgrzech, Słowacji, w Republice Czeskiej i Rumunii, które należało odzwierciedlić w tym załączniku.

(4)

Od czasu przyjęcia decyzji wykonawczej (UE) 2020/114 Polska powiadomiła Komisję o wystąpieniu kolejnych ognisk wysoce zjadliwej grypy ptaków podtypu H5N8 w gospodarstwach, w których utrzymuje się drób, w powiatach szamotulskim, ostrowskim i iławskim.

(5)

Ponadto Słowacja powiadomiła Komisję o wystąpieniu kolejnego ogniska wysoce zjadliwej grypy ptaków podtypu H5N8 w gospodarstwie, w którym utrzymuje się drób, w powiecie Czadca.

(6)

Nowe ogniska choroby w Polsce i na Słowacji występują poza obszarami obecnie wymienionymi w załączniku do decyzji wykonawczej 2020/47/UE, a właściwe organy tych państw członkowskich wprowadziły niezbędne środki wymagane zgodnie z dyrektywą 2005/94/WE, w tym ustanowiły obszary zapowietrzone i zagrożone wokół tych nowych ognisk.

(7)

Komisja zbadała środki wprowadzone przez Polskę i Słowację zgodnie z dyrektywą 2005/94/WE i uznaje, że granice obszarów zapowietrzonych i zagrożonych ustanowionych przez właściwe organy tych państw członkowskich znajdują się w wystarczającej odległości od gospodarstw, w których potwierdzono ogniska wysoce zjadliwej grypy ptaków podtypu H5N8.

(8)

W celu zapobieżenia niepotrzebnym zakłóceniom w handlu wewnątrz Unii, a także aby uniknąć wprowadzenia przez państwa trzecie nieuzasadnionych barier w handlu, konieczne jest niezwłoczne określenie na poziomie Unii, we współpracy z Polską i Słowacją, nowych obszarów zapowietrzonych i zagrożonych ustanowionych przez te państwa członkowskie zgodnie z dyrektywą 2005/94/WE. Należy zatem zmienić wykaz obszarów zapowietrzonych i zagrożonych dla Polski i Słowacji w załączniku do decyzji wykonawczej (UE) 2020/47.

(9)

W związku z tym należy zmienić załącznik do decyzji wykonawczej (UE) 2020/47, aby zaktualizować podział na obszary na poziomie Unii w celu uwzględnienia nowych obszarów zapowietrzonych i zagrożonych ustanowionych przez Polskę i Słowację zgodnie z dyrektywą 2005/94/WE oraz czasu trwania ograniczeń mających na nich zastosowanie.

(10)

Należy zatem odpowiednio zmienić decyzję wykonawczą (UE) 2020/47.

(11)

Ze względu na pilny charakter sytuacji epidemiologicznej w Unii w odniesieniu do rozprzestrzeniania się wysoce zjadliwej grypy ptaków podtypu H5N8 ważne jest, aby zmiany wprowadzone niniejszą decyzją w załączniku do decyzji wykonawczej (UE) 2020/47 stały się skuteczne tak szybko, jak jest to możliwe.

(12)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz,