ISSN 1977-0766

Dziennik Urzędowy

Unii Europejskiej

L 320
European flag  

Wydanie polskie

Legislacja

Rocznik 62
11 grudnia 2019

Spis treści

 

I   Akty ustawodawcze

Strona

 

 

ROZPORZĄDZENIA

 

*

Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/2115 z dnia 27 listopada 2019 r. zmieniające dyrektywę 2014/65/UE oraz rozporządzenia (UE) nr 596/2014 i (UE) 2017/1129 w odniesieniu do promowania korzystania z rynków rozwoju MŚP ( 1 )

1

 

 

II   Akty o charakterze nieustawodawczym

 

 

ROZPORZĄDZENIA

 

*

ROZPORZĄDZENIE WYKONAWCZE KOMISJI (UE) 2019/2116 z dnia 28 listopada 2019 r. ustalające średnią ważoną maksymalnych stawek za zakończenie połączenia w sieci ruchomej w Unii i uchylające rozporządzenie wykonawcze (UE) 2018/1979 ( 1 )

11

 

*

Rozporządzenie Komisji (UE) 2019/2117 z dnia 29 listopada 2019 r. zmieniające rozporządzenie Rady (WE) nr 338/97 w sprawie ochrony gatunków dzikiej fauny i flory w drodze regulacji handlu nimi

13

 

*

Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2019/2118 z dnia 10 grudnia 2019 r. zmieniające rozporządzenie wykonawcze (UE) 2019/1693 nakładające tymczasowe cło antydumpingowe na przywóz felg stalowych pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej

115

 

 

DECYZJE

 

*

Decyzja Rady (UE) 2019/2119 z dnia 21 listopada 2019 r. w sprawie stanowiska, jakie ma być zajęte, w imieniu Unii Europejskiej, na trzecim posiedzeniu Konferencji Stron Konwencji z Minamaty w sprawie rtęci w odniesieniu do przyjęcia decyzji ustanawiającej progi dla odpadów rtęciowych, o których mowa w art. 11 ust. 2 tej konwencji

117

 

*

Decyzja Komisji (UE) 2019/2120 z dnia 24 czerwca 2019 r. w sprawie pomocy państwa SA.33078 (2015/C) (ex 2015/NN) wdrożonej przez Belgię na rzecz przedsiębiorstwa JCDecaux Belgium Publicité (notyfikowana jako dokument nr C(2019) 4466)  ( 1 )

119

 

 

Sprostowania

 

*

Sprostowanie do rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2019/1198 z dnia 12 lipca 2019 r. nakładającego ostateczne cło antydumpingowe na przywóz ceramicznych zastaw stołowych i naczyń kuchennych pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej w następstwie przeglądu wygaśnięcia na podstawie art. 11 ust. 2 rozporządzenia (UE) 2016/1036 ( Dz.U. L 189 z 15.7.2019 )

159

 

 

(1)   Tekst mający znaczenie dla EOG.

PL

Akty, których tytuły wydrukowano zwykłą czcionką, odnoszą się do bieżącego zarządzania sprawami rolnictwa i generalnie zachowują ważność przez określony czas.

Tytuły wszystkich innych aktów poprzedza gwiazdka, a drukuje się je czcionką pogrubioną.

I Akty ustawodawcze

ROZPORZĄDZENIA

11.12.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 320/1

ROZPORZĄDZENIE PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY (UE) 2019/2115

z dnia 27 listopada 2019 r.

zmieniające dyrektywę 2014/65/UE oraz rozporządzenia (UE) nr 596/2014 i (UE) 2017/1129 w odniesieniu do promowania korzystania z rynków rozwoju MŚP

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 114,

uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,

po przekazaniu projektu aktu ustawodawczego parlamentom narodowym,

uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego (1),

stanowiąc zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą (2),

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Inicjatywa na rzecz unii rynków kapitałowych ma na celu zmniejszenie zależności od kredytów bankowych, dywersyfikację rynkowych źródeł finansowania dla wszystkich małych i średnich przedsiębiorstw (MŚP) oraz promowanie emisji obligacji i akcji przez MŚP na rynkach publicznych. Przedsiębiorstwa mające siedzibę w Unii, starające się pozyskać kapitał w systemach obrotu ponoszą wysokie jednorazowe i bieżące koszty związane z ujawnianiem informacji i przestrzeganiem przepisów, które mogą zniechęcić je do ubiegania się o dopuszczenie do obrotu w systemach obrotu w Unii. Ponadto akcje emitowane przez MŚP w systemach obrotu w Unii zwykle charakteryzują się niższym poziomem płynności i większą zmiennością cen, co zwiększa koszt kapitału i sprawia, że korzystanie z tych źródeł finansowania staje się zbyt uciążliwe. Zasadnicze znaczenie ma zatem horyzontalna polityka Unii dotycząca tych aspektów związanych z MŚP. Polityka taka musi być inkluzywna, spójna i skuteczna oraz musi uwzględniać różne MŚP i ich zróżnicowane potrzeby.

(2)

Na mocy dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/65/UE (3) stworzono nowy rodzaj systemu obrotu – rynek rozwoju MŚP – jako podkategorię wielostronnych platform obrotu (MTF), aby ułatwić MŚP dostęp do kapitału i umożliwić ich wzrost, a także ułatwić dalszy rozwój specjalistycznych rynków, zaspokajających potrzeby emitentów będących MŚP wykazujących potencjał wzrostu. W dyrektywie 2014/65/UE przewidziano również, że „należy skoncentrować się na tym, w jaki sposób przyszłe uregulowania prawne powinny w dalszym ciągu wspierać i promować korzystanie z tego rynku, aby uczynić go atrakcyjnym dla inwestorów, a także zapewnić ograniczenie obciążeń administracyjnych i dalsze zachęty dla MŚP w zakresie dostępu do rynków kapitałowych za pośrednictwem rynków rozwoju MŚP”. W swojej opinii w sprawie wniosku Komisji dotyczącego niniejszego rozporządzenia zmieniającego Europejski Komitet Ekonomiczno-Społeczny, podtrzymując swoje wcześniejsze stanowisko, wskazał, że niski poziom komunikacji oraz podejście biurokratyczne są istotnymi przeszkodami oraz że należy dołożyć więcej starań w celu pokonania tych przeszkód. Oświadczył ponadto, że działania powinny być adresowane do ostatniego ogniwa łańcucha, tj. do samych MŚP, poprzez włączenie m.in. stowarzyszeń MŚP, partnerów społecznych i izb handlowych.

(3)

Zwrócono jednak uwagę, że emitenci instrumentów finansowych dopuszczonych do obrotu na rynkach rozwoju MŚP korzystają ze stosunkowo niewielu uproszczeń regulacyjnych w porównaniu z emitentami instrumentów finansowych dopuszczonych do obrotu na innych MTF lub rynkach regulowanych. Większość obowiązków określonych w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 596/2014 (4) stosuje się w ten sam sposób do wszystkich emitentów bez względu na ich wielkość lub systemy obrotu, w których ich instrumenty finansowe są dopuszczone do obrotu. Ten niski poziom zróżnicowania pomiędzy emitentami instrumentów finansowych dopuszczonych do obrotu na rynkach rozwoju MŚP a emitentami działającymi na innych MTF okazuje się być czynnikiem zniechęcającym MTF do ubiegania się o rejestrację jako rynek rozwoju MŚP, na co wskazuje niewielka obecnie liczba podmiotów o statusie rynku rozwoju MŚP. Dlatego też niezbędne jest wprowadzenie dodatkowych proporcjonalnych uproszczeń w celu odpowiedniego wspierania korzystania z rynków rozwoju MŚP. Należy aktywnie promować korzystanie z rynków rozwoju MŚP. Wiele MŚP nadal nie wie o istnieniu rynków rozwoju MŚP jako nowego rodzaju systemu obrotu.

(4)

Należy zwiększyć atrakcyjność rynków rozwoju MŚP przez dalsze obniżanie kosztów przestrzegania przepisów oraz zmniejszanie obciążeń administracyjnych, z którymi muszą się mierzyć emitenci instrumentów finansowych dopuszczonych do obrotu na rynkach rozwoju MŚP. Aby utrzymać najwyższe standardy przestrzegania przepisów na rynkach regulowanych, środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu powinny mieć zastosowanie wyłącznie do przedsiębiorstw notowanych na rynkach rozwoju MŚP, bez względu na fakt, że nie wszystkie MŚP są notowane na rynkach rozwoju MŚP i nie wszystkie przedsiębiorstwa notowane na rynkach rozwoju MŚP są MŚP. Zgodnie z dyrektywą 2014/65/UE nawet do 50 % emitentów instrumentów finansowych dopuszczonych do obrotu na rynkach rozwoju MŚP może być przedsiębiorstwami niebędącymi MŚP, co ma na celu utrzymanie rentowności modelu biznesowego rynków rozwoju MŚP poprzez, między innymi, płynność papierów wartościowych przedsiębiorstw niebędących MŚP. Z uwagi na ryzyko związane ze stosowaniem różnych przepisów do emitentów notowanych w systemach tej samej kategorii, mianowicie na rynkach rozwoju MŚP, środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu nie powinny ograniczać się jedynie do emitentów będących MŚP. W celu zapewnienia spójności dla emitentów i jasności dla inwestorów obniżenie kosztów przestrzegania przepisów oraz zmniejszenie obciążeń administracyjnych powinno mieć zastosowanie do wszystkich emitentów instrumentów finansowych dopuszczonych do obrotu na rynkach rozwoju MŚP bez względu na ich kapitalizację rynkową.

(5)

Sukces rynku rozwoju MŚP nie powinien być mierzony jedynie liczbą notowanych na nim przedsiębiorstw, ale raczej osiąganą przez nie stopą wzrostu. Należy w większym stopniu skupić się na MŚP, które są ostatecznymi beneficjentami niniejszego rozporządzenia, i ich potrzebach. Ograniczenie biurokracji jest bardzo ważnym elementem tego procesu, należy jednak również podjąć inne działania. W celu wsparcia rozwoju MŚP trzeba dołożyć starań, by poprawić informacje, które są przekazywane bezpośrednio MŚP i dotyczą dostępnych dla nich możliwości finansowania. Uproszczenie regulacyjne powinno być korzystne dla mniejszych przedsiębiorstw wykazujących potencjał wzrostu.

(6)

Zgodnie z art. 10 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 596/2014 bezprawne ujawnienie informacji poufnych ma miejsce wówczas, gdy osoba znajduje się w posiadaniu informacji poufnych i ujawnia te informacje innej osobie, z wyjątkiem przypadków, gdy ujawnienie to odbywa się w normalnym trybie wykonywania czynności w ramach zatrudnienia, zawodu lub obowiązków. Zgodnie z art. 11 ust. 4 tego rozporządzenia uznaje się, że ujawnienie informacji poufnych w toku badania rynku następuje w normalnym trybie wykonywania czynności w ramach zatrudnienia, zawodu lub obowiązków danej osoby, pod warunkiem że odbywa się to zgodnie z pewnymi procedurami ustanowionymi w ramach regulacji dotyczących badań rynku. Badanie rynku obejmuje przekazanie informacji przynajmniej jednemu potencjalnemu inwestorowi – przed ogłoszeniem transakcji – w celu oceny zainteresowania potencjalnych inwestorów ewentualną transakcją i jej warunkami, takimi jak ewentualna wielkość i cena. Podczas etapu negocjacji oferty papierów wartościowych skierowanej do inwestorów kwalifikowanych (emisja niepubliczna) emitenci przystępują do rozmów z ograniczoną liczbą potencjalnych inwestorów kwalifikowanych, zdefiniowanych w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1129 (5), i negocjują wszystkie warunki umowne dotyczące transakcji z tymi inwestorami kwalifikowanymi.

Celem przekazywania informacji podczas tego etapu negocjacji jest ustrukturyzowanie i przeprowadzenie całej transakcji, a nie ocena zainteresowania potencjalnych inwestorów wcześniej określoną transakcją. Regulacje dotyczące badań rynku w odniesieniu do niepublicznej emisji obligacji mogą czasami być uciążliwe i działać jako czynnik zniechęcający do przystąpienia do rozmów na temat tych transakcji zarówno dla emitentów, jak i inwestorów. W celu zwiększenia atrakcyjności niepublicznych emisji obligacji należy uznać, że ujawnienie informacji poufnych inwestorom kwalifikowanym do celów takich transakcji następuje w normalnym trybie wykonywania czynności w ramach zatrudnienia, zawodu lub obowiązków danej osoby i powinno być wyłączone z zakresu regulacji dotyczących badań rynku, pod warunkiem że zastosuje się odpowiednią umowę o zachowaniu poufności.

(7)

Pewien stopień płynności akcji emitenta można osiągnąć poprzez zastosowanie mechanizmów płynności, takich jak mechanizmy realizowania funkcji animatora rynku lub umowy o zapewnianiu płynności. Mechanizm realizowania funkcji animatora rynku obejmuje umowę między operatorem rynku a stroną trzecią, która zobowiązuje się utrzymać płynność pewnych akcji i w zamian korzysta z rabatów na opłaty transakcyjne. Umowa o zapewnianiu płynności obejmuje umowę pomiędzy emitentem a stroną trzecią, która to strona zobowiązuje się zapewnić płynność akcji emitenta w jego imieniu. W celu zapewnienia zachowania pełnej integralności rynku umowy o zapewnianiu płynności powinny być dostępne dla wszystkich emitentów instrumentów finansowych dopuszczonych do obrotu na rynkach rozwoju MŚP w całej Unii, z zastrzeżeniem szeregu warunków.

Nie wszystkie właściwe organy ustanowiły przyjęte praktyki rynkowe zgodnie z rozporządzeniem (UE) nr 596/2014 w odniesieniu do umów o zapewnianiu płynności, co oznacza, że nie wszyscy emitenci instrumentów finansowych dopuszczonych do obrotu na rynkach rozwoju MŚP posiadają obecnie dostęp do programów wspierania płynności w Unii. Ten brak programów wspierania płynności może stanowić przeszkodę w dążeniu do skutecznego wzrostu rynków rozwoju MŚP. Niezbędne jest zatem utworzenie ram unijnych umożliwiających emitentom instrumentów finansowych dopuszczonych do obrotu na rynkach rozwoju MŚP zawarcie umowy o zapewnianiu płynności z dostawcą płynności, w przypadku gdy na poziomie krajowym nie ustanowiono przyjętej praktyki rynkowej. Zgodnie z takimi unijnymi ramami nie uznawano by, że osoba, która zawiera umowę o zapewnianiu płynności z dostawcą płynności, dokonuje manipulacji na rynku. Kluczowe znaczenie ma jednak to, by proponowane ramy unijne dotyczące umów o zapewnianiu płynności odnoszących się do rynków rozwoju MŚP nie zastępowały istniejących lub przyszłych przyjętych krajowych praktyk rynkowych, lecz stanowiły ich uzupełnienie. Bardzo ważne jest również to, by właściwe organy zachowały możliwość ustanawiania przyjętych praktyk rynkowych w odniesieniu do umów o zapewnianiu płynności w celu dostosowania ich warunków do lokalnej specyfiki lub rozszerzenia zakresu tych umów na niepłynne papiery wartościowe inne niż akcje dopuszczone do obrotu w systemach obrotu.

(8)

W celu zapewnienia spójnej harmonizacji proponowanych ram unijnych dotyczących umów o zapewnianiu płynności, Komisja powinna przyjąć, w drodze aktów delegowanych na podstawie art. 290 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej oraz zgodnie z art. 10–14 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1095/2010 (6), regulacyjne standardy techniczne opracowane przez Europejski Urząd Nadzoru (Europejski Urząd Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych) (EUNGiPW), ustanowiony rozporządzeniem (UE) nr 1095/2010, określające wzór, który należy wykorzystywać na potrzeby takich umów.

(9)

Zgodnie z art. 17 ust. 4 rozporządzenia (UE) nr 596/2014 emitenci mogą podjąć decyzję o opóźnieniu podania do wiadomości publicznej informacji poufnych, jeżeli ich niezwłoczne ujawnienie mogłoby naruszyć prawnie uzasadnione interesy emitentów, jeżeli opóźnienie prawdopodobnie nie wprowadzi w błąd opinii publicznej oraz jeżeli emitenci są w stanie zapewnić poufność takich informacji. Emitenci mają jednak obowiązek poinformowania o tym właściwego organu i przedstawienia pisemnego wyjaśnienia dotyczącego uzasadnienia takiej decyzji. Obowiązek poinformowania właściwego organu, spoczywający na emitentach, których instrumenty finansowe zostały dopuszczone do obrotu wyłącznie na rynku rozwoju MŚP, może być uciążliwy. Łagodniejszy wymóg wobec takich emitentów, zgodnie z którym byliby oni zobowiązani do wyjaśnienia przyczyn opóźnienia jedynie na żądanie właściwego organu, zmniejszyłby obciążenie administracyjne dla emitentów, pozostając jednocześnie bez znacznego wpływu na zdolność do monitorowania przez właściwy organ ujawniania informacji poufnych, pod warunkiem że właściwy organ nadal byłby informowany o podjęciu decyzji o opóźnieniu i miałby możliwość wszczęcia postępowania wyjaśniającego w przypadku wątpliwości co do tej decyzji.

(10)

Obecny mniej rygorystyczny wymóg wobec emitentów, których instrumenty finansowe zostały dopuszczone do obrotu na rynku rozwoju MŚP, dotyczący sporządzania – zgodnie z art. 18 ust. 6 rozporządzenia (UE) nr 596/2014 – listy osób mających dostęp do informacji poufnych dopiero na żądanie właściwego organu, ma ograniczone skutki praktyczne, ponieważ emitenci ci nadal podlegają wymogom dotyczącym bieżącego monitorowania osób, które kwalifikują się jako osoby mające dostęp do informacji poufnych w kontekście bieżących projektów. Istniejący wymóg powinien zatem zostać zastąpiony możliwością prowadzenia przez emitentów, których instrumenty finansowe zostały dopuszczone do obrotu na rynku rozwoju MŚP, jedynie listy osób, które – w normalnym trybie wypełniania obowiązków – mają regularny dostęp do informacji poufnych, takich jak dyrektorzy, członkowie organów zarządzających lub doradcy wewnętrzni. Ponadto szybkie aktualizowanie pełnych list osób mających dostęp do informacji poufnych, w sposób przewidziany w rozporządzeniu wykonawczym Komisji (UE) 2016/347 (7), byłoby uciążliwe dla emitentów, których instrumenty finansowe zostały dopuszczone do obrotu na rynku rozwoju MŚP. Ponieważ jednak niektóre państwa członkowskie uznają listy osób mających dostęp do informacji poufnych za ważny element przyczyniający się do zapewnienia wyższego poziomu integralności rynku, państwa członkowskie powinny mieć możliwość wprowadzenia wymogu, zgodnie z którym emitenci, których instrumenty finansowe zostały dopuszczone do obrotu na rynku rozwoju MŚP, powinni przedstawiać bardziej wyczerpujące listy osób mających dostęp do informacji poufnych, obejmujące wszystkie osoby, które mają dostęp do informacji poufnych. Zważywszy na potrzebę zapewnienia proporcjonalnego obciążenia administracyjnego dla MŚP, takie bardziej wyczerpujące listy powinny jednak stanowić mniejsze obciążenie administracyjne w porównaniu z pełnymi listami osób mających dostęp do informacji poufnych.

(11)

Kluczowe znaczenie ma doprecyzowanie, że obowiązek sporządzania list osób mających dostęp do informacji poufnych spoczywa zarówno na emitentach, jak i na wszelkich osobach działających w ich imieniu lub na ich rzecz. Obowiązki osób działających w imieniu lub na rzecz emitenta w zakresie sporządzania list osób mających dostęp do informacji poufnych powinny zostać doprecyzowane po to, by uniknąć rozbieżnych interpretacji i praktyk w całej Unii. Należy odpowiednio zmienić odnośne przepisy rozporządzenia (UE) nr 596/2014.

(12)

Zgodnie z art. 19 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 596/2014 emitenci oraz uczestnicy rynku uprawnień do emisji muszą podać do publicznej wiadomości informacje o transakcjach realizowanych przez osoby pełniące obowiązki zarządcze oraz osoby blisko z nimi związane w ciągu trzech dni roboczych od dokonania transakcji. Ten sam termin dotyczy osób pełniących obowiązki zarządcze oraz osób blisko z nimi związanych w odniesieniu do ich obowiązku zgłoszenia transakcji do emitenta lub do uczestnika rynku uprawnień do emisji. W przypadku gdy osoby pełniące obowiązki zarządcze oraz osoby blisko z nimi związane późno poinformują emitentów lub uczestników rynku uprawnień do emisji o swoich transakcjach, przestrzeganie przez tych emitentów lub uczestników rynku uprawnień do emisji tego trzydniowego terminu jest technicznie trudne, co może rodzić problemy dotyczące odpowiedzialności. Emitenci i uczestnicy rynku uprawnień do emisji powinni zatem mieć możliwość ujawnienia transakcji w ciągu dwóch dni roboczych od otrzymania powiadomienia o takich transakcjach przez osoby pełniące obowiązki zarządcze lub osoby blisko z nimi związane.

(13)

Zgodnie z rozporządzeniem (UE) 2017/1129 emitent, pod pewnymi warunkami, nie ma obowiązku opublikowania prospektu w przypadku papierów wartościowych oferowanych w związku z przejęciem poprzez ofertę wymiany oraz w przypadku papierów wartościowych, które są oferowane, przydzielone lub mają zostać przydzielone w związku z połączeniem lub podziałem. Zamiast tego do publicznej wiadomości musi zostać podany dokument zawierający minimalny zakres informacji opisujących daną transakcję i jej wpływ na emitenta. Prawo Unii nie nakłada na właściwy organ krajowy wymogu poddania przeglądowi ani zatwierdzenia takiego dokumentu przed jego publikacją, a jego treść zawiera zmniejszoną ilość informacji w stosunku do prospektu. Niezamierzonym skutkiem takiego wyłączenia jest fakt, że w pewnych okolicznościach spółka nienotowana na giełdzie może dokonać pierwszego dopuszczenia swoich akcji do obrotu na rynku regulowanym bez sporządzania prospektu. Pozbawia to inwestorów użytecznych informacji zawartych w prospekcie, przy uniknięciu przeglądu przez właściwy organ krajowy informacji przekazywanych rynkowi. Należy zatem wprowadzić wymóg opublikowania prospektu dla spółki nienotowanej na giełdzie, która ubiega się o dopuszczenie do obrotu na rynku regulowanym w następstwie oferty wymiany, połączenia lub podziału.

(14)

Art. 14 rozporządzenia (UE) 2017/1129 nie zezwala obecnie na stosowanie uproszczonego prospektu emitentom, których udziałowe papiery wartościowe są dopuszczone do obrotu na rynku regulowanym albo na rynku rozwoju MŚP nieprzerwanie od co najmniej ostatnich 18 miesięcy i którzy podejmowaliby starania, by emitować papiery wartościowe zapewniające dostęp do udziałowych papierów wartościowych tożsamych z tymi, które zostały już wcześniej wyemitowane. Należy zatem zmienić art. 14 tego rozporządzenia, tak aby umożliwić takim emitentom stosowanie uproszczonego prospektu.

(15)

Rynki rozwoju MŚP nie powinny być postrzegane jako ostatni etap rozwoju emitentów, ale powinny zapewniać przedsiębiorstwom odnoszącym sukcesy możliwość wzrostu i przeniesienia się w pewnym momencie na rynki regulowane, aby przedsiębiorstwa te mogły korzystać z większej płynności oraz większej puli inwestorów. W celu ułatwienia przeniesienia się z rynku rozwoju MŚP na rynek regulowany należy umożliwić rozwijającym się przedsiębiorstwom korzystanie z uproszczonego systemu obowiązków informacyjnych zgodnie z art. 14 rozporządzenia (UE) 2017/1129 w odniesieniu do dopuszczenia do obrotu na rynku regulowanym papierów wartościowych tożsamych z papierami wartościowymi, które zostały wcześniej wyemitowane, pod warunkiem że przedsiębiorstwa te oferowały publicznie papiery wartościowe, które są dopuszczone do obrotu na rynku rozwoju MŚP nieprzerwanie przez okres co najmniej dwóch lat oraz całkowicie wypełniły obowiązki sprawozdawcze i informacyjne w trakcie tego okresu. Dwuletni okres powinien umożliwić emitentom osiągnięcie wystarczającego okresu udokumentowanej działalności i dostarczenie rynkowi informacji na temat ich wyników finansowych oraz spełnienia wymogów sprawozdawczych zgodnie z dyrektywą 2014/65/UE.

(16)

Rozporządzenie (WE) nr 1606/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady (8) nie nakłada na emitentów instrumentów finansowych dopuszczonych do obrotu na rynkach rozwoju MŚP obowiązku publikowania ich sprawozdań finansowych zgodnie z międzynarodowymi standardami sprawozdawczości finansowej. Aby jednak uniknąć niezgodności ze standardami rynku regulowanego, emitenci instrumentów finansowych dopuszczonych do obrotu na rynkach rozwoju MŚP, którzy chcieliby korzystać z uproszczonego systemu obowiązków informacyjnych, określonego w art. 14 rozporządzenia (UE) 2017/1129, w odniesieniu do dopuszczenia ich papierów wartościowych do obrotu na rynku regulowanym powinni jednak przygotowywać swoje najbardziej aktualne sprawozdania finansowe zgodnie z rozporządzaniem (WE) nr 1606/2002, w tym informacje porównawcze za poprzedni rok, pod warunkiem że byliby zobowiązani do przygotowywania skonsolidowanych sprawozdań finansowych w związku ze stosowaniem dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/34/UE (9) po dopuszczeniu ich instrumentów finansowych do obrotu na rynku regulowanym. Jeżeli przy stosowaniu tej dyrektywy emitenci nie byliby zobowiązani do przygotowywania takich sprawozdań, powinni oni postępować zgodnie z przepisami krajowymi państwa członkowskiego, w którym są oni zarejestrowani.

(17)

Cel niniejszego rozporządzenia jest zgodny z celami prospektu UE na rzecz rozwoju określonymi w art. 15 rozporządzenia (UE) 2017/1129. Prospekt UE na rzecz rozwoju jest krótki i w związku z tym tani do sporządzenia, co zmniejsza koszty ponoszone przez MŚP. MŚP powinny móc decydować, czy chcą korzystać z prospektu UE na rzecz rozwoju. Obecna definicja MŚP zawarta w rozporządzeniu (UE) 2017/1129 może być zbyt restrykcyjna, w szczególności w odniesieniu do tych emitentów ubiegających się o dopuszczenie do obrotu na rynku rozwoju MŚP, którzy są często więksi niż tradycyjne MŚP. W związku z tym, w przypadku ofert publicznych, po których natychmiast następuje pierwsze dopuszczenie do obrotu na rynku rozwoju MŚP, mniejsi emitenci nie byliby w stanie korzystać z prospektu UE na rzecz rozwoju, nawet jeśli kapitalizacja rynkowa tych emitentów po ich pierwszym dopuszczeniu do obrotu byłaby niższa niż 200 000 000 EUR. W związku z tym należy zmienić rozporządzenie (UE) 2017/1129, tak aby umożliwić emitentom ubiegającym się o pierwszą ofertę publiczną o wstępnej kapitalizacji rynkowej niższej niż 200 000 000 EUR sporządzanie prospektu UE na rzecz rozwoju.

(18)

Zważywszy na znaczenie MŚP dla funkcjonowania unijnej gospodarki, należy zwrócić szczególną uwagę na wpływ prawa Unii dotyczącego usług finansowych na finansowanie MŚP. W tym celu Komisja powinna, w ramach przeglądu aktów prawnych mających wpływ na finansowanie notowanych i nienotowanych na giełdzie MŚP, dokonać analizy barier regulacyjnych i administracyjnych, w tym w odniesieniu do badań naukowych, które ograniczają inwestycje w MŚP lub je uniemożliwiają. Czyniąc to, Komisja powinna ocenić ewolucję przepływów kapitału do MŚP i dążyć do stworzenia korzystnego otoczenia regulacyjnego w celu pobudzenia finansowania MŚP.

(19)

Należy zatem odpowiednio zmienić dyrektywę 2014/65/UE oraz rozporządzenia (UE) nr 596/2014 i (UE) 2017/1129.

(20)

Niniejsze rozporządzenie powinno stosować się od dnia 31 grudnia 2019 r. Art. 1 powinien jednak być stosowany od dnia 1 stycznia 2021 r.,

PRZYJMUJĄ NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

Zmiany w rozporządzeniu (UE) nr 596/2014

W rozporządzeniu (UE) nr 596/2014 wprowadza się następujące zmiany:

1)

w art. 11 dodaje się następujący ustęp:

„1a.   W przypadku gdy oferta papierów wartościowych jest skierowana wyłącznie do inwestorów kwalifikowanych zdefiniowanych w art. 2 lit. e) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1129 (*1), przekazanie informacji tym inwestorom kwalifikowanym w celu negocjowania warunków umownych dotyczących ich udziału w emisji obligacji przez emitenta, którego instrumenty finansowe są dopuszczone do obrotu w systemie obrotu, lub przez każdą osobę działającą w imieniu lub na rzecz tego emitenta nie stanowi badania rynku. Takie przekazanie informacji uznaje się za dokonane w normalnym trybie wykonywania czynności w ramach zatrudnienia, zawodu lub obowiązków danej osoby zgodnie z art. 10 ust. 1 niniejszego rozporządzenia i dlatego nie stanowi ono bezprawnego ujawniania informacji poufnych. Emitent ten lub każda osoba działająca w jego imieniu lub na jego rzecz zapewnia, by inwestorzy kwalifikowani otrzymujący te informacje mieli świadomość związanych z tym obowiązków wynikających z przepisów ustawowych i wykonawczych i potwierdzili to na piśmie oraz byli świadomi sankcji mających zastosowanie w razie wykorzystywania i bezprawnego ujawniania informacji poufnych.

(*1)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1129 z dnia 14 czerwca 2017 r. w sprawie prospektu, który ma być publikowany w związku z ofertą publiczną papierów wartościowych lub dopuszczeniem ich do obrotu na rynku regulowanym oraz uchylenia dyrektywy 2003/71/WE (Dz.U. L 168 z 30.6.2017, s. 12).”;"

2)

w art. 13 dodaje się następujące ustępy:

„12.   Bez uszczerbku dla przyjętych praktyk rynkowych ustanowionych zgodnie z ust. 1–11 niniejszego artykułu emitent instrumentów finansowych dopuszczonych do obrotu na rynku rozwoju MŚP może zawierać umowy o zapewnianiu płynności w odniesieniu do jego akcji, w przypadku gdy spełnione są wszystkie następujące warunki:

a)

warunki umowy o zapewnianiu płynności spełniają kryteria określone w ust. 2 niniejszego artykułu oraz w rozporządzeniu delegowanym Komisji (UE) 2016/908 (*2);

b)

umowa o zapewnianiu płynności jest sporządzona zgodnie ze wzorem unijnym, o którym mowa w ust. 13 niniejszego artykułu;

c)

dostawca płynności posiada odpowiednie zezwolenie wydane przez właściwy organ zgodnie z dyrektywą 2014/65/UE i jest zarejestrowany jako członek rynku u operatora rynku lub firmy inwestycyjnej prowadzących rynek rozwoju MŚP;

d)

operator rynku lub firma inwestycyjna prowadzący rynek rozwoju MŚP potwierdzają na piśmie emitentowi, że otrzymali kopię umowy o zapewnianiu płynności i zgadzają się na jej warunki.

Emitent, o którym mowa w akapicie pierwszym niniejszego ustępu, musi być w stanie wykazać w każdym momencie, że warunki, zgodnie z którymi zawarta została umowa, są na bieżąco spełniane. Emitent ten i operator rynku lub firma inwestycyjna prowadzący rynek rozwoju MŚP dostarczają odpowiednim właściwym organom, na ich żądanie, kopię umowy o zapewnianiu płynności.

13.   EUNGiPW opracowuje projekt regulacyjnych standardów technicznych w celu sporządzenia wzoru umowy, z którego należy korzystać przy zawieraniu umowy o zapewnianiu płynności zgodnie z ust. 12, tak aby zapewnić zgodność z kryteriami określonymi w ust. 2, w tym w odniesieniu do przejrzystości dla rynku i działań w zakresie zapewniania płynności.

EUNGiPW przedłoży Komisji ten projekt regulacyjnych standardów technicznych do dnia 1 września 2020 r.

Komisji powierza się uprawnienia do przyjmowania regulacyjnych standardów technicznych, o których mowa w akapicie pierwszym niniejszego ustępu, zgodnie z art. 10–14 rozporządzenia (UE) nr 1095/2010.

(*2)  Rozporządzenie delegowane Komisji (UE) 2016/908 z dnia 26 lutego 2016 r. uzupełniające rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 596/2014 przez ustanowienie regulacyjnych standardów technicznych określających kryteria, procedurę i wymogi w zakresie ustanawiania przyjętej praktyki rynkowej oraz wymogi dotyczące jej podtrzymania, zakończenia lub zmiany warunków jej dopuszczenia (Dz.U. L 153 z 10.6.2016, s. 3).”;"

3)

w art. 17 ust. 4 dodaje się następujący akapit:

„W drodze odstępstwa od akapitu trzeciego niniejszego ustępu emitent, którego instrumenty finansowe zostały dopuszczone do obrotu wyłącznie na rynku rozwoju MŚP, składa właściwemu organowi, o którym mowa w ust. 3, pisemne wyjaśnienie jedynie na żądanie. Jeżeli emitent jest w stanie uzasadnić swoją decyzję o opóźnieniu, nie ma obowiązku przechowywania zapisu tego wyjaśnienia.”;

4)

w art. 18 wprowadza się następujące zmiany:

a)

ust. 1 i 2 otrzymują brzmienie:

„1.   Emitenci i wszelkie osoby działające w ich imieniu lub na ich rzecz:

a)

sporządzają listę wszystkich osób mających dostęp do informacji poufnych, które pracują dla nich na podstawie umowy o pracę lub wykonują, na innej podstawie, zadania, w ramach których mają dostęp do informacji poufnych, takich jak doradcy, księgowi lub agencje ratingowe (lista osób mających dostęp do informacji poufnych);

b)

niezwłocznie aktualizują listę osób mających dostęp do informacji poufnych zgodnie z ust. 4; oraz

c)

przedstawiają listę osób mających dostęp do informacji poufnych właściwemu organowi na jego żądanie w możliwie najkrótszym terminie.

2.   Emitenci i wszelkie osoby działające w ich imieniu lub na ich rzecz podejmują wszelkie zasadne kroki w celu zapewnienia, aby każda osoba uwzględniona na liście osób mających dostęp do informacji poufnych potwierdziła na piśmie związane z tym obowiązki wynikające z przepisów ustawowych i wykonawczych oraz była świadoma sankcji mających zastosowanie w razie wykorzystywania informacji poufnych i bezprawnego ujawniania informacji poufnych.

Jeżeli emitent powierza innej osobie sporządzenie i aktualizowanie swojej listy osób mających dostęp do informacji poufnych, emitent pozostaje w pełni odpowiedzialny za wypełnianie obowiązku wynikającego z niniejszego artykułu. Emitent zawsze zachowuje prawo dostępu do listy osób mających dostęp do informacji poufnych sporządzanej przez tę inną osobę.”;

b)

ust. 4, 5 i 6 otrzymują brzmienie:

„4.   Emitenci i wszelkie osoby działające w ich imieniu lub na ich rzecz aktualizują swoją listę osób mających dostęp do informacji poufnych niezwłocznie, z uwzględnieniem daty aktualizacji, w następujących okolicznościach:

a)

zmiana przyczyny, dla której dana osoba została uwzględniona na liście osób mających dostęp do informacji poufnych;

b)

nowa osoba ma dostęp do informacji poufnych i w związku z tym musi zostać dodana do listy osób mających dostęp do informacji poufnych; oraz

c)

dana osoba przestaje mieć dostęp do informacji poufnych.

W przypadku każdej aktualizacji podaje się datę i godzinę wystąpienia zmiany, która skutkuje aktualizacją.

5.   Emitenci i wszelkie osoby działające w ich imieniu lub na ich rzecz przechowują swoją listę osób mających dostęp do informacji poufnych przez okres co najmniej pięciu lat od jej sporządzenia lub aktualizacji.

6.   Emitenci, których instrumenty finansowe zostały dopuszczone do obrotu na rynku rozwoju MŚP, są uprawnieni do uwzględniania na swoich listach osób mających dostęp do informacji poufnych jedynie tych osób, które w związku z charakterem pełnionych przez nie funkcji lub stanowiska zajmowanego u emitenta mają regularny dostęp do informacji poufnych.

W drodze odstępstwa od akapitu pierwszego niniejszego ustępu, jeżeli jest to uzasadnione konkretnymi obawami dotyczącymi integralności rynku krajowego, państwa członkowskie mogą nałożyć na emitentów, których instrumenty finansowe zostały dopuszczone do obrotu na rynku rozwoju MŚP, obowiązek uwzględniania na ich listach osób mających dostęp do informacji poufnych wszystkich osób, o których mowa w ust. 1 lit. a). Listy te muszą zawierać informacje wskazane w formacie określonym przez EUNGiPW, zgodnie z akapitem czwartym niniejszego ustępu.

Listy osób mających dostęp do informacji poufnych, o których mowa w akapitach pierwszym i drugim niniejszego ustępu, przedstawia się właściwemu organowi na jego żądanie w możliwie najkrótszym terminie.

EUNGiPW opracowuje projekt wykonawczych standardów technicznych w celu określenia konkretnego formatu list osób mających dostęp do informacji poufnych, o których mowa w akapicie drugim niniejszego ustępu. Format list osób mających dostęp do informacji poufnych musi być proporcjonalny i stanowić mniejsze obciążenie administracyjne w porównaniu z formatem list osób mających dostęp do informacji poufnych, o którym mowa w ust. 9.

EUNGiPW przedstawia Komisji ten projekt wykonawczych standardów technicznych do dnia 1 września 2020 r.

Komisji powierza się uprawnienia do przyjmowania wykonawczych standardów technicznych, o których mowa w akapicie czwartym niniejszego ustępu, zgodnie z art. 15 rozporządzenia (UE) nr 1095/2010.”;

5)

art. 19 ust. 3 akapit pierwszy otrzymuje brzmienie:

„3.   Emitent lub uczestnik rynku uprawnień do emisji podają do wiadomości publicznej informacje zawarte w powiadomieniu, o którym mowa w ust. 1, w terminie dwóch dni roboczych po otrzymaniu takiego powiadomienia.”;

6)

art. 35 ust. 2 otrzymuje brzmienie:

„2.   Uprawnienia do przyjmowania aktów delegowanych, o których mowa w art. 6 ust. 5 i 6, art. 12 ust. 5, art. 17 ust. 2 akapit trzeci, art. 17 ust. 3, art. 19 ust. 13 i 14 oraz art. 38, powierza się Komisji na okres pięciu lat od dnia 31 grudnia 2019 r. Komisja sporządza sprawozdanie dotyczące przekazania uprawnień nie później niż dziewięć miesięcy przed końcem okresu pięciu lat. Przekazanie uprawnień zostaje automatycznie przedłużone na takie same okresy, chyba że Parlament Europejski lub Rada sprzeciwią się takiemu przedłużeniu nie później niż trzy miesiące przed końcem każdego okresu.”.

Artykuł 2

Zmiany w rozporządzeniu (UE) 2017/1129

W rozporządzeniu (UE) 2017/1129 wprowadza się następujące zmiany:

1)

w art. 1 dodaje się następujące ustępy:

„6a.   Wyłączenia określone w ust. 4 lit. f) oraz w ust. 5 lit. e) mają zastosowanie wyłącznie do udziałowych papierów wartościowych i wyłącznie w następujących przypadkach:

a)

oferowane udziałowe papiery wartościowe są tożsame z istniejącymi papierami wartościowymi, które zostały już dopuszczone do obrotu na rynku regulowanym przed przejęciem i powiązaną z nim transakcją, a przejęcia nie uważa się za transakcję przejęcia odwrotnego w rozumieniu paragrafu B19 międzynarodowego standardu sprawozdawczości finansowej (MSSF) 3, Połączenia jednostek gospodarczych, przyjętego na mocy rozporządzenia Komisji (WE) nr 1126/2008 (*3); lub

b)

organ nadzoru mający, w stosownych przypadkach, kompetencje w zakresie przeglądu dokumentu oferty na mocy dyrektywy 2004/25/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (*4) wydał uprzednie zatwierdzenie dokumentu, o którym mowa w ust. 4 lit. f) lub ust. 5 lit. e) niniejszego artykułu.

6b.   Wyłączenia określone w ust. 4 lit. g) oraz w ust. 5 lit. f) mają zastosowanie wyłącznie do udziałowych papierów wartościowych, w przypadku których transakcji nie uważa się za transakcję przejęcia odwrotnego w rozumieniu paragrafu B19 MSSF 3, Połączenia jednostek gospodarczych, i wyłącznie w następujących przypadkach:

a)

udziałowe papiery wartościowe podmiotu przejmującego zostały już dopuszczone do obrotu na rynku regulowanym przed transakcją; lub

b)

udziałowe papiery wartościowe podmiotów objętych podziałem zostały już dopuszczone do obrotu na rynku regulowanym przed transakcją.

(*3)  Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1126/2008 z dnia 3 listopada 2008 r. przyjmujące określone międzynarodowe standardy rachunkowości zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1606/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.U. L 320 z 29.11.2008, s. 1)."

(*4)  Dyrektywa 2004/25/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 21 kwietnia 2004 r. w sprawie ofert przejęcia (Dz.U. L 142 z 30.4.2004, s. 12).”;"

2)

w art. 14 wprowadza się następujące zmiany:

a)

w ust. 1 akapit pierwszy wprowadza się następujące zmiany:

(i)

lit. b) otrzymuje brzmienie:

„b)

bez uszczerbku dla art. 1 ust. 5 emitenci, których udziałowe papiery wartościowe zostały dopuszczone do obrotu na rynku regulowanym lub na rynku rozwoju MŚP nieprzerwanie od co najmniej ostatnich 18 miesięcy i którzy emitują papiery wartościowe o charakterze nieudziałowym lub papiery wartościowe zapewniające dostęp do udziałowych papierów wartościowych tożsamych z istniejącymi udziałowymi papierami wartościowymi emitenta, które zostały już dopuszczone do obrotu;”;

(ii)

dodaje się następującą literę:

„d)

emitenci, których papiery wartościowe są oferowane publicznie i są dopuszczone do obrotu na rynku rozwoju MŚP nieprzerwanie od co najmniej dwóch lat, którzy całkowicie wypełnili obowiązki sprawozdawcze i informacyjne w trakcie całego okresu, podczas którego były dopuszczone do obrotu i którzy ubiegają się o dopuszczenie do obrotu na rynku regulowanym papierów wartościowych tożsamych z istniejącymi papierami wartościowymi, które zostały wcześniej wyemitowane.”;

b)

w ust. 2 wprowadza się następujące zmiany:

(i)

w akapicie drugim dodaje się następujące zdanie:

„Ci emitenci, o których mowa w ust. 1 akapit pierwszy lit. d) niniejszego artykułu, którzy są zobowiązani do przygotowania skonsolidowanego sprawozdania finansowego zgodnie z dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/34/UE (*5) po dopuszczeniu ich papierów wartościowych do obrotu na rynku regulowanym, sporządzają najnowsze informacje finansowe zgodnie z ust. 3 akapit drugi lit. a) niniejszego artykułu, zawierające informacje porównawcze za poprzedni rok przedstawione w uproszczonym prospekcie, zgodnie z międzynarodowymi standardami sprawozdawczości finansowej, o których mowa w rozporządzeniu (WE) nr 1606/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady (*6).

(*5)  Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/34/UE z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie rocznych sprawozdań finansowych, skonsolidowanych sprawozdań finansowych i powiązanych sprawozdań niektórych rodzajów jednostek, zmieniająca dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2006/43/WE oraz uchylająca dyrektywy Rady 78/660/EWG i 83/349/EWG (Dz.U. L 182 z 29.6.2013, s. 19)."

(*6)  Rozporządzenie (WE) nr 1606/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 19 lipca 2002 r. w sprawie stosowania międzynarodowych standardów rachunkowości (Dz.U. L 243 z 11.9.2002, s. 1).”;"

(ii)

dodaje się następujące akapity:

„Ci emitenci, o których mowa w ust. 1 akapit pierwszy lit. d) niniejszego artykułu, którzy nie są zobowiązani do przygotowania skonsolidowanego sprawozdania finansowego zgodnie z dyrektywą 2013/34/UE po dopuszczeniu ich papierów wartościowych do obrotu na rynku regulowanym, sporządzają najnowsze informacje finansowe zgodnie z ust. 3 akapit drugi lit. a) niniejszego artykułu, zawierające informacje porównawcze za poprzedni rok przedstawione w uproszczonym prospekcie, zgodnie z przepisami krajowymi państwa członkowskiego, w którym dany emitent jest zarejestrowany.

Emitenci z państw trzecich, których papiery wartościowe zostały dopuszczone do obrotu na rynku rozwoju MŚP, sporządzają najnowsze informacje finansowe zgodnie z ust. 3 akapit drugi lit. a) niniejszego artykułu, zawierające informacje porównawcze za poprzedni rok przedstawione w uproszczonym prospekcie, zgodnie ze swoimi krajowymi standardami rachunkowości, pod warunkiem że standardy te są równoważne z rozporządzeniem (WE) nr 1606/2002. Jeżeli te krajowe standardy rachunkowości nie są równoważne z międzynarodowymi standardami sprawozdawczości finansowej, informacje finansowe przeformułowuje się zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1606/2002.”;

c)

ust. 3 akapit drugi lit. e) otrzymuje brzmienie:

„e)

w przypadku udziałowych papierów wartościowych, w tym papierów wartościowych zapewniających dostęp do udziałowych papierów wartościowych, oświadczenie o kapitale obrotowym, oświadczenie o kapitalizacji i zadłużeniu, ujawnienie odnośnych konfliktów interesów i transakcji z podmiotami powiązanymi, informacje o głównych akcjonariuszach oraz, w stosownych przypadkach, informacje finansowe pro forma.”;

3)

w art. 15 ust. 1 akapit pierwszy dodaje się następującą literę:

„ca)

emitenci inni niż MŚP, składający publiczną ofertę akcji, a w tym samym czasie ubiegający się o dopuszczenie tych akcji do obrotu na rynku rozwoju MŚP, pod warunkiem że tacy emitenci nie posiadają akcji, które już dopuszczono do obrotu na rynku rozwoju MŚP i że łączna wartość dwóch poniższych pozycji jest mniejsza niż 200 000 000 EUR:

(i)

ostatecznej ceny ofertowej lub maksymalnej ceny w przypadku, o którym mowa w art. 17 ust. 1 lit. b) ppkt (i);

(ii)

całkowitej liczby akcji znajdujących się w obrocie bezpośrednio po publicznej ofercie akcji, obliczonej na podstawie liczby akcji oferowanych publicznie albo, w przypadku, o którym mowa w art. 17 ust. 1 lit. b) ppkt (i), na podstawie maksymalnej liczby akcji oferowanych publicznie.”;

4)

załącznik V pkt II otrzymuje brzmienie:

„II.

Oświadczenie o kapitalizacji i zadłużeniu (wyłącznie w przypadku udziałowych papierów wartościowych emitowanych przez przedsiębiorstwa o kapitalizacji rynkowej powyżej 200 000 000 EUR) i oświadczenie o kapitale obrotowym (wyłącznie w przypadku udziałowych papierów wartościowych).

Celem jest przedstawienie informacji o kapitalizacji i zadłużeniu emitenta oraz informacji o tym, czy kapitał obrotowy wystarcza na pokrycie jego obecnych potrzeb, a jeżeli nie, o tym, w jaki sposób emitent proponuje zapewnić niezbędny dodatkowy kapitał obrotowy.”.

Artykuł 3

Zmiana w dyrektywie 2014/65/UE

W art. 33 dyrektywy 2014/65/UE dodaje się następujący ustęp:

„9.   Do dnia 1 lipca 2020 r. Komisja powołuje grupę ekspertów zainteresowanych stron w celu monitorowania funkcjonowania i powodzenia rynków rozwoju MŚP. Do dnia 1 lipca 2021 r. grupa ekspertów zainteresowanych stron publikuje sprawozdanie dotyczące swoich wniosków.”.

Artykuł 4

Wejście w życie i stosowanie

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie stosuje się od dnia 31 grudnia 2019 r. Art. 1 stosuje się jednak od dnia 1 stycznia 2021 r.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w Strasburgu dnia 27 listopada 2019 r.

W imieniu Parlamentu Europejskiego

D.M. SASSOLI

Przewodniczący

W imieniu Rady T.

TUPPURAINEN

Przewodniczący

(1)  Dz.U. C 440 z 6.12.2018, s. 79.

(2)  Stanowisko Parlamentu Europejskiego z dnia 18 kwietnia 2019 r. (dotychczas nieopublikowane w Dzienniku Urzędowym) oraz decyzja Rady z dnia 8 listopada 2019 r.

(3)  Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/65/UE z dnia 15 maja 2014 r. w sprawie rynków instrumentów finansowych oraz zmieniająca dyrektywę 2002/92/WE i dyrektywę 2011/61/UE (Dz.U. L 173 z 12.6.2014, s. 349).

(4)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 596/2014 z dnia 16 kwietnia 2014 r. w sprawie nadużyć na rynku (rozporządzenie w sprawie nadużyć na rynku) oraz uchylające dyrektywę 2003/6/WE Parlamentu Europejskiego i Rady i dyrektywy Komisji 2003/124/WE, 2003/125/WE i 2004/72/WE (Dz.U. L 173 z 12.6.2014, s. 1).

(5)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1129 z dnia 14 czerwca 2017 r. w sprawie prospektu, który ma być publikowany w związku z ofertą publiczną papierów wartościowych lub dopuszczeniem ich do obrotu na rynku regulowanym oraz uchylenia dyrektywy 2003/71/WE (Dz.U. L 168 z 30.6.2017, s. 12).

(6)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1095/2010 z dnia 24 listopada 2010 r. w sprawie ustanowienia Europejskiego Urzędu Nadzoru (Europejskiego Urzędu Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych), zmiany decyzji nr 716/2009/WE i uchylenia decyzji Komisji 2009/77/WE (Dz.U. L 331 z 15.12.2010, s. 84).

(7)  Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2016/347 z dnia 10 marca 2016 r. ustanawiające wykonawcze standardy techniczne w odniesieniu do określonego formatu list osób mających dostęp do informacji poufnych i ich aktualizacji zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 596/2014 (Dz.U. L 65 z 11.3.2016, s. 49).

(8)  Rozporządzenie (WE) nr 1606/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 19 lipca 2002 r. w sprawie stosowania międzynarodowych standardów rachunkowości (Dz.U. L 243 z 11.9.2002, s. 1).

(9)  Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/34/UE z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie rocznych sprawozdań finansowych, skonsolidowanych sprawozdań finansowych i powiązanych sprawozdań niektórych rodzajów jednostek, zmieniająca dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2006/43/WE oraz uchylająca dyrektywy Rady 78/660/EWG i 83/349/EWG (Dz.U. L 182 z 29.6.2013, s. 19).

II Akty o charakterze nieustawodawczym

ROZPORZĄDZENIA

11.12.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 320/11

ROZPORZĄDZENIE WYKONAWCZE KOMISJI (UE) 2019/2116

z dnia 28 listopada 2019 r.

ustalające średnią ważoną maksymalnych stawek za zakończenie połączenia w sieci ruchomej w Unii i uchylające rozporządzenie wykonawcze (UE) 2018/1979

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 531/2012 z dnia 13 czerwca 2012 r. w sprawie roamingu w publicznych sieciach łączności ruchomej wewnątrz Unii (1), w szczególności jego art. 6e ust. 2,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Zgodnie z rozporządzeniem (UE) nr 531/2012 od dnia 15 czerwca 2017 r. operatorzy krajowi nie powinni pobierać żadnych dopłat do krajowych cen detalicznych od klientów korzystających z roamingu w którymkolwiek państwie członkowskim za jakiekolwiek odebrane połączenie realizowane w roamingu regulowanym, jeżeli połączenia te mieszczą się w granicach wyznaczonych przez „politykę uczciwego korzystania”.

(2)

Rozporządzenie (UE) nr 531/2012 ogranicza wysokość dopłat za odbieranie połączeń realizowanych w roamingu regulowanym do średniej ważonej maksymalnych stawek za zakończenie połączenia w sieci ruchomej w Unii.

(3)

W rozporządzeniu wykonawczym Komisji (UE) 2018/1979 (2) określono średnią ważoną maksymalnych stawek za zakończenie połączenia w sieci ruchomej w Unii, którą należy stosować w 2019 r. w oparciu o dane według stanu na dzień 1 lipca 2018 r.

(4)

Organ Europejskich Regulatorów Łączności Elektronicznej przekazał Komisji zaktualizowane informacje uzyskane od krajowych organów regulacyjnych państw członkowskich na temat określonej przez nie maksymalnej wysokości stawek za zakończenie połączenia w sieci ruchomej zgodnie z art. 7 i 16 dyrektywy 2002/21/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (3) oraz art. 13 dyrektywy 2002/19/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (4) na każdym rynku krajowym za zakończenie połączenia głosowego na rynku hurtowym w poszczególnych sieciach łączności ruchomej; oraz na temat łącznej liczby abonentów w państwach członkowskich.

(5)

Zgodnie z rozporządzeniem (UE) nr 531/2012 Komisja obliczyła średnią ważoną maksymalnych stawek za zakończenie połączenia w sieci ruchomej w Unii w następujący sposób: maksymalna dopuszczona stawka za zakończenie połączenia w sieci ruchomej w danym państwie członkowskim została pomnożona przez liczbę abonentów w tym państwie członkowskim, wyniki dotyczące wszystkich państw członkowskich zostały zsumowane, a następnie uzyskana suma została podzielona przez łączną liczbę abonentów we wszystkich państwach członkowskich, w oparciu o dane według stanu na dzień 1 lipca 2019 r. W przypadku państw członkowskich spoza strefy euro zastosowano średni kurs wymiany z drugiego kwartału 2019 r. uzyskany z bazy danych Europejskiego Banku Centralnego.

(6)

Należy zatem zaktualizować wartość średniej ważonej maksymalnych stawek za zakończenie połączenia w sieci ruchomej w Unii określonej w rozporządzeniu wykonawczym (UE) 2018/1979.

(7)

Należy zatem uchylić rozporządzenie wykonawcze (UE) 2018/1979.

(8)

Zgodnie z rozporządzeniem (UE) nr 531/2012 Komisja co roku dokonuje przeglądu średniej ważonej maksymalnych stawek za zakończenie połączenia w sieci ruchomej w Unii, określonej w niniejszym rozporządzeniu wykonawczym.

(9)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu ds. Łączności,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

Wysokość średniej ważonej maksymalnych stawek za zakończenie połączenia w sieci ruchomej w Unii ustala się na 0,0079 EUR za minutę.

Artykuł 2

Rozporządzenie wykonawcze (UE) 2018/1979 traci moc.

Artykuł 3

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie stosuje się od dnia 1 stycznia 2020 r.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w Brukseli dnia 28 listopada 2019 r.

W imieniu Komisji

Przewodniczący

Jean-Claude JUNCKER

(1)  Dz.U. L 172 z 30.6.2012, s. 10.

(2)  Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/1979 z dnia 13 grudnia 2018 r. ustalające średnią ważoną maksymalnych stawek za zakończenie połączenia w sieci ruchomej w Unii i uchylające rozporządzenie wykonawcze (UE) 2017/2311 (Dz.U. L 317 z 14.12.2018, s. 10).

(3)  Dyrektywa 2002/21/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie wspólnych ram regulacyjnych sieci i usług łączności elektronicznej (dyrektywa ramowa) (Dz.U. L 108 z 24.4.2002, s. 33).

(4)  Dyrektywa 2002/19/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie dostępu do sieci łączności elektronicznej i urządzeń towarzyszących oraz wzajemnych połączeń (dyrektywa o dostępie) (Dz.U. L 108 z 24.4.2002, s. 7).

11.12.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 320/13

ROZPORZĄDZENIE KOMISJI (UE) 2019/2117

z dnia 29 listopada 2019 r.

zmieniające rozporządzenie Rady (WE) nr 338/97 w sprawie ochrony gatunków dzikiej fauny i flory w drodze regulacji handlu nimi

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 338/97 z dnia 9 grudnia 1996 r. w sprawie ochrony gatunków dzikiej fauny i flory w drodze regulacji handlu nimi (1), w szczególności jego art. 19 ust. 5,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Rozporządzenie (WE) nr 338/97 reguluje handel gatunkami zwierząt i roślin wymienionymi w załączniku do tego rozporządzenia. Gatunki wymienione w załączniku obejmują gatunki wymienione w dodatkach do Konwencji o międzynarodowym handlu dzikimi zwierzętami i roślinami gatunków zagrożonych wyginięciem (CITES) („konwencja”), jak również gatunki, których stan ochrony wymaga, by handel nimi z Unii, do Unii i wewnątrz Unii był regulowany lub monitorowany.

(2)

Podczas 18. posiedzenia Konferencji Stron konwencji, które odbyło się w Genewie (Szwajcaria) w dniach od 17 do 28 sierpnia 2019 r. (COP 18), wprowadzono pewne zmiany w dodatkach do konwencji. Należy zatem uwzględnić te zmiany w załącznikach do rozporządzenia (WE) nr 338/97.

(3)

Następujące taksony zostały włączone do dodatku I do konwencji i powinny zostać ujęte w załączniku A do rozporządzenia (WE) nr 338/97: Ceratophora erdeleni, Ceratophora karu, Ceratophora tennentii, Cophotis ceylanica, Cophotis dumbara, Gonatodes daudini, Achillides chikae hermeli oraz Parides burchellanus.

(4)

Następujące gatunki zostały przeniesione z dodatku II do dodatku I do konwencji, a zatem powinny zostać usunięte z załącznika B i ujęte w załączniku A do rozporządzenia (WE) nr 338/97: Aonyx cinerea, Lutrogale perspicillata, Balearica pavonina, Cuora bourreti, Cuora picturata, Mauremys annamensis oraz Geochelone elegans. Gatunek Malacochersus tornieri został przeniesiony z dodatku II do dodatku I; gatunek ten jest już włączony do załącznika A i należy jedynie zmienić odniesienie do odpowiedniego dodatku.

(5)

Następujące taksony zostały przeniesione z dodatku I do dodatku II do konwencji, a zatem powinny zostać usunięte z załącznika A i ujęte w załączniku B do rozporządzenia (WE) nr 338/97: Vicugna (populacja prowincji Salta w Argentynie, z adnotacją), Leporillus conditor, Pseudomys fieldi praeconis (ze zmianą nomenklatury na Pseudomys fieldi), Xeromys myoides, Zyzomys pedunculatus, Dasyornis broadbenti litoralis, Dasyornis longirostris oraz Crocodylus acutus (populacja Meksyku, z adnotacją).

(6)

Następujące rodziny, rodzaje i gatunki zostały włączone do dodatku II do konwencji i powinny zostać ujęte w załączniku B do rozporządzenia (WE) nr 338/97: Giraffa camelopardalis, Syrmaticus reevesii, Ceratophora aspera (z adnotacją), Ceratophora stoddartii (z adnotacją), Lyriocephalus scutatus (z adnotacją), Goniurosaurus spp., (z adnotacją), Gekko gecko, Paroedura androyensis, Ctenosaura spp. (cztery gatunki z tego rodzaju zostały wcześniej włączone do dodatku II, teraz zastępuje je wpis dotyczący całego rodzaju), Pseudocerastes urarachnoides, Echinotriton chinhaiensis, Echinotriton maxiquadratus, Paramesotriton spp. (jeden gatunek należący do tego rodzaju został wcześniej włączony do dodatku II, teraz zastępuje go wpis dotyczący całego rodzaju), Tylototriton spp., Isurus oxyrinchus, Isurus paucus, Glaucostegus spp., Rhinidae spp., Holothuria fuscogilva (z opóźnionym wejściem w życie), Holothuria nobilis (z opóźnionym wejściem w życie), Holothuria whitmaei (z opóźnionym wejściem w życie), Poecilotheria spp., Widdringtonia whytei, Pterocarpus tinctorius (z adnotacją), Cedrela spp. (z adnotacją i z opóźnionym wejściem w życie).

(7)

Syrmaticus reevesii, Ctenosaura quinquecarinata, Paramesotriton spp. oraz Tylototriton spp., które były dotychczas wymienione w załączniku D do rozporządzenia (WE) nr 338/97, powinny zostać usunięte z tego załącznika w związku z ich włączeniem do dodatku II do konwencji podczas COP 18.

(8)

Podczas COP 18 zmieniono sekcję dodatków dotyczącą interpretacji oraz przyjęto lub zmieniono szereg adnotacji dotyczących niektórych taksonów, znajdujących się w dodatkach do konwencji, co również należy uwzględnić w załącznikach do rozporządzenia (WE) nr 338/97.

(a)

Dodano następujące adnotacje:

—

adnotację dotyczącą gatunków Saiga tatarica i Saiga borealis wymienionych w dodatku II, oraz

—

adnotację # 17 (zastępującą adnotację # 5) dotyczącą gatunku Pericopsis elata wymienionego w dodatku II.

(b)

Zmieniono następujące adnotacje:

—

adnotację dotyczącą gatunku Vicugna wymienionego w dodatku II,

—

adnotację # 4 f) dotyczącą gatunku Aloe ferox wymienionego w dodatku II,

—

adnotację # 16 dotyczącą umieszczenia Adansonia grandidieri w dodatku II, oraz

—

adnotację # 15 dotyczącą umieszczenia rodzaju Dalbergia spp. i gatunków Guibourtia demeusei, Guibourtia pellegriniana, Guibourtia tessmannii w dodatku II.

(9)

W „Uwagach dotyczących wykładni załączników A, B, C i D” należy dodać definicje terminów „gotowe instrumenty muzyczne”, „gotowe akcesoria do instrumentów muzycznych”, „gotowe części instrumentów muzycznych”, „przesyłka” oraz „drewno przetworzone”, ponieważ definicje te zostały przyjęte podczas COP 18.

(10)

Następujące gatunki wpisano ostatnio do dodatku III do konwencji: Sphaerodactylus armasi, Sphaerodactylus celicara, Sphaerodactylus dimorphicus, Sphaerodactylus intermedius, Sphaerodactylus nigropunctatus alayoi, Sphaerodactylus nigropunctatus granti, Sphaerodactylus nigropunctatus lissodesmus, Sphaerodactylus nigropunctatus ocujal, Sphaerodactylus nigropunctatus strategus, Sphaerodactylus notatus atactus, Sphaerodactylus oliveri, Sphaerodactylus pimienta, Sphaerodactylus ruibali, Sphaerodactylus siboney, Sphaerodactylus torrei, Anolis agueroi, Anolis baracoae, Anolis barbatus, Anolis chamaeleonides, Anolis equestris, Anolis guamuhaya, Anolis luteogularis, Anolis pigmaequestris, Anolis porcus, wszystkie na wniosek Kuby. Należy zatem włączyć te gatunki do załącznika C do rozporządzenia (WE) nr 338/97.

(11)

Następujące gatunki usunięto ostatnio z dodatku III do konwencji: Galictis vittata, Bassaricyon gabbii, Bassariscus sumichrasti, Cabassous centralis, Choloepus hoffmanni, Sciurus deppei oraz Crax rubra (tylko populacja Kostaryki), wszystkie na wniosek Kostaryki. Należy zatem usunąć z załącznika C do rozporządzenia (WE) nr 338/97 odniesienie do Kostaryki w pozycji Crax rubra oraz wspomniane pozostałe gatunki.

(12)

Unia nie zgłosiła zastrzeżeń w odniesieniu do którejkolwiek z tych zmian.

(13)

Podczas COP 18 przyjęto nowe odesłania do nomenklatury zwierząt i roślin, które dotyczą w szczególności szeregu gatunków z rodzaju Ovis i niektórych gatunków należących do rodziny kotowatych (Felidae). Zmiany te należy uwzględnić w załącznikach do rozporządzenia (WE) nr 338/97, utrzymując przy tym obecnie obowiązujące bardziej rygorystyczne środki unijne w odniesieniu do przywozu gatunków uprzednio opisanych jako Ovis ammon, zgodnie z załącznikiem XIII do rozporządzenia Komisji (WE) nr 865/2006 (2).

(14)

Należy skorygować niektóre nazwy gatunków (zarówno w języku angielskim, jak i łacińskim), aby odzwierciedlić obecną praktykę ich stosowania.

(15)

Należy dokonać dalszych korekt istniejących adnotacji, w szczególności należy usunąć adnotację „(możliwe wyginięcie)” z wpisów dotyczących czterech gatunków, zgodnie ze zmianami wprowadzonymi podczas COP 17.

(16)

Z uwagi na zakres zmian, a także w celu zapewnienia przejrzystości, należy w całości zastąpić załącznik do rozporządzenia (WE) nr 338/97.

(17)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 338/97.

(18)

Artykuł XV pkt 1 lit. c) konwencji stanowi, że „poprawki przyjęte na sesji Konferencji [Stron konwencji] wejdą w życie 90 dni po tej sesji w stosunku do wszystkich Stron”. Aby dotrzymać tego terminu i zapewnić terminowe wejście w życie zmian do załącznika do niniejszego rozporządzenia, wejście w życie niniejszego rozporządzenia powinno nastąpić trzeciego dnia po jego opublikowaniu.

(19)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu ds. Handlu Dziką Fauną i Florą ustanowionego zgodnie z art. 18 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 338/97,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

Załącznik do rozporządzenia (WE) nr 338/97 zastępuje się tekstem załącznika do niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 2

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie trzeciego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w Brukseli dnia 29 listopada 2019 r.

W imieniu Komisji

Przewodniczący

Jean-Claude JUNCKER

(1)  Dz.U. L 61 z 3.3.1997, s. 1.

(2)  Rozporządzenie Komisji (WE) nr 865/2006 z dnia 4 maja 2006 r. ustanawiającego przepisy wykonawcze do rozporządzenia Rady (WE) nr 338/97 (Dz.U. L 166 z 19.6.2006, s. 1).

ZAŁĄCZNIK

Uwagi w sprawie wykładni załączników A, B, C oraz D

1.   

Gatunki objęte załącznikami A, B, C oraz D są wymienione jako:

a)

nazwy gatunków; lub

b)

wszystkie gatunki objęte wyższym taksonem lub jego określoną częścią.

2.   

Skrót „ssp.” jest używany do określania wszystkich gatunków wyższego taksonu.

3.   

Inne odniesienia do taksonów wyższych niż gatunek podano wyłącznie do celów informacji lub klasyfikacji.

4.   

Gatunki, których nazwy wydrukowano wytłuszczonym drukiem w załączniku A, są tam wymienione w związku z faktem ich ochrony wynikającej z dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/147/WE (1) lub dyrektywy Rady 92/43/EWG (2).

5.   

Następujące skróty stosowane są w odniesieniu do taksonów roślin poniżej poziomu gatunku:

a)

„ssp.” jest stosowany w celu określenia podgatunku;

b)

„var(s)” jest stosowany w celu określenia odmiany (odmian); oraz

c)

„fa.” jest stosowany w celu określenia formy.

6.   

Symbole „(I)”, „(II)” oraz „(III)” umieszczone obok nazwy gatunku lub wyższego taksonu odnoszą się do dodatków do konwencji, w których dane gatunki są wymienione, jak wskazano w uwagach 7, 8 i 9. W przypadku gdy nie pojawia się żadna z tych adnotacji, dane gatunki nie są wymienione w dodatkach do konwencji CITES.

7.   

Symbol „(I)” obok nazwy gatunku lub wyższego taksonu wskazuje, że dany gatunek lub wyższy takson jest włączony do dodatku I do konwencji CITES.

8.   

Symbol „(II)” obok nazwy gatunku lub wyższego taksonu wskazuje, że dany gatunek lub wyższy takson jest włączony do dodatku II do konwencji.

9.   

Symbol „(III)” obok nazwy gatunku lub wyższego taksonu wskazuje, że gatunek jest włączony do dodatku III do konwencji. W tym przypadku jest również wskazane państwo, w odniesieniu do którego gatunki lub wyższe taksony są objęte dodatkiem III.

10.   

„Kultywar” oznacza, zgodnie z definicją zawartą w 8. wydaniu Międzynarodowego Kodeksu Nomenklatury Roślin Uprawnych, skupisko roślin: a) które zostało wybrane z uwagi na szczególną właściwość lub zestaw właściwości, b) którego właściwości zachowują odrębny, spójny i stały charakter oraz c) które zachowuje te właściwości, jeśli rozmnażania dokonuje się za pomocą odpowiednich środków. Żaden nowy takson kultywaru nie może zostać za taki uznany dopóki jego nazwa kategorii i określenie nie zostaną oficjalnie opublikowane w najnowszym wydaniu Międzynarodowego Kodeksu Nomenklatury Roślin Uprawnych.

11.   

Mieszańce mogą być samodzielnie wymienione w dodatkach, ale jedynie wówczas, gdy tworzą one w stanie dzikim odrębne oraz stabilne populacje. Mieszańce zwierząt, które w czterech poprzednich pokoleniach swojego rodowodu mają jeden lub więcej okazów gatunków włączonych do załącznika A lub B, podlegają przepisom niniejszego rozporządzenia, tak jakby były czystymi gatunkami, nawet jeśli dany mieszaniec nie jest wyszczególniony w załącznikach.

12.   

Jeśli gatunek jest włączony do załącznika A, B lub C, całe zwierzę lub cała roślina, żywe lub martwe, oraz wszystkie ich części i pochodne są również włączone. Odnośnie do gatunków zwierząt wymienionych w załączniku C oraz gatunków roślin wymienionych w załączniku B lub C, wszystkie części lub pochodne danego gatunku są również włączone do tego samego załącznika, chyba że pojawia się adnotacja precyzująca, że jedynie określone części oraz pochodne są do niego włączone. Zgodnie z art. 2 lit. t), symbol „#” oraz następujący po nim numer umieszczony obok nazwy gatunku lub wyższego taksonu włączonego do załącznika B lub C służą do oznaczenia części lub pochodnych, które w odniesieniu do nich są wyszczególnione do celów niniejszego rozporządzenia w następujący sposób:

#1

Służy do oznaczenia wszystkich części oraz pochodnych, z wyjątkiem:

a)

nasion, zarodników oraz pyłków (łącznie z pyłkowinami);

b)

siewek lub kultur tkankowych uzyskiwanych in vitro w środowisku płynnym lub stałym, transportowanych w sterylnych pojemnikach;

c)

ciętych kwiatów sztucznie rozmnażanych roślin; oraz

d)

owoców oraz ich części i pochodnych ze sztucznie rozmnażanych roślin rodzaju Vanilla.

#2

Służy do oznaczenia wszystkich części oraz pochodnych, z wyjątkiem:

a)

nasion oraz pyłków; oraz

b)

produktów gotowych przeznaczonych do handlu detalicznego.

#3

Służy do oznaczenia całych lub posiekanych korzeni lub części korzeni z wyjątkiem produkowanych części i pochodnych, takich jak proszki, tabletki, wyciągi, toniki, herbaty oraz wyroby cukiernicze.

#4

Służy do oznaczenia wszystkich części oraz pochodnych, z wyjątkiem:

a)

nasion (w tym owoców Orchidaceae zawierających nasiona), zarodników oraz pyłków (łącznie z pyłkowinami). Wyjątek ten nie dotyczy nasion Cactaceae spp. wywożonych z Meksyku ani nasion Beccariophoenix madagascariensis i Dypsis decaryi wywożonych z Madagaskaru;

b)

siewek lub kultur tkankowych uzyskiwanych in vitro w środowisku płynnym lub stałym, transportowanych w sterylnych pojemnikach;

c)

ciętych kwiatów sztucznie rozmnażanych roślin;

d)

owoców oraz ich części i pochodnych z udomowionych lub sztucznie rozmnażanych roślin z rodzaju Vanilla (Orchidaceae) i z rodziny Cactaceae;

e)

łodyg, kwiatów oraz ich części i pochodnych udomowionych lub sztucznie rozmnażanych roślin z rodzaju Opuntia, podrodzaju Opuntia i Selenicereus (Cactaceae); oraz

f)

produktów gotowych z Aloe ferox i Euphorbia antisyphilitica przeznaczonych do handlu detalicznego.

#5

Służy do oznaczenia kłód drewna, drewna przetartego oraz płatów okleinowych.

#6

Służy do oznaczenia kłód drewna, drewna przetartego, płatów okleinowych oraz sklejki.

#7

Służy do oznaczenia kłód drewna, zrębków drewnianych oraz proszku i wyciągów.

#8

Służy do oznaczenia części podziemnych (tj. korzeni, kłączy): w całości, w częściach lub w proszku.

#9

Służy do oznaczenia wszystkich części i pochodnych z wyjątkiem opatrzonych etykietą „Wyprodukowane z materiału Hoodia spp. uzyskanego z kontrolowanego zbioru i produkcji zgodnie z umową z odpowiednim organem administracyjnym CITES [Botswany na mocy umowy nr BW/xxxxxx] [Namibii na mocy umowy nr NA/xxxxxx] [Afryki Południowej na mocy umowy nr ZA xxxxxx]”.

#10

Służy do oznaczenia kłód drewna, drewna przetartego, płatów okleinowych oraz niegotowych artykułów drewnianych służących do wyrobu smyczków do strunowych instrumentów muzycznych.

#11

Służy do oznaczenia kłód drewna, drewna przetartego, płatów okleinowych, sklejki oraz proszku i wyciągów. Produkty gotowe, których składnikiem są takie wyciągi, w tym perfumy, nie są objęte tą adnotacją.

#12

Służy do oznaczenia kłód drewna, drewna przetartego, płatów okleinowych, sklejki i wyciągów. Produkty gotowe, których składnikiem są takie wyciągi, w tym perfumy, nie są objęte tą adnotacją.

#13

Służy do oznaczenia także jądra (nazywanego również bielmem, miazgą lub koprą) oraz wszelkich jego pochodnych.

#14

Służy do oznaczenia wszystkich części oraz pochodnych, z wyjątkiem:

a)

nasion oraz pyłków;

b)

siewek lub kultur tkankowych uzyskiwanych in vitro w środowisku płynnym lub stałym, transportowanych w sterylnych pojemnikach;

c)

owoców;

d)

liści;

e)

proszku z drewna agarowego po ekstrakcji, w tym sprasowanego proszku o różnych kształtach; oraz

f)

produktów gotowych zapakowanych i gotowych do wprowadzenia do handlu detalicznego; ten wyjątek nie ma zastosowania do korali, korali modlitewnych i rzeźb.

#15

Służy do oznaczenia wszystkich części oraz pochodnych, z wyjątkiem:

a)

liści, kwiatów, pyłku, owoców i nasion;

b)

produktów gotowych o maksymalnej masie drewna gatunków umieszczonych w wykazie wynoszącej 10 kg na przesyłkę;

c)

gotowych instrumentów muzycznych, gotowych części do instrumentów muzycznych oraz gotowych akcesoriów do instrumentów muzycznych;

d)

części i produktów pochodnych Dalbergia cochinchinensis, które są objęte adnotacją #4;

e)

części i produktów pochodnych Dalbergia spp. pochodzących i wywożonych z Meksyku, które są objęte adnotacją #6;

#16

Służy do oznaczenia nasion, owoców i olejów;

#17

Kłody drewna, drewno przetarte, płaty okleinowe, sklejka i drewno przetworzone.

13.   

Poniższe terminy i wyrażenia, stosowane w załącznikach, definiuje się w następujący sposób:

Wyciąg

Jakakolwiek substancja uzyskana bezpośrednio z materiału roślinnego przy zastosowaniu środków fizycznych lub chemicznych niezależnie od procesu produkcji. Wyciąg może być substancją stałą (np. kryształy, żywica, cząstki drobne lub gruboziarniste), półstałą (np. guma, wosk) lub płynną (np. roztwory, nalewki, oleje i olejki eteryczne).

Gotowe instrumenty muzyczne

Instrument muzyczny (jak określono w Zharmonizowanym Systemie Światowej Organizacji Celnej, rozdział 92; instrumenty muzyczne, części i akcesoria do takich artykułów) gotowy do gry lub wymagający tylko montażu części, by mógł posłużyć do gry. Pojęcie to obejmuje instrumenty zabytkowe (zgodnie z definicją określoną w kodach zharmonizowanego systemu 97.05 i 97.06; Dzieła sztuki, przedmioty kolekcjonerskie i antyki).

Gotowe akcesoria do instrumentów muzycznych

Akcesorium do instrumentu muzycznego (jak określono w Zharmonizowanym Systemie Światowej Organizacji Celnej, rozdział 92; instrumenty muzyczne, części i akcesoria do takich artykułów), które jest odrębne od instrumentu muzycznego i specjalnie zaprojektowane lub ukształtowane z przeznaczeniem do używania wraz z danym instrumentem, oraz które nie wymaga żadnych modyfikacji, by mogło być używane.

Gotowe części do instrumentów muzycznych

Część (jak określono w Zharmonizowanym Systemie Światowej Organizacji Celnej, rozdział 92; instrumenty muzyczne, części i akcesoria do takich artykułów) instrumentu muzycznego, która jest gotowa do montażu i specjalnie zaprojektowana lub ukształtowana z przeznaczeniem do używania wraz z danym instrumentem, aby mógł on służyć do gry.

Produkty gotowe przeznaczone do handlu detalicznego

Produkty, wysyłane indywidualnie lub luzem, niewymagające dalszego przetwarzania, pakowane, oznakowane do ostatecznego wykorzystania lub do handlu detalicznego w stanie odpowiednim do sprzedaży lub stosowania przez ogół społeczeństwa.

Proszek

Sucha, stała substancja w postaci cząstek drobnych lub gruboziarnistych.

Przesyłka

Ładunek transportowany zgodnie z warunkami pojedynczego konosamentu lub lotniczego listu przewozowego, niezależnie od ilości bądź liczby pojemników lub opakowań; albo sztuk, zakładanych na siebie, niesionych lub znajdujących się w bagażu podręcznym.

10 kg na przesyłkę

W odniesieniu do sformułowania „10 kg na przesyłkę” limit 10 kg należy rozumieć jako masę poszczególnych elementów każdego artykułu w przesyłce zrobionych z drewna danego gatunku. Innymi słowy limit 10 kg należy oszacować na podstawie masy poszczególnych elementów zrobionych z drewna Dalbergia/Guibourtia, znajdujących się w każdym artykule w przesyłce, a nie na podstawie łącznej masy przesyłki.

Drewno przetworzone

Zgodnie z definicją w kodzie zharmonizowanego systemu 44.09. Drewno (włącznie z klepkami i listwami na parkiet, niepołączonymi), kształtowane w sposób ciągły (z wypustem, rowkiem, ze ściętymi krawędziami, zaokrąglone, ze złączami w jaskółczy ogon i tym podobne) wzdłuż dowolnej krawędzi, końców lub powierzchni, nawet strugane, szlifowane lub łączone stykowo.

Zrębki

Drewno rozdrobnione na drobne cząstki.

14.   

Ze względu na to, że żaden z gatunków lub wyższych taksonów FLORY objętych załącznikiem A nie jest opatrzony adnotacją skutkującą traktowaniem jego mieszańców zgodnie z art. 4 ust. 1, oznacza to, że sztucznie rozmnażane mieszańce wytwarzane z jednego lub większej liczby tych gatunków lub taksonów mogą być przedmiotem handlu ze świadectwem sztucznego rozmnażania oraz że nasiona i pyłki (w tym pyłkowiny), cięte kwiaty, siewki lub kultury tkankowe tych mieszańców uzyskiwane metodą in vitro w środowisku stałym lub ciekłym, transportowane w sterylnych pojemnikach nie podlegają przepisom rozporządzenia.

15.   

Mocz, kał, oraz ambra szara, które są produktami odpadowymi oraz uzyskiwane są bez manipulowania danym zwierzęciem, nie podlegają przepisom niniejszego rozporządzenia.

16.   

W odniesieniu do gatunków fauny wymienionych w załączniku D niniejsze rozporządzenie stosuje się wyłącznie do żywych okazów oraz całych lub zasadniczo całych martwych okazów z wyjątkiem taksonów, które są opatrzone następującą adnotacją w celu wskazania, iż pozostałe części oraz pochodne są również objęte przepisami:

§ 1

Wszelkie całe, lub zasadniczo całe skóry, surowe lub garbowane.

17.   

W odniesieniu do gatunków flory wymienionych w załączniku D niniejsze rozporządzenie stosuje się wyłącznie do żywych okazów, z wyjątkiem taksonów, które są opatrzone następującą adnotacją w celu wskazania, że inne części oraz pochodne są również objęte przepisami:

§ 3

Suszone oraz świeże rośliny, włączając w stosownych przypadkach: liście, korzenie/kłącza, łodygi, nasiona/zarodniki, korę oraz owoce.

§ 4

Kłody drewna, drewno przetarte oraz płaty okleinowe.

 

Załącznik A

Załącznik B

Załącznik C

Nazwa zwyczajowa

FAUNA

CHORDATA (STRUNOWCE)

MAMMALIA

 

 

 

Ssaki

ARTIODACTYLA

 

 

 

 

Antilocapridae

 

 

 

Widłorogowate

 

Antilocapra americana (I) (tylko populacja Meksyku; żadne inne populacje nie są objęte załącznikami do niniejszego rozporządzenia)

 

 

Widłoróg meksykański

Bovidae

 

 

 

Wołowate, Krętorogie, Pustorożce

 

Addax nasomaculatus (I)

 

 

Adaks

 

 

Ammotragus lervia (II)

 

Owca grzywiasta

 

 

 

Antilope cervicapra (III Nepal/Pakistan)

Antylopa indyjska

 

Bos gaurus (I) (Nie obejmuje formy udomowionej określanej jako Bos frontalis, która nie podlega niniejszemu rozporządzeniu)

 

 

Gaur

 

Bos mutus (I) (Nie obejmuje formy udomowionej określanej jako Bos grunniens, która nie podlega niniejszemu rozporządzeniu)

 

 

Jak dziki

 

Bos sauveli (I)

 

 

Kuprej

 

 

 

Boselaphus tragocamelus (III Pakistan)

Nilgau

 

 

 

Bubalus arnee (III Nepal) (nie obejmuje formy udomowionej określanej jako Bubalus bubalis, która nie podlega niniejszemu rozporządzeniu)

Bawół indyjski, arni

 

Bubalus depressicornis (I)

 

 

Anoa nizinny

 

Bubalus mindorensis (I)

 

 

Bawół mindorski, tamaraw

 

Bubalus quarlesi (I)

 

 

Anoa górski

 

 

Budorcas taxicolor (II)

 

Takin złoty

 

Capra falconeri (I)

 

 

Koza śruboroga, markur

 

 

Capra caucasica (II)

 

Koziorożec kaukaski

 

 

 

Capra hircus aegagrus (III Pakistan) (okazy formy udomowionej nie podlegają niniejszemu rozporządzeniu)

Koza bezoarowa

 

 

 

Capra sibirica (III Pakistan)

Koziorożec syberyjski

 

Capricornis milneedwardsii (I)

 

 

Serau indochiński

 

Capricornis rubidus (I)

 

 

Serau rudy

 

Capricornis sumatraensis (I)

 

 

Serau białogrzywy

 

Capricornis thar (I)

 

 

Serau himalajski

 

 

Cephalophus brookei (II)

 

Dujker Brooke’a

 

 

Cephalophus dorsalis (II)

 

Dujker czarnopręgi

 

Cephalophus jentinki (I)

 

 

Dujker Jentinka

 

 

Cephalophus ogilbyi (II)

 

Dujker Ogilby’ego

 

 

Cephalophus silvicultor (II)

 

Dujker żółtopręgi

 

 

Cephalophus zebra (II)

 

Dujker zebrowaty

 

 

Damaliscus pygargus pygargus (II)

 

Bontebok

 

 

 

Gazella bennettii (III Pakistan)

Gazela indyjska, chinkara

 

Gazella cuvieri (I)

 

 

Gazela edmi, gazela Cuviera

 

 

 

Gazella dorcas (III Algeria/Tunezja)

Gazela dorkas

 

Gazella leptoceros (I)

 

 

Gazela Lodera

 

Hippotragus niger variani (I)

 

 

Antylopa szablastoroga

 

 

Kobus leche (II)

 

Kob liczi

 

Naemorhedus baileyi (I)

 

 

Goral brunatny

 

Naemorhedus caudatus (I)

 

 

Goral długoogoniasty

 

Naemorhedus goral (I)

 

 

Goral himalajski

 

Naemorhedus griseus (I)

 

 

Goral szary

 

Nanger dama (I)

 

 

Gazela dama

 

Oryx dammah (I)

 

 

Oryks szablorogi

 

Oryx leucoryx (I)

 

 

Oryks arabski

 

 

Ovis ammon (II)

 

Owca ałtajska

 

 

Ovis arabica (II)

 

-

 

 

Ovis bochariensis (II)

 

Urial bucharski

 

 

Ovis canadensis (II) (tylko populacja Meksyku); żadne inne populacje nie są objęte załącznikami do niniejszego rozporządzenia)

 

Owca kanadyjska, owca gruboroga, muflon kanadyjski

 

 

Ovis collium (II)  (*1)

 

Owca kazachska

 

 

Ovis cycloceros (II)

 

Urial turkmeński

 

 

Ovis darwini (II) (*1)

 

Owca mongolska

 

Ovis gmelini (I) (populacja Cypru)

 

 

Urial armeński

 

Ovis hodgsonii (I)

 

 

Muflon tybetański

 

 

Ovis jubata (II) (*1)

 

-

 

 

Ovis karelini (II) (*1)

 

Owca kirgiska

 

Ovis nigrimontana (I)

 

 

Owca czarnogórska

 

 

Ovis polii (II) (*1)

 

Owca pamirska

 

 

Ovis punjabiensis (II)

 

Urial pendżabski

 

 

Ovis severtzovi (II) (*1)

 

Owca uzbecka

 

Ovis vignei (I)

 

 

Muflon azjatycki

 

Pantholops hodgsonii (I)

 

 

Antylopa tybetańska, orengo, cziru

 

 

Philantomba monticola (II)

 

Duiker modry

 

 

 

Pseudois nayaur (III Pakistan)

Nachur górski

 

Pseudoryx nghetinhensis (I)

 

 

Saola

 

Rupicapra pyrenaica ornata (II)

 

 

Kozica pirenejska

 

 

Saiga borealis (II) (Zerowy roczny kontyngent wywozowy dotyczący dzikich okazów będących przedmiotem obrotu do celów handlowych)

 

Suhak mongolski

 

 

Saiga tatarica (II) (Zerowy roczny kontyngent wywozowy dotyczący dzikich okazów będących przedmiotem obrotu do celów handlowych)

 

Suhak

 

 

 

Tetracerus quadricornis (III Nepal)

Antylopa czteroroga

Camelidae

 

 

 

Wielbłądy, guanako, wigonie

 

 

Lama guanicoe (II)

 

Guanako

 

Vicugna vicugna (I) (z wyjątkiem populacji: Argentyny [populacje prowincji Jujuy, Catamarca i Salta oraz populacje półdzikie prowincji Jujuy, Salta, Catamarca, La Rioja i San Juan]; Boliwii [cała populacja]; Chile [populacje regionu Tarapacá oraz regionu Arica i Parinacota]; Ekwadoru [cała populacja] oraz Peru [cała populacja]; które są objęte załącznikiem B)

Vicugna vicugna (II) (tylko populacje Argentyny [populacje prowincji Jujuy, Catamarca i Salta oraz populacje półdzikie prowincji Jujuy, Salta, Catamarca, La Rioja i San Juan]; Boliwii [cała populacja]; Chile [populacje regionu Tarapacá oraz regionu Arica i Parinacota]; Ekwadoru [cała populacja] oraz Peru [cała populacja]; wszystkie pozostałe populacje są objęte załącznikiem A)  (3)

 

Wigoń, wikunia

Cervidae

 

 

 

Jeleniowate

 

Axis calamianensis (I)

 

 

Jeleń kalamiański

 

Axis kuhlii (I)

 

 

Jeleń baweański

 

 

 

Axis porcinus (III Pakistan (z wyjątkiem podgatunków objętych załącznikiem A))

Jelonek bengalski

 

Axis porcinus annamiticus (I)

 

 

Jeleń tajski

 

Blastocerus dichotomus (I)

 

 

Jeleń bagienny

 

 

Cervus elaphus bactrianus (II)

 

Jeleń bucharski

 

 

 

Cervus elaphus barbarus (III Algieria/Tunezja)

Jeleń berberyjski

 

Cervus elaphus hanglu (I)

 

 

Hanguł

 

Dama dama mesopotamica (I)

 

 

Daniel mezopotamski

 

Hippocamelus spp. (I)

 

 

Huemale, taruki

 

 

 

Mazama temama cerasina (III Guatemala)

Mazama ruda środkowoamerykańska, mazama gwatemalska

 

Muntiacus crinifrons (I)

 

 

Mundżak czarny

 

Muntiacus vuquangensis (I)

 

 

Mundżak wielki

 

 

 

Odocoileus virginianus mayensis (III Gwatemala)

Jeleń gwatemalski

 

Ozotoceros bezoarticus (I)

 

 

Jeleń pampasowy

 

 

Pudu mephistophiles (II)

 

Pudu północny, pudu ekwadorski

 

Pudu puda (I)

 

 

Pudu południowy, pudu chilijski

 

Rucervus duvaucelii (I)

 

 

Barasinga

 

Rucervus eldii (I)

 

 

Jeleń Elda

Giraffidae

 

Giraffa camelopardalis (II)

 

Żyrafowate

Żyrafa

Hippopotamidae

 

 

 

Hipopotamowate

 

 

Hexaprotodon liberiensis (II)

 

Hipopotam karłowaty

 

 

Hippopotamus amphibius (II)

 

Hipopotam nilowy

Moschidae

 

 

 

Piżmowiec

 

Moschus spp. (I) (tylko populacje Afganistanu, Bhutanu, Indii, Mjanmy/Birmy, Nepalu oraz Pakistanu); wszystkie pozostałe populacje są objęte załącznikiem B)

Moschus spp. (II) (z wyjątkiem populacji Afganistanu, Bhutanu, Indii, Mjanmy/Birmy, Nepalu oraz Pakistanu, które są objęte załącznikiem A)

 

Piżmowiec

Suidae

 

 

 

Babirussy, dziki, guźce, świnie

 

Babyrousa babyrussa (I)

 

 

Babirussa

 

Babyrousa bolabatuensis (I)

 

 

Babirussa środkowocelebeska

 

Babyrousa celebensis (I)

 

 

Babirussa północnocelebeska

 

Babyrousa togeanensis (I)

 

 

Babirussa malengeńska

 

Sus salvanius (I)

 

 

Świnia karłowata

Tayassuidae

 

 

 

Pekari

 

 

Tayassuidae spp. (II) (z wyjątkiem gatunków objętych załącznikiem A oraz wyłączając populacje Pecari tajacu Meksyku oraz Stanów Zjednoczonych, które nie są objęte załącznikami do niniejszego rozporządzenia)

 

Pekari

 

Catagonus wagneri (I)

 

 

Pekari Wagnera

CARNIVORA

 

 

 

 

Ailuridae

 

 

 

 

 

Ailurus fulgens (I)

 

 

Panda mała

Canidae

 

 

 

Psowate

 

 

 

Canis aureus (III Indie)

Szakal złocisty

 

Canis lupus (I/II)

(wszystkie populacje z wyjątkiem populacji Hiszpanii, na północ od Duero, oraz Grecji, na północ od 39. równoleżnika. Populacje Bhutanu, Indii, Nepalu oraz Pakistanu wymienione są w dodatku I; wszystkie inne populacje są wymienione w dodatku II. Nie obejmuje formy udomowionej i dingo określanych jako Canis lupus familiaris i Canis lupus dingo)

Canis lupus (II) (populacje Hiszpanii, na północ od Duero, oraz Grecji, na północ od 39. równoleżnika. Nie obejmuje formy udomowionej i dingo określanych jako Canis lupus familiaris i Canis lupus dingo)

 

Wilk, wilk szary

 

Canis simensis

 

 

Kaberu

 

 

Cerdocyon thous (II)

 

Lis krabojad, majkong

 

 

Chrysocyon brachyurus (II)

 

Wilk grzywiasty

 

 

Cuon alpinus (II)

 

Cyjon

 

 

Lycalopex culpaeus (II)

 

Kolpeo

 

 

Lycalopex fulvipes (II)

 

Lis Darwina

 

 

Lycalopex griseus (II)

 

Argentyński lis szary

 

 

Lycalopex gymnocercus (II)

 

Lis pampasowy

 

Speothos venaticus (I)

 

 

Pies leśny

 

 

 

Vulpes bengalensis (III Indie)

Lis bengalski

 

 

Vulpes cana (II)

 

Lis afgański, lis Blanforda

 

 

Vulpes zerda (II)

 

Fenek

Eupleridae

 

 

 

 

 

 

Cryptoprocta ferox (II)

 

Fossa

 

 

Eupleres goudotii (II)

 

Falanruk, wiwera falanruk

 

 

Fossa fossana (II)

 

Fanaloka,

Felidae

 

 

 

Kotowate

 

 

Felidae spp. (II) (z wyjątkiem gatunków objętych załącznikiem A. Okazy form udomowionych nie podlegają niniejszemu rozporządzeniu). W przypadku (afrykańskich populacji) Panthera leo: Ustanawia się zerowy roczny kontyngent wywozowy dla okazów kości, części kości, produktów z kości, pazurów, szkieletów, czaszek i zębów pozyskanych w naturze oraz będących przedmiotem obrotu w celach handlowych.

Roczne kontyngenty wywozowe dla obrotu kośćmi, częściami kości, produktami z kości, pazurami, szkieletami, czaszkami i zębami w celach handlowych, pochodzącymi z hodowli w niewoli w Republice Południowej Afryki, będą ustanawiane i przekazywane do wiadomości Sekretariatu CITES.)

 

Kotowate

 

Acinonyx jubatus (I) (Roczne kontyngenty wywozowe dla żywych okazów oraz trofeów myśliwskich przyznawane są w następujący sposób: Botswana: 5; Namibia: 150; Zimbabwe: 50. Handel takimi okazami podlega przepisom art. 4 ust. 1

 

 

Gepard

 

Caracal caracal (I) (tylko populacja Azji); wszystkie pozostałe populacje są objęte załącznikiem B)

 

 

Karakal, ryś stepowy

 

Catopuma temminckii (I)

 

 

Mormi, kot złoty azjatycki

 

Felis nigripes (I)

 

 

Kot czarnołapy

 

Felis silvestris (II)

 

 

Żbik

 

Herpailurus yagouaroundi (I) (tylko populacje Ameryki Środkowej oraz Północnej; wszystkie pozostałe populacje są objęte załącznikiem B)

 

 

Jaguarundi

 

Leopardus geoffroyi (I)

 

 

Kot argentyński

 

Leopardus guttulus (I)

 

 

-

 

Leopardus jacobita (I)

 

 

Kot andyjski

 

Leopardus pardalis (I)

 

 

Ocelot

 

Leopardus tigrinus (I)

 

 

Oncilla, kot tygrysi

 

Leopardus wiedii (I)

 

 

Margaj

 

Lynx lynx (II)

 

 

Ryś europejski

 

Lynx pardinus (I)

 

 

Ryś iberyjski

 

Neofelis diardi (I)

 

 

Pantera sundajska

 

Neofelis nebulosa (I)

 

 

Pantera mglista

 

Panthera leo (I) (tylko populacje Indii); wszystkie pozostałe populacje są objęte załącznikiem B)

 

 

Lew azjatycki

 

Panthera onca (I)

 

 

Jaguar

 

Panthera pardus (I)

 

 

Lampart

 

Panthera tigris (I)

 

 

Tygrys

 

Panthera uncia (I)

 

 

Irbis śnieżny

 

Pardofelis marmorata (I)

 

 

Kot marmurkowy

 

Prionailurus bengalensis bengalensis (I) (tylko populacje Bangladeszu, Indii oraz Tajlandii); wszystkie pozostałe populacje są objęte załącznikiem B)

 

 

Kot bengalski

 

Prionailurus iriomotensis (II)

 

 

Kot z Iriomote

 

Prionailurus planiceps (I)

 

 

Kot kusy

 

Prionailurus rubiginosus (I) (tylko populacja Indii); wszystkie pozostałe populacje są objęte załącznikiem B)

 

 

Kot rdzawy, kot rudy

 

Puma concolor (I) (Tylko populacje Kostaryki i Panamy; wszystkie pozostałe populacje są objęte załącznikiem B)

 

 

Puma kostarykańska

Herpestidae

 

 

 

Mangusty

 

 

 

Herpestes edwardsi (III Indie/Pakistan)

Mangusta indyjska

 

 

 

Herpestes fuscus (III Indie)

Mangusta brunatna

 

 

 

Herpestes javanicus (III Pakistan)

Mangusta złocista

 

 

 

Herpestes javanicus auropunctatus (III Indie)

Mangusta złocista

 

 

 

Herpestes smithii (III Indie)

Mangusta Smitha

 

 

 

Herpestes urva (III Indie)

Mangusta krabojad, mangusta urwa, urwa

 

 

 

Herpestes vitticollis (III Indie)

Mangusta pręgoszyja

Hyaenidae

 

 

 

Hienowate

 

 

 

Hyaena hyaena (III Pakistan)

Hiena pręgowana

 

 

 

Proteles cristata (III Botswana)

Protel

Mephitidae

 

 

 

Skunksy

 

 

Conepatus humboldtii (II)

 

Surillo patagoński, skunks patagoński

Mustelidae

 

 

 

Łasicowate

Lutrinae

 

 

 

Wydry

 

 

Lutrinae spp. (II) (z wyjątkiem gatunków objętych załącznikiem A)

 

Wydry

 

Aonyx capensis microdon (I) (tylko populacje Kamerunu oraz Nigerii); wszystkie pozostałe populacje są objęte załącznikiem B)

 

 

Wydra kameruńska

 

Aonyx cinerea (I)

 

 

Wyderka orientalna

 

Enhydra lutris nereis (I)

 

 

Wydra morska kalifornijska

 

Lontra felina (I)

 

 

Wydra patagońska

 

Lontra longicaudis (I)

 

 

Wydra długoogonowa

 

Lontra provocax (I)

 

 

Wydra południowa

 

Lutra lutra (I)

 

 

Wydra europejska

 

Lutra nippon (I)

 

 

Wydra japońska

 

Lutrogale perspicillata (I)

 

 

Wydrzyca gładkowłosa

 

Pteronura brasiliensis (I)

 

 

Arirania, wydra olbrzymia

Mustelinae

 

 

 

Kunowate

 

 

 

Eira barbara (III Honduras)

Hirara

 

 

 

Martes flavigula (III Indie)

Kuna żółtogardła

 

 

 

Martes foina intermedia (III Indie)

Kuna domowa, kamionka

 

 

 

Martes gwatkinsii (III Indie)

Kuna nilgiri

 

 

 

Mellivora capensis (III Botswana)

Ratel, miodożer

 

Mustela nigripes (I)

 

 

Tchórz czarnołapy, tchórz czarnonogi

Odobenidae

 

 

 

Mors

 

 

Odobenus rosmarus (III Kanada)

 

Mors

Otariidae

 

 

 

Uchatkowate, uszatki, uchatki

 

 

Arctocephalus spp. (II) (z wyjątkiem gatunków objętych załącznikiem A)

 

Kotiki, uchatki

 

Arctocephalus philippii (II)

 

 

Kotik chilijski

 

Arctocephalus townsendi (I)

 

 

Kotik meksykański

Phocidae

 

 

 

Fokowate

 

 

Mirounga leonina (II)

 

Słoń morski południowy

 

Monachus spp. (I)

 

 

Foki mniszki

Procyonidae

 

 

 

Szopowate

 

 

 

Nasua narica (III Honduras)

Ostronos białonosy

 

 

 

Nasua nasua solitaria (III Urugwaj)

Koati

 

 

 

Potos flavus (III Honduras)

Kinkażu, wikławiec, chwytacz

Ursidae

 

 

 

Niedźwiedzie

 

 

Ursidae spp. (II) (z wyjątkiem gatunków objętych załącznikiem A)

 

Niedźwiedzie

 

Ailuropoda melanoleuca (I)

 

 

Panda wielka

 

Helarctos malayanus (I)

 

 

Niedźwiedź malajski

 

Melursus ursinus (I)

 

 

Wargacz

 

Tremarctos ornatus (I)

 

 

Niedźwiedź andyjski, niedźwiedź peruwiański, niedźwiedź okularowy

 

Ursus arctos (I/II)

(tylko populacje Bhutanu, Chin, Meksyku oraz Mongolii i podgatunek Ursus arctos isabellinus wymienione są w dodatku I; wszystkie inne populacje oraz podgatunki wymienione są w dodatku II)

 

 

Niedźwiedź brunatny

 

Ursus thibetanus (I)

 

 

Niedźwiedź himalajski

Viverridae

 

 

 

Łaszowate

 

 

 

Arctictis binturong (III Indie)

Binturong

 

 

 

Civettictis civetta (III Botswana)

Cyweta afrykańska

 

 

Cynogale bennettii (II)

 

Mampalon

 

 

Hemigalus derbyanus (II)

 

Kunołaz pręgowany

 

 

 

Paguma larvata (III Indie)

Łaskun chiński

 

 

 

Paradoxurus hermaphroditus (III Indie)

Łaskun muzang

 

 

 

Paradoxurus jerdoni (III Indie)

Łaskun Jerdona

 

 

Prionodon linsang (II)

 

Linzang pręgowany

 

Prionodon pardicolor (I)

 

 

Linzang cętkowany

 

 

 

Viverra civettina (III Indie)

Cyweta malabarska, wiwera malabarska

 

 

 

Viverra zibetha (III Indie)

Wiwera indyjska

 

 

 

Viverricula indica (III Indie)

Wiwerka indyjska

CETACEA

 

 

 

Walenie

 

CETACEA spp. (I/II)  (4)

 

 

Walenie

CHIROPTERA

 

 

 

 

Phyllostomidae

 

 

 

Liścionosowate

 

 

 

Platyrrhinus lineatus (III Urugwaj)

Szerokonos pręgowany

Pteropodidae

 

 

 

Rudawkowate

 

 

Acerodon spp. (II) (z wyjątkiem gatunków objętych załącznikiem A)

 

Rudawki

 

Acerodon jubatus (I)

 

 

Acerodon grzywiasty

 

 

Pteropus spp (II) (z wyjątkiem gatunków objętych załącznikiem A i z wyjątkiem Pteropus brunneus)

 

Rudawki

 

Pteropus insularis (I)

 

 

Rudawka wyspowa

 

Pteropus livingstonii (II)

 

 

Rudawka komorska, rudawka Livingstone’a

 

Pteropus loochoensis (I)

 

 

Rudawka okinawska

 

Pteropus mariannus (I)

 

 

Rudawka mariańska

 

Pteropus molossinus (I)

 

 

Rudawka ponapska

 

Pteropus pelewensis (I)

 

 

Rudawka pelewska

 

Pteropus pilosus (I)

 

 

Rudawka palauańska, rudawka z Palau

 

Pteropus rodricensis (II)

 

 

Rudawka rodrigueska

 

Pteropus samoensis (I)

 

 

Rudawka samoańska

 

Pteropus tonganus (I)

 

 

Rudawka tongańska

 

Pteropus ualanus (I)

 

 

-

 

Pteropus voeltzkowi (II)

 

 

Rudawka pembska

 

Pteropus yapensis (I)

 

 

-

CINGULATA

 

 

 

 

Dasypodidae

 

 

 

Pancernikowate

 

 

 

Cabassous tatouay (III Urugwaj)

Kabasu większy

 

 

Chaetophractus nationi (II) (ustanowiono zerowy roczny kontyngent wywozowy). Wszystkie okazy uważa się za okazy gatunku objętego załącznikiem A, a handel nimi jest odpowiednio uregulowany)

 

Pancernik włochaty andyjski

 

Priodontes maximus (I)

 

 

Pancernik olbrzymi

DASYUROMORPHIA

 

 

 

 

Dasyuridae

 

 

 

Niełazokształtne

 

Sminthopsis longicaudata (I)

 

 

Dunart długoogonowy

 

Sminthopsis psammophila (I)

 

 

Dunart piaskowy

DIPROTODONTIA

 

 

 

 

Macropodidae

 

 

 

Kangurowate

 

 

Dendrolagus inustus (II)

 

Drzewiak szary

 

 

Dendrolagus ursinus (II)

 

Drzewiak białogardły

 

Lagorchestes hirsutus (I)

 

 

Filander kosmaty

 

Lagostrophus fasciatus (I)

 

 

Filander pręgowany

 

Onychogalea fraenata (I)

 

 

Pazurogon rudopręgi

Phalangeridae

 

 

 

Pałankowate, oposy australijskie

 

 

Phalanger intercastellanus (II)

 

Kuskus wschodni

 

 

Phalanger mimicus (II)

 

Kuskus południowy

 

 

Phalanger orientalis (II)

 

Kuskus szary

 

 

Spilocuscus kraemeri (II)

 

Kuskus manuski

 

 

Spilocuscus maculatus (II)

 

Kuskus plamisty

 

 

Spilocuscus papuensis (II)

 

Kuskus waigeański

Potoroidae

 

 

 

Kanguroszczurowate

 

Bettongia spp. (I)

 

 

Kanguroszczury

Vombatidae

 

 

 

Wombatowate

 

Lasiorhinus krefftii (I)

 

 

Wombat szorstkowłosy

LAGOMORPHA

 

 

 

 

Leporidae

 

 

 

Zającowate

 

Caprolagus hispidus (I)

 

 

Zajączek szczeciniasty

 

Romerolagus diazi (I)

 

 

Królik wulkanowy

MONOTREMATA

 

 

 

 

Tachyglossidae

 

 

 

Kolczatkowate

 

 

Zaglossus spp. (II)

 

Prakolczatka

PERAMELEMORPHIA

 

 

 

 

Peramelidae

 

 

 

 

 

Perameles bougainville (I)

 

 

Jamraj pręgowany zachodni

Thylacomyidae

 

 

 

 

 

Macrotis lagotis (I)

 

 

Wielkouch króliczy

PERISSODACTYLA

 

 

 

 

Equidae

 

 

 

Koniowate

 

Equus africanus (I) (z wyjątkiem formy udomowionej określanej jako Equus asinus, która nie podlega przepisom niniejszego rozporządzenia)

 

 

Osioł afrykański

 

Equus grevyi (I)

 

 

Zebra Grevy’ego

 

Equus hemionus (I/II) (gatunek jest wymieniony w dodatku II, ale podgatunki Equus hemionus hemionus i Equus hemionus khur wymienione są w dodatku I)

 

 

Dziki osioł azjatycki

 

Equus kiang (II)

 

 

Kiang

 

Equus przewalskii (I)

 

 

Koń Przewalskiego

 

 

Equus zebra hartmannae (II)

 

Zebra górska Hartmana

 

 

Equus zebra zebra (II)

 

Zebra przylądkowa, zebra górska przylądkowa

Rhinocerotidae

 

 

 

Nosorożce

 

Rhinocerotidae spp. (I) (z wyjątkiem podgatunku objętego załącznikiem B)

 

 

Nosorożce

 

 

Ceratotherium simum simum (II) (tylko populacje Eswatini i Republiki Południowej Afryki); wszystkie pozostałe populacje objęte są załącznikiem A. Do wyłącznego celu dopuszczenia do handlu międzynarodowego żywymi zwierzętami wysyłanymi do właściwych oraz dopuszczalnych miejsc przeznaczenia oraz handlu trofeami myśliwskimi. Wszystkie pozostałe okazy uważa się za okazy gatunków objętych załącznikiem A, a handel nimi jest odpowiednio regulowany)

 

Nosorożec biały, nosorożec afrykański, nosorożec tęponosy

Tapiridae

 

 

 

Tapiry

 

Tapiridae spp. (I) (z wyjątkiem gatunku objętego załącznikiem B)

 

 

Tapiry

 

 

Tapirus terrestris (II)

 

Tapir anta, tapir brazylijski, tapir południowoamerykański

PHOLIDOTA

 

 

 

 

Manidae

 

 

 

Pangoliny, łuskowce

 

 

Manis spp. (II)

(z wyjątkiem gatunków objętych załącznikiem A)

 

Pangoliny, łuskowce

 

Manis crassicaudata (I)

 

 

Pangolin gruboogonowy

 

Manis culionensis (I)

 

 

-

 

Manis gigantea (I)

 

 

Pangolin olbrzymi

 

Manis javanica (I)

 

 

Pangolin jawajski

 

Manis pentadactyla (I)

 

 

Pangolin pięciopalczasty

 

Manis temminckii (I)

 

 

Łuskowiec stepowy

 

Manis tetradactyla (I)

 

 

Łuskowiec długoogonowy

 

Manis tricuspis (I)

 

 

Łuskowiec leśny

PILOSA

 

 

 

 

Bradypodidae

 

 

 

Leniwcowate (Leniwce trójpalczaste)

 

 

Bradypus pygmaeus (II)

 

Karłowaty leniwiec trójpalczasty

 

 

Bradypus variegatus (II)

 

Leniwiec pstry

Myrmecophagidae

 

 

 

Mrówkojadowate

 

 

Myrmecophaga tridactyla (II)

 

Mrówkojad wielki, mrówkojad trójpalczasty

 

 

 

Tamandua mexicana (III Gwatemala)

Tamandua północny

PRIMATES

 

 

 

Naczelne

 

 

PRIMATES spp. (II) (z wyjątkiem gatunków objętych załącznikiem A)

 

Naczelne

Atelidae

 

 

 

Czepiakowate

 

Alouatta coibensis (I)

 

 

Wyjec panamski

 

Alouatta palliata (I)

 

 

Wyjec płaszczowy

 

Alouatta pigra (I)

 

 

Wyjec gwatemalski

 

Ateles geoffroyi frontatus (I)

 

 

Czepiak czarnobrewy

 

Ateles geoffroyi ornatus (I)

 

 

Czepiak panamski

 

Brachyteles arachnoides (I)

 

 

Muriki szary

 

Brachyteles hypoxanthus (I)

 

 

Muriki północny

 

Oreonax flavicauda (I)

 

 

Wełniak żółty, wełniak peruwiański, małpa wełnista żółta

Cebidae

 

 

 

Płaksowate

 

Callimico goeldii (I)

 

 

Miko czarny

 

Callithrix aurita (I)

 

 

Marmozeta złocista, marmozeta białoucha

 

Callithrix flaviceps (I)

 

 

Marmozeta żółtogłowa

 

Leontopithecus spp. (I)

 

 

Marmozety lwie, lwiatki

 

Saguinus bicolor (I)

 

 

Tamaryna dwubarwna

 

Saguinus geoffroyi (I)

 

 

Tamaryna czarnolica, tamaryna Geoffroy’a

 

Saguinus leucopus (I)

 

 

Tamaryna biała, tamaryna białonoga

 

Saguinus martinsi (I)

 

 

Tamaryna Martina

 

Saguinus oedipus (I)

 

 

Tamaryna białoczuba

 

Saimiri oerstedii (I)

 

 

Sajmiri wiewiórcza

Cercopithecidae

 

 

 

Makakowate

 

Cercocebus galeritus (I)

 

 

Mangaba oliwkowa

 

Cercopithecus diana (I)

 

 

Diana kongijska

 

Cercopithecus roloway (I)

 

 

Diana ghańska

 

Cercopithecus solatus (II)

 

 

Koczkodan słoneczny, koczkodan gaboński

 

Colobus satanas (II)

 

 

Gereza czarna

 

Macaca silenus (I)

 

 

Makak wanderu, makak uanderu

 

Macaca sylvanus (I)

 

 

Makak berberyjski

 

Mandrillus leucophaeus (I)

 

 

Dryl

 

Mandrillus sphinx (I)

 

 

Mandryl

 

Nasalis larvatus (I)

 

 

Nosacz, nosacz sundajski, nosacz kakau

 

Piliocolobus foai (II)

 

 

Gereza środkowoafrykańska

 

Piliocolobus gordonorum (II)

 

 

Gereza uzungwańska

 

Piliocolobus kirkii (I)

 

 

Gereza trójbarwna

 

Piliocolobus pennantii (II)

 

 

Gereza Pennanta

 

Piliocolobus preussi (II)

 

 

Gereza ruda kameruńska

 

Piliocolobus rufomitratus (I)

 

 

Gereza kenijska, gereza tana

 

Piliocolobus tephrosceles (II)

 

 

Gereza ugandyjska

 

Piliocolobus tholloni (II)

 

 

Gereza Thollona

 

Presbytis potenziani (I)

 

 

Langur mentawajski

 

Pygathrix spp. (I)

 

 

Duki, langury

 

Rhinopithecus spp. (I)

 

 

Rokselany

 

Semnopithecus ajax (I)

 

 

Hulman kaszmirski

 

Semnopithecus dussumieri (I)

 

 

Hulman szary

 

Semnopithecus entellus (I)

 

 

Hulman zwyczajny

 

Semnopithecus hector (I)

 

 

Hulman północnoindyjski

 

Semnopithecus hypoleucos (I)

 

 

Hulman czarnołapy

 

Semnopithecus priam (I)

 

 

Hulman czubaty

 

Semnopithecus schistaceus (I)

 

 

Hulman nepalski

 

Simias concolor (I)

 

 

Pagi

 

Trachypithecus delacouri (II)

 

 

Langur Delacoura

 

Trachypithecus francoisi (II)

 

 

Langur wietnamski

 

Trachypithecus geei (I)

 

 

Langur złocisty

 

Trachypithecus hatinhensis (II)

 

 

Lutung wietnamski

 

Trachypithecus johnii (II)

 

 

Langur nilgiri

 

Trachypithecus laotum (II)

 

 

-

 

Trachypithecus pileatus (I)

 

 

Langur ciemnogłowy

 

Trachypithecus poliocephalus (II)

 

 

-

 

Trachypithecus shortridgei (I)

 

 

-

Cheirogaleidae

 

 

 

Lemurki

 

Cheirogaleidae spp. (I)

 

 

Lemurki

Daubentoniidae

 

 

 

Palczak madagaskarski

 

Daubentonia madagascariensis (I)

 

 

Palczak madagaskarski

Hominidae

 

 

 

Człowiekowate

 

Gorilla beringei (I)

 

 

Goryl wschodni

 

Gorilla gorilla (I)

 

 

Goryl zachodni

 

Pan spp. (I)

 

 

Szympansy

 

Pongo abelii (I)

 

 

Orangutan sumatrzański

 

Pongo pygmaeus (I)

 

 

Orangutan

Hylobatidae

 

 

 

Gibony

 

Hylobatidae spp. (I)

 

 

Gibony

Indriidae

 

 

 

Indrisy, sifaki i awahi

 

Indriidae spp. (I)

 

 

Indrisy, sifaki i awahi

Lemuridae

 

 

 

Lemury

 

Lemuridae spp. (I)

 

 

Lemury

Lepilemuridae

 

 

 

Lepilemury

 

Lepilemuridae spp. (I)

 

 

Lepilemury

Lorisidae

 

 

 

Lorisowate

 

Nycticebus spp. (I)

 

 

Lori

Pitheciidae

 

 

 

Saki

 

Cacajao spp. (I)

 

 

Uakari

 

Callicebus barbarabrownae (II)

 

 

Titi blond

 

Callicebus melanochir (II)

 

 

Titi czarnołapy

 

Callicebus nigrifrons (II)

 

 

Titi czarnoczelny

 

Callicebus personatus (II)

 

 

Titi maskowy

 

Chiropotes albinasus (I)

 

 

Saki białonosy

Tarsiidae

 

 

 

Wyraki

 

Tarsius spp. (II)

 

 

Wyraki

PROBOSCIDEA

 

 

 

 

Elephantidae

 

 

 

Słonie

 

Elephas maximus (I)

 

 

Słoń azjatycki

 

Loxodonta africana (I) (z wyjątkiem populacji Botswany, Namibii, Afryki Południowej oraz Zimbabwe, które są objęte załącznikiem B)

Loxodonta africana (II)

(tylko populacje Botswany, Namibii, Afryki Południowej oraz Zimbabwe  (5); wszystkie pozostałe populacje są objęte załącznikiem A)

 

Słoń afrykański

RODENTIA

 

 

 

 

Chinchillidae

 

 

 

Szynszyle

 

Chinchilla spp. (I) (okazy formy udomowionej nie podlegają niniejszemu rozporządzeniu)

 

 

Szynszyle

Cuniculidae

 

 

 

Paki

 

 

 

Cuniculus paca (III Honduras)

Paka

Dasyproctidae

 

 

 

Agutiowate

 

 

 

Dasyprocta punctata (III Honduras)

Aguti brunatny

Erethizontidae

 

 

 

Ursonowate

 

 

 

Sphiggurus mexicanus (III Honduras)

Igłozwierz meksykański

 

 

 

Sphiggurus spinosus (III Urugwaj)

Igłozwierz długokolcy

Hystricidae

 

 

 

Jeżozwierzowate

 

Hystrix cristata

 

 

Jeżozwierz afrykański

Muridae

 

 

 

Myszowate

 

 

Leporillus conditor (II)

 

Zającoszczur długouchy

 

 

Pseudomys fieldi (II)

 

-

 

 

Xeromys myoides (II)

 

Bobroszczurek

 

 

Zyzomys pedunculatus (II)

 

-

Sciuridae

 

 

 

Wiewiórkowate

 

Cynomys mexicanus (I)

 

 

Nieświszczuk meksykański, piesek preriowy meksykański

 

 

 

Marmota caudata (III Indie)

Świstak długoogoniasty

 

 

 

Marmota himalayana (III Indie)

Świstak himalajski

 

 

Ratufa spp. (II)

 

Jelarangi

SCANDENTIA

 

 

 

 

 

 

SCANDENTIA spp. (II)

 

Tupaje, wiewióreczniki

SIRENIA

 

 

 

 

Dugongidae

 

 

 

Diugoń

 

Dugong dugon (I)

 

 

Diugoń

Trichechidae

 

 

 

Manaty

 

Trichechus inunguis (I)

 

 

 

 

Trichechus manatus (I)

 

 

 

 

Trichechus senegalensis (I)

 

 

 

AVES

 

 

 

Ptaki

ANSERIFORMES

 

 

 

 

Anatidae

 

 

 

Kaczkowate

 

Anas aucklandica (I)

 

 

Cyraneczka auklandzka

 

 

Anas bernieri (II)

 

Cyraneczka madagaskarska

 

Anas chlorotis (I)

 

 

Cyraneczka rdzawa

 

 

Anas formosa (II)

 

Cyraneczka bajkalska

 

Anas laysanensis (I)

 

 

Krzyżówka białooka

 

Anas nesiotis (I)

 

 

Cyraneczka campbellska

 

Anas querquedula

 

 

Cyranka, cyranka zwyczajna

 

Asarcornis scutulata (I)

 

 

Piżmówka malajska

 

Aythya innotata

 

 

Podgorzałka madagaskarska

 

Aythya nyroca

 

 

Podgorzałka zwyczajna

 

Branta canadensis leucopareia (I)

 

 

Bernikla aleucka

 

Branta ruficollis (II)

 

 

Bernikla rdzawoszyja

 

Branta sandvicensis (I)

 

 

Bernikla hawajska

 

 

Coscoroba coscoroba (II)

 

Koskoroba

 

 

Cygnus melancoryphus (II)

 

Łabędź czarnoszyi

 

 

Dendrocygna arborea (II)

 

Drzewica karaibska, drzewica kubańska

 

 

 

Dendrocygna autumnalis (III Honduras)

Drzewica czarnobrzucha

 

 

 

Dendrocygna bicolor (III Honduras)

Drzewica dwubarwna

 

Mergus octosetaceus

 

 

Tracz brazylijski

 

Oxyura leucocephala (II)

 

 

Sterniczka zwyczajna

 

Rhodonessa caryophyllacea (I)

 

 

Różanka

 

 

Sarkidiornis melanotos (II)

 

Dziwonos

 

Tadorna cristata

 

 

Kazarka czubata

APODIFORMES

 

 

 

 

Trochilidae

 

 

 

Kolibry

 

 

Trochilidae spp (II) (z wyjątkiem gatunków objętych załącznikiem A)

 

Kolibry

 

Glaucis dohrnii (I)

 

 

Pustelnik hakodzioby

CHARADRIIFORMES

 

 

 

 

Burhinidae

 

 

 

Kulony

 

 

 

Burhinus bistriatus (III Gwatemala)

Kulon amerykański

Laridae

 

 

 

Mewy

 

Larus relictus (I)

 

 

Mewa reliktowa

Scolopacidae

 

 

 

Bekasowate

 

Numenius borealis (I)

 

 

Kulik eskimoski

 

Numenius tenuirostris (I)

 

 

Kulik cienkodzioby

 

Tringa guttifer (I)

 

 

Brodziec nakrapiany

CICONIIFORMES

 

 

 

 

Ardeidae

 

 

 

Czaplowate

 

Ardea alba

 

 

Czapla biała

 

Bubulcus ibis

 

 

Czapla złotawa

 

Egretta garzetta

 

 

Czapla nadobna

Balaenicipitidae

 

 

 

Trzewikodzioby

 

 

Balaeniceps rex (II)

 

Trzewikodziób

Ciconiidae

 

 

 

Bocianowate

 

Ciconia boyciana (I)

 

 

Bocian czarnodzioby

 

Ciconia nigra (II)

 

 

Bocian czarny

 

Ciconia stormi

 

 

Bocian garbaty

 

Jabiru mycteria (I)

 

 

Żabiru amerykański

 

Leptoptilos dubius

 

 

Marabut indyjski

 

Mycteria cinerea (I)

 

 

Dławigad malajski

Phoenicopteridae

 

 

 

Flamingi

 

 

Phoenicopteridae spp. (II) (z wyjątkiem gatunków objętych załącznikiem A)

 

Flamingi

 

Phoenicopterus ruber (II)

 

 

Flaming, czerwonak

Threskiornithidae

 

 

 

Ibisowate

 

 

Eudocimus ruber (II)

 

Ibis szkarłatny

 

Geronticus calvus (II)

 

 

Ibis łysy

 

Geronticus eremita (I)

 

 

Ibis pustelnik

 

Nipponia nippon (I)

 

 

Ibis czubaty

 

Platalea leucorodia (II)

 

 

Warzęcha zwyczajna

 

Pseudibis gigantea

 

 

Ibis olbrzymi

COLUMBIFORMES

 

 

 

 

Columbidae

 

 

 

Gołębiowate

 

Caloenas nicobarica (I)

 

 

Nikobarczyk

 

Claravis godefrida

 

 

Siniaczek paskowany

 

Columba livia

 

 

Gołąb skalny

 

Ducula mindorensis (I)

 

 

Muszkatela okularowa

 

 

Gallicolumba luzonica (II)

 

Gołąb zbroczony

 

 

Goura spp. (II)

 

Korońce

 

Leptotila wellsi

 

 

Gołębik grenadyjski

 

 

 

Nesoenas mayeri (III Mauritius)

Gołąb różany

 

Streptopelia turtur

 

 

Turkawka zwyczajna, turkawka właściwa

CORACIIFORMES

 

 

 

 

Bucerotidae

 

 

 

Dzioborożce

 

 

Aceros spp. (II) (z wyjątkiem gatunków objętych załącznikiem A)

 

Dzioborożce

 

Aceros nipalensis (I)

 

 

Dzioborożec rudy

 

 

Anorrhinus spp. (II)

 

Dzioborożce

 

 

Anthracoceros spp. (II)

 

Dzioborożce

 

 

Berenicornis spp. (II)

 

Dzioborożce

 

 

Buceros spp. (II) (z wyjątkiem gatunków objętych załącznikiem A)

 

Dzioborożce

 

Buceros bicornis (I)

 

 

Dzioborożec wielki

 

 

Penelopides spp. (II)

 

Dzioborożce

 

Rhinoplax vigil (I)

 

 

Hełmoróg tęgodzioby

 

 

Rhyticeros spp. (II) (z wyjątkiem gatunków objętych załącznikiem A)

 

Dzioborożce

 

Rhyticeros subruficollis (I)

 

 

Dzioborożec białolicy

CUCULIFORMES

 

 

 

 

Musophagidae

 

 

 

Turaki

 

 

Tauraco spp. (II) (z wyjątkiem gatunków objętych załącznikiem A)

 

Turaki

 

Tauraco bannermani (II)

 

 

Turak kameruński

FALCONIFORMES

 

 

 

Szponiaste, sokołowe, dzienne ptaki drapieżne

 

 

FALCONIFORMES spp. (II)

(z wyjątkiem gatunków objętych załącznikiem A; z wyjątkiem jednego gatunku z rodziny Cathartidae objętego załącznikiem C; pozostałe gatunki tej rodziny nie są objęte załącznikami do niniejszego rozporządzenia; i z wyjątkiem Caracara lutosa)

 

Dzienne ptaki drapieżne

Accipitridae

 

 

 

Jastrzębiowate

 

Accipiter brevipes (II)

 

 

Krogulec krótkonogi

 

Accipiter gentilis (II)

 

 

Jastrząb gołębiarz, gołębiarz

 

Accipiter nisus (II)

 

 

Krogulec zwyczajny

 

Aegypius monachus (II)

 

 

Sęp kasztanowaty

 

Aquila adalberti (I)

 

 

Orzeł iberyjski

 

Aquila chrysaetos (II)

 

 

Orzeł przedni

 

Aquila clanga (II)

 

 

Orlik grubodzioby

 

Aquila heliaca (I)

 

 

Orzeł cesarski

 

Aquila pomarina (II)

 

 

Orlik krzykliwy

 

Buteo buteo (II)

 

 

Myszołów zwyczajny

 

Buteo lagopus (II)

 

 

Myszołów włochaty

 

Buteo rufinus (II)

 

 

Myszołów kurhannik

 

Chondrohierax uncinatus wilsonii (I)

 

 

Hakodziób kubański

 

Circaetus gallicus (II)

 

 

Gadożer zwyczajny, krótkoszpon gadożer

 

Circus aeruginosus (II)

 

 

Błotniak stawowy

 

Circus cyaneus (II)

 

 

Błotniak zbożowy

 

Circus macrourus (II)

 

 

Błotniak biały, błotniak blady

 

Circus pygargus (II)

 

 

Błotniak popielaty

 

Elanus caeruleus (II)

 

 

Kaniuk zwyczajny

 

Eutriorchis astur (II)

 

 

Pręgoczub

 

Gypaetus barbatus (II)

 

 

Orłosęp brodaty

 

Gyps fulvus (II)

 

 

Sęp płowy

 

Haliaeetus spp. (I/II) (Haliaeetus albicilla jest wymieniony w dodatku I; pozostałe gatunki są wymienione w dodatku II)

 

 

Bieliki

 

Harpia harpyja (I)

 

 

Harpia wielka

 

Hieraaetus fasciatus (II)

 

 

Orzełek południowy

 

Hieraaetus pennatus (II)

 

 

Orzełek włochaty

 

Leucopternis occidentalis (II)

 

 

Białostrząb szarogłowy

 

Milvus migrans (II) (z wyjątkiem Milvus migrans lineatus objętego załącznikiem B)

 

 

Kania czarna

 

Milvus milvus (II)

 

 

Kania ruda

 

Neophron percnopterus (II)

 

 

Ścierwnik zwyczajny, ścierwnik biały, białosęp

 

Pernis apivorus (II)

 

 

Trzmielojad zwyczajny, pszczołojad

 

Pithecophaga jefferyi (I)

 

 

Małpożer

Cathartidae

 

 

 

Kondorowate

 

Gymnogyps californianus (I)

 

 

Kondor kalifornijski

 

 

 

Sarcoramphus papa (III Honduras)

Kondor królewski

 

Vultur gryphus (I)

 

 

Kondor wielki

Falconidae

 

 

 

Sokołowate

 

Falco araeus (I)

 

 

Pustułka seszelska

 

Falco biarmicus (II)

 

 

Raróg górski

 

Falco cherrug (II)

 

 

Raróg zwyczajny, raróg stepowy

 

Falco columbarius (II)

 

 

Drzemlik

 

Falco eleonorae (II)

 

 

Sokół skalny

 

Falco jugger (I)

 

 

Raróg indyjski, sokół indyjski

 

Falco naumanni (II)

 

 

Pustułeczka

 

Falco newtoni (I) (tylko populacja Seszeli)

 

 

Pustułka malgaska

 

Falco pelegrinoides (I)

 

 

Sokół berberyjski

 

Falco peregrinus (I)

 

 

Sokół wędrowny

 

Falco punctatus (I)

 

 

Pustułka maskareńska

 

Falco rusticolus (I)

 

 

Białozór

 

Falco subbuteo (II)

 

 

Kobuz

 

Falco tinnunculus (II)

 

 

Pustułka zwyczajna

 

Falco vespertinus (II)

 

 

Kobczyk zwyczajny

Pandionidae

 

 

 

Rybołowy

 

Pandion haliaetus (II)

 

 

Orzeł rybołów

GALLIFORMES

 

 

 

 

Cracidae

 

 

 

 

 

Crax alberti (III Kolumbia)

 

 

Czubacz niebieskodzioby

 

Crax blumenbachii (I)

 

 

Czubacz czerwonodzioby

 

 

 

Crax daubentoni (III Kolumbia)

Czubacz żółtoguzy

 

 

Crax fasciolata

 

Czubacz gołolicy

 

 

 

Crax globulosa (III Colombia)

Czubacz koralowy

 

 

 

Crax rubra (III Kolumbia/Gwatemala/Honduras)

Czubacz zmienny

 

Mitu mitu (I)

 

 

Czubacz garbonosy

 

Oreophasis derbianus (I)

 

 

Jednoróg

 

 

 

Ortalis vetula (III Gwatemala/Honduras)

Czakalaka północna

 

 

 

Pauxi pauxi (III Kolumbia)

Czubacz hełmiasty

 

Penelope albipennis (I)

 

 

Penelopa białoskrzydła

 

 

 

Penelope purpurascens (III Honduras)

Penelopa rdzawobrzucha

 

 

 

Penelopina nigra (III Gwatemala)

Penelopina

 

Pipile jacutinga (I)

 

 

Grdacz czarnoczelny

 

Pipile pipile (I)

 

 

Grdacz trinidadzki

Megapodiidae

 

 

 

Nogale

 

Macrocephalon maleo (I)

 

 

Nogal hełmiasty

Phasianidae

 

 

 

Kurowate

 

 

Argusianus argus (II)

 

Argus malajski

 

Catreus wallichii (I)

 

 

Bażant himalajski

 

Colinus virginianus ridgwayi (I)

 

 

Przepiór wirginijski

 

Crossoptilon crossoptilon (I)

 

 

Uszak biały

 

Crossoptilon mantchuricum (I)

 

 

Uszak brunatny

 

 

Gallus sonneratii (II)

 

Kur siwy

 

 

Ithaginis cruentus (II)

 

Kuropatnik

 

Lophophorus impejanus (I)

 

 

Olśniak himalajski

 

Lophophorus lhuysii (I)

 

 

Olśniak zielonosterny

 

Lophophorus sclateri (I)

 

 

Olśniak białosterny

 

Lophura edwardsi (I)

 

 

Kiściec annamski

 

 

Lophura hatinhensis

 

Kiściec wietnamski

 

 

 

Lophura leucomelanos (III Pakistan)

Kiściec nepalski

 

Lophura swinhoii (I)

 

 

Kiściec tajwański

 

 

 

Meleagris ocellata (III Gwatemala)

Indyk pawi

 

Odontophorus strophium

 

 

Przepiór białolicy

 

Ophrysia superciliosa

 

 

Przepiórecznik

 

 

 

Pavo cristatus (III Pakistan)

Paw królewski

 

 

Pavo muticus (II)

 

Paw złoty

 

 

Polyplectron bicalcaratum (II)

 

Wieloszpon szary

 

 

Polyplectron germaini (II)

 

Wieloszpon wietnamski

 

 

Polyplectron malacense (II)

 

Wieloszpon pawi

 

Polyplectron napoleonis (I)

 

 

Wieloszpon lśniący, wieloszpon palawański

 

 

Polyplectron schleiermacheri (II)

 

Wieloszpon białobrody

 

 

 

Pucrasia macrolopha (III Pakistan)

Kuroczub koklas

 

Rheinardia ocellata (I)

 

 

Argus czubaty

 

Syrmaticus ellioti (I)

 

 

Bażant kasztanowaty

 

Syrmaticus humiae (I)

 

 

Bażant birmański

 

Syrmaticus mikado (I)

 

 

Bażant tajwański

 

 

Syrmaticus reevesii (II)

 

-

 

Tetraogallus caspius (I)

 

 

Ułar kaspijski

 

Tetraogallus tibetanus (I)

 

 

Ułar tybetański

 

Tragopan blythii (I)

 

 

Tragopan żółtolicy

 

Tragopan caboti (I)

 

 

Tragopan plamisty

 

Tragopan melanocephalus (I)

 

 

Tragopan rudolicy

 

 

 

Tragopan satyra (III Nepal)

Tragopan czerwony

 

 

Tympanuchus cupido attwateri (II)

 

Preriokur dwuczuby

GRUIFORMES

 

 

 

 

Gruidae

 

 

 

Żurawie

 

 

Gruidae spp. (II) (z wyjątkiem gatunków objętych załącznikiem A)

 

Żurawie

 

Balearica pavonina (I)

 

 

Koronnik czarny

 

Grus americana (I)

 

 

Żuraw krzykliwy

 

Grus canadensis (I/II) (gatunek ten jest wymieniony w dodatku II, ale podgatunki Grus canadensis nesiotes oraz Grus canadensis pulla są wymienione w dodatku I)

 

 

Żuraw kanadysjki

 

Grus grus (II)

 

 

Żuraw zwyczajny

 

Grus japonensis (I)

 

 

Żuraw mandżurski

 

Grus leucogeranus (I)

 

 

Żuraw biały

 

Grus monacha (I)

 

 

Żuraw białogłowy

 

Grus nigricollis (I)

 

 

Żuraw czarnoszyi

 

Grus vipio (I)

 

 

Żuraw białoszyi

Otididae

 

 

 

Dropie

 

 

Otididae spp (II) (z wyjątkiem gatunków objętych załącznikiem A)

 

Dropie

 

Ardeotis nigriceps (I)

 

 

Drop indyjski

 

Chlamydotis macqueenii (I)

 

 

Hubara arabska

 

Chlamydotis undulata (I)

 

 

Hubara

 

Houbaropsis bengalensis (I)

 

 

Hubarka bengalska

 

Otis tarda (II)

 

 

Drop zwyczajny

 

Sypheotides indicus (II)

 

 

Hubarka długoczuba, hubarka indyjska

 

Tetrax tetrax (II)

 

 

Strepet

Rallidae

 

 

 

Chruściele

 

Gallirallus sylvestris (I)

 

 

Wodnik brunatny

Rhynochetidae

 

 

 

Kagu

 

Rhynochetos jubatus (I)

 

 

Kagu

PASSERIFORMES

 

 

 

 

Atrichornithidae

 

 

 

Gąszczaki

 

Atrichornis clamosus (I)

 

 

Gąszczak krzykliwy

Cotingidae

 

 

 

Bławatnikowate

 

 

 

Cephalopterus ornatus (III Kolumbia)

Strojnoczub amazoński

 

 

 

Cephalopterus penduliger (III Kolumbia)

Strojnoczub długobrody

 

Cotinga maculata (I)

 

 

Bławatnik modry

 

 

Rupicola spp. (II)

 

Skalikurki

 

Xipholena atropurpurea (I)

 

 

Bławatnik białoskrzydły

Emberizidae

 

 

 

Trznadlowate

 

 

Gubernatrix cristata (II)

 

Kardynałek żółty

 

 

Paroaria capitata (II)

 

Kardynał żółtodzioby

 

 

Paroaria coronata (II)

 

Kardynał czubaty

 

 

Tangara fastuosa (II)

 

Tangarka wspaniała

Estrildidae

 

 

 

Astryldy

 

 

Amandava formosa (II)

 

Bengalik oliwkowy

 

 

Lonchura fuscata

 

Ryżowiec czekoladowy, ryżowiec timorski

 

 

Lonchura oryzivora (II)

 

Ryżowiec siwy

 

 

Poephila cincta cincta (II)

 

Amadynka czarnogardła

Fringillidae

 

 

 

Łuszczaki, ziarnojady, ziębowate

 

Carduelis cucullata (I)

 

 

Czyż czerwony

 

 

Carduelis yarrellii (II)

 

Czyż żółtolicy

Hirundinidae

 

 

 

Jaskółkowate

 

Pseudochelidon sirintarae (I)

 

 

Jaskólnik białooki, jaskółczak białooki, rzekówka białooka

Icteridae

 

 

 

Kacykowate

 

Xanthopsar flavus (I)

 

 

Kacyk słoneczny

Meliphagidae

 

 

 

Miodojady

 

 

Lichenostomus melanops cassidix (II)

 

Miodojad żółtoczuby

Muscicapidae

 

 

 

Muchołówki

 

Acrocephalus rodericanus (III Mauritius)

 

 

Namorzynek maskareński

 

 

Cyornis ruckii (II)

 

Niltawa samotna

 

 

Dasyornis broadbenti litoralis (II)

 

Kolcopiórek rudy

 

 

Dasyornis longirostris (II)

 

Kolcopiórek mały

 

 

Garrulax canorus (II)

 

Sójkowiec białooki

 

 

Garrulax taewanus (II)

 

Sójkowiec tajlandzki

 

 

Leiothrix argentauris (II)

 

Pekińczyk srebrnouchy, mezja

 

 

Leiothrix lutea (II)

 

Pekińczyk żółty, słowik chiński; pekińczyk koralodzioby

 

 

Liocichla omeiensis (II)

 

Krasnoliczek samotny

 

Picathartes gymnocephalus (I)

 

 

Sępowronka żółtogłowa

 

Picathartes oreas (I)

 

 

Sępowronka kameruńska

 

 

 

Terpsiphone bourbonnensis (III Mauritius)

Muchodławka maskareńska

Paradisaeidae

 

 

 

Cudowronki, ptaki rajskie

 

 

Paradisaeidae spp. (II)

 

Cudowronki, ptaki rajskie

Pittidae

 

 

 

Kurtaczkowate

 

 

Pitta guajana (II)

 

Kurtaczek prążkowany

 

Pitta gurneyi (I)

 

 

Kurtaczek czarnobrzuchy

 

Pitta kochi (I)

 

 

Kurtaczek wąsaty

 

 

Pitta nympha (II)

 

Kurtaczek blady

Pycnonotidae

 

 

 

Bilbile

 

 

Pycnonotus zeylanicus (II)

 

Bilbil żółtogłowy

Sturnidae

 

 

 

Szpakowate

 

 

Gracula religiosa (II)

 

Gwarek czczony

 

Leucopsar rothschildi (I)

 

 

Szpak balijski

Zosteropidae

 

 

 

Szlarniki

 

Zosterops albogularis (I)

 

 

Szlarnik białopierśny

PELECANIFORMES

 

 

 

 

Fregatidae

 

 

 

Fregaty

 

Fregata andrewsi (I)

 

 

Fragata białobrzucha

Pelecanidae

 

 

 

Pelikany

 

Pelecanus crispus (I)

 

 

Pelikan kędzierzawy

Sulidae

 

 

 

Głuptaki

 

Papasula abbotti (I)

 

 

Głuptak czarnoskrzydły

PICIFORMES

 

 

 

 

Capitonidae

 

 

 

Brodacze

 

 

 

Semnornis ramphastinus (III Kolumbia)

Brodacz wielkodzioby

Picidae

 

 

 

Dzięciołowate

 

Dryocopus javensis richardsi (I)

 

 

Dzięcioł białobrzuchy podgatunek richardsi

Ramphastidae

 

 

 

Tukany

 

 

 

Baillonius bailloni (III Argentyna)

Tukan szafranowy

 

 

Pteroglossus aracari (II)

 

Arasari czarnoszyi

 

 

 

Pteroglossus castanotis (III Argentyna)

Arasari brązowouchy

 

 

Pteroglossus viridis (II)

 

Arasari czarnogłowy

 

 

 

Ramphastos dicolorus (III Argentyna)

Tukan zielonodzioby

 

 

Ramphastos sulfuratus (II)

 

Tukan tęczodzioby

 

 

Ramphastos toco (II)

 

Tukan toko

 

 

Ramphastos tucanus (II)

 

Tukan czerwonodzioby

 

 

Ramphastos vitellinus (II)

 

Tukan żółtogardły

 

 

 

Selenidera maculirostris (III Argentyna)

Tukanik plamodzioby

PODICIPEDIFORMES

 

 

 

 

Podicipedidae

 

 

 

Perkozy

 

Podilymbus gigas (I)

 

 

Perkoz gwatemalski

PROCELLARIIFORMES

 

 

 

 

Diomedeidae

 

 

 

Albatrosy

 

Phoebastria albatrus (I)

 

 

Albatros krótkosterny

PSITTACIFORMES

 

 

 

Papugowe

 

 

PSITTACIFORMES spp. (II)

(z wyjątkiem gatunków objętych załącznikiem A z wyjątkiem Agapornis roseicollis, Melopsittacus undulatus, Nymphicus hollandicus oraz Psittacula krameri, które nie są objęte załącznikami do niniejszego rozporządzenia)

 

Papugowe

Cacatuidae

 

 

 

Kakadu

 

Cacatua goffiniana (I)

 

 

Kakadu białooka

 

Cacatua haematuropygia (I)

 

 

Kakadu filipińska

 

Cacatua moluccensis (I)

 

 

Kakadu molucka

 

Cacatua sulphurea (I)

 

 

Kakadu żółtolica

 

Probosciger aterrimus (I)

 

 

Żałobnica palmowa

Loriidae

 

 

 

Lory

 

Eos histrio (I)

 

 

Lora przepasana

 

Vini spp. (I/II) (Vini ultramarina jest wymieniona w dodatku I, pozostałe gatunki są wymienione w dodatku II)

 

 

Loreczki

Psittacidae

 

 

 

Papugi właściwe

 

Amazona arausiaca (I)

 

 

Amazonka czerwonoszyja

 

Amazona auropalliata (I)

 

 

Amazonka żółtoszyja

 

Amazona barbadensis (I)

 

 

Amazonka żółtoramienna

 

Amazona brasiliensis (I)

 

 

Amazonka płomiennosterna, amazonka brazylijska

 

Amazona finschi (I)

 

 

Amazonka liliogłowa

 

Amazona guildingii (I)

 

 

Amazonka królewska

 

Amazona imperialis (I)

 

 

Amazonka cesarska

 

Amazona leucocephala (I)

 

 

Amazonka kubańska

 

Amazona oratrix (I)

 

 

Amazonka żółtogardła

 

Amazona pretrei (I)

 

 

Amazonka czerwonouda

 

Amazona rhodocorytha (I)

 

 

Amazonka tęczowa

 

Amazona tucumana (I)

 

 

Amazonka żółtouda, amazonka tukumańska

 

Amazona versicolor (I)

 

 

Amazonka z St. Lucia

 

Amazona vinacea (I)

 

 

Amazonka pąsowa

 

Amazona viridigenalis (I)

 

 

Amazonka czerwonogłowa, amazonka krasnogłowa

 

Amazona vittata (I)

 

 

Amazonka portorykańska

 

Anodorhynchus spp. (I)

 

 

Ary niebieskie

 

Ara ambiguus (I)

 

 

Ara oliwkowa

 

Ara glaucogularis (I)

 

 

Ara szafirowa

 

Ara macao (I)

 

 

Ara żółtoskrzydła

 

Ara militaris (I)

 

 

Ara zielona

 

Ara rubrogenys (I)

 

 

Ara różowooka

 

Cyanopsitta spixii (I)

 

 

Ara modra

 

Cyanoramphus cookii (I)

 

 

Modrolotka kozia

 

Cyanoramphus forbesi (I)

 

 

Modrolotka szmaragdowa

 

Cyanoramphus novaezelandiae (I)

 

 

Modrolotka czerwonoczelna

 

Cyanoramphus saisseti (I)

 

 

Modrolotka żółtawa

 

Cyclopsitta diophthalma coxeni (I)

 

 

Figówka czerwonoucha

 

Eunymphicus cornutus (I)

 

 

Modrolotka czubata

 

Guarouba guarouba (I)

 

 

Konura złota

 

Neophema chrysogaster (I)

 

 

Łąkówka krasobrzucha

 

Ognorhynchus icterotis (I)

 

 

Konura żółtolica

 

Pezoporus occidentalis (I)

 

 

Papużka żółtobrzucha

 

Pezoporus wallicus (I)

 

 

Papużka ziemna

 

Pionopsitta pileata (I)

 

 

Barwinka czerwonogłowa

 

Propyrrhura couloni (I)

 

 

Ara niebieskogłowa

 

Primolius maracana (I)

 

 

Ara marakana, marakana

 

Psephotus chrysopterygius (I)

 

 

Świergotka złotoskrzydła

 

Psephotus dissimilis (I)

 

 

Świergotka czarnogłowa

 

Psephotus pulcherrimus (I)

 

 

Świergotka rajska

 

Psittacula echo (I)

 

 

Aleksandretta krótkosterna

 

Psittacus erithacus (I)

 

 

Żako, papuga popielata, papuga szara

 

Pyrrhura cruentata (I)

 

 

Rudosterka błękitnoszyja

 

Rhynchopsitta spp. (I)

 

 

Meksykanki

 

Strigops habroptilus (I)

 

 

Kakapo

RHEIFORMES

 

 

 

 

Rheidae

 

 

 

Nandu

 

Pterocnemia pennata (I) (z wyjątkiem Pterocnemia pennata pennata, która jest wymieniona w załączniku B)

 

 

Nandu plamiste

 

 

Pterocnemia pennata pennata (II)

 

Nandu plamiste

 

 

Rhea americana (II)

 

Nandu szare

SPHENISCIFORMES

 

 

 

 

Spheniscidae

 

 

 

Pingwiny

 

 

Spheniscus demersus (II)

 

Pingwin afrykański

 

Spheniscus humboldti (I)

 

 

Pingwin peruwiański

STRIGIFORMES

 

 

 

Sowy

 

 

STRIGIFORMES spp (II) (z wyjątkiem gatunków objętych załącznikiem A i z wyjątkiem Sceloglaux albifacies)

 

Sowy

Strigidae

 

 

 

Puszczykowate

 

Aegolius funereus (II)

 

 

Włochatka zwyczajna

 

Asio flammeus (II)

 

 

Sowa błotna

 

Asio otus (II)

 

 

Uszatka zwyczajna, sowa uszata

 

Athene noctua (II)

 

 

Pójdźka zwyczajna

 

Bubo bubo (II) (z wyjątkiem Bubo bubo bengalensis, który jest objęty załącznikiem B)

 

 

Puchacz zwyczajny

 

Glaucidium passerinum (II)

 

 

Sóweczka zwyczajna

 

Heteroglaux blewitti (I)

 

 

Pójdźka leśna

 

Mimizuku gurneyi (I)

 

 

Syczek wielki

 

Ninox natalis (I)

 

 

Sowica prążkowana

 

Nyctea scandiaca (II)

 

 

Sowa śnieżna

 

Otus ireneae (II)

 

 

Syczek brunatny

 

Otus scops (II)

 

 

Syczek zwyczajny

 

Strix aluco (II)

 

 

Puszczyk zwyczajny

 

Strix nebulosa (II)

 

 

Puszczyk mszarny

 

Strix uralensis (II) (z wyjątkiem Strix uralensis davidi, który jest objęty załącznikiem B)

 

 

Puszczyk uralski

 

Surnia ulula (II)

 

 

Sowa jarzębata

Tytonidae

 

 

 

Płomykówkowate

 

Tyto alba (II)

 

 

Płomykówka zwyczajna

 

Tyto soumagnei (I)

 

 

Płomykówka madagaskarska

STRUTHIONIFORMES

 

 

 

 

Struthionidae

 

 

 

Strusie

 

Struthio camelus (I) (tylko populacje Algierii, Burkina Faso, Kamerunu, Republiki Środkowej Afryki, Czadu, Mali, Mauretanii, Maroko, Nigru, Nigerii, Senegalu oraz Sudanu; wszystkie pozostałe populacje nie są objęte załącznikami do niniejszego rozporządzenia)

 

 

Struś

TINAMIFORMES

 

 

 

 

Tinamidae

 

 

 

Kusacze

 

Tinamus solitarius (I)

 

 

Kusacz samotny

TROGONIFORMES

 

 

 

 

Trogonidae

 

 

 

Trogony

 

Pharomachrus mocinno (I)

 

 

Kwezal herbowy

REPTILIA

 

 

 

Gady

CROCODYLIA

 

 

 

Krokodylowe

 

 

CROCODYLIA spp (II) (z wyjątkiem gatunków objętych załącznikiem A)

 

Krokodylowe

Alligatoridae

 

 

 

Aligatorowate

 

Alligator sinensis (I)

 

 

Aligator chiński

 

Caiman crocodilus apaporiensis (I)

 

 

Kajman okularowy

 

Caiman latirostris (I) (z wyjątkiem populacji Argentyny, która jest objęta załącznikiem B)

 

 

Kajman szerokopyski

 

Melanosuchus niger (I) (z wyjątkiem populacji Brazylii, która jest objęta załącznikiem B, oraz populacji Ekwadoru, która jest objęta załącznikiem B i podlega zerowemu rocznemu kontyngentowi wywozowemu do czasu zatwierdzenia rocznego kontyngentu wywozowego przez Sekretariat Konwencji CITES oraz Grupę Specjalistów ds. Krokodyli IUCN/SSC)

 

 

Kajman czarny

Crocodylidae

 

 

 

Krokodylowate

 

Crocodylus acutus (I) (z wyjątkiem populacji obszaru zintegrowanego zarządzania terenami namorzynowymi zatoki Cispata, Tinajones, La Balsa i okolicznych obszarów (ang. Integrated Management District of Mangroves of the Bay of Cispata, Tinajones, La Balsa and Surrounding Areas) w departamencie Cordoba (Kolumbia) i populacji Kuby, które są objęte załącznikiem B), oraz populacji Meksyku, która jest objęta załącznikiem B i podlega zerowemu rocznemu kontyngentowi wywozowemu dotyczącemu dzikich okazów będących przedmiotem obrotu do celów handlowych)

 

 

Krokodyl amerykański

 

Crocodylus cataphractus (I)

 

 

Krokodyl wąskopyski

 

Crocodylus intermedius (I)

 

 

Krokodyl z Orinoko

 

Crocodylus mindorensis (I)

 

 

Krokodyl filipiński

 

Crocodylus moreletii (I) (z wyjątkiem populacji Belize, która jest objęta załącznikiem A, z zerowym kontyngentem dotyczącym dzikich okazów będących przedmiotem obrotu do celów handlowych, oraz populacji Meksyku, która jest objęta załącznikiem B)

 

 

Krokodyl meksykański

 

Crocodylus niloticus (I) (z wyjątkiem populacji Botswany, Egiptu [z zerowym kontyngentem dotyczącym dzikich okazów będących przedmiotem obrotu do celów handlowych], Etiopii, Kenii, Madagaskaru, Malawi, Mozambiku, Namibii, Republiki Południowej Afryki, Ugandy, Zjednoczonej Republiki Tanzanii [z zastrzeżeniem rocznego kontyngentu wywozowego obejmującego nie więcej niż 1 600 dzikich okazów, w tym trofeów myśliwskich, oprócz okazów hodowlanych], Zambii oraz Zimbabwe; populacje te są objęte załącznikiem B)

 

 

Krokodyl nilowy

 

Crocodylus palustris (I)

 

 

Krokodyl błotny

 

Crocodylus porosus (I) (z wyjątkiem populacji Australii, Indonezji, Malezji [pozyskanie dziko żyjących zwierząt ograniczone do stanu Sarawak i zerowy kontyngent dotyczący dzikich okazów w przypadku innych stanów Malezji (Sabah i Półwysep Malajski), bez zmian w zerowych kontyngentach, o ile nie zostaną zatwierdzone przez strony CITES)] oraz Papui Nowej Gwinei, które są objęte załącznikiem B)

 

 

Krokodyl słonowodny

 

Crocodylus rhombifer (I)

 

 

Krokodyl kubański

 

Crocodylus siamensis (I)

 

 

Krokodyl syjamski

 

Osteolaemus tetraspis (I)

 

 

Krokodyl krótkopyski

 

Tomistoma schlegelii (I)

 

 

Krokodyl gawialowy

Gavialidae

 

 

 

Gawiale

 

Gavialis gangeticus (I)

 

 

Gawial gangesowy

RHYNCHOCEPHALIA

 

 

 

 

Sphenodontidae

 

 

 

Tuatary, hatterie

 

Sphenodon spp. (I)

 

 

Tuatary, hatterie

SAURIA

 

 

 

 

Agamidae

 

 

 

Agamy

 

 

Ceratophora aspera (II) (Zerowy roczny kontyngent wywozowy dotyczący dzikich okazów będących przedmiotem obrotu do celów handlowych)

 

-

 

Ceratophora erdeleni (I)

 

 

-

 

Ceratophora karu (I)

 

 

-

 

 

Ceratophora stoddartii (II) (Zerowy roczny kontyngent wywozowy dotyczący dzikich okazów będących przedmiotem obrotu do celów handlowych)

 

-

 

Ceratophora tennentii (I)

 

 

-

 

Cophotis ceylanica (I)

 

 

-

 

Cophotis dumbara (I)

 

 

-

 

 

Lyriocephalus scutatus (II) (Zerowy roczny kontyngent wywozowy dotyczący dzikich okazów będących przedmiotem obrotu do celów handlowych)

 

Kandukara galasonosa

 

 

Saara spp. (II)

 

 

 

 

Uromastyx spp. (II)

 

Szyszkowcowate, jaszczurki kolczaste

Anguidae

 

 

 

Padalcowate

 

 

Abronia spp. (II) (z wyjątkiem gatunków objętych załącznikiem A. Dla dzikich okazów Abronia aurita, A. gaiophantasma, A. montecristoi, A. salvadorensis i A. vasconcelosii ustanowiono zerowe kontyngenty wywozowe)

 

Padalcowate

 

Abronia anzuetoi (I)

 

 

 

 

Abronia campbelli (I)

 

 

 

 

Abronia fimbriata (I)

 

 

 

 

Abronia frosti (I)

 

 

 

 

Abronia meledona (I)

 

 

 

Chamaeleonidae

 

 

 

Kameleonowate

 

 

Archaius spp. (II)

 

 

 

 

Bradypodion spp. (II)

 

-

 

 

Brookesia spp. (II) (z wyjątkiem gatunków objętych załącznikiem A)

 

-

 

Brookesia perarmata (I)

 

 

-

 

 

Calumma spp. (II)

 

-

 

 

Chamaeleo spp (II) (z wyjątkiem gatunków objętych załącznikiem A)

 

Kameleonowate

 

Chamaeleo chamaeleon (II)

 

 

Kameleon pospolity, kameleon europejski

 

 

Furcifer spp. (II)

 

-

 

 

Kinyongia spp. (II)

 

-

 

 

Nadzikambia spp. (II)

 

-

 

 

Palleon spp. (II)

 

 

 

 

Rhampholeon spp. (II)

 

-

 

 

Rieppeleon spp. (II)

 

-

 

 

Trioceros spp. (II)

 

 

Cordylidae

 

 

 

Szyszkowcowate, jaszczurki kolczaste

 

 

Cordylus spp. (II)

 

-

 

 

Hemicordylus spp. (II)

 

 

 

 

Karusaurus spp. (II)

 

 

 

 

Namazonurus spp. (II)

 

 

 

 

Ninurta spp. (II)

 

 

 

 

Ouroborus spp. (II)

 

 

 

 

Pseudocordylus spp. (II)

 

 

 

 

Smaug spp. (II)

 

 

Eublepharidae

 

 

 

Eublefary

 

 

Goniurosaurus spp. (II) (z wyjątkiem gatunków rodzimych w Japonii)

 

-

Gekkonidae

 

 

 

Gekonowate

 

Cnemaspis psychedelica (I)

 

 

-

 

 

 

Dactylocnemis spp. (III Nowa Zelandia)

 

 

 

Gekko gecko (II)

 

Toke

 

Gonatodes daudini (I)

 

 

-

 

 

 

Hoplodactylus spp. (III Nowa Zelandia)

-

 

Lygodactylus williamsi (I)

 

 

Gekon Williamsa

 

 

 

Mokopirirakau spp. (III Nowa Zelandia)

 

 

 

Nactus serpensinsula (II)

 

-

 

 

Naultinus spp. (II)

 

-

 

 

Paroedura androyensis (II)

 

-

 

 

Paroedura masobe (II)

 

-

 

 

Phelsuma spp. (II) (z wyjątkiem gatunków objętych załącznikiem A)

 

Felsumy

 

Phelsuma guentheri (II)

 

 

-

 

 

Rhoptropella spp. (II)

 

 

 

 

 

Sphaerodactylus armasi (III Kuba)

 

 

 

 

Sphaerodactylus celicara (III Kuba)

 

 

 

 

Sphaerodactylus dimorphicus (III Kuba)

 

 

 

 

Sphaerodactylus intermedius (III Kuba)

 

 

 

 

Sphaerodactylus nigropunctatus alayoi (III Kuba)

 

 

 

 

Sphaerodactylus nigropunctatus granti (III Kuba)

 

 

 

 

Sphaerodactylus nigropunctatus lissodesmus (III Kuba)

 

 

 

 

Sphaerodactylus nigropunctatus ocujal (III Kuba)

 

 

 

 

Sphaerodactylus nigropunctatus strategus (III Kuba)

 

 

 

 

Sphaerodactylus notatus atactus (III Kuba)

 

 

 

 

Sphaerodactylus oliveri (III Kuba)

 

 

 

 

Sphaerodactylus pimienta (III Kuba)

 

 

 

 

Sphaerodactylus ruibali (III Kuba)

 

 

 

 

Sphaerodactylus siboney (III Kuba)

 

 

 

 

Sphaerodactylus torrei (III Kuba)

 

 

 

 

Toropuku spp. (III New Zealand)

 

 

 

 

Tukutuku spp. (III New Zealand)

 

 

 

Uroplatus spp. (II)

 

-

 

 

 

Woodworthia spp.(III Nowa Zelandia)

 

Helodermatidae

 

 

 

Helodermowate, helodermy

 

 

Heloderma spp (II) (z wyjątkiem podgatunków objętych załącznikiem A)

 

Helodermowate, helodermy

 

Heloderma horridum charlesbogerti (I)

 

 

Heloderma meksykańska

Iguanidae

 

 

 

Legwanowate, legwany

 

 

Amblyrhynchus cristatus (II)

 

Legwan morski

 

Brachylophus spp. (I)

 

 

Legwany witijskie

 

 

Conolophus spp. (II)

 

Legwany lądowe z Galapagos

 

 

Ctenosaura spp. (II)

 

-

 

Cyclura spp. (I)

 

 

Legwany nosorogie

 

 

Iguana spp. (II)

 

Legwanowate, legwany

 

 

Phrynosoma blainvillii (II)

 

-

 

 

Phrynosoma cerroense (II)

 

-

 

 

Phrynosoma coronatum (II)

 

-

 

 

Phrynosoma wigginsi (II)

 

-

 

Sauromalus varius (I)

 

 

-

Lacertidae

 

 

 

Jaszczurkowate, jaszczurki właściwe

 

Gallotia simonyi (I)

 

 

-

 

Podarcis lilfordi (II)

 

 

Jaszczurka Lilforda

 

Podarcis pityusensis (II)

 

 

Jaszczurka z Ibizy

Lanthanotidae

 

 

 

-

 

 

Lanthanotidae spp. (II) (ustanowiono zerowy roczny kontyngent wywozowy dotyczący dzikich okazów będących przedmiotem obrotu do celów handlowych)

 

 

Polychrotidae

 

 

 

Długonogwanowate

 

 

 

Anolis agueroi (III Kuba)

 

 

 

 

Anolis baracoae (III Kuba)

 

 

 

 

Anolis barbatus (III Kuba)

 

 

 

 

Anolis chamaeleonides (III Kuba)

 

 

 

 

Anolis equestris (III Kuba)

 

 

 

 

Anolis guamuhaya (III Kuba)

 

 

 

 

Anolis luteogularis (III Kuba)

 

 

 

 

Anolis pigmaequestris (III Kuba)

 

 

 

 

Anolis porcus (III Kuba)

 

Scincidae

 

 

 

Scynkowate, scynki

 

 

Corucia zebrata (II)

 

Scynk nadrzewny

Teiidae

 

 

 

Tejowate, teidy, warany amerykańskie

 

 

Crocodilurus amazonicus (II)

 

Teju krokodylogonowy

 

 

Dracaena spp. (II)

 

Teju kajmanowy

 

 

Salvator spp. (II)

 

 

 

 

Tupinambis spp.(II)

 

Teju

Varanidae

 

 

 

Warany

 

 

Varanus spp (II) (z wyjątkiem gatunków objętych załącznikiem A)

 

Warany

 

Varanus bengalensis (I)

 

 

Waran indyjski

 

Varanus flavescens (I)

 

 

Waran żółtawy

 

Varanus griseus (I)

 

 

Waran szary

 

Varanus komodoensis (I)

 

 

Waran z Komodo

 

Varanus nebulosus (I)

 

 

-

 

Varanus olivaceus (II)

 

 

Waran Graya

Xenosauridae

 

 

 

Guzowcowate, jaszczurki guzowate, ksenosaury

 

Shinisaurus crocodilurus (I)

 

 

Guzowcowate, jaszczurki guzowate, ksenosaury

SERPENTES

 

 

 

Węże

Boidae

 

 

 

Dusiciele, dusicielowate

 

 

Boidae spp (II) (z wyjątkiem gatunków objętych załącznikiem A)

 

Dusiciele, dusicielowate

 

Acrantophis spp. (I)

 

 

Madagaskarski boa naziemny

 

Boa constrictor occidentalis (I)

 

 

Boa argentyński

 

Epicrates inornatus (I)

 

 

Boa portorykański

 

Epicrates monensis (I)

 

 

-

 

Epicrates subflavus (I)

 

 

Boa jamajski

 

Eryx jaculus (II)

 

 

Strzelec stepowy

 

Sanzinia madagascariensis (I)

 

 

Madagaskarski boa drzewny

Bolyeriidae

 

 

 

-

 

 

Bolyeriidae spp. (II) (z wyjątkiem gatunków objętych załącznikiem A)

 

-

 

Bolyeria multocarinata (I)

 

 

-

 

Casarea dussumieri (I)

 

 

-

Colubridae

 

 

 

Węże właściwe, połozowate

 

 

 

Atretium schistosum (III Indie)

-

 

 

 

Cerberus rynchops (III Indie)

Połoz psiogłowy

 

 

Clelia clelia (II)

 

-

 

 

Cyclagras gigas (II)

 

Żabojad argentyński

 

 

Elachistodon westermanni (II)

 

Jajożer indyjski

 

 

Ptyas mucosus (II)

 

-

 

 

 

Xenochrophis piscator (III India)

-

 

 

 

Xenochrophis schnurrenbergeri (III India)

 

 

 

 

Xenochrophis tytleri (III India)

 

Elapidae

 

 

 

Zdradnicowate

 

 

Hoplocephalus bungaroides (II)

 

-

 

 

 

Micrurus diastema (III Honduras)

Koralówka atlantycka

 

 

 

Micrurus nigrocinctus (III Honduras)

Koralówka czarnopasa

 

 

 

Micrurus ruatanus (III Honduras)

 

 

 

Naja atra (II)

 

Kobra pospolita

 

 

Naja kaouthia (II)

 

Kobra nepalska

 

 

Naja mandalayensis (II)

 

-

 

 

Naja naja (II)

 

Okularnik indyjski

 

 

Naja oxiana (II)

 

Kobra środkowoazjatycka

 

 

Naja philippinensis (II)

 

-

 

 

Naja sagittifera (II)

 

-

 

 

Naja samarensis (II)

 

-

 

 

Naja siamensis (II)

 

-

 

 

Naja sputatrix (II)

 

-

 

 

Naja sumatrana (II)

 

-

 

 

Ophiophagus hannah (II)

 

Kobra królewska

Loxocemidae

 

 

 

-

 

 

Loxocemidae spp. (II)

 

-

Pythonidae

 

 

 

Pytony

 

 

Pythonidae spp. (II) (z wyjątkiem podgatunków objętych załącznikiem A)

 

Pytony

 

Python molurus molurus (I)

 

 

Pyton tygrysi

Tropidophiidae

 

 

 

-

 

 

Tropidophiidae spp. (II)

 

-

Viperidae

 

 

 

Żmijowate

 

 

Atheris desaixi (II)

 

-

 

 

Bitis worthingtoni (II)

 

-

 

 

 

Crotalus durissus (III Honduras)

Grzechotnik straszliwy

 

 

Crotalus durissus unicolor

 

-

 

 

 

Daboia russelii (III Indie)

Daboja łańcuszkowa, żmija łańcuszkowa

 

 

Pseudocerastes urarachnoides (II)

 

-

 

 

Trimeresurus mangshanensis (II)

 

-

 

Vipera latifii

 

 

Żmija irańska

 

Vipera ursinii (I) (tylko populacja Europy, z wyjątkiem obszaru leżącego dawniej na terenie ZSSR; te ostatnie populacje nie są objęte załącznikami do niniejszego rozporządzenia)

 

 

Żmija łąkowa

 

 

Vipera wagneri (II)

 

Żmija turecko-irańska

TESTUDINES

 

 

 

 

Carettochelyidae

 

 

 

Miękkoskórkowate, żółwie dwupazurzaste, żółwie miękkoskóre

 

 

Carettochelys insculpta (II)

 

Miękkoskórek dwupazurzasty, żółw dwupazurzasty, żółw miękkoskóry, żółw nowogwinejski

Chelidae

 

 

 

Żółwie wężoszyjne, żółwie wężoszyje, matamatowate

 

 

Chelodina mccordi (II) (ustanowiono zerowy roczny kontyngent wywozowy dla okazów pozyskanych w naturze)

 

Chelodyna rotiańska

 

Pseudemydura umbrina (I)

 

 

Wężogłówka zachodnioaustralijska

Cheloniidae

 

 

 

Żółwie morskie

 

Cheloniidae spp. (I)

 

 

Żółwie morskie

Chelydridae

 

 

 

Żółwie skorpuchowate

 

 

 

Chelydra serpentina (III Stany Zjednoczone Ameryki)

 

 

 

 

Macrochelys temminckii (III Stany Zjednoczone Ameryki)

Żółw sępi

Dermatemydidae

 

 

 

Spłaszczkowate, żółwie spłaszczone

 

 

Dermatemys mawii (II)

 

Spłaszczkowate, żółwie spłaszczone

Dermochelyidae

 

 

 

Żółwie skórzaste

 

Dermochelys coriacea (I)

 

 

Żółwie skórzaste

Emydidae

 

 

 

Żółwie błotne, żółwie słodkowodne

 

 

Chrysemys picta (tylko żywe okazy)

 

Żółw malowany

 

 

Clemmys guttata (II)

 

Żółw cętkowany

 

 

Emydoidea blandingii (II)

 

-

 

 

Glyptemys insculpta (II)

 

Żółw leśny

 

Glyptemys muhlenbergii (I)

 

 

Żółw torfowiskowy

 

 

 

Graptemys spp. (III Stany Zjednoczone Ameryki)

-

 

 

Malaclemys terrapin (II)

 

Żółw diamentowy

 

 

Terrapene spp (II) (z wyjątkiem gatunków objętych załącznikiem A)

 

Terapeny

 

Terrapene coahuila (I)

 

 

Terapena wodna

Geoemydidae

 

 

 

 

 

Batagur affinis (I)

 

 

-

 

Batagur baska (I)

 

 

Batagur słodkowodny, batagur baska

 

 

Batagur borneoensis (II) (ustanowiono zerowy roczny kontyngent wywozowy dla okazów pozyskanych w naturze i będących przedmiotem obrotu w celach handlowych)

 

 

 

 

Batagur dhongoka (II)

 

 

 

 

Batagur kachuga (II)

 

 

 

 

Batagur trivittata (II) (ustanowiono zerowy roczny kontyngent wywozowy dla okazów pozyskanych w naturze i będących przedmiotem obrotu w celach handlowych)

 

 

 

 

Cuora spp. (II) (z wyjątkiem gatunków objętych załącznikiem A, ustanowiono zerowy roczny kontyngent wywozowy dla Cuora aurocapitata, C. flavomarginata, C. galbinifrons, C. mccordi, C. mouhotii, C. pani, C. trifasciata, C. yunnanensis i C. zhoui dotyczący okazów pozyskanych w naturze i będących przedmiotem obrotu w celach handlowych)

 

-

 

Cuora bourreti (I)

 

 

Pudełecznik Bourreta

 

Cuora picturata (I)

 

 

Pudełecznik pstry

 

 

Cyclemys spp. (II)

 

-

 

Geoclemys hamiltonii (I)

 

 

-

 

 

Geoemyda japonica (II)

 

-

 

 

Geoemyda spengleri (II)

 

-

 

 

Hardella thurjii (II)

 

-

 

 

Heosemys annandalii (II) (ustanowiono zerowy roczny kontyngent wywozowy dla okazów pozyskanych w naturze oraz będących przedmiotem obrotu w celach handlowych)

 

Żółw świątynny

 

 

Heosemys depressa (II) (ustanowiono zerowy roczny kontyngent wywozowy dla okazów pozyskanych w naturze oraz będących przedmiotem obrotu w celach handlowych)

 

-

 

 

Heosemys grandis (II)

 

-

 

 

Heosemys spinosa (II)

 

Żółw kolczasty

 

 

Leucocephalon yuwonoi (II)

 

Żółw celebeski

 

 

Malayemys macrocephala (II)

 

-

 

 

Malayemys subtrijuga (II)

 

-

 

Mauremys annamensis (I)

 

 

-

 

 

 

Mauremys iversoni (III Chiny)

-

 

 

 

 

 

 

 

Mauremys japonica (II)

 

-

 

 

 

Mauremys megalocephala (III Chiny)

-

 

 

Mauremys mutica (II)

 

-

 

 

Mauremys nigricans (II)

 

-

 

 

 

Mauremys pritchardi (III Chiny)

-

 

 

 

Mauremys reevesii (III Chiny)

-

 

 

 

Mauremys sinensis (III Chiny)

-

 

Melanochelys tricarinata (I)

 

 

-

 

 

Melanochelys trijuga (II)

 

-

 

Morenia ocellata (I)

 

 

-

 

 

Morenia petersi (II)

 

-

 

 

Notochelys platynota (II)

 

-

 

 

 

Ocadia glyphistoma (III Chiny)

-

 

 

 

Ocadia philippeni (III Chiny)

-

 

 

Orlitia borneensis (II) (ustanowiono zerowy roczny kontyngent wywozowy dla okazów pozyskanych w naturze oraz będących przedmiotem obrotu w celach handlowych)

 

Orlicja

 

 

Pangshura spp. (II) (z wyjątkiem gatunków objętych załącznikiem A)

 

Pangszury

 

Pangshura tecta (I)

 

 

Pangszura indyjska, kaczuga indyjska

 

 

Sacalia bealei (II)

 

-

 

 

 

Sacalia pseudocellata (III Chiny)

-

 

 

Sacalia quadriocellata (II)

 

-

 

 

Siebenrockiella crassicollis (II)

 

Żółw gruboszyjny

 

 

Siebenrockiella leytensis (II)

 

-

 

 

Vijayachelys silvatica (II)

 

-

Platysternidae

 

 

 

Żółwie wielkogłowe

 

Platysternidae spp. (I)

 

 

Żółwie wielkogłowe

Podocnemididae

 

 

 

-

 

 

Erymnochelys madagascariensis (II)

 

-

 

 

Peltocephalus dumerilianus (II)

 

-

 

 

Podocnemis spp. (II)

 

Testudinidae

Testudinidae

 

 

 

Żółwie lądowe

 

 

Testudinidae spp. (II) (z wyjątkiem gatunków objętych załącznikiem A; ustanowiono zerowy roczny kontyngent wywozowy na okazy Centrochelys sulcata pozyskane w naturze i będące przedmiotem obrotu, przede wszystkim do celów handlowych)

 

Żółwie lądowe

 

Astrochelys radiata (I)

 

 

-

 

Astrochelys yniphora (I)

 

 

-

 

Chelonoidis niger (I)

 

 

-

 

Geochelone elegans (I)

 

 

Żółw gwiaździsty

 

Geochelone platynota (I)

 

 

Żółw birmański

 

Gopherus flavomarginatus (I)

 

 

-

 

Malacochersus tornieri (I)

 

 

-

 

Psammobates geometricus (I)

 

 

-

 

Pyxis arachnoides (I)

 

 

-

 

Pyxis planicauda (I)

 

 

-

 

Testudo graeca (II)

 

 

Żółw śródziemnomorski, żółw mauretański, żółw iberyjski

 

Testudo hermanni (II)

 

 

Żółw grecki

 

Testudo kleinmanni (I)

 

 

Żółw egipski

 

Testudo marginata (II)

 

 

Żółw obrzeżony

Trionychidae

 

 

 

Żółwiakowate, żółwiaki, żółwie trójpazurzaste

 

 

Amyda cartilaginea (II)

 

-

 

 

 

Apalone ferox (III Stany Zjednoczone Ameryki)

 

 

 

 

Apalone mutica (III Stany Zjednoczone Ameryki)

 

 

 

 

Apalone spinifera (III Stany Zjednoczone Ameryki) (wyjątkiem gatunków objętych załącznikiem A)

 

 

Apalone spinifera atra (I)

 

 

-

 

 

Chitra spp. (II) (wyjątkiem gatunków objętych załącznikiem A)

 

-

 

Chitra chitra (I)

 

 

-

 

Chitra vandijki (I)

 

 

-

 

 

Cyclanorbis elegans (II)

 

Skrytonóg nubijski

 

 

Cyclanorbis senegalensis (II)

 

Skrytonóg senegalski

 

 

Cycloderma aubryi (II)

 

-

 

 

Cycloderma frenatum (II)

 

-

 

 

Dogania subplana (II)

 

Żółwiak malajski

 

 

Lissemys ceylonensis (II)

 

-

 

 

Lissemys punctata (II)

 

-

 

 

Lissemys scutata (II)

 

-

 

 

Nilssonia formosa (II)

 

-

 

Nilssonia gangetica (I)

 

 

-

 

Nilssonia hurum (I)

 

 

-

 

 

Nilssonia leithii (II)

 

-

 

Nilssonia nigricans (I)

 

 

Żółwiak czarny

 

 

Palea steindachneri (II)

 

-

 

 

Pelochelys spp. (II)

 

-

 

 

Pelodiscus axenaria (II)

 

-

 

 

Pelodiscus maackii (II)

 

-

 

 

Pelodiscus parviformis (II)

 

-

 

 

Rafetus euphraticus (II)

 

-

 

 

Rafetus swinhoei (II)

 

Żółwiak szanghajski

 

 

Trionyx triunguis (II)

 

-

AMPHIBIA

 

 

 

Płazy

ANURA

 

 

 

Płazy bezogonowe

Aromobatidae

 

 

 

-

 

 

Allobates femoralis (II)

 

-

 

 

Allobates hodli (II)

 

 

 

 

Allobates myersi (II)

 

-

 

 

Allobates zaparo (II)

 

-

 

 

Anomaloglossus rufulus (II)

 

+

Bufonidae

 

 

 

Ropuchy

 

Altiphrynoides spp. (I)

 

 

-

 

Amietophrynus channingi (I)

 

 

 

 

Amietophrynus superciliaris (I)

 

 

-

 

Atelopus zeteki (I)

 

 

-

 

Incilius periglenes (I)

 

 

-

 

Nectophrynoides spp. (I)

 

 

-

 

Nimbaphrynoides spp. (I)

 

 

-

Calyptocephalellidae

 

 

 

 

 

 

 

Calyptocephalella gayi (III Chile)

-

Conrauidae

 

 

 

Płazy bezogonowe

 

 

Conraua goliath

 

Goliat płochliwy

Dendrobatidae

 

 

 

Drzewołazowate, drzewołazy

 

 

Adelphobates spp. (II)

 

 

 

 

Ameerega spp. (II)

 

 

 

 

Andinobates spp. (II)

 

 

 

 

Dendrobates spp. (II)

 

-

 

 

Epipedobates spp. (II)

 

-

 

 

Excidobates spp. (II)

 

 

 

 

Hyloxalus azureiventris (II)

 

-

 

 

Minyobates spp. (II)

 

-

 

 

Oophaga spp. (II)

 

 

 

 

Phyllobates spp. (II)

 

-

 

 

Ranitomeya spp. (II)

 

 

Dicroglossidae

 

 

 

Płazy bezogonowe

 

 

Euphlyctis hexadactylus (II)

 

-

 

 

Hoplobatrachus tigerinus (II)

 

-

Hylidae

 

 

 

Rzekotkowate

 

 

Agalychnis spp. (II)

 

 

Mantellidae

 

 

 

Mantellowate

 

 

Mantella spp. (II)

 

Mantellowate

Microhylidae

 

 

 

Żaby wąskopyskie

 

 

Dyscophus antongilii (II)

 

Żaba pomidorowa

 

 

Dyscophus guineti (II)

 

-

 

 

Dyscophus insularis (II)

 

-

 

 

Scaphiophryne boribory (II)

 

-

 

 

Scaphiophryne gottlebei (II)

 

-

 

 

Scaphiophryne marmorata (II)

 

-

 

 

Scaphiophryne spinosa (II)

 

-

Myobatrachidae

 

 

 

Żółwinkowate

 

 

Rheobatrachus spp. (II) (z wyjątkiem Rheobatrachus silus i Rheobatrachus vitellinus)

 

-

Telmatobiidae

 

 

 

-

 

Telmatobius culeus (I)

 

 

-

CAUDATA

 

 

 

 

Ambystomatidae

 

 

 

Ambystomy

 

 

Ambystoma dumerilii (II)

 

-

 

 

Ambystoma mexicanum (II)

 

Ambystoma meksykańska, aksolotl meksykański

Cryptobranchidae

 

 

 

Skrytoskrzelne

 

Andrias spp. (I)

 

 

Skrytoskrzelne

 

 

 

Cryptobranchus alleganiensis (III Stany Zjednoczone Ameryki)

Diabeł błotny

Hynobiidae

 

 

 

Kątozębne

 

 

 

Hynobius amjiensis (III Chiny)

 

Salamandridae

 

 

 

Salamandrowate

 

 

Echinotriton chinhaiensis (II)

 

-

 

 

Echinotriton maxiquadratus (II)

 

-

 

Neurergus kaiseri (I)

 

 

Traszka zagrosańska

 

 

Paramesotriton spp. (II)

 

-

 

 

 

Salamandra algira (III Algeria)

 

 

 

Tylototriton spp. (II)

 

Tryton guzowaty

ELASMOBRANCHII

 

 

 

Spodouste

CARCHARHINIFORMES

 

 

 

 

Carcharhinidae

 

 

 

Żarłaczowate

 

 

Carcharhinus falciformis (II)

 

Żarłacz jedwabisty

 

 

Carcharhinus longimanus (II)

 

Żarłacz białopłetwy

Sphyrnidae

 

 

 

Młotowate

 

 

Sphyrna lewini (II)

 

Głowomłot tropikalny

 

 

Sphyrna mokarran (II)

 

-

 

 

Sphyrna zygaena (II)

 

-

LAMNIFORMES

 

 

 

 

Alopiidae

 

 

 

Kosogonowate

 

 

Alopias spp. (II)

 

Kosogonowate

Cetorhinidae

 

 

 

Długoszparowate

 

 

Cetorhinus maximus (II)

 

Długoszpar, rekin olbrzymi

Lamnidae

 

 

 

Lamnowate, żarłacze śledziowe

 

 

Carcharodon carcharias (II)

 

Żarłacz biały

 

 

Isurus oxyrinchus (II)

 

Rekin ostronosy

 

 

Isurus paucus (II)

 

Ostronos długopłetwy

 

 

Lamna nasus (II)

 

Żarłacz śledziowy, lamna

MYLIOBATIFORMES

 

 

 

 

Myliobatidae

 

 

 

 

 

 

Manta spp. (II)

 

-

 

 

Mobula spp. (II)

 

-

Potamotrygonidae

 

 

 

Płaszczki słodkowodne

 

 

 

Paratrygon aiereba (III Kolumbia)

 

 

 

 

Potamotrygon spp. (III Brazylia) (populacja Brazylii)

 

 

 

 

Potamotrygon constellata (III Kolumbia)

 

 

 

 

Potamotrygon magdalenae (III Kolumbia)

 

 

 

 

Potamotrygon motoro (III Kolumbia)

 

 

 

 

Potamotrygon orbignyi (III Kolumbia)

 

 

 

 

Potamotrygon schroederi (III Kolumbia)

 

 

 

 

Potamotrygon scobina (III Kolumbia)

 

 

 

 

Potamotrygon yepezi (III Kolumbia)

 

ORECTOLOBIFORMES

 

 

 

 

Rhincodontidae

 

 

 

-

 

 

Rhincodon typus (II)

 

Rekin wielorybi

PRISTIFORMES

 

 

 

 

Rajokształtne

 

 

 

Piłowate

 

Pristidae spp. (I)

 

 

Piłowate

RHINOPRISTIFORMES

 

 

 

 

Glaucostegidae

 

 

 

-

 

 

Glaucostegus spp. (II)

 

-

Rhinidae

 

 

 

-

 

 

Rhinidae spp. (II)

 

-

ACTINOPTERI

 

 

 

-

ACIPENSERIFORMES

 

 

 

 

 

 

ACIPENSERIFORMES spp.(II) (z wyjątkiem gatunków objętych załącznikiem A)

 

Jesiotrowate i wiosłonosowate

Acipenseridae

 

 

 

Jesiotrowate

 

Acipenser brevirostrum (I)

 

 

Jesiotr krótkonosy

 

Acipenser sturio (I)

 

 

Jesiotr zachodni

ANGUILLIFORMES

 

 

 

 

Anguillidae

 

 

 

Węgorzowate

 

 

Anguilla anguilla (II)

 

Węgorz europejski

CYPRINIFORMES

 

 

 

 

Catostomidae

 

 

 

Czukuczanowate

 

Chasmistes cujus (I)

 

 

Czukuczanowate

Cyprinidae

 

 

 

Karpiowate

 

 

Caecobarbus geertsii (II)

 

-

 

Probarbus jullieni (I)

 

 

-

OSTEOGLOSSIFORMES

 

 

 

Kostnojęzykowe

Arapaimidae

 

 

 

 

 

 

Arapaima gigas (II)

 

Arapaima

Osteoglossidae

 

 

 

Kostnojęzykowe

 

Scleropages formosus (I)

 

 

Arowana azjatycka

 

Scleropages inscriptus

 

 

 

PERCIFORMES

 

 

 

 

Labridae

 

 

 

Wargaczowate

 

 

Cheilinus undulatus (II)

 

Wargacz garbogłowy

Pomacanthidae

 

 

 

 

 

 

Holacanthus clarionensis (II)

 

-

Sciaenidae

 

 

 

Kulbinowate

 

Totoaba macdonaldi (I)

 

 

Totoaba

SILURIFORMES

 

 

 

 

Pangasiidae

 

 

 

-

 

Pangasianodon gigas (I)

 

 

Pangaz

Loricariidae

 

 

 

Kiryśniki

 

 

 

Hypancistrus zebra (III Brazylia)

 

SYNGNATHIFORMES

 

 

 

 

Syngnathidae

 

 

 

Igliczniowate

 

 

Hippocampus spp. (II)

 

Pławikoniki, koniki morskie

DIPNEUSTI

 

 

 

Dwudyszne

CERATODONTIFORMES

 

 

 

 

Neoceratodontidae

 

 

 

Rogozębowate

 

 

Neoceratodus forsteri (II)

 

Rogoząb, barramunda

COELACANTHI

 

 

 

Celankokształtne

COELACANTHIFORMES

 

 

 

 

Latimeriidae

 

 

 

-

 

Latimeria spp. (I)

 

 

Celankokształtne

ECHINODERMATA (ROZGWIAZDY, WĘŻOWIDŁA, JEŻOWCE I STRZYKWY)

HOLOTHUROIDEA

 

 

 

Strzykwy

ASPIDOCHIROTIDA

 

 

 

 

Stichopodidae

 

 

 

Strzykwy

 

 

 

Isostichopus fuscus (III Ekwador)

-

HOLOTHURIIDA

 

 

 

 

Holothuriidae

 

 

 

-

 

 

Holothuria fuscogilva (II) (wpis wchodzi w życie z dniem 28 sierpnia 2020 r.)

 

-

 

 

Holothuria fuscogilva(II) (wpis wchodzi w życie z dniem 28 sierpnia 2020 r.)

 

 

 

 

Holothuria whitmaei (II) (wpis wchodzi w życie z dniem 28 sierpnia 2020 r.)

 

 

ARTHROPODA (STAWONOGI)

ARACHNIDA

 

 

 

Pajęczaki

ARANEAE

 

 

 

 

Theraphosidae

 

 

 

Ptasznikowate

 

 

Aphonopelma albiceps (II)

 

 

 

 

Aphonopelma pallidum (II)

 

-

 

 

Brachypelma spp. (II)

 

-

 

 

Poecilotheria spp. (II)

 

-

SCORPIONES (SKORPIONY)

 

 

 

 

Scorpionidae

 

 

 

Skorpiony

 

 

Pandinus camerounensis (II)

 

 

 

 

Pandinus dictator (II)

 

 

 

 

Pandinus gambiensis (II)

 

-

 

 

Pandinus imperator (II)

 

Skorpion cesarski

 

 

Pandinus roeseli (II)

 

 

INSECTA

 

 

 

Owady

COLEOPTERA

 

 

 

Chrząszcze

Lucanidae

 

 

 

Jelonkowate

 

 

 

Colophon spp. (III Republika Południowej Afryki)

Jelonkowate

Scarabaeidae

 

 

 

Żukowate

 

 

Dynastes satanas (II)

 

-

LEPIDOPTERA

 

 

 

Motyle

Nymphalidae

 

 

 

 

 

 

 

Agrias amydon boliviensis (III Boliwia)

 

 

 

 

Morpho godartii lachaumei (III Boliwia)

 

 

 

 

Prepona praeneste buckleyana (III Boliwia)

 

Papilionidae

 

 

 

Paziowate

 

Achillides chikae chikae (I)

 

 

-

 

Achillides chikae hermeli (I)

 

 

-

 

 

Atrophaneura jophon (II)

 

-

 

 

Atrophaneura palu

 

-

 

 

Atrophaneura pandiyana (II)

 

-

 

 

Bhutanitis spp. (II)

 

-

 

 

Graphium sandawanum

 

-

 

 

Graphium stresemanni

 

-

 

 

Ornithoptera spp. (II) (z wyjątkiem gatunków objętych załącznikiem A)

 

-

 

Ornithoptera alexandrae (I)

 

 

-

 

 

Papilio benguetanus

 

 

 

 

Papilio esperanza

 

 

 

Papilio homerus (I)

 

 

-

 

Papilio hospiton (II)

 

 

-

 

 

Papilio morondavana

 

-

 

 

Papilio neumoegeni

 

 

 

 

Parides ascanius

 

-

 

 

Parides hahneli

 

-

 

Parides burchellanus (I)

 

 

-

 

Parnassius apollo (II)

 

 

-

 

 

Teinopalpus spp. (II)

 

-

 

 

Trogonoptera spp. (II)

 

-

 

 

Troides spp. (II)

 

-

ANNELIDA (SKĄPOSZCZETY I WIELOSZCZETY)

HIRUDINOIDEA

 

 

 

Pijawkowate

ARHYNCHOBDELLIDA

 

 

 

 

Hirudinidae

 

 

 

Pijawkowate

 

 

Hirudo medicinalis (II)

 

Pijawka lekarska

 

 

Hirudo verbana (II)

 

Azjatycko-południowoeuropejska pijawka lekarska

MOLLUSCA (MIĘCZAKI)

BIVALVIA

 

 

 

Małże

MYTILOIDA

 

 

 

 

Mytilidae

 

 

 

Omułkowate

 

 

Lithophaga lithophaga (II)

 

-

UNIONOIDA

 

 

 

 

Unionidae

 

 

 

Skójkowate

 

Conradilla caelata (I)

 

 

-

 

 

Cyprogenia aberti (II)

 

-

 

Dromus dromas (I)

 

 

-

 

Epioblasma curtisii (I)

 

 

-

 

Epioblasma florentina (I)

 

 

-

 

Epioblasma sampsonii (I)

 

 

-

 

Epioblasma sulcata perobliqua (I)

 

 

-

 

Epioblasma torulosa gubernaculum (I)

 

 

-

 

 

Epioblasma torulosa rangiana (II)

 

-

 

Epioblasma torulosa torulosa (I)

 

 

-

 

Epioblasma turgidula (I)

 

 

-

 

Epioblasma walkeri (I)

 

 

-

 

Fusconaia cuneolus (I)

 

 

-

 

Fusconaia edgariana (I)

 

 

-

 

Lampsilis higginsii (I)

 

 

-

 

Lampsilis orbiculata orbiculata (I)

 

 

-

 

Lampsilis satur (I)

 

 

-

 

Lampsilis virescens (I)

 

 

-

 

Plethobasus cicatricosus (I)

 

 

-

 

Plethobasus cooperianus (I)

 

 

-

 

 

Pleurobema clava (II)

 

-

 

Pleurobema plenum (I)

 

 

-

 

Potamilus capax (I)

 

 

-

 

Quadrula intermedia (I)

 

 

-

 

Quadrula sparsa (I)

 

 

-

 

Toxolasma cylindrella (I)

 

 

-

 

Unio nickliniana (I)

 

 

-

 

Unio tampicoensis tecomatensis (I)

 

 

-

 

Villosa trabalis (I)

 

 

-

VENEROIDA

 

 

 

 

Tridacnidae

 

 

 

Przydacznie

 

 

Tridacnidae spp. (II)

 

-

CEPHALOPODA

 

 

 

 

NAUTILIDA

 

 

 

 

Nautilidae

 

 

 

Łodziki

 

 

Nautilidae spp. (II)

 

Łodziki

GASTROPODA

 

 

 

Ślimaki, brzuchonogi

MESOGASTROPODA

 

 

 

 

Strombidae

 

 

 

Skrzydelniki

 

 

Strombus gigas (II)

 

-

STYLOMMATOPHORA

 

 

 

 

Achatinellidae

 

 

 

-

 

Achatinella spp. (I)

 

 

-

Camaenidae

 

 

 

-

 

 

Papustyla pulcherrima (II)

 

-

Cepolidae

 

 

 

 

 

Polymita spp. (I)

 

 

-

CNIDARIA (KORALOWCE, UKWIAŁY)

ANTHOZOA

 

 

 

Koralowce

ANTIPATHARIA

 

 

 

 

 

 

ANTIPATHARIA spp. (II)

 

Koralowce czarne

GORGONACEAE

 

 

 

 

Coralliidae

 

 

 

Korale szlachetne

 

 

 

Corallium elatius (III Chiny)

 

 

 

 

Corallium japonicum (III Chiny)

 

 

 

 

Corallium konjoi (III Chiny)

 

 

 

 

Corallium secundum (III Chiny)

 

HELIOPORACEA

 

 

 

 

Helioporidae

 

 

 

Korale niebieskie

 

 

Helioporidae spp. (II) (obejmuje jedynie gatunek Heliopora coerulea)  (6)

 

Korale niebieskie

SCLERACTINIA

 

 

 

 

 

 

SCLERACTINIA spp. (II)  (6)

 

-

STOLONIFERA

 

 

 

 

Tubiporidae

 

 

 

Organeczniki

 

 

Tubiporidae spp. (II)  (6)

 

Organeczniki

HYDROZOA

 

 

 

Stułbiopławy

MILLEPORINA

 

 

 

 

Milleporidae

 

 

 

-

 

 

Milleporidae spp. (II)  (6)

 

-

STYLASTERINA

 

 

 

 

Stylasteridae

 

 

 

-

 

 

Stylasteridae spp. (II)  (6)

 

-

FLORA

AGAVACEAE

 

 

 

Agawowate

 

Agave parviflora (I)

 

 

-

 

 

Agave victoriae-reginae (II) #4

 

-

 

 

Nolina interrata (II)

 

-

 

 

Yucca queretaroensis (II)

 

-

AMARYLLIDACEAE

 

 

 

Amarylkowate

 

 

Galanthus spp. (II) #4

 

-

 

 

Sternbergia spp. (II) #4

 

-

ANACARDIACEAE

 

 

 

 

 

 

Operculicarya decaryi (II)

 

-

 

 

Operculicarya hyphaenoides (II)

 

-

 

 

Operculicarya pachypus (II)

 

-

APOCYNACEAE

 

 

 

 

 

 

Hoodia spp. (II) #9

 

-

 

 

Pachypodium spp. (II) (z wyjątkiem gatunków objętych załącznikiem A) #4

 

-

 

Pachypodium ambongense (I)

 

 

 

 

Pachypodium baronii (I)

 

 

 

 

Pachypodium decaryi (I)

 

 

 

 

 

Rauvolfia serpentina (II) #2

 

-

ARALIACEAE

 

 

 

Araliowate

 

 

Panax ginseng (II) (tylko populacja Federacji Rosyjskiej; żadne inne populacje nie są objęte załącznikami do niniejszego rozporządzenia) #3

 

-

 

 

Panax quinquefolius (II) #3

 

-

ARAUCARIACEAE

 

 

 

Araukariowate

 

Araucaria araucana (I)

 

 

Araukaria

ASPARAGACEAE

 

 

 

 

 

 

Beaucarnea spp. (II)

 

-

BERBERIDACEAE

 

 

 

Berberysowate

 

 

Podophyllum hexandrum (II) #2

 

-

BROMELIACEAE

 

 

 

Bromeliowate, ananasowate, zapylcowate

 

 

Tillandsia harrisii (II) #4

 

-

 

 

Tillandsia kammii (II) #4

 

-

 

 

Tillandsia xerographica (II)  (7) #4

 

-

CACTACEAE

 

 

 

Kaktusowate

 

 

CACTACEAE spp. (II) (Z wyjątkiem gatunków objętych załącznikiem A oraz Pereskia spp., Pereskiopsis spp. i Quiabentia spp.)  (8) #4

 

Kaktusowate

 

Ariocarpus spp. (I)

 

 

-

 

Astrophytum asterias (I)

 

 

-

 

Aztekium ritteri (I)

 

 

-

 

Coryphantha werdermannii (I)

 

 

-

 

Discocactus spp. (I)

 

 

-

 

Echinocereus ferrerianus ssp. lindsayorum (I)

 

 

-

 

Echinocereus schmollii (I)

 

 

-

 

Escobaria minima (I)

 

 

-

 

Escobaria sneedii (I)

 

 

-

 

Mammillaria pectinifera (I) (obejmuje ssp. solisioides)

 

 

-

 

Melocactus conoideus (I)

 

 

-

 

Melocactus deinacanthus (I)

 

 

-

 

Melocactus glaucescens (I)

 

 

-

 

Melocactus paucispinus (I)

 

 

-

 

Obregonia denegrii (I)

 

 

-

 

Pachycereus militaris (I)

 

 

-

 

Pediocactus bradyi (I)

 

 

-

 

Pediocactus knowltonii (I)

 

 

-

 

Pediocactus paradinei (I)

 

 

-

 

Pediocactus peeblesianus (I)

 

 

-

 

Pediocactus sileri (I)

 

 

-

 

Pelecyphora spp. (I)

 

 

-

 

Sclerocactus blainei (I)

 

 

-

 

Sclerocactus brevihamatus ssp. tobuschii (I)

 

 

-

 

Sclerocactus brevispinus (I)

 

 

-

 

Sclerocactus cloverae (I)

 

 

-

 

Sclerocactus erectocentrus (I)

 

 

-

 

Sclerocactus glaucus (I)

 

 

-

 

Sclerocactus mariposensis (I)

 

 

-

 

Sclerocactus mesae-verdae (I)

 

 

-

 

Sclerocactus nyensis (I)

 

 

-

 

Sclerocactus papyracanthus (I)

 

 

-

 

Sclerocactus pubispinus (I)

 

 

-

 

Sclerocactus sileri (I)

 

 

-

 

Sclerocactus wetlandicus (I)

 

 

-

 

Sclerocactus wrightiae (I)

 

 

-

 

Strombocactus spp. (I)

 

 

-

 

Turbinicarpus spp. (I)

 

 

-

 

Uebelmannia spp. (I)

 

 

-

CARYOCARACEAE

 

 

 

-

 

 

Caryocar costaricense (II) #4

 

-

COMPOSITAE (ASTERACEAE)

 

 

 

Złożone (astrowate)

 

Saussurea costus (I) (znany również jako S. lappa, Aucklandia lappa lub A. costus)

 

 

-

CUCURBITACEAE

 

 

 

 

 

 

Zygosicyos pubescens (II) (znany również jako Xerosicyos pubescens)

 

-

 

 

Zygosicyos tripartitus (II)

 

-

CUPRESSACEAE

 

 

 

Cyprysowate

 

Fitzroya cupressoides (I)

 

 

-

 

Pilgerodendron uviferum (I)

 

 

-

 

 

Widdringtonia whytei (II)

 

-

CYATHEACEAE

 

 

 

Olbrzymkowate

 

 

Cyathea spp. (II) #4

 

Olbrzymkowate

CYCADACEAE

 

 

 

Sagowcowate

 

 

CYCADACEAE spp. (II) (z wyjątkiem gatunków objętych załącznikiem A) #4

 

Sagowcowate

 

Cycas beddomei (I)

 

 

-

DICKSONIACEAE

 

 

 

-

 

 

Cibotium barometz (II) #4

 

 

 

 

Dicksonia spp. (II) (tylko populacje Ameryk; żadne inne populacje nie są objęte załącznikami do niniejszego rozporządzenia. Dotyczy to również synonimów Dicksonia berteriana, D. externa, D. sellowiana i D. stuebelii) #4

 

Olbrzymkowate

DIDIEREACEAE

 

 

 

-

 

 

DIDIEREACEAE spp. (II) #4

 

-

DIOSCOREACEAE

 

 

 

-

 

 

Dioscorea deltoidea (II) #4

 

-

DROSERACEAE

 

 

 

-

 

 

Dioscorea deltoidea (II) #4

 

-

EBENACEAE

 

 

 

Hebanowce

 

 

Diospyros spp. (II) (tylko populacje Madagaskaru; żadne inne populacje nie są objęte załącznikami do niniejszego rozporządzenia) #5

 

 

EUPHORBIACEAE

 

 

 

-

 

 

Euphorbia spp. (II) #4

(Wyłącznie gatunki gruboszowate, z wyjątkiem:

1)

Euphorbia misera;

2)

sztucznie rozmnożonych okazów kultywarów Euphorbia trigona;

3)

sztucznie rozmnożonych okazów Euphorbia lactea szczepionych na sztucznie rozmnożonych kłączach Euphorbia neriifolia, gdy są one:

—

grzebieniaste, lub

—

wachlarzowate, lub

—

kolorowymi mutantami;

4)

sztucznie rozmnożonych okazów kultywarów Euphorbia‘Milii’ gdy są one:

—

łatwo rozpoznawalne jako okazy sztucznie rozmnożone, oraz

—

wprowadzone lub są przedmiotem (ponownego) wywozu z Unii w partiach po 100 lub więcej roślin;

które nie podlegają przepisom niniejszego rozporządzenia; oraz

5)

gatunków objętych załącznikiem A)

 

-

 

Euphorbia ambovombensis (I)

 

 

 

 

Euphorbia capsaintemariensis (I)

 

 

 

 

Euphorbia cremersii (I) (obejmuje formy viridifolia i var. rakotozafyi)

 

 

 

 

Euphorbia cylindrifolia (I) (obejmuje ssp. tuberifera)

 

 

 

 

Euphorbia decaryi (I) (obejmuje vars. ampanihyensis, robinsonii i sprirosticha)

 

 

 

 

Euphorbia francoisii (I)

 

 

 

 

Euphorbia handiensis (II)

 

 

 

 

Euphorbia lambii (II)

 

 

 

 

Euphorbia moratii (I) (obejmuje vars. antsingiensis, bemarahensis i multiflora)

 

 

 

 

Euphorbia parvicyathophora (I)

 

 

 

 

Euphorbia quartziticola (I)

 

 

 

 

Euphorbia stygiana (II)

 

 

 

 

Euphorbia tulearensis (I)

 

 

 

FAGACEAE

 

 

 

Buki, dęby

 

 

 

Quercus mongolica (III Federacja Rosyjska) #5

Dąb mongolski

FOUQUIERIACEAE

 

 

 

-

 

 

Fouquieria columnaris (II) #4

 

-

 

Fouquieria fasciculata (I)

 

 

-

 

Fouquieria purpusii (I)

 

 

 

GNETACEAE

 

 

 

Gnetowate

 

 

 

Gnetum montanum (III Nepal) #1

 

JUGLANDACEAE

 

 

 

Orzechowate

 

 

Oreomunnea pterocarpa (II) #4

 

-

LAURACEAE

 

 

 

 

 

 

Aniba rosaeodora (II) (znany również jako A. duckei) #12

 

-

LEGUMINOSAE (FABACEAE)

 

 

 

Bobowate

 

 

Dalbergia spp. (II) (z wyjątkiem gatunków objętych załącznikiem A) #15

 

 

 

Dalbergia nigra (I)

 

 

-

 

 

 

Dipteryx panamensis (III Kostaryka/Nikaragua)

-

 

 

Guibourtia demeusei (II) #15

 

-

 

 

Guibourtia pellegriniana (II) #15

 

-

 

 

Guibourtia tessmannii (II) #15

 

-

 

 

Paubrasilia echinata (II) #10

 

-

 

 

Pericopsis elata (II) #17

 

-

 

 

Platymiscium parviflorum (II) #4

 

-

 

 

Pterocarpus erinaceus (II)

 

-

 

 

Pterocarpus santalinus (II) #7

 

-

 

 

Pterocarpus tinctorius (II) #6

 

-

 

 

Senna meridionalis (II)

 

-

LILIACEAE

 

 

 

Liliowate

 

 

Aloe spp. (II) (z wyjątkiem gatunków objętych załącznikiem A oraz Aloe vera; określanego również jako Aloe barbadensis, który nie jest objęty załącznikami do niniejszego rozporządzenia) #4

 

Aloesy

 

Aloe albida (I)

 

 

 

 

Aloe albiflora (I)

 

 

 

 

Aloe alfredii (I)

 

 

 

 

Aloe bakeri (I)

 

 

 

 

Aloe bellatula (I)

 

 

 

 

Aloe calcairophila (I)

 

 

 

 

Aloe compressa (I) (obejmuje vars. paucituberculata, rugosquamosa i schistophila)

 

 

 

 

Aloe delphinensis (I)

 

 

 

 

Aloe descoingsii (I)

 

 

 

 

Aloe fragilis (I)

 

 

 

 

Aloe haworthioides (I) (obejmuje var. aurantiaca)

 

 

 

 

Aloe helenae (I)

 

 

 

 

Aloe laeta (I) (obejmuje var. maniaensis)

 

 

 

 

Aloe parallelifolia (I)

 

 

 

 

Aloe parvula (I)

 

 

 

 

Aloe pillansii (I)

 

 

 

 

Aloe polyphylla (I)

 

 

 

 

Aloe rauhii (I)

 

 

 

 

Aloe suzannae (I)

 

 

 

 

Aloe versicolor (I)

 

 

 

 

Aloe vossii (I)

 

 

 

MAGNOLIACEAE

 

 

 

Magnoliowate

 

 

 

Magnolia liliifera var. obovata (III Nepal) #1

-

MALVACEAE

 

 

 

 

 

 

Adansonia grandidieri (II) #16

 

-

MELIACEAE

 

 

 

Mahoniowce, cedry

 

 

Cedrela spp. #6 (Populacje państwa neotropikalnego, wpis wchodzi w życie z dniem 28 sierpnia 2020 r.)

 

 

 

 

 

Cedrela fissilis (III Boliwia, Brazylia) #5 (do dnia 27 sierpnia 2020 r.)

 

 

 

 

Cedrela lilloi (III Boliwia, Brazylia) #5 (do dnia 27 sierpnia 2020 r.)

 

 

 

 

Cedrela odorata (III Boliwia, Brazylia). Dodatkowo populacje krajowe zgłosiły następujące państwa: Kolumbia, Gwatemala i Peru) #5 (do dnia 27 sierpnia 2020 r.)

Cedrówka wonna

 

 

Swietenia humilis (II) #4

 

-

 

 

Swietenia macrophylla (II) (Populacja państwa neotropikalnego – obejmuje Amerykę Środkową i Południową oraz Karaiby) #6

 

-

 

 

Swietenia mahagoni (II) #5

 

-

NEPENTHACEAE

 

 

 

Dzbanecznikowate

 

 

Nepenthes spp. (II) (z wyjątkiem gatunków objętych załącznikiem A) #4

 

-

 

Nepenthes khasiana (I)

 

 

-

 

Nepenthes rajah (I)

 

 

-

OLEACEAE

 

 

 

Oliwki, jesiony

 

 

 

Fraxinus mandshurica (III Federacja Rosyjska) #5

Jesion mandżurski

ORCHIDACEAE

 

 

 

Storczykowate

 

 

ORCHIDACEAE spp. (II) (z wyjątkiem gatunków objętych załącznikiem A)  (9) #4

 

Storczyki

 

W odniesieniu do następujących gatunków orchidei objętych załącznikiem A, siewki lub kultury tkankowe nie są objęte przepisami niniejszego rozporządzenia wówczas gdy:

—

są uzyskane metodą in vitro, w stałym albo płynnym podłożu, oraz

—

spełniają definicję „sztucznie rozmnażanych” zgodnie z art. 56 rozporządzenia Komisji (WE) nr 865/2006  (10), oraz

—

gdy są wprowadzane lub gdy są przedmiotem (ponownego) wywozu z Unii – są transportowane w sterylnych pojemnikach

 

 

 

 

Aerangis ellisii (I)

 

 

 

 

Cattleya jongheana (I)

 

 

 

 

Cattleya lobata (I)

 

 

 

 

Cephalanthera cucullata (II)

 

 

-

 

Cypripedium calceolus (II)

 

 

-

 

Dendrobium cruentum (I)

 

 

 

 

Goodyera macrophylla (II)

 

 

-

 

Liparis loeselii (II)

 

 

-

 

Mexipedium xerophyticum (I)

 

 

 

 

Ophrys argolica (II)

 

 

-

 

Ophrys lunulata (II)

 

 

-

 

Orchis scopulorum (II)

 

 

-

 

Paphiopedilum spp. (I)

 

 

-

 

Peristeria elata (I)

 

 

-

 

Phragmipedium spp. (I)

 

 

-

 

Renanthera imschootiana (I)

 

 

-

 

Spiranthes aestivalis (II)

 

 

-

OROBANCHACEAE

 

 

 

Zarazowate

 

 

Cistanche deserticola (II) #4

 

-

PALMAE (ARECACEAE)

 

 

 

Palmowate

 

 

Beccariophoenix madagascariensis (II) #4

 

-

 

 

Dypsis decaryi (II) #4

 

-

 

Dypsis decipiens (I)

 

 

-

 

 

Lemurophoenix halleuxii (II)

 

-

 

 

 

Lodoicea maldivica (III Seszele) #13

Lodoicja seszelska

 

 

Marojejya darianii (II)

 

-

 

 

Ravenea louvelii (II)

 

-

 

 

Ravenea rivularis (II)

 

-

 

 

Satranala decussilvae (II)

 

-

 

 

Voanioala gerardii (II)

 

-

PAPAVERACEAE

 

 

 

Makowate

 

 

 

Meconopsis regia (III Nepal) #1

-

PASSIFLORACEAE

 

 

 

 

 

 

Adenia firingalavensis (II)

 

-

 

 

Adenia olaboensis (II)

 

-

 

 

Adenia subsessilifolia (II)

 

-

PEDALIACEAE

 

 

 

Połapkowate

 

 

Uncarina grandidieri (II)

 

-

 

 

Uncarina stellulifera (II)

 

-

PINACEAE

 

 

 

Sosnowate

 

Abies guatemalensis (I)

 

 

-

 

 

 

Pinus koraiensis (III Federacja Rosyjska) #5

 

PODOCARPACEAE

 

 

 

Zastrzalinowate

 

 

 

Podocarpus neriifolius (III Nepal) #1

-

 

Podocarpus parlatorei (I)

 

 

-

PORTULACACEAE

 

 

 

Portulakowate

 

 

Anacampseros spp. (II) #4

 

-

 

 

Avonia spp. (II) #4

 

 

 

 

Lewisia serrata (II) #4

 

-

PRIMULACEAE

 

 

 

Pierwiosnkowate

 

 

Cyclamen spp. (II)  (11) #4

 

Cyklameny

RANUNCULACEAE

 

 

 

Jaskrowate

 

 

Adonis vernalis (II) #2

 

Miłek wiosenny

 

 

Hydrastis canadensis (II) #8

 

-

ROSACEAE

 

 

 

Różowate

 

 

Prunus africana (II) #4

 

-

RUBIACEAE

 

 

 

Marzanowate

 

Balmea stormiae (I)

 

 

Marzanowate

SANTALACEAE

 

 

 

 

 

 

Osyris lanceolata (II) (tylko populacje Burundi, Etiopii, Kenii, Rwandy, Ugandy i Zjednoczonej Republiki Tanzanii; żadne inne populacje nie są objęte załącznikami do niniejszego rozporządzenia) #2

 

-

SARRACENIACEAE

 

 

 

Kapturnicowate

 

 

Sarracenia spp. (II) (z wyjątkiem gatunków objętych załącznikiem A) #4

 

-

 

Sarracenia oreophila (I)

 

 

-

 

Sarracenia rubra ssp. alabamensis (I)

 

 

-

 

Sarracenia rubra ssp. jonesii (I)

 

 

-

SCROPHULARIACEAE

 

 

 

Trędownikowate

 

 

Picrorhiza kurrooa (II) (z wyjątkiem Picrorhiza scrophulariiflora) #2

 

-

STANGERIACEAE

 

 

 

Stangeriowate

 

 

Bowenia spp. (II) #4

 

Sagowcowate

 

Stangeria eriopus (I)

 

 

-

TAXACEAE

 

 

 

Cisowate

 

 

Taxus chinensis niższe taksony tego gatunku (II) #2

 

-

 

 

Taxus cuspidata i niższe taksony tego gatunku (II)  (12) #2

 

-

 

 

Taxus fuana i niższe taksony tego gatunku (II) #2

 

-

 

 

Taxus sumatrana i niższe taksony tego gatunku (II) #2

 

-

 

 

Taxus wallichiana (II) #2

 

-

THYMELAEACEAE (AQUILARIACEAE)

 

 

 

Wawrzynkowate

 

 

Aquilaria spp. (II) #14

 

-

 

 

Gonystylus spp. (II) #4

 

-

 

 

Gyrinops spp. (II) #14

 

-

TROCHODENDRACEAE (TETRACENTRACEAE)

 

 

 

Trochodendronowate

 

 

 

Tetracentron sinense (III Nepal) #1

 

VALERIANACEAE

 

 

 

Kozłkowate

 

 

Nardostachys grandiflora (II) #2

 

 

VITACEAE

 

 

 

 

 

 

Cyphostemma elephantopus (II)

 

-

 

 

Cyphostemma laza (II)

 

-

 

 

Cyphostemma montagnacii (II)

 

-

WELWITSCHIACEAE

 

 

 

Welwiczjowate

 

 

Welwitschia mirabilis (II) #4

 

Welwiczja przedziwna

ZAMIACEAE

 

 

 

-

 

 

ZAMIACEAE spp. (II) (z wyjątkiem gatunków objętych załącznikiem A) #4

 

Sagowcowate

 

Ceratozamia spp. (I)

 

 

-

 

Encephalartos spp. (I)

 

 

-

 

Microcycas calocoma (I)

 

 

-

 

Zamia restrepoi (I)

 

 

 

ZINGIBERACEAE

 

 

 

Imbirowate

 

 

Hedychium philippinense (II) #4

 

-

 

 

Siphonochilus aethiopicus (II) (populacje Mozambiku, Eswatini, Republiki Południowej Afryki i Zimbabwe)

 

-

ZYGOPHYLLACEAE

 

 

 

Parolistowate

 

 

Bulnesia sarmientoi (II) #11

 

-

 

 

Guaiacum spp. (II) #2

 

Parolistowate

 

Załącznik D

Nazwa zwyczajowa

FAUNA

CHORDATA (STRUNOWCE)

MAMMALIA

 

Ssaki

CARNIVORA

 

 

Canidae

 

Psowate

 

Vulpes vulpes griffithi (III Indie) §1

-

 

Vulpes vulpes montana (III Indie) §1

-

 

Vulpes vulpes pusilla (III Indie) §1

-

Mustelidae

 

Łasicowate

 

Mustela altaica (III Indie) §1

-

 

Mustela erminea ferghanae (III Indie) §1

-

 

Mustela kathiah (III Indie) §1

-

 

Mustela sibirica (III Indie) §1

-

DIPROTODONTIA

 

 

Macropodidae

 

Kangurowate

 

Dendrolagus dorianus

-

 

Dendrolagus goodfellowi

-

 

Dendrolagus matschiei

-

 

Dendrolagus pulcherrimus

-

 

Dendrolagus stellarum

-

AVES

 

Ptaki

ANSERIFORMES

 

 

Anatidae

 

Blaszkodziobe

 

Anas melleri

-

COLUMBIFORMES

 

 

Columbidae

 

Gołębiowate, gołębie właściwe

 

Columba oenops

-

 

Didunculus strigirostris

-

 

Ducula pickeringii

-

 

Gallicolumba crinigera

-

 

Ptilinopus marchei

-

 

Turacoena modesta

-

GALLIFORMES

 

 

Cracidae

 

Czubacze

 

Crax alector

-

 

Pauxi unicornis

-

 

Penelope pileata

-

Megapodiidae

 

Nogale

 

Eulipoa wallacei

-

Phasianidae

 

Kurowate

 

Arborophila gingica

-

 

Lophura bulweri

-

 

Lophura diardi

-

 

Lophura inornata

-

PASSERIFORMES

 

 

Bombycillidae

 

Jemiołuszki

 

Bombycilla japonica

-

Corvidae

 

Krukowate

 

Cyanocorax caeruleus

-

 

Cyanocorax dickeyi

-

Cotingidae

 

Bławatnikowate

 

Procnias nudicollis

-

Emberizidae

 

Trznadlowate

 

Dacnis nigripes

-

 

Sporophila falcirostris

-

 

Sporophila frontalis

-

 

Sporophila hypochroma

-

 

Sporophila palustris

-

Estrildidae

 

Astryldy

 

Amandava amandava

-

 

Cryptospiza reichenovii

-

 

Erythrura coloria

-

 

Erythrura viridifacies

-

 

Estrilda quartinia (często będąca przedmiotem obrotu jako Estrilda melanotis)

-

 

Hypargos niveoguttatus

-

 

Lonchura griseicapilla

-

 

Lonchura punctulata

-

 

Lonchura stygia

-

Fringillidae

 

Łuszczaki, ziarnojady, ziębowate

 

Carduelis ambigua

-

 

Carduelis atrata

-

 

Kozlowia roborowskii

-

 

Pyrrhula erythaca

-

 

Serinus canicollis

-

 

Serinus citrinelloides hypostictus (często będący przedmiotem obrotu jako Serinus citrinelloides)

-

Icteridae

 

Kacykowate

 

Sturnella militaris

-

Muscicapidae

 

Muchołówkowate

 

Cochoa azurea

-

 

Cochoa purpurea

-

 

Garrulax formosus

-

 

Garrulax galbanus

-

 

Garrulax milnei

-

 

Niltava davidi

-

 

Stachyris whiteheadi

-

 

Swynnertonia swynnertoni (określana również jako Pogonicichla swynnertoni)

-

 

Turdus dissimilis

-

Pittidae

 

Kurtaczkowate

 

Pitta nipalensis

-

 

Pitta steerii

-

Sittidae

 

Kowalikowate

 

Sitta magna

-

 

Sitta yunnanensis

-

Sturnidae

 

Szpakowate

 

Lamprotornis regius

-

 

Mino dumontii

-

 

Sturnus erythropygius

-

REPTILIA

 

Gady

SAURIA

 

 

Agamidae

 

 

 

Physignathus cocincinus

Agama błotna

Gekkonidae

 

Gekonowate

 

Rhacodactylus auriculatus

-

 

Rhacodactylus ciliatus

-

 

Rhacodactylus leachianus

-

 

Teratoscincus microlepis

-

 

Teratoscincus scincus

-

Gerrhosauridae

 

Szyszkowcowate, jaszczurki kolczaste

 

Zonosaurus karsteni

-

 

Zonosaurus quadrilineatus

-

Scincidae

 

Scynkowate, scynki

 

Tribolonotus gracilis

-

 

Tribolonotus novaeguineae

-

SERPENTES

 

 

Colubridae

 

Węże właściwe, połozowate

 

Elaphe carinata §1

-

 

Elaphe radiata §1

-

 

Elaphe taeniura §1

-

 

Enhydris bocourti §1

-

 

Homalopsis buccata §1

-

 

Langaha nasuta

-

 

Leioheterodon madagascariensis

-

 

Ptyas korros §1

-

 

Rhabdophis subminiatus §1

-

Hydrophiidae

 

Węże morskie

 

Lapemis curtus (obejmuje Lapemis hardwickii) §1

-

Viperidae

 

Żmijowate

 

Calloselasma rhodostoma §1

-

AMPHIBIA

 

 

ANURA

 

Płazy bezogonowe

Dicroglossidae

 

Płazy bezogonowe

 

Limnonectes macrodon

-

Hylidae

 

Rzekotkowate

 

Phyllomedusa sauvagii

Rzekotka białowarga

Leptodactylidae

 

Żaby południowe

 

Leptodactylus laticeps

Żaba południowa plamista

Ranidae

 

Żabowate

 

Pelophylax shqiperica

-

CAUDATA

 

 

Hynobiidae

 

Kątozębne

 

Ranodon sibiricus

Traszka żabiozębna

Plethodontidae

 

Salamandry bezpłucne

 

Bolitoglossa dofleini

Salamandra palmowa

Salamandridae

 

Salamandrowate

 

Cynops ensicauda

Traszka mieczoogonowa

 

Echinotriton andersoni

Salamandra Andersona

 

Laotriton laoensis

Tryton wiosłoogonowy

 

Liangshantriton taliangensis

 

ACTINOPTERYGII

 

Ryby

PERCIFORMES

 

 

Apogonidae

 

 

 

Pterapogon kauderni

-

ARTHROPODA (STAWONOGI)

INSECTA

 

Owady

LEPIDOPTERA

 

Motyle

Papilionidae

 

Paziowate

 

Baronia brevicornis

-

 

Papilio grosesmithi

 

 

Papilio maraho

-

MOLLUSCA (MIĘCZAKI)

GASTROPODA

 

 

Haliotidae

 

 

 

Haliotis midae

-

FLORA

AGAVACEAE

 

Agawowate

 

Calibanus hookeri

 

 

Dasylirion longissimum

-

ARACEAE

 

Obrazkowate

 

Arisaema dracontium

-

 

Arisaema erubescens

 

 

Arisaema galeatum

 

 

Arisaema nepenthoides

 

 

Arisaema sikokianum

 

 

Arisaema thunbergii var. urashima

 

 

Arisaema tortuosum

 

 

Biarum davisii ssp. marmarisense

 

 

Biarum ditschianum

 

COMPOSITAE (ASTERACEAE)

 

Złożone (astrowate)

 

Arnica montana §3

-

 

Othonna cacalioides

 

 

Othonna clavifolia

 

 

Othonna hallii

 

 

Othonna herrei

 

 

Othonna lepidocaulis

 

 

Othonna retrorsa

 

ERICACEAE

 

Wrzosowate

 

Arctostaphylos uva-ursi §3

-

GENTIANACEAE

 

Goryczkowate

 

Gentiana lutea §3

-

LILIACEAE

 

Liliowate

 

Trillium pusillum

-

 

Trillium rugelii

-

 

Trillium sessile

-

LYCOPODIACEAE

 

Widłakowate

 

Lycopodium clavatum §3

-

MELIACEAE

 

Mahoniowce, cedry

 

Cedrela montana §4 (do dnia 27 sierpnia 2020 r.)

 

 

Cedrela oaxacensis §4 (do dnia 27 sierpnia 2020 r.)

 

 

Cedrela salvadorensis §4 (do dnia 27 sierpnia 2020 r.)

 

 

Cedrela tonduzii §4 (do dnia 27 sierpnia 2020 r.)

 

MENYANTHACEAE

 

Bobrkowate

 

Menyanthes trifoliata §3

-

PARMELIACEAE

 

Tarczownicowate

 

Cetraria islandica §3

-

PASSIFLORACEAE

 

Męczennicowate

 

Adenia glauca

-

 

Adenia pechuelli

-

PEDALIACEAE

 

Połapkowate

 

Harpagophytum spp. §3

-

PORTULACACEAE

 

Portulakowate

 

Ceraria carrissoana

 

 

Ceraria fruticulosa

 

SELAGINELLACEAE

 

Widliczkowate

 

Selaginella lepidophylla

Róża jerychońska

(1)  Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/147/WE z dnia 30 listopada 2009 r. w sprawie ochrony dzikiego ptactwa (Dz.U. L 20 z 26.1.2010, s. 7).

(2)  Dyrektywa Rady 92/43/EWG z dnia 21 maja 1992 r. w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory (Dz.U. L 206 z 22.7.1992, s. 7).

(*1)  Ten takson określa się jako Ovis ammon w załączniku XIII do rozporządzenia Komisji (WE) nr 865/2006.

(3)  Do wyłącznego celu dopuszczenia do międzynarodowego handlu włóknem pochodzącym od wikunii (Vicugna vicugna) oraz jego produktami pochodnymi, wyłącznie w przypadku gdy włókno uzyskano w wyniku strzyżenia żywych wikunii. Handel produktami pochodnymi z tego włókna może odbywać się tylko w przypadku spełnienia następujących warunków:

a)

Każda osoba lub każdy podmiot przetwarzające włókno wikunii w celu produkcji tkaniny lub odzieży musi wnioskować do odpowiednich organów kraju pochodzenia [kraje pochodzenia: kraje, w których występuje dany gatunek, tj. Argentyna, Boliwia, Chile, Ekwador i Peru] o zezwolenie na wykorzystanie napisu, znaku lub logo „vicuña [kraj pochodzenia]” przyjętego przez państwa zasięgu gatunku, które są stronami Konwencji o ochronie wikunii i zarządzaniu jej zasobami.

b)

Tkaniny i odzież wprowadzane do obrotu muszą być oznaczone i opisane zgodnie z następującymi przepisami:

(i)

W przypadku międzynarodowego handlu tkaniną wykonaną z włókna pozyskanego w wyniku strzyżenia żywych wikunii, bez względu na to, czy tkanina została wyprodukowana w państwach zasięgu tego gatunku, należy stosować napis, znak lub logo, tak aby można było zidentyfikować kraj pochodzenia. Napis, znak lub logo VICUÑA [KRAJ POCHODZENIA] ma następującą formę:

Image 1

Ten napis, znak lub logo muszą być umieszczone na wewnętrznej stronie tkaniny. Ponadto na krajkach tkaniny należy umieścić napis VICUÑA [KRAJ POCHODZENIA].

(ii)

W przypadku międzynarodowego handlu odzieżą wykonaną z włókna pozyskanego w wyniku strzyżenia żywych wikunii, bez względu na to, czy odzież została wyprodukowana w państwach zasięgu tego gatunku, należy stosować napis, znak lub logo określone w lit. b) ppkt (i). Ten napis, znak lub logo muszą być umieszczone na metce. Jeżeli odzież produkowana jest poza krajem pochodzenia, oprócz napisu, znaku lub logo, o których mowa w lit. b) ppkt (i) należy podać również nazwę kraju, w którym odzież została wyprodukowana.

c)

W przypadku międzynarodowego handlu wyrobami rękodzieła wykonanymi z włókna pozyskanego w wyniku strzyżenia żywych wikunii, wytworzonymi w państwach zasięgu gatunku, należy stosować napis, znak lub logo VICUÑA [KRAJ POCHODZENIA] – ARTESANÍA zgodnie z poniższym wzorem:

Image 2

d)

W przypadku wykorzystania włókna pozyskanego w wyniku strzyżenia żywych wikunii do produkcji tkanin lub odzieży, należy stosować napis, znak lub logo każdego z krajów pochodzenia włókna, zgodnie z lit. b) ppkt (i) oraz (ii).

e)

Wszystkie inne okazy są uznane za okazy gatunków wymienionych w dodatku I i handel nimi jest odpowiednio uregulowany.

(4)  Wszystkie gatunki są wymienione w dodatku II do konwencji, z wyjątkiem Balaena mysticetus, Eubalaena spp., Balaenoptera acutorostrata (z wyjątkiem populacji zachodniej Grenlandii), Balaenoptera bonaerensis, Balaenoptera borealis, Balaenoptera edeni, Balaenoptera musculus, Balaenoptera omurai, Balaenoptera physalus, Megaptera novaeangliae, Orcaella brevirostris, Orcaella heinsohni, Sotalia spp., Sousa spp., Eschrichtius robustus, Lipotes vexillifer, Caperea marginata, Neophocaena phocaenoides, Phocoena sinus, Physeter macrocephalus, Platanista spp., Berardius spp., Hyperoodon spp., które są wymienione w dodatku I. Okazy gatunków wymienionych w dodatku II do konwencji, łącznie z produktami oraz pochodnymi innymi niż produkty mięsne do celów handlowych, pozyskanymi przez ludność Grenlandii na podstawie pozwoleń przyznawanych przez właściwy organ, traktowane są jako przynależne do załącznika B. Ustanowiono zerowy roczny kontyngent wywozowy dla żywych okazów Tursiops truncatus z populacji Morza Czarnego, pozyskanych ze środowiska naturalnego i będących przedmiotem obrotu przede wszystkim do celów handlowych.

(5)  Populacje Botswany, Namibii, Republiki Południowej Afryk i Zimbabwe (wymienione w załączniku B):i

Do wyłącznego celu dopuszczenia do: a) obrotu trofeami łowieckimi do celów niehandlowych; b) handlu żywymi zwierzętami w odpowiednich i dopuszczalnych miejscach określonych w rezolucji Konferencji 11.20 (Rev. CoP18) w przypadku Botswany i Zimbabwe oraz w programach ochrony in situ w przypadku Namibii i Republiki Południowej Afryki; c) handlu skórami; d) handlu włosiem; e) obrotu wyrobami skórzanymi do celów handlowych i niehandlowych w odniesieniu do Botswany, Namibii i Republiki Południowej Afryki oraz do celów niehandlowych w odniesieniu do Zimbabwe; f) obrotu indywidualnie oznakowanymi i certyfikowanymi elementami zwanymi „ekipa” umieszczonymi w gotowej biżuterii do celów niehandlowych w odniesieniu do Namibii oraz rzeźb z kości słoniowej do celów niehandlowych w odniesieniu do Zimbabwe; g) handlu zarejestrowaną surową kością słoniową (w odniesieniu do Botswany, Namibii, Republiki Południowej Afryki oraz całymi kłami i ich częściami w odniesieniu do Zimbabwe) po spełnieniu następujących warunków: (i) jedynie zarejestrowane zapasy rządowe, pochodzące z danego państwa (z wyjątkiem przechwyconej kości słoniowej oraz kości słoniowej nieznanego pochodzenia); (ii) wyłącznie w odniesieniu do partnerów handlowych, którzy zostali zweryfikowani przez Sekretariat, w konsultacji ze Stałym Komitetem, i stwierdzono, iż posiadają wystarczające ustawodawstwo krajowe oraz krajowe kontrole handlowe w celu zagwarantowania, że przywożona kość słoniowa nie będzie przedmiotem powtórnego wywozu oraz będzie zarządzana zgodnie z wymogami rezolucji Konferencji 10.10 (Rev. CoP18) dotyczącej krajowego wytwórstwa oraz handlu; (iii) nie przed zweryfikowaniem przez Sekretariat przyszłych krajów przywozu oraz zarejestrowanych zapasów rządowych; (iv) surowa kość słoniowa w wyniku sprzedaży warunkowej zarejestrowanych zapasów rządowych w wysokości uzgodnionej na konferencji COP12, która wynosi dla Botswany 20 000 kg, dla Namibii 10 000 kg oraz dla Republiki Południowej Afryki 30 000 kg; (v) oprócz ilości uzgodnionych na konferencji COP12, znajdująca się w posiadaniu rządu kość słoniowa z Botswany, Zimbabwe, Namibii i Republiki Południowej Afryki zarejestrowana do dnia 31 stycznia 2007 r. i zweryfikowana przez Sekretariat może być przedmiotem handlu i wysyłki razem z kością słoniową określoną w lit. g) ppkt (iv) w wyniku jednej transakcji sprzedaży do danego miejsca przeznaczenia pod ścisłym nadzorem Sekretariatu; (vi) przychody z wymiany handlowej są wykorzystywane wyłącznie w odniesieniu do ochrony słoni oraz programów ochrony i rozwoju miejscowych społeczności na terenach występowania słoni lub terenach do nich przyległych; oraz (vii) dodatkowe ilości określone w lit. g) ppkt (v) podlegają wymianie handlowej wyłącznie po tym, jak Stały Komitet stwierdzi, iż powyższe warunki zostały spełnione; (h) żadne inne wnioski o pozwolenie na dokonanie wymiany handlowej w odniesieniu do kości słoniowej pochodzącej z populacji uwzględnionych w załączniku B nie będą składane Konferencji Stron w okresie po COP14 aż do upłynięcia dziewięciu lat od daty pojedynczej transakcji sprzedaży kości słoniowej, która odbędzie się zgodnie z przepisami wymienionymi w lit. g) ppkt (i), lit. g) ppkt (ii), lit. g) ppkt (iii), lit. g) ppkt (vi) oraz lit. g) ppkt (vii). Ponadto tego typu wnioski zostaną rozpatrzone zgodnie z przepisami decyzji 14.77 oraz 14.78 (Rev. CoP15). Na wniosek Sekretariatu Stały Komitet może podjąć decyzję mającą spowodować częściowe lub całkowite zaprzestanie tego handlu w wypadku niespełnienia warunków przez kraje wywozu lub przywozu lub w przypadku potwierdzonego szkodliwego wpływu handlu na inne populacje słoni. Wszystkie inne okazy są uznane za okazy gatunków objętych załącznikiem A i handel nimi jest odpowiednio uregulowany.

(6)  Przepisom niniejszego rozporządzenia nie podlegają:

 

skamieliny;

 

piasek koralowy, to znaczy materiał składający się całkowicie lub w części z drobno kruszonych fragmentów martwych koralowców, o średnicy nie większej niż 2 mm, niemożliwych do zidentyfikowania do poziomu rodzaju, który może zawierać również, między innymi, pozostałości otwornic, muszli mięczaków i skorupiaków oraz glony wapienne;

 

Fragmenty koralowców (włączając żwir i okruchy), to znaczy połamane, niezespojone, palczastokształtne fragmenty martwych koralowców oraz inne materiały o rozmiarach 2–30 mm (w dowolnym wymiarze), niemożliwe do zidentyfikowania do poziomu rodzaju.

(7)  Handel okazami o kodzie źródłowym A jest dozowolony jedynie wówczas, gdy okazy objęte wymianą handlową posiadają cataphylls.

(8)  Sztucznie rozmnożone okazy następujących mieszańców lub kultywarów nie podlegają przepisom niniejszego rozporządzenia:

 

Hatiora x graeseri

 

Schlumbergera x buckleyi

 

Schlumbergera russelliana x Schlumbergera truncata

 

Schlumbergera orssichiana x Schlumbergera truncata

 

Schlumbergera opuntioides x Schlumbergera truncata

 

Schlumbergera truncata (kultywary)

 

Cactaceae spp. kolorowe mutanty, którym brak chlorofilu, zaszczepione na następujących podkładkach: Harrisia „Jusbertii”, Hylocereus trigonus lub Hylocereus undatus

 

Opuntia microdasys (kultywary)

(9)  Sztucznie rozmnożone mieszańce Cymbidium, Dendrobium, Phalaenopsis oraz Vanda nie są objęte przepisami niniejszego rozporządzenia, gdy okazy mogą zostać łatwo rozpoznane jako osobniki sztucznie rozmnażane i nie wykazują żadnych oznak pochodzenia ze środowiska naturalnego, takich jak uszkodzenia mechaniczne lub silne odwodnienie wynikające ze zbierania roślin, nieregularny wzrost, różnice w wymiarach i kształcie występujące w obrębie jednego taksonu lub jednej partii, glony lub inne organizmy przywierające do liści, oraz uszkodzenia przez owady lub inne szkodniki oraz

a)

)jeśli podlegają wysyłce w stanie niekwitnienia, rośliny przesyłane są w partiach składających się z indywidualnych pojemników (takich jak kartony, pudła, skrzynki lub pojedyncze szuflady pojemników CC), z których każdy zawiera co najmniej 20 okazów tego samego mieszańca; rośliny znajdujące się w jednym pojemniku muszą charakteryzować się wysokim stopniem jednolitości i być zdrowe. Wysyłanym partiom towarzyszy dokumentacja, np. faktura, która w jasny sposób wskazuje liczbę roślin każdego z mieszańców; lub

b)

jeśli są przedmiotem obrotu w stanie kwitnienia, tj. z co najmniej jednym rozchylonym kwiatem na okazie, wówczas nie jest określona minimalna liczba okazów w przesyłce, lecz rośliny muszą być profesjonalnie przygotowane do sprzedaży detalicznej, np. oznakowane drukowanymi etykietami lub zapakowane w opakowania z nadrukiem, które wskazują nazwę handlową okazu i kraj, gdzie okaz zaopatrzono w etykietę i zapakowano. Oznaczenia te powinny być łatwo widoczne i umożliwiać szybką kontrolę.

Roślinom, które w jasny sposób nie kwalifikują się do objęcia ich zwolnieniem, muszą towarzyszyć odpowiednie dokumenty CITES.

(10)  Rozporządzenie Komisji (WE) nr 865/2006 z dnia 4 maja 2006 r. ustanawiające szczegółowe zasady dotyczące wykonania rozporządzenia Rady (WE) nr 338/97 w sprawie ochrony gatunków dzikiej fauny i flory w drodze regulacji handlu nimi (Dz.U. L 166 z 19.6.2006, s. 1).

(11)  Sztucznie rozmnażane okazy kultywarów Cyclamen persicum nie podlegają przepisom niniejszego rozporządzenia. Jednakże zwolnienia nie stosuje się do takich okazów będących przedmiotem handlu jak bulwy w stanie przetrwalnikowym.

(12)  Przepisów niniejszego rozporządzenia nie stosuje się do sztucznie rozmnożonych mieszańców lub kultywarów Taxus cuspidata, żywych, w doniczkach lub innych małych pojemnikach, w partiach opatrzonych etykietą lub z towarzyszeniem dokumentu stwierdzającego nazwę taksonu lub taksonów oraz zawierającego tekst „sztucznie rozmnożone”.

11.12.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 320/115

ROZPORZĄDZENIE WYKONAWCZE KOMISJI (UE) 2019/2118

z dnia 10 grudnia 2019 r.

zmieniające rozporządzenie wykonawcze (UE) 2019/1693 nakładające tymczasowe cło antydumpingowe na przywóz felg stalowych pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/1036 z dnia 8 czerwca 2016 r. w sprawie ochrony przed przywozem produktów po cenach dumpingowych z krajów niebędących członkami Unii Europejskiej (1), w szczególności jego art. 7,

po konsultacji z państwami członkowskimi,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2019/1693 (2) nakładające tymczasowe cło antydumpingowe na przywóz felg stalowych pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej opublikowano w dniu 10 października 2019 r.

(2)

W załączniku I do opublikowanego rozporządzenia brakowało dodatkowych kodów TARIC. Należy zatem zmienić załącznik I w celu dodania brakujących dodatkowych kodów TARIC,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

Tabela w załączniku I otrzymuje brzmienie:

„Nazwa

Dodatkowy kod TARIC

Dongfeng Automobile Chassis System Co., Ltd (przedsiębiorstwo zwane również „Dongfeng Automotive Wheel Co., Ltd”)

C511

Hangzhou Forlong Impex Co., Ltd

C512

Hangzhou Xingjie Auto Parts Manufacturing Co., Ltd

C513

Jiaxing Henko Auto Spare Parts Co., Ltd

C514

Jining Junda Machinery Manufacturing Co., Ltd

C515

Nantong Tuenz Corporate Co., Ltd

C516

Ningbo Luxiang Autoparts Manufacturing Co., Ltd

C517

Shandong Zhengshang Wheel Technology Co., Ltd

C518

Shandong Zhengyu Wheel Group Co., Ltd

C519

Xiamen Sunrise Group Co., Ltd

C520

Yantai Leeway Electromechanical Equipment Co., Ltd

C521

Yongkang Yuefei Wheel Co., Ltd

C522

Zhejiang Jingu Co., Ltd

C523

Zhejiang Fengchi Mechanical Co., Ltd

C524

Zhengxing Wheel Group Co., Ltd

C525

Zhenjiang R&D Auto Parts Co., Ltd

C526”

Artykuł 2

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie następnego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w Brukseli dnia 10 grudnia 2019 r.

W imieniu Komisji

Przewodnicząca

Ursula VON DER LEYEN

(1)  Dz.U. L 176 z 30.6.2016, s. 21.

(2)  Dz.U. L 259 z 10.10.2019, s. 15.

DECYZJE

11.12.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 320/117

DECYZJA RADY (UE) 2019/2119

z dnia 21 listopada 2019 r.

w sprawie stanowiska, jakie ma być zajęte, w imieniu Unii Europejskiej, na trzecim posiedzeniu Konferencji Stron Konwencji z Minamaty w sprawie rtęci w odniesieniu do przyjęcia decyzji ustanawiającej progi dla odpadów rtęciowych, o których mowa w art. 11 ust. 2 tej konwencji

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 192 ust. 1 w związku z art. 218 ust. 9,

uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Konwencja z Minamaty w sprawie rtęci (1) (zwana dalej „konwencją”) została zawarta przez Unię decyzją Rady (UE) 2017/939 (2) i weszła w życie w dniu 16 sierpnia 2017 r.

(2)

Zgodnie z decyzją MC-1/1 dotyczącą regulaminu, przyjętą przez Konferencję Stron konwencji na jej pierwszym posiedzeniu, Strony dokładają wszelkich starań, aby osiągać porozumienie we wszystkich kwestiach merytorycznych w drodze konsensusu.

(3)

Podczas swojego trzeciego posiedzenia w dniach 25–29 listopada 2019 r. Konferencja Stron konwencji (COP3) ma przyjąć decyzję (dalej zwaną „zaproponowaną decyzją”) w sprawie progów dla odpadów rtęciowych, o których mowa w art. 11 ust. 2 konwencji; w rezultacie decyzja ta zdefiniuje zakres stosowania art. 11 konwencji (odpady rtęciowe). Odpady rtęciowe objęte zakresem art. 11 ust. 2 konwencji podlegałyby zarządzaniu w sposób bezpieczny dla środowiska na mocy art. 11 ust. 3 konwencji. Progi ustalane na podstawie art. 11 ust. 2 konwencji, w tym progi dotyczące odpadów zanieczyszczonych rtęcią lub związkami rtęci, powinny zatem zostać ustalone na poziomie, który zapewniałby, aby wszystkie takie odpady, które wykazują zagrożenie dla zdrowia ludzkiego lub dla środowiska, podlegały zarządzaniu w sposób bezpieczny dla środowiska.

(4)

Należy ustalić stanowisko, jakie ma być zajęte, w imieniu Unii, na COP3, ponieważ zaproponowana decyzja, jeżeli zostanie przyjęta, będzie miała skutki prawne, ponieważ Strony konwencji będą musiały przyjąć środki w celu jej wdrożenia na poziomie krajowym lub regionalnym.

(5)

Unia w znacznym stopniu przyczyniła się do opracowania postanowień konwencji dotyczących odpadów oraz wniosła wkład w prace ekspertów w okresie między sesjami, które rozpoczęły się decyzją MC-2/2 przyjętą przez Konferencję Stron konwencji na jej drugim posiedzeniu i doprowadziły do zaproponowanej decyzji.

(6)

Dorobek prawny Unii wymaga już, aby gospodarowanie wszystkimi odpadami rtęciowymi, o których mowa w art. 11 ust. 2 konwencji, było prowadzone bez narażania zdrowia ludzkiego oraz bez szkody dla środowiska, niezależnie od zawartości rtęci w tych odpadach.

(7)

Unia powinna poprzeć przyjęcie na COP3 jedynie takiej decyzji, która jest zgodna z dorobkiem prawnym Unii,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

Stanowisko, jakie ma być zajęte, w imieniu Unii, na trzecim posiedzeniu Konferencji Stron Konwencji z Minamaty w sprawie rtęci (COP3), polega na poparciu przyjęcia decyzji w sprawie progów dla odpadów rtęciowych, która będzie zgodna z dorobkiem prawnym Unii.

Artykuł 2

W zależności od rozwoju sytuacji podczas COP3 przedstawiciele Unii mogą, po konsultacji z państwami członkowskimi podczas organizowanych na miejscu posiedzeń koordynacyjnych, doprecyzowywać – w zakresie, w jakim jest to zgodne z dorobkiem prawnym Unii – stanowisko, o którym mowa w art. 1, bez konieczności przyjęcia przez Radę kolejnej decyzji.

Artykuł 3

Niniejsza decyzja wchodzi w życie z dniem jej przyjęcia.

Sporządzono w Brukseli dnia 21 listopada 2019 r.

W imieniu Rady

Przewodniczący

H. KOSONEN

(1)  Dz.U. L 142 z 2.6.2017, s. 6.

(2)  Decyzja Rady (UE) 2017/939 z dnia 11 maja 2017 r. w sprawie zawarcia w imieniu Unii Europejskiej Konwencji z Minamaty w sprawie rtęci (Dz.U. L 142 z 2.6.2017, s. 4).

11.12.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 320/119

DECYZJA KOMISJI (UE) 2019/2120

z dnia 24 czerwca 2019 r.

w sprawie pomocy państwa SA.33078 (2015/C) (ex 2015/NN) wdrożonej przez Belgię na rzecz przedsiębiorstwa JCDecaux Belgium Publicité

(notyfikowana jako dokument nr C(2019) 4466)

(Jedynie teksty w języku francuskim i niderlandzkim są autentyczne)

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 108 ust. 2 akapit pierwszy,

uwzględniając Porozumienie o Europejskim Obszarze Gospodarczym, w szczególności jego art. 62 ust. 1 lit. a),

po wezwaniu zainteresowanych stron do przedstawienia uwag (1) zgodnie z przywołanymi artykułami i uwzględniając otrzymane odpowiedzi,

a także mając na uwadze, co następuje:

1.   Procedura

(1)

W piśmie z dnia 19 kwietnia 2011 r., zarejestrowanym dnia 26 kwietnia 2011 r., Komisja otrzymała skargę złożoną przez przedsiębiorstwo Clear Channel Belgium (zwane dalej „CCB”) przeciwko państwu belgijskiemu dotyczącą domniemanego przyznania pomocy niezgodnej z prawem i rynkiem wewnętrznym na rzecz konkurenta CCB, przedsiębiorstwa JCDecaux Street Furniture Belgium (zwanego dalej „JCD”), dawniej JCDecaux Belgium Publicité SA.

(2)

W dnia 29 maja 2013 r. Komisja otrzymała drugą skargę dotyczącą domniemanego przyznania JCD pomocy niezgodnej z prawem i rynkiem wewnętrznym. Skarżący (zwany dalej „drugim skarżącym”) wniósł o nieujawnianie jego tożsamości.

(3)

Pismem z dnia 24 marca 2015 r. Komisja poinformowała Belgię o swojej decyzji o wszczęciu postępowania określonego w art. 108 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (zwanego dalej „TFUE”) w sprawie tych domniemanych środków pomocy.

(4)

Decyzja Komisji o wszczęciu postępowania (zwana dalej „decyzją o wszczęciu postępowania”) została opublikowana w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej z dnia 19 czerwca 2015 r. (2) Komisja wezwała zainteresowane strony do przedstawienia uwag na temat przedmiotowych domniemanych środków pomocy.

(5)

Belgia przedstawiła swoje uwagi dnia 21 lipca 2015 r. Komisja otrzymała pisemne uwagi od przedsiębiorstwa CCB dnia 16 lipca 2015 r., zaś od drugiego skarżącego, który wniósł o nieujawnianie jego tożsamości, oraz od przedsiębiorstwa JCD dnia 17 lipca 2015 r. Komisja przekazała Belgii uwagi zainteresowanych stron dotyczące decyzji o wszczęciu postępowania pismami z dnia 24 lipca i z dnia 13 sierpnia 2015 r. Pismem z dnia 2 października 2015 r. Komisja otrzymała komentarze Belgii na temat tych uwag.

(6)

Przeprowadzono również dyskusje i dodatkowe rozmowy z władzami belgijskimi oraz przedsiębiorstwami JCD i CCB. W tym zakresie dnia 15 kwietnia 2016 r. Komisja wystosowała do Belgii i zainteresowanych stron wniosek o przekazanie informacji. Belgia odpowiedziała na ten wniosek dnia 20 czerwca 2016 r. i przekazała dalsze uwagi w dniach 26 stycznia 2017 r., 20 lutego 2017 r., 20 marca 2017 r. i 23 stycznia 2019 r.

(7)

Przedsiębiorstwo CCB przekazało dalsze uwagi w dniach 1 grudnia 2015 r., 23 maja 2016 r., 20 września 2016 r. i 24 marca 2017 r. Przedsiębiorstwo JCD przekazało dalsze uwagi w dniach 12 października 2015 r., 29 marca 2016 r., 15 lipca 2016 r. i 16 maja 2017 r.

(8)

W uwagach przedstawionych dnia 16 lipca 2015 r., które dotyczyły decyzji Komisji o wszczęciu postępowania, przedsiębiorstwo CCB zawarło dodatkową skargę przeciwko przedsiębiorstwu JCD.

2.   Opis skarg

2.1.   Skarżący CCB i domniemany beneficjent pomocy JCD

(9)

CCB i JCD to dwa główne podmioty działające w sektorze reklamy zewnętrznej w Belgii. Obie te spółki należą do międzynarodowych grup działających w sektorze reklamy zewnętrznej dużego i małego formatu.

(10)

CCB jest spółką zależną należącą do międzynarodowej grupy CC Media Holding będącej właścicielem Clear Channel Communication Inc., przedsiębiorstwa wielonarodowego z siedzibą w Stanach Zjednoczonych, które jest obecne w 28 państwach Europy, Azji i Pacyfiku oraz Ameryki Łacińskiej. W Belgii CCB wprowadza do obrotu tysiące nośników reklamowych małego i dużego formatu; prowadzi również działania związane z dostarczaniem obiektów małej architektury i publicznych systemów wypożyczania rowerów oraz zarządzania nimi.

(11)

JCD jest belgijską spółką zależną spółki prawa francuskiego JCDecaux SA, światowego gracza w sektorze reklamy zewnętrznej oraz dostarczania, montażu i utrzymywania małej architektury, a także dostarczania publicznych systemów wypożyczania rowerów i zarządzania tymi systemami.

(12)

Wniesiona przez CCB skarga będąca przedmiotem niniejszej decyzji (3) dotyczy dwóch aspektów opisanych poniżej. Skarga wniesiona przez drugiego skarżącego dotyczy jedynie drugiego aspektu.

2.2.   Aspekt związany z nośnikami reklamowymi podlegającymi warunkom umowy z 1984 r.

2.2.1.   Kontekst

(13)

Miasto Bruksela (4) i przedsiębiorstwo JCD zawarły dwie umowy w sprawie wprowadzenia nośników reklamowych w mieście Brukseli – jedną w 1984 r., a drugą w 1999 r. Obydwie te umowy dotyczą montażu obiektów małej architektury wyposażonych w nośniki reklamowe o wymiarze około 2 m2, które stanowią element, na którym można umieścić reklamę (jedna–dwie powierzchnie reklamowe, a nawet sześć powierzchni w przypadku nośników wyposażonych w urządzenie obracające się z każdej strony). Billboardy reklamowe małego formatu w Belgii mają szczególny charakter, ponieważ tablice małego formatu są na ogół wbudowane w obiekty małej architektury.

(14)

Obie umowy będące przedmiotem skargi charakteryzują się różnymi cechami opisanymi poniżej.

(15)

W umowie z dnia 16 lipca 1984 r. (zwanej dalej „umową z 1984 r.”), zawartej na 15 lat, przewidziano, że przedsiębiorstwo JCD zamontuje i będzie mogło wykorzystywać reklamy na wiatach przystankowych oraz obiekty małej architektury zwane „mupi” (składające się z dwóch powierzchni, z których jedna była zarezerwowana dla miasta Brukseli, a druga mogła być wykorzystywana przez JCD w celu umieszczenia na niej reklamy) pod następującymi warunkami:

(i)

w umowie nie przewidziano żadnej płatności ze strony JCD na rzecz miasta Brukseli z tytułu najmu, użytkowania lub opłat licencyjnych za tablice należące do JCD, ale przedsiębiorstwo to musiało zapewnić miastu Brukseli pewną liczbę korzyści w formie: bezpłatnego udostępnienia koszy na śmieci papierowe, toalet publicznych i gazet elektronicznych, wykonania planu ogólnego, planu turystyczno-hotelarskiego oraz planu szlaków pieszych miasta Brukseli;

(ii)

każdy nośnik mógł być wykorzystywany przez okres 15 lat i mógł być zamontowany przez cały czas obowiązywania umowy z 1984 r., która również została zawarta na okres 15 lat (1984–1999). W związku z tym w 1999 r., na koniec umowy z 1984 r., znaczna liczba nośników reklamowych podlegających warunkom umowy z 1984 r. mogła nadal być wykorzystywana do końca trwającego 15 lat okresu ich eksploatacji.

(16)

Umowa z dnia 14 października 1999 r. (zwana dalej „umową z 1999 r.”) zastąpiła umowę z 1984 r. w następstwie przetargu miasta Brukseli na nabycie i montaż, a także konserwację obiektów informacyjnych małej architektury, wiat przystankowych oraz tablic ogłoszeń, których część może być wykorzystywana do celów reklamowych, oraz zarządzania tymi obiektami, który to przetarg wygrało przedsiębiorstwo JCD.

(17)

Chociaż umowa ta dotyczyła obiektów podobnych do obiektów objętych umową z 1984 r., w umowie z 1999 r. (zawartej na okres 15 lat) przewidziano, że:

(i)

nowy obiekt małej architektury związany z tą umową będzie stanowił własność miasta Brukseli (5), a przedsiębiorstwo JCD będzie uiszczało miesięczną opłatę za wykorzystywanie go do celów reklamowych;

(ii)

wszystkie stare obiekty zamontowane na podstawie wcześniejszych umów między miastem Brukselą a JCD muszą zostać usunięte przez JCD. Aby uwzględnić sytuację obiektów podlegających warunkom umowy z 1984 r., których wynoszący 15 lat okres eksploatacji nadal trwał, w harmonogramie załączonym do umowy z 1999 r. (zwanym dalej „załącznikiem 10”) określono dokładnie terminy, w których należało usunąć poszczególne tablice (w latach 1999–2010). W załączniku 10 zawarto spis 282 wiat i 198 nośników reklamowych, które nadal podlegały warunkom umowy z 1984 r., wskazując ich położenie i odpowiednie terminy demontażu.

2.2.2.   Przedmiot skargi

(18)

Zdaniem CCB, kontynuując wykorzystywanie niektórych nośników podlegających warunkom umowy z 1984 r. po dacie demontażu przewidzianej w umowie z 1999 r. bez uiszczania opłaty z tytułu najmu ani podatku na rzecz miasta Brukseli, przedsiębiorstwo JCD otrzymało pomoc państwa niezgodną z rynkiem wewnętrznym.

2.3.   Aspekt Villo!

2.3.1.   Kontekst

(19)

Aby wprowadzić ofertę „miękkiej” mobilności na swoim terytorium, Region Stołeczny Brukseli podjął decyzję o wprowadzeniu zautomatyzowanego systemu wypożyczania rowerów będących własnością publiczną.

(20)

W tym celu dnia 15 marca 2008 r. Region ogłosił przetarg, który przedsiębiorstwo JCD wygrało dnia 13 listopada 2008 r. Dnia 5 grudnia 2008 r. Region Stołeczny Brukseli zawarł z JCD umowę koncesji na usługi publiczne dotyczącą obsługi zautomatyzowanego systemu wypożyczania rowerów Villo na terytorium Regionu Stołecznego Brukseli („umowa Villo”) na łączny okres 15 lat (przedłużony o dwa lata w 2011 r. z powodu opóźnień w wykonaniu umowy). W umowie tej przewidziano:

(i)

wprowadzenie zautomatyzowanego systemu wypożyczania rowerów i zarządzanie tym systemem (2 500 rowerów na 200 stacjach w pierwszym etapie trwającym od dnia 16 listopada 2009 r., która to liczba miała wzrosnąć do 5 000 rowerów w drugim etapie począwszy od 2011 r.) przez łączny okres 15 lat (do 2026 r.);

(ii)

zarządzanie nośnikami reklamowymi i eksploatacja tych nośników w celu finansowania systemu wypożyczania rowerów uzupełniającego płatności klientów. W związku z tym JCD eksploatuje nośniki reklamowe zintegrowane z postojami dla rowerów, a także odrębne nośniki znajdujące się na tych postojach (zajmujące głównie powierzchnie reklamowe równe 2 m2, a także 8 m2).

(21)

Łączny szacowany obrót związany z koncesją w całym okresie jej obowiązywania wynosi około [100–150] mln EUR [30–40] % dochodu pochodzi od użytkowników, zaś pozostała część z reklamy.

(22)

Ponadto w ramach negocjacji dotyczących umowy Villo Region przyznał JCD pewne środki finansowe, których nie uwzględniono w przetargu (6):

(i)

zwolnienie z opłaty licencyjnej za użytkowanie własności publicznej Regionu Stołecznego Brukseli w przypadku nośników reklamowych o powierzchni 8 m2; maksymalną kwotę tego zwolnienia ustalono na [50 000–150 000] EUR/rok (7);

(ii)

klauzulę nieprzewidzianych okoliczności (fr. clause d’imprévision) dotyczącą podatków regionalnych (łagodzenie skutków zmian podatków regionalnych): co do zasady jeżeli podatki regionalne wzrosną, JCD może uzyskać odszkodowanie za ten wzrost; klauzula ta nie została jednak nigdy zastosowana;

(iii)

klauzulę rewizji cen dotyczącą podatków gminnych (łagodzenie skutków wzrostu podatków gminnych): co do zasady jeżeli podatki gminne wzrosną powyżej 75 EUR/m2, JCD uzyskuje odszkodowanie za ten wzrost; władze belgijskie uznały pierwotnie, że odszkodowanie przewidziane w tej klauzuli może wynosić maksymalnie [250 000–350 000] EUR rocznie (8).

2.3.2.   Przedmiot skargi

(23)

CCB i drugi skarżący twierdzą, że przedsiębiorstwo JCD uzyskało pomoc państwa w formie finansowania koncesji Villo.

(24)

Zdaniem skarżących wszystkie środki finansowania (eksploatacja nośników reklamowych i dodatkowe środki przyznane JCD) stanowią pomoc państwa.

(25)

Ponadto przedmiotowej pomocy państwa nie można uznać za zgodną z rynkiem wewnętrznym na podstawie przepisów Unii w dziedzinie rekompensaty z tytułu świadczenia usług publicznych, a w szczególności decyzji Komisji 2012/21/UE (9) (zwanej dalej „decyzją w sprawie UOIG z 2012 r.”), ponieważ przedsiębiorstwo JCD otrzymało zdecydowanie nadmierną rekompensatę (w szczególności dlatego, że liczba nośników reklamowych przyznanych JCD była zbyt wysoka).

3.   Analiza aspektu związanego z nośnikami reklamowymi podlegającymi warunkom umowy z 1984 r.

3.1.   Podstawy wszczęcia postępowania

(26)

Komisja oceniła, że jeżeli chodzi o eksploatację przez JCD na terytorium miasta Brukseli niektórych nośników reklamowych podlegających warunkom umowy z 1984 r. i utrzymanych po przewidzianych terminach ich demontażu (wskazanych w załączniku 10 do umowy z 1999 r.), spełnione zostały łączne kryteria odnoszące się do pomocy państwa oraz że środek ten stanowił w związku z tym pomoc państwa w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE.

(27)

Biorąc pod uwagę, że żaden z warunków niezbędnych, aby uznać pomoc za zgodną, nie wydaje się a priori spełniony, Komisja podjęła decyzję o wszczęciu postępowania przewidzianego w art. 108 ust. 2 TFUE.

3.2.   Uwagi zainteresowanych stron dotyczące decyzji o wszczęciu postępowania

(28)

Komisja otrzymała uwagi od przedsiębiorstw CCB i JCD, które streszczono poniżej.

3.2.1.   Uwagi przedsiębiorstwa CCB

(29)

W odpowiedzi na decyzję o wszczęciu postępowania przedsiębiorstwo CCB stwierdza, że podziela wnioski z analizy Komisji, zgodnie z którymi eksploatacja przez JCD szeregu nośników reklamowych zamontowanych na podstawie umowy z 1984 r. na terytorium miasta Brukseli i utrzymanych po przewidzianym terminie ich demontażu bez uiszczania opłaty z tytułu najmu ani podatku stanowi pomoc państwa w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE i jest niezgodna z rynkiem wewnętrznym.

(30)

CCB twierdzi również, że podziela stanowisko Komisji, zgodnie z którym istnieją poważne wątpliwości co do istnienia i znaczenia mechanizmu rekompensaty, na który powołują się władze belgijskie w celu uzasadnienia utrzymania spornych nośników po przewidzianym terminie ich demontażu. Zdaniem CCB władze belgijskie nie przedstawiły żadnego dowodu potwierdzającego, że ten mechanizm rekompensaty został formalnie wprowadzony przed decyzją o niezgodnym z prawem utrzymaniu spornych nośników.

(31)

CCB podkreśla, że korzyść, jaką odniosło przedsiębiorstwo JCD dzięki eksploatacji nośników z 1984 r. po przewidzianym terminie ich demontażu, przewyższa kwotę 2 150 000 EUR bez odsetek. CCB opiera się na dwóch protokołach stanu faktycznego sporządzonych przez komornika (fr. constats d’huissier) na wniosek tego przedsiębiorstwa dnia 3 grudnia 2007 r. i dnia 21 grudnia 2009 r. zawierających wykaz obiektów zamontowanych w ramach umowy z 1984 r., które nadal były eksploatowane w tych terminach. CCB twierdzi również, że fakt, iż same władze belgijskie opierają się na tych protokołach stanu faktycznego sporządzonych przez komornika na wniosek CCB (zob. sekcja 3.3.2), oznacza, że nie prowadzono dokładnego monitorowania nośników utrzymanych po pierwotnie przewidzianych terminach oraz że wobec nieprzedstawienia przez władze belgijskie dowodów przeciwnych liczba nośników, którą należy uwzględnić do celów obliczenia korzyści przyznanej JCD, wynosi 86, to znaczy 119 powierzchni reklamowych.

(32)

Ponadto CCB popiera analizę Komisji, zgodnie z którą od 2002 r. podatek od nośników reklamowych był należny niezależnie od pierwotnej umowy. Wcześniejszy demontaż nośnika podlegającego warunkom umowy z 1984 r. nie pozbawiłby JCD żadnej oszczędności podatkowej, ponieważ podatki od tych nośników byłyby i tak należne, gdyby nośniki zostały utrzymane, co sprawia, że – jeżeli chodzi o te podatki – argument dotyczący rekompensaty strat poniesionych z tytułu zdemontowania nośników przed terminem za pomocą zysków osiągniętych dzięki demontażowi nośników z opóźnieniem staje się bezzasadny. CBB podtrzymuje również swoje twierdzenie, zgodnie z którym przedmiotowe zwolnienia z podatku na rzecz JCD powodują znaczne zakłócenia konkurencji na belgijskim rynku reklamy zewnętrznej i prowadzą do powstania niekorzystnych warunków konkurencji, biorąc pod uwagę, że konkurenci JCD, w tym CCB, musieli uiszczać podatki od reklamy za nośniki, które eksploatowali na terytorium miasta Brukseli.

(33)

CCB zauważa, że w wyroku z dnia 29 kwietnia 2016 r. Sąd Apelacyjny w Brukseli orzekł, iż przedsiębiorstwo JCD nie dotrzymało terminów demontażu przewidzianych w załączniku 10 do warunków specjalnych zamówienia z 1999 r. i wykorzystywało bez tytułu prawnego ani uprawnień, przez szereg lat, liczne nośniki reklamowe będące własnością publiczną miasta Brukseli (10). CCB zwraca również uwagę, że Sąd Apelacyjny odrzucił podniesiony przez JCD argument dotyczący rekompensaty strat poniesionych z tytułu zdemontowania nośników przed terminem za pomocą zysków osiągniętych dzięki demontażowi nośników z opóźnieniem.

(34)

CCB twierdzi, że przychody z reklamy uzyskane dzięki komercyjnej eksploatacji nośników reklamowych utrzymanych po terminie demontażu przewidzianym w załączniku 10 mogły również stanowić zasoby państwowe, ponieważ państwo mogło samo eksploatować te nośniki.

(35)

W przedstawionych dnia 16 lipca 2015 r. uwagach dotyczących decyzji Komisji o wszczęciu postępowania przedsiębiorstwo CCB zawarło dodatkową skargę przeciwko przedsiębiorstwu JCD dotyczącą podatków niezapłaconych przez JCD państwu belgijskiemu z tytułu nośników podlegających warunkom umowy z 1999 r.

3.2.2.   Uwagi przedsiębiorstwa JCD

(36)

W swoich uwagach dotyczących decyzji o wszczęciu postępowania z dnia 17 lipca 2015 r. JCD przypomina, że władze publiczne (w przedmiotowej sprawie miasto Bruksela) podlegają obowiązkowi utrzymania równowagi ekonomicznej umów, których są stroną. Tymczasem zdaniem JCD, aby zrekompensować straty dochodów z reklam wynikające z wcześniejszego demontażu przedmiotowych nośników i zagwarantować równowagę ekonomiczną umowy z 1984 r., miasto Bruksela racjonalnie zezwoliło na utrzymanie i eksploatację, po przewidzianym terminie ich demontażu, równoważnej liczby innych nośników podlegających warunkom umowy z 1984 r. JCD stwierdza w tym zakresie, że istnienie rekompensaty jest niezaprzeczalne oraz że została ona ustalona na podstawie różnych dowodów, m.in. licznych oświadczeń i pism miasta Brukseli w toku dochodzenia wstępnego.

(37)

Zdaniem JCD eksploatacja przedmiotowych nośników reklamowych nigdy nie podlegała warunkom umowy z 1999 r., zaś utrzymanie niektórych obiektów małej architektury odbyło się w ramach wykonania umowy z 1984 r., bez jakiegokolwiek przeniesienia zasobów państwowych. Utrzymanie przedmiotowych obiektów jest neutralne z punktu widzenia zasobów państwowych, ponieważ stanowi rekompensatę za wcześniejszy demontaż innych obiektów podlegających warunkom tej samej umowy.

(38)

Zdaniem JCD z samej zasady rekompensaty wynika, że eksploatacja do celów reklamowych obiektów utrzymanych po terminie ich demontażu musiała podlegać takiemu samemu systemowi jak ten, który miał zastosowanie do nośników usuniętych we wcześniejszym terminie, to znaczy umowie z 1984 r.

(39)

W związku z tym JCD kwestionuje twierdzenie, zgodnie z którym odniosło selektywną korzyść wynikającą z przeniesienia zasobów publicznych w ramach umów zawartych prawidłowo z miastem Brukselą. Przedsiębiorstwo JCD uważa, że nie uzyskało żadnych oszczędności w zakresie najmu i należnych podatków na podstawie umowy z 1999 r. oraz że usługi te wchodzą w zakres misji służby publicznej.

(40)

W szczególności jeżeli chodzi o zwolnienie z uiszczania opłaty z tytułu najmu, zdaniem JCD jest ono uzasadnione mechanizmem rekompensaty uregulowanym w umowie z 1984 r.

(41)

Jeżeli chodzi o zwolnienie z podatków, stanowisko miasta Brukseli polegające na niepobieraniu podatków wyłącznie w przypadku umów dotyczących obiektów małej architektury – w przeciwieństwie do nośników reklamowych – jest w pełni spójne, aby zachować równowagę gospodarczą takich umów, ponieważ ani nośniki podlegające warunkom umowy z 1984 r., ani nośniki podlegające warunkom umowy z 1999 r. nie podlegały opodatkowaniu, niezależnie od przyjęcia przez miasto Brukselę rozporządzenia podatkowego w 2002 r.

(42)

Zdaniem JCD miasto Bruksela przyjęło bowiem pierwsze tymczasowe rozporządzenie podatkowe w dziedzinie reklamy w przestrzeni publicznej dopiero w odniesieniu do roku podatkowego 2002 r. (rozporządzenie podatkowe z dnia 17 października 2001 r.), natomiast umowa z 1984 r. wygasła w 1999 r. W związku z tym podatek ten nie ma zastosowania do eksploatacji do celów reklamowych nośników podlegających warunkom umowy z 1984 r., nawet przedłużonej w trakcie roku podatkowego 2002 i kolejnych lat. Zdaniem JCD nieopodatkowanie tych nośników nie może stanowić selektywnej korzyści na rzecz umawiającej się strony, ponieważ stanowi ono odzwierciedlenie ogólnej zasady, która nie prowadzi do przyznania JCD korzystniejszego traktowania względem dowolnego przedsiębiorstwa znajdującego się w porównywalnej sytuacji, i w związku z tym nie może stanowić uzasadnienia istnienia pomocy państwa.

(43)

Ponadto przy założeniu, że podatek miałby zastosowanie do tej umowy, musiałoby dojść do rewizji warunków umowy z 1984 r., jak przewidziano w tej umowie.

(44)

Jeżeli chodzi o nośniki podlegające warunkom umowy z 1999 r., JCD uważa, że ich eksploatacja do celów reklamowych również nie podlega opodatkowaniu podatkiem od reklamy. Rozporządzenie podatkowe w sprawie podatku od reklamy przyjęte przez miasto Brukselę w 2002 r. nie ma bowiem zastosowania, ponieważ JCD uiszcza już miesięczną opłatę z tytułu najmu za wykorzystywanie nośników do celów reklamowych, która na podstawie umowy z 1999 r. stanowi jedyną opłatę związaną z eksploatacją tych nośników do celów reklamowych. Ponadto z zakresu tego rozporządzenia podatkowego wyraźnie wyłączono nośniki reklamowe miasta Brukseli, a zatem nośniki podlegające warunkom umowy z 1999 r.

(45)

Na poparcie tych argumentów przedsiębiorstwo JCD przedstawiło Komisji dwa wyroki z dnia 4 listopada 2016 r., w których Francuskojęzyczny Sąd Pierwszej Instancji w Brukseli orzekł, że przedsiębiorstwo JCD nie było zobowiązane do zapłaty podatku gminnego od reklamy w odniesieniu do nośników reklamowych zamontowanych na terytorium miasta i będących własnością miasta Brukseli na podstawie zamówienia udzielonego JCD dnia 14 października 1999 r. W wyrokach tych nakazano zatem zwrot kwot, które miały zostać zapłacone za lata podatkowe 2009–2012.

(46)

JCD utrzymuje, że przy założeniu, iż mechanizm rekompensaty, o którym mowa powyżej, wywołałby potencjalne zakłócenie równowagi na korzyść JCD, to hipotetyczne zakłócenie równowagi nie mogłoby poprawić konkurencyjnej pozycji JCD względem jego konkurentów na istotnych rynkach, ponieważ byłoby minimalne.

(47)

Zdaniem JCD to hipotetyczne zakłócenie równowagi nie mogło w szczególności utrudniać penetracji tych rynków przedsiębiorstwom mającym siedzibę w innych państwach członkowskich. JCD przypomina ponadto, że Komisja uznała już, iż pewne środki wywołują skutki jedynie na szczeblu lokalnym i w związku z tym nie mają wpływu na wymianę handlową między państwami członkowskimi.

3.3.   Uwagi Belgii

3.3.1.   Uwagi Belgii dotyczące decyzji o wszczęciu postępowania

(48)

Władze belgijskie przyznają, że przedsiębiorstwo JCD nadal eksploatowało niektóre tablice podlegające warunkom umowy z 1984 r. po terminie ich demontażu przewidzianym w umowie z 1999 r., ustalonym w załączniku 10. W związku z tymi nośnikami reklamowymi przedsiębiorstwo JCD nie uiszczało na rzecz miasta Brukseli ani opłaty z tytułu najmu, ani podatku, w przeciwieństwie do tablic podlegających warunkom umowy z 1999 r., za które uiszczano opłatę z tytułu najmu od rozpoczęcia okresu obowiązywania umowy, a także podatki, ale dopiero począwszy od 2009 r. (11) Sytuacja ta trwała do sierpnia 2011 r., kiedy to dokonano demontażu ostatnich nośników.

(49)

Władze belgijskie nie zaprzeczają, że środki można przypisać tym właśnie władzom, a w szczególności miastu Brukseli. Władze belgijskie wyjaśniają nawet bowiem, że zaakceptowały utrzymanie nośników podlegających warunkom umowy z 1984 r. po terminie przewidzianym w załączniku 10, aby zachować równowagę umowy zawartej z JCD, ponieważ inne nośniki zostały usunięte z wyprzedzeniem na wniosek miasta Brukseli w celu wprowadzenia innego rodzaju nośników, preferowanego w szczególności ze względów estetycznych, a dokładniej nowych obiektów małej architektury w stylu secesyjnym.

(50)

Władze belgijskie uważają, że to wcześniejsze usunięcie wiązało się z poniesieniem straty przez przedsiębiorstwo JCD, które rezygnowało z nośników, za które żadna opłata z tytułu najmu ani żaden podatek nie były pobierane do przewidzianego w załączniku 10 terminu ich demontażu oraz że aby zrekompensować tę stratę, zaakceptowano utrzymanie innych nośników przez okres dłuższy niż przewidziany, przy czym w przypadku tych nośników nie wymagano uiszczania żadnej płatności z tytułu najmu ani żadnego podatku.

(51)

Władze belgijskie przyznają, że w ujęciu ogólnym przedsiębiorstwo JCD odniosło korzyść gospodarczą, ale wyłącznie z powodu braku równowagi między liczbą nośników zdemontowanych z wyprzedzeniem (przed przewidzianym terminem ich demontażu) a liczbą nośników utrzymanych po terminie ich demontażu przewidzianym w załączniku 10. W art. 4.5 umowy zawartej w 1984 r. między miastem Brukselą a JCD przewidziano, że tablice ogłoszeń i wiaty są objęte zwolnieniem z uiszczania opłaty z tytułu najmu, opłaty z tytułu użytkowania i opłaty licencyjnej. Zdaniem władz belgijskich zwolnienie to należy analizować, mając na uwadze, że w czasie zawarcia umowy miasto Bruksela nie przyjęło jeszcze żadnego rozporządzenia nakładającego podatek na nośniki reklamowe.

(52)

Zdaniem władz belgijskich przedsiębiorstwo JCD z jednej strony zrezygnowało z oszczędności pod względem najmu i podatków, akceptując usunięcie nośników z wyprzedzeniem, a z drugiej strony uzyskało oszczędność pod względem najmu i podatków dzięki utrzymaniu nośników po przewidzianych terminach ich demontażu. Na podstawie obliczeń różnicy między oszczędnościami, jakie przedsiębiorstwo JCD utraciło z powodu wcześniejszego demontażu, a dodatkowymi oszczędnościami uzyskanymi dzięki utrzymaniu nośników przez okres dłuższy niż przewidziany w załączniku 10 władze belgijskie stwierdzają, że w ujęciu ogólnym w okresie od grudnia 1999 r. do 2011 r. przedsiębiorstwo JCD odniosło korzyść finansową wynoszącą jedynie maksymalnie [100 000–150 000] EUR.

(53)

W tym zakresie władze belgijskie argumentowały, że można z łatwością uznać, iż środek ten jest objęty zakresem stosowania rozporządzenia Komisji (WE) nr 1998/2006 (12) (zwanego dalej „rozporządzeniem de minimis z 2006 r.”). W rozporządzeniu tym ustanowiono bowiem, że niektóre programy pomocy w postaci niewielkiej kwoty (poniżej 200 000 EUR w okresie trzech kolejnych lat podatkowych) uznaje się za niemające wpływu na wymianę handlową między państwami członkowskimi i w związku z tym za niespełniające wszystkich kryteriów określonych w art. 107 ust. 1 TFUE.

(54)

Władze belgijskie udzielają ponadto wyjaśnień na temat niektórych twierdzeń CCB, które są przedmiotem decyzji o wszczęciu postępowania. Po pierwsze, podstawowy przedstawiony przez CCB szacunek dotyczący 86 nośników jest błędny, ponieważ w protokołach stanu faktycznego sporządzonych przez komornika na wniosek CCB (zob. motyw 31) odnotowano 80 nośników. Ponadto przedsiębiorstwo CCB błędnie opisało niektóre nośniki jako wiaty, podczas gdy w rzeczywistości są to miejskie tablice informacyjne. Po drugie, jeżeli chodzi o szacunek kwoty opłaty z tytułu najmu, przedsiębiorstwo CCB dokonało nieprawidłowej indeksacji opłat z tytułu najmu, ponieważ zdaniem miasta Brukseli indeksacji kwot najmu należy dokonywać na dzień rocznicy zawarcia umowy (fr. anniversaire du contrat) (13). Po trzecie, w przedstawionym przez CCB szacunku kwoty podatków należnych ze strony JCD występują błędy.

3.3.2.   Uwagi Belgii dotyczące uwag zainteresowanych stron

(55)

W uwagach pisemnych z dnia 2 października 2015 r. władze belgijskie wyjaśniają, że niepobranie przez miasto Brukselę podatków należnych ze strony JCD z tytułu umowy z 1999 r., podczas gdy toczyło się postępowanie sądowe, nie wynika z korzyści przyznanej przez miasto Brukselę, ale z zastosowania belgijskich przepisów oraz wyroków belgijskich sądów, zgodnie z którymi organy administracji na poziomie gminy nie mogły dokonać zajęcia egzekucyjnego ani poboru podatku w odniesieniu do części podatku przekraczającej kwotę bezsprzecznie należną. Jeżeli środek zaskarżenia, tak jak środek zaskarżenia wniesiony przez JCD, dotyczy całej kwoty podatku, nie można dokonać zajęcia egzekucyjnego ani poboru. Sytuacja ta nie oznacza, że osoba zobowiązana do zapłaty podatku, która wnosi sprawę do sądu, jest zwolniona z podatku, jak utrzymuje CCB. Ponadto podatki, nawet zakwestionowane, muszą – z punktu widzenia rachunkowości – zostać uwzględnione jako koszty operacyjne. Niepobranie przez miasto Brukselę podatków należnych ze strony JCD, które są przedmiotem postępowania sądowego, nie może zatem oznaczać żadnej pomocy państwa.

(56)

W uwagach pisemnych z dnia 20 czerwca 2016 r. wystosowanych w odpowiedzi na pytania zadane przez służby Komisji pismem z dnia 15 kwietnia 2016 r. władze belgijskie potwierdziły, że miasto Bruksela zaczęło opodatkowywać nośniki reklamowe umieszczane na podstawie zamówienia udzielonego dnia 14 października 1999 r. dopiero od roku podatkowego 2009. Od momentu przyjęcia rozporządzenia podatkowego z dnia 17 października 2001 r. w dziedzinie reklamy tymczasowej w przestrzeni publicznej miasto Bruksela ustanowiło jednak podatek od reklam tymczasowych w przestrzeni publicznej i przewidziało zwolnienie z podatków wyłącznie za swoje własne reklamy (14). Władze belgijskie zauważają, że rozporządzenia podatkowe mające zastosowanie do nośników reklamowych weszły w życie po raz pierwszy dopiero w dniu 1 stycznia 2002 r. i w związku z tym żaden podatek nie był należny za 2001 r., oraz potwierdzają, że te rozporządzenia podatkowe mają zastosowanie do nośników podlegających warunkom umowy z 1999 r.

(57)

Władze belgijskie wyjaśniają również, że miasto Bruksela nie pobrało kwot odpowiadających tym podatkom za lata podatkowe 2002–2008. Sytuacja ta wynika z faktu, że pierwotnie miasto uznało, iż nośniki umieszczone na podstawie zamówienia z 1999 r., które były własnością miasta i które były eksploatowane przez JCD, nie podlegały opodatkowaniu na podstawie zwolnienia z podatków przewidzianego w art. 5 rozporządzenia podatkowego z dnia 17 października 2001 r. dotyczącego wyłącznie reklam własnych miasta Brukseli. Ponadto zwolnienie dotyczące konkretnie nośników reklamowych miasta Brukseli lub podmiotów powołanych przez miasto Brukselę lub podlegających temu miastu zostało wprowadzone w rozporządzeniu podatkowym z dnia 18 grudnia 2006 r. i w kolejnych rozporządzeniach podatkowych.

(58)

Pierwszy pobór miał miejsce dnia 29 lipca 2011 r. i dotyczył roku podatkowego 2009. Zgodnie z art. 6 ustawy z dnia 24 grudnia 1996 r., uchylonej zarządzeniem z dnia 3 kwietnia 2014 r., nie można było zastosować opodatkowania z mocą wsteczną w odniesieniu do okresu dłuższego niż trzy lata od dnia 1 stycznia roku podatkowego.

(59)

Władze belgijskie potwierdzają, że miasto Bruksela podjęło decyzję o zaniechaniu stosowania zwolnienia, ponieważ stwierdziło, iż zwolnienie nośników reklamowych wyłącznie dlatego, iż były one własnością miasta Brukseli, chociaż miasto ich nie eksploatowało, było niesprawiedliwe względem podmiotów eksploatujących inne nośniki reklamowe. Zdaniem miasta Brukseli nawet gdyby faktycznie można było uzasadnić zwolnienie nośników reklamowych wykorzystywanych na potrzeby własne lub na potrzeby podmiotów, które miasto powołało lub które mu podlegały, zwolnienie nie byłoby uzasadnione, gdyby nośniki te były wykorzystywane przez osobę trzecią, a w szczególności przez przedsiębiorstwo handlowe działające w sektorze reklamy zewnętrznej.

(60)

Zwolnienie przewidziane w rozporządzeniu podatkowym miało bowiem na celu uniknięcie sytuacji, w której miasto musiałoby opodatkować samo siebie, co nie przyniosłoby mu żadnych dodatkowych dochodów i zwiększyłoby zakres prac administracyjnych, jakie musiałby wykonać wydział finansowy miasta, natomiast celem każdego rozporządzenia podatkowego jest umożliwienie organom podatkowym pozyskania dodatkowych środków finansowych. Jak wyjaśniono jednak w uwagach przedstawionych przez władze belgijskie dnia 20 lutego 2017 r. w odpowiedni na dodatkowe pytania zadane przez Komisję w dniu 14 lutego 2017 r., miasto Bruksela nigdy nie eksploatowało samodzielnie nośników reklamowych. Taka eksploatacja zawsze odbywała się za pośrednictwem osoby trzeciej. Jedyne nośniki reklamowe będące własnością miasta Brukseli są przedmiotem zamówienia publicznego udzielonego JCD w dniu 14 października 1999 r. W chwili wygaśnięcia umowy z 1999 r. ogłoszono nowy przetarg, który wygrało przedsiębiorstwo CCB będące obecnie oferentem zwycięskim. Na podstawie obecnie obowiązującej umowy CCB uiszcza opłatę z tytułu najmu za nośniki reklamowe oraz należne podatki.

(61)

Władze belgijskie twierdzą, że operatorzy, którzy korzystają z własnych nośników, płacą wyłącznie należne podatki oraz że opłata z tytułu najmu za korzystanie z nośników reklamowych jest doliczana do tych podatków, jeżeli nośniki stanowią własność miasta Brukseli. Opłata z tytułu najmu nie zastępuje w żadnym razie podatków pobieranych za takie nośniki. Opłata z tytułu najmu stanowi bowiem zapłatę za prawo do eksploatacji nośników będących własnością miasta Brukseli. W przypadku braku obowiązku uiszczania opłaty z tytułu najmu operatorzy eksploatowaliby nośniki miasta Brukseli bezpłatnie, chociaż miasto musiało ponieść koszt nabycia nośników. Logiczne jest więc, że powinni oni uiszczać opłatę z tytułu najmu. Operatorzy, który nie eksploatują nośników miasta Brukseli, muszą natomiast ponosić cały koszt inwestycji związanej z wytworzeniem lub nabyciem nośników reklamowych.

(62)

Władze belgijskie wyjaśniają, że w dwóch wyrokach z dnia 4 listopada 2016 r. Francuskojęzyczny Sąd Pierwszej Instancji w Brukseli orzekł, iż przedsiębiorstwo JCD, zgodnie z art. 9 rozporządzeń podatkowych na lata 2009–2012, nie było zobowiązane do zapłaty podatku gminnego od reklamy w odniesieniu do nośników reklamowych zamontowanych na terytorium miasta Brukseli i będących własnością miasta Brukseli na podstawie zamówienia udzielonego JCD dnia 14 października 1999 r. W wyrokach tych nakazano zatem zwrot kwot, które miały zostać zapłacone za lata podatkowe 2009–2012.

(63)

Władze belgijskie potwierdzają również, że miasto Bruksela odwołało się od obu wyroków z dnia 4 listopada 2016 r., które dotyczyły odpowiednio lat podatkowych 2009–2010 i lat podatkowych 2011–2012. W postępowaniu apelacyjnym, które nadal jest w toku, miasto Bruksela stwierdziło, że wykładnia art. 9 rozporządzenia podatkowego dokonana przez Sąd, zgodnie z którą dopuszcza się zwolnienie JCD, wzbudza wątpliwości co do jego zgodności z art. 106 i 107 TFUE.

(64)

Miasto Bruksela nie dokonało natomiast żadnego poboru należnych podatków od nośników reklamowych podlegających warunkom umowy z 1984 r. i utrzymanych po przewidzianym terminie ich demontażu.

(65)

Władze belgijskie oświadczają, że nie są w stanie podać kwoty nieuiszczonych opłat z tytułu najmu i podatków od nośników utrzymanych po terminie ich demontażu przewidzianym w załączniku 10 w odniesieniu do okresu od dnia 1 stycznia 2002 r. do dnia 21 sierpnia 2010 r.

3.4.   Ocena środków

3.4.1.   Aspekt związany z nośnikami podlegającymi warunkom umowy z 1984 r.: przedmiot niniejszej decyzji

(66)

Analiza Komisji dotyczy wyłącznie utrzymania nośników z 1984 r. po zakończeniu okresu ich eksploatacji i nie odnosi się do samej umowy z 1984 r. Jest to uzasadnione w szczególności faktem, że zgodnie z art. 17 rozporządzenia Rady (UE) 2015/1589 (15), Komisja nie może nakazać odzyskania przyznanej pomocy po upływie dziesięcioletniego terminu przedawnienia.

(67)

Nośniki zamontowane na podstawie umowy z 1984 r. mogły pozostać zamontowane do końca okresu obowiązywania umowy z 1984 r. (to znaczy do 1999 r.) i eksploatowane przez okres 15 lat (to znaczy ostatecznie do 2014 r.). Każda pomoc przyznana za pośrednictwem tych nośników na mocy umowy z 1984 r., przy założeniu, że spełnione są łącznie wszystkie warunki określone w art. 107 ust. 1, mogła zatem zostać przyznana dopiero w chwili uzyskania przez JCD zezwolenia władz Brukseli na montaż przedmiotowego nośnika, a zatem przed 1999 r., tj. rokiem, w którym umowa ta wygasła. W związku z tym każda potencjalna pomoc zostałaby przyznana JCD co najmniej 10 lat przed pierwszym wnioskiem o udzielenie informacji skierowanym przez Komisję do władz belgijskich w dniu 15 września 2011 r.

(68)

Jeżeli chodzi o utrzymanie nośników podlegających warunkom umowy z 1984 r. bez uiszczania opłaty z tytułu najmu i podatków po terminie przewidzianym w załączniku 10 do umowy z 1999 r., przyznanie ewentualnej pomocy na rzecz JCD w tych okolicznościach miałoby natomiast miejsce w chwili udzielenia przez władze Brukseli zezwolenia (milczącego) na nieprzestrzeganie harmonogramu przewidzianego w tym załączniku. Poniższa analiza Komisji koncentruje się wyłącznie na zakresie, w jakim utrzymanie nośników podlegających warunkom umowy z 1984 r. po terminie przewidzianym w załączniku 10 oznacza pomoc państwa na rzecz JCD, którą otrzymano po dniu 15 września 2001 r. (to znaczy przed upływem terminu przedawnienia, o którym mowa w art. 17 rozporządzenia (UE) 2015/1589).

(69)

Niniejsza decyzja nie dotyczy również analizy uznania za pomoc państwa zwolnienia z podatków należnych ze strony JCD na rzecz państwa belgijskiego z tytułu nośników podlegających warunkom umowy z 1999 r., które nie wchodziło w zakres decyzji o wszczęciu postępowania.

3.4.2.   Istnienie pomocy państwa w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE

(70)

Zgodnie z postanowieniami art. 107 ust. 1 TFUE wszelka pomoc przyznawana przez państwo członkowskie lub przy użyciu zasobów państwowych w jakiejkolwiek formie, która zakłóca lub grozi zakłóceniem konkurencji poprzez sprzyjanie niektórym przedsiębiorstwom lub produkcji niektórych towarów, jest niezgodna z rynkiem wewnętrznym w zakresie, w jakim wpływa na wymianę handlową między państwami członkowskimi.

(71)

Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem zakwalifikowanie danego środka jako „pomocy” w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE wymaga łącznego spełnienia wszystkich przewidzianych w tym postanowieniu przesłanek: (i) środek można przypisać państwu i jest finansowany przy użyciu zasobów państwowych; (ii) środek przyznaje beneficjentowi selektywną korzyść gospodarczą; (iii) środek zakłóca konkurencję lub grozi zakłóceniem konkurencji; (iv) środek musi być w stanie wpłynąć na wymianę handlową między państwami członkowskimi (16).

3.4.2.1.   Możliwości przypisania i zasoby państwowe

(72)

Aby środek stanowił pomoc państwa w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE, pomoc musi być przyznana przez państwo lub przy użyciu zasobów państwowych. Zasoby państwowe obejmują wszystkie zasoby sektora publicznego (17), w tym zasoby podmiotów wewnątrzpaństwowych (zdecentralizowanych, sfederowanych, regionalnych lub innych) (18).

(73)

Za pomoc w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE można uznać korzyści przyznane bezpośrednio lub pośrednio przy użyciu zasobów państwowych. Wykorzystanie zasobów państwowych może przybrać formę negatywną, jeżeli chodzi o utracony dochód publiczny. Z utrwalonego orzecznictwa wynika, że rezygnacja z zasobów, które co do zasady należałoby zwrócić do budżetu państwa, stanowi przekazanie zasobów państwowych. Podobnie interwencje zmniejszające obciążenia ponoszone normalnie przez budżet przedsiębiorstwa mogą stanowić zasoby państwowe (19).

Możliwość przypisania środków państwu

(74)

Władze belgijskie nie zaprzeczają, że środek można przypisać właśnie tym władzom (a w szczególności miastu Brukseli). Władze belgijskie wyjaśniają nawet bowiem, że zaakceptowały utrzymanie nośników podlegających warunkom umowy z 1984 r. po terminie przewidzianym w załączniku 10, aby zachować równowagę umowy zawartej z JCD, ponieważ inne nośniki zostały usunięte z wyprzedzeniem na wniosek miasta Brukseli w celu wprowadzenia innego rodzaju nośników, preferowanego w szczególności ze względów estetycznych (zob. motyw 49).

Zasoby państwowe

(75)

Władze belgijskie przyznają również, że utrzymanie nośników po terminach przewidzianych w załączniku 10 oznacza dla miasta Brukseli uszczuplenie dochodów pod względem opłat z tytułu najmu i podatków niepobranych od tych nośników, które normalnie zostałyby zastąpione nośnikami podlegającymi warunkom umowy z 1999 r., co wiązałoby się z koniecznością uiszczania opłat z tytułu najmu i podatków.

(76)

W związku z tym nie zakwestionowano, że utrzymanie przez JCD nośników z 1984 r. po terminach przewidzianych w załączniku 10 można przypisać państwu belgijskiemu oraz że wiązało się to z rezygnacją przez to państwo z zasobów państwowych. Obliczenia przedmiotowych zasobów państwowych (to znaczy kwoty opłaty z tytułu najmu i podatków, z jakiej zrezygnowało miasto Bruksela) dokonane przez Komisję i państwo belgijskie są jednak odmienne (zob. sekcja 3.4.5).

(77)

Dlatego też Komisja uważa, że przedmiotowy środek stanowi przekazanie zasobów państwa w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE.

(78)

Jak stwierdzono w motywie 34, w swoich uwagach pisemnych CCB twierdzi, że przychody z reklamy uzyskane dzięki komercyjnej eksploatacji nośników reklamowych utrzymanych po terminie demontażu przewidzianym w załączniku 10 mogły również stanowić zasoby państwowe, ponieważ państwo mogło samo eksploatować te nośniki.

(79)

Komisja uważa przede wszystkim, że nie ulega wątpliwości, iż przychody z reklam uzyskiwane przez JCD nie stanowią zasobów państwowych, ponieważ przychody te wynikają z umów prywatnych zawartych między przedsiębiorstwem JCD a jego klientami, w których państwo nie uczestniczy w żaden sposób.

(80)

Ponadto nie można uznać, że miasto Bruksela zrezygnowało z zasobów państwowych, tylko dlatego, że samo nie zaangażowało się w daną działalność gospodarczą. Takie podejście do zasobów państwowych byłoby niezwykle szerokie i uniemożliwiałoby państwu zezwalanie na prowadzenie na jego terytorium działalności bez uprzedniego sprawdzenia, czy nie jest w stanie samodzielnie prowadzić takiej działalności.

(81)

Ponadto chociaż teoretycznie możliwe jest, aby władza publiczna zaangażowała się w pewną działalność gospodarczą, oczywiście nie jest to jej pierwsza funkcja, przy czym władza ta nie dysponuje a priori ani wiedzą fachową, ani kompetencjami i środkami technicznymi, aby prowadzić taką działalność. W przedmiotowej sprawie można na przykład zauważyć, że umowy reklamowe mają na ogół charakter krajowy. Miasto Bruksela nie miało możliwości negocjacji takich umów, ponieważ jego uprawnienia obejmowały wyłącznie znajdujące się na terytorium miasta Brukseli tablice, których było właścicielem. Ewentualna zdolność miasta do osiągania dochodów z tytułu tych tablic jest zatem nieporównywalna ze zdolnością JCDecaux.

3.4.2.2.   Występowanie korzyści gospodarczej

(82)

Korzyść w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE oznacza każdą korzyść gospodarczą, której dane przedsiębiorstwo nie uzyskałoby w normalnych warunkach rynkowych, tj. bez interwencji państwa (20). Znaczenie ma wyłącznie wpływ środka na przedsiębiorstwo, a nie przyczyna czy cel interwencji państwa (21).

(83)

Według Trybunału Sprawiedliwości korzyść występuje zawsze, ilekroć sytuacja finansowa przedsiębiorstwa poprawia się w wyniku interwencji państwa, i w związku z tym korzyść stanowią nie tylko świadczenia dodatnie, ale również wszelkie interwencje państwa, które w różnej postaci powodują zmniejszenie kosztów normalnie uwzględnianych w budżecie przedsiębiorstwa (22).

(84)

W przedmiotowej sprawie od 1999 r. i w miarę wygasania zezwoleń wydanych na podstawie umowy z 1984 r. przedsiębiorstwo JCD nadal eksploatowało nośniki reklamowe na terytorium miasta Brukseli bez uiszczania opłat z tytułu najmu ani podatków za eksploatację tych nośników, chociaż zgodnie z umową z 1999 r. nośniki te powinny były zostać zdemontowane oraz, również na podstawie umowy z 1999 r., eksploatacja nowych nośników reklamowych, które zastąpiły te nośniki, wiązała się z koniecznością uiszczania opłat z tytułu najmu i podatków.

(85)

Władze belgijskie przyznają, że w ujęciu ogólnym przedsiębiorstwo JCD odniosło korzyść gospodarczą, ale wyłącznie z powodu braku równowagi między liczbą nośników zdemontowanych z wyprzedzeniem, przed przewidzianym terminem ich demontażu, a liczbą nośników utrzymanych po terminie ich demontażu przewidzianym w załączniku 10. Nawet gdyby Komisja podzielała ten punkt widzenia (co nie ma miejsca), istnienie korzyści byłoby w każdym razie stwierdzone.

(86)

Komisja zauważa przede wszystkim, że władze belgijskie zgadzają się, iż doszło do przyznania korzyści, ale kwestionują jedynie ich skalę.

(87)

Ponadto władze belgijskie uznają środek za rekompensatę przyznaną JCD, aby zniwelować negatywne skutki wcześniejszego usunięcia pewnej liczby nośników. W tym zakresie Komisja odnosi się do sprawy C-211/15 P, Orange/Komisja (23), w której Trybunał Sprawiedliwości potwierdził stanowisko Sądu (24) i rzecznika generalnego (25), według których nawet zmniejszenie obciążeń przyznane przedsiębiorstwu w formie wyeliminowania dodatkowych, wynikających z systemu odstępstw obciążeń, których nałożenia unikają przedsiębiorstwa konkurencyjne, stanowiłoby pomoc państwa (26). Jedynymi rekompensatami wiążącymi się z przeniesieniem zasobów państwowych, które nie są uznawane za pomoc państwa, są rekompensaty z tytułu świadczenia usług publicznych przyznane zgodnie z wyrokiem w sprawie Altmark (27).

(88)

Umowy z 1984 r. i z 1999 r. są natomiast umowami o charakterze czysto handlowym, w których postanowieniach nie powierza się przedsiębiorstwu JCD misji służby publicznej. W związku z tym wyrok w sprawie Altmark, który dotyczy rekompensat przyznawanych z tytułu świadczenia usługi publicznej, nie ma w tej sprawie zastosowania.

(89)

Na tej podstawie można stwierdzić, że rekompensata, na którą powołują się władze belgijskie – gdyby faktycznie miała na celu zrekompensowanie niedogodności związanej z potencjalnym obowiązkiem wcześniejszego usunięcia niektórych nośników – wiązałaby się nieuchronnie z korzyścią na rzecz JCD. Wniosek ten jest tym zasadniejszy w rozpatrywanej sprawie, że trudno jest uznać, iż przedsiębiorstwo JCD znalazło się w niekorzystnej sytuacji strukturalnej, biorąc pod uwagę, że samo zgodziło się ono usunąć przedmiotowe nośniki, a ponadto władze belgijskie same uznały, że odnośna rekompensata była wyższa, niż byłoby konieczne w celu złagodzenia domniemanych niekorzystnych skutków.

(90)

Taka argumentacja jest również spójna z pkt 69 zawiadomienia Komisji w sprawie pojęcia pomocy państwa (28) (zwanego dalej „zawiadomieniem w sprawie pojęcia pomocy państwa”), w którym podkreślono, że nawet „[k]oszty powstałe wskutek nałożenia przez państwo (29) obowiązków regulacyjnych można z zasady uznać za związane z nieodłącznymi kosztami działalności gospodarczej, a zatem wszelkie rekompensaty tych kosztów stanowią korzyść dla przedsiębiorstwa (30). Oznacza to, że istnienie korzyści nie jest z zasady wykluczone przez fakt, iż korzyść nie wykracza poza rekompensatę kosztów wynikających z nałożenia obowiązku regulacyjnego. To samo ma zastosowanie do zwolnienia z kosztów, których przedsiębiorstwo nie ponosiłoby, gdyby ze środka przyznawanego przez państwo nie wynikała żadna zachęta, ponieważ w przypadku braku takiej zachęty opracowałoby inną strukturę swojej działalności (31). Istnienie korzyści nie jest również wykluczone, w przypadku gdy środek rekompensuje opłaty innego rodzaju, które nie są z tym środkiem związane” (32).

(91)

W przedmiotowej sprawie nie można faktycznie utożsamić wcześniejszego zastąpienia nośników z 1984 r. z obowiązkiem regulacyjnym, ponieważ przedsiębiorstwo JCD samo zgodziło się usunąć te nośniki, lecz z pkt 69 zawiadomienia w sprawie pojęcia pomocy państwa wynika, że jeżeli usunięcie nośników wynikałoby z obowiązku regulacyjnego, rekompensata za to wcześniejsze zastąpienie wiązałaby się z przyznaniem korzyści.

(92)

Należy również zauważyć, że w pkt 71 zawiadomienia w sprawie pojęcia pomocy państwa przypomniano: „[p]onadto należy wykluczyć istnienie korzyści w przypadku zwrotu podatków ustalonych w sposób niezgodny z prawem (33), obowiązku rekompensaty przez organy krajowe za straty, które spowodowały w odniesieniu do określonych przedsiębiorstw (34) lub wypłaty rekompensaty za wywłaszczenie (35)”.

(93)

Żaden z tych dwóch przypadków nie zachodzi jednak w przedmiotowej sprawie. Nie ma podstaw, by uznać, że władze belgijskie wyrządziły przedsiębiorstwu JCD szkodę, którą miały obowiązek zrekompensować. Przedsiębiorstwo JCD samo zgodziło się usunąć niektóre nośniki z 1984 r. i można zasadnie założyć, że zaakceptowało ono to działanie, ponieważ w ujęciu ogólnym czerpało z niego korzyść.

(94)

Ponadto Komisja zastanawia się nad możliwością uznania tej rekompensaty za normalne zachowanie uczestnika rynku, co mogłoby ostatecznie wykluczyć istnienie pomocy. Nie można jednak uznać, że miasto Bruksela zachowało się jak uczestnik rynku w przedmiotowych okolicznościach. Ustalono bowiem, że domniemane przyznanie rekompensaty nie zostało w żaden sposób sformalizowane ani nie było monitorowane (co tłumaczy ponadto, dlaczego zdaniem samych władz belgijskich istniała rozbieżność między liczbą wcześniej zdemontowanych i zastąpionych nośników). Żaden z dowodów przedstawionych Komisji nie potwierdza przeprowadzenia jakiegokolwiek rodzaju negocjacji między miastem Brukselą a przedsiębiorstwem JCD w odniesieniu do tej kwestii. Żaden z dowodów nie potwierdza przeprowadzenia przez miasto Brukselę analizy dotyczącej rzeczywistego uszczuplenia dochodów JCD w związku z wcześniejszym zastąpieniem niektórych nośników podlegających warunkom umowy z 1984 r. w porównaniu z zyskiem osiągniętym dzięki utrzymaniu innych nośników, ponadto w pełni zamortyzowanych (koszt tych tablic w pełni się bowiem zwrócił – z uwzględnieniem marży JCD – dzięki ich eksploatacji w okresie obowiązywania umowy z 1984 r.), podlegających warunkom tej samej umowy. Zupełny brak analizy, umowy i monitorowania wyklucza możliwość, by to zachowanie miasta Brukseli było zgodne z testem prywatnego inwestora.

(95)

Argument Komisji dotyczący istnienia korzyści został ponadto potwierdzony w wyroku Sądu Apelacyjnego w Brukseli z dnia 29 kwietnia 2016 r. (36) W wyroku tym Sąd Apelacyjny oddalił apelację wniesioną przez JCD i potwierdził wyrok wydany dnia 13 grudnia 2010 r. przez Sąd Pierwszej Instancji w Brukseli. Dokładniej rzecz ujmując, Sąd Apelacyjny potwierdził, że przedsiębiorstwo JCD nie dotrzymało terminów demontażu przewidzianych w załączniku 10 do umowy z 1999 r. i w związku z tym wykorzystywało bez tytułu prawnego ani uprawnień liczne nośniki reklamowe będące własnością publiczną miasta Brukseli. Przedsiębiorstwo JCD dopuściło się zatem obiektywnie bezprawnych działań sprzecznych z uczciwymi praktykami rynkowymi, ponieważ eksploatacja w ramach jego sieci nośników reklamowych, które nie powinny wcale lub dłużej funkcjonować w ramach tej sieci, zapewnia JCD niezgodną z prawem przewagę konkurencyjną, która może zniechęcić reklamodawców do korzystania z usług jego konkurenta – CCB. W tym zakresie Sąd Apelacyjny nakazał zaprzestanie stosowania tych niezgodnych z prawem praktyk i uznał, że demontaż nośników reklamowych eksploatowanych bez tytułu prawnego ani uprawnień stanowi działanie niezbędne, aby zaprzestać stosowania niezgodnej z prawem praktyki.

(96)

W związku z tym Komisja uważa, że utrzymanie i eksploatacja przez JCD w latach 1999–2011 pewnej liczby nośników reklamowych podlegających warunkom umowy z 1984 r. na terytorium miasta Brukseli po terminie ich demontażu przewidzianym w załączniku 10 do umowy z 1999 r. – bez konieczności uiszczania opłaty z tytułu najmu ani podatku – doprowadziły do zmniejszenia opłat, które przedsiębiorstwo JCD musiałoby normalnie ponosić w ramach prowadzenia działalności, i stanowią korzyść gospodarczą.

3.4.2.3.   Selektywność

(97)

Aby środek można było uznać za pomoc państwa, musi on być selektywny, tzn. sprzyjać niektórym przedsiębiorstwom lub produkcji niektórych towarów w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE (37). W związku z powyższym jedynie środki, które sprzyjają przedsiębiorstwom w sposób selektywny, wchodzą w zakres pojęcia pomocy.

(98)

Po pierwsze można zauważyć, że władze belgijskie nie kwestionują selektywności środka (utrzymanie nośników z 1984 r. bez konieczności uiszczania opłaty z tytułu najmu ani podatków po upływie okresu ich eksploatacji przewidzianego w załączniku 10).

(99)

Władze belgijskie wyjaśniły bowiem, że środek ten stanowi rekompensatę przyznaną JCD, aby zrekompensować wcześniejszy demontaż niektórych nośników, przy czym taki środek jest zasadniczo środkiem indywidualnym, i w tym kontekście określenie korzyści gospodarczej (zob. sekcja 3.4.2.2) pozwala zazwyczaj domniemywać jej selektywność. Wobec braku innego wskazania to domniemanie ma zastosowanie w przedmiotowym przypadku i jest wystarczające, aby stwierdzić selektywność środka.

(100)

Należy również zauważyć, że nie można uznać, iż środek nie jest selektywny, z tego tylko powodu, że przedsiębiorstwo JCD znajdowało się w wyjątkowej sytuacji prawnej i faktycznej ze względu na to, iż jako jedyne mogło korzystać ze środka, ponieważ jako jedyne dysponowało nośnikami podlegającymi warunkom umowy z 1994 r.

(101)

We wspomnianym wyżej wyroku w sprawie Orange Trybunał Sprawiedliwości potwierdził bowiem stanowisko Sądu (38), zgodnie z którym „[…] kryterium porównania beneficjenta z innymi podmiotami gospodarczymi znajdującymi się w porównywalnej sytuacji faktycznej i prawnej w świetle celu realizowanego przez dany środek ma swoje źródło i uzasadnienie w kontekście oceny selektywnego charakteru środków mających potencjalnie ogólne zastosowanie i wobec tego kryterium to nie jest istotne w przypadku, gdy chodzi – jak ma to miejsce w niniejszej sprawie – o dokonanie oceny selektywnego charakteru doraźnego środka, dotyczącego tylko jednego przedsiębiorstwa […]”.

(102)

W przedmiotowej sprawie oczywiste jest, że utrzymanie nośników stanowi środek doraźny, którego zasięg nie jest ogólny, a zatem jest on wyraźnie selektywny.

3.4.2.4.   Zakłócenie konkurencji i wpływ na wymianę handlową między państwami członkowskimi

(103)

Pomoc publiczna na rzecz przedsiębiorstw stanowi pomoc państwa w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE wyłącznie wówczas, gdy „zakłóca lub grozi zakłóceniem konkurencji”, i to wyłącznie w zakresie, w jakim „wpływa na wymianę handlową między państwami członkowskimi”.

Zakłócenie konkurencji

(104)

Uznaje się, że środek pomocy przyznany przez państwo zakłóca konkurencję lub grozi jej zakłóceniem, jeżeli może on powodować poprawę pozycji konkurencyjnej beneficjenta w stosunku do przedsiębiorstw, z którymi beneficjent konkuruje (39).

(105)

Aby interwencja państwa lub za pośrednictwem zasobów państwa mogła wpływać na wymianę handlową między państwami członkowskimi i zakłócać konkurencję lub grozić jej zakłóceniem, wystarczy, że w momencie wdrożenia środka pomocowego, na odnośnym rynku istnieje skuteczna konkurencja (40). Dlatego w przypadku gdy państwo przyznaje przedsiębiorstwu działającemu w zliberalizowanej branży gospodarki, w której panuje lub mogłaby panować konkurencja, korzyść finansową, zakłada się występowanie zakłóconej konkurencji.

(106)

Biorąc pod uwagę, że przedsiębiorstwo JCD działa na rynku, na którym konkurują ze sobą różne przedsiębiorstwa z sektora (rynek reklamy małoformatowej), przyznanie pomocy na rzecz jednego z podmiotów z sektora lub korzystanie z takiej pomocy przez ten podmiot miałoby skutki, które potencjalnie mogłyby zakłócić konkurencję.

Wpływ na wymianę handlową między państwami członkowskimi

(107)

Zgodnie z orzecznictwem sądów unijnych każda pomoc przyznana przedsiębiorstwu prowadzącemu działalność na rynku wewnętrznym może wpłynąć na wymianę handlową między państwami członkowskimi (41).

(108)

Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Komisja nie ma obowiązku dokonania analizy ekonomicznej rzeczywistej sytuacji na danym rynku, udziału w rynku przedsiębiorstw będących beneficjentami pomocy, stanowiska przedsiębiorstw konkurencyjnych ani wymiany handlowej między państwami członkowskimi (42). W przypadku pomocy państwa przyznanej niezgodnie z prawem Komisja nie jest zobowiązana do wykazania faktycznego wpływu takiej pomocy na konkurencję i wymianę handlową.

(109)

Przedmiotowy środek (utrzymanie nośników reklamowych bez konieczności uiszczania opłaty z tytułu najmu ani podatków po terminach przewidzianych w załączniku 10) na rzecz przedsiębiorstwa JCD wzmacnia pozycję tego przedsiębiorstwa na rynku nośników reklamowych w Regionie Stołecznym Brukseli i utrudnia penetrację tego rynku przedsiębiorstwom mającym siedzibę w innych państwach członkowskich (43). Ponadto w przedmiotowej sprawie Komisja zauważa, że zarówno JCD, jak i CCB działają w innych państwach członkowskich Unii Europejskiej (44). Co więcej, należy podkreślić, że reklamodawcami są często międzynarodowe grupy działające w wielu państwach oraz że w niektórych przypadkach same kampanie reklamowe mają wymiar międzynarodowy.

(110)

Środek może zatem mieć wpływ na wymianę handlową pomiędzy państwami członkowskimi.

(111)

Należy jednak zauważyć, że władze belgijskie – chociaż uznają istnienie korzyści na rzecz JCD – twierdzą, że można powołać się na rozporządzenie de minimis z 2006 r.

(112)

Rozumowanie to opiera się na obliczeniu kwoty tej korzyści, biorąc pod uwagę logikę rekompensaty strat poniesionych z tytułu zdemontowania nośników przed terminem za pomocą zysków osiągniętych dzięki demontażowi nośników z opóźnieniem.

(113)

Władze belgijskie uważają bowiem (zob. motywy 51–52), że w ujęciu ogólnym przedsiębiorstwo JCD odniosło korzyść gospodarczą, ale wyłącznie z powodu braku równowagi między liczbą nośników zdemontowanych z wyprzedzeniem, przed przewidzianym terminem ich demontażu, a liczbą nośników utrzymanych po terminie ich demontażu przewidzianym w załączniku 10. Ich zdaniem, na podstawie mechanizmu rekompensaty uzgodnionego między stronami, przedsiębiorstwo JCD z jednej strony zrezygnowało z oszczędności pod względem najmu i podatków, akceptując usunięcie nośników z wyprzedzeniem, a z drugiej strony uzyskało oszczędność pod względem najmu i podatków dzięki utrzymaniu nośników po przewidzianym terminie ich demontażu.

(114)

Na podstawie obliczeń różnicy między oszczędnościami, jakie przedsiębiorstwo JCD utraciło z powodu wcześniejszego demontażu, a dodatkowymi oszczędnościami uzyskanymi dzięki utrzymaniu nośników przez okres dłuższy niż przewidziany w załączniku 10 władze belgijskie stwierdzają, że w ujęciu ogólnym w okresie od grudnia 1999 r. do 2011 r. przedsiębiorstwo JCD odniosło ograniczoną korzyść finansową wynoszącą jedynie maksymalnie [100 000–150 000] EUR.

(115)

W zakresie, w jakim władze belgijskie uznają, że korzyść przyznana JCD nie mogła przekraczać kwoty [100 000–150 000] EUR, władze te argumentowały, że środek może z łatwością wejść w zakres stosowania rozporządzenia de minimis z 2006 r.

(116)

W związku z tym należy zauważyć na tym etapie, że istotne dla rozpatrywanego okresu są w rzeczywistości dwa rozporządzenia de minimis:

a)

rozporządzenie Komisji (WE) nr 69/2001 z dnia 12 stycznia 2001 r. w sprawie zastosowania art. 87 i 88 Traktatu WE w odniesieniu do pomocy w ramach zasady de minimis (zwane dalej „rozporządzeniem de minimis z 2001 r.”), obowiązujące od lutego 2001 r. do dnia 31 grudnia 2006 r., w którym ustanowiono, że niektóre programy pomocy w postaci niewielkiej kwoty (poniżej 100 000 EUR w okresie trzech kolejnych lat podatkowych) uznaje się za niemające wpływu na wymianę handlową między państwami członkowskimi i w związku z tym za niespełniające wszystkich kryteriów określonych w art. 107 ust. 1 TFUE;

b)

rozporządzenie de minimis z 2006 r., obowiązujące od dnia 1 stycznia 2007 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., w którym ustanowiono, że niektóre programy pomocy w postaci niewielkiej kwoty (poniżej 200 000 EUR w okresie trzech kolejnych lat podatkowych) uznaje się za niemające wpływu na wymianę handlową między państwami członkowskimi i w związku z tym za niespełniające wszystkich kryteriów określonych w art. 107 ust. 1 TFUE.

(117)

Po pierwsze, jak wyjaśniono w sekcji 3.4.2.2, Komisja uważa, że korzyść jest wyższa niż korzyść określona przez władze belgijskie, ponieważ przy obliczaniu tej korzyści należy wziąć pod uwagę wszystkie kwoty opłaty z tytułu najmu i podatków nieuiszczone przez JCD od nośników reklamowych utrzymanych po terminie ich demontażu. Należy zauważyć, że Komisja nie dysponuje dokładną oceną łącznej kwoty korzyści przyznanej przedsiębiorstwu JCDecaux, ponieważ władze belgijskie odmówiły udzielenia tej informacji, ale w każdym razie kwota pomocy przyznanej przedsiębiorstwu JCD przewyższa 200 000 EUR. Rozporządzenia de minimis nie mają zatem zastosowania i Komisja nie może przyjąć argumentu władz belgijskich.

(118)

Nawet jeżeli zastosowanie miałoby jedno z rozporządzeń de minimis (co nie ma miejsca), Komisja zauważa również, że warunki kontroli określone w art. 3 rozporządzenia de minimis z 2001 r. i w art. 3 rozporządzenia de minimis z 2006 r. nie są w żadnym wypadku spełnione. Władze belgijskie rzeczywiście nie uznały bowiem pierwotnie mechanizmu za pomoc de minimis, w związku z czym nie podjęły żadnych działań przewidzianych w tych rozporządzeniach.

(119)

Środek nie spełnia również warunków przejrzystości określonych w art. 2 ust. 4 rozporządzenia de minimis z 2006 r., który przewiduje, że „[n]iniejsze rozporządzenie stosuje się jedynie do pomocy, w odniesieniu do której możliwe jest dokładne obliczenie na zasadzie ex ante ekwiwalentu dotacji brutto bez potrzeby przeprowadzania oceny ryzyka (»pomocy przejrzystej«)”. W przedmiotowej sprawie władze belgijskie nie przedstawiły żadnego dokumentu, który mógłby wskazywać na istnienie obliczeń poprzedzających przyznanie środka pomocy, a nawet szczególnego monitorowania równowagi między nośnikami zdemontowanymi z wyprzedzeniem a nośnikami zdemontowanymi po terminie, co stanowi podstawę obliczeń przeprowadzonych przez władze belgijskie i prowadzących do osiągnięcia kwoty pomocy równej [100 000–150 000] EUR.

(120)

W związku z tym przedmiotowa pomoc nie powinna wchodzić w zakres stosowania rozporządzenia de minimis.

(121)

Podsumowując, Komisja uważa, że środek może wpływać na wymianę handlową między państwami członkowskimi.

3.4.2.5.   Wniosek

(122)

Biorąc pod uwagę powyższe rozważania, Komisja stwierdza, że utrzymanie nośników podlegających warunkom umowy z 1984 r. po przewidzianym terminie ich demontażu wiązało się z przyznaniem przedsiębiorstwu JCD pomocy państwa obejmującej dwa elementy (związany z opłatą z tytułu najmu i związany z podatkami).

3.4.3.   Zgodność pomocy z prawem

(123)

Komisja stwierdza, że środek, którego dotyczy ten aspekt skargi, noszący znamiona pomocy państwa w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE, nie został zgłoszony zgodnie z art. 108 ust. 3 TFUE.

(124)

Biorąc pod uwagę, że władze belgijskie nie przedstawiły żadnego uzasadnienia w celu skorzystania ze zwolnienia z obowiązku zgłoszenia, środek jest niezgodny z prawem.

3.4.4.   Zgodność z rynkiem wewnętrznym

(125)

W zakresie, w jakim eksploatacja przez JCD niektórych nośników reklamowych zamontowanych na podstawie umowy z 1984 r. na terytorium miasta Brukseli po przewidzianym terminie ich demontażu (wskazanym w załączniku 10 do umowy z 1999 r.) wiąże się z istnieniem pomocy państwa w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE, należy ustalić, czy środki te można uznać za zgodne z rynkiem wewnętrznym.

(126)

Środki pomocy państwa można uznać za zgodne z rynkiem wewnętrznym na podstawie odstępstw przewidzianych w art. 106 ust. 2, a także w art. 107 ust. 2 i 3 TFUE. Władze belgijskie nie przedstawiły jednak żadnego argumentu w celu udowodnienia, że w niniejszej sprawie zastosowanie ma jedno z tych odstępstw.

(127)

Komisja przypomina przede wszystkim, że na państwie członkowskim ciąży obowiązek wykazania, iż pomoc jest zgodna z rynkiem wewnętrznym. Władze belgijskie nie przedstawiły jednak żadnego argumentu potwierdzającego zgodność przedmiotowych środków. Odstępstwa przewidziane w art. 107 ust. 2 TFUE oraz w art. 107 ust. 3 lit. a)–d) TFUE nie mają zastosowania w niniejszej sprawie, ponieważ przedmiotowy środek nie jest uzasadniony celami przewidzianymi w tych postanowieniach.

(128)

Ponadto umowy z 1984 r. i z 1999 r. są umowami o charakterze czysto handlowym, w których postanowieniach nie powierza się przedsiębiorstwu JCD misji służby publicznej. W związku z tym odstępstwo przewidziane w art. 106 ust. 2 TFUE, które dotyczy rekompensat przyznawanych z tytułu świadczenia usługi publicznej, nie ma zastosowania.

(129)

Komisja twierdzi zatem, że utrzymanie nośników podlegających warunkom umowy z 1984 r. po terminie ich demontażu przewidzianym w załączniku 10 do umowy z 1999 r. bez konieczności uiszczania opłaty z tytułu najmu ani podatku doprowadziło do zmniejszenia opłat, które przedsiębiorstwo JCD musiałoby normalnie ponosić w ramach prowadzenia działalności, i w związku z tym należy uznać je za pomoc operacyjną, która nie jest zgodna z rynkiem wewnętrznym.

(130)

W świetle powyższych rozważań Komisja stwierdza, że przedsiębiorstwo JCD skorzystało z pomocy państwa niezgodnej z prawem i rynkiem wewnętrznym w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE polegającej na utrzymaniu nośników podlegających warunkom umowy z 1984 r. po terminie ich demontażu przewidzianym w załączniku 10 do umowy z 1999 r. bez konieczności uiszczania opłaty z tytułu najmu ani podatku. Pomoc tę należy odzyskać, pod warunkiem że roszczenie z tego tytułu nie uległo przedawnieniu zgodnie z art. 17 rozporządzenia (UE) 2015/1589.

3.4.5.   Kwota niezgodnej pomocy

(131)

Ogólna zasada stosowana do obliczeń kwoty pomocy niezgodnej z prawem i rynkiem wewnętrznym polega na oszacowaniu kwoty opłaty z tytułu najmu i podatków, jaką miasto powinno było pobrać w przypadku braku środka.

(132)

Komisja uznaje, że obliczanie kwoty pomocy niezgodnej z prawem i rynkiem wewnętrznym należy przeprowadzić dla każdego nośnika podlegającego warunkom umowy z 1984 r. utrzymanego po dniu 15 września 2001 r. (45), przyjmując za punkt odniesienia kwoty opłaty z tytułu najmu należne z tytułu umowy z 1999 r. i podatki mające ogólnie zastosowanie do nośników reklamowych (46) w okresie między pierwotnie przewidzianym terminem ich demontażu (47) (jeżeli jest późniejszy niż dzień 15 września 2001 r.) lub dniem 15 września 2001 r. (jeżeli pierwotnie przewidziany termin demontażu był wcześniejszy niż dzień 15 września 2001 r.) a terminem, w którym faktycznie dokonano ich demontażu.

(133)

Jak wskazano w motywach 111–114, władze belgijskie dochodzą do wniosku, że kwota ewentualnej pomocy przyznanej JCD wynosi [100 000–150 000] EUR, opierając się na logice rekompensaty strat poniesionych z tytułu zdemontowania nośników podlegających warunkom umowy z 1984 r. przed terminem za pomocą zysków osiągniętych dzięki demontażowi nośników z opóźnieniem. Obliczenia przeprowadzone przez władze belgijskie opierają się na protokołach stanu faktycznego sporządzonych przez komornika na wniosek CCB w dniach 3 grudnia 2007 r. i 21 grudnia 2009 r. Władze belgijskie twierdzą, że z odnośnych protokołów stanu faktycznego sporządzonych przez komornika wynika, iż w 2007 r. liczba powierzchni reklamowych odpowiadających nośnikom, które zostały zdemontowane przed terminem demontażu przewidzianym w załączniku 10, była wyższa niż liczba powierzchni reklamowych odpowiadających nośnikom, które zostały utrzymane po terminie demontażu przewidzianym w załączniku 10. Jedynie z protokołu stanu faktycznego sporządzonego przez komornika na wniosek CCB z dnia 21 grudnia 2009 r. wynika, że równowaga zmieniła się na korzyść JCD. Władze belgijskie uważają, że w związku z tym, nawet jeżeli przedsiębiorstwo JCD mogło uzyskać jakąkolwiek korzyść w ramach wykonywania zamówienia, obliczanie tej korzyści można ograniczyć do lat podatkowych 2007–2011, nie ryzykując zapewnienia JCD przewagi.

(134)

Jak wyjaśniono w sekcji 3.4.2.2, Komisja uważa, że argumentacja władz belgijskich oparta na mechanizmie rekompensaty jest bezzasadna oraz że korzyść przyznana JCDecaux odpowiada wszystkim oszczędnościom osiągniętym przez to przedsiębiorstwo dzięki dalszej eksploatacji nośników podlegających warunkom umowy z 1984 r. zamiast zastąpienia ich nośnikami zgodnymi z umową z 1999 r.

(135)

Argument Komisji w tej kwestii został ponadto potwierdzony w wyroku Sądu Apelacyjnego w Brukseli z dnia 29 kwietnia 2016 r. (48). W wyroku tym Sąd Apelacyjny potwierdził, że przedsiębiorstwo JCD nie dotrzymało terminów demontażu przewidzianych w załączniku 10 do umowy z 1999 r. i w związku z tym wykorzystywało bez tytułu prawnego ani uprawnień liczne nośniki reklamowe będące własnością publiczną miasta Brukseli.

(136)

Dokładniej rzecz ujmując, Sąd Apelacyjny odrzucił pomysł mechanizmu rekompensaty przedstawiony przez władze belgijskie w odniesieniu do starych nośników, które zostały utrzymane po przewidzianym terminie ich demontażu w zamian za przedwczesne zastąpienie starych nośników, ponieważ taki mechanizm nie został przewidziany ani dopuszczony w umowie z 1984 r. Sąd Apelacyjny potwierdził, że z żadnego dowodu nie wynika, iż po udzieleniu zamówienia z 1999 r. przedsiębiorstwo JCD uzyskało wyraźne pozwolenie miasta Brukseli na przeprowadzenie „zamiany” nośników reklamowych. Sąd oddalił apelację i potwierdził wyrok wydany dnia 13 grudnia 2010 r. przez Francuskojęzyczny Sąd Pierwszej Instancji w Brukseli. Sąd Apelacyjny potwierdził, że przedsiębiorstwo JCD, eksploatując nośniki reklamowe bez tytułu prawnego ani uprawnień do własności publicznej miasta Brukseli, dopuściło się obiektywnie bezprawnych działań sprzecznych z uczciwymi praktykami rynkowymi, ponieważ eksploatacja w ramach jego sieci nośników reklamowych, które nie powinny wcale lub dłużej funkcjonować w ramach tej sieci, zapewnia JCD niezgodną z prawem przewagę konkurencyjną, która może zniechęcić reklamodawców do korzystania z usług jego konkurenta – CCB.

(137)

W związku z tym Komisja uważa, że przy obliczaniu kwoty pomocy niezgodnej z prawem i rynkiem wewnętrznym należy opierać się wyłącznie na niepobranych kwotach opłaty z tytułu najmu i podatków od tych nośników utrzymanych po terminie, bez stosowania żadnej logiki rekompensaty. W tym celu władze belgijskie muszą w odniesieniu do każdego przedmiotowego nośnika i każdego istotnego okresu wziąć pod uwagę istniejące kwoty opłaty z tytułu najmu i podatki wynikające z rozporządzeń podatkowych z 2001 r. i kolejnych lat w odniesieniu do nośnika o takiej samej powierzchni.

(138)

W tym zakresie w rozporządzeniu podatkowym z dnia 17 października 2001 r. w dziedzinie reklamy tymczasowej w przestrzeni publicznej wprowadzono w odniesieniu do lat podatkowych 2002–2006 podatek od reklam tymczasowych w przestrzeni publicznej. Miasto Bruksela przyjęło również rozporządzenie podatkowe z dnia 18 grudnia 2006 r., w którym przewidziano taki sam podatek w roku podatkowym 2007. Począwszy od roku podatkowego 2008 miasto Bruksela wprowadziło konkretny podatek od nośników reklamowych (49).

(139)

Komisja uważa, że rozporządzenia podatkowe w sprawie nośników reklamowych powinny mieć automatycznie zastosowanie do nośników podlegających warunkom umowy z 1984 r. utrzymanych po terminie oraz że zwolnienie z podatków przewidziane w tych rozporządzeniach podatkowych w odniesieniu do nośników z 1984 r. utrzymanych po terminie stanowi odstępstwo od systemu odniesienia.

(140)

Należy zauważyć, że miasto Bruksela uznało początkowo, na podstawie zwolnienia z podatków reklam miasta Brukseli (50) przewidzianego w rozporządzeniu podatkowym z dnia 17 października 2001 r., że będące własnością miasta nośniki zamontowane na podstawie zamówienia z 1999 r. nie podlegały opodatkowaniu, co może wydawać się sprzeczne ze stanowiskiem wyrażonym przez Komisję w motywie 139. Przepis zwalniający dotyczący konkretnie nośników reklamowych miasta Brukseli został bowiem następnie wprowadzony w art. 9 rozporządzenia podatkowego z dnia 17 grudnia 2007 r., a w dalszej kolejności w rozporządzeniach podatkowych z dnia 15 grudnia 2008 r., z 9 listopada 2009 r., z 20 grudnia 2010 r. i z dnia 5 grudnia 2011 r. (51)

(141)

Władze belgijskie wskazały jednak również, że miasto Bruksela stwierdziło później, iż zwolnienie z podatków nośników reklamowych wyłącznie dlatego, że były one własnością miasta Brukseli, chociaż miasto ich nie eksploatowało, było niesprawiedliwe względem podmiotów eksploatujących inne nośniki reklamowe. W związku z tym miasto podjęło decyzję o pobraniu podatków od nośników podlegających warunkom umowy z 1999 r., przy czym pierwszy pobór miał miejsce dnia 29 lipca 2011 r. i dotyczył roku podatkowego 2009. Władze belgijskie wyjaśniły, że zgodnie z art. 6 ustawy z dnia 24 grudnia 1996 r., uchylonej zarządzeniem z dnia 3 kwietnia 2014 r., nie można było zastosować opodatkowania z mocą wsteczną w odniesieniu do okresu dłuższego niż trzy lata od dnia 1 stycznia roku podatkowego.

(142)

Na podstawie uzasadnienia przedstawionego przez władze belgijskie Komisja uważa, że podatek od nośników reklamowych miałby w normalnych warunkach zastosowanie do nośników podlegających warunkom umowy z 1999 r., a zatem pogląd ten nie jest sprzeczny ze stanowiskiem Komisji, zgodnie z którym nośniki podlegające warunkom umowy z 1984 r. utrzymane po terminie również należało opodatkować.

(143)

Komisja zauważa w tym zakresie, że w żadnym z dwóch wyroków z dnia 4 listopada 2016 r. wydanych przez Francuskojęzyczny Sąd Pierwszej Instancji w Brukseli, w których Sąd ten orzekł, że przedsiębiorstwo JCD nie jest zobowiązane do zapłaty podatku gminnego od reklamy w odniesieniu do nośników reklamowych będących własnością miasta Brukseli zgodnie z warunkami realizacji zamówienia udzielonego przedsiębiorstwu JCD w dniu 14 października 1999 r., nie odniesiono się do kwestii zgodności z zasadami pomocy państwa.

(144)

Obliczenie kwoty opłat z tytułu najmu i podatków zaoszczędzonych przez przedsiębiorstwo JCD nie stwarza żadnych poważnych trudności, przy czym władze belgijskie częściowo dokonały takich obliczeń w ramach swoich argumentów w przedmiocie pomocy de minimis (zob. motywy 52–53). Władze belgijskie nie podały jednak Komisji szacunkowej łącznej kwoty pomocy, mimo że Komisja wielokrotnie je do tego wzywała. Jeżeli chodzi o przedsiębiorstwo CCB, podało ono szacunkową kwotę pomocy, którą należy odzyskać i która wynosi około 2 mln EUR.

4.   Analiza aspektu Villo!

4.1.   Podstawy wszczęcia postępowania

(145)

W decyzji o wszczęciu postępowania Komisja stwierdziła, że jeżeli chodzi o dodatkowe środki (zwolnienie z niektórych opłat lub neutralizację niektórych podatków na szczeblach gminnym i regionalnym, zob. motyw 22) związane z eksploatacją przez przedsiębiorstwo JCD koncesji na usługę publiczną Villo w Regionie Stołecznym Brukseli, spełnione zostały łączne kryteria odnoszące się do pomocy państwa i środki te stanowiły w związku z tym pomoc państwa w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE.

(146)

W szczególności argument władz belgijskich, zgodnie z którym środki te mogłyby nie zostać uznane za pomoc państwa na podstawie orzecznictwa w sprawie Altmark, gdyż przedsiębiorstwo JCD zostało wybrane w drodze przejrzystej procedury przetargowej, nie wydawał się mieć zastosowania w przedmiotowej sprawie, gdyż owe dodatkowe środki nie były częścią przetargu – zostały one przyznane po przetargu, w ramach negocjacji umowy Villo. Zdaniem władz belgijskich te dodatkowe środki opiewają maksymalnie na kwotę około [400 000–500 000] EUR rocznie (zob. motyw 22).

(147)

Ponadto Komisja wyraziła poważne wątpliwości co do zgodności dodatkowych środków z decyzją Komisji 2005/842/WE (52) (zwaną dalej „decyzją w sprawie UOIG z 2005 r.”) i decyzją w sprawie UOIG z 2012 r., na które powołały się władze belgijskie. W szczególności Komisja powzięła wątpliwości, czy kontrole koncesji wdrożone przez władze belgijskie (w ramach których monitorowano koszty misji, ale nie monitorowano szczegółowo dochodów) były wystarczające, aby uniknąć wszelkich nadmiernych rekompensat. Komisja wyraziła również wątpliwości co do dokładnych warunków alokacji dochodów z reklam na podstawie umów wynegocjowanych na szczeblu krajowym przez przedsiębiorstwo JCD na koncesję Villo, w sposób realizowany w rachunkowości analitycznej przedsiębiorstwa JCD.

(148)

Ze wszystkich podanych powyżej powodów Komisja zdecydowała o wszczęciu postępowania określonego w art. 108 ust. 2 TFUE w odniesieniu do przedmiotowego środka pomocy oraz zwróciła się do władz belgijskich i wszelkich zainteresowanych stron o dostarczenie jej wszelkich użytecznych informacji i uwag na temat rzeczonego środka.

4.2.   Uwagi zainteresowanych stron dotyczące decyzji o wszczęciu postępowania

(149)

Komisja otrzymała uwagi od szeregu zainteresowanych stron (przedsiębiorstwa CCB, przedsiębiorstwa JCD oraz zainteresowanej osoby trzeciej, która wniosła o zachowanie anonimowości), które podsumowano poniżej.

4.2.1.   Uwagi przedsiębiorstwa CCB

(150)

Komisja otrzymała uwagi od przedsiębiorstwa CCB w piśmie z dnia 16 lipca 2015 r.

(151)

Przedsiębiorstwo CCB wskazuje, że przedsiębiorstwo JCD otrzymało pomoc państwa w ramach eksploatacji koncesji Villo, i podnosi argumenty, które odnoszą się w szczególności do kryteriów dotyczących zasobów państwowych i korzyści.

4.2.1.1.   Zasoby państwowe

(152)

Przyznając przedsiębiorstwu JCD prawo do użytkowania i eksploatacji własności publicznej do celów reklamowych (zob. motywy 19–22) bez pobierania w zamian za nie opłaty, władze belgijskie zrezygnowały z dochodów rządowych i przyznały przedsiębiorstwu JCD korzyść gospodarczą noszącą znamiona pomocy państwa (53).

4.2.1.2.   Korzyść

(153)

Przedsiębiorstwo CCB uważa, że rekompensata przyznana przedsiębiorstwu JCD nie odpowiada żadnemu z kryteriów ustanowionych w wyroku Altmark.

Pierwsze kryterium ustanowione w wyroku Altmark

(154)

Przedsiębiorstwo CCB uważa, że eksploatacja usługi Villo nie stanowi zadania w zakresie świadczenia usług publicznych oznaczającego świadczenie usług, których dane przedsiębiorstwo, ze względu na swój własny interes gospodarczy, nie podjęłoby się lub nie podjęłoby się na tych samych warunkach (54), oraz powołuje się w tym zakresie na wiele innych miast europejskich, w których z powodzeniem świadczono już zautomatyzowane usługi wypożyczania rowerów na warunkach handlowych (55).

Drugie kryterium ustanowione w wyroku Altmark

(155)

Ze specyfikacji istotnych warunków zamówienia wynika, że najważniejsze elementy, takie jak czas obowiązywania koncesji, warunki finansowania usługi i udział koncesjodawcy w finansowaniu usługi, określono w sposób bardzo niejasny (56) i że w związku z tym w specyfikacji nie wskazano wyraźnie i przejrzyście, jakie mają być główne parametry systemu finansowania usługi.

Trzecie kryterium ustanowione w wyroku Altmark

(156)

Przedsiębiorstwo CCB uważa, że nie przeprowadzono żadnej kontroli – ani ex ante, ani ex post – skali korzyści przyznanych przedsiębiorstwu JCD w ramach koncesji Villo i że dokładne skutki finansowe zwolnień z opodatkowania, które przyznano przedsiębiorstwu JCD, pozostają nieznane. W związku z tym nie można z całkowitą pewnością stwierdzić, że nie wystąpiła nadmierna rekompensata.

Czwarte kryterium ustanowione w wyroku Altmark

(157)

Przedsiębiorstwo CCB twierdzi, że przedsiębiorstwo JCD otrzymało koncesję Villo w następstwie procedury negocjacyjnej z ogłoszeniem, którą można uznać za środek wystarczający do spełnienia czwartego kryterium ustanowionego w wyroku Altmark jedynie w wyjątkowych przypadkach. Przedsiębiorstwo CCB uważa, że skoro o zastosowaniu dodatkowych środków w odniesieniu do niezbędnych elementów koncesji (takich jak przyznanie zwolnień z podatków gminnych) postanowiono po wystosowaniu zaproszenia do składania ofert, nie można stwierdzić, że takie zaproszenie umożliwiło wybranie podmiotu, który będzie zapewniać usługi świadczone w ogólnym interesie gospodarczym po najniższych możliwych stawkach.

4.2.1.3.   Zgodność

(158)

Przedsiębiorstwo CCB kwestionuje stwierdzenie Komisji przedstawione w decyzji o wszczęciu postępowania, jakoby zgodność środków należało przeanalizować w świetle decyzji w sprawie UOIG z 2012 r.

Zastosowanie decyzji w sprawie UOIG z 2012 r.

(159)

Przedsiębiorstwo CCB wskazuje, że rekompensata przyznana przedsiębiorstwu JCD w ramach eksploatacji koncesji Villo była rzędu kilkudziesięciu milionów euro rocznie, a więc przekraczała próg 15 mln EUR rocznie, który określa zakres zastosowania decyzji w sprawie UOIG z 2012 r. (57) Przedsiębiorstwo CCB uważa w szczególności, że poza przychodami z reklam, opłatami uiszczanymi przez użytkowników rowerów oraz zwolnieniami z podatków i opłat należy uwzględnić również korzyści przyznane przedsiębiorstwu JCD w związku ze zwolnieniem z opłaty za użytkowanie i eksploatację własności publicznej do celów reklamowych.

Spełnienie wymogów przewidzianych w decyzji w sprawie UOIG z 2012 r.

(160)

Ponadto przedsiębiorstwo CCB wskazuje, że w przedmiotowej sprawie nie spełniono szeregu warunków przewidzianych w decyzji w sprawie UOIG z 2012 r.

(161)

Powierzenie świadczenia: przedsiębiorstwo CCB uważa, że spełniono warunki powierzenia świadczenia określone w art. 4 decyzji w sprawie UOIG z 2012 r. Z jednej strony, zarządzenie regulujące warunki eksploatacji usługi publicznej Villo z dnia 25 listopada 2010 r. zostało przyjęte około 2 lata po przyznaniu koncesji Villo (58). Z drugiej strony, okres obowiązywania umowy Villo został przedłużony do 17 lat i 4 miesięcy, chociaż w samej umowie przewidziano, że okres jej obowiązywania ma wynosić 15 lat. Przedsiębiorstwo CCB zaprzecza, jakoby okres ten uzasadniała skala niezbędnych inwestycji, jak wskazano w motywie 99 decyzji o wszczęciu postępowania. Przedsiębiorstwo CCB odnotowuje, że z rocznych sprawozdań finansowych przedsiębiorstwa JCD wynika, iż koszty związane z rowerami wykorzystywanymi w ramach systemu Villo amortyzowano według stawki 20 % rocznie, co oznacza, że rowery zostały w pełni zamortyzowane po 5 latach od dnia ich wprowadzenia do systemu.

(162)

Rekompensata: mechanizm rekompensaty oraz parametry służące do obliczania, monitorowania i przeglądu kwot rekompensaty nie zostały wystarczająco opisane. W tym zakresie, w odniesieniu do alokacji dochodów z reklam, przedsiębiorstwo CCB uważa, że kluczowe jest, by władze belgijskie uwzględniły wskaźnik Gross Rating Point (GRP) (59) powierzchni reklamowych infrastruktury Villo, a nie średnie dochody generowane przez wszystkie powierzchnie, z których przedsiębiorstwo JCD korzystało w ramach swoich sieci. Jeżeli chodzi o koszty, które należy uwzględnić przy obliczaniu rekompensaty, przedsiębiorstwo CCB podkreśla, że zgodnie z art. 5 decyzji w sprawie UOIG z 2012 r. chodzi jedynie o „koszty poniesione w związku z wykonywaniem usług świadczonych w ogólnym interesie gospodarczym”, co wyklucza ewentualne koszty związanie z montażem i eksploatacją nośników reklamowych.

(163)

Weryfikacja braku nadmiernej rekompensaty: jak wskazano powyżej (zob. motyw 156), przedsiębiorstwo CCB uważa, że nie istnieje żaden mechanizm kontroli braku nadmiernej rekompensaty na rzecz przedsiębiorstwa JCD w ramach eksploatacji koncesji Villo. Ponadto zgodnie z obliczeniami przedsiębiorstwa CCB przedsiębiorstwo JCD otrzymało znaczną nadwyżkę rekompensaty.

4.2.1.4.   Kwoty rekompensat

(164)

Przedsiębiorstwo CCB kwestionuje kwoty wynikające ze zwolnienia z podatków gminnych, które wskazano w decyzji o wszczęciu postępowania. Zdaniem przedsiębiorstwa CCB zwolnienia te znacząco wzrosły od czasu rozpoczęcia pełnej eksploatacji koncesji Villo w 2014 r. i wynosiły co najmniej 650 000 EUR rocznie, a więc o wiele więcej niż maksymalna przewidziana kwota w wysokości [250 000–350 000] EUR rocznie (zob. motyw 22).

(165)

Ponadto przedsiębiorstwo CCB uważa, że bezpłatna eksploatacja nośników reklamowych sama w sobie stanowi pomoc państwa. Przedsiębiorstwo CCB uważa, że należy obliczyć wartość każdej powierzchni reklamowej, i – odnosząc się do umowy zawartej przez przedsiębiorstwo CCB z miastem Antwerpii – stwierdza, że zwolnienie z wszelkich płatności, które przyznano przedsiębiorstwu JCD, odpowiada pomocy w wysokości prawie 8 mln EUR rocznie.

4.2.2.   Uwagi drugiego skarżącego

(166)

Dnia 17 lipca 2015 r. Komisja otrzymała uwagi od anonimowej osoby trzeciej. Anonimowa osoba trzecia również podkreśla, że na mocy umowy Villo przedsiębiorstwo JCD otrzymało pomoc państwa.

(167)

W szczególności anonimowa osoba trzecia twierdzi, że w przedmiotowej sprawie spełniono warunki ustanowione w wyroku Altmark, ponieważ parametry rekompensaty nie zostały określone z wyprzedzeniem w sposób obiektywny i przejrzysty. Ponadto nie wdrożono żadnego systemu kontroli w celu uniknięcia nadmiernej rekompensaty, co uniemożliwia ewentualne stwierdzenie zgodności pomocy w oparciu o decyzję w sprawie UOIG z 2012 r.

(168)

Co więcej, anonimowa osoba trzecia „zdecydowanie” sprzeciwia się stanowisku władz belgijskich, jakoby do alokacji dochodów z reklam na powierzchniach reklamowych systemu Villo stosowano klucz o takim samym znaczeniu jak wskaźnik GRP (zob. motyw 196).

4.2.3.   Uwagi przedsiębiorstwa JCD

(169)

Przedsiębiorstwo JCD przekazało Komisji uwagi dotyczące decyzji o wszczęciu postępowania pismem z dnia 17 lipca 2015 r.

4.2.3.1.   Istnienie pomocy państwa

(170)

Przedsiębiorstwo JCD utrzymuje, że umowa Villo jest finansowana wyłącznie z zasobów prywatnych i nie zapewnia temu przedsiębiorstwu żadnej korzyści gospodarczej. W związku z tym umowa Villo nie stanowi pomocy państwa. Jedyne zasoby publiczne, o których może być mowa w przedmiotowej sprawie, wynikają ze zwolnienia z opłat regionalnych i z klauzul rewizji cen, które figurują w umowach zawartych z gminami. Przedsiębiorstwo JCD uważa, że środki te należy uznać za rekompensatę z tytułu świadczenia usług publicznych, do których zastosowanie ma orzecznictwo w sprawie Altmark. Przedsiębiorstwo JCD podnosi w szczególności następujące argumenty:

Pierwsze kryterium ustanowione w wyroku Altmark

(171)

Zgodnie z zarządzeniem regulującym warunki eksploatacji usługi, na którą koncesję przyznano w umowie Villo, usługa dotyczy „organizacji zautomatyzowanego systemu wypożyczania rowerów do celów transportu osób na całym terytorium Regionu Stołecznego Brukseli”. Przedsiębiorstwo JCD uważa, że zobowiązania w ramach tej usługi obejmowały przede wszystkim wdrożenie sieci umożliwiającej ciągłe wypożyczanie rowerów i dostępnej dla wszystkich obywateli w atrakcyjnej cenie, a także obowiązki związane z utrzymaniem sieci, np. w zakresie utrzymywania obsługi terenowej i wymiany wadliwych rowerów. Przedsiębiorstwo JCD uważa zatem, że spełnianie kryterium wywiązywania się z zobowiązań z tytułu świadczenia usług publicznych „nie stanowi w przedmiotowej sprawie żadnej trudności”.

Drugie kryterium ustanowione w wyroku Altmark

(172)

Przedsiębiorstwo JCD podkreśla, że obowiązek określenia parametrów rekompensaty z wyprzedzeniem nie oznacza, że rekompensatę należy obliczyć za pomocą określonego wzoru. W przedmiotowej sprawie główne parametry systemu finansowania wymieniono w sposób obiektywny i przejrzysty w specyfikacji istotnych warunków zamówienia, w której przewidziano m.in., że:

(i)

koncesjonariusz ponosi ryzyko związane z eksploatacją;

(ii)

koncesjodawca preferuje oferty, które nie wymagają wkładu finansowego ze strony Regionu; oraz

(iii)

Region w żadnym wypadku nie będzie zapewniać finansowania na zasadzie ryczałtu i w sposób powtarzalny.

(173)

Przedsiębiorstwo JCD uważa również, że sposób funkcjonowania zwolnienia z opłat regionalnych pozwala na dokładne obliczenie kwoty tego zwolnienia z wyprzedzeniem poprzez pomnożenie stałej kwoty opłaty przez liczbę zamontowanych nośników.

(174)

Jeżeli chodzi o klauzule rewizji cen, ich wpływ finansowy jest znany z wyprzedzeniem, ponieważ ich celem jest zrekompensowanie wzrostu podatków gminnych niezależnie od tego, że zmiany tych podatków są oczywiście niemożliwe do przewidzenia.

Trzecie kryterium ustanowione w wyroku Altmark

(175)

Przedsiębiorstwo JCD uważa, że nie ma mowy o nadmiernej rekompensacie, ponieważ:

(i)

zwolnienie z opłat za użytkowanie własności publicznej Regionu do celów reklamowych przyznano w zamian za zgodę na uszczuplenie dochodów, wynikający z obniżenia liczby nośników reklamowych, które można zamontować zgodnie z umową Villo;

(ii)

klauzule rewizji cen, które uzgodniono z gminami, miały na celu wyłącznie zachowanie równowagi warunków umowy, które określono pierwotnie w umowie Villo, i miały bardzo ograniczony wpływ finansowy: mniej niż [0–50 000] EUR w roku podatkowym 2013 i mniej niż [0–50 000] EUR w roku podatkowym 2014;

(iii)

klauzula, która miała na celu zneutralizowanie skutków zmian podatków regionalnych, jest zwykłą klauzulą, której nigdy nie wykonano;

(iv)

umowa Villo podlega ścisłej kontroli ze strony władz belgijskich: liczba nośników reklamowych, które można zamontować w ramach koncesji, została wyraźnie określona w umowie Villo; w umowie określono ścisłe obowiązki w zakresie funkcjonowania systemu; przedsiębiorstwo JCD ma obowiązek udostępniać władzom Regionu informacje dotyczące wykonania umowy; w umowie przewidziano, że przedsiębiorstwo JCD ma obowiązek przedstawiać komitetowi zarządzającemu roczne sprawozdanie, które ma zawierać dane dotyczące korzystania z systemu; raz na trzy lata komitet zarządzający sporządza sprawozdanie ze stanu technicznego i technologicznego floty rowerowej; w zarządzeniu regulującym warunki eksploatacji usługi, na którą koncesję przyznano w umowie Villo, przewidziano, że rząd i parlament Regionu mają co roku przeprowadzać kontrolę wykonania umowy koncesji. Ponadto zgodnie z art. 21 umowy Villo nieprzestrzeganie przez przedsiębiorstwo JCD obowiązujących przepisów lub zasad etyki reklamy podlega karze finansowej w wysokości 4 000 EUR dziennie; oraz

(v)

umowa Villo przynosi straty.

Czwarte kryterium ustanowione w wyroku Altmark

(176)

Przedsiębiorstwo JCD utrzymuje, że procedura przetargowa, w wyniku której zawarto umowę Villo, była otwarta, przejrzysta i niedyskryminacyjna oraz że nie ulega żadnej wątpliwości, że Region wybrał kandydata zdolnego do świadczenia usługi publicznej po najniższym koszcie dla społeczności, a także że nawet gdyby wziąć pod uwagę środki dodatkowe przyjęte po zakończeniu postępowania o udzielenie zamówienia, oferta przedsiębiorstwa JCD była najkorzystniejsza.

4.2.3.2.   Zgodność

(177)

Przedsiębiorstwo JCD wskazuje, że gdyby Komisja stwierdziła, iż zwolnienie z opłat regionalnych i klauzule rewizji cen stanowią pomoc państwa, środki te są zgodne z rynkiem wewnętrznym na podstawie decyzji w sprawie UOIG z 2012 r.

Zastosowanie decyzji w sprawie UOIG z 2012 r.

(178)

Zgodnie z art. 2 ust. 1 lit. a) decyzji w sprawie UOIG z 2012 r. zakres zastosowania tej decyzji ogranicza się do pomocy, której roczna kwota nie przekracza 15 mln EUR. Przedsiębiorstwo JCD zauważa, że rekompensata z tytułu świadczenia usług publicznych oznacza każdą korzyść przyznaną ze środków publicznych i że do celów zastosowania powyższego przepisu nie należy uwzględniać przychodów z reklam ani płatności dokonywanych przez użytkowników. W związku z tym przedsiębiorstwo JCD uważa, że roczna kwota domniemanej w przedmiotowej sprawie pomocy jest o wiele niższa niż ten próg, a zatem wchodzi w zakres zastosowania powyższej decyzji.

Spełnienie wymogów przewidzianych w decyzji w sprawie UOIG z 2012 r.

(179)

Przedsiębiorstwo JCD uważa, że umowa Villo spełnia warunki określone w przepisach decyzji w sprawie UOIG z 2012 r., i podnosi następujące argumenty.

(180)

Powierzenie świadczenia: przedsiębiorstwo JCD powołuje się na motyw 73 decyzji o wszczęciu postępowania, zgodnie z którym zobowiązania ciążące na koncesjonariuszu z tytułu świadczenia usług publicznych zostały wskazane w umowie Villo i w zarządzeniu z dnia 25 listopada 2010 r., które przyjął parlament Regionu.

(181)

Jeżeli chodzi o okres powierzenia, przedsiębiorstwo JCD uważa, że okres wynoszący 15 lat jest uzasadniony z punktu widzenia skali niezbędnych inwestycji. Montaż stacji i dostawa rowerów wymagają istotnych inwestycji, natomiast w umowie Villo ograniczono liczbę nośników reklamowych, które można zamontować, oraz indeksację cenników dla użytkowników. Ponadto przedsiębiorstwo JCD zauważa, że decyzja w sprawie UOIG z 2005 r., która miała zastosowanie w momencie zawarcia umowy Villo, nie zawiera żadnego przepisu dotyczącego okresu powierzenia, o którym mowa w przedmiotowej sprawie.

(182)

Przedsiębiorstwo JCD uważa, że w przedmiotowej sprawie nie ma konieczności, by akt powierzenia zawierał warunki odzyskania ewentualnej nadmiernej rekompensaty, ponieważ całe ryzyko nadmiernej rekompensaty zostało wykluczone w momencie zawarcia umowy Villo, co wynikało m.in. z tego, że zamówienia udzielono w ramach otwartego, przejrzystego i niedyskryminacyjnego postępowania o udzielenie zamówienia.

(183)

Rekompensata: przedsiębiorstwo JCD uważa, że skoro dotychczas eksploatacja koncesji przynosiła straty, nie może być mowy o nadmiernej rekompensacie. Nie trzeba zatem obliczać marży operacyjnej przedsiębiorstwa JCD, aby sprawdzić, czy marżę tę można uznać za racjonalną, w związku z czym nie trzeba również upewniać się co do tego, że wartość odniesienia zastosowana do sprawdzenia braku nadmiernej rekompensaty nie została przeszacowana.

(184)

Jeżeli chodzi o alokację dochodów z reklam związanych z umową Villo, przedsiębiorstwo JCD podkreśla, że określa wartość zamontowanych nośników pod względem zasięgu ludnościowego, wyników w zakresie oglądalności i liczby powierzchni, nie uwzględniając, czy powierzchnie te przewidziano w umowie, uwzględniając natomiast kontekst konkurencyjny oraz fakt, że nośniki znajdują się w mieście o dużym znaczeniu strategicznym. Przedsiębiorstwo to uważa, że ocena wartości rynkowej wyłącznie na podstawie wskaźnika GRP, co przedsiębiorstwo CCB uważa za słuszne podejście (zob. motyw 162), jest bezzasadna, ponieważ reklamodawców, którzy szukają usług o zasięgu ogólnokrajowym, nie interesuje pojedyncza sprzedana powierzchnia (nawet jeżeli ma ona bardzo wysoki wskaźnik GRP).

(185)

Kontrola rekompensaty: przedsiębiorstwo JCD uważa, że kontrole funkcjonowania przewidziane w umowie Villo (zob. motyw 175 ppkt (iv)) mają na celu zapewnienie braku nadmiernej rekompensaty.

4.2.3.3.   Kwoty rekompensat

(186)

Jeżeli chodzi o zwolnienie z opłaty za użytkowanie regionalnej własności publicznej, przedsiębiorstwo JCD wyjaśnia, że w ramach negocjacji, które przeprowadzono przed zawarciem umowy Villo, przedsiębiorstwo JCD zgodziło się na zmniejszenie liczby nośników reklamowych, które można zamontować w ramach koncesji na świadczenie usługi publicznej, względem liczby podanej w ofercie tego przedsiębiorstwa.

(187)

Liczbę niezależnych nośników o powierzchni 2 m2 i liczbę nośników o powierzchni 8 m2 zmniejszono o 25 jednostek. W zamian za to ograniczenie Region przyznał przedsiębiorstwu JCD zwolnienie z opłaty za użytkowanie regionalnej własności publicznej przy użyciu nośników o powierzchni 8 m2 montowanych na podstawie umowy Villo.

(188)

Zwolnienie to opiewa maksymalnie na kwotę [50 000–150 000] EUR rocznie (zob. motyw 22).

(189)

Jeżeli chodzi o neutralizację zmian podatków gminnych, przedsiębiorstwo JCD wyjaśnia, że wpływ finansowy tej neutralizacji jest w praktyce niewielki. Zależy on jednocześnie od poboru przedmiotowych podatków i wystawiania faktur przez przedsiębiorstwo JCD. Opłaty refakturowane przez przedsiębiorstwo JCD na mocy klauzul rewizji cen wynosiły w praktyce co najmniej [0–50 000] EUR rocznie do 2017 r.

4.3.   Uwagi Belgii

4.3.1.   Uwagi Belgii dotyczące decyzji o wszczęciu postępowania

(190)

Władze belgijskie przekazały swoje uwagi dotyczące decyzji o wszczęciu postępowania pismem z dnia 21 maja 2015 r.

4.3.1.1.   Istnienie pomocy państwa

(191)

Władze belgijskie potwierdziły swoje pierwotne stanowisko, zgodnie z którym środki przewidziane w umowie Villo, którą zawarto z przedsiębiorstwem JCD, spełniają wszystkie kryteria określone w wyroku Altmark, a zatem nie stanowią one pomocy państwa.

(192)

Władze belgijskie przedstawiły w szczególności następujące argumenty:

Pierwsze kryterium ustanowione w wyroku Altmark

(193)

Władze belgijskie są zdania, że udostępnienie społeczeństwu zautomatyzowanego systemu wypożyczania rowerów niewątpliwie przyczynia się do realizacji celów leżących w interesie ogólnym, ponieważ przyczynia się do promowania ekologicznego środka transportu, który stanowi odpowiedź na nękające Brukselę problemy w zakresie mobilności.

Drugie kryterium ustanowione w wyroku Altmark

(194)

Władze belgijskie uważają, że specyfikacja istotnych warunków zamówienia, na podstawie której przedsiębiorstwa JCD i CCB opracowały szczegółowe oferty, określała główne parametry systemu finansowania:

(i)

przychody systemu pochodzą w całości ze źródeł prywatnych;

(ii)

nie ma możliwości uzyskania bezpośrednich dotacji ani bezpośredniej rekompensaty z tytułu strat poniesionych w związku z koncesją; oraz

(iii)

ryzyko związane z eksploatacją ponosi w całości koncesjonariusz.

Trzecie kryterium ustanowione w wyroku Altmark

(195)

Władze belgijskie twierdzą po pierwsze, że koncesję przyznano na podstawie zamówienia udzielonego w trybie konkurencyjnym w ramach postępowania, które było otwarte, przejrzyste i niedyskryminacyjne, co pozwala stwierdzić, że nadmierna rekompensata nie wystąpiła. Skoro Region wyraźnie wykluczył możliwość wypłaty bezpośredniej dotacji w zamian za koncesję, wspomniany otwarty, przejrzysty i niedyskryminacyjny charakter postępowania umożliwił oczywiście wykluczenie wszelkiego ryzyka nadmiernej rekompensaty.

(196)

Po drugie, środki finansowe przewidziane w ramach koncesji nie spowodowały żadnej nadmiernej rekompensaty na rzecz przedsiębiorstwa JCD. Władze belgijskie uważają, że:

(i)

przyznane przedsiębiorstwu JCD zwolnienie z opłat za użytkowanie własności publicznej Regionu, które wynosiło maksymalnie [50 000–150 000] EUR rocznie, obejmowało jedynie niewielką część łącznych kosztów związanych z funkcjonowaniem koncesji, stanowiąc w 2012 r. [0–5 %] tych kosztów;

(ii)

neutralizacja ewentualnych przyszłych zmian podatków regionalnych (zob. motyw 22) jest zwykłą klauzulą zawieraną w długoterminowych umowach koncesji, uzasadnioną w szczególności autonomicznymi kompetencjami podatkowymi Regionu oraz faktem, że nie przewidziano żadnej rekompensaty z tytułu strat związanych z eksploatacją koncesji. W przedmiotowej sprawie nie wystąpiły podwyżki podatków i opłat regionalnych, w związku z czym klauzula neutralizacji nie została nigdy zastosowana;

(iii)

klauzule rewizji cen w dwustronnych umowach zawieranych z gminami (zob. motyw 22) ograniczają się do zastosowania niezależnego wskaźnika korygującego, aby zapewnić równowagę warunków umowy, i nie dotyczą w żadnym razie wysokości podatku gminnego, którą gminy mogą dowolnie zmieniać. Jak określono w motywie 82 decyzji o wszczęciu postępowania, neutralizacja ta odpowiadała maksymalnej kwocie w wysokości od [50 000–100 000] do [250 000–350 000] EUR w zależności od zastosowanego współczynnika porównawczego;

(iv)

jeżeli chodzi o alokację dochodów z reklam, przedsiębiorstwo JCD stosuje – w odniesieniu do każdej umowy – współczynnik waloryzacji, który odpowiada stosunkowi wartości dodanej do średniego dochodu na powierzchnię, która to metodyka jest spójna z aktualnie stosowanymi praktykami w tej dziedzinie; oraz

(v)

umowa koncesji podlega regularnej kontroli. Z jednej strony, komitet zarządzający (60) i komitet doradczy, którym przedsiębiorstwo JCD składa roczne sprawozdanie z funkcjonowania systemu, mają obowiązek nadzorować prawidłowe wykonywanie umowy. Z drugiej strony, w zarządzeniu z dnia 25 listopada 2010 r. przewidziano coroczną kontrolę wykonania umowy koncesji, którą mają przeprowadzać rząd Regionu Stołecznego Brukseli i parlament Regionu Stołecznego Brukseli.

Czwarte kryterium ustanowione w wyroku Altmark

(197)

Władze belgijskie uważają, że koncesja Villo została przyznana przedsiębiorstwu JCD w ramach otwartego, przejrzystego i niedyskryminacyjnego postępowania. Jeżeli chodzi o środki finansowe dodane po wystosowaniu zaproszenia do składania ofert (zob. motyw 22), ich jedynym celem było zrekompensowanie obniżenia przewidywanych przychodów z reklam i zachowanie równowagi warunków umowy w dalszej perspektywie.

4.3.1.2.   Zgodność

(198)

Władze belgijskie uważają, że gdyby założyć, iż środki przewidziane w umowie Villo stanowią pomoc państwa, mogłyby one być zgodne z rynkiem wewnętrznym na podstawie art. 107 ust. 3 lit. c) Traktatu w świetle następujących czynników:

(i)

dostarczenie rowerów do samoobsługowego wypożyczenia jest działaniem promującym ekologiczny środek transportu jako alternatywę dla samochodu i stanowi tym samym dobrze określony cel leżący w interesie wspólnotowym;

(ii)

finansowanie koncesji niemal wyłącznie ze środków prywatnych jest właściwe i proporcjonalne oraz wywołuje efekt zachęty; oraz

(iii)

zakłócenia konkurencji i wpływ na wymianę handlową są ograniczone, ponieważ koncesja została przyznana w następstwie zamówienia udzielonego w trybie konkurencyjnym w ramach skutecznej i przejrzystej procedury o wyłącznie lokalnym zasięgu.

4.3.2.   Uwagi Belgii dotyczące uwag zainteresowanych stron

(199)

Władze belgijskie przekazały swoje uwagi dotyczące uwag zainteresowanych stron pismem z dnia 2 października 2015 r.

(200)

Władze belgijskie odrzucają argumenty podniesione przez skarżących. Podkreślają, że środki przewidziane w umowie Villo spełniają wszystkie kryteria określone w wyroku Altmark i nie stanowią w związku z tym pomocy państwa. Ponadto władze belgijskie uważają, że środki są zgodne z rynkiem wewnętrznym na podstawie:

(i)

art. 107 ust. 3 lit. c) Traktatu; oraz

(ii)

decyzji w sprawie UOIG z 2012 r.

4.3.2.1.   Istnienie pomocy państwa

(201)

Chociaż przedsiębiorstwo CCB utrzymuje, że Region Stołeczny Brukseli przyznał przedsiębiorstwu JCD prawo do użytkowania i eksploatacji własności publicznej do celów reklamowych, nie żądając w zamian za to uiszczenia opłaty, władze belgijskie odrzucają ten argument i zauważają, że „zapłatą” za eksploatację nośników reklamowych jest świadczenie usługi publicznej, jaką jest wypożyczanie rowerów, co zostało przewidziane w zaproszeniu do składania ofert.

(202)

Ponadto władze belgijskie potwierdzają swoje stanowisko przedstawione w piśmie z dnia 21 maja 2015 r., zgodnie z którym w przedmiotowej sprawie kryteria określone w wyroku Altmark zostały spełnione (zob. motywy 191–197). Władze belgijskie podnoszą nowe argumenty dotyczące dwóch pierwszych kryteriów określonych w wyroku Altmark (zob. motywy 203–204).

Pierwsze kryterium ustanowione w wyroku Altmark

(203)

Zdaniem władz belgijskich stwierdzenie przedsiębiorstwa CCB, że w innych miastach europejskich świadczy się już usługi wypożyczania rowerów zbliżone do systemu Villo bez ich wyraźnego zakwalifikowania jako usług świadczonych w ogólnym interesie gospodarczym, nie ma znaczenia w przedmiotowej sprawie. Władze belgijskie zauważają, że pojęcie usługi świadczonej w ogólnym interesie gospodarczym jest pojęciem względnym i zależnym od okoliczności. W przedmiotowej sprawie Region Stołeczny Brukseli zmagał się ze szczególnie duża presją ze strony pojazdów silnikowych, co pociągało za sobą konieczność zastosowania ambitnych i skutecznych środków. Władze belgijskie twierdzą, że jeżeli chodzi o podany przykład Antwerpii, operator usługi w tym mieście (CCB) korzystał z bezpośredniej dotacji.

Drugie kryterium ustanowione w wyroku Altmark

(204)

Władze belgijskie uważają, że gdyby sposób finansowania usługi publicznej musiał być dokładnie określony już od chwili opublikowania ogłoszenia o zamówieniu, procedura udzielania zamówienia w trybie konkurencyjnym byłaby pozbawiona sensu, ponieważ kandydaci nie dysponowaliby żadnym polem manewru. Władze belgijskie potwierdzają swoje stanowisko, zgodnie z którym w specyfikacji istotnych warunków zamówienia obiektywnie i przejrzyście określono parametry finansowania usługi (zob. motyw 194).

4.3.2.2.   Zgodność

Zastosowanie decyzji w sprawie UOIG z 2012 r.

(205)

Chociaż władze belgijskie nie zgadzają się z wyceną jakiejkolwiek pomocy, to uważają, że łączna kwota domniemanej pomocy wynosi w każdym przypadku o wiele mniej niż 15 mln EUR, ponieważ w obliczeniach kwot pomocy nie uwzględnia się przychodów pochodzących wyłącznie ze źródeł prywatnych (np. przychodów z reklam). W związku z tym władze belgijskie uważają, że roczna kwota domniemanej pomocy wchodzi w zakres zastosowania decyzji w sprawie UOIG z 2012 r.

Spełnienie warunków przewidzianych w decyzji w sprawie UOIG z 2012 r.

(206)

Jeżeli chodzi o przedłużenie czasu obowiązywania koncesji (motyw 161), zdaniem władz belgijskich jest to dostosowanie długości pierwszego etapu do długości drugiego etapu (zob. motyw 20). Dostosowanie to jest uzasadnione z wielu przyczyn, takich jak: dłuższy niż przewidziany czas trwania poszczególnych wymaganych procedur, chęć dostosowania obu etapów w trosce o dobre zarządzanie, konieczność zrekompensowania zmniejszenia liczby nośników reklamowych oraz chęć świadczenia usługi publicznej na rzecz obywateli przez wystarczający okres.

(207)

Władze belgijskie uważają, że koncesja Villo została przyznana przedsiębiorstwu JCD w jasnym i wyraźnym akcie powierzenia, w którym określono parametry rekompensaty i który pozwala na uniknięcie wszelkich nadmiernych rekompensat (zob. motywy 193–197).

Art. 107 ust. 3 lit. c) TFUE

(208)

Władze belgijskie potwierdzają swoje stanowisko przedstawione w piśmie z dnia 21 maja 2015 r. (zob. motyw 198), zgodnie z którym środki przewidziane w umowie Villo można uznać za zgodne z rynkiem wewnętrznym na podstawie art. 107 ust. 3 lit. c) TFUE z uwagi na następujące czynniki:

(i)

dostarczenie rowerów do samoobsługowego wypożyczenia stanowi dobrze określony cel leżący w interesie wspólnotowym;

(ii)

umowę sporządzono w taki sposób, aby stanowiła ona właściwy i proporcjonalny instrument wywołujący efekt zachęty;

(iii)

zakłócenia konkurencji i wpływ na wymianę handlową są ograniczone.

4.4.   Dodatkowe uwagi zainteresowanych stron

4.4.1.   Dodatkowe uwagi przedsiębiorstwa CCB

(209)

Zdaniem przedsiębiorstwa CCB koszty poniesione przez przedsiębiorstwo JCD w związku z wykonywaniem umowy Villo są znacznie niższe niż pierwotnie zadeklarowane koszty i tym samym niż koszty wskazane przez władze belgijskie celem wykazania braku nadmiernej rekompensaty:

(i)

przedsiębiorstwo JCD skorzystało na obniżeniu liczby rowerów, które miały być wprowadzone do systemu, z 5 000 do 4 500;

(ii)

przedsiębiorstwo JCD mogło uzyskać istotne oszczędności dzięki aneksowi do umowy Villo, na mocy którego obniżono liczbę stacji rowerowych do zamontowania z 400 do 360; oraz

(iii)

liczba przejazdów zarejestrowanych w systemie Villo spadła w 2015 r. o 150 000 w porównaniu z 2014 r.

(210)

Przedsiębiorstwo CCB obliczyło przychody z reklam uzyskane przez przedsiębiorstwo JCD w ramach wykonywania umowy Villo, identyfikując nośniki reklamowe w zależności od daty i miejsca ich montażu oraz ich umiejscowienia, następnie obliczając liczbę powierzchni reklamowych eksploatowanych przez przedsiębiorstwo JCD, a na koniec stosując dane z oficjalnych cenników przedsiębiorstwa JCD w jego sieci w Brukseli oraz powszechnie stosowane zniżki w sektorze reklamy zewnętrznej w odniesieniu do tego rodzaju nośników. Zgodnie z tymi obliczeniami przedsiębiorstwo JCD istotnie zaniżyło przychody z reklam, o których mowa w przedmiotowej sprawie.

(211)

Przedsiębiorstwo CCB twierdzi, że przedsiębiorstwo JCD skorzystało z nadmiernej rekompensaty w wysokości 27,3 mln EUR w okresie od maja 2009 r. do lutego 2017 r.

(212)

Wobec braku kontroli niewystępowania nadmiernej rekompensaty (zob. motyw 163) przedsiębiorstwo CCB uważa, że należało wdrożyć system kontroli, który pozwoliłby na coroczne sprawdzenie istnienia nadmiernej rekompensaty na rzecz koncesjonariusza oraz – w stosownych przypadkach – na skorygowanie wykrytej nadmiernej rekompensaty. Kontrolę tę musiałaby przeprowadzać niezależna osoba trzecia.

(213)

Przedsiębiorstwo CCB uważa ponadto, że kontrola braku nadmiernej rekompensaty powinna się opierać na rozsądnym zysku obliczonym względem kosztów usługi świadczonej w ogólnym interesie gospodarczym, a nie względem ogólnych przychodów.

4.4.2.   Dodatkowe uwagi przedsiębiorstwa JCD

(214)

Jeżeli chodzi o korzystanie ze wskaźnika GRP w celu określenia dochodów z reklam wygenerowanych na mocy umowy Villo (zob. motywy 162 i 184), przedsiębiorstwo JCD wyjaśniło, że jest to jedno z kryteriów stosowanych przez nie do określenia wartości sieci reklamowych. Przedsiębiorstwo JCD uważa jednak, że teoretyczny wskaźnik GRP nośników reklamowych nie wystarcza, aby określić wartość nośników przewidzianych w umowie. Przedsiębiorstwo JCD określa wartość zamontowanych nośników w ramach każdej umowy, uwzględniając średni dochód z powierzchni obliczony na szczeblu krajowym, w odniesieniu do którego stosuje się współczynnik korygujący, na który wpływ mają różne czynniki, w szczególności wskaźnik GRP powierzchni, umiejscowienie nośników w mieście o dużym znaczeniu strategicznym dla reklamodawców, ale także różny w poszczególnych miastach stopień presji reklamowej, również w kontekście konkurencji.

(215)

Podkreślając ograniczone znaczenie wskaźnika GRP, przedsiębiorstwo JCD zauważa, że porównanie wskaźnika GRP i ceny za powierzchnię między największą siecią krajową tego przedsiębiorstwa a największą siecią tego przedsiębiorstwa w Brukseli prowadzi do powstania nadwyżek – w wysokości odpowiednio [10–20] % i [20–30] % – które mają poziom zbliżony do współczynnika korygującego w wysokości [20–30] %, zastosowanego do powierzchni eksploatowanych w ramach umowy Villo.

(216)

Jeżeli chodzi o koszty ponoszone w związku z wykonywaniem umowy Villo, przedsiębiorstwo JCD uważa, że kwoty obliczone przez przedsiębiorstwo CCB nie odpowiadają kwotom rzeczywistym z następujących przyczyn:

(i)

w metodzie przedsiębiorstwa CCB nie uwzględniono w żaden sposób inwestycji wymaganych w celu stworzenia niezbędnej infrastruktury na początku okresu obowiązywania koncesji;

(ii)

przedsiębiorstwo CCB zastosowało koszt roczny w przeliczeniu na rower w kwocie 1 450 EUR, którą przedstawiono w ofercie przedsiębiorstwa JCD i która w związku z tym została oparta na szacunkach.

(217)

Przedsiębiorstwo JCD nie uznaje kwot wskazanych przez przedsiębiorstwo CCB w odniesieniu do neutralizacji podatków gminnych (zob. motyw 164). Zdaniem przedsiębiorstwa JCD różnica między kwotami oszacowanymi przez przedsiębiorstwo CCB wynika z:

(i)

zastosowania niewłaściwych stawek: wbrew obliczeniom przedsiębiorstwa CCB tylko nieliczne gminy stosują do nośników reklamowych stawkę podatku w wysokości powyżej 75 EUR za m2 w skali rocznej;

(ii)

zastosowania mechanizmu do gmin, których problem nie dotyczy: wydaje się, że przedsiębiorstwo CCB zastosowało mechanizm rewizji do gmin Etterbeek, Schaerbeek i Saint-Josse, chociaż umowy dwustronne zawarte z tymi gminami nie zawierają odnośnej klauzuli;

(iii)

automatycznego zastosowania mechanizmu: w praktyce przedsiębiorstwo JCD pobiera kwoty wynikające z mechanizmu rewizji dopiero po wystawieniu faktur dotyczących opłat dla gmin. Od chwili montażu nośników reklamowych i rozpoczęcia ich eksploatacji do chwili rozpoczęcia pobierania kwot na mocy klauzul rewizyjnych może minąć pewien czas.

(218)

Jeżeli chodzi o kwotę przychodów z reklam, przedsiębiorstwo CCB niedoszacowało zniżkę przedsiębiorstwa JCD: stawka zniżki wynosi [60–70] %, a nie 40 %. Przy zastosowaniu właściwej stawki zniżki przychody z reklam są o wiele niższe – o niemal połowę – od kwot oszacowanych przez przedsiębiorstwo CCB.

(219)

Przedsiębiorstwo JCD kwestionuje również kwotę wskazaną przez przedsiębiorstwo CCB w odniesieniu do nieodpłatnej eksploatacji nośników reklamowych (zob. motyw 165). Zdaniem przedsiębiorstwa JCD przedsiębiorstwo CCB nie uwzględniło, że eksploatacja nośników reklamowych przewidziana w umowie koncesji Villo ma nierozerwalny związek ze świadczeniem usługi publicznej, jaką jest wypożyczanie rowerów. Przychody z reklam mają bowiem na celu finansowanie usługi publicznej.

(220)

Przedsiębiorstwo JCD uważa, że eksploatacja nośników reklamowych jest uwzględniania w finansowaniu koncesji Villo, ponieważ przedsiębiorstwo to eksploatuje nośniki Villo w zamian za istotne koszty ponoszone w związku ze świadczeniem usługi publicznej, jaką jest wypożyczanie rowerów.

4.5.   Dodatkowe uwagi Belgii

(221)

Jeżeli chodzi o czas obowiązywania umowy Villo (zob. motyw 161), władze belgijskie zauważają również, że decyzja w sprawie UOIG z 2005 r., która miała zastosowanie w momencie zawarcia umowy Villo, nie zawiera żadnego przepisu dotyczącego okresu świadczenia usługi publicznej (zob. motyw 181). Ponadto władze belgijskie uważają, że przedłużenie okresu obowiązywania koncesji Villo w drodze aneksu uzasadniają trzy elementy:

(i)

okoliczności niezależne od woli stron, które doprowadziły do opóźnienia realizacji umowy;

(ii)

chęć dostosowania obu etapów realizacji umowy Villo: pierwotnie przewidziano, że oba etapy realizacji umowy potrwają piętnaście lat, lecz zostaną rozpoczęte w różnych terminach. Okoliczność ta doprowadziła w praktyce do tego, że etap 1 i etap 2 zakończyły się w różnych terminach (jak wskazano w preambule do aneksu); oraz

(iii)

zmniejszenie liczby obiektów reklamowych małej architektury eksploatowanych przez przedsiębiorstwo JCD, co wynikało z aneksu do umowy Villo.

4.6.   Drugi aneks do umowy Villo

(222)

W dniu 29 marca 2018 r. rząd Regionu Stołecznego Brukseli i przedsiębiorstwo JCD podpisały aneks do umowy Villo. Aneks ten przyjęto, aby umożliwić przeprowadzanie dokładniejszej i bardziej regularnej kontroli braku nadmiernej rekompensaty.

(223)

W aneksie przewidziano, że wyniki uzyskiwane w ramach odrębnej rachunkowości analitycznej przedsiębiorstwa JCD mają być przekazywane Regionowi. Wyniki wykazują dochody z koncesji Villo, wśród których wyróżnia się przychody z opłat uiszczanych przez użytkowników, dochody z reklam, zwolnienie z opłat regionalnych i kwoty związane z neutralizacją skutków podwyższenia podatków gminnych, a także koszty koncesji, wśród których wyróżnia się koszty eksploatacyjne, koszty zarządzania oraz amortyzację inwestycji związanych z usługą Villo.

(224)

W aneksie przewidziano, że każdego roku audytor odpowiedzialny za kontrolę rocznych sprawozdań finansowych przedsiębiorstwa JCD („audytor księgowości”, fr. commissaire aux comptes) będzie sprawdzał zgodność zasad rozdzielności księgowej stosowanych przez przedsiębiorstwo JCD z decyzją w sprawie UOIG z 2012 r. Każdego roku po przeprowadzeniu audytu przez audytora księgowości wyniki uzyskane w ramach odrębnego księgowania przekazuje się biegłemu rewidentowi (fr. réviseur)

(225)

Każdego roku biegły rewident sprawdza, czy stosunek łącznego wyniku finansowego przed odsetkami i opodatkowaniem (EBIT) do łącznych rocznych kosztów (od 2009 r.) związanych z eksploatacją koncesji Villo nie przekracza progu [10–20] % (61). W przypadku przekroczenia progu kwotę opłat regionalnych, z których przedsiębiorstwo JCD jest zwolnione, powiększoną o kwotę wynikającą ze skutków środków związanych z podatkami gminnymi, należy uiścić z mocą wsteczną w całości lub w części – w granicach przekroczenia progu – w odniesieniu do roku poprzedniego.

(226)

W aneksie wskazano również, że audytor księgowości weryfikuje brak nadmiernej rekompensaty za lata 2009–2017 zgodnie z powyższą metodą i sporządza sprawozdanie zbiorcze skierowane do komitetu zarządzającego. Sprawozdanie należało sporządzić możliwie najszybciej po podpisaniu odnośnego aneksu.

4.7.   Ocena środków pomocy przed podpisaniem drugiego aneksu

(227)

Komisja rozróżnia w swojej ocenie okres przed podpisaniem aneksu (zob. motyw 222) i okres po podpisaniu aneksu.

4.7.1.   Istnienie pomocy państwa w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE

(228)

Kryteria, która pozwalają na ustalenie istnienia pomocy państwa, opisano w motywach 70–71. W motywach 229–249 sprawdzono, czy kryteria te zostały spełnione w odniesieniu do każdego ze środków: zwolnienia z opłat regionalnych za użytkowanie własności publicznej, neutralizacji skutków podwyżki podatków gminnych oraz klauzuli nieprzewidzianych okoliczności dotyczącej podatków regionalnych (zob. motyw 22).

4.7.1.1.   Możliwości przypisania i zasoby państwowe

(229)

Kryteria, która pozwalają na ustalenie możliwości przypisania i występowania zasobów państwowych, opisano w motywach 72 i 73.

Możliwość przypisania środków państwu

(230)

Nie ulega wątpliwości, że koncesja Villo została udzielona przez Region Stołeczny Brukseli i że Region przyznał dodatkowe środki po udzieleniu tej koncesji (zob. motywy 19–22). W związku z tym przedmiotowe środki można przypisać państwu.

Zasoby państwowe

(231)

Utrata dochodów przez Region Stołeczny Brukseli i poszczególne gminy wchodzące w skład jego terytorium, która ma związek z przedmiotowymi środkami, stanowi uszczuplenie dochodów organów publicznych, a tym samym utratę zasobów państwowych przekazanych przedsiębiorstwu JCD.

(232)

Przedmiotowe zasoby państwowe obejmują w szczególności (i) uszczuplenie dochodów wynikające ze zwolnienia z opłaty za użytkowanie własności publicznej Regionu Stołecznego Brukseli w odniesieniu do nośników reklamowych o powierzchni 8 m2, które odpowiadało maksymalnej kwocie [50 000–150 000] EUR rocznie; (ii) utracone przychody związane z neutralizacją skutków ewentualnej podwyżki podatków regionalnych równe kwocie wynikającej z tej podwyżki; oraz (iii) utracone przychody związane z neutralizacją skutków ewentualnej podwyżki podatków gminnych równe kwocie wynikającej z tej podwyżki i wynoszące maksymalnie [250 000–350 000] EUR rocznie (zob. motyw 22).

(233)

System wypożyczania rowerów Villo finansowany jest również z działalności polegającej na zarządzaniu nośnikami reklamowymi i eksploatacji tych nośników – jako uzupełnienie płatności klientów. Przychody z reklam oraz płatności dokonywane przez użytkowników koncesji stanowią wyłącznie prywatne źródła dochodów i nie można ich zakwalifikować jako zasobów państwowych.

(234)

Komisja uważa, że nie ulega wątpliwości, iż przychody z reklam uzyskiwane przez JCD nie stanowią zasobów państwowych, ponieważ przychody te wynikają z umów prywatnych zawartych między przedsiębiorstwem JCD a jego klientami, w których państwo nie uczestniczy w żaden sposób.

(235)

Ponadto nie można uznać, że Region Stołeczny Brukseli zrezygnował z zasobów państwowych, tylko dlatego, że sam nie zaangażował się w daną działalność gospodarczą. Takie podejście do zasobów państwowych byłoby niezwykle szerokie i uniemożliwiałoby państwu zezwalanie na prowadzenie na jego terytorium działalności bez uprzedniego sprawdzenia, czy nie jest w stanie samodzielnie prowadzić takiej działalności.

4.7.1.2.   Występowanie korzyści gospodarczej

(236)

Kryteria, która pozwalają na ustalenie obecności selektywnej korzyści gospodarczej, opisano w motywach 82 i 83.

(237)

W przedmiotowej sprawie zwolnienie z opłat regionalnych i neutralizacja skutków podwyżki opłat gminnych pozwoliły przedsiębiorstwu JCD uniknąć kosztów, które normalnie obciążyłyby jego zasoby finansowe, a zatem z istoty tych środków wynika, że mogą one stanowić korzyść dla tego przedsiębiorstwa.

(238)

Władze belgijskie uważają jednak, że dodatkowe środki należy uznać za rekompensatę z tytułu świadczenia usług publicznych, do których zastosowanie ma orzecznictwo w sprawie Altmark.

(239)

W wyroku Altmark Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej uściślił, że przyznana przy pomocy zasobów państwowych rekompensata z tytułu kosztów związanych ze świadczeniem usługi w ogólnym interesie gospodarczym nie stanowi korzyści, jeżeli spełnione są łącznie cztery warunki (62):

(i)

przedsiębiorstwo będące beneficjentem powinno być rzeczywiście obciążone wykonaniem zobowiązań do świadczenia usług publicznych i zobowiązania te powinny być jasno określone;

(ii)

parametry, na których podstawie obliczona jest rekompensata, muszą być wcześniej ustalone w obiektywny i przejrzysty sposób;

(iii)

rekompensata nie może przekraczać kwoty niezbędnej do pokrycia całości lub części kosztów poniesionych w celu wykonania zobowiązań do świadczenia usług publicznych, przy uwzględnieniu związanych z nimi przychodów oraz rozsądnego zysku z tytułu wypełniania tych zobowiązań; oraz

(iv)

jeżeli wybór przedsiębiorstwa, któremu ma zostać powierzone wykonywanie zobowiązań do świadczenia usług publicznych, nie został w danym przypadku dokonany w ramach procedury udzielania zamówień publicznych, pozwalającej na wyłonienie kandydata zdolnego do świadczenia tych usług po najniższym koszcie dla społeczności, poziom koniecznej rekompensaty powinien zostać ustalony na podstawie analizy kosztów, jakie przeciętne przedsiębiorstwo, prawidłowo zarządzane i wyposażone, poniosłoby na wykonanie takich zobowiązań.

(240)

Jeżeli chodzi o drugie kryterium określone w wyroku Altmark, Komisja zauważa, że wpływ finansowy dodatkowych środków, które zostały przewidziane jako element umowy dopiero po publikacji zaproszenia do składania ofert, na Region Stołeczny Brukseli, a w szczególności wpływ środka polegającego na neutralizacji skutków podwyżki opłat gminnych, był nieznany w chwili przyznania tego środka, ponieważ zależał on w całości od przyszłych zmian podatków gminnych. Ponieważ nie ograniczono maksymalnego wpływu finansowego tego środka, Komisja uważa, że nie był on całkowicie przejrzysty.

(241)

Jeżeli chodzi o trzecie kryterium określone w wyroku Altmark, w momencie przyznania dodatkowych środków będących przedmiotem analizy nie sprawdzono w ramach kontroli ex ante, czy rekompensata otrzymana przez przedsiębiorstwo JCD w czasie eksploatowania koncesji nie przekraczała kwoty niezbędnej do pokrycia całości lub części kosztów poniesionych w celu wykonywania wynikających z koncesji obowiązków, przy uwzględnieniu związanych z nimi przychodów oraz rozsądnego zysku z tytułu wykonywania tych obowiązków.

(242)

Ponadto w odniesieniu do czwartego kryterium określonego w wyroku Altmark Komisja jest zdania, że biorąc pod uwagę dodanie niektórych środków po publikacji zaproszenia do składnia ofert, nie można jasno stwierdzić, iż cel tego przetargu w świetle wyroku Altmark, którym jest wyłonienie kandydata zdolnego do świadczenia usług po najniższym koszcie dla społeczności, można uznać za spełniony. Od momentu, w którym w przedmiotowym zaproszeniu do składania ofert nie uwzględniono wszystkich środków rekompensaty, trudno jest bowiem stwierdzić, że takie zaproszenie umożliwiło wyłonienie kandydata zdolnego do świadczenia usługi w ogólnym interesie gospodarczym po najniższym koszcie, nawet jeżeli procedura przetargowa sama w sobie była przejrzysta.

(243)

Z przyczyn wskazanych w motywach 240–242 Komisja uważa, że warunki określone w wyroku Altmark nie zostały spełnione w przedmiotowej sprawie i że w związku z tym przekazanie dodatkowych zasobów państwowych, o którym zadecydowano po publikacji zaproszenia do składania ofert, zapewniają przedsiębiorstwu JCD korzyść gospodarczą.

(244)

Jeżeli chodzi o obliczenie kwoty tej korzyści, władze belgijskie oszacowały pierwotnie, że neutralizacja skutków zmian podatków gminnych odpowiadała kwocie maksymalnie około [50 000–100 000] EUR rocznie. W ramach tych obliczeń uwzględniono jednak fakt, że stawka podatku stosowana przez gminy w odniesieniu do usług publicznych jest zasadniczo niższa od stawek dla podmiotów gospodarczych, które muszą uiszczać podatek w wyższej stawce standardowej. Władze belgijskie nie uważają, że różnica między korzystniejszą stawką podatku, którą stosuje się co do zasady w odniesieniu do usług publicznych, a stawką podatku stosowaną faktycznie wobec przedsiębiorstwa JCD w ramach koncesji Villo stanowi korzyść. Komisja uważa natomiast, że korzyść przyznana faktycznie przedsiębiorstwu JCD odpowiada różnicy między stawką standardową a stawką zastosowaną wobec przedsiębiorstwa JCD. Zgodnie z pierwotnymi obliczeniami władz belgijskich korzyść ta mogła wynosić maksymalnie [250 000–350 000] EUR rocznie (63).

(245)

Przedsiębiorstwo JCD mogło uzyskać łączną korzyść w kwocie maksymalnie [400 000–500 000] EUR rocznie ([50 000–150 000] EUR z tytułu zwolnienia z opłaty za użytkowanie własności publicznej Regionu Stołecznego Brukseli i [250 000–350 000] EUR z tytułu stosowania klauzuli rewizji cen w związku z podatkami gminnymi, zob. motyw 22).

4.7.1.3.   Selektywność

(246)

Kryteria, które pozwalają na ocenę selektywności środka, opisano w motywie 97.

(247)

Ponieważ kwestionowane środki stanowią indywidualne środki pomocy, można założyć ich selektywność na podstawie ustalenia obecności korzyści gospodarczej (zob. motywy 236–245) (64). Wobec braku innego wskazania to domniemanie ma zastosowanie w przedmiotowym przypadku i jest wystarczające, aby stwierdzić selektywność środków.

4.7.1.4.   Zakłócenie konkurencji i wpływ na wymianę handlową między państwami członkowskimi

(248)

Z tych samych przyczyn co przyczyny wskazane w motywach 103–121 dodatkowe środki przyznane przedsiębiorstwu JCD w zamian za koncesję Villo wywołują skutki, które mogą potencjalnie zakłócać konkurencję i wpływać na wymianę handlową między państwami członkowskimi.

4.7.1.5.   Wniosek dotyczący istnienia pomocy państwa

(249)

Na podstawie powyższych ustaleń Komisja stwierdza, że jeżeli chodzi o dodatkowe środki związane z eksploatacją koncesji na usługę publiczną Villo w Regionie Stołecznym Brukseli przez przedsiębiorstwo JCD, spełnione zostały łączne kryteria odnoszące się do pomocy państwa i w związku z tym środki te stanowią pomoc państwa w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE.

4.7.2.   Zgodność pomocy z prawem

(250)

Komisja stwierdza, że dodatkowe środki, których dotyczy ten aspekt skargi, noszące znamiona pomocy państwa w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE, nie zostały zgłoszone zgodnie z art. 108 ust. 3 TFUE.

(251)

Władze belgijskie uważają jednak, że jeżeli środki te stanowią pomoc państwa, mają one charakter rekompensaty z tytułu świadczenia usług publicznych, która jest zgodna z rynkiem wewnętrznym na podstawie decyzji w sprawie UOIG, która miała zastosowanie w czasie wystąpienia okoliczności faktycznych sprawy (w momencie przyznania tych środków obowiązywała wersja decyzji w sprawie UOIG z 2005 r., która została zastąpiona decyzją w sprawie UOIG z 2012 r.). W obu tych tekstach przewidziano zwolnienie z obowiązku zgłoszenia środków, które spełniają warunki zgodności określone w tych aktach (65).

(252)

Aby środki mogły zostać uznane za zgodne, wystarczy, aby spełniały one warunki określone w decyzji w sprawie UOIG z 2005 r., która miała zastosowanie w momencie przyznania tych środków. Zgodność z decyzją w sprawie UOIG z 2005 r. przeanalizowano poniżej.

4.7.3.   Zgodność pomocy na podstawie decyzji w sprawie UOIG z 2005 r.

4.7.3.1.   Zakres zastosowania

(253)

Decyzja w sprawie UOIG z 2005 r. ma zastosowanie wyłącznie do usług, które można uznać za usługi świadczone w ogólnym interesie gospodarczym. Z orzecznictwa jasno wynika, że państwa członkowskie posiadają szeroki margines uznaniowości przy definiowaniu usług, które mogą zostać uznane za usługi świadczone w ogólnym interesie gospodarczym, ponieważ brak jest sektorowych przepisów unijnych regulujących te kwestie, przy czym zadaniem Komisji jest zadbanie o to, aby nie dochodziło do oczywistych błędów w zakresie definiowania usług świadczonych w ogólnym interesie gospodarczym.

(254)

W przedmiotowej sprawie Komisja uważa, że nie wystąpiły oczywiste błędy, ponieważ usługa stanowi odpowiedź na potrzebę obywateli, której nie można by było zaspokoić w tych samych warunkach bez udziału państwa (np. kwota płacona przez użytkowników jest niewystarczająca, aby pokryć koszty usługi). Warto także zauważyć, że rozpatrujący tę kwestię belgijski Trybunał Konstytucyjny potwierdził, że zautomatyzowany system wypożyczania rowerów Villo ma charakter usługi publicznej (66).

(255)

Zgodnie z art. 2 ust. 1 lit. a) decyzji w sprawie UOIG z 2005 r. ma ona zastosowanie do pomocy państwa w formie rekompensaty z tytułu świadczenia usług publicznych w wysokości nieprzekraczającej 30 mln EUR rocznie, którą przyznano przedsiębiorstwom o średnim rocznym obrocie przed opodatkowaniem, uwzględniającym całą działalność, nieprzekraczającym 100 mln EUR w okresie dwóch lat obrotowych poprzedzających rok, w którym powierzono im wykonywanie zadań z tytułu usług publicznych.

(256)

Łączna kwota pomocy przyznanej przedsiębiorstwu JCD w formie zwolnienia z opłaty za użytkowanie własności publicznej i neutralizacji skutków podwyżki podatków gminnych jest o wiele niższa od progu 30 mln EUR rocznie, ponieważ zgodnie z szacunkami władz belgijskich nie przekracza maksymalnej kwoty [400 000–500 000] EUR rocznie (zob. motyw 245). Ponadto roczny obrót przedsiębiorstwa w latach 2006–2007 wynosił znacznie mniej niż 100 mln EUR. W związku z tym decyzja w sprawie UOIG z 2005 r. ma zastosowanie.

4.7.3.2.   Spełnienie wymogów

(257)

Zgodnie z art. 4 decyzji w sprawie UOIG z 2005 r. „dane przedsiębiorstwo jest zobowiązane do zarządzania usługami świadczonymi w ogólnym interesie gospodarczym poprzez jeden lub kilka aktów, których forma może zostać określona przez każde państwo członkowskie. Akt lub akty powinny w szczególności określać: […] ustalenia dotyczące unikania i zwrotów nadwyżek rekompensaty […]”.

(258)

Dopiero w dniu 29 marca 2018 r., a więc w chwili przyjęcia drugiego aneksu do umowy Villo, w akcie powierzenia przedsiębiorstwa JCD uwzględniono jasny i wyraźny opis warunków unikania i odzyskiwania ewentualnej nadmiernej rekompensaty (zob. motywy 222–226). W związku z tym Komisja uważa, że powyższy wymóg określony w decyzji w sprawie UOIG z 2005 r. nie został spełniony i że przedmiotowa pomoc nie jest zgodna z rynkiem wewnętrznym na podstawie decyzji w sprawie UOIG z 2005 r.

4.7.4.   Zgodność pomocy na podstawie decyzji w sprawie UOIG z 2012 r.

4.7.4.1.   Zakres zastosowania

(259)

W art. 10 lit. b) decyzji w sprawie UOIG z 2012 r. wskazano, że „wszelka pomoc udzielona przed wejściem w życie niniejszej decyzji, która nie była zgodna z rynkiem wewnętrznym ani zwolniona z wymogu zgłoszenia zgodnie z decyzją 2005/842/WE, lecz spełnia warunki określone w niniejszej decyzji, jest zgodna z rynkiem wewnętrznym i zwolniona z wymogu uprzedniego zgłoszenia”. W świetle powyższego Komisja uważa zatem, że pomoc należy przeanalizować na podstawie decyzji w sprawie UOIG z 2012 r.

(260)

Jak wyjaśniono w motywach 253 i 254, Komisja uważa, że nie popełniono oczywistych błędów w zakresie definiowania usług świadczonych w ogólnym interesie gospodarczym. Zgodnie z art. 2 ust. 1 lit. a) decyzji w sprawie UOIG z 2012 r. ma ona zastosowanie do pomocy państwa w formie rekompensaty z tytułu świadczenia usług publicznych w wysokości nieprzekraczającej 15 mln EUR rocznie. Zgodnie z szacunkami władz belgijskich łączna kwota pomocy przyznanej przedsiębiorstwu JCD jest znacznie niższa od tego progu (zob. motyw 245). W związku z tym decyzja w sprawie UOIG z 2012 r. ma zastosowanie.

4.7.4.2.   Spełnienie wymogów

(261)

Zgodnie z art. 4 decyzji w sprawie UOIG z 2012 r. (tak jak w decyzji w sprawie UOIG z 2005 r.) „powierzenie przedsiębiorstwu wykonywania usług świadczonych w ogólnym interesie gospodarczym następuje poprzez jeden akt lub kilka aktów, których forma może zostać określona przez każde państwo członkowskie. Akt lub akty powinny w szczególności określać: […] ustalenia dotyczące unikania i zwrotów nadwyżek rekompensaty […]”.

(262)

Jak wyjaśniono w motywie 258, Komisja uważa, że powyższy wymóg określony w decyzji w sprawie UOIG nie został spełniony i że przedmiotowa pomoc nie jest zgodna z rynkiem wewnętrznym na podstawie decyzji w sprawie UOIG z 2012 r.

4.7.5.   Zgodność pomocy na podstawie zasad ramowych UOIG z 2012 r.

4.7.5.1.   Zakres zastosowania

(263)

Zgodnie z pkt 7 komunikatu Komisji w sprawie stosowania reguł Unii Europejskiej w dziedzinie pomocy państwa w odniesieniu do rekompensaty z tytułu usług świadczonych w ogólnym interesie gospodarczym (67) (zwanego dalej „zasadami ramowymi UOIG z 2012 r.”) „zasady określone w niniejszym komunikacie mają zastosowanie do rekompensaty z tytułu świadczenia usług publicznych, wyłącznie o ile stanowi ona pomoc państwa nieobjętą decyzją [w sprawie UOIG z 2012 r.]”. W świetle powyższego Komisja uważa zatem, że pomoc należy przeanalizować na podstawie zasad ramowych UOIG z 2012 r.

(264)

Zgodnie z pkt 69 zasad ramowych UOIG z 2012 r. „Komisja będzie stosować zasady określone w niniejszym komunikacie do pomocy niezgodnej z prawem, w sprawie której podejmie decyzję po dniu 31 stycznia 2012 r., nawet jeśli odnośna pomoc została przyznana przed tą datą”. Zasady ramowe UOIG z 2012 r. mają zatem zastosowanie od początku okresu obowiązywania koncesji Villo.

4.7.5.2.   Spełnienie wymogów

(265)

Komisja zbada zgodność pomocy z warunkami określonymi w sekcji 2 zasad ramowych UOIG z 2012 r., uwzględniając fakt, że zgodnie z pkt 61 tych zasad „zasady określone w pkt 14, 19, 20, 24, 39, 51–59 i pkt 60 lit. a) nie mają zastosowania do pomocy spełniającej warunki określone w art. 2 ust. 1 decyzji [w sprawie UOIG z 2012 r.]”. Jak wykazano powyżej (zob. motyw 260), przedmiotowa pomoc spełnia te warunki.

Usługa faktycznie świadczona w ogólnym interesie gospodarczym

(266)

Zgodnie z pkt 12 zasad ramowych UOIG z 2012 r. „pomoc musi być przyznana na faktyczną […] usługę świadczoną w ogólnym interesie gospodarczym, o której mowa w art. 106 ust. 2 Traktatu”. Komisja uważa, że wykonywanie umowy Villo stanowi faktyczną usługę świadczoną w ogólnym interesie gospodarczym (zob. motywy 253–254).

Potrzeba aktu powierzenia określającego zobowiązania z tytułu świadczenia usług publicznych oraz metody obliczania rekompensaty

(267)

Zgodnie z pkt 15 zasad ramowych UOIG z 2012 r. „odpowiedzialność za wykonywanie UOIG musi być powierzona odnośnemu przedsiębiorstwu lub przedsiębiorstwom na mocy jednego lub większej liczby aktów, których formę mogą określić poszczególne państwa członkowskie”. Zgodnie z pkt 16 w akcie takim należy określić w szczególności treść i czas trwania zobowiązań z tytułu świadczenia usług publicznych, przedsiębiorstwo, które ma wykonywać te zobowiązania, i w stosownych przypadkach odnośne terytorium, charakter wszelkich praw wyłącznych lub specjalnych przyznanych przedsiębiorstwu, opis mechanizmu rekompensaty oraz parametrów służących do obliczania, monitorowania i przeglądu kwot rekompensaty oraz ustalenia dotyczące unikania i odzyskiwania nadwyżek rekompensaty.

(268)

Władze belgijskie zdefiniowały koncesję Villo w umowie Villo jako koncesję na usługę publiczną. Ponadto w dniu 25 listopada 2010 r. parlament Regionu przyjął zarządzenie regulujące eksploatację usługi publicznej Villo.

(269)

W umowie Villo zdefiniowano przedmiotową usługę publiczną jako „udostępnienie zautomatyzowanego systemu wypożyczania rowerów na całym terytorium Regionu Stołecznego Brukseli na koszt i na ryzyko koncesjonariusza, pod nadzorem rządu i z zastrzeżeniem minimalnych warunków ustalonych przez rząd”. W umowie tej wymieniono zobowiązania z tytułu świadczenia usług publicznych, które powierzono koncesjonariuszowi. Wskazano charakter, zakres terytorialny i funkcjonowanie usługi. Opisano również system cen stosowanych wobec użytkowników usługi.

(270)

Okres powierzenia: czas obowiązywania koncesji ustalono na 15 lat i wydłużono o dwa lata i 4 miesiące (zob. motyw 161) w drodze aneksu do umowy koncesji z dnia 9 czerwca 2011 r. Okres ten uzasadniono skalą niezbędnych inwestycji. Świadczy o tym w szczególności fakt, że przedsiębiorstwo JCD poniosło istotne straty gospodarcze i że zaczęło odnotowywać zyski dopiero od 2016 r. (zob. tabela 1 poniżej).

(271)

Parametry rekompensaty: parametry rekompensaty w odniesieniu do przedmiotowych środków pomocy (dodatkowych środków) zostały wyraźnie zdefiniowane w umowie Villo.

(272)

Weryfikacja braku nadmiernej rekompensaty: wdrożenie kontroli braku nadmiernej rekompensaty jest jednym z kryteriów zgodności zarówno w przypadku decyzji w sprawie UOIG z 2012 r. (zob. art. 4 lit. e), jak i w przypadku zasad ramowych UOIG z 2012 r. (zob. pkt 16 lit. e)). Komisja stwierdziła w motywie 262, że wymóg przewidziany w art. 4 lit. e) decyzji w sprawie UOIG z 2012 r. nie został spełniony w przedmiotowej sprawie. Z kontroli przeprowadzonych przez audytora księgowości, tj. firmę audytorską KPMG, wynika jednak, że w latach 2009–2017 nie wystąpiła w rzeczywistości żadna nadmierna rekompensata (zob. tabela 1 poniżej).

Image 3

(273)

Przedsiębiorstwo CCB przekazało szereg uwag na temat weryfikacji braku nadmiernej rekompensaty.

(274)

Z jednej strony, przedsiębiorstwo CCB uważa, że nie można uwzględnić kosztów związanych z montażem i eksploatacją nośników reklamowych przy obliczaniu rekompensaty przyznanej przedsiębiorstwu JCD (zob. motyw 162). Ponadto przedsiębiorstwo CCB uważa, że należy określić kwotę odpowiadającą nieodpłatnej eksploatacji własności publicznej do celów reklamowych (którą nazywa zwolnieniem z opłaty za użytkowanie gminnej własności publicznej) w odniesieniu do wartości nośników reklamowych (zob. motyw 165).

(275)

Komisja uważa bowiem, że nośniki reklamowe należy uwzględnić przy weryfikacji istnienia nadmiernej rekompensaty. Uwzględnia je, biorąc pod uwagę dochody i koszty faktycznie wygenerowane przez te nośniki. W tej kwestii nie ma potrzeby odwoływania się do oceny powierzchni, która sama zależy od dochodów i kosztów, które takie nośniki mogą wygenerować (zob. tabela 1 powyżej). Jeżeli wartość eksploatacyjna nośników reklamowych jest wyższa, niż jest to konieczne, aby pokryć koszty związane z eksploatacją koncesji Villo, ten brak równowagi w połączeniu z wynikami obliczeń powinien doprowadzić do stwierdzenia nadmiernej rekompensaty.

(276)

Przedsiębiorstwo CCB kwestionuje kwotę przyznanej pomocy, która wynika ze zwolnienia z podatków gminnych (zob. motyw 164). Przedsiębiorstwo JCD wykryło szereg błędów w obliczeniach przedsiębiorstwa CCB (zob. motyw 217). Komisja zauważa jednak, że nawet gdyby przyjąć, iż kwota pomocy wynosi 650 000 EUR rocznie, jak obliczyło przedsiębiorstwo CCB, misja służby publicznej powodowała w ogólnym ujęciu stratę w latach 2009–2017.

(277)

Jeżeli chodzi o zarzut podniesiony przez przedsiębiorstwo CCB, jakoby koszty ponoszone przez przedsiębiorstwo JCD w związku z wykonywaniem umowy Villo były znacznie niższe niż pierwotnie zadeklarowane koszty (zob. motyw 209), należy wskazać, że weryfikacja braku nadmiernej rekompensaty opiera się na rzeczywistych kosztach poniesionych przez przedsiębiorstwo JCD, a nie na prognozach czy szacunkach.

(278)

Podsumowując, Komisja stwierdza, że przedsiębiorstwo JCD nie otrzymało nadmiernej rekompensaty z tytułu świadczenia usługi w ogólnym interesie gospodarczym, tj. usługi Villo, w latach 2009–2017.

(279)

Komisja uważa, że istnienie mechanizmu kontroli braku nadmiernej rekompensaty jest w rzeczywistości konieczne jedynie do tego, by stwierdzić, że pomoc jest zgodna z rynkiem wewnętrznym na podstawie decyzji w sprawie UOIG z 2012 r., o ile państwo jest odpowiedzialne za kontrolę braku nadmiernej rekompensaty, oraz by stwierdzić, że pomoc jest zgodna z rynkiem wewnętrznym na podstawie zasad ramowych UOIG z 2012 r. w przypadku zgłoszonych środków, o ile Komisja pragnie wykluczyć możliwość wystąpienia nadmiernej rekompensaty w przyszłości w oparciu o ten mechanizm kontroli, przy czym Komisja nie przeprowadza kontroli tego braku ex post. Jeżeli Komisja weryfikuje brak nadmiernej rekompensaty w ramach kontroli ex post, to formalne kryterium traci swój cel, którym jest zapobieżenie ewentualnej nadmiernej rekompensacie. Jeżeli Komisja przeprowadza kontrolę ex post, wszelką stwierdzoną nadmierną rekompensatę należy odzyskać bez względu na to, czy mechanizm kontroli został wdrożony, natomiast brak nadmiernej rekompensaty wystarczy, aby stwierdzić w przedmiotowej sprawie spełnienie wymogów zgodności na podstawie zasad ramowych UOIG z 2012 r.

(280)

W tym przypadku Komisja uważa bowiem, że skoro nie wystąpiła nadmierna rekompensata, istnienie w przeszłości niekompletnego mechanizmu kontroli prowadzonej przez państwo członkowskie nie ma większego znaczenia, ponieważ cel tego warunku (brak nadmiernej rekompensaty) został spełniony. Należy podkreślić, że w przypadkach, w których Komisja przyjęła decyzje negatywne i nakazała odzyskanie rekompensaty z tytułu świadczenia usług publicznych (a w definicjach usługi publicznej nie wykryto oczywistych błędów), odzyskanie to dotyczyło jedynie nadmiernej rekompensaty w wysokości obliczonej przez Komisję, niezależnie od jakości kontroli przeprowadzanych przez państwo członkowskie (68). W każdym przypadku mechanizm kontroli nadmiernej rekompensaty przez państwo członkowskie albo nie istniał, albo był nieprawidłowy (stąd nadmierna rekompensata). W takiej sytuacji rozwiązaniem alternatywnym byłoby nakazanie odzyskania całej rekompensaty z tytułu świadczenia usług publicznych przyznanej podmiotowi świadczącemu usługę publiczną, mimo że podmiot ten świadczył usługę publiczną, wyłącznie w oparciu o brak zadowalającego mechanizmu kontroli, niezależnie od faktycznej kwoty nadmiernej rekompensaty.

(281)

In abstracto takie podejście mogłoby nawet doprowadzić do odzyskania całej rekompensaty z tytułu świadczenia usług publicznych przyznanej podmiotowi przy braku jakiejkolwiek nadmiernej rekompensaty. Komisja uważa, że takie rozwiązanie byłoby sprzeczne z zasadami TFUE dotyczącymi kluczowych celów usług świadczonych w ogólnym interesie gospodarczym w Unii Europejskiej, a w szczególności z art. 14 TFUE, zgodnie z którym Unia powinna zapewniać, aby usługi świadczone w ogólnym interesie gospodarczym funkcjonowały na podstawie zasad i na warunkach, które pozwolą im wypełniać ich zadania.

(282)

Komisja uważa zatem, że w przedmiotowej sprawie warunek weryfikacji braku nadmiernej rekompensaty można uznać za spełniony.

Zgodność z dyrektywą Komisji 2006/111/WE (69)

(283)

Zgodnie z pkt 18 zasad ramowych UOIG z 2012 r. „pomoc zostanie uznana za zgodną z rynkiem wewnętrznym na podstawie art. 106 ust. 2 Traktatu, jedynie jeśli przedsiębiorstwo przestrzega, w stosownych przypadkach, przepisów dyrektywy Komisji 2006/111/WE”.

(284)

Jeżeli chodzi o rozdzielność księgową, istniały pewne wątpliwości co do rachunkowości analitycznej przedsiębiorstwa JCD, które mają związek w szczególności ze sposobem przypisywania przychodów wynikających z umów, które negocjowane są na szczeblu krajowym, do nośników objętych koncesją Villo (zob. motyw 184). Po przyjęciu drugiego aneksu do umowy Villo (zob. sekcja 4.6) audytor księgowości ma obowiązek weryfikować zasady rozdzielności księgowej wdrażane każdego roku przez przedsiębiorstwo JCD. Weryfikacja ta została przeprowadzona również w odniesieniu do wszystkich lat ubiegłych (2009–2017), zaś po otrzymaniu wyjaśnień od władz belgijskich i przedsiębiorstwa JCD (zob. motywy 196, 214 i 215) Komisja stwierdza, że system rachunkowości analitycznej spełnia wymogi określone w dyrektywie 2006/111/WE i że kontrola braku nadmiernej rekompensaty (zob. tabela 1 powyżej) jest przeprowadzana na podstawie właściwych zasad rozdzielności księgowej.

Brak nadmiernej rekompensaty

(285)

Zgodnie z pkt 49 zasad ramowych UOIG z 2012 r. „państwa członkowskie mają obowiązek dopilnować, […] by przedsiębiorstwa nie otrzymywały rekompensaty przekraczającej kwotę określoną zgodnie z wymogami w niniejszej sekcji”.

(286)

Jak wyjaśniono w motywie 272, przedsiębiorstwo JCD nie otrzymało nadmiernej rekompensaty za lata ubiegłe.

Wniosek

(287)

W świetle powyższego Komisja stwierdza, że środki pomocy przyznane przedsiębiorstwu JCD w ramach umowy Villo są zgodne z rynkiem wewnętrznym na podstawie zasad ramowych UOIG z 2012 r. w odniesieniu do okresu obowiązywania koncesji Villo przed przyjęciem drugiego aneksu, tj. w okresie od dnia 5 grudnia 2008 r. do dnia 29 marca 2018 r.

4.8.   Ocena środków pomocy po podpisaniu drugiego aneksu

4.8.1.   Istnienie pomocy państwa w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE

(288)

Ponieważ w drugim aneksie nie zmieniono środków przyznanych przedsiębiorstwu JCD w ramach umowy Villo, Komisja pozostaje przy swojej ocenie istnienia pomocy państwa (zob. motywy 229–249).

4.8.2.   Zgodność pomocy na podstawie decyzji w sprawie UOIG z 2012 r.

(289)

W drugim aneksie usunięto nieprawidłowości wykryte w poprzednim akcie powierzenia (zob. motyw 262), wprowadzając jasny i wyraźny opis warunków unikania i odzyskiwania ewentualnej nadmiernej rekompensaty.

(290)

Zgodnie z art. 6 decyzji w sprawie UOIG z 2012 r. „państwa członkowskie dbają o to, by przedsiębiorstwo nie otrzymywało rekompensaty przekraczającej kwotę ustaloną zgodnie z art. 5 [kwoty niezbędnej do pokrycia kosztów netto wynikających z wywiązywania się ze zobowiązań z tytułu świadczenia usług publicznych, z uwzględnieniem rozsądnego zysku]. Na żądanie Komisji państwa członkowskie przekazują stosowne dokumenty. Przeprowadzają regularne kontrole lub dbają o przeprowadzanie takich kontroli co najmniej co trzy lata w okresie powierzenia oraz na koniec tego okresu”.

(291)

W art. 6 przewidziano również, że „w przypadku gdy przedsiębiorstwo otrzymało rekompensatę przekraczającą kwotę określoną zgodnie z art. 5, państwo członkowskie żąda od danego przedsiębiorstwa zwrotu otrzymanych nadwyżek”.

(292)

W drugim aneksie przewidziano, że biegły rewident ma każdego roku weryfikować, czy kwota rekompensaty nie przekracza kwoty niezbędnej do świadczenia usługi publicznej, z uwzględnieniem rozsądnego zysku. W przypadku przekroczenia tego progu przedsiębiorstwo JCD jest zobowiązane zwrócić nadpłaconą kwotę z mocą wsteczną w granicach przekroczenia progu (zob. motyw 225).

(293)

Z przyczyn wskazanych w motywach 289–292 Komisja stwierdza, że środki pomocy przyznane przedsiębiorstwu JCD w ramach umowy Villo są zgodne z rynkiem wewnętrznym na podstawie decyzji w sprawie UOIG z 2012 r. od momentu przyjęcia drugiego aneksu.

(294)

Należy zauważyć, że weryfikacja ta opierała się na porównaniu zysku i kosztów przy zastosowaniu marży referencyjnej [10–20] % odpowiadającej standardowej marży na dochodach w wysokości [10–20] %, którą uznano za rozsądną na podstawie wymiany korespondencji z przedsiębiorstwami CCB i JCD (70). Aby uwzględnić uwagi przedsiębiorstwa CCB, wybrano marżę kosztową zamiast marży dochodowej (zob. motyw 213).

5.   Odzyskanie niezgodnej pomocy, której dotyczy aspekt związany z nośnikami reklamowymi podlegającymi warunkom umowy z 1984 r.

(295)

Zgodnie z TFUE Komisja jest uprawniona do podjęcia decyzji, że zainteresowane państwo członkowskie musi znieść pomoc lub zmienić jej formę w przypadku stwierdzenia niezgodności pomocy państwa z rynkiem wewnętrznym (71). Podobnie sądy Unii Europejskiej orzekały niezmiennie, że nałożenie na państwo członkowskie obowiązku zniesienia pomocy uznanej przez Komisję za niezgodną z rynkiem wewnętrznym służy przywróceniu stanu poprzedniego (72).

(296)

W tym kontekście sądy Unii uznały, że cel ten uznaje się za osiągnięty, jeżeli beneficjent dokonał zwrotu kwot przyznanych w ramach pomocy niezgodnej z prawem. Poprzez zwrot pomocy beneficjent traci przewagę, którą uzyskał na rynku wewnętrznym względem swoich konkurentów, i przywrócona zostaje sytuacja sprzed wypłaty pomocy (73).

(297)

Zgodnie z przedmiotowym orzecznictwem art. 16 ust. 1 rozporządzenia (UE) 2015/1589 przewiduje, że: „w przypadku gdy podjęte zostały decyzje negatywne w sprawach pomocy niezgodnej z prawem, Komisja podejmuje decyzję, że zainteresowane państwo członkowskie podejmie wszelkie konieczne środki w celu windykacji pomocy od beneficjenta”.

(298)

W związku z tym, biorąc pod uwagę, że przedmiotowe środki wdrożono z naruszeniem art. 108 ust. 3 TFUE i że należy je uznać za pomoc niezgodną z prawem i z rynkiem wewnętrznym, pomoc należy odzyskać w celu przywrócenia sytuacji istniejącej na rynku przed przyznaniem tych środków. Odzyskanie musi obejmować okres od momentu przekazania pomocy do dyspozycji beneficjenta do momentu jej faktycznego odzyskania zgodnie z metodyką określoną w motywach 131–141. Kwoty podlegające zwrotowi należy powiększyć o odsetki naliczane do momentu ich faktycznego odzyskania.

6.   Podsumowanie wniosków

6.1.   Aspekt związany z nośnikami reklamowymi podlegającymi warunkom umowy z 1984 r.

(299)

Komisja ocenia, że jeżeli chodzi o eksploatację przez JCD niektórych nośników reklamowych zamontowanych na podstawie umowy z 1984 r. na terytorium miasta Brukseli i utrzymanych po terminie ich demontażu przewidzianym w załączniku 10 do umowy z 1999 r. bez konieczności uiszczania opłaty z tytułu najmu ani podatków, spełnione zostały łączne kryteria odnoszące się do pomocy państwa oraz że środek ten stanowi w związku z tym pomoc państwa w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE.

(300)

Jeżeli chodzi o zgodność z prawem środka pomocy, Komisja stwierdza, że środek, którego dotyczy ten aspekt skargi, noszący znamiona pomocy państwa w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE, nie został zgłoszony zgodnie z art. 108 ust. 3 TFUE i że został on wdrożony. Stanowi zatem pomoc niezgodną z prawem.

(301)

Komisja uważa również, że pomoc ta jest niezgodna z rynkiem wewnętrznym, w związku z czym należy ją odzyskać – zarówno kwotę główną, jak i odsetki – zgodnie z orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości w sprawie CELF (74).

6.2.   Aspekt Villo!

(302)

Komisja uważa, że środki przewidziane w umowie Villo stanowią pomoc państwa na podstawie art. 107 ust. 1 TFUE.

(303)

Środki przewidziane w umowie Villo są jednak zgodne z rynkiem wewnętrznym na podstawie art. 106 ust. 2 TFUE.

(304)

Jeżeli chodzi o okres od początku obowiązywania koncesji w dniu 5 grudnia 2008 r. do podpisania drugiego aneksu (zob. sekcja 4.6) w dniu 29 marca 2018 r., Komisja uważa, że środki przewidziane w umowie Villo spełniają wymogi określone w zasadach ramowych UOIG z 2012 r. (zob. sekcja 4.7). Nie wymagają zatem odzyskania, mimo że stanowią pomoc niezgodną z prawem, ponieważ nie zostały zgłoszone zgodnie z art. 108 ust. 3 TFUE.

(305)

Jeżeli chodzi o okres od dnia podpisania drugiego aneksu do dnia upływu okresu obowiązywania koncesji, tj. do dnia 16 września 2026 r., Komisja uważa, że warunki określone w decyzji w sprawie UOIG z 2012 r. należy uznać za spełnione pod warunkiem ścisłego przestrzegania warunków określonych w tym aneksie (zob. sekcja 4.8),

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

Pomoc państwa na rzecz przedsiębiorstwa JCD w kwocie odpowiadającej wysokości nieuiszczonych opłat z tytułu najmu nośników reklamowych zamontowanych na podstawie umowy z 1984 r. na terytorium miasta Brukseli i utrzymanych po terminie demontażu przewidzianym w załączniku 10 do umowy z 1999 r. oraz podatków od tych nośników, która to pomoc została przyznana przez Belgię w sposób niezgodny z prawem w okresie od dnia 15 września 2001 r. do dnia 21 sierpnia 2010 r. i z naruszeniem art. 108 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, jest niezgodna z rynkiem wewnętrznym.

Artykuł 2

1)   Belgia odzyskuje od beneficjenta pomoc, o której mowa w art. 1.

2)   Do kwot podlegających zwrotowi dolicza się odsetki za cały okres począwszy od dnia, w którym pomoc została przekazana do dyspozycji beneficjenta, do dnia jej faktycznego odzyskania.

3)   Odsetki nalicza się narastająco zgodnie z przepisami rozdziału V rozporządzenia Komisji (WE) nr 794/2004 (75).

Artykuł 3

1)   Odzyskanie pomocy, o której mowa w art. 1, odbywa się w sposób bezzwłoczny i skuteczny.

2)   Belgia zapewnia wykonanie niniejszej decyzji w terminie czterech miesięcy od daty jej notyfikacji.

Artykuł 4

1)   W terminie dwóch miesięcy od daty notyfikacji niniejszej decyzji Belgia przekazuje Komisji następujące informacje:

a)

łączną kwotę (kwota główna i odsetki od zwracanej pomocy), do odzyskania od beneficjenta;

b)

szczegółowy opis środków już podjętych oraz środków planowanych w celu wykonania niniejszej decyzji;

c)

dokumenty potwierdzające, że beneficjentowi nakazano zwrot pomocy.

2)   Do momentu całkowitego odzyskania pomocy, o której mowa w art. 1, Belgia na bieżąco informuje Komisję o kolejnych środkach podejmowanych na szczeblu krajowym w celu wykonania niniejszej decyzji. Na wniosek Komisji Belgia bezzwłocznie przedstawia informacje o środkach już podjętych oraz środkach planowanych w celu wykonania niniejszej decyzji. Belgia dostarcza również szczegółowe informacje o kwocie pomocy oraz odsetkach już odzyskanych od beneficjenta.

Artykuł 5

1)   Środki przewidziane w umowie Villo stanowią pomoc państwa na podstawie art. 107 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej.

2)   Jeżeli chodzi o okres od dnia 5 grudnia 2008 r., tj. dnia podpisania umowy Villo, do dnia 29 marca 2018 r., tj. dnia podpisania drugiego aneksu do umowy Villo, środki przewidziane w umowie Villo spełniają wymogi określone w zasadach ramowych UOIG z 2012 r. (76) i są zgodne z rynkiem wewnętrznym. Pomoc ta jest niezgodna z prawem, ponieważ nie została zgłoszona zgodnie z art. 108 ust. 3 TFUE.

3)   Jeżeli chodzi o okres od dnia 29 marca 2018 r., tj. dnia podpisania drugiego aneksu, do dnia 26 września 2026 r., tj. dnia upływu okresu obowiązywania koncesji, środki przewidziane w umowie Villo spełniają warunki określone w decyzji w sprawie UOIG z 2012 r. (77) i są zgodne z rynkiem wewnętrznym pod warunkiem ścisłego przestrzegania warunków określonych w drugim aneksie do umowy Villo.

Artykuł 6

Niniejsza decyzja skierowana jest do Królestwa Belgii.

Sporządzono w Brukseli dnia 24 czerwca 2019 r.

W imieniu Komisji

Margrethe VESTAGER

Członek Komisji

(1)  Dz.U. C 203 z 19.6.2015, s. 12.

(2)  Ibidem.

(3)  Niniejsza decyzja nie dotyczy dodatkowej skargi CCB przywołanej w motywie 8, dotyczącej nośników podlegających warunkom umowy z 1999 r., która to skarga nie była przedmiotem formalnego postępowania wyjaśniającego (zob. również motyw 69).

(4)  Miasto Bruksela to oficjalna nazwa gminy, która znajduje się w centrum Regionu Stołecznego Brukseli. Miasto Bruksela jest otoczone 18 gminami, które są ściśle ze sobą powiązane, tworząc jedną dużą jednostkę administracyjną stanowiącą Region Stołeczny Brukseli. Region Stołeczny Brukseli ma rząd i parlament. Jest to zespół miejski zamieszkały przez około 1 200 000 mieszkańców, którego części stanowią odrębny okręg zwany wspólnie Brukselą.

(5)  Po uiszczeniu ryczałtowej ceny netto za dostarczony produkt, całkowicie wyposażony, zamontowany i sprawny.

(6)  Elementy te uwzględniono w aneksie do umowy Villo podpisanym dnia 9 czerwca 2011 r.

(7)  Opłata licencyjna wynosi […] EUR za nośnik rocznie. Maksymalna kwota opłaty licencyjnej, jaką musiałoby uiszczać przedsiębiorstwo JCD bez zwolnienia, wynosi […] nośników o powierzchni 8 m2 […] EUR za nośnik = [50 000–150 000] EUR.

(8)  Zob. motyw 82 decyzji o wszczęciu postępowania.

(9)  Decyzja Komisji 2012/21/UE z dnia 20 grudnia 2011 r. w sprawie stosowania art. 106 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej do pomocy państwa w formie rekompensaty z tytułu świadczenia usług publicznych, przyznawanej przedsiębiorstwom zobowiązanym do wykonywania usług świadczonych w ogólnym interesie gospodarczym (Dz.U. L 7 z 11.1.2012, s. 3).

(10)  Wyrok Sądu Apelacyjnego w Brukseli z dnia 29 kwietnia 2016 r. (dziewiąta izba) w sprawie 2011/AR/140. Sąd Apelacyjny w Brukseli odrzucił argument dotyczący zamiany obiektów i wyjaśnił, że zamiana ani nie została przewidziana w umowach z 1984 r. i 1999 r., ani nie była dozwolona na podstawie tych umów, ani nie została zatwierdzona przez miasto po zawarciu umowy z 1999 r.

(11)  W październiku 2001 r. miasto Bruksela przyjęło pierwsze rozporządzenie w sprawie użytkowania własności publicznej przez podmioty prywatne w celach komercyjnych, które weszło w życie w styczniu 2002 r. (rozporządzenie podatkowe z dnia 17 października 2001 r., podatek od reklamy tymczasowej w przestrzeni publicznej), ale władze belgijskie wymagały zapłaty podatków od nośników z 1999 r. dopiero począwszy od roku podatkowego 2009.

(12)  Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1998/2006 z dnia 15 grudnia 2006 r. w sprawie stosowania art. 87 i 88 Traktatu do pomocy de minimis (Dz.U. L 379 z 28.12.2006, s. 5) obowiązujące w chwili przyznania pomocy.

(13)  W art. 12 umowy z 1999 r. przewidziano wzór obliczania zmian wysokości opłat z tytułu najmu i wyjaśniono, że instytucja zamawiająca przyjmuje wzór obliczania (indeksacja na dzień rocznicy zawarcia umowy). W tym samym artykule podano podstawowe dane na potrzeby obliczenia miesięcznej opłaty z tytułu najmu.

(14)  Dokładniej rzecz ujmując, w art. 5 rozporządzenia podatkowego z dnia 17 października 2001 r. przewidziano zwolnienie z podatku w szczególności w odniesieniu do „reklam miasta lub podmiotów powołanych przez miasto, podlegających miastu lub finansowanych przez miasto”.

(15)  Rozporządzenie Rady (UE) 2015/1589 z dnia 13 lipca 2015 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania art. 108 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (Dz.U. L 248 z 24.9.2015, s. 9).

(16)  Wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 2 września 2010 r., Komisja/Deutsche Post, C-399/08 P, ECLI:EU:C:2010:481, pkt 39 i przytoczone tam orzecznictwo; wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 21 grudnia 2016 r., Komisja/Hansestadt Lübeck, C-524/14 P, ECLI:EU:C:2016:971, pkt 40; wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 21 grudnia 2016 r., Komisja/World Duty Free Group SA i in., C-20/15 P oraz C-21/15 P, ECLI:EU:C:2016:981, pkt 53; wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 20 września 2017 r., Komisja/Frucona Kosice, C-300/16 P, ECLI:EU:C:2017:706, pkt 19.

(17)  Wyrok Sądu z dnia 12 grudnia 1996 r., Compagnie nationale Air France/Komisja Wspólnot Europejskich, T-358/94, ECLI:EU:T:1996:194, pkt 56.

(18)  Wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 14 października 1987 r., Republika Federalna Niemiec/Komisja Wspólnot Europejskich, C 248/84, ECLI:EU:C:1987:437, pkt 17; wyrok Sądu z dnia 6 marca 2002 r., Territorio Histórico de Álava - Diputación Foral de Álava oraz Ramondín, SA i Ramondín Cápsulas SA/Komisja Wspólnot Europejskich, sprawy połączone T-92/00 i T-103/00, ECLI:EU:T:2002:61, pkt 57.

(19)  Wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 16 maja 2000 r., Francja/Ladbroke Racing i Komisja, C-83/98 P, ECLI:EU:C:2000:248, pkt 48–51; wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 14 stycznia 2015 r., Eventech, C-518/13, ECLI:EU:C:2015:9, pkt 33.

(20)  Wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 11 lipca 1996 r., Syndicat français de l’Express international (SFEI) i in./La Poste i in., C-39/94, ECLI:EU:C.1996:285, pkt 60; wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 29 kwietnia 1999 r., Królestwo Hiszpanii/Komisja Wspólnot Europejskich, C-342/96, ECLI:EU:C:1999:210, pkt 41.

(21)  Wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 2 lipca 1974 r., Republika Włoska/Komisja, 173/73, ECLI:EU:C:1974:71, pkt 13.

(22)  Wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 8 listopada 2001 r., Adria-Wien Pipeline, C-143/99, ECLI:EU:C:2001:598 oraz wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 14 lutego 1990 r., Republika Francuska/Komisja, C-301/87, ECLI:EU:C:1990:67, pkt 41.

(23)  Wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 26 października 2016 r., Orange/Komisja, C-211/15 P, ECLI:EU:C:2016:798.

(24)  Wyrok Sądu z dnia 26 lutego 2015 r., Orange/Komisja, T-385/12, ECLI:EU:T:2015:117.

(25)  Opinia rzecznika generalnego Wahla z dnia 4 lutego 2016 r., Orange/Komisja, ECLI:EU:C:2016:78.

(26)  Wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 26 października 2016 r., Orange/Komisja, C-211/15 P, ECLI:EU:C:2016:798, pkt 41–44.

(27)  Wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 26 października 2016 r., Orange/Komisja, C-211/15 P, ECLI:EU:C:2016:798, pkt 44.

(28)  Zawiadomienie Komisji z dnia 19 lipca 2016 r. w sprawie pojęcia pomocy państwa w rozumieniu art. 107 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (Dz.U. C 262 z 19.7.2016, s. 1).

(29)  W odniesieniu do sektora rolnego przykładami nałożenia obowiązku regulacyjnego byłyby kontrole i badania weterynaryjne i bezpieczeństwa żywności nakładane na producentów rolnych. Natomiast kontrole i badania, które są prowadzone i finansowane przez organy publiczne i do których przeprowadzania lub finansowania producenci rolni nie są zobowiązani przepisami, nie są uznawane za obowiązki regulacyjne nałożone na przedsiębiorstwa. Zob. decyzje Komisji z dnia 18 września 2015 r. w sprawie pomocy państwa SA.35484 – testy jakości mleka na podstawie ustawy w sprawie mleka i tłuszczu, oraz z dnia 4 kwietnia 2016 r. w sprawie pomocy państwa SA.35484 – ogólne działania kontrolne w zakresie opieki zdrowotnej na podstawie ustawy w sprawie mleka i tłuszczu.

(30)  Wyrok Sądu z dnia 25 marca 2015 r., Belgia/Komisja, T-538/11, ECLI:EU:T:2015:188, pkt 74–78.

(31)  Na przykład, jeżeli spółka otrzymuje dotację na przeprowadzenie inwestycji w obszarze objętym pomocą, nie można stwierdzić, że dotacja nie zmniejsza kosztów obciążających zwykle budżet przedsiębiorstwa, biorąc pod uwagę, że wobec braku dotacji spółka nie przeprowadziłaby tej inwestycji.

(32)  Wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 8 grudnia 2011 r., France Télécom SA/Komisja, C-81/10 P, ECLI:EU:C:2011:811, pkt 43–50. Ma on logiczne zastosowanie do zwolnienia z kosztów ponoszonych przez przedsiębiorstwo w celu zastąpienia statusu urzędników statusem pracowników porównywalnym do tego, jaki mają ich konkurenci, co oznacza przyznanie korzyści danemu przedsiębiorstwu (co do którego istniała wcześniej niepewność wynikająca z wyroku Sądu z dnia 16 marca 2004 r., Danske Busvognmænd/Komisja, T-157/01, ECLI:EU:T:2004:76, pkt 57). W odniesieniu do rekompensat za koszty osierocone zob. także wyrok Sądu z dnia 11 lutego 2009 r., Iride i Iride Energia/Komisja, T-25/07, ECLI:EU:T:2009:33, pkt 46–56.

(33)  Wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 27 marca 1980 r., Amministrazione delle Finanze dello Stato, 61/79, ECLI:EU:C:1980:100, pkt 29–32.

(34)  Wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 27 września 1988 r., Asteris AE i in./Grecja, sprawy połączone od C-106/87 do C-120/87, ECLI:EU:C:1988:457, pkt 23 i 24.

(35)  Wyrok Sądu z dnia 1 lipca 2010 r., Nuova Terni Industrie Chimiche/Komisja, T-64/08, ECLI:EU:T:2010:270, pkt 59–63, 140 i 141, w których wyjaśniono, że chociaż wypłacenie rekompensaty za wywłaszczenie nie przyznaje korzyści, rozszerzenie zakresu takiej rekompensaty ex post może stanowić pomoc państwa.

(36)  Wyrok Sądu Apelacyjnego w Brukseli z dnia 29 kwietnia 2016 r. (dziewiąta izba) w sprawie 2011/AR/140.

(37)  Wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 15 grudnia 2005 r., Włochy/Komisja, C-66/02, EU:C:2005:768, pkt 94.

(38)  Wyrok Sądu z dnia 6 lutego 2016 r., Orange/Komisja, T-385/12, ECLI:EU:T:2015:117.

(39)  Wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 17 września 1980 r., Philip Morris Holland BV/Komisja Wspólnot Europejskich, 730/79, ECLI:EU:C:1980:209, pkt 11 i wyrok Sądu z dnia 15 czerwca 2000 r., Alzetta Mauro i in./Komisja Wspólnot Europejskich, sprawy połączone T-298/97, T-312/97, T-313/97, T-315/97, T-600/97 do 607/97, T-1/98, T-3/98 do T-6/98 oraz T-23/98, ECLI:EU:T:2000:151, pkt 80.

(40)  Wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 23 stycznia 2019 r., Fallimento Traghetti del Mediterraneo, C-387/17, ECLI:EU:C:2019:51, pkt 40.

(41)  Wyrok Sądu z dnia 4 kwietnia 2001 r., Regione autonoma Friuli Venezia Giulia/Komisja, T-288/97, ECLI:EU:T:1999:125, pkt 41.

(42)  Wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 8 września 2011 r., Komisja/Niderlandy, C-279/08 P, ECLI:EU:C:2011:551, pkt 131.

(43)  Zob. podobnie wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 8 maja 2013 r., Eric Libert i in./Gouvernement flamand; All Projects & Developments NV i in./Vlaamse Regering, sprawy połączone C-197/11 i C-203/11, ECLI:EU:C:2013:288.

(44)  Na przykład zaproszenie do składania ofert wystosowane przez Region Stołeczny Brukseli dnia 15 marca 2008 r. w ramach koncesji Villo zostało opublikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

(45)  Termin przedawnienia wynoszący 10 lat uniemożliwia jakiekolwiek odzyskanie za okres przed dniem 15 września 2001 r.

(46)  Obliczanie kwoty pomocy niezgodnej z prawem i rynkiem wewnętrznym dotyczącej podatku należy przeprowadzić na podstawie art. 3, 4 i 5 rozporządzenia z dnia 17 października 2001 r., art. 4–7 rozporządzenia z dnia 18 grudnia 2006 r. i art. 4, 5 i 6 rozporządzeń podatkowych z dni 17 grudnia 2007 r., 15 grudnia 2008 r., 9 listopada 2009 r., 20 grudnia 2010 r. oraz 5 grudnia 2011 r.

(47)  Terminy te powtórzono w załączniku 10.

(48)  Wyrok Sądu Apelacyjnego w Brukseli z dnia 29 kwietnia 2016 r. (dziewiąta izba) w sprawie 2011/AR/140.

(49)  Rozporządzenia podatkowe z dnia 17 grudnia 2007 r., z dnia 15 grudnia 2008 r., z dnia 9 listopada 2009 r., z dnia 20 grudnia 2010 r. i z dnia 5 grudnia 2011 r. W art. 2 wspominanych rozporządzeń podatkowych przewidziano, że „nośniki reklamowe, o których mowa w niniejszym rozporządzeniu, obejmują nośniki reklamowe, nośniki reklamy tymczasowej, pojazdy reklamowe i standy reklamowe”. Obliczanie podatku omówiono w art. 4–6. W ujęciu bardziej szczegółowym, zgodnie z art. 4 – „Podatek od nośników reklamowych”:

a)

„stawka podatku od nośników reklamowych jest równa 150,00 EUR za rok podatkowy za m2.

b)

§ 1. Stawka podatku od nośników reklamowych przeznaczonych wyłącznie na reklamy do celów kulturalnych, społecznych, sportowych oraz podobnych, w tym reklamy filmów, twórczości artystycznej i reklamy informujące o organizacji targów, kongresów, wystaw lub cyrków, wynosi 50,00 EUR za rok podatkowy za m2.

§ 2. Jeżeli jednak ponad 1/7 widocznej powierzchni reklamowej zajmują wzmianki, nazwy lub logotypy handlowe, nośniki reklamowe przeznaczone wyłącznie na reklamy do celów kulturalnych, społecznych, sportowych oraz podobnych, w tym reklamy filmów, twórczości artystycznej i reklamy informujące o organizacji targów, kongresów lub wystaw, podlegają opodatkowaniu zgodnie ze stawką przewidzianą w lit. a) niniejszego artykułu.

c)

Podatek naliczany jest za cały rok podatkowy, niezależnie od terminu montażu lub demontażu danego nośnika reklamowego”.

Zgodnie z art. 5 – „Podatek od nośników reklamy tymczasowej”: […]

Zgodnie z art. 6 – „Przepisy wspólne zawarte w art. 4 i 5”:

a)

podatek jest należny od nośnika reklamowego.

b)

§ 1. Do celów obliczania podatku każdy ułamek m2 liczony jest jako cały m2.

§ 2. Na zasadzie wyjątku od § 1, w odniesieniu do nośników reklamowych o powierzchni mniejszej niż 4 m2, podatek nalicza się od części lub ułamka wynoszących 0,25 m2 zgodnie z ustalona stawką podzieloną przez 4.

c)

W odniesieniu do nośników reklamowych wyposażonych w kilka powierzchni reklamowych stawkę podatku mnoży się przez liczbę powierzchni reklamowych.

a.

W odniesieniu do nośników reklamowych wyposażonych w system umożliwiający wyświetlanie w kolejności lub przewijanie kliku reklam na tej samej powierzchni stawka podatku jest podwojona.

d)

Jeżeli powierzchnia nośnika reklamowego różni się od widocznej powierzchni reklamowej, podatek oblicza się na podstawie widocznej powierzchni reklamowej.

(50)  W art. 5 przewidziano, że z podatku ustanowionego w odnośnym rozporządzeniu zwolnione są między innymi „reklamy miasta lub podmiotów powołanych przez miasto, podlegających miastu lub finansowanych przez miasto”. Jak wyjaśniono w uwagach przedstawionych przez władze belgijskie dnia 20 lutego 2017 r. w odpowiedni na dodatkowe pytania zadane przez Komisję w dniu 14 lutego 2017 r., miasto Bruksela nigdy nie eksploatowało samodzielnie nośników reklamowych. Eksploatacja ta odbywała się zawsze przy udziale osób trzecich. Jedyne nośniki reklamowe będące własnością miasta Brukseli są przedmiotem zamówienia publicznego udzielonego w dniu 14 października 1999 r., które zostało odnowione w dniu wygaśnięcia. Obecny oferent zwycięski, a mianowicie CCB, uiszcza opłatę z tytułu najmu za nośniki reklamowe oraz należne podatki.

(51)  W art. 9 rozporządzenia podatkowego z dnia 17 grudnia 2007 r. wyraźnie zwolniono „nośniki reklamowe miasta lub podmiotów powołanych przez miasto bądź podlegających miastu”.

(52)  Decyzja Komisji 2005/842/WE z dnia 28 listopada 2005 r. w sprawie stosowania art. 86 ust. 2 Traktatu WE do pomocy państwa w formie rekompensaty z tytułu świadczenia usług publicznych, przyznawanej przedsiębiorstwom zobowiązanym do zarządzania usługami świadczonymi w ogólnym interesie gospodarczym (Dz.U. L 312 z 29.11.2005, s. 67).

(53)  Zob. pkt 33 komunikatu Komisji w sprawie stosowania reguł Unii Europejskiej w dziedzinie pomocy państwa w odniesieniu do rekompensaty z tytułu usług świadczonych w ogólnym interesie gospodarczym (Dz.U. C 8 z 11.1.2012, s. 4).

(54)  Ibidem, pkt 47.

(55)  Jako przykład wskazano Barcelonę i Antwerpię.

(56)  Przykładowo w kontekście finansowania w specyfikacji istotnych warunków zamówienia wskazano, że koncesjodawca „jest otwarty na różne podejścia do finansowania”.

(57)  Zob. art. 2 lit. a) decyzji w sprawie UOIG z 2012 r.

(58)  Art. 2 zarządzenia z dnia 25 listopada 2010 r. regulującego warunki eksploatacji usługi publicznej zautomatyzowanego wypożyczania rowerów, opublikowane w belgijskim dzienniku urzędowym (Moniteur belge) w dniu 7 grudnia 2010 r.

(59)  GRP jest wskaźnikiem określającym wartość handlową powierzchni reklamowej w zależności od jej zdolności do przyciągnięcia możliwie największej liczby konsumentów i częstotliwości oglądania danej powierzchni przez docelowego konsumenta.

(60)  W skład komitetu zarządzającego ustanowionego na podstawie art. 6 umowy Villo wchodzi – na zasadzie parytetu – co najmniej dwóch członków wyznaczonych przez ministra mobilności spośród pracowników służby Bruxelles Mobilité i co najmniej dwóch członków wyznaczonych przez przedsiębiorstwo JCD.

(61)  Odpowiadającego standardowemu współczynnikowi w wysokości [10–20] % dochodów.

(62)  Wyrok Trybunału Sprawiedliwości, Altmark Trans i Regierungspräsidium Magdeburg, C-280/00, ECLI:EU:C:2003:415, pkt 87–95.

(63)  Zob. motyw 82 decyzji o wszczęciu postępowania.

(64)  Wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 4 czerwca 2005 r., Komisja/MOL, C-15/14 P, ECLI:EU:C:2015:362, pkt 60. Wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 30 czerwca 2006 r., Królestwo Belgii/Komisja, C-270/15 P, ECLI:EU:C:2016:489, pkt 49. Wyrok Sądu z dnia 13 grudnia 2017 r., Republika Grecka/Komisja, T-314/15, ECLI:EU:T:2017:903, pkt 79.

(65)  Zob. art. 3 decyzji w sprawie UOIG z 2005 r. i art. 3 decyzji w sprawie UOIG z 2012 r.

(66)  Zob. wyrok 68/2012 belgijskiego Trybunału Konstytucyjnego z dnia 31 maja 2012 r.

(67)  Dz.U. C 8 z 11.1.2012, s. 4.

(68)  Zob. w tym kontekście w szczególności decyzja z dnia 25 stycznia 2012 r. w sprawie SA. 14588 oraz decyzja z dnia 10 lipca 2018 r. w sprawie SA.37977.

(69)  Dyrektywa Komisji 2006/111/WE z dnia 16 listopada 2006 r. w sprawie przejrzystości stosunków finansowych między państwami członkowskimi a przedsiębiorstwami publicznymi, a także w sprawie przejrzystości finansowej wewnątrz określonych przedsiębiorstw (Dz.U. L 318 z 17.11.2006, s. 17).

(70)  Zob. również motyw 109 decyzji o wszczęciu postępowania.

(71)  Wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 12 lipca 1973 r., Komisja/Niemcy, 70/72, ECLI:EU:C:1973:87, pkt 13.

(72)  Wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 21 marca 1990 r., Belgia/Komisja, C-142/87, ECLI:EU:C:1990:125, pkt 66.

(73)  Wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 17 czerwca 1999 r., Belgia/Komisja, C-75/97, ECLI:EU:C:1999:311, pkt 64 i 65.

(74)  Wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 12 lutego 2008 r., CELF i Ministre de la Culture et de la Communication („CELF I”), C-199/06, ECLI:EU:C:2009:79.

(75)  Rozporządzenie Komisji (WE) nr 794/2004 z dnia 21 kwietnia 2004 r. w sprawie wykonania rozporządzenia Rady (UE) 2015/1589 ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania art. 108 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (Dz.U. L 140 z 30.4.2004, s. 1).

(76)  Komunikat Komisji w sprawie stosowania reguł Unii Europejskiej w dziedzinie pomocy państwa w odniesieniu do rekompensaty z tytułu usług świadczonych w ogólnym interesie gospodarczym (Dz.U. C 8 z 11.1.2012, s. 4).

(77)  Decyzja Komisji 2012/21/UE z dnia 20 grudnia 2011 r. w sprawie stosowania art. 106 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej do pomocy państwa w formie rekompensaty z tytułu świadczenia usług publicznych, przyznawanej przedsiębiorstwom zobowiązanym do wykonywania usług świadczonych w ogólnym interesie gospodarczym (Dz.U. L 7 z 11.1.2012, s. 3).

Sprostowania

11.12.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 320/159

Sprostowanie do rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2019/1198 z dnia 12 lipca 2019 r. nakładającego ostateczne cło antydumpingowe na przywóz ceramicznych zastaw stołowych i naczyń kuchennych pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej w następstwie przeglądu wygaśnięcia na podstawie art. 11 ust. 2 rozporządzenia (UE) 2016/1036

(Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej L 189 z dnia 15 lipca 2019 r.)

Strona 52, art. 2 lit. a):

zamiast:

„nie dokonywał wywozu do Unii produktu opisanego w ust. 1 w okresie od dnia 1 października 2010 r. do dnia 30 września 2011 r. (okres objęty pierwotnym dochodzeniem);”,

powinno być:

„nie dokonywał wywozu do Unii produktu opisanego w art. 1 ust. 1 w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2011 r. (okres objęty pierwotnym dochodzeniem);”.