(1)

W dniu 6 grudnia 2018 r. Rada upoważniła Komisję do podjęcia ze Szwajcarią negocjacji na podstawie art. XXVIII Układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu (GATT) z 1994 r. w celu uzgodnienia odpowiedniej rekompensaty w związku z decyzją Szwajcarii o zmianie koncesji taryfowej w liście koncesyjnej LIX – Szwajcaria-Liechtenstein dla mięsa przyprawianego.

(2)

Negocjacje te zostały zakończone i w dniu 17 lipca 2019 r. parafowano Porozumienie w formie wymiany listów między Unią Europejską a Konfederacją Szwajcarską w ramach negocjacji na podstawie art. XXVIII GATT 1994 w sprawie zmiany koncesji Szwajcarii w ramach WTO dotyczących mięsa przyprawianego (zwane dalej „porozumieniem”).

(3)

Niniejsza decyzja Rady dotyczy wyłącznie polityki handlowej Unii i wprowadza w życie porozumienie w związku z negocjacjami prowadzonymi na podstawie art. XXVIII GATT 1994, do czego Unia jest uprawniona na mocy porozumienia ustanawiającego Światową Organizację Handlu.

(4)

Należy zatem podpisać porozumienie,

(1)

Rumuńska wersja językowa rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) 2015/35 (2) zawiera błąd w załączniku XVII część F pkt 2 lit. g), gdzie błędnie oddano znaczenie jednego ze zdań.

(2)

Należy zatem odpowiednio sprostować rozporządzenie delegowane (UE) 2015/35. Sprostowanie nie ma wpływu na pozostałe wersje językowe,

(1)

Zgodnie z art. 32 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 1286/2014 spółki zarządzające zdefiniowane w art. 2 ust. 1 lit. b) dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/65/WE (2), spółki inwestycyjne, o których mowa w jej art. 27, oraz osoby doradzające w zakresie jednostek UCITS lub je sprzedające, o czym mowa w art. 1 ust. 2 tej dyrektywy, są zwolnione z obowiązków wynikających z tego rozporządzenia do dnia 31 grudnia 2019 r. W przypadku gdy państwo członkowskie stosuje przepisy dotyczące formatu i treści dokumentu zawierającego kluczowe informacje, określone w art. 78–81 dyrektywy 2009/65/WE, w odniesieniu do funduszy innych niż UCITS oferowanych inwestorom indywidualnym, zwolnienie, o którym mowa w art. 32 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 1286/2014, stosuje się do spółek zarządzających, spółek inwestycyjnych i osób doradzających w zakresie jednostek takich funduszy lub je sprzedających inwestorom indywidualnym. Aby zapewnić tym funduszom spójne regulacje przejściowe, w art. 18 akapit trzeci rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) 2017/653 (3) zezwala się twórcom detalicznych produktów zbiorowego inwestowania i ubezpieczeniowych produktów inwestycyjnych („twórcy PRIIP”) na dalsze wykorzystywanie takich dokumentów sporządzony zgodnie z tymi artykułami do dnia 31 grudnia 2019 r., jeżeli co najmniej jeden z bazowych wariantów inwestycyjnych jest funduszem UCITS lub funduszem innym niż UCITS.

(2)

Rozporządzenie (UE) nr 1286/2014 zostało zmienione w celu przedłużenia obowiązywania przepisów przejściowych, o których mowa w art. 32 tego rozporządzenia, do dnia 31 grudnia 2021 r. (4) Aby umożliwić twórcom PRIIP określenie z należytą pewnością spoczywających na nich obowiązków, należy odpowiednio zmienić datę określoną w art. 18 akapit trzeci rozporządzenia delegowanego (UE) 2017/653.

(3)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie delegowane (UE) 2017/653.

(4)

Podstawę niniejszego rozporządzenia stanowi projekt regulacyjnych standardów technicznych przekazany Komisji przez Europejski Urząd Nadzoru Bankowego, Europejski Urząd Nadzoru Ubezpieczeń i Pracowniczych Programów Emerytalnych oraz Europejski Urząd Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych („Europejskie Urzędy Nadzoru”).

(5)

Europejskie Urzędy Nadzoru nie przeprowadziły otwartych konsultacji publicznych na temat projektu regulacyjnych standardów technicznych, który stanowi podstawę niniejszego rozporządzenia, ani nie przeanalizowały potencjalnych kosztów i korzyści z nim związanych, gdyż przeprowadzono już ocenę skutków w odniesieniu do regulacyjnych standardów technicznych określonych w rozporządzeniu delegowanym (UE) 2017/653. Niniejsze rozporządzenie nie zmienia istoty rozporządzenia delegowanego (UE) 2017/653 ani nie ustanawia nowych obowiązków dla twórców PRIIP lub osób doradzających w zakresie PRIIP lub je sprzedających, w tym podmiotów, o których mowa w art. 32 rozporządzenia (UE) nr 1286/2014. Europejskie Urzędy Nadzoru zwróciły się o opinię do Bankowej Grupy Interesariuszy powołanej zgodnie z art. 37 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1093/2010 (5), Grupy Interesariuszy z Sektora Ubezpieczeń i Reasekuracji powołanej zgodnie z art. 37 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1094/2010 (6) oraz Grupy Interesariuszy z Sektora Giełd i Papierów Wartościowych powołanej zgodnie z art. 37 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1095/2010 (7),

(1)

W celu uproszczenia korzystania z finansowania z Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego („EFRR”), Europejskiego Funduszu Społecznego („EFS”), Funduszu Spójności, Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich („EFRROW”) i Europejskiego Funduszu Morskiego i Rybackiego („EFMR”) oraz zmniejszenia obciążenia administracyjnego i ryzyka błędów należy ustanowić stawkę ryczałtową w odniesieniu do zwrotu jednemu lub większej liczbie beneficjentów kosztów operacji wspieranych w ramach pomocy technicznej, bez konieczności uzasadniania stawki. Obejmuje to przypadki, w których instytucja zarządzająca, agencja płatnicza lub inny organ wdraża operacje w ramach pomocy technicznej.

(2)

Poziom stawki ryczałtowej opiera się na pułapach i rzeczywistej alokacji środków na pomoc techniczną w programach oraz na danych dotyczących absorpcji z poprzednich okresów programowania. Zastosowanie metody zwrotu kosztów w oparciu o stawkę ryczałtową nie ma wpływu na alokację finansową na pomoc techniczną w przyjętych programach. Można ją również stosować w przypadku programów wspieranych z więcej niż jednego funduszu, nawet jeżeli dany priorytet dotyczący pomocy technicznej jest objęty wsparciem z innego funduszu niż fundusz wspierający priorytety inne niż pomoc techniczna w ramach tego samego programu.

(3)

Ponadto, w celu ułatwienia zarządzania finansami w ramach istniejących uzgodnień dotyczących programowania, w przypadku EFRR, EFS i Funduszu Spójności oraz EFMR należy określić, że podstawą stosowania wspomnianej stawki są wydatki kwalifikowalne w ramach osi priorytetowych innych niż oś dotycząca pomocy technicznej w ramach programu, w którym stosowana jest metoda zwrotu kosztów w oparciu o tę stawkę ryczałtową. W związku z tym nie stosuje się tej stawki ryczałtowej, jeżeli program obejmuje wyłącznie pomoc techniczną. Ponadto w odniesieniu do wyżej wymienionych funduszy nie ma wymogu przyjęcia zmian w programie, w którym stosowana jest metoda zwrotu kosztów w oparciu o tę stawkę ryczałtową.

(4)

Konieczne jest określenie, że podstawą stosowania stawki ryczałtowej są wydatki kwalifikowalne, w odniesieniu do których instytucja zarządzająca lub właściwy organ kontrolny zakończyły kontrole zarządcze lub – w przypadku EFRROW – odpowiednie kontrole administracyjne.

(5)

Aby uniknąć ryzyka podwójnego finansowania w przypadku korzystania z tej formy zwrotu kosztów przez państwa członkowskie, finansowanie w oparciu o stawkę ryczałtową należy stosować wyłącznie w odniesieniu do wydatków, które zostały poddane kontroli zarządczej po wejściu w życie niniejszego rozporządzenia, a następnie do końca okresu kwalifikowalności. Z tego samego względu w przypadku EFRROW finansowanie w oparciu o stawkę ryczałtową należy stosować wyłącznie w odniesieniu do wydatków, które były przedmiotem kontroli administracyjnych od początku rolniczego roku budżetowego, jak przewidziano w art. 39 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1306/2013 (2), począwszy od dnia 16 października 2019 r. lub każdego kolejnego rolniczego roku budżetowego, a następnie do końca okresu kwalifikowalności. W celu zapewnienia należytego zarządzania finansami państwa członkowskie muszą dopilnować, aby kwoty zwracane w formie finansowania w oparciu o stawki ryczałtowe były obliczane na podstawie wydatków na projekty niedotyczące pomocy technicznej, które są zgodne z prawem i prawidłowe.

(6)

Mechanizm finansowania w oparciu o stawkę ryczałtową może być stosowany wyłącznie w latach budżetowych, które w dniu wejścia w życie niniejszego rozporządzenia nie były jeszcze zamknięte. Aby umożliwić kontrole podstawy do obliczania finansowania w oparciu o stawkę ryczałtową w kontekście art. 9 i art. 47 rozporządzenia (UE) nr 1306/2013, w przypadku EFRROW mechanizm finansowania w oparciu o stawkę ryczałtową może być stosowany wyłącznie w odniesieniu do wydatków od początku rolniczego roku budżetowego rozpoczynającego się w dniu 16 października 2019 r. lub każdego kolejnego rolniczego roku budżetowego.

(7)

Aby umożliwić szybkie stosowanie środków przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu, w celu skorzystania z niego wystarczająco wcześnie w bieżącym roku budżetowym, a w przypadku EFRROW w rolniczym roku budżetowym rozpoczynającym się w dniu 16 października 2019 r., niniejsze rozporządzenie powinno wejść w życie następnego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej,

(1)

Od 2012 r. uprawnienia do emisji są sprzedawane na aukcji zgodnie z rozporządzeniem Komisji (UE) nr 1031/2010 (2). Sprzedaż uprawnień na aukcji jest prowadzona za pośrednictwem platformy aukcyjnej wspólnej dla 25 państw członkowskich i 3 państw EFTA należących do EOG oraz niewielkiej liczby platform opt-out.

(2)

Dyrektywa 2003/87/WE została zmieniona dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/410 (3) w celu wzmocnienia efektywnych pod względem kosztów redukcji emisji oraz inwestycji niskoemisyjnych za pośrednictwem systemu handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych w Unii („EU ETS”) począwszy od 2021 r. Sprzedaż uprawnień na aukcji pozostała ogólną zasadą przydziału uprawnień, zgodnie z którą udział uprawnień, które mają zostać sprzedane na aukcji, powinien wynosić 57 % całkowitej liczby uprawnień.

(3)

Do rozporządzenia (UE) nr 1031/2010 należy włączyć nowe elementy wprowadzone dyrektywą (UE) 2018/410 w odniesieniu do określania wielkości rocznego wolumenu uprawnień przeznaczonych do sprzedaży na aukcji. W szczególności należy wziąć pod uwagę możliwość zmniejszenia wielkości wolumenu uprawnień przeznaczonych do sprzedaży na aukcji o maksymalnie 3 % całkowitej liczby uprawnień w celu zwiększenia liczby przeznaczonych do przydziału bezpłatnych uprawnień (bufor przydziału bezpłatnych uprawnień). Ponadto zmieniona dyrektywa 2003/87/WE pozwala na dokonanie zmian w rocznych wolumenach uprawnień przeznaczonych do sprzedaży na aukcji ze względu na: dobrowolne anulowanie uprawnień przez państwa członkowskie w przypadku likwidacji mocy wytwórczych; ponowne włączenie do EU ETS instalacji emitujących mniej niż 2 500 ton dwutlenku węgla; oraz elastyczność ustanowioną pomiędzy sektorami objętymi i nieobjętymi systemem handlu uprawnieniami do emisji w celu ułatwienia realizacji przez państwa członkowskie krajowych celów w zakresie redukcji emisji gazów cieplarnianych w sektorach nieobjętych tym systemem, zgodnie z art. 6 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/842 (4).

(4)

Dyrektywa 2003/87/WE ustanawia fundusz modernizacyjny w celu poprawy efektywności energetycznej i modernizacji systemów energetycznych niektórych państw członkowskich oraz fundusz innowacyjny w celu wspierania inwestycji w technologie innowacyjne. Oba fundusze są finansowane ze sprzedaży uprawnień na aukcji na wspólnej platformie aukcyjnej przez Europejski Bank Inwestycyjny („EBI”). W tym celu EBI powinien pełnić rolę prowadzącego aukcje w odniesieniu do obu funduszy, nie stając się zarazem stroną we wspólnej procedurze udzielania zamówień publicznych na wspólną platformę aukcyjną. Odnośne wolumeny uprawnień przeznaczonych do sprzedaży na aukcji powinny być sprzedawane na tych samych aukcjach, co wolumeny sprzedawane przez państwa członkowskie i państwa EOG-EFTA uczestniczące we wspólnej platformie aukcyjnej.

(5)

W celu ustanowienia funduszu modernizacyjnego dyrektywa 2003/87/WE stanowi, że 2 % całkowitej liczby uprawnień ma zostać sprzedane na aukcji, a ponadto kwalifikujące się państwa członkowskie mogą przekazać na rzecz tego funduszu uprawnienia na mocy art. 10 ust. 2 lit. b) i art. 10c dyrektywy 2003/87/WE. EBI jest zobowiązany do zapewnienia, aby uprawnienia te były sprzedawane na aukcji zgodnie z zasadami i warunkami procesu aukcyjnego, zgodnie z którymi równy podział wolumenów sprzedawanych na aukcji ma kluczowe znaczenie.

(6)

Aby zapewnić dostępność funduszy na innowacje w dziedzinie technologii niskoemisyjnych i prawidłowe funkcjonowanie rynku uprawnień do emisji dwutlenku węgla, wolumeny na rzecz funduszu innowacyjnego powinny zasadniczo być sprzedawane na aukcji w równych rocznych wolumenach. Komisja powinna jednak w dwuletnich odstępach czasu dokonywać przeglądu rozdziału uprawnień przeznaczonych do sprzedaży na aukcji na rzecz funduszu innowacyjnego, z uwzględnieniem wyników każdego zaproszenia do składania wniosków. Pierwszy przegląd powinien zostać przeprowadzony nie później niż do dnia 30 czerwca 2022 r.

(7)

Aby umożliwić państwu członkowskiemu anulowanie uprawnień z wolumenów uprawnień przeznaczonych do sprzedaży na aukcji w przypadku likwidacji mocy wytwórczych na jego terytorium, należy ustanowić procedurę powiadamiania. Dane państwo członkowskie powinno powiadomić Komisję o zamiarze anulowania uprawnień przy użyciu jednolitego wzoru zawierającego dokumenty i informacje dotyczące zamykanej instalacji, planowanego wolumenu uprawnień i terminu ich anulowania. Aby zachować funkcjonowanie rezerwy stabilności rynkowej ustanowionej na mocy decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/1814 (5), wolumen anulowanych uprawnień należy odjąć od wolumenów uprawnień przeznaczonych do sprzedaży na aukcji przez państwo członkowskie dopiero po dokonaniu dostosowań rezerwy stabilności rynkowej na dany rok. Aby zapewnić przejrzystość Komisja powinna publikować informacje dostarczone przez państwa członkowskie zgodnie ze wzorem, z wyjątkiem przypadków, gdy informacje te są chronione ze względu na poufność.

(8)

Aby wzmocnić integralność rynku uprawnień do emisji dwutlenku węgla, od 2018 r. uprawnienia klasyfikuje się jako instrumenty finansowe na podstawie dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/65/UE (6). Wcześniej na mocy dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2004/39/WE (7) uznano za instrumenty finansowe jedynie instrumenty pochodne bazujące na uprawnieniach. Nowa klasyfikacja prowadzi do objęcia sprzedaży uprawnień na wtórnym rynku kasowym zakresem między innymi dyrektywy 2014/65/UE, rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 596/2014 (8) oraz rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 600/2014 (9). Jednakże proces sprzedaży na aukcji uprawnień (rynek pierwotny) jest objęty wyłącznie rozporządzeniem (UE) nr 596/2014.

(9)

Aby dostosować sprzedaż uprawnień na aukcji do nowego systemu regulacji rynków finansowych, należy poddać przeglądowi system ustanowiony do celów monitorowania i sprawozdawczości w odniesieniu do aukcji. Ponieważ zakres rozporządzenia (UE) nr 596/2014 został rozszerzony i ma zastosowanie również do sprzedaży uprawnień na aukcji, odpowiedzialność za monitorowanie i zapobieganie nadużyciom na rynku w odniesieniu do aukcji spoczywa na właściwych organach krajowych. Na mocy rozporządzenia (UE) nr 596/2014 właściwe organy krajowe są zobowiązane do aktywnego wykrywania i badania przypadków nadużyć na rynku. Niezbędne monitorowanie aukcji powinno być realizowane przez platformy aukcyjne, Komisję, państwa członkowskie i właściwe organy krajowe a przepisy ustanawiające obowiązek wyznaczenia monitorującego aukcje należy uchylić. Ponadto, ponieważ rozporządzenie (UE) nr 596/2014 ma zastosowanie bezpośrednio do aukcji, szczegółowe przepisy rozporządzenia (UE) nr 1031/2010 dotyczące nadużyć na rynku stały się zbędne i należy je uchylić.

(10)

Aby zapewnić niezbędne dane sprawozdawcze właściwym organom krajowym odpowiedzialnym za nadzór nadużyć na rynku w sposób racjonalny pod względem kosztów i proporcjonalny, przepisy rozporządzenia (UE) nr 1031/2010 powinny odzwierciedlać niezbędne obowiązki w zakresie zgłaszania transakcji określone w rozporządzeniu (UE) nr 600/2014 oraz mieć zastosowanie do platform aukcyjnych w zakresie zgłaszania transakcji aukcyjnych. Jest to konieczne, ponieważ rozporządzenie (UE) nr 596/2014 mające obecnie zastosowanie do aukcji, nie ustanawia odrębnego mechanizmu zgłaszania transakcji, lecz opiera się na gromadzeniu danych zgodnie z rozporządzeniem (UE) nr 600/2014.

(11)

Zasadnicze znaczenie ma zapewnienie konkurencyjnej procedury udzielania zamówień na platformy aukcyjne oraz ustalenie odpowiednich kryteriów. W odniesieniu do opłat uiszczanych przez zwycięskich oferentów powinna istnieć możliwość podwyższenia obecnego maksymalnego poziomu opłat w ograniczony sposób, jeżeli jest to przewidziane w procedurze udzielania zamówień publicznych, a roczne wolumeny uprawnień przeznaczonych do sprzedaży na aukcji są zmniejszone o ponad 200 mln uprawnień w wyniku działania rezerwy stabilności rynkowej.

(12)

Zamówienia publiczne na wspólną platformę aukcyjną mogą przewidywać rozszerzenie kryteriów wyboru również na regulowane rynki produktów energetycznych, jeśli te nie ustanowiły jeszcze rynku wtórnego uprawnień do emisji. Jeżeli taki rynek regulowany zostanie wybrany, aby stać się platformą aukcyjną, powinien być zobowiązany do utworzenia takiej platformy na co najmniej 60 dni handlowych przed pierwszą aukcją. Konieczne jest ustanowienie ceny na rynku wtórnym w momencie aukcji („cena wywoławcza”) w przypadku unieważnienia aukcji oraz opłat oferenta, które są związane z porównywalną opłatą na rynku wtórnym. Ponadto Komisja i uczestniczące państwa członkowskie powinny mieć możliwość przedłużenia maksymalnego pięcioletniego okresu obowiązywania umów do siedmiu lat zgodnie z przepisami rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) 2018/1046 (10) („rozporządzenie finansowe”) w okolicznościach, które instytucji zamawiającej, działającej z należytą starannością, trudno byłoby przewidzieć. W celu weryfikacji warunków rynkowych oraz przygotowania nowych postępowań o udzielenie zamówienia w okresie obowiązywania umowy Komisja powinna mieć możliwość przeprowadzenia wstępnych konsultacji rynkowych zgodnie z rozporządzeniem finansowym.

(13)

W celu uproszczenia procesu aukcyjnego należy uelastycznić ustalanie rocznych wolumenów uprawnień przeznaczonych do sprzedaży na aukcji w przypadku zmian nieprzekraczających 50 000 uprawnień. Wszelkie zmiany nieprzekraczające tej liczby uprawnień nie powinny powodować zmian wolumenów uprawnień przeznaczonych do sprzedaży na aukcji w kolejnych latach, chyba że dane państwo członkowskie wyraźnie tego zażąda. Ponadto należy uprościć procedurę ustalania i publikowania kalendarzy aukcji w takim znaczeniu, że Komisja nie wydawałaby już opinii w tej sprawie. Kalendarz aukcji powinien jednak być publikowany po podjęciu przez Komisję wewnętrznej decyzji w sprawie tabeli aukcyjnej odpowiadającej kalendarzowi aukcji zgodnie z aktami delegowanymi przyjętymi zgodnie z art. 19 ust. 3 dyrektywy 2003/87/WE.

(14)

Aby uprościć procedurę ponownego wyznaczania platform opt-out należy wprowadzić wymóg zmiany załącznika III do rozporządzenia (UE) nr 1031/2010 jedynie w odniesieniu do wykazu nowych podmiotów wyznaczonych jako platformy opt-out lub do zmiany wykazu w zmienionych warunkach. Jeżeli zatem ta sama platforma opt-out zostaje wyznaczona przez jej państwo członkowskie na tych samych warunkach, jej wpis do wykazu powinien zostać przedłużony na takich samych warunkach jak początkowy wpis, bez zmiany załącznika III do rozporządzenia (UE) nr 1031/2010. Powinno to być uzależnione od potwierdzenia przez państwo członkowskie i Komisję, że wymogi niniejszego rozporządzenia i cele określone w art. 10 ust. 4 dyrektywy 2003/87/WE zostały spełnione.

(15)

Aby uniknąć kumulacji anulowanych wolumenów uprawnień w przypadku unieważnienia kilku aukcji, należy umożliwić równomierne rozłożenie anulowanych wolumenów na kolejne aukcje, które nie obejmują anulowanych wolumenów z wcześniej unieważnionych aukcji.

(16)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (UE) nr 1031/2010,

(1)

Dyrektywa 2002/32/WE stanowi, że zakazane jest stosowanie produktów przeznaczonych na paszę, w których zawartość niepożądanych substancji przekracza maksymalne zawartości określone w załączniku I do tej dyrektywy.

(2)

Właściwe organy i zainteresowane podmioty działające na rynku pasz przekazały dane, z których wynika, że maksymalna zawartość arsenu ogółem w materiałach paszowych pochodzenia roślinnego wynosząca 2 mg/kg nie jest możliwa do osiągnięcia w przypadku materiałów paszowych leonardyt i torf. Aby zapewnić zaopatrzenie, należy zatem zwiększyć maksymalną zawartość arsenu ogółem w tych materiałach paszowych. Zwiększenie to nie spowoduje negatywnego wpływu na zdrowie zwierząt ani ludzi, jako że maksymalna zawartość ustanowiona dla arsenu w mieszankach paszowych uzupełniających i mieszankach paszowych pełnoporcjowych nie ulega zmianie.

(3)

Zainteresowane podmioty działające na rynku pasz przekazały dane, z których wynika, że maksymalna zawartość arsenu ogółem w dodatkach paszowych należących do grupy funkcjonalnej związków pierwiastków śladowych wynosząca 30 mg/kg nie jest możliwa do osiągnięcia w przypadku pierwiastka śladowego trihydroksychlorek dimanganu. Należy zatem zwiększyć maksymalną zawartość arsenu ogółem w trihydroksychlorku dimanganu w oparciu o dane uzyskane metodą analityczną spektrometrii mas z jonizacją w plazmie indukcyjnie sprzężonej (ICP-MS). Laboratorium referencyjne UE ds. metali i związków azotowych potwierdziło, że metoda ta zapewnia prawidłowe wyniki w odniesieniu do obecności arsenu w pierwiastkach śladowych. Zwiększenie to nie spowoduje negatywnego wpływu na zdrowie zwierząt ani ludzi, jako że maksymalna zawartość ustanowiona dla arsenu w mieszankach paszowych uzupełniających i mieszankach paszowych pełnoporcjowych nie ulega zmianie.

(4)

Wspólne Centrum Badawcze Komisji Europejskiej, we współpracy z zainteresowanymi stronami, zbadało pewne ustalenia dotyczące fluoru w morskich algach wapiennych. W wyniku tego badania ustalono, że w niektórych przypadkach występowanie w zakresie tła fluoru w morskich algach wapiennych przekracza maksymalną zawartość ustanowioną dla fluoru w morskich algach wapiennych. Należy zatem zwiększyć maksymalną zawartość fluoru w morskich algach wapiennych z 1 000 mg/kg do 1 250 mg/kg. Zwiększenie to nie spowoduje negatywnego wpływu na zdrowie zwierząt ani ludzi, jako że maksymalna zawartość ustanowiona dla fluoru w mieszankach paszowych uzupełniających i mieszankach paszowych pełnoporcjowych nie ulega zmianie.

(5)

Rozporządzeniem Komisji (UE) 2017/2229 (2) zmieniono załącznik I do dyrektywy 2002/32/WE w odniesieniu do między innymi ołowiu. Dla zachowania przejrzystości zastąpiono całą pozycję dotyczącą ołowiu. W przypadku tego zastąpienia w wykazie materiałów paszowych, w odniesieniu do których stosuje się maksymalną zawartość wynoszącą 15 mg/kg, błędnie pominięto materiał paszowy wapienne muszle morskie. W rozporządzeniu (UE) 2017/2229 ustanowiono również nową maksymalną zawartość dla ołowiu w tlenku dimiedzi. Jednak nazwą tego dodatku stosowaną przez Międzynarodową Unię Chemii Czystej i Stosowanej (IUPAC) jest tlenek miedzi(I). Zgodnie z zaleceniem Europejskiego Urzędu ds. Bezpieczeństwa Żywności („EFSA”) zawartym w opinii w sprawie tlenku miedzi (3) w odniesieniu do tego dodatku należy stosować nazwę tlenek miedzi(I), co nie miało miejsca w angielskiej, słowackiej i włoskiej wersji językowej rozporządzenia. Błędy te należy sprostować.

(6)

Niektóre materiały paszowe należące do kategorii „ryby, inne zwierzęta wodne i ich produkty pochodne” są wprowadzane do obrotu jako wilgotny materiał paszowy w puszkach do bezpośredniego karmienia psów i kotów. Ponieważ ten wilgotny materiał paszowy w puszkach zastępuje mieszankę paszową, należy w odniesieniu do niego stosować taką samą maksymalną zawartość rtęci jak maksymalna zawartość stosowana w odniesieniu do mieszanek paszowych, jako że zmiana ta nie wpływa niekorzystnie na zdrowie zwierząt.

(7)

EFSA przyjął oświadczenie naukowe na temat obecności wolnego gossypolu w całych nasionach bawełny (4). Stwierdził on, że nie jest konieczne uaktualnienie opinii naukowej dotyczącej zagrożeń dla zdrowia zwierząt związanych z obecnością gossypolu jako niepożądanej substancji w paszach. Biorąc pod uwagę dane dotyczące występowania określone w tym oświadczeniu, należy ustanowić większą maksymalną zawartość wolnego gossypolu w materiale paszowym nasiona bawełny. Zwiększenie to nie spowoduje negatywnego wpływu na zdrowie zwierząt, jako że maksymalna zawartość ustanowiona dla wolnego gossypolu w mieszankach paszowych pełnoporcjowych nie ulega zmianie.

(8)

W dyrektywie 2002/32/WE ustanowiono maksymalną zawartość dla dioksyn, sumy dioksyn i dioksynopodobnych PCB oraz niedioksynopodobnych PCB jedynie w niektórych dodatkach paszowych należących do grup funkcjonalnych spoiw i środków przeciwzbrylających. Jednakże ostatnie ustalenia zgłoszone za pośrednictwem systemu wczesnego ostrzegania o niebezpiecznej żywności i paszach wskazują na wysoki poziom dioksyn i dioksynopodobnych PCB w innych dodatkach paszowych należących do tej grupy funkcjonalnej. Należy zatem ustanowić maksymalną zawartość dla dioksyn i PCB we wszystkich dodatkach paszowych należących do grup funkcjonalnych spoiw i środków przeciwzbrylających. Ponadto te maksymalne zawartości powinny mieć zastosowanie również w przypadku, gdy te same dodatki paszowe są dozwolone w grupach funkcjonalnych „Substancje służące do kontroli zanieczyszczenia radionuklidami” i „Substancje redukujące zanieczyszczenie paszy mikotoksynami”.

(9)

Należy zatem odpowiednio zmienić dyrektywę 2002/32/WE.

(10)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz,

(1)

W rozporządzeniu Komisji (WE) nr 1881/2006 (2) określono najwyższe dopuszczalne poziomy niektórych zanieczyszczeń, w tym kwasu erukowego, w niektórych środkach spożywczych.

(2)

W dniu 21 września 2016 r. panel ds. środków trujących w łańcuchu żywnościowym (CONTAM) Europejskiego Urzędu ds. Bezpieczeństwa Żywności (EFSA) przyjął opinię naukową w sprawie kwasu erukowego w paszy i żywności (3). W odniesieniu do kwasu erukowego EFSA ustalił tolerowane dzienne pobranie w wysokości 7 mg/kg masy ciała dziennie. Najwyższe poziomy narażenia z dietą zaobserwowano u niemowląt i innych dzieci, u których poziom narażenia przekracza TDI. Może to wskazywać na ryzyko dla młodych osób, u których poziom narażenia na kwas erukowy jest wysoki.

(3)

Dane dotyczące obecności kwasu erukowego w olejach i tłuszczach roślinnych wskazują, że w przypadku większości olejów i tłuszczów niższe poziomy można osiągnąć poprzez stosowanie dobrych praktyk, np. wykorzystując odmiany o niskiej zawartości kwasu erukowego. Należy zatem obniżyć najwyższy dopuszczalny poziom dla olejów roślinnych, z wyjątkiem oleju z lnicznika, oleju gorczycowego i oleju z ogórecznika lekarskiego, do poziomu ustanowionego przez Kodeks Żywnościowy dla oleju rzepakowego o niskiej zawartości kwasu erukowego (4).

(4)

W odniesieniu do oleju z lnicznika, oleju gorczycowego i oleju z ogórecznika lekarskiego dostarczono dowody wykazujące, że nie jest możliwe osiągnięcie niższych poziomów poprzez stosowanie dobrych praktyk, ponieważ w przypadku tych gatunków nie ma odmian, z których pozyskane oleje roślinne zawierałyby poziomy kwasu erukowego niższe niż najwyższy dopuszczalny poziom zaproponowany dla pozostałych olejów roślinnych. W związku z tym, a także biorąc pod uwagę, że oleje te mają mniejsze znaczenie pod względem narażenia ludzi niż pozostałe oleje roślinne, najwyższy dopuszczalny poziom kwasu erukowego w oleju z lnicznika, oleju gorczycowym i oleju z ogórecznika lekarskiego powinien pozostać taki sam. Ponadto, aby uniknąć zamykania małych i mikroprzedsiębiorstw w niektórych państwach członkowskich, należy wyłączyć olej gorczycowy produkowany i spożywany na miejscu w małych ilościach z wymogu stosowania najwyższego dopuszczalnego poziomu, za zgodą właściwego organu.

(5)

Biorąc pod uwagę fakt, że najwyższy dopuszczalny poziom dla olejów i tłuszczów roślinnych dotyczy również olejów roślinnych wykorzystywanych jako składnik żywności, nie ma potrzeby ustanawiania najwyższego dopuszczalnego poziomu kwasu erukowego w żywności zawierającej dodatek olejów i tłuszczów roślinnych.

(6)

Biorąc pod uwagę wysokie stężenie kwasu erukowego w gorczycy istnieje ryzyko znacznego narażenia na działanie kwasu erukowego poprzez spożycie gorczycy. Należy zatem ustanowić najwyższy dopuszczalny poziom kwasu erukowego w gorczycy.

(7)

Najwyższy dopuszczalny poziom kwasu erukowego w preparatach do początkowego żywienia niemowląt i preparatach do dalszego żywienia niemowląt określono już w rozporządzeniu delegowanym Komisji (UE) 2016/127 (5). W celu zachowania przejrzystości należy skreślić najwyższy dopuszczalny poziom kwasu erukowego w preparatach do początkowego żywienia niemowląt i preparatach do dalszego żywienia niemowląt ustanowiony rozporządzeniem (WE) nr 1881/2006.

(8)

W rozporządzeniu Komisji (UE) 2017/1237 (6) nie ustalono żadnej jednostki miary dla najwyższego dopuszczalnego poziomu cyjanowodoru. W celu zapewnienia pewności prawa właściwe jest zatem skorygowanie tego błędu.

(9)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 1881/2006.

(10)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz,

(1)

W przypadku gdy jest to konieczne do celów kontroli urzędowych żywności pochodzenia zwierzęcego, Komisja może ustanowić wartości referencyjne („punkty odniesienia dla działań kontrolnych”) w odniesieniu do pozostałości substancji farmakologicznie czynnych w żywności pochodzenia zwierzęcego, dla których nie ustanowiono maksymalnego limitu pozostałości. Punkty odniesienia dla działań kontrolnych powinny mieć zastosowanie do żywności pochodzenia zwierzęcego przywożonej z państw trzecich oraz do żywności pochodzenia zwierzęcego produkowanej w Unii.

(2)

Na wniosek Komisji panel EFSA ds. środków trujących w łańcuchu żywnościowym (panel EFSA CONTAM) przyjął wytyczne w sprawie zasad metodologicznych i metod naukowych, które należy uwzględnić przy ocenie bezpieczeństwa punktów odniesienia dla działań kontrolnych („wytyczne EFSA”) (2). W wytycznych EFSA opisano procedurę oceny, czy stężenie analityczne substancji farmakologicznie czynnej, które może zostać określone przez urzędowe laboratoria kontrolne przy użyciu zwalidowanej metody analitycznej, jest wystarczająco niskie, aby zapewniać odpowiednią ochronę zdrowia ludzkiego.

(3)

W wytycznych EFSA określono także sytuacje, w których ocena ryzyka charakterystycznego dla danej substancji powinna być przeprowadzana przez EFSA zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 470/2009. W szczególności w celu zapewnienia odpowiedniego poziomu ochrony zdrowia oceny ryzyka charakterystycznego dla danej substancji należy przeprowadzać w przypadku substancji farmakologicznie czynnych, które powodują zaburzenia składu krwi (niedokrwistość aplastyczna) lub alergie (z wyłączeniem uczulenia skórnego) lub które są substancjami o silnym działaniu rakotwórczym lub substancjami nieorganicznymi.

(4)

Należy zatem przyjąć zasady metodologiczne i metody naukowe na potrzeby oceny bezpieczeństwa punktów odniesienia dla działań kontrolnych.

(5)

W decyzji Komisji 2002/657/WE (3) określono minimalne wymagane wartości graniczne wydajności metod analitycznych stosowanych do wykrywania ograniczonej liczby substancji, których stosowanie nie jest dozwolone lub jest wyraźnie zakazane w Unii. Te minimalne wymagane wartości graniczne wydajności odpowiadają średniej wartości granicznej, powyżej której wykrycie substancji lub jej pozostałości można uznać za znaczące pod względem metodologicznym. Minimalne wymagane wartości graniczne wydajności mają zastosowanie do matryc określonych w załączniku II do tej decyzji.

(6)

Zgodnie z decyzją Komisji 2005/34/WE (4) minimalne wymagane wartości graniczne wydajności określone w decyzji 2002/657/WE mają być stosowane jako punkty odniesienia dla działań kontrolnych niezależnie od badanej matrycy żywnościowej w przypadku żywności pochodzenia zwierzęcego przywożonej z państw trzecich. Żywność pochodzenia zwierzęcego zawierającą pozostałości substancji farmakologicznie czynnej w stężeniu równym stężeniu punktu odniesienia dla działań kontrolnych lub wyższym od tego stężenia należy uznać za niezgodną z przepisami Unii, natomiast żywności pochodzenia zwierzęcego zawierającej stężenia poniżej poziomu punktów odniesienia dla działań kontrolnych nie należy obejmować zakazem wprowadzenia do łańcucha żywnościowego. Ustalenie punktów odniesienia dla działań kontrolnych nie powinno jednak w żaden sposób służyć za pretekst do aprobowania niezgodnego z prawem stosowania substancji zakazanych lub niedozwolonych. Dlatego jakiekolwiek pozostałości tych substancji w żywności pochodzenia zwierzęcego powinny być uważane za niepożądane. Punkty odniesienia dla działań kontrolnych ustanowione w decyzji 2005/34/WE opierają się wyłącznie na względach analitycznych, przy uwzględnieniu najniższego stężenia pozostałości, które można wykryć i potwierdzić przy użyciu zwalidowanej metody analitycznej, bez uwzględnienia potencjału toksycznego substancji, których to dotyczy.

(7)

W przypadku chloramfenikolu, zieleni malachitowej i metabolitów nitrofuranu punkty odniesienia dla działań kontrolnych określono w decyzji 2005/34/WE. W przypadku tych substancji EFSA stwierdził jednak, że w oparciu o wytyczne EFSA zamiast standardowej metody oceny ryzyka potrzebna była ocena ryzyka charakterystycznego dla danej substancji. W związku z tym na wniosek Komisji panel EFSA CONTAM przyjął opinie naukowe dotyczące chloramfenikolu w żywności i paszy (5), nitrofuranów i ich metabolitów w żywności (6) oraz zieleni malachitowej w żywności (7).

(8)

Należy zatem ustalić punkty odniesienia dla działań kontrolnych dotyczące tych substancji, uwzględniając zarówno aspekty analityczne, jak i potencjał toksyczny tych substancji. W związku z niepewnością, którą EFSA stwierdził w swoich ocenach ryzyka dotyczących chloramfenikolu i metabolitów nitrofuranu, należy polepszyć czułość metod analitycznych, aby umożliwić przyjęcie środków prawnych w przypadku niezgodności związanej z najniższymi możliwymi stężeniami.

(9)

Wykrywanie pozostałości substancji zakazanych lub niedozwolonych, nawet poniżej ustalonych punktów odniesienia dla działań kontrolnych, mogłoby być sygnałem niewłaściwego stosowania takich substancji. W odniesieniu do takich przypadków rozporządzenie (WE) nr 470/2009 zawiera wymóg, by państwa członkowskie oraz – w stosownych przypadkach – Komisja, podjęły działania następcze. W tym celu państwa członkowskie i Komisja powinny mieć dostęp do informacji za pośrednictwem systemu wczesnego ostrzegania o niebezpiecznej żywności i paszach (8).

(10)

Aby umożliwić laboratoriom urzędowym dostosowanie swoich metod do zaktualizowanych punktów odniesienia dla działań kontrolnych, dotyczących chloramfenikolu, zieleni malachitowej i metabolitów nitrofuranu, należy przewidzieć okres trzech lat zanim te obniżone punkty odniesienia dla działań kontrolnych zaczną obowiązywać.

(11)

Ponieważ w niniejszym rozporządzeniu przejmuje się przepisy decyzji 2005/34/WE, aktualizuje i rozszerza je, ze względu na pewność prawa decyzję 2005/34/WE należy uchylić.

(12)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz,

(1)

W rozporządzeniu Komisji (WE) nr 798/2008 (3) ustanowiono wymogi w zakresie wystawiania świadectw weterynaryjnych dotyczących przywozu do Unii oraz tranzytu przez Unię, w tym składowania podczas tranzytu, drobiu i produktów drobiowych („towary”). Rozporządzenie to stanowi, że towary mogą być przywożone do Unii i przewożone tranzytem przez jej terytorium jedynie z państw trzecich, terytoriów, stref lub grup wyszczególnionych w kolumnach 1 i 3 tabeli w części 1 załącznika I do tego rozporządzenia.

(2)

W rozporządzeniu (WE) nr 798/2008 ustanowiono także warunki uznania państwa trzeciego, terytorium, strefy lub grupy za wolne od wysoce zjadliwej grypy ptaków (HPAI).

(3)

Japonia jest wymieniona w części 1 załącznika I do rozporządzenia (WE) nr 798/2008 jako państwo trzecie, z którego całego terytorium dozwolony jest przywóz jaj i produktów jajecznych do Unii i ich tranzyt przez terytorium Unii.

(4)

Japonia wystąpiła z wnioskiem o zezwolenie na przywóz do Unii i tranzyt przez terytorium Unii mięsa drobiowego oraz złożyła stosowne informacje. Komisja przeprowadziła w Japonii – z pozytywnym wynikiem – audyt mający na celu ocenę kontroli w zakresie zdrowia zwierząt w odniesieniu do mięsa drobiowego przeznaczonego na wywóz do Unii. Jednak ze względu na wystąpienie ogniska HPAI podtypu H5N6 w styczniu 2018 r. państwo to nie mogło spełnić warunków określonych w art. 9 rozporządzenia (WE) nr 798/2008 i zostać uznane za wolne od tej choroby, w związku z tym nie uzyskało zezwolenia na ten towar.

(5)

Minęło już ponad 12 miesięcy od wystąpienia ogniska HPAI na terytorium Japonii i obecnie państwo to może zostać uznane za wolne od tej choroby zgodnie z art. 9 rozporządzenia (WE) nr 798/2008. Na podstawie obecnej sytuacji epidemiologicznej należy zatem zmienić wpis dotyczący Japonii w tabeli w części 1 załącznika I do rozporządzenia (WE) nr 798/2008 w celu upoważnienia tego państwa trzeciego do przywozu do Unii i tranzytu przez jej terytorium mięsa drobiowego.

(6)

Należy zatem odpowiednio zmienić załącznik I do rozporządzenia (WE) nr 798/2008.

(7)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz,

(1)

Zgodnie z rozporządzeniem (UE) 2017/625 niektóre kategorie zwierząt i towarów podlegają systematycznym kontrolom w punktach kontroli granicznej przed wprowadzeniem do Unii.

(2)

Z art. 65 ust. 4 rozporządzenia (UE) 2017/625 wynika, że jeżeli podejrzewa się nieuczciwe lub oszukańcze praktyki ze strony podmiotu odpowiedzialnego za przesyłkę lub jeżeli ma miejsce poważne lub wielokrotne naruszenie przepisów, o których mowa w art. 1 ust. 2 wspomnianego rozporządzenia, właściwe organy powinny nasilić w punktach kontroli granicznej kontrole urzędowe przesyłek o takim samym zastosowaniu lub pochodzeniu. Zgodnie z art. 65 ust. 5 rozporządzenia (UE) 2017/625 o decyzji właściwych organów o przeprowadzaniu wzmożonych kontroli należy powiadomić Komisję i państwa członkowskie za pośrednictwem systemu zarządzania informacjami w zakresie kontroli urzędowych (system IMSOC), o którym mowa w art. 131 wspomnianego rozporządzenia.

(3)

Aby zapewnić zharmonizowane podejście do skoordynowanego przeprowadzania wzmożonych kontroli urzędowych dotyczących niektórych towarów wprowadzanych do Unii, należy ustanowić szczegółowe procedury skoordynowanego przeprowadzania tych kontroli, w tym zasady dotyczące roli systemu IMSOC w tym kontekście. Ze względów praktycznych skoordynowane przeprowadzanie wzmożonych kontroli na granicach powinno być ograniczone do kategorii przesyłek, w przypadku których można określić zakład pochodzenia wymieniony w wykazie, tj. do przesyłek produktów pochodzenia zwierzęcego, materiału biologicznego, produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego i produktów złożonych.

(4)

Po otrzymaniu powiadomień od właściwych organów zgodnie z art. 65 ust. 5 rozporządzenia (UE) 2017/625 Komisja powinna w szczególności ocenić, czy niezgodność z przepisami polega na podejrzewanych nieuczciwych lub oszukańczych praktykach, czy na potencjalnie poważnym lub wielokrotnym naruszeniu przepisów, o których mowa w art. 1 ust. 2 rozporządzenia (UE) 2017/625 – na przykład na wprowadzeniu do obrotu produktów pochodzenia zwierzęcego, w których poziomy zanieczyszczeń lub pozostałości weterynaryjnych produktów leczniczych przekraczają najwyższy dopuszczalny poziom pozostałości, lub produktów, które nie są zgodne z rozporządzeniem Komisji (WE) nr 2073/2005 (2).

(5)

Aby poddanie małych przesyłek kontrolom urzędowym pozwoliło zmniejszyć ryzyko nieuczciwych lub oszukańczych praktyk, łączna masa przesyłek zgodnych z przepisami wymagana do zakończenia skoordynowanego przeprowadzania wzmożonych kontroli urzędowych powinna wynosić co najmniej dziesięć razy więcej, niż wynosi masa przesyłki, z powodu której wprowadzono ten środek. Aby jednak zapobiec niedopuszczalnemu obciążeniu administracyjnemu i finansowemu właściwych organów i podmiotów, należy ustalić maksymalną łączną masę przesyłek zgodnych z przepisami wymaganą do zakończenia skoordynowanego przeprowadzania wzmożonych kontroli urzędowych.

(6)

Jeżeli podczas skoordynowanego przeprowadzania wzmożonych kontroli urzędowych trzy przesyłki wprowadzane do Unii wykażą ten sam rodzaj naruszenia, o którym mowa w powiadomieniu zgodnie z art. 65 ust. 5 rozporządzenia (UE) 2017/625, należy kontynuować skoordynowane przeprowadzanie wzmożonych kontroli urzędowych aż do momentu, gdy wyniki tych kontroli oraz działania właściwych organów zainteresowanych państw trzecich będą zadowalające. W takim przypadku Komisja powinna zwrócić się do właściwych organów państw trzecich o przeprowadzenie niezbędnych dochodzeń i wprowadzenie środków w celu rozwiązania problemu w zakładzie pochodzenia oraz o złożenie Komisji sprawozdania na ten temat.

(7)

Ze względu na skuteczność systemu kontroli państwa członkowskie powinny mieć możliwość wyłączenia pewnych przesyłek ze skoordynowanego przeprowadzania wzmożonych kontroli urzędowych, jeżeli te przesyłki mają być objęte zakazem wprowadzenia do Unii z powodów innych niż naruszenie, w odniesieniu do którego prowadzi się skoordynowane wzmożone kontrole urzędowe.

(8)

Ze względu na to, że rozporządzenie (UE) 2017/625 stosuje się od dnia 14 grudnia 2019 r., niniejsze rozporządzenie powinno również stosować się od tej daty.

(9)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz,

(1)

Na mocy art. 47 ust. 1 dyrektywy 2006/43/WE państwa członkowskie mogą zezwolić na przekazanie właściwym organom państwa trzeciego dokumentacji roboczej z badania lub innych dokumentów będących w posiadaniu biegłych rewidentów lub firm audytorskich zatwierdzonych przez nie, a także sprawozdań z inspekcji lub dochodzeń związanych z danymi badaniami ustawowymi jedynie pod warunkiem spełniania przez te organy wymogów uznanych za adekwatne przez Komisję i istnienia opartych na zasadzie wzajemności ustaleń roboczych pomiędzy właściwymi organami państwa trzeciego a właściwymi organami danych państw członkowskich. Państwa członkowskie są w coraz większym stopniu zainteresowane dalszym rozwojem współpracy z właściwymi organami Chińskiej Republiki Ludowej w dziedzinie badań ustawowych. W związku z tym należy ustalić, czy właściwe organy Chińskiej Republiki Ludowej spełniają wymogi, które są odpowiednie do tego celu.

(2)

Decyzja o adekwatności podejmowana na podstawie art. 47 ust. 3 dyrektywy 2006/43/WE nie odnosi się do innych szczególnych wymogów w zakresie przekazywania dokumentacji roboczej z badania lub innych dokumentów będących w posiadaniu biegłych rewidentów lub firm audytorskich, a także sprawozdań z inspekcji lub dochodzeń, takich jak umowa w sprawie opartych na zasadzie wzajemności ustaleń roboczych pomiędzy właściwymi organami wspomnianych w art. 47 ust. 1 lit. d) dyrektywy 2006/43/WE lub wymogi dotyczące przekazywania danych osobowych wspomniane w art. 47 ust. 1 lit. e) tej dyrektywy.

(3)

Współpraca w zakresie przekazywania dokumentacji roboczej z badania lub innych dokumentów będących w posiadaniu biegłych rewidentów lub firm audytorskich oraz sprawozdań z inspekcji lub dochodzeń właściwym organom państwa trzeciego jest istotną kwestią dotyczącą interesu publicznego związanego z pełnieniem niezależnego nadzoru publicznego. W związku z tym właściwe organy państw członkowskich powinny, w ramach ustaleń roboczych, o których mowa w art. 47 ust. 2 dyrektywy 2006/43/WE, zapewnić, aby właściwe organy Chińskiej Republiki Ludowej wykorzystywały wszelkie dokumenty przekazane im zgodnie z art. 47 ust. 1 tej dyrektywy wyłącznie do celów wykonywania swoich funkcji w zakresie nadzoru publicznego, zewnętrznego zapewnienia jakości oraz dochodzeń dotyczących biegłych rewidentów i firm audytorskich.

(4)

W przypadku przeprowadzania inspekcji lub dochodzeń biegłym rewidentom i firmom audytorskim nie wolno udostępniać ani przekazywać swojej dokumentacji roboczej z badania lub innych dokumentów właściwym organom Chińskiej Republiki Ludowej na warunkach innych niż określone w art. 47 dyrektywy 2006/43/WE oraz w niniejszej decyzji.

(5)

Nie naruszając art. 47 ust. 4 dyrektywy 2006/43/WE, państwa członkowskie powinny zapewnić, aby do celów nadzoru publicznego, zapewnienia jakości oraz przeprowadzania dochodzeń dotyczących biegłych rewidentów i firm audytorskich kontakty między zatwierdzonymi przez nie biegłymi rewidentami lub firmami audytorskimi a właściwymi organami Chińskiej Republiki Ludowej odbywały się za pośrednictwem właściwych organów danego państwa członkowskiego.

(6)

Zgodnie z art. 47 ust. 1 lit. d) dyrektywy 2006/43/WE możliwość zezwolenia przez państwa członkowskie na przekazanie właściwym organom Chińskiej Republiki Ludowej dokumentacji roboczej z badania lub innych dokumentów będących w posiadaniu zatwierdzonych przez nie biegłych rewidentów lub firm audytorskich, a także sprawozdań z inspekcji lub dochodzeń, zależy od tego, czy między zainteresowanymi właściwymi organami istnieją ustalenia robocze oparte na zasadzie wzajemności.

(7)

Państwa członkowskie powinny zapewnić, aby takie ustalenia robocze między ich właściwymi organami a właściwymi organami Chińskiej Republiki Ludowej były uzgadniane na zasadzie wzajemności i z zastrzeżeniem warunków określonych w art. 47 ust. 1 i 2 dyrektywy 2006/43/WE, w tym ochrony wszelkich tajemnic zawodowych i interesów handlowych (m.in. własności intelektualnej i przemysłowej), o których mowa w takich dokumentach dotyczących badanych podmiotów bądź biegłych rewidentów i firm audytowych, które badały te podmioty.

(8)

Jeżeli przekazanie właściwym organom Chińskiej Republiki Ludowej dokumentacji roboczej z badania lub innych dokumentów będących w posiadaniu biegłych rewidentów lub firm audytorskich, a także sprawozdań z inspekcji lub dochodzeń, wiąże się z przekazaniem danych osobowych, takie przekazanie jest zgodne z prawem jedynie wówczas, gdy spełnia również wymogi dotyczące międzynarodowego przekazywania danych określone w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 (2). Art. 47 ust. 1 lit. e) dyrektywy 2006/43/WE nakłada zatem na państwa członkowskie obowiązek zapewnienia, by przekazywanie danych osobowych między ich właściwymi organami a właściwymi organami Chińskiej Republiki Ludowej było zgodne z wszelkimi obowiązującymi zasadami i przepisami dotyczącymi ochrony danych, a w szczególności z przepisami rozdziału V rozporządzenia (UE) 2016/679. Państwa członkowskie powinny zapewnić odpowiednie zabezpieczenia dotyczące przekazywania danych osobowych zgodnie z art. 46 rozporządzenia (UE) 2016/679. Ponadto państwa członkowskie powinny zapewnić, aby właściwe organy Chińskiej Republiki Ludowej nie ujawniały dalej danych osobowych zawartych w przekazanych dokumentach bez uprzedniej zgody właściwych organów danych państw członkowskich.

(9)

Ministerstwo Finansów i Komisja Papierów Wartościowych (CSRC) Chińskiej Republiki Ludowej są dwoma organami nadzoru publicznego, które posiadają kompetencje w zakresie dochodzeń dotyczących biegłych rewidentów i firm audytorskich na podstawie ustaw Chińskiej Republiki Ludowej: o rachunkowości, o biegłych rewidentach i o papierach wartościowych. Ministerstwo Finansów jest odpowiedzialne za wydawanie pozwoleń na działalność firm rachunkowych, egzekwowanie zasad rachunkowości, ustalanie standardów rewizji finansowej, przeprowadzanie inspekcji i dochodzeń dotyczących firm rachunkowych i biegłych rewidentów, a także zawieranie umów o współpracy regulacyjnej dotyczącej nadzoru nad zawodem biegłych rewidentów. CSRC, pod auspicjami Rady Państwa, jest odpowiedzialna za sprawowanie nadzoru nad rynkiem papierów wartościowych oraz za egzekwowanie przepisów ustawy o papierach wartościowych. Posiada ona uprawnienia do przeprowadzania inspekcji spółek notowanych na Giełdzie Papierów Wartościowych w Szanghaju lub na Giełdzie Papierów Wartościowych w Shenzhen i firm rachunkowych przeprowadzających audyty tych spółek giełdowych. Jest to organ odpowiedzialny za nadzór nad papierami wartościowymi znajdującymi się w obrocie na jednej z tych giełd i administrowanie tymi papierami. W ramach swoich obowiązków nadzorczych CSRC jest organem właściwym w sprawach współpracy międzynarodowej w odniesieniu do sektora papierów wartościowych i kontraktów terminowych. CSRC posiada uprawnienia do ustanowienia mechanizmu współpracy w zakresie nadzoru z odpowiednimi organami z innych jurysdykcji w celu transgranicznego nadzoru nad rynkami papierów wartościowych, w tym współpracy w zakresie audytu.

(10)

Zarówno Ministerstwo Finansów, jak i CSRC wezmą udział w podpisywaniu przyszłych umów dwustronnych w sprawie przekazywania dokumentacji roboczej z badania. Ministerstwo Finansów pełni główną rolę przy zawieraniu umów z państwami członkowskimi i określa udział CSRC w negocjacjach oraz w podpisywaniu umów w zależności od zakresu i treści umów. Obecni i byli pracownicy Ministerstwa Finansów oraz CSRC są zobowiązani do zachowania poufności w odniesieniu do tajemnic państwowych, tajemnic przedsiębiorstw i tajemnic zawodowych, do których dostęp uzyskali w ramach działań nadzorczych, oraz do niewykorzystywania takich informacji w innych celach.

(11)

Na mocy przepisów ustawowych i wykonawczych Chińskiej Republiki Ludowej Ministerstwo Finansów i CSRC mogą przekazywać właściwym organom państw członkowskich dokumenty równoważne dokumentom, o których mowa w art. 47 ust. 1 dyrektywy 2006/43/WE, które dotyczą dochodzeń, jakie organy te mogą przeprowadzać w odniesieniu do takich biegłych rewidentów i firm audytorskich.

(12)

Na tej podstawie, biorąc również pod uwagę ekspertyzy Komitetu Europejskich Organów Nadzoru Audytowego, o których mowa w art. 30 ust. 7 lit. c) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 537/2014 (3), Ministerstwo Finansów i CSRC spełniają wymogi, które należy uznać za adekwatne do celów art. 47 ust. 1 lit. c) dyrektywy 2006/43/WE.

(13)

Niniejsza decyzja nie ma wpływu na uzgodnienia dotyczące współpracy, o których mowa w art. 25 ust. 4 dyrektywy 2004/109/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (4).

(14)

Wszelkie wnioski dotyczące adekwatności wymogów spełnianych przez właściwe organy państwa trzeciego zgodnie z art. 47 ust. 3 akapit pierwszy dyrektywy 2006/43/WE nie przesądzają o decyzji, którą Komisja, zgodnie z art. 46 ust. 2 tej dyrektywy, może przyjąć w sprawie równoważności systemów nadzoru publicznego, zapewniania jakości oraz dochodzeń i sankcji dotyczących biegłych rewidentów i jednostek audytorskich w tym państwie trzecim.

(15)

Celem niniejszej decyzji jest ułatwienie skutecznej współpracy pomiędzy właściwymi organami państw członkowskich a właściwymi organami Chińskiej Republiki Ludowej. Jej celem jest też umożliwienie tym organom wykonywania ich funkcji w zakresie nadzoru publicznego, zewnętrznego zapewniania jakości oraz przeprowadzania dochodzeń, a jednocześnie ochrona praw zainteresowanych stron. W przypadku gdy właściwy organ podejmuje decyzję o zawarciu z właściwymi organami Chińskiej Republiki Ludowej umowy w sprawie ustaleń roboczych opartych na zasadzie wzajemności w celu umożliwienia przekazania dokumentacji roboczej z badania i innych dokumentów będących w posiadaniu biegłych rewidentów lub firm audytorskich, a także sprawozdań z inspekcji lub dochodzeń, dane państwo członkowskie jest zobowiązane do przekazania Komisji wzajemnych ustaleń roboczych uzgodnionych z tym organem, aby umożliwić Komisji ocenę, czy współpraca odbywa się zgodnie z art. 47 dyrektywy 2006/43/WE.

(16)

Ostatecznym celem współpracy w zakresie nadzoru audytowego między właściwymi organami państw członkowskich a właściwymi organami Chińskiej Republiki Ludowej jest osiągnięcie wzajemnego zaufania do systemów nadzoru obu stron oraz zwiększenie konwergencji w zakresie jakości audytu. Takie wzajemne zaufanie i zwiększona konwergencja opierałyby się na równoważności systemów nadzoru audytowego stosowanych przez Unię i Chińską Republikę Ludową. W rezultacie przekazywanie dokumentacji roboczej z badania lub innych dokumentów będących w posiadaniu biegłych rewidentów lub firm audytorskich, a także sprawozdań z inspekcji lub dochodzeń, docelowo powinno stać się wyjątkiem.

(17)

Niniejsza decyzja odzwierciedla rosnące zainteresowanie państw członkowskich dalszym rozwojem współpracy z właściwymi organami Chińskiej Republiki Ludowej w dziedzinie badań ustawowych, która miałaby ułatwić dostęp podmiotów z Unii do rynku kapitałowego Chińskiej Republiki Ludowej oraz zachęcać spółki mające siedzibę w Chińskiej Republice Ludowej do podejmowania działań na rynkach kapitałowych państw członkowskich.

(18)

Biorąc pod uwagę dotychczasowy brak praktycznego doświadczenia we współpracy w zakresie nadzoru z właściwymi organami Chińskiej Republiki Ludowej, niniejsza decyzja powinna obowiązywać przez ograniczony okres.

(19)

Niezależnie od ograniczenia czasowego Komisja będzie regularnie monitorować rozwój sytuacji na rynkach, zmiany ram nadzorczych i regulacyjnych oraz skuteczność współpracy w zakresie nadzoru, uwzględniając doświadczenia zdobyte w ramach współpracy w zakresie nadzoru, również na podstawie wkładu państw członkowskich. W szczególności Komisja może dokonać specjalnego przeglądu niniejszej decyzji w każdym momencie przed końcem okresu jej obowiązywania, w przypadku gdy rozwój sytuacji powoduje konieczność ponownej oceny oświadczenia o adekwatności wydanego na mocy niniejszej decyzji. Taka ponowna ocena może prowadzić do uchylenia niniejszej decyzji.

(20)

Europejski Inspektor Ochrony Danych wydał opinię w dniu 20 maja 2019 r.

(21)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią komitetu ustanowionego na mocy art. 48 ust. 1 dyrektywy 2006/43/WE,