30.9.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 250/1

ROZPORZĄDZENIE RADY (UE) 2019/1601

z dnia 26 września 2019 r.

zmieniające rozporządzenia (UE) 2018/2025 i (UE) 2019/124 w odniesieniu do niektórych uprawnień do połowów

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 43 ust. 3,

uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)	W rozporządzeniu Rady (UE) 2019/124 (1) ustalono uprawnienia do połowów na 2019 r. w odniesieniu do niektórych stad ryb i grup stad ryb, mające zastosowanie w wodach Unii oraz, dla unijnych statków rybackich, w niektórych wodach nienależących do Unii.

(2)

W rozporządzeniu Rady (UE) 2019/124 całkowity dopuszczalny połów (TAC) sardeli europejskiej (Engraulis encrasicolus) w podobszarach ICES 9 i 10 oraz w wodach Unii obszaru CECAF 34.1.1 ustalono na poziomie zerowym. W rozporządzeniu Rady (UE) 2019/1097 (2) ustalono tymczasowy TAC w celu umożliwienia kontynuacji połowów. Sardela europejska jest gatunkiem krótko żyjącym, w odniesieniu do którego w maju zakończono badania. Opinia naukowa odpowiedniej Międzynarodowej Rady Badań Morza (ICES) wydano w dniu 28 czerwca 2019 r. Limity połowowe sardeli europejskiej w podobszarach ICES 9 i 10 oraz w wodach Unii obszaru CECAF 34.1.1 należy obecnie zmienić zgodnie z tą opinią.

(3)

Elastyczność (warunki szczególne) dla dorsza atlantyckiego (Gadus morhua) między Morzem Północnym a Wschodnią częścią kanału La Manche powinna mieć zastosowanie wyłącznie w odniesieniu do państw członkowskich, mających kwoty w oby tych obszarach. Należy zatem odpowiednio zmienić odpowiednią tabelę określającą uprawnienia do połowów.

(4)

W dniu 17 grudnia 2018 r. ICES opublikowała opinię naukową na temat elastyczności między obszarami w odniesieniu do stada ostroboków (Trachurus spp.) w rejonach ICES 8c i 9a. Zgodnie z opinią ICES elastyczność między dwoma stadami nie powinna przekraczać różnicy między połowem odpowiadającym śmiertelności połowowej wynoszącej Fp.05 a ustanowionym TAC. Nie należy również przenosić TAC na stado, w przypadku którego biomasa stada tarłowego znajduje się poniżej wartości odniesienia Blim. Na podstawie warunków określonych w tej opinii naukowej elastyczność (warunki szczególne) dla ostroboków między podobszarem ICES 9 a rejonem ICES 8c należy w roku 2019 zwiększyć z 5 % do 10 %.

(5)

W odniesieniu do halibuta niebieskiego (Reinhardtius hippoglossoides) w wodach międzynarodowych obszarów 1 i 2, państwa członkowskie prowadzące badania naukowe dotyczące przyłowów w odniesieniu do połowów krewetek powinny mieć możliwość przydzielenia łącznie 130 ton statkom uczestniczącym w badaniu, z obserwatorami na pokładzie. Te uprawienia połowowe powinny zostać odpowiednio zmienione.

(6)

W rozporządzeniu Rady (UE) 2018/2025 (3) ustanawia się uprawnienia do połowów dla unijnych statków rybackich dotyczące niektórych stad ryb głębokowodnych na lata 2019 i 2020. W tym rozporządzeniu TAC dla morlesza bogara (Pagellus bogaraveo) w podobszarze ICES 10 na oba lata określono na podstawie opinii naukowej na 2019 r. w oczekiwaniu na opinię naukową na 2020 r. W dniu 11 czerwca 2019 r. ICES opublikowała opinię naukową na 2020 r. TAC należy ustalić zgodnie z najnowszą opinią naukową.

(7)

Odpowiedni TAC dla połowów sardeli europejskiej zawarty w rozporządzeniu (UE) 2019/124 stosuje się od dnia 1 lipca 2019 r. Odpowiedni TAC dla morlesza bogara zawarty w rozporządzeniu (UE) 2018/2025 stosuje się od dnia 1 stycznia 2019 r., ale zmiany wprowadzone niniejszym rozporządzeniem dotyczą jedynie limitów połowów na rok 2020. Przepisy dotyczące tych stad wprowadzonych niniejszym rozporządzeniem powinny mieć zatem zastosowanie ze skutkiem od dnia 1 lipca 2019 r.

(8)	Odpowiedni TAC dla halibuta niebieskiego oraz warunki szczególne dla dorsza atlantyckiego i ostroboków stosuje się od dnia 1 stycznia 2019 r. Przepisy dotyczące tych stad wprowadzone niniejszym rozporządzeniem powinny zatem mieć zastosowanie ze skutkiem od tej daty.

(9)	Takie stosowanie z mocą wsteczną nie narusza zasady pewności prawa ani zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań, ponieważ uprawnienia do połowów, których to dotyczy nie zmniejszyły się i nie zostały jeszcze wyczerpane.

(10)	Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenia (UE) 2018/2025 i (UE) 2019/124,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

Załącznik do rozporządzenia (UE) 2018/2025 zostaje zmieniony zgodnie z załącznikiem I do niniejszego rozporządzenia.

Załączniki IA i IB do rozporządzenia (UE) 2019/124 zostają zmienione zgodne z załącznikiem II do niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 2

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie następnego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie stosuje się od dnia 1 lipca 2019 r. Niemniej jednak, pkt 2, 3 i 4 ust. 1 załącznika II oraz ust. 2 tego załącznika stosuje się ze skutkiem od dnia 1 stycznia 2019 r.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w Brukseli dnia 26 września 2019 r.

W imieniu Rady

T. HARAKKA

Przewodniczący

(1) Rozporządzenie Rady (UE) 2019/124 z dnia 30 stycznia 2019 r. ustalające uprawnienia do połowów na rok 2019 w odniesieniu do niektórych stad ryb i grup stad ryb, mające zastosowanie w wodach Unii oraz, dla unijnych statków rybackich, w niektórych wodach nienależących do Unii (Dz.U. L 29 z 31.1.2019, s. 1).

(2) Rozporządzenie Rady (UE) 2019/1097 z dnia 26 czerwca 2019 r. zmieniające rozporządzenie (UE) 2019/124 w odniesieniu do niektórych możliwości łączenia (Dz.U. L 175 z 28.6.2019, s. 3).

(3) Rozporządzenie Rady (UE) 2018/2025 z dnia 17 grudnia 2018 r. ustanawiające na lata 2019 i 2020 uprawnienia do połowów dla unijnych statków rybackich dotyczące niektórych stad ryb głębokowodnych (Dz.U. L 325 z 20.12.2018, s. 7).

ZAŁĄCZNIK I

W załączniku do rozporządzenia (UE) 2018/2025 tabelę określającą uprawnienia do połowów morlesza bogara w wodach Unii i wodach międzynarodowych podobszaru ICES 10 zastępuje się następującą tabelą:

„Gatunek:	Morlesz bogar Pagellus bogaraveo			Obszar:	Wody Unii I wody międzynarodowe obszaru 10 (SBR/10-)
Rok		2019	2020
Hiszpania		5	5
Portugalia		566	543
Zjednoczone Królestwo		5	5
Unia		576	553
TAC		576	553		TAC przezornościowy”

ZAŁĄCZNIK II

Do załącznika IA do rozporządzenia (UE) 2019/124 wprowadza się następujące zmiany:

tabelę określającą uprawnienia do połowów sardeli europejskiej w podobszarach ICES 9 i 10 oraz w wodach Unii obszaru CECAF 34.1.1 zastępuje się następującą tabelą:

„Gatunek:	Sardela europejska Engraulis encrasicolus		Obszar:	9 i 10; wody Unii obszaru CECAF 34.1.1 (ANE/9/3411)
Hiszpania		4 897 (1)
Portugalia		5 343 (1)
Unia		10 240 (1)
TAC		10 240 (1)		TAC przezornościowy

tabelę określającą uprawnienia do połowów dorsza atlantyckiego w podobszarze ICES 4, wodach Unii obszaru ICES 2a i w części obszaru ICES 3a poza cieśninami Skagerrak i Kattegat zastępuje się następującą tabelą:

„Gatunek:

Dorsz atlantycki

Gadus morhua

Obszar:

4; wody Unii obszaru 2a; część obszaru 3a poza cieśninami Skagerrak i Kattegat

(COD/2A3AX4)

Belgia

870 (2)

Dania

4 998

Niemcy

3 169

Francja

1 075 (2)

Niderlandy

2 824 (2)

Szwecja

Zjednoczone Królestwo

11 464 (2)

Unia

24 433

Norwegia

5 004 (3)

TAC

29 437

TAC analityczny

Warunek szczególny:

w granicach wyżej wymienionych kwot w następującym obszarze nie można poławiać ilości większych niż wymienione poniżej:

	wody Norwegii obszaru 4 (COD/*04N-)
Unia	21 236 ”

tabelę określającą uprawnienia do połowów ostroboków w wodach Unii i wodach międzynarodowych obszaru ICES 8c zastępuje się następującą tabelą:

„Gatunek:	Ostroboki Trachurus spp.		Obszar:	8c (JAX/08C.)
Hiszpania		16 895 (4)
Francja		293
Portugalia		1 670 (4)
Unia		18 858 (4)
TAC		18 858		TAC analityczny

tabelę określającą uprawnienia do połowów ostroboków w wodach Unii i wodach międzynarodowych podobszaru ICES 9 zastępuje się następującą:

„Gatunek:	Ostroboki Trachurus spp.		Obszar:	9 (JAX/09.)
Hiszpania		24 324 (5)
Portugalia		69 693 (5)
Unia		94 017
TAC		94 017		TAC analityczny Stosuje się art. 7 ust. 2 niniejszego rozporządzenia

W załączniku IB do rozporządzenia (UE) 2019/124 tabelę określającą uprawnienia do połowów halibuta niebieskiego w wodach Unii i wodach międzynarodowych obszarów 1 i 2 zastępuje się następującą tabelą:

„Gatunek:

Halibut niebieski

Reinhardtius hippoglossoides

Obszar:

Wody międzynarodowe obszarów 1 i 2

(GHL/1/2INT)

Unia

900 (6) (7)

TAC

Nie dotyczy

TAC przezornościowy

(1) Kwota ta może być poławiana wyłącznie od dnia 1 lipca 2019 r. do dnia 30 czerwca 2020 r.”

(2) Warunek specjalny: z czego do 5 % można poławiać w: 7d (COD/*07D.).

(3) Można poławiać w wodach Unii. Połowy dokonane w ramach tej kwoty należy odjąć od udziału Norwegii w TAC.

(4) Warunek specjalny: do 10 % tej kwoty można poławiać w obszarze 9 (JAX/*09.).”

(5) Warunek specjalny: do 10 % tej kwoty można poławiać w obszarze 8c (JAX/*08C).”

(6) Wyłącznie przyłowy. W ramach tej kwoty nie są dozwolone połowy ukierunkowane.

(7) Dodatkowo w odniesieniu do niniejszego TAC, państwa członkowskie prowadzące badania naukowe dotyczące przyłowów w odniesieniu do połowów krewetek mogą przydzielić łącznie 130 ton statkom biorącym udział w badaniu, z obserwatorami na pokładzie (GHL/*12INT). Państwa członkowskie, których to dotyczy przekazuję Komisji nazwę (y) statku (ów) przed pozwoleniem jakiegokolwiek wyładunku.”

30.9.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 250/6

ROZPORZĄDZENIE DELEGOWANE KOMISJI (UE) 2019/1602

z dnia 23 kwietnia 2019 r.

uzupełniające rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/625 w zakresie wspólnego zdrowotnego dokumentu wejścia, który towarzyszy przesyłkom zwierząt i towarów do ich miejsca przeznaczenia

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/625 z dnia 15 marca 2017 r. w sprawie kontroli urzędowych i innych czynności urzędowych przeprowadzanych w celu zapewnienia stosowania prawa żywnościowego i paszowego oraz zasad dotyczących zdrowia i dobrostanu zwierząt, zdrowia roślin i środków ochrony roślin, zmieniające rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 999/2001, (WE) nr 396/2005, (WE) nr 1069/2009, (WE) nr 1107/2009, (UE) nr 1151/2012, (UE) nr 652/2014, (UE) 2016/429 i (UE) 2016/2031, rozporządzenia Rady (WE) nr 1/2005 i (WE) nr 1099/2009 oraz dyrektywy Rady 98/58/WE, 1999/74/WE, 2007/43/WE, 2008/119/WE i 2008/120/WE, oraz uchylające rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 854/2004 i (WE) nr 882/2004, dyrektywy Rady 89/608/EWG, 89/662/EWG, 90/425/EWG, 91/496/EWG, 96/23/WE, 96/93/WE i 97/78/WE oraz decyzję Rady 92/438/EWG (rozporządzenie w sprawie kontroli urzędowych) (1), w szczególności jego art. 50 ust. 4,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

W rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/625 ustanowiono zasady dotyczące kontroli urzędowych zwierząt i towarów wprowadzanych do Unii, które właściwe organy państw członkowskich przeprowadzają w celu sprawdzenia zgodności z prawodawstwem Unii dotyczącym łańcucha rolno-spożywczego.

(2)

Jako że zasady dotyczące przypadków, w których dokument CHED powinien towarzyszyć przesyłkom w tranzycie, oraz związane z tym warunki zostaną określone w odrębnym akcie delegowanym przyjętym na podstawie art. 51 ust. 1 rozporządzenia (UE) 2017/625, niniejsze rozporządzenie powinno mieć zastosowanie wyłącznie do przesyłek przeznaczonych do wprowadzenia do obrotu w Unii.

(3)

Rozporządzenie (UE) 2017/625 stanowi, że przesyłkom zwierząt i towarów wprowadzanych na terytorium Unii za pośrednictwem wyznaczonych punktów kontroli granicznej musi towarzyszyć wspólny zdrowotny dokument wejścia („dokument CHED”). Po zakończeniu kontroli urzędowych i po ostatecznym wypełnieniu dokumentu CHED można podzielić przesyłki na różne części, w zależności od potrzeb handlowych podmiotu.

(4)

Aby zapewnić identyfikowalność przesyłek oraz odpowiednią komunikację z właściwym organem w miejscu przeznaczenia, należy ustanowić zasady dotyczące warunków i praktycznych ustaleń, zgodnie z którymi przesyłkom przeznaczonym do wprowadzenia do obrotu powinien towarzyszyć dokument CHED do ich miejsca przeznaczenia. W szczególności należy ustanowić szczegółowe zasady dotyczące dokumentu CHED w przypadkach, w których przesyłki są dzielone.

(5)

Aby zapewnić identyfikowalność przesyłek, które są dzielone w punkcie kontroli granicznej po przeprowadzeniu kontroli urzędowych i w przypadku których właściwy organ ostatecznie wypełnił dokument CHED, należy wprowadzić wymóg, aby podmiot odpowiedzialny za przesyłkę przedkładał również dla każdej części podzielonej przesyłki – za pośrednictwem systemu zarządzania informacjami w zakresie kontroli urzędowych („system IMSOC”), o którym mowa w art. 131 rozporządzenia (UE) 2017/625 – dokument CHED, który powinien zostać ostatecznie wypełniony przez właściwe organy punktu kontroli granicznej i który powinien towarzyszyć każdej części podzielonej przesyłki do miejsca przeznaczenia określonego w odpowiednim dokumencie CHED.

(6)

Aby zapobiec nieuczciwemu ponownemu wykorzystaniu dokumentu CHED, należy zobowiązać organy celne do przekazywania przez system IMSOC informacji o ilości towaru zawartego w przesyłce, jaką podano w zgłoszeniu celnym, tak aby zapewnić, by ilości podane w takim zgłoszeniu celnym odejmowano od łącznej dozwolonej ilości towaru określonej w dokumencie CHED. Organy celne są zobowiązane do wymiany informacji przy użyciu celnych technik elektronicznego przetwarzania danych, o których mowa w art. 6 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 952/2013 (2). Te techniki elektronicznego przetwarzania danych należy stosować na potrzeby niniejszego rozporządzenia. Aby zapewnić organom celnym wystarczający czas na wprowadzenie tych technik, należy ustanowić przepis, że obowiązek przekazywania przez system IMSOC informacji o ilości towaru zawartego w przesyłkach ma zastosowanie w każdym państwie członkowskim od daty, z którą techniki te zaczną funkcjonować w tym państwie członkowskim, albo od dnia 1 marca 2023 r., w zależności od tego, który z tych terminów przypadnie wcześniej.

(7)	Ze względu na to, że rozporządzenie (UE) 2017/625 stosuje się od dnia 14 grudnia 2019 r., niniejsze rozporządzenie powinno również stosować się od tej daty,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

Przedmiot i zakres stosowania

1. Niniejsze rozporządzenie określa przypadki, w których wspólny zdrowotny dokument wejścia określony w art. 56 rozporządzenia (UE) 2017/625 („dokument CHED”) musi towarzyszyć do miejsca przeznaczenia każdej przesyłce zawierającej kategorie zwierząt i towarów określone w art. 47 ust. 1 rozporządzenia (UE) 2017/625, która ma być wprowadzona do obrotu („przesyłka”), oraz ustanawia związane z tym warunki.

2. Niniejszego rozporządzenia nie stosuje się do przesyłek w tranzycie.

Artykuł 2

Definicja

Na potrzeby niniejszego rozporządzenia „miejsce przeznaczenia” oznacza miejsce, do którego przesyłka zostaje dostarczona w celu ostatecznego rozładunku, zgodnie z dokumentem CHED.

Artykuł 3

Przypadki, w których dokument CHED musi towarzyszyć przesyłkom do miejsca przeznaczenia

Dokument CHED towarzyszy każdej przesyłce, niezależnie od tego, czy została ona podzielona w punkcie kontroli granicznej albo po opuszczeniu punktu kontroli granicznej, ale przed dopuszczeniem do obrotu zgodnie z art. 57 ust. 2 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/625.

Artykuł 4

Warunki związane z dokumentem CHED towarzyszącym przesyłkom, które nie są dzielone

Jeżeli przesyłka nie została podzielona przed dopuszczeniem do obrotu zgodnie z art. 57 ust. 2 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/625, stosuje się następujące wymogi:

a)	podmiot odpowiedzialny za przesyłkę zapewnia, by kopia dokumentu CHED – w formie papierowej lub elektronicznej – towarzyszyła przesyłce do miejsca przeznaczenia i do czasu dopuszczenia jej do obrotu zgodnie z art. 57 ust. 2 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/625;

b)	podmiot odpowiedzialny za przesyłkę wskazuje numer referencyjny dokumentu CHED w zgłoszeniu celnym złożonym organom celnym i przechowuje kopię tego dokumentu CHED do dyspozycji organów celnych zgodnie z art. 163 rozporządzenia (UE) nr 952/2013;

organy celne przekazują przez system IMSOC informacje o ilości towaru zawartego w przesyłce, jaką podano w zgłoszeniu celnym, i zezwalają na objęcie przesyłki procedurą celną tylko wtedy, gdy nie została przekroczona łączna ilość określona w dokumencie CHED. Wymóg ten nie ma zastosowania, jeżeli przesyłka ma zostać objęta procedurami celnymi, o których mowa w art. 210 lit. a) i b) rozporządzenia (UE) nr 952/2013.

Artykuł 5

Warunki związane z dokumentem CHED towarzyszącym przesyłkom dzielonym w punkcie kontroli granicznej

1. Jeżeli przesyłka ma zostać podzielona w punkcie kontroli granicznej, stosuje się następujące wymogi:

a)	dokonując wcześniejszego powiadomienia zgodnie z art. 56 ust. 3 rozporządzenia (UE) 2017/625, podmiot odpowiedzialny za przesyłkę podaje ten punkt kontroli granicznej jako miejsce przeznaczenia w dokumencie CHED dla całej przesyłki;

po ostatecznym wypełnieniu dokumentu CHED dla całej przesyłki przez właściwy organ w punkcie kontroli granicznej zgodnie z art. 56 ust. 5 rozporządzenia (UE) 2017/625 podmiot odpowiedzialny za przesyłkę składa wniosek o podzielenie przesyłki i przedkłada – za pośrednictwem systemu IMSOC – dokument CHED dla każdej części podzielonej przesyłki oraz podaje w nim ilość towaru, środek transportu i miejsce przeznaczenia dla odpowiedniej części podzielonej przesyłki;

właściwy organ w punkcie kontroli granicznej ostatecznie wypełnia dokumenty CHED w odniesieniu do poszczególnych części podzielonej przesyłki zgodnie z art. 56 ust. 5 rozporządzenia (UE) 2017/625, pod warunkiem że suma ilości towaru zgłoszonych w tych dokumentach CHED nie przekracza łącznej ilości określonej w dokumencie CHED dla całej przesyłki;

podmiot odpowiedzialny za przesyłkę zapewnia, by kopia dokumentu CHED dla każdej części podzielonej przesyłki – w formie papierowej lub elektronicznej – towarzyszyła odpowiedniej części podzielonej przesyłki do określonego w nim miejsca przeznaczenia i do czasu dopuszczenia jej do obrotu zgodnie z art. 57 ust. 2 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/625;

e)	podmiot odpowiedzialny za przesyłkę wskazuje numer referencyjny dokumentu CHED dla każdej części podzielonej przesyłki w zgłoszeniu celnym złożonym organom celnym i przechowuje kopię tego dokumentu CHED do dyspozycji organów celnych zgodnie z art. 163 rozporządzenia (UE) nr 952/2013;

organy celne przekazują przez system IMSOC informacje o ilości towaru zawartego w odpowiedniej części podzielonej przesyłki, jaką podano w zgłoszeniu celnym, i zezwalają na objęcie tej części procedurą celną tylko wtedy, gdy nie została przekroczona łączna ilość określona w dokumencie CHED dla części podzielonej przesyłki. Wymóg ten nie ma zastosowania, jeżeli przesyłka ma zostać objęta procedurami celnymi, o których mowa w art. 210 lit. a) i b) rozporządzenia (UE) nr 952/2013.

2. W przypadku przesyłki niezgodnej z przepisami, która ma zostać podzielona w punkcie kontroli granicznej, jeżeli właściwy organ w punkcie kontroli granicznej nakazuje podmiotowi podjęcie co najmniej jednego z działań, o których mowa w art. 66 ust. 4 rozporządzenia (UE) 2017/625 w odniesieniu do wyłącznie do części przesyłki, stosuje się następujące wymogi:

a)	po ostatecznym wypełnieniu dokumentu CHED dla całej przesyłki podmiot odpowiedzialny za przesyłkę przedkłada dokument CHED dla każdej części podzielonej przesyłki i podaje w nim ilość towaru, środek transportu i miejsce przeznaczenia dla tej części;

b)	właściwy organ w punkcie kontroli granicznej ostatecznie wypełnia dokumenty CHED w odniesieniu do poszczególnych części podzielonej przesyłki zgodnie z art. 56 ust. 5 rozporządzenia (UE) 2017/625, uwzględniając decyzję podjętą w przypadku każdej części podzielonej przesyłki;

c)	do każdej części podzielonej przesyłki ma zastosowanie ust. 1 lit. d), e) oraz f).

Artykuł 6

Warunki związane z dokumentem CHED towarzyszącym przesyłkom pod dozorem celnym, dzielonym po opuszczeniu punktu kontroli granicznej

Jeżeli przesyłka ma zostać podzielona po opuszczeniu punktu kontroli granicznej i przed dopuszczeniem do obrotu zgodnie z art. 57 ust. 2 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/625, stosuje się następujące wymogi:

a)	podmiot odpowiedzialny za przesyłkę zapewnia, by kopia dokumentu CHED – w formie papierowej lub elektronicznej – towarzyszyła każdej części podzielonej przesyłki do czasu dopuszczenia jej do obrotu zgodnie z art. 57 ust. 2 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/625;

b)	w przypadku każdej części podzielonej przesyłki podmiot odpowiedzialny za przesyłkę wskazuje numer referencyjny dokumentu CHED w zgłoszeniu celnym złożonym organom celnym i przechowuje kopię tego dokumentu CHED do dyspozycji organów celnych zgodnie z art. 163 rozporządzenia (UE) nr 952/2013;

w przypadku każdej części podzielonej przesyłki organy celne przekazują przez system IMSOC informacje o ilości towaru podanej w zgłoszeniu celnym w odniesieniu do tej części i zezwalają na objęcie tej części procedurą celną tylko wtedy, gdy nie została przekroczona łączna ilość określona w dokumencie CHED. Wymóg ten nie ma zastosowania, jeżeli przesyłka ma zostać objęta procedurami celnymi, o których mowa w art. 210 lit. a) i b) rozporządzenia (UE) nr 952/2013.

Artykuł 7

Wejście w życie i stosowanie

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie stosuje się od dnia 14 grudnia 2019 r.

Następujące przepisy stosuje się jednak w każdym państwie członkowskim od daty, z którą celne techniki elektronicznego przetwarzania danych, o których mowa w art. 6 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 952/2013, zaczną funkcjonować w tym państwie członkowskim, albo od dnia 1 marca 2023 r., w zależności od tego, który z tych terminów przypadnie wcześniej:

a)	art. 4 lit. c);

b)	art. 5 ust. 1 lit. f);

c)	art. 6 lit. c).

Państwa członkowskie informują Komisję i pozostałe państwa członkowskie o dacie, z którą te techniki elektronicznego przetwarzania danych zaczną funkcjonować.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w Brukseli dnia 23 kwietnia 2019 r.

W imieniu Komisji

Jean-Claude JUNCKER

Przewodniczący

(1) Dz.U. L 95 z 7.4.2017, s. 1.

(2) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 952/2013 z dnia 9 października 2013 r. ustanawiające unijny kodeks celny (Dz.U. L 269 z 10.10.2013, s. 1).

30.9.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 250/10

ROZPORZĄDZENIE DELEGOWANE KOMISJI (UE) 2019/1603

z dnia 18 lipca 2019 r.

uzupełniające dyrektywę 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w odniesieniu do środków przyjętych przez Organizację Międzynarodowego Lotnictwa Cywilnego w odniesieniu do monitorowania, raportowania i weryfikacji emisji lotniczych w celu wdrożenia globalnego środka rynkowego

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając dyrektywę 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 października 2003 r. ustanawiającą system handlu przydziałami emisji gazów cieplarnianych w Unii oraz zmieniającą dyrektywę Rady 96/61/WE (1), w szczególności jej art. 28c,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Art. 28c dyrektywy 2003/87/WE uprawnia Komisję do przyjęcia przepisów dotyczących prawidłowego monitorowania, raportowania i weryfikacji emisji do celów wdrożenia globalnego środka rynkowego Organizacji Międzynarodowego Lotnictwa Cywilnego (ICAO) na wszystkich trasach objętych tym środkiem. Ze względu na pewność i jasność prawa konieczne jest określenie lotów objętych tymi przepisami poprzez odniesienie do odpowiednich tras i operatorów statków powietrznych.

(2)

Do celów unijnego systemu handlu uprawnieniami do emisji, zgodnie z rozporządzeniem Komisji (UE) nr 601/2012 (2) oraz z rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) 2018/2067 (3) zastosowanie mają ustalenia dotyczące monitorowania i raportowania emisji oraz weryfikacji raportów dotyczących emisji. Ustalenia te zostały zaktualizowane i dopracowane w odniesieniu do monitorowania i raportowania emisji na podstawie rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2018/2066 (4), które będzie obowiązywać od dnia 1 stycznia 2021 r. W rozporządzeniach wykonawczych (UE) 2018/2066 i (UE) 2018/2067 uwzględniono pierwsze wydanie międzynarodowych norm i zalecanych metod postępowania przyjętych przez ICAO w dniu 27 czerwca 2018 r. Ze względów wydajności administracyjnej i aby ograniczyć do minimum koszty przestrzegania przepisów ponoszone przez operatorów, należy dostosować przepisy dotyczące wdrażania globalnego środka rynkowego ICAO oraz przepisy określone w rozporządzeniu (UE) nr 601/2012 i we wspomnianych rozporządzeniach wykonawczych.

(3)

Zgodnie z rozporządzeniem Komisji (UE) nr 601/2012 państwa członkowskie mogą nakazać stosowanie formularzy elektronicznych i specjalnych formatów plików do celów raportowania emisji z działalności lotniczej na mocy dyrektywy 2003/87/WE. W celu zapewnienia, aby operatorzy statków powietrznych mogli spełnić takie wymogi również przy zgłaszaniu emisji do celów globalnego środka rynkowego ICAO, Komisja powinna opublikować specjalny format elektronicznej wymiany danych.

(4)

Stosowanie wymogów dotyczących monitorowania, raportowania i weryfikacji w odniesieniu do niektórych lotów wyłącznie w odniesieniu do operatorów statków powietrznych z siedzibą w EOG nie powoduje żadnych zakłóceń konkurencji. W związku z tym takie wymogi mogą zostać przyjęte na podstawie art. 28c dyrektywy 2003/87/WE.

(5)

Na podstawie umowy o współpracy zawartej między obiema stronami Komisja ma prawo zwrócić się o pomoc do Eurocontrol w celu zagwarantowania jakości danych dotyczących emisji. W celu zagwarantowania kompletności i dokładności danych dotyczących emisji, które mają być przekazywane przez państwa członkowskie w formacie oczekiwanym przez ICAO, państwa członkowskie powinny mieć możliwość zwrócenia się do Komisji o udzielenie pomocy przez Eurocontrol.

(6)	Państwa członkowskie powinny przekazywać odpowiednie dane dotyczące zweryfikowanych emisji do sekretariatu ICAO w celu zagwarantowania pełnego i terminowego raportowania w zakresie danych dotyczących emisji w odniesieniu do wszystkich odpowiednich lotów.

(7)	Zgodnie z art. 28b ust. 2 dyrektywy 2003/87/WE w sprawozdaniu, o którym mowa w tym artykule należy rozważyć, czy konieczny jest przegląd niniejszego rozporządzenia,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

1. Obowiązki sprawozdawcze, o których mowa w art. 2, mają zastosowanie wyłącznie do operatorów statków powietrznych spełniających wszystkie poniższe warunki:

a)	posiadają certyfikat przewoźnika lotniczego wydany przez państwo członkowskie lub są zarejestrowani w państwie członkowskim, w tym w regionach najbardziej oddalonych, terytoriach zależnych i terytoriach należących do tego państwa członkowskiego;

ich roczne emisje CO2 przekraczają 10 000 ton przy użytkowaniu samolotów o maksymalnej certyfikowanej masie startowej większej niż 5 700 kg, odbywających loty między lotniskami znajdującymi się w różnych państwach Europejskiego Obszaru Gospodarczego (EOG) lub loty, o których mowa w art. 2 ust. 1, od dnia 1 stycznia 2019 r.

2. Do celów ust. 1 lit. b) nie uwzględnia się emisji z następujących rodzajów lotów:

a)	loty państwowe;

b)	loty z pomocą humanitarną;

c)	loty medyczne;

d)	loty wojskowe;

e)	loty przeciwpożarowe.

Artykuł 2

1. Operatorzy statków powietrznych zgłaszają emisje z następujących lotów:

a)	loty między lotniskami znajdującymi się w państwach członkowskich a lotniskami znajdującymi się w państwach trzecich;

b)	loty między lotniskami znajdującymi się w państwach członkowskich a lotniskami znajdującymi się w regionach najbardziej oddalonych, na terytoriach zależnych lub terytoriach innych państw członkowskich;

c)	loty między lotniskami znajdującymi się w regionach najbardziej oddalonych, na terytoriach zależnych lub terytoriach państw członkowskich a lotniskami znajdującymi się w państwach trzecich lub na terytoriach zależnych lub terytoriach innych państw członkowskich;

2. Przepisy ust. 1 mają zastosowanie również w odniesieniu do operatorów wykonujących zarobkowe przewozy lotnicze obsługujących mniej niż 243 loty w każdym z kolejnych trzech czteromiesięcznych okresów, które rozpoczynają się lub kończą na lotnisku znajdującym się na terytorium państwa członkowskiego.

3. Operatorom statków powietrznych zaleca się również weryfikację i zgłaszanie swoich emisji pochodzących z lotów między lotniskami znajdującymi się w dwóch różnych państwach trzecich.

4. Przepisy ust. 1 i 3 stosuje się w odniesieniu do emisji pochodzących z dowolnego rodzaju lotu, z wyjątkiem rodzajów lotów, o których mowa w art. 1 ust. 2, w tym:

a)	lotów w celach szkoleniowych lub poszukiwawczych i ratowniczych;

b)	lotów podlegających przepisom wykonywania lotu z widocznością;

c)	lotów na potrzeby badań i testów naukowych;

d)	lotów podlegających obowiązkowi świadczenia usługi publicznej.

Artykuł 3

1. Do celów zgłaszania swoich emisji zgodnie z art. 2 niniejszego rozporządzenia, operatorzy statków powietrznych podlegają takim samym wymogom, jak wymogi określone w art. 14 dyrektywy 2003/87/WE i w rozporządzeniu (UE) nr 601/2012. Od dnia 1 stycznia 2021 r. podlegają oni takim samym wymogom, jak wymogi określone w rozporządzeniu wykonawczym (UE) 2018/2066.

2. Komisja publikuje format elektronicznej wymiany danych do celów sprawozdawczości dotyczącej emisji z lotów, o których mowa w art. 2. Operatorzy statków powietrznych wykorzystują ten format elektronicznej wymiany danych.

Artykuł 4

Weryfikacja danych dotyczących emisji, które mają być zgłaszane zgodnie z art. 2 niniejszego rozporządzenia oraz akredytacja weryfikatorów przeprowadzających tę weryfikację podlegają takim samym wymogom, jak wymogi określone w art. 15 dyrektywy 2003/87/WE i w części B załącznika V do tej dyrektywy, a także w rozporządzeniu wykonawczym (UE) 2018/2067.

Artykuł 5

Operator statku powietrznego, który jest wymieniony w załączniku do rozporządzenia Komisji (WE) nr 748/2009 (5), zgłasza swoje emisje do administrującego państwa członkowskiego określonego w tym załączniku.

Operator statku powietrznego, który nie jest wymieniony w załączniku do rozporządzenia (WE) nr 748/2009, zgłasza swoje emisje państwu członkowskiemu, które wydało jego certyfikat przewoźnika lotniczego, lub – w przypadku gdy certyfikat przewoźnika lotniczego nie został wydany przez państwo członkowskie – państwu członkowskiemu, w którym ten operator statku powietrznego posiada swoją rejestrację sądową.

Artykuł 6

Na wniosek państwa członkowskiego Komisja może zwrócić się o pomoc do Eurocontrol w celu poprawy dokładności danych dotyczących emisji, mając na uwadze ich przekazanie zgodnie z art. 7.

Artykuł 7

Bez uszczerbku dla przeglądu dyrektywy 2003/87/WE przez Parlament Europejski i Radę, państwa członkowskie przekazują do sekretariatu Organizacji Międzynarodowego Lotnictwa Cywilnego odpowiednie dane dotyczące emisji, które zostały zgłoszone zgodnie z art. 14 dyrektywy 2003/87/WE oraz zgodnie z niniejszym rozporządzeniem. Przed przekazaniem tych danych właściwe organy przeprowadzają kontrole rzędu wielkości danych, które mają być przekazane. Jednocześnie państwa członkowskie przekazują Komisji te dane dotyczące emisji.

Do celów przekazywania danych dotyczących emisji zgodnie z akapitem pierwszym niniejszego artykułu stosuje się współczynnik emisji określony w tomie IV załącznika 16 do konwencji o międzynarodowym lotnictwie cywilnym podpisanej w dniu 7 grudnia 1944 r. (konwencja chicagowska) dla paliwa typu nafty do silników odrzutowych (Jet A1 lub Jet A).

Artykuł 8

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w Brukseli dnia 18 lipca 2019 r.

W imieniu Komisji

Jean-Claude JUNCKER

Przewodniczący

(1) Dz.U. L 275 z 25.10.2003, s. 32.

(2) Rozporządzenie Komisji (UE) nr 601/2012 z dnia 21 czerwca 2012 r. w sprawie monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych zgodnie z dyrektywą 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.U. L 181 z 12.7.2012, s. 30).

(3) Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2067 z dnia 19 grudnia 2018 r. w sprawie weryfikacji danych oraz akredytacji weryfikatorów na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.U. L 334 z 31.12.2018, s. 94).

(4) Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 z dnia 19 grudnia 2018 r. w sprawie monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady oraz zmieniające rozporządzenie Komisji (UE) nr 601/2012 (Dz.U. L 334 z 31.12.2018, s. 1).

(5) Rozporządzenie Komisji (WE) nr 748/2009 z dnia 5 sierpnia 2009 r. w sprawie wykazu operatorów statków powietrznych, którzy wykonywali działalność lotniczą wymienioną w załączniku I do dyrektywy 2003/87/WE poczynając od dnia 1 stycznia 2006 r. ze wskazaniem administrującego państwa członkowskiego dla każdego operatora statków powietrznych (Dz.U. L 219 z 22.8.2009, s. 1).

30.9.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 250/14

ROZPORZĄDZENIE WYKONAWCZE KOMISJI (UE) 2019/1604

z dnia 27 września 2019 r.

zmieniające rozporządzenie (EWG) nr 2568/91 w sprawie właściwości oliwy z oliwek i oliwy z wytłoczyn oliwek oraz w sprawie odpowiednich metod analizy

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1308/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. ustanawiające wspólną organizację rynków produktów rolnych oraz uchylające rozporządzenia Rady (EWG) nr 922/72, (EWG) nr 234/79, (WE) nr 1037/2001 i (WE) nr 1234/2007 (1), w szczególności jego art. 91 akapit pierwszy lit. d),

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)	W rozporządzeniu Komisji (EWG) nr 2568/91 (2) określono fizykochemiczne i organoleptyczne właściwości oliwy z oliwek i oliwy z wytłoczyn z oliwek oraz ustalono metody oceny tych właściwości.

(2)	Metody i wartości dopuszczalne stosowane w odniesieniu do właściwości olejów są regularnie aktualizowane na podstawie opinii ekspertów w dziedzinie chemii oraz zgodnie z wynikami prac prowadzonych w ramach Międzynarodowej Rady ds. Oliwy z Oliwek (IOC).

(3)	Aby zapewnić wdrożenie na poziomie Unii najnowszych norm międzynarodowych określonych przez IOC, należy zaktualizować niektóre metody analizy określone w rozporządzeniu (EWG) nr 2568/91.

(4)	Norma handlowa IOC została zmieniona w zakresie wyrażania limitu wolnej kwasowości, liczby nadtlenkowej, oceny organoleptycznej (mediany wad i mediany aromatu owoców) oraz różnicy między ECN42 (HPLC) a teoretycznym ECN42 w celu zachowania zgodności z wartościami precyzji metody analitycznej.

(5)

Zgodnie z art. 2a ust. 5 rozporządzenia (EWG) nr 2568/91 państwa członkowskie sprawdzają, czy próbka oliwy z oliwek jest zgodna ze zgłoszoną kategorią, kontrolując właściwości określone w załączniku I do tego rozporządzenia w dowolnej kolejności albo w kolejności określonej w schemacie podejmowania decyzji zawartym w załączniku Ib do tego rozporządzenia.

(6)

W związku z ostatnimi zmianami w stosownych przypadkach należy zaktualizować tabele zamieszczone w załączniku Ib do rozporządzenia (EWG) nr 2568/91 oraz dodatek do tego załącznika. Wydaje się również, że w kontekście treści załącznika Ib termin „schemat” jest odpowiedniejszy niż termin „schemat podejmowania decyzji”.

(7)

W pkt 9.4 załącznika XII do rozporządzenia (EWG) nr 2568/91 medianę wad określa się jako medianę wady odebranej z największą intensywnością. W kontekście ocen porównawczych oraz biorąc pod uwagę, że różne zespoły muszą przeprowadzić ocenę zgodności oliwy, należy wyjaśnić, iż decyzja w sprawie zgodności właściwości oliwy ze zgłoszoną kategorią dotyczy wyłącznie wartości mediany głównej wady, niezależnie od jej charakteru.

(8)	Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (EWG) nr 2568/91.

(9)	Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu ds. Wspólnej Organizacji Rynków Rolnych,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

W rozporządzeniu (EWG) nr 2568/91 wprowadza się następujące zmiany:

w art. 2 wprowadza się następujące zmiany:

ust. 1 lit. l) otrzymuje brzmienie:

„l)	metoda oznaczania składu i zawartości steroli oraz związków alkoholi metodą chromatografii gazowej na kolumnach kapilarnych, przedstawiona w załączniku XIX;”;

ust. 2 akapit trzeci otrzymuje brzmienie:

„W przypadku gdy zespół nie potwierdzi kategorii zgłoszonej w odniesieniu do właściwości organoleptycznych, na wniosek zainteresowanej strony organy krajowe lub ich przedstawiciele zapewniają niezwłoczne przeprowadzenie przez inne zatwierdzone zespoły dwóch ocen porównawczych. Co najmniej jeden z zespołów to zespół zatwierdzony przez zainteresowane państwo członkowskie będące producentem. Przedmiotowe właściwości określa się jako zgodne ze zgłoszonymi właściwościami, jeżeli obydwie oceny porównawcze potwierdzą zgłoszoną klasyfikację. Jeżeli tak się nie stanie, niezależnie od rodzaju wad stwierdzonych w trakcie przeprowadzania ocen porównawczych, klasyfikację zgłasza się jako niezgodną z właściwościami, a zainteresowana strona ponosi koszty ocen porównawczych.”;

art. 2a ust. 5 lit. b) otrzymuje brzmienie:

„b)	przez przeprowadzenie analiz w kolejności określonej w załączniku Ib w sprawie schematu aż do osiągnięcia jednej z decyzji wymienionych w tym schemacie.”;

3)	tabelę „ZAŁĄCZNIKI Streszczenie” zastępuje się tabelą zawartą w załączniku I do niniejszego rozporządzenia;

4)	załącznik I zastępuje się tekstem znajdującym się w załączniku II do niniejszego rozporządzenia;

pkt 2.1 załącznika Ia otrzymuje brzmienie:

„2.1.

Każdą próbkę pierwotną należy podzielić na próbki laboratoryjne, zgodnie z pkt 2.5 normy EN ISO 5555, i analizować w kolejności przedstawionej na schemacie opisanym w załączniku Ib lub w innej dowolnej kolejności.”;

6)	załącznik Ib zastępuje się tekstem znajdującym się w załączniku III do niniejszego rozporządzenia;

7)	uchyla się załącznik V;

pkt 4.2 załącznika VII otrzymuje brzmienie:

„4.2.

n-heksan (o klasie czystości do chromatografii). Heksan można zastąpić izooktanem (2,2,4-trimetylopentanem o klasie czystości do chromatografii), o ile osiągnięto porównywalne wartości precyzji.”;

9)	w załączniku XII wprowadza się zmiany zgodnie z załącznikiem IV do niniejszego rozporządzenia;

10)	w załączniku XVII wprowadza się zmiany zgodnie z załącznikiem V do niniejszego rozporządzenia;

11)	w załączniku XVIII wprowadza się zmiany zgodnie z załącznikiem VI do niniejszego rozporządzenia;

12)	załącznik XIX zastępuje się tekstem znajdującym się w załączniku VII do niniejszego rozporządzenia;

13)

pkt 4.2 załącznika XX otrzymuje brzmienie:

„4.2.

n-heksan o klasie czystości do chromatografii lub do wykrywania pozostałości. Heksan można zastąpić izooktanem (2,2,4-trimetylopentanem o klasie czystości do chromatografii), o ile osiągnięto porównywalne wartości precyzji. Rozpuszczalniki o temperaturze wrzenia wyższej niż n-heksan odparowują dłużej. Są jednak preferowane ze względu na toksyczność heksanu. Należy sprawdzić czystość; na przykład można kontrolować pozostałości po odparowaniu 100 ml rozpuszczalnika.

UWAGA – Opary mogą ulec samozapłonowi. Należy trzymać z daleka od źródeł ciepła, iskier lub nieosłoniętego płomienia. Należy upewnić się zawsze, że pojemniki są zawsze dobrze zamknięte. Należy zapewnić odpowiednią wentylację podczas użytkowania. Należy unikać nagromadzenia oparów i usunąć wszelkie możliwe źródła zagrożenia pożarowego takie jak grzejniki czy aparatura elektryczna wyprodukowana z materiałów innych niż materiały niepalne. Wdychanie oparów może mieć szkodliwe skutki, ponieważ może prowadzić do uszkodzenia komórek nerwowych. Nie należy wdychać oparów. Należy w razie potrzeby zastosować odpowiednie urządzenia umożliwiające oddychanie. Chronić oczy i skórę przed kontaktem.

Izooktan jest substancją ciekłą łatwopalną stanowiącą zagrożenie pożarowe. Granice palności w powietrzu wynoszą 1,1–6,0 % (ułamek objętościowy). Jest on toksyczny w przypadku jego spożywania i wdychania. Pracując z tym rozpuszczalnikiem, należy korzystać z wentylowanego dygestorium w dobrym stanie technicznym.”.

Artykuł 2

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w Brukseli dnia 27 września 2019 r.

W imieniu Komisji

Jean-Claude JUNCKER

Przewodniczący

(1) Dz.U. L 347 z 20.12.2013, s. 671.

(2) Rozporządzenie Komisji (EWG) nr 2568/91 z dnia 11 lipca 1991 r. w sprawie właściwości oliwy z oliwek i oliwy z wytłoczyn oliwek oraz w sprawie odpowiednich metod analizy (Dz.U. L 248 z 5.9.1991, s. 1).

ZAŁĄCZNIK I

„ZAŁĄCZNIKI

STRESZCZENIE

Załącznik I	Właściwości oliwy z oliwek
Załącznik Ia	Pobieranie próbek oliwy z oliwek lub oliwy z wytłoczyn z oliwek dostarczonych w opakowaniu bezpośrednim
Załącznik Ib	Schemat weryfikacji, czy próbka oliwy z oliwek jest zgodna ze zgłoszoną kategorią
Załącznik II	Oznaczanie wolnych kwasów tłuszczowych, metoda na zimno
Załącznik III	Oznaczanie liczby nadtlenkowej
Załącznik IV	Oznaczanie zawartości wosków metodą chromatografii gazowej z użyciem kolumny kapilarnej
Załącznik VII	Oznaczanie zawartości procentowej 2-monopalmitynianu glicerolu
Załącznik IX	Badanie spektrofotometryczne w ultrafiolecie
Załącznik X	Oznaczanie estrów metylowych kwasów tłuszczowych metodą chromatografii gazowej
Załącznik XI	Oznaczanie lotnych fluorowcowanych rozpuszczalników oliwy z oliwek
Załącznik XII	Metoda międzynarodowej rady ds. oliwy służąca do organoleptycznej oceny oliwy z oliwek z pierwszego tłoczenia
Załącznik XV	Zawartość oleju w pozostałości z oliwek
Załącznik XVI	Oznaczenie liczby jodowej
Załącznik XVII	Metoda oznaczania stigmastadienów w olejach roślinnych
Załącznik XVIII	Oznaczenie różnicy między rzeczywistą a teoretyczną zawartością triglicerydów z ECN 42
Załącznik XIX	Oznaczanie składu i zawartości steroli oraz związków alkoholowych metodą chromatografii gazowej na kolumnach kapilarnych
Załącznik XX	Metoda oznaczania zawartości wosków, estrów metylowych kwasów tłuszczowych i estrów etylowych kwasów tłuszczowych metodą chromatografii gazowej na kolumnach kapilarnych
Załącznik XXI	Wyniki kontroli zgodności przeprowadzonych w odniesieniu do oliwy z oliwek, o których mowa w art. 8 ust. 2

”

ZAŁĄCZNIK II

„ZAŁĄCZNIK I

WŁAŚCIWOŚCI OLIWY Z OLIWEK

Cechy jakościowe

Estry etylowe kwasu tłuszczowego

(mg/kg)

≤ 35

—

Ocena organoleptyczna

Mediana aromatu owoców (Mf)

Mf > 0,0

—

Mediana wad (Md) (*)

Md = 0,0

Md ≤ 3,5

Md > 3,5 (1)

Delta-K

≤ 0,01

—

≤ 0,16

≤ 0,15

—

≤ 0,20

≤ 0,18

K268 lub K270

≤ 0,22

≤ 0,25

—

≤ 1,25

≤ 1,15

—

≤ 2,00

≤ 1,70

K232

≤ 2,50

≤ 2,60

—

Liczba nadtlenkowa

(mEq O2/kg)

≤ 20,0

—

≤ 5,0

≤ 15,0

—

≤ 5,0

≤ 15,0

Kwasowość

(%) (*)

≤ 0,80

≤ 2,0

> 2,0

≤ 0,30

≤ 1,00

—

≤ 0,30

≤ 1,00

Kategoria

1.	Oliwa z oliwek najwyższej jakości z pierwszego tłoczenia

2.	Oliwa z oliwek z pierwszego tłoczenia

3.	Oliwa lampante

4.	Rafinowana oliwa z oliwek

5.	Oliwa z oliwek złożona z rafinowanej oliwy z oliwek i oliwy z oliwek z pierwszego tłoczenia

6.	Surowa oliwa z wytłoczyn z oliwek

7.	Rafinowana oliwa z wytłoczyn z oliwek

8.	Oliwa z wytłoczyn z oliwek

Charakterystyka czystości

2-monopalmitynian glicerolu

(%)

≤ 0,9, jeśli % zawartość kwasu palmitynowego ogółem ≤ 14,00 %

≤ 1,0, jeśli % zawartość kwasu palmitynowego ogółem > 14,00 %

≤ 0,9, jeśli % zawartość kwasu palmitynowego ogółem ≤ 14,00 %

≤ 1,0, jeśli % zawartość kwasu palmitynowego ogółem > 14,00 %

≤ 0,9, jeśli % zawartość kwasu palmitynowego ogółem ≤ 14,00 %

≤ 1,1, jeśli % zawartość kwasu palmitynowego ogółem > 14,00 %

≤ 0,9, jeśli % zawartość kwasu palmitynowego ogółem ≤ 14,00 %

≤ 1,1, jeśli % zawartość kwasu palmitynowego ogółem > 14,00 %

≤ 0,9, jeśli % zawartość kwasu palmitynowego ogółem ≤ 14,00 %

≤ 1,0, jeśli % zawartość kwasu palmitynowego ogółem > 14,00 %

≤ 1,4

≤ 1,2

Różnica między ECN42 (HPLC) a teoretycznym ECN42

≤ |0,20|

≤ |0,30|

≤ | 0,30|

≤ |0,60|

≤ |0,50|

Stigmastadieny

(mg/kg) (3)

≤ 0,05

≤ 0,50

—

Izomery translinolowe + izomery translinolenowe ogółem

(%)

≤ 0,05

≤ 0,10

≤ 0,30

≤ 0,10

≤ 0,35

Izomery transoleinowe ogółem

(%)

≤ 0,05

≤ 0,10

≤ 0,20

≤ 0,40

Skład kwasów tłuszczowych (2)

owy

(%)

≤ 0,20

Behenowy

(%)

≤ 0,20

≤ 0,30

Eikozenowy

(%)

≤ 0,50

Arachidowy

(%)

≤ 0,60

Linolenowy

(%)

≤ 1,00

Mirystynowy

(%)

≤ 0,03

Kategoria

1.	Oliwa z oliwek najwyższej jakości z pierwszego tłoczenia

2.	Oliwa z oliwek z pierwszego tłoczenia

3.	Oliwa lampante

4.	Rafinowana oliwa z oliwek

5.	Oliwa z oliwek złożona z rafinowanej oliwy z oliwek i oliwy z oliwek z pierwszego tłoczenia

6.	Surowa oliwa z wytłoczyn z oliwek

7.	Rafinowana oliwa z wytłoczyn z oliwek

8.	Oliwa z wytłoczyn z oliwek

Woski (mg/kg)

(**)

C42 + C44 + C46 ≤ 150

C40 + C42 + C44 + C46 ≤ 300 (6)

C40 + C42 + C44 + C46 ≤ 350

C40 + C42 + C44 + C46 > 350 (7)

C40 + C42 + C44 + C46 > 350

Erytrodiol i uwaol

(%) (**)

≤ 4,5

≤ 4,5 (6)

4,5

≤ 4,5

> 4,5 (7)

4,5

> 4,5

Sterole ogółem

(mg/kg)

≥ 1 000

≥ 2 500

≥ 1 800

≥ 1 600

Skład steroli

Delta-7-stigmastenol (4)

(%)

≤ 0,5

App ß-sitosterol (5)

(%)

≥ 93,0

Stigmasterol

(%)

< Kamp.

Kampesterol (4)

(%)

≤ 4,0

Brassikasterol

(%)

≤ 0,1

≤ 0,2

Cholesterol

(%)

≤ 0,5

Kategoria

1.	Oliwa z oliwek najwyższej jakości z pierwszego tłoczenia

2.	Oliwa z oliwek z pierwszego tłoczenia

3.	Oliwa lampante

4.	Rafinowana oliwa z oliwek

5.	Oliwa z oliwek złożona z rafinowanej oliwy z oliwek i oliwy z oliwek z pierwszego tłoczenia

6.	Surowa oliwa z wytłoczyn z oliwek

7.	Rafinowana oliwa z wytłoczyn z oliwek

8.	Oliwa z wytłoczyn z oliwek

Uwagi:

a)	wyniki analiz muszą być wyrażone z dokładnością do tej samej liczby miejsc po przecinku, jaką zastosowano w odniesieniu do każdej właściwości. Ostatnia cyfra musi być powiększona o jeden, jeżeli następna cyfra jest większa niż 4;

b)	jeżeli tylko jedna właściwość nie jest zgodna ze wskazanymi wartościami, kategoria oliwy może zostać zmieniona lub zgłoszona jako niezgodna do celów niniejszego rozporządzenia;

c)	w przypadku oliwy lampante obie cechy jakości oznaczone gwiazdką (*) mogą jednocześnie różnić się od wartości dopuszczalnych ustanowionych dla tej kategorii;

jeżeli właściwość oznaczona jest dwiema gwiazdkami (**), oznacza to, że w przypadku surowej oliwy z wytłoczyn z oliwek obie odpowiednie wartości dopuszczalne mogą różnić się jednocześnie od podanych wartości. W przypadku oliwy z wytłoczyn z oliwek i rafinowanej oliwy z wytłoczyn z oliwek jedna z odpowiednich wartości dopuszczalnych może różnić się od podanych wartości.

Dodatek

Schemat podejmowania decyzji

Schemat podejmowania decyzji dotyczących kampesterolu w przypadku oliwy z oliwek najwyższej jakości z pierwszego tłoczenia i oliwy z oliwek z pierwszego tłoczenia:

Pozostałe parametry są zgodne z wartościami dopuszczalnymi określonymi w niniejszym rozporządzeniu.

Schemat podejmowania decyzji dotyczących delta-7-stigmastenolu w przypadku:

—	Oliwa z oliwek najwyższej jakości z pierwszego tłoczenia i oliwa z oliwek z pierwszego tłoczenia

Pozostałe parametry są zgodne z wartościami dopuszczalnymi określonymi w niniejszym rozporządzeniu.

—	Oliwa z wytłoczyn z oliwek (surowa i rafinowana)

Pozostałe parametry są zgodne z wartościami dopuszczalnymi określonymi w niniejszym rozporządzeniu.

”

(1) Mediana wad może być mniejsza lub równa 3,5, kiedy mediana aromatu owocowego wynosi 0,0.

(2) Zawartość innych kwasów tłuszczowych (%): palmitynowy: 7,50–20,00; palmitolejowy: 0,30-3,50; heptadekanowy: ≤ 0,40; heptadekenowy ≤ 0,60; stearynowy: 0,50-5,00; olejowy: 55,00–83,00; linolowy: 2,50–21,00.

(3) Suma izomerów, które mogłyby (lub nie mogłyby) być oddzielone kolumną kapilarną.

(4) Zob. dodatek do niniejszego załącznika.

(5) App ß-sitosterol: delta-5,23-stigmastadienol+klerosterol+beta-sitosterol+sitostanol+delta-5-awenasterol+delta-5,24-stigmastadienol.

(6) Oliwa z zawartością wosków wynoszącą 300–350 mg/kg uznawana jest za oliwę lampante, jeżeli całkowita zawartość alkoholi alifatycznych jest mniejsza lub równa 350 mg/kg lub jeżeli zawartość erytrodiolu i uwaolu jest mniejsza lub równa 3,5 %.

(7) Oliwa z zawartością wosków wynoszącą 300–350 mg/kg uznawana jest za surową oliwę z wytłoczyn z oliwek, jeżeli całkowita zawartość alkoholi alifatycznych jest większa niż 350 mg/kg oraz jeżeli zawartość erytrodiolu i uwaolu jest większa niż 3,5 %.

ZAŁĄCZNIK III

„ZAŁĄCZNIK Ib

SCHEMAT WERYFIKACJI, CZY PRÓBKA OLIWY Z OLIWEK JEST ZGODNA ZE ZGŁOSZONĄ KATEGORIĄ

Tabela ogólna

Tabela 1 – Oliwa z oliwek najwyższej jakości z pierwszego tłoczenia – Kryteria jakości

Tabela 2 – Oliwa z oliwek z pierwszego tłoczenia – Kryteria jakości

Tabela 3 – Oliwa z oliwek najwyższej jakości z pierwszego tłoczenia i oliwa z oliwek z pierwszego tłoczenia – Kryteria czystości

Tabela 4 – Oliwa lampante – Kryteria czystości

Tabela 5 – Rafinowana oliwa z oliwek – Kryteria jakości

Tabela 6 – Oliwa z oliwek (złożona z rafinowanej oliwy z oliwek i oliwy z oliwek z pierwszego tłoczenia) – Kryteria jakości

Tabela 7 – Rafinowana oliwa z oliwek oraz oliwa z oliwek złożona z rafinowanej oliwy z oliwek i oliwy z oliwek z pierwszego tłoczenia – Kryteria czystości

Tabela 8 – Surowa oliwa z wytłoczyn z oliwek – Kryteria czystości

Tabela 9 – Rafinowana oliwa z wytłoczyn z oliwek – Kryteria jakości

Tabela 10 – Oliwa z wytłoczyn z oliwek – Kryteria jakości

Tabela 11 – Rafinowana oliwa z wytłoczyn z oliwek i oliwa z wytłoczyn z oliwek – Kryteria czystości

”

ZAŁĄCZNIK IV

W załączniku XII wprowadza się następujące zmiany:

pkt 3.3 otrzymuje brzmienie:

„3.3. Nieobowiązkowa terminologia stosowana do celów etykietowania

Na żądanie kierownik zespołu degustatorów może potwierdzić, że oceniane oliwy są zgodne z definicjami i przedziałami odpowiadającymi wyłącznie następującym określeniom, w zależności od stopnia intensywności i percepcji cech oliwy.

Cechy pozytywne (owocowy, gorzki i ostry): w odniesieniu do intensywności percepcji:

—	określenie mocny stosuje się, jeżeli mediana danej cechy jest wyższa niż 6,0;

—	określenie średni stosuje się, jeżeli mediana danej cechy jest wyższa niż 3,0 oraz nie wyższa niż 6,0;

—	określenie lekki stosuje się, jeżeli mediana danej cechy jest nie wyższa niż 3,0.

Owocowy	charakterystyczny dla oliwy ogół doznań węchowych, zależnych od odmiany oliwek, właściwych dla oliwy z oliwek uzyskanej ze zdrowych i świeżych oliwek, niezdominowanej zapachem ani zielonych, ani dojrzałych oliwek. Doznania te odbierane są bezpośrednio lub poprzez jamę nosowo-gardłową.
Owocowy niedojrzały	charakterystyczny dla oliwy ogół doznań węchowych przypominających zapach niedojrzałych owoców, zależnych od odmiany oliwek i właściwych dla oliwy z oliwek uzyskanej z zielonych, zdrowych i świeżych oliwek. Doznania te odbierane są bezpośrednio lub poprzez jamę nosowo-gardłową.
Owocowy dojrzały	charakterystyczny dla oliwy ogół doznań węchowych przypominających zapach dojrzałych owoców, zależnych od odmiany oliwek, właściwych dla oliwy z oliwek uzyskanej ze zdrowych i świeżych oliwek. Doznania te odbierane są bezpośrednio lub poprzez jamę nosowo-gardłową.
Oliwa zrównoważona	oliwa, która nie wykazuje braku równowagi, co oznacza wrażenie węchowo-smakowe i dotykowe, w którym mediana goryczy i mediana ostrego smaku są co najwyżej o dwa punkty wyższe od mediany owocowego smaku/zapachu.
Oliwa łagodna	oliwa, w odniesieniu do której mediana goryczy i ostrego smaku jest niższa lub równa 2,0.

Wykaz określeń w odniesieniu do intensywności percepcji:

Określenia pod warunkiem przedstawienia świadectwa badania organoleptycznego	Mediana danej cechy
Owocowy	—
Owocowy dojrzały	—
Owocowy niedojrzały	—
Lekko owocowy	≤ 3,0
Średnio owocowy	3,0 < Me ≤ 6,0
Mocno owocowy	> 6,0
Owocowy lekko dojrzały	≤ 3,0
Owocowy średnio dojrzały	3,0 < Me ≤ 6,0
Owocowy mocno dojrzały	> 6,0
Owocowy lekko niedojrzały	≤ 3,0
Owocowy średnio niedojrzały	3,0 < Me ≤ 6,0
Owocowy mocno niedojrzały	> 6,0
Lekko gorzki	≤ 3,0
Średnio gorzki	3,0 < Me ≤ 6,0
Mocno gorzki	> 6,0
Lekko ostry	≤ 3,0
Średnio ostry	3,0 < Me ≤ 6,0
Mocno ostry	> 6,0
Oliwa zrównoważona	Mediana goryczy i mediana ostrego smaku są co najwyżej o dwa punkty wyższe od mediany owocowego smaku/zapachu.
Oliwa łagodna	Mediana goryczy i mediana ostrego smaku nie przekraczają 2,0.”

pkt 9.4 otrzymuje brzmienie:

„9.4. Klasyfikacja oliwy

Oliwa klasyfikowana jest zgodnie z wymienionymi poniżej kategoriami, w zależności od mediany wad i mediany aromatu owoców. Medianę wad określa się jako medianę wady odebranej z największą intensywnością. Mediana wad i mediana aromatu owoców przedstawiane są z dokładnością do jednego miejsca po przecinku.

Klasyfikacji oliwy dokonuje się poprzez porównanie wartości mediany wad i mediany aromatu owoców z przedstawionymi poniżej przedziałami odniesienia. Ponieważ przy ustalaniu poziomów przedziałów uwzględniono błąd metody, uznaje się, iż poziomy te są ostateczne. Pakiety oprogramowania umożliwiają przedstawienie klasyfikacji w formie tabeli danych statystycznych lub w formie wykresu.

a)	Oliwa z oliwek najwyższej jakości z pierwszego tłoczenia: mediana wad jest równa 0,0, a mediana aromatu owoców jest wyższa niż 0,0.

b)	Oliwa z oliwek z pierwszego tłoczenia: mediana wad jest wyższa niż 0,0 ale nie przekracza 3,5, a mediana aromatu owoców jest wyższa niż 0,0.

c)	Oliwa z oliwek z pierwszego tłoczenia typu lamparte: mediana wad jest wyższa niż 3,5 lub mediana wad jest niższa lub równa 3,5, a mediana aromatu owoców jest równa 0,0.

Uwaga 1:

Jeżeli mediana cech dotyczących goryczy lub ostrego smaku jest wyższa niż 5,0, kierownik zespołu zaznacza to na świadectwie badania oliwy z oliwek.

W przypadku analiz przeprowadzonych w ramach kontroli zgodności przeprowadza się jeden test. W przypadku sprzeczności ocen należy zorganizować przeprowadzenie dwóch ocen w różnych sesjach. Wyniki ocen z obu sesji muszą być statystycznie jednorodne (zob. pkt 9.5). Jeśli tak nie jest, próbkę należy zbadać ponownie na dwóch sesjach. Ostateczną wartość mediany cech decydujących o zaklasyfikowaniu oblicza się, stosując średnią obu median.”.

ZAŁĄCZNIK V

W załączniku XVII wprowadza się następujące zmiany:

pkt 5.1 otrzymuje brzmienie:

„5.1.

Heksan lub mieszanina alkanów o przedziale temperatury wrzenia 65 do 70 °C, destylowana w kolumnie rektyfikacyjnej. Heksan można zastąpić izooktanem (2,2,4-trimetylopentanem o klasie czystości do chromatografii), o ile osiągnięto porównywalne wartości precyzji, a pozostałości po odparowaniu 100 ml rozpuszczalnika można kontrolować. Rozpuszczalniki o temperaturze wrzenia wyższej niż n-heksan odparowują dłużej. Są jednak preferowane ze względu na toksyczność heksanu.”;

2)	w pkt 6.3.3 dodaje się tekst w brzmieniu: „Uwaga 10: W przypadku gdy stigmastadieny występują w stężeniach wyższych niż 4 mg/kg, jeżeli wymagane jest oznaczenie ilościowe, należy zastosować metodę międzynarodowej rady ds. oliwy dotyczącą oznaczania styrenów w oliwie rafinowanej.”.

ZAŁĄCZNIK VI

W załączniku XVIII wprowadza się następujące zmiany:

pkt 4.2.1 otrzymuje brzmienie:

„4.2.1.

Eter naftowy 40–60 °C o klasie czystości do chromatografii lub heksan. Heksan można zastąpić izooktanem (2,2,4-trimetylopentanem o klasie czystości do chromatografii), o ile osiągnięto porównywalne wartości precyzji. Rozpuszczalniki o temperaturze wrzenia wyższej niż n-heksan odparowują dłużej. Są jednak preferowane ze względu na toksyczność heksanu.”;

dodaje się pkt 4.2.12 w brzmieniu:

„4.2.12.

Heptan, jakość chromatograficzna. Heptan można zastąpić izooktanem (2,2,4-trimetylopentanem o klasie czystości do chromatografii).”.

ZAŁĄCZNIK VII

„ZAŁĄCZNIK XIX

OZNACZANIE SKŁADU I ZAWARTOŚCI STEROLI ORAZ ZWIĄZKÓW ALKOHOLOWYCH METODĄ CHROMATOGRAFII GAZOWEJ NA KOLUMNACH KAPILARNYCH

1. ZAKRES

W ramach metody opisuje się sposoby oznaczania zawartości prostych i łącznych związków alkoholowych w oliwie z oliwek i oliwie z wytłoczyn z oliwek, jak również w mieszankach tych dwóch rodzajów oliwy.

Związki alkoholowe w oliwie i oliwie z wytłoczyn z oliwek obejmują alkohole alifatyczne, sterole i dialkohole triterpenowe.

2. ZASADA

Oliwa, do której dodano α-cholestanol i 1-eikozanol, pełniąca rolę wewnętrznego wzorca, jest zmydlana roztworem wodorotlenku potasu w etanolu, a następnie substancja niezmydlająca się jest ekstrahowana eterem dietylowym.

Poszczególne frakcje związków alkoholowych są oddzielane od substancji niezmydlającej się albo metodą chromatografii cienkowarstwowej na podstawowej płytce z żelu krzemionkowego (metoda referencyjna), albo metodą HPLC z wykorzystaniem kolumny z żelem krzemionkowym. Frakcja uzyskana w wyniku oddzielenia żelu krzemionkowego przekształcana jest w trimetylsilyletery i następnie poddawana analizie metodą chromatografii gazowej na kolumnach kapilarnych.

CZĘŚĆ 1

PRZYGOTOWANIE SUBSTANCJI NIEZMYDLAJĄCEJ SIĘ

1. ZAKRES

W niniejszej części opisano proces przygotowania i ekstrakcji substancji niezmydlającej się. Część ta obejmuje proces przygotowania i ekstrakcji substancji niezmydlającej się z oliwy z oliwek i oliwy z wytłoczyn z oliwek.

2. ZASADA

Porcja badana jest zmydlana poprzez gotowanie pod chłodnicą zwrotną wraz z roztworem wodorotlenku potasu w etanolu. Substancja niezmydlająca się jest ekstrahowana eterem dietylowym.

3. APARATURA

Typowe wyposażenie laboratoryjne, a w szczególności następujące urządzenia:

3.1.	Kolba okrągłodenna o pojemności 250 ml wyposażona w chłodnicę zwrotną ze szlifem szklanym.

3.2.	Rozdzielacz o pojemności 500 ml.

3.3.	Kolby o pojemności 250 ml.

3.4.	Mikrostrzykawki o pojemności 100 i 500 μl.

3.5.	Cylindryczny lejek do sączenia z porowatą przegrodą G3 (porowatość 15–40 μm) o średnicy około 2 cm i głębokości 5 cm, przystosowany do filtracji w próżni i ze szlifem szklanym zewnętrznym.

3.6.	Kolba stożkowa o pojemności 50 ml ze szlifem szklanym wewnętrznym, którą można połączyć z lejkiem do sączenia (3.5).

3.7.	Probówka o pojemności 10 ml z lejkowatym dnem i szczelnym korkiem szklanym.

3.8.	Eksykator z chlorkiem wapnia.

4. ODCZYNNIKI

4.1.	Minimalne miano roztworu wodorotlenku potasu 85 %.

4.2.

Roztwór wodorotlenku potasu w etanolu, w przybliżeniu roztwór 2 M.

Rozpuścić 130 g wodorotlenku potasu (4.1), jednocześnie schładzając, w 200 ml wody destylowanej, następnie uzupełnić etanolem do objętości jednego litra (4.7). Roztwór przechowywać w dobrze zakorkowanej butelce z ciemnego szkła przez maksymalnie 2 dni.

4.3.	Eter dietylowy do analiz.

4.4.	Bezwodny siarczan sodu do analiz.

4.5.	Aceton do chromatografii.

4.6.	Eter dietylowy do chromatografii.

4.7.	Etanol do analiz.

4.8.	Octan etylu do analiz.

4.9.	Wzorzec wewnętrzny, α-cholestanol o czystości większej niż 99 % (czystość należy sprawdzać metodą analizy GC).

4.10.

0,2 % wewnętrzny roztwór wzorcowy (m/V) α-cholestanolu w octanie etylu (4.8).

4.11.

Roztwór fenoloftaleiny, 10 g/l w etanolu (4.7).

4.12.

0,1 % (m/V) roztwór 1-eikozanolu w octanie etylu (wzorzec wewnętrzny).

5. PROCEDURA

Do kolby o pojemności 250 ml (pkt 3.1) wprowadzić przy użyciu mikrostrzykawki o pojemności 500 μl (pkt 3.4) pewną ilość wewnętrznego roztworu wzorcowego α-cholestanolu (pkt 4.10) i 1-eikozanolu (4.12) zawierającą ilość cholestanolu i eikozanolu odpowiadającą w przybliżeniu 10 % zawartości steroli i alkoholi w próbce. Na przykład w przypadku próbki zawierającej 5 g oliwy z oliwek dodać 500 μl roztworu α-cholestanolu (4.10) i 250 μL roztworu 1-eikozanolu (4.12). W przypadku oliwy z wytłoczyn oliwek dodać 1 500 μL zarówno roztworu α-cholestanolu (4.10), jak i 1-eikozanolu (4.12). Odparować do wysuszenia pod słabym strumieniem azotu w łaźni wypełnionej ciepłą wodą. Następnie po schłodzeniu kolby odważyć 5,00 ± 0,01 g suchej przefiltrowanej próbki w tej samej kolbie.

Uwaga 1:

w przypadku zwierzęcych lub roślinnych olejów i tłuszczów zawierających znaczne ilości cholesterolu może wystąpić pik o czasie retencji identycznym z czasem retencji cholestanolu. W takich sytuacjach należy dokonać analizy frakcji steroli z dodaniem wewnętrznego wzorca i bez dodawania go.

Dodać 50 ml roztworu 2 M wodorotlenku potasu w etanolu (4.2) i niewielką ilość kamienia pumeksowego, uruchomić chłodnicę zwrotną i podgrzać do momentu lekkiego wrzenia, aż nastąpi zmydlenie (roztwór stanie się przejrzysty). Kontynuować podgrzewanie przez dalsze 20 minut, następnie wprowadzić 50 ml wody destylowanej od strony wylotu chłodnicy, odłączyć chłodnicę i schłodzić kolbę do temperatury około 30 °C.

Przenieść zawartość kolby ilościowo do rozdzielacza o pojemności 500 ml (3.2), używając kilku porcji wody destylowanej (50 ml). Dodać około 80 ml eteru dietylowego (4.6), mieszać energicznie przez około 60 sekund, obniżając okresowo ciśnienie przez przełączenie rozdzielacza i otwarcie zaworu odcinającego. Odstawić do całkowitego rozdzielenia się dwóch faz (uwaga 2). Następnie do drugiego rozdzielacza zebrać jak najdokładniej roztwór mydła. Przeprowadzić jeszcze dwie ekstrakcje na fazie wodno-alkoholowej w ten sam sposób przy użyciu 60–70 ml eteru dietylowego (4.6).

Uwaga 2:

emulsję można wyeliminować, dodając niewielkie ilości etanolu (4.7).

Połączyć wszystkie trzy eterowe ekstrakty w jednym rozdzielaczu zawierającym 50 ml wody. Przemywać nadal wodą (50 ml), aż woda przestanie barwić się na różowy kolor po dodaniu kropli roztworu fenoloftaleiny (4.11). Po usunięciu wody popłucznej przefiltrować przez bezwodny siarczan sodu (4.4) do wcześniej zważonej kolby o pojemności 250 ml, płucząc rozdzielacz i filtr niewielkimi ilościami eteru dietylowego (4.6).

Odparować rozpuszczalnik przez destylację w wyparce obrotowej w temperaturze 30 °C w próżni. Dodać 5 ml acetonu (4.5) i usunąć całkowicie lotny rozpuszczalnik pod delikatnym strumieniem azotu. Suszyć pozostałość w piecu w temperaturze 103 ± 2 °C przez 15 minut. Schłodzić w eksykatorze i zważyć z dokładnością do 0,1 mg.

CZĘŚĆ 2

ODDZIELENIE FRAKCJI ZWIĄZKÓW ALKOHOLOWYCH

1. ZAKRES

Frakcje substancji niezmydlającej się przygotowanej w części 1 są oddzielane w poszczególnych związkach alkoholowych, alkoholach alifatycznych, sterolach i dialkoholach triterpenowych (erytrodiolu i uwaolu).

2. ZASADA

Substancja niezmydlająca się może zostać poddana frakcjonowaniu z wykorzystaniem podstawowej chromatografii cienkowarstwowej (metoda referencyjna) oraz ujawniona, zaś odpowiadające pasma mogą zostać zarysowane i wyekstrahowane. Alternatywną metodą oddzielenia jest metoda HPLC z wykorzystaniem kolumny z żelem krzemionkowym i detektora UV oraz poszczególnych zebranych frakcji. Alkohole alifatyczne i triterpenowe, a także sterole i dialkohole triterpenowe są wyodrębniane wspólnie.

3. APARATURA

Typowe wyposażenie laboratoryjne, a w szczególności następujące urządzenia:

3.1.	Kompletny zestaw aparatury do analizy metodą chromatografii cienkowarstwowej łącznie z płytkami szklanymi 20 × 20.

3.2.	Źródło światła ultrafioletowego o długości fal 366 lub 254 nm.

3.3.	Mikrostrzykawki o pojemności 100 i 500 μl.

3.4.	Cylindryczny lejek do sączenia z porowatą przegrodą G3 (porowatość 15–40 μm) o średnicy około 2 cm i głębokości 5 cm, przystosowany do filtracji w próżni i ze szlifem szklanym zewnętrznym.

3.5.	Kolba stożkowa o pojemności 50 ml ze szlifem szklanym wewnętrznym, którą można połączyć z lejkiem do sączenia (3.4).

3.6.	Probówka o pojemności 10 ml z lejkowatym dnem i szczelnym korkiem szklanym.

3.7.	Eksykator z chlorkiem wapnia.

3.8.

System HPLC składający się z:

3.8.1.

podwójnej pompy;

3.8.2.

ręcznego lub automatycznego dozownika wyposażonego w pętlę dozującą o pojemności 200 μL;

3.8.3.

wbudowanego degazera;

3.8.4.

detektora UV–VIS lub podczerwieni.

3.9.	Kolumna HPLC (25 cm x 4 mm średnicy wewnętrznej) wypełniona żelem krzemionkowym 60 (o uziarnieniu 5 μm).

3.10.

Filtr strzykawkowy o rozmiarze 0,45 μm.

3.11.

Kolba stożkowa o pojemności 25 ml.

4. ODCZYNNIKI

4.1.	Minimalne miano roztworu wodorotlenku potasu 85 %.

4.2.

Roztwór wodorotlenku potasu w etanolu, w przybliżeniu roztwór 2 M.

Rozpuścić 130 g wodorotlenku potasu (4.1), jednocześnie schładzając, w 200 ml wody destylowanej, następnie uzupełnić etanolem do objętości jednego litra (4.9). Roztwór przechowywać w dobrze zakorkowanej butelce z ciemnego szkła przez maksymalnie 2 dni.

4.3.	Eter dietylowy do analiz.

4.4.	Roztwór wodorotlenku potasu w etanolu, w przybliżeniu roztwór 0,2 M. Rozpuścić 13 g wodorotlenku potasu (4.1) w 20 ml wody destylowanej, następnie uzupełnić etanolem do objętości jednego litra (4.9).

4.5.	Płytki szklane o wymiarach 20x20 pokryte żelem krzemionkowym, niezawierającym wskaźnika fluorescencyjnego, o grubości 0,25 mm (dostępne w handlu w postaci gotowej do użytku).

4.6.	Aceton do chromatografii.

4.7.	n-heksan do chromatografii.

4.8.	Eter dietylowy do chromatografii.

4.9.	Etanol do analiz.

4.10.

Octan etylu do analiz.

4.11.

Roztwór porównawczy stosowany w chromatografii cienkowarstwowej: roztwór cholesterolu, fitosterolu, alkoholi i erytrodiolu w octanie etylu o stężeniu 5 % (4.10).

4.12.

0,2 % roztwór 2,7-dichlorofluorosceiny w etanolu. Roztwór ten uzyskuje nieco zasadowy charakter w wyniku dodania kilku kropli 2 M roztworu wodorotlenku potasu w alkoholu (4.2).

4.13.

Mieszanina n-heksanu (4.7)/eteru dietylowego (4.8) w proporcji 65:35 (V/V).

4.14.

n-heksan (4.7)/eter dietylowy (4.8) w fazie ruchomej HPLC (1:1) (V/V).

5. METODA REFERENCYJNA: ODDZIELENIE ZWIĄZKÓW ALKOHOLOWYCH ZA POMOCĄ PODSTAWOWEJ PŁYTKI DO CHROMATOGRAFII CIENKOWARSTWOWEJ (TLC)

Przygotowanie podstawowych płytek do chromatografii cienkowarstwowej. Zanurzyć lub zamoczyć płytki z żelu krzemionkowego (4.5) na głębokość około 4 cm w 0,2 M roztworze wodorotlenku potasu w etanolu (4.4) na 10 sekund, następnie suszyć je w dygestorium przez dwie godziny i na koniec umieścić w piecu nagrzanym do temperatury 100 °C na godzinę.

Wyjąć z pieca i umieścić w eksykatorze z chlorkiem wapnia (3.7) aż do czasu ich użycia (płytki poddane takiej obróbce powinny być wykorzystane w ciągu 15 dni).

Napełnić komorę chromatograficzną mieszaniną heksanu i eteru dietylowego (4.13) (uwaga 3) do poziomu około 1 cm. Zamknąć komorę odpowiednią pokrywą i pozostawić na co najmniej godzinę w chłodnym miejscu w celu uzyskania równowagi układu ciecz-para. Na wewnętrznych powierzchniach komory można umieścić paski bibuły filtracyjnej zanurzone w eluencie. Pozwala to skrócić o około jedną trzecią czas przemieszczenia linii cieczy i uzyskać bardziej jednorodną i regularną elucję składników.

Uwaga 3:

przy każdej analizie należy wymienić mieszaninę rozwijającą w celu uzyskania idealnie odtwarzalnych warunków elucji. Zamiennie można stosować rozpuszczalnik w postaci mieszaniny n-heksanu i eteru dietylowego w proporcji 50:50 (V/V).

Przygotować roztwór substancji niezmydlającej się w octanie etylu (4.10) o stężeniu około 5 % przygotowanej w części 1 i za pomocą mikrostrzykawki o pojemności 100 μl (3.3) nanieść 0,3 ml roztworu w postaci wąskiego i jednolitego pasma na dolnej części płytki chromatograficznej (4.5) w odległości 2 cm od dolnej krawędzi. Na linii pasma nanieść 2–3 μl roztworu porównawczego (4.11) w celu identyfikacji pasm steroli, dialkoholi triterpenowych i alkoholi po rozwinięciu.

Umieścić płytkę w komorze chromatograficznej (3.1). Temperaturę otoczenia należy utrzymywać w granicach 15–20 °C (uwaga 4). Bezzwłocznie zakryć komorę pokrywą i pozostawić w celu elucji składników aż do momentu, gdy czoło rozpuszczalnika dotrze na odległość około 1 cm od górnej krawędzi płytki. Wyjąć płytkę z komory chromatograficznej i odparować rozpuszczalnik w strumieniu gorącego powietrza lub umieścić w tym celu płytkę na chwilę w dygestorium.

Uwaga 4:

wyższa temperatura mogłaby utrudniać oddzielenie.

Spryskać płytkę lekko i równomiernie roztworem 2,7-dichlorofluorosceiny (4.12) i pozostawić do wyschnięcia. Obserwując płytkę pod lampą ultrafioletową (3.2), pasma steroli, dialkoholi triterpenowych i alkoholi można zidentyfikować, przyrównując je do plamek uzyskanych za pomocą roztworu porównawczego (4.11). Zaznaczyć czarnym ołówkiem granice pasm wzdłuż krawędzi fluoryzujących (zob. rysunek 1 dotyczący płytki TLC).

Za pomocą metalowej szpatułki zeskrobać żel krzemionkowy z zaznaczonego obszaru. Usunięty i dokładnie rozdrobniony materiał przenieść do lejka do sączenia (3.4). Dodać 10 ml gorącego octanu etylu (4.10), ostrożnie wymieszać za pomocą metalowej szpatułki i przefiltrować (w stosownych przypadkach w próżni), zbierając filtrat do kolby stożkowej (3.5) połączonej z lejkiem do sączenia.

Pozostałość na filtrze przepłukać trzykrotnie eterem dietylowym (4.3) (około 10 ml przy każdym płukaniu), zbierając filtrat do tej samej kolby połączonej z lejkiem, odparować filtrat do objętości 4–5 ml, przelać pozostały roztwór do zważonej wcześniej probówki o pojemności 10 ml (3.6), wysuszyć poprzez lekkie podgrzewanie w delikatnym strumieniu azotu, rozpuścić jeszcze raz kilkoma kroplami acetonu (4.6), ponownie wysuszyć. Pozostałość znajdująca się w probówce to frakcje steroli i dialkoholi triterpenowych lub alkoholi i alkoholi triterpenowych.

6. ODDZIELENIE FRAKCJI ALKOHOLOWEJ METODĄ HPLC

Substancja niezmydlająca się uzyskana w części 1 rozpuszcza się w 3 ml fazy ruchomej (4.14); przefiltrować roztwór za pomocą filtra strzykawkowego (3.10) i zachować.

Wstrzyknąć 200 μL przefiltrowanego roztworu niezmydlającego się do HPLC (3.8).

Przeprowadzić oddzielenie metodą HPLC z prędkością 0,8 ml/min, odrzucić ilość uzyskaną w ciągu pierwszych 5 min i zebrać do kolb stożkowych o pojemności 25 ml (3.11) ilość otrzymaną między 5 a 10 min. w przypadku alkoholi alifatycznych i triterpenowych oraz ilość otrzymaną między 11 a 25 min. w przypadku steroli oraz erytrodiolu i uwaolu (uwaga 5).

Oddzielenie można monitorować za pomocą detektora UV przy długości fali 210 nm lub detektora współczynnika refraktometrycznego (zob. rysunek 6).

Frakcje odparowuje się do wysuszenia i przygotowuje do analizy chromatograficznej.

Uwaga 5:

należy dokładnie kontrolować ciśnienie pompy HPLC, eter dietylowy może zwiększyć ciśnienie, należy regulować przepływ, aby utrzymać ciśnienie pod kontrolą.

CZĘŚĆ 3

ANALIZA FRAKCJI ZWIĄZKÓW ALKOHOLOWYCH METODĄ CHROMATOGRAFII GAZOWEJ

1. ZAKRES

Niniejsza część zawiera ogólne wytyczne dotyczące stosowania chromatografii gazowej na kolumnach kapilarnych do oznaczania składu jakościowego i ilościowego związków alkoholowych wyodrębnionych zgodnie z metodą określoną w części 2 niniejszej metody.

2. ZASADA

Frakcje zebrane z substancji niezmydlającej się z wykorzystaniem chromatografii cienkowarstwowej (TLC) lub metody HPLC są poddawane derywatyzacji do eterów trimetylosilanowych i poddawane analizie metodą chromatografii gazowej na kolumnach kapilarnych z systemem rozdziału strumienia i detektorem płomieniowo-jonizacyjnym.

3. APARATURA

Typowe wyposażenie laboratoryjne, a w szczególności następujące urządzenia:

3.1.	Probówka o pojemności 10 ml z lejkowatym dnem i szczelnym korkiem szklanym.

3.2.

Chromatograf gazowy współpracujący z kolumną kapilarną z systemem rozdziału strumienia, składający się z:

3.2.1.

komory termostatycznej do kolumn w celu utrzymania wymaganej temperatury z dokładnością do ± 1 °C;

3.2.2.

regulowanego termostatem zespołu dozowania z otworem wytryskowym ze szkła krzemowanego i z systemem rozdziału strumienia;

3.2.3.

detektora płomieniowo-jonizacyjnego (FID);

3.2.4.

systemu gromadzenia danych współpracującego z detektorem FID (3.10.3.), z możliwością całkowania ręcznego.

3.3.	Kolumna kapilarna wypełniona żelem krzemionkowym o długości 20–30 m, o wewnętrznej średnicy 0,25–0,32 mm, pokryta w 5 % difenylem i w 95 % dimetylopolisiloksanem (faza stacjonarna SE-52 lub SE-54 lub podobna), o jednakowej grubości wynoszącej 0,10–0,30 μm.

3.4.	Mikrostrzykawka o pojemności 10 μl przeznaczona do chromatografii gazowej z umocowaną na stałe igłą do rozdzielania strumienia.

4. ODCZYNNIKI

4.1.	Bezwodnik pirydyny do chromatografii.

4.2.	Heksametyldizylazyna do analiz.

4.3.	Trimetylchlorosilan do analiz.

4.4.	Roztwory próbek eterów trimetylosilanowych steroli. Należy je przygotować tuż przed użyciem ze steroli i erytrodiolu uzyskanych z zawierających je olejów.

4.5.	Roztwory mianowane eterów trimetylosilanowych alkoholi alifatycznych od C20 do C28. Można je sporządzić z mieszanin czystych alkoholi, w momencie gdy są potrzebne do użycia.

4.6.	Gaz nośny: czysty wodór lub hel, do chromatografii gazowej.

4.7.	Gazy pomocnicze: czysty wodór, hel, azot i powietrze do celów chromatografii gazowej.

4.8.	Odczynnik wywołujący reakcję sililowania składający się z mieszaniny pirydyny/heksametylodisilazanu/trimetylochlorosilanu w proporcji 9:3:1 (V/V/V).

4.9.	n-heksan do chromatografii.

5. PRZYGOTOWANIE TRIMETYLSILYLOETERÓW

Do probówki (3.1) zawierającej frakcje związków alkoholowych dodać odczynnik wywołujący reakcję sililowania (4.8) (uwaga 6) w ilości 50 μl na każdy miligram związków alkoholowych, w sposób pozwalający uniknąć wchłaniania wilgoci (uwaga 7).

Uwaga 6:

w handlu dostępne są gotowe roztwory. Inne odczynniki sililujące, takie jak na przykład bis-trimetylsilyltrifluoracetamid + 1 % trimetylochlorosilanu, który musi zostać wymieszany z taką samą ilością bezwodnika pirydyny, również są dostępne. Pirydynę można zastąpić taką samą ilością acetonitrylu.

Uwaga 7:

pojawienie się lekkiej opalizacji jest zjawiskiem normalnym i nie stanowi żadnej nieprawidłowości. Pojawienie się białej zawiesiny lub różowego koloru wskazuje na obecność wilgoci w odczynniku lub pogorszenie jego jakości. W takich przypadkach badanie należy powtórzyć (tylko w przypadku zastosowania heksametylodisilazanu/trimetylochlorosilanu).

Zamknąć probówkę (3.1) korkiem i ostrożnie wstrząsać (bez odwracania) aż do całkowitego rozpuszczenia się związków. Pozostawić na co najmniej 15 minut w temperaturze otoczenia, a następnie wirować przez kilka minut. Przejrzysty roztwór można poddać analizie metodą chromatografii gazowej.

6. ANALIZA METODĄ CHROMATOGRAFII GAZOWEJ

6.1. Czynności wstępne, przygotowanie kolumn kapilarnych

Osadzić kolumnę (3.3) w chromatografie gazowym, podłączając końcówkę wlotową do dozownika z rozdziałem strumienia, a końcówkę wylotową do detektora.

Dokonać ogólnych kontroli zespołu chromatografu gazowego (szczelność układu zasilania gazem, wydajność detektora, wydajność systemu dzielenia strumienia i systemu zapisu itd.).

Jeżeli kolumna zostaje użyta po raz pierwszy, zaleca się jej przygotowanie: przepuścić powoli przez kolumnę strumień gazu, następnie włączyć zespół chromatografu gazowego i rozpocząć stopniowe podgrzewanie do temperatury co najmniej 20 °C powyżej temperatury roboczej (uwaga 8). Utrzymywać taką temperaturę przez co najmniej dwie godziny, następnie ustawić zespół w trybie pracy (regulacja strumienia gazu i układu rozdzielania, zapalenie płomienia, połączenie z systemem obliczeniowymi, regulacja temperatury kolumny, detektora i dozownika itd.), a następnie rejestrować sygnał z czułością co najmniej dwa razy większą niż przewidziana czułość analizy. Przebieg linii podstawowej musi mieć charakter liniowy, bez jakichkolwiek pików i bez przesunięcia. Ujemne przesunięcie prostej linii wskazuje na nieszczelność połączeń kolumn; przesunięcie dodatnie wskazuje na niedostateczne przygotowanie kolumny.

Uwaga 8:

temperatura przygotowania kolumn musi zawsze być co najmniej o 20 °C niższa niż maksymalna temperatura określona dla fazy stacjonarnej.

6.2. Warunki robocze

Należy zoptymalizować program temperatury i natężenie przepływu gazu nośnego, tak aby otrzymać chromatogramy podobne do chromatogramów przedstawionych na rysunkach 3–6.

Poniższe parametry zostały zbadane i stwierdzono, że są użyteczne:

6.2.1. Alkohole alifatyczne

Programowanie pieca	180 °C (8 min.) → 260 °C (w temp. 5 °C/min) → 260 °C (15 min.)
Temperatura dozownika	280 °C
Temperatura detektora	290 °C
Prędkość liniowa gazu nośnego	Hel (20–30 cm/s); wodór (30–50 cm/s)
Stosunek strumienia dzielonego	1:50–1:100
Wstrzykiwana porcja	0,5–1 μl roztworu TMSE

6.2.2. Sterole i dialkohole triterpenowe

Programowanie pieca	stała temperatura 260 ± 5 °C
Temperatura dozownika	280–300 °C
Temperatura detektora	280–300 °C
Prędkość liniowa gazu nośnego	Hel (20–30 cm/s); wodór (30–50 cm/s)
Stosunek strumienia dzielonego	1:50–1:100
Wstrzykiwana porcja	0,5–1 μl roztworu TMSE

Warunki te mogą być zmieniane zgodnie z charakterystyką kolumny i chromatografu gazowego w celu uzyskiwania chromatogramów spełniających następujące wymogi:

—	Czas retencji w przypadku alkoholu C26 wynosi 18 ± 5 minut.

—	Pik dla alkoholu C22 wynosi 80 ± 20 % wartości pełnego zakresu skali dla oliwy z oliwek i 40 ± 20 % wartości pełnego zakresu skali dla oliwy z wytłoczyn z oliwek.

—	Czas retencji w przypadku piku ß-sitosterolu powinien wynosić 20 ± 5 min.

—	Pik kampesterolu powinien wynosić: w przypadku oliwy z oliwek (średnia zawartość 3 %) 20 ± 5 % w pełnej skali.

—

Należy oddzielić wszystkie występujące sterole. Oprócz całkowitego oddzielenia od siebie piki muszą także być całkowicie rozdzielone, co oznacza, że wykres piku musi łączyć się z linią podstawową, zanim przejdzie w następny pik. Niepełna rozdzielczość jest jednak tolerowana, pod warunkiem że pik w punkcie RRT 1,02 (sitostanol) może zostać oznaczony ilościowo na podstawie linii prostopadłej.

6.3. Procedura analityczna

Za pomocą mikrostrzykawki (3.4) o pojemności 10 μl pobrać 1 μl heksanu, zassać 0,5 μl powietrza i następnie 0,5–1 μl roztworu próbki. Pociągnąć dalej tłoczek w celu opróżnienia igły. Wprowadzić igłę przez membranę dozownika i po jednej, dwóch sekundach szybko wstrzyknąć, a następnie powoli wyjąć igłę po około pięciu sekundach. Można zastosować także dozownik automatyczny.

Prowadzić rejestrację do całkowitego wyeluowania TMSE obecnych w próbce odpowiednich związków alkoholowych. Linia podstawowa powinna nadal spełniać wymogi odpowiednich warunków roboczych (6.2.1 lub 6.2.2).

6.4. Identyfikacja pików

Zidentyfikować poszczególne piki na podstawie czasów retencji oraz przez porównanie z mieszaniną alkoholi alifatycznych i triterpenowych lub steroli i TMSE dialkoholi triterpenowych poddanych analizie w takich samych warunkach. Chromatogram frakcji alkoholi alifatycznych i triterpenowych przedstawiono na rysunku 3, a odpowiadające chromatogramy steroli i dialkoholi triterpenowych – na rysunku 2.

Alkohole alifatyczne podlegają elucji w następującej kolejności: C20-ol (I.S.), C22-ol, C23-ol, C24-ol, C25-ol, C26-ol, C27-ol i C28-ol.

Sterole i dialkohole triterpenowe podlegają elucji w następującej kolejności: cholesterol, brassikasterol, ergosterol, 24-metylen-cholesterol, kampesterol, kampestanol, stigmasterol, Δ7-kampesterol, Δ5,23-stigmastadienol, klerosterol, ß-sistosterol, sitostanol, Δ5-awenasterol, Δ5,24-stigmastadienol, Δ7-stigmastenol, Δ7-awenasterol, erytrodiol i uwaol.

6.5. Ocena ilościowa

Powierzchnie pików 1-eikozanolu i alkoholi alifatycznych C22, C24, C26 i C28 oblicza się za pomocą systemu odbioru danych. Współczynnik odpowiedzi w przypadku 1-eikozanolu przyjmuje się jako równy 1.

Obliczyć powierzchnie pików α-cholestanolu i steroli oraz dialkoholi triterpenowych za pomocą systemu obliczeniowego. Pominąć związki, które nie są ujęte w tabeli 1 (nie należy uwzględniać w obliczeniach ergosterolu). Współczynnik odpowiedzi w przypadku α-cholestanolu przyjmuje się jako równy 1.

Obliczyć stężenie każdego poszczególnego związku alkoholowego w mg/kg substancji tłuszczowej w następujący sposób:

Formula

gdzie:

Ax	=	powierzchnia piku w przypadku związku alkoholowego x, zgodnie z obliczeniami w systemie obliczeniowym.
As	=	powierzchnia piku 1-eikozanolu/α-cholestanolu, zgodnie z obliczeniami w systemie obliczeniowym.
ms	=	masa dodanego 1-eikozanolu/α-cholestanolu, w miligramach.
m	=	masa próbki użytej do oznaczenia, w gramach.

7. PRZEDSTAWIENIE WYNIKÓW

Podać stężenie poszczególnych alkoholi alifatycznych i triterpenowych w mg/kg substancji tłuszczowej i ich sumę jako »całkowitą zawartość alkoholi alifatycznych«. Całkowita zawartość to suma C22, C24, C26 i C28.

Skład każdego z poszczególnych związków alkoholowych należy podać z dokładnością do jednego miejsca po przecinku.

Całkowite stężenie steroli musi być podane jako liczba całkowita bez przecinka dziesiętnego.

Procentową zawartość każdego sterolu obliczyć na podstawie stosunku powierzchni odpowiedniego piku do sumy powierzchni pików steroli:

Formula

gdzie:

Ax	=	powierzchnia piku dla sterolu x.
ΣA	=	suma powierzchni pików dla steroli.

APP β -sitosterol: Δ5,23-stigmastadienol + klerosterol + β-sitosterol + sitostanol + Δ5-awenasterol + Δ5,24-stigmastadienol.

Obliczyć procentową zawartość erytrodiolu i uwaolu:

Formula

gdzie:

AEr	=	powierzchnia erytrodiolu, zgodnie z obliczeniami w systemie obliczeniowym.
AUv	=	powierzchnia uwaolu, zgodnie z obliczeniami w systemie obliczeniowym.
Σ ΑΤ	=	suma powierzchni piku dla steroli + erytrodiolu + uwaolu, zgodnie z obliczeniami w systemie obliczeniowym.

Oprócz obliczenia względnego procentowego udziału poszczególnych steroli i dialkoholi triterpenowych oraz całkowitego stężenia steroli należy – zgodnie z poniższymi wzorami – obliczyć stężenie erytrodiolu i uwaolu oraz ich sumę w mg/kg substancji tłuszczowej:

Formula

gdzie:

AEr	=	powierzchnia piku erytrodiolu, zgodnie z obliczeniami w systemie obliczeniowym.
AUv	=	powierzchnia uwaolu, zgodnie z obliczeniami w systemie obliczeniowym.
As	=	powierzchnia piku α-cholestanolu, zgodnie z obliczeniami w systemie obliczeniowym.
ms	=	masa dodanego α-cholestanolu, w miligramach.
m	=	masa próbki użytej do oznaczenia, w gramach.

Dodatek

1	Węglowodory

2	α-tokoferol

Prenole

4	Alkohole triterpenowe

5	Alkohole alifatyczne

6	Sterole metylowe

Sterole

8	Dialkohole triterpenowe

Rysunek 1 – TLC niezmydlającej się frakcji oliwy z wytłoczyn z oliwek eluowanej dwukrotnie heksanem:eterem dietylowym (65:35), rozwiniętej z wykorzystaniem SO4H2 (50 %) i podgrzanej. Pasma, które należy zeskrobać, to pasma znajdujące się w prostokącie; prostokąt nr 1 zawiera pasma alkoholi alifatycznych, a prostokąt nr 2 – steroli i dialkoholi triterpenowych.

Tabela I – Względne czasy retencji dla steroli

Pik	Identyfikacja		Względny czas retencji
Pik	Identyfikacja		Kolumna SE 54	Kolumna SE 52
1	Cholesterol	Δ-5-cholesten-3ß-ol	0,67	0,63
2	Cholestanol	5α-cholestan-3ß-ol	0,68	0,64
3	Brassikasterol	[24S]-24-metyl-Δ-5,22-cholestadien-3ß-ol	0,73	0,71
*	Ergosterol	[24S]-24-metyl-Δ-5,7,22 cholestatrien-3β-ol	0,78	0,76
4	24-metylen-cholesterol	24-metylen-Δ-5,24-cholestadien-3ß-o1	0,82	0,80
5	Kampesterol	(24R)-24-metyl-Δ-5-cholesten-3ß-ol	0,83	0,81
6	Kampestanol	(24R)-24-metyl-cholestan-3ß-ol	0,85	0,82
7	Stigmasterol	(24S)-24-etyl-Δ-5,22-cholestadien-3ß-ol	0,88	0,87
8	Δ-7-kampesterol	(24R)-24-metyl-Δ-7-cholesten-3ß-ol	0,93	0,92
9	Δ-5,23-stigmastadienol	(24R,S)-24-etyl-Δ-5,23-choIestadien-3ß-ol	0,95	0,95
10	Klerosterol	(24S)-24-etyl-Δ-5,25-cholestadien-3ß-ol	0,96	0,96
11	ß-sitosterol	(24R)-24-etyl-Δ-5-cholesten-3ß-ol	1,00	1,00
12	Sitostanol	24-etyl-cholestan-3ß-ol	1,02	1,02
13	Δ-5-awenasterol	(24Z)-24-etyliden-Δ-cholesten-3ß-ol	1,03	1,03
14	Δ-5,24-stigmastadienol	(24R,S)-24-etyl-Δ-5,24-cholestadien-3ß-ol	1,08	1,08
15	Δ-7-stigmastenol	(24R,S)-24-etyl-Δ-7-cholesten-3ß-ol	1,12	1,12
16	Δ-7-awenasterol	(24Z)-24-etyliden-Δ-7-cholesten-3ß-ol	1,16	1,16
17	Erytrodiol	5α-olean-12-en-3β,28-diol	1,41	1,41
18	Uwaol	Δ12-ursen-3β,28-diol	1,52	1,52

Rysunek 2 – Chromatogram z chromatografii gazowej steroli i dialkoholi triterpenowych z rafinowanej oliwy z oliwek przeprowadzonej z wykorzystaniem detektora płomieniowo-jonizacyjnego (GC-FID). (1) Cholesterol, (2) α-cholestanol (I.S.), (3) 24-metylen-cholesterol, (4) kampesterol, (5) kampestanol, (6) stigmasterol, (7) Δ5,23-stigmastadienol, (8) klerosterol, (9) β-sitosterol, (10) sitostanol, (11) Δ5-awenasterol, (12) Δ5,24-stigmastadienol, (13) Δ7-stigmastenol, (14) Δ7-awenasterol, (15) erytrodiol, (16) uwaol.

Rysunek 3 – Chromatogram z chromatografii gazowej steroli i dialkoholi triterpenowych z oliwy lampante przeprowadzonej z wykorzystaniem detektora płomieniowo-jonizacyjnego (GC-FID). (1) Cholesterol, (2) α-cholestanol (I.S.), (3) brassikasterol, (4) 24-metylen-cholesterol, (5) kampesterol, (6) kampestanol, (7) stigmasterol, (8) Δ7-kampesterol, (9) Δ5,23-stigmastadienol, (10) klerosterol, (11) β-sitosterol, (12) sitostanol, (13) Δ5-awenasterol, (14) Δ5,24-stigmastadienol, (15) Δ7-stigmastenol, (16) Δ7-awenasterol, (17) erytrodiol, (18) uwaol.

Rysunek 4 – Chromatogram z chromatografii gazowej alkoholi alifatycznych i triterpenowych z oliwy z oliwek przeprowadzonej z wykorzystaniem detektora płomieniowo-jonizacyjnego (GC-FID). (I.S.) C20-ol, (1) C22-ol, (2) C24-ol, (3) C26-ol, (4) C28-ol, (5) alkohole triterpenowe.

Rysunek 5 – Chromatogram z chromatografii gazowej alkoholi alifatycznych i triterpenowych z oliwy z oliwek i oliwy z oliwek z drugiego odwirowania oliwy z oliwek przeprowadzonej z wykorzystaniem detektora płomieniowo-jonizacyjnego (GC-FID). (I.S.) C20-ol, (1) C22-ol, (2) C24-ol, (3) C26-ol, (4) C28-ol, (5) alkohole triterpenowe.

Rysunek 6 – Chromatogram z HPLC niezmydlającej się frakcji oliwy z oliwek oddzielonej metodą HPLC z wykorzystaniem detektora UV. (1) Alkohole alifatyczne i triterpenowe; (2) Sterole i dialkohole triterpenowe.

”

30.9.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 250/49

ROZPORZĄDZENIE WYKONAWCZE KOMISJI (UE) 2019/1605

z dnia 27 września 2019 r.

w sprawie zatwierdzenia substancji czynnej niskiego ryzyka Bacillus subtilis szczep IAB/BS03, zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1107/2009 dotyczącym wprowadzania do obrotu środków ochrony roślin, oraz w sprawie zmiany załącznika do rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 540/2011

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1107/2009 z dnia 21 października 2009 r. dotyczące wprowadzania do obrotu środków ochrony roślin i uchylające dyrektywy Rady 79/117/EWG i 91/414/EWG (1), w szczególności jego art. 13 ust. 2 w związku z art. 22,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)	W dniu 16 grudnia 2014 r. przedsiębiorstwo Investigaciones y Aplicaciones Biotecnológicas S.L. przedłożyło zgodnie z art. 7 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1107/2009 wniosek o zatwierdzenie substancji czynnej Bacillus subtilis szczep IAB/BS03.

(2)	Zgodnie z art. 9 ust. 3 tego rozporządzenia w dniu 23 czerwca 2015 r. Niderlandy jako państwo członkowskie pełniące rolę sprawozdawcy powiadomiły wnioskodawcę, pozostałe państwa członkowskie, Komisję i Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności („Urząd”) o spełnieniu kryteriów formalnych wniosku.

(3)

W dniu 24 lutego 2017 r. państwo członkowskie pełniące rolę sprawozdawcy przedłożyło Komisji projekt sprawozdania z oceny wraz z kopią dla Urzędu, w którym to sprawozdaniu oceniono, czy wspomniana substancja czynna ma szanse spełnić kryteria zatwierdzenia przewidziane w art. 4 rozporządzenia (WE) nr 1107/2009.

(4)

Urząd spełnił warunki określone w art. 12 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1107/2009. Zgodnie z art. 12 ust. 3 tego rozporządzenia zwrócił się on do wnioskodawcy o przedłożenie dodatkowych informacji państwom członkowskim, Komisji i Urzędowi. Ocenę dodatkowych informacji dokonaną przez państwo członkowskie pełniące rolę sprawozdawcy przedłożono Urzędowi w formie zaktualizowanego projektu sprawozdania z oceny w dniu 14 grudnia 2017 r.

(5)

W dniu 18 kwietnia 2018 r. Urząd przedstawił wnioskodawcy, państwom członkowskim i Komisji wnioski (2), w których określił, czy substancja czynna Bacillus subtilis szczep IAB/BS03 ma szanse spełnić kryteria zatwierdzenia przewidziane w art. 4 rozporządzenia (WE) nr 1107/2009. Urząd podał swoje wnioski do wiadomości publicznej.

(6)	W dniu 12 grudnia 2018 r. Komisja przedstawiła Stałemu Komitetowi ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz sprawozdanie z przeglądu dotyczące Bacillus subtilis szczep IAB/BS03 oraz projekt rozporządzenia przewidującego zatwierdzenie Bacillus subtilis szczep IAB/BS03.

(7)	Wnioskodawcy umożliwiono przedstawienie uwag do sprawozdania z przeglądu.

(8)

W odniesieniu do jednego lub większej liczby reprezentatywnych zastosowań co najmniej jednego środka ochrony roślin zawierającego substancję czynną, o której mowa, a w szczególności w odniesieniu do zastosowań, które zostały zbadane i szczegółowo opisane w sprawozdaniu z przeglądu, ustalono, że spełnione są kryteria zatwierdzenia przewidziane w art. 4 rozporządzenia (WE) nr 1107/2009.

(9)	Należy zatem zatwierdzić Bacillus subtilis szczep IAB/BS03.

(10)

Komisja uważa, że Bacillus subtilis szczep IAB/BS03 jest substancją czynną niskiego ryzyka zgodnie z art. 22 rozporządzenia (WE) nr 1107/2009. Bacillus subtilis szczep IAB/BS03 nie jest substancją potencjalnie niebezpieczną i spełnia warunki określone w pkt 5 załącznika II do rozporządzenia (WE) nr 1107/2009.

(11)	Należy zatem zatwierdzić Bacillus subtilis szczep IAB/BS03 jako substancję niskiego ryzyka na okres 15 lat.

(12)	Zgodnie z art. 13 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1107/2009 w związku z jego art. 6 oraz w świetle aktualnej wiedzy naukowej i technicznej należy uwzględnić pewne warunki.

(13)	Zgodnie z art. 13 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1107/2009 należy odpowiednio zmienić rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) nr 540/2011 (3).

(14)	Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

Zatwierdzenie substancji czynnej

Zatwierdza się substancję czynną Bacillus subtilis szczep IAB/BS03 określoną w załączniku I, z zastrzeżeniem warunków wyszczególnionych w tym załączniku.

Artykuł 2

Zmiany w rozporządzeniu wykonawczym (UE) nr 540/2011

W rozporządzeniu wykonawczym (UE) nr 540/2011 wprowadza się zmiany zgodnie z załącznikiem II do niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 3

Wejście w życie

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w Brukseli dnia 27 września 2019 r.

W imieniu Komisji

Jean-Claude JUNCKER

Przewodniczący

(1) Dz.U. L 309 z 24.11.2009, s. 1.

(2) EFSA (Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności), 2018. „Conclusion on the peer review of the pesticide risk assessment of the active substance Bacillus subtilis strain IAB/BS03” (Wnioski z wzajemnej weryfikacji oceny ryzyka stwarzanego przez pestycydy, dotyczącej substancji czynnej Bacillus subtilis szczep IAB/BS03). Dziennik EFSA 2018; 16(6):5261. DOI:10.2903/j.efsa.2018.5261.

(3) Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) nr 540/2011 z dnia 25 maja 2011 r. w sprawie wykonania rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1107/2009 w odniesieniu do wykazu zatwierdzonych substancji czynnych (Dz.U. L 153 z 11.6.2011, s. 1).

ZAŁĄCZNIK I

Nazwa zwyczajowa, numery identyfikacyjne

Nazwa IUPAC

Czystość (1)

Data zatwierdzenia

Data wygaśnięcia zatwierdzenia

Przepisy szczegółowe

Bacillus subtilis szczep IAB/BS03

Numer dostępu w hiszpańskiej kolekcji kultur typu (CECT), Hiszpania: CECT 7254

Numer dostępu w niemieckiej kolekcji kultur typu (DSMZ), Niemcy: DSM 24682

Nie dotyczy

Minimalne stężenie:

1 × 1013 jtk/kg

Maksymalne stężenie:

5 × 1013 jtk/kg

20 października 2019 r.

20 października 2034 r.

W celu wprowadzenia w życie jednolitych zasad, o których mowa w art. 29 ust. 6 rozporządzenia (WE) nr 1107/2009, uwzględnia się wnioski ze sprawozdania z przeglądu dotyczącego Bacillus subtilis szczep IAB/BS03, w szczególności jego dodatki I i II.

W swojej ogólnej ocenie państwa członkowskie zwracają szczególną uwagę na:

a)	specyfikację materiału technicznego produkowanego do celów handlowych, stosowanego w środkach ochrony roślin, w tym pełną charakterystykę istotnych metabolitów wtórnych;

b)	ochronę operatorów i pracowników, uwzględniając fakt, że mikroorganizmy jako takie uznaje się za potencjalny czynnik uczulający, oraz zapewniając, by jeden z warunków stosowania dotyczył odpowiednich środków ochrony indywidualnej.

Producent zapewnia ścisłe zachowanie warunków środowiskowych i analizę kontroli jakości w trakcie procesu produkcji, aby zapewnić przestrzeganie limitów zanieczyszczenia mikrobiologicznego, o których mowa w dokumencie tematycznym OECD nt. limitów zanieczyszczenia mikrobiologicznego produktów do mikrobiologicznego zwalczania agrofagów, zawartym w dokumencie roboczym SANCO/12116/2012 (2).

W warunkach stosowania uwzględnia się, w stosownych przypadkach, środki zmniejszające ryzyko.

(1) Dodatkowe dane szczegółowe dotyczące identyfikacji i specyfikacji substancji czynnej znajdują się w sprawozdaniu z przeglądu.

(2) https://ec.europa.eu/food/sites/food/files/plant/docs/pesticides_ppp_app-proc_guide_phys-chem-ana_microbial-contaminant-limits.pdf.

ZAŁĄCZNIK II

W części D załącznika do rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 540/2011 dodaje się pozycję w brzmieniu:

„17

Bacillus subtilis szczep IAB/BS03

Numer dostępu w hiszpańskiej kolekcji kultur typu (CECT), Hiszpania: CECT 7254

Numer dostępu w niemieckiej kolekcji kultur typu (DSMZ), Niemcy: DSM 24682

Nie dotyczy

Minimalne stężenie:

1 × 1013 jtk/kg

Maksymalne stężenie:

5 × 1013 jtk/kg

20 października 2019 r.

20 października 2034 r.

W swojej ogólnej ocenie państwa członkowskie zwracają szczególną uwagę na:

a)	specyfikację materiału technicznego produkowanego do celów handlowych, stosowanego w środkach ochrony roślin, w tym pełną charakterystykę istotnych metabolitów wtórnych;

b)	ochronę operatorów i pracowników, uwzględniając fakt, że mikroorganizmy jako takie uznaje się za potencjalny czynnik uczulający, oraz zapewniając, by jeden z warunków stosowania dotyczył odpowiednich środków ochrony indywidualnej.

W warunkach stosowania uwzględnia się, w stosownych przypadkach, środki zmniejszające ryzyko.

(1) https://ec.europa.eu/food/sites/food/files/plant/docs/pesticides_ppp_app-proc_guide_phys-chem-ana_microbial-contaminant-limits.pdf.”

30.9.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 250/53

ROZPORZĄDZENIE WYKONAWCZE KOMISJI (UE) 2019/1606

z dnia 27 września 2019 r.

w sprawie nieodnowienia zatwierdzenia substancji czynnej metiokarb, zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1107/2009 dotyczącym wprowadzania do obrotu środków ochrony roślin, oraz w sprawie zmiany załącznika do rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 540/2011

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)	Dyrektywą Komisji 2007/5/WE (2) włączono metiokarb jako substancję czynną do załącznika I do dyrektywy Rady 91/414/EWG (3).

(2)	Substancje czynne włączone do załącznika I do dyrektywy 91/414/EWG uznaje się za zatwierdzone na podstawie rozporządzenia (WE) nr 1107/2009 i są one wymienione w części A załącznika do rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 540/2011 (4).

(3)	Zatwierdzenie substancji czynnej metiokarb, określonej w części A załącznika do rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 540/2011, wygasa w dniu 31 lipca 2020 r.

(4)	Wniosek o odnowienie zatwierdzenia metiokarbu złożono zgodnie z art. 1 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 844/2012 (5) w terminie określonym w tym artykule.

(5)	Wnioskodawca złożył dodatkową dokumentację wymaganą zgodnie z art. 6 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 844/2012. Państwo członkowskie pełniące rolę sprawozdawcy stwierdziło, że wniosek jest kompletny.

(6)	Państwo członkowskie pełniące rolę sprawozdawcy w porozumieniu z państwem członkowskim pełniącym rolę współsprawozdawcy przygotowało sprawozdanie z oceny w sprawie odnowienia i w dniu 13 lipca 2017 r. przedłożyło je Europejskiemu Urzędowi ds. Bezpieczeństwa Żywności („Urząd”) oraz Komisji.

(7)	Urząd przekazał wnioskodawcy i państwom członkowskim sprawozdanie z oceny w sprawie odnowienia, dając im możliwość przedstawienia uwag, a otrzymane uwagi przekazał Komisji. Urząd podał również do wiadomości publicznej dodatkową dokumentację skróconą.

(8)

W dniu 24 września 2018 r. Urząd przedstawił Komisji wnioski (6), w których określił, czy metiokarb ma szanse spełnić kryteria zatwierdzenia przewidziane w art. 4 rozporządzenia (WE) nr 1107/2009. W dniu 24 stycznia 2019 r. Komisja przedstawiła Stałemu Komitetowi ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz projekt sprawozdania z odnowienia dotyczącego metiokarbu.

(9)

Urząd stwierdził istnienie niedopuszczalnego ryzyka dla pracowników, nawet biorąc pod uwagę zastosowanie środków ochrony indywidualnej, oraz wysokiego ryzyka dla ptaków, ssaków i dżdżownic. Ponadto Urząd nie mógł przeprowadzić oceny ryzyka dla konsumentów, ponieważ nie można było sfinalizować definicji pozostałości na potrzeby oceny ryzyka w odniesieniu do towarów pochodzenia roślinnego, jako że w oparciu o dostępne dane nie można wykluczyć genotoksycznego potencjału metabolitu M01.

(10)

Komisja zwróciła się do wnioskodawcy o przedstawienie uwag do wniosków Urzędu. Ponadto, zgodnie z art. 14 ust. 1 akapit trzeci rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 844/2012, Komisja poprosiła wnioskodawcę o przedstawienie uwag do projektu sprawozdania z odnowienia. Wnioskodawca przedstawił uwagi, które zostały dokładnie przeanalizowane.

(11)	Mimo argumentów przedstawionych przez wnioskodawcę nie udało się jednak wyeliminować obaw związanych z przedmiotową substancją czynną.

(12)

W rezultacie nie ustalono, aby w odniesieniu do jednego lub większej liczby reprezentatywnych zastosowań co najmniej jednego środka ochrony roślin kryteria zatwierdzenia określone w art. 4 rozporządzenia (WE) nr 1107/2009 zostały spełnione. W związku z powyższym nie należy odnawiać zatwierdzenia substancji czynnej metiokarb zgodnie z art. 20 ust. 1 lit. b) tego rozporządzenia.

(13)	Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 540/2011.

(14)

Państwom członkowskim należy przyznać wystarczający czas na cofnięcie zezwoleń na środki ochrony roślin zawierające metiokarb. Uwzględniając stwierdzone ryzyko – dla pracowników, związane z załadunkiem i siewem zaprawionych nasion, oraz dla ptaków, dzikich ssaków i dżdżownic, związane z zaprawionymi nasionami, jeżeli zgodnie z art. 46 rozporządzenia (WE) nr 1107/2009 państwa członkowskie przyznają dodatkowy okres na zużycie zapasów środków ochrony roślin zawierających metiokarb, okres ten powinien upłynąć najpóźniej dnia 3 kwietnia 2020 r.

(15)

Rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) 2019/707 (7) przedłużono okres zatwierdzenia metiokarbu do dnia 31 lipca 2020 r., aby umożliwić zakończenie procesu odnowienia przed wygaśnięciem zatwierdzenia tej substancji. Jednakże z uwagi na fakt, że decyzję o nieodnowieniu zatwierdzenia podejmuje się przed tym przedłużonym terminem wygaśnięcia zatwierdzenia, niniejsze rozporządzenie powinno mieć zastosowanie możliwie jak najszybciej.

(16)	Niniejsze rozporządzenie nie wyklucza możliwości złożenia nowego wniosku dotyczącego zatwierdzenia metiokarbu zgodnie z art. 7 rozporządzenia (WE) nr 1107/2009.

(17)	Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

Nieodnowienie zatwierdzenia substancji czynnej

Zatwierdzenie substancji czynnej metiokarb nie zostaje odnowione.

Artykuł 2

Zmiana w rozporządzeniu wykonawczym (UE) nr 540/2011

W części A załącznika do rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 540/2011 skreśla się wiersz 148 dotyczący metiokarbu.

Artykuł 3

Środki przejściowe

Państwa członkowskie cofają zezwolenia na środki ochrony roślin zawierające metiokarb jako substancję czynną najpóźniej do dnia 3 stycznia 2020 r.

Artykuł 4

Okres na zużycie zapasów

Dodatkowy okres na zużycie zapasów przyznany przez państwa członkowskie zgodnie z art. 46 rozporządzenia (WE) nr 1107/2009 musi być możliwie najkrótszy i upływać najpóźniej dnia 3 kwietnia 2020 r.

Artykuł 5

Wejście w życie i stosowanie

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie trzeciego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w Brukseli dnia 27 września 2019 r.

W imieniu Komisji

Jean-Claude JUNCKER

Przewodniczący

(1) Dz.U. L 309 z 24.11.2009, s. 1.

(2) Dyrektywa Komisji 2007/5/WE z dnia 7 lutego 2007 r. zmieniająca dyrektywę Rady 91/414/EWG w celu włączenia kaptanu, folpetu, formetanatu i metiokarbu jako substancji czynnych (Dz.U. L 35 z 8.2.2007, s. 11).

(3) Dyrektywa Rady 91/414/EWG z dnia 15 lipca 1991 r. dotycząca wprowadzania do obrotu środków ochrony roślin (Dz.U. L 230 z 19.8.1991, s. 1).

(4) Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) nr 540/2011 z dnia 25 maja 2011 r. w sprawie wykonania rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1107/2009 w odniesieniu do wykazu zatwierdzonych substancji czynnych (Dz.U. L 153 z 11.6.2011, s. 1).

(5) Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) nr 844/2012 z dnia 18 września 2012 r. ustanawiające przepisy niezbędne do wprowadzenia w życie procedury odnowienia dotyczącej substancji czynnych, jak przewidziano w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1107/2009 dotyczącym wprowadzania do obrotu środków ochrony roślin (Dz.U. L 252 z 19.9.2012, s. 26).

(6) EFSA (Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności), 2018. „Conclusion on the peer review of the pesticide risk assessment of the active substance methiocarb” (Wnioski z wzajemnej weryfikacji oceny ryzyka stwarzanego przez pestycydy, dotyczącej substancji czynnej metiokarb), Dziennik EFSA 2018; 16(10):5429.

(7) Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2019/707 z dnia 7 maja 2019 r. zmieniające rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 540/2011 w odniesieniu do przedłużenia okresów zatwierdzenia substancji czynnych: alfa-cypermetryna, beflubutamid, benalaksyl, bentiawalikarb, bifenazat, boskalid, bromoksynil, kaptan, cyjazofamid, desmedifam, dimetoat, dimetomorf, diuron, etefon, etoksazol, famoksadon, fenamifos, flumioksazyna, fluoksastrobina, folpet, foramsulfuron, formetanat, metalaksyl-M, metiokarb, metrybuzyna, milbemektyna, Paecilomyces lilacinus szczep 251, fenmedifam, fosmet, pirymifos metylu, propamokarb, protiokonazol, S-metolachlor i tebukonazol (Dz.U. L 120 z 8.5.2019, s. 16).

30.9.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 250/56

ROZPORZĄDZENIE WYKONAWCZE KOMISJI (UE) 2019/1607

z dnia 27 września 2019 r.

zmieniające rozporządzenie wykonawcze (UE) 2016/1239 w odniesieniu do obowiązujących dni zakończenia okresów składania wniosków o pozwolenia

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

W rozporządzeniu wykonawczym Komisji (UE) 2016/1239 (2) ustanowiono wspólne przepisy dotyczące składania wniosków o pozwolenie i wydawania pozwoleń na przywóz i wywóz produktów rolnych. Zawiera ono przepisy dotyczące terminów składania wniosków o wydanie pozwolenia oraz wniosków o anulowanie. W szczególności zawiera ono przepisy dotyczące przypadków, w których w przedmiotowym rozporządzeniu określono okres na przeprowadzenie procedur, w celu ustalenia dat otwarcia lub zakończenia tego okresu, w przypadku gdy terminy te przypadają na sobotę, niedzielę lub dzień ustawowo wolny od pracy.

(2)	W celu ułatwienia zarządzania kontyngentami taryfowymi w całej Unii należy zapewnić, aby wobec wszystkich kontyngentów taryfowych na produkty rolne podlegających systemowi pozwoleń miały zastosowanie te same zasady określające terminy składania wniosków o wydanie pozwolenia.

(3)

Wnioskodawcy powinni mieć możliwość składania wniosków o wydanie pozwolenia niezależnie od dni ustawowo wolnych od pracy w danym państwie członkowskim. Obecnie terminy zakończenia okresów składania wniosków o pozwolenie przypadające na sobotę, niedzielę lub dzień ustawowo wolne od pracy są ustalane w różny sposób, w zależności od tego, czy okres składania wniosków jest określony przez odniesienie do konkretnej daty, czy do długości tego okresu. W tym ostatnim przypadku art. 3 ust. 4 rozporządzenia Rady (EWG, Euratom) nr 1182/71 (3) stanowi, że jeżeli okres ten kończy się w sobotę, niedzielę lub dzień ustawowo wolny od pracy, ostateczny termin składania wniosków przypada na dzień roboczy następujący po tej sobocie, niedzieli lub dniu ustawowo wolnym od pracy. Zgodnie z art. 5 tego rozporządzenia, w przypadku gdy okres składania wniosków jest określony przez odniesienie do konkretnej daty, kończy się on z upłynięciem ostatniej godziny dnia przypadającego na tę datę. Oznacza to, że jeśli brak szczególnych przepisów dotyczących przypadków, w których termin składania wniosków określony przez odniesienie do konkretnej daty upływa w sobotę, niedzielę lub dzień ustawowo wolny od pracy, to w takich przypadkach wnioski należy składać do ostatniego dnia roboczego poprzedzającego daną sobotę, niedzielę lub dzień wolny od pracy.

(4)

Aby uniknąć niepewności co do odpowiedniej daty zakończenia okresu składania wniosków o pozwolenie, terminy przypadające na sobotę, niedzielę lub dzień ustawowo wolny od pracy należy przełożyć niezależnie od tego, czy termin składania wniosków jest określony przez odniesienie do konkretnej daty, czy do długości tego okresu. Dodatkowo, te państwa członkowskie, które chcą wprowadzić niezbędne procedury robocze umożliwiające składanie wniosków o pozwolenie w sobotę, niedzielę lub dzień ustawowo wolny od pracy, powinny mieć taką możliwość. W takich przypadkach, aby zapewnić przejrzystość w zarządzaniu wnioskami o pozwolenie, należy ustanowić przepisy, których celem jest zapewnienie, aby wnioskodawcy zostali poinformowani o takich procedurach.

(5)	Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu ds. Wspólnej Organizacji Rynków Rolnych,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

W art. 3 ust. 3 rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2016/1239 wprowadza się następujące zmiany:

lit. b) otrzymuje brzmienie:

„b)

na zasadzie odstępstwa od art. 3 ust. 2 lit. b) i ust. 4 wymienionego rozporządzenia obowiązującym dniem zakończenia jest ostatni dzień roboczy poprzedzający sobotę, niedzielę lub dzień ustawowo wolny od pracy i kończy się on o godzinie 13.00 czasu obowiązującego w Brukseli. Jednakże w odniesieniu do wniosków o wydanie pozwolenia państwa członkowskie mogą podjąć decyzję o wprowadzeniu niezbędnych procedur roboczych umożliwiających ich złożenie w sobotę, niedzielę lub dzień ustawowo wolny od pracy. W takim przypadku obowiązującym dniem zakończenia jest dana sobota, niedziela lub dzień ustawowo wolny o pracy i kończy się on o godzinie 13.00 czasu obowiązującego w Brukseli. W przypadku gdy państwo członkowskie postanowi wprowadzić takie procedury robocze, publikuje je.”;

2)	dodaje się akapit drugi w brzmieniu: „lit. b) akapitu pierwszego ma zastosowanie również w przypadku gdy obowiązująca data zakończenia jest określona przez odniesienie do konkretnej daty, a data ta przypada na sobotę, niedzielę lub dzień ustawowo wolny od pracy.”.

Artykuł 2

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w Brukseli dnia 27 września 2019 r.

W imieniu Komisji

Jean-Claude JUNCKER

Przewodniczący

(1) Dz.U. L 347 z 20.12.2013, s. 671.

(2) Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2016/1239 z dnia 18 maja 2016 r. ustanawiające zasady stosowania rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1308/2013 w odniesieniu do systemu pozwoleń na przywóz i wywóz (Dz.U. L 206 z 30.7.2016, s. 44).

(3) Rozporządzenie Rady (EWG, Euratom) nr 1182/71 z dnia 3 czerwca 1971 r. określające zasady mające zastosowanie do okresów, dat i terminów (Dz.U. L 124 z 8.6.1971, s. 1).

30.9.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 250/58

DECYZJA RADY (UE) 2019/1608

z dnia 16 września 2019 r.

w sprawie stanowiska, jakie ma być zajęte w imieniu Uni w ramach Europejskiego Komitetu ds. Opracowywania Norm w Żegludze Śródlądowej oraz w ramach Centralnej Komisji ds. Żeglugi na Renie, w odniesieniu do przyjęcia wzorów stosowanych w dziedzinie kwalifikacji zawodowych w żegludze śródlądowej

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 91 ust. 1, w związku z art. 218 ust. 9,

uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)	Zrewidowana Konwencja o żegludze na Renie (zwana dalej „konwencją”) weszła w życie w dniu 14 kwietnia 1967 r.

(2)	Zgodnie z art. 46 konwencji Centralna Komisja Żeglugi na Renie (zwana danej „CKŻR”) może przyjmować rezolucje, które są wiążące dla jej członków.

(3)

Europejski Komitet ds. Opracowywania Norm w Żegludze Śródlądowej (zwany dalej „CESNI”) utworzono w dniu 3 czerwca 2015 r. w ramach CKŻR w celu opracowywania standardów technicznych dla śródlądowych dróg wodnych w różnych dziedzinach, w szczególności w odniesieniu do statków, technologii informacyjnej i załóg.

(4)	Na następnym posiedzeniu, zaplanowanym na dzień 15 października 2019 r., CESNI przyjmie standardy ustanawiające wzory stosowane w dziedzinie kwalifikacji zawodowych w żegludze śródlądowej. CKŻR przyjmie również rezolucję włączającą te wzory do rozporządzenia dotyczącego załóg statków na Renie.

(5)

Należy ustalić stanowisko, jakie powinno zostać zajęte w imieniu Unii w ramach CESNI i CKŻR, ponieważ standardy ustanawiające wzory stosowane w dziedzinie kwalifikacji zawodowych będą miały decydujący wpływ na treść prawa Unii, a mianowicie na dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/2397 (1).

(6)

Aby ułatwić mobilność oraz zapewnić bezpieczeństwo, ważne jest, aby wzory stosowane przez członków załóg w celu zapewnienia uznawania ich kwalifikacji były jak najbardziej zharmonizowane w ramach różnych systemów prawnych w całej Europie. W szczególności państwa członkowskie, które są także członkami CKŻR, powinny być upoważnione do popierania decyzji harmonizujących przepisy CKŻR z przepisami stosowanymi w Unii.

(7)

Wzory opracowane przez CESNI w odniesieniu do świadectw kwalifikacji, żeglarskich książeczek pracy, dzienników pokładowych, jednolitych dokumentów będących połączeniem świadectw kwalifikacji i żeglarskich książeczek pracy oraz świadectw potwierdzających zaliczenie egzaminu praktycznego stanowią harmonizację standardów europejskich.

(8)	Stanowisko Unii powinno zostać wyrażone przez państwa członkowskie, które są członkami CESNI i CKŻR, działające wspólnie,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

1. Stanowisko, jakie ma być zajęte w imieniu Unii w ramach Europejskiego Komitetu ds. Opracowywania Norm w Żegludze Śródlądowej (CESNI) w dniu 15 października 2019 r., polega na wyrażeniu zgody na przyjęcie europejskich standardów w zakresie kwalifikacji zawodowych w żegludze śródlądowej określonych w dodatku do niniejszej decyzji.

2. Stanowisko, jakie ma być zajęte w imieniu Unii na posiedzeniu plenarnym Centralnej Komisji Żeglugi po Renie (CKŻR) polega na poparciu wszystkich propozycji mających na celu dostosowanie wymogów zawartych w rozporządzeniu dotyczącym załóg statków na Renie do wymogów określonych w europejskich standardach w zakresie kwalifikacji zawodowych w żegludze śródlądowej określonych w dodatku do niniejszej decyzji.

Artykuł 2

1. Stanowisko, o którym mowa w art. 1 ust. 1, wyrażają państwa członkowskie, które są członkami CESNI, działające wspólnie.

2. Stanowisko, o którym mowa w art. 1 ust. 2, wyrażają państwa członkowskie, które są członkami CKŻR, działające wspólnie.

Artykuł 3

Niniejsza decyzja wchodzi w życie z dniem jej przyjęcia.

Sporządzono w Brukseli dnia 16 września 2019 r.

W imieniu Rady

T. TUPPURAINEN

Przewodnicząca

(1) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/2397 z dnia 12 grudnia 2017 r. w sprawie uznawania kwalifikacji zawodowych w żegludze śródlądowej oraz uchylająca dyrektywy Rady 91/672/EWG i 96/50/WE (Dz.U. L 345 z 27.12.2017, s. 53).

ZAŁĄCZNIK

STANDARDY CESNI USTANAWIAJĄCE WZORY STOSOWANE W DZIEDZINIE KWALIFIKACJI ZAWODOWYCH W ŻEGLUDZE ŚRÓDLĄDOWEJ

1. STANDARDY USTANAWIAJĄCE WZORY ŚWIADECTW KWALIFIKACJI KAPITANA, EKSPERTA W ZAKRESIE SKROPLONEGO GAZU ZIEMNEGO (LNG) I EKSPERTA W DZIEDZINIE ŻEGLUGI PASAŻERSKIEJ

1.1. Standard ustanawiający elektroniczny format świadectw kwalifikacji

Wzór świadectw kwalifikacji kapitana oraz wzór świadectw kwalifikacji eksperta w zakresie skroplonego gazu ziemnego (LNG) lub eksperta w dziedzinie żeglugi pasażerskiej to dokument w formacie PDF/A zawierający dane dotyczące danego świadectwa, które mogą być pobrane z bazy danych określonej w art. 25 ust. 2 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/2397 (1), w ramach akt osobowych członków załogi. Świadectwo kwalifikacji jest wydawane w formie elektronicznej przy użyciu dwuwymiarowego kodu kreskowego zawierającego zabezpieczenia pozwalające na weryfikację pochodzenia i integralność danych zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 910/2014 (2) (rozporządzenie eIDAS).

Instrukcje:

1.	Obecnie używane nazwisko lub nazwiska posiadacza

Obecnie używane imię lub imiona posiadacza

Imiona i nazwiska wpisuje się zgodnie z dokumentem tożsamości lub paszportem zainteresowanej osoby w standardzie UNICODE.

Jeżeli imię i nazwisko zapisuje się inaczej w standardzie UNICODE i w kodzie ASCII, w nawiasach wpisuje się transkrypcję w kodzie ASCII.

3a.	Data urodzenia (dd/mm/rrrr)

3b.	Miejsce urodzenia (miejscowość)

4.	Numer identyfikacyjny członka załogi posiadacza zgodny z bazą danych, o której mowa w art. 25 ust. 2 dyrektywy (UE) 2017/2397.

5.	Fizyczna identyfikacja posiadacza poprzez pobranie elektronicznego pliku graficznego

6.	Numer seryjny świadectwa

7.	Data wydania świadectwa

8.	Data wygaśnięcia

9.	Nazwa organu wydającego

10.

Kody specjalnych zezwoleń: R (żegluga z pomocą radaru); M (żegluga na śródlądowych drogach wodnych o charakterze morskim); Odcinki dotyczące ryzyka szczególnego zgodnie z kodem w europejskim systemie zarządzania danymi referencyjnymi (ERDMS); C (prowadzenie dużych konwojów), zakodowane przez organ wydający i ze wskazaniem numeru seryjnego zezwolenia

11.	Środki i ograniczenia związane ze sprawnością (kody 01 do 09, jak w ES-QIN)

Punkty 10 i 11 nie mają zastosowania do świadectw kwalifikacji eksperta w zakresie skroplonego gazu ziemnego (LNG) oraz eksperta w dziedzinie żeglugi pasażerskiej.

W odniesieniu do unijnych świadectw kwalifikacji tytuł dokumentu może zostać zastąpiony napisem:

„Świadectwo kwalifikacji Unii Europejskiej w żegludze śródlądowej”,

a flaga może być flagą Unii Europejskiej.

W odniesieniu do świadectw kwalifikacji wydanych zgodnie z rozporządzeniem dotyczącym załóg statków na Renie tytuł dokumentu może zostać zastąpiony napisem:

„Świadectwo kwalifikacji CKŻR”,

a flaga może być flagą CKŻR.

Wizualne cechy świadectwa kwalifikacji: Tło w kolorze jasnoniebieskim, do wydrukowania w formacie A4

1.2. Standard ustanawiający fizyczny format świadectw kwalifikacji kapitana

1.2.1. Wzór świadectwa kwalifikacji kapitana

Instrukcje:

1.	Obecnie używane nazwisko lub nazwiska posiadacza

Obecnie używane imię lub imiona posiadacza

Imiona i nazwiska wpisuje się zgodnie z dokumentem tożsamości lub paszportem zainteresowanej osoby w standardzie UNICODE.

Jeżeli imię i nazwisko zapisuje się inaczej w standardzie UNICODE i w kodzie ASCII, w nawiasach wpisuje się transkrypcję w kodzie ASCII.

3a.	Data urodzenia (dd/mm/rrrr)

3b.	Miejsce urodzenia (miejscowość)

4.	Numer identyfikacyjny członka załogi posiadacza zgodny z bazą danych, o której mowa w art. 25 ust. 2 dyrektywy (UE) 2017/2397.

5.	Fizyczna identyfikacja posiadacza poprzez pobranie elektronicznego pliku graficznego

6.	Numer seryjny świadectwa

7.	Data wydania świadectwa

8.	Data wygaśnięcia

9.	Nazwa organu wydającego

10.	Kody specjalnych zezwoleń: R (żegluga z pomocą radaru); M (żegluga na śródlądowych drogach wodnych o charakterze morskim); Odcinki dotyczące ryzyka szczególnego zgodnie z kodem w europejskim systemie zarządzania danymi referencyjnymi (ERDMS); C (prowadzenie dużych konwojów żaglowych)

11.	Środki i ograniczenia związane ze sprawnością (kody jak w ES-QIN)

W odniesieniu do unijnych świadectw kwalifikacji tytuł znajdujący się na przedniej i tylnej stronie dokumentu może zostać zastąpiony napisem:

„Świadectwo kwalifikacji Unii Europejskiej w żegludze śródlądowej

Kapitan”,

a flaga może być flagą Unii Europejskiej.

W odniesieniu do świadectw kwalifikacji wydanych zgodnie z rozporządzeniem dotyczącym załóg statków na Renie tytuł znajdujący się na przedniej i tylnej stronie dokumentu może zostać zastąpiony napisem:

„Świadectwo kwalifikacji CKŻR

Kapitan”,

a flaga może być flagą CKŻR.

Właściwości fizyczne świadectwa kwalifikacji kapitana: Tło w kolorze jasnoniebieskim. Format karty ID1 zgodnie z normą ISO/IEC 7810.

1.2.2. Wzór świadectw kwalifikacji eksperta w zakresie skroplonego gazu ziemnego (LNG) lub eksperta w dziedzinie żeglugi pasażerskiej

Instrukcje:

1.	Obecnie używane nazwisko lub nazwiska posiadacza

Obecnie używane imię lub imiona posiadacza

Imiona i nazwiska wpisuje się zgodnie z dokumentem tożsamości lub paszportem zainteresowanej osoby w standardzie UNICODE.

Jeżeli imię i nazwisko zapisuje się inaczej w standardzie UNICODE i w kodzie ASCII, w nawiasach wpisuje się transkrypcję w kodzie ASCII.

3a.	Data urodzenia (dd/mm/rrrr)

3b.	Miejsce urodzenia (miejscowość)

4.	Numer identyfikacyjny członka załogi posiadacza zgodny z bazą danych, o której mowa w art. 25 ust. 2 dyrektywy (UE) 2017/2397.

5.	Fizyczna identyfikacja posiadacza poprzez pobranie elektronicznego pliku graficznego

6.	Numer seryjny świadectwa

7.	Data wydania świadectwa

8.	Data wygaśnięcia

9.	Organ wydający

W odniesieniu do unijnych świadectw kwalifikacji tytuł znajdujący się na przedniej stronie dokumentu może zostać zastąpiony napisem:

„Świadectwo kwalifikacji Unii Europejskiej w żegludze śródlądowej

Ekspert w zakresie LNG”

lub

„Świadectwo kwalifikacji Unii Europejskiej w żegludze śródlądowej

Ekspert w dziedzinie żeglugi pasażerskiej”,

a flaga może być flagą Unii Europejskiej.

W odniesieniu do świadectw kwalifikacji wydanych zgodnie z rozporządzeniem dotyczącym załóg statków na Renie tytuł znajdujący się na przedniej stronie dokumentu może zostać zastąpiony napisem:

„Świadectwo kwalifikacji CKŻR

Ekspert w zakresie LNG”

lub

„Świadectwo kwalifikacji CKŻR

Ekspert w dziedzinie żeglugi pasażerskiej”,

a flaga może być flagą CKŻR.

Właściwości fizyczne świadectwa kwalifikacji eksperta w dziedzinie żeglugi pasażerskiej lub eksperta w zakresie skroplonego gazu ziemnego (LNG): Tło w kolorze jasnoniebieskim. Format karty ID1 zgodnie z normą ISO/IEC 7810.

2. WZÓR ŻEGLARSKIEJ KSIĄŻECZKI PRACY

Strona 1

Nazwa kraju

Flaga

Żeglarska książeczka pracy

Identyfikacja posiadacza

Imię lub imiona posiadacza:

Imię (imiona):

3a.

Data urodzenia:

3b.

Miejsce urodzenia:

Numer identyfikacyjny członka załogi:

Zdjęcie

Identyfikacja żeglarskiej książeczki pracy

Numer seryjny:

Data wydania:

Organ wydający:

Podpis i pieczęć organu wydającego:

Numer seryjny wcześniejszej żeglarskiej książeczki pracy:

Numer seryjny książeczki

Strona 2 wzoru

Bez treści

Strona 3 wzoru

Czas pracy

Czas pracy na statku, nazwa jednostki: UNTERWALDEN

Niepowtarzalny europejski numer identyfikacyjny statku lub inny oficjalny numer jednostki: 07000281 …

Typ jednostki: (1): …

Państwo rejestracji: CH …

Długość statku w m*) …

Imię i nazwisko lub nazwa oraz adres właściciela: …

TSAG, Hauptstrasse 55, CH-4127 Riehen, Basel-Stadt …

Posiadacz podjął pracę jako: …

Posiadacz podjął pracę w dniu (data): 22.10.1995 r. …

Data zakończenia pracy: 22.11.1996 …

Kapitan (imię i nazwisko oraz adres): …

K. Huber, Rheinstrasse 55, D-76497 Wintersdorf …

Miejsce, data i podpis kapitana: Rotterdam, 20.11.1996 r. K.Huber …

…

Czas pracy na statku, nazwa jednostki: …

Niepowtarzalny europejski numer identyfikacyjny statku lub inny oficjalny numer jednostki: …

Rodzaj jednostki …

Państwo rejestracji: …

Długość jednostki w m*, /liczba pasażerów* …

Nazwa (nazwisko) i adres właściciela statku: …

…

Posiadacz podjął pracę jako: …

Posiadacz podjął pracę w dniu (data): …

Data zakończenia pracy: …

Kapitan (imię i nazwisko oraz adres): …

Miejsce, data i podpis kapitana: …

Czas pracy na statku, nazwa jednostki: …

Niepowtarzalny europejski numer identyfikacyjny statku lub inny oficjalny numer jednostki: …

Rodzaj jednostki …

Państwo rejestracji: …

Długość jednostki w m*, /liczba pasażerów* …

Nazwa (nazwisko) i adres właściciela statku: …

…

(1)	W odniesieniu do typu jednostki należy zawsze wskazać zbiornikowiec typu C lub G, duży konwój, czy jednostkę stosującą LNG jako paliwo.

*	Niepotrzebne skreślić.

…

Posiadacz podjął pracę jako: …

Posiadacz podjął pracę w dniu (data): …

Data zakończenia pracy: …

Kapitan (imię i nazwisko oraz adres): …

Miejsce, data i podpis kapitana: …

Czas pracy na statku, nazwa jednostki: …

Niepowtarzalny europejski numer identyfikacyjny statku lub inny oficjalny numer jednostki: …

Rodzaj jednostki …

Państwo rejestracji: …

Długość jednostki w m*, /liczba pasażerów* …

Nazwa (nazwisko) i adres właściciela statku: …

…

Posiadacz podjął pracę jako: …

Posiadacz podjął pracę w dniu (data): …

Data zakończenia pracy: …

Kapitan (imię i nazwisko oraz adres): …

Miejsce, data i podpis kapitana: … Numer seryjny książeczki

Strony 4–23 jak strona 3

Strona 24 wzoru

Staż w żegludze i odcinki śródlądowych dróg wodnych w ciągu ostatnich 15 miesięcy

Liczba dni, w których prowadzona była nawigacja, musi być spójna z czasem żeglugi zapisanym w dzienniku pokładowym!

Nazwa jednostki lub niepowtarzalny europejski numer identyfikacyjny	rejs z (km)	przez	do (km)	Początek rejsu (data)	Dni przerwy	Koniec rejsu (data)	Całkowita liczba dni żeglugi	Podpis Kapitan
A		B		C	D	E	F	G
1
2
3

Pełny dokument

☐

tak

☐

nie

Wątpliwości w linii lub w liniach …

Wątpliwości zostały wyeliminowane poprzez

☐

przedstawienie (części) dziennika pokładowego

☐

lub innych dokumentów urzędowych

Nagłówki kolumn od A do G nie są drukowane na kolejnych stronach 26 do 55.

Miejsce zarezerwowane dla właściwego organu

Wypełnia organ: Całkowita liczba dni żeglugi brana pod uwagę na podstawie niniejszej strony

Znak zatwierdzający właściwego organu

Przedstawione dnia (data)

Podpis i pieczęć organu wydającego zezwolenia

Strona 25 wzoru

Staż w żegludze i odcinki śródlądowych dróg wodnych w ciągu ostatnich 15 miesięcy Rok: … 2015/2016 …

Liczba dni, w których prowadzona była nawigacja, musi być spójna z czasem żeglugi zapisanym w dzienniku pokładowym!

07000281

Rotterdam (999,00) Moguncja (500,00) Wiedeń (1 930,00 )

22.11.2015

17.12.2015

Podpis Huber

07000281

Wiedeń (1 930,00 ) Moguncja (500,00) Bazylea (169,90)

20.12.2015

04.01.2016

Podpis Huber

07000281

Bazylea (169,90) Rotterdam (999,90)

06.01.2016

10.01.2016

Podpis Huber

07000281

Rotterdam (999,90) Antwerpia (20,00) Bazylea (169,90)

13.01.2016

23.01.2016

Podpis Huber

07000281

Bazylea (169,90) Antwerpia (20,00)

25.01.2016

29.01.2016

Podpis Huber

07000281

Antwerpia (20,00) Bazylea (169,90)

01.02.2016

07.02.2016

Podpis Huber

07000281

Bazylea (169,90) Moguncja (500,00) Bratysława (1 867,00 )

09.02.2016

22.02.2016

Podpis Huber

07000281

Bratysława (1 867,00 ) Ratyzbona (2 376,30 )

27.02.2016

02.03.2016

Podpis Huber

07000281

Ratyzbona (2 376,30 ) Moguncja (500,00) Rotterdam (999,90)

03.03.2016

09.03.2016

Podpis Huber

07000281

Rotterdam (999,90) Bazylea (169,90)

12.03.2016

17.03.2016

Podpis Huber

Pełny dokument

☐

tak

☐

nie

Wątpliwości w linii lub w liniach

Wątpliwości zostały wyeliminowane poprzez przedstawienie

☐

(części) dziennika pokładowego

☐

lub innych dokumentów urzędowych

Miejsce zarezerwowane dla właściwego organu

Wypełnia organ: Całkowita liczba dni żeglugi brana pod uwagę na podstawie niniejszej strony

znak zatwierdzający właściwego organu

Przedstawione dnia (data) …

…

Podpis i pieczęć organu wydającego zezwolenia

Strona 26 wzoru

Staż w żegludze i odcinki śródlądowych dróg wodnych w ciągu ostatnich 15 miesięcy Rok: …

Liczba dni, w których prowadzona była nawigacja, musi być spójna z czasem żeglugi zapisanym w dzienniku pokładowym!

A	B	C	D	E	F	G
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10

Pełny dokument

☐

tak

☐

nie

Wątpliwości w linii lub w liniach

…

Wątpliwości zostały wyeliminowane poprzez przedstawienie

☐

(części) dziennika pokładowego

☐

lubinnych dokumentów urzędowych

Miejsce zarezerwowane dla właściwego organu

Wypełnia organ: Całkowita liczba dni żeglugi brana pod uwagę na podstawie niniejszej strony

znak zatwierdzający właściwego organu

Przedstawione dnia (data) …

Podpis i pieczęć organu wydającego zezwolenia

Strony 27–55 jak strona 26

Instrukcje dla organów wydających

Flaga: Flaga może być flagą UE, flagą CKŻR lub flagą państwa trzeciego, w zależności od przypadku.

Identyfikacja posiadacza

Obecnie używane nazwisko lub nazwiska posiadacza

Obecnie używane imię lub imiona posiadacza

Imiona i nazwiska wpisuje się zgodnie z dokumentem tożsamości lub paszportem zainteresowanej osoby w standardzie UNICODE.

Jeżeli imię i nazwisko zapisuje się inaczej w standardzie UNICODE i w kodzie ASCII, w nawiasach wpisuje się transkrypcję w kodzie ASCII.

3a.

Data urodzenia (dd/mm/rrrr)

3b.

Miejsce urodzenia (miejscowość)

Numer identyfikacyjny członka załogi posiadacza, tak jak w bazie danych, o której mowa w art. 25 ust. 2 dyrektywy (UE) 2017/2397 (3).

Identyfikacja żeglarskiej książeczki pracy

Numer seryjny żeglarskiej książeczki pracy jest powtarzany w dolnej części każdej strony.

Właściwości fizyczne żeglarskiej książeczki pracy

Kolor: białe tło. Format: A5 zgodnie z normą ISO 216.

3. WZÓR ŻEGLARSKIEJ KSIĄŻECZKI PRACY W POŁĄCZENIU ZE ŚWIADECTWAMI KWALIFIKACJI

Strona 1 wzoru

Nazwa kraju

Flaga

Żeglarska książeczka pracy w połączeniu ze świadectwami kwalifikacji

Identyfikacja posiadacza

Dwuwymiarowy kod kreskowy

Imię lub imiona posiadacza:

Imię (imiona):

3a.

Data urodzenia:

3b.

Miejsce urodzenia:

Numer identyfikacyjny członka załogi:

Zdjęcie

Identyfikacja żeglarskiej książeczki pracy

Numer seryjny:

Data wydania:

Organ wydający:

Podpis i pieczęć organu wydającego:

Numer seryjny wcześniejszej żeglarskiej książeczki pracy:

Strona 2 wzoru

Unijne świadectwa kwalifikacji i świadectwa kwalifikacji wydane zgodnie z rozporządzeniem dotyczącym załóg statków na Renie praktykantowi, młodszemu marynarzowi, marynarzowi, starszemu marynarzowi i sternikowi

Tytuł świadectwa: …

Środki i ograniczenia związane ze sprawnością:

Numer seryjny:

Data wydania:

Data wygaśnięcia:

Organ wydający:

Podpis i pieczęć organu wydającego:

Tytuł świadectwa: …

Środki i ograniczenia związane ze sprawnością:

Numer seryjny:

Data wydania:

Data wygaśnięcia:

Organ wydający:

Podpis i pieczęć organu wydającego:

Tytuł świadectwa: …

Środki i ograniczenia związane ze sprawnością:

Numer seryjny:

Data wydania:

Data wygaśnięcia:

Organ wydający:

Podpis i pieczęć organu wydającego:

Tytuł świadectwa: …

Środki i ograniczenia związane ze sprawnością:

Numer seryjny:

Data wydania:

Data wygaśnięcia:

Organ wydający:

Podpis i pieczęć organu wydającego:

Tytuł świadectwa: …

Środki i ograniczenia związane ze sprawnością:

Numer seryjny:

Data wydania:

Data wygaśnięcia:

Organ wydający:

Podpis i pieczęć organu wydającego:

Strona 3 wzoru

Inne świadectwa kwalifikacji mających znaczenie dla żeglugi śródlądowej

Tytuł świadectwa: …

Środki i ograniczenia związane ze sprawnością:

Numer seryjny:

Data wydania:

Data wygaśnięcia:

Organ wydający:

Podpis i pieczęć organu wydającego:

Tytuł świadectwa: …

Środki i ograniczenia związane ze sprawnością:

Numer seryjny:

Data wydania:

Data wygaśnięcia:

Organ wydający:

Podpis i pieczęć organu wydającego:

Tytuł świadectwa: …

Środki i ograniczenia związane ze sprawnością:

Numer seryjny:

Data wydania:

Data wygaśnięcia:

Organ wydający:

Podpis i pieczęć organu wydającego:

Strona 4 wzoru

Czas pracy

Czas pracy na statku, nazwa jednostki: UNTERWALDEN

Niepowtarzalny europejski numer identyfikacyjny statku lub inny oficjalny numer jednostki: 07000281 …

Typ jednostki (1): …

Państwo rejestracji: CH …

Długość jednostki w m*, /liczba pasażerów* 105 m …

Imię i nazwisko lub nazwa oraz adres właściciela: …

TSAG, Hauptstrasse 55, CH-4127 Riehen, Basel-Stadt …

Posiadacz podjął pracę jako: 2 …

Posiadacz podjął pracę w dniu (data): 22.10.1995 …

Data zakończenia pracy: 22.11.1996 …

/kapitan (imię i nazwisko oraz adres): …

K. Huber, Rheinstrasse 55, D-76497 Wintersdorf …

Miejsce, data i podpis kapitana: Rotterdam, 20.11.1996 …

K.Huber …

…

Czas pracy na statku, nazwa jednostki: …

Niepowtarzalny europejski numer identyfikacyjny statku lub inny oficjalny numer jednostki: …

Rodzaj jednostki …

Państwo rejestracji: …

Długość jednostki w m*, /liczba pasażerów* …

Nazwa (nazwisko) i adres właściciela statku: …

…

Posiadacz podjął pracę jako: …

Posiadacz podjął pracę w dniu (data): …

Data zakończenia pracy: …

Kapitan (imię i nazwisko oraz adres): …

Miejsce, data i podpis kapitana: …

Czas pracy na statku, nazwa jednostki: …

Niepowtarzalny europejski numer identyfikacyjny statku lub inny oficjalny numer jednostki: …

Typ jednostki: …

Państwo rejestracji: …

Długość jednostki w m*, /liczba pasażerów* …

Nazwa (nazwisko) i adres właściciela statku: …

…

(1)	W odniesieniu do typu jednostki należy zawsze wskazać zbiornikowiec typu C lub G, duży konwój, czy jednostkę stosującą LNG jako paliwo.

*	niepotrzebne skreślić

Posiadacz podjął pracę jako: …

Posiadacz podjął pracę w dniu (data): …

Data zakończenia pracy: …

Kapitan (imię i nazwisko oraz adres): …

Miejsce, data i podpis kapitana: …

Czas pracy na statku, nazwa jednostki: …

Niepowtarzalny europejski numer identyfikacyjny statku lub inny oficjalny numer jednostki: …

Typ jednostki: …

Państwo rejestracji: …

Długość jednostki w m*, /liczba pasażerów* …

Nazwa (nazwisko) i adres właściciela statku: …

…

Posiadacz podjął pracę jako: …

Posiadacz podjął pracę w dniu (data): …

Data zakończenia pracy: …

Kapitan (imię i nazwisko oraz adres): …

Miejsce, data i podpis kapitana: …

Strony 5–23 jak strona 4

Strona 24 wzoru

Staż w żegludze i odcinki śródlądowych dróg wodnych w ciągu ostatnich 15 miesięcy

Liczba dni, w których prowadzona była nawigacja, musi być spójna z czasem żeglugi zapisanym w dzienniku pokładowym!

Nazwa jednostki lub niepowtarzalny europejski numer identyfikacyjny lub inny urzędowy numer jednostki	rejs z (km)	przez	do (km)	Początek rejsu (data)	Dni przerwy	Koniec rejsu (data)	Całkowita liczba dni żeglugi	Podpis kapitan
A		B		C	D	E	F	G
1
2
3

Pełny dokumentt

☐

tak

☐

nie

Wątpliwości w linii lub w liniach …

Wątpliwości zostały wyeliminowane poprzez

☐

przedstawienie (części) dziennika pokładowego

☐

lub innych dokumentów urzędowych

…

Nagłówki kolumn od A do G nie są drukowane na kolejnych stronach 25 do 55.

Miejsce zarezerwowane dla właściwego organu

Wypełnia organ: Całkowita liczba dni żeglugi brana pod uwagę na podstawie niniejszej strony

Znak zatwierdzający właściwego organu

Przedstawione dnia (data)

Podpis i pieczęć organu wydającego zezwolenia

Strona 25 wzoru

Staż w żegludze i odcinki śródlądowych dróg wodnych w ciągu ostatnich 15 miesięcy … Rok: 2015/2016

Liczba dni, w których prowadzona była nawigacja, musi być spójna z czasem żeglugi zapisanym w dzienniku pokładowym!

07000281

Rotterdam (999,90) Moguncja (500,00) Wiedeń (1 930,00 )

22.11.2015

17.12.2015

Podpis Huber

07000281

Wiedeń (1 930,00 ) Moguncja (500,00) Bazylea (169,90)

20.12.2015

04.01.2016

Podpis Huber

07000281

Bazylea (169,90) Rotterdam (999,90)

06.01.2016

10.01.2016

Podpis Huber

07000281

Rotterdam (999,90) Antwerpia (20,00) Bazylea (169,90)

13.01.2016

23.01.2016

Podpis Huber

07000281

Bazylea (169,90) Antwerpia (20,00)

25.01.2016

29.01.2016

Podpis Huber

07000281

Antwerpia (20,00) Bazylea (169,90)

01.02.2016

07.02.2016

Podpis Huber

07000281

Bazylea (169,90) Moguncja (500,00) Bratysława (1 867,00 )

09.02.2016

22.02.2016

Podpis Huber

07000281

Bratysława (18 657,00 ) Ratyzbona (2 376,30 )

27.02.2016

02.03.2016

Podpis Huber

07000281

Ratyzbona (2 376,30 ) Moguncja (500,00) Rotterdam (999,90)

03.03.2016

09.03.2016

Podpis Huber

07000281

Rotterdam (999,90) Bazylea (169,90)

12.03.2016

17.03.2016

Podpis Huber

Pełny dokument

☐

tak

☐

nie

Wątpliwości w linii lub w liniach

…

Wątpliwości zostały wyeliminowane poprzez przedstawienie

☐

(części) dziennika pokładowego

☐

lub innych dokumentów urzędowych

Miejsce zarezerwowane dla właściwego organu

Wypełnia organ: Całkowita liczba dni żeglugi brana pod uwagę na podstawie niniejszej strony

znak zatwierdzający właściwego organu

Przedstawione dnia (data) …

Podpis i pieczęć organu wydającego zezwolenia

Strona 26 wzoru

Staż w żegludze i odcinki śródlądowych dróg wodnych w ciągu ostatnich 15 miesięcy … Rok: …

Liczba dni, w których prowadzona była nawigacja, musi być spójna z czasem żeglugi zapisanym w dzienniku pokładowym!

A	B	C	D	E	F	G
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10

Pełny dokument

☐

tak

☐

nie

Wątpliwości w linii lub w liniach

…

Wątpliwości zostały wyeliminowane poprzez przedstawienie

☐

(części) dziennika pokładowego

☐

lub poprzez innych dokumentów urzędowych

Miejsce zarezerwowane dla właściwego organu

Wypełnia organ: Całkowita liczba dni żeglugi brana pod uwagę na podstawie niniejszej strony

znak zatwierdzający właściwego organu

Przedstawione dnia (data) …

Podpis i pieczęć organu wydającego zezwolenia

Strony 27–55 jak strona 26

Instrukcje dla organów wydających

Identyfikacja posiadacza

Obecnie używane nazwisko lub nazwiska posiadacza

Obecnie używane imię lub imiona posiadacza

Imiona i nazwiska wpisuje się zgodnie z dokumentem tożsamości lub paszportem zainteresowanej osoby w standardzie UNICODE.

Jeżeli imię i nazwisko zapisuje się inaczej w standardzie UNICODE i w kodzie ASCII, w nawiasach wpisuje się transkrypcję w kodzie ASCII.

3a.

Data urodzenia (dd/mm/rrrr)

3b.

Miejsce urodzenia (miejscowość)

Numer identyfikacyjny członka załogi posiadacza, tak jak w bazie danych, o której mowa w art. 25 ust. 2 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/2397 (1).

Dane identyfikacyjne żeglarskiej książeczki pracy

Numer seryjny żeglarskiej książeczki pracy jest powtarzany w dolnej części każdej strony.

Świadectwa kwalifikacji

Tytuł wydanego świadectwa umieszcza (wielkimi literami) odpowiedni właściwy organ. Należy go uzupełnić o następujący numer w nawiasie: „(2)” w przypadku sternika, „(3)” w przypadku starszego marynarza, „(4)” w przypadku marynarza, „(5)” w przypadku młodszego marynarza i „(6)” w przypadku praktykanta.

Jeżeli chodzi o unijne świadectwa kwalifikacji, należy podać tytuł „Świadectwo kwalifikacji Unii Europejskiej w żegludze śródlądowej” wraz ze wskazaniem odpowiednich kwalifikacji, np. „Świadectwo kwalifikacji Unii Europejskiej w żegludze śródlądowej – starszy marynarz (3)”.

Jeżeli chodzi o świadectwa kwalifikacji wydane zgodnie z rozporządzeniem dotyczącym załóg statków na Renie, należy podać tytuł „Świadectwo kwalifikacji CKŻR” wraz ze wskazaniem odpowiednich kwalifikacji, np. „Świadectwo kwalifikacji CKŻR – starszy marynarz (3)”.

Czas pracy

Posiadacz podjął pracę jako: funkcja musi być opatrzona numerem zgodnie z instrukcją prowadzenia dziennika pokładowego.

Właściwości fizyczne świadectwa: Kolor: białe tło. białe tło Format A5 zgodnie z normą ISO 216.

(1)	Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/2397 z dnia 12 grudnia 2017 r. w sprawie uznawania kwalifikacji zawodowych w żegludze śródlądowej oraz uchylająca dyrektywy Rady 91/672/EWG i 96/50/WE (Dz.U. L 345 z 27.12.2017, s. 53).

4. WZÓR DZIENNIKA POKŁADOWEGO

Strona 1

Nazwa kraju

Flaga

Dziennik pokładowy

Numer seryjny dziennika: …

Data wydania: …

Nazwa jednostki pływającej: …

Niepowtarzalny europejski numer identyfikacyjny statku: …

Organ wydający: …

Podpis i pieczęć organu wydającego: …

Strona 2 wzoru

Instrukcje dotyczące prowadzenia dziennika pokładowego

Niniejszy dziennik pokładowy zawiera 200 stron, ponumerowanych od 1 do 200. Zapisy umieszcza się atramentem w czytelny sposób (np. drukowanymi literami).

Zapisy w dzienniku pokładowym umieszcza się zgodnie z obowiązującymi przepisami dotyczącymi załóg. W przypadku śródlądowych dróg wodnych, których kursy nie są w pełni objęte wymogiem dotyczącym załogi, uwzględnia się również czas żeglugi i czas odpoczynku nabyty na odcinkach znajdujących się poza zakresem stosowania przepisów.

W przypadku gdy czynności załadunku i rozładunku wymagają aktywnych operacji nawigacyjnych, takich jak pogłębianie lub manewry między punktami załadunku lub rozładunku, czas przeznaczony na taką działalność wpisuje się jako czas żeglugi.

Czynności członków załogi należy wpisywać w zależności od ich funkcji z zastosowaniem odpowiedniego numeru:

Kapitan

Sternik

3	Starszy marynarz

Marynarz

5	Młodszy marynarz

6	Praktykant

Inżynier

8	Motorzysta

Jeżeli przepisy krajowe przewidują inne funkcje niż wymienione powyżej, funkcje takie należy wprowadzać i opatrzyć numerami od 9 wzwyż ze wskazaniem odpowiedniej krajowej nazwy funkcji.

Na każdej stronie należy umieścić następujący napis:

—	tryb pracy (po każdej zmianie trybu pracy należy użyć nowej strony);

—

rok;

—

niezwłocznie po rozpoczęciu rejsu przez jednostkę:

—	1. kolumna – data (dzień i miesiąc)

—	2. kolumna – czas (godzina, minuta)

—	3. kolumna – nazwa miejsca rozpoczęcia rejsu

—	4. kolumna – droga wodna i km od miejsca rozpoczęcia rejsu;

—

niezwłocznie po przerwaniu rejsu przez jednostkę:

—	1. kolumna – data (dzień i miesiąc), jeżeli różni się od dnia rozpoczęcia rejsu

—	5. kolumna – czas (godzina, minuta)

—	6. kolumna – nazwa miejsca, w którym jednostka jest unieruchomiona

—	7. kolumna – droga wodna i km od miejsca, w którym jednostka jest unieruchomiona;

—	natychmiast po tym, jak dana jednostka zacznie ponownie żeglować: te same pozycje, co na początku rejsu;

—	natychmiast po tym, jak dana jednostka zakończy rejs: te same pozycje, co w momencie przerwania rejsu;

Strona 3 wzoru

—	Kolumnę 8 wypełnia się (funkcję, nazwisko (nazwiska), imię (imiona), numer seryjny żeglarskiej książeczki pracy członka załogi lub numer seryjny świadectwa kwalifikacji kapitana), gdy załoga wchodzi na pokład po raz pierwszy oraz w każdym przypadku, gdy skład załogi ulega zmianie.

—	W kolumnach 9–11 należy podać początek i koniec okresów odpoczynku każdego członka załogi. Wpisów dokonuje się do godziny 8:00 następnego dnia. Jeżeli członkowie załogi spędzają czas odpoczynku zgodnie z regularnym harmonogramem, wystarczy jeden grafik na jedną podróż.

—	W kolumnach 12 i 13 należy wpisać wszelkie zmiany załogi, określając zaokrętowanie i wyokrętowanie każdego członka załogi.

Strona 4 wzoru

CZAS ODPOCZYNKU

Tryb pracy (*1) …

Rok

JEDNOSTKA

ZAŁOGA

Początek rejsu

Koniec rejsu

Członkowie załogi

Żeglarska książeczka pracy

Czas odpoczynku członków załogi

Zaokrętowanie

Wyokrętowanie

Data:

Czas

Miejsce

(km)

Czas

Miejsce

(km)

Funkcja

Nazwisko i imię:

od dnia

do dnia

od dnia

do dnia

od dnia

do dnia

Czas

Instrukcje dla organów wydających

Flaga: Flaga może być flagą UE, flagą CKŻR lub flagą państwa trzeciego, w zależności od przypadku.

Wszystkie wpisy wprowadza się w standardzie UNICODE. Imiona i nazwiska wpisuje się zgodnie z dokumentem tożsamości lub paszportem zainteresowanej osoby w standardzie UNICODE.

Jeżeli imię i nazwisko zapisuje się inaczej w standardzie UNICODE i w kodzie ASCII, w nawiasach wpisuje się transkrypcję w kodzie ASCII.

Numer seryjny dziennika pokładowego jest powtarzany w dolnej części każdej strony.

Właściwości fizyczne: Kolor: okładka (4), białe tło wewnętrznych stron. Format A4 poziomo zgodnie z normą ISO 216.

5. WZÓR ŚWIADECTWA POTWIERDZAJĄCEGO ZALICZENIE EGZAMINU PRAKTYCZNEGO

My, nazwa organu badającego,

niniejszym zaświadczamy dokumentem o numerze …, że

Obecnie używane nazwisko lub nazwiska posiadacza

Obecnie używane imię lub imiona posiadacza

3a.

Data urodzenia (dd/mm/rrrr)

3b.

Miejsce urodzenia (miejscowość)

zaliczył(-a) egzamin praktyczny [w celu uzyskania świadectwa kwalifikacji kapitana] [oraz] [w celu uzyskania specjalnego zezwolenia na żeglugę z pomocą radaru]

na symulatorze (nazwa symulatora), zatwierdzonym przez (nazwa właściwego organu).

Miejsce i data wystawienia

Podpis i pieczęć organu wydającego

Instrukcje:

Imiona i nazwiska wpisuje się zgodnie z dokumentem tożsamości lub paszportem zainteresowanej osoby w standardzie UNICODE.

Jeżeli imię i nazwisko zapisuje się inaczej w standardzie UNICODE i w kodzie ASCII, w nawiasach wpisuje się transkrypcję w kodzie ASCII.

Proszę wybrać odpowiedni egzamin i skreślić inny egzamin, jeżeli nie dotyczy.

Właściwości świadectwa: Kolor: białe tło. białe tło Format A4 zgodnie z normą ISO 216.

(2) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 910/2014 z dnia 23 lipca 2014 r. w sprawie identyfikacji elektronicznej i usług zaufania w odniesieniu do transakcji elektronicznych na rynku wewnętrznym oraz uchylające dyrektywę 1999/93/WE (Dz.U. L 257 z 28.8.2014, s. 73–114).

(3) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/2397 z dnia 12 grudnia 2017 r. w sprawie uznawania kwalifikacji zawodowych w żegludze śródlądowej oraz uchylająca dyrektywy Rady 91/672/EWG i 96/50/WE (Dz.U. L 345 z 27.12.2017, s. 53–86).

(*1) jeżeli dotyczy

(4) Do określenia

30.9.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 250/80

DECYZJA RADY (UE) 2019/1609

z dnia 24 września 2019 r.

w sprawie mianowania członka Komitetu Regionów zaproponowanego przez Republikę Grecką

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 305,

uwzględniając propozycję rządu Grecji,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)	W dniach 26 stycznia 2015 r., 5 lutego 2015 r. i 23 czerwca 2015 r. Rada przyjęła decyzje (UE) 2015/116 (1), (UE) 2015/190 (2) i (UE) 2015/994 (3) w sprawie mianowania członków i zastępców członków Komitetu Regionów na okres od dnia 26 stycznia 2015 r. do dnia 25 stycznia 2020 r.

(2)	Jedno stanowisko członka Komitetu Regionów zwolniło się w związku z wygaśnięciem mandatu Georgiosa KAMINISA,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

Na stanowisko członka Komitetu Regionów do końca bieżącej kadencji, czyli do dnia 25 stycznia 2020 r., zostaje niniejszym mianowana następująca osoba:

—	Dimitrios BIRMPAS, Electorate Mandate Municipality of Egaleo.

Artykuł 2

Niniejsza decyzja wchodzi w życie z dniem jej przyjęcia.

Sporządzono w Brukseli dnia 24 września 2019 r.

W imieniu Rady

K. KULMUNI

Przewodnicząca

(1) Decyzja Rady (UE) 2015/116 z dnia 26 stycznia 2015 r. w sprawie mianowania członków i zastępców członków Komitetu Regionów na okres od dnia 26 stycznia 2015 r. do dnia 25 stycznia 2020 r. (Dz.U. L 20 z 27.1.2015, s. 42).

(2) Decyzja Rady (UE) 2015/190 z dnia 5 lutego 2015 r. w sprawie mianowania członków i zastępców członków Komitetu Regionów na okres od dnia 26 stycznia 2015 r. do dnia 25 stycznia 2020 r. (Dz.U. L 31 z 7.2.2015, s. 25).

(3) Decyzja Rady (UE) 2015/994 z dnia 23 czerwca 2015 r. w sprawie mianowania członków i zastępców członków Komitetu Regionów na okres od dnia 26 stycznia 2015 r. do dnia 25 stycznia 2020 r. (Dz.U. L 159 z 25.6.2015, s. 70).

30.9.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 250/81

DECYZJA RADY (UE) 2019/1610

z dnia 24 września 2019 r.

w sprawie mianowania czterech członków Komitetu Regionów zaproponowanych przez Maltę

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 305,

uwzględniając propozycję rządu Malty,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

W dniach 26 stycznia 2015 r., 5 lutego 2015 r. i 23 czerwca 2015 r. Rada przyjęła decyzje (UE) 2015/116 (1), (UE) 2015/190 (2) i (UE) 2015/994 (3) w sprawie mianowania członków i zastępców członków Komitetu Regionów na okres od dnia 26 stycznia 2015 r. do dnia 25 stycznia 2020 r. Na podstawie odrębnego mandatu Samuel AZZOPARDI został ponownie mianowany członkiem w dniu 30 maja 2016 r. na mocy decyzji Rady (UE) 2016/878 (4). W dniu 10 listopada 2015 r. decyzją Rady (UE) 2015/2029 (5) stanowisko członka w miejsce Petera BONELLO zajął Anthony MIFSUD.

(2)

Cztery stanowiska członka Komitetu Regionów zwolniły się w następstwie zakończenia mandatów, na podstawie których zaproponowano kandydatury Samuela AZZOPARDIEGO (Councillor, Rabat Citta Victoria, Local Council, Gozo), Josepha CORDINY (Mayor of Xaghra), Paula FARRUGII (Mayor of Ħal Tarxien) i Anthony'ego MIFSUDA (Councillor, Imtarfa Local Council),

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

Na stanowiska członka Komitetu Regionów do końca bieżącej kadencji, czyli do dnia 25 stycznia 2020 r., zostają niniejszym mianowane następujące osoby:

—	Samuel AZZOPARDI, President Reġjun Għawdex/Gozo Regional Committee President (zmiana mandatu),

—	Joseph CORDINA, Member of the Local Councils' Executive Committee (zmiana mandatu),

—	Paul FARRUGIA, President Reġjun Xlokk/South East Regional Committee President (zmiana mandatu),

—	Anthony MIFSUD, President Regjun Tramuntana/President Northern Region (zmiana mandatu).

Artykuł 2

Niniejsza decyzja wchodzi w życie z dniem jej przyjęcia.

Sporządzono w Brukseli dnia 24 września 2019 r.

W imieniu Rady

K. KULMUNI

Przewodnicząca

(4) Decyzja Rady (UE) 2016/878 z dnia 30 maja 2016 r. w sprawie mianowania do Komitetu Regionów jednego członka z Malty (Dz.U. L 145 z 2.6.2016, s. 48).

(5) Decyzja Rady (UE) 2015/2029 z dnia 10 listopada 2015 r. w sprawie mianowania członka i dwóch zastępców członków Komitetu Regionów z Malty (Dz.U. L 297 z 13.11.2015, s. 8).

30.9.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 250/82

DECYZJA RADY (UE) 2019/1611

z dnia 24 września 2019 r.

w sprawie mianowania zastępcy członka Komitetu Regionów zaproponowanego przez Republikę Federalną Niemiec

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 305,

uwzględniając propozycję rządu Niemiec,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)	W dniach 26 stycznia 2015 r., 5 lutego 2015 r. i 23 czerwca 2015 r. Rada przyjęła decyzje (UE) 2015/116 (1), (UE) 2015/190 (2) i (UE) 2015/994 (3) w sprawie mianowania członków i zastępców członków Komitetu Regionów na okres od dnia 26 stycznia 2015 r. do dnia 25 stycznia 2020 r.

(2)	Jedno stanowisko zastępcy członka Komitetu Regionów zwolniło się w związku z wygaśnięciem mandatu, na podstawie którego zaproponowano kandydaturę Heinza-Joachima HÖFERA (Bürgermeister der Stadt Altenkirchen).

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

Na stanowisko zastępcy członka Komitetu Regionów do końca bieżącej kadencji, czyli do dnia 25 stycznia 2020 r., zostaje niniejszym mianowana następująca osoba:

—	Heinz-Joachim HÖFER, Mitglied des Stadtrates der Kreisstadt Altenkirchen (Westerwald) (zmiana mandatu).

Artykuł 2

Niniejsza decyzja wchodzi w życie z dniem jej przyjęcia.

Sporządzono w Brukseli dnia 24 września 2019 r.

W imieniu Rady

K. KULMUNI

Przewodnicząca

30.9.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 250/83

DECYZJA RADY (UE) 2019/1612

z dnia 24 września 2019 r.

w sprawie mianowania zastępcy członka Komitetu Regionów zaproponowanego przez Królestwo Danii

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 305,

uwzględniając propozycję rządu Danii,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

W dniach 26 stycznia 2015 r., 5 lutego 2015 r. i 23 czerwca 2015 r. Rada przyjęła decyzje (UE) 2015/116 (1), (UE) 2015/190 (2) i (UE) 2015/994 (3) w sprawie mianowania członków i zastępców członków Komitetu Regionów na okres od dnia 26 stycznia 2015 r. do dnia 25 stycznia 2020 r. W dniu 4 czerwca 2018 r. decyzją Rady (UE) 2018/839 (4) stanowisko zastępcy członka w miejsce Henrika Bradego JOHANSENA objęła Karen MELCHIOR.

(2)	Jedno stanowisko zastępcy członka Komitetu Regionów zwolniło się w związku z upływem kadencji Karen MELCHIOR,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

Na stanowisko zastępcy członka Komitetu Regionów do końca bieżącej kadencji, czyli do dnia 25 stycznia 2020 r., zostaje niniejszym mianowana następująca osoba:

—	Eva BORCHORST MEJNERTZ, Councillor, Municipality of Aarhus.

Artykuł 2

Niniejsza decyzja wchodzi w życie z dniem jej przyjęcia.

Sporządzono w Brukseli dnia 24 września 2019 r.

W imieniu Rady

K. KULMUNI

Przewodnicząca

(4) Decyzja Rady (UE) 2018/839 z dnia 4 czerwca 2018 r. w sprawie mianowania dwóch członków i sześciu zastępców członka Komitetu Regionów zaproponowanych przez Królestwo Danii (Dz.U. L 141 z 7.6.2018, s. 7).

30.9.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 250/84

DECYZJA KOMITETU POLITYCZNEGO I BEZPIECZEŃSTWA (WPZiB) 2019/1613

z dnia 25 września 2019 r.

w sprawie mianowania dowódcy operacji UE operacji wojskowej Unii Europejskiej mającej na celu udział w powstrzymywaniu i zwalczaniu aktów piractwa i rozboju u wybrzeży Somalii oraz zapobieganiu im (Atalanta) (ATALANTA/3/2019)

KOMITET POLITYCZNY I BEZPIECZEŃSTWA,

uwzględniając Traktat o Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 38,

uwzględniając wspólne działanie Rady 2008/851/WPZiB z dnia 10 listopada 2008 r. w sprawie operacji wojskowej Unii Europejskiej mającej na celu udział w powstrzymywaniu, zapobieganiu i zwalczaniu aktów piractwa i rozboju u wybrzeży Somalii (1) (Atalanta), w szczególności jego art. 6,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Na mocy art. 6 ust. 1 wspólnego działania 2008/851/WPZiB Rada upoważniła Komitet Polityczny i Bezpieczeństwa (KPiB) do podjęcia decyzji w sprawie mianowania dowódcy operacji UE operacji wojskowej Unii Europejskiej mającej na celu udział w powstrzymywaniu, zapobieganiu i zwalczaniu aktów piractwa i rozboju u wybrzeży Somalii (zwanego dalej „dowódcą operacji UE”).

(2)	W dniu 30 lipca 2018 r. decyzją Rady (WPZiB) 2018/1083 (2) admirał floty Antonio MARTORELL LACAVE został mianowany dowódcą operacji UE od dnia 29 marca 2019 r.

(3)	Władze wojskowe Hiszpanii zaproponowały, aby następcą admirała floty Antonia MARTORELLA LACAVEGO na stanowisku dowódcy operacji UE został generał dywizji Antonio PLANELLS PALAU.

(4)	W dniu 5 września 2019 r. Komitet Wojskowy UE poparł mianowanie generała dywizji Antonia PLANELLSA PALAUA dowódcą operacji Atalanta EUNAVFOR od dnia 1 października 2019 r.

(5)	Zgodnie z art. 5 Protokołu nr 22 w sprawie stanowiska Danii, załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej i do Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, Dania nie uczestniczy w opracowaniu oraz wprowadzaniu w życie decyzji i działań Unii, które mają wpływ na kwestie polityczno-obronne,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

Generał dywizji Antonio PLANELLS PALAU zostaje niniejszym mianowany dowódcą operacji UE operacji wojskowej Unii Europejskiej mającej na celu udział w powstrzymywaniu, zapobieganiu i zwalczaniu aktów piractwa i rozboju u wybrzeży Somalii, od dnia 1 października 2019 r.

Artykuł 2

Niniejszą decyzję stosuje się od dnia 1 października 2019 r.

Sporządzono w Brukseli dnia 25 września 2019 r.

W imieniu Komitetu Politycznego i Bezpieczeństwa

S. FROM-EMMESBERGER

Przewodnicząca

(1) Dz.U. L 301 z 12.11.2008, s. 33.

(2) Decyzja Rady (WPZiB) 2018/1083 z dnia 30 lipca 2018 r. zmieniające wspólne działanie Rady 2008/851/WPZiB w sprawie operacji wojskowej Unii Europejskiej mającej na celu udział w powstrzymywaniu, zapobieganiu i zwalczaniu aktów piractwa i rozboju u wybrzeży Somalii (Dz.U. L 194 z 31.7.2018, s. 142).

30.9.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 250/85

DECYZJA WYKONAWCZA KOMISJI (UE) 2019/1614

z dnia 26 września 2019 r.

upoważniająca państwa członkowskie do ustanowienia odstępstw od niektórych przepisów dyrektywy Rady 2000/29/WE w odniesieniu do ziemniaków, oprócz sadzeniaków, pochodzących z regionów Akkar i Bekaa w Libanie

(notyfikowana jako dokument nr C(2019) 6819)

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając dyrektywę Rady 2000/29/WE z dnia 8 maja 2000 r. w sprawie środków ochronnych przed wprowadzaniem do Wspólnoty organizmów szkodliwych dla roślin lub produktów roślinnych i przed ich rozprzestrzenianiem się we Wspólnocie (1), w szczególności jej art. 15 ust. 1 tiret pierwsze,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Zgodnie z art. 4 ust. 1 dyrektywy 2000/29/WE w powiązaniu z częścią A pkt 12 załącznika III do tej dyrektywy państwa członkowskie zakazują wprowadzania do Unii ziemniaków, oprócz sadzeniaków, pochodzących z Libanu. Zgodnie z art. 15 ust. 1 tej dyrektywy można jednak przewidzieć odstępstwa od tego zakazu, w przypadku gdy nie istnieje ryzyko rozprzestrzeniania się organizmów szkodliwych.

(2)

Zgodnie z art. 5 ust. 1 dyrektywy 2000/29/WE w powiązaniu z częścią A sekcja I pkt 25.2 załącznika IV do tej dyrektywy państwa członkowskie zakazują wprowadzania do Unii ziemniaków, chyba że pochodzą one z państw uznanych za wolne od Clavibacter michiganensis (Smith) Davis et al. ssp. sepedonicus (Spieckermann i Kotthoff) Davis et al., zwanych dalej „określonym organizmem”, lub stosują przepisy uznawane za równoważne z przepisami unijnymi w celu zwalczania tego organizmu. Liban nie spełnia żadnego z wymienionych warunków. Zgodnie z art. 15 ust. 1 tej dyrektywy można jednak przewidzieć odstępstwa od tego zakazu, w przypadku gdy nie istnieje ryzyko rozprzestrzeniania się organizmów szkodliwych.

(3)	Decyzja wykonawcza Komisji 2013/413/UE (2) upoważniająca do ustanowienia odstępstw od niektórych przepisów dyrektywy 2000/29/WE w odniesieniu do ziemniaków, oprócz sadzeniaków, pochodzących z regionów Akkar i Bekaa w Libanie przestała obowiązywać w dniu 31 października 2018 r.

(4)	Liban dostarczył nowe informacje w celu wykazania, że ziemniaki, oprócz sadzeniaków, pochodzące z regionów Akkar i Bekaa uprawia się w odpowiednich warunkach fitosanitarnych w celu zapewnienia ochrony terytorium Unii przed określonym organizmem.

(5)

W związku z tym wprowadzanie do Unii ziemniaków, oprócz sadzeniaków, pochodzących z regionów Akkar i Bekaa w Libanie powinno być dozwolone, pod warunkiem że spełniają one warunki zapewniające, aby określony organizm nie występował w ziemniakach wprowadzanych na terytorium Unii. Warunki te powinny dotyczyć produkcji na obszarach wolnych od określonego organizmu, prowadzenia inspekcji na tych obszarach, produkcji z wykorzystaniem sadzeniaków kwalifikowanych oraz wymogów odnoszących się do obróbki, składowania, pakowania i przygotowania.

(6)	Aby zapewnić skuteczne kontrole i zmniejszyć ryzyko fitosanitarne, ziemniaki powinny być wprowadzane do Unii w wyznaczonych miejscach wprowadzenia.

(7)	Należy ustanowić wymogi dotyczące kontroli, aby zagwarantować kontrolę ryzyka fitosanitarnego. Należy przewidzieć, że pobieranie i badanie próbek przeprowadza się zgodnie z istniejącym schematem badań ustanowionym dyrektywą Rady 93/85/EWG (3).

(8)	Ziemniaki powinny być wprowadzane do Unii i przemieszczane w jej obrębie tylko wówczas, gdy są odpowiednio oznaczone w celu wskazania Libanu jako miejsca pochodzenia i istotnych informacji, aby zapobiec sadzeniu ziemniaków oraz zapewnić ich identyfikację i identyfikowalność.

(9)	Odstępstwo powinno obowiązywać na czas określony.

(10)	Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Zdrowia Roślin,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

Upoważnienie do ustanowienia odstępstwa

Na zasadzie odstępstwa od art. 4 ust. 1 dyrektywy 2000/29/WE w powiązaniu z częścią A pkt 12 załącznika III do niej oraz na zasadzie odstępstwa od art. 5 ust. 1 tej dyrektywy w powiązaniu z częścią A sekcja I pkt 25.2 załącznika IV do niej państwa członkowskie mogą zezwolić na wprowadzanie na ich terytorium ziemniaków określonych w części A pkt 12 załącznika III do tej dyrektywy, (zwanych dalej „ziemniakami”) pochodzących z regionów Akkar lub Bekaa w Libanie, które spełniają warunki określone w załączniku do niniejszej decyzji.

Artykuł 2

Świadectwo fitosanitarne

Świadectwo fitosanitarne określone w art. 13a ust. 3 dyrektywy 2000/29/WE jest wydawane w Libanie. Obejmuje ono, w rubryce „Dodatkowa deklaracja”, następujące elementy:

a)	stwierdzenie „zgodnie z wymogami UE ustanowionymi w decyzji wykonawczej Komisji (UE) 2019/1614”;

b)	numer partii;

c)	nazwę obszaru wolnego od agrofaga w rozumieniu pkt 1 załącznika.

Artykuł 3

Miejsca wprowadzenia

1. Ziemniaki objęte zezwoleniem zgodnie z art. 1 można wprowadzać do Unii jedynie w miejscach wprowadzenia wyznaczonych do tego celu przez państwo członkowskie, w którym miejsca te się znajdują.

2. Państwo członkowskie zgłasza pozostałym państwom członkowskim, Komisji i Libanowi miejsca wprowadzenia oraz nazwę i adres odpowiedzialnego organu urzędowego, o którym mowa w dyrektywie 2000/29/WE, odpowiedzialnego za dane miejsce wprowadzenia.

Artykuł 4

Kontrole prowadzone przez państwa członkowskie

1. Z każdej partii w przesyłce pobiera się próbki do badań urzędowych w odniesieniu do Clavibacter michiganensis (Smith) Davis et al. ssp. sepedonicus (Spieckermann i Kotthoff) Davis et al., zwanego dalej „określonym organizmem”. Każda próbka musi składać się przynajmniej z 200 bulw. Jeśli partia jest większa niż 25 ton, pobiera się próbkę z każdych 25 ton i dodatkową próbkę z pozostałej części partii.

2. Odpowiedzialne organy urzędowe przeprowadzają ocenę wizualną próbek pod kątem objawów występowania określonego organizmu na ciętych bulwach. W trakcie tej oceny wszystkie partie danej przesyłki pozostają pod urzędową kontrolą i nie mogą być przemieszczane ani wykorzystywane.

3. Jeżeli w trakcie oceny, o której mowa w ust. 2, wykryto objawy występowania określonego organizmu, przeprowadza się testy w celu stwierdzenia, czy określony organizm faktycznie występuje, zgodnie z pkt 1.1 i pkt 4–10 załącznika I do dyrektywy 93/85/EWG.

Podczas przeprowadzania tych testów wszystkie partie danej przesyłki oraz wszystkie inne przesyłki, które zawierają partie pochodzące z tego samego obszaru wolnego od agrofaga i znajdują się pod kontrolą danego odpowiedzialnego organu urzędowego, pozostają pod urzędową kontrolą i nie mogą być przemieszczane ani wykorzystywane.

4. W przypadku potwierdzenia obecności określonego organizmu w próbce zgodnie z ust. 3 pozostały ekstrakt ziemniaczany przechowuje się i odpowiednio konserwuje, a dana partia nie może zostać wprowadzona do Unii.

Wszystkie pozostałe partie, o których mowa w ust. 3 akapit drugi, powinny zostać poddane testom zgodnie z pkt 1.1 oraz pkt 4–10 załącznika I do dyrektywy 93/85/EWG.

5. W odniesieniu do partii, w których w trakcie oględzin, o których mowa w ust. 2, nie stwierdzono w próbkach objawów występowania określonego organizmu, we wszystkich partiach przeprowadza się testy w celu wykrycia infekcji utajonej zgodnie z pkt 1.2 i pkt 3–10 załącznika I do dyrektywy 93/85/EWG.

Podczas przeprowadzania tych testów partia ta pozostaje pod urzędową kontrolą i nie może być przemieszczana ani wykorzystywana.

W przypadku potwierdzenia obecności określonego organizmu w próbce, o której mowa w akapicie pierwszym, pozostały ekstrakt ziemniaczany przechowuje się i odpowiednio konserwuje, a dana partia nie może zostać wprowadzona do Unii.

Artykuł 5

Powiadamianie o podejrzeniu lub stwierdzeniu występowania

1. Państwa członkowskie niezwłocznie powiadamiają Komisję i Liban o przypadkach podejrzenia wystąpienia określonego organizmu po przeprowadzeniu szybkiego testu przesiewowego, o którym mowa w pkt 1.1 załącznika I do dyrektywy 93/85/EWG, lub testu przesiewowego, o którym mowa w pkt 1.2 załącznika I do tej dyrektywy.

2. Państwa członkowskie niezwłocznie powiadamiają Komisję i Liban o przypadkach potwierdzenia wystąpienia określonego organizmu zgodnie z pkt 1.1 i 1.2 załącznika I do dyrektywy 93/85/EWG.

Artykuł 6

Etykietowanie

1. Ziemniaki mogą być wprowadzane do Unii i przemieszczane w jej obrębie tylko z etykietą w jednym z języków urzędowych Unii obejmującą następujące elementy:

a)	wskazanie, że pochodzą z Libanu;

b)	nazwę obszaru wolnego od agrofaga;

c)	nazwę i numer identyfikacyjny producenta;

d)	numer partii.

2. Etykieta, o której mowa w ust. 1, wydawana jest pod kontrolą libańskiej organizacji ochrony roślin.

Artykuł 7

Unieszkodliwianie odpadów

Odpady pochodzące z pakowania lub przetwarzania ziemniaków w Unii są unieszkodliwiane w sposób, który uniemożliwia zadomowienie i rozprzestrzenianie się określonego organizmu.

Artykuł 8

Obowiązki importerów w zakresie powiadamiania

1. Importer z wystarczającym wyprzedzeniem powiadamia odpowiedzialny urzędowy organ miejsca wprowadzenia w danym państwie członkowskim o zamiarze wprowadzenia przesyłki.

2. Powiadomienie, o którym mowa w ust. 1, obejmuje następujące elementy:

a)	ilość danych przesyłek;

b)	datę planowanego wprowadzenia;

c)	imię i nazwisko/nazwę i adres importera.

Artykuł 9

Data wygaśnięcia

Niniejsza decyzja traci moc z dniem 31 marca 2023 r.

Niniejsza decyzja skierowana jest do państw członkowskich.

Sporządzono w Brukseli dnia 26 września 2019 r.

W imieniu Komisji

Vytenis ANDRIUKAITIS

Członek Komisji

(1) Dz.U. L 169 z 10.7.2000, s. 1.

(2) Decyzja wykonawcza Komisji 2013/413/UE z dnia 30 lipca 2013 r. upoważniająca państwa członkowskie do ustanowienia odstępstw od niektórych przepisów dyrektywy Rady 2000/29/WE w odniesieniu do ziemniaków, oprócz sadzeniaków, pochodzących z regionów Akkar i Bekaa w Libanie (Dz.U. L 205 z 1.8.2013, s. 13).

(3) Dyrektywa Rady 93/85/EWG z dnia 4 października 1993 r. w sprawie zwalczania bakteriozy pierścieniowej ziemniaka (Dz.U. L 259 z 18.10.1993, s. 1).

ZAŁĄCZNIK

WYMOGI DOTYCZĄCE PRZYWOZU, O KTÓRYCH MOWA W ART. 1

Odstępstwo przewidziane w art. 1 stosuje się w odniesieniu do ziemniaków spełniających wymogi określone w pkt 1–9.

1) Obszary produkcji

Ziemniaki uprawiane są w regionach Akkar lub Bekaa na obszarach, które zostały oficjalnie uznane przez libańską organizację ochrony roślin, zgodnie z Międzynarodowym standardem dla środków fitosanitarnych FAO nr 4 dotyczącym wymogów ustanawiania obszarów wolnych od agrofaga (1), za wolne od określonego organizmu („obszary wolne od agrofaga”) i corocznie zgłaszane przez Liban do Komisji.

2) Inspekcje obszarów wolnych od agrofaga

Obszary wolne od agrofaga podlegają systematycznym i reprezentatywnym corocznym inspekcjom w celu wykrycia określonego organizmu, o którym mowa w art. 4 ust. 1, przeprowadzanym przez libańskie organy przez pięć lat przed produkcją oraz w jej trakcie.

Inspekcje są prowadzone na polach upraw ziemniaka położonych na obszarach wolnych od agrofaga oraz na ziemniakach zebranych na tych obszarach.

Inspekcje obejmują następujące elementy:

a)	kontrole wzrokowe pól w sezonie wegetacyjnym;

b)	ocenę wizualną zebranych ziemniaków pod kątem objawów występowania określonego organizmu na ciętych bulwach;

c)	badania laboratoryjne ziemniaków wykazujących objawy i niewykazujących objawów.

W toku inspekcji nie stwierdzono występowania określonego organizmu ani nie pozyskano innych dowodów, które mogłyby wskazywać na to, że obszar ten nie jest obszarem wolnym od agrofaga w rozumieniu pkt 1. Wyniki inspekcji są udostępniane Komisji na jej wniosek.

3) Producenci

Ziemniaki są produkowane przez producentów zarejestrowanych przez libańską organizację ochrony roślin.

4) Produkcja z wykorzystaniem sadzeniaków kwalifikowanych

Ziemniaki spełniają jeden z poniższych wymogów:

a)	pochodzą z sadzeniaków kwalifikowanych w Unii Europejskiej i przywożonych z niej do Libanu;

b)	są uprawiane z sadzeniaków przywożonych do Libanu z państwa trzeciego lub jego części, z których przywóz sadzeniaków do Unii nie jest zakazany na podstawie załącznika III do dyrektywy 2000/29/WE, i kwalifikowane w tym państwie trzecim.

5) Obszary produkcji

Ziemniaki są uprawiane na polach, na których w ciągu poprzednich pięciu lat nie uprawiano innych ziemniaków niż te, o których mowa w pkt 4.

6) Obróbka

Do obróbki ziemniaków wykorzystywane są maszyny, które spełniają jeden z następujących warunków:

a)	są wykorzystywane wyłącznie do obróbki ziemniaków zgodnych z pkt 1–5;

b)	w przypadku gdy były wykorzystywane do celów innych niż te, o których mowa w lit. a), zostały wyczyszczone i zdezynfekowane w odpowiedni sposób przed ich wykorzystaniem do celów, o których mowa w lit. a).

7) Składowanie

Ziemniaki są składowane w obiektach, które spełniają jeden z następujących warunków:

a)	są wykorzystywane wyłącznie do składowania ziemniaków zgodnych z pkt 1–6;

b)	w przypadku gdy były wykorzystywane do celów innych niż te, o których mowa w lit. a), zostały poddane odpowiednim zabiegom higienicznym przed ich wykorzystaniem do celów, o których mowa w lit. a).

8) Opakowania

Materiał, z którego wykonano opakowania ziemniaków, jest nowy albo wyczyszczony i zdezynfekowany.

9) Przygotowanie ziemniaków i partii do wprowadzenia do Unii

Ziemniaki spełniają następujące warunki dotyczące ich przygotowania:

a)	nie są zanieczyszczone ziemią, liśćmi ani innymi szczątkami roślin;

b)	są zgłaszane do wprowadzenia do Unii w partiach, przy czym każdą partię stanowią ziemniaki wyprodukowane przez jednego producenta i zebrane na jednym obszarze, jak określono w pkt 1; oraz

c)	znajdują się w torbach, paczkach lub innych pojemnikach, z których każdy jest oznakowany zgodnie z art. 6.

(1) ISPM nr 4. 1995. Wymogi dotyczące ustanawiania obszarów wolnych od agrofaga. Rzym, IPPC, FAO.

30.9.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 250/91

DECYZJA WYKONAWCZA KOMISJI (UE) 2019/1615

z dnia 26 września 2019 r.

ustanawiająca środki nadzwyczajne zapobiegające wprowadzaniu do Unii i rozprzestrzenianiu się w niej wirusa brunatnej wyboistości owoców pomidora (ToBRFV)

(notyfikowana jako dokument nr C(2019) 6826)

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)	Wirus brunatnej wyboistości owoców pomidora („określony organizm”) jest organizmem szkodliwym obecnie niewymienionym w załączniku I ani w załączniku II do dyrektywy 2000/29/WE.

(2)

Pod koniec 2018 r. Niemcy i Włochy zgłosiły jednak pojawy określonego organizmu na uprawach pomidorów na swoich terytoriach i poinformowały o środkach wprowadzonych w celu jego zwalczania. Przeprowadzona przez Włochy analiza zagrożenia organizmem szkodliwym wykazała, że określony organizm i jego szkodliwe skutki mogą stanowić poważny problem dla zdrowia roślin w Unii, w szczególności dla produkcji Solanum lycopersicum L. i Capsicum annuum.

(3)	Państwa członkowskie powinny zatem dopilnować, aby każda osoba mająca pod kontrolą rośliny, które mogą być zakażone określonym organizmem, została poinformowana o jego potencjalnej obecności i o środkach, które należy wprowadzić.

(4)	Państwa członkowskie powinny ponadto przeprowadzać coroczne badania pod kątem obecności określonego organizmu na swoich terytoriach, aby zapewnić bardziej proaktywne podejście w stosunku do zadomowienia się i rozprzestrzeniania się tego organizmu.

(5)

W świetle dowodów przedstawionych przez Niemcy i Włochy oraz wobec rozprzestrzeniania się określonego organizmu w coraz większej liczbie państw trzecich określone rośliny do sadzenia podatne na zakażenie określonym organizmem, w tym nasiona, powinny podlegać szczególnym środkom przy wprowadzaniu ich do Unii i powinno im towarzyszyć świadectwo fitosanitarne.

(6)

Te szczególne środki powinny obejmować zapewnienie szybkiego wykrywania określonego organizmu na terytorium Unii, wymogi dotyczące wprowadzania do Unii określonych roślin do sadzenia, w tym nasion, jak również przeprowadzanie kontroli urzędowych przy wprowadzaniu określonych roślin do sadzenia, w tym nasion, do Unii.

(7)	Takie środki są konieczne do zapewnienia zwiększonej ochrony na terytorium Unii przed wprowadzeniem, zadomowieniem się i rozprzestrzenieniem określonego organizmu.

(8)	Aby właściwe organy urzędowe i podmioty zawodowe mogły dostosować się do wspomnianych wymogów, niniejsza decyzja powinna mieć zastosowanie od dnia 1 listopada 2019 r.

(9)	Niniejsza decyzja powinna mieć charakter tymczasowy i obowiązywać do dnia 31 marca 2022 r., aby można było dokonać jej przeglądu przed tym terminem.

(10)	Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

Definicje

Do celów niniejszej decyzji stosuje się następujące definicje:

a)	„określony organizm” oznacza wirus brunatnej wyboistości owoców pomidora (ToBRFV);

b)	„określone rośliny do sadzenia” oznaczają rośliny do sadzenia należące do gatunków Solanum lycopersicum L. i Capsicum annuum.

Artykuł 2

Zakaz wprowadzania do Unii i przemieszczania w obrębie Unii

Zabrania się wprowadzania do Unii i przemieszczania w jej obrębie określonego organizmu.

Artykuł 3

Wykrycie lub podejrzenie obecności określonego organizmu

Państwa członkowskie zapewniają, by każda osoba mająca pod kontrolą rośliny, które mogą być zakażone określonym organizmem, została niezwłocznie poinformowana o obecności lub podejrzewanej obecności określonego organizmu, o możliwych skutkach i ryzyku oraz o środkach, które należy wprowadzić, aby zapobiec zadomowieniu się i rozprzestrzenianiu się określonego organizmu.

Artykuł 4

Badania pod kątem określonego organizmu na terytorium państw członkowskich i jego identyfikacja

1. Państwa członkowskie przeprowadzają coroczne badania dotyczące obecności określonego organizmu na roślinach żywicielskich na swoim terytorium.

2. Badania te przeprowadzane są przez odpowiedzialny organ urzędowy lub pod nadzorem urzędowym odpowiedzialnego organu urzędowego. Badania te obejmują badania laboratoryjne i opierają się na solidnych podstawach naukowych i technicznych w odniesieniu do możliwości wykrycia określonego organizmu.

3. Państwa członkowskie przekazują Komisji i pozostałym państwom członkowskim, do dnia 31 stycznia każdego roku, wyniki badań przeprowadzonych w poprzednim roku kalendarzowym.

Artykuł 5

Przemieszczanie określonych roślin do sadzenia w obrębie Unii

Określone rośliny do sadzenia pochodzące z terytorium Unii mogą być przemieszczane w obrębie Unii tylko wtedy, gdy towarzyszy im paszport roślin przygotowany i wydany zgodnie z dyrektywą Komisji 92/105/EWG (2), oraz jeżeli spełniają jeden z następujących wymogów:

a)	pochodzą z obszarów, o których wiadomo, że nie występuje na nich określony organizm;

w przypadku roślin do sadzenia innych niż nasiona:

(i)	pochodzą z miejsca produkcji, o którym wiadomo – na podstawie urzędowych inspekcji przeprowadzanych w odpowiednim czasie w celu wykrycia określonego organizmu – że nie występuje w nim ten organizm; oraz

(ii)	pochodzą z nasion, które pochodzą z obszarów wolnych od określonego organizmu albo zostały poddane urzędowym badaniom pod kątem określonego organizmu przeprowadzonym na reprezentatywnej próbie przy użyciu odpowiednich metod, a badania te wykazały, że nasiona te są wolne od określonego organizmu;

c)	w przypadku nasion przeprowadzono urzędowe pobranie próbek i badania pod kątem określonego organizmu, na reprezentatywnej próbie i przy użyciu odpowiednich metod, a badania te wykazały, że nasiona te są wolne od określonego organizmu.

Artykuł 6

Wymogi dotyczące wprowadzania do Unii określonych roślin do sadzenia

Określone rośliny do sadzenia mogą być wprowadzane do Unii tylko wtedy, gdy towarzyszy im świadectwo fitosanitarne, o którym mowa w art. 13 ust. 1 ppkt (ii) dyrektywy 2000/29/WE, oraz jeżeli spełniają jeden z następujących wymogów:

Określone rośliny do sadzenia pochodzą z państwa trzeciego uznanego za wolne od określonego organizmu przez właściwą krajową organizację ochrony roślin zgodnie z odpowiednimi międzynarodowymi standardami dla środków fitosanitarnych. Informację tę podaje się w świadectwie fitosanitarnym w rubryce „Dodatkowa deklaracja”.

Określone rośliny do sadzenia pochodzą z obszaru uznanego za wolny od określonego organizmu przez właściwą krajową organizację ochrony roślin zgodnie z odpowiednimi międzynarodowymi standardami dla środków fitosanitarnych. Nazwę tego obszaru podaje się w świadectwie fitosanitarnym w rubryce „Miejsce pochodzenia”.

W przypadku gdy określone rośliny do sadzenia pochodzą z państw trzecich lub obszarów innych niż te, o których mowa w lit. a) i b), muszą spełniać następujące wymogi:

(i)

w przypadku określonych roślin do sadzenia innych niż nasiona:

—

zostały wyprodukowane w miejscu produkcji, które jest zarejestrowane przez krajową organizację ochrony roślin w państwie pochodzenia i znajduje się pod jej nadzorem oraz o którym wiadomo – na podstawie urzędowych inspekcji przeprowadzanych w odpowiednim czasie w celu wykrycia określonego organizmu – że nie występuje w nim ten organizm; oraz

—

pochodzą z nasion, które pochodzą z obszarów wolnych od określonego organizmu albo zostały poddane urzędowym badaniom pod kątem określonego organizmu przeprowadzonym na reprezentatywnej próbie przy użyciu odpowiednich metod, a badania te wykazały, że nasiona te są wolne od określonego organizmu. Adnotację o badaniach umieszcza się w rubryce „Dodatkowa deklaracja” na świadectwie fitosanitarnym.

Muszą być dostępne informacje zapewniające możliwość zidentyfikowania miejsca produkcji określonych roślin do sadzenia;

(ii)

w przypadku nasion przeprowadzono urzędowe pobranie próbek i badania pod kątem określonego organizmu, na reprezentatywnej próbie i przy użyciu odpowiednich metod, a badania te wykazały, że nasiona te są wolne od określonego organizmu. Adnotację o badaniach umieszcza się w rubryce „Dodatkowa deklaracja” na świadectwie fitosanitarnym.

Artykuł 7

Kontrole urzędowe przy wprowadzaniu do Unii

Wszystkie przesyłki określonych roślin do sadzenia wprowadzane do Unii poddaje się kontroli urzędowej w miejscu wprowadzenia do Unii lub w miejscu przeznaczenia określonym zgodnie z dyrektywą Komisji 2004/103/WE (3).

Artykuł 8

Data rozpoczęcia stosowania

Niniejszą decyzję stosuje się od dnia 1 listopada 2019 r.

Artykuł 9

Data utraty mocy

Niniejszą decyzję stosuje się do dnia 31 marca 2022 r.

Artykuł 10

Adresaci

Niniejsza decyzja skierowana jest do państw członkowskich.

Sporządzono w Brukseli dnia 26 września 2019 r.

W imieniu Komisji

Vytenis ANDRIUKAITIS

Członek Komisji

(1) Dz.U. L 169 z 10.7.2000, s. 1.

(2) Dyrektywa Komisji 92/105/EWG z dnia 3 grudnia 1992 r. ustanawiająca stopień normalizacji w odniesieniu do „paszportów” roślin używanych przy przemieszczaniu niektórych roślin, produktów roślinnych i innych przedmiotów w obrębie Wspólnoty i ustanawiająca szczegółowe procedury dotyczące wydawania takich „paszportów” roślin oraz warunki i szczegółowe procedury dotyczące ich wymiany (Dz.U. L 4 z 8.1.1993, s. 22).

(3) Dyrektywa Komisji 2004/103/WE z dnia 7 października 2004 r. w sprawie kontroli tożsamości i zdrowia roślin, produktów roślinnych lub innych produktów wymienionych w części B załącznika V do dyrektywy Rady 2000/29/WE, które mogą być przeprowadzane w miejscu innym niż miejsce wprowadzenia do Wspólnoty lub w miejscu znajdującym się w pobliżu oraz określającej wymogi odnoszące się do wymienionych kontroli (Dz.U. L 313 z 12.10.2004, s. 16).

30.9.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 250/95

DECYZJA WYKONAWCZA KOMISJI (UE) 2019/1616

z dnia 27 września 2019 r.

w sprawie norm zharmonizowanych dotyczących urządzeń ciśnieniowych, opracowanych na potrzeby dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/68/UE

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1025/2012 z dnia 25 października 2012 r. w sprawie normalizacji europejskiej, zmieniające dyrektywy Rady 89/686/EWG i 93/15/EWG oraz dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 94/9/WE, 94/25/WE, 95/16/WE, 97/23/WE, 98/34/WE, 2004/22/WE, 2007/23/WE, 2009/23/WE i 2009/105/WE oraz uchylające decyzję Rady 87/95/EWG i decyzję Parlamentu Europejskiego i Rady nr 1673/2006/WE (1), w szczególności jego art. 10 ust. 6,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Zgodnie z art. 12 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/68/UE (2) w przypadku urządzeń ciśnieniowych lub zespołów, o których mowa w art. 4 ust. 1 i 2 tej dyrektywy, zgodnych z normami zharmonizowanymi (lub ich częściami), do których odniesienie opublikowano w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej, zakłada się, że spełniają one zasadnicze wymagania bezpieczeństwa objęte tymi normami lub ich częściami określone w załączniku I do tej dyrektywy.

(2)

Pismem M/071 z dnia 1 sierpnia 1994 r. Komisja zwróciła się do Europejskiego Komitetu Normalizacyjnego (CEN) z wnioskiem o opracowanie, w odniesieniu do urządzeń ciśnieniowych, norm związanych z produktami oraz norm o charakterze horyzontalnym na potrzeby dyrektywy 97/23/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (3). Dyrektywa ta została zastąpiona dyrektywą 2014/68/UE bez zmiany zasadniczych wymagań bezpieczeństwa, o których mowa w załączniku I do dyrektywy 97/23/WE.

(3)

Na podstawie wniosku M/071 CEN opracował nowe zharmonizowane normy: normę EN ISO 4126-2:2019 dotyczącą urządzeń zabezpieczających przed nadmiernym ciśnieniem, normę EN ISO 15494:2018 dotyczącą systemów przewodów rurowych z tworzyw sztucznych do zastosowań przemysłowych oraz normę EN ISO 21028-2:2018 dotyczącą zbiorników kriogenicznych. Norma EN ISO 21028-2:2018 jest nową normą, która zastąpiła normę EN 1252-2:2001. W celu odzwierciedlenia aktualnego stanu techniki CEN zmienił i poddał przeglądowi niektóre z istniejących norm. W szczególności CEN zmienił normy EN 13445-2:2014, EN 13445-3:2014, EN 13445-5:2014 i EN 13445-6:2014 dotyczące nieogrzewanych płomieniem zbiorników ciśnieniowych oraz normy EN 13480-2:2017 i EN 13480-5:2017 dotyczące rurociągów przemysłowych metalowych. CEN poddał również przeglądowi normy EN 1562:2012 i EN 1563:2011 dotyczące żeliwa, normy EN 12516-1:2014 i EN 12516-4:2014 dotyczące armatury przemysłowej oraz normę EN 13136:2013 dotyczącą instalacji chłodniczych i pomp ciepła.

(4)	Komisja wraz z CEN oceniła, czy normy dotyczące urządzeń ciśnieniowych, opracowane, zmienione lub poddane przeglądowi przez CEN, są zgodne z wnioskiem M/071.

(5)	Normy dotyczące urządzeń ciśnieniowych opracowane, zmienione lub poddane przeglądowi przez CEN spełniają wymagania, które mają obejmować i o których mowa w załączniku I do dyrektywy 2014/68/UE. Należy zatem opublikować odniesienia do tych norm w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

(6)

Odniesienia do zmienionych lub poddanych przeglądowi wersji norm mają zostać opublikowane dla norm EN 13445-2:2014, EN 13445-3:2014, EN 13445-5:2014, EN 13445-6:2014, EN 13480-2:2017, EN 13480-5:2017, EN 1562:2012, EN 1563:2011, EN 12516-1:2014, EN 12516-4:2014 oraz EN 13136:2013. Normę EN 1252-2:2001 należy zastąpić nową normą. Należy zatem wycofać z Dziennika Urzędowego Unii Europejskiej (4) odniesienia do norm EN 13445-2:2014, EN 13445-2:2014/A1:2016, EN 13445-2:2014/A2:2018, EN 13445-3:2014, EN 13445-3:2014/A1:2015, EN 13445-3:2014/A2:2016, EN 13445-3:2014/A3:2017, EN 13445-3:2014/A4:2018, EN 13445-5:2014, EN 13445-6:2014, EN 13480-2:2017, EN 13480-5:2017, EN 1252-2:2001, EN 1562:2012, EN 1563:2011, EN 12516-1:2014, EN 12516-4:2014 oraz EN 13136:2013. Aby zapewnić producentom wystarczająco dużo czasu na przystosowanie ich produktów do nowych norm dotyczących zbiorników kriogenicznych oraz poddanych przeglądowi norm dotyczących żeliwa, armatury przemysłowej oraz instalacji chłodniczych i pomp ciepła, konieczne jest odroczenie wycofania odniesień do tych norm.

(7)

Zgodność z normą zharmonizowaną stanowi podstawę do domniemania zgodności z odpowiednimi zasadniczymi wymaganiami określonymi w prawodawstwie harmonizacyjnym Unii od dnia publikacji odniesienia do takiej normy w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej. Niniejsza decyzja powinna zatem wejść w życie w dniu jej opublikowania,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

Niniejszym publikuje się w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej odniesienia do norm zharmonizowanych dotyczących urządzeń ciśnieniowych, opracowanych na potrzeby dyrektywy 2014/68/UE, wymienione w załączniku I do niniejszej decyzji.

Artykuł 2

Niniejszym wycofuje się z Dziennika Urzędowego Unii Europejskiej odniesienia do norm zharmonizowanych dotyczących urządzeń ciśnieniowych, opracowanych na potrzeby dyrektywy 2014/68/UE, wymienione w załączniku II do niniejszej decyzji, ze skutkiem od dat określonych w tym załączniku.

Artykuł 3

Niniejsza decyzja wchodzi w życie z dniem jej opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Sporządzono w Brukseli dnia 27 września 2019 r.

W imieniu Komisji

Jean-Claude JUNCKER

Przewodniczący

(1) Dz.U. L 316 z 14.11.2012, s. 12.

(2) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/68/UE z dnia 15 maja 2014 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do udostępniania na rynku urządzeń ciśnieniowych (Dz.U. L 189 z 27.6.2014, s. 164).

(3) Dyrektywa 97/23/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 maja 1997 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw państw członkowskich dotyczących urządzeń ciśnieniowych (Dz.U. L 181 z 9.7.1997, s. 1).

(4) Dz.U. C 326 z 14.9.2018, s. 94.

ZAŁĄCZNIK I

Nr	Odniesienie do normy
1.	EN 1562:2019 Odlewnictwo – Żeliwo ciągliwe
2.	EN 1563:2018 Odlewnictwo – Żeliwo sferoidalne
3.	EN ISO 4126-2:2019 Urządzenia zabezpieczające przed nadmiernym wzrostem ciśnienia – Część 2: Urządzenia zabezpieczające z płytkami bezpieczeństwa (ISO 4126-2:2018)
4.	EN 12516-1:2014+A1:2018 Armatura przemysłowa – Wytrzymałość obudowy – Część 1: Metoda tabelaryczna dla obudów stalowych armatury
5.	EN 12516-4:2014+A1:2018 Armatura przemysłowa – Wytrzymałość obudowy – Część 4: Metoda obliczeniowa dla obudów armatury wykonanych z metali innych niż stal
6.	EN 13136:2013+A1:2018 Instalacje ziębnicze i pompy ciepła – Ciśnieniowe przyrządy bezpieczeństwa i przewody przyłączeniowe – Metody obliczeń
7.	EN 13445-2:2014 Nieogrzewane płomieniem zbiorniki ciśnieniowe – Część 2: Materiały EN 13445-2:2014/A1:2016 EN 13445-2:2014/A2:2018 EN 13445-2:2014/A3:2018
8.	EN 13445-3:2014 Nieogrzewane płomieniem zbiorniki ciśnieniowe – Część 3: Projektowanie EN 13445-3:2014/A1:2015 EN 13445-3:2014/A2:2016 EN 13445-3:2014/A3:2017 EN 13445-3:2014/A4:2018 EN 13445-3:2014/A5:2018 EN 13445-3:2014/A6:2019
9.	EN 13445-5:2014 Nieogrzewane płomieniem zbiorniki ciśnieniowe – Część 5: Kontrola i badania EN 13445-5:2014/A1:2018
10.	EN 13445-6:2014 Nieogrzewane płomieniem zbiorniki ciśnieniowe – Część 6: Wymagania dotyczące projektowania i wytwarzania zbiorników ciśnieniowych i części ciśnieniowych zbudowanych z żeliwa sferoidalnego EN 13445-6:2014/A2:2018
11.	EN 13480-2:2017 Rurociągi przemysłowe metalowe – Część 2: Materiały EN 13480-2:2017/A1:2018 EN 13480-2:2017/A2:2018 EN 13480-2:2017/A3:2018
12.	EN 13480-5:2017 Rurociągi przemysłowe metalowe – Część 5: Kontrola i badania EN 13480-5:2017/A1:2019
13.	EN ISO 15494:2018 Systemy przewodów rurowych z tworzyw sztucznych do zastosowań przemysłowych – Polibuten (PB), polietylen (PE), polietylen o podwyższonej odporności na temperaturę (PE-RT), polietylen usieciowany (PE-X), polipropylen (PP) – Szeregi metryczne do specyfikacji systemu i jego elementów (ISO 15494:2015)
14.	EN ISO 21028-2:2018 Zbiorniki kriogeniczne – Wymagania dla materiałów dotyczące odporności na obciążenia udarowe w temperaturach kriogenicznych – Część 2: Temperatury między – 80 stopni C a – 20 stopni C (ISO 21028-2:2018)

ZAŁĄCZNIK II

Nr	Odniesienie do normy	Data wycofania
1.	EN 13445-2:2014 Nieogrzewane płomieniem zbiorniki ciśnieniowe – Część 2: Materiały EN 13445-2:2014/A1:2016 EN 13445-2:2014/A2:2018	30 września 2019 r.
2.	EN 13445-3:2014 Nieogrzewane płomieniem zbiorniki ciśnieniowe – Część 3: Projektowanie EN 13445-3:2014/A1:2015 EN 13445-3:2014/A2:2016 EN 13445-3:2014/A3:2017 EN 13445-3:2014/A4:2018	30 września 2019 r.
3.	EN 13445-5:2014 Nieogrzewane płomieniem zbiorniki ciśnieniowe – Część 5: Kontrola i badania	30 września 2019 r.
4.	EN 13445-6:2014 Nieogrzewane płomieniem zbiorniki ciśnieniowe – Część 6: Wymagania dotyczące projektowania i wytwarzania zbiorników ciśnieniowych i części ciśnieniowych zbudowanych z żeliwa sferoidalnego	30 września 2019 r.
5.	EN 13480-2:2017 Rurociągi przemysłowe metalowe – Część 2: Materiały	30 września 2019 r.
6.	EN 13480-5:2017 Rurociągi przemysłowe metalowe – Część 5: Kontrola i badania	30 września 2019 r.
7.	EN 1252-2:2001 Zbiorniki kriogeniczne – Materiały – Część 2: Wymagania dotyczące ciągłości (wiązkości) w temperaturach od -80 stopni C do -20 stopni C	30 marca 2020 r.
8.	EN 1562:2012 Odlewnictwo – Żeliwo ciągliwe	30 marca 2020 r.
9.	EN 1563:2011 Odlewnictwo – Żeliwo sferoidalne	30 marca 2020 r.
10.	EN 12516-1:2014 Armatura przemysłowa – Wytrzymałość obudowy – Część 1: Metoda tabelaryczna dla obudów stalowych armatury	30 marca 2020 r.
11.	EN 12516-4:2014 Armatura przemysłowa – Wytrzymałość obudowy – Część 4: Metoda obliczeniowa dla obudów armatury wykonanych z metali innych niż stal	30 marca 2020 r.
12.	EN 13136:2013 Instalacje ziębnicze i pompy ciepła – Ciśnieniowe przyrządy bezpieczeństwa i przewody przyłączeniowe – Metody obliczeń	30 marca 2020 r.

30.9.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 250/100

DECYZJA WYKONAWCZA KOMISJI (UE) 2019/1617

z dnia 27 września 2019 r.

zmieniająca załącznik do decyzji wykonawczej 2014/709/UE w sprawie środków kontroli w zakresie zdrowia zwierząt w odniesieniu do afrykańskiego pomoru świń w niektórych państwach członkowskich

(notyfikowana jako dokument nr C(2019) 7044)

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając dyrektywę Rady 89/662/EWG z dnia 11 grudnia 1989 r. dotyczącą kontroli weterynaryjnych w handlu wewnątrzwspólnotowym w perspektywie wprowadzenia rynku wewnętrznego (1), w szczególności jej art. 9 ust. 4,

uwzględniając dyrektywę Rady 90/425/EWG z dnia 26 czerwca 1990 r. dotyczącą kontroli weterynaryjnych mających zastosowanie w handlu wewnątrzunijnym niektórymi żywymi zwierzętami i produktami w perspektywie wprowadzenia rynku wewnętrznego (2), w szczególności jej art. 10 ust. 4,

uwzględniając dyrektywę Rady 2002/99/WE z dnia 16 grudnia 2002 r. ustanawiającą przepisy o wymaganiach zdrowotnych dla zwierząt regulujące produkcję, przetwarzanie, dystrybucję oraz wprowadzanie produktów pochodzenia zwierzęcego przeznaczonych do spożycia przez ludzi (3), w szczególności jej art. 4 ust. 3,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Decyzją wykonawczą Komisji 2014/709/UE (4) ustanowiono środki kontroli w zakresie zdrowia zwierząt w odniesieniu do afrykańskiego pomoru świń w niektórych państwach członkowskich, gdzie wystąpiły potwierdzone przypadki tej choroby u świń domowych lub zdziczałych („zainteresowane państwa członkowskie”). W częściach I–IV załącznika do tej decyzji wykonawczej wyznaczono i wymieniono niektóre obszary zainteresowanych państw członkowskich w podziale według poziomu ryzyka na podstawie sytuacji epidemiologicznej w odniesieniu do tej choroby. Załącznik do decyzji wykonawczej 2014/709/UE był wielokrotnie zmieniany w celu uwzględnienia zmian sytuacji epidemiologicznej w Unii w odniesieniu do afrykańskiego pomoru świń, które to zmiany należało odzwierciedlić w tym załączniku. Załącznik do decyzji wykonawczej 2014/709/UE został ostatnio zmieniony decyzją wykonawczą Komisji (UE) 2019/1392 (5) w następstwie wystąpienia przypadków afrykańskiego pomoru świń w Bułgarii.

(2)

Ryzyko rozprzestrzenienia się afrykańskiego pomoru świń wśród dzikich zwierząt jest związane z naturalnym powolnym rozprzestrzenianiem się tej choroby w populacjach zdziczałych świń, jak też z działalnością człowieka, o czym świadczy niedawny rozwój epidemiologiczny tej choroby w Unii i co zostało udokumentowane przez Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności (EFSA) w opinii naukowej panelu ds. zdrowia i warunków hodowli zwierząt, opublikowanej w dniu 14 lipca 2015 r.; w sprawozdaniu naukowym EFSA „Epidemiological analyses on African swine fever in the Baltic countries and Poland” (Analizy epidemiologiczne dotyczące afrykańskiego pomoru świń w krajach bałtyckich i Polsce), opublikowanym w dniu 23 marca 2017 r.; w sprawozdaniu naukowym EFSA „Epidemiological analyses on African swine fever in the Baltic countries and Poland” (Analizy epidemiologiczne dotyczące afrykańskiego pomoru świń w krajach bałtyckich i Polsce), opublikowanym w dniu 8 listopada 2017 r. oraz w sprawozdaniu naukowym EFSA „Epidemiological analyses of African swine fever in the European Union” (Analizy epidemiologiczne dotyczące afrykańskiego pomoru świń w Unii Europejskiej), opublikowanym w dniu 29 listopada 2018 r. (6)

(3)

W dyrektywie Rady 2002/60/WE ustanowiono minimalne unijne środki w zakresie zwalczania afrykańskiego pomoru świń. W szczególności w art. 9 dyrektywy 2002/60/WE przewidziano ustanowienie okręgów zapowietrzonych i zagrożonych po urzędowym stwierdzeniu rozpoznania afrykańskiego pomoru świń u świń w gospodarstwie, a w art. 10 i 11 tej dyrektywy określono środki, jakie należy wprowadzić w okręgach zapowietrzonych i zagrożonych, aby zapobiec rozprzestrzenianiu się tej choroby. Niedawne doświadczenia pokazują, że środki określone w dyrektywie 2002/60/WE, w szczególności dotyczące czyszczenia i odkażania zakażonych gospodarstw oraz inne środki związane ze zwalczaniem tej choroby, są skuteczne w kontrolowaniu rozprzestrzeniania się tej choroby.

(4)

Biorąc pod uwagę skuteczność środków stosowanych w państwach członkowskich zgodnie z dyrektywą 2002/60/WE, a w szczególności środków określonych w jej art. 10 ust. 4 lit. b) oraz art. 10 ust. 5 i zgodnych ze środkami zmniejszającymi ryzyko w odniesieniu do afrykańskiego pomoru świń, wskazanymi w Kodeksie zdrowia zwierząt lądowych Światowej Organizacji Zdrowia Zwierząt, niektóre obszary w powiecie lubelskim, bialskim, siedleckim i hrubieszowskim w Polsce oraz w powiatach Saldus i Brocēnu na Łotwie wymienione obecnie w części III załącznika do decyzji wykonawczej 2014/709/UE powinny być wymienione w części II tego załącznika w związku z wygaśnięciem okresu trzech miesięcy, licząc od ostatecznego czyszczenia i odkażania zakażonych gospodarstw, oraz w związku z faktem, że w ciągu ostatnich 12 miesięcy na tych obszarach nie wystąpiły ogniska ASF. Biorąc pod uwagę, że w części III załącznika do decyzji wykonawczej 2014/709/UE wymieniono obszary, na których sytuacja epidemiologiczna nadal się zmienia i jest bardzo dynamiczna, w przypadku wprowadzenia jakichkolwiek zmian w wykazie obszarów wymienionych w tej części szczególną uwagę należy zwrócić na ich wpływ na obszary otaczające.

(5)

Od czasu przyjęcia decyzji wykonawczej (UE) 2019/1392 na Litwie w Bułgarii, Rumunii i Polsce odnotowano kolejne ogniska afrykańskiego pomoru świń u świń domowych oraz kolejne przypadki chorobowe afrykańskiego pomoru świń u świń zdziczałych. W następstwie niedawnych ognisk i przypadków tej choroby oraz biorąc pod uwagę obecną sytuację epidemiologiczną w Unii, dokonano ponownej oceny i aktualizacji podziału na obszary w tych czterech państwach członkowskich. Ponadto ponownie oceniono i zaktualizowano również wprowadzone środki zarządzania ryzykiem. Zmiany te należy uwzględnić w załączniku do decyzji wykonawczej 2014/709/UE.

(6)

We wrześniu 2019 r. odnotowano jedno ognisko afrykańskiego pomoru świń u świń domowych w rejonie kowieńskim na Litwie na obszarze wymienionym obecnie w części II załącznika do decyzji wykonawczej 2014/709/UE. To ognisko afrykańskiego pomoru świń oznacza wzrost poziomu ryzyka, który należy uwzględnić w tym załączniku. W związku z tym wspomniany obszar Litwy, na którym występuje afrykański pomór świń, powinien być teraz wymieniony w części III załącznika do decyzji wykonawczej 2014/709/UE, a nie w jego części II.

(7)

We wrześniu 2019 r. odnotowano jedno ognisko afrykańskiego pomoru świń u świń domowych w obwodzie Kyrdżali w Bułgarii na obszarze obecnie wymienionym w części I załącznika do decyzji wykonawczej 2014/709/UE. To ognisko afrykańskiego pomoru świń oznacza wzrost poziomu ryzyka, który należy uwzględnić w tym załączniku. W związku z tym wspomniany obszar Bułgarii, na którym występuje afrykański pomór świń, powinien być teraz wymieniony w części III załącznika do decyzji wykonawczej 2014/709/UE, a nie w jego części I.

(8)

We wrześniu 2019 r. odnotowano jeden przypadek afrykańskiego pomoru świń u zdziczałych świń w obwodzie Łowecz w Bułgarii na obszarze wymienionym obecnie w części III załącznika do decyzji wykonawczej 2014/709/UE, który znajduje się w bliskim sąsiedztwie obszaru wymienionego obecnie w części I załącznika do tej decyzji wykonawczej. Ten przypadek afrykańskiego pomoru świń oznacza wzrost poziomu ryzyka, który należy uwzględnić w tym załączniku. W związku z tym wspomniany obszar Bułgarii, na którym występuje afrykański pomór świń, powinien być teraz wymieniony w części II załącznika do decyzji wykonawczej 2014/709/UE, a nie w jego części I.

(9)

We wrześniu 2019 r. odnotowano ognisko afrykańskiego pomoru świń u świń domowych w okręgu Jassy w Rumunii na obszarze wymienionym obecnie w części I załącznika do decyzji wykonawczej 2014/709/UE. To ognisko afrykańskiego pomoru świń oznacza wzrost poziomu ryzyka, który należy uwzględnić w tym załączniku. W związku z tym wspomniany obszar Rumunii, na którym występuje afrykański pomór świń, powinien być teraz wymieniony w części III załącznika do decyzji wykonawczej 2014/709/UE, a nie w jego części I.

(10)

We wrześniu 2019 r. odnotowano kilka przypadków afrykańskiego pomoru świń u zdziczałych świń w powiecie lubelskim i zwoleńskim w Polsce na obszarze wymienionym obecnie w części II załącznika do decyzji wykonawczej 2014/709/UE, który znajduje się w bliskim sąsiedztwie obszarów wymienionych obecnie w części I załącznika do tej decyzji wykonawczej. Te przypadki afrykańskiego pomoru świń oznaczają wzrost poziomu ryzyka, który należy uwzględnić w tym załączniku. W związku z tym wspomniane obszary Polski, na których występuje afrykański pomór świń, powinny być teraz wymienione w części II załącznika do decyzji wykonawczej 2014/709/UE, a nie w jego części I.

(11)

We wrześniu 2019 r. odnotowano jedno ognisko afrykańskiego pomoru świń u świń domowych w powiecie lidzbarskim w Polsce na obszarze obecnie wymienionym w części II załącznika do decyzji wykonawczej 2014/709/UE. To ognisko afrykańskiego pomoru świń oznacza wzrost poziomu ryzyka, który należy uwzględnić w tym załączniku. W związku z tym wspomniany obszar Polski, na którym występuje afrykański pomór świń, powinien być teraz wymieniony w części III załącznika do decyzji wykonawczej 2014/709/UE, a nie w jego części II.

(12)

Aby uwzględnić niedawne zmiany sytuacji epidemiologicznej w zakresie afrykańskiego pomoru świń w Unii oraz aby proaktywnie zwalczać ryzyko związane z rozprzestrzenianiem się tej choroby, na Litwie, w Bułgarii, Rumunii i Polsce należy wyznaczyć nowy obszar podwyższonego ryzyka o odpowiedniej wielkości oraz uwzględnić go w częściach II i III załącznika do decyzji wykonawczej 2014/709/UE. Należy zatem odpowiednio zmienić załącznik do decyzji wykonawczej 2014/709/UE.

(13)	Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

Załącznik do decyzji wykonawczej 2014/709/UE zastępuje się tekstem znajdującym się w załączniku do niniejszej decyzji.

Artykuł 2

Niniejsza decyzja skierowana jest do państw członkowskich.

Sporządzono w Brukseli dnia 27 września 2019 r.

W imieniu Komisji

Vytenis ANDRIUKAITIS

Członek Komisji

(1) Dz.U. L 395 z 30.12.1989, s. 13.

(2) Dz.U. L 224 z 18.8.1990, s. 29.

(3) Dz.U. L 18 z 23.1.2003, s. 11.

(4) Decyzja wykonawcza Komisji 2014/709/UE z dnia 9 października 2014 r. w sprawie środków kontroli w zakresie zdrowia zwierząt w odniesieniu do afrykańskiego pomoru świń w niektórych państwach członkowskich i uchylająca decyzję wykonawczą 2014/178/UE (Dz.U. L 295 z 11.10.2014, s. 63).

(5) Decyzja wykonawcza Komisji (UE) 2019/1392 z dnia 9 września 2019 r. zmieniająca załącznik do decyzji wykonawczej 2014/709/UE w sprawie środków kontroli w zakresie zdrowia zwierząt w odniesieniu do afrykańskiego pomoru świń w niektórych państwach członkowskich (Dz.U. L 233 z 10.9.2019, s. 3).

(6) Dziennik EFSA 2015;13(7):4163; Dziennik EFSA 2017;15(3):4732; Dziennik EFSA 2017;15(11):5068; Dziennik EFSA 2018;16(11):5494.

ZAŁĄCZNIK

Załącznik do decyzji wykonawczej 2014/709/UE otrzymuje brzmienie:

„ZAŁĄCZNIK

CZĘŚĆ I

1. Belgia

Następujące obszary w Belgii:

in Luxembourg province:

—	the area is delimited clockwise by:

—	Frontière avec la France,

—	Rue Mersinhat,

—	La N818jusque son intersection avec la N83,

—	La N83 jusque son intersection avec la N884,

—	La N884 jusque son intersection avec la N824,

—	La N824 jusque son intersection avec Le Routeux,

—	Le Routeux,

—	Rue d'Orgéo,

—	Rue de la Vierre,

—	Rue du Bout-d'en-Bas,

—	Rue Sous l'Eglise,

—	Rue Notre-Dame,

—	Rue du Centre,

—	La N845 jusque son intersection avec la N85,

—	La N85 jusque son intersection avec la N40,

—	La N40 jusque son intersection avec la N802,

—	La N802 jusque son intersection avec la N825,

—	La N825 jusque son intersection avec la E25-E411,

—	La E25-E411jusque son intersection avec la N40,

—	N40: Burnaimont, Rue de Luxembourg, Rue Ranci, Rue de la Chapelle,

—	Rue du Tombois,

—	Rue Du Pierroy,

—	Rue Saint-Orban,

—	Rue Saint-Aubain,

—	Rue des Cottages,

—	Rue de Relune,

—	Rue de Rulune,

—	Route de l'Ermitage,

—	N87: Route de Habay,

—	Chemin des Ecoliers,

—

Le Routy,

—	Rue Burgknapp,

—	Rue de la Halte,

—	Rue du Centre,

—	Rue de l'Eglise,

—	Rue du Marquisat,

—	Rue de la Carrière,

—	Rue de la Lorraine,

—	Rue du Beynert,

—

Millewée,

—	Rue du Tram,

—

Millewée,

—	N4: Route de Bastogne, Avenue de Longwy, Route de Luxembourg,

—	Frontière avec le Grand-Duché de Luxembourg,

—	Frontière avec la France,

—	La N87 jusque son intersection avec la N871 au niveau de Rouvroy,

—	La N871 jusque son intersection avec la N88,

—	La N88 jusque son intersection avec la rue Baillet Latour,

—	La rue Baillet Latour jusque son intersection avec la N811,

—	La N811 jusque son intersection avec la N88,

—	La N88 jusque son intersection avecla N883 au niveau d'Aubange,

—	La N883 jusque son intersection avec la N81 au niveau d'Aubange,

—	La N81 jusque son intersection avec la E25-E411,

—	La E25-E411 jusque son intersection avec la N40,

—	La N40 jusque son intersection avec la rue du Fet,

—	Rue du Fet,

—	Rue de l'Accord jusque son intersection avec la rue de la Gaume,

—	Rue de la Gaume jusque son intersection avec la rue des Bruyères,

—	Rue des Bruyères,

—	Rue de Neufchâteau,

—	Rue de la Motte,

—	La N894 jusque son intersection avec laN85,

—	La N85 jusque son intersection avec la frontière avec la France.

2. Bułgaria

Następujące obszary w Bułgarii:

—	the whole region of Haskovo,

—	the whole region of Yambol,

—	the whole region of Sliven,

—	the whole region of Stara Zagora.

3. Estonia

Następujące obszary w Estonii:

—	Hiiu maakond.

4. Węgry

Następujące obszary na Węgrzech:

—	Békés megye 950150, 950250, 950350, 950450, 950750, 950850, 951460, 951550, 951650, 951750, 956250, 956350 és 956450 kódszámú vadgazdálkodási egységeinek teljes területe,

—

Hajdú-Bihar megye 900750, 901250, 901260, 901270, 901350, 901551, 901560, 901570, 901580, 901590, 901650, 901660, 902450, 902550, 902650, 902660, 902670, 902750, 903250, 903650, 903750, 903850, 903950, 903960, 904050, 904060, 904150, 904250, 904350, 904750, 904760, 904850, 904860, 904950, 904960, 905050, 905060, 905070, 905080, 905150, 905250, 905260, 905350, 905360, 905450 és 905550 kódszámú vadgazdálkodási egységeinek teljes területe,

—	Heves megye 702550, 703360, 704150, 704250, 704350, 704450, 704550, 704650, 704750 és 705350 kódszámú vadgazdálkodási egységeinek teljes területe,

—

Jász-Nagykun-Szolnok megye 750150, 750160, 750250, 750260, 750350, 750450, 750460, 750550, 750750, 750850, 751250, 751260,751850, 751950, 752850, 753550, 753650, 753660, 753750, 753850, 753950, 753960, 754050, 754150, 754250, 754360, 754370, 754450, 754550, 754560, 754570, 754650, 754750, 754850, 754950 és 755650 kódszámú vadgazdálkodási egységeinek teljes területe,

—	Nógrád megye 552010, 552150, 552250, 552350, 552450, 552460, 552520, 552550, 552610, 552620, 552710, 552850, 552860, 552950, 552970, 553050, 553110, 553250, 553260, 553350, 553650, 553750, 553850, 553910 és 554050 kódszámú vadgazdálkodási egységeinek teljes területe,

—	Pest megye 571250, 571350, 571550, 571610, 571750, 571760, 572250, 572350, 572550, 572850, 572950, 573360, 573450, 575050, 576050, 577150, 577250, 579750, 580050 és 580450 kódszámú vadgazdálkodási egységeinek teljes területe,

—	Szabolcs-Szatmár-Bereg megye 851950, 852350, 852450, 852550, 852750, 853560, 853650, 853751, 853850, 853950, 853960, 854050, 854150, 854250, 854350, 855350, 855450, 855550, 855650, 855660 és 855850 kódszámú vadgazdálkodási egységeinek teljes területe.

5. Łotwa

Następujące obszary na Łotwie:

—	Aizputes novada Cīravas pagasta daļa uz ziemeļiem no autoceļa 1192, Lažas pagasta daļa uz ziemeļrietumiem no autoceļa 1199 un uz ziemeļiem no Padures autoceļa,

—	Alsungas novads,

—	Durbes novada Dunalkas pagasta daļa uz rietumiem no autoceļiem P112, 1193 un 1192, un Tadaiķu pagasts,

—	Kuldīgas novada Gudenieku pagasts,

—	Pāvilostas novads,

—	Stopiņu novada daļa, kas atrodas uz rietumiem no autoceļa V36, P4 un P5, Acones ielas, Dauguļupes ielas un Dauguļupītes,

—	Ventspils novada Jūrkalnes pagasts,

—	Grobiņas novads,

—	Rucavas novada Dunikas pagasts.

6. Litwa

Następujące obszary na Litwie:

—	Klaipėdos rajono savivaldybės: Agluonėnų, Priekulės, Veiviržėnų, Judrėnų, Endriejavo ir Vėžaičių seniūnijos,

—	Plungės rajono savivaldybės: Alsėdžių, Babrungo, Kulių, Nausodžio, Paukštakių, Platelių, Plungės miesto, Šateikių ir Žemaičių Kalvarijos seniūnijos,

—	Skuodo rajono savivaldybė,

7. Polska

Następujące obszary w Polsce:

w województwie warmińsko-mazurskim:

powiat szczycieński,

powiat nidzicki,

powiat działdowski,

gminy Gietrzwałd, Purda, Stawiguda, Jonkowo, Olsztynek i miasto Olsztyn w powiecie olsztyńskim,

gminy Łukta, Miłomłyn, Dąbrówno, Grunwald i Ostróda z miastem Ostróda w powiecie ostródzkim,

gminy Kisielice, Susz, Iława z miastem Iława, Lubawa z miastem Lubawa, w powiecie iławskim,

w województwie podlaskim:

gminy Rudka, Wyszki, część gminy Brańsk położona na północ od linii od linii wyznaczonej przez drogę nr 66 biegnącą od wschodniej granicy gminy do granicy miasta Brańsk i miasto Brańsk w powiecie bielskim,

gmina Poświętne w powiecie białostockim,

gminy Kulesze Kościelne, Nowe Piekuty, Szepietowo, Wysokie Mazowieckie z miastem Wysokie Mazowieckie, Czyżew w powiecie wysokomazowieckim,

gminy Miastkowo, Nowogród, Śniadowo i Zbójna w powiecie łomżyńskim,

powiat zambrowski,

w województwie mazowieckim:

powiat ostrołęcki,

powiat miejski Ostrołęka,

gminy Bielsk, Brudzeń Duży, Drobin, Gąbin, Łąck, Nowy Duninów, Radzanowo, Słupno i Stara Biaław powiecie płockim,

powiat miejski Płock,

powiat sierpecki,

powiat żuromiński,

gminy Andrzejewo, Brok, Małkinia Górna, Stary Lubotyń, Szulborze Wielkie, Wąsewo, Zaręby Kościelne i Ostrów Mazowiecka z miastem Ostrów Mazowiecka w powiecie ostrowskim,

gminy Dzierzgowo, Lipowiec Kościelny, miasto Mława, Radzanów, Szreńsk, Szydłowo i Wieczfnia Kościelna, w powiecie mławskim,

powiat przasnyski,

powiat makowski,

gminy Gzy, Obryte, Zatory, Pułtusk i część gminy Winnica położona na wschód od linii wyznaczonej przez drogę łączącą miejscowości Bielany, Winnica i Pokrzywnica w powiecie pułtuskim,

gminy Brańszczyk, Długosiodło, Rząśnik, Wyszków, Zabrodzie i część gminy Somianka położona na północ od linii wyznaczonej przez drogę nr 62 w powiecie wyszkowskim,

gminy Puszcza Mariańska, Wiskitki i miasto Żyrardów w powiecie żyrardowskim,

gminy Błędów, Nowe Miasto nad Pilicą i Mogielnica w powiecie grójeckim,

gminy Stara Błotnica, Wyśmierzyce i Radzanów w powiecie białobrzeskim,

gminy Iłża, Jedlińsk, Kowala, Przytyk, Skaryszew, Wierzbica, Wolanów i Zakrzew w powiecie radomskim,

powiat miejski Radom,

powiat szydłowiecki,

powiat przysuski,

gmina Kazanów w powiecie zwoleńskim,

gminy Ciepielów, Chotcza, Lipsko, Rzeczniów i Sienno w powiecie lipskim,

powiat gostyniński,

w województwie lubelskim:

gminy Bełżyce, Borzechów, Niedrzwica Duża, Konopnica i Wojciechów w powiecie lubelskim,

gminy Kraśnik z miastem Kraśnik, Szastarka, Trzydnik Duży, Wilkołaz, Zakrzówek i część gminy Urzędów położona na wschód od linii wyznaczonej przez drogę nr 833 w powiecie kraśnickim,

gminy Batorz, Godziszów, Janów Lubelski, Modliborzyce i Potok Wielki w powiecie janowskim,

gmina Potok Górny w powiecie biłgorajskim,

w województwie podkarpackim:

gminy Wielkie Oczy i Lubaczów z miastem Lubaczów w powiecie lubaczowskim,

gminy Laszki, Wiązownica, Radymno z miastem Radymno i gmina wiejska Jarosław w powiecie jarosławskim,

gminy Bojanów, Pysznica, Zaleszany i miasto Stalowa Wola w powiecie stalowowolskim,

powiat tarnobrzeski,

gmina Sieniawa i Tryńcza w powiecie przeworskim,

powiat leżajski,

powiat niżański,

w województwie świętokrzyskim:

gminy Lipnik, Opatów, Wojciechowice, Sadowie i część gminy Ożarów położona na południe od linii wyznaczonej przez drogę nr 74 w powiecie opatowskim,

powiat sandomierski,

gmina Brody w powiecie starachowickim,

powiat ostrowiecki,

w województwie łódzkim:

gminy Kocierzew Południowy, Kiernozia, Chąśno, część gminy wiejskiej Łowicz położona na północ od linii wyznaczonej przez drogę nr 92 i Nieborów w powiecie łowickim,

gminy Biała Rawska, Regnów i Sadkowice w powiecie rawskim,

gminy Bolimów, Kowiesy, Nowy Kawęczyn i Skierniewice w powiecie skierniewickim,

powiat miejski Skierniewice,

w województwie pomorskim:

powiat nowodworski,

gminy Lichnowy, Miłoradz, Nowy Staw, Malbork z miastem Malbork w powiecie malborskim,

gminy Mikołajki Pomorskie, Stary Targ i Sztum w powiecie sztumskim,

powiat gdański,

Miasto Gdańsk,

powiat tczewski,

powiat kwidzyński.

8. Rumunia

Następujące obszary w Rumunii:

—	Județul Alba,

—	Județul Cluj,

—	Județul Harghita,

—	Județul Neamț,

—	Județul Suceava,

—	Județul Mureș,

—	Județul Sibiu,

—	Județul Caraș-Severin.

9. Słowacja

Następujące obszary na Słowacji:

—	the whole district of Kosice-okolie (including its urban areas),

—	the whole district of Vranov nad Topľou,

—	the whole district of Humenné,

—	the whole district of Snina,

—	the whole district of Sobrance,

—

in the district of Michalovce, the whole municipalities of Tušice, Moravany, Pozdišovce, Michalovce, Zalužice, Lúčky, Závadka, Hnojné, Poruba pod Vihorlatom, Jovsa, Kusín, Klokočov, Kaluža, Vinné, Trnava pri Laborci, Oreské, Staré, Zbudza, Petrovce nad Laborcom, Lesné, Suché, Rakovec nad Ondavou, Nacina Ves, Voľa, Pusté Čemerné and Strážske.

CZĘŚĆ II

1. Belgia

Następujące obszary w Belgii:

in Luxembourg province:

—	the area is delimited clockwise by:

—	La frontière avec la France au niveau de Florenville,

—	La N85 jusque son intersection avec la N894au niveau de Florenville,

—	La N894 jusque son intersection avec larue de la Motte,

—	La rue de la Motte jusque son intersection avec la rue de Neufchâteau,

—	La rue de Neufchâteau,

—	La rue des Bruyères jusque son intersection avec la rue de la Gaume,

—	La rue de la Gaume jusque son intersection avec la rue de l'Accord,

—	La rue de l'Accord,

—	La rue du Fet,

—	La N40 jusque son intersection avec la E25-E411,

—	La E25-E411 jusque son intersection avec la N81 au niveau de Weyler,

—	La N81 jusque son intersection avec la N883 au niveau d'Aubange,

—	La N883 jusque son intersection avec la N88 au niveau d'Aubange,

—	La N88 jusque son intersection avec la N811,

—	La N811 jusque son intersection avec la rue Baillet Latour,

—	La rue Baillet Latour jusque son intersection avec la N88,

—	La N88 jusque son intersection avec la N871,

—	La N871 jusque son intersection avec la N87 au niveau de Rouvroy,

—	La N87 jusque son intersection avec la frontière avec la France.

2. Bułgaria

Następujące obszary w Bułgarii:

—	the whole region of Gabrovo,

—	the whole region of Pernik,

—	the whole region of Kyustendil,

—	the whole region of Dobrich,

—	the whole region of Plovdiv,

—	the whole region of Pazardzhik,

—	the whole region of Smolyan,

—	the whole region of Burgas excluding the areas in Part III,

—	the whole region of Veliko Tarnovo excluding the areas in Part III,

—	the whole region of Shumen excluding the areas in Part III,

—	the whole region of Varna excluding the areas in Part III.

3. Estonia

Następujące obszary w Estonii:

—	Eesti Vabariik (välja arvatud Hiiu maakond).

4. Węgry

Następujące obszary na Węgrzech:

—

Borsod-Abaúj-Zemplén megye 650100, 650200, 650300, 650400, 650500, 650600, 650700, 650800, 650900, 651000, 651100, 651200, 651300, 651400, 651500, 651610, 651700, 651801, 651802, 651803, 651900, 652000, 652100, 652200, 652300, 652601, 652602, 652603, 652700, 652900, 653000, 653100,653200, 653300, 653401, 653403, 653500, 653600, 653700, 653800, 653900, 654000, 654201, 654202, 654301, 654302, 654400, 654501, 654502, 654600, 654700, 654800, 654900, 655000, 655100, 655200, 655300, 655400, 655500, 655600, 655700, 655800, 655901, 655902, 656000, 656100, 656200, 656300, 656400, 656600, 656701, 656702, 656800, 656900, 657010, 657100, 657300, 657400, 657500, 657600, 657700, 657800, 657900, 658000, 658100, 658201, 658202, 658310, 658401, 658402, 658403, 658404, 658500, 658600, 658700, 658801, 658802, 658901, 658902, 659000, 659100, 659210, 659220, 659300, 659400, 659500, 659601, 659602, 659701, 659800, 659901, 660000, 660100, 660200, 660400, 660501, 660502, 660600 és 660800, valamint 652400, 652500 és 652800 kódszámú vadgazdálkodási egységeinek teljes területe,

—

Hajdú-Bihar megye 900150, 900250, 900350, 900450, 900550, 900650, 900660, 900670, 901850,900850, 900860, 900930, 900950, 901050, 901150, 901450, 901750, 901950, 902050, 902150, 902250, 902350, 902850, 902860, 902950, 902960, 903050, 903150, 903350, 903360, 903370, 903450, 903550, 904450, 904460, 904550 és 904650 kódszámú vadgazdálkodási egységeinek teljes területe,

—

Heves megye 700150, 700250, 700260, 700350, 700450, 700460, 700550, 700650, 700750, 700850, 700860, 700950, 701050, 701111, 701150, 701250, 701350, 701550, 701560, 701650, 701750, 701850, 701950, 702050, 702150, 702250, 702260, 702350, 702450, 702750, 702850, 702950, 703050, 703150, 703250, 703350, 703370, 703450, 703550, 703610, 703750, 703850, 703950, 704050, 704850, 704950, 705050, 705150,705250, 705450, 705510 és 705610 kódszámú vadgazdálkodási egységeinek teljes területe,

—

Jász-Nagykun-Szolnok megye 750650, 750950, 751050, 751150, 751160, 751350, 751360, 751450, 751460, 751470, 751550, 751650, 751750, 752150, 752250, 752350, 752450, 752460, 752550, 752560, 752650, 752750, 752950, 753060, 753070, 753150, 753250, 753310, 753450, 755550 és 755750 kódszámú vadgazdálkodási egységeinek teljes területe,

—	Nógrád megye 550110, 550120, 550130, 550210, 550310, 550320, 550450, 550460, 550510, 550610, 550710, 550810, 550950, 551010, 551150, 551160, 551250, 551350, 551360, 551450, 551460, 551550, 551650, 551710, 551810, 551821, 552360 és 552960 kódszámú vadgazdálkodási egységeinek teljes területe,

—

Szabolcs-Szatmár-Bereg megye 850950, 851050, 851150, 851250, 851350, 851450, 851550, 851560, 851650, 851660, 851751, 851752, 852850, 852860, 852950, 852960, 853050, 853150, 853160, 853250, 853260, 853350, 853360, 853450, 853550, 854450, 854550, 854560, 854650, 854660, 854750, 854850, 854860, 854870, 854950, 855050, 855150, 855250, 855460, 855750, 855950, 855960, 856051, 856150, 856250, 856260, 856350, 856360, 856450, 856550, 856650, 856750, 856760, 856850, 856950, 857050, 857150, 857350, 857450, 857650, valamint 850150, 850250, 850260, 850350, 850450, 850550, 852050, 852150, 852250, 857550, 850650, 850850, 851851 és 851852 kódszámú vadgazdálkodási egységeinek teljes területe.

5. Łotwa

Następujące obszary na Łotwie:

—	Ādažu novads,

—	Aizputes novada Kalvenes pagasts pagasta daļa uz dienvidiem no autoceļa A9,

—	Aglonas novads,

—	Aizkraukles novads,

—	Aknīstes novads,

—	Alojas novads,

—	Alūksnes novads,

—	Amatas novads,

—	Apes novads,

—	Auces novads,

—	Babītes novads,

—	Baldones novads,

—	Baltinavas novads,

—	Balvu novads,

—	Bauskas novads,

—	Beverīnas novads,

—	Brocēnu novads, Burtnieku novads,

—	Carnikavas novads,

—	Cēsu novads,

—	Cesvaines novads,

—	Ciblas novads,

—	Dagdas novads,

—	Daugavpils novads,

—	Dobeles novads,

—	Dundagas novads,

—	Durbes novada Durbes pagasta daļa uz dienvidiem no dzelzceļa līnijas Jelgava-Liepāja,

—	Engures novads,

—	Ērgļu novads,

—	Garkalnes novads,

—	Gulbenes novads,

—	Iecavas novads,

—	Ikšķiles novads,

—	Ilūkstes novads,

—	Inčukalna novads,

—	Jaunjelgavas novads,

—	Jaunpiebalgas novads,

—	Jaunpils novads,

—	Jēkabpils novads,

—	Jelgavas novads,

—	Kandavas novads,

—	Kārsavas novads,

—	Ķeguma novads,

—	Ķekavas novads,

—	Kocēnu novads,

—	Kokneses novads,

—	Krāslavas novads,

—	Krimuldas novads,

—	Krustpils novads,

—	Kuldīgas novada Ēdoles, Īvandes, Padures, Rendas, Kabiles, Rumbas, Kurmāles, Pelču, Snēpeles, Turlavas, Laidu un Vārmes pagasts, Kuldīgas pilsēta,

—	Lielvārdes novads,

—	Līgatnes novads,

—	Limbažu novads,

—	Līvānu novads,

—	Lubānas novads,

—	Ludzas novads,

—	Madonas novads,

—	Mālpils novads,

—	Mārupes novads,

—	Mazsalacas novads,

—	Mērsraga novads,

—	Naukšēnu novads,

—	Neretas novads,

—	Ogres novads,

—	Olaines novads,

—	Ozolnieku novads,

—	Pārgaujas novads,

—	Pļaviņu novads,

—	Preiļu novads,

—	Priekules novads,

—	Priekuļu novads,

—	Raunas novads,

—	republikas pilsēta Daugavpils,

—	republikas pilsēta Jelgava,

—	republikas pilsēta Jēkabpils,

—	republikas pilsēta Jūrmala,

—	republikas pilsēta Rēzekne,

—	republikas pilsēta Valmiera,

—	Rēzeknes novads,

—	Riebiņu novads,

—	Rojas novads,

—	Ropažu novads,

—	Rugāju novads,

—	Rundāles novads,

—	Rūjienas novads,

—	Salacgrīvas novads,

—	Salas novads,

—	Salaspils novads,

—	Saldus novads, Saulkrastu novads,

—	Sējas novads,

—	Siguldas novads,

—	Skrīveru novads,

—	Skrundas novads,

—	Smiltenes novads,

—	Stopiņu novada daļa, kas atrodas uz austrumiem no autoceļa V36, P4 un P5, Acones ielas, Dauguļupes ielas un Dauguļupītes,

—	Strenču novads,

—	Talsu novads,

—	Tērvetes novads,

—	Tukuma novads,

—	Vaiņodes novads,

—	Valkas novads,

—	Varakļānu novads,

—	Vārkavas novads,

—	Vecpiebalgas novads,

—	Vecumnieku novads,

—	Ventspils novada Ances, Tārgales, Popes, Vārves, Užavas, Piltenes, Puzes, Ziru, Ugāles, Usmas un Zlēku pagasts, Piltenes pilsēta,

—	Viesītes novads,

—	Viļakas novads,

—	Viļānu novads,

—	Zilupes novads.

6. Litwa

Następujące obszary na Litwie:

—	Alytaus miesto savivaldybė,

—	Alytaus rajono savivaldybė: Alytaus, Alovės, Butrimonių, Daugų, Nemunaičio, Pivašiūnų, Punios, Raitininkų seniūnijos,

—	Anykščių rajono savivaldybė,

—	Akmenės rajono savivaldybė: Ventos ir Papilės seniūnijos,

—	Biržų miesto savivaldybė,

—	Biržų rajono savivaldybė,

—	Druskininkų savivaldybė,

—	Elektrėnų savivaldybė,

—	Ignalinos rajono savivaldybė,

—	Jonavos rajono savivaldybė,

—	Joniškio rajono savivaldybė: Kepalių, Kriukų, Saugėlaukio ir Satkūnų seniūnijos,

—	Jurbarko rajono savivaldybė,

—	Kaišiadorių rajono savivaldybė,

—	Kalvarijos savivaldybė: Akmenynų, Liubavo, Kalvarijos seniūnijos dalis į pietus nuo kelio Nr. 131 ir į pietus nuo kelio Nr. 200 ir Sangrūdos seniūnijos,

—	Kauno miesto savivaldybė,

—

Kauno rajono savivaldybė: Domeikavos, Garliavos, Garliavos apylinkių, Karmėlavos, Lapių, Linksmakalnio, Neveronių, Rokų, Samylų, Taurakiemio, Vandžiogalos ir Vilkijos seniūnijos, Babtų seniūnijos dalis į rytus nuo kelio A1, Užliedžių seniūnijos dalis į rytus nuo kelio A1 ir Vilkijos apylinkių seniūnijos dalis į vakarus nuo kelio Nr. 1907,

—	Kelmės rajono savivaldybė, Kėdainių rajono savivaldybė,

—	Kupiškio rajono savivaldybė,

—	Lazdijų rajono savivaldybė: Būdviečio, Kapčiamieščio, Kučiūnų ir Noragėlių seniūnijos,

—	Marijampolės savivaldybė: Degučių, Mokolų ir Narto seniūnijos,

—	Mažeikių rajono savivaldybė: Šerkšnėnų, Sedos ir Židikų seniūnijos,

—	Molėtų rajono savivaldybė,

—	Pagėgių savivaldybė,

—	Pakruojo rajono savivaldybė,

—	Panevėžio rajono savivaldybė,

—	Panevėžio miesto savivaldybė,

—	Pasvalio rajono savivaldybė,

—	Radviliškio rajono savivaldybė,

—	Rietavo savivaldybė,

—	Prienų rajono savivaldybė: Stakliškių ir Veiverių seniūnijos,

—	Plungės rajono savivaldybė: Žlibinų ir Stalgėnų seniūnijos,

—	Raseinių rajono savivaldybė,

—	Rokiškio rajono savivaldybė,

—

Šakių rajono savivaldybė: Barzdų, Griškabūdžio, Kidulių, Kudirkos Naumiesčio, Lekėčių, Sintautų, Slavikų. Sudargo, Žvirgždaičių seniūnijos ir Kriūkų seniūnijos dalis į rytus nuo kelio Nr. 3804, Lukšių seniūnijos dalis į rytus nuo kelio Nr. 3804, Šakių seniūnijos dalis į pietus nuo kelio Nr. 140 ir į pietvakarius nuo kelio Nr. 137,

—	Šalčininkų rajono savivaldybė,

—	Šiaulių miesto savivaldybė,

—	Šiaulių rajono savivaldybė: Šiaulių kaimiškoji seniūnija,

—	Šilutės rajono savivaldybė,

—	Širvintų rajono savivaldybė,

—	Šilalės rajono savivaldybė,

—	Švenčionių rajono savivaldybė,

—	Tauragės rajono savivaldybė,

—	Telšių rajono savivaldybė,

—	Trakų rajono savivaldybė,

—	Ukmergės rajono savivaldybė,

—	Utenos rajono savivaldybė,

—	Varėnos rajono savivaldybė,

—	Vilniaus miesto savivaldybė,

—	Vilniaus rajono savivaldybė,

—	Vilkaviškio rajono savivaldybė: Bartninkų, Gražiškių, Keturvalakių, Kybartų, Klausučių, Pajevonio, Šeimenos, Vilkaviškio miesto, Virbalio, Vištyčio seniūnijos,

—	Visagino savivaldybė,

—	Zarasų rajono savivaldybė.

7. Polska

Następujące obszary w Polsce:

w województwie warmińsko-mazurskim:

gminy Kalinowo, Prostki i gmina wiejska Ełk w powiecie ełckim,

gminy Elbląg, Gronowo Elbląskie, Milejewo, Młynary, Markusy, Rychliki i Tolkmicko w powiecie elbląskim,

powiat miejski Elbląg,

powiat gołdapski,

gmina Wieliczki w powiecie oleckim,

powiat piski,

gmina Górowo Iławeckie z miastem Górowo Iławeckie w powiecie bartoszyckim,

gminy Biskupiec, Świątki i część gminy Barczewo położona na południe od linii wyznaczonej przez linię kolejową w powiecie olsztyńskim,

gmina Miłakowo, część gminy Małdyty położona na południowy – zachód od linii wyznaczonej przez linię kolejową biegnącą od Olsztyna do Elbląga i część gminy Morąg położona na południe od linii wyznaczonej przez linię kolejową biegnącą od Olsztyna do Elbląga w powiecie ostródzkim,

część gminy Ryn położona na południe od linii wyznaczonej przez linię kolejową łączącą miejscowości Giżycko i Kętrzyn w powiecie giżyckim,

gminy Braniewo i miasto Braniewo, Frombork, Lelkowo, Pieniężno, Płoskinia oraz część gminy Wilczęta położona na pólnoc od linii wyznaczonej przez drogę nr 509 w powiecie braniewskim,

gmina Reszel, część gminy Kętrzyn położona na południe od linii kolejowej łączącej miejscowości Giżycko i Kętrzyn biegnącej do granicy miasta Kętrzyn, na zachód od linii wyznaczonej przez drogę nr 591 biegnącą od miasta Kętrzyn do północnej granicy gminy oraz na zachód i na południe od zachodniej i południowej granicy miasta Kętrzyn, miasto Kętrzyn i część gminy Korsze położona na południe od linii wyznaczonej przez drogę biegnącą od wschodniej granicy łączącą miejscowości Krelikiejmy i Sątoczno i na wschód od linii wyznaczonej przez drogę łączącą miejscowości Sątoczno, Sajna Wielka biegnącą do skrzyżowania z drogą nr 590 w miejscowości Glitajny, a następnie na wschód od drogi nr 590 do skrzyżowania z drogą nr 592 i na południe od linii wyznaczonej przez drogę nr 592 biegnącą od zachodniej granicy gminy do skrzyżowania z drogą nr 590 w powiecie kętrzyńskim,

gminy Lubomino i Orneta w powiecie lidzbarskim,

powiat mrągowski,

gmina Zalewo w powiecie iławskim,

w województwie podlaskim:

powiat grajewski,

powiat moniecki,

powiat sejneński,

gminy Łomża, Piątnica, Jedwabne, Przytuły i Wiznaw powiecie łomżyńskim,

powiat miejski Łomża,

gminy Dziadkowice, Grodzisk, Mielnik, Nurzec-Stacja i Siemiatycze z miastem Siemiatycze w powiecie siemiatyckim,

gminy Białowieża, Czyże, Narew, Narewka, Hajnówka z miastem Hajnówka i część gminy Dubicze Cerkiewne położona na północny wschód od linii wyznaczonej przez drogę nr 1654B w powiecie hajnowskim,

gminy Klukowo, Kobylin-Borzymy i Sokoły w powiecie wysokomazowieckim,

powiat kolneński z miastem Kolno,

gminy Czarna Białostocka, Dobrzyniewo Duże, Gródek, Juchnowiec Kościelny, Łapy, Michałowo, Supraśl, Suraż, Turośń Kościelna, Tykocin, Wasilków, Zabłudów, Zawady i Choroszcz w powiecie białostockim,

miasto Bielsk Podlaski, część gminy Bielsk Podlaski położona na zachód od linii wyznaczonej przez drogę nr 19 biegnącą od południowo-zachodniej granicy gminy do granicy miasta Bielsk Podlaski, na północ od linii wyznaczonej przez drogę nr 689 biegnącą od wschodniej granicy gminy do wschodniej granicy miasta Bielsk Podlaski oraz na północ i północny zachód od granicy miasta Bielsk Podlaski, część gminy Boćki położona na zachód od linii od linii wyznaczonej przez drogę nr 19 i część gminy Brańsk położona na południe od linii od linii wyznaczonej przez drogę nr 66 biegnącą od wschodniej granicy gminy do granicy miasta Brańsk w powiecie bielskim,

powiat suwalski,

powiat miejski Suwałki,

powiat augustowski,

powiat sokólski,

powiat miejski Białystok,

w województwie mazowieckim:

powiat siedlecki,

powiat miejski Siedlce,

gminy Bielany, Ceranów, Kosów Lacki, Repki i gmina wiejska Sokołów Podlaski w powiecie sokołowskim,

powiat węgrowski,

powiat łosicki,

gminy Grudusk, Opinogóra Górna, Gołymin-Ośrodek i część gminy Glinojeck położona na zachód od linii wyznaczonej przez drogę nr 7 w powiecie ciechanowskim,

powiat sochaczewski,

gminy Policzna, Przyłęk, Tczów i Zwoleń w powiecie zwoleńskim,

gminy Garbatka – Letnisko, Gniewoszów i Sieciechów w powiecie kozienickim,

gmina Solec nad Wisłą w powiecie lipskim,

gminy Gózd, Jastrzębia, Jedlnia Letnisko i Pionki z miastem Pionki w powiecie radomskim,

gminy Bodzanów, Bulkowo, Staroźreby i Słubice w powiecie płockim,

powiat nowodworski,

powiat płoński,

gminy Pokrzywnica, Świercze i część gminy Winnica położona na zachód od linii wyznaczonej przez drogę łączącą miejscowości Bielany, Winnica i Pokrzywnica w powiecie pułtuskim,

powiat wołomiński,

część gminy Somianka położona na południe od linii wyznaczonej przez drogę nr 62 w powiecie wyszkowskim,

gminy Borowie, Garwolin z miastem Garwolin, Górzno, Miastków Kościelny, Parysów, Pilawa, Trojanów, Żelechów, część gminy Wilga położona na północ od linii wyznaczonej przez rzekę Wilga biegnącą od wschodniej granicy gminy do ujścia do rzeki Wisły w powiecie garwolińskim,

gmina Boguty – Pianki w powiecie ostrowskim,

gminy Stupsk, Wiśniewo i część gminy Strzegowo położona na zachód od linii wyznaczonej przez drogę nr 7 w powiecie mławskim,

powiat otwocki,

powiat warszawski zachodni,

powiat legionowski,

powiat piaseczyński,

powiat pruszkowski,

gminy Belsk Duży, Goszczyn, Chynów, Grójec, Jasieniec, Pniewy i Warka w powiecie grójeckim,

powiat grodziski,

gminy Mszczonów i Radziejowice w powiecie żyrardowskim,

gminy Białobrzegi i Promna w powiecie białobrzeskim,

powiat miejski Warszawa,

w województwie lubelskim:

powiat bialski,

powiat miejski Biała Podlaska,

gminy Aleksandrów, Biłgoraj z miastem Biłgoraj, Biszcza, Józefów, Księżpol, Łukowa, Obsza i Tarnogród część gminy Frampol położona na południe od linii wyznaczonej przez drogę nr 74, część gminy Goraj położona na zachód od linii wyznaczonej przez drogę nr 835, część gminy Tereszpol położona na południe od linii wyznaczonej przez drogę nr 858, część gminy Turobin położona na zachód od linii wyznaczonej przez drogę nr 835 w powiecie biłgorajskim,

gminy Chrzanów i Dzwola w powiecie janowskim,

powiat puławski,

powiat rycki,

gminy Stoczek Łukowski z miastem Stoczek Łukowski, Wola Mysłowska, Trzebieszów, Stanin, gmina wiejska Łuków i miasto Łuków w powiecie łukowskim,

gminy Bychawa, Jabłonna, Krzczonów, Garbów Strzyżewice, Wysokie i Zakrzew w powiecie lubelskim,

gminy Rybczewice i Piaski w powiecie świdnickim,

gmina Fajsławice, część gminy Żółkiewka położona na północ od linii wyznaczonej przez drogę nr 842 i część gminy Łopiennik Górny położona na zachód od linii wyznaczonej przez drogę nr 17 w powiecie krasnostawskim,

powiat hrubieszowski,

gminy Krynice, Rachanie, Tarnawatka, Łaszczów, Telatyn, Tyszowce i Ulhówek w powiecie tomaszowskim,

część gminy Wojsławice położona na zachód od linii wyznaczonej przez drogę biegnącą od północnej granicy gminy przez miejscowość Wojsławice do południowej granicy gminy w powiecie chełmskim,

gmina Adamów, Miączyn, Sitno, Komarów-Osada, Krasnobród, Łabunie, Zamość, Grabowiec, część gminy Zwierzyniec położona na południowy-wschód od linii wyznaczonej przez drogę nr 858 i część gminy Skierbieszów położona na wschód od linii wyznaczonej przez drogę nr 843 w powiecie zamojskim,

powiat miejski Zamość,

gminy Annopol, Dzierzkowice, Gościeradów i część gminy Urzędów położona na zachód od linii wyznaczonej przez drogę nr 833 w powiecie kraśnickim,

powiat opolski,

w województwie podkarpackim:

gminy Radomyśl nad Sanem i Zaklików w powiecie stalowowolskim,

gminy Horyniec-Zdrój, Cieszanów, Oleszyce i Stary Dzików w powiecie lubaczowskim,

gmina Adamówka w powiecie przeworskim,

w województwie pomorskim:

gminy Dzierzgoń i Stary Dzierzgoń w powiecie sztumskim,

gmina Stare Pole w powiecie malborskim,

w województwie świętokrzyskim:

gmina Tarłów i część gminy Ożarów polożona na północ od linii wyznaczonej przez drogę nr 74 w powiecie opatowskim.

8. Rumunia

Następujące obszary w Rumunii:

—

Restul județului Maramureș care nu a fost inclus în Partea III cu următoarele comune:

—	Comuna Vișeu de Sus,

—	Comuna Moisei,

—	Comuna Borșa,

—	Comuna Oarța de Jos,

—	Comuna Suciu de Sus,

—	Comuna Coroieni,

—	Comuna Târgu Lăpuș,

—	Comuna Vima Mică,

—	Comuna Boiu Mare,

—	Comuna Valea Chioarului,

—	Comuna Ulmeni,

—	Comuna Băsești,

—	Comuna Baia Mare,

—	Comuna Tăuții Magherăuș,

—	Comuna Cicărlău,

—	Comuna Seini,

—	Comuna Ardusat,

—	Comuna Farcasa,

—	Comuna Salsig,

—	Comuna Asuaju de Sus,

—	Comuna Băița de sub Codru,

—	Comuna Bicaz,

—	Comuna Grosi,

—	Comuna Recea,

—	Comuna Baia Sprie,

—	Comuna Sisesti,

—	Comuna Cernesti,

—	Copalnic Mănăstur,

—	Comuna Dumbrăvița,

—	Comuna Cupseni,

—	Comuna Șomcuța Mare,

—	Comuna Sacaleșeni,

—	Comuna Remetea Chioarului,

—	Comuna Mireșu Mare,

—	Comuna Ariniș,

—	Județul Bistrița-Năsăud.

CZĘŚĆ III

1. Bułgaria

Następujące obszary w Bułgarii:

—	the whole region of Kardzhali,

—	the whole region of Blagoevgrad,

—	the whole region of Montana,

—	the whole region of Ruse,

—	the whole region of Razgrad,

—	the whole region of Silistra,

—	the whole region of Pleven,

—	the whole region of Vratza,

—	the whole region of Vidin,

—	the whole region of Targovishte,

—	the whole region of Lovech,

—	the whole region of Sofia city,

—	the whole region of Sofia Province,

—

in the region of Shumen:

—

in the municipality of Shumen:

—	Salmanovo,

—	Radko Dimitrivo,

—	Vetrishte,

—	Kostena reka,

—

Vehtovo,

—

Ivanski,

—	Kladenets,

—

Drumevo,

—	the whole municipality of Smyadovo,

—	the whole municipality of Veliki Preslav,

—	the whole municipality of Varbitsa,

—

in the region of Varna:

—	the whole municipality of Dalgopol,

—	the whole municipality of Provadiya,

—

in the region of Veliko Tarnovo:

—	the whole municipality of Svishtov,

—	the whole municipality of Pavlikeni,

—	the whole municipality of Polski Trambesh,

—	the whole municipality of Strajitsa,

—

in Burgas region:

—	the whole municipality of Burgas,

—	the whole municipality of Kameno,

—	the whole municipality of Malko Tarnovo,

—	the whole municipality of Primorsko,

—	the whole municipality of Sozopol,

—	the whole municipality of Sredets,

—	the whole municipality of Tsarevo,

—	the whole municipality of Sungurlare,

—	the whole municipality of Ruen,

—	the whole municipality of Aytos.

2. Łotwa

Następujące obszary na Łotwie:

—

Aizputes novada Aizputes pagasts, Cīravas pagasta daļa uz dienvidiem no autoceļa 1192, Kazdangas pagasts, Kalvenes pagasta daļa uz ziemeļiem no autoceļa A9, Lažas pagasta dienvidaustrumu daļa un pagasta daļa uz dienvidaustrumiem no autoceļa 1199 un uz dienvidiem no Padures autoceļa, Aizputes pilsēta,

—	Durbes novada Vecpils pagasts, Durbes pagasta daļa uz ziemeļiem no dzelzceļa līnijas Jelgava-Liepāja, Dunalkas pagasta daļa uz austrumiem no autoceļiem P112, 1193 un 1192, Durbes pilsēta.

3. Litwa

Następujące obszary na Litwie:

—	Akmenės rajono savivaldybė: Akmenės, Kruopių, Naujosios Akmenės kaimiškoji ir Naujosios Akmenės miesto seniūnijos,

—	Alytaus rajono savivaldybė: Simno, Krokialaukio ir Miroslavo seniūnijos,

—	Birštono savivaldybė,

—	Joniškio rajono savivaldybė: Gaižaičių, Gataučių, Joniškio, Rudiškių, Skaistgirio, Žagarės seniūnijos,

—	Kalvarijos savivaldybė: Kalvarijos seniūnijos dalis į šiaurę nuo kelio Nr. 131 ir į šiaurę nuo kelio Nr. 200,

—

Kauno rajono savivaldybė: Akademijos, Alšėnų, Batniavos, Čekiškės, Ežerėlio, Kačerginės, Kulautuvos, Raudondvario, Ringaudų ir Zapyškio seniūnijos, Babtų seniūnijos dalis į vakarus nuo kelio A1, Užliedžių seniūnijos dalis į vakarus nuo kelio A1 ir Vilkijos apylinkių seniūnijos dalis į rytus nuo kelio Nr. 1907,

—	Kazlų Rudos savivaldybė: Antanavo, Kazlų Rudos, Jankų ir Plutiškių seniūnijos,

—	Lazdijų rajono savivaldybė: Krosnos, Lazdijų miesto, Lazdijų, Seirijų, Šeštokų, Šventežerio ir Veisiejų seniūnijos,

—	Marijampolės savivaldybė: Gudelių, Igliaukos, Liudvinavo, Marijampolės, Sasnavos ir Šunskų seniūnijos,

—	Mažeikių rajono savivaldybės: Laižuvos, Mažeikių apylinkės, Mažeikių, Reivyčių, Tirkšlių ir Viekšnių seniūnijos,

—	Prienų rajono savivaldybė: Ašmintos, Balbieriškio, Išlaužo, Jiezno, Naujosios Ūtos, Pakuonio, Prienų ir Šilavotos seniūnijos,

—	Šakių rajono savivaldybė: Gelgaudiškio ir Plokščių seniūnijos ir Kriūkų seniūnijos dalis į vakarus nuo kelio Nr. 3804, Lukšių seniūnijos dalis į vakarus nuo kelio Nr. 3804, Šakių seniūnijos dalis į šiaurę nuo kelio Nr. 140 ir į šiaurės rytus nuo kelio Nr. 137,

—	Šiaulių rajono savivaldybės: Bubių, Ginkūnų, Gruzdžių, Kairių, Kuršėnų kaimiškoji, Kuršėnų miesto, Kužių, Meškuičių, Raudėnų ir Šakynos seniūnijos,

—	Šakių rajono savivaldybė: Gelgaudiškio ir Plokščių seniūnijos ir Kriūkų seniūnijos dalis į vakarus nuo kelio Nr. 3804, Lukšių seniūnijos dalis į vakarus nuo kelio Nr. 3804, Šakių seniūnijos dalis į šiaurę nuo kelio Nr. 140 ir į šiaurės rytus nuo kelio Nr. 137,

—	Vilkaviškio rajono savivaldybės: Gižų ir Pilviškių seniūnijos.

4. Polska

Następujące obszary w Polsce:

w województwie warmińsko-mazurskim:

Gminy Bisztynek, Sępopol i Bartoszyce z miastem Bartoszyce w powiecie bartoszyckim,

gminy Kiwity i Lidzbark Warmiński z miastem Lidzbark Warmiński w powiecie lidzbarskim,

gminy Srokowo, Barciany, część gminy Kętrzyn położona na północ od linii kolejowej łączącej miejscowości Giżycko i Kętrzyn biegnącej do granicy miasta Kętrzyn oraz na wschód od linii wyznaczonej przez drogę nr 591 biegnącą od miasta Kętrzyn do północnej granicy gminy i część gminy Korsze położona na północ od linii wyznaczonej przez drogę biegnącą od wschodniej granicy łączącą miejscowości Krelikiejmy i Sątoczno i na zachód od linii wyznaczonej przez drogę łączącą miejscowości Sątoczno, Sajna Wielka biegnącą do skrzyżowania z drogą nr 590 w miejscowości Glitajny, a następnie na zachód od drogi nr 590 do skrzyżowania z drogą nr 592 i na północ od linii wyznaczonej przez drogę nr 592 biegnącą od zachodniej granicy gminy do skrzyżowania z drogą nr 590 w powiecie kętrzyńskim,

gmina Stare Juchy w powiecie ełckim,

część gminy Wilczęta położona na południe od linii wyznaczonej przez drogę nr 509 w powiecie braniewskim,

część gminy Morąg położona na północ od linii wyznaczonej przez linię kolejową biegnącą od Olsztyna do Elbląga, część gminy Małdyty położona na północny – wschód od linii wyznaczonej przez linię kolejową biegnącą od Olsztyna do Elbląga w powiecie ostródzkim,

gminy Godkowo i Pasłęk w powiecie elbląskim,

gminy Kowale Oleckie, Olecko i Świętajno w powiecie oleckim,

powiat węgorzewski,

gminy Kruklanki, Wydminy, Miłki, Giżycko z miastem Giżycko i część gminy Ryn położona na północ od linii kolejowej łączącej miejscowości Giżycko i Kętrzyn w powiecie giżyckim,

gminy Jeziorany, Kolno, Dywity, Dobre Miasto i część gminy Barczewo położona na północ od linii wyznaczonej przez linię kolejową w powiecie olsztyńskim,

w województwie podlaskim:

gmina Orla, część gminy Bielsk Podlaski położona na wschód od linii wyznaczonej przez drogę nr 19 biegnącą od południowo-zachodniej granicy gminy do granicy miasta Bielsk Podlaski i na południe od linii wyznaczonej przez drogę nr 689 biegnącą od wschodniej granicy gminy do wschodniej granicy miasta Bielsk Podlaski i część gminy Boćki położona na wschód od linii wyznaczonej przez drogę nr 19 w powiecie bielskim,

gminy Kleszczele, Czeremcha i część gminy Dubicze Cerkiewne położona na południowy zachód od linii wyznaczonej przez drogę nr 1654B w powiecie hajnowskim,

gminy Perlejewo, Drohiczyn i Milejczyce w powiecie siemiatyckim,

gmina Ciechanowiec w powiecie wysokomazowieckim,

w województwie mazowieckim:

gminy Łaskarzew z miastem Łaskarzew, Maciejowice, Sobolew i część gminy Wilga położona na południe od linii wyznaczonej przez rzekę Wilga biegnącą od wschodniej granicy gminy do ujścia dorzeki Wisły w powiecie garwolińskim,

powiat miński,

gminy Jabłonna Lacka, Sabnie i Sterdyń w powiecie sokołowskim,

gminy Ojrzeń, Sońsk, Regimin, Ciechanów z miastem Ciechanów i część gminy Glinojeck położona na wschód od linii wyznaczonej przez drogę nr 7 w powiecie ciechanowskim,

część gminy Strzegowo położona na wschód od linii wyznaczonej przez drogę nr 7 w powiecie mławskim,

gmina Nur w powiecie ostrowskim,

gminy Grabów nad Pilicą, Magnuszew, Głowaczów, Kozienice w powiecie kozienickim,

gmina Stromiec w powiecie białobrzeskim,

gminy Czerwińsk nad Wisłą i Naruszewo w powiecie płońskim,

gminy Wyszogród i Mała Wieś w powiecie płockim,

w województwie lubelskim:

gminy Bełżec, Jarczów, Lubycza Królewska, Susiec, Tomaszów Lubelski i miasto Tomaszów Lubelski w powiecie tomaszowskim,

gminy Białopole, Dubienka, Chełm, Leśniowice, Wierzbica, Sawin, Ruda Huta, Dorohusk, Kamień, Rejowiec, Rejowiec Fabryczny z miastem Rejowiec Fabryczny, Siedliszcze, Żmudź i część gminy Wojsławice położona na wschód od linii wyznaczonej przez drogę biegnącą od północnej granicy gminy do miejscowości Wojsławice do południowej granicy gminy w powiecie chełmskim,

powiat miejski Chełm,

gminy Izbica, Gorzków, Rudnik, Kraśniczyn, Krasnystaw z miastem Krasnystaw, Siennica Różana i część gminy Łopiennik Górny położona na wschód od linii wyznaczonej przez drogę nr 17, część gminy Żółkiewka położona na południe od linii wyznaczonej przez drogę nr 842 w powiecie krasnostawskim,

gmina Stary Zamość, Radecznica, Szczebrzeszyn, Sułów, Nielisz, część gminy Skierbieszów położona na zachód od linii wyznaczonej przez drogę nr 843, część gminy Zwierzyniec położona na północny-zachód od linii wyznaczonej przez droge nr 858 powiecie zamojskim,

część gminy Frampol położona na północ od linii wyznaczonej przez drogę nr 74, część gminy Goraj położona na wschód od linii wyznaczonej przez drogę nr 835, część gminy Tereszpol położona na północ od linii wyznaczonej przez drogę nr 858, część gminy Turobin położona na wschód od linii wyznaczonej przez drogę nr 835 w powiecie biłgorajskim,

gminy Hanna, Hańsk, Wola Uhruska, Urszulin, Stary Brus, Wyryki i gmina wiejska Włodawa w powiecie włodawskim,

powiat łęczyński,

gmina Trawniki w powiecie świdnickim,

gminy Adamów, Krzywda, Serokomla, Wojcieszków w powiecie łukowskim,

powiat parczewski,

powiat radzyński,

powiat lubartowski,

gminy Głusk, Jastków, Niemce i Wólka w powiecie lubelskim,

gminy Mełgiew i miasto Świdnik w powiecie świdnickim,

powiat miejski Lublin,

w województwie podkarpackim:

gmina Narol w powiecie lubaczowskim.

5. Rumunia

Następujące obszary w Rumunii:

—	Zona orașului București,

—	Județul Constanța,

—	Județul Satu Mare,

—	Județul Tulcea,

—	Județul Bacău,

—	Județul Bihor,

—	Județul Brăila,

—	Județul Buzău,

—	Județul Călărași,

—	Județul Dâmbovița,

—	Județul Galați,

—	Județul Giurgiu,

—	Județul Ialomița,

—	Județul Ilfov,

—	Județul Prahova,

—	Județul Sălaj,

—	Județul Vaslui,

—	Județul Vrancea,

—	Județul Teleorman,

—

Partea din județul Maramureș cu următoarele delimitări:

—	Comuna Petrova,

—	Comuna Bistra,

—	Comuna Repedea,

—	Comuna Poienile de sub Munte,

—	Comuna Vișeu e Jos,

—	Comuna Ruscova,

—	Comuna Leordina,

—	Comuna Rozavlea,

—	Comuna Strâmtura,

—	Comuna Bârsana,

—	Comuna Rona de Sus,

—	Comuna Rona de Jos,

—	Comuna Bocicoiu Mare,

—	Comuna Sighetu Marmației,

—	Comuna Sarasau,

—	Comuna Câmpulung la Tisa,

—	Comuna Săpânța,

—	Comuna Remeti,

—	Comuna Giulești,

—	Comuna Ocna Șugatag,

—	Comuna Desești,

—	Comuna Budești,

—	Comuna Băiuț,

—	Comuna Cavnic,

—	Comuna Lăpuș,

—	Comuna Dragomirești,

—	Comuna Ieud,

—	Comuna Saliștea de Sus,

—	Comuna Săcel,

—	Comuna Călinești,

—	Comuna Vadu Izei,

—	Comuna Botiza,

—	Comuna Bogdan Vodă,

—	Localitatea Groșii Țibileșului, comuna Suciu de Sus,

—	Localitatea Vișeu de Mijloc, comuna Vișeu de Sus,

—	Localitatea Vișeu de Sus, comuna Vișeu de Sus.

—	Județul Mehedinți,

—	Județul Gorj,

—	Județul Argeș,

—	Județul Olt,

—	Județul Dolj,

—	Județul Arad,

—	Județul Timiș,

—	Județul Covasna,

—	Județul Brașov,

—	Județul Botoșani,

—	Județul Vâlcea,

—	Județul Iași,

—	Județul Hunedoara.

6. Słowacja

Następujące obszary na Słowacji:

—	the whole district of Trebisov,

—	in the district of Michalovce, the whole municipalities of the district not already included in Part I.

CZĘŚĆ IV

Włochy

Następujące obszary we Włoszech:

—	tutto il territorio della Sardegna.

”

		ISSN 1977-0766
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej		L 250

Wydanie polskie	Legislacja	Rocznik 62 30 września 2019

Spis treści		II Akty o charakterze nieustawodawczym	Strona
		ROZPORZĄDZENIA
	*	Rozporządzenie Rady (UE) 2019/1601 z dnia 26 września 2019 r. zmieniające rozporządzenia (UE) 2018/2025 i (UE) 2019/124 w odniesieniu do niektórych uprawnień do połowów	1
	*	Rozporządzenie delegowane Komisji (UE) 2019/1602 z dnia 23 kwietnia 2019 r. uzupełniające rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/625 w zakresie wspólnego zdrowotnego dokumentu wejścia, który towarzyszy przesyłkom zwierząt i towarów do ich miejsca przeznaczenia ( 1 )	6
	*	Rozporządzenie delegowane Komisji (UE) 2019/1603 z dnia 18 lipca 2019 r. uzupełniające dyrektywę 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w odniesieniu do środków przyjętych przez Organizację Międzynarodowego Lotnictwa Cywilnego w odniesieniu do monitorowania, raportowania i weryfikacji emisji lotniczych w celu wdrożenia globalnego środka rynkowego ( 1 )	10
	*	Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2019/1604 z dnia 27 września 2019 r. zmieniające rozporządzenie (EWG) nr 2568/91 w sprawie właściwości oliwy z oliwek i oliwy z wytłoczyn oliwek oraz w sprawie odpowiednich metod analizy	14
	*	Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2019/1605 z dnia 27 września 2019 r. w sprawie zatwierdzenia substancji czynnej niskiego ryzyka Bacillus subtilis szczep IAB/BS03, zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1107/2009 dotyczącym wprowadzania do obrotu środków ochrony roślin, oraz w sprawie zmiany załącznika do rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 540/2011 ( 1 )	49
	*	Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2019/1606 z dnia 27 września 2019 r. w sprawie nieodnowienia zatwierdzenia substancji czynnej metiokarb, zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1107/2009 dotyczącym wprowadzania do obrotu środków ochrony roślin, oraz w sprawie zmiany załącznika do rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 540/2011 ( 1 )	53
	*	Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2019/1607 z dnia 27 września 2019 r. zmieniające rozporządzenie wykonawcze (UE) 2016/1239 w odniesieniu do obowiązujących dni zakończenia okresów składania wniosków o pozwolenia	56
		DECYZJE
	*	Decyzja Rady (UE) 2019/1608 z dnia 16 września 2019 r. w sprawie stanowiska, jakie ma być zajęte w imieniu Uni w ramach Europejskiego Komitetu ds. Opracowywania Norm w Żegludze Śródlądowej oraz w ramach Centralnej Komisji ds. Żeglugi na Renie, w odniesieniu do przyjęcia wzorów stosowanych w dziedzinie kwalifikacji zawodowych w żegludze śródlądowej	58
	*	Decyzja Rady (UE) 2019/1609 z dnia 24 września 2019 r. w sprawie mianowania członka Komitetu Regionów zaproponowanego przez Republikę Grecką	80
	*	Decyzja Rady (UE) 2019/1610 z dnia 24 września 2019 r. w sprawie mianowania czterech członków Komitetu Regionów zaproponowanych przez Maltę	81
	*	Decyzja Rady (UE) 2019/1611 z dnia 24 września 2019 r. w sprawie mianowania zastępcy członka Komitetu Regionów zaproponowanego przez Republikę Federalną Niemiec	82
	*	Decyzja Rady (UE) 2019/1612 z dnia 24 września 2019 r. w sprawie mianowania zastępcy członka Komitetu Regionów zaproponowanego przez Królestwo Danii	83
	*	Decyzja Komitetu Politycznego i Bezpieczeństwa (WPZiB) 2019/1613 z dnia 25 września 2019 r. w sprawie mianowania dowódcy operacji UE operacji wojskowej Unii Europejskiej mającej na celu udział w powstrzymywaniu i zwalczaniu aktów piractwa i rozboju u wybrzeży Somalii oraz zapobieganiu im (Atalanta) (ATALANTA/3/2019)	84
	*	Decyzja wykonawcza Komisji (UE) 2019/1614 z dnia 26 września 2019 r. upoważniająca państwa członkowskie do ustanowienia odstępstw od niektórych przepisów dyrektywy Rady 2000/29/WE w odniesieniu do ziemniaków, oprócz sadzeniaków, pochodzących z regionów Akkar i Bekaa w Libanie (notyfikowana jako dokument nr C(2019) 6819)	85
	*	Decyzja wykonawcza Komisji (UE) 2019/1615 z dnia 26 września 2019 r. ustanawiająca środki nadzwyczajne zapobiegające wprowadzaniu do Unii i rozprzestrzenianiu się w niej wirusa brunatnej wyboistości owoców pomidora (ToBRFV) (notyfikowana jako dokument nr C(2019) 6826)	91
	*	Decyzja wykonawcza Komisji (UE) 2019/1616 z dnia 27 września 2019 r. w sprawie norm zharmonizowanych dotyczących urządzeń ciśnieniowych, opracowanych na potrzeby dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/68/UE	95
	*	Decyzja wykonawcza Komisji (UE) 2019/1617 z dnia 27 września 2019 r. zmieniająca załącznik do decyzji wykonawczej 2014/709/UE w sprawie środków kontroli w zakresie zdrowia zwierząt w odniesieniu do afrykańskiego pomoru świń w niektórych państwach członkowskich (notyfikowana jako dokument nr C(2019) 7044) ( 1 )	100