(1)

Rozporządzeniem wykonawczym (UE) 2019/159 Komisja Europejska („Komisja”) nałożyła ostateczne środki ochronne na niektóre wyroby ze stali („rozporządzenie w sprawie ceł ostatecznych”) (3). Środki wprowadzone na mocy tego rozporządzenia obejmują kontyngent taryfowy w odniesieniu do 26 kategorii wyrobów ze stali, ustalony na poziomie wystarczającym do zachowania tradycyjnych przepływów handlowych. Cło w wysokości 25 % miałoby zastosowanie jedynie powyżej tego ustalonego poziomu ilościowego tradycyjnych przepływów handlowych dla poszczególnych kategorii produktu.

(2)

W motywie (161) i art. 9 rozporządzenia w sprawie ceł ostatecznych stwierdzono, że w oparciu o interes Unii Komisja może być zmuszona do dostosowania poziomu lub przydziału kontyngentu taryfowego […] w przypadku zmian okoliczności w okresie obowiązywania środków oraz że taki przegląd powinien rozpocząć się nie później niż dnia1 lipca 2019 r.

(3)

W związku z tym w dniu 17 maja 2019 r. (4) Komisja wszczęła przegląd rozporządzenia w sprawie ceł ostatecznych i wezwała strony do przedstawienia swoich opinii, przedłożenia informacji oraz dostarczenia dowodów potwierdzających w odniesieniu do określonych przez Komisję pięciu podstaw przeglądu dotyczących 26 kategorii produktu objętych zawiadomieniem o wszczęciu dochodzenia przeglądowego. Zgodnie z jego sekcją 3 podstawy te dotyczyły:

(4)

Komisja otrzymała uwagi od ponad 150 różnych stron. Zainteresowane strony miały również możliwość nadsyłania uwag i wzajemnego zgłaszania kontrargumentów. W rezultacie Komisja otrzymała dodatkowo ponad 50 kontrargumentów.

(5)

Po przeprowadzeniu dogłębnej analizy wszystkich otrzymanych uwag Komisja doszła do następujących ustaleń. Są one podane w sekcji 2 poniżej w pięciu różnych podsekcjach odpowiadających pięciu podstawom kontrolnym określonym w motywie (3) powyżej.

(6)

Jak już zapowiedziano w motywie (161) rozporządzenia w sprawie ceł ostatecznych, przeprowadzony przez Komisję przegląd istniejących środków dotyczył każdej kategorii produktu objętej środkami, w tym (ale nie wyłącznie) kategorii 3, 4, 6 i 16. W odniesieniu do tych konkretnych kategorii produktu Komisja otrzymała w trakcie dochodzenia, które doprowadziło do przyjęcia ostatecznych środków ochronnych, znaczną liczbę uwag. Te kategorie produktu były również przedmiotem licznych wymian informacji w ramach dwustronnych konsultacji z partnerami handlowymi Unii.

(7)

W związku z tym Komisja monitorowała codziennie wszystkie 26 kategorii produktu.

(8)

W zawiadomieniu o wszczęciu dochodzenia przeglądowego Komisja ogłosiła, że zbada, czy od czasu przyjęcia ostatecznych środków doszło do zmiany okoliczności, w tym ustali również, czy istnieją dowody na znaczny wzrost lub spadek popytu unijnego bądź nałożenie środków ochrony handlu na niektóre kategorie produktu. Przypadki takie pociągałyby za sobą konieczność dostosowania poziomu lub przydziału obowiązujących kontyngentów taryfowych.

(9)

Komisja wyjaśniła, że w celu ustalenia istotnych zmian w popycie rozważa zmiany w wykorzystaniu przedmiotowego kontyngentu, aby sprawdzić, czy kwoty zostały wyczerpane lub czy ich stosowanie nie odzwierciedla tradycyjnych przepływów handlowych.

(10)

W momencie wszczęcia dochodzenia przeglądowego Komisja stwierdziła istnienie takich potencjalnych odbiegających od norm struktur w handlu produktami kategorii 4B, 5, 13, 15, 16, 17 i 25. W przypadku tych kategorii, niektóre roczne kontyngenty dla poszczególnych państw lub odpowiadające im kontyngenty rezydualne, które zostały obliczone do końca czerwca 2019 r., albo zostały już wyczerpane albo miały zostać wyczerpane w ciągu zaledwie dwóch miesięcy od wprowadzenia ostatecznych środków ochronnych.

(11)

Do celów przeglądu Komisja przeanalizowała szczegółowo rozwój sytuacji dla 26 kategorii produktu, nie tylko na podstawie codziennego monitorowania, ale w szczególności w odniesieniu do jej rozwoju w okresie od dnia 2 lutego 2019 r. do końca czerwca 2019 r. Za pomocą tej analizy Komisja starała się ustalić, czy jakikolwiek ewentualny odbiegający od norm schemat wykorzystania kontyngentu wynika z rzeczywistego znacznego wzrostu popytu w Unii, czy też takie schematy są wynikiem celowego, mającego spekulacyjny charakter gromadzenia zapasów lub, w rzeczywistości, przekierowania handlu spowodowanego zakłócającymi konkurencję środkami handlowymi stosowanymi za granicą.

(12)

W swoich uwagach wiele zainteresowanych stron wystąpiło o zwiększenie poziomu kontyngentów taryfowych lub o inny system podziału lub wykorzystania kwot w odniesieniu do kategorii produktu, które importują. Tylko kilka zainteresowanych stron przedłożyło rzeczowe dowody świadczące o ewentualnym braku równowagi między dostępnymi limitami ilościowymi określonymi w ramach kontyngentu i istniejącym (lub rozwijającym się) popytem w UE lub o innych zmienionych okolicznościach. Większość uwag dotyczyła następujących kategorii produktu, które zostaną indywidualnie omówione w niniejszej sekcji: kategoria 1 (walcowane na gorąco arkusze i taśmy), kategoria 4B (produkty walcowane płaskie z powłokami metalowymi na potrzeby przemysłu motoryzacyjnego), kategoria 16 (walcówka) i kategoria 25 (duże rury spawane).

(13)

W przypadku innych kategorii produktu wymienionych w klauzuli przeglądowej lub w zawiadomieniu o wszczęciu dochodzenia przeglądowego (tj. kategorie produktu 3 (blachy elektrotechniczne), 5 (produkty walcowane płaskie z powłokami organicznymi), 6 (wyroby cynowane), 13 (pręty zbrojeniowe), 15 (walcówka ze stali nierdzewnej) i 17 (kątowniki, kształtowniki i profile), liczba otrzymanych uwag była ograniczona. Nie otrzymano żadnych dowodów wskazujących na niedobór podaży (tj. niskie limity ilościowe ustalone przez dany kontyngent taryfowy) spowodowany zwiększonym popytem lub jakimikolwiek innymi zmienionymi okolicznościami. W wielu złożonych oświadczeniach stwierdzono jednak problemy dotyczące wypierania z rynku w odniesieniu do kategorii produktu 13, które zostaną również indywidualnie przeanalizowane w niniejszej sekcji w podsekcji 2.B poniżej.

(14)

Pod koniec pierwszego rocznego okresu obowiązywania środków w dniu 30 czerwca 2019 r., w odniesieniu do 24 z 26 kategorii produktu rzeczywiste wielkości przywozu utrzymały się poniżej odpowiedniego poziomu ilościowego ustalonego w ramach kontyngentu, z jednego lub większej liczby kontyngentów taryfowych dla danego kraju lub z globalnego kontyngentu taryfowego. Innymi słowy, jedynie w odniesieniu do dwóch kategorii produktu, tj. kategorii 13 (pręty zbrojeniowe) i kategorii 14 (pręty ze stali nierdzewnej), całkowite kwoty (dla poszczególnych krajów i rezydualne) udostępnione w ramach środków zostały w pełni wyczerpane pod koniec czerwca 2019 r.

(15)

Ogółem 1,3 mln ton kontyngentu taryfowego dostępnego na okres od dnia 2 lutego do dnia 30 czerwca 2019 r. pozostało niewykorzystane. Ponadto Komisja potwierdziła, że w okresie, w którym obowiązywały środki tymczasowe (18 lipca 2018 r. – 1 lutego 2019 r.), nadal nie wykorzystano około dwóch milionów ton z kontyngentu. W związku z tym w pierwszym roku stosowania środków ochronnych nie wykorzystano ponad 3,2 mln ton bezcłowego przywozu.

(16)

Na tej podstawie Komisja stwierdziła, że poziomy kontyngentów taryfowych ustalone zgodnie z obowiązującymi środkami ochronnymi nie ograniczały bezzasadnie przepływów handlowych, lecz raczej zapewniały utrzymanie tradycyjnych przepływów handlowych odpowiadających potrzebom rynku Unii. Zainteresowane strony nie przedstawiły żadnego dowodu na rzekome niedobory podaży spowodowane zwiększonym popytem.

(17)

W odniesieniu do wszystkich kategorii produktu objętych ostatecznymi środkami ochronnymi z wyjątkiem kategorii 1, przyjęty przez Komisję system kontyngentów taryfowych był połączeniem kontyngentów taryfowych dla poszczególnych krajów i rezydualnych kontyngentów taryfowych. Celem Komisji było zachowanie tradycyjnej wielkości handlu nie tylko pod względem ilości, ale również pochodzenia.

(18)

Komisja uznała jednak, że ten preferowany system kontyngentów taryfowych nie jest odpowiedni dla kategorii produktu 1 ze względu na następujące szczególne okoliczności. W istocie pięć głównych tradycyjnych krajów eksportujących (5), odpowiadających w latach 2015–2017 za blisko 60 % przywozu, zostało w tym samym okresie objętych środkami antydumpingowymi lub wyrównawczymi (6). Miało to znaczny wpływ na ich poziom przywozu.

(19)

W związku z tym Komisja uznała, że kraje te nie będą już normalnie w stanie dokonywać wywozu do Unii na wcześniejszym poziomie, tj. średnim poziomie ich przywozu do Unii w ciągu ostatnich trzech lat (2015–2017). Dlatego Komisja postanowiła, że w interesie Unii leży przyjęcie jednolitego systemu globalnych kontyngentów taryfowych, zarządzanego kwartalnie, w celu uniknięcia ryzyka nieuzasadnionego niedoboru, który mógłby być spowodowany kontyngentem dla jakiegoś kraju.

(20)

W swoich uwagach zgłoszonych podczas przeglądu niektóre zainteresowane strony, w tym przemysł unijny i szereg krajów eksportujących, zwrócili się do Komisji o wdrożenie systemu kontyngentów taryfowych dla poszczególnych krajów również w odniesieniu do kategorii produktu 1. Strony te twierdzą, że obecne zmiany w przywozie powodują jakoby nierównowagę przepływów przywozowych ze szkodą dla niektórych krajów dostawców, co z kolei prowadzi do powstania pewnych zakłóceń na rynku.

(21)

W związku z tym w 2018 r. i w pierwszej połowie 2019 r. Komisja przeanalizowała zmiany w przywozie kategorii produktu 1. Komisja zauważyła, że w przypadku Rosji jako kraju dostawcy, pomimo podlegania środkom antydumpingowym (co doprowadziło do istotnego spadku wielkości przywozu w 2017 r.), jej wywóz w okresie od stycznia 2018 r. do czerwca 2019 r. powrócił w znacznym stopniu do swojego wcześniejszego poziomu. W okresie od lutego do czerwca 2019 r. (7) w Rosji odnotowano wykorzystanie 16 % kontyngentów taryfowych. Ponadto inne państwa objęte środkami antydumpingowymi, a mianowicie Brazylia i Ukraina, nadal eksportują do Unii (8), chociaż w znacznie bardziej ograniczonym zakresie niż przed nałożeniem ceł antydumpingowych.

(22)

Z uwagi na wyżej opisane zmiany w przywozie, zwłaszcza z Rosji, których nie można było przewidzieć w momencie przyjęcia ostatecznych środków ochronnych, Komisja stwierdziła, że poziom przywozu, na który środki ochrony handlu mają znaczny wpływ, jest znacznie niższy niż oczekiwano. Ponadto, biorąc pod uwagę, że w dwóch kwartałach objętych ostatecznymi środkami ochronnymi (luty–czerwiec 2019 r.) w jednakowo wysokim stopniu korzystały z kontyngentów taryfowych inne kraje wywozu, w szczególności Turcja, Indie i Serbia, z odpowiednimi udziałami 40 %, 15 % i 12 %, przewidywane w momencie przyjmowania ostatecznych środków ochronnych potencjalne ryzyko niedoboru podaży okazało się obecnie znacznie niższe.

(23)

W związku z powyższym, w świetle opisanych wyżej zmian okoliczności, Komisja uznała, że w interesie Unii byłoby wprowadzenie zmian do kontyngentu taryfowego dla kategorii produktu 1 i wprowadzenie mechanizmu zapewniającego, że zachowane zostaną w jak najlepszym stopniu przepływy handlowe podobne do tych, które stosuje się w odniesieniu do innych kategorii produktu.

(24)

Komisja zauważyła, że trudności związane z wprowadzeniem takiego systemu związane są z charakterem kategorii produktu 1. Jak wyjaśniono wcześniej w motywie (19), wykorzystanie historycznej średniej wielkości przywozu z lat 2015–2017 w celu ustalenia kwot dla poszczególnych krajów spowodowałoby znaczny spadek podaży. Z drugiej strony wykorzystanie danych z 2018 r. jako pierwszego pełnego roku obowiązywania środków antydumpingowych i wyrównawczych mogłoby doprowadzić do niewłaściwej alokacji. Wynika to z faktu, że na wielkość przywozu w 2018 r. miały również wpływ wejście w życie środków ochronnych (w lipcu 2018 r.) oraz wielkości przywozu wynikające z przekierowania handlu z państw trzecich, który w odniesieniu do kategorii 1 został już ustalony w rozporządzeniu w sprawie ceł ostatecznych.

(25)

W tych okolicznościach i wobec braku odpowiednich reprezentatywnych danych dotyczących przywozu w wystarczająco długim i wiarygodnym okresie Komisja uznała, że najwłaściwszym sposobem zapewnienia zachowania tradycyjnych przepływów handlowych dla kategorii 1, zarówno pod względem wielkości, jak i pochodzenia, byłoby ustalenie ograniczenia udziału w globalnym kontyngencie, jakie może osiągnąć każdy kraj eksportujący w danym kwartale.

(26)

W celu określenia tego pułapu Komisja przeanalizowała dane historyczne dotyczące przywozu (2013–2017) (9) w odniesieniu do kategorii produktu 1 i stwierdziła, że w tym okresie żaden kraj wywozu nie przekroczył średnio 25 %, a także że najwyższy udział w jednym roku wystąpił w 2017 r. w Turcji i osiągnął poziom 28 %. W związku z tym Komisja uznała, że żadnemu pojedynczemu krajowi eksportującemu nie należy w pozostałym okresie obowiązywania środków zezwolić na przekroczenie 30 % globalnego kontyngentu taryfowego dostępnego na kwartał.

(27)

Próg ten powinien dać krajom eksportującym wystarczającą swobodę, aby zapełnić udziały w rynku, które nie zostały wykorzystane przez kraje będące dostawcami podlegające środkom antydumpingowym lub wyrównawczym, przy jednoczesnym zachowaniu w jak największym stopniu tradycyjnych przepływów handlowych i zapewnieniu wystarczającej różnorodności podaży dla użytkowników w Unii, tak aby zminimalizować wszelkie potencjalne ryzyko niedoboru podaży (10).

(28)

Komisja uznała, że dzięki temu dostosowaniu przydziału kontyngentów taryfowych zachowana zostanie zgodnie z interesem Unii należyta równowaga między uzasadnionymi prawami różnych stron.

(29)

W rozporządzeniu w sprawie ceł ostatecznych Komisja uznała, że w interesie Unii leży podział kategorii 4 (produkty walcowane płaskie z powłokami metalowymi) na dwie podkategorie: 4A i 4B. Podział ten miał na celu zachowanie, w możliwie największym stopniu, tradycyjnego poziomu przywozu dla sektora motoryzacyjnego UE. W rzeczy samej, biorąc pod uwagę dużą liczbę rodzajów produktu zawartych w kategorii 4, Komisja stwierdziła istnienie poważnego zagrożenia, że rodzaje stali potrzebne w unijnym sektorze motoryzacyjnym mogą być wypierane przez inne „standardowe” podkategorie. Przypomina się, że większość standardowych rodzajów w tej kategorii podlega obecnie środkom antydumpingowym, w przeciwieństwie do bardziej specjalistycznych produktów, które nie były objęte odnośnym wnioskiem o środki antydumpingowe.

(30)

W ramach przeglądu Komisja otrzymała od zainteresowanych stron wiele uwag, na które wpływ miały różnice między dwiema podkategoriami, między innymi od Europejskiego Stowarzyszenia Producentów Samochodów (ACEA) oraz od rządów i producentów eksportujących z Korei i Chin. W uwagach tych podkreślano, że obecny podział nie zapewnia w pełni skutecznie realizacji zamierzonych celów. Zainteresowane strony zarzuciły również brak jasności definicji produktów w odniesieniu do ich klasyfikacji według podkategorii, a w szczególności fakt, że przywóz tak zwanych gatunków motoryzacyjnych wypierany był przez standardowe kategorie ze szkodą dla przemysłu motoryzacyjnego.

(31)

Zainteresowane strony przedstawiły różne wnioski mające na celu zwiększenie skuteczności kontyngentu taryfowego dla tej kategorii. W szczególności ACEA i rząd Chin wystąpiły z wnioskiem, aby Komisja przyznała zwolnienie ze względu na końcowe przeznaczenie towaru na przywóz gatunków stali w ramach kategorii 4B, przeznaczonych do wykorzystania przez przemysł motoryzacyjny. Inne zainteresowane strony, takie jak rządy Korei, Tajwanu i Chin, zaproponowały jako wariant alternatywny zwiększenie poziomu kontyngentów taryfowych i stworzenie systemu, który zagwarantowałby, że tradycyjne wielkości dla sektora motoryzacyjnego będą skutecznie chronione przed przywozem innych rodzajów stali. Ze swojej strony unijny przemysł stalowy zgodził się z twierdzeniem, że potencjalne obchodzenie środków antydumpingowych dla kategorii 4A należy zbadać i znaleźć rozwiązanie dla sektora motoryzacyjnego, jednakże bez wyłączania kategorii 4B z zakresu środków.

(32)

Analiza Komisji dotycząca przeglądu ostatecznych środków potwierdza, że tradycyjne przepływy handlowe produktów należących do kategorii 4B zostały zakłócone. Według statystyk Eurostatu dotyczących przywozu Chiny (które otrzymały jeden z największych krajowych kontyngentów) wykorzystały w pełni swój krajowy kontyngent taryfowy w ciągu jednego kwartału (2 lutego–31 marca 2019 r.), a następnie znaczną część globalnego kontyngentu taryfowego (ponad 75 %) w ostatnim kwartale tego samego okresu (1 kwietnia–30 czerwca 2019 r.).

(33)

Ponadto Komisja zauważyła, że Chiny wyczerpały – zaledwie w ciągu jednego dnia – swój roczny krajowy kontyngent taryfowy na drugi rok obowiązywania środków (1 lipca 2019 r.–30 czerwca 2020 r.). W związku z tym wątpliwe jest, czy przywóz ten w rzeczywistości składa się z tak zwanych „gatunków motoryzacyjnych”. W każdym razie wspomniane wyczerpanie w ciągu jednego dnia rocznej wielkości krajowego kontyngentu taryfowego wykazało również, że tradycyjne przepływy handlowe dla tej podkategorii zostały zakłócone. Tendencja ta prawdopodobnie uległaby dalszemu pogorszeniu, gdyby nie dokonano dostosowania w odniesieniu do funkcjonowania kontyngentu taryfowego dla kategorii 4B, aby zapewnić zgodność z zamierzonym celem utrzymania tradycyjnego przywozu dla przemysłu motoryzacyjnego z różnych krajów dostawców.

(34)

Komisja pozostała na stanowisku, że nie ma podstaw do wyłączenia jakiejkolwiek kategorii produktów objętych środkami, czy to poprzez wyraźne wyłączenie kategorii produktu 4B, czy poprzez wyłączenie ze względu na końcowe przeznaczenie towaru (11). W związku z tym Komisja odrzuciła wnioskowane zwolnienie dla „gatunków motoryzacyjnych” ze względu na końcowe przeznaczenie.

(35)

Komisja uznała jednak, że w interesie Unii będzie wyodrębnienie tradycyjnych przepływów handlowych rodzajów produktu wykorzystywanych przez unijny sektor motoryzacyjny. Jednym ze sposobów osiągnięcia tego celu byłoby ograniczenie zastosowania kategorii 4B tylko do przywozu, w odniesieniu do którego można wykazać końcowe przeznaczenie w sektorze motoryzacyjnym.

(36)

W związku z tym Komisja uznała, że w interesie Unii jest dostosowanie funkcjonowania kontyngentu taryfowego dla kategorii 4 w następujący sposób: Aby skorzystać z kontyngentu taryfowego w ramach kategorii 4B, rodzaje wyrobów stalowych należące do tej kategorii, które są w rzeczywistości wykorzystywane do produkcji części samochodowych, muszą zostać objęte procedurą końcowego przeznaczenia, o której mowa w art. 254 rozporządzenia (UE) nr 952/2013 (12). Po wyczerpaniu kontyngentu taryfowego przyznanego dla kategorii 4B zastosowanie ma wspomniana wyżej stawka celna w wysokości 25 %.

(37)

Ponieważ jednak niektóre kody CN, obecnie zgrupowane w ramach kategorii 4B, nie są wykorzystywane wyłącznie przez przemysł motoryzacyjny, konieczne było jednak dostosowanie przydziału kodów między kategoriami 4A i 4B w celu zapewnienia, że zachowany będzie odpowiedni wywóz produktów innych niż motoryzacyjne. W tym celu zakres 4A został rozszerzony i zmieniony w następujący sposób: wszystkie kody CN ujęte wcześniej wyłącznie w kategorii 4B będą obecnie również częścią kategorii 4A. W związku z tym zakres kategorii 4A zostanie rozszerzony. Jednocześnie zakres kategorii 4B pozostanie bez zmian.

(38)

W związku z tym przywóz produktów objętych kodami kategorii 4B, które nie są przeznaczone do wykorzystania w przemyśle motoryzacyjnym, powinien w przyszłości odbywać się jedynie w kategorii 4A. Z drugiej strony cały przywóz produktów przeznaczonych do wykorzystania w przemyśle motoryzacyjnym powinien odbywać się w ramach kategorii produktu 4B i spełniać wymogi procedury końcowego przeznaczenia, jak to wyjaśniono w motywie (36) powyżej.

(39)

Z powodu tej korekty Indie otrzymałyby jeden indywidualny krajowy kontyngent taryfowy w ramach 4A (łączący wielkości kontyngentu taryfowego dla danego kraju przyznanego w ramach pozycji 4A i 4B), ponieważ według dostępnych Komisji informacji kraj ten nie dokonuje wywozu z przeznaczeniem dla sektora motoryzacyjnego.

(40)

Na podstawie informacji otrzymanych w ramach konsultacji z Republiką Korei Komisja dostosowała poziom jej krajowego kontyngentu taryfowego w kategoriach 4A i 4B. Część kontyngentu taryfowego dla kategorii 4B, która odpowiada kodom CN, które były wcześniej notowane wyłącznie w tej kategorii i która nie była przeznaczona do zastosowania w sektorze motoryzacyjnym, została obecnie przeniesiona do kontyngentu taryfowego Republiki Korei dla kategorii 4A, tak aby mogła ona nadal być wywożona na rynek unijny. Komisja uznała, że wprowadzenie tej korekty będzie konieczne ze względu na interes Unii, aby poprawić skuteczność ostatecznych środków w odniesieniu do tej kategorii i zapewnić, że przywóz dla przemysłu motoryzacyjnego UE nie będzie w nieuzasadniony sposób ograniczony.

(41)

Komisja otrzymała wiele wniosków dotyczących tej kategorii produktu. Po pierwsze, zwrócono się do Komisji o dostosowanie poziomu kontyngentu taryfowego w celu uniknięcia ewentualnego niedoboru podaży na rynku unijnym. W szczególności niektóre strony zwróciły się o zwiększenie poziomu kontyngentów taryfowych o maksymalnie 20 % lub o wykorzystanie poziomu przywozu w latach 2016–2018 jako podstawy do przeglądu poziomu kontyngentów taryfowych. Inne podmioty twierdziły, że kontyngenty taryfowe powinny być w pełni dostosowane, aby odzwierciedlić wzrost popytu w Unii.

(42)

Po drugie, niektóre zainteresowane strony twierdziły, że producenci unijni nie zwiększyli (i nie byli w stanie zwiększyć) zdolności produkcyjnych lub produkcji na poziomie niezbędnym do zaspokojenia obecnego i przyszłego popytu w Unii na walcówkę. Dodatkowo twierdziły one również, że unijni producenci walcówki zaopatrywali głównie swoich powiązanych użytkowników niższego szczebla, ograniczając w ten sposób dostępne ilości walcówki przeznaczonej na rynek otwarty, co osłabiło pozycję tych niezależnych użytkowników, tj. tych, którzy nie są zintegrowani pionowo. W rezultacie niezależni użytkownicy doświadczą istotnych ograniczeń w dostępie do wystarczającej ilości walcówki.

(43)

Po trzecie, niektóre zainteresowane strony twierdziły, że wyczerpanie niektórych kontyngentów taryfowych nie może być spowodowane praktykami gromadzenia zapasów tej kategorii produktu oraz że aż do momentu wyczerpania odpowiednich kontyngentów taryfowych przywóz odbywał się w sposób regularny i na spójnych poziomach.

(44)

Po czwarte, kilka zainteresowanych stron zwróciło się do Komisji o przyznanie krajowych kontyngentów taryfowych dla niektórych krajów pochodzenia, ponieważ oferowałyby one jakoby na rynku unijnym konkretne podkategorie produktów. W tym samym duchu niektóre zainteresowane strony twierdziły, że należy wykluczyć niektóre podkategorie lub że Komisja powinna podzielić tę kategorię produktu, przydzielając specjalne kontyngenty taryfowe na nowe podkategorie.

(45)

Po piąte, niektóre strony zwróciły się o podzielenie tej kategorii w taki sposób, aby podkategorie wykorzystywane w sektorze motoryzacyjnym miały własny kontyngent taryfowy.

(46)

Wreszcie jedna z zainteresowanych stron twierdziła, że nie była w stanie wyprodukować określonego typu produktu, ponieważ środki ochronne ograniczyły ilość określonego rodzaju walcówki. Kilka stron zwróciło się również z wnioskiem, aby w ostatnim kwartale każdego okresu (1 kwietnia–30 czerwca) niewykorzystany krajowy kontyngent taryfowy przesuwano do kontyngentu rezydualnego.

(47)

W ramach przeglądu Komisja dokładnie oceniła wszystkie te uwagi. W pierwszej kolejności Komisja stwierdziła, że chociaż uznała w zawiadomieniu o wszczęciu dochodzenia przeglądowego, że ta kategoria została w ostatnim kwartale pierwszego okresu rocznego (tj. od 1 kwietnia do 30 czerwca 2019 r.) szczególnie szybko wykorzystana zarówno w przypadku niektórych krajowych kontyngentów taryfowych, jak i globalnego kontyngentu taryfowego, ogólna podaż tego produktu nie wydaje się być rażąco ograniczona. Nie było oznak znacznego wzrostu popytu, który wskazywałby na zmianę okoliczności. W rzeczywistości analiza wykorzystania kontyngentów wykazała, że podczas gdy niektóre kraje bardzo szybko korzystały ze swoich indywidualnych kontyngentów taryfowych, w ostatnich dwóch tygodniach (13) pierwszego kwartału dostępna była znaczna część kontyngentu taryfowego co najmniej trzech krajów pochodzenia (Mołdawia, Szwajcaria i Ukraina), stanowiąca ponad 6 % całkowitego przyznanego na ten okres kontyngentu taryfowego. Pod koniec pierwszego roku obowiązywania środków istniała jeszcze wolna rezerwa w kontyngencie taryfowym jednego kraju pochodzenia – Ukrainy.

(48)

Według niektórych danych, w sektorze budowlanym w UE, który jest jednym z głównych odbiorców walcówki, w 2018 r. popyt wzrósł o 2,8 % i przewiduje się, że w latach 2019-2021 będzie nadal rósł w tempie 1,6 %. Ten model wzrostu został już jednak uwzględniony w ocenie, która doprowadziła do ustalenia obecnego poziomu ilościowego kontyngentów taryfowych. Rzeczywiście, nakładając ostateczne środki, Komisja uzupełniła tradycyjny poziom przywozu o dodatkowe 5 % w celu zaktualizowania danych historycznych i uwzględnienia zwykłego wzrostu popytu w kolejnych latach. Ponadto, nawet jeżeli liberalizacja środków ochronnych po pierwszym roku miała zostać zmniejszona (14), to faktycznie zwiększa się poziom dostępnych kontyngentów taryfowych, żeby zaspokoić domniemany wzrost popytu wychodzący poza wcześniejsze przewidywania. Na tej podstawie Komisja uważa, że obecny poziom kontyngentu taryfowego dla kategorii produktów 16 był odpowiedni i na rynku unijnym nie było ryzyka niedoboru.

(49)

Jeżeli chodzi o zarzut sztucznego ograniczenia oferty przez producentów unijnych, zgodnie z informacjami, którymi dysponuje Komisja (obejmującymi zweryfikowane odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu przedłożone przez producentów unijnych w ramach dochodzenia, które doprowadziło do wprowadzenia ostatecznych środków), produkcja i sprzedaż przemysłu unijnego (na wolnym rynku) w latach 2013–2017 stale wzrastała. W tym samym okresie sprzedaż na rzecz przedsiębiorstw powiązanych (sprzedaż na wewnętrzne potrzeby) również wzrosła, chociaż w znacznie mniejszym zakresie. Dane wykazały, że wielkość sprzedaży na wolnym rynku (w Unii) była ponad trzykrotnie wyższa niż unijna sprzedaż na wewnętrzne potrzeby w tym samym okresie. Ponadto nie ma dowodów na to, że taka wyraźna i konsekwentna tendencja zaobserwowana w ostatnich latach została ostatnio drastycznie odwrócona. W związku z tym dowody dostępne w aktach sprawy przeczyły takiemu twierdzeniu.

(50)

Jeśli chodzi o potencjalne gromadzenie zapasów, dowody zawarte w aktach są sprzeczne z twierdzeniem, że przywóz ze wszystkich państw pochodzenia miał miejsce na regularnym i stałym poziomie. W rzeczywistości, choć miało to miejsce w przypadku szeregu krajów pochodzenia, a także w odniesieniu do pozostałego kontyngentu taryfowego w trzecim kwartale (luty–marzec 2019 r.), pozostałe największe kraje pochodzenia (Turcja i Rosja) wyczerpały kontyngent taryfowy na pięć miesięcy w ciągu kilku dni lub tygodni. Ten nietypowy wzorzec został również potwierdzony w odniesieniu do pierwszych dni drugiego okresu obowiązywania środków (do dnia 19 lipca 2019 r. Turcja wykorzystała 60 % swojego rocznego krajowego kontyngentu taryfowego). Ponadto Komisja zauważyła również, że rezydualny kontyngent taryfowy w ostatnim kwartale pierwszego okresu obowiązywania środków (od dnia 1 kwietnia do 30 czerwca 2019 r.) został wyczerpany wyłącznie przez dwa państwa (Turcję i Rosję) już drugiego dnia odpowiedniego kwartału (tj. 2 kwietnia 2019 r.), podczas gdy w poprzednim kwartale (2 lutego–31 marca 2019 r.) ten dodatkowy kontyngent taryfowy wykorzystywany był przez kilka krajów w stałym tempie przez cały kwartał. Takiego wyjątkowo szybkiego wyczerpania kontyngentu taryfowego przez niektóre kraje pochodzenia nie można uznać za „regularne i spójne poziomy handlu”.

(51)

W odniesieniu do wniosku o podzielenie kategorii 16 Komisja przypomniała, że w rozporządzeniu (UE) 2019/159 wyjątkowo podzieliła ona dwie kategorie i wyjaśniła powody tej decyzji. Po wnikliwej analizie otrzymanych w tym zakresie uwag Komisja stwierdziła, że nie przedstawiono żadnej zmiany okoliczności, która uzasadniałaby podział jakiejkolwiek dodatkowej kategorii. Komisja zauważa, że w uwagach Europejskiego Stowarzyszenia Producentów Samochodów (ACEA) nie ma nawet wzmianki o potrzebie dokonania ewentualnej korekty w tej kategorii. Komisja zauważyła ponadto, że sam fakt, iż niektóre rodzaje produktu były wykorzystywane w sektorze motoryzacyjnym, nie kwalifikuje ich automatycznie do innego traktowania w ramach nałożonych środków. Należałoby raczej wykazać, że takie dostosowanie leżałoby w interesie Unii. Dostarczone dowody nie były zatem dla Komisji wystarczające, aby mogła stwierdzić, że dostosowanie rzeczywiście leży w interesie Unii.

(52)

Jeżeli chodzi o wpływ ostatecznych środków ochronnych na zdolność do wytwarzania określonego produktu, w odniesieniu do którego potrzebny jest pewien rodzaj walcówki, Komisja zauważyła, że przedstawione dowody wskazują na stałą i utrzymującą się tendencję spadkową w sprzedaży tych produktów w okresie od 2013 r. do 2018 r., tj. przed wprowadzeniem środków ochronnych. W związku z tym argument ten nie został poparty wystarczającymi dowodami.

(53)

Dlatego też Komisja uważa, że nie ma wystarczających dowodów na uzasadnienie wzrostu kontyngentów taryfowych dla tej kategorii produktu.

(54)

Niektóre strony twierdziły, że obecny przydział kontyngentów taryfowych dla kategorii 25 powinien zostać zmieniony ze względu na zmianę okoliczności. W szczególności niektóre strony twierdziły, że duży projekt rurociągu gazowego (Nord Stream 2), dla którego w 2017 r. przywieziono duże ilości rur z Rosji, jest już jakoby na ostatnim etapie, w związku z czym przydział kontyngentów taryfowych na ten produkt nie jest odpowiedni, ponieważ nie odzwierciedla on obecnej sytuacji na rynku. Argument ten miałby być poparty tendencjami przywozowymi z Rosji. W związku z tym strony te twierdziły, że w odniesieniu do tej kategorii nie powinno już być żadnych kontyngentów taryfowych dla poszczególnych krajów, lecz raczej jednolity globalny kontyngent taryfowy w celu uniknięcia niedoboru podaży w przypadku innych przyszłych projektów.

(55)

Z jednej strony Rosja jest krajem o największym indywidualnym kontyngencie dla tej kategorii (stanowiącym około 70 % całkowitego kontyngentu taryfowego). W ramach przeglądu przeprowadzona przez Komisję analiza odpowiednich danych dotyczących przywozu wykazała, że po masowym gwałtownym wzroście w 2017 r. przywóz z Rosji stale malał. Po tym gwałtownym wzroście odnotowano już drastyczny spadek przywozu z Rosji w 2018 r. (choć jest on wciąż stosunkowo wysoki). Ta tendencja spadkowa przyspieszyła jednak w okresie stosowania ostatecznych środków ochronnych. Analiza wykorzystania kontyngentów taryfowych wykazała, że w rezultacie w pierwszym roku obowiązywania środków Rosja w znacznym stopniu nie korzystała z krajowego kontyngentu taryfowego (30 % wykorzystania) (15). To niepełne wykorzystanie kontyngentu taryfowego odzwierciedla potrzeby projektu inżynieryjnego ad hoc, o którym mowa w motywie(54).

(56)

Z drugiej strony, inne kraje dostarczające tę kategorię produktu wykorzystały w pełni swoje krajowe kontyngenty taryfowe i do 79 % globalnego kontyngentu taryfowego (wielkość tego globalnego kontyngentu taryfowego jest stosunkowo niewielka).

(57)

Z uwagi na zmianę okoliczności związanych z projektem inżynieryjnym, o którym mowa w motywie(54), i najbardziej aktualną ewolucję wykorzystania kontyngentów taryfowych, Komisja uznała za konieczne zastąpienie obecnego kontyngentu taryfowego jednolitym globalnym kontyngentem taryfowym. Ta zmiana w systemie kontyngentów taryfowych została uznana za zgodną z interesem Unii, ponieważ była bardziej odpowiednia do ograniczenia ryzyka potencjalnego niedoboru podaży wynikającego z nieodpowiedniego przydziału kontyngentów taryfowych, przy jednoczesnym zapewnieniu odpowiedniej różnorodności podaży i dania wszystkim potencjalnym dostawcom równych szans uczestniczenia we wszelkich nowych projektach inżynieryjnych wymagających tej kategorii produktu.

(58)

Komisja zauważyła, że w odwrotnym przypadku, gdyby utrzymano przydział kontyngentu taryfowego na kraj będący obecnie przedmiotem ostatecznych środków antydumpingowych, udział dostawców z innych potencjalnych krajów pochodzenia w procedurach udzielania zamówień w odniesieniu do innych bieżących lub przyszłych projektów mógłby być bezzasadnie zniekształcony. Taki sam problem mógłby pojawić się również w przypadku, gdyby Komisja ustaliła pułap dla każdego kraju dostawcy, tak jak postanowiła uczynić w odniesieniu do kategorii 1. Komisja uznała zatem, że utrzymanie pierwotnej sytuacji nie byłoby w interesie Unii oraz że zmiana przydziału kontyngentów taryfowych dla tej kategorii jest uzasadniona.

(59)

W odniesieniu do wszystkich kwot całkowitych w ramach obowiązujących środków, globalny kontyngent taryfowy dla kategorii 25 powinien być zarządzany z częstotliwością kwartalną.

(60)

Podczas gdy w poprzednich motywach szczegółowo omówiono zalety potencjalnych dostosowań w ramach kontyngentów taryfowych dla kategorii produktu, które wywołały większość uwag zainteresowanych stron, w niniejszej podsekcji w bardziej zwięzły sposób odniesiono się do wniosków dotyczących pozostałych kategorii produktu przy pomocy argumentów mających wartość ogólną dla odpowiadających im kategorii, w odniesieniu do których złożono wnioski.

(61)

Niektóre zainteresowane strony wystąpiły z wnioskiem o zwiększenie kontyngentów taryfowych dla poszczególnych krajów, które zostały wyczerpane przed upływem odpowiedniego okresu. Niektóre ze stron twierdziły, że sam fakt wyczerpania kontyngentu taryfowego dla danego kraju stanowi wystarczający dowód uzasadniający zwiększenie kontyngentu taryfowego. Podobnie strony zauważyły również, że poziom kontyngentów taryfowych ustalony w ostatecznych środkach był zbyt niski, ponieważ w przypadku niektórych kategorii produktu poziom przywozu w 2018 r. był stosunkowo wyższy niż poziomy ilościowe danych kontyngentów taryfowych.

(62)

Po pierwsze, Komisja zauważyła, że z wyjątkiem dwóch kategorii produktu, w przypadku pozostałych dwudziestu czterech kategorii nadal istnieje ilościowy kontyngent taryfowy dostępny z jednego lub kilku krajów pochodzenia, z pozostałego kontyngentu taryfowego lub z obu. Jak wspomniano w motywie(15), wszystkie niewykorzystane kontyngenty taryfowe w okresie obowiązywania środków tymczasowych (od 18 lipca 2018 r. do 1 lutego 2019 r.) oraz w pierwszym okresie obowiązywania ostatecznych środków (od dnia 2 lutego 2019 r. do dnia 30 czerwca 2019 r.) przekroczyły 3 mln ton. W związku z tym Komisja nie zgodziła się z twierdzeniem, że ogólny ilościowy poziom kontyngentów taryfowych ustalono na zbyt niskim poziomie. Ponadto fakt, że określone kontyngenty taryfowe w ramach danej kategorii produktu zostały wyczerpane przed upływem odpowiedniego okresu, nie stanowi sam w sobie zmiany okoliczności, która uzasadniałaby automatyczne zwiększenie kontyngentu taryfowego, o ile nie przedstawiono żadnych dodatkowych dowodów na to, że wyczerpanie było spowodowane wzrostem popytu, który nie został przewidziany w momencie przyjmowania ostatecznych środków. Komisja przypomniała, że celem środków ochronnych było wprowadzenie środków reagowania w sytuacjach kryzysowych w odniesieniu do zwiększonego przywozu określonych produktów. Natomiast wiele wniosków przedstawionych podczas przeglądu dotyczyło po prostu zwiększenia ilościowego poziomu kontyngentu taryfowego, nie zawierając żadnych dowodów na zmianę okoliczności (takich jak na przykład brak ryzyka przekierowania handlu). W związku z tym wnioski złożone na tej podstawie uznano za bezpodstawne.

(63)

Niektóre zainteresowane strony zwróciły się do Komisji o zmianę okresu stosowanego do obliczania kontyngentu taryfowego. W wielu przypadkach strony te wnioskowały o wykorzystanie okresu 2016–2018 w celu uwzględnienia najbardziej aktualnych, a przeważnie również najwyższych poziomów przywozu.

(64)

W rozporządzeniu (UE) 2019/159 oraz w świetle art. 15 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/478 z dnia 11 marca 2015 r. w sprawie wspólnych reguł przywozu (16) („rozporządzenie (UE) 2015/478”), a także zasad proporcjonalności i niedyskryminacji Komisja zauważyła, że kontyngenty taryfowe zostały obliczone na podstawie średniego poziomu przywozu w trzech ostatnich reprezentatywnych latach (2015–2017). Komisja przypomniała, że – jak wyjaśniono w zawiadomieniu o wszczęciu dochodzenia przeglądowego – celem tego przeglądu było dokonanie bardzo konkretnych dostosowań w odniesieniu do istniejących środków, jeżeli od momentu ich przyjęcia zaistniały wystarczające dowody świadczące o zmianie okoliczności. Ponadto zainteresowane strony w żadnym razie nie wykazały, w jaki sposób wybrany przez Komisję okres byłby niezgodny z odpowiednimi przepisami lub zasadami prawa unijnego. W związku z tym Komisja uznała, że okres przyjęty w celu ustalenia przedmiotowego kontyngentu taryfowego nie zostanie w ramach tego przeglądu zmieniony.

(65)

Niektóre zainteresowane strony zwróciły uwagę na fakt, że określone kontyngenty taryfowe dla poszczególnych krajów nie zostały w pełni wykorzystane. W niektórych przypadkach poziom wykorzystania był rzeczywiście nieznaczny. Strony te zwróciły się do Komisji o redystrybucję tych ilości między innymi dostawcami, którzy wyczerpaliby swoje kontyngenty taryfowe.

(66)

Komisja przyznała, że niektóre kontyngenty taryfowe dla poszczególnych krajów nie były w pełni wykorzystywane oraz że w niektórych szczególnych przypadkach poziom wykorzystania był rażąco niski. Komisja przypomniała, że przydział kontyngentów taryfowych dla niektórych krajów odbywał się na podstawie historycznego przywozu w celu zachowania tradycyjnych przepływów handlowych. W tym względzie żadna z zainteresowanych stron nie przedstawiła wystarczających dowodów na to, że niski poziom stosowania spowodowany był zmianą okoliczności o charakterze trwałym w odniesieniu do odpowiednich rodzajów produktu. Zainteresowane strony nie przedstawiły również takich dowodów na poparcie argumentów, że niewykorzystane kwoty były źródłem ogólnych, związanych z niedoborami problemów w odniesieniu do odpowiednich kategorii produktu, w związku z czym istniejący przydział przedmiotowych kontyngentów taryfowych nie może już być uznawany za odpowiedni, co uzasadnia dokonanie przeglądu. Dlatego Komisja stwierdziła, że nie ma wystarczających powodów, które uzasadniałyby pozbawienie jakiegokolwiek tradycyjnego dostawcy własnej kwoty.

(67)

Jeżeli chodzi o niewykorzystane kwoty rezydualne na koniec każdego z trzech pierwszych kwartałów okresu, niektóre zainteresowane strony zwróciły się do Komisji o przeniesienie wszystkich niewykorzystanych kontyngentów taryfowych pod koniec jednego okresu na okres kolejny.

(68)

Komisja nie może przyjąć tego wniosku. Należy zauważyć, że poziom kontyngentów taryfowych dostępnych na dany okres oblicza się w ujęciu rocznym. W związku z tym przeniesienie niewykorzystanych kwot z jednego okresu na inny spowodowałoby zawyżenie kontyngentów taryfowych dostępnych w każdym okresie powyżej tradycyjnego poziomu przywozu i tym samym groziłoby naruszeniem skuteczności środków.

(69)

Niektóre zainteresowane strony zwróciły się również do Komisji o przyznanie państwom krajowych kontyngentów taryfowych, nawet w sytuacjach, w których przywóz z tych krajów dla danej kategorii byłby o 5 % niższy niż odpowiedni kontyngent taryfowy w okresie 2015–2017.

(70)

Komisja przypomniała, że metoda przydzielania kontyngentu taryfowego jest taka sama dla wszystkich kategorii produktu i pochodzenia. Kryterium przyznawania kontyngentu taryfowego dla danego kraju, określonym w rozporządzeniu (UE) 2019/159, było to, że przywóz z danego kraju powinien stanowić co najmniej 5 % średniego przywozu w okresie 2015–2017 w ramach danej kategorii produktu. W otrzymanych w tym względzie wnioskach nie podano żadnego obiektywnego powodu, aby to podejście zmienić. Ponadto, zgodnie z zasadami WTO, przyznawanie w drodze wyjątku kontyngentów taryfowych dla poszczególnych krajów, w przypadku gdy próg 5 % nie jest spełniony, stanowiłoby dyskryminację między zainteresowanymi stronami. W związku z tym Komisja nie mogła tych wniosków zaakceptować.

(71)

Inne zainteresowane strony powoływały się na różne przepisy zawarte w dwustronnych umowach handlowych podpisanych przez Unię Europejską z niektórymi partnerami handlowymi, aby uzyskać dla swojego przywozu zwolnienie ze środków lub preferencyjne traktowanie.

(72)

Komisja zauważyła, że wszystkie dwustronne umowy handlowe, na które powołują się strony, przewidywały możliwość przyjęcia środków ochronnych. W związku z tym nie można na tej podstawie wnioskować o żadne odstępstwo. Komisja nie zgodziła się również ze stanowiskiem, zgodnie z którym powinna ona przyznawać niektórym krajom preferencyjne traktowanie w stosunku do innych krajów. Takie umowy dwustronne nie przewidują ani nie nakładają na Unię żadnego obowiązku takiego zróżnicowanego traktowania w odniesieniu do innych objętych środkami stron. Żadna z zainteresowanych stron nie była również w stanie wskazać na takie postanowienia w odpowiednich umowach. W związku z tym Komisja nie mogła tych wniosków zaakceptować.

(73)

Inne zainteresowane strony twierdziły jednak, że zwiększenie kontyngentu taryfowego było konieczne, ponieważ przemysł unijny nie był w stanie dostarczać wystarczających ilości produktu na rynek unijny, co mogłoby prowadzić do niedoborów na rynku.

(74)

Komisja przypomniała, że w przypadku większości kategorii produktu istniała nadal dostępna przestrzeń, zarówno pod koniec okresu, w którym obowiązywały środki tymczasowe (1 lutego 2019 r.), jak i pod koniec pierwszego okresu obowiązywania środków ostatecznych (30 czerwca 2019 r.). W związku z tym Komisja uznała, że takie twierdzenia są sprzeczne z faktycznym wykorzystaniem kontyngentu. Ponadto strony te nie przedstawiły w odniesieniu do żadnej z istotnych kategorii produktu żadnych dowodów świadczących o niedoborze podaży. W związku z tym Komisja te wnioski odrzuciła.

(75)

Niektóre zainteresowane strony powiązały swoje wnioski o zwiększenie kontyngentów taryfowych w niektórych kategoriach z domniemanym wzrostem popytu w sektorach gospodarki, w których te kategorie są stosowane.

(76)

Komisja zauważyła, że we wnioskach tych wskazywano na wzrost popytu, który miał miejsce przed nałożeniem ostatecznych środków. W tym względzie Komisja przypomniała, że uwzględniła już taki potencjalny wzrost o 5 % w stosunku do tradycyjnych poziomów przywozu, i obowiązywało to już od wejścia w życie ostatecznych środków ochronnych. Jeśli chodzi o zmiany popytu w kolejnych okresach, informacje, którymi dysponuje Komisja, nie wskazują na znaczny wzrost popytu, lecz raczej na zmniejszenie rzeczywistego zużycia stali (17).

(77)

Niektóre zainteresowane strony zwróciły się do Komisji z wnioskiem o wyłączenie niektórych podkategorii produktów lub podział obecnych kategorii produktu. Na poparcie tych twierdzeń utrzymywały one, że w interesie Unii leży zapewnienie, aby przywóz niektórych „niszowych” podkategorii produktów nie był wypierany przez przywóz innych bardziej standardowych podkategorii.

(78)

W tym względzie Komisja podkreśliła, że zakres przeglądu nie obejmuje wyłączenia lub włączenia kategorii produktów lub podkategorii w ramach środków. W odniesieniu do wniosków o podział niektórych kategorii produktów Komisja odniosła się do swojego wyjaśnienia w motywie (34) powyżej.

(79)

Niektóre zainteresowane strony utrzymywały, że Komisja powinna wprowadzić system licencjonowania zarządzania kontyngentami taryfowymi.

(80)

W tym względzie Komisja podkreśliła, że przy opracowywaniu systemu kontyngentów taryfowych zasadnicze znaczenie ma zapewnienie, aby jego wdrożenie było racjonalnie możliwe. Biorąc pod uwagę duży zakres produktu objęty obecnie obowiązującymi środkami, wprowadzenie systemu licencjonowania dodałoby taki stopień złożoności, że jego stosunkowe korzyści w porównaniu z wadami nie są jeszcze jasne. Komisja uznała, że, o ile nie zostanie udowodnione, że jest inaczej, obecny system kontyngentów taryfowych jest właściwy. Komisja podkreśla, że w ramach tego przeglądu nie przedstawiono żadnych dowodów, które podważałyby adekwatność obecnego systemu zarządzania kontyngentami taryfowymi.

(81)

Niektóre zainteresowane strony zwróciły się do Komisji o zmianę obecnego zarządzania kwotami dla poszczególnych krajów, tak aby były one zarządzane co kwartał. Strony te twierdziły, że ograniczone zostanie ryzyko związane z gromadzeniem zapasów i w ten sposób zostanie zapewniony łatwiejszy sposób wykorzystania kontyngentów.

(82)

Komisja uznała, że obecny system, w ramach którego kontyngenty taryfowe dla tradycyjnych dostawców zarządzane są w ujęciu rocznym, leży w interesie Unii, ponieważ nie powoduje w którymkolwiek momencie niepotrzebnego lub sztucznego ograniczenia wyboru dostawy dla unijnych importerów i użytkowników. W związku z tym Komisja nie widzi żadnych powodów, aby go zmienić.

(83)

Niektóre zainteresowane strony zwróciły się również z wnioskiem o to, by kraje, które wyczerpały swoje krajowe kontyngenty taryfowe, mogły natychmiast uzyskać dostęp do kontyngentu rezydualnego. Taka możliwość była obecnie ograniczona do czwartego kwartału każdego okresu.

(84)

Komisja przypomniała, że wprowadzono możliwość dostępu do rezydualnego kontyngentu taryfowego w ostatnim kwartale okresu, aby zmniejszyć ryzyko, że pozostałe kontyngenty pozostaną niewykorzystane oraz aby uniknąć na rynku unijnym potencjalnego niedoboru podaży. Jak wspomniano powyżej, Komisja monitorowała na co dzień wykorzystanie rezydualnych kontyngentów taryfowych. Z wyjątkiem ustaleń dotyczących efektu wypierania omówionych w sekcji 2.B poniżej, Komisja zauważyła, że wykorzystanie kontyngentu w przypadku większości kontyngentów rezydualnych jest bardzo wysokie (w wielu przypadkach zostały one wykorzystane w pełni). Komisja zauważyła również, że w bardzo niewielu kategoriach, które wykazały bardzo niski poziom wykorzystania rezydualnego kontyngentu taryfowego, większość krajowych kontyngentów taryfowych nie została w pełni wykorzystana. W związku z tym, biorąc pod uwagę te elementy, Komisja stwierdziła, że umożliwienie dostępu do ostatniego kwartału okresu zapewniło dotychczas skutecznie, że tradycyjne przepływy handlowe pod względem pochodzenia zostały w dużej mierze zachowane (18), przy jednoczesnym ograniczeniu do minimum ryzyka niedoboru podaży.

(85)

W ramach ostatecznych środków ochronnych, po wyczerpaniu kontyngentu taryfowego dla danego kraju w danej kategorii produktu, kraj ten może uzyskać dostęp do globalnego kontyngentu taryfowego w ostatnim kwartale (tj. w okresie od 1 kwietnia 2019 r. do 30 czerwca 2019 r.). Chociaż globalny kontyngent taryfowy jest zasadniczo przeznaczony dla pozostałych krajów, które nie korzystają z krajowych kontyngentów taryfowych, mechanizm ten został utworzony w celu zapewnienia, aby żadne rezydualne kontyngenty taryfowe nie pozostały niewykorzystane na koniec każdego roku obowiązywania środków.

(86)

W zawiadomieniu o wszczęciu dochodzenia przeglądowego stwierdzono, że w przypadku niektórych kategorii produktów jeden lub kilka krajów korzystających z krajowego kontyngentu taryfowego szybko wyczerpało rezydualny kontyngent taryfowy w ostatnim kwartale, wypierając tradycyjne przepływy przywozu z innych źródeł. Dlatego Komisja zobowiązała się zbadać, czy fakt ten miał negatywny wpływ na interes Unii, w szczególności w odniesieniu do potrzeby utrzymania tradycyjnych przepływów handlowych, oraz, w stosownych przypadkach, podejmie decyzje dotyczące ewentualnych środków zaradczych w tej sytuacji.

(87)

Z jednej strony wiele zainteresowanych stron, w tym krajów-dostawców, eksporterów, użytkowników i przemysł unijny, skarżyło się na skutek w postaci wykluczenia, jaki obecny system dostępu do kontyngentu rezydualnego w ostatnim kwartale mógł powodować dla ich interesów. Strony te zwróciły się do Komisji o podjęcie natychmiastowych działań w celu usunięcia tego domniemanego braku równowagi, tak aby kraj już objęty specjalnym kontyngentem taryfowym nie miał możliwości wyprzeć innych tradycyjnych dostawców, nawet jeżeli są oni porównywalnie mniej istotni pod względem wielkości przywozu. W związku z tym strony te zwróciły się z prośbą o ograniczenie wykorzystania globalnego kontyngentu taryfowego w ostatnim kwartale odpowiedniego roku obowiązywania środków. Z drugiej strony niewielka liczba zainteresowanych stron przedstawiła argumenty przeciwne, nie zgadzając się na jakiekolwiek zmiany w funkcjonowaniu obecnego mechanizmu. Ich zdaniem każda zmiana w systemie mogłaby zagrozić pełnemu wykorzystaniu rezydualnych kontyngentów taryfowych.

(88)

Komisja przeprowadziła szczegółową ocenę obecnego mechanizmu zarządzania globalnymi kontyngentami taryfowymi, w tym przenoszenia niewykorzystanych kwot z jednego kwartału na drugi, a także dostępu w czwartym kwartale dla krajów, które wyczerpały swój odpowiedni krajowy kontyngent. Ocena ta wykazała, że istniejący mechanizm zasadniczo dobrze funkcjonował i zapewniał bezproblemową maksymalizację końcowego wykorzystania kontyngentów taryfowych. Dla zdecydowanej większości kategorii produktu objętych środkami ostatecznymi korzystanie z globalnego kontyngentu taryfowego przez dostawców, którzy wykorzystali już swój kontyngent krajowy, nawet jeśli byli oni czasem w stanie wykorzystać w ostatnim kwartale znaczną część globalnego kontyngentu taryfowego, nie uniemożliwiło mniejszym tradycyjnym dostawcom objętym rezydualnym kontyngentem taryfowym utrzymania wywozu w tym samym okresie. W tych okolicznościach nieograniczony dostęp do globalnego kontyngentu taryfowego w ostatnim kwartale pozostaje zasadniczym elementem systemu kontyngentów taryfowych w interesie Unii, który należy utrzymać jako taki.

(89)

Z przeprowadzonej przez Komisję analizy wynika jednak również, że w dwóch kategoriach produktu (tj. kategorii 13 i 16) (19) dwa kraje korzystające z krajowych kontyngentów taryfowych (Turcja i Rosja) wyczerpały niemal cały globalny kontyngent taryfowy w ostatnim kwartale pierwszego okresu obowiązywania środków (od 1 kwietnia do 30 czerwca 2019 r.), a w niektórych przypadkach w ciągu kilku dni.

(90)

Miało to miejsce w szczególności w przypadku kategorii produktu 13 (pręty zbrojeniowe), w odniesieniu do której globalny kontyngent taryfowy został wyczerpany w dniu 27 maja 2019 r., tj. na ponad miesiąc przed końcem kwartału i pomimo przeniesienia 23 % niewykorzystanych kontyngentów taryfowych z trzeciego kwartału 2018 r. W rzeczywistości dostępne ilości zostały w pełni wykorzystane przez dwa kraje korzystające z krajowych kontyngentów taryfowych (Turcja i Rosja), które wyparły innych, tradycyjnie mniejszych dostawców, korzystających wcześniej z globalnego kontyngentu taryfowego, takich jak Białoruś i Serbia.

(91)

W odniesieniu do kategorii produktu 16 (walcówka ze stali niestopowej i pozostałej stali stopowej) globalny kontyngent taryfowy został wyczerpany na samym początku ostatniego kwartału pierwszego okresu obowiązywania środków (tj. 2 kwietnia 2019 r.) ze względu na ogromne wykorzystanie przez Turcję i w mniejszym stopniu przez Rosję (wykorzystano odpowiednio 62 % i 33 % całkowitego rezydualnego kontyngentu taryfowego przewidzianego na czwarty kwartał). W związku z tym mniejsze kraje będące dostawcami, takie jak Bośnia i Hercegowina, Japonia i Korea Południowa, nie mogły już dokonać wywozu bez uiszczenia stawki celnej poza kontyngentem w wysokości 25 % (20).

(92)

W świetle powyższej analizy Komisja stwierdziła, że w przypadku tych dwóch kategorii produktu mechanizm wprowadzony w celu zapewnienia pełnego wykorzystania kontyngentów taryfowych doprowadził do niezamierzonych skutków. Wynika to z faktu, że istniejący mechanizm umożliwił przede wszystkim głównym dostawcom zwiększenie poziomu wywozu poza tradycyjne przepływy handlowe kosztem mniejszych dostawców, którzy w innym przypadku kontynuowaliby wywóz aż do wyczerpania kontyngentu rezydualnego.

(93)

Komisja uznała, że taki rozwój sytuacji byłby sprzeczny z interesem Unii z dwóch powodów. Po pierwsze, wyłączenie mniejszych krajów wywozu jest sprzeczne z celem zachowania tradycyjnych przepływów handlowych, również pod względem pochodzenia. Po drugie, rozwój ten pozbawia unijnych użytkowników dostaw niektórych specjalistycznych rodzajów stali w ramach tych kategorii, które są wywożone jedynie w ograniczonych ilościach przez dostawców z mniejszych krajów.

(94)

W związku z tym Komisja uznała za konieczne wprowadzenie dla poszczególnych krajów pochodzenia produktu górnego limitu ilościowego. Tak więc w ostatnim kwartale dwóch pozostałych okresów obowiązywania ostatecznych środków, w odniesieniu do kategorii produktu 13 i 16 (tj. kategorii, w przypadku których zaobserwowano negatywne skutki wypierania), wykorzystanie globalnego kontyngentu taryfowego będzie ograniczone do 30 % na kraj dostawcę. W ramach tego ograniczenia nie mniej niż cztery kraje dostawcy mogłyby skorzystać z kontyngentu taryfowego.

(95)

Komisja uznaje ten próg za odpowiedni z następującego powodu: z danych dotyczących przywozu, poddanych ocenie w ciągu dwóch kwartałów objętych środkami ostatecznymi w 2019 r., wynika, że nie więcej niż cztery kraje eksportujące (w każdej z obu kategorii) dokonywały wywozu do Unii ilości o minimalnym znaczeniu (21). Komisja uważa, że taki limit nie ograniczyłby w sztuczny sposób dostępu do rezydualnego kontyngentu taryfowego do określonego kraju pochodzenia i zagwarantowałby wystarczającą różnorodność źródeł dostaw dla użytkowników w Unii.

(96)

Zdaniem Komisji takie dostosowanie mechanizmu kontyngentu taryfowego zapewni odpowiednią równowagę pomiędzy, z jednej strony, celem, jakim jest maksymalne wykorzystanie kontyngentów taryfowych, a z drugiej strony dążeniem do zapewnienia minimalnej przestrzeni ilościowej dla mniejszych krajów dostawców, tak by mogły one kontynuować wywóz w ramach globalnego kontyngentu taryfowego bez bycia wypieranymi przez głównych dostawców, którzy już wywieźli w ramach swojego krajowego kontyngentu taryfowego ilości odpowiadające ich tradycyjnym przepływom handlowym. Mechanizm ten zapewniłby również ochronę w interesie Unii tradycyjnych przepływów handlowych w kategoriach 13 i 16, nie tylko w odniesieniu do ilości, ale również źródła pochodzenia.

(97)

Niektóre zainteresowane strony sprzeciwiły się twierdzeniom dotyczącym występowania wypychania, a zamiast tego twierdziły, że zachowanie eksportowe niektórych krajów stanowiło po prostu potwierdzenie, że przyznany kontyngent taryfowy był niższy niż wymagany przez rynek.

(98)

W tym względzie Komisja zauważyła, jak opisano w sekcji 2 A powyżej, że na podstawie analizy danych zebranych podczas stosowania ostatecznych środków ogólny poziom kontyngentów taryfowych wydaje się jak dotąd być odpowiedni oraz że, jak to wyjaśniono w motywach (89) do (93), stwierdziła ona negatywne skutki wypierania tylko w dwóch kategoriach produktów. W przypadku tych ostatnich kategorii Komisja wprowadza odpowiedni środek naprawczy, który uwzględnia tradycyjne przepływy handlowe wszystkich krajów dostarczających i zapewnia w odniesieniu do tych przepływów handlowych równowagę z unijnym zużyciem.

(99)

Komisja zbadała również, czy funkcjonowanie istniejących środków ochronnych w odniesieniu do wyrobów ze stali spowodowało jakiekolwiek znaczące ryzyko dla stabilizacji lub rozwoju gospodarczego niektórych preferencyjnych partnerów handlowych, w stopniu który byłby szkodliwy dla celów w zakresie integracji określonych w ich układach z UE. Odnosi się to w szczególności do sytuacji niektórych państw, z którymi Unia zawarła układ o stabilizacji i stowarzyszeniu.

(100)

W ramach dochodzenia przeglądowego państwa Bałkanów Zachodnich – Bośnia i Hercegowina, Republika Macedonii Północnej i Serbia – wyraziły podobne obawy i zgłosiły zastrzeżenia podobne do tych, które zostały już sformułowane przed przyjęciem ostatecznych środków ochronnych.

(101)

Państwa te twierdzą, że ostateczne środki ochronne ograniczają rozwój ich przemysłu stalowego i ich zdolność do wywozu do Unii, stwarzając ryzyko utraty miejsc pracy, zagrażając ich rozwojowi gospodarczemu oraz utrudniając osiągnięcie celów w zakresie integracji i stabilizacji w ramach umów z Unią. W szczególności twierdzą one, że ich kontyngent taryfowy w niektórych kategoriach jest zbyt mały i należy go zwiększyć. Twierdzą również, że obecny przydział kontyngentów taryfowych nie chroni tradycyjnych przepływów handlowych i w związku z tym kontyngenty taryfowe należy ponownie rozdzielić. Państwa te zwracają się o zwiększenie tempa liberalizacji kontyngentów taryfowych, argumentując, że popyt w Unii wzrósł.

(102)

W szczególności Serbia stwierdziła ponownie, że średnie wielkości przywozu z ostatnich trzech lat, wykorzystane przez Komisję do ustalenia poziomów kontyngentów taryfowych, tj. od 2015 r. do 2017 r., nie są reprezentatywne dla jej tradycyjnej wymiany handlowej z Unią. Serbia argumentowała, że jest tak szczególnie dlatego, że w tym okresie jej jedyna huta stali znajdowała się w zastoju i że nowi właściciele zakładów dopiero od niedawna zdołali dostosować swoją tradycyjną produkcję i sprzedaż do normalnego poziomu. Serbia stwierdziła, że taki niższy poziom kontyngentu zagraża żywotności zakładu i wywołuje poważne negatywne skutki dla rozwoju całego regionu Bałkanów Zachodnich. Ponadto państwa Bałkanów Zachodnich zwracają się również o to, by w oparciu o swoje szczególne stosunki z Unią były one wyłączone z zakresu środków na tej samej podstawie co państwa należące do Europejskiego Obszaru Gospodarczego („EOG”).

(103)

Alternatywnie przekazały one kilka postulatów i wniosków dotyczących konkretnych kategorii produktów, a mianowicie: 1, 2, 5, 6, 16, 20 i 21.

(104)

W odniesieniu do wniosku o wyłączenie z zakresu zastosowania środków, Komisja pragnie przypomnieć, że zgodnie z art. 2 Porozumienia WTO w sprawie środków ochronnych, środki ochronne stosowane są wobec produktu objętego dochodzeniem przywożonego niezależnie od źródła. Jedyne wyjątki od tych zasad dotyczą szczególnej sytuacji niektórych krajów rozwijających się lub – w zależności od przypadku – obowiązków wynikających z umów dwustronnych. W tym przypadku jednak stwierdzono, że układy o stabilizacji i stowarzyszeniu, które UE zawarła z krajami Bałkanów Zachodnich, potwierdzają, że przywóz może podlegać środkom ochronnym podjętym zgodnie z Porozumieniem WTO w sprawie środków ochronnych.

(105)

W odniesieniu do wniosków o zwiększony kontyngent taryfowy dla szeregu kategorii produktów, złożonych w oparciu o domniemany zwiększony popyt, Komisja ustosunkowała się już do tych wniosków w swojej szczegółowej analizie stosowania kontyngentów taryfowych opisanej w sekcji 2.A powyżej. Komisja stwierdziła, że poziom kwot jest odpowiedni i proporcjonalny do zachowania tradycyjnych przepływów handlowych oraz że nie ma dowodów na znaczny wzrost popytu w Unii uzasadniający zmianę poziomu kontyngentów taryfowych. Ponadto fakt, że dla większości kategorii produktu istniały jeszcze dostępne ilości pod koniec pierwszego roku stosowania środków ochronnych (30 czerwca 2019 r.), oznaczał, że środki te zasadniczo nie ograniczały możliwości wywozu stali do Unii przez państwa trzecie. W związku z tym Komisja nie mogła stwierdzić, że obecny kontyngent taryfowy wywarł szkodliwy wpływ na osiągnięcie zamierzonych celów w zakresie integracji.

(106)

Jeden z krajów Bałkanów Zachodnich twierdził, że środki powinny gwarantować pewien poziom wywozu, zwłaszcza w kategoriach produktu 1 i 6, który uznał za konieczny do utrzymania rentowności krajowego przemysłu i jego stabilności gospodarczej. Analiza indywidualnych kontyngentów taryfowych dla tych dwóch kategoriach produktu wykazała jednak, że zdolność tego kraju do wywozu do UE nie była przez środki ochronne nadmiernie ograniczona. W rzeczywistości średnie wielkości wywozu dokonane przez ten kraj w trzecim i czwartym kwartale pierwszego roku stosowania środków ochronnych (od 2 lutego do 30 czerwca 2019 r.) wskazywały na to, że przekroczył on swoje wcześniejsze prognozy.

(107)

W odniesieniu do kategorii produktu 6, 20 i 21 kraje Bałkanów Zachodnich, które wykorzystały swoje krajowe kontyngenty taryfowe twierdziły, że konieczne jest zwiększenie ich kontyngentów w celu zrównoważenia negatywnego wpływu środków ochronnych na ich gospodarki.

(108)

W następstwie tych wniosków Komisja przeprowadziła dogłębną analizę tendencji leżących u podstaw ich wyczerpania przedmiotowych kontyngentów taryfowych i wykorzystania rezydualnego kontyngentu taryfowego w ostatnim kwartale pierwszego roku obowiązywania środków (od 1 kwietnia do 30 czerwca 2019 r.). Analiza ta wykazała, że chociaż niektóre kraje Bałkanów Zachodnich w rzeczywistości wyczerpały swoje krajowe kontyngenty taryfowe przed końcem pierwszego okresu obowiązywania środków (tj. przed 30 czerwca 2019 r.), były one w stanie kontynuować wywóz do Unii w ramach odpowiednich kontyngentów rezydualnych aż do ich wyczerpania, co miało miejsce zaledwie kilka tygodni przed uwolnieniem nowych kwot na drugi okres obowiązywania środków w dniu 1 lipca 2019 r. Ze względu na ten fakt, w połączeniu z dodatkowym marginesem wywozu wynikającym z liberalizacji środków od dnia 1 lipca 2019 r., Komisja doszła do wniosku, że twierdzenia te nie są wystarczająco uzasadnione i nie ma potrzeby zwiększania odpowiedniego kontyngentu taryfowego.

(109)

Ponadto Komisja zauważyła, że dostosowania dotyczące funkcjonowania systemu kontyngentów taryfowych zaproponowane w poprzednich sekcjach (2.A i 2.B) – takie jak ograniczenie do 30 % wykorzystania globalnego kontyngentu taryfowego dla kategorii produktu 1, 13 i 16 (22) – które wejdą w życie w wyniku tego przeglądu, tak czy inaczej również przyczynią się do rozwiązania niektórych problemów zgłoszonych przez kraje Bałkanów Zachodnich, w szczególności w odniesieniu do ochrony tradycyjnych przepływów wywozowych od tradycyjnych unijnych dostawców.

(110)

Ponadto jeden kraj twierdził, że dla kategorii produktu 16 należy mu przyznać krajowy kontyngent taryfowy w oparciu o wielkość wywozu w 2017 r., który nieznacznie przekroczył próg 5 %. Jednak, jak już Komisja wyjaśniła to w motywie 147 rozporządzenia (UE) 2019/159, przydział krajowych kontyngentów taryfowych w odniesieniu do wszystkich krajów eksportujących opiera się na średniej wielkości przywozu w ostatnich trzech latach, tj. w latach 2015–2017, a nie wyłącznie w ostatnim roku tego okresu. Dlatego wniosek ten nie mógł zostać przyjęty.

(111)

Zgodnie z art. 18 rozporządzenia (UE) 2015/478 oraz międzynarodowymi zobowiązaniami Unii, a mianowicie art. 9 ust. 1 Porozumienia WTO w sprawie środków ochronnych, środki ochronne nie powinny mieć zastosowania wobec jakichkolwiek produktów pochodzących z krajów rozwijających się będących członkami WTO, jeżeli udział danego kraju w przywozie tego produktu do Unii nie przekracza 3 %, pod warunkiem że kraje rozwijające się będące członkami WTO, których udział w przywozie jest niższy niż 3 %, łącznie posiadają udział nie większy niż 9 % całkowitego przywozu do Unii produktów objętych dochodzeniem. Ponadto w interesie Unii leży dostosowanie wykazu krajów rozwijających się wyłączonych z zakresu środków, aby uniknąć sytuacji, w której niektóre kraje rozwijające się bezzasadnie korzystałyby z pierwotnego wykluczenia.

(112)

Po przyjęciu ostatecznych środków ochronnych rozporządzeniem (UE) 2019/159 Komisja zobowiązała się do regularnego przeglądu wykazu krajów rozwijających się, które mogą zostać wyłączone z zakresu stosowania środków na podstawie uaktualnionych statystyk dotyczących przywozu.

(113)

W celu ustalenia wykazu wyłączeń ze środków ostatecznych Komisja wykorzystała wówczas najnowsze dostępne dane, tj. z drugiej połowy 2017 r. i z pierwszej połowy 2018 r. Do celów aktualizacji tego wykazu w ramach dochodzenia przeglądowego Komisja wykorzystała bardziej aktualne i skonsolidowane dane statystyczne, tj. z całego roku 2018. Komisja przyjęła pełny rok 2018 jako nowy okres odniesienia, ponieważ jest to najbardziej reprezentatywny okres ze skonsolidowanymi statystykami. Ponadto wykorzystanie całego roku pozwala uniknąć zjawiska sezonowości. W odniesieniu do odpowiednich obliczeń nie uwzględniono przywozu z krajów wyłączonych na mocy art. 6 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2019/159.

(114)

W oparciu o dane z całego roku 2018 przywóz z następujących krajów – które dotychczas były wyłączone z zakresu stosowania środka – przekroczył w odniesieniu do niektórych kategorii produktu próg 3 %. W związku z tym w wyniku tego przeglądu powinny one zostać objęte środkami:

(115)

przywóz z Indonezji kategorii produktu 8 (walcowane na gorąco arkusze i taśmy ze stali nierdzewnej) i 9 (walcowane na zimno arkusze i taśmy ze stali nierdzewnej), odpowiednio 10,12 % i 3,77 %;

(116)

w odniesieniu do kategorii produktu 24 (inne przewody rurowe bez szwu) całkowity udział przywozu wszystkich krajów rozwijających się poniżej 3 % przekroczył w 2018 r. łącznie próg 9 % (10,74 %). Dlatego też przywóz kategorii produktu 24 ze wszystkich krajów rozwijających się będzie podlegał środkom ochronnym.

(117)

Następnie Komisja oceniła, czy w odniesieniu do kategorii 8, 9 i 24 zainteresowane kraje rozwijające się kwalifikowałyby się do krajowego kontyngentu taryfowego (23). W tym celu Komisja oceniła, czy w latach 2015–2017 przywóz przedmiotowych kategorii z tych krajów wyniósł dla którejkolwiek z nich co najmniej 5 % całkowitego przywozu w tym okresie. Wyniki wykazały, że żaden z nich nie kwalifikował się do krajowego kontyngentu taryfowego. W związku z tym wszystkie te kraje będą objęte rezydualnym kontyngentem taryfowym dla odpowiednich kategorii.

(118)

W odniesieniu do wyłączeń z zakresu zastosowania środków ochronnych, wynik tego przeglądu jest następujący:

(119)

przywóz z Brazylii kategorii produktu 8 (walcowane na gorąco arkusze i taśmy ze stali nierdzewnej) oraz 17 (kątowniki, kształtowniki i profile, z żeliwa lub stali niestopowej) zostanie wyłączony z zakresu środków, ponieważ w 2018 r. poziom przywozu spadł poniżej 3 % (odpowiednio 2,22 % i 2,52 %);

(120)

przywóz z Ukrainy kategorii produktu 1 (walcowane na gorąco arkusze i taśmy ze stali niestopowej i pozostałej stali stopowej) oraz 19 (elementy konstrukcyjne torów kolejowych lub tramwajowych) nie będzie objęty środkami, ponieważ w 2018 r. poziom przywozu spadł poniżej 3 % (odpowiednio 1,68 % i 0,6 %);

(121)

przywóz z Egiptu kategorii produktu 12 (pręty zwykłej jakości i kształtowniki lekkie ze stali niestopowej i pozostałej stali stopowej) nie podlega środkom, ponieważ w 2018 r. poziom przywozu spadł poniżej 3 % (2,41 %);

(122)

przywóz z Indii kategorii produktu 8 (walcowane na gorąco arkusze i taśmy ze stali nierdzewnej) nie podlega środkom ochronnym, ponieważ w 2018 r. poziom przywozu spadł poniżej 3 % (2,87 %);

(123)

przywóz z Turcji kategorii produktu 10 (walcowana na gorąco blacha quarto ze stali nierdzewnej) nie podlega środkom ochronnym, ponieważ w 2018 r. poziom przywozu spadł poniżej 3 % (2,58 %).

(124)

przywóz z Chin kategorii produktu 22 (nierdzewne przewody rurowe i rury, bez szwu) nie podlega środkom ochronnym, ponieważ w 2018 r. poziom przywozu spadł poniżej 3 % (2,61 %).

(125)

Krajowe kontyngenty taryfowe dla będących członkami WTO krajów rozwijających się, które po przeglądzie zostaną wyłączone ze środków, zostaną przeniesione do odpowiedniego rezydualnego kontyngentu taryfowego. Dokładna wielkość kontyngentu taryfowego, który ma zostać przeniesiony, obliczona zostanie po zakończeniu pierwszego kwartału odpowiedniego okresu (tj. od 1 lipca do 30 września 2019 r.), aby ocenić, w jakim stopniu krajowy kontyngent taryfowy został już wykorzystany. Po dokonaniu obliczeń dostępny kontyngent zostanie przeniesiony do odpowiedniego rezydualnego kontyngentu taryfowego w ciągu 20 dni roboczych.

(126)

Jak to wyjaśniono w motywach (114) do (124) w następstwie tego ponownego obliczenia Komisja zaktualizowała wykaz wyłączeń dla każdej z 26 kategorii produktu objętych środkami na podstawie zaktualizowanych danych liczbowych dotyczących przywozu (pełen zaktualizowany wykaz znajduje się w załączniku II).

(127)

Komisja otrzymała kilka innych uwag dotyczących tej kwestii. W szczególności strony proponowały wybór innych okresów w celu obliczenia wielkości przywozu. Niektóre strony wnioskowały również o zwolnienie, chociaż przyznawały, że mogą one przekroczyć ustalony próg. Inne strony, które dotychczas były wyłączone ze środków ochronnych, twierdziły, że powinny mieć czas na dostosowanie się do nowej sytuacji, w której miałyby podlegać środkom. Jedna z zainteresowanych stron twierdziła, że Komisja nie ma prawa objąć środkami żadnego z krajów rozwijających się, które były wcześniej wyłączone z zakresu środków, ponieważ byłoby to sprzeczne z zobowiązaniami w ramach WTO, zgodnie z którymi środek ma być stopniowo coraz mniej restrykcyjny przez cały okres jego obowiązywania. Ponadto niektóre zainteresowane strony poprosiły o uzyskanie krajowego kontyngentu taryfowego w przypadku, gdyby miały one zostać poddane środkom ochronnym.

(128)

Komisja zauważa, co następuje: Po pierwsze, w rozporządzeniu (UE) 2019/159, a także w zawiadomieniu o wszczęciu dochodzenia przeglądowego, Komisja wyjaśniła, że dokona aktualizacji wykazu krajów rozwijających się, które byłyby zwolnione z ostatecznych środków na podstawie ostatnio dostępnych danych. W związku z tym wszystkie zainteresowane strony zostały poinformowane z dużym wyprzedzeniem, że taka zmiana zostanie przeprowadzona. Ponadto Komisja oparła się na publicznie dostępnych danych dotyczących przywozu. W związku z tym wszystkie zainteresowane strony miały możliwość przewidzieć, że będą prawdopodobnie objęte środkami z powodu najnowszych zmian w ich wywozie danej kategorii produktu. W związku z tym wnioski o przyznanie okresu na dostosowanie zostają oddalone.

(129)

Po drugie, zgodnie z art. 18 rozporządzenia (UE) 2015/478, który odzwierciedla art. 9 ust. 1 Porozumienia WTO w sprawie środków ochronnych, przywóz z takich krajów ma być wyłączony z odpowiednich środków tak długo, jak jego udział w przywozie danego produktu przez Członka przywożącego nie przekroczy 3 %, pod warunkiem, że Członkowie - kraje rozwijające się z indywidualnymi udziałami w przywozie poniżej 3 % nie uczestniczą łącznie w ponad 9 % w całkowitym przywozie danego produktu do Unii.

(130)

W związku z tym zwolnienie dla krajów rozwijających się nie jest bezwarunkowe w odniesieniu do całego okresu obowiązywania środków. Na tej podstawie Komisja postanowiła dokonać przeglądu wykazu zwolnień na podstawie nowszych danych. Ponadto Komisja nie mogła zaakceptować twierdzenia, że na państwo wyłączone na etapie przyjmowania ostatecznych środków nie można ich nałożyć w ramach przeglądu, gdyż byłoby to bardziej restrykcyjne. W rzeczywistości Komisja zauważyła, że ostateczne środki ochronne są stopniowo liberalizowane, w tym w wyniku przeglądu (zob. sekcja 2.E). Środki te nie są zatem bardziej restrykcyjne niż pod koniec pierwszego roku ich obowiązywania. Fakt, że na kraj rozwijający się, który nie spełnia już kryteriów prawnych do wyłączenia, nakłada się środki, stanowi jedynie wypełnienie zobowiązań UE i WTO wynikających z art. 18 rozporządzenia (UE) 2015/478 i art. 9 ust. 1 Porozumienia WTO w sprawie środków ochronnych. W związku z tym twierdzenie to zostało odrzucone.

(131)

Komisja przypomniała również, że dopóki nie zostaną osiągnięte odpowiednie progi, nie może ona decydować o tym, czy dany kraj powinien zostać objęty środkami, czy też nie. Każda inna interpretacja zgodnie z sugestią niektórych zainteresowanych stron stanowiłaby naruszenie art. 18 rozporządzenia (UE) 2015/478.

(132)

Komisja oceniła ponadto, czy którykolwiek z krajów objętych obecnie środkami dla danej kategorii produktu kwalifikowałby się do krajowego kontyngentu taryfowego. Jak zauważono w motywie 117 powyżej, Komisja doszła do wniosku, że żaden z tych krajów nie spełnia warunków przydziału krajowego kontyngentu taryfowego.

(133)

EUROFER i niektóre państwa członkowskie zwróciły się do Komisji o zniesienie lub ograniczenie liberalizacji ostatecznych środków ochronnych w związku z domniemaną stagnacją na unijnym rynku stali. Zdaniem EUROFER te poziomy liberalizacji znacznie przekroczyły perspektywy wzrostu dla unijnego sektora stalowego, co mogłoby poważnie osłabić skuteczność środków. Również ESTA poparła ten wniosek EUROFER i zasugerowała, żeby zamiast znieść liberalizację Komisja zredukowała wspomniany wyżej kontyngent taryfowy z 25 % do 20 %.

(134)

Komisja przypomniała, że w rozporządzeniu (UE) 2019/159 ustanowiono, że w celu stopniowej liberalizacji tych środków poziom wszystkich bezcłowych kontyngentów zostanie zwiększony o 5 % pod koniec pierwszego i na koniec drugiego roku obowiązywania środków (odpowiednio, 1 lipca 2019 r. i 1 lipca 2020 r. (24)).

(135)

Komisja przypomniała również, że celem obecnego przeglądu było właśnie wprowadzenie odpowiednich korekt do środków, które mogą być konieczne, aby w oparciu o interes Unii utrzymać dostosowanie środków ochronnych do zmieniającej się sytuacji na rynku stali w UE.

(136)

Art. 5 ust. 1 Porozumienia WTO w sprawie środków ochronnych stanowi, że: Członek będzie stosował środki ochronne tylko w zakresie niezbędnym dla zapobieżenia lub naprawienia poważnej szkody oraz dla ułatwienia przystosowania strukturalnego. Zasada ta została transponowana do prawa Unii w art. 15 ust. 1 rozporządzenia (UE) 2015/478. Z kolei art. 7 ust. 1 Porozumienia WTO w sprawie środków ochronnych stanowi, że środki ochronne będą stosowane tylko w okresie niezbędnym dla przeciwdziałania lub naprawienia poważnej szkody lub dla ułatwienia przystosowania strukturalnego. Art. 19 ust. 1 i 2 rozporządzenia (UE) 2015/478 transponują tę zasadę do prawa UE. Art. 7 ust. 4 Porozumienia WTO w sprawie środków ochronnych zobowiązuje członków stosujących środki ochronne do stopniowej liberalizacji systemu w regularnych odstępach czasu w celu ułatwienia przystosowania strukturalnego w sytuacji, gdy przewidziany okres stosowania środka ochronnego […] wynosi ponad jeden rok. Ten sam wymóg zawarto w art. 19 ust. 2 rozporządzenia (UE) 2015/478.

(137)

Chociaż liberalizacja środków ochronnych po pierwszym roku stosowania stanowi zobowiązanie prawne na mocy prawa Unii i WTO, przepisy te nie ustanawiają żadnych szczególnych wymogów dotyczących formy lub konkretnego tempa liberalizacji, innych niż wymóg, by taka liberalizacja odbywała się w okresie stosowania stopniowo w regularnych odstępach czasu.

(138)

Niemniej jednak w każdym razie liberalizacja wszelkich środków ochronnych, zarówno pod względem formy, jak i tempa, nie powinna podważać zamierzonego skutku samych środków ochronnych. Wynika to z faktu, że środki te powinny chronić rynek krajowy przed przywozem tak długo, jak jest to konieczne w celu zapobieżenia lub naprawienia poważnej szkody oraz ułatwienia dostosowania, jak zezwala na to art. 7 ust. 1 Porozumienia WTO w sprawie środków ochronnych. Byłoby niewłaściwe, gdyby warunki liberalizacji tych środków utrudniały ten cel.

(139)

Aby ocenić spójność tempa liberalizacji w wysokości 5 % + 5 % progu ilościowego w ramach kontyngentów taryfowych z obowiązującymi środkami ochronnymi, Komisja uznała za konieczne połączenie dwóch typów analiz. Z jednej strony Komisja przeprowadziła analizę retrospektywną, która miała na celu ocenę, w świetle wszystkich informacji zebranych podczas dochodzenia przeglądowego, adekwatności istniejącego progu ilościowego dotyczącego kontyngentu taryfowego dla zapobieżenia i zaradzenia poważnej szkodzie dla unijnego przemysłu stalowego. Z drugiej strony Komisja starała się przeprowadzić analizę perspektywiczną, która pokazałaby, czy planowana liberalizacja na poziomie 5 % + 5 % będzie zgodna z prognozami najbardziej aktualnych ogólnych perspektyw gospodarczych i przemysłowych w Unii.

(140)

W tym względzie należy przypomnieć, że w rozporządzeniu (UE) 2019/159 przyjęto średni przywóz z okresu 2015–2017 jako podstawę do obliczenia progu ilościowego kontyngentu taryfowego w pierwszym roku obowiązywania środków. Ta średnia została uzupełniona o 5 % wzrost w celu uwzględnienia zwiększonego popytu na rynku UE. Doprowadziło to de facto do poziomu ilościowego, który był niemal równy całkowitej wielkości przywozu produktów objętych środkami w roku kalendarzowym 2017 (30,1 mln ton jako próg ilościowy w porównaniu z 30,09 mln ton przywozu w 2017 r.). Na podstawie dowodów zebranych dla okresu objętego dochodzeniem (tj. na lata 2013–2017) Komisja stwierdziła, że tendencja prowadząca do tego poziomu przywozu doprowadziła do sytuacji, w której unijnemu przemysłowi stalowemu zagrażała poważna szkoda (25).

(141)

Analiza zawarta w rozporządzeniu (UE) 2019/159 (która opierała się na ostatnim okresie po 2017 r., tj. na danych statystycznych do września 2018 r.) potwierdziła, że dalszy wzrost przywozu doprowadził do pogorszenia perspektyw przemysłu unijnego (26).

(142)

W związku z tym wiarygodne statystyki przywozowe dotyczące całkowitego przywozu wyrobów ze stali w roku kalendarzowym 2018 były dostępne dopiero po upływie pierwszego kwartału 2019 r. (tj. około trzech miesięcy po podjęciu przez Komisję decyzji w sprawie ostatecznych środków ochronnych). Statystyki te wykazały, że całkowity przywóz wyrobów ze stali w czasie obowiązywania środków osiągnął rekordową wartość 33,4 mln ton w 2018 r., znacznie przewyższając całkowity poziom przywozu osiągnięty w 2017 r., a także znacznie powyżej średniego progu ilościowego ustalonego na podstawie okresu objętego dochodzeniem (27).

(143)

W świetle tych ustaleń, gdyby Komisja miała potwierdzić tempo liberalizacji w wysokości 5 % +5 % z rozporządzenia (UE) 2019/159, całkowita wielkość kontyngentów udostępnionych na drugi i trzeci rok obowiązywania środków (tj. na lata 2019–2020 i 2020–2021) wyniosłaby odpowiednio 31,6 mln ton i 33,2 mln ton. Taki scenariusz liberalizacji oznaczałby, że w trzecim roku stosowania środków ochronnych (tj. od 1 lipca 2020 r. do 30 czerwca 2021 r.) Komisja zezwalałaby na przywóz prawie takiej samej wielkości jak ta, która miała miejsce w 2018 r. (czyli około 33,4 mln ton). Wielkość ta przekraczałaby o 3,3 mln ton poziom z 2017 r. uznany przez Komisję za powodujący poważną szkodę, a zatem wysoce zakłócający funkcjonowanie rynku unijnego.

(144)

Automatyczne przyjęcie tego poziomu przywozu bez możliwości dokonania oceny jego potencjalnych skutków zagroziłoby zatem skuteczności nałożonych środków. W istocie, jak podkreślono w rozporządzeniu w sprawie ceł ostatecznych (28), poziom przywozu z 2018 r. oznacza znaczne przekierowanie handlu spowodowane przez środki przyjęte przez USA na podstawie sekcji 232, jak również przywóz nieobjęty środkami, którego nie można było uwzględnić podczas przygotowywania środków tymczasowych w lipcu 2018 r. (w tym znaczne ilości wprowadzone na rynek unijny w ramach klauzuli wysyłkowej, o której mowa w art. 4 rozporządzenia (UE) 2018/1013 (29)).

(145)

Innymi słowy, w świetle pełnych danych z 2018 r. tempo liberalizacji w wysokości 5 % + 5 % byłoby niespójne z ostatecznymi środkami ochronnymi, które nałożono w celu rozwiązania problemu nieprzewidzianego znacznego przywozu produktu objętego postępowaniem. Gdyby liberalizacja środków ostatecznych nie została skorygowana, Komisja zezwoliłaby w trzecim roku obowiązywania środków na bezprecedensowy poziom przywozu stali do Unii, bez możliwości poradzenia sobie z tym zakłócającym wolumenem przywozu, zwiększając tym samym potencjalnie „groźbę poważnej szkody”.

(146)

Komisja stwierdziła w związku z tym, że wnioskowaną przez zainteresowane strony łączną liberalizację w wymiarze 5 % + 5 %, bez możliwości dokonania przeglądu wynikających z niej skutków, należy uznać za nieproporcjonalną do „przeciwdziałania lub naprawienia poważnej szkody lub dla ułatwienia przystosowania strukturalnego” w rozumieniu art. 7 ust. 1 Porozumienia WTO w sprawie środków ochronnych oraz art. 19 ust. 1 i 2 rozporządzenia (UE) 2015/478.

(147)

W związku z tym Komisja uznała za konieczne obniżenie tempa oczekiwanej obecnie liberalizacji W tym kontekście za właściwe uznaje się skumulowane 3 % + 3 % w drugim i trzecim roku stosowania środków ochronnych. W rzeczy samej, wolniejsze tempo liberalizacji będzie skutkować tym, że całkowity poziom kontyngentów w trzecim roku obowiązywania środków utrzyma się na poziomie 31,6 mln ton, czyli 1,5 mln ton poniżej zniekształconego poziomu z 2018 r. Należy również zauważyć, że dostosowanie to pozwoli w pełni utrzymać efekt liberalizacji, ponieważ w ramach takiego jej tempa poziom kontyngentów w drugim roku stosowania środków ochronnych wyniesie 31 mln ton (około miliona ton więcej niż poziom przywozu odnotowany w 2017 r.). Komisja uznała, że takie tempo ułatwi przemysłowi unijnemu bardziej równomierne dostosowanie się do sytuacji, przy wzroście kwot o 0,9 i 0,9 na koniec pierwszego i drugiego roku obowiązywania środków (tj. 30 czerwca 2019 r. i 30 czerwca 2020 r.). Następnie przywóz mógłby wzrosnąć o 1,5 mln ton, aby ewentualnie osiągnąć poziom z 2018 r. dopiero po całkowitym zniesieniu ostatecznych środków po upływie trzyletniego okresu przewidzianego w przepisach WTO i unijnych.

(148)

Należy wreszcie zauważyć, że patrząc perspektywicznie, takie obniżone tempo liberalizacji jest zgodne z ostatnio opublikowanymi ogólnymi prognozami dla gospodarki i przemysłu, które przewidują ograniczenie wzrostu gospodarki unijnej i światowej.

(149)

W związku z tym światowa prognoza gospodarcza MFW z kwietnia 2019 r. zawiera stwierdzenie: Przewiduje się, że poziom globalnego wzrostu gospodarczego obniży się z 3,6 % w 2018 r. do 3,3 % w 2019 r., a następnie w 2020 r. powróci do 3,6 %. Poziom wzrostu w strefie euro obniży się z 1,8 % w 2018 r. do 1,3 % w 2019 r. (będzie o 0.6 punktu procentowego niższy niż przewidywano w październiku), a w 2020 r. wyniesie 1,5 %. Chociaż oczekuje się, że w pierwszej połowie 2019 r. nastąpi ożywienie wzrostu, ponieważ znikną niektóre tymczasowe czynniki hamujące, wpływ słabszego wzrostu w drugiej połowie 2018 r. spowoduje niższą stopę wzrostu w 2019 r.

(150)

W swojej niedawnej wiosennej prognozie gospodarczej Komisja stwierdziła, co następuje: Przewiduje się, że wzrost PKB w strefie euro zmniejszy się w 2018 r. z 1,9 % do 1,2 % w roku obecnym, a następnie wzrośnie do 1,5 % w 2020 r., kiedy to stopa wzrostu będzie większa ze względu na większą liczbę dni roboczych. W okresie objętym prognozą oczekuje się, że PKB wzrośnie we wszystkich państwach członkowskich. Biorąc jednak pod uwagę słabszą sytuację pod koniec 2018 r., prognozy te są znacznie niższe od jesieni ubiegłego roku i nieco niższe od zimowej prognozy okresowej.

(151)

Jeśli chodzi o perspektywy dla przemysłu, przewiduje się, że spowolnienie działalności produkcyjnej w UE w ostatnich miesiącach będzie gorsze niż to prognozowano na początku roku. Pogarszające się warunki prowadzenia działalności w sektorze przemysłowym zmniejszają popyt na stal. Prognozy opublikowane 18 lipca 2019 r. w „EUROFER Steel Outlook 2019–2020” przewidują w 2019 r. spadek realnego zużycia stali w UE o 0,4 %, co będzie pierwszym rocznym spadkiem w ujęciu rok do roku od 2013 r.

(152)

Ostatnie sprawozdania dotyczące przemysłu również potwierdzają pogłębienie się spadku produkcji. W opublikowanym w dniu 5 lipca 2019 r. przez IHS Markit raporcie Indeksu Menadżerów Zakupów Markit PMI (ang. Market Manufacturing Purchasing Managers' Index) ujęte to zostało w następujący sposób: Użytkownicy stali w Europie w dalszym ciągu znajdują się w centrum głębokiego spowolnienia działalności, wywołanego słabą produkcją motoryzacyjną i pogarszającymi się warunkami handlu światowego. Podobnie w publikacji „Flash Eurozone PMI” z dnia 24 lipca 2019 r. IHS Markit dokładniej opisuje warunki gospodarcze w następujący sposób: Sektor wytwórczy daje coraz poważniejsze powody do niepokoju. W szczególności kłopoty geopolityczne, Brexit, rosnące tarcia w handlu i pogarszające się wyniki sektora motoryzacyjnego przyczyniły się do pogorszenia koniunktury w sektorze produkcji, a wyniki badań wskazują na kurczenie się tego sektora co kwartał o około 1 %.

(153)

W rezultacie w ciągu ostatnich miesięcy odbiorcy stali składali nadal coraz mniej zamówień ze względu na spadek popytu na wyroby trwałego użytku. Spadek produkcji przemysłu wykorzystującego stal i zmniejszenie ich zapotrzebowania napędzają spadek popytu na stal.

(154)

W przemyśle motoryzacyjnym perspektywy też nie są lepsze. Wskaźniki rocznego wzrostu produkcji dla drugiego kwartału 2019 r. opublikowane przez Oxford Economics i FERI wykazały najsłabsze wyniki w przemyśle motoryzacyjnym od czasu światowego kryzysu finansowego, przy prawdopodobnym spadku produkcji w pierwszej połowie 2019 r., zarówno w skali globalnej, jak i w Europie Zachodniej, a także pod względem rejestracji samochodów w Europie Zachodniej. FERI podkreśla również, że konsumenci pozostają bierni ze względu na większe poczucie niepewności co do przyszłości transportu. Brak jasności co do procesu przechodzenia z tradycyjnych silników spalinowych na nowe paliwa stanowi wciąż aktualne wyzwanie, które pogarsza perspektywy przemysłu motoryzacyjnego. W międzyczasie spadek produkcji w przemyśle motoryzacyjnym napędza ogólne pogorszenie koniunktury w sektorze produkcji. Ostatnie badania wskazują na utrzymujące się spowolnienie w globalnym sektorze motoryzacyjnym i części samochodowych. W ciągu ośmiu miesięcy spadała produkcja i liczba nowych zamówień. Zakupy materiałów do produkcji przez producentów samochodów i części do nich kurczyły się w najszybszym tempie od prawie siedmiu lat. Pięć innych sektorów zarejestrowało w maju niższe wyniki, wszystkie z nich z wyjątkiem nieruchomości związane z produkcją. Najbardziej zauważalne w tej grupie były produkcja przemysłowa oraz przemysły metalowy i wydobywczy, gdzie produkcja spadała odpowiednio w piątym i ósmym kolejnym miesiącu.

(155)

Oxford Economics i FERI informują również, że w pierwszej połowie 2019 r. wzrost gospodarczy nadal znacząco zmniejszał się w przemyśle inżynieryjnym i metalurgicznym, podobnie jak malał popyt ze względu na mniejszą dynamikę handlu światowego i wydatków kapitałowych w Europie. Ponadto, przy znacznych różnicach między poszczególnymi krajami, stale rosnący sektor budownictwa przewyższa w Europie inne gałęzie przemysłu pod względem wykorzystania stali, ale jego rozwój jest umiarkowany, a jego siła hamowana jest przez szereg ograniczeń, takich jak brak wykwalifikowanej siły roboczej i stopniowe zaostrzanie się warunków kredytowania ze względu na rosnące stopy procentowe.

(156)

W związku z tym Komisja uznała, że w interesie Unii byłoby obniżenie tempa liberalizacji do łącznego poziomu 3 % + 3 % w drugim i trzecim roku obowiązywania środków. W tym celu, w dniu 1 października 2019 r. (tj. na początku drugiego kwartału drugiego roku obowiązywania środków), pozostałe kontyngenty na drugi rok obowiązywania środków zostaną skorygowane w dół, tak aby całkowity wzrost w ciągu roku wynosił 3 %. Ponadto w dniu 1 lipca 2020 r., tj. pod koniec drugiego roku obowiązywania środków, wszystkie kontyngenty zwolnione z cła powinny zostać dodatkowo zwiększone o dodatkowe 3 %.

(157)

Oprócz uwag dotyczących stopnia liberalizacji Komisja otrzymała również uwagi dotyczące innych kwestii objętych niniejszą sekcją. Są one następujące:

(158)

Niektóre zainteresowane strony twierdziły, że ich indywidualny wywóz do Unii nie mógł wyrządzić szkody lub grozić wyrządzeniem szkody producentom unijnym. Dodatkowo twierdzili oni, że jedno państwo nie może stanowić ryzyka przekierowania handlu.

(159)

W tym względzie Komisja przypomina, że zgodnie z przepisami Unii i WTO obecne środki mają charakter erga omnes i w związku z tym obejmują przywóz ze wszystkich źródeł, z wyjątkiem bardzo niewielu należycie uzasadnionych przyznanych zwolnień. Analiza mająca pokazać, czy wystąpiły bezwzględny wzrost przywozu, zagrożenie poważną szkodą lub też ryzyko przekierowania handlu, nie może być zatem przeprowadzona indywidualnie dla każdego kraju wywozu, ale jest dokonywana na podstawie całego zagregowanego przywozu. Dlatego twierdzenie to uznano za nieuzasadnione.

(160)

Niektóre zainteresowane strony wskazywały na ostatnie zmiany w odniesieniu do środków dotyczących stali w innych jurysdykcjach, aby wykazać, że ryzyko przekierowania handlu zostało zmniejszone. W tym względzie powołały się one na wyłączenia ze środków przyjętych przez Stany Zjednoczone w ramach sekcji 232 Meksyku i Kanady, na zakończenie tureckiego dochodzenia w sprawie środków ochronnych dotyczących stali bez nałożenia środków, a także na nałożenie przez Kanadę środków ochronnych w bardziej ograniczonym zakresie, niż początkowo oczekiwano.

(161)

Komisja nie uznała, że ryzyko przekierowania handlu wynikające ze środków przyjętych przez USA na podstawie sekcji 232 w wyniku ostatnich zmian zostało ograniczone lub nawet zniknęło. Z jednej strony Kanada i Meksyk nie należały do głównych tradycyjnych dostawców stali do Unii. Potwierdza to fakt, że żaden z dwóch krajów nie posiada krajowego kontyngentu taryfowego na przywóz do Unii. Z drugiej strony taki rozwój sytuacji odnośnie do amerykańskich środków mógłby mieć wręcz odwrotny efekt. W rzeczy samej, jeśli dwóch z największych dostawców stali do USA może ponownie dokonywać bezcłowego wywozu na rynek USA, może to doprowadzić do dalszego ograniczenia możliwości dostaw na rynek amerykański przez inne konkurujące kraje. W związku z tym ryzyko przekierowania handlu do Unii mogłoby być nawet jeszcze większe. W odniesieniu do dochodzeń w sprawie środków ochronnych na stal dotyczących Turcji i Kanady Komisja zauważa, że rozwój ten nie miał istotnego wpływu na ustalenia dotyczące ryzyka przekierowania handlu w Unii. W rzeczywistości, jeśli chodzi o Turcję, niewprowadzenie środków przez to państwo oznacza, że sytuacja nie uległa zmianie.

(162)

Niektóre zainteresowane strony twierdziły, że Komisja powinna uwzględnić lub wykluczyć niektóre kategorie lub podkategorie produktów z zakresu środków.

(163)

Komisja zauważa, że zakres produktów objętych istniejącymi środkami ochronnymi jest zdefiniowany w rozporządzeniu (UE) 2019/159 i że zmiana zakresu nie wchodzi w zakres niniejszego przeglądu.

(164)

Niektóre strony utrzymywały również, że obowiązujące środki nie spełniają norm Porozumienia WTO w sprawie środków ochronnych, a zatem powinny zostać zakończone.

(165)

Komisja podkreśla, że rozporządzenia nakładające tymczasowe i ostateczne środki ochronne były wystarczająco uzasadnione pod względem ich podstaw prawnych. Komisja odsyła do zawartych w tych aktach prawnych wyjaśnień.

(166)

Ponadto kilka zainteresowanych stron zwróciło się do Komisji o przedstawienie mechanizmu mającego na celu rozwiązanie problemów wynikających z wystąpienia Zjednoczonego Królestwa z Unii („Brexitu”).

(167)

Komisja zauważa, że na etapie przyjmowania dostosowań wynikających z niniejszego przeglądu, nadal nie ma pewności co do warunków wystąpienia Zjednoczonego Królestwa z Unii. W związku z tym na obecnym etapie nie można dokonać żadnych korekt związanych z wystąpieniem Zjednoczonego Królestwa z Unii. Komisja ponownie zbada szybko sytuację w świetle wszelkich związanych z Brexitem wydarzeń.

(168)

Ponadto Komisja zauważyła, że obecny przegląd zmieniający obowiązujące środki ochronne jest również zgodny z zobowiązaniami wynikającymi z umów dwustronnych podpisanych z niektórymi państwami trzecimi,