7.6.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 149/1

ROZPORZĄDZENIE DELEGOWANE KOMISJI (UE) 2019/934

z dnia 12 marca 2019 r.

uzupełniające rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1308/2013 w odniesieniu do obszarów uprawy winorośli, w przypadku których zawartość alkoholu może być zwiększona, dozwolonych praktyk enologicznych i ograniczeń mających zastosowanie do produkcji i konserwowania produktów sektora win, minimalnej zawartości alkoholu w odniesieniu do produktów ubocznych oraz ich usuwania, a także publikacji dokumentów OIV

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1308/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. ustanawiające wspólną organizację rynków produktów rolnych oraz uchylające rozporządzenia Rady (EWG) nr 922/72, (EWG) nr 234/79, (WE) nr 1037/2001 i (WE) nr 1234/2007 (1), w szczególności jego art. 75 ust. 2 i art. 80 ust. 4,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Rozporządzeniem (UE) nr 1308/2013 uchylono i zastąpiono rozporządzenie Rady (WE) nr 1234/2007 (2). Część II tytuł II rozdział I sekcja 1 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 zawiera przepisy dotyczące kategorii produktów sektora win, praktyk enologicznych i obowiązujących ograniczeń oraz upoważnia Komisję do przyjmowania aktów delegowanych i wykonawczych w tym zakresie. W celu zapewnienia sprawnego funkcjonowania rynku wina w nowych ramach prawnych niektóre przepisy muszą zostać przyjęte w drodze takich aktów. Akty te powinny zastąpić przepisy rozporządzenia Komisji (WE) nr 606/2009 (3), które należy zatem uchylić.

(2)

Część II załącznika VII do rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 zawierająca wykaz kategorii produktów sektora win stanowi, że wino powinno posiadać całkowitą objętościową zawartość alkoholu nie większą niż 15 %. Na zasadzie odstępstwa ten maksymalny poziom może jednak zostać zwiększony do 20 % obj. w przypadku win produkowanych bez wzbogacania w niektórych obszarach uprawy winorośli. Należy określić te obszary.

(3)

W art. 80 i 83 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 oraz w załączniku VIII do tego rozporządzenia ustanowiono ogólne zasady dotyczące praktyk i procesów enologicznych oraz odwołano się w nich do szczegółowych zasad, które mają zostać przyjęte przez Komisję. Dozwolone praktyki enologiczne, w tym metody słodzenia win, należy sformułować w sposób jasny i precyzyjny, a także należy ustanowić maksymalne poziomy stosowania niektórych substancji, które mogą być wykorzystywane w produkcji wina, oraz warunki stosowania niektórych z tych substancji w produkcji wina.

(4)

Załącznik I A do rozporządzenia (WE) nr 606/2009 zawiera wykaz dozwolonych praktyk i procesów enologicznych. Należy doprecyzować wykaz dozwolonych praktyk enologicznych i poprawić jego spójność. Wykaz ten należy również uzupełnić w celu uwzględnienia postępu technicznego. Aby zapewnić większą jasność, wykaz należy podzielić na dwie tabele zawierające oddzielnie procesy enologiczne i związki enologiczne.

(5)

W części A tabela 1 załącznika I do niniejszego rozporządzenia należy wymienić dozwolone procesy enologiczne, jak również warunki i ograniczenia ich stosowania. Dozwolone procesy powinny opierać się na odpowiednich metodach zalecanych przez Międzynarodową Organizację ds. Winorośli i Wina (OIV), zawartych w dokumentach OIV, o których mowa w tabeli, oraz odpowiednich przepisach unijnych, o których mowa w tabeli.

(6)

W celu zapewnienia, aby producenci produktów sektora win wykorzystujący dozwolone związki enologiczne byli lepiej poinformowani i osiągnęli lepsze zrozumienie odnośnych przepisów, w części A tabela 2 załącznika I do niniejszego rozporządzenia należy wymienić dozwolone związki enologiczne, jak również warunki i ograniczenia ich stosowania. Dozwolone związki enologiczne powinny opierać się na odpowiednich związkach zalecanych przez OIV, zawartych w dokumentach OIV, o których mowa w tabeli, oraz na odpowiednich przepisach unijnych, o których mowa w tabeli. W tabeli należy ponadto wyraźnie wskazać nazwę międzynarodową związku, jego numer E, jeżeli jest dostępny, lub numer w rejestrze Chemical Abstracts Service (CAS). Należy w niej ponadto zamieścić klasyfikację związków w podziale na dwie kategorie, według ich zastosowania jako dodatku lub jako substancji pomocniczej w przetwórstwie; klasyfikacja ta jest niezbędna w szczególności do celów etykietowania.

(7)

Aby uprościć obowiązujące przepisy i zapewnić spójność między przepisami ustanowionymi w niniejszym rozporządzeniu a normami międzynarodowymi, należy zaprzestać stosowanej w przeszłości praktyki powielania niektórych informacji przedstawionych w dokumentach zawartych w Kodeksie praktyk enologicznych OIV, polegającej na odtwarzaniu treści zawartych w dodatkach do załącznika I. Zasadniczo warunki i ograniczenia stosowania powinny być zgodne z zaleceniami OIV, z wyjątkiem sytuacji, w których należy zastosować dodatkowe warunki, ograniczenia i odstępstwa w odniesieniu do dokumentów OIV.

(8)	Komisja powinna opublikować dokumenty zawarte w Kodeksie praktyk enologicznych OIV, o których mowa w załączniku I do niniejszego rozporządzenia, w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej oraz zapewnić dostępność przedmiotowych dokumentów OIV we wszystkich językach urzędowych Unii.

(9)

W załączniku I B do rozporządzenia (WE) nr 606/2009 określono maksymalne poziomy dwutlenku siarki w winach produkowanych w Unii. Te maksymalne poziomy są dostosowane do limitów wyznaczonych przez OIV, które są uznane na szczeblu międzynarodowym, a w przypadku niektórych win słodkich produkowanych w małych ilościach należy utrzymać odstępstwa wynikające z wyższej zawartości cukru w tych winach i podyktowane koniecznością zapewnienia dobrego konserwowania. W świetle wyników trwających badań naukowych w zakresie ograniczenia i zastąpienia siarczynów w winie oraz spożycia siarczynów z wina przez ludzi maksymalne poziomy mogłyby zostać ponownie zbadane w późniejszym terminie w celu ich dalszego zmniejszenia.

(10)	Należy ustanowić procedury, zgodnie z którymi państwa członkowskie będą mogły zezwolić na stosowanie – przez określony czas i do celów eksperymentalnych – niektórych praktyk i procesów enologicznych nieprzewidzianych w przepisach unijnych.

(11)

Produkcja win musujących, gatunkowych win musujących i aromatycznych gatunkowych win musujących wymaga – oprócz praktyk enologicznych dozwolonych w odniesieniu do innych produktów sektora win – stosowania szeregu szczególnych praktyk. W celu zapewnienia jasności należy wymienić te praktyki w odrębnym załączniku do niniejszego rozporządzenia.

(12)

Produkcja win likierowych wymaga – oprócz praktyk enologicznych dozwolonych w odniesieniu do innych produktów sektora win – stosowania szeregu szczególnych praktyk, a produkcja win likierowych objętych chronioną nazwą pochodzenia odznacza się pewnymi cechami szczególnymi. W celu zapewnienia jasności należy wymienić te praktyki i ograniczenia w odrębnym załączniku do niniejszego rozporządzenia.

(13)

Kupażowanie jest powszechną praktyką enologiczną, która może mieć znaczący wpływ na jakość produktów sektora win. W związku z tym, aby zapobiegać nadużyciom i zapewnić wysoką jakość produktów sektora win, a jednocześnie promować większą konkurencyjność sektora, należy określić i ściśle uregulować tę praktykę. Z tych samych powodów praktykę tę należy uregulować w szczególności w odniesieniu do produkcji wina różowego w przypadku niektórych win, które nie podlegają zapisom specyfikacji produktu.

(14)

Wymogi dotyczące czystości i tożsamości w odniesieniu do szeregu substancji stosowanych w praktykach enologicznych są już określone w przepisach unijnych dotyczących środków spożywczych, a także w Międzynarodowym kodeksie praktyk enologicznych OIV. W celu zapewnienia harmonizacji i jasności w pierwszej kolejności należy przestrzegać tych specyfikacji, a także należy przewidzieć przepisy dodatkowe odpowiednio dostosowane do sytuacji w Unii.

(15)

Produkty sektora wina niezgodne z przepisami części II tytuł II rozdział I sekcja 1 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 lub przepisami ustanowionymi w niniejszym rozporządzeniu nie mogą być wprowadzane do obrotu i muszą zostać zniszczone. Może być jednak dozwolone przemysłowe wykorzystanie niektórych z tych produktów, w związku z czym należy uściślić zasady dotyczące takiego wykorzystania, aby zapewnić odpowiednią kontrolę ostatecznego wykorzystania takich produktów. Ponadto, aby uniknąć strat finansowych ponoszonych przez operatorów, których zapasy niektórych produktów zostały wyprodukowane przed datą wejścia w życie niniejszego rozporządzenia, należy przewidzieć możliwość wprowadzenia do spożycia produktów wyprodukowanych zgodnie z zasadami obowiązującymi przed tą datą.

(16)

Niezależnie od ogólnej zasady określonej w części II sekcja D załącznika VIII do rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 polewanie winem lub moszczem winogronowym drożdżowego osadu winiarskiego, wytłoków z winogron lub wyciśniętego miąższu „aszú” lub „výber” stanowi podstawową cechę produkcji niektórych win węgierskich i słowackich. Szczegółowe zasady stosowania tej praktyki należy określić zgodnie z przepisami krajowymi obowiązującymi w odpowiednich państwach członkowskich na dzień 1 maja 2004 r.

(17)

W celu zapewnienia jakości produktów sektora win należy ustanowić przepisy dotyczące wprowadzenia w życie zakazu nadmiernego tłoczenia winogron. Weryfikacja prawidłowego stosowania tego zakazu wymaga odpowiedniego monitorowania produktów ubocznych powstających w wyniku produkcji wina i ich ostatecznego wykorzystania. W tym celu należy ustalić zasady dotyczące minimalnej zawartości alkoholu w produktach ubocznych po wytłoczeniu winogron, a także warunki obowiązkowego usuwania produktów ubocznych znajdujących się w posiadaniu osób fizycznych, osób prawnych lub grup osób, pod nadzorem właściwych organów państw członkowskich. Ponieważ warunki te są bezpośrednio związane z procesem produkcji wina, powinny one zostać umieszczone w wykazie wraz z praktykami enologicznymi i ograniczeniami dotyczącymi produkcji wina określonymi w niniejszym rozporządzeniu,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

Zakres

W niniejszym rozporządzeniu ustanawia się przepisy uzupełniające rozporządzenie (UE) nr 1308/2013 dotyczące obszarów uprawy winorośli, w przypadku których zawartość alkoholu może być zwiększona, dozwolonych praktyk enologicznych i ograniczeń mających zastosowanie do produkcji i konserwowania produktów sektora win, minimalnej zawartości alkoholu w odniesieniu do produktów ubocznych oraz ich usuwania, a także publikacji dokumentów OIV.

Artykuł 2

Obszary uprawy winorośli, z których wina mogą posiadać całkowitą zawartość alkoholu nie większą niż 20 % obj.

Obszary uprawy winorośli, o których mowa w części II pkt 1 akapit drugi lit. c) tiret pierwsze załącznika VII do rozporządzenia (UE) nr 1308/2013, są to strefy C I, C II i C III, o których mowa w dodatku 1 do tego załącznika, oraz obszary strefy B, na których można produkować wina białe o następującym chronionym oznaczeniu geograficznym: „Vin de pays de Franche-Comté” i „Vin de pays du Val de Loire”.

Artykuł 3

Dozwolone praktyki enologiczne

1. Dozwolone praktyki enologiczne i ograniczenia mające zastosowanie do produkcji i konserwowania produktów sektora win objętych zakresem części II załącznika VII do rozporządzenia (UE) nr 1308/2013, o których mowa w art. 80 ust. 1 tego rozporządzenia, określono w załączniku I do niniejszego rozporządzenia.

W części A tabela 1 załącznika I określono dozwolone procesy enologiczne oraz warunki i ograniczenia ich stosowania.

W części A tabela 2 załącznika I określono dozwolone związki enologiczne oraz warunki i ograniczenia ich stosowania.

2. Komisja publikuje dokumenty zawarte w Kodeksie praktyk enologicznych OIV, o których mowa w części A tabela 1 kolumna 2 oraz w części A tabela 2 kolumna 3 załącznika I do niniejszego rozporządzenia, w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej, seria C.

3. W załączniku I część B określono maksymalną zawartość dwutlenku siarki w winach.

4. W załączniku I część C określono maksymalną zawartość kwasu lotnego w winach.

5. W załączniku I część D określono zasady dotyczące słodzenia.

Artykuł 4

Eksperymentalne stosowanie nowych praktyk enologicznych

1. Do celów eksperymentalnych, o których mowa w art. 83 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013, każde państwo członkowskie może zezwolić na stosowanie niektórych praktyk lub procesów enologicznych nieprzewidzianych w wyżej wspomnianym rozporządzeniu lub w niniejszym rozporządzeniu przez okres nieprzekraczający pięciu lat, pod warunkiem że:

a)	przedmiotowe praktyki i procesy spełniają wymogi art. 80 ust. 1 akapit trzeci i art. 80 ust. 3 lit. b)–e) rozporządzenia (UE) nr 1308/2013;

b)	ilości będące przedmiotem praktyk lub procesów nie przekraczają 50 000 hektolitrów rocznie w przypadku każdego eksperymentu;

c)	na początku eksperymentu zainteresowane państwo członkowskie informuje Komisję i pozostałe państwa członkowskie o warunkach każdego zezwolenia;

d)	zastosowane procesy stanowią przedmiot wpisu do dokumentów towarzyszących, o których mowa w art. 147 ust. 1, i do rejestru, o którym mowa w art. 147 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013.

„Eksperyment” oznacza czynność lub czynności przeprowadzane w kontekście dobrze zdefiniowanego projektu badawczego z jednym protokołem z doświadczenia.

2. Produkty uzyskane w wyniku eksperymentalnego stosowania takich praktyk i procesów enologicznych mogą zostać wprowadzone do obrotu w innym państwie członkowskim niż zainteresowane państwo członkowskie, jeżeli właściwe organy państwa członkowskiego przeznaczenia zostały uprzednio poinformowane przez państwo członkowskie zezwalające na eksperyment o warunkach zezwolenia i przedmiotowych ilościach.

3. W terminie trzech miesięcy po upływie okresu, o którym mowa w ust. 1, zainteresowane państwo członkowskie przekazuje Komisji sprawozdanie z dopuszczonego eksperymentu i jego wyniku. Komisja informuje pozostałe państwa członkowskie o wyniku eksperymentu.

4. W zależności od wyniku eksperymentu zainteresowane państwo członkowskie może zwrócić się do Komisji z wnioskiem o zezwolenie na jego kontynuację, ewentualnie w odniesieniu do większej liczby produktów niż podczas pierwszego eksperymentu, przez kolejny okres nieprzekraczający trzech lat. Zainteresowane państwo członkowskie przedkłada odpowiednią dokumentację na poparcie swojego wniosku. Komisja podejmuje decyzję w sprawie wniosku zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 229 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013.

5. Powiadamianie Komisji o informacjach i dokumentach określonych w ust. 1 lit. c) oraz w ust. 3 i 4 dokonywane jest zgodnie z rozporządzeniem delegowanym Komisji (UE) nr 2017/1183 (4).

Artykuł 5

Praktyki enologiczne mające zastosowanie do kategorii win musujących

W załączniku II do niniejszego rozporządzenia wymieniono – oprócz praktyk enologicznych i ograniczeń o ogólnym zakresie określonych w rozporządzeniu (UE) nr 1308/2013 oraz w załączniku I do niniejszego rozporządzenia – dozwolone szczególne praktyki enologiczne i ograniczenia, w tym wzbogacanie, zakwaszanie i odkwaszanie, dotyczące win musujących, gatunkowych win musujących i aromatycznych gatunkowych win musujących, o których mowa w części II pkt 4, 5 i 6 załącznika VII do rozporządzenia (UE) nr 1308/2013.

Artykuł 6

Praktyki enologiczne mające zastosowanie do win likierowych

W załączniku III do niniejszego rozporządzenia wymieniono – oprócz praktyk enologicznych i ograniczeń o ogólnym zakresie określonych w rozporządzeniu (UE) nr 1308/2013 oraz w załączniku I do niniejszego rozporządzenia – dozwolone szczególne praktyki enologiczne i ograniczenia dotyczące win likierowych, o których mowa w części II pkt 3 załącznika VII do rozporządzenia (UE) nr 1308/2013.

Artykuł 7

Definicja kupażowania

1. „Kupażowanie”, o którym mowa w art. 75 ust. 3 lit. h) oraz w części II sekcja C załącznika VIII do rozporządzenia (UE) nr 1308/2013, oznacza mieszanie win lub moszczu o różnym pochodzeniu, uzyskanych z różnych odmian winorośli, pochodzących z różnych lat zbioru lub z odmiennych kategorii win lub moszczu.

2. Za odmienne kategorie wina lub moszczu uznaje się:

a)	wino czerwone, wino białe, a także moszcz lub wina, z których można uzyskać te kategorie win;

b)	wino bez chronionej nazwy pochodzenia/chronionego oznaczenia geograficznego, wino posiadające chronioną nazwę pochodzenia (ChNP) i wino posiadające chronione oznaczenie geograficzne (ChOG), a także moszcz lub wina, z których można uzyskać te kategorie win.

Do celów niniejszego ustępu wino różowe uznaje się za wino czerwone.

3. Za kupażowanie nie uznaje się następujących procesów:

a)	wzbogacanie poprzez dodanie zagęszczonego moszczu winogronowego lub rektyfikowanego zagęszczonego moszczu winogronowego;

b)	słodzenie.

Artykuł 8

Ogólne zasady dotyczące mieszania i kupażowania

1. Wino można uzyskiwać przez mieszanie lub kupażowanie wyłącznie wówczas, gdy składniki przeznaczone do mieszania lub kupażowania mają cechy umożliwiające uzyskanie wina i są zgodne z przepisami rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 i niniejszego rozporządzenia.

Nie można otrzymywać wina różowego przez kupażowanie wina białego bez ChNP/ChOG z winem czerwonym bez ChNP/ChOG.

Przepis określony w akapicie drugim nie wyklucza jednak rodzaju kupażowania, o którym mowa w wymienionym akapicie, w przypadku gdy produkt końcowy jest przeznaczony do przygotowania cuvée zgodnie z definicją zawartą w części IV pkt 12 załącznika II do rozporządzenia (UE) nr 1308/2013, lub do produkcji win półmusujących.

2. Zabronione jest kupażowanie moszczu winogronowego lub wina, które zostały poddane praktyce enologicznej określonej w części A tabela 2 pkt 11.1 załącznika I do niniejszego rozporządzenia, z moszczem winogronowym lub winem, które nie zostały poddane tej praktyce enologicznej.

Artykuł 9

Wymogi dotyczące czystości i tożsamości substancji stosowanych w praktykach enologicznych

1. Jeżeli wymogi dotyczące czystości i tożsamości substancji stosowanych w praktykach enologicznych, o których mowa w art. 75 ust. 3 lit. f) rozporządzenia (UE) nr 1308/2013, nie zostały określone w rozporządzeniu Komisji (UE) nr 231/2012 (5), wówczas stosuje się wymogi, o których mowa w części A tabela 2 kolumna 4 załącznika I do niniejszego rozporządzenia.

2. Enzymy i preparaty enzymatyczne stosowane w dozwolonych praktykach i procesach enologicznych wymienionych w załączniku I część A muszą spełniać wymogi rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1332/2008 (6).

Artykuł 10

Warunki przechowywania, obrotu i stosowania dotyczące produktów niezgodnych z art. 80 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 lub z niniejszym rozporządzeniem

1. Produkty, o których mowa w art. 80 ust. 2 akapit pierwszy rozporządzenia (UE) nr 1308/2013, nie mogą być wprowadzane do obrotu i podlegają zniszczeniu. Państwa członkowskie mogą jednak, pod pewnymi warunkami, zezwolić na wykorzystanie takich produktów o określonych przez nich cechach w destylarniach i wytwórniach octu lub do użytku przemysłowego.

2. Producenci lub handlowcy nie mogą przechowywać tych produktów bez prawnie uzasadnionego powodu; można je przemieszczać wyłącznie do destylarni, wytwórni octu lub zakładów wykorzystujących je do użytku przemysłowego lub w produktach przemysłowych, lub do zakładu utylizacji.

3. Państwa członkowskie mogą dodawać do win, o których mowa w ust. 1, środki denaturujące lub wskaźniki ułatwiające ich identyfikację. W przypadkach, w których jest to uzasadnione, państwa członkowskie mogą również zakazać sposobów wykorzystania przewidzianych w ust. 1 i nakazać zniszczenie produktów.

4. Wina wyprodukowane przed dniem 1 sierpnia 2009 r. mogą być oferowane lub dostarczane do bezpośredniego spożycia przez ludzi, jeżeli spełniają przepisy unijne lub krajowe obowiązujące przed tą datą.

Artykuł 11

Ogólne warunki dotyczące procesów wzbogacania oraz procesów zakwaszania i odkwaszania produktów innych niż wino

Dozwolone procesy, o których mowa w części I sekcja D pkt 1 załącznika VIII do rozporządzenia (UE) nr 1308/2013, muszą być przeprowadzane w ramach jednej operacji. Państwa członkowskie mogą jednak zezwolić na przeprowadzenie niektórych procesów w kilku etapach, jeżeli wpływa to korzystnie na wytwarzanie odnośnych produktów. W takim przypadku ograniczenia przewidziane w załączniku VIII do rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 mają zastosowanie do całej operacji.

Artykuł 12

Polewanie winem lub moszczem winogronowym drożdżowego osadu winiarskiego, wytłoków z winogron lub wyciśniętego miąższu „aszú”/„výber”

Polewanie winem lub moszczem winogronowym drożdżowego osadu winiarskiego, wytłoków z winogron lub wyciśniętego miąższu „aszú”/„výber”, o którym mowa w części II sekcja D pkt 2 załącznika VIII do rozporządzenia (UE) nr 1308/2013, przeprowadza się zgodnie z poniższym opisem i przepisami krajowymi obowiązującymi na dzień 1 maja 2004 r.:

a)	„Tokaji fordítás” lub „Tokajský forditáš” otrzymuje się w wyniku polewania moszczem lub winem wyciśniętego miąższu „aszú”/„výber”;

b)	„Tokaji máslás” lub „Tokajský mášláš” otrzymuje się w wyniku polewania moszczem lub winem drożdżowego osadu winiarskiego szamorodni/samorodné lub aszú/výber;

Odnośne produkty muszą pochodzić z tego samego roku zbiorów.

Artykuł 13

Określanie minimalnej zawartości alkoholu w odniesieniu do produktów ubocznych

1. Państwa członkowskie, z zastrzeżeniem części II sekcja D pkt 1 załącznika VIII do rozporządzenia (UE) nr 1308/2013, określają minimalny procent objętości alkoholu, jaki muszą zawierać produkty uboczne po ich oddzieleniu od win, w odniesieniu do zawartości alkoholu w wyprodukowanym winie. Państwa członkowskie mogą regulować tę minimalną zawartość na podstawie obiektywnych i niedyskryminacyjnych kryteriów.

2. Jeżeli stosowny odsetek ustalony przez państwa członkowskie zgodnie z ust. 1 nie zostanie osiągnięty, wówczas dany podmiot dostarcza określoną ilość wina pochodzącą z własnej produkcji, która odpowiada ilości wymaganej do osiągnięcia tego minimalnego udziału procentowego.

3. Do celów określenia zawartości alkoholu w produktach ubocznych w odniesieniu do zawartości alkoholu w wyprodukowanym winie, standardowe naturalne objętościowe zawartości alkoholu w winie, które należy stosować w poszczególnych strefach uprawy winorośli, są następujące:

a)	8,0 % w przypadku strefy A;

b)	8,5 % w przypadku strefy B;

c)	9,0 % w przypadku strefy C I;

d)	9,5 % w przypadku strefy C II;

e)	10,0 % w przypadku strefy C III.

Artykuł 14

Usuwanie produktów ubocznych

1. Producenci wycofują produkty uboczne powstałe podczas produkcji wina lub innego procesu przetwarzania winogron pod nadzorem właściwych organów państw członkowskich, z zastrzeżeniem wymogów dotyczących dostarczania i rejestracji określonych odpowiednio w art. 9 ust. 1 lit. b) rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) 2018/273 (7) oraz w art. 14 ust. 1 lit. b) ppkt (vii) i art. 18 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2018/274 (8).

2. Wycofanie odbywa się bezzwłocznie i nie później niż na koniec roku winiarskiego, w którym zostały uzyskane produkty uboczne, zgodnie z obowiązującymi przepisami unijnymi, w szczególności w odniesieniu do ochrony środowiska.

3. Państwa członkowskie mogą zadecydować, że producenci, którzy w trakcie danego roku winiarskiego nie produkują więcej niż 50 hektolitrów wina lub moszczu samodzielnie we własnych zakładach, nie podlegają wymogowi wycofywania produktów ubocznych.

4. Producenci mogą wypełnić obowiązek usunięcia części lub całości produktów ubocznych produkcji wina lub innego procesu przetwarzania winogron, przekazując produkty uboczne do destylacji. Takie usuwanie produktów ubocznych poświadcza właściwy organ państwa członkowskiego.

5. Państwa członkowskie mogą zadecydować, na podstawie obiektywnych i niedyskryminacyjnych kryteriów, że przekazanie do destylacji części lub całości produktów ubocznych powstałych podczas produkcji wina lub podczas innego procesu przetwarzania winogron jest obowiązkowe dla wszystkich lub dla niektórych producentów działających na terytorium ich kraju.

Artykuł 15

Przepisy przejściowe

Zapasy produktów sektora win wyprodukowane przed datą wejścia w życie niniejszego rozporządzenia zgodnie z przepisami obowiązującymi przed tą datą mogą zostać wprowadzone do spożycia przez ludzi.

Artykuł 16

Uchylenie

Rozporządzenie (WE) nr 606/2009 traci moc.

Artykuł 17

Wejście w życie

1. Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

2. Niniejsze rozporządzenie stosuje się od dnia 7 grudnia 2019 r.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w Brukseli dnia 12 marca 2019 r.

W imieniu Komisji

Jean-Claude JUNCKER

Przewodniczący

(1) Dz.U. L 347 z 20.12.2013, s. 671.

(2) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1234/2007 z dnia 22 października 2007 r. ustanawiające wspólną organizację rynków rolnych oraz przepisy szczegółowe dotyczące niektórych produktów rolnych (rozporządzenie o jednolitej wspólnej organizacji rynku) (Dz.U. L 299 z 16.11.2007, s. 1).

(3) Rozporządzenie Komisji (WE) nr 606/2009 z dnia 10 lipca 2009 r. ustanawiające niektóre szczegółowe zasady wykonania rozporządzenia Rady (WE) nr 479/2008 w odniesieniu do kategorii produktów winiarskich, praktyk enologicznych i obowiązujących ograniczeń (Dz.U. L 193 z 24.7.2009, s. 1).

(4) Rozporządzenie delegowane Komisji (UE) 2017/1183 z dnia 20 kwietnia 2017 r. uzupełniające rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1307/2013 i (UE) nr 1308/2013 w odniesieniu do powiadamiania Komisji o informacjach i dokumentach (Dz.U. L 171 z 4.7.2017, s. 100).

(5) Rozporządzenie Komisji (UE) nr 231/2012 z dnia 9 marca 2012 r. ustanawiające specyfikacje dla dodatków do żywności wymienionych w załącznikach II i III do rozporządzenia (WE) nr 1333/2008 Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.U. L 83 z 22.3.2012, s. 1).

(6) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1332/2008 z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie enzymów spożywczych, zmieniające dyrektywę Rady 83/417/EWG, rozporządzenie Rady (WE) nr 1493/1999, dyrektywę 2000/13/WE, dyrektywę Rady 2001/112/WE oraz rozporządzenie (WE) nr 258/97 (Dz.U. L 354 z 31.12.2008, s. 7).

(7) Rozporządzenie delegowane Komisji (UE) 2018/273 z dnia 11 grudnia 2017 r. uzupełniające rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1308/2013 w odniesieniu do systemu zezwoleń na nasadzenia winorośli, rejestru winnic, dokumentów towarzyszących i świadectw, rejestru przychodów i rozchodów, obowiązkowych deklaracji, powiadomień i publikowania zgłoszonych informacji, oraz uzupełniające rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1306/2013 w odniesieniu do odpowiednich kontroli i kar, zmieniające rozporządzenia Komisji (WE) nr 555/2008, (WE) nr 606/2009 i (WE) nr 607/2009 oraz uchylające rozporządzenie Komisji (WE) nr 436/2009 i rozporządzenie delegowane Komisji (UE) 2015/560 (Dz.U. L 58 z 28.2.2018, s. 1).

(8) Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/274 z dnia 11 grudnia 2017 r. ustanawiające zasady stosowania rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1308/2013 w odniesieniu do systemu zezwoleń na nasadzenia winorośli, certyfikacji, rejestru przychodów i rozchodów, obowiązkowych deklaracji i powiadomień oraz rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1306/2013 w odniesieniu do odpowiednich kontroli i uchylające rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2015/561 (Dz.U. L 58 z 28.2.2018, s. 60).

ZAŁĄCZNIK I

CZĘŚĆ A

DOZWOLONE PRAKTYKI ENOLOGICZNE

TABELA 1: DOZWOLONE PROCESY ENOLOGICZNE, O KTÓRYCH MOWA W ART. 3 UST. 1.

	1	2
	Procesy enologiczne	Warunki i ograniczenia stosowania (1)
1	Napowietrzanie lub utlenianie	Wyłącznie przy użyciu tlenu gazowego.
2	Obróbka termiczna	Z zastrzeżeniem warunków określonych w dokumentach 1.8 (1970), 2.4.4 (1988), 3.4.3 (1988) i 3.4.3.1 (1990) Kodeksu praktyk enologicznych OIV.
3	Odwirowywanie oraz filtrowanie, z zastosowaniem obojętnego filtrującego środka pomocniczego lub bez takiego środka	W wyniku zastosowania obojętnego filtrującego środka pomocniczego w produkcie poddanym obróbce nie mogą występować niepożądane pozostałości.
4	Stworzenie atmosfery obojętnej	Wyłącznie w celu obróbki produktu bez dostępu powietrza.
5	Eliminacja dwutlenku siarki przy zastosowaniu procesów fizycznych	Wyłącznie w odniesieniu do świeżych winogron, moszczu winogronowego, częściowo sfermentowanego moszczu winogronowego, częściowo sfermentowanego moszczu winogronowego uzyskiwanego z suszonych winogron, zagęszczonego moszczu winogronowego, rektyfikowanego zagęszczonego moszczu winogronowego i młodego wina w trakcie fermentacji.
6	Żywice jonowymienne	Wyłącznie w odniesieniu do moszczu winogronowego przeznaczonego do produkcji rektyfikowanego zagęszczonego moszczu winogronowego. Z zastrzeżeniem warunków określonych w dodatku 3.
7	Barbotaż	Wyłącznie przy użyciu argonu lub azotu.
8	Flotacja	Wyłącznie przy użyciu azotu lub dwutlenku węgla, lub poprzez napowietrzanie. Z zastrzeżeniem warunków określonych w dokumencie 2.1.14 (1999).
9	Dyski z czystą parafiną zaimpregnowane izotiocyjanianem allilu	Wyłącznie w celu stworzenia sterylnej atmosfery. We Włoszech dozwolone jest wyłącznie pod warunkiem że jest to zgodne z prawodawstwem tego kraju i jedynie w zbiornikach o pojemności większej niż 20 litrów. Izotiocyjanian allilu stosuje się z zastrzeżeniem warunków i ograniczeń określonych w tabeli 2 dotyczącej dozwolonych związków enologicznych.
10	Proces elektrodializy	Wyłącznie w celu zapewnienia stabilizacji winianowej wina. Wyłącznie w przypadku częściowo sfermentowanego moszczu przeznaczonego do bezpośredniego spożycia przez ludzi w tej postaci oraz w przypadku produktów określonych w części II pkt 1, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 15 i 16 załącznika VII do rozporządzenia (UE) nr 1308/2013. Z zastrzeżeniem warunków określonych w dodatku 5 do niniejszego załącznika.
11	Kawałki drewna dębowego	Wykorzystanie przy produkcji i dojrzewaniu wina, w tym przy fermentacji świeżych winogron i moszczu winogronowego. Z zastrzeżeniem warunków określonych w dodatku 7.
12	Korekta zawartości alkoholu w winach	Korekta dokonywana wyłącznie z wykorzystaniem wina. Z zastrzeżeniem warunków określonych w dodatku 8.
13	Wymieniacze kationowe do stabilizacji winianowej	Wyłącznie do stabilizacji winianowej częściowo sfermentowanego moszczu przeznaczonego do bezpośredniego spożycia w tej postaci przez ludzi oraz w przypadku produktów określonych w części II pkt 1, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 15 i 16 załącznika VII do rozporządzenia (UE) nr 1308/2013. Z zastrzeżeniem warunków określonych w dokumencie 3.3.3 (2011) Kodeksu praktyk enologicznych OIV. Proces ten musi również być zgodny z rozporządzeniem (WE) nr 1935/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady (2) oraz z przepisami krajowymi przyjętymi w celu jego wykonania. Fakt przeprowadzenia tego procesu wpisuje się do rejestru, o którym mowa w art. 147 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013.
14	Działanie elektromembranowe	Wyłącznie w celu zakwaszania lub odkwaszania. Z zastrzeżeniem warunków i ograniczeń określonych w części I sekcja C i D załącznika VIII do rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 oraz w art. 11 niniejszego rozporządzenia. Proces ten musi być zgodny z rozporządzeniem (WE) nr 1935/2004 oraz z rozporządzeniem (UE) nr 10/2011 (3) i z przepisami krajowymi przyjętymi w celu jego wykonania. Z zastrzeżeniem warunków określonych w dokumentach 2.1.3.1.3 (2010), 2.1.3.2.4 (2012), 3.1.1.4 (2010), 3.1.2.3 (2012) Kodeksu praktyk enologicznych OIV. Fakt przeprowadzenia tego procesu wpisuje się do rejestru, o którym mowa w art. 147 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013.
15	Wymieniacze kationowe do zakwaszania	Z zastrzeżeniem warunków i ograniczeń określonych w części I sekcja C i D załącznika VIII do rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 oraz w art. 11 niniejszego rozporządzenia. Proces ten musi być zgodny z rozporządzeniem (WE) nr 1935/2004 oraz z przepisami krajowymi przyjętymi w celu jego wykonania. Z zastrzeżeniem warunków i ograniczeń określonych w dokumentach 2.1.3.1.4 (2012) i 3.1.1.5 (2012) Kodeksu praktyk enologicznych OIV. Fakt przeprowadzenia tego procesu wpisuje się do rejestru, o którym mowa w art. 147 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013.
16	Połączenie procesów membranowych	Wyłącznie w celu zmniejszenia zawartości cukru w moszczach zgodnie z definicją zawartą w części II pkt 10 załącznika VII do rozporządzenia (UE) nr 1308/2013. Z zastrzeżeniem warunków określonych w dodatku 9.
17	Kontaktory membranowe	Wyłącznie w celu zarządzania gazami rozpuszczonymi w winie. Wyłącznie w przypadku produktów określonych w części II pkt 1, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 15 i 16 załącznika VII do rozporządzenia (UE) nr 1308/2013. Dodawanie dwutlenku węgla w przypadku produktów określonych w części II pkt 4, 5, 6 i 8 wyżej wymienionego załącznika jest zakazane. Proces ten musi być zgodny z rozporządzeniem (WE) nr 1935/2004 oraz z rozporządzeniem (UE) nr 10/2011 i z przepisami krajowymi przyjętymi w celu jego wykonania. Z zastrzeżeniem warunków określonych w dokumencie 3.5.17 (2013) Kodeksu praktyk enologicznych OIV.
18	Technologia filtracji membranowej w połączeniu z węglem aktywnym	Wyłącznie w celu ograniczenia nadmiaru 4-etylofenolu i 4-etylogwajakolu w winie. Z zastrzeżeniem warunków określonych w dodatku 10.
19	Płytki filtracyjne zawierające zeolit typu fojazytu Y	Wyłącznie w celu adsorpcji haloanizoli. Z zastrzeżeniem warunków określonych w dokumencie 3.2.15 (2016) Kodeksu praktyk enologicznych OIV.

TABELA 2: DOZWOLONE ZWIĄZKI ENOLOGICZNE, O KTÓRYCH MOWA W ART. 3 UST. 1.

	1	2	3	4	5	6	7	8
	Substancje/praktyki	Numer E lub Numer CAS	Kodeks praktyk enologicznych OIV (4)	Numer referencyjny dokumentu w Kodeksie OIV, o którym mowa w art. 9 ust. 1	Dodatek	Substancja pomocnicza/stosowana jako pomocnicza w przetwórstwie (5)	Warunki i ograniczenia stosowania (6)	Kategorie produktów sektora wina (7)
1	Regulatory kwasowości
1.1	Kwas winowy (L(+)-)	E 334/CAS 87-69-4	Dokument 2.1.3.1.1 (2001); 3.1.1.1 (2001)	COEI-1-LTARAC	x		Warunki i ograniczenia określone w części I sekcja C i D załącznika VIII do rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 oraz w art. 11 niniejszego rozporządzenia. Specyfikacje dla kwasu winowego (L(+)-) określone w dodatku 1 pkt 2 do niniejszego załącznika.	1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10, 11, 12, 15 i 16
1.2	Kwas jabłkowy (D,L-; L-)	E 296/–	Dokument 2.1.3.1.1 (2001); 3.1.1.1 (2001)	COEI-1-ACIMAL	x			1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10, 11, 12, 15 i 16
1.3	Kwas mlekowy	E 270/–	Dokument 2.1.3.1.1 (2001); 3.1.1.1 (2001)	COEI-1-ACILAC	x			1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10, 11, 12, 15 i 16
1.4	L(+)-winian potasu	E 336(ii)/CAS 921-53-9	Dokument 2.1.3.2.2 (1979); 3.1.2.2 (1979)	COEI-1-POTTAR		x		1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10, 11, 12, 15 i 16
1.5	Wodorowęglan potasu	E 501(ii)/CAS 298-14-6	Dokument 2.1.3.2.2 (1979); 3.1.2.2 (1979)	COEI-1-POTBIC		x		1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10, 11, 12, 15 i 16
1.6	Węglan wapnia	E 170/CAS 471-34-1	Dokument 2.1.3.2.2 (1979); 3.1.2.2 (1979)	COEI-1-CALCAR		x		1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10, 11, 12, 15 i 16
1.7	Winian wapnia	E 354/–	Dokument 3.3.12 (1997)	COEI-1-CALTAR		x		1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 15 i 16
1.8	Siarczan wapnia	E 516/–	Dokument 2.1.3.1.1.1 (2017)		x		Warunki i ograniczenia określone w załączniku III sekcja A pkt 2 lit. b). Maksymalny poziom stosowania: 2 g/l.	3
1.9	Węglan potasu	E 501(i)	Dokument 2.1.3.2.5 (2017); 3.1.2.2 (1979)			x		1, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10, 11, 12, 15 i 16
2	Konserwanty i przeciwutleniacze
2.1	Dwutlenek siarki	E 220/CAS 7446-09-5	Dokument 1.12 (2004); 2.1.2 (1987); 3.4.4 (2003)	COEI-1-SOUDIO	x		Ograniczenia (tzn. ilość maksymalna w produkcie wprowadzonym do obrotu) określone w załączniku I sekcja B.	1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10, 11, 12, 15 i 16
2.2	Wodorosiarczyn potasu	E 228/CAS 7773-03-7	Dokument 2.1.2 (1987)	COEI-1-POTBIS	x			1, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10, 11, 12, 15 i 16
2.3	Pirosiarczyn potasu	E 224/CAS 16731-55-8	Dokument 1.12 (2004), 3.4.4 (2003)	COEI-1-POTANH	x			1, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10, 11, 12, 15 i 16
2.4	Sorbinian potasu	E 202	Dokument 3.4.5 (1988)	COEI-1-POTSOR	x			1, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 15 i 16
2.5	Lizozym	E 1105	Dokument 2.2.6 (1997) 3.4.12 (1997)	COEI-1-LYSOZY	x	x		1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10, 11, 12, 15 i 16
2.6	Kwas L-askorbinowy	E 300	Dokument 1.11 (2001); 2.2.7 (2001); 3.4.7 (2001)	COEI-1-ASCACI	x		Maksymalna zawartość w winie poddawanym obróbce i wprowadzanym do obrotu: 250 mg/l. Maksymalnie 250 mg/l w przypadku każdego procesu.	Świeże winogrona, 1, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10, 11, 12, 15 i 16
2.7	Diwęglan dimetylu (DMDC)	E 242/CAS 4525-33-1	Dokument 3.4.13 (2001)	COEI-1-DICDIM	x		Fakt przeprowadzenia tego procesu wpisuje się do rejestru, o którym mowa w art. 147 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013.	częściowo sfermentowany moszcz do bezpośredniego spożycia przez ludzi w tej postaci, 1, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 15 i 16
3	Sekwestranty
3.1	Węgiel do celów enologicznych		Dokument 2.1.9 (2002) 3.5.9 (1970)	COEI-1-CHARBO		x		Wina białe 2, 10 i 14
3.2	Włókna roślinne o właściwościach selektywnych		Dokument 3.4.20 (2017)	COEI-1-FIBVEG		x		1, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 15 i 16
4	Aktywatory fermentacji alkoholowej i jabłkowo-mlekowej
4.1	Celuloza mikrokrystaliczna	E 460(i)/CAS 9004-34-6	Dokument 2.3.2 (2005), 3.4.21 (2015)	COEI-1-CELMIC		x	Musi być zgodna ze specyfikacjami określonymi w załączniku do rozporządzenia (UE) nr 231/2012.	Świeże winogrona, 2, 4, 5, 6, 7, 10, 11 i 12
4.2	Wodorofosforan diamonu	E 342/CAS 7783-28-0	Dokument 4.1.7 (1995)	COEI-1-PHODIA		x	Wyłącznie w przypadku fermentacji alkoholowej. Nie więcej niż 1 g/l (wyrażony jako sole) (8) lub 0,3 g/l w przypadku drugiej fermentacji win musujących.	Świeże winogrona, 2, 10, 11, 12, 13, druga fermentacja alkoholowa 4, 5, 6 i 7.
4.3	Siarczan amonu	E 517/CAS 7783-20-2	Dokument 4.1.7 (1995)	COEI-1AMMSUL		x
4.4	Wodorosiarczyn amonu	–/CAS 10192-30-0		COEI_1-AMMHYD		x	Wyłącznie w przypadku fermentacji alkoholowej. Nie więcej niż 0,2 g/l (wyrażonego jako sole) lub zgodnie z ograniczeniami przewidzianymi w pkt 2.1–2.3.	Świeże winogrona, 2, 10, 11, 12 i 13
4.5	Chlorowodorek tiaminy	–/CAS 67-03-8	Dokument 2.3.3 (1976) 4.1.7 (1995)	COEI-1-THIAMIN		x	Wyłącznie w przypadku fermentacji alkoholowej.	Świeże winogrona, 2, 10, 11, 12, 13, druga fermentacja alkoholowa 4, 5, 6 i 7.
4.6	Autolizaty drożdżowe	–/–	Dokument 2.3.2 (2005) 3.4.21 (2015)	COEI-1-AUTLYS		x (5)		Świeże winogrona, 2, 10, 11, 12 i 13
4.7	Ściany komórkowe drożdży	–/–	Dokument 2.3.4 (1988) 3.4.21 (2015)	COEI-1-YEHULL		x (5)		Świeże winogrona, 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10, 11, 12, 15 i 16
4.8	Drożdże dezaktywowane	–/–	Dokument 2.3.2 (2005) 3.4.21 (2015)	COEI-1-INAYEA		x (5)		Świeże winogrona, 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10, 11, 12, 15 i 16
4.9	Drożdże dezaktywowane z gwarantowanym poziomem glutationu	–/–	Dokument 2.2.9 (2017)	COEI-1-LEVGLU		x (5)	Wyłącznie w przypadku fermentacji alkoholowej.	Świeże winogrona, 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10, 11, 12, 15 i 16
5	Środki klarujące
5.1	Żelatyna jadalna	–/CAS 9000-70-8	Dokument 2.1.6 (1997) 3.2.1 (2011)	COEI-1-GELATI		x (5)		1, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10, 11, 12, 15 i 16
5.2	Białko pszenicy		Dokument 2.1.17 (2004); 3.2.7 (2004)	COEI-1-PROVEG		x (5)		1, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10, 11, 12, 15 i 16
5.3	Białko grochu		Dokument 2.1.17 (2004); 3.2.7 (2004)	COEI-1-PROVEG		x (5)		1, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10, 11, 12, 15 i 16
5.4	Białko ziemniaczane		Dokument 2.1.17 (2004); 3.2.7 (2004)	COEI-1-PROVEG		x (5)		1, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10, 11, 12, 15 i 16
5.5	Karuk		Dokument 3.2.1 (2011)	COEI-1-COLPOI		x		1, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 15 i 16
5.6	Kazeina	–/CAS 9005-43-0	Dokument 2.1.16 (2004)	COEI-1-CASEIN		x (5)		1, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10, 11, 12, 15 i 16
5.7	Kazeiniany potasu	–/CAS 68131-54-4	Dokument 2.1.15 (2004); 3.2.1 (2011)	COEI-1-POTCAS		x (5)		1, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10, 11, 12, 15 i 16
5.8	Albumina jaja	–/CAS 9006-59-1	Dokument 3.2.1 (2011)	COEI-1-OEUALB		x (5)		1, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 15 i 16
5.9	Bentonit	E 558/–	Dokument 2.1.8 (1970) 3.3.5 (1970)	COEI-1-BENTON		x		1, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10, 11, 12, 15 i 16
5.10	Dwutlenek krzemu (w postaci żelu lub zawiesiny koloidalnej)	E 551/–	Dokument 2.1.10 (1991); 3.2.1 (2011); 3.2.4 (1991)	COEI-1-DIOSIL		x		1, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10, 11, 12, 15 i 16
5.11	Kaolin	–/CAS 1332-58-7	Dokument 3.2.1 (2011)	COEI-1-KAOLIN		x		1, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 15 i 16
5.12	Taniny		Dokument 2.1.7 (1970) 2.1.17 (2004); 3.2.6 (1970); 3.2.7 (2004); 4.1.8 (1981); 4.3.2 (1981)	COEI-1-TANINS		x		1, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10, 15 i 16
5.13	Chitozan pochodzący z Aspergillus niger	–/CAS 9012-76-4	Dokument 2.1.22 (2009); 3.2.1 (2011); 3.2.12 (2009); 3.2.1 (2009)	COEI-1-CHITOS		x		1, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10, 11, 12, 15 i 16
5.14	Glukan chitynowy pochodzący z Aspergillus niger	Chityna: CAS 1398-61-4; Glukan: CAS 9041-22-9.	Dokument 2.1.23 (2009); 3.2.1 (2011); 3.2.13 (2009); 3.2.1 (2009)	COEI-1-CHITGL		x		1, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10, 11, 12, 15 i 16
5.15	Ekstrakty protein drożdżowych	–/–	Dokument 2.1.24 (2011); 3.2.14 (2011); 3.2.1 (2011)	COEI-1-EPLEV		x		1, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10, 11, 12, 15 i 16
5.16	Poliwinylopolipirolidon	E 1202/CAS 25249-54-1	Dokument 3.4.9 (1987)	COEI-1-PVPP		x		1, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10, 15 i 16
5.17	Alginian wapnia	E 404/CAS 9005-35-0	Dokument 4.1.8 (1981)	COEI-1-ALGIAC		x	Wyłącznie do produkcji wszystkich kategorii win musujących i win półmusujących uzyskiwanych w drodze fermentacji w butelce, w przypadku których oddzielenie osadu następuje przez usunięcie.	4, 5, 6, 7, 8 i 9
5.18	Alginian potasu	E 402/CAS 9005-36-1	Dokument 4.1.8 (1981)	COEI-1-POTALG		x	Wyłącznie do produkcji wszystkich kategorii win musujących i win półmusujących uzyskiwanych w drodze fermentacji w butelce, w przypadku których oddzielenie osadu następuje przez usunięcie.	4, 5, 6, 7, 8 i 9
6	Czynniki stabilizujące
6.1	Wodorowinian potasu	E 336(i)/CAS 868-14-4	Dokument 3.3.4 (2004)	COEI-1-POTBIT		x	Wyłącznie jako środek wspierający wytrącanie soli kwasu winowego.	częściowo sfermentowany moszcz do bezpośredniego spożycia przez ludzi w tej postaci, 1, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 15 i 16
6.2	Winian wapnia	E 354/–	Dokument 3.3.12 (1997)	COEI-1-CALTAR		x		częściowo sfermentowany moszcz do bezpośredniego spożycia przez ludzi w tej postaci, 1, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 15 i 16
6.3	Kwas cytrynowy	E 330	Dokument 3.3.8 (1970) 3.3.1 (1970)	COEI-1-CITACI	x		Maksymalna zawartość w winie poddawanym obróbce i wprowadzanym do obrotu: 1 g/l	częściowo sfermentowany moszcz do bezpośredniego spożycia przez ludzi w tej postaci, 1, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 15 i 16
6.4	Taniny	–/–	3.3.1 (1970);	COEI-1-TANINS				częściowo sfermentowany moszcz do bezpośredniego spożycia przez ludzi w tej postaci, 1, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 15 i 16
6.5	Żelazocyjanek potasu	E 536/–	Dokument 3.3.1 (1970)	COEI-1-POTFER		x	Z zastrzeżeniem warunków określonych w dodatku 4 do niniejszego załącznika.	częściowo sfermentowany moszcz do bezpośredniego spożycia przez ludzi w tej postaci, 1, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 15 i 16
6.6	Fitynian wapnia	–/CAS 3615-82-5	Dokument 3.3.1 (1970)	COEI-1-CALPHY		x	W przypadku win czerwonych – nie więcej niż 8 g/hl Z zastrzeżeniem warunków określonych w dodatku 4 do niniejszego załącznika.	częściowo sfermentowany moszcz do bezpośredniego spożycia przez ludzi w tej postaci, 1, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 15 i 16
6.7	Kwas metawinowy	E 353/–	Dokument 3.3.7 (1970)	COEI-1-METACI	x			częściowo sfermentowany moszcz do bezpośredniego spożycia przez ludzi w tej postaci, 1, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 15 i 16
6.8	Guma arabska	E 414/CAS 9000-01-5	Dokument 3.3.6 (1972)	COEI-1-GOMARA	x		Quantum satis	częściowo sfermentowany moszcz do bezpośredniego spożycia przez ludzi w tej postaci, 1, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 15 i 16
6.9	Kwas D, L-winowy lub jego neutralna sól potasowa	–/CAS 133-37-9	Dokument 2.1.21 (2008); 3.4.15 (2008)	COEI-1-DLTART		x	Wyłącznie w celu wytrącenia nadmiaru wapnia. Z zastrzeżeniem warunków określonych w dodatku 4 do niniejszego załącznika.	częściowo sfermentowany moszcz do bezpośredniego spożycia przez ludzi w tej postaci, 1, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 15 i 16
6.10	Mannoproteiny drożdży	–/–	Dokument 3.3.13 (2005)	COEI-1-MANPRO	x			częściowo sfermentowany moszcz do bezpośredniego spożycia przez ludzi w tej postaci, 1, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 15 i 16
6.11	Karboksymetyloceluloza	E 466/–	Dokument 3.3.14 (2008)	COEI-1-CMC	x		Wyłącznie w celu zapewnienia stabilizacji winianowej.	Wina białe, 4, 5, 6, 7, 8, 9
6.12	Kopolimery poliwinyloimidazolu – poliwinylopyrrolidonu (PVI/PVP)	–/CAS 87865-40-5	Dokument 2.1.20 (2014); 3.4.14 (2014)	COEI-1-PVIPVP		x	Fakt przeprowadzenia tego procesu wpisuje się do rejestru, o którym mowa w art. 147 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013.	1, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10, 11, 12, 15 i 16
6.13	Poliasparaginian potasu	E 456/CAS 64723-18-8	Dokument 3.3.15 (2016)	COEI-1-POTASP	x		Wyłącznie na potrzeby stabilizacji winianowej.	1, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 15 i 16
7	Enzymy (9)
7.1	Ureaza	EC 3.5.1.5	Dokument 3.4.11 (1995)	COEI-1-UREASE		x	Wyłącznie w celu zmniejszenia zawartości mocznika w winie. Z zastrzeżeniem warunków określonych w dodatku 6 do niniejszego załącznika.	częściowo sfermentowany moszcz do bezpośredniego spożycia przez ludzi w tej postaci, 1, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 15 i 16
7.2	Pektoliazy	EC 4.2.2.10	Dokument 2.1.4 (2013) 2.1.18 (2013); 3.2.8 (2013); 3.2.11 (2013)	COEI-1-ACTPLY		x	Wyłącznie w celach enologicznych w maceracji, klarowaniu, stabilizacji, filtracji oraz w celu wykrycia prekursorów aromatycznych winogron.	1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10, 11, 12, 15 i 16
7.3	Metylesteraza pektynowa	EC 3.1.1.11	Dokument 2.1.4 (2013) 2.1.18 (2013); 3.2.8 (2013); 3.2.11 (2013)	COEI-1-ACTPME		x	Wyłącznie w celach enologicznych w maceracji, klarowaniu, stabilizacji, filtracji oraz w celu wykrycia prekursorów aromatycznych winogron.	1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10, 11, 12, 15 i 16
7.4	Poligalakturonaza	EC 3.2.1.15	Dokument 2.1.4 (2013) 2.1.18 (2013); 3.2.8 (2013); 3.2.11 (2013)	COEI-1-ACTPGA		x	Wyłącznie w celach enologicznych w maceracji, klarowaniu, stabilizacji, filtracji oraz w celu wykrycia prekursorów aromatycznych winogron.	1, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10, 11, 12, 15 i 16
7.5	Hemicelulaza	EC 3.2.1.78	Dokument 2.1.4 (2013) 2.1.18 (2013); 3.2.8 (2013); 3.2.11 (2013)	COEI-1-ACTGHE		x	Wyłącznie w celach enologicznych w maceracji, klarowaniu, stabilizacji, filtracji oraz w celu wykrycia prekursorów aromatycznych winogron.	1, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10, 11, 12, 15 i 16
7.6	Celulaza	EC 3.2.1.4	Dokument 2.1.4 (2013) 2.1.18 (2013); 3.2.8 (2013); 3.2.11 (2013)	COEI-1-ACTCEL		x	Wyłącznie w celach enologicznych w maceracji, klarowaniu, stabilizacji, filtracji oraz w celu wykrycia prekursorów aromatycznych winogron.	1, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10, 11, 12, 15 i 16
7.7	Betamaltaza	EC 3.2.1.58	Dokument 3.2.10 (2004)	COEI-1-BGLUCA		x	Wyłącznie w celach enologicznych w maceracji, klarowaniu, stabilizacji, filtracji oraz w celu wykrycia prekursorów aromatycznych winogron.	1, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10, 11, 12, 15 i 16
7.8	Glikozydaza	EC 3.2.1.20	Dokument 2.1.19 (2013); 3.2.9 (2013)	COEI-1-GLYCOS		x	Wyłącznie w celach enologicznych w maceracji, klarowaniu, stabilizacji, filtracji oraz w celu wykrycia prekursorów aromatycznych winogron.	1, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10, 11, 12, 15 i 16
8	Gazy i gazy do pakowania (10)
8.1	Argon	E 938/CAS 7440-37-1	Dokument 2.2.5 (1970) 3.2.3 (2002)	COEI-1-ARGON	x (10)	x		1, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10, 11, 12, 15 i 16
8.2	Azot	E 941/CAS 7727-37-9	Dokument 2.1.14 (1999); 2.2.5 (1970); 3.2.3 (2002)	COEI-1-AZOTE	x (10)	x		1, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10, 11, 12, 15 i 16
8.3	Dwutlenek węgla	E 290/CAS 124-38-9	Dokument 1.7 (1970); 2.1.14 (1999); 2.2.3 (1970); 2.2.5 (1970); 2.3.9 (2005); 4.1.10 (2002)	COEI-1-DIOCAR	x (10)	x	W przypadku win niemusujących maksymalna zawartość dwutlenku węgla w winie poddanym obróbce i wprowadzonym do obrotu wynosi 3 g/l, a nadciśnienie spowodowane obecnością dwutlenku węgla musi być mniejsze niż 1 bar w temperaturze 20 °C.	częściowo sfermentowany moszcz do bezpośredniego spożycia przez ludzi w tej postaci, 1, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10, 11, 12, 15 i 16
8.4	Tlen gazowy	E 948/CAS 17778-80-2	Dokument 2.1.1 (2016); 3.5.5 (2016)	COEI-1-OXYGEN		x		1, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10, 11, 12, 15 i 16
9	Czynniki fermentacji
9.1	Drożdże do produkcji wina	–/–	Dokument 2.3.1 (2016) 4.1.8 (1981)	COEI-1-LESEAC		x (5)		Świeże winogrona, 2, 10, 11, 12, 13, druga fermentacja alkoholowa 4, 5, 6 i 7.
9.2	Bakterie kwasu mlekowego	–/–	Dokument 3.1.2 (1979) 3.1.2.3 (1980)	COEI-1-BALACT		x (5)		1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10, 15 i 16
10	Korygowanie wad
10.1	Pentahydrat siarczanu miedzi(II)	–/CAS 7758-99-8	Dokument 3.5.8 (1989)	COEI-1-CUISUL		x	Nie więcej niż 1 g/hl, pod warunkiem że zawartość miedzi w poddawanym obróbce produkcie nie przekracza 1 mg/l, z wyjątkiem win likierowych otrzymywanych z moszczu winogronowego ze świeżych lub nieznacznie sfermentowanych winogron, w przypadku których zawartość miedzi nie może przekraczać 2 mg/l.	częściowo sfermentowany moszcz do bezpośredniego spożycia przez ludzi w tej postaci, 1, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 15 i 16
10.2	Cytrynian miedzi	–/CAS 866-82-0	Dokument 3.5.14 (2008)	COEI-1-CUICIT		x	Nie więcej niż 1 g/hl, pod warunkiem że zawartość miedzi w poddawanym obróbce produkcie nie przekracza 1 mg/l, z wyjątkiem win likierowych otrzymywanych z moszczu winogronowego ze świeżych lub nieznacznie sfermentowanych winogron, w przypadku których zawartość miedzi nie może przekraczać 2 mg/l.	częściowo sfermentowany moszcz do bezpośredniego spożycia przez ludzi w tej postaci, 1, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 15 i 16
10.3	Chitozan pochodzący z Aspergillus niger	–/CAS 9012-76-4	Dokument 3.4.16 (2009)	COEI-1-CHITOS		x		1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10, 11, 12, 15 i 16
10.4	Glukan chitynowy pochodzący z Aspergillus niger	Chityna: CAS 1398-61-4; Glukan: CAS 9041-22-9.	Dokument 3.4.17 (2009)	COEI-1-CHITGL		x		1, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10, 11, 12, 15 i 16
10.5	Drożdże dezaktywowane	–/–		COEI-1-INAYEA		x (5)		1, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10, 11, 12, 15 i 16
11	Pozostałe praktyki
11.1	Żywica z sosny alepskiej	–/–			x		Z zastrzeżeniem warunków określonych w dodatku 2 do niniejszego załącznika.	2, 10, 11
11.2	Świeży osad	–/–				x (5)	Wyłącznie w przypadku win wytrawnych. Świeży osad jest zdrowy i nierozcieńczony oraz zawiera drożdże pochodzące z ostatniej produkcji wina wytrawnego. Ilości nieprzekraczające 5 % ilości produktu poddawanego obróbce.	1, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 15 i 16
11.3	Karmel	E 150 a–d/–	Dokument 4.3 (2007);	COEI-1-CARAMEL	x		W celu wzmocnienia barwy zgodnie z definicją w pkt 2 załącznika I do rozporządzenia (WE) nr 1333/2008.	3
11.4	Izotiocyjanian allilu	–/57-06-7				x	Wyłącznie w celu impregnacji dysków z czystą parafiną. Zob. tabela 1. Wino nie powinno zawierać żadnych ilości śladowych izotiocyjanianu allilu.	Wyłącznie w przypadku częściowo sfermentowanego moszczu przeznaczonego do bezpośredniego spożycia przez ludzi w takiej postaci oraz w przypadku wina.
11.5	Drożdże dezaktywowane	–/–		COEI-1-INAYEA		x (5)		1, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10, 11, 12, 15 i 16

Dodatek 1

Kwas winowy (L(+)-) i produkty pochodne

Kwas winowy, którego stosowanie do celów odkwaszania przewidziane jest w tabeli 2 pozycja 1.1 niniejszego załącznika, może być stosowany wyłącznie w przypadku produktów, które:

pochodzą z odmian winorośli Elbling i Riesling oraz

zostały uzyskane z winogron zbieranych w następujących regionach uprawy winorośli w północnej części strefy uprawy winorośli A:

—

Ahr,

—

Rheingau,

—	Mittelrhein,

—

Mosel,

—

Nahe,

—	Rheinhessen,

—

Pfalz,

—	Moselle luxembourgeoise.

Kwas winowy, którego stosowanie przewidziane jest w tabeli 2 pozycja 1.1 niniejszego załącznika, nazywany również kwasem winowym (L(+)-), musi być pochodzenia rolniczego i musi być uzyskiwany z produktów sektora wina. Musi również spełniać kryteria czystości określone w rozporządzeniu (UE) nr 231/2012.

Następujące produkty pochodne kwasu winowego (L(+)-), których stosowanie jest przewidziane w przedstawionych poniżej pozycjach tabeli 2 niniejszego załącznika, muszą być pochodzenia rolniczego:

—	winian wapnia (1.7),

—	winian potasu (1.4),

—	wodorowinian potasu (6.1),

—	kwas metawinowy (6.7).

Dodatek 2

Żywica z sosny alepskiej

Żywica z sosny alepskiej, której stosowanie przewidziane jest w tabeli 2 pozycja 11.1 niniejszego załącznika, może być stosowana wyłącznie do produkcji wina typu „retsina”. Ta praktyka enologiczna może być przeprowadzana jedynie:

a)	na geograficznym terytorium Grecji;

b)	z użyciem moszczu winogronowego z odmian winorośli oraz obszarów produkcji wina, jak określono w greckich przepisach obowiązujących w dniu 31 grudnia 1980 r.;

c)	przez dodanie maksymalnie 1 000 gramów żywicy na hektolitr użytego produktu przed fermentacją lub – w przypadku gdy rzeczywista objętościowa zawartość alkoholu nie przekracza jednej trzeciej całkowitej objętościowej zawartości alkoholu – podczas procesu fermentacji.

Grecja powiadamia Komisję z wyprzedzeniem, jeżeli zamierza zmienić przepisy określone w pkt 1 lit. b). Powiadomienia tego dokonuje się zgodnie z rozporządzeniem delegowanym (UE) 2017/1183. Jeżeli Komisja nie udzieli odpowiedzi w ciągu dwóch miesięcy od otrzymania takiego powiadomienia, Grecja może wprowadzić planowane zmiany.

Dodatek 3

Żywice jonowymienne

Żywicami jonowymiennymi, które można stosować zgodnie z pozycją 6 tabeli 1 niniejszego załącznika, są styren i kopolimery diwinylobenzenu zawierające grupy kwasu sulfonowego lub grupy amonowe. Muszą one spełniać wymogi określone w rozporządzeniu (WE) nr 1935/2004 oraz w przepisach unijnych i krajowych przyjętych w celu ich wykonania. Ponadto podczas badania metodą analityczną określoną w trzecim akapicie niniejszego dodatku, nie mogą one stracić więcej niż 1 mg/l substancji organicznej w żadnym z wymienionych rozpuszczalników. Muszą one być regenerowane za pomocą substancji dopuszczonych do stosowania podczas przygotowywania środków spożywczych.

Żywice te mogą być stosowane jedynie pod nadzorem enologa lub technika oraz w instalacjach zatwierdzonych przez władze państw członkowskich, na terytorium których są one stosowane. Władze te określają obowiązki i zakres odpowiedzialności spoczywającej na zatwierdzonym enologu lub techniku.

Analityczna metoda określenia utraty substancji organicznych z żywic jonowymiennych:

1. ZAKRES I OBSZAR ZASTOSOWANIA

Metoda określa utratę substancji organicznych z żywic jonowymiennych.

2. DEFINICJA

Utrata substancji organicznych z żywic jonowymiennych. Utratę substancji organicznych określa się za pomocą wskazanej metody.

3. ZASADA

Rozpuszczalniki ekstrakcyjne przechodzą przez przygotowane żywice, a wagę wyekstrahowanej substancji organicznej określa się grawimetrycznie.

4. ODCZYNNIKI

Wszystkie odczynniki powinny być czystości analitycznej.

Rozpuszczalniki ekstrakcyjne.

4.1.	Woda destylowana lub woda dejonizowana równoważnej czystości.

4.2.	Etanol, 15 % v/v. Sposób przygotowania: zmieszać 15 części etanolu absolutnego z 85 częściami wody (pkt 4.1).

4.3.	Kwas octowy, 5 % m/m. Sposób przygotowania: zmieszać 5 części kwasu octowego lodowatego z 95 częściami wody (pkt 4.1).

5. APARATURA

5.1.	Kolumny do chromatografii jonowymiennej.

5.2.	Cylindry miarowe, pojemność 2 l.

5.3.	Parownice odporne na temperaturę pieca muflowego 850 °C.

5.4.	Suszarka, regulowana termostatycznie w temperaturze 105 ± 2 °C.

5.5.	Piec muflowy, regulowany termostatycznie w temperaturze 850 ± 25 °C.

5.6.	Waga analityczna, dokładność do 0,1 mg.

5.7.	Wyparka, płyta grzejna lub wyparka w podczerwieni.

6. PROCEDURA

6.1.	Do każdej z trzech oddzielnych kolumn do chromatografii jonowymiennej (pkt 5.1) dodaje się po 50 ml badanej żywicy jonowymiennej, przemytej i obrobionej zgodnie ze wskazówkami producenta dotyczącymi przygotowania żywic do stosowania z żywnością.

6.2.

W przypadku żywic anionowych przez przygotowane kolumny (pkt 6.1) przepuszcza się oddzielnie trzy rozpuszczalniki ekstrakcyjne (pkt 4.1, 4.2 i 4.3) z szybkością przepływu 350–450 ml/godz. W każdym przypadku należy usunąć pierwszy litr eluatu i zebrać kolejne dwa litry do cylindrów miarowych (pkt 5.2). W przypadku żywic kationowych przez kolumny przygotowane do tego celu przepuszcza się wyłącznie rozpuszczalniki, o których mowa w pkt 4.1 i 4.2.

6.3.	W oddzielnych parownicach (pkt 5.3), które uprzednio wyczyszczono i zważono (m0), należy odparować trzy eluaty na płycie grzejnej lub z użyciem wyparki w podczerwieni (pkt 5.7) Należy umieścić parownice w suszarce (pkt 5.4) i wysuszyć do stałej wagi (m1).

6.4.	Po odnotowaniu stałej wagi (pkt 6.3) należy umieścić parownicę w piecu muflowym (pkt 5.5) i spopielić do stałej wagi (m2).

6.5.	Należy obliczyć wyekstrahowaną substancję organiczną (pkt 7.1). Jeżeli wynik jest większy niż 1 mg/l, należy przeprowadzić próbę ślepą na odczynnikach i ponownie obliczyć wagę wyekstrahowanej substancji organicznej.

Próbę ślepą przeprowadza się, powtarzając czynności, o których mowa w pkt 6.3 i 6.4, ale z użyciem dwóch litrów rozpuszczalnika ekstrakcyjnego, aby uzyskać odpowiednio wagę m3 i m4 z pkt 6.3 i 6.4.

7. PREZENTACJA WYNIKÓW

7.1.

Wzór i obliczenie wyników

Substancję organiczną wyekstrahowaną z żywic jonowymiennych, w mg/l, podaje się jako:

500 (m1 – m2)

gdzie m1 i m2 są wyrażone w gramach.

Prawidłową wagę (mg/l) substancji organicznej wyekstrahowanej z żywic jonowymiennych podaje się jako:

500 (m1 – m2 – m3 + m4)

gdzie m1, m2, m3 i m4 są wyrażone w gramach.

7.2.	Różnica w wynikach między dwoma równorzędnymi pomiarami przeprowadzonymi na tej samej próbce nie może przekraczać 0,2 mg/l.

Dodatek 4

Żelazocyjanek potasu

Fitynian wapnia

Kwas DL-winowy

Żelazocyjanek potasu lub fitynian wapnia, których stosowanie przewidziane jest w tabeli 2 pozycja 6.5 i 6.6 niniejszego załącznika, lub kwas DL-winowy, którego stosowanie przewidziane jest w tabeli 2 pozycja 6.9 niniejszego załącznika, mogą być stosowane wyłącznie pod nadzorem enologa lub technika, urzędowo zatwierdzonego przez władze państwa członkowskiego, na terytorium którego dany proces jest przeprowadzany i którego zakres odpowiedzialności jest ustalany, w razie potrzeby, przez zainteresowane państwo członkowskie.

Po poddaniu obróbce żelazocyjankiem potasu lub fitynianem wapnia wino musi zawierać śladowe ilości żelaza.

Nadzór nad stosowaniem produktu, o którym mowa w pierwszym akapicie, podlega przepisom przyjętym przez państwa członkowskie.

Dodatek 5

Wymogi dotyczące procesu elektrodializy

Celem procesu elektrodializy jest uzyskanie stabilizacji winianowej w odniesieniu do wodorowinianu potasu i winianu wapnia (oraz pozostałych soli wapnia) poprzez ekstrakcję jonów w stanie przesycenia w winie pod wpływem działania pola elektrycznego i z użyciem membran, które są przepuszczalne dla anionów albo dla kationów.

1. WYMOGI DOTYCZĄCE MEMBRAN

1.1.

Membrany należy rozmieścić naprzemiennie w systemie typu „prasa filtracyjna” lub w innym odpowiednim systemie oddzielającym przedziały obróbki (wino) od przedziałów koncentracji (woda odpływowa).

1.2.

Membrany przepuszczalne dla kationów mają na celu wyłącznie ekstrakcję kationów, w szczególności K+ i Ca++.

1.3.

Membrany przepuszczalne dla anionów mają na celu wyłącznie ekstrakcję anionów, w szczególności anionów winianowych.

1.4.

Membrany nie mogą nadmiernie modyfikować składu fizykochemicznego i właściwości sensorycznych wina. Muszą one spełniać następujące wymogi:

—	Membrany muszą być produkowane zgodnie z dobrą praktyką wytwarzania substancji dopuszczonych do produkcji materiałów z tworzyw sztucznych przeznaczonych do kontaktu ze środkami spożywczymi wymienionymi w załączniku I do rozporządzenia (UE) nr 10/2011.

—	Użytkownik aparatury do elektrodializy musi wykazać, że stosowane membrany spełniają powyższe wymogi i że wszelkie wymiany zostały dokonane przez wyspecjalizowany personel.

—	Membrany nie mogą uwalniać żadnych substancji w ilościach zagrażających zdrowiu ludzi lub wpływających na smak lub zapach środków spożywczych i muszą spełniać kryteria ustanowione w rozporządzeniu (UE) nr 10/2011.

—	Użycie membran nie może wywołać żadnych interakcji między ich częściami składowymi a winem, mogących doprowadzić do powstania w przetwarzanym produkcie nowych związków chemicznych, które mogłyby być toksyczne.

Stabilność świeżych membran do elektrodializy należy określić z wykorzystaniem płynu modelowego imitującego skład fizyczny i chemiczny wina w celu zbadania ewentualnej migracji z nich niektórych substancji.

Zaleca się następującą metodę doświadczalną:

Płynem modelowym jest wodny roztwór alkoholu buforowany do pH i do przewodności wina. Jego skład jest następujący:

—	etanol absolutny: 11 l,

—	wodorowinian potasu: 380 g,

—	chlorek potasu: 60 g,

—	stężony kwas siarkowy: 5 ml,

—	woda destylowana: do dopełnienia do 100 litrów.

Roztwór ten jest stosowany do badań migracji w obwodach zamkniętych w stosach do elektrodializy pod napięciem (1 wolt/kom.) na podstawie 50 l/m2 membran anionowo-kationowych aż do 50 % demineralizacji roztworu. Obwód wyciekowy jest inicjowany przez 5 g/l roztworu chlorku potasu. Obecność migrujących substancji bada się zarówno w płynie modelowym, jak i w wycieku.

Oznaczone zostaną cząsteczki organiczne wchodzące w skład membrany, które posiadają zdolność do przenikania do roztworu poddawanego obróbce. Dokładne oznaczenie każdego z tych składników zostanie przeprowadzone przez zatwierdzone laboratorium. Zawartość wszystkich określanych związków w płynie modelowym musi być mniejsza niż 50 μg/l.

Do membran tych należy stosować ogólne zasady kontroli materiałów mających kontakt ze środkami spożywczymi.

2. WYMOGI DOTYCZĄCE WYKORZYSTANIA MEMBRAN

Układ membran jest opracowany w taki sposób, aby spełnione zostały następujące warunki:

—	Obniżenie pH wina nie może być większe niż 0,3 jednostki pH.

—	Obniżenie kwasowości lotnej powinno być mniejsze niż 0,12 g/l (2 meq wyrażone jako kwas octowy).

—	Obróbka nie może wpływać na składniki niejonowe wina, w szczególności polifenole i polisacharydy.

—	Dyfuzja drobnych cząsteczek, takich jak etanol, powinna być obniżona i nie może powodować obniżenia zawartości alkoholu powyżej 0,1 % obj.

—	Membrany muszą być konserwowane i czyszczone zatwierdzonymi metodami, za pomocą substancji dopuszczonych do stosowania w przygotowywaniu środków spożywczych.

—	Membrany są oznaczone w sposób umożliwiający kontrolowanie zmiany w stosie.

—	Aparatura powinna pracować z wykorzystaniem mechanizmu kontroli i sterowania uwzględniającego szczególną niestabilność każdego wina w taki sposób, aby eliminować jedynie przesycenie wodorowinianem potasu i solami wapnia.

—	Za przeprowadzenie obróbki odpowiada enolog lub wykwalifikowany technik.

Obróbkę należy odnotować w rejestrze, o którym mowa w art. 147 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013.

Dodatek 6

Wymogi dotyczące ureazy

Międzynarodowy kod ureazy: EC 3-5-1-5, Numer CAS: 9002-13-5.

Działanie: ureaza (aktywna w kwaśnym pH) rozkłada mocznik na amoniak i dwutlenek węgla. Aktywność ustalona wynosi co najmniej 5 jednostek/mg, przy czym jedną jednostkę definiujemy jako ilość, która wytwarza jeden μmol amoniaku na minutę w temperaturze 37 °C z 5 g/l mocznika o pH 4.

Pochodzenie: Lactobacillus fermentum.

Obszar zastosowania: niszczy mocznik obecny w winie przeznaczonym do długiego dojrzewania, w przypadku gdy stężenie mocznika jest wyższe niż 1 mg/l.

Dawka maksymalna: 75 mg preparatu enzymatycznego na litr obrabianego wina, nieprzekraczającego 375 jednostek ureazy na litr wina. Po obróbce całą szczątkową aktywność enzymu należy usunąć poprzez przefiltrowanie wina (średnica porów < 1 μm).

Charakterystyka czystości chemicznej i mikrobiologicznej:

Strata przy suszeniu	Mniej niż 10 %
Metale ciężkie	Mniej niż 30 części na milion
Ołów (Pb)	Mniej niż 10 części na milion
Arsen (As)	Mniej niż 2 części na milion
Łącznie bakterie z grupy coli	Brak
Salmonella spp	Brak w 25 g próbki
Łącznie tlenowce	Mniej niż 5 × 104 komórki/g

Ureaza stosowana do obróbki wina musi być przygotowana w warunkach podobnych do warunków określonych w opinii Komitetu Naukowego ds. Żywności z dnia 10 grudnia 1998 r. „Opinion on the use of urease prepared from Lactobacillus fermentum in wine production” [„Opinia na temat zastosowania ureazy przygotowanej z Lactobacillus fermentum w produkcji wina”].

Dodatek 7

Wymogi dotyczące kawałków drewna dębowego

CEL, POCHODZENIE I OBSZAR ZASTOSOWANIA

Kawałki drewna dębowego są stosowane w produkcji i dojrzewaniu wina, w tym do fermentacji świeżych winogron i moszczu winogronowego, w celu dostarczenia mu pewnych składników pochodzących z drewna dębowego.

Kawałki drewna dębowego muszą pochodzić wyłącznie z odmian należących do rodzaju Quercus.

Można pozostawić je w stanie naturalnym lub podgrzać w stopniu określonym jako lekki, średni lub mocny, ale nie mogą one zostać poddane spalaniu, w tym na powierzchni, nie mogą też zawierać węgla ani być kruche w dotyku. Nie należy również poddawać ich procesom chemicznym, enzymatycznym ani fizycznym innym niż podgrzanie. Nie należy dodawać do nich żadnego produktu w celu zwiększenia ich naturalnej mocy aromatyzującej lub ich fenolowych składników ekstraktywnych.

ETYKIETOWANIE

Na etykiecie musi zostać wymienione pochodzenie odmiany lub gatunków botanicznych dębu oraz stopień podgrzania, warunki przechowywania i środki ostrożności.

WYMIARY

Wymiary kawałków drewna muszą być takie, aby co najmniej 95 % ich wagi pozostało na sicie o oczkach 2 mm (czyli 9 mesh).

CZYSTOŚĆ

Kawałki drewna dębowego nie mogą wydzielać żadnych substancji w stężeniach, które mogłyby być szkodliwe dla zdrowia.

Obróbkę należy odnotować w rejestrze, o którym mowa w art. 147 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013.

Dodatek 8

Wymogi dotyczące obróbki w celu korekty zawartości alkoholu w winach

Obróbka polegająca na korekcie zawartości alkoholu (zwana dalej „obróbką”) ma na celu obniżenie zawartości etanolu w winie, aby poprawić równowagę smakową.

Wymogi:

1).	Cele te można osiągnąć poprzez procesy oddzielenia, stosowane osobno lub w połączeniu.

2).	Wina poddawane tej obróbce nie powinny posiadać wad organoleptycznych i muszą być zdatne do bezpośredniego spożycia przez ludzi.

3).	Nie można przeprowadzać procesu usuwania alkoholu zawartego w winie, jeżeli jeden z produktów sektora wina wykorzystanych do produkcji danego wina został poddany jednemu z procesów wzbogacania, o których mowa w części I załącznika VIII do rozporządzenia (UE) nr 1308/2013.

4).	Zawartość alkoholu może zostać obniżona maksymalnie o 20 %, a całkowita objętościowa zawartość alkoholu w produkcie końcowym musi być zgodna z całkowitą objętościową zawartością alkoholu określoną w części II pkt 1 akapit drugi lit. a) załącznika VII do rozporządzenia (UE) nr 1308/2013.

5).	Za przeprowadzenie obróbki odpowiada enolog lub wykwalifikowany technik.

6).	Obróbkę należy odnotować w rejestrze, o którym mowa w art. 147 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013.

7).	państwa członkowskie mogą wymagać zgłoszenia tej obróbki do właściwych organów.

Dodatek 9

Wymogi dotyczące obróbki w celu zmniejszenia zawartości cukru w moszczach poprzez połączenie procesów membranowych

Obróbka polegająca na zmniejszeniu zawartości cukru (zwana dalej „obróbką”) ma na celu usunięcie cukru z moszczu poprzez połączenie procesów membranowych łączących mikrofiltrację lub ultrafiltrację z nanofiltracją lub osmozą odwróconą.

Wymogi:

1).	Obróbka powoduje zmniejszenie objętości moszczu w zależności od ilości oraz od zawartości cukru w roztworze cukru usuniętym z moszczu pierwotnego.

2).	Procesy te muszą pozwolić na zachowanie w moszczu zawartości składników innych niż cukier.

3).	Zmniejszenie zawartości cukru w moszczach wyklucza korektę zawartości alkoholu w winach, które z nich pochodzą.

4).	Obróbka nie może być stosowana w połączeniu z jednym z procesów wzbogacania, przewidzianych w części I załącznika VIII do rozporządzenia (UE) nr 1308/2013.

5).	Obróbki tej dokonuje się na objętości moszczu określonej jako funkcja celu, jaki ma zamierzone zmniejszenie zawartości cukru.

6).	Pierwszy etap ma na celu, z jednej strony, uzdatnienie moszczu do drugiego etapu, jakim jest zagęszczenie, a z drugiej strony zachowanie makrocząsteczek większych niż punkt odcięcia membrany. Etap ten można wykonać w drodze ultrafiltracji.

7).	Filtrat uzyskany podczas pierwszego etapu obróbki jest następnie zagęszczany w drodze nanofiltracji lub osmozy odwróconej. Oryginalna woda i kwasy organiczne niezachowane podczas nanofiltracji mogą w szczególności zostać ponownie wprowadzone do poddanego obróbce moszczu.

8).	Za przeprowadzenie obróbki odpowiada enolog lub wykwalifikowany technik.

9).	Wykorzystywane membrany muszą spełniać wymogi rozporządzenia (WE) nr 1935/2004 oraz rozporządzenia (UE) nr 10/2011 oraz być zgodne z przepisami krajowymi przyjętymi w celu ich wykonania. Muszą one spełniać wymogi Międzynarodowego kodeksu praktyk enologicznych opublikowanego przez OIV.

Dodatek 10

Wymogi dotyczące obróbki wina z wykorzystaniem technologii filtracji membranowej w połączeniu z węglem aktywnym w celu ograniczenia nadmiaru 4-etylofenolu i 4-etylogwajakolu

Celem tej obróbki jest zmniejszenie zawartości 4-etylofenolu i 4-etylogwajakolu pochodzenia mikrobiologicznego, które stanowią wady organoleptyczne i maskują aromat wina.

Wymogi:

1).	Za przeprowadzenie obróbki odpowiada enolog lub wykwalifikowany technik.

2).	Obróbkę należy odnotować w rejestrze, o którym mowa w art. 147 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013.

3).	Wykorzystywane membrany muszą spełniać wymogi rozporządzenia (WE) nr 1935/2004 oraz rozporządzenia (UE) nr 10/2011 oraz być zgodne z przepisami krajowymi przyjętymi w celu ich wykonania. Muszą one spełniać wymogi Międzynarodowego kodeksu praktyk enologicznych opublikowanego przez OIV.

CZĘŚĆ B

MAKSYMALNA ZAWARTOŚĆ DWUTLENKU SIARKI W WINACH

A. ZAWARTOŚĆ DWUTLENKU SIARKI W WINACH

Całkowita zawartość dwutlenku siarki w winach innych niż wina musujące i wina likierowe w chwili dopuszczenia do obrotu w celu bezpośredniego spożycia przez ludzi nie może przekroczyć:

a)	150 miligramów na litr w winach czerwonych;

b)	200 miligramów na litr w winach białych oraz różowych.

Niezależnie od ust. 1 lit. a) i b) w przypadku win z zawartością cukru wyrażoną jako suma glukozy i fruktozy, wynoszącą co najmniej 5 gramów na litr, maksymalna zawartość dwutlenku siarki wynosi:

a)	200 miligramów na litr w winach czerwonych;

b)	250 miligramów na litr w winach białych oraz różowych;

300 miligramów na litr w:

—	winach, które zgodnie z przepisami unijnymi mogą być określane jako „Spätlese”,

—

winach białych objętych następującymi chronionymi nazwami pochodzenia: Bordeaux supérieur, Graves de Vayres, Côtes de Bordeaux-Saint-Macaire w przypadku win zwanych „moelleux”, Premières Côtes de Bordeaux, Côtes de Bergerac, Côtes de Montravel, Gaillac, po którym następuje określenie „doux” lub „vendanges tardives”, Rosette i Savennières,

—	winach białych objętych następującymi chronionymi nazwami pochodzenia: Allela, Navarra, Penedès, Tarragona i Valencia oraz winach objętych chronioną nazwą pochodzenia, pochodzących z Comunidad Autónoma del Pais Vasco i określanych jako „vendimia tardia”,

—	winach słodkich objętych chronioną nazwą pochodzenia „Binissalem-Mallorca”,

—	winach z przejrzałych winogron i z suszonych winogron, objętych chronioną nazwą pochodzenia „Málaga”, o zawartości cukru resztkowego wynoszącej co najmniej 45 g/l,

—	winach pochodzących ze Zjednoczonego Królestwa, produkowanych zgodnie z przepisami brytyjskimi, jeżeli zawartość cukrów przekracza 45 g/l,

—	winach pochodzących z Węgier objętych chronioną nazwą pochodzenia „Tokaji” i noszących zgodnie z przepisami węgierskimi nazwę „Tokaji édes szamorodni” lub „Tokaji szàraz szamorodni”,

—	winach objętych następującymi chronionymi nazwami pochodzenia: Loazzolo, Alto Adige i Trentino, oznaczonych co najmniej jednym z następujących określeń: „passito” lub „vendemmia tardiva”,

—	winach objętych chronioną nazwą pochodzenia „Colli orientali del Friuli” oraz oznaczonych określeniem „Picolit”,

—	winach objętych chronioną nazwą pochodzenia Moscato di Pantelleria naturale i Moscato di Pantelleria,

—	winach pochodzących z Republiki Czeskiej, które mogą być określane jako „pozdní sběr”,

—	winach pochodzących ze Słowacji, objętych chronioną nazwą pochodzenia i określanych jako „neskorý zber” oraz winach słowackich Tokaj objętych chronioną nazwą pochodzenia „Tokajské samorodné suché” lub „Tokajské samorodné sladké”,

—	winach pochodzących ze Słowenii, objętych chronioną nazwą pochodzenia i określanych jako „vrhunsko vino ZGP – pozna trgatev”,

—

winach białych objętych następującymi chronionymi oznaczeniami geograficznymi, o całkowitej objętościowej zawartości alkoholu przekraczającej 15 % obj. oraz zawartości cukru przekraczającej 45 g/l:

—	Franche-Comté,

—	Coteaux de l'Auxois,

—	Saône-et-Loire,

—	Coteaux de l'Ardèche,

—	Collines rhodaniennes,

—	Comté Tolosan,

—	Côtes de Gascogne,

—

Gers,

—

Lot,

—	Côtes du Tarn,

—

Corrèze,

—	Ile de Beauté,

—

Oc,

—

Thau,

—	Val de Loire,

—	Méditerranée,

—	Comtés rhodaniens,

—	Côtes de Thongue,

—	Côte Vermeille,

—

Agenais,

—

Landes,

—	Allobrogie,

—

Var,

—

winach słodkich pochodzących z Grecji, których rzeczywista objętościowa zawartość alkoholu jest nie mniejsza niż 15 % obj., a zawartość cukru jest nie mniejsza niż 45 g/l, objętych jednym z następujących chronionych oznaczeń geograficznych:

—	Άγιο Όρος (Mount Athos – Holly Mount Athos – Holly Mountain Athos – Mont Athos – Άγιο Όρος Άθως),

—	Αργολίδα (Αrgolida),

—	Αχαΐα (Achaia),

—	Επανομή (Epanomi),

—	Κυκλάδες (Cyclades),

—	Λακωνία (Lakonia),

—	Πιερία (Pieria),

—	Τύρναβος (Tyrnavos),

—	Φλώρινα (Florina),

—	winach słodkich pochodzących z Cypru, których rzeczywista objętościowa zawartość alkoholu jest nie większa niż 15 % obj., a zawartość cukru jest nie mniejsza niż 45 g/l, objętych chronioną nazwą pochodzenia Κουμανδαρία (Commandaria),

—

winach słodkich pochodzących z Cypru, uzyskiwanych z przejrzałych lub suszonych winogron, których całkowita objętościowa zawartość alkoholu jest nie mniejsza niż 15 % obj., a zawartość cukru jest nie mniejsza niż 45 g/l, objętych jednym z następujących chronionych oznaczeń geograficznych:

—	Τοπικός Οίνος Λεμεσός (Regional wine of Lemesos),

—	Τοπικός Οίνος Πάφος (Regional wine of Pafos),

—	Τοπικός Οίνος Λάρνακα (Regional wine of Larnaka),

—	Τοπικός Οίνος Λευκωσία (Regional wine of Lefkosia),

—	winach pochodzących z Malty, o całkowitej objętościowej zawartości alkoholu wynoszącej co najmniej 13,5 % obj. oraz zawartości cukru wynoszącej co najmniej 45 g/l, objętych chronioną nazwą pochodzenia „Malta” i „Gozo”,

—	winach z Chorwacji objętych chronioną nazwą pochodzenia i oznaczonych określeniem „kvalitetno vino KZP – desertno vino” lub „vrhunsko vino KZP – desertno vino”, w których zawartość cukru wynosi więcej niż 50 g/l, lub „vrhunsko vino KZP – kasna berba”,

—	winach z suszonych winogron objętych chronioną nazwą pochodzenia „Ponikve”, w których zawartość cukru wynosi więcej niż 50 g/l,

—	winach objętych chronioną nazwą pochodzenia „Muškat momjanski/Moscato di Momiano” oznaczonych określeniem „kvalitetno vino KZP – desertno vino” lub „vrhunsko vino KZP – desertno vino”, w których zawartość cukru wynosi więcej niż 50 g/l;

350 miligramów na litr w:

—	winach, które zgodnie z przepisami unijnymi mogą być określane jako „Auslese”,

—	winach białych pochodzących z Rumunii objętych następującymi chronionymi nazwami pochodzenia: Murfatlar, Cotnari, Târnave, Pietroasa, Valea Călugărească,

—	winach pochodzących z Republiki Czeskiej, które mogą być określane jako „výběr z hroznů”,

—	winach pochodzących ze Słowacji, objętych chronioną nazwą pochodzenia i oznaczonych określeniem „výber z hrozna” oraz winach słowackich Tokaj objętych chronioną nazwą pochodzenia „Tokajský másláš” lub „Tokajský forditáš”,

—	winach pochodzących ze Słowenii, objętych chronioną nazwą pochodzenia i oznaczonych określeniem „rhunsko vino ZGP – izbor”,

—	winach, które mogą być oznaczone tradycyjnym określeniem „Késői szüretelésű bor”,

—	winach pochodzących z Włoch typu „aleatico”, objętych chronioną nazwą pochodzenia „Pergola”, oznaczonych tradycyjnym określeniem „passito”,

—	win z Chorwacji objętych chronioną nazwą pochodzenia i oznaczonych określeniem „vrhunsko vino KZP – izborna berba”,

—	win z Węgier objętych chronioną nazwą pochodzenia i opisanych zgodnie z węgierskimi przepisami jako „Válogatott szüretelésű bor” lub „Főbor”;

400 miligramów na litr w:

—	winach, które zgodnie z przepisami unijnymi mogą być określane jako „Beerenauslese”, „Ausbruch”, „Ausbruchwein”, „Trockenbeerenauslese”, „Strohwein”, „Schilfwein” i „Eiswein”,

—

winach białych objętych następującymi chronionymi nazwami pochodzenia: Sauternes, Barsac, Cadillac, Cérons, Loupiac, Sainte-Croix- du-Mont, Monbazillac, Bonnezeaux, Quarts de Chaume, Coteaux du Layon, Coteaux de l'Aubance, Graves Supérieures, Sainte-Foy Bordeaux, Haut-Montravel, Saussignac, Jurançon z wyjątkiem win oznaczonych określeniem „sec”, Anjou-Coteaux de la Loire, Coteaux du Layon wraz z następującym po nazwie oznaczeniem nazwy gminy pochodzenia, Chaume, Coteaux de Saumur, Coteaux du Layon wraz z następującym po nazwie określeniem premier cru i uzupełniającym oznaczeniem geograficznym Chaume, Pacherenc du Vic Bilh z wyjątkiem win oznaczonych określeniem „sec”, Alsace i Alsace grand cru wraz z następującym po nazwie określeniem „vendanges tardives” lub „sélection de grains nobles”,

—

winach słodkich pochodzących z Grecji, produkowanych z przejrzałych winogron oraz z suszonych winogron, o zawartości cukru resztkowego, wyrażonej jako cukier, wynoszącej co najmniej 45 g/l, objętych jedną z następujących chronionych nazw pochodzenia:

—	Δαφνές (Dafnes),

—	Λήμνος (Limnos),

—	Malvasia Πάρος (Malvasia Paros),

—	Malvasia Σητείας (Malvasia Sitia),

—	Malvasia Χάνδακας – Candia,

—	Μονεμβασία– Malvasia (Monemvasia – Malvasia),

—	Μοσχάτος Κεφαλληνίας (Muscat of Kefalonia – Muscat de Céphalonie),

—	Μοσχάτος Λήμνου (Muscat of Limnos),

—	Μοσχάτο Πατρών (Muscat of Patra),

—	Μοσχάτος Ρίου Πάτρας (Muscat of Rio Patra),

—	Μοσχάτος Ρόδου (Muscat of Rodos),

—	Νεμέα (Nemea),

—	Σάμος (Samos),

—	Σαντορίνη (Santorini),

—	Σητεία (Sitia);

oraz win słodkich pochodzących z Grecji, produkowanych z przejrzałych winogron oraz z suszonych winogron, objętych jednym z następujących chronionych oznaczeń geograficznych:

—	Άγιο Όρος (Mount Athos – Holly Mount Athos – Holly Mountain Athos – Mont Athos – Άγιο Όρος Άθως),

—	Αιγαίο Πέλαγος (Aegean Sea – Aigaio Pelagos),

—	Δράμα (Drama),

—	Ηράκλειο (Iraklio),

—	Καστοριά (Kastoria),

—	Κρήτη (Crete),

—	Μακεδονία (Macedonia),

—	Ρέθυμνο (Rethimno),

—	Σιάτιστα (Siatista),

—	Στερεά Ελλάδα (Sterea Ellada),

—	Χανιά (Chania),

—	winach pochodzących z Republiki Czeskiej, które mogą być określane jako „výběr z bobulí”, „výběr z cibéb”, „ledové víno” lub „slámové víno”,

—

winach pochodzących ze Słowacji, objętych chronioną nazwą pochodzenia i oznaczonych określeniem: „bobuľový výber”, „hrozienkový výber”, „cibébový výber”, „ľadové víno” lub „slamové víno” oraz winach słowackich Tokaj objętych chronionymi nazwami pochodzenia „Tokajský výber”, „Tokajská esencia”, „Tokajská výberová esencia”,

—	winach pochodzących z Węgier, objętych chronioną nazwą pochodzenia i które zgodnie z węgierskimi przepisami mogą być określane jako „Tokaji máslás”, „Tokaji fordítás”, „Tokaji aszúeszencia”, „Tokaji eszencia”, „Tokaji aszú” lub „Töppedt szőlőből készült bor” lub „Jégbor”,

—	winach objętych chronioną nazwą pochodzenia „Albana di Romagna”, oznaczonych określeniem „passito”,

—	winach luksemburskich, objętych chronioną nazwą pochodzenia i oznaczonych określeniem „vendanges tardives”, „vin de glace” lub „vin de paille”,

—	winach pochodzących z Portugalii, objętych chronioną nazwą pochodzenia lub chronionym oznaczeniem geograficznym, jak również określeniem „colheita tardia”,

—	winach pochodzących ze Słowenii, objętych chronioną nazwą pochodzenia i oznaczonych określeniem: „vrhunsko vino ZGP – jagodni izbor” lub „vrhunsko vino ZGP – ledeno vino”, lub „vrhunsko vino ZGP – suhi jagodni izbor”,

—	winach białych pochodzących z Kanady, które mogą być określane jako „Icewine”,

—	winach pochodzących z Chorwacji, objętych chronioną nazwą pochodzenia i oznaczonych określeniem „vrhunsko vino KZP – izborna berba bobica”, „vrhunsko vino KZP – izborna berba prosušenih bobica” lub „vrhunsko vino KZP – ledeno vino”.

Wykazy win objętych chronioną nazwą pochodzenia lub chronionym oznaczeniem geograficznym, o których mowa w pkt 2 lit. c), d) i e), mogą zostać zmienione w celu włączenia nowych win lub w przypadku zmiany warunków produkcji wina lub zmiany nazwy pochodzenia lub oznaczenia geograficznego. Państwa członkowskie przesyłają Komisji wniosek o odstępstwo zgodnie z rozporządzeniem delegowanym Komisji (UE) 2017/1183 i przekazują wszelkie niezbędne informacje techniczne dotyczące przedmiotowych win, w tym specyfikacje produktów i roczną wielkość produkcji.

W latach, w których w związku z wyjątkowymi warunkami klimatycznymi jest to niezbędne, państwa członkowskie mogą zezwolić na zwiększenie maksymalnej całkowitej zawartości dwutlenku siarki poniżej 300 miligramów na litr, w przypadku win produkowanych na niektórych obszarach uprawy winorośli na ich terytorium, o maksymalnie 50 miligramów na litr. Państwa członkowskie powiadamiają Komisję o tych odstępstwach w terminie jednego miesiąca od przyznania odstępstwa zgodnie z rozporządzeniem delegowanym (UE) 2017/1183, wskazując rok, obszary uprawy winorośli i odpowiednie wina oraz przedstawiając dowody wskazujące, że warunki klimatyczne spowodowały konieczność zwiększenia tej zawartości. Następnie Komisja publikuje odstępstwo na swojej stronie internetowej.

Państwa członkowskie mogą stosować bardziej rygorystyczne przepisy w odniesieniu do win produkowanych na ich terytorium.

B. ZAWARTOŚĆ DWUTLENKU SIARKI W WINACH LIKIEROWYCH

Całkowita zawartość dwutlenku siarki w winach likierowych w chwili dopuszczenia do obrotu w celu bezpośredniego spożycia przez ludzi nie może przekroczyć:

a)	150 mg/l przy zawartości cukru mniejszej niż 5 g/l;

b)	200 mg/l przy zawartości cukru nie mniejszej niż 5 g/l.

C. ZAWARTOŚĆ DWUTLENKU SIARKI W WINACH MUSUJĄCYCH

Całkowita zawartość dwutlenku siarki w winach musujących w chwili dopuszczenia do obrotu w celu bezpośredniego spożycia przez ludzi nie może przekroczyć:

a)	185 mg/l w przypadku wszystkich kategorii gatunkowych win musujących; oraz

b)	235 mg/l w przypadku innych win musujących.

Jeżeli wymagają tego warunki klimatyczne w niektórych unijnych obszarach uprawy winorośli, zainteresowane państwa członkowskie mogą zezwolić, w przypadku win musujących, o których mowa w pkt 1 lit. a) i b), produkowanych na ich terytorium, na zwiększenie maksymalnej całkowitej zawartości dwutlenku siarki o maksymalnie 40 mg/l, pod warunkiem że wina objęte takim zezwoleniem nie będą wysyłane poza te państwa członkowskie.

CZĘŚĆ C

MAKSYMALNA ZAWARTOŚĆ KWASU LOTNEGO W WINACH

Zawartość kwasu lotnego nie może przekraczać:

a)	18 miliekwiwalentów na litr w częściowo sfermentowanym moszczu winogronowym;

b)	18 miliekwiwalentów na litr w winach białych oraz różowych; lub

c)	20 miliekwiwalentów na litr w winach czerwonych.

Poziomy, o których mowa w pkt 1, mają zastosowanie:

a)	do produktów otrzymanych z winogron zebranych na terenie Unii, na etapie produkcji oraz na wszystkich etapach wprowadzania do obrotu;

b)	do częściowo sfermentowanego moszczu winogronowego oraz win pochodzących z państw trzecich, na wszystkich etapach, począwszy od przekroczenia granicy terytorium geograficznego Unii.

Państwa członkowskie mogą przyznawać odstępstwa od maksymalnych zawartości określonych w pkt 1:

w przypadku niektórych win objętych chronioną nazwą pochodzenia lub chronionym oznaczeniem geograficznym, które:

—	dojrzewały przez co najmniej dwa lata, lub

—	zostały wyprodukowane zgodnie z określonymi metodami;

b)	w przypadku win o całkowitej objętościowej zawartości alkoholu wynoszącej co najmniej 13 % obj.

Państwa członkowskie powiadamiają o tych odstępstwach Komisję zgodnie z rozporządzeniem delegowanym (UE) 2017/1183, w terminie jednego miesiąca od daty przyznania odstępstwa. Następnie Komisja publikuje odstępstwo na swojej stronie internetowej.

CZĘŚĆ D

MAKSYMALNE POZIOMY I WARUNKI SŁODZENIA WIN

Słodzenie wina może być dozwolone wyłącznie wówczas, gdy odbywa się za pomocą co najmniej jednego z następujących produktów:

a)	moszcz winogronowy;

b)	zagęszczony moszcz winogronowy;

c)	rektyfikowany zagęszczony moszcz winogronowy.

Całkowita objętościowa zawartość alkoholu w danym winie nie może wzrosnąć o więcej niż 4 % obj.

Na terytorium Unii zabronione jest słodzenie win z przywozu, przeznaczonych do bezpośredniego spożycia przez ludzi i posiadających oznaczenie geograficzne. Słodzenie pozostałych win z przywozu podlega tym samym warunkom, które mają zastosowanie do win wyprodukowanych w Unii.

Państwo członkowskie może zezwolić na słodzenie wina objętego chronioną nazwą pochodzenia wyłącznie wówczas, gdy odbywa się ono:

a)	zgodnie z warunkami i ograniczeniami określonymi w niniejszym załączniku;

b)	w obrębie regionu, z którego pochodzi dane wino, lub w granicach obszaru znajdującego się w jego bezpośrednim sąsiedztwie.

Moszcz winogronowy i zagęszczony moszcz winogronowy, o których mowa w pkt 1, muszą pochodzić z tego samego regionu co wino, do którego słodzenia są wykorzystywane.

Słodzenie wina jest dozwolone jedynie na etapie produkcji i handlu hurtowego.

(1) Rok podany w nawiasach po odniesieniach do dokumentów zawartych w Kodeksie praktyk enologicznych OIV oznacza wersję dokumentu dopuszczoną przez Unię jako dozwolone praktyki enologiczne, z zastrzeżeniem warunków i ograniczeń stosowania określonych w niniejszej tabeli.

(2) Rozporządzenie (WE) nr 1935/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie materiałów i wyrobów przeznaczonych do kontaktu z żywnością oraz uchylające dyrektywy 80/590/EWG i 89/109/EWG (Dz.U. L 338 z 13.11.2004, s. 4).

(3) Rozporządzenie Komisji (UE) nr 10/2011 z dnia 14 stycznia 2011 r. w sprawie materiałów i wyrobów z tworzyw sztucznych przeznaczonych do kontaktu z żywnością (Dz.U. L 12 z 15.1.2011, s. 1).

(4) Rok podany w nawiasach po odniesieniach do dokumentów zawartych w Kodeksie praktyk enologicznych OIV oznacza wersję dokumentu dopuszczoną przez Unię jako dozwolone praktyki enologiczne, z zastrzeżeniem warunków i ograniczeń stosowania określonych w niniejszej tabeli.

(5) Substancje stosowane jako substancje pomocnicze w przetwórstwie, o których mowa w art. 20 lit. d) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1169/2011 z dnia 25 października 2011 r. w sprawie przekazywania konsumentom informacji na temat żywności, zmiany rozporządzeń Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1924/2006 i (WE) nr 1925/2006 oraz uchylenia dyrektywy Komisji 87/250/EWG, dyrektywy Rady 90/496/EWG, dyrektywy Komisji 1999/10/WE, dyrektywy 2000/13/WE Parlamentu Europejskiego i Rady, dyrektyw Komisji 2002/67/WE i 2008/5/WE oraz rozporządzenia Komisji (WE) nr 608/2004 (Dz.U. L 304 z 22.11.2011, s. 18).

(6) Dozwolone związki enologiczne powinny być stosowane zgodnie z przepisami zawartymi w dokumentach Kodeksu praktyk enologicznych OIV, o których mowa w kolumnie 3, chyba że zastosowanie mają jakiekolwiek dodatkowe warunki i ograniczenia stosowania określone w tej kolumnie.

(7) Jeżeli nie ma zastosowania do wszystkich kategorii produktów sektora wina określonych w części II załącznika VII do rozporządzenia (UE) nr 1308/2013.

(8) Sole amonowe, o których mowa w pozycjach 4.2, 4.3 i 4.4, mogą być również stosowane łącznie, do poziomu ogólnego limitu 1 g/l lub 0,3 g/l w przypadku drugiej fermentacji wina musującego. Sól amonowa, o której mowa w pozycji 4.4, nie może jednak przekraczać limitu, o którym mowa w pozycji 4.4.

(9) Zob. również art. 9 ust. 2 niniejszego rozporządzenia.

(10) Jeżeli są stosowane jako dodatki, o których mowa w pkt 20 załącznika I do rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1333/2008 z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie dodatków do żywności (Dz.U. L 354 z 31.12.2008, s. 16).

ZAŁĄCZNIK II

DOZWOLONE PRAKTYKI ENOLOGICZNE I OGRANICZENIA MAJĄCE ZASTOSOWANIE DO GATUNKOWYCH WIN MUSUJĄCYCH I AROMATYCZNYCH GATUNKOWYCH WIN MUSUJĄCYCH

A. Wino musujące

Do celów niniejszego punktu, a także części B i C niniejszego załącznika:

a)	„tirage liqueur” oznacza produkt dodawany do cuvée w celu wywołania wtórnej fermentacji;

b)	„expedition liqueur” oznacza produkt dodawany do win musujących w celu nadania im szczególnych właściwości smakowych.

Expedition liqueur może zawierać wyłącznie:

—	sacharozę,

—	moszcz winogronowy,

—	moszcz winogronowy w trakcie fermentacji,

—	zagęszczony moszcz winogronowy,

—	rektyfikowany zagęszczony moszcz winogronowy,

—

wino, lub

—	mieszaninę powyższych

z ewentualnym dodatkiem destylatu wina.

Bez uszczerbku dla wzbogacania dozwolonego zgodnie z rozporządzeniem (UE) nr 1308/2013 w odniesieniu do składników cuvée, zabrania się jakiegokolwiek wzbogacania cuvée.

Każde państwo członkowskie może jednak zezwolić, w odniesieniu do regionów oraz odmian, w przypadku których jest to uzasadnione z technicznego punktu widzenia, na wzbogacanie cuvée w miejscach produkcji win musujących, pod warunkiem że:

a)	żaden ze składników cuvée nie był wcześniej poddawany wzbogacaniu;

b)	wspomniane składniki pochodzą wyłącznie z winogron zbieranych na jego terytorium;

c)	wzbogacanie przeprowadza się w ramach jednej operacji;

nie przekracza się następujących wartości maksymalnych:

(i)	3 % obj. w przypadku cuvée zawierającego składniki pochodzące ze strefy uprawy winorośli A;

(ii)	2 % obj. w przypadku cuvée zawierającego składniki pochodzące ze strefy uprawy winorośli B;

(iii)

1,5 % obj. w przypadku cuvée zawierającego składniki pochodzące ze strefy uprawy winorośli C;

e)	stosowana metoda polega na dodaniu sacharozy, zagęszczonego moszczu winogronowego lub rektyfikowanego zagęszczonego moszczu winogronowego.

Dodania tirage liqueur oraz expedition liqueur nie uznaje się ani za wzbogacanie, ani za słodzenie. Dodanie tirage liqueur nie może spowodować zwiększenia całkowitej objętościowej zawartości alkoholu w cuvée o więcej niż 1,5 % obj. Zwiększenie to mierzy się poprzez obliczenie różnicy między całkowitą objętościową zawartością alkoholu w cuvée, a całkowitą objętościową zawartością alkoholu w winie musującym przed ewentualnym dodaniem expedition liqueur.

Dodanie expedition liqueur nie może spowodować zwiększenia rzeczywistej objętościowej zawartości alkoholu w winie musującym o więcej niż 0,5 % obj.

Zabrania się słodzenia cuvée oraz jego składników.

Oprócz ewentualnego zakwaszania lub odkwaszania składników cuvée zgodnie z przepisami rozporządzenia (UE) nr 1308/2013, cuvée może być poddawany zakwaszaniu oraz odkwaszaniu. Nie można równocześnie stosować zakwaszania i odkwaszania cuvée. Zakwaszanie może być stosowane wyłącznie do poziomu 1,5 grama na litr, wyrażonego jako kwas winowy, tj. 20 miliekwiwalentów na litr.

W latach występowania wyjątkowych warunków klimatycznych maksymalny poziom 1,5 grama na litr, czyli 20 miliekwiwalentów na litr, może zostać podniesiony do 2,5 grama na litr, czyli 34 miliekwiwalentów na litr, pod warunkiem że naturalny poziom kwasowości produktów nie jest mniejszy niż 3 g/l, wyrażony jako kwas winowy, tj. 40 miliekwiwalentów na litr.

10.

Dwutlenek węgla zawarty w winach musujących może powstawać wyłącznie w wyniku alkoholowej fermentacji cuvée, z którego wino to jest produkowane.

Taka fermentacja, jeżeli nie ma na celu przetwarzania winogron, moszczu winogronowego lub częściowo sfermentowanego moszczu winogronowego bezpośrednio w wino musujące, może zachodzić wyłącznie poprzez dodanie tirage liqueur. Może ona zachodzić wyłącznie w butelkach lub zamkniętych zbiornikach.

Użycie dwutlenku węgla w procesie przelewania przez przeciwciśnienie jest dozwolone pod nadzorem oraz pod warunkiem że ciśnienie dwutlenku węgla zawartego w winach musujących nie zostanie w ten sposób zwiększone wskutek nieuniknionych wymian gazowych z dwutlenkiem węgla pochodzącym z fermentacji alkoholowej cuvée.

11.

W przypadku win musujących innych niż wina musujące objęte chronioną nazwą pochodzenia:

tirage liqueur przeznaczony do ich przygotowania może zawierać wyłącznie:

—	moszcz winogronowy,

—	moszcz winogronowy w trakcie fermentacji,

—	zagęszczony moszcz winogronowy,

—	rektyfikowany zagęszczony moszcz winogronowy, lub

—	sacharozę i wino;

b)	ich rzeczywista objętościowa zawartość alkoholu, w tym ewentualnie alkohol zawarty w dodanym expedition liqueur, wynosi co najmniej 9,5 % obj.

B. Gatunkowe wino musujące

Tirage liqueur przeznaczony do produkcji gatunkowego wina musującego może zawierać wyłącznie:

a)	sacharozę;

b)	zagęszczony moszcz winogronowy;

c)	rektyfikowany zagęszczony moszcz winogronowy;

d)	moszcz winogronowy lub częściowo sfermentowany moszcz winogronowy, lub

wino.

Produkujące państwo członkowskie może określić dodatkowe lub bardziej rygorystyczne właściwości lub warunki produkcji gatunkowych win musujących produkowanych na jego terytorium oraz obrotu nimi na tym terytorium.

Produkcja gatunkowych win musujących jest również objęta przepisami, o których mowa w:

—	sekcji A pkt 1–10,

—	sekcji C pkt 3 w odniesieniu do rzeczywistej zawartości alkoholu, sekcji C pkt 5 w odniesieniu do minimalnego nadciśnienia oraz sekcji C pkt 6 i 7 w odniesieniu do minimalnego czasu trwania procesu produkcji, bez uszczerbku dla sekcji B pkt 4 lit. d) niniejszego załącznika.

W odniesieniu do aromatycznych gatunkowych win musujących:

Z wyjątkiem dopuszczonych odstępstw wina te mogą być otrzymywane wyłącznie przy użyciu jako składników cuvée moszczu winogronowego lub częściowo sfermentowanego moszczu winogronowego pochodzącego z odmian winorośli wymienionych w wykazie zamieszczonym w dodatku do niniejszego załącznika. Aromatyczne gatunkowe wina musujące mogą jednak być produkowane w sposób tradycyjny, przy użyciu jako składników cuvée win uzyskanych z winogron odmiany „Glera”, zbieranych w regionach Veneto i Friuli-Venezia Giulia.

b)	Kontrola procesu fermentacyjnego przed i po utworzeniu cuvée w celu uzyskania musującego cuvée może być dokonywana wyłącznie z zastosowaniem chłodzenia lub innych procesów fizycznych.

c)	Zabrania się dodawania expedition liqueur.

d)	Czas trwania procesu produkcji aromatycznych gatunkowych win musujących nie może być krótszy niż jeden miesiąc.

C. Wina musujące i gatunkowe wina musujące objęte chronioną nazwą pochodzenia

Całkowita objętościowa zawartość alkoholu w cuvée przeznaczonych do produkcji gatunkowych win musujących objętych chronioną nazwą pochodzenia wynosi co najmniej:

—	9,5 % obj. w strefach uprawy winorośli C III,

—	9 % obj. w pozostałych strefach uprawy winorośli.

Cuvée przeznaczone do produkcji gatunkowych win musujących objętych chronioną nazwą pochodzenia „Prosecco”, „Conegliano Valdobbiadene – Prosecco” i „Colli Asolani – Prosecco” lub „Asolo – Prosecco”, przygotowane z jednej odmiany winorośli, mogą mieć całkowitą objętościową zawartość alkoholu nie mniejszą niż 8,5 % obj.

Rzeczywista objętościowa zawartość alkoholu w gatunkowych winach musujących objętych chronioną nazwą pochodzenia, w tym ewentualnie alkohol zawarty w dodanym expedition liqueur, wynosi co najmniej 10 % obj.

Tirage liqueur w przypadku win musujących i gatunkowych win musujących objętych chronioną nazwą pochodzenia może zawierać wyłącznie:

a)	sacharozę;

b)	zagęszczony moszcz winogronowy;

c)	rektyfikowany zagęszczony moszcz winogronowy;

oraz:

a)	moszcz winogronowy;

b)	częściowo sfermentowany moszcz winogronowy;

wino,

nadające się do produkcji takiego samego wina musującego lub takiego samego gatunkowego wina musującego objętego chronioną nazwą pochodzenia jak wino, do którego dodano tirage liqueur.

Niezależnie od części II pkt 5 lit. c) załącznika VII do rozporządzenia (UE) nr 1308/2013, w przypadku gatunkowych win musujących objętych chronioną nazwą pochodzenia, przechowywanych w temperaturze 20 °C w zamkniętych zbiornikach o pojemności mniejszej niż 25 cl., nadciśnienie musi wynosić co najmniej 3 bary.

Czas trwania procesu produkcji gatunkowych win musujących objętych chronioną nazwą pochodzenia, włączając dojrzewanie w przedsiębiorstwach, w których wina te są produkowane, począwszy od procesu fermentacji mającego na celu uzyskanie wina musującego, nie może być krótszy niż:

a)	sześć miesięcy, jeżeli proces fermentacji mający na celu uzyskanie wina musującego odbywa się w zamkniętych zbiornikach;

b)	dziewięć miesięcy, jeżeli proces fermentacji mający na celu uzyskanie wina musującego odbywa się w butelkach.

Czas trwania procesu fermentacji mającego na celu uzyskanie musującego cuvée oraz czas przetrzymania cuvée na osadzie nie mogą być krótsze niż:

—

90 dni,

—	30 dni, jeżeli fermentacja odbywa się w pojemnikach wyposażonych w mieszadła.

Zasady określone w sekcji A pkt 1–10 i w sekcji B pkt 2 mają również zastosowanie do win musujących i gatunkowych win musujących objętych chronioną nazwą pochodzenia.

W odniesieniu do aromatycznych gatunkowych win musujących objętych chronioną nazwą pochodzenia:

Wina te mogą być otrzymywane wyłącznie przy użyciu jako składnika cuvée moszczu winogronowego lub częściowo sfermentowanego moszczu winogronowego pochodzącego z odmian winorośli wymienionych w wykazie zamieszczonym w dodatku do niniejszego załącznika, pod warunkiem że odmiany te są uznane za nadające się do produkcji gatunkowych win musujących objętych chronioną nazwą pochodzenia w regionie, którego nazwę noszą te gatunkowe wina musujące objęte chronioną nazwą pochodzenia. Na zasadzie odstępstwa aromatyczne gatunkowe wino musujące objęte chronioną nazwą pochodzenia może być otrzymywane przy użyciu jako składnika cuvée win uzyskiwanych z winogron odmiany winorośli „Glera”, które zostały zebrane w regionach nazwy pochodzenia „Prosecco”, „Conegliano Valdobbiadene – Prosecco”, „Colli Asolani – Prosecco” i „Asolo – Prosecco”.

b)	Kontrola procesu fermentacyjnego przed i po utworzeniu cuvée w celu uzyskania musującego cuvée może być dokonywana wyłącznie z zastosowaniem chłodzenia lub innych procesów fizycznych.

c)	Zabrania się dodawania expedition liqueur.

d)	Rzeczywista objętościowa zawartość alkoholu w aromatycznych gatunkowych winach musujących objętych chronioną nazwą pochodzenia nie może być mniejsza niż 6 % obj.

e)	Całkowita objętościowa zawartość alkoholu w aromatycznych gatunkowych winach musujących objętych chronioną nazwą pochodzenia nie może być mniejsza niż 10 % obj.

f)	W przypadku aromatycznych gatunkowych win musujących objętych chronioną nazwą pochodzenia, przechowywanych w temperaturze 20 °C w zamkniętych zbiornikach, nadciśnienie musi wynosić nie mniej niż 3 bary.

g)	Niezależnie od pkt 6 niniejszej sekcji czas trwania procesu produkcji aromatycznych gatunkowych win musujących objętych chronioną nazwą pochodzenia nie może być krótszy niż jeden miesiąc.

Dodatek

Wykaz odmian winorośli, które mogą być wykorzystywane jako cuvée do przygotowania aromatycznych gatunkowych win musujących oraz gatunkowych win musujących objętych chronioną nazwą pochodzenia

Airén

Albariño

Aleatico N

Alvarinho

Ασύρτικο (Assyrtiko)

Bourboulenc B

Brachetto N.

Busuioacă de Bohotin

Clairette B

Colombard B

Csaba gyöngye B

Cserszegi fűszeres B

Devín

Fernão Pires

Freisa N

Gamay N

Gewürztraminer Rs

Girò N

Glera

Γλυκερύθρα (Glykerythra)

Huxelrebe

Irsai Olivér B

Macabeo B

Macabeu B

Toutes les Malvasías

All the Malvoisies

Mauzac blanc i rosé

Monica N

Tous les Moscateles

Μοσχοφίλερο (Moschofilero)

Müller-Thurgau B

All the Muscatels

Manzoni moscato

Nektár

Pálava B

Parellada B

Perle B

Piquepoul B

Poulsard

Ροδίτης (Roditis)

Scheurebe

Tămâioasă românească

Torbato

Touriga Nacional

Verdejo

Zefír B

ZAŁĄCZNIK III

DOZWOLONE PRAKTYKI ENOLOGICZNE I OGRANICZENIA MAJĄCE ZASTOSOWANIE DO WIN LIKIEROWYCH I WIN LIKIEROWYCH OBJĘTYCH CHRONIONĄ NAZWĄ POCHODZENIA LUB CHRONIONYM OZNACZENIEM GEOGRAFICZNYM

A. Wina likierowe

Produkty, o których mowa w części II pkt 3 lit. c) załącznika VII do rozporządzenia (UE) nr 1308/2013, stosowane do produkcji win likierowych i win likierowych objętych chronioną nazwą pochodzenia lub chronionym oznaczeniem geograficznym, mogą być poddane, w stosownych przypadkach, praktykom i procesom enologicznym, o których mowa w rozporządzeniu (UE) nr 1308/2013 lub w niniejszym rozporządzeniu.

Należy jednak uwzględnić fakt, że:

a)	zwiększenie naturalnej objętościowej zawartości alkoholu może wynikać wyłącznie z zastosowania produktów, o których mowa w części II pkt 3 lit. e) i f) załącznika VII do rozporządzenia (UE) nr 1308/2013; oraz

na zasadzie odstępstwa Hiszpania jest upoważniona do zezwolenia na stosowanie siarczanu wapnia w przypadku hiszpańskich win oznaczonych określeniem tradycyjnym „vino generoso” lub „vino generoso de licor”, w przypadku gdy praktyka ta wynika z tradycji i pod warunkiem że zawartość siarczanu w produkcie poddanym takiemu zabiegowi, wyrażona jako siarczan potasu, nie jest większa niż 2,5 g/l. Produkty te mogą zostać poddane procesowi dodatkowego zakwaszania do maksymalnego poziomu 1,5 g/l.

Bez uszczerbku dla surowszych przepisów, jakie państwa członkowskie mogą przyjąć w odniesieniu do win likierowych i win likierowych objętych chronioną nazwą pochodzenia lub chronionym oznaczeniem geograficznym produkowanych na ich terytorium, zezwala się na poddanie takich produktów praktykom enologicznym, o których mowa w rozporządzeniu (UE) nr 1308/2013 oraz w niniejszym rozporządzeniu.

Dozwolone są również następujące praktyki:

słodzenie, objęte wymogiem zgłaszania i prowadzenia rejestrów, w przypadku gdy zastosowane produkty nie były poddane wzbogacaniu przy użyciu zagęszczonego moszczu winogronowego, przy użyciu:

—	zagęszczonego moszczu winogronowego lub rektyfikowanego zagęszczonego moszczu winogronowego, pod warunkiem że całkowita objętościowa zawartość alkoholu w omawianym winie nie wzrośnie o więcej niż 3 % obj.,

—

zagęszczonego moszczu winogronowego, rektyfikowanego zagęszczonego moszczu winogronowego lub moszczu z suszonych winogron, do którego dodano alkohol neutralny pochodzenia winnego w celu zapobieżenia fermentacji, w przypadku hiszpańskiego wina oznaczonego określeniem tradycyjnym „vino generoso de licor” i pod warunkiem że całkowita objętościowa zawartość alkoholu w omawianym winie nie wzrośnie o więcej niż 8 % obj.,

—	zagęszczonego moszczu winogronowego lub rektyfikowanego zagęszczonego moszczu winogronowego w przypadku win likierowych objętych chronioną nazwą pochodzenia „Madeira”, pod warunkiem że całkowita objętościowa zawartość alkoholu w omawianym winie nie wzrośnie o więcej niż 8 % obj.;

b)	dodanie alkoholu, destylatu lub napoju spirytusowego, o których mowa w części II pkt 3 lit. e) i f) załącznika VII do rozporządzenia (UE) nr 1308/2013, w celu zrekompensowania strat spowodowanych odparowaniem podczas procesu dojrzewania;

c)	dojrzewanie w zbiornikach w temperaturze nieprzekraczającej 50 oC w przypadku win likierowych objętych chronioną nazwą pochodzenia „Madeira”.

Odmiany winorośli, z których uzyskiwane są produkty, o których mowa w części II pkt 3 lit. c) załącznika VII do rozporządzenia (UE) nr 1308/2013, wykorzystywane do produkcji win likierowych i win likierowych objętych chronioną nazwą pochodzenia lub chronionym oznaczeniem geograficznym, wybiera się spośród odmian, o których mowa w art. 81 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013.

Naturalna objętościowa zawartość alkoholu w produktach, o których mowa w części II pkt 3 lit. c) załącznika VII do rozporządzenia (UE) nr 1308/2013, wykorzystywanych do produkcji wina likierowego innego niż wino likierowe objęte chronioną nazwą pochodzenia lub chronionym oznaczeniem geograficznym, nie może być mniejsza niż 12 % obj.

B. Wina likierowe objęte chronioną nazwą pochodzenia (przepisy inne niż przepisy, o których mowa w sekcji A niniejszego załącznika, dotyczące w szczególności win likierowych objętych chronioną nazwą pochodzenia)

Wykaz win likierowych objętych chronioną nazwą pochodzenia, przy produkcji których wykorzystuje się moszcz winogronowy lub mieszaninę moszczu winogronowego z winem, o której mowa w części II pkt 3 lit. c) tiret czwarte załącznika VII do rozporządzenia (UE) nr 1308/2013, znajduje się w niniejszym załączniku, dodatek 1 sekcja A.

Wykaz win likierowych objętych chronioną nazwą pochodzenia, do których mogą być dodawane produkty, o których mowa w części II pkt 3 lit. f) załącznika VII do rozporządzenia (UE) nr 1308/2013, znajduje się w niniejszym załączniku, dodatek 1 sekcja B.

Produkty, o których mowa w części II pkt 3 lit. c) załącznika VII do rozporządzenia (UE) nr 1308/2013, oraz zagęszczony moszcz winogronowy i częściowo sfermentowany moszcz winogronowy uzyskiwany z suszonych winogron, o którym mowa w załączniku VII część II pkt 3 lit. f) ppkt (iii), stosowane do produkcji wina likierowego objętego chronioną nazwą pochodzenia, muszą pochodzić z regionu, którego nazwę nosi dane wino likierowe objęte chronioną nazwą pochodzenia.

W przypadku win likierowych objętych chronioną nazwą pochodzenia „Málaga” i „Jerez-Xérès-Sherry” moszcz z suszonych winogron, do którego został dodany alkohol neutralny pochodzenia winnego w celu zapobieżenia fermentacji, uzyskany z odmiany winorośli „Pedro Ximénez”, może jednak pochodzić z regionu „Montilla-Moriles”.

Procesy, o których mowa w niniejszym załączniku sekcja A pkt 1–4, mające na celu wyprodukowanie wina likierowego objętego chronioną nazwą pochodzenia, mogą mieć miejsce wyłącznie w regionie, o którym mowa w pkt 3.

Jeżeli chodzi o wino likierowe objęte chronioną nazwą pochodzenia, w przypadku którego oznaczenie „Porto” jest zastrzeżone dla produktu przygotowanego z winogron uzyskiwanych z regionu zwanego „Douro”, produkcja uzupełniająca i proces dojrzewania mogą mieć miejsce albo we wspomnianym wyżej regionie „Douro”, albo w regionie Vila Nova de Gaia – Porto.

Bez uszczerbku dla surowszych przepisów, jakie państwa członkowskie mogą przyjąć w odniesieniu do win likierowych objętych chronioną nazwą pochodzenia produkowanych na ich terytorium:

naturalna objętościowa zawartość alkoholu w produktach, o których mowa w części II pkt 3 lit. c) załącznika VII do rozporządzenia (UE) nr 1308/2013, stosowanych do produkcji wina likierowego objętego chronioną nazwą pochodzenia, nie może być mniejsza niż 12 % obj. Niektóre wina likierowe objęte chronioną nazwą pochodzenia, wymienione w jednym z wykazów zamieszczonych w niniejszym załączniku dodatek 2 sekcja A można jednak uzyskać z następujących produktów:

(i)

z moszczu winogronowego, w którym naturalna objętościowa zawartość alkoholu wynosi co najmniej 10 % obj., jeżeli chodzi o wina likierowe objęte chronioną nazwą pochodzenia otrzymywane poprzez dodanie napoju spirytusowego destylowanego z wina lub wytłoków z winogron objętych nazwą pochodzenia i w miarę możliwości pochodzących z tego samego gospodarstwa lub

(ii)

z częściowo sfermentowanego moszczu winogronowego lub, w przypadku określonym w tiret drugim poniżej, z wina, którego początkowa naturalna objętościowa zawartość alkoholu wynosi co najmniej:

—	11 % obj. w przypadku win likierowych objętych chronioną nazwą pochodzenia otrzymanych przez dodanie neutralnego alkoholu lub destylatu wina o rzeczywistej objętościowej zawartości alkoholu nie mniejszej niż 70 % obj., lub napoju spirytusowego pochodzenia winnego,

—	10,5 % obj. w przypadku win wyprodukowanych z moszczu białych winogron, o którym mowa w wykazie 3 zamieszczonym w dodatku 2 sekcja A,

—	9 % obj. w przypadku portugalskiego wina likierowego objętego chronioną nazwą pochodzenia „Madeira”, produkowanego w sposób tradycyjny i zwyczajowy zgodnie z krajowymi przepisami, które zawierają wyraźne przepisy dotyczące tego wina;

w dodatku 2 sekcja B znajduje się wykaz win likierowych objętych chronioną nazwą pochodzenia, posiadających, niezależnie od części II pkt 3 lit. b) załącznika VII do rozporządzenia (UE) nr 1308/2013, całkowitą objętościową zawartość alkoholu mniejszą niż 17,5 % obj., ale nie mniejszą niż 15 % obj., w przypadku gdy prawodawstwo krajowe mające zastosowanie do tych win przed dniem 1 stycznia 1985 r. zawiera wyraźne przepisy w tym zakresie.

Specyficzne określenia tradycyjne „οίνος γλυκύς φυσικός”, „vino dulce natural”, „vino dolce naturale” i „vinho doce natural” mogą być użyte wyłącznie w odniesieniu do win likierowych objętych chronioną nazwą pochodzenia:

—	otrzymanych ze zbiorów, których co najmniej 85 % należy do odmian winorośli znajdujących się w wykazie zamieszczonym w dodatku 3,

—	otrzymanych z moszczu o początkowej zawartości cukru naturalnego wynoszącej co najmniej 212 gramów na litr,

—	otrzymanych przez dodanie alkoholu, destylatu lub napoju spirytusowego, o których mowa w części II pkt 3 lit. e) i f) załącznika VII do rozporządzenia (UE) nr 1308/2013, z wyłączeniem wszelkich innych procesów wzbogacania.

O ile wymagają tego tradycyjne praktyki produkcyjne, państwa członkowskie mogą, w odniesieniu do win likierowych objętych chronioną nazwą pochodzenia produkowanych na ich terytorium, postanowić, że specyficzne określenie tradycyjne „vin doux naturel” może być użyte wyłącznie w stosunku do win likierowych objętych chronioną nazwą pochodzenia, które są:

—

produkowane bezpośrednio przez producentów zbierających winogrona i wyłącznie ze zbiorów winogron odmiany Muscatel, Grenache, Maccabeo lub Malvoisie; można jednak włączyć w to zbiory uzyskane z winnic, na których rosną również odmiany winorośli inne niż cztery odmiany wymienione powyżej, pod warunkiem że nie stanowią one więcej niż 10 % całkowitej liczby roślin,

—

otrzymane w granicach wydajności na hektar wynoszącej 40 hl moszczu winogronowego, o którym mowa w części II pkt 3 lit. c) tiret pierwsze i czwarte załącznika VII do rozporządzenia (UE) nr 1308/2013, przy czym przekroczenie tej wydajności powoduje, że cały zbiór traci możliwość korzystania z określenia „vin doux naturel”,

—	otrzymane z moszczu winogronowego, o którym mowa powyżej, o początkowej zawartości cukru naturalnego wynoszącej co najmniej 252 gramy na litr,

—	z wyłączeniem wszelkich innych procesów wzbogacania, otrzymane przez dodanie alkoholu pochodzenia winnego, który pod względem czystego alkoholu odpowiada co najmniej 5 % objętości użytego moszczu winogronowego i nie przekracza niższej z następujących dwóch wartości procentowych:

—	10 % objętości wspomnianego wyżej użytego moszczu winogronowego, albo

—

40 % całkowitej objętościowej zawartości alkoholu w produkcie końcowym przedstawionej jako suma rzeczywistej objętościowej zawartości alkoholu i równowartości potencjalnej objętościowej zawartości alkoholu obliczonej na podstawie 1 % obj. czystego alkoholu przypadającej na 17,5 grama resztkowego cukru na litr.

W przypadku win likierowych specyficzne określenie tradycyjne „vino generoso” może być użyte wyłącznie w stosunku do wytrawnych win likierowych objętych chronioną nazwą pochodzenia, dojrzewających całkowicie lub częściowo pod warstwą drożdży kożuchujących, a także:

—	otrzymanych z białych winogron, które pochodzą z następujących odmian winorośli: Palomino de Jerez, Palomino fino, Pedro Ximénez, Verdejo, Zalema i Garrido Fino,

—	dopuszczonych do obrotu po upływie średnio dwuletniego okresu dojrzewania w dębowych beczkach.

Dojrzewanie pod warstwą drożdży kożuchujących, o którym mowa w akapicie pierwszym, oznacza proces biologiczny, który zachodzi, gdy warstwa charakterystycznych drożdży powstaje samorodnie na wolnej powierzchni wina po całkowitej fermentacji alkoholu w moszczu, nadając produktowi specyficzne cechy analityczne i organoleptyczne.

Specyficzne określenie tradycyjne „vinho generoso” może być użyte wyłącznie w stosunku do win likierowych objętych chronioną nazwą pochodzenia „Porto”, „Madeira”, „Moscatel de Setubal” i „Carcavelos” razem ze wskazaniem odpowiedniej nazwy pochodzenia.

10.

Specyficzne określenie tradycyjne „vino generoso de licor” może być użyte wyłącznie w stosunku do win likierowych objętych chronioną nazwą pochodzenia:

—

otrzymanych z „vino generoso”, o którym mowa w pkt 8, lub z wina pod warstwą drożdży kożuchujących nadającego się do produkcji „vino generoso”, do którego dodano albo moszcz z suszonych winogron z dodatkiem alkoholu neutralnego pochodzenia winnego w celu zapobieżenia fermentacji, albo rektyfikowany zagęszczony moszcz winogronowy lub „vino dulce natural”,

—	dopuszczonych do obrotu po upływie średnio dwuletniego okresu dojrzewania w dębowych beczkach.

Dodatek 1

Wykaz win likierowych objętych chronioną nazwą pochodzenia, których produkcja opiera się na szczególnych zasadach

A. WYKAZ WIN LIKIEROWYCH OBJĘTYCH CHRONIONĄ NAZWĄ POCHODZENIA, KTÓRYCH PRODUKCJA POLEGA NA UŻYCIU MOSZCZU WINOGRONOWEGO LUB JEGO MIESZANINY Z WINEM

(Niniejszy załącznik sekcja B pkt 1)

GRECJA

Σάμος (Samos), Μοσχάτος Πατρών (Muscat of Patra), Μοσχάτος Ρίου Πατρών (Muscat of Rio Patra), Μοσχάτος Κεφαλληνίας (Muscat of Kefalonia/Muscat de Kephalonia), Μοσχάτος Ρόδου (Muscat of Rodos), Μοσχάτος Λήμνου (Muscat of Limnos), Σητεία (Sitia), Νεμέα (Nemea), Σαντορίνη (Santorini), Δαφνές (Dafnes), Μαυροδάφνη Κεφαλληνίας (Mavrodaphne of Kefalonia), Μαυροδάφνη Πατρών (Mavrodaphni of Patra)

HISZPANIA

Wina likierowe objęte chronioną nazwą pochodzenia	Opis produktu określony przepisami unijnymi lub prawodawstwem krajowym
Alicante	Moscatel de Alicante Vino dulce
Cariñena	Vino dulce
Condado de Huelva	Pedro Ximénez Moscatel Mistela
Empordà	Mistela Moscatel
Jerez-Xérès-Sherry	Pedro Ximénez Moscatel
Malaga	Vino dulce
Montilla-Moriles	Pedro Ximénez Moscatel
Priorato	Vino dulce
Tarragona	Vino dulce
Valencia	Moscatel de Valencia Vino dulce

WŁOCHY

Cannonau di Sardegna, Giró di Cagliari, Malvasia di Bosa, Marsala, Moscato di Sorso-Sennori, Moscato di Trani, Nascodi Cagliari, Oltrepó Pavese Moscato, San Martino della Battaglia, Trentino, Vesuvio Lacrima Christi.

B. WYKAZ WIN LIKIEROWYCH OBJĘTYCH CHRONIONĄ NAZWĄ POCHODZENIA, KTÓRYCH PRODUKCJA POLEGA NA DODANIU PRODUKTÓW, O KTÓRYCH MOWA W CZĘŚCI II PKT 3 LIT. f) ZAŁĄCZNIKA VII DO ROZPORZĄDZENIA (UE) NR 1308/2013

(Niniejszy załącznik sekcja B pkt 2)

1. Wykaz win likierowych objętych chronioną nazwą pochodzenia, których produkcja polega na dodaniu alkoholu winnego lub alkoholu z suszonych winogron o rzeczywistej objętościowej zawartości alkoholu nie mniejszej niż 95 % obj. i nie większej niż 96 % obj.

(część II pkt 3 lit. f) ppkt (ii) tiret pierwsze załącznika VII do rozporządzenia (UE) nr 1308/2013)

GRECJA

Σάμος (Samos), Μοσχάτος Πατρών (Muscat of Patra), Μοσχάτος Ρίου Πατρών (Muscat of Rio Patra), Μοσχάτος Κεφαλληνίας (Muscat of Kefalonia/Muscat de Kephalonia), Μοσχάτος Ρόδου (Muscat of Rodos), Μοσχάτος Λήμνου (Muscat of Limnos), Σητεία (Sitia), Σαντορίνη (Santorini), Δαφνές (Dafnes), Μαυροδάφνη Πατρών (Mavrodaphni of Patra), Μαυροδάφνη Κεφαλληνίας (Mavrodaphne of Kefalonia).

HISZPANIA

Condado de Huelva, Jerez-Xérès-Sherry, Manzanilla-Sanlúcar de Barrameda, Málaga, Montilla-Moriles, Rueda, Terra Alta.

CYPR

Κουμανδαρία (Commandaria).

2. Wykaz win likierowych objętych chronioną nazwą pochodzenia, których produkcja polega na dodawaniu napoju spirytusowego destylowanego z wina lub wytłoków z winogron, o rzeczywistej zawartości alkoholu nie mniejszej niż 52 % i nie większej niż 86 %

(część II pkt 3 lit. f) ppkt (ii) tiret drugie załącznika VII do rozporządzenia (UE) nr 1308/2013)

GRECJA

Μαυροδάφνη Πατρών (Mavrodaphni of Patra), Μαυροδάφνη Κεφαλληνίας (Mavrodaphne of Kefalonia), Σητεία (Sitia), Σαντορίνη (Santorini), Δαφνές (Dafnes), Νεμέα (Nemea).

FRANCJA

Pineau des Charentes lub Pineau charentais, Floc de Gascogne, Macvin du Jura.

CYPR

Κουμανδαρία (Commandaria).

3. Wykaz win likierowych objętych chronioną nazwą pochodzenia, których produkcja polega na dodawaniu napoju spirytusowego destylowanego z suszonych winogron, o zawartości alkoholu nie mniejszej niż 52 %, ale mniejszej niż 94,5 %

(część II pkt 3 lit. f) ppkt (ii) tiret trzecie załącznika VII do rozporządzenia (UE) nr 1308/2013)

GRECJA

Μαυροδάφνη Πατρών (Mavrodaphni of Patra), Μαυροδάφνη Κεφαλληνίας (Mavrodaphne of Kefalonia).

4. Wykaz win likierowych objętych chronioną nazwą pochodzenia, których produkcja polega na dodaniu częściowo sfermentowanego moszczu winogronowego uzyskanego z suszonych winogron

(część II pkt 3 lit. f) ppkt (iii) tiret pierwsze załącznika VII do rozporządzenia (UE) nr 1308/2013)

HISZPANIA

Wina likierowe objęte chronioną nazwą pochodzenia

Opis produktu określony przepisami unijnymi lub prawodawstwem krajowym

Jerez-Xérès-Sherry

Málaga

Montilla-Moriles

Vino generoso de licor

Vino dulce

Vino generoso de licor

WŁOCHY

Aleatico di Gradoli, Giró di Cagliari, Malvasia delle Lipari, Pantelleria passito

CYPR

Κουμανδαρία (Commandaria).

5. Wykaz win likierowych objętych chronioną nazwą pochodzenia, których produkcja polega na dodaniu zagęszczonego moszczu winogronowego otrzymanego za pomocą bezpośredniego nagrzewania, zgodnego, z wyjątkiem tej czynności, z definicją zagęszczonego moszczu winogronowego

(część II pkt 3 lit. f) ppkt (iii) tiret drugie załącznika VII do rozporządzenia (UE) nr 1308/2013)

HISZPANIA

Wina likierowe objęte chronioną nazwą pochodzenia

Opis produktu określony przepisami unijnymi lub prawodawstwem krajowym

Alicante

Condado de Huelva

Empordà

Jerez-Xérès-Sherry

Málaga

Montilla-Moriles

Navarra

Vino generoso de licor

Garnacha/Garnatxa

Vino generoso de licor

Vino dulce

Vino generoso de licor

Moscatel

WŁOCHY

Marsala

6. Wykaz win likierowych objętych chronioną nazwą pochodzenia, których produkcja polega na dodaniu zagęszczonego moszczu winogronowego

(część II pkt 3 lit. f) ppkt (iii) tiret trzecie załącznika VII do rozporządzenia (UE) nr 1308/2013)

HISZPANIA

Wina likierowe objęte chronioną nazwą pochodzenia	Opis produktu określony przepisami unijnymi lub prawodawstwem krajowym
Málaga	Vino dulce
Montilla-Moriles	Vino dulce Vino generoso de licor
Tarragona	Vino dulce
Jerez-Xerès-Sherry	Vino generoso de licor
Condado de Huelva	Vino generoso de licor

WŁOCHY

Oltrepó Pavese Moscato, Marsala, Moscato di Trani.

Dodatek 2

A. Wykazy, o których mowa w załączniku III sekcja B pkt 5 lit. a)

1. Wykaz win likierowych objętych chronioną nazwą pochodzenia, produkowanych z moszczu winogronowego o naturalnej objętościowej zawartości alkoholu nie mniejszej niż 10 % obj., otrzymywanych poprzez dodanie napoju spirytusowego uzyskanego z wina lub wytłoków z winogron i objętego chronioną nazwą pochodzenia, w miarę możliwości z tego samego gospodarstwa

FRANCJA

Pineau des Charentes lub Pineau charentais, Floc de Gascogne, Macvin du Jura.

2. Wykaz win likierowych objętych chronioną nazwą pochodzenia, produkowanych z fermentującego moszczu winogronowego, o początkowej naturalnej objętościowej zawartości alkoholu nie mniejszej niż 11 % obj., otrzymywanych poprzez dodanie alkoholu neutralnego lub destylatu wina o rzeczywistej objętościowej zawartości alkoholu nie mniejszej niż 70 % obj. lub napoju spirytusowego pochodzenia winnego

PORTUGAL

Porto – Port

Moscatel de Setúbal, Setúbal

Carcavelos

Moscatel do Douro.

WŁOCHY

Moscato di Noto

3. Wykaz win likierowych objętych chronioną nazwą pochodzenia, produkowanych z wina o początkowej naturalnej objętościowej zawartości alkoholu nie mniejszej niż 10,5 % obj.

HISZPANIA

Jerez-Xérès-Sherry

Manzanilla-Sanlúcar de Barrameda

Condado de Huelva

Rueda

WŁOCHY

Trentino

4. Wykaz win likierowych objętych chronioną nazwą pochodzenia otrzymywanych z fermentującego moszczu winogronowego, o początkowej naturalnej objętościowej zawartości alkoholu nie mniejszej niż 9 % obj.

PORTUGAL

Madeira

B. Wykazy, o których mowa w załączniku III sekcja B pkt 5 lit. b)

Wykaz win likierowych objętych chronioną nazwą pochodzenia, w których całkowita objętościowa zawartość alkoholu jest mniejsza niż 17,5 % obj., ale nie mniejsza niż 15 % obj., w przypadku gdy przepisy krajowe mające do nich zastosowanie przed dniem 1 stycznia 1985 r. wyraźnie to przewidywały

(część II pkt 3 lit. b) załącznika VII do rozporządzenia (UE) nr 1308/2013)

HISZPANIA

Wina likierowe objęte chronioną nazwą pochodzenia

Opis produktu określony przepisami unijnymi lub prawodawstwem krajowym

Condado de Huelva

Jerez-Xérès-Sherry

Manzanilla-Sanlúcar de Barrameda

Málaga

Montilla-Moriles

Priorato

Rueda

Tarragona

Vino generoso

Seco

Vino generoso

Rancio seco

Vino generoso

Rancio seco

WŁOCHY

Trentino

PORTUGAL

Wina likierowe objęte chronioną nazwą pochodzenia	Opis produktu określony przepisami unijnymi lub prawodawstwem krajowym
Porto – Port	Branco leve seco

Dodatek 3

Wykaz odmian, które można wykorzystać do produkcji win likierowych objętych chronioną nazwą pochodzenia i oznaczonych specyficznym określeniem tradycyjnym „vino dulce natural”, „vino dolce naturale”, „vinho doce natural” i „οινος γλυκυς φυσικος”

Muscats – Grenache – Garnacha Blanca – Garnacha Peluda – Listán Blanco – Listán Negro-Negramoll – Maccabéo – Malvoisies – Mavrodaphne – Assirtiko – Liatiko – Garnacha tintorera – Monastrell – Palomino – Pedro Ximénez – Albarola – Aleatico – Bosco – Cannonau – Corinto nero – Giró – Monica – Nasco – Primitivo – Vermentino – Zibibbo – Moscateles – Garnacha.

7.6.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 149/53

ROZPORZĄDZENIE WYKONAWCZE KOMISJI (UE) 2019/935

z dnia 16 kwietnia 2019 r.

ustanawiające zasady stosowania rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 Parlamentu Europejskiego i Rady w odniesieniu do metod analizy w celu określenia cech fizycznych, chemicznych i organoleptycznych produktów sektora wina oraz do powiadomień o decyzjach państw członkowskich zezwalających na zwiększenie naturalnej zawartości alkoholu

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Rozporządzeniem (UE) nr 1308/2013 uchylono i zastąpiono rozporządzenie Rady (WE) nr 1234/2007 (2). W części II tytuł II rozdział I sekcja 1 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 ustanowiono przepisy dotyczące kategorii produktów sektora wina, praktyk enologicznych i mających zastosowanie ograniczeń oraz uprawniono Komisję do przyjmowania aktów delegowanych i wykonawczych w tym zakresie. W celu zapewnienia sprawnego funkcjonowania rynku wina w nowych ramach prawnych niektóre przepisy muszą zostać przyjęte w drodze takich aktów. Akty te powinny zastąpić przepisy rozporządzenia Komisji (WE) nr 606/2009 (3), które zostało uchylone rozporządzeniem delegowanym Komisji (UE) 2019/934 (4).

(2)

Na podstawie art. 80 ust. 5 i art. 91 lit. d) rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 w stosownych przypadkach Komisja ustanawia przepisy dotyczące metod analizy w celu określenia cech fizycznych, chemicznych i organoleptycznych produktów winiarskich. Podstawą tych metod są odpowiednie metody zalecane i opublikowane przez Międzynarodową Organizację ds. Winorośli i Wina (OIV), chyba że byłyby one nieskuteczne lub niewłaściwe. W art. 91 lit. c) rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 przekazano ponadto Komisji uprawnienia do ustanowienia przepisów dotyczących sprawdzania, czy produkty te zostały poddane procesom niezgodnym z dozwolonymi praktykami enologicznymi w Unii.

(3)

Metodę analizy służącą do ustalenia, czy w produkcie sektora wina znajduje się izotiocyjanian allilu, określono w załączniku do niniejszego rozporządzenia. W odniesieniu do innych metod ustalania, czy produkty zostały poddane procesom niezgodnym z dozwolonymi praktykami enologicznymi, zastosowanie powinny mieć przepisy obowiązujące w zainteresowanych państwach członkowskich.

(4)

W części I sekcja A pkt 3 załącznika VIII do rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 nałożono na państwa członkowskie obowiązek powiadamiania Komisji o wszelkich zwiększeniach limitów określonych w pkt 2 tej sekcji. Należy określić szczegóły dotyczące przekazywania tych informacji Komisji przez państwa członkowskie.

(5)	Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu ds. Wspólnej Organizacji Rynków Rolnych,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

Zakres stosowania

W niniejszym rozporządzeniu ustanawia się zasady stosowania tytułu II rozdział I rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 w odniesieniu do metod analizy w celu określenia cech fizycznych, chemicznych i organoleptycznych produktów sektora wina oraz do powiadomień o decyzjach państw członkowskich zezwalających na zwiększenie naturalnej zawartości alkoholu.

Artykuł 2

Mające zastosowanie unijne metody analizy

Metody analizy, o których mowa w art. 75 ust. 5 lit. d) rozporządzenia (UE) nr 1308/2013, stosowane w celu weryfikacji limitów ustanowionych w przepisach Unii w odniesieniu do stosowania izotiocyjanianu allilu w produkcji niektórych produktów sektora wina określono w załączniku do niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 3

Powiadamianie o decyzjach państw członkowskich zezwalających na zwiększenie naturalnej zawartości alkoholu

1. Państwa członkowskie, które zezwalają na zwiększenie naturalnej objętościowej zawartości alkoholu zgodnie z częścią I sekcja A pkt 3 załącznika VIII do rozporządzenia (UE) nr 1308/2013, powiadamiają o tym Komisję w ciągu miesiąca od przyznania odstępstwa. W powiadomieniu państwa członkowskie określają regiony i odmiany, których dotyczy decyzja, oraz przedkładają dane i dowody wskazujące, że w tych regionach warunki klimatyczne były wyjątkowo niekorzystne.

2. O decyzjach należy powiadamiać zgodnie z rozporządzeniem delegowanym Komisji (UE) 2017/1183 (5) i rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) 2017/1185 (6).

3. Następnie Komisja informuje o nich pozostałe państwa członkowskie.

Artykuł 4

Wejście w życie

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie stosuje się od dnia 7 grudnia 2019 r.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w Brukseli dnia 16 kwietnia 2019 r.

W imieniu Komisji

Jean-Claude JUNCKER

Przewodniczący

(1) Dz.U. L 347 z 20.12.2013, s. 671.

(4) Rozporządzenie delegowane Komisji (UE) 2019/934 z dnia 12 marca 2019 r. uzupełniające rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1308/2013 w odniesieniu do obszarów uprawy winorośli, w przypadku których zawartość alkoholu może być zwiększona, dozwolonych praktyk enologicznych i ograniczeń mających zastosowanie do produkcji i konserwowania produktów sektora win, minimalnej zawartości alkoholu w odniesieniu do produktów ubocznych oraz ich usuwania, a także publikacji dokumentów OIV (zob. s. 1 niniejszego Dziennika Urzędowego).

(5) Rozporządzenie delegowane Komisji (UE) 2017/1183 z dnia 20 kwietnia 2017 r. uzupełniające rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1307/2013 i (UE) nr 1308/2013 w odniesieniu do powiadamiania Komisji o informacjach i dokumentach (Dz.U. L 171 z 4.7.2017, s. 100).

(6) Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2017/1185 z dnia 20 kwietnia 2017 r. ustanawiające zasady stosowania rozporządzeń Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1307/2013 i (UE) nr 1308/2013 w odniesieniu do przekazywanych Komisji powiadomień o informacjach i dokumentach oraz zmieniające i uchylające niektóre rozporządzenia Komisji (Dz.U. L 171 z 4.7.2017, s. 113).

ZAŁĄCZNIK

SPECJALNE MAJĄCE ZASTOSOWANIE UNIJNE METODY ANALIZY

IZOTIOCYJANIAN ALLILU

1. Zasada metody

Ewentualny izotiocyjanian allilu obecny w winie jest identyfikowany metodą chromatografii gazowej po destylacji.

2. Odczynniki

2.1. Etanol absolutny.

2.2. Roztwór wzorcowy: roztwór izotiocyjanianu allilu w alkoholu absolutnym, zawierający 15 mg izotiocyjanianu allilu na litr.

2.3. Mieszanina oziębiająca, składająca się z alkoholu etylowego i suchego lodu (temperatura – 60 °C).

3. Aparatura

3.1. Aparat destylacyjny przedstawiony na rysunku. Przez aparat przepływa stale strumień azotu.

3.2. Płaszcz grzejny z termostatem.

3.3. Przepływomierz.

3.4. Chromatograf gazowy z czujnikiem płomieniowo-spektrofotometrycznym, wyposażony w filtr selektywny dla związków siarkowych (długość fali = 394 nm) lub inny odpowiedni detektor.

3.5. Kolumna chromatograficzna ze stali kwasoodpornej o średnicy wewnętrznej 3 mm i długości 3 m z fazą stacjonarną 10 % Carbowax 20M osadzoną na nośniku Chromosorb WHP, 80–100 mesh.

3.6. Mikrostrzykawka, 10 μl.

4. Procedura

Do kolby destylacyjnej odmierzyć dwa litry wina, do dwóch przewodów odbierających wlać kilka mililitrów alkoholu etylowego (pkt 2.1), tak aby porowata część rurek dyspergujących gaz była całkowicie zakryta. Schłodzić oba przewody od zewnątrz mieszaniną oziębiającą. Połączyć kolbę z przewodami odbierającymi i rozpocząć przepłukiwanie aparatu azotem z prędkością trzech litrów na godzinę. Wino podgrzać do temperatury 80 °C za pomocą płaszcza grzejnego, destylować, zbierając 45–50 ml destylatu.

Ustabilizować chromatograf. Zaleca się stosowanie następujących warunków:

—	temperatura dozownika: 200 °C,

—	temperatura kolumny: 130 °C,

—	przepływ gazu nośnego, helu: 20 ml na minutę.

Wprowadzić mikrostrzykawką taką objętość roztworu mianowanego, aby pik odpowiadający izotiocyjanianowi allilu mógł być łatwo zidentyfikowany na chromatogramie.

W podobny sposób wprowadzić do chromatografu podwielokrotność destylatu. Sprawdzić, czy czas retencji uzyskanego piku odpowiada czasowi retencji piku izotiocyjanianu allilu.

Zgodnie z warunkami opisanymi powyżej związki chemiczne występujące naturalnie w winie nie będą dawały zakłócających pików na chromatogramie badanej próbki.

Aparat do destylacji w strumieniu azotu

7.6.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 149/58

ROZPORZĄDZENIE WYKONAWCZE KOMISJI (UE) 2019/936

z dnia 6 czerwca 2019 r.

zmieniające rozporządzenia wykonawcze (UE) nr 808/2014, (UE) nr 809/2014 i (UE) nr 908/2014 w odniesieniu do instrumentów finansowych ustanowionych w ramach programów rozwoju obszarów wiejskich

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1305/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. w sprawie wsparcia rozwoju obszarów wiejskich przez Europejski Fundusz Rolny na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW) i uchylające rozporządzenie Rady (WE) nr 1698/2005 (1), w szczególności jego art. 8 ust. 3,

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1306/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. w sprawie finansowania wspólnej polityki rolnej, zarządzania nią i monitorowania jej oraz uchylające rozporządzenia Rady (EWG) nr 352/78, (WE) nr 165/94, (WE) nr 2799/98, (WE) nr 814/2000, (WE) nr 1290/2005 i (WE) nr 485/2008 (2), w szczególności jego art. 36 ust. 6 i art. 62 ust. 2 lit. a),

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) 2018/1046 (3) do art. 38 ust. 1 lit. c) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1303/2013 (4) wprowadzono możliwość ustanawiania instrumentów finansowych łączących wkłady z europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych z produktami finansowymi Europejskiego Banku Inwestycyjnego w ramach Europejskiego Funduszu na rzecz Inwestycji Strategicznych.

(2)

Ten nowy przepis ma zastosowanie również do instrumentów finansowych ustanowionych w ramach programów Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW). Niektóre przepisy wykonawcze ustanowione w rozporządzeniach wykonawczych Komisji (UE) nr 808/2014 (5), (UE) nr 809/2014 (6) i (UE) nr 908/2014 (7) zawierają odniesienia do instrumentów finansowych, o których mowa w art. 38 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 1303/2013 przed jego zmianą rozporządzeniem (UE, Euratom) 2018/1046. W związku z tym do odpowiednich przepisów tych aktów należy wprowadzić odniesienie do nowej lit. c) w art. 38 ust. 1.

(3)	Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenia wykonawcze (UE) nr 808/2014, (UE) nr 809/2014 i (UE) nr 908/2014.

(4)	Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu ds. Rozwoju Obszarów Wiejskich oraz Komitetu ds. Funduszy Rolniczych,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

W części 1 pkt 10 lit. c) załącznika I do rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 808/2014 akapit drugi otrzymuje brzmienie:

„W przypadku gdy działanie lub rodzaj operacji z określoną stawką wkładu EFRROW stanowi wkład na rzecz instrumentów finansowych, o których mowa w art. 38 ust. 1 lit. b) i c) rozporządzenia (UE) nr 1303/2013, tabela przedstawia oddzielnie stawki wkładu na rzecz instrumentów finansowych i innych operacji oraz orientacyjną kwotę z EFRROW odpowiadającą planowanemu wkładowi na rzecz danego instrumentu finansowego.”.

Artykuł 2

W rozporządzeniu wykonawczym (UE) nr 809/2014 wprowadza się następujące zmiany:

art. 48 ust. 6 otrzymuje brzmienie:

„6. W odniesieniu do instrumentów finansowych, o których mowa w art. 38 ust. 1 lit. b) i c) rozporządzenia (UE) nr 1303/2013, ust. 1–5 niniejszego artykułu nie mają zastosowania do wkładu na rzecz instrumentu finansowego, ani do wsparcia na rzecz ostatecznego odbiorcy. Zastosowanie mają jednak art. 58 i 59 rozporządzenia (UE) nr 1306/2013, jak również art. 9 rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) nr 480/2014 (*1).

(*1) Rozporządzenie delegowane Komisji (UE) nr 480/2014 z dnia 3 marca 2014 r. uzupełniające rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1303/2013 ustanawiające wspólne przepisy dotyczące Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, Europejskiego Funduszu Społecznego, Funduszu Spójności, Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich oraz Europejskiego Funduszu Morskiego i Rybackiego oraz ustanawiające przepisy ogólne dotyczące Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, Europejskiego Funduszu Społecznego, Funduszu Spójności i Europejskiego Funduszu Morskiego i Rybackiego (Dz.U. L 138 z 13.5.2014, s. 5).”;"

art. 51 ust. 5 otrzymuje brzmienie:

„5. W odniesieniu do instrumentów finansowych, o których mowa w art. 38 ust. 1 lit. b) i c) rozporządzenia (UE) nr 1303/2013, ust. 1–4 niniejszego artykułu nie mają zastosowania do wkładu na rzecz instrumentu finansowego, ani do wsparcia na rzecz ostatecznego odbiorcy. Zastosowanie mają jednak art. 58 i 59 rozporządzenia (UE) nr 1306/2013, jak również art. 9 rozporządzenia delegowanego (UE) nr 480/2014.”.

Artykuł 3

Art. 22 ust. 2 akapit trzeci rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 908/2014 otrzymuje brzmienie:

„W odniesieniu do instrumentów finansowych ustanowionych zgodnie z art. 38 ust. 1 lit. b) i c) rozporządzenia (UE) nr 1303/2013, wydatki należy zgłaszać w odniesieniu do okresów referencyjnych, o których mowa w akapicie pierwszym, dopiero po spełnieniu warunków dotyczących każdego kolejnego wniosku o płatność okresową zgodnie z art. 41 ust. 1 tego rozporządzenia.”.

Artykuł 4

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie trzeciego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w Brukseli dnia 6 czerwca 2019 r.

W imieniu Komisji

Jean-Claude JUNCKER

Przewodniczący

(1) Dz.U. L 347 z 20.12.2013, s. 487.

(2) Dz.U. L 347 z 20.12.2013, s. 549.

(3) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) 2018/1046 z dnia 18 lipca 2018 r. w sprawie zasad finansowych mających zastosowanie do budżetu ogólnego Unii, zmieniające rozporządzenia (UE) nr 1296/2013, (UE) nr 1301/2013, (UE) nr 1303/2013, (UE) nr 1304/2013, (UE) nr 1309/2013, (UE) nr 1316/2013, (UE) nr 223/2014 i (UE) nr 283/2014 oraz decyzję nr 541/2014/UE, a także uchylające rozporządzenie (UE, Euratom) nr 966/2012 (Dz.U. L 193 z 30.7.2018, s. 1).

(4) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1303/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. ustanawiające wspólne przepisy dotyczące Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, Europejskiego Funduszu Społecznego, Funduszu Spójności, Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich oraz Europejskiego Funduszu Morskiego i Rybackiego oraz ustanawiające przepisy ogólne dotyczące Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, Europejskiego Funduszu Społecznego, Funduszu Spójności i Europejskiego Funduszu Morskiego i Rybackiego oraz uchylające rozporządzenie Rady (WE) nr 1083/2006 (Dz.U. L 347 z 20.12.2013, s. 320).

(5) Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) nr 808/2014 z dnia 17 lipca 2014 r. ustanawiające zasady stosowania rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1305/2013 w sprawie wsparcia rozwoju obszarów wiejskich przez Europejski Fundusz Rolny na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW) (Dz.U. L 227 z 31.7.2014, s. 18).

(6) Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) nr 809/2014 z dnia 17 lipca 2014 r. ustanawiające zasady stosowania rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1306/2013 w odniesieniu do zintegrowanego systemu zarządzania i kontroli, środków rozwoju obszarów wiejskich oraz zasady wzajemnej zgodności (Dz.U. L 227 z 31.7.2014, s. 69).

(7) Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) nr 908/2014 z dnia 6 sierpnia 2014 r. ustanawiające zasady dotyczące stosowania rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1306/2013 w odniesieniu do agencji płatniczych i innych organów, zarządzania finansami, rozliczania rachunków, przepisów dotyczących kontroli, zabezpieczeń i przejrzystości (Dz.U. L 255 z 28.8.2014, s. 59).

7.6.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 149/61

DECYZJA RADY (UE) 2019/937

z dnia 27 maja 2019 r.

w sprawie stanowiska, jakie ma być zajęte w imieniu Unii Europejskiej w ramach Konwencji w sprawie ochrony łososia w północnym Oceanie Atlantyckim w odniesieniu do wniosku Zjednoczonego Królestwa o przystąpienie do tej konwencji

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 43 w związku z art. 218 ust. 9,

uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)	Konwencja w sprawie ochrony łososia w północnym Oceanie Atlantyckim (1) (zwana dalej „konwencją NASCO”) została zatwierdzona decyzją Rady 82/886/EWG (2) i weszła w życie w dniu 1 października 1983 r.

(2)

W dniu 29 marca 2017 r. Zjednoczone Królestwo notyfikowało swój zamiar wystąpienia z Unii zgodnie z art. 50 Traktatu o Unii Europejskiej. Traktaty przestaną mieć zastosowanie do Zjednoczonego Królestwa od dnia wejścia w życie umowy o wystąpieniu lub, w przypadku jej braku, z zastrzeżeniem decyzji Rady Europejskiej (UE) 2019/584 (3), od dnia 1 listopada 2019 r., chyba że Rada Europejska w porozumieniu ze Zjednoczonym Królestwem podejmie jednomyślnie decyzję o przedłużeniu tego okresu.

(3)	Do czasu wystąpienia z Unii Zjednoczone Królestwo pozostaje państwem członkowskim korzystającym ze wszystkich praw wynikających z Traktatów oraz podlegającym wszystkim wynikającym z nich obowiązkom, łącznie z zasadą lojalnej współpracy.

(4)

W wytycznych przyjętych w dniu 29 kwietnia 2017 r. Rada Europejska uznała potrzebę uwzględnienia, w kontekście międzynarodowym, szczególnej sytuacji Zjednoczonego Królestwa jako państwa członkowskiego występującego z Unii, pod warunkiem że Zjednoczone Królestwo będzie wywiązywało się ze swoich obowiązków i respektowało interesy Unii, dopóki będzie jej państwem członkowskim.

(5)

Umowa o wystąpieniu opublikowana w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej w dniu 25 kwietnia 2019 r. (4) (zwana dalej „umową o wystąpieniu”) zawiera postanowienia dotyczące stosowania prawa Unii do Zjednoczonego Królestwa i w Zjednoczonym Królestwie po dniu, w którym Traktaty przestaną mieć zastosowanie do Zjednoczonego Królestwa i w Zjednoczonym Królestwie („okres przejściowy”). Jeżeli umowa o wystąpieniu wejdzie w życie, prawo Unii – w tym umowy międzynarodowe, których Unia jest stroną – nadal będą miały zastosowanie do Zjednoczonego Królestwa i w Zjednoczonym Królestwie w okresie przejściowym zgodnie z umową o wystąpieniu i przestaną mieć zastosowanie z końcem okresu przejściowego.

(6)	Konwencja NASCO ma obecnie zastosowanie do Zjednoczonego Królestwa, ponieważ Unia jest jedną z Umawiających się Stron tej konwencji.

(7)

Zgodnie z art. 17 ust. 3 konwencji NASCO każde państwo, które sprawuje jurysdykcję w zakresie rybołówstwa na północnym Oceanie Atlantyckim lub z którego pochodzą stada łososia, może przystąpić do tej konwencji, pod warunkiem zatwierdzenia przez radę Organizacji do Spraw Ochrony Łososia Północnoatlantyckiego, ustanowioną na mocy konwencji NASCO.

(8)	W dniu 28 lutego 2019 r. Zjednoczone Królestwo złożyło wniosek o przystąpienie do konwencji NASCO jako Umawiająca się Strona w związku z możliwym niezawarciem umowy o wystąpieniu do dnia, w którym traktaty przestaną mieć do zastosowanie do Zjednoczonego Królestwa.

(9)

Zgodnie z art. 66 Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza (UNCLOS) (5) państwa, z których rzek pochodzą stada anadromiczne, są w pierwszej kolejności nimi zainteresowane i ponoszą za nie odpowiedzialność. Państwo, z którego pochodzą stada anadromiczne, zapewnia ich zachowanie w drodze podejmowania odpowiednich środków regulujących połowy na wszystkich wodach położonych między lądem a zewnętrznymi granicami swojej wyłącznej strefy ekonomicznej. W przypadku gdy stada anadromiczne wędrują do wód lub poprzez wody położone między lądem a zewnętrznymi granicami wyłącznej strefy ekonomicznej danego państwa innego niż państwo pochodzenia, państwo to współpracuje z państwem pochodzenia w zakresie zachowania tych stad i gospodarowania nimi.

(10)

Aby zapobiegać połowom o niezrównoważonym charakterze, w interesie Unii leży, aby Zjednoczone Królestwo współpracowało w zakresie zarządzania stadami łososia, przestrzegając w pełni postanowień UNCLOS oraz Porozumienia Narodów Zjednoczonych w sprawie wykonania postanowień Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza z dnia 10 grudnia 1982 r., odnoszących się do ochrony międzystrefowych zasobów rybnych i zasobów rybnych masowo migrujących oraz zarządzania nimi z dnia 4 sierpnia 1995 r. („porozumienie UNFSA”) (6), lub wszelkich innych umów międzynarodowych lub norm prawa międzynarodowego.

(11)	Zgodnie z art. 66 UNCLOS państwo pochodzenia stad anadromicznych i inne państwa poławiające te stada zawierają układy w celu wykonania postanowień tego artykułu. Taką współpracę można nawiązać w ramach regionalnych organizacji ds. zarządzania rybołówstwem.

(12)

Przystąpienie Zjednoczonego Królestwa do konwencji NASCO umożliwi temu państwu współpracę w zakresie niezbędnych środków zarządzania rybołówstwem i ochrony, z należytym uwzględnieniem praw, interesów i obowiązków innych państw oraz Unii, i pozwoli zapewnić, by działalność połowowa była prowadzona w sposób gwarantujący zrównoważoną eksploatację odnośnych stad łososia.

(13)	W interesie Unii leży zatem, by poprzeć wniosek Zjednoczonego Królestwa o przystąpienie do konwencji NASCO, od momentu gdy prawo Unii przestanie mieć zastosowanie do Zjednoczonego Królestwa,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

Stanowisko, jakie ma być zajęte w imieniu Unii w ramach rady Organizacji do Spraw Ochrony Łososia Północnoatlantyckiego ustanowionej na mocy Konwencji w sprawie ochrony łososia w północnym Oceanie Atlantyckim, polega na poparciu wniosku w sprawie przystąpienia Zjednoczonego Królestwa do konwencji NASCO, pod warunkiem że to poparcie jest udzielone od momentu, gdy prawo Unii przestanie mieć zastosowanie do Zjednoczonego Królestwa.

Artykuł 2

Niniejsza decyzja wchodzi w życie z dniem jej przyjęcia.

Sporządzono w Brukseli dnia 27 maja 2019 r.

W imieniu Rady

N. HURDUC

Przewodniczący

(1) Dz.U. L 378 z 31.12.1982, s. 25.

(2) Decyzja Rady 82/886/EWG z dnia 13 grudnia 1982 r. dotycząca zawarcia Konwencji w sprawie ochrony łososia w północnym Oceanie Atlantyckim (Dz.U. L 378 z 31.12.1982, s. 24).

(3) Decyzja Rady Europejskiej (UE) 2019/584 przyjęta w porozumieniu ze Zjednoczonym Królestwem z dnia 11 kwietnia 2019 r. przedłużająca okres, o którym mowa w art. 50 ust. 3 TUE (Dz.U. L 101 z 11.4.2019, s. 1).

(4) Dz.U. C 144I z 25.4.2019, s. 1.

(5) Dz.U. L 179 z 23.6.1998, s. 3.

(6) Dz.U. L 189 z 3.7.1998, s. 14.

7.6.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 149/63

DECYZJA RADY (WPZiB) 2019/938

z dnia 6 czerwca 2019 r.

w sprawie wsparcia procesu budowy zaufania prowadzącego do ustanowienia na Bliskim Wschodzie strefy wolnej od broni jądrowej i wszelkich innych rodzajów broni masowego rażenia

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 28 ust. 1 i art. 31 ust. 1,

uwzględniając wniosek Wysokiego Przedstawiciela Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Globalna strategia Unii Europejskiej na rzecz polityki zagranicznej i bezpieczeństwa Unii z 2016 r., a także strategia Unii Europejskiej przeciw rozprzestrzenianiu broni masowego rażenia (BMR) z 2003 r. opierają się na przekonaniu, że wielostronne podejście do bezpieczeństwa, w tym rozbrojenia i nieproliferacji, stanowi najlepszy sposób utrzymania międzynarodowego ładu.

(2)

Unijna polityka polega zatem na utrzymywaniu, realizacji i wzmacnianiu wdrażania i upowszechniania istniejących traktatów, umów i norm w dziedzinie rozbrojenia i nieproliferacji oraz na współpracy z państwami trzecimi w wypełnianiu ich zobowiązań wynikających z wielostronnych konwencji i systemów oraz na udzielaniu im pomocy w tym zakresie.

(3)

Wspólna deklaracja ze szczytu na rzecz Śródziemnomorza w Paryżu wydana 13 lipca 2008 r., ustanawiająca Unię dla Śródziemnomorza, potwierdziła wspólny zamiar zapewnienia pokoju i bezpieczeństwa w regionie zgodnie z przyjętą na konferencji euro-śródziemnomorskiej w dniach 27–28 listopada 1995 r. deklaracją barcelońską; deklaracja ta między innymi przewiduje wspieranie bezpieczeństwa regionalnego m.in. poprzez działania na rzecz nierozprzestrzeniania broni jądrowej, chemicznej i biologicznej, przystępowanie i stosowanie się do międzynarodowych i regionalnych systemów nieproliferacji oraz do umów w sprawie kontroli zbrojeń i rozbrojenia – takich jak Układ o nierozprzestrzenianiu broni jądrowej (NPT), konwencja o zakazie broni chemicznej, konwencja o zakazie broni biologicznej i toksycznej czy Traktat o całkowitym zakazie prób jądrowych – lub do porozumień regionalnych – takich jak strefy wolne od broni jądrowej – wraz z systemami kontroli przewidzianymi w tych umowach lub porozumieniach, a także poprzez wypełnianie w dobrej wierze zobowiązań sygnatariuszy deklaracji barcelońskiej w ramach konwencji dotyczących kontroli zbrojeń, rozbrojenia i nieproliferacji.

(4)

Strony Unii dla Śródziemnomorza będą dążyć do stworzenia na Bliskim Wschodzie strefy, którą byłyby w stanie wzajemnie i skutecznie kontrolować, wolnej od BMR – broni jądrowej, chemicznej i biologicznej – oraz od środków jej przenoszenia. Ponadto strony rozważą podjęcie praktycznych kroków m.in. aby zapobiegać rozprzestrzenianiu broni jądrowej, chemicznej i biologicznej, jak również nadmiernemu gromadzeniu broni konwencjonalnej.

(5)

W 2008 r. Unia zorganizowała w Paryżu seminarium pt. „Bezpieczeństwo, nierozprzestrzenianie BMR i rozbrojenie na Bliskim Wschodzie”, podczas którego spotkali się przedstawiciele państw regionu i państw członkowskich Unii, a także przedstawiciele środowisk akademickich i krajowych agencji energii jądrowej.

(6)

Podczas zorganizowanej w 2010 r. konferencji przeglądowej NPT podkreślono znacznie, jakie mają działania prowadzące do pełnego wdrożenia rezolucji z 1995 roku w sprawie Bliskiego Wschodu (zwanej dalej „rezolucją z 1995 roku”). W związku z tym podczas wspomnianej konferencji zatwierdzono praktyczne działania, m.in. przeanalizowanie wszystkich propozycji służących wsparciu wdrożenia rezolucji z 1995 roku, w tym propozycji Unii, która podjęła się organizacji seminarium następczego po seminarium z czerwca 2008 r.

(7)	Ponadto podczas wspomnianej konferencji przeglądowej uznano rolę, jaką we wdrażaniu rezolucji z 1995 roku odgrywa społeczeństwo obywatelskie, i zachęcono do podejmowania wszelkich wysiłków w tym zakresie.

(8)

W 2011 r. Unia zorganizowała w Brukseli seminarium, by propagować budowę zaufania oraz wspierać proces prowadzący do ustanowienia na Bliskim Wschodzie strefy wolnej od BMR i środków jej przenoszenia; w seminarium tym wzięli udział przedstawiciele wyższego szczebla z państw regionu, trzech państw depozytariuszy NPT, państw członkowskich Unii, innych zainteresowanych państw, a także przedstawiciele środowisk akademickich oraz oficjalni przedstawiciele najważniejszych organizacji regionalnych i międzynarodowych.

(9)

W 2012 r. Unia podjęła decyzję o dalszym wspieraniu procesu budowy zaufania prowadzącego do ustanowienia na Bliskim Wschodzie strefy wolnej od broni jądrowej i wszelkich innych rodzajów BMR, m.in. poprzez wspieranie prac powołanego przez ONZ mediatora na konferencję w 2012 roku dotyczącą ustanowienia takiej strefy na Bliskim Wschodzie oraz poprzez zorganizowanie warsztatów służących budowaniu zdolności i wydarzenia następczego po seminariach Unii z 2008 i 2011 roku.

(10)

Unia nieustannie wyraża gotowość do dalszego wspomagania procesu prowadzącego do ustanowienia na Bliskim Wschodzie strefy wolnej od BMR i pragnie kontynuować wspieranie procesów budowy zaufania podobnie jak to czyniono w ramach seminariów i warsztatów przeprowadzonych przez Unię w 2008, 2011 i 2012 r.

(11)

W przedstawionym w dniu 24 maja 2018 r. planie działań na rzecz rozbrojenia pt. „Zabezpieczenie naszej wspólnej przyszłości” sekretarz generalny ONZ zobowiązał się współpracować z państwami członkowskimi ONZ w celu wzmocnienia i konsolidacji stref wolnych od broni jądrowej, m.in. poprzez wspieranie dalszego tworzenia takich stref, w tym także na Bliskim Wschodzie,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

1. Aby poczynić postępy w wypełnianiu zobowiązania Unii na rzecz ustanowienia na Bliskim Wschodzie strefy wolnej od BMR oraz w celu zapewnienia działań następczych dotyczących wcześniejszych przedsięwzięć Unii z 2008, 2011 i 2012 roku oraz propagowania budowy zaufania na rzecz procesu prowadzącego do ustanowienia takiej strefy, UE wspiera działania służące wspieraniu pluralistycznego dialogu z udziałem ekspertów i decydentów na temat strefy wolnej od BMR na Bliskim Wschodzie poprzez m.in.:

a)	wskazanie doświadczeń wyniesionych z wysiłków na rzecz postępów w zakresie stref wolnych od BMR podjętych w latach 1996–2015;

b)	budowanie zdolności analitycznej służącej wsparciu nowego sposobu myślenia o kwestiach bezpieczeństwa regionalnego i o strefie wolnej od BMR, w tym wyciągnięcie wniosków z ustanowienia stref wolnych od BMR w innych regionach;

c)	zestawienie pomysłów i opracowanie nowych propozycji co dalszych kroków w tej kwestii.

2. W tym kontekście projekt, który ma być wspierany przez Unię, obejmuje następujące konkretne działania:

Etap I

Pierwszy etap projektu skupi się na tworzeniu sieci ekspertów, działaniach informacyjnych i komunikacyjnych oraz określeniu kwestii i tematów, które należy przeanalizować. Kluczowe działania obejmują:

(i)	utworzenie wstępnej regionalnej sieci odpowiednich ekspertów i instytucji;

(ii)	działania informacyjne, wywiady i przegląd piśmiennictwa oraz zgromadzenie odpowiedniej dokumentacji;

(iii)

pierwsze posiedzenie grupy referencyjnej projektu;

(iv)	wydarzenie towarzyszące podczas sesji Pierwszego Komitetu Zgromadzenia Ogólnego ONZ w październiku 2019 r.;

(v)	warsztaty z udziałem 15–20 członków sieci regionalnej projektu i grupy referencyjnej projektu.

Etap II

Drugi etap projektu skupi się na kontaktach z odpowiednimi osobami, ekspertami, naukowcami i badaczami zajmującymi się przedmiotową dziedziną polityki oraz instytutami w regionie służących zapoznaniu się ze spostrzeżeniami i poglądami dotyczącymi kwestii i tematów określonych na etapie I, jak również na zweryfikowaniu opisu wysiłków na rzecz strefy wolnej od BMR podjętych w latach 1995–2015. Kluczowe działania obejmują:

(i)	przeprowadzenie maksymalnie 50 indywidualnych wywiadów z osobami z regionu i spoza regionu;

(ii)	zorganizowanie maksymalnie sześciu posiedzeń odpowiednich ekspertów w regionie z pomocą małych instytutów badawczych;

(iii)

udostępnienie państwom członkowskim ONZ i Biuru ONZ ds. Rozbrojenia pełnego projektu sprawozdania Instytutu Organizacji Narodów Zjednoczonych ds. Badań nad Rozbrojeniem (UNIDIR) na temat inicjatywy dotyczącej ustanowienia na Bliskim Wschodzie strefy wolnej od BMR;

(iv)	zorganizowanie specjalnego wydarzenia przy okazji konferencji przeglądowej Układu o nierozprzestrzenianiu broni jądrowej w 2020 r.;

(v)	zorganizowanie posiedzenia w siedzibie ONZ w Nowym Jorku w 2020 r. w celu przedstawienia państwom członkowskim ONZ i innym zainteresowanym stronom aktualnych informacji i ustaleń dotyczących projektu.

Etap III

(i)	dwa warsztaty z udziałem wielu zainteresowanych stron w celu przeanalizowania zestawu wariantów i zaleceń dotyczących dalszych działań;

(ii)	opublikowanie pozostałych dokumentów analitycznych określających warianty i poglądy uznane za potencjalnie obiecujące, jeśli chodzi o poprawę współpracy w zakresie bezpieczeństwa w regionie, między innymi poprzez ustanowienie na Bliskim Wschodzie strefy wolnej od BMR;

(iii)

dwa warsztaty z udziałem indywidualnych ekspertów i urzędników występujących we własnym imieniu.

Szczegółowy opis projektów znajduje się w załączniku.

Artykuł 2

1. Za wykonanie niniejszej decyzji odpowiada Wysoki Przedstawiciel Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa (WP).

2. Techniczną realizacją projektów, o których mowa w art. 1 ust. 2, zajmuje się UNIDIR, który wykonuje to zadanie pod kierownictwem WP. W tym celu WP dokonuje niezbędnych ustaleń z UNIDIR.

Artykuł 3

1. Finansowa kwota odniesienia na realizację projektów, o których mowa w art. 1 ust. 2, wynosi 2 856 278 EUR.

2. Wydatkami pokrywanymi z kwoty określonej w ust. 1 zarządza się zgodnie z procedurami i zasadami mającymi zastosowanie do budżetu Unii.

3. Komisja nadzoruje właściwe zarządzanie wydatkami, o których mowa w ust. 1. W tym celu Komisja zawiera umowę o finansowaniu z UNIDIR. Umowa o finansowaniu przewiduje, że partner wykonawczy musi zapewnić wyeksponowanie wkładu Unii stosownie do jego wielkości.

4. Komisja dokłada starań, aby umowa o finansowaniu, o której mowa w ust. 3, została zawarta w jak najkrótszym terminie po wejściu w życie niniejszej decyzji. Informuje ona Radę o wszelkich związanych z tym trudnościach oraz o dacie zawarcia umowy.

Artykuł 4

1. WP składa Radzie sprawozdania z wykonania niniejszej decyzji na podstawie sprawozdań opisowych przygotowywanych co sześć miesięcy przez UNIDIR. Sprawozdania te stanowią podstawę oceny dokonywanej przez Radę przed końcem projektu.

2. Komisja przedstawia informacje na temat finansowych aspektów projektów, o których mowa w art. 1 ust. 2.

Artykuł 5

1. Niniejsza decyzja wchodzi w życie z dniem jej przyjęcia.

2. Niniejsza decyzja wygasa 36 miesięcy po dniu zawarcia umowy o finansowaniu, o której mowa w art. 3 ust. 3. Wygasa ona jednak sześć miesięcy po jej wejściu w życie, jeśli do tego czasu umowa o finansowaniu nie zostanie zawarta.

Sporządzono w Luksemburgu dnia 6 czerwca 2019 r.

W imieniu Rady

A. BIRCHALL

Przewodnicząca

ZAŁĄCZNIK

Projekt dotyczący wsparcia procesu budowy zaufania prowadzącego do ustanowienia na Bliskim Wschodzie strefy wolnej od broni jądrowej i wszelkich innych rodzajów broni masowego rażenia

I. Cele projektu

Proponowany projekt będzie miał cztery nadrzędne cele:

1)	wypełnienie znacznej luki badawczej dotyczącej tego, w jaki sposób kwestia ustanowienia na Bliskim Wschodzie strefy wolnej od broni masowego rażenia (BMR) ewoluowała w latach 1995–2015, w tym wyciągnięcie wniosków przydatnych obecnie i wniosków na przyszłość;

2)	budowanie zdolności analitycznej służącej wsparciu nowego sposobu myślenia o kwestiach bezpieczeństwa regionalnego i o przedmiotowej strefie, w tym wyciągnięcie wniosków z ustanowienia innych regionalnych stref wolnych od broni jądrowej;

3)	zestawienie pomysłów i opracowanie nowych propozycji co dalszych kroków w tej kwestii; oraz

wspieranie pluralistycznego dialogu z udziałem ekspertów i decydentów na temat kwestii dotyczących bezpieczeństwa regionalnego – m.in. poprzez strefę wolną od BMR na Bliskim Wschodzie – który mógłby z kolei stanowić wkład w trwające procesy wielostronne, w tym NPT, a także w wysiłki corocznej konferencji ONZ w odniesieniu do ustanowienia na Bliskim Wschodzie strefy wolnej od BMR.

Jeśli chodzi o pierwszy z celów, złożoność zagadnienia, którym jest ustanowienie na Bliskim Wschodzie strefy wolnej od BMR, dotychczasowy brak postępów oraz niewielka wola polityczna w regionie i poza nim spowodowały zmniejszenie zainteresowania politycznego i badawczego tą kwestią w ostatnich latach. Istnieje znaczny zbiór badań dotyczących początków tej inicjatywy oraz wysiłków na rzecz postępów w jej realizacji podjętych przed konferencją przeglądową z 1995 roku i w jej trakcie. Bezterminowe przedłużenie NPT w tym samym roku oraz rezolucja w sprawie Bliskiego Wschodu, która umożliwiła konsensus co do przedłużenia, były przedmiotem wszechstronnych badań, także w postaci realizowanego obecnie programu historii mówionej dotyczącego konferencji przeglądowej NPT z 1995 roku.

Znacznie mniej jest jednak dostępnej dokumentacji i badań na temat lat 2010–2015. W tym okresie podjęto w każdym razie szereg istotnych inicjatyw dyplomatycznych dotyczących strefy. Podczas gdy część naukowców i ekspertów skoncentrowała się na badaniu konkretnych elementów tej kwestii, a niektórzy prawnicy starali się opracować modelowe teksty ewentualnego porozumienia, nie ma wiarygodnego empirycznego sprawozdania na temat wysiłków na rzecz realizacji koncepcji strefy wolnej od BMR na Bliskim Wschodzie podjętych w latach 1996–2015. Przy braku takiej dokumentacji istnieje ryzyko, że istotne szczegóły i fakty, a także poglądy zaangażowanych podmiotów i wnioski na przyszłość zostaną utracone. Będzie to stanowić przeszkodę dla przyszłych wysiłków badawczych i politycznych dotyczących tej kwestii. Proponowany projekt UNIDIR wypełni tę lukę.

W odniesieniu do drugiego celu, projekt ten posłuży wsparciu dalszych badań naukowych i działań ekspertów w odniesieniu do zagrożeń związanych z BMR na Bliskim Wschodzie, współpracy w zakresie bezpieczeństwa w regionie, a w szczególności strefy wolnej od BMR. Wsparcie to udzielane będzie w czasie, gdy pilnie potrzebne są nowe i zrównoważone rozważania i pomysły dotyczące tych kwestii. Poprzez badanie ugruntowanych, pojawiających się lub zapomnianych w ciągu dwóch dekad zagadnień i pomysłów dotyczących strefy wolnej od BMR projekt ten przyczyni się do rozszerzenia wiedzy dotyczącej tej kwestii i jej zrozumienie. Opierając się na najnowszej literaturze dotyczącej innych stref wolnych od broni jądrowej lub BMR, może służyć ocenie podobieństw lub specyfiki w kontekście regionu Bliskiego Wschodu. Wynikiem projektu będzie kompleksowe repozytorium tematów i pomysłów, które mają przyczynić się do odnowionych działań, oraz rozbudowana sieć analityków i ekspertów mających dostęp do tego zbioru prac.

W odniesieniu do trzeciego celu, projekt przyczyni się do przeanalizowania kwestii ustanowienia na Bliskim Wschodzi strefy wolnej od BMR w szerszym kontekście regionalnym związanym z BMR i bezpieczeństwem, poprzez udokumentowanie zagadnień i podejść, które zostały poruszone w ramach różnych inicjatyw w ciągu dwóch dekad. Poprzez pluralistyczna angażowanie ekspertów w regionie projekt posłuży zidentyfikowaniu kwestii i pomysłów, które badacze, uczestnicy i eksperci-obserwatorzy uznają za mające potencjał do dalszej analizy, a także te kwestie, które okazały się najtrudniejsze do rozwiązania. Taki proces może zapewnić decydentom wszechstronną podstawę do rozważenia i oceny poglądów dotyczących postępów we współpracy w zakresie bezpieczeństwa w regionie dotyczącej zagrożeń związanych z BMR w obecnym dynamicznym środowisku strategicznym. Może również wesprzeć rozwój zdolności do prowadzenia przyszłych negocjacji dotyczących kwestii bezpieczeństwa regionalnego, w tym strefy wolnej od BMR.

Ponadto, i co najważniejsze, w odniesieniu do czwartego celu, projekt ułatwi nieformalny dialog ekspercki – wśród państw regionu i ich partnerów zewnętrznych – na temat konkretnych pomysłów i inicjatyw mających na celu zwiększenie bezpieczeństwa regionalnego i usprawnienie zarządzania zagrożeniami związanymi z BMR na Bliskim Wschodzie. W ten sposób projekt ten przyczyni się do rozwoju zasadniczych podstaw przyszłego półoficjalnego i oficjalnego dialogu na temat aspektów BMR i systemów jej przenoszenia. W szczególności zapewni nieoficjalną strukturę pozwalającą na analizę szeregu istotnych kwestii oraz zbadanie i rozwinięcie nowych perspektyw mogących utorować drogę do dalszych postępów, a także na wsparcie i przyczynienie się do tworzenia środowiska sprzyjającego potencjalnemu przyszłemu dialogowi. W ten sposób zapewni także istotne merytoryczne uwagi i pomysły z myślą o konferencji ONZ na temat ustanowienia na Bliskim Wschodzie strefy wolnej od BMR, a także przyczyni się do budowania pewności i zaufania w szerokim gronie ekspertów, którzy mogą być zaangażowani w ten proces, oraz w ramach innych właściwych forów.

II. Opis projektu

1) Cele oraz grupy odbiorców

Projekt, jak wskazano powyżej, ma cztery cele:

—	Opracowanie opartej na faktach relacji dotyczącej wysiłków na rzecz ustanowienia na Bliskim Wschodzie strefy wolnej od BMR podjętych w latach 1995–2015, wypełniającej znaczną lukę w literaturze naukowej i wskazującej wnioski do wykorzystania w przyszłych wysiłkach.

—

Zidentyfikowanie kluczowych kwestii, możliwości, przeszkód i pomysłów istotnych współcześnie w rozważaniach nad ustanowieniem na Bliskim Wschodzie strefy wolnej od BMR i w wysiłkach na rzecz wzmocnienia współpracy w zakresie bezpieczeństwa w regionie, i wniesienie w ten sposób wkładu dotyczącego aspektów merytorycznych i proceduralnych związanych ze strefą oraz możliwych dalszych działań w kontekście zmieniającego się otoczenia strategicznego.

—

Utrzymywanie kontaktów dotyczących tych zagadnień z szeroką społecznością badaczy, decydentów i przedstawicieli środowisk akademickich w regionie oraz uzyskanie ich poglądów i spostrzeżeń na ten temat, a przez to zwiększenie liczby i różnorodności uczestników, którzy badają możliwości dialogu i postępów w od lat nierozwiązanej kwestii ustanowienia na Bliskim Wschodzie strefy wolnej od BMR oraz w kontekście szerzej pojętych regionalnych problemów dotyczących BMR i bezpieczeństwa, a także w kontekście innych doświadczeń związanych z regionalnymi strefami wolnymi od broni jądrowej.

—	Ułatwianie dialogu tych ekspertów z myślą o sprzyjaniu sieciom, komunikacji i zaangażowaniu, co ze swej strony mogłoby przyczynić się do przyszłych wysiłków na rzecz postępów w zakresie bezpieczeństwa regionalnego, kontroli zbrojeń, nieproliferacji i rozbrojenia w regionie.

Przewidziano trzy zazębiające się grupy odbiorców:

—

Badacze zajmujący się bezpieczeństwem międzynarodowym i kontrolą zbrojeń, zwłaszcza kwestią nierozprzestrzeniania broni jądrowej, chemicznej i biologicznej, a także rozbrojeniem i systemami przenoszenia broni, bezpieczeństwem regionalnym lub problemami bezpieczeństwa na Bliskim Wschodzie. Szczególny nacisk zostanie położony na nowe pokolenie naukowców, którzy poświęcają więcej uwagi: międzynarodowym i regionalnym kwestiom dotyczącym BMR w świetle konfliktu syryjskiego, podziałom związanym z irańskim programem jądrowym, a także innym zdolnościom jądrowym w regionie, postępowi technologicznemu i nowym zdolnościom do wykorzystania broni, napiętym stosunkom politycznym między kluczowymi państwami posiadającymi broń jądrową i kwestiom spornym między niektórymi państwami posiadającymi broń jądrową, a państwami jej nieposiadającymi na drodze do rozbrojenia nuklearnego. Wiarygodnie, sporządzone w języku angielskim sprawozdanie dotyczące przebiegu działań w zakresie ustanowienia na Bliskim Wschodzie strefy wolnej od BMR podjętych w latach 1995–2015 stanowiłoby istotny zasób i repozytorium, który byłby brany pod uwagę przy analizie szerokiego zakresu kwestii dotyczących BMR, m.in. stref wolnych od broni jądrowej, a także problemów charakterystycznych dla Bliskiego Wschodu.

—

Decydenci zajmujący się kontrolą zbrojeń, nieproliferacją i rozbrojeniem. Obejmuje to osoby reprezentujące zarówno perspektywę regionalną, jak i międzynarodową, w ramach różnorodnych forów, m.in. konferencji przeglądowej NPT w 2020 r. Wiele państw, niezależnie od ich stanowiska w sprawie rozbrojenia nuklearnego, uważa, że uzgodniony wynik tego spotkania ma kluczowe znaczenie, ze względu na niepowodzenie konferencji dotyczącej NPT w 2015 r., na której nie udało się uzgodnić dokumentu końcowego, oraz liczne wyzwania dotyczące NPT. Kwestia postępów na drodze do ustanowienia na Bliskim Wschodzie strefy wolnej od BMR jest uznawana za jedną z kluczowych zmiennych, jeśli chodzi o wynik konferencji przeglądowej.

—

Naukowcy i praktycy z Bliskiego Wschodu starający się śledzić i zrozumieć: szybko zmieniającą się dynamikę regionu, jego państw i ludności, konsekwencje zmieniających się sojuszy, a także zdolności w zakresie bezpieczeństwa regionalnego oraz możliwości dotyczące zapobiegania obecnym i przyszłym napięciom i konfliktom oraz możliwości ich łagodzenia.

2) Ramy czasowe

Projekt ma rozpocząć się w drugiej połowie 2019 r. i trwać 36 miesięcy. Zakończenie projektu przewidziano na wiosnę 2022 r. i do tego czasu mają ukazać się wszystkie publikacje. Ostateczny projekt relacji oraz sprawozdania finansowe zostaną opracowane przed końcem 2022 r.

3) Działania, rezultaty i metodyki

Projekt będzie realizowany w trzech etapach. Poszczególne wydarzenia i terminy będą dostosowywane odpowiednio do potrzeb i rozwoju sytuacji. Dokumenty, ustalenia i pomysły związane z projektem będą udostępniane Sekretariatowi ONZ i uczestnikom, co ma pomóc w przygotowaniu corocznych konferencji organizowanych przez Sekretarza Generalnego ONZ. Te trzy etapy są następujące:

Etap I:

Pierwszy etap skupi się na ustanowieniu projektu i utworzeniu sieci ekspertów, działaniach informacyjnych i komunikacyjnych oraz określeniu kwestii i tematów, które należy przeanalizować. Kluczowe działania obejmują:

—	utworzenie wstępnej regionalnej sieci odpowiednich ekspertów i instytucji do celów projektu;

—	rozpoczęcie działań informacyjnych i wywiadów z odpowiednimi osobami zaangażowanymi w różnorodne inicjatywy dotyczące ustanowienia na Bliskim Wschodzie strefy wolnej od BMR;

—

dokonanie przeglądu literatury oraz zebranie dokumentacji dotyczącej działań w zakresie ustanowienia na Bliskim Wschodzie strefy wolnej od BMR podjętych w okresie od konferencji przeglądowej NPT z 1995 r. do zakończenia konferencji dotyczącej NPT w 2015 r. Przeglądowi poddane zostaną również odpowiednie szerzej zakrojone badania polityczne dotyczące innych stref wolnych od broni jądrowej lub podobnych inicjatyw, a także doświadczenia w zakresie współpracy na Bliskim Wschodzie.

Kluczowe rezultaty obejmują:

—	pierwsze posiedzenie grupy referencyjnej projektu;

—

wydarzenie towarzyszące podczas sesji Pierwszego Komitetu Zgromadzenia Ogólnego ONZ w październiku 2019 r., w którym wezmą udział odpowiedni regionalni eksperci i odpowiednie regionalne instytucje i które posłuży nakreśleniu projektu, przedstawieniu wstępnych tematów oraz omówieniu kluczowych priorytetowych, które należy zbadać;

—

określenie harmonogramu kluczowych wydarzeń oraz nakreślenie tematów, kwestii i debat, w tym relacja dotycząca dyskusji na temat ustanowienia na Bliskim Wschodzie strefy wolnej od BMR prowadzonych w tym regionie. Dla ułatwienia przegląd ten będzie zawierał spis treści i zostanie podzielony na części stosownie do najważniejszych ustaleń. Materiały te mogłyby być udostępniane uczestnikom i obserwatorom na Konferencji w sprawie ustanowienia na Bliskim Wschodzie strefy wolnej od BMR, która to konferencja ma zostać zwołana przez Sekretarza Generalnego ONZ w 2019 r.;

—

zorganizowanie w Valletcie na Malcie w grudniu 2019 r. warsztatów z udziałem 15–20 członków sieci regionalnej projektu i grupy referencyjnej projektu; warsztaty te będą okazją do podzielenia się aktualnymi informacjami dotyczącymi konferencji ONZ, możliwych dalszych kroków i wszelkich pojawiających się kwestii, które uczestnicy projektu mogą chcieć uwzględnić lub zweryfikować w wyniku konferencji.

Etap II:

Drugi etap skupi się na kontaktach z odpowiednimi osobami, ekspertami, naukowcami i badaczami zajmującymi się przedmiotową dziedziną polityki oraz instytutami w regionie służących zapoznaniu się ze spostrzeżeniami i poglądami dotyczącymi kwestii i tematów określonych na etapie I, jak również na walidacji opisu wysiłków na rzecz strefy wolnej od BMR podjętych w latach 1995–2015. Kluczowe działania obejmują:

—

przeprowadzenie maksymalnie 50 indywidualnych wywiadów z osobami z regionu i spoza regionu zaangażowanymi od 1995 r. w rozmowy lub badania dotyczące ustanowienia na Bliskim Wschodzie strefy wolnej od BMR (podczas spotkań w regionie, przy okazji odnośnych posiedzeń lub konferencji międzynarodowych, z wykorzystaniem komunikatora Skype lub telefonu);

—

zorganizowanie maksymalnie 6 posiedzeń odpowiednich ekspertów (maksymalnie 25) w regionie z pomocą małych instytutów badawczych w celu: a) zweryfikowania i dopracowania relacji, w tym kluczowych faktów i dat; b) uzyskanie poglądów dotyczących priorytetowych kwestii, przeszkód, wyzwań i możliwości dotyczących strefy oraz c) zbadanie możliwych sposobów przezwyciężenia zidentyfikowanych przeszkód i wyzwań w celu umożliwienia pewnego postępu na drodze do ustanowienia strefy wolnej od BMR i w kwestiach bezpieczeństwa regionalnego na Bliskim Wschodzie. Planuje się, że posiedzenia odbędą się w Egipcie (Kair), Jordanii (Amman), Iranie (Teheran), Libanie (Bejrut) oraz Kuwejcie.

Kluczowe rezultaty obejmują:

—	pełny projekt sprawozdania UNIDIR na temat inicjatywy dotyczącej ustanowienia na Bliskim Wschodzie strefy wolnej od BMR;

—	opracowany przez UNIDIR przegląd kluczowych kwestii i przeszkód, obejmujący pomysły dotyczące bieżących lub przyszłych inicjatyw i poglądy co do możliwych dalszych działań zidentyfikowane w toku badań i dyskusji z udziałem ekspertów;

—	drugie posiedzenie grupy referencyjnej projektu służące podsumowaniu działań w ramach projektu i ocenie postępów, a także zatwierdzeniu przeglądu kluczowych kwestii opracowanego przez UNIDIR;

—	zorganizowanie specjalnego wydarzenia przy okazji konferencji przeglądowej Układu o nierozprzestrzenianiu broni jądrowej w 2020 r.;

—	zorganizowanie posiedzenia w siedzibie ONZ w Nowym Jorku w 2020 r. w celu przedstawienia państwom członkowskim ONZ i innym zainteresowanym stronom aktualnych informacji i ustaleń dotyczących projektu;

—	warsztaty w Akabie (Jordania) służące zebraniu aktualnych informacji na temat poczynionych postępów w procesie konferencji Sekretarza Generalnego ONZ oraz rozważeniu obszarów priorytetowych do dalszego omówienia na kolejnych posiedzeniach.

Etap III:

Końcowy etap projektu będzie wymagał sfinalizowania relacji, z myślą o jej opublikowaniu przez UNIDIR. W tym okresie, opierając się na kompleksowej ocenie i analizie przeprowadzonej na etapie II, zostaną zorganizowane w ramach projektu dwa ostatnie warsztaty z udziałem wielu zainteresowanych stron w celu przeanalizowania zestawu wariantów i zaleceń dotyczących dalszych działań.

Kluczowe działania obejmują:

—

opublikowanie pozostałych dokumentów analitycznych określających warianty i poglądy uznane za potencjalnie obiecujące, jeśli chodzi o poprawę współpracy w zakresie bezpieczeństwa regionalnego, między innymi poprzez ustanowienie na Bliskim Wschodzie strefy wolnej od BMR, a także kwestie istotne dla decydentów;

—	wydarzenia (prezentacje i dyskusje panelowe) w Genewie, Brukseli i Waszyngtonie w celu zaprezentowania opracowanej przez UNIDIR relacji i dokonanych przez ten instytut ustaleń;

—

dwa warsztaty z udziałem indywidualnych ekspertów i urzędników występujących we własnym imieniu. Zostaną one opracowane w świetle wyników konferencji przeglądowej 2020 oraz odpowiednich dyskusji podczas konferencji ONZ na temat strefy wolnej od BMR na Bliskim Wschodzie. Potencjalne lokalizacje to Kair (Egipt) i Rzym (Włochy).

Kluczowe rezultaty obejmują:

—	udostępnienie na stronie internetowej UNIDIR relacji dotyczącej działań w zakresie ustanowienia na Bliskim Wschodzie strefy wolnej od BMR wraz z chronologią kluczowych wydarzeń oraz najważniejszymi załącznikami i danymi;

—	maksymalnie pięć dokumentów analitycznych na temat określonych aspektów, wariantów i perspektyw dotyczących ustanowienia na Bliskim Wschodzie strefy wolnej od BMR;

—	dwa podsumowania warsztatów do udostępnienia na potrzeby odpowiednich urzędników, organów i procesów wielostronnych, nakreślające perspektywy, poglądy i dalsze działania dotyczące ustanowienia na Bliskim Wschodzie strefy wolnej od BMR.

W toku projektu wykorzystywana będzie kombinacja metodyk, w tym przegląd porównawczy i analiza porównawcza literatury, zbieranie i analizowanie dokumentów ze źródeł otwartych, a także wywiady ustne. Ta ostatnia metodyka będzie się opierać na standardowych procedurach badawczych – m.in. będzie obejmować uzyskanie pisemnej zgody osoby wysłuchiwanej na zarejestrowanie wywiadu, weryfikację pisemnych relacji lub streszczeń wraz z osobą wysłuchiwaną w celu sprawdzenia poprawności merytorycznej oraz nierozpowszechnianie zarejestrowanych ustnych wywiadów ani relacji bez wyraźnej zgody osoby wysłuchiwanej – oraz na standardowym protokole wywiadu. Relacje i szczegóły uzyskane ze źródeł otwartych i historii mówionej będą podlegać triangulacji w celu zapewnienia poprawności merytorycznej.

Wszystkie posiedzenia organizowane w ramach projektu będą prowadzone w formule Chatham House.

Wszelkie materiały dotyczące projektu, w tym pochodzące ze źródeł otwartych i ustne, zostaną cyfrowo zarchiwizowane i będą przechowywane przez UNIDIR przez określony czas. Do wszystkich publikacji stosowane będą wytyczne redakcyjne i procedury zapewniania jakości UNIDIR, m.in. prowadzone będą zewnętrzne wzajemne oceny projektów dokumentów.

4) Struktura projektu

Projektem pokieruje szef projektu posiadający niezbędną wiedzę i doświadczenie związane z regionem i dotyczącymi go kwestiami BMR. Szef projektu będzie dysponował szeroką siecią kontaktów i cieszył się renomą w regionie. Szef projektu będzie składał sprawozdania dyrektorowi UNIDIR i koordynował prace zespołu projektowego. Będzie kierował opracowaniem relacji dotyczącej działań w zakresie ustanowienia na Bliskim Wschodzie strefy wolnej od BMR podjętych od 1995 r oraz będzie zarządzał i kierował procesem angażowania ekspertów i byłych urzędników oraz kompilowania poglądów na temat przeszłych wysiłków dotyczących strefy i obecnych perspektyw w tej dziedzinie.

Zatrudniony zostanie – w pełnym wymiarze czasu pracy – kierownik projektu / badacz odpowiedzialny za inicjowanie odnośnych procesów przeglądu literatury, zbierania dokumentacji i prowadzenia wywiadów ustnych oraz za kierowanie tymi procesami. Kierownik projektu / badacz: a) musi posiadać dyplom ukończenia studiów wyższych z odpowiedniej dziedziny (sprawy bliskowschodnie, bezpieczeństwo międzynarodowe lub kwestie dotyczące BMR), doskonałą wiedzę na temat Bliskiego Wschodu, znajomość odpowiednich języków oraz solidny zasób własnych publikacji; b) musi posiadać udokumentowane doświadczenie w zakresie wysokiej jakości, bezstronnych i odpowiedzialnych badań, a także doskonałe umiejętności interpersonalne; oraz c) odegra wiodącą rolę w opracowaniu sprawozdań podsumowujących dotyczących perspektyw i dalszych działań sformułowanych w sprawozdaniu.

Starszy pracownik naukowy – zatrudniony w niepełnym wymiarze czasu pracy (50 %) – będzie służyć szefowi projektu i kierownikowi projektu / badaczowi wskazówkami, wiedzą i doradztwem i wniesie wkład w skompilowanie i zredagowanie relacji. Starszy pracownik naukowy będzie posiadać wszechstronną wiedzę i doświadczenie z zakresu kwestii bliskowschodnich i wysiłków na rzecz ustanowienia na Bliskim Wschodzie strefy wolnej od BMR.

Na potrzeby projektu ustanowiona zostanie grupa referencyjna projektu, składająca się z 4–5 osób, która będzie zapewniać mu doradztwo i wskazówki, weryfikować projekty publikacji, pomagać w kontaktach z odpowiednimi ekspertami i instytutami oraz uczestniczyć w posiedzeniach i dialogach eksperckich w regionie. Osoby te będą wybierane na podstawie wiedzy fachowej z zakresu inicjatyw dotyczących ustanowienia na Bliskim Wschodzie strefy wolnej od BMR i na podstawie znajomości tego tematu i będą uczestniczyć w projekcie we własnym imieniu. Będą otrzymywać zwrot kosztów podróży oraz dietę dzienną z tytułu uczestnictwa w działaniach związanych z projektem, a także niewielkie honorarium.

Ponieważ z projektem wiążą się liczne podróże i kontakty z szeroką i różnorodną siecią ekspertów, zatrudniony zostanie asystent zespołu projektowego do celów wsparcia administracyjnego i logistycznego, w tym podróży do i w obrębie regionu, do celów organizacji posiedzeń, a także do celów procedur finansowych i administracyjnych w kontekście oenzetowskiego systemu planowania zasobów przedsiębiorstwa (Umoja). Idealny kandydat na asystenta zespołu będzie porozumiewać się w języku arabskim.

Stażysta zatrudniony na potrzeby projektu w niepełnym wymiarze czasu pracy (50 %) wspomoże projekt poprzez zbieranie i przegląd dokumentacji, weryfikację faktów, opracowywanie odnośnych tabel/wykazów danych oraz archiwizację.

III. Zarządzanie projektem i nadzór nad nim

Projekt będzie realizowany pod auspicjami UNIDIR. UNIDIR jest instytucją autonomiczną w ramach Organizacji Narodów Zjednoczonych, utworzoną w 1980 r. w celu prowadzenia niezależnych badań nad rozbrojeniem i powiązanymi kwestiami, dotyczącymi w szczególności bezpieczeństwa międzynarodowego. Jest on zlokalizowany w Genewie, cieszy się światową renomą i ma wieloletnie doświadczenie w kwestiach dotyczących BMR, w tym znaczną pamięć instytucjonalną i archiwum z zakresu procesów rozbrojeniowych, w tym w odniesieniu do NPT i stref wolnych od BMR na całym świecie. Ma również znaczny zasób własnych publikacji, z których wszystkie są udostępnione publicznie w internecie, a dostęp do nich jest bezpłatny.

Jednym z istotnych elementów działania UNIDIR jest inicjowanie i ułatwianie nieformalnego dialogu różnych ekspertów na temat rozbrojenia, od kwestii dotyczących BMR po te związane z nowymi i pojawiającymi się technologiami uzbrojenia. W związku z tym UNIDIR ma szeroką sieć, z której może korzystać, oraz doświadczenie w organizacji posiedzeń w Genewie i innych miejscach oraz w przygotowywaniu sprawozdań podsumowujących i działań następczych.

UNIDIR jest zarządzany prze Radę Nadzorczą, która pełni również funkcję komitetu doradczego ds. rozbrojenia i której podlega dyrektor UNIDIR. W jej skład wchodzi różnorodna grupa ekspertów z całego świata, działających we własnym imieniu; spotykają się oni dwa razy w roku w celu dokonania przeglądu merytorycznej i finansowej działalności UNIDIR. Rada Nadzorcza co roku przedkłada Sekretarzowi Generalnemu ONZ sprawozdania ze swojej pracy. Dyrektor UNIDIR odpowiada za kwestie organizacyjne oraz za kierowanie i zarządzanie UNIDIR, w tym za jego merytoryczne wyniki badawcze, a także za procedury finansowe i administracyjne.

Mimo że UNIDIR jest organizacją autonomiczną, stosuje przepisy i regulacje finansowe ONZ, a jej finanse podlegają kontroli Kolegium biegłych rewidentów ONZ. Wszystkie finanse projektu są administrowane i zarządzane za pośrednictwem Umoja i podlegają przeglądowi kwartalnemu. UNIDIR składa sprawozdania na temat postępów w realizacji poszczególnych projektów i na temat kwestii finansowych donośnym darczyńcom, co najmniej raz w roku lub maksymalnie co kwartał, w zależności od wymogów konkretnego darczyńcy.

7.6.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 149/73

DECYZJA WYKONAWCZA KOMISJI (UE) 2019/939

z dnia 6 czerwca 2019 r.

wyznaczająca podmioty wydające wyznaczone do prowadzenia systemu nadawania niepowtarzalnych kodów identyfikacyjnych wyrobów („UDI”) w obszarze wyrobów medycznych

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/745 z dnia 5 kwietnia 2017 r. w sprawie wyrobów medycznych, zmiany dyrektywy 2001/83/WE, rozporządzenia (WE) nr 178/2002 i rozporządzenia (WE) nr 1223/2009 oraz uchylenia dyrektyw Rady 90/385/EWG i 93/42/EWG (1), w szczególności jego art. 27 ust. 2 akapit pierwszy,

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/746 z dnia 5 kwietnia 2017 r. w sprawie wyrobów medycznych do diagnostyki in vitro oraz uchylenia dyrektywy 98/79/WE i decyzji Komisji 2010/227/UE (2), w szczególności jego art. 24 ust. 2 akapit pierwszy,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)	W art. 27 ust. 1 rozporządzenia (UE) 2017/745 i art. 24 ust. 1 rozporządzenia (UE) 2017/746 ustanowiono system niepowtarzalnych kodów identyfikacyjnych wyrobów („system UDI”) dla niektórych wyrobów medycznych objętych tymi rozporządzeniami.

(2)

Przed wprowadzeniem do obrotu wyrobów, do których ma zastosowanie system UDI, producent jest zobowiązany do nadania wyrobowi oraz – w stosownych przypadkach – wszystkim wyższym poziomom opakowania niepowtarzalnego kodu identyfikacyjnego wyrobu (UDI). UDI musi być kodem utworzonym zgodnie z zasadami podmiotu wydającego wyznaczonego przez Komisję do prowadzenia systemu nadawania kodów UDI. Producenci mogą używać jedynie standardów kodowania przygotowanych przez podmioty wydające wyznaczone przez Komisję.

(3)	W art. 27 ust. 2 rozporządzenia (UE) 2017/745 i art. 24 ust. 2 rozporządzenia (UE) 2017/746 określono kryteria, które muszą być spełnione przez podmioty wydające, zanim będą mogły zostać wyznaczone do prowadzenia systemu nadawania kodów UDI na podstawie tego rozporządzenia.

(4)

W dniu 21 grudnia 2018 r. na stronie internetowej Komisji opublikowano zaproszenie do zgłaszania wniosków od podmiotów wydających, które są zainteresowane wyznaczeniem do prowadzenia systemu nadawania kodów UDI na podstawie rozporządzenia (UE) 2017/745 oraz systemu nadawania kodów UDI na podstawie rozporządzenia (UE) 2017/746 (3), z terminem do dnia 25 stycznia 2019 r. Otrzymano cztery wnioski. Komisja oceniła każdy z tych wniosków i stwierdziła, że dane podmioty spełniają odpowiednie kryteria wyznaczenia na podstawie obu rozporządzeń. Przeprowadzono również konsultacje z Grupą Koordynacyjną ds. Wyrobów Medycznych (MDCG) i nie wniosła ona sprzeciwu.

(5)	Podmioty wymienione w załączniku do niniejszej decyzji powinny zatem zostać wyznaczone do prowadzenia systemu nadawania kodów UDI na podstawie rozporządzenia (UE) 2017/745 oraz systemu nadawania kodów UDI na podstawie rozporządzenia (UE) 2017/746.

(6)

Przepisy niniejszej decyzji są ściśle powiązane, ponieważ zarówno rozporządzenie (UE) 2017/745, jak i rozporządzenie (UE) 2017/746 dotyczą wyrobów medycznych, a systemy UDI na mocy obu rozporządzeń są ze sobą ściśle powiązane i oba podlegają tym samym wymogom. Z uwagi na fakt, że te same podmioty wydające mają zostać wyznaczone do prowadzenia systemu nadawania kodów UDI na podstawie rozporządzenia (UE) 2017/745 oraz systemu nadawania kodów UDI na podstawie rozporządzenia (UE) 2017/746, wskazane jest zawarcie wyznaczeń w odniesieniu do obu tych rozporządzeń w ramach jednej decyzji,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

Wyznaczenie podmiotów wydających

Podmioty wydające wymienione w załączniku do niniejszej decyzji wyznacza się do prowadzenia systemu nadawania kodów UDI na podstawie rozporządzenia (UE) 2017/745 oraz do prowadzenia systemu nadawania kodów UDI na podstawie rozporządzenia (UE) 2017/746.

Artykuł 2

Warunki wyznaczenia

1. Każde wyznaczenie dokonane na mocy art. 1 zachowuje ważność przez okres pięciu lat od dnia 27 czerwca 2019 r. Pod koniec tego okresu każde z tych wyznaczeń może zostać odnowione na kolejny okres pięciu lat, jeżeli podmiot wydający zachowa zgodność z kryteriami wyznaczenia i warunkami wyznaczenia.

2. Komisja może zawiesić lub cofnąć wyznaczenie podmiotu wydającego na mocy art. 1 w dowolnym momencie, jeżeli stwierdzi, że podmiot ten nie spełnia już kryteriów wyznaczenia określonych w art. 27 ust. 2 akapit pierwszy rozporządzenia (UE) 2017/745 lub w art. 24 ust. 2 akapit pierwszy rozporządzenia (UE) 2017/746.

Artykuł 3

Wejście w życie

Niniejsza decyzja wchodzi w życie dwudziestego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Sporządzono w Brukseli dnia 6 czerwca 2019 r.

W imieniu Komisji

Jean-Claude JUNCKER

Przewodniczący

(1) Dz.U. L 117 z 5.5.2017, s. 1.

(2) Dz.U. L 117 z 5.5.2017, s. 176.

(3) Zaproszenie do składania wniosków opublikowano na stronie https://ec.europa.eu/growth/content/call-applications-view-designation-udi-issuing-entities-accordance-article-272-regulation-eu_en.

ZAŁĄCZNIK

Wykaz podmiotów wydających wyznaczonych do prowadzenia systemu nadawania kodów UDI na podstawie rozporządzenia (UE) 2017/745 oraz systemu nadawania kodów UDI na podstawie rozporządzenia (UE) 2017/746

a)	GS1 AISBL;

b)	Health Industry Business Communications Council (HIBCC);

ICCBBA;

d)	Informationsstelle für Arzneispezialitäten – IFA GmbH.

7.6.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 149/76

DECYZJA NR 2/2017 WSPÓLNEGO KOMITETU REGIONALNEJ KONWENCJI W SPRAWIE PANEUROŚRÓDZIEMNOMORSKICH PREFERENCYJNYCH REGUŁ POCHODZENIA

z dnia 16 maja 2017 r.

zmieniająca postanowienia dodatku II do Regionalnej konwencji w sprawie paneurośródziemnomorskich preferencyjnych reguł pochodzenia poprzez wprowadzenie możliwości zwrotu cła oraz pełnej kumulacji w wymianie handlowej w ramach Środkowoeuropejskiej umowy o wolnym handlu (CEFTA), której stronami są Republika Mołdawii oraz uczestnicy procesu stabilizacji i stowarzyszenia Unii Europejskiej [2019/940]

WSPÓLNY KOMITET,

uwzględniając Regionalną konwencję w sprawie paneurośródziemnomorskich preferencyjnych reguł pochodzenia (1),

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)	Art. 1 ust. 2 Regionalnej konwencji w sprawie paneurośródziemnomorskich preferencyjnych reguł pochodzenia („konwencja”) stanowi, że w dodatku II określa się postanowienia szczególne mające zastosowanie między niektórymi umawiającymi się stronami, stanowiące odstępstwa od postanowień dodatku I.

(2)	Art. 1 dodatku II do konwencji stanowi, że w dwustronnej wymianie handlowej między sobą umawiające się strony mogą stosować postanowienia szczególne stanowiące odstępstwo od postanowień określonych w dodatku I oraz że postanowienia te są określone w załącznikach do dodatku II.

(3)

Republika Serbii, działająca jako przewodniczący podkomitetu CEFTA ds. ceł i reguł pochodzenia w ramach Środkowoeuropejskiej umowy o wolnym handlu (CEFTA), której stronami są Republika Mołdawii i uczestnicy procesu stabilizacji i stowarzyszenia Unii Europejskiej (zwani dalej „stronami CEFTA”), poinformowała sekretariat wspólnego komitetu konwencji o decyzji nr 3/2015 Wspólnego Komitetu Środkowoeuropejskiej umowy o wolnym handlu z dnia 26 listopada 2015 r. dotyczącej wprowadzenia możliwości zwrotu cła oraz pełnej kumulacji w wymianie handlowej między Republiką Mołdawii i uczestnikami procesu stabilizacji i stowarzyszenia Unii Europejskiej w ramach CEFTA.

(4)	Art. 4 ust. 3 lit. a) konwencji stanowi, że wspólny komitet przyjmuje zmiany do konwencji, w tym zmiany w dodatkach,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

Dodatek II do konwencji, który określa odstępstwa od postanowień dodatku I do konwencji, zostaje zmieniony i uzupełniony załącznikami XIII, G i H do dodatku II do konwencji, znajdującymi się w załącznikach do niniejszej decyzji.

Artykuł 2

Załączniki XIII, G i H do dodatku II do konwencji, znajdujące się w załącznikach do niniejszej decyzji, określają warunki stosowania zakazu zwrotu cła i pełnej kumulacji w wymianie handlowej między stronami CEFTA.

Artykuł 3

Załączniki stanowią integralną część niniejszej decyzji.

Artykuł 4

Niniejsza decyzja wchodzi w życie z dniem jej przyjęcia przez wspólny komitet.

Datą rozpoczęcia jej stosowania jest dzień 1 lipca 2019 r.

Sporządzono w Brukseli dnia 16 maja 2017 r.

W imieniu wspólnego komitetu

Péter KOVÀCS

Przewodniczący

(1) Dz.U. L 54 z 26.2.2013, s. 4.

ZAŁĄCZNIK I

W dodatku II do konwencji dodaje się załącznik XIII w brzmieniu:

„ZAŁĄCZNIK XIII

Wymiana handlowa objęta Środkowoeuropejską umową o wolnym handlu (CEFTA), której stronami są Republika Mołdawii oraz uczestnicy procesu stabilizacji i stowarzyszenia Unii Europejskiej

Artykuł 1

Wyłączenia z kumulacji pochodzenia

Produkty, które uzyskały pochodzenie przez zastosowanie postanowień przewidzianych w niniejszym załączniku są wyłączone z kumulacji, o której mowa w art. 3 dodatku I.

Artykuł 2

Kumulacja pochodzenia

Do celów stosowania art. 2 ust. 1 lit. b) dodatku I obróbkę lub przetwarzanie przeprowadzone w Republice Mołdawii lub na terytorium uczestników procesu stabilizacji i stowarzyszenia Unii Europejskiej (»strony CEFTA«) uznaje się za przeprowadzone w innej stronie CEFTA, jeżeli uzyskane produkty poddaje się dalszej obróbce lub przetworzeniu na terytorium tej strony CEFTA. W przypadku gdy zgodnie z niniejszym postanowieniem produkty pochodzące uzyskano w dwóch lub większej liczbie stron, uważa się je za pochodzące z danej strony CEFTA tylko wówczas, gdy obróbka lub przetwarzanie wykracza poza operacje określone w art. 6 dodatku I.

Artykuł 3

Dowody pochodzenia

1. Nie naruszając postanowień art. 16 ust. 4 i 5 dodatku I, świadectwo przewozowe EUR1 wydają organy celne strony CEFTA, jeżeli przedmiotowe produkty można uważać za pochodzące ze strony CEFTA przez zastosowanie kumulacji, o której mowa w art. 2 niniejszego załącznika, i spełniają one pozostałe wymogi określone w dodatku I.

2. Nie naruszając postanowień art. 21 ust. 2 i 3 dodatku I, deklarację pochodzenia można wystawić, jeżeli przedmiotowe produkty można uważać za pochodzące ze strony CEFTA przez zastosowanie kumulacji, o której mowa w art. 2 niniejszego załącznika, i spełniają one pozostałe wymogi określone w dodatku I.

Artykuł 4

Deklaracje dostawcy

1. W przypadku wystawienia świadectwa przewozowego EUR1 lub sporządzenia deklaracji pochodzenia w jednej ze stron CEFTA dla produktów pochodzących, przy wytworzeniu których wykorzystano towary przywiezione z innych stron CEFTA, które zostały poddane obróbce lub przetworzeniu na terytorium tych stron bez uzyskania statusu preferencyjnego pochodzenia towarów, należy uwzględnić deklarację dostawcy wydaną dla wspomnianych towarów zgodnie z niniejszym artykułem.

2. Deklaracja dostawcy, o której mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, stanowi dowód obróbki lub przetworzenia, jakim zostały poddane na terytorium stron CEFTA dane towary, do celów ustalenia, czy produkty, do których wytworzenia wykorzystuje się wspomniane towary, można uważać za produkty pochodzące ze stron CEFTA oraz czy spełniają one pozostałe wymogi określone w dodatku I.

3. Z wyjątkiem przypadków określonych w ust. 4 niniejszego artykułu dostawca sporządza dla każdej przesyłki towarów oddzielną deklarację dostawcy w formie przewidzianej w załączniku G do niniejszego dodatku na kartce papieru dołączonej do faktury, dowodu dostawy lub jakiegokolwiek innego dokumentu handlowego opisującego dane towary w sposób wystarczająco szczegółowy do ich identyfikacji.

4. W przypadku gdy dostawca regularnie zaopatruje określonego klienta w towary, które mają być poddane takiego samego rodzaju obróbce lub przetwarzaniu na terytorium stron CEFTA przez dłuższe okresy czasu, może on przedłożyć jedną deklarację dostawcy obejmującą następujące po sobie przesyłki wspomnianych towarów (»długoterminowa deklaracja dostawcy«).

Długoterminowa deklaracja dostawcy może być co do zasady ważna przez okres do jednego roku od daty jej sporządzenia. Organ celny strony CEFTA, w której zostaje sporządzona deklaracja, określa warunki, zgodnie z którymi może być ona stosowana przez dłuższe okresy.

Dostawca sporządza długoterminową deklarację dostawcy w formie przewidzianej w załączniku H do niniejszego dodatku oraz opisuje przedmiotowe towary w sposób wystarczająco szczegółowy do ich identyfikacji. Zostaje ona przedstawiona danemu klientowi przed dostarczeniem mu pierwszej przesyłki towarów objętych tą deklaracją lub razem z pierwszą przesyłką.

Dostawca niezwłocznie informuje swojego klienta, jeżeli długoterminowa deklaracja dostawcy nie ma już zastosowania do dostarczanych towarów.

5. Deklaracje dostawcy, o których mowa w ust. 3 i 4 niniejszego artykułu, sporządza się na maszynie lub drukuje w języku angielskim, zgodnie z przepisami krajowymi strony CEFTA, w której sporządzana jest deklaracja, i opatruje własnoręcznym podpisem dostawcy. Deklaracja może zostać również sporządzona odręcznie; w takim wypadku pisana jest tuszem i drukowanymi literami.

6. Dostawca sporządzający deklarację jest zobowiązany do przedłożenia w dowolnym momencie na żądanie organu celnego strony CEFTA, w której sporządzana jest deklaracja, wszystkich stosownych dokumentów potwierdzających, że informacje zawarte w deklaracji są zgodne z prawdą.

Artykuł 5

Dokumenty uzupełniające

Deklaracje dostawcy potwierdzające obróbkę lub przetworzenie, którym wykorzystane materiały zostały poddane na terytorium stron CEFTA, sporządzone w jednej z tych stron uważa się za dokument, o którym mowa w art. 16 ust. 3 oraz art. 21 ust. 5 dodatku I oraz art. 4 ust. 6 niniejszego załącznika, wykorzystywany do potwierdzenia, że produkty objęte świadectwem przewozowym EUR1 lub deklaracją pochodzenia mogą być uważane za produkty pochodzące ze strony CEFTA i spełniające pozostałe wymogi określone w dodatku I.

Artykuł 6

Przechowywanie deklaracji dostawcy

Dostawca sporządzający deklarację dostawcy przechowuje przez okres co najmniej trzech lat kopie tej deklaracji i wszystkich faktur, dowodów dostawy lub innych dokumentów handlowych, do których dołączono tę deklarację, oraz dokumenty, o których mowa w art. 4 ust. 6 niniejszego załącznika.

Dostawca sporządzający długoterminową deklarację dostawcy przechowuje przez okres co najmniej trzech lat kopie tej deklaracji i wszystkich faktur, dowodów dostawy lub innych dokumentów handlowych dotyczących towarów objętych przedmiotową deklaracją wysłanych do danego klienta oraz dokumenty, o których mowa w art. 4 ust. 6 niniejszego załącznika. Okres ten liczy się od daty wygaśnięcia ważności długoterminowej deklaracji dostawcy.

Artykuł 7

Współpraca administracyjna

Nie naruszając przepisów art. 31 i 32 dodatku I, w celu zapewnienia prawidłowego stosowania niniejszego załącznika strony CEFTA udzielają sobie wzajemnej pomocy, za pośrednictwem właściwych organów celnych, przy kontroli autentyczności świadectw przewozowych EUR1, deklaracji pochodzenia lub deklaracji dostawcy i prawidłowości informacji podanych w tych dokumentach.

Artykuł 8

Weryfikacja deklaracji dostawcy

1. Późniejsze weryfikacje deklaracji dostawcy lub długoterminowych deklaracji dostawcy mogą być przeprowadzane wyrywkowo lub w każdym przypadku, gdy organ celny strony CEFTA, w której uwzględniono tego rodzaju deklaracje przy wykorzystaniu świadectwa przewozowego EUR1 lub sporządzeniu deklaracji pochodzenia, ma uzasadnione wątpliwości co do autentyczności dokumentu lub prawdziwości zawartych w nim informacji.

2. Do celów wykonania postanowień ust. 1 niniejszego artykułu organ celny strony CEFTA, o której mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, zwraca deklarację dostawcy lub długoterminową deklarację dostawcy oraz faktury, dowody dostawy lub inne dokumenty handlowe dotyczące towarów objętych tą deklaracją organowi celnemu strony CEFTA, w której sporządzono deklarację, podając, w odpowiednich przypadkach, formalne lub merytoryczne uzasadnienie wniosku o przeprowadzenie weryfikacji.

Do wniosku o przeprowadzenie późniejszej weryfikacji organ celny dołącza wszelkie uzyskane dokumenty oraz informacje wskazujące, że informacje zawarte w deklaracji dostawcy lub długoterminowej deklaracji dostawcy są nieprawidłowe.

3. Weryfikację przeprowadza organ celny strony CEFTA, w której została sporządzona deklaracja dostawcy lub długoterminowa deklaracja dostawcy. W tym celu ma on prawo zażądać przedstawienia wszelkich dowodów oraz przeprowadzić weryfikację ksiąg rachunkowych dostawcy lub innego rodzaju kontrolę, którą uzna za stosowną.

4. Organ celny wnioskujący o weryfikację jest informowany o jej wynikach najszybciej jak to możliwe. Wyniki te muszą jasno wskazywać, czy informacje podane w deklaracji dostawcy lub długoterminowej deklaracji dostawcy są prawidłowe, oraz umożliwiać ustalenie, czy i w jakim zakresie deklarację tę można uwzględnić przy wydawaniu świadectwa przewozowego EUR1 lub sporządzaniu deklaracji pochodzenia.

Artykuł 9

Sankcje

Wobec każdej osoby sporządzającej lub przyczyniającej się do sporządzenia dokumentu zawierającego nieprawdziwe informacje w celu uzyskania traktowania preferencyjnego dla produktów stosowane są kary.

Artykuł 10

Zakaz zwrotu cła i zwolnienia z cła

Zakaz ustanowiony w art. 14 ust. 1 dodatku I nie ma zastosowania w dwustronnej wymianie handlowej między stronami CEFTA.

”.

ZAŁĄCZNIK II

W dodatku II do konwencji dodaje się załącznik G w brzmieniu:

„ZAŁĄCZNIK G

Deklaracja dostawcy dotycząca towarów, które zostały poddane obróbce lub przetworzeniu na terytorium stron CEFTA, nie uzyskawszy statusu preferencyjnego pochodzenia

Deklaracja dostawcy, której tekst zamieszczony jest poniżej, musi zostać sporządzona zgodnie z przypisami. Nie jest jednak konieczne ponowne przytaczanie tych przypisów.

DEKLARACJA DOSTAWCY

dotycząca towarów, które zostały poddane obróbce lub przetworzeniu na terytorium stron CEFTA, nie uzyskawszy statusu preferencyjnego pochodzenia

Ja, niżej podpisany, dostawca towarów wymienionych w załączonym dokumencie oświadczam, że:

wymienione poniżej materiały niepochodzące ze stron CEFTA zostały użyte na terytorium stron CEFTA do wytworzenia wymienionych poniżej towarów:

Opis dostarczonych towarów (1)	Opis użytych materiałów niepochodzących	Pozycje obejmujące użyte materiały niepochodzące (2)	Wartość użytych materiałów niepochodzących (3)




Wartość całkowita

2.	wszystkie pozostałe materiały użyte na terytorium stron CEFTA do wytworzenia tych towarów pochodzą ze stron CEFTA;

wymienione poniżej towary zostały poddane obróbce lub przetworzeniu poza stronami CEFTA zgodnie z art. 11 dodatku I do Regionalnej konwencji w sprawie paneurośródziemnomorskich preferencyjnych reguł pochodzenia i nabyły tam podaną niżej całkowitą wartość dodaną:

Opis dostarczonych towarów

…

Całkowita wartość dodana nabyta poza stronami CEFTA (4).

…

(Miejsce i data)

…

(Adres i podpis dostawcy; ponadto należy podać czytelnie imię i nazwisko osoby podpisującej deklarację)

”

(1) Jeśli faktura, dowód dostawy lub inny dokument handlowy, do którego dołączona jest deklaracja, odnosi się do towarów różnych typów lub do towarów niezawierających takiej samej ilości materiałów niepochodzących, dostawca musi je wyraźnie rozróżnić.

Przykład:

Dokument odnosi się do różnych silników elektrycznych objętych pozycją 8501, używanych w produkcji pralek domowych objętych pozycją 8450. Rodzaj i wartość materiałów niepochodzących użytych do produkcji takich silników różni się w zależności od modelu. W pierwszej kolumnie należy zatem dokonać rozróżnienia takich modeli, a w każdej z pozostałych kolumn należy podać oddzielnie dla każdego z nich oznaczenie umożliwiające producentowi pralek domowych dokonanie prawidłowej oceny statusu pochodzenia jego wyrobów w zależności od silnika elektrycznego, jakiego używa.

(2) Informacje, jakie należy umieścić w tych kolumnach, podaje się tylko wówczas, gdy jest to konieczne.

Przykłady:

Producent drutu stalowego objętego pozycją 7217, który wytwarza taki drut ze sztab niepochodzących, powinien w drugiej kolumnie dokonać wpisu »sztaby stalowe«. Jeżeli drut ma zostać użyty do produkcji maszyny, dla której reguła pochodzenia ogranicza do określonej wartości wyrażoną w procentach ilość materiałów niepochodzących, w trzeciej kolumnie należy podać wartość sztab niepochodzących.

(3) »Wartość materiałów« oznacza wartość celną użytych materiałów niepochodzących w chwili przywozu lub, jeśli nie jest ona znana lub nie może być ustalona, pierwszą dającą się zweryfikować cenę zapłaconą za te materiały w stronach CEFTA. Dla towarów wymienionych w pierwszej kolumnie należy podać dokładną wartość jednostkową poszczególnych użytych materiałów niepochodzących.

(4) Termin »całkowita wartość dodana« oznacza wszystkie koszty zakumulowane poza stronami CEFTA, w tym wartość wszystkich użytych materiałów. Dla towarów wymienionych w pierwszej kolumnie należy podać dokładną wartość jednostkową wartości dodanej nabytej poza stronami CEFTA.

ZAŁĄCZNIK III

W dodatku II do konwencji dodaje się załącznik H w brzmieniu:

„ZAŁĄCZNIK H

Długoterminowa deklaracja dostawcy dotycząca towarów, które zostały poddane obróbce lub przetworzeniu na terytorium stron CEFTA, nie uzyskawszy statusu preferencyjnego pochodzenia

Długoterminowa deklaracja dostawcy, której tekst zamieszczony jest poniżej, musi zostać sporządzona zgodnie z przypisami. Nie jest jednak konieczne ponowne przytaczanie tych przypisów.

DŁUGOTERMINOWA DEKLARACJA DOSTAWCY

dotycząca towarów, które zostały poddane obróbce lub przetworzeniu na terytorium stron CEFTA, nie uzyskawszy statusu preferencyjnego pochodzenia

Ja, niżej podpisany, dostawca towarów wymienionych w niniejszym dokumencie, które są regularnie dostarczane do … (1), oświadczam, że:

wymienione poniżej materiały niepochodzące ze stron CEFTA zostały użyte na terytorium stron CEFTA do wytworzenia wymienionych poniżej towarów:

Opis dostarczonych towarów (2)	Opis użytych materiałów niepochodzących	Pozycje obejmujące użyte materiały niepochodzące (3)	Wartość użytych materiałów niepochodzących (4)




Wartość całkowita

2.	wszystkie pozostałe materiały użyte na terytorium stron CEFTA do wytworzenia tych towarów pochodzą ze stron CEFTA;

Opis dostarczonych towarów	Całkowita wartość dodana uzyskana poza stronami CEFTA (5)

Niniejsza deklaracja jest ważna dla wszystkich przyszłych wysyłek takich towarów realizowanych od dnia …

do dnia … (6)

Zobowiązuję się bezzwłocznie powiadomić … (7) o wygaśnięciu ważności niniejszej deklaracji.

…

(Miejsce i data)

…

(Adres i podpis dostawcy; ponadto należy podać czytelnie imię i nazwisko osoby podpisującej deklarację)

”.

(1) Imię i nazwisko oraz adres klienta.

(2) Jeśli faktura, dowód dostawy lub inny dokument handlowy, do którego dołączona jest deklaracja, odnosi się do towarów różnych typów lub do towarów niezawierających takiej samej ilości materiałów niepochodzących, dostawca musi je wyraźnie rozróżnić.

Przykład:

(3) Informacje, jakie należy umieścić w tych kolumnach, podaje się tylko wówczas, gdy jest to konieczne.

Przykłady:

Reguła odnosząca się do odzieży z ex działu 62 dopuszcza użycie przędzy niepochodzącej. Jeżeli producent takiej odzieży w Serbii wykorzystuje tkaninę przywiezioną z Czarnogóry i uzyskaną tam z przędzy niepochodzącej, wystarczy, aby w swojej deklaracji dostawca z Czarnogóry wpisał jako opis materiału niepochodzącego słowo »przędza«, nie podając pozycji ani wartości takiej przędzy. Producent drutu stalowego objętego pozycją 7217, który wytwarza taki drut ze sztab niepochodzących, powinien w drugiej kolumnie dokonać wpisu »sztaby stalowe«. Jeżeli drut ma zostać użyty do produkcji maszyny, dla której reguła pochodzenia ogranicza do określonej wartości wyrażoną w procentach ilość materiałów niepochodzących, w trzeciej kolumnie należy podać wartość sztab niepochodzących.

(4) »Wartość materiałów« oznacza wartość celną użytych materiałów niepochodzących w chwili przywozu lub, jeśli nie jest ona znana lub nie może być ustalona, pierwszą dającą się zweryfikować cenę zapłaconą za te materiały w stronach CEFTA. Dla towarów wymienionych w pierwszej kolumnie należy podać dokładną wartość jednostkową poszczególnych użytych materiałów niepochodzących.

(5) Termin »całkowita wartość dodana« oznacza wszystkie koszty zakumulowane poza stronami CEFTA, w tym wartość wszystkich użytych materiałów. Dla towarów wymienionych w pierwszej kolumnie należy podać dokładną wartość jednostkową wartości dodanej nabytej poza stronami CEFTA.

(6) Należy podać daty. Okres ważności deklaracji dostawcy nie powinien zwykle przekraczać dwunastu miesięcy, o ile spełnione są warunki określone przez organy celne kraju, w którym sporządzono deklarację długoterminową dostawcy.

(7) Imię i nazwisko oraz adres klienta.

		ISSN 1977-0766
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej		L 149

Wydanie polskie	Legislacja	Rocznik 62 7 czerwca 2019

Spis treści		II Akty o charakterze nieustawodawczym	Strona
		ROZPORZĄDZENIA
	*	Rozporządzenie delegowane Komisji (UE) 2019/934 z dnia 12 marca 2019 r. uzupełniające rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1308/2013 w odniesieniu do obszarów uprawy winorośli, w przypadku których zawartość alkoholu może być zwiększona, dozwolonych praktyk enologicznych i ograniczeń mających zastosowanie do produkcji i konserwowania produktów sektora win, minimalnej zawartości alkoholu w odniesieniu do produktów ubocznych oraz ich usuwania, a także publikacji dokumentów OIV	1
	*	Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2019/935 z dnia 16 kwietnia 2019 r. ustanawiające zasady stosowania rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 Parlamentu Europejskiego i Rady w odniesieniu do metod analizy w celu określenia cech fizycznych, chemicznych i organoleptycznych produktów sektora wina oraz do powiadomień o decyzjach państw członkowskich zezwalających na zwiększenie naturalnej zawartości alkoholu	53
	*	Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2019/936 z dnia 6 czerwca 2019 r. zmieniające rozporządzenia wykonawcze (UE) nr 808/2014, (UE) nr 809/2014 i (UE) nr 908/2014 w odniesieniu do instrumentów finansowych ustanowionych w ramach programów rozwoju obszarów wiejskich	58
		DECYZJE
	*	Decyzja Rady (UE) 2019/937 z dnia 27 maja 2019 r. w sprawie stanowiska, jakie ma być zajęte w imieniu Unii Europejskiej w ramach Konwencji w sprawie ochrony łososia w północnym Oceanie Atlantyckim w odniesieniu do wniosku Zjednoczonego Królestwa o przystąpienie do tej konwencji	61
	*	Decyzja Rady (WPZiB) 2019/938 z dnia 6 czerwca 2019 r. w sprawie wsparcia procesu budowy zaufania prowadzącego do ustanowienia na Bliskim Wschodzie strefy wolnej od broni jądrowej i wszelkich innych rodzajów broni masowego rażenia	63
	*	Decyzja wykonawcza Komisji (UE) 2019/939 z dnia 6 czerwca 2019 r. wyznaczająca podmioty wydające wyznaczone do prowadzenia systemu nadawania niepowtarzalnych kodów identyfikacyjnych wyrobów (UDI) w obszarze wyrobów medycznych ( 1 )	73
		AKTY PRZYJĘTE PRZEZ ORGANY UTWORZONE NA MOCY UMÓW MIĘDZYNARODOWYCH
	*	Decyzja nr 2/2017 Wspólnego Komitetu Regionalnej konwencji w sprawie paneurośródziemnomorskich preferencyjnych reguł pochodzenia z dnia 16 maja 2017 r. zmieniająca postanowienia dodatku II do Regionalnej konwencji w sprawie paneurośródziemnomorskich preferencyjnych reguł pochodzenia poprzez wprowadzenie możliwości zwrotu cła oraz pełnej kumulacji w wymianie handlowej w ramach Środkowoeuropejskiej umowy o wolnym handlu (CEFTA), której stronami są Republika Mołdawii oraz uczestnicy procesu stabilizacji i stowarzyszenia Unii Europejskiej [2019/940]	76