28.5.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 141/1

ROZPORZĄDZENIE PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY (UE) 2019/833

z dnia 20 maja 2019 r.

ustanawiające środki ochrony i egzekwowania mające zastosowanie na obszarze podlegającym regulacji Organizacji Rybołówstwa Północno-Zachodniego Atlantyku, zmieniające rozporządzenie (UE) 2016/1627 oraz uchylające rozporządzenia Rady (WE) nr 2115/2005 i (WE) nr 1386/2007

PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 43 ust. 2,

uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,

uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego (1),

stanowiąc zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą (2),

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)	Zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1380/2013 (3) jednym z celów wspólnej polityki rybołówstwa jest zapewnienie takiej eksploatacji żywych zasobów morza, która zapewni zrównoważone warunki ekonomiczne, środowiskowe i społeczne.

(2)

Decyzją Rady 98/392/WE (4) Unia zatwierdziła Konwencję Narodów Zjednoczonych o prawie morza oraz Porozumienie w sprawie wykonania postanowień Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza z dnia 10 grudnia 1982 r. odnoszących się do ochrony międzystrefowych zasobów rybnych i zasobów rybnych masowo migrujących i zarządzania nimi, zawierające zasady i przepisy odnoszące się do ochrony żywych zasobów morza i zarządzania nimi. W ramach swoich szerszych obowiązków międzynarodowych Unia uczestniczy w prowadzonych na wodach międzynarodowych działaniach służących ochronie stad ryb.

(3)

Unia jest stroną Konwencji o przyszłej wielostronnej współpracy w rybołówstwie na północno-zachodnim Atlantyku (zwanej dalej „konwencją”), zatwierdzonej rozporządzeniem Rady (EWG) nr 3179/78 (5). Zmiany do konwencji zostały przyjęte w dniu 28 września 2007 r. i zatwierdzone decyzją Rady 2010/717/UE (6).

(4)

Organizacja Rybołówstwa Północno-Zachodniego Atlantyku (NAFO) jest upoważniona do przyjmowania prawnie wiążących decyzji dotyczących ochrony zasobów ryb, które podlegają jej kompetencji. Decyzje te są skierowane przede wszystkim do umawiających się stron NAFO, ale nakładają również obowiązki na operatorów (na przykład kapitanów statków). Wraz z ich wejściem w życie środki NAFO dotyczące ochrony zasobów i jej egzekwowania (CEM) stają się wiążące dla wszystkich umawiających się stron NAFO, a w przypadku Unii należy je włączyć do prawa unijnego w zakresie, w jakim nie są jeszcze objęte prawem Unii.

(5)	Rozporządzeniem Rady (WE) nr 1386/2007 (7) CEM transponowano do prawa Unii.

(6)	Rozporządzenie Rady (WE) nr 2115/2005 (8) ustanowiło program odbudowy stada halibuta niebieskiego w podobszarze NAFO 2 oraz w rejonach 3KLMNO.

(7)

CEM były zmieniane podczas każdego dorocznego posiedzenia umawiających się stron NAFO od 2008 r. Te nowe przepisy należy wprowadzić do prawa Unii, w tym przepisy dotyczące środków ochrony pewnych gatunków, ochrony wrażliwych ekosystemów morskich, procedur inspekcji na morzu i w porcie, wymogów dotyczących statków, monitorowania działalności połowowej oraz dodatkowych środków stosowanych przez państwo portu.

(8)

Biorąc pod uwagę fakt, że niektóre przepisy w zakresie CEM są częściej zmieniane przez umawiające się strony NAFO i prawdopodobnie będą też dalej zmieniane w przyszłości, w celu szybkiego włączenia do prawa Unii przyszłych zmian CEM należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania aktów zgodnie z art. 290 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) w odniesieniu do następujących aspektów: wykazu działań statków badawczych; środków dotyczących połowów krewetki północnej; zmian głębokości połowów i odesłań do obszarów ograniczonych połowów lub obszarów zamkniętych; procedur dotyczących upoważnionych statków, które mają na burcie całkowity połów o masie w relacji pełnej ponad 50 ton pochodzący spoza obszaru podlegającego regulacji i które wchodzą na ten obszar w celu połowu halibuta niebieskiego oraz warunków wstępnych rozpoczęcia połowu halibuta niebieskiego; treści przekazywanych drogą elektroniczną, wykazu ważnych dokumentów, które muszą znajdować się na statku, treści planów ładowni; dokumentów, które muszą znajdować się na statku, dotyczących umów czarterowych; danych systemu monitorowania statków (VMS); przepisów dotyczących elektronicznego raportowania oraz treści powiadomień; a także obowiązków kapitana statku podczas inspekcji. Szczególnie ważne jest, aby w czasie prac przygotowawczych Komisja prowadziła stosowne konsultacje, w tym na poziomie ekspertów, oraz aby konsultacje te prowadzone były zgodnie z zasadami ustanowionymi w Porozumieniu międzyinstytucjonalnym z dnia 13 kwietnia 2016 r. w sprawie lepszego stanowienia prawa (9). W szczególności, aby zapewnić udział na równych zasadach Parlamentu Europejskiego i Rady w przygotowaniu aktów delegowanych, instytucje te otrzymują wszystkie dokumenty w tym samym czasie co eksperci państw członkowskich, a eksperci tych instytucji mogą systematycznie brać udział w posiedzeniach grup eksperckich Komisji zajmujących się przygotowaniem aktów delegowanych.

(9)

Komisja, reprezentując Unię podczas posiedzeń NAFO, co roku uzgadnia szereg czysto technicznych przepisów w odniesieniu do CEM, w szczególności w odniesieniu do formatu i treści wymiany informacji, terminologii naukowej lub zamykania obszarów szczególnie narażonych. Komisja powinna również przyjąć akt delegowany uzupełniający niniejsze rozporządzenie o te przepisy w odniesieniu do CEM i załączniki do nich oraz powinna być uprawniona do zmiany tego aktu delegowanego.

(10)	W związku z tym należy uchylić rozporządzenia (WE) nr 2115/2005 i (WE) nr 1386/2007.

(11)

W listopadzie 2018 r. Międzynarodowa Komisja ds. Ochrony Tuńczyka Atlantyckiego (ICCAT) przyjęła zalecenie 18-02 ustanawiające plan zarządzania tuńczykiem błękitnopłetwym; plan ten wejdzie w życie w dniu 21 czerwca 2019 r. Zalecenie 18-02 uchyla zalecenie 17-07 zmieniające zalecenie 14-04 ustanawiające plan odbudowy zasobów tuńczyka błękitnopłetwego, który został wdrożony do prawa Unii w drodze rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/1627 (10). Przepisy zawarte w zaleceniu 18-02 są bardziej elastyczne niż przepisy wdrożone w rozporządzeniu (UE) 2016/1627.

(12)	Komisja planuje przyjąć w pierwszym kwartale 2019 r. wniosek dotyczący rozporządzenia służącego wdrożeniu zalecenia 18-02. Jest mało prawdopodobne, że współprawodawcy przyjmą to rozporządzenie przed wejściem w życie zalecenia 18-02.

(13)

Podczas posiedzenia technicznego poświęconego kwestiom ICCAT w dniu 11 grudnia 2018 r. państwa członkowskie wyraziły chęć wdrożenia do dnia 21 czerwca 2019 r. przynajmniej niektórych przepisów zalecenia 18-02 związanych z przyłowami, hodowlą i zdolnością połowową oraz okresami otwartymi, tak aby zapewnić równe warunki działania innym flotom poławiającym tuńczyka błękitnopłetwego. Ponadto pojawiły się nowe wzmocnione przepisy o kontroli w tym w odniesieniu do wyrywkowych kontroli wewnątrz hodowli, handlu żywymi rybami oraz praktyk hodowlanych, które państwa członkowskie mają wdrożyć również do dnia 21 czerwca 2019 r. na podstawie kompetencji dzielonych w zakresie tej polityki.

(14)	Aby zapewnić równe warunki działania dla unijnych statków rybackich i innych flot poławiających tuńczyka błękitnopłetwego, do rozporządzenia (UE) 2016/1627 należy włączyć określone w zaleceniu 18-02 środki ICCAT dotyczące przyłowów, hodowli i zdolności połowowej oraz okresów otwartych.

(15)	Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (UE) 2016/1627,

PRZYJMUJĄ NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

ROZDZIAŁ I

PRZEPISY OGÓLNE

Artykuł 1

Zakres stosowania

1. Niniejsze rozporządzenie, o ile nie przewidziano inaczej, ma zastosowanie do unijnych statków rybackich wykorzystywanych lub przeznaczonych do wykorzystania w celach zarobkowej działalności połowowej prowadzonej na zasobach ryb na obszarze podlegającym regulacji NAFO, zgodnie z definicją zawartą w załączniku I do konwencji, a także działalności prowadzonej przez statki państw trzecich na mocy konwencji w wodach Unii lub na jej terytorium.

2. Niniejsze rozporządzenie stosuje się bez uszczerbku dla obowiązków zawartych w istniejących rozporządzeniach w sektorze rybołówstwa, w szczególności w przepisach określonych w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/2403 (11), w rozporządzeniach Rady (WE) nr 1005/2008 (12) i (WE) nr 1224/2009 (13).

3. O ile w niniejszym rozporządzeniu nie przewidziano inaczej, unijne statki badawcze nie są ograniczone środkami ochrony i zarządzania dotyczącymi połowu ryb, w szczególności w odniesieniu do rozmiaru oczek sieci, wymiarów ochronnych oraz obszarów i okresów zamkniętych.

Artykuł 2

Przedmiot

1. W niniejszym rozporządzeniu ustanowiono zasady stosowania przez Unię CEM w celu ich jednolitego i skutecznego wdrażania w Unii.

2. Ponadto niniejsze rozporządzenie zmienia niektóre przepisy rozporządzenia (UE) 2016/1627.

Artykuł 3

Definicje

Na potrzeby niniejszego rozporządzenia stosuje się następujące definicje:

1)	„konwencja” oznacza Konwencję o współpracy w rybołówstwie na północno-zachodnim Atlantyku z 1979 r., z późniejszymi zmianami;

2)	„obszar objęty konwencją” oznacza obszar, do którego konwencja ma zastosowanie, zgodnie z jej art. IV ust. 1. Obszar objęty konwencją jest podzielony na naukowe i statystyczne podobszary, rejony i podrejony wymienione w załączniku I do konwencji;

3)	„obszar podlegający regulacji” oznacza część obszaru objętego konwencją, która znajduje się poza jurysdykcją krajową;

„zasoby ryb” oznaczają wszystkie ryby, mięczaki i skorupiaki znajdujące się w granicach obszaru objętego konwencją, z wyłączeniem:

a)	gatunków osiadłych, w stosunku do których państwa nadbrzeżne mogą wykonywać swoje suwerenne prawa zgodnie z art. 77 Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza; oraz

b)	stad anadromicznych i katadromicznych oraz gatunków daleko migrujących wymienionych w załączniku I do Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza w stopniu, w jakim podlegają one zarządzaniu na podstawie innych traktatów międzynarodowych;

„działalność połowowa” oznacza odławianie lub przetwarzanie zasobów ryb, wyładunek lub przeładunek zasobów ryb lub produktów uzyskanych z zasobów ryb lub wszelką inną działalność służącą przygotowaniu lub wspomaganiu odłowu zasobów ryb na obszarze podlegającym regulacji lub z nim związaną, w tym:

a)	rzeczywiste lub zamierzone poszukiwanie lub poławianie zasobów ryb;

b)	wszelką działalność, której racjonalnie spodziewanym skutkiem może być zlokalizowanie, połów lub odławianie zasobów ryb w dowolnym celu; oraz

c)	wszelkie działania na morzu służące wspomaganiu lub przygotowaniu działalności określonej w niniejszej definicji, z wyjątkiem działań w nagłych wypadkach związanych ze zdrowiem i bezpieczeństwem członków załogi lub bezpieczeństwem statku;

„statek rybacki” oznacza każdy statek unijny, który prowadzi lub prowadził działalność połowową, w tym statki przetwórnie i statki biorące udział w przeładunku lub we wszelkich innych działaniach służących przygotowaniu do działalności połowowej lub związanych z działalnością połowową lub w połowach eksperymentalnych lub w zwiadzie rybackim;

7)	„statek badawczy” oznacza statek, który jest stale wykorzystywany do prowadzenia badań lub który w zwykłych okolicznościach jest wykorzystywany do prowadzenia lub wspomagania działalności połowowej, ale tymczasowo jest zaangażowany w działalność badawczą w zakresie rybołówstwa;

8)	„CEM” oznaczają środki ochrony zasobów i jej egzekwowania przyjęte przez komisję NAFO;

9)	„uprawnienia do połowów” oznaczają kwoty połowowe przyznane państwu członkowskiemu na podstawie obowiązującego aktu Unii dotyczącego obszaru podlegającego regulacji;

10)	„EFCA” oznacza Europejską Agencję Kontroli Rybołówstwa ustanowioną rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/473 (14);

11)	„dzień połowowy” oznacza każdy dzień kalendarzowy lub każdą część dnia kalendarzowego, kiedy statek rybacki przebywa w dowolnym rejonie na obszarze podlegającym regulacji;

12)	„port” oznacza, między innymi, terminal przybrzeżny i inne obiekty służące do wyładunku, przeładunku, pakowania, przetwarzania, uzupełniania paliwa lub zapasów;

13)	„statek kraju niebędącego umawiającą się stroną” oznacza statek podnoszący banderę państwa niebędącego umawiającą się stroną NAFO lub niebędącego państwem członkowskim, lub statek podejrzewany o to, że nie ma przynależności państwowej;

14)	„przeładunek” oznacza przeniesienie, ponad burtą, zasobów ryb lub produktów rybołówstwa z jednego statku rybackiego na drugi;

15)

„włok pelagiczny” oznacza narzędzie ciągnione zaprojektowane do połowów gatunków pelagicznych, którego żadna część nie jest przeznaczona ani w żadnym momencie nie jest wykorzystywana do pracy w zetknięciu z dnem. Narzędzie to nie może mieć na percie dysków, szpuli, rolek ani innych przymocowanych elementów, które mają kontakt z dnem, ale może mieć przymocowany fartuch włoka;

16)	„wrażliwe ekosystemy morskie” oznaczają wrażliwe ekosystemy morskie, o których mowa w pkt 42 i 43 międzynarodowych wytycznych Organizacji Narodów Zjednoczonych ds. Wyżywienia i Rolnictwa (FAO) dotyczących zarządzania połowami głębinowymi na morzu pełnym;

17)

„ślad połowowy”, znany również jako „istniejące obszary połowów dennych”, oznacza tę część obszaru podlegającego regulacji, na której w przeszłości prowadzono połowy denne i która jest wyznaczona współrzędnymi wskazanymi w tabeli 4 i przedstawiona na rysunku 2 zawartych w CEM, o których mowa w pkt 1 i 2 załącznika do niniejszego rozporządzenia;

18)	„połowy denne” oznaczają działalność, przy której narzędzie połowowe dotyka lub może dotknąć dna morskiego w zwykłym trybie wykonywania operacji połowowych;

19)

„przetworzone ryby” oznaczają wszelkie organizmy morskie, które po złowieniu zostały zmienione pod względem fizycznym, w tym ryby, które zostały poddane filetowaniu, patroszeniu, pakowaniu, puszkowaniu, mrożeniu, wędzeniu, soleniu, gotowaniu, marynowaniu, suszeniu lub zostały przygotowane w dowolny inny sposób do wprowadzenia do obrotu;

20)	„denne zwiady rybackie” oznaczają połowy denne prowadzone poza obszarem śladu połowowego lub też na jego obszarze z wprowadzeniem znaczących zmian w sposobie prowadzenia połowów lub technik wykorzystywanych przy połowach;

21)	„gatunki wskaźnikowe wrażliwych ekosystemów morskich” oznaczają gatunki, które sygnalizują występowanie wrażliwych ekosystemów morskich, jak określono w części VI załącznika I.E do CEM, o której mowa w pkt 3 załącznika do niniejszego rozporządzenia;

22)	„numer IMO” oznacza siedmiocyfrowy numer przyznawany statkowi przez Międzynarodową Organizację Morską;

23)	„inspektor” oznacza, o ile nie określono inaczej, inspektora służb kontroli rybołówstwa należących do umawiających się stron NAFO, który został oddelegowany do wspólnego systemu inspekcji i nadzoru określonego w rozdziale VII;

24)	„połowy NNN” oznaczają działania opisane w międzynarodowym planie działania na rzecz zapobiegania nielegalnym, nieraportowanym i nieuregulowanym połowom oraz ich powstrzymywania i eliminowania przyjętym przez FAO;

25)	„rejs połowowy” statku rybackiego obejmuje czas spędzony na obszarze podlegającym regulacji od momentu wejścia na ten obszar do jego opuszczenia i trwa do momentu, gdy cały połów z obszaru podlegającego regulacji znajdujący się na burcie zostanie wyładowany lub przeładowany;

26)	„ośrodek monitorowania rybołówstwa” oznacza położony na lądzie ośrodek monitorowania rybołówstwa należący do państwa członkowskiego bandery;

27)	„wykaz statków NNN” oznacza wykaz ustanowiony zgodnie z art. 52 i 53 CEM;

28)	„znaczące niekorzystne oddziaływanie” oznacza znaczące niekorzystne oddziaływanie, o którym mowa w pkt 17–20 międzynarodowych wytycznych FAO dotyczących zarządzania połowami głębinowymi na morzu pełnym;

29)

„element wskaźnikowy wrażliwych ekosystemów morskich” oznacza element wskaźnikowy wrażliwych ekosystemów morskich stanowiący jedną z cech topograficznych, hydrofizycznych lub geologicznych, które potencjalnie wspierają wrażliwe ekosystemy morskie, określonych w części VII załącznika I.E do CEM, o której mowa w pkt 4 załącznika do niniejszego rozporządzenia;

30)	„obserwator” oznacza osobę upoważnioną i certyfikowaną przez państwo członkowskie lub umawiająca się stronę do obserwacji, monitorowania i gromadzenia informacji na statkach rybackich.

ROZDZIAŁ II

ŚRODKI OCHRONY I ZARZĄDZANIA

Artykuł 4

Statki badawcze

1. Statek badawczy:

a)	nie prowadzi działalności połowowej niezgodnej z jego planem badań; ani

b)	nie poławia krewetki północnej w rejonie 3L w ilości przekraczającej przydział danego państwa członkowskiego bandery statku.

2. Nie później niż dziesięć dni przed rozpoczęciem okresu badań w zakresie rybołówstwa państwo członkowskie bandery:

informuje Komisję drogą elektroniczną w formacie przewidzianym w załączniku II.C do CEM, o którym mowa w pkt 5 załącznika do niniejszego rozporządzenia, o wszystkich statkach badawczych podnoszących jego banderę, które państwo to upoważniło do prowadzenia działalności badawczej na obszarze podlegającym regulacji; oraz

przekazuje Komisji plan badań dla wszystkich statków podnoszących jego banderę i upoważnionych do prowadzenia działalności badawczej; plan ten określa cel i miejsce badań, a w przypadku statków tymczasowo zaangażowanych w działalność badawczą również daty, w których dany statek będzie wykorzystywany jako statek badawczy.

3. Państwo członkowskie bandery niezwłocznie informuje Komisję o zakończeniu działalności badawczej przez każdy statek tymczasowo wykorzystywany do badań.

4. Państwo członkowskie bandery informuje Komisję o wszelkich zmianach planu badań nie później niż dziesięć dni przed datą wprowadzenia tych zmian w życie. Na statku badawczym znajduje się rejestr tych zmian.

5. Na statku zaangażowanym w działalność badawczą przez cały czas znajduje się kopia planu badań w języku angielskim.

6. Komisja przekazuje informacje otrzymane od państwa członkowskiego bandery zgodnie z ust. 3, 4 i 5 sekretarzowi wykonawczemu NAFO nie później niż siedem dni przed rozpoczęciem okresu połowów lub, w przypadku zmian planu badań, nie później niż siedem dni przed datą wejścia w życie wszelkich zmian planu badań.

Artykuł 5

Ograniczenia połowowe i ograniczenia nakładu połowowego

1. Każde państwo członkowskie zapewnia, aby do stad określonych w obowiązujących uprawnieniach do połowów miały zastosowanie wszystkie ograniczenia połowowe lub ograniczenia nakładu połowowego oraz, o ile nie określono inaczej, aby wszystkie kwoty były wyrażone jako masa w relacji pełnej w tonach metrycznych.

2. Państwa członkowskie mogą zezwalać statkom rybackim podnoszącym ich banderę na poławianie stad, w odniesieniu do których statki te nie otrzymały kwoty zgodnie z obowiązującymi uprawnieniami do połowów, (zwanej dalej kwotą „Inne”), jeżeli taka kwota istnieje, a sekretarz wykonawczy NAFO nie poinformował o zamknięciu połowów.

3. W odniesieniu do stad określonych w obowiązujących uprawnieniach do połowów i złowionych na obszarze podlegającym regulacji przez statki podnoszące banderę danego państwa członkowskiego państwo to:

zapewnia, aby wszystkie gatunki należące do stad wymienionych w obowiązujących uprawnieniach do połowów złowione przez statki podnoszące jego banderę zostały odliczone od kwot przyznanych temu państwu członkowskiemu, włączając w to przyłowy karmazyna w rejonie 3M dokonane między dniem, w którym szacuje się, że połowy osiągną 50 % całkowitego dopuszczalnego połowu (TAC) karmazyna w rejonie 3M, a dniem 1 lipca;

b)	zapewnia, by po dniu, w którym szacuje się, że połowy osiągną 100 % całkowitego dopuszczalnego połowu (TAC) karmazyna w rejonie 3M, na burcie statków podnoszących jego banderę nie zatrzymywano już karmazyna z rejonu 3M, z wyjątkiem karmazyna z rejonu 3M złowionego przed zamknięciem;

zgłasza Komisji i EFCA nazwy statków Unii, które zamierzają poławiać kwotę „Inne”, co najmniej 48 godzin przed każdym wejściem na obszar podlegający regulacji i po co najmniej 48 godzinach nieobecności na obszarze podlegającym regulacji. W miarę możliwości zgłoszeniu temu towarzyszy szacowana ilość planowanych połowów. Zgłoszenie zamieszcza się na stronie internetowej monitoringu, kontroli i nadzoru (MCS) NAFO.

4. W odniesieniu do dowolnego pojedynczego zaciągu gatunek, który stanowi największy odsetek masowy całkowitego połowu w danym zaciągu, uznaje się za złowiony w połowach ukierunkowanych danego stada.

Artykuł 6

Zamykanie łowisk

1. Każde państwo członkowskie:

zamyka łowisko w odniesieniu do stad wymienionych w obowiązujących uprawnieniach do połowów na obszarze podlegającym regulacji z dniem, w którym – zgodnie z dostępnymi danymi – zostanie wyczerpana całkowita kwota przyznana temu państwu członkowskiemu w odniesieniu do tych stad, włączając w to szacowaną ilość do odłowienia przed zamknięciem łowiska, odrzuty i szacowane nieraportowane połowy dokonane przez wszystkie statki podnoszące banderę tego państwa członkowskiego;

zapewnia, aby jego statki podnoszące jego banderę zaprzestały działalności połowowej, która może skutkować połowem, natychmiast po otrzymaniu od Komisji zgodnie z ust. 3 powiadomienia o tym, że kwota przyznana temu państwu członkowskiemu została w pełni odłowiona. Jeżeli państwo członkowskie może wykazać, że dysponuje jeszcze kwotą przyznaną na dane stado zgodnie z ust. 2, statki tego państwa członkowskiego mogą wznowić połowy tego stada;

c)	zamyka połowy krewetki północnej w rejonie 3M, gdy liczba dni połowowych przyznana temu państwu członkowskiemu zostanie osiągnięta. Liczbę dni połowowych w odniesieniu do każdego statku określa się za pomocą danych VMS o położeniu w rejonie 3M, przy czym każdą część dnia uznaje się za pełny dzień;

d)	zamyka ukierunkowane połowy karmazyna w rejonie 3M między dniem, w którym szacuje się, że łączny zgłoszony połów osiągnie 50 % całkowitego dopuszczalnego połowu (TAC) karmazyna w rejonie 3M, o czym państwo to jest informowane zgodnie z ust. 3, a dniem 1 lipca;

e)	zamyka ukierunkowane połowy karmazyna w rejonie 3M z dniem, w którym szacuje się, że łączny zgłoszony połów osiągnie 100 % TAC karmazyna w rejonie 3M, o czym państwo to jest informowane zgodnie z ust. 3;

f)	niezwłocznie informuje Komisję o dacie zamknięcia łowisk, o którym mowa w lit. a)–e);

statkom podnoszącym jego banderę zabrania kontynuowania – po upływie 5 dni od otrzymania od sekretarza wykonawczego NAFO przekazanego zgodnie z ust. 3 przez Komisję powiadomienia o tym, że szacuje się, iż dana kwota „Inne” zostanie wkrótce odłowiona – ukierunkowanych połowów danego stada objętego kwotą „Inne” na obszarze podlegającym regulacji;

zapewnia, aby żaden statek podnoszący jego banderę nie rozpoczynał ukierunkowanych połowów danego stada objętego kwotą „Inne” na obszarze podlegającym regulacji po otrzymaniu od sekretarza wykonawczego NAFO powiadomienia zgodnie z ust. 3 o tym, że szacuje się, iż dana kwota wkrótce zostanie odłowiona;

i)	po zamknięciu łowiska zgodnie z niniejszym ustępem zapewnia, aby na burcie statków podnoszących jego banderę nie zatrzymywano już ryb z danego stada, o ile w niniejszym rozporządzeniu nie przewidziano inaczej.

2. Łowisko, które zostało zamknięte zgodnie z ust. 1, można ponownie otworzyć w ciągu 15 dni od otrzymania powiadomienia od Komisji po uzgodnieniu z sekretarzem wykonawczym NAFO:

a)	jeżeli sekretarz wykonawczy NAFO potwierdzi, że Komisja wykazała, że z początkowego przydziału pozostała jeszcze kwota do wykorzystania; lub

b)	jeżeli przeniesienie kwot od innej umawiającej się strony NAFO, zgodnie z uprawnieniami do połowów, spowoduje, że dostępna będzie dodatkowa kwota w odniesieniu do konkretnego stada, którego dotyczy zamknięcie.

3. Komisja niezwłocznie informuje państwa członkowskie o dacie zamknięcia, o którym mowa w ust. 1.

Artykuł 7

Przyłów zatrzymywany na burcie

1. Kapitan statku, w tym statku wyczarterowanego zgodnie z art. 23, zapewnia, aby statek ten podczas prowadzenia działalności na obszarze podlegającym regulacji ograniczył do minimum przyłów gatunków ze stad określonych w obowiązujących w poszczególnych państwach uprawnieniach do połowów.

2. Gatunek wymieniony w obowiązujących uprawnieniach do połowów należy sklasyfikować jako przyłów, jeżeli zostanie złowiony w rejonie, w którym występuje jedna z następujących sytuacji:

a)	danemu państwu członkowskiemu nie przyznano żadnej kwoty dotyczącej tego stada w tym rejonie zgodnie z obowiązującymi uprawnieniami do połowów;

b)	w odniesieniu do tego konkretnego stada obowiązuje zakaz połowów (moratoria); lub

c)	po powiadomieniu przez Komisję zgodnie z art. 6, że kwota „Inne” w odniesieniu do konkretnego stada została w pełni wykorzystana.

3. Kapitan statku, w tym statku wyczarterowanego zgodnie z art. 23, zapewnia, aby statek ten ograniczył zatrzymywanie na burcie gatunków sklasyfikowanych jako przyłów do maksymalnych ilości określonych poniżej:

a)	w przypadku dorsza atlantyckiego w rejonach 3M, karmazyna w rejonach 3LN oraz szkarłacicy w rejonie 3NO: 1 250 kg lub 5 %, w zależności od tego, która z tych dwóch wartości jest większa;

b)	w przypadku dorsza atlantyckiego w rejonach 3NO: 1 000 kg lub 4 %, w zależności od tego, która z tych dwóch wartości jest większa;

c)	w przypadku wszystkich pozostałych stad wymienionych w uprawnieniach do połowów, w przypadku gdy państwu członkowskiemu nie przyznano żadnej konkretnej kwoty: 2 500 kg lub 10 %, w zależności od tego, która z tych dwóch wartości jest większa;

d)	w przypadku gdy obowiązuje zakaz połowów (moratoria) lub gdy w pełni wykorzystano kwotę „Inne” dotyczącą tego stada: 1 250 kg lub 5 %, w zależności od tego, która z tych dwóch wartości jest większa;

e)	po wprowadzeniu zakazu ukierunkowanych połowów karmazyna w rejonie 3M zgodnie z art. 6 ust. 1 lit. d): 1 250 kg lub 5 %, w zależności od tego, która z tych dwóch wartości jest większa;

f)	przy prowadzeniu ukierunkowanych połowów żółcicy w rejonach 3LNO: 15 % niegładzicy; w przeciwnym razie stosuje się przepisy dotyczące przyłowów zawarte w lit. d).

4. Ograniczenia wagowe i procentowe przewidziane w ust. 3 są obliczane dla każdego rejonu jako odsetek masowy każdego stada w całkowitym połowie stad wymienionych w obowiązujących uprawnieniach do połowów, zatrzymanego na burcie w przypadku tego rejonu, w czasie inspekcji na podstawie danych zapisanych w dzienniku połowowym.

5. Przy obliczaniu poziomów przyłowu ryb dennych, o którym mowa w ust. 3, w całkowitym połowie na burcie nie uwzględnia się połowów krewetki północnej.

Artykuł 8

Przekroczenie limitów przyłowu w dowolnym pojedynczym zaciągu

1. Kapitan statku zapewnia, aby statek:

a)	nie prowadził ukierunkowanych połowów gatunków, o których mowa w art. 7 ust. 2;

w przypadku gdy masa któregokolwiek gatunku objętego limitami przyłowu w dowolnym pojedynczym zaciągu przekracza wyższą z dwóch wartości określonych w art. 7 ust. 3, z wyjątkiem ukierunkowanych połowów krewetki północnej, spełniał następujące wymogi:

(i)	niezwłocznie oddalił się o co najmniej 10 mil morskich od dowolnego miejsca dokonania poprzedniego zaciągu/stawiania na czas kolejnego zaciągu/stawiania;

(ii)	opuścił rejon i nie wracał do niego przez co najmniej 60 godzin, jeżeli po wykonaniu czynności określonych w ppkt (i) limity przyłowu określone w art. 7 ust. 3 zostaną ponownie przekroczone po pierwszym zaciągu/stawianiu;

(iii)

przed rozpoczęciem nowych połowów po upływie co najmniej 60 godzin od opuszczenia rejonu wykonał próbny zaciąg trwający maksymalnie 3 godziny. Jeżeli stada objęte limitami przyłowu stanowią największy odsetek masowy całkowitego połowu w ramach danego zaciągu, połowu takiego nie uznaje się za ukierunkowany połów tych stad, a dany statek musi niezwłocznie zmienić pozycję zgodnie z ppkt (i) oraz (ii); oraz

(iv)	odnotował wszelkie próbne zaciągi dokonane zgodnie z lit. b) i rejestrował w dzienniku połowowym współrzędne dotyczące początkowej i końcowej pozycji wszelkich dokonanych próbnych zaciągów.

2. W przypadku ukierunkowanych połowów krewetki północnej oddalenie się, o którym mowa w ust. 1 lit. b) ppkt (i) oraz (ii), ma zastosowanie wtedy, gdy całkowita wielkość połowów ze stad ryb dennych wymienionych w obowiązujących uprawnieniach do połowów w dowolnym pojedynczym zaciągu w rejonie 3M przekracza 5 %, a w rejonie 3L – 2,5 %.

3. Jeżeli statek prowadzi ukierunkowane połowy rai przy użyciu legalnego rozmiaru oczka sieci właściwego dla takich połowów, pierwszy przypadek, w którym w danym zaciągu gatunki objęte limitami przyłowów określonymi w art. 7 ust. 2 stanowią najwyższy odsetek masowy całkowitego połowu, uznaje się za przypadkowy połów, ale statek ten musi się natychmiast oddalić zgodnie z ust. 1 niniejszego artykułu.

4. Odsetek przyłowu w dowolnym pojedynczym zaciągu oblicza się jako odsetek masowy każdego stada wymienionego w obowiązujących uprawnieniach do połowów w całkowitym połowie z tego zaciągu.

Artykuł 9

Krewetka północna

1. Na potrzeby niniejszego artykułu przyjmuje się, że rejon 3M obejmuje część rejonu 3L wyznaczoną liniami łączącymi punkty opisane w tabeli 1 i przedstawione na rysunku 1(1) zawartych w CEM, o których mowa w pkt 6 załącznika do niniejszego rozporządzenia.

2. Statek prowadzący podczas tego samego rejsu połowy krewetki północnej i innych gatunków przekazuje Komisji sprawozdanie, w którym sygnalizuje zmianę połowów. Liczbę dni połowowych należy odpowiednio obliczyć.

3. Dni połowowych, o których mowa w niniejszym artykule, nie można przenieść na inną umawiającą się stronę NAFO. Dni połowowe przyznane jednej umawiającej się stronie NAFO mogą być wykorzystane przez statek podnoszący banderę innej umawiającej się strony NAFO wyłącznie zgodnie z art. 23.

4. W rejonie 3M żaden statek nie może dokonywać połowów krewetki północnej pomiędzy godziną 00.01 uniwersalnego czasu koordynowanego (czasu UTC) w dniu 1 czerwca a godziną 24.00 czasu UTC w dniu 31 grudnia na obszarze opisanym w tabeli 2 i przedstawionym na rysunku 1(2) zawartych w CEM, o których mowa w pkt 7 załącznika do niniejszego rozporządzenia.

5. Wszystkie połowy krewetki północnej w rejonie 3L są prowadzone na głębokości większej niż 200 metrów. Połowy na obszarze podlegającym regulacji są ograniczone do obszaru na wschód od linii wyznaczonej przez współrzędne opisane w tabeli 3 i przedstawione na rysunku 1(3) zawartych w CEM, o których mowa w pkt 8 załącznika do niniejszego rozporządzenia.

6. Każdy statek, który prowadził połowy krewetki północnej w rejonie 3L, lub jego przedstawiciele w jego imieniu, z wyprzedzeniem co najmniej 24 godzin przekazuje właściwemu organowi portowemu zawiadomienie o przewidywanym czasie przybycia i szacowanych ilościach krewetki północnej z danego rejonu, które ma na burcie.

Artykuł 10

Halibut niebieski

1. W odniesieniu do statków o całkowitej długości równej lub większej niż 24 metry prowadzących połowy halibuta niebieskiego w podobszarze 2 i rejonach 3KLMNO zastosowanie mają następujące środki:

a)	każde państwo członkowskie rozdziela swoją kwotę halibuta niebieskiego między swoje upoważnione statki;

b)	upoważniony statek wyładowuje połowy halibuta niebieskiego tylko w wyznaczonym porcie umawiającej się strony NAFO. W tym celu każde państwo członkowskie wyznacza na swoim terytorium co najmniej jeden port, w którym upoważnione statki mogą wyładowywać halibuta niebieskiego;

każde państwo członkowskie przesyła Komisji nazwę każdego wyznaczonego do tego celu portu. Wszelkie zmiany w wykazie tych portów są przesyłane w celu zastąpienia poprzedniego wykazu nie później niż 20 dni przed wejściem tych zmian w życie. Komisja zamieszcza te informacje na stronie internetowej MCS NAFO;

nie później niż 48 godzin przed przewidywanym czasem przybycia do portu upoważniony statek lub jego przedstawiciel w jego imieniu informuje właściwy organ kontroli rybołówstwa w porcie o przewidywanym czasie przybycia statku, szacowanej łącznej ilości halibuta niebieskiego zatrzymanej na burcie i o rejonie lub rejonach, z których te połowy pochodzą;

każde państwo członkowskie prowadzi inspekcje każdego wyładunku halibuta niebieskiego w swoich portach, sporządza sprawozdanie z inspekcji w formacie przewidzianym w załączniku IV.C do CEM, o którym mowa w pkt 9 załącznika do niniejszego rozporządzenia, i wysyła je Komisji z kopią do EFCA, w ciągu 12 dni roboczych od daty zakończenia inspekcji. W sprawozdaniu z kontroli przeprowadzanej przez państwo portu wskazuje się i szczegółowo opisuje wszelkie naruszenia przepisów rozporządzenia, które zostały wykryte podczas inspekcji w porcie. Sprawozdanie zawiera wszystkie dostępne istotne informacje o naruszeniach wykrytych na morzu podczas bieżącego rejsu statku rybackiego poddanego inspekcji. Komisja zamieszcza te informacje na stronie internetowej MCS NAFO.

2. W odniesieniu do upoważnionych statków, które zatrzymały na burcie ponad 50 ton masy w relacji pełnej całkowitego połowu spoza obszaru podlegającego regulacji i które wpływają na obszar podlegający regulacji w celu prowadzenia połowów halibuta niebieskiego, zastosowanie mają następujące procedury:

najpóźniej 72 godziny przed wpłynięciem statku na obszar podlegający regulacji kapitan statku zawiadamia – za pomocą poczty elektronicznej lub faksu – sekretarza wykonawczego NAFO o wielkości połowu na burcie, szerokości i długości geograficznej miejsca, w którym kapitan statku zamierza rozpocząć połowy, oraz o przewidywanym czasie przybycia we wskazane miejsce, a także przekazuje informacje dotyczące możliwości kontaktu ze statkiem rybackim (na przykład za pomocą radia, telefonu satelitarnego lub poczty elektronicznej);

statek inspekcyjny, który zamierza dokonać inspekcji statku rybackiego, zanim ten rozpocznie połowy halibuta niebieskiego, przekazuje temu statkowi rybackiemu oraz sekretarzowi wykonawczemu NAFO informacje dotyczące współrzędnych wyznaczonego miejsca inspekcji znajdującego się nie dalej niż 60 mil morskich od miejsca, w którym kapitan statku planuje rozpocząć połowy, a także odpowiednio informuje inne statki inspekcyjne, które mogą prowadzić operacje na obszarze podlegającym regulacji;

statek rybacki, który został poinformowany zgodnie z lit. b):

(i)	kieruje się na wyznaczone miejsce inspekcji; oraz

(ii)	zapewnia, aby plan rozmieszczenia i mocowania połowu na burcie w momencie wejścia na obszar podlegający regulacji spełniał wymogi art. 25 ust. 5 i był na żądanie udostępniany inspektorom;

statek rybacki nie może rozpocząć połowów przed inspekcją, o której mowa w niniejszym artykule, chyba że:

(i)	nie otrzyma żadnego zawiadomienia w ciągu 72 godzin od zawiadomienia, które przekazał zgodnie z lit. a); lub

(ii)	w ciągu 3 godzin od przybycia statku rybackiego na wyznaczone miejsce inspekcji statek inspekcyjny nie rozpoczął planowanej inspekcji.

3. Zakazuje się wyładunków halibuta niebieskiego ze statków krajów niebędących umawiającą się stroną, które to statki prowadziły działalność połowową na obszarze podlegającym regulacji.

Artykuł 11

Kałamarnica

Zakazuje się połowów kałamarnicy w okresie od godziny 00.01 czasu UTC w dniu 1 stycznia do godziny 24.00 czasu UTC w dniu 30 czerwca w podobszarach 3 i 4.

Artykuł 12

Ochrona rekinów i zarządzanie nimi

1. Państwa członkowskie zgłaszają wszystkie połowy rekinów, w tym dostępne dane historyczne, zgodnie z procedurami raportowania połowu i nakładu połowowego określonymi w art. 25.

2. W odniesieniu do wszystkich obserwowanych zaciągów zawierających rekiny polarne obserwatorzy rejestrują ich liczbę, a także szacowaną masę i zmierzoną długość (szacowaną długość, jeżeli nie można zmierzyć długości) w każdym zaciągu lub stawianiu, płeć oraz oznaczenie połowu (żywy, martwy lub nieznany) każdego z osobników rekina polarnego.

3. Zakazuje się:

a)	odcinania płetw rekinom na statkach;

b)	zatrzymywania na burcie, przeładowywania lub wyładowywania płetw rekina całkowicie odciętych od tuszy.

4. Bez uszczerbku dla ust. 1 oraz aby ułatwić składowanie na burcie, płetwy rekinów mogą być częściowo podcięte i złożone płasko na tuszy.

5. Żaden statek rybacki nie zatrzymuje na burcie, nie przeładowuje ani nie wyładowuje płetw pozyskanych z naruszeniem niniejszego artykułu.

6. W przypadku ukierunkowanych połowów rekinów każde państwo członkowskie zachęca każdy statek podnoszący jego banderę do uwalniania żywych rekinów (zwłaszcza młodych), które nie są przeznaczone do wykorzystania jako żywność lub na własne potrzeby.

7. W miarę możliwości państwa członkowskie:

a)	podejmują badania, aby określić metody poprawy selektywności narzędzi połowowych w celu ochrony rekinów;

b)	prowadzą badania dotyczące kluczowych parametrów biologicznych i ekologicznych, historii życia, charakterystyki behawioralnej i tras wędrówek, jak również dotyczące określenia potencjalnego mapowania najważniejszych gatunków rekina oraz ich obszarów rozrodu i obszarów dojrzewania narybku.

8. Państwa członkowskie przekazują wyniki tych badań Komisji, która z kolei przekazuje je sekretarzowi wykonawczemu NAFO.

Artykuł 13

Rozmiary oczek sieci

1. Do celów niniejszego artykułu rozmiar oczka sieci jest mierzony przy użyciu przyrządów pomiarowych określonych w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 517/2008 (15), zgodnie z załącznikiem III.A do CEM, o którym mowa w pkt 10 załącznika do niniejszego rozporządzenia.

2. Żaden statek nie może prowadzić połowów przy użyciu sieci o rozmiarze oczek mniejszym, niż przewidziano dla każdego z poszczególnych gatunków:

a)	40 mm w przypadku krewetki północnej i krewetki (PRA);

b)	60 mm w przypadku kalmara illeksa (SQI);

c)	280 mm w worku włoka i 220 mm we wszystkich pozostałych częściach włoka w przypadku rai (SKA);

d)	130 mm w przypadku wszystkich innych ryb dennych, wymienionych w załączniku I.C do CEM, o którym mowa w pkt 11 załącznika do niniejszego rozporządzenia;

e)	100 mm w przypadku pelagicznych Sebastes mentella (REB) w podobszarze 2 oraz w rejonach 1F i 3K; oraz

f)	90 mm w przypadku karmazyna (RED) w połowach z wykorzystaniem włoków pelagicznych w rejonach 3O, 3M i 3LN.

3. Statek prowadzący połowy gatunków, o których mowa w ust. 2 niniejszego artykułu, i mający na burcie sieci o rozmiarze oczek mniejszym niż określony w tym ustępie, zapewnia, aby takie sieci były solidnie przymocowane i zasztauowane w sposób wykluczający możliwość ich natychmiastowego użycia podczas tych połowów.

4. Statek prowadzący ukierunkowany połów gatunków innych niż gatunki określone w ust. 2 niniejszego artykułu może jednak łowić gatunki podlegające regulacji przy użyciu sieci o rozmiarze oczek mniejszym niż określony w tym ustępie pod warunkiem że spełnione będą wymogi dotyczące przyłowów zawarte w art. 7 ust. 3.

Artykuł 14

Stosowanie dodatkowego uzbrojenia i oznaczanie narzędzi

1. We włokach można stosować liny wzmacniające, stropy dzieleniowe i spławiki worka włokowego, o ile to dodatkowe uzbrojenie w żaden sposób nie wpływa na zmniejszenie rozmiaru oczek ani nie blokuje światła oczek.

2. Żaden statek nie może stosować elementów ani urządzeń, które blokują oczka lub zmniejszają ich rozmiar. Statki mogą jednak przymocowywać urządzenia opisane w załączniku III.B „Dozwolone górne fartuchy włoka/łańcuchy przegubowe włoków krewetkowych” do CEM, o którym mowa w pkt 12 załącznika do niniejszego rozporządzenia, do górnej części worka włoka w taki sposób, aby nie blokowały oczek sieci worka włoka, w tym oczek ewentualnych przedłużaczy. Do dolnej części worka włoka można przymocować płótno, tkaninę sieciową lub inny materiał jedynie w takim stopniu, jaki jest niezbędny do zminimalizowania uszkodzeń worka włoka lub zapobiegania im.

3. Statki prowadzące połowy krewetki północnej w rejonie 3L lub 3M stosują kratownice sortujące lub kratownice o maksymalnym rozstawie prętów wynoszącym 22 mm. Statki prowadzące połowy krewetki północnej w rejonie 3L są ponadto wyposażone w łańcuchy przegubowe o długości co najmniej 72 cm, mierzone zgodnie z załącznikiem III.B do CEM, o którym mowa w pkt 12 załącznika do niniejszego rozporządzenia.

4. W przypadku połowów na obszarach, o których mowa w art. 18 ust. 1, dozwolone są jedynie włoki pelagiczne.

5. Żaden statek rybacki:

a)	nie może stosować narzędzi, które nie są oznaczone zgodnie z powszechnie przyjętymi normami międzynarodowymi, w szczególności z Konwencją z 1967 roku o prowadzeniu działań połowowych na północnym Oceanie Atlantyckim; lub

b)	nie może rozmieszczać boi znakowych ani podobnych obiektów, które unoszą się na powierzchni wody i służą do wskazywania położenia umocowanych narzędzi połowowych, bez uwidocznienia numeru rejestracyjnego statku.

Artykuł 15

Utracone lub porzucone narzędzia połowowe, wyławianie narzędzi połowowych

1. Kapitan statku prowadzącego połowy na obszarze podlegającym regulacji:

a)	ma na statku rybackim sprzęt do wyławiania utraconych narzędzi;

b)	jeżeli narzędzie lub jego część zostały utracone, jak najszybciej podejmuje wszelkie zasadne wysiłki w celu jego wyłowienia; oraz

c)	nie porzuca umyślnie narzędzi połowowych, z wyjątkiem sytuacji uzasadnionych względami bezpieczeństwa.

2. Jeżeli utraconych narzędzi nie można wyłowić, kapitan statku w ciągu 24 godzin przekazuje państwu członkowskiemu bandery następujące informacje:

a)	nazwę i sygnał wywoławczy statku;

b)	rodzaj utraconych narzędzi;

c)	ilość utraconych narzędzi;

d)	godzinę utraty narzędzi;

e)	miejsce utraty narzędzi; oraz

f)	środki podjęte przez statek w celu wyłowienia utraconych narzędzi.

3. Po wyłowieniu utraconych narzędzi kapitan statku w ciągu 24 godzin przekazuje państwu członkowskiemu bandery następujące informacje:

a)	nazwę i sygnał wywoławczy statku, który wyłowił narzędzia;

b)	nazwę i sygnał wywoławczy statku, który utracił narzędzia (jeżeli są znane);

c)	rodzaj wyłowionych narzędzi;

d)	ilość wyłowionych narzędzi;

e)	godzinę wyłowienia narzędzi; oraz

f)	miejsce wyłowienia narzędzi.

4. Państwo członkowskie niezwłocznie przekazuje informacje, o których mowa w ust. 2 i 3, Komisji, która z kolei przekazuje je sekretarzowi wykonawczemu NAFO.

Artykuł 16

Wymogi dotyczące minimalnego rozmiaru ryb

1. Żaden statek nie zatrzymuje na burcie ryb o rozmiarze mniejszym niż minimalny rozmiar ustanowiony zgodnie z załącznikiem I.D do CEM, o którym mowa w pkt 13 załącznika do niniejszego rozporządzenia; takie ryby są niezwłocznie wrzucane do morza.

2. Przetworzone ryby, które są mniejsze od równoważnika długości przewidzianego dla danego gatunku w załączniku I.D do CEM, o którym mowa w pkt 13 załącznika do niniejszego rozporządzenia, uznaje się za pochodzące z ryb o rozmiarze mniejszym niż minimalny rozmiar ryb przewidziany dla danego gatunku.

3. W przypadku gdy liczba ryb niewymiarowych w pojedynczym zaciągu przekroczy 10 % całkowitej liczby ryb w tym zaciągu, statek podczas swojego kolejnego zaciągu zachowuje odległość minimum 5 mil morskich od każdego miejsca poprzedniego zaciągu.

ROZDZIAŁ III

OCHRONA WRAŻLIWYCH EKOSYSTEMÓW MORSKICH NA OBSZARZE PODLEGAJĄCYM REGULACJI PRZED POŁOWAMI DENNYMI

Artykuł 17

Mapa śladu połowowego (istniejące obszary połowów dennych)

Na mapie istniejących obszarów połowów dennych występujących na obszarze podlegającym regulacji, przedstawionej na rysunku 2 zawartym w CEM, o którym mowa w pkt 2 załącznika do niniejszego rozporządzenia, granicę tych obszarów po stronie zachodniej wyznacza granica wyłącznej strefy ekonomicznej Kanady, a po stronie wschodniej – współrzędne przedstawione w tabeli 4 zawartej w CEM, o której mowa w pkt 1 załącznika do niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 18

Obszarowe ograniczenia połowów dennych

1. Do dnia 31 grudnia 2020 r. żaden statek nie może prowadzić połowów dennych na żadnym z obszarów przedstawionych na rysunku 3 zawartym w CEM, o którym mowa w pkt 14 załącznika do niniejszego rozporządzenia, i ustalonych poprzez połączenie – w kolejności numerycznej i kończąc na współrzędnej 1 – współrzędnych wskazanych w tabeli 5 zawartej w CEM, o której mowa w pkt 15 załącznika do niniejszego rozporządzenia.

2. Do dnia 31 grudnia 2020 r. żaden statek nie może prowadzić połowów dennych na obszarze rejonu 3O przedstawionym na rysunku 4 zawartym w CEM, o którym mowa w pkt 16 załącznika do niniejszego rozporządzenia, i określonym poprzez połączenie – w porządku liczbowym i kończąc na współrzędnej 1 – współrzędnych wskazanych w tabeli 6 zawartej w CEM, o której mowa w pkt 17 załącznika do niniejszego rozporządzenia.

3. Do dnia 31 grudnia 2020 r. żaden statek nie może prowadzić połowów dennych na obszarach 1–13 przedstawionych na rysunku 5 zawartym w CEM, o którym mowa w pkt 18 załącznika do niniejszego rozporządzenia, i określonych poprzez połączenie – w porządku liczbowym i kończąc na współrzędnej 1 – współrzędnych wskazanych w tabeli 7 zawartej w CEM, o której mowa w pkt 19 załącznika do niniejszego rozporządzenia.

4. Do dnia 31 grudnia 2018 r. żaden statek nie może prowadzić połowów dennych na obszarze 14 przedstawionym na rysunku 5 zawartym w CEM, o którym mowa w pkt 18 załącznika do niniejszego rozporządzenia, i określonych poprzez połączenie – w porządku liczbowym i kończąc na współrzędnej 1 – współrzędnych wskazanych w tabeli 7 zawartej w CEM, o której mowa w pkt 19 załącznika do niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 19

Denne zwiady rybackie

1. Denne zwiady rybackie są poprzedzone zwiadami prowadzonymi zgodnie z protokołem zwiadów rybackich określonym w załączniku I.E do CEM, o którym mowa w pkt 20 załącznika do niniejszego rozporządzenia.

2. Do celów ewaluacji państwa członkowskie, których statki zamierzają rozpocząć denne zwiady rybackie:

a)	przekazują Komisji powiadomienie o zamiarze prowadzenia dennych zwiadów rybackich zgodnie z załącznikiem I.E do CEM, o którym mowa w pkt 21 załącznika do niniejszego rozporządzenia, wraz z oceną wymaganą na podstawie art. 20 ust. 1;

b)	przedstawiają Komisji sprawozdanie z rejsu stanowiącego denny zwiad rybacki, zgodnie z załącznikiem I.E do CEM, o którym mowa w pkt 22 załącznika do niniejszego rozporządzenia, w ciągu dwóch miesięcy od daty zakończenia dennych zwiadów rybackich.

3. Kapitan statku:

a)	rozpoczyna denne zwiady rybackie dopiero po uzyskaniu pozwolenia zgodnie z przyjętymi przez komisję NAFO środkami ochrony i zarządzania mającymi na celu zapobieganie znaczącemu niekorzystnemu oddziaływaniu zwiadów rybackich na wrażliwe ekosystemy morskie;

b)	na czas prowadzenia dennych zwiadów rybackich zapewnia obecność obserwatora naukowego na statku.

Artykuł 20

Ocena wstępna proponowanych dennych zwiadów rybackich

1. Państwo członkowskie, które zamierza uczestniczyć w dennych zwiadach rybackich, na poparcie swojego wniosku przedkłada ocenę wstępną znanego i przewidywanego oddziaływania, jakie połowy denne, które będą prowadzone przez statki podnoszące jego banderę, będą miały na wrażliwe ekosystemy morskie.

2. Ocena wstępna, o której mowa w ust. 1, musi:

a)	zostać przesłana Komisji nie później niż tydzień przed rozpoczęciem czerwcowego posiedzenia rady naukowej NAFO;

b)	uwzględniać elementy oceny proponowanych dennych zwiadów rybackich zgodnie z załącznikiem I.E do CEM, o których mowa w pkt 23 załącznika do niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 21

Napotkanie gatunków wskaźnikowych wrażliwych ekosystemów morskich

1. Napotkanie gatunków wskaźnikowych wrażliwych ekosystemów morskich definiuje się jako połów na określony zestaw narzędzi (na przykład włok ciągniony, takle lub sieci skrzelowe) w ilości większej niż 7 kg piórówki lub 60 kg innego żywego korala lub 300 kg gąbek.

2. Każde państwo członkowskie wymaga, aby kapitanowie statków podnoszących jego banderę i prowadzących połowy denne na obszarze podlegającym regulacji dokonywali oceny ilościowej gatunków wskaźnikowych wrażliwych ekosystemów morskich w przypadku napotkania podczas operacji połowowych elementów, które świadczą o obecności gatunków wskaźnikowych wrażliwych ekosystemów morskich, zgodnie z częścią VI załącznika I.E do CEM, o którym mowa w pkt 3 załącznika do niniejszego rozporządzenia.

3. Jeżeli ilość gatunków wskaźnikowych wrażliwych ekosystemów morskich złowionych w trakcie operacji połowowych, o których mowa w ust. 2 (takich jak zaciąg włoka lub stawianie sieci skrzelowych lub takli), przekracza progi określone w ust. 1, kapitan statku:

niezwłocznie składa właściwemu organowi państwa członkowskiego bandery będącego umawiającą się stroną sprawozdanie zawierające pozycję wskazaną przez statek, wyznaczoną przez koniec zestawu ciągnionego lub stacjonarnego albo inną pozycję najbliższą dokładnego położenia napotkanego wrażliwego ekosystemu morskiego, a także zawierające informacje o napotkanym gatunku wskaźnikowym wrażliwych ekosystemów morskich i jego ilości (kg); oraz

przerywa połowy i oddala się o co najmniej 2 mile morskie, licząc od końca zestawu ciągnionego/stacjonarnego, w kierunku miejsca, gdzie możliwość dalszego napotkania jest najmniej prawdopodobna. W tym celu kapitan statku dokonuje możliwie najlepszej oceny sytuacji w oparciu o wszystkie dostępne źródła informacji.

4. Każde państwo członkowskie wymaga, aby obserwator mający odpowiednią wiedzę naukową, skierowany zgodnie z art. 19 ust. 3 lit. b) na obszary znajdujące się poza śladem połowowym:

a)	klasyfikował korale, gąbki i inne organizmy do najniższego możliwego poziomu taksonomicznego za pomocą formularza danych zwiadów rybackich zawartego w załączniku I.E do CEM, o którym mowa w pkt 24 załącznika do niniejszego rozporządzenia; oraz

b)	przekazywał wyniki tej klasyfikacji kapitanowi statku w celu ułatwienia oceny ilościowej, o której mowa w ust. 2 niniejszego artykułu.

5. Każde państwo członkowskie:

niezwłocznie przekazuje Komisji sprawozdanie w sprawie napotkania złożone przez kapitana statku, jeżeli ilość gatunków wskaźnikowych wrażliwych ekosystemów morskich złowionych w trakcie operacji połowowych (takich jak zaciąg włoka, zestawu ciągnionego lub stacjonarnego lub stawianie sieci skrzelowych lub takli) przekracza progi określone w ust. 1;

b)	niezwłocznie wydaje wszystkim statkom rybackim podnoszącym jego banderę ostrzeżenie o napotkaniu; oraz

c)	po otrzymaniu zawiadomienia od Komisji wprowadza, w miarę możliwości, tymczasowe zamknięcia obszaru w promieniu dwóch mil od pozycji zgłoszonego napotkania wrażliwych ekosystemów morskich poza śladem połowowym.

Po otrzymaniu zawiadomienia od NAFO Komisja może ponownie otworzyć tymczasowo zamknięte obszary.

ROZDZIAŁ IV

WYMOGI DOTYCZĄCE STATKÓW I CZARTEROWANIE

Artykuł 22

Wymogi dotyczące statków

1. Każde państwo członkowskie przekazuje Komisji drogą elektroniczną następujące informacje:

wykaz statków podnoszących jego banderę, które dane państwo może upoważnić do prowadzenia działalności połowowej na obszarze podlegającym regulacji (zwanych dalej „statkami zgłoszonymi”), w formacie przewidzianym w załączniku II.C1 do CEM, o którym mowa w pkt 25 załącznika do niniejszego rozporządzenia;

b)	informacje o wszelkich statkach usuniętych z wykazu statków zgłoszonych, niezwłocznie, w formacie przewidzianym w załączniku II.C2 do CEM, o którym mowa w pkt 26 załącznika do niniejszego rozporządzenia.

2. Żaden statek rybacki nie może prowadzić działalności połowowej na obszarze podlegającym regulacji, chyba że:

a)	jest umieszczony w wykazie jako statek zgłoszony;

b)	uzyskał numer IMO; oraz

c)	uzyskał upoważnienie od państwa członkowskiego bandery do prowadzenia takiej działalności połowowej („upoważniony statek”).

3. Żadne państwo członkowskie nie może upoważnić statku rybackiego podnoszącego jego banderę do prowadzenia działalności połowowej na obszarze podlegającym regulacji, o ile państwo to nie jest w stanie skutecznie pełnić swoich obowiązków państwa bandery w odniesieniu do danego statku.

4. Każde państwo członkowskie zarządza liczbą upoważnionych statków oraz ich nakładami połowowymi w taki sposób, aby należycie uwzględniać uprawnienia do połowów przyznane temu państwu członkowskiemu na obszarze podlegającym regulacji.

5. Każde państwo członkowskie przekazuje Komisji w formie elektronicznej:

indywidualne upoważnienie dla każdego statku z wykazu statków zgłoszonych, który państwo to upoważniło do prowadzenia działalności połowowej na obszarze podlegającym regulacji, w formacie określonym w załączniku II.C3 do CEM, o którym mowa w pkt 27 załącznika do niniejszego rozporządzenia, nie później niż 40 dni przed rozpoczęciem działalności połowowej w danym roku kalendarzowym.

W każdym upoważnieniu wskazuje się w szczególności początkową i końcową datę jego ważności oraz gatunki, których połowy ukierunkowane są dozwolone, chyba że są one zwolnione zgodnie z załącznikiem II.C3 do CEM, o którym mowa w pkt 27 załącznika do niniejszego rozporządzenia. Jeżeli statek zamierza dokonywać połowów gatunków podlegających regulacji, o których mowa w obowiązujących uprawnieniach do połowów, wskazanie to dotyczy danego stada, przy czym gatunek podlegający regulacji jest powiązany z obszarem, którego te połowy dotyczą;

zawieszenie upoważnienia, w formacie przewidzianym w załączniku II.C4 do CEM, o którym mowa w pkt 28 załącznika do niniejszego rozporządzenia, niezwłocznie w przypadku cofnięcia danego upoważnienia lub wprowadzenia zmian do jego treści, w przypadku gdy cofnięcie lub zmiany mają miejsce w okresie jego ważności;

c)	wznowienie zawieszonego upoważnienia, przekazanego zgodnie z procedurą określoną w lit. a).

6. Każde państwo członkowskie zapewnia, aby okres ważności upoważnienia pokrywał się z okresem poświadczenia w odniesieniu do planu ładowni, o którym mowa w ust. 10 i 11.

7. Każdy statek rybacki nosi oznaczenia, które mogą być łatwo zidentyfikowane zgodnie z przyjętymi standardami międzynarodowymi, takimi jak standardowe specyfikacje FAO dotyczące oznakowania i identyfikacji statków rybackich.

8. Żaden statek rybacki nie może prowadzić działalności na obszarze podlegającym regulacji, jeżeli nie znajdują się na nim ważne dokumenty wydane przez właściwy organ państwa członkowskiego bandery, określające co najmniej następujące dane dotyczące statku:

a)	jego nazwę, jeżeli dotyczy;

b)	literę(-y) portu lub okręgu, w którym statek jest zarejestrowany, jeżeli istnieje;

c)	jego numer(-y) rejestracyjny(-e);

d)	numer IMO;

e)	międzynarodowy radiowy sygnał wywoławczy, jeżeli istnieje;

f)	imię i nazwisko oraz adres właściciela(-i) i, w odpowiednim przypadku, osób czarterujących;

g)	długość całkowitą;

h)	moc silnika;

i)	plan ładowni, o którym mowa w ust. 10; oraz

j)	szacowaną pojemność zamrażania lub certyfikację układu chłodniczego.

9. Żaden statek rybacki nie może prowadzić działalności połowowej na obszarze podlegającym regulacji, jeżeli nie znajduje się na nim dokładny i aktualny plan ładowni, poświadczony przez właściwy organ lub uznany przez jego państwo członkowskie bandery.

10. Plan ładowni:

jest sporządzony w formie szkicu lub opisu miejsca przechowywania ryb z uwzględnieniem pojemności składowej każdego miejsca przechowywania ryb w metrach sześciennych; szkic ten zawiera przekrój podłużny statku, w tym plan każdego pokładu, na którym znajduje się miejsce przechowywania ryb, a także miejsca, w których znajdują się zamrażarki;

b)	wskazuje w szczególności położenie wszystkich drzwi, luków i wszelkich innych punków dostępu do każdego z miejsc przechowywania ryb, z uwzględnieniem grodzi;

c)	wskazuje podstawowe wymiary zbiorników na ryby (zbiorników ze schłodzoną wodą morską) oraz w przypadku każdego z nich – kalibrację w metrach sześciennych na odcinkach co 10 cm; oraz

d)	zawiera wyraźnie określoną rzeczywistą skalę szkicu.

11. Każde państwo członkowskie zapewnia, aby plany ładowni jego upoważnionych statków były co dwa lata poświadczane przez właściwy organ.

Artykuł 23

Umowy czarterowe

1. Na potrzeby niniejszego artykułu „czarterująca umawiająca się strona” oznacza umawiającą się stronę, która dysponuje przydziałem zgodnie z załącznikiem I.A i załącznikiem I.B do CEM, lub państwo członkowskie, któremu przyznano uprawnienia do połowów, a „państwo członkowskie bandery” oznacza państwo członkowskie, w którym czarterowany statek jest zarejestrowany.

2. Całość lub część przydziału połowowego przyznanego czarterującej umawiającej się stronie może zostać odłowiona przy wykorzystaniu wyczarterowanego upoważnionego statku (zwanego dalej „statkiem wyczarterowanym”) podnoszącego banderę państwa członkowskiego, z zastrzeżeniem następujących warunków:

a)	państwo członkowskie bandery wyraziło pisemną zgodę na zawarcie umowy czarterowej;

b)	umowa czarterowa jest ograniczona do jednego statku rybackiego przypadającego na państwo członkowskie bandery w danym roku kalendarzowym;

c)	czas trwania operacji połowowych zgodnie z umową czarterową nie przekracza w sumie sześciu miesięcy w danym roku kalendarzowym; oraz

d)	statek wyczarterowany nie został wcześniej uznany za statek prowadzący połowy NNN.

3. Cały połów i przyłów dokonany przez statek wyczarterowany zgodnie z umową czarterową jest przypisany czarterującej umawiającej się stronie.

4. Państwo członkowskie bandery nie może upoważnić statku wyczarterowanego, który prowadzi operacje połowowe zgodnie z umową czarterową, do jednoczesnego poławiania jakiejkolwiek części przydziału tego państwa członkowskiego bandery lub jednoczesnego poławiania na podstawie innych ustaleń czarterowych.

5. Nie można dokonywać przeładunku na morzu bez uzyskania uprzedniej zgody czarterującej umawiającej się strony, która zapewnia, aby dokonanie takiego przeładunku odbywało się pod nadzorem obserwatora obecnego na statku.

6. Przed rozpoczęciem obowiązywania umowy czarterowej państwo członkowskie bandery zgłasza Komisji na piśmie swoją zgodę na umowę czarterową.

7. Państwo członkowskie bandery zgłasza Komisji następujące zdarzenia niezwłocznie po wystąpieniu dowolnego z nich:

a)	rozpoczęcie operacji połowowych objętych umową czarterową;

b)	zawieszenie operacji połowowych objętych umową czarterową;

c)	ponowne podjęcie uprzednio zawieszonych operacji połowowych objętych umową czarterową;

d)	zakończenie operacji połowowych objętych umową czarterową.

8. Państwo członkowskie bandery prowadzi osobny zapis danych dotyczących połowów i przyłowów dokonywanych podczas operacji połowowych zgodnie z każdym czarterem statku podnoszącego jego banderę i zgłasza je czarterującej umawiającej się stronie i Komisji.

9. Na statku wyczarterowanym przechowywane są stale dokumenty poświadczających następujące informacje:

a)	nazwa, rejestracja państwa bandery, numer IMO i państwo bandery statku;

b)	wcześniejsze nazwy i państwa bandery statku, jeżeli dotyczy;

c)	imię i nazwisko oraz adres właściciela(-i) oraz operatorów statku;

d)	kopia umowy czarterowej i wszelkich upoważnień do połowów lub licencji, które czarterująca umawiająca się strona wydała statkowi wyczarterowanemu; oraz

e)	przydział przyznany danemu statkowi.

ROZDZIAŁ V

MONITOROWANIE POŁOWÓW

Artykuł 24

Wymogi dotyczące etykietowania produktów

1. Po przetworzeniu wszystkie gatunki złowione na obszarze podlegającym regulacji są etykietowane w taki sposób, aby można było odczytać każdą nazwę gatunku oraz kategorię produktu. Etykietowanie wszystkich gatunków musi zawierać następujące dane:

a)	nazwa statku łowczego;

b)	kod alfa-3 dla każdego gatunku wymienionego w załączniku I.C do CEM, o którym mowa w pkt 11 załącznika do niniejszego rozporządzenia;

c)	w przypadku krewetki północnej – data złowienia;

d)	obszar podlegający regulacji i rejon połowu; oraz

e)	kod postaci produktu zgodnie z wykazem w załączniku II.K do CEM, o którym mowa w pkt 29 załącznika do niniejszego rozporządzenia.

2. Etykiety są trwale umieszczone, naniesione w formie stempla lub zapisane na opakowaniu podczas sztauowania, a ich wielkość umożliwia odczytanie danych przez inspektorów w zwykłym trybie wykonywania ich obowiązków.

3. Tusz stosowany na etykietach ma kolor kontrastujący z tłem.

4. Każde opakowanie obejmuje jedynie:

a)	jedną kategorię postaci produktu;

b)	jeden rejon połowów;

c)	jedną datę połowu (w przypadku krewetki północnej); oraz

d)	jeden gatunek.

Artykuł 25

Monitorowanie połowów

1. Na potrzeby monitorowania połowów każdy statek rybacki prowadzi dziennik połowowy, dziennik produkcyjny oraz plan rozmieszczenia i mocowania, w których odnotowuje się działalność połowową na obszarze podlegającym regulacji:

2. Każdy statek rybacki prowadzi dziennik połowowy, który jest przechowywany na statku przez co najmniej 12 miesięcy i w którym zgodnie z załącznikiem II.A do CEM, o którym mowa w pkt 30 załącznika do niniejszego rozporządzenia i w którym:

a)	dokładnie odnotowuje się połowy z każdego zaciągu/stawiania w odniesieniu do najmniejszego obszaru geograficznego, dla którego przydzielono kwotę;

b)	określa się rozporządzenie połowem z każdego zaciągu/stawiania z uwzględnieniem ilości (w kg masy w relacji pełnej) każdego stada zatrzymywanej na burcie, odrzuconej, wyładowanej lub przeładowanej podczas bieżących rejsów połowowych.

3. Każdy statek rybacki prowadzi dziennik produkcyjny, który jest przechowywany na statku przez co najmniej 12 miesięcy i w którym:

a)	odnotowuje się dzienną całkowitą produkcję dla każdego gatunku i rodzaju produktu w kg za poprzedni dzień od godziny 00.01 czasu UTC do godziny 24.00 czasu UTC;

b)	odnotowuje się produkcję dla każdego gatunku i rodzaju produktu w odniesieniu do najmniejszego obszaru geograficznego, dla którego przydzielono kwotę;

c)	prowadzi się wykaz współczynników przeliczeniowych wykorzystanych do przekształcenia masy produkcyjnej każdego rodzaju produktu na masę w relacji pełnej przy zapisywaniu jej w dzienniku połowowym;

d)	oznacza się każdy wpis zgodnie z art. 24.

4. Każdy statek rybacki, z należytym uwzględnieniem bezpieczeństwa i odpowiedzialności nawigacyjnej kapitana statku, musi sztauować cały połów dokonany na obszarze podlegającym regulacji oddzielnie od całego połowu dokonanego poza obszarem podlegającym regulacji, a także zapewnia, aby połowy te były wyraźnie od siebie oddzielone za pomocą tworzywa sztucznego, sklejki lub tkaniny sieciowej.

5. Każdy statek rybacki prowadzi plan rozmieszczenia i mocowania, który:

wyraźnie określa:

(i)	położenie i ilość (wyrażoną jako masa produktu w kg) każdego gatunku przechowywanego w każdej ładowni ryb;

(ii)	miejsce przechowywania w każdej ładowni krewetki złowionej w rejonie 3L i rejonie 3M, z uwzględnieniem ilości krewetki w kg w podziale według rejonu pochodzenia;

(iii)

górny widok produktu w każdej ładowni ryb;

b)	jest codziennie aktualizowany o dane z dnia poprzedniego, liczonego od godziny 00.01 czasu UTC do godziny 24.00 czasu UTC; oraz

c)	jest przechowywany na statku, dopóki wszystkie połowy nie zostaną wyładowane ze statku.

6. Każdy statek rybacki, zgodnie z formatem i treścią przewidzianą dla każdego rodzaju raportu w załączniku II.D i załączniku II.F do CEM, o których mowa w pkt 31 i 32 załącznika do niniejszego rozporządzenia, przesyła drogą elektroniczną do swojego ośrodka monitorowania rybołówstwa raporty dotyczące:

a)	połowów w momencie wejścia (COE): wielkości połowów na burcie, w podziale na gatunki, w momencie wejścia na obszar podlegający regulacji, przekazywane co najmniej sześć godzin przed wejściem statku;

b)	połowów w momencie wyjścia (COX): wielkości połowów na burcie, w podziale na gatunki, w momencie wyjścia z obszaru podlegającego regulacji, przekazywane co najmniej sześć godzin przed wyjściem statku;

połowów (CAT): wielkości połowów zatrzymanych i wielkości odrzutów w podziale na gatunki, za dzień poprzedzający sporządzenie sprawozdania, w podziale na rejony (w tym połowy o wyniku zerowym), przesyłane codziennie przed godziną 12.00 czasu UTC; połowy o wyniku zerowym i zerowy odrzut w odniesieniu do wszystkich gatunków są raportowane za pomocą kodu alfa-3 MZZ (gatunki morskie niesklasyfikowane), a ich ilość jest oznaczana jako „0”, jak ilustrują następujące przykłady (//CA/MZZ 0//oraz//RJ/MZZ 0//);

d)	połowów na burcie (COB): w przypadku każdego statku prowadzącego połowy krewetki północnej w rejonie 3L, przed wejściem do rejonu 3L lub wyjściem z niego, przekazywane godzinę przed przekroczeniem granicy rejonu 3L;

przeładunku (TRA):

(i)	w przypadku statku przekazującego – przekazywane co najmniej dwadzieścia cztery godziny przed dokonaniem przeładunku, oraz

(ii)	w przypadku statku przyjmującego – nie później niż godzinę po dokonaniu przeładunku;

f)	portu wyładunku (POR): w przypadku statku, na który dokonano przeładunku, co najmniej dwadzieścia cztery godziny przed każdym wyładunkiem.

Połowy gatunków wymienionych w załączniku I.C do CEM, w przypadku których całkowita masa w relacji pełnej na burcie jest mniejsza niż 100 kg, z wyjątkiem rekinów, mogą być one raportowane za pomocą kodu alfa-3 MZZ (gatunki morskie niesklasyfikowane). Wszystkie rekiny są w miarę możliwości raportowane na poziomie gatunku zgodnie z przypisanym im kodem alfa-3 przedstawionym w załączniku I.C do CEM lub, jeżeli nie jest zawarty w załączniku I do CEM, w wykazie gatunków na potrzeby statystyki rybołówczej w ramach ASFIS prowadzonym przez FAO. Kiedy raportowanie na poziomie gatunku nie jest możliwe, gatunki rekina zapisuje się albo jako koleniokształtne (SHX), albo koleniowate (DGX), w stosownych przypadkach i zgodnie z kodem alfa-3 przedstawionym w załączniku I.C do CEM, o którym mowa w pkt 11 załącznika do niniejszego rozporządzenia. Zapisuje się także szacowaną masę każdego złowionego rekina w każdym zaciągu lub stawianiu.

7. Raporty, o których mowa w ust. 6, można anulować za pomocą raportu anulującego w formacie określonym w załączniku II.F (8) do CEM, o którym mowa w pkt 32 załącznika do niniejszego rozporządzenia. Jeżeli którykolwiek z wyżej wymienionych raportów poddawany jest korekcie, niezwłocznie po raporcie anulującym wysyła się nowy raport, w terminach ustalonych w niniejszym artykule.

Ośrodek monitorowania rybołówstwa danego państwa bandery niezwłocznie przekazuje Komisji swoje potwierdzenie anulowania raportu w odniesieniu do statków podnoszących jego banderę.

8. Każde państwo członkowskie zapewnia, aby ośrodek monitorowania rybołówstwa tego państwa niezwłocznie po otrzymaniu przesłał drogą elektroniczną raport, o którym mowa w ust. 6, sekretarzowi wykonawczemu NAFO w formacie przewidzianym w załączniku II.D do CEM, o którym mowa w pkt 31 załącznika do niniejszego rozporządzenia, z kopią do Komisji i EFCA.

9. Każde państwo członkowskie:

zgłasza swoje wstępne miesięczne połowy w podziale na gatunek i obszar stada, a także swoje wstępne miesięczne dni połowowe w odniesieniu do krewetki północnej w rejonie 3M, niezależnie od tego, czy ma kwotę lub przydział nakładu w przypadku danych stad; państwo członkowskie przekazuje te sprawozdania Komisji w ciągu 20 dni od końca miesiąca kalendarzowego, w którym dokonano połowu;

zapewnia, aby informacje zawarte w dzienniku połowowym były przedkładane Komisji w formacie pliku XML lub Microsoft Excel w ciągu 60 dni po zakończeniu każdego rejsu połowowego i aby zawierały one co najmniej informacje wymienione w załączniku II.N do CEM, o którym mowa w pkt 33 załącznika do niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 26

System monitorowania statków (VMS)

1. Każdy statek rybacki prowadzący połowy na obszarze podlegającym regulacji jest wyposażony w urządzenie do monitorowania satelitarnego, które umożliwia ciągłe automatyczne przesyłanie informacji o pozycji do jego ośrodka monitorowania rybołówstwa na lądzie, co najmniej raz na godzinę, wraz z następującymi danymi VMS:

a)	identyfikacją statku;

b)	długością i szerokością geograficzną ostatniej pozycji statku, z dopuszczalnym marginesem błędu nie większym niż 500 metrów i przedziałem ufności wynoszącym 99 %;

c)	datą i godziną ustalenia pozycji (zgodnie z czasem UTC); oraz

d)	kursem/kierunkiem statku i jego prędkością.

2. Każde państwo członkowskie zapewnia, aby jego ośrodek monitorowania rybołówstwa:

otrzymywał dane dotyczące pozycji, o których mowa w ust. 1, i zapisywał je, używając następujących 3-literowych kodów:

(i)	„ENT” – pierwsza pozycja VMS przekazywana przez każdy statek przy wejściu na obszar podlegający regulacji;

(ii)	„POS” – wszystkie następne pozycje VMS przekazywane przez każdy statek z obszaru podlegającego regulacji; oraz

(iii)

„EXI” – pierwsza pozycja VMS przekazywana przez każdy statek po wyjściu z obszaru podlegającego regulacji;

był wyposażony w sprzęt komputerowy i oprogramowanie umożliwiające automatyczne przetwarzanie i elektroniczne przesyłanie danych, a także aby stosował procedury tworzenia kopii zapasowych i odzyskiwania danych oraz zapisywał dane otrzymane od statków rybackich w formie umożliwiającej ich komputerowe odczytanie i przechowywał je przez co najmniej trzy lata; oraz

c)	przekazywał Komisji i EFCA swoją nazwę, adres, numer telefonu, numer teleksu, adres e-mail lub numer faksu, a także niezwłocznie przysyłał informacje o wszelkich wprowadzonych do nich zmianach.

3. Każde państwo członkowskie ponosi wszystkie koszty związane ze swoim systemem monitorowania statków.

4. W przypadku gdy inspektor zauważy na obszarze podlegającym regulacji statek rybacki, o którym nie otrzymał danych zgodnie z ust. 1, 2 lub 8, informuje o tym kapitana tego statku i Komisję.

5. Państwo członkowskie zapewnia, aby kapitan statku lub właściciel statku rybackiego podnoszącego jego banderę lub jego przedstawiciel zostali poinformowani o podejrzeniu, że urządzenie do monitorowania satelitarnego tego statku prawdopodobnie jest uszkodzone lub nie działa.

6. W przypadku awarii sprzętu monitorowania satelitarnego kapitan statku zapewnia jego naprawę lub wymianę w ciągu jednego miesiąca od wystąpienia awarii, a jeżeli rejs połowowy trwa dłużej niż jeden miesiąc, zapewnia, by naprawy lub wymiany dokonano przy najbliższym wejściu statku do portu.

7. Żaden statek rybacki nie może rozpocząć rejsu połowowego, jeżeli jego urządzenie do monitorowania satelitarnego jest uszkodzone.

8. Każdy statek rybacki prowadzący połowy, którego urządzenie do monitorowania satelitarnego jest uszkodzone, nie rzadziej niż co 4 godziny przekazuje ośrodkowi monitorowania rybołówstwa państwa członkowskiego bandery swoją pozycję VMS za pomocą innego dostępnego środka komunikacji, w szczególności satelity, poczty elektronicznej, radia, faksu lub teleksu.

9. Państwo członkowskie bandery zapewnia, aby:

jego ośrodek monitorowania rybołówstwa przesyłał dane VMS o pozycji sekretarzowi wykonawczemu NAFO, z kopią do Komisji i EFCA, tak szybko jak to możliwe, ale nie później niż w ciągu 24 godzin po ich otrzymaniu; państwo członkowskie może upoważnić statki rybackie podnoszące jego banderę do przekazywania danych VMS o pozycji za pomocą satelity, poczty elektronicznej, radia, faksu lub teleksu bezpośrednio sekretarzowi wykonawczemu NAFO; oraz

dane VMS o pozycji przekazane sekretarzowi wykonawczemu NAFO były zgodne z formatem wymiany danych określonym w załączniku II.E do CEM, o którym mowa w pkt 34 załącznika do niniejszego rozporządzenia, i szczegółowo opisanym w załączniku II.D do CEM, o którym mowa w pkt 31 załącznika do niniejszego rozporządzenia.

10. Każde państwo członkowskie może wykorzystać dane VMS NAFO do działań poszukiwawczo-ratowniczych lub na potrzeby bezpieczeństwa morskiego.

ROZDZIAŁ VI

SYSTEM OBECNOŚCI OBSERWATORÓW

Artykuł 27

Program obecności obserwatorów

1. Obserwatorzy są niezależni i bezstronni oraz muszą być przeszkoleni i posiadać wiedzę, umiejętności i zdolności do wykonywania wszystkich zadań, pełnienia wszystkich funkcji i spełniania wszystkich wymogów określonych w niniejszym artykule. Obserwatorzy wykonują swoje obowiązki i pełnią swoje funkcje w sposób bezstronny niezależnie od ich narodowości i od bandery statku i są wolni od niepożądanych wpływów lub korzyści związanych z działalnością połowową dowolnego statku na obszarze podlegającym regulacji.

2. Bez uszczerbku dla wyjątku przewidzianego w ust. 3 na każdym statku rybackim prowadzącym działalność połowową na obszarze podlegającym regulacji zawsze przebywa co najmniej jeden obserwator zgodnie z postanowieniami programu obecności obserwatorów. Statek rybacki nie rozpoczyna połowów, dopóki obserwator nie zajmie miejsca na statku rybackim. Brak obecności obserwatora, jeżeli jest ona wymagana, uznaje się za poważne naruszenie.

3. W drodze odstępstwa od ust. 2 i pod warunkiem że NAFO nie zwróciła się o wyższy poziom obecności obserwatorów, państwo członkowskie może zezwolić na to, aby obserwator przebywał na statkach rybackich podnoszących jego banderę w czasie mniej niż 100 %, ale nie mniej niż 25 % rejsów połowowych prowadzonych przez swoją flotę lub dni obecności statków rybackich w obszarze podlegającym regulacji w trakcie danego roku, jeżeli w odniesieniu do statków, na których nie przebywa obserwator, państwo członkowskie bandery:

a)	zapewnia, aby dane statki poławiały gatunki w obszarach, w których oczekuje się wystąpienia pomijalnego przyłowu innych gatunków;

b)	zapewnia, aby statek spełniał wszystkie wymogi sprawozdawczości w czasie rzeczywistym;

dokonuje fizycznej inspekcji lub – w stosownych przypadkach – w inny sposób ocenia w następstwie oceny ryzyka każdy wyładunek danego statku w swoich portach zgodnie z krajowymi procedurami kontroli, monitorowania i nadzoru. Jeżeli zostanie wykryte i potwierdzone jakiekolwiek naruszenie niniejszego rozporządzenia, państwo członkowskie bandery przygotowuje sprawozdanie z inspekcji w formacie przewidzianym w załączniku IV.C do CEM, o którym mowa w pkt 9 załącznika do niniejszego rozporządzenia, i jak najszybciej po potwierdzeniu naruszenia przekazuje je Komisji;

możliwie jak najwcześniej przed rejsem połowowym przekazuje Komisji następujące informacje:

(i)	nazwę, numer IMO i międzynarodowy radiowy sygnał wywoławczy statku;

(ii)	czynniki, które uzasadniają decyzję o przyznaniu odstępstwa od obecności w 100 %;

do dnia 15 lutego każdego roku – w odniesieniu do poprzedniego roku kalendarzowego – przekazuje Komisji sprawozdanie zawierające porównanie wszystkich odpowiednich rodzajów działalności połowowej wykazujące różnice między rejsami, podczas których na statku przebywał obserwator, a rejsami, z których obserwatora wycofano. Komisja przekazuje te informacje sekretarzowi wykonawczemu NAFO do dnia 1 marca każdego roku.

4. W przypadku gdy inspektor wystosuje zawiadomienie o naruszeniu dotyczące statku rybackiego, na którym w momencie wydania zawiadomienia nie ma obserwatora, z wyjątkiem przypadków brak obserwatora zgodnie z ust. 3, wówczas naruszenie to uznaje się za poważne na potrzeby art. 35 ust. 1, a w przypadku gdy państwo członkowskie bandery nie wymaga natychmiastowego skierowania tego statku rybackiego do portu zgodnie z art. 35 ust. 3, niezwłocznie wyznacza obserwatora dla tego statku rybackiego.

5. Każde państwo członkowskie:

każdego roku przed rozpoczęciem przez statki podnoszące jego banderę połowów w obszarze podlegającym regulacji przesyła Komisji zaktualizowany wykaz obserwatorów (imię i nazwisko oraz numer identyfikacyjny, stosownie do przypadku), których zamierza kierować na statki podnoszące jego banderę prowadzące działalność na obszarze podlegającym regulacji;

b)	nakłada wymóg przebywania na statkach podnoszących jego banderę obserwatora wpisanego do wykazu, o którym mowa lit. a), zgodnie z programem obecności obserwatorów;

c)	zapewnia w zakresie, w jakim jest to praktycznie wykonalne, aby poszczególni obserwatorzy nie byli kierowani na kolejne rejsy tego samego statku;

d)	zapewnia, aby obserwatorzy na morzu byli wyposażeni w niezależne dwustronne urządzenie komunikacyjne;

e)	podejmuje odpowiednie działania w odniesieniu do statków podnoszących jego banderę, aby zapewnić obserwatorom bezpieczne warunki pracy, ochronę, bezpieczeństwo i opiekę podczas wykonywania ich obowiązków, zgodnie z międzynarodowymi normami lub wytycznymi;

f)	zapewnia, aby z wszystkimi danymi i informacjami dotyczącymi działalności połowowej zebranymi podczas ich przebywania na statku, w tym sporządzoną dokumentacją fotograficzną i filmową, obserwatorzy postępowali zgodnie z obowiązującymi wymogami poufności.

6. Państwo członkowskie, po otrzymaniu sprawozdania obserwatora od obserwatora zgłaszającego rozbieżności z CEM lub incydent, w tym wszelkie przypadki utrudniania, zastraszania, ingerencji lub innego uniemożliwiania obserwatorowi wykonywania jego obowiązków, dotyczące statku podnoszącego jego banderę:

a)	traktuje sprawozdanie jako dokument w najwyższym stopniu wrażliwy i poufny, zachowując obowiązujące wymogi poufności;

b)	ocenia rozbieżności stwierdzone w sprawozdaniu obserwatora i prowadzi wszelkie uznane za stosowne działania następcze;

c)	sporządza sprawozdanie z działań następczych i przekazuje je Komisji.

7. Każde państwo członkowskie przekazuje Komisji:

a)	nie później niż 24 godziny przed skierowaniem obserwatora na statek rybacki nazwę statku rybackiego i międzynarodowy radiowy sygnał wywoławczy, wraz z imieniem i nazwiskiem oraz, w stosownych przypadkach, numerem identyfikacyjnym danego obserwatora;

b)	drogą elektroniczną i niezwłocznie po otrzymaniu – dzienne sprawozdanie obserwatora, o którym mowa w ust. 11 lit. e);

c)	w ciągu 20 dni od przybycia statku do portu – sprawozdanie obserwatora z rejsu, o którym mowa w ust. 11;

d)	do dnia 15 lutego każdego roku – w odniesieniu do poprzedniego roku kalendarzowego – sprawozdanie na temat zgodności z obowiązkami określonymi w niniejszym artykule.

8. Jeżeli na statku rybackim przebywa obserwator z innego państwa członkowskiego lub umawiającej się strony NAFO, obserwator ten składa sprawozdanie państwu członkowskiemu bandery statku.

9. Jeżeli na statku rybackim, na którym wymagana jest obecność obserwatora, obserwatora nie ma, państwo członkowskie bandery może zezwolić każdej innej umawiającej się stronie, by skierowała obserwatora na ten statek.

10. Jeżeli podczas pobytu obserwatora stwierdzone zostanie poważne zagrożenie dla niego, państwo członkowskie bandery podejmuje kroki w celu zapewnienia, aby obserwator został ze statku odebrany, jeżeli i do czasu gdy zagrożenie to nie zostanie wyeliminowane.

11. Obserwator skierowany na statek wykonuje przynajmniej następujące obowiązki:

w odniesieniu do każdego zaciągu/stawiania dokonuje w formacie określonym w załączniku II.M do CEM, o którym mowa w pkt 35 załącznika do niniejszego rozporządzenia, zapisów (zwanych dalej „sprawozdaniem obserwatora z rejsu”):

(i)

ilości wszystkich połowów, w podziale na gatunki, w tym w odniesieniu do odrzutów i wskaźników wrażliwych ekosystemów morskich, jak określono w części VI załącznika I.E do CEM, o którym mowa w pkt 3 załącznika do niniejszego rozporządzenia:

—	zapisanych w dziennikach połowowych i produkcyjnych statku,

—	oszacowanych niezależnie przez obserwatora. W odniesieniu do zaciągów, w przypadku których nie są możliwe niezależne oszacowania przez obserwatora, odpowiednie pola danych należy pozostawić puste i odnotować w sekcji uwag;

(ii)	wszelkich rozbieżności stwierdzonych między różnymi źródłami danych o połowach;

(iii)

rodzaj narzędzia, rozmiar oczek sieci, dodatkowe uzbrojenie;

(iv)	dane dotyczące nakładu połowowego;

(v)	szerokość i długość geograficzna, głębokość prowadzenia połowów;

(vi)	w przypadku połowów z wykorzystaniem włoków – czas od zakończenia stawiania narzędzia do rozpoczęcia jego wyławiania. W każdym innym przypadku – czas rozpoczęcia stawiania i zakończenia wyławiania;

b)	monitorują opracowany dla danego statku plan rozmieszczenia i mocowania, o którym mowa w art. 25, i zapisują w sprawozdaniu obserwatora wszelkie stwierdzone rozbieżności;

c)	zapisują wszelkie zaobserwowane zakłócenia lub ingerencje w VMS;

d)	ustawiają przyrządy na statku jedynie za zgodą kapitana statku;

codziennie, niezależnie od tego, czy statek prowadzi połowy czy nie, przed godziną 12.00 czasu UTC przekazują ośrodkowi monitorowania rybołówstwa państwa członkowskiego bandery sprawozdanie obserwatora, w podziale na rejony, zgodnie z załącznikiem II.G do CEM, o którym mowa w pkt 36 załącznika do niniejszego rozporządzenia;

f)	wykonują wszelkie prace, również do celów naukowych, o które może zwrócić się NAFO;

przekazują sprawozdanie obserwatora w formie do odczytu komputerowego, w miarę możliwości z załączoną dokumentacją fotograficzną sporządzoną przez obserwatora:

(i)	państwu członkowskiemu bandery – jak najszybciej po opuszczeniu obszaru podlegającego regulacji, najpóźniej zaś w momencie przybycia statku do portu;

(ii)	lokalnym portowym organom inspekcyjnym – natychmiast po przybyciu do portu w przypadku inspekcji w porcie;

h)	oddają się dyspozycji inspektorów na morzu lub w porcie – po przybyciu statku do portu – w celu przeprowadzenia dochodzenia dotyczącego działalności połowowej statku;

odnosząc się do wszelkich przypadków niezgodności z niniejszym rozporządzeniem:

(i)

przy użyciu niezależnego dwustronnego urządzenia komunikacyjnego niezwłocznie zgłaszają właściwemu organowi państwa członkowskiego bandery statku wszelkie niezgodności z niniejszym rozporządzeniem, w tym wszelkie przypadki utrudniania, zastraszania, ingerencji lub innego uniemożliwiania obserwatorowi wykonywania jego obowiązków, oraz

(ii)

prowadzą szczegółową dokumentację, w tym odpowiednią dokumentację fotograficzną i filmową, wszelkich okoliczności i informacji związanych z wszelkimi przypadkami niezgodności z niniejszym rozporządzeniem w celu przekazania ich ośrodkowi monitorowania rybołówstwa państwa członkowskiego bandery przy pierwszej możliwej okazji, najpóźniej zaś po przybyciu statku do portu.

12. Kapitanowie statków podnoszących banderę państwa członkowskiego:

a)	zapewniają taką współpracę i pomoc, jakie mogą być wymagane do umożliwienia obserwatorowi wykonywania jego obowiązków. Współpraca ta obejmuje zapewnianie obserwatorowi wymaganego dostępu do połowu, w tym połowu, który statek może mieć zamiar odrzucić;

zapewniają obserwatorowi wyżywienie i zakwaterowanie o standardzie nie niższym niż standard przysługujący na danym statku oficerom. Jeżeli nie jest dostępne zakwaterowanie oficerskie, obserwatorowi zapewnia się zakwaterowanie o standardzie możliwie najbardziej zbliżonym do oficerskiego, nie niższym jednak niż standard przysługujący załodze;

c)	zapewniają dostęp do wszystkich obszarów operacyjnych statku niezbędny do wykonywania obowiązków przez obserwatora, w tym do ładowni statku, obszarów produkcyjnych, mostka, urządzeń do przetwarzania odpadów oraz sprzętu nawigacyjnego i komunikacyjnego;

d)	nie utrudniają obserwatorowi wykonywania jego obowiązków, nie zastraszają go, nie ingerują w wykonywanie tych obowiązków, nie wpływają na nie, nie przekupują ani nie próbują przekupić obserwatora;

e)	włączają obserwatora we wszystkie prowadzone na statku ćwiczenia dotyczących nagłych wypadków; oraz

f)	powiadamiają obserwatora, gdy zespół dokonujący inspekcji sygnalizuje zamiar wejścia na statek.

13. O ile nie ustalono inaczej z innymi umawiającymi się stronami NAFO lub państwami członkowskimi bandery, każde państwo członkowskie pokrywa koszty wynagrodzenia skierowanych przez siebie obserwatorów. Państwo członkowskie bandery może zezwolić podmiotom zajmującym się połowami na udział w kosztach wynagrodzenia obserwatorów bez uszczerbku dla ust. 14.

14. Obserwatorzy nie mają interesów finansowych ani nie czerpią korzyści w związku z jakimikolwiek statkami prowadzącymi działalność połowową na obszarze podlegającym regulacji i są wynagradzani w sposób wykazujący finansową niezależność od takich statków.

15. Informacje, które państwa członkowskie są zobowiązane przekazać zgodnie z ust. 3 lit. c) i d), ust. 5 lit. a), ust. 6 lit. c) i ust. 7, są przekazywane Komisji lub wyznaczonemu przez nią organowi, który zapewnia, aby informacje te były niezwłocznie przekazywane sekretarzowi wykonawczemu NAFO, w celu ich zamieszczenia na stronie internetowej NAFO.

ROZDZIAŁ VII

WSPÓLNY SYSTEM INSPEKCJI I NADZORU

Artykuł 28

Przepisy ogólne

1. EFCA koordynuje w imieniu Unii działania w zakresie inspekcji i nadzoru. W tym celu może ona w porozumieniu z odnośnymi państwami członkowskimi sporządzać wspólne operacyjne programy inspekcji i nadzoru (zwane dalej „systemem”). Państwa członkowskie, których statki prowadzą połowy na obszarze podlegającym regulacji, przyjmują konieczne środki, by ułatwić wdrożenie systemu, szczególnie pod względem wymaganych zasobów ludzkich i materialnych oraz okresów i stref, w których zasoby te mają zostać wykorzystane.

2. Inspekcje i nadzór prowadzone są przez inspektorów wyznaczonych przez państwa członkowskie i zgłaszane do EFCA za pośrednictwem systemu.

3. Państwa członkowskie we współpracy z Komisją i EFCA mogą w drodze wzajemnego porozumienia skierować inspektorów i koordynatorów EFCA wyznaczonych do systemu przez EFCA do jednostki inspekcyjnej innej umawiającej się strony NAFO.

4. W przypadku gdy w dowolnym momencie na obszarze podlegającym regulacji znajduje się jednocześnie więcej niż 15 statków rybackich państw członkowskich, EFCA i państwa członkowskie zapewniają, aby w tym czasie:

a)	na obszarze podlegającym regulacji obecny był inspektor lub inny właściwy organ; lub

b)	na terytorium umawiającej się strony NAFO przylegającym do obszaru objętego konwencją obecny był właściwy organ;

c)	państwa członkowskie niezwłocznie reagowały na każde zawiadomienie o naruszeniu przepisów przez statek rybacki podnoszący ich banderę na obszarze podlegającym regulacji.

5. Państwa członkowskie, które uczestniczą w systemie, dostarczają każdej jednostce inspekcyjnej w momencie jej wejścia na obszar podlegający regulacji wykaz zaobserwowanych statków i wejść na statek, który prowadziły przez ostatnich dziesięć dni, z uwzględnieniem dat, współrzędnych geograficznych i innych istotnych informacji.

6. Każde państwo członkowskie uczestniczące w systemie, w koordynacji z Komisją lub EFCA zapewnia, aby każda jednostka inspekcyjna podnosząca jego banderę, prowadząca działania na obszarze podlegającym regulacji, utrzymywała bezpieczny – w stosownych przypadkach codzienny – kontakt z każdą inną jednostką inspekcyjną działającą na obszarze podlegającym regulacji, w celu wymiany informacji niezbędnej do koordynowania ich działań.

7. Inspektorzy wizytujący statek badawczy odnotowują status statku i ograniczają procedury inspekcyjne do zakresu niezbędnego do stwierdzenia, czy statek ten prowadzi działania zgodnie ze swoim planem badań. W przypadku gdy inspektorzy mają uzasadnione podstawy, by podejrzewać, że statek prowadzi działania niezgodnie ze swoim planem badań, należy niezwłocznie poinformować o tym fakcie Komisję i EFCA.

8. Państwa członkowskie zapewniają, aby ich inspektorzy traktowali statki prowadzące działania na obszarze podlegającym regulacji w sprawiedliwy i równy sposób i unikali dysproporcji w liczbie inspekcji przeprowadzanych na statkach podnoszących banderę dowolnej umawiającej się strony NAFO. Liczba inspekcji dokonywanych w każdym kwartale przez inspektorów na statkach podnoszących banderę innej umawiającej się strony NAFO stanowi, o ile to możliwe, odzwierciedlenie wielkości całkowitej działalności połowowej na obszarze podlegającym regulacji, z uwzględnieniem między innymi poziomu połowów i dni połowowych. Podczas określania częstotliwości inspekcji inspektorzy mogą wziąć pod uwagę sposoby prowadzenia połowów i historię przestrzegania przepisów przez każdy statek rybacki.

9. Państwo członkowskie uczestniczące w systemie zapewnia, aby – z wyjątkiem inspekcji dokonywanych na statku rybackim podnoszącym jego banderę i zgodnie z jego prawem krajowym – inspektorzy i inspektorzy stażyści wyznaczeni do systemu:

a)	pozostawali pod jego operacyjną kontrolą;

b)	wdrażali przepisy dotyczące systemu;

c)	wchodząc na statek, nie mieli przy sobie broni;

d)	powstrzymywali się od egzekwowania przepisów ustawowych i wykonawczych odnoszących się do wód Unii;

e)	przestrzegali powszechnie przyjętych międzynarodowych przepisów, procedur i praktyk związanych z bezpieczeństwem statku, który jest poddawany inspekcji, oraz jego załogi;

f)	nie ingerowali w działalność połowową ani w przechowywanie produktów rybołówstwa, a także w miarę możliwości unikali działań, które mogłyby mieć niepożądany wpływ na jakość połowu na burcie; oraz

g)	otwierali pojemniki w sposób umożliwiający ich niezwłoczne ponowne zamknięcie, zapakowanie i ewentualne składowanie.

10. Wszystkie sprawozdania z inspekcji, nadzoru i dochodzenia, o których mowa w niniejszym rozdziale, a także powiązane z nimi dokumentacja fotograficzna lub dowody traktowane są jako poufne, zgodnie z załącznikiem II.B do CEM, o którym mowa w pkt 37 załącznika do niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 29

Wymogi dotyczące powiadomień

1. Każde państwo członkowskie najpóźniej w dniu 1 listopada każdego roku wysyła następujące informacje do EFCA (z kopią do Komisji), która zamieszcza je na stronie internetowej MCS NAFO:

a)	dane kontaktowe właściwego organu, który pełni funkcję punktu kontaktowego na potrzeby natychmiastowego powiadamiania o naruszeniach na obszarze podlegającym regulacji, a także wszelkie późniejsze zmiany tych danych, nie później niż 15 dni przed wprowadzeniem tych zmian;

imiona i nazwiska inspektorów i inspektorów stażystów oraz nazwę, radiowy sygnał wywoławczy i dane kontaktowe każdej jednostki inspekcyjnej, którą dane państwo wyznaczyło do systemu. Państwo członkowskie powiadamia o zmianach w tych danych, w miarę możliwości, z co najmniej 60-dniowym wyprzedzeniem.

2. Uczestnicząc w systemie, państwo członkowskie zapewnia, aby EFCA była z wyprzedzeniem informowana o dacie, rozpoczęciu i zakończeniu każdego patrolu dokonywanego przez jednostkę inspekcyjną wyznaczoną przez to państwo.

Artykuł 30

Procedury nadzoru

1. W przypadku gdy inspektor zaobserwuje na obszarze podlegającym regulacji statek rybacki podnoszący banderę umawiającej się strony NAFO, w odniesieniu do którego istnieją uzasadnione podejrzenia wyraźnego naruszenia przepisów niniejszego rozporządzenia, a nie ma możliwości przeprowadzenia natychmiastowej inspekcji, inspektor:

wypełnia formularz sprawozdania z nadzoru zgodnie z załącznikiem IV.A do CEM, o którym mowa w pkt 38 załącznika do niniejszego rozporządzenia. Jeżeli inspektor dokonał oceny objętościowej lub oceny składu połowu z danego zaciągu, sprawozdanie z nadzoru obejmuje wszystkie istotne informacje dotyczące składu zaciągu i odnotowuje się w nim metodę dokonania oceny objętościowej;

b)	prowadzi dokumentację fotograficzną statku i odnotowuje pozycję, datę i godzinę jej sporządzenia; oraz

c)	niezwłocznie przesyła drogą elektroniczną sprawozdanie z nadzoru i dokumentację fotograficzną swojemu właściwemu organowi.

2. Właściwy organ państwa członkowskiego niezwłocznie po otrzymaniu takiego sprawozdania z nadzoru:

a)	przesyła sprawozdanie z nadzoru do EFCA, która zamieszcza je na stronie internetowej MCS NAFO, aby przekazać je państwu bandery danego statku będącemu umawiającą się stroną;

b)	przesyła kopię sporządzonej dokumentacji fotograficznej do EFCA, która następnie przekazuje ją państwu bandery danego statku będącemu umawiającą się stroną lub państwu członkowskiemu bandery, jeżeli nie jest to państwo członkowskie dokonujące inspekcji;

c)	zapewnia bezpieczeństwo i trwałość dowodów na potrzeby kolejnych inspekcji.

3. Właściwy organ każdego państwa członkowskiego po otrzymaniu sprawozdania z nadzoru dotyczącego statku podnoszącego banderę tego państwa prowadzi wszelkie niezbędne dochodzenia w celu ustalenia odpowiednich działań następczych.

4. Każde państwo członkowskie przesyła sprawozdanie z dochodzenia do EFCA, która zamieszcza je na stronie internetowej MCS NAFO i przesyła Komisji.

Artykuł 31

Procedury dotyczące wchodzenia na statek i inspekcji dla umawiających się stron

Każde państwo członkowskie zapewnia, aby w przypadku inspekcji prowadzonej w ramach systemu inspektorzy:

a)	przed wejściem na statek zgłaszali statkowi rybackiemu przez radio za pomocą międzynarodowego kodu sygnałowego nazwę jednostki inspekcyjnej;

b)	umieszczali na statku inspekcyjnym i na statku poddawanym inspekcji proporczyk przedstawiony w załączniku IV.E do CEM, o którym mowa w pkt 39 załącznika do niniejszego rozporządzenia;

c)	zapewniali, by podczas wchodzenia na statek inspekcyjny statek ten znajdował się w bezpiecznej odległości od statków rybackich;

d)	nie wymagali od statku rybackiego zatrzymania się ani manewrowania podczas holowania, wydawania lub wybierania narzędzi połowowych;

ograniczyli każdy zespół inspekcyjny do maksymalnie czterech inspektorów, wliczając w to każdego inspektora stażystę, który może towarzyszyć zespołowi inspekcyjnemu jedynie w celach szkoleniowych. W przypadku gdy inspektorom towarzyszy inspektor stażysta, po wejściu na statek wskazują oni stażystę kapitanowi statku. Inspektor stażysta jedynie obserwuje działania inspekcyjne prowadzone przez upoważnionych inspektorów i w żaden sposób nie ingeruje w działania statku rybackiego;

f)	po wejściu na statek okazywali kapitanowi statku swoje dokumenty identyfikacyjne NAFO wydane przez sekretarza wykonawczego NAFO zgodnie z art. 32 ust. 3 lit. b) CEM;

ograniczali czas trwania inspekcji do czterech godzin lub do czasu potrzebnego do wciągnięcia sieci i przeprowadzenia inspekcji zarówno sieci, jak i połowu, w zależności od tego, który z tych okresów jest dłuższy, z wyjątkiem:

(i)	przypadku stwierdzenia naruszenia; lub

(ii)

przypadku, w którym zgodnie z szacunkami inspektora wielkość połowu na burcie nie pokrywa się z wielkością połowu odnotowaną w dzienniku połowowym; w takiej sytuacji inspektor wydłuża inspekcję o dodatkową godzinę w celu weryfikacji obliczeń i procedur, a także ponownego przeprowadzenia inspekcji odpowiednich dokumentów wykorzystanych do obliczenia połowu dokonanego na obszarze podlegającym regulacji i połowu znajdującego się na burcie statku;

h)	gromadzili wszystkie otrzymane od obserwatora istotne informacje wykorzystywane do oceny przestrzegania niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 32

Obowiązki kapitana statku podczas inspekcji

Każdy kapitan statku wprowadza środki niezbędne w celu ułatwienia inspekcji poprzez:

a)	w przypadku gdy statek inspekcyjny zgłosił rozpoczęcie inspekcji – zapewnienie, aby przez co najmniej 30 minut od przyjęcia tego zgłoszenia od statku inspekcyjnego żadna sieć nie została wciągnięta na statek;

b)	ułatwienie inspektorom wejścia na statek – na wniosek jednostki inspekcyjnej i w zakresie zgodnym z zasadami dobrej praktyki morskiej;

c)	zapewnienie drabinki wejściowej zgodnie z załącznikiem IV.G do CEM, o którym mowa w pkt 40 załącznika do niniejszego rozporządzenia;

d)	zapewnienie, aby z każdego sterowanego mechanicznie podnośnika można było korzystać w bezpieczny sposób, z uwzględnieniem bezpiecznego dostępu z podnośnika na pokład;

zapewnienie inspektorom dostępu do wszystkich odpowiednich obszarów, pokładów i pomieszczeń, przetworzonych i nieprzetworzonych połowów, sieci i innych narzędzi, sprzętu oraz wszelkich odnośnych dokumentów, które inspektorzy uznają za niezbędne do weryfikacji przestrzegania niniejszego rozporządzenia;

f)	odnotowanie współrzędnych dotyczących początkowej i końcowej pozycji każdego próbnego holowania dokonanego zgodnie z art. 8 ust. 1 lit. b) ppkt (iii) i przekazanie tych współrzędnych inspektorom na ich wniosek;

na wniosek inspektora – przedstawienie dokumentów rejestracyjnych, szkiców lub opisów pomieszczeń do przechowywania ryb, dzienników produkcyjnych oraz planów rozmieszczenia i mocowania, a także świadczenie takiej pomocy, o jaką inspektor może w racjonalnych granicach wystąpić w celu stwierdzenia, czy rozmieszczenie i mocowanie połowów jest zgodne z planem rozmieszczenia i mocowania;

h)	nieutrudnianie kontaktów między inspektorami a obserwatorem, w tym poszanowanie prywatności niezbędnej do wykonywania obowiązków przez inspektorów i obserwatorów;

i)	ułatwianie pobierania przez inspektorów próbek przetworzonych ryb w celu identyfikacji gatunków za pomocą analizy DNA;

j)	podejmowanie wszelkich działań niezbędnych do zachowania nienaruszalności wszystkich plomb nałożonych przez inspektorów oraz wszystkich dowodów pozostających na statku do czasu, aż państwo bandery wyda inne polecenie;

k)	w przypadku nałożenia plomb lub zabezpieczenia dowodów, aby zabezpieczyć trwałość tych dowodów – podpisanie odpowiedniej rubryki w sprawozdaniu z inspekcji potwierdzające nałożenie plomb;

l)	na wniosek inspektorów, zgodnie z art. 35 ust. 2 lit. b) – zaprzestanie połowów;

m)	na wniosek inspektorów – umożliwienie im korzystania ze sprzętu komunikacyjnego i pomocy operatora przy wysyłaniu i odbieraniu wiadomości;

n)	na wniosek inspektorów – usunięcie wszelkich elementów narzędzi połowowych, które wydają się niedozwolone zgodnie z niniejszym rozporządzeniem;

o)	w przypadku gdy inspektorzy dokonali wpisów w dziennikach pokładowych – dostarczanie inspektorowi kopii każdej strony, na której dokonał on wpisu, a także na wniosek inspektorów – podpisanie każdej strony na potwierdzenie, że jest to autentyczna kopia; oraz

w przypadku otrzymania wniosku o wstrzymanie połowów – niewznawianie połowów do czasu:

(i)	zakończenia inspekcji i zabezpieczenia wszelkich dowodów przez inspektorów; oraz

(ii)	podpisania przez kapitana statku odpowiedniej rubryki w sprawozdaniu z inspekcji, o której mowa w lit. k).

Artykuł 33

Sprawozdanie z inspekcji i działania następcze

1. Każde państwo członkowskie zapewnia, aby w odniesieniu do każdej inspekcji jego inspektorzy wypełniali sprawozdanie z inspekcji w formacie określonym w załączniku IV.B do CEM, o którym mowa w pkt 41 załącznika do niniejszego rozporządzenia, (zwane dalej „sprawozdaniem z inspekcji”).

2. Na potrzeby sprawozdania z inspekcji:

a)	rejs połowowy uznaje się za bieżący, w przypadku gdy podczas tego rejsu statek poddawany inspekcji ma na burcie połów złowiony na obszarze podlegającym regulacji;

dokonując porównania wpisów w dzienniku produkcyjnym z wpisami w dzienniku połowowym, inspektor przelicza masę produkcyjną na masę w relacji pełnej w oparciu o współczynniki przeliczeniowe określone w załącznikach XIII, XIV i XV do rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 404/2011 (16) dla unijnych statków rybackich w odniesieniu do gatunków i form objętych tymi załącznikami i współczynnikami przeliczeniowymi używanymi przez kapitana statku w innych przypadkach;

inspektorzy:

(i)	podsumowują połowy statku na obszarze podlegającym regulacji na podstawie wpisów w dzienniku, w podziale na gatunki i rejony, w odniesieniu do bieżącego rejsu połowowego;

(ii)	odnotowują podsumowania w rubryce 12 sprawozdania z inspekcji, a w rubryce 14.1 tego sprawozdania także różnice między odnotowanymi połowami a swoimi szacunkami połowów na burcie;

(iii)

po zakończeniu inspekcji podpisują sprawozdanie z inspekcji i przedkładają je kapitanowi statku do podpisu i opatrzenia uwagami, a także każdemu świadkowi, który chciałby złożyć oświadczenie;

(iv)	niezwłocznie powiadamiają swój właściwy organ i przekazują mu informacje i dokumentację fotograficzną w ciągu 24 godzin lub przy najbliższej sposobności; oraz

(v)	przekazują kapitanowi statku kopię sprawozdania i należycie odnotowują w odpowiedniej rubryce sprawozdania z inspekcji ewentualną odmowę potwierdzenia jej przyjęcia przez kapitana statku.

3. Państwo członkowskie dokonujące inspekcji:

a)	przesyła do EFCA sprawozdanie z inspekcji na morzu, w miarę możliwości w ciągu 20 dni od przeprowadzenia inspekcji, w celu jego zamieszczenia na stronie internetowej MCS NAFO;

b)	po wydaniu przez inspektorów powiadomienia o naruszeniu przepisów postępuje zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 34 ust. 2.

4. Każde państwo członkowskie zapewnia, aby sprawozdania z inspekcji i nadzoru sporządzone przez inspektorów NAFO miały taki sam status dowodowy podczas ustalania faktów jak sprawozdania z inspekcji i nadzoru sporządzone przez własnych inspektorów tego państwa.

5. Państwa członkowskie współpracują w celu ułatwienia postępowań sądowych lub innych postępowań wszczętych w ramach działań następczych po przedłożeniu sprawozdania przez inspektora NAFO w ramach systemu.

Artykuł 34

Procedury w przypadku naruszeń

1. Każde państwo członkowskie dokonujące inspekcji zapewnia, aby po wykryciu naruszenia niniejszego rozporządzenia inspektorzy tego państwa członkowskiego:

a)	odnotowali to naruszenie w sprawozdaniu z inspekcji;

dokonali adnotacji w dzienniku połowowym lub innym odpowiednim dokumencie statku poddanego inspekcji, odnotowując datę, współrzędne geograficzne i charakter naruszenia, i podpisali się przy takiej adnotacji, a także sporządzili kopię każdego odpowiedniego wpisu i przedłożyli kapitanowi statku do podpisania na każdej stronie w celu potwierdzenia zgodności tej kopii z oryginałem;

c)	sporządzili dokumentację fotograficzną każdego narzędzia, połowu lub innego dowodu, który inspektor uzna za niezbędny w odniesieniu do tego naruszenia;

d)	w stosownych przypadkach dokładnie przytwierdzili plombę inspekcyjną NAFO przewidzianą w załączniku IV.F do CEM, o której mowa w pkt 42 załącznika do niniejszego rozporządzenia, i należycie odnotowali w sprawozdaniu z inspekcji podjęte działania i numer seryjny każdej plomby;

zażądali od kapitana statku, aby:

(i)	w celu zabezpieczenia trwałości dowodów podpisał odpowiednią rubrykę w sprawozdaniu z inspekcji, potwierdzając nałożenie plomb, oraz

(ii)	złożył pisemne oświadczenie w odpowiedniej rubryce sprawozdania z inspekcji;

f)	zażądali od kapitana statku usunięcia wszelkich elementy narzędzi połowowych, które wydają się niedozwolone zgodnie z niniejszym rozporządzeniem; oraz

g)	w stosownych przypadkach powiadomił obserwatora o naruszeniu.

2. Państwo członkowskie dokonujące inspekcji:

w ciągu 24 godzin od wykrycia naruszenia przesyła Komisji i EFCA pisemne powiadomienie o naruszeniu zgłoszonym przez inspektorów, a te następnie przesyłają je właściwemu organowi państwa bandery będącego umawiającą się stroną lub państwa członkowskiego, jeżeli nie jest to państwo członkowskie dokonujące inspekcji, a także sekretarzowi wykonawczemu NAFO. W pisemnym powiadomieniu podaje się informacje wpisane w pkt 15 sprawozdania z inspekcji zawartego w załączniku IV.B do CEM, o którym mowa w pkt 41 załącznika do niniejszego rozporządzenia; wskazuje się odpowiednie środki i szczegółowo opisuje się podstawę wydania powiadomienia o naruszeniu oraz dowody uzasadniające to powiadomienie; w miarę możliwości do powiadomienia dołącza się również dokumentację fotograficzną każdego narzędzia, połowu lub innego dowodu związanego z naruszeniem, o którym mowa w ust. 1 niniejszego artykułu;

b)	w ciągu 5 dni od powrotu statku inspekcyjnego do portu przekazuje Komisji i EFCA sprawozdanie z inspekcji;

EFCA następnie zamieszcza to sprawozdanie z inspekcji na stronie internetowej MCS NAFO w formacie PDF.

3. Działania następcze w przypadku naruszeń są prowadzone przez państwo członkowskie bandery zgodnie z przepisami art. 36.

Artykuł 35

Dodatkowe procedury w przypadku poważnych naruszeń

1. Każde z następujących naruszeń przepisów stanowi poważne naruszenie w rozumieniu art. 90 rozporządzenia (WE) nr 1224/2009:

a)	połów w ramach kwoty „Inne” bez wcześniejszego powiadomienia Komisji, będący naruszeniem art. 5;

b)	połów w ramach kwoty „Inne” po upływie ponad pięciu dni roboczych po zamknięciu połowów, będący naruszeniem art. 5;

c)	ukierunkowane połowy stada, które jest przedmiotem moratorium lub którego poławianie jest zakazane, będące naruszeniem art. 6;

d)	ukierunkowane połowy stad lub gatunków po zamknięciu odnośnych połowów przez państwo członkowskie bandery i poinformowaniu o tym fakcie Komisji, będące naruszeniem art. 6;

e)	połów na obszarze zamkniętym, będący naruszeniem art. 9 ust. 5 i art. 11;

f)	połów przy użyciu narzędzi do połowów dennych na obszarze zamkniętym dla połowów dennych, będący naruszeniem rozdziału III;

g)	stosowanie niedozwolonego rozmiaru oczka sieci, będące naruszeniem art. 13;

h)	połowy bez ważnego zezwolenia;

i)	błędna rejestracja połowów, będąca naruszeniem art. 25;

j)	niekorzystanie z satelitarnego systemu monitorowania lub zakłócanie jego działania, będące naruszeniem art. 26;

k)	nieprzekazywanie wiadomości dotyczących połowów, będące naruszeniem art. 10 ust. 3 lub art. 25;

l)	utrudnianie pracy inspektorów lub obserwatorów, zastraszanie ich, ingerowanie w ich pracę lub w inny sposób uniemożliwianie wykonywania ich obowiązków lub wywieranie na nich pośredniej presji w jakiejkolwiek formie;

m)	dopuszczenie się naruszenia podczas nieobecności obserwatora na statku;

n)	ukrywanie dowodów objętych dochodzeniem, manipulowanie nimi lub usuwanie ich, w tym zrywanie plomb lub manipulowanie nimi lub uzyskanie dostępu do oplombowanych obszarów;

o)	przedstawienie inspektorowi sfałszowanej dokumentacji lub przekazanie mu fałszywych informacji w celu uniemożliwienia wykrycia poważnego naruszenia;

wyładunek, przeładunek lub korzystanie z innych usług portowych:

(i)	w porcie, który nie został do tego wyznaczony zgodnie z przepisami art. 39 ust. 1; lub

(ii)	bez upoważnienia ze strony państwa portu, o którym mowa w art. 39 ust. 6;

q)	nieprzestrzeganie przepisów art. 41 ust. 1;

r)	brak obecności obserwatora, jeżeli jest ona wymagana.

2. W przypadku stwierdzenia, że statek dopuścił się poważnego naruszenia, inspektor:

a)	podejmuje wszelkie niezbędne środki, by zapewnić bezpieczeństwo i trwałość dowodów, w tym w stosownych przypadkach oplombowuje ładownię statku lub narzędzia połowowe w celu poddania ich dalszej inspekcji;

b)	żąda, aby kapitan statku zaprzestał wszelkich działań połowowych, które wydają się stanowić poważne naruszenie; oraz

niezwłocznie powiadamia swój właściwy organ i w ciągu 24 godzin przesyła mu odpowiednie informacje, a w stosownych przypadkach także dokumentację fotograficzną. Po otrzymaniu tych informacji właściwy organ powiadamia państwo bandery będące umawiającą się stroną lub państwo członkowskie, jeżeli nie jest to państwo członkowskie dokonujące inspekcji, zgodnie z art. 34.

3. W przypadku poważnego naruszenia dotyczącego statku podnoszącego jego banderę, państwo członkowskie bandery:

a)	niezwłocznie potwierdza otrzymanie odpowiednich informacji i dokumentacji fotograficznej;

b)	zapewnia, aby statek poddawany inspekcji nie wznowił połowów, dopóki nie otrzyma odpowiedniego powiadomienia;

dokonuje przeglądu sprawy, wykorzystując wszystkie dostępne informacje i materiały, a także w ciągu 72 godzin nakłada na statek wymóg bezzwłocznego skierowania się do portu w celu przeprowadzenia pełnej inspekcji pod kontrolą państwa członkowskiego bandery, jeżeli doszło do co najmniej jednego z poniższych poważnych naruszeń:

(i)	ukierunkowane połowy stada, które jest przedmiotem moratorium;

(ii)	ukierunkowane połowy stada, którego poławianie jest zakazane na podstawie art. 6;

(iii)

błędna rejestracja połowu, będąca naruszeniem art. 25; lub

(iv)	ponowne dopuszczenie się tego samego poważnego naruszenia w ciągu 6 miesięcy.

4. W przypadku gdy poważne naruszenie polega na błędnej rejestracji połowów, pełna inspekcja obejmuje inspekcję fizyczną i obliczenie ilości całkowitego połowu na burcie, w podziale na gatunki i rejony.

5. Na potrzeby niniejszego artykułu „błędna rejestracja połowów” oznacza różnicę między oszacowaną przez inspektora wielkością przetworzonego połowu znajdującego się na burcie, w podziale na gatunki lub ogółem, a danymi liczbowymi odnotowanymi w dzienniku produkcyjnym, w przypadku gdy różnica ta wynosi co najmniej 10 ton lub 20 %, w zależności od tego, która z tych dwóch wartości jest większa.

6. Z zastrzeżeniem zgody państwa członkowskiego bandery i jeżeli państwo portu będące umawiającą się stroną NAFO nie jest państwem członkowskim inspektora, inspektorzy tej umawiającej się strony NAFO, w której znajduje się port, lub państwa członkowskiego portu mogą uczestniczyć w pełnej inspekcji i obliczeniach ilości połowu.

7. Jeżeli ust. 3 lit. c) nie ma zastosowania, państwo członkowskie bandery albo:

udziela zezwolenia statkowi na wznowienie połowów. W takim przypadku państwo członkowskie bandery najpóźniej dwa dni po powiadomieniu o naruszeniu przedstawia Komisji pisemne uzasadnienie, dlaczego statek nie został skierowany do portu. Komisja przekazuje to uzasadnienie sekretarzowi wykonawczemu NAFO; albo

b)	nakłada na statek wymóg bezzwłocznego skierowania się do portu w celu przeprowadzenia pełnej inspekcji fizycznej pod kontrolą państwa członkowskiego bandery.

8. W przypadku gdy państwo członkowskie bandery nakaże statkowi poddanemu inspekcji skierowanie się do portu, inspektorzy mogą wejść na statek lub pozostać na statku podczas płynięcia do portu, pod warunkiem że państwo członkowskie bandery nie zwróci się do inspektorów o opuszczenie statku.

Artykuł 36

Działania następcze w przypadku naruszeń

1. W przypadku naruszenia popełnionego przez statek podnoszący jego banderę państwo członkowskie bandery:

a)	przeprowadza pełne dochodzenie, w tym w razie konieczności i przy pierwszej możliwej okazji dokonuje inspekcji fizycznej statku rybackiego;

b)	współpracuje z umawiającą się stroną NAFO dokonującą inspekcji lub państwem członkowskim dokonującym inspekcji, jeżeli nie jest to państwo członkowskie bandery, w celu zachowania dowodów i łańcucha dowodowego w formie, która ułatwiłaby postępowanie zgodnie z prawem danego państwa;

c)	niezwłocznie podejmuje działania prawne lub administracyjne, zgodnie ze swoim ustawodawstwem krajowym, wobec osób odpowiedzialnych za statek; oraz

d)	zapewnia, aby sankcje, które mają zastosowanie w odniesieniu do naruszeń, były na tyle surowe, aby skutecznie zapewniały przestrzeganie przepisów, zniechęcały do dalszych naruszeń przepisów lub ich powtarzania oraz pozbawiały sprawców korzyści uzyskanych w wyniku naruszenia.

2. Działania prawne lub administracyjne i sankcje, o których mowa w ust. 1 lit. c) i d), w zależności od powagi naruszenia przepisów oraz zgodnie z odnośnymi przepisami prawa krajowego, mogą obejmować między innymi:

grzywny;

b)	zajęcie statku, nielegalnych narzędzi połowowych oraz połowu;

c)	zawieszenie lub cofnięcie zezwolenia na prowadzenie działalności połowowej; oraz

d)	zmniejszenie lub anulowanie dowolnego przydziału połowowego.

3. Każde państwo członkowskie bandery zapewnia traktowanie wszystkich powiadomień o naruszeniach tak, jakby naruszenia te były zgłaszane przez jego własnych inspektorów.

4. Państwo członkowskie bandery i państwo członkowskie portu niezwłocznie przekazują Komisji:

a)	informacje o działaniach prawnych lub administracyjnych i sankcjach, o których mowa w ust. 1 lit. c) i d);

b)	możliwie szybko, jednak nie później niż w ciągu czterech miesięcy od wystąpienia poważnego naruszenia, sprawozdanie dotyczące postępów dochodzenia, z uwzględnieniem szczegółowych informacji dotyczących wszelkich podjętych lub zainicjowanych działań w odniesieniu do naruszenia; oraz

c)	po zakończeniu dochodzenia – sprawozdanie końcowe na temat jego wyników.

Artykuł 37

Sprawozdania państw członkowskich z inspekcji, nadzoru oraz naruszeń

1. Każde państwo członkowskie do dnia 1 lutego każdego roku przekazuje w ramach sytemu Komisji i EFCA następujące informacje:

a)	liczbę przeprowadzonych w poprzednim roku kalendarzowym inspekcji statków rybackich podnoszących jego banderę i statków rybackich podnoszących banderę innej umawiającej się strony NAFO;

b)	nazwy wszystkich statków rybackich, w odniesieniu do których inspektorzy złożyli powiadomienie o naruszeniu, z uwzględnieniem daty i miejsca inspekcji oraz charakteru naruszenia;

liczbę godzin spędzonych w powietrzu przez nadzorujący statek powietrzny danego państwa w ramach patrolu, liczbę statków zaobserwowanych przez ten statek powietrzny, liczbę przesłanych przez niego sprawozdań z nadzoru oraz – dla każdego takiego sprawozdania – datę, godzinę i miejsce zaobserwowania statku;

informacje o działaniach podjętych w poprzednim roku, z uwzględnieniem szczegółowego opisu wszelkich działań prawnych lub administracyjnych lub nałożonych sankcji (na przykład wysokość grzywien, wartość zarekwirowanych ryb lub narzędzi, udzielone pisemne ostrzeżenia), w odniesieniu do:

(i)	każdego stwierdzonego przez inspektora naruszenia dotyczącego statków podnoszących daną banderę; oraz

(ii)	każdego otrzymanego sprawozdania z nadzoru.

Do dnia 1 marca każdego roku Komisja przekazuje informacje, o których mowa w akapicie pierwszym, sekretarzowi wykonawczemu NAFO.

2. W sprawozdaniach, o których mowa w ust. 1 akapit pierwszy lit. d), uwzględnia się aktualny status danej sprawy. Państwo członkowskie odnotowuje dane naruszenie w każdym kolejnym sprawozdaniu do czasu sporządzenia sprawozdania końcowego z wyników dotyczącego tego naruszenia.

3. Państwo członkowskie przedkłada dostatecznie szczegółowe wyjaśnienie dotyczące każdego naruszenia, w przypadku którego nie podjęło ono działań lub nie nałożyło kar.

ROZDZIAŁ VIII

KONTROLE PRZEPROWADZANE PRZEZ PAŃSTWO PORTU NA STATKACH PODNOSZĄCYCH BANDERĘ INNEJ UMAWIAJĄCEJ SIĘ STRONY

Artykuł 38

Zakres stosowania

Niniejszy rozdział ma zastosowanie do wyładunku, przeładunku lub korzystania z portów państw członkowskich przez statki rybackie podnoszące banderę innej umawiającej się strony NAFO, prowadzące działalność połowową na obszarze podlegającym regulacji. Niniejszy rozdział ma zastosowanie do statków prowadzących połowy na obszarze podlegającym regulacji lub do produktów rybołówstwa pochodzących z tych połowów, które nie zostały uprzednio wyładowane ani przeładowane w porcie.

Artykuł 39

Obowiązki państwa członkowskiego portu

1. Państwo członkowskie portu przedkłada Komisji i EFCA wykaz wyznaczonych portów, do których statki rybackie mogą wpłynąć w celu wyładunku, przeładunku lub korzystania z usług portowych, a także w najszerszym możliwym zakresie zapewnia, aby każdy wyznaczony port został odpowiednio przygotowany do przeprowadzania inspekcji na podstawie niniejszego rozdziału. Komisja zamieszcza wykaz wyznaczonych portów na stronie internetowej MCS NAFO w formacie PDF. Wszelkie zmiany w wykazie tych portów są zamieszczane w celu zastąpienia poprzedniego wykazu nie później niż piętnaście dni przed wejściem tych zmian w życie.

2. Państwo członkowskie portu ustanawia minimalny termin uprzedniego zgłoszenia. Termin uprzedniego zgłoszenia wynosi trzy dni robocze przed przewidywanym czasem przybycia do portu. Państwo członkowskie portu może jednak, w porozumieniu z Komisją, przewidzieć inny termin uprzedniego zgłoszenia, z uwzględnieniem między innymi rodzaju produktu będącego przedmiotem połowów lub odległości między łowiskami a swoimi portami. Państwo członkowskie portu przekazuje Komisji informacje o terminie uprzedniego zgłoszenia, a Komisja zamieszcza je na stronie internetowej MCS NAFO w formacie PDF.

3. Państwo członkowskie portu wyznacza właściwy organ pełniący funkcję punktu kontaktowego na potrzeby przyjmowania zgłoszeń zgodnie z art. 41, przyjmowania potwierdzeń zgodnie z art. 40 ust. 2 i wydawania zezwoleń zgodnie z ust. 6 niniejszego artykułu. Państwo członkowskie portu przekazuje Komisji nazwę właściwego organu i jego dane kontaktowe, a Komisja zamieszcza je na stronie internetowej MCS NAFO w formacie PDF.

4. Wymogi określone w ust. 1, 2 i 3 nie mają zastosowania w przypadku, gdy Unia nie zezwala na wyładunek, przeładunek lub wykorzystanie portów przez statki podnoszące banderę innej umawiającej się strony NAFO.

5. W przypadku gdy statek prowadzi operacje przeładunku, państwo członkowskie portu niezwłocznie przekazuje kopię formularza, o którym mowa w art. 41 ust. 1 i 2, państwu będącemu umawiającą się stroną NAFO, pod którego banderą pływa ten statek, oraz państwu będącemu umawiającą się stroną NAFO, pod którego banderą pływają statki przekazujące.

6. Statki rybackie nie mogą wejść do portu bez uzyskania uprzedniego zezwolenia właściwych organów państwa członkowskiego portu. Zezwolenia na wyładunek lub przeładunek lub korzystanie z innych usług portowych udziela się jedynie po otrzymaniu potwierdzenia od państwa bandery będącego umawiającą się stroną NAFO, o którym mowa w art. 40 ust. 2.

7. Na zasadzie odstępstwa od ust. 6 państwo członkowskie portu może udzielić zezwolenia na cały lub częściowy wyładunek w przypadku braku potwierdzenia, o którym mowa w tym ustępie, z zastrzeżeniem następujących warunków:

a)	przedmiotowe ryby są przechowywane pod kontrolą właściwych organów;

b)	ryby te zostają zwrócone w celu sprzedaży, przekazania, produkcji lub transportu wyłącznie po otrzymaniu potwierdzenia, o którym mowa w ust. 6;

c)	jeżeli w ciągu 14 dni od zakończenia operacji związanych z wyładunkiem nie otrzymano potwierdzenia, państwo członkowskie portu może skonfiskować i zbyć ryby zgodnie z przepisami krajowymi.

8. Państwo członkowskie portu niezwłocznie powiadamia kapitana statku o swojej decyzji dotyczącej udzielenia lub odmowy udzielenia zezwolenia na wejście do portu, a jeżeli statek jest już w porcie, o decyzji dotyczącej wyładunku, przeładunku i innego korzystania z portu. Jeżeli zezwolono na wejście statku, państwo członkowskie portu zwraca kapitanowi statku kopię formularza uprzedniego zgłoszenia na potrzeby kontroli przeprowadzanej przez państwo portu zawartego w załączniku II.L do CEM, o którym mowa w pkt 43 załącznika do niniejszego rozporządzenia, z odpowiednio wypełnioną częścią C. Kopię przesyła się również Komisji, która niezwłocznie zamieszcza ją na stronie internetowej MCS NAFO. W przypadku odmowy państwo członkowskie portu powiadamia również państwo bandery będące umawiającą się stroną NAFO.

9. W przypadku anulowania uprzedniego zgłoszenia, o którym mowa w art. 41 ust. 2, państwo członkowskie portu przesyła Komisji kopię anulowanego formularza uprzedniego zgłoszenia na potrzeby kontroli przeprowadzanej przez państwo portu, a Komisja zamieszcza ją na stronie internetowej MCS NAFO celem automatycznego przekazania państwu bandery będącemu umawiającą się stroną NAFO.

10. O ile z planu odbudowy zasobów nie wynika inaczej, państwo członkowskie portu w trakcie każdego roku sprawozdawczego przeprowadza inspekcje co najmniej 15 % wszystkich takich wyładunków lub przeładunków. Podczas dokonywania wyboru statków, które mają zostać poddane inspekcji, państwo członkowskie portu traktuje priorytetowo:

a)	statki, które uprzednio nie otrzymały zezwolenia na wejście do portu lub korzystanie z niego, zgodnie z niniejszym rozdziałem lub jakimkolwiek innym przepisem niniejszego rozporządzenia; oraz

b)	wnioski innych umawiających się stron NAFO, państw lub regionalnych organizacji ds. rybołówstwa („RFMO”) o przeprowadzenie inspekcji na określonych statkach.

11. Inspekcje są zgodne z załącznikiem IV.H do CEM, o którym mowa w pkt 44 załącznika do niniejszego rozporządzenia, i są przeprowadzane przez upoważnionych inspektorów państwa członkowskiego portu, którzy przed inspekcją okazują kapitanowi statku dokumenty identyfikacyjne.

12. Komisja może, za zgodą państwa członkowskiego portu, zaprosić inspektorów innych umawiających się stron NAFO, aby wraz z jego inspektorami wzięli udział w inspekcji w charakterze obserwatorów.

13. Inspekcja w porcie obejmuje monitorowanie całości wyładunku lub przeładunku zasobów ryb w tym porcie. Podczas każdej takiej inspekcji inspektor państwa członkowskiego portu dokonuje co najmniej następujących czynności:

w ramach kontroli krzyżowej porównuje wyładowane lub przeładowane ilości każdego gatunku:

(i)	z ilościami w podziale na gatunki odnotowanymi w dzienniku połowowym;

(ii)	z raportami połowowymi i raportami z działań połowowych; oraz

(iii)

z wszelkimi informacjami na temat połowów podanymi w formularzu wstępnego zgłoszenia na potrzeby kontroli przeprowadzanej przez państwo portu zawartym w załączniku II.L do CEM, o którym mowa w pkt 43 załącznika do niniejszego rozporządzenia;

b)	sprawdzają i odnotowują ilości w podziale na gatunki złowionych ryb, które pozostają na burcie po zakończeniu wyładunku lub przeładunku;

c)	sprawdza wszystkie informacje z inspekcji przeprowadzonych zgodnie z rozdziałem VII;

d)	sprawdza wszystkie sieci znajdujące się na statku oraz odnotowuje pomiary wielkości ich oczek;

e)	sprawdza, czy rozmiar ryb jest zgodny z wymogami dotyczącymi ich minimalnego rozmiaru;

f)	w stosownych przypadkach, sprawdza, czy gatunki są zgodne z deklaracją połowową.

14. Państwo członkowskie portu, w miarę możliwości, komunikuje się z kapitanem statku lub wyższymi rangą członkami załogi oraz z obserwatorem, a także, w miarę możliwości i stosownie do potrzeb, zapewnia inspektorowi tłumacza.

15. Państwo członkowskie portu w miarę możliwości unika nieuzasadnionego opóźniania statku rybackiego i zapewnia minimalny stopień ingerencji i utrudnień na statku, a także unika nieuzasadnionego pogorszenia się jakości ryb.

16. Każda inspekcja jest dokumentowana poprzez wypełnienie formularza PSC 3 (formularz kontroli przeprowadzanej przez państwo portu) określonego w załączniku IV.C do CEM, o którym mowa w pkt 49 załącznika do niniejszego rozporządzenia. Procedura wypełniania i przetwarzania sprawozdania z inspekcji w ramach kontroli przeprowadzanej przez państwo portu obejmuje następujące elementy:

inspektorzy wskazują i przekazują szczegółowe informacje dotyczące każdego naruszenia przepisów niniejszego rozporządzenia, które wykryli podczas inspekcji w porcie. Te szczegółowe informacje obejmują wszystkie istotne informacje dostępne w odniesieniu do naruszeń wykrytych na morzu podczas bieżącego rejsu statku rybackiego, którego dotyczy inspekcja;

b)	inspektorzy mogą dodać dowolny komentarz, jaki uznają za istotny;

c)	kapitanowi statku umożliwia się dodanie w sprawozdaniu wszelkich uwag lub zastrzeżeń oraz, w stosownych przypadkach, skontaktowanie się z właściwymi organami państwa bandery, w szczególności gdy ma on poważne trudności ze zrozumieniem treści sprawozdania;

d)	inspektorzy podpisują sprawozdanie i przedkładają je kapitanowi statku do podpisu. Podpis kapitana statku na sprawozdaniu służy jedynie jako potwierdzenie odbioru kopii sprawozdania;

e)	kapitanowi statku przekazuje się kopię sprawozdania zawierającego wyniki inspekcji, w tym ewentualne środki, które mogą zostać wprowadzone.

17. Państwo członkowskie portu niezwłocznie przesyła Komisji i EFCA kopię każdego sprawozdania z inspekcji w ramach kontroli przeprowadzanej przez państwo portu. Komisja zamieszcza sprawozdanie z inspekcji w ramach kontroli przeprowadzanej przez państwo portu na stronie internetowej MCS NAFO w formacie PDF, w celu automatycznego przekazania go państwu bandery będącemu umawiającą się stroną NAFO oraz państwu bandery każdego statku, który dokonał przeładunku połowów na statek rybacki poddany inspekcji.

Artykuł 40

Obowiązki państwa członkowskiego bandery

1. Państwa członkowskie zapewniają, aby kapitan każdego statku podnoszącego banderę danego państwa wywiązywał się z określonych w art. 41 obowiązków dotyczących kapitanów statków.

2. Państwo członkowskie statku rybackiego, który zamierza dokonać wyładunku lub przeładunku połowu lub korzystać z innych usług portowych lub który prowadził operacje przeładunku poza portem, potwierdza w drodze odesłania kopii formularza wstępnego zgłoszenia na potrzeby kontroli przeprowadzanej przez państwo portu, zawartego w załączniku II.L do CEM, o którym mowa w pkt 43 załącznika do niniejszego rozporządzenia, przekazanego zgodnie z art. 39 ust. 5, z odpowiednio wypełnioną częścią B, i stwierdzającego, że:

a)	statek rybacki, który zadeklarował połów ryb, posiadał wystarczającą kwotę w odniesieniu do zadeklarowanych gatunków;

b)	zadeklarowane ilości ryb na burcie zostały odpowiednio zgłoszone w podziale na gatunki i uwzględnione przy obliczaniu wszelkich ograniczeń połowowych lub ograniczeń nakładu połowowego, które mogą mieć zastosowanie;

c)	statek rybacki, który zadeklarował złowienie ryb, posiadał zezwolenie na prowadzenie połowów w zadeklarowanych obszarach; oraz

d)	obecność statku na obszarze, w którym zadeklarował dokonanie połowów, zweryfikowano na podstawie danych VMS.

3. Państwo członkowskie przesyła Komisji dane kontaktowe właściwego organu, który działa jako punkt kontaktowy na potrzeby przyjmowania zgłoszeń, zgodnie z art. 39 ust. 5, oraz na potrzeby przekazywania potwierdzenia, zgodnie z art. 39 ust. 6. Komisja zamieszcza te informacje na stronie internetowej MCS NAFO w formacie PDF.

Artykuł 41

Obowiązki kapitana statku

1. Kapitan lub przedstawiciel statku rybackiego zamierzającego wejść do portu zgłasza prośbę o zgodę na wejście do portu właściwym organom państwa członkowskiego portu w terminie przewidzianym na dokonanie zgłoszenia, o którym mowa w art. 39 ust. 2. Zgłoszenie to przesyłane jest wraz z odpowiednio wypełnionym formularzem wstępnego zgłoszenia na potrzeby kontroli przeprowadzanej przez państwo portu, zawartym w załączniku II.L do CEM, o którym mowa w pkt 43 załącznika do niniejszego rozporządzenia, zgodnie z następującymi zasadami:

a)	w przypadku gdy statek przewozi, wyładowuje lub przeładowuje własny połów, stosuje się formularz wstępnego zgłoszenia na potrzeby kontroli przeprowadzanej przez państwo portu PSC 1, o którym mowa w załączniku II.L.A do CEM; oraz

b)	w przypadku gdy statek prowadził operacje przeładunku, stosuje się formularz wstępnego zgłoszenia na potrzeby kontroli przeprowadzanej przez państwo portu PSC 2, o którym mowa w załączniku II.L.B do CEM. Dla każdego statku przekazującego stosuje się odrębny formularz;

c)	oba formularze PSC 1 i PSC 2 wypełnia się, w przypadku gdy statek przewozi, wyładowuje lub przeładowuje zarówno połów własny, jak i połów otrzymany w wyniku przeładunku.

2. Kapitan statku lub przedstawiciel mogą anulować uprzednie zgłoszenie, informując właściwe organy portu, z którego zamierzali skorzystać. Do zgłoszenia dołącza się kopię oryginalnego formularza uprzedniego zgłoszenia na potrzeby kontroli przeprowadzanej przez państwo portu, zawartego w załączniku II.L do CEM, o którym mowa w pkt 43 załącznika do niniejszego rozporządzenia, z naniesioną na środku adnotacją „cancelled”.

3. Kapitan statku nie rozpoczyna operacji wyładunku lub przeładunku ani nie korzysta z innych usług portowych przed otrzymaniem zezwolenia od właściwego organu państwa członkowskiego lub przed przewidywanym czasem przybycia zgłoszonym w formularzach PSC 1 lub PSC 2. Operacje wyładunku lub przeładunku lub korzystanie z innych usług portowych można jednak rozpocząć przed przewidywanym czasem przybycia po uzyskaniu zgody właściwych organów państwa członkowskiego portu.

4. Kapitan statku:

a)	współpracuje i asystuje przy inspekcji statku rybackiego prowadzonej zgodnie z wymienionymi procedurami oraz nie utrudnia inspektorom państwa portu wykonywania ich obowiązków, nie ingeruje w nie, a także nie zastrasza inspektorów;

b)	zapewnia dostęp do wszelkich obszarów, pokładów i pomieszczeń statku, do połowów, sieci lub innych narzędzi lub sprzętu, a także udziela wszelkich informacji, o które zwracają się inspektorzy państwa portu, w tym udostępnia kopie wszelkich odpowiednich dokumentów.

Artykuł 42

Naruszenia wykryte podczas inspekcji w porcie

W przypadku wykrycia naruszenia podczas inspekcji statku w porcie zastosowanie mają odpowiednie przepisy art. 34–37.

Artykuł 43

Poufność

Państwa członkowskie, właściwe organy, operatorzy, kapitanowie statków i załoga traktują wszystkie sprawozdania z inspekcji i dochodzeń, a także towarzyszącą im dokumentację fotograficzną lub inne dowody oraz formularze, o których mowa w niniejszym rozdziale, jako poufne, zgodnie z zasadami poufności określonymi w załączniku II.B do CEM, o którym mowa w pkt 37 załącznika do niniejszego rozporządzenia.

ROZDZIAŁ IX

PAŃSTWO NIEBĘDĄCE UMAWIAJĄCĄ SIĘ STRONĄ

Artykuł 44

Domniemane połowy NNN

Domniemywa się, że statek państwa niebędącego umawiającą się stroną podważa skuteczność niniejszego rozporządzenia i uczestniczy w połowach NNN, jeżeli:

a)	zaobserwowano lub w inny sposób stwierdzono, że uczestniczy w działalności połowowej na obszarze podlegającym regulacji;

b)	uczestniczy w przeładunku wraz z innym statkiem państwa niebędącego umawiającą się stroną, który jak zaobserwowano lub stwierdzono, uczestniczy w działalności połowowej na obszarze podlegającym regulacji lub poza nim; lub

c)	został umieszczony w wykazie statków NNN Komisji ds. Rybołówstwa Północno-Wschodniego Atlantyku („NEAFC”) (17).

Artykuł 45

Obserwacja i inspekcja statków państwa niebędącego umawiającą się stroną na obszarze podlegającym regulacji

Każde państwo członkowskie dokonujące inspekcji lub sprawujące nadzór na obszarze podlegającym regulacji upoważnione na podstawie wspólnego systemu inspekcji i nadzoru, które zaobserwowało lub stwierdziło, że statek państwa niebędącego umawiającą się stroną uczestniczy w działalności połowowej na obszarze podlegającym regulacji:

a)	niezwłocznie przekazuje te informacje Komisji według wzoru sprawozdania z nadzoru określonego w załączniku IV.A do CEM, o którym mowa w pkt 38 załącznika do niniejszego rozporządzenia;

b)	podejmuje działania w celu powiadomienia kapitana statku o domniemaniu, że statek uczestniczy w połowach NNN, oraz że informacje te zostaną przekazane wszystkim umawiającym się stronom, właściwym RFMO i państwu bandery odnośnego statku;

c)	w stosownych przypadkach zwraca się do kapitana statku o pozwolenie na wejście na statek w celu dokonania inspekcji; oraz

w przypadku gdy kapitan statku wyrazi zgodę na inspekcję:

(i)	niezwłocznie przekazuje Komisji wyniki inspekcji za pomocą formularza sprawozdania z inspekcji określonego w załączniku IV.B do CEM, o którym w pkt 41 załącznika do niniejszego rozporządzenia; oraz

(ii)	przekazuje kapitanowi statku kopię sprawozdania z inspekcji.

Artykuł 46

Wejście do portu i inspekcja statków państwa niebędącego umawiającą się stroną

1. Każdy kapitan statku państwa niebędącego umawiającą się stroną zwraca się do właściwego organu państwa członkowskiego portu o pozwolenie na wejście do portu zgodnie z przepisami art. 41.

2. Każde państwo członkowskie portu:

a)	niezwłocznie przekazuje państwu bandery odnośnego statku i Komisji informacje, które otrzymało zgodnie z art. 41;

odmawia wejścia do portu każdemu statkowi państwa niebędącego umawiającą się stroną, w przypadku gdy:

(i)	kapitan statku nie spełnił wymogów określonych w art. 41 ust. 1; lub

(ii)	państwo bandery nie potwierdziło działalności połowowej statku zgodnie z art. 40 ust. 2;

c)	informuje kapitana statku lub przedstawiciela, państwo bandery odnośnego statku i Komisję o swojej decyzji o odmowie wejścia do portu, wyładunku, przeładunku lub innego korzystania z portu przez statek państwa niebędącego umawiającą się stroną;

d)	cofa odmowę wejścia do portu tylko wtedy, gdy państwo portu ustaliło, że istnieją wystarczające dowody świadczące o tym, że powody, na podstawie których wydano tę odmowę, były niewystarczające lub błędne lub że przestały występować;

e)	informuje kapitana statku lub przedstawiciela, państwo bandery odnośnego statku i Komisję o swojej decyzji o cofnięciu odmowy wejścia do portu, wyładunku, przeładunku lub innego korzystania z portu przez statek państwa niebędącego umawiającą się stroną;

f)	w przypadku gdy wydało pozwolenie na wejście, zapewnia, aby odnośny statek został poddany inspekcji przez należycie upoważnionych urzędników znających niniejsze rozporządzenie oraz aby inspekcja była przeprowadzona zgodnie z art. 39 ust. 11–17; oraz

g)	niezwłocznie przekazuje Komisji kopię sprawozdania z inspekcji i informacje o wszelkich dalszych krokach, które podjęło.

3. Każde państwo członkowskie zapewnia, aby żaden statek państwa niebędącego umawiającą się stroną nie uczestniczył w operacjach wyładunku lub przeładunku ani w żaden inny sposób nie korzystał z portów tego państwa, chyba że odnośny statek został poddany inspekcji przez należycie upoważnionych urzędników znających niniejsze rozporządzenie, a kapitan statku ustalił, że gatunki ryb na burcie objęte konwencją złowiono poza obszarem podlegającym regulacji lub zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.

Artykuł 47

Tymczasowy wykaz statków NNN

1. W uzupełnieniu informacji przekazywanych przez państwa członkowskie zgodnie z art. 42 i 44 każde państwo członkowskie ma możliwość niezwłocznego przekazywania Komisji wszelkich informacji, które mogą być pomocne przy identyfikacji wszelkich statków państwa niebędącego umawiająca się stroną, co do których istnieje prawdopodobieństwo, że uczestniczą w połowach NNN na obszarze podlegającym regulacji.

2. Jeżeli umawiająca się strona sprzeciwia się, by statek wymieniony w wykazie statków NNN NEAFC został włączony do wykazu statków NNN NAFO lub z niego usunięty, statek taki zostaje umieszczony przez sekretarza wykonawczego NAFO w tymczasowym wykazie statków NNN.

Artykuł 48

Działania podejmowane przeciwko statkom umieszczonym w wykazie statków NNN

Każde państwo członkowskie przyjmuje w odniesieniu do każdego statku umieszczonego w wykazie statków NNN wszystkie niezbędne środki w celu zapobiegania połowom NNN oraz ich powstrzymywania i eliminowania, w tym:

a)	zakazuje, z wyjątkiem przypadku działania siły wyższej, każdemu statkowi podnoszącemu jego banderę, uczestnictwa w połowach z takim statkiem, w tym, między innymi, we wspólnych operacjach połowowych;

b)	zakazuje dostaw zapasów, paliwa lub innych usług na rzecz takiego statku;

c)	zakazuje takiemu statkowi wejścia do swoich portów, a jeżeli statek znajduje się w porcie, zakazuje korzystania z portu, z wyjątkiem przypadku działania siły wyższej lub niebezpieczeństwa, na potrzeby inspekcji lub w celu podjęcia odpowiednich działań prawnych;

d)	zakazuje wymiany załogi, chyba że wymiana jest konieczna w wyniku działania siły wyższej;

e)	odmawia udzielenia takiemu statkowi upoważnienia do dokonywania połowów na wodach podlegających jurysdykcji krajowej;

f)	zakazuje czarteru takiego statku;

g)	odmawia przyznania takiemu statkowi prawa do pływania pod swoją banderą;

h)	zakazuje wyładunku i przywozu ryb z takiego statku lub ryb, które dzięki identyfikowalności można powiązać z takim statkiem;

i)	zachęca importerów, przewoźników i inne zainteresowane sektory, by nie podejmowały z takimi statkami negocjacji w sprawie przeładunku ryb; oraz

gromadzi i wymienia wszelkie stosowne informacje dotyczące takiego statku z pozostałymi umawiającymi się stronami, państwami niebędącymi umawiającymi się stronami i RFMO, aby zapobiec korzystaniu z fałszywych certyfikatów przywozowych lub wywozowych dotyczących ryb lub produktów rybołówstwa z takich statków oraz aby wykrywać i uniemożliwiać takie korzystanie.

ROZDZIAŁ X

PRZEPISY KOŃCOWE

Artykuł 49

Poufność

Oprócz obowiązków ustanowionych w art. 112 i 113 rozporządzenia (WE) nr 1224/2009 państwa członkowskie zapewniają zachowanie poufności w zakresie sprawozdań i komunikatów elektronicznych przekazywanych do NAFO i otrzymywanych od NAFO, zgodnie z art. 4 ust. 2 lit. a), art. 4 ust. 6, art. 5 ust. 3 lit. c), art. 10 ust. 2, art. 15 ust. 4, art. 22 ust. 1, 5 i 6, art. 23 ust. 6, art. 25 ust. 8, art. 26 ust. 9, art. 27 ust. 3, 5, 6, 7 i 15, art. 29 ust. 1 i 2, art. 34 ust. 2, art. 36 ust. 4, art. 37 ust. 1 oraz art. 39 ust. 8.

Artykuł 50

Procedura wprowadzania zmian

1. Do dnia 18 grudnia 2019 r. Komisja przyjmie zgodnie z art. 51 akt delegowany uzupełniający niniejsze rozporządzenie o przepisy CEM i załączniki do CEM, o których mowa w załączniku do niniejszego rozporządzenia. Komisja jest uprawniona do przyjęcia zgodnie z art. 51 aktu delegowanego w celu dalszej zmiany tego aktu delegowanego.

2. Komisja jest uprawniona do przyjmowania zgodnie z art. 51 aktów delegowanych, zmieniających niniejsze rozporządzenie w celu dostosowania go do środków przyjętych przez NAFO, które są wiążące dla Unii i jej państw członkowskich, w odniesieniu do:

a)	wykazu działań statków badawczych, o których mowa w art. 4 ust. 1;

b)	środków przewidzianych w art. 9 w odniesieniu do łowisk krewetki północnej; odpowiedniej sprawozdawczości, zmian łowiska, głębokości połowów i odesłań do stref ograniczonych połowów lub obszarów zamkniętych;

procedur dotyczących statków zatrzymujących na burcie ponad 50 ton masy w relacji pełnej całkowitego połowu i wpływających na obszar podlegający regulacji w celu prowadzenia połowów halibuta niebieskiego, w odniesieniu do treści zawiadomień przewidzianych w art. 10 ust. 2 lit. a) i b) oraz warunków rozpoczęcia połowów przewidzianych w art. 10 ust. 2 lit. d);

d)	treści dokumentu przekazywanego elektronicznie określonego w art. 22 ust. 5, wykazu ważnych dokumentów pokładowych przechowywanych na statku zgodnie z art. 22 ust. 8 oraz treści planu ładowni opisanego w art. 22 ust. 10;

e)	dokumentów przechowywanych na statku czarterowym zgodnie z art. 23 ust. 9;

f)	danych VMS podlegających ciągłemu automatycznemu przesyłaniu zgodnie z art. 26 ust. 1, jak również obowiązków dotyczących ośrodka monitorowania rybołówstwa określonych w art. 26 ust. 2 i 9;

g)	wartości procentowych poziomu obecności obserwatorów określonych w art. 27 ust. 3, sprawozdawczości państw członkowskich określonej art. 27 ust. 7, obowiązków obserwatora określonych w art. 27 ust. 11 i obowiązków kapitana statku określonych w art. 27 ust. 12;

h)	obowiązków kapitana statku podczas inspekcji określonych w art. 32.

3. Zmiany wprowadzane zgodnie z ust. 1 są ściśle ograniczone do wprowadzenia zmian w CEM do prawa Unii.

Artykuł 51

Wykonywanie przekazanych uprawnień

1. Powierzenie Komisji uprawnień do przyjęcia aktów delegowanych podlega warunkom określonym w niniejszym artykule.

2. Uprawnienia do przyjęcia aktów delegowanych, o których mowa w art. 50, powierza się Komisji na okres pięciu lat od dnia 17 czerwca 2019 r. Komisja sporządza sprawozdanie dotyczące przekazania uprawnień nie później niż dziewięć miesięcy przed końcem okresu pięciu lat. Przekazanie uprawnień zostaje automatycznie przedłużone na takie same okresy, chyba że Parlament Europejski lub Rada sprzeciwią się takiemu przedłużeniu nie później niż trzy miesiące przed końcem każdego okresu.

3. Przekazanie uprawnień, o którym mowa w art. 50, może zostać w dowolnym momencie odwołane przez Parlament Europejski lub przez Radę. Decyzja o odwołaniu kończy przekazanie określonych w niej uprawnień. Decyzja o odwołaniu staje się skuteczna od następnego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej lub w określonym w tej decyzji późniejszym terminie. Nie wpływa ona na ważność jakichkolwiek już obowiązujących aktów delegowanych.

4. Przed przyjęciem aktu delegowanego Komisja konsultuje się z ekspertami wyznaczonymi przez każde państwo członkowskie zgodnie z zasadami ustanowionymi w Porozumieniu międzyinstytucjonalnym z dnia 13 kwietnia 2016 r. w sprawie lepszego stanowienia prawa

5. Niezwłocznie po przyjęciu aktu delegowanego Komisja przekazuje go równocześnie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

6. Akt delegowany przyjęty na podstawie art. 50 wchodzi w życie tylko wówczas, gdy ani Parlament Europejski, ani Rada nie wyraziły sprzeciwu w terminie dwóch miesięcy od przekazania tego aktu Parlamentowi Europejskiemu i Radzie lub gdy przed upływem tego terminu zarówno Parlament Europejski, jak i Rada poinformowały Komisję, że nie wniosą sprzeciwu. Termin ten przedłuża się o dwa miesiące z inicjatywy Parlamentu Europejskiego lub Rady.

Artykuł 52

Uchylenie

Uchyla się rozporządzenie (WE) nr 2115/2005 oraz rozporządzenie (WE) nr 1386/2007.

Artykuł 53

Zmiany w rozporządzeniu Rady (UE) 2016/1627

W rozporządzeniu (UE) nr 2016/1627 wprowadza się następujące zmiany:

w art. 3 dodaje się punkty w brzmieniu:

„27)	»taklowiec do połowów pelagicznych na skalę przemysłową« oznacza taklowiec do połowów pelagicznych o długości całkowitej powyżej 24 metrów;

28)	»okrężnice« oznaczają każdą sieć okrążającą, której dno ściągnięte jest na dole sieci za pomocą liny sznurującej przechodzącej przez kilka obręczy wzdłuż podbory i umożliwiającej zasznurowanie i zamknięcie sieci.”;

art. 9 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 9

Roczne plany zarządzania zdolnością połowową

1. Każde państwo członkowskie ustanawia roczny plan zarządzania zdolnością połowową w celu dostosowania liczby statków rybackich, aby wykazać, że zdolność połowowa jest proporcjonalna do uprawnień do połowów przydzielonych statkom w danym okresie.

2. Państwa członkowskie dostosowują zdolność połowową przy użyciu parametrów zaproponowanych przez SCRS przy ICCAT i przyjętych przez ICCAT w 2009 r.

Państwa członkowskie mogą przydzielać kwoty sektorowe łodziom przybrzeżnym upoważnionym do połowów tuńczyka błękitnopłetwego i wskazują to w swoich planach połowowych. Zawierają również w swoich planach monitorowania, kontroli i inspekcji dodatkowe środki w celu ścisłego monitorowania wykorzystania kwot tej floty. Państwa członkowskie mogą przy użyciu parametrów, o których mowa w ust. 1, upoważnić inną liczbę statków do pełnego wykorzystania ich uprawnień do połowów.

3. Portugalia i Hiszpania mogą przydzielić kwoty sektorowe kliprom tuńczykowym prowadzącym działalność na wodach wokół Azorów, Madery i Wysp Kanaryjskich. Kwoty sektorowe i dodatkowe środki w celu monitorowania ich wykorzystania muszą być jasno określone w ich odpowiednich rocznych planach.

4. Gdy państwa członkowskie przydzielają kwoty sektorowe zgodnie z ust. 2 lub 3, nie ma zastosowania wymóg minimalnej kwoty wielkości 5 ton określony przez SCRS w 2009 r.

5. Dostosowanie zdolności połowowej dla sejnerów ogranicza się do wzrostu o maksymalnie 20 % w porównaniu ze zdolnością połowową odniesienia z 2018 r.

6. W okresie 2019–2020 państwa członkowskie mogą zezwolić na pewną liczbę tonarów biorących udział w połowach tuńczyka błękitnopłetwego, co umożliwi pełne wykorzystanie ich uprawnień do połowów.”;

art. 10 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 10

Roczne plany zarządzania hodowlą

1. Do dnia 31 stycznia każdego roku każde państwo członkowskie, któremu przydzielono kwotę, dla tuńczyka błękitnopłetwego, przekazuje Komisji roczny plan zarządzania hodowlą zgodnie z niniejszym artykułem.

2. Komisja sporządza i włącza te plany do planu Unii. Plan ten Komisja przekazuje do Sekretariatu ICCAT do dnia 15 lutego każdego roku w celu omówienia i zatwierdzenia przez ICCAT.

3. W rocznym planie zarządzania hodowlą każde państwo członkowskie wykazuje, że całkowita zdolność wprowadzana i całkowita zdolność w zakresie hodowli są proporcjonalne do szacowanej ilości tuńczyka błękitnopłetwego dostępnej do hodowli.

4. Państwa członkowskie ograniczają swoją zdolność w zakresie hodowli tuńczyka do całkowitej zdolności w zakresie hodowli zarejestrowanej w rejestrze miejsc hodowli lub tuczu tuńczyka błękitnopłetwego ICCAT lub dopuszczonej i zgłoszonej ICCAT w 2018 r.

5. Maksymalna ilość złowionego dzikiego tuńczyka błękitnopłetwego wprowadzana do miejsc hodowli lub tuczu danego państwa członkowskiego jest ograniczona do poziomu ilości wprowadzanych i zarejestrowanych w ICCAT w rejestrze miejsc hodowli lub tuczu tuńczyka błękitnopłetwego przez miejsca hodowli lub tuczu tego państwa członkowskiego w latach 2005, 2006, 2007 lub 2008.

6. Jeżeli dane państwo członkowskie musi zwiększyć maksymalną ilość wprowadzanego złowionego dzikiego tuńczyka błękitnopłetwego w jednym miejscu hodowli lub tuczu lub większej ich liczbie, zwiększenie to musi być proporcjonalne do uprawnień do połowów przydzielonych temu państwu członkowskiemu, w tym do przywozów żywego tuńczyka błękitnopłetwego.

7. Państwa członkowskie, w których są miejsca hodowli lub tuczu, zapewniają, aby naukowcy, którym SCRS przydzielił zadanie prowadzenia badań służących określeniu tempa wzrostu w okresie tuczenia, mieli do dostęp do tych miejsc hodowli lub tuczu i zgodnie z wymogiem protokołu otrzymywali pomoc w wykonywaniu badań zgodnie ze znormalizowanym protokołem opracowanym przez SCRS na potrzeby monitorowania rozpoznawalnych osobników ryb.”;

art. 11 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 11

Sezony połowowe

1. Połowy tuńczyka błękitnopłetwego okrężnicami we wschodniej części Oceanu Atlantyckiego i w Morzu Śródziemnym są dozwolone w okresie od dnia 26 maja do dnia 1 lipca.

2. W drodze odstępstwa od ust. 1 połowy tuńczyka błękitnopłetwego okrężnicami w Morzu Adriatyckim mogą być otwarte do dnia 15 lipca w odniesieniu do ryb utrzymywanych w gospodarstwach rybackich w Morzu Adriatyckim (obszar połowowy FAO 37.2.1).

3. W drodze odstępstwa od ust. 1, jeżeli dane państwo członkowskie może wykazać, że z powodu wiatrów osiągających przynajmniej 5 stopni w skali Beauforta niektóre z ich sejnerów poławiających tuńczyka błękitnopłetwego we wschodniej części Oceanu Atlantyckiego i w Morzu Śródziemnym nie były w stanie wykorzystać swoich normalnych dni połowowych w ciągu roku, wówczas to państwo członkowskie może przenieść maksymalnie 10 utraconych dni do dnia 11 lipca w odniesieniu do danych statków w ciągu roku.

4. W okresie od dnia 1 stycznia do dnia 31 maja we wschodniej części Oceanu Atlantyckiego i w Morzu Śródziemnym dozwolone są połowy tuńczyka błękitnopłetwego prowadzone przez taklowce do połowów pelagicznych na skalę przemysłową.

5. Państwa członkowskie ustanawiają w swoich rocznych planach połowowych sezony otwarte dla swoich flot nieobejmujących sejnerów i taklowców do połowów pelagicznych na skalę przemysłową.”;

art. 16 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 16

Przyłowy

1. Każde państwo członkowskie przewiduje przyłów tuńczyka błękitnopłetwego w ramach swojej kwoty i informuje o tym Komisję, przekazując jej swój roczny plan połowowy.

2. Poziom przyłowów tuńczyka błękitnopłetwego nie przekracza 20 % całkowitych połowów na burcie na koniec każdego rejsu połowowego. Metoda użyta do obliczenia tych przyłowów w odniesieniu do całkowitego połowu na burcie musi być jasno zdefiniowana w rocznym planie połowowym. Przyłowy mogą obliczane masowo lub wyrażone liczbą osobników. Korzystanie w obliczeniach z liczby osobników ma zastosowanie wyłącznie do tuńczyka i gatunków tuńczykopodobnych, którymi zarządza ICCAT. Poziom dozwolonych przyłowów dla floty łodzi przybrzeżnych można obliczać w ujęciu rocznym.

3. Wszystkie przyłowy martwego tuńczyka błękitnopłetwego zatrzymane na burcie lub odrzucone odlicza się od kwoty państwa członkowskiego bandery oraz rejestruje i zgłasza Komisji.

4. W przypadku państw członkowskich bez kwoty tuńczyka błękitnopłetwego odnośne przyłowy odlicza się od specjalnej unijnej kwoty przyłowów tuńczyka błękitnopłetwego określonej zgodnie z TFUE oraz art. 16 rozporządzenia (UE) nr 1380/2013.

5. Jeżeli kwota przydzielona państwu członkowskiemu danego statku rybackiego lub tonara została już wykorzystana, żadne połowy tuńczyka błękitnopłetwego nie są dozwolone i państwa członkowskie przyjmują środki niezbędne do zapewnienia ich uwalniania. Przetwarzanie i sprzedaż martwego tuńczyka błękitnopłetwego jest zakazana, a wszystkie połowy są rejestrowane. Państwa członkowskie zgłaszają informacje na temat takich połowów co roku Komisji, która przekazuje te informacje do Sekretariatu ICCAT.

6. Statki nieprowadzące aktywnie połowów tuńczyka błękitnopłetwego wyraźnie oddzielają wszelkie ilości tuńczyka błękitnopłetwego zatrzymywane na burcie od innych gatunków, aby umożliwić organom kontroli monitorowanie zgodności z niniejszym artykułem. Przyłowy te mogą być wprowadzane do obrotu, o ile towarzyszy im eBCD.”.

Artykuł 54

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Art. 53 stosuje się od dnia 21 czerwca 2019 r.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w Brukseli dnia 20 maja 2019 r.

W imieniu Parlamentu Europejskiego

A. TAJANI

Przewodniczący

W imieniu Rady

G. CIAMBA

Przewodniczący

(1) Opinia z dnia 23 stycznia 2019 r.

(2) Stanowisko Parlamentu Europejskiego z dnia 17 kwietnia 2019 r. (dotychczas nieopublikowane w Dzienniku Urzędowym) oraz decyzja Rady z dnia 14 maja 2019 r.

(3) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1380/2013 z dnia 11 grudnia 2013 r. w sprawie wspólnej polityki rybołówstwa, zmieniające rozporządzenia Rady (WE) nr 1954/2003 i (WE) nr 1224/2009 oraz uchylające rozporządzenia Rady (WE) nr 2371/2002 i (WE) nr 639/2004 oraz decyzję Rady 2004/585/WE (Dz.U. L 354 z 28.12.2013, s. 22).

(4) Decyzja Rady 98/392/WE z dnia 23 marca 1998 r. dotycząca zawarcia przez Wspólnotę Europejską Konwencji Narodów Zjednoczonych z dnia 10 grudnia 1982 r. o prawie morza i Porozumienia z dnia 28 lipca 1994 r. odnoszącego się do stosowania jego części XI (Dz.U. L 179 z 23.6.1998, s. 1).

(5) Rozporządzenie Rady (EWG) nr 3179/78 z dnia 28 grudnia 1978 r. dotyczące zawarcia przez Europejską Wspólnotę Gospodarczą Konwencji o przyszłej wielostronnej współpracy w rybołówstwie na północno-zachodnim Atlantyku (Dz.U. L 378 z 30.12.1978, s. 1).

(6) Decyzja Rady 2010/717/UE z dnia 8 listopada 2010 r. w sprawie zatwierdzenia, w imieniu Unii Europejskiej, zmian do Konwencji o przyszłej wielostronnej współpracy w rybołówstwie na północno-zachodnim Atlantyku (Dz.U. L 321 z 7.12.2010, s. 1).

(7) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1386/2007 z dnia 22 października 2007 r. ustanawiające środki ochrony zasobów i jej egzekwowania mające zastosowanie na obszarze podlegającym regulacji Organizacji Rybołówstwa Północno-Zachodniego Atlantyku (Dz.U. L 318 z 5.12.2007, s. 1).

(8) Rozporządzenie Rady (WE) nr 2115/2005 z dnia 20 grudnia 2005 r. wprowadzające program odbudowy zasobów halibuta grenlandzkiego w ramach Organizacji Rybołówstwa Północno-Zachodniego Atlantyku (Dz.U. L 340 z 23.12.2005, s. 3).

(9) Dz.U. L 123 z 12.5.2016, s. 1.

(10) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/1627 z dnia 14 września 2016 r. w sprawie wieloletniego planu odbudowy zasobów tuńczyka błękitnopłetwego we wschodnim Atlantyku i w Morzu Śródziemnym oraz uchylenia rozporządzenia Rady (WE) nr 302/2009 (Dz.U. L 252 z 16.9.2016, s. 1).

(11) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/2403 z dnia 12 grudnia 2017 r. w sprawie zrównoważonego zarządzania zewnętrznymi flotami rybackimi oraz uchylenia rozporządzenia Rady (WE) nr 1006/2008 (Dz.U. L 347 z 28.12.2017, s. 81).

(12) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1005/2008 z dnia 29 września 2008 r. ustanawiające wspólnotowy system zapobiegania nielegalnym, nieraportowanym i nieuregulowanym połowom oraz ich powstrzymywania i eliminowania, zmieniające rozporządzenia (EWG) nr 2847/93, (WE) nr 1936/2001 i (WE) nr 601/2004 oraz uchylające rozporządzenia (WE) nr 1093/94 i (WE) nr 1447/1999 (Dz.U. L 286 z 29.10.2008, s. 1).

(13) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1224/2009 z dnia 20 listopada 2009 r. ustanawiające unijny system kontroli w celu zapewnienia przestrzegania przepisów wspólnej polityki rybołówstwa, zmieniające rozporządzenia (WE) nr 847/96, (WE) nr 2371/2002, (WE) nr 811/2004, (WE) nr 768/2005, (WE) nr 2115/2005, (WE) nr 2166/2005, (WE) nr 388/2006, (WE) nr 509/2007, (WE) nr 676/2007, (WE) nr 1098/2007, (WE) nr 1300/2008, (WE) nr 1342/2008 i uchylające rozporządzenia (EWG) nr 2847/93, (WE) nr 1627/94 oraz (WE) nr 1966/2006 (Dz.U. L 343 z 22.12.2009, s. 1).

(14) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/473 z dnia 19 marca 2019 r. w sprawie Europejskiej Agencji Kontroli Rybołówstwa (Dz.U. L 83 z 25.3.2019, s. 18).

(15) Rozporządzenie Komisji (WE) nr 517/2008 z dnia 10 czerwca 2008 r. ustanawiające szczegółowe zasady wykonania rozporządzenia Rady (WE) nr 850/98 w odniesieniu do ustalania rozmiaru oczek oraz oceny grubości przędzy sieci rybackich (Dz.U. L 151 z 11.6.2008, s. 5).

(16) Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) nr 404/2011 z dnia 8 kwietnia 2011 r. ustanawiające szczegółowe przepisy wykonawcze do rozporządzenia Rady (WE) nr 1224/2009 ustanawiającego wspólnotowy system kontroli w celu zapewnienia przestrzegania przepisów wspólnej polityki rybołówstwa (Dz.U. L 112 z 30.4.2011, s. 1).

(17) Konwencja o przyszłej wielostronnej współpracy w rybołówstwie na północno-wschodnim Atlantyku; podpisano ją w dniu 18 listopada 1980 r. w Londynie, weszła w życie w dniu 17 marca 1982 r., a Wspólnota Europejska przystąpiła do niej w dniu 13 lipca 1981 r. (Dz.U. L 227 z 12.8.1981, s. 22).

ZAŁĄCZNIK

1)	Tabela 4 zawarta w CEM, o której mowa w art. 3 pkt 17 i w art. 17;

2)	Rysunek 2 zawarty w CEM, o którym mowa w art. 3 pkt 17 i w art. 17;

3)	Część VI załącznika I.E do CEM, o której mowa w art. 3 pkt 21, art. 21 ust. 2 i art. 27 ust. 11 lit. a) ppkt (i);

4)	Część VII załącznika I.E do CEM, o której mowa w art. 3 pkt 29;

5)	Format przewidziany w załączniku II.C do CEM, o którym mowa w art. 4 ust. 2 lit. a);

6)	Tabela 1 i rysunek 1(1) zawarte w CEM, o których mowa w art. 9 ust. 1;

7)	Tabela 2 i rysunek 1(2) zawarte w CEM, o których mowa w art. 9 ust. 4;

8)	Tabela 3 i rysunek 1(3) zawarte w CEM, o których mowa w art. 9 ust. 5;

9)	Format przewidziany w załączniku IV.C do CEM, o którym mowa w art. 10 ust. 1 lit. e), art. 27 ust. 3 lit. c) i art. 39 ust. 16;

10)	Załącznik III.A do CEM, o którym mowa w art. 13 ust. 1;

11)	Załącznik I.C do CEM, o którym mowa w art. 13 ust. 2 lit. d), w art. 24 ust. 1 lit. b) i art. 25 ust. 6 akapit drugi;

12)	Załącznik III.B do CEM, o którym mowa w art. 14 ust. 2 i 3;

13)	Załącznik I.D do CEM, o którym mowa w art. 16 ust. 1 i 2;

14)	Rysunek 3 zawarty w CEM, o którym mowa w art. 18 ust. 1;

15)	Tabela 5 zawarta w CEM, o której mowa w art. 18 ust. 1;

16)	Rysunek 4 zawarty w CEM, o którym mowa w art. 18 ust. 2;

17)	Tabela 6 zawarta w CEM, o której mowa w art. 18 ust. 2;

18)	Rysunek 5 zawarty w CEM, o którym mowa w art. 18 ust. 3 i 4;

19)	Tabela 7 zawarta w CEM, o której mowa w art. 18 ust. 3 i 4;

20)	Protokół zwiadów określony w załączniku I.E do CEM, o którym mowa w art. 19 ust. 1;

21)	Powiadomienie o zamiarze prowadzenia dennych zwiadów rybackich określone w załączniku I.E do CEM, o którym mowa w art. 19 ust. 2 lit. a);

22)	Sprawozdanie z rejsu w odniesieniu do dennych zwiadów rybackich określone w załączniku I.E do CEM, o którym mowa w art. 19 ust. 2 lit. b);

23)	Elementy oceny wstępnej proponowanych dennych zwiadów rybackich określone w załączniku I.E do CEM, o których mowa w art. 20 ust. 2 lit. b);

24)	Formularz danych zwiadów rybackich określony w załączniku I.E do CEM, o którym mowa w art. 21 ust. 4 lit. a);

25)	Format przewidziany dla wykazu statków w załączniku II.C1 do CEM, o którym mowa w art. 22 ust. 1 lit. a);

26)	Format przewidziany dla usuwania z wykazu statków w załączniku II.C2 do CEM, o którym mowa w art. 22 ust. 1 lit. b);

27)	Format określony dla indywidualnych upoważnień dla każdego statku w załączniku II.C3 do CEM, o którym mowa w art. 22 ust. 5 lit. a);

28)	Format przewidziany dla zawieszenia upoważnienia w załączniku II.C4 do CEM, o którym mowa w art. 22 ust. 5 lit. b);

29)	Wykaz kodów postaci produktu zgodnie z wykazem w załączniku II.K do CEM, o którym mowa w art. 24 ust. 1 lit. e);

30)	Wzór dziennika połowowego określony w załączniku II.A do CEM, o którym mowa w art. 25 ust. 2;

31)	Format sprawozdania z połowów określony w załączniku II.D do CEM, o którym mowa w art. 25 ust. 6 i 8 i w art. 26 ust. 9 lit. b);

32)	Format anulowania sprawozdania z połowów określony w załączniku II.F do CEM, o którym mowa w art. 25 ust. 6 i 7;

33)	Załącznik II.N do CEM, o którym mowa w art. 25 ust. 9 lit. b);

34)	Format wymiany danych określony w załączniku II.E do CEM, o którym mowa w art. 26 ust. 9 lit. b);

35)	Sprawozdanie obserwatora określone w załączniku II.M do CEM, o którym mowa w art. 27 ust. 11 lit. a);

36)	Sprawozdanie przekazywane codziennie przez obserwatora określone w załączniku II.G do CEM, o którym mowa w art. 27 ust. 11 lit. e);

37)	Zasady poufności określone w załączniku II.B do CEM, o którym mowa w art. 28 ust. 10 i art. 43;

38)	Formularz sprawozdania z nadzoru zawarty w załączniku IV.A do CEM, o którym mowa w art. 30 ust. 1 lit. a) i art. 45 lit. a);

39)	Obraz proporczyka przedstawiony w załączniku IV.E do CEM, o którym mowa w art. 31 lit. b);

40)	Zasady zapewniania drabinki wejściowej zgodnie z załącznikiem IV.G do CEM, o którym mowa w art. 32 lit. c);

41)	Sprawozdanie z inspekcji określone w załączniku IV.B do CEM, o którym mowa w art. 33 ust. 1, art. 34 ust. 2 lit. a) i art. 45 lit. d);

42)	Plomba inspekcyjna NAFO przedstawiona w załączniku IV.F do CEM, o której mowa w art. 34 ust. 1 lit. d);

43)	Formularz wstępnego zgłoszenia na potrzeby kontroli przeprowadzanej przez państwo portu określony w załączniku II.L do CEM, o którym mowa w art. 39 ust. 8 i art. 39 ust. 13 lit. a) ppkt (iii), art. 40 ust. 2 oraz art. 41 ust. 1 i 2;

44)	Załącznik IV.H do CEM dotyczący inspekcji, o którym mowa w art. 39 ust. 11.

28.5.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 141/42

ROZPORZĄDZENIE PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY (UE) 2019/834

z dnia 20 maja 2019 r.

zmieniające rozporządzenie (UE) nr 648/2012 w odniesieniu do obowiązku rozliczania, zawieszania obowiązku rozliczania, wymogów dotyczących zgłaszania, technik ograniczania ryzyka związanego z kontraktami pochodnymi będącymi przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym, które nie są rozliczane przez kontrahenta centralnego, rejestracji repozytoriów transakcji i nadzoru nad nimi, a także wymogów dotyczących repozytoriów transakcji

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 114,

uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,

po przekazaniu projektu aktu ustawodawczego parlamentom narodowym,

uwzględniając opinię Europejskiego Banku Centralnego (1),

uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego (2),

stanowiąc zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą (3),

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 648/2012 (4) weszło w życie w dniu 16 sierpnia 2012 r. Wymogi zawarte w tym rozporządzeniu, a mianowicie: centralne rozliczanie zestandaryzowanych kontraktów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym, wymogi dotyczące depozytu zabezpieczającego oraz wymogi dotyczące ograniczania ryzyka operacyjnego w odniesieniu do kontraktów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym, które nie są centralnie rozliczane, obowiązki zgłaszania kontraktów pochodnych, wymogi nakładane na kontrahentów centralnych (CCP) oraz wymogi nakładane na repozytoria transakcji przyczyniają się do redukcji ryzyka systemowego poprzez zwiększenie przejrzystości rynku instrumentów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym, a także do redukcji ryzyka kredytowego kontrahenta oraz ryzyka operacyjnego związanego z instrumentami pochodnymi będącymi przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym.

(2)

Uproszczenie niektórych obszarów objętych rozporządzeniem (UE) nr 648/2012 oraz bardziej proporcjonalne podejście do tych obszarów są zgodne z programem sprawności i wydajności regulacyjnej Komisji, w którym podkreślono konieczność obniżenia kosztów i uproszczenia przepisów, tak by cele polityk unijnych były osiągane w jak najwydajniejszy sposób, ma także na celu w szczególności ograniczenie obciążeń regulacyjnych i administracyjnych. To uproszczenie oraz bardziej proporcjonalne podejście powinny pozostawać jednak bez uszczerbku dla nadrzędnych celów promowania stabilności finansowej i ograniczenia ryzyk systemowych zgodnie z oświadczeniem przywódców G-20 na szczycie w Pittsburghu, który odbył się w dniu 26 września 2009 r.

(3)	Wydajne i odporne systemy posttransakcyjne i rynki zabezpieczeń są podstawowymi elementami dobrze funkcjonującej unii rynków kapitałowych, które wspierają działania mające na celu wspieranie inwestycji, wzrostu gospodarczego i tworzenia miejsc pracy zgodnie z priorytetami politycznymi Komisji.

(4)

W latach 2015 i 2016 Komisja przeprowadziła dwie konsultacje publiczne dotyczące stosowania rozporządzenia (UE) nr 648/2012. Komisja otrzymała również uwagi dotyczące stosowania tego rozporządzenia od europejskiego urzędu nadzoru (Europejskiego Urzędu Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych) (ESMA) ustanowionego rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1095/2010 (5), Europejskiej Rady ds. Ryzyka Systemowego (ERRS) ustanowionej rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1092/2010 (6) i Europejskiego Systemu Banków Centralnych (ESBC). W wyniku tych konsultacji publicznych stwierdzono, że cele rozporządzenia (UE) nr 648/2012 cieszą się poparciem zainteresowanych stron i nie jest konieczny gruntowny przegląd tego rozporządzenia. W dniu 23 listopada 2016 r. Komisja przyjęła sprawozdanie ogólne zgodnie z rozporządzeniem (UE) nr 648/2012. Mimo że nie wszystkie przepisy rozporządzenia (UE) nr 648/2012 miały już w pełni zastosowanie, w związku z czym kompleksowa ocena tego rozporządzenia nie była możliwa, w sprawozdaniu tym wskazano obszary, w których konieczne jest ukierunkowane działanie, aby zapewnić, by cele rozporządzenia (UE) nr 648/2012 zostały osiągnięte w bardziej proporcjonalny, wydajny i skuteczny sposób.

(5)	Rozporządzenie (UE) nr 648/2012 powinno obejmować wszystkich kontrahentów finansowych, którzy mogliby stwarzać istotne ryzyko systemowe dla systemu finansowego. Należy zatem zmienić definicję kontrahenta finansowego.

(6)

Pracownicze plany nabycia udziałów są to programy, zwykle ustanawiane przez przedsiębiorstwo, za pomocą których osoby mogą – bezpośrednio lub pośrednio – dokonywać subskrypcji udziałów przedsiębiorstwa lub innego przedsiębiorstwa w ramach tej samej grupy, nabywać takie udziały, otrzymywać je lub wchodzić w ich posiadanie, pod warunkiem że z tego planu korzystają co najmniej pracownicy lub byli pracownicy tego przedsiębiorstwa lub innego przedsiębiorstwa w ramach tej samej grupy, lub członkowie lub byli członkowie zarządu tego przedsiębiorstwa lub innego przedsiębiorstwa w ramach tej samej grupy. Komunikat Komisji z dnia 8 czerwca 2017 r. w sprawie śródokresowego przeglądu planu działania na rzecz unii rynków kapitałowych wskazuje środki dotyczące pracowniczego planu nabycia udziałów jako jeden z możliwych środków wzmacniania unii rynków kapitałowych z myślą o wspieraniu inwestycji detalicznych. Zatem, i zgodnie z zasadą proporcjonalności, przedsiębiorstwo zbiorowego inwestowania w zbywalne papiery wartościowe (UCITS) ani alternatywny fundusz inwestycyjny (AFI), które są ustanowione wyłącznie w celu obsługi co najmniej jednego pracowniczego planu nabycia udziałów, nie powinny być kwalifikowane jako kontrahenci finansowi.

(7)

Wolumen działalności niektórych kontrahentów finansowych na rynkach instrumentów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym jest zbyt niski, aby stanowić istotne ryzyko systemowe dla systemu finansowego i zbyt niski, by rozliczanie centralne było opłacalne z ekonomicznego punktu widzenia. Kontrahenci ci, zwykle nazywani małymi kontrahentami finansowymi, powinni zostać zwolnieni z obowiązku rozliczania, ale powinni nadal podlegać wymogowi wymiany zabezpieczeń w celu ograniczenia ryzyka systemowego. Jednak w przypadku gdy pozycja zajmowana przez kontrahenta finansowego przekracza próg wiążący się z obowiązkiem rozliczania obliczonego na poziomie grupy w odniesieniu do co najmniej jednej klasy instrumentów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym, obowiązek rozliczania powinien mieć zastosowanie w odniesieniu do wszystkich klas instrumentów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym ze względu na wzajemne powiązania kontrahentów finansowych i potencjalne ryzyko systemowe dla systemu finansowego, które mogłoby wystąpić, gdyby te kontrakty pochodne będące przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym nie były rozliczane centralnie. Kontrahent finansowy powinien mieć możliwość wykazania w każdej chwili, że jego pozycje nie przekraczają już progu wiążącego się z obowiązkiem rozliczania dla jakiejkolwiek klasy instrumentów pochodnych, będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym, w którym to przypadku obowiązek ten powinien przestać obowiązywać.

(8)

Kontrahenci niefinansowi są ze sobą mniej powiązani niż kontrahenci finansowi. Ponadto działalność kontrahentów niefinansowych często skupia się głównie na jednej tylko klasie instrumentów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym. W związku z tym ich działalność stwarza mniejsze ryzyko systemowe dla systemu finansowego niż działalność kontrahentów finansowych. Należy zatem zawęzić zakres stosowania obowiązku rozliczania w przypadku kontrahentów niefinansowych, którzy zdecydują się obliczać swoją pozycję co 12 miesięcy względem progów wiążących się z obowiązkiem rozliczania. Ci kontrahenci niefinansowi powinni podlegać obowiązkowi rozliczania wyłącznie w odniesieniu do klas instrumentów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym, w przypadku których przekroczono próg wiążący się z obowiązkiem rozliczania. Kontrahenci niefinansowi nadal powinni jednak podlegać wymogowi wymiany zabezpieczeń, w sytuacji gdy przekroczony zostanie dowolny z progów wiążących się z obowiązkiem rozliczania. Kontrahenci niefinansowi, którzy nie zdecydują się obliczać swojej pozycji względem progów wiążących się z obowiązkiem rozliczania, powinni podlegać obowiązkowi rozliczania w odniesieniu do wszystkich klas instrumentów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym. Kontrahent niefinansowy powinien mieć możliwość wykazania w każdej chwili, że jego pozycje nie przekraczają już progu wiążącego się z obowiązkiem rozliczania w odniesieniu do dowolnej klasy instrumentów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym, w którym to przypadku obowiązek rozliczania dla danej klasy takich instrumentów powinien przestać obowiązywać.

(9)	W celu uwzględnienia zmian na rynkach finansowych ESMA powinien okresowo dokonywać przeglądu progów wiążących się z obowiązkiem rozliczania i, w razie potrzeby, je aktualizować. Temu okresowemu przeglądowi powinno towarzyszyć sprawozdanie.

(10)

Wymóg rozliczania niektórych kontraktów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym zawartych przed dniem, w którym obowiązek rozliczania stał się skuteczny, prowadzi do niepewności prawa i trudności operacyjnych, a korzyści z niego płynące są ograniczone. W szczególności wymóg ten nakłada na kontrahentów tych kontraktów dodatkowe koszty i obciążenia i mógłby mieć również wpływ na sprawne funkcjonowanie rynku bez istotnej poprawy jednolitego i spójnego stosowania rozporządzenia (UE) nr 648/2012 lub ustanowienia równych warunków działania dla uczestników rynku. Należy zatem usunąć ten wymóg.

(11)

Kontrahenci, którzy mają niewielki wolumen działalności na rynkach instrumentów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym, napotykają trudności w dostępie do rozliczania centralnego, zarówno jako klienci członka rozliczającego, jak i w drodze pośrednich uzgodnień rozliczeniowych. Członkowie rozliczający i klienci członków rozliczających, którzy świadczą usługi rozliczeniowe albo bezpośrednio na rzecz innych kontrahentów, albo pośrednio, pozwalając swoim własnym klientom na świadczenie tych usług na rzecz innych kontrahentów, powinni być zatem zobowiązani do prowadzenia tej działalności na podstawie uczciwych, rozsądnych, niedyskryminujących i przejrzystych warunków handlowych. Choć wymóg ten nie powinien pociągać za sobą regulacji cen ani obowiązku zawarcia umowy, członkom rozliczającym i klientom należy zezwolić na kontrolowanie ryzyk związanych z oferowanymi usługami rozliczeniowymi, takich jak ryzyka kontrahenta.

(12)

Informacje na temat instrumentów finansowych objętych zakresem zezwolenia CCP mogą nie wskazywać wszystkich klas instrumentów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym, na rozliczanie których dany CCP otrzymał zezwolenie. W celu zapewnienia, by ESMA mógł wykonywać swoje zadania i obowiązki dotyczące obowiązku rozliczania, właściwe organy powinny niezwłocznie przekazywać ESMA informacje otrzymane od CCP odnośnie do jego zamiaru rozpoczęcia rozliczania danej klasy instrumentów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym, objętej zakresem jego obowiązującego zezwolenia.

(13)

W określonych wyjątkowych sytuacjach powinno być możliwe tymczasowe zawieszenie obowiązku rozliczania. Takie zawieszenie powinno być możliwe, jeżeli kryteria, na podstawie których konkretne klasy instrumentów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym zaczęły podlegać obowiązkowi rozliczania, nie są już spełniane. Może do tego dojść w przypadku, gdy konkretne klasy instrumentów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym nie są już odpowiednie do obowiązkowego rozliczania centralnego lub w przypadku gdy nastąpiła istotna zmiana jednego z tych kryteriów w odniesieniu do konkretnych klas instrumentów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym. Zawieszenie obowiązku rozliczania powinno być również możliwe w przypadku, gdy CCP przestaje oferować usługę rozliczeniową w odniesieniu do konkretnych klas instrumentów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym lub konkretnego rodzaju kontrahentów, a inni CCP nie mogą wystarczająco szybko przejąć świadczenia tych usług rozliczeniowych. Zawieszenie obowiązku rozliczania powinno być również możliwe w przypadku, gdy zostanie to uznane za konieczne w celu uniknięcia poważnego zagrożenia dla stabilności finansowej w Unii. W celu zapewnienia stabilności finansowej i uniknięcia zakłóceń rynku ESMA powinien – z uwzględnieniem celów grupy G-20 – zapewniać, by w sytuacji, gdy właściwe jest zniesienie obowiązku rozliczania, zniesienie to następowało w trakcie zawieszenia obowiązku rozliczania i w czasie umożliwiającym zmianę stosownych regulacyjnych standardów technicznych.

(14)

Obowiązek ustanowiony w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 600/2014 (7) dla kontrahentów w zakresie prowadzenia obrotu instrumentami pochodnymi, które podlegają obowiązkowi rozliczania, w systemach obrotu jest – zgodnie z procedurą dotyczącą obowiązku obrotu szczegółowo opisaną w tym rozporządzeniu – uruchamiany w przypadku, gdy dana klasa instrumentów pochodnych zostaje uznana za podlegającą obowiązkowi rozliczania. Zawieszenie obowiązku rozliczania mogłoby uniemożliwić kontrahentom przestrzeganie obowiązku obrotu. W rezultacie, w przypadku gdy zgłoszono wniosek o zawieszenie obowiązku rozliczania i gdzie uznaje się to za istotną zmianę w kryteriach dotyczących obowiązku obrotu, ESMA powinien mieć możliwość zaproponowania równoczesnego zawieszenia obowiązku obrotu na podstawie rozporządzenia (UE) nr 648/2012, zamiast rozporządzenia (UE) nr 600/2014.

(15)

Zgłaszanie przeszłych kontraktów okazało się trudne z uwagi na fakt, że niektóre informacje szczegółowe, które są wymagane obecnie, nie były wymagane przed wejściem w życie rozporządzenia (UE) nr 648/2012. Doprowadziło to do dużej liczby nieprzedstawionych zgłoszeń i niskiej jakości zgłaszanych danych, a obciążenie związane ze zgłaszaniem tych kontraktów pozostaje znaczące. W związku z tym istnieje duże prawdopodobieństwo, że te dane historyczne pozostaną niewykorzystane. Ponadto do czasu, gdy termin zgłaszania przeszłych kontraktów stanie się skuteczny, wiele z tych kontraktów już wygaśnie, a wraz z nimi – związane z nimi ekspozycje i ryzyka. Z tego powodu należy usunąć wymóg zgłaszania przeszłych kontraktów.

(16)

Transakcje wewnątrzgrupowe z udziałem kontrahentów niefinansowych stanowią stosunkowo małą część wszystkich kontraktów na instrumentach pochodnych poza rynkiem regulowanym i są wykorzystywane głównie do celów zabezpieczenia wewnętrznego w ramach grup. W związku z tym takie transakcje nie przyczyniają się w znaczącym stopniu do zwiększenia ryzyka systemowego i wzajemnych powiązań, niemniej obowiązek zgłaszania tych transakcji oznacza istotne koszty i obciążenia dla kontrahentów niefinansowych. Transakcje między kontrahentami w ramach grupy, w przypadku których co najmniej jeden z kontrahentów jest kontrahentem niefinansowym, powinny zatem zostać zwolnione z obowiązku zgłaszania, niezależnie od miejsca prowadzenia działalności kontrahenta niefinansowego.

(17)

W 2017 r. Komisja rozpoczęła kontrolę sprawności publikowania informacji przez przedsiębiorstwa. Celem tej kontroli jest zebranie dowodów w zakresie konsekwentnego charakteru, spójności, skuteczności i efektywności unijnych ram sprawozdawczości. W tym kontekście dalszej analizie należy poddać możliwość uniknięcia zbędnego powielania sprawozdawczości oraz możliwość zmniejszenia lub uproszczenia sprawozdawczości na temat kontraktów na instrumentach pochodnych niebędących przedmiotem obrotu na rynkach regulowanych, z uwzględnieniem potrzeby terminowej sprawozdawczości oraz aktów i środków przyjętych na mocy rozporządzeń (UE) nr 648/2012 i (UE) nr 600/2014. W szczególności w analizie tej należy rozważyć zgłoszone informacje szczegółowe, dostępność danych dla właściwych organów, a także środki służące dalszemu uproszczeniu ścieżek sprawozdawczych w odniesieniu do kontraktów na instrumentach pochodnych niebędących przedmiotem obrotu na rynkach regulowanych bez zbędnej utraty informacji, w szczególności w odniesieniu do kontrahentów niefinansowych niepodlegających obowiązkowi rozliczania. Bardziej ogólną ocenę skuteczności i efektywności środków, które zostały wprowadzone w rozporządzeniu (UE) nr 648/2012 w celu poprawy funkcjonowania i zmniejszenia obciążeń związanych ze zgłaszaniem kontraktów na instrumentach pochodnych będących przedmiotem obrotu na rynkach regulowanych należy rozważyć, gdy zgromadzone zostanie wystarczające doświadczenie i dostępne będą dane na temat stosowania tego rozporządzenia, w szczególności w odniesieniu do jakości i dostępności danych zgłaszanych repozytoriom transakcji, oraz w odniesieniu do realizacji i wdrażania delegowanego zgłaszania.

(18)

W celu zmniejszenia obciążenia związanego ze zgłaszaniem kontraktów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym, nałożonego na kontrahentów niefinansowych niepodlegających obowiązkowi rozliczania, kontrahent finansowy powinien, co do zasady, ponosić wyłączną odpowiedzialność, w tym odpowiedzialność prawną, za zgłaszanie – w imieniu zarówno swoim, jak i kontrahentów niefinansowych niepodlegających obowiązkowi rozliczania – kontraktów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym zawartych przez tych kontrahentów, a także za zapewnienie prawidłowości zgłaszanych informacji szczegółowych. W celu zapewnienia, by kontrahent finansowy dysponował danymi niezbędnymi do wypełnienia jego obowiązku zgłaszania, kontrahent niefinansowy powinien dostarczyć mu szczegółowe informacje dotyczące kontraktów na instrumentach pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym, którymi to informacjami dany kontrahent finansowy najprawdopodobniej nie dysponuje. Kontrahenci niefinansowi powinni mieć jednak możliwość podjęcia decyzji o tym, że sami będą zgłaszać ich kontrakty pochodne będące przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym. W takich przypadkach kontrahent niefinansowy powinien poinformować o tym kontrahenta finansowego i powinien ponosić odpowiedzialność, w tym odpowiedzialność prawną, za zgłoszenie tych danych i zapewnienie ich prawidłowości.

(19)

Należy także ustalić, kto ponosi odpowiedzialność za zgłaszanie kontraktów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym w przypadku, gdy co najmniej jeden z kontrahentów jest UCITS lub AFI. W związku z tym należy sprecyzować, że spółka zarządzająca UCITS jest odpowiedzialna, w tym ponosi odpowiedzialność prawną, za zgłaszanie w imieniu tego UCITS kontraktów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym zawartych przez to UCITS, a także za zapewnienie prawidłowości zgłaszanych informacji szczegółowych. Podobnie, zarządzający AFI powinien być odpowiedzialny, w tym ponosić odpowiedzialność prawną, za zgłaszanie w imieniu tego AFI kontraktów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym zawartych przez ten AFI, a także za zapewnienie prawidłowości zgłaszanych informacji szczegółowych.

(20)

Aby uniknąć w obrębie Unii rozbieżności w zakresie stosowania technik ograniczania ryzyka, ze względu na złożoność procedur zarządzania ryzykiem wymagających terminowej, precyzyjnej i odpowiednio wyodrębnionej wymiany zabezpieczeń kontrahentów z wykorzystaniem modeli wewnętrznych, właściwe organy powinny walidować te procedury zarządzania ryzykiem lub istotne zmiany tych procedur przed rozpoczęciem ich stosowania.

(21)

Potrzeba międzynarodowej zbieżności przepisów oraz – dla kontrahentów niefinansowych i małych kontrahentów finansowych – potrzeba zredukowania ryzyk związanych z ich ekspozycją na ryzyko walutowe, wymaga określenia szczególnych procedur zarządzania ryzykiem dla fizycznie rozliczanych terminowych kontraktów walutowych typu forward i fizycznie rozliczanych swapów walutowych. Z uwagi na ich szczególny profil ryzyka, należy ograniczyć obowiązkową wymianę zmiennych depozytów zabezpieczających z tytułu fizycznie rozliczanych terminowych kontraktów walutowych typu forward i fizycznie rozliczanych swapów walutowych do transakcji przeprowadzanych między kontrahentami o największym znaczeniu systemowym w celu ograniczenia akumulacji ryzyka systemowego i uniknięcia międzynarodowej rozbieżności regulacyjnej. Międzynarodową zbieżność przepisów należy zapewnić również względem procedur zarządzania ryzykiem stosowanych do innych klas instrumentów pochodnych.

(22)

Usługi posttransakcyjne w zakresie redukcji ryzyka obejmują usługi takie jak kompresja portfela. Kompresja portfela jest wyłączona z zakresu obowiązku obrotu ustanowionego w rozporządzeniu (UE) nr 600/2014. W celu ujednolicenia przepisów rozporządzenia (UE) nr 648/2012 z przepisami rozporządzenia (UE) nr 600/2014, gdy jest to konieczne i właściwe, z jednoczesnym uwzględnieniem różnic między tymi dwoma rozporządzeniami, możliwości obchodzenia obowiązku rozliczania oraz zakresu, w jakim usługi posttransakcyjne w zakresie redukcji ryzyka ograniczają lub redukują ryzyka, Komisja – we współpracy z ESMA i ERRS – powinna ocenić, które transakcje wynikające z usług posttransakcyjnych w zakresie redukcji ryzyka powinny ewentualnie zostać zwolnione z obowiązku rozliczania.

(23)

Aby zwiększyć przejrzystość i przewidywalność początkowych depozytów zabezpieczających oraz aby powstrzymać CCP od zmiany ich modeli początkowych depozytów zabezpieczających w sposób, który mógłby wydawać się procykliczny, CCP powinni zapewnić swoim członkom rozliczającym narzędzia do symulacji ich wymogów dotyczących początkowego depozytu zabezpieczającego i powinni zapewnić im szczegółowy przegląd wykorzystywanych przez nich modeli początkowych depozytów zabezpieczających. Podejście to jest spójne z międzynarodowymi standardami opublikowanymi przez Komitet ds. Systemów Płatności i Rozrachunku oraz Radę Międzynarodowej Organizacji Komisji Papierów Wartościowych, w szczególności z ramami ujawniania informacji opublikowanymi w grudniu 2012 r. oraz ze standardami publicznego ujawniania informacji ilościowych przez CCP opublikowanymi w 2015 r., które są istotne dla wspierania dokładnego zrozumienia ryzyk i kosztów związanych z uczestniczeniem członków rozliczających w CCP i zwiększenia przejrzystości CCP wobec uczestników rynku.

(24)

Krajowe przepisy państw członkowskich dotyczące niewypłacalności nie powinny uniemożliwiać CCP dokonywania – z wystarczającą pewnością prawa – przeniesienia pozycji klientów lub wypłaty wpływów z likwidacji bezpośrednio na rzecz klientów w przypadku niewypłacalności członka rozliczającego w odniesieniu do aktywów przechowywanych na zbiorczych i indywidualnych wyodrębnionych rachunkach klientów. Aby stworzyć zachęty do rozliczania i poprawić dostęp do niego, krajowe przepisy państw członkowskich dotyczące niewypłacalności nie powinny uniemożliwiać CCP działania stosownie do procedur na wypadek niewykonania zobowiązania zgodnie z rozporządzeniem (UE) nr 648/2012 w odniesieniu do aktywów i pozycji przechowywanych na zbiorczych i indywidualnych wyodrębnionych rachunkach klientów, które są prowadzone przez członka rozliczającego i przez CCP. W przypadku zawarcia pośrednich uzgodnień rozliczeniowych klienci pośredni powinni jednak nadal korzystać z ochrony równoważnej ochronie przewidzianej na podstawie zasad dotyczących wyodrębniania i przenoszenia oraz procedur na wypadek niewykonania zobowiązania ustanowionych w rozporządzeniu (UE) nr 648/2012.

(25)

Grzywny nakładane przez ESMA może nałożyć na repozytoria transakcji podlegające jego bezpośredniemu nadzorowi, powinny być wystarczająco skuteczne, proporcjonalne i odstraszające, aby zapewnić skuteczność uprawnień nadzorczych ESMA oraz zwiększyć przejrzystość pozycji w instrumentach pochodnych i ekspozycji z tytułu instrumentów pochodnych. Kwoty grzywien, które zostały pierwotnie przewidziane w rozporządzeniu (UE) nr 648/2012, okazały się niewystarczająco odstraszające wobec obecnych obrotów repozytoriów transakcji, co może potencjalnie ograniczać skuteczność przewidzianych w tym rozporządzeniu uprawnień nadzorczych ESMA w odniesieniu do repozytoriów transakcji. Należy zatem podwyższyć górny limit podstawowych kwot grzywien.

(26)

Organy państwa trzeciego powinny mieć dostęp do danych zgłaszanych unijnym repozytoriom transakcji, w przypadku gdy dane państwo trzecie spełnia określone warunki dotyczące postępowania z tymi danymi oraz nakłada prawnie wiążący i możliwy do wyegzekwowania obowiązek udzielenia organom Unii bezpośredniego dostępu do danych zgłaszanych repozytoriom transakcji w tym państwie trzecim.

(27)

W rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/2365 (8) przewidziano uproszczoną procedurę rejestracji repozytoriów transakcji, które są już zarejestrowane zgodnie z rozporządzeniem (UE) nr 648/2012 i które zamierzają rozszerzyć tę rejestrację, aby świadczyć swoje usługi w odniesieniu do transakcji finansowanych z użyciem papierów wartościowych. Podobną uproszczoną procedurę rejestracji należy wprowadzić w odniesieniu do rejestracji repozytoriów transakcji, które są już zarejestrowane zgodnie z rozporządzeniem (UE) nr 2015/2365 i zamierzają rozszerzyć tę rejestrację, aby świadczyć swoje usługi w odniesieniu do kontraktów pochodnych.

(28)

Niezadowalająca jakość i przejrzystość danych udostępnianych przez repozytoria transakcji utrudnia podmiotom, którym przyznano prawo dostępu do tych danych, wykorzystanie ich do monitorowania rynków instrumentów pochodnych i uniemożliwia organom regulacyjnym i organom nadzoru zidentyfikowanie w odpowiednim czasie ryzyk dla stabilności finansowej. W celu poprawy jakości i przejrzystości danych, a także w celu dostosowania wymogów dotyczących zgłaszania na podstawie rozporządzenia (UE) nr 648/2012 do odnośnych wymogów rozporządzeń (UE) 2015/2365 i (UE) nr 600/2014, konieczna jest dalsza harmonizacja przepisów i wymogów dotyczących zgłaszania, w szczególności dalsza harmonizacja standardów danych, formatów, metod i uzgodnień dotyczących zgłaszania, jak również dalsza harmonizacja procedur stosowanych przez repozytoria transakcji do walidowania zgłaszanych danych pod względem ich kompletności i prawidłowości oraz procedur uzgadniania danych z innymi repozytoriami transakcji. Ponadto repozytoria transakcji powinny – na rozsądnych warunkach handlowych – udzielać kontrahentom niedokonującym zgłoszenia, na ich wniosek, dostępu do wszystkich danych zgłoszonych w ich imieniu.

(29)

Pod względem usług świadczonych przez repozytoria transakcji rozporządzenie (UE) nr 648/2012 stworzyło konkurencyjne środowisko. Kontrahenci powinni zatem mieć możliwość wyboru repozytorium transakcji, któremu chcą zgłaszać transakcje, i powinni mieć możliwość zmiany jednego repozytorium transakcji na inne, jeżeli podejmą taką decyzję. W celu ułatwienia takiej zmiany repozytorium i zapewnienia ciągłej dostępności danych bez ich powielania repozytoria transakcji powinny ustanowić odpowiednie zasady służące zapewnieniu prawidłowego przekazywania zgłaszanych danych do innych repozytoriów transakcji na wniosek kontrahenta podlegającego obowiązkowi zgłaszania.

(30)

W rozporządzeniu (UE) nr 648/2012 określono, że obowiązek rozliczania nie ma mieć zastosowania do systemów programów emerytalnych do momentu opracowania przez CCP odpowiedniego rozwiązania technicznego na potrzeby przenoszenia zabezpieczeń niegotówkowych jako zmiennych depozytów zabezpieczających. Ponieważ nie opracowano jeszcze wykonalnego rozwiązania ułatwiającego uczestnictwo systemów programów emerytalnych w rozliczaniu centralnym, ten okres przejściowy powinien zostać przedłużony o co najmniej kolejne dwa lata. Rozliczanie centralne powinno jednak pozostać ostatecznym celem, biorąc pod uwagę, że obecne zmiany regulacyjne i rozwój sytuacji na rynku umożliwiają uczestnikom rynku opracowanie odpowiednich rozwiązań technicznych w tym okresie. Przy wsparciu ESMA, Europejskiego Urzędu Nadzoru (Europejskiego Urzędu Nadzoru Bankowego) (EUNB) ustanowionego rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1093/2010 (9), Europejskiego Urzędu Nadzoru (Europejskiego Urzędu Nadzoru Ubezpieczeń i Pracowniczych Programów Emerytalnych) (EIOPA) ustanowionego rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1094/2010 (10) i ERRS Komisja powinna monitorować postępy czynione przez CCP, członków rozliczających i systemy programów emerytalnych w kierunku opracowania wykonalnych rozwiązań ułatwiających uczestniczenie systemów programów emerytalnych w rozliczaniu centralnym i przygotować sprawozdanie z tych postępów. Sprawozdanie to powinno również obejmować rozwiązania i związane z tym koszty dla systemów programów emerytalnych, a tym samym uwzględniać zmiany ram regulacyjnych i rozwój sytuacji na rynku, jak na przykład zmianę rodzaju kontrahentów finansowych podlegających obowiązkowi rozliczania. Aby uwzględnić zmiany niemożliwe do przewidzenia w momencie przyjęcia niniejszego rozporządzenia, Komisja powinna być uprawniona do przedłużenia tego okresu przejściowego dwukrotnie o okres jednego roku po dokonaniu starannej oceny konieczności takiego przedłużenia.

(31)

Okres przejściowy, w którym systemy programów emerytalnych były zwolnione z obowiązku rozliczania, wygasł w dniu 16 sierpnia 2018 r. Ze względu na pewność prawa oraz w celu uniknięcia braku ciągłości, konieczne jest zastosowanie z mocą wsteczną przedłużenia tego okresu przejściowego w odniesieniu do kontraktów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym, które zostały zawarte przez systemy programów emerytalnych od dnia 17 sierpnia 2018 r. do dnia 16 czerwca 2019 r.

(32)

W celu uproszczenia ram regulacyjnych należy rozważyć zakres, w jakim jest konieczne i właściwe dostosowanie obowiązku obrotu na podstawie rozporządzenia (UE) nr 600/2014 do zmian wprowadzonych na mocy niniejszego rozporządzenia w odniesieniu do obowiązku rozliczania dla instrumentów pochodnych, w szczególności w odniesieniu do zakresu podmiotów podlegających obowiązkowi rozliczania. Gdy zgromadzone zostanie wystarczające doświadczenie i dostępne będą dane na temat stosowania niniejszego rozporządzenia, należy podjąć bardziej ogólną ocenę jego skutków dla poziomu rozliczania poszczególnych rodzajów kontrahentów i rozkładu rozliczania w obrębie każdej kategorii kontrahentów, a także dla dostępności usług rozliczeniowych, w tym skuteczności zmian wprowadzonych na mocy niniejszego rozporządzenia w odniesieniu do świadczenia usług rozliczeniowych na uczciwych, rozsądnych, niedyskryminacyjnych i przejrzystych warunkach handlowych w zakresie ułatwiania dostępu do rozliczania.

(33)

W celu zapewnienia spójnej harmonizacji co do tego, kiedy warunki handlowe dotyczące świadczenia usług rozliczeniowych są uznawane za uczciwe, rozsądne, niedyskryminacyjne i przejrzyste, oraz w celu zapewnienia, w określonych warunkach, dodatkowego czasu uczestnikom rynku na opracowanie rozwiązań rozliczeniowych dla systemów programów emerytalnych, Komisji należy przekazać uprawnienia do przyjmowania aktów zgodnie z art. 290 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) w odniesieniu do określenia warunków, zgodnie z którymi warunki handlowe dotyczące świadczenia usług rozliczeniowych są uznawane za uczciwe, rozsądne, niedyskryminacyjne i przejrzyste, a także w odniesieniu do przedłużenia okresu przejściowego, w trakcie którego obowiązek rozliczania nie powinien mieć zastosowania do kontraktów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym, które zostały zawarte przez systemy programów emerytalnych. Szczególnie ważne jest, aby w czasie prac przygotowawczych Komisja prowadziła stosowne konsultacje, w tym na poziomie ekspertów, oraz aby konsultacje te prowadzone były zgodnie z zasadami określonymi w Porozumieniu międzyinstytucjonalnym z dnia 13 kwietnia 2016 r. w sprawie lepszego stanowienia prawa (11). W szczególności, aby zapewnić Parlamentowi Europejskiemu i Radzie udział na równych zasadach w przygotowywaniu aktów delegowanych, instytucje te otrzymują wszelkie dokumenty w tym samym czasie co eksperci państw członkowskich, a eksperci tych instytucji mogą systematycznie brać udział w posiedzeniach grup eksperckich Komisji zajmujących się przygotowywaniem aktów delegowanych.

(34)

W celu zapewnienia jednolitych warunków wykonywania niniejszego rozporządzenia, w szczególności w odniesieniu do zawieszenia obowiązku rozliczania i obowiązku obrotu, a także w odniesieniu do bezpośredniego dostępu właściwych organów państw trzecich do informacji zawartych w repozytoriach transakcji mających siedzibę w Unii, należy powierzyć Komisji uprawnienia wykonawcze. Uprawnienia te powinny być wykonywane zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 (12). Komisja powinna przyjąć akty wykonawcze mające natychmiastowe zastosowanie w celu zawieszenia obowiązku rozliczania i obowiązku obrotu w odniesieniu do konkretnych klas instrumentów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym, ponieważ konieczne jest sprawne przyjęcie decyzji dającej pewność prawa co do wyniku procedury zawieszenia, a zatem występuje należycie uzasadniona szczególnie pilna potrzeba.

(35)

W celu zapewnienia spójnej harmonizacji przepisów dotyczących technik ograniczania ryzyka, rejestracji repozytoriów transakcji i wymogów dotyczących zgłaszania Komisja powinna zostać uprawniona do przyjmowania regulacyjnych standardów technicznych opracowanych przez EUNB lub ESMA w odniesieniu do następujących elementów: procedur nadzorczych służących zapewnieniu początkowego i bieżącego walidowania procedur zarządzania ryzykiem, które wymagają terminowej, precyzyjnej i odpowiednio wyodrębnionej wymiany zabezpieczeń; szczegółów dotyczących uproszczonego wniosku o rozszerzenie rejestracji repozytorium transakcji, które jest już zarejestrowane zgodnie z rozporządzeniem (UE) 2015/2365; procedur uzgadniania danych między repozytoriami transakcji; procedur, które mają być stosowane przez repozytorium transakcji w celu sprawdzenia, czy kontrahent dokonujący zgłoszenia lub podmiot przedkładający informacje spełniają wymogi dotyczące zgłaszania, oraz w celu sprawdzenia kompletności i prawidłowości zgłaszanych danych; warunków, zasad i wymaganej dokumentacji, na podstawie których niektóre podmioty otrzymują dostęp do repozytoriów transakcji. Komisja powinna przyjąć te regulacyjne standardy techniczne w drodze aktów delegowanych zgodnie z art. 290 TFUE oraz zgodnie z art. 10–14 rozporządzeń (UE) nr 1093/2010 i nr 1095/2010.

(36)

Komisja powinna być również uprawniona do przyjmowania opracowanych przez ESMA wykonawczych standardów technicznych w odniesieniu do standardów danych dla informacji, które mają być zgłaszane w odniesieniu do poszczególnych klas instrumentów pochodnych oraz metod i uzgodnień dotyczących zgłaszania oraz formatu wniosku o rozszerzenie rejestracji repozytorium transakcji, które jest już zarejestrowane zgodnie z rozporządzeniem (UE) 2015/2365. Komisja powinna przyjmować te wykonawcze standardy techniczne w drodze aktów wykonawczych zgodnie z art. 291 TFUE oraz zgodnie z art. 15 rozporządzenia (UE) nr 1095/2010.

(37)

Ponieważ cele niniejszego rozporządzenia, mianowicie zapewnienie, aby przepisy były proporcjonalne, nie prowadziły do niepotrzebnych obciążeń administracyjnych lub kosztów przestrzegania przepisów, nie narażały na szwank stabilności finansowej oraz zwiększały przejrzystość pozycji w instrumentach pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym i ekspozycji z tytułu instrumentów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym, nie mogą zostać osiągnięte w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, natomiast ze względu na ich skalę i skutki możliwe jest ich lepsze osiągnięcie na poziomie Unii, Unia może przyjąć środki zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tych celów.

(38)	Stosowanie niektórych przepisów niniejszego rozporządzenia należy odroczyć, aby wprowadzić wszystkie niezbędne środki wykonawcze i umożliwić uczestnikom rynku podjęcie niezbędnych kroków w celu zapewnienia przestrzegania przepisów.

(39)	Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (UE) nr 648/2012,

PRZYJMUJĄ NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

W rozporządzeniu (UE) nr 648/2012 wprowadza się następujące zmiany:

art. 2 pkt 8 otrzymuje brzmienie:

„8)

»kontrahent finansowy«oznacza:

a)	firmę inwestycyjną, której udzielono zezwolenia zgodnie z dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/65/UE (*1);

b)	instytucję kredytową, której udzielono zezwolenia zgodnie z dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/36/UE (*2);

c)	zakład ubezpieczeń lub zakład reasekuracji, którym udzielono zezwolenia zgodnie z dyrektywą 2009/138/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (*3);

d)	UCITS i, w stosownych przypadkach, jego spółkę zarządzającą, którym udzielono zezwolenia zgodnie z dyrektywą 2009/65/WE, chyba że dane UCITS ustanawia się wyłącznie do celów obsługi co najmniej jednego pracowniczego planu nabycia udziałów;

e)	instytucję pracowniczych programów emerytalnych (IORP) zdefiniowaną w art. 6 pkt 1 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/2341 (*4);

alternatywny fundusz inwestycyjny (AFI) zdefiniowany w art. 4 ust. 1 lit. a) dyrektywy 2011/61/UE, który ma siedzibę w Unii albo który jest zarządzany przez zarządzającego alternatywnym funduszem inwestycyjnym (ZAFI) posiadającego zezwolenie lub zarejestrowanego zgodnie z tą dyrektywą 2011/61/UE, chyba że dany AFI ustanawia się wyłącznie do celów obsługi co najmniej jednego pracowniczego planu nabycia udziałów lub gdy dany AFI jest podmiotem specjalnego przeznaczenia utworzonym do celów sekurytyzacji, o którym mowa w art. 2 ust. 3 lit. g) dyrektywy 2011/61/UE, oraz, w stosownych przypadkach, jego ZAFI mający siedzibę w Unii;

g)	centralny depozyt papierów wartościowych, któremu udzielono zezwolenia zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 909/2014 (*5);

(*1) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/65/UE z dnia 15 maja 2014 r. w sprawie rynków instrumentów finansowych oraz zmieniająca dyrektywę 2002/92/WE i dyrektywę 2011/61/UE (Dz.U. L 173 z 12.6.2014, s. 349)."

(*2) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/36/UE z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie warunków dopuszczenia instytucji kredytowych do działalności oraz nadzoru ostrożnościowego nad instytucjami kredytowymi i firmami inwestycyjnymi, zmieniająca dyrektywę 2002/87/WE i uchylająca dyrektywy 2006/48/WE oraz 2006/49/WE (Dz.U. L 176 z 27.6.2013, s. 338)."

(*3) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/138/WE z dnia 25 listopada 2009 r. w sprawie podejmowania i prowadzenia działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej (Wypłacalność II) (Dz.U. L 335 z 17.12.2009, s. 1)."

(*4) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/2341 z dnia 14 grudnia 2016 r. w sprawie działalności instytucji pracowniczych programów emerytalnych oraz nadzoru nad takimi instytucjami (IORP) (Dz.U. L 354 z 23.12.2016, s. 37)."

(*5) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 909/2014 z dnia 23 lipca 2014 r. w sprawie usprawnienia rozrachunku papierów wartościowych w Unii Europejskiej i w sprawie centralnych depozytów papierów wartościowych, zmieniające dyrektywy 98/26/WE i 2014/65/UE oraz rozporządzenie (UE) nr 236/2012 (Dz.U. L 257 z 28.8.2014, s. 1).”;"

w art. 4 wprowadza się następujące zmiany:

w ust. 1wprowadza się następujące zmiany:

(i)

lit. a) ppkt (i)–(iv) otrzymują brzmienie:

„(i)	między dwoma kontrahentami finansowymi, którzy spełniają warunki określone w art. 4a ust. 1 akapit drugi;

(ii)	między kontrahentem finansowym, który spełnia warunki określone w art. 4a ust. 1 akapit drugi, a kontrahentem niefinansowym, który spełnia warunki określone w art. 10 ust. 1 akapit drugi;

(iii)

między dwoma kontrahentami niefinansowymi, którzy spełniają warunki określone w art. 10 ust. 1 akapit drugi;

(iv)

między – z jednej strony – kontrahentem finansowym, który spełnia warunki określone w art. 4a ust. 1 akapit drugi, lub kontrahentem niefinansowym, który spełnia warunki określone w art. 10 ust. 1 akapit drugi, z jednej strony, a – z drugiej strony – podmiotem mającym siedzibę w państwie trzecim, który podlegałby obowiązkowi rozliczania, gdyby miał siedzibę w Unii, z drugiej strony;”;

(ii)

lit. b) otrzymuje brzmienie:

„b)	są zawierane lub przedłużane w dniu, w którym obowiązek rozliczania staje się skuteczny, lub po tej dacie, pod warunkiem, że w dniu zawierania lub przedłużania obaj kontrahenci spełniają warunki określone w lit. a);”;

dodaje się ustęp w brzmieniu:

„3a. Nie podlegając obowiązkowi zawarcia umowy, członkowie rozliczający i klienci, którzy – bezpośrednio lub pośrednio – świadczą usługi rozliczeniowe, świadczą te usługi na uczciwych, rozsądnych, niedyskryminacyjnych i przejrzystych warunkach handlowych. Tacy członkowie rozliczający i klienci podejmują wszelkie rozsądne środki w celu zidentyfikowania konfliktów interesów, zapobiegania im, zarządzania nimi i ich monitorowania, w szczególności konfliktów interesów pomiędzy jednostką biorącą udział w transakcjach a jednostką rozliczającą, które to konflikty mogą niekorzystnie wpływać na uczciwe, rozsądne, niedyskryminacyjne i przejrzyste świadczenie usług rozliczeniowych. Środki takie podejmuje się również w przypadku, gdy usługi transakcyjne i rozliczeniowe są świadczone przez różne podmioty prawne należące do tej samej grupy.

Członkom rozliczającym i klientom zezwala się na kontrolowanie ryzyk związanych z oferowanymi usługami rozliczeniowymi.

Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 82 w celu uzupełnienia niniejszego rozporządzenia poprzez określenie warunków, zgodnie z którymi warunki handlowe, o których mowa w akapicie pierwszym niniejszego ustępu, są uznawane za uczciwe, rozsądne, niedyskryminacyjne i przejrzyste na podstawie następujących elementów:

a)	wymogów dotyczących uczciwości i przejrzystości w odniesieniu do opłat, cen, zasad udzielania zniżek oraz innych ogólnych warunków umownych dotyczących wykazu cen, bez uszczerbku dla poufnego charakteru ustaleń umownych z poszczególnymi kontrahentami;

b)	czynników stanowiących rozsądne warunki handlowe w celu zapewnienia obiektywnych i racjonalnych ustaleń umownych;

c)	wymogów służących ułatwieniu świadczenia usług rozliczeniowych w sposób uczciwy i niedyskryminacyjny z uwzględnieniem powiązanych kosztów i ryzyka, tak by różnice w naliczanych cenach były proporcjonalne do kosztów, ryzyk i korzyści; oraz

d)	kryteriów mających zastosowanie do członka rozliczającego lub klienta i dotyczące kontroli ryzyka związanego z oferowanymi usługami rozliczeniowymi.”;

dodaje się artykuł w brzmieniu:

„Artykuł 4a

Kontrahenci finansowi podlegający obowiązkowi rozliczania

1. Co 12 miesięcy kontrahent finansowy zajmujący pozycję w kontraktach pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym może obliczać swoją zagregowaną średnią pozycję na koniec miesiąca za poprzednich 12 miesięcy zgodnie z ust. 3.

W przypadku gdy kontrahent finansowy nie oblicza swoich pozycji lub wynik tego obliczenia przekracza dowolny z progów wiążących się z obowiązkiem rozliczania określonych zgodnie z art. 10 ust. 4 lit. b), wówczas kontrahent finansowy:

a)	niezwłocznie powiadamia o tym ESMA i odpowiedni właściwy organ, oraz – w stosownych przypadkach – wskazując okres użyty do obliczenia;

b)	zawiera uzgodnienia rozliczeniowe w terminie czterech miesięcy od powiadomienia, o którym mowa w lit. a) niniejszego akapitu; oraz

zostaje objęty obowiązkiem rozliczania, o którym mowa w art. 4, w odniesieniu do wszystkich kontraktów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym, dotyczących jakiejkolwiek klasy instrumentów pochodnych będącej przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym, która jest objęta obowiązkiem rozliczania, zawarta lub przedłużona po upływie ponad czterech miesięcy następujących po powiadomieniu, o którym mowa w lit. a) niniejszego akapitu.

2. Kontrahent finansowy, który podlega obowiązkowi rozliczania, o którym mowa w art. 4, na dzień 17 czerwca 2019 r. lub który zostaje objęty obowiązkiem rozliczania zgodnie z ust. 1 akapit drugi, pozostaje objęty tym obowiązkiem i w dalszym ciągu dokonuje rozliczenia do czasu, gdy ten kontrahent finansowy wykaże odpowiedniemu właściwemu organowi, że jego zagregowana średnia pozycja na koniec miesiąca za poprzednich 12 miesięcy nie przekracza progu wiążącego się z obowiązkiem rozliczania określonego na mocy art. 10 ust. 4 lit. b).

Kontrahent finansowy musi być w stanie wykazać odpowiedniemu właściwemu organowi, że obliczenie zagregowanej średniej pozycji na koniec miesiąca za poprzednich 12 miesięcy nie prowadzi do systematycznego niedoszacowania tej pozycji.

3. Obliczając pozycje, o których mowa w ust. 1, kontrahent finansowy uwzględnia wszystkie kontrakty pochodne będące przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym zawarte przez tego kontrahenta finansowego lub przez inne podmioty w ramach grupy, do której należy dany kontrahent finansowy.

Niezależnie od akapitu pierwszego, w przypadku UCITS i AFI pozycje, o których mowa w ust. 1, oblicza się na poziomie danego funduszu.

Spółki zarządzające UCITS, które zarządzają co najmniej dwoma UCITS, oraz ZAFI, które zarządzają co najmniej dwoma AFI, muszą być w stanie wykazać odpowiednim właściwym organom, że obliczanie pozycji na poziomie funduszu nie prowadzi do:

a)	systematycznego niedoszacowania pozycji dowolnego z funduszy, którymi zarządzają, lub pozycji zarządzającego; ani

b)	obchodzenia obowiązku rozliczania.

Odpowiednie właściwe organy kontrahenta finansowego i pozostałych podmiotów w ramach grupy ustanawiają procedury współpracy w celu zapewnienia skutecznego obliczania pozycji na poziomie grupy.”;

w art. 5 wprowadza się następujące zmiany:

ust. 1 otrzymuje brzmienie:

„1. W przypadku gdy właściwy organ udzieli CCP zezwolenia na podstawie art. 14 lub 15 na rozliczanie danej klasy instrumentów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym lub w przypadku gdy dana klasa instrumentów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym, której rozliczanie CCP zamierza rozpocząć, jest objęta obowiązującym zezwoleniem udzielonym zgodnie z art. 14 lub 15, ten właściwy organ bezzwłocznie powiadamia ESMA o tym zezwoleniu lub o klasie instrumentów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym, której rozliczenie CCP zamierza rozpocząć.”;

b)	w ust. 2 skreśla się lit. c);

w art. 6 wprowadza się następujące zmiany:

a)	w ust. 2 skreśla się lit. e);

ust. 3 otrzymuje brzmienie:

„3. W przypadku gdy CCP nie posiada już zezwolenia ani nie jest uznawany zgodnie z niniejszym rozporządzeniem do celów rozliczania konkretnej klasy instrumentów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym, ESMA bezzwłocznie usuwa danego CCP z rejestru publicznego w odniesieniu do tej klasy instrumentów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym.”;

dodaje się artykuł w brzmieniu:

„Artykuł 6a

Zawieszenie obowiązku rozliczania

1. ESMA może wystąpić do Komisji z wnioskiem o zawieszenie obowiązku rozliczania, o którym mowa w art. 4 ust. 1, w odniesieniu do konkretnych klas instrumentów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym lub do konkretnego rodzaju kontrahentów, jeżeli spełniony jest jeden z poniższych warunków:

a)	konkretne klasy instrumentów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym nie są już odpowiednie do rozliczania centralnego zgodnie z kryteriami, o których mowa w art. 5 ust. 4 akapit pierwszy i w art. 5 ust. 5;

CCP prawdopodobnie zaprzestanie rozliczania tych konkretnych klas instrumentów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym, a żaden inny CCP nie jest w stanie rozliczać w sposób nieprzerwany tych konkretnych klas instrumentów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym;

zawieszenie obowiązku rozliczania w odniesieniu do konkretnych klas instrumentów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym lub do konkretnego rodzaju kontrahentów jest konieczne w celu uniknięcia poważnego zagrożenia dla stabilności finansowej lub prawidłowego funkcjonowania rynków finansowych w Unii lub w celu zaradzenia takiemu zagrożeniu, a zawieszenie to jest proporcjonalne do tych celów.

Na potrzeby akapitu pierwszego lit. c) i przed złożeniem wniosku, o którym mowa w akapicie pierwszym, ESMA konsultuje się z ERRS i właściwymi organami wyznaczonymi zgodnie z art. 22.

Wnioskowi, o którym mowa w akapicie pierwszym, towarzyszą dowody na to, że spełniony jest co najmniej jeden z warunków tam określonych.

W przypadku gdy ESMA uzna zawieszenie obowiązku rozliczania za mającą nastąpić istotną zmianę w kryteriach dotyczących obowiązku obrotu, o której mowa w art. 32 ust. 5 rozporządzenia (UE) nr 600/2014, wniosek, o którym mowa w akapicie pierwszym niniejszego ustępu, może również obejmować wniosek o zawieszenie obowiązku obrotu ustanowionego w art. 28 ust. 1 i 2 tego rozporządzenia w odniesieniu do tych samych konkretnych klas instrumentów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym, które są przedmiotem wniosku o zawieszenie obowiązku rozliczania.

2. Na warunkach określonych w ust. 1 niniejszego artykułu właściwe organy odpowiedzialne za nadzór nad członkami rozliczającymi i właściwe organy wyznaczone zgodnie z art. 22 mogą zwrócić się do ESMA o przedłożenie Komisji wniosku o zawieszenie obowiązku rozliczania. We wniosku złożonym przez właściwe organy znajduje się uzasadnienie i dowody wskazujące na to, że spełniony jest co najmniej jeden z warunków określonych w ust. 1 akapit pierwszy niniejszego artykułu.

W terminie 48 godzin od otrzymania wniosku od właściwych organów, o którym mowa w akapicie pierwszym niniejszego ustępu, i na podstawie uzasadnienia i dowodów przedstawionych przez właściwy organ, ESMA kieruje do Komisji wniosek o zawieszenie obowiązku rozliczania, o którym mowa w art. 4 ust. 1, albo odrzuca wniosek, o którym mowa w akapicie pierwszym niniejszego ustępu. ESMA informuje zainteresowany właściwy organ o swojej decyzji. W przypadku odrzucenia wniosku właściwego organu ESMA przedstawia pisemne uzasadnienie tej decyzji.

3. Wnioski, o których mowa w ust. 1 i 2, nie są podawane do wiadomości publicznej.

4. Bez zbędnej zwłoki po otrzymaniu wniosku, o którym mowa w ust. 1, i na podstawie uzasadnienia i dowodów przedstawionych przez ESMA, Komisja zawiesza – w drodze aktu wykonawczego – obowiązek rozliczania w odniesieniu do konkretnych klas instrumentów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym albo do konkretnego rodzaju kontrahentów, o których mowa w ust. 1, albo odrzuca wniosek o zawieszenie. W przypadku odrzucenia wniosku o zawieszenie Komisja przedstawia ESMA pisemne uzasadnienie tej decyzji. Komisja bezzwłocznie informuje o tym Parlament Europejski i Radę i przekazuje im uzasadnienie przekazane ESMA. Informacje takie nie są podawane do wiadomości publicznej.

Akt wykonawczy, o którym mowa w akapicie pierwszym niniejszego ustępu, przyjmuje się zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 86 ust. 3.

5. Jeżeli ESMA zwróci się ze stosownym wnioskiem zgodnie z ust. 1 akapit czwarty niniejszego artykułu, akt wykonawczy zawieszający obowiązek rozliczania w odniesieniu do konkretnych klas instrumentów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym może również zawieszać obowiązek obrotu ustanowiony w art. 28 ust. 1 i 2 rozporządzenia (UE) nr 600/2014 w odniesieniu do tych samych konkretnych klas instrumentów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym podlegających zawieszeniu obowiązku rozliczania.

6. Zawieszenie obowiązku rozliczania oraz, w stosownych przypadkach, obowiązku obrotu zostaje przekazane ESMA i opublikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej, na stronie internetowej Komisji oraz w rejestrze publicznym, o którym mowa w art. 6.

7. Zawieszenie obowiązku rozliczania, o którym mowa w ust. 4, obowiązuje przez początkowy okres nie dłuższy niż trzy miesiące od dnia rozpoczęcia stosowania tego zawieszenia.

Zawieszenie obowiązku obrotu, o którym mowa w ust. 5, obowiązuje przez taki sam początkowy okres.

8. W przypadku gdy przyczyny zawieszenia nadal mają zastosowanie, Komisja może – w drodze aktu wykonawczego – przedłużyć zawieszenie, o którym mowa w ust. 4, o dodatkowe okresy nie dłuższe niż trzy miesiące, przy czym łączny okres zawieszenia nie może być dłuższy niż 12 miesięcy. Informacja o przedłużeniach zawieszenia publikowana jest zgodnie z ust. 6.

Akt wykonawczy, o którym mowa w akapicie pierwszym niniejszego ustępu, przyjmuje się zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 86 ust. 3.

W odpowiednim czasie przed upływem okresu zawieszenia, o którym mowa w ust. 7 niniejszego artykułu, lub okresu przedłużenia, o którym mowa w akapicie pierwszym niniejszego ustępu, ESMA wydaje opinię dla Komisji w kwestii tego, czy przyczyny zawieszenia nadal mają zastosowanie. Na potrzeby ust. 1 akapit pierwszy lit. c) niniejszego artykułu ESMA konsultuje się z ERRS i właściwymi organami wyznaczonymi zgodnie z art. 22. ESMA przesyła kopię tej opinii Parlamentowi Europejskiemu i Radzie. Opinia ta nie jest podawana do wiadomości publicznej.

Akt wykonawczy w sprawie przedłużenia zawieszenia obowiązku rozliczania może również przedłużać okres zawieszenia obowiązku obrotu, o którym mowa w ust. 7.

Przedłużenie zawieszenia obowiązku obrotu obowiązuje przez taki sam okres jak przedłużenie zawieszenia obowiązku rozliczania.”;

w art. 9 wprowadza się następujące zmiany:

ust. 1 otrzymuje brzmienie:

„1. Kontrahenci i CCP zapewniają zgłaszanie, w sposób zgodny z ust. 1a – 1f niniejszego artykułu, informacji szczegółowych na temat każdego zawartego przez siebie kontraktu pochodnego oraz na temat zmian lub rozwiązania tego kontraktu do repozytorium transakcji zarejestrowanego zgodnie z art. 55 lub uznanego zgodnie z art. 77. Te informacje szczegółowe są zgłaszane nie później niż w dniu roboczym następującym po zawarciu, zmianie lub rozwiązaniu kontraktu.

Obowiązek zgłaszania ma zastosowanie do kontraktów pochodnych, które:

a)	zostały zawarte przed dniem 12 lutego 2014 r. i w dalszym ciągu obowiązują w tym dniu;

b)	zostały zawarte w dniu 12 lutego 2014 r. lub po tym dniu.

Niezależnie od art. 3 obowiązek zgłaszania nie ma zastosowania do kontraktów pochodnych w ramach tej samej grupy, jeżeli co najmniej jeden z kontrahentów jest kontrahentem niefinansowym lub zostałby zakwalifikowany jako kontrahent niefinansowy, gdyby miał siedzibę w Unii, pod warunkiem że:

a)	obaj kontrahenci objęci są w pełni tą samą konsolidacją;

b)	obaj kontrahenci podlegają właściwym procedurom z zakresu scentralizowanej oceny, pomiaru i kontroli ryzyka; oraz

c)	jednostka dominująca nie jest kontrahentem finansowym.

Kontrahenci powiadamiają swoje właściwe organy o swoim zamiarze zastosowania zwolnienia, o którym mowa w akapicie trzecim. Zwolnienie jest ważne, chyba że powiadomione właściwe organy uznają, w terminie trzech miesięcy od daty powiadomienia, że nie zostały spełnione warunki, o których mowa w akapicie trzecim.”;

dodaje się następujące ustępy:

„1a. Kontrahenci finansowi ponoszą wyłączną odpowiedzialność, w tym odpowiedzialność prawną, za zgłaszanie w imieniu obu kontrahentów informacji szczegółowych na temat kontraktów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym, zawartych z kontrahentem niefinansowym, który nie spełnia warunków, o których mowa w art. 10 ust. 1 akapit drugi, a także za zapewnienie prawidłowości zgłaszanych informacji szczegółowych.

W celu zapewnienia, aby kontrahent finansowy dysponował wszystkimi danymi, których potrzebuje do wypełnienia obowiązku zgłaszania, kontrahent niefinansowy dostarcza kontrahentowi finansowemu szczegółowe informacje dotyczące zawartych między nimi kontraktów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym, którymi to informacjami dany kontrahent finansowy najprawdopodobniej nie dysponuje. Kontrahent niefinansowy jest odpowiedzialny za zapewnienie prawidłowości tych informacji.

Niezależnie od akapitu pierwszego kontrahenci niefinansowi, którzy już zainwestowali w system zgłaszania, mogą zdecydować się na zgłaszanie szczegółowych informacji na temat swoich kontraktów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym zawieranych z kontrahentami finansowymi do repozytorium transakcji. W takim przypadku kontrahenci niefinansowi informują o swojej decyzji kontrahentów finansowych, z którymi zawarli kontrakty pochodne będące przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym, przed zgłoszeniem tych szczegółowych informacji. W takiej sytuacji kontrahenci niefinansowi ponoszą odpowiedzialność, w tym odpowiedzialność prawną, za zgłaszanie tych informacji szczegółowych i zapewnienie ich prawidłowości.

Kontrahent niefinansowy, który nie spełnia warunków, o których mowa w art. 10 ust. 1 akapit drugi, a który zawiera kontrakt pochodny będący przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym z podmiotem mającym siedzibę w państwie trzecim,, nie jest zobowiązany do zgłaszania zgodnie z niniejszym artykułem i nie ponosi odpowiedzialności prawnej za zgłaszanie lub zapewnianie prawidłowości szczegółowych informacji na temat takich kontraktów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym, jeżeli:

a)	podmiot mający siedzibę w państwie trzecim zostałby zakwalifikowany jako kontrahent finansowy, gdyby miał siedzibę w Unii;

b)	regulacje prawne dotyczące zgłaszania, którym podlega podmiot mający siedzibę w państwie trzecim, zostały uznane za równoważne zgodnie z art. 13; oraz

kontrahent finansowy z państwa trzeciego dokonał zgłoszenia takich informacji, zgodnie z regulacjami prawnymi tego państwa trzeciego dotyczącymi zgłaszania, do repozytorium transakcji, które podlega prawnie wiążącemu i możliwemu do wyegzekwowania obowiązkowi udzielenia podmiotom, o których mowa w art. 81 ust. 3, bezpośredniego i natychmiastowego dostępu do danych.

1b. Spółka zarządzająca UCITS ponosi odpowiedzialność, w tym odpowiedzialność prawną, za zgłaszanie informacji szczegółowych na temat kontraktów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym, których kontrahentem jest dane UCITS, a także za zapewnienie prawidłowości zgłaszanych informacji szczegółowych.

1c. ZAFI ponosi odpowiedzialność, w tym odpowiedzialność prawną, za zgłaszanie informacji szczegółowych na temat kontraktów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym, których kontrahentem jest dany AFI, a także za zapewnienie prawidłowości zgłaszanych informacji szczegółowych.

1d. Podmiot, któremu udzielono zezwolenia, odpowiedzialny za zarządzanie IORP i działanie w imieniu IORP, która zgodnie z prawem krajowym nie posiada osobowości prawnej, ponosi odpowiedzialność, w tym odpowiedzialność prawną, za zgłaszanie informacji szczegółowych na temat kontraktów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym, których IORP jest stroną, a także za zapewnienie prawidłowości zgłaszanych informacji szczegółowych.

1e. kontrahenci i CCP zobowiązani do zgłaszania informacji szczegółowych na temat kontraktów pochodnych zapewniają, by takie informacje szczegółowe były zgłaszane prawidłowo i bez powielania.

1f. Kontrahenci i CCP podlegający obowiązkowi zgłaszania, o którym mowa w ust. 1, mogą delegować wykonywanie tego obowiązku.”;

ust. 6 otrzymuje brzmienie:

„6. Aby zapewnić jednolite warunki stosowania przepisów ust. 1 i 3, ESMA, w ścisłej współpracy z ESBC, opracowuje projekty wykonawczych standardów technicznych określające:

standardy i formaty danych dla zgłaszanych informacji, zawierające co najmniej następujące elementy:

(i)	globalne identyfikatory podmiotów prawnych (LEI);

(ii)	międzynarodowe kody identyfikujące papier wartościowy (kody ISIN);

(iii)

unikatowe identyfikatory transakcji (UTI);

b)	metody i uzgodnienia w zakresie zgłaszania informacji;

c)	częstotliwość zgłaszania informacji;

d)	termin, w którym mają być zgłaszane kontrakty pochodne.

Opracowując te projekty wykonawczych standardów technicznych, ESMA bierze pod uwagę zmiany na szczeblu międzynarodowym oraz standardy uzgodnione na poziomie Unii lub poziomie globalnym, a także ich spójność z wymogami dotyczącymi zgłaszania określonymi w art. 4 rozporządzenia (UE) 2015/2365 (*6) i art. 26 rozporządzenia (UE) nr 600/2014.

ESMA przedkłada Komisji te projekty wykonawczych standardów technicznych do dnia 18 czerwca 2020 r.

Komisji przyznaje się uprawnienia do przyjmowania wykonawczych standardów technicznych, o których mowa w akapicie pierwszym, zgodnie z art. 15 rozporządzenia (UE) nr 1095/2010.

(*6) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/2365 z dnia 25 listopada 2015 r. w sprawie przejrzystości transakcji finansowanych z użyciem papierów wartościowych i ponownego wykorzystania oraz zmiany rozporządzenia (UE) nr 648/2012 (Dz.U. L 337 z 23.12.2015, s. 1).”;"

w art. 10 wprowadza się następujące zmiany:

ust. 1 i 2 otrzymują brzmienie:

„1. Co 12 miesięcy kontrahent niefinansowy zajmujący pozycje w kontraktach pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym może obliczać swoją zagregowaną średnią pozycję na koniec miesiąca z poprzednich 12 miesięcy zgodnie z ust. 3.

W przypadku gdy kontrahent niefinansowy nie oblicza swoich pozycji lub wynik tego obliczenia w odniesieniu do co najmniej jednej klasy instrumentów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym przekracza progi wiążące się z obowiązkiem rozliczania określone zgodnie z ust. 4 akapit pierwszy lit. b), ten kontrahent niefinansowy:

a)	niezwłocznie powiadamia o tym ESMA i odpowiedni właściwy organ, w stosownych przypadkach wskazując okres, za który dokonał obliczenia;

b)	zawiera uzgodnienia rozliczeniowe w terminie czterech miesięcy od powiadomienia, o którym mowa w lit. a) niniejszego akapitu;

zostaje objęty obowiązkiem rozliczania, o którym mowa w art. 4, w odniesieniu do kontraktów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym, zawartych lub przedłużonych po upływie ponad czterech miesięcy następujących po powiadomieniu, o którym mowa w lit. a) niniejszego akapitu, dotyczących tych klas aktywów, w odniesieniu do których wynik obliczenia przekracza progi wiążące się z obowiązkiem rozliczania, lub – jeżeli kontrahent niefinansowy nie obliczył swojej pozycji – dotyczących wszystkich klas instrumentów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym, podlegających obowiązkowi rozliczania.

2. Kontrahent niefinansowy, który podlega obowiązkowi rozliczania określonemu w art. 4 na dzień 17 czerwca 2019 r. lub który zostaje objęty obowiązkiem rozliczania zgodnie z ust. 1 akapit drugi niniejszego artykułu, pozostaje objęty tym obowiązkiem i w dalszym ciągu dokonuje rozliczenia do czasu, gdy ten kontrahent niefinansowy wykaże odpowiedniemu właściwemu organowi, że jego zagregowana średnia pozycja na koniec miesiąca za poprzednich 12 miesięcy nie przekracza progu wiążącego się z obowiązkiem rozliczania określonego na mocy ust. 4 lit. b) niniejszego artykułu.

Kontrahent niefinansowy musi być w stanie wykazać odpowiedniemu właściwemu organowi, że obliczenie zagregowanej średniej pozycji na koniec miesiąca za poprzednich 12 miesięcy nie prowadzi do systematycznego niedoszacowania pozycji.”;

b)	dodaje się ustęp w brzmieniu: „2a. Odpowiednie właściwe organy kontrahenta niefinansowego i pozostałych podmiotów w ramach grupy ustanawiają procedury współpracy w celu zapewnienia skutecznego obliczania pozycji na poziomie grupy.”;

w ust. 4 akapit czwarty otrzymuje brzmienie:

„Po konsultacji z ERRS i innymi odpowiednimi organami ESMA dokonuje okresowego przeglądu progów wiążących się z obowiązkiem rozliczania, o których mowa w akapicie pierwszym lit. b), i, w razie potrzeby, w szczególności biorąc pod uwagę wzajemne powiązania między kontrahentami finansowymi, proponuje zmiany regulacyjnych standardów technicznych zgodnie z niniejszym ustępem.

Temu okresowemu przeglądowi towarzyszy sprawozdanie na ten temat sporządzone przez ESMA.”;

w art. 11 ust. 15 wprowadza się następujące zmiany:

w akapicie pierwszym wprowadza się następujące zmiany:

(i)

lit. a) otrzymuje brzmienie:

„a)	procedury zarządzania ryzykiem, w tym poziomy i rodzaj zabezpieczenia oraz uzgodnienia dotyczące wyodrębnienia, o których mowa w ust. 3;”

(ii)

dodaje się literę w brzmieniu:

„aa)	procedury nadzorcze służące zapewnieniu początkowego i bieżącego walidowania tych procedur zarządzania ryzykiem;”;

akapit trzeci otrzymuje brzmienie:

„ESA przedkładają Komisji te projekty regulacyjnych standardów technicznych, z wyjątkiem projektów, o których mowa w akapicie pierwszym lit. aa), do dnia 18 lipca 2018 r..

EUNB, we współpracy z ESMA i EIOPA, przedkłada Komisji projekty regulacyjnych standardów technicznych, o których mowa w akapicie pierwszym lit. aa), do dnia 18 czerwca 2020 r.”;

10)

w art. 38 dodaje się ustępy w brzmieniu:

„6. CCP zapewnia swoim członkom rozliczającym narzędzie służące przeprowadzeniu symulacji, aby umożliwić im określenie kwoty w ujęciu brutto dodatkowego początkowego depozytu zabezpieczającego, którego CCP może wymagać przy rozliczaniu nowej transakcji. Narzędzie to jest dostępne wyłącznie w sposób zapewniający bezpieczny dostęp, a wyniki symulacji nie są wiążące.

7. CCP przedstawia swoim członkom rozliczającym informacje o stosowanych przez niego modelach początkowych depozytów zabezpieczających. Informacje te muszą:

a)	dokładnie wyjaśniać budowę modelu początkowego depozytu zabezpieczającego i sposób jego funkcjonowania;

b)	jasno opisywać najważniejsze założenia i ograniczenia modelu początkowego depozytu zabezpieczającego oraz okoliczności, w których założenia te tracą ważność;

c)	być odpowiednio udokumentowane.”;

11)	w art. 39 dodaje się ustęp w brzmieniu: „11. Przepisy państw członkowskich dotyczące niewypłacalności nie uniemożliwiają CCP działania zgodnie z art. 48 ust. 5, 6 i 7 w odniesieniu do aktywów i pozycji zapisanych na rachunkach, o których mowa w ust. 2–5 niniejszego artykułu.”;

12)

w art. 56 wprowadza się następujące zmiany:

ust. 1 otrzymuje brzmienie:

„1. Do celów art. 55 ust. 1 repozytorium transakcji składa do ESMA jeden z następujących wniosków:

a)	wniosek o rejestrację;

b)	wniosek o rozszerzenie rejestracji, w przypadku gdy dane repozytorium transakcji jest już zarejestrowane na podstawie rozdziału III rozporządzenia (UE) 2015/2365.”;

ust. 3 otrzymuje brzmienie:

„3. W celu zapewnienia spójnego stosowania niniejszego artykułu ESMA opracowuje projekty regulacyjnych standardów technicznych określających:

a)	szczegółowe informacje dotyczące wniosku o rejestrację, o którym mowa w ust. 1 lit. a);

b)	szczegółowe informacje dotyczące uproszczonego wniosku o rozszerzenie rejestracji, o którym mowa w ust. 1 lit. b).

ESMA przedkłada Komisji te projekty regulacyjnych standardów technicznych do dnia 18 czerwca 2020 r.

Komisja jest uprawniona do uzupełnienia niniejszego rozporządzenia poprzez przyjęcie regulacyjnych standardów technicznych, o których mowa w akapicie pierwszym, zgodnie z art. 10–14 rozporządzenia (UE) nr 1095/2010.”;

ust. 4 otrzymuje brzmienie:

„4. Aby zapewnić jednolite warunki stosowania ust. 1, ESMA opracowuje projekty wykonawczych standardów technicznych określających:

a)	format wniosku o rejestrację, o którym mowa w ust. 1 lit. a);

b)	format wniosku o rozszerzenie rejestracji, o którym mowa w ust. 1 lit. b).

W odniesieniu do akapitu pierwszego lit. b) ESMA opracowuje format uproszczony.

ESMA przedkłada Komisji te projekty wykonawczych standardów technicznych do dnia 18 czerwca 2020 r.

Komisji przyznaje się uprawnienia do przyjmowania wykonawczych standardów technicznych, o których mowa w akapicie pierwszym, zgodnie z art. 15 rozporządzenia (UE) nr 1095/2010.”;

13)

art. 62 ust. 5 otrzymuje brzmienie:

„5. Jeżeli żądanie przedstawienia rejestrów połączeń telefonicznych i przesyłu danych, o którym mowa w ust. 1 lit. e), wymaga uzyskania zezwolenia dla krajowego właściwego organu od organu wymiaru sprawiedliwości zgodnie z prawem krajowym, ESMA również występuje o takie zezwolenie. ESMA może również wystąpić o wydanie takiego zezwolenia zapobiegawczo.”;

14)

w art. 63 wprowadza się następujące zmiany:

ust. 1 i 2 otrzymują brzmienie:

„1. W celu wykonywania swoich obowiązków wynikających z niniejszego rozporządzenia ESMA może przeprowadzać wszelkie niezbędne kontrole w miejscu prowadzenia działalności w dowolnych obiektach, na dowolnym terenie lub składnikach majątku osób prawnych, o których mowa w art. 61 ust. 1. Jeżeli jest to niezbędne do odpowiedniego i efektywnego przeprowadzenia kontroli w miejscu prowadzenia działalności, ESMA może przeprowadzić ją bez zapowiedzi.

2. Urzędnicy i inne osoby upoważnione przez ESMA do przeprowadzenia kontroli w miejscu prowadzenia działalności mogą wejść do dowolnych obiektów, na dowolne tereny lub uzyskać dostęp do składników majątku osób prawnych, których dotyczy decyzja o dochodzeniu przyjęta przez ESMA, i posiadają wszelkie uprawnienia, o których mowa w art. 62 ust. 1. Mają również prawo do pieczętowania obiektów w miejscu prowadzenia działalności oraz ksiąg lub dokumentów na czas i w zakresie koniecznym do przeprowadzenia kontroli.”;

ust. 8 otrzymuje brzmienie:

„8. Jeżeli kontrola w miejscu prowadzenia działalności przewidziana w ust. 1 lub pomoc przewidziana w ust. 7 wymagają uzyskania zezwolenia dla krajowego właściwego organu wydawanego przez organ wymiaru sprawiedliwości zgodnie z prawem krajowym, ESMA również składa wniosek o takie zezwolenie. ESMA może również wystąpić o wydanie takiego zezwolenia zapobiegawczo.”;

15)

w art. 64 wprowadza się następujące zmiany:

ust. 4 otrzymuje brzmienie:

„4. Przedkładając ESMA akta sprawy zawierające ustalenia, o których mowa w ust. 3, urzędnik dochodzeniowy powiadamia o tym fakcie osoby, których dotyczy dochodzenie. Osoby te mają prawo dostępu do akt sprawy, z zastrzeżeniem uzasadnionego interesu innych stron w zakresie ochrony ich tajemnicy handlowej. Prawo dostępu do akt sprawy nie obejmuje dostępu do informacji poufnych ani wewnętrznych dokumentów przygotowawczych ESMA.”;

ust. 8 otrzymuje brzmienie:

„8. ESMA przekazuje sprawy organom właściwym do prowadzenia postępowania przygotowawczego i ewentualnego postępowania karnego, jeżeli, wykonując swoje obowiązki wynikające z niniejszego rozporządzenia, stwierdzi, że istnieją poważne przesłanki, które zgodnie z jego wiedzą wskazują na możliwość zajścia okoliczności stanowiących przestępstwo zgodnie z mającym zastosowanie prawem. Ponadto ESMA wstrzymuje się od nakładania grzywien lub okresowych kar pieniężnych, jeżeli wie, że w wyniku postępowania karnego prowadzonego zgodnie z prawem krajowym wydano już wcześniej prawomocną decyzję uniewinniającą lub skazującą na podstawie tego samego faktu lub faktów, które są zasadniczo takie same.”;

16)

w art. 65 ust. 2 wprowadza się następujące zmiany:

a)	w lit. a) kwotę „20 000 EUR” zastępuje się kwotą „200 000 EUR”;

lit. b) otrzymuje brzmienie:

„b)	za naruszenia, o których mowa w załączniku I sekcja I lit. a), b) oraz d)–k) i w załączniku I sekcja II lit. a), b) i h), kwoty grzywien wynoszą co najmniej 5 000 EUR i nie przekraczają 100 000 EUR.”;

dodaje literę w brzmieniu:

„c)	za naruszenia, o których mowa w załączniku I sekcja IV, kwoty grzywien wynoszą co najmniej 5 000 EUR i nie przekraczają 10 000 EUR.”;

17)

art. 67 ust. 1 otrzymuje brzmienie:

„1. Przed podjęciem decyzji na podstawie art. 73 ust. 1 w sprawie okresowej kary pieniężnej na mocy art. 66 ESMA zapewnia osobom, które są objęte postępowaniem, możliwość przedstawienia swojego stanowiska w odniesieniu do ustaleń ESMA. Podstawę decyzji ESMA mogą stanowić wyłącznie ustalenia, co do których osoby, których dotyczy postępowanie, mogły przedstawić swoje stanowisko.

Akapit pierwszy niniejszego ustępu nie ma zastosowania do decyzji, o których mowa w art. 73 ust. 1 lit. a), c) i d), jeżeli konieczne jest podjęcie pilnych działań w celu zapobieżenia istotnym i bezpośrednio zagrażającym szkodom dla systemu finansowego lub zapobieżenia istotnym i bezpośrednio zagrażającym szkodom dla integralności, przejrzystości, skuteczności i uporządkowanego funkcjonowania rynków finansowych, w tym dla stabilności lub prawidłowości danych zgłaszanych do repozytorium transakcji. W takim przypadku ESMA może przyjąć decyzję tymczasową i zapewnia osobom objętym postępowaniem możliwość przedstawienia swojego stanowiska jak najszybciej po podjęciu decyzji.”;

18)

art. 72 ust. 2 otrzymuje brzmienie:

„2. Wysokość opłaty pobieranej od repozytorium transakcji pozwala na pokrycie wszystkich rozsądnych kosztów administracyjnych ponoszonych przez ESMA w związku z rejestracją danego repozytorium i działaniami nadzorczymi ESMA oraz jest proporcjonalna do obrotu danego repozytorium transakcji oraz rodzaju rejestracji i sprawowanego przez ESMA nadzoru.”;

19)

dodaje się artykuł w brzmieniu:

„Artykuł 76a

Wzajemny bezpośredni dostęp do danych

1. Jeżeli jest to konieczne do wykonywania ich obowiązków, odpowiednie organy państw trzecich, w których siedzibę ma co najmniej jedno repozytorium transakcji, mają bezpośredni dostęp do informacji w repozytoriach transakcji mających siedzibę w Unii, pod warunkiem że Komisja przyjęła w tym celu akt wykonawczy zgodnie z ust. 2.

2. Na wniosek organów, o których mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, Komisja może przyjąć akty wykonawcze zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 86 ust. 2, określające, czy ramy prawne państwa trzeciego danego organu, który wystąpił z wnioskiem, spełniają wszystkie następujące warunki:

a)	repozytoriom transakcji mającym siedzibę w tym państwie trzecim udzielono odpowiedniego zezwolenia;

b)	w danym państwie trzecim na bieżąco sprawuje się skuteczny nadzór nad repozytoriami transakcji i skutecznie egzekwuje się ich obowiązki;

c)	istnieją gwarancje dochowania tajemnicy służbowej, w tym ochrony tajemnic handlowych wymienianych przez te organy ze stronami trzecimi, oraz są co najmniej równoważne gwarancjom określonym w niniejszym rozporządzeniu;

d)	repozytoria transakcji, którym udzielono zezwolenia w danym państwie trzecim, podlegają prawnie wiążącemu i możliwemu do wyegzekwowania obowiązkowi udzielenia podmiotom, o których mowa w art. 81 ust. 3, bezpośredniego i natychmiastowego dostępu do danych.”;

20)

w art. 78 dodaje się ustępy w brzmieniu:

„9. Repozytorium transakcji ustanawia następujące procedury i zasady:

a)	procedury uzgadniania danych między repozytoriami transakcji;

b)	procedury w celu sprawdzenia kompletności i prawidłowości zgłaszanych danych;

c)	zasady prawidłowego przekazywania danych do innych repozytoriów transakcji, na wniosek kontrahentów lub CCP, o których mowa w art. 9, lub w przypadku gdy jest ono z innych względów konieczne.

10. W celu zapewnienia spójnego stosowania niniejszego artykułu ESMA opracowuje projekty regulacyjnych standardów technicznych określających:

a)	procedury uzgadniania danych między repozytoriami transakcji;

b)	procedury, które mają być stosowane przez repozytorium transakcji w celu sprawdzenia, czy kontrahent dokonujący zgłoszenia lub podmiot przedkładający informacje spełniają wymogi dotyczące zgłaszania, oraz w celu sprawdzenia kompletności i prawidłowości danych zgłaszanych zgodnie z art. 9.

ESMA przedkłada Komisji te projekty regulacyjnych standardów technicznych do dnia 18 czerwca 2020 r.

21)

w art. 80 dodaje się ustęp w brzmieniu:

„5a. Repozytorium transakcji – na wniosek – udziela kontrahentom, którzy nie są zobowiązani do zgłaszania informacji szczegółowych na temat ich kontraktów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym na mocy art. 9 ust. 1a-1d, oraz kontrahentom i CCP, którzy delegowali obowiązek zgłaszania na mocy art. 9 ust. 1f, dostępu do informacji zgłoszonych w ich imieniu.”;

22)

w art. 81 wprowadza się następujące zmiany:

w ust. 3 dodaje się literę w brzmieniu:

„q)	odpowiednie organy państwa trzeciego, w odniesieniu do którego przyjęto akt wykonawczy na mocy art. 76a;”;

ust. 5 otrzymuje brzmienie:

„5. W celu zapewnienia spójnego stosowania niniejszego artykułu ESMA, po konsultacji z członkami ESBC, opracowuje projekty regulacyjnych standardów technicznych określających:

a)	informacje, które mają być publikowane lub udostępniane zgodnie z ust. 1 i 3;

b)	częstotliwość publikacji informacji, o których mowa w ust. 1;

c)	standardy operacyjne niezbędne do agregowania i porównywania danych z różnych repozytoriów transakcji, jak również umożliwiające podmiotom, o których mowa w ust. 3, dostęp do tych informacji;

d)	warunki i uzgodnienia, zgodnie z którymi repozytoria transakcji udzielają dostępu do danych podmiotom, o których mowa w ust. 3, a także wymagane w tym celu dokumenty.

ESMA przedkłada Komisji te projekty regulacyjnych standardów technicznych do dnia 18 czerwca 2020 r.

Opracowując te projekty regulacyjnych standardów technicznych, ESMA zapewnia, by publikacja informacji, o których mowa w ust. 1, nie pozwalała na zidentyfikowanie stron kontraktu.

23)

art. 82 ust. 2–6 otrzymują brzmienie:

„2. Uprawnienia, o których mowa w art. 1 ust. 6, art. 4 ust. 3a, art. 64 ust. 7, art. 70, art. 72 ust. 3 i art. 85 ust. 2, powierza się Komisji na czas nieokreślony.

3. Parlament Europejski lub Rada mogą w dowolnym momencie odwołać przekazanie uprawnień, o którym mowa w art. 1 ust. 6, art. 4 ust. 3a, art. 64 ust. 7, art. 70, art. 72 ust. 3 i art. 85 ust. 2. Decyzja o odwołaniu kończy przekazanie określonych w niej uprawnień. Decyzja o odwołaniu staje się skuteczna następnego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej lub w określonym w tej decyzji późniejszym terminie. Nie wpływa ona na ważność już obowiązujących aktów delegowanych.

4. Przed przyjęciem aktu delegowanego Komisja podejmuje starania w celu przeprowadzenia konsultacji z ESMA i konsultuje się z ekspertami wyznaczonymi przez każde państwo członkowskie zgodnie z zasadami określonymi w Porozumieniu międzyinstytucjonalnym z dnia 13 kwietnia 2016 r. w sprawie lepszego stanowienia prawa.

5. Z chwilą przyjęcia aktu delegowanego Komisja powiadamia o tym równocześnie Parlament Europejski i Radę.

6. Akt delegowany przyjęty zgodnie z art. 1 ust. 6, art. 4 ust. 3a, art. 64 ust. 7, art. 70, art. 72 ust. 3 i art. 85 ust. 2 wchodzi w życie tylko wówczas, gdy ani Parlament Europejski, ani Rada nie wyraziły sprzeciwu w terminie trzech miesięcy od przekazania tego aktu Parlamentowi Europejskiemu i Radzie, lub gdy, przed upływem tego terminu, zarówno Parlament Europejski, jak i Rada poinformowały Komisję, że nie wniosą sprzeciwu. Okres ten jest przedłużany o trzy miesiące z inicjatywy Parlamentu Europejskiego lub Rady.”;

24)

w art. 85 wprowadza się następujące zmiany:

a)	ust. 1 otrzymuje brzmienie: „1. Do dnia 18 czerwca 2024 r. Komisja przeprowadza ocenę stosowania niniejszego rozporządzenia i sporządza ogólne sprawozdanie na ten temat. Komisja przedkłada to sprawozdanie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie wraz z wszelkimi stosownymi wnioskami.”

dodaje się ustęp w brzmieniu:

„1a. Do dnia 17 czerwca 2023 r. ESMA przedkłada Komisji sprawozdanie dotyczące:

wpływu rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/834 (*7) na poziom rozliczania przez kontrahentów finansowych i niefinansowych oraz rozkład rozliczania w obrębie każdego rodzaju kontrahentów finansowych, w szczególności w odniesieniu do kontrahentów finansowych, których wolumen działalności dotyczącej instrumentów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym jest niewielki, oraz w odniesieniu do stosowności progów wiążących się z obowiązkiem rozliczania, o których mowa w art. 10 ust. 4;

b)	wpływu rozporządzenia (UE) 2019/834 na jakość i dostępność danych zgłaszanych repozytoriom transakcji, a także jakości informacji udostępnianych przez repozytoria transakcji;

c)	zmian w ramach sprawozdawczości, w tym realizacji i wdrażania delegowanego zgłaszania, jak określono w art. 9 ust. 1a, w szczególności jego wpływu na obciążenia w zakresie zgłaszania dla kontrahentów niefinansowych niepodlegających obowiązkowi rozliczania;

d)	dostępności usług rozliczeniowych, w szczególności czy wymóg świadczenia usług rozliczeniowych, bezpośrednio lub pośrednio, na uczciwych, rozsądnych, niedyskryminacyjnych i przejrzystych warunkach handlowych, o których mowa w art. 4 ust. 3a, skutecznie ułatwia dostęp do rozliczania.

(*7) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/834 z dnia 20 maja 2019 r. zmieniające rozporządzenie (UE) nr 648/2012 w odniesieniu do obowiązku rozliczania, zawieszania obowiązku rozliczania, wymogów dotyczących zgłaszania, technik ograniczania ryzyka związanego z kontraktami pochodnymi będącymi przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym, które nie są rozliczane przez kontrahenta centralnego, rejestracji repozytoriów transakcji i nadzoru nad nimi, a także wymogów dotyczących repozytoriów transakcji (Dz.U. L 141 z 28.5.2019, s. 42).”;"

ust. 2 i 3 otrzymują brzmienie:

„2. Do dnia 18 czerwca 2020 r., a następnie co 12 miesięcy aż do ostatniego przedłużenia, o którym mowa w akapicie trzecim, Komisja sporządza sprawozdanie oceniające, czy opracowano wykonalne rozwiązania techniczne służące przenoszeniu przez systemy programów emerytalnych zabezpieczeń gotówkowych i niegotówkowych jako zmiennych depozytów zabezpieczających, jak również czy konieczne są środki ułatwiające te wykonalne rozwiązania techniczne.

Do dnia 18 grudnia 2019 r., a następnie co 12 miesięcy aż do ostatniego przedłużenia, o którym mowa w akapicie trzecim, ESMA – we współpracy z EIOPA, EUNB i ERRS – przedkłada Komisji sprawozdanie oceniające:

czy CCP, członkowie rozliczający i systemy programów emerytalnych podjęły odpowiednie wysiłki i opracowały wykonalne rozwiązania techniczne ułatwiające uczestniczenie takich systemów w rozliczaniu centralnym przez wnoszenie zabezpieczeń gotówkowych i niegotówkowych jako zmiennych depozytów zabezpieczających, w tym implikacje tych rozwiązań dla płynności rynku i procykliczności oraz ich potencjalne skutki prawne lub inne;

b)	wolumen i charakter działalności systemów programów emerytalnych na rynkach rozliczanych i nierozliczanych instrumentów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym, w ramach każdej klasy aktywów, oraz związane z tym ryzyko systemowe dla systemu finansowego;

c)	wpływ spełniania przez systemy programów emerytalnych obowiązku rozliczania na ich strategie inwestycyjne, w tym zmiany alokacji przez nie aktywów gotówkowych i niegotówkowych;

d)	implikacje progów, określonych zgodnie z art. 10 ust. 4, wiążących się z obowiązkiem rozliczania dla systemów programów emerytalnych;

wpływ innych wymogów prawnych, w tym wymogów dotyczących depozytu zabezpieczającego w odniesieniu do nierozliczanych instrumentów pochodnych oraz obliczania wskaźnika dźwigni zgodnie z rozporządzeniem (UE) nr 575/2013, na różnicę kosztów między rozliczanymi i nierozliczanymi kontraktami na instrumentach pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym;

f)	czy niezbędne są dodatkowe środki, aby ułatwić systemom programów emerytalnych rozwiązania w zakresie rozliczania.

Komisja może przyjąć akt delegowany zgodnie z art. 82 w celu dwukrotnego przedłużenia o jeden rok dwuletniego okresu, o którym mowa w art. 89 ust. 1, w przypadku gdy stwierdzi ona, że nie opracowano wykonalnego rozwiązania technicznego, a negatywne skutki centralnego rozliczania kontraktów pochodnych dla świadczeń emerytalnych przyszłych emerytów nie uległy zmianie.

CCP, członkowie rozliczający i systemy programów emerytalnych dokładają wszelkich starań, aby przyczynić się do opracowania wykonalnych rozwiązań technicznych ułatwiających rozliczanie kontraktów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym przez takie systemy.

Komisja ustanawia grupę ekspertów złożoną z przedstawicieli CCP, członków rozliczających, systemów programów emerytalnych i innych stron zainteresowanych takimi wykonalnymi rozwiązaniami technicznymi w celu monitorowania wysiłków i oceny postępów w opracowywaniu wykonalnych rozwiązań technicznych ułatwiających rozliczanie kontraktów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym przez takie systemy, w tym przenoszenie przez te systemy zabezpieczeń gotówkowych i niegotówkowych jako zmiennych depozytów zabezpieczających. Ta grupa ekspertów zbiera się co najmniej raz na sześć miesięcy. Komisja uwzględnia wysiłki podejmowane przez CCP, członków rozliczających i systemy programów emerytalnych przy sporządzaniu swoich sprawozdań zgodnie z akapitem pierwszym.

3. Do dnia 18 grudnia 2020 r. Komisja sporządzi sprawozdanie oceniające:

czy obowiązki zgłaszania transakcji na podstawie art. 26 rozporządzenia (UE) nr 600/2014 oraz na mocy niniejszego rozporządzenia tworzą powielający się obowiązek zgłaszania transakcji na instrumentach pochodnych niebędących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym oraz czy zgłaszanie takich transakcji można by ograniczyć lub uprościć dla wszystkich kontrahentów bez zbędnej utraty informacji;

konieczność i stosowność dostosowania obowiązku obrotu dla instrumentów pochodnych na podstawie rozporządzenia (UE) nr 600/2014 do zmian wprowadzonych na mocy rozporządzenia (UE) 2019/834 w odniesieniu do obowiązku rozliczania dla instrumentów pochodnych, w szczególności zakres podmiotów podlegających obowiązkowi rozliczania;

czy transakcje bezpośrednio wynikające z usług posttransakcyjnych w zakresie redukcji ryzyka, w tym kompresji portfela, powinny być wyłączone z obowiązku rozliczania, o którym mowa w art. 4 ust. 1, z uwzględnieniem zakresu, w jakim usługi te ograniczają ryzyka, w szczególności ryzyko kredytowe kontrahenta i ryzyko operacyjne, oraz potencjalne możliwości obejścia obowiązku rozliczania i potencjalny czynnik zniechęcający do rozliczania centralnego.

Komisja przedkłada sprawozdanie, o którym mowa w akapicie pierwszym, Parlamentowi Europejskiemu i Radzie wraz ze stosownymi wnioskami.”;

dodaje się ustęp w brzmieniu:

„3a. Do dnia 18 maja 2020 r. ESMA przedkłada Komisji sprawozdanie. W sprawozdaniu tym ocenia się:

spójność wymogów dotyczących zgłaszania w odniesieniu do instrumentów pochodnych niebędących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym na mocy rozporządzenia (UE) nr 600/2014 oraz na mocy art. 9 niniejszego rozporządzenia, zarówno pod względem informacji szczegółowych na temat kontraktów pochodnych, które mają być zgłoszone, jak i dostępu do danych przez odpowiednie podmioty, oraz w zależności od tego, czy te wymogi powinny być dostosowane;

wykonalność dalszego uproszczenia ścieżek sprawozdawczych dla wszystkich kontrahentów, w tym dla wszystkich klientów pośrednich, z uwzględnieniem potrzeby terminowej sprawozdawczości oraz z uwzględnieniem środków przyjętych zgodnie z art. 4 ust. 4 niniejszego rozporządzenia oraz art. 30 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 600/2014;

dostosowanie obowiązku obrotu dla instrumentów pochodnych na podstawie rozporządzenia (UE) nr 600/2014 do zmian wprowadzonych na mocy rozporządzenia (UE) 2019/834 w odniesieniu do obowiązku rozliczania dla instrumentów pochodnych, w szczególności do zakresów podmiotów podlegających obowiązkowi rozliczania;

we współpracy z ERRS, czy transakcje bezpośrednio wynikające z usług posttransakcyjnych w zakresie redukcji ryzyka, w tym kompresji portfela, powinny być wyłączone z obowiązku rozliczania, o którym mowa w art. 4 ust. 1. W sprawozdaniu tym:

(i)	zbadane zostaną kompresja portfela i inne dostępne pozacenowe usługi posttransakcyjne w zakresie redukcji ryzyka, które redukują ryzyka niezwiązane z rynkiem w portfelach instrumentów pochodnych, nie zmieniając ryzyka rynkowego w portfelach, takie jak transakcje równoważenia;

(ii)

wyjaśnione zostaną cele funkcjonowania takich posttransakcyjnych usług w zakresie redukcji ryzyka, zakres w jakim ograniczają one ryzyka, w szczególności ryzyko kredytowe kontrahenta i ryzyko operacyjne, oraz ocenione zostanie, czy konieczne jest rozliczanie takich transakcji lub czy należy je wyłączyć z obowiązku rozliczania w celu zarządzania ryzykiem systemowym; oraz

(iii)

ocenione zostanie, w jakim zakresie ewentualne wyłączenie z obowiązku rozliczania w przypadku takich usług zniechęca do centralnego rozliczania i może prowadzić do obchodzenia obowiązku rozliczania przez kontrahentów;

czy wykaz instrumentów finansowych, które uznaje się za wysoce płynne o minimalnym ryzyku rynkowym i ryzyku kredytowym, zgodnie z art. 47, mógłby zostać rozszerzony i czy wykaz ten mógłby obejmować co najmniej jeden fundusz rynku pieniężnego, który uzyskał zezwolenie zgodnie z rozporządzeniem (UE) 2017/1131 (*8).

(*8) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1131 z dnia 14 czerwca 2017 r. w sprawie funduszy rynku pieniężnego (Dz.U. L 169 z 30.6.2017, s. 8).”;"

25)	w art. 86 dodaje się ustęp w brzmieniu: „3. W przypadku odesłania do niniejszego ustępu stosuje się art. 8 rozporządzenia (UE) nr 182/2011 w związku z jego art. 5.”;

26)

w art. 89 ust. 1 akapit pierwszy otrzymuje brzmienie:

„1. Do dnia 18 czerwca 2021 r. obowiązek rozliczania określony w art. 4 nie ma zastosowania do kontraktów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym, co do których można obiektywnie stwierdzić za pomocą pomiarów, że redukują ryzyka inwestycji bezpośrednio związane z wypłacalnością finansową systemów programów emerytalnych, ani do podmiotów utworzonych w celu realizacji świadczeń wyrównawczych na rzecz uczestników takich systemów w przypadku niewykonania zobowiązania.

Obowiązek rozliczania określony w art. 4 nie ma zastosowania do kontraktów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym, o których mowa w akapicie pierwszym niniejszego ustępu, zawartych przez systemy programów emerytalnych od dnia 17 sierpnia 2018 r. do dnia 16 czerwca 2019 r.”;

27)	w załączniku I wprowadza się zmiany zgodnie z załącznikiem do niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 2

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie stosuje się od dnia jego wejścia w życie, z następującymi wyjątkami:

a)	przepisy określone w art. 1 pkt 10 i 11 niniejszego rozporządzenia dotyczące art. 38 ust. 6 i 7 oraz art. 39 ust. 11 rozporządzenia (UE) nr 648/2012 stosuje się od dnia 18 grudnia 2019 r.;

b)	przepisy określone w art. 1 pkt 7 lit. b) niniejszego rozporządzenia dotyczące art. 9 ust. 1a-1d rozporządzenia (UE) nr 648/2012 stosuje się od dnia 18 czerwca 2020 r.;

c)	art. 1 pkt 2 lit. b) i pkt 20 niniejszego rozporządzenia dotyczące art. 4 ust. 3a i art. 78 ust. 9 i 10 rozporządzenia (UE) nr 648/2012 stosuje się od dnia 18 czerwca 2021 r.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w Brukseli dnia 20 maja 2019 r.

W imieniu Parlamentu Europejskiego

A. TAJANI

Przewodniczący

W imieniu Rady

G. CIAMBA

Przewodniczący

(1) Dz.U. C 385 z 15.11.2017, s. 10.

(2) Dz.U. C 434 z 15.12.2017, s. 63.

(3) Stanowisko Parlamentu Europejskiego z dnia18 kwietnia 2019 r. (dotychczas nieopublikowane w Dzienniku Urzędowym) oraz decyzja Rady z dnia 14 maja 2019 r.

(4) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 648/2012 z dnia 4 lipca 2012 r. w sprawie instrumentów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym, kontrahentów centralnych i repozytoriów transakcji (Dz.U. L 201 z 27.7.2012, s. 1).

(5) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1095/2010 z dnia 24 listopada 2010 r. w sprawie ustanowienia Europejskiego Urzędu Nadzoru (Europejskiego Urzędu Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych), zmiany decyzji nr 716/2009/WE i uchylenia decyzji Komisji 2009/77/WE (Dz.U. L 331 z 15.12.2010, s. 84).

(6) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1092/2010 z dnia 24 listopada 2010 r. w sprawie unijnego nadzoru makroostrożnościowego nad systemem finansowym i ustanowienia Europejskiej Rady ds. Ryzyka Systemowego (Dz.U. L 331 z 15.12.2010, s. 1)

(7) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 600/2014 z dnia 15 maja 2014 r. w sprawie rynków instrumentów finansowych oraz zmieniające rozporządzenie (EU) nr 648/2012 (Dz.U. L 173 z 12.6.2014, s. 84).

(8) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/2365 z dnia 25 listopada 2015 r. w sprawie przejrzystości transakcji finansowanych z użyciem papierów wartościowych i ponownego wykorzystania oraz zmiany rozporządzenia (UE) nr 648/2012 (Dz.U. L 337 z 23.12.2015, s. 1).

(9) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1093/2010 z dnia 24 listopada 2010 r. w sprawie ustanowienia Europejskiego Urzędu Nadzoru (Europejskiego Urzędu Nadzoru Bankowego), zmiany decyzji nr 716/2009/WE oraz uchylenia decyzji Komisji 2009/78/WE (Dz.U. L 331 z 15.12.2010, s. 12).

(10) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1094/2010 z dnia 24 listopada 2010 r. w sprawie ustanowienia Europejskiego Urzędu Nadzoru (Europejskiego Urzędu Nadzoru Ubezpieczeń i Pracowniczych Programów Emerytalnych), zmiany decyzji nr 716/2009/WE i uchylenia decyzji Komisji 2009/79/WE (Dz.U. L 331 z 15.12.2010, s. 48).

(11) Dz.U. L 123 z 12.5.2016, s. 1.

(12) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 z dnia 16 lutego 2011 r. ustanawiające przepisy i zasady ogólne dotyczące trybu kontroli przez państwa członkowskie wykonywania uprawnień wykonawczych przez Komisję (Dz.U. L 55 z 28.2.2011, s. 13).

ZAŁĄCZNIK

W załączniku I wprowadza się następujące zmiany:

w sekcji I dodaje się litery w brzmieniu:

„i)	repozytorium transakcji narusza art. 78 ust. 9 lit. a), jeżeli nie ustanawia odpowiednich procedur skutecznego uzgadniania danych między repozytoriami transakcji;

j)	repozytorium transakcji narusza art. 78 ust. 9 lit. b), jeżeli nie ustanawia odpowiednich procedur w celu sprawdzenia kompletności i prawidłowości zgłaszanych danych;

k)	repozytorium transakcji narusza art. 78 ust. 9 lit. c), jeżeli nie ustanawia odpowiednich zasad prawidłowego przekazywania danych do innych repozytoriów transakcji, na wniosek kontrahentów i CCP, o których mowa w art. 9, lub w przypadku gdy jest to z innych względów konieczne.”;

w sekcji IV dodaje się literę w brzmieniu:

„d)	repozytorium transakcji narusza art. 55 ust. 4, jeżeli nie powiadamia w odpowiednim czasie ESMA o istotnych zmianach warunków jego rejestracji.”.

		ISSN 1977-0766
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej		L 141

Wydanie polskie	Legislacja	Rocznik 62 28 maja 2019

Spis treści		I Akty ustawodawcze	Strona
		ROZPORZĄDZENIA
	*	Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/833 z dnia 20 maja 2019 r. ustanawiające środki ochrony i egzekwowania mające zastosowanie na obszarze podlegającym regulacji Organizacji Rybołówstwa Północno-Zachodniego Atlantyku, zmieniające rozporządzenie (UE) 2016/1627 oraz uchylające rozporządzenia Rady (WE) nr 2115/2005 i (WE) nr 1386/2007	1
	*	Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/834 z dnia 20 maja 2019 r. zmieniające rozporządzenie (UE) nr 648/2012 w odniesieniu do obowiązku rozliczania, zawieszania obowiązku rozliczania, wymogów dotyczących zgłaszania, technik ograniczania ryzyka związanego z kontraktami pochodnymi będącymi przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym, które nie są rozliczane przez kontrahenta centralnego, rejestracji repozytoriów transakcji i nadzoru nad nimi, a także wymogów dotyczących repozytoriów transakcji ( 1 )	42