(1)

W celu ustalenia, czy państwa członkowskie powinny przyznać instytucjom działającym w ramach ich jurysdykcji możliwość stosowania uproszczonych obowiązków, w art. 4 ust. 1 dyrektywy 2014/59/UE nałożono na państwa członkowskie obowiązek zapewnienia, by właściwe organy i organy ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji przeprowadziły ocenę wpływu, jaki może mieć upadłość instytucji z uwagi na szereg czynników określonych w tym artykule.

(2)

Ocena ta powinna być odrębna od wszelkich innych ocen przeprowadzanych przez organy ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, w tym w szczególności od jakiejkolwiek oceny możliwości przeprowadzenia skutecznej restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w odniesieniu do instytucji lub grupy, lub od oceny sprawdzającej, czy spełniono warunki uruchomienia procedury restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, o których mowa w dyrektywie 2014/59/UE i rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 806/2014 (2), oraz ocena ta nie powinna przesądzać o wyniku takich innych ocen.

(3)

Uściślenie kryteriów, o których mowa w art. 4 ust. 1 dyrektywy 2014/59/UE, powinno być praktyczne, skuteczne i efektywne. W związku z tym możliwy wpływ upadłości instytucji należy ocenić w pierwszej kolejności na podstawie kryteriów ilościowych, a następnie na podstawie kryteriów jakościowych. Na ogół ocenę opartą na kryteriach jakościowych należy przeprowadzić wyłącznie w przypadku, gdy ocena na podstawie kryteriów ilościowych nie prowadzi do wniosku, że w świetle możliwego wpływu upadłości tej instytucji wymagane jest stosowanie pełnych obowiązków zamiast wyłącznie uproszczonych obowiązków.

(4)

W celu zapewnienia zbieżnego i skutecznego stosowania niniejszego rozporządzenia właściwe organy i organy ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji powinny przeprowadzić ocenę na podstawie kryteriów ilościowych poprzez obliczenie łącznego wyniku ilościowego i odniesienie go do wspólnego unijnego progu. Właściwe organy i organy ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji powinny obliczyć ten łączny wynik ilościowy zgodnie z zestawem wskaźników, wykorzystując wartości z mających zastosowanie ram sprawozdawczości nadzorczej, które to ramy ustanowiono w rozporządzeniu wykonawczym (UE) nr 680/2014 (3).

(5)

Aby zapewnić pożądaną równowagę pod względem oczekiwanego odsetka instytucji niekwalifikujących się do stosowania uproszczonych obowiązków w poszczególnych państwach członkowskich oraz pod względem dystrybucji instytucji niekwalifikujących się we wszystkich państwach członkowskich, unijny próg dla łącznego wyniku ilościowego w odniesieniu do instytucji kredytowych należy zasadniczo ustalić na poziomie 25 punktów bazowych. Właściwe organy i organy ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji powinny jednak mieć możliwość podwyższenia lub obniżenia progu ustalonego na poziomie 25 punktów bazowych i określić jego wartość w przedziale 0–105 punktów bazowych, w zależności od specyfiki sektora bankowego danego państwa członkowskiego. Wysoce skoncentrowany sektor bankowy może uzasadniać ustalenie wyższego progu, natomiast znaczna liczba małych instytucji w połączeniu z niewielką liczbą dużych instytucji może prowadzić do ustalenia niższego progu. Próg powinien umożliwiać osiągnięcie odpowiedniej równowagi między łączną wartością całości aktywów instytucji kredytowych, które mogłyby kwalifikować się do stosowania uproszczonych obowiązków w danym państwie członkowskim, a łączną wartością całości aktywów instytucji kredytowych, które nie kwalifikowałyby się do stosowania tych obowiązków na podstawie oceny ilościowej.

(6)

Jeżeli w ramach sprawozdawczości nadzorczej właściwe organy i organy ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji nie otrzymają od instytucji wartości wskaźników, powinny wykorzystywać właściwe wskaźniki zastępcze oparte na krajowych ogólnie przyjętych zasadach rachunkowości. Właściwe organy lub organy ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji powinny mieć możliwość przypisania odpowiednim wskaźnikom wartości wynoszącej zero, jeżeli określenie wskaźników zastępczych okazałoby się nadmiernie kłopotliwe. Możliwość taką należy jednak ograniczyć do instytucji nieprzekazujących informacji według wzoru 20 na podstawie art. 5 lit. a) ppkt 4 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 680/2014, z uwagi na fakt, że instytucje te nie przekraczają progu, o którym mowa w tym artykule.

(7)

W celu zapewnienia, by podejście przyjęte w niniejszym rozporządzeniu było w pełni zgodne z zasadą proporcjonalności, oraz w celu wyeliminowania wszelkich nieproporcjonalnych obciążeń, należy wprowadzić możliwość oceny ilościowej małych instytucji kredytowych wyłącznie na podstawie ich wielkości. Właściwe organy i organy ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji powinny zatem mieć możliwość stwierdzenia – nie stosując łącznego wyniku ilościowego – że upadłość małej instytucji kredytowej prawdopodobnie nie będzie miała znaczącego negatywnego wpływu na rynki finansowe, inne instytucje lub warunki finansowania, pod warunkiem że wynik oceny jakościowej przeprowadzonej przez te organy potwierdza ten wniosek. W odniesieniu do tych małych instytucji kredytowych również ocenę kryteriów jakościowych należy przeprowadzić w sposób proporcjonalny.

(8)

W celu zapewnienia, by ocena wpływu upadłości instytucji na rynki finansowe, inne instytucje lub warunki finansowania była skuteczna i efektywna, specyfikację kryteriów ilościowych i jakościowych należy stworzyć w oparciu o pojęcia i kategorie ustanowione w dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/36/UE (4).

(9)

W szczególności zgodnie z art. 131 ust. 2 dyrektywy 2013/36/UE globalne instytucje o znaczeniu systemowym określa się jako takie na podstawie między innymi ich wielkości, wzajemnych powiązań z systemem finansowym, złożoności i działalności transgranicznej. Kryteria te pokrywają się w znacznej mierze z kryteriami określonymi w art. 4 ust. 1 dyrektywy 2014/59/UE, dlatego też właściwe organy i organy ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji powinny mieć możliwość podjęcia decyzji – bez konieczności przeprowadzania oceny ilościowej – że upadłość globalnej instytucji o znaczeniu systemowym prawdopodobnie będzie miała znaczący negatywny wpływ na rynki finansowe, inne instytucje lub warunki finansowania.

(10)

Ponadto zgodnie z art. 131 ust. 3 dyrektywy 2013/36/UE inne instytucje o znaczeniu systemowym określa się jako takie na podstawie między innymi ich wielkości, znaczenia dla gospodarki Unii lub danego państwa członkowskiego, znaczenia prowadzonej przez nie działalności transgranicznej i wzajemnych powiązań tych instytucji z systemem finansowym. Kryteria te są bardzo podobne do kryteriów określonych w art. 4 ust. 1 dyrektywy 2014/59/UE, dlatego też właściwe organy i organy ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji powinny mieć możliwość podjęcia decyzji – bez konieczności przeprowadzania oceny ilościowej – że upadłość innej instytucji o znaczeniu systemowym prawdopodobnie będzie miała znaczący negatywny wpływ na rynki finansowe, inne instytucje lub warunki finansowania.

(11)

Ponadto w art. 107 ust. 3 dyrektywy 2013/36/UE nałożono na Europejski Urząd Nadzoru Bankowego (EUNB) obowiązek wydania wytycznych dotyczących wspólnych procedur i metod stosowanych w ramach procesu przeglądu i oceny nadzorczej, zgodnie z art. 16 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1093/2010 (5). Właściwe organy i instytucje finansowe, do których skierowane są te wytyczne, są zobowiązane dołożyć wszelkich starań, aby zastosować się do tych wytycznych. W kontekście oceny, o której mowa w art. 4 ust. 1 dyrektywy 2014/59/UE, należy zatem uwzględnić kategoryzację przeprowadzaną przez właściwe organy na podstawie wytycznych EUNB dotyczących wspólnych procedur i metod stosowanych w ramach procesu przeglądu i oceny nadzorczej. Właściwe organy dzielą instytucje na cztery kategorie. Pierwsza kategoria (kategoria 1 SREP) obejmuje globalne instytucje o znaczeniu systemowym i inne instytucje o znaczeniu systemowym oraz, w stosownych przypadkach, inne instytucje przydzielone do tej kategorii przez właściwe organy na podstawie ich wielkości, organizacji wewnętrznej, jak również charakteru, zakresu i złożoności ich działalności. W związku z tym w przypadku, gdy właściwe organy określiły, że instytucja należy do kategorii 1 SREP, właściwe organy i organy ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji powinny mieć możliwość podjęcia decyzji – bez konieczności przeprowadzania oceny ilościowej – że upadłość tej instytucji będzie prawdopodobnie miała znaczący negatywny wpływ na rynki finansowe, inne instytucje lub warunki finansowania.

(12)

W celu zapewnienia, by ocena instytucji była spójna, konieczne jest określenie minimalnego wykazu aspektów, na podstawie którego właściwe organy i organy ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji powinny przeprowadzać oceny jakościowe, nie uniemożliwiając jednak tym organom uwzględnienia również innych istotnych aspektów. Minimalny wykaz aspektów jakościowych powinien odnosić się do okoliczności wskazujących, że upadłość instytucji mogłaby mieć znaczący negatywny wpływ na rynki finansowe, inne instytucje lub warunki finansowania.

(13)

W świetle zróżnicowania firm inwestycyjnych objętych przepisami dyrektywy 2014/59/UE oraz konieczności nieuprzedzania wyników trwających na szczeblu Unii prac nad przeglądem wymogów ostrożnościowych dla firm inwestycyjnych w niniejszym rozporządzeniu należy określić wyłącznie wskaźniki, które właściwe organy i organy ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji powinny wziąć pod uwagę, aby przeprowadzić ocenę kryterium wielkości. Organy te powinny ustalić wagi przypisane tym wskaźnikom i określić odpowiednie progi.

(14)

Instytucja należąca do grupy objętej nadzorem skonsolidowanym zgodnie z art. 111 i 112 dyrektywy 2013/36/UE (grupa transgraniczna) jest w znacznym stopniu powiązana z innymi instytucjami, a jej działalność jest o wiele bardziej złożona niż działalność instytucji samodzielnej. Istnieje zatem prawdopodobieństwo, że upadłość instytucji należącej do grupy transgranicznej będzie mieć bardziej istotny wpływ. Właściwe organy i organy ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji powinny zatem stwierdzić, że upadłość instytucji należącej do grupy transgranicznej będzie prawdopodobnie mieć znaczący negatywny wpływ na rynki finansowe, inne instytucje lub warunki finansowania, jeżeli wykaże to którakolwiek z ocen przeprowadzonych na szczeblu poszczególnych państw członkowskich, w których grupa prowadzi działalność. Aby osiągnąć ten cel, właściwe organy i organy ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji powinny koordynować swoje oceny i wymieniać wszystkie niezbędne informacje w ramach struktury unii bankowej i w ramach kolegiów organów nadzoru i kolegiów ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji.

(15)

Właściwe organy i organy ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji powinny mieć możliwość zdecydowania, że upadłość określonych instytucji nie będzie prawdopodobnie miała znaczącego negatywnego wpływu, o którym mowa w art. 4 ust. 1 dyrektywy 2014/59/UE, nawet jeżeli łączny wynik ilościowy tych instytucji osiągnie ustalony wcześniej próg. Ten inny sposób traktowania tych instytucji powinien być uzasadniony ich wyjątkowymi cechami. Do pierwszej z takich grup należą banki rozwoju, które dążą do promowania celów polityki publicznej instytucji rządowych na szczeblu centralnym lub instytucji rządowych i samorządowych na szczeblu regionalnym lub samorządu terytorialnego w państwie członkowskim poprzez udzielanie kredytów preferencyjnych na zasadach niekonkurencyjnych i w sposób nienastawiony na zysk. Kredyty udzielane przez te instytucje są bezpośrednio lub pośrednio gwarantowane przez instytucje rządowe na szczeblu centralnym lub instytucje rządowe i samorządowe na szczeblu regionalnym bądź samorząd terytorialny. Banki rozwoju można zatem uznać za instytucje, których upadłość prawdopodobnie nie będzie mieć znaczącego negatywnego wpływu na rynki finansowe, inne instytucje lub warunki finansowania, pod warunkiem że wniosek ten jest zgodny z oceną jakościową przeprowadzoną w odniesieniu do tych banków rozwoju. Do drugiej grupy należą instytucje kredytowe, które podlegają procesowi kontrolowanej likwidacji. Z uwagi na fakt, że proces kontrolowanej likwidacji na ogół uniemożliwia prowadzenie dalszej działalności, instytucje kredytowe, które podlegają takiemu procesowi, również można uznać za instytucje, których upadłość prawdopodobnie nie będzie mieć znaczącego negatywnego wpływu na rynki finansowe, inne instytucje lub warunki finansowania, pod warunkiem że jest to zgodne z oceną jakościową przeprowadzoną w odniesieniu do tych instytucji kredytowych.

(16)

Uwzględniając poszczególne cele planowania naprawy oraz restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, właściwe organy i organy ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji z tego samego państwa członkowskiego powinny mieć możliwość dojścia do różnych wniosków wynikających z ocen przeprowadzonych przez te organy zgodnie z niniejszym rozporządzeniem. W szczególności organy te mogą podjąć różne decyzje przy ustalaniu progów łącznego wyniku ilościowego i różne decyzje dotyczące stosowania specjalnego sposobu traktowania banków rozwoju i instytucji podlegających procesowi kontrolowanej likwidacji, a także mogą dojść do różnych wniosków dotyczących możliwości stosowania uproszczonych obowiązków. W takich przypadkach właściwe organy i organy ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji powinny przeprowadzać regularne oceny w celu sprawdzenia, czy taka różnica jest wciąż uzasadniona.

(17)

Podstawą niniejszego rozporządzenia jest projekt regulacyjnych standardów technicznych przedłożony Komisji przez EUNB.

(18)

EUNB przeprowadził otwarte konsultacje publiczne na temat projektu regulacyjnych standardów technicznych, który stanowi podstawę niniejszego rozporządzenia, dokonał analizy potencjalnych związanych z nim kosztów i korzyści oraz zwrócił się o opinię do Bankowej Grupy Interesariuszy ustanowionej zgodnie z art. 37 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010,

(1)

Unia jest stroną zmienionego Porozumienia w sprawie zamówień rządowych (zwanego dalej „zmienionym GPA”), a jej państwa członkowskie są objęte zmienionym GPA zgodnie z prawem Unii.

(2)

W dniu 29 marca 2017 r. Zjednoczone Królestwo złożyło notyfikację o zamiarze wystąpienia z Unii Europejskiej zgodnie z art. 50 Traktatu o Unii Europejskiej. Traktaty przestaną mieć zastosowanie do Zjednoczonego Królestwa od dnia wejścia w życie umowy o wystąpieniu lub, w przypadku jej braku, dwa lata po notyfikacji, tj. od dnia 30 marca 2019 r., chyba że Rada Europejska w porozumieniu ze Zjednoczonym Królestwem podejmie jednomyślnie decyzję o przedłużeniu tego okresu. Zmienione GPA automatycznie przestanie obowiązywać Zjednoczone Królestwo, począwszy od tej daty.

(3)

W dniu 1 czerwca 2018 r. Zjednoczone Królestwo, przy wsparciu ze strony Unii, złożyło wniosek o przystąpienie do zmienionego GPA.

(4)

Zgodnie z art. XXII ust. 2 zmienionego GPA każdy członek WTO może przystąpić do tego porozumienia na warunkach uzgodnionych między tym członkiem a stronami, przy czym warunki te określane są w decyzji Komitetu ds. Zamówień Rządowych (zwanego dalej „Komitetem GPA”). Przystąpienie następuje poprzez złożenie u Dyrektora Generalnego WTO instrumentu przystąpienia, który określa uzgodnione odpowiednio warunki. Zmienione GPA zaczyna obowiązywać przystępującego doń członka trzydziestego dnia po złożeniu jego instrumentu przystąpienia.

(5)

Zobowiązania Zjednoczonego Królestwa dotyczące zakresu zastosowania w odniesieniu do dostępu do rynku zamówień publicznych zostały określone w ostatecznej ofercie przekazanej stronom GPA w dniu 2 października 2018 r.

(6)

Ostateczna oferta Zjednoczonego Królestwa jest odpowiednia, ponieważ zobowiązania Zjednoczonego Królestwa w odniesieniu do zakresu zastosowania zapewniają Unii maksymalny zakres zastosowania, jaki Zjednoczone Królestwo obecnie posiada na podstawie unijnego wykazu zawartego w GPA, co odpowiada zakresowi zastosowania, jaki Zjednoczone Królestwo obecnie posiada w ramach wykazu unijnego jako państwo członkowskie. Unia powinna zapewnić takie samo traktowanie i dostosować swój wykaz tak, aby zapewnić równorzędny poziom dostępu podmiotom gospodarczym ze Zjednoczonego Królestwa na mocy zmienionego GPA. Ponadto konieczne jest uwzględnienie w wykazie unijnym zawartym w dodatku I do zmienionego GPA wyjaśnień, ponieważ Zjednoczone Królestwo nie będzie już objęte tym wykazem na mocy zmienionego GPA. Warunki te określone w załączniku do niniejszej decyzji staną się elementem warunków przystąpienia Zjednoczonego Królestwa do zmienionego GPA oraz zostaną odzwierciedlone w decyzji, która ma zostać przyjęta przez Komitet GPA w sprawie przystąpienia Zjednoczonego Królestwa.

(7)

W związku z tym konieczne jest określenie stanowiska, jakie ma zostać zajęte w imieniu Unii na forum Komitetu GPA w odniesieniu do przystąpienia Zjednoczonego Królestwa do zmienionego GPA.

(8)

W przypadku zawarcia umowy o wystąpieniu między Zjednoczonym Królestwem a Unią przewidującej okres przejściowy, w którym prawo Unii miałoby zastosowanie do Zjednoczonego Królestwa i w Zjednoczonym Królestwie, Unia powinna powiadomić pozostałe strony GPA, że w tym okresie przejściowym Zjednoczone Królestwo ma być traktowane jako państwo członkowskie na potrzeby zmienionego GPA. Zjednoczone Królestwo byłoby zatem objęte zmienionym GPA do dnia upływu uzgodnionego okresu przejściowego. W takim przypadku Zjednoczone Królestwo powinno przedstawić zaktualizowany zestaw odpowiedzi na listę kontrolną nierozwiązanych kwestii nie później niż trzy miesiące przed upływem okresu przejściowego. Komitet GPA dokona przeglądu zaktualizowanego zestawu odpowiedzi Zjednoczonego Królestwa na listę kontrolną kwestii oraz rozważy przyjęcie w tym czasie odpowiedniej decyzji.

(9)

Chociaż Zjednoczone Królestwo nie będzie państwem trzecim, kiedy Komitet GPA podejmie decyzję w sprawie przystąpienia Zjednoczonego Królestwa do zmienionego GPA, w interesie Unii leży zapewnienie, aby zmienione GPA weszło w życie w odniesieniu do Zjednoczonego Królestwa, począwszy od dnia następującego po dniu, w którym prawo Unii przestanie mieć zastosowanie do Zjednoczonego Królestwa i w Zjednoczonym Królestwie. Do czasu wystąpienia z Unii Zjednoczone Królestwo pozostaje państwem członkowskim posiadającym wszystkie prawa i podlegające wszystkim obowiązkom wynikającym z Traktatów, łącznie z zasadą lojalnej współpracy.

(10)

Jeżeli prawo Unii nadal będzie mieć zastosowanie do Zjednoczonego Królestwa i w Zjednoczonym Królestwie, Komisja powinna być upoważniona do powiadomienia Komitetu GPA w imieniu Unii, w terminie 30 dni od złożenia instrumentu przystąpienia przez Zjednoczone Królestwo, że Zjednoczone Królestwo jest w dalszym ciągu objęte zmienionym GPA na podstawie prawa Unii,