(1)

Umowa o partnerstwie gospodarczym oraz koordynacji politycznej i współpracy między Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi, z jednej strony, a Meksykańskimi Stanami Zjednoczonymi, z drugiej strony (1) (zwana dalej „Umową ogólną”) została podpisana w dniu 8 grudnia 1997 r. i weszła w życie w dniu 1 października 2000 r.

(2)

Zgodnie z art. 6 ust. 2 Aktu przystąpienia Republiki Chorwacji, przystąpienie Chorwacji do Umowy ogólnej zostaje zatwierdzone poprzez zawarcie protokołu do Umowy ogólnej, które Rada, stanowiąc jednomyślnie w imieniu państw członkowskich zawiera z Meksykańskimi Stanami Zjednoczonymi.

(3)

W dniu 14 września 2012 r. Rada upoważniła Komisję do podjęcia rokowań z Meksykańskimi Stanami Zjednoczonymi w celu zawarcia Trzeciego protokołu dodatkowego do Umowy ogólnej w celu uwzględnienia przystąpienia Republiki Chorwacji do Unii Europejskiej (zwanego dalej „Protokołem”) zakończyły się pomyślnie.

(4)

W art. 5 ust. 3 Protokołu przewidziano jego tymczasowe stosowanie do czasu jego wejścia życie.

(5)

Należy podpisać Protokół i stosować go tymczasowo, do czasu zakończenia procedur niezbędnych do jego wejścia w życie.

(1)

Art. 43 ust. 3 Traktatu stanowi, że Rada, na wniosek Komisji, przyjmuje środki dotyczące ustalania i przydziału uprawnień do połowów.

(2)

Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1380/2013 (1) zawiera wymóg przyjęcia środków ochronnych z uwzględnieniem dostępnych opinii naukowych, technicznych i ekonomicznych, w tym, w odpowiednich przypadkach, sprawozdań przygotowanych przez Komitet Naukowo-Techniczny i Ekonomiczny ds. Rybołówstwa (STECF).

(3)

Rada zobowiązana jest do przyjęcia środków dotyczących ustalenia i przydziału uprawnień do połowów, w tym, w stosownych przypadkach, określonych warunków funkcjonalnie z nimi związanych. Uprawnienia do połowów należy rozdzielić między państwa członkowskie w taki sposób, aby każdemu z państw członkowskich zapewnić względną stabilność działalności połowowej w odniesieniu do każdego stada lub łowiska i należycie uwzględnić cele wspólnej polityki rybołówstwa ustanowione w rozporządzeniu (UE) nr 1380/2013.

(4)

Całkowite dopuszczalne połowy (TAC) należy ustalać na podstawie dostępnych opinii naukowych z uwzględnieniem aspektów biologicznych i społeczno-gospodarczych przy jednoczesnym zapewnieniu sprawiedliwego traktowania poszczególnych sektorów rybołówstwa, jak również w świetle opinii wyrażanych podczas konsultacji z zainteresowanymi stronami, w szczególności odpowiednimi komitetami doradczymi.

(5)

W przypadku gdy TAC dla danego stada przydzielany jest tylko jednemu państwu członkowskiemu, należy upoważnić to państwo członkowskie zgodnie z art. 2 ust. 1 Traktatu do ustalenia poziomu tego TAC. Należy ustanowić przepisy w celu zapewnienia, aby przy ustalaniu poziomu TAC dane państwo członkowskie postępowało w sposób w pełni zgodny z zasadami i przepisami WPRyb.

(6)

W rozporządzeniu Rady (WE) nr 847/96 (2) wprowadzono dodatkowe warunki dotyczące corocznego zarządzania TAC, w tym również – w art. 3 i 4 tego rozporządzenia – przepisy dotyczące elastyczności w odniesieniu do zasobów objętych TAC przezornościowymi i analitycznymi. Zgodnie z art. 2 tego rozporządzenia, ustalając TAC, Rada ma wskazać, do których stad nie będą miały zastosowania jego art. 3 lub 4, w szczególności ze względu na biologiczny stan tych stad. Ostatnio w odniesieniu do wszystkich stad objętych obowiązkiem wyładunku wprowadzono na podstawie art. 15 ust. 9 rozporządzenia (UE) nr 1380/2013 nowy mechanizm elastyczności obejmujący kolejny rok. W związku z tym, w celu uniknięcia nadmiernej elastyczności, która zagroziłaby zasadzie racjonalnej i odpowiedzialnej eksploatacji żywych zasobów morza, utrudniłaby realizację celów WPRyb i skutkowałaby pogorszeniem biologicznego stanu stad, należy stwierdzić, że art. 3 i 4 rozporządzenia (WE) nr 847/96 mają zastosowanie do TAC analitycznych tylko wówczas, gdy nie korzysta się z elastyczności obejmującej kolejny rok przewidzianej w art. 15 ust. 9 rozporządzenia (UE) nr 1380/2013.

(7)

Obowiązek wyładunku, o którym mowa w art. 15 rozporządzenia (UE) nr 1380/2013, wprowadza się dla poszczególnych rodzajów połowów. W regionach objętym niniejszym rozporządzeniem od dnia 1 stycznia 2019 r. należy wyładowywać wszystkie gatunki podlegające limitom połowowym. Art. 16 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 1380/2013 przewiduje, że w sytuacji gdy wprowadzony zostaje obowiązek wyładunku w odniesieniu do danego stada ryb, uprawnienia do połowów ustala się, uwzględniając przejście od ustalania uprawnień do połowów, które odzwierciedlają wyładunki, do ustalania uprawnień do połowów, które odzwierciedlają połowy. Jednak na podstawie art. 15 ust. 4–7 tego rozporządzenia przyznaje się specjalne wyłączenia z obowiązku wyładunku. Na podstawie wspólnych zaleceń przekazanych przez państwa członkowskie i zgodnie z art. 15 tego rozporządzenia Komisja – w ramach wdrażania obowiązku wyładunku – przyjęła szereg rozporządzeń delegowanych ustanawiających konkretne plany w zakresie odrzutów na okres wstępny nieprzekraczający trzech lat, odnawialny na kolejny okres wynoszący w sumie trzy lata.

(8)

Uprawnienia do połowów powinny być zgodne z międzynarodowymi umowami i zasadami, takimi jak Porozumienie Organizacji Narodów Zjednoczonych z 1995 r. w sprawie ochrony międzystrefowych zasobów rybnych i zasobów rybnych masowo migrujących i zarządzania nimi (3) oraz szczegółowe zasady zarządzania określone w międzynarodowych wytycznych Organizacji Narodów Zjednoczonych ds. Wyżywienia i Rolnictwa (FAO) dotyczących zarządzania połowami dalekomorskimi z 2008 r., zgodnie z którymi, w szczególności, organ regulacyjny powinien zachować dużą ostrożność w przypadkach, gdy informacje są niepewne, nierzetelne lub niepełne. Brak odpowiednich informacji naukowych nie powinien być wykorzystywany jako podstawa odroczenia lub zaniechania wprowadzenia środków ochrony i zarządzania.

(9)

TAC i unijną kwotę dla pałasza czarnego w wodach Unii i wodach międzynarodowych obszarów 5, 6, 7 i 12 należy ustalić przy uwzględnieniu, że państwa trzecie prowadzą połowy z tego stada oraz że Unia powinna mieć uprawnienia do połowów odpowiadające udziałowi historycznych wielkości połowów z tego stada.

(10)

W świetle opinii Międzynarodowej Rady Badań Morza (ICES) dotyczącej zmniejszenie uprawnień do połowów, w połączeniu z wysokim poziomem wykorzystania kwoty i w świetle wprowadzenia pełnego obowiązku wyładunku w 2019 r., połowy ukierunkowane nie powinny być dozwolone dla beryksów w podobszarach 3–10, 12 i 14 (Morze Północne, wody północne i południowo-zachodnie), a TAC powinien odnosić się wyłącznie do przyłowów.

(11)

Zgodnie z opinią ICES ograniczone obserwacje na pokładzie pokazują, że odsetek buławika siwego wynosił mniej niż 1 % zgłaszanych połowów buławika czarnego. Na podstawie tych rozważań ICES zaleca, aby nie prowadzić ukierunkowanych połowów buławika siwego i aby przyłowy były odejmowane od TAC dotyczącego buławika czarnego w celu zminimalizowania nieprawidłowego raportowania gatunków. Zdaniem ICES występują znaczne różnice – więcej niż jednego rzędu wielkości (więcej niż dziesięciokrotne) – między względnymi proporcjami buławika czarnego i buławika siwego zgłaszanymi w ramach oficjalnych wyładunków a obserwowanymi połowami i badaniami naukowymi w obszarach, w których obecnie poławia się buławika siwego. Dla tego gatunku dostępne są bardzo ograniczone dane, a niektóre z danych dotyczących zgłaszanych wyładunków uważane są przez ICES za nieprawidłowe raportowanie gatunków. W rezultacie nie można ustalić dokładnej historycznej dokumentacji połowów buławika siwego. Wszelkie przyłowy buławika siwego powinny być zatem ograniczone do 1 % kwot każdego z państw członkowskich dotyczących buławika czarnego i odejmowane od tych kwot, zgodnie z opinią naukową. Jeżeli buławik siwy będzie uważany za przyłów wyłącznie buławika czarnego i będzie należał do tego samego TAC, nie będą już raportowane żadne błędne dane.

(12)

W świetle opinii ICES TAC dla morlesza bogara w podobszarach ICES 6, 7 i 8 (wody północno-zachodnie) należy zachować jako TAC odnoszący się wyłącznie do przyłowów.

(13)

Połowy morlesza bogara prowadzi się w odpowiednich obszarach podlegających Komitetowi ds. Rybołówstwa na Środkowym i Wschodnim Atlantyku (CECAF) i Generalnej Komisji Rybołówstwa Morza Śródziemnego (GFCM), które graniczą z podobszarem ICES 9. Ponieważ dane ICES dla wspomnianych obszarów przyległych są niepełne, zakres TAC powinien pozostać ograniczony do podobszaru ICES 9. Niemniej jednak w celu zapewnienia, by decyzje w zakresie zarządzania były podejmowane w oparciu o najlepsze dostępne podstawy, ustanowiono przepisy dotyczące przekazywania danych odnoszących się do tych przyległych obszarów.

(14)

ICES nie przedstawiła żadnej opinii na 2020 r. w odniesieniu do morlesza bogara w podobszarze ICES 10. Powinno się jednak ustalić uprawnienia do połowów zarówno na 2019 r., jak i 2020 r. Możliwe jest, że po wydaniu opinii naukowej na 2020 r. niezbędna może okazać się zmiana uprawnień do połowów ustanowionych w niniejszym rozporządzeniu.

(15)

W obliczu niskiej eksploatacji i nieprowadzenia połowów ukierunkowanych nie należy już ustalać TAC dla pałasza czarnego w podobszarach ICES 1–4 (Morze Północne oraz cieśnina Skagerrak).

(16)

Nie należy już ustalać TAC dla buławika czarnego w podobszarach ICES 1, 2 i 4 (Morze Północne) i widlaka białego w podobszarach ICES 1–10, 12 i 14. W swojej opinii ICES stwierdza, że brak TAC nie spowoduje żadnego ryzyka niezrównoważonej eksploatacji lub ryzyko to będzie nieznaczne.

(17)

ICES zaleca zaprzestanie połowów gardłosza atlantyckiego do 2020 r. Należy zakazać poławiania, zatrzymywania na statku, przeładunku i wyładunku ryb pochodzących z tego gatunku, ponieważ stado to jest przełowione i nie następuje jego odbudowa. ICES odnotowuje, że na wodach północno-wschodniego Atlantyku od 2010 r. nie prowadzono ukierunkowanych unijnych połowów gardłosza atlantyckiego.

(18)

ICES zaleca, aby ograniczyć śmiertelność połowową rekinów głębokowodnych i nie zezwalać na żadne ukierunkowane połowy. Rekiny głębokowodne to gatunki długowieczne o niskim współczynniku reprodukcji, które szybko uległy nadmiernej eksploatacji. Uprawnienia do połowów takich gatunków powinny zatem zostać całkowicie ograniczone poprzez wprowadzenie ogólnego zakazu ich połowów. Jednakże w ukierunkowanych połowach głębinowych pałasza czarnego przy użyciu takli w ramach tradycyjnego łodziowego rybołówstwa przybrzeżnego występują nieuniknione przyłowy rekinów głębokowodnych, które są obecnie odrzucane martwe. Takle są uznanym selektywnym narzędziem połowowym w ramach tego rodzaju rybołówstwa. Okazało się jednak, że nawet przy użyciu tego narzędzia przypadkowe połowy rekinów głębokowodnych są nieuniknione. W ukierunkowanych połowach pałasza czarnego przy użyciu takli należy zatem zachować restrykcyjny TAC dla nieuniknionych przyłowów tych gatunków. Zainteresowane państwa członkowskie powinny następnie opracować regionalne środki zarządzania w odniesieniu do połowów pałasza czarnego w celu zmniejszenia przyłowów rekinów głębokowodnych. Ponadto powinny ustanowić szczegółowe środki w zakresie gromadzenia danych dotyczących rekinów głębokowodnych w celu zapewnienia ścisłego monitorowania tych stad. Ustalenie unijnego przydziału dotyczącego przyłowów rekinów głębokowodnych w wodach Unii i wodach międzynarodowych podobszarów ICES 5–9, w wodach Unii i wodach międzynarodowych podobszaru ICES 10 oraz w wodach Unii obszarów CECAF 34.1.1, 34.1.2 i 34.2 nie narusza zasady względnej stabilności w odniesieniu do rekinów głębokowodnych w tych obszarach.

(19)

Aby uniknąć zakłócenia działalności połowowej oraz zapewnić rybakom unijnym środki utrzymania, niniejsze rozporządzenie powinno być stosowane od dnia 1 stycznia 2019 r. Aby umożliwić państwom członkowskim zapewnienie terminowego rozpoczęcia stosowania niniejszego rozporządzenia, powinno ono wejść w życie natychmiast po jego opublikowaniu,

a)

zostały dokonane przez statki pływające pod banderą państwa członkowskiego dysponującego określoną kwotą, która nie została wyczerpana; lub

b)

stanowią część kwoty unijnej, której nie przydzielono państwom członkowskim w ramach kwot i która nie została wyczerpana.

(1)

System ekozarządzania i audytu we Wspólnocie (EMAS) został ustanowiony na podstawie rozporządzenia (WE) nr 1221/2009. Celem systemu ekozarządzania i audytu we Wspólnocie (EMAS) jest wspieranie ciągłej poprawy efektów działalności środowiskowej organizacji poprzez stworzenie i wdrożenie systemu zarządzania środowiskowego przez organizacje, ocenę funkcjonowania takich systemów, dostarczanie informacji o efektach działalności środowiskowej, prowadzenie otwartego dialogu ze społeczeństwem i innymi zainteresowanymi stronami oraz aktywne angażowanie pracowników. Aby zrealizować ten cel, w załącznikach I–IV do tego rozporządzenia określono szczególne wymogi, które muszą być spełnione przez organizacje pragnące uczestniczyć w EMAS i zarejestrować się w EMAS.

(2)

W załączniku IV do rozporządzenia (WE) nr 1221/2009 określono wymagania dotyczące sprawozdawczości w zakresie środowiska. Należy zmienić ten załącznik w celu uwzględnienia ulepszeń stwierdzonych w kontekście doświadczenia zdobytego w trakcie funkcjonowania EMAS. Z uwagi na liczbę i charakter tych zmian, należy zastąpić załącznik IV w całości w celu zachowania przejrzystości.

(3)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 1221/2009.

(4)

Zgodnie z załącznikiem IV do rozporządzenia (WE) nr 1221/2009 organizacje zarejestrowane w EMAS są zobowiązane do przygotowywania lub aktualizowania deklaracji środowiskowej co roku. Z wyjątkiem małych organizacji, którym przysługuje odstępstwo na mocy art. 7 tego rozporządzenia, deklaracja środowiskowa lub zaktualizowana deklaracja środowiskowa musi zostać zatwierdzona przez akredytowanego lub licencjonowanego weryfikatora środowiskowego w ramach weryfikacji tej organizacji zgodnie z art. 18 tego rozporządzenia. Organizacje przygotowujące się do rejestracji w EMAS są również zobowiązane do przedłożenia zatwierdzonej deklaracji środowiskowej jako części ich wniosku o rejestrację. Potrzebny jest zatem okres przejściowy, aby zapewnić organizacjom wystarczającą ilość czasu na dostosowanie się do zmian wprowadzonych przez niniejsze rozporządzenie.

(5)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią komitetu ustanowionego na mocy art. 49 rozporządzenia (WE) nr 1221/2009,

(1)

Konwencja chicagowska o międzynarodowym lotnictwie cywilnym (zwana dalej „konwencją”), która ma na celu uregulowanie międzynarodowego transportu lotniczego, weszła w życie w dniu 4 kwietnia 1947 r. Ustanowiła ona Organizację Międzynarodowego Lotnictwa Cywilnego (ICAO).

(2)

Państwa członkowskie Unii są umawiającymi się państwami konwencji oraz członkami ICAO, natomiast Unia ma status obserwatora w niektórych organach ICAO.

(3)

Zgodnie z art. 54 konwencji Rada ICAO przyjmuje międzynarodowe normy i zalecane metody postępowania.

(4)

21. Konferencja Stron Ramowej Konwencji Narodów Zjednoczonych w Sprawie Zmian Klimatu zakończyła się w grudniu 2015 r. sukcesem w postaci przyjęcia porozumienia paryskiego. Celem porozumienia paryskiego jest ograniczenie średniego globalnego wzrostu temperatury na poziomie znacznie poniżej 2 °C w stosunku do poziomów sprzed epoki przemysłowej oraz kontynuacja starań zmierzających do ograniczenia wzrostu temperatury do 1,5 °C powyzej tych poziomów. Wszystkie sektory gospodarki, w tym lotnictwo międzynarodowe, powinny przyczyniać się do realizacji tego zmniejszenia emisji.

(5)

W 2016 r. podczas 39. zgromadzenia Ogólnego ICAO, postanowiono, w drodze rezolucji A39-3, utworzyć globalny mechanizm rynkowy służący ograniczeniu emisji gazów cieplarnianych z lotnictwa międzynarodowego na poziomach z 2020 r. Stanowisko Unii w tej kwestii zostało ustalone decyzją Rady (UE) 2016/915 (1).

(6)

W dniu 27 czerwca 2018 r. na dziesiątym posiedzeniu swojej 214. sesji Rada ICAO przyjęła pierwsze wydanie tomu IV załącznika 16 do konwencji: Międzynarodowe normy i zalecane metody postępowania w zakresie ochrony środowiska – mechanizm kompensacji i redukcji CO2 dla lotnictwa międzynarodowego (CORSIA).

(7)

Zasady zawarte w mechanizmie CORSIA mogą stać się wiążące zgodnie z konwencją oraz w ramach w niej określonych. Mogą one również stać się wiążące dla Unii i jej państw członkowskich w ramach istniejących międzynarodowych umów o transporcie lotniczym.

(8)

Zgodnie z art. 90 konwencji CORSIA wchodzi w życie w trzy miesiące po upływie terminu na złożenie sprzeciwu, chyba że większość umawiających się państw złożyła swój sprzeciw.

(9)

Art. 38 konwencji dotyczy odchyleń od międzynarodowych norm i zasad postępowania. Zgodnie z tym artykułem każde umawiające się państwo, które uważa za niemożliwe w praktyce zastosowanie się pod każdym względem do którychkolwiek ze wspomnianych międzynarodowych norm lub zasad postępowania albo całkowite dostosowanie wprowadzonych przez siebie przepisów lub metod postępowania do międzynarodowych norm i zasad postępowania w przypadku ich zmian, albo które uważa za konieczne wprowadzenie przepisów lub metod postępowania różniących się pod jakimkolwiek względem od przepisów i metod postępowania ustalonych zgodnie z normami międzynarodowymi, powinno niezwłocznie podać do wiadomości ICAO różnice zachodzące między jego własną praktyką a praktyką ustaloną przez normy międzynarodowe.

(10)

W dniu 20 lipca 2018 r. ICAO wystosowała oficjalne pismo AN 1/17.14 – 18/78 (zwane dalej „oficjalnym pismem”), w którym zwróciła się do umawiających się państw o zgłoszenie przed dniem 22 października 2018 r. ewentualnego sprzeciwu wobec jakiejkolwiek części CORSIA oraz o zgłoszenie przed dniem 1 grudnia 2018 r. ewentualnych różnic między swoimi praktykami krajowymi a CORSIA, a także podanie spodziewanego terminu osiągnięcia zgodności w tym zakresie.

(11)

CORSIA ma mieć zastosowanie do przewoźników lotniczych wytwarzających roczne emisje CO2 większe niż 10 000 ton w trakcie lotów międzynarodowych wykonywanych przez samoloty o maksymalnej certyfikowanej masie startowej większej niż 5 700 kg, z wyjątkiem lotów humanitarnych, medycznych i gaśniczych.

(12)

Wymogi dotyczące monitorowania, raportowania i weryfikacji określone w ramach CORSIA mają mieć zastosowanie od dnia 1 stycznia 2019 r.

(13)

Od dnia 1 stycznia 2021 r. do dnia 31 grudnia 2035 r. wymogi CORSIA dotyczące kompensowania mają być stosowane w odniesieniu do przewoźników lotniczych wykonujących loty międzynarodowe (zgodnie z definicją w części II rozdział 1 pkt 1.1.2 oraz w części II rozdział 2 pkt 2.1) między umawiającymi się państwami, o których mowa w mającym się wkrótce ukazać dokumencie ICAO, zatytułowanym „CORSIA States for Chapter 3 State Pairs” (Państwa objęte mechanizmem CORSIA na potrzeby par państw określonych w rozdziale 3).

(14)

Należy ustalić stanowisko, jakie powinno zostać zajęte w imieniu Unii w odpowiedzi na oficjalne pismo. Jest to konieczne, ponieważ CORSIA będzie mieć decydujący wpływ na treść prawa Unii, w szczególności na dyrektywę 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (2).

(15)

Biorąc pod uwagę, że CORSIA mógłby pozwolić na osiągnięcie znaczących postępów na poziomie międzynarodowym, nie należy zgłaszać sprzeciwu na mocy art. 90 konwencji.

(16)

Unia w pełni popiera wysiłki podjęte w ramach ICAO w celu jak najszybszego uruchomienia CORSIA. Zgodnie z dyrektywą 2003/87/WE Komisja przekłada obecnie wymogi dotyczące monitorowania, raportowania i weryfikacji określone w ramach CORSIA na przepisy prawne Unii, które mają wejść w życie przed styczniem 2019 r. Ponadto Komisja ma przedstawić Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie, w którym rozważy, w jaki sposób należy wdrożyć te instrumenty do prawa Unii. Termin, w którym potencjalne różnice muszą zostać zgłoszone zgodnie z oficjalnym pismem, jest zbyt krótki, aby Unia mogła wprowadzić jakiekolwiek zmiany w CORSIA. W związku z tym, aby ICAO mogła w pełni uwzględnić obecną sytuację prawną na poziomie Unii oraz prace zapoczątkowane w obszarze monitorowania, raportowania i weryfikacji, państwa członkowskie powinny, w odpowiedzi na oficjalne pismo, zgłosić różnice zgodnie z addendum do niniejszej decyzji.

(17)

Art. 28b ust. 2 i 3 dyrektywy 2003/87/WE dotyczy działań następczych, które podjęto w odniesieniu do wyników prac na poziomie ICAO. Należy poinformować ICAO o warunkach określonych w tych przepisach.

(18)

Stanowisko Unii ma zostać wyrażone przez państwa członkowskie Unii będące członkami ICAO,

(1)

W dniu 22 czerwca 2018 r. Rada, zgodnie z art. 121 ust. 4 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE), przyjęła decyzję, że na Węgrzech odnotowano znaczące odstępstwo od ścieżki dostosowania prowadzącej do średniookresowego celu budżetowego wynoszącego -1,5 % PKB.

(2)

W związku ze stwierdzonym znaczącym odstępstwem w dniu 22 czerwca 2018 r. Rada wydała skierowane do Węgier zalecenie (2) dotyczące przyjęcia koniecznych środków w celu zapewnienia, by stopa wzrostu nominalnego publicznych wydatków pierwotnych netto (3) nie przekroczyła 2,8 % w 2018 r., co odpowiadałoby rocznej korekcie strukturalnej wynoszącej 1,0 % PKB. Rada zaleciła Węgrom, aby wszelkie nieoczekiwane zyski przeznaczyły na zmniejszenie deficytu, natomiast środki konsolidacji budżetowej powinny zapewnić trwałą poprawę salda strukturalnego sektora instytucji rządowych i samorządowych w sposób sprzyjający wzrostowi. Rada wyznaczyła Węgrom termin 15 października 2018 r. na przedstawienie sprawozdania na temat działań podjętych w odpowiedzi na jej zalecenie.

(3)

W dniach 18–19 września 2018 r. Komisja przeprowadziła na Węgrzech misję wzmocnionego nadzoru w celu monitorowania sytuacji na miejscu, zgodnie z art. -11 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1466/97. Po przekazaniu wstępnych ustaleń organom węgierskim z prośbą o ustosunkowanie się do nich Komisja przedstawiła w dniu 21 listopada 2018 r. swoje ustalenia Radzie. Ustalenia te podano następnie do wiadomości publicznej. W sprawozdaniu Komisji stwierdzono, że organy węgierskie zamierzają utrzymać docelowy deficyt nominalny na 2018 r. na poziomie 2,4 % PKB zgodnie z programem konwergencji na 2018 r. i w związku z tym nie planują podjąć działań w odpowiedzi na zalecenie Rady z dnia 22 czerwca 2018 r.

(4)

W dniu 15 października 2018 r. organy węgierskie przekazały sprawozdanie z działań podjętych w związku z zaleceniem Rady z dnia 22 czerwca 2018 r. (4). W sprawozdaniu powtórzyły, że ich cel na rok 2018 r. przewiduje deficyt nominalny wynoszący 2,4 % PKB. W porównaniu z prognozami budżetowymi zawartymi w programie konwergencji na 2018 r. organy spodziewają się znacznie wyższych dochodów z podatków i oszczędności wynikających ze zmniejszenia kosztów współfinansowania projektów finansowanych z budżetu Unii. Przewiduje się jednak, że wpływ tych zmian na obniżenie deficytu będzie w pełni kompensowany dodatkowymi wydatkami. Zgłoszone nowe działania dyskrecjonalne nie mają znaczącego wpływu fiskalnego netto na wynik budżetu w 2018 r., co oznacza, że nie spełniają one wymogu określonego w zaleceniu Rady z dnia 22 czerwca 2018 r.

(5)

W 2018 r., na podstawie prognozy Komisji z jesieni 2018 r., przewiduje się, że wzrost wydatków publicznych, bez uwzględnienia działań dyskrecjonalnych po stronie dochodów i działań jednorazowych, wyniesie 7,0 %, czyli znacznie powyżej zalecanej referencyjnej stopy wzrostu wynoszącej 2,8 % (odchylenie o 1,6 % PKB). Saldo strukturalne pogorszy się o 0,4 % PKB w odniesieniu do zalecanej poprawy wynoszącej 1,0 % (co oznacza odchylenie o 1,4 % PKB). Oba kryteria wskazują zatem na odchylenie od zalecanego dostosowania, z dużym marginesem. Na interpretację wartości odniesienia dotyczącej wydatków niekorzystnie wpływają trzy czynniki, a mianowicie: niższa niż obecnie szacowana średniookresowa stopa wzrostu potencjalnego, deflator PKB wykorzystywany do obliczeń tej wartości odniesienia oraz pośredni wpływ pewnych środków na dochody. Po dostosowaniu o te czynniki, wartość odniesienia dotycząca wydatków wydaje się odpowiednio odzwierciedlać wysiłek fiskalny i nadal wskazuje na odchylenie. Wynik oceny salda strukturalnego jest podobny. Deficyt dochodów odbija się negatywnie na saldzie strukturalnym. Stan ten jest jednak częściowo kompensowany efektem wyższego oszacowania punktowego, jeśli chodzi o wzrost potencjalnego PKB, w stosunku do średniookresowej średniej wykorzystywanej do obliczenia wartości odniesienia dotyczącej wydatków. Ocena ogólna potwierdza zatem odchylenie od zalecanego dostosowania, z dużym marginesem.

(6)

Powyższe ustalenia prowadzą do wniosku, że działania podjęte przez Węgry w odpowiedzi na zalecenie Rady z dnia 22 czerwca 2018 r. nie są wystarczające. Wysiłek fiskalny nie wystarcza, aby zapewnić, by stopa wzrostu nominalnego publicznych wydatków pierwotnych netto w 2018 r. nie przekroczyła 2,8 %, co odpowiadałoby rocznej korekcie strukturalnej wynoszącej 1,0 % PKB,

(1)

Dopuszczenie do swobodnego obrotu w Unii przywożonych substancji kontrolowanych podlega limitom ilościowym.

(2)

Komisja jest zobowiązana określić te limity i przyznać kontyngenty przedsiębiorstwom.

(3)

Ponadto Komisja jest zobowiązana ustalić ilości substancji kontrolowanych, innych niż wodorochlorofluorowęglowodory, które mogą być wykorzystywane do nieodzownych zastosowań laboratoryjnych i analitycznych, jak również określić przedsiębiorstwa, które mogą je stosować.

(4)

Określając przyznane kontyngenty do celów nieodzownych zastosowań laboratoryjnych i analitycznych, należy zagwarantować przestrzeganie limitów ilościowych ustanowionych w art. 10 ust. 6 rozporządzenia (WE) nr 1005/2009, z zastosowaniem rozporządzenia Komisji (UE) nr 537/2011 (2). Te limity ilościowe obejmują pewną ilość wodorochlorofluorowęglowodorów objętą licencjami na zastosowania laboratoryjne i analityczne, zatem produkcja i przywóz wodorochlorofluorowęglowodorów do tych zastosowań powinny również być objęte wspomnianym przydziałem.

(5)

Komisja opublikowała zawiadomienie dla przedsiębiorstw zamierzających w 2019 r. przywozić do Unii Europejskiej lub wywozić z Unii Europejskiej substancje kontrolowane zubożające warstwę ozonową oraz dla przedsiębiorstw zamierzających produkować lub przywozić takie substancje przeznaczone do zastosowań laboratoryjnych i analitycznych w 2019 r. (3) i otrzymała deklaracje dotyczące planowanego przywozu w 2019 r.

(6)

Limity ilościowe i kontyngenty należy ustalić na okres od dnia 1 stycznia do dnia 31 grudnia 2019 r., zgodnie z rocznym cyklem sprawozdawczym na podstawie Protokołu montrealskiego w sprawie substancji zubożających warstwę ozonową.

(7)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią komitetu ustanowionego na mocy art. 25 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1005/2009,

(1)

W dniu 29 marca 2017 r. Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej („Zjednoczone Królestwo”) przekazało notyfikację o zamiarze wystąpienia z Unii na podstawie art. 50 Traktatu o Unii Europejskiej. Traktaty przestaną mieć zastosowanie do Zjednoczonego Królestwa od dnia wejścia w życie umowy o wystąpieniu lub, w przypadku jej braku, dwa lata po notyfikacji, tj. od dnia 30 marca 2019 r., chyba że Rada Europejska w porozumieniu ze Zjednoczonym Królestwem podejmie jednomyślnie decyzję o przedłużeniu tego okresu.

(2)

Jak wskazano w komunikacie Komisji z dnia 13 listopada 2018 r.„Przygotowania do wystąpienia Zjednoczonego Królestwa z Unii Europejskiej w dniu 30 marca 2019 r.: Plan działania awaryjnego” (2) („plan działania awaryjnego”), wystąpienie bez umowy może powodować zagrożenia w odniesieniu do niektórych usług świadczonych na rzecz podmiotów z Unii przez centralne depozyty papierów wartościowych („CDPW”), które uzyskały już zezwolenie w Zjednoczonym Królestwie („CDPW ze Zjednoczonego Królestwa”) i których nie da się zastąpić w krótkoterminowej perspektywie. Aby zapobiec tym zagrożeniom, uzasadnione jest i leży w interesie Unii i jej państw członkowskich zapewnienie przez ograniczony okres, aby CDPW ze Zjednoczonego Królestwa mogły nadal świadczyć usługi w Unii po dniu 29 marca 2019 r.

(3)

CDPW mają zasadnicze znaczenie dla rynków finansowych. Rejestrowanie papierów wartościowych w systemie zapisów księgowych („usługi notarialne”) oraz prowadzenie rachunków papierów wartościowych na najwyższym poziomie („centralne usługi prowadzenia rachunku”) zwiększają przejrzystość i zapewniają ochronę inwestorów, ponieważ gwarantują integralność emisji i zapobiegają bezzasadnemu dublowaniu lub redukowaniu papierów wartościowych. CDPW prowadzą również systemy rozrachunku papierów wartościowych, które zapewniają prawidłowe i terminowe rozliczanie transakcji na papierach wartościowych. Te funkcje mają kluczowe znaczenie w procesie posttransakcyjnego rozliczania i rozrachunku i jako takie odgrywają decydującą rolę w zapewnianiu stabilności finansowej Unii i jej państw członkowskich. Systemy rozrachunku papierów wartościowych mają również istotne znaczenie w kontekście polityki pieniężnej, ponieważ bezpośrednio uczestniczą w zabezpieczaniu zabezpieczeń na potrzeby operacji polityki pieniężnej. Ponadto operatorzy rynku w Irlandii korzystają z usług świadczonych przez CDPW ze Zjednoczonego Królestwa w odniesieniu do korporacyjnych papierów wartościowych i funduszy inwestycyjnych typu ETF utworzonych na gruncie prawa krajowego Irlandii.

(4)

Począwszy od dnia 30 marca 2019 r. CDPW ze Zjednoczonego Królestwa będą „CDPW z państw trzecich” i jako takie będą mogły świadczyć usługi notarialne i centralne usługi prowadzenia rachunku w odniesieniu do instrumentów finansowych utworzonych na gruncie prawa państwa członkowskiego wyłącznie wówczas, gdy są uznane przez Europejski Urząd Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych („ESMA”) zgodnie z art. 25 rozporządzenia (UE) nr 909/2014. W przypadku braku uznania CDPW ze Zjednoczonego Królestwa emitenci z Unii nie będą mogli korzystać z usług CDPW ze Zjednoczonego Królestwa na potrzeby rejestracji zbywalnych papierów wartościowych utworzonych na gruncie wspomnianego prawa w formie zapisu księgowego w CDPW, jak wymaga tego art. 3 rozporządzenia (UE) nr 909/2014. Taka sytuacja może skutkować dla emitentów przejściowymi trudnościami w wypełnianiu spoczywających na nich obowiązków. Jak zaznaczono w planie działania awaryjnego, w tej wyjątkowej sytuacji konieczne jest zatem uznanie – na ściśle ograniczony okres i pod szczególnymi warunkami – ram prawnych i nadzorczych regulujących CDPW ze Zjednoczonego Królestwa za równoważne, aby umożliwić tym CDPW dalsze świadczenie usług notarialnych i usług prowadzenia rachunku w Unii.

(5)

Zgodnie z art. 25 ust. 9 rozporządzenia (UE) nr 909/2014, aby istniejące w państwie trzecim ramy prawne i nadzorcze dotyczące CDPW, które uzyskały zezwolenie w tym państwie trzecim, zostały uznane za równoważne ramom ustanowionym w tym rozporządzeniu, muszą być spełnione trzy warunki.

(6)

Po pierwsze, ramy prawne i nadzorcze państwa trzeciego muszą gwarantować, że CDPW z tego państwa trzeciego spełniają prawnie wiążące wymogi, które są faktycznie równoważne z wymogami ustanowionymi w rozporządzeniu (UE) nr 909/2014. Do dnia 29 marca 2019 r. CDPW ze Zjednoczonego Królestwa muszą spełniać wymogi określone w rozporządzeniu (UE) nr 909/2014. Ustawą o wystąpieniu z Unii Europejskiej z 2018 r. (European Union (Withdrawal) Act 2018) Zjednoczone Królestwo włączyło w dniu 26 czerwca 2018 r. przepisy rozporządzenia (UE) nr 909/2014 do prawa krajowego Zjednoczonego Królestwa ze skutkiem od daty wystąpienia Zjednoczonego Królestwa z Unii.

(7)

Po drugie, ramy prawne i nadzorcze państwa trzeciego muszą gwarantować, że CDPW mające siedzibę w państwie trzecim podlegają na bieżąco skutecznemu nadzorowi, dozorowi i egzekwowaniu prawa. Do dnia 29 marca 2019 r. CDPW ze Zjednoczonego Królestwa znajdują się pod nadzorem Banku Anglii, jak przewidziano w przepisach prawa krajowego Zjednoczonego Królestwa zgodnie z rozporządzeniem (UE) nr 909/2014. Włączenie przepisów rozporządzenia (UE) nr 909/2014 do prawa krajowego Zjednoczonego Królestwa wiąże się między innymi z tym, że Bank Anglii pozostaje odpowiedzialny za nadzór nad CDPW, a jego uprawnienia w zakresie nadzoru, dozoru i egzekwowania przepisów w odniesieniu do CDPW pozostaną zasadniczo niezmienione.

(8)

Po trzecie, ramy prawne państwa trzeciego muszą przewidywać skuteczny równoważny system uznawania CDPW, które uzyskały zezwolenie na gruncie systemów prawnych państw trzecich. Skutek ten zostaje osiągnięty poprzez włączenie systemu równoważności ustanowionego w art. 25 rozporządzenia (UE) nr 909/2014 do prawa krajowego Zjednoczonego Królestwa.

(9)

Komisja stwierdza, że ramy prawne i nadzorcze Zjednoczonego Królestwa mające zastosowanie do CDPW ze Zjednoczonego Królestwa w dniu następującym po dniu wystąpienia z Unii spełniają warunki określone w art. 25 ust. 9 rozporządzenia (UE) nr 909/2014.

(10)

Podstawę niniejszej decyzji stanowią zatem ramy prawne i nadzorcze mające zastosowanie do CDPW ze Zjednoczonego Królestwa w dniu następującym po dniu wystąpienia Zjednoczonego Królestwa z Unii. Te ramy prawne i nadzorcze należy uznać za równoważne tylko wówczas, gdy wymogi mające zastosowanie do CDPW przewidziane w prawie krajowym Zjednoczonego Królestwa są utrzymane i są nadal na bieżąco skutecznie stosowane i egzekwowane. Zasadniczym warunkiem utrzymania stwierdzenia równoważności jest zatem skuteczna wymiana informacji i koordynacja działań nadzorczych między ESMA a Bankiem Anglii.

(11)

Taka wymiana informacji wymaga zawarcia kompleksowych i skutecznych uzgodnień o współpracy zgodnie z art. 25 ust. 10 rozporządzenia (UE) nr 909/2014. Te uzgodnienia o współpracy powinny również zapewniać możliwość wymiany wszelkich istotnych informacji z organami, o których mowa w art. 25 ust. 5 rozporządzenia (UE) nr 909/2014, w tym z Europejskim Bankiem Centralnym i innymi członkami Europejskiego Systemu Banków Centralnych, do celów konsultowania się z tymi organami w kwestii status uznania CDPW ze Zjednoczonego Królestwa lub w przypadku gdy informacje te są niezbędne tym organom do wykonywania ich zadań nadzorczych.

(12)

W wyjątkowej sytuacji wystąpienia Zjednoczonego Królestwa z Unii bez umowy oraz mając na względzie znaczenie CDPW ze Zjednoczonego Królestwa dla operatorów rynku w Unii, uzgodnienia o współpracy ustanowione zgodnie z art. 25 ust. 10 rozporządzenia (UE) nr 909/2014 muszą zapewniać ESMA natychmiastowy dostęp na bieżąco do wszystkich informacji, o które ten urząd wystąpił. Informacje te obejmują między innymi informacje umożliwiające ocenę wszelkich istotnych rodzajów ryzyka, jakie dla Unii lub jej państw członkowskich stwarzają, bezpośrednio lub pośrednio, CDPW ze Zjednoczonego Królestwa. W uzgodnieniach o współpracy należy zatem określić mechanizm wymiany informacji między ESMA, właściwymi organami państw członkowskich, w których CDPW ma oddział lub świadczy usługi CDPW („przyjmujące państwo członkowskie”), i Bankiem Anglii, w tym dostęp do wszystkich informacji dotyczących CDPW ze Zjednoczonego Królestwa, o które wystąpił ESMA, a w szczególności dostęp do informacji, o które wystąpił właściwy organ z przyjmującego państwa członkowskiego w przypadkach, o których mowa w art. 25 ust. 7 rozporządzenia (UE) nr 909/2014 w odniesieniu do okresowych sprawozdań na temat działalności CDPW ze Zjednoczonego Królestwa w przyjmującym państwie członkowskim, a także mechanizm przekazywania informacji na temat tożsamości emitentów i uczestników systemu rozrachunku papierów wartościowych prowadzonego przez CDPW ze Zjednoczonego Królestwa lub wszelkich innych istotnych informacji dotyczących działalności CDPW ze Zjednoczonego Królestwa w przyjmującym państwie członkowskim, jak również mechanizm szybkiego powiadamiania ESMA o wszelkich zmianach sytuacji CDPW ze Zjednoczonego Królestwa, które mogłyby mieć wpływ na politykę pieniężną w Unii, oraz o wszelkich zmianach w ramach prawnych lub nadzorczych mających zastosowanie do CDPW ze Zjednoczonego Królestwa, mechanizm szybkiego powiadamiania ESMA, w przypadku gdy Bank Anglii uzna, że nadzorowany przez niego CDPW narusza warunki udzielonego mu zezwolenia lub inne mające do niego zastosowanie przepisy, oraz procedury dotyczące koordynacji działań nadzorczych, w tym, w stosownych przypadkach, kontroli na miejscu.

(13)

Komisja, we współpracy z ESMA, będzie monitorować wszelkie zmiany wprowadzone w ramach prawnych i nadzorczych mające wpływ na CDPW ze Zjednoczonego Królestwa, rozwój sytuacji rynkowej, jak również skuteczność współpracy w zakresie nadzoru, w tym szybką wymianę informacji między ESMA a Bankiem Anglii. Komisja może dokonać w dowolnym momencie przeglądu, jeżeli rozwój sytuacji powoduje konieczność przeprowadzenia przez Komisję ponownej oceny równoważności stwierdzonej niniejszą decyzją, w tym w przypadku gdy postanowienia uzgodnień o współpracy zawartych między ESMA a Bankiem Anglii nie są przestrzegane lub uniemożliwiają skuteczną ocenę ryzyka, jakie dla Unii lub jej państw członkowskich stwarzają CDPW ze Zjednoczonego Królestwa.

(14)

W świetle niepewności co do przyszłych stosunków między Zjednoczonym Królestwem a Unią, jak również potencjalnego wpływu tej niepewności na stabilność finansową Unii i jej państw członkowskich oraz integralność jednolitego rynku niniejsza decyzja powinna wygasnąć w dniu 30 marca 2021 r. Ocena zawarta w niniejszej decyzji nie przesądza zatem o jakiejkolwiek przyszłej ocenie ram prawnych i nadzorczych Zjednoczonego Królestwa mających zastosowanie do CDPW i jako taka nie powinna być przywoływana do celów wykraczających poza zakres niniejszej decyzji.

(15)

Niniejsza decyzja powinna wejść w życie w trybie pilnym i powinna być stosowana dopiero od dnia następującego po dniu, w którym Traktaty przestają mieć zastosowanie do Zjednoczonego Królestwa i w Zjednoczonym Królestwie, chyba że umowa o wystąpieniu zawarta ze Zjednoczonym Królestwem wejdzie w życie przed tym dniem lub wydłużono dwuletni okres, o którym mowa w art. 50 ust. 3 Traktatu o Unii Europejskiej.

(16)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Europejskiego Komitetu Papierów Wartościowych,

a)

umowa o wystąpieniu zawarta ze Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej zgodnie z art. 50 ust. 2 Traktatu o Unii Europejskiej weszła w życie przed tym dniem;

b)

podjęto decyzję o przedłużeniu dwuletniego okresu, o którym mowa w art. 50 ust. 3 Traktatu o Unii Europejskiej.

(1)

W dniu 29 marca 2017 r. Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej („Zjednoczone Królestwo”) przekazało notyfikację o zamiarze wystąpienia z Unii na podstawie art. 50 Traktatu o Unii Europejskiej. Traktaty przestaną mieć zastosowanie do Zjednoczonego Królestwa od dnia wejścia w życie umowy o wystąpieniu lub, w przypadku jej braku, dwa lata po notyfikacji, tj. od dnia 30 marca 2019 r., chyba że Rada Europejska w porozumieniu ze Zjednoczonym Królestwem podejmie jednomyślnie decyzję o przedłużeniu tego okresu.

(2)

Jak wskazano w komunikacie Komisji z dnia 13 listopada 2018 r.„Przygotowania do wystąpienia Zjednoczonego Królestwa z Unii Europejskiej w dniu 30 marca 2019 r.: Plan działania awaryjnego” (2) („plan działania awaryjnego”), wystąpienie bez umowy może powodować zagrożenia dla stabilności finansowej Unii i jej państw członkowskich. Aby zapobiec tym zagrożeniom, uzasadnione jest i leży w interesie Unii i jej państw członkowskich zapewnienie przez ograniczony okres, aby kontrahenci centralni („CCP”), którzy uzyskali już zezwolenie w Zjednoczonym Królestwie („CCP ze Zjednoczonego Królestwa”), mogli nadal świadczyć usługi rozliczeniowe w Unii po dniu 29 marca 2019 r.

(3)

Rozliczanie centralne zwiększa przejrzystość rynku, zmniejsza ryzyko kredytowe oraz ogranicza ryzyko wystąpienia efektu domina w przypadku niewykonania zobowiązania przez jednego uczestnika CCP lub większą ich liczbę. Świadczenie tego rodzaj usług ma zatem zasadnicze znaczenie dla zapewnienia stabilności finansowej. Zakłócenie w świadczeniu usług rozliczeniowych mogłoby również mieć wpływ na realizację polityki pieniężnej banków centralnych, w przypadku gdy transakcje są rozliczane w walucie emitowanej przez bank centralny Unii. Ponadto instrumenty finansowe rozliczane przez CCP mają również zasadnicze znaczenie dla pośredników finansowych i ich klientów, np. jako zabezpieczenie ryzyka stopy procentowej, a zatem zakłócenie w świadczeniu usług rozliczeniowych mogłoby również stwarzać ryzyko dla gospodarki realnej Unii.

(4)

Na dzień 31 grudnia 2017 r. wartość nominalna nierozliczonych instrumentów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym wynosiła ponad 500 bln EUR w skali świata, z czego instrumenty pochodne na stopę procentową stanowiły ponad 75 %, a walutowe instrumenty pochodne – niemal 20 %. Około 30 % wszystkich instrumentów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym jest denominowanych w euro i innych walutach Unii. Rynek centralnego rozliczania instrumentów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym jest wysoce skoncentrowany, co w szczególności dotyczy rynku centralnego rozliczania instrumentów pochodnych na stopę procentową będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym, z których około 97 % rozliczanych jest w jednym CCP ze Zjednoczonego Królestwa (3).

(5)

Począwszy od dnia 30 marca 2019 r., CCP ze Zjednoczonego Królestwa będą „CCP z państw trzecich” i jako takie będą mogły świadczyć usługi rozliczeniowe wyłącznie wówczas, gdy są uznane przez Europejski Urząd Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych („ESMA”) zgodnie z art. 25 rozporządzenia (UE) nr 648/2012. W przypadku braku uznania CCP ze Zjednoczonego Królestwa kontrahenci mający siedzibę w Unii nie będą mogli rozliczać instrumentów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym, które podlegają obowiązkowi rozliczania zgodnie z art. 4 rozporządzenia (UE) nr 648/2012, w CCP ze Zjednoczonego Królestwa. Taka sytuacja może skutkować dla tych kontrahentów przejściowymi trudnościami w wypełnianiu spoczywających na nich obowiązków rozliczania, co z kolei może stanowić zagrożenie dla stabilności finansowej i realizacji polityki pieniężnej Unii i jej państw członkowskich. Jak zaznaczono w planie działania awaryjnego, w tej wyjątkowej sytuacji konieczne jest zatem uznanie – na ściśle ograniczony okres i pod szczególnymi warunkami – ram prawnych i nadzorczych regulujących CCP ze Zjednoczonego Królestwa za równoważne, aby umożliwić tym CCP dalsze świadczenie usług rozliczeniowych w Unii.

(6)

Zgodnie z art. 25 ust. 6 rozporządzenia (UE) nr 648/2012, aby istniejące w państwie trzecim ramy prawne i nadzorcze dotyczące CCP, którzy uzyskali zezwolenie w tym państwie trzecim, zostały uznane za równoważne ramom ustanowionym w tym rozporządzeniu, muszą być spełnione trzy warunki.

(7)

Po pierwsze, ramy prawne i nadzorcze państwa trzeciego muszą gwarantować, że CCP z tego państwa trzeciego spełniają prawnie wiążące wymogi równoważne z wymogami ustanowionymi w tytule IV rozporządzenia (UE) nr 648/2012. Do dnia 29 marca 2019 r. rozporządzenie (UE) nr 648/2012 jest bezpośrednio stosowane w Zjednoczonym Królestwie i w związku z tym CCP, którzy uzyskali zezwolenie na podstawie art. 14 tego rozporządzenia, muszą spełniać jego wymogi. Ustawą o wystąpieniu z Unii Europejskiej z 2018 r. (European Union (Withdrawal) Act 2018) Zjednoczone Królestwo włączyło w dniu 26 czerwca 2018 r. przepisy rozporządzenia (UE) nr 648/2012 do prawa krajowego Zjednoczonego Królestwa ze skutkiem od daty wystąpienia Zjednoczonego Królestwa z Unii.

(8)

Po drugie, ramy prawne i nadzorcze państwa trzeciego muszą gwarantować, że CCP mający siedzibę w państwie trzecim podlegają na bieżąco skutecznemu nadzorowi i egzekwowaniu prawa. Do dnia 29 marca 2019 r. CCP ze Zjednoczonego Królestwa znajdują się pod nadzorem Banku Anglii, jak przewidziano w przepisach prawa krajowego Zjednoczonego Królestwa zgodnie z rozporządzeniem (UE) nr 648/2012 (4). Włączenie przepisów rozporządzenia (UE) nr 648/2012 do prawa krajowego Zjednoczonego Królestwa wiąże się między innymi z tym, że Bank Anglii pozostaje odpowiedzialny za nadzór nad CCP, a jego uprawnienia w zakresie nadzoru i egzekwowania przepisów w odniesieniu do CCP pozostaną zasadniczo niezmienione.

(9)

Po trzecie, ramy prawne państwa trzeciego muszą przewidywać skuteczny równoważny system uznawania CCP, którzy uzyskali zezwolenie na gruncie systemów prawnych państw trzecich. Skutek ten zostaje osiągnięty poprzez włączenie systemu równoważności ustanowionego w art. 25 rozporządzenia (UE) nr 648/2012 do prawa krajowego Zjednoczonego Królestwa.

(10)

Komisja stwierdza, że ramy prawne i nadzorcze Zjednoczonego Królestwa mające zastosowanie do CCP ze Zjednoczonego Królestwa w dniu następującym po dniu wystąpienia z Unii spełniają warunki określone w art. 25 ust. 6 rozporządzenia (UE) nr 648/2012.

(11)

Podstawę niniejszej decyzji stanowią zatem ramy prawne i nadzorcze mające zastosowanie do CCP ze Zjednoczonego Królestwa w dniu następującym po dniu wystąpienia Zjednoczonego Królestwa z Unii. Te ramy prawne i nadzorcze należy uznać za równoważne tylko wówczas, gdy wymogi mające zastosowanie do CCP przewidziane w prawie krajowym Zjednoczonego Królestwa są utrzymane i są nadal na bieżąco skutecznie stosowane i egzekwowane. Zasadniczym warunkiem utrzymania stwierdzenia równoważności jest zatem skuteczna wymiana informacji i koordynacja działań nadzorczych między ESMA a Bankiem Anglii.

(12)

Taka wymiana informacji wymaga zawarcia kompleksowych i skutecznych uzgodnień o współpracy zgodnie z art. 25 ust. 7 rozporządzenia (UE) nr 648/2012. Te uzgodnienia o współpracy powinny również zapewniać możliwość wymiany wszelkich istotnych informacji z organami, o których mowa w art. 25 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 648/2012, w tym z Europejskim Bankiem Centralnym i innymi członkami Europejskiego Systemu Banków Centralnych, do celów konsultowania się z tymi organami w kwestii status uznania CCP ze Zjednoczonego Królestwa lub w przypadku gdy informacje te są niezbędne tym organom do wykonywania ich zadań nadzorczych.

(13)

W wyjątkowej sytuacji wystąpienia Zjednoczonego Królestwa z Unii bez umowy uzgodnienia o współpracy ustanowione zgodnie z art. 25 ust. 7 rozporządzenia (UE) nr 648/2012 muszą zapewniać ESMA natychmiastowy dostęp na bieżąco do wszystkich informacji, o które ten urząd wystąpił. Informacje te obejmują między innymi informacje umożliwiające ocenę wszelkich istotnych rodzajów ryzyka, jakie dla Unii lub jej państw członkowskich stwarzają, bezpośrednio lub pośrednio, CCP ze Zjednoczonego Królestwa. W uzgodnieniach o współpracy należy zatem określić mechanizmy i procedury szybkiej wymiany informacji dotyczących: działalności rozliczeniowej CCP ze Zjednoczonego Królestwa w odniesieniu do instrumentów finansowych denominowanych w walutach Unii, systemów obrotu, uczestników rozliczających oraz jednostek zależnych unijnych instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych, uzgodnień interoperacyjnych z innymi CCP, zasobów własnych, składu i kalibracji funduszy na wypadek niewykonania zobowiązania, depozytów zabezpieczających, płynnych zasobów i portfeli zabezpieczeń, w tym kalibracji redukcji wartości i testów warunków skrajnych, a także mechanizmy i procedury szybkiego powiadamiania o wszelkich zmianach mających wpływ na CCP ze Zjednoczonego Królestwa lub ramy prawne i nadzorcze Zjednoczonego Królestwa mające zastosowanie do CCP ze Zjednoczonego Królestwa, jak również mechanizm szybkiego powiadamiania ESMA o wszelkich zmianach sytuacji CCP ze Zjednoczonego Królestwa, które mogłyby mieć wpływ na politykę pieniężną w Unii.

(14)

Komisja, we współpracy z ESMA, będzie monitorować wszelkie zmiany wprowadzone w ramach prawnych i nadzorczych mające wpływ na CCP ze Zjednoczonego Królestwa, rozwój sytuacji rynkowej, jak również skuteczność współpracy w zakresie nadzoru, w tym szybką wymianę informacji między ESMA a Bankiem Anglii. Komisja może dokonać w dowolnym momencie przeglądu, jeżeli rozwój sytuacji powoduje konieczność przeprowadzenia przez Komisję ponownej oceny równoważności stwierdzonej niniejszą decyzją, w tym w przypadku gdy postanowienia uzgodnień o współpracy zawartych między ESMA a Bankiem Anglii nie są przestrzegane lub uniemożliwiają skuteczną ocenę ryzyka, jakie dla Unii lub jej państw członkowskich stwarzają CCP ze Zjednoczonego Królestwa.

(15)

W świetle niepewności co do przyszłych stosunków między Zjednoczonym Królestwem a Unią, jak również potencjalnego wpływu tej niepewności na stabilność finansową Unii i jej państw członkowskich oraz integralność jednolitego rynku niniejsza decyzja powinna wygasnąć w dniu 30 marca 2020 r. Ocena zawarta w niniejszej decyzji nie przesądza zatem o jakiejkolwiek przyszłej ocenie ram prawnych i nadzorczych Zjednoczonego Królestwa mających zastosowanie do CCP i jako taka nie powinna być przywoływana do celów wykraczających poza zakres niniejszej decyzji.

(16)

Niniejsza decyzja powinna wejść w życie w trybie pilnym i powinna być stosowana dopiero od dnia następującego po dniu, w którym Traktaty przestają mieć zastosowanie do Zjednoczonego Królestwa i w Zjednoczonym Królestwie, chyba że umowa o wystąpieniu zawarta ze Zjednoczonym Królestwem wejdzie w życie przed tym dniem lub wydłużono dwuletni okres, o którym mowa w art. 50 ust. 3 Traktatu o Unii Europejskiej.

(17)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Europejskiego Komitetu Papierów Wartościowych,

a)

umowa o wystąpieniu zawarta ze Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej zgodnie z art. 50 ust. 2 Traktatu o Unii Europejskiej weszła w życie przed tym dniem;

b)

podjęto decyzję o przedłużeniu dwuletniego okresu, o którym mowa w art. 50 ust. 3 Traktatu o Unii Europejskiej.