(1)

Zgodnie z art. 5 ust. 5 lit. b) rozporządzenia (UE) nr 515/2014 przeznacza się kwotę 791 mln EUR na opracowanie systemów informatycznych wspierających zarządzanie przepływami migracyjnymi przez granice zewnętrzne, z zastrzeżeniem przyjęcia odpowiednich aktów ustawodawczych Unii.

(2)

Art. 15 rozporządzenia (UE) nr 515/2014 upoważnia Komisję do przyjęcia aktu delegowanego określającego podział kwoty, o której mowa w art. 5 ust. 5 lit. b) rozporządzenia (UE) nr 515/2014, przeznaczonej na opracowanie systemów informatycznych, w przypadku gdy podział takiej kwoty nie został określony w odpowiednich aktach ustawodawczych Unii.

(3)

Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/2226 (2) ustanawia system wjazdu/wyjazdu (EES). EES jest głównym komponentem systemów informatycznych, o których mowa w motywach 1 i 2. Ponadto istotne jest jak najszybsze rozpoczęcie wdrażania rozporządzenia (UE) 2017/2226, tak aby, zgodnie z planem, system był w pełni operacyjny do 2020 r.

(4)

W art. 64 rozporządzenia (UE) 2017/2226 określono koszty poniesione w związku z wdrożeniem EES, które pokrywane są z budżetu ogólnego Unii, w związku z czym przejmowane są na poziomie 100 %. Przepis ten nie określa jednak ani kwoty dodatkowych środków, które zostaną przeznaczone na pokrycie tych kosztów, ani ich podziału według rodzaju kosztów i beneficjentów.

(5)

Z puli środków finansowych przewidzianej w art. 5 ust. 5 lit. b) rozporządzenia (UE) nr 515/2014 należy udostępnić łączny przydział w wysokości 480 241 000 EUR na pokrycie kosztów związanych ze stosowaniem art. 64 ust. 1 i 2 rozporządzenia (UE) 2017/2226.

(6)

W ramach tego łącznego przydziału należy udostępnić Europejskiej Agencji ds. Zarządzania Operacyjnego Wielkoskalowymi Systemami Informatycznymi w Przestrzeni Wolności, Bezpieczeństwa i Sprawiedliwości („eu-LISA”) kwotę 287 863 000 EUR na pokrycie, zgodnie z art. 37 rozporządzenia (UE) 2017/2226, kosztów związanych z utworzeniem i funkcjonowaniem systemu centralnego EES, infrastruktury łączności, jednolitych interfejsów krajowych, usługi sieciowej i repozytorium danych, o którym mowa w art. 63 ust. 2 rozporządzenia (UE) 2017/2226, jak określono w art. 64 ust. 1 tego rozporządzenia.

(7)

Z tego łącznego przydziału państwom członkowskim należy udostępnić kwotę 192 378 000 EUR na pokrycie kosztów poniesionych w związku z integracją istniejącej krajowej infrastruktury granicznej oraz jej połączeniem z jednolitym interfejsem krajowym, a także w związku z obsługą jednolitego interfejsu krajowego zgodnie z art. 64 ust. 2 rozporządzenia (UE) 2017/2226. Ponadto kwota ta powinna pokrywać koszty związane z utworzeniem i funkcjonowaniem jednolitych interfejsów krajowych, o których mowa w art. 64 ust. 1 rozporządzenia (UE) 2017/2226, ponieważ koszty te są ponoszone zarówno przez eu-LISA, jak i przez państwa członkowskie.

(8)

Zgodnie z art. 64 ust. 2 akapit drugi rozporządzenia (UE) 2017/2226 kwoty 192 378 000 EUR nie można wykorzystać na pokrycie kosztów wymienionych w tym akapicie. Koszty te kwalifikowałyby się jednak do finansowania w ramach programów krajowych z Funduszu Bezpieczeństwa Wewnętrznego ustanowionego rozporządzeniem (UE) nr 515/2014 na poziomie współfinansowania, o którym mowa w art. 16 ust. 3, 4 i 5 rozporządzenia (UE) nr 514/2014.

(9)

Zważywszy, że rozporządzenie (UE) 2017/2226 powstało w oparciu o dorobek Schengen, zgodnie z art. 4 Protokołu nr 22 w sprawie stanowiska Danii, załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej oraz do Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, Dania postanowiła wdrożyć rozporządzenie (UE) 2017/2226 do swojego prawa krajowego. Dania jest zatem związana prawem międzynarodowym.

(10)

Niniejsze rozporządzenie stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen, które zgodnie z decyzją Rady 2000/365/WE (3) nie mają zastosowania do Zjednoczonego Królestwa. Zjednoczone Królestwo nie uczestniczy zatem w przyjęciu niniejszego rozporządzenia, nie jest nim związane ani go nie stosuje. W związku z tym niniejszego rozporządzenia nie należy kierować do Zjednoczonego Królestwa.

(11)

Niniejsze rozporządzenie stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen, które zgodnie z decyzją Rady 2002/192/WE (4) nie mają zastosowania do Irlandii. Irlandia nie uczestniczy zatem w przyjęciu niniejszego rozporządzenia, nie jest nim związana ani go nie stosuje. W związku z tym niniejszego rozporządzenia nie należy kierować do Irlandii.

(12)

W odniesieniu do Islandii i Norwegii niniejsze rozporządzenie stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen w rozumieniu Umowy zawartej przez Radę Unii Europejskiej i Republikę Islandii oraz Królestwo Norwegii dotyczącej włączenia tych dwóch państw we wprowadzanie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen (5), które wchodzą w zakres obszaru, o którym mowa w art. 1 pkt A i B decyzji Rady 1999/437/WE (6).

(13)

W odniesieniu do Szwajcarii niniejsze rozporządzenie stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen w rozumieniu Umowy zawartej między Unią Europejską, Wspólnotą Europejską a Konfederacją Szwajcarską w sprawie włączenia Konfederacji Szwajcarskiej we wprowadzanie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen (7), które wchodzą w zakres obszaru, o którym mowa w art. 1 lit. A i B decyzji 1999/437/WE w związku z art. 3 decyzji Rady 2008/146/WE (8).

(14)

W odniesieniu do Liechtensteinu niniejsze rozporządzenie stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen w rozumieniu Protokołu między Unią Europejską, Wspólnotą Europejską, Konfederacją Szwajcarską i Księstwem Liechtensteinu o przystąpieniu Księstwa Liechtensteinu do Umowy między Unią Europejską, Wspólnotą Europejską i Konfederacją Szwajcarską dotyczącej włączenia Konfederacji Szwajcarskiej we wprowadzanie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen (9), które wchodzą w zakres obszaru, o którym mowa w art. 1 pkt A i B decyzji 1999/437/WE w związku z art. 3 decyzji Rady 2011/350/UE (10).

(15)

Aby umożliwić szybkie zastosowanie środków przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu, powinno ono wejść w życie następnego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

(16)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią ekspertów ze wszystkich państw członkowskich, z którymi się specjalnie w tym celu skonsultowano.

(17)

Należy zatem odpowiednio uzupełnić rozporządzenie (UE) nr 515/2014,

(1)

W rozporządzeniu Komisji (WE) nr 206/2009 (2) ustanowiono przepisy dotyczące wprowadzania do Unii osobistych przesyłek produktów pochodzenia zwierzęcego o charakterze niehandlowym, które stanowią część bagażu podróżnych, są wysyłane do osób prywatnych jako małe przesyłki lub są zamawiane na odległość i dostarczane konsumentowi.

(2)

W art. 3 rozporządzenia (WE) nr 206/2009 zawarto wymóg zobowiązujący państwa członkowskie do dopilnowania, aby we wszystkich punktach wprowadzenia na terytorium Unii zwracano uwagę podróżnych przyjeżdżających z państw trzecich na warunki weterynaryjne mające zastosowanie w odniesieniu do osobistych przesyłek wprowadzanych do Unii. Informacje, które mają być przekazywane podróżnym, muszą zawierać co najmniej informacje zawarte na jednym z plakatów przedstawionych w załączniku III do tego rozporządzenia.

(3)

Należy udostępnić plakaty w nowym układzie graficznym, tak aby informacje były bardziej widoczne dla podróżnych i ogółu społeczeństwa.

(4)

Należy zatem odpowiednio zmienić załącznik III do rozporządzenia (WE) nr 206/2009.

(5)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz,

(1)

Konwencja z Minamaty w sprawie rtęci („Konwencja”) została zawarta przez Unię w drodze decyzji Rady (UE) 2017/939 (1) i weszła w życie w dniu 16 sierpnia 2017 r.

(2)

Zgodnie z decyzją MC-1/1 dotyczącą regulaminu, przyjętą przez Konferencję Stron Konwencji na jej pierwszym posiedzeniu, strony powinny dokładać wszelkich starań, aby osiągnąć porozumienie we wszystkich kwestiach merytorycznych w drodze konsensusu.

(3)

Podczas drugiego posiedzenia, które odbędzie się w dniach od 19 do 23 listopada 2018 r., Konferencja Stron Konwencji powinna przyjąć wytyczne dotyczące przejściowego składowania rtęci innej niż rtęć odpadowa w sposób bezpieczny dla środowiska („wytyczne”).

(4)

Trzeba ustalić stanowisko, które należy zająć w imieniu Unii na drugim posiedzeniu Konferencji Stron Konwencji, zważywszy że wytyczne te będą miały skutki prawne, ponieważ strony Konwencji muszą uwzględnić takie wytyczne przy stosowaniu środków dotyczących przejściowego składowania.

(5)

Unia wniosła wkład w rewizję projektu wytycznych w ramach prac eksperckich przeprowadzonych w okresie między sesjami konferencji, zapoczątkowanych decyzją MC-1/18, która została przyjęta przez Konferencję Stron Konwencji na jej pierwszym posiedzeniu. Unia nie stwierdziła potrzeby zaproponowania kolejnych zmian do projektu zmienionych wytycznych będących wynikiem tych prac w okresie między sesjami.

(6)

Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/852 (2), w szczególności jego art. 7 ust. 3, jest zgodne z postanowieniami art. 10 ust. 2 Konwencji uzupełnionymi proponowanymi zmienionymi wytycznymi.

(7)

Należy zatem poprzeć proponowane zmienione wytyczne,

(1)

W dniach 26 stycznia 2015 r., 5 lutego 2015 r. i 23 czerwca 2015 r. Rada przyjęła decyzje (UE) 2015/116 (1), (UE) 2015/190 (2) i (UE) 2015/994 (3) w sprawie mianowania członków i zastępców członków Komitetu Regionów na okres od dnia 26 stycznia 2015 r. do dnia 25 stycznia 2020 r. W dniu 5 kwietnia 2016 r. decyzją Rady (UE) 2016/552 (4) stanowisko członka w miejsce Thomasa KASTRUPA-LARSENA zajął Erik NIELSEN. W dniu 7 marca 2017 r. decyzją Rady (UE) 2017/426 (5) stanowisko członka w miejsce Erika NIELSENA zajęła Kirstine BILLE, a Kirsten JENSEN została ponownie mianowana członkiem.

(2)

Dwa stanowiska członka Komitetu Regionów zwolniły się w związku z upływem kadencji Kirstine BILLE i Jensa Christiana GJESINGA.

(3)

Dwa stanowiska zastępcy członka Komitetu Regionów zwolniły się w związku z upływem kadencji Johna SCHMIDTA ANDERSENA i Kirsten JENSEN,

(1)

Belgia, Dania, Francja, Niderlandy, Norwegia, Portugalia, Słowenia, Włochy i Zjednoczone Królestwo wystąpiły do Komisji z wnioskiem o utworzenie Systemu Obserwacji Płyty Europejskiej – konsorcjum na rzecz europejskiej infrastruktury badawczej (EPOS ERIC). Grecja, Islandia i Szwajcaria poinformowały, że postanowiły uczestniczyć w EPOS ERIC początkowo w charakterze obserwatora. Zainteresowane państwa uzgodniły, że przyjmującym państwem członkowskim EPOS ERIC będą Włochy.

(2)

Ponieważ w dniu 29 marca 2017 r. Zjednoczone Królestwo notyfikowało swój zamiar wystąpienia z Unii, zgodnie z art. 50 Traktatu o Unii Europejskiej, Traktaty przestają mieć zastosowanie do Zjednoczonego Królestwa od dnia wejścia w życie umowy o wystąpieniu lub, w przypadku jej braku, dwa lata po notyfikacji, chyba że Rada Europejska w porozumieniu ze Zjednoczonym Królestwem podejmie decyzję o przedłużeniu tego okresu. W związku z tym po dacie wystąpienia oraz bez uszczerbku dla jakichkolwiek postanowień umowy o wystąpieniu Zjednoczone Królestwo będzie uznawane do celów niniejszej decyzji wykonawczej za państwo trzecie w rozumieniu art. 2 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 723/2009.

(3)

Rozporządzenie (WE) nr 723/2009 zostało włączone do Porozumienia o Europejskim Obszarze Gospodarczym (EOG) decyzją Wspólnego Komitetu EOG nr 72/2015 (2).

(4)

Komisja dokonała oceny wniosku zgodnie z art. 5 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 723/2009 i stwierdziła, że spełnia on wymogi określone w tym rozporządzeniu.

(5)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią komitetu powołanego na mocy art. 20 rozporządzenia (WE) nr 723/2009,

(1)

Umowa o handlu między Unią Europejską i jej państwami członkowskimi, z jednej strony, a Kolumbią i Peru, z drugiej strony (2) (zwana dalej „umową”) jest tymczasowo stosowana w odniesieniu do Peru od dnia 1 marca 2013 r. (3), a od dnia 1 sierpnia 2013 r. w odniesieniu do Kolumbii (4). Ekwador przystąpił do umowy w drodze protokołu przystąpienia (5), który jest tymczasowo stosowany od dnia 1 stycznia 2017 r.

(2)

W art. 209 umowy przewiduje się możliwość dodania nowych oznaczeń geograficznych do dodatku 1 do załącznika XIII do umowy po zakończeniu procedury sprzeciwu i po zbadaniu oznaczeń geograficznych określonych w art. 208 tej umowy.

(3)

Kolumbia przedłożyła Unii wniosek o dodanie nowych oznaczeń geograficznych do dodatku 1 do załącznika XIII do umowy. Unia zakończyła procedurę sprzeciwu i badanie dziewięciu nowych oznaczeń geograficznych Kolumbii.

(4)

Art. 257 ust. 2 umowy stanowi, że Podkomitet ds. Własności Intelektualnej, ustanowiony przez strony zgodnie z art. 257 ust. 1 umowy, jest odpowiedzialny za ocenę informacji, o których mowa w art. 209 umowy, i za przedłożenie Komitetowi ds. Handlu, ustanowionemu przez strony zgodnie z art. 12 ust. 1 umowy, zmian dodatku 1 do załącznika XIII do umowy.

(5)

W dniu 5 października 2018 r. Podkomitet ds. Własności Intelektualnej ocenił informacje dotyczące dziewięciu nowych oznaczeń geograficznych Kolumbii i zaproponował Komitetowi ds. Handlu wprowadzenie odpowiednich zmian do dodatku 1 do załącznika XIII do umowy.

(6)

Art. 13 ust. 1 lit. d) umowy stanowi, że Komitet ds. Handlu jest odpowiedzialny za ocenę i przyjęcie decyzji przewidzianych w umowie w odniesieniu do wszelkich kwestii, które zostały mu przekazane przez wyspecjalizowane organy ustanowione na mocy umowy.

(7)

Zgodnie z art. 14 ust. 3 umowy w przypadkach, o których mowa w art. 12 ust. 4, każda decyzja zostaje przyjęta przez stronę UE i zainteresowane państwo andyjskie-sygnatariusza i wchodzi w życie wyłącznie między tymi stronami. Kwestia ta jest objęta przepisami art. 12 ust. 4, ponieważ odnosi się wyłącznie do stosunków dwustronnych między stroną UE a Kolumbią i została omówiona na posiedzeniu dwustronnym Podkomitetu ds. Własności Intelektualnej.

(8)

Należy zatem zmienić dodatek 1 do załącznika XIII do umowy, a zmiany należy zatwierdzić w imieniu Unii,

(1)

Niemcy, Hiszpania, Włochy i Cypr przedłożyły Komisji wnioski o przyznanie im odstępstw w odniesieniu do dostarczania szczególnych danych statystycznych dotyczących cen gazu ziemnego i energii elektrycznej.

(2)

Informacje/powody przedstawione przez te państwa członkowskie uzasadniają przyznanie odstępstw.

(3)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Komitetu ds. Europejskiego Systemu Statystycznego,