a)

w ust. 1 po akapicie pierwszym dodaje się akapit w brzmieniu:

„Wnioski mogą również być wnoszone wspólnie przez przemysł Unii – lub przez osobę fizyczną bądź prawną lub organizację nieposiadającą osobowości prawnej działającą w ich imieniu – oraz związki zawodowe lub mogą być popierane przez związki zawodowe. Powyższe nie ma wpływu na możliwość wycofania wniosku przez przemysł Unii.”;

b)

dodaje się ustęp w brzmieniu:

„1a.   Komisja ułatwia dostęp do instrumentu ochrony handlu zróżnicowanym i rozczłonkowanym sektorom przemysłu, składającym się głównie z małych i średnich przedsiębiorstw (MŚP) za pośrednictwem wyspecjalizowanego punktu pomocy dla MŚP, na przykład poprzez podnoszenie ich poziomu wiedzy, udzielanie ogólnych informacji i wyjaśnień na temat procedur oraz sposobu składania wniosków, wydawanie standardowych kwestionariuszy we wszystkich językach urzędowych Unii i odpowiadanie na pytania ogólne, niedotyczące konkretnych spraw.

Punkt pomocy dla MŚP udostępnia standardowe formularze statystyczne, które mają być przedkładane do celów wykazania zdolności do udziału w postępowaniu, oraz kwestionariusze.”;

a)

ust. 7 akapit pierwszy otrzymuje brzmienie:

„7.   Producenci unijni, związki zawodowe, importerzy, eksporterzy, ich reprezentatywne stowarzyszenia, organizacje użytkowników i organizacje konsumenckie, zgłaszający się zgodnie z art. 5 ust. 10, oraz przedstawiciele kraju wywozu, mogą na pisemny wniosek zapoznać się ze wszystkimi informacjami – z wyjątkiem wewnętrznych dokumentów sporządzonych przez organy Unii lub jej państwa członkowskie – udostępnionymi przez każdą ze stron dochodzenia, mającymi znaczenie dla przedstawienia ich stanowisk, niepoufnymi w rozumieniu art. 19 i wykorzystywanymi w ramach dochodzenia.”;

b)

ust. 9 otrzymuje brzmienie:

„9.   W przypadku postępowania wszczętego na podstawie art. 5 ust. 9 dochodzenie, jeśli to możliwe, zostaje zakończone w ciągu jednego roku. W każdym przypadku dochodzenia takie we wszystkich sprawach zostają zakończone w ciągu 14 miesięcy od daty ich wszczęcia w oparciu o ustalenia poczynione na podstawie art. 8 w odniesieniu do zobowiązań lub ustalenia poczynione na podstawie art. 9 w odniesieniu do podjęcia ostatecznych działań. Okresy objęte dochodzeniem w miarę możliwości pokrywają się z rokiem obrotowym, zwłaszcza w przypadku zróżnicowanych i rozczłonkowanych sektorów, składających się głównie z MŚP.”;

c)

dodaje się ustępy w brzmieniu:

„10.   Unijni producenci produktu podobnego są wzywani do podjęcia współpracy z Komisją w ramach dochodzeń, które wszczęto zgodnie z art. 5 ust. 6.

11.   W Komisji funkcjonuje biuro rzecznika praw stron w postępowaniach, który zapewnia możliwość skutecznego korzystania z praw procesowych przez zainteresowane strony; uprawnienia i zakres odpowiedzialności rzecznika praw stron w postępowaniach są określone w mandacie przyjętym przez Komisję.”;

a)

ust. 1 otrzymuje brzmienie:

„1.   Cła tymczasowe mogą zostać nałożone, jeżeli:

Cła tymczasowe nakłada się nie wcześniej niż 60 dni od wszczęcia postępowania i co do zasady nie później niż siedem miesięcy od wszczęcia postępowania, a w każdym razie nie później niż osiem miesięcy od tej daty.

Ceł tymczasowych nie nakłada się w okresie trzech tygodni od przesłania informacji do zainteresowanych stron zgodnie z art. 19a (okres wcześniejszego informowania). Dostarczenie takich informacji pozostaje bez uszczerbku dla późniejszych powiązanych decyzji, które mogą zostać podjęte przez Komisję.

W terminie do dnia 9 czerwca 2020 r. Komisja dokonuje przeglądu, czy w okresie wcześniejszego informowania nastąpił znaczny wzrost przywozu i czy, jeżeli wzrost taki nastąpił, spowodował dodatkową szkodę dla przemysłu Unii pomimo środków, jakie Komisja mogła przyjąć na podstawie art. 14 ust. 5a i art. 9 ust. 4. Przegląd opiera się w szczególności na danych zgromadzonych na podstawie art. 14 ust. 6 oraz wszelkich odpowiednich informacjach, którymi dysponuje Komisja. Komisja przyjmuje akt delegowany zgodnie z art. 23a w celu zmiany czasu trwania okresu wcześniejszego informowania na dwa tygodnie w przypadku wystąpienia znacznego wzrostu przywozu, który spowodował dodatkową szkodę, i na cztery tygodnie, jeżeli ten wzrost nie wystąpił.

Komisja podaje do wiadomości publicznej na swojej stronie internetowej informacje o zamiarze nałożenia ceł tymczasowych, w tym o możliwych stawkach celnych, w momencie przekazania zainteresowanym stronom informacji zgodnie z art. 19a.”;

b)

dodaje się ustępy w brzmieniu:

„2a.   Sprawdzając, czy cło niższe od marginesu dumpingu wystarczy do usunięcia szkody, Komisja uwzględnia, czy w odniesieniu do danego produktu występują zakłócenia handlu surowcami.

Do celów niniejszego ustępu za zakłócenia handlu surowcami uznaje się następujące środki: systemy podwójnych cen, należności wywozowe, wywozowy podatek wyrównawczy, kontyngent wywozowy, zakaz wywozu, podatek od wywozu, wymóg uzyskania zezwolenia, minimalna cena eksportowa, obniżka kwoty zwrotu lub wykluczenie możliwości zwrotu podatku od wartości dodanej (VAT), ograniczenia w punkcie odprawy celnej dla eksporterów, wykaz kwalifikowanych eksporterów, obowiązek dostaw na rynek krajowy, prawo do wydobycia jedynie na własne potrzeby przedsiębiorstwa (captive mining), jeśli ceny danego surowca są znacznie niższe od cen na reprezentatywnych rynkach międzynarodowych.

Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 23a w celu zmiany niniejszego rozporządzenia poprzez dodanie dalszych zakłóceń handlu surowcami do wykazu, o którym mowa w akapicie drugim niniejszego ustępu, jeśli przygotowany przez OECD wykaz ograniczeń w wywozie surowców przemysłowych lub wszelkie inne bazy danych OECD, które zastępują ten wykaz, określą inne rodzaje środków.

Dochodzenie obejmuje wszelkie zakłócenia handlu surowcami wymienione w akapicie drugim niniejszego ustępu, co do których Komisja posiada wystarczające dowody ich występowania zgodnie z art. 5.

Do celów niniejszego rozporządzenia na pojedynczy surowiec, nieprzetworzony lub przetworzony, w tym energię, w przypadku którego stwierdzono zakłócenia, musi przypadać nie mniej niż 17 % kosztów produkcji produktu objętego postępowaniem. Do celów tego obliczenia stosuje się niezakłóconą cenę danego surowca ustaloną na reprezentatywnych rynkach międzynarodowych.

2b.   Jeżeli Komisja, na podstawie wszystkich dostarczonych informacji, może jednoznacznie stwierdzić, że w interesie Unii jest, aby określić kwoty ceł tymczasowych zgodnie z ust. 2a niniejszego artykułu, ust. 2 niniejszego artykułu nie ma zastosowania. Komisja aktywnie dąży do uzyskania od zainteresowanych stron informacji pozwalających jej ustalić, czy zastosowanie ma mieć ust. 2 czy ust. 2a niniejszego artykułu. W związku z tym Komisja analizuje wszystkie stosowne informacje, takie jak informacje o wolnych mocach w kraju wywozu, konkurencji o surowce i wpływie na łańcuchy dostaw dla przedsiębiorstw unijnych. Przy braku współpracy Komisja może stwierdzić, że w interesie Unii leży zastosowanie ust. 2a niniejszego artykułu. Przeprowadzając test dotyczący interesu Unii zgodnie z art. 21, szczególną uwagę poświęca się tej kwestii.

2c.   Jeżeli margines szkody jest obliczany według ceny docelowej, użyty zysk docelowy ustala się z uwzględnieniem takich czynników, jak poziom zyskowności przed wzrostem przywozu z państwa objętego dochodzeniem, poziom zyskowności potrzebny do pokrycia pełnych kosztów i inwestycji, działalności badawczo-rozwojowej i innowacji oraz poziom zyskowności spodziewany w normalnych warunkach konkurencji. Taka marża zysku nie może być niższa niż 6 %.

2d.   Przy ustalaniu ceny docelowej należycie uwzględnia się rzeczywisty koszt produkcji wytwarzanej przez przemysł Unii, wynikający z wielostronnych umów dotyczących ochrony środowiska oraz protokołów do nich, których Unia jest stroną, a także z konwencji Międzynarodowej Organizacji Pracy (MOP) wymienionych w załączniku Ia do niniejszego rozporządzenia. Ponadto uwzględnia się przyszłe koszty, które nie zostały uwzględnione w ust. 2c niniejszego artykułu, które wynikają z tych umów i konwencji i które przemysł Unii poniesie w okresie stosowania środka zgodnie z art. 11 ust. 2.”;

a)

ust. 1 otrzymuje brzmienie:

„1.   W przypadku wstępnego stwierdzenia dumpingu i szkody Komisja może, zgodnie z procedurą doradczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, przyjąć złożoną przez eksportera ofertę zadowalającego, dobrowolnego zobowiązania do zmiany cen lub zaprzestania wywozu po cenach dumpingowych, jeżeli szkodliwe efekty dumpingu zostaną dzięki temu usunięte.

W takim przypadku oraz tak długo, jak takie zobowiązania pozostają w mocy, odpowiednio do przypadku cła tymczasowe nałożone przez Komisję zgodnie z art. 7 ust. 1 albo cła ostateczne nałożone zgodnie z art. 9 ust. 4 nie mają zastosowania do odnośnego przywozu produktów wytwarzanych przez przedsiębiorstwa, o których mowa w decyzji Komisji o przyjęciu zobowiązań, wraz z późniejszymi zmianami.

Podwyżki cen wynikające ze zobowiązań nie mogą być wyższe niż jest to niezbędne do wyeliminowania marginesu dumpingu, natomiast są niższe od marginesu dumpingu, w przypadku gdy taka podwyżka byłaby odpowiednia do usunięcia szkody dla przemysłu Unii.

Przy ocenie, czy wynikająca z takich zobowiązań podwyżka cen niższa niż margines dumpingu wystarczy do usunięcia szkody, odpowiednio stosuje się art. 7 ust. 2a, 2b, 2c i 2d.”;

b)

ust. 2 akapit trzeci otrzymuje brzmienie:

„Z wyjątkiem szczególnych okoliczności oferty zobowiązań składa się nie później niż pięć dni przed końcem okresu, w którym można składać oświadczenia na podstawie art. 20 ust. 5, tak aby zapewnić innym stronom możliwość przedstawienia uwag.”;

c)

ust. 3 i 4 otrzymują brzmienie:

„3.   Oferowane zobowiązania nie muszą zostać zaakceptowane, jeżeli ich przyjęcie uznaje się za nierealistyczne, przykładowo gdy liczba rzeczywistych lub potencjalnych eksporterów jest zbyt duża, lub ze względu na inne przyczyny, w tym wynikające z założeń polityki ogólnej, które obejmują w szczególności zasady i zobowiązania określone w wielostronnych umowach dotyczących ochrony środowiska oraz protokołach do nich, których Unia jest stroną, a także konwencjach MOP wymienionych w załączniku Ia do niniejszego rozporządzenia. Zainteresowanemu eksporterowi można podać powody, dla których proponuje się odrzucić ofertę zobowiązania oraz można umożliwić mu przedstawienie uwag w tej sprawie. Powody odrzucenia są określane w ostatecznej decyzji.

4.   Strony oferujące zobowiązanie mają obowiązek przedstawienia także jego niepoufnej wersji spełniającej wymogi art. 19, tak aby strony dochodzenia, Parlament Europejski i Rada mogły mieć do niej dostęp.

Ponadto przed przyjęciem wszelkich takich ofert przemysł Unii ma możliwość przedstawienia uwag dotyczących głównych warunków zobowiązania.”;

a)

ust. 2 akapit drugi otrzymuje brzmienie:

„Przegląd wygaśnięcia środków antydumpingowych wszczyna się w przypadku, gdy wniosek o jego wszczęcie zawiera wystarczające dowody na to, że wygaśnięcie środków prawdopodobnie doprowadziłoby do kontynuacji lub ponownego wystąpienia dumpingu i szkody. Prawdopodobieństwo takie można wykazać, np. dowodząc kontynuacji dumpingu i szkody lub dowodząc, że wyeliminowanie szkody w części lub całości wynika z zastosowania środków, lub dowodząc, że sytuacja eksporterów lub warunki rynkowe mogą wskazywać na prawdopodobieństwo dalszego występowania szkodliwego dumpingu, lub dowodząc, że wciąż występują zakłócenia handlu surowcami.”;

b)

w ust. 5 dodaje się akapit w brzmieniu:

„Jeżeli w następstwie dochodzenia przeprowadzonego zgodnie z ust. 2 dany środek wygasa, wszelkie cła od towarów, które zostały poddane odprawie celnej, pobrane od dnia wszczęcia tego dochodzenia są zwracane, pod warunkiem że krajowe organy celne otrzymały wniosek o zwrot cła i rozpatrzyły go pozytywnie zgodnie z odpowiednim unijnym prawodawstwem celnym dotyczącym zwrotu i umorzenia cła. Taki zwrot cła nie stanowi podstawy dla zapłaty odsetek przez krajowe organy celne.”;

a)

ust. 3 akapit pierwszy otrzymuje brzmienie:

„3.   Dochodzenia na mocy niniejszego artykułu wszczyna się z inicjatywy Komisji, na wniosek państwa członkowskiego lub dowolnej zainteresowanej strony, w przypadkach gdy wniosek zawiera wystarczające dowody dotyczące czynników wymienionych w ust. 1 niniejszego artykułu. Wszczęcie następuje w drodze rozporządzenia Komisji, w którym nakazuje się organom celnym poddanie przywozu rejestracji zgodnie z art. 14 ust. 5 lub żądanie gwarancji. Komisja informuje państwa członkowskie, gdy zainteresowana strona lub państwo członkowskie wystąpiły z wnioskiem uzasadniającym wszczęcie dochodzenia, a Komisja zakończyła jego analizę, lub gdy Komisja samodzielnie ustaliła, że należy wszcząć dochodzenie.”;

b)

ust. 4 akapity pierwszy, drugi, trzeci i czwarty otrzymują brzmienie:

„4.   Przywożone produkty nie podlegają rejestracji na podstawie art. 14 ust. 5 ani środkom, w przypadku gdy handel nimi prowadzą przedsiębiorstwa korzystające ze zwolnień.

Wnioski o przyznanie zwolnienia wraz ze stosownymi dowodami przedstawia się w terminach wskazanych w rozporządzeniu Komisji, zgodnie z którym dochodzenie zostało wszczęte.

W przypadku gdy praktyka, proces lub prace skutkujące obejściem mają miejsce poza Unią, zwolnienie może zostać przyznane producentom danego produktu, co do których stwierdzono, iż nie biorą udziału w praktyce obejścia środków w rozumieniu ust. 1 i 2 niniejszego artykułu.

W przypadku gdy praktyka, proces lub prace skutkujące obejściem mają miejsce w Unii, zwolnienie może zostać przyznane importerom, którzy wykażą, iż nie biorą udziału w praktyce obejścia środków w rozumieniu ust. 1 i 2 niniejszego artykułu.”;

a)

ust. 3 otrzymuje brzmienie:

„3.   Na podstawie niniejszego rozporządzenia mogą zostać przyjęte przepisy szczególne, w szczególności dotyczące wspólnej definicji pojęcia pochodzenia, zawartej w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 952/2013 (*1), oraz dotyczące stosowania i poboru cła antydumpingowego na szelfie kontynentalnym państw członkowskich lub w wyłącznej strefie ekonomicznej zadeklarowanej przez państwa członkowskie na mocy Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza (UNCLOS).

(*1)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 952/2013 z dnia 9 października 2013 r. ustanawiające unijny kodeks celny (Dz.U. L 269 z 10.10.2013, s. 1).”;"

b)

ust. 5 otrzymuje brzmienie:

„5.   Począwszy od wszczęcia dochodzenia, Komisja, po poinformowaniu w odpowiednim czasie państw członkowskich, może polecić organom celnym podjęcie odpowiednich kroków w celu rejestrowania przywożonych produktów, tak by można było następnie zastosować środki wobec tego przywozu od daty takiej rejestracji. Przywóz podlega rejestracji na wniosek przemysłu Unii, który to wniosek zawiera dostateczne dowody uzasadniające takie działanie. Przywóz można również poddać rejestracji z inicjatywy Komisji. Rejestracja zostaje wprowadzona rozporządzeniem Komisji. Takie rozporządzenie określa cel działania oraz, w stosownych przypadkach, szacunkową kwotę przyszłej należności. Okres poddania przywożonych produktów obowiązkowej rejestracji nie przekracza dziewięciu miesięcy.”;

c)

dodaje się ustęp w brzmieniu:

„5a.   Komisja rejestruje przywóz zgodnie z ust. 5 niniejszego artykułu w okresie wcześniejszego informowania zgodnie z art. 19a, chyba że dysponuje wystarczającymi dowodami w rozumieniu art. 5, potwierdzającymi, że wymogi określone w art. 10 ust. 4 lit. c) albo d) nie są spełnione. Podejmując decyzję o rejestracji, Komisja w szczególności analizuje zebrane informacje na podstawie kodów Zintegrowanej Taryfy Unii Europejskiej (TARIC) utworzonych dla produktu objętego dochodzeniem na podstawie ust. 6 niniejszego artykułu.”.

d)

ust. 6 otrzymuje brzmienie:

„6.   Państwa członkowskie co miesiąc składają Komisji sprawozdania na temat handlu produktami przywozowymi podlegającymi dochodzeniu i środkom, a także na temat kwoty ceł pobranych zgodnie z niniejszym rozporządzeniem. Wszczynając dochodzenie zgodnie z art. 5, Komisja tworzy kody TARIC dla produktu objętego dochodzeniem. Państwa członkowskie, składając sprawozdania dotyczące produktu objętego dochodzeniem, korzystają z tych kodów TARIC od momentu wszczęcia dochodzenia. Komisja może, na wyraźny i uzasadniony wniosek zainteresowanej strony, podjąć decyzję o przekazaniu zainteresowanym stronom niepoufnego podsumowania informacji dotyczących zagregowanej wielkości i wartości przywozu danych produktów.”;

e)

dodaje się ustęp w brzmieniu:

„8.   Zawsze gdy Komisja zamierza przyjąć dowolny dokument zawierający ogólne wytyczne dla potencjalnie zainteresowanych stron na temat stosowania niniejszego rozporządzenia, przeprowadza się konsultacje publiczne zgodnie z art. 11 ust. 3 TUE. Parlament Europejski i Rada także mogą wyrazić swoje opinie.”;

a)

ust. 2 otrzymuje brzmienie:

„2.   W celu zapewnienia solidnej podstawy, w oparciu o którą Komisja będzie mogła uwzględnić wszystkie opinie i informacje przy podejmowaniu decyzji o tym, czy nakładanie środków leży w interesie Unii, producenci unijni, związki zawodowe, importerzy i ich reprezentatywne stowarzyszenia, reprezentatywni użytkownicy oraz reprezentatywne organizacje konsumenckie mogą w terminach określonych w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania antydumpingowego zgłosić się i dostarczyć Komisji informacje. Informacje takie lub stosowne ich streszczenia udostępnia się innym stronom określonym w niniejszym artykule, a strony te mają prawo odnieść się do tych informacji.”;

b)

ust. 4 otrzymuje brzmienie:

„4.   Strony działające zgodnie z ust. 2 mogą przedstawić uwagi na temat zastosowania ceł tymczasowych. Uwagi takie muszą wpłynąć w terminie 15 dni od daty zastosowania takich środków, aby były uwzględnione, i są one lub ich odpowiednie podsumowania udostępniane innym stronom, które mogą ustosunkować się do tych uwag.”;

a)

ust. 1 otrzymuje brzmienie:

„1.   Komisja przedstawia Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie roczne na temat stosowania i wdrożenia niniejszego rozporządzenia, należycie uwzględniając potrzebę ochrony informacji poufnych w rozumieniu art. 19.

Sprawozdanie to zawiera informacje o stosowaniu środków tymczasowych i ostatecznych, o zakończeniu dochodzeń bez wprowadzania środków, zobowiązaniach, o ponownych dochodzeniach, przeglądach, znaczących zakłóceniach i wizytach weryfikacyjnych oraz o działalności różnych organów odpowiedzialnych za monitorowanie wdrażania niniejszego rozporządzenia i wypełniania wynikających z niego obowiązków. Sprawozdanie zawiera także informacje na temat stosowania instrumentów ochrony handlu przez państwa trzecie w odniesieniu do Unii oraz na temat odwołań od nałożonych środków. Obejmuje ono czynności rzecznika praw stron w postępowaniach z Dyrekcji Generalnej Komisji Europejskiej ds. Handlu oraz czynności punktu pomocy dla MŚP w związku ze stosowaniem niniejszego rozporządzenia.

Sprawozdanie opisuje również sposób analizowania i uwzględniania w ramach dochodzeń norm socjalnych i środowiskowych. Do takich norm należą normy wynikające z wielostronnych umów dotyczących ochrony środowiska, których Unia jest stroną, oraz z konwencji MOP wymienionych w załączniku Ia do niniejszego rozporządzenia, a także z równoważnego ustawodawstwa krajowego kraju wywozu.”;

b)

dodaje się ustęp w brzmieniu:

„4.   Do dnia 9 czerwca 2023 r., a następnie co pięć lat Komisja przedstawia Parlamentowi Europejskiemu i Radzie przegląd stosowania art. 7 ust. 2a, art. 8 ust. 1 i art. 9 ust. 4, w tym ocenę tego stosowania. Takiemu przeglądowi może, w stosownym przypadku, towarzyszyć wniosek ustawodawczy.”;

a)

w ust. 1 po akapicie pierwszym dodaje się akapit w brzmieniu:

„Skargi mogą również być wnoszone wspólnie przez przemysł Unii – lub przez osobę fizyczną bądź prawną lub stowarzyszenie nieposiadające osobowości prawnej działające w ich imieniu – oraz związki zawodowe lub mogą być popierane przez związki zawodowe. Powyższe nie ma wpływu na możliwość wycofania skargi przez przemysł Unii.”;

b)

dodaje się ustęp w brzmieniu:

„1a.   Komisja ułatwia dostęp do instrumentu ochrony handlu zróżnicowanym i rozczłonkowanym sektorom przemysłu, składającym się głównie z małych i średnich przedsiębiorstw (MŚP) za pośrednictwem wyspecjalizowanego punktu pomocy dla MŚP, na przykład poprzez podnoszenie ich poziomu wiedzy, udzielanie ogólnych informacji i wyjaśnień na temat procedur oraz sposobu składania skarg, wydawanie standardowych kwestionariuszy we wszystkich językach urzędowych Unii i odpowiadanie na pytania ogólne, niedotyczące konkretnych spraw.

Punkt pomocy dla MŚP udostępnia standardowe formularze statystyczne, które mają być przedkładane do celów wykazania zdolności do udziału w postępowaniu, oraz kwestionariusze.”;

a)

ust. 7 akapit pierwszy otrzymuje brzmienie:

„7.   Producenci unijni, rząd kraju pochodzenia lub wywozu, związki zawodowe, importerzy, eksporterzy, ich stowarzyszenia przedstawicielskie, organizacje użytkowników i organizacje konsumenckie, które ujawniły się zgodnie z art. 10 ust. 12 akapit drugi, mogą, na pisemny wniosek, zapoznać się ze wszystkimi informacjami udostępnionymi Komisji przez każdą stronę uczestniczącą w dochodzeniu, z wyjątkiem wewnętrznych dokumentów sporządzonych przez organy Unii lub jej państwa członkowskie, które są istotne dla przedstawienia ich stanowisk, nie są poufne w rozumieniu art. 29 i które są wykorzystywane w dochodzeniu.”;

b)

ust. 9 otrzymuje brzmienie:

„9.   W przypadku postępowania wszczętego na podstawie art. 10 ust. 11 dochodzenie, jeśli to możliwe, zostaje zakończone w ciągu jednego roku. W każdym przypadku dochodzenia takie we wszystkich sprawach zostają zakończone w ciągu 13 miesięcy od daty ich wszczęcia w oparciu o ustalenia poczynione na podstawie art. 13 w odniesieniu do zobowiązań lub ustalenia poczynione na podstawie art. 15 w odniesieniu do podjęcia ostatecznych działań. Okresy dochodzenia w miarę możliwości pokrywają się z rokiem obrotowym, zwłaszcza w przypadku zróżnicowanych i rozczłonkowanych sektorów, składających się głównie z MŚP.”;

c)

dodaje się ustępy w brzmieniu:

„11.   Unijni producenci produktu podobnego są wzywani do podjęcia współpracy z Komisją w ramach dochodzeń, które wszczęto zgodnie z art. 10 ust. 8.

12.   W Komisji funkcjonuje biuro rzecznika praw stron w postępowaniach, który zapewnia możliwość skutecznego korzystania z praw procesowych przez zainteresowane strony; uprawnienia i zakres odpowiedzialności rzecznika praw stron w postępowaniach są określone w mandacie przyjętym przez Komisję.”;

a)

ust. 1 otrzymuje brzmienie:

„1.   Cła tymczasowe mogą zostać nałożone, jeżeli;

Cła tymczasowe zostają nałożone nie wcześniej niż 60 dni, lecz nie później niż dziewięć miesięcy od wszczęcia postępowania.

Kwota tymczasowego cła wyrównawczego odpowiada wstępnie ustalonej łącznej kwocie subsydiów stanowiących podstawę środków wyrównawczych.

Jeżeli Komisja, na podstawie wszystkich dostarczonych informacji, może wyraźnie wstępnie stwierdzić, że nałożenie cła tymczasowego w tej kwocie nie leży w interesie Unii, nakładane jest tymczasowe cło wyrównawcze w wysokości, która jest odpowiednia dla wyeliminowania szkody dla przemysłu Unii, jeżeli jest ona niższa niż całkowita kwota subsydiów stanowiących podstawę środków wyrównawczych.

Ceł tymczasowych nie nakłada się w okresie trzech tygodni od przesłania informacji do zainteresowanych stron zgodnie z art. 29a (okres wcześniejszego informowania). Dostarczenie takich informacji pozostaje bez uszczerbku dla późniejszych powiązanych decyzji, które mogą zostać podjęte przez Komisję.

Do dnia 9 czerwca 2020 r. Komisja dokonuje przeglądu, czy w okresie wcześniejszego informowania nastąpił znaczny wzrost przywozu i czy, jeżeli wzrost taki nastąpił, spowodował dodatkową szkodę dla przemysłu Unii pomimo środków, jakie Komisja mogła przyjąć na podstawie art. 24 ust. 5a i art. 15 ust. 1. Przegląd opiera się w szczególności na danych zgromadzonych na podstawie art. 24 ust. 6 oraz wszelkich odpowiednich informacjach, którymi dysponuje Komisja. Komisja przyjmuje akt delegowany zgodnie z art. 32b zmieniający czas trwania okresu wcześniejszego informowania na dwa tygodnie w przypadku wystąpienia znacznego wzrostu przywozu, który spowodował dodatkową szkodę, i na cztery tygodnie, jeżeli ten wzrost nie wystąpił.

Komisja podaje do wiadomości publicznej na swojej stronie internetowej informacje o zamiarze nałożenia ceł tymczasowych, w tym o możliwych stawkach celnych, w momencie przekazania zainteresowanym stronom informacji zgodnie z art. 29a.”;

b)

dodaje się ustępy w brzmieniu:

„1a.   Jeżeli margines szkody jest obliczany według ceny docelowej, użyty zysk docelowy ustala się z uwzględnieniem takich czynników, jak poziom zyskowności przed wzrostem przywozu z państwa objętego dochodzeniem, poziom zyskowności potrzebny do pokrycia pełnych kosztów i inwestycji, działalności badawczo-rozwojowej i innowacji oraz poziom zyskowności spodziewany w normalnych warunkach konkurencyjności. Taka marża zysku nie może być niższa niż 6 %.

1b.   Przy ustalaniu ceny docelowej należycie uwzględnia się rzeczywiste koszty produkcji wytwarzanej przez przemysł Unii, wynikające z wielostronnych umów dotyczących ochrony środowiska oraz protokołów do nich, których Unia jest stroną, a także z konwencji Międzynarodowej Organizacji Pracy (MOP) wymienionych w załączniku Ia do niniejszego rozporządzenia. Ponadto uwzględnia się przyszłe koszty, które nie zostały uwzględnione w ust. 1a niniejszego artykułu, które wynikają z tych umów i konwencji i które przemysł Unii poniesie w okresie stosowania środka zgodnie z art. 18 ust. 1.”;

a)

ust. 1 otrzymuje brzmienie:

„1.   W przypadku tymczasowego potwierdzenia subsydiowania i szkody Komisja może, zgodnie z procedurą doradczą, o której mowa w art. 25 ust. 2, przyjąć złożoną ofertę zadowalającego, dobrowolnego zobowiązania, na mocy którego:

W takim przypadku oraz tak długo, jak takie zobowiązania pozostają w mocy, w zależności od przypadku, cła tymczasowe nałożone przez Komisję zgodnie z art. 12 ust. 3 albo cła ostateczne nałożone zgodnie z art. 15 ust. 1 nie mają zastosowania do odnośnego przywozu produktów wytwarzanych przez przedsiębiorstwa, o których mowa w decyzji Komisji o przyjęciu zobowiązań, wraz z późniejszymi zmianami.

Podwyżki cen wynikające z zobowiązań nie są wyższe niż jest to niezbędne do skompensowania subsydiów stanowiących podstawę środków wyrównawczych.

Jeżeli Komisja, na podstawie wszystkich dostarczonych informacji, może wyraźnie stwierdzić, że w interesie Unii nie leży, aby określać podwyżki cen wynikające z zobowiązań, zgodnie z ust. 1 akapit trzeci niniejszego artykułu, podwyżki wynikające z zobowiązań są niższe niż kwota subsydiów stanowiących podstawę środków wyrównawczych, jeżeli taka podwyżka byłaby odpowiednia do usunięcia szkody dla przemysłu Unii.”;

b)

w ust. 2 akapit trzeci otrzymuje brzmienie:

„Z wyjątkiem szczególnych okoliczności oferty zobowiązań składa się nie później niż pięć dni przed końcem okresu, w którym można składać oświadczenia na podstawie art. 30 ust. 5, tak aby zapewnić innym stronom możliwość przedstawienia uwag.”;

c)

ust. 3 i 4 otrzymują brzmienie:

„3.   Oferowane zobowiązania nie muszą zostać zaakceptowane, jeżeli ich przyjęcie uznaje się za nierealistyczne, przykładowo gdy liczba rzeczywistych lub potencjalnych eksporterów jest zbyt duża, lub ze względu na inne przyczyny, w tym wynikające z założeń polityki ogólnej, która obejmuje w szczególności zasady i zobowiązania określone w wielostronnych umowach dotyczących ochrony środowiska oraz protokołach do nich, których Unia jest stroną, a także konwencjach MOP wymienionych w załączniku Ia do niniejszego rozporządzenia. Danemu eksporterowi lub krajowi pochodzenia lub wywozu można podać powody, dla których proponuje się odrzucić ofertę zobowiązania oraz można umożliwić im przedstawienie uwag w tej sprawie. Powody odrzucenia są określane w ostatecznej decyzji.

4.   Strony oferujące zobowiązanie mają obowiązek przedstawienia także jego niepoufnej wersji spełniającej wymogi art. 29, tak aby strony dochodzenia, Parlament Europejski i Rada mogły mieć do niej dostęp.

Ponadto przed przyjęciem wszelkich takich zobowiązań przemysłowi Unii umożliwia się przedstawienie uwag na temat głównych warunków zobowiązania.”;

a)

w ust. 4 akapit pierwszy otrzymuje brzmienie:

„4.   Dochodzenia na mocy niniejszego artykułu wszczyna się z inicjatywy Komisji, na wniosek państwa członkowskiego lub dowolnej zainteresowanej strony w przypadkach, gdy wniosek zawiera wystarczające dowody dotyczące czynników wymienionych w ust. 1, 2 i 3 niniejszego artykułu. Wszczęcie następuje w drodze rozporządzenia Komisji, w którym nakazuje się organom celnym poddanie przywozu rejestracji zgodnie z art. 24 ust. 5 lub żądanie gwarancji. Komisja informuje państwa członkowskie, gdy zainteresowana strona lub państwo członkowskie wystąpiły z wnioskiem uzasadniającym wszczęcie dochodzenia, a Komisja zakończyła jego analizę, lub gdy Komisja samodzielnie ustaliła, że należy wszcząć dochodzenie.”;

b)

w ust. 6 akapity drugi i trzeci otrzymują brzmienie:

„W przypadku gdy praktyka, proces lub prace skutkujące obejściem mają miejsce poza Unią, zwolnienie może zostać przyznane producentom przedmiotowego produktu, co do których stwierdzono, iż nie biorą udziału w praktyce obejścia środków w rozumieniu ust. 3.

W przypadku gdy praktyka, proces lub prace skutkujące obejściem mają miejsce w Unii, zwolnienie może zostać przyznane importerom, którzy wykażą, iż nie biorą udziału w praktyce obejścia środków w rozumieniu ust. 3.”;

a)

ust. 3 otrzymuje brzmienie:

„3.   Na podstawie niniejszego rozporządzenia mogą zostać przyjęte przepisy szczególne, w szczególności dotyczące wspólnej definicji pojęcia pochodzenia, zawartej w rozporządzeniu (UE) nr 952/2013 Parlamentu Europejskiego i Rady (*3), oraz dotyczące stosowania i poboru ceł wyrównawczych na szelfie kontynentalnym państw członkowskich lub w wyłącznej strefie ekonomicznej zadeklarowanej przez państwa członkowskie na mocy Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza (UNCLOS).

(*3)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 952/2013 z dnia 9 października 2013 r. ustanawiające unijny kodeks celny (Dz.U. L 269 z 10.10.2013, s. 1).”;"

b)

ust. 5 otrzymuje brzmienie:

„5.   Począwszy od wszczęcia dochodzenia, Komisja, po poinformowaniu w odpowiednim czasie państw członkowskich, może zlecić organom celnym podjęcie właściwych kroków w celu rejestrowania przywożonych produktów, tak by można było następnie zastosować środki wobec tego przywozu od daty takiej rejestracji. Przywóz podlega rejestracji na wniosek przemysłu Unii, który to wniosek zawiera dostateczne dowody uzasadniające takie działanie. Przywóz można również poddać rejestracji z inicjatywy Komisji. Rejestracja zostaje wprowadzona rozporządzeniem Komisji. Takie rozporządzenie określa cel działania oraz, w stosownych przypadkach, szacunkową kwotę przyszłej należności. Okres poddania przywozu obowiązkowej rejestracji nie przekracza dziewięciu miesięcy.”;

c)

dodaje się ustęp w brzmieniu:

„5a.   Komisja rejestruje przywóz zgodnie z ust. 5 niniejszego artykułu w okresie wcześniejszego informowania zgodnie z art. 29a, chyba że dysponuje wystarczającymi dowodami w rozumieniu art. 10, potwierdzającymi, że wymogi określone w art. 16 ust. 4 lit. c) albo d) nie są spełnione. Podejmując decyzję o rejestracji, Komisja w szczególności analizuje zebrane informacje na podstawie kodów zintegrowanej taryfy Unii Europejskiej (TARIC) utworzonych dla produktu objętego dochodzeniem na podstawie ust. 6 niniejszego artykułu.”;

d)

ust. 6 otrzymuje brzmienie:

„6.   Państwa członkowskie co miesiąc składają Komisji sprawozdania na temat handlu produktami przywozowymi podlegającymi dochodzeniu i środkom, a także na temat kwoty ceł pobranych zgodnie z niniejszym rozporządzeniem. Wszczynając dochodzenie zgodnie z art. 10, Komisja tworzy kody TARIC dla produktu objętego dochodzeniem. Państwa członkowskie składając sprawozdania dotyczące przywozu produktu objętego dochodzeniem korzystają z kodów TARIC od momentu wszczęcia dochodzenia. Komisja może, na wyraźny i uzasadniony wniosek zainteresowanej strony, podjąć decyzję o przekazaniu zainteresowanym stronom niepoufnego podsumowania informacji dotyczących zagregowanej wielkości i wartości przywozu danych produktów.”;

e)

dodaje się ustęp w brzmieniu:

„8.   Zawsze gdy Komisja zamierza przyjąć dowolny dokument zawierający ogólne wytyczne dla potencjalnie zainteresowanych stron na temat stosowania niniejszego rozporządzenia, przeprowadza się konsultacje publiczne zgodnie z art. 11 ust. 3 TUE. Parlament Europejski i Rada także mogą wyrazić swoje opinie.”;

a)

ust. 2 otrzymuje brzmienie:

„2.   W celu zapewnienia solidnej podstawy, w oparciu o którą organy będą mogły uwzględnić wszystkie uwagi i informacje przy podejmowaniu decyzji o tym, czy nakładanie środków leży w interesie Unii, unijni producenci, związki zawodowe, importerzy i ich reprezentatywne stowarzyszenia, reprezentatywni użytkownicy oraz reprezentatywne organizacje konsumenckie mogą w terminach określonych w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania w sprawie cła wyrównawczego zgłosić się i dostarczyć Komisji informacje. Informacje takie lub stosowne ich streszczenia udostępnia się pozostałym stronom określonym w niniejszym artykule, a strony te mają prawo odnieść się do tych informacji.”;

b)

ust. 4 otrzymuje brzmienie:

„4.   Strony działające zgodnie z ust. 2 mogą przedstawić uwagi na temat zastosowania wszelkich ceł tymczasowych. Uwagi takie muszą wpłynąć w terminie 15 dni od daty zastosowania takich środków, aby były uwzględnione, i są one lub ich odpowiednie podsumowania udostępniane innym stronom, które mogą ustosunkować się do tych uwag.”;