(1)

Rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1295/2013 (3) ustanowiono program „Kreatywna Europa” (2014–2020) służący wspieraniu europejskiego sektora kultury i sektora kreatywnego.

(2)

Szczególny charakter Młodzieżowej Orkiestry Unii Europejskiej (EUYO) polega na tym, że jest to orkiestra europejska, która przekracza granice kultur i składa się z młodych muzyków wybranych na podstawie surowych kryteriów jakościowych w wyniku organizowanych co roku rygorystycznych przesłuchań we wszystkich państwach członkowskich. Jest to jedyna orkiestra w Unii, do której rekrutuje się muzyków ze wszystkich państw członkowskich.

(3)

Od momentu powstania EUYO przyczynia się do promowania dialogu międzykulturowego oraz wzajemnego szacunku i zrozumienia. EUYO działała w charakterze ambasadora kulturalnego Unii, prezentując bogactwo i różnorodność kultur europejskich oraz pojawiających się talentów. Przyczyniła się ona również do upowszechnienia znajomości europejskiego dziedzictwa muzycznego, propagowania europejskich dzieł kultury i mobilności młodych europejskich talentów poza granicami ich krajów i poza Europą.

(4)

EUYO organizuje regularne szkolenia dla młodych muzyków w ramach programu rezydencji i oferuje możliwość występów, dzięki czemu muzycy wzmacniają swoje międzynarodowe kariery zawodowe i rozwijają umiejętności pod kierunkiem uznanych dyrygentów.

(5)

EUYO powinna stale dywersyfikować swoje dochody, aktywnie szukając wsparcia finansowego pochodzącego z innych źródeł niż fundusze unijne, aby zagwarantować sobie stabilność i zmniejszyć uzależnienie od funduszy unijnych. EUYO powinna sobie zatem zapewnić oszczędny sposób zarządzania.

(6)

EUYO powinna dążyć do zwiększania swojej widoczności, w tym zarówno w tradycyjnych, jak i cyfrowych środkach przekazu, i uczestniczyć w imprezach o charakterze europejskim oraz w większej liczbie państw członkowskich.

(7)

EUYO powinna, we współpracy ze stowarzyszonymi partnerami krajowymi, szerzej informować o corocznych przesłuchaniach, aby zapewnić bardziej zrównoważoną reprezentację w orkiestrze muzyków ze wszystkich państw członkowskich.

(8)

Działalność EUYO powinna być zgodna z celami programu „Kreatywna Europa”, w szczególności z celem, jakim jest wspieranie rozwoju publiczności, oraz z priorytetami podprogramu „Kultura”. EUYO powinna zatem aktywnie angażować się w rozwój publiczności, ze szczególnym uwzględnieniem ludzi młodych.

(9)

EUYO została utworzona w następstwie rezolucji Parlamentu Europejskiego z dnia 8 marca 1976 r. (4), czym różni się od innych orkiestr europejskich.

(10)

Wkład EUYO doceniły państwa członkowskie i instytucje unijne, w tym kolejni przewodniczący Komisji i Parlamentu Europejskiego.

(11)

Z uwagi na szczególny status, cele strategiczne i działania EUYO, które wykraczają poza interes i korzyści tylko jednego lub kilku państw członkowskich i wyraźnie stanowią europejską wartość dodaną, EUYO uznaje się za organ wskazany jako beneficjent dotacji w akcie podstawowym w rozumieniu art. 190 ust. 1 lit. d) rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) nr 1268/2012 (5), co umożliwia udzielanie jej dotacji bez zaproszenia do składania wniosków.

(12)

W drodze wyjątku należy przyznać EUYO fundusze do zakończenia bieżącego programu „Kreatywna Europa” w dniu 31 grudnia 2020 r.

(13)

EUYO powinna zatem zostać uwzględniona, w drodze wyjątku, wśród środków korzystających ze wsparcia zarówno w ramach podprogramu „Kultura”, jak i komponentu międzysektorowego programu „Kreatywna Europa”.

(14)

Aby EUYO mogła sprawnie funkcjonować, powinna mieć możliwość jak najszybszego skorzystania z tego wsparcia, w szczególności w celu pokrycia kosztów poniesionych w 2018 r. przed wejściem w życie niniejszego rozporządzenia. Niniejsze rozporządzenie powinno mieć zatem zastosowanie z mocą wsteczną od dnia 1 stycznia 2018 r.

(15)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (UE) nr 1295/2013,

1)

w art. 13 ust. 1 dodaje się literę w brzmieniu:

2)

w art. 15 ust. 1 dodaje się literę w brzmieniu:

(1)

W dyrektywie Rady 92/66/EWG (3) ustanowiono unijne środki zwalczania, jakie należy zastosować w razie wystąpienia ogniska rzekomego pomoru drobiu u drobiu, gołębi pocztowych oraz innych ptaków trzymanych w niewoli.

(2)

Art. 15 dyrektywy 92/66/EWG stanowi, że laboratorium referencyjne Unii Europejskiej ds. rzekomego pomoru drobiu jest określone w załączniku V do tej dyrektywy. W załączniku V do tej dyrektywy odpowiednio określono to laboratorium oraz zawarto wykaz jego funkcji i obowiązków.

(3)

W art. 19 dyrektywy 92/66/EWG ustanowiono środki zwalczania, jakie mają zostać podjęte przez państwa członkowskie w razie podejrzenia, że gołębie pocztowe lub ptaki trzymane w niewoli są zakażone rzekomym pomorem drobiu. Artykuł ten stanowi, że w zakresie wymaganym do właściwego stosowania tych środków zwalczania państwa członkowskie mają obowiązek przedstawić Komisji informacje na temat sytuacji związanej z chorobą i zastosowanych środków zwalczania zgodnie z wzorem formularza określonym w załączniku VI do tej dyrektywy.

(4)

Art. 21 dyrektywy 92/66/EWG stanowi, że każde państwo członkowskie jest zobowiązane opracować plan gotowości określający, jakie środki krajowe należy wprowadzić w razie wystąpienia ogniska rzekomego pomoru drobiu. Artykuł ten stanowi, że kryteria stosowane przy sporządzaniu tego planu określone są w załączniku VII do tej dyrektywy.

(5)

Art. 24 dyrektywy 92/66/EWG przewiduje, że Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną na wniosek Komisji, wprowadza zmiany do załączników, gdy istnieje taka konieczność, w szczególności biorąc pod uwagę rozwój badań naukowych i metod diagnostycznych.

(6)

W załącznikach V, VI i VII do dyrektywy 92/66/EWG określono odpowiednio: (i) nazwę i adres laboratorium referencyjnego Unii Europejskiej ds. rzekomego pomoru drobiu oraz jego zadania i obowiązki; (ii) wzór formularza, jaki powinny stosować państwa członkowskie do przekazywania informacji na temat sytuacji związanej z chorobą i zastosowanych środków kontroli; oraz (iii) minimalne kryteria, które powinny być stosowane przez państwa członkowskie przy opracowywaniu planów gotowości określających, jakie środki krajowe należy wprowadzić w razie wystąpienia ogniska rzekomego pomoru drobiu.

(7)

W celu uproszczenia i usprawnienia procedur dotyczących zwalczania rzekomego pomoru drobiu, w szczególności biorąc pod uwagę nowe przepisy dotyczące wyznaczania laboratoriów referencyjnych Unii Europejskiej określone w art. 93 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/625 (4) oraz nowy system aktów wykonawczych przewidziany w art. 291 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, a także w celu zapewnienia jednolitych warunków wykonania dyrektywy 92/66/EWG, należy uchylić załączniki V, VI i VII do dyrektywy 92/66/EWG i przyznać Komisji uprawnienia wykonawcze w dziedzinach, których dotyczą te załączniki. Uprawnienia te powinny być wykonywane zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 (5).

(8)

Dla jasności wspomniane funkcje i obowiązki laboratorium referencyjnego Unii Europejskiej ds. rzekomego pomoru drobiu powinny zostać określone w art. 15 dyrektywy 92/66/EWG, a kryteria dotyczące planów gotowości – w art. 21 tej dyrektywy.

(9)

Ze względu na spójność i skuteczność państwa członkowskie powinny zapewnić terminową transpozycję przepisów niniejszej dyrektywy.

(10)

Należy zatem odpowiednio zmienić dyrektywę 92/66/EWG,

1)

art. 15 otrzymuje brzmienie:

2)

w art. 19 wprowadza się następujące zmiany:

3)

art. 21 otrzymuje brzmienie:

4)

art. 25 otrzymuje brzmienie:

5)

uchyla się załączniki V, VI i VII.

(1)

Stosunki między Unią Europejską (zwaną dalej „Unią”) a Gruzją w ramach europejskiej polityki sąsiedztwa (zwaną dalej „EPS”) i Partnerstwa Wschodniego stale się rozwijają. Gruzja przystąpiła do Partnerstwa Wschodniego UE w 2009 r., po czym rozpoczęto negocjacje w sprawie Układu o stowarzyszeniu między UE a Gruzją. Układ ten (2) (zwany dalej „układem”), obejmujący stopniowe wdrażanie pogłębionej i kompleksowej strefy wolnego handlu (zwanej dalej „DCFTA”), został podpisany w czerwcu 2014 r. i wszedł w życie w dniu 1 lipca 2016 r.

(2)

Gruzja nadal znajduje się pod wpływem niekorzystnych warunków zewnętrznych, które – wskutek spadku eksportu i mniejszych przekazów pieniężnych dokonywanych przez emigrantów – przyczyniły się do stosunkowo niskiego wzrostu PKB w 2016 r. Mimo, iż w 2017 r. nastąpiło ożywienie dynamiki regionalnego i globalnego wzrostu gospodarczego, w dalszym ciągu utrzymywać się będą jednak czynniki ryzyka.

(3)

Deficyt budżetowy Gruzji utrzymuje się na wysokim poziomie, a relacja długu publicznego do PKB wzrasta. Bilans płatniczy Gruzji jest w dalszym ciągu niestabilny ze względu na bardzo duży deficyt obrotów bieżących oraz wysoki dług zagraniczny. Rezerwy walutowe Gruzji utrzymują się na stałym poziomie w wartościach bezwzględnych, jednak – w obliczu rosnących potrzeb w zakresie rezerw – spadły poniżej poziomu, jaki Międzynarodowy Fundusz Walutowy (zwany dalej „MFW”) uznaje za adekwatny. Ponadto Gruzja kontynuuje dostosowywanie się do wymogów DCFTA z Unią.

(4)

W tym kontekście w kwietniu 2017 r. władze gruzińskie i MFW osiągnęły porozumienie w sprawie trzyletniego instrumentu rozszerzonego wsparcia finansowego w kwocie 285,3 mln USD na lata 2017–2020. Porozumienie to zatwierdziła Rada Wykonawcza MFW w dniu 12 kwietnia 2017 r. Celem instrumentu rozszerzonego wsparcia finansowego jest wspomaganie programu reform gospodarczych, który pomoże Gruzji zmniejszyć podatność swej gospodarki na zagrożenia, i pobudzanie wzrostu gospodarczego sprzyjającego włączeniu społecznemu.

(5)

W świetle pozostających do pokrycia potrzeb w zakresie finansowania zewnętrznego Gruzji władze gruzińskie zwróciły się do Unii w czerwcu 2017 r. o udzielenie uzupełniającej pomocy makrofinansowej.

(6)

Od czasu konfliktu zbrojnego z Rosją w sierpniu 2008 r. Gruzja skorzystała z dwóch operacji pomocy makrofinansowej zadeklarowanych przez Unię podczas międzynarodowej konferencji darczyńców w Brukseli w październiku 2008 r. Pierwsza z tych operacji, w kwocie 46 mln EUR, całości w formie dotacji, została wdrożona w latach 2009–2010. Druga, ponownie w kwocie 46 mln EUR, połowa w formie dotacji, a połowa w formie pożyczek, została wdrożona w latach 2015–2017. Ponadto Unia udostępniła Gruzji kwotę 610–746 mln EUR w ramach Europejskiego Instrumentu Sąsiedztwa na okres 2014–2020, w tym wsparcie budżetowe i pomoc techniczną. Gruzja jest również beneficjentem sąsiedzkiego funduszu inwestycyjnego, którego wkład w projekty w Gruzji w latach 2008–2017 wyniósł około 86 mln EUR.

(7)

Jako że Gruzja jest objęta EPS, należy ją uznać za państwo kwalifikujące się do otrzymania pomocy makrofinansowej z Unii.

(8)

Pomoc makrofinansowa Unii powinna stanowić instrument finansowy stosowany w sytuacjach wyjątkowych, mający formę niewiązanego i nieukierunkowanego wsparcia bilansu płatniczego, służący zaspokojeniu pilnych potrzeb beneficjenta w zakresie finansowania zewnętrznego; pomoc ta powinna także stanowić podstawę realizacji programu dotyczącego polityki, obejmującego solidne środki dostosowawcze i środki w zakresie reformy strukturalnej, które mają poprawić pozycję bilansu płatniczego w perspektywie krótkoterminowej.

(9)

Biorąc pod uwagę fakt, że w bilansie płatniczym Gruzji utrzymuje się znaczna pozostająca do pokrycia luka w finansowaniu zewnętrznym, przekraczająca zasoby udostępnione przez MFW i inne instytucje wielostronne, unijną pomoc makrofinansową dla Gruzji, w obecnych nadzwyczajnych okolicznościach uznaje się za właściwą odpowiedź na wniosek tego państwa o wsparcie stabilizacji gospodarczej, w powiązaniu z programem MFW. Pomoc makrofinansowa Unii stanowiłaby wsparcie dla stabilizacji gospodarczej tego państwa oraz dla programu reform strukturalnych Gruzji, ponieważ uzupełniałaby środki udostępnione w ramach porozumienia finansowego z MFW.

(10)

Celem unijnej pomocy makrofinansowej powinno być wspieranie przywrócenia w Gruzji trwałego finansowania zewnętrznego, a tym samym wsparcie jej rozwoju gospodarczego i społecznego.

(11)

Ustalenie kwoty pomocy makrofinansowej Unii opiera się na kompleksowej ocenie ilościowej potrzeb Gruzji w zakresie finansowania zewnętrznego, które pozostają do zaspokojenia, i uwzględnia zdolność tego państwa do samofinansowania się, w szczególności z własnych rezerw walutowych. Unijna pomoc makrofinansowa powinna uzupełniać programy i środki udostępniane przez MFW i Bank Światowy. Przy ustalaniu kwoty udzielanej pomocy uwzględnia się również spodziewane wkłady finansowe ze strony darczyńców dwustronnych i wielostronnych oraz potrzebę zapewnienia sprawiedliwego podziału obciążenia między Unią a innymi darczyńcami, a także środki uruchomione wcześniej w Gruzji w ramach innych unijnych instrumentów finansowania zewnętrznego oraz wartość dodaną ogólnego zaangażowania Unii.

(12)

W świetle pozostających do zaspokojenia potrzeb Gruzji w zakresie finansowania zewnętrznego, poziomu rozwoju gospodarczego i społecznego tego państwa (mierzonego dochodem na mieszkańca oraz wskaźnikiem ubóstwa), jak również wysokości zadłużenia, część pomocy powinna zostać udzielona w formie dotacji.

(13)

Komisja powinna zapewnić zgodność prawną i merytoryczną unijnej pomocy makrofinansowej z głównymi zasadami działań zewnętrznych, które zapisane są w art. 21 Traktatu o Unii Europejskiej, a także z celami różnych obszarów działań zewnętrznych i innych stosownych polityk Unii, oraz ze środkami podejmowanymi w tym zakresie.

(14)

Pomoc makrofinansowa Unii powinna wspierać jej politykę zewnętrzną wobec Gruzji. Służby Komisji i Europejska Służba Działań Zewnętrznych powinny ściśle współpracować przez cały okres udzielania pomocy makrofinansowej w celu koordynowania zewnętrznej polityki Unii i zapewnienia spójności tej polityki.

(15)

Pomoc makrofinansowa Unii powinna wspierać zaangażowanie Gruzji w przestrzeganie wartości podzielanych przez to państwo i Unię, w tym demokracji, praworządności, dobrych rządów, poszanowania praw człowieka, zrównoważonego rozwoju i ograniczania ubóstwa, a także jej zaangażowanie w przestrzeganie zasad otwartego, opartego na zasadach i uczciwego handlu.

(16)

Warunkiem wstępnym przyznania pomocy makrofinansowej Unii powinno być respektowanie przez Gruzję skutecznych mechanizmów demokratycznych – w tym wielopartyjnego systemu parlamentarnego – i praworządności oraz gwarantowanie poszanowania praw człowieka. Ponadto cele szczegółowe pomocy makrofinansowej Unii powinny polegać na zwiększeniu skuteczności, przejrzystości i rozliczalności systemów zarządzania finansami publicznymi w Gruzji oraz na wspieraniu reform strukturalnych przyczyniających się do trwałego wzrostu gospodarczego sprzyjającego włączeniu społecznemu, tworzenia miejsc pracy i konsolidacji budżetowej. Unijna pomoc makrofinansowa dla Gruzji powinna również obejmować środki wspierające wdrożenie układu o stowarzyszeniu, w tym DCFTA. Aby zapewnić właściwą ocenę celów szczegółowych, należy je określić w sposób możliwy do zweryfikowania i wymierny. Komisja i Europejska Służba Działań Zewnętrznych powinny regularnie monitorować zarówno spełnienie warunków wstępnych, jak i realizację tych celów. Jeżeli warunek wstępny nie zostanie spełniony lub cele nie zostaną zrealizowane lub jeżeli generalnie nie będą przestrzegane cele i zasady układu o stowarzyszeniu, Komisja powinna tymczasowo zawiesić lub anulować wypłatę unijnej pomocy makrofinansowej.

(17)

Aby zapewnić skuteczną ochronę interesów finansowych Unii związanych z pomocą makrofinansową Unii, Gruzja powinna wprowadzić stosowne środki w zakresie zapobiegania nadużyciom finansowym, korupcji i wszelkim innym nieprawidłowościom związanym z unijną pomocą makrofinansową oraz w zakresie ich zwalczania. Należy również zapewnić kontrole przeprowadzane przez Komisję i kontrole przeprowadzane przez Trybunał Obrachunkowy.

(18)

Przekazanie unijnej pomocy makrofinansowej nie narusza uprawnień Parlamentu Europejskiego i Rady, jako władzy budżetowej.

(19)

Kwoty pomocy makrofinansowej udzielanej w formie dotacji oraz kwoty przeznaczone na pomoc makrofinansową w formie pożyczek powinny odpowiadać środkom budżetowym przewidzianym w wieloletnich ramach finansowych.

(20)

Unijną pomocą makrofinansową powinna zarządzać Komisja. Aby zapewnić Parlamentowi Europejskiemu i Radzie możliwość śledzenia wykonania niniejszej decyzji, Komisja powinna regularnie informować wspomniane instytucje o rozwoju sytuacji w związku z pomocą i udostępniać im odpowiednie dokumenty.

(21)

W celu zapewnienia jednolitych warunków wykonywania niniejszej decyzji należy przyznać Komisji uprawnienia wykonawcze. Uprawnienia te powinny być wykonywane zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 (3).

(22)

Unijna pomoc makrofinansowa powinna podlegać warunkom dotyczącym polityki gospodarczej, które mają zostać określone w protokole ustaleń. W celu zapewnienia jednolitych warunków wykonania i ze względu na skuteczność Komisja powinna być uprawniona do negocjowania takich warunków z władzami Gruzji pod nadzorem komitetu przedstawicieli państw członkowskich zgodnie z rozporządzeniem (UE) nr 182/2011. Na mocy tego rozporządzenia procedura doradcza powinna, co do zasady, mieć zastosowanie we wszystkich przypadkach innych niż te określone we wspomnianym rozporządzeniu. Mając na uwadze potencjalnie duży wpływ pomocy w kwocie większej niż 90 mln EUR, w odniesieniu do takich operacji należy stosować procedurę sprawdzającą. Mając na uwadze kwotę pomocy makrofinansowej Unii dla Gruzji, w odniesieniu do przyjęcia protokołu ustaleń oraz do każdego zmniejszenia, zawieszenia lub anulowania pomocy powinna mieć zastosowanie procedura doradcza,