12.1.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 7/1

(1)

Rozporządzenie (UE) nr 1380/2013 ma na celu stopniowe wyeliminowanie odrzutów we wszystkich rodzajach połowów w Unii poprzez wprowadzenie obowiązku wyładunku w odniesieniu do połowów gatunków podlegających limitom połowowym.

(2)

W celu wdrożenia obowiązku wyładunku art. 15 ust. 6 rozporządzenia (UE) nr 1380/2013 upoważnia Komisję do przyjmowania planów w zakresie odrzutów w drodze aktów delegowanych na okres nie dłuższy niż trzy lata na podstawie wspólnych rekomendacji opracowanych przez państwa członkowskie w porozumieniu z odpowiednimi komitetami doradczymi.

(3)

W rozporządzeniu delegowanym Komisji (UE) 2016/2374 (2) określono plan w zakresie odrzutów w odniesieniu do niektórych połowów gatunków dennych w wodach południowo-zachodnich w następstwie wspólnej rekomendacji przedłożonej przez Belgię, Hiszpanię, Francję, Niderlandy i Portugalię w 2016 r.

(4)

Belgia, Hiszpania, Francja, Niderlandy i Portugalia mają bezpośredni interes w zarządzaniu rybołówstwem w wodach południowo-zachodnich. Te państwa członkowskie, po zasięgnięciu opinii Regionalnego Komitetu Doradczego ds. Wód Południowo-Zachodnich, przedstawiły Komisji w dniu 2 czerwca 2017 r. nową wspólną rekomendację, sugerując wprowadzenie pewnych zmian w planie w zakresie odrzutów.

(5)

Nową wspólną rekomendacją zweryfikował STECF (3). Środki zaproponowane we wspólnej rekomendacji są zgodne z art. 18 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 1380/2013 i mogą być włączone do planu w zakresie odrzutów.

(6)

W nowej wspólnej rekomendacji proponuje się, by połowy błękitka (Micromesistius poutassou) poławianego przy użyciu włoków dennych i niewodów w rejonach ICES VIIIc i IXa zostały również włączone do planu w zakresie odrzutów, ustanowionego rozporządzeniem (UE) 2016/2374.

(7)

W nowej wspólnej rekomendacji proponuje się również, zmianę definicji połowów żabnicowatych (Lophiidae) w rejonach ICES VIII a, b, d, e oraz rejonach ICES VIIIc i IXa, jak określono w planie w zakresie odrzutów, dodając kod narzędzia dla sieci trójściennych (GTR) i zmniejszając rozmiar oczek wszystkich sieci skrzelowych z 200 do 170 mm.

(8)

W nowej wspólnej rekomendacji proponuje się ponadto utrzymanie wyłączenia z obowiązku wyładunku w odniesieniu do homarca poławianego włokami w podobszarach ICES VIII i IX, ponieważ istniejące dowody naukowe wykazują możliwe wysokie wskaźniki przeżycia, przy uwzględnieniu cech charakterystycznych narzędzi połowowych przeznaczonych do połowu tego gatunku, praktyk połowowych i ekosystemu. W swojej ocenie STECF stwierdził, że ostatnie doświadczenia i badania, uzupełnione o dodatkowe informacje przekazane przez państwa członkowskie, dostarczają wystarczających dowodów dotyczących wskaźnika przeżywalności. W związku z tym wyłączenie przyznane dwukrotnie (na rok 2016 i na rok 2017) powinno zostać utrzymane w 2018 r.

(9)

Wyłączenie de minimis ustanowione w planie w zakresie odrzutów dla morszczuka, wynoszące w 2018 r. maksymalnie 6 % całkowitych rocznych połowów tego gatunku przez statki dokonujące połowów tego gatunku włokami w podobszarach ICES VIII i IX, opiera się na fakcie, że realne zwiększenie selektywności jest bardzo trudne do osiągnięcia. STECF stwierdził, że kolejne informacje dotyczące selektywności dostarczone przez państwa członkowskie nie zawierały dodatkowych dowodów wykazujących, że zwiększenie selektywności jest bardzo trudne do osiągnięcia dla odnośnych zastosowanych metier. Należy jednak podjąć dodatkowe działania, aby poprawić uzasadnienie takiego wyłączenia. Wyłączenie to należy zatem przedłużyć na 2018 r., pod warunkiem że państwa członkowskie przedstawią bardziej wyczerpujące informacje na poparcie takiego wyłączenia, które zostałyby ocenione przez STECF.

(10)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie delegowane (UE) 2016/2374.

(11)

W związku z tym, że środki określone w niniejszym rozporządzeniu mają bezpośredni wpływ na działalność gospodarczą związaną z okresem połowu statków unijnych oraz jego planowanie, niniejsze rozporządzenie powinno wejść w życie natychmiast po jego opublikowaniu. Niniejsze rozporządzenie stosuje się od dnia 1 stycznia 2018 r.,

1)

art. 3 ust. 1 lit. a) otrzymuje brzmienie:

2)

w art. 3 ust. 2 rok „2017” zastępuje się rokiem „2018”;

3)

załącznik zastępuje się tekstem znajdującym się w załączniku do niniejszego rozporządzenia.

12.1.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 7/6

(1)

Rozporządzenie (UE) nr 1380/2013 ma na celu stopniowe wyeliminowanie odrzutów we wszystkich rodzajach połowów w Unii poprzez wprowadzenie obowiązku wyładunku w odniesieniu do połowów gatunków podlegających limitom połowowym.

(2)

W celu wdrożenia obowiązku wyładunku art. 15 ust. 6 tego rozporządzenia upoważnia Komisję do przyjmowania planów w zakresie odrzutów w drodze aktów delegowanych na okres nie dłuższy niż trzy lata na podstawie wspólnych rekomendacji opracowanych przez państwa członkowskie w porozumieniu z odpowiednimi komitetami doradczymi.

(3)

Belgia, Dania, Niemcy, Francja, Niderlandy, Szwecja i Zjednoczone Królestwo mają bezpośredni interes w zarządzaniu rybołówstwem w Morzu Północnym. Po konsultacji z Komitetem Doradczym ds. Morza Północnego te państwa członkowskie przedstawiły Komisji w dniu 3 czerwca 2016 r. wspólną rekomendację dotyczącą nowego planu w zakresie odrzutów w odniesieniu do niektórych połowów gatunków dennych w Morzu Północnym. Na podstawie tej wspólnej rekomendacji w rozporządzeniu delegowanym Komisji (UE) 2016/2250 (3) ustanowiono plan w zakresie odrzutów mający zastosowanie do tych połowów.

(4)

Po konsultacji z Komitetem Doradczym ds. Morza Północnego Belgia, Dania, Niemcy, Francja, Niderlandy, Szwecja i Zjednoczone Królestwo przedstawiły Komisji w dniu 31 maja 2017 r. wspólną rekomendację dotyczącą nowego planu w zakresie odrzutów w odniesieniu do połowów gatunków dennych w Morzu Północnym. Wkład naukowy pozyskany od odpowiednich podmiotów naukowych został zweryfikowany przez Komitet Naukowo-Techniczny i Ekonomiczny ds. Rybołówstwa (STECF). W dniu 8 września odbyło się spotkanie grupy ekspertów składającej się z przedstawicieli 28 państw członkowskich i Komisji oraz Parlamentu Europejskiego w charakterze obserwatora w celu omówienia odnośnych środków.

(5)

W związku z nową wspólną rekomendacją należy uchylić rozporządzenie delegowane (UE) 2016/2250.

(6)

Środki zaproponowane w nowej wspólnej rekomendacji są zgodne z art. 18 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 1380/2013.

(7)

Do celów wspomnianego rozporządzenia Morze Północne obejmuje obszary ICES IIIa i IV. Ponieważ niektóre stada gatunków dennych, istotne dla proponowanego planu w zakresie odrzutów, występują również w wodach UE rejonu ICES IIa, zainteresowane państwa członkowskie zalecają, aby rejon ten został również objęty planem w zakresie odrzutów.

(8)

Nowy plan w zakresie odrzutów na rok 2018 powinien zawierać przepisy rozporządzenia delegowanego (UE) 2016/2250 dotyczące gatunków, które mają być wyładowywane, oraz określić dodatkowe gatunki i połowy, do których obowiązek wyładunku powinien mieć zastosowanie w 2018 r.

(9)

W rozporządzeniu delegowanym (UE) 2016/2250 wprowadzono wyłączenia z uwagi na przeżywalność, zgodnie z art. 15 ust. 4 lit. b) rozporządzenia (UE) nr 1380/2013 (4), w odniesieniu do połowów homarca w rejonie ICES IIIa, dokonywanych koszami i włokami przy użyciu niektórych urządzeń zapewniających selektywność. Państwa członkowskie dostarczyły dowody naukowe wykazujące wysoki wskaźnik przeżywalności w odniesieniu do połowów homarca przy pomocy włoków dennych. Informacje te zostały przekazane, a STECF stwierdził, że są one wystarczające. W nowej wspólnej rekomendacji sugeruje się dalsze stosowanie tych wyłączeń. W związku z tym należy je zawrzeć w nowym planie w zakresie odrzutów na rok 2018.

(10)

W rozporządzeniu delegowanym (UE) 2016/2250 wprowadzono wyłączenie z uwagi na przeżywalność w odniesieniu do połowów homarca w podobszarze ICES IV przy użyciu niektórych narzędzi połowowych, pod warunkiem że wykorzystywana jest kratownica sieciowa „NetGrid”. Zgodnie z tym rozporządzeniem delegowanym państwa członkowskie mające bezpośredni interes w zarządzaniu Morzem Północnym przedstawiają Komisji dodatkowe informacje naukowe potwierdzające wyłączenia w odniesieniu do określonych włoków dennych. Informacje te zostały przekazane, a STECF stwierdził, że uzasadniają one wyłączenia jedynie w miesiącach zimowych i w niektórych obszarach (jednostkach funkcjonalnych ICES). W związku z tym wyłączenie to należy zawrzeć w nowym planie w zakresie odrzutów na rok 2018, ale ograniczyć je do miesięcy zimowych i niektórych jednostek funkcjonalnych ICES.

(11)

Nowa wspólna rekomendacja zawiera wyłączenie z uwagi na przeżywalność w odniesieniu do przyłowu w połowach prowadzonych koszami i żakami, jak również w odniesieniu do połowów soli przy użyciu włoków rozpornicowych.

(12)

Na podstawie dowodów naukowych przedstawionych we wspólnej rekomendacji i zweryfikowanych przez STECF oraz uwzględniając cechy narzędzia połowowego, praktyk połowowych i danego ekosystemu, wyłączenia te należy zawrzeć w nowym planie w zakresie odrzutów na rok 2018.

(13)

Rozporządzeniem delegowanym (UE) 2016/2250 wprowadzono wyłączenia de minimis dotyczące:

W nowej wspólnej rekomendacji sugeruje się dalsze stosowanie wyłączeń de minimis. Należy zatem włączyć te wyłączenia do nowego planu w zakresie odrzutów.

(14)

Zgodnie z nową wspólną rekomendacją zaleca się wyłączenie de minimis w odniesieniu do soli, plamiaka, witlinka, dorsza i czarniaka w połączeniu z połowami przy użyciu niektórych włoków dennych w rejonie ICES IIIa, wyłączenie de minimis w odniesieniu do soli, plamiaka, witlinka, dorsza i czarniaka w połączeniu z połowami przy pomocy więcierzy w rejonie ICES IIIa, wyłączenie de minimis w odniesieniu do witlinka i dorsza złowionych przy użyciu włoków dennych w rejonie ICES IVc i wyłączenie de minimis w odniesieniu do witlinka w połowach przy użyciu niektórych włoków dennych w rejonie ICES IIIa.

(15)

Na podstawie przekonujących dowodów przedstawionych przez państwa członkowskie w odniesieniu do wymienionych wyłączeń zweryfikowanych przez STECF, który stwierdził, że wyłączenia te zawierały uzasadnione argumenty dowodzące, że dalsza poprawa w zakresie selektywności jest trudna do osiągnięcia lub powodowałaby nieproporcjonalne koszty związane z postępowaniem z niezamierzonymi połowami, należy ustanowić wyłączenia de minimis zgodnie z udziałami procentowymi zaproponowanymi w nowej wspólnej rekomendacji, w granicach określonych w art. 15 ust. 5 lit. c) rozporządzenia (UE) nr 1380/2013.

(16)

Art. 18a rozporządzenia (WE) nr 850/98 upoważnia Komisję do ustalenia, do celów przyjęcia planów w zakresie odrzutów dla gatunków objętych obowiązkiem wyładunku, minimalnego rozmiaru odniesienia do celów ochrony, by zapewnić ochronę niedojrzałych organizmów morskich. Te minimalne rozmiary odniesienia do celów ochrony mogą, w stosownych przypadkach, być objęte odstępstwem od rozmiarów ustalonych w załączniku XII do rozporządzenia (WE) nr 850/98. W odniesieniu do homarca w rejonie ICES IIIa należy utrzymać minimalne rozmiary odniesienia do celów ochrony określone w rozporządzeniu delegowanym (UE) 2015/2440 (5), tj. długość całkowitą wynoszącą 105 mm i długość karapaksu wynoszącą 32 mm. Należy dodać minimalną długość ogona wynoszącą 59 mm na podstawie nowej wspólnej rekomendacji i oceny STECF, w której stwierdza się, że taka długość ogona odpowiada obecnym wartościom w zakresie długości całkowitej i długości karapaksu.

(17)

Plany w zakresie odrzutów mogą obejmować również środki techniczne dotyczące połowów lub gatunków objętych obowiązkiem wyładunku. W celu zwiększenia selektywności narzędzi połowowych i zmniejszenia niezamierzonych połowów w cieśninie Skagerrak należy utrzymać szereg środków technicznych, które zostały uzgodnione między Unią a Norwegią w latach 2011 (6) i 2012 (7) oraz zezwolić na stosowanie urządzenia zapewniającego selektywność SepNep.

(18)

W celu zapewnienia właściwej kontroli należy ustanowić określone wymogi dla państw członkowskich dotyczące sporządzania wykazów statków objętych niniejszym rozporządzeniem.

(19)

Ponieważ środki określone w niniejszym rozporządzeniu mają bezpośredni wpływ na planowanie okresu połowowego dla statków unijnych oraz na podobną działalność gospodarczą, niniejsze rozporządzenie powinno wejść w życie natychmiast po jego opublikowaniu. Niniejsze rozporządzenie powinno obowiązywać od dnia 1 stycznia do dnia 31 grudnia 2018 r. w celu zapewnienia zgodności z ramami czasowymi określonymi w art. 15 rozporządzenia (UE) nr 1380/2013,

1)

„panel Seltra” oznacza urządzenie zapewniające selektywność, które:

2)

„kratownica sieciowa »NetGrid«” oznacza urządzenie zapewniające selektywność, składające się z czteropanelowego okna umieszczonego w dwupanelowym włoku wyposażonym w pochyloną tkaninę sieciową o oczkach romboidalnych o rozmiarze oczek sieci co najmniej 200 mm, prowadzącego do otworu wyjściowego w górnej części włoka;

3)

„panel flamandzki” oznacza ostatnią część tkaniny sieciowej włoka rozprzowego, którego:

4)

„SepNep” oznacza włok rozpornicowy, który

a)

połowów klatkami (FPO (8));

b)

połowów w rejonie ICES IIIa przy użyciu włoków dennych (OTB, TBN) o rozmiarze oczek sieci wynoszącym co najmniej 70 mm, wyposażonych w kratownicę sortującą według gatunków o rozstawie prętów maksymalnie 35 mm;

c)

połowów w rejonie ICES IIIa przy użyciu włoków dennych (OTB, TBN) o rozmiarze oczek sieci wynoszącym co najmniej 90 mm, wyposażonych w panel Saltra;

d)

w miesiącach zimowych (od października do marca) statki pływające pod banderą państwa członkowskiego w jednostkach funkcjonalnych Farn Deeps (FU6), Firth of Forth (FU8) i Moray Firth (FU9), przy użyciu włoków dennych (OTB, TBN) o rozmiarze oczek wynoszącym co najmniej 80 mm, wyposażonych w kratownicę sieciową „NetGrid”.

a)

w połowach statków używających sieci skrzelowych i sieci trójściennych (GN, GNS, GND, GNC, GTN, GTR, GEN, GNF) w rejonie ICES IIIa, podobszarze ICES IV oraz wodach Unii rejonu ICES IIa:

ilości soli, które nie przekraczają łącznie 3 % całkowitych rocznych połowów tego gatunku;

b)

w połowach statków używających włoków rozprzowych (TBB) o rozmiarze oczek sieci 80–119 mm, ze zwiększonym rozmiarem oczek sieci na przedłużeniu włoka rozprzowego, panelu flamandzkiego, w podobszarze ICES IV:

ilości soli poniżej minimalnego rozmiaru odniesienia do celów ochrony, które nie przekraczają łącznie 6 % całkowitych rocznych połowów tego gatunku;

c)

w połowach statków używających włoków rozprzowych (OTB, OTT, TB, TBN) o rozmiarze oczek sieci 80–99 mm, w podobszarze ICES IV i wodach Unii rejonu ICES IIa:

ilości homarca poniżej minimalnego rozmiaru odniesienia do celów ochrony, które nie przekraczają łącznie 2 % całkowitych rocznych połowów tego gatunku;

d)

w połowach homarca przez statki używające włoków dennych (OTB, TBN) o rozmiarze oczek sieci wynoszącym co najmniej 70 mm, wyposażonych w kratownicę sortującą według gatunków, o rozstawie prętów wynoszącym maksymalnie 35 mm, w rejonie ICES IIIa:

łączną ilość soli, plamiaka, witlinka, dorsza i czarniaka poniżej minimalnych rozmiarów odniesienia do celów ochrony, która nie przekracza 4 % całkowitych rocznych połowów homarca, soli, plamiaka, witlinka i krewetki północnej, dorsza i czarniaka;

e)

w połowach krewetki północnej przez statki używające włoków dennych (OTB) o rozmiarze oczek sieci wynoszącym co najmniej 35 mm, wyposażonych w kratownicę sortującą według gatunków, o rozstawie prętów wynoszącym maksymalnie 19 mm, z niezablokowanym otworem wylotowym dla ryb, w rejonie ICES IIIa:

łączną ilość soli, plamiaka, witlinka, dorsza, gładzicy i czarniaka poniżej minimalnych rozmiarów odniesienia do celów ochrony, która nie przekracza 1 % całkowitych rocznych połowów homarca, soli, plamiaka, witlinka, dorsza, czarniaka, gładzicy i krewetki północnej;

f)

w połowach wielogatunkowych soli, witlinka, gładzicy i gatunków bez limitów połowowych przez statki używające włoków dennych (OTB, OTT, SDN, SSC) o rozmiarze oczek sieci 70–99 mm, w rejonie ICES IVc:

łączną ilość witlinka i dorsza poniżej minimalnych rozmiarów odniesienia do celów ochrony, która nie przekracza 6 % całkowitych rocznych połowów homarca, plamiaka, soli, krewetki północnej, witlinka, gładzicy, czarniaka i dorsza; maksymalna ilość dorsza, która może zostać odrzucona, jest ograniczona do 2 % tych całkowitych rocznych połowów;

g)

w połowach statków używających włoków rozprzowych (OTB, OTT, TBN) o rozmiarze oczek sieci 90–119 mm, wyposażonych w panel Seltra, lub o rozmiarze oczek sieci wynoszącym co najmniej 120 mm, w rejonie ICES IIIa:

ilość witlinka poniżej minimalnego rozmiaru odniesienia do celów ochrony wynoszącą maksymalnie 2 % całkowitych rocznych połowów homarca, dorsza, plamiaka, witlinka, czarniaka, soli, gładzicy i morszczuka.

a)

długość całkowita 105 mm;

b)

długość ogona 59 mm;

c)

długość karapaksu 32 mm.

a)

włoki z workiem włoka o rozmiarze oczek co najmniej 90 mm, pod warunkiem że są one wyposażone w panel Seltra lub kratownicę sortującą, której rozstaw prętów nie przekracza 35 mm;

b)

włoki z workiem włoka z oczkami kwadratowymi o rozmiarze oczek co najmniej 70 mm, wyposażone w kratownicę sortującą o rozstawie prętów nie więcej niż 35 mm;

c)

włoki o minimalnym rozmiarze oczek mniejszym niż 70 mm przy połowach gatunków pelagicznych lub przemysłowych, pod warunkiem że połowy zawierają więcej niż 80 % jednego lub większej liczby gatunków pelagicznych lub przemysłowych;

d)

włoki z workiem włoka o rozmiarze oczek co najmniej 35 mm przy połowach krewetki północnej, pod warunkiem że włok jest wyposażony w kratownicę sortującą o maksymalnym rozstawie prętów 19 mm.

a)

jest skonstruowane tak, że minimalny rozmiar oczek kwadratowych górnego płata wynosi 120 mm;

b)

ma długość co najmniej 3 metry; oraz

c)

ma szerokość co najmniej równą szerokości kratownicy sortującej.

12.1.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 7/13

(1)

Rozporządzenie (UE) nr 1380/2013 ma na celu stopniowe wyeliminowanie odrzutów we wszystkich rodzajach unijnych połowów poprzez wprowadzenie obowiązku wyładunku w odniesieniu do połowów gatunków podlegających limitom połowowym.

(2)

W celu wdrożenia obowiązku wyładunku art. 15 ust. 6 rozporządzenia (UE) nr 1380/2013 upoważnia Komisję do przyjmowania planów w zakresie odrzutów w drodze aktów delegowanych na okres nie dłuższy niż trzy lata, na podstawie wspólnych rekomendacji opracowanych przez państwa członkowskie w porozumieniu z odpowiednimi komitetami doradczymi.

(3)

W rozporządzeniu delegowanym Komisji (UE) 2016/2375 (2) określono plan w zakresie odrzutów w odniesieniu do niektórych połowów gatunków dennych w wodach północno-zachodnich na okres 2016–2018 w następstwie wspólnej rekomendacji przedłożonej przez Belgię, Irlandię, Hiszpanię, Francję, Niderlandy i Zjednoczone Królestwo w 2016 r.

(4)

Belgia, Irlandia, Hiszpania, Francja, Niderlandy i Zjednoczone Królestwo mają bezpośredni interes w zarządzaniu rybołówstwem w wodach północno-zachodnich. Po zasięgnięciu opinii Regionalnego Komitetu Doradczego ds. Wód Północno-Zachodnich te państwa członkowskie przedstawiły Komisji w dniu 31 maja 2017 r. nową wspólną rekomendację dotyczącą planu w zakresie odrzutów w odniesieniu do połowów niektórych gatunków dennych i połowów głębinowych w wodach północno-zachodnich na rok 2018. Wkład naukowy pozyskany od odpowiednich podmiotów naukowych został zweryfikowany przez Komitet Naukowo-Techniczny i Ekonomiczny ds. Rybołówstwa (STECF) (3). Środki zaproponowane w nowej wspólnej rekomendacji są zgodne z art. 18 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 1380/2013 i mogą być włączone do niniejszego rozporządzenia.

(5)

Zgodnie z art. 15 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (UE) nr 1380/2013 obowiązek wyładunku w wodach północno-zachodnich stosuje się najpóźniej od dnia 1 stycznia 2016 r. w odniesieniu do gatunków określających połowy podlegających limitom połowowym. W nowej wspólnej rekomendacji określono floty, które muszą wywiązywać się z obowiązku wyładunku w ramach wielogatunkowych połowów dorsza, plamiaka, witlinka i czarniaka; w połowach homarca; w ramach wielogatunkowych połowów soli i gładzicy oraz w połowach morszczuka, smuklicy i rdzawca.

(6)

Zgodnie z nową wspólną rekomendacją plan w zakresie odrzutów na rok 2018 powinien obejmować, oprócz połowów określonych w rozporządzeniu delegowanym (UE) 2016/2375 (tj. bardzo mieszanych połowów dorsza, plamiaka, witlinka i czarniaka, połowów homarca, wielogatunkowych połowów soli i gładzicy oraz połowów morszczuka, smuklicy i rdzawca), połowy czarniaka w rejonach ICES VI, Vb i VII. W niektórych połowach należy uwzględnić również przyłowy.

(7)

W nowej wspólnej rekomendacji proponuje się ponadto, by obowiązek wyładunku stosować od 2018 r. do połowów głębinowych dokonywanych przy użyciu włoków i niewodów ukierunkowanych na pałasza czarnego, molwę niebieską i buławika w podobszarze ICES VI i rejonie ICES Vb.

(8)

W nowej wspólnej rekomendacji proponuje się na rok 2018 wyłączenie z uwagi na przeżywalność, zgodnie z art. 15 ust. 4 lit. b) rozporządzenia (UE) nr 1380/2013, w odniesieniu do homarca poławianego przy użyciu więcierzy, pułapek lub koszy w rejonie ICES VI i podobszarze VII, przy uwzględnieniu cech narzędzia połowowego, praktyk połowowych i danego ekosystemu. STECF stwierdził, że wyłączenie jest uzasadnione. W związku z tym wyłączenie to należy zawrzeć w nowym planie w zakresie odrzutów na rok 2018.

(9)

W nowej wspólnej rekomendacji na rok 2018 proponuje się wyłączenie z uwagi na przeżywalność, zgodnie z art. 15 ust. 4 lit. b) rozporządzenia (UE) nr 1380/2013, w odniesieniu do soli poniżej minimalnego rozmiaru odniesienia do celów ochrony, poławianej włokami rozpornicowymi (80–99 mm) w rejonie ICES VIId w obrębie sześciu mil morskich od linii brzegu i poza stwierdzonymi obszarami dojrzewania narybku. STECF zauważył, że należy określić obszary dojrzewania narybku, o których mowa w rozporządzeniu. W związku z tym wyłączenie to należy uwzględnić w planie w zakresie odrzutów na rok 2018, pod warunkiem że zainteresowane państwa członkowskie przeprowadzą dodatkowe badania i przedstawią informacje o lokalizacji obszarów dojrzewania narybku.

(10)

W nowej wspólnej rekomendacji proponuje się na rok 2018 siedem wyłączeń de minimis z obowiązku wyładunku w odniesieniu do niektórych połowów i do określonego poziomu. Dowody dostarczone przez państwa członkowskie zostały zweryfikowane przez STECF, który stwierdził, że wspólna rekomendacja zawiera uzasadnione argumenty potwierdzające, że dalsza poprawa selektywności jest trudna do osiągnięcia, lub dotyczące nieproporcjonalnych kosztów postępowania z przypadkowymi połowami, poparte w niektórych przypadkach jakościową oceną kosztów. W związku z powyższym oraz wobec braku zróżnicowanych informacji naukowych, należy zawrzeć te wyłączenia de minimis w planie w zakresie odrzutów na rok 2018 zgodnie z udziałami procentowymi zaproponowanymi we wspólnej rekomendacji i na poziomie nieprzekraczającym wielkości dozwolonych w art. 15 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 1380/2013.

(11)

Wyłączenie de minimis proponowane dla witlinka, wynoszące maksymalnie 6 % całkowitych rocznych połowów tego gatunku dokonanych przez statki używające włoków dennych i niewodów o rozmiarze oczka sieci mniejszym niż 100 mm do poławiania witlinka w rejonach ICES VIId i VIIe, opiera się na fakcie, że zwiększenie selektywności jest bardzo trudne do osiągnięcia.

(12)

Wyłączenie de minimis proponowane dla witlinka, wynoszące maksymalnie 6 % całkowitych rocznych połowów tego gatunku dokonanych przez statki używające włoków dennych i niewodów o rozmiarze oczka sieci nie mniejszym niż 100 mm do poławiania witlinka w rejonach ICES VIIb–VIIj, opiera się na fakcie, że zwiększenie selektywności jest bardzo trudne do osiągnięcia.

(13)

Wyłączenie de minimis proponowane dla witlinka, wynoszące w 2018 r. maksymalnie 6 % całkowitych rocznych połowów tego gatunku dokonanych przez statki używające włoków dennych i niewodów o rozmiarze oczka sieci mniejszym niż 100 mm do poławiania witlinka w podobszarze ICES VII (z wyłączeniem VIIa, VIId i VIIe), opiera się na fakcie, że zwiększenie selektywności jest bardzo trudne do osiągnięcia.

(14)

W odniesieniu do tych trzech wyłączeń de minimis proponowanych dla witlinka rozporządzenie delegowane (UE) 2016/2375 nakłada na państwa członkowskie obowiązek przedłożenia Komisji dodatkowych informacji naukowych uzasadniających wyłączenia. STECF stwierdził, że mimo iż brakuje kompletnych dowodów, przedstawione dodatkowe informacje odpowiadają na niektóre obawy STECF. STECF podkreślił potrzebę bardziej spójnego podejścia do tego stada. W oparciu o dowody naukowe zweryfikowane przez STECF oraz biorąc pod uwagę poprawę jakości dowodów uzasadniających wyłączenie, wyłączenie to należy utrzymać i włączyć je do planu w zakresie odrzutów na 2018 r.

(15)

Wyłączenie de minimis proponowane dla homarca, wynoszące maksymalnie 6 % całkowitych rocznych połowów tego gatunku dokonywanych przez statki poławiające homarca w podobszarze ICES VII, opiera się na fakcie, że zwiększenie selektywności jest bardzo trudne do osiągnięcia. STECF stwierdził, że wyłączenie jest uzasadnione. W związku z tym wyłączenie to należy zawrzeć w nowym planie w zakresie odrzutów na rok 2018.

(16)

Wyłączenie de minimis proponowane dla homarca, wynoszące maksymalnie 2 % całkowitych rocznych połowów tego gatunku dokonanych przez statki poławiające homarca w podobszarze ICES VI, opiera się na fakcie, że zwiększenie selektywności jest bardzo trudne do osiągnięcia oraz istnieją informacje ilościowe potwierdzające nieproporcjonalność kosztów postępowania z przypadkowymi połowami. STECF stwierdził, że wyłączenie jest uzasadnione. W związku z tym wyłączenie to należy zawrzeć w nowym planie w zakresie odrzutów na rok 2018.

(17)

Wyłączenie de minimis proponowane dla soli, wynoszące maksymalnie 3 % całkowitych rocznych połowów tego gatunku dokonanych przez statki używające narzędzi TBB o zwiększonej selektywności o rozmiarze oczka sieci wynoszącym 80–199 mm w rejonach ICES VIId, VIIe, VIIf i VIIg i VIIh, opiera się na fakcie, że zwiększenie selektywności jest bardzo trudne do osiągnięcia. STECF stwierdził, że wyłączenie ma na celu kompensowanie używania bardziej selektywnych narzędzi i że powinno objąć pozostałe ilości odrzutów. W związku z tym wyłączenie to należy zawrzeć w nowym planie w zakresie odrzutów na rok 2018.

(18)

Wyłączenie de minimis proponowane dla soli, wynoszące maksymalnie 3 % całkowitych rocznych połowów tego gatunku dokonanych przez statki używające drygawic i sieci skrzelowych do połowów soli w rejonach ICES VIId, VIIe, VIIf i VIIg, opiera się na fakcie, że zwiększenie selektywności jest bardzo trudne do osiągnięcia. STECF stwierdził, że wyłączenie jest dobrze zdefiniowane. W związku z tym wyłączenie to należy zawrzeć w nowym planie w zakresie odrzutów na rok 2018.

(19)

Zakres niektórych przepisów rozporządzenia delegowanego (UE) 2016/2375 ogranicza się do roku 2017. Należy zatem uchylić wspomniane rozporządzenie i zastąpić je nowym rozporządzeniem z mocą od dnia 1 stycznia 2018 r.

(20)

Ponieważ środki określone w niniejszym rozporządzeniu mają bezpośredni wpływ na planowanie okresu połowu statków unijnych oraz na powiązaną działalność gospodarczą, niniejsze rozporządzenie powinno wejść w życie natychmiast po jego opublikowaniu. Niniejsze rozporządzenie stosuje się od dnia 1 stycznia 2018 r.,

a)

homarca (Nephrops norvegicus) złowionego przy użyciu więcierzy, pułapek lub koszy (kody narzędzi połowowych (4) FPO i FIX) w podobszarach ICES VI i VII;

b)

połowów soli (Solea solea) poniżej minimalnego rozmiaru odniesienia do celów ochrony, złowionej włokami rozpornicowymi (kody narzędzi połowowych OTT, OTB, TBS, TBN, TB, PTB, OT, PT, TX) o rozmiarze oczka sieci 80–99 mm, w rejonie ICES VIId, w obrębie sześciu mil morskich od linii brzegu i poza stwierdzonymi obszarami dojrzewania narybku w ramach połowów spełniających następujące warunki: statki o długości maksymalnej 10 metrów, o maksymalnej mocy silnika 221 kW, podczas połowów na wodach o głębokości 30 m lub mniej oraz przy zaciągach trwających nie dłużej niż półtorej godziny. Takie połowy soli są natychmiast uwalniane.

a)

w odniesieniu do witlinka (Merlangius merlangus) – maksymalnie 6 % całkowitych rocznych połowów tego gatunku dokonanych przez statki stosujące włoki denne i niewody o rozmiarze oczka sieci mniejszym niż 100 mm (OTB, SSC, OTT, PTB, SDN, SPR, TBN, TBS, TB, SX, SV, OT, PT i TX) i włoki pelagiczne (OTM i PTM) do połowów witlinka w rejonach ICES VIId i VIIe;

b)

w odniesieniu do witlinka (Merlangius merlangus) – maksymalnie 6 % całkowitych rocznych połowów tego gatunku dokonanych przez statki stosujące włoki denne i niewody o rozmiarze oczka sieci nie mniejszym niż 100 mm (OTB, SSC, OTT, PTB, SDN, SPR, TBN, TBS, TB, SX, SV, OT, PT i TX) i włoki pelagiczne (OTM i PTM) do połowów witlinka w rejonach ICES VIIb–VIIj;

c)

w odniesieniu do witlinka (Merlangius merlangus) – maksymalnie 6 % całkowitych rocznych połowów tego gatunku dokonanych przez statki stosujące włoki denne i niewody o rozmiarze oczka sieci mniejszym niż 100 mm (OTB, SSC, OTT, PTB, SDN, SPR, TBN, TBS, TB, SX, SV OT, PT i TX) i włoki pelagiczne (OTM i PTM) do połowów witlinka w podobszarze ICES VII, z wyjątkiem rejonów VIIa, VIId i VIIe;

d)

w odniesieniu do homarca (Nephrops norvegicus) – maksymalnie 6 % całkowitych rocznych połowów tego gatunku dokonanych przez statki zobowiązane do wyładunku homarca i poławiające homarca w podobszarze ICES VII;

e)

w odniesieniu do homarca (Nephrops norvegicus) – maksymalnie 2 % całkowitych rocznych połowów tego gatunku dokonanych przez statki zobowiązane do wyładunku homarca i poławiające homarca w podobszarze ICES VI;

f)

w odniesieniu do soli (Solea solea) – maksymalnie 3 % całkowitych rocznych połowów tego gatunku dokonanych przez statki zobowiązane do wyładunku soli i stosujące drygawice i sieci skrzelowe do połowu soli w rejonach ICES VIId, VIIe, VIIf i VIIg;

g)

w odniesieniu do soli (Solea solea) – maksymalnie 3 % całkowitych rocznych połowów tego gatunku dokonanych przez statki zobowiązane do wyładunku soli i używające narzędzi TBB o zwiększonej selektywności o rozmiarze oczka sieci wynoszącym 80–199 mm, np. przedłużenie o dużym rozmiarze oczek sieci, do połowu soli w rejonach ICES VIId, VIIe, VIIf, VIIg i VIIh.

12.1.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 7/21

(1)

Jednym z celów określonych w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1380/2013 (2) jest stopniowe eliminowanie odrzutów we wszystkich unijnych połowach poprzez wprowadzenie obowiązku wyładunku w przypadku połowów gatunków podlegających limitom połowowym. Środki służące stopniowemu eliminowaniu odrzutów mogą być uwzględnione w planach wieloletnich.

(2)

Rozporządzenie (UE) 2016/1139 ustanawia wieloletni plan w odniesieniu do stad dorsza, śledzia i szprota w Morzu Bałtyckim oraz połowów eksploatujących te stada. Określono w nim m.in. środki techniczne, które Komisja powinna przyjąć, aby przyczynić się do osiągnięcia celów planu wieloletniego. W szczególności Komisja może przyjąć akty delegowane dotyczące modyfikacji narzędzi połowowych w celu zapewnienia lub poprawy selektywności, zmniejszenia niezamierzonych połowów lub zminimalizowania negatywnego wpływu na ekosystem.

(3)

Rozporządzenie Rady (WE) nr 2187/2005 (3) ustanawia techniczne środki ochrony dotyczące połowów i wyładunków zasobów ryb w Morzu Bałtyckim. W rozporządzeniu tym określono zakresy rozmiaru oczek i inne specyfikacje, m.in. narzędzia połowowe dopuszczalne dla każdego gatunku docelowego w Morzu Bałtyckim.

(4)

Dania, Niemcy, Estonia, Łotwa, Litwa, Polska, Finlandia i Szwecja mają bezpośredni interes w zarządzaniu połowami w regionie Morza Bałtyckiego. Powyższe państwa członkowskie po zasięgnięciu opinii Regionalnego Komitetu Doradczego ds. Morza Bałtyckiego przedstawiły Komisji wspólną rekomendację (4). W rekomendacji stwierdza się, że pewne zmiany specyfikacji cech charakterystycznych worka w istniejącym włoku T90, jak określono w rozporządzeniu (WE) nr 2187/2005, poprawią selektywność i ograniczą ilości niezamierzonych połowów dorsza. Od Komitetu Naukowego, Technicznego i Ekonomicznego ds. Rybołówstwa (STECF) uzyskano opinie naukowe potwierdzające to stwierdzenie.

(5)

Środki zaproponowane we wspólnej rekomendacji, dotyczące stosowania alternatywnych włoków T90 oprócz włoków T90 określonych w rozporządzeniu (WE) nr 2187/2005, przyczyniają się do osiągnięcia celów planu wieloletniego ustanowionego rozporządzeniem (UE) 2016/1139. Środki te należy zatem przyjąć zgodnie z art. 18 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 1380/2013,

a)

„włoki T90” oznaczają włoki, niewody duńskie i podobne narzędzia posiadające worek i przedłużenie, wykonane ze standardowej tkaniny sieciowej wiązanej w romby obrócone o 90°, tak że główny kierunek splotu sznurka sieci jest równoległy do kierunku ciągnienia;

b)

„zainteresowane państwa członkowskie” oznaczają Danię, Niemcy, Estonię, Łotwę, Litwę, Polskę, Finlandię i Szwecję.

a)

rozmiar oczek worka włoka wynosi co najmniej 115 mm, na zasadzie odstępstwa od przypisu 2 do załącznika II i lit. b) dodatku 2 do tego załącznika;

b)

liczba oczek na obwodzie worka włoka sensu stricto i przedłużenia w dowolnym miejscu, oprócz łączeń i natów, wynosi 80 oczek, na zasadzie odstępstwa od lit. e) dodatku 2 do tego załącznika;

c)

długość worka włoka wynosi co najmniej 9 m.

12.1.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 7/23

(1)

Zgodnie z art. 50 ust. 2 lit. b) rozporządzenia (UE) nr 1151/2012 wniosek o rejestrację nazwy „Suikerstroop” jako gwarantowanej tradycyjnej specjalności (GTS), złożony przez Niderlandy, został opublikowany w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (2).

(2)

„Suikerstroop” jest cieczą o konsystencji syropu otrzymywaną z cukrzycy uzyskiwanej z rośliny, z której produkt jest wytwarzany po ekstrakcji kryształków cukru. Nazwa oznacza „syrop cukrowy”.

(3)

W dniu 16 września 2014 r. Komisja otrzymała trzy zawiadomienia o sprzeciwie: od Finlandii, od Danii oraz od przedsiębiorstwa Nordic Sugar AB (z siedzibą w Danii).

(4)

Zawiadomienia o sprzeciwie od Danii i Finlandii zostały przekazane Niderlandom.

(5)

Na podstawie zawiadomienia przesłanego Komisji bezpośrednio przez Nordic Sugar AB nie rozpoczęto postępowania w sprawie sprzeciwu. Zgodnie z art. 51 ust. 1 akapit drugi rozporządzenia (UE) nr 1151/2012 osoba fizyczna lub prawna, która ma uzasadniony interes, mająca siedzibę lub miejsce pobytu na terytorium państwa członkowskiego innego niż państwo, z którego pochodzi złożony wniosek, może przedłożyć zawiadomienie o sprzeciwie w państwie członkowskim, w którym ma siedzibę. Dlatego Nordic Sugar AB nie zezwolono na złożenie zawiadomienia o sprzeciwie lub oświadczenia o sprzeciwie bezpośrednio do Komisji.

(6)

W dniu 13 listopada 2014 r. Komisja otrzymała uzasadnione oświadczenia o sprzeciwie od Finlandii. Uzasadnione oświadczenie o sprzeciwie od Danii było już zawarte w zawiadomieniu o sprzeciwie. Zarówno uzasadnione oświadczenie o sprzeciwie od Danii, jak i to od Finlandii uznano za dopuszczalne w rozumieniu art. 21 rozporządzenia (UE) nr 1151/2012.

(7)

Zgodnie z art. 51 ust. 3 wyżej wymienionego rozporządzenia pismami z dnia 19 grudnia 2014 r. Komisja wezwała Niderlandy i Finlandię z jednej strony oraz Niderlandy i Danię z drugiej strony do podjęcia odpowiednich konsultacji w terminie trzech miesięcy od daty tych pism w celu osiągnięcia porozumienia.

(8)

Na wniosek Niderlandów, zgodnie z art. 51 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 1151/2012, pismem z dnia 8 kwietnia 2015 r. Komisja przyznała przedłużenie terminu na konsultacje między zainteresowanymi stronami w ramach dwóch procedur sprzeciwu dotyczących wyżej wymienionego wniosku. Ostateczny termin postępowania ugodowego został zatem przedłużony do dnia 19 czerwca 2015 r.

(9)

Nie osiągnięto porozumienia w wyznaczonym terminie. Pismem z dnia 22 lutego 2017 r. Niderlandy przesłały Komisji wyniki konsultacji z Finlandią i Danią. W związku z tym Komisja powinna podjąć decyzję dotyczącą rejestracji zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 52 ust. 3 lit. b) rozporządzenia (UE) nr 1151/2012, uwzględniając wyniki tych konsultacji.

(10)

W swoich uzasadnionych oświadczeniach o sprzeciwie Finlandia i Dania stwierdziły, że: 1) nazwa nie jest specyficzna (oznacza jedynie syrop cukrowy); 2) identyczna nazwa jest używana w odniesieniu do kilku podobnych produktów już obecnych na rynkach Danii, Finlandii, Niemiec i państw bałtyckich; 3) właściwości produktu i jego metoda produkcji nie są wyjątkowe dla produktu, ponieważ podobne produkty, wprowadzane do obrotu w Danii, Finlandii i Szwecji, mają takie same właściwości i metody produkcji. W szczególności Finlandia uważa, że produktu opisanego we wniosku nie można uznać za „szczególny” rodzaj syropu, ponieważ produkty inne niż „Suikerstroop” również są sporządzane w 100 % z buraków cukrowych lub z trzciny cukrowej.

(11)

Ponadto Dania stwierdziła, że pkt 3.1 specyfikacji produktu, w którym stanowi się, że „treść” tradycyjny niderlandzki produkt „pojawi się na etykiecie w języku kraju, w którym produkt ten jest wprowadzany do obrotu”, należy sformułować na nowo w celu zapewnienia zgodności z art. 18 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 1151/2012. Z drugiej strony Finlandia zakwestionowała zastosowanie definicji „tradycyjnego niderlandzkiego produktu” jako nie specyficznej dla produktu opisanego we wniosku, gdyż podobne produkty wprowadzane do obrotu w Europie Północnej mogą również zostać uznane za tradycyjne.

(12)

Podczas konsultacji z Niderlandami Finlandia wystąpiła następnie z wnioskiem o skreślenie ostatniego zdania w pkt 3.2: „Nie istnieją żadne inne produkty o tej samej nazwie ani produkty podobne o podobnie brzmiącej nazwie.”, ponieważ jest ono błędne.

(13)

Komisja oceniła argumenty przedstawione w uzasadnionych oświadczeniach o sprzeciwie i w informacjach przekazanych Komisji w odniesieniu do negocjacji między zainteresowanymi stronami i stwierdziła, że należy zarejestrować nazwę „Suikerstroop” jako TGS.

(14)

Sprzeciwy zostały oparte na lit. a) i b) art. 21 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 1151/2012.

(15)

W odniesieniu do niezgodności z warunkami rozporządzenia poruszono trzy kwestie: 1) nazwa nie jest specyficzna; 2) właściwości produktu i jego metoda produkcji nie są wyjątkowe dla produktu; 3) pkt 3.1 specyfikacji produktu nie jest zgodny z art. 18 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 1151/2012 w zakresie, w jakim odnosi się on do „tradycyjnego niderlandzkiego produktu”.

(16)

Jeżeli chodzi o okoliczność, że nazwa jest zgodna z prawem, szeroko znana i gospodarczo znacząca w przypadku podobnych produktów rolnych i środków spożywczych, poruszono jedną kwestię: identyczna nazwa jest używana w odniesieniu do kilku podobnych produktów już obecnych na rynkach Danii, Finlandii, Niemiec i państw bałtyckich.

(17)

Rozporządzenie (UE) nr 1151/2012 nie zawiera wymogu, aby nazwa GTS była specyficzna. Było to wymagane na podstawie art. 4 ust. 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 509/2006 (3). Chociaż wniosek został przedłożony Komisji w chwili, gdy obowiązywało rozporządzenie (WE) nr 509/2006, został on następnie opublikowany na mocy rozporządzenia (UE) nr 1151/2012, a zatem ze względu na brak szczególnych przepisów przejściowych zastosowanie ma to ostatnie rozporządzenie. Zgodnie z art. 18 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 1151/2012 nazwa kwalifikuje się do zarejestrowania jako GTS, jeżeli jest tradycyjnie stosowana w odniesieniu do konkretnego produktu lub jeżeli oznacza tradycyjny lub specyficzny charakter danego produktu. W tym przypadku nazwa „Suikerstroop” była używana od wieków w celu określenia tego konkretnego produktu. Określa ona specyficzny charakter produktu, który jest syropem sporządzanym z płynu powstałego w trakcie produkcji cukru z buraków cukrowych lub z trzciny cukrowej. Nazwa spełnia zatem wymogi określone w rozporządzeniu (UE) nr 1151/2012.

(18)

Rozporządzenie (UE) nr 1151/2012 nie zawiera wymogu, aby nazwa GTS była wyjątkowa lub charakterystyczna. Musi być rozpoznawalna oraz możliwa do odróżnienia. Zgodnie z art. 18 ust. 4 rozporządzenia (UE) nr 1151/2012 nazwy nie można zarejestrować, jeżeli odnosi się ona jedynie do właściwości o charakterze ogólnym mających zastosowanie wobec szeregu produktów, lub do właściwości przewidzianych przez określone prawodawstwo unijne. „Suikerstroop” jest wyraźnie określony pod względem swoich właściwości i metody produkcji. Ponadto produkt objęty specyfikacją produktu nazwy „Suikerstroop” jest zgodny z wymogami określonymi w art. 18 ust. 1 lit. a) i b) rozporządzenia (UE) nr 1151/2012, ponieważ sposób produkcji odpowiada tradycyjnej praktyce w odniesieniu do tego produktu, a składniki są tradycyjnie stosowane.

(19)

Zdanie w pkt 3.1 specyfikacji produktu: „Po zakończeniu procedury zgodnie z art. 18 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 1151/2012 przewiduje się, że treść” tradycyjny niderlandzki produkt „pojawi się na etykiecie w języku kraju, w którym produkt ten jest wprowadzany do obrotu.” nie jest zgodne z art. 18 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 1151/2012. Należy je zastąpić następującym zdaniem: „Nazwie towarzyszy oświadczenie” wytworzono zgodnie z tradycją Niderlandów„”. Władze niderlandzkie zgodziły się, żeby zmiana ta została zawarta w specyfikacji produktu, którą należy opublikować w celach informacyjnych.

(20)

Chociaż produkty podobne do „Suikerstroop” są wprowadzane do obrotu w innych państwach członkowskich pod nazwą, która uznawana jest za tłumaczenie terminu „Suikerstroop” na języki urzędowe tych państw członkowskich, nie można stwierdzić, że „identyczna nazwa” jest używana na rynku tych państw członkowskich dla podobnych produktów. Nazwa używana w tych państwach członkowskich ma istotnie takie samo znaczenie jak Suikerstroop w języku niderlandzkim, nie jest jednak identyczna z „Suikerstroop”, ponieważ jest ona wyrażona w innym języku. Ponadto nazwa „Suikerstroop” nie jest chroniona jako taka, lecz wyłącznie w związku z oświadczeniem „wytworzono zgodnie z tradycją Niderlandów”.

(21)

W związku z tym można nadal stosować te nazwy produktów podobnych do produktu, o którym mowa we wniosku „Suikerstroop”, wprowadzanych do obrotu na rynkach Danii, Szwecji, Finlandii, Niemiec i państw bałtyckich, które oznaczają „syrop cukrowy” i stanowią tłumaczenie nazwy „Suikerstroop” w ich odpowiednich językach. Nie są one identyczne z „Suikerstroop” i nie należy ich uznawać za naśladowanie lub przywołanie nazwy „Suikerstroop”, ponieważ nazwie „Suikerstroop” – po zarejestrowaniu – będzie musiało towarzyszyć oświadczenie „wytworzono zgodnie z tradycją Niderlandów”. Zatem ochrona tej nazwy ogranicza się do nazwy odnoszącej się do tradycji niderlandzkiej.

(22)

Ponadto oczywiste jest, że rejestracja nazwy „Suikerstroop” nie może uniemożliwiać stosowania pojedynczych terminów „cukier” lub „syrop”, które są nazwami zwyczajowymi.

(23)

Niderlandy i Finlandia postanowiły również skreślić ostatnie zdanie pkt 3.2, które brzmi: „Nie istnieją żadne inne produkty o tej samej nazwie ani produkty podobne o podobnie brzmiącej nazwie.”. Takie zdanie należy zatem usunąć ze specyfikacji produktu, która ma zostać ponownie opublikowana do celów informacyjnych.

(24)

W świetle powyższego nazwę „Suikerstroop” należy wpisać do rejestru gwarantowanych tradycyjnych specjalności. Skonsolidowaną wersję jednolitego dokumentu należy opublikować do celów informacyjnych.

(25)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu ds. Polityki Jakości Produktów Rolnych,

12.1.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 7/31

(1)

W dniu 29 maja 2013 r., w następstwie przeglądu okresowego na podstawie art. 11 ust. 3 rozporządzenia podstawowego, rozporządzeniem (UE) nr 502/2013 (2), Rada zmieniła rozporządzenie wykonawcze Rady (UE) nr 990/2011 (3) nakładające ostateczne cło antydumpingowe na przywóz rowerów pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej („istniejące środki”).

(2)

Tego samego dnia rozporządzeniem wykonawczym (UE) nr 501/2013 (4) Rada rozszerzyła wspomniane środki na przywóz rowerów pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej („ChRL”) na przywóz rowerów wysyłanych z Indonezji, z Malezji, ze Sri Lanki i z Tunezji, zgłoszonych lub niezgłoszonych jako pochodzące z Indonezji, z Malezji, ze Sri Lanki i z Tunezji („rozszerzone środki”).

(3)

W dniu 18 maja 2015 r. rozporządzeniem wykonawczym (UE) 2015/776 (5) Komisja rozszerzyła wspomniane środki na przywóz rowerów pochodzących z ChRL na przywóz rowerów wysyłanych z Kambodży, Pakistanu i Filipin, zgłoszonych lub niezgłoszonych jako pochodzące z Kambodży, Pakistanu i Filipin.

(4)

Komisja otrzymała wniosek o zwolnienie ze środków antydumpingowych mających zastosowanie do przywozu rowerów pochodzących z ChRL rozszerzonych na przywóz rowerów wysyłanych z Indonezji, Malezji, ze Sri Lanki i z Tunezji, zgłoszonych lub niezgłoszonych jako pochodzące z Indonezji, Malezji, ze Sri Lanki i z Tunezji, zgodnie z art. 11 ust. 4 i art. 13 ust. 4 rozporządzenia podstawowego.

(5)

Wniosek został złożony w dniu 13 września 2016 r. przez Look Design System SA („wnioskodawca”), producenta eksportującego rowery w Tunezji („państwo, którego dotyczy postępowanie”).

(6)

Wnioskodawca twierdził, że nie jest powiązany z żadnymi eksporterami ani producentami w państwie, którego dotyczy postępowanie, którzy podlegają rozszerzonym środkom wprowadzonym w odniesieniu do rowerów.

(7)

Wnioskodawca twierdził również, że nie dokonywał wywozu rowerów do Unii Europejskiej w okresie sprawozdawczym objętym dochodzeniem, które doprowadziło do rozszerzenia nałożonych środków, czyli od dnia 1 września 2011 r. do dnia 31 sierpnia 2012 r. („pierwotny okres sprawozdawczy”).

(8)

Dodatkowo wnioskodawca twierdził, że nie dopuścił się obejścia obowiązujących środków.

(9)

Ponadto wnioskodawca przedstawił dowody na to, że dokonywał wywozu produktu objętego przeglądem do Unii Europejskiej w sierpniu 2016 r.

(10)

Po ustaleniu, że istnieją wystarczające dowody, aby wszcząć dochodzenie na podstawie art. 11 ust. 4 i art. 13 ust. 4 rozporządzenia podstawowego w celu zbadania możliwości przyznania wnioskodawcy zwolnienia z rozszerzonych środków, oraz umożliwieniu przedstawienia uwag zainteresowanym producentom unijnym, Komisja wszczęła, w drodze rozporządzenia wykonawczego (UE) 2017/777 (6), przegląd rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 501/2013 w odniesieniu do wnioskodawcy.

(11)

Rozporządzeniem wykonawczym (UE) 2017/777 uchylono cło antydumpingowe nałożone rozporządzeniem wykonawczym (UE) nr 501/2013 w odniesieniu do przywozu produktu objętego postępowaniem, który jest wytwarzany i sprzedawany przez wnioskodawcę na wywóz do Unii. Równocześnie, zgodnie z art. 14 ust. 5 rozporządzenia podstawowego, władzom celnym nakazano podjąć właściwe kroki celem rejestrowania tego przywozu.

(12)

Produktem objętym niniejszym przeglądem są rowery dwukołowe i pozostałe rowery (włączając trzykołowe wózki-rowery dostawcze, ale wyłączając rowery jednokołowe), bezsilnikowe, wysyłane z Indonezji, Malezji, ze Sri Lanki i z Tunezji, zgłoszone lub niezgłoszone jako pochodzące z Indonezji, Malezji, ze Sri Lanki i z Tunezji, objęte obecnie kodami CN ex 8712 00 30 i ex 8712 00 70 (kod TARIC 8712003010 i 8712007091).

(13)

Komisja oficjalnie powiadomiła o wszczęciu przeglądu przemysł unijny, wnioskodawcę oraz przedstawicieli państwa wywozu. Zainteresowanym stronom umożliwiono wyrażenie opinii na piśmie i ustnie.

(14)

Komisja przesłała wnioskodawcy formularz dotyczący zwolnienia i otrzymała odpowiedź w ustalonym terminie.

(15)

Komisja starała się zweryfikować wszelkie informacje uznane za niezbędne do stwierdzenia statusu nowego eksportera i rozpatrzenia wniosku o zwolnienie wnioskodawcy z rozszerzonych środków. Przeprowadzono wizytę weryfikacyjną w siedzibie wnioskodawcy w Tunezji.

(16)

Okres sprawozdawczy trwał od 1 kwietnia 2016 r. do 31 marca 2017 r., a okres objęty dochodzeniem trwał od 1 stycznia 2011 r. do 31 marca 2017 r., tj. przez okres właściwy do oceny skutków naprawczych środków.

(17)

Komisja zbadała, czy spełniono trzy warunki przyznawania statusu nowego eksportera zawarte w art. 11 ust. 4 rozporządzenia podstawowego.

(18)

Dochodzenie potwierdziło, że przedsiębiorstwo nie dokonywało wywozu produktu objętego przeglądem podczas pierwotnego okresu sprawozdawczego, co spełnia pierwszy warunek. Wnioskodawca także wykazał, że nie ma żadnych związków, bezpośrednich czy pośrednich, z żadnym z producentów eksportujących w Tunezji, podlegających rozszerzonym środkom w odniesieniu do produktów objętych przeglądem, co spełnia drugi warunek. Ponadto dochodzenie wykazało, że wnioskodawca rozpoczął wywóz produktu objętego przeglądem do Unii dopiero po pierwotnym okresie sprawozdawczym, co spełnia trzeci warunek.

(19)

Komisja stwierdziła zatem, że przedsiębiorstwo należy uznać za „nowego eksportera” zgodnie z art. 11 ust. 4 rozporządzenia podstawowego i odpowiednio zbadać wniosek o zwolnienie.

(20)

Źródła surowców (części rowerowych) oraz koszty produkcji wnioskodawcy zostały zbadane w celu ustalenia, czy uczestniczył on w działalności montażowej zgodnie z art. 13 ust. 2 rozporządzenia podstawowego.

(21)

Dochodzenie wykazało, że rowery wywożone do Unii w okresie sprawozdawczym nie zawierały części rowerowych pochodzących z ChRL. Części pochodziły głównie z innych państw, a surowce (części rowerowe) pochodzące z ChRL stanowiły mniej niż 60 % całkowitej wartości części zmontowanego produktu (test 60/40).

(22)

W związku z powyższym, ponieważ wnioskodawca spełnił wymogi testu 60/40, nie było obowiązku dokonania oceny, czy wartość dodana części wykorzystanych w trakcie montażu lub wykończenia przekracza 25 % kosztów produkcji. Nie wymagano także zbadania, czy efekty ochronne cła były osłabione w odniesieniu do cen lub ilości zmontowanych produktów podobnych i istnieją dowody na istnienie dumpingu przewidziane w art. 13 ust. 2 lit. c) rozporządzenia podstawowego.

(23)

Ponadto nie znaleziono dowodów, które potwierdzałyby, że wnioskodawca nabył rowery z ChRL albo przeładował rowery wyprodukowane w Chinach do Unii.

(24)

Komisja uznała zatem, że wnioskodawca jest faktycznym producentem rowerów i nie jest powiązany z innymi producentami rowerów z siedzibą w ChRL. W związku z powyższym Komisja podjęła decyzję o zwolnieniu wnioskodawcy z rozszerzonych środków.

(25)

W świetle powyższych ustaleń rejestracja przywozu wprowadzona rozporządzeniem wykonawczym (UE) 2017/777 powinna zostać zakończona bez pobierania ceł antydumpingowych z mocą wsteczną.

(26)

Zainteresowane strony poinformowano o zasadniczych faktach i okolicznościach, na podstawie których planowano zwolnić wnioskodawcę z rozszerzonych środków oraz odpowiednio zmienić rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 501/2013. Zainteresowane strony nie przekazały żadnych uwag, które mogłyby zmienić decyzję o przyznaniu wnioskodawcy zwolnienia z rozszerzonych środków.

(27)

Niniejsze rozporządzenie jest zgodne z opinią komitetu ustanowionego art. 15 ust. 1 rozporządzenia podstawowego,

12.1.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 7/35

(1)

Załącznik I do rozporządzenia (WE) nr 881/2002 zawiera wykaz osób, grup i podmiotów, których fundusze oraz zasoby gospodarcze podlegają zamrożeniu na mocy tego rozporządzenia.

(2)

Dnia 26 grudnia 2017 r. Komitet ds. Sankcji Rady Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych podjął decyzję o wykreśleniu jednego wpisu i o zmianie jednego wpisu w wykazie osób, grup i podmiotów, w odniesieniu do których należy stosować zamrożenie funduszy i zasobów gospodarczych. Należy zatem odpowiednio zmienić załącznik I do rozporządzenia (WE) nr 881/2002,

12.1.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 7/37

(1)

Instrument elastyczności ma umożliwiać finansowanie jednoznacznie określonych wydatków, które nie mogą zostać pokryte w ramach pułapów dostępnych dla co najmniej jednego działu.

(2)

Pułap rocznej kwoty dostępnej na instrument elastyczności wynosi 600 000 000 EUR (w cenach z 2011 r.), zgodnie z art. 11 rozporządzenia Rady (UE, Euratom) nr 1311/2013 (2).

(3)

Aby umożliwić rozwiązywanie bieżących problemów wynikających z migracji, napływu uchodźców i zagrożeń bezpieczeństwa, konieczne jest uruchomienie znaczących dodatkowych kwot, które pozwoliłyby na finansowanie odpowiednich działań w trybie pilnym.

(4)

Po zbadaniu wszystkich możliwości realokacji środków w ramach pułapu wydatków w dziale 4 (globalny wymiar Europy) konieczne jest uruchomienie instrumentu elastyczności w celu uzupełnienia środków finansowych dostępnych w budżecie ogólnym Unii na rok budżetowy 2017 powyżej pułapu w dziale 4 o kwotę 275 000 000 EUR w celu sfinansowania Europejskiego Funduszu na rzecz Zrównoważonego Rozwoju (EFZR). Zgodnie z art. 11 ust. 1 rozporządzenia (UE, Euratom) nr 1311/2013 kwota ta obejmuje niewykorzystane kwoty z lat poprzednich pochodzące z Funduszu Solidarności Unii Europejskiej oraz Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji, które są udostępniane na rzecz instrumentu elastyczności zgodnie z art. 11 ust. 1 akapit drugi rozporządzenia (UE, Euratom) nr 1311/2013.

(5)

W oparciu o spodziewany profil płatności środki na płatności odpowiadające uruchomieniu instrumentu elastyczności powinny zostać przeznaczone jedynie na 2017 r.

12.1.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 7/39

(1)

Rozporządzeniem wykonawczym Rady (UE) nr 430/2013 (2) nałożono ostateczne środki antydumpingowe na niektóre gwintowane łączniki rur lub przewodów rurowych, odlewane z żeliwa ciągliwego, pochodzące z Chińskiej Republiki Ludowej („ChRL”) i Tajlandii.

(2)

W dniu 23 maja 2017 r. Komisja Europejska („Komisja”) wszczęła częściowy przegląd okresowy w odniesieniu do przywozu do Unii niektórych gwintowanych łączników rur lub przewodów rurowych, odlewanych z żeliwa ciągliwego, pochodzących z ChRL i Tajlandii na podstawie art. 11 ust. 3 rozporządzenia (UE) 2016/1036 („rozporządzenie podstawowe”). Komisja opublikowała zawiadomienie o wszczęciu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (3) („zawiadomienie o wszczęciu”).

(3)

Komisja wszczęła przegląd dotyczący ChRL w następstwie wniosku złożonego w dniu 25 lipca 2016 r. przez Hebei Yulong Casting Co., Ltd („wnioskodawca”), chińskiego producenta eksportującego niektórych typów gwintowanych łączników rur lub przewodów rurowych, odlewanych z żeliwa ciągliwego, w odniesieniu do przywozu z ChRL. Wnioskodawca zwrócił się o wszczęcie przeglądu w celu ustalenia, czy elementy podstawowe łączników zaciskowych wykorzystujące gwinty DIN 28601 oraz łączniki zaciskowe z dwoma centralnymi niegwintowanymi otworami przelotowymi („produkty do potencjalnego wyłączenia”) powinny zostać wyłączone z zakresu produktu objętego rozporządzeniem wykonawczym (UE) nr 430/2013. Ponieważ środki obowiązują również w odniesieniu do przywozu z Tajlandii, Komisja z własnej inicjatywy podjęła też decyzję o wszczęciu przeglądu dotyczącego przywozu z Tajlandii. Wniosek zawierał wystarczające dowody uzasadniające wszczęcie przeglądu.

(4)

W zawiadomieniu o wszczęciu Komisja wezwała zainteresowane strony do skontaktowania się z nią w celu wzięcia udziału w przeglądzie. Ponadto Komisja wyraźnie poinformowała wnioskodawcę, znanych producentów unijnych, znanych producentów eksportujących w ChRL i Tajlandii oraz władze ChRL i Tajlandii, znanych importerów, dostawców i użytkowników, przedsiębiorstwa handlowe, a także stowarzyszenie, o wszczęciu przeglądu i zaprosiła te podmioty do wzięcia w nim udziału.

(5)

Zainteresowanym stronom dano możliwość przedstawienia uwag na temat wszczęcia przeglądu oraz zgłoszenia wniosku o przesłuchanie przed Komisją lub rzecznikiem praw stron w postępowaniach handlowych.

(6)

W dniu 8 września 2017 r. wnioskodawca wycofał wniosek o dokonanie przeglądu.

(7)

Zgodnie z art. 9 ust. 1 i art. 11 ust. 5 rozporządzenia podstawowego, w przypadku wycofania wniosku przez wnioskodawcę przegląd może zostać zakończony, o ile nie jest to sprzeczne z interesem Unii.

(8)

Komisja uznała, że przegląd powinien zostać zakończony w odniesieniu do ChRL, ponieważ dochodzenie nie ujawniło żadnych okoliczności wskazujących, iż takie zakończenie nie leżałoby w interesie Unii.

(9)

W odniesieniu do Tajlandii, żadne ze znanych przedsiębiorstw, z którymi się skontaktowano, ani władze Tajlandii nie przekazały żadnych informacji istotnych dla dochodzenia w odniesieniu do produktu do potencjalnego wyłączenia, które pozwoliłyby na przeprowadzenie przeglądu. Żaden ze znanych importerów, z którymi się skontaktowano, nie zgłosił żadnego przywozu z Tajlandii produktu do potencjalnego wyłączenia. Dochodzenie nie ujawniło żadnych innych istotnych informacji, które mogłyby stanowić podstawę do przeprowadzenia przeglądu zakresu produktu.

(10)

Ponieważ skarżący wycofał swój wniosek w odniesieniu do ChRL i ponieważ nie ma dalszych istotnych informacji w odniesieniu do Tajlandii, należy zakończyć przegląd z urzędu w odniesieniu do Tajlandii zgodnie z art. 9 ust. 2 i art. 11 ust. 5 rozporządzenia podstawowego.

(11)

Zainteresowane strony zostały odpowiednio poinformowane i umożliwiono im przedstawienie uwag. W wyznaczonym terminie nie otrzymano żadnych uwag.

(12)

Komisja stwierdza niniejszym, że częściowy przegląd okresowy dotyczący przywozu niektórych gwintowanych łączników rur lub przewodów rurowych, odlewanych z żeliwa ciągliwego, pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej i Tajlandii, powinien zostać zakończony.

(13)

Niniejsza decyzja jest zgodna z opinią komitetu ustanowionego na mocy art. 15 ust. 1 rozporządzenia podstawowego,

12.1.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 7/41