14.12.2017

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 331/1

---

DECYZJA RADY (UE) 2017/2307

z dnia 9 października 2017 r.

w sprawie zawarcia Umowy między Unią Europejską a Republiką Chile w sprawie handlu produktami ekologicznymi

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 207 ust. 4 akapit pierwszy w związku z art. 218 ust. 6 akapit drugi lit. a) ppkt (v) oraz art. 218 ust. 7,

uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,

uwzględniając zgodę Parlamentu Europejskiego (1),

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)	Zgodnie z decyzją Rady (UE) 2017/436 (2) Umowa między Unią Europejską a Republiką Chile w sprawie handlu produktami ekologicznymi (zwana dalej „Umową”) została podpisana w dniu 27 kwietnia 2017 r., z zastrzeżeniem jej zawarcia.

(2)	W Umowie Unia i Republika Chile uznają równoważność swoich odpowiednich zasad produkcji ekologicznej oraz systemów kontroli w odniesieniu do produktów ekologicznych.

(3)

Umowa ma na celu wspieranie handlu produktami ekologicznymi, co przyczyni się do rozwoju i ekspansji sektora produkcji ekologicznej w Unii i w Republice Chile, a także osiągnięcia wysokiego poziomu przestrzegania zasad produkcji ekologicznej, gwarancji systemów kontroli i integralności produktów ekologicznych. Umowa ma na celu również lepszą ochronę odpowiednich logo produkcji ekologicznej Unii i Republiki Chile oraz zacieśnienie współpracy regulacyjnej między Stronami w kwestiach związanych z produkcją ekologiczną.

(4)

Wspólny Komitet ds. Produktów Ekologicznych (zwany dalej „wspólnym komitetem”), ustanowiony zgodnie z art. 8 ust. 1 Umowy, zajmuje się niektórymi aspektami wykonywania Umowy. Wspólny komitet jest w szczególności upoważniony do dokonywania zmian w wykazach produktów zawartych w załącznikach I i II do Umowy. Należy upoważnić Komisję do reprezentowania Unii we wspólnym komitecie.

(5)

Komisja powinna być uprawniona do zatwierdzania, w imieniu Unii, zmian w wykazach produktów zawartych w załącznikach I i II do Umowy, pod warunkiem że poinformuje ona przedstawicieli państw członkowskich o zmianach, które zamierza zatwierdzić na forum wspólnego komitetu, i dostarczy przedstawicielom państw członkowskich wszelkich istotnych informacji, które doprowadziły ją do wniosku, że równoważność może zostać zaakceptowana.

(6)	Aby umożliwić szybką reakcję w przypadkach, gdy warunki równoważności nie są już spełnione, należy ponadto uprawnić Komisję do jednostronnego zawieszenia uznania równoważności, pod warunkiem że poinformuje ona przedstawicieli państw członkowskich.

(7)

W przypadku gdy przedstawiciele państw członkowskich reprezentujący mniejszość blokującą zgłoszą sprzeciw wobec przedstawionego przez Komisję stanowiska, Komisja nie powinna móc zatwierdzić zmian w wykazach produktów zawartych w załącznikach I i II, ani zawiesić uznania równoważności. W takich przypadkach Komisja powinna przedstawić wniosek w sprawie decyzji Rady na podstawie art. 218 ust. 9 Traktatu.

(8)	Umowa powinna zostać zatwierdzona,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

1.   Umowa między Unią Europejską a Republiką Chile w sprawie handlu produktami ekologicznymi zostaje niniejszym zatwierdzona w imieniu Unii.

2.   Tekst umowy dołącza się do niniejszej decyzji.

Artykuł 2

Przewodniczący Rady dokonuje w imieniu Unii powiadomienia przewidzianego w art. 15 akapit pierwszy Umowy (3).

Artykuł 3

Komisja reprezentuje Unię we wspólnym komitecie.

Artykuł 4

Komisja w imieniu Unii zatwierdza zmiany w wykazach produktów zawartych w załącznikach I i II do Umowy dokonywane zgodnie z art. 8 ust. 3 lit. b) umowy.

Zanim Komisja zatwierdza takie zmiany, informuje ona przedstawicieli państw członkowskich o przewidywanym stanowisku Unii, przedstawiając dokument zawierający informacje na temat wyników oceny równoważności przeprowadzonej w odniesieniu do nowego lub zaktualizowanego wykazu produktów wymienionych w załączniku I lub II, w tym:

a)	wykaz przedmiotowych produktów, wraz ze wskazaniem przewidywanych ilości przeznaczonych na wywóz do Unii;

b)	zasady produkcji, stosowane do przedmiotowych produktów w Republice Chile, wraz ze wskazaniem, w jaki sposób rozwiązano kwestie istotnych różnic z odpowiednimi przepisami Unii;

c)	w stosownych przypadkach, nowe lub zaktualizowane systemy kontroli stosowane do przedmiotowych produktów, wraz ze wskazaniem, w jaki sposób rozwiązano kwestie istotnych różnic z odpowiednimi przepisami Unii;

d)	inne informacje, jakie Komisja uzna za istotne.

W przypadku gdy przedstawiciele państw członkowskich reprezentujących mniejszość blokującą zgodnie z art. 238 ust. 3 lit. a) akapit drugi Traktatu wyrażą sprzeciw, Komisja występuje z wnioskiem zgodnie z art. 218 ust. 9 Traktatu.

Artykuł 5

Decyzje Unii o jednostronnym zawieszeniu, zgodnie z art. 3 ust. 4 i 5 Umowy, uznania równoważności przepisów ustawowych i wykonawczych wymienionych w załączniku IV do Umowy, w tym aktualizacje i skonsolidowane wersje przepisów ustawowych i wykonawczych, o których mowa w załączniku V do Umowy, przyjmuje Komisja.

Przed przyjęciem takiej decyzji Komisja informuje przedstawicieli państw członkowskich zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 4 niniejszej decyzji.

Artykuł 6

Niniejsza decyzja wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 2018 r.

---

(1)  Zgoda z dnia 14 września 2017 r. (dotychczas nieopublikowana w Dzienniku Urzędowym).

(2)  Decyzja Rady (UE) 2017/436 z dnia 6 marca 2017 r. w sprawie podpisania, w imieniu Unii Europejskiej, Umowy między Unią Europejską a Republiką Chile w sprawie handlu produktami ekologicznymi (Dz.U. L 67 z 14.3.2017, s. 33).

(3)  Data wejścia w życie Umowy zostanie opublikowana w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej przez Sekretariat Generalny Rady.

---

14.12.2017

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 331/4

---

TŁUMACZENIE

UMOWA

między Unią Europejską a Republiką Chile w sprawie handlu produktami ekologicznymi

UNIA EUROPEJSKA, zwana dalej „Unią”,

jednej strony, oraz

REPUBLIKA CHILE, zwana dalej „Chile”,

z drugiej strony,

zwane dalej łącznie „Stronami”,

UZNAJĄC długotrwałe i silne partnerstwo handlowe oparte na wspólnych zasadach i wartościach odzwierciedlonych w Układzie ustanawiającym stowarzyszenie między Wspólnotą Europejską i jej Państwami Członkowskimi, z jednej strony, a Republiką Chile, z drugiej strony;

ZDECYDOWANE, by przyczyniać się do rozwoju i rozszerzenia swoich sektorów ekologicznych poprzez stworzenie nowych możliwości wywozu;

DĄŻĄC do wspierania handlu produktami ekologicznymi i w przekonaniu, że niniejsza Umowa ułatwi handel między Stronami produktami uprawianymi i wytwarzanymi metodami ekologicznymi;

PRAGNĄC osiągnąć wysoki poziom przestrzegania przepisów dotyczących zasad produkcji ekologicznej, gwarancji systemów kontroli i integralności produktów ekologicznych;

DĄŻĄC do wzmocnienia współpracy regulacyjnej w kwestiach związanych z produkcją ekologiczną;

UZNAJĄC znaczenie wzajemności i przejrzystości w handlu międzynarodowym z korzyścią dla wszystkich zainteresowanych stron;

MAJĄC NA UWADZE, że Porozumienie w sprawie barier technicznych w handlu Światowej Organizacji Handlu (WTO) zachęca członków do pozytywnego ustosunkowania się do kwestii przyjmowania przepisów technicznych innych członków jako ekwiwalentnych, nawet jeżeli przepisy te różnią się od ich własnych, pod warunkiem, iż nie mają wątpliwości, że przepisy te w odpowiedni sposób posłużą osiągnięciu celów ich własnych przepisów;

UWZGLĘDNIAJĄC FAKT, że trwałe zaufanie co do stałej niezawodności procedur oceny i systemu kontroli drugiej Strony jest kluczowym elementem takiego uznania równoważności;

UWZGLĘDNIAJĄC swoje odpowiednie prawa i obowiązki wynikające z Porozumienia ustanawiającego WTO i innych wielostronnych, regionalnych i dwustronnych umów i uzgodnień, których są stronami,

UZGADNIAJĄ, CO NASTĘPUJE:

Artykuł 1

Cel

Celem niniejszej Umowy jest wspieranie handlu ekologicznymi produktami rolnymi i środkami spożywczymi między Unią a Chile zgodnie z zasadami niedyskryminacji i wzajemności.

Artykuł 2

Definicje

Do celów niniejszej Umowy stosuje się następujące definicje:

1)	„równoważność” oznacza zdolność różnych przepisów ustawowych i wykonawczych, jak również systemów inspekcji i certyfikacji do spełniania tych samych celów;

2)	„właściwy organ” oznacza oficjalny urząd sprawujący jurysdykcję w zakresie przepisów ustawowych i wykonawczych wymienionych w załączniku III lub IV i odpowiedzialny za wykonanie niniejszej Umowy;

3)	„organ kontroli” oznacza organ państwa członkowskiego Unii, któremu odpowiedni organ powierzył – w całości lub częściowo – swoje uprawnienie do dokonywania inspekcji i certyfikacji w zakresie produkcji ekologicznej zgodnie z przepisami ustawowymi i wykonawczymi wymienionymi w załączniku III;

4)	„jednostka certyfikująca” oznacza niezależną prywatną jednostkę dokonującą inspekcji i certyfikacji w zakresie produkcji ekologicznej zgodnie z przepisami ustawowymi i wykonawczymi wymienionymi w załączniku III lub IV.

Artykuł 3

Uznawanie równoważności

1.   W odniesieniu do produktów wymienionych w załączniku I Unia uznaje przepisy ustawowe i wykonawcze Chile wymienione w załączniku IV za równoważne z jej przepisami ustawowymi i wykonawczymi wymienionymi w załączniku III.

2.   W odniesieniu do produktów wymienionych w załączniku II Chile uznaje przepisy ustawowe i wykonawcze Unii wymienione w załączniku III za równoważne z jego przepisami ustawowymi i wykonawczymi wymienionymi w załączniku IV.

3.   W przypadku zmiany, uchylenia, zastąpienia lub uzupełnienia przepisów ustawowych i wykonawczych wymienionych w załączniku III lub IV nowe przepisy uznaje się za równoważne z przepisami drugiej Strony, o ile druga Strona nie wniesie sprzeciwu zgodnie z procedurą określoną w ust. 4.

4.   Jeżeli jedna ze Stron uzna, że przepisy ustawowe, wykonawcze lub procedury administracyjne lub praktyki stosowane przez drugą Stronę nie spełniają już wymogów w zakresie równoważności, przekazuje drugiej Stronie uzasadniony wniosek o zmianę odpowiednich przepisów ustawowych, wykonawczych lub procedur administracyjnych i praktyk oraz określa odpowiedni termin, który nie może być krótszy niż trzy miesiące, w celu zapewnienia równoważności. Jeżeli po upływie tego terminu wnioskująca Strona nadal uważa, że wymogi w zakresie równoważności nie są spełnione, może ona jednostronnie zawiesić uznawanie równoważności przepisów ustawowych i wykonawczych wymienionych w załączniku III lub IV w odniesieniu do danych produktów wymienionych w załączniku I lub II.

5.   Decyzja o jednostronnym zawieszeniu uznawania równoważności przepisów ustawowych i wykonawczych wymienionych w załączniku III lub IV w odniesieniu do danych produktów wymienionych w załączniku I lub II może również zostać podjęta po upływie terminu powiadomienia wynoszącego trzy miesiące, jeżeli jedna ze Stron nie dostarczyła informacji wymaganych na podstawie art. 6 lub nie zgadza się na wzajemną ocenę na podstawie art. 7.

6.   W odniesieniu do produktów niewymienionych w załączniku I i II równoważność sprawdza się zgodnie z art. 8 ust. 3 lit. b) na wniosek jednej ze Stron w ramach wspólnego komitetu ustanowionego w art. 8 ust. 1.

Artykuł 4

Przywóz i wprowadzanie do obrotu

1.   Unia dopuszcza przywóz na swoje terytorium i wprowadzanie do obrotu jako produktów ekologicznych produktów wymienionych w załączniku I, pod warunkiem że produkty te spełniają wymogi przepisów ustawowych i wykonawczych Chile wymienionych w załączniku IV i że towarzyszy im świadectwo kontroli przewidziane w załączniku V do rozporządzenia Komisji (WE) nr 1235/2008 z dnia 8 grudnia 2008 r. ustanawiającego szczegółowe zasady wykonania rozporządzenia Rady (WE) nr 834/2007 w odniesieniu do ustaleń dotyczących przywozu produktów ekologicznych z krajów trzecich, wydane przez jednostkę certyfikującą uznaną przez Chile i wskazaną Unii zgodnie z ust. 3.

2.   Chile dopuszcza przywóz na swoje terytorium i wprowadzanie do obrotu jako produktów ekologicznych produktów wymienionych w załączniku II, pod warunkiem że produkty te spełniają wymogi przepisów ustawowych i wykonawczych Unii wymienionych w załączniku III i że towarzyszy im świadectwo wydane przez organ kontroli lub jednostkę certyfikującą Unii zgodnie z rezolucją nr 7880 Krajowej Dyrekcji Służb ds. Rolnictwa i Hodowli z dnia 29 listopada 2011 r. ustanawiającą minimalną treść certyfikatów produkcji ekologicznej w ramach ustawy 20.089.

3.   Każda ze Stron uznaje organy kontroli i jednostki certyfikujące wskazane przez drugą Stronę jako właściwe do prowadzenia odpowiednich kontroli w odniesieniu do produktów ekologicznych objętych mechanizmem uznawania równoważności, o którym mowa w art. 3, oraz do wydawania świadectw kontroli, o których mowa w ust. 1 i 2 niniejszego artykułu, w celu ich przywozu i wprowadzania do obrotu na terytorium drugiej Strony.

Strona dokonująca przywozu, we współpracy z drugą Stroną, nadaje kod każdemu właściwemu organowi kontroli i właściwej jednostce certyfikującej wskazanym przez drugą Stronę.

Artykuł 5

Etykietowanie

1.   Produkty przywożone zgodnie z niniejszą Umową z terytorium jednej Strony przez drugą Stronę muszą spełniać wymogi dotyczące etykietowania określone w przepisach ustawowych i wykonawczych drugiej Strony wymienionych w załącznikach III i IV. Produkty te mogą być opatrzone logo produkcji ekologicznej Unii, logo produkcji ekologicznej Chile lub obydwoma tymi logo, jak określono we właściwych przepisach ustawowych i wykonawczych, pod warunkiem że spełniają one wymogi dotyczące etykietowania w odniesieniu do odpowiedniego logo lub obydwu tych logo.

2.   Strony zobowiązują się do zapobiegania jakiemukolwiek niewłaściwemu stosowaniu terminów odnoszących się do produkcji ekologicznej, w tym terminów pochodnych lub wersji skróconych, takich jak „bio” i „eko”, w odniesieniu do produktów, które są objęte mechanizmem uznawania równoważności, o którym mowa w art. 3.

3.   Strony zobowiązują się chronić logo produkcji ekologicznej Unii i logo produkcji ekologicznej Chile określone w odpowiednich przepisach ustawowych i wykonawczych przed ich niewłaściwym stosowaniem lub imitacją. Strony zapewniają, by logo produkcji ekologicznej Unii i logo produkcji ekologicznej Chile były stosowane wyłącznie na etykietach, w reklamach i dokumentach handlowych produktów zgodnych z przepisami ustawowymi i wykonawczymi wymienionymi w załącznikach III i IV.

Artykuł 6

Wymiana informacji

Strony wymieniają między sobą wszystkie istotne informacje dotyczące wykonywania i stosowania niniejszej Umowy. W szczególności, do dnia 31 marca drugiego roku po wejściu w życie niniejszej Umowy, a następnie do dnia 31 marca każdego roku każda Strona przesyła drugiej Stronie:

—	sprawozdanie zawierające informacje dotyczące rodzajów i ilości produktów ekologicznych wywiezionych w ramach niniejszej Umowy, obejmujące okres od stycznia do grudnia poprzedniego roku, oraz

—	sprawozdanie z monitorowania i nadzoru prowadzonego przez właściwy organ, uzyskane wyniki i wprowadzone środki naprawcze, obejmujące okres od stycznia do grudnia poprzedniego roku.

W dowolnym momencie każda ze Stron bezzwłocznie informuje drugą Stronę o:

—	aktualizacji wykazu właściwych organów, organów kontroli i jednostek certyfikujących, w tym o odpowiednich danych kontaktowych (w szczególności adres i adres strony internetowej),

—

zmianach lub uchyleniu przepisów ustawowych lub wykonawczych wymienionych w załącznikach III i IV, jakich Strona zamierza dokonać; o wnioskach w sprawie nowych przepisów ustawowych lub wykonawczych i istotnych zmianach w procedurach administracyjnych i praktykach dotyczących produktów ekologicznych wymienionych w załącznikach I i II,

—	zmianach lub uchyleniu przepisów ustawowych lub wykonawczych wymienionych w załącznikach III i IV dokonanych przez Stronę; o nowych przepisach i istotnych zmianach w procedurach administracyjnych i praktykach dotyczących produktów ekologicznych wymienionych w załącznikach I i II, oraz

—	zmianie adresów internetowych wskazanych w załączniku V.

Artykuł 7

Wzajemna ocena

1.   Po przesłaniu powiadomienia z wyprzedzeniem co najmniej trzech miesięcy każda Strona zezwala urzędnikom lub ekspertom wyznaczonym przez drugą Stronę na przeprowadzenie na swoim terytorium wzajemnej oceny w celu sprawdzenia, czy odpowiednie organy kontroli i jednostki certyfikujące przeprowadzają kontrole wymagane na mocy niniejszej Umowy.

2.   Każda ze Stron współpracuje z drugą Stroną i pomaga jej, w zakresie zgodnym z obowiązującym prawem, w przeprowadzaniu wzajemnej oceny, o której mowa w ust. 1; współpraca ta może obejmować wizyty w siedzibach właściwych organów kontroli i jednostek certyfikujących, podmiotów zajmujących się przetwórstwem oraz zatwierdzonych podmiotów gospodarczych.

Artykuł 8

Wspólny Komitet ds. Produktów Ekologicznych

1.   Strony ustanawiają Wspólny Komitet ds. Produktów Ekologicznych (zwany dalej „wspólnym komitetem”), w którego skład wchodzą należycie wyznaczeni przedstawiciele Unii, z jednej strony, i przedstawiciele Rządu Chile, z drugiej strony.

2.   W ramach wspólnego komitetu przeprowadza się konsultacje, aby ułatwić wykonanie niniejszej Umowy i realizację jej celów.

3.   Wspólny komitet ma następujące zadania:

a)	zarządza niniejszą Umową, podejmując decyzje niezbędne do wykonania i prawidłowego funkcjonowania Umowy;

b)	rozpatruje wnioski Stron w sprawie aktualizacji wykazu produktów w załącznikach I lub II lub jego rozszerzenia o nowe produkty oraz w sprawie przyjęcia decyzji o zmianie załącznika I lub II, w przypadku uznania równoważności przez drugą Stronę;

c)

ułatwia współpracę w zakresie przepisów ustawowych i wykonawczych, norm oraz procedur oceny zgodności w odniesieniu do produkcji ekologicznej; w tym celu omawia inne kwestie techniczne lub prawne związane z zasadami produkcji ekologicznej i systemami kontroli, z myślą o zwiększeniu spójności przepisów ustawowych i wykonawczych oraz norm;

d)	rozpatruje inne kwestie dotyczące wykonania niniejszej Umowy.

4.   Strony, zgodnie ze swoimi przepisami ustawowymi i wykonawczymi, wykonują decyzje przyjęte przez wspólny komitet zgodnie z ust. 3 lit. b) oraz informują się wzajemnie o tym fakcie w terminie trzech miesięcy od dnia ich przyjęcia (1).

5.   Wspólny komitet podejmuje decyzje w drodze konsensusu. Przyjmuje on swój regulamin. Wspólny komitet może ustanawiać podkomitety i grupy robocze w celu zajęcia się konkretnymi kwestiami.

6.   Wspólny komitet informuje o swoich decyzjach i pracach Komitet do spraw Norm, Przepisów Technicznych i Oceny Zgodności ustanowiony w art. 88 Układu ustanawiającego stowarzyszenie między Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi, z jednej strony, a Republiką Chile, z drugiej strony.

7.   Wspólny komitet zbiera się raz do roku, na przemian w Unii i Chile, we wspólnie uzgodnionym terminie. Za zgodą obu Stron posiedzenia wspólnego komitetu mogą odbywać się w formie wideokonferencji lub telekonferencji.

8.   Wspólnemu komitetowi przewodniczą wspólnie obie Strony.

Artykuł 9

Rozstrzyganie sporów

Spory dotyczące interpretacji lub stosowania niniejszej Umowy rozstrzygane są w drodze konsultacji między Stronami w ramach wspólnego komitetu. Strony przedstawiają wspólnemu komitetowi istotne informacje niezbędne do dokładnego zbadania spornej kwestii w celu rozstrzygnięcia sporu.

Artykuł 10

Poufność

Przedstawiciele, eksperci i inni pracownicy Stron są zobowiązani, nawet po zaprzestaniu pełnienia swoich funkcji, do nieujawniania informacji uzyskanych w ramach niniejszej Umowy, które są objęte tajemnicą zawodową.

Artykuł 11

Przegląd

1.   W przypadku gdy jedna ze Stron uzna, że należy dokonać przeglądu niniejszej Umowy, przedstawia drugiej Stronie uzasadniony wniosek.

2.   Strony mogą powierzyć wspólnemu komitetowi zadanie rozpatrzenia takiego wniosku i, w stosownych przypadkach, sformułowania zaleceń, w szczególności w celu rozpoczęcia negocjacji dotyczących tych części Umowy, które nie mogą zostać zmienione zgodnie z art. 8 ust. 3 lit. b).

Artykuł 12

Wykonanie Umowy

Strony podejmują wszelkie środki, o charakterze ogólnym lub szczególnym, w celu zapewnienia wypełnienia obowiązków wynikających z niniejszej Umowy. Powstrzymują się one od podejmowania jakichkolwiek środków, które mogłyby zagrozić osiągnięciu celów niniejszej Umowy.

Artykuł 13

Załączniki

Załączniki do niniejszej Umowy stanowią jej integralną część.

Artykuł 14

Zakres terytorialny

Niniejsza Umowa ma zastosowanie, z jednej strony, do terytoriów, na których stosuje się Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej na warunkach określonych w tym Traktacie, a z drugiej strony – do terytorium Chile.

Artykuł 15

Wejście w życie i okres obowiązywania

Niniejsza Umowa wchodzi w życie pierwszego dnia trzeciego miesiąca następującego po ostatecznym powiadomieniu przez każdą ze Stron o zakończeniu niezbędnych procedur wewnętrznych.

Niniejszą Umowę zawiera się na wstępny okres trzech lat. Umowa zostaje przedłużona na okres nieokreślony, chyba że Unia lub Chile powiadomi drugą Stronę o swoim sprzeciwie wobec takiego przedłużenia przed wygaśnięciem wstępnego okresu.

Każda ze Stron może powiadomić drugą Stronę na piśmie o zamiarze wypowiedzenia niniejszej Umowy. Wypowiedzenie staje się skuteczne po upływie trzech miesięcy od daty powiadomienia.

Artykuł 16

Teksty autentyczne

Niniejszą Umowę podpisuje się w dwóch egzemplarzach w językach angielskim i hiszpańskim, przy czym każdy z tych tekstów jest jednakowo autentyczny.

---

(1)  Chile wykonuje decyzje wspólnego komitetu poprzez Acuerdos de Ejecución zgodnie z art. 54 ust. 1 akapit czwarty Konstytucji Politycznej Republiki Chile (Constitución Política de la República de Chile).

---

---

---

---

---

---

14.12.2017

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 331/19

---

ROZPORZĄDZENIE WYKONAWCZE KOMISJI (UE) 2017/2308

z dnia 13 grudnia 2017 r.

dotyczące zezwolenia na stosowanie preparatu Bacillus subtilis (DSM 5750) i Bacillus licheniformis (DSM 5749) jako dodatku paszowego dla prosiąt ssących (posiadacz zezwolenia Chr. Hansen A/S)

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając rozporządzenie (WE) nr 1831/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 września 2003 r. w sprawie dodatków stosowanych w żywieniu zwierząt (1), w szczególności jego art. 9 ust. 2,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

W rozporządzeniu (WE) nr 1831/2003 przewidziano udzielanie zezwoleń na stosowanie dodatków w żywieniu zwierząt oraz określono sposób uzasadniania i procedury przyznawania takich zezwoleń. W art. 10 tego rozporządzenia przewidziano ponowną ocenę dodatków dopuszczonych na mocy dyrektywy Rady 70/524/EWG (2).

(2)

Rozporządzeniem Komisji (WE) nr 2148/2004 (3) preparat Bacillus subtilis (DSM 5750) i Bacillus licheniformis (DSM 5749) został dopuszczony bez ograniczeń czasowych zgodnie z dyrektywą 70/524/EWG jako dodatek paszowy dla tuczników i prosiąt. Preparat ten został następnie wpisany do rejestru dodatków paszowych jako istniejący produkt zgodnie z art. 10 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1831/2003. Rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) 2017/447 (4) stosowanie tego preparatu zostało dopuszczone na dziesięć lat w żywieniu prosiąt odsadzonych od maciory, tuczników, loch, cieląt do dalszego chowu i indyków rzeźnych.

(3)

Zgodnie z art. 10 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1831/2003 w związku z jego art. 7 złożono wniosek o ponowną ocenę preparatu Bacillus subtilis (DSM 5750) i Bacillus licheniformis (DSM 5749) jako dodatku paszowego dla prosiąt. Wniosek dotyczył również oceny tego preparatu pod kątem nowego zastosowania w wodzie do pojenia. Wnioskodawca wystąpił o sklasyfikowanie tego dodatku w kategorii „dodatki zootechniczne”. Do wniosku dołączone zostały dane szczegółowe oraz dokumenty wymagane na mocy art. 7 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1831/2003.

(4)

W opinii z dnia 12 lipca 2016 r. (5) Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności („Urząd”) stwierdził, że w proponowanych warunkach stosowania preparat Bacillus subtilis (DSM 5750) i Bacillus licheniformis (DSM 5749) nie ma negatywnego wpływu na zdrowie zwierząt i ludzi ani na środowisko. Urząd stwierdził, że dodatek ten może poprawić przyrost masy ciała u prosiąt ssących, jeśli jest stosowany w paszy lub w wodzie do pojenia. Zdaniem Urzędu nie ma potrzeby wprowadzania szczegółowych wymogów dotyczących monitorowania po wprowadzeniu do obrotu. Urząd zweryfikował również sprawozdanie dotyczące metody analizy dodatku paszowego w paszy, przedłożone przez laboratorium referencyjne ustanowione rozporządzeniem (WE) nr 1831/2003.

(5)

Ocena preparatu Bacillus subtilis (DSM 5750) i Bacillus licheniformis (DSM 5749) dowodzi, że warunki udzielenia zezwolenia przewidziane w art. 5 rozporządzenia (WE) nr 1831/2003 są spełnione. W związku z tym należy zezwolić na stosowanie preparatu, jak określono w załączniku do niniejszego rozporządzenia.

(6)	Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

Zezwolenie

Preparat wyszczególniony w załączniku, należący do kategorii „dodatki zootechniczne” i do grupy funkcjonalnej „stabilizatory flory jelitowej”, zostaje dopuszczony jako dodatek stosowany w żywieniu zwierząt zgodnie z warunkami określonymi w załączniku.

Artykuł 2

Wejście w życie

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

---

(1)  Dz.U. L 268 z 18.10.2003, s. 29.

(2)  Dyrektywa Rady 70/524/EWG z dnia 23 listopada 1970 r. dotycząca dodatków paszowych (Dz.U. L 270 z 14.12.1970, s. 1).

(3)  Rozporządzenie Komisji (WE) nr 2148/2004 z dnia 16 grudnia 2004 r. w sprawie stałego i tymczasowego dopuszczenia niektórych dodatków oraz dopuszczenia nowych zastosowań dodatku już dopuszczonego do użycia w paszach (Dz.U. L 370 z 17.12.2004, s. 24).

(4)  Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2017/447 z dnia 14 marca 2017 r. dotyczące zezwolenia na stosowanie preparatu Bacillus subtilis (DSM 5750) i Bacillus licheniformis (DSM 5749) jako dodatku paszowego dla loch, prosiąt odsadzonych od maciory, tuczników, cieląt do dalszego chowu i indyków rzeźnych oraz zmieniające rozporządzenia (WE) nr 1453/2004, (WE) nr 2148/2004 i (WE) nr 600/2005 (posiadacz zezwolenia Chr. Hansen A/S) (Dz.U. L 69 z 15.3.2017, s. 19).

(5)  Dziennik EFSA 2016; 14(9):4558.

---

---

14.12.2017

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 331/23

---

ROZPORZĄDZENIE WYKONAWCZE KOMISJI (UE) 2017/2309

z dnia 13 grudnia 2017 r.

wprowadzające odliczenia od kwot połowowych w roku 2017 w odniesieniu do niektórych stad z powodu przełowienia innych stad w poprzednich latach i zmieniające rozporządzenie wykonawcze (UE) 2017/1345

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 1224/2009 z dnia 20 listopada 2009 r. ustanawiające unijny system kontroli w celu zapewnienia przestrzegania przepisów wspólnej polityki rybołówstwa, zmieniające rozporządzenia (WE) nr 847/96, (WE) nr 2371/2002, (WE) nr 811/2004, (WE) nr 768/2005, (WE) nr 2115/2005, (WE) nr 2166/2005, (WE) nr 388/2006, (WE) nr 509/2007, (WE) nr 676/2007, (WE) nr 1098/2007, (WE) nr 1300/2008, (WE) nr 1342/2008 i uchylające rozporządzenia (EWG) nr 2847/93, (WE) nr 1627/94 oraz (WE) nr 1966/2006 (1), w szczególności jego art. 105 ust. 1, 2, 3 i 5,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)	Kwoty połowowe na 2016 r. określono w: — rozporządzeniu Rady (UE) nr 1367/2014 (2), — rozporządzeniu Rady (UE) 2015/2072 (3), — rozporządzeniu Rady (UE) 2016/72 (4), oraz — rozporządzeniu Rady (UE) 2016/73 (5).

(2)	Kwoty połowowe na 2017 r. określono w: — rozporządzeniu Rady (UE) 2016/1903 (6), — rozporządzeniu Rady (UE) 2016/2285 (7), — rozporządzeniu Rady (UE) 2016/2372 (8), oraz — rozporządzeniu Rady (UE) 2017/127 (9).

(3)	Zgodnie z art. 105 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1224/2009 Komisja dokonuje odliczeń od przyszłych kwot połowowych danego państwa członkowskiego, gdy ustali, że to państwo członkowskie przekroczyło kwoty połowowe, które zostały mu przyznane.

(4)	Rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) 2017/1345 (10) ustanowiono odliczenia od kwot połowowych w roku 2017 dla niektórych stad z powodu przełowienia tych stad w poprzednich latach.

(5)	Jednak w przypadku niektórych państw członkowskich nie można było wprowadzić odliczeń od kwot przyznanych na podstawie rozporządzenia wykonawczego (UE) 2017/1345 w odniesieniu do przełowionych stad, ponieważ państwa te nie dysponują takimi kwotami w 2017 r.

(6)

Art. 105 ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 1224/2009 stanowi, że jeżeli dokonanie odliczeń od kwoty dla danego stada w roku następującym po roku, w którym doszło do przełowienia, nie jest możliwe, ponieważ danemu państwu członkowskiemu nie przyznano stosownej kwoty, odliczenie zostanie dokonane w odniesieniu do innych stad w tym samym obszarze geograficznym lub o tej samej wartości handlowej. Zgodnie z komunikatem Komisji 2012/C 72/07 (11) wskazane jest, aby odliczenia takie były dokonywane w odniesieniu do stad poławianych przez tę samą flotę, która dokonała przełowienia, z uwzględnieniem potrzeby unikania odrzutów w połowach wielogatunkowych.

(7)	W kwestii proponowanych odliczeń od kwot przyznanych w odniesieniu do stad innych niż przełowione zasięgnięto opinii zainteresowanych państw członkowskich.

(8)

W 2016 r. Hiszpania przełowiła swoją kwotę na połowy marlina białego w Oceanie Atlantyckim (WHM/ATLANT). Należne odliczenie zastosowano zgodnie z rozporządzeniem wykonawczym (UE) 2017/1345 do całej kwoty marlina białego dostępnej na 2017 r., jak określono w wytycznych w komunikacie 2012/C 72/07. Ponieważ kwota marlina białego w Oceanie Atlantyckim dostępna na 2017 r. jest niewystarczająca, w piśmie z dnia 9 sierpnia 2017 r. Hiszpania zwróciła się o zastosowanie pozostałych odliczeń, w tym zaległych odliczeń z lat poprzednich, do kwoty włócznika w Oceanie Atlantyckim na północ od 5° N (SWO/AN05N) na 2017 r. Wniosek ten należy przyjąć zgodnie z art. 105 ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 1224/2009.

(9)

W 2016 r. Hiszpania przełowiła swoją kwotę tuńczyka białego w Oceanie Atlantyckim na północ od 5° N (ALB/AN05N). Pismem z dnia 20 lipca 2017 r. Hiszpania zwróciła się o rozłożenie należnego odliczenia na okres trzech lat. W świetle dostarczonych informacji i biorąc pod uwagę, że w pkt 5 zalecenia dodatkowego 13-05 ICCAT dotyczącego programu odbudowy populacji tuńczyka białego w północnym Atlantyku (12) określono, że przełowienie należy odliczać w ciągu maksymalnie dwóch lat, można przyjąć – w drodze wyjątku – równomierne rozłożenie odliczenia na dwa lata.

(10)

Ponadto hiszpańskie organy ds. rybołówstwa wykryły, że przekazane Komisji dane liczbowe dotyczące połowów tuńczyka białego w Oceanie Atlantyckim na północ od 5° N za 2016 r., były błędne. Ze skorygowanych danych przekazanych przez Hiszpanię w dniu 4 sierpnia 2017 r. wynika, że przyznane Hiszpanii kwoty tuńczyka białego w Oceanie Atlantyckim na północ od 5° N zostały przekroczone o ilość mniejszą niż ilość, jaką wzięto pod uwagę w odliczeniach określonych na podstawie rozporządzenia wykonawczego (UE) 2017/1345. W związku z tym odliczenie od hiszpańskiej kwoty tuńczyka białego w Oceanie Atlantyckim na północ od 5° N na 2017 r. należy odpowiednio dostosować.

(11)

W związku z publikacją rozporządzenia wykonawczego (UE) 2017/1345 portugalskie organy odpowiedzialne za rybołówstwo wykryły, że przekazane Komisji dane liczbowe dotyczące połowów włócznika w Oceanie Atlantyckim na północ od 5° N (SWO/AN05N) za 2016 r., były błędne. Ze skorygowanych danych przekazanych przez Portugalię w dniu 22 sierpnia 2017 r. wynika, że przyznane Portugalii kwoty włócznika w Oceanie Atlantyckim na północ od 5° N zostały przekroczone o ilość mniejszą niż ilość, jaką wzięto pod uwagę w odliczeniach określonych na podstawie rozporządzenia wykonawczego (UE) 2017/1345. W związku z tym odliczenie od portugalskiej kwoty włócznika w Oceanie Atlantyckim na północ od 5° N na 2017 r. należy odpowiednio dostosować.

(12)

W dniu 17 maja 2017 r. Litwa zwróciła się o uaktualnienie raportów połowowych dotyczących makreli w wodach Unii obszaru IIa; wodach Unii i wodach Norwegii obszaru IVa (MAC/*4 A-EN). Ze skorygowanych danych przekazanych przez Litwę w tym samym dniu wynika, że kwota makreli przyznana Litwie na 2016 r. została przekroczona w wodach Unii obszaru IIa; wodach Unii i wodach Norwegii obszaru IVa, a także w odniesieniu do stada rodzicielskiego makreli w obszarach VI, VII, VIIIa, VIIIb, VIIId oraz VIIIe; wodach Unii i wodach międzynarodowych obszaru Vb; wodach międzynarodowych obszarów IIa, XII oraz XIV (MAC/2CX14-). Odpowiednie odliczenia należy zatem dodać do załącznika do rozporządzenia wykonawczego (UE) 2017/1345.

(13)

W dniu 10 sierpnia 2017 r. Zjednoczone Królestwo poinformowało Komisję, że zgłoszone przyłowy kolenia w wodach Unii i wodach międzynarodowych obszarów I, V, VI, VII, VIII, XII oraz XIV (DGS/* 15X14) były błędne. Ze skorygowanych danych przekazanych przez Zjednoczone Królestwo w dniu 30 sierpnia 2017 r. za pośrednictwem systemu sprawozdawczości zagregowanych danych dotyczących połowów wynika, że przyłowy kolenia w wodach Unii i wodach międzynarodowych obszarów I, V, VI, VII, VIII, XII i XIV są mniejsze niż kwoty przyznane temu państwu na 2016 r. Należy zatem skreślić odpowiednie odliczenia w załączniku do rozporządzenia wykonawczego (UE) 2017/1345.

(14)

W październiku 2017 r., w wyniku korekty algorytmów zagregowanych danych dotyczących połowów, system sprawozdawczości wykazał przełowienie przez Danię krewetki północnej w wodach Grenlandii obszaru NAFO 1 (PRA/N1GRN.). Należy zatem odpowiednio zmienić załącznik do rozporządzenia wykonawczego (UE) 2017/1345.

(15)

W związku ze zmianami w definicjach obszarów połowowych wprowadzonymi rozporządzeniem (UE) 2017/127, aby umożliwić przekazywanie rzetelnych danych o połowach, odliczenie mające zastosowanie do Niderlandów w związku z przełowieniem czarniaka na obszarach III oraz IV; w wodach Unii obszarów IIa, IIIb, IIIc oraz podrejonach 22–32 (POK/2A34) w roku 2016 r. należy obecnie zastosować do kwoty czarniaka na 2017 r. w obszarach IIIa i IV; wodach Unii obszaru IIa (POK/2C3A4).

(16)

W swojej opinii z 2017 r. i zgodnie z poziomem referencyjnym z 2016 r. Międzynarodowa Rada Badań Morza (ICES) wprowadziła zmiany obszarów zarządzania połowami dobijaków. W związku z tym odliczeń należnych w związku z przełowieniem dobijaka przez Danię i Zjednoczone Królestwo w wodach Unii obszaru 1 zarządzania dobijakami (SAN/234_1) w 2016 r. należy dokonać w odniesieniu do kwoty dobijaków w wodach Unii obszaru 1r zarządzania dobijakami (SAN234_1R) na 2017 r.

(17)

Ponadto niektóre odliczenia przewidziane w rozporządzeniu wykonawczym (UE) 2017/1345 okazały się większe niż dostosowana kwota dostępna w 2017 r. i w konsekwencji nie mogą być w całości dokonane w ciągu tego roku. Zgodnie z komunikatem nr 2012/C 72/07 pozostałą część należy odliczyć od dostosowanych kwot przydzielonych na kolejne lata, aż do momentu całkowitego odliczenia przełowionej kwoty.

(18)	Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie wykonawcze (UE) 2017/1345.

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

Kwoty połowowe ustanowione w rozporządzeniach (UE) 2016/1903, (UE) 2016/2285, (UE) 2016/2372 i (UE) 2017/127 na rok 2017, o których mowa w załączniku I do niniejszego rozporządzenia, zmniejsza się poprzez zastosowanie odliczeń w odniesieniu do innych stad określonych w tym załączniku.

Artykuł 2

Załącznik do rozporządzenia wykonawczego (UE) 2017/1345 zastępuje się tekstem znajdującym się w załączniku II do niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 3

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie siódmego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

---

(1)  Dz.U. L 343 z 22.12.2009, s. 1.

(2)  Rozporządzenie Rady (UE) nr 1367/2014 z dnia 15 grudnia 2014 r. ustalające na lata 2015 i 2016 uprawnienia do połowów dla unijnych statków rybackich dotyczące niektórych stad ryb głębinowych (Dz.U. L 366 z 20.12.2014, s. 1).

(3)  Rozporządzenie Rady (UE) 2015/2072 z dnia 17 listopada 2015 r. ustalające uprawnienia do połowów na 2016 r. w odniesieniu do pewnych stad ryb i grup stad ryb w Morzu Bałtyckim oraz zmieniające rozporządzenia (UE) nr 1221/2014 i (UE) 2015/104 (Dz.U. L 302 z 19.11.2015, s. 1).

(4)  Rozporządzenie Rady (UE) 2016/72 z dnia 22 stycznia 2016 r. ustalające uprawnienia do połowów na 2016 rok dla niektórych stad ryb i grup stad ryb, stosowane w wodach Unii oraz – w odniesieniu do unijnych statków rybackich – w niektórych wodach nienależących do Unii oraz zmieniające rozporządzenie (UE) 2015/104 (Dz.U. L 22 z 28.1.2016, s. 1).

(5)  Rozporządzenie Rady (UE) 2016/73 z dnia 18 stycznia 2016 r. ustalające uprawnienia do połowów na 2016 rok dla niektórych stad ryb w Morzu Czarnym (Dz.U. L 16 z 23.1.2016, s. 1).

(6)  Rozporządzenie Rady (UE) 2016/1903 z dnia 28 października 2016 r. ustalające uprawnienia do połowów na 2017 rok dla niektórych stad ryb i grup stad ryb w Morzu Bałtyckim oraz zmieniające rozporządzenie (UE) 2016/72 (Dz.U. L 295 z 29.10.2016, s. 1).

(7)  Rozporządzenie Rady (UE) 2016/2285 z dnia 12 grudnia 2016 r. ustanawiające na lata 2017 i 2018 uprawnienia do połowów dla unijnych statków rybackich w odniesieniu do niektórych stad ryb głębokowodnych i zmieniające rozporządzenie (UE) 2016/72 (Dz.U. L 344 z 17.12.2016, s. 32).

(8)  Rozporządzenie Rady (UE) 2016/2372 z dnia 19 grudnia 2016 r. ustalające uprawnienia do połowów na 2017 r. dla niektórych stad ryb i grup stad ryb, mające zastosowanie na wodach Morza Czarnego (Dz.U. L 352 z 23.12.2016, s. 26).

(9)  Rozporządzenie Rady (UE) 2017/127 z dnia 20 stycznia 2017 r. ustalające uprawnienia do połowów na 2017 r. dla pewnych stad ryb i grup stad ryb, stosowane w wodach Unii oraz dla unijnych statków rybackich w niektórych wodach nienależących do Unii (Dz.U. L 24 z 28.1.2017, s. 1).

(10)  Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2017/1345 z dnia 18 lipca 2017 r. wprowadzające odliczenia od kwot połowowych w roku 2017 w odniesieniu do niektórych stad z powodu przełowienia tych stad w poprzednich latach (Dz.U. L 186 z 19.7.2017, s. 6).

(11)  Komunikat Komisji – Wytyczne dotyczące odliczania kwot na mocy art. 105 ust. 1, 2 i 5 rozporządzenia (WE) nr 1224/2009 (2012/C 72/07) (Dz.U. C 72 z 10.3.2012, s. 27).

(12)  https://www.iccat.int/Documents/Recs/compendiopdf-e/2013-05-e.pdf

---

---

---

14.12.2017

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 331/36

---

ROZPORZĄDZENIE WYKONAWCZE KOMISJI (UE) 2017/2310

z dnia 13 grudnia 2017 r.

otwierające kontyngent taryfowy na rok 2018 na przywóz do Unii niektórych towarów pochodzących z Norwegii otrzymanych w wyniku przetworzenia produktów rolnych objętych rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 510/2014

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 510/2014 z dnia 16 kwietnia 2014 r. ustanawiające zasady handlu niektórymi towarami pochodzącymi z przetwórstwa produktów rolnych oraz uchylające rozporządzenia Rady (WE) nr 1216/2009 i (WE) nr 614/2009 (1), w szczególności jego art. 16 ust. 1 lit. a),

uwzględniając decyzję Rady 2004/859/WE z dnia 25 października 2004 r. w sprawie zawarcia Umowy w formie wymiany listów między Wspólnotą Europejską a Królestwem Norwegii, odnośnie do protokołu 2 do dwustronnej Umowy o Wolnym Handlu zawartej między Europejską Wspólnotą Gospodarczą a Królestwem Norwegii (2), w szczególności jej art. 3,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Protokół 2 do Umowy między Europejską Wspólnotą Gospodarczą a Królestwem Norwegii z dnia 14 maja 1973 r. (3) („dwustronna Umowa o wolnym handlu między Europejską Wspólnotą Gospodarczą a Królestwem Norwegii”) oraz protokół 3 do Porozumienia EOG (4) określają zasady handlu między Umawiającymi się Stronami dotyczące niektórych produktów rolnych i przetworzonych produktów rolnych.

(2)

Protokół 3 do Porozumienia EOG przewiduje zerową stawkę celną na wody zawierające dodatek cukru lub innego środka słodzącego lub aromatyzowane, objęte kodem CN 2202 10 00, oraz na inne napoje bezalkoholowe niezawierające produktów objętych pozycjami od 0401 do 0404 lub tłuszczu uzyskanego z produktów objętych pozycjami od 0401 do 0404, sklasyfikowane w ramach kodów CN 2202 91 00 i 2202 99.

(3)

Zerową stawkę celną na przedmiotowe wody i inne napoje tymczasowo zawieszono na nieokreślony czas w stosunku do Norwegii na mocy Umowy w formie Wymiany listów między Wspólnotą Europejską a Królestwem Norwegii w sprawie protokołu 2 do obustronnej Umowy o Wolnym Handlu zawartej między Europejską Wspólnotą Gospodarczą a Królestwem Norwegii (5) (zwanej dalej „Umową w formie wymiany listów”), zatwierdzonej decyzją 2004/859/WE. Zgodnie z Umową w formie wymiany listów bezcłowy przywóz towarów objętych kodami CN 2202 10 00, ex 2202 91 00 i ex 2202 99 pochodzących z Norwegii jest dozwolony tylko w granicach kontyngentu bezcłowego. Za przywóz towarów przekraczających przydział kontyngentu należy zapłacić cło.

(4)	Rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) 2016/2034 (6) otwarto kontyngent taryfowy na rok 2017 na przywóz do Unii towarów objętych kodami CN 2202 10 00, ex 2202 91 00 i ex 2202 99 pochodzących z Norwegii.

(5)

Umowa w formie wymiany listów przewiduje, że jeżeli wyżej wymieniony kontyngent taryfowy zostanie wyczerpany do dnia 31 października 2017 r., kontyngent taryfowy obowiązujący od dnia 1 stycznia następnego roku zostanie zwiększony o 10 %. Zgodnie z danymi udostępnionymi Komisji roczny kontyngent na rok 2017 na przedmiotowe wody i napoje, otwarty rozporządzeniem wykonawczym (UE) 2016/2034, został wyczerpany z dniem 5 września 2017 r.

(6)

Od dnia 1 stycznia do dnia 31 grudnia 2018 r. zostanie zatem otwarty zwiększony kontyngent taryfowy na przedmiotowe wody i napoje zgodnie z Umową w formie wymiany listów. Roczny kontyngent otwarty na rok 2017 rozporządzeniem wykonawczym (UE) 2016/2034 wynosił 17,303 mln litrów. W związku z tym na rok 2018 zostanie otwarty kontyngent zwiększony o 10 %, wynoszący 19,033 mln litrów.

(7)	W rozporządzeniu wykonawczym Komisji (UE) 2015/2447 (7) określono zasady dotyczące zarządzania kontyngentami taryfowymi. Kontyngentami taryfowymi otwartymi na mocy niniejszego rozporządzenia należy zarządzać zgodnie z tymi zasadami.

(8)	Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. handlu produktami rolnymi przetworzonymi, niewymienionymi w załączniku I,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

1.   Na okres od dnia 1 stycznia do dnia 31 grudnia 2018 r. otwiera się bezcłowy kontyngent taryfowy określony w załączniku dla towarów pochodzących z Norwegii wymienionych w tym załączniku oraz na zasadach w nim określonych.

2.   Do towarów wymienionych w załączniku do niniejszego rozporządzenia mają zastosowanie reguły pochodzenia określone w protokole 3 do Umowy między Europejską Wspólnotą Gospodarczą a Królestwem Norwegii z dnia 14 maja 1973 r.

3.   Do przywożonych ilości przekraczających wielkość kontyngentu ustanowioną w załączniku stosuje się preferencyjne cło w wysokości 0,047 EUR/litr.

Artykuł 2

Bezcłowy kontyngent taryfowy, o którym mowa w art. 1 ust. 1, jest zarządzany przez Komisję zgodnie z art. 49–54 rozporządzenia wykonawczego (UE) 2015/2447.

Artykuł 3

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie siódmego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie stosuje się od dnia 1 stycznia 2018 r.

---

(1)  Dz.U. L 150 z 20.5.2014, s. 1.

(2)  Dz.U. L 370 z 17.12.2004, s. 70.

(3)  Dz.U. L 171 z 27.6.1973, s. 2.

(4)  Dz.U. L 1 z 3.1.1994, s. 3.

(5)  Dz.U. L 370 z 17.12.2004, s. 72.

(6)  Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2016/2034 z dnia 21 listopada 2016 r. otwierające na rok 2017 kontyngent taryfowy na przywóz do Unii niektórych towarów pochodzących z Norwegii otrzymanych w wyniku przetworzenia produktów rolnych objętych rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 510/2014 (Dz.U. L 314 z 21.11.2016, s. 4).

(7)  Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2015/2447 z dnia 24 listopada 2015 r. ustanawiające szczegółowe zasady wykonania niektórych przepisów rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 952/2013 ustanawiającego unijny kodeks celny (Dz.U. L 343 z 29.12.2015, s. 558).

---

---

14.12.2017

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 331/39

---

ROZPORZĄDZENIE WYKONAWCZE KOMISJI (UE) 2017/2311

z dnia 13 grudnia 2017 r.

ustalające średnią ważoną maksymalnych stawek za zakończenie połączenia w sieci ruchomej w Unii i uchylające rozporządzenie wykonawcze (UE) 2016/2292

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 531/2012 z dnia 13 czerwca 2012 r. w sprawie roamingu w publicznych sieciach łączności ruchomej wewnątrz Unii (1), w szczególności jego art. 6e ust. 2,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Zgodnie z rozporządzeniem (UE) nr 531/2012 od dnia 15 czerwca 2017 r. operatorzy krajowi nie powinni pobierać żadnych dopłat do krajowych cen detalicznych od klientów korzystających z roamingu w którymkolwiek państwie członkowskim za jakiekolwiek odebrane połączenie realizowane w roamingu regulowanym w granicach wyznaczonych przez „politykę uczciwego korzystania”.

(2)	Rozporządzenie (UE) nr 531/2012 pozwala operatorom krajowym na stosowanie po dniu 15 czerwca 2017 r. dopłat do krajowych cen detalicznych za korzystanie z detalicznych usług roamingu regulowanego w zakresie przekraczającym granicę określoną w ramach „polityki uczciwego korzystania”.

(3)	Rozporządzenie (UE) nr 531/2012 ogranicza wysokość dopłat za odbieranie połączeń realizowanych w roamingu regulowanym do średniej ważonej maksymalnych stawek za zakończenie połączenia w sieci ruchomej w Unii.

(4)	W rozporządzeniu wykonawczym Komisji (UE) 2016/2292 (2) określono średnią ważoną maksymalnych stawek za zakończenie połączenia w sieci ruchomej w Unii, którą należy stosować w 2017 r. w oparciu o dane według stanu na dzień 1 lipca 2016 r.

(5)

Organ Europejskich Regulatorów Łączności Elektronicznej przekazał Komisji zaktualizowane informacje uzyskane od krajowych organów regulacyjnych państw członkowskich na temat określonej przez nie maksymalnej wysokości stawek za zakończenie połączenia w sieci ruchomej zgodnie z art. 7 i 16 dyrektywy 2002/21/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (3) oraz art. 13 dyrektywy 2002/19/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (4) na każdym rynku krajowym za zakończenie połączenia głosowego na rynku hurtowym w poszczególnych sieciach łączności ruchomej; oraz na temat łącznej liczby abonentów w państwach członkowskich.

(6)

Zgodnie z rozporządzeniem (UE) nr 531/2012 Komisja obliczyła średnią ważoną maksymalnych stawek za zakończenie połączenia w sieci ruchomej w Unii w następujący sposób: (i) maksymalna dopuszczona stawka za zakończenie połączenia w sieci ruchomej w danym państwie członkowskim została pomnożona przez łączną liczbę abonentów w tym państwie członkowskim; (ii) wyniki dotyczące wszystkich państw członkowskich zostały zsumowane; a następnie (iii) uzyskana suma została podzielona przez łączną liczbę abonentów we wszystkich państwach członkowskich, w oparciu o dane według stanu na dzień 1 lipca 2017 r. W przypadku państw członkowskich spoza strefy euro zastosowano średni kurs wymiany z drugiego kwartału 2017 r. uzyskany z bazy danych Europejskiego Banku Centralnego.

(7)	Należy zatem zaktualizować wartość średniej ważonej maksymalnych stawek za zakończenie połączenia w sieci ruchomej w Unii określonej w rozporządzeniu wykonawczym (UE) 2016/2292.

(8)	Należy zatem uchylić rozporządzenie wykonawcze (UE) 2016/2292.

(9)	Zgodnie z rozporządzeniem (UE) nr 531/2012 Komisja co roku dokonuje przeglądu średniej ważonej maksymalnych stawek za zakończenie połączenia w sieci ruchomej w Unii.

(10)	Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu ds. Łączności,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

Wysokość średniej ważonej maksymalnych stawek za zakończenie połączenia w sieci ruchomej w Unii ustala się na 0,0091 EUR za minutę.

Artykuł 2

Rozporządzenie wykonawcze (UE) 2016/2292 traci moc.

Artykuł 3

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

---

(1)  Dz.U. L 172 z 30.6.2012, s. 10.

(2)  Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2016/2292 z dnia 16 grudnia 2016 r. ustalające średnią ważoną maksymalnych stawek za zakończenie połączenia w sieci ruchomej w Unii i uchylające rozporządzenie wykonawcze (UE) 2015/2352 (Dz.U. L 344 z 17.12.2016, s. 77).

(3)  Dyrektywa 2002/21/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie wspólnych ram regulacyjnych sieci i usług łączności elektronicznej (dyrektywa ramowa) (Dz.U. L 108 z 24.4.2002, s. 33).

(4)  Dyrektywa 2002/19/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie dostępu do sieci łączności elektronicznej i urządzeń towarzyszących oraz wzajemnych połączeń (dyrektywa o dostępie) (Dz.U. L 108 z 24.4.2002, s. 7).

---

14.12.2017

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 331/41

---

ROZPORZĄDZENIE WYKONAWCZE KOMISJI (UE) 2017/2312

z dnia 13 grudnia 2017 r.

dotyczące zezwolenia na nowe zastosowanie preparatu Bacillus subtilis C-3102 (DSM 15544) dla loch, prosiąt ssących i psów (posiadacz zezwolenia Asahi Calpis Wellness Co. Ltd, reprezentowany przez Asahi Calpis Wellness Co. Ltd. Europe Representative Office)

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając rozporządzenie (WE) nr 1831/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 września 2003 r. w sprawie dodatków stosowanych w żywieniu zwierząt (1), w szczególności jego art. 9 ust. 2,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)	W rozporządzeniu (WE) nr 1831/2003 przewidziano udzielanie zezwoleń na stosowanie dodatków w żywieniu zwierząt oraz określono sposób uzasadniania i procedury przyznawania takich zezwoleń.

(2)	Zgodnie z art. 7 rozporządzenia (WE) nr 1831/2003 złożone zostały wnioski o zezwolenie na nowe zastosowanie preparatu Bacillus subtilis C-3102 (DSM 15544). Do wniosków dołączone zostały dane szczegółowe oraz dokumenty wymagane na mocy art. 7 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1831/2003.

(3)	Wnioski dotyczą zezwolenia na nowe zastosowanie preparatu Bacillus subtilis C-3102 (DSM 15544) jako dodatku paszowego dla loch, prosiąt ssących i psów, celem sklasyfikowania go w kategorii „dodatki zootechniczne”.

(4)

Na stosowanie przez dziesięć lat preparatu Bacillus subtilis C-3102 (DSM 15544), należącego do kategorii „dodatki zootechniczne”, w żywieniu kurcząt rzeźnych zezwolono rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1444/2006 (2); w żywieniu prosiąt odsadzonych od maciory – rozporządzeniem Komisji (UE) nr 333/2010 (3); w żywieniu kurcząt odchowywanych na kury nioski, indyków, podrzędnych gatunków ptaków i innych ptaków ozdobnych i łownych – rozporządzeniem Komisji (UE) nr 184/2011 (4), a w żywieniu kur niosek i ryb ozdobnych – rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) 2016/897 (5).

(5)

W swoich opiniach z dnia 21 marca 2017 r. (6) Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności („Urząd”) stwierdził, że w proponowanych warunkach stosowania preparat Bacillus subtilis C-3102 (DSM 15544) nie ma szkodliwego wpływu na zdrowie zwierząt i ludzi ani na środowisko. Urząd stwierdził także, że dodatek może przyczynić się do poprawy parametrów oceny użytkowości u loch i prosiąt ssących oraz zwiększenia suchej masy stolca u psów. Zdaniem Urzędu nie ma potrzeby wprowadzania szczegółowych wymogów dotyczących monitorowania po wprowadzeniu do obrotu. Urząd zweryfikował również sprawozdanie dotyczące metody analizy dodatku paszowego w paszy, przedłożone przez laboratorium referencyjne ustanowione rozporządzeniem (WE) nr 1831/2003.

(6)	Z oceny preparatu Bacillus subtilis C-3102 (DSM 15544) wynika, że warunki udzielenia zezwolenia przewidziane w art. 5 rozporządzenia (WE) nr 1831/2003 są spełnione. W związku z tym należy zezwolić na stosowanie preparatu, jak określono w załączniku do niniejszego rozporządzenia.

(7)	Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

Preparat wyszczególniony w załączniku, należący do kategorii „dodatki zootechniczne” i do grupy funkcjonalnej „stabilizatory flory jelitowej”, zostaje dopuszczony jako dodatek stosowany w żywieniu zwierząt zgodnie z warunkami określonymi w załączniku.

Artykuł 2

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

---

(1)  Dz.U. L 268 z 18.10.2003, s. 29.

(2)  Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1444/2006 z dnia 29 września 2006 r. dotyczące zezwolenia na stosowanie Bacillus subtilis C-3102 (Calsporin) jako dodatku do pasz (Dz.U. L 271 z 30.9.2006, s. 19).

(3)  Rozporządzenie Komisji (UE) nr 333/2010 z dnia 22 kwietnia 2010 r. dotyczące zezwolenia na nowe zastosowanie Bacillus subtilis C-3102 (DSM 15544) jako dodatku paszowego dla prosiąt odsadzonych od maciory (posiadacz zezwolenia: Calpis Co. Ltd. Japonia, reprezentowany w Unii Europejskiej przez Calpis Co. Ltd. Europe Representative Office) (Dz.U. L 102 z 23.4.2010, s. 19).

(4)  Rozporządzenie Komisji (UE) nr 184/2011 z dnia 25 lutego 2011 r. dotyczące zezwolenia na stosowanie Bacillus subtilis C-3102 (DSM 15544) jako dodatku paszowego dla kurcząt odchowywanych na kury nioski, indyków, podrzędnych gatunków ptaków i innych ptaków ozdobnych i łownych (posiadacz zezwolenia Calpis Co. Ltd. Japonia, reprezentowany przez Calpis Co. Ltd. Europe Representative Office) (Dz.U. L 53 z 26.2.2011, s. 33).

(5)  Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2016/897 z dnia 8 czerwca 2016 r. dotyczące zezwolenia na stosowanie preparatu Bacillus subtilis (C-3102) (DSM 15544) jako dodatku paszowego dla kur niosek i ryb ozdobnych (posiadacz zezwolenia Asahi Calpis Wellness Co. Ltd.) oraz zmieniające rozporządzenia (WE) nr 1444/2006, (UE) nr 333/2010 i (UE) nr 184/2011 w odniesieniu do posiadacza zezwolenia (Dz.U. L 152 z 9.6.2016, s. 7).

(6)  Dziennik EFSA 2017; 15(4):4760 oraz Dziennik EFSA 2017; 15(4):4761.

---

---

14.12.2017

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 331/44

---

ROZPORZĄDZENIE WYKONAWCZE KOMISJI (UE) 2017/2313

z dnia 13 grudnia 2017 r.

określające specyfikacje dotyczące formatu paszportu roślin służącego przemieszczaniu na terytorium Unii oraz paszportu roślin służącego wprowadzaniu do strefy chronionej i przemieszczaniu w niej

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/2031 z dnia 26 października 2016 r. w sprawie środków ochronnych przeciwko agrofagom roślin, zmieniające rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 228/2013, (UE) nr 652/2014 i (UE) nr 1143/2014 oraz uchylające dyrektywy Rady 69/464/EWG, 74/647/EWG, 93/85/EWG, 98/57/WE, 2000/29/WE, 2006/91/WE i 2007/33/WE (1), w szczególności jego art. 83 ust. 7,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

W art. 83 ust. 7 rozporządzenia (UE) 2016/2031 upoważnia się Komisję do przyjmowania specyfikacji dotyczących formatu paszportu roślin służącego przemieszczaniu na terytorium Unii oraz paszportu roślin służącego wprowadzaniu do strefy chronionej i przemieszczaniu w niej. W celu zapewnienia dobrej widoczności i czytelności ważne jest, aby paszporty roślin posiadały znormalizowane formaty. Zapewni to również wyraźne odróżnienie paszportu roślin od wszelkich innych informacji lub etykiet.

(2)

Ze względu na różnice w wielkości i cechach roślin, produktów roślinnych i innych przedmiotów, dla których wymagany jest paszport roślin, należy zapewnić pewien stopień elastyczności w odniesieniu do formatu specyfikacji paszportu roślin. W związku z tym w ramach każdej kategorii paszportów roślin określonych w częściach A–D załącznika należy udostępnić różne alternatywne wzory, które pozwolą uwzględnić wspomniane różnice roślin, produktów roślinnych i innych przedmiotów, dla których wymagany jest paszport roślin. Ponadto we wzorach nie należy wyraźnie określać rozmiaru paszportów roślin, stosowania marginesu, proporcji wielkości ich elementów ani zastosowanej czcionki.

(3)

Elementy paszportu roślin powinny tworzyć prostokąt lub kwadrat oraz powinny wyraźnie oddzielać się od wszelkich innych nadruków lub elementów graficznych przy pomocy marginesu lub w inny sposób. Doświadczenie wskazuje, że ma to istotne znaczenie dla poprawy widoczności paszportów roślin i ich odróżnienia od wszelkich innych informacji lub etykiet.

(4)	Ze względu na pewność prawa niniejsze rozporządzenie powinno stosować się od tej samej daty co rozporządzenie (UE) 2016/2031.

(5)

Wiele roślin, produktów roślinnych i innych przedmiotów, dla których paszporty roślin będą wydawane zgodnie z dyrektywą Komisji 92/105/EWG (2) przed datą rozpoczęcia stosowania niniejszego rozporządzenia, będzie nadal dostępnych na rynku lub będą przemieszczane po tej dacie. Ponieważ żadne zagrożenie dla zdrowia nie wymaga natychmiastowej zmiany specyfikacji formatu, paszporty roślin wydane przed dniem 14 grudnia 2019 r. pozostają ważne do dnia 14 grudnia 2023 r.

(6)	Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

Wzory paszportów roślin

1.   Paszporty roślin służące przemieszczaniu na terytorium Unii powinny być zgodne z jednym ze wzorów przewidzianych w części A załącznika.

2.   Paszporty roślin służące wprowadzaniu do strefy chronionej i przemieszczaniu w niej powinny być zgodne z jednym ze wzorów przewidzianych w części B załącznika.

3.   Paszporty roślin służące przemieszczaniu na terytorium Unii, połączone z etykietą kwalifikacji zgodnie z art. 83 ust. 5 akapit drugi rozporządzenia (UE) 2016/2031, powinny być zgodne z jednym ze wzorów określonych w części C załącznika.

4.   Paszporty roślin służące wprowadzaniu do strefy chronionej i przemieszczaniu w niej, połączone z etykietą kwalifikacji zgodnie z art. 83 ust. 5 akapit drugi rozporządzenia (UE) 2016/2031, powinny być zgodne z jednym ze wzorów określonych w części D załącznika.

Artykuł 2

Wymogi dotyczące elementów paszportów roślin

Elementy paszportu roślin, jak określono w załączniku VII do rozporządzenia (UE) 2016/2031, są ułożone w prostokątny lub kwadratowy kształt, oraz są czytelne bez korzystania z narzędzi optycznych.

Są one oddzielone marginesem lub w inny sposób, wyraźnie wyodrębnione od wszelkich innych nadruków lub elementów graficznych w taki sposób, aby były dobrze i wyraźnie widoczne.

Artykuł 3

Wejście w życie

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Artykuł 4

Data rozpoczęcia stosowania

Niniejsze rozporządzenie stosuje się od dnia 14 grudnia 2019 r.

Paszporty roślin wydane przed dniem 14 grudnia 2019 r. zgodnie z dyrektywą 92/105/EWG pozostają ważne do dnia 14 grudnia 2023 r.

---

(1)  Dz.U. L 317 z 23.11.2016, s. 4.

(2)  Dyrektywa Komisji 92/105/EWG z dnia 3 grudnia 1992 r. ustanawiająca stopień normalizacji w odniesieniu do „paszportów” roślin używanych przy przemieszczaniu niektórych roślin, produktów roślinnych i innych przedmiotów w obrębie Wspólnoty i ustanawiająca szczegółowe procedury dotyczące wydawania takich „paszportów” roślin oraz warunki i szczegółowe procedury dotyczące ich wymiany (Dz.U. L 4 z 8.1.1993, s. 22).

---

---

14.12.2017

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 331/53

---

ROZPORZĄDZENIE WYKONAWCZE KOMISJI (UE) 2017/2314

z dnia 13 grudnia 2017 r.

ustalające współczynnik przydziału, jaki należy stosować do ilości objętych wnioskami o wydanie pozwolenia na przywóz złożonymi od dnia 20 listopada 2017 r. do dnia 30 listopada 2017 r. oraz określające ilości, jakie należy dodać do ilości ustalonej dla podokresu od dnia 1 lipca 2018 r. do dnia 31 grudnia 2018 r. w ramach kontyngentów taryfowych otwartych rozporządzeniem (WE) nr 2535/2001 w sektorze mleka i przetworów mlecznych

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając rozporządzenie (UE) nr 1308/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. ustanawiające wspólną organizację rynków produktów rolnych oraz uchylające rozporządzenia Rady (EWG) nr 922/72, (EWG) nr 234/79, (WE) nr 1037/2001 i (WE) nr 1234/2007 (1), w szczególności jego art. 188,

a także mając na uwadze, co następuje,

(1)	Rozporządzeniem Komisji (WE) nr 2535/2001 (2) otwarto roczne kontyngenty taryfowe na przywóz produktów w sektorze mleka i przetworów mlecznych.

(2)

Ilości objęte wnioskami o pozwolenie na przywóz złożonymi w okresie od dnia 20 listopada 2017 r. do dnia 30 listopada 2017 r. w odniesieniu do podokresu od dnia 1 stycznia 2018 r. do dnia 30 czerwca 2018 r. są w przypadku niektórych kontyngentów większe niż ilości dostępne. Należy zatem określić, na jakie ilości mogą zostać wydane pozwolenia na przywóz, poprzez ustalenie współczynnika przydziału, jaki należy zastosować do ilości, w odniesieniu do których złożono wnioski, obliczonego zgodnie z art. 7 ust. 2 rozporządzenia Komisji (WE) nr 1301/2006 (3).

(3)

Ilości objęte wnioskami o wydanie pozwolenia na przywóz, złożonymi w okresie od dnia 20 listopada 2017 r. do dnia 30 listopada 2017 r. w odniesieniu do podokresu od dnia 1 stycznia 2018 r. do dnia 30 czerwca 2018 r., są w przypadku niektórych kontyngentów mniejsze niż ilości dostępne. Należy zatem określić ilości, w odniesieniu do których nie złożono wniosków, i dodać je do ilości ustalonych dla następnego podokresu obowiązywania kontyngentu.

(4)	W celu zapewnienia skuteczności przedmiotowego środka niniejsze rozporządzenie powinno wejść w życie w dniu jego opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

1.   W odniesieniu do ilości, których dotyczą wnioski o pozwolenie na przywóz, złożone dla podokresu od dnia 1 stycznia 2018 r. do dnia 30 czerwca 2018 r. na podstawie rozporządzenia (WE) nr 2535/2001, ustala się współczynnik przydziału określony w załączniku do niniejszego rozporządzenia.

2.   Ilości, w odniesieniu do których nie złożono wniosków o pozwolenie na przywóz na podstawie rozporządzenia (WE) nr 2535/2001 i które należy dodać do podokresu od dnia 1 lipca 2018 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., określono w załączniku do niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 2

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie z dniem jego opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

---

(1)  Dz.U. L 347 z 20.12.2013, s. 671.

(2)  Rozporządzenie Komisji (WE) nr 2535/2001 z dnia 14 grudnia 2001 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 1255/1999 odnośnie do ustaleń dotyczących przywozu mleka i przetworów mlecznych i otwarcia kontyngentów taryfowych (Dz.U. L 341 z 22.12.2001, s. 29).

(3)  Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1301/2006 z dnia 31 sierpnia 2006 r. ustanawiające wspólne zasady zarządzania kontyngentami taryfowymi na przywóz produktów rolnych, podlegającymi systemowi pozwoleń na przywóz (Dz.U. L 238 z 1.9.2006, s. 13).

---

---

14.12.2017

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 331/57

---

DECYZJA RADY (WPZiB) 2017/2315

z dnia 11 grudnia 2017 r.

w sprawie ustanowienia stałej współpracy strukturalnej (PESCO) oraz ustalenia listy uczestniczących w niej państw członkowskich

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 46 ust. 2,

uwzględniając Protokół nr 10 w sprawie stałej współpracy strukturalnej ustanowionej na mocy artykułu 42 Traktatu o Unii Europejskiej, dołączony do Traktatu o Unii Europejskiej i Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając wniosek Republiki Federalnej Niemiec, Królestwa Hiszpanii, Republiki Francuskiej i Republiki Włoskiej,

uwzględniając opinię Wysokiego Przedstawiciela Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa (zwanego dalej „Wysokim Przedstawicielem”),

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Art. 42 ust. 6 Traktatu o Unii Europejskiej (TUE) przewiduje, że te państwa członkowskie, które spełniają wyższe kryteria zdolności wojskowej i które w tej dziedzinie zaciągnęły względem siebie nawzajem dalej idące zobowiązania, mając na względzie najbardziej wymagające misje, ustanawiają stałą współpracę strukturalną (PESCO) w ramach Unii.

(2)

W dniu 13 listopada 2017 r. Rada i Wysoki Przedstawiciel otrzymali zgodnie z art. 46 ust. 1 TUE wspólną notyfikację od 23 państw członkowskich, a w dniach 7 grudnia 2017 r. od dwóch innych państw członkowskich, w której wszystkie te państwa członkowskie wyraziły swój zamiar wzięcia udziału w PESCO na podstawie tego, że spełniają wspomniane powyżej wymogi oraz zaciągnęły względem siebie nawzajem dalej idące zobowiązania w tej dziedzinie określone w załączniku do niniejszej decyzji, a także na podstawie wszystkich pozostałych elementów notyfikacji, w tym preambuły i podstawowych zasad PESCO określonych w załączniku I do notyfikacji, w odniesieniu do których utrzymują one swoje zobowiązania w całości, a także przywołując art. 42 TUE, w tym art. 42 ust. 7 (1).

(3)	Dalej idące zobowiązania określone w załączniku do niniejszej decyzji są spójne z realizacją celów określonych w art. 1 Protokołu nr 10 do Traktatów oraz zobowiązań, o których mowa w art. 2 tego Protokołu.

(4)

Decyzja państw członkowskich o wzięciu udziału w PESCO jest dobrowolna i sama w sobie nie ma wpływu na suwerenność ani na specyficzny charakter polityki bezpieczeństwa i obronnej niektórych państw członkowskich. Wkłady uczestniczących państw członkowskich służące wypełnieniu dalej idących zobowiązań w ramach PESCO zostaną wniesione zgodnie z mającymi zastosowanie przepisami konstytucyjnymi tych państw.

(5)	Zwiększenie wspólnych i realizowanych na zasadzie współpracy projektów dotyczących zdolności obronnych to jedno z wiążących zobowiązań w ramach PESCO. Tego typu projekty mogą uzyskać wsparcie finansowe z budżetu Unii zgodnie z Traktatami oraz odpowiednimi instrumentami i programami unijnymi.

(6)	Uczestniczące państwa członkowskie przedstawiły w swoich krajowych planach wdrożenia swoje zdolności w zakresie wypełniania dalej idących zobowiązań zaciągniętych względem siebie nawzajem.

(7)	W związku z tym, że wymagane warunki zostały spełnione, Rada powinna przyjąć decyzję ustanawiającą PESCO.

(8)	Każde inne państwo członkowskie, które na późniejszym etapie pragnie wziąć udział w PESCO, może notyfikować swój zamiar Radzie i Wysokiemu Przedstawicielowi zgodnie z art. 46 ust. 3 TUE.

(9)	Wysoki Przedstawiciel będzie w pełni zaangażowany w prace dotyczące PESCO.

(10)

Należy zapewnić spójność między działaniami podejmowanymi w ramach PESCO a innymi działaniami w dziedzinie WPZiB oraz innymi politykami unijnymi. W stosownych przypadkach Rada oraz, w odnośnych zakresach swoich kompetencji - Wysoki Przedstawiciel i Komisja, powinni współpracować w celu osiągnięcia jak największej synergii.

(11)

Zgodnie z art. 5 Protokołu nr 22 w sprawie stanowiska Danii, załączonego do TUE i do Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, Dania nie uczestniczy w opracowaniu oraz wprowadzaniu w życie decyzji i działań Unii, które mają wpływ na kwestie polityczno-obronne. Dania nie jest zatem związana niniejszą decyzją,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

Ustanowienie stałej współpracy strukturalnej

Niniejszym ustanawia się w ramach Unii stałą współpracę strukturalną (PESCO) między tymi państwami członkowskimi, których zdolności wojskowe spełniają wyższe kryteria, o których mowa w art. 1 Protokołu nr 10, i które w tej dziedzinie zaciągnęły względem siebie nawzajem dalej idące zobowiązania, o których mowa w art. 2 tego Protokołu, mając na względzie najbardziej wymagające misje, oraz przyczyniające się do osiągnięcia unijnego poziomu ambicji.

Artykuł 2

Uczestniczące państwa członkowskie

W PESCO uczestniczą następujące państwa członkowskie:

—

Belgia,

—

Bułgaria,

—	Republika Czeska,

—

Niemcy,

—

Estonia,

—

Irlandia,

—

Grecja,

—	Hiszpania,

—

Francja,

—	Chorwacja,

—

Włochy,

—

Cypr,

—

Łotwa,

—

Litwa,

—	Luksemburg,

—

Węgry,

—	Niderlandy,

—

Austria,

—

Polska,

—	Portugalia,

—

Rumunia,

—

Słowenia,

—

Słowacja,

—	Finlandia,

—

Szwecja.

Artykuł 3

Dalej idące zobowiązania zgodnie z Protokołem nr 10

1.   Aby zrealizować cele określone w art. 1 Protokołu nr 10 oraz zobowiązania, o których mowa w art. 2 tego Protokołu, uczestniczące państwa członkowskie wnoszą wkłady, które stanowią wypełnienie dalej idących zobowiązań zaciągniętych względem siebie nawzajem przez te państwa, jak określono w załączniku.

2.   W tym celu uczestniczące państwa członkowskie dokonują co roku przeglądu oraz w stosownych przypadkach aktualizacji swoich krajowych planów wdrożenia, w których przedstawiają sposób, w jaki wypełnią dalej idące zobowiązania, precyzując w jaki sposób będą realizować bardziej szczegółowe cele, które mają być ustalane na każdym etapie. Zaktualizowane krajowe plany wdrożenia przedstawiane są corocznie Europejskiej Służbie Działań Zewnętrznych (ESDZ) oraz Europejskiej Agencji Obrony (EDA), a także udostępniane są wszystkim uczestniczącym państwom członkowskim.

Artykuł 4

Zarządzanie PESCO

1.   Zarządzanie PESCO odbywa się:

—	na poziomie Rady, oraz

—	w ramach projektów wdrażanych przez grupy tych uczestniczących państw członkowskich, które uzgodniły między sobą, że podejmą się takich projektów.

2.   Stanowiąc zgodnie z art. 46 ust. 6 TUE, Rada przyjmuje decyzje i zalecenia:

a)	zapewniające strategiczne ukierunkowanie PESCO oraz wytyczne dotyczące tej współpracy;

b)

ustalające kolejność wypełniania dalej idących zobowiązań określonych w załączniku w trakcie dwóch następujących po sobie etapów wstępnych (lata 2018–2020 oraz 2021–2025) oraz precyzujące na początku każdego etapu bardziej szczegółowe cele dla wypełniania dalej idących zobowiązań określonych w załączniku;

c)

aktualizujące, a w razie konieczności zwiększające dalej idące zobowiązania określone w załączniku w świetle osiągnięć w ramach PESCO w celu odzwierciedlenia zmieniającego się stanu bezpieczeństwa Unii. Takie decyzje podejmowane są w szczególności pod koniec etapów, o których mowa w ust. 2 lit. b), na podstawie strategicznego przeglądu oceniającego wypełnianie zobowiązań w ramach PESCO;

d)	oceniające wkłady wnoszone przez uczestniczące państwa członkowskie w celu wypełnienia uzgodnionych zobowiązań, zgodnie z mechanizmem określonym w art. 6;

e)	ustanawiające listę projektów do zrealizowania w ramach PESCO, odzwierciedlającą zarówno wsparcie rozwoju zdolności, jak i zapewnianie istotnego wsparcia w ramach środków i zdolności misji i operacji w dziedzinie wspólnej polityki bezpieczeństwa i obrony;

f)	ustanawiające wspólny zbiór przepisów dotyczących zarządzania projektami, który uczestniczące państwa członkowskie biorące udział w danym projekcie mogłyby dostosować w razie potrzeby do tego projektu;

g)	ustanawiające we właściwym czasie, zgodnie z art. 9 ust. 1, ogólne warunki, na jakich państwa trzecie mogłyby wyjątkowo zostać zaproszone do udziału w poszczególnych projektach, oraz stwierdzające, zgodnie z art. 9 ust. 2, czy dane państwo trzecie spełnia te warunki; oraz

h)	określające wszelkie inne środki wymagane do dalszego wdrażania niniejszej decyzji.

Artykuł 5

Projekty PESCO

1.   W następstwie propozycji złożonych przez uczestniczące państwa członkowskie, które zamierzają wziąć udział w danym projekcie, Wysoki Przedstawiciel może wydać zalecenie dotyczące identyfikacji i oceny projektów PESCO, na podstawie ocen przedstawionych zgodnie z art. 7, dotyczące decyzji i zaleceń Rady, które mają zostać przyjęte zgodnie z art. 4 ust. 2 lit. e), w następstwie doradztwa wojskowego udzielonego przez Komitet Wojskowy Unii Europejskiej (EUMC).

2.   Uczestniczące państwa członkowskie, które zamierzają zaproponować dany projekt, informują pozostałe uczestniczące państwa członkowskie we właściwym czasie przed przedstawieniem swojej propozycji, w celu uzyskania wsparcia i umożliwienia tym państwom przyłączenia się do wspólnego przedłożenia propozycji.

Członkami projektu są uczestniczące państwa członkowskie, które przedłożyły daną propozycję. Listę członków poszczególnych projektów dołącza się do decyzji Rady, o której mowa w art. 4 ust. 2 lit. e).

Uczestniczące państwa członkowskie biorące udział w danym projekcie mogą uzgodnić między sobą przyjęcie innych uczestniczących państw członkowskich pragnących później wziąć udział w danym projekcie.

3.   Uczestniczące państwa członkowskie biorące udział w danym projekcie uzgadniają między sobą kwestie dotyczące ich współpracy i jej zakresu oraz kwestie zarządzania tym projektem. Uczestniczące państwa członkowskie biorące udział w danym projekcie w stosownych przypadkach regularnie informują Radę o rozwoju projektu.

Artykuł 6

Uzgodnienia w sprawie nadzoru, oceny i składania sprawozdań

1.   Rada, w ramach art. 46 ust. 6 TUE, zapewnia jednolitość, spójność i skuteczność PESCO. Wysoki Przedstawiciel również przyczynia się do realizacji tych celów.

2.   Wysoki Przedstawiciel jest w pełni zaangażowany w prace dotyczące PESCO, zgodnie z protokołem nr 10.

3.   Wysoki Przedstawiciel przedstawia Radzie roczne sprawozdanie na temat PESCO. Sprawozdanie to opiera się na udziale EDA, zgodnie z art. 7 ust. 3 lit. a), oraz ESDZ, zgodnie z art. 7 ust. 2 lit. a). Sprawozdanie Wysokiego Przedstawiciela zawiera opis stanu wdrażania PESCO, w tym informacje o wypełnianiu przez każde uczestniczące państwo członkowskie swoich zobowiązań, zgodnie z ich krajowymi planami wdrożenia.

EUMC udziela Komitetowi Politycznemu i Bezpieczeństwa doradztwa wojskowego oraz zaleceń dotyczących przebiegu corocznej oceny PESCO.

Na podstawie rocznego sprawozdania na temat PESCO przedstawianego przez Wysokiego Przedstawiciela Rada raz w roku dokonuje przeglądu tego, czy uczestniczące państwa członkowskie nadal wypełniają dalej idące zobowiązania, o których mowa w art. 3.

4.   Wszelkie decyzje dotyczące zawieszenia uczestnictwa danego państwa członkowskiego przyjmuje się zgodnie z art. 46 ust. 4 TUE dopiero po otrzymaniu przez państwo jasno określonego harmonogramu indywidualnych konsultacji i środków podjętych w odpowiedzi.

Artykuł 7

Wsparcie ze strony ESDZ i EDA

1.   Pod kierunkiem Wysokiego Przedstawiciela, także jako szefa EDA, ESDZ, w tym Sztab Wojskowy Unii Europejskiej (EUMS), oraz EDA wspólnie zapewniają PESCO niezbędne usługi sekretariatu inne niż na poziomie Rady oraz organizują w tym kontekście pojedynczy punkt kontaktowy.

2.   ESDZ, w tym EUMS, wspiera funkcjonowanie PESCO w szczególności poprzez:

a)	udział w sporządzanej przez Wysokiego Przedstawiciela i włączanej do jego rocznego sprawozdania na temat PESCO ocenie wkładów uczestniczących państw członkowskim w odniesieniu do aspektów operacyjnych, zgodnie z art. 6;

b)

koordynowanie oceny proponowanych projektów przewidzianej w art. 5, zwłaszcza w obszarze dostępności sił, ich interoperacyjności, elastyczności i możliwości ich rozmieszczenia. W szczególności ESDZ, w tym EUMS, ocenia zgodność proponowanego projektu z potrzebami operacyjnymi oraz wkład tego projektu w realizację tych potrzeb.

3.   EDA wspiera PESCO w szczególności poprzez:

a)

udział w sporządzanej przez Wysokiego Przedstawiciela i włączanej do jego rocznego sprawozdania na temat PESCO ocenie wkładów uczestniczących państw członkowskim, zgodnie z art. 6, w odniesieniu do zdolności, w szczególności wkładów wnoszonych zgodnie z dalej idącymi zobowiązaniami, o których mowa w art. 3;

b)

ułatwianie realizacji projektów w zakresie rozwoju zdolności, w szczególności koordynowanie oceny proponowanych projektów przewidzianych w art. 5, zwłaszcza w obszarze rozwoju zdolności. W szczególności EDA wspiera państwa członkowskie w zapobieganiu zbędnemu pokrywaniu się proponowanych działań z istniejącymi inicjatywami, także w innych kontekstach instytucjonalnych.

Artykuł 8

Finansowanie

1.   Wydatki administracyjne instytucji Unii oraz ESDZ wynikające z wdrażania niniejszej decyzji pokrywane są z budżetu Unii. Wydatki administracyjne EDA podlegają odpowiednim przepisom o finansowaniu EDA zgodnie z decyzją Rady (WPZiB)2015/1835 (2).

2.   Wydatki operacyjne wynikające z projektów realizowanych w ramach PESCO pokrywane są przede wszystkim przez uczestniczące państwa członkowskie, które biorą udział w danym projekcie. Takie projekty mogą także uzyskać wkład z budżetu ogólnego Unii zgodnie z Traktatami oraz zgodnie z odpowiednimi instrumentami unijnymi.

Artykuł 9

Uczestnictwo państw trzecich w poszczególnych projektach

1.   Ogólne warunki uczestnictwa państw trzecich w poszczególnych projektach określa się w decyzji Rady przyjmowanej zgodnie z art. 4 ust. 2, która może zawierać wzór porozumienia administracyjnego z państwem trzecim.

2.   Rada decyduje zgodnie z art. 46 ust. 6 TUE, czy państwo trzecie, które uczestniczące państwa członkowskie biorące udział w danym projekcie chcą zaprosić do udziału w tym projekcie, spełnia wymogi określone w decyzji, o której mowa w ust. 1.

3.   W następstwie pozytywnej decyzji, o której mowa w ust. 2, uczestniczące państwa członkowskie biorące udział w danym projekcie mogą zawrzeć porozumienie administracyjne z danym państwem trzecim do celów udziału tego państwa w tym projekcie. Takie porozumienie nie może naruszać procedur Unii i jej autonomii podejmowania decyzji.

Artykuł 10

Przepisy bezpieczeństwa

Przepisy określone w decyzji Rady 2013/488/UE (3) mają zastosowanie w kontekście PESCO.

Artykuł 11

Wejście w życie

Niniejsza decyzja wchodzi w życie z dniem jej przyjęcia.

---

(1)  Zob. s. 65 niniejszego Dziennika Urzędowego.

(2)  Decyzja Rady (WPZiB) 2015/1835 z dnia 12 października 2015 r. określająca statut, siedzibę i zasady funkcjonowania Europejskiej Agencji Obrony (Dz.U. L 266 z 13.10.2015, s. 55).

(3)  Decyzja Rady 2013/488/UE z dnia 23 września 2013 r. w sprawie przepisów bezpieczeństwa dotyczących ochrony informacji niejawnych UE (Dz.U. L 274 z 15.10.2013, s. 1).

---

---

---