15.11.2017

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 297/1

---

DECYZJA RADY (UE) 2017/2083

z dnia 6 listopada 2017 r.

w sprawie podpisania w imieniu Unii Umowy między Unią Europejską a Antiguą i Barbudą zmieniającej Umowę między Wspólnotą Europejską a Antiguą i Barbudą w sprawie zniesienia wiz krótkoterminowych

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 77 ust. 2 lit. a) w związku z art. 218 ust. 5,

uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Decyzją 2009/896/WE (1) Rada zawarła Umowę między Wspólnotą Europejską a Antiguą i Barbudą w sprawie zniesienia wiz krótkoterminowych (2) (zwaną dalej „Umową”). Umowa stanowi, że obywatele Unii oraz Antigui i Barbudy mogą podróżować bez wiz na terytorium drugiej umawiającej się strony maksymalnie przez okres trzech miesięcy w okresie sześciu miesięcy.

(2)	Rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 610/2013 (3) wprowadzono przekrojowe zmiany w dorobku prawnym Unii dotyczącym wiz i granic oraz zdefiniowano pobyt krótkoterminowy jako okres nieprzekraczający 90 dni w ciągu każdego 180-dniowego okresu.

(3)	W Umowie należy uwzględnić tę nową definicję, aby zapewnić pełną harmonizację unijnego systemu pobytu krótkoterminowego.

(4)	Dnia 9 października 2014 r. Rada przyjęła decyzję w sprawie upoważnienia Komisji do podjęcia rokowań z Antiguą i Barbudą w sprawie umowy zmieniającej Umowę między Wspólnotą Europejską a Antiguą i Barbudą w sprawie zniesienia wiz krótkoterminowych (zwanej dalej „Umową zmieniającą”).

(5)	Rokowania w sprawie umowy zmieniającej zakończyły się pomyślnie jej parafowaniem w dniu 28 października 2016 r. w drodze wymiany listów.

(6)	Należy podpisać Umowę zmieniającą oraz zatwierdzić dołączone do niej deklaracje w imieniu Unii.

(7)	Niniejsza decyzja stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen, które nie mają zastosowania do Zjednoczonego Królestwa zgodnie z decyzją Rady 2000/365/WE (4); Zjednoczone Królestwo nie uczestniczy w związku z tym w przyjęciu niniejszej decyzji, nie jest nią związane ani jej nie stosuje.

(8)	Niniejsza decyzja stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen, które nie mają zastosowania do Irlandii zgodnie z decyzją Rady 2002/192/WE (5); Irlandia nie uczestniczy w związku z tym w przyjęciu niniejszej decyzji, nie jest nią związana ani jej nie stosuje,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

Niniejszym upoważnia się do podpisania w imieniu Unii Umowy między Unią Europejską a Antiguą i Barbudą zmieniającej Umowę między Wspólnotą Europejską a Antiguą i Barbudą w sprawie zniesienia wiz krótkoterminowych, z zastrzeżeniem jej zawarcia (6).

Artykuł 2

Zatwierdza się w imieniu Unii deklaracje dołączone do Umowy zmieniającej.

Artykuł 3

Przewodniczący Rady zostaje niniejszym upoważniony do wyznaczenia osoby lub osób umocowanych do podpisania Umowy zmieniającej w imieniu Unii.

Artykuł 4

Niniejsza decyzja wchodzi w życie z dniem jej przyjęcia.

---

(1)  Decyzja Rady 2009/896/WE z dnia 30 listopada 2009 r. dotycząca zawarcia umowy między Wspólnotą Europejską a Antiguą i Barbudą w sprawie zniesienia wiz krótkoterminowych (Dz.U. L 321 z 8.12.2009, s. 38).

(2)  Dz.U. L 169 z 30.6.2009, s. 3.

(3)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 610/2013 z dnia 26 czerwca 2013 r. zmieniające rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 562/2006 ustanawiające wspólnotowy kodeks zasad regulujących przepływ osób przez granice (kodeks graniczny Schengen), konwencję wykonawczą do układu z Schengen, rozporządzenia Rady (WE) nr 1683/95 i (WE) nr 539/2001 oraz rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 767/2008 i (WE) nr 810/2009 (Dz.U. L 182 z 29.6.2013, s. 1).

(4)  Decyzja Rady 2000/365/WE z dnia 29 maja 2000 r. dotycząca wniosku Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej o zastosowanie wobec niego niektórych przepisów dorobku Schengen (Dz.U. L 131 z 1.6.2000, s. 43).

(5)  Decyzja Rady 2002/192/WE z dnia 28 lutego 2002 r. dotycząca wniosku Irlandii o zastosowanie wobec niej niektórych przepisów dorobku Schengen (Dz.U. L 64 z 7.3.2002, s. 20).

(6)  Tekst Umowy zmieniającej zostanie opublikowany wraz z decyzją w sprawie jej zawarcia.

---

15.11.2017

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 297/3

---

DECYZJA RADY (UE) 2017/2084

z dnia 6 listopada 2017 r.

w sprawie podpisania w imieniu Unii Umowy między Unią Europejską a Barbadosem zmieniającej Umowę między Wspólnotą Europejską a Barbadosem w sprawie zniesienia wiz krótkoterminowych

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 77 ust. 2 lit. a), w związku z art. 218 ust. 5,

uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Decyzją 2009/898/WE (1) Rada zawarła Umowę między Wspólnotą Europejską a Barbadosem w sprawie zniesienia wiz krótkoterminowych (2) (zwaną dalej „Umową”). Umowa stanowi, że obywatele Unii oraz Barbadosu mogą podróżować bez wiz na terytorium drugiej umawiającej się strony maksymalnie przez okres trzech miesięcy w okresie sześciu miesięcy.

(2)	Rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 610/2013 (3) wprowadzono przekrojowe zmiany w dorobku prawnym Unii dotyczącym wiz i granic oraz zdefiniowano pobyt krótkoterminowy jako okres nieprzekraczający 90 dni w ciągu każdego 180-dniowego okresu.

(3)	W Umowie należy uwzględnić tę nową definicję, aby zapewnić pełną harmonizację unijnego systemu pobytu krótkoterminowego.

(4)	Dnia 9 października 2014 r. Rada przyjęła decyzję w sprawie upoważnienia Komisji do podjęcia rokowań z Barbadosem w celu zawarcia umowy zmieniającej Umowę między Wspólnotą Europejską a Barbadosem w sprawie zniesienia wiz krótkoterminowych (zwanej dalej „Umową zmieniającą”).

(5)	Rokowania w sprawie Umowy zmieniającej z Barbadosem zakończono jej parafowaniem w dniu 8 lutego 2017 r. w drodze wymiany listów.

(6)	Należy podpisać Umowę zmieniającą oraz zatwierdzić dołączone do niej deklaracje w imieniu Unii.

(7)	Niniejsza decyzja stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen, które nie mają zastosowania do Zjednoczonego Królestwa zgodnie z decyzją Rady 2000/365/WE (4); Zjednoczone Królestwo nie uczestniczy w związku z tym w przyjęciu niniejszej decyzji, nie jest nią związane ani jej nie stosuje.

(8)	Niniejsza decyzja stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen, które nie mają zastosowania do Irlandii zgodnie z decyzją Rady 2002/192/WE (5); Irlandia nie uczestniczy w związku z tym w przyjęciu niniejszej decyzji, nie jest nią związana ani jej nie stosuje,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

Niniejszym upoważnia się do podpisania, w imieniu Unii, Umowy między Unią Europejską a Barbadosem zmieniającej Umowę między Wspólnotą Europejską a Barbadosem w sprawie zniesienia wiz krótkoterminowych, z zastrzeżeniem jej zawarcia (6).

Artykuł 2

Zatwierdza się w imieniu Unii deklaracje dołączone do Umowy zmieniającej.

Artykuł 3

Przewodniczący Rady zostaje niniejszym upoważniony do wyznaczenia osoby lub osób umocowanych do podpisania Umowy zmieniającej w imieniu Unii.

Artykuł 4

Niniejsza decyzja wchodzi w życie z dniem jej przyjęcia.

---

(1)  Decyzja Rady 2009/898/WE z dnia 30 listopada 2009 r. dotycząca zawarcia umowy między Wspólnotą Europejską a Barbadosem w sprawie zniesienia wiz krótkoterminowych (Dz.U. L 321 z 8.12.2009, s. 40).

(2)  Dz.U. L 169 z 30.6.2009, s. 10.

(3)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 610/2013 z dnia 26 czerwca 2013 r. zmieniające rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 562/2006 ustanawiające wspólnotowy kodeks zasad regulujących przepływ osób przez granice (kodeks graniczny Schengen), konwencję wykonawczą do układu z Schengen, rozporządzenia Rady (WE) nr 1683/95 i (WE) nr 539/2001 oraz rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 767/2008 i (WE) nr 810/2009, (Dz.U. L 182 z 29.6.2013, s. 1).

(4)  Decyzja Rady 2000/365/WE z dnia 29 maja 2000 r. dotycząca wniosku Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej o zastosowanie wobec niego niektórych przepisów dorobku Schengen (Dz.U. L 131 z 1.6.2000, s. 43).

(5)  Decyzja Rady 2002/192/WE z dnia 28 lutego 2002 r. dotycząca wniosku Irlandii o zastosowanie wobec niej niektórych przepisów dorobku Schengen (Dz.U. L 64 z 7.3.2002, s. 20).

(6)  Tekst Umowy zmieniającej zostanie opublikowany wraz z decyzją w sprawie jej zawarcia.

---

15.11.2017

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 297/5

---

DECYZJA RADY (UE) 2017/2085

z dnia 6 listopada 2017 r.

w sprawie podpisania w imieniu Unii Umowy między Unią Europejską a Wspólnotą Bahamów zmieniającej Umowę między Wspólnotą Europejską a Wspólnotą Bahamów w sprawie zniesienia wiz krótkoterminowych

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 77 ust. 2 lit. a), w związku z art. 218 ust. 5,

uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Decyzją 2009/897/WE (1) Rada zawarła Umowę między Wspólnotą Europejską a Wspólnotą Bahamów w sprawie zniesienia wiz krótkoterminowych (2) (zwaną dalej „Umową”). Umowa stanowi, że obywatele Unii oraz Wspólnoty Bahamów mogą podróżować bez wiz na terytorium drugiej umawiającej się strony maksymalnie przez okres trzech miesięcy w okresie sześciu miesięcy.

(2)	Rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 610/2013 (3) wprowadzono przekrojowe zmiany w dorobku prawnym Unii dotyczącym wiz i granic oraz zdefiniowano pobyt krótkoterminowy jako okres nieprzekraczający 90 dni w ciągu każdego 180-dniowego okresu.

(3)	W Umowie należy uwzględnić tę nową definicję, aby zapewnić pełną harmonizację unijnego systemu pobytu krótkoterminowego.

(4)	Dnia 9 października 2014 r. Rada przyjęła decyzję w sprawie upoważnienia Komisji do podjęcia rokowań ze Wspólnotą Bahamów w celu zawarcia umowy zmieniającej Umowę między Wspólnotą Europejską a Wspólnotą Bahamów w sprawie zniesienia wiz krótkoterminowych (zwanej dalej „Umową zmieniającą”).

(5)	Rokowania w sprawie Umowy zmieniającej zakończono jej parafowaniem w dniu 30 sierpnia 2016 r. w drodze wymiany listów.

(6)	Należy podpisać Umowę zmieniającą oraz zatwierdzić dołączone do niej deklaracje w imieniu Unii.

(7)	Niniejsza decyzja stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen, które nie mają zastosowania do Zjednoczonego Królestwa zgodnie z decyzją Rady 2000/365/WE (4); Zjednoczone Królestwo nie uczestniczy w związku z tym w przyjęciu niniejszej decyzji, nie jest nią związane ani jej nie stosuje.

(8)	Niniejsza decyzja stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen, które nie mają zastosowania do Irlandii zgodnie z decyzją Rady 2002/192/WE (5); Irlandia nie uczestniczy w związku z tym w przyjęciu niniejszej decyzji, nie jest nią związana ani jej nie stosuje,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

Niniejszym upoważnia się do podpisania w imieniu Unii Umowy między Unią Europejską a Wspólnotą Bahamów zmieniającej Umowę między Wspólnotą Europejską a Wspólnotą Bahamów w sprawie zniesienia wiz krótkoterminowych, z zastrzeżeniem jej zawarcia (6).

Artykuł 2

Zatwierdza się w imieniu Unii deklaracje dołączone do Umowy zmieniającej.

Artykuł 3

Przewodniczący Rady zostaje niniejszym upoważniony do wyznaczenia osoby lub osób umocowanych do podpisania Umowy zmieniającej w imieniu Unii.

Artykuł 4

Niniejsza decyzja wchodzi w życie z dniem jej przyjęcia.

---

(1)  Decyzja Rady 2009/897/WE z dnia 30 listopada 2009 r. dotycząca zawarcia umowy między Wspólnotą Europejską a Wspólnotą Bahamów w sprawie zniesienia wiz krótkoterminowych (Dz.U. L 321 z 8.12.2009, s. 39).

(2)  Dz.U. L 169 z 30.6.2009, s. 24.

(3)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 610/2013 z dnia 26 czerwca 2013 r. zmieniające rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 562/2006 ustanawiające wspólnotowy kodeks zasad regulujących przepływ osób przez granice (kodeks graniczny Schengen), konwencję wykonawczą do układu z Schengen, rozporządzenia Rady (WE) nr 1683/95 i (WE) nr 539/2001 oraz rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 767/2008 i (WE) nr 810/2009 (Dz.U. L 182 z 29.6.2013, s. 1).

(4)  Decyzja Rady 2000/365/WE z dnia 29 maja 2000 r. dotycząca wniosku Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej o zastosowanie wobec niego niektórych przepisów dorobku Schengen (Dz.U. L 131 z 1.6.2000, s. 43).

(5)  Decyzja Rady 2002/192/WE z dnia 28 lutego 2002 r. dotycząca wniosku Irlandii o zastosowanie wobec niej niektórych przepisów dorobku Schengen (Dz.U. L 64 z 7.3.2002, s. 20).

(6)  Tekst Umowy zmieniającej zostanie opublikowany wraz z decyzją w sprawie jej zawarcia.

---

15.11.2017

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 297/7

---

DECYZJA RADY (UE) 2017/2086

z dnia 6 listopada 2017 r.

w sprawie podpisania w imieniu Unii Umowy między Unią Europejską a Federacją Saint Kitts i Nevis zmieniającej Umowę między Wspólnotą Europejską a Federacją Saint Kitts i Nevis w sprawie zniesienia wiz krótkoterminowych

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 77 ust. 2 lit. a) w związku z art. 218 ust. 5,

uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Decyzją 2009/901/WE (1) Rada zawarła Umowę między Wspólnotą Europejską a Federacją Saint Kitts i Nevis w sprawie zniesienia wiz krótkoterminowych (2) (zwaną dalej „Umową”). Umowa stanowi, że obywatele Unii oraz Federacji Saint Kitts i Nevis mogą podróżować bez wiz na terytorium drugiej umawiającej się strony maksymalnie przez okres trzech miesięcy w okresie sześciu miesięcy.

(2)	Rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 610/2013 (3) wprowadzono przekrojowe zmiany w dorobku prawnym Unii dotyczącym wiz i granic oraz zdefiniowano pobyt krótkoterminowy jako okres nieprzekraczający 90 dni w ciągu każdego 180-dniowego okresu.

(3)	W Umowie należy uwzględnić tę nową definicję, aby zapewnić pełną harmonizację unijnego systemu pobytu krótkoterminowego.

(4)

Dnia 9 października 2014 r. Rada przyjęła decyzję w sprawie upoważnienia Komisji do podjęcia rokowań z Federacją Saint Kitts i Nevis w celu zawarcia Umowy zmieniającej Umowę między Wspólnotą Europejską a Federacją Saint Kitts i Nevis w sprawie zniesienia wiz krótkoterminowych (zwanej dalej „Umową zmieniającą”).

(5)	Rokowania w sprawie Umowy zmieniającej zakończono jej parafowaniem w dniu 28 lipca 2016 r. w drodze wymiany listów.

(6)	Należy, w imieniu Unii, podpisać Umowę zmieniającą oraz zatwierdzić dołączone do niej deklaracje.

(7)	Niniejsza decyzja stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen, które nie mają zastosowania do Zjednoczonego Królestwa zgodnie z decyzją Rady 2000/365/WE (4); Zjednoczone Królestwo nie uczestniczy w związku z tym w przyjęciu niniejszej decyzji, nie jest nią związane ani jej nie stosuje.

(8)	Niniejsza decyzja stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen, które nie mają zastosowania do Irlandii zgodnie z decyzją Rady 2002/192/WE (5); Irlandia nie uczestniczy w związku z tym w przyjęciu niniejszej decyzji, nie jest nią związana ani jej nie stosuje,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

Niniejszym upoważnia się do podpisania, w imieniu Unii, Umowy między Unią Europejską a Federacją Saint Kitts i Nevis zmieniającej Umowę między Wspólnotą Europejską a Federacją Saint Kitts i Nevis w sprawie zniesienia wiz krótkoterminowych, z zastrzeżeniem jej zawarcia (6).

Artykuł 2

Zatwierdza się w imieniu Unii deklaracje dołączone do Umowy zmieniającej.

Artykuł 3

Przewodniczący Rady zostaje niniejszym upoważniony do wyznaczenia osoby lub osób umocowanych do podpisania Umowy zmieniającej w imieniu Unii.

Artykuł 4

Niniejsza decyzja wchodzi w życie z dniem jej przyjęcia.

---

(1)  Decyzja Rady 2009/901/WE z dnia 30 listopada 2009 r. dotycząca zawarcia umowy między Wspólnotą Europejską a Federacją Saint Kitts i Nevis w sprawie zniesienia wiz krótkoterminowych (Dz.U. L 321 z 8.12.2009, s. 43).

(2)  Dz.U. L 169 z 30.6.2009, s. 38.

(3)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 610/2013 z dnia 26 czerwca 2013 r. zmieniające rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 562/2006 ustanawiające wspólnotowy kodeks zasad regulujących przepływ osób przez granice (kodeks graniczny Schengen), konwencję wykonawczą do układu z Schengen, rozporządzenia Rady (WE) nr 1683/95 i (WE) nr 539/2001 oraz rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 767/2008 i (WE) nr 810/2009 (Dz.U. L 182 z 29.6.2013, s. 1).

(4)  Decyzja Rady 2000/365/WE z dnia 29 maja 2000 r. dotycząca wniosku Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej o zastosowanie wobec niego niektórych przepisów dorobku Schengen (Dz.U. L 131 z 1.6.2000, s. 43).

(5)  Decyzja Rady 2002/192/WE z dnia 28 lutego 2002 r. dotycząca wniosku Irlandii o zastosowanie wobec niej niektórych przepisów dorobku Schengen (Dz.U. L 64 z 7.3.2002, s. 20).

(6)  Tekst Umowy zmieniającej zostanie opublikowany wraz z decyzją w sprawie jej zawarcia.

---

15.11.2017

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 297/9

---

DECYZJA RADY (UE) 2017/2087

z dnia 6 listopada 2017 r.

w sprawie podpisania w imieniu Unii Umowy między Unią Europejską a Republiką Mauritiusu zmieniającej Umowę między Wspólnotą Europejską a Republiką Mauritiusu w sprawie zniesienia wiz krótkoterminowych

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 77 ust. 2 lit. a) w związku z art. 218 ust. 5,

uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Decyzją 2009/899/WE (1) Rada zawarła Umowę między Wspólnotą Europejską a Republiką Mauritiusu w sprawie zniesienia wiz krótkoterminowych (2) (zwaną dalej „Umową”). Umowa stanowi, że obywatele Unii oraz Republiki Mauritiusu mogą podróżować bez wiz na terytorium drugiej umawiającej się strony maksymalnie przez okres trzech miesięcy w okresie sześciu miesięcy.

(2)	Rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 610/2013 (3) wprowadzono przekrojowe zmiany w dorobku prawnym Unii dotyczącym wiz i granic oraz zdefiniowano pobyt krótkoterminowy jako okres nieprzekraczający 90 dni w ciągu każdego 180-dniowego okresu.

(3)	W Umowie należy uwzględnić tę nową definicję, aby zapewnić pełną harmonizację unijnego systemu pobytu krótkoterminowego.

(4)	Dnia 9 października 2014 r. Rada przyjęła decyzję w sprawie upoważnienia Komisji do podjęcia rokowań z Republiką Mauritiusu w celu zawarcia Umowy zmieniającej Umowę między Wspólnotą Europejską a Republiką Mauritiusu w sprawie zniesienia wiz krótkoterminowych (zwanej dalej „Umową zmieniającą”).

(5)	Rokowania w sprawie umowy zmieniającej z Republiką Mauritiusu zakończono jej parafowaniem w drodze wymiany listów w dniu 11 listopada 2016 r..

(6)	Należy, w imieniu Unii, podpisać Umowę zmieniającą oraz zatwierdzić dołączone do niej deklaracje.

(7)	Niniejsza decyzja stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen, które nie mają zastosowania do Zjednoczonego Królestwa zgodnie z decyzją Rady 2000/365/WE (4); Zjednoczone Królestwo nie uczestniczy w związku z tym w przyjęciu niniejszej decyzji, nie jest nią związane ani jej nie stosuje.

(8)	Niniejsza decyzja stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen, które nie mają zastosowania do Irlandii zgodnie z decyzją Rady 2002/192/WE (5); Irlandia nie uczestniczy w związku z tym w przyjęciu niniejszej decyzji, nie jest nią związana ani jej nie stosuje,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

Niniejszym upoważnia się do podpisania, w imieniu Unii, Umowy między Unią Europejską a Republiką Mauritiusu zmieniającej Umowę między Wspólnotą Europejską a Republiką Mauritiusu w sprawie zniesienia wiz krótkoterminowych, z zastrzeżeniem jej zawarcia (6).

Artykuł 2

Zatwierdza się w imieniu Unii deklaracje dołączone do niniejszej Umowy zmieniającej.

Artykuł 3

Przewodniczący Rady zostaje niniejszym upoważniony do wyznaczenia osoby lub osób umocowanych do podpisania Umowy zmieniającej w imieniu Unii.

Artykuł 4

Niniejsza decyzja wchodzi w życie z dniem jej przyjęcia.

---

(1)  Decyzja Rady 2009/899/WE z dnia 30 listopada 2009 r. dotycząca zawarcia umowy między Wspólnotą Europejską a Republiką Mauritiusu w sprawie zniesienia wiz krótkoterminowych (Dz.U. L 321 z 8.12.2009, s. 41).

(2)  Dz.U. L 169 z 30.6.2009, s. 17.

(3)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 610/2013 z dnia 26 czerwca 2013 r. zmieniające rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 562/2006 ustanawiające wspólnotowy kodeks zasad regulujących przepływ osób przez granice (kodeks graniczny Schengen), konwencję wykonawczą do układu z Schengen, rozporządzenia Rady (WE) nr 1683/95 i (WE) nr 539/2001 oraz rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 767/2008 i (WE) nr 810/2009 (Dz.U. L 182 z 29.6.2013, s. 1).

(4)  Decyzja Rady 2000/365/WE z dnia 29 maja 2000 r. dotycząca wniosku Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej o zastosowanie wobec niego niektórych przepisów dorobku Schengen (Dz.U. L 131 z 1.6.2000, s. 43).

(5)  Decyzja Rady 2002/192/WE z dnia 28 lutego 2002 r. dotycząca wniosku Irlandii o zastosowanie wobec niej niektórych przepisów dorobku Schengen (Dz.U. L 64 z 7.3.2002, s. 20).

(6)  Tekst Umowy zmieniającej zostanie opublikowany wraz z decyzją o jej zawarciu.

---

15.11.2017

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 297/11

---

DECYZJA RADY (UE) 2017/2088

z dnia 6 listopada 2017 r.

w sprawie podpisania w imieniu Unii Umowy między Unią Europejską a Republiką Seszeli zmieniającej Umowę między Wspólnotą Europejską a Republiką Seszeli w sprawie zniesienia wiz krótkoterminowych

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 77 ust. 2 lit. a) w związku z art. 218 ust. 5,

uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Decyzją 2009/900/WE (1) Rada zawarła Umowę między Wspólnotą Europejską a Republiką Seszeli w sprawie zniesienia wiz krótkoterminowych (2) (zwaną dalej „Umową”). Umowa stanowi, że obywatele Unii oraz Republiki Seszeli mogą podróżować bez wiz na terytorium drugiej umawiającej się strony maksymalnie przez okres trzech miesięcy w okresie sześciu miesięcy.

(2)	Rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 610/2013 (3) wprowadzono przekrojowe zmiany w dorobku prawnym Unii dotyczącym wiz i granic oraz zdefiniowano pobyt krótkoterminowy jako okres nieprzekraczający 90 dni w ciągu każdego 180-dniowego okresu.

(3)	W Umowie należy uwzględnić tę nową definicję, aby zapewnić pełną harmonizację unijnego systemu pobytu krótkoterminowego.

(4)	Dnia 9 października 2014 r. Rada przyjęła decyzję w sprawie upoważnienia Komisji do podjęcia rokowań z Republiką Seszeli w celu zawarcia umowy zmieniającej Umowę między Wspólnotą Europejską a Republiką Seszeli w sprawie zniesienia wiz krótkoterminowych (zwanej dalej „Umową zmieniającą”).

(5)	Rokowania w sprawie Umowy zmieniającej zakończono jej parafowaniem w drodze wymiany listów w dniu 15 lipca 2016 r.

(6)	Należy, w imieniu Unii, podpisać Umowę zmieniającą oraz zatwierdzić dołączone do niej deklaracje.

(7)	Niniejsza decyzja stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen, które nie mają zastosowania do Zjednoczonego Królestwa zgodnie z decyzją Rady 2000/365/WE (4); Zjednoczone Królestwo nie uczestniczy w związku z tym w przyjęciu niniejszej decyzji, nie jest nią związane ani jej nie stosuje.

(8)	Niniejsza decyzja stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen, które nie mają zastosowania do Irlandii zgodnie z decyzją Rady 2002/192/WE (5); Irlandia nie uczestniczy w związku z tym w przyjęciu niniejszej decyzji, nie jest nią związana ani jej nie stosuje,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

Niniejszym upoważnia się do podpisania w imieniu Unii Umowy między Unią Europejską a Republiką Seszeli zmieniającej Umowę między Wspólnotą Europejską a Republiką Seszeli w sprawie zniesienia wiz krótkoterminowych, z zastrzeżeniem jej zawarcia (6).

Artykuł 2

Zatwierdza się w imieniu Unii deklaracje dołączone do Umowy zmieniającej.

Artykuł 3

Przewodniczący Rady zostaje niniejszym upoważniony do wyznaczenia osoby lub osób umocowanych do podpisania Umowy zmieniającej w imieniu Unii.

Artykuł 4

Niniejsza decyzja wchodzi w życie z dniem jej przyjęcia.

---

(1)  Decyzja Rady 2009/900/WE z dnia 30 listopada 2009 r. dotycząca zawarcia umowy między Wspólnotą Europejską a Republiką Seszeli w sprawie zniesienia wiz krótkoterminowych (Dz.U. L 321 z 8.12.2009, s. 42).

(2)  Dz.U. L 169 z 30.6.2009, s. 31.

(3)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 610/2013 z dnia 26 czerwca 2013 r. zmieniające rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 562/2006 ustanawiające wspólnotowy kodeks zasad regulujących przepływ osób przez granice (kodeks graniczny Schengen), konwencję wykonawczą do układu z Schengen, rozporządzenia Rady (WE) nr 1683/95 i (WE) nr 539/2001 oraz rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 767/2008 i (WE) nr 810/2009 (Dz.U. L 182 z 29.6.2013, s. 1).

(4)  Decyzja Rady 2000/365/WE z dnia 29 maja 2000 r. dotycząca wniosku Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej o zastosowanie wobec niego niektórych przepisów dorobku Schengen (Dz.U. L 131 z 1.6.2000, s. 43).

(5)  Decyzja Rady 2002/192/WE z dnia 28 lutego 2002 r. dotycząca wniosku Irlandii o zastosowanie wobec niej niektórych przepisów dorobku Schengen (Dz.U. L 64 z 7.3.2002, s. 20).

(6)  Tekst Umowy zmieniającej zostanie opublikowany wraz z decyzją o jej zawarciu.

---

15.11.2017

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 297/13

---

ROZPORZĄDZENIE WYKONAWCZE KOMISJI (UE) 2017/2089

z dnia 14 listopada 2017 r.

w sprawie warunków technicznych rozwijania, utrzymywania i wykorzystywania teleinformatycznych systemów wymiany informacji oraz przechowywania takich informacji zgodnie z unijnym kodeksem celnym

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 952/2013 z dnia 9 października 2013 r. ustanawiające unijny kodeks celny (1), w szczególności jego art. 8 ust. 1 lit. b) oraz art. 17,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Art. 6 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 952/2013 („kodeks”) wymaga, by wszelka wymiana informacji, takich jak deklaracje, zgłoszenia, wnioski lub decyzje, między organami celnymi oraz między przedsiębiorcami a organami celnymi, a także przechowywanie tych informacji zgodnie z wymogami przepisów prawa celnego, odbywała się za pomocą technik elektronicznego przetwarzania danych.

(2)	Decyzja wykonawcza Komisji (UE) 2016/578 (2) ustanawia program prac dotyczący wdrożenia systemów teleinformatycznych wymaganych do stosowania kodeksu, które to systemy mają zostać rozwinięte w ramach projektów wymienionych w sekcji II załącznika do tej decyzji wykonawczej.

(3)

Należy określić ważne warunki techniczne funkcjonowania wspomnianych systemów teleinformatycznych, takie jak warunki rozwijania, testowania i wykorzystywania tych systemów, jak również ich utrzymywania i wprowadzania w nich zmian. Należy określić dodatkowe warunki dotyczące ochrony, aktualizacji i ograniczeń przetwarzania danych oraz własności systemów i ich bezpieczeństwa.

(4)	W celu zabezpieczenia praw i interesów Unii, państw członkowskich i przedsiębiorców ważne jest ustanowienie przepisów proceduralnych i określenie alternatywnych rozwiązań, które mają być stosowane w razie wystąpienia czasowej awarii systemów teleinformatycznych.

(5)

Celem systemu decyzji celnych opracowanego w kontekście projektu decyzji celnych w ramach UKC, o którym mowa w decyzji wykonawczej (UE) 2016/578, jest harmonizacja procesów związanych ze składaniem wniosków w sprawie decyzji celnej, podejmowaniem takiej decyzji oraz zarządzaniem nią w całej Unii przy użyciu wyłącznie technik elektronicznego przetwarzania danych. Konieczne jest zatem ustanowienie przepisów regulujących ten system teleinformatyczny. Zakres systemu powinien być określony poprzez odniesienie do decyzji celnych, o które będzie się wnioskować przy jego użyciu i które mają być podejmowane i zarządzane przy jego użyciu. Należy ustanowić szczegółowe przepisy w odniesieniu do wspólnych komponentów systemu (unijnego portalu dla przedsiębiorców, centralnego systemu zarządzania decyzjami celnymi oraz usług dotyczących danych referencyjnych) i komponentów krajowych (krajowego portalu dla przedsiębiorców i krajowego systemu zarządzania decyzjami celnymi), poprzez określenie ich funkcji i wzajemnych powiązań.

(6)

Należy ponadto wprowadzić przepisy w odniesieniu do danych dotyczących pozwoleń, które to dane są już przechowywane w istniejących systemach teleinformatycznych, takich jak system regularnej linii żeglugowej (RSS), oraz w systemach krajowych, które muszą zostać przeniesione do systemu decyzji celnych.

(7)

System jednolitego zarządzania użytkownikami i podpisu cyfrowego opracowany w ramach projektu bezpośredniego dostępu przedsiębiorców do europejskich systemów informacji (jednolite zarządzanie użytkownikami i podpis cyfrowy), o którym mowa w decyzji wykonawczej (UE) 2016/578, służy zarządzaniu procesem uwierzytelniania i weryfikacji dostępu w odniesieniu do przedsiębiorców i innych użytkowników. Należyustanowić szczegółowe przepisy dotyczące zakresu i charakterystyki systemu poprzez określenie jego poszczególnych komponentów (wspólnych i krajowych), ich funkcji i wzajemnych powiązań. Funkcja „podpisu cyfrowego” nie jest jednak jeszcze dostępna w ramach systemu jednolitego zarządzania użytkownikami i podpisu cyfrowego. W niniejszym rozporządzeniu nie było zatem możliwe ustanowienie szczegółowych przepisów dotyczących tej funkcji.

(8)

Niniejsze rozporządzenie nie narusza praw podstawowych i jest zgodne z zasadami uznanymi w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej, a w szczególności z prawem do ochrony danych osobowych. W przypadku gdy do celów stosowania przepisów prawa celnego konieczne jest przetwarzanie danych osobowych w systemach teleinformatycznych, dane te muszą być przetwarzane zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 (3) oraz rozporządzeniem (WE) nr 45/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady (4). Dane osobowe przedsiębiorców oraz osób innych niż przedsiębiorcy przetwarzane przez systemy teleinformatyczne są ograniczone do zestawów danych określonych w załączniku A, grupa 3 – Strony i w załączniku 12-01 do rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) 2015/2446 (5).

(9)	Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu wykonawczym są zgodne z opinią Komitetu Kodeksu Celnego,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

ROZDZIAŁ I

PRZEPISY OGÓLNE

Artykuł 1

Zakres

Niniejsze rozporządzenie ma zastosowanie do następujących systemów teleinformatycznych:

a)	systemu decyzji celnych opracowanego w kontekście projektu decyzji celnych w ramach UKC, o którym mowa w załączniku do decyzji wykonawczej (UE) 2016/578;

b)	systemu jednolitego zarządzania użytkownikami i podpisu cyfrowego opracowanego w ramach projektu bezpośredniego dostępu przedsiębiorców do europejskich systemów informacji (jednolite zarządzanie użytkownikami i podpis cyfrowy), o którym mowa w załączniku do decyzji wykonawczej (UE) 2016/578.

Artykuł 2

Definicje

Do celów niniejszego rozporządzenia stosuje się następujące definicje:

1)	„wspólny komponent” oznacza komponent systemów teleinformatycznych opracowany na poziomie Unii, który jest dostępny dla wszystkich państw członkowskich;

2)	„krajowy komponent” oznacza komponent systemów teleinformatycznych opracowany na poziomie krajowym, który jest dostępny w państwie członkowskim, które utworzyło taki komponent.

Artykuł 3

Punkty kontaktowe dla systemów teleinformatycznych

Komisja i państwa członkowskie wyznaczają punkty kontaktowe dla każdego z systemów teleinformatycznych do celów wymiany informacji, aby zapewnić skoordynowany rozwój, eksploatację i utrzymanie tych systemów teleinformatycznych. Przekazują one sobie wzajemnie dane kontaktowe tych punktów kontaktowych.

Komisja i państwa członkowskie niezwłocznie informują się wzajemnie o wszelkich zmianach danych kontaktowych tych punktów kontaktowych.

ROZDZIAŁ II

SYSTEM DECYZJI CELNYCH

Artykuł 4

Cel i struktura systemu decyzji celnych

1.   System decyzji celnych umożliwia komunikację między Komisją, państwami członkowskimi, przedsiębiorcami i osobami innymi niż przedsiębiorcy do celów składania i przetwarzania wniosków i decyzji, o których mowa w art. 5 ust. 1, a także zarządzania decyzjami dotyczącymi pozwoleń, a mianowicie ich zmiany, cofnięcia, unieważnienia i zawieszenia.

2.   System decyzji celnych składa się z następujących wspólnych komponentów:

a)	unijnego portalu dla przedsiębiorców;

b)	centralnego systemu zarządzania decyzjami celnymi;

c)	usług dotyczących danych referencyjnych.

3.   Państwa członkowskie mogą tworzyć następujące krajowe komponenty:

a)	krajowy portal dla przedsiębiorców;

b)	krajowy system zarządzania decyzjami celnymi.

Artykuł 5

Wykorzystywanie systemu decyzji celnych

1.   System decyzji celnych wykorzystuje się do celów składania i przetwarzania wniosków dotyczących następujących pozwoleń, jak również do celów zarządzania decyzjami dotyczącymi tych wniosków lub pozwoleń:

a)	pozwolenia na korzystanie z uproszczenia dotyczącego ustalania kwot stanowiących część wartości celnej towarów, o którym mowa w art. 73 kodeksu;

b)	pozwolenia na korzystanie z zabezpieczenia generalnego, w tym na możliwe obniżenie wysokości lub zwolnienie z obowiązku złożenia zabezpieczenia, o którym mowa w art. 95 kodeksu;

c)	pozwolenia na odroczenie płatności należności celnych, o którym mowa w art. 110 kodeksu, o ile pozwolenie to nie zostanie przyznane w odniesieniu do jednej operacji;

d)	pozwolenia na prowadzenie magazynu czasowego składowania, o którym mowa w art. 148 kodeksu;

e)	pozwolenia na utworzenie regularnej linii żeglugowej, o którym mowa w art. 120 rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446;

f)	pozwolenia na korzystanie ze statusu upoważnionego wystawcy, o którym mowa w art. 128 rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446;

g)	pozwolenia na regularne stosowanie uproszczonego zgłoszenia celnego, o którym mowa w art. 166 ust. 2 kodeksu;

h)	pozwolenia na odprawę scentralizowaną, o którym mowa w art. 179 kodeksu;

i)	pozwolenia na dokonywanie zgłoszeń celnych poprzez wpis danych do rejestru zgłaszającego, w tym dla procedury wywozu, o którym mowa w art. 182 kodeksu;

j)	pozwolenia na korzystanie z samoobsługi celnej, o którym mowa w art. 185 kodeksu;

k)	pozwolenia na przyznanie statusu podmiotu upoważnionego do ważenia bananów, o którym mowa w art. 155 rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446;

l)	pozwolenia na korzystanie z procedury uszlachetniania czynnego, o którym mowa w art. 211 ust. 1 lit. a) kodeksu;

m)	pozwolenia na korzystanie z procedury uszlachetniania biernego, o którym mowa w art. 211 ust. 1 lit. a) kodeksu;

n)	pozwolenia na korzystanie z procedury końcowego przeznaczenia, o którym mowa w art. 211 ust. 1 lit. a) kodeksu;

o)	pozwolenia na korzystanie z procedury odprawy czasowej, o którym mowa w art. 211 ust. 1 lit. a) kodeksu;

p)	pozwolenia na prowadzenie miejsc składowych przeznaczonych do składowania celnego towarów, o którym mowa w art. 211 ust. 1 lit. b) kodeksu;

q)	pozwolenia na korzystanie ze statusu upoważnionego odbiorcy w procedurze TIR, o którym mowa w art. 230 kodeksu;

r)	pozwolenia na korzystanie ze statusu upoważnionego nadawcy w procedurze tranzytu unijnego, o którym mowa w art. 233 ust. 4 lit. a) kodeksu;

s)	pozwolenia na korzystanie ze statusu upoważnionego odbiorcy w procedurze tranzytu unijnego, o którym mowa w art. 233 ust. 4 lit. b) kodeksu;

t)	pozwolenia na stosowanie specjalnego rodzaju zamknięć celnych, o którym mowa w art. 233 ust. 4 lit. c) kodeksu;

u)	pozwolenia na stosowanie zgłoszenia tranzytowego ze zmniejszoną liczbą danych, o którym mowa w art. 233 ust. 4 lit. d) kodeksu;

v)	pozwolenia na korzystanie z elektronicznego dokumentu przewozowego jako zgłoszenia celnego, o którym mowa w art. 233 ust. 4 lit. e) kodeksu;

2.   Wspólne komponenty systemu decyzji celnych wykorzystuje się w odniesieniu do wniosków i pozwoleń, o których mowa w ust. 1, jak również do zarządzania decyzjami dotyczącymi tych wniosków i pozwoleń, jeśli te pozwolenia lub decyzje mogą mieć skutki w więcej niż jednym państwie członkowskim.

3.   Państwo członkowskie może podjąć decyzję dopuszczającą wykorzystywanie wspólnych komponentów systemu decyzji celnych w odniesieniu do wniosków i pozwoleń, o których mowa w ust. 1, jak również do zarządzania decyzjami dotyczącymi tych wniosków i pozwoleń, jeśli te pozwolenia lub decyzje mają skutki jedynie w tym państwie członkowskim.

4.   System decyzji celnych nie może być wykorzystywany w odniesieniu do wniosków, pozwoleń lub decyzji innych niż te wymienione w ust. 1.

Artykuł 6

Uwierzytelnianie i dostęp do systemu decyzji celnych

1.   Uwierzytelnianie i weryfikację dostępu przedsiębiorców i osób innych niż przedsiębiorcy do celów dostępu do wspólnych komponentów systemu decyzji celnych przeprowadza się z wykorzystaniem systemu jednolitego zarządzania użytkownikami i podpisu cyfrowego, o którym mowa w art. 14.

2.   Uwierzytelnianie i weryfikację dostępu urzędników państw członkowskich do celów dostępu do wspólnych komponentów systemu decyzji celnych przeprowadza się z wykorzystaniem usług sieciowych świadczonych przez Komisję.

3.   Uwierzytelnianie i weryfikację dostępu personelu Komisji do celów dostępu do wspólnych komponentów systemu decyzji celnych przeprowadza się z wykorzystaniem systemu jednolitego zarządzania użytkownikami i podpisu cyfrowego lub usług sieciowych świadczonych przez Komisję.

Artykuł 7

Unijny portal dla przedsiębiorców

1.   Unijny portal dla przedsiębiorców jest punktem dostępu do systemu decyzji celnych dla przedsiębiorców oraz osób innych niż przedsiębiorcy.

2.   Unijny portal dla przedsiębiorców musi współdziałać z centralnym systemem zarządzania decyzjami celnymi, a także z krajowymi systemami zarządzania decyzjami celnymi, które mogą zostać utworzone przez państwa członkowskie.

3.   Unijny portal dla przedsiębiorców wykorzystuje się w odniesieniu do wniosków i pozwoleń, o których mowa w art. 5 ust. 1, jak również do zarządzania decyzjami dotyczącymi tych wniosków i pozwoleń, jeśli te pozwolenia lub decyzje mogą mieć skutki w więcej niż jednym państwie członkowskim.

4.   Państwo członkowskie może podjąć decyzję dopuszczającą wykorzystywanie unijnego portalu dla przedsiębiorców w odniesieniu do wniosków i pozwoleń, o których mowa w art. 5 ust. 1, jak również do zarządzania decyzjami dotyczącymi tych wniosków i pozwoleń, jeśli te pozwolenia lub decyzje mają skutki jedynie w tym państwie członkowskim.

Gdy państwo członkowskie podejmuje decyzję o wykorzystywaniu unijnego portalu dla przedsiębiorców w odniesieniu do pozwoleń lub decyzji mających skutki jedynie w tym państwie członkowskim, powiadamia o tym fakcie Komisję.

Artykuł 8

Centralny system zarządzania decyzjami celnymi

1.   Centralny system zarządzania decyzjami celnymi jest wykorzystywany przez organy celne państw członkowskich do celów przetwarzania wniosków i pozwoleń, o których mowa w art. 5 ust. 1, a także do zarządzania decyzjami dotyczącymi tych wniosków i pozwoleń poprzez umożliwienie państwom członkowskim sprawdzania, czy spełnione są warunki umożliwiające akceptację tych wniosków i wydawanie decyzji.

2.   Centralny system zarządzania decyzjami celnymi musi współdziałać z unijnym portalem dla przedsiębiorców, usługami dotyczącymi danych referencyjnych oraz z krajowymi systemami zarządzania decyzjami celnymi, które mogą zostać utworzone przez państwa członkowskie.

Artykuł 9

Konsultacje między organami celnymi z wykorzystaniem systemu decyzji celnych

Organ celny państwa członkowskiego korzysta z centralnego systemu zarządzania decyzjami celnymi, kiedy potrzebuje skonsultować się z organem celnym innego państwa członkowskiego przed podjęciem decyzji w odniesieniu do wniosków bądź pozwoleń, o których mowa w art. 5 ust. 1.

Artykuł 10

Usługi dotyczące danych referencyjnych

Usługi dotyczące danych referencyjnych wykorzystuje się w celu centralnego przechowywania danych dotyczących pozwoleń, o których mowa w art. 5 ust. 1, a także decyzji dotyczących tych pozwoleń; usługi te umożliwiają przeglądanie, powielanie i zatwierdzanie tych pozwoleń za pomocą innych systemów teleinformatycznych ustanowionych do celów art. 16 kodeksu.

Artykuł 11

Krajowy portal dla przedsiębiorców

1.   Krajowy portal dla przedsiębiorców, o ile został utworzony, jest dodatkowym punktem dostępu do systemu decyzji celnych dla przedsiębiorców oraz osób innych niż przedsiębiorcy.

2.   Jeśli chodzi o wnioski i pozwolenia, o których mowa w art. 5 ust. 1, a także zarządzanie decyzjami dotyczącymi tych wniosków i pozwoleń w przypadku, gdy dane pozwolenia lub decyzje mogą mieć skutki w więcej niż jednym państwie członkowskim, przedsiębiorcy i osoby inne niż przedsiębiorcy mogą wybrać korzystanie z krajowego portalu dla przedsiębiorców, o ile został on utworzony, bądź z unijnego portalu dla przedsiębiorców.

3.   Krajowy portal dla przedsiębiorców musi współdziałać z krajowym systemem zarządzania decyzjami celnymi, o ile został on utworzony.

4.   W przypadku gdy państwo członkowskie utworzyło krajowy portal dla przedsiębiorców, powiadamia o tym fakcie Komisję.

Artykuł 12

Krajowy system zarządzania decyzjami celnymi

1.   Krajowy system zarządzania decyzjami celnymi, o ile został utworzony, jest wykorzystywany przez organy celne państw członkowskich do celów przetwarzania wniosków i pozwoleń, o których mowa w art. 5 ust. 1, a także do zarządzania decyzjami dotyczącymi tych wniosków i pozwoleń poprzez sprawdzanie, czy spełnione są warunki umożliwiające akceptację wniosków i wydawanie decyzji.

2.   Krajowy system zarządzania decyzjami celnymi musi współdziałać z centralnym systemem zarządzania decyzjami celnymi do celów konsultacji między organami celnymi, o których mowa w art. 9.

Artykuł 13

Migracja danych dotyczących pozwoleń do systemu decyzji celnych

1.   Dane dotyczące pozwoleń, o których mowa w art. 5 ust. 1, w przypadku gdy pozwolenia te zostały wydane w okresie od dnia 1 maja 2016 r. lub przyznane zgodnie z art. 346 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2015/2447 (6) i mogą mieć skutki w więcej niż jednym państwie członkowskim, zostają przeniesione do systemu decyzji celnych i są przechowywane w tym systemie, o ile pozwolenia te są ważne w dniu przeprowadzania migracji danych. Migrację przeprowadza się najpóźniej do dnia 1 maja 2019 r.

Państwo członkowskie może zdecydować o stosowaniu akapitu pierwszego również w odniesieniu do pozwoleń, o których mowa w art. 5 ust. 1 i które mają skutki wyłącznie w tym państwie członkowskim.

2.   Organy celne dopilnowują, by dane, które mają zostać przeniesione zgodnie z ust. 1, były zgodne z wymogami dotyczącymi danych ustanowionymi w załączniku A do rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446 oraz w załączniku A do rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2015/2447. W tym celu mogą one zażądać niezbędnych informacji od posiadacza pozwolenia.

ROZDZIAŁ III

SYSTEM JEDNOLITEGO ZARZĄDZANIA UŻYTKOWNIKAMI I PODPISU CYFROWEGO

Artykuł 14

Cel i struktura systemu jednolitego zarządzania użytkownikami i podpisu cyfrowego

1.   System jednolitego zarządzania użytkownikami i podpisu cyfrowego umożliwia komunikację między Komisją a systemami zarządzania uprawnieniami i tożsamością użytkowników państw członkowskich, o których mowa w art. 18, w celu zapewnienia bezpiecznego, uprawnionego dostępu do systemów teleinformatycznych przedsiębiorcom i osobom innym niż przedsiębiorcy oraz personelowi Komisji.

2.   System jednolitego zarządzania użytkownikami i podpisu cyfrowego składa się z następujących wspólnych komponentów:

a)	systemu zarządzania dostępem;

b)	systemu zarządzania administracyjnego.

3.   Państwo członkowskie tworzy system zarządzania uprawnieniami i tożsamością użytkowników jako krajowy komponent systemu jednolitego zarządzania użytkownikami i podpisu cyfrowego.

Artykuł 15

Wykorzystanie systemu jednolitego zarządzania użytkownikami i podpisu cyfrowego

System jednolitego zarządzania użytkownikami i podpisu cyfrowego wykorzystuje się w celu zapewnienia uwierzytelniania i weryfikacji dostępu:

a)	przedsiębiorców i osób innych niż przedsiębiorcy, do celów zapewnienia im dostępu do wspólnych komponentów systemu decyzji celnych;

b)	personelu Komisji do celów zapewnienia im dostępu do wspólnych komponentów systemu decyzji celnych oraz do celów utrzymania systemu jednolitego zarządzania użytkownikami i podpisu cyfrowego oraz zarządzania tym systemem.

Artykuł 16

System zarządzania dostępem

Komisja ustanawia system zarządzania dostępem umożliwiający zatwierdzanie wniosków o udzielenie dostępu składanych przez przedsiębiorców i osoby inne niż przedsiębiorcy w ramach systemu jednolitego zarządzania użytkownikami i podpisu cyfrowego poprzez współdziałanie z systemami zarządzania uprawnieniami i tożsamością użytkowników państw członkowskich, o których mowa w art. 18.

Artykuł 17

System zarządzania administracyjnego

Komisja ustanawia system zarządzania administracyjnego w celu zarządzania przepisami dotyczącymi uwierzytelniania i autoryzacji w odniesieniu do zatwierdzania danych identyfikacyjnych przedsiębiorców i osób innych niż przedsiębiorcy do celów udzielania dostępu do systemów teleinformatycznych.

Artykuł 18

Systemy zarządzania uprawnieniami i tożsamością użytkowników państw członkowskich

Państwa członkowskie ustanawiają system zarządzania uprawnieniami i tożsamością użytkowników w celu zapewnienia:

a)	bezpiecznej rejestracji i przechowywania danych identyfikacyjnych przedsiębiorców i osób innych niż przedsiębiorcy;

b)	bezpiecznej wymiany podpisanych i zaszyfrowanych danych identyfikacyjnych przedsiębiorców i osób innych niż przedsiębiorcy.

ROZDZIAŁ IV

FUNKCJONOWANIE SYSTEMÓW TELEINFORMATYCZNYCH ORAZ SZKOLENIA W ZAKRESIE KORZYSTANIA Z NICH

Artykuł 19

Rozwijanie, testowanie i wykorzystywanie systemów teleinformatycznych oraz zarządzanie nimi

1.   Wspólne komponenty są rozwijane, testowane, wykorzystywane i zarządzane przez Komisję. Krajowe komponenty są rozwijane, testowane, wykorzystywane i zarządzane przez państwa członkowskie.

2.   Państwa członkowskie zapewniają interoperacyjność krajowych komponentów ze wspólnymi komponentami.

Artykuł 20

Utrzymywanie systemów teleinformatycznych i wprowadzanie w nich zmian

1.   Komisja zajmuje się utrzymaniem wspólnych komponentów, a państwa członkowskie utrzymaniem swoich krajowych komponentów.

2.   Komisja i państwa członkowskie zapewniają nieprzerwane działanie systemów teleinformatycznych.

3.   Komisja może zmieniać wspólne komponenty systemów teleinformatycznych w celu korygowania nieprawidłowości, dodawania nowych funkcji lub modyfikacji istniejących funkcji.

4.   Komisja informuje państwa członkowskie o zmianach i aktualizacjach wspólnych komponentów.

5.   Państwa członkowskie powiadamiają Komisję o zmianach i aktualizacjach krajowych komponentów, które mogą mieć wpływ na funkcjonowanie wspólnych komponentów.

6.   Komisja i państwa członkowskie podają do wiadomości publicznej informacje na temat zmian i aktualizacji systemów teleinformatycznych, o których mowa w ust. 4 i 5.

Artykuł 21

Czasowa awaria systemów teleinformatycznych

1.   W razie czasowej awarii systemów teleinformatycznych, o której mowa w art. 6 ust. 3 lit. b) kodeksu, przedsiębiorcy i osoby inne niż przedsiębiorcy składają informacje niezbędne do dopełnienia odnośnych formalności w sposób określony przez państwa członkowskie, w tym za pośrednictwem środków innych niż techniki elektronicznego przetwarzania danych.

2.   Organy celne zapewniają, by informacje złożone zgodnie z ust. 1 zostały udostępnione w odpowiednich systemach teleinformatycznych w terminie 7 dni od momentu ponownej dostępności tych systemów.

3.   Komisja i państwa członkowskie informują się wzajemnie o niedostępności systemów teleinformatycznych będącej skutkiem czasowej awarii.

Artykuł 22

Wsparcie szkoleniowe w zakresie wykorzystywania i funkcjonowania wspólnych komponentów

Komisja wspiera państwa członkowskie w zakresie wykorzystywania i funkcjonowania wspólnych komponentów systemów teleinformatycznych poprzez zapewnianie odpowiednich materiałów szkoleniowych.

ROZDZIAŁ V

OCHRONA DANYCH, ZARZĄDZANIE DANYMI ORAZ WŁASNOŚĆ I BEZPIECZEŃSTWO SYSTEMÓW TELEINFORMATYCZNYCH

Artykuł 23

Ochrona danych osobowych

1.   Dane osobowe zarejestrowane w systemach teleinformatycznych są przetwarzane do celów stosowania przepisów prawa celnego, z uwzględnieniem szczególnych celów każdego z systemów teleinformatycznych, określonych odpowiednio w art. 4 ust. 1 oraz w art. 14 ust. 1.

2.   Krajowe organy nadzoru w dziedzinie ochrony danych osobowych oraz Europejski Inspektor Ochrony Danych współpracują w celu zapewnienia skoordynowanego nadzoru nad przetwarzaniem danych osobowych zarejestrowanych w systemach teleinformatycznych.

Artykuł 24

Aktualizacja danych w systemach teleinformatycznych

Państwa członkowskie zapewniają, by dane zarejestrowane na szczeblu krajowym odpowiadały danym zarejestrowanym we wspólnych komponentach i były stale aktualizowane.

Artykuł 25

Ograniczenia przeglądania i przetwarzania danych

1.   Dane zarejestrowane we wspólnych komponentach systemów teleinformatycznych przez państwo członkowskie mogą być przeglądane i przetwarzane przez to państwo członkowskie. Mogą być one również przeglądane i przetwarzane przez inne państwo członkowskie, jeśli uczestniczy ono w przetwarzaniu wniosku lub w zarządzaniu decyzją, których te dane dotyczą, w tym poprzez konsultacje prowadzone zgodnie z art. 9.

2.   Dane zarejestrowane we wspólnych komponentach systemów teleinformatycznych przez przedsiębiorcę lub osobę inną niż przedsiębiorca mogą być przeglądane lub przetwarzane przez tego przedsiębiorcę lub tę osobę. Mogą być one również przeglądane i przetwarzane przez państwo członkowskie, które uczestniczy w przetwarzaniu wniosku lub w zarządzaniu decyzją, których te dane dotyczą, w tym poprzez konsultacje prowadzone zgodnie z art. 9.

Artykuł 26

Własność systemu

1.   Komisja jest właścicielem systemu w odniesieniu do wspólnych komponentów.

2.   Państwa członkowskie są właścicielami systemu w odniesieniu do krajowych komponentów.

Artykuł 27

Bezpieczeństwo systemów

1.   Komisja zapewnia bezpieczeństwo wspólnych komponentów. Państwa członkowskie zapewniają bezpieczeństwo krajowych komponentów.

W tym celu Komisja i państwa członkowskie podejmują, co najmniej, środki niezbędne do:

a)	uniemożliwienia osobom nieuprawnionym dostępu do urządzeń wykorzystywanych do przetwarzania danych;

b)	uniemożliwienia wprowadzania danych oraz przeglądania, modyfikacji lub usuwania danych przez osoby nieuprawnione;

c)	wykrycia wszelkich działań, o których mowa w lit. a) i b).

2.   Komisja i państwa członkowskie informują się wzajemnie o wszelkich działaniach, które mogłyby doprowadzić do naruszenia lub podejrzenia naruszenia bezpieczeństwa systemów teleinformatycznych.

ROZDZIAŁ VI

PRZEPISY KOŃCOWE

Artykuł 28

Ocena systemów teleinformatycznych

Komisja i państwa członkowskie przeprowadzają oceny komponentów systemu, za które odpowiadają, a w szczególności analizują bezpieczeństwo i integralność tych komponentów oraz poufność danych przetwarzanych w ramach tych komponentów.

Komisja i państwa członkowskie informują się wzajemnie o wynikach takich ocen.

Artykuł 29

Wejście w życie

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

---

(1)  Dz.U. L 269 z 10.10.2013, s. 1.

(2)  Decyzja wykonawcza Komisji (UE) 2016/578 z dnia 11 kwietnia 2016 r. ustanawiająca program prac dotyczący rozwoju i wykorzystywania systemów teleinformatycznych przewidziany w unijnym kodeksie celnym (Dz.U. L 99 z 15.4.2016, s. 6).

(3)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (Dz.U. L 119 z 4.5.2016, s. 1).

(4)  Rozporządzenie (WE) nr 45/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2000 r. o ochronie osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych przez instytucje i organy wspólnotowe i o swobodnym przepływie takich danych (Dz.U. L 8 z 12.1.2001, s. 1).

(5)  Rozporządzenie delegowane Komisji (UE) 2015/2446 z dnia 28 lipca 2015 r. uzupełniające rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 952/2013 w odniesieniu do szczegółowych zasad dotyczących niektórych przepisów unijnego kodeksu celnego (Dz.U. L 343 z 29.12.2015, s. 1).

(6)  Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2015/2447 z dnia 24 listopada 2015 r. ustanawiające szczegółowe zasady wykonania niektórych przepisów rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 952/2013 ustanawiającego unijny kodeks celny (Dz.U. L 343 z 29.12.2015, s. 558).

---

15.11.2017

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 297/22

---

ROZPORZĄDZENIE WYKONAWCZE KOMISJI (UE) 2017/2090

z dnia 14 listopada 2017 r.

w sprawie zatwierdzenia piwa jako substancji podstawowej zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1107/2009 dotyczącym wprowadzania do obrotu środków ochrony roślin, oraz w sprawie zmiany załącznika do rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 540/2011

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1107/2009 z dnia 21 października 2009 r. dotyczące wprowadzania do obrotu środków ochrony roślin i uchylające dyrektywy Rady 79/117/EWG i 91/414/EWG (1), w szczególności jego art. 23 ust. 5 w związku z art. 13 ust. 2,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Zgodnie z art. 23 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1107/2009 Komisja otrzymała w dniu 11 listopada 2016 r. złożony przez Institut Technique de l'Agriculture Biologique wniosek o zatwierdzenie piwa jako substancji podstawowej. Do wniosku dołączono informacje wymagane przepisami art. 23 ust. 3 akapit drugi rozporządzenia (WE) nr 1107/2009.

(2)

Komisja zwróciła się do Europejskiego Urzędu ds. Bezpieczeństwa Żywności („Urząd”) o pomoc naukową. W dniu 9 czerwca 2017 r. Urząd przedstawił Komisji sprawozdanie techniczne dotyczące piwa (2). W dniu 20 lipca 2017 r. Komisja przedłożyła Stałemu Komitetowi ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz sprawozdanie z przeglądu (3) oraz projekt niniejszego rozporządzenia i sfinalizowała te dokumenty, aby przedstawić je na posiedzeniu tego komitetu w dniu 6 października 2017 r.

(3)

Z dokumentacji przedstawionej przez wnioskodawcę wynika, że piwo spełnia kryteria środka spożywczego zgodnie z definicją zawartą w art. 2 rozporządzenia (WE) nr 178/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady (4). Ponadto substancja ta nie jest w głównej mierze wykorzystywana do celów ochrony roślin, jest jednak użyteczna w ochronie roślin w postaci produktu składającego się z tej substancji i z wody. Z tego powodu należy ją uznać za substancję podstawową.

(4)

Jak wykazały badania, można oczekiwać, że piwo zasadniczo spełnia wymogi określone w art. 23 rozporządzenia (WE) nr 1107/2009, w szczególności w odniesieniu do zastosowań, które zostały zbadane przez Komisję i wyszczególnione w jej sprawozdaniu z przeglądu. Należy zatem zatwierdzić piwo jako substancję podstawową.

(5)	Zgodnie z art. 13 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1107/2009 w związku z jego art. 6 oraz w świetle aktualnej wiedzy naukowej i technicznej należy jednak uwzględnić pewne warunki.

(6)	Zgodnie z art. 13 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1107/2009 należy odpowiednio zmienić załącznik do rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 540/2011 (5).

(7)	Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

Zatwierdzenie substancji podstawowej

Substancję piwo zatwierdza się jako substancję podstawową zgodnie z przepisami załącznika I.

Artykuł 2

Zmiany w rozporządzeniu wykonawczym (UE) nr 540/2011

W rozporządzeniu wykonawczym (UE) nr 540/2011 wprowadza się zmiany zgodnie z załącznikiem II do niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 3

Wejście w życie

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

---

(1)  Dz.U. L 309 z 24.11.2009, s. 1.

(2)  EFSA (Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności), 2017. Sprawozdanie techniczne dotyczące wyniku konsultacji z państwami członkowskimi i EFSA w sprawie stosowania piwa jako substancji podstawowej do ochrony roślin przeciw ślimakom. Publikacja dodatkowa EFSA 2017:EN-1253. 30 s. doi:10.2903/sp.efsa.2017.EN-1253.

(3)  http://ec.europa.eu/food/plant/pesticides/eu-pesticides-database/public/?event=activesubstance.selection&language=EN.

(4)  Rozporządzenie (WE) nr 178/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 stycznia 2002 r. ustanawiające ogólne zasady i wymagania prawa żywnościowego, powołujące Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności oraz ustanawiające procedury w zakresie bezpieczeństwa żywności (Dz.U. L 31 z 1.2.2002, s. 1).

(5)  Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) nr 540/2011 z dnia 25 maja 2011 r. w sprawie wykonania rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1107/2009 w odniesieniu do wykazu zatwierdzonych substancji czynnych (Dz.U. L 153 z 11.6.2011, s. 1).

---

---

---

15.11.2017

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 297/25

---

ROZPORZĄDZENIE WYKONAWCZE KOMISJI (UE) 2017/2091

z dnia 14 listopada 2017 r.

w sprawie nieodnawiania zatwierdzenia substancji czynnej iprodion, zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1107/2009 dotyczącym wprowadzania do obrotu środków ochrony roślin, oraz w sprawie zmiany rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 540/2011

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1107/2009 z dnia 21 października 2009 r. dotyczące wprowadzania do obrotu środków ochrony roślin i uchylające dyrektywy Rady 79/117/EWG i 91/414/EWG (1), w szczególności jego art. 20 ust. 1 i art. 78 ust. 2,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)	Dyrektywą Komisji 2003/31/WE (2) włączono iprodion jako substancję czynną do załącznika I do dyrektywy Rady 91/414/EWG (3).

(2)	Substancje czynne włączone do załącznika I do dyrektywy 91/414/EWG uznaje się za zatwierdzone na podstawie rozporządzenia (WE) nr 1107/2009 i są one wymienione w części A załącznika do rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 540/2011 (4).

(3)	Zatwierdzenie substancji czynnej iprodion, określonej w części A załącznika do rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 540/2011, wygasa w dniu 31 października 2018 r.

(4)	Wniosek o odnowienie zatwierdzenia iprodionu złożono zgodnie z art. 1 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 844/2012 (5) w terminie określonym w tym artykule.

(5)	Wnioskodawca złożył dodatkową dokumentację wymaganą zgodnie z art. 6 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 844/2012. Państwo członkowskie pełniące rolę sprawozdawcy stwierdziło, że wniosek jest kompletny.

(6)	Państwo członkowskie pełniące rolę sprawozdawcy w porozumieniu z państwem członkowskim pełniącym rolę współsprawozdawcy przygotowało sprawozdanie z oceny dotyczącej odnowienia i w dniu 3 listopada 2015 r. przedłożyło je Europejskiemu Urzędowi ds. Bezpieczeństwa Żywności („Urząd”) oraz Komisji.

(7)	Urząd przekazał sprawozdanie z oceny dotyczącej odnowienia wnioskodawcy i państwom członkowskim w celu umożliwienia im zgłoszenia uwag, a otrzymane uwagi przekazał Komisji. Urząd podał również do wiadomości publicznej dodatkową dokumentację skróconą.

(8)

W dniu 8 czerwca 2016 r. Urząd przekazał Komisji wnioski (6) dotyczące tego, czy można oczekiwać, że iprodion spełnia kryteria zatwierdzenia przewidziane w art. 4 rozporządzenia (WE) nr 1107/2009. Urząd uznał, że istnieje wysokie prawdopodobieństwo, iż ocenione reprezentatywne zastosowania mogą spowodować narażenie wód podziemnych na istotne metabolity iprodionu, które przekraczałoby stanowiącą parametr dla wody pitnej granicę 0,1 μg/l w sytuacjach występujących we wszystkich scenariuszach dotyczących wód podziemnych, a jeden istotny metabolit przekracza nawet 0,75 μg/l we wszystkich scenariuszach dotyczących wód podziemnych. Urząd stwierdził także, że istnieje wysokie długoterminowe ryzyko dla organizmów wodnych.

(9)

Ponadto w odniesieniu do jednego metabolitu, który wykryto w formie pozostałości w roślinach i zanieczyszczenia w materiale technicznym, Urząd stwierdził, że nie można wykluczyć możliwości wystąpienia genotoksyczności, a w związku z tym nie można ustalić wartości odniesienia dla tego metabolitu na podstawie dostępnych informacji. Oprócz tego na podstawie dostępnych informacji nie można zakończyć oceny ryzyka pokarmowego, gdyż nie można ustalić definicji pozostałości do celów oceny ryzyka; niemniej nie można wykluczyć wysokiego ryzyka dla konsumenta. Wreszcie na podstawie informacji przedstawionych w dokumentacji nie można zakończyć oceny długotrwałego ryzyka dla dzikich ssaków w odniesieniu do wszystkich istotnych dróg narażenia.

(10)

Iprodion jest ponadto sklasyfikowany jako substancja rakotwórcza kategorii 2 zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1272/2008 (7), a we wnioskach Urzędu wskazano, że iprodion należy sklasyfikować jako substancję rakotwórczą kategorii 1B i substancję działającą szkodliwie na rozrodczość kategorii 2. Dopuszczalne poziomy pozostałości w odniesieniu do reprezentatywnych zastosowań przekraczają wartości domyślne, o których mowa w art. 18 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 396/2005 Parlamentu Europejskiego i Rady (8). W związku z powyższym nie są spełnione wymogi określone w pkt 3.6.3 i 3.6.5 załącznika II do rozporządzenia (WE) nr 1107/2009.

(11)

Komisja zwróciła się do wnioskodawcy o przedstawienie uwag do wniosków Urzędu oraz, zgodnie z art. 14 ust. 1 akapit trzeci rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 844/2012, do projektu sprawozdania w sprawie odnowienia zatwierdzenia. Wnioskodawca przedstawił uwagi, które zostały dokładnie przeanalizowane.

(12)	Argumenty przedstawione przez wnioskodawcę nie pozwoliły jednak wyeliminować obaw związanych z przedmiotową substancją.

(13)

W oparciu o zidentyfikowane zagrożenia w odniesieniu do jednego lub większej liczby reprezentatywnych zastosowań co najmniej jednego środka ochrony roślin ustalono, że kryteria zatwierdzenia określone w art. 4 rozporządzenia (WE) nr 1107/2009 nie zostały spełnione. Nie należy zatem odnawiać zatwierdzenia iprodionu zgodnie z art. 20 ust. 1 lit. b) tego rozporządzenia.

(14)	Państwom członkowskim należy dać czas na wycofanie zezwoleń na środki ochrony roślin zawierające iprodion.

(15)	Jeżeli zgodnie z art. 46 rozporządzenia (WE) nr 1107/2009 państwa członkowskie przyznają dodatkowy okres na zużycie zapasów środków ochrony roślin zawierających iprodion, okres ten powinien upłynąć najpóźniej z dniem 5 czerwca 2018 r.

(16)

Rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) 2017/1511 (9) przedłużono termin wygaśnięcia zatwierdzenia iprodionu do dnia 31 października 2018 r., aby umożliwić zakończenie procesu odnowienia przed wygaśnięciem zatwierdzenia tej substancji. Jednak z uwagi na fakt, że decyzję podejmuje się przed tym przedłużonym terminem wygaśnięcia zatwierdzenia, niniejsze rozporządzenie powinno mieć zastosowanie jak najszybciej.

(17)	Niniejsze rozporządzenie nie wyklucza możliwości złożenia nowego wniosku dotyczącego zatwierdzenia iprodionu na podstawie art. 7 rozporządzenia (WE) nr 1107/2009.

(18)	Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

Nieodnowienie zatwierdzenia substancji czynnej

Zatwierdzenie substancji czynnej iprodion nie zostaje odnowione.

Artykuł 2

Zmiany w rozporządzeniu wykonawczym (UE) nr 540/2011

W części A załącznika do rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 540/2011 skreśla się wiersz 50 dotyczący iprodionu.

Artykuł 3

Środki przejściowe

Państwa członkowskie cofają zezwolenia na środki ochrony roślin zawierające iprodion jako substancję czynną najpóźniej do dnia 5 marca 2018 r.

Artykuł 4

Okres na zużycie zapasów

Dodatkowy okres na zużycie zapasów przyznany przez państwa członkowskie zgodnie z art. 46 rozporządzenia (WE) nr 1107/2009 musi być możliwie najkrótszy i upływać najpóźniej dnia 5 czerwca 2018 r.

Artykuł 5

Wejście w życie

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

---

(1)  Dz.U. L 309 z 24.11.2009, s. 1.

(2)  Dyrektywa Komisji 2003/31/WE z dnia 11 kwietnia 2003 r. zmieniająca dyrektywę Rady 91/414/EWG w celu włączenia 2,4-DB, beta-cyflutryny, cyflutryny, iprodionu, linuronu, hydrazydu kwasu maleinowego i pendimetaliny jako substancji czynnych (Dz.U. L 101 z 23.4.2003, s. 3).

(3)  Dyrektywa Rady 91/414/EWG z dnia 15 lipca 1991 r. dotycząca wprowadzania do obrotu środków ochrony roślin (Dz.U. L 230 z 19.8.1991, s. 1).

(4)  Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) nr 540/2011 z dnia 25 maja 2011 r. w sprawie wykonania rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1107/2009 w odniesieniu do wykazu zatwierdzonych substancji czynnych (Dz.U. L 153 z 11.6.2011, s. 1).

(5)  Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) nr 844/2012 z dnia 18 września 2012 r. ustanawiające przepisy niezbędne do wprowadzenia w życie procedury odnowienia dotyczącej substancji czynnych, jak przewidziano w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1107/2009 dotyczącym wprowadzania do obrotu środków ochrony roślin (Dz.U. L 252 z 19.9.2012, s. 26).

(6)  EFSA (Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności) 2016 r. „Conclusion on the peer review of the pesticide risk assessment of the active substance iprodione” (Wnioski z wzajemnej weryfikacji oceny ryzyka stwarzanego przez pestycydy dotyczącej substancji czynnej iprodion). Dziennik EFSA 2016; 14(11):4609, 31 s. doi:10.2903/j.efsa.2016.4609.

(7)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1272/2008 z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie klasyfikacji, oznakowania i pakowania substancji i mieszanin, zmieniające i uchylające dyrektywy 67/548/EWG i 1999/45/WE oraz zmieniające rozporządzenie (WE) nr 1907/2006 (Dz.U. L 353 z 31.12.2008, s. 1).

(8)  Rozporządzenie (WE) nr 396/2005 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 lutego 2005 r. w sprawie najwyższych dopuszczalnych poziomów pozostałości pestycydów w żywności i paszy pochodzenia roślinnego i zwierzęcego oraz na ich powierzchni, zmieniające dyrektywę Rady 91/414/EWG (Dz.U. L 70 z 16.3.2005, s. 1).

(9)  Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2017/1511 z dnia 30 sierpnia 2017 r. zmieniające rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 540/2011 w odniesieniu do przedłużenia okresów zatwierdzenia substancji czynnych 1-metylocyklopropen, beta-cyflutryna, chlorotalonil, chlorotoluron, cypermetryna, daminozyd, deltametryna, dimetenamid-p, flufenacet, flurtamon, forchlorfenuron, fostiazat, indoksakarb, iprodion, MCPA, MCPB, siltiofam, tiofanat metylu i tribenuron (Dz.U. L 224 z 31.8.2017, s. 115).

---