29.9.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 252/1

—

uwzględniając budżet ogólny Unii Europejskiej na rok budżetowy 2015 (1),

—

uwzględniając skonsolidowane roczne sprawozdanie finansowe Unii Europejskiej za rok budżetowy 2015 (COM(2016) 475 – C8-0270/2016) (2),

—

uwzględniając sprawozdanie z zarządzania budżetem i finansami za rok budżetowy 2015, sekcja I – Parlament Europejski (3),

—

uwzględniając sprawozdanie roczne audytora wewnętrznego za rok budżetowy 2015,

—

uwzględniając sprawozdanie roczne Trybunału Obrachunkowego dotyczące wykonania budżetu za rok budżetowy 2015 wraz z odpowiedziami instytucji (4),

—

uwzględniając poświadczenie wiarygodności (5) dotyczące rachunków, jak również legalności i prawidłowości operacji leżących u ich podstaw przedłożone przez Trybunał Obrachunkowy za rok budżetowy 2015 zgodnie z art. 287 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—

uwzględniając art. 314 ust. 10 i art. 318 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 966/2012 z dnia 25 października 2012 r. w sprawie zasad finansowych mających zastosowanie do budżetu ogólnego Unii oraz uchylające rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 (6), w szczególności jego art. 164, 165 i 166,

—

uwzględniając decyzję Prezydium z dnia 16 czerwca 2014 r. w sprawie przepisów wewnętrznych dotyczących wykonania budżetu Parlamentu Europejskiego (7), w szczególności jej art. 22,

—

uwzględniając art. 94 i art. 98 ust. 3 Regulaminu oraz załącznik IV do Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Kontroli Budżetowej (A8-0153/2017),

A.

mając na uwadze, że przewodniczący przyjął sprawozdanie finansowe Parlamentu za rok budżetowy 2015 w dniu 4 lipca 2016 r.;

B.

mając na uwadze, że sekretarz generalny, jako główny delegowany urzędnik zatwierdzający, potwierdził w dniu 24 czerwca 2016 r., iż uzyskał wystarczającą pewność, że zasoby przeznaczone na budżet Parlamentu wykorzystano zgodnie z przeznaczeniem oraz zgodnie z zasadami należytego zarządzania finansami, a wprowadzone procedury kontroli dają niezbędne gwarancje legalności i prawidłowości operacji podstawowych;

C.

mając na uwadze, że Trybunał Obrachunkowy stwierdził podczas kontroli, iż w odniesieniu do wydatków administracyjnych oraz pozostałych wydatków w 2015 r. nie odnotował istotnych niedociągnięć w zbadanych sprawozdaniach rocznych z działalności ani w wewnętrznych systemach kontroli instytucji i organów, wymaganych na mocy rozporządzenia (UE, Euratom) nr 966/2012;

D.

mając na uwadze, że na mocy art. 166 ust. 1 rozporządzenia (UE, Euratom) nr 966/2012 każda instytucja unijna musi podjąć wszelkie właściwe działania w celu uwzględnienia uwag towarzyszących decyzji Parlamentu Europejskiego w sprawie absolutorium;

1.

udziela swojemu przewodniczącemu absolutorium z wykonania budżetu Parlamentu Europejskiego za rok budżetowy 2015;

2.

przedstawia swoje uwagi w poniższej rezolucji;

3.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej decyzji wraz z rezolucją, która stanowi jej integralną część, Radzie, Komisji i Trybunałowi Obrachunkowemu oraz do zarządzenia jej publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (seria L).

29.9.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 252/3

—

uwzględniając swoją decyzję w sprawie absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej za rok budżetowy 2015, sekcja I – Parlament Europejski,

—

uwzględniając art. 94 i art. 98 ust. 3 Regulaminu oraz załącznik IV do Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Kontroli Budżetowej (A8-0153/2017),

A.

mając na uwadze, że w poświadczeniu sporządzenia sprawozdania końcowego księgowy Parlamentu Europejskiego (zwanego dalej „Parlamentem”) stwierdził, iż uzyskał wystarczającą pewność co do prawdziwości i rzetelności zawartych w tym sprawozdaniu informacji na temat sytuacji finansowej Parlamentu we wszystkich istotnych aspektach oraz że nie pojawiły się żadne kwestie mogące wywołać zastrzeżenia;

B.

mając na uwadze, że zgodnie ze zwyczajową procedurą przesłano 129 pytań do administracji Parlamentu, a otrzymane pisemne odpowiedzi zostały publicznie omówione przez Komisję Kontroli Budżetowej w obecności wiceprzewodniczącego odpowiedzialnego za budżet, sekretarza generalnego i audytora wewnętrznego;

C.

mając na uwadze, że kontrola – w szczególności w postaci procedury udzielania absolutorium za dany rok – jest konieczna, aby dopilnować, by administracja Parlamentu i jego polityczni przywódcy byli rozliczani przed obywatelami Unii; mając na uwadze, że jakość, wydajność i skuteczność zarządzania finansami publicznymi stale wymagają poprawy; mając na uwadze, że zasady budżetowania zadaniowego i dobrego zarządzania zasobami ludzkimi powinny być podstawowym elementem wykonania budżetu;

1.

zwraca uwagę, że na formalny system nadzoru nad zarządzaniem budżetem i finansami przez Parlament składają się cztery główne elementy:

2.

odnotowuje, że roczne sprawozdanie audytora wewnętrznego zawiera ustalenia wynikające z konkretnych czynności kontrolnych; ma na celu poprawę zarządzania budżetem i finansami, nie zapewnia jednak kompleksowego obrazu zarządzania budżetem i finansami przez Parlament; podobnie zauważa, że sprawozdanie Trybunału przedstawia wyniki zalewie niewielkiej próbki operacji Parlamentu (16 operacji);

3.

rozumie, że zasadniczo niski poziom błędu, jeśli chodzi o wydatki administracyjne, może wyjaśniać fakt, że Trybunał poświęca transakcjom Parlamentu stosunkowo mało uwagi;

4.

podkreśla jednak, że nawet jeśli poziom błędu jest niezwykle niski, to ryzyko utraty reputacji jest stosunkowo wysokie, biorąc pod uwagę, iż tego rodzaju błędy w zakresie finansów i budżetu mogłyby wpłynąć negatywnie na wizerunek instytucji;

5.

stwierdza ponadto, że – ze względu na upowszechnienie się w ostatnim czasie poczucia, że należy wprowadzić budżetowanie wynikowe – udzielania absolutorium nie należy ograniczać do wykrywania nieprawidłowości, ale powinno się w nim także uwzględnić pomiar wykonania konkretnych zadań i wyników, co również jest szczególnie istotne w przypadku Parlamentu, gdyż brak wyników bezpośrednio odbija się na reputacji instytucji;

6.

zauważa, że w związku z powyższym prace podjęte przez Parlament w ramach procedury udzielania absolutorium stanowią możliwość bardziej gruntownej analizy sprawozdań finansowych służb Parlamentu; wzywa do podniesienia w obrębie instytucji wiedzy specjalistycznej w zakresie rachunkowości i audytu, z której sprawozdawcy mogą skorzystać podczas przygotowywania sprawozdań w sprawie absolutorium;

7.

zauważa, że ostateczna kwota środków w budżecie Parlamentu na rok 2015 wyniosła 1 794 929 112 EUR, tj. 19,78 % środków w dziale 5 wieloletnich ram finansowych (1) przeznaczonych na wydatki administracyjne wszystkich instytucji unijnych w 2015 r., i w stosunku do budżetu w 2014 r. (1 755 631 742 EUR) kwota ta wzrosła o 2,2 %;

8.

zauważa, że całkowita kwota dochodów zaksięgowanych na dzień 31 grudnia 2015 r. wynosiła 176 367 724 EUR (2014: 174 436 852 EUR), w tym 27 988 590 EUR dochodu przeznaczonego na określony cel (2014: 26 979 032 EUR);

9.

zwraca uwagę, że 71 % łącznej kwoty zobowiązań przeznaczono na cztery rozdziały: rozdział 10 („Członkowie instytucji”), rozdział 12 („Urzędnicy i pracownicy tymczasowi”), rozdział 20 („Budynki i koszty dodatkowe”) oraz rozdział 42 („Wydatki związane z asystentami posłów”); zauważa, że wskazuje to, iż wydatki Parlamentu charakteryzuje duża ciągłość w odniesieniu do głównej części związanej z uposażeniem posłów i personelu dostosowywanym zgodnie z regulaminem i innymi zobowiązaniami umownymi;

10.

odnotowuje następujące dane liczbowe, na podstawie których zostały zamknięte rachunki Parlamentu za rok budżetowy 2015:

11.

zauważa, że w 2015 r. zobowiązania zaciągnięto na 99,1 % środków z budżetu Parlamentu, a stopa anulowania wyniosła 0,9 %, oraz że – podobnie jak w poprzednich latach – osiągnięto bardzo wysoki wskaźnik wykonania budżetu;

12.

zwraca uwagę, że środki anulowane wyniosły ogółem 41 422 684 EUR, przy czym większość dokonanych anulowań dotyczyła płac oraz wydatków związanych z budynkami;

13.

zauważa, że przesunięcie niewykorzystanych środków niezróżnicowanych wyniosło 71 000 000 EUR, co stanowi 4 % łącznych środków przesuniętych z pozycji na środki tymczasowe i z innych źródeł, tak aby zasilić budżet na opłaty za użytkowanie budynku im. Konrada Adenauera w Luksemburgu; wzywa, aby polityka Parlamentu dotycząca budynków została sformułowana w sposób dostatecznie przejrzysty w ramach strategii budżetowej; uważa, że poziom przesunięcia niewykorzystanych środków niezróżnicowanych jest bardzo wysoki; jest głęboko przekonany, że skuteczne zarządzanie budżetem powinno zmniejszyć to przesunięcie do minimum; w związku z tym zwraca się do Trybunału o opracowanie sprawozdania na temat polityki Parlamentu dotyczącej budynków;

14.

zwraca uwagę, że z ogółu dowodów kontroli wynika, że w wydatkach w dziale „Administracja” nie wystąpił istotny poziom błędu, ale w odniesieniu do siedmiu błędów kwantyfikowalnych szacowany poziom błędu w dziale 5 WRF („Administracja”) wynosi 0,6 % (wzrost w porównaniu z 0,5 % w 2014 r.);

15.

jest bardzo zaniepokojony ustaleniem Trybunału, że spośród 151 zbadanych transakcji wszystkich instytucji unijnych 22 transakcje (14,6 %) były obarczone błędem; zauważa jednak, że z tych 22 transakcji tylko siedem błędów zostało określonych ilościowo, a więc miało skutki finansowe, prowadząc w efekcie do szacunkowego poziomu błędu w wysokości 0,6 %;

16.

odnotowuje ponadto szczegółowe ustalenia dotyczące Parlamentu zawarte w rocznym sprawozdaniu Trybunału za 2015 r.; zwraca uwagę, że Trybunał stwierdził niedociągnięcia w zakresie kontroli zatwierdzania i dokonywania wydatków, które miały miejsce w 2014 r.; dotyczyły one tylko jednej na szesnaście transakcji Parlamentu, które zostały zbadane w powiązaniu z działaniami grup politycznych, a wspomniane niedociągnięcia zostały rozliczone w 2015 r.;

17.

odnotowuje odpowiedzi udzielone Trybunałowi przez Parlament w ramach postępowania kontradyktoryjnego; zwraca się do Trybunału o informowanie właściwej komisji parlamentarnej o stanie wdrażania jego zaleceń dotyczących zapewnienia lepszych wytycznych oraz przeglądu istniejących ram kontroli wykorzystania środków budżetowych przydzielonych grupom politycznym;

18.

odnotowuje, że na jawnym posiedzeniu właściwej komisji z audytorem wewnętrznym w dniu 30 stycznia 2017 r. audytor wewnętrzny przedstawił swoje sprawozdanie roczne i wyjaśnił, że w 2015 r. przyjął sprawozdania dotyczące następujących zagadnień:

19.

odnotowuje i wspiera opinie audytora wewnętrznego w odniesieniu do konieczności:

20.

zwraca uwagę, że na koniec 2015 r., po kolejnych kontrolach następczych pozostały otwarte cztery działania z zakresu przeglądu ram kontroli wewnętrznej, wszystkie o umiarkowanym ryzyku, z których jedno ma termin realizacji odroczony do 2017 r., w kontekście nowego systemu zarządzania finansowego Parlamentu; wzywa audytora wewnętrznego do informowania komisji CONT o postępie w realizacji tych działań;

21.

zwraca się do kontrolera wewnętrznego, aby przedstawiając swoje sprawozdanie roczne, zwrócił większą uwagę na te kwestie, w których zauważył uchybienia lub nieprawidłowości; zwraca się do kontrolera wewnętrznego również o to, by udostępniał Komisji Kontroli Budżetowej sprawozdania z monitorowania, oceny i zastosowanych rozwiązań problemów, które wykrył w ramach wykonywania swoich uprawnień; zwraca się do sekretarza generalnego, by wprowadził procedury oceny skuteczności i wyników;

22.

odnotowuje pisemne odpowiedzi udzielone komisji CONT w dniu 20 października 2016 r. w związku z rezolucją w sprawie udzielenia absolutorium za rok 2014 oraz wystąpienie sekretarza generalnego na temat poszczególnych kwestii i wniosków dotyczących rezolucji Parlamentu w sprawie udzielenia absolutorium za rok 2014 oraz wymianę poglądów z posłami, która po nim nastąpiła; ubolewa jednak, że wiele z tych wniosków nie miało żadnych działań następczych i że nie podano żadnej przyczyny ani uzasadnienia tego faktu; podkreśla znaczenie możliwości częstszych dyskusji z sekretarzem generalnym w komisji CONT w sprawach dotyczących budżetu Parlamentu i jego wykonania;

23.

zauważa brak spójności między datą przedstawienia projektu sprawozdania w sprawie absolutorium Parlamentu a terminem, w którym możliwe było zadanie pytań dodatkowych sekretarzowi generalnemu; zwraca się do sekretarza generalnego o udzielenie odpowiedzi na pytania dodatkowe przed upływem terminu zgłaszania poprawek oraz w razie konieczności przed przeprowadzeniem głosowania w komisji;

24.

odnotowuje wymianę poglądów między wiceprzewodniczącym odpowiedzialnym za budżet, sekretarzem generalnym i komisją CONT w obecności członka Trybunału i audytora wewnętrznego, która odbyła się w dniu 30 stycznia 2017 r.;

25.

wyraża zadowolenie z powodu zobowiązania administracji Parlamentu do ciągłej poprawy wyników pracy wszystkich służb Parlamentu ze szczególnym naciskiem na efektywność, a jednocześnie jest zdania, że w niektórych przypadkach wdrożenie zmian zajmuje zbyt wiele czasu;

26.

stwierdza, że koszt utrzymania Parlamentu wynosi ok. 3,60 EUR na jednego obywatela na rok i nie ma on podstaw do obaw w przypadku porównania z innymi systemami parlamentarnymi, tym bardziej iż jedna trzecia wspomnianych kosztów dotyczy warunków ramowych (wielojęzyczność i miejsca pracy), na które Parlament Europejski ma ograniczony wpływ, a które w tej formie nie znajdują zastosowania w innych parlamentach;

27.

zauważa jednak, że nacisk kładziony na budżetowanie zadaniowe w poszczególnych dyrekcjach generalnych jest różny, przy czym np. w Dyrekcji Generalnej ds. Finansów (DG FINS) jest ono dobrze rozwinięte, w pozostałych strukturach administracji natomiast wciąż podejmuje się zaledwie przymiarki w tym kierunku; apeluje do sekretarza generalnego o dopilnowanie, by w całej administracji wyznaczono jednoznaczne i mierzalne cele, a także by monitorowano ich osiąganie;

28.

przyjmuje do wiadomości odpowiedź sekretarza generalnego na temat dostępności aplikacji ePetition dla posłów i ogółu odbiorców, jak również sprawozdania Wydziału Prawnego; zwraca się do sekretarza generalnego o udzielanie informacji w sprawie działań następczych w stosunku do zaleceń Wydziału Prawnego;

29.

z zadowoleniem przyjmuje nacisk, jaki kładzie się w administracji na zrównoważenie, zwłaszcza w kontekście procedur udzielania zamówień publicznych; zauważa jednak, że wraz z wejściem w życie nowej dyrektywy w sprawie zamówień publicznych (2) pojawiła się możliwość zwiększania wagi kryteriów związanych ze zrównoważeniem społecznym i środowiskowym względem kryterium najniższej ceny;

30.

wzywa sekretarza generalnego do przedłożenia planu działania dotyczącego stosowania kryteriów odnoszących się zrównoważenia w procedurach zamówień publicznych oraz, w tym kontekście, włączenia oceny wykorzystania zielonych zamówień publicznych jako instrumentu;

31.

przyznaje, że według Trybunału koszty rozproszenia geograficznego Parlamentu wynoszą 114 mln EUR rocznie i odnotowuje w swojej rezolucji z dnia 20 listopada 2013 r. w sprawie lokalizacji siedzib instytucji Unii Europejskiej (3), że 78 % wszystkich misji personelu Parlamentu objętego regulaminem pracowniczym było bezpośrednim następstwem faktu, że służby Parlamentu są geograficznie rozproszone; przypomina, że skutki środowiskowe tego rozproszenia szacuje się na od 11 000 do 19 000 ton emisji CO2; wzywa Prezydium, by poleciło sekretarzowi generalnemu niezwłoczne opracowanie planu działań służących pozostawieniu jednej siedziby Parlamentu; ponownie wzywa Parlament i Radę do podjęcia kwestii sporządzenia planu na rzecz jednej siedziby, z myślą o długofalowych oszczędnościach, o czym Parlament wspominał w kilku wcześniejszych rezolucjach; jest zdania, że wystąpienie Zjednoczonego Królestwa i konieczność dokonania realokacji agencji europejskich, które obecnie mają tam siedziby, może stanowić doskonałą okazję, aby rozwiązać kilka problemów jednocześnie; wskazuje jednak na zapisy zawarte w art. 341 TFUE, który stanowi, że siedzibę instytucji Unii określa wspólne porozumienie rządów państw członkowskich, a także w protokole nr 6 załączonym do TUE i TFUE, który stanowi, że Parlament Europejski ma siedzibę w Strasburgu; przypomina, że rozwiązanie polegające na ustanowieniu jednej siedziby wymagałoby dokonania zmian w Traktacie;

32.

przywołuje odpowiedź administracji na pytanie nr 75, udzieloną w ankiecie dotyczącej procedury udzielania absolutorium dla Parlamentu za rok 2013, w której ta powiadamia, iż podjęła decyzję o „zrezygnowaniu z delegacji długoterminowych, […] co ma przyczynić się do znaczących oszczędności”, wskazuje jednak na istotną sprzeczność objawiającą się w fakcie, iż obecnie na delegacjach długoterminowych przebywa 13 osób; uważa delegacje długoterminowe do miejsca, w którym ta osoba już mieszkała i pracowała, z dodatkiem z tytułu przebywania za granicą oraz diet dziennych, za niezgodne z przepisami oraz wskazuje nań jako zasługujący na krytykę przykład zarządzania pieniędzmi podatników; nalega na konieczność wyjaśnienia okoliczności każdej delegacji długoterminowej, a w szczególności ujawnienia powodów i kosztów takiej delegacji długoterminowej;

33.

przypomina, że wszyscy urzędnicy oraz pozostali pracownicy Unii, nawet ci zatrudniani przez gabinety, mają wykonywać swoje obowiązki, kierując się wyłącznie interesem Unii, zgodnie z zasadami określonymi w regulaminie pracowniczym; zwraca uwagę, że urzędnicy unijni są opłacani z pieniędzy podatników, które nie są przeznaczone na finansowanie prasy ani innych pracowników mających za zadanie promować krajowe interesy polityczne przewodniczącego; zwraca się do Prezydium o ustanowienie jasnych przepisów w tym zakresie w Regulaminie Parlamentu;

34.

przyjmuje do wiadomości decyzję przewodniczącego z dnia 21 października 2015 r., w której zamierzał on dokonywać mianowań na stanowiska kierownicze w Parlamencie z pominięciem procedur, a w szczególności z pominięciem zaproszeń do składania aplikacji; stwierdza, że ta decyzja„nie była zgodna z przepisami” (odpowiedź administracji na ankietę nr 2 komisji CONT); domaga się formalnego odwołania tej decyzji przez przewodniczącego;

35.

zauważa, że w dniu 15 grudnia 2015 r. przewodniczący upełnomocnił samego siebie do przyznania członkom gabinetu poza obowiązującymi dodatkami dodatków specjalnych o nieograniczonej wysokości, mimo że regulamin pracy nie przewiduje tego rodzaju dodatków specjalnych; ponownie stawia pytanie o legalność tego pełnomocnictwa oraz ważność dodatków specjalnych; wnioskuje o rozpatrzenie ewentualnego uchylenia decyzji o wprowadzeniu takiego rodzaju dodatku;

36.

odnotowuje fakt, że w dniu 24 października 2016 r. Prezydium przyjęło zmienione zasady wypłat dofinansowania dla sponsorowanych grup odwiedzających;

37.

wyraża zadowolenie z faktu, że nowe zasady znacznie zmniejszają udział płatności gotówkowych oraz wprowadzają obowiązkowe przelewy elektroniczne, zmniejszając tym samym ryzyko kradzieży oraz uszczerbku na reputacji Parlamentu Europejskiego, przy czym wciąż zapewnia się znaczną elastyczność; popiera zamiar przeprowadzenia przez Prezydium oceny zmienionego systemu po upływie roku od jego wprowadzenia; ubolewa jednak, że asystenci parlamentarni mogą być wyznaczeni do otrzymania płatności na swoje konta osobiste i poświadczania wydatków danej grupy; uważa, iż takie działanie nakłada niepotrzebną odpowiedzialność finansową i prawną dla akredytowanych asystentów parlamentarnych oraz stanowi dla nich potencjalne ryzyko; wzywa Prezydium do priorytetowego ponownego rozważenia tej kwestii;

38.

ubolewa, że Parlament udzielił absolutorium swojemu przewodniczącemu w odniesieniu do wykonania budżetu Parlamentu na rok budżetowy 2014 i w ostatniej chwili usunął istotne ustępy, w których postawiano szereg pytań dotyczących działań politycznych przewodniczącego i jego zachowań finansowych podczas wyborów europejskich w 2014 r.;

39.

z zadowoleniem przyjmuje rosnące zainteresowanie Parlamentem i jego administracją w mediach oraz w społeczeństwie; zauważa jednak, że niektórzy dziennikarze mają trudności z uzyskaniem konkretnych informacji, których poszukują; podkreśla, że przejrzystość Parlamentu i jego administracji jest niezbędna w celu zapewnienia legitymacji tej instytucji i że – z bezwzględnym poszanowaniem przepisów dotyczących ochrony danych osobowych – należy poprawić dostęp do informacji;

40.

wzywa Prezydium do publikowania na stronie internetowej Parlamentu odpowiednich dokumentów przekazywanych przez sekretarza generalnego w formacie możliwym do odczytu maszynowego, chyba że będzie to niemożliwe z uwagi na charakter zawartych w nich informacji, m.in. przez wzgląd na ochronę danych osobowych;

41.

podkreśla potrzebę zwiększenia przejrzystości i przystępności prac wewnętrznych organów decyzyjnych Parlamentu, szczególnie Prezydium; zwraca się o publikowanie w intranecie porządku dnia Prezydium w odpowiednim czasie oraz o znaczące skrócenie terminu publikacji protokołów z posiedzeń; zauważa, że nie ma potrzeby, by oczekiwać na ich przetłumaczenie na wszystkie języki;

42.

przypomina, że posłowie mają obowiązek natychmiastowego informowania administracji o wszelkich zmianach w swych deklaracjach o braku konfliktu interesów;

43.

zwraca się do sekretarza generalnego o przekazanie Prezydium niniejszej rezolucji i wskazanie w szczególności wszystkich punktów, w których wnioskuje się o działanie lub decyzję ze strony Prezydium; zwraca się do sekretarza generalnego o opracowanie planu działania i harmonogramu, który umożliwi Prezydium działania następcze i reakcję na zalecenia przedstawione przez Parlament w ramach rezolucji w sprawie udzielenia absolutorium budżetowego oraz uwzględnienie wyników w rocznym dokumencie podsumowującym; zwraca się do sekretarza generalnego o informowanie w odpowiednim czasie Komisji Budżetowej i CONT o wszystkich przedstawianych Prezydium projektach o znaczącym wpływie na budżet;

44.

jest przekonany, że posłowie winni mieć możność korzystania ze strony Parlamentu, aby z możliwie największą przejrzystością informować swój elektorat o własnych działaniach, i w związku z tym zwraca się do sekretarza generalnego o opracowanie systemu, z którego posłowie będą mogli korzystać do publikowania informacji na temat spotkań z przedstawicielami grup interesu; wzywa sekretarza generalnego do niezwłocznego zapewnienia takiej możliwości, o którą wnioskowano już w rezolucji w sprawie absolutorium za 2014 r.;

45.

przypomina stanowisko Parlamentu w sprawie dodatku z tytułu kosztów ogólnych,

46.

zwraca uwagę na niski poziom świadomości wśród posłów faktu, że mają możliwość zwrotu nadwyżki dodatku na wydatki ogólne; przypomina posłom, że zwrot kosztów ogólnych nie stanowi dodatkowego osobistego wynagrodzenia; zwraca się do sekretarza generalnego, aby priorytetowo potraktował nagłośnienie tej możliwości; wzywa posłów do zwrotu nadwyżki dodatku w momencie wygaśnięcia mandatu;

47.

podobnie apeluje do sekretarza generalnego o udostępnienie posłom chcącym publikować na ich osobistych stronach internetowych informacje o dokonywanych dla nich przez Parlament wypłatach innych dodatków, odpowiednich zestawów danych w łatwo edytowalnej formie;

48.

apeluje ponadto do sekretarza generalnego o taką samą pomoc dla wszystkich zainteresowanych grup politycznych;

49.

zauważa, że w witrynie internetowej Parlamentu są ujawnione liczne dokumenty stanowiące podstawę decyzji o uznaniu europejskich partii politycznych i europejskich fundacji politycznych, łącznie ze szczegółowymi danymi na temat ostatecznej kwoty finansowania; wzywa Parlament, aby zwrócił się do Komisji o przedstawienie wniosku w sprawie zmiany obecnego aktu prawnego Unii dotyczącego statutu i finansowania europejskich partii politycznych i europejskich fundacji politycznych (4), w tym bardziej rygorystyczne wymogi w zakresie ustanawiania europejskich partii i fundacji politycznych, tak aby uniknąć nadużyć;

50.

z zadowoleniem przyjmuje wprowadzenie specjalnego formularza dla sprawozdawców, w którym mogą oni wskazać, które grupy interesu miały wpływ na ich sprawozdania (ślad legislacyjny);

51.

ponawia swój apel o przygotowanie przez administrację Parlamentu sprawozdania na temat wykorzystywania pomieszczeń Parlamentu przez grupy interesu oraz inne organizacje zewnętrzne;

52.

wyraża zaniepokojenie, że aktualny kodeks postępowania posłów do Parlamentu Europejskiego może wymagać dalszych udoskonaleń w celu zapobiegnięcia konfliktom interesów, ze zwróceniem szczególnej uwagi na:

53.

z zadowoleniem przyjmuje opracowanie wskaźników pomiaru wyników działalności komunikacyjnej Parlamentu oraz zachęca sekretarza generalnego, by w sprawozdaniu z działalności Parlamentu w 2016 r. poświęcił oddzielną sekcję zagadnieniu skuteczności podejścia opartego na wynikach w dziedzinie komunikacji;

54.

popiera rozmaite programy mające na celu ułatwienie wizyt zarówno dziennikarzy, jak i obywateli – którzy chcą dowiedzieć się więcej o działalności Parlamentu;

55.

przypomina w związku z tym apel zawarty w absolutorium za 2014 r., w którym zwrócono uwagę, że witryna Parlamentu pozostaje stosunkowo nieprzyjazna dla użytkowników, trudna w obsłudze i nie korzysta z najnowszych osiągnięć technologicznych, a w związku z tym trudno jest szybko znaleźć w niej poszukiwane informacje; podkreślono również, że z uwagi na znaczenie komunikacji z obywatelami UE, strona internetowa nie przyczyniła się do poprawy wizerunku Parlamentu w oczach ogółu społeczeństwa;

56.

wzywa Dyrekcję Generalną ds. Komunikacji (DG COMM) do wprowadzenia wydajniejszej i bardziej przyjaznej dla użytkownika witryny internetowej z lepszą wyszukiwarką internetową, która wzmocni rolę Parlamentu w oczach ogółu społeczeństwa i pozwoli w bardziej bezpośredni sposób odpowiedzieć na potrzeby i interesy obywateli; zauważa, że pomimo przeznaczenia dużych zasobów uzyskano w tej kwestii znikome rezultaty;

57.

wyraża swoje obawy co do skuteczności strategii komunikacyjnej Parlamentu; wzywa w tym kontekście do dokonania dogłębnego przeglądu obecnie prowadzonej strategii oraz w szczególności do przyjęcia bardziej aktywnego podejścia wobec osób, które nie są co do zasady zainteresowane działalnością Parlamentu, bądź nawet odnoszą się sceptycznie do jego funkcjonowania; zachęca sekretarza generalnego do opracowania nowej strategii o większym zasięgu, aby dotrzeć również i do takich obywateli, poprzez ułatwianie dostępu do informacji, przeciwstawianie się w odpowiedni sposób bezzasadnym uprzedzeniom w stosunku do Parlamentu, a jednocześnie unikanie niepotrzebnych i kosztownych kampanii reklamowych;

58.

podkreśla potrzebę modernizacji misji biur informacyjnych Parlamentu poprzez zoptymalizowanie wykorzystania nowych technologii komunikacyjnych i modeli oraz skorzystanie z ich uprzywilejowanego położenia geograficznego – blisko obywateli – w celu dalszej wzmożenia działań na szczeblu lokalnym, takich jak organizowanie debat z posłami i przedstawicielami społeczeństwa obywatelskiego, z myślą o wysłuchaniu obywateli i współpracy z nimi; podkreśla, że debaty za pośrednictwem internetu i przyciąganie uwagi mediów w wyniku takich wydarzeń powinny przyczyniać się do dalszego zbliżania się do obywateli; zauważa, że koszty utworzenia biur informacyjnych w państwach członkowskich i zatrudnienia ich personelu są nieproporcjonalnie wysokie w porównaniu z kwotami wydawanymi na kluczowe funkcje tych biur; wzywa sekretarza generalnego, aby do końca 2017 r. przedstawił komisji CONT szczegółowe sprawozdanie z działalności i sprawozdanie finansowe dotyczące biur informacyjnych w Brukseli i Strasburgu, ze szczególnym uwzględnieniem tworzonej przez nich wartości dodanej;

59.

wyraża zaniepokojenie faktem, że – jak wynika z odpowiedzi na pytania wymagające odpowiedzi pisemnej dotyczące biur informacyjnych Parlamentu działających w poszczególnych państwach członkowskich – większość tych biur na faktyczne osiąganie celów i realizację zadań wydaje zaledwie ułamek swego budżetu operacyjnego, lwią część kosztów stanowią zaś czynsze za wynajem biur, wynagrodzenia pracowników i ich koszty podróży;

60.

zachęca sekretarza generalnego, by usprawnić komunikację wewnętrzną pomiędzy rozmaitymi dyrekcjami generalnymi, tak aby np. o opracowaniu nowych istotnych narzędzi, takich jak legislacyjny rozkład jazdy, informowano szerszy krąg osób, zarówno w ramach instytucji unijnych, jak i opinii publicznej;

61.

z zadowoleniem przyjmuje wspólną, przeprowadzoną zgodnie z prośbą zgłoszoną w procedurze udzielenia absolutorium na 2013 r., prezentację dla Komisji Kontroli Budżetowej oraz Komisji Kultury i Edukacji dotyczącą wyników badania sondażowego przeprowadzonego w celu ustalenia, na ile nagroda LUX jest popularna oraz jak jest postrzegana w poszczególnych państwach członkowskich;

62.

przypomina, że badanie dotyczyło głównie znajomości nagrody filmowej LUX wśród posłów oraz twórców filmowych, podczas gdy nagrodę ufundowano w celu unaocznienia obywatelom przywiązania Parlamentu do wartości konsensualnych, takich jak prawa człowieka i solidarność, a także przywiązania do różnorodności kulturowej i językowej;

63.

zauważa, że wskaźnik odpowiedzi na badanie sondażowe był niski, wyniósł zaledwie 18 % członków Parlamentu, co odpowiada liczbie 137 posłów ze wszystkich grup politycznych i państw członkowskich i że wśród tych posłów ponad 90 % jest świadomych istnienia nagrody, 75 % jest świadomych jej celów, a ponad 80 % ma pozytywną opinię na jej temat;

64.

nie jest przekonany co do metody wyboru, w ramach której to posłowie decydują zarówno o nominacjach, jak i wyłonieniu ostatecznego laureata nagrody, i zachęca Prezydium do przedstawienia sprawozdania na temat alternatywnych modeli służących osiągnięciu pożądanych rezultatów, na przykład przez wspieranie podobnej inicjatywy podejmowanej przez same organizacje zrzeszające twórców filmowych;

65.

zauważa, że choć w kolejnych latach liczba widzów wzrosła, 43 000 osób w całej Unii to wciąż bardzo niska frekwencja i zastanawia się, czy istnienie nagrody Lux jest uzasadnione;

66.

wyraża ubolewanie z powodu kolejnych przesunięć otwarcia Domu Historii Europejskiej, które było pierwotnie zaplanowane na marzec 2016 r., następnie przełożone na wrzesień, a potem na listopad 2016 r., a obecnie jest planowane na dzień 6 maja 2017 r.;

67.

z zaniepokojeniem odnotowuje toczące się dyskusje o charakterze jego tymczasowych wystaw; podkreśla znaczenie niezależności naukowej Domu Historii Europejskiej pod względem treści i projektu wystaw, które powinny podlegać wyłącznie kryteriom muzealniczym i historycznym;

68.

przyjmuje z zadowoleniem fakt, że Dom Historii Europejskiej według prognoz spodziewa się 250 000 odwiedzających rocznie; zwraca uwagę, że roczne koszty działalności tej struktury szacuje się na 13,3 mln EUR; wyraża zaniepokojenie nadmiernymi kosztami działalności w stosunku do liczby zwiedzających, biorąc pod uwagę, że Parlament w 2015 r. przyjął 326 080 zwiedzających, a koszty operacyjne wyniosły zaledwie 4,3 mln EUR;

69.

zwraca uwagę, że w związku z utworzeniem Parlamentarium oraz otwarciem Domu Historii Europejskiej Parlament i jego otoczenie stają się atrakcją dla obywateli i turystów, co doprowadzi do lepszego poznania roli Parlamentu i zilustruje obywatelom zaangażowanie Parlamentu na rzecz wspólnych wartości, takich jak prawa człowieka i solidarność; zwraca się do Prezydium, aby rozważyło nawiązanie rozmów z władzami lokalnymi w celu ustalenia, jaki wkład mogą one wnieść w finansowanie Domu Historii Europejskiej i zarządzanie nim;

70.

zwraca się do Prezydium o rozważenie przyjęcia bardziej międzyinstytucjonalnej strategii zarządzania Domem Historii Europejskiej i zbadania możliwości dalszej współpracy z innymi instytucjami Unii, przede wszystkim z Komisją i Radą;

71.

przyjmuje z zadowoleniem decyzję Komisji, by dofinansować działalność Domu Historii Europejskiej w kwocie 800 000 EUR rocznie; uważa jednakże, że Komisja powinna mieć większy udział w szacowanych rocznych kosztach działalności;

72.

zauważa, że na dzień 31 grudnia 2015 r. Sekretariat zatrudniał łącznie 5 391 urzędników i innych pracowników tymczasowych (wzrost o 96 osób w porównaniu ze stanem na dzień 31 grudnia 2014 r.), a grupy polityczne zatrudniały łącznie 771 urzędników oraz pracowników tymczasowych (wzrost o 26 osób w porównaniu ze stanem na dzień 31 grudnia 2014 r.); zauważa, że Dyrekcja Generalna ds. Personelu była odpowiedzialna za 9 402 członków personelu (wzrost o 467 osób w porównaniu ze stanem na dzień 31 grudnia 2014 r.), przy czym liczba ta obejmuje pracowników kontraktowych;

73.

zwraca uwagę, że w związku z przeglądem regulaminu pracowniczego w 2014 r. oraz zgodnie z aktualnymi WRF na okres 2014–2020, na dzień 1 stycznia 2015 r. z planu zatrudnienia usunięto 47 stanowisk, pozostawiając w nim łącznie 6 739 stanowisk, z czego 5 723 (84,9 %) przypadało na Sekretariat, a 1 016 (15,1 %) na grupy polityczne; zauważa, że według stanu na dzień 31 grudnia 2015 r. 4,9 % stanowisk w Sekretariacie było nieobsadzonych, w porównaniu z 9,6 % na koniec 2014 r.

74.

wyraża zadowolenie z faktu, że zwiększyła się równowaga płci na stanowiskach dyrektorów generalnych, z 18,2 %/81,8 % w 2014 r. do 33,3 %/66,7 % w 2015 r., ale zauważa, że równowaga płci na stanowiskach dyrektorów zmalała z 34 %/66 % w 2014 r. do 31,1 %/68,9 % w 2015 r.; przypomina, że bezwzględna większość pracowników Parlamentu to kobiety, ale że jednocześnie kobiety zajmują jedynie niewielką część stanowisk kierowniczych; zauważa, że równowaga płci na stanowiskach kierowników działów nadal się zwiększa, z 30 %/70 % na koniec 2014 r. do 31,2 %/68,8 % na koniec 2015 r.; podkreśla, że wciąż utrzymuje się dysproporcja płci na stanowiskach kierowniczych, a wprowadzenie programu równości szans dotyczącego tych stanowisk stanowi najwyższy priorytet; jest przekonany, że do roku 2019 na stanowiskach kierowniczych w Parlamencie powinno być zatrudnionych co najmniej 40 % kobiet;

75.

wyraża zaskoczenie, że w skład komitetu doradczego ds. powoływania wyższych urzędników wchodzą wyłącznie członkowie kadry zarządzającej wyższego szczebla i zachęca sekretarza generalnego do włączenia w skład komitetu przedstawiciela organizacji pracowniczej;

76.

podkreśla, że równowaga geograficzna, czyli związek między liczbą pracowników danej narodowości a liczebnością obywateli państw członkowskich, z których pochodzą, powinna nadal pozostać ważnym elementem zarządzania zasobami, zwłaszcza w odniesieniu do państw członkowskich, które należą do Unii od 2004 r., z zadowoleniem przyjmuje zatem fakt, że Parlament osiągnął równowagę w kwestii wyważonego składu urzędników z państw członkowskich, które przystąpiły do Unii Europejskiej przed 2004 r. i po nim; zwraca jednak uwagę, że urzędnicy z tych państw członkowskich nadal stanowią jedynie 3 % pracowników na wyższych stanowiskach administracyjnych (grupy AD12–16) w trzech miejscach pracy, podczas gdy udział ludności tych państw w populacji całej Unii wynosi 21 %, i że w tej kwestii nadal oczekuje się na poprawę sytuacji;

77.

rozumie, że w pewnych rodzajach działalności, takich jak prowadzenie stołówki czy sprzątanie, outsourcing okazał się najczęściej wybieranym przez Parlament rozwiązaniem, a wskutek tego w niektórych dyrekcjach generalnych liczba personelu zewnętrznego obecnego w pomieszczeniach Parlamentu może nawet przewyższać liczbę urzędników;

78.

zauważa jednak, że takie decyzje o wyborze outsourcingu nie mogą stanowić uzasadnienia dla zatrudniania całego personelu zewnętrznego, a np. w przypadku Dyrekcji Generalnej ds. Innowacji i Wsparcia Technologicznego (DG ITEC) proporcje między liczebnością personelu zewnętrznego a urzędników są trudne do wyjaśnienia;

79.

wyraża opinię, że personelu zewnętrznego nie należy wykorzystywać do kompensowania redukcji liczby etatów uzgodnionej w kontekście przeglądu regulaminu pracowniczego z 2014 r. oraz obecnych WRF;

80.

przyjmuje do wiadomości odpowiedzi sekretarza generalnego na temat warunków stosowanych przez Parlament w ramach zatrudnienia pracowników przedsiębiorstw zewnętrznych; podkreśla, że administracja musi uważnie i systematycznie sprawdzać, czy ci usługodawcy ściśle przestrzegają przepisów dotyczących zatrudnienia, bezpieczeństwa, praw socjalnych itp. całego personelu zewnętrznego pracującego w pomieszczeniach Parlamentu, m.in. personelu stołówki, personelu sprzątającego, konserwatorów itp.; zwraca się do Parlamentu o utworzenie mechanizmów regularnego ostrzegania i kontroli, które umożliwią zapobieganie zaniedbaniom, nadużyciom lub przestępstwom oraz ich wykrywanie, zarówno w przypadkach pojedynczych, jak i systematycznych, aby można było natychmiast wszczynać przewidziane środki działania;

81.

zaznacza, że zakończył się nabór wewnętrznych służb bezpieczeństwa Parlamentu i trwa nabór na kierowców pojazdów służby wewnętrznej; zwraca się z prośbą do sekretarza generalnego, aby złożył sprawozdanie komisji CONT zawierające spostrzeżenia z tym związane oraz informacje dotyczące ewentualnie poczynionych oszczędności;

82.

zauważa z niepokojem, że personel stołówki nie otrzymuje wynagrodzeń adekwatnie do liczby godzin w umowie w tygodniach pracy zamiejscowej posłów, np. w tygodniach pracy w okręgach wyborczych lub podczas sesji plenarnych w Strasburgu, a wielu z nich jest zmuszonych do pracy w zmniejszonym wymiarze czasu ze szkodą dla ich kariery zawodowej i dochodów; apeluje do sekretarza generalnego o wypracowanie w drodze negocjacji z podmiotem obsługującym stołówkę rozwiązania gwarantującego tym pracownikom regularność godzin pracy i wynagrodzenia co tydzień;

83.

zauważa, że na koniec 2015 r. w Parlamencie pracowało 1 813 akredytowanych asystentów parlamentarnych, w porównaniu z 1 686 w roku 2014; apeluje o szczególne uwzględnienie praw akredytowanych asystentów parlamentarnych, których umowy są bezpośrednio powiązane z mandatami posłów, których wspomagają, mając na uwadze, że akredytowani asystenci parlamentarni są pracownikami statutowymi podpisującymi umowę o pracę z Parlamentem, natomiast asystenci lokalni są objęci odrębnymi przepisami krajowymi;

84.

ubolewa, że przed końcem roku 2016 nie przedstawiono komisji CONT sprawozdania oceniającego stosowanie regulaminu pracowniczego w stosunku do akredytowanych asystentów parlamentarnych, zgodnie z wnioskiem w rezolucji w sprawie udzielenia absolutorium za 2014 r., i że nie przedstawiono go do tej pory;

85.

zwraca uwagę, że w przypadkach molestowania lub sygnalizowania nieprawidłowości akredytowani asystenci parlamentarni znajdują się w szczególnie trudnym położeniu, ponieważ ich stosunek pracy oparty jest na wzajemnym zaufaniu między posłami a ich asystentami; zauważa, że ewentualna utrata zaufania stanowi sama z siebie przyczynę rozwiązania umowy o pracę; zauważa ponadto, że jeżeli poseł jest zmuszony złożyć mandat z powodu utraty dobrego imienia na skutek popełnienia przestępstwa kryminalnego lub naruszenia prawa w inny sposób, zazwyczaj oznacza to jednoczesne rozwiązanie umowy z jego/jej asystentami; w związku z tym apeluje o niezwłoczne zwiększenie reprezentacji akredytowanych asystentów parlamentarnych w składzie komitetu doradczego ds. molestowania, przy zapewnieniu równowagi płci, o co wnioskowano już przy okazji absolutorium za lata 2013 i 2014; wzywa Prezydium do przypisania odpowiednich środków na pokrycie kosztów podróży i pobytu skarżących się asystentów parlamentarnych, którzy często nie dysponują niezbędnymi środkami, aby przyjechać do Brukseli w celu osobistego przedstawienia swojej sprawy komitetowi ds. molestowania; wzywa również do stworzenia możliwości uwzględnienia finansowych środków wyrównawczych dla asystentów parlamentarnych przy kolejnym przeglądzie regulaminu pracowniczego w celu zapewnienia równego traktowania asystentów parlamentarnych i uznania ich szczególnego narażenia na przypadki molestowania lub sygnalizowania nieprawidłowości;

86.

z zadowoleniem przyjmuje zamiar administracji, aby uruchomić proces dostosowania zryczałtowanych diet dla delegacji do Strasburga otrzymywanych przez asystentów parlamentarnych, które są znacznie niższe niż diety urzędników; podkreśla, że dostosowanie to powinno być oparte na przejrzystej metodzie obliczeń i bezpośrednio powiązane z niedawną korektą w górę diet i pułapów dotyczących kosztów zakwaterowania dla urzędników; podkreśla również, że należy wprowadzić automatyczną indeksację diet w perspektywie przyszłych zmian;

87.

ubolewa, że Prezydium nie odpowiedziało na wnioski przedstawione przez Parlament w rezolucjach dotyczących absolutorium za lata 2013 i 2014, w których zwracano się o przyznanie asystentom parlamentarnym tych samych diet co pozostałym urzędnikom; zwraca się do sekretarza generalnego, aby przed wprowadzeniem jakichkolwiek zmian przedstawił szacunkowe koszty dodatkowe, które powstałyby w wyniku tego dostosowania; jednocześnie podkreśla, że obowiązujące pułapy zwrotu kosztów podróży służbowych dla akredytowanych asystentów parlamentarnych nie były dostosowywane od 2009 r. oraz że rozbieżności między akredytowanymi asystentami parlamentarnymi i pozostałym personelem dalej wzrosły do co najmniej 40 % po wprowadzeniu nowych pułapów zatwierdzonych przez Radę dnia 9 września 2016 r. i stosowanych od dnia 10 września 2016 r. do tej pory wyłącznie w odniesieniu do urzędników; w związku z tym apeluje do Prezydium o podjęcie niezbędnych działań, aby zlikwidować te nierówności;

88.

głęboko ubolewa nad faktem, że okres zatrudnienia asystentów parlamentarnych w przypadku śmierci lub rezygnacji posła, z którym dany asystent współpracuje, ustaje z końcem danego miesiąca kalendarzowego; podkreśla, że może to oznaczać, że asystent parlamentarny może nie mieć nawet jednodniowego okresu wypowiedzenia, jeśli kadencja posła kończy się w ostatnim dniu danego miesiąca; taka sytuacja jest niedopuszczalna i powinna zostać rozwiązana przy okazji następnej zmiany regulaminu pracowniczego przez przyporządkowanie okresom wypowiedzenia konkretnych przedziałów czasu, na przykład czterech tygodni, zamiast określania terminu na koniec miesiąca kalendarzowego; ponadto wzywa Prezydium do szybkiego wprowadzenia tymczasowych środków, które mogłyby zapewnić prowizoryczne rozwiązanie tego problemu zanim zostanie wprowadzona zmiana do regulaminu;

89.

wyraża zaniepokojenie z powodu rzekomej praktyki ze strony posłów, polegającej na zobowiązywaniu asystentów parlamentarnych do odbycia delegacji, w szczególności do Strasburga, bez oficjalnych zleceń delegacji, w którym to przypadku nie są pokrywane koszty delegacji lub koszty podróży; jest zdania, że taka praktyka stwarza pole do nadużyć: jeśli asystenci parlamentarni podróżują bez oficjalnego zlecenia delegacji, muszą oni nie tylko opłacić koszty we własnym zakresie, ale również nie są oni objęci ubezpieczeniem pracowniczym; wzywa Prezydium do zapewnienia właściwego przestrzegania regulaminu pracowniczego i nakładania kar na posłów naruszających przepisy;

90.

zauważa, że stażyści płacą ze zniżką w wysokości 0,50 EUR za dania główne we wszystkich restauracjach samoobsługowych w Brukseli i Luksemburgu oraz 0,80 EUR w Strasburgu; jednakże mając na uwadze średnią wysokość wynagrodzeń, jakie oni otrzymują, oraz wysokie ceny mające zastosowanie od dwóch lat, uważa, że wspomniane zniżki nie są wystarczające, aby mieć jakiekolwiek znaczenie dla budżetu stażysty; zwraca się do sekretarza generalnego o zastosowanie obniżki cen odpowiedniej do ich dochodów;

91.

wzywa Prezydium do zagwarantowania ochrony socjalnej i prawa do świadczeń emerytalnych asystentom parlamentarnym, którzy pracowali nieprzerwanie przez dwie ostatnie kadencje Parlamentu; w związku z tym zachęca administrację do przedstawienia wniosku uwzględniającego decyzję dotyczącą przeprowadzenia wcześniejszych wyborów w 2014 r. oraz czas przeznaczony na procedurę rekrutacji przy obliczaniu dziesięcioletniego okresu służby wymaganego w regulaminie pracowniczym;

92.

wzywa Konferencję Przewodniczących o ponowne rozważenie możliwości, aby asystenci parlamentarni, w pewnych okolicznościach, które powinny zostać ustalone, mogli towarzyszyć posłom w oficjalnych delegacjach i misjach Parlamentu, o co wnioskowało już kilku posłów;

93.

wzywa sekretarza generalnego i Prezydium do zbadania i rozwiązania problemów wynikających głównie z ostatnich zmian w zakresie umów z asystentami parlamentarnymi (takich jak opóźnienia w podpisywaniu umów, przerywanie umów, przedterminowe wybory europejskie itd.), które mogą mieć poważne konsekwencje dla nabycia praw pracowniczych przez asystentów w przyszłości; zwraca się do przedstawicieli asystentów parlamentarnych, aby zaangażowali się w poszukiwanie rozwiązań;

94.

zwraca się do Parlamentu, by w interesie równych szans oraz poszanowania prawa do zatrudnienia przyjął wytyczne w sprawie przypisania akredytowanych asystentów parlamentarnych do określonej grupy zaszeregowania, a także do sporządzenia jasnych opisów obowiązków i zadań dla każdej grupy funkcyjnej;

95.

zwraca uwagę, że w 2015 r. zakończyło służbę 154 pracowników, z czego 126 pracowników przeszło na emeryturę, 13 pracowników przeszło na rentę inwalidzką, 9 pracowników zrezygnowało z pracy i 6 pracowników zmarło; zachęca sekretarza generalnego do ścisłego stosowania art. 16 akapit czwarty regulaminu pracowniczego dotyczącego potencjalnego konfliktu interesów po zakończeniu służby w Parlamencie, w szczególności w przypadkach rezygnacji, ponieważ rzuca się w oczy, że nie opublikowano żadnych informacji o ewentualnych konfliktach interesów;

96.

z zaniepokojeniem zauważa, że nie poczyniono żadnych szczególnych ustaleń dotyczących pracowników na wypadek wyjścia z Unii przez państwo członkowskie; mając na względzie, że kwestia ta dotyczy wszystkich instytucji europejskich, zachęca sekretarza generalnego do podjęcia rozmów z Komisją w celu zapewnienia, by pracownicy posiadający obywatelstwo brytyjskie nie zostali pokrzywdzeni przez Brexit i aby ich ustawowe, umowne i nabyte prawa były w pełni chronione;

97.

wzywa do skuteczniejszej organizacji szkoleń, tak by były one dostosowane do konkretnych potrzeb asystentów parlamentarnych; wzywa w szczególności administrację do uwzględniania kalendarza prac Parlamentu i posłów do PE oraz określenia odpowiednio dostosowanych harmonogramów i konkretnych tematów;

98.

zwraca uwagę, że 43 % personelu Parlamentu uważa, że praca zdalna może spowodować wzrost zadowolenia z pracy; podkreśla, że Parlament jest jedyną instytucją, która nie wprowadziła pracy zdalnej i elastycznego czasu pracy do swojego systemu pracy, gdy tymczasem oba te narzędzia stosuje się od lat w większości pozostałych instytucji, w szczególności w Komisji, czego potwierdzonym wynikiem jest wzrost produktywności i poprawa jakości życia pracowników; przyjmuje do wiadomości, że Parlament wprowadził pracę zdalną jako okazjonalną formę pracy w październiku 2016 r.; zwraca się do sekretarza generalnego o informowanie o wprowadzaniu tego narzędzia wszystkich zainteresowanych służb, łącznie z posłami i ich asystentami; prosi również, aby system elastycznego czasu pracy został jak najprędzej włączony do możliwości zatrudnienia w Parlamencie;

99.

wzywa Parlament do zmiany przepisów regulujących staże oferowane przez posłów do PE i grupy polityczne w celu poprawy sytuacji praktykantów i stażystów w Parlamencie, w tym zapewnienia godnego wynagrodzenia, zdefiniowania ram czasowych stażu oraz programów praktyk;

100.

z zadowoleniem zauważa, że Parlament publikuje na swojej witrynie internetowej pełną roczną listę wszystkich tych wykonawców, którym udzielono zamówień o wartości przekraczającej 15 000 EUR i że ta lista zawiera nazwy i adresy tych wykonawców, wskazanie rodzaju i przedmiotu zamówienia, czasu trwania, wartości, procedury oraz właściwej dyrekcji generalnej;

101.

zwraca uwagę, że lista ta wykracza poza wymogi przejrzystości określone w rozporządzeniu finansowym; zachęca wszystkie instytucje unijne do udostępnienia wyczerpujących informacji o wszystkich wykonawcach i zamówieniach udzielanych w ramach zamówień publicznych, włącznie z przypadkami udzielania zamówień z wolnej ręki lub procedur ograniczonych;

102.

zgadza się z konkluzją Trybunału, że instytucje Unii Europejskiej powinny ustanowić pojedyncze publiczne repozytorium informacji dotyczących odnośnych zamówień publicznych, aby umożliwić skuteczne monitorowanie ex post ich działalności związanej z zamówieniami publicznymi;

103.

zwraca uwagę, że mimo wcześniejszych wezwań do poprawy usługi oferowane przez biuro podróży Parlamentu są niezadowalające, ponieważ ceny są stosunkowo wysokie, a biuru nie udało się wynegocjować umów z największymi liniami lotniczymi w celu zapewnienia niższych cen oraz większej elastyczności w organizacji podróży;

104.

wzywa biuro podróży do aktywnych działań mających na celu oferowanie niższych cen bez względu na przewoźnika lotniczego; wnioskuje, aby biuro podróży wprowadziło proces przekazywania informacji zwrotnych (badania satysfakcji użytkownika) w celu określenia obszarów, w których należałoby szukać lepszych rozwiązań;

105.

zwraca uwagę, że szacunkowy deficyt aktuarialny dobrowolnego funduszu emerytalnego wzrósł do poziomu 276,8 mln EUR na koniec 2015 r.; ponadto zauważa, że na koniec 2015 r. wartość uwzględnianych aktywów netto wynosi 155,5 mln EUR, a wartość zobowiązań aktuarialnych wynosi 432,3 mln EUR;

106.

przypomina, że te prognozowane przyszłe zobowiązania funduszu rozkładają się na okres kilkudziesięciu lat, ale zwraca przy tym uwagę, że łączna kwota wypłacona przez dobrowolny fundusz emerytalny w 2015 r. wyniosła 15,8 mln EUR;

107.

zauważa, że sytuacja ta budzi obawy co do ewentualnego wyczerpania środków funduszu, a także zauważa, że Parlament jest gwarantem wypłaty świadczeń emerytalnych, w przypadku gdy Fundusz nie będzie w stanie wywiązać się ze swoich zobowiązań, i od momentu, gdy to nastąpi;

108.

ponownie wzywa Prezydium do jak najszybszego dokonania oceny obecnej sytuacji funduszu emerytalnego;

109.

odwołuje się do ust. 112 ubiegłorocznej rezolucji w sprawie absolutorium (5), w którym apeluje się o dokonanie oceny bieżącej sytuacji funduszu emerytalnego; ubolewa, że taka ocena nie została jeszcze wydana;

110.

przypomina, że w roku 2013 Trybunał Sprawiedliwości orzekł, iż decyzja o podwyższeniu wieku emerytalnego dla członków funduszu z 60 do 63 lat w celu niedopuszczenia do przedwczesnego wyczerpania kapitału i dostosowania tych warunków do nowego statutu posła do Parlamentu Europejskiego, była prawomocna;

111.

zważywszy że krajowe fundusze emerytalne zazwyczaj winny spełniać ścisłe standardy i nie jest dopuszczalny żaden deficyt aktuarialny, a deficyt aktuarialny dobrowolnego funduszu emerytalnego obecnie wynosi 64 % wartości zobowiązań aktuarialnych, apeluje do sekretarza generalnego o przedstawienie Prezydium szczegółowego planu działania w celu wyeliminowania ryzyka przedwczesnego wyczerpania funduszu;

112.

ubolewa, że przy wyborze instytucji finansowych dokonywanym przez Parlament na potrzeby realizacji płatności i rozliczeń nie przywiązuje się wagi do polityki tych instytucji w zakresie odpowiedzialności społecznej przedsiębiorstw i apeluje do sekretarza generalnego o dopilnowanie, by w przyszłości Parlamenty współpracował głównie z instytucjami finansowymi posiadającymi polityki inwestycyjne skoncentrowane na zrównoważeniu oraz innych aspektach odpowiedzialności społecznej przedsiębiorstw;

113.

podkreśla, że w 2015 r. Parlament przetrzymywał średnio 106,25 mln EUR na rachunkach bankowych bez żadnego oprocentowania; zwraca się do sekretarza generalnego o sprawdzenie, czy konieczne jest utrzymywanie tak wysokiego poziomu płynności, a w szczególności wzywa sekretarza generalnego do poprawy zarządzania zasobami finansowymi w tym aspekcie, a także, jeśli będzie to możliwe, do znalezienia sposobów poprawy opłacalności takich depozytów;

114.

wyraża zadowolenie z wdrożenia strategicznych kierunków działania DG ITEC na lata 2014–2019; uważa, że wprowadza się wiele zmian w elektronicznym środowisku pracy posłów i personelu, ale następstwa tych zmian, w tym nowe możliwości, są raczej mało znane i powstają głównie wewnątrz DG ITEC; apeluje o ściślejszą współpracę pomiędzy DG ITEC i DG COMM w celu poprawy komunikacji wewnętrznej i zewnętrznej na temat wielu innowacji, które zostały lub wkrótce zostaną wdrożone;

115.

rozumie starania DG ITEC dotyczące poprawy liczby wyników dla stron internetowych Parlamentu w wyszukiwarce Google; jest jednak zdania, że również korzystanie z wyszukiwarki w witrynie Parlamentu powinno prowadzić do sensownych wyników, aby użytkownicy, korzystając z portalu, faktycznie mogli szybko dotrzeć do odpowiednich stron; wyraża zaniepokojenie, że obecnie wyszukiwarka nie funkcjonuje prawidłowo, i zachęca sekretarza generalnego do znalezienia szybkiego rozwiązania tego utrzymującego się problemu;

116.

z zaniepokojeniem zauważa, że pomimo że wydatki DG ITEC na zakup nowego sprzętu komputerowego wynoszą ponad 35 mln EUR rocznie, nie ma czytelnej polityki w zakresie zamówień zrównoważonych pod względem środowiskowym i społecznym, i zachęca sekretarza generalnego do opracowania planu działania w celu zapewnienia, by w przyszłości wszystkie zaproszenia do składania ofert zawierały kryteria wyboru sprzętu odnoszące się do aspektu środowiskowego oraz społecznego;

117.

wzywa DG ITEC, aby dostosowano strony internetowe Parlamentu, tak aby dostępne były na urządzeniach przenośnych, ponieważ obecne strony nie mogą być uznane za kompatybilne z urządzeniami przenośnymi, choć większa część użytkowników wchodzi na strony Parlamentu i wyspecjalizowanych komisji parlamentarnych, korzystając z iPadów i telefonów komórkowych; proponuje podjęcie takich czynności, które w sposób zauważalny i w rozsądnym terminie mogą poprawić dostępność stron na urządzeniach przenośnych;

118.

uważa, że dla dobra sprawowania mandatu posłów drukarki powinny pozostać w ich biurach; zwraca uwagę, że tanie, niemarkowe tusze do drukarek mogą potencjalnie prowadzić do powstania niebezpiecznych poziomów emisji cząstek stałych oraz do uszczerbku na zdrowiu; apeluje zatem o podjęcie przez DG ITEC oraz Dyrekcję Generalną ds. Infrastruktury i Logistyki (DG INLO) środków w celu promowania zakupu drukarek ekologicznych oraz o zapewnienie, by stosowano wyłącznie oryginalne tusze, przy jednoczesnym zapewnieniu posłom i ich pracownikom możliwości strategicznego rozmieszczenia drukarek w pobliżu, ale nie wewnątrz ich biur;

119.

zwraca uwagę, że w dniu 7 września 2015 r. Prezydium przyjęło politykę bezpieczeństwa systemów z dziedziny technologii informacyjnych i komunikacyjnej („polityka bezpieczeństwa ICT”); podkreśla, że w bieżącym kontekście globalnym zachodzi pilna potrzeba wdrożenia znacznie solidniejszej strategii bezpieczeństwa systemów ICT, która będzie w pełni obejmować zarządzanie ryzykiem związanym z cyberbezpieczeństwem; z zadowoleniem przyjmuje powołanie urzędnika ds. cyberbezpieczeństwa Parlamentu;

120.

ponawia zawarty w swojej rezolucji w sprawie absolutorium za 2014 rok apel o utworzenie systemu szybkiego powiadamiania o zagrożeniach, który umożliwi DG ITEC, we współpracy z Dyrekcją Generalną ds. Ochrony i Bezpieczeństwa (DG SAFE), wysyłanie szybkich powiadomień SMS lub e-mailowych posłom oraz pracownikom, którzy wyrażą zgodę na umieszczenie ich danych kontaktowych na liście na potrzeby komunikacji w razie wystąpienia konkretnych sytuacji nadzwyczajnych;

121.

pochwala DG ITEC za rozprowadzenie sieci Wi-Fi we wszystkich budynkach Parlamentu; zauważa jednak, że sieć Wi-Fi w sali obrad w Strasburgu jest zawodna, zwłaszcza kiedy podczas sesji głosowania oraz kluczowych debat wielu posłów jednocześnie korzysta z połączenia Wi-Fi; wzywa sekretarza generalnego do podjęcia niezbędnych środków zaradczych w tym zakresie;

122.

z zadowoleniem przyjmuje, że niektóre z publicznych posiedzeń delegacji międzyparlamentarnych są już retransmitowane za pomocą usługi „webstreamingu”; zwraca się do sekretarza generalnego o dalsze wzmacnianie i rozszerzanie zakresu tej usługi oraz zawartości witryn internetowych delegacji;

123.

zwraca uwagę, że trwa przegląd średnioterminowej strategii dotyczącej nieruchomości z 2010 r.; apeluje o wydłużenie tej strategii, tak aby objęła ona perspektywę bardziej długoterminową oraz uwzględniła analizę prawdopodobnych skutków Brexitu;

124.

z zadowoleniem przyjmuje fakt, że począwszy od 2019 r. ulegnie zwiększeniu ilość przestrzeni biurowej dla posłów i ich asystentów w Strasburgu; apeluje do sekretarza generalnego o dopilnowanie – ponieważ póki co nie znaleziono rozwiązania polegającego na wprowadzeniu jednego miejsca pracy dla Parlamentu – by każdy asystent miał do dyspozycji minimalną liczbę metrów kwadratowych powierzchni biurowej zgodnie z obowiązującymi przepisami kodeksu pracy, jako że obecnie Parlament, umyślnie nie przestrzegając przepisów dotyczących minimalnej liczby metrów kwadratowych powierzchni biurowej, znajduje się w trudnym położeniu;

125.

głęboko ubolewa nad faktem wszczęcia procedury wymiany mebli w biurach posłów i ich asystentów w Brukseli i zwraca się o natychmiastowe zatrzymanie tej procedury; stwierdza, że większość tych mebli jak najbardziej nadaje się do użytku i dobrze się prezentuje i w związku z tym nie ma żadnego powodu, by je wymieniać; uważa, że zwykła informacja zwrotna od niektórych posłów, a nie ogólny sondaż, nie może być jedynym uzasadnieniem tej wymiany, równie nieodpowiednie są również argumenty podane przez organy administracji dotyczące kwestii gustu, mody czy przestarzałego stylu; meble należy wymieniać wyłącznie w pojedynczych przypadkach ze względu na widoczne zniszczenie, znaczne zużycie lub zagrożenie dla zdrowia w miejscu pracy, o charakterze szczegółowym lub ogólnym (jak na przykład możliwy rozwój i poprawa ergonomii foteli roboczych); wskazuje, że w okresie kryzysu gospodarczego i wynikających z niego korekt budżetowych, który przechodzimy, tego rodzaju kwestie estetyczne mogłyby poważnie podważyć wiarygodność Parlamentu i posłów do niego, zwłaszcza w oczach obywateli i opinii publicznej;

126.

zauważa, że zgodnie z decyzjami Prezydium z 2013 r. i 2015 r. w ramach nowych umów o usługi cateringowe nie przyznaje się żadnych bezpośrednich subsydiów z budżetu Parlamentu; jest jednak zaniepokojony, że niektóre usługi były oferowane po cenach wyższych niż ceny rynkowe w 2015 r.; odnosi się tu do usługi serwowania kawy podczas posiedzeń; zauważa, że w sierpniu 2016 r. dokonano przeglądu cen;

127.

głęboko ubolewa nad arbitralnością, subiektywizmem i nieproporcjonalnym charakterem kryteriów, które zastosowano w procedurze zatrudniania kierowców w ramach internalizacji tej służby z przyczyn bezpieczeństwa wszczętej w 2016 r.; ubolewa nad tym, że w procedurze nie uwzględniono kompetencji i doświadczenia nabytego przez kierowców przez lata pracy w bezpośrednim kontakcie, zaufania posłów ani faktu, że pracownicy ci zostali pozbawieni pracy, a wielu z nich jest już w wieku, w którym trudno jest znaleźć zatrudnienie;

128.

jest zaniepokojony problematycznym przebiegiem dialogu społecznego pomiędzy DG INTE a przedstawicielami tłumaczy ustnych, który zainicjowano w styczniu 2014 r. i w ramach którego do tej pory nie osiągnięto porozumienia; apeluje do sekretarza generalnego o rozpoczęcie mediacji pomiędzy stronami w celu poprawy wzajemnego zrozumienia stanowisk stron oraz znalezienia rozwiązań możliwych do przyjęcia przez wszystkich;

129.

wyraża zadowolenie z postępu, jaki został już osiągnięty w procesie modernizacji, którym objęto DG INTE, w szczególności w odniesieniu do zwiększenia dostępności tłumaczy ustnych, umiarkowanego wzrostu liczby godzin ich pracy i poprawy w zakresie rozkładu czasu pracy; zauważa, że metoda dokonywania obliczeń na potrzeby statystyk została wyraźnie określona i że wszystkie urlopy wypoczynkowe i zwolnienia chorobowe na przestrzeni roku zostały teraz wyłączone z obliczeń służących do określenia średniej liczby godzin spędzonych przez tłumacza w kabinie;

130.

zwraca się do sekretarza generalnego o udzielenie informacji na temat środków, które zostały podjęte od momentu przyjęcia rezolucji w sprawie absolutorium z wykonania budżetu za rok 2014 w celu lepszego wykorzystania zasobów i poprawy wydajności w organizacji spotkań przez usprawnienie zarządzania konferencjami w Parlamencie;

131.

z zadowoleniem przyjmuje nieustanne wysiłki w celu zapewnienia bezpieczeństwa i ochrony na terenie Parlamentu i w jego pobliżu; przyznaje, że z kwestią bezpieczeństwa w Parlamencie wiąże się konieczność osiągnięcia delikatnej równowagi pomiędzy wzięciem pod uwagę szeregu środków ochronnych a wprowadzeniem zbyt rygorystycznego systemu ochrony, który spowalnia działania Parlamentu; nalega jednak na dalsze wzmacnianie systemu bezpieczeństwa Parlamentu i wzywa sekretarza generalnego do zapewnienia, aby pracownicy zostali odpowiednio przeszkoleni i byli zdolni do wykonywania swoich zadań w sposób profesjonalny, również w nagłych sytuacjach;

132.

wzywa sekretarza generalnego do zapewnienia dalszej aktywnej współpracy, zarówno z innymi instytucjami unijnymi, jak i z władzami belgijskimi, francuskimi i luksemburskimi;

133.

apeluje do DG ITEC i DG SAFE o wzmocnienie potencjału w zakresie cyberobrony ze względu na zwiększone zagrożenie cyberatakami w ostatnich miesiącach;

134.

przypomina, że w dniu 19 kwietnia 2004 r. Prezydium zainicjowało w Parlamencie projekt systemu zarządzania środowiskowego (EMAS); zauważa, że w 2016 r. Prezydium przyjęło zmienioną politykę w zakresie środowiska, która podtrzymuje i potwierdza zobowiązanie Parlamentu do ciągłej poprawy stanu środowiska;

135.

z zadowoleniem przyjmuje ustanowienie międzyinstytucjonalnego punktu informacyjnego dotyczącego zielonych zamówień publicznych, który musi zostać teraz w pełni wdrożony przez określenie jasnych celów w przedmiotowej dziedzinie oraz intensyfikację wysiłków w odniesieniu do wewnętrznych działań informacyjnych, promocji i skutecznego zarządzania w zakresie zielonych zamówień publicznych; podkreśla również, że usługodawcy będący podwykonawcami muszą w równym stopniu postępować zgodne z przepisami; w tym kontekście ubolewa nad wysokim wskaźnikiem wykorzystania plastikowych butelek, kubków, pojemników i opakowań w Parlamencie;

136.

ma na uwadze, że Parlament zobowiązał się do zmniejszenia do 2020 r. emisji CO2 o 30 % na EPC względem poziomów z 2006 r. pochwala fakt, że w latach 2006–2015 ten wskaźnik emisji zmniejszył się średnio o ok. 24,3 %;

137.

w związku z tym uznaje za sprawę najwyższej wagi, by Parlament wyznaczył sobie nowe, stanowiące większe wyzwanie cele ilościowe i by te cele były regularnie mierzone przez właściwe służby; zwraca w związku z tym uwagę na decyzję Prezydium z 2015 r. dotyczącą kompensowania emisji CO2 Parlamentu, w tym emisji generowanych przez przeloty posłów pomiędzy państwami pochodzenia a miejscami pracy Parlamentu;

138.

przypomina Parlamentowi o jego zobowiązaniu wynikającym z dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2012/27/UE (6) w sprawie efektywności energetycznej, w którym stwierdza, że podejmie się on „bez uszczerbku dla obowiązujących przepisów budżetowych i przepisów dotyczących zamówień – stosowania do budynków stanowiących ich własność i przez nie zajmowanych tych samych wymogów, co wymogi dotyczące budynków instytucji rządowych państw członkowskich na mocy art. 5 i 6” tej dyrektywy, w związku z dużym wyeksponowaniem budynków i wiodącą rolą, jaką Parlament powinien odgrywać w odniesieniu do charakterystyki energetycznej budynków; podkreśla pilną potrzebę postępowania zgodnie z tą deklaracją, także dla zachowania własnej wiarygodności w świetle trwającego przeglądu dyrektyw w sprawie charakterystyki energetycznej budynków i efektywności energetycznej;

139.

apeluje do Prezydium o przeanalizowanie mechanizmu zachęt praca–dom w celu promowania bardziej zrównoważonego i wydajnego transportu w dojazdach z domu do pracy;

140.

z zadowoleniem przyjmuje inicjatywę Parlamentu dotyczącą wdrożenia kompleksowej polityki mającej na celu zmniejszenie marnotrawstwa żywności; wzywa Parlament do zapewnienia aktywnego zapobiegania marnotrawieniu żywności przez wszystkich dostawców usług gastronomicznych we wszystkich budynkach Parlamentu; wzywa Parlament do wspierania na większą skalę praktyki oddawania niesprzedanej żywności na cele charytatywne;

141.

zakłada, że dzięki wprowadzeniu wydajnego systemu rezerwacji sal obrad oraz rejestru pomieszczeń, może zostać uwolniony znaczny potencjał w zakresie kosztów oraz wysiłków Parlamentu na rzecz ochrony środowiska, apeluje również do sekretarza generalnego o intensyfikację stosownych rozważań;

142.

odnotowuje, że w 2015 r. środki z pozycji budżetowej 4 0 0 przyznane grupom politycznym i posłom niezrzeszonym zostały wykorzystane w sposób przedstawiony poniżej:

143.

przypomina, że w swoim rocznym sprawozdaniu Trybunał zalecił, by Parlament „przeprowadził przegląd istniejących ram kontroli wykorzystania środków budżetowych przydzielonych grupom politycznym, a ponadto zapewnił lepsze wytyczne poprzez ściślejsze monitorowanie stosowania przez grupy polityczne zasad zatwierdzania i rozliczania wydatków oraz zasad dotyczących procedur zamówień”;

144.

odnotowuje, że w 2015 r. środki z pozycji budżetowej 4 0 2 zostały wykorzystane w następujący sposób (7):

145.

zauważa, że w 2015 r. środki z pozycji budżetowej 4 0 3 zostały wykorzystane w sposób przedstawiony poniżej (8):

146.

z niepokojem zauważa, że w przypadkach Sojuszu na rzecz Demokracji Bezpośredniej w Europie, Ruchu na rzecz Europy Wolności i Demokracji, Inicjatywy na rzecz Demokracji Bezpośredniej w Europie oraz Fundacji na rzecz Europy Wolności i Demokracji stwierdzono poważne nieprawidłowości związane z zabronionym finansowaniem bezpośrednim oraz pośrednim partii krajowych oraz z dotacjami;

147.

niepokoi się zagrożeniem, jakie stanowią tego rodzaju nieprawidłowości dla reputacji Parlamentu, i jest przekonany o konieczności podjęcia szybkich i skutecznych działań w celu zaradzenia oraz zapobieżenia podobnym nieprawidłowościom w przyszłości; uważa jednak, że nieprawidłowości te miały miejsce jedynie w odniesieniu do ograniczonej liczby partii politycznych i fundacji; jest zdania, że nieprawidłowości te nie powinny prowadzić do kwestionowania sposobu zarządzania finansami przez pozostałe partie polityczne i fundacje;

148.

ma świadomość istnienia nowych rozporządzeń, tj. rozporządzenia (UE, Euratom) nr 1141/2014 i rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 1142/2014 (9), które będą mieć wpływ na kształt finansowania europejskich partii i fundacji politycznych w roku budżetowym 2018 r. oraz zdaje sobie sprawę z istotnej roli nowo powstałego organu ds. europejskich partii i fundacji politycznych, jak również z doniosłości trwających dyskusji w Prezydium na temat propozycji sekretarza generalnego dotyczących rozwiązania kwestii nierozwiązanych unormowaniami wspomnianych rozporządzeń; wzywa audytora wewnętrznego Parlamentu do sporządzenia nowego sprawozdania z audytu w sprawie finansowania europejskich partii politycznych i fundacji jak najszybciej po wejściu w życie nowego rozporządzenia;

149.

w związku z tym uważa za niezbędne, by zbadać wszelkie niedociągnięcia działanie obecnego systemu kontroli wewnętrznych i zewnętrznych w celu uniknięcia poważnych nieprawidłowości; odnotowuje oświadczenia zewnętrznego księgowego EY, że jego audyty miały na celu uzyskanie wystarczającej pewności, że sprawozdania roczne są wolne od istotnych błędów, że podmiot działał zgodnie z przepisami i regulaminami oraz że audyt obejmuje zbadanie próbki dokumentacji dowodowej na poparcie opinii; odnotowuje ponadto, że badania nie obejmują dochodzeń dotyczących oświadczeń i dokumentów mających zawierać nieprawidłowości, a w związku z tym dostarczają jedynie ograniczonego wglądu w kontrolowaną działalność finansową;

150.

odnotowuje ograniczone zasoby ludzkie (w istocie 2 ekwiwalenty pełnego czasu pracy) w DG FINS zajmujące się sprawdzaniem rozliczeń europejskich partii i fundacji politycznych; jest głęboko przekonany, że zważywszy na wysokie ryzyko utraty reputacji, można by przeznaczyć więcej zasobów na to działanie;

151.

apeluje do Prezydium, o ile pozwala na to zasada poufności, o ułatwienie dostępu do dokumentów źródłowych zawartych w końcowych sprawozdaniach europejskich partii i fundacji politycznych, a w szczególności sprawozdań finansowych i sprawozdań z audytów;

152.

zwraca się do nowo utworzonego organu o przedłożenie Parlamentowi sprawozdania z postępów po upływie pierwszego roku działalności, tj. roku 2017; apeluje do sekretarza generalnego o dopilnowanie, by organ miał do dyspozycji wszelkie wymagane zasoby na potrzeby wykonywania powierzonych mu zadań;

29.9.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 252/22

—

uwzględniając budżet ogólny Unii Europejskiej na rok budżetowy 2015 (1),

—

uwzględniając skonsolidowane roczne sprawozdanie finansowe Unii Europejskiej za rok 2015 (COM(2016) 475 – C8-0271/2016) (2),

—

uwzględniając sprawozdanie roczne Trybunału Obrachunkowego dotyczące wykonania budżetu za rok budżetowy 2015 wraz z odpowiedziami instytucji (3),

—

uwzględniając poświadczenie wiarygodności (4) dotyczące rachunków, jak również legalności i prawidłowości operacji leżących u ich podstaw przedłożone przez Trybunał Obrachunkowy za rok budżetowy 2015 zgodnie z art. 287 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—

uwzględniając art. 314 ust. 10 oraz art. 317, 318 i 319 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 966/2012 z dnia 25 października 2012 r. w sprawie zasad finansowych mających zastosowanie do budżetu ogólnego Unii oraz uchylające rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 (5), w szczególności jego art. 55, 99, 164, 165 i 166,

—

uwzględniając art. 94 Regulaminu i załącznik IV do Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Kontroli Budżetowej (A8-0131/2017),

1.

odracza decyzję w sprawie udzielenia sekretarzowi generalnemu Rady absolutorium z wykonania budżetu Rady Europejskiej i Rady za rok budżetowy 2015;

2.

przedstawia swoje uwagi w poniższej rezolucji;

3.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej decyzji wraz z rezolucją, która stanowi jej integralną część, Radzie Europejskiej, Radzie, Komisji, Trybunałowi Sprawiedliwości Unii Europejskiej, Trybunałowi Obrachunkowemu, Europejskiemu Rzecznikowi Praw Obywatelskich, Europejskiemu Inspektorowi Ochrony Danych, a także Europejskiej Służbie Działań Zewnętrznych oraz do zarządzenia jej publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (seria L).

29.9.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 252/23

—

uwzględniając swoją decyzję w sprawie absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej za rok budżetowy 2015, sekcja II – Rada Europejska i Rada,

—

uwzględniając art. 94 Regulaminu i załącznik IV do Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Kontroli Budżetowej (A8-0131/2017),

A.

mając na uwadze, że w kontekście procedury udzielania absolutorium organ udzielający absolutorium podkreśla szczególną wagę dalszego wzmacniania demokratycznej legitymacji instytucji unijnych przez poprawę przejrzystości i rozliczalności oraz wdrażanie koncepcji budżetowania zadaniowego i dobrego zarządzania zasobami ludzkimi;

29.9.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 252/26

—

uwzględniając budżet ogólny Unii Europejskiej na rok budżetowy 2015 (1),

—

uwzględniając skonsolidowane roczne sprawozdanie finansowe Unii Europejskiej za rok 2015 (COM(2016) 475 – C8-0269/2016) (2),

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji z działań podjętych w następstwie absolutorium za rok budżetowy 2014 (COM(2016) 674) oraz dokumenty robocze służb Komisji dołączone do tego sprawozdania (SWD(2016) 338, SWD(2016) 339),

—

uwzględniając sprawozdanie roczne Komisji na temat zarządzania budżetem UE i jego wyników za 2015 r. (COM(2016) 446),

—

uwzględniając sprawozdanie roczne Komisji dla organu udzielającego absolutorium na temat audytów wewnętrznych przeprowadzonych w 2015 r. (COM(2016) 628) oraz dokument roboczy służb Komisji dołączony do tego sprawozdania (SWD(2016) 322),

—

uwzględniając sprawozdanie roczne Trybunału Obrachunkowego dotyczące wykonania budżetu za rok budżetowy 2015 wraz z odpowiedziami instytucji (3) oraz sprawozdania specjalne Trybunału Obrachunkowego,

—

uwzględniając poświadczenie wiarygodności (4) dotyczące rachunków, jak również legalności i prawidłowości operacji leżących u ich podstaw przedłożone przez Trybunał Obrachunkowy za rok budżetowy 2015 zgodnie z art. 287 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—

uwzględniając zalecenie Rady z dnia 21 lutego 2017 r. w sprawie udzielenia Komisji absolutorium z wykonania budżetu za rok budżetowy 2015 (05876/2017 – C8-0037/2017),

—

uwzględniając art. 317, 318 i 319 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—

uwzględniając art. 106a Traktatu ustanawiającego Europejską Wspólnotę Energii Atomowej,

—

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 966/2012 z dnia 25 października 2012 r. w sprawie zasad finansowych mających zastosowanie do budżetu ogólnego Unii oraz uchylające rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 (5), w szczególności jego art. 62, 164, 165 i 166,

—

uwzględniając art. 93 Regulaminu i załącznik IV do Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Kontroli Budżetowej oraz opinie innych zainteresowanych komisji (A8-0150/2017),

A.

mając na uwadze, że na mocy art. 17 ust. 1 Traktatu o Unii Europejskiej Komisja wykonuje budżet i zarządza programami, a w zastosowaniu art. 317 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej Komisja wykonuje budżet we współpracy z państwami członkowskimi na własną odpowiedzialność zgodnie z zasadą należytego zarządzania finansami;

1.

udziela Komisji absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej za rok budżetowy 2015;

2.

przedstawia swoje uwagi w rezolucji stanowiącej integralną część decyzji w sprawie absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej za rok budżetowy 2015, sekcja III – Komisja i agencje wykonawcze, oraz w rezolucji z dnia 27 kwietnia 2017 r. w sprawie sprawozdań specjalnych Trybunału Obrachunkowego w kontekście absolutorium dla Komisji za rok budżetowy 2015 (6);

3.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej decyzji wraz z rezolucją, która stanowi jej integralną część, Radzie, Komisji i Trybunałowi Obrachunkowemu, jak również parlamentom narodowym oraz krajowym i regionalnym organom kontroli w państwach członkowskich, oraz do zarządzenia jej publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (seria L).

29.9.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 252/28

—

uwzględniając swoją decyzję w sprawie absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej za rok budżetowy 2015, sekcja III – Komisja,

—

uwzględniając swoje decyzje w sprawie absolutorium z wykonania budżetów agencji wykonawczych za rok budżetowy 2015,

—

uwzględniając art. 318 i 319 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 966/2012 z dnia 25 października 2012 r. w sprawie zasad finansowych mających zastosowanie do budżetu ogólnego Unii oraz uchylające rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 (1) („rozporządzenie finansowe”) i rozporządzenie delegowane Komisji (UE) nr 1268/2012 z dnia 29 października 2012 r. w sprawie zasad stosowania rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 966/2012 w sprawie zasad finansowych mających zastosowanie do budżetu ogólnego Unii (2) (zasady stosowania),

—

uwzględniając art. 93 Regulaminu i załącznik IV do Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Kontroli Budżetowej oraz opinie innych zainteresowanych komisji (A8-0150/2017),

A.

mając na uwadze, że Europa zmaga się z kryzysem zaufania do jej instytucji – sytuacją, za którą poszczególne unijne instytucje powinny przyjąć odpowiedzialność w zakresie, jaki ich dotyczy, i która wymaga w związku z tym od Parlamentu szczególnie rygorystycznego postępowania podczas kontroli sprawozdań Komisji;

B.

mając na uwadze, że unijne instytucje oraz państwa członkowskie powinny usprawnić politykę informacyjną, aby odpowiednio informować obywateli o wynikach osiągniętych w ramach budżetu Unii oraz ich wartości dodanej;

C.

mając na uwadze, że Parlament musi wykazać zdecydowane zaangażowanie w obliczu obaw obywateli Unii co do wydatkowania unijnego budżetu i ochrony ich interesów;

D.

mając na uwadze, że instytucje unijne powinny dążyć do opracowania solidnego i odpornego systemu budżetowego Unii funkcjonującego w sposób nie tylko elastyczny, ale również szybki, zarówno w okresie stabilności, jak i w trudnych czasach;

E.

mając na uwadze, że polityka spójności przynosi wyraźną wartość dodaną dzięki poprawie jakości życia obywateli na terenie całej Europy, ponieważ stanowi jeden z najważniejszych obszarów polityki na rzecz solidarności oraz jedno z podstawowych źródeł inwestycji publicznych;

F.

mając na uwadze, że instytucje unijne muszą jednoznacznie dać do zrozumienia i uzgodnić między sobą, które priorytetowe obszary polityki i dobra publiczne w Europie mają być finansowane w pierwszej kolejności w odpowiedzi na obawy naszych obywateli oraz w celu wyeliminowania braków w naszych strategiach politycznych;

G.

mając na uwadze, że wydatki unijne, choć ograniczają się do 1 % DNB Unii, są istotnym instrumentem osiągania ogólnoeuropejskich celów politycznych z wykorzystaniem europejskiej wartości dodanej i zwykle stanowią 1,9 % ogólnych wydatków państw członkowskich Unii;

H.

mając na uwadze, że pomimo ich niewielkiego udziału procentowego w budżecie Unii a) w stosunku do całkowitych zagregowanych wydatków państw członkowskich oraz b) jako nierozliczonych/błędnie wydanych/zmarnowanych elementów budżetu, rzeczywiste kwoty są znaczące, a zatem ich ścisła kontrola jest uzasadniona;

I.

mając na uwadze, że zgodnie z Traktatem o funkcjonowaniu Unii Europejskiej Komisja ponosi ostateczną odpowiedzialność za wykonanie budżetu Unii Europejskiej, natomiast państwa członkowskie są zobowiązane rzetelnie współpracować z Komisją w celu zadbania, aby środki były wykorzystywane zgodnie z zasadami należytego zarządzania finansowego;

J.

mając na uwadze, że Parlament, udzielając absolutorium Komisji, sprawdza, czy środki zostały prawidłowo wykorzystane oraz czy osiągnięto cele polityczne;

1.

zauważa, że siedmioletni czas trwania obecnych wieloletnich ram finansowych nie jest zsynchronizowany z pięcioletnimi mandatami Parlamentu i Komisji, co powoduje również rozbieżności między budżetem na rok budżetowy a absolutorium z jego wykonania; dalej wskazuje, że 10-letni cykl planowania strategicznego i strategia „Europa 2020” także nie pokrywają się z siedmioletnim cyklem zarządzania budżetem UE; jest zdania, że stanowi to jedną z przyczyn głównego niedostatku unijnego zarządzania politycznego, gdyż Parlament i Komisja są związani wcześniejszymi umowami dotyczącymi celów politycznych i finansów, co może powodować wrażenie nieistotności wyborów europejskich w tym kontekście;

2.

zauważa, że w 2015 r. budżet unijny musiał wspierać osiąganie celów dwóch różnych długoterminowych programów politycznych:

reagując jednocześnie na szereg sytuacji kryzysowych dotyczących: uchodźców, braku bezpieczeństwa w Europie i jej sąsiedztwie, niestabilności finansowej w Grecji oraz gospodarczego wpływu zakazu wywozu do Rosji, a także przedłużających się skutków kryzysu finansowego i jego strukturalnych konsekwencji, takich jak bezrobocie, ubóstwo i nierówności;

3.

zauważa, że polityka unijna może mieć różne cele krótko-, średnio- i długoterminowe, których osiąganie nie zawsze muszą wyznaczać pojedyncze wieloletnie ramy finansowe; uważa, że należy rozważyć uzyskanie nowej równowagi pomiędzy formułowaniem politycznych programów działania, realizacją polityki a ramami finansowymi;

4.

ubolewa, że tymczasowe procedury budżetowe nie stanowią idealnego systemu dla przekładania społecznych i politycznych ambicji na użyteczne cele operacyjne programów i planów wydatków;

5.

wskazuje, że w 2020 r. będzie okazja do zrównania długoterminowej strategii i formułowania polityki z cyklem budżetowym, i zaleca wykorzystanie tej szansy;

6.

jest zaniepokojony faktem, że według Trybunału Obrachunkowego (zwanego dalej „Trybunałem”) (3) łączny wkład z budżetu unijnego w finansowanie działań w dziedzinie klimatu w roku 2015 wyniósł jedynie 17,3 %, a w latach 2014–2016 wynosił średnio jedynie 17,6 %, podczas gdy celem było osiągnięcie poziomu co najmniej 20 % w przedmiotowym okresie budżetowym; podkreśla zatem, że według Trybunału istnieje poważne ryzyko, że bez wzmożenia wysiłków na rzecz walki ze zmianą klimatu cel 20 % nie zostanie osiągnięty;

7.

wskazuje ponadto, że ustalenie dotyczące wkładu w finansowanie działań w dziedzinie klimatu na poziomie 20 % podjęto przed zawarciem porozumienia paryskiego; jest przekonany, że konieczne jest podjęcie dalszych wysiłków, aby budżet Unii stał się jeszcze bardziej przyjazny dla klimatu; zaznacza również, że rewizja wieloletnich ram finansowych stwarza doskonałą okazję, aby zapewnić osiągnięcie celu 20 % wkładu w finansowanie działań w dziedzinie klimatu oraz umożliwić podniesienie tego pułapu zgodnie z międzynarodowymi zobowiązaniami przyjętymi przez UE podczas COP 21;

8.

z zadowoleniem przyjmuje wprowadzenie przez Komisję podejścia polegającego na budżetowaniu wynikowym; uważa, że budżet Unii powinien charakteryzować się większą wydajnością i skutecznością, co jest szczególnie istotne w obecnej sytuacji z uwagi na ograniczone zasoby finansowe; ubolewa jednak, że Komisja skupia się głownie na produktach, a nie na wynikach;

9.

popiera sugestię wystosowaną przez Trybunał w notatce informacyjnej z przeglądu śródokresowego wieloletnich ram finansowych z dnia 28 października 2016 r. (pkt 39 i 40), zgodnie z którą Komisja powinna przeanalizować inne warianty, na przykład:

10.

wzywa Komisję do uwzględnienia w porządku obrad kolejnego posiedzenia ekspertów na temat budżetu zorientowanego na rezultaty sugestii Trybunału zawartych w pkt 39 i 40 wyżej wymienionej notatki informacyjnej z dnia 28 października 2016 r. oraz zaleceń Grupy Wysokiego Szczebla ds. Zasobów Własnych w celu przygotowania kolejnej konferencji poświęconej inicjatywie na rzecz budżetu zorientowanego na rezultaty, na której będą omawiane obszary polityczne, w których wydatki z budżetu unijnego powinny być ponoszone, przed podjęciem decyzji o ramach finansowych;

11.

popiera wszystkie zalecenia przedstawione przez Trybunał w sprawozdaniu specjalnym nr 31/2016, a w szczególności zalecenie mówiące o rozważeniu przez Komisję wszystkich ewentualnych możliwości, w tym rewizji śródokresowej wieloletnich ram finansowych i przeglądu niektórych podstaw prawnych, w celu zapewnienia dalszego rzeczywistego podejmowania działań w dziedzinie klimatu; wzywa Trybunał do sporządzenia sprawozdania uzupełniającego na temat wkładu z budżetu unijnego w finansowanie działań w dziedzinie klimatu do końca 2018 r.;

12.

wzywa Komisję do większego wykorzystywania możliwości w zakresie rezerwy na wykonanie przewidzianej w obecnych ramach prawnych w celu stworzenia prawdziwego bodźca finansowego umożliwiającego skuteczne usprawnienie zarządzania finansami; wzywa ponadto do wzmocnienia instrumentu, jakim jest rezerwa na wykonanie, przez zwiększenie zakresu budżetowania wynikowego w kolejnych ramach prawnych;

13.

wzywa Komisję do ukierunkowania priorytetów na pomyślną realizację strategii „Europa 2020” przez wykorzystanie instrumentów europejskiego semestru;

14.

wzywa Komisję do określenia wstępnych priorytetów politycznych na okres finansowania, który rozpocznie się w 2021 r., oraz do przekazania odnośnego tekstu Parlamentowi na wczesnym etapie;

15.

ubolewa nad faktem, że Komisja nie dokonała całościowego przeglądu strategii „Europa 2020”, aby zapewnić jej wdrożenie w ramach Strategicznego programu Unii w okresie zmian, przyjętego przez Radę Europejską w czerwcu 2014 r., tak jak to przewidziano w tym programie;

16.

wzywa Komisję do uwzględnienia porozumienia paryskiego i niezwłocznego zwiększenia docelowego wkładu z budżetu unijnego w finansowanie działań w dziedzinie klimatu z 20 % do 30 %;

17.

wzywa Komisję do opracowania kolejnych budżetów unijnych w taki sposób, aby były one wydajniejsze i skuteczniejsze, oraz do ich lepszego dostosowania do celów strategii „Europa 2020”, celów unijnych dotyczących działań w dziedzinie klimatu oraz zobowiązań przyjętych przez Unię na arenie międzynarodowej;

18.

wskazuje, że liczne mechanizmy finansowe służące wspieraniu polityki unijnej nie są bezpośrednio finansowane z unijnego budżetu czy ujmowane w unijnym bilansie: należą do nich: Europejski Instrument Stabilności Finansowej, Europejski Mechanizm Stabilności, jednolity mechanizm restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, a także Europejski Fundusz Inwestycyjny powiązany z Europejskim Bankiem Inwestycyjnym;

19.

zauważa, że inne mechanizmy zostały ujęte w unijnym bilansie częściowo i należą do nich instrumenty łączone i Europejski Fundusz na rzecz Inwestycji Strategicznych;

20.

wskazuje na rosnące w okresie 2014–2020 wykorzystywanie instrumentów finansowych zasadniczo złożonych z kredytów, instrumentów kapitałowych, gwarancji oraz instrumentów opartych na podziale ryzyka w ramach zarządzania pośredniego; wskazuje ponadto, że grupa Europejskiego Banku Inwestycyjnego zarządzała niemal wszystkimi instrumentami finansowymi pośrednio; uważa, że informacje dotyczące osiągniętych wyników nie są wystarczające do oceny tych instrumentów, w szczególności w odniesieniu do ich wpływu społecznego i środowiskowego; podkreśla, że instrumenty finansowe mogą stanowić uzupełnienie dotacji, lecz nie powinny ich zastępować;

21.

ubolewa, że rosnące wykorzystanie takich instrumentów, jak też instrumentów finansowych w ramach zarządzania dzielonego (instrumentów inżynierii finansowej), stwarza większe zagrożenie nie tylko dla utrzymania budżetu unijnego, który byłby wiarygodnym i wystarczającym instrumentem zarówno w kontekście obecnych i przyszłych celów, jak i dla rozliczalności i koordynacji polityki oraz działań Unii; podkreśla, że szersze wykorzystywanie instrumentów finansowych powinno być poprzedzone kompleksową oceną ich wyników, osiągnięć i skuteczności; wskazuje, że w sprawozdaniach specjalnych Trybunału (4) stwierdzono, że instrumenty finansowe nie funkcjonują tak, jak tego oczekiwano, są nadmiernie dokapitalizowane i są nieskuteczne w przyciąganiu kapitału prywatnego;

22.

ostrzega Komisję, że cele polityczne Unii niekoniecznie są wiążące dla instrumentów finansowych bądź innych rozwiązań w zakresie finansowania, które w związku z tym mogą służyć do finansowania projektów niezgodnych ze zobowiązaniami Unii;

23.

wskazuje, że uruchomienie Europejskiego Funduszu na rzecz Inwestycji Strategicznych wpłynęło na opóźnienie uruchomienia instrumentu „Łącząc Europę” oraz że Europejski Fundusz na rzecz Inwestycji Strategicznych będzie także miał wpływ na wykorzystanie kilku innych instrumentów finansowych;

24.

apeluje do Komisji o zaproponowanie odpowiednich środków, by rozwiązania unijnego finansowania na rzecz wykonania budżetu unijnego – obejmujące obecnie rozmaite narzędzia wykorzystywane odrębnie i w połączeniu, takie jak na przykład programy, fundusze strukturalne i inwestycyjne, fundusze powiernicze, fundusz na rzecz inwestycji strategicznych, fundusze gwarancyjne, instrumenty, instrumenty finansowe, makrofinansowe instrumenty pomocowe itd. – uprzystępnić, uprościć, uspójnić i lepiej opracować w celu zapewnienia odpowiedniej przejrzystości, rozliczalności, skuteczności i zrozumienia przez ogół społeczeństwa sposobu finansowania unijnej polityki i korzyści, które z nim wiążą; ubolewa, że wniosek dotyczący nowego rozporządzenia finansowego przedstawiony we wrześniu 2016 r. nie zawiera odpowiedniego rozwiązania tych problemów;

25.

wzywa Komisję do przeprowadzenia ponownej oceny ex ante instrumentu dłużnego „Łącząc Europę” w świetle utworzenia Europejskiego Funduszu na rzecz Inwestycji Strategicznych oraz do przedstawienia Parlamentowi oceny wpływu Europejskiego Funduszu na rzecz Inwestycji Strategicznych na inne unijne programy i instrumenty finansowe;

26.

wzywa Trybunał do przeprowadzenia oceny wkładu instrumentów finansowych i rozwiązań finansowania (wymienionych w ust. 24) w realizację strategii „Europa 2020”; wzywa Komisję do podjęcia wszelkich stosownych działań w celu zapewnienia zgodności instrumentów finansowych i wszelkich rozwiązań finansowania ze strategią unijną, celami i zobowiązaniami przyjętymi przez Unię;

27.

z zadowoleniem przyjmuje zamiar komisarza Oettingera, by włączyć różne budżety równoległe, w dłuższej perspektywie, ponownie do budżetu unijnego; uważa, że znacznie zwiększyłoby to rozliczalność demokratyczną; jest przekonany, że problem ten należy rozwiązać jak najszybciej – najpóźniej przed końcem kolejnego okresu programowania finansowego; zwraca się do Komisji o opublikowanie komunikatu na ten temat do listopada 2017 r.;

28.

ubolewa, że zaległości w wykorzystaniu funduszy strukturalnych za okres 2007–2013 są znaczne; zauważa, że do końca 2015 r. pozostało do spłaty 10 % zobowiązań z łącznej kwoty 446,2 mld EUR przydzielonej na wszystkie zatwierdzone programy operacyjne;

29.

podkreśla, że sytuacja ta może w rzeczywistości stwarzać poważne wyzwanie oraz osłabiać skuteczność europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych, gdyż w niektórych państwach członkowskich niewykorzystany wkład unijny, wraz z wymaganym współfinansowaniem, przekracza 15 % ogólnych wydatków rządowych, biorąc pod uwagę ostatnie okresy budżetowe, tj. obejmujące lata 2007–2013 i 2014–2020;

30.

z zaniepokojeniem zauważa, że do końca 2015 r. pięć państw członkowskich (Republika Czeska, Hiszpania, Włochy, Polska i Rumunia) i głównych beneficjentów odpowiadało za ponad połowę niewykorzystanych zobowiązań w ramach funduszy strukturalnych, które nie doprowadziły do dokonania płatności za okres programowania 2007–2013, przy czym przyczyny opóźnień były różne: brak zdolności i pomocy administracyjnej, brak środków krajowych współfinansujących działania unijne, opóźnienia w przedstawianiu programów regionalnych przewidzianych w wieloletnich ramach finansowych na lata 2014–2020 itp.;

31.

wskazuje na nową właściwość bieżących wieloletnich ram finansowych, która polega na tym, że niewykorzystane środki poniżej pułapu płatności i poniżej progu zobowiązań automatycznie zwiększają elastyczność na kolejne lata;

32.

podkreśla, że zobowiązania zaciągnięte w 2015 r. kształtowały się na wyższym poziomie niż w którymkolwiek z poprzednich lat i tuż poniżej ogólnego pułapu (97,7 % dostępnej kwoty);

33.

wskazuje, że w 2015 r. trzy czwarte wydatków operacyjnych przeznaczono na programy realizowane na podstawie przepisów dotyczących poprzednich wieloletnich ram finansowych, tj. na dotacje dla farmerów w 2014 r., projekty spójności, projekty badawcze w ramach siódmego programu ramowego, który rozpoczął się w 2007 r.;

34.

uważa za niedopuszczalne, że do końca 2015 r. mniej niż 20 % organów krajowych, które odpowiadają za europejskie fundusze strukturalne i inwestycyjne, z wyjątkiem Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich, zostało mianowanych przez państwa członkowskie; uważa, że te mianowania stanowią niezbędny krok, by organy państw członkowskich mogły składać zestawienia wydatków w Komisji; uważa, że istotne nowe rozwiązania wprowadzone dla okresu 2014–2020 skutkują trudnościami administracyjnymi pomimo wysiłków na rzecz uproszczenia;

35.

wskazuje, że trudności z zakończeniem procedur oceny zgodności nowych systemów zarządzania i kontroli, które zwykle przypadają na początek okresu programowania, stanowią poważną przyczynę opóźnień w wykorzystaniu środków;

36.

zauważa, że ogólnoświatowa recesja gospodarcza, która ma bezpośredni wpływ w postaci ograniczeń budżetowych stosowanych w budżetach publicznych oraz trudności w pozyskaniu wewnętrznego finansowania, również stanowi zasadniczy czynnik opóźniający wykorzystanie środków;

37.

wyraża głębokie ubolewanie, że w rezultacie istnieje ryzyko wystąpienia większych opóźnień w wykonaniu budżetu w okresie programowania 2014–2020 niż w okresie 2007–2013; obawia się, że kolejne wieloletnie ramy finansowe mogą rozpocząć się od bezprecedensowo wysokiego poziomu niezaspokojonych zobowiązań, co może stanowić zagrożenie dla zarządzania budżetem UE w początkowych latach; oczekuje, że Komisja wyciągnie z tego wnioski, aby zapobiec podobnym opóźnieniom w przyszłości;

38.

zauważa, że Komisja przyjęła w marcu 2015 r. plan płatności przedstawiający środki krótkoterminowe, które mają ograniczać poziom niezapłaconych rachunków, ale wskazuje, że choć środki te mają poprawić krótkoterminowe zarządzanie przepływami pieniężnymi, rozwiązanie problemu wysokiego poziomu zaległych zobowiązań wymaga długoterminowej perspektywy, a także dogłębnej analizy podstawowych przyczyn (trudności administracyjne i operacyjne, ograniczenia makroekonomiczne itp.) w celu ustanowienia skutecznej strategii unikania ich w przyszłości;

39.

podkreśla, że uruchomienie art. 50 Traktatu o Unii Europejskiej może spowodować trudności w sposobie zarządzania budżetem unijnym, w szczególności w odniesieniu do płatności; wskazuje na konieczność uwzględnienia tego kluczowego elementu we wszelkich porozumieniach przejściowych lub ostatecznych podpisywanych z jakimkolwiek państwem członkowskim występującym z Unii;

40.

domaga się, by Komisja podjęła środki w celu zapewnienia rygorystycznego przestrzegania zasad i harmonogramów w odniesieniu do zaległych zobowiązań, w tym:

41.

ponawia żądanie, by Komisja ustanowiła corocznie aktualizowaną, długoterminową prognozę przepływów pieniężnych, obejmującą okres od siedmiu do dziesięciu lat, z uwzględnieniem pułapów budżetowych, potrzeb płatniczych, ograniczeń zdolności i potencjalnych umorzeń w celu lepszego dopasowania potrzeb płatniczych i dostępnych środków;

42.

domaga się, aby, zważywszy na złą sytuację, w jakiej znajduje się obecnie wiele państw członkowskich, w ramach zarządzania budżetowego i finansowego Komisja pilnie wzięła pod uwagę ograniczoną zdolność do wykorzystania środków oraz szczególne warunki społeczno-gospodarcze w niektórych państwach członkowskich; wzywa Komisję, aby wykorzystywała wszelkie instrumenty dostępne w ramach pomocy technicznej i nowego programu wspierania reform strukturalnych w celu zapewnienia wsparcia tym państwom członkowskim, tak aby uniknąć niepełnego wykorzystania funduszy i zwiększyć poziom absorpcji, zwłaszcza w obszarze europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych;

43.

ponownie podkreśla konieczność uproszczenia i doprecyzowania przepisów i procedur na szczeblu zarówno unijnym, jak i krajowym, aby ułatwić beneficjentom dostęp do funduszy unijnych i zapewnić należyte zarządzanie tymi funduszami przez służby administracyjne; uważa, że uproszczenie przyczyni się do szybszego przydziału funduszy, podniesienia wskaźników wykorzystania środków, zwiększenia skuteczności i przejrzystości, zmniejszenia liczby błędów i skrócenia okresów płatności; jest zdania, że należy osiągnąć równowagę między uproszczeniem a stabilnością przepisów, procedur i kontroli; zwraca uwagę, że w każdym przypadku niezbędnym warunkiem pomyślnego wdrażania jest udzielenie odpowiednio szczegółowych informacji potencjalnym kandydatom i beneficjentom;

44.

wzywa Komisję, aby powstrzymała się od dokonywania nowych cięć w zakresie dostępnej pomocy technicznej i opracowała plan działania umożliwiający skuteczne i terminowe wykorzystanie środków, koncentrując się w szczególności na państwach członkowskich i regionach, które pozostają w tyle i w których wskaźniki wykorzystania środków są niskie;

45.

ubolewa, że tylko 75 % (5) wkładów na instrumenty inżynierii finansowej w okresie programowania 2007–2013 wypłacono ostatecznym odbiorcom do końca 2015 r. w ramach zarządzania dzielonego (57 % wypłacono do końca 2014 r. i 37 % do końca 2012 r.) oraz że poziom środków pieniężnych utrzymywanych w instrumentach finansowych objętych zarządzaniem pośrednim pozostawał wysoki (1,3 mld EUR w 2015 r., 1,3 mld EUR w 2014 r., 1,4 mld EUR w 2013 r.);

46.

z zaniepokojeniem zwraca uwagę na fakt, że niewykorzystane kwoty z instrumentów finansowych pozostają stosunkowo wysokie, przy czym na koniec 2014 r. 80 % tych niewykorzystanych kwot skupiało się w pięciu państwach członkowskich (z czego Włochy odpowiadały za 45 % całości); uważa, że Komisja powinna sporządzić ogólną ocenę tych instrumentów do końca 2018 r., aby ocenić stosowność ich kontynuacji w przyszłym okresie programowania finansowego;

47.

domaga się, aby Komisja odzyskiwała niewykorzystane środki pieniężne w ramach instrumentów finansowych objętych zarządzaniem dzielonym i pozostałe niewykorzystane środki w ramach instrumentów finansowych objętych zarządzaniem pośrednim z poprzednich wieloletnich ram finansowych, w przypadku których wygasł okres kwalifikowalności;

48.

z zadowoleniem przyjmuje fakt, że Trybunał wydaje pozytywną opinię o wiarygodności sprawozdań za 2015 r., podobnie jak we wszystkich latach od 2007 r., oraz że Trybunał stwierdził brak istotnych błędów w wykazanych dochodach w 2015 r., a także z zadowoleniem zauważa, że zobowiązania leżące u podstaw sprawozdania na koniec roku, w dniu 31 grudnia 2015 r., są legalne i prawidłowe we wszystkich istotnych aspektach;

49.

wyraża głębokie ubolewanie, że 22. rok z kolei płatności były obarczone istotnymi błędami ze względu na jedynie częściową skuteczność systemów nadzorczych i kontrolnych;

50.

ubolewa, że – pomimo poprawy w tym zakresie – płatności są obarczone najbardziej prawdopodobnym poziomem błędu 3,8 %; przypomina, że najbardziej prawdopodobny poziom błędu w przypadku płatności w roku budżetowym 2014 wynosił 4,4 %, w roku budżetowym 2013 został oszacowany na 4,7 %, w roku budżetowym 2012 na 4,8 %, a w roku budżetowym 2011 na 3,9 %;

51.

podkreśla, że nawet jeśli sytuacja się poprawiła w ubiegłych latach, najbardziej prawdopodobny poziom błędu nadal znacznie przekracza próg istotności 2 %; podkreśla, że gdyby wszystkie udostępnione informacje zostały wykorzystane przez Komisję, władze państw członkowskich lub niezależnych audytorów, można było wykryć i skorygować znaczną część błędów lub zapobiec ich wystąpieniu przed dokonaniem odnośnych płatności; nie może zaakceptować, że dostępne informacje nie są wykorzystywane do zmniejszenia poziomu błędów; jest przekonany, że państwa członkowskie odgrywają zasadniczą rolę w tym względzie; apeluje do państw członkowskich o wykorzystywanie wszystkich dostępnych informacji w celu wykrywania i korygowania wszelkich błędów i zapobiegania ich występowaniu oraz do podejmowania stosownych działań w tym zakresie;

52.

ubolewa, że ze względu na zmiany w ramach prawnych wspólnej polityki rolnej w 2015 r. Trybunał nie uwzględnia już w badaniu transakcji zasady wzajemnej zgodności, co utrudnia porównanie z poprzednim rokiem budżetowym; w 2014 r. takie błędy odpowiadały 0,6 punktu procentowego w ogólnym szacowanym poziomie błędów w dziale 2 wieloletnich ram finansowych „Zasoby naturalne”, natomiast w latach 2011–2014 ich roczny udział w ogólnym szacowanym poziomie błędów wynosił od 0,1 do 0,2 punktu procentowego;

53.

z niepokojem zauważa, że gdyby działania naprawcze podjęte przez państwa członkowskie i Komisję nie zostały zastosowane do płatności skontrolowanych przez Trybunał, ogólny szacowany poziom błędu wyniósłby 4,3 %, a nie 3,8 %;

54.

zauważa, że tryb zarządzania ma ograniczony wpływ na poziom błędu, gdyż Trybunał ujawnił niemal ten sam szacowany poziom błędu w ramach zarządzania dzielonego z państwami członkowskimi (4,0 %) i w wydatkach zarządzanych bezpośrednio przez Komisję (3,9 %);

55.

wskazuje, że Trybunał wykrył najwyższy szacowany poziom błędu w wydatkach w ramach działu „Spójność gospodarcza, społeczna i terytorialna” (5,2 %) oraz „Konkurencyjność na rzecz wzrostu gospodarczego i zatrudnienia” (4,4 %), zaś w dziale „Wydatki administracyjne” – najmniejszy szacowany poziom błędu (0,6 %); podkreśla, że co do zasady błędy nie stanowią nadużycia; zaleca, aby Trybunał przystąpił do sporządzenia sprawozdania specjalnego dokonującego analizy i porównania tych obszarów w celu opracowania zwięzłego dokumentu dotyczącego najlepszych praktyk;

56.

zauważa, że na poziom błędu w różnych obszarach wydatkowania miały główny wpływ różne wzorce ryzyka systemów zwrotu kosztów i systemów uprawnień; w przypadku gdy Unia dokonuje zwrotu kwalifikowalnych kosztów za kwalifikowalne działania na podstawie oświadczenia o kosztach przedstawionego przez beneficjentów, poziom błędu wynosi 5,2 %, natomiast płatności dokonywane po spełnieniu pewnych warunków, a nie na zasadzie zwrotu kosztów, były obarczone błędem na poziomie 1,9 %; zaleca, aby Trybunał przeanalizował i porównał te obszary w celu sporządzenia sprawozdania specjalnego dotyczącego najlepszych praktyk;

57.

zauważa, że w porównaniu z sytuacją w 2014 r. kwoty zagrożone ryzykiem w związku z płatnościami, według ustaleń Komisji w sprawozdaniu rocznym na temat zarządzania budżetem UE i jego wyników za 2015 r (COM(2016) 446), zmalały o około 10 %, zwłaszcza z powodu ograniczenia kwot zagrożonych ryzykiem w rolnictwie;

58.

podkreśla, że w uznaniu Komisji wydatki są obarczone istotnymi błędami, jak przedstawiono w rocznym sprawozdaniu z zarządzania i jego wyników za 2015 r., kwoty zagrożone ryzykiem w związku z płatnościami wynoszą 3,3–4,5 mld EUR, co stanowi między 2,3 % a 3,1 % płatności; zauważa, że według szacunków Komisji w przyszłości będzie ona wykrywać i korygować błędy na kwotę od 2,1 do 2,7 mld EUR rocznie;

59.

podziela pogląd Trybunału, że stosowana przez Komisję metodologia szacowania kwot zagrożonych ryzykiem w związku z płatnościami poprawiła się wraz z upływem lat, ale szacunki poszczególnych dyrekcji generalnych dotyczące poziomu nieprawidłowości nie są oparte na spójnej podstawie (zob. w szczególności pkt 1.38 rocznego sprawozdania Trybunału za 2015 r.); zaleca jak najszybsze uregulowanie i znormalizowanie tej praktyki;

60.

zauważa, że pomimo usprawnień Komisja nie usunęła zagrożenia przeceniania wpływu działań naprawczych;

61.

wskazuje w szczególności na fakt, że przez ponad trzy kwartały 2015 r. dyrekcje generalne Komisji opierają obliczenia szacunkowe kwot zagrożonych ryzykiem na danych dostarczanych przez organy krajowe, choć według rocznych sprawozdań z działalności danych dyrekcji generalnych Komisji, Dyrekcji Generalnej ds. Rolnictwa i Rozwoju Obszarów Wiejskich (DG AGRI) i Dyrekcji Generalnej ds. Polityki Regionalnej i Miejskiej (DG REGIO) wiarygodność sprawozdań kontrolnych państw członkowskich pozostaje wyzwaniem mimo poprawy sprawozdawczości państw członkowskich; uważa za niedopuszczalne, że państwa członkowskie nie współpracują uczciwie z Komisją w odniesieniu do sprawozdań kontrolnych i ich rzetelności;

62.

podkreśla możliwość zmniejszenia obciążeń związanych z kontrolą, które spoczywają na użytkownikach końcowych, w przypadku zastosowania systemu jednolitej kontroli, w ramach którego audyt ogólnoeuropejski nie byłby przeprowadzany oddzielnie, lecz opracowywany na podstawie audytów krajowych; zauważa, że taka ciągłość rozliczalności będzie jednak możliwa tylko wtedy, jeśli zapewnione zostanie odpowiednie przeprowadzanie audytów krajowych, a Komisja i państwa członkowskie porozumieją się co do ich zasad i interpretacji; wzywa Komisję do zainicjowania odnośnych działań przez opublikowanie wytycznych;

63.

uważa, że udzielenie absolutorium powinno być zależne od niezbędnego usprawnienia zarządzania finansowego na szczeblu państw członkowskich; w tym kontekście wskazuje na instrument, jakim są deklaracje krajowe, które mogą być pomocne w zwiększaniu rozliczalności i odpowiedzialności na szczeblu krajowym;

64.

wskazuje, że ze względu na specyfikę programowania wieloletniego oraz złożoność i nagromadzenie przepisów regionalnych, krajowych i unijnych w sprawie procedury budżetowej oraz z uwagi na fakt, że błędy można poprawiać przez ponad 10 lat od chwili ich powstania, nienaturalne jest opieranie szacowanego wpływu przyszłych korekt na odnotowanych korektach w ciągu ubiegłych sześciu lat;

65.

podkreśla w tym kontekście, że jeśli Komisja byłaby pewna skuteczności swoich zdolności naprawczych, dyrekcje generalne nie powinny wydawać żadnych zastrzeżeń w swoich rocznych sprawozdaniach z działalności;

66.

wskazuje, że Komisja informuje (6) o łącznych wprowadzonych korektach finansowych i środkach odzyskanych na poziomie 3,9 mld EUR; zwraca uwagę, że Trybunał dokonał ich podziału na trzy kategorie: korekty i odzyskanie środków na 1,2 mld EUR wprowadzone przed zaakceptowaniem wydatku przez Komisję (w obszarach rolnictwa, spójności i zarządzania bezpośredniego/pośredniego); 1,1 mld EUR jako wycofanie płatności przez państwa członkowskie wnioskowane już po zaakceptowaniu wydatków przez przeniesienie kwot niekwalifikowalnych na nowe projekty spójności; 1,6 mld EUR jako korekty finansowe netto (w obszarach rolnictwa i zarządzania bezpośredniego/pośredniego);

67.

podkreśla, że w przypadku wysokiego ryzyka wystąpienia nieprawidłowości do najlepszej praktyki należy omówienie tego ryzyka oraz kwantyfikacja jego poziomu i prawdopodobnego wpływu; ubolewa, że Komisja w swoim sprawozdaniu na ten temat zwraca szczególną uwagę na „zdolności naprawcze”, a nie na kwantyfikowanie i analizowanie charakteru zidentyfikowanych błędów i podejmowanie stosownych środków zapobiegawczych umożliwiających unikanie takich błędów; wskazuje zwłaszcza, że komunikat Komisji „Ochrona budżetu Unii Europejskiej” nie zawiera oszacowania poziomu nieprawidłowości we wstępnych ani w zatwierdzonych wnioskach o zwrot kosztów;

68.

podziela pogląd wyrażony przez Trybunał w sprawozdaniu specjalnym nr 27/2016, że rozróżnienie wprowadzone przez reformę Kinnocka-Prodiego pomiędzy „odpowiedzialnością polityczną komisarzy” a odpowiedzialnością operacyjną dyrektorów generalnych oznacza niemożność wyraźnego stwierdzenia w każdym przypadku, czy „odpowiedzialność polityczna” obejmuje wzięcie odpowiedzialności za wykonanie budżetu przez dyrekcje generalne, czy jest to inny rodzaj odpowiedzialności (zob. pkt 5 streszczenia sprawozdania specjalnego Trybunału nr 27/2016);

69.

wskazuje, że kolegium komisarzy nie przyjmuje odpowiedzialności za sprawozdania finansowe przez opracowanie projektu wstępu czy sprawozdania przez przewodniczącego bądź komisarza ds. budżetu oraz że Komisja nie przygotowuje rocznego sprawozdania na temat zarządzania bądź kontroli wewnętrznej, zgodnie z najlepszą praktyką i powszechną praktyką państw członkowskich;

70.

ponownie wzywa Komisję i państwa członkowskie do wprowadzenia należytych procedur w celu potwierdzenia wiarygodnych informacji na temat ram czasowych, pochodzenia oraz charakteru działań korygujących oraz do przedstawiania zestawień informacji w najszerszym możliwie zakresie na temat roku, w którym dokonano płatności, roku, w którym wykryto odnośny błąd, oraz roku, w którym odzyskiwanie środków lub korekty finansowe przedstawiane są w informacji dodatkowej do sprawozdania finansowego;

71.

ponownie wzywa Komisję do wydawania, raz w roku, jednego właściwego „potwierdzenia wiarygodności” na podstawie rocznego sprawozdania z działalności dyrektorów generalnych oraz wyznaczania własnego statystycznie oszacowanego poziomu błędu; zwraca się do Komisji o odrębną ocenę kwoty środków unijnych, które zamierza odzyskać w postaci środków odzyskanych lub korekt finansowych w związku z rokiem budżetowym 2015;

72.

zwraca się do Komisji o przeprowadzenie dokładnej analizy tzw. projektów retrospektywnych, tj. praktyki włączania do regionalnego programu operacyjnego niektórych projektów już rozpoczętych przez organy z wykorzystaniem innych zasobów w celu uzupełnienia lub zastąpienia nimi środków lub projektów charakteryzujących się trudnościami operacyjnymi lub nieprawidłowościami, w tym oceny ex ante, aby sprawdzić, czy te projekty odpowiadają zamierzonym celom;

73.

wzywa Komisję, by dodała do sprawozdania finansowego roczne sprawozdanie na temat zarządzania oraz kontroli wewnętrznej, z uwzględnieniem w szczególności:

a także wzywa Komisję, by oszacowała w swoim komunikacie „Ochrona budżetu Unii Europejskiej” poziom nieprawidłowości we wstępnych lub w zatwierdzonych wnioskach o zwrot kosztów;

74.

wzywa państwa członkowskie do dostarczania Komisji Europejskiej rzetelnych danych, w szczególności w odniesieniu do sprawozdań z kontroli;

75.

popiera zastrzeżenia wydane przez dyrektorów generalnych DG REGIO, Dyrekcji Generalnej ds. Gospodarki Morskiej i Rybołówstwa (MARE), Dyrekcji Generalnej ds. Migracji i Spraw Wewnętrznych (HOME), Dyrekcji Generalnej ds. Współpracy Międzynarodowej i Rozwoju (DEVCO) i DG AGRI w ramach rocznego sprawozdania z działalności; jest zdania, że te zastrzeżenia świadczą o tym, że procedury kontrolne wprowadzone przez Komisję i państwa członkowskie nie są w stanie zapewnić koniecznych gwarancji dotyczących legalności i regularności wszystkich operacji leżących u podstaw rozliczeń w odpowiednich obszarach polityki;

76.

zwraca się z pytaniem, dlaczego dyrektor generalny Dyrekcji Generalnej ds. Badań Naukowych i Innowacji (DG RTD), podobnie jak w poprzednich latach, ponownie wydaje zastrzeżenie horyzontalne obejmujące wszystkie płatności i zestawienia poniesionych wydatków w ramach siódmego programu ramowego; wzywa Komisję do opracowania na koniec bardziej miarodajnego podejścia opartego na ryzyku oraz wykorzystania w razie potrzeby szczegółowych zastrzeżeń;

77.

zauważa, że sprawozdanie roczne Komisji na temat zarządzania budżetem UE i jego wyników za 2015 r., obejmuje dwa wcześniejsze sprawozdania: sprawozdanie oceniające sporządzone zgodnie z art. 318 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej oraz sprawozdanie podsumowujące wymagane zgodnie z art. 66 ust. 9 rozporządzenia finansowego;

78.

z zadowoleniem przyjmuje fakt, że dla każdego działu budżetowego sprawozdanie dostarcza informacji na temat postępów w realizacji programów wieloletnich ram finansowych na lata 2014–2020 i dowodów dotyczących rezultatów programów wieloletnich ram finansowych za lata 2007–2013 oraz przedstawia powiązania ze strategią „Europa 2020”;

79.

ubolewa, że w tak zwanym sprawozdaniu oceniającym, z jednej strony, mylone są opisy działań z rezultatami, a z drugiej strony podejmowane są próby oceny wpływu polityki i składane obietnice na przyszłość;

80.

przypomina, że państwa członkowskie nie są zobowiązane do uwzględnienia wspólnych wskaźników w swoich programach, z wyjątkiem Inicjatywy na rzecz zatrudnienia ludzi młodych oraz Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich, a pierwsza faza kontroli na poziomie państw członkowskich nie przewiduje ocen rezultatów;

81.

wyraża ubolewanie, że zamiast upraszczania wewnętrznych narzędzi zarządzania Komisja dodała każdemu departamentowi nowy wieloletni plan strategiczny opracowywany na podstawie wspólnych celów ogólnych, które obejmują dziesięć politycznych priorytetów Komisji Jeana-Claude'a Junckera oraz wspierają cele strategii „Europa 2020” i zobowiązania traktatowe;

82.

ponawia apel dotyczący koncentracji tematycznej, tak jak to wskazano w sprawozdaniu w sprawie absolutorium z wykonania budżetu za rok 2014; wzywa Komisję do zbadania, w jakim zakresie koncentracja tematyczna mogłaby przyczynić się do uproszczenia oraz zmniejszenia obciążeń regulacyjnych i związanych z kontrolą;

83.

wzywa Komisję do przyjęcia sprawozdania rocznego na temat zarządzania i jego wyników w odpowiednim czasie, tak by Trybunał mógł je uwzględnić w swoim sprawozdaniu rocznym; nalega, by informacje dostarczane w tym sprawozdaniu były w najwyższym stopniu obiektywne i zawierały wszechstronną ocenę rezultatów osiągniętych w poprzednim roku przez Komisję w ramach realizacji polityki; domaga się, by Komisja przemyślała potrzebę utrzymywania długoterminowego okresu programowania politycznego w postaci 10-letniej strategii „Europa 2020”;

84.

zwraca uwagę, że proces określania wskaźników efektywności powinien przebiegać w sposób przejrzysty i demokratyczny, przy udziale wszystkich instytucji unijnych, partnerów i zainteresowanych stron, tak aby wskaźniki te były odpowiednie dla pomiaru wykonania budżetu unijnego oraz aby spełniły oczekiwania obywateli Unii;

85.

apeluje do Komisji, aby w kolejnych sprawozdaniach z wykonania dokonała lepszej oceny produktów i wyników wszystkich strategii politycznych; wzywa Komisję do precyzyjnego i syntetycznego przedstawienia wkładu europejskich strategii politycznych w osiąganie celów Unii oraz do oceny ich wkładu w realizację strategii „Europa 2020”;

86.

przypomina, że „Horyzont 2020” to ambitny, szeroko zakrojony program, którego ogólny cel jest oparty na trzech priorytetach: doskonała baza naukowa, wiodąca pozycja w przemyśle i wyzwania społeczne;

87.

zauważa, że Komisja Jeana-Claude'a Junckera przyjęła dziesięć politycznych priorytetów na lata 2014–2019, które nie odpowiadają dokładnie priorytetom strategii „Europa 2020”; prowadzi to do sytuacji, w której ramy prawne i przydział z budżetu na rzecz programu „Horyzont 2020” odpowiadają strategii „Europa 2020”, podczas gdy Komisja, wdrażając program, zmieniła w 2014 r. planowanie strategiczne i mechanizmy zarządzania pod kątem realizacji tych dziesięciu priorytetów;

88.

ubolewa, że Komisja jak dotąd nie określiła przyporządkowania między tymi dwoma zbiorami priorytetów, i zwraca się do Komisji, by wyjaśnić te powiązania;

89.

podkreśla, że o powodzeniu programu „Horyzont 2020” mogą w dużej mierze zadecydować skuteczna synergia i komplementarność między krajowymi a europejskimi programami w zakresie badań naukowych i innowacji; zauważa, że Komisja zamierza przeanalizować wzajemny wpływ i synergie między programem „Horyzont 2020” a europejskimi funduszami strukturalnymi i inwestycyjnymi w kontekście oceny okresowej programu „Horyzont 2020”;

90.

odnotowuje dwa przykłady komplementarności między krajowymi i unijnymi programami badawczymi przedstawione w rocznym sprawozdaniu Trybunału za rok 2015 oraz fakt, że choć – według najwyższych organów kontroli Bułgarii i Portugalii – w niektórych obszarach krajowe i unijne programy badawcze się uzupełniają, obserwuje się także pewne niedociągnięcia na szczeblu krajowym co do wskaźników dotyczących programu „Horyzont 2020” w ramach krajowych planów działania i strategii oraz pewne problemy w zakresie koordynacji i interakcji między wszystkimi uczestnikami programu „Horyzont 2020” na szczeblu krajowym (7); zauważa zarazem, że Bułgaria jako pierwsze państwo członkowskie dobrowolnie zastosowała instrument wsparcia dostępny w ramach polityki programu „Horyzont 2020”, i zachęca Komisję do dalszego wspierania państw członkowskich, które muszą wprowadzić modernizacje w sektorze badań i innowacji;

91.

przypomina, że ramy prawne programu „Horyzont 2020” wprowadzają szereg elementów istotnych dla zarządzania wynikami, takich jak cele i kluczowe wskaźniki efektywności; podkreśla, że co do zasady uzgodnione cele i wskaźniki stanowią rzeczywisty krok naprzód w porównaniu z poprzednimi programami ramowymi;

92.

wskazuje, że pozostaje szereg niedociągnięć dotyczących wskaźników efektywności używanych w programie „Horyzont 2020”, na przykład:

93.

ubolewa, że według ustaleń Trybunału Komisja nie wykorzystuje programów prac „Horyzont 2020” i powiązanych zaproszeń do składania wniosków w celu zwiększenia niezbędnego celowego nacisku na wyniki (9);

94.

zauważa z zadowoleniem, że jeśli chodzi o wnioski i umowy o dotacje analizowane przez Trybunał, położono wystarczający nacisk na wyniki w formułowaniu celów w wypadkach wymaganych przez Komisję i to samo dotyczy procesu oceny tych wniosków;

95.

ubolewa, że w poszczególnych programach prac, które stymulują „Horyzont 2020” i powiązane zaproszenia do składania wniosków, stosowanie szerszej koncepcji „oczekiwanego wpływu” zamiast „oczekiwanego rezultatu” zwiększa ryzyko, że informacje dostarczone w tej części będą zbyt ogólne i ocena wyników programu „Horyzont 2020” będzie trudna do agregacji (10);

96.

jest zaniepokojony, że Komisja nie zawsze stosuje kluczowe pojęcia (na przykład „produkt”, „rezultaty”, „wyniki” i „wpływ”) w sposób spójny;

97.

ubolewa, że według ustaleń Trybunału obecna organizacja nie umożliwia Komisji prowadzenia monitorowania i sprawozdawczości odrębnie w odniesieniu do wydatków i wyników w zakresie badań naukowych i rozwoju oraz innowacji w ramach programu „Horyzont 2020”; ponadto wkład finansowy programu „Horyzont 2020” w realizację strategii „Europa 2020” jest wprawdzie dobrze ugruntowany w procedurze budżetowej w formie publikowanych oświadczeń programowych, jest jednak godne ubolewania, że Komisja jak dotąd nie przedstawiła w sposób miarodajny informacji na temat wdrożenia programu „Horyzont 2020” i jego wkładu w realizację strategii „Europa 2020”; wzywa Komisję do przedstawienia w miarodajny sposób informacji na temat wdrożenia programu „Horyzont 2020” i jego wkładu w realizację strategii „Europa 2020”, gdy będą dostępne wyniki programu;

98.

sugeruje zwiększenie roli krajowych punktów kontaktowych w celu zapewnienia wysokiej jakości pomocy technicznej w terenie; uznaje, że roczna ocena wyników, szkoleń i stymulowania działalności dobrze funkcjonujących krajowych punktów kontaktowych umożliwi zwiększenie wskaźnika powodzenia realizacji programu „Horyzont 2020”;

99.

apeluje do Komisji, aby w kolejnych sprawozdaniach z wykonania precyzyjnie i wyczerpująco przedstawiła informacje na temat wkładu programu „Horyzont 2020” w realizację strategii „Europa 2020”;

100.

ubolewa nad uwagami Trybunału, że wiele spośród celów ujętych w planach zarządzania i rocznych sprawozdaniach z działalności DG AGRI, DG CLIMA, DG ENVI oraz DG MARE zostało bezpośrednio wziętych z dokumentów politycznych lub ustawodawczych i brakuje niezbędnych informacji szczegółowych, by móc użyć tych celów do zarządzania i monitorowania;

101.

oczekuje od Komisji:

102.

z zadowoleniem przyjmuje fakt, że według ogólnych dowodów pokontrolnych Trybunału dochody nie są obarczone istotnymi błędami, a w szczególności, że badane systemy są skuteczne w odniesieniu do zasobów własnych DNB i VAT, że ogólnie są skuteczne w odniesieniu do tradycyjnych zasobów własnych, że tym niemniej kluczowe kontrole wewnętrzne w państwach członkowskich odwiedzonych przez Trybunał były częściowo skuteczne oraz że Trybunał nie znalazł żadnych błędów w badanych transakcjach;

103.

przypomina, że zastrzeżenie jest środkiem, który umożliwia zachowanie, w danych DNB przedłożonych przez państwo członkowskie, otwartej pozycji stwarzającej wątpliwości, by móc dokonać ewentualnych korekt, i z zadowoleniem przyjmuje fakt, że Trybunał nie stwierdził poważnych problemów w zniesionych zastrzeżeniach objętych przeglądem w 2015 r.;

104.

jest zaniepokojony faktem, że choć poczyniono postępy w kierunku zwiększenia wiarygodności danych DNB z Grecji, nie zniesiono zastrzeżeń; zauważa, że jest to jedyne zaległe zastrzeżenie ogólne na koniec 2015 r., obejmujące 2008 i 2009 r.;

105.

w odniesieniu do ceł odnotowuje, że według ustaleń Trybunału metoda używana do kontroli przestrzegania regulacji taryfowych i przywozowych przez importerów (w tym audytów po odprawach celnych), jakość i rezultaty jej stosowania są odmienne w poszczególnych państwach członkowskich; Trybunał zwrócił szczególnie uwagę na przerywanie biegu trzyletniego okresu przedawnienia w przypadku powiadomień o długu celnym we Francji, która to praktyka różni się od tych stosowanych w innych państwach członkowskich i prowadzi do różnego traktowania podmiotów gospodarczych w Unii (11);

106.

w odniesieniu do tradycyjnych zasobów własnych zauważa, że na koniec 2015 r. Komisja dysponowała wykazem 325 otwartych kwestii dotyczących niezgodności z unijnymi przepisami celnymi, stwierdzonych podczas kontroli w państwach członkowskich;

107.

wskazuje, że jeśli chodzi o sprawozdania dotyczące ceł i opłat wyrównawczych od cukru, Trybunał stwierdził przypadki nieskutecznego zarządzania należnościami (zwanymi kontami B) w państwach członkowskich, a Komisja zidentyfikowała podobne niedociągnięcia w 17 z 22 odwiedzonych państw członkowskich;

108.

podkreśla, że Trybunał stwierdził ryzyko związane z odzyskaniem długów celnych od firm zarejestrowanych poza Unią lub od obywateli z krajów spoza Unii, a także ujawnił szereg spraw z różnych państw członkowskich, które nie mogły wyegzekwować długów od obywateli lub firm, na przykład z Białorusi, Brytyjskich Wysp Dziewiczych, Rosji, Szwajcarii, Turcji i Ukrainy;

109.

podkreśla, że wpływ poważnych korekt na salda DNB mógł być mniejszy, gdyby została wprowadzona wspólna polityka Unii w tym zakresie, obejmująca harmonizację harmonogramu dokonywania większych korekt;

110.

ubolewa, że nadal funkcjonują elementy strukturalne i prawne, które doprowadziły do incydentu politycznego pod koniec października 2014 r. związanego z wkładem niektórych państw członkowskich;

111.

wzywa Komisję, aby:

112.

wskazuje, że Komisja zgodziła się na podjęcie nowych działań w odniesieniu do 88 wniosków wydanych przez Parlament w rezolucji towarzyszącej decyzji w sprawie udzielenia Komisji absolutorium za rok budżetowy 2014;

113.

zauważa, że według Komisji wobec 227 wniosków z Parlamentu już podjęto żądane działania lub działania te trwają, a także z przyczyn dotyczących obowiązujących ram prawnych i budżetowych bądź roli instytucjonalnych czy prerogatyw 35 wniosków z Parlamentu nie zostało przyjętych;

114.

ubolewa, że odpowiedzi Komisji są niekiedy niejasne i nieprzejrzyste;

115.

z zadowoleniem przyjmuje fakt, że Komisja realizuje pięć z sześciu głównych zobowiązań;

116.

tym niemniej nalega, by Komisja zobowiązała dyrektorów generalnych do opublikowania wszystkich zaleceń dla poszczególnych krajów, które zostały wydane w kontekście europejskiego semestru w rocznych sprawozdaniach z działalności (szóste zobowiązanie);

117.

zwraca się do Komisji, by rozważyła swoje stanowisko w szczególności w odniesieniu do wiarygodności danych przekazywanych przez państwa członkowskie, przejrzystości co do ostatecznych beneficjentów funduszy unijnych, przejrzystości działalności komisji etycznej, walki z korupcją oraz reformy struktur administracyjnych szkół europejskich;

118.

zdecydowanie potępia fakt, że Komisja nie widzi potrzeby dalszego publikowania sprawozdania o zwalczaniu korupcji w Unii; jest zdania, że – niezależnie od zamiarów Komisji w zakresie zwalczania korupcji – ta rezygnacja, dokonana w ostatniej chwili, wysyła niewłaściwy sygnał nie tylko do państw członkowskich, ale również do obywateli; podtrzymuje opinię, że korupcja nadal stanowi wyzwanie dla UE i państw członkowskich oraz że brak skutecznych działań antykorupcyjnych prowadzi do pogorszenia wyników gospodarczych, podważenia praworządności i osłabienia wiarygodności demokratycznych instytucji w Unii; wzywa Komisję do zakończenia i opublikowania sprawozdania o zwalczaniu korupcji w Unii za rok 2016, do podjęcia szybkich i energicznych działań na rzecz wyeliminowania korupcji w instytucjach państw członkowskich i unijnych oraz do zlecenia niezależnej opinii w zakresie standardów antykorupcyjnych obowiązujących w instytucjach unijnych;

119.

ponownie zdecydowanie wzywa Komisję do opracowania systemu ścisłych wskaźników oraz łatwych do stosowania, jednolitych kryteriów, na podstawie wymogów określonych w programie sztokholmskim, umożliwiających pomiar poziomu korupcji w państwach członkowskich oraz ocenę polityki antykorupcyjnej w państwach członkowskich; zachęca Komisję do opracowania wskaźnika korupcji w celu dokonania klasyfikacji państw członkowskich; jest zdania, że wskaźnik korupcji mógłby stanowić racjonalną podstawę umożliwiającą Komisji opracowanie mechanizmów kontrolnych dla poszczególnych krajów podczas kontroli wydatkowania środków Unii;

120.

odnotowuje, że pomimo powtarzającego się poziomu błędu oraz opóźnień w wykonaniu i zamknięciu w ocenie ex post siódmego programu ramowego przeprowadzonej przez grupę ekspertów wysokiego szczebla (13) stwierdzono, że siódmy program ramowy odniósł sukces; grupa wysokiego szczebla podkreśliła w szczególności, że siódmy program ramowy:

121.

ubolewa nad tym, że publiczne konsultacje z zainteresowanymi stronami w kontekście oceny siódmego programu ramowego, które odbyły się między lutym i majem 2015 r., wskazały następujące niedociągnięcia:

122.

głęboko ubolewa, że cel zainwestowania do 2020 r. 3 % dochodu narodowego brutto (DNB) państw członkowskich w badania naukowe najprawdopodobniej nie zostanie osiągnięty; uważa zatem, że należy zatrzymać powtarzające się cięcia dokonywane w budżecie unijnym w odniesieniu do programów badawczych; wzywa wszystkie państwa członkowskie do podjęcia tego wyzwania; ponadto wzywa Komisję do wyciągnięcia niezbędnych wniosków na potrzeby śródokresowej rewizji wieloletnich ram finansowych oraz w odniesieniu do kolejnych wieloletnich ram finansowych;

123.

z zadowoleniem przyjmuje postęp poczyniony w realizacji zobowiązań Unii innowacji: do połowy 2014 r. wszystkie zobowiązania zostały osiągnięte lub były na dobrej drodze do realizacji;

124.

z zadowoleniem przyjmuje fakt, że środki programu „Horyzont 2020” przydzielone na małe i średnie przedsiębiorstwa zwiększono z 19,4 % w 2014 r. do 23,4 % w 2015 r., i zaleca podejmowanie działań w celu utrzymania tej tendencji;

125.

uznaje za niedopuszczalne, że DG RTD nie spełniła żądania Parlamentu, by dyrekcje generalne Komisji publikowały wszystkie zalecenia dla poszczególnych krajów w rocznych sprawozdaniach z działalności; z zaniepokojeniem odnotowuje ograniczoną reprezentatywność terytorialną 20 najważniejszych projektów w ramach programu „Horyzont 2020”;

126.

wskazuje, że rozdział piąty sprawozdania Trybunału za rok 2015 obejmuje płatności dotyczące następujących obszarów: badania naukowe (10,4 mld EUR), edukacja, szkolenia, młodzież i sport (1,8 mld EUR), przestrzeń kosmiczna (1,4 mld EUR), transport (1,3 mld EUR), inne działania i programy (1,1 mld EUR), energia (0,5 mld EUR), a także konkurencyjność przedsiębiorstw oraz małych i średnich przedsiębiorstw (COSME) (0,3 mld EUR); badania zatem odpowiadają 62 % wydatków;

127.

zauważa, że odpowiedzialność za realizację programów ramowych w zakresie badań jest podzielona między różne dyrekcje generalne Komisji, agencje wykonawcze, wspólne przedsięwzięcia oraz tzw. organy powołane na mocy art. 185 (partnerstwa z państwami członkowskimi), a wszystko to wymaga ścisłej koordynacji;

128.

wyjaśnia, że audyt Trybunału dotyczył niemal wyłącznie płatności w ramach siódmego programu ramowego w zakresie badań;

129.

jest zaniepokojony faktem, że w rocznym sprawozdaniu z działalności DG RTD wskazano, jakoby do końca 2015 r. 1 915 projektów siódmego programu ramowego o wartości 1,63 mld EUR nadal nie zostanie zakończonych; fakt ten może spowodować opóźnienie realizacji programu „Horyzont 2020”;

130.

podkreśla, że Trybunał uważa, iż systemy nadzoru i kontroli w zakresie badań naukowych i innych obszarów polityki wewnętrznej są „częściowo skuteczne”;

131.

jest zaniepokojony, że w 2015 r. na 150 transakcji skontrolowanych przez Trybunał 72 transakcje (48 %) zawierały błędy; na podstawie 38 błędów skwantyfikowanych przez Trybunał szacuje się, że poziom błędu wynosi 4,4 %; ponadto w przypadku 16 błędów kwantyfikowalnych Komisja, organy krajowe lub niezależni kontrolerzy dysponowali wystarczającymi informacjami, aby zapobiec tym błędom lub je wykryć i skorygować przed zaakceptowaniem zadeklarowanych wydatków; gdyby wszystkie te informacje wykorzystano w celu skorygowania błędów, szacowany poziom błędu dla tego rozdziału byłby niższy o 0,6 %;

132.

ubolewa, że w 10 spośród 38 transakcji obarczonych skwantyfikowanym błędem błędy zgłoszone przez Trybunał obejmowały ponad 20 % badanych pozycji; te 10 przypadków (9 dotyczących siódmego programu ramowego w zakresie badań i jeden dotyczący programu na rzecz konkurencyjności i innowacji na lata 2007–2013) składa się na 77 % ogólnego szacowanego poziomu błędu w dziale „Konkurencyjność na rzecz wzrostu gospodarczego i zatrudnienia” za 2015 r.;

133.

ubolewa, że większość błędów skwantyfikowanych wykrytych przez Trybunał (33 z 38) polegała na zwrocie niekwalifikowalnych kosztów osobowych i pośrednich zadeklarowanych przez beneficjentów oraz że prawie wszystkie błędy, jakie Trybunał wykrył w zestawieniach poniesionych wydatków, były efektem błędnej interpretacji skomplikowanych przepisów dotyczących kwalifikowalności lub niepoprawnego obliczenia kosztów kwalifikowalnych przez beneficjentów;

134.

z zadowoleniem przyjmuje fakt, że zdaniem Trybunału znacznie poprawiła się zgodność z zasadami udzielania zamówień;

135.

zwraca się z pytaniem, dlaczego dyrektor generalny DG RTD, podobnie jak w poprzednich latach, wydał zastrzeżenie horyzontalne dotyczące wszystkich zestawień poniesionych wydatków w ramach siódmego programu ramowego (1,47 mld EUR); jest zdania, że zastrzeżeń horyzontalnych ogólnie nie można uznać za instrument należytego zarządzania finansami; uznaje jednak, że niektóre elementy wydatków w ramach siódmego programu ramowego nie zostały objęte rezerwą w przypadkach, gdy istniały dowody, że poziom ryzyka (a co za tym idzie, poziom błędu resztowego) był znacznie niższy niż w odniesieniu do całości wydatków; zauważa, że w przypadku DG ds. Badań Naukowych i Innowacji ma to zastosowanie do wydatków w ramach wspólnych przedsięwzięć; stwierdza, że poza DG RTD odnosi się to także do wydatków ponoszonych przez Agencję Wykonawczą ds. Badań Naukowych w ramach działania „Maria Skłodowska-Curie” i wszystkich wydatków Agencji Wykonawczej Europejskiej Rady ds. Badań Naukowych;

136.

jest zaskoczony, że Europejski Instytut Innowacji i Technologii nie uczestniczył w 2015 r. w pracach wspólnego centrum wsparcia ds. badań i innowacji;

137.

jest zaniepokojony, że zdaniem komisarza siódmy program ramowy nie zostanie w pełni wykonany ani oceniony przed 2020 r., co może spowodować opóźnienia w realizacji programów następczych; apeluje do Komisji o jak najszybsze opublikowanie sprawozdania z oceny, nie później niż przed przedstawieniem programu badawczego na okres po zakończeniu programu „Horyzont 2020”;

138.

zauważa, że w ramach programu „Horyzont 2020” do 2015 r. dokonano jedynie płatności zaliczek; ostrzega Komisję, że późne uruchomienie programu „Horyzont 2020” może opóźnić realizację programu; ostrzega przed zaległościami finansowymi na zakończenie programu;

139.

jest zaniepokojony ustaleniami Trybunału, że wieloletnie programy, w których ustalane są cele polityczne, takie jak „UE 2020” czy „Horyzont 2020”, chociaż realizowane są równolegle, nie mają rzeczywistego powiązania (14);

140.

ponadto ubolewa, że pierwsze sprawozdanie monitorujące dotyczące programu „Horyzont 2020” dostarczyło niewiele informacji o efektach synergii między programem a funduszami strukturalnymi (15); wzywa Komisję do przedstawienia informacji na temat tych efektów synergii, gdy będą dostępne wyniki programu;

141.

jest głęboko zaniepokojony opinią Trybunału (16), zgodnie z którą program „Horyzont 2020” nie jest wystarczająco stymulowany wynikami;

142.

ponawia żądanie, wyrażone wcześniej w rezolucji w sprawie udzielenia absolutorium Komisji w 2014 r. (17), by Komisja zobowiązała wszystkie dyrekcje generalne do publikowania wszystkich zaleceń dla poszczególnych krajów, które zostały wydane w kontekście europejskiego semestru w rocznych sprawozdaniach z działalności;