30.5.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 139/2

ROZPORZĄDZENIE WYKONAWCZE RADY (UE) 2017/906

z dnia 29 maja 2017 r.

w sprawie wykonania art. 17 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 224/2014 w sprawie środków ograniczających w związku z sytuacją w Republice Środkowoafrykańskiej

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając rozporządzenie Rady (UE) nr 224/2014 z dnia 10 marca 2014 r. w sprawie środków ograniczających w związku z sytuacją w Republice Środkowoafrykańskiej (1), w szczególności jego art. 17 ust. 3,

uwzględniając wniosek Wysokiego Przedstawiciela Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)	W dniu 10 marca 2014 r. Rada przyjęła rozporządzenie (UE) nr 224/2014.

(2)	W dniu 12 stycznia 2017 r. Komitet Rady Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych ustanowiony na mocy rezolucji Rady Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych 2127 (2013) zaktualizował informacje dotyczące dziesięciu osób i dwóch podmiotów objętych środkami ograniczającymi.

(3)	Należy zatem odpowiednio zmienić załącznik I do rozporządzenia (UE) nr 224/2014,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

W załączniku I do rozporządzenia (UE) nr 224/2014 wprowadza się zmiany zgodnie z załącznikiem do niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 2

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie z dniem jego opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w Brukseli dnia 29 maja 2017 r.

W imieniu Rady

C. CARDONA

Przewodniczący

(1) Dz.U. L 70 z 11.3.2014, s. 1.

ZAŁĄCZNIK

Wpisy dotyczące osób i podmiotów wymienionych poniżej zastępuje się wpisami w brzmieniu:

„A. Osoby

1. François Yangouvonda BOZIZÉ (alias: a) Bozize Yangouvonda)

Data urodzenia: 14 października 1946 r.

Miejsce urodzenia: Mouila, Gabon.

Obywatelstwo: Republika Środkowoafrykańska.

Adres: Uganda.

Data umieszczenia w wykazie ONZ: 9 maja 2014 r.

Informacje dodatkowe:

Imię i nazwisko matki: Martine Kofio. Link do strony ze specjalnymi ogłoszeniami Interpolu i Rady Bezpieczeństwa ONZ: https://www.interpol.int/en/notice/search/un/5802796

Informacje pochodzące z opisowego streszczenia powodów umieszczenia w wykazie dostarczonego przez Komitet Sankcji:

Bozizé został umieszczony w wykazie w dniu 9 maja 2014 r. na podstawie pkt 36 rezolucji 2134 (2014) jako »osoba przeprowadzająca lub wspierająca akty zagrażające pokojowi, stabilności lub bezpieczeństwu Republiki Środkowoafrykańskiej«.

Informacje dodatkowe

W porozumieniu ze swoimi poplecznikami Bozizé nakłaniał do ataku na Bangi, który miał miejsce 5 grudnia 2013 r. Od tego czasu Bozizé wciąż próbuje przeprowadzać operacje destabilizujące, aby podtrzymywać tarcia w stolicy Republiki Środkowoafrykańskiej. Bozizé rzekomo powołał bojówki Antybalaki, zanim uciekł z Republiki Środkowoafrykańskiej 24 marca 2013 r. W oświadczeniu Bozizé wezwał swoje bojówki do kontynuowania aktów okrucieństwa wobec obecnego aparatu władzy i islamistów. Bozizé rzekomo udzielał wsparcia finansowego i materialnego bojówkarzom, którzy prowadzą działania destabilizujące trwający proces przemian i zmierzające do przywrócenia władzy Bozizé. Bojówki Antybalaki składają się w większości z sił zbrojnych Republiki Środkowoafrykańskiej, które po zamachu stanu rozproszyły się po kraju, a następnie zostały zreorganizowane przez Bozizé. Bozizé i jego poplecznicy kontrolują ponad połowę jednostek Antybalaki.

Siły lojalne wobec Bozizé były uzbrojone w karabiny automatyczne, moździerze i wyrzutnie rakietowe oraz w coraz większym stopniu uczestniczyły w atakach odwetowych na ludność muzułmańską Republiki Środkowoafrykańskiej. Sytuacja w Republice Środkowoafrykańskiej szybko się pogorszyła po ataku sił Antybalaki w Bangi w dniu 5 grudnia 2013 r., w wyniku którego zginęło 700 osób.

2. Nourredine ADAM (alias: a) Nureldine Adam; b) Nourreldine Adam; c) Nourreddine Adam; d) Mahamat Nouradine Adam)

Funkcje: a) dyrektor generalny Nadzwyczajnego Komitetu ds. Obrony Osiągnięć Demokratycznych; b) minister bezpieczeństwa; c) generał.

Data urodzenia: a) 1970 r. b) 1969 r. c) 1971 r. d) 1 stycznia 1970 r.

Miejsce urodzenia: Ndele, Republika Środkowoafrykańska.

Obywatelstwo: Republika Środkowoafrykańska. Nr paszportu: D00001184

Adres: Birao, Republika Środkowoafrykańska.

Data umieszczenia w wykazie ONZ: 9 maja 2014 r.

Informacje dodatkowe:

Link do strony ze specjalnymi ogłoszeniami Interpolu i Rady Bezpieczeństwa ONZ: https://www.interpol.int/en/notice/search/un/5802798

Informacje pochodzące z opisowego streszczenia powodów umieszczenia w wykazie dostarczonego przez Komitet Sankcji:

Nourredine został umieszczony w wykazie w dniu 9 maja 2014 r. na podstawie pkt 36 rezolucji 2134 (2014) jako »osoba przeprowadzająca lub wspierająca akty zagrażające pokojowi, stabilności lub bezpieczeństwu Republiki Środkowoafrykańskiej«.

Informacje dodatkowe

Noureddine to jeden z pierwszych przywódców koalicji Séléka. Ustalono, że jest zarówno generałem, jak i przewodniczącym jednej ze zbrojnych grup rebeliantów koalicji Séléka: centrali PJCC, grupy znanej formalnie jako Konwent Patriotów na rzecz Sprawiedliwości i Pokoju, funkcjonującej także pod skrótem CPJP. Jako były przywódca odłamu »Fundamentalni« Konwentu Patriotów na rzecz Sprawiedliwości i Pokoju (CPJP/F) był wojskowym koordynatorem działań prowadzonych przez byłych członków koalicji Séléka podczas ofensyw w trakcie wcześniejszej rebelii w Republice Środkowoafrykańskiej między początkiem grudnia 2012 r. a marcem 2013 r. Bez pomocy udzielanej przez Noureddine oraz bliskich stosunków z czadyjskimi siłami specjalnymi koalicja Séléka nie byłaby w stanie przejąć władzy z rąk byłego prezydenta Republiki Środkowoafrykańskiej Françoisa Bozizé.

Od czasu mianowania Catherine Samby-Panzy tymczasową prezydent w dniu 20 stycznia 2014 r. był jednym z głównych architektów taktycznego wycofania się sił skupiających byłych członków koalicji Séléka do miejscowości Sibut, by zrealizować jego plan polegający na utworzeniu bastionu muzułmańskiego na północy kraju. Jednoznacznie apelował do swoich sił, by nie stosowały się do nakazów wydawanych przez rząd tymczasowy i przez przywódców wojskowych międzynarodowej misji wsparcia w Republice Środkowoafrykańskiej pod dowództwem sił afrykańskich (MISCA). Noureddine aktywnie kieruje siłami byłej koalicji Séléka, którą Michel Djotodia rozwiązał rzekomo we wrześniu 2013 r., i operacjami skierowanymi przeciwko dzielnicom chrześcijańskim oraz nadal w znacznym stopniu wspiera siły skupiające byłych członków koalicji Séléka działające w Republice Środkowoafrykańskiej i w znacznym stopniu nimi kieruje.

Nourredine został również umieszczony w wykazie w dniu 9 maja 2014 r. na podstawie pkt 37 lit. b) rezolucji 2134 (2014) jako »osoba odpowiedzialna za uczestnictwo w planowaniu czynów łamiących międzynarodowe przepisy o prawach człowieka lub, zależnie od przypadku, międzynarodowe przepisy humanitarne, kierowaniu nimi lub ich popełnianiu«.

Po przejęciu kontroli w Bangi przez koalicję Séléka w dniu 24 marca 2013 r., Nourredine Adam został mianowany ministrem bezpieczeństwa, a następnie dyrektorem generalnym Nadzwyczajnego Komitetu ds. Obrony Osiągnięć Demokratycznych (Comité extraordinaire de défense des acquis démocratiques – CEDAD, nieistniejących już służb wywiadowczych Republiki Środkowoafrykańskiej). Nourredine Adam używał CEDAD jako swojej osobistej policji politycznej, dokonującej wielu niesłusznych aresztowań, aktów tortur i egzekucji pozasądowych. Ponadto był jedną z głównych postaci stojących za krwawą operacją w Boy Rabe. W sierpniu 2013 r. siły koalicji Séléka przypuściły szturm na Boy Rabe, dzielnicę w Republice Środkowoafrykańskiej uważaną za bastion zwolenników Françoisa Bozizé i jego grupy etnicznej. Pod pretekstem poszukiwania tajnych składów broni, wojska koalicji Séléka – jak wynika z doniesień – zabiły dziesiątki osób cywilnych, a następnie zdemolowały i splądrowały dzielnicę. Gdy napaści takie rozprzestrzeniły się na pozostałe dzielnice, tysiące mieszkańców opanowały lotnisko międzynarodowe, które uważane było za bezpieczne ze względu na obecność wojsk francuskich, i zajęły pas startowy.

Nourredine został również umieszczony w wykazie w dniu 9 maja 2014 r. na podstawie pkt 37 lit. d) rezolucji 2134 (2014) jako »osoba odpowiedzialna za wspieranie ugrupowań zbrojnych lub siatek przestępczych poprzez nielegalną eksploatację bogactw naturalnych«.

Na początku 2013 r. Nourredine Adam odgrywał ważną rolę w sieciach finansujących byłą koalicję Séléka. Podróżował do Arabii Saudyjskiej, Kataru i Zjednoczonych Emiratów Arabskich, by gromadzić fundusze na wcześniejszy bunt. Działał także jako pośrednik dla wywodzącego się z Czadu gangu przemycającego diamenty między Republiką Środkowoafrykańską a Czadem.

4. Alfred YEKATOM (alias: a) Alfred Yekatom Saragba b) Alfred Ekatom c) Alfred Saragba d) pułkownik Rombhot e) pułkownik Rambo f) pułkownik Rambot g) pułkownik Rombot h) pułkownik Romboh)

Funkcje: Starszy kapral Forces Armées Centrafricaines (FACA)

Data urodzenia: 23 czerwca 1976 r.

Miejsce urodzenia: Republika Środkowoafrykańska.

Obywatelstwo: Republika Środkowoafrykańska.

Adres: a) Mbaiki, prowincja Lobaye, Republika Środkowoafrykańska (tel. +236 72 15 47 07/+236 75 09 43 41), b) Bimbo, prowincja Ombella-Mpoko, Republika Środkowoafrykańska (poprzednie miejsce pobytu)

Data umieszczenia w wykazie ONZ: 20 sierpnia 2015 r.

Informacje dodatkowe:

Kontrolował dużą grupę uzbrojonych bojówkarzy i dowodził nią. Imię i nazwisko ojca (ojciec adopcyjny): Ekatom Saragba (alternatywna pisownia: Yekatom Saragba). Brat: Yves Saragba, dowódca bojówek Antybalaki w Batalimo w prowincji Lobaye oraz były żołnierz FACA. Opis cech fizycznych: kolor oczu: czarny; kolor włosów: łysy; kolor skóry: czarny; wzrost: 170 cm; waga: 100 kg. Dostępne zdjęcie do załączenia do specjalnego ogłoszenia Interpolu i Rady Bezpieczeństwa ONZ. Link do strony ze specjalnymi ogłoszeniami Interpolu i Rady Bezpieczeństwa ONZ: https://www.interpol.int/en/notice/search/un/5891143

Informacje pochodzące z opisowego streszczenia powodów umieszczenia w wykazie dostarczonego przez Komitet Sankcji:

Alfred Yekatom został umieszczony w wykazie 20 sierpnia 2015 r. na podstawie pkt 11 rezolucji nr 2196 (2015) jako »osoba przeprowadzająca lub wspierająca akty zagrażające pokojowi, stabilności lub bezpieczeństwu Republiki Środkowoafrykańskiej, w tym akty narażające na szwank lub naruszające umowy przejściowe lub akty narażające na szwank lub utrudniające proces przemian politycznych, w tym działania na rzecz przeprowadzenia wolnych i uczciwych wyborów demokratycznych, lub akty podsycające przemoc«.

Informacje dodatkowe

Alfred Yekatom, znany również jako pułkownik Rombhot, jest przywódcą odłamu bojówki ruchu Antybalaki, znanego jako »Antybalaka z południa«. Służył w randze starszego kaprala w Forces Armées Centrafricaines (FACA – środkowoafrykańskie siły zbrojne).

Yekatom przeprowadzał i wspierał akty zagrażające pokojowi, stabilności lub bezpieczeństwu Republiki Środkowoafrykańskiej, w tym akty narażające na szwank lub naruszające umowy przejściowe, lub akty narażające na szwank lub utrudniające proces przemian politycznych. Yekatom kontrolował dużą grupę uzbrojonych bojówkarzy i dowodził nią; grupa ta działała w dystrykcie PK9 w Bangi, jak również w miejscowościach Bimbo (prowincja Ombella-Mpoko), Cekia Pissa i Mbaïki (stolicy prowincji Lobaye), oraz miała siedzibę w okręgu leśnym w Batalimo.

Yekatom bezpośrednio kontrolował kilkanaście posterunków obsadzonych przez średnio dziesięciu uzbrojonych bojówkarzy ubranych w mundury wojskowe i noszących broń, w tym karabiny automatyczne, od głównego mostu między Bimbo i Bangi po Mbaïki (prowincja Lobaye) oraz od Pissy do Batalimo (w pobliżu granicy z Republiką Konga), pobierając bezprawne podatki od prywatnych pojazdów i motocykli, przewozów pasażerskich i ciężarówek eksportujących zasoby leśne do Kamerunu i Czadu, jak również od statków pływających po rzece Ubangi. Zaobserwowano, że Yekatom osobiście pobierał część tych bezprawnych podatków. Yekatom i jego bojówki zabijali również podobno ludność cywilną.

5. Habib SOUSSOU (alias: Soussou Abib)

Funkcje: a) koordynator ds. Antybalaki w prowincji Lobaye b) kapral środkowoafrykańskich sił zbrojnych (FACA)

Data urodzenia: 13 marca 1980 r.

Miejsce urodzenia: Boda, Republika Środkowoafrykańska.

Obywatelstwo: Republika Środkowoafrykańska.

Adres: Boda, Republika Środkowoafrykańska (tel. +236 72198628).

Data umieszczenia w wykazie ONZ: 20 sierpnia 2015 r.

Informacje dodatkowe:

Mianowany 11 kwietnia 2014 r. dowódcą strefy (COMZONE) w miejscowości Boda, a 28 czerwca 2014 r. – w całej prowincji Lobaye. Pod jego dowództwem nadal miały miejsce zabójstwa, starcia i ataki wymierzone wobec pracowników organizacji humanitarnych i pomocowych. Opis cech fizycznych: kolor oczu: brązowy; kolor włosów: czarny; wzrost: 160 cm; waga: 60 kg. Dostępne zdjęcie do załączenia do specjalnego ogłoszenia Interpolu i Rady Bezpieczeństwa ONZ. Link do strony ze specjalnymi ogłoszeniami Interpolu i Rady Bezpieczeństwa ONZ: https://www.interpol.int/en/notice/search/un/5891199

Informacje pochodzące z opisowego streszczenia powodów umieszczenia w wykazie dostarczonego przez Komitet Sankcji:

Habib Soussou został umieszczony w wykazie 20 sierpnia 2015 r. na podstawie pkt 11 i pkt 12 lit. b) i e) rezolucji nr 2196 (2015) jako »osoba przeprowadzająca lub wspierająca akty zagrażające pokojowi, stabilności lub bezpieczeństwu Republiki Środkowoafrykańskiej, w tym akty narażające na szwank lub naruszające umowy przejściowe lub akty narażające na szwank lub utrudniające proces przemian politycznych, w tym działania na rzecz przeprowadzenia wolnych i uczciwych wyborów demokratycznych, lub akty podsycające przemoc«, »osoba uczestnicząca w nadzorowaniu, planowaniu lub popełnianiu czynów łamiących obowiązujące prawo międzynarodowe dotyczące praw człowieka lub międzynarodowe prawo humanitarne, lub czynów stanowiących naruszenie lub łamanie praw człowieka w Republice Środkowoafrykańskiej, w tym czynów związanych z przemocą seksualną, atakowaniem ludności cywilnej, zamachami na tle etnicznym czy religijnym, zamachami na szkoły i szpitale oraz uprowadzaniem i przymusowym wysiedlaniem« oraz »osoba utrudniająca dostarczanie pomocy humanitarnej do Republiki Środkowoafrykańskiej, lub dostęp do tej pomocy, lub jej dystrybucję w Republice Środkowoafrykańskiej«.

Informacje dodatkowe

Habib Soussou został mianowany 11 kwietnia 2014 r. dowódcą strefy Antybalaki (COMZONE) w miejscowości Boda; stwierdził, że w związku z tym jest odpowiedzialny za zapewnianie bezpieczeństwa w sous-préfecture. 28 czerwca 2014 r. ogólny koordynator Antybalaki Patrice Edouard Ngaïssona mianował Habiba Soussou koordynatorem prowincjonalnym w miejscowości Boda od 11 kwietnia 2014 r., a od 28 czerwca 2014 r. – w całej prowincji Lobaye. Zabójstwa, starcia i ataki przeprowadzane przez siły Antybalaki w miejscowości Boda wymierzone wobec pracowników organizacji humanitarnych i pomocowych miały miejsce co tydzień w obszarach, w których Soussou jest dowódcą lub koordynatorem Antybalaki. Soussou i siły Antybalaki w tych obszarach obrali również za cel ludność cywilną i kierowali do niej groźby.

6. Oumar YOUNOUS ABDOULAY (alias: a) Oumar Younous; b) Omar Younous; c) Oumar Sodiam; d) Oumar Younous M'Betibangui).

Funkcje: Generał byłej koalicji Séléka.

Data urodzenia: 2 kwietnia 1970 r.

Obywatelstwo: sudańskie, paszport dyplomatyczny Republiki Środkowoafrykańskiej nr D 00000898, wydany 11 kwietnia 2013 r. (ważny do 10 kwietnia 2018 r.).

Adres: a) Bria, Republika Środkowoafrykańska (tel. +236 75507560); b) Birao, Republika Środkowoafrykańska; c) Tullus, Darfur południowy, Sudan (poprzednie miejsce pobytu).

Data umieszczenia w wykazie ONZ: 20 sierpnia 2015 r.

Informacje dodatkowe:

Jest przemytnikiem diamentów i trzygwiazdkowym generałem koalicji Séléka oraz bliskim powiernikiem byłego tymczasowego prezydenta Republiki Środkowoafrykańskiej Michela Djotodii. Opis cech fizycznych: kolor włosów: czarny; wzrost: 180 cm; należy do grupy etnicznej Fulani. Dostępne zdjęcie do załączenia do specjalnego ogłoszenia Interpolu i Rady Bezpieczeństwa ONZ. Według doniesień zmarł 11 października 2015 r. Link do strony ze specjalnymi ogłoszeniami Interpolu i Rady Bezpieczeństwa ONZ: https://www.interpol.int/en/notice/search/un/5903116

Informacje pochodzące z opisowego streszczenia powodów umieszczenia w wykazie dostarczonego przez Komitet Sankcji:

Oumar Younous został umieszczony w wykazie 20 sierpnia 2015 r. na podstawie pkt 11 i pkt 12 lit. d) rezolucji nr 2196 (2015) jako »osoba przeprowadzająca lub wspierająca akty zagrażające pokojowi, stabilności lub bezpieczeństwu Republiki Środkowoafrykańskiej, w tym akty narażające na szwank lub naruszające umowy przejściowe lub akty narażające na szwank lub utrudniające proces przemian politycznych, w tym działania na rzecz przeprowadzenia wolnych i uczciwych wyborów demokratycznych, lub akty podsycające przemoc« oraz »osoba udzielająca wsparcia ugrupowaniom zbrojnym lub sieciom przestępczym poprzez nielegalną eksploatację bogactw naturalnych, w tym diamentów, złota, dzikiej fauny i flory oraz produktów od nich pochodnych, lub handel nimi, w Republice Środkowoafrykańskiej«.

Informacje dodatkowe

Oumar Younous, jako generał byłej koalicji Séléka i przemytnik diamentów, udzielał wsparcia ugrupowaniu zbrojnemu poprzez nielegalną eksploatację bogactw naturalnych, w tym diamentów, oraz handel nimi w Republice Środkowoafrykańskiej.

W październiku 2008 r. Oumar Younous, były kierowca skupującego diamenty przedsiębiorstwa SODIAM, przystąpił do ugrupowania rebeliantów Mouvement des Libérateurs Centrafricains pour la Justice (MLCJ). W grudniu 2013 r. ustalono, że Oumar Younous jest trzygwiazdkowym generałem koalicji Séléka oraz bliskim powiernikiem byłego tymczasowego prezydenta Michela Djotodii.

Younous jest zamieszany w handel diamentami z miejscowości Bria i Sam Ouandja do Sudanu. Źródła donoszą, że Oumar Younous był zaangażowany w odbieranie przesyłek z diamentami ukrytych w miejscowości Bria i zabieranie ich do Sudanu na sprzedaż.

7. Haroun GAYE (alias: a) Haroun Geye; b) Aroun Gaye; c) Aroun Geye).

Funkcje: Sprawozdawca ds. koordynacji politycznej Front Populaire pour la Renaissance de Centrafrique (Ludowego Frontu Odrodzenia Afryki Środkowej (FPRC)).

Data urodzenia: a) 30.1.1968 r.; b) 30.1.1969 r.

Nr paszportu: Republika Środkowoafrykańska numer O00065772 (po literze »O« następują trzy zera), data ważności: 30.12.2019.

Adres: Bangi, Republika Środkowoafrykańska.

Data umieszczenia w wykazie ONZ: 17 grudnia 2015 r.

Informacje dodatkowe:

Gaye jest jednym z przywódców Front Populaire pour la Renaissance de Centrafrique (Ludowego Frontu Odrodzenia Afryki Środkowej (FPRC)) (nieumieszczonego w wykazie), zmarginalizowanego ugrupowania zbrojnego byłej koalicji Seleka w Bangi. Jest również przywódcą tzw. »Defense Committee« (»Komitetu Obronnego«) dystryktu PK5 w Bangi (znanego jako »PK5 Resistance« lub »Texas«) (nieumieszczonego w wykazie), wymuszającego pieniądze od mieszkańców i stosującego przemoc fizyczną. Gaye został mianowany 2 listopada 2014 r. przez Nourredine Adama (CFi.002) jako sprawozdawca ds. koordynacji politycznej FPRC. 9 maja 2014 r. Komitet Rady Bezpieczeństwa ustanowiony na mocy rezolucji nr 2127 (2013) w sprawie Republiki Środkowoafrykańskiej umieścił Adama w swoim wykazie sankcji. Dostępne zdjęcie do załączenia do specjalnego ogłoszenia Interpolu i Rady Bezpieczeństwa ONZ. Link do strony ze specjalnymi ogłoszeniami Interpolu i Rady Bezpieczeństwa ONZ: https://www.interpol.int/en/notice/search/un/5915753

Informacje pochodzące z opisowego streszczenia powodów umieszczenia w wykazie dostarczonego przez Komitet Sankcji:

Haroun Gaye został umieszczony w wykazie 17 grudnia 2015 r. na podstawie pkt 11 i 12 lit. b) i f) rezolucji nr 2196 (2015) jako osoba »przeprowadzająca lub wspierająca akty zagrażające pokojowi, stabilności lub bezpieczeństwu Republiki Środkowoafrykańskiej«; »osoba uczestnicząca w planowaniu, kierowaniu lub popełnianiu czynów naruszających międzynarodowe przepisy o prawach człowieka lub międzynarodowe przepisy humanitarne, zależnie od tego, które przepisy mają zastosowanie, lub stanowiących naruszenie lub łamanie praw człowieka w Republice Środkowoafrykańskiej, w tym czynów związanych z przemocą seksualną, atakowaniem ludności cywilnej, zamachami na tle etnicznym czy religijnym, zamachami na szkoły i szpitale oraz uprowadzaniem i przymusowym wysiedlaniem«, oraz »osoba uczestnicząca w planowaniu, kierownictwie, sponsorowaniu lub przeprowadzaniu zamachów na misje ONZ lub międzynarodowe siły bezpieczeństwa, w tym misję MINUSCA, misje Unii Europejskiej i operacje francuskie, które je wspierają«.

Informacje dodatkowe

Haroun Gaye był od początku 2014 r. jednym z przywódców ugrupowania zbrojnego działającego w dystrykcie PK5 w Bangi. Przedstawiciele społeczeństwa obywatelskiego dystryktu PK5 twierdzą, że Gaye i jego ugrupowanie zbrojne podsycają konflikt w Bangi, sprzeciwiają się pojednaniu i uniemożliwiają ludności przemieszczanie się do i z trzeciego dystryktu Bangi. Dnia 11 maja 2015 r. Gaye zablokował wraz z 300 demonstrantami dostęp do Tymczasowej Rady Narodowej, by zakłócić obrady podczas ostatniego dnia forum w Bangi. Według doniesień, koordynując zakłócanie obrad, Gaye współpracował z członkami Antybalaki.

Dnia 26 czerwca 2015 r. Gaye zakłócił z małą grupą rozpoczęcie rejestracji wyborców w dystrykcie PK5 w Bangi, powodując zamknięcie procesu rejestracji.

Dnia 2 sierpnia 2015 r. członkowie misji MINUSCA próbowali aresztować Gaye zgodnie z postanowieniami pkt 32 lit. f) ppkt (i) rezolucji Rady Bezpieczeństwa nr 2217 (2015). Gaye, który prawdopodobnie został poinformowany o próbie aresztowania, był na nie przygotowany i otoczony osobami uzbrojonymi w broń ciężką. Siły Gaye otworzyły ogień do wspólnej grupy zadaniowej MINUSCA. Podczas trwającej siedem godzin wymiany ognia ludzie Gaye użyli przeciwko żołnierzom MINUSCA broni palnej, granatów ręcznych i granatów o napędzie rakietowym i zabili jednego żołnierza sił pokojowych, a ranili ośmiu. Gaye był zaangażowany we wspieranie brutalnych protestów i starć pod koniec września 2015 r., co wydawało się być próbą zamachu stanu w celu obalenia rządu tymczasowego. Za próbą zamachu stanu stali prawdopodobnie zwolennicy byłego prezydenta Françoisa Bozizé w sojuszu z Gaye i innymi przywódcami FPRC. Wydaje się, że celem Gaye było dokonanie serii ataków odwetowych, które mogłyby utrudnić przeprowadzenie zbliżających się wyborów. Gaye był odpowiedzialny za koordynację działań ze zmarginalizowanymi częściami Antybalaki.

Dnia 1 października 2015 r. w dystrykcie PK5 w Bangi odbyło się spotkanie Eugène'a Barreta Ngaïkosseta, członka zmarginalizowanej grupy Antybalaki, i Gaye, którego celem było zaplanowanie wspólnego ataku na Bangi w sobotę, dnia 3 października. Grupa Gaye uniemożliwiła ludności dystryktu PK5 opuszczanie go, by wzmocnić tożsamość ludności muzułmańskiej i zaostrzyć napięcia między grupami etnicznymi i uniemożliwić pojednanie. Dnia 26 października 2015 r. Gaye i jego grupa zakłócili spotkanie arcybiskupa Bangi i imama centralnego meczetu w Bangi, a także zagrozili delegacji, która musiała wycofać się z centralnego meczetu i uciec do dystryktu PK5.

8. Eugène BARRET NGAÏKOSSET (alias: a) Eugene Ngaikosset; b) Eugene Ngaikoisset; c) Eugene Ngakosset; d) Eugene Barret Ngaikosse; e) Eugene Ngaikouesset; f) 'The Butcher of Paoua'; g) Ngakosset)

Funkcje: a) były kapitan, Straż Prezydencka Republiki Środkowoafrykańskiej; b) były kapitan, marynarka wojenna Republiki Środkowoafrykańskiej.

Krajowy numer identyfikacyjny: wojskowy numer identyfikacyjny sił zbrojnych Republiki Środkowoafrykańskiej (FACA): 911-10-77.

Adres: a) Bangi, Republika Środkowoafrykańska.

Data umieszczenia w wykazie ONZ: 17 grudnia 2015 r.

Informacje dodatkowe:

Kapitan Eugène Barret Ngaïkosset jest byłym członkiem Straży Prezydenckiej byłego prezydenta Françoisa Bozizé i jest powiązany z ruchem Antybalaka. Dnia 17 maja 2015 r. uciekł z więzienia po ekstradycji z Brazzaville i utworzył własną frakcję Antybalaki złożoną z byłych bojowników FACA.

Informacje pochodzące z opisowego streszczenia powodów umieszczenia w wykazie dostarczonego przez Komitet Sankcji:

Eugène Barret Ngaïkosset został umieszczony w wykazie 17 grudnia 2015 r. na podstawie pkt 11 i pkt 12 lit. b) i f) rezolucji nr 2196 (2015) jako »osoba przeprowadzająca lub wspierająca akty zagrażające pokojowi, stabilności lub bezpieczeństwu Republiki Środkowoafrykańskiej«; »osoba uczestnicząca w nadzorowaniu, planowaniu lub popełnianiu czynów łamiących obowiązujące prawo międzynarodowe dotyczące praw człowieka lub międzynarodowe prawo humanitarne, lub czynów stanowiących naruszenie lub łamanie praw człowieka w Republice Środkowoafrykańskiej, w tym czynów związanych z przemocą seksualną, atakowaniem ludności cywilnej, zamachami na tle etnicznym czy religijnym, zamachami na szkoły i szpitale oraz uprowadzaniem i przymusowym wysiedlaniem«; oraz »osoba uczestnicząca w planowaniu, kierownictwie, sponsorowaniu lub przeprowadzaniu zamachów na misje ONZ lub międzynarodowe siły bezpieczeństwa, w tym misję MINUSCA, misje Unii Europejskiej i operacje francuskie, które je wspierają«.

Informacje dodatkowe

Ngaïkosset jest jednym z głównych sprawców przemocy, która wybuchła w Bangi pod koniec września 2015 r. Ngaïkosset i inni członkowie Antybalaki współpracowali z marginalizowanymi członkami byłej koalicji Séléka, dążąc do destabilizacji rządu tymczasowego Republiki Środkowoafrykańskiej. W nocy z dnia 27 na 28 września 2015 r. Ngaïkosset i inni dokonali nieskutecznego ataku na obóz żandarmerii »Izamo« w celu kradzieży broni i amunicji. Dnia 28 września grupa otoczyła biura państwowego radia Republiki Środkowoafrykańskiej.

Dnia 1 października 2015 r. w dystrykcie PK5 w Bangi odbyło się spotkanie Ngaïkosseta i Harouna Gaye, przywódcy Front Populaire pour la Renaissance de Centrafrique (Ludowego Frontu Odrodzenia Afryki Środkowej (FPRC)), którego celem było zaplanowanie wspólnego ataku na Bangi w sobotę, dnia 3 października.

Dnia 8 października 2015 r. minister sprawiedliwości Republiki Środkowoafrykańskiej ogłosił zamiar zbadania roli Ngaïkosseta i innych osób w aktach przemocy, które miały miejsce we wrześniu 2015 r. w Bangi. Ngaïkosset i inni zostali uznani za zamieszanych w»rażące akty stanowiące naruszenia zasad dotyczących wewnętrznego bezpieczeństwa państwa, spiskowanie, podżeganie do wojny domowej, nieposłuszeństwo obywatelskie, nienawiść i współudział«. Organy ścigania Republiki Środkowoafrykańskiej zostały poinstruowane, by rozpocząć śledztwo, które miałoby doprowadzić do odszukania i aresztowania sprawców i wspólników.

Dnia 11 października 2015 r. Ngaïkosset miał zwrócić się do bojówki Antybalaki pod jego dowództwem z poleceniem przeprowadzenia porwań, ze szczególnym uwzględnieniem obywateli francuskich, lecz również polityków Republiki Środkowoafrykańskiej i urzędników ONZ, w celu wymuszenia ustąpienia tymczasowego prezydenta, Catherine Samby-Panzy.

9. Joseph KONY (Alias: a) Kony b) Joseph Rao Kony c) Josef Kony d) Le Messie sanglant)

Funkcje: Dowódca Bożej Armii Oporu

Data urodzenia: a) 1959 r. b) 1960 r. c) 1961 r. d) 1963 r. e) 18 września 1964 r. f) 1965 r. g) (sierpień 1961 r.) h) (lipiec 1961 r.) i) 1 stycznia 1961 r. j) (kwiecień 1963 r.)

Miejsce urodzenia: a) wieś Palaro, parafia Palaro, hrabstwo Omoro, okręg Gulu, Uganda b) Odek, Omoro, Gulu, Uganda c) Atyak, Uganda

Obywatelstwo: Paszport ugandyjski

Adres: a) Vakaga, Republika Środkowoafrykańska, b) Haute-Kotto, Republika Środkowoafrykańska, c) Basse-Kotto, Republika Środkowoafrykańska, d) Haut-Mbomou, Republika Środkowoafrykańska, e) Mbomou, Republika Środkowoafrykańska, f) Haut-Uolo, Demokratyczna Republika Konga, g) Bas-Uolo, Demokratyczna Republika Konga, h) (Domniemany adres: Kafia Kingi (obszar na granicy między Sudanem a Sudanem Południowym o nieokreślonym jeszcze statusie). Według stanu na styczeń 2015 r. 500 członków Bożej Armii Oporu zostało według doniesień wydalonych z Sudanu.

Data umieszczenia w wykazie ONZ: 7 marca 2016 r.

Informacje dodatkowe:

Kony jest założycielem i przywódcą Bożej Armii Oporu (Lord's Resistance Army – LRA) (CFe.002). Pod jego przywództwem LRA dopuszcza się uprowadzeń, zabójstw i okaleczeń tysięcy cywilów w całej Afryce Środkowej. LRA jest odpowiedzialna za porwania, przesiedlenia, akty przemocy seksualnej i zabójstwa wobec setek osób w całej Republice Środkowoafrykańskiej; dopuszcza się też plądrowania i niszczenia własności cywilnej. Imię ojca: Luizi Obol. Imię matki: Nora Obol. Link do strony ze specjalnymi ogłoszeniami Interpolu i Rady Bezpieczeństwa ONZ: https://www.interpol.int/en/notice/search/un/5932340

Informacje pochodzące z opisowego streszczenia powodów umieszczenia w wykazie dostarczonego przez Komitet Sankcji:

Joseph Kony został umieszczony w wykazie w dniu 7 marca 2016 r. na podstawie pkt 12 i 13 lit. b), c) i d) rezolucji 2262 (2016) jako »osoba odpowiedzialna za przeprowadzanie lub wspieranie aktów zagrażających pokojowi, stabilności lub bezpieczeństwu Republiki Środkowoafrykańskiej«, »osoba uczestnicząca w planowaniu, kierowaniu lub popełnianiu czynów naruszających międzynarodowe przepisy o prawach człowieka lub międzynarodowe przepisy humanitarne, zależnie od tego, które przepisy mają zastosowanie, lub stanowiących naruszenie lub łamanie praw człowieka w Republice Środkowoafrykańskiej, w tym czynów związanych z przemocą seksualną, atakowaniem ludności cywilnej, zamachami na tle etnicznym czy religijnym, zamachami na szkoły i szpitale oraz uprowadzaniem i przymusowym wysiedlaniem«, »osoba rekrutująca dzieci lub angażująca je w konflikt zbrojny w Republice Środkowoafrykańskiej, z naruszeniem mającego zastosowanie prawa międzynarodowego« oraz »osoba udzielająca wsparcia ugrupowaniom zbrojnym lub sieciom przestępczym poprzez nielegalną eksploatację bogactw naturalnych, w tym diamentów, złota, dzikiej fauny i flory oraz produktów od nich pochodnych, lub handel nimi, w Republice Środkowoafrykańskiej lub z terytorium tego kraju«.

Informacje dodatkowe

Kony założył Bożą Armię Oporu (LRA) i jest określany jako założyciel ugrupowania, przywódca religijny, przewodniczący i głównodowodzący. LRA wyrosła w północnej Ugandzie w latach 80. XX wieku i dopuściła się uprowadzeń, zabójstw i okaleczeń tysięcy cywilów w całej Afryce Środkowej. W obliczu coraz większej presji ze strony wojska Kony nakazał LRA wycofanie się z Ugandy w latach 2005–2006. Od tamtej pory LRA prowadzi działalność na terytorium Demokratycznej Republiki Konga (DRK), Republiki Środkowoafrykańskiej, Sudanu Południowego i według doniesień również Sudanu.

Kony jako przywódca LRA tworzy i realizuje strategię ugrupowania, wydając również rozkazy ciągłego atakowania i stosowania przemocy wobec ludności cywilnej. Od grudnia 2013 r. LRA pod przywództwem Josepha Kony'ego dopuściła się porwań, przesiedleń, aktów zabójstw i przemocy seksualnej wobec setek osób w całej Republice Środkowoafrykańskiej; odpowiada też za plądrowanie i niszczenie własności cywilnej. Siły LRA skupione są na wschodzie Republiki Środkowoafrykańskiej i według doniesień w Kafia Kingi – obszarze na granicy między Sudanem a Sudanem Południowym, który nie ma jeszcze określonego statusu, ale znajduje się pod kontrolą wojskową Sudanu – dopuszczają się napadów na wioski w celu grabieży żywności i zapasów. Bojownicy zastawiają pułapki na siły bezpieczeństwa reagujące na ataki LRA, napadając na nie i rabując ich wyposażenie; bojownicy LRA zasadzają się także na wsie, w których nie stacjonuje wojsko, i plądrują je. LRA zintensyfikowała również ataki na kopalnie diamentów i złota.

Międzynarodowy Trybunał Karny wydał nakaz aresztowania Kony'ego. MTK postawił mu dwanaście zarzutów dotyczących zbrodni przeciwko ludzkości, w tym morderstwa, zniewolenia, zniewolenia seksualnego, gwałtu, niehumanitarnego postępowania polegającego na spowodowaniu poważnych obrażeń ciała i cierpień oraz dwadzieścia jeden zarzutów zbrodni wojennych, w tym morderstwa, okrutnego traktowania ludności cywilnej, celowego przeprowadzenia ataku na ludność cywilną, grabieży, nakłaniania do gwałtu, jak również wcielania do armii dzieci w wieku poniżej 15 lat poprzez ich uprowadzanie.

Kony wydał rebeliantom rozkaz ciągłego rabowania diamentów i złota indywidualnym górnikom na wschodzie Republiki Środkowoafrykańskiej. Według doniesień niektóre minerały są następnie transportowane przez ugrupowanie Josepha Kony'ego do Sudanu lub sprzedawane lokalnym cywilom i byłym członkom koalicji Séléka.

Kony polecił także swoim bojownikom, aby nielegalnie polowali na słonie w Parku Narodowym Garamba w Demokratycznej Republice Konga, skąd według doniesień ciosy słoni transportowane są przez wschodnią część Republiki Środkowoafrykańskiej do Sudanu, gdzie według doniesień wysoko postawieni funkcjonariusze LRA sprzedają je i handlują nimi z sudańskimi biznesmenami i lokalnymi urzędnikami. Handel kością słoniową stanowi dla ugrupowania Kony'ego istotne źródło dochodów. Według stanu na styczeń 2015 r. 500 członków Bożej Armii Oporu zostało według doniesień wydalonych z Sudanu.

10. Ali KONY (Alias: a) Ali Lalobo b) Ali Mohammad Labolo c) Ali Mohammed d) Ali Mohammed Lalobo e) Ali Mohammed Kony f) Ali Mohammed Labola g) Ali Mohammed Salongo h) Ali Bashir Lalobo i) Ali Lalobo Bashir j) Otim Kapere k) »Bashir« l) »Caesar« m) »One-P« n) »1-P«

Funkcje: Zastępca dowódcy Bożej Armii Oporu

Data urodzenia: a) 1994 r. b) 1993 r. c) 1995 r. d) 1992 r.

Adres: Kafia Kingi (obszar na granicy między Sudanem a Sudanem Południowym o nieokreślonym jeszcze statusie).

Data umieszczenia w wykazie ONZ: 23 sierpnia 2016 r.

Informacje dodatkowe:

Ali Kony jest zastępcą dowódcy Bożej Armii Oporu (LRA), podmiotu umieszczonego w wykazie, i synem przywódcy LRA Josepha Kony'ego, osoby umieszczonej w wykazie. Ali Kony został włączony do hierarchii przywództwa LRA w 2010 r. Należy do grupy oficerów LRA wyższego stopnia, którzy pracują z Josephem Konym. Link do strony ze specjalnymi ogłoszeniami Interpolu i Rady Bezpieczeństwa ONZ: https://www.interpol.int/en/notice/search/un/5971056

Informacje pochodzące z opisowego streszczenia powodów umieszczenia w wykazie dostarczonego przez Komitet Sankcji:

Ali Kony został umieszczony w wykazie w dniu 23 sierpnia 2016 r. na podstawie pkt 12 i 13 lit. d) i g) rezolucji nr 2262 (2016) jako »osoba przeprowadzająca lub wspierająca akty zagrażające pokojowi, stabilności lub bezpieczeństwu Republiki Środkowoafrykańskiej«; »osoba udzielająca wsparcia ugrupowaniom zbrojnym lub sieciom przestępczym poprzez nielegalną eksploatację bogactw naturalnych, w tym diamentów, złota, dzikiej fauny i flory oraz produktów od nich pochodnych, lub handel nimi, w Republice Środkowoafrykańskiej lub z terytorium tego kraju«; »osoba stojąca na czele podmiotów wskazanych przez komitet zgodnie z rezolucją nr 2134 (2014) pkt. 36 lub 37 lub rezolucją 2262 (2016) lub osoba, która udzielała wsparcia osobom lub podmiotom wskazanym przez ten komitet zgodnie z rezolucją nr 2134 (2014) pkt. 36 lub 37 lub rezolucją 2262 (2016), działała na ich rzecz, w ich imieniu lub pod ich kierownictwem, lub podmiotu będącego własnością wskazanej osoby lub podmiotu lub przez nie kontrolowanego«.

Ali Kony jest uważany za potencjalnego następcę Josepha Kony'ego jako przywódca LRA. Ali jest w coraz większym stopniu zaangażowany w planowanie operacyjne LRA i jest postrzegany jako osoba umożliwiająca dotarcie do Josepha Kony'ego. Ali jest także oficerem wywiadu LRA mającym do 10 podwładnych.

Ali i jego brat Salim Kony byli odpowiedzialni za utrzymanie dyscypliny w szeregach LRA. Uznaje się, że obaj bracia należą do wąskiego grona najbliższych współpracowników Josepha Kony'ego i są odpowiedzialni za wykonywanie jego rozkazów. Obaj podejmowali decyzje dyscyplinarne, aby ukarać lub zabić członków LRA, którzy naruszali zasady LRA. Zgodnie z rozkazami wydawanymi przez Josepha Kony'ego, Salim i Ali biorą udział w nielegalnym przewozie kości słoniowej z Parku Narodowego Garamba w północnej części Demokratycznej Republiki Konga (DRK) przez Republikę Środkowoafrykańską do spornego regionu Kafia Kingi z przeznaczeniem na sprzedaż lub handel z lokalnymi kupcami.

Ali Kony jest odpowiedzialny za negocjowanie cen kości słoniowej i handel barterowy kością słoniową z kupcami. Ali spotyka się raz lub dwa razy w miesiącu z kupcami, aby negocjować cenę kości słoniowej LRA w dolarach amerykańskich lub funtach sudańskich lub by prowadzić handel bronią, amunicją i żywnością. Joseph Kony nakazał Alemu użyć największych ciosów słoni do zakupu min przeciwpiechotnych, aby otoczyć obóz Kony'ego. W lipcu 2014 r. Ali Kony nadzorował operację przekazania 52 kawałków kości słoniowej w celu dostarczenia ich Josephowi Kony'emu, a następnie ich sprzedaży.

W kwietniu 2015 r. Salim Kony opuścił Kafia Kingi, aby odebrać ładunek ciosów słoni. W maju Salim uczestniczył w transporcie 20 kawałków kości słoniowej z DRK do Kafia Kingi. Mniej więcej w tym samym czasie Ali spotkał się z kupcami w celu zakupu dostaw i zaplanowania spotkania w przyszłości służącego kolejnym transakcjom oraz w celu uzgodnienia w imieniu LRA warunków zakupu, jak się ocenia, kości słoniowej, której przewóz eskortował Salim.

11. Salim KONY (Alias: a) Salim Saleh Kony b) Salim Saleh c) Salim Ogaro d) Okolu Salim e) Salim Saleh Obol Ogaro f) Simon Salim Obol)

Funkcje: Zastępca dowódcy Bożej Armii Oporu

Data urodzenia: a) 1992 r. b) 1991 r. c) 1993 r.

Adres: Kafia Kingi (obszar na granicy między Sudanem a Sudanem Południowym o nieokreślonym jeszcze statusie) b) Republika Środkowoafrykańska

Data umieszczenia w wykazie ONZ: 23 sierpnia 2016 r.

Informacje dodatkowe:

Salim Kony jest zastępcą dowódcy Bożej Armii Oporu (LRA), podmiotu umieszczonego w wykazie, i synem przywódcy LRA Josepha Kony'ego, osoby umieszczonej w wykazie. Salim Kony został włączony do hierarchii przywództwa LRA w 2010 r. Należy do grupy oficerów LRA wyższego stopnia, którzy pracują z Josephem Konym. Link do strony ze specjalnymi ogłoszeniami Interpolu i Rady Bezpieczeństwa ONZ: https://www.interpol.int/en/notice/search/un/5971058

Informacje pochodzące z opisowego streszczenia powodów umieszczenia w wykazie dostarczonego przez Komitet Sankcji:

Salim Kony został umieszczony w wykazie w dniu 23 sierpnia 2016 r. na podstawie pkt 12 i 13 lit. d) i g) rezolucji nr 2262 (2016) jako osoba »odpowiedzialna za przeprowadzanie lub wspieranie aktów zagrażających pokojowi, stabilności lub bezpieczeństwu Republiki Środkowoafrykańskiej«; »osoba udzielająca wsparcia ugrupowaniom zbrojnym lub sieciom przestępczym poprzez nielegalną eksploatację bogactw naturalnych, w tym diamentów, złota, dzikiej fauny i flory oraz produktów od nich pochodnych, lub handel nimi, w Republice Środkowoafrykańskiej lub z terytorium tego kraju«; »osoba stojąca na czele podmiotów wskazanych przez komitet zgodnie z rezolucją nr 2134 (2014) pkt. 36 lub 37 lub rezolucją 2262 (2016) lub osoba, która udzielała wsparcia osobom lub podmiotom wskazanym przez ten komitet zgodnie z rezolucją nr 2134 (2014) pkt. 36 lub 37 lub rezolucją 2262 (2016), działała na ich rzecz, w ich imieniu lub pod ich kierownictwem, lub podmiotu będącego własnością wskazanej osoby lub podmiotu lub przez nie kontrolowanego«.

Salim Kony jest głównym dowódcą »sztabu polowego« LRA i od najmłodszych lat wspólnie z Josephem Konym planował ataki i środki obronne LRA. Poprzednio Salim przewodził grupie zapewniającej bezpieczeństwo Josephowi Kony'emu. Niedawno Joseph Kony powierzył Salimowi zarządzanie sieciami finansowymi i logistycznymi LRA.

Salim i jego brat Ali Kony byli odpowiedzialni za utrzymanie dyscypliny w szeregach LRA. Uznaje się, że obaj bracia należą do wąskiego grona najbliższych współpracowników Josepha Kony'ego i są odpowiedzialni za wykonywanie jego rozkazów. Obaj podejmowali decyzje dyscyplinarne, aby ukarać lub zabić członków LRA, którzy naruszali zasady LRA. Według doniesień Salim Kony zabijał członków LRA, którzy zamierzali zbiec, i składał sprawozdania Josephowi Kony'emu na temat działalności grupy i członków LRA.

Zgodnie z rozkazami wydawanymi przez Josepha Kony'ego, Salim i Ali biorą udział w nielegalnym przewozie kości słoniowej z Parku Narodowego Garamba w północnej części Demokratycznej Republiki Konga (DRK) przez Republikę Środkowoafrykańską do spornego regionu Kafia Kingi z przeznaczeniem na sprzedaż lub handel z lokalnymi kupcami.

Salim często udaje się na granicę z Republiką Środkowoafrykańską z kilkunastoma bojownikami, aby odebrać i eskortować inne grupy LRA przewożące kość słoniową z Parku Narodowego Garamba na północ kraju. W kwietniu 2015 r. Salim opuścił Kafia Kingi, aby odebrać ładunek ciosów słoni. W maju Salim uczestniczył w transporcie 20 kawałków kości słoniowej z DRK do Kafia Kingi.

Wcześniej, w czerwcu 2014 r., Salim przekroczył granicę DRK z grupą bojowników LRA, aby nielegalnie polować na słonie w Parku Narodowym Garamba. Joseph Kony powierzył Salimowi również zadanie eskortowania dwóch dowódców LRA do Parku Narodowego Garamba, aby zlikwidować znajdujące się tam tajne składy kości słoniowej sprzed wielu lat. W lipcu 2014 r. Salim Kony spotkał się z drugą grupą LRA, aby do Kafia Kingi przetransportować kość słoniową – łącznie 52 kawałki. Salim był odpowiedzialny za rozliczanie się z kości słoniowej przed Josephem Konym i za przekazywanie grupom LRA informacji na temat transakcji dotyczących kości słoniowej.

B. Podmioty

1. BUREAU D'ACHAT DE DIAMANT EN CENTRAFRIQUE/KARDIAM (alias: a) BADICA/KRDIAM b) KARDIAM)

Adres: a) BP 333, Bangi, Republika Środkowafrykańska (Tel. +32 3 2310521, Faks +32 3 2331839, email: kardiam.bvba@skynet.be, strona internetowa: www.groupeabdoulkarim.com) b) Antwerpia, Belgia

Data umieszczenia w wykazie ONZ: 20 sierpnia 2015 r.

Informacje dodatkowe:

Kierownictwo: Abdoul-Karim Dan-Azoumi (od 12 grudnia 1986 r.) oraz Aboubakar Mahamat (od 1 stycznia 2005 r.). Do oddziałów przedsiębiorstwa zalicza się MINAiR oraz SOFIA TP (Duala w Kamerunie). Link do strony ze specjalnymi ogłoszeniami Interpolu i Rady Bezpieczeństwa ONZ: https://www.interpol.int/en/notice/search/un/5891200

Informacje pochodzące z opisowego streszczenia powodów umieszczenia w wykazie dostarczonego przez Komitet Sankcji:

Bureau d'achat de Diamant en Centrafrique/KARDIAM zostało umieszczone w wykazie 20 sierpnia 2015 r. na podstawie pkt 12 lit. d) rezolucji nr 2196 (2015) jako »podmiot udzielający wsparcia ugrupowaniom zbrojnym lub sieciom przestępczym poprzez nielegalną eksploatację bogactw naturalnych, w tym diamentów, złota, dzikiej fauny i flory oraz produktów od nich pochodnych, lub handel nimi w Republice Środkowoafrykańskiej«.

Informacje dodatkowe

Biuro BADICA/KARDIAM udzielało wsparcia ugrupowaniom zbrojnym w Republice Środkowoafrykańskiej, mianowicie byłej koalicji Séléka oraz Antybalace, poprzez nielegalną eksploatację bogactw naturalnych, w tym diamentów i złota, oraz handel nimi.

W 2014 r. Bureau d'Achat de Diamant en Centrafrique (BADICA) nadal skupowało diamenty z miejscowości Bria oraz Sam-Ouandja (prowincja Haute-Kotto) we wschodniej części Republiki Środkowoafrykańskiej, gdzie była koalicja Séléka nakłada podatki na samoloty transportujące diamenty oraz otrzymuje opłaty za ochronę od kolekcjonerów diamentów. Kilku kolekcjonerów dostarczających diamenty BADICA w miejscowości Bria oraz Sam-Ouandja jest ściśle powiązanych z przywódcami byłej koalicji Séléka.

W maju 2014 r. władze Belgii przejęły dwie przesyłki z diamentami od przedstawiciela biura BADICA w Antwerpii, oficjalnie zarejestrowanego w Belgii jako KARDIAM. Eksperci ds. diamentów ocenili, że przejęte diamenty z dużym prawdopodobieństwem pochodzą z Republiki Środkowoafrykańskiej oraz że wykazują one cechy typowe dla diamentów z miejscowości Sam-Ouandja oraz Bria, jak również Nola (prowincja Sangha Mbaéré) w południowo-zachodniej części kraju.

Handlarze, którzy skupowali diamenty nielegalnie przemycone z Republiki Środkowoafrykańskiej na rynki zagraniczne, w tym z zachodniej części kraju, działali w Kamerunie w imieniu biura BADICA.

W maju 2014 r. biuro BADICA eksportowało także złoto produkowane w Yaloké (Ombella-Mpoko), gdzie niewielkie kopalnie złota pozostawały pod kontrolą koalicji Séléka do początku lutego 2014 r., kiedy to władzę nad nimi przejęły grupy Antybalaki.

2. BOŻA ARMIA OPORU (alias: a) LRA b) Boży Ruch Oporu (LRM) c) Boży Ruch/Boża Armia Oporu (LRM/A);

Data umieszczenia w wykazie ONZ: 7 marca 2016 r.

Informacje dodatkowe:

Ugrupowanie wyrosło w północnej Ugandzie w latach 80. XX wieku. Dopuszczało się uprowadzania, zabijania i okaleczania tysięcy cywilów w Afryce Środkowej, w tym setek w Republice Środkowoafrykańskiej. Przywódca: Joseph Kony. Link do strony ze specjalnymi ogłoszeniami Interpolu i Rady Bezpieczeństwa ONZ: https://www.interpol.int/en/notice/search/un/5932344

Informacje pochodzące z opisowego streszczenia powodów umieszczenia w wykazie dostarczonego przez Komitet Sankcji:

Boża Armia Oporu została umieszczona w wykazie w dniu 7 marca 2016 r. na podstawie pkt 12 i 13 lit. b), c) i d) rezolucji 2262 (2016) jako »podmiot odpowiedzialny za przeprowadzanie lub wspieranie aktów zagrażających pokojowi, stabilności lub bezpieczeństwu Republiki Środkowoafrykańskiej«, »podmiot uczestniczący w planowaniu, kierowaniu lub popełnianiu czynów naruszających międzynarodowe przepisy o prawach człowieka lub międzynarodowe przepisy humanitarne, zależnie od tego, które przepisy mają zastosowanie, lub stanowiących naruszenie lub łamanie praw człowieka w Republice Środkowoafrykańskiej, w tym czynów związanych z przemocą seksualną, atakowaniem ludności cywilnej, zamachami na tle etnicznym czy religijnym, zamachami na szkoły i szpitale oraz uprowadzaniem i przymusowym wysiedlaniem«, »podmiot rekrutujący dzieci lub angażujący je w konflikt zbrojny w Republice Środkowoafrykańskiej, z naruszeniem mającego zastosowanie prawa międzynarodowego« oraz »podmiot udzielający wsparcia ugrupowaniom zbrojnym lub sieciom przestępczym poprzez nielegalną eksploatację bogactw naturalnych, w tym diamentów, złota, dzikiej fauny i flory oraz produktów od nich pochodnych, lub handel nimi, w Republice Środkowoafrykańskiej lub z terytorium tego kraju«.

Informacje dodatkowe

LRA wyrosła w północnej Ugandzie w latach 80. XX wieku i dopuściła się uprowadzeń, zabójstw i okaleczeń tysięcy cywilów w całej Afryce Środkowej. W obliczu coraz większej presji ze strony wojska przywódca LRA, Joseph Kony, nakazał LRA wycofanie się z Ugandy w latach 2005–2006. Od tamtej pory LRA prowadzi działalność na terytorium Demokratycznej Republiki Konga (DRK), Republiki Środkowoafrykańskiej, Sudanu Południowego i według doniesień również Sudanu.

Od grudnia 2013 r. LRA dopuściła się porwań, przesiedleń, aktów zabójstw i przemocy seksualnej wobec setek osób w całej Republice Środkowoafrykańskiej; odpowiada też za plądrowanie i niszczenie własności cywilnej. Siły LRA skupione są na wschodzie Republiki Środkowoafrykańskiej i według doniesień w Kafia Kingi – obszarze na granicy między Sudanem a Sudanem Południowym, który to obszar nie ma jeszcze określonego statusu, ale znajduje się pod kontrolą wojskową Sudanu – dopuszczają się napadów na wioski w celu grabieży żywności i zapasów. Bojownicy zastawiają pułapki na siły bezpieczeństwa reagujące na ataki LRA, napadając na nie i rabując ich wyposażenie; bojownicy LRA zasadzają się także na wsie, w których nie stacjonuje wojsko, i plądrują je. LRA zintensyfikowała również ataki na kopalnie diamentów i złota.

Oddziałom LRA często towarzyszą więźniowie, którzy są zmuszani do pracy jako tragarze, kucharze i niewolnicy seksualni. LRA dopuszcza się aktów przemocy uwarunkowanej płcią, w tym gwałtów na kobietach i dziewczętach.

W grudniu 2013 r. LRA uprowadziła kilkadziesiąt osób w prefekturze Haute-Kotto. Według doniesień LRA od początku 2014 r. uczestniczyła w uprowadzeniach setek cywilów w Republice Środkowoafrykańskiej.

W 2014 r. bojownicy LRA kilkakrotnie atakowali miasto Obo w prefekturze Haut-Mbomou we wschodniej części Republiki Środkowoafrykańskiej.

Od maja do lipca 2014 LRA w dalszym ciągu dopuszczała się ataków na Obo i inne miejsca w południowo-wschodniej części Republiki Środkowoafrykańskiej, w tym najwyraźniej skoordynowanych ataków i uprowadzeń w prefekturze Mbomou na początku czerwca.

LRA przynajmniej od 2014 r. zamieszana w nielegalne polowania na słonie i handel produktami z nich dla zysku. LRA według doniesień zajmuje się też przemytem kości słoniowej z Parku Narodowego Garamba w północnej części DRK do Darfuru, wymieniając ją na broń i zapasy. LRA według doniesień przewozi pochodzące z kłusownictwa ciosy słoni przez terytorium Republiki Środkowoafrykańskiej do Darfuru w Sudanie w celu ich sprzedaży. Ponadto na początku 2014 r. Kony według doniesień nakazał bojownikom LRA rabowanie diamentów i złota górnikom na wschodzie Republiki Środkowoafrykańskiej w celu przewozu zrabowanych surowców do Sudanu. Według stanu na styczeń 2015 r. 500 członków Bożej Armii Oporu zostało według doniesień wydalonych z Sudanu.

Na początku lutego 2015 r. bojownicy LRA uzbrojeni w broń ciężką dopuścili się porwania cywilów w miejscowości Kpangbayanga w prefekturze Haut-Mbomou i rabunku żywności.

20 kwietnia 2015 r. na skutek ataku LRA i uprowadzeń dzieci z Ndambissoua w południowo-wschodniej części Republiki Środkowoafrykańskie większość mieszkańców tej wsi zbiegła. Natomiast na początku lipca 2015 r. LRA przypuściła atak na kilka wsi w południowej części prefektury Haute-Kotto; podczas ataku doszło do grabieży, aktów przemocy wobec ludności cywilnej, palenia domów i porwań.

Od stycznia 2016 r. ataki przypisywane Bożej Armii Oporu nasiliły się w prefekturach Mbomou, Haut-Mbomou i Haute-Kotto, w szczególności w niektórych obszarach górniczych w Haute-Kotto. Z atakami wiązały się grabieże, przemoc wobec ludności cywilnej, niszczenie mienia i uprowadzenia. Doprowadziły one do wysiedleń ludności, w tym około 700 osób, które szukały schronienia w mieście Bria.”

30.5.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 139/15

ROZPORZĄDZENIE WYKONAWCZE RADY (UE) 2017/907

z dnia 29 maja 2017 r.

w sprawie wykonania rozporządzenia (UE) nr 36/2012 w sprawie środków ograniczających w związku z sytuacją w Syrii

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając rozporządzenie Rady (UE) nr 36/2012 z dnia 18 stycznia 2012 r. w sprawie środków ograniczających w związku z sytuacją w Syrii oraz uchylające rozporządzenie (UE) nr 442/2011 (1), w szczególności jego art. 32 ust. 1,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)	W dniu 18 stycznia 2012 r. Rada przyjęła rozporządzenie (UE) nr 36/2012.

(2)	Należy zaktualizować i zmienić wpisy dotyczące niektórych osób fizycznych, podmiotów i organów objętych środkami ograniczającymi zamieszczone w załączniku II do rozporządzenia (UE) nr 36/2012.

(3)	Należy zatem odpowiednio zmienić załącznik II do rozporządzenia (UE) nr 36/2012,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

Załącznik II do rozporządzenia (WE) 36/2012 zmienia się zgodnie z załącznikiem do niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 2

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie następnego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w Brukseli dnia 29 maja 2017 r.

W imieniu Rady

C. CARDONA

Przewodniczący

(1) Dz.U. L 16 z 19.1.2012, s. 1.

ZAŁĄCZNIK

Załącznik II do rozporządzenia (UE) nr 36/2012 otrzymuje brzmienie:

W części A („Osoby”) następujące wpisy zastępuje się wpisami dotyczącymi osób wymienionych poniżej:

	Imię i nazwisko	Dane identyfikacyjne	Powody	Data umieszczenia w wykazie
„13.	Munzir ( ) (alias Mundhir, Monzer) Jamil Al-Assad ( )	Data urodzenia: 1.3.1961 Miejsce urodzenia: Kerdaha (Kardaha), prowincja Latakia Paszport nr 86449 i nr 842781	Jako członek bojówek Szabiha brał udział w aktach przemocy wobec ludności cywilnej.	9.5.2011
37.	Generał brygady Rafiq ( ) (alias Rafeeq) Shahadah ( ) (alias Shahada, Shahade, Shahadeh, Chahada, Chahade, Chahadeh, Chahada)	Miejsce urodzenia: Jablah (Dżabla), prowincja Latakia	W wywiadzie wojskowym Syrii kierował wydziałem 293 (sprawy wewnętrzne) w Damaszku. Bezpośrednio uczestniczył w represjach i aktach przemocy wobec ludności cywilnej Damaszku. Doradca prezydenta Baszara al-Assada w kwestiach strategicznych i sprawach wywiadu wojskowego.	23.8.2011
53.	Adib ( ) Mayaleh ( ) (alias André Mayard)	Data urodzenia: 15.5.1955 Miejsce urodzenia: Bassir	Były minister gospodarki i handlu zagranicznego, objął urząd w okresie po maju 2011 r. (mianowany w lipcu 2016 r.). Jako były minister rządu ponosi współodpowiedzialność za brutalne represje stosowane przez reżim wobec ludności cywilnej. Adib Mayaleh był także odpowiedzialny za ekonomiczne i finansowe wspieranie reżimu syryjskiego przy wykorzystaniu pełnionej wcześniej przez niego funkcji prezesa Banku Centralnego Syrii.	15.5.2012
59.	Generał Ghassan ( ) Belal ( )		Generał dowodzący biurem rezerwy 4. dywizji. Doradca Mahera al-Assada oraz koordynator działań sił bezpieczeństwa. Odpowiada za ataki na ludność cywilną w całej Syrii, uczestniczył w szeregu przypadków naruszenia uzgodnień o zaprzestaniu działań wojennych w regionie Ghouta.	14.11.2011
66.	Kifah ( ) Moulhem ( ) (alias Moulhim, Mulhem, Mulhim)		Były dowódca batalionu w 4. dywizji. W lipcu 2015 r. mianowany zastępcą szefa wydziału wywiadu wojskowego. Odpowiada za atak na ludność cywilną w Dajr az-Zaur.	14.11.2011
106.	Dr Wael ( ) Nader ( ) Al-Halqi ( ) (alias Al-Halki)	Data urodzenia: 1964 r. Miejsce urodzenia: prowincja Daraa (Dara).	Były premier sprawujący urząd do 3 lipca 2016 r. i były minister zdrowia. Jako były minister rządu ponosi współodpowiedzialność za brutalne represje stosowane przez reżim wobec ludności cywilnej.	27.2.2012
109.	Imad ( ) Mohammad ( ) (alias Mohamed, Muhammad, Mohammed) Deeb Khamis ( ) (alias: Imad Mohammad Dib Khamees)	Data urodzenia: 1.8.1961 Miejsce urodzenia: okolice Damaszku	Premier i były minister ds. energii elektrycznej. Jako minister rządu ponosi współodpowiedzialność za brutalne represje stosowane przez reżim wobec ludności cywilnej.	23.3.2012
110.	Omar ( ) Ibrahim ( ) Ghalawanji ( )	Data urodzenia: 1954 r. Miejsce urodzenia: Tartous	Były wicepremier, minister ds. usług, były minister administracji lokalnej pełniący urząd do 3 lipca 2016 r. Jako były minister rządu ponosi współodpowiedzialność za brutalne represje stosowane przez reżim wobec ludności cywilnej.	23.3.2012
117.	Adnan ( ) Hassan ( ) Mahmoud ( )	Data urodzenia: 1966 r. Miejsce urodzenia: Tartous	Ambasador Syrii w Iranie. Były minister informacji, objął urząd po maju 2011 r. Jako były minister rządu ponosi współodpowiedzialność za brutalne represje stosowane przez reżim wobec ludności cywilnej.	23.9.2011
157.	Inż. Bassam ( ) Hanna ( )		Były minister zasobów wodnych, objął urząd po maju 2011 r. Jako były minister rządu ponosi współodpowiedzialność za brutalne represje stosowane przez reżim wobec ludności cywilnej.	16.10.2012
162.	Dr Mahmoud ( ) Ibraheem ( ) (alias Ibrahim) Sa'iid ( ) (alias Said, Sa'eed, Saeed)		Były minister transportu, objął urząd po maju 2011 r. Jako były minister rządu ponosi współodpowiedzialność za brutalne represje stosowane przez reżim wobec ludności cywilnej.	16.10.2012
166.	Dr Lubana ( ) (alias Lubanah) Mushaweh ( ) (alias Mshaweh, Mshawweh, Mushawweh)	Data urodzenia: 1955 r. Miejsce urodzenia: Damascus	Była minister kultury, objęła urząd po maju 2011 r. Jako była minister rządu ponosi współodpowiedzialność za brutalne represje stosowane przez reżim wobec ludności cywilnej.	16.10.2012
168.	Omran ( ) Ahed ( ) Al Zu'bi ( ) (alias Al Zoubi, Al Zo'bi, Al Zou'bi)	Data urodzenia: 27.9.1959 Miejsce urodzenia: Damascus	Były minister informacji, objął urząd po maju 2011 r. Jako były minister rządu ponosi współodpowiedzialność za brutalne represje stosowane przez reżim wobec ludności cywilnej.	16.10.2012
170.	Najm ( ) (alias Nejm) Hamad ( ) Al Ahmad ( ) (alias Al-Ahmed)		Były minister sprawiedliwości, objął urząd po maju 2011 r. Jako były minister rządu ponosi współodpowiedzialność za brutalne represje stosowane przez reżim wobec ludności cywilnej.	16.10.2012
171.	Dr Abdul-Salam ( ) Al Nayef ( )		Były minister zdrowia, objął urząd po maju 2011 r. Jako były minister rządu ponosi współodpowiedzialność za brutalne represje stosowane przez reżim wobec ludności cywilnej.	16.10.2012
173.	Dr Nazeera ( ) (alias Nazira, Nadheera, Nadhira) Farah ( ) Sarkees ( ) (alias Sarkis)		Były sekretarz stanu ds. środowiska, objął urząd po maju 2011 r. Jako były minister rządu ponosi współodpowiedzialność za brutalne represje stosowane przez reżim wobec ludności cywilnej.	16.10.2012
176.	Abdullah ( ) (alias Abdallah) Khaleel ( ) (alias Khalil) Hussein ( ) (alias Hussain)		Były sekretarz stanu, objął urząd po maju 2011 r. Jako były minister rządu ponosi współodpowiedzialność za brutalne represje stosowane przez reżim wobec ludności cywilnej.	16.10.2012
177.	Jamal ( ) Sha'ban ( ) (alias Shaaban) Shaheen ( )		Były sekretarz stanu, objął urząd po maju 2011 r. Jako były minister rządu ponosi współodpowiedzialność za brutalne represje stosowane przez reżim wobec ludności cywilnej.	16.10.2012
181.	Suleiman Al Abbas		Były minister ds. ropy naftowej i zasobów mineralnych, objął urząd po maju 2011 r. Jako były minister rządu ponosi współodpowiedzialność za brutalne represje stosowane wobec Syryjczyków.	24.6.2014
182.	Kamal Eddin Tu'ma	Data urodzenia: 1959 r.	Były minister przemysłu, objął urząd po maju 2011 r. Jako były minister rządu ponosi współodpowiedzialność za brutalne represje stosowane przez reżim wobec ludności cywilnej.	24.6.2014
183.	Kinda al-Shammat (alias Shmat)	Data urodzenia: 1973 r.	Były minister spraw społecznych, objął urząd po maju 2011 r. Jako były minister rządu ponosi współodpowiedzialność za brutalne represje stosowane przez reżim wobec ludności cywilnej.	24.6.2014
184.	Hassan Hijazi	Data urodzenia: 1964 r.	Były minister pracy, objął urząd po maju 2011 r. Jako były minister rządu ponosi współodpowiedzialność za brutalne represje stosowane przez reżim wobec ludności cywilnej.	24.6.2014
185.	Ismael Ismael (alias Ismail Ismail, lub Isma'Il Isma'il)	Data urodzenia: 1955 r.	Były minister finansów, objął urząd po maju 2011 r. Jako były minister rządu ponosi współodpowiedzialność za brutalne represje stosowane przez reżim wobec ludności cywilnej.	24.6.2014
186.	Dr Khodr Orfali (alias Khud/Khudr Urfali/Orphaly)	Data urodzenia: 1956 r.	Były minister gospodarki i handlu zagranicznego, objął urząd po maju 2011 r. Jako były minister rządu ponosi współodpowiedzialność za brutalne represje stosowane przez reżim wobec ludności cywilnej.	24.6.2014
187.	Samir Izzat Qadi Amin	Data urodzenia: 1966 r.	Były minister ds. handlu wewnętrznego i ochrony konsumentów, objął urząd po maju 2011 r. Jako były minister rządu ponosi współodpowiedzialność za brutalne represje stosowane przez reżim wobec ludności cywilnej.	24.6.2014
189.	Dr Malek Ali (alias Malik)	Data urodzenia: 1956 r.	Były minister szkolnictwa wyższego, objął urząd po maju 2011 r. Jako były minister rządu ponosi współodpowiedzialność za brutalne represje stosowane przez reżim wobec ludności cywilnej.	24.6.2014
191.	Dr Hassib Elias Shammas (alias Hasib)	Data urodzenia: 1957 r.	Były sekretarz stanu, objął urząd po maju 2011 r. Jako były minister rządu ponosi współodpowiedzialność za brutalne represje stosowane przez reżim wobec ludności cywilnej.	24.6.2014
1.	Houmam Jaza'iri (alias Humam al-Jazaeri, Hammam al-Jazairi)	Data urodzenia: 1977 r.	Były minister gospodarki i handlu zagranicznego, objął urząd po maju 2011 r. Jako były minister rządu ponosi współodpowiedzialność za brutalne represje stosowane wobec Syryjczyków.	21.10.2014
2.	Mohamad Amer Mardini (alias Mohammad Amer Mardini)	Data urodzenia: 1959 r. Miejsce urodzenia: Damascus	Były minister szkolnictwa wyższego, objął urząd po maju 2011 r. (mianowany 27 sierpnia 2014 r.). Jako były minister rządu ponosi współodpowiedzialność za brutalne represje stosowane przez reżim wobec ludności cywilnej.	21.10.2014
3.	Mohamad Ghazi Jalali (alias Mohammad Ghazi al-Jalali)	Data urodzenia: 1969 r. Miejsce urodzenia: Damascus	Były minister komunikacji i technologii, objął urząd po maju 2011 r. (mianowany 27 sierpnia 2014 r.). Jako były minister rządu ponosi współodpowiedzialność za brutalne represje stosowane przez reżim wobec ludności cywilnej.	21.10.2014
4.	Kamal Cheikha (alias Kamal al-Sheikha)	Data urodzenia: 1961 r. Miejsce urodzenia: Damascus	Były minister zasobów wodnych, objął urząd po maju 2011 r. (mianowany 27 sierpnia 2014 r.). Jako były minister rządu ponosi współodpowiedzialność za brutalne represje stosowane przez reżim wobec ludności cywilnej.	21.10.2014
5.	Hassan Nouri (alias Hassan al-Nouri)	Data urodzenia: 9.2.1960	Były minister ds. rozwoju administracyjnego, objął urząd po maju 2011 r. (mianowany 27 sierpnia 2014 r.). Jako były minister rządu ponosi współodpowiedzialność za brutalne represje stosowane przez reżim wobec ludności cywilnej.	21.10.2014
7.	Khalaf Souleymane Abdallah (alias Khalaf Sleiman al-Abdullah)	Data urodzenia: 1960 r. Miejsce urodzenia: Dajr-az-Zaur	Były minister pracy, objął urząd po maju 2011 r. (mianowany 27 sierpnia 2014 r.). Jako były minister rządu ponosi współodpowiedzialność za brutalne represje stosowane przez reżim wobec ludności cywilnej.	21.10.2014
9.	Hassan Safiyeh (alias Hassan Safiye)	Data urodzenia: 1949 r. Miejsce urodzenia: Latakia	Były minister ds. handlu wewnętrznego i ochrony konsumentów, objął urząd po maju 2011 r. (mianowany 27 sierpnia 2014 r.). Jako były minister rządu ponosi współodpowiedzialność za brutalne represje stosowane przez reżim wobec ludności cywilnej.	21.10.2014
10.	Issam Khalil	Data urodzenia: 1965 r. Miejsce urodzenia: Banias	Były minister kultury, objął urząd po maju 2011 r. (mianowany 27 sierpnia 2014 r.). Jako były minister rządu ponosi współodpowiedzialność za brutalne represje stosowane przez reżim wobec ludności cywilnej.	21.10.2014
11.	Mohammad Mouti' Mouayyad (alias Mohammad Muti'a Moayyad)	Data urodzenia: 1968 r. Miejsce urodzenia: Ariha (Idlib)	Były sekretarz stanu, objął urząd po maju 2011 r. (mianowany 27 sierpnia 2014 r.). Jako były minister rządu ponosi współodpowiedzialność za brutalne represje stosowane przez reżim wobec ludności cywilnej.	21.10.2014
12.	Ghazwan Kheir Bek (alias Ghazqan Kheir Bek)	Data urodzenia: 1961 r. Miejsce urodzenia: Latakia	Były minister transportu, objął urząd po maju 2011 r. (mianowany 27 sierpnia 2014 r.). Jako były minister rządu ponosi współodpowiedzialność za brutalne represje stosowane przez reżim wobec ludności cywilnej.	21.10.2014
217.	Atef Naddaf	Data urodzenia: 1956 r. Miejsce urodzenia: okolice Damaszku	Minister szkolnictwa wyższego. Powołany w lipcu 2016 r.	14.11.2016
218.	Hussein Makhlouf (alias Makhluf)	Data urodzenia: 1964 r. Miejsce urodzenia: Latakia Były gubernator prowincji Damaszek	Minister administracji lokalnej. Powołany w lipcu 2016 r. Kuzyn Ramiego Makhloufa.	14.11.2016
219.	Ali Al-Zafir (alias al-Dafeer)	Data urodzenia: 1962 r. Miejsce urodzenia: Tartous	Minister komunikacji i technologii. Powołany w lipcu 2016 r.	14.11.2016
220.	Ali Ghanem	Data urodzenia: 1963 r. Miejsce urodzenia: Damascus	Minister ds. ropy naftowej i zasobów mineralnych. Powołany w lipcu 2016 r.	14.11.2016
221.	Mohammed (alias Mohamed, Muhammad, Mohammad) Ramez Tourjman (alias Tourjuman) ( )	Data urodzenia: 1966 r. Miejsce urodzenia: Damascus	Minister informacji. Powołany w lipcu 2016 r.	14.11.2016
222.	Mohammed (alias Mohamed, Muhammad, Mohammad) al-Ahmed (alias al-Ahmad)	Data urodzenia: 1961 r. Miejsce urodzenia: Latakia	Minister kultury. Powołany w lipcu 2016 r.	14.11.2016
223.	Ali Hamoud (alias Hammoud)	Data urodzenia: 1964 r. Miejsce urodzenia: Tartous	Minister transportu. Powołany w lipcu 2016 r.	14.11.2016
224.	Mohammed Zuhair (alias Zahir) Kharboutli	Miejsce urodzenia: Damascus	Minister ds. energii elektrycznej. Powołany w lipcu 2016 r.	14.11.2016
225.	Maamoun (alias Ma'moun) Hamdan	Data urodzenia: 1958 r. Miejsce urodzenia: Damascus	Minister finansów. Powołany w lipcu 2016 r.	14.11.2016
226.	Nabil al-Hasan (alias al-Hassan)	Data urodzenia: 1963 r. Miejsce urodzenia: Aleppo	Minister Zasobów Wodnych. Powołany w lipcu 2016 r.	14.11.2016
227.	Ahmad al-Hamu (alias al-Hamo)	Data urodzenia: 1947 r.	Minister przemysłu. Powołany w lipcu 2016 r.	14.11.2016
228.	Abdullah al-Gharbi (alias al-Qirbi)	Data urodzenia: 1962 r. Miejsce urodzenia: Damascus	Minister ds. handlu wewnętrznego i ochrony konsumentów. Powołany w lipcu 2016 r.	14.11.2016
229.	Abdullah Abdullah ( )	Data urodzenia: 1956 r.	Sekretarz stanu. Powołany w lipcu 2016 r.	14.11.2016
230.	Salwa Abdullah	Data urodzenia: 1953 r. Miejsce urodzenia: Al-Kunajtira	Sekretarz stanu. Powołany w lipcu 2016 r.	14.11.2016
231.	Rafe'a Abu Sa'ad (alias Saad)	Data urodzenia: 1954 r. Miejsce urodzenia: miejscowość Habran (prowincja Sweida (As-Suwajda))	Sekretarz stanu. Powołany w lipcu 2016 r.	14.11.2016
232.	Wafiqa Hosni	Data urodzenia: 1952 r. Miejsce urodzenia: Damascus	Sekretarz stanu. Powołany w lipcu 2016 r.	14.11.2016
233.	Rima Al-Qadiri (alias Al-Kadiri)	Data urodzenia: 1963 r. Miejsce urodzenia: Damascus	Minister spraw społecznych (od sierpnia 2015 r.).	14.11.2016
236.	Saji' Darwish (alias Saji Jamil Darwish; Sajee Darwish; Sjaa Darwis) ( )	Data urodzenia: 11.1.1957 Stopień: Generał dywizji syryjskich arabskich sił powietrznych.	Posiada stopień generała dywizji, jest starszym rangą oficerem i dowódcą 22. dywizji syryjskich arabskich sił powietrznych, pełni służbę w okresie po maju 2011 r. Działa w sektorze rozprzestrzeniania broni chemicznej i jest odpowiedzialny za brutalne represje wobec ludności cywilnej: jako starszy rangą oficer syryjskich arabskich sił powietrznych i dowódca 22. dywizji odpowiada za użycie broni chemicznej przez samoloty wylatujące z baz lotniczych znajdujących się pod kontrolą 22. dywizji – również za atak na miejscowość Tallmannis, który według doniesień wspólnego mechanizmu śledczego przeprowadzono przy użyciu reżimowych śmigłowców stacjonujących na lotnisku w Hamie.	21.3.2017”

W części A („osoby”) dodaje się następujące wpisy dotyczące osób wymienionych poniżej:

	Imię i nazwisko	Dane identyfikacyjne	Powody	Data umieszczenia w wykazie
„239.	Hisham Mohammad Mamdouh al-Sha'ar	Data urodzenia: 1958 r. Miejsce urodzenia: Damascus (Syria)	Minister Sprawiedliwości. Mianowany w marcu 2017 r.	30.5.2017
240.	Mohammad Samer Abdelrahman al-Khalil		Minister Gospodarki i Handlu Zagranicznego. Mianowany w marcu 2017 r.	30.5.2017
241.	Salam Mohammad al-Saffaf	Data urodzenia: 1979 r.	Minister Rozwoju Administracyjnego. Mianowany w marcu 2017 r.	30.5.2017”

W części B („Podmioty”), dodaje się następujące wpisy dotyczące podmiotów wymienionych poniżej:

Nazwa

Dane identyfikacyjne

Powody

Data umieszczenia w wykazie

„36.

Ebla Petroleum Company alias Ebco

Centrala Mazzeh Villat Ghabia Dar Es Saada 16, P.O.

P.O. Box 9120,

Damascus, Syria;

Tel.: +963 116691100

Spółka joint venture GPC. Udziela reżimowi wsparcia finansowego.

23.1.2012”

30.5.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 139/38

DECYZJA RADY (WPZiB) 2017/915

z dnia 29 maja 2017 r.

w sprawie działań informacyjnych Unii wspierających wdrożenie Traktatu o handlu bronią

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 28 ust. 1 i art. 31 ust. 1,

uwzględniając wniosek Wysokiego Przedstawiciela Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)	Traktat o handlu bronią (zwany dalej „traktatem”) został przyjęty przez Zgromadzenie Ogólne ONZ w dniu 2 kwietnia 2013 r.. Traktat został następnie otwarty do podpisu w dniu 3 czerwca 2013 r. i wszedł w życie w dniu 24 grudnia 2014 r. Wszystkie państwa członkowskie są Stronami traktatu.

(2)

Celem traktatu jest ustanowienie jak najwyższych wspólnych międzynarodowych standardów regulujących legalny handel bronią konwencjonalną, zapobieganie nielegalnemu handlowi bronią konwencjonalną oraz zwalczanie takiego handlu, a także zapobieganie skierowaniu takiej broni na drogę nielegalnego handlu. Kluczowymi wyzwaniami są skuteczne wdrażanie traktatu przez państwa Strony oraz jego uniwersalizacja, mając na uwadze fakt, że uregulowanie międzynarodowego handlu bronią jest z definicji wysiłkiem globalnym. Aby przyczynić się do sprostania tym wyzwaniom, w dniu 16 grudnia 2013 r. Rada przyjęła decyzję 2013/768/WPZiB (1), poszerzając tym samym zakres unijnego pakietu pomocowego w zakresie kontroli wywozu o działania odnoszące się konkretnie do traktatu.

(3)

Działania prowadzone w ramach decyzji 2013/768/WPZiB były skierowane do szesnastu państw beneficjentów i obejmowały szeroki zakres dziedzin istotnych z punktu widzenia ustanawiania i rozwijania krajowych systemów kontroli transferu broni, zgodnie z mandatem udzielonym przez traktat. Zainicjowano obiecującą współpracę z szeregiem państw, których nigdy wcześniej nie obejmowały działania pomocowe Unii w zakresie kontroli wywozu, co odzwierciedla globalny charakter traktatu. Zalecane są w związku z tym działania następcze skierowane do tej podgrupy państw, aby zapewnić trwałość postępów i zachęcić państwa beneficjentów, aby same też prowadziły działania informacyjne w regionie.

(4)

Poza kontynuowaniem działań prowadzonych z państwami beneficjentami w ramach decyzji 2013/768/WPZiB zaleca się stosowanie podejścia opartego na zapotrzebowaniu, w ramach którego działania pomocowe mogłyby być uruchamiane na wniosek państw, które stwierdziły potrzeby w zakresie wdrażania traktatu. Takie podejście jak dotąd okazało się sprawiedliwe i skuteczne w zapewnianiu pomocy państwom, które – składając wnioski o pomoc Unii – wyraziły zobowiązanie odnośnie do traktatu oraz gotowość wzięcia odpowiedzialności za jego wdrożenie. W niniejszej decyzji zachowuje się zatem określoną liczbę działań, które będą dostępne na wniosek.

(5)

Pomoc Unii udzielana na mocy decyzji Rady (WPZiB) 2015/2309 (2) dotyczy szeregu państw w bliskim sąsiedztwie wschodnim i południowym Unii. Unia dostarcza także od wielu lat pomocy na rzecz kontroli wywozu w przypadku produktów podwójnego zastosowania w ramach Instrumentu na rzecz Przyczyniania Się do Stabilności i Pokoju, wspierającego rozwój ram prawnych i zdolności instytucjonalnych w zakresie ustanawiania i egzekwowania skutecznej kontroli wywozu produktów podwójnego zastosowania. Za pośrednictwem Instrumentu na rzecz Przyczyniania Się do Stabilności i Pokoju oraz wspólnego działania Rady 2006/419/WPZiB (3), wspólnego działania Rady 2008/368/WPZiB (4) i decyzji Rady 2013/391/WPZiB (5) Unia wspiera również wdrażanie rezolucji Rady Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych (RB ONZ) nr 1540 (2004) (zwanej dalej „rezolucją RB ONZ nr 1540 (2004)”), zgodnie z którą należy skutecznie kontrolować transfery towarów związanych z bronią masowego rażenia.

Kontrole przygotowane w ramach wdrażania rezolucji RB ONZ nr 1540 (2004) i na mocy programów pomocy Unii w zakresie kontroli wywozu produktów podwójnego zastosowania, przyczyniają się do ogólnej zdolności skutecznego wdrażania traktatu, gdyż w wielu przypadkach przepisy, procedury administracyjne i agencje odpowiedzialne za kontrolę wywozu produktów podwójnego zastosowania pokrywają się z odnośnymi przepisami, procedurami i agencjami odpowiedzialnymi za kontrolę wywozu broni konwencjonalnej. Kluczowe znaczenie ma zatem zapewnienie ścisłej koordynacji działań prowadzonych w ramach kontroli wywozu produktów podwójnego zastosowania z działaniami wspierającymi wdrożenie traktatu.

(6)

Ze względu na dużą całkowitą liczbę działań przewidzianych w niniejszej decyzji, uzasadnione jest korzystanie z dwóch podmiotów wykonawczych, tak aby umożliwić efektywny podział pracy. Wdrożenie wcześniejszych projektów dotyczących kontroli wywozu Rada i Komisja powierzyły Niemieckiemu Federalnemu Urzędowi Gospodarki i Kontroli Eksportu (BAFA). BAFA zgromadził w związku z tym znaczne zasoby informacji i wiedzy fachowej. Expertise France odpowiada za wdrożenie projektów Unii dotyczących produktów podwójnego zastosowania, finansowanych w ramach Instrumentu na rzecz Przyczyniania Się do Stabilności i Pokoju. Jej rola w wykonywaniu niniejszej decyzji pozwoli zapewnić odpowiednią koordynację z projektami dotyczącymi produktów podwójnego zastosowania,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

1. W celu wsparcia skutecznego wdrożenia i uniwersalizacji traktatu Unia podejmuje działania mające następujące cele:

a)	wspieranie szeregu państw w celu wzmocnienia ich systemów kontroli transferu broni, tak aby były w stanie skutecznie wdrożyć traktat;

b)	zwiększanie – na poziomie krajowym i regionalnym – poziomu wiedzy i zakresu odpowiedzialności odpowiednich organów krajowych i regionalnych oraz podmiotów społeczeństwa obywatelskiego w odniesieniu do traktatu;

2. Aby osiągnąć cele, o których mowa w ust. 1, Unia realizuje następujące działania prowadzone w ramach projektu:

a)	pomoc państwom beneficjentom w przygotowywaniu, uaktualnianiu i wdrażaniu, w zależności od przypadku, odpowiednich środków ustawodawczych i administracyjnych mających na celu ustanowienie i rozwijanie skutecznego systemu kontroli transferu broni zgodnie z wymogami traktatu;

zwiększanie wiedzy fachowej i zdolności urzędników państw beneficjentów w zakresie licencji i egzekwowania przepisów, w szczególności poprzez wymianę najlepszych praktyk, szkolenia i dostęp do odpowiednich źródeł informacji, aby zapewnić odpowiednie wdrożenie i egzekwowanie kontroli transferu broni;

c)	propagowanie przejrzystości w międzynarodowym handlu bronią w oparciu o zawarte w traktacie wymogi dotyczące przejrzystości;

propagowanie trwałego przestrzegania traktatu przez państwa beneficjentów i państwa z nimi sąsiadujące poprzez angażowanie właściwych podmiotów krajowych i regionalnych, takich jak parlamenty narodowe, właściwe organizacje regionalne i przedstawiciele społeczeństwa obywatelskiego, którzy od dawna zainteresowani są monitorowaniem skutecznego wdrażania traktatu.

Szczegółowy opis prowadzonych w ramach projektu działań, o których mowa w niniejszym ustępie, przedstawiono w załączniku.

Artykuł 2

1. Za wykonanie niniejszej decyzji odpowiada Wysoki Przedstawiciel Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa (zwany dalej „Wysokim Przedstawicielem”).

2. Realizacja techniczna prowadzonych w ramach projektu działań, o których mowa w art. 1 ust. 2, organizowana jest przez BAFA i Expertise France.

3. BAFA i Expertise France wykonują swoje zadania pod kierownictwem Wysokiego Przedstawiciela. W tym celu Wysoki Przedstawiciel dokonuje niezbędnych ustaleń z BAFA i Expertise France.

Artykuł 3

1. Finansowa kwota odniesienia na realizację prowadzonych w ramach projektu działań, o których mowa w art. 1 ust. 2, wynosi 7 178 924,36 EUR. Ogólny szacunkowy budżet całego projektu wynosi 8 368 151,36 EUR. Część szacunkowego budżetu, która nie zostanie pokryta z kwoty odniesienia, zapewniana jest poprzez współfinansowanie przez rząd Republiki Federalnej Niemiec i Expertise France.

2. Wydatkami pokrywanymi z kwoty odniesienia określonej w ust. 1 zarządza się zgodnie z procedurami i zasadami mającymi zastosowanie do budżetu Unii.

3. Komisja nadzoruje właściwe zarządzanie wydatkami, o których mowa w ust. 1. W tym celu zawiera niezbędne umowy w sprawie finansowania z BAFA i Expertise France. Umowy w sprawie finansowania zawierają zobowiązanie BAFA i Expertise France do wyeksponowania wkładu Unii stosownie do jego wielkości.

4. Komisja dokłada starań, aby umowy w sprawie finansowania, o których mowa w ust. 3, zawarto jak najszybciej po wejściu w życie niniejszej decyzji. Komisja informuje Radę o wszelkich związanych z tym trudnościach oraz o dacie zawarcia umowy w sprawie finansowania.

Artykuł 4

1. Wysoki Przedstawiciel składa Radzie sprawozdania z wykonania niniejszej decyzji na podstawie regularnych sprawozdań przygotowywanych przez podmioty wykonawcze. Sprawozdania te stanowią dla Rady podstawę do przeprowadzenia oceny.

2. Komisja dostarcza informacji na temat finansowych aspektów realizacji prowadzonych w ramach projektu działań, o których mowa w art. 1 ust. 2.

Artykuł 5

Niniejsza decyzja wchodzi w życie z dniem jej przyjęcia.

Niniejsza decyzja traci moc po upływie 36 miesięcy od daty zawarcia umów w sprawie finansowania, o której mowa w art. 3 ust. 3, lub sześciu miesięcy od daty jej przyjęcia, jeżeli w tym czasie nie zawarto tych umów w sprawie finansowania.

Sporządzono w Brukseli dnia 29 maja 2017

W imieniu Rady

C. CARDONA

Przewodniczący

(1) Decyzja Rady 2013/768/WPZiB z dnia 16 grudnia 2013 r. w sprawie działań UE wspierających wdrożenie traktatu o handlu bronią w ramach europejskiej strategii bezpieczeństwa (Dz.U. L 341 z 18.12.2013, s. 56).

(2) Decyzja Rady (WPZiB) 2015/2309 z dnia 10 grudnia 2015 r. w sprawie propagowania skutecznych kontroli wywozu broni (Dz.U. L 326 z 11.12.2015, s. 56).

(3) Wspólne działanie Rady 2006/419/WPZiB z dnia 12 czerwca 2006 r. wspierające wdrożenie rezolucji Rady Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych nr 1540 (2004) w ramach realizacji strategii UE przeciwko rozprzestrzenianiu broni masowego rażenia (Dz.U. L 165 z 17.6.2006, s. 30).

(4) Wspólne działanie Rady 2008/368/WPZiB z dnia 14 maja 2008 r. wspierające wdrożenie rezolucji Rady Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych nr 1540 (2004) w ramach realizacji strategii UE przeciwko rozprzestrzenianiu broni masowego rażenia (Dz.U. L 127 z 15.5.2008, s. 78).

(5) Decyzja Rady 2013/391/WPZiB z dnia 22 lipca 2013 r. wspierająca praktyczne wdrożenie rezolucji Rady Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych nr 1540 (2004) w sprawie nierozprzestrzeniania broni masowego rażenia i środków jej przenoszenia (Dz.U. L 198 z 23.7.2013, p. 40).

ZAŁĄCZNIK

1. Kontekst i uzasadnienie wsparcia Unii

Niniejsza decyzja opiera się na wcześniejszych decyzjach Rady mających na celu wsparcie procesu ONZ prowadzącego do przyjęcia Traktatu o handlu bronią (zwanego dalej „traktatem”) oraz do propagowania jego skutecznego wdrożenia i uniwersalizacji (1). Traktat został przyjęty przez Zgromadzenie Ogólne ONZ w dniu 2 kwietnia 2013 r. i wszedł w życie w dniu 24 grudnia 2014 r.

Deklarowanym przedmiotem traktatu jest „wprowadzenie jak najsurowszych wspólnych międzynarodowych standardów regulujących międzynarodowy handel bronią konwencjonalną lub poprawiających regulacje dotyczące międzynarodowego handlu bronią konwencjonalną, zapobieganie nielegalnemu handlowi bronią konwencjonalną i zwalczanie takiego handlu, jak również zapobieganie skierowaniu takiej broni na drogę nielegalnego handlu”. W celu „umocnienia międzynarodowego i regionalnego pokoju, bezpieczeństwa i stabilności; zmniejszenia ludzkiego cierpienia oraz promowania współpracy, przejrzystości i odpowiedzialnego działania państw stron w dziedzinie międzynarodowego handlu bronią konwencjonalną i w ten sposób budowanie zaufania między państwami stronami”. Przedmiot i cel traktatu są zatem zgodne z ogólnymi dążeniami Unii w dziedzinie polityki zagranicznej i bezpieczeństwa zawartymi w art. 21 Traktatu o Unii Europejskiej.

Traktat przyjęto w 2013 r., a głównymi wyzwaniami stały się teraz jego skuteczne wdrożenie i uniwersalizacja.

Pomoc w zakresie kontroli wywozu oraz działania informacyjne mają kluczowe znaczenie dla sprostania tym wyzwaniom, i stanowią zatem centralny element niniejszej decyzji. Jeśli chodzi o pomoc w zakresie kontroli wywozu, niniejsza decyzja odnosi się do konkretnych krajów partnerskich i przewiduje możliwość pomocy nowym krajom, które się o to zwrócą.

W przypadku dziewięciu konkretnych krajów partnerskich (Senegal, Burkina Faso, Ghana, Filipiny, Gruzja, Peru, Jamajka, Kolumbia, Kostaryka) w niniejszej decyzji przewidziano dalszy rozwój współpracy zainicjowanej poprzez pierwszy etap działań wspierających wdrażanie traktatu na podstawie decyzji 2013/768/WPZiB.

Jeśli chodzi o zakres pomocy, o jaką mogą zwracać się państwa beneficjenci, niniejsza decyzja opiera się na wypróbowanych działaniach prowadzonych już na mocy decyzji 2013/768/WPZiB:

—

specjalnych programach pomocy, dzięki którym państwa beneficjenci będą korzystały z pomocy w sposób kompleksowy i dopasowany do ich potrzeb, tak aby spełnić wymogi traktatu. Pomoc będzie udzielana zgodnie z harmonogramem pomocy, który ma zostać uzgodniony z państwami beneficjentami i który określi priorytety działań, zapewni lokalne przejmowanie odpowiedzialności i wskaże, jakie zobowiązania trzeba podjąć, aby ratyfikować traktat;

—	działaniach pomocowych ad hoc, które będą dotyczyć państw beneficjentów o ograniczonych i lepiej określonych potrzebach. Takie działania pomocowe ad hoc umożliwią Unii reagowanie na wnioski o pomoc w sposób elastyczny i otwarty.

Ponadto, jeżeli chodzi o wyzwania w zakresie uniwersalizacji traktatu, niniejsza decyzja zawiera moduł dotyczący działań informacyjnych na poziomie regionalnym przeznaczony dla dziewięciu konkretnych krajów partnerskich, i zakłada udział najbardziej odpowiednich organizacji regionalnych. Uniwersalizację traktatu można również wesprzeć dzięki działaniom informacyjnym dzięki corocznej konferencji państw Stron traktatu.

Niniejsza decyzja przewiduje zatem kompleksowy zestaw działań pomocowych i informacyjnych, które mają służyć odpowiedniemu radzeniu sobie z wyzwaniami: skutecznym wdrożeniem i uniwersalizacją. Opiera się ona na wynikach i wnioskach wyciągniętych z wcześniejszego etapu prowadzonego w ramach decyzji 2013/768/WPZiB i wskazuje na ciągłe i trwałe wspierania traktatu przez Unię i jej państwa członkowskie.

2. Cele ogólne

Podstawowym celem niniejszej decyzji jest wspieranie szeregu państw w dążeniu do wzmocnienia ich systemów kontroli transferu broni, tak aby były w stanie skutecznie wdrożyć traktat i propagować jego uniwersalizację. W szczególności działanie Unii zapewni:

a)	wzmocnienie zdolności państw beneficjentów w zakresie kontroli transferu broni i ich wiedzę fachową w tym zakresie;

b)	większą świadomość i odpowiedzialność właściwych podmiotów, takich jak właściwe organizacje regionalne, parlamenty narodowe i przedstawiciele społeczeństwa obywatelskiego zainteresowani długoterminową skutecznością wdrożenia traktatu;

c)	kontakty z innymi państwami w celu wsparcia uniwersalizacji traktatu i jego skutecznego wdrożenia.

3. Opis działań prowadzonych w ramach projektu

3.1. Wzmocnienie grupy ekspertów powołanej na mocy decyzji 2013/768/WPZiB

3.1.1. Cel projektu

Grupa ekspertów utworzona na mocy decyzji 2013/768/WPZiB stanowi jasno określone, kompetentne i pewne grono służące odpowiedniemu wspieraniu działań pomocowych. Z uwagi na zdobyte doświadczenia należy teraz: powiększyć grupę, zarówno jeśli chodzi o liczbę ekspertów, jak i różnorodność ich wiedzy fachowej, a także charakteru ekspertów, na przykład włączenie ekspertów pozarządowych; zachęcić ich do długookresowego zaangażowania w państwach beneficjentach; oraz do opracowania w ramach grupy modułu dotyczącego szkolenia szkoleniowców.

3.1.2. Opis projektu

Podmioty wykonawcze będą starać się powiększyć grupę ekspertów, zapewniając w miarę możliwości szeroką reprezentację geograficzną i szeroki zakres wiedzy fachowej. Powinny one przede wszystkim zachęcać do udziału ekspertów z państw, które z powodzeniem opracowały ostatnio krajowe systemy kontroli transferu broni, w tym systemy opracowane w związku z otrzymaną pomocą międzynarodową. Podmioty wykonawcze regularnie składają działającej w ramach Rady Grupie Roboczej ds. Wywozu Broni Konwencjonalnej (zwanej dalej „COARM”) sprawozdania dotyczące grupy ekspertów, jej składu i zdolności do wzięcia na siebie obciążeń wynikających z działań przewidzianych w niniejszej decyzji. W stosownych przypadkach COARM może podjąć decyzję w sprawie środków naprawczych.

Grupa ekspertów powinna dysponować wiedzą fachową obejmującą pełen zakres krajowych systemów kontroli transferu broni, w szczególności kwestie prawne, związane z licencjami, celne i związane z egzekwowaniem przepisów, informacyjne, związane ze ściganiem i karaniem, związane ze sprawozdawczością i przejrzystością.

3.1.2.1. Eksperci

Podmioty wykonawcze będą zapewniać sprawiedliwe i przejrzyste zasady rekrutacji ekspertów. Jeśli chodzi o ekspertów Unii, podmioty te w pełni wykorzystają unijny panel ekspertów zewnętrznych, który jest upowszechniany i aktualizowany przez COARM.

3.1.2.2. Posiedzenia ekspertów

Podmioty wykonawcze zwołają w okresie obowiązywania niniejszej decyzji cztery dwudniowe posiedzenia ekspertów (każdy z podmiotów dwa posiedzenia). Celem posiedzeń będzie w szczególności:

—	rozwijanie wśród ekspertów wspólnego zrozumienia wyzwań i rozwiązań dotyczących wspierania wdrażania traktatu;

—	opracowanie w stosownych przypadkach wspólnych materiałów, które będą wykorzystywane przez ekspertów w działaniach pomocowych (takich jak podręcznik i wytyczne), tak aby porady udzielane przez ekspertów były spójne;

—	ocena modułu dotyczącego szkolenia szkoleniowców (zob. 3.1.2.3.) i, w razie konieczności, podjęcie decyzji o wprowadzeniu zmian.

Dwa posiedzenia, w tym pierwsze – otwierające – powinny odbyć się w Brukseli. Pozostałe dwa posiedzenia odbędą się w zależności od lokalizacji podmiotu wykonawczego. Na każde posiedzenie zaproszonych zostanie do 40 ekspertów, z zapewnieniem równowagi geograficznej i z uwzględnieniem potrzeb w zakresie modułu dotyczącego szkolenia szkoleniowców (zob. 3.1.2.3.).

3.1.2.3. Moduł dotyczący szkolenia szkoleniowców

Celem tego modułu jest wsparcie przeszkolenia pewnej liczby ekspertów z różnych państw beneficjentów, tak aby na późniejszym etapie mogli oni przeszkolić swoich kolegów. W miarę możliwości podmioty wykonawcze będą informować o module dotyczącym szkolenia szkoleniowców i wyszukiwać przyszłych szkoleniowców w chwili rozpoczynania działalności pomocowej w państwach beneficjentach w ramach niniejszej decyzji. Urzędnicy ci będą następnie rejestrowani jako członkowie grupy ekspertów i w związku z tym zapraszani do udziału w posiedzeniach ekspertów, o których mowa w pkt 3.1.2.2.

Zajęcia w ramach modułu dotyczącego szkolenia szkoleniowców będą odbywały się dodatkowego, trzeciego dnia, bezpośrednio po zakończeniu posiedzenia ekspertów. Będą gromadziły przyszłych szkoleniowców i odpowiednią liczbę ekspertów z grupy, którzy będą prowadzili szkolenia.

W okresach między dorocznymi posiedzeniami ekspertów i dodatkowymi spotkaniami służącymi szkoleniu szkoleniowców eksperci prowadzący szkolenia i przyszli szkoleniowcy będą zachęcani do kontaktowania się ze sobą, a w stosownych przypadkach można będzie planować dodatkowe sesje szkoleniowe w państwach beneficjentach, równolegle z planowanymi działaniami pomocowymi (na przykład pół dnia specjalistycznych warsztatów, o których mowa w pkt 3.2.3.1.).

Na każdą sesję będzie przyjmowanych do 15 szkoleniowców.

Podmiot wykonawczy odpowiedzialny za posiedzenie ekspertów będzie także odpowiedzialny za związany z nim moduł dotyczący szkolenia szkoleniowców.

3.2. Dalsza pomoc długoterminowym krajom partnerskim

3.2.1. Długoterminowe kraje partnerskie

Senegal, Burkina Faso, Ghana, Filipiny, Gruzja, Peru, Jamajka, Kolumbia, Kostaryka.

Tymi długoterminowymi krajami partnerskimi zajmą się następujące podmioty wykonawcze:

—	BAFA: Ghana; Gruzja; Peru; Jamajka; Kolumbia; Kostaryka.

—	Expertise France: Senegal; Burkina Faso; Filipiny.

3.2.2. Cel projektu

Decyzja 2013/768/WPZiB umożliwiła Unii rozpoczęcie współpracy w oparciu o wstępny harmonogram z dziewięcioma krajami partnerskimi, o których mowa w pkt 3.2.1. Pełne lub częściowe wykonanie harmonogramu ukazało z kolei dodatkowe wyzwania, którymi trzeba się zająć, aby dokonać postępów w pełnym wdrażaniu traktatu. Zostanie zatem przygotowana ogólna liczba dostępnych działań, które zostaną rozdzielone w zależności od potrzeb, zainteresowań i zdolności absorpcyjnej krajów beneficjentów.

3.2.3. Opis projektu

3.2.3.1. Warsztaty w poszczególnych krajach

Dla dziewięciu długoterminowych krajów partnerskich przygotowane zostanie 45 dwudniowych warsztatów w państwach beneficjentach w następstwie prac w ramach decyzji 2013/768/WPZiB i już dokonanych w jej ramach osiągnięć.

3.2.3.2. Wizyty studyjne w państwach członkowskich

Aby uzupełnić działania prowadzone w państwach beneficjentach, dla rządów, organów wydających zezwolenia i organów ścigania z długoterminowych krajów partnerskich zorganizowanych zostanie do dziewięciu trzydniowych wizyt studyjnych w odpowiednich organach w państwach członkowskich Organizację wizyty studyjnej zapewni podmiot wykonawczy odpowiedzialny za dany długoterminowy kraj partnerski odbywający wizytę studyjną (zob. pkt 3.2.1.).

Ze względu na ich wysoki potencjał szkoleniowy wizyty studyjne powinny być co do zasady skierowane do przyszłych szkoleniowców z państw beneficjentów, tj. tych urzędników z państw beneficjentów, którzy biorą udział w module dotyczącym szkolenia szkoleniowców, o którym mowa w pkt 3.1.2.3.

3.3. Działania informacyjne na poziomie regionalnym

3.3.1. Cel projektu

Dziewięć wskazanych państw beneficjentów może odegrać owocną rolę w działaniach informacyjnych na poziomie regionalnym poprzez rozszerzanie współpracy z ich najbliższymi krajami sąsiadującymi w kwestii transferu broni i wdrażania traktatu. W dłuższej perspektywie mogłoby to zachęcić do współpracy południe-południe.

Niniejsza decyzja umożliwia zatem państwom beneficjentom przyjmowanie na warsztatach subregionalnych, wspólnie lub indywidualnie i zgodnie z ich zdolnościami, do trzech krajów sąsiadujących.

3.3.2. Opis projektu

Do celów działań informacyjnych na poziomie regionalnym zostanie zaplanowanych do dwunastu dwudniowych warsztatów. O ile nie uzgodniono inaczej z państwami przyjmującymi, będą one miały miejsce w:

—	Senegalu, Burkina Faso, Ghanie: do trzech warsztatów dla do trzech państw ECOWAS, w stosownych przypadkach we współpracy z Komisją ECOWAS, rotacyjnie, chyba że te trzy państwa przyjmujące zadecydują inaczej;

—	Peru, Kostaryce i Kolumbii: do trzech warsztatów dla do trzech państw UNLIREC, w stosownych przypadkach we współpracy z UNLIREC, rotacyjnie, chyba że te trzy państwa przyjmujące zadecydują inaczej;

—

na Filipinach, w Gruzji, na Jamajce: do dwóch warsztatów dla do trzech krajów sąsiadujących. Na Filipinach i w Gruzji znajduje się sekretariat centrów doskonałości ds. CBRJ, co może ułatwić synergie z projektami z zakresu kontroli wywozu, jak również wyszukiwanie zapraszanych państw i kontakty z nimi.

Zaproszenie dostanie do dziesięciu urzędników z każdego zaproszonego kraju sąsiadującego.

Expertise France zorganizuje warsztaty dotyczące Senegalu, Burkiny Faso, Ghany i Filipin, a BAFA te dotyczące Peru, Kostaryki, Kolumbii, Gruzji i Jamajki.

3.4. Programy pomocowe oparte na harmonogramie

3.4.1. Cel projektu

Celem specjalnych programów pomocy i związanych z nimi harmonogramów jest zwiększenie zdolności państw beneficjentów w zakresie wypełniania wymogów traktatu w sposób globalny i trwały. Harmonogram zapewni nowym państwom beneficjentom przewidywalność co do planowanych działań pomocowych i określi, jakiej poprawy zdolności w zakresie kontroli transferu się oczekuje. Państwami beneficjentami będą państwa wnioskujące o udzielenie pomocy po przyjęciu niniejszej decyzji.

3.4.2. Opis projektu

Ustanowione zostaną krajowe programy pomocy dla nie więcej niż dziewięciu państw beneficjentów.

Specjalne programy pomocy powinny być przygotowywane zgodnie z następującymi krokami:

wniosek o pomoc we wdrożeniu traktatu. Taki wniosek powinien być jak najdokładniej uzasadniony i powinien określać, jakie konkretne obszary miałyby otrzymać pomoc. W stosownych przypadkach państwo zwracające się o pomoc powinno również odnieść się do pomocy otrzymanej w przeszłości i otrzymywanej w danym momencie od innych darczyńców (zob. sekcja 6 poniżej) oraz przedstawić swoją krajową strategię wdrażania traktatu;

b)	w zależności od tego, w jakim stopniu wniosek jest uzasadniony, oraz w oparciu o kryteria ustanowione w sekcji czwartej, Wysoki Przedstawiciel, we współpracy z COARM i podmiotem wykonawczym, podejmie decyzję o tym, czy państwo zwracające się o pomoc kwalifikuje się do jej otrzymania;

w przypadku gdy wniosek o pomoc został rozpatrzony pozytywnie, podmiot wykonawczy zorganizuje ekspercką wizytę oceniającą. Powinna ona być oparta na bliskich kontaktach między podmiotem wykonawczym a państwem trzecim zwracającym się o pomoc oraz należy w nią angażować niektórych spośród najbardziej odpowiednich ekspertów z grupy ekspertów.

Ekspercka wizyta oceniająca może, w miarę możliwości, zostać przygotowana z wykorzystaniem kwestionariuszy i poprzez zebranie dostępnych informacji; obejmie wstępną ocenę potrzeb i priorytetów państwa zwracającego się o pomoc. Pozwoli ona w szczególności na wyjaśnienie z państwem zwracającym się o pomoc, co jest potrzebne do skutecznego wdrożenia traktatu, oraz na porównanie tych wymogów z istniejącymi zasobami tego państwa. Taka wstępna ekspercka wizyta oceniająca obejmie wszystkie właściwe krajowe agencje i podmioty oraz wskaże zmotywowanych i odpowiedzialnych partnerów lokalnych;

w oparciu o wyniki tej wizyty podmiot wykonawczy sporządzi harmonogram pomocy. Przy opracowywaniu takiego harmonogramu pomocy podmiot wykonawczy weźmie pod uwagę wszelką ewentualną pomoc związaną z traktatem, świadczoną w ramach Dobrowolnego Funduszu Powierniczego dotyczącego traktatu, instrumentu powierniczego ONZ na rzecz wspierania współpracy w zakresie regulowania handlu bronią, lub przez inne organizacje (zob. również sekcja 6 poniżej). W przypadku gdy państwo występujące o pomoc przygotowało już krajową strategię wdrażania traktatu, podmiot wykonawczy zapewni również, aby harmonogram pomocy Unii był zgodny z taką krajową strategią wdrażania;

e)	projekt harmonogramu pomocy zostanie przekazany państwu beneficjentowi w celu zatwierdzenia przez właściwy organ. Harmonogram ten będzie dostosowany do potrzeb państwa beneficjenta i określi priorytety pomocy;

harmonogram zostanie wdrożony przy zaangażowaniu właściwych ekspertów z grupy ekspertów i, w stosownych przypadkach, z udziałem innych podmiotów. Podmiot wykonawczy będzie miał możliwość w stosownych przypadkach przekazać zorganizowanie lub wdrożenie procesu oceny oraz sporządzenie harmonogramu pomocy zewnętrznemu ekspertowi lub ekspertom. Podmiot wykonawczy będzie nadzorować ten proces.

Zakres instrumentów pomocy będzie obejmował w szczególności przeglądy prawa, szkolenia, warsztaty, promowane będzie wykorzystanie internetowych narzędzi i źródeł informacji, takich jak unijny internetowy portal informacyjny P2P i unijny biuletyn P2P. Te instrumenty pomocy będą wybierane przez podmiot wykonawczy zgodnie z dokładnymi potrzebami i priorytetami określonymi podczas eksperckiej wizyty oceniającej i zgodnie z harmonogramem.

3.4.3. Podział harmonogramów pod względem geograficznym

Przy uwzględnianiu działań prowadzonych już w ramach decyzji 2013/768/WPZiB i ich pożądanych działań następczych, dziewięciu harmonogramów zostanie wdrożonych w następujący sposób (odpowiedzialny podmiot wykonawczy w nawiasach):

—	Afryka Północna, Środkowa i Zachodnia: 5 (Expertise France)

—	Afryka Południowa i Wschodnia: 1 (BAFA)

—	Azja Południowo-Wschodnia 2 (BAFA)

—	Bliski Wschód, Zatoka Perska i Azja Środkowa: 1 (Expertise France)

Zgodnie z praktyką ONZ umowy zawierane z podmiotami wykonawczymi dokładniej określą, które kraje trzecie z regionów geograficznych, o których mowa powyżej, odpowiadają danym podmiotom wykonawczym.

3.5. Warsztaty pomocowe ad hoc

3.5.1. Сel projektu

Celem warsztatów pomocowych ad hoc jest zwiększenie zdolności państw beneficjentów w zakresie kontroli transferu broni, tak aby mogły wypełnić wymogi traktatu w ukierunkowany i właściwy sposób. Te działania pomocowe ad hoc umożliwią Unii elastyczne i skuteczne reagowanie na wnioski o pomoc, które opisują konkretne potrzeby związane z wdrażaniem traktatu. Będą one rozwiązaniem dla poszczególnych państw beneficjentów z osobna lub dla większej ich liczby, o ile mają one podobne potrzeby.

3.5.2. Opis projektu

Zorganizowanych zostanie do czternastu dwudniowych warsztatów, aby wyjść naprzeciw ukierunkowanym wnioskom o pomoc i wyrażonemu zainteresowaniu w zakresie rozwinięcia jednego lub większej liczby konkretnych obszarów w systemie kontroli transferu broni.

Te warsztaty zapewnią dopasowaną pomoc i będą dotyczyły konkretnych kwestii zgłoszonych przez państwo lub państwa zwracające się o pomoc. Będą odbywały się w państwach beneficjantach i będą prowadzone przez ekspertów z grupy ekspertów.

Wysoki Przedstawiciel w porozumieniu z COARM zadecyduje, w jaki sposób odpowiadać na wnioski o pomoc. Ocena Wysokiego Przedstawiciela będzie oparta w szczególności na kryteriach przedstawionych w pkt 4, na dokładności wniosku oraz na tym, w jaki sposób będą w nim opisane dane kwestie i z uwzględnieniem równowagi geograficznej.

3.5.3. Podział warsztatów pomocowych ad hoc pod względem geograficznym

14 warsztatów pomocowych ad hoc zostanie przeprowadzonych w następujący sposób (odpowiedzialna jednostka wykonawcza w nawiasach):

—	Ameryka Łacińska: 3 (BAFA) i 1 (Expertise France)

—	Afryka: 3 (Expertise France)

—	Azja Środkowa i Południowo-Wschodnia 2 (BAFA) i 1 (Expertise France)

—	Europa Wschodnia i Kaukaz: 2 (BAFA)

—	Zatoka Perska i Bliski Wschód: 2 (Expertise France)

Zgodnie z praktyką ONZ, umowy zawarte z podmiotami wykonawczymi dokładniej określą, które kraje trzecie z regionów geograficznych, o których mowa powyżej, odpowiadają danym podmiotom wykonawczym.

3.6. Końcowa konferencja państw, które są beneficjentami działań pomocowych związanych z traktatem

3.6.1. Cel projektu

Celem konferencji jest zwiększenie świadomości i poczucia odpowiedzialności właściwych podmiotów, takich jak odpowiednie organizacje regionalne, parlamenty narodowe i przedstawiciele społeczeństwa obywatelskiego, zainteresowanych długoterminową skutecznością wdrożenia traktatu.

3.6.2. Opis projektu

Projekt przybierze formę dwudniowej konferencji, która zostanie zorganizowana bliżej końca okresu wykonywania niniejszej decyzji i być może odbędzie się bezpośrednio po posiedzeniu COARM lub zaraz przed nim. Za wdrożenie odpowiedzialny będzie BAFA. Na konferencji obecni będą odpowiedni przedstawiciele dziewięciu beneficjentów długoterminowych (3.2.1.) i państw będących beneficjentami działań, o których mowa w pkt 3.4 i 3.5.

Konferencja ułatwi państwom beneficjentom wymianę doświadczeń, pozwoli na uzyskanie informacji o ich stanowiskach w sprawie traktatu, stanie jego ratyfikacji i wdrożenia oraz umożliwi wymianę właściwych informacji z przedstawicielami parlamentów narodowych, organizacji regionalnych i społeczeństwa obywatelskiego.

W konferencji powinny zatem uczestniczyć następujące osoby:

—	personel dyplomatyczny i wojskowy/obrony z państw beneficjentów, w szczególności z organów odpowiedzialnych za krajowe polityki dotyczące traktatu;

—	personel techniczny i organów ścigania z państw beneficjentów, w szczególności z organów zajmujących się licencjami, organów celnych i funkcjonariusze organów ścigania;

—	przedstawiciele krajowych, regionalnych i międzynarodowych organizacji zaangażowanych w udzielanie pomocy oraz przedstawiciele państw zainteresowanych udzielaniem lub otrzymywaniem pomocy w zakresie kontroli handlu strategicznego;

—	przedstawiciele właściwych organizacji pozarządowych, ośrodków analitycznych, parlamentów narodowych i przemysłu.

W konferencji ma wziąć udział do 80 uczestników. Miejsce konferencji i ostateczny wykaz zaproszonych państw i organizacji zostaną określone przez Wysokiego Przedstawiciela w porozumieniu z COARM, na podstawie propozycji podmiotu wykonawczego.

3.7. Wydarzenia towarzyszące konferencji państw-Stron traktatu

3.7.1. Cel projektu

Coroczne konferencje państw Stron traktatu oferują jedyną w swoim rodzaju możliwość dotarcia do odpowiednich urzędników i podmiotów odpowiedzialnych za kwestie dotyczące traktatu. Wydarzenia towarzyszące finansowane ze środków unijnych umożliwią w szczególności podniesienie świadomości na temat działań Unii wspierających wdrażanie, także w państwach, które mogą później zwrócić się o pomoc, oraz promowanie dobrych praktyk, zwłaszcza przez państwa beneficjentów.

3.7.2. Opis projektu

W czasie programu odbędą się trzy wydarzenia towarzyszące – jedno dla każdej dorocznej konferencji państw Stron traktatu. Za wdrożenie odpowiedzialna będzie Expertise France. Środki unijne mogą w szczególności pokryć koszty podróży maksymalnie trzech ekspertów/urzędników z państw beneficjentów.

4. Beneficjenci działań, o których mowa w punktach 3.4 i 3.5.

Beneficjentami działań, o których mowa w pkt 3.4 i 3.5, mogą być państwa zwracające się o pomoc w celu wdrożenia traktatu; zostaną one wybrane na podstawie między innymi następujących kryteriów:

—	poziom politycznego i prawnego zaangażowania w przestrzeganie traktatu i stan wdrożenia międzynarodowych instrumentów mających znaczenie dla handlu bronią i kontroli transferu broni, które mają zastosowanie do danego państwa;

—	prawdopodobieństwo pomyślnego rezultatu działań pomocowych;

—	ocena wszelkiej możliwej pomocy już udzielonej lub planowanej w obszarze produktów podwójnego zastosowania i kontroli transferu broni;

—	znaczenie państwa w światowym handlu bronią;

—	znaczenie państwa dla interesów Unii związanych z bezpieczeństwem;

—	kwalifikowanie się do oficjalnej pomocy rozwojowej (ODA).

5. Podmioty wykonawcze

Biorąc pod uwagę obciążenie pracą wynikające z działań w ramach niniejszej decyzji, zalecane jest skorzystanie z usług dwóch właściwych podmiotów wykonawczych: BAFA i Expertise France. W stosownych przypadkach będą one współpracować z agencjami kontroli wywozu, działającymi w państwach członkowskich, właściwymi organizacjami regionalnymi i międzynarodowymi, ośrodkami analitycznymi, instytutami badawczymi oraz organizacjami pozarządowymi, a także przekazywać takim podmiotom poszczególne obowiązki.

Rada i Komisja powierzyły BAFA zrealizowanie szeregu wcześniejszych projektów związanych z kontrolą wywozu. BAFA zgromadził w związku z tym znaczne zasoby informacji i wiedzy fachowej. Expertise France odpowiada za realizację unijnych projektów P2P dotyczących produktów podwójnego zastosowania, finansowanych w ramach Instrumentu na rzecz Przyczyniania Się do Stabilności i Pokoju. Jej rola w wykonywaniu niniejszej decyzji przyczyni się do zapewnienia odpowiedniej koordynacji z projektami dotyczącymi produktów podwójnego zastosowania. Wspólnie oba podmioty wykonawcze dysponują zatem potwierdzonym doświadczeniem, kwalifikacjami i konieczną wiedzą fachową dotyczącą całego spektrum odpowiednich działań Unii w zakresie kontroli wywozu, zarówno w zakresie produktów podwójnego zastosowania, jak i kontroli wywozu broni.

6. Koordynacja z innymi właściwymi działaniami pomocowymi

Podmioty wykonawcze powinny także poświęcić największą uwagę związanym z traktatem działaniom w ramach programu działania ONZ na rzecz zapobiegania nielegalnemu handlowi bronią strzelecką i lekką, zwalczania i eliminowania go we wszystkich aspektach oraz towarzyszącego mu systemu wspierania wdrażania (PoA-ISS), rezolucji RB ONZ nr 1540(2004), dobrowolnego funduszu powierniczego traktatu oraz UNSCAR, a także działaniom w zakresie pomocy dwustronnej. Podmioty wykonawcze powinny nawiązać odpowiednie kontakty z innymi darczyńcami, aby mieć pewność, że nie dojdzie do dublowania działań i aby zapewnić maksymalną spójność i komplementarność.

Projekt powinien mieć także na celu zwiększenie wśród państw beneficjentów wiedzy na temat instrumentów Unii, które mogą wesprzeć współpracę południe-południe w zakresie kontroli wywozu. W związku z tym działania pomocowe powinny dostarczać informacji na temat dostępnych instrumentów, takich jak inicjatywy w zakresie centrów doskonałości UE ds. CBRN i inne unijne programy P2P, oraz promować te instrumenty.

7. Wyeksponowanie wkładu Unii i dostępność materiałów dotyczących pomocy

Materiały przygotowywane w ramach projektu zapewnią wyeksponowanie wkładu Unii, przede wszystkim za pomocą logo i wzoru graficznego zawartych w podręczniku „Informowanie o działaniach zewnętrznych Unii Europejskiej i ich eksponowanie”, dotyczy to również logo „EU P2P export control programme” (unijny program kontroli wywozu P2P). W wydarzeniach organizowanych w państwach trzecich powinny brać udział delegatury Unii, aby zwiększyć polityczne działania następcze i wyeksponowanie wkładu.

Do celów działań pomocowych związanych z traktatem prowadzonych w ramach niniejszej decyzji promowany będzie unijny portal internetowy P2P (https://export-control.jrc.ec.europa.eu). Podmioty wykonawcze powinny zatem informować na portalu o odpowiednich działaniach pomocowych, które prowadzą, oraz zachęcać do zapoznawania się z zasobami technicznymi portalu i do korzystania z nich. Promując portal, powinny też eksponować wkład Unii. Ponadto działania te powinny być upowszechniane za pomocą unijnego biuletynu P2P.

8. Ocena skutków

Skutki działań przewidzianych w niniejszej decyzji należy ocenić technicznie po ich zakończeniu. Na podstawie informacji i sprawozdań przedstawionych przez podmioty wykonawcze Wysoki Przedstawiciel przeprowadzi ocenę skutków, we współpracy z COARM i – w stosownych przypadkach – z delegaturami Unii w państwach beneficjentach oraz z innymi odpowiednimi podmiotami.

Jeżeli chodzi o państwa, które skorzystały ze specjalnego programu pomocy, ocena skutków powinna uwzględniać przede wszystkim liczbę państw beneficjentów, które ratyfikowały traktat, oraz rozwój ich zdolności w zakresie kontroli transferu broni. Taka ocena zdolności państw beneficjentów w zakresie kontroli transferu broni powinna obejmować w szczególności przygotowywanie i wydawanie właściwych przepisów krajowych, wypełnienie obowiązków traktatowych w zakresie sprawozdawczości, a także upoważnienie odpowiedniego organu odpowiedzialnego za kontrolę transferu broni.

9. Sprawozdania

Podmioty wykonawcze będą przygotowywać regularne sprawozdania, w tym po zakończeniu poszczególnych działań. Sprawozdania te powinny być przedkładane Wysokiemu Przedstawicielowi nie później niż w terminie sześciu tygodni po zakończeniu odnośnych działań.

(1) Zob. decyzja 2009/1012/WPZiB, decyzja 2010/336/WPZiB, decyzja 2012/711/WPZiB, decyzja 2013/43/WPZiB i decyzja 2013/768/WPZiB.

30.5.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 139/49

DECYZJA WYKONAWCZA RADY (WPZiB) 2017/916

z dnia 29 maja 2017 r.

w sprawie wykonania decyzji 2013/798/WPZiB w sprawie środków ograniczających wobec Republiki Środkowoafrykańskiej

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 31 ust. 2,

uwzględniając decyzję Rady 2013/798/WPZiB z dnia 23 grudnia 2013 r. w sprawie środków ograniczających wobec Republiki Środkowoafrykańskiej (1), w szczególności jej art. 2c,

uwzględniając wniosek Wysokiego Przedstawiciela Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)	W dniu 23 grudnia 2013 r. Rada przyjęła decyzję 2013/798/WPZiB.

(2)	W dniu 12 stycznia 2017 r. Komitet Rady Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych ustanowiony na mocy rezolucji Rady Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych 2127 (2013) zaktualizował informacje dotyczące dziesięciu osób i dwóch podmiotów objętych środkami ograniczającymi.

(3)	Należy zatem odpowiednio zmienić załącznik do decyzji 2013/798/WPZiB,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

W załączniku do decyzji 2013/798/WPZiB wprowadza się zmiany zgodnie z załącznikiem do niniejszej decyzji.

Artykuł 2

Niniejsza decyzja wchodzi w życie z dniem jej opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Sporządzono w Brukseli dnia 29 maja 2017 r.

W imieniu Rady

C. CARDONA

Przewodniczący

(1) Dz.U. L 352 z 24.12.2013, s. 51.

ZAŁĄCZNIK

Wpisy dotyczące osób i podmiotów wymienionych poniżej zastępuje się wpisami w brzmieniu:

„A. Osoby

1. François Yangouvonda BOZIZÉ (alias: a) Bozize Yangouvonda)

Data urodzenia: 14 października 1946 r.

Miejsce urodzenia: Mouila, Gabon.

Obywatelstwo: Republika Środkowoafrykańska.

Adres: Uganda.

Data umieszczenia w wykazie ONZ: 9 maja 2014 r.

Informacje dodatkowe: Imię i nazwisko matki: Martine Kofio. Link do strony ze specjalnymi ogłoszeniami Interpolu i Rady Bezpieczeństwa ONZ: https://www.interpol.int/en/notice/search/un/5802796

Informacje pochodzące z opisowego streszczenia powodów umieszczenia w wykazie dostarczonego przez Komitet Sankcji:

Bozizé został umieszczony w wykazie w dniu 9 maja 2014 r. na podstawie pkt 36 rezolucji 2134 (2014) jako „osoba przeprowadzająca lub wspierająca akty zagrażające pokojowi, stabilności lub bezpieczeństwu Republiki Środkowoafrykańskiej”.

Informacje dodatkowe

2. Nourredine ADAM (alias: a) Nureldine Adam; b) Nourreldine Adam; c) Nourreddine Adam; d) Mahamat Nouradine Adam)

Funkcje: a) dyrektor generalny Nadzwyczajnego Komitetu ds. Obrony Osiągnięć Demokratycznych; b) minister bezpieczeństwa; c) generał.

Data urodzenia: a) 1970 r. b) 1969 r. c) 1971 r. d) 1 stycznia 1970 r.

Miejsce urodzenia: Ndele, Republika Środkowoafrykańska.

Obywatelstwo: Republika Środkowoafrykańska. Nr paszportu: D00001184

Adres: Birao, Republika Środkowoafrykańska.

Data umieszczenia w wykazie ONZ: 9 maja 2014 r.

Informacje dodatkowe: Link do strony ze specjalnymi ogłoszeniami Interpolu i Rady Bezpieczeństwa ONZ: https://www.interpol.int/en/notice/search/un/5802798

Informacje pochodzące z opisowego streszczenia powodów umieszczenia w wykazie dostarczonego przez Komitet Sankcji:

Nourredine został umieszczony w wykazie w dniu 9 maja 2014 r. na podstawie pkt 36 rezolucji 2134 (2014) jako „osoba przeprowadzająca lub wspierająca akty zagrażające pokojowi, stabilności lub bezpieczeństwu Republiki Środkowoafrykańskiej”.

Informacje dodatkowe

Noureddine to jeden z pierwszych przywódców koalicji Séléka. Ustalono, że jest zarówno generałem, jak i przewodniczącym jednej ze zbrojnych grup rebeliantów koalicji Séléka: centrali PJCC, grupy znanej formalnie jako Konwent Patriotów na rzecz Sprawiedliwości i Pokoju, funkcjonującej także pod skrótem CPJP. Jako były przywódca odłamu „Fundamentalni” Konwentu Patriotów na rzecz Sprawiedliwości i Pokoju (CPJP/F) był wojskowym koordynatorem działań prowadzonych przez byłych członków koalicji Séléka podczas ofensyw w trakcie wcześniejszej rebelii w Republice Środkowoafrykańskiej między początkiem grudnia 2012 r. a marcem 2013 r. Bez pomocy udzielanej przez Noureddine oraz bliskich stosunków z czadyjskimi siłami specjalnymi koalicja Séléka nie byłaby w stanie przejąć władzy z rąk byłego prezydenta Republiki Środkowoafrykańskiej Françoisa Bozizé.

Nourredine został również umieszczony w wykazie w dniu 9 maja 2014 r. na podstawie pkt 37 lit. b) rezolucji 2134 (2014) jako „osoba odpowiedzialna za uczestnictwo w planowaniu czynów łamiących międzynarodowe przepisy o prawach człowieka lub, zależnie od przypadku, międzynarodowe przepisy humanitarne, kierowaniu nimi lub ich popełnianiu”.

Po przejęciu kontroli w Bangi przez koalicję Séléka w dniu 24 marca 2013 r., Nourredine Adam został mianowany ministrem bezpieczeństwa, a następnie dyrektorem generalnym Nadzwyczajnego Komitetu ds. Obrony Osiągnięć Demokratycznych (Comité extraordinaire de défense des acquis démocratiques — CEDAD, nieistniejących już służb wywiadowczych Republiki Środkowoafrykańskiej). Nourredine Adam używał CEDAD jako swojej osobistej policji politycznej, dokonującej wielu niesłusznych aresztowań, aktów tortur i egzekucji pozasądowych. Ponadto był jedną z głównych postaci stojących za krwawą operacją w Boy Rabe. W sierpniu 2013 r. siły koalicji Séléka przypuściły szturm na Boy Rabe, dzielnicę w Republice Środkowoafrykańskiej uważaną za bastion zwolenników Françoisa Bozizé i jego grupy etnicznej. Pod pretekstem poszukiwania tajnych składów broni, wojska koalicji Séléka — jak wynika z doniesień — zabiły dziesiątki osób cywilnych, a następnie zdemolowały i splądrowały dzielnicę. Gdy napaści takie rozprzestrzeniły się na pozostałe dzielnice, tysiące mieszkańców opanowały lotnisko międzynarodowe, które uważane było za bezpieczne ze względu na obecność wojsk francuskich, i zajęły pas startowy.

Nourredine został również umieszczony w wykazie w dniu 9 maja 2014 r. na podstawie pkt 37 lit. d) rezolucji 2134 (2014) jako „osoba odpowiedzialna za wspieranie ugrupowań zbrojnych lub siatek przestępczych poprzez nielegalną eksploatację bogactw naturalnych”.

4. Alfred YEKATOM (alias: a) Alfred Yekatom Saragba b) Alfred Ekatom c) Alfred Saragba d) pułkownik Rombhot e) pułkownik Rambo f) pułkownik Rambot g) pułkownik Rombot h) pułkownik Romboh)

Funkcje: Starszy kapral Forces Armées Centrafricaines (FACA)

Data urodzenia: 23 czerwca 1976 r.

Miejsce urodzenia: Republika Środkowoafrykańska.

Obywatelstwo: Republika Środkowoafrykańska.

Data umieszczenia w wykazie ONZ: 20 sierpnia 2015 r.

Informacje dodatkowe: Kontrolował dużą grupę uzbrojonych bojówkarzy i dowodził nią. Imię i nazwisko ojca (ojciec adopcyjny): Ekatom Saragba (alternatywna pisownia: Yekatom Saragba). Brat: Yves Saragba, dowódca bojówek Antybalaki w Batalimo w prowincji Lobaye oraz były żołnierz FACA. Opis cech fizycznych: kolor oczu: czarny; kolor włosów: łysy; kolor skóry: czarny; wzrost: 170 cm; waga: 100 kg. Dostępne zdjęcie do załączenia do specjalnego ogłoszenia Interpolu i Rady Bezpieczeństwa ONZ. Link do strony ze specjalnymi ogłoszeniami Interpolu i Rady Bezpieczeństwa ONZ: https://www.interpol.int/en/notice/search/un/5891143

Informacje pochodzące z opisowego streszczenia powodów umieszczenia w wykazie dostarczonego przez Komitet Sankcji:

Alfred Yekatom został umieszczony w wykazie 20 sierpnia 2015 r. na podstawie pkt 11 rezolucji nr 2196 (2015) jako „osoba przeprowadzająca lub wspierająca akty zagrażające pokojowi, stabilności lub bezpieczeństwu Republiki Środkowoafrykańskiej, w tym akty narażające na szwank lub naruszające umowy przejściowe lub akty narażające na szwank lub utrudniające proces przemian politycznych, w tym działania na rzecz przeprowadzenia wolnych i uczciwych wyborów demokratycznych, lub akty podsycające przemoc.”

Informacje dodatkowe:

Alfred Yekatom, znany również jako pułkownik Rombhot, jest przywódcą odłamu bojówki ruchu Antybalaki, znanego jako „Antybalaka z południa”. Służył w randze starszego kaprala w Forces Armées Centrafricaines (FACA – środkowoafrykańskie siły zbrojne).

5. Habib SOUSSOU (alias: Soussou Abib)

Funkcje: a) koordynator ds. Antybalaki w prowincji Lobaye b) kapral środkowoafrykańskich sił zbrojnych (FACA)

Data urodzenia: 13 marca 1980 r.

Miejsce urodzenia: Boda, Republika Środkowoafrykańska.

Obywatelstwo: Republika Środkowoafrykańska.

Adres: Boda, Republika Środkowoafrykańska (tel. +236 72198628).

Data umieszczenia w wykazie ONZ: 20 sierpnia 2015 r.

Informacje dodatkowe: Mianowany 11 kwietnia 2014 r. dowódcą strefy (COMZONE) w miejscowości Boda, a 28 czerwca 2014 r. – w całej prowincji Lobaye. Pod jego dowództwem nadal miały miejsce zabójstwa, starcia i ataki wymierzone wobec pracowników organizacji humanitarnych i pomocowych. Opis cech fizycznych: kolor oczu: brązowy; kolor włosów: czarny; wzrost: 160 cm; waga: 60 kg. Dostępne zdjęcie do załączenia do specjalnego ogłoszenia Interpolu i Rady Bezpieczeństwa ONZ. Link do strony ze specjalnymi ogłoszeniami Interpolu i Rady Bezpieczeństwa ONZ: https://www.interpol.int/en/notice/search/un/5891199

Informacje pochodzące z opisowego streszczenia powodów umieszczenia w wykazie dostarczonego przez Komitet Sankcji:

Habib Soussou został umieszczony w wykazie 20 sierpnia 2015 r. na podstawie pkt 11 i pkt 12 lit. b) i e) rezolucji nr 2196 (2015) jako „osoba przeprowadzająca lub wspierająca akty zagrażające pokojowi, stabilności lub bezpieczeństwu Republiki Środkowoafrykańskiej, w tym akty narażające na szwank lub naruszające umowy przejściowe lub akty narażające na szwank lub utrudniające proces przemian politycznych, w tym działania na rzecz przeprowadzenia wolnych i uczciwych wyborów demokratycznych, lub akty podsycające przemoc”, „osoba uczestnicząca w nadzorowaniu, planowaniu lub popełnianiu czynów łamiących obowiązujące prawo międzynarodowe dotyczące praw człowieka lub międzynarodowe prawo humanitarne, lub czynów stanowiących naruszenie lub łamanie praw człowieka w Republice Środkowoafrykańskiej, w tym czynów związanych z przemocą seksualną, atakowaniem ludności cywilnej, zamachami na tle etnicznym czy religijnym, zamachami na szkoły i szpitale oraz uprowadzaniem i przymusowym wysiedlaniem” oraz „osoba utrudniająca dostarczanie pomocy humanitarnej do Republiki Środkowoafrykańskiej, lub dostęp do tej pomocy, lub jej dystrybucję w Republice Środkowoafrykańskiej”.

Informacje dodatkowe:

6. Oumar YOUNOUS ABDOULAY (alias: a) Oumar Younous; b) Omar Younous; c) Oumar Sodiam; d) Oumar Younous M'Betibangui).

Funkcje: Generał byłej koalicji Séléka.

Data urodzenia: 2 kwietnia 1970 r.

Obywatelstwo: sudańskie, paszport dyplomatyczny Republiki Środkowoafrykańskiej nr D00000898, wydany 11 kwietnia 2013 r. (ważny do 10 kwietnia 2018 r.).

Adres: a) Bria, Republika Środkowoafrykańska (tel. +236 75507560); b) Birao, Republika Środkowoafrykańska; c) Tullus, Darfur południowy, Sudan (poprzednie miejsce pobytu).

Data umieszczenia w wykazie ONZ: 20 sierpnia 2015 r.

Informacje dodatkowe: jest przemytnikiem diamentów i trzygwiazdkowym generałem koalicji Séléka oraz bliskim powiernikiem byłego tymczasowego prezydenta Republiki Środkowoafrykańskiej Michela Djotodii. Opis cech fizycznych: kolor włosów: czarny; wzrost: 180 cm; należy do grupy etnicznej Fulani. Dostępne zdjęcie do załączenia do specjalnego ogłoszenia Interpolu i Rady Bezpieczeństwa ONZ. Według doniesień zmarł 11 października 2015 r. Link do strony ze specjalnymi ogłoszeniami Interpolu i Rady Bezpieczeństwa ONZ: https://www.interpol.int/en/notice/search/un/5903116

Informacje pochodzące z opisowego streszczenia powodów umieszczenia w wykazie dostarczonego przez Komitet Sankcji:

Oumar Younous został umieszczony w wykazie 20 sierpnia 2015 r. na podstawie pkt 11 i pkt 12 lit. d) rezolucji nr 2196 (2015) jako „osoba przeprowadzająca lub wspierająca akty zagrażające pokojowi, stabilności lub bezpieczeństwu Republiki Środkowoafrykańskiej, w tym akty narażające na szwank lub naruszające umowy przejściowe lub akty narażające na szwank lub utrudniające proces przemian politycznych, w tym działania na rzecz przeprowadzenia wolnych i uczciwych wyborów demokratycznych, lub akty podsycające przemoc” oraz „osoba udzielająca wsparcia ugrupowaniom zbrojnym lub sieciom przestępczym poprzez nielegalną eksploatację bogactw naturalnych, w tym diamentów, złota, dzikiej fauny i flory oraz produktów od nich pochodnych, lub handel nimi, w Republice Środkowoafrykańskiej”.

Informacje dodatkowe:

7. Haroun GAYE (alias: a) Haroun Geye; b) Aroun Gaye; c) Aroun Geye).

Funkcje: Sprawozdawca ds. koordynacji politycznej Front Populaire pour la Renaissance de Centrafrique (Ludowego Frontu Odrodzenia Afryki Środkowej (FPRC)).

Data urodzenia: a) 30.1.1968 r.; b) 30.1.1969 r.

Nr paszportu: Republika Środkowoafrykańska numer O00065772 (po literze „O” następują trzy zera), data ważności: 30.12.2019.

Adres: Bangi, Republika Środkowoafrykańska.

Data umieszczenia w wykazie ONZ: 17 grudnia 2015 r.

Informacje dodatkowe: Gaye jest jednym z przywódców Front Populaire pour la Renaissance de Centrafrique (Ludowego Frontu Odrodzenia Afryki Środkowej (FPRC)) (nieumieszczonego w wykazie), zmarginalizowanego ugrupowania zbrojnego byłej koalicji Seleka w Bangi. Jest również przywódcą tzw. „Defense Committee” („Komitetu Obronnego”) dystryktu PK5 w Bangi (znanego jako „PK5 Resistance” lub „Texas”) (nieumieszczonego w wykazie), wymuszającego pieniądze od mieszkańców i stosującego przemoc fizyczną. Gaye został mianowany 2 listopada 2014 r. przez Nourredine Adama (CFi.002) jako sprawozdawca ds. koordynacji politycznej FPRC. 9 maja 2014 r. Komitet Rady Bezpieczeństwa ustanowiony na mocy rezolucji nr 2127 (2013) w sprawie Republiki Środkowoafrykańskiej umieścił Adama w swoim wykazie sankcji. Dostępne zdjęcie do załączenia do specjalnego ogłoszenia Interpolu i Rady Bezpieczeństwa ONZ. Link do strony ze specjalnymi ogłoszeniami Interpolu i Rady Bezpieczeństwa ONZ: https://www.interpol.int/en/notice/search/un/5915753

Informacje pochodzące z opisowego streszczenia powodów umieszczenia w wykazie dostarczonego przez Komitet Sankcji:

Haroun Gaye został umieszczony w wykazie 17 grudnia 2015 r. na podstawie pkt 11 i 12 lit. b) i f) rezolucji nr 2196 (2015) jako osoba „przeprowadzająca lub wspierająca akty zagrażające pokojowi, stabilności lub bezpieczeństwu Republiki Środkowoafrykańskiej”; „osoba uczestnicząca w planowaniu, kierowaniu lub popełnianiu czynów naruszających międzynarodowe przepisy o prawach człowieka lub międzynarodowe przepisy humanitarne, zależnie od tego, które przepisy mają zastosowanie, lub stanowiących naruszenie lub łamanie praw człowieka w Republice Środkowoafrykańskiej, w tym czynów związanych z przemocą seksualną, atakowaniem ludności cywilnej, zamachami na tle etnicznym czy religijnym, zamachami na szkoły i szpitale oraz uprowadzaniem i przymusowym wysiedlaniem”, oraz „osoba uczestnicząca w planowaniu, kierownictwie, sponsorowaniu lub przeprowadzaniu zamachów na misje ONZ lub międzynarodowe siły bezpieczeństwa, w tym misję MINUSCA, misje Unii Europejskiej i operacje francuskie, które je wspierają”.

Informacje dodatkowe:

Dnia 26 czerwca 2015 r. Gaye zakłócił z małą grupą rozpoczęcie rejestracji wyborców w dystrykcie PK5 w Bangi, powodując zamknięcie procesu rejestracji.

8. Eugène BARRET NGAÏKOSSET (alias: a) Eugene Ngaikosset; b) Eugene Ngaikoisset; c) Eugene Ngakosset; d) Eugene Barret Ngaikosse; e) Eugene Ngaikouesset; f) 'The Butcher of Paoua'; g) Ngakosset)

Funkcje: a) były kapitan, Straż Prezydencka Republiki Środkowoafrykańskiej; b) były kapitan, marynarka wojenna Republiki Środkowoafrykańskiej.

Krajowy numer identyfikacyjny: wojskowy numer identyfikacyjny sił zbrojnych Republiki Środkowoafrykańskiej (FACA): 911-10-77.

Adres: a) Bangi, Republika Środkowoafrykańska.

Data umieszczenia w wykazie ONZ: 17 grudnia 2015 r.

Informacje dodatkowe: Kapitan Eugène Barret Ngaïkosset jest byłym członkiem Straży Prezydenckiej byłego prezydenta Françoisa Bozizé i jest powiązany z ruchem Antybalaka. Dnia 17 maja 2015 r. uciekł z więzienia po ekstradycji z Brazzaville i utworzył własną frakcję Antybalaki złożoną z byłych bojowników FACA.

Informacje pochodzące z opisowego streszczenia powodów umieszczenia w wykazie dostarczonego przez Komitet Sankcji:

Eugène Barret Ngaïkosset został umieszczony w wykazie 17 grudnia 2015 r. na podstawie pkt 11 i pkt 12 lit. b) i f) rezolucji nr 2196 (2015) jako „osoba przeprowadzająca lub wspierająca akty zagrażające pokojowi, stabilności lub bezpieczeństwu Republiki Środkowoafrykańskiej”; „osoba uczestnicząca w nadzorowaniu, planowaniu lub popełnianiu czynów łamiących obowiązujące prawo międzynarodowe dotyczące praw człowieka lub międzynarodowe prawo humanitarne, lub czynów stanowiących naruszenie lub łamanie praw człowieka w Republice Środkowoafrykańskiej, w tym czynów związanych z przemocą seksualną, atakowaniem ludności cywilnej, zamachami na tle etnicznym czy religijnym, zamachami na szkoły i szpitale oraz uprowadzaniem i przymusowym wysiedlaniem”; oraz „osoba uczestnicząca w planowaniu, kierownictwie, sponsorowaniu lub przeprowadzaniu zamachów na misje ONZ lub międzynarodowe siły bezpieczeństwa, w tym misję MINUSCA, misje Unii Europejskiej i operacje francuskie, które je wspierają”.

Informacje dodatkowe:

Ngaïkosset jest jednym z głównych sprawców przemocy, która wybuchła w Bangi pod koniec września 2015 r. Ngaïkosset i inni członkowie Antybalaki współpracowali z marginalizowanymi członkami byłej koalicji Séléka, dążąc do destabilizacji rządu tymczasowego Republiki Środkowoafrykańskiej. W nocy z dnia 27 na 28 września 2015 r. Ngaïkosset i inni dokonali nieskutecznego ataku na obóz żandarmerii „Izamo” w celu kradzieży broni i amunicji. Dnia 28 września grupa otoczyła biura państwowego radia Republiki Środkowoafrykańskiej.

Dnia 8 października 2015 r. minister sprawiedliwości Republiki Środkowoafrykańskiej ogłosił zamiar zbadania roli Ngaïkosseta i innych osób w aktach przemocy, które miały miejsce we wrześniu 2015 r. w Bangi. Ngaïkosset i inni zostali uznani za zamieszanych w „rażące akty stanowiące naruszenia zasad dotyczących wewnętrznego bezpieczeństwa państwa, spiskowanie, podżeganie do wojny domowej, nieposłuszeństwo obywatelskie, nienawiść i współudział”. Organy ścigania Republiki Środkowoafrykańskiej zostały poinstruowane, by rozpocząć śledztwo, które miałoby doprowadzić do odszukania i aresztowania sprawców i wspólników.

9. Joseph KONY (Alias: a) Kony b) Joseph Rao Kony c) Josef Kony d) Le Messie sanglant)

Funkcje: Dowódca Bożej Armii Oporu

Data urodzenia: a) 1959 r. b) 1960 r. c) 1961 r. d) 1963 r. e) 18 września 1964 r. f) 1965 r. g) (sierpień 1961 r.) h) (lipiec 1961 r.) i) 1 stycznia 1961 r. j) (kwiecień 1963 r.)

Miejsce urodzenia: a) wieś Palaro, parafia Palaro, hrabstwo Omoro, okręg Gulu, Uganda b) Odek, Omoro, Gulu, Uganda c) Atyak, Uganda

Obywatelstwo: Paszport ugandyjski

Data umieszczenia w wykazie ONZ: 7 marca 2016 r.

Informacje dodatkowe: Kony jest założycielem i przywódcą Bożej Armii Oporu (Lord's Resistance Army – LRA) (CFe.002). Pod jego przywództwem LRA dopuszcza się uprowadzeń, zabójstw i okaleczeń tysięcy cywilów w całej Afryce Środkowej. LRA jest odpowiedzialna za porwania, przesiedlenia, akty przemocy seksualnej i zabójstwa wobec setek osób w całej Republice Środkowoafrykańskiej; dopuszcza się też plądrowania i niszczenia własności cywilnej. Imię ojca: Luizi Obol. Imię matki: Nora Obol.

Link do strony ze specjalnymi ogłoszeniami Interpolu i Rady Bezpieczeństwa ONZ: https://www.interpol.int/en/notice/search/un/5932340

Informacje pochodzące z opisowego streszczenia powodów umieszczenia w wykazie dostarczonego przez Komitet Sankcji:

Joseph Kony został umieszczony w wykazie w dniu 7 marca 2016 r. na podstawie pkt 12 i 13 lit. b), c) i d) rezolucji 2262 (2016) jako „osoba odpowiedzialna za przeprowadzanie lub wspieranie aktów zagrażających pokojowi, stabilności lub bezpieczeństwu Republiki Środkowoafrykańskiej”, „osoba uczestnicząca w planowaniu, kierowaniu lub popełnianiu czynów naruszających międzynarodowe przepisy o prawach człowieka lub międzynarodowe przepisy humanitarne, zależnie od tego, które przepisy mają zastosowanie, lub stanowiących naruszenie lub łamanie praw człowieka w Republice Środkowoafrykańskiej, w tym czynów związanych z przemocą seksualną, atakowaniem ludności cywilnej, zamachami na tle etnicznym czy religijnym, zamachami na szkoły i szpitale oraz uprowadzaniem i przymusowym wysiedlaniem”, „osoba rekrutująca dzieci lub angażująca je w konflikt zbrojny w Republice Środkowoafrykańskiej, z naruszeniem mającego zastosowanie prawa międzynarodowego” oraz „osoba udzielająca wsparcia ugrupowaniom zbrojnym lub sieciom przestępczym poprzez nielegalną eksploatację bogactw naturalnych, w tym diamentów, złota, dzikiej fauny i flory oraz produktów od nich pochodnych, lub handel nimi, w Republice Środkowoafrykańskiej lub z terytorium tego kraju”.

Informacje dodatkowe:

Funkcje: Zastępca dowódcy Bożej Armii Oporu

Data urodzenia: a) 1994 r. b) 1993 r. c) 1995 r. d) 1992 r.

Adres: Kafia Kingi (obszar na granicy między Sudanem a Sudanem Południowym o nieokreślonym jeszcze statusie).

Data umieszczenia w wykazie ONZ: 23 sierpnia 2016 r.

Informacje dodatkowe: Ali Kony jest zastępcą dowódcy Bożej Armii Oporu (LRA), podmiotu umieszczonego w wykazie, i synem przywódcy LRA Josepha Kony'ego, osoby umieszczonej w wykazie. Ali Kony został włączony do hierarchii przywództwa LRA w 2010 r. Należy do grupy oficerów LRA wyższego stopnia, którzy pracują z Josephem Konym. Link do strony ze specjalnymi ogłoszeniami Interpolu i Rady Bezpieczeństwa ONZ: https://www.interpol.int/en/notice/search/un/5971056

Informacje pochodzące z opisowego streszczenia powodów umieszczenia w wykazie dostarczonego przez Komitet Sankcji:

Ali Kony został umieszczony w wykazie w dniu 23 sierpnia 2016 r. na podstawie pkt 12 i 13 lit. d) i g) rezolucji nr 2262 (2016) jako „osoba przeprowadzająca lub wspierająca akty zagrażające pokojowi, stabilności lub bezpieczeństwu Republiki Środkowoafrykańskiej”; „osoba udzielająca wsparcia ugrupowaniom zbrojnym lub sieciom przestępczym poprzez nielegalną eksploatację bogactw naturalnych, w tym diamentów, złota, dzikiej fauny i flory oraz produktów od nich pochodnych, lub handel nimi, w Republice Środkowoafrykańskiej lub z terytorium tego kraju”; „osoba stojąca na czele podmiotów wskazanych przez komitet zgodnie z rezolucją nr 2134 (2014) pkt 36 lub 37 lub rezolucją 2262 (2016) lub osoba, która udzielała wsparcia osobom lub podmiotom wskazanym przez ten komitet zgodnie z rezolucją nr 2134 (2014) pkt 36 lub 37 lub rezolucją 2262 (2016), działała na ich rzecz, w ich imieniu lub pod ich kierownictwem, lub podmiotu będącego własnością wskazanej osoby lub podmiotu lub przez nie kontrolowanego”.

11. Salim KONY (Alias: a) Salim Saleh Kony b) Salim Saleh c) Salim Ogaro d) Okolu Salim e) Salim Saleh Obol Ogaro f) Simon Salim Obol)

Funkcje: Zastępca dowódcy Bożej Armii Oporu

Data urodzenia: a) 1992 r. b) 1991 r. c) 1993 r.

Adres: Kafia Kingi (obszar na granicy między Sudanem a Sudanem Południowym o nieokreślonym jeszcze statusie) b) Republika Środkowoafrykańska

Data umieszczenia w wykazie ONZ: 23 sierpnia 2016 r.

Informacje dodatkowe: Salim Kony jest zastępcą dowódcy Bożej Armii Oporu (LRA), podmiotu umieszczonego w wykazie, i synem przywódcy LRA Josepha Kony'ego, osoby umieszczonej w wykazie. Salim Kony został włączony do hierarchii przywództwa LRA w 2010 r. Należy do grupy oficerów LRA wyższego stopnia, którzy pracują z Josephem Konym. Link do strony ze specjalnymi ogłoszeniami Interpolu i Rady Bezpieczeństwa ONZ: https://www.interpol.int/en/notice/search/un/5971058

Informacje pochodzące z opisowego streszczenia powodów umieszczenia w wykazie dostarczonego przez Komitet Sankcji:

Salim Kony został umieszczony w wykazie w dniu 23 sierpnia 2016 r. na podstawie pkt 12 i 13 lit. d) i g) rezolucji nr 2262 (2016) jako osoba „odpowiedzialna za przeprowadzanie lub wspieranie aktów zagrażających pokojowi, stabilności lub bezpieczeństwu Republiki Środkowoafrykańskiej”; „osoba udzielająca wsparcia ugrupowaniom zbrojnym lub sieciom przestępczym poprzez nielegalną eksploatację bogactw naturalnych, w tym diamentów, złota, dzikiej fauny i flory oraz produktów od nich pochodnych, lub handel nimi, w Republice Środkowoafrykańskiej lub z terytorium tego kraju”; „osoba stojąca na czele podmiotów wskazanych przez komitet zgodnie z rezolucją nr 2134 (2014) pkt 36 lub 37 lub rezolucją 2262 (2016) lub osoba, która udzielała wsparcia osobom lub podmiotom wskazanym przez ten komitet zgodnie z rezolucją nr 2134 (2014) pkt 36 lub 37 lub rezolucją 2262 (2016), działała na ich rzecz, w ich imieniu lub pod ich kierownictwem, lub podmiotu będącego własnością wskazanej osoby lub podmiotu lub przez nie kontrolowanego”.

Salim Kony jest głównym dowódcą „sztabu polowego” LRA i od najmłodszych lat wspólnie z Josephem Konym planował ataki i środki obronne LRA. Poprzednio Salim przewodził grupie zapewniającej bezpieczeństwo Josephowi Kony'emu. Niedawno Joseph Kony powierzył Salimowi zarządzanie sieciami finansowymi i logistycznymi LRA.

B. Podmioty

1. BUREAU D'ACHAT DE DIAMANT EN CENTRAFRIQUE/KARDIAM (alias: a) BADICA/KRDIAM b) KARDIAM)

Adres: a) BP 333, Bangi, Republika Środkowafrykańska (Tel. +32 3 2310521, Faks +32 3 2331839, email: kardiam.bvba@skynet.be; strona internetowa: www.groupeabdoulkarim.com) b) Antwerpia, Belgia

Data umieszczenia w wykazie ONZ: 20 sierpnia 2015 r.

Informacje dodatkowe: Kierownictwo: Abdoul-Karim Dan-Azoumi (od 12 grudnia 1986 r.) oraz Aboubakar Mahamat (od 1 stycznia 2005 r.). Do oddziałów przedsiębiorstwa zalicza się MINAiR oraz SOFIA TP (Duala w Kamerunie).

Link do strony ze specjalnymi ogłoszeniami Interpolu i Rady Bezpieczeństwa ONZ: https://www.interpol.int/en/notice/search/un/5891200

Informacje pochodzące z opisowego streszczenia powodów umieszczenia w wykazie dostarczonego przez Komitet Sankcji:

Bureau d'achat de Diamant en Centrafrique/KARDIAM zostało umieszczone w wykazie 20 sierpnia 2015 r. na podstawie pkt 12 lit. d) rezolucji nr 2196 (2015) jako „podmiot udzielający wsparcia ugrupowaniom zbrojnym lub sieciom przestępczym poprzez nielegalną eksploatację bogactw naturalnych, w tym diamentów, złota, dzikiej fauny i flory oraz produktów od nich pochodnych, lub handel nimi w Republice Środkowoafrykańskiej”.

Informacje dodatkowe:

Handlarze, którzy skupowali diamenty nielegalnie przemycone z Republiki Środkowoafrykańskiej na rynki zagraniczne, w tym z zachodniej części kraju, działali w Kamerunie w imieniu biura BADICA.

2. BOŻA ARMIA OPORU (alias: a) LRA b) Boży Ruch Oporu (LRM) c) Boży Ruch/Boża Armia Oporu (LRM/A);

Data umieszczenia w wykazie ONZ: 7 marca 2016 r.

Informacje dodatkowe: Ugrupowanie wyrosło w północnej Ugandzie w latach 80. XX wieku. Dopuszczało się uprowadzania, zabijania i okaleczania tysięcy cywilów w Afryce Środkowej, w tym setek w Republice Środkowoafrykańskiej. Przywódca: Joseph Kony. Link do strony ze specjalnymi ogłoszeniami Interpolu i Rady Bezpieczeństwa ONZ: https://www.interpol.int/en/notice/search/un/5932344

Informacje pochodzące z opisowego streszczenia powodów umieszczenia w wykazie dostarczonego przez Komitet Sankcji:

Boża Armia Oporu została umieszczona w wykazie w dniu 7 marca 2016 r. na podstawie pkt 12 i 13 lit. b), c) i d) rezolucji 2262 (2016) jako „podmiot odpowiedzialny za przeprowadzanie lub wspieranie aktów zagrażających pokojowi, stabilności lub bezpieczeństwu Republiki Środkowoafrykańskiej”, „podmiot uczestniczący w planowaniu, kierowaniu lub popełnianiu czynów naruszających międzynarodowe przepisy o prawach człowieka lub międzynarodowe przepisy humanitarne, zależnie od tego, które przepisy mają zastosowanie, lub stanowiących naruszenie lub łamanie praw człowieka w Republice Środkowoafrykańskiej, w tym czynów związanych z przemocą seksualną, atakowaniem ludności cywilnej, zamachami na tle etnicznym czy religijnym, zamachami na szkoły i szpitale oraz uprowadzaniem i przymusowym wysiedlaniem”, „podmiot rekrutujący dzieci lub angażujący je w konflikt zbrojny w Republice Środkowoafrykańskiej, z naruszeniem mającego zastosowanie prawa międzynarodowego” oraz „podmiot udzielający wsparcia ugrupowaniom zbrojnym lub sieciom przestępczym poprzez nielegalną eksploatację bogactw naturalnych, w tym diamentów, złota, dzikiej fauny i flory oraz produktów od nich pochodnych, lub handel nimi, w Republice Środkowoafrykańskiej lub z terytorium tego kraju”.

Informacje dodatkowe:

W 2014 r. bojownicy LRA kilkakrotnie atakowali miasto Obo w prefekturze Haut-Mbomou we wschodniej części Republiki Środkowoafrykańskiej.

Na początku lutego 2015 r. bojownicy LRA uzbrojeni w broń ciężką dopuścili się porwania cywilów w miejscowości Kpangbayanga w prefekturze Haut-Mbomou i rabunku żywności.

30.5.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 139/62

DECYZJA RADY (WPZiB) 2017/917

z dnia 29 maja 2017 r.

zmieniająca decyzję 2013/255/WPZiB dotyczącą środków ograniczających skierowanych przeciwko Syrii

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 29,

uwzględniając wniosek Wysokiego Przedstawiciela Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)	W dniu 31 maja 2013 r. Rada przyjęła decyzję 2013/255/WPZiB dotyczącą środków ograniczających skierowanych przeciwko Syrii (1).

(2)	W dniu 27 maja 2016 r. Rada przyjęła decyzję (WPZiB) 2016/850 (2), przedłużającą do dnia 1 czerwca 2017 r. obowiązywanie środków ograniczających ustanowionych decyzją 2013/255/WPZiB.

(3)	Jak wynika z przeglądu decyzji 2013/255/WPZiB, obowiązywanie środków ograniczających należy ponownie przedłużyć do dnia 1 czerwca 2018 r.

(4)	Wpisy dotyczące niektórych osób fizycznych, podmiotów i organów objętych środkami ograniczającymi zamieszczone w załączniku I do decyzji 2013/255/WPZiB należy zaktualizować i zmienić.

(5)	Należy zatem odpowiednio zmienić decyzję 2013/255/WPZiB i załącznik I do decyzji 2013/255/WPZiB,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

Art. 34 decyzji 2013/255/WPZiB otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 34

Niniejszą decyzję stosuje się do dnia 1 czerwca 2018 r. Jest ona przedmiotem ciągłego przeglądu. Decyzja ta może być, w stosownych przypadkach, przedłużana lub zmieniana, jeżeli Rada uzna, że jej cele nie zostały osiągnięte.”.

Artykuł 2

Załącznik I do decyzji 2013/255/WPZiB zostaje zmieniony zgodnie z załącznikiem do niniejszej decyzji.

Artykuł 3

Niniejsza decyzja wchodzi w życie następnego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Sporządzono w Brukseli dnia 29 maja 2017 r.

W imieniu Rady

C. CARDONA

Przewodniczący

(1) Dz.U. L 147 z 1.6.2013, s. 14.

(2) Decyzja Rady (WPZiB) 2016/850 z dnia 27 maja 2016 r. zmieniająca decyzję 2013/255/WPZiB dotyczącą środków ograniczających skierowanych przeciwko Syrii (Dz.U. L 141 z 28.5.2016, s. 125).

ZAŁĄCZNIK

Załącznik I do decyzji 2013/255/WPZiB otrzymuje następujące brzmienie:

W części A („Osoby”), następujące wpisy zastępują wpisy dotyczące osób wymienionych poniżej:

	Imię i nazwisko	Dane identyfikacyjne	Powody	Data umieszczenia w wykazie
„13.	Munzir ( ) (alias Mundhir, Monzer) Jamil Al-Assad ( )	Data urodzenia: 1.3.1961 Miejsce urodzenia: Kerdaha (Kardaha), prowincja Latakia, paszport nr 86449 i nr 842781	Jako członek bojówek Szabiha brał udział w aktach przemocy wobec ludności cywilnej.	9.5.2011
37.	Generał brygady Rafiq ( ) (alias Rafeeq) Shahadah ( ) (alias Shahada, Shahade, Shahadeh, Chahada, Chahade, Chahadeh, Chahada)	Miejsce urodzenia: Jablah (Dżabla), prowincja Latakia	W wywiadzie wojskowym Syrii kierował wydziałem 293 (sprawy wewnętrzne) w Damaszku. Bezpośrednio uczestniczył w represjach i aktach przemocy wobec ludności cywilnej Damaszku. Doradca prezydenta Baszara al-Assada w kwestiach strategicznych i sprawach wywiadu wojskowego.	23.8.2011
53.	Adib ( ) Mayaleh ( ) (alias André Mayard)	Data urodzenia: 15.5.1955; Miejsce urodzenia: Bassir	Były minister gospodarki i handlu zagranicznego, objął urząd w okresie po maju 2011 r. (mianowany w lipcu 2016 r.). Jako były minister rządu ponosi współodpowiedzialność za brutalne represje stosowane przez reżim wobec ludności cywilnej. Adib Mayaleh był także odpowiedzialny za ekonomiczne i finansowe wspieranie reżimu syryjskiego przy wykorzystaniu pełnionej wcześniej przez niego funkcji prezesa Banku Centralnego Syrii.	15.5.2012
59.	Generał Ghassan ( ) Belal ( )		Generał dowodzący biurem rezerwy 4. dywizji. Doradca Mahera al-Assada oraz koordynator działań sił bezpieczeństwa. Odpowiada za ataki na ludność cywilną w całej Syrii, uczestniczył w szeregu przypadków naruszenia uzgodnień o zaprzestaniu działań wojennych w regionie Ghouta.	14.11.2011
66.	Kifah ( ) Moulhem ( ) (alias Moulhim, Mulhem, Mulhim)		Były dowódca batalionu w 4. dywizji. W lipcu 2015 r. mianowany zastępcą szefa wydziału wywiadu wojskowego. Odpowiada za atak na ludność cywilną w Dajr az-Zaur.	14.11.2011
106.	Dr Wael ( ) Nader ( ) Al-Halqi ( ) (alias Al-Halki)	Data urodzenia: 1964 r. Miejsce urodzenia: prowincja Daraa (Dara).	Były premier sprawujący urząd do 3 lipca 2016 r. i były minister zdrowia. Jako były minister rządu ponosi współodpowiedzialność za brutalne represje stosowane przez reżim wobec ludności cywilnej.	27.2.2012
109.	Imad ( ) Mohammad ( ) (alias Mohamed, Muhammad, Mohammed) Deeb Khamis ( ) (alias: Imad Mohammad Dib Khamees)	Data urodzenia: 1.8.1961 Miejsce urodzenia: okolice Damaszku	Premier i były minister ds. energii elektrycznej. Jako minister rządu ponosi współodpowiedzialność za brutalne represje stosowane przez reżim wobec ludności cywilnej.	23.3.2012
110.	Omar ( ) Ibrahim ( ) Ghalawanji ( )	Data urodzenia: 1954 r. Miejsce urodzenia: Tartous	Były wicepremier, minister ds. usług, były minister administracji lokalnej pełniący urząd do 3 lipca 2016 r. Jako były minister rządu ponosi współodpowiedzialność za brutalne represje stosowane przez reżim wobec ludności cywilnej.	23.3.2012
117.	Adnan ( ) Hassan ( ) Mahmoud ( )	Data urodzenia: 1966 r. Miejsce urodzenia: Tartous	Ambasador Syrii w Iranie. Były minister informacji, objął urząd po maju 2011 r. Jako były minister rządu ponosi współodpowiedzialność za brutalne represje stosowane przez reżim wobec ludności cywilnej.	23.9.2011
157.	Inż. Bassam ( ) Hanna ( )		Były minister zasobów wodnych, objął urząd po maju 2011 r. Jako były minister rządu ponosi współodpowiedzialność za brutalne represje stosowane przez reżim wobec ludności cywilnej.	16.10.2012
162.	Dr Mahmoud ( ) Ibraheem ( ) (alias Ibrahim) Sa'iid ( ) (alias Said, Sa'eed, Saeed)		Były minister transportu, objął urząd po maju 2011 r. Jako były minister rządu ponosi współodpowiedzialność za brutalne represje stosowane przez reżim wobec ludności cywilnej.	16.10.2012
166.	Dr Lubana ( ) (alias Lubanah) Mushaweh ( ) (alias Mshaweh, Mshawweh, Mushawweh)	Data urodzenia: 1955 r. Miejsce urodzenia: Damascus	Była minister kultury, objęła urząd po maju 2011 r. Jako była minister rządu ponosi współodpowiedzialność za brutalne represje stosowane przez reżim wobec ludności cywilnej.	16.10.2012
168.	Omran ( ) Ahed ( ) Al Zu'bi ( ) (alias Al Zoubi, Al Zo'bi, Al Zou'bi)	Data urodzenia: 27.9.1959 Miejsce urodzenia: Damascus	Były minister informacji, objął urząd po maju 2011 r. Jako były minister rządu ponosi współodpowiedzialność za brutalne represje stosowane przez reżim wobec ludności cywilnej.	16.10.2012
170.	Najm ( ) (alias Nejm) Hamad ( ) Al Ahmad ( ) (alias Al-Ahmed)		Były minister sprawiedliwości, objął urząd po maju 2011 r. Jako były minister rządu ponosi współodpowiedzialność za brutalne represje stosowane przez reżim wobec ludności cywilnej.	16.10.2012
171.	Dr Abdul-Salam ( ) Al Nayef ( )		Były minister zdrowia, objął urząd po maju 2011 r. Jako były minister rządu ponosi współodpowiedzialność za brutalne represje stosowane przez reżim wobec ludności cywilnej.	16.10.2012
173.	Dr Nazeera ( ) (alias Nazira, Nadheera, Nadhira) Farah ( ) Sarkees ( ) (alias Sarkis)		Były sekretarz stanu ds. środowiska, objął urząd po maju 2011 r. Jako były minister rządu ponosi współodpowiedzialność za brutalne represje stosowane przez reżim wobec ludności cywilnej.	16.10.2012
176.	Abdullah ( ) (alias Abdallah) Khaleel ( ) (alias Khalil) Hussein ( ) (alias Hussain)		Były sekretarz stanu, objął urząd po maju 2011 r. Jako były minister rządu ponosi współodpowiedzialność za brutalne represje stosowane przez reżim wobec ludności cywilnej.	16.10.2012
177.	Jamal ( ) Sha'ban ( ) (alias Shaaban) Shaheen ( )		Były sekretarz stanu, objął urząd po maju 2011 r. Jako były minister rządu ponosi współodpowiedzialność za brutalne represje stosowane przez reżim wobec ludności cywilnej.	16.10.2012
181.	Suleiman Al Abbas		Były minister ds. ropy naftowej i zasobów mineralnych, objął urząd po maju 2011 r. Jako były minister rządu ponosi współodpowiedzialność za brutalne represje stosowane wobec Syryjczyków.	24.6.2014
182.	Kamal Eddin Tu'ma	Data urodzenia: 1959 r.	Były minister przemysłu, objął urząd po maju 2011 r. Jako były minister rządu ponosi współodpowiedzialność za brutalne represje stosowane przez reżim wobec ludności cywilnej.	24.6.2014
183	Kinda al-Shammat (alias Shmat)	Data urodzenia: 1973 r.	Były minister spraw społecznych, objął urząd po maju 2011 r. Jako były minister rządu ponosi współodpowiedzialność za brutalne represje stosowane przez reżim wobec ludności cywilnej.	24.6.2014
184.	Hassan Hijazi	Data urodzenia: 1964 r.	Były minister pracy, objął urząd po maju 2011 r. Jako były minister rządu ponosi współodpowiedzialność za brutalne represje stosowane przez reżim wobec ludności cywilnej.	24.6.2014
185.	Ismael Ismael (alias Ismail Ismail, lub Isma'Il Isma'il)	Data urodzenia: 1955 r.	Były minister finansów, objął urząd po maju 2011 r. Jako były minister rządu ponosi współodpowiedzialność za brutalne represje stosowane przez reżim wobec ludności cywilnej.	24.6.2014
186.	Dr Khodr Orfali (alias Khud/Khudr Urfali/Orphaly)	Data urodzenia: 1956 r.	Były minister gospodarki i handlu zagranicznego, objął urząd po maju 2011 r. Jako były minister rządu ponosi współodpowiedzialność za brutalne represje stosowane przez reżim wobec ludności cywilnej.	24.6.2014
187.	Samir Izzat Qadi Amin	Data urodzenia: 1966 r.	Były minister ds. handlu wewnętrznego i ochrony konsumentów, objął urząd po maju 2011 r. Jako były minister rządu ponosi współodpowiedzialność za brutalne represje stosowane przez reżim wobec ludności cywilnej.	24.6.2014
189.	Dr Malek Ali (alias Malik)	Data urodzenia: 1956 r.	Były minister szkolnictwa wyższego, objął urząd po maju 2011 r. Jako były minister rządu ponosi współodpowiedzialność za brutalne represje stosowane przez reżim wobec ludności cywilnej.	24.6.2014
191.	Dr Hassib Elias Shammas (alias Hasib)	Data urodzenia: 1957 r.	Były sekretarz stanu, objął urząd po maju 2011 r. Jako były minister rządu ponosi współodpowiedzialność za brutalne represje stosowane przez reżim wobec ludności cywilnej.	24.6.2014
1.	Houmam Jaza'iri (alias Humam al-Jazaeri, Hammam al-Jazairi)	Data urodzenia: 1977 r.	Były minister gospodarki i handlu zagranicznego, objął urząd po maju 2011 r. Jako były minister rządu ponosi współodpowiedzialność za brutalne represje stosowane wobec Syryjczyków.	21.10.2014
2.	Mohamad Amer Mardini (alias Mohammad Amer Mardini)	Data urodzenia: 1959 r. Miejsce urodzenia: Damascus	Były minister szkolnictwa wyższego, objął urząd po maju 2011 r. (mianowany 27 sierpnia 2014 r.). Jako były minister rządu ponosi współodpowiedzialność za brutalne represje stosowane przez reżim wobec ludności cywilnej.	21.10.2014
3.	Mohamad Ghazi Jalali (alias Mohammad Ghazi al-Jalali)	Data urodzenia: 1969 r. Miejsce urodzenia: Damascus	Były minister komunikacji i technologii, objął urząd po maju 2011 r. (mianowany 27 sierpnia 2014 r.). Jako były minister rządu ponosi współodpowiedzialność za brutalne represje stosowane przez reżim wobec ludności cywilnej.	21.10.2014
4.	Kamal Cheikha (alias Kamal al-Sheikha)	Data urodzenia: 1961 r. Miejsce urodzenia: Damascus	Były minister zasobów wodnych, objął urząd po maju 2011 r. (mianowany 27 sierpnia 2014 r.). Jako były minister rządu ponosi współodpowiedzialność za brutalne represje stosowane przez reżim wobec ludności cywilnej.	21.10.2014
5.	Hassan Nouri (alias Hassan al-Nouri)	Data urodzenia: 9.2.1960	Były minister ds. rozwoju administracyjnego, objął urząd po maju 2011 r. (mianowany 27 sierpnia 2014 r.). Jako były minister rządu ponosi współodpowiedzialność za brutalne represje stosowane przez reżim wobec ludności cywilnej.	21.10.2014
7.	Khalaf Souleymane Abdallah (alias Khalaf Sleiman al-Abdullah)	Data urodzenia: 1960 r. Miejsce urodzenia: Deir ez-Zor	Były minister pracy, objął urząd po maju 2011 r. (mianowany 27 sierpnia 2014 r.). Jako były minister rządu ponosi współodpowiedzialność za brutalne represje stosowane przez reżim wobec ludności cywilnej.	21.10.2014
9.	Hassan Safiyeh (alias Hassan Safiye)	Data urodzenia: 1949 r. Miejsce urodzenia: Latakia	Były minister ds. handlu wewnętrznego i ochrony konsumentów, objął urząd po maju 2011 r. (mianowany 27 sierpnia 2014 r.). Jako były minister rządu ponosi współodpowiedzialność za brutalne represje stosowane przez reżim wobec ludności cywilnej.	21.10.2014
10.	Issam Khalil	Data urodzenia: 1965 r. Miejsce urodzenia: Banias	Były minister kultury, objął urząd po maju 2011 r. (mianowany 27 sierpnia 2014 r.). Jako były minister rządu ponosi współodpowiedzialność za brutalne represje stosowane przez reżim wobec ludności cywilnej.	21.10.2014
11.	Mohammad Mouti' Mouayyad (alias Mohammad Muti'a Moayyad)	Data urodzenia: 1968 r. Miejsce urodzenia: Ariha (Idlib)	Były sekretarz stanu, objął urząd po maju 2011 r. (mianowany 27 sierpnia 2014 r.). Jako były minister rządu ponosi współodpowiedzialność za brutalne represje stosowane przez reżim wobec ludności cywilnej.	21.10.2014
12.	Ghazwan Kheir Bek (alias Ghazqan Kheir Bek)	Data urodzenia: 1961 r. Miejsce urodzenia: Latakia	Były minister transportu, objął urząd po maju 2011 r. (mianowany 27 sierpnia 2014 r.). Jako były minister rządu ponosi współodpowiedzialność za brutalne represje stosowane przez reżim wobec ludności cywilnej.	21.10.2014
217.	Atef Naddaf	Data urodzenia: 1956 r. Miejsce urodzenia: okolice Damaszku	Minister szkolnictwa wyższego. Powołany w lipcu 2016 r.	14.11.2016
218.	Hussein Makhlouf (alias Makhluf)	Data urodzenia: 1964 r. Miejsce urodzenia: Latakia Były gubernator prowincji Damaszek	Minister administracji lokalnej. Powołany w lipcu 2016 r. Kuzyn Ramiego Makhloufa.	14.11.2016
219.	Ali Al-Zafir (alias al-Dafeer)	Data urodzenia: 1962 r. Miejsce urodzenia: Tartous	Minister komunikacji i technologii. Powołany w lipcu 2016 r.	14.11.2016
220.	Ali Ghanem	Data urodzenia: 1963 r. Miejsce urodzenia: Damascus	Minister ds. ropy naftowej i zasobów mineralnych. Powołany w lipcu 2016 r.	14.11.2016
221.	Mohammed (alias Mohamed, Muhammad, Mohammad) Ramez Tourjman (alias Tourjuman) ( )	Data urodzenia: 1966 r. Miejsce urodzenia: Damascus	Minister informacji. Powołany w lipcu 2016 r.	14.11.2016
222.	Mohammed (alias Mohamed, Muhammad, Mohammad) al-Ahmed (alias al-Ahmad)	Data urodzenia: 1961 r. Miejsce urodzenia: Latakia	Minister kultury. Powołany w lipcu 2016 r.	14.11.2016
223.	Ali Hamoud (alias Hammoud)	Data urodzenia: 1964 r. Miejsce urodzenia: Tartous	Minister transportu. Powołany w lipcu 2016 r.	14.11.2016
224.	Mohammed Zuhair (alias Zahir) Kharboutli	Miejsce urodzenia: Damascus	Minister ds. energii elektrycznej. Powołany w lipcu 2016 r.	14.11.2016
225.	Maamoun (alias Ma'moun) Hamdan	Data urodzenia: 1958 r. Miejsce urodzenia: Damascus	Minister finansów. Powołany w lipcu 2016 r.	14.11.2016
226.	Nabil al-Hasan (alias al-Hassan)	Data urodzenia: 1963 r. Miejsce urodzenia: Aleppo	Minister Zasobów Wodnych. Powołany w lipcu 2016 r.	14.11.2016
227.	Ahmad al-Hamu (alias al-Hamo)	Data urodzenia: 1947 r.	Minister przemysłu. Powołany w lipcu 2016 r.	14.11.2016
228.	Abdullah al-Gharbi (alias al-Qirbi)	Data urodzenia: 1962 r. Miejsce urodzenia: Damascus	Minister ds. handlu wewnętrznego i ochrony konsumentów. Powołany w lipcu 2016 r.	14.11.2016
229.	Abdullah Abdullah ( )	Data urodzenia: 1956 r.	Sekretarz stanu. Powołany w lipcu 2016 r.	14.11.2016
230.	Salwa Abdullah	Data urodzenia: 1953 r. Miejsce urodzenia: Al-Kunajtira	Sekretarz stanu. Powołany w lipcu 2016 r.	14.11.2016
231.	Rafe'a Abu Sa'ad (alias Saad)	Data urodzenia: 1954 r. Miejsce urodzenia: miejscowość Habran (prowincja Sweida (As-Suwajda))	Sekretarz stanu. Powołany w lipcu 2016 r.	14.11.2016
232.	Wafiqa Hosni	Data urodzenia: 1952 r. Miejsce urodzenia: Damascus	Sekretarz stanu. Powołany w lipcu 2016 r.	14.11.2016
233.	Rima Al-Qadiri (alias Al-Kadiri)	Data urodzenia: 1963 r. Miejsce urodzenia: Damascus	Minister spraw społecznych (od sierpnia 2015 r.).	14.11.2016
236.	Saji' Darwish (alias Saji Jamil Darwish; Sajee Darwish; Sjaa Darwis) ( )	Data urodzenia: 11.1.1957 Stopień: Generał dywizji syryjskich arabskich sił powietrznych.	Posiada stopień generała dywizji, jest starszym rangą oficerem i dowódcą 22. dywizji syryjskich arabskich sił powietrznych, pełni służbę w okresie po maju 2011 r. Działa w sektorze rozprzestrzeniania broni chemicznej i jest odpowiedzialny za brutalne represje wobec ludności cywilnej: jako starszy rangą oficer syryjskich arabskich sił powietrznych i dowódca 22. dywizji odpowiada za użycie broni chemicznej przez samoloty wylatujące z baz lotniczych znajdujących się pod kontrolą 22. dywizji – również za atak na miejscowość Tallmannis, który według doniesień wspólnego mechanizmu śledczego przeprowadzono przy użyciu reżimowych śmigłowców stacjonujących na lotnisku w Hamie.	21.3.2017”

W części A („osoby”) dodaje się następujące wpisy dotyczące osób wymienionych poniżej:

	Imię i nazwisko	Dane identyfikacyjne	Powody	Data umieszczenia w wykazie
„239.	Hisham Mohammad Mamdouh al-Sha'ar	Data urodzenia: 1958 r. Miejsce urodzenia: Damascus (Syria)	Minister Sprawiedliwości. Mianowany w marcu 2017 r.	30.5.2017
240.	Mohammad Samer Abdelrahman al-Khalil		Minister Gospodarki i Handlu Zagranicznego. Mianowany w marcu 2017 r.	30.5.2017
241.	Salam Mohammad al-Saffaf	Data urodzenia: 1979 r.	Minister Rozwoju Administracyjnego. Mianowany w marcu 2017 r.	30.5.2017”

W części B („Podmioty”), dodaje się następujące wpisy dotyczące podmiotów wymienionych poniżej:

Nazwa

Dane identyfikacyjne

Powody

Data umieszczenia w wykazie

„36.

Ebla Petroleum Company alias Ebco

Centrala Mazzeh Villat Ghabia Dar Es Saada 16, P.O.

P.O. Box 9120,

Damascus, Syria;

Tel.: +963 116691100

Spółka joint venture GPC. Udziela reżimowi wsparcia finansowego.

23.1.2012”

30.5.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 139/70

DECYZJA WYKONAWCZA KOMISJI (UE) 2017/918

z dnia 23 maja 2017 r.

uznająca Saint Vincent i Grenadyny za niewspółpracujące państwo trzecie w zakresie zwalczania nielegalnych, nieraportowanych i nieuregulowanych połowów

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 1005/2008 z dnia 29 września 2008 r. ustanawiające wspólnotowy system zapobiegania nielegalnym, nieraportowanym i nieuregulowanym połowom oraz ich powstrzymywania i eliminowania, zmieniające rozporządzenia (EWG) nr 2847/93, (WE) nr 1936/2001 i (WE) nr 601/2004 oraz uchylające rozporządzenia (WE) nr 1093/94 i (WE) nr 1447/1999 (1), w szczególności jego art. 31,

a także mając na uwadze, co następuje:

1. WPROWADZENIE

(1)	Rozporządzeniem (WE) nr 1005/2008 („rozporządzenie w sprawie połowów NNN”) ustanowiono unijny system zapobiegania nielegalnym, nieraportowanym i nieuregulowanym połowom (połowom NNN) oraz ich powstrzymywania i eliminowania.

(2)

W rozdziale VI rozporządzenia w sprawie połowów NNN określono procedury dotyczące uznawania państw trzecich za niewspółpracujące, działań podejmowanych w odniesieniu do państw uznanych za niewspółpracujące państwa trzecie, sporządzania wykazu niewspółpracujących państw trzecich, usunięcia z wykazu niewspółpracujących państw trzecich, publicznego dostępu do wykazu niewspółpracujących państw trzecich i wszelkich środków nadzwyczajnych.

(3)

Zgodnie z art. 31 rozporządzenia w sprawie połowów NNN Komisja powinna wskazać państwa trzecie, które uznaje za niewspółpracujące w zakresie zwalczania połowów NNN. Państwo trzecie może zostać uznane za niewspółpracujące państwo trzecie, jeżeli nie wypełnia obowiązków spoczywających na nim na mocy prawa międzynarodowego jako na państwie bandery, państwie portu, państwie nadbrzeżnym lub państwie zbytu, polegających na podejmowaniu działań w celu zapobiegania połowom NNN oraz ich powstrzymywania i eliminowania.

(4)	Określenie niewspółpracujących państw trzecich następuje na podstawie przeglądu wszelkich informacji określonych w art. 31 ust. 2 rozporządzenia w sprawie połowów NNN.

(5)	Zgodnie z art. 33 rozporządzenia w sprawie połowów NNN Rada powinna sporządzić wykaz niewspółpracujących państw. W odniesieniu do tych państw mają zastosowanie środki określone w art. 38 rozporządzenia w sprawie połowów NNN.

(6)	Zgodnie z art. 12 ust. 2 rozporządzenia w sprawie połowów NNN produkty rybołówstwa mogą być przywożone do Unii, wyłącznie jeżeli towarzyszy im świadectwo połowowe zgodne z tym rozporządzeniem.

(7)

Zgodnie z art. 20 ust. 1 lit. a) rozporządzenia w sprawie połowów NNN świadectwa połowowe zatwierdzone przez dane państwo bandery są akceptowane, pod warunkiem że Komisja otrzymała powiadomienie od danego państwa bandery zaświadczające, iż wprowadziło ono krajowe ustalenia w zakresie wdrożenia, kontroli i egzekwowania przepisów ustawowych i wykonawczych oraz środków ochrony i zarządzania, których muszą przestrzegać jego statki rybackie.

(8)	Saint Vincent i Grenadyny nie przedstawiły Komisji swojego powiadomienia jako państwo bandery zgodnie z art. 20 rozporządzenia w sprawie połowów NNN.

(9)	Zgodnie z art. 20 ust. 4 rozporządzenia w sprawie połowów NNN Komisja prowadzi współpracę administracyjną z państwami trzecimi w obszarach związanych z wdrożeniem przepisów tego rozporządzenia dotyczących świadectw połowowych.

(10)

Na podstawie informacji, o których mowa w art. 31 ust. 2 rozporządzenia w sprawie połowów NNN, Komisja uznała, że istnieją silne przesłanki wskazujące na to, że Saint Vincent i Grenadyny nie wywiązały się z obowiązków, które spoczywają na nich na mocy prawa międzynarodowego jako na państwie bandery, państwie portu, państwie nadbrzeżnym lub państwie zbytu, polegających na podejmowaniu działań w celu zapobiegania połowom NNN oraz ich powstrzymywania i eliminowania.

(11)	Zgodnie z art. 32 rozporządzenia w sprawie połowów NNN Komisja zdecydowała w związku z tym, decyzją z dnia 12 grudnia 2014 r. (2), powiadomić Saint Vincent i Grenadyny o możliwości uznania ich za niewspółpracujące państwo trzecie zgodnie z rozporządzeniem w sprawie połowów NNN.

(12)	W decyzji z dnia 12 grudnia 2014 r. uwzględniono informacje dotyczące najważniejszych faktów oraz analizy, które stanowiły podstawę możliwości takiego uznania.

(13)	O decyzji powiadomiono Saint Vincent i Grenadyny, którym przekazano jednocześnie pismo zawierające sugestię, aby państwo to wdrożyło we współpracy z Komisją plan działania w celu naprawienia stwierdzonych niedociągnięć.

(14)

Komisja zachęciła Saint Vincent i Grenadyny w szczególności: (i) do przyjęcia wszelkich niezbędnych środków na rzecz realizacji działań zawartych w planach działania zalecanych przez Komisję; (ii) do dokonania oceny realizacji działań zawartych w planie działania zalecanym przez Komisję; oraz (iii) do przesyłania Komisji co sześć miesięcy szczegółowych sprawozdań, zawierających ocenę realizacji każdego działania w odniesieniu do, między innymi, jego jednostkowej lub ogólnej skuteczności w zapewnieniu w pełni zgodnego systemu kontroli rybołówstwa.

(15)

Saint Vincent i Grenadyny uzyskały możliwość udzielenia odpowiedzi na decyzję z dnia 12 grudnia 2014 r., a także odniesienia się do innych istotnych informacji przekazanych przez Komisję, co pozwoliło na przesłanie materiału dowodowego, aby odeprzeć zarzuty lub uzupełnić fakty przywołane w decyzji z dnia 12 grudnia 2014 r. Saint Vincent i Grenadynom zapewniono prawo do zwrócenia się o dodatkowe informacje lub do ich udzielenia.

(16)	W drodze swojej decyzji z dnia 12 grudnia 2014 r. oraz pismem z tego samego dnia Komisja zainicjowała proces dialogu z Saint Vincent i Grenadynami i zaznaczyła, że w jej opinii okres sześciu miesięcy jest zasadniczo wystarczający do osiągnięcia porozumienia w tej sprawie.

(17)

Komisja nadal poszukiwała wszelkich informacji, jakie uważała za niezbędne, i poddawała je weryfikacji. Uwagi ustne i pisemne przedłożone przez Saint Vincent i Grenadyny w następstwie decyzji z dnia 12 grudnia 2014 r. zostały przeanalizowane i wzięte pod uwagę. Saint Vincent i Grenadyny informowano na bieżąco, ustnie lub pisemnie, o rozważaniach Komisji.

(18)	Saint Vincent i Grenadyny nie zareagowały w sposób dostateczny na niepokojące kwestie i niedociągnięcia opisane w decyzji z dnia 12 grudnia 2014 r., a także nie wdrożyły w pełni środków zaproponowanych w planie działania dołączonym do niniejszej decyzji.

2. POSTĘPOWANIE DOTYCZĄCE SAINT VINCENT I GRENADYN

(19)	W dniu 12 grudnia 2014 r. Komisja powiadomiła Saint Vincent i Grenadyny o decyzji podjętej na podstawie art. 32 rozporządzenia w sprawie połowów NNN, zgodnie z którą rozważa możliwość uznania Saint Vincent i Grenadyn za niewspółpracujące państwo trzecie.

(20)	Komisja zachęciła Saint Vincent i Grenadyny, by w ścisłej współpracy z jej służbami wdrożyły plan działania na rzecz usunięcia niedociągnięć określonych w jej decyzji z dnia 12 grudnia 2014 r.

(21)

Główne niedociągnięcia wskazane przez Komisję były związane z kilkoma przypadkami niewdrożenia obowiązków wynikających z prawa międzynarodowego, związanych w szczególności z przyjęciem odpowiednich ram prawnych, brakiem odpowiedniego i skutecznego monitorowania, brakiem programów obecności obserwatorów i programu inspekcji, brakiem jasnych i przejrzystych procedur rejestracji i licencji połowowych oraz brakiem odstraszającego systemu sankcji. Inne stwierdzone niedociągnięcia odnoszą się ogólnie do przestrzegania zobowiązań międzynarodowych, w tym zaleceń i rezolucji regionalnych organizacji ds. zarządzania rybołówstwem (RFMO). Stwierdzono również nieprzestrzeganie zaleceń i rezolucji odpowiednich organów, takich jak międzynarodowy plan działania FAO na rzecz zapobiegania nielegalnym, nieraportowanym i nieuregulowanym połowom oraz ich powstrzymywania i eliminowania (MPD-NNN) oraz wytyczne FAO w sprawie funkcjonowania państwa bandery. Nieprzestrzeganie niewiążących zaleceń i rezolucji wzięto jednak pod uwagę jedynie jako dowody pomocnicze, a nie jako podstawę do uznania za niewspółpracujące państwo trzecie.

(22)	W swojej dokumentacji przedłożonej w dniu 2 lutego 2015 r. Saint Vincent i Grenadyny poinformowały Komisję o uzgodnieniach instytucjonalnych przyjętych w celu naprawy niedociągnięć wskazanych w decyzji z dnia 12 grudnia 2014 r.

(23)	W dniu 11 lutego 2015 r. w Panamie odbyły się konsultacje techniczne między Komisją a Saint Vincent i Grenadynami.

(24)	W dniu 13 marca 2015 r. Komisja Europejska i władze Saint Vincent i Grenadyn rozmawiały podczas telekonferencji w sprawie podjęcia działań następczych w odniesieniu do poziomu realizacji planu działania.

(25)

Władze Saint Vincent i Grenadyn przedstawiły w dniu 7 sierpnia 2015 r. dokument zawierający wykaz działań prowadzonych w celu zapobiegania połowom NNN. Jednak w powiadomieniu tym władze zapowiedziały, że ostateczne zatwierdzenie większości dokumentów wyszczególnionych w planie działania zostaje przełożone na późniejszy termin.

(26)

W dniu 2 października 2015 r. Komisja skierowała pismo do Ministra Rolnictwa, Transformacji Wsi, Leśnictwa i Rybołówstwa Saint Vincent i Grenadyn, w którym stwierdziła, że nie istnieje wyraźny dowód na to, iż władze Saint Vincent i Grenadyn wyeliminowały niedociągnięcia, które doprowadziły do wstępnego uznania tego państwa za niewspółpracujące państwo trzecie, i zaproponowała kontynuowanie dialogu w ramach wizyty weryfikacyjnej na miejscu.

(27)	Władze Saint Vincent i Grenadyn odpowiedziały na to pismo i przedłożyły sprawozdanie z postępu prac w dniu 28 października 2015 r., bez przedstawienia żadnych dalszych elementów odnoszących się do dokumentu wymienionego w motywie 25.

(28)	W piśmie wysłanym w dniu 16 grudnia 2015 r. Komisja zwróciła uwagę na brak postępów ze strony Saint Vincent i Grenadyn w odniesieniu do planu działania wynikającego z decyzji z dnia 12 grudnia 2014 r.

(29)

W dniu 19 stycznia 2016 r. Komisja wysłała pismo do władz Saint Vincent i Grenadyn, w którym przekazała informacje zebrane w odniesieniu do działalności figurującego w wykazie NNN statku rybackiego Asian Warrior, znanego również jako Kunlun i Taishan, oraz o poprosiła o przekazanie dodatkowych informacji w odniesieniu do procesu rejestracji statków pod banderą tego państwa.

(30)	W lutym 2016 r. Komisja przeprowadziła wizytę weryfikacyjną w celu omówienia postępów osiągniętych od czasu przyjęcia decyzji z dnia 12 grudnia 2014 r. W trakcie wizyty potwierdzono utrzymywanie się nieprawidłowości w rozwiązywaniu stwierdzonych niedociągnięć określonych w decyzji.

(31)

W marcu 2016 r. władze Saint Vincent i Grenadyn przedstawiły: (i) projekt krajowego planu działania przeciwko połowom NNN (KPD-NNN) oraz (ii) projekt protokołu ustaleń między dwoma krajowymi organami zajmującymi się regulacją w odniesieniu do statków rybackich – Wydziałem Rybołówstwa i Departamentem Administracji Morskiej. Pismem z dnia 3 czerwca 2016 r. Komisja poinformowała władze Saint Vincent i Grenadyn, że treść tych dokumentów może nie być zgodna z obowiązkami tego państwa jako państwa bandery na mocy prawa międzynarodowego, jeśli chodzi o podejmowanie działań w celu zapobiegania połowom NNN oraz ich powstrzymywania i eliminowania. Ponadto w piśmie zwrócono uwagę, że brak jest jasnego harmonogramu usuwania niedociągnięć wskazanych w planie działania.

(32)

Pismem z dnia 3 czerwca 2016 r. Komisja wezwała władze Saint Vincent i Grenadyn do dostarczenia informacji na temat statku rybackiego Gotland pływającego pod banderą tego państwa, co do którego istnieje podejrzenie, że prowadził połowy bez ważnej licencji na wodach podlegających krajowej jurysdykcji Senegalu i odmówił zastosowania się do poleceń wydawanych przez władze Senegalu (3).

(33)	W czerwcu 2016 r. Saint Vincent i Grenadyny przystąpiły do Umowy FAO o środkach stosowanych przez państwo portu.

(34)	W dniu 15 lipca 2016 r. przesłano pocztą elektroniczną ponaglenie do władz Saint Vincent i Grenadyn, zachęcając je do podjęcia aktywnych działań w zakresie zwalczania nielegalnych, nieraportowanych i nieuregulowanych połowów oraz skorygowania niedociągnięć w ramach prawnych i administracyjnych.

(35)	W ślad za tą wiadomością, w dniu 24 października 2016 r. wysłano pismo do władz Saint Vincent i Grenadyn, którego odbiór władze te potwierdziły tego samego dnia.

3. UZNANIE SAINT VINCENT I GRENADYN ZA NIEWSPÓŁPRACUJĄCE PAŃSTWO TRZECIE

(36)

Zgodnie z art. 31 ust. 3 rozporządzenia w sprawie połowów NNN Komisja dokonała przeglądu przestrzegania przez Saint Vincent i Grenadyny międzynarodowych zobowiązań jako państwa bandery, państwa portu, państwa nadbrzeżnego lub państwa zbytu. Do celów niniejszego przeglądu Komisja wzięła pod uwagę parametry określone w art. 31 ust. 4–7 rozporządzenia w sprawie połowów NNN.

3.1. Środki podjęte w odniesieniu do powtarzających się przypadków prowadzenia przez statki połowów NNN oraz przepływów handlowych produktów pochodzących z połowów NNN (art. 31 ust. 4 rozporządzenia w sprawie połowów NNN)

(37)	Na podstawie ogólnie dostępnych informacji Komisja ustaliła, że co najmniej dwa statki pływające pod banderą Saint Vincent i Grenadyn brały udział w nielegalnych, nieraportowanych i nieuregulowanych połowach w latach 2015 i 2016 (4).

(38)

W sierpniu 2015 r. statek rybacki Asian Warrior, znany również jako Kunlun i Taishan, został zarejestrowany jako chłodniowiec do przewozu towaru pod banderą Saint Vincent i Grenadyn. Statek, który został uprzednio zatrzymany w Tajlandii jako utrzymujący fałszywie, że pływa pod banderą Indonezji, został we wrześniu 2015 r. wydalony z portu Phuket w Tajlandii bez zezwolenia wydanego przez właściwe organy. Statek zatankował przedtem 80 000 litrów paliwa i pobrał w ramach przeładunku antara, który wcześniej został wyładowany w Tajlandii. W grudniu 2015 r. władze Senegalu zatrzymały statek.

(39)

W dniu 8 lutego 2016 r. postanowieniem osoby prawnej z siedzibą poza Saint Vincent i Grenadynami, której zlecono zarządzanie rejestrem, władze Saint Vincent i Grenadyn skreśliły statek z rejestru statków Saint Vincent i Grenadyn z powodu „niewłaściwego wykorzystania świadectw z rejestru, które nie były ważne dla żeglugi”. Wiedząc, że Asian Warrior brał udział w wielu połowach NNN podczas prowadzenia działalności pod banderą Saint Vincent i Grenadyn, w tym wprowadzając na rynek nielegalne połowy, władze Saint Vincent i Grenadyn nie podjęły żadnych innych środków administracyjnych ani karnych w tym względzie poza usunięciem statku z rejestru. Ponadto statek Asian Warrior został w 2003 r. umieszczony w wykazie statków NNN Komisji do spraw Zachowania Żywych Zasobów Morskich Antarktyki (CCAMLR), a INTERPOL wydał w dniu 13 stycznia 2015 r. fioletową notę, którą po raz ostatni zaktualizowano w dniu 29 września 2015 r.

(40)

Zwykła decyzja administracyjna w sprawie usunięcia statku rybackiego z rejestru, która nie zapewnia możliwości nałożenia innych kar, nie jest aktem zapewniającym odstraszające skutki. Wyrejestrowanie statku rybackiego nie zapewnia karalności sprawców za ich działania ani pozbawienia ich korzyści wynikających z tych działań. Dodatkowo brak właściwej reakcji ze strony Saint Vincent i Grenadyn oraz brak współpracy z odpowiednimi organami zainteresowanych państw portu są niezgodne z obowiązkami określonymi w art. 6 Umowy FAO o środkach stosowanych przez państwo portu w celu zapobiegania nielegalnym, nieraportowanym i nieuregulowanym połowom oraz ich powstrzymywania i eliminowania.

(41)	Komisja nie otrzymała żadnych wiadomości od władz Saint Vincent i Grenadyn z informacjami o Asian Warrior.

(42)

Na podstawie informacji zebranych przez Komisję statek pływający pod banderą Saint Vincent i Grenadyn – Gotland (5) – został zgłoszony w lutym 2016 r. jako prowadzący połowy bez zezwolenia w wyłącznej strefie ekonomicznej Senegalu. Z tego powodu władze Senegalu wydały nakaz ścigania i zatrzymania statku, który uciekł. Z uwagi na to, że działania te stanowią naruszenie senegalskiego kodeksu rybołówstwa morskiego, władze Senegalu (6) ukarały statek rybacki Gotland grzywną w wysokości 1 030 000 000 CFA (7).

(43)

W następstwie wniosku o pomoc ze strony władz Senegalu Komisja nawiązała kontakt z władzami Saint Vincent i Grenadyn, zwłaszcza po to, aby podkreślić znaczenie, jakie ma dla Saint Vincent i Grenadyn podjęcie odpowiednich środków w odniesieniu do tego statku. Do tej pory Komisja nie otrzymała żadnej odpowiedzi od Saint Vincent i Grenadyn ani nie dostała informacji o udzieleniu wzajemnej pomocy na wniosek przekazany przez państwa członkowskie zgodnie z art. 51 rozporządzenia w sprawie połowów NNN. Komisja została również poinformowana, że niektóre państwa trzecie także podjęły podobne inicjatywy. Komisja nie otrzymała żadnych informacji z jakichkolwiek innych źródeł o jakichkolwiek środkach podejmowanych przez Saint Vincent i Grenadyny w odniesieniu do przedmiotowego statku.

(44)

W odniesieniu do informacji określonych w motywach 37–43 Komisja uznaje, że Saint Vincent i Grenadyny nie wywiązały się ze swoich obowiązków państwa bandery, mających na celu zapobieganie uczestniczeniu przez ich flotę w działaniach NNN. W związku z tym przypomina się, że zgodnie z art. 94 ust. 2 lit. b) UNCLOS państwo bandery musi poddać jurysdykcji prawa międzynarodowego każdy statek, który pływa pod jego banderą, w tym działania jego kapitana, oficerów i załogi. Zauważa się, że zgodnie z art. 117 UNCLOS państwo bandery ma obowiązek podjęcia w odniesieniu do swoich obywateli wszelkich środków niezbędnych do ochrony żywych zasobów morza pełnego lub współpracy z innymi państwami podejmującymi takie środki.

(45)

Zgodnie z art. 31 ust. 4 lit. b) rozporządzenia w sprawie połowów NNN Komisja zbadała również środki podjęte przez Saint Vincent i Grenadyny w odniesieniu do dostępu produktów rybołówstwa pochodzących z połowów NNN do rynku tego państwa. MPD-NNN zawiera wytyczne dotyczące uzgodnionych na szczeblu międzynarodowym środków rynkowych, które wspierają ograniczenie lub eliminację handlu rybami i produktami rybołówstwa pozyskanymi z połowów NNN. W punkcie 71 planu sugeruje się ponadto, że państwa powinny podjąć kroki w celu poprawy przejrzystości swoich rynków, aby umożliwić identyfikowalność ryb lub produktów rybołówstwa. Podobnie w Kodeksie odpowiedzialnego rybołówstwa FAO, w szczególności w jego art. 11, określono dobre praktyki w zakresie zagospodarowania połowu oraz odpowiedzialnego handlu międzynarodowego. W art. 11 ust.1 pkt 11 Kodeksu odpowiedzialnego rybołówstwa wzywa się państwa do zagwarantowania, aby międzynarodowy i wewnętrzny handel rybami i produktami rybołówstwa odbywał się w zgodzie ze zdrowymi praktykami ochrony i zarządzania, przez ulepszanie identyfikacji pochodzenia ryb i produktów rybołówstwa.

(46)

Podczas dwóch wizyt weryfikacyjnych przeprowadzonych w Saint Vincent i Grenadynach w maju 2014 r., jak wspomniano w motywie 9 decyzji z dnia 12 grudnia 2014 r., oraz w lutym 2016 r., Komisja ustaliła, że właściwe organy Saint Vincent i Grenadyn nie były w stanie zapewnić odpowiedniej kontroli działalności floty rybackiej tego państwa. Właściwe władze Saint Vincent i Grenadyn stwierdziły, że wszystkie statki rybackie działające w obszarze ICCAT dokonują wyładunku lub przeładunku wyłącznie w portach Trynidadu i Tobago (Port of Spain i Chaguaramas). Niemniej jednak, z uwagi na brak współpracy z władzami Trynidadu i Tobago, Saint Vincent i Grenadyny nie są w stanie udzielić informacji na temat cech charakterystycznych gatunków poławianych przez statki pływające pod ich banderą na pełnym morzu ani na temat produktów rybołówstwa wyładowywanych lub przeładowywanych w portach Trynidadu i Tobago, ani też na temat przepływów handlowych tych produktów. W związku z tym władze Saint Vincent i Grenadyn nie współpracują z władzami państw portu z naruszeniem art. 20 porozumienia FAO o środkach stosowanych przez państwo portu w celu zapobiegania nielegalnym, nieraportowanym i nieuregulowanym połowom oraz ich powstrzymywania i eliminowania.

(47)	Ponadto, jak opisano w motywie 38, władze Saint Vincent i Grenadyn nie przeszkodziły temu, aby produkty rybołówstwa pochodzące z nielegalnych połowów były wyładowywane w portach, co w konsekwencji stwarza ryzyko, że produkty te mają dostęp do rynku.

(48)

Na podstawie informacji uzyskanych podczas wizyt na miejscu Komisja uważa, że Saint Vincent i Grenadyny nie są w stanie zagwarantować przejrzystości swoich rynków tak, aby umożliwić identyfikowalność ryb lub produktów rybołówstwa, zgodnie z wymogami pkt 71 MPD-NNN FAO i z art. 11.1.11 kodeksu odpowiedzialnego rybołówstwa FAO. W tym względzie wydaje się, że Saint Vincent i Grenadyny nie wypełniają ustanowionego w art. 23 UNFSA obowiązku państwa portu w zakresie podjęcia działań wspierających skuteczność międzynarodowych środków ochrony i zarządzania, w tym portowych inspekcji dokumentów, narzędzi połowowych lub połowów oraz zakazu wyładunku i przeładunku, jeżeli ustalono, że połowy zostały dokonane w sposób, który podważa skuteczność tych międzynarodowych środków ochrony i zarządzania.

(49)

W świetle sytuacji, jaka wystąpiła po dniu 12 grudnia 2014 r., Komisja uważa, zgodnie z art. 31 ust. 3 i 4 rozporządzenia w sprawie połowów NNN, że Saint Vincent i Grenadyny nie wypełniły obowiązków spoczywających na nich jako na państwie bandery na mocy prawa międzynarodowego w odniesieniu do połowów NNN prowadzonych lub wspieranych przez statki rybackie pływające pod ich banderą lub przez ich podmioty krajowe oraz nie podjęły wystarczających działań uniemożliwiających dostęp do swojego rynku produktów rybołówstwa pochodzących z połowów NNN.

3.2. Niewypełnienie obowiązku współpracy i egzekwowania prawa (art. 31 ust. 5 rozporządzenia w sprawie połowów NNN)

(50)

Jak opisano w motywie (20) decyzji z dnia 12 grudnia 2014 r., Komisja przeanalizowała, czy Saint Vincent i Grenadyny skutecznie współpracowały z Komisją przy prowadzeniu dochodzenia i związanych z nim działań i stwierdziła, że organy Saint Vincent i Grenadyn odpowiedzialne za rybołówstwo nie dostarczyły Komisji żadnych informacji ani odpowiedzi na temat sposobu usunięcia braków w systemie zarządzania rybołówstwem stwierdzonych podczas wizyt Komisji. W okresie po decyzji z dnia 12 grudnia 2014 r. Komisja stwierdziła, że władze Saint Vincent i Grenadyn nie odpowiedziały na prośby Komisji o współpracę w odniesieniu do niezgodnej z prawem działalności połowowej statków Asian Warrior i Gotland. Na podstawie informacji zgromadzonych przez Komisję ustalono, że ten brak współpracy występował również w odniesieniu do wniosków o pomoc przesyłanych przez państwa członkowskie i państwa trzecie do władz Saint Vincent i Grenadyn w ramach dochodzenia i związanych z nim działań.

(51)	Ponadto dokumenty przedłożone przez Komisję w odniesieniu do planu działania w następstwie decyzji z dnia 12 grudnia 2014 r. nie przełożyły się na żadne konkretne działania.

(52)	Ponadto przy ocenie, czy Saint Vincent i Grenadyny przestrzegają swoich zobowiązań jako państwo bandery, Komisja przeanalizowała także, czy współpracują one z innymi państwami w zwalczaniu połowów NNN.

(53)

Na podstawie informacji uzyskanych podczas wizyt na miejscu w maju 2014 r. i lutym 2016 r. oraz przekazanych przez władze nadbrzeżnych państw trzecich Komisja ustaliła, że statki rybackie Saint Vincent i Grenadyn działające na obszarze ICCAT dokonują wyładunku i przeładunku w portach w Trynidadzie i Tobago. Władze Saint Vincent i Grenadyn przyznały, że ich rząd formalnie nie współpracował z władzami Trynidadu i Tobago. Nie udało się osiągnąć żadnego postępu w tym zakresie od czasu decyzji Komisji z dnia 12 grudnia 2014 r.

(54)

Sytuacja opisana w motywie 53 wskazuje, że Saint Vincent i Grenadyny nie współpracowały i nie koordynowały działań z państwami trzecimi, w których statki pływające pod banderą Saint Vincent i Grenadyn dokonują wyładunku lub przeładunku, w celu zapobiegania połowom NNN, ich powstrzymywania i eliminowania zgodnie z pkt 28 MPD-NNN. Co więcej, Saint Vincent i Grenadyny nie zawarły umowy ani porozumienia z innymi państwami, ani też nie współpracowały w inny sposób w celu egzekwowania obowiązujących przepisów, środków ochrony i zarządzania lub przepisów przyjętych na szczeblu krajowym, regionalnym lub globalnym, jak określono w pkt 31 MPD-NNN.

(55)

Jak określono w motywie 25 decyzji z dnia 12 grudnia 2014 r., Komisja zbadała, czy Saint Vincent i Grenadyny zastosowały skuteczne środki egzekucyjne w stosunku do podmiotów odpowiedzialnych za połowy NNN i czy stosowano wystarczająco surowe sankcje w celu pozbawienia sprawców korzyści uzyskanych w wyniku połowów NNN. Dostępne dowody potwierdzają, że Saint Vincent i Grenadyny nie wypełniły obowiązków spoczywających na nich na mocy prawa międzynarodowego w odniesieniu do skutecznych środków egzekucyjnych.

(56)

Saint Vincent i Grenadyny nie przygotowały żadnej krajowej strategii w zakresie monitorowania, kontroli floty rybackiej, inspekcji i nadzoru nad nią, ani nie opracowały programów inspekcji i obserwacji. Jak podkreślono w motywie 27 decyzji z dnia 12 grudnia 2014 r., podczas wizyty na miejscu w maju 2014 r. Komisja zaobserwowała, że Saint Vincent i Grenadyny nie były w stanie monitorować swoich statków pływających na pełnym morzu, na wodach państw trzecich lub zawijających do portów w państwach trzecich. Podczas wizyty weryfikacyjnej na miejscu przeprowadzonej w lutym 2016 r. Komisja przekonała się, że Saint Vincent i Grenadyny nie naprawiły braków w monitorowaniu floty i w związku z tym nie przestrzegały przepisów art. 94 UNCLOS, który stanowi, że państwo bandery obejmuje swoją jurysdykcją zgodnie z prawem krajowym każdy statek pływający pod jego banderą oraz jego kapitana, oficerów i załogę. Saint Vincent i Grenadyny naruszają również przepisy art. 18 ust. 3 UNFSA, w którym określono środki, jakie państwo musi stosować wobec statków pływających pod jego banderą. Ponadto Saint Vincent i Grenadyny nie wypełniają obowiązków w zakresie zgodności i egzekwowania prawa, spoczywających na nich jako na państwie bandery zgodnie z art. 19 UNFSA, ponieważ nie wykazały, że działają zgodnie ze szczegółowymi zasadami ustanowionymi w tym artykule.

(57)

Ramy prawne zarządzania flotą Saint Vincent i Grenadyn, które opierają się na ustawie o połowach dalekomorskich z 2001 r. oraz ustawie o rybołówstwie na pełnym morzu z 2003 r., nie zawierają definicji nielegalnych, nieraportowanych i nieuregulowanych połowów. Ponadto w obecnych ramach prawnych brak jest definicji poważnych naruszeń, a także wyczerpującego wykazu poważnych wykroczeń podlegających proporcjonalnym surowym sankcjom. W związku z tym system sankcji w swojej obecnej formie nie jest kompleksowy i wystarczająco surowy, aby spełniać funkcję odstraszającą. Sposób traktowania naruszeń i poważnych naruszeń nie jest wystarczający, aby zapewnić przestrzeganie przepisów, zapobiec wszelkiego rodzaju wykroczeniom i pozbawić sprawców korzyści czerpanych z nielegalnej działalności, zgodnie z wymogami pkt 21 MPD-NNN i pkt 38 wytycznych FAO w sprawie funkcjonowania państwa bandery.

(58)

Jak podkreślono w motywach 30 i 31 decyzji Komisji z dnia 12 grudnia 2014 r., poziomu rozwoju Saint Vincent i Grenadyn nie można uznać za czynnik osłabiający zdolność właściwych organów do współpracy z innymi państwami i do prowadzenia działań w zakresie egzekwowania prawa. Ocena konkretnych czynników ograniczających rozwój została bardziej szczegółowo opisana w motywach 66–67 niniejszej decyzji.

(59)

Biorąc pod uwagę motywy 19–31 decyzji z dnia 12 grudnia 2014 r. oraz przebieg wydarzeń po dniu 12 grudnia 2014 r., Komisja uważa, zgodnie z art. 31 ust. 3 i art. 31 ust. 5 lit. a), b), c) i d) rozporządzenia w sprawie połowów NNN, że Saint Vincent i Grenadyny nie wypełniają obowiązków spoczywających na nich na mocy prawa międzynarodowego jako na państwie bandery w odniesieniu do współpracy i środków egzekwowania prawa.

3.3. Niewdrożenie przepisów międzynarodowych (art. 31 ust. 6 rozporządzenia w sprawie połowów NNN)

(60)

Jak opisano w motywach 34–39 decyzji z dnia 12 grudnia 2014 r., Komisja przeanalizowała informacje, które uznała za istotne, pochodzące z dostępnych danych opublikowanych przez regionalne organizacje ds. zarządzania rybołówstwem (RFMO), a w szczególności przez Międzynarodową Komisję ds. Ochrony Tuńczyka Atlantyckiego (ICCAT). Ponadto Komisja zbadała informacje, które uznała za istotne, dotyczące statusu Saint Vincent i Grenadyn jako państwa będącego umawiającą się stroną ICCAT po przyjęciu decyzji z dnia 12 grudnia 2014 r.

(61)

Należy zwrócić uwagę na fakt, że flota Saint Vincent i Grenadyn jest ukierunkowana na połowy tuńczyka i innych gatunków daleko migrujących w obszarze ICCAT. Z tego względu Saint Vincent i Grenadyny powinny współpracować z ICCAT, regionalną organizacją ds. rybołówstwa kompetentną w tym regionie i w odniesieniu do tych gatunków. Jednakże pomimo faktu, że Saint Vincent i Grenadyny są umawiającą się stroną ICCAT, państwo to nie wypełnia spoczywającego na nich jako na państwie bandery, zgodnie z art. 117 UNCLOS, obowiązku przyjmowania, w odniesieniu do swych obywateli, środków na rzecz ochrony żywych zasobów dalekomorskich.

(62)

Jak wskazano w motywach 35–38, między rokiem 2011 a 2013 ICCAT wystosowała szereg pism do władz Saint Vincent i Grenadyn. Po wydaniu decyzji z dnia 12 grudnia 2014 r. ICCAT skierowała w 2016 r. ponownie pismo ostrzegawcze do władz Saint Vincent i Grenadyn, podkreślając niedociągnięcia stwierdzone w ramach posiedzenia ICCAT w 2015 r., a mianowicie opóźnione przedkładanie: (i) sprawozdania rocznego; (ii) planu zarządzania zasobami włócznika północnego atlantyckiego; oraz (iii) tabel dotyczących zgodności. W tym samym piśmie ICCAT zwróciła się także do władz Saint Vincent i Grenadyn o dostarczenie dalszych informacji na temat wykonywania w kraju zalecenia ICCAT 12-05 w sprawie przestrzegania obowiązujących środków w odniesieniu do ochrony rekinów i zarządzania ich stadami. Ponadto ICCAT zgłosiła brak odpowiedzi na pisma ostrzegawcze.

(63)	Wreszcie Saint Vincent i Grenadyny nie przyjęły krajowego planu działania na rzecz zwalczania połowów NNN, jak zaleca się w pkt 25 MPD-NNN.

(64)	Jak wspomniano w motywie 39 decyzji z dnia 12 grudnia 2014 r., Ministerstwo Rolnictwa, Leśnictwa i Rybołówstwa Saint Vincent i Grenadyn nie jest w stanie zagwarantować rzeczywistego związku między państwem a statkami pływającymi pod banderą tego państwa zgodnie z wymogami art. 91 UNCLOS.

(65)

Biorąc pod uwagę motywy 35–39 decyzji z dnia 12 grudnia 2014 r. oraz dalszy rozwój sytuacji, Komisja uważa, zgodnie z art. 31 ust. 3 i 6 rozporządzenia w sprawie połowów NNN, że Saint Vincent i Grenadyny nie wypełniły obowiązków spoczywających na nich na mocy prawa międzynarodowego w odniesieniu do międzynarodowych zasad, regulacji oraz środków ochrony i zarządzania.

3.4. Szczególne ograniczenia krajów rozwijających się (art. 31 ust. 7 rozporządzenia w sprawie połowów NNN)

(66)

Przypomina się, że według wskaźnika rozwoju społecznego ONZ (8) Saint Vincent i Grenadyny są państwem o wysokim rozwoju społecznym (97. miejsce wśród 188 państw). Przypomina się również, że zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1905/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady (9) Saint Vincent i Grenadyny zostały wymienione w kategorii krajów i terytoriów o średnio wysokich dochodach.

(67)

Jak określono w motywie 42 decyzji z dnia 12 grudnia 2014 r., nie można było znaleźć bezpośredniego dowodu na to, że niewypełnienie przez Saint Vincent i Grenadyny obowiązków spoczywających na nich na mocy prawa międzynarodowego jest wynikiem ograniczeń w zakresie rozwoju. Podobnie nie ma żadnego konkretnego dowodu na korelację między stwierdzonymi brakami w zakresie monitorowania i kontroli działalności połowowej oraz nadzoru nad nią a brakiem zdolności i infrastruktury. W tym względzie należy zauważyć, że władze Saint Vincent i Grenadyn nie powoływały się na żaden argument dotyczący ograniczeń w zakresie rozwoju i stwierdziły, że ich administracja wykazuje się ogólnie dobrym poziomem efektywności.

(68)

Biorąc pod uwagę motywy 41, 42 i 43 decyzji z dnia 12 grudnia 2014 r. oraz rozwój sytuacji po dniu 12 grudnia 2014 r., Komisja uważa, zgodnie z art. 31 ust. 7 rozporządzenia w sprawie połowów NNN, że poziom rozwoju Saint Vincent i Grenadyn nie ma negatywnego wpływu ogólne wyniki działalności tego państwa w odniesieniu do rybołówstwa.

4. KONKLUZJE W SPRAWIE UZNANIA PAŃSTWA TRZECIEGO ZA NIEWSPÓŁPRACUJĄCE

(69)

Mając na uwadze konkluzje dotyczące niewypełnienia przez Saint Vincent i Grenadyny obowiązków spoczywających na nich na mocy prawa międzynarodowego jako na państwie bandery, państwie portu, państwie nadbrzeżnym lub państwie zbytu oraz obowiązku podjęcia działań służących zapobieganiu połowom NNN oraz ich powstrzymywaniu i eliminowaniu, państwo to należy wskazać, zgodnie z art. 31 rozporządzenia w sprawie połowów NNN, jako niewspółpracujące państwo trzecie w zakresie zwalczania połowów NNN.

(70)

Mając na uwadze art. 18 ust. 1 lit. g) rozporządzenia w sprawie połowów NNN, właściwe organy państw członkowskich mają obowiązek zakazać przywozu produktów rybołówstwa do Unii bez konieczności żądania przedstawienia dodatkowych dowodów ani zwrócenia się z wnioskiem o pomoc do państw bandery, jeżeli stwierdzą, że świadectwo połowowe zostało zatwierdzone przez organy państwa bandery uznanego za państwo niewspółpracujące zgodnie z art. 31 tego rozporządzenia.

(71)	Należy stwierdzić, że wskazanie Saint Vincent i Grenadyn jako państwa, które Komisja uznaje za niewspółpracujące, nie wyklucza podjęcia dalszych kroków przez Komisję lub Radę do celów ustanowienia wykazu państw niewspółpracujących.

5. PROCEDURA KOMITETOWA

(72)	Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Komitetu ds. Rybołówstwa i Akwakultury,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

Wskazuje się Saint Vincent i Grenadyny jako państwo trzecie, które Komisja uznaje za niewspółpracujące państwo trzecie w zakresie zwalczania nielegalnych, nieraportowanych i nieuregulowanych połowów.

Artykuł 2

Niniejsza decyzja wchodzi w życie następnego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Sporządzono w Brukseli dnia 23 maja 2017 r.

W imieniu Komisji

Jean-Claude JUNCKER

Przewodniczący

(1) Dz.U. L 286 z 29.10.2008, s. 1.

(2) Decyzja Komisji z dnia 12 grudnia 2014 r. w sprawie powiadomienia państwa trzeciego o możliwości uznania go za niewspółpracujące państwo trzecie zgodnie z rozporządzeniem Rady (WE) nr 1005/2008 ustanawiającym wspólnotowy system zapobiegania nielegalnym, nieraportowanym i nieuregulowanym połowom oraz ich powstrzymywania i eliminowania (Dz.U. C 453 z 17.12.2014, s. 5).

(3) http://www.lesoleil.sn/2016-03-22-23-21-32/item/53178-peche-illicite-dans-les-eaux-senegalaise-en-fuite-le-navire-gotland-imo-arraisonne-en-espagne.html

(4) Zob. fioletowa nota Interpolu nr 248 z dnia 13 stycznia 2015 r., https://www.ccamlr.org/en/compliance/non-contracting-party-iuu-vessel-list oraz przypis 13.

(5) Zob. przypis 3.

(6) Ustawa nr 2015-18 z dnia 13 lipca 2015 r.

(7) Zob. przypis 3.

(8) Informacja pochodzi ze strony internetowej http://hdr.undp.org/en/statistics

(9) Rozporządzenie (WE) nr 1905/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2006 r. ustanawiającego instrument finansowania współpracy na rzecz rozwoju (Dz.U. L 378 z 27.12.2006, s. 41).

		ISSN 1977-0766
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej		L 139

Wydanie polskie	Legislacja	Rocznik 60 30 maja 2017

Spis treści		II Akty o charakterze nieustawodawczym	Strona
		UMOWY MIĘDZYNARODOWE
	*	Informacja dotycząca wejścia w życie Umowy między Unią Europejską a Księstwem Liechtensteinu w sprawie przepisów dodatkowych dotyczących instrumentu na rzecz wsparcia finansowego w zakresie granic zewnętrznych i wiz, w ramach Funduszu Bezpieczeństwa Wewnętrznego, na lata 2014–2020	1
		ROZPORZĄDZENIA
	*	Rozporządzenie wykonawcze Rady (UE) 2017/906 z dnia 29 maja 2017 r. w sprawie wykonania art. 17 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 224/2014 w sprawie środków ograniczających w związku z sytuacją w Republice Środkowoafrykańskiej	2
	*	Rozporządzenie wykonawcze Rady (UE) 2017/907 z dnia 29 maja 2017 r. w sprawie wykonania rozporządzenia (UE) nr 36/2012 w sprawie środków ograniczających w związku z sytuacją w Syrii	15
	*	Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2017/908 z dnia 11 maja 2017 r. zatwierdzające inną niż nieznaczna zmianę w specyfikacji nazwy zarejestrowanej w rejestrze chronionych nazw pochodzenia i chronionych oznaczeń geograficznych [Picodon (ChNP)]	23
	*	Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2017/909 z dnia 11 maja 2017 r. zatwierdzające inną niż nieznaczna zmianę w specyfikacji nazwy zarejestrowanej w rejestrze chronionych nazw pochodzenia i chronionych oznaczeń geograficznych [Huile d'olive de Corse/Huile d'olive de Corse – Oliu di Corsica (ChNP)]	25
	*	Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2017/910 z dnia 11 maja 2017 r. zatwierdzające inną niż nieznaczna zmianę w specyfikacji nazwy zarejestrowanej w rejestrze chronionych nazw pochodzenia i chronionych oznaczeń geograficznych [Cornish Sardines (ChOG)]	27
	*	Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2017/911 z dnia 24 maja 2017 r. zmieniające rozporządzenie (WE) nr 1484/95 w odniesieniu do ustalania cen reprezentatywnych w sektorach mięsa drobiowego i jaj oraz w odniesieniu do albumin jaj	28
	*	Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2017/912 z dnia 29 maja 2017 r. dotyczące zezwolenia na stosowanie preparatu Lactobacillus plantarum DSM 29024 jako dodatku paszowego dla wszystkich gatunków zwierząt ( 1 )	30
	*	Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2017/913 z dnia 29 maja 2017 r. dotyczące zezwolenia na stosowanie preparatu esterazy fumonizynowej wytwarzanej przez Komagataella pastoris (DSM 26643) jako dodatku paszowego dla wszystkich gatunków ptaków ( 1 )	33
		Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2017/914 z dnia 29 maja 2017 r. ustanawiające standardowe wartości w przywozie dla ustalania ceny wejścia niektórych owoców i warzyw	36
		DECYZJE
	*	Decyzja Rady (WPZiB) 2017/915 z dnia 29 maja 2017 r. w sprawie działań informacyjnych Unii wspierających wdrożenie Traktatu o handlu bronią	38
	*	Decyzja wykonawcza Rady (WPZiB) 2017/916 z dnia 29 maja 2017 r. w sprawie wykonania decyzji 2013/798/WPZiB w sprawie środków ograniczających wobec Republiki Środkowoafrykańskiej	49
	*	Decyzja Rady (WPZiB) 2017/917 z dnia 29 maja 2017 r. zmieniająca decyzję 2013/255/WPZiB dotyczącą środków ograniczających skierowanych przeciwko Syrii	62
	*	Decyzja wykonawcza Komisji (UE) 2017/918 z dnia 23 maja 2017 r. uznająca Saint Vincent i Grenadyny za niewspółpracujące państwo trzecie w zakresie zwalczania nielegalnych, nieraportowanych i nieuregulowanych połowów	70
	*	Decyzja wykonawcza Komisji (UE) 2017/919 z dnia 29 maja 2017 r. zmieniająca decyzję wykonawczą (UE) 2016/1942 w sprawie specyfikacji Europejskiego Portalu Projektów Inwestycyjnych	78

Kod CN	Opis towarów	Cena reprezentatywna (w EUR/100 kg)	Zabezpieczenie, o którym mowa w art. 3 (w EUR/100 kg)	Pochodzenie (1)
0207 12 10	Kurczaki oskubane i wypatroszone, bez głów i łapek, ale z szyjami, sercami, wątróbkami i żołądkami, znane jako »kurczaki 70 %« lub inaczej zgłaszane, zamrożone	126,2	0	AR
0207 12 90	Kurczaki oskubane i wypatroszone, bez głów i łapek, i bez szyj, serc, wątróbek i żołądków, znane jako »kurczaki 65 %«, zamrożone	120,8	0	AR
0207 12 90		151,5	0	BR
0207 14 10	Kawałki z ptactwa z gatunku Gallus domesticus bez kości, zamrożone	256,5	13	AR
		196,6	32	BR
		297,0	1	CL
		211,7	27	TH
0207 27 10	Kawałki z indyków bez kości, zamrożone	342,0	0	BR
0207 27 10	Kawałki z indyków bez kości, zamrożone	319,5	0	CL
0408 91 80	Jaja bez skorupek suszone	350,0	0	AR
1602 32 11	Przetwory z ptactwa z gatunku Gallus domesticus niepoddane obróbce cieplnej	214,8	22	BR

(EUR/100 kg)
Kod CN	Kod państw trzecich (1)	Standardowa wartość w przywozie
0702 00 00	MA	115,8
	TR	67,0
	ZZ	91,4
0707 00 05	TR	84,9
0707 00 05	ZZ	84,9
0709 93 10	TR	129,3
0709 93 10	ZZ	129,3
0805 10 22 , 0805 10 24 , 0805 10 28	EG	67,6
	MA	55,3
	TR	48,9
	ZA	99,2
	ZZ	67,8
0805 50 10	AR	116,2
	TR	123,7
	ZA	150,8
	ZZ	130,2
0808 10 80	AR	100,8
	BR	113,7
	CL	128,0
	CN	145,5
	NZ	152,5
	US	110,3
	ZA	105,8
	ZZ	122,4
0809 29 00	TR	367,5
0809 29 00	ZZ	367,5


	(1) Tekst mający znaczenie dla EOG.