24.5.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 137/1

(1)

Rtęć jest substancją bardzo toksyczną, stanowiącą globalne i poważne zagrożenie dla zdrowia ludzkiego, w tym również w postaci metylortęci obecnej w rybach i owocach morza oraz w ekosystemach i organizmach dzikiej fauny i flory. Ze względu na transgraniczny charakter zanieczyszczenia rtęcią, od 40 % do 80 % całkowitej depozycji rtęci w Unii pochodzi spoza Unii. Uzasadnione jest więc podjęcie działań na poziomie lokalnym, regionalnym, krajowym i międzynarodowym.

(2)

Większość emisji rtęci i powiązanego z nimi ryzyka narażenia wynikają z działalności człowieka, takiej jak podstawowe wydobycie i przetwarzanie rtęci, stosowanie rtęci w produktach i procesach przemysłowych, tradycyjne wydobycie i przetwarzanie złota na małą skalę, spalanie węgla oraz gospodarowanie odpadami rtęciowymi.

(3)

Siódmy program działań w zakresie środowiska przyjęty decyzją Parlamentu Europejskiego i Rady nr 1386/2013/UE (3) ustanawia cel długoterminowy, jakim jest nietoksyczne środowisko, oraz przewiduje w tym celu, że niezbędne jest podjęcie działań zapewniających do 2020 r. minimalizację znaczących negatywnych skutków chemikaliów dla zdrowia ludzkiego i środowiska.

(4)

Określona w komunikacie Komisji do Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 stycznia 2005 r.„Strategia Wspólnoty w zakresie rtęci”, zmieniona w dniu 7 grudnia 2010 r. (zwana dalej „strategią”), ma na celu ograniczenie, a jeżeli to możliwe, całkowite wyeliminowanie globalnego antropogenicznego uwalniania rtęci do atmosfery, wody i gruntu.

(5)

W ciągu ostatnich 10 lat w Unii poczyniono znaczące postępy w dziedzinie gospodarowania rtęcią w następstwie przyjęcia strategii oraz szeregu środków dotyczących emisji rtęci, podaży, popytu, a także wykorzystania nadwyżek i zapasów rtęci oraz gospodarowania nimi.

(6)

Strategia zaleca, aby wynegocjowanie i zawarcie prawnie wiążącego instrumentu międzynarodowego dotyczącego rtęci stało się priorytetem, ponieważ działanie samej Unii samo nie może zagwarantować skutecznej ochrony obywateli Unii przed negatywnymi skutkami rtęci dla zdrowia.

(7)

Unia i 26 państw członkowskich podpisały konwencję z Minamaty w sprawie rtęci z 2013 r. (zwaną dalej „konwencją”). Dwa państwa członkowskie, które nie podpisały konwencji – Estonia i Portugalia – oświadczyły, że zobowiązują się do jej ratyfikowania. Unia i wszystkie jej państwa członkowskie są zatem zobowiązanie do zawarcia, transpozycji i wykonania konwencji.

(8)

Szybkie zatwierdzenie konwencji przez Unię oraz jej ratyfikacja przez państwa członkowskie zachęci największych światowych użytkowników i emitentów rtęci, którzy są sygnatariuszami konwencji, do jej ratyfikowania i wykonania.

(9)

Niniejsze rozporządzenie powinno uzupełniać dorobek prawny Unii oraz ustanowić przepisy potrzebne do zapewnienia pełnego dostosowania dorobku prawnego Unii do konwencji, tak aby umożliwić Unii i jej państwom członkowskim, odpowiednio, zatwierdzenie lub ratyfikację oraz wykonanie konwencji.

(10)

Podjęcie przez Unię dalszych działań, wychodzących poza wymogi określone w konwencji, otworzyłoby drogę, podobnie jak w przypadku rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1102/2008 (4), produktom i procesom bezrtęciowym.

(11)

Zgodnie z art. 193 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE), niniejsze rozporządzenie nie stanowi przeszkody dla państw członkowskich w utrzymaniu lub wprowadzaniu bardziej rygorystycznych środków ochronnych, pod warunkiem że środki te są zgodne z traktatami i że zostały one notyfikowane Komisji.

(12)

Zakaz wywozu rtęci ustanowiony w rozporządzeniu (WE) nr 1102/2008 należy uzupełnić o ograniczenia dotyczące przywozu rtęci, które różnią się w zależności od źródła, planowanego wykorzystania oraz miejsca pochodzenia rtęci. Rozporządzenie (WE) nr 1013/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady (5) powinno nadal mieć zastosowanie do przywozu odpadów rtęciowych, w szczególności w odniesieniu do uprawnień przyznanych w tym rozporządzeniu właściwym organom.

(13)

Przepisy niniejszego rozporządzenia dotyczące przywozu rtęci i mieszanin rtęci do Unii mają na celu zapewnienie spełnienia przez Unię i państwa członkowskie zobowiązań wynikających z konwencji w zakresie handlu rtęcią.

(14)

Należy zakazać wywozu, przywozu i produkcji szeregu produktów z dodatkiem rtęci odpowiadających za znaczący odsetek wykorzystania rtęci i związków rtęci w Unii i na świecie.

(15)

Niniejsze rozporządzenie powinno stosować się bez uszczerbku dla mającego zastosowanie dorobku prawnego Unii, który ustanawia surowsze wymogi dotyczące produktów z dodatkiem rtęci, w tym w odniesieniu do maksymalnej zawartość rtęci.

(16)

Należy stopniowo wycofywać rtęć i związki rtęci z procesów produkcyjnych, a w tym celu należy zapewnić zachęty do badań nad substancjami będącymi alternatywą dla rtęci, nieszkodliwymi lub przynajmniej mniej niebezpiecznymi dla środowiska i zdrowia ludzi.

(17)

Rozporządzenie (WE) nr 1907/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady (6) zakazuje – od dnia 10 października 2017 r. – produkcji, wprowadzania do obrotu i stosowania pięciu związków fenylortęci, o których wiadomo, że są stosowane, głównie jako katalizator, w produkcji poliuretanu. Stosowanie innych katalizatorów zawierających rtęć w produkcji poliuretanu również powinno być zakazane od dnia 1 stycznia 2018 r.

(18)

Należy stopniowo zaprzestawać produkcji alkoholanów z wykorzystaniem rtęci jako elektrody i jak najszybciej zastąpić taki proces produkcyjny wykonalnymi bezrtęciowymi procesami produkcyjnymi. W przypadku niedostępności odpowiednich bezrtęciowych procesów produkcyjnych należy określić warunki działalności w odniesieniu do produkcji metanolanu lub etanolanu sodu lub potasu z wykorzystaniem rtęci. Należy przyjąć środki służące ograniczeniu stosowania rtęci, tak aby stopniowo zaprzestawać jego stosowana w takiej produkcji możliwie najszybciej, a w każdym razie przed dniem 1 stycznia 2028 r.

(19)

Produkcja i wprowadzanie do obrotu nowych produktów z dodatkiem rtęci oraz wykorzystanie nowych procesów produkcyjnych wykorzystujących rtęć lub związki rtęci spowodowałyby zwiększenie stosowania rtęci i związków rtęci oraz wzrost emisji rtęci w Unii. Taka nowa działalność powinna zatem zostać zakazana, chyba że ocena wykaże, że nowy produkt z dodatkiem rtęci lub nowy proces produkcyjny przyniósłby znaczące korzyści dla środowiska lub zdrowia raz że nie stanowią one znaczącego zagrożenia dla środowiska ani dla zdrowia ludzkiego, a także że nie są dostępne wykonalne pod względem technicznym bezrtęciowe alternatywy przynoszące takie korzyści.

(20)

Stosowanie rtęci i związków rtęci w tradycyjnym wydobyciu i przewarzaniu złota na małą skalę odpowiada za znaczący odsetek zużycia i emisji rtęci na świecie oraz przynosi negatywne skutki zarówno społecznościom lokalnym, jak i na poziomie globalnym. Takie stosowanie rtęci i związków rtęci powinno zatem zostać zakazane na mocy niniejszego rozporządzenia i powinno być regulowane na poziomie międzynarodowym. Bez uszczerbku dla zakazu takich zastosowań oraz w uzupełnieniu do wdrażanych przez państwa członkowskie skutecznych, proporcjonalnych i odstraszających sankcji za naruszenia niniejszego rozporządzenia, należy również przewidzieć plan krajowy na wypadek częstszych niż jedynie sporadyczne przypadków naruszania tego zakazu, aby rozwiązać problem tradycyjnego wydobycia i przetwarzania złota na małą skalę z wykorzystaniem amalgamacji przy użyciu rtęci w celu otrzymania złota z rudy.

(21)

Stosowanie amalgamatu stomatologicznego odpowiada za największe zużycie rtęci w Unii i jest znaczącym źródłem zanieczyszczenia. Dlatego też należy stopniowo ograniczać stosowanie amalgamatu stomatologicznego zgodnie z konwencją i planami krajowymi w oparciu w szczególności o środki wymienione w załączniku A część II do konwencji. Komisja powinna dokonać oceny wykonalności stopniowego zaprzestawania stosowania amalgamatu stomatologicznego w perspektywie długoterminowej, najlepiej do 2030 r., oraz przygotować sprawozdanie na ten temat, z uwzględnieniem planów krajowych wymaganych na mocy niniejszego rozporządzenia i przy pełnym poszanowaniu kompetencji państw członkowskich w dziedzinie organizacji i świadczenia usług zdrowotnych i opieki medycznej. Ponadto należy przyjąć szczególne profilaktyczne środki ochrony zdrowia w odniesieniu do podatnych na zagrożenia grup ludności, takich jak dzieci oraz kobiety ciężarne lub karmiące piersią.

(22)

Należy dopuścić do stosowania jedynie amalgamat stomatologiczny w formie kapsułkowanej w odmierzonej dawce, a stosowanie separatorów amalgamatu w gabinetach stomatologicznych, w których stosuje się amalgamat stomatologiczny lub wypełnienia z amalgamatu stomatologicznego, lub w którym usuwa się zęby zawierające takie wypełnienia, powinno być obowiązkowe, aby zapewnić ochronę lekarzy dentystów i pacjentów przed narażeniem na działanie rtęci oraz w celu zapewnienia, aby powstałe odpady były zbierane i unieszkodliwiane zgodnie z należytą gospodarką odpadami oraz aby w żadnych okolicznościach nie były uwalniane do środowiska. Dlatego też należy zakazać lekarzom dentystom stosowania rtęci w formie niekapsułkowanej. Kapsułki amalgamatu, takie jak opisane w normach europejskich EN ISO 13897:2004 i EN ISO 24234:2015, są uważane za odpowiednie do użytku przez lekarzy dentystów. Ponadto należy określić minimalną skuteczność separatorów amalgamatu pod względem poziomu zatrzymywania. Zgodność separatorów amalgamatu powinna być określana według odpowiednich norm, takich jak norma europejska EN ISO 11143:2008. Z uwagi na wielkość podmiotów gospodarczych z sektora stomatologii, których dotyczy ta zmiana, należy zapewnić wystarczający okres czasu na dostosowanie się do nowych wymogów.

(23)

Szkolenia dla studentów stomatologii i lekarzy dentystów dotyczące stosowania bezrtęciowych alternatyw, w szczególności dla grup ludności podatnych na zagrożenia, takich jak dzieci i kobiety ciężarne lub karmiące piersią, a także prowadzenie badań i innowacje w dziedzinie zdrowia jamy ustnej w celu podniesienia poziomu wiedzy na temat istniejących materiałów i technik rekonstrukcji oraz w celu tworzenia nowych materiałów, mogą pomóc w ograniczeniu stosowania rtęci.

(24)

Do końca 2017 r. w Unii powstanie ponad 6 000 ton metrycznych płynnych odpadów rtęciowych, głównie w wyniku obowiązkowego wycofania z eksploatacji ogniw rtęciowych w przemyśle chloro-alkalicznym zgodnie z decyzją wykonawczą Komisji 2013/732/UE (7). Ze względu na ograniczone dostępne zdolności konwersji odpadów płynnej rtęci, w niniejszym rozporządzeniu należy nadal zezwolić na czasowe składowanie płynnych odpadów rtęciowych przez okres wystarczający do zapewnienia konwersji, a w stosownych przypadkach zestalenia wszystkich wytworzonych odpadów tego rodzaju. Takie składowanie powinno być prowadzone zgodnie z wymogami określonymi w dyrektywie Rady 1999/31/WE (8).

(25)

Ponieważ rtęć jest substancją niezwykle niebezpieczną w stanie płynnym, należy zakazać stałego składowania, bez uprzedniej obróbki, odpadów rtęciowych, ze względu na zagrożenia związane z takim unieszkodliwianiem. Należy zatem poddać odpady rtęciowe odpowiedniej konwersji oraz – w stosownych przypadkach – zestaleniu przed trwałym składowaniem. W tym celu, a także w celu zmniejszenia powiązanych zagrożeń, państwa członkowskie powinny uwzględnić wytyczne techniczne dotyczące rtęci określone w Konwencji bazylejskiej o kontroli transgranicznego przemieszczania i usuwania odpadów niebezpiecznych.

(26)

Aby zapewnić właściwe wykonywanie przepisów niniejszego rozporządzenia dotyczących odpadów, należy podjąć środki zapewniające skuteczny system identyfikowalności w całym łańcuchu gospodarowania odpadami rtęciowymi, wymagającymi od producentów rtęci i operatorów obiektów gospodarowania odpadami, którzy składują i przetwarzają takie odpady, ustanowienia rejestru informacji jako elementu dokumentacji prowadzonej zgodnie z wymogami dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/98/WE (9).

(27)

Konwencja zobowiązuje Strony, aby dążyły do opracowania odpowiednich strategii identyfikacji i oceny terenów zanieczyszczonych rtęcią lub związkami rtęci. Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2010/75/UE (10) wymaga od operatorów instalacji przemysłowych przeciwdziałania zanieczyszczeniu gruntu. Ponadto dyrektywa 2000/60/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (11) wymaga od państw członkowskich przeciwdziałania zanieczyszczeniu gruntu, jeżeli ma ono negatywny wpływ na stan jednolitej części wód. Dlatego też Komisja i państwa członkowskie powinny prowadzić wymianę informacji, aby dzielić się doświadczeniami z inicjatyw i środków podejmowanych na poziomie krajowym.

(28)

Aby odzwierciedlić obecną wiedzę naukową na temat zagrożeń związanych z metylortęcią, przy okazji przeglądu niniejszego rozporządzenia Komisja powinna dokonać oceny obecnych wartości pobrania niestanowiącego zagrożenia dla zdrowia i ustalić nowe bezpieczne dla zdrowia wartości odniesienia dla rtęci.

(29)

W celu dostosowania prawodawstwa unijnego do decyzji Konferencji Stron konwencji popartych przez Unię w drodze decyzji Rady przyjętej zgodnie z art. 218 ust. 9 TFUE, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania aktów zgodnie z art. 290 TFUE w odniesieniu do zmian załączników do niniejszego rozporządzenia oraz w odniesieniu do przedłużania dozwolonego okresu tymczasowego składowania odpadów rtęciowych. Szczególnie ważne jest, aby w czasie prac przygotowawczych Komisja prowadziła stosowne konsultacje, w tym na poziomie ekspertów, oraz aby konsultacje te prowadzone były zgodnie z zasadami określonymi w Porozumieniu międzyinstytucjonalnym z dnia 13 kwietnia 2016 r. w sprawie lepszego stanowienia prawa (12). W szczególności, aby zapewnić Parlamentowi Europejskiemu i Radzie udział na równych zasadach w przygotowaniu aktów delegowanych, instytucje te otrzymują wszelkie dokumenty w tym samym czasie co eksperci państw członkowskich, a eksperci tych instytucji mogą systematycznie brać udział w posiedzeniach grup eksperckich Komisji zajmujących się przygotowaniem aktów delegowanych.

(30)

W celu zapewnienia jednolitych warunków wykonywania niniejszego rozporządzenia w odniesieniu do określenia form przywozu i wywozu, określenia wymogów technicznych dotyczących bezpiecznego dla środowiska tymczasowego składowania rtęci, związków rtęci i mieszanin rtęci, zakazu lub zezwolenia dotyczącego nowych produktów z dodatkiem rtęci oraz procesów produkcyjnych wykorzystujących rtęć lub związki rtęci, a także obowiązków sprawozdawczych, należy powierzyć Komisji uprawnienia wykonawcze. Uprawnienia te powinny być wykonywane zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 (13).

(31)

Państwa członkowskie powinny ustanowić przepisy dotyczące sankcji mających zastosowanie do naruszeń niniejszego rozporządzenia oraz zapewnić ich wdrożenie. Sankcje te powinny być skuteczne, proporcjonalne i odstraszające.

(32)

Ze względu na charakter i zakres zmian, które należy wprowadzić do rozporządzenia (WE) nr 1102/2008, oraz w celu zwiększenia pewności prawa, jasności, przejrzystości oraz dla uproszczenia przepisów, rozporządzenie to należy uchylić.

(33)

Aby właściwe organy państw członkowskich i podmioty gospodarcze, których dotyczy niniejsze rozporządzenie, miały wystarczający czas na dostosowanie się do nowego systemu ustanowionego na mocy niniejszego rozporządzenia, powinno ono mieć zastosowanie od dnia 1 stycznia 2018 r.

(34)

Ponieważ cel niniejszego rozporządzenia, a mianowicie zapewnienie wysokiego poziomu ochrony zdrowia ludzi i środowiska przed antropogenicznymi emisjami i uwolnieniami rtęci i związków rtęci, między innymi za pomocą zakazu wywozu i przywozu rtęci i produktów z dodatkiem rtęci, ograniczeń dotyczących stosowania rtęci w procesach produkcyjnych, produktach, w tradycyjnym wydobyciu i przetwarzaniu złota na małą skalę oraz w amalgamacie stomatologicznym, a także poprzez obowiązki mające zastosowanie do odpadów rtęciowych, nie może zostać osiągnięty w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, natomiast ze względu na transgraniczny charakter zanieczyszczeń rtęcią i charakter środków, jakie mają zostać podjęte, możliwe jest jego lepsze osiągnięcie na poziomie Unii, może ona podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule, niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu,

1)

„rtęć” oznacza rtęć metaliczną (Hg, CAS RN 7439-97-6);

2)

„związek rtęci” oznacza jakąkolwiek substancję składającą się z atomów rtęci oraz jednego lub większej liczby atomów innego pierwiastka chemicznego, która może zostać rozdzielona na poszczególne składniki wyłącznie w drodze reakcji chemicznych;

3)

„mieszanina” oznacza mieszaninę lub roztwór składający się z dwóch lub większej liczby substancji;

4)

„produkt z dodatkiem rtęci” oznacza produkt lub składnik produktu, który zawiera rtęć lub związki rtęci dodane do niego celowo;

5)

„odpady rtęciowe” oznaczają rtęć metaliczną, którą zakwalifikowano jako odpady zgodnie z art. 3 pkt 1 dyrektywy 2008/98/WE;

6)

„wywóz” oznacza którykolwiek z poniższych:

7)

„przywóz” oznacza fizyczne wprowadzenie na obszar celny Unii rtęci, związków rtęci i mieszanin rtęci oraz produktów z dodatkiem rtęci objętych procedurą celną inną niż zewnętrzna procedura tranzytu unijnego dla przepływu towarów przez obszar celny Unii;

8)

„unieszkodliwianie” oznacza unieszkodliwianie zdefiniowane w art. 3 pkt 19 dyrektywy 2008/98/WE;

9)

„wydobycie podstawowe rtęci” oznacza wydobycie, w ramach którego podstawowym poszukiwanym materiałem jest rtęć;

10)

„konwersja” oznacza chemiczną zmianę stanu fizycznego rtęci ze stanu płynnego do siarczku rtęci lub porównywalnego związku chemicznego co najmniej równie stabilnego i co najmniej równie mało rozpuszczalnego w wodzie oraz niestanowiącego większego zagrożenia dla środowiska lub zdrowia niż siarczek rtęci.

11)

„wprowadzenie do obrotu” oznacza odpłatne lub wolne od opłat dostarczenie lub udostępnienie na rzecz osoby trzeciej. Przywóz uznaje się za wprowadzenie do obrotu.

a)

państwo wywozu jest Stroną konwencji, a wywożona rtęć nie pochodzi z wydobycia podstawowego rtęci zakazanego na mocy art. 3 ust. 3 i 4 konwencji; lub

b)

państwo wywozu niebędące Stroną konwencji przedstawiło zaświadczenie potwierdzające, że rtęć nie pochodzi z wydobycia podstawowego rtęci.

a)

produkty, które są istotne dla ochrony ludności i zastosowań militarnych;

b)

produkty służące do badań, do kalibracji instrumentów lub wykorzystywane jako wzorce odniesienia.

a)

sprzętu niezbędnego do ochrony podstawowych interesów państw członkowskich w zakresie bezpieczeństwa, w tym broni, amunicji oraz materiałów wojskowych przeznaczonych wyłącznie do celów wojskowych;

b)

sprzętu przeznaczonego do wysłania w przestrzeń kosmiczną;

c)

usprawnień technicznych lub przeprojektowania produktów z dodatkiem rtęci, które były produkowane przed dniem 1 stycznia 2018 r., pod warunkiem że takie usprawnienia lub przeprojektowanie prowadzą do zmniejszenia wykorzystania rtęci w tych produktach.

a)

opis techniczny danego produktu lub procesu;

b)

ocenę korzyści i zagrożeń dla środowiska i zdrowia;

c)

dowody wykazujące brak wykonalnych pod względem technicznym bezrtęciowych alternatyw przynoszących znaczące korzyści dla środowiska lub zdrowia;

d)

szczegółowe wyjaśnienie sposobu, w jaki proces ma funkcjonować lub w jaki produkt ma być produkowany, stosowany i unieszkodliwiany jako odpad po wykorzystaniu, w celu zapewnienia wysokiego poziomu ochrony środowiska i zdrowia ludzi.

a)

separatory amalgamatu wprowadzone do użytku od dnia 1 stycznia 2018 r. zapewniały zatrzymywanie co najmniej 95 % cząstek amalgamatu;

b)

od dnia 1 stycznia 2021 r. wszystkie separatory amalgamatu będące w użyciu zapewniały zatrzymywanie cząstek amalgamatu na poziomie określonym w lit. a).

a)

przemysł chloro-alkaliczny;

b)

oczyszczanie gazu ziemnego;

c)

górnictwo metali nieżelaznych i operacje wytapiania;

d)

uzyskiwanie rtęci z rudy rtęci w Unii.

a)

dane dotyczące całkowitej ilości odpadów rtęciowych składowanych w każdej z ich instalacji;

b)

dane dotyczące całkowitej ilości odpadów rtęciowych przesłanych do poszczególnych obiektów dokonujących czasowego składowania, konwersji oraz – w stosownych przypadkach – zestalania odpadów rtęciowych, lub trwałego składowania odpadów rtęciowych, które poddano konwersji oraz – w stosownych przypadkach – zestaleniu;

c)

lokalizację i dane kontaktowe każdego obiektu, o którym mowa w lit. b);

d)

kopię zaświadczenia dostarczonego przez operatora obiektu dokonującego czasowego składowania odpadów rtęciowych, zgodnie z art. 14 ust. 1;

e)

kopię zaświadczenia dostarczonego przez operatora obiektu dokonującego konwersji oraz – w stosownych przypadkach – zestalania odpadów rtęciowych, zgodnie z art. 14 ust. 2;

f)

kopię zaświadczenia dostarczonego przez operatora obiektu dokonującego trwałego składowania odpadów rtęciowych, które poddano konwersji oraz – w stosownych przypadkach – zestaleniu, zgodnie z art. 14 ust. 3.

a)

kopalnie soli przystosowane do trwałego składowania odpadów rtęciowych, które poddano konwersji, lub głębokie podziemne formacje skały zwięzłej zapewniające poziom bezpieczeństwa i zamknięcia co najmniej równoważny temu poziomowi w kopalniach soli; lub

b)

obiekty naziemne przeznaczone i wyposażone na potrzeby trwałego składowania odpadów rtęciowych, które poddano konwersji i zestaleniu, zapewniające poziom bezpieczeństwa i zamknięcia co najmniej równoważny temu poziomowi w obiektach, o których mowa w lit. a).

a)

w odniesieniu do każdej przyjętej partii odpadów rtęciowych:

b)

w odniesieniu do każdej partii odpadów rtęciowych opuszczającej obiekt:

c)

ilość składowanych w obiekcie odpadów rtęciowych na koniec każdego miesiąca.

a)

w odniesieniu do każdej przyjętej partii odpadów rtęciowych:

b)

w odniesieniu do każdej partii opuszczających obiekt odpadów rtęciowych, które poddano konwersji oraz – w stosownych przypadkach – zestaleniu:

c)

ilość składowanych w obiekcie odpadów rtęciowych na koniec każdego miesiąca.

a)

informacje dotyczące wykonania niniejszego rozporządzenia;

b)

informacje niezbędne do wypełnienia przez Unię obowiązku sprawozdawczego ustanowionego na mocy art. 21 konwencji;

c)

streszczenie informacji zgromadzonych zgodnie z art. 12 niniejszego rozporządzenia;

d)

informacje dotyczące rtęci znajdującej się na ich terytoriach:

e)

wykaz źródeł dostaw rtęci w ilości przekraczającej 10 ton metrycznych rtęci rocznie, w przypadku gdy państwa członkowskie zostały o tych źródłach poinformowane.

a)

potrzeby regulowania przez Unię emisji rtęci i związków rtęci z krematoriów;

b)

wykonalności stopniowego zaprzestawania stosowania amalgamatu stomatologicznego w perspektywie długoterminowej, najlepiej do 2030 r., z uwzględnieniem planów krajowych, o których mowa w art. 10 ust. 3, oraz przy pełnym poszanowaniu kompetencji państw członkowskich w zakresie organizowania i świadczenia usług zdrowotnych i opieki medycznej; oraz

c)

korzyści środowiskowych oraz wykonalności dalszego dostosowania załącznika II do odpowiednich przepisów prawodawstwa unijnego regulujących wprowadzanie do obrotu produktów z dodatkiem rtęci.

24.5.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 137/22

(1)

Dyrektywa Rady 91/477/EWG (3) wprowadziła środek wspomagający tworzenie rynku wewnętrznego. Wprowadziła ona równowagę między, z jednej strony, zobowiązaniem do zapewnienia określonej swobody obrotu w odniesieniu do niektórych rodzajów broni palnej i jej istotnych komponentów na terytorium Unii, a z drugiej strony – koniecznością kontroli tej swobody poprzez zabezpieczenia o charakterze ochronnym odpowiednie dla tych produktów.

(2)

Należy usprawnić, w sposób proporcjonalny, niektóre aspekty dyrektywy 91/477/EWG, aby rozwiązać problem niewłaściwego wykorzystywania broni palnej do celów przestępczych, mając na uwadze niedawne akty terrorystyczne. W tym kontekście Komisja wezwała w swoim komunikacie z dnia 28 kwietnia 2015 r. w sprawie europejskiej agendy bezpieczeństwa do dokonania przeglądu tej dyrektywy oraz do przyjęcia wspólnego podejścia w odniesieniu do pozbawiania broni palnej cech użytkowych w celu zapobiegania przywracaniu jej cech użytkowych i używaniu jej przez przestępców.

(3)

Do broni palnej zgodnie z prawem nabytej i posiadanej zgodnie z dyrektywą 91/477/EWG powinny mieć zastosowanie przepisy prawa krajowego dotyczące noszenia broni, myślistwa lub strzelectwa sportowego.

(4)

Do celów dyrektywy 91/477/EWG definicja „pośrednika” powinna obejmować każdą osobę fizyczną lub prawną, w tym również spółki osobowe, a pojęcie „dostawy” należy uznać za obejmujące kredyt i leasing. Ponieważ pośrednicy świadczą podobne usługi jak sprzedawcy, powinni zostać objęci zakresem dyrektywy 91/477/EWG w odniesieniu do tych obowiązków sprzedawców, które są istotne dla działalności pośredników, w zakresie, w jakim są oni w stanie wypełniać te obowiązki, oraz o ile obowiązki te nie są wypełniane przez sprzedawcę w odniesieniu do tej samej transakcji.

(5)

Działalność sprzedawcy obejmuje nie tylko wytwarzanie, lecz również modyfikacje lub przeróbki broni palnej, istotnych komponentów i amunicji, takie jak skrócenie gotowej broni palnej, prowadzące do zmiany ich kategorii lub podkategorii. Czysto prywatne, niekomercyjne działania, takie jak ręczne scalanie i rozcalanie amunicji z jej komponentów na użytek własny lub modyfikacje broni palnej lub istotnych komponentów posiadanych przez daną osobę, takie jak zmiany w kolbach lub przyrządach celowniczych, lub konserwacja związana ze zużyciem istotnych komponentów, nie powinny być uznawane za działalność, którą mógłby prowadzić tylko sprzedawca.

(6)

Aby zwiększyć możliwość śledzenia wszelkiej broni palnej i istotnych komponentów, a także ułatwić ich swobodny przepływ, wszelka broń palna i jej istotne komponenty powinny być oznaczone czytelnym, trwałym i niepowtarzalnym oznakowaniem oraz zarejestrowane w systemach rejestracji danych państw członkowskich.

(7)

Rejestry prowadzone w systemach rejestracji danych powinny zawierać wszystkie informacje umożliwiające powiązanie broni palnej z jej właścicielem oraz powinny obejmować nazwę wytwórcy lub oznaczenie handlowe, państwo lub miejsce wytworzenia, typ, markę, model, kaliber i numer seryjny broni palnej lub wszelkie niepowtarzalne oznakowanie umieszczone na szkielecie lub komorze zamkowej broni palnej. Istotne elementy inne niż szkielet lub komora zamkowa należy rejestrować w systemach rejestracji danych w zapisach odnoszących się do broni palnej, do której mają być one dołączone.

(8)

Aby zapobiec łatwemu usuwaniu oznakowań oraz sprecyzować, na których istotnych komponentach powinny być umieszczane oznakowania, należy wprowadzić wspólne przepisy unijne dotyczące oznakowania. Przepisy te powinny mieć zastosowanie wyłącznie do broni palnej lub istotnych komponentów, wytworzonych w Unii lub przywiezionych do Unii, począwszy od dnia 14 września 2018 r., gdy są one wprowadzane do obrotu, natomiast broń palna i części wytworzone lub przywiezione do Unii przed tą datą powinny pozostać objęte wymogami dotyczącymi oznakowania i rejestrowania na mocy dyrektywy 91/477/EWG, które mają zastosowanie do tego dnia.

(9)

Ze względu na niebezpieczny charakter oraz trwałość broni palnej i istotnych komponentów, w celu zapewnienia, aby właściwe organy miały możliwość śledzenia broni palnej i istotnych komponentów do celów postępowań administracyjnych i karnych oraz mając na uwadze krajowe prawo procesowe, rejestry w systemach rejestracji danych powinny być przechowywane przez okres 30 lat po zniszczeniu danej broni palnej lub danych istotnych komponentów. Dostęp do tych rejestrów i wszystkich powiązanych danych osobowych powinien być ograniczony do właściwych organów oraz powinien być dozwolony wyłącznie przez okres nieprzekraczający 10 lat po zniszczeniu danej broni palnej lub danych istotnych komponentów do celów wydawania lub cofania pozwoleń, lub postępowania celnego, w tym również ewentualnego nakładania sankcji administracyjnych, a w przypadku gdy dostęp taki jest konieczny do celów ścigania w sprawach karnych – przez okres nieprzekraczający 30 lat po zniszczeniu danej broni palnej lub danych istotnych komponentów.

(10)

Dla skutecznego funkcjonowania systemów rejestracji danych ważna jest skuteczna wymiana informacji między sprzedawcami i pośrednikami, z jednej strony, a właściwymi organami krajowymi, z drugiej strony. Dlatego też sprzedawcy i pośrednicy powinni przekazywać informacje właściwym organom krajowym bez zbędnej zwłoki. Aby to ułatwić, właściwe organy krajowe powinny ustanowić środki łączności elektronicznej dostępne dla sprzedawców i pośredników, co może obejmować przekazywanie tych informacji pocztą elektroniczną lub bezpośrednio za pośrednictwem bazy danych lub innego rejestru.

(11)

W odniesieniu do spoczywającego na państwach członkowskich obowiązku ustanowienia systemu monitorowania w celu zapewnienia, aby warunki wydania pozwolenia na broń palną były spełniane przez cały okres jego obowiązywania, państwa członkowskie powinny decydować, czy ocena ma obejmować uprzednie badania lekarskie lub psychologiczne.

(12)

Bez uszczerbku dla przepisów krajowych dotyczących odpowiedzialności zawodowej ocena odnośnych informacji medycznych lub psychologicznych nie powinna prowadzić do domniemania, że należy przypisać jakąkolwiek odpowiedzialność personelowi medycznemu lub innym osobom dostarczającym takie informacje w przypadku niewłaściwego użycia broni palnej posiadanej zgodnie z dyrektywą 91/477/EWG.

(13)

Broń palna i amunicja powinny być przechowywane w sposób bezpieczny, gdy nie są bezpośrednio nadzorowane. Jeśli są przechowywane inaczej niż w sejfie, broń palna i amunicja powinny być odseparowane od siebie. W przypadku gdy broń palna i amunicja są przekazywane przewoźnikowi w celu transportu, przewoźnik ten powinien być odpowiedzialny za należyty nadzór i przechowywanie. Kryteria dotyczące należytego przechowywania i bezpiecznego transportu powinny zostać określone w prawie krajowym, mając na uwadze liczbę i kategorię danej broni palnej i danej amunicji.

(14)

Dyrektywa 91/477/EWG nie powinna mieć wpływu na przepisy państw członkowskich, które pozwalają na dokonywanie zgodnych z prawem transakcji dotyczących broni palnej, istotnych komponentów i amunicji w drodze sprzedaży wysyłkowej, w internecie lub na podstawie umów zawieranych na odległość w rozumieniu dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/83/UE (4), na przykład za pomocą internetowych katalogów aukcyjnych lub serwisów ogłoszeń drobnych, telefonicznie lub za pośrednictwem poczty elektronicznej. Istotne jest jednak, aby tożsamość stron takich transakcji oraz ich zdolność do zgodnego z prawem zawarcia takich transakcji była możliwa do sprawdzenia oraz aby była rzeczywiście sprawdzana. W odniesieniu do nabywców należy zatem zapewnić, aby ich tożsamość, a także, w stosownych przypadkach, ich pozwolenie na nabycie broni palnej, istotnych komponentów lub amunicji zostały sprawdzone przez koncesjonowanego lub uprawnionego sprzedawcę lub pośrednika, lub przez organ publiczny lub przedstawiciela tego organu, przed dostawą lub najpóźniej w chwili dostawy.

(15)

W odniesieniu do najniebezpieczniejszych rodzajów broni palnej należy wprowadzić do dyrektywy 91/477/EWG bardziej rygorystyczne przepisy, w celu zapewnienia – z pewnymi ograniczonymi i należycie uzasadnionymi wyjątkami – aby nabywanie lub posiadanie takiej broni palnej lub wprowadzanie jej do obrotu były niedozwolone. W przypadku nieprzestrzegania tych przepisów państwa członkowskie powinny podejmować wszystkie odpowiednie środki, które mogłyby obejmować konfiskatę takiej broni palnej.

(16)

Państwa członkowskie powinny jednak mieć możliwość wydawania pozwoleń na nabycie i posiadanie broni palnej, istotnych komponentów i amunicji sklasyfikowanych w kategorii A, jeżeli jest to niezbędne do celów edukacyjnych, kulturowych – w tym na potrzeby filmu i teatru – badawczych lub historycznych. Wykaz osób uprawnionych mógłby obejmować między innymi rusznikarzy, urzędy testujące i certyfikujące broń palną, wytwórców, biegłych, specjalistów z zakresu kryminalistyki, a w niektórych przypadkach także osoby zaangażowane w produkcję filmową lub telewizyjną. Państwom członkowskim należy również zezwolić na wydawanie osobom fizycznym pozwoleń na nabycie i posiadanie broni palnej, istotnych komponentów i amunicji sklasyfikowanych w kategorii A na potrzeby obrony narodowej, na przykład w kontekście dobrowolnego szkolenia wojskowego przewidzianego w prawie krajowym.

(17)

Państwa członkowskie powinny mieć możliwość decydowania o wydawaniu uznanym muzeom i kolekcjonerom pozwoleń na nabycie i posiadanie broni palnej, istotnych komponentów i amunicji sklasyfikowanych w kategorii A, jeżeli jest to niezbędne do celów historycznych, kulturowych, naukowych, technicznych, edukacyjnych lub związanych z dziedzictwem, pod warunkiem że takie muzea i kolekcjonerzy wykażą, przed uzyskaniem pozwolenia, że podjęły niezbędne środki w celu wyeliminowania wszelkich zagrożeń dla bezpieczeństwa publicznego lub porządku publicznego, łącznie z zapewnieniem należytego przechowywania. Każde takie pozwolenie powinno uwzględniać i odzwierciedlać konkretną sytuację, w tym charakter kolekcji oraz jej cel, a państwa członkowskie powinny zapewnić ustanowienie systemu monitorowania kolekcjonerów i zbiorów.

(18)

Nie należy uniemożliwiać sprzedawcom i pośrednikom zajmowania się bronią palną, istotnymi komponentami i amunicją sklasyfikowanymi w kategorii A w przypadkach, gdy wyjątkowo zezwala się na nabycie i posiadanie takiej broni palnej, istotnych komponentów i amunicji, w przypadku gdy zajmowanie się nimi jest konieczne do celów pozbawienia ich cech użytkowych lub przeróbki, lub w innych przypadkach dozwolonych w dyrektywie 91/477/EWG, zmienionej niniejszą dyrektywą. Nie należy też uniemożliwiać sprzedawcom i pośrednikom zajmowania się taką bronią, istotnymi komponentami i amunicją w przypadkach nieobjętych zakresem stosowania dyrektywy 91/477/EWG, zmienionej niniejszą dyrektywą, na przykład w przypadku broni palnej, istotnych komponentów i amunicji, które mają być wywiezione poza terytorium Unii lub broni, która ma zostać nabyta przez siły zbrojne, policję lub organy publiczne.

(19)

Sprzedawcy i pośrednicy powinni mieć możliwość odmowy przeprowadzenia wszelkich podejrzanych transakcji zakupu amunicji scalonej lub gotowych do osadzenia spłonek jako komponentów amunicji. Transakcja może zostać uznana za podejrzaną, jeżeli, na przykład, dotyczy ilości nietypowych dla przewidywanego użycia do celów prywatnych, jeśli nabywca wydaje się niezaznajomiony z użyciem amunicji lub jeśli nalega na uiszczenie zapłaty gotówką, a jednocześnie nie chce okazać swojego dowodu tożsamości. Sprzedawcy i pośrednicy powinni mieć również możliwość zgłaszania takich podejrzanych transakcji właściwym organom.

(20)

Ryzyko przerabiania broni akustycznej i innych rodzajów broni palnej na amunicję ślepą na prawdziwą broń palną jest wysokie. Dlatego istotne jest zajęcie się problemem takiej przerobionej broni palnej wykorzystywanej przy popełnianiu przestępstw, w szczególności poprzez włączenie takiej broni do zakresu stosowania dyrektywy 91/477/EWG. Ponadto, w celu uniknięcia ryzyka wytwarzania broni alarmowej i sygnałowej w sposób umożliwiający przerobienie jej tak, aby mogła miotać śrut, kulę lub pocisk w wyniku działania palnego materiału miotającego, Komisja powinna przyjąć odpowiednie specyfikacje techniczne w celu zapewnienia, aby nie było możliwe takie jej przerobienie.

(21)

Mając na uwadze wysokie ryzyko przywracania cech użytkowych broni palnej pozbawionej cech użytkowych w nieodpowiedni sposób oraz w celu zwiększenia bezpieczeństwa w Unii, taką broń palną należy objąć zakresem stosowania dyrektywy 91/477/EWG. Należy wprowadzić definicję broni palnej pozbawionej cech użytkowych, odpowiadającą ogólnym zasadom pozbawiania broni palnej cech użytkowych zgodnie z Protokołem przeciwko nielegalnemu wytwarzaniu i handlowi bronią palną, jej częściami i komponentami oraz amunicją, dołączonym do decyzji Rady 2014/164/UE (5), która transponuje ten protokół do unijnych ram prawnych.

(22)

Broń palna zaprojektowana do celów wojskowych, na przykład AK47 i M16, której wyposażenie umożliwia działanie w oparciu o przełącznik trybu prowadzenia ognia, w przypadku gdy może być ona ręcznie przełączana między trybem samoczynnym i samopowtarzalnym, powinna być sklasyfikowana w kategorii A broni palnej, a tym samym zakazana do użytku cywilnego. Jeśli zostanie przerobiona na samopowtarzalną broń palną, powinna być sklasyfikowana w kategorii A pkt 6.

(23)

Niektóre rodzaje samopowtarzalnej broni palnej mogą być z łatwością przerabiane na samoczynną broń palną, co stwarza poważne zagrożenie bezpieczeństwa. Nawet bez takiego przerobienia niektóre rodzaje samopowtarzalnej broni palnej mogłyby być bardzo niebezpieczne, z uwagi na liczbę nabojów, jaką są w stanie pomieścić. Dlatego samopowtarzalna broń palna ze stałym mechanizmem ładującym umożliwiającym wystrzelenie wielu nabojów, a także samopowtarzalna broń palna w połączeniu z odłączalnym mechanizmem ładującym mogąca pomieścić wiele nabojów powinny być zakazane do użytku cywilnego. Sama możliwość dołączania mechanizmu ładującego o pojemności ponad 10 nabojów dla długiej broni palnej i 20 nabojów dla krótkiej broni palnej nie przesądza o konieczności sklasyfikowania broni palnej w określonej kategorii.

(24)

Bez uszczerbku dla możliwości odnawiania pozwoleń zgodnie z dyrektywą 91/477/EWG, samopowtarzalna broń palna, która wykorzystuje amunicję bocznego zapłonu, w tym o kalibrze 22 lub mniejszym, nie powinna być sklasyfikowana w kategorii A, chyba że dana broń palna została przerobiona z samoczynnej broni palnej.

(25)

Przepisy dyrektywy 91/477/EWG odnoszące się do europejskiej karty broni palnej jako głównego dokumentu potrzebnego strzelcom sportowym i innym osobom uprawnionym zgodnie z tą dyrektywą do prowadzenia działalności powinny zostać udoskonalone poprzez włączenie do jej odpowiednich przepisów odniesienia do broni palnej sklasyfikowanej w kategorii A, bez uszczerbku dla prawa państw członkowskich do wyboru stosowania bardziej rygorystycznych zasad.

(26)

Przedmioty, które mają wygląd broni palnej („replika”), lecz zostały wytworzone w sposób uniemożliwiający ich przerobienie tak, aby miotały śrut, kulę lub pocisk w wyniku działania palnego materiału miotającego, nie powinny być objęte zakresem stosowania dyrektywy 91/477/EWG.

(27)

W przypadku gdy państwa członkowskie posiadają krajowe przepisy regulujące broń zabytkową, broń ta nie podlega dyrektywie 91/477/EWG. Reprodukcje broni zabytkowej nie mają jednak takiego samego znaczenia historycznego ani powiązanej z nim wartości i mogą być wykonane przy użyciu nowoczesnych technik, które mogą zwiększyć ich trwałość i dokładność. Dlatego też takie reprodukcje powinny zostać objęte zakresem stosowania dyrektywy 91/477/EWG. Dyrektywa 91/477/EWG nie ma zastosowania do innych rzeczy, takich jak urządzenia do airsoftu, które nie odpowiadają definicji broni palnej i w związku z tym nie są regulowane tą dyrektywą.

(28)

W celu poprawy funkcjonowania wymiany informacji między państwami członkowskimi byłoby pomocne, gdyby Komisja mogła ocenić niezbędne elementy systemu w celu wsparcia takiej wymiany informacji zawartych w skomputeryzowanych systemach rejestracji danych w poszczególnych państwach członkowskich, włącznie z oceną wykonalności umożliwienia każdemu państwu członkowskiemu dostępu do takiego systemu. System ten może wykorzystywać moduł systemu wymiany informacji na rynku wewnętrznym („IMI”) ustanowionego na mocy rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1024/2012 (6), specjalnie dostosowany do broni palnej. Taka wymiana informacji między państwami członkowskimi powinna odbywać się zgodnie z przepisami dotyczącymi ochrony danych osobowych określonymi w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 (7). W przypadku gdy właściwy organ potrzebuje dostępu do rejestrów karnych osoby ubiegającej się o pozwolenie na nabycie lub posiadanie broni palnej, organ ten powinien mieć możliwość uzyskania takich informacji zgodnie z decyzją ramową Rady 2009/315/WSiSW (8). Do oceny Komisji, w stosownych przypadkach, mógłby zostać dołączony wniosek ustawodawczy uwzględniający istniejące instrumenty dotyczące wymiany informacji.

(29)

W celu zapewnienia odpowiedniej wymiany między państwami członkowskimi drogą elektroniczną informacji na temat wydanych pozwoleń na transfer broni palnej do innego państwa członkowskiego oraz odrzuconych wniosków o pozwolenia na nabycie lub posiadanie broni palnej, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania aktów zgodnie z art. 290 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej w odniesieniu do ustanawiania przepisów umożliwiających państwom członkowskim stworzenie takiego systemu wymiany informacji. Szczególnie ważne jest, aby w czasie prac przygotowawczych Komisja prowadziła stosowne konsultacje, w tym na poziomie ekspertów, oraz aby konsultacje te prowadzone były zgodnie z zasadami określonymi w Porozumieniu międzyinstytucjonalnym z dnia 13 kwietnia 2016 r. w sprawie lepszego stanowienia prawa (9). W szczególności, aby zapewnić Parlamentowi Europejskiemu i Radzie udział na równych zasadach w przygotowaniu aktów delegowanych, instytucje te otrzymują wszelkie dokumenty w tym samym czasie co eksperci państw członkowskich, a eksperci tych instytucji mogą systematycznie brać udział w posiedzeniach grup eksperckich Komisji zajmujących się przygotowaniem aktów delegowanych.

(30)

W celu zapewnienia jednolitych warunków wykonywania niniejszej dyrektywy należy powierzyć Komisji uprawnienia wykonawcze. Uprawnienia te powinny być wykonywane zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 (10).

(31)

Niniejsza dyrektywa nie narusza praw podstawowych oraz jest zgodna z zasadami uznanymi w szczególności w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej.

(32)

Do przetwarzania danych osobowych w ramach dyrektywy 91/477/EWG powinno mieć zastosowanie rozporządzenie (UE) 2016/679. W przypadku gdy dane osobowe gromadzone na mocy dyrektywy 91/477/EWG są przetwarzane w celach zapobiegania przestępczości, prowadzenia postępowań przygotowawczych, wykrywania lub ścigania czynów zabronionych lub wykonywania kar, organy przetwarzające te dane powinny przestrzegać przepisów przyjętych na mocy dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/680 (11).

(33)

Ponieważ cele niniejszej dyrektywy nie mogą zostać osiągnięte w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, natomiast ze względu na rozmiary i skutki działania możliwe jest lepsze ich osiągnięcie na poziomie Unii, może ona podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tych celów.

(34)

Należy zatem odpowiednio zmienić dyrektywę 91/477/EWG.

(35)

W odniesieniu do Islandii i Norwegii niniejsza dyrektywa oraz dyrektywa 91/477/EWG stanowią rozwinięcie przepisów dorobku Schengen w rozumieniu Umowy zawartej przez Radę Unii Europejskiej i Republikę Islandii oraz Królestwo Norwegii dotyczącej włączenia tych dwóch państw we wprowadzanie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen (12), które wchodzą w zakres obszarów, o których mowa w art. 1 decyzji Rady 1999/437/WE (13).

(36)

W odniesieniu do Szwajcarii niniejsza dyrektywa i dyrektywa 91/477/EWG stanowią rozwinięcie przepisów dorobku Schengen w rozumieniu Umowy między Unią Europejską, Wspólnotą Europejską a Konfederacją Szwajcarską w sprawie włączenia Konfederacji Szwajcarskiej we wprowadzanie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen (14), które wchodzą w zakres obszarów, o których mowa art. 1 decyzji Rady 1999/437/WE w związku z art. 3 decyzji Rady 2008/146/WE (15).

(37)

W odniesieniu do Liechtensteinu niniejsza dyrektywa i dyrektywa 91/477/EWG stanowią rozwinięcie przepisów dorobku Schengen w rozumieniu Protokołu między Unią Europejską, Wspólnotą Europejską, Konfederacją Szwajcarską i Księstwem Liechtensteinu o przystąpieniu Księstwa Liechtensteinu do Umowy między Unią Europejską, Wspólnotą Europejską i Konfederacją Szwajcarską dotyczącej włączenia Konfederacji Szwajcarskiej we wprowadzanie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen (16), które wchodzą w zakres obszarów, o których mowa w art. 1 decyzji 1999/437/WE w związku z art. 3 decyzji Rady 2011/350/UE (17),

1)

art. 1 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 1

1.   Do celów niniejszej dyrektywy zastosowanie mają następujące definicje:

2.   Do celów niniejszej dyrektywy osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w państwie wskazanym w adresie znajdującym się w dokumencie urzędowym wskazującym jej miejsce zamieszkania, takim jak paszport lub krajowy dowód osobisty, który przedstawia się właściwym organom państwa członkowskiego, sprzedawcy lub pośrednikowi podczas kontroli nabywania lub posiadania. Jeżeli paszport lub krajowy dowód osobisty danej osoby nie zawiera adresu, państwo miejsca zamieszkania danej osoby ustala się na podstawie innego urzędowego dowodu miejsca zamieszkania uznawanego przez dane państwo członkowskie.

3.   »Europejska karta broni palnej« jest wydawana przez właściwe organy państwa członkowskiego na wniosek osoby, która w sposób zgodny z prawem weszła w posiadanie i używa broń palną. Jest ona ważna przez okres nieprzekraczający pięciu lat, który może zostać przedłużony, oraz zawiera informacje określone w załączniku II. Jest ona niezbywalna i zawiera informacje na temat broni posiadanej i używanej przez posiadacza karty. Musi ona zawsze znajdować się w posiadaniu osoby używającej broń palną, a wszelkie zmiany w stanie posiadania broni lub jej cechach, a także jej utratę lub kradzież, wpisuje się do karty.”;

2)

art. 2 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 2

1.   Niniejsza dyrektywa pozostaje bez uszczerbku dla stosowania przepisów prawa krajowego dotyczących noszenia broni, myślistwa lub strzelectwa sportowego, z użyciem broni zgodnie z prawem nabytej i posiadanej zgodnie z niniejszą dyrektywą.

2.   Niniejsza dyrektywa nie ma zastosowania do nabywania ani posiadania broni i amunicji, zgodnie z prawem krajowym, przez siły zbrojne, policję lub organy publiczne. Nie ma ona również zastosowania do transferów regulowanych dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/43/WE (*1).

(*1)  Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/43/WE z dnia 6 maja 2009 r. w sprawie uproszczenia warunków transferów produktów związanych z obronnością we Wspólnocie (Dz.U. L 146 z 10.6.2009, s. 1).”;"

3)

w art. 4 wprowadza się następujące zmiany:

4)

art. 4a otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 4a

Bez uszczerbku dla art. 3, państwa członkowskie zezwalają na nabycie i posiadanie broni palnej wyłącznie osobom, które otrzymały pozwolenie, lub – w odniesieniu do broni palnej sklasyfikowanej w kategorii C – osobom, które są specjalnie upoważnione do nabycia i posiadania takiej broni palnej zgodnie z prawem krajowym.”;

5)

uchyla się art. 4b;

6)

art. 5 i 6 otrzymują brzmienie:

„Artykuł 5

1.   Bez uszczerbku dla art. 3, państwa członkowskie zezwalają na nabycie i posiadanie broni palnej wyłącznie osobom, które przedstawią ważną przyczynę i które:

2.   Państwa członkowskie muszą posiadać system monitorowania, z którego mogą korzystać stale lub okresowo, w celu zapewnienia, aby warunki udzielania pozwolenia ustanowione w prawie krajowym były spełniane przez cały okres obowiązywania pozwolenia, oraz, między innymi, aby odpowiednie informacje medyczne i psychologiczne były poddane ocenie. Szczegółowe zasady ustanawia się zgodnie z prawem krajowym.

W przypadku gdy którykolwiek z warunków udzielenia pozwolenia przestaje być spełniony, państwa członkowskie cofają odnośne pozwolenie.

Państwa członkowskie nie mogą zabronić osobie zamieszkującej na ich terytorium posiadania broni palnej, która została nabyta w innym państwie członkowskim, chyba że zabraniają nabywania broni palnej tego samego typu na swoim terytorium.

3.   Państwa członkowskie zapewniają, aby pozwolenie na nabycie oraz pozwolenie na posiadanie broni palnej sklasyfikowanej w kategorii B zostało cofnięte, jeżeli stwierdzono, że osoba, której wydano pozwolenie, znajduje się w posiadaniu mechanizmu ładującego, który można dołączyć do samopowtarzalnej broni palnej centralnego zapłonu lub do powtarzalnej broni palnej centralnego zapłonu, który to mechanizm:

chyba że osobie tej wydano pozwolenie na podstawie art. 6 lub pozwolenie, które zostało potwierdzone, odnowione lub przedłużone na podstawie art. 7 ust. 4a.

Artykuł 5a

Aby zminimalizować ryzyko dostępu osób nieuprawnionych do broni palnej i amunicji państwa członkowskie określają zasady dotyczące właściwego nadzoru nad bronią palną i amunicją oraz zasady ich należytego przechowywania w bezpieczny sposób. Broń palna i amunicja do niej nie mogą być łatwo dostępne razem. Należyty nadzór w takich przypadkach oznacza, że osoba posiadająca w sposób zgodny z prawem daną broń palną lub daną amunicję ma nad nią kontrolę podczas jej transportu i użytkowania. Poziom nadzoru w odniesieniu do zasad należytego przechowywania musi odpowiadać liczbie i kategorii danej broni palnej i danej amunicji.

Artykuł 5b

Państwa członkowskie zapewniają, aby w przypadkach dotyczących nabycia i sprzedaży broni palnej, istotnych komponentów lub amunicji sklasyfikowanych w kategoriach A, B lub C, na podstawie umów zawieranych na odległość zdefiniowanych w art. 2 pkt 7 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/83/UE (*2), tożsamość, a w wymaganych przypadkach również pozwolenie nabywcy broni palnej, istotnych komponentów lub amunicji, były weryfikowane przed dostarczeniem lub najpóźniej w chwili dostarczenia ich tej osobie przez:

Artykuł 6

1.   Bez uszczerbku art. 2 ust. 2, państwa członkowskie podejmują wszelkie właściwe środki, aby zakazać nabywania i posiadania broni palnej, istotnych komponentów i amunicji sklasyfikowanych w kategorii A. Państwa członkowskie zapewniają, aby ta broń palna, istotne komponenty i amunicja, które w sposób niezgodny z prawem znajdują się w posiadaniu z naruszeniem tego zakazu, zostały skonfiskowane.

2.   W celu ochrony bezpieczeństwa infrastruktury krytycznej, żeglugi handlowej, konwojów wysokiej wartości oraz ważnych obiektów, a także w celach obrony narodowej, celach edukacyjnych, kulturowych, badawczych i historycznych, oraz bez uszczerbku dla ust. 1, właściwe organy krajowe mogą wydawać, w indywidualnych, wyjątkowych i należycie uzasadnionych przypadkach, pozwolenia na broń palną, istotne komponenty i amunicję sklasyfikowane w kategorii A, jeżeli nie jest to sprzeczne z bezpieczeństwem publicznym lub porządkiem publicznym.

3.   Państwa członkowskie mogą w szczególnych indywidualnych, wyjątkowych i należycie uzasadnionych przypadkach zadecydować o wydawaniu kolekcjonerom pozwoleń na nabycie i posiadanie broni palnej, istotnych komponentów i amunicji sklasyfikowanych w kategorii A, pod warunkiem spełnienia rygorystycznych warunków w zakresie bezpieczeństwa, w tym wykazania przed właściwymi organami krajowymi, że podjęto środki w celu wyeliminowania wszelkich zagrożeń dla bezpieczeństwa publicznego lub porządku publicznego oraz że dana broń palna, dane istotne komponenty i dana amunicja są przechowywane w sposób zapewniający poziom bezpieczeństwa proporcjonalny do zagrożeń związanych z nieuprawnionym dostępem do takich przedmiotów.

Państwa członkowskie zapewniają, aby kolekcjonerów, którym wydano pozwolenia zgodnie z akapitem pierwszym niniejszego ustępu, można było zidentyfikować w systemie rejestracji danych, o którym mowa w art. 4. Tacy uprawnieni kolekcjonerzy są zobowiązani do prowadzenia ewidencji obejmującej wszelką posiadaną przez nich broń palną sklasyfikowaną w kategorii A oraz zapewnienia właściwym organom krajowym dostępu do tej ewidencji. Państwa członkowskie ustanawiają odpowiedni system monitorowania w odniesieniu do takich uprawnionych kolekcjonerów, biorąc pod uwagę wszystkie istotne czynniki.

4.   Państwa członkowskie mogą wydawać pozwolenia sprzedawcom lub pośrednikom, w ramach ich działalności zawodowej, na nabycie, wytwarzanie, pozbawianie cech użytkowych, naprawę, dostawę, transfer i posiadanie broni palnej, istotnych komponentów i amunicji sklasyfikowanych w kategorii A, pod warunkiem spełnienia rygorystycznych warunków w zakresie bezpieczeństwa.

5.   Państwa członkowskie mogą wydawać pozwolenia muzeom na nabycie i posiadanie broni palnej, istotnych komponentów i amunicji sklasyfikowanych w kategorii A, pod warunkiem spełnienia rygorystycznych warunków w zakresie bezpieczeństwa.

6.   Państwa członkowskie mogą wydawać pozwolenia strzelcom sportowym na nabycie i posiadanie samopowtarzalnej broni palnej sklasyfikowanej w kategorii A pkt 6 lub 7, pod warunkiem spełnienia następujących warunków:

W odniesieniu do broni palnej sklasyfikowanej w kategorii A pkt 6 państwa członkowskie, które stosują system wojskowy oparty na poborze powszechnym i w których przez 50 ostatnich lat obowiązywał system transferu wojskowej broni palnej na rzecz osób opuszczających armię po wypełnieniu obowiązku wojskowego, mogą wydawać takim osobom, jako strzelcom sportowym, pozwolenia na zatrzymanie jednej jednostki broni palnej używanej w trakcie obowiązkowej służby wojskowej. Odpowiedni organ publiczny przekształca tę broń palną w samopowtarzalną broń palną i okresowo sprawdza, czy osoby posługujące się taką bronią palną nie stanowią zagrożenia dla bezpieczeństwa publicznego. Zastosowanie mają przepisy akapitu pierwszego lit. a), b) i c).

7.   Pozwolenia wydane na podstawie niniejszego artykułu podlegają okresowemu przeglądowi w odstępach nieprzekraczających pięciu lat.”;

(*2)  Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/83/UE z dnia 25 października 2011 r. w sprawie praw konsumentów, zmieniająca dyrektywę Rady 93/13/EWG i dyrektywę 1999/44/WE Parlamentu Europejskiego i Rady oraz uchylająca dyrektywę Rady 85/577/EWG i dyrektywę 97/7/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.U. L 304 z 22.11.2011, s. 64)."

7)

w art. 7 wprowadza się następujące zmiany:

8)

art. 8 ust. 3 otrzymuje brzmienie:

„3.   Jeżeli państwo członkowskie zakazuje nabywania i posiadania na swoim terytorium broni palnej sklasyfikowanej w kategoriach B lub C lub uzależnia jej nabycie i posiadanie od uzyskania pozwolenia, informuje o tym pozostałe państwa członkowskie, które umieszczają wyraźne oświadczenie na ten temat w każdej wydawanej przez siebie europejskiej karcie broni palnej dla tej broni, zgodnie z art. 12 ust. 2.”;

9)

art. 10 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 10

1.   Zasady dotyczące nabywania i posiadania amunicji muszą być takie same jak zasady dotyczące posiadania broni palnej, do której przeznaczona jest ta amunicja.

Na nabycie mechanizmów ładujących do samopowtarzalnej broni palnej centralnego zapłonu, które mogą pomieścić ponad 20 nabojów lub ponad 10 nabojów w przypadku długiej broni palnej, zezwala się jedynie osobom, którym wydano pozwolenie na podstawie art. 6 lub pozwolenie, które zostało potwierdzone, odnowione lub przedłużone na podstawie art. 7 ust. 4a.

2.   Sprzedawcy i pośrednicy mogą odmówić zawarcia jakiejkolwiek transakcji nabycia amunicji scalonej lub komponentów amunicji, jeśli mają uzasadnione podejrzenia co do takiej transakcji z uwagi na jej charakter lub wielkość, oraz zgłaszają każdą próbę dokonania takiej transakcji właściwym organom.”;

10)

dodaje się artykuły w brzmieniu:

„Artykuł 10a

1.   Państwa członkowskie podejmują środki w celu zapewnienia, aby urządzenia z uchwytem na nabój, które są przeznaczone wyłącznie do strzelania ślepymi nabojami, do wystrzeliwania substancji drażniących i innych substancji czynnych lub do strzelania pirotechnicznymi nabojami sygnalizacyjnymi, nie mogły być przerobione w celu miotania śrutu, kuli lub pocisku w wyniku działania palnego materiału miotającego.

2.   Państwa członkowskie klasyfikują jako broń palną urządzenia z uchwytem na nabój, które są przeznaczone wyłącznie do strzelania ślepymi nabojami, do wystrzeliwania substancji drażniących i innych substancji czynnych lub do strzelania pirotechnicznymi nabojami sygnalizacyjnymi i które mogą być przerobione w celu miotania śrutu, kuli lub pocisku w wyniku działania palnego materiału miotającego.

3.   Komisja przyjmuje akty wykonawcze określające specyfikacje techniczne dotyczące broni alarmowej i sygnałowej wytworzonej w Unii lub przywiezionej do Unii począwszy od dnia 14 września 2018 r. w celu zapewnienia, aby nie było możliwe przerabianie jej w celu miotania śrutu, kuli lub pocisku w wyniku działania palnego materiału miotającego. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 13b ust. 2. Komisja przyjmuje pierwszy taki akt wykonawczy do dnia 14 września 2018 r.

Artykuł 10b

1.   Państwa członkowskie zapewniają weryfikację pozbawiania broni palnej cech użytkowych przez właściwy organ w celu zapewnienia, aby w wyniku modyfikacji dokonanych w broni palnej wszystkie jej istotne komponenty zostały trwale pozbawione możliwości funkcjonowania i aby niemożliwe było ich usunięcie, zastąpienie lub modyfikacja, w sposób, który pozwalałby na przywrócenie w jakikolwiek sposób cech użytkowych broni palnej. Państwa członkowskie zapewniają, w ramach tej weryfikacji, wydanie świadectwa z zapisem poświadczającym, że broń palna została pozbawiona cech użytkowych, oraz naniesienie w tym celu na broni palnej wyraźnie widocznego oznakowania.

2.   Komisja przyjmuje akty wykonawcze ustanawiające normy i techniki pozbawiania broni palnej cech użytkowych w celu zapewnienia, aby wszystkie istotne komponenty broni palnej zostały trwale pozbawione możliwości funkcjonowania i niemożliwe było ich usunięcie, zastąpienie lub modyfikacja, w sposób, który pozwalałby na przywrócenie w jakikolwiek sposób cech użytkowych broni palnej. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 13b ust. 2.

3.   Akty wykonawcze, o których mowa w ust. 2, nie mają zastosowania do broni palnej pozbawionej cech użytkowych przed datą rozpoczęcia stosowania tych aktów wykonawczych, chyba że ta broń palna jest przedmiotem transferu do innego państwa członkowskiego lub jest wprowadzona do obrotu po tej dacie.

4.   Państwa członkowskie mogą powiadomić Komisję w ciągu dwóch miesięcy po dniu 13 czerwca 2017 r. o swoich krajowych normach i technikach pozbawiania broni palnej cech użytkowych stosowanych przed dniem 8 kwietnia 2016 r., wraz z uzasadnieniem, z jakich powodów poziom bezpieczeństwa zapewniany przez te krajowe normy i techniki pozbawiania broni palnej cech użytkowych jest równoważny z poziomem zapewnianych przez normy i techniki pozbawiania broni palnej cech użytkowych określone w załączniku I do rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2015/2403 (*4) mającego zastosowanie w dniu 8 kwietnia 2016 r.

5.   Gdy państwa członkowskie powiadomią Komisję zgodnie z ust. 4 niniejszego artykułu, Komisja może najpóźniej w terminie 12 miesięcy po tym powiadomieniu przyjąć akty wykonawcze, w których decyduje, czy krajowe normy i techniki pozbawiania broni palnej cech użytkowych, których dotyczy powiadomienie, zapewniają pozbawienie broni palnej cech użytkowych z zachowaniem poziomu bezpieczeństwa równoważnego poziomowi zapewnionemu przez specyfikacje techniczne pozbawiania broni palnej cech użytkowych określone w załączniku I do rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2015/2403 mającym zastosowanie w dniu 8 kwietnia 2016 r. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 13b ust. 2.

6.   Do dnia rozpoczęcia stosowania aktów wykonawczych, o których mowa w ust. 5, każda broń palna pozbawiona cech użytkowych zgodnie z krajowymi normami i technikami pozbawiania broni palnej cech użytkowych stosowanymi przed dniem 8 kwietnia 2016 r., gdy jest ona przedmiotem transferu do innego państwa członkowskiego lub jest wprowadzana do obrotu, musi być zgodna ze specyfikacjami technicznymi pozbawiania broni palnej cech użytkowych określonymi w załączniku I do rozporządzenia wykonawczego (UE) 2015/2403.

7.   Broń palną pozbawioną cech użytkowych przed dniem 8 kwietnia 2016 r. zgodnie z krajowymi normami i technikami pozbawiania broni palnej cech użytkowych, co do których uznano, że zapewniają one poziom bezpieczeństwa równoważny poziomowi zapewnianemu przez specyfikacje techniczne pozbawiania broni palnej cech użytkowych określone w załączniku I do rozporządzeniu wykonawczym (UE) 2015/2403 mającym zastosowanie w dniu 8 kwietnia 2016 r., uznaje się za broń palną pozbawioną cech użytkowych, w tym również w przypadku, gdy jest ona przedmiotem transferu do innego państwa członkowskiego lub jest wprowadzana do obrotu po dniu rozpoczęcia stosowania aktów wykonawczych, o których mowa w ust. 5.

(*4)  Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2015/2403 z dnia 15 grudnia 2015 r. ustanawiające wspólne wytyczne dotyczące norm i technik pozbawiania broni cech użytkowych w celu zagwarantowania, że broń pozbawiona cech użytkowych trwale nie nadaje się do użytku (Dz.U. L 333 z 19.12.2015, s. 62).”;"

11)

w tytule rozdziału 3 słowa „we Wspólnocie” zastępuje się słowami „w Unii”;

12)

art. 11 ust. 1 otrzymuje brzmienie:

„1.   Bez uszczerbku dla art. 12, broń palna może być przedmiotem transferu z jednego państwa członkowskiego do innego państwa członkowskiego wyłącznie zgodnie z procedurą przewidzianą w niniejszym artykule. Procedura ta ma zastosowanie również do transferu broni palnej w wyniku sprzedaży na podstawie umowy zawartej na odległość w rozumieniu art. 2 pkt 7 dyrektywy 2011/83/UE.”;

13)

w art. 12 ust. 2 wprowadza się następujące zmiany:

14)

w art. 13 dodaje się ustępy w brzmieniu:

„4.   Właściwe organy państw członkowskich wymieniają się drogą elektroniczną informacjami o wydanych pozwoleniach na transfer broni palnej do innego państwa członkowskiego oraz informacjami o odmowach wydania pozwolenia przewidzianych w art. 6 i 7, ze względów bezpieczeństwa lub z powodów związanych z wiarygodnością danej osoby.

5.   Komisja zapewnia system wymiany informacji, o których mowa w niniejszym artykule.

Komisja przyjmuje akty delegowane zgodnie z art. 13a w celu uzupełnienia niniejszej dyrektywy poprzez określenie szczegółowych zasad systematycznej wymiany informacji drogą elektroniczną. Komisja przyjmie pierwszy taki akt delegowany do dnia 14 września 2018 r.”;

15)

art. 13a otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 13a

1.   Powierzenie Komisji uprawnień do przyjmowania aktów delegowanych podlega warunkom określonym w niniejszym artykule.

2.   Uprawnienia do przyjmowania aktów delegowanych, o których mowa w art. 13 ust. 5, powierza się Komisji na czas nieokreślony od dnia 13 czerwca 2017 r.

3.   Przekazanie uprawnień, o których mowa w art. 13 ust. 5, może zostać w dowolnym momencie odwołane przez Parlament Europejski lub przez Radę. Decyzja o odwołaniu kończy przekazanie określonych w niej uprawnień. Decyzja o odwołaniu staje się skuteczna następnego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej lub w późniejszym terminie określonym w tej decyzji. Nie wpływa ona na ważność już obowiązujących aktów delegowanych.

4.   Przed przyjęciem aktu delegowanego Komisja konsultuje się z ekspertami wyznaczonymi przez każde państwo członkowskie zgodnie z zasadami określonymi w Porozumieniu międzyinstytucjonalnym z dnia 13 kwietnia 2016 r. w sprawie lepszego stanowienia prawa.

5.   Niezwłocznie po przyjęciu aktu delegowanego Komisja przekazuje go równocześnie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

6.   Akt delegowany przyjęty na podstawie art. 13 ust. 5 wchodzi w życie tylko wówczas, gdy ani Parlament Europejski, ani Rada nie wyraziły sprzeciwu w terminie dwóch miesięcy od przekazania tego aktu Parlamentowi Europejskiemu i Radzie, lub gdy, przed upływem tego terminu, zarówno Parlament Europejski, jak i Rada poinformowały Komisję, że nie wniosą sprzeciwu. Termin ten przedłuża się o dwa miesiące z inicjatywy Parlamentu Europejskiego lub Rady.”;

16)

dodaje się artykuł w brzmieniu:

„Artykuł 13b

1.   Komisję wspomaga komitet. Komitet ten jest komitetem w rozumieniu rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 (*5).

2.   W przypadku odesłania do niniejszego ustępu stosuje się art. 5 rozporządzenia (UE) nr 182/2011.

(*5)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 z dnia 16 lutego 2011 r. ustanawiające przepisy i zasady ogólne dotyczące trybu kontroli przez państwa członkowskie wykonywania uprawnień wykonawczych przez Komisję (Dz.U. L 55 z 28.2.2011, s. 13).”;"

17)

w art. 15 ust. 1 słowo „Wspólnoty” zastępuje się słowem „Unii”;

18)

art. 17 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 17

Do dnia 14 września 2020 r., a następnie co pięć lat, Komisja przedkłada Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie ze stosowania niniejszej dyrektywy, wraz z oceną adekwatności jej przepisów, do którego w stosownych przypadkach dołącza wnioski ustawodawcze dotyczące w szczególności kategorii broni palnej przedstawionych w załączniku I oraz kwestii związanych z wdrażaniem systemu europejskiej karty broni palnej, oznakowaniem oraz wpływem nowych technologii, takich jak druk trójwymiarowy, stosowanie kodu QR i stosowanie identyfikacji radiowej (RFID).”;

19)

w załączniku I wprowadza się następujące zmiany:

20)

w załączniku II lit. f) otrzymuje brzmienie:

24.5.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 137/40

1.

W całym tekście rozporządzenia:

2.

Strona 95, w art. 135:

3.

Strona 113, podpisy:

24.5.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 137/41

„g)

w odniesieniu do osoby fizycznej – maksymalne administracyjne sankcje pieniężne w wysokości (…)

h)

w odniesieniu do osoby prawnej – maksymalne administracyjne sankcje pieniężne w wysokości (…)”,

„g)

w odniesieniu do osoby fizycznej – maksymalne administracyjne kary pieniężne w wysokości (…)

h)

w odniesieniu do osoby prawnej – maksymalne administracyjne kary pieniężne w wysokości (…)”.