(1)

Ideały, zasady i wartości zakorzenione w dziedzictwie kulturowym Europy są dla niej wspólnym źródłem pamięci, zrozumienia, tożsamości, dialogu, spójności i kreatywności. Dziedzictwo kulturowe odgrywa rolę w Unii Europejskiej, a preambuła Traktatu o Unii Europejskiej (TUE) stanowi, że sygnatariusze są „inspirowani kulturowym, religijnym i humanistycznym dziedzictwem Europy”.

(2)

Art. 3 ust. 3 TUE stanowi, że Unia szanuje swoją bogatą różnorodność kulturową i językową oraz czuwa nad ochroną i rozwojem dziedzictwa kulturowego Europy.

(3)

Art. 167 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) powierza Unii zadanie polegające na przyczynieniu się do „rozkwitu kultur państw członkowskich, w poszanowaniu ich różnorodności narodowej i regionalnej, równocześnie podkreślając znaczenie wspólnego dziedzictwa kulturowego”. Działanie Unii zmierza do zachęcania do współpracy państw członkowskich oraz, jeżeli to niezbędne, do wspierania i uzupełniania ich działań między innymi w dziedzinach pogłębiania wiedzy oraz upowszechniania kultury i historii europejskich narodów oraz zachowania i ochrony dziedzictwa kulturowego o znaczeniu europejskim.

(4)

Jak podkreśliła Komisja w swoim komunikacie z dnia 22 lipca 2014 r. zatytułowanym „Ku zintegrowanemu podejściu do dziedzictwa kulturowego w Europie”, dziedzictwo kulturowe należy traktować jako wspólny zasób i wspólne dobro, które zostało nam powierzone dla przyszłych pokoleń. Z tego powodu dbanie o dziedzictwo kulturowe jest wspólnym obowiązkiem wszystkich zainteresowanych.

(5)

Dziedzictwo kulturowe ma dla europejskiego społeczeństwa ogromną wartość z kulturowego, środowiskowego, społecznego i gospodarczego punktu widzenia. Dlatego, jak podkreślono w konkluzjach Rady z dnia 21 maja 2014 r. (3), zarządzanie dziedzictwem w sposób zrównoważony jest strategicznym wyborem na XXI w. Znaczenie dziedzictwa kulturowego dla budowania wartości, umiejętności i zatrudnienia, a także jakości życia jest niedoceniane.

(6)

Dziedzictwo kulturowe ma kluczowe znaczenie dla Europejskiej agendy kultury (4) i przyczynia się do realizacji jej celów, polegających na promowaniu różnorodności kulturowej i dialogu międzykulturowego, promowaniu kultury jako katalizatora kreatywności oraz promowaniu kultury jako istotnego elementu stosunków międzynarodowych Unii. Jest ono również jednym z czterech priorytetów europejskiej współpracy w obszarze kultury w latach 2015–2018, które określono w obecnym planie prac w dziedzinie kultury, przyjętym przez Radę i przedstawicieli rządów państw członkowskich zebranych w Radzie w dniu 25 listopada 2014 r. (5)

(7)

Jak stwierdziła Rada w swoich konkluzjach z dnia 21 maja 2014 r., na dziedzictwo kulturowe składają się różnorodne „zasoby odziedziczone z przeszłości, we wszelkich swoich formach i aspektach – materialnych, niematerialnych i cyfrowych (powstałych w formie cyfrowej lub scyfryzowanych), w tym zabytki, stanowiska, krajobrazy, umiejętności, praktyki, wiedza oraz przejawy ludzkiej kreatywności, a także zbiory chronione i zarządzane przez instytucje publiczne i prywatne, takie jak muzea, biblioteki i archiwa”. Dziedzictwo kulturowe obejmuje również dziedzictwo filmowe.

(8)

Dziedzictwo kulturowe powstało na przestrzeni wieków w wyniku interakcji między formami wyrazu kulturowego różnych cywilizacji zamieszkujących Europę. Europejski Rok Dziedzictwa Kulturowego będzie służył zachęcaniu do i wspieraniu zrozumienia wagi ochrony i promowania różnorodności form wyrazu kulturowego. Jednym ze sposobów osiągnięcia tego zrozumienia jest realizacja programów edukacyjnych i programów mających na celu podnoszenie świadomości społecznej, do których realizacji zobowiązuje Konwencja UNESCO z 2005 r. w sprawie ochrony i promowania różnorodności form wyrazu kulturowego, której Unia i państwa członkowskie są stroną.

(9)

Zgodnie z art. 30 Konwencji ONZ o prawach osób niepełnosprawnych, której Unia i większość państw członkowskich jest stroną, strony Konwencji uznają prawo osób niepełnosprawnych do udziału, na zasadzie równości z innymi osobami, w życiu kulturalnym i podejmują wszelkie odpowiednie środki w celu zapewnienia, aby osoby niepełnosprawne między innymi miały dostęp do miejsc działalności kulturalnej lub usług z nią związanych, takich jak teatry, muzea, kina, biblioteki i usługi turystyczne oraz, w miarę możliwości, dostęp do zabytków i miejsc ważnych dla kultury narodowej.

(10)

Europejska nagroda „Access City Award” dowiodła, że zapewnienie dostępności dziedzictwa kulturowego miast, przy jednoczesnym zachowaniu charakteru i wartości tego dziedzictwa, osobom niepełnosprawnym, osobom starszym, a także osobom o ograniczonej mobilności lub cierpiącym na inne upośledzenia o charakterze czasowym jest wykonalne i stanowi dobrą praktykę.

(11)

Dziedzictwo kulturowe odgrywa istotną rolę jako spoiwo społeczeństw, w czasie gdy rośnie różnorodność kulturowa europejskich narodów. Zabytki, którym przyznano Znak Dziedzictwa Europejskiego mają wyraźny wymiar europejski, ponieważ zostały wybrane z uwagi na rolę, jaką odegrały w historii europejskiej. Zabytki te, wraz z inicjatywą „Europejska Stolica Kultury”, wzmacniają poczucie przynależności do wspólnej przestrzeni europejskiej. Dlatego należy dążyć do komplementarności z Europejskim Rokiem Dziedzictwa Kulturowego. Nowe partycypacyjne i międzykulturowe podejście do polityki i inicjatyw edukacyjnych w obszarze dziedzictwa, przewidujące godne traktowanie wszystkich form dziedzictwa kulturowego, może zwiększyć zaufanie, wzajemne poszanowanie i spójność społeczną, na co wskazuje również współpraca międzynarodowa w ramach Rady Europy.

(12)

Rolę dziedzictwa kulturowego dostrzeżono również w Agendzie ONZ na rzecz zrównoważonego rozwoju 2030 (Agenda 2030), potwierdzając znaczenie globalnego obywatelstwa, różnorodności kulturowej i dialogu międzykulturowego jako nadrzędnych zasad zrównoważonego rozwoju. W Agendzie 2030 wyrażono przekonanie, że wszystkie kultury i cywilizacje mogą przyczynić się do zrównoważonego rozwoju i są jego najważniejszymi czynnikami. Kultura została wspomniana wprost w ramach kilku celów zrównoważonego rozwoju określonych w programie działań na rzecz zrównoważonego rozwoju do roku 2030, w szczególności w kontekście celu nr 11 (miasta – dziedzictwo), a także, w odniesieniu do turystyki, celu 4 (edukacja), celu 8 (zrównoważony wzrost) i celu 12 (wzory konsumpcji).

(13)

Coraz powszechniej uznawana na szczeblu międzynarodowym konieczność umiejscowienia ludzi i ludzkich wartości w centrum kompleksowej i międzydyscyplinarnej koncepcji dziedzictwa kulturowego uwyraźnia potrzebę zapewnienia szerszego dostępu do dziedzictwa kulturowego, między innymi w świetle jego pozytywnego wpływu na jakość życia. Taki szerszy dostęp można zapewnić przez docieranie do różnych odbiorców i poprawienie dostępności miejsc, budynków, produktów i usług, przy uwzględnieniu szczególnych potrzeb i konsekwencji zmian demograficznych.

(14)

Działania w dziedzinie zachowania, odnowy, ochrony, ponownego wykorzystywania, dostępności i promowania dziedzictwa kulturowego oraz powiązane usługi należą zasadniczo do obowiązków władz krajowych, regionalnych lub lokalnych. Niemniej jednak jeden z wymiarów dziedzictwa kulturowego jest wyraźnie europejski, gdyż oprócz polityki kulturalnej dotyczą go działania realizowane za pośrednictwem polityk Unii, takich jak polityka w dziedzinie edukacji, rolnictwa i rozwoju obszarów wiejskich, rozwoju regionalnego, spójności społecznej, gospodarki morskiej, środowiska, turystyki, agendy cyfrowej, badań naukowych i innowacji oraz komunikacji.

(15)

Rok 2018 ma symboliczne i historyczne znaczenie dla Europy i jej dziedzictwa kulturowego, ponieważ w roku tym przypada kilka ważnych wydarzeń, takich jak setna rocznica zakończenia pierwszej wojny światowej i setna rocznica niepodległości kilku państw członkowskich, a także czterechsetna rocznica rozpoczęcia wojny trzydziestoletniej. Europejski Rok Dziedzictwa Kulturowego umożliwi lepsze zrozumienie teraźniejszości przez pełniejsze oraz wspólne rozumienie przeszłości.

(16)

Aby w pełni wykorzystać potencjał dziedzictwa kulturowego dla europejskich społeczeństw i gospodarek, ochrona, rozwój i gospodarowanie dziedzictwem kulturowym wymagają skutecznego partycypacyjnego (tj. wielopłaszczyznowego i z udziałem wielu zainteresowanych stron) zarządzania i wzmocnionej współpracy międzysektorowej, jak określono w konkluzjach Rady z dnia 25 listopada 2014 r. (6). Takie zarządzanie i współpraca oznaczają konieczność zaangażowania wszystkich zainteresowanych stron, w tym organów publicznych, sektora dziedzictwa kulturowego, podmiotów prywatnych oraz organizacji społeczeństwa obywatelskiego, takich jak organizacje pozarządowe i organizacje w sektorze wolontariatu.

(17)

Ponadto w swoich konkluzjach z dnia 25 listopada 2014 r. Rada wezwała Komisję do rozważenia przedstawienia wniosku dotyczącego „Europejskiego Roku Dziedzictwa Kulturowego”.

(18)

W swojej rezolucji z dnia 8 września 2015 r. Parlament Europejski zalecił ogłoszenie Europejskiego Roku Dziedzictwa Kulturowego, najlepiej w 2018 r.

(19)

W swojej opinii z dnia 16 kwietnia 2015 r. (7) Komitet Regionów z zadowoleniem przyjął wezwanie Rady, aby rozważyć ogłoszenie Europejskiego Roku Dziedzictwa Kulturowego, podkreślając, że mógłby się on przyczynić do realizacji wspólnych celów w paneuropejskim kontekście.

(20)

Ogłoszenie Europejskiego Roku Dziedzictwa Kulturowego jest skutecznym sposobem podnoszenia świadomości publicznej, upowszechniania informacji o dobrych praktykach, promowania prowadzenia debaty politycznej, badań naukowych i innowacji oraz usprawniania gromadzenia i analizy danych jakościowych i ilościowych, w tym danych statystycznych, dotyczących społecznego i gospodarczego wpływu dziedzictwa kulturowego. Przez stworzenie środowiska umożliwiającego jednoczesne wspieranie tych celów na poziomie unijnym, krajowym, regionalnym i lokalnym można zapewnić większą synergię i lepsze wykorzystanie zasobów. W tym celu Komisja powinna terminowo przedstawiać informacje Parlamentowi Europejskiemu, Radzie i państwom członkowskim, Komitetowi Regionów oraz organom i stowarzyszeniom działającym w dziedzinie dziedzictwa kulturowego na poziomie Unii i ściśle z nimi współpracować. Aby zapewnić działaniom przygotowanym na Europejski Rok Dziedzictwa Kulturowego europejski wymiar, zachęca się również państwa członkowskie, by ze sobą współpracowały.

(21)

Dziedzictwo kulturowe jest jednym z obszarów interwencji kilku programów realizowanych w obszarze stosunków zewnętrznych, głównie, choć nie wyłącznie, na Bliskim Wschodzie. Promowanie wartości dziedzictwa kulturowego jest również odpowiedzią na celowe niszczenie skarbów kultury w strefach konfliktu, jak podkreślili Wysoki Przedstawiciel Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa i Komisja we wspólnym komunikacie z dnia 8 czerwca 2016 r. zatytułowanym „W stronę strategii UE w dziedzinie międzynarodowych stosunków kulturalnych”. Istotne jest zapewnienie komplementarności między Europejskim Rokiem Dziedzictwa Kulturowego a wszelkimi istotnymi inicjatywami realizowanymi w ramach stosunków zewnętrznych. Działania służące ochronie i promowaniu dziedzictwa kulturowego w ramach odpowiednich instrumentów stosunków zewnętrznych powinny między innymi odzwierciedlać wspólne korzyści płynące z wymiany doświadczeń i wartości z państwami trzecimi. Europejski Rok Dziedzictwa Kulturowego powinien promować wzajemną wiedzę, poszanowanie i zrozumienie poszczególnych kultur.

(22)

Europejski Rok Dziedzictwa Kulturowego powinien obejmować działania realizowane w ścisłej współpracy z państwami kandydującymi i potencjalnymi państwami kandydującymi. W stosownych przypadkach należy również zabiegać o zaangażowanie krajów objętych europejską polityką sąsiedztwa i innymi krajami partnerskimi. Takie zaangażowanie może przebiegać w oparciu o stosowne ramy współpracy i dialogu, zwłaszcza w kontekście dialogu społeczeństwa obywatelskiego między Unią a tymi krajami.

(23)

Zachowanie, ochrona i rozwój dziedzictwa kulturowego Europy mieści się w zakresie celów istniejących unijnych programów. Dlatego Europejski Rok Dziedzictwa Kulturowego może zostać zrealizowany w ramach tych programów zgodnie z regulującymi je przepisami i przez określenie priorytetów finansowania w ujęciu rocznym i wieloletnim. Programy i polityka w takich obszarach, jak kultura, edukacja, rolnictwo i rozwój obszarów wiejskich, rozwój regionalny, spójność społeczna, gospodarka morska, środowisko, turystyka, strategia jednolitego rynku cyfrowego, badania naukowe i innowacje oraz komunikacja przyczyniają się pośrednio lub bezpośrednio do ochrony, rozwoju, ponownego wykorzystywania i promowania dziedzictwa kulturowego Europy i mogą wspierać Europejski Rok Dziedzictwa Kulturowego w ramach uregulowań prawnych, w oparciu o które funkcjonują. Z myślą o realizacji celów Europejskiego Roku Dziedzictwa Kulturowego można rozważyć krajowe wkłady uzupełniające współfinansowanie na poziomie Unii, w tym za pośrednictwem elastycznych mechanizmów finansowych, takich jak partnerstwo publiczno-prywatne czy finansowanie społecznościowe.

(24)

Należy zapewnić ochronę interesów finansowych Unii w całym cyklu wydatkowania, przez zastosowanie proporcjonalnych środków obejmujących zapobieganie nieprawidłowościom oraz ich wykrywanie i badanie, odzyskiwanie środków utraconych, nienależnie wypłaconych lub niewłaściwie wykorzystanych oraz, w stosownych przypadkach, nakładanie sankcji administracyjnych i finansowych.

(25)

W niniejszej decyzji określono pulę środków finansowych na cały czas trwania Europejskiego Roku Dziedzictwa Kulturowego, która podczas corocznej procedury budżetowej ma stanowić dla Parlamentu Europejskiego i Rady główną kwotę odniesienia w rozumieniu pkt 17 Porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 2 grudnia 2013 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej, współpracy w kwestiach budżetowych i należytego zarządzania finansami (8).

(26)

Ponieważ cele niniejszej decyzji, a mianowicie zachęcenie do dzielenia się dziedzictwem kulturowym Europy i jego doceniania, poszerzania wiedzy na temat wspólnej historii i wspólnych wartości oraz wzmacniania poczucia przynależności do wspólnej przestrzeni europejskiej, nie mogą zostać osiągnięte w sposób wystarczający przez państwa członkowskie ze względu na konieczność międzynarodowej wymiany informacji i upowszechniania dobrych praktyk w całej Unii, a możliwe jest ich lepsze osiągnięcie na poziomie Unii, może ona podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 TUE. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule niniejsza decyzja nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tych celów,

(1)

Unia wraz z państwami członkowskimi uczestniczyła jako obserwator w negocjacjach dotyczących Konwencji Rady Europy o zapobieganiu i zwalczaniu przemocy wobec kobiet i przemocy domowej (zwanej dalej „Konwencją”), przyjętej przez Komitet Ministrów Rady Europy w dniu 7 kwietnia 2011 r. Konwencja została otwarta do podpisu w dniu 11 maja 2011 r.

(2)

Zgodnie z art. 75 Konwencji jest ona otwarta do podpisu dla Unii.

(3)

Konwencja ustanawia ogólne i wielowymiarowe ramy prawne w celu ochrony kobiet przed wszystkimi formami przemocy. Jej celem jest zapobieganie, ściganie i eliminowanie przemocy wobec kobiet i dziewcząt oraz przemocy domowej. Konwencja obejmuje szeroką gamę działań, począwszy od gromadzenia danych i podnoszenia świadomości, aż po środki prawne dotyczące odpowiedzialności karnej za różne formy przemocy wobec kobiet. Konwencja obejmuje środki mające na celu ochronę ofiar przemocy i udzielanie im wsparcia, a także podejmuje kwestię przemocy ze względu na płeć w kontekście azylu i migracji. Konwencja ustanawia specjalny mechanizm monitorowania w celu zapewnienia skutecznego wdrożenia przez Strony jej postanowień.

(4)

Podpisanie Konwencji w imieniu Unii przyczyni się do realizacji zasady równości kobiet i mężczyzn we wszystkich dziedzinach, która to zasada należy do podstawowych celów i wartości Unii i powinna być realizowana we wszystkich jej działaniach zgodnie z art. 2 i 3 Traktatu o Unii Europejskiej (TUE), art. 8 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) i art. 23 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej. Przemoc wobec kobiet jest pogwałceniem przysługujących im praw człowieka i stanowi skrajną formę dyskryminacji, zakorzenioną w nierówności płci i przyczyniającą się do jej utrzymania i wzmocnienia. Zobowiązując się do wdrożenia Konwencji, Unia potwierdza swoje zaangażowanie w walkę z przemocą wobec kobiet na swoim terytorium i na całym świecie oraz potwierdza swoje obecne działania polityczne i obowiązujące obszerne ramy prawne w dziedzinie prawa karnego procesowego, które mają szczególne znaczenie dla kobiet i dziewcząt.

(5)

Zarówno Unia, jak i państwa członkowskie mają kompetencje w dziedzinach objętych Konwencją.

(6)

Konwencja powinna zostać podpisana w imieniu Unii w zakresie spraw leżących w kompetencji Unii, o ile Konwencja może mieć wpływ na wspólne zasady lub zmieniać ich zakres. Powyższe odnosi się, w szczególności, do określonych postanowień Konwencji związanych ze współpracą wymiarów sprawiedliwości w sprawach karnych oraz do postanowień Konwencji związanych z azylem i zasadą non-refoulement. Państwa członkowskie zachowują swoje kompetencje, o ile Konwencja nie wpływa na wspólne zasady lub nie zmienia ich zakresu.

(7)

Unia ma również wyłączną kompetencję do przyjmowania obowiązków określonych w Konwencji w odniesieniu do swoich własnych instytucji i administracji publicznej.

(8)

Z uwagi na fakt, że kompetencja Unii i kompetencje państw członkowskich są ze sobą powiązane, Stroną Konwencji powinny zostać zarówno państwa członkowskie, jak i Unia, tak by mogły razem, w spójny sposób, realizować obowiązki określone w Konwencji i wykonywać prawa im powierzone.

(9)

Niniejsza decyzja dotyczy postanowień Konwencji o współpracy wymiarów sprawiedliwości w sprawach karnych, o ile postanowienia te mogą mieć wpływ na wspólne zasady lub zmieniać ich zakres. Nie dotyczy ona art. 60 i 61 Konwencji; postanowienia te są przedmiotem odrębnej decyzji Rady w sprawie podpisania, która ma być przyjęta równolegle z niniejszą decyzją.

(10)

Irlandia i Zjednoczone Królestwo są związane dyrektywami Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/36/UE (1) i 2011/93/UE (2) i w związku z powyższym biorą udział w przyjęciu niniejszej decyzji.

(11)

Zgodnie z art. 1 i 2 Protokołu nr 22 w sprawie stanowiska Danii, załączonego do TUE i TFUE, Dania nie uczestniczy w przyjęciu niniejszej decyzji i nie jest nią związana ani jej nie stosuje.

(12)

Należy podpisać Konwencję,

(1)

Unia wraz z państwami członkowskimi uczestniczyła jako obserwator w negocjacjach dotyczących Konwencji Rady Europy o zapobieganiu i zwalczaniu przemocy wobec kobiet i przemocy domowej (zwanej dalej „Konwencją”), przyjętej przez Komitet Ministrów Rady Europy w dniu 7 kwietnia 2011 r. Konwencja została otwarta do podpisu w dniu 11 maja 2011 r.

(2)

Zgodnie z art. 75 Konwencji jest ona otwarta do podpisu dla Unii.

(3)

Konwencja ustanawia ogólne i wielowymiarowe ramy prawne w celu ochrony kobiet przed wszystkimi formami przemocy. Jej celem jest zapobieganie, ściganie i eliminowanie przemocy wobec kobiet i dziewcząt oraz przemocy domowej. Konwencja obejmuje szeroką gamę działań, począwszy od gromadzenia danych i podnoszenia świadomości, aż po środki prawne dotyczące odpowiedzialności karnej za różne formy przemocy wobec kobiet. Konwencja obejmuje środki mające na celu ochronę ofiar przemocy i udzielanie im wsparcia, a także podejmuje kwestię przemocy ze względu na płeć w kontekście azylu i migracji. Konwencja ustanawia specjalny mechanizm monitorowania w celu zapewnienia skutecznego wdrożenia przez Strony jej postanowień.

(4)

Podpisanie Konwencji w imieniu Unii przyczyni się do realizacji zasady równości kobiet i mężczyzn we wszystkich dziedzinach, która to zasada należy do podstawowych celów i wartości Unii i powinna być realizowana we wszystkich jej działaniach zgodnie z art. 2 i 3 Traktatu o Unii Europejskiej (TUE), art. 8 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) i art. 23 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej. Przemoc wobec kobiet jest pogwałceniem przysługujących im praw człowieka i stanowi skrajną formę dyskryminacji, zakorzenioną w nierówności płci i przyczyniającą się do jej utrzymania i wzmocnienia. Zobowiązując się do wdrożenia Konwencji, Unia potwierdza swoje zaangażowanie w walkę z przemocą wobec kobiet na swoim terytorium i na całym świecie oraz potwierdza swoje obecne działania polityczne i obowiązujące obszerne ramy prawne w dziedzinie prawa karnego procesowego, które mają szczególne znaczenie dla kobiet i dziewcząt.

(5)

Zarówno Unia, jak i państwa członkowskie mają kompetencje w dziedzinach objętych Konwencją.

(6)

Konwencja powinna zostać podpisana w imieniu Unii w zakresie spraw leżących w kompetencji Unii, o ile Konwencja może mieć wpływ na wspólne zasady lub zmieniać ich zakres. Powyższe odnosi się, w szczególności, do określonych postanowień Konwencji związanych ze współpracą wymiarów sprawiedliwości w sprawach karnych oraz do postanowień Konwencji związanych z azylem i zasadą non-refoulement. Państwa członkowskie zachowują swoje kompetencje, o ile Konwencja nie wpływa na wspólne zasady lub nie zmienia ich zakresu.

(7)

Unia ma również wyłączną kompetencję do przyjmowania obowiązków określonych w Konwencji w odniesieniu do swoich własnych instytucji i administracji publicznej.

(8)

Z uwagi na fakt, że kompetencja Unii i kompetencje państw członkowskich są ze sobą powiązane, Stroną Konwencji powinny zostać zarówno państwa członkowskie, jak i Unia, tak by mogły razem, w spójny sposób, realizować obowiązki określone w Konwencji i wykonywać prawa im powierzone.

(9)

Niniejsza decyzja dotyczy wyłącznie art. 60 i 61 Konwencji. Nie dotyczy ona postanowień Konwencji o współpracy wymiarów sprawiedliwości w sprawach karnych; postanowienia te są przedmiotem odrębnej decyzji Rady w sprawie podpisania, która ma być przyjęta równolegle z niniejszą decyzją.

(10)

Zgodnie z art. 1 i 2 Protokołu nr 21 w sprawie stanowiska Zjednoczonego Królestwa i Irlandii w odniesieniu do przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości, załączonego do TUE i do TFUE, bez uszczerbku dla art. 4 tego protokołu, te państwa członkowskie nie uczestniczą w przyjęciu niniejszej decyzji i nie są nią związane ani jej nie stosują.

(11)

Zgodnie z art. 1 i 2 Protokołu nr 22 w sprawie stanowiska Danii, załączonego do TUE i TFUE, Dania nie uczestniczy w przyjęciu niniejszej decyzji i nie jest nią związana ani jej nie stosuje.

(12)

Należy podpisać Konwencję,

(1)

Dyrektywa 2014/59/UE nakłada na państwa członkowskie obowiązek zapewnienia ochrony niektórych kategorii uzgodnień w sytuacji częściowego przeniesienia aktywów, praw lub zobowiązań instytucji objętej restrukturyzacją i uporządkowaną likwidacją. Taka sama ochrona wymagana jest w przypadku, gdy organ ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji przymusowo zmienia warunki umowy, której stroną jest instytucja objęta restrukturyzacją i uporządkowaną likwidacją. Ochrona ta ma na celu zapobiec – w sytuacji, gdy dokonano częściowego przeniesienia lub zmiany umowy – podziałowi aktywów, praw i zobowiązań, które są powiązane na mocy przedmiotowych uzgodnień.

(2)

Celem zapewnienia właściwego stosowania tej ochrony konieczne jest dokładne wskazanie rodzajów uzgodnień objętych zakresem każdej z kategorii określonych w dyrektywie 2014/59/UE. Najodpowiedniejszą metodą dokonania tej identyfikacji jest dokonanie uzupełnienia szczegółowych zasad i definicji ustanowionych na podstawie dyrektywy 2014/59/UE. Jest to lepsze rozwiązanie niż ustanowienie wykazu konkretnych uzgodnień, które mogą być zawierane w ramach różnych krajowych porządków prawnych państw członkowskich, ponieważ tego rodzaju wykaz byłby trudny do sporządzenia i wymagałby ciągłej aktualizacji. Jako takie niniejsze rozporządzenie powinno wyjaśniać i ograniczać, w razie potrzeby, zakres stosowania różnych form ochrony przewidzianych w dyrektywie 2014/59/UE w odniesieniu do poszczególnych kategorii uzgodnień.

(3)

Poszczególne kategorie uzgodnień określone w art. 76 ust. 2 dyrektywy 2014/59/UE są w różnym stopniu uszczegółowione: niektóre kategorie zostały w pełni sprecyzowane, natomiast inne zostały określone w bardziej ogólny sposób. Ponadto niektóre kategorie odnoszą się do jednego rodzaju stosunków umownych i zobowiązań bądź do ich ograniczonego zestawu, podczas gdy inne dotyczą większej liczby oraz otwartego zakresu zobowiązań, transakcji i stosunków umownych. Te ostatnie kategorie mogłyby potencjalnie objąć wszystkie stosunki prawne i umowne między daną instytucją a jednym lub kilkoma kontrahentami. Jeżeli te kategorie uzgodnień byłyby w pełni chronione, organy ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji mogłyby mieć trudności z dokonywaniem częściowych przeniesień, o ile w ogóle byłyby w stanie je realizować. Dlatego też należy uniknąć nadmiernej ochrony, która mogłaby potencjalnie obejmować wszystkie aktywa, prawa i zobowiązania między instytucją a jej kontrahentami.

(4)

Niektóre kategorie chronionych uzgodnień zostały zdefiniowane w dyrektywie 2014/59/UE w szerszy sposób. Aby zwiększyć pewność co do zakresu zastosowania, a mianowicie w odniesieniu do uzgodnień dotyczących zabezpieczeń, uzgodnień dotyczących potrącenia i kompensowania sald oraz uzgodnień dotyczących finansowania strukturyzowanego, kategorie te należy bardziej doprecyzować. Rozporządzenie delegowane nie powinno uniemożliwiać organom ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w przypadku przeniesień częściowych dalszego doprecyzowania tego rodzaju uzgodnień dotyczących potrącenia i kompensowania sald, które mają podlegać ochronie w przypadku indywidualnych przeniesień częściowych, jeżeli uzgodnienia te są uznawane do celów ograniczenia ryzyka zgodnie z mającymi zastosowanie zasadami ostrożnościowymi, a ochrona, w szczególności poprzez uniemożliwienie rozdziału, jest warunkiem takiego uznania. Organy ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji powinny mieć możliwość podjęcia decyzji w sprawie takiej rozszerzonej ochrony w indywidualnych przypadkach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji.

(5)

Kontrahenci instytucji mogą uzgodnić ogólne (catch-all) umowy o kompensowaniu (set-off), obejmujące wszystkie możliwe prawa i zobowiązania między stronami. W rezultacie tego rodzaju umowy wszelkie zobowiązania między stronami byłyby chronione przed ich rozdzieleniem. Sprawiłoby to, że dokonanie częściowego przeniesienia w stosunku do danego kontrahenta stałoby się niewykonalne i zagroziłoby zasadniczo możliwości stosowania tego instrumentu, ponieważ organy ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji mogłyby nawet nie być w stanie ustalić, które zobowiązania są objęte tymi uzgodnieniami. Należy zatem dodatkowo wyjaśnić, że ogólne umowy o kompensowaniu (typu catch-all lub sweep-up) dotyczące kompensowania sald i potrącenia, obejmujące wszystkie możliwe aktywa, prawa i zobowiązania między stronami, nie powinny kwalifikować się jako chronione uzgodnienia.

(6)

Z art. 80 dyrektywy 2014/59/UE wynika, że jakiekolwiek zawężenie zakresu definicji chronionych uzgodnień w oparciu o art. 76 ust. 2 dyrektywy 2014/59/UE nie powinno mieć wpływu na funkcjonowanie systemów handlowych, rozliczeniowych i rozrachunkowych, o ile systemy te wchodzą w zakres art. 2 lit. a) dyrektywy 98/26/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (2). Organy ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji powinny być zatem zobowiązane do ochrony wszystkich rodzajów uzgodnień, o których mowa w art. 76 ust. 2 dyrektywy 2014/59/UE, które są związane z działalnością kontrahenta jako kontrahenta centralnego (CCP). Obejmuje to, między innymi, działalność objętą funduszem na wypadek niewykonania zobowiązania zgodnie z art. 42 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 648/2012 (3).

(7)

To samo odnosi się do aktywów, praw i zobowiązań dotyczących systemów płatności i rozrachunku papierów wartościowych. Ponieważ uzgodnienia dotyczące kompensowania sald objęte zakresem dyrektywy 98/26/WE są zabezpieczone na wypadek niewypłacalności, powinny być one także chronione – w celu zachowania spójności – na podstawie art. 76 dyrektywy 2014/59/UE. Właściwe jest jednakże rozszerzenie zakresu ochrony wynikającej z art. 76 ust. 2 wspomnianej dyrektywy na wszystkie uzgodnienia z systemami płatności i rozrachunku papierów wartościowych oraz, w stosownych przypadkach, związane z ich działalnością.

(8)

Potrzeba doprecyzowania zakresu, w jakim uzgodnienia korzystają w pewnych przypadkach z zabezpieczeń wynikających z art. 76 ust. 2 dyrektywy 2014/59/UE, nie powinna zasadniczo uniemożliwiać organom ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji ochrony wszelkich kategorii uzgodnień, które można zaliczyć do jednej z kategorii określonych w tym artykule i które są chronione w ramach postępowania dotyczącego niewypłacalności przed rozdziałem aktywów, praw i zobowiązań objętych tymi porozumieniami na mocy ich krajowego prawa dotyczącego niewypłacalności, w tym krajowych przepisów transponujących dyrektywę 2001/24/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (4). Ma to miejsce w przypadku, gdy wierzyciel nadal korzysta z praw wynikających z uzgodnienia, o ile cała transakcja nie została unieważniona na mocy krajowego prawa dotyczącego niewypłacalności. Odnosi się to w szczególności do uzgodnień dotyczących zabezpieczeń oraz uzgodnień dotyczących potrącenia i kompensowania sald, które są chronione na mocy krajowego prawa dotyczącego niewypłacalności,

1)

„sekurytyzacja” oznacza sekurytyzację określoną w art. 4 ust. 1 pkt 61 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 575/2013 (5);

2)

„umowy o kompensowaniu zobowiązań” oznaczają umowy o kompensowaniu zobowiązań określone w art. 295 rozporządzenia (UE) nr 575/2013.

1)

uzgodnienia określające gwarancje, zabezpieczenia osobiste i poręczenia;

2)

zastawy i inne zabezpieczenia rzeczowe;

3)

ustalenia w zakresie udzielania pożyczek papierów wartościowych, które nie oznaczają przeniesienia pełnej własności zabezpieczenia i które obejmują udzielenie przez jedną stronę (pożyczkodawcę) pożyczki papierów wartościowych drugiej stronie (pożyczkobiorcy) w zamian za opłatę lub zapłatę odsetek i w których pożyczkobiorca zapewnia pożyczkodawcy zabezpieczenie przez okres trwania pożyczki.

(1)

Rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 543/2011 przewiduje – zgodnie z wynikami wielostronnych negocjacji handlowych Rundy Urugwajskiej – kryteria, na których podstawie Komisja ustala standardowe wartości dla przywozu z państw trzecich, w odniesieniu do produktów i okresów określonych w części A załącznika XVI do wspomnianego rozporządzenia.

(2)

Standardowa wartość w przywozie jest obliczana każdego dnia roboczego, zgodnie z art. 136 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 543/2011, przy uwzględnieniu podlegających zmianom danych dziennych. Niniejsze rozporządzenie powinno zatem wejść w życie z dniem jego opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej,

(1)

Kadencja Szabolcsa FAZAKASA wygasła w dniu 6 maja 2016 r.

(2)

Należy zatem dokonać nowego mianowania,