28.2.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 50/1

(1)

Rozporządzenie Rady (WE) nr 329/2007 (2) nadaje skuteczność środkom przewidzianym w decyzji (WPZiB) 2016/849, która między innymi uchyliła i zastąpiła decyzję 2013/183/WPZiB (3). W dniu 30 listopada 2016 r. Rada Bezpieczeństwa ONZ przyjęła rezolucję nr 2321 (2016), w której przewidziano nowe środki skierowane przeciwko Koreańskiej Republice Ludowo-Demokratycznej. Obejmują one zakaz wywozu miedzi, niklu, srebra, cynku, posągów, śmigłowców, statków, zaostrzenie zakazów w sektorze transportu i nowe restrykcje w sektorze bankowym.

(2)

W dniu 27 lutego 2017 r. Rada przyjęła decyzję (WPZiB) 2017/345 (4) nadającą skuteczność tym środkom.

(3)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 329/2007.

(4)

W celu zapewnienia skuteczności środków przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu powinno ono wejść w życie w trybie natychmiastowym,

1)

w art. 1 dodaje się punkt w brzmieniu:

2)

w art. 2 wprowadza się następujące zmiany:

3)

dodaje się artykuły w brzmieniu:

„Artykuł 4c

1.   Zabrania się przywożenia, nabywania lub przekazywania, bezpośrednio lub pośrednio, posągów, wymienionych w załączniku IIIa, z Korei Północnej, niezależnie od tego, czy pochodzą z tego kraju czy nie.

2.   W drodze odstępstwa od zakazu, o którym mowa w ust. 1, właściwy organ danego państwa członkowskiego, wskazany na stronach internetowych wymienionych w załączniku II, może zezwolić na taki przywóz, nabycie lub przekazanie, pod warunkiem że dane państwo członkowskie uzyskało uprzednio zgodę Komitetu ds. Sankcji w odniesieniu do danego przypadku.

Załącznik IIIa obejmuje posągi, o których mowa w ust. 1.

Artykuł 4d

1.   Zabrania się sprzedaży, dostarczania, przekazywania lub wywozu do Korei Północnej, bezpośrednio lub pośrednio, śmigłowców i statków, wymienionych w załączniku IIIb.

2.   W drodze odstępstwa od zakazu, o którym mowa w ust. 1, właściwy organ danego państwa członkowskiego, wskazany na stronach internetowych wymienionych w załączniku II, może zezwolić na taką sprzedaż, dostarczanie, przekazywanie lub wywóz, pod warunkiem że dane państwo członkowskie uzyskało uprzednio zgodę Komitetu ds. Sankcji w odniesieniu do danego przypadku.

3.   Załącznik IIIb obejmuje śmigłowce i statki, o których mowa w niniejszym ustępie.

Artykuł 4e

1.   Zabrania się:

2.   Na potrzeby niniejszego artykułu »nieruchomości« oznaczają położone poza terytorium Korei Północnej grunty, budynki i ich części.”;

4)

art. 5 ust. 1 otrzymuje brzmienie:

„1.   Ładunki, w tym bagaże osobiste i rejestrowane, na terytorium Unii lub przewożone przez terytorium Unii, w tym w portach lotniczych, portach i wolnych obszarach celnych, o których mowa w art. 243–249 rozporządzenia (UE) nr 952/2013, podlegają kontroli w celu zapewnienia, aby nie zawierały artykułów zabronionych na mocy rezolucji Rady Bezpieczeństwa ONZ 1718 (2006), 1874 (2009), 2087 (2013), 2094 (2013), 2270 (2016) lub 2321 (2016), lub niniejszego rozporządzenia w przypadku, gdy:

5)

art. 5a ust. 1d lit. a) otrzymuje brzmienie:

6)

w art. 5a, ust. 1e zostaje uchylony;

7)

art. 5a ust. 1f otrzymuje brzmienie:

„1f.   W drodze odstępstwa od ust. 1d lit. a) i c) właściwy organ danego państwa członkowskiego, wskazany na stronach internetowych wymienionych w załączniku II, może zezwolić na utrzymanie działalności niektórych przedstawicielstw, podmiotów zależnych lub rachunków bankowych, pod warunkiem że Komitet ds. Sankcji stwierdził w odniesieniu do danego przypadku, że takie przedstawicielstwa, podmioty zależne lub rachunki bankowe są konieczne do realizacji pomocy humanitarnej lub działalności placówek dyplomatycznych w Korei Północnej lub działalności ONZ lub jej wyspecjalizowanych agencji, lub powiązanych organizacji, lub do innych celów spójnych z rezolucjami Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 1718 (2006), 1874 (2009), 2087 (2013), 2094 (2013), 2270 (2016) lub 2321 (2016).”;

8)

dodaje się artykuł w brzmieniu:

„Artykuł 5aa

1.   Instytucjom kredytowym i finansowym objętym zakresem stosowania art. 16 zabrania się otwierania rachunków bankowych dla misji dyplomatycznych lub konsularnych Korei Północnej oraz ich członków z Korei Północnej.

2.   Instytucje kredytowe i finansowe objęte zakresem stosowania art. 16 są zobowiązane w terminie do dnia 11 kwietnia 2017 r. zamknąć wszelkie rachunki bankowe prowadzone na rzecz misji dyplomatycznych lub konsularnych Korei Północnej oraz ich członków z Korei Północnej.

3.   W drodze odstępstwa od ust. 1 właściwy organ danego państwa członkowskiego, wskazany na stronach internetowych wymienionych w załączniku II, może zezwolić, na wniosek misji dyplomatycznej lub urzędu konsularnego Korei Północnej lub jednego z ich członków, na otwarcie jednego rachunku bankowego na jedną misję dyplomatyczną lub konsularną Korei Północnej lub jednego ich członka, pod warunkiem że misja lub urząd są położone w tym państwie członkowskim lub członek tej misji lub urzędu jest akredytowany w tym państwie członkowskim.

4.   W drodze odstępstwa od ust. 2 właściwy organ danego państwa członkowskiego, wskazany na stronach internetowych wymienionych w załączniku II, może zezwolić na pozostawienie otwartym jednego rachunku bankowego, na wniosek misji lub urzędu Korei Północnej lub jednego z ich członków, pod warunkiem że to państwo członkowskie stwierdziło, że misja lub urząd są położone w tym państwie członkowskim lub że członek tej misji lub urzędu jest akredytowany w tym państwie członkowskim i że nie posiadają innego rachunku bankowego w tym państwie członkowskim. W przypadku gdy misja dyplomatyczna lub urząd konsularny Korei Północnej lub ich członek z Korei Północnej posiada więcej niż jeden rachunek bankowy w tym państwie członkowskim, misja, urząd lub członek może wskazać, który rachunek bankowy należy zachować.

5.   Z zastrzeżeniem mających zastosowanie postanowień Konwencji wiedeńskiej o stosunkach dyplomatycznych z 1961 r. oraz Konwencji wiedeńskiej o stosunkach konsularnych z 1963 r. państwa członkowskie podają do wiadomości innych państw członkowskich i Komisji nazwiska i dane identyfikacyjne wszystkich członków misji dyplomatycznej i urzędu konsularnego Korei Północnej akredytowanych w tym państwie członkowskim, najpóźniej w dniu 13 marca 2017 r., a następnie informują o aktualizacji takiego wykazu w terminie tygodnia od wprowadzenia każdej zmiany. Państwa członkowskie informują pozostałe państwa członkowskie oraz Komisję o każdym zezwoleniu przyznanym na podstawie ust. 3 i 4. Właściwy organ danego państwa członkowskiego, wskazany na stronach internetowych wymienionych w załączniku II, może poinformować instytucje kredytowe i finansowe w tym państwie członkowskim o tożsamości każdego członka misji dyplomatycznej lub urzędu konsularnego Korei Północnej akredytowanego w tym lub w innym państwie członkowskim”;

9)

w art. 6 dodaje się ustęp w brzmieniu:

„1a.   Zamraża się wszystkie statki wymienione w załączniku IVa i wszystkie fundusze i zasoby gospodarcze należące do statków, jeśli tak postanowi Komitet ds. Sankcji. Załącznik IVa obejmuje statki, które zostały wyznaczone przez Komitet ds. Sankcji zgodnie z ust. 12 rezolucji Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 2321 (2016).”;

10)

art. 9b otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 9b

1.   Zabrania się zapewniania finansowania lub pomocy finansowej na rzecz handlu z Koreą Północną, w tym przyznawania kredytów eksportowych, gwarancji lub ubezpieczeń osobom fizycznym lub prawnym, podmiotom lub organom, zaangażowanym w taki handel.

2.   W drodze odstępstwa od ust. 1 właściwy organ danego państwa członkowskiego, wskazany na stronach internetowych wymienionych w załączniku II, może zezwolić na wsparcie finansowe na rzecz handlu z Koreą Północną, pod warunkiem że dane państwo członkowskie uzyskało uprzednio zgodę Komitetu ds. Sankcji w odniesieniu do danego przypadku.

3.   Dane państwo członkowskie informuje pozostałe państwa członkowskie i Komisję o zezwoleniach wydanych na podstawie ust. 2.”;

11)

w art. 11a wprowadza się następujące zmiany:

12)

art. 11b otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 11b

1.   Zabrania się:

2.   W drodze odstępstwa od zakazu ustanowionego w ust. 1 lit. a), właściwy organ danego państwa członkowskiego, wskazany na stronach internetowych wymienionych w załączniku II, może wyrazić zgodę na leasing, czarter lub świadczenie usług załogi, pod warunkiem że to państwo członkowskie uzyskało uprzednio zgodę Komitetu ds. Sankcji w odniesieniu do danego przypadku.

3.   W drodze odstępstwa od zakazów ustanowionych w ust. 1 lit. b) i c), właściwy organ danego państwa członkowskiego, wskazany na stronach internetowych wymienionych w załączniku II, może wyrazić zgodę na posiadanie, leasing lub eksploatację statków pływających pod banderą Korei Północnej lub świadczenie na ich rzecz usług klasyfikacji statków lub usług powiązanych lub na rejestrowanie i utrzymywanie w rejestrze statków będących własnością Korei Północnej lub obywateli Korei Północnej, eksploatowanych lub kontrolowanych przez Koreę Północną lub obywateli Korei Północnej, pod warunkiem że dane państwo członkowskie uzyskało uprzednio zgodę Komitetu ds. Sankcji w odniesieniu do danego przypadku.

4.   W drodze odstępstwa od zakazu ustanowionego w ust. 1 lit. e), właściwy organ danego państwa członkowskiego, wskazany na stronach internetowych wymienionych w załączniku II, może zezwolić na świadczenie usług ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych, pod warunkiem że Komitet ds. Sankcji uprzednio ustali, w odniesieniu do danego przypadku, że statek bierze udział w działalności służącej wyłącznie zaspokojeniu potrzeb życiowych, która nie zostanie wykorzystana przez osoby lub podmioty z Korei Północnej do generowania dochodów lub wyłącznie do celów humanitarnych.

5.   Państwo członkowskie informuje pozostałe państwa członkowskie oraz Komisję o zezwoleniach udzielonych na podstawie ust. 2, 3 i 4.”;

13)

dodaje się artykuł w brzmieniu:

„Artykuł 11c

W drodze odstępstwa od zakazów wynikających z rezolucji Rady Bezpieczeństwa ONZ 1718 (2006), 1874 (2009), 2087 (2013), 2094 (2013), 2070 (2016) lub 2321 (2016), właściwy organ danego państwa członkowskiego, wskazany na stronach internetowych wymienionych w załączniku II, może zezwolić na wszelką działalność, jeżeli Komitet ds. Sankcji stwierdzi w odniesieniu do danego przypadku, że jest ona konieczna dla ułatwienia pracy organizacji międzynarodowych i pozarządowych prowadzących działalność w zakresie pomocy i doraźnego wsparcia w Korei Północnej na rzecz ludności cywilnej w Korei Północnej, zgodnie z ust. 46 rezolucji Rady Bezpieczeństwa ONZ 2321 (2016).”;

14)

w art. 13 ust. 1 lit. c), d) i g) otrzymują brzmienie:

28.2.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 50/9

(1)

Rozporządzenie Rady (WE) nr 765/2006 (2) stanowi o zakazie wywozu wszelkim osobom, podmiotom lub organom sprzętu, który mógłby być wykorzystany do wewnętrznych represji na Białorusi, jak również udzielania powiązanej pomocy technicznej, usług pośrednictwa, finansowania lub pomocy finansowej.

(2)

Rozporządzenie (WE) nr 765/2006 nadaje skuteczność środkom przewidzianym w decyzji 2012/642/WPZiB.

(3)

Decyzja Rady (WPZiB) 2017/350 (3) zmieniająca decyzję 2012/642/WPZiB wyłącza z zakazu wywozu sprzęt do biathlonu.

(4)

Żaden z przepisów niniejszego rozporządzenia w niczym nie może naruszać wymogów dotyczących licencji na mocy rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 258/2012 (4).

(5)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 765/2006.

(6)

W celu zapewnienia skuteczności środków przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu powinno ono wejść w życie w trybie natychmiastowym,

1)

w art. 1a dodaje się ustęp w brzmieniu:

„4.   Ustęp 1 nie ma zastosowania do karabinków biathlonowych oraz przeznaczonej do nich amunicji i celowników, wymienionych w załączniku IV, które są również zgodne ze specyfikacją dotyczącą sprzętu biathlonowego określoną w przepisach rozgrywania konkurencji i zawodów Międzynarodowej Unii Biathlonowej (MUB) oraz są przeznaczone wyłącznie do użytku w rozgrywaniu konkurencji i szkoleniach biathlonowych.”;

2)

w art. 1b dodaje się ustęp w brzmieniu:

„4.   Ustęp 1 nie ma zastosowania do karabinków biathlonowych oraz przeznaczonej do nich amunicji i celowników, wymienionych w załączniku IV, które są również zgodne ze specyfikacją dotyczącą sprzętu biathlonowego określoną w przepisach rozgrywania konkurencji i zawodów MUB oraz są przeznaczone wyłącznie do użytku w rozgrywaniu konkurencji i szkoleniach biathlonowych.”.

28.2.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 50/11

(1)

Zgodnie z art. 53 ust. 1 akapit pierwszy rozporządzenia (UE) nr 1151/2012 Komisja rozpatrzyła wniosek Włoch o zatwierdzenie zmiany w specyfikacji chronionej nazwy pochodzenia „Pistacchio Verde di Bronte” zarejestrowanej na podstawie rozporządzenia Komisji (UE) nr 21/2010 (2).

(2)

Proponowana zmiana nie jest nieznaczna w rozumieniu art. 53 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 1151/2012, Komisja opublikowała zatem wniosek o wprowadzenie zmiany zgodnie z art. 50 ust. 2 lit. a) wymienionego rozporządzenia w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (3).

(3)

Do Komisji nie wpłynęło żadne oświadczenie o sprzeciwie zgodnie z art. 51 rozporządzenia (UE) nr 1151/2012, wymienioną zmianę specyfikacji należy zatem zatwierdzić,

28.2.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 50/12

(1)

Zgodnie z art. 53 ust. 1 akapit pierwszy rozporządzenia (UE) nr 1151/2012 Komisja rozpatrzyła wniosek Niemiec o zatwierdzenie zmiany specyfikacji chronionego oznaczenia geograficznego „Schwäbische Spätzle”/„Schwäbische Knöpfle”, zarejestrowanego na podstawie rozporządzenia Komisji (UE) nr 186/2012 (2).

(2)

Proponowana zmiana nie jest nieznaczna w rozumieniu art. 53 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 1151/2012, Komisja opublikowała zatem wniosek o wprowadzenie zmiany zgodnie z art. 50 ust. 2 lit. a) wymienionego rozporządzenia w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (3).

(3)

Do Komisji nie wpłynęło żadne oświadczenie o sprzeciwie zgodnie z art. 51 rozporządzenia (UE) nr 1151/2012, wymienioną zmianę specyfikacji należy zatem zatwierdzić,

28.2.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 50/13

(1)

W niderlandzkiej wersji językowej rozporządzenia Komisji (UE) nr 1321/2014 (2) zmienionego rozporządzeniem (UE) 2015/1088 (3), a dokładniej w pkt 145.A.55 lit. c) pkt 3) załącznika II (część 145), wystąpił błąd dotyczący liczby lat, które ma obejmować przechowywana dokumentacja obsługi technicznej, która ma zostać przekazana dalej. Konieczne jest zatem sprostowanie niderlandzkiej wersji językowej. Sprostowanie nie ma wpływu na inne wersje językowe.

(2)

W bułgarskiej, estońskiej i niemieckiej wersji językowej rozporządzenia (UE) nr 1321/2014 zmienionego rozporządzeniem (UE) 2015/1088, a dokładniej w pkt 145.A.70 lit. a) pkt 6) załącznika II (część 145), wystąpił błąd, który polega na pominięciu terminu „personel wspomagający”. Konieczne jest zatem sprostowanie bułgarskiej, estońskiej i niemieckiej wersji językowej. Sprostowanie nie ma wpływu na inne wersje językowe.

(3)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (UE) nr 1321/2014.

(4)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu ustanowionego na mocy art. 65 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 216/2008,

28.2.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 50/15

(1)

W załączniku II do rozporządzenia (WE) nr 1333/2008 ustanowiono unijny wykaz dodatków do żywności dopuszczonych do stosowania w żywności oraz warunki ich stosowania.

(2)

Wykaz ten może być aktualizowany z inicjatywy Komisji lub na wniosek zgodnie z jednolitą procedurą, o której mowa w art. 3 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1331/2008 (2).

(3)

W dniu 27 maja 2015 r. złożono wniosek o zezwolenie na stosowanie glikozydów stewiolowych (E 960) jako substancji słodzącej w niektórych wyrobach cukierniczych o obniżonej wartości energetycznej. Następnie wniosek udostępniono państwom członkowskim zgodnie z art. 4 rozporządzenia (WE) nr 1331/2008.

(4)

Glikozydy stewiolowe są niezawierającymi kalorii składnikami o słodkim smaku i mogą być stosowane w celu zastąpienia kalorycznych cukrów w niektórych wyrobach cukierniczych, ograniczając ich wartość energetyczną i oferując konsumentom produkty o obniżonej wartości energetycznej zgodnie z art. 7 rozporządzenia (WE) nr 1333/2008. Łączne stosowanie glikozydów stewiolowych i cukru daje produktom słodki smak i lepszy profil smakowy w porównaniu do produktów, w których używa się do słodzenia wyłącznie glikozydów stewiolowych, ponieważ cukier maskuje posmak glikozydów stewiolowych.

(5)

Zgodnie z art. 3 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1331/2008 Komisja powinna zasięgnąć opinii Europejskiego Urzędu ds. Bezpieczeństwa Żywności („Urząd”) w celu uaktualnienia unijnego wykazu dodatków do żywności określonego w załączniku II do rozporządzenia (WE) nr 1333/2008.

(6)

W 2010 r. Urząd przyjął opinię naukową (3) dotyczącą bezpieczeństwa glikozydów stewiolowych w przypadku proponowanych zastosowań w charakterze dodatku do żywności (E 960) i ustalił dopuszczalne dzienne spożycie wynoszące 4 mg/kg masy ciała/dzień w odniesieniu do tychże substancji wyrażonych jako ekwiwalent stewiolu.

(7)

W 2015 r. Urząd skorygował ocenę narażenia odnoszącą się do glikozydów stewiolowych i stwierdził, że szacowane narażenie jest niższe od dopuszczalnego dziennego spożycia dla wszystkich grup wiekowych, z wyjątkiem małych dzieci w górnym zakresie szacowanych wysokich poziomów (na poziomie 95. percentyla) w jednym państwie (4). Obliczenia narażenia przeprowadzone przez Rijksinstituut voor Volksgezondheid en Milieu w 2015 r. wykazały, że proponowane rozszerzenie zastosowania – przy założeniu 25 % udziału w rynku produktów zawierających glikozydy stewiolowe i 100 % przywiązania do marki – nie wpływa na 95. percentyl narażenia u dzieci w wieku od dwóch do sześciu lat w Niderlandach.

(8)

W swej opinii z 2015 r. Urząd wskazał, że w ramach systemu klasyfikacji FoodEx nie jest możliwe odzwierciedlenie wszystkich ograniczeń/wyjątków mających zastosowanie do stosowania glikozydów stewiolowych (E 960) w żywności wchodzącej w skład podkategorii żywności 05.2. W związku z tym najwyższy dopuszczalny poziom 2 000 mg/kg został przydzielony do całej kategorii żywności, co doprowadziło do przeszacowania narażenia. Ponadto żywność należąca do kategorii 05.2 „Pozostałe wyroby cukiernicze, w tym pastylki i drażetki odświeżające oddech” nie została zidentyfikowana jako jedna z głównych kategorii żywności przyczyniających się do narażenia na glikozydy stewiolowe (E 960).

(9)

Zważywszy, że szacowane narażenie jest niższe od dopuszczalnego dziennego spożycia dla wszystkich grup wiekowych, proponowane zastosowania i poziomy stosowania glikozydów stewiolowych (E 960) jako substancji słodzącej nie stanowią zagrożenia.

(10)

Dlatego należy zezwolić na stosowanie glikozydów stewiolowych (E 960) jako substancji słodzącej w niektórych wyrobach cukierniczych o obniżonej wartości energetycznej w podkategorii żywności 05.2 „Pozostałe wyroby cukiernicze, w tym pastylki i drażetki odświeżające oddech”: twarde wyroby cukiernicze (cukierki i lizaki), miękkie wyroby cukiernicze (cukierki do żucia, gumy owocowe i piankowe produkty cukrownicze/pianki żelowe), lukrecja, nugat, marcepan (przy maksymalnym poziomie 350 mg/kg); silnie aromatyzowane pastylki odświeżające gardło (przy maksymalnym poziomie 670 mg/kg) i pastylki i drażetki odświeżające oddech (przy maksymalnym poziomie 2 000 mg/kg).

(11)

Należy odpowiednio zmienić załącznik II do rozporządzenia (WE) nr 1333/2008.

(12)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz,

28.2.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 50/18

(1)

W dniu 7 października 2016 r. Komisja Europejska („Komisja”) nałożyła rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) 2016/1777 (2) („rozporządzenie w sprawie ceł tymczasowych”) tymczasowe cło antydumpingowe na przywóz do Unii Europejskiej („Unii”) płaskich wyrobów ze stali niestopowej lub stopowej (z wyłączeniem stali nierdzewnej, stali krzemowej elektrotechnicznej, stali narzędziowej i stali szybkotnącej), walcowanych na gorąco, nieplaterowanych, niepokrytych ani niepowleczonych, nie w zwojach, o grubości przekraczającej 10 mm i szerokości 600 mm lub większej lub o grubości 4,75 mm lub większej, ale nieprzekraczającej 10 mm, i o szerokości 2 050 mm lub większej („blacha gruba”), pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej („ChRL”).

(2)

Komisja wszczęła dochodzenie w dniu 13 lutego 2016 r., publikując zawiadomienie o wszczęciu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej („zawiadomienie o wszczęciu”), w następstwie skargi złożonej w dniu 4 stycznia 2016 r. przez Europejskie Stowarzyszenie Hutnictwa Stali („Eurofer”) w imieniu producentów reprezentujących ponad 25 % ogólnej produkcji unijnej blach grubych.

(3)

Jak stwierdzono w motywach 28 i 29 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, dochodzenie w sprawie dumpingu i szkody obejmowało okres od dnia 1 stycznia 2015 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. („okres objęty dochodzeniem” lub „OD”), a badanie tendencji mających znaczenie dla oceny szkody obejmowało okres od dnia 1 stycznia 2012 r. do końca OD („okres badany”).

(4)

Komisja poddała przywóz blachy grubej pochodzącej z ChRL rejestracji od dnia 11 sierpnia 2016 r. rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) 2016/1357 (3) („rozporządzenie w sprawie rejestracji”). Rejestracja przywozu ustała wraz z wprowadzeniem środków tymczasowych w dniu 8 października 2016 r.

(5)

Zainteresowane strony miały 20 dni po rozpoczęciu rejestracji na przedstawienie uwag w tym zakresie. Nie otrzymano żadnych uwag.

(6)

Po ujawnieniu istotnych faktów i ustaleń, na podstawie których nałożono tymczasowe cło antydumpingowe („ujawnienie tymczasowych ustaleń”), Eurofer, stowarzyszenie producentów stali z ChRL („CISA”), producent eksportujący z ChRL, importer blachy grubej w Unii, o którym mowa w motywie 34 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych („importer”), oraz stowarzyszenie ad hoc użytkowników w przemyśle przetwórczym (wieże turbin wiatrowych) przedłożyli oświadczenia w formie pisemnej, przedstawiające ich opinie w sprawie tymczasowych ustaleń.

(7)

Stronom, które wystąpiły z takim wnioskiem, umożliwiono wypowiedzenie się w formie ustnej. Przesłuchania odbyły się z udziałem jednego z producentów eksportujących z ChRL, CISA i jednego importera.

(8)

Ustne i pisemne uwagi przedstawione przez zainteresowane strony zostały rozpatrzone przez Komisję, która w stosownych przypadkach odniosła się do nich.

(9)

Komisja kontynuowała poszukiwanie i weryfikowanie wszelkich informacji uznanych za konieczne do sformułowania ostatecznych ustaleń. W celu weryfikacji odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu otrzymanych od niepowiązanych importerów przeprowadzono wizyty weryfikacyjne na terenie następujących przedsiębiorstw:

(10)

Komisja poinformowała wszystkie strony o istotnych faktach i ustaleniach, na podstawie których zamierzała nałożyć ostateczne cło antydumpingowe na przywóz do Unii blachy grubej pochodzącej z ChRL, a także ostatecznie pobrać kwoty zabezpieczone w postaci cła tymczasowego („ujawnienie ostatecznych ustaleń”).

(11)

Wszystkim stronom wyznaczono okres, w którym mogły przedstawić uwagi związane z ujawnieniem tych informacji. Eurofer, CISA i importer przedstawili swoje uwagi na piśmie po ujawnieniu ostatecznych ustaleń oraz podczas przesłuchania. Uwagi przedstawione przez zainteresowane strony zostały rozpatrzone i w stosownych przypadkach uwzględnione.

(12)

CISA stwierdziło, że próba producentów unijnych reprezentujących 28,5 % całkowitej sprzedaży przemysłu unijnego była zbyt niska i nie objęła wystarczającej wielkości sprzedaży.

(13)

Jak stwierdzono w motywie 12 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, próby producentów unijnych dokonano na podstawie największej wielkości sprzedaży w Unii w okresie objętym dochodzeniem, która może zostać objęta dochodzeniem w dostępnym czasie.

(14)

Już tylko z tego powodu argument ten należy odrzucić. Jak wskazano w poniższym motywie 197, istnieje niemal pełne dopasowanie ponad 90 % (objętościowo) i około 70 % (w podziale na numer kontrolny produktu („PCN”) stosowany do rozróżnienia rodzajów produktu do celów dochodzenia) pomiędzy rodzajami produktów wywożonych przez producentów eksportujących objętych próbą z ChRL i rodzajami produktów sprzedawanych przez objętych próbą producentów unijnych na rynku unijnym.

(15)

Po ujawnieniu ostatecznych ustaleń CISA powróciło do tej kwestii w swoich uwagach oraz podczas przesłuchania; stwierdziło, iż trudno uwierzyć, by istniało niemal pełne dopasowanie PCN, jeżeli większość PCN nie jest sprzedawana przez wszystkich trzech objętych próbą producentów unijnych. Komisja pragnie zauważyć, że dopasowanie PCN zostało następnie ponownie sprawdzone, a wartości procentowe określone w motywie 14 powyżej potwierdzono.

(16)

Komisja zwraca uwagę w tym względzie, że „dopasowanie” oznacza, że w odniesieniu do typu produktu wywożonego przez producentów eksportujących objętych próbą z ChRL w ramach danego PCN istnieje co najmniej jedna transakcja dotycząca typu produktu w ramach tego samego PCN w przypadku objętych próbą producentów unijnych. Dopasowanie 90-procentowe objętościowo oznacza, że 90 % transakcji przywozu objętych próbą producentów eksportujących z ChRL w okresie dochodzenia wchodzi w zakres PCN, dla którego istnieje co najmniej jedna transakcja w przypadku objętych próbą producentów unijnych. Dopasowanie 70-procentowe w podziale na numer kontrolny produktu oznacza, że w odniesieniu do 70 % typów produktu przywożonych w ramach danego PCN istnieje co najmniej jedna odpowiadająca im transakcja w przypadku objętych próbą producentów unijnych.

(17)

Komisja stwierdza zatem, że próba producentów unijnych jest reprezentatywna, nawet jeżeli sam fakt, że opiera się ona na największej wielkości, która mogła zostać właściwie zbadana, nie był wystarczający.

(18)

Wobec braku kolejnych uwag dotyczących metody kontroli wyrywkowej potwierdza się tymczasowe ustalenia zawarte w motywach 11–24 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(19)

W motywie 25 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych zauważono, że siedmiu producentów eksportujących z ChRL zgłosiło, że chce złożyć wniosek o indywidualne badanie na podstawie art. 17 ust. 3 rozporządzenia podstawowego.

(20)

Chociaż żaden z tych producentów eksportujących nie udzielił odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu i w związku z tym uznano, że nie otrzymano żadnych wniosków, jeden z tych siedmiu producentów eksportujących zwrócił formularz wniosku o traktowanie na zasadach rynkowych („MET”) i w następstwie publikacji rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych zwrócił się do Komisji z prośbą o przeprowadzenie oceny jego wniosku o MET.

(21)

Z uwagi na fakt, że producent eksportujący nie odpowiedział na pytania zawarte w kwestionariuszu, wniosek tego przedsiębiorstwa o indywidualne badanie został odrzucony, ponieważ producent eksportujący nie wykazał, że spełnia warunki przyznania badania indywidualnego. Został on w związku z tym poinformowany, że samo złożenie wniosku o przyznanie MET nie było wystarczające, by uznać jego prośbę. Komisja nie dokonała oceny jego wniosku o MET, zgodnie z art. 2 ust. 7 lit. d) rozporządzenia podstawowego, ponieważ nie został on objęty próbą ani nie wystąpił skutecznie o indywidualne badanie.

(22)

Wobec braku jakichkolwiek dalszych uwag odnośnie do badania indywidualnego potwierdza się tymczasowe ustalenia w motywie 25 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(23)

Motywy 30 i 31 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych określają definicję produktu objętego postępowaniem przyjętą na etapie tymczasowym.

(24)

Motywy 34 i 41 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych zawierają roszczenia importera oraz ich ocenę dokonaną przez Komisję w odniesieniu do zakresu produktu.

(25)

W następstwie wprowadzenia tymczasowych środków importer oraz CISA zgłosili dalsze uwagi, argumentując w podobny sposób, że niektóre rodzaje produktu, to jest:

określone przez nich jako „specjalistyczna blacha gruba”, powinny zostać wykluczone z zakresu produktu.

(26)

Komisja zauważa, że zarówno „specjalistyczna blacha gruba”, jak i inne rodzaje blachy grubej można wyprodukować na miarę, a zatem nie jest to właściwe kryterium rozróżnienia między nimi.

(27)

Wysunięto szereg argumentów na poparcie tego wniosku o wykluczenie i są one indywidualnie przeanalizowane poniżej.

(28)

Komisja przypomina przede wszystkim, że zgodnie z orzecznictwem ani rozporządzenie podstawowe, ani porozumienie antydumpingowe WTO nie określają zakresu pojęcia „produktu objętego postępowaniem”. Trybunał jest zatem zdania, że Komisja dysponuje szerokim zakresem uznania w definiowaniu produktu objętego postępowaniem. Nie istnieje w szczególności żaden wymóg jednakowości lub podobieństwa między rozpatrywanymi produktami. Sądy unijne uznawały raczej, że znaczenie ma to, czy wszystkie przedmiotowe produkty mają takie same podstawowe właściwości fizyczne i techniczne. Sąd uznał również, że odpowiednimi kryteriami mogą być zastosowanie końcowe i zamienność.

(29)

Komisja przede wszystkim przedstawi analizę tych kryteriów w niniejszej sprawie, a następnie wyjaśni, w jaki sposób postanowiła na tej podstawie skorzystać z przysługującego jej szerokiego zakresu uznania.

(30)

Importer stwierdził, że „specjalistyczną blachę grubą” można łatwo odróżnić od „standardowej blachy grubej” dzięki ich właściwościom chemicznym, takim jak zawartość węgla, właściwościom fizycznym, takim jak granica plastyczności lub twardość według Brinella, oraz właściwościom technicznym, takim jak oznaczenia gatunku lub grubość.

(31)

CISA stwierdziło, że najważniejszym kryterium (w odniesieniu do wielkości wywozu) odróżniającym „specjalistyczną blachę grubą” jest grubość blachy, co obejmuje ponad połowę ilości produktów, które mają zostać wyłączone z zakresu stosowania niniejszego rozporządzenia. CISA oparło ten argument za wyłączeniem z zakresu definicji produktu na strukturze PCN stosowanej do grupowania różnych rodzajów produktu dla celów dochodzenia.

(32)

Strukturę PCN wykorzystuje się, by mieć pewność, że porównywane są produkty o porównywalnych kosztach i cenach – nie mówi ona nic na temat stosowania produktu lub wymienności produktu. W przypadku grubości nie mówi ona również nic o właściwościach fizycznych, chemicznych lub technicznych produktu. W szczególności żadna z zainteresowanych stron nie zdołała wykazać, że blacha gruba o grubości 155 mm nie będzie miała tego samego zastosowania końcowego i nie może być stosowana wymiennie z blachą grubą o grubości 145 mm, z zastrzeżeniem, że wszystkie pozostałe parametry będą identyczne.

(33)

Co więcej, o ile możliwe jest rzeczywiście, że występują te szczególne różnice poszczególnych właściwości, o których mowa w motywie 30 powyżej, nie świadczy to o tym, że „specjalistyczna blacha gruba” nie ma takich samych podstawowych właściwości, co „standardowa blacha gruba”.

(34)

Eurofer zwrócił się z wnioskiem o pozostawienie definicji produktu bez zmian i poparł argumenty Komisji przedstawione w motywach 36 i 41 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(35)

Ponadto stwierdził, że przywóz po cenach dumpingowych z ChRL obejmuje szeroką gamę gatunków i wymiarów stali i obejmuje zarówno blachę grubą ze stali stopowej, jak i niestopowej. Zauważył on wreszcie, że nie istnieje „konkretny wymóg homogeniczności lub podobieństwa między produktami” uwzględnionymi w zakresie produktu objętego postępowaniem.

(36)

W istocie, Komisja zauważa, że w dochodzeniach antydumpingowych zakres produktu obejmuje często setki, a nawet tysiące rodzajów produktu, które nie są identyczne lub homogeniczne, ale jednak mają takie same podstawowe właściwości, tak jak ma to miejsce w przypadku niniejszego dochodzenia.

(37)

Po ujawnieniu ostatecznych ustaleń CISA, Eurofer i importer powrócili do tej kwestii w swoich uwagach oraz podczas przesłuchania;

(38)

W odniesieniu do powyższych uwag Komisja stwierdza, że – podobnie jak w przypadku większości dochodzeń – definicja produktu objętego postępowaniem obejmuje szeroki zakres rodzajów produktów o takich samych lub podobnych podstawowych właściwościach fizycznych, technicznych i chemicznych. Fakt, że właściwości te mogą się różnić w zależności od rodzaju produktu, może prowadzić do objęcia nią wielu jego rodzajów.

(39)

Komisja ponadto zauważa, że nawet jeżeli różne rodzaje blachy grubej mają różne grubości, wykonane są z różnych gatunków stali itp., CISA i importer nie wykazali ani nie przedstawili żadnych dowodów ani istotnych argumentów, że grubość 150 mm będzie stanowić odpowiednie rozróżnienie pomiędzy „specjalistyczną blachą grubą” a „standardową blachą grubą” z uwagi na właściwości fizyczne, chemiczne i techniczne lub końcowe przeznaczenie i zamienność (zob. sekcja 2.1.2 poniżej).

(40)

Na podstawie powyższego Komisja stwierdza, że „specjalistyczna blacha gruba” i „standardowa blacha gruba” mają te same podstawowe właściwości fizyczne, chemiczne i techniczne.

(41)

CISA i importer twierdzili również, że przywożona „specjalistyczna blacha gruba” ma zupełnie inne zastosowanie końcowe oraz że nie jest ona wymienna ze „standardową blachą grubą”. CISA stwierdziło, że przywóz „specjalistycznej blachy grubej” zasadniczo przeznaczony jest dla unijnego przemysłu obróbki metalu, który uzależniony jest od tego przywozu.

(42)

Równocześnie importer zgłosił, że ta „specjalistyczna blacha gruba” jest wykorzystywana przez wiele sektorów przemysłu, w tym sektory górnictwa i produkcji maszyn do robót ziemnych, dźwigów i urządzeń podnoszących, konstrukcji mostowych, wież turbin wiatrowych, sektor energetyczny itd.

(43)

Żaden z użytkowników z Unii ani z branż, o których mowa w motywach 41 i 42 powyżej, nie zgłosił się, by poprzeć argument przedstawiony w motywie 40 powyżej. Przeciwnie, w szczególności w odniesieniu do wież turbin wiatrowych, dowody dostarczone przez importera i pozostałe zainteresowane strony wskazują, że producenci wież turbin wiatrowych kupują blachę grubą, która nie wchodzi w zakres definicji „specjalistycznej blachy grubej” proponowanej przez importera lub CISA, lecz raczej w zakres ich definicji „standardowej blachy grubej”.

(44)

Komisja faktycznie zauważa, że istnieje wiele różnych końcowych przeznaczeń „specjalistycznej blachy grubej”. Zainteresowane strony nie przedstawiły jednak szczegółowych dowodów (np. faktur dla użytkowników w tych branżach potwierdzających, że w branżach tych faktycznie korzysta się z tych produktów), które umożliwiłyby Komisji przeprowadzenie oceny, czy zastosowania końcowe „specjalistycznej blachy grubej” i „standardowej blachy grubej” faktycznie różnią się, czy też w praktyce większość użytkowników końcowych jest w stanie lub wręcz wszyscy użytkownicy końcowi są w stanie zastąpić jeden rodzaj blachy drugim. Zatem nie przedstawiono żadnych dowodów wskazujących, że „specjalistyczna blacha gruba” nie może być stosowana wymiennie z innymi rodzajami blachy grubej.

(45)

Po ujawnieniu ostatecznych ustaleń CISA, importer i Eurofer powrócili do tej kwestii w swoich uwagach oraz podczas przesłuchania. CISA nie przedstawiło żadnych nowych argumentów. Importer stwierdził, że zastosowanie blachy grubej zależy od obliczonych wartości strukturalnych i nacisków mechanicznych (związanych z właściwościami fizycznymi i chemicznymi) oraz aspektów handlowych (związanych z cenami i kosztami procesów produkcji).

(46)

Na poparcie swojej argumentacji wykorzystał:

(47)

Komisja zauważa, że ani CISA, ani importer nie przedstawili żadnych dowodów na potwierdzenie, że „specjalistyczną blachę grubą” i „standardową blachę grubą” można obiektywnie rozróżnić na podstawie tego, czy grubość blachy jest większa, czy mniejsza niż 150 mm.

(48)

Nie przedstawiono ponadto dowodów, że sąsiednie segmenty blachy grubej nie zachodzą na siebie lub nie stanowią dla siebie konkurencji, na przykład w przypadku blachy o grubości 155 mm i 145 mm. Z kilku faktur z przedłożonych przez importera wynika natomiast, że „standardowa blacha gruba” i „specjalistyczna blacha gruba” były sprzedawane na jednej fakturze temu samemu klientowi.

(49)

Po ujawnieniu ostatecznych ustaleń importer stwierdził, że Komisja może stworzyć nowy odrębny kod TARIC, aby wprowadzić rozróżnienie między „standardową blachą grubą” i „specjalistyczną blachą grubą” na podstawie właściwości fizycznych i chemicznych oraz grubości. Strona ta zasugerowała również formalny wymóg przedstawienia sprawozdania z inspekcji niezależnej spółki badawczej w celu poświadczenia powyższego rozróżnienia przy odprawie celnej.

(50)

Ponieważ nie uzasadniono należycie, dlaczego punktem odcięcia pomiędzy „specjalistyczną blachą grubą” a „standardową blachą grubą” jest grubość 150 mm, nie jest konieczne analizowanie argumentu dotyczącego kodów celnych i formalnej inspekcji wysunięty przez importera. Zasadniczo Komisja zgadza się jednak, że z technicznego punktu widzenia istnieje możliwość wyłączenia określonych produktów z zakresu produktów. Kluczowe znaczenie ma jednak kwestia, czy w oparciu o względy prawne, gospodarcze i polityczne takie wykluczenie jest uzasadnione (szerszą analizę na ten temat można znaleźć w kolejnej sekcji).

(51)

Importer przedłożył ponadto wraz ze swoimi uwagami do ujawnienia ostatecznych ustaleń zanonimizowane faktury, które jego zdaniem dotyczyły sprzedaży „specjalistycznej blachy grubej” na rzecz użytkowników w sektorach górnictwa i produkcji maszyn do robót ziemnych, dźwigów i urządzeń podnoszących, konstrukcji mostowych, wież turbin wiatrowych, sektorze energetycznym itd. Importer zaproponował też ustalenie z Komisją sposobu weryfikacji tych informacji.

(52)

Komisja uważa, że w przedmiotowej sprawie weryfikacja nie jest konieczna. Ze względu na późne złożenie propozycji przeprowadzenie weryfikacji byłoby bardzo trudne lub wręcz niemożliwe.

(53)

Jak wspomniano jednak w motywie 47 powyżej, z kilku faktur przedłożonych przez importera wynika natomiast, że „standardowa blacha gruba” i „specjalistyczna blacha gruba” były sprzedawane na jednej fakturze temu samemu klientowi. Wyraźnie pokazuje to, że ci sami klienci mogą stosować i stosują obydwa rodzaje blachy grubej.

(54)

W swoich uwagach do ujawnienia ostatecznych ustaleń importer odniósł się też do publikacji Stahl-Informations-Zentrum, w której przedstawiono różne zastosowania blachy grubej. Komisja przyjmuje do wiadomości tę informację i ma świadomość różnych zastosowań blachy grubej. Jak wspomniano jednak w motywie 44 powyżej, nie przedstawiono żadnych dowodów wskazujących, że „specjalistyczna blacha gruba” nie może być stosowana wymiennie z innymi rodzajami blachy grubej.

(55)

W swoich uwagach do ujawnienia ostatecznych ustaleń importer wspomniał również o australijskich i amerykańskich środkach antydumpingowych dotyczących blachy grubej, w których wprowadzono wyłączenia dla niektórych rodzajów produktu na podstawie gatunku i grubości.

(56)

Komisja pragnie jednak zauważyć, że wyłączenia te miały miejsce na etapie wszczęcia postępowania i że nie podano, dlaczego podjęto decyzję o wyłączeniu. Decyzje innych członków WTO pozostają jednak bez uszczerbku dla sytuacji w Unii.

(57)

Eurofer stwierdził w swoich uwagach do ujawnienia ostatecznych ustaleń, że gatunki wyróżniane przez importera i CISA jako „specjalistyczna blacha gruba” opierają się wyłącznie na ich własnej arbitralnej klasyfikacji. Aby zobrazować tę kwestię, Eurofer odniósł się do dwóch przykładów, które potwierdzają ustalenia Komisji zawarte w motywie 47 powyżej:

(58)

Na tej podstawie Komisja odrzuca argument, zgodnie z którym „specjalistyczna blacha gruba” ma inne zastosowanie końcowe i nie jest wymienna z innymi produktami objętymi dochodzeniem.

(59)

Komisja pragnie zauważyć, że fakt, iż w obrębie zakresu produktu blachy grubej można wprowadzić rozróżnienia pomiędzy rodzajami, gatunkami, poziomami jakości itp. blachy grubej oraz że mogą istnieć różnice w metodach produkcji i kosztach, nie wyklucza tego, że mogą one być uznawane za jeden produkt, o ile mają takie same podstawowe właściwości fizyczne, techniczne lub chemiczne. W tym kontekście Komisja chciałaby odnieść się do orzecznictwa przytoczonego powyżej w motywie 28.

(60)

Komisja przyznaje również, że mogłaby – gdyby uznała takie działanie za uzasadnione – wyłączyć niektóre produkty z zakresu postępowania, tak jak to zrobiły organy prowadzące podobne postępowania w innych państwach członkowskich WTO.

(61)

Komisja uważa jednak, że ze względu na ocenę wszystkich faktów ustalonych podczas postępowania wyłączenie takie nie jest uzasadnione.

(62)

CISA przedstawiło wyliczenia, z których wynika, że wyłączenie „specjalistycznej blachy grubej” stanowiłoby 9,2 % całkowitego przywozu z ChRL. Na tej podstawie CISA utrzymywało, że wyłączenie „specjalistycznej blachy grubej” z zakresu produktu „będzie miało bardzo ograniczony wpływ na ogólne ustalenia dochodzenia” oraz że „nie oddziaływałoby negatywnie na ogólny wpływ środków antydumpingowych na przywóz blachy grubej po cenach dumpingowych”, ponieważ „standardowa blach gruba” nadal byłaby objęta środkami.

(63)

Analiza sprzedaży eksportowej dokonywanej przez objętych próbą producentów eksportujących z ChRL na podstawie PCN wykazała, że „specjalistyczna blacha gruba” podcina ceny sprzedaży przemysłu unijnego, a tym samym przyczynia się do szkody ponoszonej przez przemysł unijny.

(64)

Ponieważ nie można stwierdzić, że „specjalistyczna blacha gruba” ma inne zastosowanie końcowe niż „standardowa blach gruba” i nie może być z nią stosowana zamiennie, obecna ograniczona wielkość tej sprzedaży nie może być wykorzystana jako wskazówka, że jej wyłączenie nie miałoby negatywnego wpływu na skuteczność środków. W istocie, gdyby „specjalistyczna blacha gruba” została wyłączona z zakresu produktu, użytkownicy kupujący obecnie „standardową blachę grubą” mogliby zacząć kupować „specjalistyczną blachę grubą”, tym samym unikając cła i zagrażając skuteczności środków.

(65)

Co więcej, w przeciwieństwie do sytuacji w innych państwach członkowskich WTO, wszystkie rodzaje blachy grubej są wytwarzane w znacznych ilościach przez producentów unijnych i wszystkie te produkty tracą w związku z dumpingiem wyrządzającym szkodę.

(66)

Na tej podstawie Komisja odrzuca argument, że wyłączenie „specjalistycznej blachy grubej” nie będzie zagrażać skuteczności środków antydumpingowych.

(67)

Na podstawie powyższego Komisja stwierdza, że żaden z argumentów przedstawionych przez CISA i importera nie potwierdza, że „specjalistyczna blacha gruba” powinna zostać wyłączona z zakresu produktu objętego dochodzeniem.

(68)

Wobec braku dalszych uwag w odniesieniu do zakresu produktu Komisja potwierdza definicję produktu objętego postępowaniem, jak wskazano w motywach 30 i 31 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(69)

Jak określono w motywie 43 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, żaden z objętych próbą producentów eksportujących nie wystąpił z wnioskiem o MET i nie przyjęto żadnych wniosków o indywidualne badanie, w tym wniosków o MET.

(70)

W rozporządzeniu w sprawie ceł tymczasowych Komisja wybrała Australię jako państwo analogiczne zgodnie z art. 2 ust. 7 rozporządzenia podstawowego.

(71)

Po opublikowaniu rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych CISA zauważyło, że w oświadczeniu złożonym na początku dochodzenia przedstawiła swoje uwagi na temat potencjalnego wykorzystania Stanów Zjednoczonych Ameryki, wyrażając wielkie zaniepokojenie w związku z tym wyborem, ponieważ oznaczałoby to, że Komisja wykorzystywałaby dane przedsiębiorstw powiązanych z przemysłem unijnym. CISA stwierdziło, że Komisja powinna wykorzystać dane z innych państw, a USA wykorzystać jedynie jako ostateczność w przypadku braku współpracy ze strony innych państw.

(72)

Po opublikowaniu rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, Eurofer, jeden producent eksportujący w ChRL i CISA przedstawiły uwagi dotyczące wyboru Australii oraz zwrócili się do Komisji o wykorzystanie zamiast tego państwa Stanów Zjednoczonych Ameryki.

(73)

Eurofer i producent eksportujący z ChRL zasugerowali, by Komisja wykorzystała dane ze Stanów Zjednoczonych Ameryki, gdyż znajduje się tam więcej konkurujących producentów krajowych, a co za tym idzie dostępne byłyby dane dotyczące większej liczby rodzajów produktu niż w przypadku jedynego producenta australijskiego.

(74)

Biorąc pod uwagę, że tylko jeden producent z USA współpracował w dochodzeniu, dane od innych producentów nie byłyby dostępne w przypadku, gdyby Stany Zjednoczone Ameryki zostały wybrane jako państwo analogiczne.

(75)

CISA zwróciło się do Komisji z wnioskiem o obliczenie marginesu dumpingu na podstawie danych od jedynego współpracującego producenta z USA i jeżeli jego wynik byłby „zupełnie inny” od otrzymanego na etapie tymczasowym z wykorzystaniem Australii, by Komisja stwierdziła, że Australia nie stanowi „ważnego państwa analogicznego” i jako państwa analogicznego wykorzystała zamiast niej USA.

(76)

Wniosek ten został odrzucony. Jak określono w motywach 44–52 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych Australia została wybrana jako państwo analogiczne i nowe argumenty stron nie wykazały, że Australia nie jest odpowiednim państwem.

(77)

Po ujawnieniu ostatecznych ustaleń CISA przedstawiło dalsze uwagi na temat odpowiedniości Australii jako państwa analogicznego.

(78)

Zauważyła przede wszystkim, że obliczone marginesy dumpingu dla producentów eksportujących z ChRL były wyższe niż marginesy szkody i że w związku z tym australijska wartość normalna była wyższa od niewyrządzającej szkody ceny przemysłu unijnego, jeżeli uwzględnić wartości średnie. Na tej podstawie CISA uznało, że Australii „nie można uznać za odpowiednie państwo analogiczne”.

(79)

Argument ten zostaje odrzucony. Poziom wartości normalnej na podstawie cen lub kosztów w danym kraju o gospodarce rynkowej jest weryfikowany po dokonaniu wyboru państwa analogicznego. Wartość normalna oznacza cenę krajową produktu podobnego na rynku krajowym w państwie o gospodarce rynkowej i nie stanowi powodu do odrzucenia Australii jako państwa analogicznego.

(80)

CISA przytoczyło następnie niedawną sprawę przeciwko ChRL (pręty zbrojeniowe o wysokiej wytrzymałości zmęczeniowej) (12) i stwierdziło, że Komisja usunęła w niej niektóre rodzaje produktu z wartości normalnej w państwie analogicznym po tym, jak „zainteresowane strony zakwestionowały bardzo wysokie ceny krajowe i koszty produkcji”.

(81)

Przykład użyty przez CISA nie ma zastosowania do niniejszego postępowania. W sprawie prętów zbrojeniowych o wysokiej wytrzymałości zmęczeniowej Komisja stwierdziła, że niektóre rodzaje produktu wytwarzane są zgodnie z normami państwa analogicznego i nie konkurują z rodzajami produktu wywożonymi z ChRL. Tych konkretnych rodzajów produktu nie uwzględniono przy porównywaniu wartości normalnej z ceną eksportową producentów eksportujących z ChRL.

(82)

Ponieważ CISA nie wspominało, by producent w Australii wytwarzał rodzaje produktu, które nie konkurują z rodzajami produktu wywożonymi z ChRL do Unii, jej przykład jest bezprzedmiotowy.

(83)

Wobec braku jakichkolwiek dalszych uwag dotyczących państwa analogicznego potwierdza się wstępny wniosek Komisji, aby wykorzystać Australię jako państwo analogiczne, jak określono w motywie 52 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(84)

Eurofer przedstawił uwagi na temat metodyki Komisji stosowanej na etapie tymczasowym określonej w motywie 68 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych w odniesieniu do rodzajów produktu, które nie były sprzedawane przez producenta w państwie analogicznym. Wnioskował on, by Komisja „uwzględniła korektę w celu wzięcia pod uwagę wyższych kosztów” produktów, które nie są sprzedawane na rynku krajowym w państwie analogicznym.

(85)

Komisja odrzuca ten wniosek, jako że jedyne dostępne dane dotyczące kosztów lub ceny blachy grubej w Australii to zweryfikowane dane producenta z państwa analogicznego. W przypadku, gdy producent nie produkował konkretnego rodzaju produktu wywożonego przez producenta eksportującego z ChRL, brak jest zatem dostępnych danych umożliwiających dokonanie takiej korekty.

(86)

Wobec braku jakichkolwiek dalszych uwag w odniesieniu do wartości normalnej potwierdza się wnioski zawarte w motywach 53–68 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(87)

Wobec braku uwag dotyczących ceny eksportowej potwierdza się wnioski zawarte w motywach 69 i 70 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(88)

Wobec braku uwag dotyczących porównania potwierdza się wnioski zawarte w motywach 71–73 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(89)

Wobec braku uwag odnośnie do marginesów dumpingu potwierdza się tymczasowe marginesy dumpingu podane w tabeli 2 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(90)

Wobec braku jakichkolwiek uwag dotyczących definicji przemysłu unijnego i produkcji unijnej potwierdza się wnioski zawarte w motywach 82–85 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(91)

Wobec braku uwag w odniesieniu do konsumpcji w Unii potwierdza się wnioski zawarte w motywach 86–89 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(92)

Wobec braku uwag dotyczących wielkości i udziału w rynku przywozu z ChRL potwierdza się wnioski wyciągnięte w motywach 90–94 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(93)

Eurofer stwierdził, że „Komisja powinna uważać, by nie zaniżać marginesu podcięcia cenowego przez dokonywanie nierealistycznie wysokich korekt w celu uwzględnienia kosztów ponoszonych po przywozie”.

(94)

Komisja zauważa jednak, że kwoty kosztów poniesionych po przywozie zostały potwierdzone podczas weryfikacji na miejscu i w związku z tym nie mogą być uważane za nierealistycznie wysokie.

(95)

Eurofer stwierdził również, że „ceny przemysłu unijnego również nie powinny być zmniejszane w odniesieniu do prowizji dla powiązanych stron wypłacanych w ramach grupy przedsiębiorstw”.

(96)

Komisja zauważa, że odliczenie z tytułu prowizji jest uzasadnione, gdy przedsiębiorstwo uczestniczące w transakcji sprawuje funkcje pośrednika, niezależnie od tego, czy przedsiębiorstwo jest powiązane, czy nie. Ponadto Eurofer ani żaden indywidualny producent unijny nie przedłożył argumentu, iż tak nie jest. W związku z tym Komisja podtrzymuje swoje stanowisko, że odliczenie jest uzasadnione.

(97)

Eurofer stwierdził również, że „chińscy producenci eksportujący często dodają pewne ilości boru lub chromu do normalnej stali konstrukcyjnej w celu zakwalifikowania się do chińskich ulg podatkowych, ale następnie sprzedają stal jako normalną niestopową stal konstrukcyjną na rynku unijnym (np. gatunki S235, S275 i S355)”. Zwrócił się on również z wnioskiem, by Komisja zapewniła, że „produkty te są właściwie dopasowane w jej analizie podcięcia do sprzedaży przemysłu unijnego stali gatunków S235, S275 i S355”.

(98)

W ramach analizy podcięcia cenowego porównuje się ceny przywozu z ChRL z cenami unijnymi na podstawie PCN, który jest wspólny dla wszystkich stron dochodzenia. Gatunek stali stanowi część PCN i został zweryfikowany podczas wizyt weryfikacyjnych u objętych próbą producentów eksportujących z ChRL i producentów unijnych. W związku z tym podczas analizy podcięcia zastosowano dopasowano te same gatunki stali.

(99)

Wobec braku jakichkolwiek dalszych uwag dotyczących ceny przywozu z ChRL i podcięcia cenowego potwierdza się wnioski wyciągnięte w motywach 95–99 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(100)

W motywie 104 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych Komisja zauważa, że jeden z producentów unijnych objętych próbą wstrzymał produkcję blachy grubej w grudniu 2015 r.

(101)

Jeden producent eksportujący z ChRL stwierdził, że Komisja powinna wyłączyć tego producenta unijnego objętego próbą z analizy szkody, ponieważ „wciąż możliwe jest wystąpienie zakłócenia i aby temu zapobiec należałoby przeprowadzić zmienioną analizę bez informacji na temat wyłączonego przedsiębiorstwa albo zebrać dane od innego producenta unijnego”.

(102)

To wstrzymanie produkcji nie ma wpływu na jakikolwiek wskaźnik szkody, ponieważ miało miejsce w ostatnich dniach okresu objętego dochodzeniem, a zatem oba zestawy danych, tj. dane makroekonomiczne odnoszące się do wszystkich producentów unijnych oraz wskaźniki mikroekonomiczne odnoszące się do producentów unijnych objętych próbą uznano za reprezentatywne dla sytuacji gospodarczej przemysłu unijnego.

(103)

Wobec braku jakichkolwiek uwag w odniesieniu do ogólnych rozważań na temat sytuacji ekonomicznej przemysłu unijnego potwierdza się wnioski zawarte w motywach 100–104 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(104)

Wobec braku jakichkolwiek uwag w odniesieniu do produkcji, mocy produkcyjnych i wykorzystania mocy produkcyjnych przemysłu unijnego potwierdza się wnioski zawarte w motywach 105–110 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(105)

CISA stwierdziło, że nie zgadza się z metodyką porównania wskaźnika szkody dotyczącego wielkości sprzedaży z wykorzystaniem okresu od „punktu wyjścia” (2012 r.) do „punktu końcowego” (2015 r., tj. OD)” oraz wynikającym z niego wnioskiem, że wielkość sprzedaży przemysłu unijnego zmniejszyła się o 7 %. CISA uważa, że bardziej aktualne dane są właściwsze dla ustalenia szkody. CISA twierdzi ponadto, że Komisja powinna była „przyłożyć większą wagę do najnowszej tendencji wielkości sprzedaży przemysłu unijnego, który nie wykazuje żadnego spadku w ostatnich 3 latach”, tj. w latach 2013–2015.

(106)

Komisja odrzuca ten argument z następujących powodów.

(107)

Po pierwsze, Komisja przypomina, że powyżej w motywie 3 wskazano, iż badanie tendencji mających znaczenie dla oceny szkody objęło okres od dnia 1 stycznia 2012 r. do końca okresu objętego dochodzeniem.

(108)

Komisja zbadała wszystkie wskaźniki szkody poprzez przedstawienie ich tendencji w całym okresie badanym, jak również, w stosownych przypadkach, analizy obejmującej porównywanie danych rocznych.

(109)

Po drugie, w motywie 112 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych stwierdzono, że „po spadku o 7 % w latach 2012–2013, a następnie kolejnym spadku w 2014 r. o 2 punkty procentowe wielkość sprzedaży wzrosła nieznacznie o 2 punkty procentowe w OD”. Jasne jest zatem, że Komisja nie przeprowadziła, jak utrzymywano, prostego porównania od „punktu wyjścia” (2012 r.) do „punktu końcowego” (2015 r., tj. OD)”, lecz kompleksowego porównania wszystkich lat w okresie badanym.

(110)

Po trzecie, stabilną wielkość sprzedaży w latach 2013–2015 należy postrzegać w kontekście znacznego wzrostu konsumpcji o 11 punktów procentowych, jak wskazano w tabeli 3 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych. W związku z tym stabilna wielkość sprzedaży nie zapobiegła znacznemu zmniejszeniu udziału w rynku o 9,3 punktów procentowych w tym samym czasie, jak wskazano w tabeli 7 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych. Uznaje się zatem, że stabilna wielkość sprzedaży między 2013 r. a 2015 r. jest oznaką szkody, ponieważ wielkość sprzedaży musi być analizowana w kontekście rosnącej konsumpcji i malejącego udziału w rynku.

(111)

Wobec braku jakichkolwiek dalszych uwag dotyczących wielkości sprzedaży i udziału w rynku przemysłu unijnego potwierdza się wnioski wyciągnięte w motywach 111–114 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(112)

Wobec braku jakichkolwiek uwag w odniesieniu do zatrudnienia i wydajności przemysłu unijnego potwierdza się wnioski zawarte w motywach 115–117 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(113)

Wobec braku jakichkolwiek uwag w odniesieniu do kosztów pracy przemysłu unijnego potwierdza się wnioski zawarte w motywach 118 i 119 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(114)

Wobec braku jakichkolwiek uwag w odniesieniu do wzrostu potwierdza się wnioski zawarte w motywach 120 i 121 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(115)

Wobec braku jakichkolwiek uwag w odniesieniu do wielkości marginesu dumpingu i poprawy sytuacji po wcześniejszym dumpingu potwierdza się wnioski zawarte w motywach 122 i 124 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(116)

Wobec braku jakichkolwiek uwag w odniesieniu do cen i czynników wpływających na ceny objętych próbą producentów unijnych potwierdza się wnioski zawarte w motywach 125–127 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(117)

Wobec braku jakichkolwiek uwag w odniesieniu do zapasów unijnych producentów objętych próbą potwierdza się wnioski zawarte w motywach 128–130 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(118)

CISA stwierdziło, że podczas okresu badanego, bez względu na wielkość przywozu z ChRL, jednostkowe koszty produkcji producentów unijnych objętych próbą były zawsze wyższe niż ich ceny sprzedaży.

(119)

Tabela 10 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych przedstawia tendencje zarówno jednostkowych cen sprzedaży, jak i jednostkowego kosztu produkcji producentów unijnych objętych próbą w okresie badanym. Jak wskazano w motywie 126 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, „ceny sprzedaży spadały szybciej i średnio stale były niższe niż jednostkowy koszt produkcji”.

(120)

CISA stwierdziło ponadto, że nie rozumie, dlaczego, kiedy w 2012 r. jednostkowy koszt produkcji był wyższy niż średnia jednostkowa cena sprzedaży, objęci próbą producenci unijnych zachowywali rentowność.

(121)

Średni koszt produkcji w tabeli 10 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych rzeczywiście jest wyższy niż średnia cena sprzedaży w 2012 r. Zazwyczaj wskazywałoby to stratę za ten rok. Jednakże zysk podany w tabeli 12 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych za 2012 r. wynika z dochodów jednego z objętych próbą producentów unijnych, co wiąże się z produkcją blachy grubej, ale nie jest uwzględnione w systemie księgowania kosztów przedsiębiorstwa, a zatem nie znajduje się w tabeli 10 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(122)

Po ujawnieniu ostatecznych ustaleń CISA zapytało, dlaczego dochody jednego z producentów unijnych objętych próbą związane z produkcją blachy grubej nie zostały odzwierciedlone w wewnętrznym systemie księgowania kosztów przedsiębiorstwa.

(123)

Zgodnie z informacjami przekazanymi przez przedmiotowego producenta unijnego objętego próbą i zweryfikowanymi przez Komisję wynika to z tego, że dana kwota zysku w całości składa się z dostosowania na koniec roku zgodnie z międzynarodowymi standardami rachunkowości (MSR) dotyczącymi zwykłej działalności gospodarczej przedsiębiorstwa. W związku z tym nie jest ona uwzględniana w ewidencji kosztów produktów wyprodukowanych w ciągu roku, ale jest uwzględniana w kilku pozycjach w rachunku zysków i strat (zgodnie z MSR 1). Gdyby zysk ten nie był uwzględniany, przemysł unijny odniósłby straty również w 2012 r. (straty mniejsze niż 1 %).

(124)

Ponadto średni koszt produkcji w tabeli 10 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych dotyczy całkowitej wielkości produkcji producentów unijnych objętych próbą, natomiast średnia cena sprzedaży dotyczy tylko sprzedaży objętych próbą producentów unijnych na rzecz pierwszego niepowiązanego klienta w Unii. Te dwie wartości średnie nie są bezpośrednio porównywalne z następujących powodów:

(125)

Po ujawnieniu ostatecznych ustaleń CISA zapytało, czy wielkość sprzedaży oraz udział w rynku w tabeli 7 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych odnoszą się do sprzedaży na rzecz klientów niepowiązanych, czy zarówno na rzecz klientów powiązanych, jak i niepowiązanych. Komisja pragnie przypomnieć motyw 102 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, zgodnie z którym wskaźniki makroekonomiczne, takie jak wielkość produkcji i sprzedaży, zostały ocenione na szczeblu całego przemysłu unijnego. W związku z tym dane w tabeli 7 dotyczą sprzedaży na rzecz pierwszego niepowiązanego klienta zgodnie z informacjami przekazanymi przez Eurofer. Uwzględnienie sprzedaży na rzecz stron powiązanych pociągałoby za sobą ryzyko podwójnego liczenia.

(126)

CISA zarzuciło również w swoich uwagach do ujawnienia ostatecznych ustaleń, że różnica pomiędzy wielkością produkcji przemysłu unijnego a wielkością sprzedaży na rzecz pierwszego niepowiązanego klienta w Unii wynika ze znacznej sprzedaży na rzecz klientów powiązanych. Na tej podstawie CISA wywnioskowało, że Komisja nie zgromadziła i nie przedstawiła informacji na temat wielkości sprzedaży na rzecz klientów powiązanych i tym samym przedstawiła jedynie częściowy obraz sytuacji na rynku unijnym.

(127)

Powyższe zarzuty są oparte na błędnych przesłankach. Komisja przypomina, że różnica pomiędzy wielkością produkcji a wielkością sprzedaży na rzecz klientów niepowiązanych w Unii wynika nie tylko ze sprzedaży na rzecz klientów niepowiązanych, ale również ze sprzedaży na rzecz klientów spoza Unii. Ponadto w przypadku producentów unijnych nieobjętych próbą może występować różnica spowodowana przez sprzedaż na rzecz pierwszych niepowiązanych klientów, która mogła nie zostać zgłoszona przez Eurofer i zweryfikowana przez Komisję ze względu na metodę opisaną w motywie 125 powyżej w celu uniknięcia ryzyka podwójnego liczenia. Tabela 7 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych dotyczy wielkości sprzedaży i udziału w rynku wyłącznie na rynku unijnym.

(128)

CISA przywołało następnie dwie sprawy, w których Komisja dokonała odrębnej analizy dotyczącej klientów powiązanych i niepowiązanych: postępowanie w sprawie prętów zbrojeniowych o wysokiej wydajności pochodzących z ChRL (13) oraz postępowanie w sprawie płaskich wyrobów ze stali walcowanych na zimno pochodzących z ChRL i Rosji (14).

(129)

Komisja przypomina, że w sprawach tych analizy dotyczyły użytku własnego (w przypadku płaskich wyrobów ze stali walcowanych na zimno) albo sprzedaży na rzecz użytkowników powiązanych (w przypadku prętów zbrojeniowych o wysokiej wydajności), a nie sprzedaży na rzecz klientów powiązanych takich jak powiązane przedsiębiorstwa handlowe. Jak wskazano w motywie 89 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, użytek własny przez producentów unijnych jest nieznaczny.

(130)

Komisja przypomina również, w odniesieniu do cen i rentowności na rynku unijnym, że mają one znacznie tylko wtedy, gdy ceny są stosowane między stronami niepowiązanymi.

(131)

Wobec braku dalszych uwag w odniesieniu do rentowności, przepływów środków pieniężnych, inwestycji, zwrotu z inwestycji i zdolność do pozyskania kapitału przez objętych próbą producentów unijnych potwierdza się wnioski zawarte w motywach 131–138 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(132)

Wobec braku jakichkolwiek dalszych uwag potwierdza się wnioski wyciągnięte w motywach 139–147 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(133)

Eurofer stwierdził, że przywóz po cenach dumpingowych z ChRL był „najważniejszym pojedynczym czynnikiem wpływającym na przemysł unijny w okresie badanym”. Następnie zauważył on, że „wielkość przywozu z ChRL wzrosła dwukrotnie między 2013 a 2014 r., a następnie znowu podwoiła się w latach 2014–2015”, a także, że w 2015 r., wielkość przywozu z ChRL „przekroczyła łączną wielkość przywozu ze wszystkich pozostałych państw trzecich”.

(134)

Eurofer zauważył również podobne tendencje w odniesieniu do udziału w rynku przywozu z ChRL po cenach dumpingowych, zwracając uwagę, że „wzrósł on z 4,1 % w 2013 r. do 14,4 % w 2015 r., podczas gdy w tym samym czasie udział w rynku przywozu ze wszystkich innych państw trzecich zmalał z 13,2 % w 2013 r. do 12,2 % w 2015 r.”.

(135)

Eurofer stwierdził ostatecznie, że „prawie cały wzrost udziału w rynku przywozu z Chin po cenach dumpingowych nastąpił kosztem udziału w rynku przemysłu unijnego”. Dodał on, że ceny przywozu z Chin po cenach dumpingowych zmniejszyły się o prawie 30 % w okresie badanym, a przywóz ten spowodował podcięcie cen przemysłu unijnego średnio o 29 %.

(136)

Potwierdza to ustalenia przedstawione w motywie 151 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, że późniejszy praktycznie nieprzerwany wzrost przywozu z ChRL po cenach znacznie zaniżonych wywarł wyraźnie negatywny wpływ na wyniki przemysłu unijnego po 2013 r.

(137)

Wobec braku jakichkolwiek dalszych uwag dotyczących wpływu przywozu po cenach dumpingowych potwierdza się wnioski odnośnie do przywozu po cenach dumpingowych wyciągnięte w motywach 150–157 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(138)

Wobec braku jakichkolwiek uwag w odniesieniu do wpływu ostrej konkurencji spowodowanej problemami z popytem na rynku unijnym potwierdza się wnioski zawarte w motywach 158–163 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(139)

Wobec braku jakichkolwiek uwag w odniesieniu do wpływu niskiego wykorzystania mocy produkcyjnych przez producentów unijnych potwierdza się wnioski zawarte w motywach 164–166 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(140)

CISA stwierdziło, że „Komisja oddzielnie zbadała udział przywozu z Rosji i Ukrainy i w związku z tym nie stwierdziła, że przywóz z tych dwóch państw powoduje szkodę dla przemysłu unijnego”.

(141)

CISA stwierdziło ponadto, że Komisja powinna była przeprowadzić „łączną ocenę przywozu z Ukrainy i Rosji” i nawet „łączną ocenę przywozu ze wszystkich trzech państw (Chin, Rosji i Ukrainy)”, twierdząc, że „podczas OD wielkość przywozu z Ukrainy lub Rosji nie jest bez znaczenia, jeżeli porówna się go z rynkiem unijnym” i że „średnie ceny przywozu z obydwu państw były jeszcze niższe niż ceny chińskie”.

(142)

Na podstawie powyższego CISA stwierdziło, że „jeśli ustalono, iż przywóz z Chin podcinał ceny przemysłu unijnego, to ceny przywozu z Ukrainy i Rosji podcinały ceny przemysłu UE w jeszcze większym stopniu. Jeżeli Komisja miałaby zastosować tę samą metodykę, którą zastosowała do Chin, tzn. porównanie od »punktu wyjścia« do »punktu końcowego«, Komisja stwierdziłaby, że wielkość sprzedaży oraz udział w rynku przywozu z tych dwóch państw wzrósł odpowiednio o 41 % i 2,2 punktu procentowego”.

(143)

Komisja odwołuje się do art. 3 ust. 4 rozporządzenia podstawowego, stanowiącego, że jedynie przywóz, którego dotyczy postępowanie antydumpingowe, może być oceniany łącznie. Przywóz z Ukrainy i Rosji nie jest przedmiotem dochodzeń antydumpingowych i nie może w związku z tym być kumulowany z przywozem z ChRL.

(144)

Ponadto średnie ceny z Ukrainy, Rosji i ChRL niekoniecznie są bezpośrednio porównywalne, gdyż wpływ na średnią cenę ma asortyment produktów. Większe znaczenie mają tendencje cenowe w okresie badanym. Tabela 13 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych jasno pokazuje, że średnie ceny przywozu z Ukrainy i Rosji zmniejszały się znacznie wolniej niż ceny importowe z ChRL w okresie badanym.

(145)

Udział w rynku przywozu z pozostałych państw trzecich pozostawał stosunkowo stabilny w okresie badanym, natomiast przywóz z ChRL wzrósł ponad trzykrotnie. W kontekście zwiększenia konsumpcji w Unii o 5 % i zmniejszenia udziału w rynku przemysłu unijnego o 10 punktów procentowych w okresie badanym oznacza to, że przywóz z ChRL zwiększył udział w rynku wyłącznie kosztem przemysłu unijnego.

(146)

Wreszcie, choć wielkość przywozu z ChRL wzrosła o niemal 1 mln ton w okresie badanym, wielkość przywozu z Ukrainy wzrosła o około 160 000 ton, a z Rosji – o około 75 000 ton.

(147)

Na podstawie powyższych informacji i ze względu na fakt, że wielkość przywozu z Ukrainy i Rosji jest o wiele niższa niż przywóz z ChRL, nie istnieją przesłanki wskazujące, że dane dotyczące przywozu z tych dwóch państw mogły zerwać związek przyczynowy między przywozem towarów z ChRL po cenach dumpingowych a szkodą poniesioną przez przemysł unijny.

(148)

Ze względu na brak jakichkolwiek innych uwag w odniesieniu do wpływu przywozu z innych państw trzecich potwierdza się wnioski wskazane w motywach 167–178 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(149)

Wobec braku jakichkolwiek uwag w odniesieniu do wpływu wyników przemysłu unijnego w zakresie sprzedaży eksportowej potwierdza się wnioski zawarte w motywach 179–183 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(150)

Wobec braku jakichkolwiek uwag w odniesieniu do wpływu konkurencji między producentami unijnymi pionowo zintegrowanymi a podmiotami zajmującymi się walcowaniem wtórnym w Unii potwierdza się wnioski zawarte w motywach 184–189 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(151)

CISA stwierdziło ponadto, że między 2013 r. a okresem objętym dochodzeniem producenci unijni objęci próbą pozostawali w dużej mierze nierentowni, a największe straty ponieśli w 2013 r., który jest dokładnie rokiem, w którym przywóz blachy grubej z ChRL osiągnął najniższy poziom.

(152)

Ten argument poruszono w motywie 134 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, gdzie wyjaśniono, że „choć olbrzymie straty w 2013 r. w wysokości 12,2 % były spowodowane szczególnie niskim popytem w tym roku, znaczna presja cenowa i presja w zakresie ilości wywierana na przemysł unijny w wyniku zwiększania przywozu z ChRL między 2014 r. i okresem objętym dochodzeniem nie pozwoliły przemysłowi unijnemu na czerpanie korzyści z dynamicznego ożywienia konsumpcji w Unii, która to konsumpcja wzrosła o 11 punktów procentowych”. Jak wskazano w motywie 93 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, ten wzrost został niemal całkowicie wchłonięty przez przywóz po cenach dumpingowych z ChRL.

(153)

Komisja stwierdziła zatem, że wysokie straty w 2013 r. nie wynikały z niewielkiego przywozu z ChRL, ale z wyjątkowo niskiego popytu na rynku unijnym. Straty poniesione przez przemysł unijny w latach 2014 i 2015 spowodowane były jednak przez stale rosnącą wielkość przywozu po cenach dumpingowych z ChRL.

(154)

Komisja zauważa ponadto, że przemysł unijny był rentowny w latach 2011 i 2012. W 2011 r. przemysł unijny wykazał marżę zysku w wysokości 7,9 %, w czasie, gdy przywóz z ChRL nie był jeszcze prowadzony na dużą skalę, jak wskazano w motywie 221 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych. W 2012 r. marża zysku była już znacznie niższa i wynosiła tylko 1,6 %, ze względu na znaczącą obecność przywozu po cenach dumpingowych z ChRL. Należy zauważyć, że żadna z zainteresowanych stron nie zgłosiła uwag w sprawie rentowności przemysłu unijnego w latach 2011 i 2012.

(155)

CISA twierdzi, że istnieją „inne istotne czynniki” poza przywozem po cenach dumpingowych z ChRL, które „wyrządzają szkody przemysłowi unijnemu” i że „może to spowodować zerwanie związku przyczynowego między domniemanym przywozem po cenach dumpingowych” z ChRL a szkodą. CISA zwróciło się do Komisji o zmianę jej analizy związku przyczynowego oraz uwzględnienie wszystkich innych czynników.

(156)

W tym względzie należy zauważyć, że sześć pozostałych czynników wymienionych powyżej zostało uwzględnione w rozporządzeniu w sprawie ceł tymczasowych lub w niniejszym rozporządzeniu. Jednoznacznie wynika z tego, że Komisja gruntownie przeanalizowała wszystkie czynniki wskazane przez zainteresowane strony. CISA nie wskazało nawet, jakie „inne istotne czynniki”, oprócz sześciu czynników, które zostały już przeanalizowane szczegółowo, powinny zostać zbadane. CISA wspomina jedynie, że są one „oczywiste”, bez podania dodatkowych informacji. W związku z powyższym Komisja odrzuca tę uwagę.

(157)

Na podstawie powyższego i wobec braku innych uwag wnioski zawarte w motywach 190–194 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych zostają potwierdzone.

(158)

CISA stwierdziło, że w okresie badanym producenci unijni mieli ponad 70 % udziału w rynku unijnym. Stwierdziło ono, że rzekomo dominowali oni na rynku unijnym, a jedynym poważnym źródłem konkurencji jest przywóz z ChRL.

(159)

Komisja zauważa, że CISA nie uznaje faktu, że producenci unijni konkurują ze sobą nawzajem oraz z przywozem z ChRL i innych państw trzecich, których udział w rynku wynosi 12,2 %, jak podano w tabeli 13 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych; nic nie wskazuje na to, że brak jest konkurencji między producentami unijnymi.

(160)

Po wprowadzeniu środków tymczasowych importer zgłosił, że wprowadzenie środków antydumpingowych sztucznie zmniejszy konkurencję na rynku unijnym i doprowadzi do powstania oligopolu w segmencie „specjalistycznej blachy grubej”, gdyż już teraz jest on zdominowany przez jeden podmiot.

(161)

Komisja zauważa jednak, że strona ta nie przedstawiła żadnych dowodów na poparcie swojego twierdzenia. Informacje przedstawione przez Eurofer w uwagach do ujawnienia ostatecznych ustaleń zawierają natomiast wykaz producentów unijnych oferujących różne rodzaje „specjalistycznej blachy grubej”.

(162)

Komisja przyznaje, że nałożenie ceł może doprowadzić do zmniejszenia liczby konkurentów w niektórych segmentach „specjalistycznej blachy grubej” na rynku unijnym. W dochodzeniu antydumpingowym nie określa się jednak rynku produktowego ani geograficznego ani nie ocenia władzy rynkowej ani jej prawdopodobnej ewolucji. W związku z tym w niniejszym dochodzeniu nie można było ani nie trzeba było poczynić żadnych ustaleń dotyczących potencjalnego występowania ryzyka powstania lub umocnienia pozycji dominującej na jednym z rynków w rozumieniu prawa konkurencji.

(163)

W analizie interesu Unii Komisja zobowiązana jest do uwzględnienia innych dziedzin unijnej polityki, takich jak polityka konkurencji. Kwestie te wymagają jednak dalszej analizy jedynie w przypadkach, w których istnieją konkretne dowody na istnienie pozycji dominującej i jej ewentualnego nadużycia. Warunek ten nie został spełniony przez informacje przedłożone przez zainteresowane strony.

(164)

Komisja przypomina w każdym razie, że cła antydumpingowe są nakładane w celu usunięcia skutków dumpingu wyrządzającego szkodę, którego występowanie stwierdzono we wszystkich segmentach blachy grubej, a pozycja dominująca na rynku nie oznacza, że jest ona automatycznie nadużywana. Jeżeli zainteresowane strony zauważą w przyszłości praktyki, które mogą stanowić naruszenie reguł konkurencji, mogą wykorzystać swoje prawo do wniesienia skargi do właściwego organu ochrony konkurencji.

(165)

Po wprowadzeniu środków tymczasowych importer stwierdził, że wprowadzenie środków antydumpingowych nie powinno prowadzić do wzrostu cen na rynku unijnym.

(166)

Komisja przypomina, że celem środków antydumpingowych jest usunięcie zakłócających handel skutków dumpingu wyrządzającego szkodę. Wpływ tych środków na ceny zależy od decyzji cenowych różnych podmiotów gospodarczych i w związku z tym nie można go przewidzieć. Wzrost cen może wystąpić, jeżeli z mechanizmów rynkowych wynika, że na rynku bez zakłóceń ceny powinny być wyższe.

(167)

CISA stwierdziło również, że użytkownicy w Unii potrzebują konkurencyjnych i stałych źródeł zaopatrzenia i że wprowadzenie środków antydumpingowych „prawdopodobnie spowoduje znaczną utratę miejsc pracy w przemyśle przetwórczym lub ich przeniesienie poza Unię Europejską”.

(168)

W okresie objętym dochodzeniem istniało jednak 30 producentów unijnych oraz występował przywóz z kilku państw, w tym z Rosji i Ukrainy, co zapewniało stabilne dostawy blachy grubej do użytkowników w Unii. Ponadto żaden z użytkowników w przemyśle przetwórczym nie przedstawił dowodów na to, że nie będzie w stanie zaopatrywać się w blachę grubą ze względu na wprowadzenie środków antydumpingowych. W odniesieniu do ryzyka znacznej utraty miejsc pracy w przemyśle przetwórczym lub ich przeniesienia poza Unię, tylko jedna branża w przemyśle przetwórczym, tj. producent wież turbin wiatrowych, sformułowała podobne twierdzenie. Do twierdzenia tego odniesiono się poniżej.

(169)

Stowarzyszenie ad hoc użytkowników w przemyśle przetwórczym (wieże turbin wiatrowych) stwierdziło, że wprowadzenie środków w odniesieniu do blachy grubej stworzy ryzyko przeniesienia produkcji wież turbin wiatrowych do ChRL oraz problemy w zakresie bezpieczeństwa dostaw kompletnych lub częściowo kompletnych wież turbin wiatrowych w przyszłości. Argument ten również został podniesiony przez importera w uwagach do ujawnienia ostatecznych ustaleń w odniesieniu do wież turbin wiatrowych oraz innych części systemów energii wiatrowej.

(170)

Komisja odrzuca te argumenty, ponieważ wspomniane zainteresowane strony nie uzasadniły swojego twierdzenia żadnymi dowodami ani analizami; przykładowo przedmiotowi producenci wież turbin wiatrowych nie zgłosili się w terminach określonych w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania i nie udzielili odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu, określając rodzaje blachy grubej stosowane w tej branży do budowy wież turbin wiatrowych i przedstawiając analizę, czy te rodzaje blachy grubej są wymienne z rodzajami blachy grubej stosowanymi w innych gałęziach przemysłu.

(171)

Komisja zauważyła, że z informacji zawartych w dokumentacji wynika, że producenci wież turbin wiatrowych nie mogli skorzystać z wyłączenia „specjalistycznej blachy grubej” z zakresu produktu, jak opisano w motywie 42 powyżej. W związku z tym znaczenie w tym kontekście mogłoby mieć jedynie wyłączenie blachy grubej do produkcji wież turbin wiatrowych ze względu na interes Unii. Niemniej jednak na obecnym etapie producenci wież turbin wiatrowych nie przedstawili żadnej konkretnej ani szczegółowej analizy, wraz z wyjaśnieniem wpływu nałożenia ceł na ich koszty produkcji i zdolność do przeniesienia tych kosztów na ich klientów, które mogłoby stanowić uzasadnienie takiego wyłączenia.

(172)

Komisja zauważa ponadto, że producenci wież turbin wiatrowych mogą złożyć należycie uzasadniony wniosek o przeprowadzenie przeglądu okresowego w zakresie interesu Unii w sprawie środków dotyczących blachy grubej. W toku postępowania nie stwierdzono ponadto, by przemysł unijny szkodził działalności użytkowników. Takiej sytuacji nie należy oczekiwać w warunkach normalnego działania mechanizmów rynkowych.

(173)

Importer stwierdził, że wyłączenie „specjalistycznej blachy grubej” z zakresu produktu leży w interesie Unii, jako że rzekomo „kilka kluczowych gałęzi przemysłu”, takich jak „sektor budowy maszyn i energii” w Unii, jest uzależnionych od przywozu „specjalistycznej blachy grubej” z ChRL. Jednakże żaden z użytkowników z tych branż nie potwierdził tego argumentu.

(174)

Importer ten stwierdził ponadto, że„specjalistyczna blacha gruba” o grubości powyżej 150 mm jest produkowana wyłącznie przez trzech producentów unijnych. W przypadku blachy o wysokiej granicy plastyczności, blachy ze stali hartowanej i odpuszczonej oraz blachy grubej odpornej na ścieranie produkcja jest rzekomo kontrolowana przez zaledwie czterech producentów unijnych. Na tej podstawie twierdzi on, że unijny przemysł przetwórczy „już teraz boryka się z niedoborem dostaw i gwałtownie podniesionych cen sprzedaży” i że może to zostać zrównoważone jedynie przez przywóz „specjalistycznej blachy grubej” z ChRL.

(175)

CISA stwierdziło ponadto, że użytkownicy „specjalistycznej blachy grubej” w przemyśle obróbki metalu – ze względu na bardzo ograniczoną liczbę producentów europejskich „specjalistycznej blachy grubej” – mogliby w równym stopniu ucierpieć z powodu niedoboru dostaw. Żaden z użytkowników w tym przemyśle niższego szczebla nie poruszył jednak kwestii niedoboru dostaw.

(176)

Komisja odrzuca argumenty, o których mowa w motywach 173–175 powyżej, ponieważ zainteresowane strony nie poparły swoich twierdzeń żadnymi dowodami ani analizą. Wręcz przeciwnie, w toku dochodzenia ustalono znaczny spadek cen blachy grubej w Unii w okresie badanym. Ponadto w toku dochodzenia wykazano, że przemysł unijny posiada znaczące wolne moce produkcyjne ze względu na ciągły spadek wykorzystania mocy produkcyjnych. Ponadto według CISA ilość „specjalistycznej blachy grubej” wywożonej przez ChRL jest nieznaczna.

(177)

Po ujawnieniu ostatecznych ustaleń importer powrócił do tej kwestii w swoich uwagach do ujawnienia ostatecznych ustaleń. Nie wniesiono jednak nowych istotnych argumentów.

(178)

Wobec braku jakichkolwiek udokumentowanych dowodów w sprawie domniemanego niedoboru dostaw ze względu na wprowadzenie środków antydumpingowych Komisja nie może stwierdzić, że wprowadzenie takich środków spowoduje niedobór dostaw „specjalistycznej blachy grubej”.

(179)

Podsumowując, żaden z argumentów przedstawionych przez zainteresowane strony nie dowodzi istnienia istotnych powodów, dla których środki nie mogłyby zostać wprowadzone na przywóz z ChRL produktu objętego postępowaniem.

(180)

Dostępność alternatywnych źródeł podaży ogranicza wszelkie negatywne skutki dla użytkowników niepowiązanych. Pozytywny wpływ środków antydumpingowych na rynek Unii, w szczególności na przemysł unijny, przewyższa potencjalne negatywne skutki dla pozostałych grup interesu.

(181)

Ze względu na brak innych uwag dotyczących interesu Unii niniejszym potwierdza się wnioski wskazane w motywach 195–215 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(182)

Jak wspomniano w motywie 4 powyżej, w związku z wnioskiem Eurofer Komisja poddała przywóz blachy grubej pochodzącej z ChRL rejestracji. Przywóz dokonany między 11 sierpnia 2016 r. a dniem wprowadzenia tymczasowych środków, mianowicie 7 października 2016 r., był rejestrowany.

(183)

Na podstawie art. 10 ust. 4 lit. d) rozporządzenia podstawowego cło może zostać pobrane z mocą wsteczną, jeżeli „poza rozmiarem przywozu, który spowodował szkodę, w okresie objętym postępowaniem przywóz nadal znacznie rośnie, co przy uwzględnieniu momentu, w którym ma on miejsce, jego wielkości i innych okoliczności może znacznie osłabić skutki ostatecznego cła antydumpingowego, które ma zostać wprowadzone”.

(184)

CISA stwierdziło, że ewentualne środki wprowadzone z mocą wsteczną miałyby negatywny wpływ na importerów, jako że „niepotrzebnie borykaliby się oni z dodatkowymi kosztami”, ponieważ płacą oni cła antydumpingowe. Według CISA importerzy „nie mają zamiaru gromadzić zapasów produktu objętego postępowaniem”, pochodzącego z ChRL, a przywóz, który został zarejestrowany był pozostałą częścią dawnych umów, które zostały zawarte przed wszczęciem postępowania. CISA stwierdziło wreszcie, że „nieoczekiwane cło doprowadzi do powstania strat” po stronie importerów i użytkowników w Unii.

(185)

CISA stwierdziło wreszcie, że „rejestracja przywozu i grożenie wprowadzeniem środków z mocą wsteczną jest niczym innym jak tworzeniem kolejnej bariery w handlu w taki sposób, by importerzy z UE zaprzestali przywozu z Chin nawet zanim zostanie udowodnione, że taki przywóz powoduje szkodę dla przemysłu unijnego”.

(186)

Statystyki Eurostatu dotyczące przywozu przedstawione w tabeli 1 poniżej wskazują, że przywóz blachy grubej z ChRL znacznie spadł po okresie objętym dochodzeniem.

Tabela 1

Zmiany średniej miesięcznej wielkości przywozu

(187)

Komisja stwierdza, że jako iż nie odnotowano dalszego znacznego wzrostu przywozu, warunek prawny dotyczący pobrania ceł z mocą wsteczną na podstawie art. 10 ust. 4 lit. d) rozporządzenia podstawowego nie został spełniony. W związku z tym cło nie powinno być nałożone z mocą wsteczną w odniesieniu do zarejestrowanego przywozu.

(188)

Jak wskazano w motywie 222 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, Komisja ustaliła poziom usuwający szkodę poprzez porównanie średniej ważonej ceny importowej objętych próbą producentów eksportujących w ChRL w okresie objętym dochodzeniem, odpowiednio dostosowanej z uwzględnieniem kosztów ponoszonych po przywozie i należności celnych, ze średnią ważoną niewyrządzającej szkody ceny produktu podobnego sprzedawanego przez objętych próbą producentów unijnych na rynku unijnym w okresie objętym dochodzeniem.

(189)

CISA przedstawiło szereg uwag na temat metodyki obliczania niewyrządzającej szkody ceny produktu podobnego sprzedawanego przez producentów unijnych objętych próbą na rynku unijnym w okresie objętym dochodzeniem w niniejszej sprawie.

(190)

Po pierwsze, CISA zapytało, dlaczego Komisja wykorzystała metodykę dodawania do cen sprzedaży przemysłu unijnego strat poniesionych w okresie objętym dochodzeniem i późniejszego dodawania docelowej marży zysku w wysokości 7,9 % zamiast dodawania docelowego zysku do kosztów produkcji.

(191)

Wybór jednej z dwóch metod stosowanych przez Komisję w celu określenia poziomu usuwającego szkodę dokonywany jest oddzielnie dla każdego przypadku. W przypadku braku porównywalnych transakcji sprzedaży przez przemysł unijny cena niewyrządzająca szkody jest często ustalana poprzez dodanie docelowego zysku do kosztu całkowitego. Jednak w niniejszej sprawie porównywalne transakcje sprzedaży były dostępne.

(192)

Wynika to z faktu, że produkt podobny sprzedawany przez przemysł unijny obejmował setki rodzajów produktu i objęci próbą producenci unijni posiadali rozległą sieć powiązanych przedsiębiorstw, w tym centra usług stalowych, które ponoszą koszty, a które nie zostały zapisane w księgach rachunkowych producentów unijnych objętych próbą w sposób, dzięki któremu można by je łatwo przypisać do poszczególnych numerów PCN. Z powyższych powodów niemożliwe było zebranie informacji dotyczących kosztów dla każdego PCN nie tylko od przedsiębiorstw produkcyjnych, ale także od wszystkich związanych z nimi przedsiębiorstw handlowych (w szczególności centrów usług stalowych) w Unii, aby obliczyć łączny koszt dla poszczególnych numerów kontrolnych produktu.

(193)

Zamiast tego Komisja ustaliła zatem łączny koszt każdego PCN, dodając do średniej ważonej ceny sprzedaży średnią ważoną stratę poniesioną przez producentów unijnych objętych próbą. Do obliczonego w ten sposób kosztu całkowitego dodano następnie docelową marżę zysku w wysokości 7,9 %, w odniesieniu do której nie otrzymano uwag po wprowadzeniu środków tymczasowych.

(194)

CISA stwierdziło ponadto, że zastosowana metodyka była „niewłaściwa” i że dwie metodyki prowadzą do uzyskania „całkowicie odmiennych rezultatów”. Podało ono przykład odwołujący się do hipotetycznego kosztu produkcji i hipotetycznej ceny sprzedaży, co rzekomo dowodzi, że obliczanie ceny docelowej w oparciu o cenę sprzedaży jest błędne.

(195)

Komisja zauważa, że ponieważ większość informacji wykorzystanych w podanym przykładzie miała hipotetyczny charakter i nie odnosiła się do danych rzeczywistych, jego wyniki nie mogą wykazać, że metodyka zastosowana w tym szczególnym przypadku jest błędna. Dlatego Komisja nie może uznać tego argumentu za dowód. Jeżeli dostępny byłby ten sam poziom szczegółowych informacji, obydwie metody doprowadziłyby do podobnych rezultatów.

(196)

CISA ostatecznie stwierdziło, że „jeżeli większość PCN wywożona przez chińskich producentów eksportujących jest sprzedawana przez mniej niż trzech producentów unijnych objętych próbą, należy zakwestionować reprezentatywność danych dotyczących sprzedaży otrzymanych od producentów unijnych objętych próbą i w związku z tym stwierdzić, że obliczanie marginesu podcięcia cenowego na ich podstawie jest raczej dyskusyjne. Nie wspominając już o fakcie, że szkody nie można na razie właściwie udowodnić, jeżeli przemysł unijny nie produkuje/sprzedaje nawet rodzajów produktu wywożonych przez chińskich producentów eksportujących”.

(197)

Komisja zauważa, że mimo iż trzech producentów unijnych zostało objętych próbą, fakt, „że większość PCN wywożona przez chińskich producentów eksportujących jest sprzedawana przez mniej niż trzech producentów unijnych objętych próbą” nie oznacza, że przemysł unijny lub nawet producenci unijni objęci próbą nie sprzedają ich w ogóle. Oznacza to jedynie, że nie wszyscy trzej objęci próbą producenci unijni sprzedają wszystkie PCN wywożone przez objętych próbą producentów eksportujących z ChRL.

(198)

Komisja zauważa ponadto, że nie wszyscy objęci próbą producenci eksportujący z ChRL prowadzili wywóz takich samych PCN do Unii. W rzeczywistości ogromna większość PCN wywożona przez objętych próbą producentów eksportujących do Unii (ponad 90 % tego wywozu w ujęciu ilościowym) jest produkowana przez jednego lub kilku producentów unijnych objętych próbą.

(199)

Po ujawnieniu ostatecznych ustaleń CISA powróciło do tej kwestii w swoich uwagach oraz podczas przesłuchania.

(200)

CISA wskazało, że przemysł unijny najprawdopodobniej nie zgłosił prawidłowych danych liczbowych i skorzystał z uprzywilejowanego traktowania naruszającego prawa innych stron do obiektywnego, bezstronnego i niedyskryminacyjnego dochodzenia. Rzekome uprzywilejowanie traktowanie przemysłu unijnego znalazło również odzwierciedlenie w łagodnym podejściu Komisji do niedostarczenia przez ten przemysł niektórych ważnych informacji (CISA odniosło się do poziomu informacji o kosztach produkcji).

(201)

W odniesieniu do rzekomego uprzywilejowanego traktowania stwierdzenie to zostaje odrzucone. Poruszona kwestia dotyczy sformułowań użytych w motywach 191 i 193 powyżej. W motywach tych Komisja wskazała powody wyboru między dwoma metodami stosowanymi przez Komisję w celu określenia poziomu usuwającego szkodę.

(202)

Ze względu na brak jakichkolwiek innych uwag dotyczących poziomu usuwającego szkodę potwierdzono wnioski wskazane w motywach 217–223 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(203)

Po ujawnieniu ostatecznych ustaleń jeden producent eksportujący z ChRL przedstawił Komisji propozycję zobowiązania cenowego. Zaproponował określenie minimalnych cen importowych dla rodzajów blachy grubej sprzedawanych do Unii przez producenta eksportującego z ChRL oraz metodę indeksacji minimalnych cen importowych na podstawie cen głównych surowców.

(204)

Komisja odrzuciła zobowiązanie cenowe ze względu na wysokie ryzyko wzajemnej kompensacji cen, gdyż różnica w minimalnych cenach importowych między różnymi rodzajami, których nie można w prosty sposób rozróżnić, była zbyt duża, a metoda indeksacji – zbyt skomplikowana. Ponadto struktura kanałów sprzedaży eksportowej producenta eksportującego oraz równoległa sprzedaż eksportowa innych produktów uniemożliwiałyby odpowiednie monitorowanie, w związku z czym możliwość wzajemnej kompensacji za pośrednictwem innych produktów sprzedawanych przez przedsiębiorstwo powiązane producenta eksportującego była zbyt wysoka.

(205)

Producenta eksportującego powiadomiono o powodach odrzucenia jego zobowiązania cenowego i umożliwiono mu przedstawienie uwag.

(206)

W świetle wniosków dotyczących dumpingu, szkody, związku przyczynowego i interesu Unii oraz zgodnie z art. 9 ust. 4 rozporządzenia podstawowego należy wprowadzić ostateczne środki antydumpingowe w odniesieniu do przywozu produktu objętego postępowaniem na poziomie usuwającym szkodę, zgodnie z zasadą niższego cła.

(207)

Na podstawie powyższego stawki nakładanego ostatecznego cła antydumpingowego podano w tabeli 2 poniżej:

Tabela 2

Margines dumpingu, poziom usuwający szkodę i stawki cła

(208)

Indywidualne stawki cła antydumpingowego dla poszczególnych przedsiębiorstw określone w niniejszym rozporządzeniu zostały ustanowione na podstawie ustaleń niniejszego dochodzenia. Odzwierciedlają one zatem sytuację ustaloną podczas dochodzenia, dotyczącą tych przedsiębiorstw. Wspomniane stawki celne (w odróżnieniu od ogólnokrajowego cła stosowanego do „wszystkich pozostałych przedsiębiorstw”) mają wyłączne zastosowanie do przywozu produktu objętego postępowaniem pochodzącego z ChRL i wyprodukowanego przez dane przedsiębiorstwa, tj. przez konkretne wymienione podmioty prawne. Przywożony produkt objęty postępowaniem wytworzone przez inne przedsiębiorstwa, których nazwa i adres nie zostały wymienione w części normatywnej niniejszego rozporządzenia, łącznie z podmiotami powiązanymi z przedsiębiorstwami konkretnie wymienionymi, nie mogą korzystać z tych stawek i podlegają stawce cła stosowanej względem „wszystkich pozostałych przedsiębiorstw”.

(209)

Wszelkie wnioski o zastosowanie wspomnianych indywidualnych stawek cła antydumpingowego dla przedsiębiorstw (np. po zmianie nazwy podmiotu lub po utworzeniu nowych podmiotów zajmujących się produkcją lub sprzedażą) należy kierować do Komisji (15) wraz z wszystkimi odpowiednimi informacjami, w szczególności dotyczącymi wszelkich zmian w zakresie działalności przedsiębiorstwa związanej z produkcją, sprzedażą krajową i eksportową, wynikających np. z wyżej wspomnianej zmiany nazwy lub zmiany podmiotu zajmującego się produkcją lub sprzedażą. W stosownych przypadkach rozporządzenie zostanie odpowiednio zmienione poprzez uaktualnienie wykazu przedsiębiorstw korzystających z indywidualnych stawek celnych.

(210)

Aby zapewnić należyte egzekwowanie cła antydumpingowego, stawka cła dla wszystkich pozostałych przedsiębiorstw powinna mieć zastosowanie nie tylko do niewspółpracujących producentów eksportujących, lecz również do tych producentów, którzy nie dokonywali żadnego wywozu do Unii w okresie objętym dochodzeniem.

(211)

Ze względu na ustaloną wysokość marginesów dumpingu oraz zważywszy na poziom szkody, jaką poniósł przemysł unijny, należy dokonać ostatecznego poboru kwot zabezpieczonych w formie tymczasowego cła antydumpingowego nałożonego rozporządzeniem w sprawie ceł tymczasowych.

(212)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu ustanowionego na mocy art. 15 ust. 1 rozporządzenia (UE) 2016/1036,

—

nie prowadził wywozu do Unii produktu, o którym mowa w art. 1 ust. 1, w okresie objętym dochodzeniem (od dnia 1 stycznia 2015 r. do dnia 31 grudnia 2015 r.),

—

nie jest powiązany z żadnym eksporterem lub producentem w Chińskiej Republice Ludowej, który podlega środkom wprowadzonym na mocy niniejszego rozporządzenia,

—

rzeczywiście dokonywał wywozu produktu objętego postępowaniem do Unii po upływie okresu objętego dochodzeniem, na podstawie którego wprowadzono środki, lub zaciągnął nieodwołalne zobowiązanie umowne na wywóz znacznych ilości do Unii,

28.2.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 50/42

(1)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1375/2007 (2) ustanawia przepisy w celu dopilnowania, by pozostałości z produkcji skrobi z kukurydzy przywożone ze Stanów Zjednoczonych Ameryki odpowiadały uzgodnionej definicji taryfowej. Załącznik I do tego rozporządzenia zawiera wzór świadectwa zgodności wydawanego przez przemysł mielenia mokrego w Stanach Zjednoczonych.

(2)

Przedsiębiorstwo potwierdzające otrzymanie świadectw producentów i wydające świadectwo zgodności zmieniło się. W związku z tym nazwa przedsiębiorstwa na świadectwie zgodności powinna zostać odpowiednio zmieniona.

(3)

W celu umożliwienia wykorzystania świadectw wydanych przed datą wejścia w życie niniejszego rozporządzenia, należy ustanowić odpowiednie przepisy.

(4)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 1375/2007.

(5)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu ds. Wspólnej Organizacji Rynków Rolnych,

28.2.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 50/45

(1)

Rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 543/2011 przewiduje – zgodnie z wynikami wielostronnych negocjacji handlowych Rundy Urugwajskiej – kryteria, na których podstawie Komisja ustala standardowe wartości dla przywozu z państw trzecich, w odniesieniu do produktów i okresów określonych w części A załącznika XVI do wspomnianego rozporządzenia.

(2)

Standardowa wartość w przywozie jest obliczana każdego dnia roboczego, zgodnie z art. 136 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 543/2011, przy uwzględnieniu podlegających zmianom danych dziennych. Niniejsze rozporządzenie powinno zatem wejść w życie z dniem jego opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej,

28.2.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 50/47

(1)

W art. 13 rozporządzenia Rady (UE, Euratom) nr 1311/2013 (2) ustanowiono na nieprzewidziane wydatki margines w wysokości do 0,03 % dochodu narodowego brutto Unii.

(2)

Zgodnie z art. 6 tego rozporządzenia Komisja obliczyła bezwzględną kwotę marginesu na nieprzewidziane wydatki na rok 2016 (3).

(3)

Po zbadaniu wszystkich innych możliwości finansowych pozwalających reagować na nieprzewidziane okoliczności w ramach pułapu środków na zobowiązania na 2016 r. w dziale 3 (Bezpieczeństwo i obywatelstwo) wieloletnich ram finansowych oraz po uruchomieniu instrumentu elastyczności na całą kwotę 1 530 mln EUR dostępną w 2016 r., konieczne wydaje się uruchomienie marginesu na nieprzewidziane wydatki, aby zaspokoić potrzeby powstałe w wyniku kryzysu związanego z migracją, uchodźcami i bezpieczeństwem, przez zwiększenie środków na zobowiązania w dziale 3 budżetu ogólnego Unii Europejskiej na rok budżetowy 2016, powyżej pułapu przewidzianego dla tego działu.

(4)

Uwzględniając tę bardzo szczególną sytuację, warunek ostatecznego instrumentu określony w art. 13 ust. 1 rozporządzenia (UE, Euratom) nr 1311/2013 jest spełniony,

28.2.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 50/49

(1)

Fundusz Solidarności Unii Europejskiej („fundusz”) ma na celu umożliwienie szybkiej, skutecznej i elastycznej reakcji Unii w sytuacjach nadzwyczajnych w celu okazania solidarności z ludnością zamieszkującą regiony dotknięte klęskami żywiołowymi.

(2)

Środki funduszu nie mogą przekroczyć maksymalnej rocznej kwoty w wysokości 500 000 000 EUR (w cenach z 2011 r.) zgodnie z art. 10 rozporządzenia Rady (UE, Euratom) nr 1311/2013 (3).

(3)

W dniu 19 sierpnia 2016 r. Niemcy złożyły wniosek o uruchomienie środków z funduszu, po serii wyjątkowo intensywnych, krótkoterminowych powodzi, które dotknęły region Dolnej Bawarii w maju i czerwcu 2016 r.

(4)

Wniosek Niemiec spełnia warunki przyznania wkładu finansowego z funduszu ustanowione w art. 4 rozporządzenia (WE) nr 2012/2002.

(5)

W związku z tym należy uruchomić środki z funduszu, aby zapewnić wkład finansowy dla Niemiec.

(6)

Aby skrócić do minimum czas potrzebny na uruchomienie środków z funduszu, niniejszą decyzję powinno się stosować od dnia jej przyjęcia,

28.2.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 50/51

(1)

Celem Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji (EFG) jest zapewnienie wsparcia zwolnionym pracownikom i osobom, które zaprzestały prowadzenia działalności na własny rachunek w wyniku istotnych zmian w strukturze światowego handlu spowodowanych globalizacją, w wyniku dalszego trwania światowego kryzysu finansowego i gospodarczego lub w wyniku nowego światowego kryzysu finansowego i gospodarczego, oraz w celu udzielenia im pomocy umożliwiającej reintegrację na rynku pracy.

(2)

Środki EFG nie mogą przekroczyć maksymalnej rocznej kwoty 150 mln EUR (w cenach z 2011 r.), zgodnie z art. 12 rozporządzenia Rady (UE, Euratom) nr 1311/2013 (3).

(3)

W dniu 21 czerwca 2016 r. Hiszpania przedłożyła wniosek o uruchomienie środków z EFG w związku ze zwolnieniami w 29 przedsiębiorstwach w sektorze motoryzacyjnym w Hiszpanii. Wniosek został uzupełniony o dodatkowe informacje złożone zgodnie z art. 8 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 1309/2013. Wniosek ten spełnia wymogi dotyczące określenia wkładu finansowego z EFG określone w art. 13 rozporządzenia (UE) nr 1309/2013.

(4)

Zgodnie z art. 4 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 1309/2013 wniosek Hiszpanii uznaje się za dopuszczalny, ponieważ zwolnienia mają poważny wpływ na zatrudnienie i gospodarkę lokalną, regionalną lub krajową.

(5)

Należy zatem uruchomić środki z EFG, aby zapewnić wkład finansowy na kwotę 856 800 EUR dla wniosku złożonego przez Hiszpanię.

(6)

W celu ograniczenia do minimum czasu potrzebnego do uruchomienia EFG niniejszą decyzję należy stosować od dnia jej przyjęcia,

28.2.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 50/53

(1)

Instrument elastyczności ma umożliwiać finansowanie jednoznacznie określonych wydatków, które nie mogą zostać pokryte w ramach pułapów dostępnych dla co najmniej jednego działu.

(2)

Pułap rocznej kwoty dostępnej na instrument elastyczności wynosi 471 mln EUR (w cenach z 2011 r.), zgodnie z art. 11 rozporządzenia Rady (UE, Euratom) nr 1311/2013 (2).

(3)

Z uwagi na pilne potrzeby konieczne jest uruchomienie znacznych dodatkowych kwot na sfinansowanie środków służących złagodzeniu skutków trwającego kryzysu związanego z migracją, uchodźcami i bezpieczeństwem.

(4)

Po zbadaniu wszystkich możliwości realokacji środków w ramach pułapu wydatków w dziale 3 (Bezpieczeństwo i obywatelstwo) wydaje się, że konieczne jest uruchomienie instrumentu elastyczności w celu uzupełnienia środków finansowych dostępnych w budżecie ogólnym Unii na rok budżetowy 2017 powyżej pułapu w dziale 3 o kwotę 530,0 mln EUR w celu sfinansowania środków w dziedzinie migracji, uchodźców i bezpieczeństwa.

(5)

W oparciu o spodziewany profil płatności środki na płatności odpowiadające uruchomieniu instrumentu elastyczności powinny zostać rozłożone na kilka lat budżetowych i szacuje się je na kwotę: 238,3 mln EUR w 2017 r., 91,0 mln EUR w 2018 r., 141,9 mln EUR w 2019 r. oraz 58,8 mln EUR w 2020 r.

(6)

W celu skrócenia do minimum czasu potrzebnego na uruchomienie instrumentu elastyczności niniejszą decyzję należy stosować od początku roku budżetowego 2017,

a)

238,3 mln EUR w 2017 r.;

b)

91,0 mln EUR w 2018 r.;

c)

141,9 mln EUR w 2019 r.;

d)

58,8 mln EUR w 2020 r.

28.2.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 50/55

(1)

Fundusz Solidarności Unii Europejskiej („fundusz”) ma na celu umożliwienie szybkiej, skutecznej i elastycznej reakcji Unii w sytuacjach nadzwyczajnych oraz okazanie solidarności z ludnością zamieszkującą regiony dotknięte klęskami.

(2)

Środki funduszu nie mogą przekroczyć maksymalnej rocznej kwoty 500 000 000 EUR (w cenach z 2011 r.), zgodnie z art. 10 rozporządzenia Rady (UE, Euratom) nr 1311/2013 (3).

(3)

Artykuł 4a ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 2012/2002 stanowi, że jeżeli jest to niezbędne w celu zapewnienia na czas dostępu do zasobów budżetowych, możliwe jest uruchomienie funduszu w kwocie do 50 000 000 EUR na wypłatę zaliczek poprzez zapisanie w budżecie ogólnym Unii odpowiednich środków.

(4)

W celu zapewnienia na czas dostępu do wystarczających zasobów budżetowych w budżecie ogólnym Unii na rok 2017 należy uruchomić fundusz w kwocie 50 000 000 EUR na wypłatę zaliczek.

(5)

W celu skrócenia do minimum czasu potrzebnego na uruchomienie funduszu niniejszą decyzję należy stosować od dnia 1 stycznia 2017 r.,

28.2.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 50/57

(1)

W art. 13 rozporządzenia Rady (UE, Euratom) nr 1311/2013 (2) ustanowiono margines na nieprzewidziane wydatki w wysokości nieprzekraczającej 0,03 % dochodu narodowego brutto Unii.

(2)

Zgodnie z art. 6 tego rozporządzenia Komisja obliczyła bezwzględną kwotę marginesu na nieprzewidziane wydatki na 2017 r. (3).

(3)

Po zbadaniu wszystkich innych możliwości finansowych pozwalających reagować na nieprzewidziane okoliczności w ramach pułapów środków na zobowiązania na 2017 r. w dziale 3 (Bezpieczeństwo i obywatelstwo) i 4 (Globalny wymiar Europy) wieloletnich ram finansowych oraz z uwzględnieniem uruchomienia instrumentu elastyczności na całą kwotę 530 mln EUR dostępną w 2017 r., konieczne wydaje się uruchomienie marginesu na nieprzewidziane wydatki, aby zaspokoić potrzeby wynikające z kryzysu związanego z migracją, uchodźcami i bezpieczeństwem, przez zwiększenie środków na zobowiązania w budżecie ogólnym Unii Europejskiej na rok budżetowy 2017, poza pułapami zobowiązań działów 3 i 4 wieloletnich ram finansowych.

(4)

Uwzględniając tę bardzo szczególną sytuację, warunek ostatecznego instrumentu określony w art. 13 ust. 1 rozporządzenia (UE, Euratom) nr 1311/2013 jest spełniony.

(5)

W celu skrócenia do minimum czasu potrzebnego na uruchomienie marginesu na nieprzewidziane wydatki niniejszą decyzję należy stosować od początku roku budżetowego 2017,

a)

2017:

b)

2018: dział 5 (Administracja): 570 000 000 EUR;

c)

2019: dział 5 (Administracja): 253 882 156 EUR.

28.2.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 50/59

(1)

W dniu 27 maja 2016 r. Rada przyjęła decyzję (WPZiB) 2016/849 (1) w sprawie środków ograniczających skierowanych przeciwko Koreańskiej Republice Ludowo-Demokratycznej („KRLD”), wdrażającą między innymi rezolucje Rady Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych („RB ONZ”) nr 1718 (2006), 1874 (2009), 2087 (2013), 2094 (2013) i 2270 (2016).

(2)

W dniu 30 listopada 2016 r. RB ONZ przyjęła rezolucję nr 2321 (2016), w której dała wyraz najgłębszemu zaniepokojeniu w związku z próbą jądrową przeprowadzoną przez KRLD w dniu 9 września 2016 r. z naruszeniem odnośnych rezolucji RB ONZ, ponownie potępiając działania związane z bronią jądrową oraz rakietowymi pociskami balistycznymi prowadzone przez KRLD i stanowiące poważne naruszenie odnośnych rezolucji RB ONZ, oraz stwierdzając, że nadal istnieje wyraźne zagrożenie dla międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa w regionie i poza nim.

(3)

W rezolucji nr 2321 (2016) RB ONZ wyraża zaniepokojenie faktem, że bagaż podręczny i bagaż rejestrowany osób wjeżdżających do lub wyjeżdżających z KRLD może być wykorzystywany do transportu produktów, których dostarczanie, sprzedaż lub przekazywanie są zakazane na mocy rezolucji RB ONZ nr 1718 (2006), 1874 (2009), 2087 (2013), 2094 (2013), 2270 (2016) lub 2321 (2016), i wyjaśnia, że taki bagaż stanowi „ładunek” do celów wykonania pkt 18 rezolucji RB ONZ nr 2270 (2016), wskazując tym samym na obowiązek skontrolowania ładunku.

(4)

W rezolucji nr 2321 (2016) RB ONZ wzywa państwa członkowskie do zmniejszenia liczby pracowników misji dyplomatycznych i urzędów konsularnych KRLD.

(5)

W rezolucji nr 2321 (2016) RB ONZ wyraża obawę, że zakazane produkty mogą być przewożone do lub z KRLD transportem kolejowym i drogowym, i podkreśla, że określony w ust. 18 rezolucji RB ONZ nr 2270 (2016) obowiązek kontroli ładunków znajdujących się na terytorium państw członkowskich lub przewożonych przez ich terytorium obejmuje towary przewożone transportem kolejowym i drogowym.

(6)

W rezolucji nr 2321 (2016) RB ONZ stwierdza, że do celów jej wykonania oraz wykonania rezolucji RB ONZ nr 1718 (2006), 1874 (2009), 2087 (2013), 2094 (2013), 2270 (2016) pojęcie „tranzytu” obejmuje, ale nie jest ograniczone do przejazdu osób poprzez terminale międzynarodowych portów lotniczych danego państwa w drodze do miejsca przeznaczenia w innym państwie, niezależnie od tego, czy osoby te przechodzą kontrolę celną lub paszportową w tym porcie lotniczym.

(7)

W rezolucji nr 2321 (2016) RB ONZ wprowadza maksymalną łączną ilość węgla, którą można przywieźć z KRLD, i ustanawia mechanizm monitorowania i weryfikacji przestrzegania tego ustalenia. W ramach tego mechanizmu państwa członkowskie importujące węgiel z KRLD zostały wezwane do okresowego sprawdzania strony internetowej ONZ, tak aby nie osiągnąć całkowitej łącznej ilości przywozu węgla.

(8)

W rezolucji nr 2321 (2016) RB ONZ przypomina, że przedstawicielom korpusu dyplomatycznego KRLD nie wolno prowadzić działalności zawodowej ani handlowej na własny rachunek w państwie przyjmującym.

(9)

W rezolucji nr 2321 (2016) RB ONZ wyraża zaniepokojenie faktem, że obywatele KRLD są wysyłani do pracy w innych państwach w celu uzyskania twardej waluty, którą KRLD wykorzystuje do programów dotyczących broni jądrowej i rakiet balistycznych i wzywa państwa do zachowania czujności wobec tej praktyki.

(10)

W rezolucji nr 2321 (2016) RB ONZ ponownie wyraża zaniepokojenie tym, że duże kwoty w gotówce mogą być wykorzystywane do obchodzenia środków nałożonych przez Radę Bezpieczeństwa, i wzywa państwa członkowskie do zachowania czujności wobec tego zagrożenia.

(11)

W rezolucji nr 2321 (2016) RB ONZ wyraża swoje zaangażowanie na rzecz wypracowania pokojowego, dyplomatycznego i politycznego rozwiązania zaistniałej sytuacji i potwierdza swoje poparcie dla rozmów sześciostronnych oraz wzywa do ich wznowienia.

(12)

W rezolucji nr 2321 (2016) RB ONZ potwierdza, że działania KRLD mają być stale obserwowane oraz że RB ONZ jest gotowa wzmocnić, zmienić, zawiesić lub znieść środki konieczne w świetle przestrzegania przez KRLD odnośnych postanowień, a także jest zdecydowana zastosować dalsze istotne środki w razie kolejnej próby jądrowej lub wystrzelenia pocisku przez KRLD.

(13)

Wdrożenie niektórych środków przewidzianych w niniejszej decyzji wymaga dalszego działania Unii.

(14)

Państwa członkowskie powinny przekazywać pozostałym państwom członkowskim odpowiednie informacje w celu wspierania skutecznego wdrażania niniejszej decyzji w całej Unii.

(15)

Należy zatem odpowiednio zmienić decyzję (WPZiB) 2016/849,

1)

w art. 1 ust. 1 dodaje się litery w brzmieniu:

2)

art. 4 ust. 1 otrzymuje brzmienie:

„1.   Zakazane jest nabywanie od KRLD przez obywateli państw członkowskich – lub przy użyciu statków pływających pod banderą państw członkowskich lub ich statków powietrznych – złota, rudy tytanu, rudy wanadu, pierwiastków ziem rzadkich, miedzi, niklu, srebra i cynku, bez względu na to, czy pochodzą one z terytorium KRLD czy nie.”;

3)

dodaje się artykuł w brzmieniu:

„Artykuł 6a

1.   Zakazane jest nabywanie od KRLD przez obywateli państw członkowskich – lub przy użyciu statków pływających pod banderą państw członkowskich lub ich statków powietrznych – posągów, bez względu na to, czy pochodzą one z terytorium KRLD, czy nie.

2.   Ustęp 1 nie ma zastosowania, jeżeli Komitet Sankcji udzielił uprzedniej zgody w odniesieniu do danego przypadku.

3.   Unia przyjmuje środki niezbędne do określenia stosownych produktów, które mają zostać objęte niniejszym artykułem.”;

4)

dodaje się artykuł w brzmieniu:

„Artykuł 6b

1.   Zakazane jest bezpośrednie lub pośrednie dostarczanie, sprzedawanie lub przekazywanie KRLD przez obywateli państw członkowskich – lub przy użyciu statków pływających pod banderą państw członkowskich lub ich statków powietrznych – helikopterów i statków, bez względu na to, czy pochodzą one z terytoriów państw członkowskich, czy nie.

2.   Ustęp 1 nie ma zastosowania, jeżeli Komitet Sankcji udzielił wcześniejszej zgody w odniesieniu do danego przypadku.

3.   Unia przyjmuje środki niezbędne do określenia stosownych produktów, które mają zostać objęte niniejszym artykułem.”;

5)

art. 7 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 7

1.   Zakazane jest nabywanie od KRLD przez obywateli państw członkowskich – lub przy użyciu statków pływających pod banderą państw członkowskich lub ich statków powietrznych – węgla, żelaza i rudy żelaza, bez względu na to, czy pochodzą one z terytorium KRLD, czy nie. Unia przyjmuje środki niezbędne do określenia stosownych produktów, które mają zostać objęte niniejszym ustępem.

2.   Ustęp 1 nie ma zastosowania do nabywania węgla, co do którego państwo członkowskie potwierdzi na podstawie wiarygodnych informacji, że pochodzi spoza KRLD i był transportowany przez KRLD wyłącznie w celu wywozu z portu Rason, pod warunkiem że dane państwo członkowskie powiadomi wcześniej Komitet Sankcji, a transakcje takie nie mają związku z generowaniem dochodów na rzecz programów KRLD dotyczących broni jądrowej lub rakietowych pocisków balistycznych lub innych działań zakazanych na mocy rezolucji RB ONZ nr 1718 (2006), 1874 (2009), 2087 (2013), 2094 (2013), 2270 (2016) i 2321 (2016) lub niniejszej decyzji.

3.   Ustęp 1 nie ma zastosowania do całkowitego wywozu do wszystkich państw członkowskich ONZ węgla pochodzącego z KRLD, którego łączna wartość nie przekracza 53 495 894 USD lub łączna waga nie przekracza 1 000 866 ton metrycznych – w zależności od tego, która wartość jest niższa – między datą przyjęcia rezolucji RB ONZ nr 2321 (2016) a dniem 31 grudnia 2016 r. ani do całkowitego wywozu do wszystkich państw członkowskich ONZ węgla pochodzącego z KRLD, którego łączna wartość nie przekracza 400 870 018 USD lub łączna waga nie przekracza 7 500 000 ton metrycznych – w zależności od tego, która wartość jest niższa – od dnia 1 stycznia 2017 r., pod warunkiem że odnośne zamówienia:

4.   Państwo członkowskie nabywające węgiel bezpośrednio z KRLD powiadamia Komitet Sankcji o łącznej wielkości zamówień w każdym miesiącu, nie później niż 30 dni po zakończeniu danego miesiąca, na formularzu określonym w załączniku V do rezolucji RB ONZ 2321 (2016). Takie państwo członkowskie przekazuje pozostałym państwom członkowskim oraz Komisji takie informacje podane Komitetowi Sankcji.

5.   Ustęp 1 nie ma zastosowania w odniesieniu do transakcji dotyczących żelaza i rud żelaza, w przypadku których stwierdzono, że służą wyłącznie zapewnieniu środków utrzymania i nie mają związku z generowaniem dochodów na rzecz programów KRLD dotyczących broni jądrowej lub rakietowych pocisków balistycznych lub innych działań zakazanych na mocy rezolucji RB ONZ nr 1718 (2006), 1874 (2009), 2087 (2013), 2094 (2013), 2270 (2016) lub 2321 (2016).”;

6)

art. 10 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 10

1.   Zakazuje się udzielania publicznego lub prywatnego wsparcia finansowego na rzecz wymiany handlowej z KRLD, w tym kredytów eksportowych, gwarancji lub ubezpieczeń obywatelom KRLD oraz podmiotom prowadzącym taką wymianę handlową.

2.   Ustęp 1 nie ma zastosowania w przypadku udzielenia przez Komitet Sankcji uprzedniej zgody na wsparcie finansowe w odniesieniu do danego przypadku.”;

7)

art. 14 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 14

1.   Zakazane jest otwieranie nowych oddziałów, jednostek zależnych lub biur przedstawicielskich banków KRLD, w tym banku centralnego KRLD, jego oddziałów i jednostek zależnych oraz innych podmiotów finansowych, o których mowa w art. 13 pkt 2, na terytorium państw członkowskich.

2.   Istniejące oddziały, jednostki zależne i biura przedstawicielskie podmiotów, o których mowa w ust. 1, na terytorium państw członkowskich muszą zostać zamknięte w ciągu 90 dni od przyjęcia rezolucji RB ONZ nr 2270 (2016).

3.   Jeżeli Komitet Sankcji nie wyrazi uprzedniej zgody, zakazane jest, aby banki KRLD, w tym bank centralny KRLD, jego oddziały i jednostki zależne oraz inne podmioty finansowe, o których mowa w art. 13 pkt 2:

4.   Istniejące spółki joint venture, udziały własnościowe i stosunki korespondenckie z bankami KRLD muszą zostać rozwiązane w ciągu 90 dni od przyjęcia rezolucji RB ONZ nr 2270 (2016).

5.   Zakazuje się instytucjom finansowym na terytorium państw członkowskich lub podlegających ich jurysdykcji otwierania biur przedstawicielskich, jednostek zależnych, oddziałów lub rachunków bankowych w KRLD.

6.   Istniejące biura przedstawicielskie, jednostki zależne lub rachunki bankowe w KRLD muszą zostać zamknięte w ciągu 90 dni od przyjęcia rezolucji RB ONZ nr 2321 (2016).

7.   Ustęp 6 nie ma zastosowania, jeżeli Komitet Sankcji stwierdzi w odniesieniu do danego przypadku, że takie biura, jednostki zależne lub rachunki są wymagane w celu dostarczenia pomocy humanitarnej lub do działalności misji dyplomatycznych w KRLD zgodnie z Konwencjami wiedeńskimi o stosunkach dyplomatycznych i konsularnych lub działalności ONZ lub wyspecjalizowanych agencji ONZ, lub powiązanych organizacji, lub w innych celach zgodnie z rezolucjami RB ONZ nr 1718 (2006), 1874 (2009), 2087 (2013), 2094 (2013), 2270 (2016) lub 2321 (2016).”;

8)

art. 16 ust. 6 otrzymuje brzmienie:

„6.   Państwa członkowskie podejmują środki niezbędne do zajęcia i usunięcia, np. przez zniszczenie, uniemożliwienie obsługiwania lub użytkowania, składowanie lub transfer w celu usunięcia do państwa innego niż państwo pochodzenia lub przeznaczenia, produkty, których dostarczanie, sprzedaż, przekazywanie lub wywóz są zakazane na mocy rezolucji RB ONZ nr 1718 (2006), 1874 (2009), 2087 (2013), 2094 (2013), 2270 (2016) lub 2321 (2016) i które zostały zidentyfikowane w trakcie kontroli, zgodnie z ich zobowiązaniami na mocy mających zastosowanie rezolucji RB ONZ, w tym rezolucji RB ONZ nr 1540 (2004).”;

9)

dodaje się artykuł w brzmieniu:

„Artykuł 18a

1.   Państwo członkowskie, pod którego banderą pływa statek umieszczony w wykazie na mocy decyzji Komitetu Sankcji, cofa, jeżeli Komitet tak postanowi, prawo tego statku do podnoszenia bandery.

2.   Państwo członkowskie, pod którego banderą pływa statek umieszczony w wykazie na mocy decyzji Komitetu Sankcji, kieruje, jeżeli Komitet tak postanowi, ten statek do portu określonego przez Komitet, w porozumieniu z państwem portu.

3.   Państwa członkowskie zakazują, jeżeli Komitet Sankcji tak postanowi, umieszczając statek w wykazie, zawinięcia do ich portów przez dany statek, z wyjątkiem sytuacji wyjątkowych lub powrotu tego statku do portu macierzystego.

4.   Państwa członkowskie, jeżeli Komitet Sankcji tak postanowi, umieszczając statek w wykazie, obejmują statek zamrożeniem aktywów.

5.   W załączniku IV wskazane są statki, o których mowa w ust. 1–4 niniejszego artykułu, umieszczone w wykazie na mocy decyzji Komitetu Sankcji zgodnie z pkt 12 rezolucji RB ONZ nr 2321 (2016).”;

10)

w art. 20 wprowadza się następujące zmiany:

11)

dodaje się artykuł w brzmieniu:

„Artykuł 20a

Zakazuje się nabywania usług statków lub statków powietrznych z KRLD.”;

12)

art. 21 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 21

Państwa członkowskie wyrejestrowują statki, które są własnością KRLD lub są kontrolowane lub eksploatowane przez to państwo, oraz nie rejestrują żadnego statku, który został wyrejestrowany przez inne państwo zgodnie z pkt 24 rezolucji RB ONZ nr 2321 (2016).”;

13)

art. 22 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 22

1.   Zakazane są: rejestrowanie statków w KRLD, uzyskiwanie zezwolenia na wykorzystywanie przez dany statek bandery KRLD, posiadanie, leasingowanie, obsługa lub świadczenie wszelkich usług w zakresie klasyfikacji, certyfikacji statków lub powiązanych usług, lub ubezpieczanie jakichkolwiek statków pływających pod banderą KRLD.

2.   Ustęp 1 nie ma zastosowania, jeżeli Komitet Sankcji udzielił uprzedniej zgody w odniesieniu do danego przypadku.

3.   Zakazane jest świadczenie przez obywateli państw członkowskich lub z terytoriów państw członkowskich usług ubezpieczeniowych lub reasekuracyjnych w odniesieniu do statków, które są własnością KRLD lub są kontrolowane lub eksploatowane przez to państwo, w tym na skutek zastosowania niedozwolonych środków.

4.   Ustęp 3 nie ma zastosowania, jeżeli Komitet Sankcji stwierdzi w odniesieniu do danego przypadku, że statek prowadzi działalność wyłącznie w celu zapewnienia środków utrzymania, które nie zostaną wykorzystane przez osoby lub podmioty z KRLD do generowania dochodów, lub wyłącznie w celach humanitarnych.”;

14)

w art. 23 dodaje się ustęp w brzmieniu:

„12.   Państwa członkowskie podejmują niezbędne środki w celu wprowadzenia ograniczeń wjazdu lub przejazdu przez ich terytoria członków rządu KRLD, urzędników tego rządu i członków sił zbrojnych KRLD, jeśli tacy członkowie lub urzędnicy są powiązani z programami KRLD dotyczącymi broni jądrowej lub rakietowych pocisków balistycznych lub z innych działaniami zakazanymi na mocy rezolucji RB ONZ nr 1718 (2006), 1874 (2009), 2087 (2013), 2094 (2013), 2270 (2016) i 2321 (2016).”;

15)

dodaje się artykuł w brzmieniu:

„Artykuł 24a

1.   Jeśli państwo członkowskie stwierdza, że dana osoba działa w imieniu lub pod kierunkiem banku lub instytucji finansowej KRLD, wydala ją ze swojego terytorium w celu repatriacji do państwa, którego jest obywatelem, zgodnie z mającym zastosowanie prawem.

2.   Ustęp 1 nie ma zastosowania w przypadku, gdy obecność danej osoby jest niezbędna w związku z postępowaniem sądowym lub wyłącznie ze względów medycznych, względów bezpieczeństwa lub innych względów humanitarnych, lub gdy Komitet Sankcji stwierdził w odniesieniu do danego przypadku, że wydalenie danej osoby byłoby sprzeczne z celami rezolucji RB ONZ nr 1718 (2006), 1874 (2009), 2087 (2013), 2094 (2013), 2270 (2016) i 2321 (2016).”;

16)

art. 30 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 30

1.   Państwa członkowskie podejmują wszelkie niezbędne środki w celu zachowania czujności i uniemożliwiania specjalistycznego kształcenia lub szkolenia obywateli KRLD – na swoich terytoriach lub przez swoich obywateli – w dziedzinach, które mogą przyczyniać się do działań jądrowych KRLD niosących ryzyko proliferacji oraz rozwijania systemów przenoszenia broni jądrowej, w tym nauczania lub szkolenia w zakresie zaawansowanej fizyki, zaawansowanych symulacji komputerowych i powiązanych dziedzin informatyki, nawigacji geoprzestrzennej, inżynierii jądrowej, inżynierii kosmicznej, inżynierii lotniczej oraz w powiązanych dyscyplinach, zaawansowanej inżynierii: materiałowej, chemicznej, mechanicznej, elektrycznej i przemysłowej.

2.   Państwa członkowskie zawieszają współpracę naukową i techniczną z udziałem osób lub grup oficjalnie finansowanych przez KRLD lub reprezentujących to państwo, z wyjątkiem wymian medycznych, chyba że:

17)

dodaje się artykuł w brzmieniu:

„Artykuł 31a

Misjom dyplomatycznym i urzędom konsularnym KRLD oraz ich członkom z KRLD zakazuje się posiadania lub kontrolowania rachunków bankowych w Unii z wyjątkiem jednego rachunku bankowego w państwie członkowskim lub państwach członkowskich, w których mieści się misja dyplomatyczna lub urząd konsularny lub w których akredytowani są ich członkowie.”;

18)

dodaje się artykuł w brzmieniu:

„Artykuł 31b

1.   Zabrania się wynajmowania lub udostępniania w inny sposób na rzecz KRLD lub do korzystania przez KRLD lub w celu uzyskania korzyści przez KRLD, nieruchomości, do celów innych niż działalność dyplomatyczna lub konsularna.

2.   Zabrania się najmu od KRLD nieruchomości położonych poza terytorium KRLD.”;

19)

art. 33 ust. 1 otrzymuje brzmienie:

„1.   Rada wprowadza zmiany do załącznika I i IV na podstawie ustaleń Rady Bezpieczeństwa lub Komitetu Sankcji.”;

20)

dodaje się artykuł w brzmieniu:

„Artykuł 36a

W drodze odstępstwa od środków nałożonych na mocy rezolucji RB ONZ nr 1718 (2006), 1874 (2009), 2087 (2013), 2094 (2013), 2270 (2016) lub 2321 (2016), o ile Komitet Sankcji stwierdził, że wyłączenie jest konieczne w celu ułatwienia pracy organizacji międzynarodowych i pozarządowych prowadzących działania związane z niesieniem pomocy i wsparcia na rzecz ludności cywilnej w KRLD, właściwy organ państwa członkowskiego udziela niezbędnego zezwolenia.”;

21)

dodaje się załącznik IV brzmieniu określonym w załączniku do niniejszej decyzji.

28.2.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 50/66

(1)

W dniu 25 lipca 2012 r. Rada przyjęła decyzję 2012/440/WPZiB (1) w sprawie mianowania Stavrosa LAMBRINIDISA Specjalnym Przedstawicielem Unii Europejskiej (zwanym dalej „SPUE”) ds. Praw Człowieka. Mandat SPUE wygasa w dniu 28 lutego 2017 r.

(2)

W dniu 20 lipca 2015 r. Rada przyjęła Plan działania UE dotyczący praw człowieka i demokracji na okres 2015–2019.

(3)

Mandat SPUE należy przedłużyć na okres kolejnych 24 miesięcy,

a)

zwiększanie skuteczności, obecności i widoczności Unii w zakresie ochrony i propagowania praw człowieka na świecie, w szczególności poprzez pogłębianie współpracy i dialogu politycznego Unii z państwami trzecimi, stosownymi partnerami, podmiotami gospodarczymi, społeczeństwem obywatelskim, organizacjami międzynarodowymi i regionalnymi, a także poprzez działania na stosownych forach międzynarodowych;

b)

zwiększanie udziału Unii w umacnianiu demokracji i rozwoju instytucjonalnym, praworządności, dobrych rządów, poszanowania praw człowieka i podstawowych wolności na całym świecie;

c)

poprawa spójności unijnych działań w zakresie praw człowieka i szersze uwzględnianie kwestii praw człowieka we wszystkich obszarach działań zewnętrznych Unii.

a)

przyczynianie się do realizacji unijnej polityki dotyczącej praw człowieka, w szczególności strategicznych ram UE dotyczących praw człowieka i demokracji oraz Planu działania UE dotyczącego praw człowieka i demokracji, w tym również poprzez formułowanie zaleceń w tym względzie;

b)

przyczynianie się do realizacji unijnych wytycznych, zestawów narzędzi i planów działania w dziedzinie praw człowieka i międzynarodowego prawa humanitarnego;

c)

pogłębianie dialogu na temat praw człowieka z rządami krajów trzecich oraz z organizacjami międzynarodowymi i regionalnymi, a także z organizacjami społeczeństwa obywatelskiego i innymi stosownymi podmiotami, aby zapewnić skuteczność i widoczność unijnej polityki dotyczącej praw człowieka;

d)

przyczynianie się do większej spójności i zgodności unijnych polityk i działań w obszarze ochrony i propagowania praw człowieka, w szczególności poprzez udział w formułowaniu stosownych polityk Unii.

a)

sporządza szczegółowy plan bezpieczeństwa oparty na wytycznych ESDZ, obejmujący konkretne fizyczne, organizacyjne i proceduralne środki bezpieczeństwa, regulujący zarządzanie bezpiecznym przemieszczaniem się personelu do obszaru, za który jest odpowiedzialny, oraz w jego obrębie, jak również reagowanie na zdarzenia związane z naruszaniem bezpieczeństwa, w tym również plan awaryjny i plan ewakuacyjny;

b)

zapewnia objęcie wszystkich członków personelu rozmieszczonych poza terytorium Unii ubezpieczeniem od wysokiego ryzyka odpowiednio do warunków panujących na obszarze, za który jest odpowiedzialny;

c)

zapewnia, aby wszyscy członkowie zespołu SPUE, którzy mają być rozmieszczeni poza terytorium Unii, w tym personel miejscowy zatrudniony na podstawie umów, odbyli przed przyjazdem na obszar, za który jest odpowiedzialny, lub niezwłocznie po przyjeździe odpowiednie szkolenie w zakresie bezpieczeństwa, na podstawie wskaźników ryzyka określonych przez ESDZ dla tego obszaru;

d)

zapewnia wdrażanie wszystkich uzgodnionych zaleceń wydawanych w następstwie systematycznych ocen bezpieczeństwa oraz dostarcza Radzie, WP oraz Komisji pisemne sprawozdania na temat wdrażania tych zaleceń oraz sprawozdania dotyczące innych kwestii związanych z bezpieczeństwem w ramach sprawozdań z postępu prac oraz sprawozdania z wykonania mandatu.

28.2.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 50/70

(1)

W dniu 19 stycznia 2015 r. Rada przyjęła decyzję (WPZiB) 2015/77 (1) w sprawie mianowania Larsa-Gunnara WIGEMARKA Specjalnym Przedstawicielem Unii Europejskiej („SPUE”) w Bośni i Hercegowinie („BiH”). Mandat SPUE wygaśnie 28 lutego 2017 r.

(2)

Mandat SPUE należy przedłużyć na okres kolejnych 16 miesięcy.

(3)

SPUE będzie wykonywać mandat w sytuacji, która może ulec pogorszeniu i mogłaby utrudnić osiągnięcie celów działań zewnętrznych Unii określonych w art. 21 Traktatu,

a)

ciągłe czynienie postępów w procesie stabilizacji i stowarzyszenia;

b)

Bośnia i Hercegowina stabilna, wiarygodna, pokojowa oraz wieloetniczna i zjednoczona, pokojowo współpracująca z sąsiadami, oraz

c)

zapewnienie, aby BiH konsekwentnie podążała ścieżką do członkostwa w Unii.

a)

doradztwo ze strony Unii i ułatwianie procesu politycznego, w szczególności poprzez promocję dialogu między różnymi szczeblami sprawowania rządów;

b)

zapewnienie konsekwencji i spójności działań Unii;

c)

ułatwianie postępu w realizacji priorytetów politycznych, gospodarczych i europejskich, w szczególności poprzez wspieranie wdrażania mechanizmu koordynacji w kwestiach związanych z UE oraz trwające wdrażanie programu reform;

d)

monitorowanie i doradzanie władzom wykonawczym i ustawodawczym na wszystkich szczeblach rządu BiH oraz komunikacja z władzami i z partiami politycznymi w BiH;

e)

zapewnienie realizacji działań Unii w całym zakresie prac w obszarze praworządności i reformy sektora bezpieczeństwa, działanie na rzecz ogólnej koordynacji przez Unię – wraz z wytyczaniem kierunku miejscowej polityki – unijnych starań w zakresie zwalczania przestępczości zorganizowanej i korupcji, a także terroryzmu oraz, w tym kontekście, zapewnianie WP i Komisji niezbędnych analiz i doradztwa;

f)

zapewnianie wsparcia na rzecz wzmocnienia i zwiększenia skuteczności kontaktów pomiędzy wymiarem sprawiedliwości w sprawach karnych a policją w BiH, a także inicjatyw mających na celu wzmocnienie skuteczności i bezstronności instytucji wymiaru sprawiedliwości, w szczególności usystematyzowanego dialogu na temat wymiaru sprawiedliwości;

g)

z zastrzeżeniem wojskowej struktury dowodzenia, oferowanie dowódcy sił UE wskazówek politycznych dotyczących kwestii wojskowych o lokalnym wymiarze politycznym, w szczególności dotyczących operacji newralgicznych, oraz stosunków z władzami lokalnymi i lokalnymi mediami, oraz wnoszenie wkładu do konsultacji przeglądu strategicznego EUFOR/ALTHEA, konsultacje z dowódcą sił UE przed podjęciem działań politycznych mogących mieć wpływ na sytuację w dziedzinie bezpieczeństwa oraz koordynacja spójnych komunikatów kierowanych do władz lokalnych i innych organizacji międzynarodowych;

h)

koordynowanie i realizacja starań Unii podejmowanych celem informowania opinii publicznej BiH o kwestiach unijnych;

i)

działanie na rzecz procesu integracji UE poprzez ukierunkowaną dyplomację publiczną i działania informacyjne Unii przygotowane z myślą o zapewnieniu lepszego zrozumienia i wsparcia przez opinię publiczną BiH kwestii związanych z UE, także poprzez angażowanie lokalnych podmiotów ze społeczeństwa obywatelskiego;

j)

wkład w zwiększanie i umacnianie poszanowania praw człowieka i podstawowych wolności w BiH, zgodnie z polityką UE dotyczącą praw człowieka oraz wytycznymi UE na temat praw człowieka;

k)

działanie z właściwymi organami BiH na rzecz pełnej współpracy z Międzynarodowym Trybunałem Karnym dla byłej Jugosławii;

l)

doradzanie, wspomaganie, ułatwianie i monitorowanie – zgodnie z procesem integracji z UE – dialogu politycznego w sprawie koniecznych zmian konstytucyjnych i odpowiednich zmian legislacyjnych;

m)

utrzymywanie ścisłych kontaktów i ścisłych konsultacji z Wysokim Przedstawicielem w BiH oraz innymi odpowiednimi organizacjami międzynarodowymi działającymi w tym państwie, w tym kontekście informowanie Rady o dyskusjach na miejscu dotyczących podmiotów międzynarodowych obecnych w tym kraju, w tym Biura Wysokiego Przedstawiciela;

n)

zapewnianie WP niezbędnego doradztwa dotyczącego osób fizycznych lub prawnych, na które mogą zostać nałożone środki ograniczające w związku z sytuacją w BiH;

o)

z zastrzeżeniem obowiązujących struktur dowodzenia, pomoc w zapewnianiu spójnego stosowania wszystkich instrumentów Unii w terenie dla realizacji celów polityki Unii.

a)

sporządza szczegółowy plan bezpieczeństwa oparty na wskazówkach z ESDZ, obejmujący konkretne fizyczne, organizacyjne i proceduralne środki bezpieczeństwa i regulujący zarządzanie bezpiecznym przemieszczaniem się personelu do obszaru, za który jest on odpowiedzialny, i w jego obrębie, jak również reagowanie na zdarzenia związane z naruszaniem bezpieczeństwa, w tym plan awaryjny i ewakuacyjny misji;

b)

zapewnia objęcie wszystkich członków personelu rozmieszczonych poza terytorium Unii ubezpieczeniem od wysokiego ryzyka odpowiednio do warunków panujących na obszarze, za który jest on odpowiedzialny;

c)

zapewnia, by wszyscy członkowie zespołu SPUE, którzy mają być rozmieszczeni poza terytorium Unii, w tym zatrudniony na podstawie umów personel miejscowy, odbyli przed przyjazdem lub niezwłocznie po przyjeździe na obszar, za który jest on odpowiedzialny, odpowiednie szkolenie w zakresie bezpieczeństwa, na podstawie wskaźników ryzyka określonych dla tego obszaru przez ESDZ;

d)

zapewnia wprowadzanie w życie wszelkich uzgodnionych zaleceń wydawanych w następstwie systematycznych ocen bezpieczeństwa oraz dostarcza Radzie, WP i Komisji, w ramach sprawozdań z postępu prac i sprawozdań z wykonywania mandatu, pisemne sprawozdania na temat realizacji tych zaleceń oraz innych kwestii związanych z bezpieczeństwem.

28.2.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 50/75

(1)

W dniu 4 sierpnia 2016 r. Rada przyjęła decyzję (WPZiB) 2016/1338 zmieniającą decyzję (WPZiB) 2015/2052 przedłużającą mandat Specjalnego Przedstawiciela Unii Europejskiej w Kosowie (1), na mocy której Natalija APOSTOŁOWA została mianowana Specjalnym Przedstawicielem Unii Europejskiej (SPUE) w Kosowie. Mandat SPUE wygaśnie w dniu 28 lutego 2017 r.

(2)

Mandat SPUE należy przedłużyć o kolejne 16 miesięcy.

(3)

SPUE będzie wykonywać mandat w sytuacji, która może ulec pogorszeniu i mogłaby utrudnić osiągnięcie celów działań zewnętrznych Unii określonych w art. 21 Traktatu,

a)

doradztwo i pomoc Unii w procesie politycznym;

b)

wspieranie ogólnej koordynacji politycznej Unii w Kosowie;

c)

wzmacnianie obecności Unii w Kosowie i zapewnianie spójności i skuteczności jej działań;

d)

udzielanie szefowi misji EULEX KOSOVO wskazówek dotyczących miejscowej sytuacji politycznej, w tym również na temat politycznych aspektów kwestii związanych z zakresem jego odpowiedzialności;

e)

zapewnienie konsekwencji i spójności działań Unii w Kosowie, w tym również w zakresie lokalnego ukierunkowywania przekształceń misji EULEX z myślą o ewentualnym przekazaniu jej działalności SPUE/Biuru UE lub lokalnym władzom – w zależności od sytuacji;

f)

wspieranie europejskiej perspektywy Kosowa i zbliżenia z Unią zgodnie z perspektywą dla regionu oraz zgodnie z układem o stabilizacji i stowarzyszeniu oraz decyzją (UE) 2015/1988 o jego podpisaniu, a także stosownie do odnośnych konkluzji Rady, za pośrednictwem ukierunkowanego przekazu społecznego i działań informacyjnych Unii, mających zapewnić szersze zrozumienie i poparcie wśród społeczeństwa Kosowa, jeśli chodzi o kwestie związane z Unią, w tym działania misji EULEX;

g)

monitorowanie, wspomaganie i ułatwianie – poprzez wykorzystanie wszelkich dostępnych SPUE środków i instrumentów oraz przy wsparciu ze strony Biura UE w Kosowie – postępów w realizacji priorytetów politycznych, gospodarczych i europejskich, zgodnie z kompetencjami i obowiązkami poszczególnych instytucji, oraz wspieranie wdrażania układu o stabilizacji i stowarzyszeniu, w tym za pośrednictwem europejskiego programu reform;

h)

przyczynianie się do zwiększenia i umocnienia poszanowania praw człowieka i podstawowych wolności w Kosowie – w tym w odniesieniu do kobiet i dzieci – oraz ochrony mniejszości, zgodnie z polityką Unii dotyczącą praw człowieka i unijnymi wytycznymi dotyczącymi praw człowieka;

i)

wspomaganie wdrażania dialogu na osi Belgrad–Prisztina ułatwianego przez Unię;

j)

wspieranie odpowiednio mandatu wyspecjalizowanych izb sądowych i wyspecjalizowanej prokuratury, w tym poprzez komunikację i działania informacyjne.

a)

sporządza szczegółowy plan bezpieczeństwa oparty na wskazówkach z ESDZ, obejmujący konkretne fizyczne, organizacyjne i proceduralne środki bezpieczeństwa i regulujący zarządzanie bezpiecznym przemieszczaniem się personelu do obszaru za który jest on odpowiedzialny, i w jego obrębie, jak również reagowanie na zdarzenia związane z naruszaniem bezpieczeństwa, w tym plan awaryjny i ewakuacyjny misji;

b)

zapewnia objęcie całego personelu rozmieszczonego poza terytorium Unii ubezpieczeniem od wysokiego ryzyka odpowiednio do warunków panujących na obszarze, za który jest on odpowiedzialny;

c)

zapewnia, aby wszyscy członkowie zespołu SPUE, którzy mają być rozmieszczeni poza terytorium Unii, w tym zatrudniony na podstawie umów personel miejscowy, odbyli przed przyjazdem lub niezwłocznie po przyjeździe na obszar, za który jest on odpowiedzialny, odpowiednie szkolenie w zakresie bezpieczeństwa, na podstawie wskaźników ryzyka określonych dla tego obszaru przez ESDZ;

d)

zapewnia wprowadzanie w życie wszelkich uzgodnionych zaleceń wydawanych w następstwie systematycznych ocen bezpieczeństwa oraz dostarcza Radzie, WP i Komisji pisemne sprawozdania na temat realizacji tych zaleceń oraz innych kwestii związanych z bezpieczeństwem w ramach sprawozdania z postępu prac oraz z wykonania mandatu.

28.2.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 50/80

(1)

W dniu 16 lipca 2012 r. Rada przyjęła decyzję 2012/389/WPZiB (1) w sprawie misji Unii Europejskiej dotyczącej budowania regionalnych zdolności morskich w Rogu Afryki (EUCAP NESTOR).

(2)

W dniu 12 grudnia 2016 r. Rada przyjęła decyzję (WPZiB) 2016/2240 (2) zmieniającą decyzję 2012/389/WPZiB. Nazwa misji została zmieniona na EUCAP Somalia, a jej mandat przedłużony do dnia 31 grudnia 2018 r.

(3)

Decyzję 2012/389/WPZiB należy zmienić, aby przyznać finansową kwotę odniesienia na okres od dnia 1 marca 2017 r. do dnia 28 lutego 2018 r.,

28.2.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 50/81

(1)

W dniu 15 października 2012 r. Rada przyjęła decyzję 2012/642/WPZiB (1).

(2)

Z przeglądu decyzji 2012/642/WPZiB wynika, że obowiązywanie środków ograniczających skierowanych przeciwko Białorusi należy przedłużyć do dnia 28 lutego 2018 r.

(3)

Ponadto Rada uzgodniła, że państwa członkowskie mogą zezwolić na wywóz sprzętu biathlonowego na Białoruś zgodnie z mającymi zastosowanie przepisami dotyczącymi licencji.

(4)

Należy zatem odpowiednio zmienić decyzję 2012/642/WPZiB.

(5)

W celu zapewnienia skuteczności środków przewidzianych w niniejszej decyzji powinna ona wejść w życie w trybie natychmiastowym,

1)

w art. 2 dodaje się ustęp w brzmieniu:

„3.   Art. 1 nie ma zastosowania do sprzętu biathlonowego, który jest zgodny ze specyfikacjami określonymi w regulaminie konkursów i zawodów Międzynarodowej Unii Biathlonowej (IBU).”;

2)

art. 8 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 8

1.   Niniejszą decyzję stosuje się do dnia 28 lutego 2018 r.

2.   Niniejsza decyzja podlega stałemu przeglądowi; jest ona odpowiednio przedłużana lub zmieniana, jeżeli Rada uzna, że jej cele nie zostały osiągnięte.”.

28.2.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 50/82

(1)

Decyzją wykonawczą Komisji 2014/709/UE (4) ustanowiono środki kontroli w zakresie zdrowia zwierząt w odniesieniu do afrykańskiego pomoru świń w niektórych państwach członkowskich. W częściach I, II, III i IV załącznika do tej decyzji wykonawczej wyznaczono i wymieniono niektóre obszary tych państw członkowskich w podziale według poziomu ryzyka na podstawie sytuacji epidemiologicznej. Wykaz ten obejmuje między innymi niektóre obszary Łotwy i Litwy.

(2)

W lutym 2017 r. wystąpiły dwa ogniska afrykańskiego pomoru świń u świń domowych: w novads Salaspils na Łotwie oraz w rajono savivaldybė Biržai na Litwie, na obszarach, które są obecnie wymienione w części II załącznika do decyzji wykonawczej 2014/709/UE. Wystąpienie tych ognisk stanowi wzrost poziomu ryzyka, który należy uwzględnić. W związku z tym odpowiednie obszary Łotwy i Litwy wymienione w częściach I i II powinny zostać ujęte w części III tego załącznika.

(3)

W styczniu 2017 r. wystąpiło kilka przypadków afrykańskiego pomoru świń u dzików w novads Talsu i Tukuma na Łotwie, na dwóch obszarach wymienionych obecnie w części II załącznika do decyzji wykonawczej 2014/709/UE, ale w bliskim sąsiedztwie obszarów wymienionych w części I tej decyzji wykonawczej Wystąpienie tych przypadków stanowi wzrost poziomu ryzyka, który należy uwzględnić. W związku z tym stosowne obszary Łotwy powinny obecnie widnieć w wykazie w części II, a nie w części I, wspomnianego załącznika, a nowe obszary powinny zostać włączone do części I załącznika do wspomnianej decyzji wykonawczej.

(4)

Przy ocenie ryzyka w zakresie zdrowia zwierząt, jakie stwarza ta sytuacja w kontekście tej choroby na Łotwie i Litwie, należy uwzględnić zmiany obecnej sytuacji epidemiologicznej w zakresie afrykańskiego pomoru świń w dotkniętych tą chorobą populacjach zdziczałych świń i świń domowych w Unii. Aby skoncentrować środki kontroli w zakresie zdrowia zwierząt określone w decyzji wykonawczej 2014/709/UE i zapobiegać dalszemu rozprzestrzenianiu się afrykańskiego pomoru świń, a jednocześnie zapobiegać niepotrzebnym zakłóceniom w handlu wewnątrz Unii oraz unikać nieuzasadnionych barier handlowych ze strony państw trzecich, należy zmienić unijny wykaz obszarów podlegających środkom kontroli w zakresie zdrowia zwierząt określony w załączniku do wspomnianej decyzji wykonawczej, tak aby uwzględnić w nim zmiany w obecnej sytuacji epidemiologicznej w odniesieniu do tej choroby na Łotwie i Litwie.

(5)

Należy zatem odpowiednio zmienić załącznik do decyzji wykonawczej 2014/709/UE.

(6)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz,