11.2.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 36/1

(1)

Komisja wynegocjowała w imieniu Unii Europejskiej umowę z Republiką Kiribati w sprawie zniesienia wiz krótkoterminowych („umowa”).

(2)

Zgodnie z decyzją Rady (UE) 2016/1197 (2), umowa została podpisana i jest tymczasowo stosowana od dnia 24 czerwca 2016 r.

(3)

Umowa ustanawia Wspólny Komitet ekspertów ds. zarządzania Umową. Unia ma być reprezentowana w ramach wspólnego komitetu przez Komisję, która powinna być wspierana przez przedstawicieli państw członkowskich.

(4)

Niniejsza decyzja stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen, które nie mają zastosowania do Zjednoczonego Królestwa zgodnie z decyzją Rady 2000/365/WE (3); Zjednoczone Królestwo nie uczestniczy w związku z tym w jej przyjęciu i nie jest nią związane ani jej nie stosuje.

(5)

Niniejsza decyzja stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen, które nie mają zastosowania do Irlandii zgodnie z decyzją Rady 2002/192/WE (4); Irlandia nie uczestniczy w związku z tym w jej przyjęciu i nie jest nią związana ani jej nie stosuje.

(6)

Umowa powinna zostać zatwierdzona,

11.2.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 36/3

(1)

Komisja wynegocjowała w imieniu Unii umowę z Wyspami Marshalla dotyczącą zniesienia wiz krótkoterminowych (zwaną dalej „umową”).

(2)

Zgodnie z decyzją Rady (UE) 2016/1363 (2) umowa została podpisana i jest tymczasowo stosowana od dnia 28 czerwca 2016 r.

(3)

Umowa ustanawia wspólny komitet ekspertów ds. zarządzania umową. Unia będzie reprezentowana w ramach tego wspólnego komitetu przez Komisję, która powinna być wspierana przez przedstawicieli państw członkowskich.

(4)

Niniejsza decyzja stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen, które nie mają zastosowania do Zjednoczonego Królestwa zgodnie z decyzją Rady 2000/365/WE (3); Zjednoczone Królestwo nie uczestniczy w związku z tym w przyjęciu niniejszej decyzji, nie jest nią związane ani jej nie stosuje.

(5)

Niniejsza decyzja stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen, które nie mają zastosowania do Irlandii zgodnie z decyzją Rady 2002/192/WE (4); Irlandia nie uczestniczy w związku z tym w przyjęciu niniejszej decyzji, nie jest nią związana ani jej nie stosuje.

(6)

Umowa powinna zostać zatwierdzona,

11.2.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 36/5

(1)

Komisja wynegocjowała w imieniu Unii umowę ze Sfederowanymi Stanami Mikronezji dotyczącą zniesienia wiz krótkoterminowych („umowa”).

(2)

Zgodnie z decyzją Rady (UE) 2016/1879 (2) umowa została podpisana i jest tymczasowo stosowana od dnia 20 września 2016 r.

(3)

Umowa ustanawia wspólny komitet ekspertów ds. zarządzania Umową. Unia ma być reprezentowana w ramach wspólnego komitetu przez Komisję, która powinna być wspierana przez przedstawicieli państw członkowskich.

(4)

Niniejsza decyzja stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen, które nie mają zastosowania do Zjednoczonego Królestwa zgodnie z decyzją Rady 2000/365/WE (3); Zjednoczone Królestwo nie uczestniczy w związku z tym w jej przyjęciu, nie jest nią związane ani jej nie stosuje.

(5)

Niniejsza decyzja stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen, które nie mają zastosowania do Irlandii zgodnie z decyzją Rady 2002/192/WE (4); Irlandia nie uczestniczy w związku z tym w jej przyjęciu, nie jest nią związana ani jej nie stosuje.

(6)

Umowa powinna zostać zatwierdzona,

11.2.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 36/7

(1)

Komisja wynegocjowała w imieniu Unii umowę z Wyspami Salomona w sprawie zniesienia wiz krótkoterminowych (zwaną dalej „Umową”).

(2)

Zgodnie z decyzją Rady (UE) 2016/1888 (2) Umowa została podpisana i jest tymczasowo stosowana od dnia 8 października 2016 r.

(3)

Umowa ustanawia wspólny komitet ekspertów ds. zarządzania Umową. Unia będzie reprezentowana w ramach tego wspólnego komitetu przez Komisję, która powinna być wspierana przez przedstawicieli państw członkowskich.

(4)

Niniejsza decyzja stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen, które nie mają zastosowania do Zjednoczonego Królestwa zgodnie z decyzją Rady 2000/365/WE (3); Zjednoczone Królestwo nie uczestniczy w związku z tym w przyjęciu niniejszej decyzji, nie jest nią związane ani jej nie stosuje.

(5)

Niniejsza decyzja stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen, które nie mają zastosowania do Irlandii zgodnie z decyzją Rady 2002/192/WE (4); Irlandia nie uczestniczy w związku z tym w przyjęciu niniejszej decyzji, nie jest nią związana ani jej nie stosuje.

(6)

Umowa powinna zostać zatwierdzona,

11.2.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 36/9

(1)

Zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1924/2006 zabrania się stosowania oświadczeń zdrowotnych dotyczących żywności, o ile nie zezwoliła na nie Komisja zgodnie z tym rozporządzeniem i nie zostały włączone do wykazu dopuszczonych oświadczeń.

(2)

Rozporządzenie (WE) nr 1924/2006 stanowi ponadto, że wnioski o udzielenie zezwolenia na stosowanie oświadczeń zdrowotnych mogą być składane przez podmioty prowadzące przedsiębiorstwo spożywcze do właściwego organu krajowego danego państwa członkowskiego. Właściwy organ krajowy przekazuje prawidłowe wnioski Europejskiemu Urzędowi ds. Bezpieczeństwa Żywności (EFSA), zwanemu dalej „Urzędem”.

(3)

Urząd powiadamia niezwłocznie pozostałe państwa członkowskie oraz Komisję o otrzymaniu wniosku i wydaje opinię na temat danego oświadczenia zdrowotnego.

(4)

Komisja decyduje o udzieleniu zezwolenia na stosowanie oświadczeń zdrowotnych, uwzględniając opinię wydaną przez Urząd.

(5)

W następstwie wniosku złożonego przez przedsiębiorstwa Anxiofit Ltd. i ExtractumPharma Co Ltd na podstawie art. 14 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 1924/2006 zwrócono się do Urzędu o wydanie opinii dotyczącej oświadczenia zdrowotnego związanego z produktem Anxiofit-1 i obniżeniem poziomu lęku podprogowego i łagodnego (pytanie nr EFSA-Q-2015-00006 (2)). Oświadczenie zaproponowane przez wnioskodawcę było sformułowane w następujący sposób: „Wykazano, że Anxiofit-1 łagodzi stany lęku podprogowego i łagodnego. Lęki podprogowe i łagodne są czynnikami ryzyka w rozwoju zaburzeń lękowych i depresji”.

(6)

W dniu 8 stycznia 2016 r. Komisja i państwa członkowskie otrzymały od Urzędu opinię naukową, w której na podstawie przedstawionych danych stwierdzono, że dowody naukowe są niewystarczające, aby wykazać związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy spożywaniem Anxiofitu-1 a obniżeniem poziomu lęku podprogowego i łagodnego. W związku z powyższym, ponieważ oświadczenie nie spełnia wymogów rozporządzenia (WE) nr 1924/2006, nie należy udzielać zezwolenia na jego stosowanie.

(7)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz,

11.2.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 36/12

(1)

Po opublikowaniu w roku 2001 r. badania naukowego pod tytułem „Use of permanent hair dyes and bladder cancer risk” (Stosowanie trwałych farb do włosów a ryzyko wystąpienia raka pęcherza moczowego) Komitet Naukowy ds. Produktów Kosmetycznych i Produktów Nieżywnościowych Przeznaczonych dla Konsumentów, zastąpiony następnie decyzją Komisji 2004/210/WE (2) przez Komitet Naukowy ds. Produktów Konsumenckich („SCCP”), stwierdził, że ze stosowaniem farb do włosów wiąże się potencjalne ryzyko. W swoich opiniach SCCP zalecił, aby Komisja podjęła dalsze działania w celu kontroli stosowania substancji do farbowania włosów.

(2)

SCCP zalecił ponadto ogólną strategię oceny bezpieczeństwa substancji do farbowania włosów, obejmującą wymogi testowania substancji stosowanych w produktach do farbowania włosów pod kątem ich ewentualnej genotoksyczności lub rakotwórczości.

(3)

W nawiązaniu do opinii SCCP Komisja uzgodniła z państwami członkowskimi i z zainteresowanymi stronami ogólną strategię w celu wprowadzenia regulacji dotyczących substancji używanych w produktach do farbowania włosów, w której wymaga się od przemysłu dostarczenia dokumentacji zawierającej zaktualizowane dane naukowe dotyczące bezpieczeństwa substancji do farbowania włosów w celu dokonania oceny ryzyka przez SCCP.

(4)

SCCP, zastąpiony następnie decyzją Komisji 2008/721/WE (3) przez Komitet Naukowy ds. Bezpieczeństwa Konsumentów (SCCS), ocenił bezpieczeństwo poszczególnych substancji do farbowania włosów, dla których przemysł dostarczył zaktualizowaną dokumentację.

(5)

Jeśli chodzi o ocenę ewentualnego zagrożenia dla zdrowia konsumentów w związku z produktami reakcji powstałymi w wyniku działania utleniających substancji do farbowania włosów podczas procesu farbowania włosów, w oparciu o dostępne do tej pory dane SCCS, w opinii wydanej w dniu 21 września 2010 r., nie wymienił żadnych istotnych powodów do obaw w odniesieniu do genotoksyczności i rakotwórczości farb do włosów i ich produktów reakcji obecnie stosowanych na terytorium Unii.

(6)

W celu zapewnienia, by produkty do farbowania włosów były bezpieczne dla zdrowia ludzi, należy określić maksymalne stężenie dziesięciu ocenionych substancji stosowanych w produktach do farbowania włosów, biorąc pod uwagę ostateczne opinie SCCS w sprawie ich bezpieczeństwa.

(7)

Ponieważ substancje N,N'-Bis(2-Hydroxyethyl)-2-Nitro-p-Phenylenediamine i 2,6-Dihydroxyethylaminotoluene są obecnie regulowane w ramach ogólnych pozycji 8 i 9 załącznika III do rozporządzenia (WE) nr 1223/2009, należy dla tych substancji wprowadzić oddzielne numery porządkowe, uwzględniając wnioski w sprawie ich bezpieczeństwa zawarte w opiniach SCCS 1572/16 i 1536/15.

(8)

Definicja produktu do włosów zawarta w rozporządzeniu (WE) nr 1223/2009 wykluczyła nakładanie substancji do farbowania włosów na rzęsy. Wykluczenie to spowodowane było faktem, że poziom ryzyka w przypadku stosowania produktów kosmetycznych na owłosieniu głowy jest inny niż w przypadku ich stosowania na rzęsach. W związku z tym niezbędne było przeprowadzenie szczególnej oceny bezpieczeństwa dotyczącej stosowania substancji do farbowania włosów na rzęsach.

(9)

SCCS stwierdził w swojej opinii z dnia 25 marca 2015 r. (SCCS/1553/15) w sprawie substancji utleniających używanych w farbach do włosów i nadtlenku wodoru stosowanego w produktach do barwienia rzęs, że substancje utleniające używane w farbach do włosów: Toluene-2,5-Diamine, p-Aminophenol, 2-Methylresorcinol, Tetraaminopyrimidine Sulfate, Hydroxyethyl-p-Phenylenediamine Sulfate i 2-Amino-3-Hydroxypyridine, wymienione w załączniku III do rozporządzenia (WE) nr 1223/2009 i uznane za bezpieczne do stosowania w produktach do farbowania włosów, mogą być bezpiecznie stosowane przez użytkowników profesjonalnych w produktach przeznaczonych do barwienia rzęs.

(10)

Na podstawie oceny naukowej tych substancji należy uznać, że ich stosowanie powinno być dozwolone w produktach przeznaczonych do barwienia rzęs. Jednak aby uniknąć ryzyka związanego z samodzielnym nakładaniem produktów do farbowania rzęs przez konsumentów, produkty te powinny być dozwolone tylko do użytku profesjonalnego. Aby umożliwić użytkownikom profesjonalnym informowanie konsumentów o możliwych szkodliwych efektach nakładania produktów przeznaczonych do barwienia rzęs oraz aby zmniejszyć ryzyko działania uczulającego na skórę w przypadku tych produktów, na ich etykietach należy wydrukować odpowiednie ostrzeżenia.

(11)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 1223/2009.

(12)

Należy zapewnić przemysłowi rozsądne okresy czasu na dostosowanie się do nowych wymogów i stopniowe wycofywanie odnośnych produktów, które nie spełniają tych wymogów.

(13)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Produktów Kosmetycznych,

11.2.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 36/37

(1)

W swojej opinii z dnia 16 grudnia 2008 r. (2) Komitet Naukowy ds. Bezpieczeństwa Konsumentów („SCCS”) stwierdził, że stosowanie benzofenonu-3 jako substancji promieniochronnej w produktach kosmetycznych przeciwsłonecznych w stężeniu do 6 % w/w oraz we wszystkich rodzajach produktów kosmetycznych na potrzeby ochrony postaci użytkowej w stężeniu do 0,5 % w/w nie stanowi zagrożenia dla zdrowia ludzi, chociaż może potencjalnie wywoływać reakcję alergiczną w wyniku kontaktu oraz reakcję fotoalergiczną.

(2)

W związku z tym obecne maksymalne stężenie benzofenonu-3 stosowanego jako substancja promieniochronna w produktach kosmetycznych wynoszące 10 % w/w należy zmniejszyć do 6 % w/w.

(3)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 1223/2009.

(4)

Stosowanie nowego maksymalnego stężenia należy odroczyć, aby umożliwić przemysłowi dokonanie niezbędnych modyfikacji składu produktów. W szczególności należy przyznać przedsiębiorstwom sześciomiesięczny okres po wejściu w życie niniejszego rozporządzenia na zastosowanie niezbędnych środków w celu wprowadzenia do obrotu produktów zgodnych z przepisami i na zaprzestanie udostępniania produktów, które wprowadzono już do obrotu, a które nie spełniają wymogów w zakresie nowego maksymalnego stężenia.

(5)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Produktów Kosmetycznych,

11.2.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 36/39

(1)

Zgodnie z art. 7 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1107/2009 Irlandia otrzymała w dniu 14 listopada 2013 r. złożony przez przedsiębiorstwo DuPont de Nemours (Deutschland) GmbH wniosek o zatwierdzenie substancji czynnej oksatiapiprolina. Zgodnie z art. 9 ust. 3 wspomnianego rozporządzenia w dniu 16 stycznia 2014 r. Irlandia jako państwo członkowskie pełniące rolę sprawozdawcy powiadomiła wnioskodawcę, pozostałe państwa członkowskie, Komisję i Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności (dalej „Urząd”) o spełnieniu kryteriów formalnych wniosku.

(2)

W dniu 1 stycznia 2015 r. państwo członkowskie pełniące rolę sprawozdawcy przedłożyło Komisji projekt sprawozdania z oceny wraz z kopią dla Urzędu, w którym to sprawozdaniu oceniono, czy można oczekiwać, że wspomniana substancja czynna spełnia kryteria zatwierdzenia przewidziane w art. 4 rozporządzenia (WE) nr 1107/2009.

(3)

Urząd spełnił warunki określone w art. 12 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1107/2009. Zgodnie z art. 12 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1107/2009 zwrócił się on do wnioskodawcy o przedłożenie dodatkowych informacji państwom członkowskim, Komisji i Urzędowi. Ocenę dodatkowych informacji dokonaną przez państwo członkowskie pełniące rolę sprawozdawcy przedłożono Urzędowi w formie zaktualizowanego projektu sprawozdania z oceny w dniu 12 lutego 2016 r.

(4)

W dniu 26 maja 2016 r. Urząd przedstawił wnioskodawcy, państwom członkowskim i Komisji swoje stanowisko (2), w którym określił, czy można oczekiwać, że substancja czynna oksatiapiprolina spełnia kryteria zatwierdzenia przewidziane w art. 4 rozporządzenia (WE) nr 1107/2009. Urząd podał swoje stanowisko do wiadomości publicznej.

(5)

W dniu 6 października 2016 r. Komisja przedstawiła Stałemu Komitetowi ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz sprawozdanie z przeglądu dotyczące oksatiapiproliny oraz projekt rozporządzenia przewidującego zatwierdzenie oksatiapiproliny.

(6)

Wnioskodawcy umożliwiono przedstawienie uwag do sprawozdania z przeglądu.

(7)

W odniesieniu do jednego lub większej liczby reprezentatywnych zastosowań co najmniej jednego środka ochrony roślin zawierającego substancję czynną, o której mowa, a w szczególności w odniesieniu do zastosowań, które zostały zbadane i szczegółowo opisane w sprawozdaniu z przeglądu, ustalono, że spełnione są kryteria zatwierdzenia przewidziane w art. 4 rozporządzenia (WE) nr 1107/2009. Wspomniane kryteria zatwierdzenia uznaje się zatem za spełnione. Należy zatem zatwierdzić oksatiapiprolinę.

(8)

Zgodnie z art. 13 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1107/2009 w związku z jego art. 6 oraz w świetle aktualnej wiedzy naukowej i technicznej należy jednak uwzględnić pewne warunki i ograniczenia. Należy w szczególności zażądać dodatkowych informacji potwierdzających.

(9)

Zgodnie z art. 13 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1107/2009 należy odpowiednio zmienić załącznik do rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 540/2011 (3).

(10)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz,

11.2.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 36/43

(1)

Zgodnie z art. 23 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1107/2009 Komisja otrzymała w dniu 7 lipca 2015 r. złożony przez Institut technique de l'agriculture biologique (ITAB) wniosek o zatwierdzenie olejku eterycznego z Satureja montana L. jako substancji podstawowej. Do wniosku tego dołączono informacje wymagane przepisami art. 23 ust. 3 akapit drugi.

(2)

Komisja zwróciła się do Europejskiego Urzędu ds. Bezpieczeństwa Żywności (dalej „Urząd”) o pomoc naukową. W dniu 13 czerwca 2016 r. Urząd przedstawił Komisji sprawozdanie techniczne dotyczące przedmiotowej substancji (2). W dniu 7 października 2016 r. Komisja przedłożyła Stałemu Komitetowi ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz sprawozdanie z przeglądu (3) oraz projekt niniejszego rozporządzenia w sprawie niezatwierdzenia olejku eterycznego z Satureja montana L. i sfinalizowała oba dokumenty na potrzeby posiedzenia tego komitetu w dniu 7 grudnia 2016 r.

(3)

Z dokumentacji przedstawionej przez wnioskodawcę wynika, że olejek eteryczny z Satureja montana L. spełnia kryteria środka spożywczego zgodnie z definicją zawartą w art. 2 rozporządzenia (WE) nr 178/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady (4).

(4)

W sprawozdaniu technicznym Urzędu wskazano szczególne wątpliwości dotyczące narażenia – poprzez zastosowanie w pestycydach – na olejek eteryczny i składniki: karwakrol oraz gamma-terpinen; w związku z tym nie można było zakończyć oceny ryzyka dla operatorów, pracowników, osób postronnych, konsumentów i organizmów innych niż docelowe.

(5)

Komisja poprosiła wnioskodawcę o przedstawienie uwag do sprawozdania technicznego Urzędu i do projektu sprawozdania z przeglądu. Wnioskodawca przedstawił uwagi, które zostały dokładnie przeanalizowane.

(6)

Mimo argumentów przedstawionych przez wnioskodawcę nie można jednak rozwiać obaw związanych z substancją.

(7)

W związku z tym, jak określono w opracowanym przez Komisję sprawozdaniu z przeglądu, nie stwierdzono, że wymogi określone w art. 23 rozporządzenia (WE) nr 1107/2009 zostały spełnione. Nie należy zatem zatwierdzać olejku eterycznego z Satureja montana L. jako substancji podstawowej.

(8)

Niniejsze rozporządzenie nie wyklucza możliwości złożenia nowego wniosku o zatwierdzenie olejku eterycznego z Satureja montana L. jako substancji podstawowej zgodnie z art. 23 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1107/2009.

(9)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz,

11.2.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 36/45

(1)

Zgodnie z art. 23 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1107/2009 Komisja otrzymała w dniu 19 października 2015 r. złożony przez Institut technique de l'agriculture biologique (ITAB) wniosek o zatwierdzenie olejku eterycznego z Origanum vulgare L. jako substancji podstawowej. Do wniosku tego dołączono informacje wymagane przepisami art. 23 ust. 3 akapit drugi.

(2)

Komisja zwróciła się do Europejskiego Urzędu ds. Bezpieczeństwa Żywności (dalej „Urząd”) o pomoc naukową. W dniu 22 czerwca 2016 r. Urząd przedstawił Komisji sprawozdanie techniczne dotyczące przedmiotowej substancji (2). W dniu 7 października 2016 r. Komisja przedłożyła Stałemu Komitetowi ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz sprawozdanie z przeglądu (3) oraz projekt niniejszego rozporządzenia w sprawie niezatwierdzenia olejku eterycznego z Origanum vulgare L. i sfinalizowała oba dokumenty na potrzeby posiedzenia tego komitetu w dniu 7 grudnia 2016 r.

(3)

Z dokumentacji przedstawionej przez wnioskodawcę wynika, że olejek eteryczny z Origanum vulgare L. spełnia kryteria środka spożywczego zgodnie z definicją zawartą w art. 2 rozporządzenia (WE) nr 178/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady (4).

(4)

W sprawozdaniu technicznym Urzędu wskazano szczególne wątpliwości dotyczące narażenia – poprzez zastosowanie w pestycydach – na olejek eteryczny i składniki: karwakrol, gamma-terpinen oraz 1,8-cyneol; w związku z tym nie można było zakończyć oceny ryzyka dla operatorów, pracowników, osób postronnych, konsumentów i organizmów innych niż docelowe.

(5)

Komisja poprosiła wnioskodawcę o przedstawienie uwag do sprawozdania technicznego Urzędu i do projektu sprawozdania z przeglądu. Wnioskodawca przedstawił uwagi, które zostały dokładnie przeanalizowane.

(6)

Mimo argumentów przedstawionych przez wnioskodawcę nie można jednak rozwiać obaw związanych z substancją.

(7)

W związku z tym, jak określono w opracowanym przez Komisję sprawozdaniu z przeglądu, nie stwierdzono, że wymogi określone w art. 23 rozporządzenia (WE) nr 1107/2009 zostały spełnione. Nie należy zatem zatwierdzać olejku eterycznego z Origanum vulgare L. jako substancji podstawowej.

(8)

Niniejsze rozporządzenie nie wyklucza możliwości złożenia nowego wniosku o zatwierdzenie olejku eterycznego z Origanum vulgare L. jako substancji podstawowej zgodnie z art. 23 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1107/2009.

(9)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz,

11.2.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 36/47

(1)

Komisja Europejska („Komisja”) otrzymała wniosek o zwolnienie ze środków antydumpingowych i wyrównawczych mających zastosowanie do przywozu modułów fotowoltaicznych z krzemu krystalicznego i głównych komponentów (tj. ogniw) pochodzących lub wysyłanych z Chińskiej Republiki Ludowej, rozszerzonych na przywóz modułów fotowoltaicznych z krzemu krystalicznego i głównych komponentów (tj. ogniw) wysyłanych z Malezji i Tajwanu, zgłoszonych lub niezgłoszonych jako pochodzące z Malezji i Tajwanu, w odniesieniu do wnioskodawcy, zgodnie z art. 11 ust. 4 i art. 13 ust. 4 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego oraz art. 23 ust. 6 podstawowego rozporządzenia antysubsydyjnego.

(2)

Wniosek został złożony w dniu 21 października 2016 r. przez Jinko Solar Technology SDN.BHD („wnioskodawca”), producenta eksportującego moduły fotowoltaiczne z krzemu krystalicznego lub panele i ogniwa w rodzaju stosowanych w modułach lub panelach fotowoltaicznych z krzemu krystalicznego z siedzibą w Malezji.

(3)

Produktem objętym niniejszym przeglądem są moduły lub panele fotowoltaiczne z krzemu krystalicznego oraz ogniwa w rodzaju stosowanych w modułach lub panelach fotowoltaicznych z krzemu krystalicznego (ogniwa o grubości nieprzekraczającej 400 mikrometrów), wysyłane z Malezji i Tajwanu, zgłoszone lub niezgłoszone jako pochodzące z Malezji i z Tajwanu, objęte obecnie kodami CN 8501 31 00, ex 8501 32 00, ex 8501 33 00, ex 8501 34 00, ex 8501 61 20, ex 8501 61 80, ex 8501 62 00, ex 8501 63 00, ex 8501 64 00 i ex 8541 40 90.

(4)

Z definicji produktu objętego przeglądem wyklucza się następujące rodzaje produktów:

(5)

Rozporządzeniami wykonawczymi (UE) nr 1238/2013 (3) i (UE) nr 1239/2013 (4) Rada wprowadziła środki antydumpingowe i wyrównawcze na moduły lub panele fotowoltaiczne z krzemu krystalicznego oraz ogniwa w rodzaju stosowanych w modułach fotowoltaicznych z krzemu krystalicznego i główne komponenty (tj. ogniwa) pochodzące lub wysyłane z Chińskiej Republiki Ludowej („pierwotne środki”). Przyjęto również porozumienie w sprawie zobowiązania. Rozporządzeniami wykonawczymi (UE) 2016/184 (5) i (UE) 2016/185 (6) Komisja rozszerzyła wspomniane środki na przywóz modułów fotowoltaicznych z krzemu krystalicznego i głównych komponentów (tj. ogniw) wysyłanych z Malezji i Tajwanu („rozszerzone środki”), zgłoszonych lub niezgłoszonych jako pochodzące z Malezji i Tajwanu, z wyjątkiem przywozu produktów wytwarzanych przez niektóre przedsiębiorstwa wymienione z nazwy.

(6)

W dniu 5 grudnia 2015 r. Komisja wszczęła przeglądy wygaśnięcia obowiązujących środków antydumpingowych (7) i wyrównawczych (8), a także przegląd okresowy (9). Te dochodzenia przeglądowe są w toku.

(7)

Wnioskodawca twierdził, że nie dokonywał wywozu produktu objętego przeglądem do Unii Europejskiej w okresie objętym dochodzeniem, które doprowadziło do rozszerzenia środków, czyli od dnia 1 kwietnia 2014 r. do dnia 31 marca 2015 r.

(8)

Ponadto wnioskodawca twierdził, że nie dopuścił się obejścia obowiązujących środków.

(9)

Wnioskodawca twierdził również, że po okresie objętym dochodzeniem przyjętym w dochodzeniu, które doprowadziło do rozszerzenia środków, zaciągnął nieodwołalne zobowiązanie umowne na wywóz znacznych ilości do Unii.

(10)

Komisja zbadała dostępne dowody i uznała, że są one wystarczające, by uzasadnić wszczęcie dochodzenia, zgodnie z art. 11 ust. 4 i art. 13 ust. 4 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego oraz art. 23 ust. 6 podstawowego rozporządzenia antysubsydyjnego, celem określenia możliwości przyznania wnioskodawcy zwolnienia z rozszerzonych środków.

(11)

Zainteresowani przedstawiciele przemysłu unijnego zostali poinformowani o wniosku o dokonanie przeglądu i mieli możliwość przedstawienia uwag. Zdaniem przedstawicieli przemysłu unijnego fakt, iż wnioskodawca jest powiązany z chińską grupą objętą obowiązującymi środkami, która wycofała się ze zobowiązania (10), stwarza szczególnie wysokie ryzyko obchodzenia środków.

(12)

Komisja zwróci szczególną uwagę na to powiązanie i zbada dokładnie, czy powiązanie z przedsiębiorstwami podlegającymi obowiązującym środkom nie zostało ustanowione lub wykorzystane w celu obejścia środków. Komisja rozważy również, czy należy nałożyć szczególne wymogi monitorowania w przypadku, gdyby dochodzenie doprowadziło do wniosku, że należy przyznać zwolnienie.

(13)

Na podstawie art. 11 ust. 4 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego obowiązujące cło antydumpingowe powinno zostać uchylone w odniesieniu do przywozu produktu objętego przeglądem, produkowanego i sprzedawanego przez wnioskodawcę na wywóz do Unii.

(14)

Jednocześnie przywóz ten powinien zostać poddany wymogowi rejestracji zgodnie z art. 14 ust. 5 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego, w celu zagwarantowania, że, gdyby w wyniku przeglądu stwierdzono obchodzenie środków ze strony wnioskodawcy, cła antydumpingowe będzie można nałożyć od dnia rejestracji tego przywozu. Na tym etapie dochodzenia nie można oszacować kwoty ewentualnych przyszłych zobowiązań wnioskodawcy.

(15)

Ponieważ nie ma podstawy prawnej w podstawowym rozporządzeniu antysubsydyjnym do uchylenia obowiązujących środków antysubsydyjnych, środki te pozostaną w mocy. Jedynie w przypadku stwierdzenia, że wnioskodawcy należy przyznać zwolnienie, obowiązujące środki antysubsydyjne zostaną uchylone w drodze rozporządzenia przyznającego takie zwolnienie.

(16)

Dochodzenie obejmie okres od 1 kwietnia 2014 r. do 31 grudnia 2016 r. („okres objęty dochodzeniem przeglądowym”).

(17)

W celu uzyskania informacji uznanych za niezbędne dla dochodzenia Komisja prześle wnioskodawcy kwestionariusz. Wnioskodawca musi przedłożyć wypełniony kwestionariusz w terminie 37 dni od daty wejścia w życie niniejszego rozporządzenia, o ile nie wskazano inaczej, zgodnie z art. 6 ust. 2 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego oraz art. 11 ust. 2 podstawowego rozporządzenia antysubsydyjnego.

(18)

Z zastrzeżeniem uregulowań zawartych w niniejszym rozporządzeniu wszystkie zainteresowane strony wzywa się do przedstawienia swoich opinii i informacji oraz do dostarczenia dowodów potwierdzających zgłaszane fakty. O ile nie wskazano inaczej, informacje te i dowody je potwierdzające muszą wpłynąć do Komisji w terminie 37 dni od daty wejścia w życie niniejszego rozporządzenia.

(19)

Wszystkie zainteresowane strony mogą wystąpić o przesłuchanie przez służby Komisji prowadzące dochodzenie. Wszelkie wnioski o przesłuchanie należy sporządzać na piśmie, podając uzasadnienie. Wnioski o przesłuchanie w sprawach dotyczących etapu wszczęcia dochodzenia muszą wpłynąć w terminie 15 dni od daty wejścia w życie niniejszego rozporządzenia. Na kolejnych etapach wnioski o przesłuchanie należy składać w terminach określonych przez Komisję w korespondencji ze stronami.

(20)

Informacje przekazywane Komisji dla celów dochodzeń w sprawie ochrony handlu muszą być wolne od praw autorskich. Przed przekazaniem Komisji informacji lub danych, które są objęte prawami autorskimi osób trzecich, zainteresowane strony muszą zwrócić się do właściciela praw autorskich o udzielenie specjalnego zezwolenia wyraźnie umożliwiającego: a) wykorzystanie przez Komisję tych informacji i danych dla celów niniejszego postępowania dotyczącego ochrony handlu; oraz b) udostępnienie tych informacji i danych zainteresowanym stronom niniejszego dochodzenia w formie umożliwiającej im wykonywanie ich prawa do obrony.

(21)

Wszystkie pisemne zgłoszenia, łącznie z informacjami wymaganymi w niniejszym rozporządzeniu, wypełnione kwestionariusze i korespondencję dostarczone przez zainteresowane strony, w odniesieniu do których wnioskuje się o ich traktowanie na zasadzie poufności, należy oznakować „Limited” (11).

(22)

Zgodnie z art. 19 ust. 2 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego oraz art. 29 ust. 2 podstawowego rozporządzenia antysubsydyjnego zainteresowane strony przedstawiające informacje oznakowane „Limited” powinny przedłożyć ich streszczenia bez klauzuli poufności, oznakowane „For inspection by interested parties”. Streszczenia powinny być wystarczająco szczegółowe, żeby pozwolić na prawidłowe zrozumienie istoty informacji przekazanych z klauzulą poufności. Jeżeli zainteresowana strona przekazująca poufne informacje nie dostarczy ich niepoufnego streszczenia w wymaganym formacie i o wymaganej jakości, takie poufne informacje mogą zostać pominięte.

(23)

Zainteresowane strony proszone są o przesłanie wszystkich oświadczeń i wniosków, w tym zeskanowanych pełnomocnictw i poświadczeń, pocztą elektroniczną, z wyjątkiem obszernych odpowiedzi, które należy przekazać na przenośnym cyfrowym nośników informacji (np. CD-ROM, DVD lub pamięć USB), osobiście lub listem poleconym. Komunikując się za pośrednictwem poczty elektronicznej, zainteresowane strony wyrażają akceptację zasad dotyczących oświadczeń w formie elektronicznej, które zostały zawarte w dokumencie zatytułowanym „CORRESPONDENCE WITH THE EUROPEAN COMMISSION IN TRADE DEFENCE CASES” („Korespondencja z Komisją Europejską w sprawach dotyczących ochrony handlu”), opublikowanym na stronie internetowej Dyrekcji Generalnej ds. Handlu pod adresem:

http://trade.ec.europa.eu/doclib/docs/2011/june/tradoc_148003.pdf.

Zainteresowane strony muszą podać swoją nazwę, adres, numer telefonu i aktualny adres poczty elektronicznej, a także upewnić się, że podany adres poczty elektronicznej funkcjonuje jako oficjalny adres przedsiębiorstwa, a pocztę elektroniczną sprawdza się codziennie. Po otrzymaniu danych kontaktowych Komisja będzie kontaktowała się z zainteresowanymi stronami wyłącznie za pomocą poczty elektronicznej, chyba że strony te wyraźne zwrócą się o przesyłanie im przez Komisję wszystkich dokumentów za pomocą innego środka komunikacji, a także z wyjątkiem sytuacji, w której charakter przesyłanego dokumentu wymagać będzie zastosowania listu poleconego. Dodatkowe zasady i informacje dotyczące korespondencji z Komisją, w tym zasady składania oświadczeń za pomocą poczty elektronicznej, zawarto w wyżej wspomnianych instrukcjach dotyczących komunikacji z zainteresowanymi stronami.

Adres Komisji do celów korespondencji:

(24)

W przypadkach, w których zainteresowana strona odmawia dostępu do niezbędnych informacji, nie dostarcza ich w określonych terminach albo znacznie utrudnia dochodzenie, istnieje możliwość dokonania potwierdzających lub zaprzeczających ustaleń na podstawie dostępnych faktów zgodnie z art. 18 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego oraz art. 28 podstawowego rozporządzenia antysubsydyjnego.

(25)

W przypadku ustalenia, że zainteresowana strona dostarczyła nieprawdziwe lub wprowadzające w błąd informacje, informacje te mogą zostać pominięte, a ustalenia mogą być dokonywane na podstawie dostępnych faktów.

(26)

Jeżeli zainteresowana strona nie współpracuje lub współpracuje jedynie częściowo i z tego względu ustalenia opierają się na dostępnych faktach zgodnie z art. 18 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego oraz art. 28 podstawowego rozporządzenia antysubsydyjnego, wynik może być mniej korzystny dla wymienionej strony niż w przypadku, gdyby strona ta współpracowała.

(27)

Niedostarczenie informacji w formie skomputeryzowanej nie będzie traktowane jako odmowa współpracy, pod warunkiem że zainteresowana strona wykaże, że przedstawienie informacji w wymaganej formie wiązałoby się dla niej z nieuzasadnionymi wysokimi kosztami lub byłoby dla niej zbyt dużym obciążeniem. Strona ta powinna niezwłocznie skontaktować się z Komisją.

(28)

Zainteresowane strony mogą wystąpić o interwencję rzecznika praw stron w postępowaniach w sprawie handlu. Rzecznik praw stron pośredniczy w kontaktach między zainteresowanymi stronami i służbami Komisji prowadzącymi dochodzenie. Rzecznik praw stron rozpatruje wnioski o dostęp do akt, spory dotyczące poufności dokumentów, wnioski o przedłużenie terminów i wnioski stron trzecich o przesłuchanie. Rzecznik praw stron może zorganizować przesłuchanie indywidualnej zainteresowanej strony i podjąć się mediacji, aby zapewnić pełne wykonanie prawa zainteresowanych stron do obrony. Rzecznik praw stron umożliwi także zorganizowanie przesłuchania z udziałem stron pozwalającego na przedstawienie różnych stanowisk i odpierających je argumentów.

(29)

Wniosek o przesłuchanie z udziałem rzecznika praw stron należy sporządzić na piśmie, podając uzasadnienie. Wnioski o przesłuchanie w sprawach dotyczących wstępnego etapu dochodzenia muszą wpłynąć w terminie 15 dni od daty wejścia w życie niniejszego rozporządzenia. Na kolejnych etapach wnioski o przesłuchanie należy składać w terminach określonych przez Komisję w korespondencji ze stronami.

(30)

Dodatkowe informacje i dane kontaktowe zainteresowane strony mogą uzyskać na stronach internetowych DG ds. Handlu dotyczących rzecznika praw stron: http://ec.europa.eu/trade/trade-policy-and-you/contacts/hearing-officer/.

(31)

Dochodzenie zostanie zamknięte, zgodnie z art. 11 ust. 5 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego oraz art. 22 ust. 1 podstawowego rozporządzenia antysubsydyjnego, w terminie dziewięciu miesięcy od daty wejścia w życie niniejszego rozporządzenia.

(32)

Wszelkie dane osobowe zgromadzone podczas niniejszego dochodzenia będą traktowane zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 45/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady (12),

11.2.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 36/53

(1)

W rozporządzeniu wykonawczym Komisji (UE) nr 686/2012 (2) przydzielono zadanie oceny każdej substancji czynnej państwu członkowskiemu pełniącemu rolę sprawozdawcę i państwu członkowskiemu pełniącemu rolę współsprawozdawcy. W porozumieniu z państwem członkowskim, którego to dotyczy, uznano za konieczne, by zmienić państwo członkowskie pełniące rolę współsprawozdawcy w odniesieniu do substancji czynnej metaldehyd, przy jednoczesnym uwzględnieniu równego rozkładu obowiązków i pracy wśród państw członkowskich. Współocenę do celów procedury odnowienia w odniesieniu do metaldehydu należy przydzielić Austrii.

(2)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 686/2012.

(3)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz,

11.2.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 36/54

(1)

Dyrektywą Komisji 2003/31/WE (2) włączono linuron jako substancję czynną do załącznika I do dyrektywy Rady 91/414/EWG (3).

(2)

Substancje czynne włączone do załącznika I do dyrektywy 91/414/EWG uznaje się za zatwierdzone na podstawie rozporządzenia (WE) nr 1107/2009 i są one wymienione w części A załącznika do rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 540/2011 (4).

(3)

Zatwierdzenie substancji czynnej linuron, określonej w części A załącznika do rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 540/2011, wygasa w dniu 31 lipca 2017 r.

(4)

Wniosek o odnowienie zatwierdzenia linuronu złożono zgodnie z art. 1 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 844/2012 (5) w terminie określonym w tym artykule.

(5)

Wnioskodawca złożył dodatkową dokumentację wymaganą zgodnie z art. 6 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 844/2012. Państwo członkowskie pełniące rolę sprawozdawcy stwierdziło, że wniosek jest kompletny.

(6)

Państwo członkowskie pełniące rolę sprawozdawcy w porozumieniu z państwem członkowskim pełniącym rolę współsprawozdawcy przygotowało sprawozdanie z oceny dotyczącej odnowienia i w dniu 15 kwietnia 2015 r. przedłożyło je Europejskiemu Urzędowi ds. Bezpieczeństwa Żywności (dalej „Urząd”) oraz Komisji.

(7)

Urząd przekazał sprawozdanie z oceny dotyczącej odnowienia wnioskodawcy i państwom członkowskim, dając im możliwość przedstawienia uwag, a otrzymane uwagi przekazał Komisji. Urząd podał również do wiadomości publicznej dodatkową dokumentację skróconą.

(8)

W dniu 8 czerwca 2016 r. (6) Urząd przekazał Komisji wnioski dotyczące tego, czy można oczekiwać, że linuron spełnia kryteria zatwierdzenia przewidziane w art. 4 rozporządzenia (WE) nr 1107/2009. W szczególności wskazano konkretne obawy dotyczące przekroczenia toksykologicznych wartości referencyjnych („AOEL”) w narażeniu mieszkańców (dzieci) oraz w narażeniu operatora stosującego rozpylacz ręczny pomimo stosowania środków ochrony indywidualnej. Ponadto stwierdzono wysokie ryzyko dla ptaków i dzikich ssaków, stawonogów niebędących przedmiotem zwalczania oraz makroorganizmów glebowych niebędących przedmiotem zwalczania. Nie można było sfinalizować oceny ryzyka dla konsumentów ze względu na szereg poważnych braków w pakiecie danych. Ponadto nie można było sfinalizować oceny narażenia i ryzyka dla szeregu różnych obszarów środowiska, w tym wód gruntowych.

(9)

Linuron został sklasyfikowany jako substancja kategorii 1B działająca toksycznie na rozrodczość zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1272/2008 (7). Narażenie mieszkańców w przypadku dzieci przekracza AOEL dla proponowanych zastosowań. Aby wykazać znikome narażenie ludzi na substancję w realistycznych proponowanych warunkach stosowania, narażenie nie może przekraczać AOEL, zatem wykluczone jest stosowanie linuronu w realistycznych proponowanych warunkach stosowania, w których narażenie ludzi na substancję byłoby znikome. Ponadto, zgodnie z innym wymogiem wykazania znikomego narażenia, pozostałości substancji czynnej nie mogą przekraczać wartości wzorcowej określonej zgodnie z art. 18 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 396/2005 Parlamentu Europejskiego i Rady (8). Na podstawie dostępnych danych nie można określić najwyższego dopuszczalnego poziomu pozostałości dla proponowanych zastosowań linuronu, jednak z dostępnych danych z badań pozostałości dla proponowanego zastosowania wynika, że należy oczekiwać wartości wzorcowej, a zatem warunek ten nie jest spełniony. W związku z powyższym nie są spełnione wymogi określone w pkt 3.6.4 w załączniku II do rozporządzenia (WE) nr 1107/2009.

(10)

Ponadto linuron jest nie tylko klasyfikowany jako substancja kategorii 1B działająca toksycznie na rozrodczość, ale również jako substancja rakotwórcza kategorii 2 zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1272/2008, w związku z czym jest uznawany za substancję oddziaływującą na układ hormonalny (endokrynny) zgodnie z akapitem trzecim punktu 3.6.5 w załączniku II do rozporządzenia (WE) nr 1107/2009. Ponadto z dostępnych dowodów naukowych wynika, że linuron zaburza funkcjonowanie układu hormonalnego, co może mieć niepożądane skutki dla organów wewnątrzwydzielniczych u ludzi i organizmów niebędących przedmiotem zwalczania. Znikome narażenie ludzi na linuron w realistycznych warunkach stosowania jest wykluczone ze względów wymienionych w motywie 9. W związku z powyższym nie są spełnione wymogi określone w akapicie pierwszym pkt 3.6.5 w załączniku II do rozporządzenia (WE) nr 1107/2009.

(11)

Komisja poprosiła wnioskodawcę o przedstawienie uwag do wniosków Urzędu. Ponadto, zgodnie z art. 14 ust. 1 akapit trzeci rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 844/2012, Komisja wezwała wnioskodawcę o przedstawienie uwag w odniesieniu do sprawozdania z oceny dotyczącej odnowienia. Wnioskodawca przedstawił uwagi, które zostały dokładnie przeanalizowane.

(12)

Mimo argumentów przedstawionych przez wnioskodawcę nie udało się jednak wyeliminować obaw związanych z przedmiotową substancją.

(13)

W związku z powyższym w odniesieniu do jednego lub więcej reprezentatywnych zastosowań co najmniej jednego środka ochrony roślin ustalono, że kryteria zatwierdzenia określone w art. 4 nie zostały spełnione. Nie należy zatem odnawiać zatwierdzenia substancji czynnej linuron.

(14)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 540/2011.

(15)

Państwom członkowskim należy przyznać czas na wycofanie zezwoleń na środki ochrony roślin zawierające linuron.

(16)

Jeżeli zgodnie z art. 46 rozporządzenia (WE) nr 1107/2009 państwa członkowskie przyznają dodatkowy okres na zużycie zapasów środków ochrony roślin zawierających linuron, okres ten powinien upłynąć najpóźniej z dniem 3 czerwca 2018 r.

(17)

Rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) 2016/950 (9) przedłużono termin wygaśnięcia zatwierdzenia linuronu do dnia 31 lipca 2017 r., aby umożliwić zakończenie procesu odnowienia przed wygaśnięciem zatwierdzenia tej substancji. Z uwagi na fakt, że decyzję podejmuje się przed tym przedłużonym terminem wygaśnięcia zatwierdzenia, niniejsze rozporządzenie powinno mieć zastosowanie możliwie jak najszybciej.

(18)

Niniejsze rozporządzenie nie wyklucza możliwości złożenia nowego wniosku dotyczącego zatwierdzenia linuronu zgodnie z art. 7 rozporządzenia (WE) nr 1107/2009.

(19)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz,

11.2.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 36/57

(1)

Rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 543/2011 przewiduje – zgodnie z wynikami wielostronnych negocjacji handlowych Rundy Urugwajskiej – kryteria, na których podstawie Komisja ustala standardowe wartości dla przywozu z państw trzecich, w odniesieniu do produktów i okresów określonych w części A załącznika XVI do wspomnianego rozporządzenia.

(2)

Standardowa wartość w przywozie jest obliczana każdego dnia roboczego, zgodnie z art. 136 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 543/2011, przy uwzględnieniu podlegających zmianom danych dziennych. Niniejsze rozporządzenie powinno zatem wejść w życie z dniem jego opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej,

11.2.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 36/59

(1)

W dniu 12 maja 2016 r. Rada przyjęła na wniosek Komisji – zgodnie z art. 29 kodeksu granicznego Schengen – decyzję wykonawczą przedstawiającą zalecenie w sprawie tymczasowych kontroli na granicach wewnętrznych w wyjątkowych okolicznościach zagrażających ogólnemu funkcjonowaniu strefy Schengen (2).

(2)

Rada zaleciła pięciu państwom należącym do strefy Schengen (Austrii, Niemcom, Danii, Szwecji i Norwegii) utrzymanie proporcjonalnych tymczasowych kontroli granicznych na ograniczonej liczbie odcinków granic wewnętrznych przez okres sześciu miesięcy, aby zaradzić poważnemu zagrożeniu dla porządku publicznego i bezpieczeństwa wewnętrznego w tych państwach spowodowanemu skumulowaniem niedociągnięć w kontroli na granicach zewnętrznych w Grecji oraz wtórnych przepływów nielegalnych migrantów przybywających do Unii przez Grecję, których zamiarem może być przedostanie się do innych państw strefy Schengen. Okres ten został przedłużony przez Radę na wniosek Komisji o kolejne trzy miesiące w dniu 11 listopada 2016 r.

(3)

Zgodnie z art. 25 i 29 kodeksu granicznego Schengen początkowy okres zalecony przez Radę może zostać przedłużony, jeśli wyjątkowe okoliczności nadal się utrzymują.

(4)

W zaleceniu z dnia 11 listopada 2016 r. wprowadzono wymóg przedstawiania Komisji przez przedmiotowe państwa strefy Schengen miesięcznych sprawozdań na temat wyników przeprowadzonych kontroli i, w stosownych przypadkach, na temat oceny konieczności kontynuowania takich kontroli. Komisja otrzymała sprawozdania od wszystkich przedmiotowych państw strefy Schengen. Informacje zawarte w tych sprawozdaniach wskazują na to, że kontrole spełniały warunki określone w zaleceniu. Potwierdzają również stopniową stabilizację sytuacji w tych państwach – maleje zarówno liczba osób, którym odmówiono wjazdu, jak i liczba otrzymanych wniosków o azyl.

(5)

Mimo tego postępu warunki określone w planie działania „Przywrócenie strefy Schengen” z myślą o zniesieniu wszystkich kontroli na granicach wewnętrznych i o powrocie do normalnego funkcjonowania strefy Schengen wciąż jednak nie zostały całkowicie spełnione. Co więcej, pomimo stałych postępów i znacznej poprawy w obszarze zarządzania granicami zewnętrznymi osiągniętych przez Grecję w 2016 r. w Grecji nadal przebywa znaczna liczba nielegalnych migrantów. Na podstawie tendencji zaobserwowanych w przeszłości można stwierdzić, że państwa członkowskie najbardziej dotknięte problemem wtórnych przepływów nielegalnych migrantów przybywających z Grecji pozostają narażone na ryzyko związane z ich nielegalnym przemieszczaniem się.

(6)

W swoim komunikacie „Przywrócenie strefy Schengen – plan działania” Komisja wskazała różne polityki, które należy wdrożyć w celu przywrócenia pełnego funkcjonowania strefy Schengen. Europejska Agencja Straży Granicznej i Przybrzeżnej szybko staje się operacyjna, dzięki czemu od lutego 2017 r. będzie mogła służyć Grecji wsparciem na północnogreckiej granicy zewnętrznej.

(7)

Innym elementem wskazanym w planie działania na rzecz przywrócenia strefy Schengen jest realizacja postanowień oświadczenia UE–Turcja. Czwarte sprawozdanie z postępów (3) potwierdza tendencję stabilnego osiągania wyników mimo występowania wielu wyzwań. Realizacja postanowień musi być jednak stale monitorowana. To samo dotyczy współpracy uzgodnionej w oświadczeniu przyjętym na szczycie przywódców państw, przez które biegnie szlak zachodniobałkański.

(8)

Nadal utrzymują się zatem wyjątkowe okoliczności stanowiące poważne zagrożenie dla porządku publicznego i bezpieczeństwa wewnętrznego, zagrażające ogólnemu funkcjonowaniu strefy Schengen.

(9)

W świetle powyższych faktów wydaje się zatem uzasadnione, by umożliwić, jako ostateczność, dalsze przedłużenie tymczasowych kontroli granicznych na przedmiotowych granicach wewnętrznych przez państwa strefy Schengen przeprowadzające obecnie takie kontrole, a mianowicie Austrię, Niemcy, Danię, Szwecję i państwo stowarzyszone Norwegię, zgodnie z art. 29 kodeksu granicznego Schengen.

(10)

Zgodnie ze wskaźnikami faktycznymi dostępnymi na obecnym etapie przedłużenie to nie powinno przekraczać trzech miesięcy od daty przyjęcia niniejszej decyzji wykonawczej.

(11)

Państwa członkowskie, które zdecydują się na dalsze prowadzenie kontroli na granicach wewnętrznych na podstawie niniejszej decyzji wykonawczej, powinny zawiadomić o tym inne państwa członkowskie, Parlament Europejski i Komisję.

(12)

Przed opowiedzeniem się za takimi kontrolami przedmiotowe państwa członkowskie powinny zbadać, czy do skutecznego zaradzenia stwierdzonym zagrożeniom nie mogłyby zostać wykorzystane inne środki, alternatywne do kontroli granicznych, na przykład wykonywanie uprawnień policyjnych w sposób zgodny z art. 23 kodeksu granicznego Schengen, i decyzję o przywróceniu kontroli granicznych na przedmiotowych granicach wewnętrznych podjąć jedynie jako ostateczność, w sytuacji gdy takie mniej restrykcyjne dla ruchu transgranicznego środki nie będą wystarczające, by zaradzić takim zagrożeniom. Przedmiotowe państwa członkowskie w swoich powiadomieniach powinny poinformować o wyniku tej analizy i powodach opowiedzenia się za wariantem kontroli granicznych.

(13)

Kontrole na mocy niniejszej decyzji wykonawczej powinny być w dalszym ciągu stosowane jedynie w zakresie, w jakim jest to konieczne; ich natężenie powinno być ograniczone do niezbędnego minimum i dostosowane do okoliczności. W związku z tym można uznać, że jakiekolwiek dalsze zmniejszenie przepływu powinno prowadzić do zawieszenia kontroli na poszczególnych odcinkach granicy. Prowadzone powinny być jedynie kontrole ukierunkowane, oparte na stale aktualizowanej analizie ryzyka i stale aktualizowanych danych wywiadowczych, co ma służyć optymalizacji korzyści z kontroli i ograniczeniu ich negatywnych skutków dla swobodnego przepływu. Państwa Schengen, których dotyczą te kontrole na odpowiednich odcinkach granicy, powinny mieć możliwość regularnego wyrażania swoich poglądów na temat konieczności ich utrzymania; państwo strefy Schengen, które podjęło decyzję o przywróceniu takich kontroli, powinno wziąć te opinie pod uwagę przy rozpatrywaniu i weryfikacji konieczności prowadzenia takich kontroli, w celu stopniowego ograniczania ich zakresu.

(14)

Pod koniec każdego miesiąca wykonywania niniejszej decyzji wykonawczej należy niezwłocznie przesłać Komisji i Radzie pełne sprawozdanie z wyników przeprowadzonych kontroli, wraz z oceną, czy w stosownych przypadkach istnieje konieczność ich utrzymania. W sprawozdaniu należy podać łączną liczbę osób poddanych kontroli, łączną liczbę decyzji o odmowie wjazdu wydanych w następstwie kontroli, łączną liczbę decyzji nakazujących powrót wydanych w następstwie kontroli i łączną liczbę wniosków o udzielenie azylu otrzymanych na granicach wewnętrznych, na których odbywają się kontrole.

(15)

Rada przyjmuje do wiadomości zapowiedź Komisji, że będzie ona kontynuowała współpracę z przedmiotowymi państwami Schengen, aby stopniowo znosić tymczasowe kontrole na granicach wewnętrznych w celu powrotu do normalnego funkcjonowania strefy Schengen tak szybko, jak to możliwe.

(16)

Rada odnotowuje również zapowiedź Komisji, że będzie ona dokładnie monitorować stosowanie niniejszej decyzji wykonawczej,

1.

Austria, Niemcy, Dania, Szwecja i Norwegia przedłużyły proporcjonalne tymczasowe kontrole graniczne o maksymalnie trzy miesiące, począwszy od dnia 11 lutego 2017 r. na następujących granicach wewnętrznych:

2.

Przed podjęciem decyzji o dalszym przedłużeniu takich kontroli w oparciu o niniejsze zalecenie dane państwo członkowskie powinno wymienić poglądy z odnośnym państwem członkowskim lub odnośnymi państwami członkowskimi w celu zapewnienia, by kontrole na granicach wewnętrznych były prowadzone wyłącznie wtedy, gdy jest to konieczne i proporcjonalne. Ponadto przedmiotowe państwa członkowskie powinny zapewnić, by kontrole na granicach wewnętrznych przeprowadzano jedynie jako ostateczność, gdy inne alternatywne środki nie mogą przynieść tych samych skutków, oraz wyłącznie na tych odcinkach granic wewnętrznych, na których uznaje się to za konieczne i proporcjonalne, zgodnie z kodeksem granicznym Schengen. Przedmiotowe państwa członkowskie powinny o swojej decyzji zawiadomić inne państwa członkowskie, Parlament Europejski i Komisję.

3.

Kontrola graniczna powinna być w dalszym ciągu ukierunkowana, oparta na stale aktualizowanej analizie ryzyka i stale aktualizowanych danych wywiadowczych oraz powinna mieć zakres, częstotliwość, lokalizację i czas ograniczone do tego, co jest ściśle niezbędne do zapewnienia odpowiedzi na poważne zagrożenie i do celów ochrony porządku publicznego i bezpieczeństwa wewnętrznego. Państwo członkowskie, które prowadzi kontrole na granicach wewnętrznych zgodnie z niniejszą decyzją wykonawczą, dokonuje cotygodniowego przeglądu konieczności, częstotliwości, lokalizacji i czasu kontroli, dostosowuje natężenie kontroli do poziomu danego zagrożenia, w stosownych przypadkach stopniowo je znosi, a także niezwłocznie przekazuje Komisji i Radzie sprawozdanie miesięczne.

11.2.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 36/62

(1)

Grypa ptaków jest wirusową chorobą zakaźną ptaków. Zakażenie drobiu i innych ptaków żyjących w niewoli wirusem grypy ptaków powoduje rozwój jednej z dwóch postaci tej choroby, o różnej zjadliwości. Postać o niskiej zjadliwości wywołuje zwykle jedynie łagodne objawy, natomiast postać o wysokiej zjadliwości jest przyczyną bardzo wysokiej śmiertelności u większości gatunków ptaków. Choroba ta może mieć bardzo poważny wpływ na rentowność chowu drobiu.

(2)

W przypadku wystąpienia ogniska grypy ptaków w państwie członkowskim istnieje ryzyko, że czynnik chorobotwórczy rozprzestrzeni się na inne gospodarstwa utrzymujące drób lub inne ptaki żyjące w niewoli. W wyniku handlu żywym drobiem lub innymi ptakami żyjącymi w niewoli, lub uzyskanymi z nich lub od nich produktami, może on zatem rozprzestrzenić się z jednego państwa członkowskiego na inne państwa członkowskie lub na państwa trzecie.

(3)

W dyrektywie Rady 2005/94/WE (3) określono niektóre środki zapobiegawcze odnoszące się do nadzorowania i wczesnego wykrywania grypy ptaków oraz minimalne środki zwalczania do stosowania w przypadku wystąpienia ogniska tej choroby u drobiu lub innych ptaków żyjących w niewoli. We wspomnianej dyrektywie przewiduje się ustanowienie obszarów zapowietrzonych i obszarów zagrożonych w przypadku wystąpienia ogniska wysoce zjadliwej grypy ptaków. Regionalizacja ta służy w szczególności zachowaniu stanu zdrowia ptaków na pozostałym terytorium danego państwa członkowskiego poprzez uniemożliwianie wprowadzenia czynnika chorobotwórczego i zapewnianie wczesnego wykrywania choroby.

(4)

Od początku listopada 2016 r. szesnaście państw członkowskich („zainteresowane państwa członkowskie”) – a mianowicie: Bułgaria, Republika Czeska, Dania, Niemcy, Grecja, Francja, Chorwacja, Włochy, Węgry, Niderlandy, Austria, Polska, Rumunia, Słowacja, Szwecja i Zjednoczone Królestwo – powiadomiło Komisję o wystąpieniu ognisk wysoce zjadliwej grypy ptaków podtypu H5N8 w gospodarstwach znajdujących się na ich terytorium i utrzymujących drób lub inne ptaki żyjące w niewoli.

(5)

Wirusa wysoce zjadliwej grypy ptaków podtypu H5N8 wykryto od końca października 2016 r. u wielu dzikich ptaków, głównie u gatunków ptaków migrujących w wymienionych wyżej państwach członkowskich i w Irlandii, Hiszpanii, Portugalii i Słowenii.

(6)

W większości państw członkowskich wirusa powodującego chorobę wykryto najpierw u dzikich ptaków, a następnie w gospodarstwach utrzymujących drób lub inne ptaki żyjące w niewoli.

(7)

Również sąsiednie państwa trzecie, takie jak: była jugosłowiańska republika Macedonii, Serbia, Szwajcaria, Federacja Rosyjska i Ukraina, zidentyfikowały wirusa wysoce zjadliwej grypy ptaków podtypu H5N8 na swoim terytorium u dzikich ptaków lub w gospodarstwach utrzymujących drób lub inne ptaki żyjące w niewoli.

(8)

W związku z wystąpieniem ognisk wysoce zjadliwej grypy ptaków podtypu H5N8 w Danii, Niemczech, Francji, na Węgrzech, w Niderlandach, Austrii i Szwecji Komisja przyjęła szereg decyzji wykonawczych Komisji w sprawie środków ochronnych skierowanych do tych państw członkowskich.

(9)

Dla jasności i w celu informowania na bieżąco państw członkowskich, państw trzecich i zainteresowanych stron na temat rozwoju sytuacji epidemiologicznej przyjęto decyzję wykonawczą Komisji (UE) 2016/2122 (4), aby w jednym akcie Unii zawrzeć wykaz obszarów zapowietrzonych i zagrożonych ustanowionych przez właściwe organy zainteresowanych państw członkowskich w związku z wystąpieniem ognisk wysoce zjadliwej grypy ptaków podtypu H5N8 w gospodarstwach znajdujących się na ich terytorium, zgodnie z dyrektywą 2005/94/WE. Zainteresowane państwa członkowskie są wymienione w wykazie w załączniku do wspomnianej decyzji wykonawczej.

(10)

Od czasu przyjęcia decyzji wykonawczej (UE) 2016/2122 epidemia postępuje i rozszerzył się jej zasięg geograficzny, w szczególności ze względu na odbywające się sezonowe przemieszczenia dzikich ptaków migrujących i okazjonalne rozprzestrzenianie się wirusa na gospodarstwa utrzymujące drób i inne ptaki żyjące w niewoli. Dalsze rozprzestrzenianie się wirusa pomiędzy gospodarstwami ma również miejsce na niektórych obszarach o dużej gęstości gospodarstw, gdzie drób nie może być skutecznie chroniony przed kontaktami z dzikimi ptakami.

(11)

Decyzja wykonawcza (UE) 2016/2122 została następnie zmieniona decyzjami wykonawczymi Komisji (UE) 2016/2219 (5), (UE) 2016/2279 (6), (UE) 2016/2367 (7), (UE) 2017/14 (8), (UE) 2017/116 (9) i (UE) 2017/155 (10) po wystąpieniu kolejnych ognisk wysoce zjadliwej grypy ptaków podtypu H5N8 w Bułgarii, Republice Czeskiej, Niemczech, Grecji, we Francji, w Chorwacji, we Włoszech, na Węgrzech, w Niderlandach, Austrii, Polsce, Rumunii, na Słowacji, w Szwecji i Zjednoczonym Królestwie.

(12)

Od czasu przyjęcia decyzji wykonawczej (UE) 2017/155, Bułgaria, Republika Czeska, Niemcy, Grecja, Francja, Włochy, Węgry, Polska, Rumunia, Słowacja, Szwecja i Zjednoczone Królestwo zgłosiły kolejne ogniska wysoce zjadliwej grypy ptaków podtypu H5N8 u drobiu i podjęły niezbędne środki wymagane zgodnie z dyrektywą 2005/94/WE, w tym ustanowiły obszary zapowietrzone i zagrożone wokół ognisk choroby. We wszystkich przypadkach Komisja zbadała środki wprowadzone przez zainteresowane państwa członkowskie zgodnie z dyrektywą 2005/94/WE i uznała, że granice obszarów zapowietrzonych i zagrożonych ustanowionych przez właściwe organy zainteresowanych państw członkowskich znajdują się w wystarczającej odległości od gospodarstw, w których potwierdzono ognisko choroby.

(13)

Ponadto w Chorwacji i Austrii obszary zagrożone nadal obowiązują z powodu wcześniejszych ognisk tej choroby w tych państwach członkowskich. Decyzja wykonawcza (UE) 2016/2122 została przyjęta, a następnie odpowiednio zmieniona, aby niezwłocznie opisać na poziomie unijnym obszary zapowietrzone i zagrożone ustanowione w zainteresowanych państwach członkowskich zgodnie z dyrektywą 2005/94/WE, w celu zapobieżenia niepotrzebnym zakłóceniom w handlu wewnątrz Unii oraz uniknięcia nałożenia nieuzasadnionych barier handlowych przez państwa trzecie.

(14)

Obecna sytuacja epidemiologiczna ciągle się zmienia. Wirusa wysoce zjadliwej grypy ptaków podtypu H5N8 w dalszym ciągu identyfikuje się u dzikich ptaków i drobiu lub innych ptaków żyjących w niewoli w wielu państwach członkowskich. Ponadto wirusa wysoce zjadliwej grypy ptaków podtypu H5N5 wykryto ostatnio u wielu różnych gatunków dzikich ptaków, głównie znalezionych martwych, w Niemczech, we Włoszech, w Chorwacji, Grecji, Polsce, Niderlandach i Słowenii. Również Niemcy powiadomiły Komisję o wystąpieniu ognisk wysoce zjadliwej grypy ptaków podtypu H5N5 w położonych na ich terytorium gospodarstwach utrzymujących drób.

(15)

Dzikie ptaki, w szczególności dzikie migrujące ptaki wodne, uznaje się za naturalnych nosicieli wirusów ptasiej grypy. Występowanie różnych podtypów wirusów wysoce zjadliwej grypy ptaków u dzikich ptaków nie jest niczym niezwykłym, lecz stwarza ciągłe ryzyko bezpośredniego i pośredniego wprowadzenia tych wirusów do gospodarstw utrzymujących drób lub inne ptaki żyjące w niewoli, oraz ryzyko ewentualnego dalszego rozprzestrzeniania się wirusa z zakażonego gospodarstwa do innych gospodarstw. Ponadto wzrasta ryzyko reasortacji i powstawania nowych podtypów wirusa.

(16)

Dnia 20 grudnia 2016 r. EFSA opublikowała oświadczenie „Pilny wniosek w sprawie grypy ptaków” (11) zalecające stosowanie środków zapobiegawczych i środków zwalczania w odniesieniu do wysoce zjadliwej grypy ptaków zarówno podtypu H5, jak i podtypu H7, ponieważ nie ma naukowego uzasadnienia dla zróżnicowanego podejścia.

(17)

Podobnie w Kodeksie zdrowia zwierząt lądowych Światowej Organizacji Zdrowia Zwierząt (OIE) zaleca się w odniesieniu do wysoce zjadliwej grypy ptaków podtypów zarówno H5, jak i H7 stosowanie tych samych norm w międzynarodowym handlu żywym drobiem i produktami drobiowymi.

(18)

Biorąc pod uwagę rozwój sytuacji epidemiologicznej w Unii oraz sezonowość wirusa u dzikich ptaków, istnieje ryzyko, że w Unii wystąpią w nadchodzących miesiącach kolejne ogniska różnych podtypów wysoce zjadliwej grypy ptaków.

(19)

Komisja wraz z państwami członkowskimi dokonuje zatem na bieżąco oceny sytuacji epidemiologicznej i przeglądu środków.

(20)

Ze względu na jasność i biorąc pod uwagę obecne współwystępowanie dwóch, a być może większej liczby, różnych wirusów wysoce zjadliwej grypy ptaków podczas obecnej epidemii, należy rozszerzyć zakres obecnych środków ochronnych zawartych w decyzji wykonawczej (UE) 2016/2122 w celu uwzględnienia wszystkich wirusów wysoce zjadliwej grypy ptaków zgodnie z definicją w załączniku I do dyrektywy 2005/94/WE, jak również w celu informowania na bieżąco państw członkowskich, państw trzecich i zainteresowanych stron na temat obecnej sytuacji epidemiologicznej. Obszary zapowietrzone i zagrożone ustanowione przez właściwe organy państw członkowskich zgodnie z dyrektywą 2005/94/WE, należy ponownie wymienić w jednym akcie, a okres obowiązywania regionalizacji należy ustalić z uwzględnieniem sytuacji epidemiologicznej w odniesieniu do wysoce zjadliwej grypy ptaków.

(21)

Decyzję wykonawczą (UE) 2016/2122 należy zatem uchylić i zastąpić niniejszym aktem.

(22)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz,

a)

obszary zapowietrzone ustanowione przez ich właściwe organy zgodnie z art. 16 ust. 1 lit. a) dyrektywy 2005/94/WE obejmowały co najmniej obszary wymienione jako obszary zapowietrzone w części A załącznika do niniejszej decyzji;

b)

środki, które mają być stosowane na obszarach zapowietrzonych, przewidziane w art. 29 ust. 1 dyrektywy 2005/94/WE, były utrzymywane przynajmniej do dat określonych w odniesieniu do obszarów zapowietrzonych w części A załącznika do niniejszej decyzji.

a)

obszary zagrożone ustanowione przez ich właściwe organy zgodnie z art. 16 ust. 1 lit. b) dyrektywy 2005/94/WE obejmowały co najmniej obszary wymienione jako obszary zagrożone w części B załącznika do niniejszej decyzji;

b)

środki, które mają być stosowane na obszarach zagrożonych, przewidziane w art. 31 dyrektywy 2005/94/WE, były utrzymywane przynajmniej do dat określonych w odniesieniu do obszarów zagrożonych w części B załącznika do niniejszej decyzji.