9.2.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 34/1

(1)

Załącznik II do rozporządzenia (UE) nr 98/2013 zawiera wykaz prekursorów materiałów wybuchowych, które podlegają zharmonizowanym przepisom dotyczącym ich dostępności dla ogółu społeczeństwa, oraz zapewniającym odpowiednie zgłaszanie podejrzanych transakcji, zniknięć i kradzieży w całym łańcuchu dostaw.

(2)

Substancje wymienione w załączniku II są dostępne dla ogółu społeczeństwa, ale podlegają obowiązkowi zgłaszania, który obejmuje zarówno użytkowników profesjonalnych w całym cyklu dostaw, jak i przeciętnych użytkowników.

(3)

Państwa członkowskie wykazały, że proszek aluminiowy był nabywany i używany w Europie w celu produkcji materiałów wybuchowych domowymi sposobami.

(4)

Wprowadzanie do obrotu i stosowanie proszku aluminiowego nie jest obecnie zharmonizowane na szczeblu Unii. Jednakże przynajmniej jedno państwo członkowskie wprowadziło już ograniczenia jego dostępności dla przeciętnych użytkowników, a Światowa Organizacja Celna monitoruje jego przesyłanie na całym świecie w celu identyfikacji przypadków nielegalnego handlu na potrzeby produkcji improwizowanych prekursorów materiałów wybuchowych.

(5)

Tendencje w zakresie używania proszku aluminiowego nie uzasadniają obecnie ograniczenia dostępu przeciętnych użytkowników, biorąc pod uwagę poziom zagrożenia lub wielkość wymiany handlowej związane z tą substancją.

(6)

Konieczna jest zwiększona kontrola, by organy krajowe miały możliwość zapobiegania i wykrywania potencjalnego nielegalnego stosowania tych substancji jako prekursorów materiałów wybuchowych, co można osiągnąć za pomocą mechanizmu sprawozdawczego ustanowionego na mocy rozporządzenia (UE) nr 98/2013.

(7)

Ze względu na zagrożenie stwarzane przez dostępność proszku aluminiowego, oraz biorąc pod uwagę, że obowiązek sprawozdawczy nie będzie miał znacznego wpływu na podmioty gospodarcze i konsumentów, dodanie tej substancji do załącznika II do rozporządzenia (UE) nr 98/2013 jest uzasadnione i proporcjonalne,

a)

nagłówek drugiej kolumny otrzymuje następujące brzmienie:

„Kod w Nomenklaturze scalonej (NS) (1)”;

b)

dodaje się następującą substancję:

9.2.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 34/3

(1)

Załącznik II do rozporządzenia (UE) nr 98/2013 zawiera wykaz prekursorów materiałów wybuchowych, które podlegają zharmonizowanym przepisom dotyczącym ich dostępności dla przeciętnych użytkowników, oraz zapewniającym odpowiednie zgłaszanie podejrzanych transakcji, zniknięć i kradzieży w całym łańcuchu dostaw.

(2)

Substancje wymienione w załączniku II są dostępne dla przeciętnych użytkowników, ale podlegają obowiązkowi zgłaszania, który obejmuje zarówno użytkowników profesjonalnych w całym cyklu dostaw, jak i przeciętnych użytkowników.

(3)

Załącznik II zawiera już pewną liczbę soli azotowych ze względu na ich potencjalne nielegalne wykorzystanie jako prekursorów materiałów wybuchowych. Azotan magnezu w postaci sześciowodnej jest substancją o podobnych właściwościach, jednak niepodlegającą kontroli.

(4)

Sześciowodny azotan magnezu jest obecnie niepodlegającą kontroli alternatywą dla soli azotowych wymienionych w załączniku II. Ponadto w ostatnich latach zgłaszano jego nielegalne wykorzystanie poza Unią jako prekursora materiałów wybuchowych.

(5)

Tendencje w zakresie używania sześciowodnego azotanu magnezu nie uzasadniają obecnie ograniczenia dostępu przeciętnych użytkowników, biorąc pod uwagę poziom zagrożenia lub wielkość wymiany handlowej związane z tą substancją.

(6)

Konieczna jest zwiększona kontrola, by organy krajowe miały możliwość zapobiegania i wykrywania potencjalnego nielegalnego stosowania tej substancji jako prekursora materiałów wybuchowych, co można osiągnąć za pomocą mechanizmu sprawozdawczego ustanowionego na mocy rozporządzenia (UE) nr 98/2013.

(7)

Ze względu na zagrożenie stwarzane przez dostępność sześciowodnego azotanu magnezu, oraz biorąc pod uwagę, że obowiązek sprawozdawczy nie będzie miał znacznego wpływu na podmioty gospodarcze i konsumentów, dodanie tej substancji do załącznika II do rozporządzenia (UE) nr 98/2013 jest uzasadnione i proporcjonalne,

9.2.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 34/5

(1)

Załącznik II do rozporządzenia (UE) nr 98/2013 zawiera wykaz prekursorów materiałów wybuchowych, które podlegają zharmonizowanym przepisom dotyczącym ich dostępności dla ogółu społeczeństwa, oraz zapewniającym odpowiednie zgłaszanie podejrzanych transakcji, zniknięć i kradzieży w całym łańcuchu dostaw.

(2)

Substancje wymienione w załączniku II są dostępne dla ogółu społeczeństwa, ale podlegają obowiązkowi zgłaszania, który obejmuje zarówno użytkowników profesjonalnych w całym cyklu dostaw, jak i przeciętnych użytkowników.

(3)

Państwa członkowskie wykazały, że proszek aluminiowy był nabywany i używany w Europie w celu produkcji materiałów wybuchowych domowymi sposobami. Proszek magnezu to substancja o właściwościach bardzo zbliżonych do aluminium.

(4)

Wprowadzanie do obrotu i stosowanie aluminium oraz proszku magnezu nie jest obecnie zharmonizowane na szczeblu Unii. Jednakże przynajmniej jedno państwo członkowskie wprowadziło już ograniczenia ich dostępności dla przeciętnych użytkowników, a Światowa Organizacja Celna monitoruje przesyłanie proszku aluminiowego na całym świecie w celu identyfikacji przypadków nielegalnego handlu na potrzeby produkcji improwizowanych prekursorów materiałów wybuchowych.

(5)

Tendencje w zakresie używania proszku aluminiowego i proszku magnezu nie uzasadniają obecnie ograniczenia dostępu przeciętnych użytkowników, biorąc pod uwagę poziom zagrożenia lub wielkość wymiany handlowej związane z tą substancją.

(6)

Konieczna jest zwiększona kontrola, by organy krajowe miały możliwość zapobiegania i wykrywania potencjalnego nielegalnego stosowania tych substancji jako prekursorów materiałów wybuchowych, co można osiągnąć za pomocą mechanizmu sprawozdawczego ustanowionego na mocy rozporządzenia (UE) nr 98/2013.

(7)

Proszek aluminiowy jest przedmiotem oddzielnego rozporządzenia delegowanego, w którym dodaje się tę substancję do wykazu w załączniku II. W rezultacie proszek magnezu mógłby stanowić realną alternatywę niepodlegającą kontroli.

(8)

Ze względu na zagrożenie stwarzane przez dostępność proszku magnezu, oraz biorąc pod uwagę, że obowiązek sprawozdawczy nie będzie miał znacznego wpływu na podmioty gospodarcze i konsumentów, dodanie tej substancji do załącznika II do rozporządzenia (UE) nr 98/2013 jest uzasadnione i proporcjonalne,

9.2.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 34/7

(1)

W art. 4 rozporządzenia (UE) nr 978/2012 określono kryteria przyznawania preferencji taryfowych przewidzianych w rozwiązaniu ogólnym w ramach ogólnego systemu preferencji („GSP”).

(2)

Art. 4 ust. 1 lit. a) i b) rozporządzenia (UE) nr 978/2012 stanowią odpowiednio, że kraj, który został sklasyfikowany przez Bank Światowy jako kraj o wysokim dochodzie lub o średniowysokim dochodzie przez trzy kolejne lata, a także kraj, który korzysta z umowy o preferencyjnym dostępie do rynku, która zasadniczo w zakresie całego handlu zapewnia taki sam poziom preferencji taryfowych jak system GSP lub lepszy, nie powinien korzystać z preferencji w ramach GSP.

(3)

Wykaz krajów korzystających z rozwiązania ogólnego w ramach GSP, o którym mowa w art. 1 ust. 2 lit. a) rozporządzenia (UE) nr 978/2012, określono w załączniku II do tego rozporządzenia. Zgodnie z art. 5 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 978/2012, przeglądu załącznika II należy dokonać do dnia 1 stycznia każdego roku. W przeglądzie należy uwzględnić zmiany w gospodarce, rozwoju lub warunkach wymiany handlowej w krajach korzystających, w odniesieniu do kryteriów określonych w art. 4.

(4)

Zgodnie z art. 5 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 978/2012 krajowi korzystającemu z systemu GSP i podmiotom gospodarczym należy zapewnić wystarczający czas na dokładne przystosowanie się do zmiany statusu danego kraju w ramach GSP. W związku z tym rozwiązanie GSP musi pozostać w mocy przez rok od dnia wejścia w życie zmiany statusu kraju, jak określono w art. 4 ust. 1 lit. a) i przez dwa lata od dnia zastosowania umowy o preferencyjnym dostępie do rynku, jak określono w art. 4 ust. 1 lit. b).

(5)

Tonga zostało sklasyfikowane przez Bank Światowy jako kraj o średniowysokim dochodzie w latach 2013, 2014 i 2015. W związku z tym, rozporządzeniem delegowanym Komisji (UE) 2015/1979 (2), ze skutkiem od dnia 1 stycznia 2017 r. Tonga zostało usunięte z wykazu krajów korzystających z GSP w załączniku II do rozporządzenia (UE) nr 978/2012. Jednakże w 2016 r. Tonga zostało sklasyfikowane przez Bank Światowy jako kraj o średnioniskim dochodzie. Należy zatem ponownie umieścić Tonga w załączniku II do rozporządzenia (UE) nr 978/2012 ze skutkiem od dnia 1 stycznia 2017 r.

(6)

Umowa o pogłębionej i kompleksowej strefie wolnego handlu (DCFTA), podpisana przez Unię i Ukrainę w dniu 27 czerwca 2014 r. jako część szerszego układu o stowarzyszeniu była tymczasowo stosowana od dnia 1 stycznia 2016 r. Ponieważ DCFTA zawiera korzystniejsze preferencje taryfowe niż GSP dla praktycznie całej wymiany handlowej, Ukraina powinna zostać usunięta z wykazu krajów korzystających z GSP w załączniku II ze skutkiem od dnia 1 stycznia 2018 r.,

1)

w kolumnach A i B dodaje się odpowiednio następujący kod alfabetyczny i odpowiadający mu kraj:

2)

w kolumnach A i B usuwa się odpowiednio następujący kod alfabetyczny i odpowiadający mu kraj:

9.2.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 34/9

(1)

Rejestr floty rybackiej UE jest niezbędnym narzędziem wdrażania przepisów wspólnej polityki rybołówstwa. W rejestrze tym powinny być ujęte wszystkie unijne statki rybackie.

(2)

Obecnie obowiązujące przepisy dotyczące krajowych rejestrów statków rybackich oraz rejestru floty rybackiej UE określone są w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 26/2004 (2).

(3)

Państwa członkowskie rejestrują informacje dotyczące własności, charakterystyki statków i narzędzi oraz działalności unijnych statków rybackich pływających pod ich banderą i przekazują takie informacje Komisji zgodnie z art. 24 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 1380/2013. Komisja prowadzi rejestr floty rybackiej UE, który zawiera informacje otrzymane od państw członkowskich.

(4)

Państwa członkowskie są odpowiedzialne za prawidłowość informacji zawartych w krajowym rejestrze floty rybackiej. W tym celu państwa członkowskie powinny stale monitorować jakość takich informacji oraz zapewnić, aby były one regularnie aktualizowane i mogły być w dowolnym momencie sprawdzone przez Komisję poprzez szczegółowe pytania.

(5)

Przetwarzanie przez właściwe organy państw członkowskich danych osobowych zawartych w krajowych rejestrach floty rybackiej podlega przepisom prawa Unii dotyczącym ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych oraz swobodnego przepływu tych danych, w szczególności dyrektywy 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (3), oraz właściwych krajowym przepisom wykonawczym. Parametry i oznaka rybacka odnotowane w rejestrze prowadzonym przez każde państwo członkowskie należy określić zgodnie z rozporządzeniem Rady (EWG) nr 2930/86 (4) i rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) nr 404/2011 (5).

(6)

W celu monitorowania działalności statków pomiędzy państwami członkowskimi oraz w celu zagwarantowania jednoznacznego powiązania pomiędzy informacjami zawartymi w rejestrze floty rybackiej UE a danymi pochodzącymi z innych systemów informacji związanych z działalnością rybacką, każdemu unijnemu statkowi rybackiemu należy przyporządkować niepowtarzalny numer identyfikacyjny, którego w żadnych okolicznościach nie można przydzielić ponownie ani zmienić.

(7)

Aby zapewnić skuteczne stosowanie niniejszego rozporządzenia, właściwe jest wprowadzenie nowych narzędzi i procedur w celu dalszego uproszczenia zarządzania danymi pomiędzy państwami członkowskimi a Komisją Europejską oraz w celu zagwarantowania częstszego dostępu do zaktualizowanych danych.

(8)

Do celów zarządzania potencjałem flot rybackich i ich działalnością rejestr floty rybackiej UE należy udostępnić państwom członkowskim w całości, publicznie zaś – w wersji ograniczonej. Z wersji ograniczonej należy wyłączyć dane osobowe w celu ich ochrony, powinna ona jednak zawierać identyfikatory statków rybackich do celów zwiększenia dostępności informacji dla opinii publicznej i podniesienia poziomu ich przejrzystości.

(9)

Przetwarzanie danych osobowych w ramach niniejszego rozporządzenia przez instytucje i organy unijne oraz dostęp państw członkowskich do informacji zawartych w rejestrze floty rybackiej UE podlegają przepisom prawa Unii dotyczącym ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych oraz swobodnego przepływu tych danych, w szczególności przepisom rozporządzenia (WE) nr 45/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady (6), zwłaszcza w odniesieniu do wymogów dotyczących poufności i bezpieczeństwa przetwarzania danych, przekazywania danych z krajowych systemów państw członkowskich na rzecz Komisji, legalności przetwarzania oraz prawa podmiotów danych do informacji, dostępu do swoich danych osobowych oraz ich poprawiania.

(10)

Nowe narzędzie umożliwiające wymianę danych opracowane przez Komisję należy stosować przy wszystkich elektronicznych wymianach danych.

(11)

Ponieważ w art. 24 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 1380/2013 określono, że państwa członkowskie przekazują Komisji informacje dotyczące własności statków, charakterystyki statków i narzędzi oraz działalności unijnych statków rybackich pływających pod ich banderą, dane te należy również ująć w niniejszym rozporządzeniu.

(12)

Należy uchylić rozporządzenie (WE) nr 26/2004.

(13)

Państwa członkowskie powinny mieć dość czasu na dostosowanie swoich krajowych rejestrów do nowych wymogów w zakresie danych, określonych w niniejszym rozporządzeniu.

(14)

Środki ustanowione w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu ds. Rybołówstwa i Akwakultury,

a)

ustanawia się obowiązki Komisji dotyczące utworzenia i prowadzenia rejestru floty rybackiej UE;

b)

ustanawia się obowiązki państw członkowskich dotyczące gromadzenia i weryfikacji danych w ich krajowych rejestrach floty rybackiej i przekazywania tych danych Komisji;

c)

określa się minimum informacji dotyczących charakterystyki i działalności statków, które muszą zostać ujęte w krajowych rejestrach floty rybackiej.

a)

„statek rybacki” oznacza każdy statek rybacki zgodnie z definicją w art. 4 ust. 1 pkt 4 rozporządzenia (UE) nr 1380/2013;

b)

„unijny statek rybacki” oznacza: statek rybacki zgodnie z definicją w art. 4 ust. 1 pkt 5 rozporządzenia (UE) nr 1380/2013;

c)

„flota rybacka UE” oznacza wszystkie unijne statki rybackie pływające pod banderami państw członkowskich i zarejestrowane w Unii;

d)

„statek na potrzeby akwakultury” oznacza statek wyposażony wyłącznie do zbierania lub przewożenia produktów akwakultury, postępowania z nimi lub ich wyładunku,

e)

„wydarzenie” oznacza każde wejście do floty bądź wycofanie statku z floty, bądź zmianę jednego z jego parametrów, jak określono w załączniku I;

f)

„przekaz” oznacza cyfrowy przekaz jednego lub kilku zdarzeń między państwami członkowskimi a Komisją;

g)

„warstwa transportowa” oznacza elektroniczną sieć służącą do wymiany danych dotyczących rybołówstwa, udostępnioną przez Komisję wszystkim państwom członkowskim i organowi przez nią wyznaczonemu do wymiany danych w sposób znormalizowany;

h)

„data początkowa” oznacza datę powiadomienia Komisji przez państwo członkowskie o pierwszym wydarzeniu, jak określono w załączniku II;

i)

„wycinek historii z rejestru” oznacza wykaz wydarzeń zarejestrowanych w odniesieniu do statków w krajowym rejestrze floty rybackiej państwa członkowskiego w określonym okresie;

j)

„właściciel prawny” oznacza każdą osobę fizyczną lub prawną, która figuruje w dokumentach rejestracyjnych statku jako posiadająca tytuł prawny do jego własności;

k)

„operator” oznacza osobę fizyczną lub prawną zgodnie z definicją w art. 4 ust. 19 rozporządzenia Rady (WE) nr 1224/2009 (7);

l)

„numer w rejestrze floty rybackiej UE (numer CFR)” oznacza niepowtarzalny numer identyfikacyjny statku w unijnej flocie rybackiej, niezależnie od wszelkich numerów w krajowej flocie rybackiej;

m)

„dane osobowe” oznaczają wszelkie informacje dotyczące zidentyfikowanej lub możliwej do zidentyfikowania osoby fizycznej zgodnie z definicją w art. 2 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 45/2001;

n)

„krajowy rejestr floty rybackiej” oznacza prowadzony przez państwo członkowskie rejestr wszystkich statków rybackich pływających pod jego banderą;

o)

„rejestr floty rybackiej UE” oznacza rejestr prowadzony przez Komisję, zawierający informacje na temat wszystkich unijnych statków rybackich.

9.2.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 34/18

(1)

W rozporządzeniu (WE) nr 1831/2003 przewidziano udzielanie zezwoleń na stosowanie dodatków w żywieniu zwierząt oraz określono sposób uzasadniania i procedury przyznawania takich zezwoleń.

(2)

Zgodnie z art. 7 rozporządzenia (WE) nr 1831/2003 złożony został wniosek o zezwolenie na stosowanie preparatu Bacillus subtilis (DSM 27273). Do wniosku dołączone zostały dane szczegółowe oraz dokumenty wymagane na mocy art. 7 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1831/2003.

(3)

Wniosek dotyczy zezwolenia na stosowanie preparatu Bacillus subtilis (DSM 27273) jako dodatku paszowego dla prosiąt odsadzonych od maciory i odsadzonych od maciory podrzędnych gatunków świń, celem sklasyfikowania go w kategorii „dodatki zootechniczne”.

(4)

W swojej opinii z dnia 20 października 2015 r. (2) Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności („Urząd”) stwierdził, że w proponowanych warunkach stosowania preparat Bacillus subtilis (DSM 27273) nie ma szkodliwego wpływu na zdrowie zwierząt i ludzi ani na środowisko. Stwierdzono również, że preparat może potencjalnie przyczynić się do poprawy wyników u prosiąt odsadzonych od maciory. Wniosek ten można rozszerzyć na odsadzone od maciory podrzędne gatunki świń, gdy dodatek jest stosowany w tej samej dawce. Zdaniem Urzędu nie ma potrzeby wprowadzania szczegółowych wymogów dotyczących monitorowania po wprowadzeniu do obrotu. Urząd zweryfikował również sprawozdanie dotyczące metody analizy przedmiotowego dodatku paszowego w paszy, przedłożone przez laboratorium referencyjne ustanowione rozporządzeniem (WE) nr 1831/2003.

(5)

Z oceny preparatu Bacillus subtilis (DSM 27273) wynika, że warunki udzielenia zezwolenia przewidziane w art. 5 rozporządzenia (WE) nr 1831/2003 są spełnione. W związku z tym należy zezwolić na stosowanie preparatu, jak określono w załączniku do niniejszego rozporządzenia.

(6)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz,

9.2.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 34/21

(1)

Rada nałożyła, rozporządzeniem wykonawczym (UE) nr 861/2013 (2), ostateczne cło wyrównawcze na przywóz niektórych drutów ze stali nierdzewnej pochodzących z Indii.

(2)

Rada nałożyła, rozporządzeniem wykonawczym (UE) nr 1106/2013 (3), ostateczne cło antydumpingowe na przywóz niektórych drutów ze stali nierdzewnej pochodzących z Indii („dochodzenie pierwotne”).

(3)

We wrześniu 2015 r. środki antydumpingowe zostały zmienione rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) 2015/1483 (4) w następstwie ponownego dochodzenia w sprawie absorpcji na podstawie art. 12 rozporządzenia Rady (WE) nr 1225/2009 (5).

(4)

Obecnie obowiązujące cło antydumpingowe stosowane wobec przywozu z Venus Wire Industries Pvt. Ltd wynosi 9,4 % (obowiązujący obecnie margines dumpingu wynoszący 12,4 % pomniejszony o cło wyrównawcze wynoszące 3 %), a wobec przywozu z Garg Inox Ltd wynosi 8,4 % (obowiązujący obecnie margines dumpingu wynoszący 11,8 % pomniejszony o cło wyrównawcze wynoszące 3,4 %). Cło antydumpingowe mające obecnie zastosowanie do przywozu od producentów eksportujących z Indii, którzy nie współpracowali w dochodzeniu pierwotnym, wynosi 12,5 % (margines dumpingu wynoszący 16,2 % pomniejszony o cło wyrównawcze w wysokości 3,7 %).

(5)

Komisja otrzymała dwa wnioski o przeprowadzenie częściowego przeglądu okresowego obowiązujących środków antydumpingowych, ograniczonego do zbadania dumpingu.

(6)

Jeden wniosek o dokonanie przeglądu został złożony przez grupę Venus (zwaną dalej „Venus” lub „grupą”) – grupę producentów eksportujących z Indii („państwo, którego dotyczy postępowanie”). Grupa Venus obejmuje przedsiębiorstwa: Venus Wire Industries Pvt. Ltd, Precision Metals, Hindustan Inox. Ltd, Sieves Manufacturer India, Pvt. Ltd oraz powiązanego importera Venus Edelstahl GmbH.

(7)

Kolejny wniosek o dokonanie przeglądu został złożony przez Garg Inox Ltd („Garg”), – producenta eksportującego z Indii. Venus i Garg określa się wspólnie jako „wnioskodawców”.

(8)

W swoim wniosku wnioskodawcy argumentowali, że okoliczności, na podstawie których wprowadzono środki antydumpingowe, uległy zmianie i że są to zmiany o charakterze trwałym. Wnioskodawcy przedstawili dowody prima facie świadczące o tym, iż utrzymywanie środków na dotychczasowym poziomie nie jest już konieczne do przeciwdziałania dumpingowi wyrządzającemu szkodę.

(9)

Ustaliwszy, po poinformowaniu państw członkowskich, że istnieją wystarczające dowody do wszczęcia częściowego przeglądu okresowego ograniczonego do zbadania dumpingu w odniesieniu do wnioskodawców, Komisja ogłosiła w drodze zawiadomienia opublikowanego w dniu 11 grudnia 2015 r. w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (6) wszczęcie częściowego przeglądu okresowego ograniczonego do zbadania dumpingu w odniesieniu do wnioskodawców, zgodnie z art. 11 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1225/2009 w sprawie ochrony przed przywozem produktów po cenach dumpingowych z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej.

(10)

W celu uzyskania informacji niezbędnych dla dochodzenia Komisja przesłała producentom eksportującym objętym dochodzeniem kwestionariusz i otrzymała od nich odpowiedź w ustalonym terminie.

(11)

Komisja zgromadziła i zweryfikowała wszelkie informacje, które uznała za niezbędne do stwierdzenia dumpingu. Wizyty weryfikacyjne na podstawie art. 16 rozporządzenia podstawowego miały miejsce na terenie następujących przedsiębiorstw:

(12)

Na wniosek Venus przesłuchanie z udziałem rzecznika praw stron w postępowaniach w sprawie handlu miało miejsce dnia 26 lipca 2016 r.

(13)

Dochodzenie w sprawie poziomu dumpingu obejmowało okres od dnia 1 października 2014 r. do dnia 30 września 2015 r. („okres objęty dochodzeniem przeglądowym”).

(14)

Produkt objęty dochodzeniem to druty ze stali nierdzewnej zawierające:

pochodzące z Indii, obecnie objęte kodami CN 7223 00 19 i 7223 00 99 („produkt objęty postępowaniem”).

(15)

W toku dochodzenia przeglądowego potwierdzono, że druty ze stali nierdzewnej, jak określono w motywie 14 powyżej, produkowane przez wnioskodawców i sprzedawane na rynku krajowym posiadają takie same podstawowe właściwości fizyczne, techniczne i chemiczne oraz to samo podstawowe zastosowanie jak produkt objęty postępowaniem wywożony do Unii.

(16)

Komisja zdecydowała, że wymienione produkty są zatem produktami podobnymi w rozumieniu art. 1 ust. 4 rozporządzenia podstawowego.

(17)

Zgodnie z art. 11 ust. 3 rozporządzenia podstawowego Komisja zbadała, czy zmianę okoliczności, która według wnioskodawców zaistniała, można w sposób uzasadniony uznać za trwałą.

(18)

Należy przypomnieć, że w dochodzeniu pierwotnym w odniesieniu do Venus zastosowano art. 18 rozporządzenia podstawowego w celu określenia kosztów produkcji i obliczenia marginesu dumpingu. Wynikało to z faktu, że informacje dotyczące gatunków stali zostały uznane za niewiarygodne, ponieważ dokładne śledzenie poszczególnych gatunków stali na wszystkich etapach procesu produkcji nie było możliwe.

(19)

W swoim wniosku o dokonanie przeglądu Venus stwierdziło, że wprowadziło zmiany w systemie księgowości i zarządzania zapasami. Dowody zgromadzone i zweryfikowane podczas dochodzenia wskazały, że Venus wprowadziło, za pośrednictwem nowego oprogramowania, kontrole w systemie zarządzania zapasami, umożliwiające śledzenie poszczególnych gatunków stali w trakcie całego procesu produkcji. Kontrole te mają wyeliminować ryzyko rozbieżności na poziomie poszczególnych gatunków stali. W związku z tym zgłoszony podział surowców według gatunku stali może być uznany za wiarygodny w celu ustalenia kosztów i cen sprzedaży poszczególnych rodzajów produktu, mających wpływ na koszty produkcji produktu objętego postępowaniem i na obliczenie marginesu dumpingu. Jest mało prawdopodobne, by opisana powyżej okoliczność uległa zmianie w najbliższej przyszłości w sposób, który wpłynąłby na przedstawione ustalenia.

(20)

Na tej podstawie Komisja stwierdziła, że w odniesieniu do Venus zmiana okoliczności ma trwały charakter.

(21)

W pierwotnym dochodzeniu Garg dokonywało znacznego wywozu za pośrednictwem importera powiązanego w Unii. Przedsiębiorstwo stwierdziło, że od momentu zamknięcia jego spółki zależnej w Unii powiązania między tymi dwoma podmiotami już nie występują, co spowodowało znaczną zmianę w obliczeniach marginesu dumpingu, ponieważ ceny eksportowe nie musiały już być konstruowane zgodnie z art. 2 ust. 9 rozporządzenia podstawowego.

(22)

W toku dochodzenia potwierdzono zamknięcie wspomnianej spółki zależnej w Unii. Na tej podstawie Komisja stwierdziła, że w odniesieniu do Garg zmiana okoliczności ma znaczący i trwały charakter.

(23)

Jak przedstawiono poniżej, pojawiło się kilka kwestii dotyczących Garg, które sprawiły, że Komisja rozważała zastosowanie art. 18 rozporządzenia podstawowego.

(24)

Weryfikacja przeprowadzona na miejscu w Garg wykazała, że przedsiębiorstwo posiadało prowizje od transakcji wywozowych należne byłemu importerowi powiązanemu w Unii w okresie objętym dochodzeniem w ramach przeglądu okresowego, lecz nie zgłosiło ich w swojej odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu.

(25)

Pismem z dnia 30 maja 2016 r. Komisja poinformowała Garg, że ze względów wskazanych w motywie 24 zamierzała wykorzystać dostępne fakty zgodnie z art. 18 rozporządzenia podstawowego w zakresie, w jakim dotyczy to wspomnianych prowizji.

(26)

Przedsiębiorstwo przedstawiło swoje uwagi w odniesieniu do zamiaru wykorzystania przez Komisję dostępnych faktów w dniu 15 czerwca 2016 r. i zgodziło się, że prowizje za niektóre transakcje nie zostały zgłoszone oraz że na tej podstawie dostępne fakty mogą zostać wykorzystane w celu ustalenia kwoty prowizji.

(27)

Komisja przeanalizowała uwagi przedsiębiorstwa i stwierdziła, że przedsiębiorstwo nie zakwestionowało powodów określonych w motywie 24. W związku z powyższym zgodnie z art. 18 rozporządzenia podstawowego Komisja zastosowała najlepsze dostępne fakty dotyczące prowizji przy obliczaniu marginesu dumpingu.

(28)

Komisja najpierw przeanalizowała, czy łączna wartość sprzedaży krajowej w przypadku wnioskodawców była reprezentatywna w rozumieniu art. 2 ust. 2 rozporządzenia podstawowego. Sprzedaż krajową uznaje się za reprezentatywną, jeśli w przypadku każdego wnioskodawcy łączna wielkość sprzedaży krajowej produktu podobnego niezależnym klientom na rynku krajowym stanowi co najmniej 5 % jego łącznej wielkości sprzedaży eksportowej produktu objętego postępowaniem do Unii w okresie objętym dochodzeniem przeglądowym. Według tego kryterium łączna sprzedaż produktu podobnego dokonana na rynku krajowym była w odniesieniu do wnioskodawców reprezentatywna.

(29)

Następnie Komisja określiła dla każdego wnioskodawcy te rodzaje produktu sprzedawane na rynku krajowym, które były identyczne lub porównywalne z rodzajami produktów sprzedawanymi na wywóz do Unii.

(30)

W dalszej kolejności Komisja przeanalizowała, czy krajowa sprzedaż dokonywana przez każdego wnioskodawcę na rynku krajowym w przypadku każdego rodzaju produktu, który jest identyczny lub porównywalny z rodzajem produktu sprzedawanego na wywóz do Unii, była reprezentatywna zgodnie z art. 2 ust. 2 rozporządzenia podstawowego. Sprzedaż krajowa danego rodzaju produktu jest reprezentatywna, jeżeli łączna wielkość sprzedaży krajowej tego rodzaju produktu niezależnym klientom w okresie objętym dochodzeniem przeglądowym stanowi co najmniej 5 % łącznej wielkości sprzedaży eksportowej identycznego lub porównywalnego rodzaju produktu do Unii.

(31)

Komisja ustaliła, że w odniesieniu do Garg w przypadku większości rodzajów produktu sprzedaż była reprezentatywna. W odniesieniu do Venus sprzedaż była reprezentatywna tylko w przypadku niektórych rodzajów produktu. W odniesieniu do rodzajów produktu, dla których sprzedaż nie była reprezentatywna, Komisja postąpiła zgodnie z opisem zawartym w motywach 36 i 37.

(32)

Następnie Komisja określiła w odniesieniu do każdego rodzaju produktu udział sprzedaży z zyskiem niezależnym klientom na rynku krajowym w okresie objętym dochodzeniem przeglądowym, by móc zdecydować, czy do obliczenia wartości normalnej zgodnie z art. 2 ust. 4 rozporządzenia podstawowego należy zastosować rzeczywistą sprzedaż krajową.

(33)

Wartość normalna opiera się na rzeczywistej cenie krajowej każdego rodzaju produktu niezależnie od tego, czy sprzedaż ta jest dokonywana z zyskiem, jeżeli:

(34)

W niniejszym przypadku wartość normalna jest średnią ważoną cen całej sprzedaży krajowej tego rodzaju produktu w okresie objętym dochodzeniem.

(35)

Za wartość normalną przyjmuje się rzeczywistą cenę krajową danego rodzaju produktu wyłącznie dla krajowej sprzedaży z zyskiem w okresie objętym dochodzeniem, jeżeli:

(36)

W wyniku powyższych analiz wartość normalną dla każdego wnioskodawcy obliczono jako średnią ważoną ich sprzedaży z zyskiem, z wyjątkiem przypadków, w których sprzedaż danego rodzaju produktu podobnego w zwykłym obrocie handlowym nie miała miejsca lub była niedostateczna, bądź jeżeli danego rodzaju produktu nie sprzedawano w reprezentatywnych ilościach na rynku krajowym, wtedy bowiem Komisja konstruowała wartość normalną zgodnie z art. 2 ust. 3 i 6 rozporządzenia podstawowego.

(37)

Wartość normalną konstruowano poprzez dodanie do średniego kosztu produkcji produktu podobnego wytwarzanego przez wnioskodawcę, którego dotyczy postępowanie, w okresie objętym dochodzeniem przeglądowym następujących elementów:

W stosowanych przypadkach skorygowano koszt produkcji.

(38)

Venus dokonywało wywozu do Unii bezpośrednio do niezależnych klientów lub za pośrednictwem przedsiębiorstwa powiązanego działającego jako importer.

(39)

W przypadku wywozu produktu objętego postępowaniem bezpośrednio do niezależnych klientów w Unii cena eksportowa została ustalona zgodnie z art. 2 ust. 8 rozporządzenia podstawowego na podstawie faktycznie zapłaconych lub należnych cen eksportowych.

(40)

W przypadku gdy sprzedaży eksportowej do Unii dokonano za pośrednictwem przedsiębiorstwa powiązanego działającego jako importer, cena eksportowa została ustalona, zgodnie z art. 2 ust. 9 rozporządzenia podstawowego, na podstawie ceny, po której przywiezione produkty zostały po raz pierwszy odsprzedane niezależnemu nabywcy, z właściwym uwzględnieniem wszystkich kosztów poniesionych między przywozem a odsprzedażą oraz odpowiedniej marży dla SG&A i zysków. Wykorzystano koszty SG&A importera powiązanego oraz – z uwagi na niewiarygodność marży zysku importera powiązanego i wobec braku informacji na temat zysku od importera niepowiązanego w niniejszym dochodzeniu – wykorzystano stopę zysku zastosowaną w dochodzeniu pierwotnym, a mianowicie 5 %.

(41)

W odniesieniu do Garg cała sprzedaż eksportowa do Unii była dokonywana bezpośrednio na rzecz niezależnych klientów, a zatem Komisja ustaliła cenę eksportową na podstawie cen faktycznie zapłaconych lub należnych za sprzedaż produktu objętego postępowaniem do Unii, zgodnie z art. 2 ust. 8 rozporządzenia podstawowego.

(42)

Komisja porównała wartość normalną z ceną eksportową wnioskodawców na podstawie ceny ex-works.

(43)

W przypadkach uzasadnionych potrzebą zapewnienia rzetelnego porównania Komisja dostosowała wartość normalną lub cenę eksportową, uwzględniając różnice mające wpływ na ceny i ich porównywalność, zgodnie z art. 2 ust. 10 rozporządzenia podstawowego.

(44)

Dostosowań dokonano w odniesieniu do kosztów związanych z transportem, kosztów przeładunku, załadunku i kosztów dodatkowych, opłat przywozowych, kosztów kredytu, opłat bankowych i prowizji, a w przypadku Garg Komisja wykorzystała dostępne fakty dotyczące wysokości prowizji przy wywozie do Unii.

(45)

W przypadku producentów eksportujących Komisja porównała średnią ważoną wartość normalną każdego rodzaju produktu podobnego ze średnią ważoną ceną eksportową odpowiedniego rodzaju produktu objętego postępowaniem, zgodnie z art. 2 ust. 11 i 12 rozporządzenia podstawowego.

(46)

Na tej podstawie średni ważony margines dumpingu dla Venus, wyrażony jako wartość procentowa ceny CIF na granicy Unii przed ocleniem, wyniósł 9,9 %, a dla Garg – 19,2 %.

(47)

Biorąc pod uwagę, że zmieniony margines dumpingu dla Garg jest wyższy niż margines dumpingu dla wszystkich pozostałych przedsiębiorstw współpracujących w dochodzeniu pierwotnym, Komisja zdecydowała skorygować również margines dumpingu dla wszystkich pozostałych przedsiębiorstw niewspółpracujących w dochodzeniu pierwotnym do poziomu marginesu dumpingu Garg, który jest teraz najwyższy spośród marginesów wszystkich przedsiębiorstw współpracujących.

(48)

Venus, Garg i przemysł unijny zostały poinformowane o podstawowych faktach i względach, w oparciu o które zamierzano dokonać zmiany stawki cła mającej zastosowanie do Venus i Garg; miały one także możliwość przedstawienia swoich uwag.

(49)

Po ujawnieniu ustaleń jeden z producentów eksportujących zakwestionował odejście od metody obliczania zastosowanej w dochodzeniu pierwotnym. Producent eksportujący twierdził, że (i) Komisja zmieniła klasyfikację niektórych rodzajów produktu objętego postępowaniem w porównaniu z klasyfikacją zastosowaną w dochodzeniu pierwotnym, (ii) że Komisja użyła innej metody alokacji kosztów niż w dochodzeniu pierwotnym, co jest sprzeczne z art. 11 ust. 9 rozporządzenia podstawowego i że (iii) wyłączenie pewnych gatunków stali z obliczenia marginesu dumpingu było nieuzasadnione.

(50)

Komisja postanowiła dostosować klasyfikację niektórych rodzajów produktu objętego postępowaniem i produktu podobnego według grup rodzajów produktu na podstawie właściwości fizycznych tych produktów do celów testu zwykłego obrotu handlowego i porównania. Właściwości fizyczne nie uzasadniają klasyfikacji dokonanej przez wspomnianego producenta eksportującego. To kwestia dokładnej klasyfikacji właściwości produktu objętego postępowaniem pozwala na precyzyjną klasyfikację w obrębie rodzajów produktu. Dostosowanie to nie dotyczy „metodologii”, o której mowa w art. 11 ust. 9 rozporządzenia podstawowego, ale prawidłowego ustalenia wartości normalnej w oparciu o fakty zgromadzone i zweryfikowane podczas dochodzenia. W związku z tym nie stanowi to zmiany metodologii. Powyższe twierdzenie należy zatem odrzucić.

(51)

W dochodzeniu pierwotnym Komisja wykorzystała dostępne fakty dotyczące ostatecznego ustalenia kosztów produkcji i obliczenia marginesu dumpingu dla tego producenta eksportującego. Producent eksportujący twierdził, że okoliczności dotyczące elementów konstytutywnych obliczania dumpingu, tj. kosztów produkcji, uległy zmianie i że zmiana ta ma charakter trwały. Należy przypomnieć, że w dochodzeniu pierwotnym do ustalenia kosztów surowców Komisja wykorzystała dostępne fakty. Istotą zmian w obecnym dochodzeniu jest to, że Komisja zdecydowała się wykorzystać dane dotyczące kosztów surowców pochodzące od producenta eksportującego. Nie stanowi to zmiany metodologii. Mimo to, nawet jeśli potraktować obecną metodę obliczania jako zmianę metodologii, celem obecnego dochodzenia przeglądowego jest dokonanie nowych ustaleń ze względu na zmienione okoliczności w odniesieniu do elementów konstytutywnych obliczania dumpingu, tj. kosztów produkcji. Fakt, że przyjęto argument producenta eksportującego odnoszący się do zmienionych okoliczności, uzasadniałby zmianę metodologii. Producent eksportujący twierdził, że Komisja powinna była zastosować tę samą metodę alokacji kosztów przetwarzania, którą wykorzystała w dochodzeniu pierwotnym. Ta metoda alokacji kosztów została jednak zastosowana w konkretnych okolicznościach, w których do określenia kosztów produkcji wykorzystano dostępne fakty. Biorąc pod uwagę, że w obecnym dochodzeniu Komisja wykorzystuje dane własne producenta eksportującego, Komisja mogła zastosować właściwą metodę alokacji kosztów, co nie było możliwe w dochodzeniu pierwotnym ze względu na wykorzystanie dostępnych faktów. Ponadto metodologia zaproponowana przez producenta eksportującego została ustanowiona wyłącznie do celów niniejszego dochodzenia antydumpingowego, nie odzwierciedlała zasad rachunkowości stosowanych w przeszłości, nie mogła być zastosowana do całej produkcji przedsiębiorstwa i nie odzwierciedlała właściwie czynników kosztotwórczych w produkcji produktu objętego postępowaniem i produktu podobnego. Zgodnie z art. 2 ust. 5 rozporządzenia podstawowego Komisja postanowiła wykorzystać metodę alokacji kosztów opartą na wartości dodanej do kosztów surowców w procesie produkcji, co stanowi odmianę podziału kosztów opartego na obrocie neutralizującą znaczny wpływ, jaki koszty surowców mogą mieć na obroty w przypadku każdego rodzaju produktu.

(52)

Ten sam producent eksportujący twierdził, że przy obliczaniu kosztu produkcji Komisja niesłusznie pominęła pewne ilości zakupionej stali. Rodzaj stosowanego surowca stanowi kryterium klasyfikacji produktu objętego postępowaniem w teście zwykłego obrotu handlowego i do celów porównawczych. W celu obliczenia kosztów surowca w odniesieniu do każdego rodzaju produktu sprzedawanego przez przedsiębiorstwo Komisja zachowała ewidencję kosztów, które spełniały wymogi klasyfikacji produktu objętego postępowaniem i które można bezpośrednio powiązać ze sprzedażą odnotowaną przez przedsiębiorstwo w ramach tej klasyfikacji. Podziału surowców na grupy na innym poziomie zgodnie z propozycją przedsiębiorstwa nie uznano za spójną i wiarygodną alternatywę. Z tego względu argument ten należy odrzucić.

(53)

Drugi producent eksportujący utrzymywał, że ponowne dochodzenie w sprawie absorpcji jest dochodzeniem, które doprowadziło do nakładanego aktualnie cła i że zgodnie z art. 11 ust. 9 rozporządzenia podstawowego Komisja powinna zastosować tę samą metodologię co w przypadku ponownego dochodzenia w sprawie absorpcji. Odnosi się to w szczególności (i) do obliczenia kosztów produkcji dla każdego rodzaju produktu objętego postępowaniem i produktu podobnego, niezależnie od tego, czy był on sprzedawany na rynku krajowym, czy na rynkach eksportowych oraz (ii) do dostosowania w podziale różnych rodzajów produktów na grupy o podobnych cechach na potrzeby testu zwykłego obrotu handlowego i do celów porównawczych, co ma służyć uwzględnieniu konkretnego rodzaju produktu i wyłączeniu pewnych grup produktów specyficznych dla poszczególnych przedsiębiorstw.

(54)

Dochodzeniem, które doprowadziło do nałożenia cła na dotychczasowym poziomie, jest dochodzenie pierwotne. Ponowne dochodzenie w sprawie absorpcji nie doprowadziło do zmiany stawki celnej dla tego producenta eksportującego. Zatem argument, że Komisja powinna była zastosować tę samą metodologię co w dochodzeniu w sprawie absorpcji, musi zostać odrzucony.

(55)

W dochodzeniu pierwotnym koszty produkcji producenta eksportującego opierały się na kosztach produkcji pozostałych współpracujących producentów eksportujących, bez rozróżnienia na produkty sprzedawane na rynku krajowym i te sprzedawane na rynkach eksportowych. Twierdzenie, że Komisja odeszła od metodologii stosowanej w pierwotnym dochodzeniu, gdyż obliczyła jeden koszt produkcji dla każdego rodzaju produktu, niezależnie od tego, czy był on sprzedawany na rynku krajowym, czy na rynkach eksportowych, jest zatem bezpodstawne i musi zostać odrzucone.

(56)

W odniesieniu do dostosowania podziału poszczególnych rodzajów produktów na grupy na potrzeby testu zwykłego obrotu handlowego i do celów porównania Komisja postanowiła dokładniej określić zakres jednego rodzaju produktu na podstawie jego właściwości fizycznych. Podczas wizyty weryfikacyjnej producent eksportujący wyjaśnił, że ten rodzaj produktu był sprzedawany na niszowym rynku, a jego koszty produkcji były podobne do kosztów produkcji innych produktów z tej samej grupy, ale jego ceny były znacznie wyższe. Komisja stwierdziła, że miało to wpływ na ceny i ich porównywalność, w związku z czym dokonanie dostosowania ze względu na różnice w cechach fizycznych zgodnie z art. 2 ust. 10 lit. a) rozporządzenia podstawowego było uzasadnione. Jest to kwestia dokładnej klasyfikacji właściwości produktu objętego postępowaniem, która pozwala na precyzyjną klasyfikację w obrębie rodzajów produktu i precyzyjne porównanie. Dostosowanie nie stanowi więc modyfikacji metodologii, a zatem argument ten musi zostać odrzucony.

(57)

Po ujawnieniu ustaleń producent eksportujący złożył wniosek o wyrównanie w górę do ceny eksportowej w odniesieniu do kredytów związanych z programami Duty Drawback i Focus Market oraz o uwzględnienie kosztów kredytu podczas konstruowania wartości normalnej. Jednakże zgodnie z art. 2 ust. 10 lit. b) rozporządzenia podstawowego, dostosowania wartości normalnej, jeżeli jest ono uzasadnione, dokonuje się wyłącznie w odniesieniu do opłat przywozowych, a nie w odniesieniu do ceny eksportowej. Jeśli chodzi o wniosek dotyczący dostosowania konstruowanej wartości normalnej o koszty kredytu, należy zauważyć, że takie dostosowanie przewiduje się na podstawie art. 2 ust. 10 lit. g) rozporządzenia podstawowego wyłącznie w przypadku, gdy wartość normalna określana jest na podstawie pobieranych cen, nie zaś gdy w braku takich cen wartość normalna jest konstruowana. Z tego względu oba te twierdzenia należy odrzucić.

(58)

Komisja przyjęła argumenty przedmiotowego producenta eksportującego dotyczące wyłączenia pewnych specyficznych dla danego przedsiębiorstwa grup rodzajów produktu oraz kilku błędów pisarskich dotyczących podwójnego księgowania ulgi, korekty zapasów i zasad alokacji kosztów przetwarzania. Przyjęcie tych argumentów doprowadziło do zmniejszenia marginesu dumpingu tego producenta eksportującego.

(59)

Po ujawnieniu ustaleń Eurofer stwierdził, że w jawnej wersji akt zawarte są zbyt ograniczone informacje, by mógł przedstawić jakiekolwiek istotne uwagi na temat dochodzenia, jednak popiera wnioski Komisji.

(60)

Zgodnie z art. 19 ust. 1 rozporządzenia podstawowego informacje będące z natury rzeczy poufnymi lub przekazywane z klauzulą poufności przez strony dochodzenia są traktowane jako poufne. Ponieważ producenci eksportujący dostarczyli jawne streszczenia wszelkich poufnych informacji, które umożliwiają prawidłowe zrozumienie istoty informacji przekazanych z klauzulą poufności, Komisja odrzuciła ten argument.

(61)

Zmieniony margines dumpingu i stawka celna zostały ujawnione stronom objętym postępowaniem. W następstwie dodatkowego ujawnienia ostatecznych ustaleń obaj producenci eksportujący powtórzyli swoje wcześniejsze uwagi.

(62)

W następstwie dochodzenia przeglądowego zmieniona stawka cła antydumpingowego, która miałaby zastosowanie do przywozu produktu objętego postępowaniem wytwarzanego przez Venus, wynosi 6,9 % (tzn. margines dumpingu wynoszący 9,9 % pomniejszony o cło wyrównawcze w wysokości 3 %).

(63)

Zmieniona stawka cła antydumpingowego, która miałaby zastosowanie do przywozu produktu objętego postępowaniem wytwarzanego przez Garg, wynosi 10,3 % (tzn. margines dumpingu wynoszący 13,7 % pomniejszony o cło wyrównawcze w wysokości 3,4 %).

(64)

Zważywszy, że w następstwie ujawnienia ostatecznych ustaleń zmieniona stawka marginesu dumpingu dotycząca Garg nie jest już wyższa od marginesu dumpingu dotyczącego wszystkich pozostałych przedsiębiorstw niewspółpracujących w dochodzeniu pierwotnym, margines dumpingu oraz stawka celna dotyczące wszystkich pozostałych przedsiębiorstw niewspółpracujących w dochodzeniu pierwotnym nie powinny być zmieniane, jak określono w powyższym motywie 47.

(65)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią komitetu ustanowionego na mocy art. 15 ust. 1 rozporządzenia (UE) 2016/1036,

9.2.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 34/30

(1)

Załącznik I do rozporządzenia (WE) nr 881/2002 zawiera wykaz osób, grup i podmiotów, których fundusze oraz zasoby gospodarcze podlegają zamrożeniu na mocy tego rozporządzenia.

(2)

Dnia 3 lutego 2017 r. Komitet Rady Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych ds. Sankcji podjął decyzję o wykreśleniu jednego nazwiska z listy osób, grup i podmiotów, w odniesieniu do których należy stosować zamrożenie funduszy i zasobów gospodarczych. Należy zatem odpowiednio zmienić załącznik I do rozporządzenia (WE) nr 881/2002,

9.2.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 34/32

(1)

Rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 543/2011 przewiduje – zgodnie z wynikami wielostronnych negocjacji handlowych Rundy Urugwajskiej – kryteria, na których podstawie Komisja ustala standardowe wartości dla przywozu z państw trzecich, w odniesieniu do produktów i okresów określonych w części A załącznika XVI do wspomnianego rozporządzenia.

(2)

Standardowa wartość w przywozie jest obliczana każdego dnia roboczego, zgodnie z art. 136 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 543/2011, przy uwzględnieniu podlegających zmianom danych dziennych. Niniejsze rozporządzenie powinno zatem wejść w życie z dniem jego opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej,

9.2.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 34/34

(1)

Decyzją 2000/258/WE wyznaczono Agence française de sécurité sanitaire des aliments (AFSSA) w Nancy we Francji jako specjalny instytut odpowiedzialny za ustanawianie kryteriów niezbędnych do standaryzacji testów serologicznych w monitorowaniu skuteczności szczepionek przeciw wściekliźnie. Laboratorium AFSSA jest obecnie częścią Agence nationale de sécurité sanitaire de l'alimentation, de l'environnement et du travail (ANSES) we Francji.

(2)

Decyzja 2000/258/WE stanowi między innymi, że ANSES ma oceniać laboratoria w państwach trzecich ubiegające się o zgodę na przeprowadzanie testów serologicznych w celu monitorowania skuteczności szczepionek przeciwko wściekliźnie.

(3)

Właściwy organ Brazylii złożył wniosek o zatwierdzenie laboratorium „LANAGRO/PE” w Recife, a ANSES sporządził i przedłożył Komisji pozytywne sprawozdanie z oceny z datą 19 października 2016 r. dotyczące tego laboratorium.

(4)

Należy zatem upoważnić laboratorium „LANAGRO/PE” w Recife do przeprowadzania testów serologicznych w celu monitorowania skuteczności szczepionek przeciwko wściekliźnie u psów, kotów i fretek.

(5)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz,

LANAGRO/PE (Laboratório Nacional Agropecuário em Pernambuco)

Rua Manoel de Medeiros, s/no

Dois Irmãos – CEP: 52171-030

Recife/PE

BRAZYLIA

9.2.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 34/36

(1)

Rozporządzenie (UE) nr 1285/2013 przewiduje w swoim art. 2, że usługa komercyjna oferowana przez system ustanowiony w ramach programu Galileo powinna pozwolić na rozwój zastosowań profesjonalnych lub komercyjnych dzięki zwiększonej wydajności oraz dzięki danym o większej wartości dodanej niż dane uzyskiwane w ramach usługi otwartej.

(2)

Usługa komercyjna stanowi jeden z zasadniczych elementów systemu ustanowionego w ramach programu Galileo, ponieważ z jednej strony inne globalne systemy nawigacji satelitarnej (GNSS) nie obejmują takiej usługi, a z drugiej powinna ona generować dochody zgodnie z art. 10 rozporządzenia (UE) nr 1285/2013. Dostęp do niej powinien być płatny. Polityka cenowa związana z usługą komercyjną nie wchodzi w zakres niniejszej decyzji i powinna być określona w późniejszym terminie.

(3)

Dostarczanie usługi komercyjnej powinno być przedmiotem umów zawieranych z jednym lub wieloma usługodawcami.

(4)

Obecnie istotne jest określenie specyfikacji technicznych i operacyjnych usługi technicznej, jako że musi upłynąć wiele lat pomiędzy ich określeniem a faktyczną eksploatacją systemu. Na potrzeby opracowania specyfikacji w ciągu ostatnich lat przeprowadzono różnorodne analizy, prace eksperymentalne i konsultacje z zainteresowanymi stronami. Specyfikacja jest również wynikiem kompromisu pomiędzy, z jednej strony, potrzebą przyniesienia użytkownikom autentycznej wartości dodanej, a z drugiej chęcią zminimalizowania zmian, które mają być wprowadzone w systemie, i czynników ryzyka oraz poszanowaniem harmonogramu przewidzianego w rozporządzeniu (UE) nr 1285/2013.

(5)

Oznacza to, że aby faktycznie umożliwić rozwój zastosowań profesjonalnych lub komercyjnych, konieczne jest i wykonalne pod względem technicznym włączenie do usługi komercyjnej dwóch znaczących ulepszeń w porównaniu z usługą otwartą, jest to wyższa dokładność, jeśli chodzi o geolokalizację, i większa zdolność uwierzytelniania. Ponadto aby lepiej zaspokoić zróżnicowane potrzeby różnych grup użytkowników usługi komercyjnej, przedmiotowe dwa ulepszenia muszą być przede wszystkim oferowane niezależnie jedno od drugiego.

(6)

Wysoka dokładność geolokalizacji powinna poszerzyć zakres stosowania technologii nawigacji satelitarnej. W tym celu należy poprawić jakość danych dostarczanych przez system ustanowiony w ramach programu Galileo, tak aby błąd w pozycjonowaniu nie przekraczał jednego decymetra w znormalizowanych warunkach użytkowania. Należy zauważyć, że sygnały emitowane przez inne globalne systemy nawigacji satelitarnej, jak amerykański globalny system pozycjonowania GPS, mogłyby również przyczynić się do osiągnięcia tego celu.

(7)

Zdolność uwierzytelniania powinna zwiększyć poziom bezpieczeństwa, a zwłaszcza zapobiec ryzyku fałszowania i oszustw. W tym celu należy wprowadzić elementy dodatkowe w sygnałach satelitarnych, tak aby zagwarantować użytkownikom, że otrzymywane przez nich sygnały pochodzą z systemu ustanowionego w ramach programu Galileo, a nie z niezidentyfikowanego źródła. Zdolność uwierzytelniania usługi komercyjnej obejmowałaby zatem z jednej strony zdolność uwierzytelniania danych związanych z geolokalizacją, która byłaby zawarta w sygnałach usługi otwartej, zaś z drugiej obejmowałaby ponadto, w celu lepszej ochrony, jednoznaczną identyfikację sygnałów, dzięki odczytowi zaszyfrowanych kodów również zawartych w sygnałach, do których dostęp byłby płatny.

(8)

Przed uruchomieniem rozwoju operacyjnego usługi komercyjnej należałoby przeprowadzić wyczerpującą analizę ryzyka. Powinna ona mieć miejsce przed podjęciem pozytywnej decyzji w sprawie „GNSS Service Centre delta Critical Design Review”, planowanej na dzień 1 czerwca 2017 r.

(9)

Usługa komercyjna powinna przynosić wartość dodaną w porównaniu z usługą otwartą, aby umożliwić rozwój zastosowań profesjonalnych lub komercyjnych, być w związku z tym dostępna dla jak największej liczby użytkowników i obejmować szyfrowanie przez usługodawcę. W tym celu nie przewiduje się wykorzystywania informacji niejawnych UE (EUCI) przez „Commercial Service Provider” (usługodawcę komercyjnego) lub użytkownika końcowego, ani w ramach usługi otwartej, ani w ramach usługi komercyjnej. Jeżeli jednak takie wykorzystanie byłoby wymagane, powinno się o tym zdecydować zgodnie z przepisami bezpieczeństwa, o których mowa w art. 17 lit. a) rozporządzenia (UE) nr 1285/2013, w szczególności w oparciu o analizę ryzyka w zakresie bezpieczeństwa, biorąc w pełni pod uwagę opinie ekspertów z państw członkowskich. Decyzja taka powinna również uwzględniać ocenę kosztów i korzyści.

(10)

Specyfikacje będące przedmiotem niniejszej decyzji są zgodne z przepisami ustanowionymi na szczeblu międzynarodowym w zakresie radionawigacji, w szczególności z normami ustanowionymi przez Międzynarodowy Związek Telekomunikacyjny, jak również z postanowieniami Umowy w sprawie promowania, użytkowania i świadczenia usług systemów nawigacji satelitarnej Galileo i GPS oraz powiązanych z nimi aplikacji, zawartej w dniu 26 czerwca 2004 r. między Unią Europejską i jej państwami członkowskimi, z jednej strony, a Stanami Zjednoczonymi Ameryki, z drugiej strony.

(11)

Należy zatem ustanowić specyfikacje techniczne i operacyjne pozwalające usłudze komercyjnej oferowanej przez system ustanowiony w ramach programu Galileo spełniać funkcję, o której mowa w art. 2 ust. 4 lit. c) rozporządzenia (UE) nr 1285/2013, przy jednoczesnym pełnym stosowaniu przepisów decyzji Rady 2014/496/WPZiB (2).

(12)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią komitetu ustanowionego na podstawie art. 36 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 1285/2013,

9.2.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 34/41

1.

Strona 8, art. 1 lit. h); s. 9, załącznik część A pkt 2 formuła wprowadzająca; s. 12, załącznik część H pkt 1; s. 12, załącznik część H pkt 1 ppkt 1 formuła wprowadzająca; s. 12, załącznik część H pkt 2 ppkt 1 akapit pierwszy; s. 12, załącznik część H pkt 2 ppkt 1 akapit drugi; s. 12, załącznik część H pkt 2 ppkt 2 akapit pierwszy; s. 12, załącznik część H pkt 2 ppkt 2 akapit drugi:

2.

Strona 8, art. 1 lit. j); s. 13, załącznik część J pkt 2 lit. c):

3.

Strona 8, art. 2 pkt 2; s. 12, załącznik część H tytuł; s. 12, załącznik część H pkt 2 tytuł:

4.

Strona 8, art. 2 pkt 3:

5.

Strona 8, art. 2 pkt 4:

6.

Strona 9, załącznik część A pkt 1 lit. e); s. 9, załącznik część A pkt 2 akapit pierwszy lit. f); s. 9, załącznik część A pkt 2 akapit drugi lit. f); s. 10, załącznik część A pkt 3 lit. f); s. 10, załącznik część D akapit pierwszy lit. d):

7.

Strona 11, załącznik część F pkt 1 lit. d):