23.12.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 352/1

(1)

Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2012/34/UE (4) ustanawia jednolity europejski obszar kolejowy ze wspólnymi zasadami dotyczącymi zarządzania przedsiębiorstwami kolejowymi i zarządcami infrastruktury, finansowania infrastruktury i pobierania opłat za dostęp do infrastruktury, warunków dostępu do infrastruktury kolejowej i przewozów kolejowych oraz nadzoru regulacyjnego nad rynkiem kolejowym. Utworzenie jednolitego europejskiego obszaru kolejowego powinno zostać osiągnięte poprzez rozszerzenie zasady otwartego dostępu do krajowych rynków kolejowych oraz zreformowanie zarządzania zarządcami infrastruktury w celu zapewnienia równego dostępu do infrastruktury.

(2)

Wzrost kolejowego ruchu pasażerskiego nie nadąża za rozwojem innych rodzajów transportu. Utworzenie jednolitego europejskiego obszaru kolejowego powinno przyczynić się do dalszego rozwoju transportu kolejowego jako wiarygodnej alternatywy dla innych rodzajów transportu. W tym kontekście ważne jest, aby ustawodawstwo ustanawiające jednolity europejski obszar kolejowy było skutecznie stosowane w wyznaczonych terminach.

(3)

Unijne rynki kolejowych przewozów towarowych i międzynarodowych kolejowych przewozów pasażerskich otwarto dla konkurencji, odpowiednio, w latach 2007 i 2010, zgodnie z dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2004/51/WE (5) oraz dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2007/58/WE (6). Ponadto niektóre państwa członkowskie otworzyły na konkurencję również swoje rynki krajowych przewozów pasażerskich, wprowadzając prawa otwartego dostępu lub przetargi na zamówienia prowadzące do zawarcia umów o świadczenie usług publicznych. Takie otwarcie rynku powinno mieć pozytywny wpływ na funkcjonowanie jednolitego europejskiego obszaru kolejowego, prowadząc do lepszych usług dla użytkowników.

(4)

Szczególne wyłączenia z zakresu stosowania dyrektywy 2012/34/UE powinny umożliwić państwom członkowskim uwzględnienie szczególnych cech struktury i organizacji systemów kolejowych znajdujących się na ich terytorium przy zapewnieniu integralności jednolitego europejskiego obszaru kolejowego.

(5)

Eksploatacja infrastruktury kolejowej na sieci obejmuje sterowanie ruchem kolejowym. Dopóki linia jest wciąż eksploatowana, zarządca infrastruktury powinien zapewniać w szczególności, aby infrastruktura była odpowiednia do jej przeznaczenia.

(6)

W celu określenia, czy dane przedsiębiorstwo powinno zostać uznane za zintegrowane pionowo, należy stosować pojęcie kontroli w rozumieniu rozporządzenia Rady (WE) nr 139/2004 (7). W przypadku gdy zarządca infrastruktury i przedsiębiorstwo kolejowe są w pełni niezależni od siebie, ale oba podmioty są kontrolowane bezpośrednio przez państwo bez podmiotu pośredniczącego, należy uznać je za podmioty odrębne. Ministerstwo sprawujące kontrolę zarówno nad przedsiębiorstwem kolejowym, jak i nad zarządcą infrastruktury nie powinno być uznawane za podmiot pośredniczący.

(7)

Niniejsza dyrektywa wprowadza dodatkowe wymogi w celu zapewnienia niezależności zarządcy infrastruktury. Państwa członkowskie powinny mieć swobodę wyboru spośród różnych modeli organizacyjnych, od pełnego strukturalnego rozdzielenia do integracji pionowej, z zastrzeżeniem odpowiednich zabezpieczeń mających na celu zapewnienie bezstronności zarządcy infrastruktury w odniesieniu do funkcji podstawowych, zarządzania ruchem i planowania utrzymania. Państwa członkowskie powinny zapewnić, aby w granicach ustalonych ram pobierania opłat i alokacji zarządca infrastruktury posiadał niezależność organizacyjną i decyzyjną w odniesieniu do funkcji podstawowych.

(8)

W przedsiębiorstwach zintegrowanych pionowo należy zastosować zabezpieczenia w celu zapewnienia, aby inne podmioty prawne w ramach tych przedsiębiorstw nie miały decydującego wpływu na mianowania i zwolnienia osób odpowiedzialnych za podejmowanie decyzji w sprawie funkcji podstawowych. W tym kontekście państwa członkowskie powinny zapewnić istnienie procedur dotyczących skarg.

(9)

Państwa członkowskie powinny wprowadzić krajowe rozwiązania ramowe dla oceny konfliktu interesów. W tych ramach organ regulacyjny powinien uwzględniać wszelkie osobiste interesy finansowe, gospodarcze lub zawodowe, które mogłyby niewłaściwie wpłynąć na bezstronność zarządcy infrastruktury. W przypadku gdy zarządca infrastruktury i przedsiębiorstwo kolejowe są od siebie niezależni, fakt, że są bezpośrednio kontrolowani przez ten sam organ państwa członkowskiego, nie powinien być traktowany jako powodujący konflikt interesów w rozumieniu niniejszej dyrektywy.

(10)

Podejmowanie decyzji przez zarządców infrastruktury w odniesieniu do alokacji tras pociągów oraz podejmowanie decyzji w odniesieniu do pobierania opłat za dostęp do infrastruktury są podstawowymi funkcjami niezbędnymi do zapewnienia sprawiedliwego i niedyskryminującego dostępu do infrastruktury kolejowej. Należy wprowadzić rygorystyczne zabezpieczenia w celu uniknięcia bezprawnego nacisku w odniesieniu do decyzji podejmowanych przez zarządcę infrastruktury i dotyczących tych funkcji. Zabezpieczenia te powinny zostać dostosowane w celu uwzględnienia różnych struktur zarządzania podmiotami kolejowymi.

(11)

Należy również podjąć odpowiednie środki w celu zapewnienia wykonywania funkcji zarządzania ruchem i planowania utrzymania w sposób bezstronny, aby uniknąć zakłóceń konkurencji. W tych ramach zarządcy infrastruktury powinni zapewnić, aby przedsiębiorstwa kolejowe miały dostęp do odpowiednich informacji. W tym kontekście, w przypadku gdy zarządcy infrastruktury przyznali przedsiębiorstwom kolejowym szerszy dostęp do procesu zarządzania ruchem, taki dostęp powinien zostać przyznany na równych warunkach wszystkim zainteresowanym przedsiębiorstwom kolejowym.

(12)

W przypadku gdy funkcje podstawowe są wykonywane przez niezależny organ pobierający opłaty lub organ alokujący, należy zapewnić bezstronność zarządcy infrastruktury w odniesieniu do funkcji zarządzania ruchem i utrzymania, bez konieczności przekazywania tych funkcji niezależnemu podmiotowi.

(13)

Organy regulacyjne powinny być uprawnione do monitorowania zarządzania ruchem i planowania odnawiania, a także monitorowania planowanych i nieplanowych prac utrzymaniowych w celu zapewnienia, aby nie prowadziły one do dyskryminacji.

(14)

Państwa członkowskie powinny co do zasady zapewnić, aby zarządcy infrastruktury byli odpowiedzialni za eksploatację, utrzymanie i odnawianie sieci oraz aby powierzono im rozwój infrastruktury kolejowej na tej sieci. W przypadku gdy funkcje te są zlecane różnym podmiotom, zarządca infrastruktury powinien jednak zachować uprawnienia nadzorcze i ponosić ostateczną odpowiedzialność za ich wykonywanie.

(15)

Zarządcy infrastruktury, którzy są częścią przedsiębiorstwa zintegrowanego pionowo, mogą zlecać w ramach tego przedsiębiorstwa funkcje inne niż podstawowe z zastrzeżeniem warunków określonych w niniejszej dyrektywie, pod warunkiem że nie powoduje to konfliktu interesów i że zagwarantowana jest poufność szczególnie chronionych informacji handlowych. Funkcje podstawowe nie powinny być zlecane innemu podmiotowi przedsiębiorstwa zintegrowanego pionowo, chyba że taki podmiot wykonuje wyłącznie funkcje podstawowe.

(16)

W stosownych przypadkach, w szczególności ze względu na efektywność, w tym również w przypadku partnerstw publiczno-prywatnych, funkcje zarządzania infrastrukturą można dzielić między różnych zarządców infrastruktury. Każdy z zarządców infrastruktury powinien ponosić pełną odpowiedzialność za wykonywane przez siebie funkcje.

(17)

Należy uniemożliwić dokonywanie transferów finansowych między zarządcą infrastruktury a przedsiębiorstwami kolejowymi, a w przedsiębiorstwach zintegrowanych pionowo – między zarządcą infrastruktury a innymi podmiotami prawnymi przedsiębiorstwa zintegrowanego, w przypadku gdy mogłyby one prowadzić do zakłócenia konkurencji na rynku, w szczególności w wyniku subsydiowania skrośnego.

(18)

Zarządcy infrastruktury mogą wykorzystywać dochody z działalności w zakresie zarządzania siecią infrastruktury, która to działalność wiąże się z wykorzystywaniem środków publicznych, do finansowania własnej działalności lub wypłat dywidend na rzecz inwestorów jako zwrotu z ich inwestycji w infrastrukturę kolejową. Wśród inwestorów tych mogą być państwo i udziałowcy lub akcjonariusze prywatni, ale nie przedsiębiorstwa, które są częścią przedsiębiorstwa zintegrowanego pionowo i które sprawują kontrolę zarówno nad przedsiębiorstwem kolejowym, jak i nad tym zarządcą infrastruktury. Dywidendy z działalności, która nie wiąże się z wykorzystywaniem środków publicznych, lub przychody z opłat za użytkowanie infrastruktury kolejowej mogą być również wykorzystywane przez przedsiębiorstwa, które są częścią przedsiębiorstwa zintegrowanego pionowo i które sprawują kontrolę zarówno nad przedsiębiorstwem kolejowym, jak i nad tym zarządcą infrastruktury.

(19)

Zasady pobierania opłat nie powinny wykluczać możliwości, aby dochody z opłat za dostęp do infrastruktury przepływały przez rachunki państwa.

(20)

W przypadkach gdy w ramach przedsiębiorstwa zintegrowanego pionowo zarządca infrastruktury nie posiada odrębnej osobowości prawnej i funkcje podstawowe są powierzane podmiotowi zewnętrznemu poprzez przypisanie ich niezależnemu organowi pobierającemu opłaty lub organowi alokującemu, odpowiednie przepisy dotyczące przejrzystości finansowej i niezależności zarządcy infrastruktury powinny być stosowane odpowiednio na poziomie niektórych działów w ramach przedsiębiorstwa.

(21)

W celu osiągnięcia skutecznego zarządzania siecią i efektywnego użytkowania infrastruktury należy zapewnić lepszą koordynację między zarządcami infrastruktury a przedsiębiorstwami kolejowymi poprzez zastosowanie odpowiednich mechanizmów koordynacji.

(22)

Z myślą o ułatwieniu wykonywaniu skutecznych i efektywnych przewozów kolejowych na terytorium Unii należy w oparciu o istniejące platformy ustanowić europejską sieć zarządców infrastruktury. Do celów uczestnictwa w tej sieci państwa członkowskie powinny mieć swobodę określania, który podmiot lub podmioty należy uznać za ich głównych zarządców infrastruktury.

(23)

Mając na uwadze zróżnicowanie sieci pod względem wielkości i zagęszczenia oraz różnorodność struktur organizacyjnych organów krajowych, lokalnych i regionalnych, a także ich własne doświadczenia związane z procesem otwierania rynku, państwa członkowskie powinny mieć wystarczającą elastyczność organizowania swoich sieci kolejowych w taki sposób, aby można było wykonywać usługi świadczone w warunkach otwartego dostępu i usługi świadczone na podstawie umów o świadczenie usług publicznych w celu zapewnienia wszystkim pasażerom łatwego dostępu do usług wysokiej jakości.

(24)

Przyznanie unijnym przedsiębiorstwom kolejowym prawa dostępu do infrastruktury kolejowej we wszystkich państwach członkowskich w celu wykonywania krajowych przewozów pasażerskich mogłoby mieć wpływ na organizację i finansowanie kolejowych przewozów pasażerskich świadczonych na podstawie umowy o świadczenie usług publicznych. Państwa członkowskie – na podstawie decyzji właściwego organu regulacyjnego – powinny mieć możliwość ograniczania takiego prawa dostępu, w przypadku gdy prawo to zagrażałoby równowadze ekonomicznej tych umów o świadczenie usług publicznych.

(25)

Prawo przedsiębiorstw kolejowych do uzyskiwania dostępu do infrastruktury nie ma wpływu na możliwość udzielenia przez właściwe organy praw wyłącznych zgodnie z art. 3 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1370/2007 (8) lub bezpośredniego udzielenia zamówienia prowadzącego do zawarcia umowy o świadczenie usług publicznych na warunkach określonych w art. 5 tego rozporządzenia. Istnienie takiej umowy o świadczenie usług publicznych nie powinno uprawniać państwa członkowskiego do ograniczania innym przedsiębiorstwom kolejowym prawa dostępu do danej infrastruktury kolejowej w celu świadczenia kolejowych przewozów pasażerskich, chyba że takie usługi zagrażałyby równowadze ekonomicznej umowy o świadczenie usług publicznych.

(26)

Na wniosek zainteresowanych stron organy regulacyjne powinny na podstawie obiektywnej analizy ekonomicznej ocenić, czy zagrożona byłaby równowaga ekonomiczna istniejących umów o świadczenie usług publicznych.

(27)

Proces oceny powinien uwzględniać potrzebę zapewnienia wszystkim uczestnikom rynku wystarczającej pewności prawa na potrzeby rozwinięcia ich działalności. Procedura powinna być możliwie prosta, efektywna i przejrzysta, a także spójna z procesem alokacji zdolności przepustowej infrastruktury.

(28)

Państwa członkowskie mogą uzależnić prawo dostępu do infrastruktury od spełnienia szczególnych warunków, aby umożliwić wdrożenie zintegrowanego systemu rozkładu jazdy krajowych kolejowych przewozów pasażerskich, pod warunkiem że zostanie zapewniony niedyskryminacyjny dostęp.

(29)

Rozwój infrastruktury kolejowej oraz poprawa jakości kolejowych przewozów pasażerskich są kluczowymi priorytetami w ramach promowania zrównoważonego systemu transportu i mobilności w Europie. W szczególności rozwój sieci kolei dużych prędkości może się przyczynić do stworzenia lepszych i szybszych połączeń między europejskimi ośrodkami gospodarczymi i kulturalnymi. Przewozy kolejami dużych prędkości łączą ludzi i rynki szybko i niezawodnie oraz w sposób przyjazny dla środowiska i efektywny kosztowo, a także sprzyjają zorientowaniu pasażerów na kolej. Szczególnie ważne jest zatem zachęcanie zarówno do publicznych, jak i do prywatnych inwestycji w infrastrukturę kolei dużych prędkości w celu stworzenia warunków sprzyjających dodatniemu zwrotowi z inwestycji, a także w celu zmaksymalizowania korzyści gospodarczych i społecznych wynikających z takich inwestycji. Państwa członkowskie powinny zachować możliwość wybierania różnych sposobów promowania zarówno inwestycji w infrastrukturę kolei dużych prędkości, jak i korzystania z linii dużych prędkości.

(30)

Aby umożliwić rozwój rynku przewozów pasażerów kolejami dużych prędkości i promowanie optymalnego wykorzystania istniejącej infrastruktury oraz aby wspierać konkurencyjność przewozów pasażerów kolejami dużych prędkości przynoszącą pozytywne skutki dla pasażerów, otwarty dostęp dla przewozów pasażerów kolejami dużych prędkości powinien być ograniczany wyłącznie w szczególnych okolicznościach oraz po dokonaniu obiektywnej analizy ekonomicznej przez organ regulacyjny.

(31)

W celu umożliwienia pasażerom dostępu do informacji niezbędnych do zaplanowania podróży oraz do rezerwowania biletów na terytorium Unii należy promować zintegrowane systemy informacji i systemy wspólnego biletu wypracowane przez rynek. Biorąc pod uwagę znaczenie promowania sprawnych systemów transportu publicznego, należy zachęcać przedsiębiorstwa kolejowe do prac nad rozwojem takich systemów, umożliwiających włączenie wariantów multimodalnych, transgranicznych i mobilności „od drzwi do drzwi”.

(32)

Systemy wspólnego biletu powinny być interoperacyjne i niedyskryminacyjne. Przedsiębiorstwa kolejowe powinny przyczyniać się do rozwoju takich systemów poprzez udostępnianie w sposób niedyskryminacyjny oraz w interoperacyjnym formacie wszystkich odnośnych danych niezbędnych do zaplanowania podróży oraz rezerwacji biletów. Państwa członkowskie powinny zapewnić, aby systemy takie nie dyskryminowały przedsiębiorstw kolejowych oraz uwzględniały konieczność zapewnienia poufności informacji handlowych, ochronę danych osobowych oraz zgodność z zasadami konkurencji. Komisja powinna monitorować rozwój takich systemów i składać sprawozdania w tej kwestii oraz, w stosownych przypadkach, przedstawiać wnioski ustawodawcze.

(33)

Państwa członkowskie powinny zapewnić, aby świadczenie przewozów kolejowych uwzględniało wymogi związane z zapewnianiem odpowiedniej ochrony socjalnej przy jednoczesnym zapewnieniu płynnego przejścia w kierunku utworzenia jednolitego europejskiego obszaru kolejowego. W związku z tym należy przestrzegać obowiązków powstałych zgodnie z prawem krajowym na podstawie wiążących układów zbiorowych lub układów zawartych między partnerami społecznymi, a także odpowiednich standardów socjalnych. Obowiązki te powinny pozostawać bez uszczerbku dla ustawodawstwa Unii w dziedzinie prawa socjalnego i prawa pracy. Komisja powinna aktywnie wspierać prace prowadzone w ramach sektorowego dialogu społecznego dotyczącego kolei.

(34)

W ramach trwającego przeglądu dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2007/59/WE (9) Komisja powinna ocenić, czy konieczne są nowe akty ustawodawcze dotyczące przyznawania uprawnień kolejowemu personelowi pokładowemu.

(35)

Państwa członkowskie powinny mieć swobodę decydowania o odpowiednich strategiach finansowania w celu przyspieszenia wdrażania europejskiego systemu sterowania pociągiem (ETCS), a w szczególności decydowania o tym, czy należy stosować różnicowanie opłat za dostęp do infrastruktury.

(36)

Zarządcy infrastruktury powinni współpracować w związku ze zdarzeniami lub wypadkami mającymi wpływ na ruch transgraniczny w celu wymiany wszelkich odnośnych informacji umożliwiających szybkie przywrócenie normalnego ruchu.

(37)

Aby umożliwiać osiągnięcie celów jednolitego europejskiego obszaru kolejowego, organy regulacyjne powinny współpracować w celu zapewnienia niedyskryminującego dostępu do infrastruktury kolejowej.

(38)

W szczególności ważne jest, aby organy regulacyjne współpracowały ze sobą, w celu koordynowania swoich decyzji, z myślą o wyeliminowaniu niepewności prawa i zapewnieniu efektywności międzynarodowych przewozów kolejowych, w przypadku gdy kwestie związane z międzynarodowymi przewozami kolejowymi lub infrastrukturą kolejową eksploatowaną przez dwa kraje wymagają decyzji dwóch lub większej liczby organów regulacyjnych.

(39)

W ramach procesu otwierania krajowych rynków kolejowych na konkurencję poprzez przyznanie dostępu do sieci każdemu przedsiębiorstwu kolejowemu państwa członkowskie powinny dysponować wystarczającym okresem przejściowym, aby dostosować swoje prawo krajowe i struktury organizacyjne. W związku z tym państwa członkowskie powinny móc utrzymać swoje istniejące przepisy krajowe dotyczące dostępu do rynku do końca okresu przejściowego.

(40)

Zgodnie ze wspólną deklaracją polityczną z dnia 28 września 2011 r. państw członkowskich i Komisji dotyczącą dokumentów wyjaśniających (10), państwa członkowskie zobowiązały się do złożenia, w uzasadnionych przypadkach, wraz z powiadomieniem o transpozycji jednego lub większej liczby dokumentów wyjaśniających związki między elementami dyrektywy a odpowiadającymi im częściami krajowych instrumentów służących transpozycji. W odniesieniu do niniejszej dyrektywy ustawodawca uznaje, że przekazanie takich dokumentów jest uzasadnione,

1)

w art. 2 wprowadza się następujące zmiany:

2)

w art. 3 wprowadza się następujące zmiany:

3)

art. 6 ust. 2 otrzymuje brzmienie:

„2.   Do celów niniejszego artykułu państwa członkowskie, które stosują art. 7a ust. 3, zobowiązują przedsiębiorstwo, aby było zorganizowane w odrębne działy, które nie mają odrębnej osobowości prawnej, w ramach jednego przedsiębiorstwa.”;

4)

art. 7 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 7

Niezależność zarządcy infrastruktury

1.   Państwa członkowskie zapewniają, aby zarządca infrastruktury był odpowiedzialny za eksploatację, utrzymanie i odnowienie sieci oraz aby powierzono mu rozwój infrastruktury kolejowej na tej sieci zgodnie z prawem krajowym.

Państwa członkowskie zapewniają, aby żaden z innych podmiotów prawnych wchodzących w skład przedsiębiorstwa zintegrowanego pionowo nie miał decydującego wpływu na decyzje podejmowane przez zarządcę infrastruktury w odniesieniu do funkcji podstawowych.

Państwa członkowskie zapewniają, aby członkowie rady nadzorczej i zarządu zarządcy infrastruktury, a także kadra zarządzająca bezpośrednio przed nimi odpowiadająca, działali w sposób niedyskryminacyjny i aby na ich bezstronność nie miał wpływu konflikt interesów.

2.   Państwa członkowskie zapewniają, aby zarządca infrastruktury był zorganizowany jako podmiot prawnie odrębny od wszelkich przedsiębiorstw kolejowych oraz, w przypadku przedsiębiorstw zintegrowanych pionowo, od wszelkich innych podmiotów prawnych wchodzących w skład przedsiębiorstwa.

3.   Państwa członkowskie zapewniają, aby te same osoby nie mogły być jednocześnie mianowane ani zatrudnione:

4.   W przedsiębiorstwach zintegrowanych pionowo członkowie zarządu zarządcy infrastruktury i osoby odpowiedzialne za podejmowanie decyzji w sprawie funkcji podstawowych nie mogą otrzymywać od jakichkolwiek podmiotów prawnych w ramach tego przedsiębiorstwa zintegrowanego pionowo jakiegokolwiek wynagrodzenia uzależnionego od wyników ani nie mogą otrzymywać jakichkolwiek premii zasadniczo związanych z wynikami finansowymi konkretnych przedsiębiorstw kolejowych. Można jednak oferować im zachęty związane z ogólnym funkcjonowaniem systemu kolejowego.

5.   W przypadku gdy różne podmioty w ramach przedsiębiorstwa zintegrowanego pionowo mają wspólne systemy informatyczne, dostęp do informacji szczególnie chronionych dotyczących funkcji podstawowych musi być ograniczony do upoważnionego personelu zarządcy infrastruktury. Informacje szczególnie chronione nie mogą być przekazywane innym podmiotom w ramach przedsiębiorstwa zintegrowanego pionowo.

6.   Przepisy ust. 1 niniejszego artykułu pozostają bez uszczerbku dla możliwości podejmowania przez państwa członkowskie decyzji dotyczących do rozwoju i finansowania infrastruktury kolejowej oraz kompetencji państw członkowskich w odniesieniu do finansowania infrastruktury i pobierania opłat za dostęp do infrastruktury, a także alokacji zdolności przepustowej, zgodnie z art. 4 ust. 2 oraz art. 8, 29 i 39.”;

5)

dodaje się artykuły w brzmieniu:

„Artykuł 7a

Niezależność funkcji podstawowych

1.   Państwa członkowskie zapewniają, aby zarządca infrastruktury miał organizacyjną i decyzyjną niezależność w granicach określonych w art. 4 ust. 2 oraz art. 29 i 39, w odniesieniu do funkcji podstawowych.

2.   Do celów stosowania ust. 1 państwa członkowskie zapewniają w szczególności, aby:

3.   Państwa członkowskie mogą zadecydować, że pobieranie opłat za dostęp do infrastruktury i alokacja tras są dokonywane przez organ pobierający opłaty lub organ alokujący, które są niezależne w zakresie ich formy prawnej, organizacji i podejmowania decyzji od żadnego przedsiębiorstwa kolejowego. W takim przypadku państwa członkowskie mogą zadecydować o niestosowaniu przepisów art. 7 ust. 2 oraz art. 7 ust. 3 lit. c) i d).

Art. 7 ust. 3 lit. a) oraz art. 7 ust. 4 stosuje się odpowiednio do kierowników działów odpowiedzialnych za zarządzanie infrastrukturą i wykonywanie przewozów kolejowych.

4.   Przepisy niniejszej dyrektywy odnoszące się do funkcji podstawowych zarządcy infrastruktury stosuje się do niezależnego organu pobierającego opłaty lub organu alokującego.

Artykuł 7b

Bezstronność zarządcy infrastruktury w odniesieniu do zarządzania ruchem i planowania utrzymania

1.   Państwa członkowskie zapewniają, aby funkcje zarządzania ruchem i planowania utrzymania były sprawowane w sposób przejrzysty i niedyskryminacyjny oraz aby osoby odpowiedzialne za podejmowanie decyzji w odniesieniu do tych funkcji nie znajdowały się w sytuacji konfliktu interesów.

2.   W odniesieniu do zarządzania ruchem, państwa członkowskie zapewniają, aby przedsiębiorstwa kolejowe – w przypadku zakłóceń, które ich dotyczą – miały pełny i terminowy dostęp do odpowiednich informacji. W przypadku gdy zarządca infrastruktury przyznaje szerszy dostęp do procesu zarządzania ruchem, dokonuje tego w odniesieniu do zainteresowanych przedsiębiorstw kolejowych w sposób przejrzysty i niedyskryminacyjny.

3.   W odniesieniu do długoterminowego planowania większych prac w zakresie utrzymania lub odnowienia infrastruktury kolejowej, zarządca infrastruktury konsultuje się z wnioskodawcami i w jak największym stopniu uwzględnia zgłoszone wątpliwości.

Planowania prac w zakresie utrzymania dokonuje zarządca infrastruktury w sposób niedyskryminacyjny.

Artykuł 7c

Zlecanie i współdzielenie funkcji zarządcy infrastruktury

1.   O ile nie występuje konflikt interesów oraz zagwarantowana jest poufność szczególnie chronionych informacji handlowych, zarządca infrastruktury może:

Zarządca infrastruktury zachowuje uprawnienia nadzorcze w odniesieniu do wykonywania funkcji opisanych w art. 3 ust. 2 i ponosi za to ostateczną odpowiedzialność. Każdy podmiot wykonujący funkcje podstawowe musi przestrzegać art. 7, 7a, 7b i 7d.

2.   Na zasadzie odstępstwa od art. 7 ust. 1 funkcje zarządzania infrastrukturą mogą być wykonywane przez różnych zarządców infrastruktury, w tym strony umów o partnerstwie publiczno-prywatnym, pod warunkiem że wszyscy oni spełniają wymogi art. 7 ust. 2–6 oraz art. 7a, 7b i 7d i przyjmują pełną odpowiedzialność za wykonywanie danych funkcji.

3.   W przypadku gdy funkcje podstawowe nie są przypisane operatorowi zapewniającemu energię elektryczną na cele trakcyjne, jest on wyłączony ze stosowania przepisów mających zastosowanie do zarządców infrastruktury, pod warunkiem że zapewniona jest zgodność z odpowiednimi przepisami dotyczącymi rozwoju sieci, w szczególności z art. 8.

4.   Z zastrzeżeniem sprawowania nadzoru przez organ regulacyjny lub inny niezależny właściwy podmiot wyznaczony przez państwa członkowskie, zarządca infrastruktury może zawrzeć umowy o współpracy z jednym lub większą liczbą przedsiębiorstw kolejowych na zasadach niedyskryminacyjnych oraz w celu zapewnienia klientom korzyści, takich jak obniżenie kosztów lub lepsze funkcjonowanie na części sieci objętej umową.

Podmiot ten monitoruje wykonywanie takich umów i w uzasadnionych przypadkach może doradzić, aby zostały rozwiązane.

Artykuł 7d

Przejrzystość finansowa

1.   Przy poszanowaniu krajowych procedur mających zastosowanie w każdym z państw członkowskich, zarządca infrastruktury może wykorzystywać dochód osiągany z działalności w zakresie zarządzania infrastrukturą sieci, w tym środki publiczne, wyłącznie do finansowania własnej działalności, w tym obsługi swoich pożyczek. Zarządca infrastruktury może również wykorzystywać taki dochód do wypłaty dywidend na rzecz właścicieli przedsiębiorstwa, co może obejmować udziałowców lub akcjonariuszy prywatnych, ale nie przedsiębiorstwa będące częścią przedsiębiorstwa zintegrowanego pionowo sprawujące kontrolę zarówno nad przedsiębiorstwem kolejowym, jak i nad tym zarządcą infrastruktury.

2.   Zarządcy infrastruktury nie mogą udzielać pożyczek przedsiębiorstwom kolejowym, bezpośrednio ani pośrednio.

3.   Przedsiębiorstwa kolejowe nie mogą udzielać pożyczek zarządcom infrastruktury, bezpośrednio ani pośrednio.

4.   Pożyczki między podmiotami prawnymi w ramach przedsiębiorstwa zintegrowanego pionowo są udzielane, wypłacane i obsługiwane wyłącznie w oparciu o stawki rynkowe i warunki, które odzwierciedlają indywidualny profil ryzyka danego podmiotu.

5.   Pożyczki między podmiotami prawnymi w ramach przedsiębiorstwa zintegrowanego pionowo udzielone przed dniem 24 grudnia 2016 r. obowiązują do czasu ich wymagalności, pod warunkiem że dotyczące ich umowy zostały zawarte w oparciu o stawki rynkowe i że pożyczki te są rzeczywiście wypłacane i obsługiwane.

6.   Wszelkie usługi oferowane zarządcy infrastruktury przez inne podmioty prawne w ramach przedsiębiorstwa zintegrowanego pionowo są świadczone na podstawie umów i za wynagrodzeniem według cen rynkowych albo według cen, które odzwierciedlają koszty produkcji, powiększone o rozsądną marżę.

7.   Zadłużenie przypisane zarządcy infrastruktury wyraźnie oddziela się od zadłużenia innych podmiotów prawnych w ramach przedsiębiorstw zintegrowanych pionowo. Takie zadłużenie obsługuje się oddzielnie. Nie wyklucza to dokonywania ostatecznej spłaty zadłużenia za pośrednictwem przedsiębiorstwa, które jest częścią przedsiębiorstwa zintegrowanego pionowo i które sprawuje kontrolę zarówno nad przedsiębiorstwem kolejowym, jak i nad zarządcą infrastruktury, lub za pośrednictwem innego podmiotu w ramach przedsiębiorstwa.

8.   Rachunki zarządcy infrastruktury i innych podmiotów prawnych w ramach przedsiębiorstwa zintegrowanego pionowo prowadzi się w sposób zapewniający zgodność z niniejszym artykułem oraz umożliwiający oddzielną rachunkowość i przejrzysty obieg środków finansowych w ramach przedsiębiorstwa.

9.   W ramach przedsiębiorstwa zintegrowanego pionowo zarządca infrastruktury prowadzi szczegółową dokumentację wszelkich powiązań handlowych i finansowych z innymi podmiotami prawnymi w ramach tego przedsiębiorstwa.

10.   W przypadku gdy funkcje podstawowe są sprawowane przez niezależny organ pobierający opłaty lub organ alokujący zgodnie z art. 7a ust. 3, a państwa członkowskie nie stosują art. 7 ust. 2, przepisy niniejszego artykułu stosuje się odpowiednio. Zawarte w niniejszym artykule odniesienia do zarządcy infrastruktury, przedsiębiorstwa kolejowego i innych podmiotów prawnych przedsiębiorstwa zintegrowanego pionowo traktuje się jako odniesienia do odpowiednich działów przedsiębiorstwa. Zgodność z wymogami określonymi w niniejszym artykule wykazuje się w osobnych rachunkach odpowiednich działów przedsiębiorstwa.

Artykuł 7e

Mechanizmy koordynacji

Państwa członkowskie zapewniają, aby między ich głównymi zarządcami infrastruktury a wszystkimi zainteresowanymi przedsiębiorstwami kolejowymi, a także wnioskodawcami, o których mowa w art. 8 ust. 3, zostały wprowadzone odpowiednie mechanizmy koordynacji. W stosownych przypadkach do uczestnictwa zapraszani są przedstawiciele użytkowników kolejowych przewozów towarowych i pasażerskich oraz organów krajowych, lokalnych lub regionalnych. Odnośny organ regulacyjny może uczestniczyć w roli obserwatora. Koordynacja dotyczy między innymi:

Zarządca infrastruktury opracowuje i publikuje wytyczne dotyczące koordynacji, w porozumieniu z zainteresowanymi stronami. Koordynacja działań ma miejsce nie rzadziej niż raz do roku, a zarządca infrastruktury publikuje na swojej stronie internetowej zestawienie działań podjętych na podstawie niniejszego artykułu.

Koordynacja na podstawie niniejszego artykułu pozostaje bez uszczerbku dla prawa wnioskodawców do odwołania się do organu regulacyjnego oraz dla uprawnień organu regulacyjnego określonych w art. 56.

Artykuł 7f

Europejska sieć zarządców infrastruktury

1.   Z myślą o ułatwieniu wykonywania skutecznych i efektywnych przewozów kolejowych na terytorium Unii państwa członkowskie zapewniają uczestnictwo i współpracę swoich głównych zarządców infrastruktury w ramach sieci, która spotyka się regularnie, aby:

Do celów lit. d) sieć określa wspólne zasady i praktyki dotyczące monitorowania i oceny porównawczej wyników w spójny sposób.

Koordynacja na podstawie niniejszego ustępu pozostaje bez uszczerbku dla prawa wnioskodawców do odwołania się do organu regulacyjnego oraz dla uprawnień organu regulacyjnego określonych w art. 56.

2.   Komisja jest członkiem sieci. Wspiera działalność sieci i ułatwia koordynację.”;

6)

w art. 10 wprowadza się następujące zmiany:

7)

w art. 11 wprowadza się następujące zmiany:

8)

dodaje się artykuły w brzmieniu:

„Artykuł 11a

Przewozy pasażerów kolejami dużych prędkości

1.   Z myślą o rozwoju rynku przewozów pasażerów kolejami dużych prędkości, promowaniu optymalnego wykorzystania istniejącej infrastruktury oraz aby wspierać konkurencyjność przewozów pasażerów kolejami dużych prędkości, z korzyścią dla pasażerów, bez uszczerbku dla art. 11 ust. 5, korzystanie z prawa dostępu przewidzianego w art. 10 w odniesieniu do przewozów pasażerów kolejami dużych prędkości może podlegać wyłącznie wymogom ustanowionym przez organ regulacyjny zgodnie z niniejszym artykułem.

2.   W przypadku gdy organ regulacyjny, po przeprowadzeniu analizy przewidzianej w art. 11 ust. 2, 3 i 4, stwierdza, że planowane przewozy pasażerów kolejami dużych prędkości pomiędzy daną stacją początkową a daną stacją docelową zagrażają równowadze ekonomicznej umowy o świadczenie usług publicznych, która dotyczy tej samej trasy lub trasy alternatywnej, organ regulacyjny wskazuje możliwe zmiany w tej usłudze, które zapewniłyby spełnienie warunków przyznania prawa dostępu przewidzianego w art. 10 ust. 2. Zmiany te mogą obejmować modyfikację planowanego przewozu.”;

„Artykuł 13a

Zintegrowane systemy informacji i systemy wspólnego biletu

1.   Bez uszczerbku dla rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1371/2007 (*2) oraz dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2010/40/UE (*3) państwa członkowskie mogą zobowiązać przedsiębiorstwa kolejowe wykonujące krajowe przewozy pasażerskie do uczestnictwa w zintegrowanym systemie informacji i zintegrowanym systemie biletowym do celów sprzedaży biletów, wspólnych biletów oraz rezerwacji lub upoważnić właściwe organy do utworzenia takiego systemu. W przypadku utworzenia takiego systemu państwa członkowskie zapewniają, aby nie prowadził on do zakłóceń rynku ani dyskryminacji między przedsiębiorstwami kolejowymi oraz aby był zarządzany przez publiczny lub prywatny podmiot prawny lub stowarzyszenie wszystkich przedsiębiorstw kolejowych wykonujących przewozy pasażerskie.

2.   Komisja monitoruje rozwój rynku kolejowego w zakresie wprowadzania i stosowania zintegrowanych systemów informacji i systemów wspólnego biletu oraz ocenia konieczność podjęcia działań na poziomie Unii, z uwzględnieniem inicjatyw rynkowych. Komisja bierze pod uwagę w szczególności niedyskryminacyjny dostęp pasażerów kolei do informacji niezbędnych do zaplanowania podróży oraz rezerwacji biletów. Do dnia 31 grudnia 2022 r. Komisja przedstawi Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie na temat dostępności takich zintegrowanych systemów informacji i systemów wspólnego biletu, któremu będą towarzyszyć, w stosownych przypadkach, wnioski ustawodawcze.

3.   Państwa członkowskie zobowiązują przedsiębiorstwa kolejowe wykonujące przewozy pasażerskie do wprowadzenia planów postępowania w sytuacjach nieprzewidzianych oraz zapewnienia, aby plany te podlegały odpowiedniej koordynacji w celu zapewnienia pasażerom pomocy, w rozumieniu art. 18 rozporządzenia (WE) nr 1371/2007, w przypadku poważnego zakłócenia usług.

(*2)  Rozporządzenie (WE) nr 1371/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 października 2007 r. dotyczące praw i obowiązków pasażerów w ruchu kolejowym (Dz.U. L 315 z 3.12.2007, s. 14)."

(*3)  Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2010/40/UE z dnia 7 lipca 2010 r. w sprawie ram wdrażania inteligentnych systemów transportowych w obszarze transportu drogowego oraz interfejsów z innymi rodzajami transportu (Dz.U. L 207 z 6.8.2010, s. 1).”;"

9)

w art. 19 dodaje się literę w brzmieniu:

10)

art. 32 ust. 4 otrzymuje brzmienie:

„4.   Opłaty za dostęp do infrastruktury w korytarzach kolejowych wyszczególnionych w rozporządzeniu Komisji (UE) 2016/919 (*4) mogą być zróżnicowane, aby zachęcić do wyposażania pociągów w ETCS, który jest zgodny z wersją przyjętą na mocy decyzji Komisji 2008/386/WE (*5) i z kolejnymi wersjami. Takie zróżnicowanie nie może powodować ogólnego wzrostu przychodów zarządcy infrastruktury.

Państwa członkowskie mogą zadecydować, że zróżnicowanie opłat za dostęp do infrastruktury nie ma zastosowania do linii kolejowych wyszczególnionych w rozporządzeniu (UE) 2016/919, na których poruszają się tylko pociągi wyposażone w ETCS.

Państwa członkowskie mogą zadecydować o objęciu tym zróżnicowaniem linii kolejowych, które nie są wyszczególnione w rozporządzeniu (UE) 2016/919.

(*4)  Rozporządzenie Komisji (UE) 2016/919 z dnia 27 maja 2016 r. w sprawie technicznej specyfikacji interoperacyjności w zakresie podsystemów »Sterowanie« systemu kolei w Unii Europejskiej (Dz.U. L 158 z 15.6.2016, s. 1)."

(*5)  Decyzja Komisji 2008/386/WE z dnia 23 kwietnia 2008 r. zmieniająca załącznik A do decyzji 2006/679/WE dotyczącej technicznej specyfikacji dla interoperacyjności odnoszącej się do podsystemu sterowania ruchem kolejowym transeuropejskiego systemu kolei konwencjonalnych oraz załącznik A do decyzji 2006/860/WE dotyczącej specyfikacji technicznej interoperacyjności podsystemu Sterowanie transeuropejskiego systemu kolei dużych prędkości (Dz.U. L 136 z 24.5.2008, s. 11).”;"

11)

art. 38 ust. 4 otrzymuje brzmienie:

„4.   W przypadku gdy wnioskodawca zamierza wystąpić o przyznanie zdolności przepustowej infrastruktury w celu wykonywania przewozów pasażerskich w państwie członkowskim, w którym prawo dostępu do infrastruktury kolejowej jest ograniczone zgodnie z art. 11, informuje o tym zarządców infrastruktury i odpowiednie organy regulacyjne nie później niż 18 miesięcy przed wejściem w życie obowiązującego rozkładu jazdy, do którego odnosi się wniosek o przyznanie zdolności przepustowej. Aby umożliwić odpowiednim organom regulacyjnym ocenę potencjalnego wpływu ekonomicznego na obowiązujące umowy o świadczenie usług publicznych, organy regulacyjne zapewniają, aby każdy właściwy organ, który udzielił zamówienia publicznego na kolejowe przewozy pasażerskie na tej trasie określone w umowie o świadczenie usług publicznych, każdy inny zainteresowany właściwy organ mający prawo ograniczania dostępu na podstawie art. 11 oraz każde przedsiębiorstwo kolejowe realizujące umowę o świadczenie usług publicznych na trasie tych przewozów pasażerskich zostały odpowiednio poinformowane bez zbędnej zwłoki i najpóźniej w ciągu 10 dni.”;

12)

w art. 53 ust. 3 dodaje się akapit w brzmieniu:

„Organ regulacyjny, jeśli uzna to za konieczne, może zobowiązać zarządcę infrastruktury do udostępnienia mu tej informacji.”;

13)

art. 54 ust. 1 otrzymuje brzmienie:

„1.   W przypadku wystąpienia zakłóceń w ruchu pociągów spowodowanych przez awarię techniczną lub wypadek zarządca infrastruktury podejmuje wszystkie konieczne kroki, aby przywrócić normalną sytuację. W tym celu opracowuje on plan postępowania w sytuacjach nieprzewidzianych wymieniający różne organy, które należy poinformować w przypadku wystąpienia poważnych zdarzeń lub poważnych zakłóceń w ruchu pociągów. W przypadku zakłóceń, które mają potencjalny wpływ na ruch transgraniczny, zarządca infrastruktury podaje wszelkie stosowne informacje do wiadomości innych zarządców infrastruktury, na których sieć i ruch dane zakłócenie może mieć wpływ. Właściwi zarządcy infrastruktury współpracują w celu przywrócenia normalnego ruchu transgranicznego.”;

14)

w art. 56 wprowadza się następujące zmiany:

15)

w art. 57 wprowadza się następujące zmiany:

16)

art. 63 ust. 1 otrzymuje brzmienie:

„1.   Do dnia 31 grudnia 2024 r. Komisja dokona oceny skutków niniejszej dyrektywy dla sektora kolejowego oraz przedstawi Parlamentowi Europejskiemu, Radzie, Europejskiemu Komitetowi Ekonomiczno-Społecznemu i Komitetowi Regionów sprawozdanie na temat jej wykonania.

W szczególności sprawozdanie to zawierać będzie ocenę rozwoju przewozów kolejami dużych prędkości oraz ocenę istnienia praktyk dyskryminacyjnych w odniesieniu do dostępu do linii dużych prędkości. Komisja rozważy, czy konieczne jest przedstawienie wniosków ustawodawczych.

W tym samym terminie Komisja oceni, czy w odniesieniu do zarządców infrastruktury będących częścią przedsiębiorstwa zintegrowanego pionowo utrzymują się praktyki dyskryminacyjne lub inne formy zakłóceń konkurencji. W stosownych przypadkach Komisja przedstawi wnioski ustawodawcze.”.

23.12.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 352/18

(1)

Stosunki między Unią Europejską (zwaną dalej „Unią”) a Jordańskim Królestwem Haszymidzkim (zwanym dalej „Jordanią”) rozwijają się w ramach europejskiej polityki sąsiedztwa (EPS). W dniu 24 listopada 1997 r. Jordania podpisała układ o stowarzyszeniu (2) z Unią, który wszedł w życie z dniem 1 maja 2002 r. Na mocy tego układu Unia i Jordania ustanawiały stopniowo strefę wolnego handlu w okresie przejściowym trwającym 12 lat. W 2007 r. weszło ponadto w życie porozumienie o dalszej liberalizacji handlu produktami rolnymi (3). W 2010 r. UE i Jordania uzgodniły szczególny status partnerstwa, który otwiera drogę do rozszerzenia obszarów współpracy. Protokół ustanawiający mechanizm rozstrzygania sporów dotyczących handlu między UE a Jordanią, parafowany w grudniu 2009 r., wszedł w życie w dniu 1 lipca 2011 r. Dwustronny dialog polityczny i współpraca gospodarcza zostały następnie zacieśnione dzięki układowi o stowarzyszeniu i jednolitym ramom wsparcia przyjętym na lata 2014–2017.

(2)

Od 2011 r. Jordania rozpoczęła szereg reform politycznych mających na celu wzmocnienie demokracji parlamentarnej i praworządności. Powołano Trybunał Konstytucyjny i Niezależną Komisję Wyborczą, a parlament Jordanii uchwalił wiele ważnych ustaw, w tym ordynację wyborczą i ustawę o partiach politycznych, a także ustawy dotyczące decentralizacji i samorządów lokalnych.

(3)

Gospodarka Jordanii mocno ucierpiała w wyniku konfliktów panujących w regionie, zwłaszcza w sąsiadujących z nią Iraku i Syrii. W połączeniu z pogorszeniem sytuacji gospodarczej na świecie te konflikty regionalne odbiły się bardzo niekorzystnie na poziomie dochodów z zagranicy i przyczyniły się do napiętej sytuacji finansów publicznych. Ucierpiały wpływy z turystyki i bezpośrednich inwestycji zagranicznych, zablokowane zostały szlaki handlowe i dochodziło do zakłóceń dostaw gazu ziemnego z Egiptu. Oprócz tego na gospodarkę Jordanii wpłynął niekorzystnie duży napływ uchodźców syryjskich, co zwiększyło presję na sytuację budżetową, usługi publiczne i infrastrukturę tego państwa.

(4)

Od czasu wybuchu konfliktu w Syrii w 2011 r. Unia potwierdzała wielokrotnie swoje zdecydowane zobowiązanie do wspierania Jordanii w radzeniu sobie z ekonomicznymi i społecznymi skutkami kryzysu w Syrii, a w szczególności z obecnością dużej liczby syryjskich uchodźców na jej terytorium. Unia zwiększyła wsparcie finansowe na rzecz Jordanii, zacieśniając współpracę w wielu dziedzinach, między innymi w zakresie społeczeństwa obywatelskiego, systemu wyborczego, bezpieczeństwa, rozwoju regionalnego oraz reform społecznych i gospodarczych. Ponadto Unia zaoferowała Jordanii możliwość zawarcia umowy w sprawie pogłębionej i kompleksowej strefy wolnego handlu.

(5)

W obliczu tych trudnych warunków gospodarczych i finansowych władze Jordanii oraz Międzynarodowy Fundusz Walutowy (MFW) uzgodniły w sierpniu 2012 r. pierwszy program dostosowań gospodarczych, którego realizację wspierała trzyletnia promesa kredytowa MFW na kwotę 2 mld USD. Program ten zakończył się pomyślnie w sierpniu 2015 r. W ramach tego programu Jordania poczyniła znaczne postępy w konsolidacji budżetowej, w czym pomógł jej spadek cen ropy naftowej, oraz szeregu reform strukturalnych.

(6)

W grudniu 2012 r. Jordania wystąpiła o uzupełniającą pomoc makrofinansową z Unii. W związku z tym w grudniu 2013 r. przyjęto decyzję o przyznaniu pomocy makrofinansowej (MFA-I) w wysokości 180 mln EUR w formie pożyczek (4). Protokół ustaleń określający warunki polityczne związane z MFA-I wszedł w życie dnia 18 marca 2014 r. Po wdrożeniu uzgodnionych środków politycznych dnia 10 lutego 2015 r. wypłacono pierwszą transzę MFA-I, a dnia 15 października 2015 r. wypłacono drugą transzę.

(7)

Od czasu wybuchu kryzysu syryjskiego Unia przyznała Jordanii prawie 1 130 mln EUR. Na kwotę tę składają się – obok 180 mln EUR z pierwszej operacji pomocy makrofinansowej – 500 mln EUR w ramach programu regularnej współpracy dwustronnej finansowanego poprzez Europejski Instrument Sąsiedztwa, ok. 250 mln EUR z budżetu UE na pomoc humanitarną i ponad 30 mln EUR z Instrumentu na rzecz Przyczyniania się do Stabilności i Pokoju. Ponadto od 2011 r. Europejski Bank Inwestycyjny udostępnił Jordanii pożyczki w wysokości 264 mln EUR.

(8)

Nasilenie kryzysu w Syrii w 2015 r. miało poważne konsekwencje dla Jordanii, wpływając niekorzystnie na handel, turystykę i zaufanie inwestorów. Sytuację Jordanii pogorszyła również redukcja wsparcia finansowego ze strony członków Rady Współpracy Państw Zatoki, podyktowana spadkiem cen ropy. Doprowadziło to do osłabienia dynamiki wzrostu gospodarczego, wzrostu bezrobocia oraz pojawienia się nowych potrzeb budżetowych i w zakresie finansowania zewnętrznego.

(9)

W obliczu tych wyzwań Unia potwierdziła swoje zaangażowanie na rzecz wspierania Jordanii w rozwiązywaniu problemów gospodarczych i społecznych oraz w procesie reform. Zaangażowanie to zostało wyrażone w szczególności na konferencji poświęconej wspieraniu Syrii i regionu, która odbyła się w Londynie w dniu 4 lutego 2016 r., podczas której Unia zobowiązała się, że w latach 2016–2017 przeznaczy 2,39 mld EUR na wsparcie finansowe dla państw najbardziej dotkniętych kryzysem uchodźczym, w tym dla Jordanii. Polityczne i gospodarcze wsparcie ze strony Unii dla procesu reform w Jordanii jest spójne z polityką Unii wobec krajów południowego regionu Morza Śródziemnego, określoną w ramach EPS.

(10)

W związku z pogorszeniem sytuacji gospodarczej i finansowej w Jordanii, MFW i Jordania rozpoczęły ponadto dyskusje nad kolejnym porozumieniem, które mogłoby mieć formę instrumentu rozszerzonego wsparcia finansowego („program MFW”) i prawdopodobnie objęłoby okres trzech lat, licząc od drugiego półrocza 2016 r. Nowy program MFW ma rozwiązać krótkoterminowe problemy bilansu płatniczego Jordanii, a jednocześnie zachęcić do wdrożenia znaczących środków dostosowawczych.

(11)

W marcu 2016 r., w związku z pogarszającą się sytuacją gospodarczą i prognozami gospodarczymi, Jordania wystąpiła o dodatkową pomoc makrofinansową z Unii.

(12)

Biorąc pod uwagę, że Jordania jest objęta europejską polityką sąsiedztwa, należy ją uznać za państwo kwalifikujące się do otrzymania pomocy makrofinansowej z Unii.

(13)

Unijna pomoc makrofinansowa powinna stanowić instrument finansowy stosowany w sytuacjach wyjątkowych, mający formę niewiązanego i nieukierunkowanego wsparcia bilansu płatniczego, służący zaspokojeniu pilnych potrzeb beneficjenta w zakresie finansowania zewnętrznego; pomoc ta powinna także stanowić podstawę realizacji programu dotyczącego polityki obejmującego solidne środki dostosowawcze i środki w zakresie reformy strukturalnej służącej poprawie pozycji bilansu płatniczego w perspektywie krótkoterminowej.

(14)

Biorąc pod uwagę fakt, że w bilansie płatniczym Jordanii utrzymuje się znaczna pozostająca do pokrycia luka w finansowaniu zewnętrznym, przekraczająca zasoby udostępnione przez MFW i inne instytucje wielostronne, unijną pomoc makrofinansową, która ma zostać przyznana Jordanii, w obecnych nadzwyczajnych okolicznościach uznaje się, w powiązaniu z programem MFW, za właściwą odpowiedź na wniosek tego państwa o wsparcie stabilizacji gospodarczej. Unijna pomoc makrofinansowa stanowiłaby wsparcie dla stabilizacji gospodarczej tego państwa oraz dla programu reform strukturalnych Jordanii, uzupełniając środki udostępnione w ramach porozumienia finansowego z MFW.

(15)

Celem pomocy makrofinansowej Unii powinno być wspieranie przywrócenia w Jordanii trwałego finansowania zewnętrznego, a tym samym wsparcie jej rozwoju gospodarczego i społecznego.

(16)

Ustalenie kwoty pomocy makrofinansowej Unii opiera się na kompleksowej ocenie ilościowej pozostających do zaspokojenia potrzeb Jordanii w zakresie finansowania zewnętrznego i uwzględnia zdolność tego państwa do finansowania się z własnych zasobów, w szczególności z rezerw międzynarodowych, którymi dysponuje. Unijna pomoc makrofinansowa powinna uzupełniać programy i środki udostępniane przez MFW i Bank Światowy. Przy ustalaniu kwoty udzielanej pomocy uwzględnia się również spodziewane wkłady finansowe ze strony darczyńców będących podmiotami wielostronnymi oraz potrzebę zapewnienia sprawiedliwego podziału obciążenia między Unią a innymi darczyńcami, a także środki uruchomione wcześniej w Jordanii w ramach innych unijnych instrumentów finansowania zewnętrznego oraz wartość dodaną ogólnego zaangażowania Unii.

(17)

Komisja powinna zapewnić zgodność prawną i merytoryczną unijnej pomocy makrofinansowej z głównymi zasadami oraz celami i środkami podejmowanymi w różnych obszarach działań zewnętrznych oraz z innymi stosownymi politykami Unii.

(18)

Unijna pomoc makrofinansowa powinna wspierać politykę zewnętrzną Unii wobec Jordanii. Służby Komisji i Europejska Służba Działań Zewnętrznych powinny ściśle współpracować przez cały okres udzielania pomocy makrofinansowej w celu koordynowania zewnętrznej polityki Unii i zapewnienia spójności tej polityki.

(19)

Pomoc makrofinansowa Unii powinna wspierać zaangażowanie Jordanii w przestrzeganie wartości podzielanych przez to państwo i Unię, w tym demokracji, praworządności, dobrych rządów, poszanowania praw człowieka, zrównoważonego rozwoju i ograniczania ubóstwa, a także jej zaangażowanie w przestrzeganie zasad otwartego, opartego na zasadach i uczciwego handlu.

(20)

Warunkiem wstępnym przyznania pomocy makrofinansowej Unii powinno być respektowanie przez Jordanię skutecznych mechanizmów demokratycznych – w tym wielopartyjnego systemu parlamentarnego i praworządności – oraz gwarantowanie poszanowania praw człowieka. Ponadto cele szczególne unijnej pomocy makrofinansowej powinny polegać na zwiększeniu skuteczności, przejrzystości i odpowiedzialności organów odpowiedzialnych za zarządzanie finansami publicznymi w Jordanii i wspieraniu reform strukturalnych mających na celu wsparcie trwałego i sprzyjającego włączeniu społecznemu wzrostu gospodarczego, tworzenie miejsc pracy i konsolidację budżetową. Komisja i Europejska Służba Działań Zewnętrznych powinny regularnie monitorować zarówno spełnienie warunków wstępnych, jak i realizację tych celów.

(21)

W celu zapewnienia skutecznej ochrony interesów finansowych Unii związanych z unijną pomocą makrofinansową Jordania powinna podjąć odpowiednie środki w zakresie zapobiegania nadużyciom finansowym, korupcji i wszelkim innym nieprawidłowościom związanym z tą pomocą oraz w zakresie zwalczania tych zjawisk. Należy również zapewnić kontrole przeprowadzane przez Komisję oraz przez Trybunał Obrachunkowy.

(22)

Przekazanie unijnej pomocy makrofinansowej nie narusza uprawnień Parlamentu Europejskiego i Rady, jako władzy budżetowej.

(23)

Wymagane kwoty finansowania przeznaczone na pomoc makrofinansową powinny odpowiadać środkom budżetowym przewidzianym w wieloletnich ramach finansowych.

(24)

Unijną pomocą makrofinansową powinna zarządzać Komisja. Aby zapewnić Parlamentowi Europejskiemu i Radzie możliwość śledzenia wykonania niniejszej decyzji, Komisja powinna regularnie informować wspomniane instytucje o rozwoju sytuacji w związku z pomocą i udostępniać im odpowiednie dokumenty.

(25)

W celu zapewnienia jednolitych warunków wykonywania niniejszej decyzji należy przyznać Komisji uprawnienia wykonawcze. Uprawnienia te powinny być wykonywane zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 (5).

(26)

Unijna pomoc makrofinansowa powinna być uzależniona od warunków dotyczących polityki gospodarczej, które mają zostać określone w protokole ustaleń. W celu zapewnienia jednolitych warunków wykonywania i ze względu na efektywność Komisja powinna być uprawniona do negocjowania takich warunków z władzami Jordanii pod nadzorem komitetu przedstawicieli państw członkowskich zgodnie z rozporządzeniem (UE) nr 182/2011. Na mocy tego rozporządzenia procedura doradcza powinna, co do zasady, mieć zastosowanie we wszystkich przypadkach innych niż te określone we wspomnianym rozporządzeniu. Mając na uwadze potencjalnie duży wpływ pomocy w kwocie większej niż 90 mln EUR, w odniesieniu do takich operacji należy stosować procedurę sprawdzającą. Mając na uwadze kwotę unijnej pomocy makrofinansowej dla Jordanii, w odniesieniu do przyjęcia protokołu ustaleń oraz do obniżenia, zawieszania lub anulowania pomocy powinna mieć zastosowanie procedura sprawdzająca,

a)

warunku wstępnego określonego w art. 2;

b)

udokumentowania stałych zadowalających postępów we wdrażaniu programu dotyczącego polityki, obejmującego solidne środki dostosowawcze oraz środki w zakresie reformy strukturalnej wspierane przez inne niż ostrożnościowe rozwiązania MFW w zakresie kredytowania; oraz

c)

zadowalającej realizacji polityki gospodarczej i warunków finansowych uzgodnionych w protokole ustaleń.

a)

zapewniające, aby Jordania regularnie sprawdzała, czy środki finansowe pochodzące z budżetu Unii zostały właściwie wykorzystane, podejmowała odpowiednie środki zapobiegające nieprawidłowościom i nadużyciom finansowym oraz, w razie konieczności, podejmowała działania prawne zmierzające do odzyskania wszelkich środków udostępnionych na mocy niniejszej decyzji, które zostały sprzeniewierzone;

b)

zapewniające ochronę interesów finansowych Unii, w szczególności przewidujące podjęcie szczególnych środków związanych z zapobieganiem nadużyciom finansowym, korupcji i wszelkim innym nieprawidłowościom mającym wpływ na unijną pomoc makrofinansową, oraz ze zwalczaniem takich zjawisk, zgodnie z rozporządzeniem Rady (WE, Euratom) nr 2988/95 (10), rozporządzeniem Rady (Euratom, WE) nr 2185/96 (11) oraz rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 883/2013 (12);

c)

wyraźnie upoważniające Komisję, w tym Europejski Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych, lub przedstawicieli tych instytucji, do przeprowadzania kontroli, w tym kontroli na miejscu i inspekcji;

d)

wyraźnie upoważniające Komisję i Trybunał Obrachunkowy do przeprowadzania – w okresie, na jaki została udostępniona unijna pomoc makrofinansowa, i po jego upływie – kontroli, w tym kontroli dokumentów i kontroli na miejscu, takich jak ocena operacyjna; oraz

e)

zapewniające, by Unia była uprawniona do żądania wcześniejszej spłaty pożyczki, w przypadku gdy stwierdzono, że w związku z zarządzaniem unijną pomocą makrofinansową Jordania uczestniczyła w czynności stanowiącej nadużycie finansowe lub korupcję lub w innej nielegalnej działalności naruszającej interesy finansowe Unii.

a)

analizę postępów poczynionych we wdrażaniu unijnej pomocy makrofinansowej;

b)

ocenę sytuacji gospodarczej Jordanii i jej perspektyw gospodarczych, a także ocenę postępów poczynionych we wdrażaniu środków politycznych, o których mowa w art. 3 ust. 1;

c)

informacje o związku pomiędzy warunkami dotyczącymi polityki gospodarczej określonymi w protokole ustaleń, bieżącymi wynikami gospodarczymi i budżetowymi Jordanii a decyzjami Komisji dotyczącymi przekazania poszczególnych transz pomocy makrofinansowej Unii.

23.12.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 352/26

(1)

Art. 43 ust. 3 Traktatu stanowi, że Rada, na wniosek Komisji, przyjmuje środki dotyczące ustalania i przydziału wielkości dopuszczalnych połowów.

(2)

Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1380/2013 (1) zawiera wymóg przyjęcia środków ochronnych z uwzględnieniem dostępnych opinii naukowych, technicznych i ekonomicznych, w tym, w stosownych przypadkach, sprawozdań przygotowanych przez Komitet Naukowo-Techniczny i Ekonomiczny ds. Rybołówstwa (STECF).

(3)

Rada zobowiązana jest do przyjęcia środków dotyczących ustalenia i przydziału uprawnień do połowów w podziale na łowiska lub grupy łowisk na Morzu Czarnym, w tym – w stosownych przypadkach – określonych warunków, które są funkcjonalnie z nimi związane. Zgodnie z art. 16 ust. 1 i 4 rozporządzenia (UE) nr 1380/2013 uprawnienia do połowów należy rozdzielić między państwa członkowskie w taki sposób, by zapewnić względną stabilność działalności połowowej każdego państwa członkowskiego w odniesieniu do każdego stada ryb lub rodzaju rybołówstwa i zgodnie z celami wspólnej polityki rybołówstwa określonymi w art. 2 ust. 2 tego rozporządzenia.

(4)

Uprawnienia do połowów należy ustalać na podstawie dostępnych opinii naukowych, z uwzględnieniem aspektów biologicznych i społeczno-ekonomicznych, przy jednoczesnym zapewnieniu sprawiedliwego traktowania sektorów rybołówstwa, a także w świetle opinii przedstawianych przez zainteresowane strony w trakcie konsultacji.

(5)

W odniesieniu do połowów szprota od dnia 1 stycznia 2015 r. zastosowanie ma obowiązek wyładunku, o którym mowa w art. 15 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 1380/2013. Art. 16 ust. 2 tego rozporządzenia przewiduje, że w sytuacji, gdy wprowadzony zostaje obowiązek wyładunku w odniesieniu do danego stada ryb, uprawnienia do połowów ustala się przy uwzględnieniu przejścia od ustalania uprawnień do połowów, które odzwierciedlają wyładunki, do ustalania uprawnień do połowów, które odzwierciedlają połowy.

(6)

Korzystanie z uprawnień do połowów określonych w niniejszym rozporządzeniu podlega rozporządzeniu Rady (WE) nr 1224/2009 (2), a w szczególności art. 33 i 34 tego rozporządzenia dotyczącym zapisu połowów oraz przekazywania danych dotyczących wyczerpania uprawnień do połowów. Niezbędne jest zatem określenie kodów, jakie państwa członkowskie powinny stosować, przesyłając Komisji dane dotyczące wyładunków stad objętych niniejszym rozporządzeniem.

(7)

Zgodnie z art. 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 847/96 (3) należy określić zasoby będące przedmiotem rozmaitych środków, o których mowa w tym artykule.

(8)

Uprawnienia do połowów należy stosować w pełnej zgodności z mającym zastosowanie prawem Unii.

(9)

Aby uniknąć zakłócenia działalności połowowej i zapewnić rybakom unijnym środki utrzymania, ważne jest otworzenie przedmiotowych połowów na Morzu Czarnym w dniu 1 stycznia 2017 r. W związku z pilnym charakterem niniejsze rozporządzenie powinno wejść w życie natychmiast po jego opublikowaniu,

a)

turbot (Psetta maxima);

b)

szprot (Sprattus sprattus).

a)

„GFCM” oznacza Generalną Komisję Rybołówstwa Morza Śródziemnego;

b)

„Morze Czarne” oznacza podobszar geograficzny 29 zgodnie z definicją zawartą w załączniku I do rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1343/2011 (4);

c)

„statek rybacki” oznacza statek wyposażony do prowadzenia komercyjnej eksploatacji żywych zasobów morza;

d)

„unijny statek rybacki” oznacza statek rybacki pływający pod banderą państwa członkowskiego i zarejestrowany w Unii;

e)

„stado” oznacza żywy zasób morza występujący w danym obszarze zarządzania;

f)

„unijna kwota autonomiczna” oznacza limit połowów autonomicznie przydzielony unijnym statkom rybackim w związku z brakiem uzgodnionych TAC;

g)

„oceny analityczne” oznaczają ilościową ocenę tendencji zachodzących w obrębie określonego stada, opartą na danych dotyczących biologii i eksploatacji stada, których jakość w świetle analizy naukowej okazała się wystarczająco wysoka, by możliwe było wydanie opinii naukowej dotyczącej przyszłych połowów.

a)

wymian dokonywanych na podstawie art. 16 ust. 8 rozporządzenia (UE) nr 1380/2013;

b)

odliczeń i przeniesień dokonywanych na podstawie art. 37 rozporządzenia (WE) nr 1224/2009;

c)

potrąceń dokonywanych na podstawie art. 105 i 107 rozporządzenia (WE) nr 1224/2009.

23.12.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 352/31

(1)

W dniu 12 lipca 2016 r. Rada przyjęła rozporządzenie wykonawcze (UE) 2016/1127 (2) w sprawie wykonania art. 2 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 2580/2001, poprzez uaktualnienie wykazu osób, grup i podmiotów, do których zastosowanie ma rozporządzenie (WE) nr 2580/2001.

(2)

Rada ustaliła, że dodatkowe trzy osoby uczestniczyły w aktach terrorystycznych w rozumieniu art. 1 ust. 2 i 3 wspólnego stanowiska Rady 2001/931/WPZiB (3), że właściwy organ podjął w stosunku do nich decyzję w rozumieniu art. 1 ust. 4 tego wspólnego stanowiska oraz że w związku z tym powinny one podlegać szczególnym środkom ograniczającym przewidzianym w rozporządzeniu (WE) nr 2580/2001.

(3)

Należy odpowiednio zmienić wykaz osób, grup i podmiotów, do których ma zastosowanie rozporządzenie (WE) nr 2580/2001,

23.12.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 352/33

(1)

Rozporządzenie (UE) nr 1380/2013 ma na celu stopniowe wyeliminowanie odrzutów we wszystkich rodzajach unijnych połowów poprzez wprowadzenie obowiązku wyładunku w odniesieniu do połowów gatunków podlegających limitom połowowym.

(2)

Artykuł 15 ust. 6 rozporządzenia (UE) nr 1380/2013 upoważnia Komisję do przyjęcia planów w zakresie odrzutów w drodze aktu delegowanego na okres nie dłuższy niż trzy lata na podstawie wspólnych rekomendacji opracowanych przez państwa członkowskie w porozumieniu z odpowiednimi komitetami doradczymi.

(3)

Poprzez przyjęcie rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2439 (2) Komisja określiła plan w zakresie odrzutów w odniesieniu do niektórych połowów gatunków dennych w wodach południowo-zachodnich na okres 2016–2018 w następstwie wspólnej rekomendacji przedłożonej przez państwa członkowskie w 2015 r.

(4)

Belgia, Hiszpania, Francja, Niderlandy i Portugalia mają bezpośredni interes w zarządzaniu rybołówstwem w wodach południowo-zachodnich. Te państwa członkowskie, po zasięgnięciu opinii Regionalnego Komitetu Doradczego ds. Wód Południowo-Zachodnich, przedstawiły Komisji w dniu 31 maja 2016 r. wspólną rekomendację. Wkład naukowy pozyskany od odpowiednich podmiotów naukowych został zweryfikowany przez Komitet Naukowo-Techniczny i Ekonomiczny ds. Rybołówstwa (STECF). Środki zawarte we wspólnej rekomendacji są zgodne z art. 18 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 1380/2013 i mogą być włączone do niniejszego rozporządzenia.

(5)

W odniesieniu do wód południowo-zachodnich, zgodnie z art. 15 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (UE) nr 1380/2013, obowiązek wyładunku ma zastosowanie do gatunków określających połowy najpóźniej od dnia 1 stycznia 2016 r.

(6)

W rozporządzeniu delegowanym (UE) 2015/2439 ustanowiono przepisy dotyczące wprowadzenia obowiązku wyładunku w odniesieniu do niektórych połowów gatunków dennych w wodach południowo-zachodnich na lata 2016–2018.

(7)

Zgodnie z nową wspólną rekomendacją, przedłożoną przez państwa członkowskie w 2016 r., plan w zakresie odrzutów na okres od 2017 r. powinien obejmować połowy soli, morszczuka, żabnicy i homarca (tylko wewnątrz obszarów występowania stad określonych jako „jednostki funkcjonalne”) w rejonach ICES VIIIa, b, d, e, homarca w rejonach ICES VIIIc i IXa (tylko w jednostkach funkcjonalnych), soli i gładzicy w rejonie ICES IXa, morszczuka w rejonach ICES VIIIc i IXa i żabnicy w rejonach ICES VIIIa, b, c, d, e oraz IXa.

(8)

We wspólnej rekomendacji zaproponowano zastosowanie wyłączenia z obowiązku wyładunku w odniesieniu do homarca poławianego włokami w podobszarach ICES VIII i IX, ponieważ istniejące dowody naukowe wykazują możliwe wysokie wskaźniki przeżycia, przy uwzględnieniu cech charakterystycznych narzędzi połowowych przeznaczonych do połowu tego gatunku, praktyk połowowych i ekosystemu. W swojej ocenie STECF stwierdził, że ostatnie doświadczenia pokazują wskaźniki przeżycia porównywalne ze wskaźnikami przeżycia obserwowanymi w poprzednim okresie prac. Planuje się dalsze badania, które powinny dostarczyć kolejnych informacji dotyczące prawdopodobnych wskaźników przeżycia w tych połowach. Dlatego też wyłączenie to należy uwzględnić w niniejszym rozporządzeniu na rok 2017 w postaci przepisu, zgodnie z którym zainteresowane państwa członkowskie przedkładają Komisji dalsze dane pochodzące z trwających badań, dzięki którym STECF będzie mógł w pełni ocenić uzasadnienie wyłączenia.

(9)

Wspólna rekomendacja obejmuje trzy wyłączenia de minimis z obowiązku wyładunku w odniesieniu do niektórych połowów i do pewnego poziomu. Dowody dostarczone przez państwa członkowskie zostały zweryfikowane przez STECF. STECF stwierdził, że wspólna rekomendacja zawiera uzasadnione argumenty dotyczące trudności zwiększenia selektywności w połączeniu z nieproporcjonalnymi kosztami postępowania z przypadkowymi połowami. W świetle powyższego należy ustanowić wyłączenia de minimis zgodnie z udziałami procentowymi zaproponowanymi we wspólnej rekomendacji i na poziomie nie przekraczającym wielkości dozwolonych na podstawie art. 15 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 1380/2013.

(10)

Wyłączenie de minimis w odniesieniu do soli, maksymalnie do 5 % całkowitych rocznych połowów tego gatunku ze statków dokonujących połowów tego gatunku w rejonach ICES VIIIa i VIIIb przy pomocy włoków rozprzowych i włoków dennych, opiera się na fakcie, że realne zwiększenie selektywności jest bardzo trudne do osiągnięcia. STECF stwierdził, że informacje uzupełniające są wystarczające do uzasadnienia tego wyłączenia. W związku z tym to wyłączenie należy uwzględnić w niniejszym rozporządzeniu.

(11)

Wyłączenie de minimis w odniesieniu do soli, maksymalnie do 3 % całkowitych rocznych połowów tego gatunku ze statków dokonujących połowów tego gatunku w rejonach ICES VIIIa i VIIIb przy pomocy drygawic i sieci skrzelowych, opiera się na fakcie, że realne zwiększenie selektywności jest bardzo trudne do osiągnięcia. STECF stwierdził, że informacje uzupełniające są wystarczające do uzasadnienia wnioskowanego wyłączenia. W związku z tym to wyłączenie należy uwzględnić w niniejszym rozporządzeniu.

(12)

Wyłączenie de minimis w odniesieniu do morszczuka, wynoszące w 2017 r. maksymalnie 7 %, a w 2018 r. 6 % całkowitych rocznych połowów tego gatunku przez statki dokonujące połowów tego gatunku włokami w podobszarach ICES VIII i IX, opiera się na fakcie, że realne zwiększenie selektywności jest bardzo trudne do osiągnięcia. STECF stwierdził, że kolejne informacje dotyczące selektywności nie zawierają dodatkowych dowodów wykazujących, że zwiększenie selektywności jest bardzo trudne do osiągnięcia dla odnośnych zastosowanych metier. Dlatego należy podjąć dodatkowe działania, aby poprawić uzasadnienie takiego wyłączenia. Wyłączenie należy zatem włączyć do niniejszego rozporządzenia na 2017 r., tj. tylko na jeden rok, i pod warunkiem że państwa członkowskie zapewnią lepsze informacje na poparcie takiego wyłączenia, które zostałyby ocenione przez STECF.

(13)

Należy zatem uchylić rozporządzenie delegowane Komisji (UE) 2015/2439 i zastąpić je nowym rozporządzeniem.

(14)

W związku z tym, że środki określone w niniejszym rozporządzeniu mają bezpośredni wpływ na działalność gospodarczą oraz planowanie okresu połowu dla statków unijnych, niniejsze rozporządzenie powinno wejść w życie natychmiast po jego opublikowaniu. Niniejsze rozporządzenie stosuje się od dnia 1 stycznia 2017 r.,

a)

w odniesieniu do morszczuka (Merluccius merluccius) w 2017 r. maksymalnie 7 %, a w 2018 r. 6 % całkowitych rocznych połowów tego gatunku przez statki stosujące włoki i niewody (kody narzędzi połowowych: OTT, OTB, PTB, OT, PT, TBN, TBS, TX, SSC, SPR, TB, SDN, SX i SV), dokonujących ukierunkowanych połowów tego gatunku w podobszarach ICES VIII i IX;

b)

w odniesieniu do soli (Solea solea) maksymalnie 5 % całkowitych rocznych połowów tego gatunku przez statki stosujące włoki rozprzowe (kod narzędzia połowowego: TBB) i włoki denne (kody narzędzi połowowych: OTB, OTT, PTB, TBN, TBS, TB, OT, PT oraz TX), dokonujące ukierunkowanych połowów tego gatunku w rejonach ICES VIIIa i VIIIb;

c)

w odniesieniu do soli (Solea solea) maksymalnie 3 % całkowitych rocznych połowów tego gatunku przez statki stosujące drygawice i sieci skrzelowe (kody narzędzi połowowych: GNS, GN, GND, GNC, GTN, GTR oraz GEN), dokonujące ukierunkowanych połowów tego gatunku w rejonach ICES VIIIa i VIIIb;

23.12.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 352/39

(1)

Rozporządzenie (UE) nr 1380/2013 ma na celu stopniowe wyeliminowanie odrzutów we wszystkich rodzajach unijnych połowów poprzez wprowadzenie obowiązku wyładunku w odniesieniu do połowów gatunków podlegających limitom połowowym.

(2)

Artykuł 15 ust. 6 rozporządzenia (UE) nr 1380/2013 upoważnia Komisję do przyjęcia planów w zakresie odrzutów w drodze aktu delegowanego na okres nie dłuższy niż trzy lata na podstawie wspólnych rekomendacji opracowanych przez państwa członkowskie w porozumieniu z odpowiednimi komitetami doradczymi.

(3)

Poprzez przyjęcie rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2438 (2) Komisja określiła plan w zakresie odrzutów w odniesieniu do niektórych połowów gatunków dennych w wodach północno-zachodnich na okres 2016–2018 w następstwie wspólnej rekomendacji przedłożonej przez państwa członkowskie w 2015 r.

(4)

Belgia, Irlandia, Hiszpania, Francja, Niderlandy i Zjednoczone Królestwo mają bezpośredni interes w zarządzaniu rybołówstwem w wodach północno-zachodnich. Te państwa członkowskie, po zasięgnięciu opinii Regionalnego Komitetu Doradczego ds. Wód Północno-Zachodnich, przedstawiły Komisji w dniu 3 czerwca 2016 r. wspólną rekomendację. Wkład naukowy pozyskany od odpowiednich podmiotów naukowych został zweryfikowany przez Komitet Naukowo-Techniczny i Ekonomiczny ds. Rybołówstwa (STECF). Środki zawarte we wspólnej rekomendacji są zgodne z art. 18 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 1380/2013 i mogą być włączone do niniejszego rozporządzenia.

(5)

W odniesieniu do wód północno-zachodnich, zgodnie z art. 15 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (UE) nr 1380/2013, obowiązek wyładunku ma zastosowanie do gatunków określających połowy, podlegających limitom połowowym, najpóźniej od dnia 1 stycznia 2016 r. We wspólnej rekomendacji określono floty, które podlegałyby obowiązkowi wyładunku w ramach wielogatunkowych połowów dorsza, plamiaka, witlinka i czarniaka; w połowach homarca; w ramach wielogatunkowych połowów soli i gładzicy; w połowach morszczuka i rdzawca.

(6)

W rozporządzeniu delegowanym (UE) 2015/2438 ustanowiono przepisy dotyczące wprowadzenia obowiązku wyładunku w odniesieniu do niektórych połowów gatunków dennych w wodach północno-zachodnich na lata 2016–2018.

(7)

Zgodnie z nową wspólną rekomendacją przedłożoną przez państwa członkowskie w 2016 r. plan w zakresie odrzutów powinien obejmować od roku 2017 kolejne gatunki określające bardzo zróżnicowane połowy dorsza, plamiaka, witlinka i czarniaka, połowy homarca, zróżnicowane połowy soli i gładzicy oraz połowy morszczuka i rdzawca. W niektórych połowach należy uwzględnić również przyłowy.

(8)

We wspólnej rekomendacji zaproponowano zastosowanie wyłączenia z obowiązku wyładunku w odniesieniu do homarca poławianego przy użyciu więcierzy, pułapek lub koszy w rejonie ICES VI i podobszarze VII, ponieważ dowody naukowe wykazują wysokie wskaźniki przeżycia, przy uwzględnieniu cech charakterystycznych narzędzia połowowego, praktyk połowowych i ekosystemu. STECF stwierdził, że wyłączenie jest uzasadnione. Z tego względu należy nadal uwzględniać takie wyłączenie w niniejszym rozporządzeniu.

(9)

We wspólnej rekomendacji zaproponowano zastosowanie wyłączenia z obowiązku wyładunku połowów soli poniżej minimalnego rozmiaru odniesienia do celów ochrony, złowionej włokami rozpornicowymi (80–99 mm) w rejonie ICES VIId w obrębie sześciu mil morskich od linii brzegu i poza stwierdzonymi obszarami dojrzewania narybku w ramach połowów spełniających niektóre, określone warunki. Dowody naukowe wykazują wysokie wskaźniki przeżycia, przy uwzględnieniu cech narzędzi połowowych i ekosystemu. STECF stwierdził, że przeżywalność zależy od szeregu czynników i zalecił ostrożność w ekstrapolowania wyników badań na inne połowy oraz konieczność przeprowadzenia dalszych badań, by poprzeć ten wniosek. Dlatego też wyłączenie to należy uwzględnić w rozporządzeniu na rok 2017, pod warunkiem że flota stosująca to wyłączenie działa w warunkach porównywalnych do warunków badania oraz że zainteresowane państwa członkowskie przeprowadzą dodatkowe badania. Wyniki tych dodatkowych badań STECF powinien ocenić w 2017 r.

(10)

Wspólna rekomendacja obejmuje siedem wyłączeń de minimis z obowiązku wyładunku w odniesieniu do niektórych połowów i do pewnego poziomu. Dowody dostarczone przez państwa członkowskie zostały zweryfikowane przez STECF, który ogólnie stwierdził, że wspólna rekomendacja zawiera uzasadnione argumenty potwierdzające, że dalsza poprawa selektywności jest trudna do osiągnięcia, lub dotyczące nieproporcjonalnych kosztów postępowania z przypadkowymi połowami, poparte w niektórych przypadkach jakościową oceną kosztów. W świetle powyższego należy zawrzeć te wyłączenia de minimis w niniejszym rozporządzeniu zgodnie z udziałami procentowymi zaproponowanymi we wspólnej rekomendacji i na poziomie nieprzekraczającym wielkości dozwolonych na podstawie art. 15 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 1380/2013.

(11)

Wyłączenie de minimis w odniesieniu do soli, w latach 2017–2018 wynoszące maksymalnie 3 % całkowitych rocznych połowów tego gatunku dokonanych przez statki używające drygawic i sieci skrzelowych do połowów soli w rejonach ICES VIId, VIIe, VIIf i VIIg, opiera się na fakcie, że zwiększenie selektywności jest bardzo trudne do osiągnięcia. STECF stwierdził, że wyłączenie jest dobrze zdefiniowane i dlatego też przedmiotowe wyłączenie należy uwzględnić w niniejszym rozporządzeniu.

(12)

Wyłączenie de minimis w odniesieniu do witlinka, wynoszące w roku 2017 maksymalnie 7 %, a w 2018 maksymalnie 6 % całkowitych rocznych połowów tego gatunku dokonanych przez statki zobowiązane do wyładunku witlinka i używające włoków dennych i niewodów o rozmiarze oczka sieci mniejszym niż 100 mm do poławiania witlinka w rejonach ICES VIId i VIIe, opiera się na fakcie, że zwiększenie selektywności jest bardzo trudne do osiągnięcia.

(13)

Wyłączenie de minimis w odniesieniu do witlinka, wynoszące w roku 2017 maksymalnie 7 %, a w 2018 maksymalnie 6 % całkowitych rocznych połowów tego gatunku dokonanych przez statki zobowiązane do wyładunku witlinka i używające włoków dennych i niewodów o rozmiarze oczka sieci co najmniej 100 mm do poławiania witlinka w rejonach ICES VIIb–VIIj, opiera się na fakcie, że zwiększenie selektywności jest bardzo trudne do osiągnięcia.

(14)

Wyłączenie de minimis w odniesieniu do witlinka, wynoszące w roku 2017 maksymalnie 7 %, a w 2018 maksymalnie 6 % całkowitych rocznych połowów tego gatunku dokonanych przez statki zobowiązane do wyładunku witlinka i używające włoków dennych i niewodów o rozmiarze oczka sieci mniejszym niż 100 mm do poławiania witlinka w rejonie ICES VII (z wyjątkiem VIIa, VIId i VIIe), opiera się na fakcie, że zwiększenie selektywności jest bardzo trudne do osiągnięcia.

(15)

W odniesieniu do trzech wyłączeń de minimis dotyczących witlinka rozporządzenie delegowane (UE) 2015/2438 nakłada na państwa członkowskie obowiązek przedłożenia Komisji dodatkowych informacji naukowych uzasadniających wyłączenie. STECF stwierdził, że mimo iż brakuje kompletnych dowodów, przedstawione dodatkowe informacje odnoszą się do niektórych obaw STECF. STECF podkreślił potrzebę bardziej spójnego podejścia do tego stada. W oparciu o dowody naukowe zweryfikowane przez STECF oraz biorąc pod uwagę poprawę jakości dodatkowych dowodów, wyłączenie to można utrzymać i należy je włączyć do niniejszego rozporządzenia.

(16)

Wyłączenie de minimis w odniesieniu do homarca, wynoszące w roku 2017 r. maksymalnie 7 %, a w 2018 maksymalnie 6 % całkowitych rocznych połowów tego gatunku dokonywanych przez statki zobowiązane do wyładunku homarca w podobszarze ICES VII, opiera się na fakcie, że zwiększenie selektywności jest bardzo trudne do osiągnięcia. STECF stwierdził, że wyłączenie jest uzasadnione. W związku z tym to wyłączenie należy uwzględnić w niniejszym rozporządzeniu.

(17)

Wyłączenie de minimis w odniesieniu do homarca, wynoszące w roku 2017 r. maksymalnie 7 %, a w 2018 maksymalnie 6 % całkowitych rocznych połowów tego gatunku dokonanych przez statki zobowiązane do wyładunku homarca w podobszarze ICES VI, opiera się na fakcie, że zwiększenie selektywności jest bardzo trudne do osiągnięcia; istnieją informacje ilościowe potwierdzające nieproporcjonalność kosztów postępowania z przypadkowymi połowami. STECF stwierdził, że wyłączenie jest uzasadnione. W związku z tym to wyłączenie należy uwzględnić w niniejszym rozporządzeniu.

(18)

Wyłączenie de minimis w odniesieniu do soli, wynoszące w latach 2017 i 2018 maksymalnie 3 % całkowitych rocznych połowów tego gatunku dokonanych przez statki używające narzędzi o zwiększonej selektywności (narzędzia TBB o rozmiarze oczka sieci wynoszącym 80–119 mm) w rejonach ICES VIId, VIIe, VIIf i VIIg i VIIh, opiera się na fakcie, że zwiększenie selektywności jest bardzo trudne do osiągnięcia. STECF stwierdził, że wyłączenie ma kompensować używanie bardziej selektywnych narzędzi i że wnioskowane wyłączenie de minimis powinno objąć pozostałe ilości odrzutów. W związku z tym to wyłączenie należy uwzględnić w niniejszym rozporządzeniu.

(19)

Należy zatem uchylić rozporządzenie delegowane Komisji (UE) 2015/2438 i zastąpić je nowym rozporządzeniem.

(20)

W związku z tym, że środki określone w niniejszym rozporządzeniu mają bezpośredni wpływ na działalność gospodarczą oraz planowanie okresu połowu dla statków unijnych, niniejsze rozporządzenie powinno wejść w życie natychmiast po jego opublikowaniu. Niniejsze rozporządzenie stosuje się od dnia 1 stycznia 2017 r.,

a)

homarca (Nephrops norvegicus) złowionego przy użyciu więcierzy, pułapek lub koszy (kody narzędzi połowowych (3) FPO i FIX) w podobszarach ICES VI i VII;

b)

połowów w 2017 r. soli (Solea solea) poniżej minimalnego rozmiaru odniesienia do celów ochrony, złowionej za pomocą włoków rozpornicowych (kody narzędzi OTT, OTB, TBS, TBN, TB, PTB, OT, PT, TX) wyposażonych w worek włoka o rozmiarze oczek 80–99 mm w rejonie ICES VIId w obrębie sześciu mil morskich od linii brzegu i poza stwierdzonymi obszarami dojrzewania narybku w ramach połowów spełniających następujące warunki: połowów dokonują statki o długości maksymalnej 10 m, o maksymalnej mocy silnika wynoszącej 180 kW, poławiające na wodach o głębokości 15 metrów lub mniej, a zaciągi nie trwają dłużej niż półtorej godziny. Takie połowy soli są natychmiast uwalniane.

a)

w odniesieniu do witlinka (Merlangius merlangus) w 2017 r. maksymalnie 7 %, a w 2018 r. maksymalnie 6 % całkowitych rocznych połowów tego gatunku dokonanych przez statki zobowiązane do wyładunku witlinka i stosujące włoki denne i niewody o rozmiarze oczka sieci mniejszym niż 100 mm (OTB, SSC, OTT, PTB, SDN, SPR, TBN, TBS, TB, SX, SV OT, PT i TX) i włoki pelagiczne (OTM i PTM) do połowów witlinka w rejonach ICES VIId i VIIe;

b)

w odniesieniu do witlinka (Merlangius merlangus) w 2017 r. maksymalnie 7 %, a w 2018 r. maksymalnie 6 % całkowitych rocznych połowów tego gatunku dokonanych przez statki zobowiązane do wyładunku witlinka i stosujące włoki denne i niewody o rozmiarze oczka sieci co najmniej 100 mm (OTB, SSC, OTT, PTB, SDN, SPR, TBN, TBS, TB, SX, SV OT, PT i TX) i włoki pelagiczne (OTM i PTM) do poławiania witlinka w rejonach ICES VIId–VIIj;

c)

w odniesieniu do witlinka (Merlangius merlangus) w 2017 r. maksymalnie 7 %, a w 2018 r. maksymalnie 6 % całkowitych rocznych połowów tego gatunku dokonanych przez statki zobowiązane do wyładunku witlinka i stosujące włoki denne i niewody o rozmiarze oczka sieci mniejszym niż 100 mm (OTB, SSC, OTT, PTB, SDN, SPR, TBN, TBS, TB, SX, SV OT, PT i TX) i włoki pelagiczne (OTM i PTM) do poławiania witlinka w podobszarze ICES VII, z wyjątkiem rejonów VIIa, VIId i VIIe;

d)

w odniesieniu do homarca (Nephrops norvegicus) w 2017 r. maksymalnie 7 %, a w 2018 r. maksymalnie 6 % całkowitych rocznych połowów tego gatunku dokonanych przez statki zobowiązane do wyładunku homarca w podobszarze ICES VII;

e)

w odniesieniu do homarca (Nephrops norvegicus) w 2017 r. maksymalnie 7 %, a w 2018 r. maksymalnie 6 % całkowitych rocznych połowów tego gatunku dokonanych przez statki zobowiązane do wyładunku homarca w podobszarze ICES VI;

f)

w odniesieniu do soli (Solea solea) w 2017 i 2018 maksymalnie 3 % całkowitych rocznych połowów tego gatunku dokonanych przez statki stosujące drygawice i sieci skrzelowe do połowu soli w rejonach ICES VIId, VIIe, VIIf i VIIg;

g)

w odniesieniu do soli (Solea solea) w latach 2017 i 2018 maksymalnie 3 % całkowitych rocznych połowów tego gatunku dokonanych przez statki zobowiązane do wyładunku tego gatunku i używające narzędzi TBB o rozmiarze oczka sieci wynoszącym 80–119 mm o zwiększonej selektywności, np. znaczne zwiększenie rozmiaru oczka sieci w rejonach ICES VIId, VIIe, VIIf, VIIg i VIIh.

23.12.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 352/48

(1)

Rozporządzenie (UE) nr 1380/2013 ma na celu stopniowe wyeliminowanie odrzutów we wszystkich rodzajach unijnych połowów poprzez wprowadzenie obowiązku wyładunku w odniesieniu do połowów gatunków podlegających limitom połowowym.

(2)

W art. 15 ust. 6 rozporządzenia (UE) nr 1380/2013 upoważnia się Komisję do przyjęcia planów w zakresie odrzutów w drodze aktów delegowanych na okres nie dłuższy niż trzy lata na podstawie wspólnych zaleceń opracowanych przez państwa członkowskie w porozumieniu z odpowiednimi komitetami doradczymi. Plany w zakresie odrzutów mogą obejmować również środki techniczne dotyczące połowów.

(3)

Włochy, jako jedyne państwo członkowskie mające bezpośredni interes w zarządzaniu połowami małży dwuskorupowych Venus spp. na włoskich wodach terytorialnych, przedłożyły Komisji rekomendację zgodnie z procedurą określoną w art. 18 rozporządzenia (UE) nr 1380/2013. Rekomendację tę przedstawiono w formie krajowego planu zarządzania w odniesieniu do odrzutów Venus spp., po zasięgnięciu opinii Komitetu Doradczego ds. Morza Śródziemnego (MEDAC). Po przedłożeniu tej rekomendacji Komitet Naukowo-Techniczny i Ekonomiczny ds. Rybołówstwa (STECF) dokonał przeglądu wkładu naukowego przedstawionego przez Włochy. Środki zawarte we wspólnej rekomendacji są zgodne z art. 18 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 1380/2013.

(4)

W art. 15a rozporządzenia (WE) nr 1967/2006 upoważniono Komisję do ustalenia, do celów przyjęcia planów odrzutów i w odniesieniu do gatunków objętych obowiązkiem wyładunku, minimalnego rozmiaru odniesienia do celów ochrony w celu zapewnienia ochrony niedojrzałych organizmów morskich. Minimalne rozmiary odniesienia do celów ochrony mogą, w stosownych przypadkach, być objęte odstępstwem od rozmiarów ustalonych w załączniku III do tego rozporządzenia.

(5)

Zgodnie z wnioskami z posiedzenia STECF w sprawie krajowego planu zarządzania dotyczącego odrzutów ze stada Venus spp., Venus spp. należy do gatunków o wysokim wskaźniku przeżywalności po połowie, co uzasadnia złożenie wniosku o odstępstwo od obowiązku wyładunku w odniesieniu do odrzutów z połowów. Zmniejszenie minimalnego rozmiaru odniesienia z 25 mm do 22 mm nie pozostaje w sprzeczności z długością w okresie dojrzałości, nie powinno zatem mieć znaczącego wpływu na ochronę młodocianych organizmów. Oczekuje się, że może ono doprowadzić do jedynie nieznacznego zmniejszenia potencjału rozrodczego stada, który to wpływ nie został uznany za istotny. Wreszcie stwierdzono, że proponowany program monitorowania naukowego może dostarczyć wystarczających danych do oceny wpływu planu w zakresie odrzutów.

(6)

W celu zapewnienia właściwej kontroli nad wykonywaniem obowiązku wyładunku państwo członkowskie powinno ustanowić wykaz statków objętych niniejszym rozporządzeniem.

(7)

Ponieważ środki określone w niniejszym rozporządzeniu wywierają bezpośredni wpływ na działalność gospodarczą związaną z rybołówstwem oraz planowaniem okresu połowowego dla statków Unii, powinno ono wejść w życie trzeciego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej,. Zgodnie z art. 15 ust. 6 rozporządzenia (UE) nr 1380/2013 niniejsze rozporządzenie powinno mieć zastosowanie przez okres nie dłuższy niż trzy lata,

23.12.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 352/50

(1)

Rozporządzenie (UE) nr 1380/2013 ma na celu stopniowe wyeliminowanie odrzutów we wszystkich rodzajach unijnych połowów poprzez wprowadzenie obowiązku wyładunku w odniesieniu do połowów gatunków podlegających limitom połowowym.

(2)

Artykuł 15 ust. 6 rozporządzenia (UE) nr 1380/2013 upoważnia Komisję do przyjęcia planów w zakresie odrzutów w drodze aktu delegowanego na okres nie dłuższy niż trzy lata na podstawie wspólnych rekomendacji opracowanych przez państwa członkowskie w porozumieniu z odpowiednimi komitetami doradczymi.

(3)

Rozporządzeniem delegowanym Komisji (UE) nr 1394/2014 (2) ustanowiono plan w zakresie odrzutów w odniesieniu do niektórych połowów pelagicznych w wodach południowo-zachodnich, w celu ułatwienia realizacji obowiązku wyładunku za pomocą pewnych mechanizmów elastyczności.

(4)

Zgodnie z art. 15 ust. 5 lit. e) rozporządzenia (UE) nr 1380/2013 w planie w zakresie odrzutów można ustalać minimalne rozmiary odniesienia do celów ochrony.

(5)

Belgia, Hiszpania, Francja, Niderlandy i Portugalia mają bezpośredni interes w zarządzaniu rybołówstwem w wodach południowo-zachodnich. Po konsultacji z Komitetem Doradczym ds. Wód Południowo-Zachodnich i Komitetem Doradczym ds. Zasobów Pelagicznych przedmiotowe państwa członkowskie przedłożyły Komisji w dniu 30 maja 2016 r. wspólną rekomendację zalecającą, by w drodze odstępstwa od załącznika XII do rozporządzenia Rady (WE) nr 850/98 (3) minimalny rozmiar odniesienia do celów ochrony ostroboka (Trachurus spp.) w rejonie ICES VIIIc oraz podobszarze IX ustalić na 12 cm dla 5 % odpowiednich kwot przyznanych Hiszpanii i Portugalii. Ponadto we wspólnej rekomendacji zasugerowano, by w ramach tego limitu wynoszącego 5 % kwoty ostroboka, w połowach tradycyjnych z użyciem niewodu dobrzeżnego, zwanego xávega w rejonie ICES IXa 1 % kwoty Portugalii mogły stanowić osobniki o rozmiarze poniżej 12 cm.

(6)

Wkład naukowy pozyskany od odpowiednich podmiotów naukowych został zweryfikowany przez Komitet Naukowo-Techniczny i Ekonomiczny ds. Rybołówstwa (STECF). STECF stwierdził, że zmniejszenie minimalnego rozmiaru odniesienia do celów ochrony, jak proponuje się we wspólnej rekomendacji, niesie za sobą niskie ryzyko zmiany ugruntowanego modelu eksploatacji. Taki model eksploatacji, w połączeniu z przeciętnymi wskaźnikami eksploatacji, nie ma raczej negatywnego wpływu na dynamikę przedmiotowych stad. Jednocześnie STECF zauważył, że kontrola połowów podlegających różnym limitom minimalnego rozmiaru może być trudna, a jeśli nie będzie prowadzona właściwie – śmiertelność może wzrosnąć. Ponadto ważne jest, aby limity procentowe ustalone dla mniejszych rozmiarów były przestrzegane. Ważne jest zatem, aby państwa członkowskie wprowadziły odpowiednie środki kontroli w zakresie rybołówstwa.

(7)

Środki zawarte we wspólnej rekomendacji są zgodne z art. 18 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 1380/2013 i dlatego można włączyć je do planu w zakresie odrzutów w odniesieniu do niektórych połowów pelagicznych w wodach południowo-zachodnich.

(8)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie delegowane (UE) nr 1394/2014.

(9)

W związku z tym, że środki określone w niniejszym rozporządzeniu mają bezpośredni wpływ na działalność gospodarczą oraz planowanie okresu połowu dla statków unijnych, niniejsze rozporządzenie powinno wejść w życie natychmiast po jego opublikowaniu. Niniejsze rozporządzenie stosuje się od dnia 1 stycznia 2017 r.,

23.12.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 352/52

(1)

Rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1484/95 (3) ustanowiono szczegółowe zasady stosowania systemu dodatkowych należności przywozowych oraz ustalono ceny reprezentatywne w sektorach mięsa drobiowego i jaj oraz w odniesieniu do albumin jaj.

(2)

Z regularnych kontroli danych, na podstawie których są określane ceny reprezentatywne dla produktów w sektorach mięsa drobiowego i jaj oraz w odniesieniu do albumin jaj, wynika, że należy zmienić ceny reprezentatywne w przywozie niektórych produktów, uwzględniając wahania cen w zależności od pochodzenia tych produktów.

(3)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 1484/95.

(4)

Ze względu na konieczność zagwarantowania, że środek ten będzie mieć zastosowanie możliwie jak najszybciej po udostępnieniu aktualnych danych, niniejsze rozporządzenie powinno wejść w życie w dniu jego opublikowania,

23.12.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 352/55

(1)

Rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 543/2011 przewiduje – zgodnie z wynikami wielostronnych negocjacji handlowych Rundy Urugwajskiej – kryteria, na których podstawie Komisja ustala standardowe wartości dla przywozu z państw trzecich, w odniesieniu do produktów i okresów określonych w części A załącznika XVI do wspomnianego rozporządzenia.

(2)

Standardowa wartość w przywozie jest obliczana każdego dnia roboczego, zgodnie z art. 136 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 543/2011, przy uwzględnieniu podlegających zmianom danych dziennych. Niniejsze rozporządzenie powinno zatem wejść w życie z dniem jego opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej,

23.12.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 352/57

(1)

Na mocy decyzji 2010/452/WPZiB Komitet Polityczny i Bezpieczeństwa (KPiB) jest upoważniony, zgodnie z art. 38 Traktatu akapit trzeci, do podejmowania stosownych decyzji dotyczących kontroli politycznej i kierownictwa strategicznego w stosunku do Misji Obserwacyjnej Unii Europejskiej w Gruzji (EUMM Georgia), w tym decyzji w sprawie mianowania szefa misji.

(2)

W dniu 19 grudnia 2014 r. KPiB przyjął decyzję EUMM GEORGIA/1/2014 (2) w sprawie mianowania Kęstutisa JANKAUSKASA szefem misji EUMM Georgia od dnia 15 grudnia 2014 r. do dnia 14 grudnia 2015 r.

(3)

W dniu 13 listopada 2015 r. KPiB przyjął decyzję (WPZiB) 2015/2200 (EUMM GEORGIA/1/2015) (3) przedłużającą mandat Kęstutisa JANKAUSKASA jako szefa misji EUMM Georgia na okres od dnia 15 grudnia 2015 r. do dnia 14 grudnia 2016 r.

(4)

W dniu 12 grudnia 2016 r. Rada przyjęła decyzję (WPZiB) 2016/2238 (4) przedłużającą mandat EUMM Georgia na okres od dnia 15 grudnia 2016 r. do dnia 14 grudnia 2018 r.

(5)

Wysoki Przedstawiciel Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa zaproponował, aby przedłużyć mandat Kęstutisa JANKAUSKASA jako szefa misji EUMM Georgia od dnia 15 grudnia 2016 r. do dnia 14 grudnia 2017 r.,

23.12.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 352/59

(1)

Zgodnie z decyzją 2014/219/WPZiB Komitet Polityczny i Bezpieczeństwa (KPiB) jest upoważniony, zgodnie z art. 38 Traktatu, do podejmowania stosownych decyzji, w ramach sprawowania kontroli politycznej i kierownictwa strategicznego nad misją EUCAP Sahel Mali, w tym również decyzji o mianowaniu szefa misji.

(2)

W dniu 26 maja 2014 r. KPiB przyjął decyzję EUCAP Sahel Mali/1/2014 (3) w sprawie mianowania Albrechta CONZEGO szefem misji EUCAP Sahel Mali na okres od dnia 26 maja 2014 r. do dnia 14 stycznia 2015 r.

(3)

Mandat Albrechta CONZEGO jako szefa misji EUCAP Sahel Mali był wielokrotnie przedłużany, po raz ostatni decyzją KPiB (WPZiB) 2016/938 (4) przedłużającą mandat Albrechta CONZEGO jako szefa misji EUCAP Sahel Mali do dnia 14 stycznia 2017 r.

(4)

Wysoki Przedstawiciel Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa zaproponował, aby przedłużyć mandat Albrechta CONZEGO jako szefa misji EUCAP Sahel Mali na okres od dnia 15 stycznia 2017 r. do dnia 14 lipca 2017 r.,

23.12.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 352/60

(1)

W dniu 18 lipca 2005 r. Rada przyjęła wspólne działanie 2005/575/WPZiB ustanawiające Europejskie Kolegium Bezpieczeństwa i Obrony (zwane dalej „EKBiO”) (1). Zostało ono zastąpione wspólnym działaniem 2008/550/WPZiB (2). To wspólne działanie zostało z kolei uchylone decyzją Rady 2013/189/WPZiB (3).

(2)

W listopadzie 2008 r. Rada przyjęła europejski program wymiany oficerów młodszych inspirowany programem Erasmus (4) oraz uzgodniła, że w ramach Rady Naukowej EKBiO będzie się spotykać wykonawcza grupa robocza.

(3)

W dniu 15 lipca 2016 r. Komitet Sterujący EKBiO uzgodnił zalecenia w sprawie perspektyw EKBiO w przyszłości.

(4)

Działania szkoleniowe i edukacyjne EKBiO mają być prowadzone w dziedzinie WPBiO/WPZiB, w tym w dziedzinach stabilizowania i rozwiązywania konfliktów oraz w zakresie warunków niezbędnych dla zrównoważonego rozwoju.

(5)

Chociaż personel EKBiO powinien się składać głównie z pracowników oddelegowanych, może być konieczne obsadzenie stanowiska asystenta administracyjno-finansowego członkiem personelu kontraktowego.

(6)

Zgodnie z decyzją Rady 2010/427/UE (5) ESDZ powinna zapewnić EKBiO wsparcie, które wcześniej zapewniał Sekretariat Generalny Rady,

a)

dalsze zwiększanie wspólnej europejskiej kultury bezpieczeństwa i obrony w ramach Unii oraz propagowanie zasad określonych w art. 21 ust. 1 TUE poza Unią;

b)

wspieranie lepszego rozumienia WPBiO jako jednego z zasadniczych elementów WPZiB;

c)

zapewnianie organom Unii personelu dysponującego odpowiednią wiedzą, będącego w stanie efektywnie pracować nad wszystkimi zagadnieniami z zakresu WPBiO oraz WPZiB;

d)

zapewnianie administracjom państw członkowskich personelu dysponującego odpowiednią wiedzą, znającego polityki, instytucje i procedury unijne w dziedzinie WPBiO oraz WPZiB;

e)

zapewnianie misjom i operacjom w dziedzinie WPBiO personelu o wspólnym rozumieniu zasad funkcjonowania misji i operacji w dziedzinie WPBiO oraz o poczuciu wspólnej tożsamości europejskiej;

f)

zapewnianie misjom i operacjom w dziedzinie WPBiO szkolenia i kształcenia stosownego do ich potrzeb w tym zakresie;

g)

wspieranie partnerstw Unii w dziedzinie WPBiO oraz WPZiB, w szczególności partnerstw z państwami uczestniczącymi w misjach w dziedzinie WPBiO;

h)

wspieranie cywilnego zarządzania kryzysowego, w tym w dziedzinie zapobiegania konfliktom, oraz ustalanie lub ochrona warunków niezbędnych dla zrównoważonego rozwoju;

i)

propagowanie europejskiej inicjatywy wymiany oficerów młodszych;

j)

udzielanie pomocy w propagowaniu kontaktów zawodowych między uczestnikami działań szkoleniowych i edukacyjnych.

a)

kursy na poziomie podstawowym i zaawansowanym promujące ogólne rozumienie WPBiO oraz WPZiB;

b)

kursy rozwijające cechy przywódcze;

c)

kursy bezpośrednio wspierające misje i operacje w dziedzinie WPBiO, w tym szkolenie i kształcenie przed rozmieszczeniem misji lub operacji oraz w ramach prowadzonych misji lub operacji;

d)

kursy wspierające partnerstwa UE i kraje uczestniczące w misjach i operacjach w dziedzinie WPBiO;

e)

moduły wspierające cywilne i wojskowe szkolenie i kształcenie w dziedzinie WPBiO oraz WPZiB;

f)

kursy, seminaria, programy i konferencje w zakresie WPBiO oraz WPZiB przeznaczone dla wyspecjalizowanych grup odbiorców lub poświęcone określonej tematyce;

g)

wspólne moduły prowadzone w ramach europejskiej inicjatywy wymiany oficerów młodszych inspirowanej programem ERASMUSA.

a)

wspiera kontakty, jakie należy ustanowić między instytutami, o których mowa w art. 5 ust. 1, należącymi do sieci, o której mowa w tym ustępie („sieć”);

b)

zarządza internetowym systemem e-uczenia się i dalej go rozwija celem wspierania działań szkoleniowych i edukacyjnych w dziedzinie WPBiO oraz WPZiB lub, w wyjątkowych okolicznościach, wykorzystuje ten system w ramach samodzielnych działań szkoleniowych i edukacyjnych;

c)

opracowuje i wydaje materiały szkoleniowe i edukacyjne w dziedzinie WPBiO oraz WPZiB, korzystając między innymi z już istniejących stosownych materiałów;

d)

wspiera stowarzyszenie absolwentów szkoleń;

e)

wspiera programy wymiany w dziedzinie WPBiO oraz WPZiB między instytutami szkoleniowymi i edukacyjnymi państw członkowskich;

f)

działa jako administrator modułu Schoolmaster w ramach projektu Goalkeeper oraz za pośrednictwem tego modułu zapewnia wkład w roczny unijny program szkoleniowy w dziedzinie WPBiO;

g)

zapewnia wsparcie na rzecz zarządzania działaniami szkoleniowymi i edukacyjnymi w dziedzinie zapobiegania konfliktom, ustalania lub ochrony warunków niezbędnych dla zrównoważonego rozwoju oraz inicjatyw w zakresie reformy sektora bezpieczeństwa, a także propagowania cyberbezpieczeństwa oraz świadomości zagrożeń hybrydowych;

h)

organizuje i prowadzi coroczną konferencję sieciową, na której gromadzą się cywilni i wojskowi eksperci z zakresu szkoleń i kształcenia w dziedzinie WPBiO z instytutów szkoleniowych i edukacyjnych i odpowiednich ministerstw państw członkowskich oraz, w stosownych przypadkach, odpowiednie zewnętrzne podmioty szkoleniowe i edukacyjne; oraz

i)

utrzymuje kontakty z właściwymi podmiotami w zakresie wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości, w dziedzinie rozwoju i współpracy, a także z odpowiednimi organizacjami międzynarodowymi.

a)

Agencją Unii Europejskiej ds. Szkolenia w Dziedzinie Ścigania (CEPOL);

b)

Europejską Agencją Straży Granicznej i Przybrzeżnej („Frontex”);

c)

Europejską Agencją Obrony (EDA);

d)

Centrum Satelitarnym Unii Europejskiej (Satcen); oraz

e)

Europejskim Urzędem Policji (Europol).

a)

wykonywania swoich zadań i realizowania swoich celów;

b)

do zawierania umów i uzgodnień administracyjnych niezbędnych do jego funkcjonowania, w tym oddelegowywania pracowników oraz rekrutowania personelu kontraktowego; nabywania sprzętu, zwłaszcza pomocy dydaktycznych;

c)

prowadzenia rachunków bankowych; oraz

d)

występowania jako strona w postępowaniu sądowym.

a)

Komitet Sterujący, odpowiedzialny za ogólną koordynację i ogólne kierowanie działaniami szkoleniowymi i edukacyjnymi EKBiO;

b)

Radę Naukową („rada”), odpowiedzialną za zapewnienie wysokiej jakości i spójności działań szkoleniowych i edukacyjnych EKBiO;

c)

kierownika EKBiO („kierownik”), jedynego przedstawiciela prawnego EKBiO odpowiedzialnego za zarządzanie sprawami finansowymi i administracyjnymi EKBiO, a także doradzającego komitetowi i radzie w zakresie organizowania działań EKBiO oraz zarządzania nimi;

d)

sekretariat EKBiO („sekretariat”), który ma wspomagać kierownika EKBiO w wypełnianiu jego zadań, a w szczególności we wspieraniu rady w zapewnianiu ogólnej jakości i spójności działań szkoleniowych i edukacyjnych EKBiO.

a)

zatwierdzanie i dokonywanie regularnych przeglądów działalności szkoleniowej i edukacyjnej EKBiO stosownie do uzgodnionych potrzeb szkoleniowych i edukacyjnych w dziedzinie WPBiO;

b)

zatwierdzanie corocznego programu kształcenia EKBO;

c)

wybieranie i nadanie priorytetowego znaczenia działaniom szkoleniowym i edukacyjnym EKBiO, biorąc pod uwagę zasoby udostępnione EKBiO oraz wskazane wymogi dotyczące szkolenia i kształcenia;

d)

wybór jednego lub kilku państw członkowskich, w których będą odbywały się działania szkoleniowe i edukacyjne EKBiO, oraz wybór instytutów prowadzących takie działania;

e)

decydowanie o otwarciu poszczególnych działań szkoleniowych i edukacyjnych EKBiO na udział państw trzecich na podstawie ogólnych ram politycznych określonych przez Komitet Polityczny i Bezpieczeństwa;

f)

przyjmowanie programów wszystkich działań szkoleniowych i edukacyjnych EKBiO;

g)

przyjmowanie do wiadomości sprawozdań z oceny kursów;

h)

przyjmowanie do wiadomości ogólnego rocznego sprawozdania z działań szkoleniowych i edukacyjnych EKBiO oraz przyjmowanie zaleceń zawartych w tym dokumencie; sprawozdanie to ma być przedkładane odpowiednim organom Rady;

i)

wytyczanie ogólnego kierunku prac rady;

j)

mianowanie przewodniczącego Rady Naukowej i przewodniczących poszczególnych składów tej rady;

k)

podejmowanie decyzji niezbędnych z punktu widzenia funkcjonowania EKBiO, o ile decyzje takie nie podlegają kompetencjom innych organów;

l)

zatwierdzanie budżetu rocznego i wszelkich budżetów korygujących – na podstawie wniosków przedstawianych przez kierownika;

m)

zatwierdzanie rocznych sprawozdań finansowych i udzielanie absolutorium kierownikowi;

n)

zatwierdzanie dodatkowych zasad mających zastosowanie do wydatków, którymi zarządza EKBiO;

o)

zatwierdzanie wszelkich umów finansowych oraz uzgodnień technicznych z Komisją, ESDZ, agencją Unii lub z państwem członkowskim, dotyczących finansowania lub realizowania wydatków EKBiO;

p)

udział w procesie selekcji kierownika zgodnie z art. 11 ust. 3.

a)

wydawanie opinii naukowych i zaleceń dla Komitetu Sterującego;

b)

realizacja – za pośrednictwem sieci – uzgodnionego rocznego programu kształcenia;

c)

nadzór nad systemem e-uczenia się;

d)

rozwijanie programów wszystkich działań szkoleniowych i edukacyjnych EKBiO;

e)

zapewnianie ogólnej koordynacji działań szkoleniowych i edukacyjnych EKBiO prowadzonych przez wszystkie instytuty;

f)

przegląd standardów działań szkoleniowych i edukacyjnych prowadzonych w poprzednim roku akademickim;

g)

przedstawianie Komitetowi Sterującemu propozycji działań szkoleniowych i edukacyjnych na kolejny rok akademicki;

h)

zapewnianie systematycznej oceny wszystkich działań szkoleniowych i edukacyjnych EKBiO i zatwierdzanie sprawozdań z oceny kursów;

i)

udział w przygotowaniu projektu ogólnego sprawozdania rocznego z działalności EKBiO;

j)

wspieranie wdrażania europejskiej inicjatywy wymiany oficerów młodszych inspirowanej programem Erasmusa.

a)

jest odpowiedzialny za działania EKBiO;

b)

jest jedynym przedstawicielem prawnym EKBiO;

c)

jest odpowiedzialny za zarządzanie sprawami finansowymi i administracyjnymi EKBiO;

d)

doradza on Komitetowi Sterującemu i radzie oraz wspiera ich prace; oraz

e)

reprezentuje EKBiO w zakresie działań szkoleniowych i edukacyjnych zarówno w ramach sieci, jak i poza siecią.

a)

podejmowanie wszystkich niezbędnych czynności, obejmujących przyjmowanie wewnętrznych instrukcji administracyjnych oraz publikację ogłoszeń, w celu zapewnienia sprawnego funkcjonowania EKBiO;

b)

przygotowywanie wstępnego projektu rocznego sprawozdania EKBiO i wstępnego projektu programu prac EKBiO, które następnie przedkładane są Komitetowi Sterującemu na podstawie wniosków przedłożonych przez radę;

c)

koordynowanie realizacji programu prac EKBiO;

d)

utrzymywanie kontaktów z odpowiednimi organami w państwach członkowskich;

e)

utrzymywanie kontaktów z odpowiednimi zewnętrznymi podmiotami prowadzącymi szkolenia i kształcenie w dziedzinie WPZiB oraz WPBiO;

f)

zawieranie, w razie konieczności, uzgodnień technicznych dotyczących działań szkoleniowych i edukacyjnych EKBiO z odpowiednimi organami i podmiotami prowadzącymi szkolenia i kształcenie w dziedzinie WPZiB oraz WPBiO;

g)

wykonywanie wszelkich innych zadań przydzielonych mu przez Komitet Sterujący.

a)

sporządza wszelkie projekty budżetu i przedkłada je Komitetowi Sterującemu;

b)

przyjmuje budżety po ich zatwierdzeniu przez Komitet Sterujący;

c)

jest urzędnikiem zatwierdzającym w odniesieniu do budżetu EKBiO;

d)

otwiera jeden lub kilka rachunków bankowych w imieniu EKBiO;

e)

negocjuje, przedkłada Komitetowi Sterującemu i zawiera wszelkie umowy w sprawie finansowania lub uzgodnienia techniczne z Komisją, ESDZ lub z państwem członkowskim dotyczące finansowania lub realizowania wydatków EKBiO;

f)

wybiera personel sekretariatu, wspomagany przez komisję selekcyjną;

g)

negocjuje i podpisuje w imieniu EKBiO wszelkie wymiany listów w sprawie oddelegowania do EKBiO personelu sekretariatu;

h)

negocjuje i podpisuje w imieniu EKBiO wszelkie umowy o pracę dla personelu opłacanego z budżetu EKBiO;

i)

ogólnie reprezentuje EKBiO przy dokonywaniu wszystkich czynności prawnych mających skutki finansowe;

j)

przedkłada Komitetowi Sterującemu roczne sprawozdania finansowe EKBiO.

a)

personel oddelegowany do EKBiO przez instytucje Unii, ESDZ oraz agencje Unii;

b)

eksperci krajowi oddelegowani do EKBiO przez państwa członkowskie;

c)

personel kontraktowy, jeżeli nie wskazano żadnego eksperta krajowego na stanowisko asystenta administracyjno-finansowego, oraz po zatwierdzeniu przez Komitet Sterujący.

23.12.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 352/74

(1)

W dniu 12 grudnia 2003 r. Rada Europejska przyjęła strategię Unii Europejskiej przeciwko rozprzestrzenianiu broni masowego rażenia (zwaną dalej „strategią”); rozdział III strategii zawiera wykaz środków, które należy podjąć zarówno w Unii, jak i w państwach trzecich w celu zwalczania rozprzestrzeniania tej broni.

(2)

Unia aktywnie wdraża strategię i wprowadza w życie środki wymienione w rozdziale III strategii, w szczególności poprzez przeznaczanie zasobów finansowych na wspieranie określonych projektów prowadzanych przez instytucje wielostronne, takie jak Międzynarodowa Agencja Energii Atomowej (MAEA).

(3)

W dniu 17 listopada 2003 r. Rada przyjęła wspólne stanowisko 2003/805/WPZiB (1) dotyczące upowszechnienia i wzmocnienia porozumień wielostronnych w dziedzinie nierozprzestrzeniania broni masowego rażenia oraz środków przenoszenia. To wspólne stanowisko wzywa między innymi do działania na rzecz zawierania z MAEA kompleksowych porozumień o zabezpieczeniach i przystępowania do protokołów dodatkowych oraz zobowiązuje Unię do działania na rzecz przekształcenia kompleksowych porozumień o zabezpieczeniach i protokołów dodatkowych w standardy systemu weryfikacji MAEA.

(4)

W dniu 17 maja 2004 r. Rada przyjęła wspólne działanie 2004/495/WPZiB (2) dotyczące wspierania działań MAEA w ramach planu bezpieczeństwa jądrowego i w ramach wprowadzania w życie strategii.

(5)

W dniu 18 lipca 2005 r. Rada przyjęła wspólne działanie 2005/574/WPZiB (3) dotyczące wspierania działań MAEA w dziedzinie bezpieczeństwa jądrowego i weryfikacji oraz w ramach wdrażania strategii.

(6)

W dniu 12 czerwca 2006 r. Rada przyjęła wspólne działanie 2006/418/WPZiB (4) dotyczące wspierania działań MAEA w dziedzinie bezpieczeństwa jądrowego i weryfikacji oraz w ramach wdrażania strategii.

(7)

W dniu 14 kwietnia 2008 r. Rada przyjęła wspólne działanie 2008/314/WPZiB (5) dotyczące wspierania działań MAEA w dziedzinie bezpieczeństwa jądrowego i weryfikacji oraz w ramach wdrażania strategii.

(8)

W dniu 27 września 2010 r. Rada przyjęła decyzję 2010/585/WPZiB (6) dotyczącą wspierania działań MAEA w dziedzinie bezpieczeństwa jądrowego i weryfikacji oraz w ramach wdrażania strategii.

(9)

W dniu 21 października 2013 r. przyjęła decyzję 2013/517/WPZiB (7) dotyczącą wspierania przez Unię działań MAEA w dziedzinie bezpieczeństwa jądrowego i weryfikacji oraz w ramach wdrażania strategii.

(10)

W dniu 8 maja 2016 r. weszła w życie poprawka do Konwencji o ochronie fizycznej materiałów jądrowych (ACPPNM). Unia i jej państwa członkowskie wspierały tę poprawkę poprzez szeroko zakrojone działania dyplomatyczne oraz finansowanie działań MAEA w tym zakresie. Po jej wejściu w życie będą wymagane stałe wysiłki, aby zapewnić egzekwowanie ACPPNM na poziomie krajowym oraz jej upowszechnienie.

(11)

MAEA realizuje te same cele, określone w motywach 3–10, poprzez wdrażanie swojego planu jądrowego bezpieczeństwa fizycznego, który w całości finansowany jest przez dobrowolne wkłady do funduszu MAEA na rzecz jądrowego bezpieczeństwa fizycznego.

(12)

Unia zaangażowała się w zwiększenie jądrowego bezpieczeństwa fizycznego na całym świecie i gotowa jest nadal wspierać państwa trzecie w tym zakresie. Unia z zadowoleniem przyjmuje niedawno podjęte działania na rzecz wzmocnienia programu jądrowego bezpieczeństwa fizycznego MAEA, a także międzynarodową konferencję na temat jądrowego bezpieczeństwa fizycznego: „Zobowiązania i działania”, organizowaną przez MAEA w dniach 5–9 grudnia 2016 r. Unia zmierza do utrzymania trwałości i skuteczności wdrożenia wspólnych działań 2004/495/WPZiB, 2005/574/WPZiB, 2006/418/WPZiB i 2008/314/WPZiB oraz decyzji 2010/585/WPZiB, wspierających plany jądrowego bezpieczeństwa fizycznego MAEA (zwanych dalej „poprzednimi wspólnymi działaniami i decyzjami”) i jest zaangażowana na rzecz udzielania dalszego wsparcia z myślą o przyjęciu planu jądrowego bezpieczeństwa fizycznego MAEA na lata 2018–2021. Zostanie podjęta ścisła koordynacja prac z inicjatywą UE w zakresie centrów doskonałości ds. substancji chemicznych, biologicznych, radiologicznych i jądrowych (CBRN), a także z innymi inicjatywami i programami, aby uniknąć powielania działań oraz maksymalnie zwiększyć efektywność pod względem kosztów i stale zmniejszać ryzyko.

(13)

Techniczne wdrażanie niniejszej decyzji należy powierzyć MAEA, która z racji wieloletniej i ogólnie uznawanej wiedzy fachowej w dziedzinie jądrowego bezpieczeństwa fizycznego mogłaby znacząco zwiększyć odnośne zdolności w krajach docelowych. Projekty wspierane przez Unię mogą być finansowane wyłącznie przez dobrowolne wkłady do funduszu MAEA na rzecz jądrowego bezpieczeństwa fizycznego. Wkłady te, które ma zapewnić Unia, będą niezbędne do umożliwienia MAEA odgrywania kluczowej roli w dziedzinie jądrowego bezpieczeństwa fizycznego, wspierając starania krajów na rzecz wypełnienia ich obowiązków w zakresie jądrowego bezpieczeństwa fizycznego.

(14)

Odpowiedzialność za jądrowe bezpieczeństwo fizyczne w danym państwie leży wyłącznie w gestii tego państwa,

a)

poczynienie postępów w upowszechnieniu międzynarodowych instrumentów dotyczących nierozprzestrzeniania i jądrowego bezpieczeństwa fizycznego;

b)

zapewnienie wsparcia państwom w tworzeniu miejscowego potencjału technicznego, naukowego i ludzkiego, niezbędnego dla skutecznego i trwałego jądrowego bezpieczeństwa fizycznego;

c)

zwiększenie potencjału w zakresie zapobiegania czynom zabronionym lub umyślnym nieuprawnionym działaniom w związku z materiałami jądrowymi lub innymi materiałami promieniotwórczymi pozostającymi poza kontrolą regulacyjną, a także wykrywanie takich czynów lub działań oraz reagowanie na nie i ochrona przed nimi osób, mienia, środowiska i społeczeństwa;

d)

zwiększenie wykrywania nielegalnego handlu materiałami jądrowymi i innymi materiałami promieniotwórczymi oraz reagowania na ten handel;

e)

przyczynianie się do bezpieczeństwa informatycznego w dziedzinie jądrowej;

f)

zwiększenie bezpieczeństwa fizycznego źródeł promieniotwórczych, w celu ich bezpiecznego przechowywania w krajach potrzebujących wsparcia, w tym poprzez odesłanie do kraju pochodzenia lub do dostawcy;

g)

zwiększenie ochrony fizycznej materiałów jądrowych i innych materiałów promieniotwórczych.

a)

zapewnianie trwałości i skuteczności wsparcia udzielanego na podstawie poprzednich wspólnych działań i decyzji;

b)

wzmacnianie miejscowej infrastruktury poszczególnych państw wspierającej jądrowe bezpieczeństwo fizyczne;

c)

wzmacnianie prawnej i regulacyjnej infrastruktury państw;

d)

wzmacnianie systemów i środków bezpieczeństwa fizycznego materiałów jądrowych i innych materiałów promieniotwórczych;

e)

wzmacniane infrastruktury instytucjonalnej w państwach oraz ich zdolności w zakresie radzenia sobie z materiałami jądrowymi i promieniotwórczymi pozostającymi poza kontrolą regulacyjną;

f)

zwiększanie możliwości państw w zakresie reagowania i odporności na cyberprzestępczość oraz łagodzenia jej wpływu na jądrowe bezpieczeństwo fizyczne;

g)

zwiększanie potencjału w zakresie kształcenia i szkolenia w dziedzinie jądrowego bezpieczeństwa fizycznego;

h)

zapewnianie ukierunkowanego i ciągłego wsparcia dla wykonania i upowszechnienia poprawki do Konwencji o ochronie fizycznej materiałów jądrowych.