12.5.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 122/1

(1)

Rozporządzeniem (WE) nr 119/97 (2) Rada nałożyła ostateczne cło antydumpingowe wynoszące od 32,5 % do 39,4 % na przywóz niektórych kołowych mechanizmów segregatorowych („KMS”) pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej („ChRL” lub „państwo, którego dotyczy postępowanie”) oraz Malezji. Wymienione stawki celne miały zastosowanie do KMS innych niż 17- i 23-kołowe, które to mechanizmy 17- i 23-kołowe podlegały cłu równemu różnicy między minimalną ceną importową w wysokości 325 EUR za 1 000 sztuk a ceną na granicy Wspólnoty, przed ocleniem, w każdym przypadku, gdy ta ostatnia była niższa niż minimalna cena importowa.

(2)

Rozporządzeniem (WE) nr 2100/2000 (3) Rada zmieniła i zwiększyła wyżej wspomniane stawki celne na niektóre KMS, inne niż mechanizmy 17- i 23-kołowe, w następstwie dochodzenia w sprawie absorpcji, przeprowadzonego zgodnie z art. 12 rozporządzenia podstawowego. Zmienione stawki wahały się od 51,2 % do 78,8 %.

(3)

W wyniku dochodzenia w sprawie obejścia środków, przeprowadzonego zgodnie z art. 13 rozporządzenia podstawowego, rozporządzeniem (WE) nr 1208/2004 (4) Rada rozszerzyła ostateczne środki antydumpingowe na przywóz niektórych KMS wysyłanych z Wietnamu, bez względu na to, czy zgłoszono je jako pochodzące z Wietnamu, czy też nie.

(4)

W następstwie wniosku złożonego przez dwóch producentów unijnych w styczniu 2002 r. (5) wszczęto przegląd wygaśnięcia zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia podstawowego, a Rada przedłużyła, rozporządzeniem (WE) nr 2074/2004 (6), obowiązywanie ostatecznych środków antydumpingowych. Nie wpłynął wniosek o postępowanie przeglądowe dotyczące środków mających zastosowanie do Malezji, które w związku z tym wygasły w styczniu 2002 r.

(5)

W wyniku dochodzenia w sprawie obejścia środków przeprowadzonego zgodnie z art. 13 rozporządzenia podstawowego Rada rozszerzyła, rozporządzeniem (WE) nr 33/2006 (7), ostateczne środki antydumpingowe na przywóz niektórych KMS wysyłanych z Laotańskiej Republiki Ludowo-Demokratycznej, bez względu na to, czy zgłoszono je jako pochodzące z Laotańskiej Republiki Ludowo-Demokratycznej, czy też nie.

(6)

Rozporządzeniem (WE) nr 818/2008 (8) Rada rozszerzyła zakres środków na niektóre nieznacznie zmodyfikowane KMS w następstwie dochodzenia w sprawie obejścia środków.

(7)

W następstwie wniosku złożonego przez producenta unijnego, we wrześniu 2008 r. wszczęto przegląd wygaśnięcia zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia podstawowego, a rozporządzeniem wykonawczym (UE) nr 157/2010 (9) Rada przedłużyła obowiązywanie ostatecznych środków antydumpingowych na okres pięciu lat („obowiązujące środki”).

(8)

Ponadto w wyniku dochodzenia antydumpingowego przeprowadzonego zgodnie z art. 5 rozporządzenia podstawowego rozporządzeniem wykonawczym Rady (UE) nr 792/2011 (10) nałożono ostateczne cło antydumpingowe na przywóz niektórych kołowych mechanizmów segregatorowych pochodzących z Tajlandii.

(9)

W następstwie opublikowania zawiadomienia o zbliżającym się wygaśnięciu (11) środków antydumpingowych obowiązujących w odniesieniu do przywozu KMS pochodzących z ChRL oraz KMS wysyłanych z Wietnamu oraz z Laotańskiej Republiki Ludowo-Demokratycznej, bez względu na to, czy zgłoszono je jako pochodzące odpowiednio z Wietnamu i z Laotańskiej Republiki Ludowo-Demokratycznej, Komisja otrzymała w dniu 26 listopada 2014 r. wniosek o wszczęcie przeglądu wygaśnięcia tych środków zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia podstawowego.

(10)

Wniosek został złożony przez producenta unijnego Ring Alliance Ringbuchtechnik GmbH („wnioskodawca”) reprezentującego ponad 25 % (12) ogólnej produkcji unijnej KMS. W uzasadnieniu wniosku podano, że w związku z wygaśnięciem środków istnieje prawdopodobieństwo kontynuacji lub ponownego wystąpienia dumpingu i szkody dla przemysłu unijnego.

(11)

Ustaliwszy, po konsultacji z Komitetem Doradczym, że istnieją wystarczające dowody do wszczęcia przeglądu wygaśnięcia, w dniu 25 lutego 2015 r. w zawiadomieniu opublikowanym w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (13) („zawiadomienie o wszczęciu”) Komisja ogłosiła wszczęcie przeglądu wygaśnięcia na podstawie art. 11 ust. 2 rozporządzenia podstawowego.

(12)

Dochodzenie dotyczące prawdopodobieństwa kontynuacji lub ponownego wystąpienia dumpingu i szkody objęło okres od dnia 1 stycznia 2014 r. do dnia 31 grudnia 2014 r. („okres objęty dochodzeniem przeglądowym” lub „ODP”).

(13)

Badanie tendencji mających znaczenie dla oceny prawdopodobieństwa kontynuacji lub ponownego wystąpienia szkody obejmowało okres od dnia 1 stycznia 2011 r. do końca okresu objętego dochodzeniem przeglądowym („okres badany”).

(14)

W zawiadomieniu o wszczęciu postępowania Komisja wezwała zainteresowane strony do skontaktowania się z nią w celu wzięcia udziału w dochodzeniu. Ponadto Komisja wyraźnie poinformowała wnioskodawcę, innych znanych producentów unijnych, znanych producentów eksportujących w ChRL i władze ChRL, znanych importerów, dostawców i użytkowników, przedsiębiorstwa handlowe, a także stowarzyszenia, o których wiadomo, że są zainteresowane, o wszczęciu dochodzenia i zaprosiła te podmioty do wzięcia w nim udziału.

(15)

Zainteresowanym stronom dano możliwość przedstawienia uwag na temat wszczęcia dochodzenia oraz zgłoszenia wniosku o przesłuchanie przed Komisją lub rzecznikiem praw stron w postępowaniach handlowych.

(16)

W następstwie wszczęcia przeglądu wygaśnięcia żadna z zainteresowanych stron nie wystąpiła z wnioskiem o przesłuchanie przed Komisją ani przed rzecznikiem praw stron w postępowaniach handlowych.

(17)

W zawiadomieniu o wszczęciu Komisja poinformowała zainteresowane strony, że zamierza wybrać Indie, Tajlandię i Kambodżę jako państwa trzecie o gospodarce rynkowej w rozumieniu art. 2 ust. 7 lit. a) rozporządzenia podstawowego. W związku z powyższym Komisja poinformowała producentów w Indiach, Tajlandii i Kambodży o wszczęciu postępowania i zaprosiła ich do uczestnictwa.

(18)

W zawiadomieniu o wszczęciu przeglądu Komisja stwierdziła, że może przeprowadzić dobór próby pośród unijnych importerów oraz chińskich producentów eksportujących zgodnie z art. 17 rozporządzenia podstawowego.

(19)

Aby zdecydować, czy kontrola wyrywkowa będzie konieczna, a jeżeli tak, aby umożliwić dobór próby, Komisja wezwała importerów niepowiązanych do podania informacji określonych w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania.

(20)

Dwóch importerów niepowiązanych dostarczyło wymagane informacje i wyraziło zgodę na włączenie ich do próby. Ze względu na tak niewielką liczbę Komisja uznała, że kontrola wyrywkowa nie jest konieczna. W późniejszym okresie jeden z importerów zaprzestał współpracy.

(21)

Aby zdecydować, czy kontrola wyrywkowa będzie konieczna, a jeżeli tak, aby umożliwić dobór próby, Komisja wezwała wszystkich znanych producentów eksportujących w ChRL (17 przedsiębiorstw) do podania informacji określonych w zawiadomieniu o wszczęciu. Poza tym Komisja zwróciła się do stałego przedstawicielstwa ChRL przy UE o zidentyfikowanie pozostałych producentów eksportujących, którzy mogliby być zainteresowani udziałem w dochodzeniu, lub skontaktowanie się z nimi, jeżeli tacy producenci istnieją.

(22)

Początkowo tylko jeden chiński producent eksportujący zgłosił się i przedłożył informacje wymagane w formularzu dotyczącym kontroli wyrywkowej. W związku z powyższym kontrola wyrywkowa nie była wymagana. Następnie producent ten zaprzestał współpracy.

(23)

Komisja rozesłała kwestionariusze do producentów unijnych i importerów niepowiązanych, handlowców i użytkowników, którzy zgłosili się w terminach określonych w zawiadomieniu o wszczęciu.

(24)

Jeden z unijnych importerów niepowiązanych odpowiedział na kwestionariusz, a następnie postanowił wycofać się ze współpracy.

(25)

Jedyny chiński producent eksportujący, który zgłosił się do Komisji, odpowiedział na przesłany kwestionariusz. Następnie producent ten poinformował Komisję o swojej decyzji o zaprzestaniu współpracy w ramach dochodzenia. Komisja poinformowała chińskiego producenta eksportującego oraz władze chińskie o swoim zamiarze zastosowania art. 18 rozporządzenia podstawowego oraz oparcia ustaleń dochodzenia na dostępnych faktach.

(26)

Komisja prowadziła dalsze badanie i weryfikację informacji uważanych za niezbędne do ustalenia prawdopodobieństwa kontynuacji lub ponownego wystąpienia dumpingu i szkody oraz do oceny, czy wprowadzenie środków byłoby wbrew interesowi Unii. Wizyty weryfikacyjne przeprowadzone na podstawie art. 16 rozporządzenia podstawowego miały miejsce na terenie następujących przedsiębiorstw:

(27)

Produktem objętym postępowaniem są niektóre kołowe mechanizmy segregatorowe składające się z dwóch arkuszy stalowych lub drutów z co najmniej czterema przymocowanymi półpierścieniami z drutu stalowego, które są połączone pokrywą stalową. Otwiera się je bądź przez rozciąganie półpierścieni, bądź też przez użycie małego stalowego mechanizmu spustowego przymocowanego do kołowego mechanizmu segregatorowego. Pierścienie mogą mieć różne kształty, przy czym najczęściej są okrągłe lub w kształcie litery D („produkt objęty postępowaniem”). KMS są obecnie sklasyfikowane w ramach kodu CN ex 8305 10 00. Mechanizmy dźwigniowe sklasyfikowane w ramach tego samego kodu CN nie są włączone do zakresu produktu objętego postępowaniem.

(28)

KMS są wykorzystywane do wytwarzania papierowych, kartonowych i powlekanych folią plastikową biurowych segregatorów oraz segregatorów prezentacyjnych i innych.

(29)

Podczas ODP sprzedano dużą ilość różnych rodzajów KMS w UE. Różnice między tymi rodzajami były związane z szerokością podstawy, rodzajem mechanizmu, liczbą pierścieni, systemem otwierania, nominalną pojemnością papieru, średnicą pierścienia, kształtem pierścieni, długością i rozmieszczeniem pierścieni. Uwzględniając fakt, że wszystkie rodzaje mają wspólne właściwości fizyczne i techniczne oraz w pewnym zakresie są wymienne, przyjęto, że wszystkie KMS stanowią jeden produkt na potrzeby obecnego postępowania.

(30)

W toku dochodzenia wykazano, że następujące produkty mają takie same podstawowe właściwości fizyczne i chemiczne oraz podstawowe zastosowania:

Komisja uznała zatem, że wymienione produkty są produktami podobnymi w rozumieniu art. 1 ust. 4 rozporządzenia podstawowego.

(31)

Zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia podstawowego Komisja zbadała, czy wygaśnięcie obowiązujących środków prowadziłoby do kontynuacji lub ponownego wystąpienia przywozu po cenach dumpingowych z państwa, którego dotyczy postępowanie.

(32)

Jak wspomniano w motywie 25 powyżej, przesłano kwestionariusz do chińskiego producenta eksportującego, który zgłosił się do kontroli wyrywkowej, ale producent ten następnie ogłosił swoją decyzję o wstrzymaniu współpracy w ramach trwającego dochodzenia. W konsekwencji żaden chiński producent eksportujący nie współpracował w obecnym dochodzeniu i dlatego wykorzystano dostępne fakty zgodnie z art. 18 rozporządzenia podstawowego.

(33)

Chińskie władze i wyżej wymienionego chińskiego producenta eksportującego, który zgłosił się do kontroli wyrywkowej, należycie poinformowano o tym, że nieudzielenie odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu będzie oznaczać dla Komisji brak współpracy i w konsekwencji Komisja będzie mogła zastosować art. 18 rozporządzenia podstawowego w odniesieniu do ustaleń dotyczących ChRL.

(34)

Na tej podstawie, zgodnie z art. 18 ust. 1 rozporządzenia podstawowego, poniższe ustalenia w odniesieniu do prawdopodobieństwa kontynuacji lub ponownego wystąpienia dumpingu oparto na dostępnych faktach, w szczególności na informacjach pochodzących z wniosku o dokonanie przeglądu wygaśnięcia, informacjach zgromadzonych w trakcie dochodzenia (np. formularze dotyczące kontroli wyrywkowej przekazane przez głównych chińskich producentów eksportujących, dostarczających informacji na temat chińskich rynków eksportowych, informacje otrzymane w trakcie weryfikacji producenta z Kambodży, chińska baza danych dotyczących wywozu) oraz na bazie danych COMEXT Eurostatu na poziomie TARIC (10 cyfr), która zawiera dane na temat całkowitej wielkości oraz całkowitej wartości CIF KMS przywożonych dla poszczególnych kodów TARIC objętych środkami. Należy jednak zauważyć, że w bazie danych Comext rozróżniono jedynie dwa rodzaje KMS (tj. 17- lub 23-kołowe oraz pozostałe), podczas gdy istnieje szeroki asortyment różnych rodzajów produktu, których ceny mogą różnić się w zależności od rodzaju produktu.

(35)

Zgodnie z art. 2 ust. 7 lit. a) rozporządzenia podstawowego wartość normalną należy określić na podstawie ceny lub wartości konstruowanej w państwie trzecim o gospodarce rynkowej lub, gdy jest to niemożliwe, w oparciu o inną uzasadnioną metodę, w tym na podstawie ceny faktycznie zapłaconej lub należnej w Unii za produkt podobny, w stosownych przypadkach odpowiednio skorygowanej, tak by uwzględniała rozsądną marżę zysku. W tym celu Komisja w pierwszej kolejności zbadała, czy istnieje odpowiednie państwo trzecie o gospodarce rynkowej („państwo analogiczne”).

(36)

W ostatnim przeglądzie wygaśnięcia, który doprowadził do wprowadzenia obowiązujących środków, tymczasowo wytypowano Tajlandię jako państwo analogiczne, ale dane tajskiego producenta nie mogły zostać uwzględnione na ostatecznym etapie, ponieważ w toku dochodzenia wykazano, że relacje między tajskim producentem a chińskim producentem KMS (14) mogły zakłócić ustalenia dotyczące wartości normalnej.

(37)

W ramach obecnego przeglądu wymieniono trzy państwa trzecie, mianowicie Tajlandię, Indie i Kambodżę, jako potencjalne państwa analogiczne w zawiadomieniu o wszczęciu. Te trzy państwa wraz z ChRL reprezentowały w ODP około 99 % całkowitej wielkości przywozu na rynek unijny. Żadna z zainteresowanych stron nie zaproponowała żadnego innego potencjalnego państwa analogicznego. Jeden z importerów potwierdził wykaz państw zaproponowanych jako potencjalne państwa analogiczne i dostarczył informacje dotyczące producentów z Indii, Tajlandii i Kambodży.

(38)

W związku z tym skontaktowano się ze wszystkimi znanymi producentami w Tajlandii, Indiach i Kambodży w celu uzyskania współpracy. Jednak producenci ci poinformowali Komisję o swojej odmowie udziału w dochodzeniu. Ze wszystkich producentów w potencjalnych państwach analogicznych, z którymi się skontaktowano, tylko jeden producent z Kambodży wyraził zgodę na współpracę w dochodzeniu. Komisja wystosowała zatem do tego kambodżańskiego eksportera kwestionariusz w celu zebrania istotnych informacji dotyczących państwa analogicznego.

(39)

Następnie Komisja przeprowadziła wizytę weryfikacyjną na terenie jedynego współpracującego przedsiębiorstwa w Kambodży w celu sprawdzenia informacji podanych w kwestionariuszu. Jednakże podczas wizyty weryfikacyjnej przedstawiciel przedsiębiorstwa odmówił przekazania istotnych informacji, takich jak zbadane sprawozdania finansowe oraz wyciągi z systemu rachunkowości. W związku z tym niemożliwe było sprawdzenie kosztów i cen sprzedaży ani zweryfikowanie łącznej wielkości sprzedaży zgłoszonej przez przedsiębiorstwo w odpowiedzi na kwestionariusz. Wobec braku wiarygodnych informacji stwierdzono zatem brak możliwości wiarygodnego ustalenia wartości normalnej dla produktu objętego postępowaniem na podstawie danych dostarczonych przez przedsiębiorstwo kambodżańskie. Przedsiębiorstwo to zostało odpowiednio poinformowane o decyzji Komisji dotyczącej odstąpienia od wykorzystania przekazanych przez nie informacji. Nie otrzymano żadnych uwag od tego przedsiębiorstwa.

(40)

W trakcie dochodzenia Komisja dowiedziała się, że produkcja KMS może być prowadzona w innych państwach trzecich, takich jak Egipt, Korea Południowa, Tajwan, Indonezja, Turcja i Malezja. Skontaktowano się z władzami tych państw z zapytaniem o istnienie na ich terytorium ewentualnych producentów KMS, ale nie otrzymano żadnej twierdzącej odpowiedzi w wyznaczonym terminie.

(41)

W konsekwencji Komisja nie była w stanie dokonać wyboru odpowiedniego państwa analogicznego do celów ustalenia wartości normalnej dla ChRL zgodnie z art. 2 ust. 7 lit. a) rozporządzenia podstawowego.

(42)

W świetle sytuacji opisanej powyżej w sekcji 2.1 i zgodnie z art. 2 ust. 7 lit. a) rozporządzenia podstawowego, w celu ustalenia wartości normalnej w ChRL Komisja wykorzystała inną uzasadnioną podstawę, tj. ceny faktycznie zapłacone lub należne w Unii za produkt podobny.

(43)

Zgodnie z art. 2 ust. 2 rozporządzenia podstawowego w pierwszej kolejności zbadano, czy całkowita wielkość krajowej sprzedaży produktu podobnego w ODP dokonywanej przez współpracujących producentów unijnych na rynku UE na rzecz klientów niezależnych była reprezentatywna w porównaniu z całkowitą wielkością sprzedaży eksportowej do Unii, tzn. czy całkowita wielkość sprzedaży krajowej stanowiła przynajmniej 5 % całkowitej wielkości sprzedaży eksportowej do UE dokonywanej przez producentów chińskich.

(44)

Zbadano również, czy sprzedaż krajowa produktu podobnego może być traktowana jako dokonana w zwykłym obrocie handlowym zgodnie z art. 2 ust. 4 rozporządzenia podstawowego. W tym celu ustalono, jaki odsetek sprzedaży krajowej dokonanej na rzecz niezależnych klientów na rynku krajowym w ODP przyniósł zysk.

(45)

Ponieważ ustalono, że sprzedaż krajowa była dokonywana w wystarczających ilościach i w zwykłym obrocie handlowym, wartość normalną ustalono na podstawie rzeczywistych cen krajowych i obliczono jako średnią ważoną cen całej krajowej sprzedaży w okresie objętym dochodzeniem przeglądowym.

(46)

Wobec braku współpracy ze strony chińskich producentów eksportujących i w związku z tym braku szczegółowych informacji na temat chińskich cen cena eksportowa została ustalona na podstawie dostępnych faktów zgodnie z art. 18 rozporządzenia podstawowego, tj. informacji związanych z kontrolą wyrywkową dostarczonych przez znanego chińskiego producenta eksportującego na etapie wszczęcia przeglądu wygaśnięcia, a także informacji z bazy danych Eurostatu COMEXT i z chińskiej bazy danych dotyczących wywozu.

(47)

Porównanie wartości normalnej z ceną eksportową zostało dokonane na podstawie ceny ex-factory. Aby zapewnić rzetelne porównanie między wartością normalną a ceną eksportową, wprowadzono odpowiednie korekty dotyczące różnic wpływających na ceny i porównywalność cen zgodnie z art. 2 ust. 10 rozporządzenia podstawowego. Dostosowań dokonano, jeżeli było to konieczne, w odniesieniu do kosztów transportu, ubezpieczenia i wszelkich innych kosztów związanych z transportem w oparciu o informacje pochodzące z wniosku o dokonanie przeglądu wygaśnięcia.

(48)

Zgodnie z art. 2 ust. 11 rozporządzenia podstawowego margines dumpingu został ustalony na podstawie porównania średniej ważonej wartości normalnej ze średnią ważoną ceną eksportową. Porównanie średniej ceny figurującej w bazie danych Eurostatu COMEXT (sprawdzonej przez porównanie z informacjami uzyskanymi z dostępnych formularzy dotyczących kontroli wyrywkowej) z wartością normalną wykazuje istnienie dumpingu.

(49)

Biorąc pod uwagę powyższe ustalenia oraz wobec braku innych wiarygodnych informacji dla ChRL, ogólnokrajowy chiński margines dumpingu obliczono na podstawie porównania średnich ważonych wyrażonych jako odsetek ceny CIF na granicy UE, przed ocleniem, i stwierdzono, że wynosi on 49 %.

(50)

W toku dochodzenia wykazano istnienie dumpingu podczas ODP. Wniosek ten opierał się: (i) z jednej strony, na cenach eksportowych ustalonych na podstawie bazy danych Eurostatu COMEXT oraz informacjach podanych w formularzu dotyczącym kontroli wyrywkowej, jak wyjaśniono w motywie 46 powyżej; (ii) z drugiej strony, na wartości normalnej ustalonej na podstawie cen przemysłu unijnego zgodnie z przepisami art. 2 ust. 7 lit. a) rozporządzenia podstawowego z powodów wyjaśnionych w motywach 35–41 powyżej.

(51)

W następstwie ustalenia występowania dumpingu w ODP zbadano również prawdopodobieństwo kontynuacji dumpingu. Ze względu na brak współpracy ze strony chińskich producentów eksportujących dochodzenie opierało się na dostępnych faktach, zgodnie z art. 18 rozporządzenia podstawowego. Ze względu na brak publicznie dostępnych informacji Komisja skorzystała z innych źródeł informacji, takich jak baza danych Eurostatu COMEXT i bazy danych, o których mowa w art. 14 ust. 6 rozporządzenia podstawowego, dostępne formularze dotyczące kontroli wyrywkowej przedłożone przez głównych chińskich producentów eksportujących (zawierające informacje na temat chińskiej sprzedaży eksportowej do wszystkich krajów, w tym do Unii), wniosek o dokonanie przeglądu oraz chińska baza danych dotyczących wywozu.

(52)

W świetle okoliczności przedstawionych w motywach 48 i 49 powyżej Komisja zbadała następnie, czy istnieje prawdopodobieństwo kontynuacji dumpingu w przypadku wygaśnięcia obowiązujących środków. W tym celu przeanalizowano następujące czynniki: (i) chińska zdolność produkcyjna i wolne moce produkcyjne; (ii) zachowanie chińskich eksporterów na innych rynkach; oraz (iii) atrakcyjność rynku unijnego.

(53)

Na podstawie informacji zawartych we wniosku o przeprowadzenie przeglądu wygaśnięcia zdolność produkcyjną w ChRL oszacowano na ok. 970 mln sztuk, a obecny poziom produkcji w ChRL wynosi około 50 % tej wielkości. Szacowane wolne moce produkcyjne dostępne w ChRL przekraczają zatem ponad czterokrotnie poziom konsumpcji w Unii. Pomimo aktualnej znacznej nadwyżki zdolności produkcyjnej z informacji uzyskanych w toku dochodzenia wynika, że zdolność produkcyjna w ChRL są w dalszym ciągu zwiększane, ponieważ nowi producenci wchodzą obecnie na rynek. Produkcję można więc w łatwy i szybki sposób zwiększyć w celu wysyłania na rynek unijny większej ilości KMS znanych marek poprzez istniejące kanały dystrybucji.

(54)

Wnioskodawcy uznali, że podstawowym warunkiem zwiększenia produkcji jest dostęp do niewykwalifikowanej siły roboczej, ponieważ inwestycje w tej branży są raczej ograniczone (15), a dostęp do surowców jest w ChRL stosunkowo łatwy. Ustalenia dokonane w toku poprzedniego dochodzenia w sprawie KMS wykazały również, że dostępność siły roboczej oraz praca ręczna stanowią najważniejszy element mający wpływ na wielkość produkcji w ChRL. Aby zwiększyć produkcję, producent musi odpowiednio zwiększyć zatrudnienie.

(55)

Ponadto nie ma dowodów na to, że w niedalekiej przyszłości poziom konsumpcji na krajowym rynku ChRL lub na rynkach państw trzecich znacznie wzrośnie, a tym samym, że rynki te byłyby w stanie wchłonąć całość lub znaczną część obecnie dostępnych wolnych mocy produkcyjnych chińskich producentów.

(56)

Na tej podstawie dochodzenie wykazało, że chińscy eksporterzy mogliby z łatwością zwiększyć swoją produkcję i wywóz znacznych ilości KMS do Unii w przypadku wygaśnięcia środków.

(57)

Jak wspomniano poniżej w motywie 59, rynek unijny był zawsze atrakcyjnym rynkiem zbytu dla chińskich eksporterów, którzy byli również stale obecni na pozostałych światowych rynkach. Według dostępnych chińskich statystyk dotyczących wywozu głównymi rynkami eksportowymi, na których działalność prowadzili chińscy eksporterzy, są USA, Meksyk, Hongkong, Turcja i RPA. Z wyjątkiem USA (16), ceny stosowane przez nich w tych krajach są niższe od cen powszechnie stosowanych na rynku unijnym dla podobnych rodzajów produktów.

(58)

W tych okolicznościach można rozsądnie uznać, że gdyby zezwolono na wygaśnięcie środków antydumpingowych, chińscy eksporterzy zrezygnowaliby z rynków niektórych państw trzecich na rzecz rynku unijnego i rozpoczęliby wywóz na rynek unijny w znaczących ilościach.

(59)

Rynek unijny pozostaje bardzo atrakcyjnym rynkiem zbytu pod względem wielkości sprzedaży i cen. Z informacji uzyskanych na początku obecnego dochodzenia wynika, że ceny na rynku unijnym są znacznie wyższe niż ceny sprzedaży do większości państw trzecich.

(60)

Od czasu wprowadzenia środków po raz pierwszy (tj. dnia 20 stycznia 1997 r.) chińscy eksporterzy wyrażali nieustannie duże zainteresowanie wejściem na rynek unijny. Wcześniejsze dochodzenia wykazały, że chińscy producenci próbowali uniknąć środków za pośrednictwem praktyk obchodzenia środków (17), takich jak przeładunek, drobne zmiany produktu oraz praktyki absorpcji (18).

(61)

Wielkość rynku unijnego może być uważana za wyraźną wskazówkę tego, że chińscy producenci będą w przyszłości próbowali odzyskać udziały w tym rynku.

(62)

Jeżeli chodzi o ceny, w toku dochodzenia ustalono, że średnie chińskie ceny eksportowe stosowane na rynkach państw trzecich są niższe od średnich chińskich cen eksportowych stosowanych na rynku unijnym, jak już wspomniano w motywie 57 powyżej. Oczywiste jest zatem, że rynek UE byłby finansowo atrakcyjny dla chińskich eksporterów, ponieważ mogliby oni sprzedawać po wyższych cenach w UE bez narażania swojej sprzedaży do innych krajów, a pomimo to nadal podcinać ceny swoich głównych konkurentów w UE, dokonując sprzedaży po cenach dumpingowych. Można zatem stwierdzić, że rynek unijny, jeden z największych na świecie, pozostaje atrakcyjny dla chińskich producentów.

(63)

W świetle szacunkowych danych dotyczących wolnych mocy produkcyjnych w ChRL, w połączeniu z atrakcyjnością rynku unijnego pod względem wielkości i cen sprzedaży, w szczególności w odniesieniu do poziomu cen wywozu z ChRL do państw trzecich, a także uwzględniając dowody na praktyki obchodzenia środków i absorpcji w przeszłości, Komisja stwierdziła, że istnieje duże prawdopodobieństwo, iż uchylenie środków antydumpingowych doprowadziłoby do znacznego wzrostu przywozu KMS z ChRL do Unii po cenach dumpingowych.

(64)

W ODP następujący producenci produkowali KMS na terytorium Unii:

(65)

Obydwaj producenci współpracowali w dochodzeniu (pierwszy z nich jest wnioskodawcą). Drugi producent również poparł wniosek o przedłużenie obowiązywania środków. Ponieważ oba przedsiębiorstwa reprezentowały wspólnie całkowitą produkcję unijną KMS w ODP, uznaje się, że reprezentują one przemysł unijny w rozumieniu art. 4 ust. 1 i art. 5 ust. 4 rozporządzenia podstawowego. Żaden z producentów (włączając ich spółki zależne) nie jest powiązany z chińskimi producentami eksportującymi.

(66)

Konsumpcję w Unii ustalono na podstawie:

Tabela 1

Konsumpcja na rynku unijnym

(67)

Dochodzenie wykazało, że konsumpcja KMS w UE spadła o 15 % w okresie badanym z około 100–120 mln sztuk w 2011 r. do 90–110 mln sztuk w ODP (19).

(68)

Ponieważ obowiązujące środki antydumpingowe wobec przywozu ChRL zostały rozszerzone zgodnie z art. 13 ust. 3 rozporządzenia podstawowego na przywóz produktu objętego postępowaniem wysyłanego z Laosu i Wietnamu, aby ustalić łączną wielkość przywozu produktu objętego postępowaniem z ChRL, należało uwzględnić przywóz z tych dwóch państw. W całym okresie badanym nie odnotowano jednak przywozu produktu objętego postępowaniem z Laosu ani z Wietnamu.

(69)

Wielkość przywozu KMS pochodzących z ChRL utrzymywała się na stosunkowo stabilnym niskim poziomie w okresie badanym, natomiast w ODP nastąpił niewielki wzrost. W rezultacie udział w rynku przywozu chińskiego wzrósł z 1,8 % do 2,3 % w okresie badanym.

(70)

W okresie badanym średnia cena przywozu produktu objętego postępowaniem z ChRL stale się zmniejszała, a łączny spadek między 2011 r. a ODP wyniósł 17 %.

(71)

Nie stwierdzono podcięcia cenowego ze strony chińskich cen importowych w ODP. Należy jednak podkreślić, że w obliczeniach uwzględniono dostosowania cen związane z normalnymi cłami przywozowymi (2,7 %) oraz kosztami ponoszonymi po odprawie (2 %). Po wprowadzeniu tych dostosowań średnie ceny chińskiego przywozu były niemal na tym samym poziomie co średnie ceny ex-works przemysłu unijnego dla klientów niepowiązanych w Unii – ustalono ujemny margines podcięcia cenowego na poziomie 0,1 %. Należy również zauważyć, że ilości sprzedawane przez chińskich producentów eksportujących są niskie. Ponadto wnioskodawca przedstawił dowody, z których wynikało, że rodzaje produktu obecnie przywożone z ChRL są „specjalnymi” mechanizmami, takimi jak 23-kołowe mechanizmy lub mechanizmy spustowe. Przy produkcji tych produktów wykorzystuje się surowce o większej wartości, wymagają one też większych nakładów pracy, dlatego ich ceny są wyższe niż standardowe produkty przemysłu unijnego. Ze względu na brak współpracy ze strony chińskich eksporterów twierdzenie to nie mogło zostać zweryfikowane przez porównanie z ich danymi dotyczącymi wywozu.

(72)

Pomimo braku podcięcia cenowego ustalono margines sprzedaży po zaniżonych cenach, który wynosił 3,4 % w ODP. W obliczeniach założono poziom docelowego zysku przemysłu unijnego wynoszący 5 %, czyli taki sam jak w poprzednim przeglądzie wygaśnięcia.

a)

Wielkość przywozu i udział w rynku

Tabela 4

Przywóz z państw trzecich

b)

Ceny importowe

Tabela 5

Średnie ceny przywozu KMS z państw trzecich

(73)

W całym okresie badanym głównym państwem wywozu KMS do Unii były Indie. W całym okresie badanym przywóz z tego państwa utrzymywał znaczący udział w rynku unijnym, który wahał się w przedziale 32–42 % i osiągnął najwyższy poziom w ODP. Drugim co do wielkości państwem wywozu do Unii w ODP była Kambodża i pomimo, że państwo to rozpoczęło wywóz do Unii dopiero w 2013 r., intensywnie zwiększało ono swój udział w rynku, osiągając prawie 8 % w ODP. W obu przypadkach producentami eksportującymi z tych państw były zakłady utworzone przez chińskich producentów KMS. Ich inwestycje w produkcję w tych państwach zostały dokonane po wprowadzeniu środków na chińskie KMS, które zostały później rozszerzone na przywóz z innych państw w następstwie szeregu dochodzeń w sprawie obejścia środków. W przypadku Kambodży przeniesienie produkcji przez chińskiego właściciela nastąpiło po wprowadzeniu środków wobec Tajlandii. Jednocześnie w okresie badanym Tajlandia, która była wcześniej drugim co do wielkości eksporterem do Unii, niemal nie dokonywała wywozu KMS do Unii.

(74)

Jeśli chodzi o poziom cen przywozu z państw trzecich, należy podkreślić, że ceny przywozu z Indii i Kambodży są niższe od cen przywozu z ChRL (odpowiednio o 33 % i 27 %).

(75)

Zgodnie z art. 3 ust. 5 rozporządzenia podstawowego badanie prawdopodobieństwa kontynuacji lub ponownego wystąpienia szkody zawierało ocenę wszystkich czynników gospodarczych, które wywierają wpływ na przemysł unijny w okresie badanym.

(76)

W celu zachowania poufności informacji handlowych konieczne było przedstawienie informacji dotyczących dwóch producentów unijnych w formie zindeksowanej.

(77)

Produkcja przemysłu unijnego spadła w okresie badanym o 18 %. Tendencja ta odzwierciedla tendencję w konsumpcji, pomimo iż spadek wielkości produkcji przemysłu unijnego był nieco większy niż spadek konsumpcji. W okresie badanym przemysł unijny odnotował spadek wykorzystania mocy produkcyjnych o 13 %, mimo faktu, iż sama wielkość mocy produkcyjnych nieznacznie się zmniejszyła (o 7 %). Poziom wykorzystania mocy produkcyjnych w ODP osiągnął rekordowo niski poziom (55–65 % w wartościach bezwzględnych).

(78)

Stan zapasów przemysłu unijnego na koniec roku zmniejszył się o 11 % w okresie badanym. Biorąc jednak pod uwagę równoczesny spadek produkcji, poziom zapasów pozostał na stosunkowo stabilnym poziomie, który został uznany za normalny przez producentów unijnych.

(79)

Wielkość sprzedaży przemysłu unijnego na rzecz niepowiązanych klientów spadła w okresie badanym o 18 %. Choć głównym powodem tego spadku było jednoczesne zmniejszenie konsumpcji, należy podkreślić, że spadek wielkości sprzedaży był większy niż spadek konsumpcji. W związku z tym udział przemysłu unijnego w rynku obniżył się o 4 %.

(80)

Ceny sprzedaży przemysłu unijnego na rynku unijnym na rzecz niepowiązanych klientów były w ODP prawie na tym samym poziomie, co na początku okresu badanego.

(81)

Zatrudnienie w ekwiwalentach pełnego czasu pracy zmniejszyło się o 9 % w okresie badanym, co jest wynikiem restrukturyzacji przemysłu unijnego. Jednocześnie średnie koszty pracy zostały zmniejszone o 17 %. Ponieważ jednak w tym samym okresie wielkość produkcji gwałtownie spadła, jak wspomniano w motywie 77, wydajność pracy zmniejszyła się w okresie badanym o 11 %.

(82)

W całym okresie badanym, z wyjątkiem roku 2012, przemysł unijny pozostał rentowny, chociaż jego poziom rentowności był znacznie poniżej docelowego zysku (5 %). Ponadto trend ten nadal maleje.

(83)

Spadek rentowności był głównie spowodowany spadkiem cen sprzedaży. Pomimo bardzo niskiego wskaźnika wykorzystania mocy produkcyjnych średni koszt produkcji w ODP nie przekroczył poziomu z 2011 r., co spowodowane było przede wszystkim obniżeniem kosztów pracy w następstwie działań restrukturyzacyjnych podjętych przez producentów unijnych.

(84)

W toku dochodzenia wykazano, że przemysł unijny był w stanie utrzymać względnie wysoki poziom inwestycji w okresie badanym oraz wysoką stopę zwrotu z inwestycji (z wyjątkiem straty w roku 2012). Przemysł unijny zdołał również utrzymać dodatnie saldo przepływów pieniężnych w całym okresie badanym, mimo że w ODP saldo to obniżyło się o 43 % w porównaniu z 2011 r. Przemysł unijny nie odnotował żadnych trudności związanych z pozyskiwaniem kapitału w okresie badanym.

(85)

Jak stwierdzono w motywie 49, na podstawie dostępnych faktów w toku dochodzenia ustalono istnienie istotnego dumpingu, którego poziom wyniósł 49 % w ODP.

(86)

Biorąc pod uwagę wielkość przywozu towarów po cenach dumpingowych z ChRL oraz utrzymujące się jeszcze z przeszłości praktyki związane z obchodzeniem i absorpcją środków, można uznać, że przemysł unijny nie przezwyciężył jeszcze w pełni skutków wcześniejszego dumpingu podczas okresu badanego, nawet jeżeli pewne pogorszenie się niektórych wskaźników szkody, takich jak wielkość produkcji i sprzedaży nie może być przypisane przywozowi z państwa, którego dotyczy postępowanie, ze względu na niski poziom przywozu w tym okresie, lecz raczej było wynikiem spadku konsumpcji.

(87)

W okresie badanym przemysł unijny dokonywał wywozu jedynie niewielkich ilości, zatem uznaje się, że wywóz nie wywarł żadnego wpływu na sytuację przemysłu unijnego.

(88)

W toku dochodzenia wykazano, że dalsze stosowanie środków, począwszy od 2010 r., pozwoliło przemysłowi unijnemu na utrzymanie dodatniego wskaźnika rentowności zasadniczo przez cały okres badany. Mimo to osiągnięty poziom rentowności był dużo niższy niż docelowy zysk przemysłu unijnego (5 %), jednakże umożliwił przemysłowi unijnemu dokonanie pewnych inwestycji oraz zachowanie stosunkowo wysokiego udziału w rynku.

(89)

Pozostałe wskaźniki szkody wykazują, że sytuacja gospodarcza przemysłu unijnego jest trudna w kontekście światowej konkurencji i spadku konsumpcji. Przemysł unijny zareagował na te wyzwania poprzez restrukturyzację zatrudnienia i inwestycje w modernizację produktu.

(90)

W związku z powyższym uznaje się, że przemysł unijny nie poniósł w okresie objętym dochodzeniem przeglądowym istotnej szkody.

(91)

Przemysł unijny przeprowadził restrukturyzację swojej działalności i skorzystał z wprowadzenia środków antydumpingowych. Jednak mimo że środki te zostały wprowadzone po raz pierwszy w 1997 r., ich pełna skuteczność została zagwarantowana dopiero po zrównoważeniu skutków praktyk związanych z obejściem i absorpcją środków.

(92)

W tym kontekście, zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia podstawowego, poddano analizie prawdopodobieństwo ponownego wystąpienia szkody w przypadku wygaśnięcia środków.

(93)

Ponieważ żaden z chińskich producentów eksportujących nie współpracował podczas dochodzenia, ustalenia dotyczące ChRL musiały opierać się na najwiarygodniejszych dostępnych faktach zgodnie z art. 18 rozporządzenia podstawowego, w szczególności na informacjach zawartych we wniosku o dokonanie przeglądu wygaśnięcia.

(94)

Jak już stwierdzono w motywach 50 i 63, chińscy eksporterzy nadal stosowali praktyki dumpingowe i istnieje prawdopodobieństwo kontynuacji dumpingu.

(95)

Ponadto, jak wyjaśniono w motywie 59, chińscy eksporterzy nigdy nie stracili zainteresowania rynkiem unijnym, o czym świadczą w szczególności praktyki związane z obchodzeniem i absorpcją środków.

(96)

Jak stwierdzono w motywach 53 i 61, chińscy producenci eksportujący posiadają ogromne wolne moce produkcyjne w odniesieniu do produktu objętego postępowaniem, a rynek unijny jest dla nich szczególnie atrakcyjny ze względu na jego rozmiar oraz stosunkowo wysoki poziom cen.

(97)

Ponadto dane statystyczne dotyczące przywozu oraz wielkości produkcji producentów unijnych stwarzają obraz rynku odnotowującego tendencję zniżkową. Typową oznaką kurczącego się rynku jest ostra konkurencja o pozostałą część udział w rynku. Istnieje duże prawdopodobieństwo, że przy obecnym poziomie wolnych mocy produkcyjnych w ChRL, w przypadku wygaśnięcia środków miałby miejsce wzrost taniego przywozu po cenach dumpingowych.

(98)

Wszystkie te czynniki wspólnie wskazują na fakt, że w przypadku wygaśnięcia środków ChRL mogłaby szybko dokonać wywozu dużych ilości produktu objętego postępowaniem po cenach dumpingowych na rynek unijny, bez potrzeby przekierowywania swojej sprzedaży z innych rynków. W takiej sytuacji przemysł unijny doświadczyłby natychmiastowego dalszego spadku sprzedaży i cen sprzedaży, co z kolei negatywnie wpłynęłoby na już obecnie niskie wskaźniki wykorzystania mocy produkcyjnych i rentowności. Jeżeli te wskaźniki szkody pogorszyłyby się, poprawa sytuacji przemysłu unijnego szybko zostałaby zatrzymana i z dużym prawdopodobieństwem miałaby miejsce istotna szkoda.

(99)

Zgodnie z art. 21 rozporządzenia podstawowego zbadano, czy utrzymanie obowiązujących środków nie zaszkodzi interesowi Unii jako całości. Interes Unii określono na podstawie analizy poszczególnych zaangażowanych interesów, tj. interesu przemysłu unijnego, importerów oraz użytkowników.

(100)

Jak wyjaśniono w motywie 90, środki umożliwiły przemysłowi unijnemu umocnienie swojej pozycji oraz rozpoczęcie procesu restrukturyzacji. Jednocześnie w motywie 98 stwierdzono, że prawdopodobnie nastąpiłoby poważne pogorszenie sytuacji przemysłu unijnego w przypadku dopuszczenia do wygaśnięcia środków antydumpingowych wprowadzonych wobec przywozu z ChRL. Dlatego też można stwierdzić, że dalsze stosowanie środków wobec przywozu z ChRL przyniesie korzyści przemysłowi unijnemu.

(101)

Wszystkich znanych importerów i użytkowników poinformowano o wszczęciu przeglądu. Jednakże Komisja nie uzyskała żadnej współpracy ze strony niepowiązanych użytkowników oraz bardzo ograniczoną współpracę ze strony niepowiązanych importerów (mianowicie tylko ze strony jednego przedsiębiorstwa, które dokonuje przywozu z ChRL).

(102)

Współpracujące przedsiębiorstwo importujące nie było zasadniczo przeciwne utrzymaniu środków. Przywóz tego przedsiębiorstwa z ChRL był nieznaczny w ODP, a z jego danych dotyczących przywozu wynika, że z powodu obowiązujących środków już dokonało ono zmiany swoich dostawców. Z tego względu utrzymanie środków nie miałoby wpływu na jego sytuację.

(103)

W świetle czynników przeanalizowanych w motywach 100–102, jak również faktu, że obecny przywóz z ChRL stanowi około 2 % unijnej konsumpcji, nie ma podstaw, aby twierdzić, że utrzymanie środków jest sprzeczne z interesem Unii. W związku z powyższym stwierdzono, że nie było istotnych powodów dotyczących interesu Unii, przemawiających przeciwko utrzymaniu obecnych środków antydumpingowych wprowadzonych wobec ChRL.

(104)

Wszystkie współpracujące zainteresowane strony zostały poinformowane o istotnych faktach i względach, na podstawie których za właściwe uznano utrzymanie obowiązujących ceł antydumpingowych nałożonych na przywóz KMS z ChRL. Zainteresowane strony miały również możliwość przedstawienia uwag dotyczących ujawnionych informacji. Nie otrzymano żadnych uwag.

(105)

Z powyższych ustaleń wynika, że zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia podstawowego środki antydumpingowe mające zastosowanie do przywozu KMS pochodzących z ChRL powinny zostać utrzymane.

(106)

W związku z powyższym powinno także zostać utrzymane rozszerzenie stosowania środka w odniesieniu do produktu objętego postępowaniem pochodzącego z ChRL na przywóz tego produktu wysyłanego z Wietnamu (22) oraz z Laotańskiej Republiki Ludowo-Demokratycznej (23), bez względu na to, czy zgłoszono je jako pochodzące odpowiednio z Wietnamu i z Laotańskiej Republiki Ludowo-Demokratycznej.

(107)

Komitet ustanowiony na mocy art. 15 ust. 1 rozporządzenia podstawowego nie wydał opinii.

a)

dla mechanizmów 17- i 23-kołowych (kody TARIC 8305100021, 8305100023, 8305100029 i 8305100035) kwota cła jest równa różnicy między minimalną ceną importową w wysokości 325 EUR za 1 000 sztuk i ceną netto na granicy Unii, przed ocleniem;

b)

dla mechanizmów innych niż 17- i 23-kołowe (kody TARIC 8305100011, 8305100013, 8305100019 oraz 8305100034):

12.5.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 122/19

(1)

W następstwie dochodzenia antydumpingowego („dochodzenie pierwotne”) Rada nałożyła, rozporządzeniem (WE) nr 1193/2008 (2), ostateczne cło antydumpingowe na przywóz kwasu cytrynowego (produkt objęty postępowaniem) objętego obecnie kodami CN 2918 14 00 i ex 2918 15 00, pochodzącego z Chińskiej Republiki Ludowej („ChRL”). Środki przybrały formę cła ad valorem na poziomie od 6,6 % do 42,7 %.

(2)

Decyzją 2008/899/WE (3) Komisja Europejska („Komisja”) przyjęła zobowiązania cenowe złożone m.in. przez Weifang Ensign Industry Co., Ltd. (dodatkowy kod TARIC A882) („Weifang”) i TTCA Co., Ltd. (dodatkowy kod TARIC A878) („TTCA”) wraz z Chińską Izbą Handlową Importerów i Eksporterów Metali, Minerałów i Substancji Chemicznych (ang. China Chamber of Commerce of Metals, Minerals and Chemicals Importers and Exporters) („Izba”).

(3)

W następstwie przeglądu wygaśnięcia oraz częściowego przeglądu okresowego („przeglądy”), na podstawie rozporządzenia wykonawczego (UE) 2015/82 (4) Komisja utrzymała środki oraz dokonała zmiany ich poziomu. Obowiązujące cła antydumpingowe nałożone na przywóz kwasu cytrynowego pochodzącego z ChRL wynoszą od 15,3 % do 42,7 % („obowiązujące środki”).

(4)

W następstwie wspomnianych przeglądów, na podstawie decyzji wykonawczej (UE) 2015/87 (5) Komisja przyjęła zobowiązania cenowe złożone między innymi przez Weifang i TTCA wraz z Izbą.

(5)

Przyjęte zobowiązania Weifang i TTCA („producenci eksportujący objęci postępowaniem”) opierają się na indeksacji minimalnych cen zgodnie z publicznymi notowaniami kukurydzy w UE – głównego surowca wykorzystywanego zazwyczaj do produkcji kwasu cytrynowego.

(6)

W następstwie dochodzenia w sprawie obejścia środków, na podstawie rozporządzenia wykonawczego (UE) 2016/32 (6) Komisja rozszerzyła obowiązujące środki na przywóz kwasu cytrynowego wysyłanego z Malezji („dochodzenie w sprawie obejścia środków”).

(7)

W wyniku dochodzenia w sprawie obejścia środków stwierdzono, że obowiązujące środki były obchodzone poprzez przeładunek w Malezji. W szczególności ustalenia będące wynikiem dochodzenia w sprawie obejścia środków wykazały równoczesny nagły wzrost wywozu z ChRL do Malezji oraz przywozu z Malezji do Unii. W toku przedmiotowego dochodzenia nie stwierdzono żadnej rzeczywistej produkcji kwasu cytrynowego w Malezji. W dochodzeniu w sprawie obejścia środków współpracowało sześciu chińskich producentów eksportujących (w tym Weifang i TTCA). Wywóz realizowany przez producentów eksportujących współpracujących w dochodzeniu w sprawie obejścia środków stanowił około 69 % chińskiego wywozu do Malezji w okresie od dnia 1 stycznia 2014 r. do marca 2015 r.

(8)

Producenci eksportujący objęci postępowaniem zobowiązali się między innymi do niezwłocznego powiadomienia Komisji o wszelkich zmianach w strukturze organizacyjnej ich przedsiębiorstw, które zachodzą w okresie stosowania tego zobowiązania. Zgodzili się również z tym, że uczestnictwo w systemie handlowym stwarzającym ryzyko obchodzenia środków stanowi naruszenie zobowiązania.

(9)

W zobowiązaniu stwierdzono także, że Komisja może wycofać jego przyjęcie w dowolnym momencie jego stosowania, jeśli monitorowanie i egzekwowanie zobowiązania okazuje się niewykonalne.

(10)

W trakcie monitorowania wypełniania zobowiązania Komisja zweryfikowała informacje przedłożone przez producentów eksportujących objętych postępowaniem, które były istotne pod kątem zobowiązania. Komisja przeprowadziła również wizyty weryfikujące w pomieszczeniach tych producentów. W nawiązaniu do ustaleń z dochodzenia w sprawie obejścia środków, o którym mowa w motywie 7, Komisja zweryfikowała transakcje wywozu do Malezji oraz przeanalizowała ogólne ryzyko obchodzenia środków. Ustalenia przedstawiono w motywach 11–20 poniżej.

(11)

TTCA nie zgłosiło zmian w strukturze przedsiębiorstwa. Zmiany te miały miejsce już w 2012 r., jednak informacje na ich temat zostały przekazane dopiero na początku wizyty weryfikacyjnej w grudniu 2015 r.

(12)

Komisja oceniła ten fakt i doszła do wniosku, że przedsiębiorstwo TTCA naruszyło swój obowiązek poinformowania.

(13)

Wywóz do Malezji dokonywany przez producentów eksportujących objętych postępowaniem stanowił ponad 70 % wywozu zgłoszonego przez wszystkich producentów współpracujących w toku dochodzenia w sprawie obejścia środków. Obaj producenci eksportujący zgłosili dokonanie znacznego wywozu kwasu cytrynowego do dystrybutorów/sprzedawców w Malezji. Podczas wizyt weryfikacyjnych producenci eksportujący objęci postępowaniem nie byli w stanie przedstawić dowodów dotyczących ostatecznego miejsca przeznaczenia tego wywozu; oba przedsiębiorstwa twierdziły, że nie śledziły przeznaczenia swoich produktów po ich sprzedaży do państwa trzeciego. W następstwie wizyt weryfikacyjnych Komisja pozostawiła obu producentom eksportującym wystarczająco dużo czasu na przedstawienie dowodów w sprawie ostatecznego przeznaczenia.

(14)

Przedłożone dokumenty były jednak niewystarczające do ustalenia ostatecznego przeznaczenia całego wywozu do Malezji.

(15)

Komisja powołuje się na wyniki dochodzenia w sprawie obejścia środków, o których mowa w motywie 7, w szczególności brak rzeczywistej produkcji w Malezji oraz równoczesny nagły wzrost wywozu z ChRL do Malezji i przywozu z Malezji do Unii. Zważywszy, że większość wywozu z Malezji została dokonana przez producentów eksportujących objętych postępowaniem, Komisja uznała, że obydwaj brali udział w systemie handlowym stwarzającym ryzyko obchodzenia środków.

(16)

Ponadto dostępne dane statystyczne dotyczące obu wymienionych producentów eksportujących wykazały, że ich wywóz do sprzedawców/dystrybutorów z Malezji znacznie się zmniejszył po wszczęciu dochodzenia w sprawie obejścia środków.

(17)

Komisja przeanalizowała przedmiotową zmianę w strukturze handlu. Komisja stwierdziła, że nie przedstawiono żadnego powodu takiej zmiany w strukturze handlu, który byłby inny niż wszczęcie dochodzenia w sprawie obejścia środków; tym samym potwierdzono istnienie ryzyka obchodzenia środków.

(18)

Komisja poddała również ocenie brak możliwości śledzenia wywozu realizowanego przez obu producentów eksportujących do innych państw trzecich. Komisja uznała, że istnieje ryzyko obchodzenia środków, podobnie jak w przypadku Malezji, szczególnie biorąc pod uwagę fakt, iż producenci eksportujący przyznali, że nie śledzą ostatecznego przeznaczenia wywożonych przez nich produktów.

(19)

Komisja oceniła wszystkie ustalenia i stwierdziła, że zarówno TTCA, jak i Weifang brali udział w systemie handlowym stwarzającym ryzyko obchodzenia środków. W związku z tym doszło do naruszenia zobowiązania.

(20)

Ponadto, biorąc pod uwagę wyniki dochodzenia w sprawie obejścia środków, Komisja uznała, że tendencje w handlu i brak możliwości śledzenia transakcji wywozowych sprawiły, iż monitorowanie wykonywania zobowiązania TTCA i Weifang było niewykonalne, ponieważ nie było możliwe upewnienie się, że produkty sprzedawane do krajów trzecich przez producentów eksportujących objętych postępowaniem nie zostaną wprowadzone do swobodnego obrotu w Unii.

(21)

Ustalenie naruszeń zobowiązania oraz braku możliwości monitorowania jego wykonania w odniesieniu do TTCA i Weifang uzasadniają wycofanie przyjęcia zobowiązania dla tych dwóch producentów eksportujących objętych postępowaniem na mocy art. 8 ust. 7 i 9 rozporządzenia podstawowego oraz zgodnie z warunkami zobowiązania.

(22)

Zgodnie z art. 8 ust. 9 rozporządzenia podstawowego zainteresowane strony otrzymały możliwość wzięcia udziału w przesłuchaniu oraz przedstawienia swoich opinii.

(23)

Izba handlowa oraz przedsiębiorstwa TTCA i Weifang ponowiły propozycję planu działania służącą udoskonaleniu wdrożenia zobowiązania, przedstawioną po zakończeniu wizyt weryfikacyjnych, o których mowa w motywie 10 powyżej. Plan ten przewidywał dodatkowy mechanizm monitorowania, w ramach którego wszystkie przedsiębiorstwa objęte zobowiązaniem regularnie dostarczałyby Komisji rozszerzone sprawozdania dotyczące sprzedaży do państw trzecich, a Izba handlowa stosowałaby środki wczesnego ostrzegania zapobiegające przeładunkom. Taki nowy mechanizm sprawiłby jednak, że monitorowanie stałoby się w praktyce niemożliwe. W każdym wypadku proponowany mechanizm dotyczy przyszłego wdrażania zobowiązania i nie naprawia poprzednich naruszeń i niezgodności.

(24)

Przedsiębiorstwa TTCA i Weifang w swoich pisemnych uwagach zakwestionowały bezpośredni związek między zmianą ilości wywożonych do Malezji, a przeładunkami, ponieważ zmiana wywożonych ilości odzwierciedla ich zdaniem jedynie zmiany czynników zewnętrznych, tj. spadek popytu na rynku. Przedsiębiorstwa te twierdziły, że wniosek Komisji dotyczący zmiany w strukturze handlu nie jest poparty dowodami i stanowi jedynie domniemanie. Jak wspomniano w motywie 7 w wyniku dochodzenia w sprawie obejścia środków stwierdzono, że obowiązujące środki były obchodzone poprzez przeładunek w Malezji. W toku dochodzenia w sprawie obejścia środków wykazano, że po wprowadzeniu środków w odniesieniu do produktu objętego postępowaniem (w grudniu 2008 r.) zaszła istotna zmiana w strukturze handlu obejmującego wywóz z ChRL i Malezji do Unii, i że zmiana ta nie miała innego wystarczającego powodu lub ekonomicznego uzasadnienia niż wprowadzenie środków. Na podstawie danych statystycznych i danych dostarczonych przez przedsiębiorstwa ustalono (o czym wspomniano w motywie 15), że większość wywozu do Malezji była dokonywana przez producentów eksportujących objętych postępowaniem w okresie 2011–2015. W związku z powyższym nie można przyjąć argumentów TTCA i Weifang.

(25)

TTCA i Weifang nie poczuwają się do odpowiedzialności za śledzenie przeznaczenia swoich produktów sprzedawanych niepowiązanym przedsiębiorstwom handlowym w państwach trzecich. TTCA i Weifang same przyznały, że sprzedaż niezależnym przedsiębiorstwom handlowym w państwach trzecich powoduje, że śledzenie przeznaczenia odsprzedaży jest niewykonalne ze względu na charakter towarów i właściwości rynku. Okoliczności te potwierdzają wysokie ryzyko obejścia środków poprzez przeładunek, co sprawia, że zobowiązanie jest w praktyce niewykonalne.

(26)

Przedsiębiorstwo TTCA twierdzi, że nie informując Komisji o niektórych zmianach w swojej strukturze organizacyjnej, dopuściło się zaniedbania, a nie umyślnego naruszenia zobowiązania. Przedsiębiorstwo to twierdzi również, że dwukrotnie powiadomiło Komisję o zmianach: podczas przeglądu wygaśnięcia, a także w trakcie dochodzenia w sprawie obejścia środków. Według TTCA zmiany te nie miały negatywnego wpływu na wykonanie zobowiązania. Komisja nie może przyjąć tych argumentów, ponieważ przedsiębiorstwo to nie wywiązało się z wyraźnego obowiązku sprawozdawczego określonego w zobowiązaniu, a mianowicie obowiązku natychmiastowego informowania Komisji Europejskiej o wszelkich zmianach w swojej strukturze organizacyjnej, jako że zmiany takie mogą spowodować konieczność modyfikacji niektórych aspektów zobowiązania lub jego monitorowania, jeśli Komisja uzna to za konieczne. Takie zmiany muszą być zgłaszane bezpośrednio oraz w kontekście działań w zakresie monitorowania, zwłaszcza biorąc pod uwagę stały kontakt pomiędzy przedsiębiorstwami objętymi zobowiązaniem, a właściwymi służbami Komisji.

(27)

Ponadto Izba handlowa wraz TTCA i Weifang odniosły się do interesu Unii związanego z utrzymaniem zobowiązania. Izba handlowa, TTCA i Weifang twierdzą, że wycofanie zobowiązania skutkowałoby nasileniem zmienności cenowej, co byłoby niekorzystne dla użytkowników kwasu cytrynowego. Komisja nie może przyjąć tego argumentu. Zmienność cenowa może stanowić element rynku każdego produktu, ale jako taka nie stanowi elementu, który mógłby zaważyć na ocenie dopuszczalności lub naruszenia zobowiązań.

(28)

Żaden z argumentów przedstawionych przez Izbę handlową i producentów eksportujących objętych postępowaniem nie jest zatem w stanie zmienić wniosku Komisji, zgodnie z którym zobowiązanie zostało naruszone, a jego monitorowanie stało się niemożliwe.

(29)

W związku z powyższym, zgodnie z art. 8 ust. 9 rozporządzenia podstawowego oraz zgodnie z odpowiednimi klauzulami zobowiązania, które upoważniają Komisję do jednostronnego wycofania zobowiązania, Komisja uznała, że przyjęcie zobowiązania złożonego przez Weifang i TTCA powinno zostać wycofane, a decyzja wykonawcza (UE) 2015/87 powinna zostać zmieniona. W związku z tym do przywozu produktu objętego postępowaniem, wytwarzanego przez przedsiębiorstwa Weifang Ensign Industry Co., Ltd. (dodatkowy kod TARIC A882) i TTCA Co., Ltd. (dodatkowy kod TARIC A878), powinno mieć zastosowanie ostateczne cło antydumpingowe nałożone na mocy art. 1 rozporządzenia wykonawczego (UE) 2015/82,

12.5.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 122/24

(1)

Rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 543/2011 przewiduje – zgodnie z wynikami wielostronnych negocjacji handlowych Rundy Urugwajskiej – kryteria, na których podstawie Komisja ustala standardowe wartości dla przywozu z państw trzecich, w odniesieniu do produktów i okresów określonych w części A załącznika XVI do wspomnianego rozporządzenia.

(2)

Standardowa wartość w przywozie jest obliczana każdego dnia roboczego, zgodnie z art. 136 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 543/2011, przy uwzględnieniu podlegających zmianom danych dziennych. Niniejsze rozporządzenie powinno zatem wejść w życie z dniem jego opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej,

12.5.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 122/26

(1)

W rozporządzeniu (WE) nr 1224/2009 ustanowiono system kontroli, inspekcji i egzekwowania przepisów w celu zapewnienia zgodności z zasadami wspólnej polityki rybołówstwa w Unii. W rozporządzeniu tym określono, że bez uszczerbku dla głównej odpowiedzialności nadbrzeżnych państw członkowskich inspektorzy Unii mogą zgodnie z jego postanowieniami przeprowadzać inspekcje na wodach Unii i na unijnych statkach rybackich poza wodami Unii.

(2)

W rozporządzeniu wykonawczym Komisji (UE) nr 404/2011 (2) ustanowiono szczegółowe przepisy dotyczące stosowania unijnego systemu kontroli ustanowionego rozporządzeniem (WE) nr 1224/2009.

(3)

Rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 404/2011 stanowi, że Komisja przyjmuje wykaz inspektorów Unii na podstawie zgłoszeń państw członkowskich i Europejskiej Agencji Kontroli Rybołówstwa („Agencja”).

(4)

Pierwszy wykaz inspektorów Unii ustanowiono decyzją wykonawczą Komisji 2011/883/UE (3). Wykaz ten był trzykrotnie zastępowany nowym wykazem inspektorów Unii ustanowionym po raz pierwszy decyzją wykonawczą Komisji 2013/174/UE (4), a następnie decyzją wykonawczą Komisji 2014/120/UE (5) i decyzją wykonawczą Komisji (UE) 2015/645 (6). Zgodnie z rozporządzeniem wykonawczym (UE) nr 404/2011 po sporządzeniu wstępnego wykazu państwa członkowskie oraz Agencja zgłaszają Komisji do października każdego roku wszelkie zmiany, jakie pragną wprowadzić w wykazie na następny rok kalendarzowy, zaś Komisja wprowadza odpowiednie zmiany w wykazie do dnia 31 grudnia.

(5)

Niektóre państwa członkowskie oraz Agencja zgłosiły zmiany do obowiązującego wykazu inspektorów. W oparciu o te zgłoszenia należy zatem zastąpić wykaz ustanowiony decyzją wykonawczą (UE) 2015/645 nowym wykazem inspektorów Unii.

(6)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Komitetu ds. Rybołówstwa i Akwakultury,

12.5.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 122/53

(1)

Pismem z dnia 28 września 2015 r. władze francuskie powiadomiły Komisję, zgodnie z art. 19 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1008/2008, o projekcie zmian przepisów obecnie określonych w dekrecie z dnia 15 listopada 1994 r. w sprawie podziału ruchu lotniczego w ramach systemu portów lotniczych Paryża (zwanych dalej „zamierzonymi zmianami”) (2). Pismem z dnia 10 listopada 2015 r. Komisja zwróciła się o dodatkowe informacje, na co władze francuskie odpowiedziały pismem z dnia 30 listopada 2015 r.

(2)

Komisja opublikowała podsumowanie zamierzonych zmian w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej w dniu 2 grudnia 2015 r., a zainteresowane strony zostały zaproszone do zgłaszania uwag (3).

(3)

Miasto Paryż jest obsługiwane przez porty lotnicze Charles-de-Gaulle, Orly i Le Bourget, na których ruch jest zbiorowo uregulowany na podstawie dekretu z dnia 15 listopada 1994 r.

(4)

W odpowiedzi na skargę w decyzji Komisji 95/259/WE (4) Komisja uznała zasady podziału ruchu lotniczego dla portów lotniczych Paryża, określone we francuskim dekrecie z dnia 15 listopada 1994 r., za zgodne z rozporządzeniem Rady (EWG) nr 2408/92 z dnia 23 lipca 1992 r. w sprawie dostępu przewoźników lotniczych Wspólnoty do wewnątrzwspólnotowych tras lotniczych (5). Wspomniane rozporządzenie zostało w międzyczasie uchylone i zastąpione rozporządzeniem (WE) nr 1008/2008. Decyzja Komisji została uzależniona od tego, czy dekret zostanie zmieniony, jak wskazano w decyzji. Władze francuskie zastosowały się do tego wymogu, wprowadzając zmianę do dekretu w dniu 1 marca 1996 r.

(5)

Dekret z dnia 15 listopada 1994 r. ze zmianami (zwany dalej „dekretem z 1994 r.”) ma zastosowanie wyłącznie do ruchu w obrębie EOG. Stanowi on, że nieregularne przewozy lotnicze do i z lotnisk w EOG świadczone przy użyciu statku powietrznego o pojemności 25 miejsc lub mniejszej, jeśli miejsca te nie są sprzedawane pasażerom pojedynczo, bezpośrednio przez przewoźnika albo pośrednio, muszą odbywać się z/do Le Bourget. Cały pozostały ruch w obrębie EOG może odbywać się z/do portów lotniczych Charles-de-Gaulle i Orly. Dostęp do Orly jest ograniczony do czterech rejsów dziennie na trasach między portem lotniczym Orly i innymi portami lotniczymi w EOG w określonych porach dnia. W godzinach szczytu ograniczenie dotyczące Orly nie ma zastosowania, jeśli usługi świadczone są przy użyciu statku powietrznego o określonej minimalnej wielkości.

(6)

Zamierzone zmiany istniejących zasad podziału ruchu lotniczego dla portów lotniczych obsługujących Paryż znoszą istniejące ograniczenia, które mają zastosowanie do portu lotniczego Orly, w zakresie dziennej częstotliwości lotów, w zależności również od rozmiaru statku powietrznego w porcie lotniczym Orly, obecnie zawarte w art. 4 i 5 dekretu z 1994 r., przywołane w pełni w sekcji I decyzji 95/259/WE.

(7)

Ograniczenia nałożone konkretnie na Orly miały na celu optymalizację ograniczonej przepustowości tego portu lotniczego i uniemożliwienie przewoźnikom lotniczym obsługiwania więcej niż czterech lotów na przewoźnika na określonej trasie, zachęcając w ten sposób do wykorzystania przydziałów czasu na start lub lądowanie dla różnych miejsc przeznaczenia. Ograniczenia te spowodowały również optymalizację wykorzystania ograniczonych przydziałów czasu na start lub lądowanie, zapobiegając wykorzystywaniu statków powietrznych poniżej pewnego progu wielkości na trasach, na których ruch pasażerski był wystarczająco intensywny, aby wykorzystywać na nich większe statki powietrzne, jedynie w celu spełnienia wymagań dotyczących przydziałów czasu na start lub lądowanie. Wielkości progowe zostały ustalone na podstawie wielkości ruchu pasażerskiego na danej trasie.

(8)

Według władz francuskich te szczególne ograniczenia nie są już konieczne. Władze francuskie wydają się być usatysfakcjonowane obecną sytuacją w zakresie korzystania z przydziałów czasu na start lub lądowanie w porcie lotniczym Orly, ponieważ stwierdziły, że ich wykorzystanie jest naturalnie zoptymalizowane od czasu wprowadzenia dekretu z 1994 r. Ponieważ wszystkie przydziały czasu na start lub lądowanie w porcie lotniczym Orly są obecnie wykorzystywane, możliwość uzyskania przydziałów czasu na start lub lądowanie dla innych przewozów w tym porcie lotniczym jest bardzo ograniczona. Operatorzy obecnie używają również większych statków powietrznych w celu zmaksymalizowania zdolności przewozowych i w związku z tym zoptymalizowania wykorzystania przydziałów czasu na start lub lądowanie we własnym interesie, w sposób korzystny również dla optymalnego wykorzystania przepustowości w porcie lotniczym Orly.

(9)

Co się tyczy pozostałych przepisów dekretu z 1994 r., zamierzone zmiany rozszerzają ponadto stosowanie zasad podziału ruchu lotniczego, które mają obecnie zastosowanie wyłącznie do usług w obrębie EOG, również na usługi wykraczające poza EOG, jak wyjaśniono w kolejnych dwóch motywach.

(10)

Le Bourget przyjmuje wyłącznie nieregularne przewozy lotnicze świadczone przez statki powietrzne o pojemności 25 miejsc lub mniejszej, jeśli miejsca te nie są sprzedawane pasażerom pojedynczo. W wyniku zamierzonych zmian ruch wykraczający poza EOG w ramach regularnych przewozów lotniczych świadczonych na pokładzie statku powietrznego o pojemności 25 miejsc lub większej, jeśli miejsca te są sprzedawane pasażerom pojedynczo, bezpośrednio przez przewoźnika albo pośrednio, zostanie wykluczony z Le Bourget. Do górnego limitu miejsc można – w należycie uzasadnionych przypadkach – zastosować odstępstwa na podstawie decyzji właściwego ministra. Obecnie te ograniczenia mają zastosowanie wyłącznie do usług w obrębie EOG.

(11)

Wszystkie pozostałe przewozy kierowane są do portów lotniczych Orly i Charles-de-Gaulle. Zamierzone zmiany mogą powodować ograniczenia ruchu wykraczającego poza EOG w ramach nieregularnych przewozów lotniczych świadczonych przez statki powietrzne o pojemności 25 miejsc lub mniejszej, jeśli miejsca te nie są sprzedawane pasażerom pojedynczo lub – po uzyskaniu uprzedniej zgody – jeśli przedmiotowy statek powietrzny przewozi pasażerów tranzytowych. Odpowiada to istniejącym ograniczeniom dla przewozów w obrębie EOG (6).

(12)

Władze francuskie przewidują następujący wpływ na podział ruchu lotniczego w chwili obecnej (7):

(13)

Władze francuskie wyjaśniły, że obecne ograniczenia nałożone przez dekret z 1994 r. w zakresie, w jakim dotyczyły statków powietrznych o liczbie miejsc nieprzekraczającej 25, jeśli miejsca te nie są sprzedawane pasażerom pojedynczo (art. 6 dekretu), były uzasadnione potrzebą optymalnego wykorzystania ograniczonej przepustowości Charles-de-Gaulle i Orly. Według władz francuskich w celu osiągnięcia takiej optymalizacji konieczne było zapewnienie homogenizacji typu statku powietrznego, co pozwala na regularne operacje lotnicze w identycznych odstępach czasu i przestrzeni między operacjami. Mniejsze, a tym samym potencjalnie wolniejsze statki powietrzne zakłócają regularność sekwencji, gdyż małe statki powietrzne wymagają więcej miejsca i czasu między operacjami lotniczymi. W związku z tym te nieregularne przewozy lotnicze wykonywane przez statki powietrzne o pojemności 25 miejsc lub mniejszej, jeśli miejsca te nie są sprzedawane pasażerom pojedynczo, są kierowane do Le Bourget, aby nie zakłócać regularności sekwencji.

(14)

Z drugiej strony, nieregularne przewozy lotnicze wykonywane przez statki powietrzne o pojemności 25 miejsc lub mniejszej, jeśli miejsca te nie są sprzedawane pasażerom pojedynczo, muszą odbywać się z/do Orly i Charles-de-Gaulle. Według władz francuskich jest to spowodowane faktem, iż port lotniczy Le Bourget, z powodów wymienionych w następnym akapicie, nie przyjmuje żadnych przewozów sprzedawanych ogółowi społeczeństwa. Jednak ze względu na fakt, że przewozy te są ograniczone i odbywają się pod warunkiem znalezienia ad hoc przydziałów czasu na start lub lądowanie w portach lotniczych Orly i Charles-de-Gaulle, nie są one uznawane za zakłócające dla tych portów lotniczych.

(15)

W odniesieniu do ruchu lotniczego przyjmowanego w Le Bourget władze francuskie stwierdziły, że dokonano wyboru zarezerwowania tego portu lotniczego dla biznesu i lotnictwa ogólnego oraz jako salonu dla niektórych międzynarodowych imprez związanych z branżą lotniczą i kosmiczną. Infrastruktura portu lotniczego jest dostosowana do tego celu, a zatem kierowanie jakichkolwiek przewozów zarobkowych, regularnych przewozów lotniczych lub nieregularnych przewozów lotniczych dużymi statkami powietrznymi do Le Bourget wymagałoby wcześniejszych inwestycji w celu dostosowania infrastruktury do tego rodzaju przewozów. Ponadto regularne przewozy i przewozy dużymi statkami powietrznymi miałyby wpływ na środowisko i mieszkańców.

(16)

Według władz francuskich wspomniane wyżej kwestie, istotne dla każdego z omawianych portów lotniczych, odnoszą się również do ruchu do i z państw spoza EOG. Ponieważ taki ruch jest powszechnie zliberalizowany na podstawie nowych umów o komunikacji lotniczej, nastąpił jego znaczny wzrost od czasu wejścia w życie dekretu z 1994 r. W związku z tym władze francuskie uważają, że należy zastosować powyższe ograniczenia do całego ruchu lotniczego.

(17)

Władze francuskie przeprowadziły konsultacje przed powiadomieniem Komisji o zamierzonych zmianach (8):

(18)

Przed rozpoczęciem konsultacji społecznych władze francuskie przeprowadziły ustne konsultacje ze stowarzyszeniami transportu lotniczego FNAM (Fédération nationale de l'aviation Marchande), SCARA (Syndicat des Compagnies Aériennes Autonomes) i EBAA (Europejskie Stowarzyszenie Lotnictwa Korporacyjnego), które wyraziły swoje poparcie dla zmian, w szczególności odnośnie do zamierzonego zapewnienia spójności traktowania przewozów z i spoza EOG.

(19)

Władze francuskie otrzymały uwagi od trzech zainteresowanych stron i uwzględniły je w projekcie tekstu.

(20)

Wstępny projekt przepisów zawierał przepis umożliwiający prowadzenie nieregularnych przewozów lotniczych, wykonywanych przez statki powietrzne o pojemności 25 miejsc lub mniejszej, do/z portów lotniczych Orly i Charles-de-Gaulle, jeżeli przedmiotowe statki powietrzne przewożą pasażerów tranzytowych, bez konieczności wcześniejszego przyznania odstępstwa. Przepis ten został odrzucony przez porty lotnicze Paryża (ADP), a następnie wykreślony z projektu tekstu. Uznano, że powszechne udostępnienie Charles-de-Gaulle i Orly na potrzeby tych lotów mogłoby mieć szkodliwy wpływ na regularny ruch lotniczy w tych portach lotniczych.

(21)

W odpowiedzi na publikację podsumowania zamierzonych zmian w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej Komisja otrzymała uwagi od jednej zainteresowanej strony.

(22)

Zainteresowana strona twierdziła, że ograniczenie rodzaju przewozów, które mogą być prowadzone do/z Le Bourget, jest nadmierne i sprzeczne z interesami konsumentów, regionu i samego portu lotniczego. Ponadto strona ta wskazała, że nie przeprowadzono żadnych badań, aby ocenić skutki gospodarcze zamierzonych zmian i ich konsekwencje dla ruchu lotniczego w porównaniu z dotychczasowymi zasadami podziału ruchu lotniczego.

(23)

Strona ta twierdziła, że rozróżnienie w oparciu o regularność i nieregularność przewozów oraz wielkość statku powietrznego jest arbitralne i nieuzasadnione. Strona ta zasugerowała, że nowe zasady mogłyby być interpretowane jako przesunięcie ruchu lotniczego z Le Bourget, gdzie usługami terminalu zarządza siedmiu niezależnych operatorów, w kierunku portów lotniczych Charles-de-Gaulle i Orly, gdzie terminale są obsługiwane przez monopol.

(24)

Na koniec strona ta stwierdziła, że proces konsultacji miał dyskryminujący charakter. Jej zdaniem, w przeciwieństwie do innych zainteresowanych stron, nie została ona zaproszona do udziału w spotkaniach, podczas których omawiano i poddawano ocenie zamierzone zmiany. Dlatego mogła jedynie przedstawić swoje uwagi na piśmie.

(25)

Art. 19 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1008/2008 stanowi, że państwo członkowskie, po przeprowadzeniu konsultacji z zainteresowanymi stronami, może dokonać, bez dyskryminacji w odniesieniu do różnych punktów docelowych wewnątrz Wspólnoty lub z powodu przynależności państwowej lub tożsamości przewoźników lotniczych, podziału ruchu lotniczego między porty lotnicze na następujących warunkach:

(26)

Ponadto podział ruchu lotniczego między dane porty lotnicze musi być zgodny z zasadami proporcjonalności i przejrzystości oraz opierać się na obiektywnych kryteriach.

(27)

Art. 19 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1008/2008 przewiduje, że zainteresowane państwo członkowskie informuje Komisję o zamiarze dokonania podziału ruchu lotniczego lub zmian w obowiązujących zasadach podziału ruchu lotniczego. Stanowi on również, że Komisja bada stosowanie przepisów art. 19 ust. 2 oraz, w terminie sześciu miesięcy od otrzymania informacji od państwa członkowskiego oraz po zwróceniu się do komitetu ustanowionego w art. 25 rozporządzenia (WE) nr 1008/2008 o opinię, podejmuje decyzję, czy państwo członkowskie może zastosować przedmiotowe środki. Przewiduje on ponadto, że Komisja publikuje swoją decyzję w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej, a środki nie mogą być stosowane przed opublikowaniem zgody Komisji.

(28)

Zmiany zasad dotyczących podziału ruchu lotniczego dla portów lotniczych obsługujących Paryż rozszerzają zakres stosowania istniejących przepisów na przewozy spoza EOG, co powoduje ograniczenie dostępu względem niektórych rodzajów przewozów do i z każdego portu lotniczego.

(29)

Jest to zmiana obowiązujących zasad podziału ruchu lotniczego w rozumieniu art. 19 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1008/2008. Zgodnie z warunkami w nim określonymi przepis ten nie ogranicza się do ruchu na terytorium UE lub (z uwagi na włączenie tego rozporządzenia do Porozumienia EOG) w EOG. Ponadto w ramach szeregu umów z niektórymi państwami trzecimi, które obecnie obowiązują, np. z Konfederacją Szwajcarską i Stanami Zjednoczonymi Ameryki, unijni przewoźnicy lotniczy i przewoźnicy lotniczy z tych państw trzecich są uprawnieni do wykonywania przewozów między dowolnymi punktami w Unii a terytorium danego państwa trzeciego. Wreszcie przewoźnicy z dowolnego państwa członkowskiego posiadający oddział w innym państwie członkowskim są uprawnieni do korzystania bez ograniczeń z praw wynikających z umów dwustronnych zawartych przez to ostatnie państwo członkowskie, zgodnie z orzecznictwem Trybunału (9).

(30)

Inna zmiana dotychczasowych zasad podziału ruchu lotniczego, w rozumieniu art. 19 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1008/2008, polega na tym, że pewne ograniczenia dotyczące portu lotniczego Orly zostają zniesione, jak wyjaśniono w motywie 11 powyżej.

(31)

Komisja zauważa, że władze francuskie przeprowadziły oficjalne konsultacje społeczne w drodze zawiadomienia z dnia 19 maja 2015 r., zachęcając wszystkie zainteresowane strony do przesyłania odpowiedzi. Komisja nie dysponuje danymi wskazującymi na to, że odpowiedzi na te konsultacje nie zostały uwzględnione przez władze francuskie. Przeciwnie, stwierdza ona, że projekt przepisów został zmieniony w następstwie konsultacji. Komisja jest zatem zdania, że przeprowadzono odpowiednie konsultacje z zainteresowanymi stronami zgodnie z wymogami art. 19 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1008/2008.

(32)

Komisja jest przekonana, że trzy przedmiotowe porty lotnicze: Orly, Charles-de-Gaulle i Le Bourget spełniają wymogi określone w art. 19 ust. 2.

(33)

Wspomniane porty lotnicze obsługują konurbację Paryża, są dostępne za pośrednictwem odpowiedniej infrastruktury transportu drogowego, jak również transportu publicznego w ciągu od 35 minut do około godziny, są połączone ze sobą oraz z miastem Paryż za pośrednictwem częstych i niezawodnych usług transportu publicznego, a także oferują przewoźnikom lotniczym niezbędne usługi, a mianowicie kontrolę ruchu lotniczego, obsługę naziemną oraz obsługę pasażerów.

(34)

Zmienione przepisy nie wykazują żadnej dyskryminacji w odniesieniu do różnych punktów docelowych wewnątrz Unii ani ze względu na przynależność państwową lub tożsamość przewoźników lotniczych.

(35)

W związku z tym proponowane zmiany są zgodne z kryteriami niedyskryminacji określonymi w art. 19 ust. 2.

(36)

Zniesienie ograniczeń dotyczących Orly jedynie niweluje istniejące ograniczenia bez wprowadzania dodatkowych. Ograniczenia zostały wprowadzone w celu zachęcania do wykorzystywania przydziałów czasu na start lub lądowanie dla różnych miejsc przeznaczenia i aby uniemożliwić przewoźnikom eksploatację statków powietrznych poniżej pewnego progu wielkości na trasach o dużej ilości ruchu pasażerskiego jedynie w celu spełnienia wymogów wykorzystania przydziałów czasu na start lub lądowanie. Jednak mając na uwadze okoliczności opisane w motywie 8 powyżej, przepisy te stały się zbędne.

(37)

W odniesieniu do innych skutków zamierzonych zmian wprowadzone nowe ograniczenia są następujące:

(38)

Jedna z zainteresowanych stron twierdzi, że te ograniczenia są nadmierne. Komisja nie zgadza się z tym stwierdzeniem. Zasady podziału ruchu lotniczego służą dwóm celom:

(39)

W związku z tym rozróżnienie przewidziane przez władze francuskie w oparciu o rodzaje usług (ich regularny lub nieregularny charakter, a także sposób, w jaki sprzedawane są miejsca) oraz wielkość statku powietrznego wydają się odpowiednie z punktu widzenia realizacji zamierzonych celów.

(40)

Podobnie nie wydaje się, by środek ten wykraczał poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tych celów.

(41)

W zakresie, w jakim niektóre przewozy spoza EOG mają być zastrzeżone dla portów lotniczych Charles-de-Gaulle i Orly, nic nie wskazuje na to, że celem jest zapewnienie przewagi operatorowi tych portów lotniczych (ADP), a nie osiągnięcie wspomnianej optymalizacji. W tym kontekście Komisja zauważa również, że władze francuskie początkowo zamierzały przyznać małym statkom powietrznym przewożącym pasażerów tranzytowych ogólny dostęp do portu lotniczego Orly, któremu to rozwiązaniu sprzeciwiło się samo ADP.

(42)

Komisja uważa zatem, że zamierzone zmiany są obiektywnie uzasadnione i proporcjonalne.

(43)

Zamierzone zmiany opierają się na obiektywnych kryteriach (wielkość statku i rodzaj przewozów, jak wyjaśniono powyżej) i są konieczne do realizacji wyżej wymienionych celów zasad podziału ruchu lotniczego.

(44)

Ponadto zamierzone zmiany zostaną opublikowane, tak jak obecnie obowiązujące przepisy, i w związku z tym będą przejrzyste.

(45)

Podsumowując, Komisja uważa, że zamierzone zmiany zasad podziału ruchu lotniczego, określonych w dekrecie z dnia 15 listopada 1994 r. w sprawie podziału ruchu lotniczego w ramach systemu portów lotniczych Paryża, są zgodne z wymogami określonymi w art. 19 rozporządzenia (WE) nr 1008/2008.

(46)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Komitetu Doradczego, o którym mowa w art. 25 rozporządzenia,

12.5.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 122/60

(1)

W dyrektywach 98/70/WE i 2009/28/WE określono między innymi kryteria zrównoważonego rozwoju dla biopaliw i biopłynów. Przepisy art. 7b, 7c i załącznika IV w dyrektywie 98/70/WE są podobne do przepisów art. 17, 18 i załącznika V w dyrektywie 2009/28/WE.

(2)

W przypadku gdy biopaliwa i biopłyny mają zostać uwzględnione do celów, o których mowa w art. 7a dyrektywy 98/70/WE oraz w art. 17 ust. 1 lit. a), b) i c) dyrektywy 2009/28/WE, państwa członkowskie powinny zobowiązać podmioty gospodarcze do wykazania zgodności biopaliw i biopłynów z kryteriami zrównoważonego rozwoju określonymi odpowiednio w art. 7b ust. 2–5 dyrektywy 98/70/WE oraz art. 17 ust. 2–5 dyrektywy 2009/28/WE. W tym celu podmioty gospodarcze mogą dostarczyć dowody lub dane uzyskane między innymi zgodnie z dobrowolnym systemem krajowym lub międzynarodowym lub zgodnie z systemem krajowym.

(3)

Państwo członkowskie może powiadomić o swoim systemie krajowym Komisję. Jeżeli Komisja uzna, że zgłoszony w ten sposób system krajowy spełnia warunki określone w dyrektywach 98/70/WE i 2009/28/WE, systemy utworzone zgodnie z art. 7c dyrektywy 98/70/WE i art. 18 dyrektywy 2009/28/WE nie mogą odmówić wzajemnego uznawania danego systemu krajowego pod kątem weryfikacji zgodności z kryteriami zrównoważonego rozwoju określonymi w art. 7b ust. 2–5 dyrektywy 98/70/WE oraz art. 17 ust. 2–5 dyrektywy 2009/28/WE.

(4)

W dniu 29 września 2015 r. Austria zgłosiła Komisji swój system krajowy („Austriacki system certyfikacji w rolnictwie”). System obejmuje surowce rolne i oleje roślinne oraz jest stosowany aż do etapu wstępnego przetwarzania tych surowców. Komisja oceniła zgodność Austriackiego systemu certyfikacji w rolnictwie z warunkami określonymi w dyrektywie 98/70/WE i dyrektywie 2009/28/WE.

(5)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Komitetu ds. Zrównoważonego Charakteru Biopaliw i Biopłynów powołanego na mocy art. 25 ust. 2 dyrektywy 2009/28/WE,