24.3.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 78/4

UMOWA

między Unią Europejską a Republiką Peru dotycząca zniesienia wiz krótkoterminowych

UNIA EUROPEJSKA, zwana dalej „Unią” lub „UE”, oraz

REPUBLIKA PERU, zwana dalej Peru,

zwane dalej łącznie „Umawiającymi się Stronami”,

MAJĄC NA UWADZE dalszy rozwój przyjaznych stosunków między Umawiającymi się Stronami oraz pragnąc ułatwić podróże poprzez zapewnienie bezwizowego wjazdu i pobytu krótkoterminowego dla swoich obywateli,

UWZGLĘDNIAJĄC rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 509/2014 z dnia 15 maja 2014 r. zmieniające rozporządzenie Rady (WE) nr 539/2001 wymieniające państwa trzecie, których obywatele muszą posiadać wizy podczas przekraczania granic zewnętrznych, oraz te, których obywatele są zwolnieni z tego wymogu (1), między innymi poprzez przeniesienie 19 państw trzecich, w tym Peru, do wykazu państw trzecich, których obywatele są zwolnieni z obowiązku wizowego podczas pobytu krótkoterminowego w państwach członkowskich,

MAJĄC NA UWADZE, że zgodnie z art. 1 rozporządzenia (UE) nr 509/2014 zwolnienie z obowiązku wizowego w odniesieniu do tych 19 państw ma zastosowanie od dnia wejścia w życie umowy dotyczącej zwolnienia z obowiązku wizowego, która zostanie zawarta z Unią,

PRAGNĄC zagwarantować przestrzeganie zasady równego traktowania wszystkich obywateli UE,

BIORĄC POD UWAGĘ, że osoby podróżujące w celu prowadzenia działalności zarobkowej podczas pobytu krótkoterminowego nie są objęte niniejszą Umową i dlatego dla tej kategorii osób obowiązują w dalszym ciągu odpowiednie przepisy prawa unijnego, prawa krajowego państw członkowskich i prawa krajowego Peru dotyczące obowiązku wizowego lub zwolnienia z takiego obowiązku oraz dostępu do zatrudnienia,

BIORĄC POD UWAGĘ Protokół w sprawie stanowiska Zjednoczonego Królestwa i Irlandii w odniesieniu do przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości oraz Protokół w sprawie dorobku Schengen włączonego w ramy Unii Europejskiej, załączone do Traktatu o Unii Europejskiej i Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, a także potwierdzając, że postanowienia niniejszej Umowy nie mają zastosowania do Zjednoczonego Królestwa i Irlandii,

POSTANAWIAJĄ, CO NASTĘPUJE:

Artykuł 1

Cel

Niniejsza Umowa stanowi, że obywatele Unii i obywatele Peru mogą podróżować bez wiz na terytorium drugiej Umawiającej się Strony przez okres nieprzekraczający 90 dni w każdym okresie 180-dniowym.

Artykuł 2

Definicje

Do celów niniejszej Umowy:

a)	„państwo członkowskie” oznacza każde państwo członkowskie Unii, z wyjątkiem Zjednoczonego Królestwa i Irlandii;

b)	„obywatel Unii” oznacza obywatela państwa członkowskiego w rozumieniu definicji zawartej w lit. a);

c)	„obywatel Peru” oznacza każdą osobę posiadającą obywatelstwo Peru;

d)	„strefa Schengen” oznacza obszar bez granic wewnętrznych obejmujący terytoria państw członkowskich w rozumieniu definicji zawartej w lit. a), stosujących w pełni dorobek Schengen.

Artykuł 3

Zakres stosowania

1. Obywatele Unii posiadający ważny paszport zwykły, dyplomatyczny, służbowy, urzędowy lub specjalny wydany przez państwo członkowskie mogą wjechać na terytorium Peru i przebywać na nim bez wizy przez okres pobytu określony w art. 4 ust. 1.

Obywatele Peru posiadający ważny paszport zwykły, dyplomatyczny, służbowy, urzędowy lub specjalny wydany przez Peru mogą wjechać na terytorium państw członkowskich i przebywać na nim bez wizy przez okres pobytu określony w art. 4 ust. 2.

2. Ust. 1 niniejszego artykułu nie ma zastosowania do osób podróżujących w celu prowadzenia działalności zarobkowej.

W przypadku tej kategorii osób każde państwo członkowskie może indywidualnie podjąć decyzję o nałożeniu obowiązku wizowego na obywateli Peru lub o jego zniesieniu, zgodnie z art. 4 ust. 3 rozporządzenia Rady (WE) nr 539/2001 (2).

W przypadku tej kategorii osób Perumoże podjąć decyzję o nałożeniu obowiązku wizowego na obywateli poszczególnych państw członkowskich lub o jego zniesieniu, zgodnie ze swoim prawem krajowym.

3. Zniesienie wiz przewidziane niniejszą Umową obowiązuje bez uszczerbku dla przepisów Umawiających się Stron dotyczących warunków wjazdu i pobytu krótkoterminowego. Państwa członkowskie i Peruzastrzegają sobie prawo do odmowy wjazdu i pobytu krótkoterminowego na ich terytorium, jeśli którykolwiek z powyższych warunków nie jest spełniony.

4. Zniesienie wiz obowiązuje niezależnie od środka transportu wykorzystywanego do przekroczenia granic Umawiających się Stron.

5. Kwestie nieobjęte niniejszą Umową są regulowane prawem unijnym, prawem krajowym państw członkowskich i prawem krajowym Peru.

Artykuł 4

Czas pobytu

1. Obywatele Unii mogą przebywać na terytorium Peru przez okres nieprzekraczający 90 dni w każdym okresie 180-dniowym.

2. Obywatele Peru mogą przebywać na terytorium państw członkowskich stosujących w pełni dorobek Schengen przez okres nieprzekraczający 90 dni w każdym okresie 180-dniowym. Okres ten jest obliczany niezależnie od jakiegokolwiek pobytu w państwie członkowskim, które nie stosuje jeszcze w pełni dorobku Schengen.

Obywatele Peru mogą przebywać na terytorium każdego państwa członkowskiego, które nie stosuje jeszcze w pełni dorobku Schengen, przez okres nieprzekraczający 90 dni w każdym okresie 180-dniowym, niezależnie od okresu pobytu obliczanego dla terytorium państw członkowskich stosujących w pełni dorobek Schengen.

3. Niniejsza Umowa nie ma wpływu na możliwość przedłużenia przez Peru i państwa członkowskie okresu pobytu ponad okres 90 dni zgodnie z ich prawem krajowym oraz prawem unijnym.

Artykuł 5

Terytorialny zakres stosowania

1. W przypadku Republiki Francuskiej niniejszą Umowę stosuje się tylko do jej europejskiego terytorium.

2. W przypadku Królestwa Niderlandów niniejszą Umowę stosuje się tylko do jego europejskiego terytorium.

Artykuł 6

Wspólny komitet ds. zarządzania Umową

1. Umawiające się Strony powołują wspólny komitet ekspertów (zwany dalej „komitetem”), w skład którego wchodzą przedstawiciele Unii i przedstawiciele Peru. Unię reprezentuje Komisja Europejska.

2. Komitet wykonuje między innymi następujące zadania:

a)	monitorowanie wykonania niniejszej Umowy;

b)	proponowanie zmian lub uzupełnień niniejszej Umowy;

c)	rozstrzyganie sporów dotyczących interpretacji lub stosowania niniejszej Umowy.

3. Posiedzenia komitetu zwoływane są w każdym przypadku, gdy jest to niezbędne, na wniosek jednej z Umawiających się Stron.

4. Komitet uchwala swój regulamin wewnętrzny.

Artykuł 7

Stosunek między niniejszą Umową a istniejącymi dwustronnymi umowami między państwami członkowskimi a Peru dotyczącymi zniesienia wiz

Niniejsza Umowa jest nadrzędna wobec wszelkich dwustronnych umów lub ustaleń zawartych między poszczególnymi państwami członkowskimi a Peru w zakresie, w jakim dotyczą one kwestii objętych niniejszą Umową.

Artykuł 8

Postanowienia końcowe

1. Niniejsza Umowa zostaje ratyfikowana lub zatwierdzona przez Umawiające się Strony zgodnie z ich wewnętrznymi procedurami i wchodzi w życie pierwszego dnia drugiego miesiąca następującego po dacie późniejszego z dwóch powiadomień, w których Umawiające się Strony dokonają wzajemnej notyfikacji o zakończeniu tych procedur.

Niniejszą Umowę stosuje się tymczasowo od dnia następującego po dniu jej podpisania.

2. Niniejsza Umowa zostaje zawarta na czas nieokreślony, z zastrzeżeniem możliwości jej wypowiedzenia zgodnie z ust. 5.

3. Niniejszą Umowę można zmienić za pisemnym porozumieniem Umawiających się Stron. Zmiany wchodzą w życie po dokonaniu przez Umawiające się Strony wzajemnej notyfikacji o zakończeniu ich wewnętrznych procedur, które są niezbędne w tym celu.

4. Każda z Umawiających się Stron może zawiesić stosowanie wszystkich lub niektórych postanowień niniejszej Umowy, w szczególności ze względu na porządek publiczny, ochronę bezpieczeństwa narodowego, ochronę zdrowia publicznego, nieuregulowaną imigrację lub ponowne wprowadzenie obowiązku wizowego przez jedną z Umawiających się Stron. O decyzji w sprawie zawieszenia stosowania niniejszej Umowy powiadamia się drugą Umawiającą się Stronę nie później niż dwa miesiące przed jej planowanym wejściem w życie. Z chwilą ustania powodów zawieszenia stosowania niniejszej Umowy Umawiająca się Strona, która zawiesiła stosowanie niniejszej Umowy, niezwłocznie informuje o tym fakcie drugą Umawiającą się Stronę i przywraca stosowanie niniejszej Umowy.

5. Każda z Umawiających się Stron może wypowiedzieć niniejszą Umowę w drodze pisemnego zawiadomienia drugiej Strony. Niniejsza Umowa przestaje obowiązywać po upływie 90 dni od daty takiego zawiadomienia.

6. Peru może zawiesić stosowanie niniejszej Umowy lub wypowiedzieć niniejszą Umowę wyłącznie w odniesieniu do wszystkich państw członkowskich.

7. Unia może zawiesić stosowanie niniejszej Umowy lub wypowiedzieć niniejszą Umowę wyłącznie w odniesieniu do wszystkich swoich państw członkowskich.

Sporządzono w dwóch egzemplarzach w językach: angielskim, bułgarskim, chorwackim, czeskim, duńskim, estońskim, fińskim, francuskim, greckim, hiszpańskim, litewskim, łotewskim, maltańskim, niderlandzkim, niemieckim, polskim, portugalskim, słowackim, słoweńskim, szwedzkim, rumuńskim, węgierskim i włoskim, przy czym teksty w każdym z tych języków są jednakowo autentyczne.

Съставено в Брюксел на четиринадесети март през две хиляди и шестнадесета година.

Hecho en Bruselas, el catorce de marzo de dos mil dieciséis.

V Bruselu dne čtrnáctého března dva tisíce šestnáct.

Udfærdiget i Bruxelles den fjortende marts to tusind og seksten.

Geschehen zu Brüssel am vierzehnten März zweitausendsechzehn.

Kahe tuhande kuueteistkümnenda aasta märtsikuu neljateistkümnendal päeval Brüsselis.

Έγινε στις Βρυξέλλες, στις δέκα τέσσερις Μαρτίου δύο χιλιάδες δεκαέξι.

Done at Brussels on the fourteenth day of March in the year two thousand and sixteen.

Fait à Bruxelles, le quatorze mars deux mille seize.

Sastavljeno u Bruxellesu četrnaestog ožujka godine dvije tisuće šesnaeste.

Fatto a Bruxelles, addì quattordici marzo duemilasedici.

Briselē, divi tūkstoši sešpadsmitā gada četrpadsmitajā martā.

Priimta du tūkstančiai šešioliktų metų kovo keturioliktą dieną Briuselyje.

Kelt Brüsszelben, a kétezer-tizenhatodik év március havának tizennegyedik napján.

Magħmul fi Brussell, fl-erbatax-il jum ta’ Marzu fis-sena elfejn u sittax.

Gedaan te Brussel, veertien maart tweeduizend zestien.

Sporządzono w Brukseli dnia czternastego marca roku dwa tysiące szesnastego.

Feito em Bruxelas, em catorze de março de dois mil e dezasseis.

Întocmit la Bruxelles la paisprezece martie două mii șaisprezece.

V Bruseli štrnásteho marca dvetisícšestnásť.

V Bruslju, dne štirinajstega marca leta dva tisoč šestnajst.

Tehty Brysselissä neljäntenätoista päivänä maaliskuuta vuonna kaksituhattakuusitoista.

Som skedde i Bryssel den fjortonde mars år tjugohundrasexton.

За Европейския съюз

Рог la Unión Europea

Za Evropskou unii

For Den Europæiske Union

Für die Europäische Union

Euroopa Liidu nimel

Για την Ευρωπαϊκή Ένωση

For the European Union

Pour l'Union européenne

Za Europsku uniju

Per l'Unione europea

Eiropas Savienības vārdā –

Europos Sąjungos vardu

Az Európai Unió részéről

Għall-Unjoni Ewropea

Voor de Europese Unie

W imieniu Unii Europejskiej

Pela União Europeia

Pentru Uniunea Europeană

Za Európsku úniu

Za Evropsko unijo

Euroopan unionin puolesta

För Europeiska unionen

За Република Перу

Por la República del Perú

Za Peruánskou Republikudo

For Republikken Peru

Für die Republik Peru

Peruu Vabariigi nimel

Για τη Δημοκρατία του Περού

For the Republic of Peru

Pour la république du pérou

Za Republiku Peru

Per la Republica del Perù

Peru Republikas vārdā –

Peru Respublikos vardu

A Perui Köztársaság részéről

Għar-Repubblika tal-Perù

Voor de Republiek Peru

W imieniu Peru

Pela República do Peru

Pentru Republica Peru

Za Peruánsku Republiku

Za Republiko Peru

Perun Tasavallan puolesta

För Republiken Peru

(1) Dz.U. L 149, 20.5.2014, s. 67.

(2) Rozporządzenie Rady (WE) nr 539/2001 z dnia 15 marca 2001 r. wymieniające państwa trzecie, których obywatele muszą posiadać wizy podczas przekraczania granic zewnętrznych, oraz te, których obywatele są zwolnieni z tego wymogu (Dz.U. L 81 z 21.3.2001, s. 1).

WSPÓLNA DEKLARACJA W ODNIESIENIU DO ISLANDII, NORWEGII, SZWAJCARII I LIECHTENSTEINU

Umawiające się Strony przyjmują do wiadomości ścisłe związki między Unią Europejską a Norwegią, Islandią, Szwajcarią i Liechtensteinem, w szczególności na mocy umów z dnia 18 maja 1999 r. i 26 października 2004 r. dotyczących włączenia tych państw we wprowadzanie, stosowanie i rozwijanie dorobku Schengen.

W związku z tym pożądane jest, aby władze Norwegii, Islandii, Szwajcarii i Liechtensteinu, z jednej strony, oraz władze Peru, z drugiej strony, zawarły niezwłocznie dwustronne umowy dotyczące zniesienia wiz krótkoterminowych na podobnych warunkach, jak niniejsza Umowa.

WSPÓLNA DEKLARACJA W SPRAWIE WYKŁADNI KATEGORII OSÓB PODRÓŻUJĄCYCH W CELU PROWADZENIA DZIAŁALNOŚCI ZAROBKOWEJ, O KTÓREJ MOWA W ART. 3 UST. 2 NINIEJSZEJ UMOWY

Pragnąc zapewnić spójną wykładnię, Umawiające się Strony uzgadniają na potrzeby niniejszej Umowy, że kategoria osób prowadzących działalność zarobkową obejmuje osoby wjeżdżające w celu wykonywania działalności zawodowej lub pracy za wynagrodzeniem na terytorium innej Umawiającej się Strony jako pracownik lub dostawca usług.

Kategoria ta nie obejmuje:

—	przedsiębiorców, tj. osób podróżujących w celu rozmów biznesowych (bez zatrudnienia w państwie drugiej Umawiającej się Strony),

—	sportowców lub artystów wykonujących działalność na zasadzie ad hoc,

—	dziennikarzy wysłanych przez media działające w ich państwie zamieszkania oraz

—	stażystów wewnątrzkorporacyjnych.

Wdrażanie niniejszej deklaracji jest monitorowane przez wspólny komitet w ramach jego obowiązków na mocy art. 6 niniejszej Umowy, który może zaproponować zmiany niniejszej deklaracji, jeżeli uzna je za konieczne w oparciu o doświadczenia Umawiających się Stron.

Niniejsza deklaracja pozostaje bez uszczerbku dla definicji kategorii podróżnych w prawie krajowym Peru do celów wjazdu, wyjazdu, tranzytu i pobytu na terytorium Peru.

WSPÓLNA DEKLARACJA W SPRAWIE WYKŁADNI OKRESU 90 DNI W KAŻDYM OKRESIE 180-DNIOWYM, O KTÓRYM MOWA W ART. 4 NINIEJSZEJ UMOWY

Umawiające się Strony uznają, że okres nieprzekraczający 90 dni w każdym okresie 180-dniowym, o którym mowa w art. 4 niniejszej Umowy, oznacza albo ciągły pobyt albo kilka następujących po sobie pobytów, których łączny czas trwania nie przekracza 90 dni w każdym okresie 180-dniowym.

Pojęcie „każdy” oznacza stosowanie ruchomego 180-dniowego okresu odniesienia, zakładającego sprawdzenie wstecz, dla każdego dnia pobytu, ostatniego 180-dniowego okresu w celu ustalenia, czy wymóg dotyczący nieprzekroczenia 90 dni w każdym okresie 180-dniowym pozostaje spełniony. Oznacza to między innymi, że nieobecność przez nieprzerwany okres 90 dni umożliwia kolejny pobyt nieprzekraczający 90 dni.

WSPÓLNA DEKLARACJA DOTYCZĄCA INFORMOWANIA OBYWATELI O UMOWIE DOTYCZĄCEJ ZNIESIENIA WIZ

Uznając znaczenie zasady przejrzystości dla obywateli Unii Europejskiej i obywateli Peru, Umawiające się Strony zgadzają się zapewnić rozpowszechnienie pełnych informacji o treści i skutkach umowy dotyczącej zniesienia wiz i związanych z nią kwestiach, takich jak warunki wjazdu.

WSPÓLNA DEKLARACJA DOTYCZĄCA WPROWADZENIA PASZPORTÓW BIOMETRYCZNYCH PRZEZ REPUBLIKĘ PERU

Republika Peru jako Umawiająca się Strona deklaruje, że udzieliła zamówienia dotyczącego produkcji paszportów biometrycznych i zobowiązuje się do wydawania tylko paszportów biometrycznych swoim obywatelom najpóźniej do dnia 31 lipca 2016 r. Paszporty te będą w pełni zgodne z wymogami ICAO przewidzianymi w ICAO Doc 9303.

Umawiające się Strony zgadzają się, że niewywiązanie się z wydawania tylko paszportów biometrycznych do dnia 31 lipca 2016 r. stanowi wystarczającą podstawę do zawieszenia stosowania niniejszej Umowy zgodnie z procedurami określonymi w jej art. 8 ust. 4.

WSPÓLNA DEKLARACJA W SPRAWIE WSPÓŁPRACY DOTYCZĄCEJ NIEUREGULOWANEJ MIGRACJI

Umawiające się Strony przypominają, że na podstawie art. 49 ust. 3 Umowy o dialogu politycznym i współpracy między Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi, z jednej strony, a Wspólnotą Andyjską i jej państwami członkowskimi, z drugiej strony, zgodziły się na readmisję swoich migrantów o nieuregulowanym statusie.

Umawiające się Strony będą ściśle monitorować to zobowiązanie. Strony zgadzają się zawrzeć na wniosek którejkolwiek z Umawiających się Stron, a w szczególności w przypadku zwiększenia nieuregulowanej migracji i w przypadku problemów związanych z readmisją migrantów o nieuregulowanym statusie po wejściu w życie niniejszej Umowy, umowę regulującą szczegółowe zobowiązania obu sStron w zakresie readmisji migrantów o nieuregulowanym statusie.

Umawiające się Strony zgodnie postanawiają, że niewywiązanie się z zawarcia takiej umowy o readmisji na wniosek którejkolwiek z Umawiających się Stron stanowi wystarczającą podstawę do zawieszenia stosowania niniejszej Umowy zgodnie z procedurą określoną w jej art. 8 ust. 4.

24.3.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 78/11

ROZPORZĄDZENIE DELEGOWANE KOMISJI (UE) 2016/438

z dnia 17 grudnia 2015 r.

uzupełniające dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/65/WE w odniesieniu do obowiązków depozytariuszy

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/65/WE z dnia 13 lipca 2009 r. w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do przedsiębiorstw zbiorowego inwestowania w zbywalne papiery wartościowe (UCITS) (1), w szczególności jej art. 26b,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Istotne jest, aby zapewnić jednolite osiągnięcie celów dyrektywy 2009/65/WE we wszystkich państwach członkowskich, zwiększyć integralność rynku wewnętrznego i zagwarantować pewność prawa jego uczestnikom, w tym inwestorom detalicznym i instytucjonalnym, właściwym organom i innym zainteresowanym stronom. Forma rozporządzenia zapewnia spójne ramy dla wszystkich podmiotów gospodarczych i stanowi najlepszą możliwą gwarancję równych szans, jednolitych warunków konkurencji i wspólnych odpowiednich standardów w zakresie ochrony inwestorów. Ponadto rozporządzenie zapewnia bezpośrednie stosowanie szczegółowych jednolitych zasad dotyczących działalności przedsiębiorstw zbiorowego inwestowania w zbywalne papiery wartościowe (UCITS) i depozytariuszy, które to zasady z założenia mają bezpośrednie zastosowanie, a tym samym nie wymagają dalszej transpozycji na szczeblu krajowym. Przyjęcie rozporządzenia zagwarantuje również, że właściwe zmiany dyrektywy 2009/65/WE, wprowadzone dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/91/UE (2), będą stosowane od tego samego dnia we wszystkich państwach członkowskich.

(2)

W celu zapewnienia wysokiego poziomu ochrony inwestorów – uwzględniającego fakt, że UCITS jest systemem inwestorów detalicznych – w dyrektywie 2009/65/WE ustanowiono szeroki zbiór wymogów dotyczących obowiązków depozytariusza, ustaleń związanych z przekazaniem oraz systemu odpowiedzialności za utrzymywane aktywa UCITS. Należy zatem jasno określić konkretne prawa i obowiązki depozytariusza, spółki zarządzającej i spółki inwestycyjnej. Pisemna umowa powinna zawierać wszystkie szczegóły niezbędne dla odpowiedniego przechowywania wszystkich aktywów UCITS przez depozytariusza lub osobę trzecią, której przekazuje się funkcje w zakresie przechowywania zgodnie z dyrektywą 2009/65/WE, aby depozytariusz odpowiednio wypełniał swoje funkcje nadzorcze i kontrolne.

(3)

Aby umożliwić depozytariuszowi ocenę i monitorowanie ryzyka w zakresie utrzymywania, w pisemnej umowie należy zawrzeć wystarczająco szczegółowe informacje dotyczące kategorii instrumentów finansowych, w które może inwestować UCITS, oraz przedstawić regiony geograficzne, w których UCITS planuje przeprowadzać inwestycje. W umowie należy również zawrzeć szczegóły dotyczące procedury eskalacji w celu określenia okoliczności, obowiązku zgłoszenia oraz kroków, jakie ma podjąć pracownik depozytariusza, niezależnie od szczebla struktury organizacyjnej, w związku z wszelkimi wykrytymi rozbieżnościami, w tym zgłoszenia ich spółce zarządzającej lub spółce inwestycyjnej bądź właściwym organom, zgodnie z wymogami niniejszego rozporządzenia. Depozytariusz powinien zatem ostrzec spółkę zarządzającą lub spółkę inwestycyjną o każdym istotnym zagrożeniu zidentyfikowanym w systemie rozrachunku konkretnego rynku. Rozwiązanie umowy powinno odzwierciedlić fakt, że stanowi ono środek stosowany przez depozytariusza w ostateczności, jeżeli nie jest on przekonany, iż aktywa są odpowiednio chronione. W ramach umowy należy również zapobiec pokusie nadużycia polegającej na podejmowaniu przez UCITS decyzji inwestycyjnych niezależnie od ryzyka utrzymywania, wynikającej z faktu, że odpowiedzialność ponosiłby depozytariusz. W celu zachowania wysokiego standardu ochrony inwestorów należy w odniesieniu do całego łańcucha utrzymywania zastosować wymóg określający szczegóły nadzorowania osób trzecich.

(4)

W celu zagwarantowania, że depozytariusz może pełnić swoje obowiązki, konieczne jest wyjaśnienie zadań przewidzianych w art. 22 ust. 3 dyrektywy 2009/65/WE, w szczególności kontroli drugiego poziomu, które ma przeprowadzać depozytariusz. Takie zadania nie powinny uniemożliwiać depozytariuszowi przeprowadzenia – jeśli uzna on to za stosowne – weryfikacji ex ante w porozumieniu z UCITS. W celu zapewnienia zdolności wypełniania swoich obowiązków depozytariusz powinien ustanowić własną procedurę eskalacji stosowaną w sytuacjach, w których wykryto rozbieżności. W ramach tej procedury należy zagwarantować zawiadamianie właściwych organów o wszystkich istotnych naruszeniach. Obowiązki nadzorcze depozytariusza względem osób trzecich powinny pozostać bez uszczerbku dla obowiązków spoczywających na UCITS na mocy dyrektywy 2009/65/WE.

(5)

Depozytariusz powinien sprawdzać, czy istnieje zgodność liczby wyemitowanych jednostek uczestnictwa z otrzymanymi wpływami z tytułu subskrypcji. Ponadto w celu dopilnowania, aby wpłynęły płatności dokonywane przez inwestorów w ramach subskrypcji, depozytariusz powinien zapewnić również przeprowadzenie kolejnego uzgodnienia między zleceniami subskrypcji a wpływami z tytułu subskrypcji. Takie samo uzgodnienie należy wykonać w odniesieniu do zleceń umorzenia. Depozytariusz powinien również sprawdzić, czy liczba jednostek uczestnictwa na rachunkach UCITS zgadza się z liczbą pozostałych w obrocie jednostek uczestnictwa w rejestrze UCITS. Depozytariusz powinien odpowiednio dostosować swoje procedury, uwzględniając przepływ subskrypcji i umorzeń.

(6)

Depozytariusz powinien wprowadzić wszelkie niezbędne środki w celu zapewnienia skutecznego wdrożenia odpowiednich zasad i procedur wyceny w zakresie aktywów UCITS w drodze przeprowadzania kontroli wyrywkowych lub porównywania zgodności zmiany w obliczaniu wartości aktywów netto w czasie ze zmianą punktu odniesienia. Ustanawiając swoje procedury, depozytariusz powinien dobrze znać metodyki wyceny stosowane przez UCITS do wyceny aktywów UCITS. Częstotliwość takich kontroli powinna odpowiadać częstotliwości przeprowadzania wyceny aktywów UCITS.

(7)

Ze względu na swój obowiązek nadzorczy wynikający z dyrektywy 2009/65/WE depozytariusz powinien ustanowić procedurę przeprowadzania weryfikacji ex post zgodności UCITS z mającymi zastosowanie przepisami ustawowymi i wykonawczymi oraz regulaminem i dokumentami założycielskimi UCITS. Powinno to obejmować takie obszary, jak sprawdzenie, czy inwestycje UCITS są zgodne z jego strategiami inwestycyjnymi opisanymi w regulaminie UCITS i dokumentach ofertowych, oraz dopilnowanie, aby UCITS nie naruszało swoich ograniczeń inwestycyjnych. Depozytariusz powinien monitorować transakcje UCITS i badać wszystkie nietypowe transakcje. W przypadku naruszenia ograniczeń lub obostrzeń określonych w obowiązującym prawie lub regulacjach lub naruszenia regulaminu i postanowień dokumentów założycielskich UCITS depozytariusz podejmuje bezzwłoczne działania, aby odwrócić transakcję, która stanowi naruszenie takich przepisów, regulacji lub regulaminu.

(8)

Depozytariusz powinien zapewnić dokładne obliczanie dochodu UCITS zgodnie z dyrektywą 2009/65/WE. Aby to osiągnąć, depozytariusz musi zapewnić odpowiednie obliczenie i właściwy podział dochodu oraz – jeżeli wykryje błąd – zagwarantować, że UCITS podejmie odpowiednie działania naprawcze. Po dopilnowaniu tej kwestii depozytariusz musi sprawdzić kompletność i dokładność podziału dochodu.

(9)

Aby depozytariusz miał wyraźny obraz wszystkich wpływów i wypływów środków pieniężnych UCITS we wszystkich przypadkach, UCITS powinno zagwarantować, że depozytariusz otrzymuje bez zbędnej zwłoki dokładne informacje dotyczące wszystkich przepływów środków pieniężnych, w tym od każdej osoby trzeciej, u której otwarty został rachunek pieniężny UCITS.

(10)

Aby przepływy środków pieniężnych UCITS były odpowiednio monitorowane, depozytariusz powinien zagwarantować, że będą istniały procedury ukierunkowane na właściwe monitorowanie przepływów środków pieniężnych UCITS, że będą one skutecznie wdrażane oraz że okresowo prowadzone będą przeglądy tych procedur. W szczególności depozytariusz powinien przeanalizować procedurę uzgadniania, aby uzyskać pewność, że jest ona odpowiednia dla danego UCITS i wykonywana w odpowiednich odstępach, uwzględniając charakter, zakres i złożoność danego UCITS. W ramach takiej procedury należy na przykład porównać po kolei każdy przepływ środków pieniężnych widniejący na wyciągu z rachunku bankowego z przepływami środków pieniężnych zarejestrowanych na rachunkach UCITS. Jeżeli uzgadniania przeprowadzane są codziennie, tak jak ma to miejsce w przypadku większości UCITS, depozytariusz również powinien przeprowadzać swoje uzgodnienie codziennie. Depozytariusz powinien w szczególności monitorować rozbieżności wskazane w ramach procedur uzgadniania i podejmowane środki naprawcze w celu powiadomienia UCITS bez zbędnej zwłoki o każdej nieprawidłowości, której nie udało się usunąć, oraz w celu przeprowadzenia pełnego przeglądu procedur uzgadniania. Tego rodzaju przegląd należy przeprowadzać co najmniej raz w roku. Depozytariusz powinien również terminowo określać znaczne przepływy środków pieniężnych, a w szczególności przepływy, które mogą być niezgodne z operacjami UCITS, takie jak zmiany w pozycjach aktywów UCITS lub w subskrypcjach i umorzeniach, oraz powinien otrzymywać okresowo wyciągi z rachunków pieniężnych i sprawdzać zgodność własnych rejestrów poziomów płynności z rejestrami UCITS. Zgodnie z art. 22 ust. 5 lit. b) dyrektywy 2009/65/WE depozytariusz na bieżąco aktualizuje swój rejestr.

(11)

Depozytariusz musi dopilnować, aby wpłynęły wszystkie płatności dokonywane przez inwestorów lub w ich imieniu w ramach subskrypcji udziałów lub jednostek uczestnictwa w UCITS oraz aby zostały one zaksięgowane na co najmniej jednym rachunku pieniężnym zgodnie z dyrektywą 2009/65/WE. UCITS powinno zatem zagwarantować, że depozytariusz uzyska stosowne informacje, których potrzebuje, aby właściwie monitorować otrzymywanie płatności inwestorów. UCITS musi dopilnować, aby depozytariusz uzyskiwał te informacje bez zbędnej zwłoki w momencie, w którym osoba trzecia otrzymuje zlecenie umorzenia lub emisji jednostek uczestnictwa w UCITS. Podmiot odpowiedzialny za subskrypcję i umorzenie jednostek uczestnictwa w UCITS powinien zatem przekazać te informacje depozytariuszowi na koniec dnia roboczego, aby uniknąć każdego przypadku niewłaściwego wykorzystania płatności inwestorów.

(12)

Depozytariusz powinien utrzymywać wszystkie instrumenty finansowe UCITS, które można by rejestrować lub trzymać na rachunku bezpośrednio lub pośrednio w imieniu depozytariusza lub osoby trzeciej, której przekazuje się funkcje w zakresie przechowywania, w szczególności na poziomie centralnego depozytu papierów wartościowych. Ponadto depozytariusz powinien utrzymywać te instrumenty finansowe, które są tylko bezpośrednio rejestrowane u samego emitenta lub jego przedstawiciela w imieniu depozytariusza lub osoby trzeciej, której przekazano funkcje w zakresie przechowywania. Nie należy utrzymywać instrumentów finansowych, które zgodnie z mającym zastosowanie prawem krajowym są rejestrowane u emitenta lub jego przedstawiciela wyłącznie w imieniu UCITS. Należy utrzymywać wszystkie instrumenty finansowe, które mogą zostać fizycznie dostarczone depozytariuszowi. Pod warunkiem spełnienia warunków, na jakich mają być utrzymywane instrumenty finansowe, sam depozytariusz lub osoba trzecia, której przekazano funkcje w zakresie przechowywania, musi również utrzymywać instrumenty finansowe dostarczane jako zabezpieczenie na rzecz osoby trzeciej lub dostarczane przez osobę trzecią na rzecz UCITS dopóty, dopóki dane instrumenty finansowe należą do UCITS.

(13)

W odniesieniu do utrzymywanych instrumentów finansowych przez cały czas należy zapewniać należytą staranność i ochronę. Aby zagwarantować, że ryzyko utrzymywania zostanie odpowiednio ocenione, należy określić jasne obowiązki dla depozytariusza, który w ramach zapewnienia należytej staranności powinien w szczególności wiedzieć, które osoby trzecie tworzą łańcuch utrzymywania, dopilnować, aby w całym łańcuchu utrzymywania przestrzegano zobowiązań w zakresie należytej staranności i obowiązku rozdziału, zagwarantować, że będzie on miał odpowiednie prawo dostępu do ksiąg i rejestrów osób trzecich, którym zostały przekazane funkcje w zakresie przechowywania, zapewnić zgodność z wymogami dotyczącymi należytej staranności i obowiązku rozdziału, sporządzać dokumenty i udostępniać je spółce zarządzającej lub spółce inwestycyjnej.

(14)

Depozytariusz zawsze powinien mieć kompleksowy przegląd wszystkich aktywów, które nie są utrzymywanymi instrumentami finansowymi. Aktywa te podlegałyby obowiązkowi weryfikacji tytułu własności i prowadzenia rejestru zgodnie z dyrektywą 2009/65/WE. Przykładami takich aktywów są rzeczowe aktywa trwałe, które nie kwalifikują się jako instrumenty finansowe zgodnie z dyrektywą 2009/65/WE lub których nie można fizycznie dostarczyć do depozytariusza, umowy finansowe, takie jak pewne instrumenty pochodne lub depozyty pieniężne.

(15)

Aby uzyskać wystarczający stopień pewności, że UCITS faktycznie jest właścicielem aktywów, depozytariusz upewnia się, że otrzymał wszystkie informacje, które uznaje za niezbędne do przekonania się, iż UCITS ma prawo własności do danych aktywów. Informacje te mogą mieć formę kopii oficjalnego dokumentu, z którego wynika, że UCITS jest właścicielem danego składnika aktywów, lub jakiegokolwiek formalnego i wiarygodnego dowodu uznanego przez depozytariusza za odpowiedni. W razie potrzeby depozytariusz powinien zwrócić się do UCITS i – w zależności od przypadku – lub do osoby trzeciej z wnioskiem o przedstawienie dodatkowych dowodów.

(16)

Depozytariusz prowadzi również rejestr wszystkich aktywów, co do których ma pewność, że są własnością UCITS. Może on ustanowić procedurę w zakresie otrzymywania informacji od osób trzecich, w tym procedury gwarantujące, że aktywów nie można przenieść bez wcześniejszego zawiadomienia o takich transakcjach depozytariusza lub osoby trzeciej, której przekazuje się funkcje w zakresie przechowywania.

(17)

Przekazując funkcje w zakresie przechowywania osobie trzeciej zgodnie z art. 22a dyrektywy 2009/65/WE, depozytariusz ma obowiązek wdrożenia i zastosowania odpowiedniej i udokumentowanej procedury, aby osoba, której przekazano funkcje w zakresie przechowywania, zawsze przestrzegała wymogów art. 22a ust. 3 tej dyrektywy. W celu zapewnienia wystarczającego poziomu ochrony aktywów konieczne jest ustalenie określonych zasad, które należy stosować w związku z przekazaniem funkcji w zakresie przechowywania.

(18)

Takich zasad nie należy uważać za wyczerpujące ani pod względem określenia wszystkich szczegółów postępowania depozytariusza z należytą fachowością, dbałością i starannością, ani pod względem wskazania wszystkich środków, jakie powinien stosować depozytariusz w związku z samymi przedmiotowymi zasadami. Obowiązek monitorowania na bieżąco osoby trzeciej, której przekazano funkcje w zakresie przechowywania, powinien polegać na sprawdzeniu, czy dana osoba trzecia prawidłowo wykonuje wszystkie przekazane funkcje i czy przestrzega umowy o przekazanie oraz innych wymogów prawnych takich jak wymogi dotyczące niezależności oraz zakaz ponownego wykorzystania. Depozytariusz powinien również przeprowadzić przegląd elementów ocenianych w trakcie procesu wyboru i wyznaczania oraz porównać je z rozwojem rynku. Depozytariusz powinien zawsze być w stanie odpowiednio ocenić ryzyko związane z decyzją o powierzeniu aktywów osobie trzeciej. Częstotliwość przeglądu należy dostosować, tak aby zawsze był on spójny z warunkami rynkowymi i związanym ryzykiem. Aby skutecznie reagować na ewentualne nadmierne zadłużenie osoby trzeciej, depozytariusz powinien rozpocząć realizację planu awaryjnego, w tym, w stosownych przypadkach, możliwy wybór alternatywnych dostawców. Chociaż tego rodzaju środki mogą ograniczyć ryzyko utrzymywania, na jakie narażony jest depozytariusz, nie powodują one zawężenia obowiązku polegającego na zwrocie instrumentów finansowych lub wypłaceniu odpowiadającej im kwoty, jeżeli zostaną one utracone, co zależy od kwestii, czy spełnione zostały wymogi art. 24 dyrektywy 2009/65/WE.

(19)

Aby depozytariusz mógł stwierdzić, że aktywa UCITS i prawa UCITS są chronione na wypadek niewypłacalności osoby trzeciej, musi on posiadać wiedzę na temat przepisów dotyczących upadłości obowiązujących w państwie trzecim, w którym siedzibę ma osoba trzecia, oraz zapewnić wykonalność wiążących ich stosunków umownych. W celu zapewnienia wykonalności ustaleń umownych również w przypadku niewypłacalności osoby trzeciej depozytariusz – zanim przekaże funkcje w zakresie przechowywania osobie trzeciej posiadającej siedzibę poza Unią – musi uzyskać niezależną opinię prawną na temat wykonalności ustaleń umownych z osobą trzecią na podstawie przepisów i orzecznictwa w zakresie upadłości obowiązujących w państwie trzecim, w którym siedzibę ma osoba trzecia. Obowiązek depozytariusza polegający na ocenie ram regulacyjnych i prawnych państwa trzeciego obejmuje również uzyskanie niezależnej opinii prawnej oceniającej przepisy i orzecznictwo w zakresie upadłości w państwie trzecim, w którym siedzibę ma osoba trzecia. Opinie można łączyć, w zależności od przypadku, lub mogą one być wydawane dla każdej jurysdykcji przez właściwe federacje branżowe lub firmy prawne i być skierowane do kilku depozytariuszy.

(20)

Ustalenia umowne z wybraną osobą trzecią, której powierzone zostały funkcje w zakresie przechowywania, powinny zawierać klauzulę dotyczącą wcześniejszego wypowiedzenia, ponieważ jest to konieczne, aby depozytariusz był w stanie wypowiedzieć taki stosunek umowny w przypadku, kiedy prawo lub orzecznictwo państwa trzeciego zmieni się w taki sposób, że nie będzie już zapewniona ochrona aktywów UCITS. W takich przypadkach depozytariusz musi poinformować o tym spółkę zarządzającą lub spółkę inwestycyjną. Spółka zarządzająca lub spółka inwestycyjna powinna z kolei powiadomić o tym właściwe organy i podjąć wszelkie niezbędne kroki, które są w najlepszym interesie UCITS i jego inwestorów. Powiadomienie właściwych organów o zwiększonym ryzyku utrzymywania lub ryzyku niewypłacalności w odniesieniu do aktywów UCITS w państwie trzecim nie powinno zwalniać depozytariusza, spółki zarządzającej ani spółki inwestycyjnej z ich zadań i zobowiązań określonych w dyrektywie 2009/65/WE.

(21)

Przekazując funkcje w zakresie przechowywania, depozytariusz powinien zapewnić przestrzeganie wymogów art. 22a ust. 3 lit. c) dyrektywy 2009/65/WE i prawidłowy rozdział aktywów klientów UCITS depozytariusza. Ten obowiązek ma w szczególności zapewnić, aby aktywa UCITS nie zostały utracone z powodu niewypłacalności osoby trzeciej, której przekazano funkcje w zakresie przechowywania, oraz aby nie zostały one ponownie wykorzystane przez osobę trzecią na jej własny rachunek. Ponadto depozytariusz powinien móc zabronić posiadania tymczasowych deficytów w aktywach klientów, stosować bufory lub wprowadzić uzgodnienia, w ramach których zabrania się wykorzystania salda debetowego jednego klienta w celu kompensacji salda wierzytelności innego klienta. Chociaż tego rodzaju środki mogą ograniczyć ryzyko utrzymywania, na jakie narażony jest depozytariusz przy przekazywaniu funkcji w zakresie przechowywania, nie powodują one zmiany obowiązku polegającego na zwrocie instrumentów finansowych lub wypłaceniu odpowiadającej im kwoty, jeżeli zostaną utracone, co zależy od kwestii, czy spełnione zostały wymogi dyrektywy 2009/65/WE.

(22)

Przed przekazaniem funkcji w zakresie przechowywania oraz w okresie przekazania depozytariusz powinien zapewnić za pomocą ustaleń przedumownych i umownych, aby osoba trzecia podjęła kroki i dokonała ustaleń w celu zagwarantowania, że aktywa UCITS są niedostępne do podziału ani do zbycia i podziału środków między wierzycieli osoby trzeciej. Dyrektywą 2009/65/WE nałożono na wszystkie państwa członkowskie obowiązek dostosowania ich właściwych przepisów dotyczących upadłości do tego wymogu. Konieczne jest zatem, aby depozytariusz uzyskał informacje z niezależnych źródeł na temat obowiązujących przepisów i orzecznictwa w zakresie upadłości w państwie trzecim, w którym mają być utrzymywane aktywa UCITS.

(23)

Depozytariusz ponosi odpowiedzialność na mocy art. 24 ust. 1 akapit drugi dyrektywy 2009/65/WE w przypadku utraty instrumentu finansowego utrzymywanego przez samego depozytariusza lub przez osobę trzecią, której przekazano zadanie przechowywania, o ile depozytariusz nie wykaże, że utrata wynikała z wydarzenia zewnętrznego poza uzasadnioną kontrolą, którego skutki byłyby nieuniknione mimo wszelkich uzasadnionych kroków podjętych w celu zapobieżenia im. Taką utratę należy odróżnić od ponoszonych przez inwestorów strat w inwestycjach wynikających ze spadku wartości aktywów wskutek decyzji inwestycyjnej.

(24)

Aby utrata poskutkowała pociągnięciem depozytariusza do odpowiedzialności, utrata musi być ostateczna, czyli nie może istnieć perspektywa odzyskania aktywów finansowych. Sytuacji, w których instrument finansowy jest jedynie czasowo niedostępny lub zamrożony, nie należy zatem uznawać za utratę w rozumieniu art. 24 dyrektywy 2009/65/WE. Można natomiast określić trzy rodzaje sytuacji, w których utratę należy uznać za ostateczną: jeżeli dany instrument finansowy już nie istnieje lub nigdy nie istniał; jeżeli dany instrument finansowy istnieje, jednak UCITS bezpowrotnie straciło prawo własności do tego instrumentu; oraz jeżeli UCITS posiada prawo własności, ale nie może już na stałe przenieść tytułu własności do danego instrumentu finansowego lub utworzyć ograniczone prawa własności do takiego instrumentu.

(25)

Uznaje się, że instrument finansowy już nie istnieje, jeżeli na przykład zniknął w wyniku błędu rachunkowego, którego nie można naprawić, lub jeżeli taki instrument nigdy nie istniał, gdy tytuł własności UCITS zarejestrowano na podstawie sfałszowanych dokumentów. Sytuacje, w których utrata instrumentów finansowych wynika z nieuczciwych zachowań, należy uznać za utratę.

(26)

Nie można mieć pewności, że doszło do utraty, jeżeli instrument finansowy został zastąpiony innym instrumentem finansowym lub zamieniony na inny instrument finansowy, w sytuacjach, w których akcje są umarzane i zastępowane w drodze emisji nowych akcji w ramach reorganizacji przedsiębiorstwa. Nie należy uznawać, że UCITS jest na stałe pozbawione prawa własności do instrumentu finansowego, jeżeli zgodnie z prawem przeniosło tytuł własności na osobę trzecią. W związku z tym, jeżeli istnieje rozróżnienie na własność prawną i własność rzeczywistą aktywów, definicja utraty powinna odnosić się do utraty prawa własności rzeczywistej.

(27)

Depozytariusz może uniknąć odpowiedzialności na mocy art. 24 dyrektywy 2009/65/WE tylko w przypadku wydarzenia zewnętrznego wykraczającego poza jego kontrolę, którego skutki są nieuniknione mimo wszelkich uzasadnionych kroków podjętych w celu zapobieżenia im. Aby depozytariusz został uwolniony od odpowiedzialności, powinien udowodnić, że wszystkie te warunki łącznie zostały spełnione, ponadto należy ustanowić procedurę, która powinna być przestrzegana w takim przypadku.

(28)

Najpierw należy ustalić, czy wydarzenie, które doprowadziło do utraty, było wydarzeniem zewnętrznym. Na odpowiedzialność depozytariusza nie powinno mieć wpływu przekazanie funkcji w zakresie przechowywania, a zatem należy uznać, że dane wydarzenie jest wydarzeniem zewnętrznym, jeżeli nie doszło do niego w wyniku jakiegokolwiek działania lub zaniechania depozytariusza lub osoby trzeciej, której przekazano przechowywanie instrumentów finansowych oddanych do utrzymywania. Następnie należy ocenić, czy dane wydarzenie wykracza poza kontrolę depozytariusza, sprawdzając, czy ostrożny depozytariusz nie mógł uczynić niczego, aby zapobiec wystąpieniu tego wydarzenia. W ramach tych kroków za wydarzenia zewnętrzne wykraczające poza uzasadnioną kontrolę można uznać zarówno klęski żywiołowe, jak i działania organu publicznego. Z kolei ani utraty wskutek niezastosowania wymogów w zakresie rozdziału określonych w art. 21 ust. 11 lit. d) ppkt (iii) dyrektywy 2009/65/WE, ani utraty aktywów wynikającej z zakłócenia działalności osoby trzeciej w związku z niewypłacalnością nie można uznać za wydarzenia zewnętrzne wykraczające poza uzasadnioną kontrolę.

(29)

Depozytariusz powinien także udowodnić, że utracie nie można było zapobiec mimo wszelkich uzasadnionych kroków podjętych w tym celu. W tym kontekście depozytariusz powinien powiadomić spółkę zarządzającą lub spółkę inwestycyjną i w zależności od okoliczności podjąć odpowiednie działanie. Przykładowo w sytuacji, w której depozytariusz uważa, że jedynym odpowiednim działaniem jest zbycie instrumentów finansowych, powinien należycie powiadomić spółkę zarządzającą lub spółkę inwestycyjną, która z kolei musi pisemnie poinstruować depozytariusza, czy ma on nadal utrzymywać dane instrumenty finansowe czy ma je zbyć. Każdą skierowaną do depozytariusza instrukcję dotyczącą dalszego utrzymywania aktywów należy bez zbędnej zwłoki zgłosić inwestorom UCITS. Spółka zarządzająca lub spółka inwestycyjna powinna należycie rozważyć zalecenia depozytariusza. W zależności od okoliczności, jeżeli depozytariusz nadal ma obawy, że pomimo kolejnych ostrzeżeń poziom ochrony danego instrumentu finansowego jest niewystarczający, powinien rozważyć podjęcie dalszego możliwego działania, takiego jak rozwiązanie umowy pod warunkiem zapewnienia UCITS czasu na znalezienie innego depozytariusza zgodnie z prawem krajowym.

(30)

W przypadku zabezpieczeń mających na celu ochronę inwestorów w ramach systemu depozytariuszy należy uwzględnić możliwe zależności między depozytariuszem a spółką zarządzającą lub spółką inwestycyjną, np. wynikające ze wspólnego lub powiązanego zarządzania lub krzyżowych powiązań kapitałowych. Takie zależności – jeśli są dozwolone na mocy prawa krajowego i w stopniu dozwolonym przez to prawo –mogłyby spowodować konflikt interesów objawiający się powstaniem ryzyka nadużyć (niezgłaszanie nieprawidłowości właściwym organom w celu uniknięcia utraty reputacji) lub ryzyka związanego z krokami prawnymi (niechęć do podjęcia kroków prawnych wobec depozytariusza lub unikanie podjęcia takich kroków), stronniczością wyboru (wybór depozytariusza nie byłby oparty na jakości i cenie), powstaniem ryzyka niewypłacalności (niższe standardy rozdziału aktywów lub mniej uważne sprawdzanie wypłacalności depozytariusza), ekspozycją na ryzyko w ramach jednej grupy (inwestycje wewnątrzgrupowe).

(31)

Niezależność operacyjna spółki zarządzającej lub spółki inwestycyjnej oraz depozytariusza, w tym w sytuacjach, gdy przekazano funkcje w zakresie przechowywania, stanowi dodatkowe zabezpieczenie zapewniające ochronę inwestorów bez ponoszenia nadmiernych kosztów poprzez podniesienie standardów zachowania podmiotów należących do tej samej grupy lub powiązanych ze sobą w inny sposób. Wymogi związane z niezależnością operacyjną powinny uwzględniać istotne elementy takie jak tożsamość lub związki osobiste zarządzających, pracowników lub osób wykonujących funkcje nadzorcze z innymi podmiotami lub spółkami w ramach grupy, w tym sytuacje, kiedy takie osoby są powiązane.

(32)

Aby zapewnić proporcjonalne traktowanie w sytuacjach, gdy spółka zarządzająca lub spółka inwestycyjna i depozytariusz należą do tej samej grupy, co najmniej jedna trzecia członków lub dwie osoby w organach odpowiedzialnych za funkcje nadzorcze lub w organach zarządzających, które również są odpowiedzialne za funkcje nadzorcze – w zależności od tego, która wartość jest niższa – powinny być niezależne.

(33)

Jeśli chodzi o zarządzanie przedsiębiorstwem, należy odzwierciedlić specyficzne cechy zarówno systemu monistycznego, w którym spółka zarządzana jest przez jeden podmiot przedsiębiorstwa, który wykonuje funkcje zarządcze i funkcje nadzorcze, jak i cechy systemu dualistycznego, w którym zarząd oraz rada nadzorcza działają oddzielnie.

(34)

W celu umożliwienia właściwym organom, UCITS i depozytariuszom dostosowania się do nowych przepisów zawartych w niniejszym rozporządzeniu, tak aby przepisy te mogły być stosowane w sposób skuteczny i wydajny, należy odroczyć rozpoczęcie stosowania niniejszego rozporządzenia o sześć miesięcy od daty jego wejścia w życie.

(35)	Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią grupy ekspertów Europejskiego Komitetu Papierów Wartościowych,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

ROZDZIAŁ 1

DEFINICJE I SZCZEGÓŁY PISEMNEJ UMOWY

(Artykuł 22 ust. 2 dyrektywy 2009/65/WE)

Artykuł 1

Definicje

Do celów niniejszego rozporządzenia stosuje się następujące definicje:

„powiązanie” oznacza sytuację, w której co najmniej dwie osoby fizyczne lub prawne są związane przez bezpośredni lub pośredni znaczny pakiet akcji w przedsiębiorstwie reprezentujący co najmniej 10 % kapitału lub praw głosu, lub pakiet, który umożliwia wywieranie znaczącego wpływu na zarządzanie przedsiębiorstwa, w którym pakiet ten występuje;

„powiązanie w ramach grupy” oznacza sytuację, w której co najmniej dwa przedsiębiorstwa lub podmioty należą do tej samej grupy w rozumieniu art. 2 ust. 11 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/34/UE (3) lub międzynarodowych standardów rachunkowości przyjętych zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1606/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady (4).

Artykuł 2

Umowa o wyznaczenie depozytariusza

1. Umowę potwierdzającą wyznaczenie depozytariusza zgodnie z art. 22 ust. 2 dyrektywy 2009/65/WE należy sporządzić między depozytariuszem, z jednej strony, a spółką inwestycyjną lub spółką zarządzającą, z drugiej strony, dla każdego z funduszy wspólnych zarządzanych przez spółkę zarządzającą.

2. Umowa ta zawiera przynajmniej:

a)	opis usług, które mają być świadczone przez depozytariusza, oraz procedur, które mają zostać przyjęte przez depozytariusza dla każdego rodzaju aktywów, w jakie może inwestować UCITS, i które są powierzone depozytariuszowi;

opis sposobu, w jaki będą wykonywane funkcje w zakresie przechowywania i nadzoru, w zależności od rodzajów aktywów i regionów geograficznych, w których UCITS planuje inwestycje, w tym w odniesieniu do obowiązku przechowywania, wykazów krajów i procedur dodawania krajów do wykazów lub ich usuwania. Opis jest zgodny z informacjami zawartymi w regulaminie UCITS, dokumentach założycielskich i dokumentach ofertowych dotyczących aktywów, w które może inwestować UCITS;

okres obowiązywania oraz warunki zmiany i rozwiązania umowy obejmujące informacje na temat sytuacji, które mogłyby doprowadzić do rozwiązania umowy, i szczegółowe informacje dotyczące procedury rozwiązania umowy, a także procedur, które stosuje depozytariusz przy przekazaniu wszystkich istotnych informacji swojemu następcy;

d)	zobowiązania w zakresie poufności mające zastosowanie do stron zgodnie z odpowiednimi przepisami ustawowymi i wykonawczymi. Takie zobowiązania nie ograniczają możliwości uzyskania przez właściwe organy dostępu do odpowiednich dokumentów i informacji;

środki i procedury, za pomocą których depozytariusz przekazuje spółce zarządzającej lub spółce inwestycyjnej wszystkie istotne informacje, jakich potrzebują w celu wypełniania swoich obowiązków, w tym wykonywania wszelkich praw przypisanych do aktywów, oraz w celu umożliwienia spółce zarządzającej lub spółce inwestycyjnej dokonania szybkiego i dokładnego przeglądu rachunków UCITS;

środki i procedury, przy pomocy których spółka zarządzająca lub spółka inwestycyjna przekazuje wszystkie istotne informacje lub zapewnia depozytariuszowi dostęp do wszystkich informacji, które są mu niezbędne do wypełniania jego obowiązków, w tym procedury służące zagwarantowaniu, że depozytariusz otrzyma informacje od innych stron wyznaczonych przez spółkę zarządzającą lub spółkę inwestycyjną;

procedury, które należy stosować w przypadku rozważania możliwości wprowadzenia zmian w regulaminie UCITS, dokumentach założycielskich lub dokumentach ofertowych, opisujące szczegółowo sytuacje, w których należy depozytariuszowi przekazać odpowiednie informacje lub w których w celu wprowadzenia zmiany konieczne jest uzyskanie wcześniejszej zgody depozytariusza;

wszystkie niezbędne informacje dotyczące sprzedaży, subskrypcji, umorzenia, emisji, unieważnienia i odkupu jednostek uczestnictwa w UCITS, które muszą zostać wymienione między spółką inwestycyjną lub spółką zarządzającą lub osobą trzecią działającą w imieniu UCITS, z jednej strony, a depozytariuszem, z drugiej strony;

i)	wszystkie niezbędne informacje dotyczące wykonywania obowiązków przez depozytariusza, które to informacje muszą zostać wymienione między spółką inwestycyjną, spółką zarządzającą lub osobą trzecią działającą w imieniu UCITS a depozytariuszem;

jeżeli strony umowy przewidziały możliwość wyznaczenia osób trzecich do celów wykonywania części ich odpowiednich zadań – zobowiązanie do regularnego przedstawiania szczegółowych informacji na temat wszystkich wyznaczonych osób trzecich oraz, na wniosek, informacji na temat kryteriów stosowanych przy wyborze osoby trzeciej i przewidywanych środków służących monitorowaniu działań przeprowadzanych przez wybraną osobę trzecią;

k)	informacje dotyczące zadań i obowiązków stron umowy w zakresie zobowiązań dotyczących zapobiegania praniu pieniędzy i finansowaniu terroryzmu;

l)	informacje dotyczące wszystkich rachunków pieniężnych otwartych w imieniu spółki inwestycyjnej lub spółki zarządzającej działającej w imieniu UCITS oraz procedury gwarantujące, że depozytariusz będzie informowany o otwieraniu każdego nowego rachunku;

m)	szczegółowe informacje na temat procedur eskalacji stosowanych przez depozytariusza, w tym informacje pozwalające zidentyfikować osoby w ramach spółki zarządzającej lub spółki inwestycyjnej, z którymi depozytariusz powinien się skontaktować przy uruchamianiu takiej procedury;

n)	zobowiązanie depozytariusza do powiadomienia, że rozdział aktywów nie wystarcza już do zapewnienia ochrony przed niewypłacalnością osoby trzeciej, której przekazano funkcje w zakresie przechowywania w ramach określonej jurysdykcji zgodnie z art. 22a dyrektywy 2009/65/WE;

procedury służące zapewnieniu możliwości uzyskania przez depozytariusza wglądu – w zakresie jego zadań – w działalność spółki zarządzającej lub spółki inwestycyjnej oraz umożliwiające mu ocenę jakości otrzymywanych informacji, w tym poprzez uzyskanie dostępu do ksiąg spółki zarządzającej lub spółki inwestycyjnej oraz dzięki wizycie na miejscu;

p)	procedury służące zapewnieniu spółce zarządzającej lub spółce inwestycyjnej możliwości dokonania przeglądu wyników depozytariusza w zakresie wywiązywania się z jego obowiązków.

Szczegółowe informacje na temat środków i procedur określonych w lit. a)–p) przedstawia się w umowie wyznaczającej depozytariusza oraz w jakiejkolwiek późniejszej zmianie do tej umowy.

3. Strony mogą zgodzić się na przekazywanie całości lub części wymienianych między sobą informacji drogą elektroniczną pod warunkiem zapewnienia odpowiedniego mechanizmu rejestrowania takich informacji.

4. O ile prawo krajowe nie stanowi inaczej, zawieranie odrębnej pisemnej umowy w odniesieniu do każdego funduszu wspólnego nie jest obowiązkowe.

Spółka zarządzająca i depozytariusz mogą zawrzeć jedną umowę, w której wymienione zostaną fundusze wspólne zarządzane przez spółkę zarządzającą, do której odnosi się umowa.

5. W umowie potwierdzającej wyznaczenie depozytariusza oraz każdej następnej umowie należy wskazać prawo mające zastosowanie do przedmiotowej umowy.

ROZDZIAŁ 2

FUNKCJE DEPOZYTARIUSZA, OBOWIĄZEK DOCHOWANIA NALEŻYTEJ STARANNOŚCI, OBOWIĄZEK ROZDZIAŁU I OCHRONA PRZED NIEWYPŁACALNOŚCIĄ

(Artykuł 22 ust. 3, 4 i 5 oraz art. 22a ust. 2 lit. c) i d) dyrektywy 2009/65/WE)

Artykuł 3

Obowiązki nadzorcze – wymogi ogólne

1. W momencie wyznaczenia depozytariusz przeprowadza ocenę ryzyka związanego z charakterem, skalą i złożonością polityki inwestycyjnej i strategii UCITS oraz z organizacją spółki zarządzającej lub spółki inwestycyjnej. Na podstawie tej oceny depozytariusz opracowuje procedury nadzorcze, które są odpowiednie dla UCITS i aktywów, w które inwestuje, a następnie wdraża i stosuje te procedury. Procedury te są regularnie aktualizowane.

2. Wypełniając swoje obowiązki nadzorcze zgodnie z art. 22 ust. 3 dyrektywy 2009/65/WE, depozytariusz przeprowadza kontrole ex post i dokonuje weryfikacji procesów i procedur wchodzących w zakres odpowiedzialności spółki zarządzającej, spółki inwestycyjnej lub wyznaczonej osoby trzeciej. Depozytariusz w każdym przypadku gwarantuje istnienie odpowiedniej procedury weryfikacji i uzgadniania, która jest wdrażana i stosowana oraz poddawana częstemu przeglądowi. Spółka zarządzająca lub spółka inwestycyjna zapewnia przekazanie depozytariuszowi wszystkich instrukcji dotyczących aktywów UCITS oraz działań podejmowanych w ramach UCITS, tak aby mógł on przeprowadzić własną procedurę weryfikacji lub uzgadniania.

3. Depozytariusz ustanawia przejrzystą i kompleksową procedurę eskalacji stosowaną w przypadkach wykrycia potencjalnych rozbieżności w ramach wykonywania przez niego obowiązków nadzorczych – szczegółowe informacje w tym zakresie są udostępniane właściwym organom spółki zarządzającej lub spółki inwestycyjnej na ich wniosek.

4. Spółka zarządzająca lub spółka inwestycyjna dostarcza depozytariuszowi od momentu, w którym rozpocznie on pełnienie swoich obowiązków, i następnie na bieżąco wszystkie stosowne informacje, które są mu niezbędne do wypełniania zobowiązań nałożonych na niego zgodnie z przepisami art. 22 ust. 3 dyrektywy 2009/65/WE, w tym wszystkie informacje, jakie mają depozytariuszowi przedstawiać osoby trzecie.

W szczególności spółka zarządzająca lub spółka inwestycyjna gwarantuje, że depozytariusz będzie mógł uzyskać dostęp do ksiąg i będzie mógł przeprowadzać wizyty na miejscu w pomieszczeniach spółki zarządzającej lub spółki inwestycyjnej oraz w pomieszczeniach należących do jakichkolwiek podmiotów świadczących usługi wyznaczonych przez spółkę zarządzającą lub spółkę inwestycyjną, lub będzie mógł dokonać przeglądu sprawozdań i oświadczeń dotyczących uznanych zewnętrznych świadectw sporządzonych przez zewnętrznych biegłych rewidentów lub innych specjalistów w celu zapewnienia adekwatności i odpowiedniości obowiązujących procedur.

Artykuł 4

Obowiązki związane z subskrypcją i umorzeniami

1. Uznaje się, że depozytariusz spełnia wymogi przewidziane w art. 22 ust. 3 lit. a) dyrektywy 2009/65/WE, jeśli zapewnia, aby spółka zarządzająca lub spółka inwestycyjna ustanowiła, wdrożyła i stosowała właściwą i spójną procedurę do:

a)	uzgodnienia zleceń subskrypcji z wpływami z tytułu subskrypcji oraz uzgodnienia liczby wyemitowanych jednostek uczestnictwa z zyskami z subskrypcji osiągniętymi przez UCITS;

b)	uzgodnienia zleceń umorzenia z opłaconymi umorzeniami oraz uzgodnienia liczby unieważnionych jednostek uczestnictwa z umorzeniami zapłaconymi przez UCITS;

c)	regularnego weryfikowania odpowiedniości stosowanej procedury uzgadniania.

Do celów lit. a), b) i c) depozytariusz w szczególności kontroluje regularnie, czy istnieje zgodność całkowitej liczby jednostek uczestnictwa na rachunkach UCITS i całkowitej liczby pozostających w obrocie jednostek uczestnictwa, które figurują w rejestrze UCITS;

2. Depozytariusz zapewnia i regularnie kontroluje zgodność procedur dotyczących sprzedaży, emisji, odkupu, umorzenia i unieważnienia jednostek uczestnictwa UCITS z mającym zastosowanie prawem krajowym oraz z regulaminem lub dokumentami założycielskimi UCITS i sprawdza, czy procedury te są wdrażane we właściwy sposób.

3. Częstotliwość przeprowadzania kontroli przez depozytariusza odpowiada przepływowi dokonywania subskrypcji i umorzeń.

Artykuł 5

Obowiązki związane z wyceną jednostek uczestnictwa

1. Uznaje się, że depozytariusz spełnia wymogi przewidziane w art. 22 ust. 3 lit. b) dyrektywy 2009/65/WE, jeśli ustanawia procedury, aby:

a)	na bieżąco sprawdzać, czy odpowiednie i spójne procedury wyceny aktywów UCITS zostały ustanowione i są stosowane zgodnie z mającymi zastosowanie przepisami prawa krajowego, jak określono w art. 85 dyrektywy 2009/65/WE, oraz zgodnie z regulaminem i dokumentami założycielskimi UCITS;

b)	zapewnić skuteczne wdrażanie i przeprowadzanie okresowego przeglądu strategii i procedur wyceny.

2. Depozytariusz przeprowadza weryfikację, o której mowa w ust. 1, z częstotliwością zgodną z częstotliwością polityki wyceny UCITS, jak określono w przepisach krajowych przyjętych zgodnie z art. 85 dyrektywy 2009/65/WE, oraz w regulaminie i dokumentach założycielskich UCITS.

3. Jeżeli depozytariusz uzna, że wartość jednostek uczestnictwa UCITS nie została obliczona zgodnie z mającym zastosowanie prawem lub regulaminem bądź dokumentami założycielskimi UCITS, powiadamia o tym fakcie spółkę zarządzającą lub spółkę inwestycyjną i zapewnia podjęcie możliwie szybko działań zaradczych leżących w najlepszym interesie inwestorów UCITS.

Artykuł 6

Obowiązki związane z realizacją instrukcji UCITS

Uznaje się, że depozytariusz spełnia wymogi przewidziane w art. 22 ust. 3 lit. c) dyrektywy 2009/65/WE, jeśli ustanawia i wdraża co najmniej:

a)	stosowne procedury sprawdzania, czy instrukcje spółki zarządzającej lub spółki inwestycyjnej są zgodne z obowiązującymi przepisami i regulacjami oraz z regulaminem i dokumentami założycielskimi UCITS;

b)	procedurę eskalacji w przypadku naruszenia przez UCITS jednego z pułapów lub jednego z ograniczeń, o których mowa w akapicie drugim.

Do celów lit. a) depozytariusz monitoruje w szczególności zgodność UCITS z ograniczeniami inwestycyjnymi i limitami dotyczącymi stosowania efektu dźwigni, którym podlega UCITS. Procedury, o których mowa w lit. a), są proporcjonalne do charakteru, skali i złożoności UCITS.

Artykuł 7

Obowiązki związane z możliwie szybkim rozliczaniem transakcji

1. Uznaje się, że depozytariusz spełnia wymogi przewidziane w art. 22 ust. 3 lit. d) dyrektywy 2009/65/WE, jeśli ustanawia procedurę służącą wykrywaniu wszelkich sytuacji, w których w transakcjach związanych z aktywami UCITS płatności nie są przekazywane UCITS w zwyczajowo ustalonych terminach, dokonuje odpowiedniego zgłoszenia spółce zarządzającej lub spółce inwestycyjnej oraz – w przypadkach, gdy nie zaradzono takiej sytuacji – żąda zwrotu aktywów od kontrahenta, o ile jest to możliwe.

2. Jeśli transakcje nie odbywają się na rynku regulowanym, depozytariusz wykonuje swoje obowiązki zgodnie z ust. 1, uwzględniając warunki, jakimi są objęte takie transakcje.

Artykuł 8

Obowiązki związane z obliczaniem i podziałem dochodu UCITS

1. Uznaje się, że depozytariusz spełnia wymogi, o których mowa w art. 22 ust. 3 lit. e) dyrektywy 2009/65/WE, jeśli:

a)	zapewnia, aby – za każdym razem, kiedy dzielony jest dochód – dochód netto był obliczany zgodnie z regulaminem UCITS, dokumentami założycielskimi i obowiązującym prawem krajowym;

zapewnia podjęcie właściwych środków w przypadkach, w których biegli rewidenci UCITS wyrażą zastrzeżenia co do prawidłowości rocznych sprawozdań finansowych. Spółka zarządzająca lub spółka inwestycyjna przedstawia depozytariuszowi wszystkie informacje na temat zastrzeżeń co do prawidłowości sprawozdań finansowych;

c)	sprawdza kompletność i dokładność wypłaty dywidend, za każdym razem, kiedy dokonywany jest podział dochodu.

2. Jeżeli depozytariusz uzna, że wysokość dochodów nie została obliczona zgodnie z mającym zastosowanie prawem lub regulaminem bądź dokumentami założycielskimi UCITS, powiadamia o tym fakcie spółkę zarządzającą lub spółkę inwestycyjną i zapewnia podjęcie możliwie szybko działań zaradczych leżących w najlepszym interesie inwestorów UCITS.

Artykuł 9

Monitorowanie przepływu środków pieniężnych – wymogi ogólne

1. W przypadku, kiedy rachunek pieniężny jest utrzymywany lub otwarty w podmiocie, o którym mowa w art. 22 ust. 4 lit. b) dyrektywy 2009/65/WE, w imieniu spółki inwestycyjnej lub w imieniu spółki zarządzającej działającej na rzecz UCITS, spółka zarządzająca lub spółka inwestycyjna zapewniają, aby depozytariuszowi po rozpoczęciu pełnienia obowiązków na bieżąco przekazywano wszystkie stosowne informacje, niezbędne do posiadania wyraźnego obrazu wszystkich przepływów pieniężnych UCITS, tak aby depozytariusz był w stanie wypełniać swoje obowiązki.

2. Po wyznaczeniu depozytariusza spółka inwestycyjna lub spółka zarządzająca informuje depozytariusza o wszystkich istniejących rachunkach pieniężnych otwartych w imieniu spółki inwestycyjnej lub spółki zarządzającej działającej w imieniu UCITS.

3. Spółka inwestycyjna lub spółka zarządzająca zapewnia, aby depozytariusz otrzymywał wszelkie informacje związane z otwarciem wszelkich nowych rachunków pieniężnych przez spółkę inwestycyjną lub spółkę zarządzającą działającą w imieniu UCITS.

Artykuł 10

Monitorowanie przepływów środków pieniężnych UCITS

1. Uznaje się, że depozytariusz spełnia wymogi przewidziane w art. 22 ust. 4 dyrektywy 2009/65/WE, jeśli zapewnia skuteczne i właściwe monitorowanie przepływów pieniężnych UCITS, a w szczególności jeśli co najmniej:

zapewnia, aby wszystkie środki pieniężne UCITS były zaksięgowane na rachunkach otwartych w banku centralnym lub instytucji kredytowej, która posiada zezwolenie zgodnie z dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/36/UE (5), lub instytucji kredytowej działającej na podstawie zezwolenia udzielonego w państwie trzecim, jeśli rachunki pieniężne są wymagane do celów operacji UCITS, o ile wymogi w zakresie nadzoru ostrożnościowego i wymogi regulacyjne mające zastosowanie wobec instytucji kredytowych w tym państwie trzecim są uznawane przez organ właściwy w macierzystym państwie członkowskim UCITS za co najmniej równoważne wymogom stosowanym w Unii;

b)	wdraża skuteczne i odpowiednie procedury w celu uzgodnienia wszystkich przepływów środków pieniężnych i przeprowadza takie uzgodnienia codziennie lub – w przypadku gdy do przepływu środków pieniężnych dochodzi rzadko – w momencie wystąpienia tego rodzaju przepływów;

c)	wdraża odpowiednie procedury w celu zidentyfikowania istotnych przepływów środków pieniężnych na zakończenie dnia roboczego i przepływów pieniężnych, które mogą być niezgodne z działaniami UCITS;

dokonuje okresowego przeglądu adekwatności tych procedur, w tym poprzez przeprowadzanie pełnego przeglądu procesu uzgadniania co najmniej raz do roku, i zapewnia objęcie procesem uzgadniania rachunków gotówkowych otwartych w imieniu spółki inwestycyjnej lub w imieniu spółki zarządzającej działającej na rzecz UCITS lub w imieniu depozytariusza działającego na rzecz UCITS;

monitoruje na bieżąco wyniki uzgadniania i działań podejmowanych w wyniku wykrycia wszelkich rozbieżności w ramach procedury uzgadniania oraz powiadamia spółkę zarządzającą lub spółkę inwestycyjną, jeśli rozbieżności nie skorygowano bez zbędnej zwłoki, oraz również właściwe organy, jeśli sytuacji nie można skorygować;

f)	kontroluje, czy istnieje spójność między jego własnymi rejestrami poziomów płynności i rejestrami prowadzonymi przez UCITS.

Na potrzeby oceny równoważności wymogów w zakresie nadzoru ostrożnościowego i wymogów regulacyjnych stosowanych wobec instytucji kredytowych, o których mowa w lit. a), właściwe organy uwzględniają akty wykonawcze przyjęte przez Komisję zgodnie z art. 107 ust. 4 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 575/2013 (6).

2. Spółka zarządzająca lub spółka inwestycyjna zapewnia przekazanie depozytariuszowi wszystkich instrukcji i informacji dotyczących rachunku gotówkowego otwartego u osoby trzeciej, tak aby mógł on przeprowadzić własną procedurę uzgadniania.

Artykuł 11

Obowiązki związane z płatnościami w ramach subskrypcji

Spółka zarządzająca lub spółka inwestycyjna zapewnia przekazanie depozytariuszowi informacji o płatnościach zrealizowanych przez inwestorów lub w ich imieniu w ramach subskrypcji jednostek uczestnictwa w UCITS na koniec każdego dnia roboczego, w którym spółka inwestycyjna, spółka zarządzająca działająca w imieniu UCITS lub osoba działająca w imieniu UCITS, taka jak agent transferowy, otrzymała takie płatności lub polecenie zapłaty od inwestora. Spółka zarządzająca lub spółka inwestycyjna zapewnia dostarczenie depozytariuszowi wszystkich innych stosownych informacji, które są mu niezbędne do upewnienia się, że płatności zostaną następnie zaksięgowane na rachunkach gotówkowych otwartych w imieniu spółki inwestycyjnej lub w imieniu spółki zarządzającej działającej w imieniu UCITS bądź w imieniu depozytariusza, zgodnie z art. 22 ust. 4 dyrektywy 2009/65/WE.

Artykuł 12

Instrumenty finansowe, które muszą być utrzymywane

1. Instrumenty finansowe należące do UCITS, których nie można fizycznie dostarczyć depozytariuszowi, obejmuje się zakresem obowiązków depozytariusza w zakresie utrzymywania, jeżeli spełnione są wszystkie wskazane poniżej wymogi:

a)	stanowią one instrumenty finansowe, o których mowa w art. 50 ust. 1 lit. a)–e) i lit. h) dyrektywy 2009/65/WE, lub zbywalne papiery wartościowe, które obejmują instrument pochodny, jak określono w art. 51 ust. 3 akapit czwarty dyrektywy 2009/65/WE;

b)	mogą być rejestrowane lub przechowywane na rachunku papierów wartościowych bezpośrednio lub pośrednio w imieniu depozytariusza.

2. Instrumenty finansowe, które zgodnie z mającym zastosowanie prawem krajowym są rejestrowane wyłącznie bezpośrednio w imieniu UCITS u samego emitenta lub jego agenta, takiego jak rejestrator lub agent transferowy, nie mogą być utrzymywane.

3. Instrumenty finansowe należące do UCITS, które można fizycznie dostarczyć depozytariuszowi, w każdym przypadku obejmuje się zakresem obowiązków depozytariusza w zakresie utrzymywania.

Artykuł 13

Obowiązki w zakresie utrzymywania w odniesieniu do utrzymywanych aktywów

1. Uznaje się, że depozytariusz spełnia wymogi przewidziane w art. 22 ust. 5 lit. a) dyrektywy 2009/65/WE w odniesieniu do instrumentów finansowych, które muszą być utrzymywane, jeśli zapewnia:

a)	odpowiednią rejestrację instrumentów finansowych zgodnie z art. 22 ust. 5 lit. a) ppkt (ii) dyrektywy 2009/65/WE;

b)	prowadzenie rejestrów i odrębnych rachunków w sposób gwarantujący ich dokładność, w szczególności rejestrowanie informacji na temat powiązań z instrumentami finansowymi i środkami pieniężnymi utrzymywanymi w imieniu UCITS;

c)	regularne uzgadnianie rachunków własnych i rejestrów depozytariusza z rachunkami i rejestrami jakiejkolwiek osoby trzeciej, której przekazano zadania przechowywania zgodnie z art. 22a dyrektywy 2009/65/WE;

d)	zachowanie należytej staranności w odniesieniu do utrzymywanych instrumentów finansowych, aby zagwarantować inwestorowi wysokiej jakości ochronę;

e)	ocenianie i monitorowanie wszystkich istotnych czynników ryzyka związanych z utrzymywaniem na całej długości łańcucha utrzymywania aktywów i przekazywania spółce zarządzającej lub spółce inwestycyjnej informacji o wszystkich wykrytych istotnych zagrożeniach;

wprowadzenie odpowiednich ustaleń organizacyjnych służących ograniczeniu do minimum ryzyka utraty lub zmniejszenia wartości instrumentów finansowych bądź praw związanych z tymi instrumentami finansowymi wskutek oszustwa, niewłaściwego administrowania, nieodpowiednich procedur rejestracji lub niedbalstwa;

g)	weryfikację prawa własności UCITS lub prawa własności spółki zarządzającej działającej w imieniu UCITS w odniesieniu do aktywów.

2. Jeżeli depozytariusz przekazał swoje funkcje w zakresie przechowywania, w odniesieniu do utrzymywanych aktywów, osobie trzeciej, zgodnie z art. 22a dyrektywy 2009/65/WE, w dalszym ciągu podlega wymogom ustanowionym w ust. 1 lit. b)–e) niniejszego artykułu. Depozytariusz musi również zapewnić przestrzeganie wymogów ustanowionych w ust. 1 lit. b)–g) niniejszego artykułu przez osobę trzecią.

Artykuł 14

Obowiązki w zakresie przechowywania mające zastosowanie do weryfikacji tytułu własności i przechowywania ksiąg

1. Spółka zarządzająca lub spółka inwestycyjna dostarcza depozytariuszowi od momentu, w którym rozpocznie on pełnienie swoich obowiązków, i następnie na bieżąco wszystkie stosowne informacje, które są mu niezbędne do wypełniania zobowiązań nałożonych na niego zgodnie z przepisami art. 22 ust. 5 lit. b) dyrektywy 2009/65/WE, oraz dopilnowuje, aby depozytariusz otrzymał wszystkie istotne informacje od osób trzecich.

2. Uznaje się, że depozytariusz spełnia wymogi przewidziane w art. 22 ust. 5 lit. b) dyrektywy 2009/65/WE, jeśli co najmniej:

a)	ma możliwość dostępu bez zbędnej zwłoki do wszystkich stosownych informacji, które są mu niezbędne do przeprowadzenia weryfikacji tytułu własności i wykonywania obowiązków w zakresie przechowywania ksiąg, w tym istotnych informacji, które mają obowiązek przekazać mu osoby trzecie;

b)	dysponuje wystarczającymi i wiarygodnymi informacjami pozwalającymi mu stwierdzić, że UCITS posiada prawo własności aktywów;

prowadzi rejestr wszystkich tych aktywów, co do których ma pewność, że są własnością UCITS, w taki sposób, że:

(i)	wprowadza do rejestru prowadzonego w imieniu UCITS informacje o aktywach, co do których jest pewien, że są one własnością UCITS, w tym informacje dotyczące ich odpowiednich wartości nominalnych;

(ii)	jest w stanie w dowolnym momencie przedstawić kompleksowy i aktualny wykaz aktywów UCITS, w tym ich odpowiednich wartości nominalnych.

Do celów lit. c) ppkt (ii) niniejszego ustępu depozytariusz gwarantuje, że będzie stosował odpowiednie procedury uniemożliwiające przypisywanie, przenoszenie, wymianę lub dostarczanie aktywów bez poinformowania o takich transakcjach depozytariusza lub osoby trzeciej, której przekazano funkcje w zakresie przechowywania zgodnie z art. 22a dyrektywy 2009/65/WE. Właściwa osoba trzecia udostępnia depozytariuszowi bez zbędnej zwłoki dokumentację każdej transakcji i pozycji. Spółka zarządzająca lub spółka inwestująca gwarantuje, że odpowiednia osoba trzecia przedstawi depozytariuszowi bez zbędnej zwłoki świadectwa lub inne udokumentowane dowody za każdym razem, gdy dojdzie do sprzedaży lub nabycia aktywów bądź zdarzenia korporacyjnego skutkującego wyemitowaniem instrumentów finansowych, i nie rzadziej niż raz w roku.

3. Depozytariusz zapewnia, aby spółka zarządzająca lub spółka inwestycyjna posiadała i wdrażała odpowiednie procedury mające na celu zweryfikowanie, czy aktywa nabyte przez UCITS są właściwie zarejestrowane w imieniu UCITS, oraz sprawdza zgodność pozycji w rejestrach UCITS z aktywami, co do których depozytariusz upewnił się, że są one własnością UCITS. Spółka zarządzająca lub spółka inwestycyjna zapewnia przekazanie depozytariuszowi wszystkich instrukcji i stosownych informacji dotyczących aktywów UCITS, tak aby mógł on przeprowadzić własną procedurę weryfikacji lub uzgadniania.

4. Depozytariusz ustanawia i wdraża procedurę eskalacji w odniesieniu do przypadków wykrycia rozbieżności, w tym procedurę powiadamiania spółki zarządzającej lub spółki inwestycyjnej, a jeżeli nie ma możliwości skorygowania zaistniałej sytuacji – także właściwych organów.

Artykuł 15

Należyta staranność

1. Uznaje się, że depozytariusz spełnia wymogi przewidziane w art. 22a ust. 2 lit. c) dyrektywy 2009/65/WE, jeśli wdraża i stosuje odpowiednią procedurę należytej staranności w przypadku wyboru i monitorowania na bieżąco osoby trzeciej, której przekazano lub przekazuje się funkcje w zakresie przechowywania zgodnie z art. 22a tej dyrektywy. Procedura ta podlega regularnemu przeglądowi, co najmniej raz w roku.

2. Przy wyborze i powoływaniu osoby trzeciej, której należy przekazać funkcje w zakresie przechowywania zgodnie z art. 22a dyrektywy 2009/65/WE, depozytariusz wykazuje się należytą fachowością, ostrożnością, dbałością i starannością, aby zagwarantować, że powierzenie instrumentów finansowych tej osobie trzeciej zapewni odpowiedni poziom ochrony. Depozytariusz musi co najmniej:

a)	ocenić ramy regulacyjne i prawne, w tym ryzyko związane z państwem, ryzyko związane z utrzymywaniem oraz wykonalność umów zawartych z osobą trzecią. Taka ocena pozwala depozytariuszowi określić w szczególności konsekwencje potencjalnej niewypłacalności osoby trzeciej dla aktywów i praw UCITS;

b)	zapewnić, aby ocena wykonalności przepisów umownych, o których mowa w lit. a), jeśli osoba trzecia ma siedzibę w państwie trzecim, opierała się na opinii prawnej sporządzonej przez osobę fizyczną lub prawną niezależną od depozytariusza lub tej osoby trzeciej;

c)	ocenić, czy stosowane przez osobę trzecią praktyka, zasady i kontrole wewnętrzne są odpowiednie do zapewnienia wysokiego poziomu dbałości i ochrony aktywów UCITS;

d)	ocenić, czy sytuacja finansowa i reputacja osoby trzeciej są odpowiednie do wykonywania przekazanych jej zadań. Ocena ta opiera się na informacjach dostarczonych przez potencjalną osobę trzecią, a także na innych dostępnych danych i informacjach;

e)	upewnić się, że osoba trzecia dysponuje potencjałem operacyjnym i technologicznym do wykonywania przekazanych jej zadań w zakresie przechowywania aktywów przy zapewnieniu wysokiego poziomu ochrony i bezpieczeństwa.

3. Depozytariusz wykazuje się należytą fachowością, ostrożnością i starannością przy przeprowadzaniu okresowych przeglądów i stałym monitorowaniu, aby zagwarantować, że osoba trzecia nadal spełnia kryteria przewidziane w ust. 2 oraz warunki ustanowione w art. 22a ust. 3 lit. a)–e) dyrektywy 2009/65/WE i musi co najmniej:

a)	monitorować wyniki osiągane przez osobę trzecią i sprawdzać, czy spełnia ona standardy wyznaczone przez depozytariusza;

zapewnić postępowanie przez osobę trzecią zgodnie z wysokimi standardami dbałości, ostrożności i staranności przy wykonywaniu powierzonych jej zadań w zakresie przechowywania aktywów oraz skuteczne rozdzielanie przez nią instrumentów finansowych zgodnie z wymogami przedstawionymi w art. 16 niniejszego rozporządzenia;

dokonywać przeglądu ryzyka w zakresie utrzymywania związanego z decyzją o powierzeniu aktywów osobie trzeciej i bez zbędnej zwłoki przekazywać spółce zarządzającej lub spółce inwestycyjnej informacje na temat jakichkolwiek zmian w odniesieniu do tego ryzyka. Ocena ta opiera się na informacjach dostarczonych przez osobę trzecią, a także na innych dostępnych danych i informacjach. W przypadku wystąpienia zawirowań na rynkach lub zidentyfikowania ryzyka należy zwiększyć częstotliwość i zakres przeglądu;

d)	monitorować przestrzeganie zakazu określonego w art. 22 ust. 7 dyrektywy 2009/65/WE;

e)	monitorować przestrzeganie zakazu określonego w art. 25 dyrektywy 2009/65/WE i wymogów ustanowionych w art. 21–24 niniejszego rozporządzenia.

4. Przepisy ust. 1, 2 i 3 stosuje się odpowiednio w przypadku, gdy osoba trzecia, której przekazano pełnienie funkcji w zakresie przechowywania zgodnie z art. 22a dyrektywy 2009/65/WE, zdecyduje się dalej przekazać całość lub część swoich funkcji w zakresie przechowywania innej osobie trzeciej na podstawie art. 22a ust. 3 akapit trzeci dyrektywy 2009/65/WE.

5. Depozytariusz opracowuje plany awaryjne dla każdego rynku, w ramach którego wyznaczył osobę trzecią, której przekazane zostają funkcje w zakresie przechowywania aktywów zgodnie z art. 22a dyrektywy 2009/65/WE. Plan awaryjny obejmuje wskazanie alternatywnego dostawcy, o ile taki występuje.

6. W przypadku gdy osoba trzecia, której przekazano funkcje w zakresie przechowywania zgodnie z art. 22a dyrektywy 2009/65/WE, nie przestrzega już wymogów niniejszego rozporządzenia, depozytariusz podejmuje działania, obejmujące między innymi wypowiedzenie umowy, które leżą w najlepszym interesie UCITS i jego inwestorów.

7. Jeśli depozytariusz przekazał funkcje w zakresie przechowywania zgodnie z art. 22a dyrektywy 2009/65/WE osobie trzeciej posiadającej siedzibę w państwie trzecim, zapewnia on, aby umowa z osobą trzecią zawierała możliwość wcześniejszego wypowiedzenia, co uwzględni potrzebę działania w najlepszym interesie UCITS i jego inwestorów, w przypadku gdy obowiązujące przepisy i orzecznictwo w zakresie upadłości nie uznają już rozdziału aktywów UCITS w przypadku niewypłacalności osoby trzeciej lub warunki określone w przepisach i orzecznictwie nie są już przestrzegane.

8. W przypadku gdy obowiązujące przepisy i orzecznictwo w zakresie upadłości nie uznają już rozdziału aktywów UCITS w razie niewypłacalności osoby trzeciej, której przekazano funkcje w zakresie przechowywania zgodnie z art. 22a dyrektywy 2009/65/WE, lub nie gwarantują już, że aktywa klientów UCITS depozytariusza nie będą stanowiły części majątku osoby trzeciej w razie jej niewypłacalności, ani nie będą dostępne do podziału ani do zbycia i podziału środków między wierzycieli osoby trzeciej, której przekazano funkcje w zakresie przechowywania zgodnie z art. 22a dyrektywy 2009/65/WE, depozytariusz bezzwłocznie powiadamia o tym spółkę zarządzającą lub spółkę inwestycyjną.

9. Po otrzymaniu informacji, o których mowa w ust. 8, spółka zarządzająca lub spółka inwestycyjna bezzwłocznie powiadamiają o tych informacjach właściwy organ i uznają wszystkie stosowne środki odnoszące się do właściwych aktywów UCITS, w tym ich zbycie, przy uwzględnieniu potrzeby działania w najlepszym interesie UCITS i jego inwestorów.

Artykuł 16

Obowiązek rozdziału

1. W przypadku przekazania całości lub części funkcji w zakresie przechowywania osobie trzeciej depozytariusz zapewnia działanie przez osobę trzecią, której przekazano pełnienie takich funkcji w myśl art. 22a dyrektywy 2009/65/WE, zgodnie z obowiązkiem rozdziału ustanowionym w art. 22a ust. 3 lit. c) dyrektywy 2009/65/WE, upewniając się, że taka osoba trzecia:

prowadzi wszystkie konieczne rejestry i rachunki pozwalające depozytariuszowi w dowolnym momencie i bezzwłocznie rozróżnić aktywa klientów UCITS depozytariusza od swoich własnych aktywów, aktywów jej innych klientów, aktywów przechowywanych przez depozytariusza na jego własnym rachunku oraz aktywów przechowywanych dla klientów depozytariusza niebędących UCITS;

b)	prowadzi rejestry i rachunki w sposób zapewniający ich dokładność, a w szczególności ich powiązanie z aktywami przechowywanymi w imieniu klientów depozytariusza;

c)	regularnie uzgadnia wewnętrzne rachunki i rejestry depozytariusza z rachunkami i rejestrami osoby trzeciej, której dalej przekazała zadania w zakresie przechowywania zgodnie z art. 22a ust. 3 akapit trzeci dyrektywy 2009/65/WE;

wprowadza odpowiednie ustalenia organizacyjne służące ograniczeniu do minimum ryzyka utraty lub zmniejszenia wartości instrumentów finansowych lub praw związanych z tymi instrumentami finansowymi wskutek niewłaściwego korzystania z instrumentów finansowych, oszustwa, niewłaściwego administrowania, nieodpowiedniego przechowywania ksiąg lub niedbalstwa;

utrzymuje środki pieniężne UCITS na rachunku lub rachunkach w banku centralnym państwa trzeciego lub instytucji kredytowej działającej na podstawie zezwolenia w państwie trzecim, o ile wymogi w zakresie nadzoru ostrożnościowego i wymogi regulacyjne stosowane wobec instytucji kredytowych w tym państwie trzecim są uznawane przez właściwe organy w macierzystym państwie członkowskim UCITS za co najmniej równoważne wymogom stosowanym w Unii, zgodnie z art. 22 ust. 4 lit. c) dyrektywy 2009/65/WE.

2. Przepisy ust. 1 stosuje się odpowiednio w przypadku, gdy osoba trzecia, której przekazano pełnienie funkcji w zakresie przechowywania zgodnie z art. 22a dyrektywy 2009/65/WE, zdecyduje się dalej przekazać całość lub część swoich funkcji w zakresie przechowywania innej osobie trzeciej na podstawie art. 22a ust. 3 akapit trzeci dyrektywy 2009/65/WE.

Artykuł 17

Ochrona aktywów UCITS przed ryzykiem niewypłacalności w przypadku przekazania funkcji w zakresie utrzymywania

1. Depozytariusz zapewnia, aby osoba trzecia mająca siedzibę w państwie trzecim, której zostają lub zostały przekazane funkcje w zakresie utrzymywania zgodnie z art. 22a dyrektywy 2009/65/WE, podjęła wszelkie właściwe kroki w celu zagwarantowania, że w razie niewypłacalności osoby trzeciej aktywa UCITS utrzymywane przez tę osobę trzecią będą niedostępne do podziału ani do zbycia i podziału środków między wierzycieli osoby trzeciej.

2. Depozytariusz zapewnia, aby osoba trzecia podjęła następujące kroki:

uzyskała opinię prawną od niezależnej osoby fizycznej lub prawnej potwierdzającą, że obowiązujące prawo w zakresie upadłości uznaje oddzielenie aktywów klientów UCITS depozytariusza od jej własnych aktywów i aktywów innych klientów, od aktywów utrzymywanych na własny rachunek depozytariusza oraz od aktywów utrzymywanych dla klientów depozytariusza, którzy nie są klientami UCITS, jak określono w art. 16 niniejszego rozporządzenia, oraz że aktywa klientów UCITS depozytariusza nie stanowią części majątku osoby trzeciej w razie jej niewypłacalności, są niedostępne do podziału ani do zbycia i podziału środków między wierzycieli osoby trzeciej, której przekazano funkcje w zakresie przechowywania zgodnie z art. 22a dyrektywy 2009/65/WE;

zapewnia, aby warunki określone w obowiązujących przepisach i orzecznictwie w zakresie upadłości tego państwa trzeciego uznające, że aktywa klientów depozytariusza UCITS są rozdzielane i są niedostępne do podziału ani do zbycia i podziału środków między wierzycieli, jak określono w lit. a), są spełnione w momencie zawierania umowy o przekazanie z depozytariuszem, jak również przez cały okres przekazania;

c)	bezzwłocznie informuje depozytariusza, jeśli jakikolwiek z warunków, o których mowa w lit. b), nie jest już spełniany;

d)	utrzymuje dokładne i aktualne rejestry i rachunki aktywów UCITS, na podstawie których depozytariusz może w każdym momencie ustalić szczegółowy charakter, lokalizację i właściciela tych aktywów;

e)	regularnie składa depozytariuszowi oświadczenie – a zawsze za każdym razem, gdy nastąpi jakakolwiek zmiana – w którym szczegółowo przedstawia aktywa klientów UCITS depozytariusza;

f)	informuje depozytariusza o zmianach obowiązujących przepisów w zakresie upadłości oraz ich wejściu w życie.

3. W przypadku gdy depozytariusz przekazał funkcje w zakresie przechowywania zgodnie z art. 22a dyrektywy 2009/65/WE osobie trzeciej z siedzibą w Unii, ta osoba trzecia regularnie składa depozytariuszowi oświadczenie – i za każdym razem, gdy nastąpi jakakolwiek zmiana – w którym szczegółowo przedstawia aktywa klientów UCITS depozytariusza.

4. Depozytariusz zapewnia, aby obowiązki określone w ust. 1 i 2 stosowały się odpowiednio w przypadku, gdy osoba trzecia, której przekazano pełnienie funkcji w zakresie przechowywania zgodnie z art. 22a dyrektywy 2009/65/WE, zdecyduje się dalej przekazać całość lub część swoich funkcji w zakresie przechowywania innej osobie trzeciej na podstawie art. 22a ust. 3 akapit trzeci dyrektywy 2009/65/WE.

ROZDZIAŁ 3

UTRATA INSTRUMENTÓW FINANSOWYCH I UWOLNIENIE OD ODPOWIEDZIALNOŚCI

(Artykuł 24 ust. 1 dyrektywy 2009/65/WE)

Artykuł 18

Utrata utrzymywanych instrumentów finansowych

1. Uznaje się, że do utraty instrumentu finansowego utrzymywanego w rozumieniu art. 24 ust. 1 akapit drugi dyrektywy 2009/65/WE dochodzi w przypadku, gdy w odniesieniu do instrumentu finansowego utrzymywanego przez depozytariusza lub osobę trzecią, której przekazano wykonywanie zadań w zakresie przechowywania instrumentów finansowych zgodnie z art. 22a dyrektywy 2009/65/WE, spełniony zostanie którykolwiek z warunków określonych poniżej:

a)	określone prawo własności UCITS okaże się nieważne, ponieważ doszło do jego wygaśnięcia lub prawo to nigdy nie istniało;

b)	UCITS zostało trwale pozbawione prawa własności w odniesieniu do instrumentu finansowego;

c)	UCITS jest trwale niezdolne do bezpośredniego lub pośredniego dysponowania instrumentem finansowym.

2. Spółka zarządzająca lub spółka inwestycyjna potwierdza utratę instrumentu finansowego, stosując udokumentowaną procedurę łatwo dostępną dla właściwych organów. Po potwierdzeniu utraty instrumentu finansowego natychmiast powiadamia się o niej inwestorów za pomocą trwałego nośnika.

3. Utrzymywanego instrumentu finansowego nie uznaje się za utracony w rozumieniu art. 24 ust. 1 dyrektywy 2009/65/WE akapit drugi, jeżeli UCITS zostanie trwale pozbawione przysługującego mu prawa własności w odniesieniu do konkretnego instrumentu, o ile instrument ten zostanie zastąpiony przez inny instrument finansowy lub inne instrumenty finansowe bądź przekształcony w nie.

4. W przypadku niewypłacalności osoby trzeciej, której powierzono przechowywanie instrumentów finansowych zgodnie z art. 22a dyrektywy 2009/65/WE, spółka zarządzająca lub spółka inwestycyjna potwierdza utratę utrzymywanych instrumentów finansowych w momencie, w którym stanie się pewne, że spełniony został jeden z warunków wymienionych w ust. 1.

Pewność w kwestii tego, czy którykolwiek z warunków określonych w ust. 1 został spełniony, należy uzyskać najpóźniej w dniu zakończenia postępowania upadłościowego. Spółka zarządzająca lub spółka inwestycyjna i depozytariusz uważnie monitorują postępowanie upadłościowe w celu ustalenia, czy doszło do faktycznej utraty wszystkich lub niektórych instrumentów finansowych powierzonych osobie trzeciej, której przekazano zadania związane z przechowywaniem instrumentów finansowych zgodnie z art. 22a dyrektywy 2009/65/WE.

5. Utratę utrzymywanego instrumentu finansowego potwierdza się niezależnie od tego, czy do spełnienia warunków określonych w ust. 1 doszło wskutek oszustwa, niedbalstwa lub innego rodzaju celowego lub nieumyślnego zachowania.

Artykuł 19

Uwolnienie od odpowiedzialności

1. Depozytariusz nie zostanie pociągnięty do odpowiedzialności zgodnie z art. 24 ust. 1 akapit drugi dyrektywy 2009/65/WE, jeżeli będzie w stanie udowodnić, że spełnione zostały wszystkie wskazane poniżej warunki:

zdarzenie, które doprowadziło do utraty instrumentu finansowego, nie stanowiło konsekwencji jakiegokolwiek działania lub zaniechania ze strony depozytariusza bądź osoby trzeciej, której przekazano zadania związane z przechowywaniem utrzymywanych instrumentów finansowych zgodnie z art. 22 ust. 5 lit. a) dyrektywy 2009/65/WE;

b)	depozytariusz racjonalnie nie mógł zapobiec wystąpieniu zdarzenia, które doprowadziło do utraty mimo podjęcia wszelkich środków ostrożności, których zastosowania można oczekiwać od sumiennego depozytariusza zgodnie z powszechną praktyką branżową;

depozytariusz nie mógł zapobiec utracie mimo zachowania restrykcyjnej i kompleksowej należytej staranności, czego dowodem jest:

(i)

ustanawianie, wdrażanie, stosowanie i utrzymywanie struktur i procedur oraz zapewnienie wiedzy specjalistycznej, które są odpowiednie i proporcjonalne do charakteru i złożoności aktywów UCITS, w celu możliwie szybkiego wykrywania i monitorowania na bieżąco wydarzeń zewnętrznych, które mogą skutkować utratą utrzymywanego instrumentu finansowego;

(ii)	ocenianie na bieżąco, czy którekolwiek ze zidentyfikowanych wydarzeń, o których mowa w ppkt (i), wiąże się z istotnym ryzykiem utraty utrzymywanego instrumentu finansowego;

(iii)

przekazywanie spółce zarządzającej lub spółce inwestycyjnej informacji o wszystkich istotnych zidentyfikowanych czynnikach ryzyka i w razie potrzeby podejmowanie odpowiednich działań służących zapobieżeniu utracie lub ograniczeniu utraty utrzymywanych instrumentów finansowych, w przypadku gdy zidentyfikowano faktyczne lub potencjalne wydarzenia zewnętrzne, co do których można oczekiwać, że będą wiązały się z poważnym ryzykiem utraty utrzymywanego instrumentu finansowego.

2. Wymogi, o których mowa w ust. 1 lit. a) i b), można uznać za spełnione w następujących okolicznościach:

a)	wystąpienie klęsk żywiołowych pozostających poza kontrolą człowieka i na które człowiek nie ma wpływu;

b)	przyjęcie jakiejkolwiek ustawy, dekretu, rozporządzenia, decyzji lub zarządzenia przez jakikolwiek rząd lub organ rządowy, w tym jakikolwiek sąd lub trybunał, które mają wpływ na utrzymywane instrumenty finansowe;

c)	wystąpienie takich zdarzeń jak wojny, zamieszki lub inne poważne wstrząsy polityczne.

3. Wymogów, o których mowa w ust. 1 lit. a) i b), nie uznaje się za spełnione w przypadku wystąpienia błędu księgowego, błędu operacyjnego, oszustwa lub niespełnienia wymogów w zakresie rozdziału na poziomie depozytariusza lub osoby trzeciej, której przekazano wykonywanie zadań w zakresie przechowywania instrumentów finansowych oddanych do utrzymania zgodnie z art. 22 ust. 5 lit. a) dyrektywy 2009/65/WE.

ROZDZIAŁ 4

WYMOGI DOTYCZĄCE NIEZALEŻNOŚCI I PRZEPISY KOŃCOWE

(Art. 25 dyrektywy 2009/65/WE)

Artykuł 20

Organ zarządzający

Do celów niniejszego rozdziału organ zarządzający spółki zarządzającej obejmuje organ zarządzający spółki zarządzającej lub organ zarządzający spółki inwestycyjnej.

Artykuł 21

Wspólne zarządzanie

Spółka zarządzająca lub spółka inwestycyjna i depozytariusz zawsze przestrzegają następujących wymogów:

a)	żadna osoba nie może być jednocześnie członkiem organu zarządzającego spółki zarządzającej i członkiem organu zarządzającego depozytariusza;

b)	żadna osoba nie może być jednocześnie członkiem organu zarządzającego spółki zarządzającej i pracownikiem depozytariusza;

c)	żadna osoba nie może być jednocześnie członkiem organu zarządzającego depozytariusza i pracownikiem spółki zarządzającej lub spółki inwestycyjnej;

jeśli organ zarządzający spółki zarządzającej nie jest odpowiedzialny za funkcje nadzorcze w obrębie spółki, nie więcej niż jedna trzecia członków jej organu odpowiedzialnego za funkcje nadzorcze obejmuje członków, którzy są jednocześnie członkami organu zarządzającego depozytariusza, organu odpowiedzialnego za funkcje nadzorcze depozytariusza lub są jego pracownikami;

jeśli organ zarządzający depozytariusza nie jest odpowiedzialny za funkcje nadzorcze w obrębie depozytariusza, nie więcej niż jedna trzecia członków jego organu odpowiedzialnego za funkcje nadzorcze obejmuje członków, którzy są jednocześnie członkami organu zarządzającego spółki zarządzającej, organu odpowiedzialnego za funkcje nadzorcze w spółce zarządzającej lub spółce inwestycyjnej lub są pracownikami spółki zarządzającej lub spółki inwestycyjnej.

Artykuł 22

Wyznaczenie depozytariusza i przekazanie funkcji w zakresie przechowywania

1. Spółka zarządzająca lub spółka inwestycyjna stosują proces decyzyjny służący wybraniu i wyznaczeniu depozytariusza, który jest oparty na obiektywnych i wcześniej ustalonych kryteriach oraz leży w wyłącznym interesie UCITS i jego inwestorów.

2. Jeśli spółka zarządzająca lub spółka inwestycyjna wyznaczy depozytariusza, z którym ma powiązanie lub powiązanie w ramach grupy, spółka taka prowadzi następującą dokumentację:

ocena porównująca korzyści wynikające z wyznaczenia depozytariusza posiadającego powiązanie lub powiązanie w ramach grupy oraz korzyści wynikające z wyznaczenia depozytariusza nieposiadającego powiązania ani powiązania w ramach grupy ze spółką zarządzającą lub spółką inwestycyjną, przy uwzględnieniu co najmniej kosztów, wiedzy fachowej, zdolności finansowej i jakości usług świadczonych przez wszystkich depozytariuszy podlegających ocenie;

b)	sprawozdanie oparte na ocenie, o której mowa w lit. a), opisujące, w jaki sposób wyznaczenie depozytariusza spełnia obiektywne i wcześniej określone kryteria, o których mowa w ust. 1, i zostało dokonane w wyłącznym interesie UCITS i inwestorów UCITS.

3. Spółka zarządzająca lub spółka inwestycyjna potwierdza właściwemu organowi macierzystego państwa członkowskiego UCITS, że jest zadowolona z wyznaczenia depozytariusza oraz że wyznaczenie to leży w wyłącznym interesie UCITS i inwestorów UCITS. Spółka zarządzająca lub spółka inwestycyjna udostępniają dokumentację, o której mowa w ust. 1, właściwym organom macierzystego państwa członkowskiego UCITS.

4. Na wniosek inwestorów UCITS spółka zarządzająca lub spółka inwestycyjna uzasadniają im wybór depozytariusza.

5. Jeśli chodzi o wybór osób trzecich, którym depozytariusz może przekazać funkcje w zakresie przechowywania zgodnie z art. 22a dyrektywy 2009/65/WE, depozytariusz stosuje proces decyzyjny oparty na obiektywnych i wcześniej określonych kryteriach, który leży w wyłącznym interesie UCITS i inwestorów UCITS.

Artykuł 23

Konflikty interesów

Jeśli między spółką zarządzającą lub spółką inwestycyjną a depozytariuszem istnieje powiązanie lub powiązanie w ramach grupy, podmioty te ustanawiają strategie i procedury zapewniające, aby:

a)	identyfikowały one wszystkie konflikty interesów wynikające z tego powiązania;

b)	podejmowały wszelkie uzasadnione kroki, aby unikać konfliktów interesów.

Jeśli nie można zapobiec konfliktowi interesów, o którym mowa w pierwszym akapicie, spółka zarządzająca lub spółka inwestycyjna i depozytariusz zarządzają tym konfliktem interesów oraz monitorują i ujawniają go, aby uniknąć niekorzystnych skutków dla interesów UCITS i inwestorów UCITS.

Artykuł 24

Niezależność zarządów i funkcje nadzorcze

1. Jeśli między spółką zarządzającą lub spółką inwestycyjną a depozytariuszem istnieje powiązanie w ramach grupy, podmioty te zapewniają, aby:

jeśli organ zarządzający spółki zarządzającej i organ zarządzający depozytariusza są również odpowiedzialne za funkcje nadzorcze w odpowiednich spółkach – co najmniej jedna trzecia członków lub dwie osoby, w zależności od tego, która wartość jest niższa, wchodzące w skład organu zarządzającego spółki zarządzającej i organu zarządzającego depozytariusza były niezależne;

jeśli organ zarządzający spółki zarządzającej i organ zarządzający depozytariusza nie są odpowiedzialne za funkcje nadzorcze w odpowiednich spółkach – co najmniej jedna trzecia członków lub dwie osoby, w zależności od tego, która wartość jest niższa, wchodzące w skład organu odpowiedzialnego za funkcje nadzorcze w ramach spółki zarządzającej i w ramach depozytariusza były niezależne.

2. Do celów akapitu pierwszego uznaje się, że członkowie organu zarządzającego spółki zarządzającej, członkowie organu zarządzającego depozytariusza oraz członkowie organu odpowiedzialnego za funkcje nadzorcze powyższych spółek są niezależni, jeżeli nie są członkami organu zarządzającego ani organu odpowiedzialnego za funkcje nadzorcze ani nie są pracownikami żadnego innego przedsiębiorstwa, z którym istnieje powiązanie w ramach grupy, ani nie łączy ich żaden związek biznesowy, rodzinny lub inny związek ze spółką zarządzającą lub spółką inwestycyjną, depozytariuszem lub wszelkim innym przedsiębiorstwem w ramach grupy, który to związek mógłby spowodować konflikt interesów i wpłynąć negatywnie na bezstronność ich opinii.

Artykuł 25

Wejście w życie i stosowanie

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie stosuje się od dnia 13 października 2016 r.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w Brukseli dnia 17 grudnia 2015 r.

W imieniu Komisji

Jean-Claude JUNCKER

Przewodniczący

(1) Dz.U. L 302 z 17.11.2009, s. 32.

(2) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/91/UE z dnia 23 lipca 2014 r. zmieniająca dyrektywę 2009/65/WE w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do przedsiębiorstw zbiorowego inwestowania w zbywalne papiery wartościowe (UCITS) w zakresie funkcji depozytariusza, polityki wynagrodzeń oraz sankcji (Dz.U. L 257 z 28.8.2014, s. 186).

(3) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/34/UE z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie rocznych sprawozdań finansowych, skonsolidowanych sprawozdań finansowych i powiązanych sprawozdań niektórych rodzajów jednostek, zmieniająca dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2006/43/WE oraz uchylająca dyrektywy Rady 78/660/EWG i 83/349/EWG (Dz.U. L 182 z 29.6.2013, s. 19).

(4) Rozporządzenie (WE) nr 1606/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 19 lipca 2002 r. w sprawie stosowania międzynarodowych standardów rachunkowości (Dz.U. L 243 z 11.9.2002, s. 1).

(5) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/36/UE z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie warunków dopuszczenia instytucji kredytowych do działalności oraz nadzoru ostrożnościowego nad instytucjami kredytowymi i firmami inwestycyjnymi, zmieniająca dyrektywę 2002/87/WE i uchylająca dyrektywy 2006/48/WE oraz 2006/49/WE (Dz.U. L 176 z 27.6.2013, s. 338).

(6) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 575/2013 z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie wymogów ostrożnościowych dla instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych, zmieniające rozporządzenie (UE) nr 648/2012 (Dz.U. L 176 z 27.6.2013, s. 1).

24.3.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 78/34

ROZPORZĄDZENIE KOMISJI (UE) 2016/440

z dnia 23 marca 2016 r.

zmieniające załączniki II, III i V do rozporządzenia (WE) nr 396/2005 Parlamentu Europejskiego i Rady w odniesieniu do najwyższych dopuszczalnych poziomów pozostałości atrazyny w określonych produktach lub na ich powierzchni

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając rozporządzenie (WE) nr 396/2005 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 lutego 2005 r. w sprawie najwyższych dopuszczalnych poziomów pozostałości pestycydów w żywności i paszy pochodzenia roślinnego i zwierzęcego oraz na ich powierzchni, zmieniające dyrektywę Rady 91/414/EWG (1), w szczególności jego art. 14 ust. 1 lit. a) w związku z jego art. 17 oraz art. 49 ust. 2,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)	Najwyższe dopuszczalne poziomy pozostałości (NDP) atrazyny określono w załączniku II do rozporządzenia (WE) nr 396/2005 oraz w części B załącznika III do tego rozporządzenia.

(2)	Wszystkie dotychczasowe zezwolenia dotyczące środków ochrony roślin zawierających atrazynę zostały cofnięte. Zgodnie z art. 17 rozporządzenia (WE) nr 396/2005 należy skreślić NDP określone w odniesieniu do tej substancji czynnej w załączniku II i III.

(3)

Zgodnie z art. 43 rozporządzenia (WE) nr 396/2005 Komisja zwróciła się do Europejskiego Urzędu ds. Bezpieczeństwa Żywności (zwanego dalej „Urzędem”) o przedstawienie opinii naukowej na temat tymczasowych NDP ustanowionych w odniesieniu do zbóż w następstwie wniosku dotyczącego tolerancji importowej złożonego przez Argentynę. Na podstawie badań pozostałości przedłożonych przez wnioskodawcę na poparcie stosowania atrazyny na powierzchni kukurydzy zgodnie z argentyńską dobrą praktyką rolniczą Urząd stwierdził (2), że należy obniżyć NDP atrazyny na powierzchni zbóż do poziomu 0,05 mg/kg. Poziom taki odpowiada obecnej istotnej granicy oznaczalności atrazyny w produktach pochodzenia roślinnego. Proponowane NDP nie stanowią zagrożenia dla zdrowia europejskich konsumentów.

(4)	Za pośrednictwem Światowej Organizacji Handlu przeprowadzono konsultacje na temat nowych NDP z partnerami handlowymi Unii, a ich uwagi uwzględniono.

(5)	Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 396/2005.

(6)

Aby umożliwić normalny obrót produktami, ich przetwarzanie i konsumpcję, w niniejszym rozporządzeniu należy przewidzieć przepisy przejściowe dla produktów, które zostały wyprodukowane przed zmianą NDP wprowadzoną niniejszym rozporządzeniem i w przypadku których informacje wskazują, że utrzymany jest wysoki poziom ochrony konsumentów.

(7)	Należy przewidzieć rozsądnie długi termin przed rozpoczęciem stosowania zmienionych NDP, aby umożliwić państwom członkowskim, państwom trzecim i podmiotom prowadzącym przedsiębiorstwa spożywcze przygotowanie się do spełnienia nowych wymogów wynikających ze zmiany NDP.

(8)	Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

W załącznikach II, III i V do rozporządzenia (WE) nr 396/2005 wprowadza się zmiany zgodnie z załącznikiem do niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 2

Rozporządzenie (WE) nr 396/2005 w brzmieniu przed zmianami wprowadzonymi niniejszym rozporządzeniem jest nadal stosowane w odniesieniu do produktów, które zostały wyprodukowane przed dniem 13 października 2016 r.

Artykuł 3

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie stosuje się od dnia 13 października 2016 r.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w Brukseli dnia 23 marca 2016 r.

W imieniu Komisji

Jean-Claude JUNCKER

Przewodniczący

(1) Dz.U. L 70 z 16.3.2005, s. 1.

(2) „Reasoned opinion on the setting of a new maximum residue level for atrazine in cereals” (Uzasadniona opinia dotycząca ustanowienia nowego najwyższego dopuszczalnego poziomu pozostałości atrazyny w zbożach). Dziennik EFSA 2015;13(6):4126 [21 s.].

ZAŁĄCZNIK

W załącznikach II, III i V do rozporządzenia (WE) nr 396/2005 wprowadza się następujące zmiany:

1)	w załączniku II skreśla się kolumnę dotyczącą atrazyny;

2)	w części B załącznika III skreśla się kolumnę dotyczącą atrazyny;

w załączniku V dodaje się kolumnę dotyczącą atrazyny w brzmieniu:

„Pozostałości pestycydów i najwyższe dopuszczalne poziomy pozostałości (mg/kg)

Numer kodu

Grupy i przykłady poszczególnych produktów, do których odnoszą się najwyższe dopuszczalne poziomy pozostałości (NDP) (1)

Atrazyna (F)

(1)

(2)

(3)

0100000

OWOCE, ŚWIEŻE lub MROŻONE; ORZECHY Z DRZEW ORZECHOWYCH

0,05 (*)

0110000

Owoce cytrusowe

0110010

Grejpfruty

0110020

Pomarańcze

0110030

Cytryny

0110040

Limy/limonki

0110050

Mandarynki

0110990

Pozostałe

0120000

Orzechy z drzew orzechowych

0120010

Migdały

0120020

Orzechy brazylijskie

0120030

Orzechy nerkowca

0120040

Kasztany jadalne

0120050

Orzechy kokosowe

0120060

Orzechy laskowe/Orzechy leszczyny pospolitej

0120070

Orzechy makadamiowe/Orzechy makadamii trójlistnej

0120080

Orzechy pekan

0120090

Orzeszki piniowe

0120100

Orzeszki pistacjowe

0120110

Orzechy włoskie

0120990

Pozostałe

0130000

Owoce ziarnkowe

0130010

Jabłka

0130020

Gruszki

0130030

Pigwy

0130040

Owoce nieszpułki zwyczajnej

0130050

Owoc nieśplika japońskiego/Owoc miszpelnika japońskiego

0130990

Pozostałe

0140000

Owoce pestkowe

0140010

Morele

0140020

Czereśnie

0140030

Brzoskwinie

0140040

Śliwki

0140990

Pozostałe

0150000

Owoce jagodowe i drobne owoce

0151000

winogrona

0151010

Winogrona stołowe

0151020

Winogrona do produkcji wina

0152000

truskawki

0153000

c)	owoce leśne

0153010

Jeżyny

0153020

Jeżyny popielice

0153030

Maliny (czerwone i żółte)

0153990

Pozostałe

0154000

d)	pozostałe drobne owoce i jagody

0154010

Borówki amerykańskie

0154020

Żurawiny

0154030

Porzeczki (czarne, czerwone i białe)

0154040

Agrest (zielony, czerwony i żółty)

0154050

Róża dzika

0154060

Morwy (czarne i białe)

0154070

Głóg włoski

0154080

Bez czarny

0154990

Pozostałe

0160000

Owoce różne z

0161000

a)	jadalną skórką

0161010

Daktyle

0161020

Figi

0161030

Oliwki stołowe

0161040

Kumkwat

0161050

Karambola

0161060

Szaron/Persymona/Kaki/Huma wschodnia

0161070

Czapetka kuminowa

0161990

Pozostałe

0162000

b)	niejadalną skórką, małe

0162010

Kiwi (zielone, czerwone, żółte)

0162020

Liczi chińskie/Śliwka chińska

0162030

Marakuja/Męczennica jadalna

0162040

Owoc opuncji figowej/Figa indyjska

0162050

Caimito

0162060

Owoc hebanowca wirginijskiego/Owoc hurmy wirginijskiej

0162990

Pozostałe

0163000

c)	niejadalną skórką, duże

0163010

Awokado

0163020

Banany

0163030

Mango

0163040

Papaja

0163050

Granaty/Jabłka granatu

0163060

Czerymoja

0163070

Gujawa/Gruszla

0163080

Ananasy

0163090

Owoce chlebowca

0163100

Owoce duriana właściwego

0163110

Owoce flaszowca miękkociernistego/Owoce guanabany

0163990

Pozostałe

0200000

WARZYWA, ŚWIEŻE lub MROŻONE

0210000

Warzywa korzeniowe i bulwiaste

0,05 (*)

0211000

ziemniaki

0212000

b)	tropikalne warzywa korzeniowe i bulwiaste

0212010

Maniok jadalny/Podpłomycz najużyteczniejszy

0212020

Kartofel słodki/Batat

0212030

Pochrzyn

0212040

Maranta trzcinowata

0212990

Pozostałe

0213000

c)	pozostałe warzywa korzeniowe i bulwiaste oprócz buraka cukrowego

0213010

Buraki

0213020

Marchew

0213030

Seler zwyczajny

0213040

Chrzan pospolity

0213050

Słonecznik bulwiasty

0213060

Pasternak

0213070

Korzeń pietruszki zwyczajnej

0213080

Rzodkiew

0213090

Kozibród porolistny/Salsefia

0213100

Brukiew/Karpiel

0213110

Rzepa biała/Rzepa jadalna

0213990

Pozostałe

0220000

Warzywa cebulowe

0,05 (*)

0220010

Czosnek

0220020

Cebula

0220030

Szalotka

0220040

Dymka/Cebula szczypiorowa i cebula siedmiolatka

0220990

Pozostałe

0230000

Warzywa owocowe

0,05 (*)

0231000

a)	rośliny psiankowate

0231010

Pomidory

0231020

Papryka roczna

0231030

Oberżyny/Bakłażany

0231040

Piżmian jadalny/Ketmia jadalna/Okra

0231990

Pozostałe

0232000

b)	dyniowate z jadalną skórką

0232010

Ogórki

0232020

Korniszony

0232030

Cukinie

0232990

Pozostałe

0233000

c)	dyniowate z niejadalną skórką

0233010

Melony

0233020

Dynie olbrzymie

0233030

Arbuzy

0233990

Pozostałe

0234000

d)	kukurydza cukrowa

0239000

e)	pozostałe warzywa owocowe

0240000

Warzywa kapustne (oprócz korzeni warzyw kapustnych oraz oprócz kapustnych o młodych/drobnych liściach)

0,05 (*)

0241000

a)	kapustne kwitnące

0241010

Brokuły

0241020

Kalafiory

0241990

Pozostałe

0242000

b)	kapustne głowiaste

0242010

Brukselka/Kapusta brukselska

0242020

Kapusta głowiasta

0242990

Pozostałe

0243000

c)	kapustne liściowe

0243010

Kapusta pekińska/Kapusta petsai

0243020

Jarmuż

0243990

Pozostałe

0244000

kalarepa

0250000

Warzywa liściowe, zioła, kwiaty jadalne

0,05 (*)

0251000

a)	sałaty i warzywa sałatowe

0251010

Roszpunka warzywna

0251020

Sałaty

0251030

Endywia o liściach szerokich

0251040

Rzeżucha i inne kiełki i pędy

0251050

Gorczycznik wiosenny

0251060

Rokietta siewna/rukola

0251070

Gorczyca sarepska

0251080

Warzywa o młodych/drobnych liściach (w tym gatunki warzyw kapustnych)

0251990

Pozostałe

0252000

b)	szpinak i podobne liście

0252010

Szpinak

0252020

Portulaka pospolita

0252030

Boćwina

0252990

Pozostałe

0253000

c)	liście winorośli lub podobne gatunki

0254000

d)	rukiew wodna

0255000

e)	cykoria warzywna/cykoria liściasta/cykoria brukselska

0256000

f)	zioła, kwiaty jadalne

0256010

Trybula

0256020

Szczypiorek

0256030

Liście selera

0256040

Pietruszka – nać

0256050

Szałwia lekarska

0256060

Rozmaryn lekarski

0256070

Tymianek pospolity/Macierzanka tymianek

0256080

Bazylia pospolita i kwiaty jadalne

0256090

Liście laurowe/Wawrzyn szlachetny/Laur szlachetny

0256100

Estragon

0256990

Pozostałe

0260000

Warzywa strączkowe

0,05 (*)

0260010

Fasola (w strąkach)

0260020

Fasola (bez strąków)

0260030

Groch (w strąkach)

0260040

Groch (bez strąków)

0260050

Soczewica

0260990

Pozostałe

0270000

Warzywa łodygowe

0,05 (*)

0270010

Szparagi

0270020

Karczochy hiszpańskie

0270030

Seler

0270040

Fenkuł włoski/Koper włoski

0270050

Karczochy zwyczajne

0270060

Pory

0270070

Rabarbar

0270080

Pędy bambusa

0270090

Rdzenie palmowe

0270990

Pozostałe

0280000

Grzyby, mchy i porosty

0,05 (*)

0280010

Grzyby uprawne

0280020

Grzyby dzikie

0280990

Mchy i porosty

0290000

Algi i organizmy prokariotyczne

0300000

JADALNE NASIONA ROŚLIN STRĄCZKOWYCH

0,05 (*)

0300010

Fasola

0300020

Soczewica

0300030

Groch

0300040

Łubin biały

0300990

Pozostałe

0400000

NASIONA I OWOCE OLEISTE

0,05 (*)

0401000

Nasiona oleiste

0401010

Siemię lniane

0401020

Orzeszki ziemne/Orzechy arachidowe

0401030

Nasiona maku

0401040

Ziarna sezamu

0401050

Ziarna słonecznika

0401060

Ziarna rzepaku

0401070

Ziarna soi zwyczajnej

0401080

Nasiona gorczycy

0401090

Nasiona bawełny

0401100

Nasiona dyni

0401110

Nasiona krokoszu barwierskiego

0401120

Nasiona ogórecznika lekarskiego

0401130

Nasiona lnicznika siewnego

0401140

Nasiona konopi siewnych

0401150

Rącznik pospolity

0401990

Pozostałe

0402000

Owoce oleiste

0402010

Oliwki do produkcji oliwy

0402020

Nasiona palm olejowych

0402030

Owoce palm olejowych

0402040

Puchowiec pięciopręcikowy/Drzewo kapokowe

0402990

Pozostałe

0500000

ZBOŻA

0,05 (*)

0500010

Jęczmień

0500020

Gryka zwyczajna i pozostałe zboża rzekome

0500030

Kukurydza

0500040

Proso zwyczajne

0500050

Owies zwyczajny

0500060

Ryż siewny

0500070

Żyto zwyczajne

0500080

Sorgo japońskie

0500090

Pszenica zwyczajna

0500990

Pozostałe

0600000

HERBATY, KAWA, NAPARY ZIOŁOWE, KAKAO I SZARAŃCZYN STRĄKOWY

0,1 (*)

0610000

Herbaty

0620000

Ziarna kawy

0630000

Napary ziołowe z

0631000

kwiatów

0631010

Rumian szlachetny/Rumianek rzymski

0631020

Ketmia szczawiowa

0631030

Róża

0631040

Jaśmin

0631050

Lipa

0631990

Pozostałe

0632000

b)	liści i ziół

0632010

Truskawka

0632020

Aspalat prosty

0632030

Ostrokrzew paragwajski

0632990

Pozostałe

0633000

korzeni

0633010

Kozłek lekarski

0633020

Żeń-szeń

0633990

Pozostałe

0639000

d)	wszelkich pozostałych części rośliny

0640000

Ziarna kakaowe

0650000

Szarańczyn strąkowy/Chleb świętojański

0700000

CHMIEL

0,1 (*)

0800000

PRZYPRAWY

0,1 (*)

0810000

Przyprawy nasienne

0810010

Anyż/Anyżek/Biedrzeniec anyż

0810020

Kminek czarny/Czarny kmin

0810030

Seler

0810040

Kolendra siewna

0810050

Kmin rzymski

0810060

Koper ogrodowy

0810070

Koper włoski/Fenkuł włoski

0810080

Kozieradka pospolita

0810090

Gałka muszkatołowa

0810990

Pozostałe

0820000

Przyprawy owocowe

0820010

Ziele angielskie/pieprz angielski

0820020

Pieprz syczuański

0820030

Kminek zwyczajny

0820040

Kardamon malabarski

0820050

Jagody jałowca

0820060

Ziarna pieprzu (czarnego, zielonego i białego)

0820070

Wanilia

0820080

Tamarynd

0820990

Pozostałe

0830000

Przyprawy korowe

0830010

Cynamon

0830990

Pozostałe

0840000

Przyprawy korzeniowe lub kłączowe

0840010

Lukrecja

0840020

Imbir

0840030

Kurkuma

0840040

Chrzan pospolity

0840990

Pozostałe

0850000

Przyprawy pączkowe

0850010

Goździki

0850020

Kapary

0850990

Pozostałe

0860000

Przyprawy ze słupków kwiatowych

0860010

Szafran

0860990

Pozostałe

0870000

Przyprawy z osnówki nasiona

0870010

Kwiat muszkatołowy

0870990

Pozostałe

0900000

ROŚLINY CUKRODAJNE

0,05 (*)

0900010

Korzenie buraka cukrowego

0900020

Trzcina cukrowa

0900030

Cykoria podróżnik, korzenie

0900990

Pozostałe

1000000

PRODUKTY POCHODZENIA ZWIERZĘCEGO – ZWIERZĘTA LĄDOWE

1010000

Tkanki z

1011000

świń

1011010

Mięśnie

1011020

Tkanka tłuszczowa

1011030

Wątroba

1011040

Nerka

1011050

Podroby jadalne (inne niż wątroba i nerki)

1011990

Pozostałe

1012000

bydła

1012010

Mięśnie

1012020

Tkanka tłuszczowa

1012030

Wątroba

1012040

Nerka

1012050

Podroby jadalne (inne niż wątroba i nerki)

1012990

Pozostałe

1013000

owiec

1013010

Mięśnie

1013020

Tkanka tłuszczowa

1013030

Wątroba

1013040

Nerka

1013050

Podroby jadalne (inne niż wątroba i nerki)

1013990

Pozostałe

1014000

kóz

1014010

Mięśnie

1014020

Tkanka tłuszczowa

1014030

Wątroba

1014040

Nerka

1014050

Podroby jadalne (inne niż wątroba i nerki)

1014990

Pozostałe

1015000

e)	koniowatych

1015010

Mięśnie

1015020

Tkanka tłuszczowa

1015030

Wątroba

1015040

Nerka

1015050

Podroby jadalne (inne niż wątroba i nerki)

1015990

Pozostałe

1016000

drobiu

1016010

Mięśnie

1016020

Tkanka tłuszczowa

1016030

Wątroba

1016040

Nerka

1016050

Podroby jadalne (inne niż wątroba i nerki)

1016990

Pozostałe

1017000

g)	pozostałych zwierząt lądowych utrzymywanych w warunkach fermowych

1017010

Mięśnie

1017020

Tkanka tłuszczowa

1017030

Wątroba

1017040

Nerka

1017050

Podroby jadalne (inne niż wątroba i nerki)

1017990

Pozostałe

1020000

Mleko

1020010

Bydło

1020020

Owce

1020030

Kozy

1020040

Konie

1020990

Pozostałe

1030000

Jaja ptasie

1030010

Kury

1030020

Kaczki

1030030

Gęsi

1030040

Przepiórki

1030990

Pozostałe

1040000

Miód i pozostałe produkty pszczele

0,05 (*)

1050000

Płazy i gady

1060000

Bezkręgowe zwierzęta lądowe

1070000

Dzikie kręgowe zwierzęta lądowe

(*) Wskazuje granicę oznaczalności.

(1) Pełny wykaz produktów pochodzenia roślinnego i zwierzęcego, do których stosują się NDP, można znaleźć w załączniku I.

(F)

Rozpuszczalny w tłuszczach”

24.3.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 78/51

ROZPORZĄDZENIE WYKONAWCZE KOMISJI (UE) 2016/443

z dnia 23 marca 2016 r.

zmieniające załącznik I do rozporządzenia (WE) nr 669/2009 w odniesieniu do wykazu paszy i żywności niepochodzących od zwierząt, podlegających zwiększonemu poziomowi kontroli urzędowych przywozu

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając rozporządzenie (WE) nr 882/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie kontroli urzędowych przeprowadzanych w celu sprawdzenia zgodności z prawem paszowym i żywnościowym oraz regułami dotyczącymi zdrowia zwierząt i dobrostanu zwierząt (1), w szczególności jego art. 15 ust. 5,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

W rozporządzeniu Komisji (WE) nr 669/2009 (2) ustanowiono przepisy dotyczące zwiększonego poziomu kontroli urzędowych przywozu pasz i żywności niepochodzących od zwierząt, wymienionych w załączniku I do tego rozporządzenia („wykaz”), w miejscach wprowadzenia na terytoria wymienione w załączniku I do rozporządzenia (WE) nr 882/2004.

(2)	Zgodnie z art. 2 rozporządzenia (WE) nr 669/2009 wspomniany wykaz należy poddawać regularnemu, przynajmniej kwartalnemu przeglądowi, uwzględniając co najmniej źródła informacji wymienione w tym artykule.

(3)

Występowanie oraz znaczenie niedawnych incydentów związanych z żywnością zgłaszanych poprzez system wczesnego ostrzegania o niebezpiecznej żywności i paszach, ustalenia wynikające z kontroli przeprowadzonych przez Dyrekcję ds. Audytów i Analiz w Zakresie Zdrowia i Żywności Dyrekcji Generalnej Komisji ds. Zdrowia i Bezpieczeństwa Żywności oraz kwartalne sprawozdania dotyczące przesyłek pasz i żywności niepochodzących od zwierząt, przedkładane Komisji przez państwa członkowskie zgodnie z art. 15 rozporządzenia (WE) nr 669/2009, wskazują na potrzebę dokonania zmiany wykazu.

(4)

Istotne źródła informacji wskazują na pojawienie się nowych zagrożeń, w szczególności w odniesieniu do orzeszków ziemnych i produktów pochodnych pochodzących z Madagaskaru, oleju palmowego pochodzącego z Ghany oraz cytryn pochodzących z Turcji, które to zagrożenia powodują konieczność wprowadzenia zwiększonego poziomu kontroli urzędowych. Do wykazu włączyć należy zatem wpisy dotyczące tych przesyłek.

(5)

Należy także usunąć z wykazu pozycje dotyczące towarów, co do których dostępne informacje wskazują na ogólnie zadowalający poziom zgodności z odpowiednimi wymogami bezpieczeństwa przewidzianymi w prawie unijnym i wobec których nie jest już uzasadniony zwiększony poziom kontroli urzędowych. Należy zatem skreślić z wykazu pozycje dotyczące bakłażanów i przepękli ogórkowatej z Dominikany.

(6)	W celu zachowania spójności i jasności należy zastąpić załącznik I do rozporządzenia (WE) nr 669/2009 tekstem znajdującym się w załączniku do niniejszego rozporządzenia.

(7)	Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 669/2009.

(8)	Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

Załącznik I do rozporządzenia (WE) nr 669/2009 zastępuje się tekstem zamieszczonym w załączniku do niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 2

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie trzeciego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie stosuje się od dnia 1 kwietnia 2016 r.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w Brukseli dnia 23 marca 2016 r.

W imieniu Komisji

Jean-Claude JUNCKER

Przewodniczący

(1) Dz.U. L 165 z 30.4.2004, s. 1.

(2) Rozporządzenie Komisji (WE) nr 669/2009 z dnia 24 lipca 2009 r. w sprawie wykonania rozporządzenia (WE) nr 882/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie zwiększonego poziomu kontroli urzędowych przywozu niektórych rodzajów pasz i żywności niepochodzących od zwierząt i zmieniające decyzję 2006/504/WE (Dz.U. L 194 z 25.7.2009, s. 11).

ZAŁĄCZNIK

„ZAŁĄCZNIK I

Pasze i żywność niepochodzące od zwierząt, podlegające zwiększonemu poziomowi kontroli urzędowych w wyznaczonych miejscach wprowadzenia

Pasze i żywność

(zamierzone przeznaczenie)

Kod CN (1)

Podpozycja TARIC

Państwo pochodzenia

Zagrożenie

Częstotliwość kontroli bezpośrednich i identyfikacyjnych (%)

Winogrona suszone

(Żywność)

0806 20

Afganistan (AF)

Ochratoksyna A

—	Migdały w łupinach

—

0802 11

Australia (AU)

Aflatoksyny

—	Migdały bez łupin

—

0802 12

(Żywność)

—	Wspięga chińska (Vigna unguiculata spp. sesquipedalis)

—	ex 0708 20 00 ; ex 0710 22 00

Kambodża (KH)

Pozostałości pestycydów (2) (3)

—

Bakłażan

—	0709 30 00 ;

ex 0710 80 95

(Żywność – warzywa świeże, schłodzone lub mrożone)

Seler chiński (Apium graveolens)

(Żywność – świeże lub schłodzone zioła)

ex 0709 40 00

Kambodża (KH)

Pozostałości pestycydów (2) (4)

Brassica oleracea

(inne jadalne kapustne, »brokuł chiński«) (5)

(Żywność – świeża lub schłodzona)

ex 0704 90 90

Chiny (CN)

Pozostałości pestycydów (2)

Herbata, nawet aromatyzowana

(Żywność)

0902

Chiny (CN)

Pozostałości pestycydów (2) (6)

—	Wspięga chińska (Vigna unguiculata spp. sesquipedalis)

—	ex 0708 20 00 ; ex 0710 22 00

Dominikana (DO)

Pozostałości pestycydów (2) (7)

—	Papryka (słodka i inna niż słodka) (Capsicum spp.)

—	0709 60 10 ; 0710 80 51

(Żywność – warzywa świeże, schłodzone lub mrożone)

—	ex 0709 60 99 ; ex 0710 80 59

Truskawki

(Żywność – świeża lub schłodzona)

0810 10 00

Egipt (EG)

Pozostałości pestycydów (2) (8)

Papryka (słodka i inna niż słodka) (Capsicum spp.)

—	0709 60 10 ; 0710 80 51

Egipt (EG)

Pozostałości pestycydów (2) (9)

(Żywność – świeża, schłodzona lub mrożona)

—	ex 0709 60 99 ; ex 0710 80 59

—	Orzeszki ziemne w łupinkach

—	1202 41 00

Gambia (GM)

Aflatoksyny

—	Orzeszki ziemne łuskane

—	1202 42 00

—	Masło orzechowe

—	2008 11 10

—	Orzeszki ziemne przetworzone lub zakonserwowane w inny sposób

—	2008 11 91 ; 2008 11 96 ; 2008 11 98

(Pasze i żywność)

Olej palmowy

(Żywność)

1511 10 90 ;

Ghana (GH)

Barwniki Sudan (10)

1511 90 11 ;

1511 90 19 ;

1511 90 99

Nasiona sezamu

(Żywność – świeża lub schłodzona)

1207 40 90

Indie (IN)

Salmonella (11)

Enzymy; preparaty enzymatyczne

(Pasze i żywność)

3507

Indie (IN)

Chloramfenikol

Groch w strąkach (niełuskany)

(Żywność – świeża lub schłodzona)

ex 0708 10 00

Kenia (KE)

Pozostałości pestycydów (2) (12)

—	Orzeszki ziemne w łupinkach

—	1202 41 00

Madagaskar (MG)

Aflatoksyny

—	Orzeszki ziemne łuskane

—	1202 42 00

—	Masło orzechowe

—	2008 11 10

—	Orzeszki ziemne przetworzone lub zakonserwowane w inny sposób

—	2008 11 91 ; 2008 11 96 ; 2008 11 98

(Pasze i żywność)

Maliny

(Żywność – mrożona)

0811 20 31 ;

Serbia (RS)

Norowirus

ex 0811 20 11 ;

ex 0811 20 19

Pestki arbuza (Egusi, Citrullus spp) i produkty pochodne

(Żywność)

ex 1207 70 00 ;

ex 1106 30 90 ;

ex 2008 99 99

Sierra Leone (SL)

Aflatoksyny

—	Orzeszki ziemne w łupinkach

—	1202 41 00

Sudan (SD)

Aflatoksyny

—	Orzeszki ziemne łuskane

—	1202 42 00

—	Masło orzechowe

—	2008 11 10

—	Orzeszki ziemne przetworzone lub zakonserwowane w inny sposób

—	2008 11 91 ; 2008 11 96 ; 2008 11 98

(Pasze i żywność)

Papryka (inna niż słodka) (Capsicum spp.)

(Żywność – świeża lub schłodzona)

ex 0709 60 99

Tajlandia (TH)

Pozostałości pestycydów (2) (13)

—	Wspięga chińska (Vigna unguiculata spp. sesquipedalis)

—	ex 0708 20 00 ; ex 0710 22 00

Tajlandia (TH)

Pozostałości pestycydów (2) (14)

—

Bakłażan

—	0709 30 00 ;

ex 0710 80 95

(Żywność – warzywa świeże, schłodzone lub mrożone)

—	Morele suszone

—	0813 10 00

Turcja (TR)

Siarczyny (15)

—	Morele inaczej przetworzone lub zakonserwowane

—	2008 50 61

(Żywność)

Cytryny (Citrus limon, Citrus limonum)

(Żywność – świeża, schłodzona lub suszona)

0805 50 10

Turcja (TR)

Pozostałości pestycydów (2)

—	Papryka słodka (Capsicum annuum)

—	0709 60 10 ; 0710 80 51

Turcja (TR)

Pozostałości pestycydów (2) (16)

(Żywność – warzywa świeże, schłodzone lub mrożone)

Liście winorośli

(Żywność)

ex 2008 99 99

11; 19

Turcja (TR)

Pozostałości pestycydów (2) (17)

—	Pistacje w łupinach

—	0802 51 00

Stany Zjednoczone (US)

Aflatoksyny

—	Pistacje bez łupin

—	0802 52 00

(Żywność)

—	Morele suszone

—	0813 10 00

Uzbekistan(UZ)

Siarczyny (15)

—	Morele inaczej przetworzone lub zakonserwowane

—	2008 50 61

(Żywność)

—	Liście kolendry

—	ex 0709 99 90

Wietnam (VN)

Pozostałości pestycydów (2) (18)

—	Bazylia (pospolita, azjatycka)

—	ex 1211 90 86 ; ex 2008 99 99

—

Mięta

—	ex 1211 90 86 ; ex 2008 99 99

—	Pietruszka

—	ex 0709 99 90

(Żywność – świeże lub schłodzone zioła)

—	Ketmia jadalna

—	ex 0709 99 90

Wietnam (VN)

Pozostałości pestycydów (2) (18)

—	Papryka (inna niż słodka) (Capsicum spp.)

—	ex 0709 60 99

(Żywność – świeża lub schłodzona)

—	Pitahaya (smoczy owoc)

—	ex 0810 90 20

Wietnam (VN)

Pozostałości pestycydów (2) (18)

(Żywność – świeża lub schłodzona)

(1) Jeżeli tylko niektóre produkty w ramach danego kodu CN muszą zostać poddane kontroli, a w nomenklaturze towarów w ramach tego kodu nie wyróżniono żadnych podziałów, kod CN jest oznaczony »ex«.

(2) Pozostałości przynajmniej pestycydów wymienionych w programie kontroli przyjętym zgodnie z art. 29 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 396/2005 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 lutego 2005 r. w sprawie najwyższych dopuszczalnych poziomów pozostałości pestycydów w żywności i paszy pochodzenia roślinnego i zwierzęcego oraz na ich powierzchni, zmieniające dyrektywę Rady 91/414/EWG (Dz.U. L 70 z 16.3.2005, s. 1), które to pestycydy mogą być badane metodami wielopozostałościowymi opartymi na GC-MS i LC-MS (pestycydów, które należy monitorować tylko w produktach pochodzenia roślinnego lub na ich powierzchni).

(3) Pozostałości chlorobufamu.

(4) Pozostałości fentoatu.

(5) Gatunek Brassica oleracea L. convar. Botrytis (L) Alef var. Italica Plenck, kultywar alboglabra. Znany także jako »Kai Lan«, »Gai Lan«, »Gailan«, »Kailan«, »Chinese bare Jielan«.

(6) Pozostałości trifluraliny.

(7) Pozostałości acefatu, aldikarbu (sumy aldikarbu, jego sulfotlenku i sulfonu, wyrażonej jako aldikarb), amitrazu (amitrazu, w tym metabolitów zawierających grupę funkcyjną 2,4-dimetyloaniliny, wyrażonych jako amitraz), diafentiuronu, dikofolu (sumy izomerów p, p′ i o,p′), ditiokarbaminianów (ditiokarbaminianów wyrażonych jako CS2, w tym manebu, mankozebu, metiramu, propinebu, tiuramu i ziramu) i metiokarbu (sumy metiokarbu oraz sulfotlenku i sulfonu metiokarbu, wyrażonej jako metiokarb).

(8) Pozostałości heksaflumuronu, metiokarbu (sumy metiokarbu oraz sulfotlenku i sulfonu metiokarbu, wyrażonej jako metiokarb), fentoatu i tiofanatu metylowego.

(9) Pozostałości dikofolu (sumy izomerów p, p′ i o,p′), dinotefuranu, folpetu, prochlorazu (sumy prochlorazu i jego metabolitów zawierających grupę funkcyjną 2,4,6-trichlorofenolu, wyrażonej jako prochloraz), tiofanatu metylowego i triforyny.

(10) Do celów niniejszego załącznika nazwa »barwniki Sudan« odnosi się do następujących substancji chemicznych: (i) Sudan I (numer CAS: 842-07-9); (ii) Sudan II (numer CAS 3118-97-6); (iii) Sudan III (numer CAS 85-86-9); (iv) Scarlet Red.; lub Sudan IV (numer CAS 85-83-6).

(11) Metoda referencyjna EN/ISO 6579 lub metoda poddana walidacji w odniesieniu do metody referencyjnej, zgodnie z art. 5 rozporządzenia Komisji (WE) nr 2073/2005 z dnia 15 listopada 2005 r. w sprawie kryteriów mikrobiologicznych dotyczących środków spożywczych (Dz.U. L 338 z 22.12.2005, s. 1).

(12) Pozostałości acefatu i diafentiuronu.

(13) Pozostałości formetanatu: sumy formetanatu i jego soli wyrażonej jako formetanat (chlorowodorek formetanatu), protiofosu i triforyny.

(14) Pozostałości acefatu, dikrotofosu, protiofosu, kwinalfosu i triforyny.

(15) Metody referencyjne: EN 1988-1:1998, EN 1988-2:1998 lub ISO 5522:1981.

(16) Pozostałości diafentiuronu, formetanatu: sumy formetanatu i jego soli wyrażonej jako formetanat (chlorowodorek formetanatu) i tiofanatu metylowego.

(17) Pozostałości ditiokarbaminianów (ditiokarbaminianów wyrażonych jako CS2, w tym manebu, mankozebu, metiramu, propinebu, tiuramu i ziramu) i metrafenonu.

(18) Pozostałości ditiokarbaminianów (ditiokarbaminianów wyrażonych jako CS2, w tym manebu, mankozebu, metiramu, propinebu, tiuramu i ziramu), fentoatu i kwinalfosu.”

24.3.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 78/60

ROZPORZĄDZENIE EUROPEJSKIEGO BANKU CENTRALNEGO (UE) 2016/445

z dnia 14 marca 2016 r.

w sprawie wykonywania opcji i swobód uznania przewidzianych w prawie Unii (EBC/2016/4)

RADA PREZESÓW EUROPEJSKIEGO BANKU CENTRALNEGO,

uwzględniając rozporządzenie Rady (UE) nr 1024/2013 z dnia 15 października 2013 r. powierzające Europejskiemu Bankowi Centralnemu szczególne zadania w odniesieniu do polityki związanej z nadzorem ostrożnościowym nad instytucjami kredytowymi (1), w szczególności jego art. 4 ust. 3, art. 6 i art. 9 ust. 1 i 2,

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 575/2013 z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie wymogów ostrożnościowych dla instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych, zmieniające rozporządzenie (UE) nr 648/2012 (2), w szczególności jego art. 89 ust. 3, art. 178 ust. 1, art. 282 ust. 6, art. 327 ust. 2, art. 380, art. 395 ust. 1, art. 400 ust. 2, art. 415 ust. 3, art. 420 ust. 2, art. 467 ust. 3, art. 468 ust. 3, art. 471 ust. 1, art. 473 ust. 1, art. 478 ust. 3, art. 479 ust. 1 i 4, art. 480 ust. 3, art. 481 ust. 1 i 5 oraz art. 486 ust. 6 i art. 495 ust. 1,

uwzględniając rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) nr 650/2014 z dnia 4 czerwca 2014 r. ustanawiające wykonawcze standardy techniczne w odniesieniu do formatu, struktury, spisu treści i daty corocznej publikacji informacji ujawnianych przez właściwe organy zgodnie z dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/36/UE (3), w szczególności jego art. 2 oraz załącznik II do tego rozporządzenia,

uwzględniając rozporządzenie delegowane Komisji (UE) 2015/61 z dnia 10 października 2014 r. uzupełniające rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 575/2013 w odniesieniu do wymogu pokrycia wypływów netto dla instytucji kredytowych (4), w szczególności jego art. 12 ust. 3 i art. 23 ust. 2 oraz art. 24 ust. 4 i 5,

uwzględniając konsultacje społeczne i analizy przeprowadzone zgodnie z art. 4 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 1024/2013,

uwzględniając wniosek Rady ds. Nadzoru przyjęty na podstawie art. 26 ust. 7 rozporządzenia (UE) nr 1024/2013,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Zgodnie z art. 132 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej Europejski Bank Centralny (EBC) ma prawo wydawania rozporządzeń. Ponadto art. 132 Traktatu oraz art. 34 Statutu Europejskiego Systemu Banków Centralnych i Europejskiego Banku Centralnego (zwanego dalej „Statutem ESBC”), poprzez odniesienie do art. 25 ust. 2 Statutu ESBC, powierza EBC uprawnienia regulacyjne w zakresie niezbędnym do wykonywania szczególnych zadań w odniesieniu do polityki związanej z nadzorem ostrożnościowym nad instytucjami kredytowymi.

(2)	W odniesieniu do wymogów ostrożnościowych dotyczących instytucji kredytowych prawo Unii ustanawia opcje i swobody uznania, które mogą być wykonywane przez organy właściwe.

(3)

W uczestniczących państwach członkowskich w rozumieniu odpowiednich przepisów unijnych EBC jest organem właściwym na potrzeby wykonywania swych zadań mikroostrożnościowych w ramach Jednolitego Mechanizmu Nadzorczego na podstawie rozporządzenia (UE) nr 1024/2013 w odniesieniu do instytucji kredytowych sklasyfikowanych jako istotne w rozumieniu art. 6 ust. 4 tego rozporządzenia oraz części IV i art. 147 ust. 1 rozporządzenia Europejskiego Banku Centralnego (UE) nr 468/2014 (EBC/2014/17) (5). EBC ma zatem wszelkie uprawnienia i obowiązki organów właściwych przewidziane odpowiednimi przepisami prawa Unii. W szczególności EBC jest uprawniony do wykonywania przewidzianych tym prawem opcji i swobód uznania.

(4)

EBC wykonuje zadania nadzorcze w ramach Jednolitego Mechanizmu Nadzorczego, który powinien zapewnić wdrażanie polityki Unii dotyczącej nadzoru ostrożnościowego nad instytucjami kredytowymi w spójny i skuteczny sposób, stosowanie jednolitego zbioru przepisów dotyczących usług finansowych w jednakowy sposób w odniesieniu do instytucji kredytowych we wszystkich zainteresowanych państwach członkowskich oraz objęcie tych instytucji kredytowych nadzorem najwyższej jakości. Wykonując powierzone mu zadania nadzorcze EBC powinien w pełni uwzględniać różnorodność instytucji kredytowych oraz ich wielkość i model biznesowy, a także korzyści systemowe wynikające z różnorodności w sektorze bankowym Unii.

(5)

W celu zapewnienia progresywnej konwergencji pomiędzy poziomem funduszy własnych a korektami z tytułu wymogów ostrożnościowych stosowanymi do definicji funduszy własnych w całej Unii oraz do definicji funduszy własnych określonej w prawie Unii w czasie okresu przejściowego wymogi w zakresie funduszy własnych powinny być wprowadzane stopniowo.

(6)	Spójne stosowanie wymogów ostrożnościowych dla instytucji kredytowych w państwach członkowskich uczestniczących w Jednolitym Mechanizmie Nadzorczym jest szczególnym celem rozporządzenia (UE) nr 1024/2013 i rozporządzenia (UE) nr 468/2014 (EBC/2014/17), i zostało powierzone EBC.

(7)

Zgodnie z postanowieniami rozporządzenia (UE) nr 1024/2013 EBC stosuje wszelkie stosowne przepisy prawa Unii, a tam, gdzie prawo to składa się z dyrektyw – także prawo krajowe stanowiące transpozycję tych dyrektyw. W przypadku gdy na stosowne prawo unijne składają się rozporządzenia i rozporządzenia te przyznają obecnie państwom członkowskim opcje i swobody uznania, EBC powinien stosować również ustawodawstwo krajowe, za pośrednictwem którego takie opcje i swobody zostały wykonane. Ustawodawstwo takie nie powinno naruszać sprawnego funkcjonowania Jednolitego Mechanizmu Nadzorczego, za które EBC ponosi odpowiedzialność.

(8)	Wspomniane opcje i swobody uznania nie obejmują opcji i swobód przysługujących wyłącznie organom właściwym, gdyż w tym przypadku EBC jest wyłącznie kompetentny do ich wykonywania i powinien z tych kompetencji w sposób właściwy korzystać.

(9)	Wykonując opcje i swobody uznania EBC, jako organ właściwy, powinien mieć na uwadze ogólne zasady prawa Unii, w tym w szczególności zasadę równego traktowania, zasadę proporcjonalności oraz zasadę ochrony uzasadnionych oczekiwań nadzorowanych instytucji kredytowych.

(10)

W odniesieniu do zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań nadzorowanych instytucji kredytowych EBC uznaje potrzebę ustanowienia okresów przejściowych tam, gdzie wykonywanie przez EBC opcji i swobód uznania w znaczący sposób odbiega od zasad stosowanych przez właściwe organy krajowe przed wejściem niniejszego rozporządzenia w życie. W szczególności, w przypadku wykonywania przez EBC opcji i swobód uznania w odniesieniu do przepisów przejściowych zawartych w rozporządzeniu (UE) nr 575/2013, niniejsze rozporządzenie powinno ustanawiać odpowiednie okresy przejściowe.

(11)	Zgodnie z art. 143 ust. 1 lit. b) dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/36/UE (6) właściwe organy publikują informacje dotyczące sposobów korzystania z opcji i swobód uznania przewidzianych w prawie unijnym,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

Przedmiot i zakres

Niniejsze rozporządzenie określa niektóre opcje i swobody uznania dotyczące wymogów ostrożnościowych dla instytucji kredytowych, przysługujące organom właściwym zgodnie z prawem Unii, które są wykonywane przez EBC. Niniejsze rozporządzenie stosuje się wyłącznie w odniesieniu do instytucji kredytowych sklasyfikowanych jako istotne zgodnie z art. 6 ust. 4 rozporządzenia (UE) nr 1024/2013 oraz częścią IV i art. 147 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 468/2014 (EBC/2014/17).

Artykuł 2

Definicje

Na potrzeby niniejszego rozporządzenia zastosowanie mają definicje zawarte w art. 4 rozporządzenia (UE) nr 575/2013, art. 2 rozporządzenia (UE) nr 1024/2013, art. 2 rozporządzenia (UE) nr 468/2014 (EBC/2014/17) oraz art. 3 rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/61.

ROZDZIAŁ I

FUNDUSZE WŁASNE

Artykuł 3

Art. 89 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 575/2013: Ważenie ryzyka i zakaz posiadania znacznych pakietów akcji poza sektorem finansowym

Z zastrzeżeniem art. 90 rozporządzenia (UE) nr 575/2013 oraz na potrzeby obliczania wymogów kapitałowych zgodnie z częścią trzecią rozporządzenia (UE) nr 575/2013 instytucje kredytowe stosują wagę ryzyka 1 250 % do większej z następujących wartości:

a)	znacznych pakietów akcji w przedsiębiorstwach, o których mowa w art. 89 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 575/2013, w wysokości przekraczającej 15 % uznanego kapitału danej instytucji kredytowej; oraz

b)	całkowitej wysokości znacznych pakietów akcji w przedsiębiorstwach, o których mowa w art. 89 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 575/2013, która przekracza 60 % uznanego kapitału danej instytucji kredytowej.

ROZDZIAŁ II

WYMOGI KAPITAŁOWE

Artykuł 4

Art. 178 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 575/2013: Niewykonanie zobowiązania przez dłużnika

Bez względu na to, w jaki sposób kwestia ta była traktowana w prawie krajowym przed wejściem niniejszego rozporządzenia w życie, do kategorii ekspozycji, o których mowa w art. 178 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) nr 575/2013, instytucje kredytowe stosują zasadę „zwłoka w wykonaniu zobowiązań przekracza 90 dni”.

Artykuł 5

Art. 282 ust. 6 rozporządzenia (UE) nr 575/2013: Pakiety zabezpieczające

W odniesieniu do transakcji, o których mowa w art. 282 ust. 6 rozporządzenia (UE) nr 575/2013, instytucje kredytowe stosują metodę wyceny według wartości rynkowej określoną w art. 274 rozporządzenia (UE) nr 575/2013.

Artykuł 6

Art. 327 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 575/2013: Kompensowanie

1. Instytucje kredytowe mogą stosować kompensowanie pozycji w zamiennych papierach wartościowych z pozycją przeciwstawną w instrumencie bazowym w sposób opisany w art. 327 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 575/2013, o ile spełniony jest jeden z następujących warunków:

a)	przed dniem 4 listopada 2014 r. właściwy organ krajowy przyjął podejście, w którym jest brana pod uwagę możliwość zamiany określonych zamiennych papierów wartościowych; lub

b)	przed dniem 4 listopada 2014 r. właściwy organ krajowy wymagał, aby wymogi w zakresie funduszy własnych pokrywały straty, jakie może spowodować zamiana.

2. Podejścia przyjęte przez właściwe organy krajowe, o których mowa w ust. 1, stosuje się nadal do momentu przyjęcia przez EBC własnego podejścia zgodnie z art. 327 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 575/2013.

Artykuł 7

Art. 380 rozporządzenia (UE) nr 575/2013: Odstępstwa

W przypadku całkowitej awarii systemów w rozumieniu art. 380 rozporządzenia (UE) nr 575/2013, potwierdzonej w opublikowanym przez EBC komunikacie, do czasu opublikowania przez EBC komunikatu o usunięciu opisanej w nim awarii stosuje się następujące postanowienia:

a)	instytucje kredytowe nie podlegają obowiązkom w zakresie funduszy własnych określonym w art. 378 i art. 379 rozporządzenia (UE) nr 575/2013; oraz

b)	nierozliczenie przez kontrahenta transakcji nie jest uznawane za niewykonanie zobowiązania w kontekście ryzyka kredytowego.

ROZDZIAŁ III

DUŻE EKSPOZYCJE

Artykuł 8

Art. 395 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 575/2013: Limity dotyczące dużych ekspozycji

Bez względu na to, w jaki sposób kwestia ta była traktowana w prawie krajowym przed wejściem niniejszego rozporządzenia w życie, limit dotyczący wartości dużych ekspozycji w rozumieniu art. 395 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 575/2013 nie może być niższy niż 150 milionów euro.

Artykuł 9

Art. 400 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 575/2013: Wyłączenia

1. Ekspozycje wymienione w art. 400 ust. 2 lit. a) rozporządzenia (UE) nr 575/2013 wyłącza się z zakresu zastosowania art. 395 ust. 1 tego rozporządzenia do wysokości 80 % wartości nominalnej zabezpieczonych obligacji, o ile spełnione są warunki wskazane w art. 400 ust. 3 tego rozporządzenia.

2. Ekspozycje wymienione w art. 400 ust. 2 lit. b) rozporządzenia (UE) nr 575/2013 wyłącza się z zakresu zastosowania art. 395 ust. 1 tego rozporządzenia do wysokości 80 % wartości ekspozycji, o ile spełnione są warunki wskazane w art. 400 ust. 3 tego rozporządzenia.

3. Ekspozycje instytucji kredytowych wymienione w art. 400 ust. 2 lit. c) rozporządzenia (UE) nr 575/2013 wobec przedsiębiorstw wskazanych w tym przepisie wyłącza się w całości z zakresu zastosowania art. 395 ust. 1 tego rozporządzenia, o ile spełnione są warunki wskazane w art. 400 ust. 3 i doprecyzowane w załączniku I do tego rozporządzenia oraz w zakresie, w jakim przedsiębiorstwa te są objęte tym samym nadzorem skonsolidowanym na podstawie rozporządzenia (UE) nr 575/2013, dyrektywy 2002/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (7), lub analogicznymi standardami obowiązującymi w państwie trzecim zgodnie ze szczegółowym opisem zawartym w załączniku do niniejszego rozporządzenia.

4. Ekspozycje wymienione w art. 400 ust. 2 lit. d) rozporządzenia (UE) nr 575/2013 wyłącza się w całości z zakresu zastosowania art. 395 ust. 1 tego rozporządzenia, o ile spełnione są warunki wskazane w art. 400 ust. 3 tego rozporządzenia zgodnie ze szczegółowym opisem zawartym w załączniku do niniejszego rozporządzenia.

5. Ekspozycje wymienione w art. 400 ust. 2 lit. e) rozporządzenia (UE) nr 575/2013 wyłącza się w całości albo – w przypadku wskazanym w art. 400 ust. 2 lit. i) – do wysokości maksymalnej dozwolonej kwoty z zakresu zastosowania art. 395 ust. 1 tego rozporządzenia, o ile spełnione są warunki wskazane w art. 400 ust. 3 tego rozporządzenia.

6. Instytucje kredytowe dokonują oceny spełniania warunków wskazanych w art. 400 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 575/2013 oraz w odpowiednim załączniku do niniejszego rozporządzenia mającym zastosowanie do danej ekspozycji. EBC może w dowolnym momencie zweryfikować taką ocenę instytucji kredytowej oraz zażądać przedstawienia przez tę instytucję na potrzeby takiej weryfikacji dokumentacji wskazanej w odpowiednim załączniku.

7. Niniejszy artykuł ma zastosowanie tylko wtedy, gdy dane państwo członkowskie nie skorzystało z przewidzianej w art. 493 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 575/2013 opcji przyznania pełnego lub częściowego wyłączenia w odniesieniu do określonych ekspozycji.

ROZDZIAŁ IV

PŁYNNOŚĆ

Artykuł 10

Art. 415 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 575/2013: Obowiązek sprawozdawczy

Z zastrzeżeniem innych wymogów sprawozdawczych instytucje kredytowe przekazują EBC, zgodnie z art. 415 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 575/2013, informacje wymagane zgodnie z prawem krajowym na potrzeby monitorowania spełniania krajowych standardów jakościowych, o ile informacje takie nie zostały przekazane przez właściwe organy krajowe.

Artykuł 11

Art. 420 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 575/2013 oraz art. 23 ust. 2 rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/61: Odpływy płynności

Szacując odpływy płynności spowodowane pozycjami związanymi z pozabilansowym finansowaniem handlu, o których mowa w art. 420 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 575/2013 i załączniku I do tego rozporządzenia, oraz do czasu ustalenia przez EBC szczegółowych wskaźników wypływów zgodnie z art. 23 ust. 2 rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/61, instytucje kredytowe przyjmują wskaźnik wypływów w wysokości 5 % zgodnie z art. 420 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 575/2013 i art. 23 ust. 2 rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/61. Informacje o odpowiednich wypływach przekazuje się zgodnie z postanowieniami rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 680/2014 (8).

Artykuł 12

Art. 12 ust. 3 rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/61: Aktywa poziomu 2B

1. Instytucje kredytowe, które zgodnie ze swoimi statutami z przyczyn religijnych nie mogą utrzymywać aktywów oprocentowanych, mogą włączać papiery dłużne przedsiębiorstw do płynnych aktywów poziomu 2B zgodnie ze wszystkimi warunkami określonymi w art. 12 ust. 1 lit. b), w tym podpunktach (ii) i (iii), rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/61.

2. W przypadku instytucji kredytowych, o których mowa w ust. 1, EBC może dokonywać okresowego przeglądu spełniania warunku, o którym mowa w tym ustępie, oraz przyznać wyłączenie ze stosowania art. 12 ust. 1 lit. b) ppkt (ii) i (iii) rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/61, o ile spełnione są warunki wskazane w art. 12 ust. 3 tego rozporządzenia delegowanego.

Artykuł 13

Art. 24 ust. 4 i 5 rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/61: Wypływy z tytułu stabilnych depozytów detalicznych

Instytucje kredytowe mnożą przez 3 % kwotę stabilnych depozytów detalicznych objętych systemem gwarantowania depozytów zgodnie z art. 24 ust. 4 rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/61, pod warunkiem że Komisja udzieliła uprzedniej zgody zgodnie z art. 24 ust. 5 tego rozporządzenia delegowanego, stwierdzającej spełnienie wszystkich warunków wskazanych w art. 24 ust. 4.

ROZDZIAŁ V

PRZEPISY PRZEJŚCIOWE ROZPORZĄDZENIA (UE) NR 575/2013

Artykuł 14

Art. 467 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 575/2013: Niezrealizowane straty wyceniane według wartości godziwej

1. W okresie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia 31 grudnia 2017 r. instytucje kredytowe uwzględniają w obliczeniach pozycji kapitału podstawowego Tier I wyłącznie odpowiednią wartość procentową niezrealizowanych strat w rozumieniu art. 467 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 575/2013, uwzględniając straty z tytułu ekspozycji wobec rządów centralnych ujęte w kategorii „Dostępne do sprzedaży”.

2. Na potrzeby ust. 1 odpowiednimi wartościami procentowymi są:

a)	60 % w okresie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia 31 grudnia 2016 r.; oraz

b)	80 % w okresie od dnia 1 stycznia 2017 r. do dnia 31 grudnia 2017 r.

3. Niniejszy artykuł nie narusza przepisów prawa krajowego obowiązujących przed wejściem niniejszego rozporządzenia w życie, ustalających odpowiednie wartości procentowe na poziomie wyższym niż określony w ust. 2.

Artykuł 15

Art. 468 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 575/2013: Niezrealizowane zyski wyceniane według wartości godziwej

1. W okresie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia 31 grudnia 2017 r. instytucje kredytowe usuwają z obliczeń pozycji kapitału podstawowego Tier I odpowiednią wartość procentową niezrealizowanych zysków w rozumieniu art. 468 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 575/2013, uwzględniając zyski z tytułu ekspozycji wobec rządów centralnych ujęte w kategorii „Dostępne do sprzedaży”.

2. Na potrzeby ust. 1 odpowiednimi wartościami procentowymi są:

a)	40 % w okresie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia 31 grudnia 2016 r.; oraz

b)	20 % w okresie od dnia 1 stycznia 2017 r. do dnia 31 grudnia 2017 r.

3. Niniejszy artykuł nie narusza przepisów prawa krajowego obowiązujących przed wejściem niniejszego rozporządzenia w życie, ustalających wyższe odpowiednie wartości procentowe niż określone w ust. 2.

Artykuł 16

Art. 471 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 575/2013: Wyłączenia z odliczeń udziałów kapitałowych w zakładach ubezpieczeń od pozycji kapitału podstawowego Tier I

1. W okresie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia 31 grudnia 2018 r. instytucje kredytowe mogą nie odliczać udziałów kapitałowych w zakładach ubezpieczeń, zakładach reasekuracji i ubezpieczeniowych spółkach holdingowych od pozycji kapitału podstawowego Tier I zgodnie z zasadami określonymi w przepisach prawa krajowego, o ile spełnione są warunki określone w art. 471 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 575/2013.

2. Od dnia 1 stycznia 2019 r. instytucje kredytowe odliczają udziały kapitałowe w zakładach ubezpieczeń, zakładach reasekuracji i ubezpieczeniowych spółkach holdingowych od pozycji kapitału podstawowego Tier I.

3. Stosowanie niniejszego artykułu nie narusza decyzji podejmowanych przez organ właściwy zgodnie z art. 49 ust 1. rozporządzenia (UE) nr 575/2013.

Artykuł 17

Art. 473 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 575/2013: Wprowadzenie zmian w międzynarodowym standardzie rachunkowości 19

1. W okresie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia 31 grudnia 2018 r. instytucje kredytowe mogą dodawać do swojego kapitału podstawowego Tier 1 kwotę, o której mowa w art. 473 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 575/2013, przemnożoną przez odpowiedni współczynnik, który wynosi:

a)	0,6 w okresie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia 31 grudnia 2016 r.;

b)	0,4 w okresie od dnia 1 stycznia 2017 r. do dnia 31 grudnia 2017 r.;

c)	0,2 w okresie od dnia 1 stycznia 2018 r. do dnia 31 grudnia 2018 r.

2. Niniejszy artykuł nie narusza uprzednich decyzji właściwych organów krajowych oraz przepisów prawa krajowego obowiązujących przed wejściem niniejszego rozporządzenia w życie, które nie zezwalają instytucjom na dodawanie do swojego kapitału podstawowego Tier 1 kwoty, o której mowa w ust. 1.

Artykuł 18

Art. 478 ust. 3 lit. a), c) i d) rozporządzenia (UE) nr 575/2013: Wartości procentowe mające zastosowanie przy dokonywaniu odliczeń od pozycji kapitału podstawowego Tier I, pozycji dodatkowych w Tier I i w Tier II

1. Na potrzeby art. 478 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 575/2013 odpowiednimi wartościami procentowymi są:

a)	60 % w okresie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia 31 grudnia 2016 r.;

b)	80 % w okresie od dnia 1 stycznia 2017 r. do dnia 31 grudnia 2017 r.;

c)	100 % od dnia 1 stycznia 2018 r.

2. Niniejszego artykułu nie stosuje się do aktywów z tytułu odroczonego podatku dochodowego opartych na przyszłej rentowności.

3. Niniejszy artykuł nie narusza przepisów prawa krajowego obowiązujących przed wejściem niniejszego rozporządzenia w życie, ustalających wyższe wartości procentowe niż określone w ust. 1.

Artykuł 19

Art. 478 ust. 3 lit. a) i b) rozporządzenia (UE) nr 575/2013: Wartości procentowe mające zastosowanie przy dokonywaniu odliczeń od pozycji kapitału podstawowego Tier I znaczących inwestycji w podmioty sektora finansowego i aktywów z tytułu odroczonego podatku dochodowego opartych na przyszłej rentowności

1. Na potrzeby art. 478 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 575/2013 odpowiednimi wartościami procentowymi dla celów art. 469 ust. 1 lit. a) i c) tego rozporządzenia są:

a)	60 % w okresie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia 31 grudnia 2016 r.;

b)	80 % w okresie od dnia 1 stycznia 2017 r. do dnia 31 grudnia 2017 r.;

c)	100 % od dnia 1 stycznia 2018 r.

2. Na potrzeby art. 478 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 575/2013 odpowiednimi wartościami procentowymi są:

a)	60 % w okresie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia 31 grudnia 2016 r.;

b)	80 % w okresie od dnia 1 stycznia 2017 r. do dnia 31 grudnia 2017 r.;

c)	100 % od dnia 1 stycznia 2018 r.

3. W drodze odstępstwa od postanowień ust. 2, w sytuacji gdy – zgodnie z art. 478 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 575/2013 – przepisy prawa krajowego przewidują dziesięcioletni okres wycofywania, odpowiednimi wartościami procentowymi są:

a)	40 % w okresie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia 31 grudnia 2016 r.;

b)	60 % w okresie od dnia 1 stycznia 2017 r. do dnia 31 grudnia 2017 r.;

c)	80 % w okresie od dnia 1 stycznia 2018 r. do dnia 31 grudnia 2018 r.;

d)	100 % od dnia 1 stycznia 2019 r.

4. Postanowień ust. 2 i 3 nie stosuje się do instytucji kredytowych, które w dniu wejścia niniejszego rozporządzenia w życie podlegają planom restrukturyzacji zatwierdzonym przez Komisję.

5. Jeżeli instytucja kredytowa objęta zakresem ust. 4 zostanie przejęta przez inną instytucję kredytową lub się z nią połączy w trakcie trwania planu restrukturyzacji bez modyfikacji dotyczących podejścia ostrożnościowego do aktywów z tytułu odroczonego podatku dochodowego, do przejmującej instytucji kredytowej, nowej instytucji kredytowej powstałej w wyniku połączenia lub instytucji dokonującej inkorporacji pierwotnej instytucji kredytowej ma zastosowanie wyjątek wskazany w ust. 4 w takim samym zakresie, w jakim miał on zastosowanie do instytucji przejmowanej, poddanej połączeniu lub inkorporacji.

6. EBC może dokonać przeglądu stosowania ust. 4 i 5 w 2020 r. na podstawie monitorowania sytuacji tych instytucji kredytowych.

7. W przypadku nieprzewidzianego zwiększenia wpływu odliczeń ustanowionych w ust. 2 i 3, który w ocenie EBC jest znaczny, instytucje kredytowe mogą nie stosować postanowień ust. 2 i 3.

8. Jeżeli nie stosuje się postanowień ust. 2 i 3, instytucje kredytowe mogą stosować przepisy prawa krajowego.

9. Niniejszy artykuł nie narusza przepisów prawa krajowego obowiązujących przed wejściem niniejszego rozporządzenia w życie, ustalających wyższe wartości procentowe niż określone w ust. 1, 2 i 3.

Artykuł 20

Art. 479 ust. 1 i 4 rozporządzenia (UE) nr 575/2013: Uznanie w ramach skonsolidowanego kapitału podstawowego Tier I instrumentów i pozycji niekwalifikujących się jako udziały mniejszości

1. W okresie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia 31 grudnia 2017 r. odpowiednia część procentowa pozycji, o których mowa w art. 479 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 575/2013, kwalifikująca się jako rezerwy skonsolidowane na podstawie przepisów prawa krajowego stanowiących implementację art. 65 dyrektywy 2006/48/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (9), stanowi skonsolidowany kapitał podstawowy Tier I według wartości procentowych wskazanych poniżej.

2. Na potrzeby ust. 1 odpowiednimi wartościami procentowymi są:

a)	40 % w okresie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia 31 grudnia 2016 r.; oraz

b)	20 % w okresie od dnia 1 stycznia 2017 r. do dnia 31 grudnia 2017 r.

3. Niniejszy artykuł nie narusza przepisów prawa krajowego obowiązujących przed wejściem niniejszego rozporządzenia w życie, ustalających niższe wartości procentowe niż określone w ust. 2.

Artykuł 21

Art. 480 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 575/2013: Uznanie w ramach skonsolidowanych funduszy własnych udziałów mniejszości i kwalifikującego się kapitału dodatkowego Tier I i w Tier II

1. W okresie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia 31 grudnia 2017 r., zgodnie z art. 480 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 575/2013, wartość odpowiedniego wskaźnika, o którym mowa w art. 480 ust. 1 tego rozporządzenia, wynosi:

a)	0,6 w okresie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia 31 grudnia 2016 r.; oraz

b)	0,8 w okresie od dnia 1 stycznia 2017 r. do dnia 31 grudnia 2017 r.

2. Niniejszy artykuł nie narusza przepisów prawa krajowego obowiązujących przed wejściem niniejszego rozporządzenia w życie, ustalających wyższe współczynniki niż określone w ust. 1.

Artykuł 22

Art. 481 ust. 1 i 5 rozporządzenia (UE) nr 575/2013: Dodatkowe filtry i odliczenia

1. W okresie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia 31 grudnia 2017 r., na potrzeby stosowania filtrów lub odliczeń wymaganych na mocy krajowych środków transpozycji i wskazanych w art. 481 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 575/2013 oraz z zastrzeżeniem spełnienia wskazanych tam warunków, stosuje się następujące wartości procentowe:

a)	40 % w okresie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia 31 grudnia 2016 r.; oraz

b)	20 % w okresie od dnia 1 stycznia 2017 r. do dnia 31 grudnia 2017 r.

2. W okresie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia 31 grudnia 2017 r. instytucje kredytowe traktują kwoty pozostałe po zastosowaniu filtra lub odliczenia godnie z ust. 1 w sposób zgodny z przepisami prawa krajowego.

3. Niniejszy artykuł nie narusza postanowień prawa krajowego obowiązujących przed wejściem niniejszego rozporządzenia w życie, ustanawiających surowsze wymogi niż określone w ust. 1.

Artykuł 23

Art. 486 ust. 6 rozporządzenia (UE) nr 575/2013: Limity w zakresie stosowania zasady praw nabytych wobec pozycji zaliczających się do pozycji kapitału podstawowego Tier I, pozycji dodatkowych w Tier I i w Tier II

1. Na potrzeby art. 486 rozporządzenia (UE) nr 575/2013 stosuje się następujące wartości procentowe:

a)	60 % w okresie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia 31 grudnia 2016 r.;

b)	50 % w okresie od dnia 1 stycznia 2017 r. do dnia 31 grudnia 2017 r.;

c)	40 % w okresie od dnia 1 stycznia 2018 r. do dnia 31 grudnia 2018 r.;

d)	30 % w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do dnia 31 grudnia 2019 r.;

e)	20 % w okresie od dnia 1 stycznia 2020 r. do dnia 31 grudnia 2020 r.;

f)	10 % w okresie od dnia 1 stycznia 2021 r. do dnia 31 grudnia 2021 r.

2. Niniejszy artykuł nie narusza przepisów prawa krajowego obowiązujących przed wejściem niniejszego rozporządzenia w życie, ustalających niższe wartości procentowe niż określone w ust. 1.

Artykuł 24

Art. 495 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 575/2013: Ujmowanie ekspozycji kapitałowych według metody ratingów wewnętrznych (IRB)

Kategorie ekspozycji kapitałowych korzystające z wyłączenia obowiązku stosowania metody IRB na podstawie art. 495 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 575/2013 obejmują do dnia 31 grudnia 2017 r. wyłącznie te kategorie ekspozycji kapitałowych, które w dniu 31 grudnia 2013 r. już korzystały z wyłączenia stosowania metody IRB zgodnie z art. 2 rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) 2015/1556 (10).

Artykuł 25

Wejście w życie

1. Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie z dniem 1 października 2016 r.

2. Artykuł 4 stosuje się od dnia 31 grudnia 2016 r. Artykuł 13 stosuje się od dnia 1 stycznia 2019 r.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane w państwach członkowskich zgodnie z Traktatami.

Sporządzono we Frankfurcie nad Menem dnia 14 marca 2016 r.

W imieniu Rady Prezesów EBC

Mario DRAGHI

Prezes EBC

(1) Dz.U. L 287 z 29.10.2013, s. 63.

(2) Dz.U. L 176 z 27.6.2013, s. 1.

(3) Dz.U. L 185 z 25.6.2014, s. 1.

(4) Dz.U. L 11 z 17.1.2015, s. 1.

(5) Rozporządzenie Europejskiego Banku Centralnego (UE) nr 468/2014 z dnia 16 kwietnia 2014 r. ustanawiające ramy współpracy pomiędzy Europejskim Bankiem Centralnym a właściwymi organami krajowymi oraz wyznaczonymi organami krajowymi w ramach Jednolitego Mechanizmu Nadzorczego (rozporządzenie ramowe w sprawie Jednolitego Mechanizmu Nadzorczego) (EBC/2014/17) (Dz.U. L 141 z 14.5.2014, s. 1).

(6) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/36/UE z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie warunków dopuszczenia instytucji kredytowych do działalności oraz nadzoru ostrożnościowego nad instytucjami kredytowymi i firmami inwestycyjnymi, zmieniająca dyrektywę 2002/87/WE i uchylająca dyrektywy 2006/48/WE oraz 2006/49/WE (Dz.U. L 176 z 27.6.2013, s. 338).

(7) Dyrektywa 2002/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie dodatkowego nadzoru nad instytucjami kredytowymi, zakładami ubezpieczeń oraz przedsiębiorstwami inwestycyjnymi konglomeratu finansowego i zmieniająca dyrektywy Rady 73/239/EWG, 79/267/EWG, 92/49/EWG, 92/96/EWG, 93/6/EWG i 93/22/EWG oraz dyrektywy 98/78/WE i 2000/12/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.U. L 35 z 11.2.2003, s. 1).

(8) Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) nr 680/2014 z dnia 16 kwietnia 2014 r. ustanawiające wykonawcze standardy techniczne dotyczące sprawozdawczości nadzorczej instytucji zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 575/2013 (Dz.U. L 191 z 28.6.2014, s. 1).

(9) Dyrektywa 2006/48/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 14 czerwca 2006 r. w sprawie podejmowania i prowadzenia działalności przez instytucje kredytowe (Dz.U. L 177 z 30.6.2006, s. 1).

(10) Rozporządzenie delegowane Komisji (UE) 2015/1556 z dnia 11 czerwca 2015 r. uzupełniające rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 575/2013 w odniesieniu do regulacyjnych standardów technicznych dotyczących przejściowego stosowania podejścia IRB do ekspozycji kapitałowych (Dz.U. L 244 z 19.9.2015, s. 9).

ZAŁĄCZNIK I

Warunki oceny wyłączenia ze stosowania limitu dotyczącego dużych ekspozycji zgodnie z art. 400 ust. 2 lit. c) rozporządzenia (UE) nr 575/2013 oraz art. 9 ust. 3 niniejszego rozporządzenia

Niniejszy załącznik ma zastosowanie do wyłączeń ze stosowania limitu dotyczącego dużych ekspozycji zgodnie z art. 9 ust. 3 niniejszego rozporządzenia. Na potrzeby art. 9 ust. 3 niniejszego rozporządzenia państwa trzecie wymienione w załączniku I do decyzji wykonawczej Komisji 2014/908/UE (1) uważa się za równoważne.

Dokonując oceny, czy ekspozycja, o której mowa w art. 400 ust. 2 lit. c) rozporządzenia (UE) nr 575/2013, spełnia warunki przyznania wyłączenia od stosowania limitu dotyczącego dużych ekspozycji zgodnie z art. 400 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 575/2013, instytucje kredytowe biorą pod uwagę następujące kryteria:

w celu dokonania oceny, czy określony charakter ekspozycji, kontrahenta lub stosunku pomiędzy instytucją kredytową a kontrahentem eliminują lub zmniejszają ryzyko ekspozycji zgodnie z art. 400 ust. 3 lit. a) rozporządzenia (UE) nr 575/2013, instytucje kredytowe oceniają, czy:

(i)

zostały spełnione warunki, o których mowa w art. 113 ust. 6 lit. b), c) i e) rozporządzenia (UE) nr 575/2013, a w szczególności czy kontrahent podlega tym samym procedurom oceny, pomiaru i kontroli ryzyka co instytucje kredytowa oraz czy nastąpiła integracja lub co najmniej pełne ujednolicenie systemów informatycznych. Ponadto instytucje kredytowe oceniają, czy istnieją obecnie lub mogą zaistnieć w przyszłości znaczące praktyczne lub prawne przeszkody mogące utrudnić terminową spłatę ekspozycji przez kontrahenta na rzecz instytucji kredytowej – inne niż w przypadku naprawy lub restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, gdy muszą zostać wdrożone ograniczenia wyszczególnione w dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/59/UE (2);

(ii)	proponowane ekspozycje wewnątrz grupy są uzasadnione strukturą finansowania grupy;

(iii)

proces, w ramach którego podejmowana jest decyzja zatwierdzająca ekspozycję wobec kontrahenta wewnątrz grupy, a także odnoszące się do takich ekspozycji procesy monitorowania i przeglądu, zarówno na poziomie indywidualnym, jak i – w odpowiednich przypadkach – na poziomie skonsolidowanym, są podobne do procesów stosowanych w odniesieniu do udzielania kredytów podmiotom trzecim;

(iv)

stosowane przez instytucję kredytową procedury zarządzania ryzykiem, systemy informatyczne i raportowanie wewnętrzne umożliwiają jej nieprzerwane sprawdzanie oraz zapewnianie ujednolicenia wymogów dotyczących dużych ekspozycji wobec przedsiębiorstw wewnątrz grupy ze strategią zarządzania ryzykiem na poziomie podmiotu prawnego oraz – w odpowiednich przypadkach – na poziomie skonsolidowanym;

na potrzeby oceny, czy pozostałe ryzyko koncentracji może zostać ograniczone przez inne równie skuteczne środki, takie jak zasady, procedury i mechanizmy, o których mowa w art. 81 dyrektywy 2013/36/UE, zgodnie z art. 400 ust. 3 lit. b) rozporządzenia (UE) nr 575/2013, instytucje kredytowe biorą pod uwagę, czy:

(i)

instytucja kredytowa ma solidne procesy, procedury i środki kontroli, na poziomie indywidualnym i – w odpowiednich przypadkach – na poziomie skonsolidowanym, zapewniające, aby zastosowanie wyłączenia nie spowodowało ryzyka koncentracji wykraczającego poza strategię ryzyka tej instytucji kredytowej oraz naruszającego zasady właściwego zarządzania wewnętrznego płynnością w ramach grupy;

(ii)	instytucja kredytowa dokonała formalnej oceny ryzyka koncentracji wynikającego z ekspozycji wewnątrz grupy w ramach ogólnych zasad oceny ryzyka;

(iii)

instytucja kredytowa posiada ramy kontroli ryzyka, na poziomie podmiotu prawnego oraz – w odpowiednich przypadkach – na poziomie skonsolidowanym, które adekwatnie monitorują proponowane środki;

(iv)

powstające ryzyko koncentracji zostało lub zostanie w jasny sposób zidentyfikowane w ramach wewnętrznego procesu oceny adekwatności kapitałowej danej instytucji kredytowej oraz będzie podlegało aktywnemu procesowi zarządzania ryzykiem. Zasady, procedury i mechanizmy dotyczące zarządzania ryzykiem koncentracji zostaną poddane ocenie w ramach procedury przeglądu i oceny nadzorczej;

(v)	istnieją dowody na to, że zarządzanie ryzykiem koncentracji jest spójne z planem naprawczym grupy.

Na potrzeby weryfikacji spełniania warunków określonych w ust. 1 i 2 Europejski Bank Centralny może zażądać przedstawienia przez instytucję kredytową następującej dokumentacji:

oświadczenia podpisanego przez osobę uprawnioną do reprezentowania instytucji kredytowej zgodnie z prawem właściwym oraz zatwierdzonego przez jej zarząd, stwierdzającego, że instytucja kredytowa spełnia wszystkie warunki przyznania wyłączeń, określone w art. 400 ust. 2 lit. c) oraz art. 400 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

opinii prawnej wydanej przez niezależną zewnętrzną osobę trzecią lub wewnętrzny dział prawny oraz zatwierdzonej przez zarząd, stwierdzającej brak przeszkód utrudniających terminową spłatę ekspozycji przez kontrahenta na rzecz instytucji kredytowej, które wynikałyby z mających zastosowanie przepisów, w tym przepisów fiskalnych, lub wiążących umów;

oświadczenia podpisanego przez osobę uprawnioną do reprezentowania oraz zatwierdzonego przez zarząd, które stwierdza:

(i)	brak przeszkód praktycznych utrudniających terminową spłatę ekspozycji przez kontrahenta na rzecz instytucji kredytowej;

(ii)	że ekspozycje wewnątrz grupy są uzasadnione strukturą finansowania grupy;

(iii)

że proces, w ramach którego podejmowana jest decyzja zatwierdzająca ekspozycję wobec kontrahenta wewnątrz grupy, a także odnoszące się do takich ekspozycji procesy monitorowania i przeglądu, zarówno na poziomie podmiotu prawnego, jak i – w odpowiednich przypadkach – na poziomie skonsolidowanym, są podobne do procesów stosowanych w odniesieniu do udzielania kredytów podmiotom trzecim;

(iv)	że instytucja kredytowa dokonała oceny ryzyka koncentracji wynikającego z ekspozycji wewnątrz grupy w ramach ogólnych zasad oceny ryzyka;

dokumentacji podpisanej przez osobę uprawnioną do reprezentowania zgodnie z prawem właściwym oraz zatwierdzonej przez zarząd, zaświadczającej, że stosowane przez instytucję kredytową procedury oceny, pomiaru i kontroli ryzyka są takie same jak te stosowane przez kontrahenta oraz że stosowane przez instytucję kredytową procedury zarządzania ryzykiem, systemy informatyczne i raportowanie wewnętrzne umożliwiają zarządowi nieprzerwane monitorowanie poziomu dużych ekspozycji oraz jego zgodności ze strategią zarządzania ryzykiem na poziomie podmiotu prawnego oraz – w odpowiednich przypadkach – na poziomie skonsolidowanym, a także z zasadami właściwego zarządzania wewnętrznego płynnością w ramach grupy;

e)	dokumentacji wykazującej, że wewnętrzny proces oceny adekwatności kapitałowej jednoznacznie identyfikuje ryzyko koncentracji wynikające z dużych ekspozycji wewnątrz grupy oraz że podlega ono aktywnemu procesowi zarządzania ryzykiem;

f)	dokumentacji wykazującej, że zarządzanie ryzykiem koncentracji jest spójne z planem naprawczym grupy.

(1) Decyzja wykonawcza Komisji 2014/908/UE z dnia 12 grudnia 2014 r. w sprawie równoważności wymogów nadzorczych i regulacyjnych niektórych państw trzecich i terytoriów trzecich do celów traktowania ekspozycji zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 575/2013 (Dz.U. L 359 z 16.12.2014, s. 155).

(2) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/59/UE z dnia 15 maja 2014 r. ustanawiająca ramy na potrzeby prowadzenia działań naprawczych oraz restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w odniesieniu do instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych oraz zmieniająca dyrektywę Rady 82/891/EWG i dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2001/24/WE, 2002/47/WE, 2004/25/WE, 2005/56/WE, 2007/36/WE, 2011/35/UE, 2012/30/UE i 2013/36/EU oraz rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1093/2010 i (UE) nr 648/2012 (Dz.U. L 173 z 12.6.2014, s. 190).

ZAŁĄCZNIK II

Warunki oceny wyłączenia ze stosowani limitu dotyczącego dużych ekspozycji zgodnie z art. 400 ust. 2 lit. d) rozporządzenia (UE) nr 575/2013 oraz art. 9 ust. 4 niniejszego rozporządzenia

Dokonując oceny, czy ekspozycja, o której mowa w art. 400 ust. 2 lit. d) rozporządzenia (UE) nr 575/2013, spełnia warunki przyznania wyłączenia od stosowania limitu dotyczącego dużych ekspozycji zgodnie z art. 400 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 575/2013, instytucje kredytowe biorą pod uwagę następujące kryteria:

w celu dokonania oceny, czy określony charakter ekspozycji, organu regionalnego lub centralnego albo stosunku pomiędzy instytucją kredytową a organem regionalnym lub centralnym eliminują lub zmniejszają ryzyko ekspozycji zgodnie z art. 400 ust. 3 lit. a) rozporządzenia (UE) nr 575/2013, instytucje kredytowe oceniają, czy:

(i)

istnieją obecnie lub mogą zaistnieć w przyszłości znaczące praktyczne lub prawne przeszkody mogące utrudnić terminową spłatę ekspozycji przez kontrahenta na rzecz instytucji kredytowej – inne niż w przypadku naprawy lub restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, gdy muszą zostać wdrożone ograniczenia wyszczególnione w dyrektywie 2014/59/UE;

(ii)	proponowane ekspozycje są zgodne ze zwykłą działalnością instytucji kredytowej oraz jej modelem biznesowym lub uzasadnione strukturą finansowania sieci;

(iii)

proces, w ramach którego podejmowana jest decyzja zatwierdzająca ekspozycję wobec centralnego organu instytucji kredytowej, a także odnoszące się do takich ekspozycji procesy monitorowania i przeglądu, zarówno na poziomie indywidualnym, jak i – w odpowiednich przypadkach – na poziomie skonsolidowanym, są podobne do procesów stosowanych w odniesieniu do udzielania kredytów podmiotom trzecim;

(iv)	stosowane przez instytucję kredytową procedury zarządzania ryzykiem, systemy informatyczne i raportowanie wewnętrzne umożliwiają jej nieprzerwane sprawdzanie oraz zapewnianie zgodności dużych ekspozycji wobec jej organów regionalnych lub centralnych z jej strategią ryzyka;

(i)	instytucja kredytowa ma solidne procesy, procedury i środki kontroli zapewniające, aby zastosowanie wyłączenia nie spowodowało ryzyka koncentracji wykraczającego poza strategię ryzyka tej instytucji kredytowej;

(ii)	instytucja kredytowa dokonała formalnej oceny ryzyka koncentracji wynikającego z ekspozycji wobec jej organu regionalnego lub centralnego w ramach ogólnych zasad oceny ryzyka;

(iii)

instytucja kredytowa posiada ramy kontroli ryzyka, które adekwatnie monitorują proponowane środki;

(iv)

W celu dokonania oceny, czy regionalny lub centralny organ, z którym instytucja kredytowa jest powiązana w ramach sieci, jest odpowiedzialny za rozliczenia środków pieniężnych zgodnie z art. 400 ust. 2 lit. d) rozporządzenia (UE) nr 575/2013, instytucje kredytowe biorą pod uwagę – poza warunkami określonymi w ust. 1 – czy statut lub akt założycielski organu regionalnego lub centralnego w sposób wyraźny obejmują takie zadania, w tym w szczególności:

a)	finansowanie z rynku dla całej sieci;

b)	rozliczanie płynności w ramach sieci w zakresie przewidzianym art. 10 rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

c)	zasilanie w płynność powiązanych instytucji kredytowych;

d)	absorbowanie nadmiarowej płynności z powiązanych instytucji kredytowych.

Na potrzeby weryfikacji spełniania warunków określonych w ust. 1 i 2 Europejski Bank Centralny może zażądać przedstawienia przez instytucję kredytową następującej dokumentacji:

oświadczenia podpisanego przez osobę uprawnioną do reprezentowania instytucji kredytowej zgodnie z prawem właściwym oraz zatwierdzonego przez jej zarząd, stwierdzającego, że instytucja kredytowa spełnia wszystkie warunki przyznania wyłączeń, określone w art. 400 ust. 2 lit. d) oraz art. 400 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

opinii prawnej wydanej przez niezależną zewnętrzną osobę trzecią lub wewnętrzny dział prawny oraz zatwierdzonej przez zarząd, stwierdzającej brak przeszkód utrudniających terminową spłatę ekspozycji przez organ regionalny lub centralny na rzecz instytucji kredytowej, które wynikałyby z mających zastosowanie przepisów, w tym przepisów fiskalnych, lub wiążących umów;

oświadczenia podpisanego przez osobę uprawnioną do reprezentowania zgodnie z prawem właściwym oraz zatwierdzonego przez zarząd, które stwierdza:

(i)	brak przeszkód praktycznych utrudniających terminową spłatę ekspozycji przez organ regionalny lub centralny na rzecz instytucji kredytowej;

(ii)	że ekspozycje organu regionalnego lub centralnego są uzasadnione strukturą finansowania sieci;

(iii)

że proces, w ramach którego podejmowana jest decyzja zatwierdzająca ekspozycję wobec organu regionalnego lub centralnego, a także odnoszące się do takich ekspozycji procesy monitorowania i przeglądu, zarówno na poziomie podmiotu prawnego, jak i – w odpowiednich przypadkach – na poziomie skonsolidowanym, są podobne do procesów stosowanych w odniesieniu do udzielania kredytów podmiotom trzecim;

(iv)	że instytucja kredytowa dokonała oceny ryzyka koncentracji wynikającego z ekspozycji wobec organu regionalnego lub centralnego w ramach ogólnych zasad oceny ryzyka;

dokumentacji podpisanej przez osobę uprawnioną do reprezentowania oraz zatwierdzonej przez zarząd, zaświadczającej, że stosowane przez instytucję kredytową procedury oceny, pomiaru i kontroli ryzyka są takie same jak te stosowane przez organ regionalny lub centralny oraz że stosowane przez instytucję kredytową procedury zarządzania ryzykiem, systemy informatyczne i raportowanie wewnętrzne umożliwiają jej zarządowi nieprzerwane monitorowanie poziomu dużych ekspozycji oraz jego zgodności ze strategią ryzyka na poziomie podmiotu prawnego oraz – w odpowiednich przypadkach – na poziomie skonsolidowanym, a także z zasadami właściwego zarządzania wewnętrznego płynnością w ramach sieci;

e)	dokumentacji wykazującej, że wewnętrzny proces oceny adekwatności kapitałowej jednoznacznie identyfikuje ryzyko koncentracji wynikające z dużych ekspozycji wobec organu regionalnego lub centralnego oraz że podlega ono aktywnemu procesowi zarządzania ryzykiem;

f)	dokumentacji wykazującej, że zarządzanie ryzykiem koncentracji jest spójne z planem naprawczym sieci.

		ISSN 1977-0766
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej		L 78

Wydanie polskie	Legislacja	Tom 59 24 marca 2016

Spis treści		II Akty o charakterze nieustawodawczym	Strona
		UMOWY MIĘDZYNARODOWE
	*	Informacja dotycząca wejścia w życie Układu o stabilizacji i stowarzyszeniu między Unią Europejską i Europejską Wspólnotą Energii Atomowej, z jednej strony, a Kosowem, z drugiej strony ( 1 )	1
	*	Decyzja Rady (UE) 2016/437 z dnia 10 marca 2016 r. w sprawie podpisania, w imieniu Unii Europejskiej, i tymczasowego stosowania Umowy między Unią Europejską a Republiką Peru dotyczącej zniesienia wiz krótkoterminowych	2
		Umowa między Unią Europejską a Republiką Peru dotycząca zniesienia wiz krótkoterminowych	4
		ROZPORZĄDZENIA
	*	Rozporządzenie delegowane Komisji (UE) 2016/438 z dnia 17 grudnia 2015 r. uzupełniające dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/65/WE w odniesieniu do obowiązków depozytariuszy ( 2 )	11
	*	Rozporządzenie Komisji (UE) 2016/439 z dnia 23 marca 2016 r. zmieniające załącznik IV do rozporządzenia (WE) nr 396/2005 Parlamentu Europejskiego i Rady w odniesieniu do Cydia pomonella Granulovirus (CpGV), węglika wapnia, jodku potasu, wodorowęglanu sodu, reskaluru oraz Beauveria bassiana szczep ATCC 74040 i Beauveria bassiana szczep GHA ( 2 )	31
	*	Rozporządzenie Komisji (UE) 2016/440 z dnia 23 marca 2016 r. zmieniające załączniki II, III i V do rozporządzenia (WE) nr 396/2005 Parlamentu Europejskiego i Rady w odniesieniu do najwyższych dopuszczalnych poziomów pozostałości atrazyny w określonych produktach lub na ich powierzchni ( 2 )	34
	*	Rozporządzenie Komisji (UE) 2016/441 z dnia 23 marca 2016 r. zmieniające załącznik II do rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1333/2008 w odniesieniu do stosowania glikozydów stewiolowych (E 960) jako substancji słodzącej w musztardzie ( 2 )	47
	*	Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2016/442 z dnia 23 marca 2016 r. zmieniające rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 170/2013 ustanawiające środki przejściowe w sektorze cukru ze względu na przystąpienie Chorwacji	49
	*	Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2016/443 z dnia 23 marca 2016 r. zmieniające załącznik I do rozporządzenia (WE) nr 669/2009 w odniesieniu do wykazu paszy i żywności niepochodzących od zwierząt, podlegających zwiększonemu poziomowi kontroli urzędowych przywozu ( 2 )	51
		Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2016/444 z dnia 23 marca 2016 r. ustanawiające standardowe wartości w przywozie dla ustalania ceny wejścia niektórych owoców i warzyw	58
	*	Rozporządzenie Europejskiego Banku Centralnego (UE) 2016/445 z dnia 14 marca 2016 r. w sprawie wykonywania opcji i swobód uznania przewidzianych w prawie Unii (EBC/2016/4)	60
		DECYZJE
	*	Decyzja Rady (WPZiB) 2016/446 z dnia 23 marca 2016 r. zmieniająca i rozszerzająca decyzję Rady 2013/34/WPZiB w sprawie misji wojskowej Unii Europejskiej mającej na celu przyczynienie się do szkolenia malijskich sił zbrojnych (EUTM Mali)	74
	*	Decyzja wykonawcza Komisji (UE) 2016/447 z dnia 22 marca 2016 r. zmieniająca decyzję wykonawczą (UE) 2015/2460 dotyczącą niektórych środków ochronnych w odniesieniu do wysoce zjadliwej grypy ptaków podtypu H5 we Francji (notyfikowana jako dokument nr C(2016) 1608) ( 2 )	76
	*	Decyzja wykonawcza Komisji (UE) 2016/448 z dnia 23 marca 2016 r. zmieniająca załączniki I i II do decyzji 2003/467/WE w odniesieniu do statusu Malty jako państwa oficjalnie wolnego od gruźlicy i brucelozy w odniesieniu do stad bydła (notyfikowana jako dokument nr C(2016) 1697) ( 2 )	78

(EUR/100 kg)
Kod CN	Kod państw trzecich (1)	Standardowa wartość w przywozie
0702 00 00	EG	109,3
	IL	125,9
	MA	94,8
	SN	144,4
	TR	104,6
	ZZ	115,8
0707 00 05	MA	84,0
	TR	146,9
	ZZ	115,5
0709 91 00	EG	241,9
0709 91 00	ZZ	241,9
0709 93 10	MA	53,1
	TR	157,3
	ZZ	105,2
0805 10 20	EG	46,7
	IL	70,5
	MA	56,0
	TN	65,7
	TR	72,0
	ZZ	62,2
0805 50 10	MA	85,8
	TR	88,5
	ZZ	87,2
0808 10 80	BR	87,5
	CL	130,3
	CN	70,5
	US	132,6
	ZA	110,3
	ZZ	106,2
0808 30 90	AR	113,2
	CL	156,8
	CN	88,2
	TR	156,4
	ZA	95,0
	ZZ	121,9


	(1) Użycie tej nazwy nie wpływa na stanowiska w sprawie statusu Kosowa i jest zgodne z rezolucją Rady Bezpieczeństwa ONZ 1244 (1999) oraz z opinią Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości w sprawie Deklaracji niepodległości Kosowa.
	(2) Tekst mający znaczenie dla EOG