23.12.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 336/1

(1)

W dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/95/WE (3) należy wprowadzić szereg zmian. Dla zachowania jasności dyrektywę tę należy przekształcić.

(2)

Dyrektywą 2008/95/WE zharmonizowano główne przepisy prawa materialnego w zakresie znaków towarowych, które to przepisy w momencie jej przyjęcia uznano za wywierające najbardziej bezpośredni wpływ na funkcjonowanie rynku wewnętrznego, gdyż utrudniały swobodny przepływ towarów i ograniczały swobodę świadczenia usług w Unii.

(3)

Ochrona znaków towarowych w państwach członkowskich współistnieje z ochroną dostępną na poziomie Unii za pośrednictwem unijnych znaków towarowych, które mają jednolity charakter i są ważne w całej Unii, jak określono w rozporządzeniu Rady (WE) nr 207/2009 (4). Współistnienie systemów znaków towarowych na poziomie krajowym i unijnym oraz równowaga między nimi stanowią fundament unijnej polityki w zakresie ochrony własności intelektualnej.

(4)

Zgodnie ze swoim komunikatem z dnia 16 lipca 2008 r.„Europejska strategia w zakresie praw własności przemysłowej” Komisja przeprowadziła kompleksową ocenę ogólnego funkcjonowania systemu znaków towarowych w całej Europie, obejmującą poziom unijny i krajowy oraz ich wzajemne powiązania.

(5)

W swoich konkluzjach z dnia 25 maja 2010 r. w sprawie przyszłych zmian systemu znaków towarowych w Unii Europejskiej Rada wezwała Komisję do przedstawienia wniosków dotyczących zmiany rozporządzenia (WE) nr 207/2009 i dyrektywy 2008/95/WE. Zmiany tej dyrektywy powinny uwzględnić środki służące zwiększeniu spójności jej przepisów z rozporządzeniem (WE) nr 207/2009, co pozwoliłoby ograniczyć obszary rozbieżności w ramach systemu znaków towarowych w całej Europie, utrzymując jednocześnie możliwość korzystania z ochrony krajowych znaków towarowych jako atrakcyjnej opcji dla zgłaszających. W tym kontekście powinna zostać zapewniona komplementarna relacja między unijnym a krajowymi systemami znaków towarowych.

(6)

W swoim komunikacie z dnia 24 maja 2011 r. zatytułowanym „Jednolity rynek w obszarze praw własności intelektualnej” Komisja stwierdziła, że w celu zaspokojenia zwiększonego zapotrzebowania zainteresowanych stron na szybsze, uproszczone i lepsze jakościowo systemy rejestracji znaków towarowych, które byłyby również bardziej spójne, przyjazne dla użytkowników i dostępne publicznie oraz działałyby z wykorzystaniem nowoczesnych technologii, istnieje konieczność modernizacji systemu znaków towarowych w całej Unii oraz dostosowania go do ery internetu.

(7)

Konsultacje i ocena przeprowadzone na potrzeby niniejszej dyrektywy ujawniły, że pomimo uprzedniej częściowej harmonizacji przepisów krajowych, pozostają obszary, w których dalsza harmonizacja mogłaby mieć korzystny wpływ na konkurencyjność i wzrost gospodarczy.

(8)

Aby zapewnić realizację celu, jakim jest wspieranie i utworzenie dobrze funkcjonującego rynku wewnętrznego, oraz by ułatwić ubieganie się o ochronę znaków towarowych i jej utrzymywanie w Unii, z korzyścią dla wzrostu i konkurencyjności europejskich przedsiębiorstw, w szczególności małych i średnich, konieczne jest przyjęcie rozwiązań wykraczających poza ograniczony stopień zbliżenia przepisów osiągnięty dzięki dyrektywie 2008/95/WE oraz poszerzenie zakresu zbliżenia przepisów na inne aspekty przepisów prawa materialnego w zakresie znaków towarowych dotyczących znaków towarowych chronionych na podstawie rejestracji zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 207/2009.

(9)

W celu ułatwienia rejestracji znaków towarowych w całej Unii i administrowania nimi konieczne jest zbliżenie nie tylko przepisów prawa materialnego, lecz także przepisów proceduralnych. Dlatego też należy ujednolicić podstawowe przepisy proceduralne w zakresie rejestracji znaków towarowych państw członkowskich oraz unijnych znaków towarowych. W odniesieniu do procedur przewidzianych w prawie krajowym, wystarczającym rozwiązaniem jest określenie ogólnych zasad i pozostawienie państwom członkowskim swobody ustanowienia bardziej szczegółowych przepisów.

(10)

Kwestią zasadniczą jest zapewnienie zarejestrowanym znakom towarowym tej samej ochrony w systemach prawnych wszystkich państw członkowskich. Zważywszy na szeroką ochronę udzielaną unijnym znakom towarowym, które cieszą się renomą w Unii, rozszerzonej ochrony należy również udzielić na poziomie krajowym wszystkim zarejestrowanym znakom towarowym, które cieszą się renomą w danym państwie członkowskim.

(11)

Niniejsza dyrektywa nie powinna pozbawiać państw członkowskich prawa do dalszej ochrony znaków towarowych, którą uzyskały na podstawie używania, ale powinna uwzględniać takie znaki towarowe tylko w zakresie ich relacji ze znakami towarowymi uzyskanymi na podstawie rejestracji.

(12)

Osiągnięcie zamierzonych celów zbliżania ustawodawstw wymaga, aby warunki uzyskania i utrzymania w mocy zarejestrowanego znaku towarowego były zasadniczo identyczne we wszystkich państwach członkowskich.

(13)

W tym celu niezbędne jest sporządzenie listy przykładowych oznaczeń, które mogą stanowić znak towarowy, pod warunkiem że oznaczenia takie umożliwiają odróżnianie towarów lub usług jednego przedsiębiorstwa od towarów lub usług innych przedsiębiorstw. Aby osiągnąć cele systemu rejestracji znaków towarowych, a mianowicie zapewnić pewność prawa oraz prawidłowe administrowanie, konieczne jest również wprowadzenie wymogu, iż musi być możliwe przedstawienie oznaczenia w sposób jasny, precyzyjny, samodzielny, łatwo dostępny, zrozumiały, trwały i obiektywny. Jeśli przedstawienie oznaczenia daje zadowalające gwarancje w tym zakresie, należy dopuścić każdą właściwą formę tego przedstawienia wykorzystującą ogólnie dostępną technologię, a więc niekoniecznie formę graficzną.

(14)

Ponadto podstawy odmowy rejestracji lub unieważnienia odnoszące się do samego znaku towarowego, w tym brak charakteru odróżniającego, lub dotyczące kolizji pomiędzy znakiem towarowym a wcześniejszymi prawami, powinny być wymienione w sposób wyczerpujący, nawet jeżeli niektóre z tych podstaw mają charakter opcjonalny dla państw członkowskich i umożliwiają im utrzymanie tych podstaw w swoich przepisach lub ich wprowadzenie do nich.

(15)

Aby ochrona udzielana oznaczeniom geograficznym w przepisach prawa Unii oraz w przepisach krajowych była w całej Unii stosowana w sposób jednolity i wyczerpujący w trakcie badania bezwzględnych i względnych podstaw odmowy, niniejsza dyrektywa powinna zawierać takie same przepisy dotyczące oznaczeń geograficznych, jak przepisy zawarte w rozporządzeniu (WE) nr 207/2009. Ponadto należy zapewnić, aby zakres bezwzględnych podstaw został rozszerzony również o chronione tradycyjne określenia wina i gwarantowane tradycyjne specjalności.

(16)

Ochrona udzielana zarejestrowanemu znakowi towarowemu, która w szczególności ma mu zapewnić funkcję wskazania pochodzenia, powinna być całkowita w przypadku identyczności między znakiem i odpowiadającym mu oznaczeniem oraz towarami lub usługami. Ochrona powinna mieć zastosowanie również do przypadków podobieństwa między znakiem i oznaczeniem oraz towarami lub usługami. Pojęcie podobieństwa należy interpretować w odniesieniu do prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd. Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd, którego ocena zależy od wielu czynników, w szczególności rozpoznawalności znaku towarowego na rynku, możliwości skojarzenia z oznaczeniem używanym lub zarejestrowanym, stopnia podobieństwa między znakiem towarowym i oznaczeniem oraz między oznaczanymi towarami lub usługami, powinno stanowić szczególny warunek dla takiej ochrony. Sposoby ustalania prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd, w szczególności ciężar dowodu w tym zakresie, powinny być określone w krajowych przepisach proceduralnych, którym niniejsza dyrektywa nie uchybia.

(17)

W celu zapewnienia pewności prawa oraz pełnej zgodności z zasadą pierwszeństwa, zgodnie z którą wcześniej zarejestrowany znak towarowy ma pierwszeństwo przed później zarejestrowanymi znakami towarowymi, należy zapewnić, by wykonywanie praw wynikających ze znaku towarowego przebiegało bez uszczerbku dla praw właścicieli nabytych przed datą zgłoszenia lub datą pierwszeństwa znaku towarowego. Takie podejście jest zgodne z art. 16 ust. 1 Porozumienia w sprawie handlowych aspektów praw własności intelektualnej z dnia 15 kwietnia 1994 r. (zwanego dalej „porozumieniem TRIPS”).

(18)

Należy przewidzieć, że naruszenie praw do znaku towarowego można stwierdzić tylko wówczas, gdy ustalono, że znak lub oznaczenie naruszające te prawa używane są w obrocie handlowym do celów odróżnienia towarów lub usług. Używanie oznaczenia do celów innych niż odróżnianie towarów lub usług powinno podlegać przepisom prawa krajowego.

(19)

Za naruszenie praw do znaku towarowego należy również uznać używanie oznaczenia jako nazwy handlowej lub podobnego oznaczenia, o ile takiego użycia dokonano w celu odróżnienia towarów lub usług.

(20)

Aby zapewnić pewność prawa oraz pełną zgodność ze szczególnymi przepisami prawa Unii, należy przewidzieć, że właściciel znaku towarowego powinien być uprawniony do zakazania osobie trzeciej używania oznaczenia w reklamie porównawczej, w przypadku gdy taka reklama porównawcza jest sprzeczna z dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2006/114/WE (5).

(21)

W celu wzmocnienia ochrony wynikającej ze znaku towarowego oraz skuteczniejszego zwalczania procederu podrabiania towarów i zgodnie z międzynarodowymi zobowiązaniami państw członkowskich w ramach Światowej Organizacji Handlu (WTO), w szczególności na mocy art. V Układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu dotyczącego swobody tranzytu oraz – w odniesieniu do leków generycznych – na postawie „Deklaracji w sprawie porozumienia TRIPS i zdrowia publicznego” przyjętej przez konferencję ministerialną WTO w Ad-Dausze w dniu 14 listopada 2001 r., właścicielowi znaku towarowego powinno przysługiwać prawo do uniemożliwienia osobom trzecim wprowadzania towarów w ramach obrotu handlowego na terytorium państwa członkowskiego, w którym znak towarowy został zarejestrowany, bez dopuszczenia ich tam do swobodnego obrotu, w przypadku gdy towary te pochodzą z państwa trzeciego i opatrzone są – bez zezwolenia – znakiem towarowym, który jest identyczny lub zasadniczo identyczny ze znakiem towarowym zarejestrowanym w odniesieniu do takich towarów.

(22)

W tym celu należy zezwolić właścicielom znaków towarowych na uniemożliwienie wprowadzenia towarów naruszających prawo oraz objęcia ich wszelkimi sytuacjami celnymi, w tym w szczególności tranzytem, przeładunkiem, składowaniem, wolnymi obszarami celnymi, czasowym składowaniem, uszlachetnianiem czynnym lub odprawą czasową, również w przypadku gdy te towary nie są przeznaczone do wprowadzenia do obrotu w danym państwie członkowskim. Przeprowadzając kontrole celne, organy celne powinny wykorzystywać uprawnienia i procedury określone w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 608/2013 (6), w tym na wniosek uprawnionych. W szczególności organy celne powinny przeprowadzać odpowiednie kontrole zgodnie z kryteriami analizy ryzyka.

(23)

Aby potrzebę zapewnienia skutecznego wykonywania praw wynikających ze znaku towarowego pogodzić z koniecznością unikania utrudnień w swobodnym obrocie legalnymi towarami, uprawnienie właściciela znaku towarowego powinno wygasać, w przypadku gdy zgłaszający lub posiadacz towarów w toku późniejszego postępowania wszczętego przed organami sądowymi lub innymi organami właściwymi do rozstrzygnięcia, czy prawo do zarejestrowanego znaku towarowego naruszono, są w stanie dowieść, że właścicielowi zarejestrowanego znaku towarowego nie przysługuje prawo do zakazania wprowadzenia towarów do obrotu w państwie końcowego przeznaczenia.

(24)

Art. 28 rozporządzenia (UE) nr 608/2013 stanowi, że uprawniony ponosi odpowiedzialność wobec posiadacza towarów za szkody, między innymi w przypadku późniejszego uznania, że dane towary nie naruszają prawa własności intelektualnej.

(25)

Należy przyjąć stosowne środki w celu zapewnienia płynnego tranzytu leków generycznych. W odniesieniu do międzynarodowych niezastrzeżonych nazw (INN), które są uznawanymi w skali światowej nazwami rodzajowymi dla substancji czynnych w preparatach farmaceutycznych, konieczne jest należyte uwzględnienie istniejących ograniczeń praw wynikających ze znaku towarowego. W związku z tym właściciel znaku towarowego nie powinien mieć prawa uniemożliwiania osobie trzeciej wprowadzania towarów do państwa członkowskiego, w którym znak towarowy został zarejestrowany, bez dopuszczenia ich do swobodnego obrotu, ze względu na podobieństwo międzynarodowej niezastrzeżonej nazwy aktywnego składnika leków z tym znakiem towarowym.

(26)

Aby umożliwić właścicielom zarejestrowanych znaków towarowych skuteczniejsze zwalczanie procederu podrabiania towarów, powinni być oni uprawnieni do zakazywania umieszczania na towarach znaków towarowych naruszających prawo, a także do zakazywania niektórych czynności przygotowawczych podejmowanych przed takim umieszczeniem tych znaków.

(27)

Wyłączne prawa wynikające ze znaku towarowego nie powinny uprawniać właściciela do zakazywania używania przez osoby trzecie oznaczeń lub określeń, które są używane w sposób rzetelny, a zatem zgodny z uczciwymi praktykami w przemyśle i handlu. Aby stworzyć jednakowe warunki dla nazw handlowych i znaków towarowych w sytuacji, gdy nazwom handlowym regularnie udziela się nieograniczonej ochrony wobec późniejszych znaków towarowych, należy uznać, że takie używanie obejmuje wyłącznie użycie nazwiska osoby trzeciej. Należy też co do zasady zezwolić na używanie oznaczeń lub określeń opisowych lub nieodróżniających. Ponadto właściciel nie powinien być uprawniony do uniemożliwiania używania znaku w rzetelny i uczciwy sposób w celu wskazania lub odniesienia się do danych towarów i usług jako towarów i usług właściciela znaku. Używanie znaku towarowego przez osoby trzecie w celu zwrócenia uwagi konsumenta na sprzedaż towarów oryginalnych, które pierwotnie zostały sprzedane przez właściciela znaku towarowego lub za jego zgodą w Unii, należy uznać za uczciwe, o ile jest ono jednocześnie zgodne z uczciwymi praktykami w przemyśle i handlu. Używanie znaku towarowego przez osoby trzecie w celu ekspresji artystycznej należy uznać za uczciwe, o ile jest ono jednocześnie zgodne z uczciwymi praktykami w przemyśle i handlu. Ponadto niniejsza dyrektywa powinna być stosowana w sposób zapewniający pełne poszanowanie podstawowych praw i wolności, a w szczególności wolności wypowiedzi.

(28)

Z zasady swobodnego przepływu towarów wynika, że właścicielowi znaku towarowego nie powinno przysługiwać prawo zakazania używania tego znaku przez osobę trzecią w odniesieniu do towarów, które zostały wprowadzone do obrotu w Unii pod tym znakiem towarowym przez właściciela znaku towarowego lub za jego zgodą, chyba że ma on uzasadnione powody, aby sprzeciwić się dalszemu obrotowi tymi towarami.

(29)

Ważne jest, aby ze względu na pewność prawa zapewnić, by – bez uszczerbku dla interesów właściciela wcześniejszego znaku towarowego – nie mógł on domagać się unieważnienia ani sprzeciwiać się używaniu późniejszego znaku towarowego w stosunku do jego własnego znaku towarowego, którego używanie świadomie tolerował przez znaczny okres czasu, chyba że zgłoszenia tego późniejszego znaku dokonano w złej wierze.

(30)

W celu zapewnienia pewności prawa i ochrony legalnie nabytych praw wynikających ze znaku towarowego właściwe i konieczne jest określenie – bez uszczerbku dla zasady, zgodnie z którą praw wynikających z późniejszego znaku towarowego nie można egzekwować w stosunku do wcześniejszego znaku towarowego – że właściciele wcześniejszych znaków towarowych nie powinni mieć możliwości domagania się wydania odmowy lub unieważnienia rejestracji znaku towarowego ani też wniesienia sprzeciwu wobec używania późniejszego znaku towarowego, jeśli późniejszy znak towarowy został uzyskany w czasie, gdy wobec wcześniejszego znaku towarowego możliwe było jego unieważnienie lub stwierdzenie jego wygaśnięcia, na przykład gdy nie nabył on jeszcze odróżniającego charakteru w następstwie używania, lub gdy nie było możliwości przeciwstawienia tego znaku późniejszemu znakowi towarowemu, ponieważ nie były spełnione konieczne warunki, na przykład gdy wcześniejszy znak nie uzyskał jeszcze renomy.

(31)

Znaki towarowe spełniają swoją funkcję, którą jest odróżnianie towarów lub usług i umożliwienie konsumentom dokonywania świadomych wyborów, jedynie gdy są rzeczywiście używane na rynku. Wymóg używania jest również konieczny, aby ograniczyć łączną liczbę znaków towarowych zarejestrowanych i chronionych w Unii, a przez to ograniczyć liczbę kolizji, do których między nimi dochodzi. Należy zatem wprowadzić wymóg, by zarejestrowane znaki towarowe musiały być rzeczywiście używane dla towarów lub usług, dla których zostały zarejestrowane, a jeśli nie są używane dla nich w ciągu pięciu lat od daty zakończenia procedury rejestracji – istnieje możliwość stwierdzenia ich wygaśnięcia.

(32)

W rezultacie zarejestrowany znak towarowy powinien być objęty ochroną tylko wówczas, gdy jest rzeczywiście używany, a wcześniejszy zarejestrowany znak towarowy nie powinien umożliwiać jego właścicielowi zgłaszania sprzeciwu wobec późniejszego znaku towarowego lub dochodzenia unieważnienia tego znaku, jeśli właściciel ten nie rozpoczął rzeczywistego używania swojego znaku towarowego. Ponadto, państwa członkowskie powinny postanowić, że nie można skutecznie powoływać się na znak towarowy w postępowaniu w sprawie naruszenia, jeśli w wyniku podniesienia zarzutu stwierdzono, że wobec tego znaku towarowego można stwierdzić wygaśnięcie lub – jeśli powództwo wniesiono przeciwko późniejszemu prawu – że wobec tego znaku można było stwierdzić wygaśnięcie, w chwili gdy nabyto późniejsze prawo.

(33)

Należy przewidzieć, że w przypadku gdy starszeństwo znaku krajowego lub znaku towarowego objętego międzynarodową rejestracją uznaną w danym państwie członkowskim zostało zastrzeżone dla unijnego znaku towarowego, a następnie zrzeczono się znaku dającego podstawę do powołania się na starszeństwo lub pozwolono mu wygasnąć, nadal istnieje możliwość zakwestionowania ważności praw do tego znaku. Taka możliwość zakwestionowania znaku towarowego powinna być ograniczona do sytuacji, w których istniała możliwość jego unieważnienia lub stwierdzenia jego wygaśnięcia w momencie wykreślenia go z rejestru.

(34)

Przez wzgląd na zachowanie spójności oraz w celu ułatwienia wykorzystywania znaków towarowych do celów handlowych w Unii, przepisy mające zastosowanie do znaków towarowych jako przedmiotu własności należy ujednolicić we właściwym zakresie z przepisami już obowiązującymi w stosunku do unijnych znaków towarowych i należy w nich uwzględnić przepisy dotyczące cesji i przeniesienia, udzielania licencji, praw rzeczowych oraz wszczynania egzekucji.

(35)

Wspólne znaki towarowe dowiodły, że są użytecznym instrumentem promocji towarów lub usług posiadających określone wspólne cechy. Należy zatem objąć krajowe wspólne znaki towarowe przepisami podobnymi do przepisów mających zastosowanie do unijnych znaków wspólnych.

(36)

W celu usprawnienia i ułatwienia dostępu do ochrony znaków towarowych oraz zwiększenia pewności i przewidywalności prawa, procedura rejestracji znaków towarowych w państwach członkowskich powinna być efektywna i przejrzysta oraz oparta na przepisach zbliżonych do przepisów mających zastosowanie do unijnych znaków towarowych.

(37)

W celu zapewnienia pewności prawa w odniesieniu do zakresu praw ze znaków towarowych oraz ułatwienia dostępu do ochrony znaków towarowych, określenie i klasyfikowanie towarów i usług objętych zgłoszeniem znaku towarowego powinno opierać się na tych samych przepisach we wszystkich państwach członkowskich, a przepisy te powinny być ujednolicone z przepisami mającymi zastosowanie do unijnych znaków towarowych. Aby umożliwić właściwym organom i podmiotom gospodarczym ustalenie zakresu wnioskowanej ochrony znaku towarowego na podstawie samego zgłoszenia, określenie towarów i usług powinno być wystarczająco jasne i precyzyjne. Użycie ogólnych terminów należy interpretować jako obejmujące wyłącznie towary lub usługi wyraźnie objęte dosłownym znaczeniem danego terminu. Ze względu na jasność i pewność prawa centralne urzędy państw członkowskich zajmujące się ochroną własności przemysłowej oraz Urząd Własności Intelektualnej Państw Beneluksu, współpracując ze sobą, powinny podjąć starania w celu sporządzenia listy odzwierciedlającej ich praktyki administracyjne w zakresie klasyfikacji towarów i usług.

(38)

W celu zapewnienia skutecznej ochrony znaków towarowych państwa członkowskie powinny przewidzieć wydajną procedurę wniesienia sprzeciwu w trybie administracyjnym wobec rejestracji zgłoszenia znaku towarowego co najmniej przez właściciela wcześniejszych praw ze znaków towarowych i każdą osobę upoważnioną na mocy stosownych przepisów do wykonywania praw wynikających z chronionej nazwy pochodzenia lub chronionego oznaczenia geograficznego. Ponadto, w celu zapewnienia skutecznych środków stwierdzania wygaśnięcia lub unieważnienia znaków towarowych państwa członkowskie powinny przewidzieć administracyjną procedurę stwierdzania wygaśnięcia znaków towarowych lub ich unieważnienia w ramach dłuższego okresu transpozycji, który będzie trwał siedem lat od daty wejścia w życie niniejszej dyrektywy.

(39)

Pożądane jest, by centralne urzędy państw członkowskich zajmujące się ochroną własności przemysłowej oraz Urząd Własności Intelektualnej Państw Beneluksu współpracowały ze sobą oraz z Urzędem Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej we wszystkich obszarach rejestracji znaków towarowych i administrowania nimi w celu promowania konwergencji praktyk i narzędzi poprzez działania takie, jak tworzenie i aktualizowanie wspólnych lub połączonych baz danych i portali do celów prowadzenia konsultacji i wyszukiwania informacji. Państwa członkowskie powinny ponadto zapewnić, by ich urzędy współpracowały ze sobą oraz z Urzędem Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej we wszystkich innych obszarach swojej działalności istotnych z punktu widzenia ochrony znaków towarowych w Unii.

(40)

Niniejsza dyrektywa nie powinna wykluczać stosowania do znaków towarowych przepisów państw członkowskich innych niż zawarte w prawie znaków towarowych, takich jak przepisy dotyczące nieuczciwej konkurencji, odpowiedzialności cywilnej lub ochrony konsumentów.

(41)

Państwa członkowskie związane są Konwencją paryską o ochronie własności przemysłowej (zwaną dalej „Konwencją paryską”) i porozumieniem TRIPS. Niezbędne jest, aby niniejsza dyrektywa była w pełni zgodna z postanowieniami tej konwencji i tego porozumienia. Niniejsza dyrektywa nie powinna mieć wpływu na zobowiązania państw członkowskich wynikające z tej konwencji i tego porozumienia. Tam, gdzie jest to właściwe, zastosowanie powinien mieć art. 351 akapit drugi Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej.

(42)

Ponieważ cele niniejszej dyrektywy, którymi są tworzenie i rozwijanie dobrze funkcjonującego rynku wewnętrznego oraz ułatwienie rejestracji i ochrony znaków towarowych oraz zarządzania nimi w Unii w celu wspierania rozwoju i konkurencyjności, nie mogą zostać osiągnięte w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, natomiast ze względu na zakres i skutki niniejszej dyrektywy można je lepiej osiągnąć na szczeblu Unii, może ona podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym samym artykule niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tych celów.

(43)

Przetwarzanie danych osobowych prowadzone w państwach członkowskich w kontekście niniejszej dyrektywy jest uregulowane dyrektywą 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (7).

(44)

Zgodnie z art. 28 ust. 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 45/2001 (8) zasięgnięto opinii Europejskiego Inspektora Ochrony Danych, który wydał ją w dniu 11 lipca 2013 r.

(45)

Obowiązek transpozycji niniejszej dyrektywy do prawa krajowego należy ograniczyć do tych przepisów, które stanowią merytoryczną zmianę w porównaniu z wcześniejszą dyrektywą. Zobowiązanie do transpozycji przepisów, które nie uległy zmianie, wynika z wcześniejszej dyrektywy.

(46)

Niniejsza dyrektywa nie powinna mieć wpływu na zobowiązania państw członkowskich na podstawie dyrektywy 2008/95/WE dotyczące terminu transpozycji dyrektywy Rady 89/104/EWG (9) do prawa krajowego, określonego w części B załącznika I do dyrektywy 2008/95/WE,

a)

„urząd” oznacza odpowiedzialny za rejestrację znaków towarowych urząd centralny właściwy w sprawach ochrony własności przemysłowej w państwie członkowskim lub Urząd Własności Intelektualnej Państw Beneluksu;

b)

„rejestr” oznacza rejestr znaków towarowych prowadzony przez urząd.

a)

odróżnianie towarów lub usług jednego przedsiębiorstwa od towarów lub usług innych przedsiębiorstw; oraz

b)

przedstawienie ich w rejestrze w sposób pozwalający właściwym organom i odbiorcom na ustalenie jednoznacznego i dokładnego przedmiotu ochrony udzielonej właścicielowi tego znaku towarowego.

a)

oznaczenia, które nie mogą stanowić znaku towarowego;

b)

znaki towarowe, które pozbawione są odróżniającego charakteru;

c)

znaki towarowe, które składają się wyłącznie z oznaczeń lub określeń mogących służyć w obrocie do oznaczania rodzaju, jakości, ilości, przeznaczenia, wartości, pochodzenia geograficznego lub czasu produkcji towaru lub świadczenia usługi, lub innych właściwości towarów lub usług;

d)

znaki towarowe, które składają się wyłącznie z oznaczeń lub określeń, które weszły do języka potocznego lub są zwyczajowo używane w uczciwych i utrwalonych praktykach handlowych;

e)

oznaczenia, które składają się wyłącznie z:

f)

znaki towarowe, które są sprzeczne z porządkiem publicznym lub dobrymi obyczajami;

g)

znaki towarowe, które ze względu na swój charakter mogą wprowadzać odbiorców w błąd, na przykład co do charakteru, jakości lub pochodzenia geograficznego towarów lub usługi;

h)

znaki towarowe, na które właściwe organy nie wydały zezwolenia i wobec których odmowa lub unieważnienie rejestracji następuje na mocy art. 6ter konwencji paryskiej;

i)

znaki towarowe, które są wyłączone z rejestracji na podstawie przepisów prawa Unii, prawa krajowego danego państwa członkowskiego lub umów międzynarodowych, których Unia lub dane państwo członkowskie jest stroną, przewidujących ochronę nazw pochodzenia i oznaczeń geograficznych;

j)

znaki towarowe, które są wyłączone z rejestracji na podstawie przepisów prawa Unii lub umów międzynarodowych, których Unia jest stroną, przewidujących ochronę tradycyjnych określeń wina;

k)

znaki towarowe, które są wyłączone z rejestracji na podstawie przepisów prawa Unii lub umów międzynarodowych, których Unia jest stroną, przewidujących ochronę gwarantowanych tradycyjnych specjalności;

l)

znaki towarowe, które składają się lub odtwarzają w swoich zasadniczych elementach wcześniejszą nazwę odmiany roślin zarejestrowaną na podstawie przepisów prawa Unii lub prawa krajowego danego państwa członkowskiego lub umów międzynarodowych, których Unia lub dane państwo członkowskie jest stroną, przewidujących ochronę praw do odmian roślin i odnoszą się do odmian roślin tego samego gatunku lub gatunków ściśle spokrewnionych.

a)

używanie tego znaku towarowego może być zabronione stosownie do przepisów prawa innego niż prawo o znakach towarowych danego państwa członkowskiego lub Unii;

b)

znak towarowy zawiera oznaczenie o wysokiej wartości symbolicznej, w szczególności symbol religijny;

c)

znak towarowy zawiera odznaki, godła lub herby inne niż określone w art. 6ter konwencji paryskiej, będące przedmiotem interesu publicznego, chyba że na ich rejestrację uzyskano zgodę właściwych organów zgodnie z prawem państwa członkowskiego.

a)

jest on identyczny z wcześniejszym znakiem towarowym, a towary lub usługi, dla których znak został zgłoszony lub zarejestrowany, są identyczne z towarami lub usługami, dla których wcześniejszy znak towarowy jest chroniony;

b)

z powodu swej identyczności z wcześniejszym znakiem towarowym lub podobieństwa do niego oraz identyczności z towarami lub usługami objętymi wcześniejszym znakiem towarowym lub podobieństwa do nich istnieje prawdopodobieństwo wprowadzenia odbiorców w błąd, które obejmuje prawdopodobieństwo skojarzenia z wcześniejszym znakiem towarowym.

a)

znaki towarowe następujących rodzajów, w odniesieniu do których data zgłoszenia jest wcześniejsza od daty zgłoszenia danego znaku towarowego, z uwzględnieniem, w odpowiednim przypadku, prawa pierwszeństwa w odniesieniu do tych znaków towarowych:

b)

unijne znaki towarowe, w odniesieniu do których skutecznie zastrzeżono starszeństwo zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 207/2009, względem znaku towarowego, o którym mowa w lit. a) ppkt (ii) oraz (iii), nawet jeżeli uprawniony zrzekł się lub pozwolił na wygaśnięcie tego znaku towarowego;

c)

zgłoszenia znaków towarowych, o których mowa w lit. a) i b), pod warunkiem ich rejestracji;

d)

znaki towarowe, które w dacie zgłoszenia znaku towarowego lub, w odpowiednim przypadku, w dniu zastrzeżenia pierwszeństwa dla zgłoszenia znaku towarowego, są powszechnie znane w danym państwie członkowskim, w znaczeniu, w jakim wyrażenie „powszechnie znane” jest używane w art. 6bis Konwencji paryskiej.

a)

jeżeli jest on identyczny z wcześniejszym znakiem towarowym lub do niego podobny niezależnie od tego, czy towary lub usługi, dla których jest zgłaszany lub zarejestrowany są identyczne z tymi, podobne lub niepodobne do tych, dla których został zarejestrowany wcześniejszy znak towarowy, jeżeli wcześniejszy znak towarowy cieszy się renomą w danym państwie członkowskim, którego dotyczy zgłoszenie lub w którym znak jest zarejestrowany, lub, w przypadku unijnego znaku towarowego, cieszy się renomą w Unii i używanie późniejszego znaku towarowego bez uzasadnionej przyczyny przyniosłoby nienależną korzyść lub byłoby szkodliwe dla odróżniającego charakteru lub renomy wcześniejszego znaku towarowego;

b)

jeżeli agent lub przedstawiciel właściciela znaku towarowego wnioskuje o jego rejestrację na swoją rzecz bez zezwolenia właściciela, chyba że agent lub przedstawiciel uzasadni swoje działanie;

c)

jeżeli, oraz w takim zakresie, w jakim na podstawie przepisów prawa Unii lub prawa krajowego danego państwa członkowskiego przewidujących ochronę nazw pochodzenia i oznaczeń geograficznych:

a)

prawa do niezarejestrowanego znaku towarowego lub innego oznaczenia używanego w obrocie handlowym zostały nabyte przed datą zgłoszenia późniejszego znaku towarowego lub datą pierwszeństwa zastrzeżoną w zgłoszeniu późniejszego znaku towarowego oraz jeżeli niezarejestrowany znak towarowy lub inne oznaczenie przyznaje właścicielowi prawo do zakazania używania późniejszego znaku towarowego;

b)

używanie znaku towarowego może być zabronione w związku z istnieniem wcześniejszego prawa innego niż prawa, o których mowa w ust. 2 i w lit. a) niniejszego ustępu, a w szczególności:

c)

zachodzi możliwość wprowadzenia w błąd w związku z wcześniejszym znakiem towarowym chronionym w innym kraju, pod warunkiem że w dacie zgłoszenia zgłaszający działał w złej wierze.

a)

wcześniejszy znak towarowy, który podlega unieważnieniu na podstawie art. 4 ust. 1 lit. b), c) lub d), nie uzyskał jeszcze odróżniającego charakteru, o którym mowa w art. 4 ust. 4;

b)

podstawę wniosku o unieważnienie stanowi art. 5 ust. 1 lit. b), a wcześniejszy znak towarowy nie zyskał jeszcze wystarczająco odróżniającego charakteru, aby na tej podstawie możliwe było stwierdzenie prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd w rozumieniu art. 5 ust. 1 lit. b);

c)

podstawę wniosku o unieważnienie stanowi art. 5 ust. 3 lit. a), a wcześniejszy znak towarowy nie zyskał jeszcze renomy w rozumieniu art. 5 ust. 3 lit. a);

a)

oznaczenie jest identyczne ze znakiem towarowym i jest używane w odniesieniu do towarów lub usług, które są identyczne z tymi, dla których znak towarowy został zarejestrowany;

b)

oznaczenie jest identyczne ze znakiem towarowym lub do niego podobne oraz jest używane w odniesieniu do towarów lub usług, które są identyczne lub podobne do towarów lub usług, dla których znak towarowy został zarejestrowany, jeżeli istnieje prawdopodobieństwo wprowadzenia odbiorców w błąd, które obejmuje prawdopodobieństwo skojarzenia oznaczenia ze znakiem towarowym;

c)

oznaczenie jest identyczne ze znakiem towarowym lub do niego podobne niezależnie od tego, czy jest ono używane w odniesieniu do towarów lub usług, które są identyczne, podobne lub niepodobne do tych, dla których zarejestrowano znak towarowy, w przypadku gdy cieszy się on renomą w danym państwie członkowskim i używanie tego oznaczenia bez uzasadnionej przyczyny przynosi nienależną korzyść lub jest szkodliwe dla odróżniającego charakteru lub renomy znaku towarowego.

a)

umieszczanie oznaczenia na towarach lub ich opakowaniach;

b)

oferowanie towarów, wprowadzanie ich do obrotu lub ich magazynowanie w tych celach pod takim oznaczeniem, lub oferowanie lub świadczenie usług pod tym oznaczeniem;

c)

przywóz lub wywóz towarów pod takim oznaczeniem;

d)

używanie oznaczenia jako nazwy handlowej lub nazwy przedsiębiorstwa, lub jako części tych nazw;

e)

używanie oznaczenia w dokumentach handlowych i w reklamie;

f)

używanie oznaczenia w reklamie porównawczej w sposób sprzeczny z dyrektywą 2006/114/WE.

a)

umieszczania oznaczenia identycznego ze znakiem towarowym lub do niego podobnego na opakowaniu, etykietach, metkach, zabezpieczeniach lub elementach lub urządzeniach służących weryfikacji autentyczności lub wszelkich innych środkach, na których znak może zostać umieszczony;

b)

oferowania, wprowadzania do obrotu lub magazynowania w tych celach, lub też przywozu lub wywozu opakowań, etykiet, metek, zabezpieczeń, elementów lub urządzeń służących weryfikacji autentyczności lub wszelkich innych środków, na których znak jest umieszczony.

a)

wniesienia sprzeciwu wobec używania znaku towarowego przez tego agenta lub przedstawiciela;

b)

żądania przeniesienia znaku towarowego na swoją rzecz.

a)

nazwiska lub adresu osoby trzeciej, w przypadku gdy osoba trzecia jest osobą fizyczną;

b)

oznaczeń lub określeń, które nie mają odróżniającego charakteru lub które dotyczą rodzaju, jakości, ilości, zamierzonego przeznaczenia, wartości, pochodzenia geograficznego, daty produkcji towarów lub świadczenia usług, lub innych właściwości towarów lub usług;

c)

znaku towarowego do celów wskazania lub odniesienia się do towarów lub usług jako towarów lub usług właściciela danego znaku towarowego, w szczególności w przypadku gdy użycie tego znaku towarowego jest niezbędne do wskazania przeznaczenia towarów lub usług, w szczególności jako akcesoriów lub części zamiennych.

a)

używanie znaku towarowego w postaci różniącej się w elementach, które nie zmieniają odróżniającego charakteru znaku w postaci, w jakiej ten znak został zarejestrowany, bez względu na to, czy znak towarowy w postaci, w jakiej jest używany, jest również zarejestrowany na rzecz danego właściciela;

b)

umieszczanie w danym państwie członkowskim znaku towarowego na towarach lub na ich opakowaniach wyłącznie w celu ich wywozu.

a)

znak towarowy stał się w handlu, w wyniku działania lub zaniechania właściciela, nazwą powszechnie używaną w odniesieniu do towarów lub usług, dla których został zarejestrowany;

b)

w wyniku używania znaku towarowego przez właściciela lub za zgodą właściciela, w odniesieniu do towarów lub usług, dla których został on zarejestrowany, zachodzi ryzyko wprowadzenia odbiorców w błąd, w szczególności co do charakteru, jakości lub pochodzenia geograficznego towarów lub usług.

a)

okresu jej obowiązywania;

b)

formy objętej rejestracją, w jakiej znak towarowy może być używany;

c)

zakresu towarów lub usług, dla których licencja jest udzielona;

d)

terytorium, na którym znak towarowy może być używany; lub

e)

jakości towarów wytwarzanych lub usług świadczonych przez licencjobiorcę.

a)

„znak gwarancyjny lub certyfikujący” oznacza znak towarowy, który został określony jako taki w momencie zgłoszenia i który pozwala odróżnić towary lub usługi, które zostały certyfikowane przez właściciela znaku, pod względem materiału, sposobu produkcji towarów lub świadczenia usług, jakości, dokładności lub innych właściwości, od towarów i usług, które nie są w ten sposób certyfikowane;

b)

„znak wspólny” oznacza znak towarowy, który został określony jako taki w momencie zgłoszenia i który pozwala odróżniać towary lub usługi członków organizacji, która jest właścicielem znaku, od towarów lub usług innych przedsiębiorstw.

a)

właściciel nie podejmuje stosownych środków w celu uniemożliwienia używania znaku w sposób niezgodny z warunkami używania określonymi w regulaminie używania, z uwzględnieniem wszelkich zmian regulaminu odnotowanych w rejestrze;

b)

sposób, w jaki znak jest używany przez osobę uprawnioną, powoduje ryzyko wprowadzenia odbiorców w błąd w sposób, o którym mowa w art. 31 ust. 2;

c)

zmianę regulaminu używania znaku odnotowano w rejestrze z naruszeniem art. 33 ust. 2, chyba że właściciel znaku spełnia – po dokonaniu dalszych zmian regulaminu używania – wymogi określone w tym artykule.

a)

wniosek o rejestrację;

b)

informacje identyfikujące zgłaszającego;

c)

wykaz towarów lub usług, których dotyczy zgłoszenie;

d)

przedstawienie znaku towarowego spełniające wymogi określone w art. 3 lit. b).

a)

znak towarowy nie powinien był zostać zarejestrowany, ponieważ nie spełnia wymogów przewidzianych w art. 4;

b)

znak towarowy nie powinien był zostać zarejestrowany z powodu istnienia wcześniejszego prawa w rozumieniu art. 5 ust. 1–3.

a)

w przypadku określonym w ust. 2 i ust. 3 lit. a) – każda osoba fizyczna lub prawna oraz każda grupa lub organ utworzone w celu reprezentowania interesów wytwórców, producentów, usługodawców, handlowców lub konsumentów, które na mocy regulujących je przepisów posiadają zdolność pozywania we własnym imieniu lub bycia pozwanymi;

b)

w przypadku określonym w ust. 3 lit. b) niniejszego artykułu – właściciel wcześniejszego znaku towarowego, o którym mowa w art. 5 ust. 2 i art. 5 ust. 3 lit. a), oraz osoba, która jest upoważniona na mocy stosownych przepisów do wykonywania praw wynikających z chronionej nazwy pochodzenia lub chronionego oznaczenia geograficznego, o których mowa w art. 5 ust. 3 lit. c).

23.12.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 336/27

(1)

Unia posiada kompetencje w zakresie przyjmowania środków ochrony żywych zasobów morza w ramach wspólnej polityki rybołówstwa oraz zawierania umów z państwami trzecimi i organizacjami międzynarodowymi.

(2)

Zgodnie z decyzją Rady 98/392/WE (2) Unia jest umawiającą się stroną Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza z dnia 10 grudnia 1982 r. Konwencja ta wymaga od wszystkich członków społeczności międzynarodowej współpracy w zakresie ochrony żywych zasobów morza oraz zarządzania nimi.

(3)

Zgodnie z decyzją Rady 98/414/WE (3) Unia jest umawiającą się stroną Porozumienia w sprawie wykonania postanowień Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza z dnia 10 grudnia 1982 r. odnoszących się do ochrony międzystrefowych zasobów rybnych i zasobów rybnych masowo migrujących oraz zarządzania nimi.

(4)

W dniu 1 grudnia 2009 r. Rada upoważniła Komisję Europejską do podjęcia w imieniu Unii starań o zmianę Konwencji na rzecz ochrony tuńczyka południowego („konwencja”), tak aby Unia mogła stać się jej umawiającą się stroną.

(5)

Chociaż negocjacje w sprawie zmiany konwencji nie były rozstrzygające, na swoim 20. posiedzeniu w październiku 2013 r. Komisja ds. Ochrony Tuńczyka Południowego („CCSBT”) zmieniła rezolucję mającą na celu ustanowienie Rozszerzonej Komisji ds. Ochrony Tuńczyka Południowego („Rozszerzona Komisja CCSBT”), aby Unia mogła stać się członkiem Rozszerzonej komisji CCSBT na podstawie porozumienia w formie wymiany listów.

(6)

W dniu 20 kwietnia 2015 r. Rada upoważniła do podpisania i tymczasowego stosowania Porozumienia w formie wymiany listów między Unią Europejską i Komisją ds. Ochrony Tuńczyka Południowego (CCSBT) dotyczącego członkostwa Unii w Rozszerzonej Komisji ds. Ochrony Tuńczyka Południowego („porozumienie w formie wymiany listów”).

(7)

Statki pływające pod banderami państw członkowskich Unii prowadzą połowy w obszarze występowania tuńczyka południowego, zatem w interesie Unii leży skuteczne uczestnictwo we wdrażaniu konwencji.

(8)

Członkostwo w Rozszerzonej Komisji CCSBT będzie również przyczyniać się do wspierania spójności unijnego podejścia w zakresie ochrony zasobów we wszystkich wodach i wzmocnienia zaangażowania Unii w długofalową ochronę oraz zrównoważone wykorzystanie zasobów rybołówstwa w skali światowej.

(9)

Porozumienie w formie wymiany listów powinno zostać zatwierdzone,

23.12.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 336/29

(1)

Rozporządzenie (UE) nr 1380/2013 ma na celu stopniowe wyeliminowanie odrzutów we wszystkich rodzajach połowów w Unii poprzez wprowadzenie obowiązku wyładunku w odniesieniu do połowów gatunków podlegających limitom połowowym.

(2)

Artykuł 15 ust. 6 rozporządzenia (UE) nr 1380/2013 upoważnia Komisję do przyjęcia planów w zakresie odrzutów w drodze aktu delegowanego na okres nie dłuższy niż trzy lata na podstawie wspólnych rekomendacji opracowanych przez państwa członkowskie w porozumieniu z odpowiednimi komitetami doradczymi.

(3)

Belgia, Irlandia, Hiszpania, Francja, Niderlandy i Zjednoczone Królestwo mają bezpośredni interes w zarządzaniu rybołówstwem w wodach północno-zachodnich. Te państwa członkowskie przedstawiły Komisji wspólną rekomendację po zasięgnięciu opinii Regionalnego Komitetu Doradczego ds. Wód Północno-Zachodnich. Wkład naukowy pozyskano od odpowiednich podmiotów naukowych. Został on zweryfikowany przez Komitet Naukowo-Techniczny i Ekonomiczny ds. Rybołówstwa (STECF). Środki zawarte we wspólnej rekomendacji są zgodne z art. 15 ust. 6 rozporządzenia (UE) nr 1380/2013 i dlatego zgodnie z art. 18 ust. 3 tegoż rozporządzenia należy je zawrzeć w niniejszym rozporządzeniu.

(4)

W odniesieniu do wód północno-zachodnich, zgodnie z art. 15 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (UE) nr 1380/2013, obowiązek wyładunku powinien mieć zastosowanie do gatunków określających połowy, podlegających limitom połowowym, najpóźniej od dnia 1 stycznia 2016 r. Zgodnie ze wspólną rekomendacją plan w zakresie odrzutów powinien obejmować połowy definiujące bardzo zróżnicowane połowy dorsza, plamiaka, witlinka i czarniaka, połowy homarca (Nephrops), zróżnicowane połowy soli i gładzicy oraz połowy morszczuka od dnia 1 stycznia 2016 r.

(5)

We wspólnej rekomendacji zaproponowano zastosowanie wyłączenia z obowiązku wyładunku w odniesieniu do homarca poławianego przy użyciu więcierzy, pułapek lub koszy w rejonie ICES VIa i podobszarze VII, ponieważ dowody naukowe wykazują wysokie wskaźniki przeżycia, uwzględniając cechy charakterystyczne narzędzia połowowego, praktyk połowowych i ekosystemu. STECF stwierdził, że wyłączenie było uzasadnione. Dlatego też przedmiotowe wyłączenie należy uwzględnić w niniejszym rozporządzeniu.

(6)

Wspólna rekomendacja obejmuje siedem wyłączeń de minimis z obowiązku wyładunku w odniesieniu do niektórych połowów i do pewnego poziomu. Dowody dostarczone przez państwa członkowskie zostały zweryfikowane przez STECF, który ogólnie stwierdził, że wspólna rekomendacja zawiera uzasadnione argumenty przemawiające za tym, że dalsza poprawa selektywności jest trudna do osiągnięcia, lub dotyczące nieproporcjonalnych kosztów postępowania z przypadkowymi połowami, poparte w niektórych przypadkach jakościową oceną kosztów. W świetle powyższego należy ustanowić wyłączenia de minimis zgodnie z udziałami procentowymi zaproponowanymi we wspólnej rekomendacji i na poziomie nie przekraczającym wielkości dozwolonych na podstawie art. 15 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 1380/2013.

(7)

Wyłączenie de minimis w odniesieniu do soli, w latach 2016–2018 maksymalnie do 3 % całkowitych rocznych połowów tego gatunku dokonanych przez statki używające drygawic i sieci skrzelowych do połowów soli w rejonach ICES VIId, VIIe, VIIf i VIIg, opiera się na fakcie, że zwiększenie selektywności jest bardzo trudne do osiągnięcia. STECF stwierdził, że wyłączenie jest dobrze zdefiniowane i dlatego też przedmiotowe wyłączenie należy uwzględnić w niniejszym rozporządzeniu.

(8)

Wyłączenie de minimis w odniesieniu do witlinka, w latach 2016 i 2017 maksymalnie do 7 % i w 2018 r. maksymalnie do 6 % całkowitych rocznych połowów tego gatunku dokonanych przez statki używające włoków dennych o rozmiarze oczka sieci mniejszym niż 100 mm do połowów witlinka w rejonach ICES VIId i VIIe, opiera się na fakcie, że zwiększenie selektywności jest bardzo trudne do osiągnięcia. STECF stwierdził, że przedstawiono wystarczające dowody na poparcie wyłączenia, ale należy dążyć do zdobycia dodatkowych informacji w celu oceny ilości de minimis. Dlatego też przedmiotowe wyłączenie można uwzględnić w rozporządzeniu w postaci przepisu, zgodnie z którym zainteresowane państwa członkowskie przedkładają Komisji dalsze dane, dzięki którym STECF może w pełni ocenić aktualny poziom odrzutów w porównaniu z wnioskowaną ilością de minimis.

(9)

Wyłączenie de minimis w odniesieniu do witlinka, w latach 2016 i 2017 maksymalnie do 7 % i w 2018 r. maksymalnie do 6 % całkowitych rocznych połowów tego gatunku dokonanych przez statki używające włoków dennych o rozmiarze oczka sieci mniejszym niż 100 mm do połowów witlinka w rejonach ICES VIIb–VIIj, opiera się na fakcie, że zwiększenie selektywności jest bardzo trudne do osiągnięcia. STECF stwierdził, że przedstawiono wystarczające dowody na poparcie wyłączenia, ale należy dążyć do zdobycia dodatkowych informacji w celu dokonania oceny ilości de minimis. STECF odnotował ponadto, że trwały dalsze badania dotyczące selektywności. Dlatego też przedmiotowe wyłączenie jest uwzględnione w rozporządzeniu w postaci przepisu, zgodnie z którym zainteresowane państwa członkowskie przedkładają Komisji dalsze dane, dzięki którym STECF może w pełni ocenić obecne współczynniki odrzutu w odnośnych połowach.

(10)

Wyłączenie de minimis w odniesieniu do witlinka, w latach 2016 i 2017 maksymalnie do 7 % i w 2018 r. maksymalnie do 6 % całkowitych rocznych połowów tego gatunku dokonanych przez statki używające włoków dennych o rozmiarze oczka sieci mniejszym niż 100 mm do połowów witlinka w rejonach ICES VII (z wyjątkiem VIIa, VIId i VIIe), opiera się na fakcie, że zwiększenie selektywności jest bardzo trudne do osiągnięcia. STECF stwierdził brak informacji ilościowych dotyczących selektywności, które mogłyby uzasadnić to wyłączenie. STECF stwierdził, że należy dążyć do zdobycia dodatkowych informacji w celu dokonania oceny wyłączenia de minimis. Dlatego też przedmiotowe wyłączenie może zostać uwzględnione w rozporządzeniu jedynie w postaci przepisu, zgodnie z którym zainteresowane państwa członkowskie przedkładają Komisji dalsze dane, dzięki którym STECF może lepiej ocenić informacje uzasadniające przedmiotowe wyłączenie.

(11)

Wyłączenie de minimis w odniesieniu do homarca, w latach 2016 i 2017 r. maksymalnie do 7 % i w 2018 r. maksymalnie do 6 % całkowitych rocznych połowów tego gatunku dokonywanych przez statki zobowiązane do wyładunku homarca w podobszarze ICES VII, opiera się na fakcie, że zwiększenie selektywności jest bardzo trudne do osiągnięcia. STECF stwierdził, że wyłączenie jest uzasadnione. Dlatego też przedmiotowe wyłączenie należy uwzględnić w niniejszym rozporządzeniu.

(12)

Wyłączenie de minimis w odniesieniu do homarca, w latach 2016 i 2017 r. maksymalnie do 7 % i w 2018 r. maksymalnie do 6 % całkowitych rocznych połowów tego gatunku dokonanych przez statki zobowiązane do wyładunku homarca w rejonie ICES VIa, opiera się na fakcie, że zwiększenie selektywności jest bardzo trudne do osiągnięcia; istnieją potwierdzające informacje ilościowe dotyczące nieproporcjonalnych kosztów postępowania z przypadkowymi połowami. STECF stwierdził, że wyłączenie jest uzasadnione. Dlatego też przedmiotowe wyłączenie należy uwzględnić w niniejszym rozporządzeniu.

(13)

Wyłączenie de minimis w odniesieniu do soli, w latach 2016–2018 maksymalnie do 3 % całkowitych rocznych połowów tego gatunku dokonanych przez statki używające narzędzi o zwiększonej selektywności w rejonach ICES VIId, VIIe, VIIf i VIIg, opiera się na fakcie, że zwiększenie selektywności jest bardzo trudne do osiągnięcia. STECF stwierdził, że wyłączenie powinno rekompensować użycie bardziej selektywnych narzędzi i że wnioskowane wyłączenie de minimis powinno objąć pozostałe ilości odrzutów. Dlatego też w niniejszym rozporządzeniu należy uwzględnić przedmiotowe wyłączenie.

(14)

W związku z tym, że środki określone w niniejszym rozporządzeniu mają bezpośredni wpływ na działalność gospodarczą oraz planowanie okresu połowu dla statków Unii, niniejsze rozporządzenie powinno wejść w życie natychmiast po jego opublikowaniu. Niniejsze rozporządzenie stosuje się od dnia 1 stycznia 2016 r. w celu zapewnienia zgodności z ramami czasowymi określonymi w art. 15 rozporządzenia (UE) nr 1380/2013. Zgodnie z art. 15 ust. 6 tego rozporządzenia niniejsze rozporządzenie powinno mieć zastosowanie przez okres nie dłuższy niż trzy lata,

a)

w odniesieniu do soli (Solea solea), w latach 2016, 2017 i 2018 maksymalnie do 3 % całkowitych rocznych połowów tego gatunku dokonanych przez statki używające drygawic i sieci skrzelowych do połowu soli w rejonach ICES VIId, VIIe, VIIf i VIIg;

b)

w odniesieniu do witlinka (Merluccius merluccius), w latach 2016 i 2017 maksymalnie do 7 % i w 2018 r. maksymalnie do 6 % całkowitych rocznych połowów tego gatunku dokonanych przez statki używające włoków dennych o rozmiarze oczka sieci mniejszym niż 100 mm do połowów witlinka w rejonach ICES VIId i VIIe;

c)

w odniesieniu do witlinka (Merluccius merluccius), w latach 2016 i 2017 maksymalnie do 7 % i w 2018 r. maksymalnie do 6 % całkowitych rocznych połowów tego gatunku dokonanych przez statki używające włoków dennych o rozmiarze oczka sieci nie mniejszym niż 100 mm do połowów witlinka w rejonach ICES VIIb–VIIj;

d)

w odniesieniu do witlinka (Merluccius merluccius), w latach 2016 i 2017 maksymalnie do 7 % i w 2018 r. maksymalnie do 6 % całkowitych rocznych połowów tego gatunku dokonanych przez statki używające włoków dennych o rozmiarze oczka sieci mniejszym niż 100 mm do połowów witlinka w podobszarze ICES VII, z wyjątkiem rejonów VIIa, d oraz e;

e)

w odniesieniu do homarca (Nephrops norvegicus), w latach 2016 i 2017 maksymalnie do 7 % i w 2018 r. maksymalnie do 6 % całkowitych rocznych połowów tego gatunku dokonanych przez statki zobowiązane do wyładunku homarca w podobszarze ICES VII;

f)

w odniesieniu do homarca (Nephrops norvegicus), w latach 2016 i 2017 maksymalnie do 7 % i w 2018 r. maksymalnie do 6 % całkowitych rocznych połowów tego gatunku dokonanych przez statki zobowiązane do wyładunku homarca w rejonie ICES VIa;

g)

w odniesieniu do soli (Solea solea), w latach 2016, 2017 i 2018 maksymalnie do 3 % całkowitych rocznych połowów tego gatunku dokonanych przez statki używające narzędzi o zwiększonej selektywności (narzędzie TBB o rozmiarze oczka sieci wynoszącym 80–199 mm) w rejonach ICES VIId, VIIe, VIIf i VIIg;

23.12.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 336/36

(1)

Rozporządzenie (UE) nr 1380/2013 ma na celu stopniowe wyeliminowanie odrzutów we wszystkich rodzajach połowów w Unii poprzez wprowadzenie obowiązku wyładunku w odniesieniu do połowów gatunków podlegających limitom połowowym.

(2)

Artykuł 15 ust. 6 rozporządzenia (UE) nr 1380/2013 upoważnia Komisję do przyjęcia planów w zakresie odrzutów w drodze aktu delegowanego na okres nie dłuższy niż trzy lata na podstawie wspólnych rekomendacji opracowanych przez państwa członkowskie w porozumieniu z odpowiednimi komitetami doradczymi.

(3)

Belgia, Hiszpania, Francja, Niderlandy i Portugalia mają bezpośredni interes w zarządzaniu rybołówstwem w wodach południowo-zachodnich. Te państwa członkowskie przedstawiły Komisji wspólną rekomendację po zasięgnięciu opinii Regionalnego Komitetu Doradczego ds. Wód Południowo-Zachodnich. Wkład naukowy pozyskano od odpowiednich podmiotów naukowych. Został on zweryfikowany przez Komitet Naukowo-Techniczny i Ekonomiczny ds. Rybołówstwa (STECF). Środki zawarte we wspólnej rekomendacji są zgodne z art. 15 ust. 6 rozporządzenia (UE) nr 1380/2013 i dlatego zgodnie z art. 18 ust. 3 tego rozporządzenia należy je zawrzeć w niniejszym rozporządzeniu.

(4)

W odniesieniu do wód południowo-zachodnich, zgodnie z art. 15 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (UE) nr 1380/2013, obowiązek wyładunku ma zastosowanie do gatunków określających połowy najpóźniej od dnia 1 stycznia 2016 r. Zgodnie ze wspólną rekomendacją plan w zakresie odrzutów powinien obejmować połowy soli, morszczuka i homarca (tylko wewnątrz obszarów występowania stad określonych jako „jednostki funkcjonalne”) w rejonach ICES VIIIa, b, d, e, homarca w rejonach ICES VIIIc i IXa (tylko w jednostkach funkcjonalnych), soli i gładzicy w rejonie ICES IXa oraz morszczuka w rejonach ICES VIIIc i IXa.

(5)

We wspólnej rekomendacji zaproponowano zastosowanie wyłączenia z obowiązku wyładunku w odniesieniu do homarca poławianego włokami w podobszarach ICES VIII i IX, ponieważ istniejące dowody naukowe wykazują możliwe wysokie wskaźniki przeżycia, uwzględniając cechy charakterystyczne narzędzi przeznaczonych do połowu tego gatunku, praktyki połowowe i ekosystem. W swojej ocenie STECF stwierdził, że konieczne są dodatkowe badania w celu potwierdzenia istniejących ustaleń, i odnotował, że takie badania są prowadzone i planowane. Dlatego też wyłączenie to należy uwzględnić w rozporządzeniu na rok 2016 w postaci przepisu, zgodnie z którym zainteresowane państwa członkowskie przedkładają Komisji dalsze dane, dzięki którym STECF będzie mógł w pełni ocenić uzasadnienie wyłączenia.

(6)

Wspólna rekomendacja obejmuje trzy wyłączenia de minimis z obowiązku wyładunku w odniesieniu do niektórych połowów i do pewnego poziomu. Dowody dostarczone przez państwa członkowskie zostały zweryfikowane przez STECF. STECF stwierdził, że wspólna rekomendacja zawierała uzasadnione argumenty dotyczące trudności zwiększenia selektywności w połączeniu z nieproporcjonalnymi kosztami postępowania z przypadkowymi połowami. W świetle powyższego należy ustanowić wyłączenia de minimis zgodnie z udziałami procentowymi zaproponowanymi we wspólnej rekomendacji i na poziomie nieprzekraczającym wielkości dozwolonych na podstawie art. 15 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 1380/2013.

(7)

Wyłączenie de minimis w odniesieniu do soli, maksymalnie do 5 % całkowitych rocznych połowów tego gatunku ze statków dokonujących połowów tego gatunku w rejonach ICES VIIIa i VIIIb przy pomocy włoków rozprzowych i włoków dennych, opiera się na fakcie, że realne zwiększenie selektywności jest bardzo trudne do osiągnięcia. STECF stwierdził, że informacje uzupełniające są wystarczające do uzasadnienia wnioskowanego wyłączenia. Dlatego też wyłączenie to należy uwzględnić w niniejszym rozporządzeniu.

(8)

Wyłączenie de minimis w odniesieniu do soli, maksymalnie do 3 % całkowitych rocznych połowów tego gatunku ze statków dokonujących połowów tego gatunku w rejonach ICES VIIIa i VIIIb przy pomocy drygawic i sieci skrzelowych, opiera się na fakcie, że realne zwiększenie selektywności jest bardzo trudne do osiągnięcia. STECF stwierdził, że informacje uzupełniające są wystarczające do uzasadnienia wnioskowanego wyłączenia. Dlatego też wyłączenie to należy uwzględnić w niniejszym rozporządzeniu.

(9)

Wyłączenie de minimis w odniesieniu do morszczuka, maksymalnie do 7 % w 2016 i 2017 r. oraz 6 % w 2018 r. całkowitych rocznych połowów tego gatunku ze statków dokonujących połowów tego gatunku w podobszarach ICES VIII i IX włokami, opiera się na fakcie, że realne zwiększenie selektywności jest bardzo trudne do osiągnięcia. Przedstawione istniejące informacje uzupełniające pokazują, że zwiększenie selektywności na tych łowiskach prowadziłoby do utraty ryb nadających się do sprzedaży, co spowodowałyby, że łowiska stałyby się potencjalnie nierentowne. Ponadto STECF stwierdził, że informacje te powinny zostać uzupełnione o dalsze badania dotyczące selektywności na odnośnych łowiskach. Dlatego też wyłączenie to należy uwzględnić w rozporządzeniu w postaci przepisu, zgodnie z którym zainteresowane państwa członkowskie przedkładają Komisji dalsze dane, dzięki którym STECF będzie mógł w pełni ocenić uzasadnienie wyłączenia.

(10)

W związku z tym, że środki określone w niniejszym rozporządzeniu mają bezpośredni wpływ na działalność gospodarczą oraz planowanie okresu połowu dla statków Unii, niniejsze rozporządzenie powinno wejść w życie natychmiast po jego opublikowaniu. Niniejsze rozporządzenie stosuje się od dnia 1 stycznia 2016 r. w celu zapewnienia zgodności z ramami czasowymi określonymi w art. 15 rozporządzenia (UE) nr 1380/2013. Zgodnie z art. 15 ust. 6 tego rozporządzenia niniejsze rozporządzenie powinno mieć zastosowanie przez okres nie dłuższy niż trzy lata,

a)

w odniesieniu do soli (Solea solea), maksymalnie do 5 % całkowitych rocznych połowów tego gatunku ze statków wykorzystujących włoki rozprzowe (kod narzędzia połowowego: TBB) i włoki denne (kody narzędzi połowowych: OTB, OTT, PTB, TBN, TBS, TB, OT, PT oraz TX), dokonujących połowów tego gatunku w rejonach ICES VIIIa i VIIIb;

b)

w odniesieniu do soli (Solea solea), maksymalnie do 3 % całkowitych rocznych połowów tego gatunku ze statków wykorzystujących drygawice i sieci skrzelowe (kody narzędzi połowowych: GNS, GN, GND, GNC, GTN, GTR oraz GEN), dokonujących połowów tego gatunku w rejonach ICES VIIIa i VIIIb;

c)

w odniesieniu do morszczuka (Merluccius merluccius), maksymalnie do 7 % w 2016 i 2017 r. oraz 6 % w 2018 r. całkowitych rocznych połowów tego gatunku ze statków wykorzystujących włoki (kody narzędzi połowowych: OTT, OTB, PTB, OT, PT, TBN, TBS, TX, SSC, SPR, TB, SDN, SX and SV), dokonujących połowów tego gatunku w obszarach ICES VIII i IX.

23.12.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 336/42

(1)

Rozporządzenie (UE) nr 1380/2013 ma na celu stopniowe wyeliminowanie odrzutów we wszystkich rodzajach połowów w Unii poprzez wprowadzenie obowiązku wyładunku w odniesieniu do połowów gatunków podlegających limitom połowowym.

(2)

Artykuł 15 ust. 6 rozporządzenia (UE) nr 1380/2013 upoważnia Komisję do przyjęcia planów w zakresie odrzutów w drodze aktów delegowanych na okres nie dłuższy niż trzy lata na podstawie wspólnych zaleceń opracowanych przez państwa członkowskie w porozumieniu z odpowiednimi komitetami doradczymi.

(3)

Belgia, Dania, Niemcy, Francja, Niderlandy, Szwecja i Zjednoczone Królestwo mają bezpośredni interes w zarządzaniu łowiskami w Morzu Północnym. Te państwa członkowskie przedstawiły Komisji wspólną rekomendację po przeprowadzeniu konsultacji z Regionalnym Komitetem Doradczy ds. Morza Północnego i Regionalnym Komitetem Doradczym ds. Floty Pełnomorskiej. Wkład naukowy pozyskany od odpowiednich podmiotów naukowych został zweryfikowany przez Komitet Naukowo-Techniczny i Ekonomiczny ds. Rybołówstwa (STECF). Środki zawarte we wspólnej rekomendacji są zgodne z art. 18 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 1380/2013.

(4)

Do celów rozporządzenia (UE) nr 1380/2013 Morze Północne obejmuje obszary ICES IIIa i IV. Ponieważ niektóre stada gatunków dennych, istotne dla proponowanego planu w zakresie odrzutów, występują również w wodach UE rejonu ICES IIa, państwa członkowskie zalecają, aby rejon ten został również objęty planem w zakresie odrzutów.

(5)

W odniesieniu do Morza Północnego, zgodnie z art. 15 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (UE) nr 1380/2013 obowiązek wyładunku ma zastosowanie do gatunków określających połowy, które podlegają limitom połowowym, najpóźniej od dnia 1 stycznia 2016 r. w ramach wielogatunkowych połowów dorsza, plamiaka, witlinka i czarniaka; w połowach homarca; w ramach wielogatunkowych połowów soli i gładzicy; w połowach morszczuka i połowach krewetki północnej. Zgodnie z art. 15 ust. 5 rozporządzenia (UE) nr 1380/2013 plan w zakresie odrzutów określa gatunki, które należy wyładowywać, począwszy od dnia 1 stycznia 2016 r. Gatunki te to: czarniak, plamiak, homarzec, sola, gładzica, morszczuk i krewetka północna. Plan ten ustanawia także obowiązek wyładunku przyłowów krewetki północnej.

(6)

We wspólnej rekomendacji zasugerowano, by dwa wyłączenia z obowiązku wyładunku stosować do homarca złowionego odpowiednio koszami i niektórymi włokami dennymi (OTB, TBN (3)) w rejonie ICES IIIa. W oparciu o dowody naukowe przedstawione we wspólnej rekomendacji i zweryfikowane przez STECF oraz uwzględniając cechy narzędzia połowowego, praktyki połowowe i właściwości ekosystemu, Komisja uważa, że wyłączenia te należy zawrzeć w niniejszym rozporządzeniu. Państwa członkowskie powinny przedstawić dodatkowe dane w celu umożliwienia STECF dalszej oceny wskaźnika przeżywalności homarca złowionego przy użyciu wspomnianych włoków, a Komisji – dokonania przeglądu stosownego wyłączenia po roku 2016.

(7)

Wspólna rekomendacja obejmuje pięć wyłączeń de minimis z obowiązku wyładunku w odniesieniu do niektórych połowów i do pewnego poziomu. Dowody dostarczone przez państwa członkowskie zostały zweryfikowane przez STECF, który w zasadzie stwierdził, że wspólna rekomendacja, poparta w niektórych przypadkach jakościową oceną kosztów, zawiera uzasadnione argumenty, że dalsze ulepszenia w zakresie selektywności są trudne do osiągnięcia lub powodowałyby nieproporcjonalne koszty związane z postępowaniem z przypadkowymi połowami. Wobec braku odmiennych informacji naukowych należy ustanowić wyłączenia de minimis zgodnie z udziałami procentowymi zaproponowanymi we wspólnej rekomendacji i na poziomie nieprzekraczającym limitów wyznaczonych w art. 15 ust. 5 lit. c) rozporządzenia (UE) nr 1380/2013.

(8)

Wyłączenie de minimis proponowane we wspólnej rekomendacji dotyczącej soli i plamiaka razem, w maksymalnej wysokości 2 % całkowitych rocznych połowów homarca, soli i plamiaka w połowach homarca przez statki używające włoków dennych z kratownicą sortującą według gatunków, w rejonie ICES IIIa, opiera się na fakcie, iż zwiększenie selektywności jest bardzo trudne do osiągnięcia. STECF stwierdził, że przedstawione informacje wystarczają do uzasadnienia wnioskowanego wyłączenia. Dlatego też wyłączenie to należy uwzględnić w niniejszym rozporządzeniu.

(9)

Wyłączenie de minimis proponowane we wspólnej rekomendacji dotyczącej soli, w maksymalnej wysokości 3 % całkowitych rocznych połowów tego gatunku przez statki używające drygawic i sieci skrzelowych w rejonie ICES IIIa, podobszarze IV oraz wodach Unii rejonu ICES IIa opiera się na fakcie, iż zwiększenie selektywności jest bardzo trudne do osiągnięcia. STECF stwierdził, że przedstawione informacje wystarczają do uzasadnienia wnioskowanego wyłączenia. Dlatego też wyłączenie to należy uwzględnić w niniejszym rozporządzeniu.

(10)

Wyłączenie de minimis proponowane we wspólnej rekomendacji dla soli mniejszej niż 19 cm, w maksymalnej wysokości 3,7 % całkowitych rocznych połowów tego gatunku przez statki wykorzystujące włoki rozprzowe o rozmiarze oczek 80-90 mm w podobszarze ICES IV na południe od 55/56° N, opiera się na fakcie, iż zwiększenie selektywności jest bardzo trudne do osiągnięcia i że istnieją dane ilościowe potwierdzające nieproporcjonalne koszty postępowania z przypadkowymi połowami. Komisja uważa, że należy wyłączenie to uwzględnić w niniejszym rozporządzeniu. Państwa członkowskie powinny przedstawić dodatkowe dane dotyczące odpowiednich kosztów, w celu umożliwienia Komisji dokonania przeglądu tego wyłączenia po 2016 r.

(11)

Wyłączenie de minimis proponowane we wspólnej rekomendacji dotyczącej soli, w maksymalnej wysokości 7 % całkowitych rocznych połowów tego gatunku przez statki używające włoków rozprzowych o zwiększonej selektywności w podobszarze ICES IV opiera się na fakcie, iż zwiększenie selektywności jest bardzo trudne do osiągnięcia. STECF stwierdził, że przedstawione informacje wystarczają do uzasadnienia wnioskowanego wyłączenia. Dlatego też wyłączenie to należy uwzględnić w niniejszym rozporządzeniu.

(12)

Wyłączenie de minimis proponowane we wspólnej rekomendacji dla homarca mniejszego niż minimalny rozmiar odniesienia do celów ochrony, w maksymalnej wysokości 6 % całkowitych rocznych połowów tego gatunku przez statki używające niektórych włoków dennych w podobszarze ICES IV oraz wodach Unii rejonu ICES IIa, opiera się na fakcie, że istnieją dane ilościowe potwierdzające nieproporcjonalne koszty postępowania z przypadkowymi połowami i usuwania ich. STECF stwierdził, że przedstawione informacje wystarczają do uzasadnienia wnioskowanego wyłączenia. Dlatego też wyłączenie to należy uwzględnić w niniejszym rozporządzeniu.

(13)

Artykuł 18a rozporządzenia (WE) nr 850/98 upoważnia Komisję do ustalenia, do celów przyjęcia planów odrzutów dla gatunków objętych obowiązkiem wyładunku, minimalnego rozmiaru odniesienia do celów ochrony (MCRS) w celu zapewnienia ochrony niedojrzałych organizmów morskich. MCRS mogą, w stosownych przypadkach, stanowić odstępstwo od rozmiarów ustalonych w załączniku XII do tego rozporządzenia. MCRS określony dla homarca w wymienionym w załączniku XII wynosi obecnie 130 cm. Dowody naukowe zweryfikowane przez STECF przemawiają za ustaleniem MCRS dla homarca na 105 cm. W szczególności STECF stwierdził, że proponowane MCRS przewyższa średni rozmiar osobników dojrzałych, a co za tym idzie, że ryzyko wynikające ze zmniejszenia MCRS w rejonie ICES IIIa, jest dla tej populacji niewielkie.

(14)

Plany w zakresie odrzutów mogą obejmować również środki techniczne dotyczące połowów lub gatunków objętych obowiązkiem wyładunku. W celu zwiększenia selektywności narzędzi połowowych i zmniejszenia przypadkowych połowów w cieśninie Skagerrak należy wprowadzić szereg środków technicznych, które zostały uzgodnione między Unią a Norwegią w latach 2011 (4) i 2012 (5).

(15)

W celu zapewnienia właściwej kontroli należy ustanowić określone wymogi dla państw członkowskich dotyczące sporządzania wykazów statków objętych niniejszym rozporządzeniem.

(16)

Niniejsze rozporządzenie powinno wejść w życie natychmiast po jego opublikowaniu, ponieważ środki w nim przewidziane wywierają bezpośredni wpływ na planowanie okresu połowowego dla statków Unii i powiązaną z nim działalność gospodarczą. Niniejsze rozporządzenie stosuje się od dnia 1 stycznia 2016 r. w celu zapewnienia zgodności z ramami czasowymi określonymi w art. 15 rozporządzenia (UE) nr 1380/2013. Zgodnie z art. 15 ust. 6 tego rozporządzenia niniejsze rozporządzenie powinno mieć zastosowanie przez okres nie dłuższy niż jeden rok,

a)

połowy koszami (FPO);

b)

połowy w rejonie ICES IIIa przy użyciu włoków dennych (OTB, TBN) o rozmiarze oczek wynoszącym co najmniej 70 mm, wyposażonych w kratownicę sortującą według gatunków o rozstawie prętów maksymalnie 35 mm; oraz

c)

połowy w rejonie ICES IIIa przy użyciu włoków dennych (OTB, TBN) o rozmiarze oczek wynoszącym co najmniej 90 mm, wyposażonych w górny płat o rozmiarze oczek co najmniej 270 mm (oczka romboidalne) lub o rozmiarze oczek co najmniej 140 mm (oczka kwadratowe).

a)

w odniesieniu do soli i plamiaka razem – maksymalnie 2 % całkowitych rocznych połowów homarca, soli i plamiaka w połowie homarca przez statki używające włoków dennych (OTB, TBN) o rozmiarze oczek sieci co najmniej 70 mm, wyposażone w kratownicę sortującą według gatunków o rozstawie prętów wynoszącym maksymalnie 35 mm, w rejonie ICES IIIa;

b)

w odniesieniu do soli – maksymalnie 3 % całkowitych rocznych połowów tego gatunku przez statki używające sieci skrzelowych i sieci trójściennych (GN, GNS, GND, GNC, GTN, GTR, GEN, GNF) w rejonie ICES IIIa, podobszarze IV oraz wodach Unii rejonu ICES IIa;

c)

w odniesieniu do soli mniejszej niż 19 cm – maksymalnie 3,7 % całkowitych rocznych połowów tego gatunku przez statki używające włoków rozprzowych (TBB) o rozmiarze oczek sieci 80–90 mm, w południowej części Morza Północnego (podobszar ICES IV na południe od 55/56° N);

d)

w odniesieniu do soli poniżej minimalnego rozmiaru odniesienia do celów ochrony – maksymalnie 7 % całkowitych rocznych połowów tego gatunku przez statki używające włoków rozprzowych (TBB) o rozmiarze oczek sieci 80–119 mm ze zwiększonym rozmiarem oczek sieci na przedłużeniu włoka rozprzowego, w podobszarze ICES IV;

e)

w odniesieniu do homarca poniżej minimalnego rozmiaru odniesienia do celów ochrony – maksymalnie 6 % całkowitych rocznych połowów tego gatunku przez statki używające włoków rozprzowych (OTB, TBN, OTT, TB) o rozmiarze oczek sieci 80–99 mm, w podobszarze ICES IV i wodach Unii rejonu ICES IIa.

a)

całkowita długość 105 mm;

b)

długość pancerza 32 mm.

a)

okno sieci o kwadratowych oczkach o rozmiarze co najmniej 140 mm;

b)

płat z oczkami rombowymi o rozmiarze co najmniej 270 mm, umieszczony w czteropanelowym oknie i o krawędzi zamontowanej w porządku: trzy oczka o rozmiarze 90 mm na jedno oczko o rozmiarze 270 mm; lub

c)

kratownicę sortującą, której rozstaw prętów nie przekracza 35 mm.

—

ma długość co najmniej 3 metry,

—

umieszczony jest nie więcej niż 4 metry od sznurówki, oraz

—

odpowiada całej szerokości górnego płata włoka (tj. od krawędzi do obrębu tkaniny sieciowej).

a)

włoki z workiem włoka z oczkami kwadratowymi o rozmiarze co najmniej 70 mm oczka, wyposażonym w kratownicę sortującą o rozstawie prętów nie więcej niż 35;

b)

włoki o minimalnym rozmiarze oczek mniejszym niż 70 mm przy połowach gatunków pelagicznych lub przemysłowych, pod warunkiem że połowy zawierają więcej niż 80 % jednego lub większej liczby gatunków pelagicznych lub przemysłowych;

c)

włoki z workiem włoka o rozmiarze oczek co najmniej 35 mm przy połowach gatunku Pandalus, pod warunkiem że jest wyposażony w kratownicę sortującą o maksymalnym rozstawie prętów 19 mm.

—

jest skonstruowane tak, że minimalny rozmiar oczek kwadratowych górnego płata wynosi 120 mm,

—

ma długość co najmniej 3 metry, oraz

—

jest co najmniej równe szerokości kratownicy sortującej.

23.12.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 336/49

(1)

Na mocy rozporządzenia Komisji (WE) nr 1126/2008 (2) przyjęto określone międzynarodowe standardy rachunkowości oraz ich interpretacje istniejące w dniu 15 października 2008 r.

(2)

W dniu 12 sierpnia 2014 r. Rada Międzynarodowych Standardów Rachunkowości opublikowała w dokumencie zatytułowanym Equity Method in Separate Financial Statements (Metoda praw własności w jednostkowych sprawozdaniach finansowych) zmiany Międzynarodowego Standardu Rachunkowości (MSR) 27 Jednostkowe sprawozdania finansowe. Zmiany te mają na celu zezwolenie jednostkom na stosowanie metody praw własności (opisanej w MSR 28 Inwestycje w jednostkach stowarzyszonych i wspólnych przedsięwzięciach) na potrzeby ujmowania w ich jednostkowych sprawozdaniach finansowych inwestycji w jednostkach zależnych, we wspólnych przedsięwzięciach i w jednostkach stowarzyszonych.

(3)

Zmiany MSR 27 pociągają za sobą konieczność wprowadzenia zmian do Międzynarodowego Standardu Sprawozdawczości Finansowej (MSSF) 1 i do MSR 28 celem zapewnienia spójności międzynarodowych standardów rachunkowości.

(4)

Zmiany MSR 27 zawierają odniesienia do MSSF 9, które obecnie nie mogą być zastosowane, ponieważ MSSF 9 nie został przyjęty przez Unię. Dlatego też wszelkie odniesienia do MSSF 9 zawarte w załączniku do niniejszego rozporządzenia należy odczytywać jako odniesienia do Międzynarodowego Standardu Rachunkowości (MSR) 39 Instrumenty finansowe: ujmowanie i wycena.

(5)

Europejska Grupa Doradcza ds. Sprawozdawczości Finansowej potwierdziła, że zmiany MSR 27 spełniają kryteria przyjęcia określone w art. 3 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1606/2002.

(6)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 1126/2008.

(7)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Regulacyjnego ds. Rachunkowości,

a)

Międzynarodowy Standard Sprawozdawczości Finansowej (MSSF) 1 Zastosowanie Międzynarodowych Standardów Sprawozdawczości Finansowej po raz pierwszy zmienia się zgodnie z załącznikiem do niniejszego rozporządzenia;

b)

Międzynarodowy Standard Rachunkowości (MSR) 27 Jednostkowe Sprawozdania Finansowe zmienia się zgodnie z załącznikiem do niniejszego rozporządzenia;

c)

Międzynarodowy Standard Rachunkowości (MSR) 28 Inwestycje w jednostkach stowarzyszonych i wspólnych przedsięwzięciach zmienia się zgodnie z załącznikiem do niniejszego rozporządzenia.

23.12.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 336/54

(1)

Rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 543/2011 przewiduje – zgodnie z wynikami wielostronnych negocjacji handlowych Rundy Urugwajskiej – kryteria, na których podstawie Komisja ustala standardowe wartości dla przywozu z państw trzecich, w odniesieniu do produktów i okresów określonych w części A załącznika XVI do wspomnianego rozporządzenia.

(2)

Standardowa wartość w przywozie jest obliczana każdego dnia roboczego, zgodnie z art. 136 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 543/2011, przy uwzględnieniu podlegających zmianom danych dziennych. Niniejsze rozporządzenie powinno zatem wejść w życie z dniem jego opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej,

23.12.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 336/56

(1)

W art. 464 ust. 3 i 4 Układu o stowarzyszeniu między Unią Europejską i Europejską Wspólnotą Energii Atomowej oraz ich państwami członkowskimi, z jednej strony, a Republiką Mołdawii, z drugiej strony (1) (zwanego dalej „Układem”) przewidziano tymczasowe stosowanie części Układu.

(2)

W art. 3 decyzji Rady 2014/492/UE (2) wskazano części Układu, które mają być stosowane tymczasowo.

(3)

W art. 462 Układu przewidziano, że stosowanie tytułu V (Handel i zagadnienia związane z handlem) Układu na tych obszarach Republiki Mołdawii, nad którymi rząd Republiki Mołdawii nie sprawuje skutecznej kontroli, rozpocznie się z chwilą zapewnienia przez Republikę Mołdawii pełnego wykonania i egzekwowania tytułu V na całym jej terytorium.

(4)

W art. 462 Układu przewidziano również, że Rada Stowarzyszenia ma przyjąć decyzję w sprawie terminu zapewnienia pełnego wykonania i egzekwowania tytułu V Układu na całym terytorium Republiką Mołdawii.

(5)

Republika Mołdawii powiadomiła Komisję Europejską, że będzie mogła zapewnić pełne wykonanie i egzekwowanie tytułu V Układu na całym swoim terytorium od dnia 1 stycznia 2016 r.

(6)

Konieczne jest monitorowanie i regularne dokonywanie przeglądu stosowania tytułu V Układu w odniesieniu do całego terytorium Republiki Mołdawii.

(7)

Należy zatem określić stanowisko Unii w odniesieniu do stosowania tytułu V Układu na całym terytorium Republiki Mołdawii,

23.12.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 336/59

(1)

W rozporządzeniu (UE) nr 652/2014 ustanowiono między innymi przepisy w sprawie zarządzania wydatkami dotyczącymi łańcucha żywnościowego i zdrowia zwierząt oraz wymagania dotyczące przedkładania i treści krajowych programów zwalczania i kontroli chorób zwierząt i chorób odzwierzęcych oraz nadzoru nad nimi.

(2)

Art. 12 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 652/2014 stanowi, że każdego roku, najpóźniej do dnia 31 maja, państwa członkowskie mają obowiązek przedłożyć Komisji krajowe programy rozpoczynające się w kolejnym roku, których dotyczy ich wniosek o dotację.

(3)

Decyzja 2008/425/WE (2) stanowi, że państwa członkowskie dążące do uzyskania wkładu finansowego Unii na krajowe programy zwalczania, kontroli i monitorowania niektórych chorób zwierząt mają obowiązek przedłożyć wnioski zawierające przynajmniej określone informacje wymienione w załącznikach I–V do tej decyzji.

(4)

W związku z przyjęciem rozporządzenia (UE) nr 652/2014 należy zmienić standardowe wymagania dotyczące treści i przedkładania przez państwa członkowskie krajowych programów określonych w art. 9 tego rozporządzenia, tak aby były w pełni zgodne z wymaganiami art. 12 tego rozporządzenia.

(5)

Ponadto standardowe wymagania dotyczące treści i przedkładania przez państwa członkowskie krajowych programów określonych w art. 9 rozporządzenia (UE) nr 652/2014 powinny być zgodne z kryteriami dotyczącymi krajowych programów zwalczania, kontroli i monitorowania ustanowionymi decyzją Komisji 2008/341/WE (3).

(6)

Aby zachować zgodność ze zmieniającymi się przepisami Unii, w odniesieniu do niektórych chorób należy wykorzystywać standardowe wzory w formie elektronicznej udostępnione na stronie internetowej Komisji, które ułatwiają wprowadzanie niezbędnych zmian i dodawanie szczegółowych informacji. Komisja poinformuje państwa członkowskie o wszystkich niezbędnych zmianach standardowych wzorów w formie elektronicznej i omówi z nimi te zmiany na forum Stałego Komitetu ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz. Zmienione standardowe wzory w formie elektronicznej zostaną przesłane do wszystkich państw członkowskich najpóźniej na początku marca danego roku.

(7)

Uznaje się, że w odniesieniu do innych chorób niewłączonych do standardowych wzorów w formie elektronicznej oraz chorób zwierząt akwakultury odpowiednią formą przedkładania krajowych programów są standardowe wzory w formie papierowej, gdyż ze względu na niewielką liczbę takich programów w ostatnich latach opracowywanie specjalnych wzorów w formie elektronicznej nie jest uzasadnione.

(8)

Dla zachowania jasności należy zatem uchylić decyzję 2008/425/WE i zastąpić ją niniejszą decyzją.

(9)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz,