17.12.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 331/1

(1)

W dniu 18 stycznia 2012 r. Rada przyjęła rozporządzenie (UE) nr 36/2012.

(2)

Z wykazu osób fizycznych i prawnych, podmiotów i organów podlegających środkom ograniczającym, zamieszczonego w załączniku II do rozporządzenia (UE) nr 36/2012, należy wykreślić jedną osobę i dwa podmioty.

(3)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (UE) nr 36/2012,

17.12.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 331/3

(1)

W celu zapewnienia jednolitego stosowania Nomenklatury scalonej, stanowiącej załącznik do rozporządzenia (EWG) nr 2658/87, konieczne jest przyjęcie środków dotyczących klasyfikacji towaru określonego w załączniku do niniejszego rozporządzenia.

(2)

Rozporządzeniem (EWG) nr 2658/87 ustanowiono Ogólne reguły interpretacji Nomenklatury scalonej. Reguły te stosuje się także do każdej innej nomenklatury, która jest w całości lub w części oparta na Nomenklaturze scalonej, bądź która dodaje do niej jakikolwiek dodatkowy podpodział i która została ustanowiona szczegółowymi przepisami unijnymi, w celu stosowania środków taryfowych i innych środków odnoszących się do obrotu towarowego.

(3)

Stosownie do wymienionych wyżej ogólnych reguł towar opisany w kolumnie 1 tabeli zamieszczonej w załączniku należy klasyfikować do kodu CN wskazanego w kolumnie 2, na podstawie uzasadnień określonych w kolumnie 3 tej tabeli.

(4)

Należy zagwarantować, aby wiążąca informacja taryfowa udzielona odnośnie do towarów, o których mowa w niniejszym rozporządzeniu, która nie jest zgodna z niniejszym rozporządzeniem, mogła być nadal przywoływana przez osobę, której udzielono tej informacji, przez pewien okres, zgodnie z art. 12 ust. 6 rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 (2). Okres ten powinien wynosić trzy miesiące.

(5)

Komitet Kodeksu Celnego nie wydał opinii w terminie wyznaczonym przez jego przewodniczącego,

17.12.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 331/7

(1)

Zgodnie z rozporządzeniem (UE) nr 531/2012 operatorzy krajowi nie powinni pobierać żadnych dopłat do krajowych cen detalicznych od klientów korzystających z roamingu w którymkolwiek państwie członkowskim za jakiekolwiek odebrane połączenie realizowane w roamingu regulowanym w granicach wyznaczonych przez „politykę uczciwego korzystania”. Przepis ten będzie miał zastosowanie od dnia 15 czerwca 2017 r., pod warunkiem że przed tą datą rozpocznie się stosowanie aktu ustawodawczego przyjętego na podstawie wniosku dotyczącego rynku hurtowych usług roamingowych, o którym to akcie mowa jest w art. 19 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 531/2012.

(2)

Zgodnie z tym rozporządzeniem operatorzy krajowi mogą stosować dopłaty do krajowej ceny detalicznej za korzystanie z detalicznych usług roamingu regulowanego w okresie przejściowym od dnia 30 kwietnia 2016 r. do daty rozpoczęcia stosowania aktu ustawodawczego określonego w art. 19 ust. 2 wspomnianego rozporządzenia.

(3)

Rozporządzenie (UE) nr 531/2012 pozwala operatorom krajowym na stosowanie po zakończeniu okresu przejściowego dopłat do krajowych cen detalicznych za korzystanie z detalicznych usług roamingu regulowanego w zakresie przekraczającym granicę określoną w ramach „polityki uczciwego korzystania”.

(4)

Rozporządzenie (UE) nr 531/2012 ogranicza wysokość dopłat za odbieranie połączeń realizowanych w roamingu regulowanym do średniej ważonej maksymalnych stawek za zakończenie połączenia w Unii.

(5)

Organ Europejskich Regulatorów Łączności Elektronicznej przekazał Komisji informacje uzyskane od krajowych organów regulacyjnych państw członkowskich na temat: (i) maksymalnej wysokości stawek za zakończenie połączenia w sieci ruchomej określonej przez nie zgodnie z art. 7 i 16 dyrektywy 2002/21/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (2) („dyrektywa ramowa”) oraz art. 13 dyrektywy 2002/19/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (3) („dyrektywa o dostępie”) na każdym rynku krajowym za zakończenie połączenia głosowego na rynku hurtowym w poszczególnych sieciach łączności ruchomej, oraz (ii) łącznej liczby abonentów w państwach członkowskich.

(6)

Zgodnie z rozporządzeniem (UE) nr 531/2012 Komisja obliczyła średnią ważoną maksymalnych stawek za zakończenie połączenia w sieci ruchomej w Unii w następujący sposób: (i) maksymalna dopuszczona stawka za zakończenie połączenia w sieci ruchomej w danym państwie członkowskim została pomnożona przez liczbę abonentów w tym państwie członkowskim, (ii) wyniki dotyczące wszystkich państw członkowskich zostały zsumowane, a następnie (iii) uzyskana suma została podzielona przez łączną liczbę abonentów we wszystkich państwach członkowskich.

(7)

Do obliczenia średniej ważonej maksymalnych stawek za zakończenie połączenia w sieci ruchomej w Unii wykorzystano dane według wartości z dnia 1 lipca 2015 r. W przypadku państw spoza strefy euro zastosowano średni kurs wymiany z drugiego kwartału 2015 r. uzyskany z bazy danych Europejskiego Banku Centralnego.

(8)

Zgodnie z rozporządzeniem (UE) nr 531/2012 Komisja będzie co roku dokonywać przeglądu średniej ważonej maksymalnych stawek za zakończenie połączenia w sieci ruchomej w Unii.

(9)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu ds. Łączności,

17.12.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 331/9

(1)

Rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 543/2011 przewiduje – zgodnie z wynikami wielostronnych negocjacji handlowych Rundy Urugwajskiej – kryteria, na których podstawie Komisja ustala standardowe wartości dla przywozu z państw trzecich, w odniesieniu do produktów i okresów określonych w części A załącznika XVI do wspomnianego rozporządzenia.

(2)

Standardowa wartość w przywozie jest obliczana każdego dnia roboczego, zgodnie z art. 136 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 543/2011, przy uwzględnieniu podlegających zmianom danych dziennych. Niniejsze rozporządzenie powinno zatem wejść w życie z dniem jego opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej,

17.12.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 331/11

(1)

Unia Europejska wyznaczyła jako jeden ze swoich celów wspieranie ochrony praw dziecka, zgodnie z treścią art. 3 Traktatu o Unii Europejskiej. Środki ochrony dzieci przed bezprawnym uprowadzeniem lub zatrzymaniem stanowią zasadniczą część tej polityki.

(2)

Rada przyjęła rozporządzenie (WE) nr 2201/2003 (2) („rozporządzenie Bruksela IIa”), którego celem jest ochrona dzieci przed szkodliwymi skutkami bezprawnego uprowadzenia lub zatrzymania i ustanowienie procedur zapewniających niezwłoczny powrót dziecka do państwa jego zwykłego pobytu, a także zapewnienie ochrony prawa do kontaktów z dzieckiem i do pieczy nad nim.

(3)

Rozporządzenie (WE) nr 2201/2003 uzupełnia i wzmacnia Konwencję haską z dnia 25 października 1980 r. dotyczącą cywilnych aspektów uprowadzenia dziecka za granicę (zwaną dalej „Konwencją haską z 1980 r.”), która ustanawia, na szczeblu międzynarodowym, system obowiązków i współpracy między umawiającymi się państwami oraz między organami centralnymi, i która ma na celu zapewnienie niezwłocznego powrotu bezprawnie uprowadzonych lub zatrzymanych dzieci.

(4)

Wszystkie państwa członkowskie Unii są stronami Konwencji haskiej z 1980 r.

(5)

Unia zachęca państwa trzecie do przystąpienia do Konwencji haskiej z 1980 r. i wspiera właściwe wdrażanie Konwencji haskiej z 1980 r., uczestnicząc, wraz z państwami członkowskimi, między innymi w Komisjach Specjalnych organizowanych regularnie przez Haską Konferencję Prawa Prywatnego Międzynarodowego.

(6)

Wspólne ramy prawne mające zastosowanie między państwami członkowskimi Unii a państwami trzecimi mogą stanowić najlepsze rozwiązanie w delikatnych sprawach uprowadzenia dziecka za granicę.

(7)

Konwencja haska z 1980 r. przewiduje, że ma ona zastosowanie w stosunkach między państwem przystępującym a tymi umawiającymi się państwami, które złożyły oświadczenie o wyrażeniu zgody na to przystąpienie.

(8)

Konwencja haska z 1980 r. nie pozwala regionalnym organizacjom integracji gospodarczej, takim jak Unia, na zostanie jej stronami. Unia nie może zatem przystąpić do Konwencji ani złożyć oświadczenia o wyrażeniu zgody dotyczącej państwa przystępującego.

(9)

Zgodnie z opinią 1/13 Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej oświadczenia o wyrażeniu zgody na mocy Konwencji haskiej z 1980 r. wchodzą w zakres wyłącznej kompetencji zewnętrznej Unii.

(10)

Seszele złożyły swój dokument przystąpienia do Konwencji haskiej z 1980 r. w dniu 27 maja 2008 r. Konwencja haska z 1980 r. weszła w życie w odniesieniu do Seszeli w dniu 1 sierpnia 2008 r.

(11)

Szereg państw członkowskich wyraziło już zgodę na przystąpienie Seszeli do Konwencji haskiej z 1980 r. Z oceny sytuacji na Seszelach wynika, że te państwa członkowskie, które nie wyraziły jeszcze zgody na przystąpienie Seszeli, mogą wyrazić zgodę, w interesie Unii, na przystąpienie Seszeli zgodnie z warunkami określonymi w Konwencji haskiej z 1980 r.

(12)

Państwa członkowskie, które nie wyraziły jeszcze zgody na przystąpienie Seszeli, powinny zatem zostać upoważnione do złożenia swoich oświadczeń o wyrażeniu zgody na przystąpienie Seszeli w interesie Unii, zgodnie z warunkami określonymi w niniejszej decyzji. Królestwo Belgii, Republika Czeska, Republika Federalna Niemiec, Republika Estońska, Irlandia, Republika Grecka, Królestwo Hiszpanii, Republika Francuska, Republika Włoska, Republika Cypryjska, Republika Łotewska, Republika Litewska, Wielkie Księstwo Luksemburga, Węgry, Malta, Rzeczpospolita Polska, Republika Słowenii, Republika Słowacka, Republika Finlandii oraz Królestwo Szwecji, które wyraziły już zgodę na przystąpienie Seszeli do Konwencji haskiej z 1980 r., nie powinny składać nowych oświadczeń o wyrażeniu zgody, ponieważ istniejące oświadczenia zachowują ważność na mocy międzynarodowego prawa publicznego.

(13)

Zjednoczone Królestwo oraz Irlandia są związane rozporządzeniem (WE) nr 2201/2003 i biorą udział w przyjęciu i stosowaniu niniejszej decyzji.

(14)

Zgodnie z art. 1 i 2 Protokołu nr 22 w sprawie stanowiska Danii, załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej i Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, Dania nie uczestniczy w przyjęciu niniejszej decyzji, nie jest nią związana ani jej nie stosuje,

17.12.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 331/14

(1)

Unia Europejska wyznaczyła jako jeden ze swoich celów wspieranie ochrony praw dziecka, zgodnie z treścią art. 3 Traktatu o Unii Europejskiej. Środki ochrony dzieci przed bezprawnym uprowadzeniem lub zatrzymaniem stanowią zasadniczą część tej polityki.

(2)

Rada przyjęła rozporządzenie (WE) nr 2201/2003 (2) („rozporządzenie Bruksela IIa”), którego celem jest ochrona dzieci przed szkodliwymi skutkami bezprawnego uprowadzenia lub zatrzymania i ustanowienie procedur zapewniających niezwłoczny powrót dziecka do państwa jego zwykłego pobytu, a także zapewnienie ochrony prawa do kontaktów z dzieckiem i do pieczy nad nim.

(3)

Rozporządzenie (WE) nr 2201/2003 uzupełnia i wzmacnia Konwencję haską z dnia 25 października 1980 r. dotyczącą cywilnych aspektów uprowadzenia dziecka za granicę (zwaną dalej „Konwencją haską z 1980 r.”), która ustanawia, na szczeblu międzynarodowym, system obowiązków i współpracy między umawiającymi się państwami oraz między organami centralnymi, i która ma na celu zapewnienie niezwłocznego powrotu bezprawnie uprowadzonych lub zatrzymanych dzieci.

(4)

Wszystkie państwa członkowskie Unii są stronami Konwencji haskiej z 1980 r.

(5)

Unia zachęca państwa trzecie do przystąpienia do Konwencji haskiej z 1980 r. i wspiera właściwe wdrażanie Konwencji haskiej z 1980 r., uczestnicząc, wraz z państwami członkowskimi, między innymi w Komisjach Specjalnych organizowanych regularnie przez Haską Konferencję Prawa Prywatnego Międzynarodowego.

(6)

Wspólne ramy prawne mające zastosowanie między państwami członkowskimi Unii a państwami trzecimi mogą stanowić najlepsze rozwiązanie w delikatnych sprawach uprowadzenia dziecka za granicę.

(7)

Konwencja haska z 1980 r. przewiduje, że ma ona zastosowanie w stosunkach między państwem przystępującym a tymi umawiającymi się państwami, które złożyły oświadczenie o wyrażeniu zgody na to przystąpienie.

(8)

Konwencja haska z 1980 r. nie pozwala regionalnym organizacjom integracji gospodarczej, takim jak Unia, na zostanie jej stronami. Unia nie może zatem przystąpić do Konwencji ani złożyć oświadczenia o wyrażeniu zgody dotyczącej państwa przystępującego.

(9)

Zgodnie z opinią 1/13 Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej oświadczenia o wyrażeniu zgody na mocy Konwencji haskiej z 1980 r. wchodzą w zakres wyłącznej kompetencji zewnętrznej Unii.

(10)

Federacja Rosyjska złożyła swój dokument przystąpienia do Konwencji haskiej z 1980 r. w dniu 28 lipca 2011 r. Konwencja haska z 1980 r. weszła w życie w odniesieniu do Federacji Rosyjskiej w dniu 1 października 2011 r.

(11)

Szereg państw członkowskich wyraziło już zgodę na przystąpienie Federacji Rosyjskiej do Konwencji haskiej z 1980 r. Z oceny sytuacji w Federacji Rosyjskiej wynika, że te państwa członkowskie, które nie wyraziły jeszcze zgody na przystąpienie Federacji Rosyjskiej, mogą wyrazić zgodę, w interesie Unii, na przystąpienie Federacji Rosyjskiej zgodnie z warunkami określonymi w Konwencji haskiej z 1980 r.

(12)

Państwa członkowskie, które nie wyraziły jeszcze zgody na przystąpienie Federacji Rosyjskiej, powinny zatem zostać upoważnione do złożenia swoich oświadczeń o wyrażeniu zgody na przystąpienie Federacji Rosyjskiej w interesie Unii, zgodnie z warunkami określonymi w niniejszej decyzji. Republika Bułgarii, Republika Czeska, Republika Estońska, Irlandia, Republika Grecka, Królestwo Hiszpanii, Republika Francuska, Republika Chorwacji, Republika Litewska, Rumunia, Republika Słowenii, Republika Słowacka oraz Republika Finlandii, które wyraziły już zgodę na przystąpienie Federacji Rosyjskiej do Konwencji haskiej z 1980 r., nie powinny składać nowych oświadczeń o wyrażeniu zgody, ponieważ istniejące oświadczenia zachowują ważność na mocy międzynarodowego prawa publicznego.

(13)

Zjednoczone Królestwo oraz Irlandia są związane rozporządzeniem (WE) nr 2201/2003 i biorą udział w przyjęciu i stosowaniu niniejszej decyzji.

(14)

Zgodnie z art. 1 i 2 Protokołu nr 22 w sprawie stanowiska Danii, załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej i Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, Dania nie uczestniczy w przyjęciu niniejszej decyzji, nie jest nią związana ani jej nie stosuje,

17.12.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 331/17

(1)

Unia Europejska wyznaczyła jako jeden ze swoich celów wspieranie ochrony praw dziecka, zgodnie z treścią art. 3 Traktatu o Unii Europejskiej. Środki ochrony dzieci przed bezprawnym uprowadzeniem lub zatrzymaniem stanowią zasadniczą część tej polityki.

(2)

Rada przyjęła rozporządzenie (WE) nr 2201/2003 (2) („rozporządzenie Bruksela IIa”), którego celem jest ochrona dzieci przed szkodliwymi skutkami bezprawnego uprowadzenia lub zatrzymania i ustanowienie procedur zapewniających niezwłoczny powrót dziecka do państwa jego zwykłego pobytu, a także zapewnienie ochrony prawa do kontaktów z dzieckiem i do pieczy nad nim.

(3)

Rozporządzenie (WE) nr 2201/2003 uzupełnia i wzmacnia Konwencję haską z dnia 25 października 1980 r. dotyczącą cywilnych aspektów uprowadzenia dziecka za granicę (zwaną dalej „Konwencją haską z 1980 r.”), która ustanawia, na szczeblu międzynarodowym, system obowiązków i współpracy między umawiającymi się państwami oraz między organami centralnymi, i która ma na celu zapewnienie niezwłocznego powrotu bezprawnie uprowadzonych lub zatrzymanych dzieci.

(4)

Wszystkie państwa członkowskie Unii są stronami Konwencji haskiej z 1980 r.

(5)

Unia zachęca państwa trzecie do przystąpienia do Konwencji haskiej z 1980 r. i wspiera właściwe wdrażanie Konwencji haskiej z 1980 r., uczestnicząc, wraz z państwami członkowskimi, między innymi w Komisjach Specjalnych organizowanych regularnie przez Haską Konferencję Prawa Prywatnego Międzynarodowego.

(6)

Wspólne ramy prawne mające zastosowanie między państwami członkowskimi Unii a państwami trzecimi mogą stanowić najlepsze rozwiązanie w delikatnych sprawach uprowadzenia dziecka za granicę.

(7)

Konwencja haska z 1980 r. przewiduje, że ma ona zastosowanie w stosunkach między państwem przystępującym a tymi umawiającymi się państwami, które złożyły oświadczenie o wyrażeniu zgody na to przystąpienie.

(8)

Konwencja haska z 1980 r. nie pozwala regionalnym organizacjom integracji gospodarczej, takim jak Unia, na zostanie jej stronami. Unia nie może zatem przystąpić do Konwencji, ani złożyć oświadczenia o wyrażeniu zgody dotyczącej państwa przystępującego.

(9)

Zgodnie z opinią 1/13 Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej oświadczenia o wyrażeniu zgody na mocy Konwencji haskiej z 1980 r. wchodzą w zakres wyłącznej kompetencji zewnętrznej Unii.

(10)

Albania złożyła swój dokument przystąpienia do Konwencji haskiej z 1980 r. w dniu 4 maja 2007 r. Konwencja weszła w życie w odniesieniu do Albanii w dniu 1 sierpnia 2007 r.

(11)

Szereg państw członkowskich wyraziło już zgodę na przystąpienie Albanii do Konwencji haskiej z 1980 r. Z oceny sytuacji w Albanii wynika, że te państwa członkowskie, które nie wyraziły jeszcze zgody na przystąpienie Albanii, mogą wyrazić zgodę, w interesie Unii, na przystąpienie Albanii zgodnie z warunkami określonymi w Konwencji haskiej z 1980 r.

(12)

Państwa członkowskie, które nie wyraziły jeszcze zgody na przystąpienie Albanii, powinny zatem zostać upoważnione do złożenia swoich oświadczeń o wyrażeniu zgody na przystąpienie Albanii w interesie Unii, zgodnie z warunkami określonymi w niniejszej decyzji. Królestwo Belgii, Republika Czeska, Republika Federalna Niemiec, Republika Estońska, Irlandia, Republika Grecka, Królestwo Hiszpanii, Republika Francuska, Republika Włoska, Republika Cypryjska, Republika Łotewska, Republika Litewska, Węgry, Malta, Królestwo Niderlandów, Rzeczpospolita Polska, Republika Słowenii, Republika Słowacka, Republika Finlandii oraz Królestwo Szwecji, które wyraziły już zgodę na przystąpienie Singapuru do Konwencji haskiej z 1980 r., nie powinny składać nowych oświadczeń o wyrażeniu zgody, ponieważ istniejące oświadczenia zachowują ważność na mocy międzynarodowego prawa publicznego.

(13)

Zjednoczone Królestwo oraz Irlandia są związane rozporządzeniem (WE) nr 2201/2003 i biorą udział w przyjęciu i stosowaniu niniejszej decyzji.

(14)

Zgodnie z art. 1 i 2 Protokołu nr 22 w sprawie stanowiska Danii, załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej i Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, Dania nie uczestniczy w przyjęciu niniejszej decyzji, nie jest nią związana ani jej nie stosuje,

17.12.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 331/20

(1)

Unia Europejska wyznaczyła jako jeden ze swoich celów wspieranie ochrony praw dziecka, zgodnie z treścią art. 3 Traktatu o Unii Europejskiej. Środki ochrony dzieci przed bezprawnym uprowadzeniem lub zatrzymaniem stanowią zasadniczą część tej polityki.

(2)

Rada przyjęła rozporządzenie (WE) nr 2201/2003 (2) („rozporządzenie Bruksela IIa”), którego celem jest ochrona dzieci przed szkodliwymi skutkami bezprawnego uprowadzenia lub zatrzymania i ustanowienie procedur zapewniających niezwłoczny powrót dziecka do państwa jego zwykłego pobytu, a także zapewnienie ochrony prawa do kontaktów z dzieckiem i do pieczy nad nim.

(3)

Rozporządzenie (WE) nr 2201/2003 uzupełnia i wzmacnia Konwencję haską z dnia 25 października 1980 r. dotyczącą cywilnych aspektów uprowadzenia dziecka za granicę (zwaną dalej „Konwencja haską z 1980 r.”), która ustanawia, na szczeblu międzynarodowym, system obowiązków i współpracy między umawiającymi się państwami oraz między organami centralnymi, i która ma na celu zapewnienie niezwłocznego powrotu bezprawnie uprowadzonych lub zatrzymanych dzieci.

(4)

Wszystkie państwa członkowskie Unii są stronami Konwencji haskiej z 1980 r.

(5)

Unia zachęca państwa trzecie do przystąpienia do Konwencji haskiej z 1980 r. i wspiera właściwe wdrażanie Konwencji haskiej z 1980 r., uczestnicząc, wraz z państwami członkowskimi, między innymi w Komisjach Specjalnych organizowanych regularnie przez Haską Konferencję Prawa Prywatnego Międzynarodowego.

(6)

Wspólne ramy prawne mające zastosowanie między państwami członkowskimi Unii a państwami trzecimi mogą stanowić najlepsze rozwiązanie w delikatnych sprawach uprowadzenia dziecka za granicę.

(7)

Konwencja haska z 1980 r. przewiduje, że ma ona zastosowanie w stosunkach między państwem przystępującym a tymi umawiającymi się państwami, które złożyły oświadczenie o wyrażeniu zgody na to przystąpienie.

(8)

Konwencja haska z 1980 r. nie pozwala regionalnym organizacjom integracji gospodarczej, takim jak Unia, na zostanie jej stronami. Unia nie może zatem przystąpić do Konwencji ani złożyć oświadczenia o wyrażeniu zgody dotyczącej państwa przystępującego.

(9)

Zgodnie z opinią 1/13 Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej oświadczenia o wyrażeniu zgody na mocy Konwencji haskiej z 1980 r. wchodzą w zakres wyłącznej kompetencji zewnętrznej Unii.

(10)

Maroko złożyło swój dokument przystąpienia do Konwencji haskiej z 1980 r. w dniu 9 marca 2010 r. Konwencja haska z 1980 r. weszła w życie w odniesieniu do Maroka w dniu 1 czerwca 2010 r.

(11)

Szereg państw członkowskich wyraziło już zgodę na przystąpienie Maroka do Konwencji haskiej z 1980 r. Z oceny sytuacji w Maroku wynika, że te państwa członkowskie, które nie wyraziły jeszcze zgody na przystąpienieMaroka, mogą wyrazić zgodę, w interesie Unii, na przystąpienie Maroka zgodnie z warunkami określonymi w Konwencji haskiej z 1980 r.

(12)

Państwa członkowskie, które nie wyraziły jeszcze zgody na przystąpienie Maroka, powinny zatem zostać upoważnione do złożenia swoich oświadczeń o wyrażeniu zgody na przystąpienie Maroka w interesie Unii, zgodnie z warunkami określonymi w niniejszej decyzji. Królestwo Belgii, Republika Czeska, Republika Federalna Niemiec, Republika Estońska, Irlandia, Republika Grecka, Królestwo Hiszpanii, Republika Francuska, Republika Włoska, Republika Cypryjska, Republika Łotewska, Republika Litewska, Węgry, Malta, Królestwo Niderlandów, Rumunia, Republika Słowacka, Republika Finlandii oraz Królestwo Szwecji, które wyraziły już zgodę na przystąpienie Maroka do Konwencji haskiej z 1980 r., nie powinny składać nowych oświadczeń o wyrażeniu zgody, ponieważ istniejące oświadczenia zachowują ważność na mocy międzynarodowego prawa publicznego.

(13)

Zjednoczone Królestwo oraz Irlandia są związane rozporządzeniem (WE) nr 2201/2003 i biorą udział w przyjęciu i stosowaniu niniejszej decyzji.

(14)

Zgodnie z art. 1 i 2 Protokołu nr 22 w sprawie stanowiska Danii, załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej i Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, Dania nie uczestniczy w przyjęciu niniejszej decyzji, nie jest nią związana ani jej nie stosuje,

17.12.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 331/23

(1)

Unia Europejska wyznaczyła jako jeden ze swoich celów wspieranie ochrony praw dziecka, zgodnie z treścią art. 3 Traktatu o Unii Europejskiej. Środki ochrony dzieci przed bezprawnym uprowadzeniem lub zatrzymaniem stanowią zasadniczą część tej polityki.

(2)

Rada przyjęła rozporządzenie (WE) nr 2201/2003 (2) („rozporządzenie Bruksela IIa”), którego celem jest ochrona dzieci przed szkodliwymi skutkami bezprawnego uprowadzenia lub zatrzymania i ustanowienie procedur zapewniających niezwłoczny powrót dziecka do państwa jego zwykłego pobytu, a także zapewnienie ochrony prawa do kontaktów z dzieckiem i do pieczy nad nim.

(3)

Rozporządzenie (WE) nr 2201/2003 uzupełnia i wzmacnia Konwencję haską z dnia 25 października 1980 r. dotyczącą cywilnych aspektów uprowadzenia dziecka za granicę (zwaną dalej „Konwencją haską z 1980 r.”), która ustanawia, na szczeblu międzynarodowym, system obowiązków i współpracy między umawiającymi się państwami oraz między organami centralnymi, i która ma na celu zapewnienie niezwłocznego powrotu bezprawnie uprowadzonych lub zatrzymanych dzieci.

(4)

Wszystkie państwa członkowskie Unii są stronami Konwencji haskiej z 1980 r.

(5)

Unia zachęca państwa trzecie do przystąpienia do Konwencji haskiej z 1980 r. i wspiera właściwe wdrażanie Konwencji haskiej z 1980 r., uczestnicząc, wraz z państwami członkowskimi, między innymi w Komisjach Specjalnych organizowanych regularnie przez Haską Konferencję Prawa Prywatnego Międzynarodowego.

(6)

Wspólne ramy prawne mające zastosowanie między państwami członkowskimi Unii a państwami trzecimi mogą stanowić najlepsze rozwiązanie w delikatnych sprawach uprowadzenia dziecka za granicę.

(7)

Konwencja haska z 1980 r. przewiduje, że ma ona zastosowanie w stosunkach między państwem przystępującym a tymi umawiającymi się państwami, które złożyły oświadczenie o wyrażeniu zgody na to przystąpienie.

(8)

Konwencja haska z 1980 r. nie pozwala regionalnym organizacjom integracji gospodarczej, takim jak Unia, na zostanie jej stronami. Unia nie może zatem przystąpić do Konwencji ani złożyć oświadczenia o wyrażeniu zgody dotyczącej państwa przystępującego.

(9)

Zgodnie z opinią 1/13 Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej oświadczenia o wyrażeniu zgody na mocy Konwencji haskiej z 1980 r. wchodzą w zakres wyłącznej kompetencji zewnętrznej Unii.

(10)

Armenia złożyła swój dokument przystąpienia do Konwencji haskiej z 1980 r. w dniu 1 marca 2007 r. Konwencja haska z 1980 r. weszła w życie w odniesieniu do Armenii w dniu 1 czerwca 2007 r.

(11)

Szereg państw członkowskich wyraziło już zgodę na przystąpienie Armenii do Konwencji haskiej z 1980 r. Z oceny sytuacji w Armenii wynika, że te państwa członkowskie, które nie wyraziły jeszcze zgody na przystąpienie Armenii, mogą wyrazić zgodę, w interesie Unii, na przystąpienie Armenii zgodnie z warunkami określonymi w Konwencji haskiej z 1980 r.

(12)

Państwa członkowskie, które nie wyraziły jeszcze zgody na przystąpienie Armenii, powinny zatem zostać upoważnione do złożenia swoich oświadczeń o wyrażeniu zgody na przystąpienie Armenii w interesie Unii, zgodnie z warunkami określonymi w niniejszej decyzji. Królestwo Belgii, Republika Czeska, Republika Federalna Niemiec, Republika Estońska, Irlandia, Królestwo Hiszpanii, Republika Francuska, Republika Włoska, Republika Cypryjska, Republika Łotewska, Republika Litewska, Węgry, Malta, Rzeczpospolita Polska, Republika Słowenii, Republika Słowacka, Republika Finlandii oraz Królestwo Szwecji, które wyraziły już zgodę na przystąpienie Armenii do Konwencji haskiej z 1980 r., nie powinny składać nowych oświadczeń o wyrażeniu zgody, ponieważ istniejące oświadczenia zachowują ważność na mocy międzynarodowego prawa publicznego.

(13)

Zjednoczone Królestwo oraz Irlandia są związane rozporządzeniem (WE) nr 2201/2003 i biorą udział w przyjęciu i stosowaniu niniejszej decyzji.

(14)

Zgodnie z art. 1 i 2 Protokołu nr 22 w sprawie stanowiska Danii, załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej i Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, Dania nie uczestniczy w przyjęciu niniejszej decyzji, nie jest nią związana ani jej nie stosuje,

17.12.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 331/26

(1)

W dniu 31 maja 2013 r. Rada przyjęła decyzję 2013/255/WPZiB.

(2)

Z wykazu osób fizycznych i prawnych, podmiotów lub organów podlegających środkom ograniczającym, zamieszczonego w załączniku I do decyzji 2013/255/WPZiB należy wykreślić jedną osobę i dwa podmioty.

(3)

Należy zatem odpowiednio zmienić decyzję 2013/255/WPZiB,

17.12.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 331/28

(1)

W dniach 26 stycznia, 5 lutego i 23 czerwca 2015 r. Rada przyjęła decyzje (UE) 2015/116 (1), (UE) 2015/190 (2) oraz (UE) 2015/994 (3) w sprawie mianowania członków i zastępców członków Komitetu Regionów na okres od dnia 26 stycznia 2015 r. do dnia 25 stycznia 2020 r.

(2)

W dniu 10 grudnia 2015 r. stanowisko członka Komitetu Regionów zwolniło się w następstwie wygaśnięcia mandatu, w związku z czym zaproponowano kandydaturę Dimitriosa KALOGEROPOULOSA (politically accountable to the Municipal Council of Maroussi),

(3)

Jedno stanowisko zastępcy członka Komitetu Regionów zwolniło się w związku z wygaśnięciem mandatu Panagiotisa KATSIVELASA,

a)

na stanowisko członka:

oraz

b)

na stanowisko zastępcy członka:

17.12.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 331/29

(1)

W dniach 26 stycznia, 5 lutego i 23 czerwca 2015 r. Rada przyjęła decyzje (UE) 2015/116 (1), (UE) 2015/190 (2) oraz (UE) 2015/994 (3) w sprawie mianowania członków i zastępców członków Komitetu Regionów na okres od dnia 26 stycznia 2015 r. do dnia 25 stycznia 2020 r.

(2)

Jedno stanowisko członka Komitetu Regionów zwolniło się w związku z wygaśnięciem mandatu Ignazia MARINA.

(3)

Jedno stanowisko zastępcy członka zwolni się w związku z mianowaniem Antonia DECARA na członka Komitetu Regionów,

a)

na stanowisko członka:

oraz

b)

na stanowisko zastępcy członka:

17.12.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 331/30

(1)

Obecnie cło antydumpingowe obowiązuje wobec przywozu do Unii Europejskiej podstawowych części rowerowych pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej („rozszerzone cło”) w wyniku rozszerzenia na mocy rozporządzenia (WE) nr 71/97 („rozporządzenie rozszerzające”) cła antydumpingowego na przywóz rowerów pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej („Chiny”).

(2)

Zgodnie z art. 3 rozporządzenia rozszerzającego Komisja Europejska („Komisja”) jest upoważniona do wprowadzenia niezbędnych środków zezwalających na zwolnienie z cła przywozu podstawowych części rowerowych, który nie stanowi obejścia cła antydumpingowego.

(3)

Przedmiotowe środki wykonawcze zawarto w rozporządzeniu (WE) nr 88/97 („rozporządzenie zwalniające”) ustanawiającym szczególny system zwolnień.

(4)

Na tej podstawie Komisja zwolniła szereg podmiotów zajmujących się montażem rowerów z płatności rozszerzonego cła („zwolnione strony”).

(5)

Jak określono w art. 16 ust. 2 rozporządzenia zwalniającego, Komisja publikowała w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej kolejne wykazy zwolnionych stron (4).

(6)

Ostatnią decyzję wykonawczą Komisji dotyczącą zwolnień na mocy rozporządzenia zwalniającego przyjęto w dniu 16 kwietnia 2014 r. (5).

(7)

Ponadto w wyniku przeprowadzenia kontrolnego przeglądu wszczętego zawiadomieniem Komisji 2014/C-299/08 (6) Komisja zaktualizowała wykaz zwolnionych stron w rozporządzeniu wykonawczym Komisji (UE) 2015/831 (7).

(8)

Komisja otrzymała od stron wymienionych w poniższych tabelach 1, 2 i 4 wnioski o zwolnienie wraz z wszelkimi informacjami wymaganymi do ustalenia ich dopuszczalności zgodnie z art. 4 ust. 1 rozporządzenia zwalniającego.

(9)

Stronom umożliwiono najpierw przedstawienie uwag na temat wniosków Komisji dotyczących dopuszczalności ich wniosków.

(10)

Zgodnie z art. 5 ust. 1 rozporządzenia zwalniającego, od daty otrzymania przez Komisję wniosków stron do czasu wydania decyzji co do ich zasadności płatność rozszerzonego cła w odniesieniu do wszelkiego przywozu podstawowych części rowerowych zgłaszanych do swobodnego obrotu przez te strony została zawieszona

(11)

Badanie zasadności wniosków przekazanych przez strony wymienione w tabeli 1 zostało zakończone.

Tabela 1

(12)

Podczas badania ustalono, że wartość części pochodzących z Chin była niższa niż 60 % całkowitej wartości części wykorzystanych w działalności montażowej tych stron.

(13)

Działalność montażowa stron nie jest zatem objęta zakresem stosowania art. 13 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1225/2009.

(14)

Z tych powodów oraz zgodnie z art. 7 ust. 1 rozporządzenia zwalniającego strony wymienione w tabeli 1 powinny zostać zwolnione z rozszerzonego cła.

(15)

Na mocy art. 7 ust. 2 ich zwolnienie staje się skuteczne od daty otrzymania wniosku strony, a ponadto ich dług celny z tytułu rozszerzonego cła zostaje uznany za nieważny od tego samego dnia.

(16)

Przedmiotowe strony zostały poinformowane o wnioskach Komisji dotyczących zasadności ich wniosków i otrzymały możliwość przedstawienia uwag na ten temat.

(17)

Z uwagi na fakt, że zwolnienia stosuje się jedynie wobec stron wyraźnie określonych w tabeli 1 przez podanie ich nazw i adresów, zwolnione strony powinny niezwłocznie powiadamiać Komisję (8) o wszelkich zmianach w tym zakresie (na przykład w następstwie zmiany nazwy, formy prawnej lub adresu lub w związku z utworzeniem nowych podmiotów zajmujących się montażem).

(18)

W takim przypadku strona powinna przekazać wszystkie stosowne informacje, w szczególności dotyczące wszelkich powiązanych z montażem zmian w jej działalności. W stosownych przypadkach Komisja zaktualizuje dane strony.

(19)

Badanie zasadności wniosku przekazanego przez stronę wymienioną w tabeli 2 zostało zakończone.

Tabela 2

(20)

Podczas tego badania Komisja stwierdziła, że wartość części rowerowych pochodzących z Chin stanowiła ponad 60 % całkowitej wartości części używanych w działalności montażowej tej strony, podczas gdy strona ta nie wykazała, iż wartość dodana do części sprowadzonych podczas działalności montażowej przekraczała 25 % kosztu produkcji.

(21)

W związku z tym działalność montażowa tej strony podlega przepisom art. 13 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1225/2009, a kryteria przyznania zwolnienia nie są spełnione.

(22)

Na tej podstawie oraz zgodnie z art. 7 ust. 3 rozporządzenia zwalniającego Komisja jest zmuszona odrzucić wniosek strony i uchylić zawieszenie płatności cła rozszerzonego, o którym mowa w art. 5 rozporządzenia zwalniającego.

(23)

Rozszerzone cło zostaje zatem pobrane od daty otrzymania wniosku o zwolnienie złożonego przez stronę, tj. od dnia, w którym zawieszenie zaczęło obowiązywać.

(24)

Wymieniona strona została poinformowana o wnioskach Komisji dotyczących zasadności jej wniosku i otrzymała możliwość przedstawienia uwag na ten temat. Nie przedłożono żadnych uwag w wyznaczonym terminie.

(25)

Treść powyższych motywów nie wyklucza zastosowania zwolnienia, z zastrzeżeniem przeprowadzenia kontroli końcowego przeznaczenia towaru zgodnie z art. 14 rozporządzenia zwalniającego.

(26)

Zwolniona strona wymieniona w tabeli 3 poinformowała Komisję o zmianie formy prawnej i nazwy. Po sprawdzeniu przekazanych informacji Komisja stwierdziła, że zmiany te w żaden sposób nie wpływają na działalność montażową w odniesieniu do warunków przyznania zwolnienia określonych w rozporządzeniu zwalniającym.

(27)

Wymieniona zmiana nie wywiera zatem wpływu na zwolnienie tej strony z cła rozszerzonego przyznane zgodnie z art. 7 ust. 1 rozporządzenia zwalniającego, należy jednak uaktualnić dane strony.

Tabela 3

(28)

Trwa badanie zasadności wniosków przekazanych przez strony wymienione w tabeli 4. Do czasu wydania decyzji co do zasadności wniosków tych stron płatność rozszerzonego cła przez te strony zostaje zawieszona.

(29)

Z uwagi na fakt, że zawieszenia stosuje się jedynie wobec stron wyraźnie określonych w tabeli 4 przez podanie ich nazw i adresów, strony te powinny niezwłocznie powiadamiać Komisję (9) o wszelkich zmianach w tym zakresie (na przykład w następstwie zmiany nazwy, formy prawnej lub adresu lub w związku z utworzeniem nowych podmiotów zajmujących się montażem).

(30)

W takim przypadku strona powinna przekazać wszystkie stosowne informacje, w szczególności dotyczące wszelkich powiązanych z montażem zmian w jej działalności. W stosownych przypadkach Komisja zaktualizuje dane strony.

Tabela 4

17.12.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 331/37

(1)

Artykuł 11 ust. 2 Układu monetarnego pomiędzy Unią Europejską a Księstwem Monako (zwanego dalej „układem monetarnym”) nakłada na Księstwo Monako obowiązek stosowania takich samych przepisów jak te, które zostały przyjęte przez Republikę Francuską w celu transpozycji unijnych aktów prawnych dotyczących działalności instytucji kredytowych oraz nadzoru ostrożnościowego nad nimi oraz zapobiegania ryzyku systemowemu dla systemów płatności i systemów rozrachunku papierów wartościowych, wymienione w załączniku A do układu monetarnego.

(2)

Zgodnie z art. 11 ust. 3 układu monetarnego Komisja powinna dokonywać zmiany wykazu w załączniku A do przedmiotowego układu monetarnego po każdej zmianie któregokolwiek z odnośnych aktów prawnych, a także za każdym razem, kiedy nowy akt prawny zostaje przyjęty przez Unię.

(3)

Unia przyjęła dwadzieścia cztery akty prawne dotyczące działalności instytucji kredytowych i nadzoru ostrożnościowego nad nimi oraz zapobiegania ryzyku systemowemu dla systemów płatności i systemów rozrachunku papierów wartościowych, które należy zatem dodać do wykazu w załączniku A do układu monetarnego; są to:

(4)

Należy zatem zmienić załącznik A do układu monetarnego,