(1)

Dyrektywa Rady 83/417/EWG (3) przewiduje zbliżenie przepisów państw członkowskich odnoszących się do niektórych białek mleka (kazein i kazeinianów) przeznaczonych do spożycia przez ludzi. Od czasu wejścia w życie tej dyrektywy nastąpił szereg zmian, które należy uwzględnić – w szczególności opracowano kompleksowe ramy prawne w dziedzinie prawa żywnościowego, a Komisja Kodeksu Żywnościowego przyjęła normę międzynarodową dotyczącą produktów zawierających kazeinę spożywczą (zwaną dalej „kodeksową normą dotyczącą produktów zawierających kazeinę spożywczą”).

(2)

W dyrektywie 83/417/EWG przyznano Komisji uprawnienia w zakresie wykonania niektórych jej przepisów. W następstwie wejścia w życie Traktatu z Lizbony uprawnienia te należy dostosować do art. 290 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE).

(3)

W celu zapewniania jasności należy zatem uchylić dyrektywę 83/417/EWG i zastąpić ją nową dyrektywą.

(4)

Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 178/2002 (4) zawiera ogólne, horyzontalne i jednolite przepisy unijne dotyczące przyjmowania środków nadzwyczajnych dla żywności i pasz. Odpowiednie przepisy dyrektywy 83/417/EWG dotyczące tej kwestii nie są już zatem potrzebne.

(5)

Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 882/2004 (5) zawiera ogólne, horyzontalne i jednolite przepisy unijne dotyczące metod pobierania próbek i analizy środków spożywczych. Odpowiednie przepisy dyrektywy 83/417/EWG dotyczące tej kwestii nie są już zatem potrzebne.

(6)

Zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1169/2011 (6) w obrocie profesjonalnym przekazywać należy wystarczającą ilość informacji, tak aby zapewnić konsumentowi końcowemu dokładne informacje na temat żywności. Z uwagi na fakt, że produkty objęte zakresem niniejszej dyrektywy są przeznaczone do sprzedaży w obrocie profesjonalnym na potrzeby przygotowania produktów żywnościowych, należy utrzymać szczególne przepisy zawarte już w dyrektywie 83/417/EWG i dostosować je do obecnych ram prawnych oraz uprościć je. Takie szczególne przepisy powinny określać informacje, jakich należy dostarczać w obrocie profesjonalnym w odniesieniu do produktów objętych zakresem niniejszej dyrektywy aby – z jednej strony – udostępnić podmiotom działającym na rynku spożywczym informacje konieczne do etykietowania produktów końcowych, na przykład informacje dotyczące alergenów – a z drugiej strony – aby uniknąć sytuacji, w której produkty te byłyby mylone z podobnymi produktami nieprzeznaczonymi lub nienadającymi się do spożycia przez ludzi.

(7)

W rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1333/2008 (7) ustanowiono definicję dodatków do żywności i substancji pomocniczych w przetwórstwie, które w dyrektywie 83/417/EWG zwane są pomocniczymi środkami technologicznymi. W związku z tym w niniejszej dyrektywie należy zastosować terminy „dodatki do żywności” i „substancje pomocnicze w przetwórstwie” zamiast „pomocnicze środki technologiczne”. Stosowanie takiej terminologii będzie również zgodne z kodeksową normą dotyczącą produktów zawierających kazeinę spożywczą.

(8)

Inne terminy i odesłania zastosowane w załącznikach do dyrektywy 83/417/EWG należy dostosować tak, aby uwzględnić te terminy i odesłania, których użyto w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1332/2008 (8) i rozporządzeniu (WE) nr 1333/2008.

(9)

W załączniku I do dyrektywy 83/417/EWG ustalono maksymalny poziom wilgotności dla kazein spożywczych na 10 %, a maksymalną zawartość tłuszczu mlecznego dla spożywczej kazeiny kwasowej na 2,25 %. Biorąc pod uwagę fakt, że w kodeksowej normie dotyczącej produktów zawierających kazeinę spożywczą ustalono te parametry odpowiednio na 12 % i 2 %, analogiczne parametry powinny być ustalone zgodnie z tą normą w celu uniknięcia zakłóceń w handlu.

(10)

W celu szybkiego dostosowania lub uaktualnienia elementów technicznych zawartych w załącznikach do niniejszej dyrektywy, tak aby uwzględnić zmiany dokonane w odpowiednich normach międzynarodowych lub postęp techniczny, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjęcia aktów zgodnie z art. 290 TFUE w odniesieniu do norm mających zastosowanie do kazein spożywczych i kazeinianów spożywczych, określonych w załącznikach I i II. Szczególnie ważne jest, aby w czasie prac przygotowawczych Komisja prowadziła stosowne konsultacje, w tym na poziomie ekspertów. Przygotowując i opracowując akty delegowane, Komisja powinna zapewnić jednoczesne, terminowe i odpowiednie przekazywanie stosownych dokumentów Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

(11)

Ponieważ cele niniejszej dyrektywy, a mianowicie ułatwienie, dzięki zbliżeniu przepisów państw członkowskich, swobodnego przepływu kazein i kazeinianów przeznaczonych do spożycia przez ludzi, przy jednoczesnym zapewnieniu wysokiego poziomu ochrony zdrowia, oraz dostosowanie obowiązujących przepisów do ogólnych unijnych przepisów dotyczących żywności i do norm międzynarodowych, nie mogą zostać osiągnięte w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, natomiast z uwagi na rozmiary i skutki tych celów możliwe jest lepsze ich osiągnięcie na poziomie Unii, może ona podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności, określoną w tym artykule, niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tych celów,

a)

„spożywcza kazeina kwasowa” oznacza produkt mleczny otrzymany w drodze oddzielania, czyszczenia i suszenia wytrącanego kwasem koagulatu odtłuszczonego mleka lub innych produktów otrzymanych z mleka;

b)

„spożywcza kazeina podpuszczkowa” oznacza produkt mleczny otrzymany w drodze oddzielania, czyszczenia i suszenia koagulatu odtłuszczonego mleka lub innych produktów otrzymanych z mleka; koagulat otrzymuje się w drodze reakcji podpuszczki lub innych enzymów koagulujących;

c)

„kazeinian spożywczy” oznacza produkt mleczny otrzymany w drodze poddania kazeiny spożywczej lub ziaren koagulatu kazeiny spożywczej działaniu czynników neutralizujących, po którym następuje suszenie.

a)

produkty mleczne zdefiniowane w art. 2 były wprowadzane do obrotu, pod określonymi w tym artykule nazwami, wyłącznie jeśli są zgodne z przepisami określonymi w niniejszej dyrektywie oraz normami określonymi w załącznikach I i II; oraz

b)

kazeiny i kazeiniany, które nie są zgodne z normami określonymi w załączniku I sekcja I lit. b) i c), załączniku I sekcja II lit. b) i c) lub załączniku II lit. b) i c), nie były stosowane do przygotowania żywności oraz – gdy znajdują się w legalnym obrocie z innym przeznaczeniem – były nazywane i etykietowane w taki sposób, aby nie wprowadzać nabywcy w błąd co do ich charakteru, jakości lub przeznaczenia.

(1)

W dniu 23 marca 2012 r. Rada przyjęła rozporządzenie (UE) nr 267/2012 w sprawie środków ograniczających wobec Iranu.

(2)

Wyrokiem z dnia 18 września 2015 r. w sprawie T-121/13 Sąd Unii Europejskiej stwierdził nieważność decyzji Rady o wpisaniu Oil Industry Pension Fund Investment Company (OPIC) do wykazu osób i podmiotów objętych środkami ograniczającymi zamieszczonego w załączniku IX do rozporządzenia (UE) nr 267/2012.

(3)

OPIC należy ponownie wpisać do wykazu osób i podmiotów objętych środkami ograniczającymi na podstawie nowego uzasadnienia.

(4)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (UE) nr 267/2012,

(1)

Europejski Urząd Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych (ESMA) został powiadomiony o klasach instrumentów pochodnych opartych na stopie procentowej będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym, w odniesieniu do których niektórym kontrahentom centralnym udzielono zezwolenia na rozliczanie. W odniesieniu do każdej z tych klas ESMA oceniła kryteria, które są niezbędne do objęcia ich obowiązkiem rozliczania, w tym poziom standaryzacji, wolumen i płynność, a także dostępność informacji o wycenie. Mając na uwadze nadrzędny cel polegający na ograniczeniu ryzyka systemowego, ESMA ustaliła klasy instrumentów pochodnych opartych na stopie procentowej będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym, które powinny podlegać obowiązkowi rozliczania zgodnie z procedurą określoną w rozporządzeniu (UE) nr 648/2012.

(2)

Kontrakty pochodne oparte na stopie procentowej będące przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym mogą mieć stałą kwotę referencyjną, zmienną kwotę referencyjną lub warunkową kwotę referencyjną. Kontrakty o stałej kwocie referencyjnej mają kwotę referencyjną, która nie zmienia się w okresie obowiązywania kontraktu. Kontrakty o zmiennej kwocie referencyjnej mają kwotę referencyjną, która zmienia się w okresie obowiązywania kontraktu w przewidywalny sposób. Kontrakty o warunkowej kwocie referencyjnej mają kwotę referencyjną, która zmienia się w okresie obowiązywania kontraktu w nieprzewidywalny sposób. Warunkowe kwoty referencyjne dodatkowo komplikują wycenę i zarządzanie ryzykiem związane z kontraktami pochodnymi opartymi na stopie procentowej będącymi przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym, a tym samym zdolność CCP do ich rozliczania. Kwestię tę należy wziąć pod uwagę przy ustalaniu klas instrumentów pochodnych opartych na stopie procentowej będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym, które powinny podlegać obowiązkowi rozliczania.

(3)

Przy ustalaniu, które klasy kontraktów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym powinny podlegać obowiązkowi rozliczania, należy wziąć pod uwagę szczególny charakter kontraktów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym, które zostały zawarte z emitentami obligacji zabezpieczonych lub z instytucjami, w których zgromadzone są aktywa stanowiące zabezpieczenie obligacji zabezpieczonych. W związku z tym klasy instrumentów pochodnych opartych na stopie procentowej będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym, podlegających obowiązkowi rozliczania zgodnie z niniejszym rozporządzeniem, nie powinny obejmować kontraktów zawartych z emitentami obligacji zabezpieczonych lub z instytucjami, w których zgromadzone są aktywa stanowiące zabezpieczenie obligacji zabezpieczonych, o ile spełniają pewne warunki.

(4)

Różni kontrahenci potrzebują różnego czasu na wprowadzenie niezbędnych uzgodnień umożliwiających rozliczanie instrumentów pochodnych opartych na stopie procentowej będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym podlegających obowiązkowi rozliczania. W celu zapewnienia prawidłowego i terminowego wdrożenia tego obowiązku kontrahenci powinni zostać zaklasyfikowani do kategorii, w których wystarczająco podobni kontrahenci zaczynają podlegać obowiązkowi rozliczania, począwszy od tej samej daty.

(5)

Pierwsza kategoria powinna obejmować zarówno kontrahentów finansowych, jak i niefinansowych, którzy w dniu wejścia w życie niniejszego rozporządzenia są rozliczającymi członkami co najmniej jednego z odpowiednich kontrahentów centralnych w odniesieniu do co najmniej jednej z klas instrumentów pochodnych opartych na stopie procentowej będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym podlegających obowiązkowi rozliczania, ponieważ ci kontrahenci posiadają już doświadczenie związane z dobrowolnym rozliczaniem i ustanowili już kontakty z tymi kontrahentami centralnymi w celu rozliczenia co najmniej jednej z tych klas. Kontrahenci niefinansowi, którzy są członkami rozliczającymi, powinni również zostać zaliczeni do tej pierwszej kategorii, ponieważ ich doświadczenie i przygotowanie do rozliczania centralnego jest porównywalne z doświadczeniem i przygotowaniem w tym zakresie kontrahentów finansowych zaliczonych do pierwszej kategorii.

(6)

Druga i trzecia kategoria powinna obejmować kontrahentów finansowych, którzy nie zostali włączeni do pierwszej kategorii, w grupach według poziomu ich zdolności prawnej i operacyjnej w odniesieniu do instrumentów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym. Poziom aktywności w dziedzinie instrumentów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym powinien służyć jako podstawa do różnicowania stopnia zdolności prawnej i operacyjnej kontrahentów finansowych, a próg ilościowy umożliwiający rozróżnienie między drugą a trzecią kategorią należy zatem ustalić na podstawie łącznej średniej na koniec miesiąca kwoty referencyjnej instrumentów pochodnych rozliczanych niecentralnie. Próg ten należy ustalić na odpowiednim poziomie w celu rozróżnienia mniejszych uczestników rynku, przy jednoczesnym uwzględnieniu znacznego poziomu ryzyka w ramach drugiej kategorii. Powinien on również być zgodny z progiem przyjętym na szczeblu międzynarodowym w odniesieniu do wymogów dotyczących depozytu zabezpieczającego na instrumenty pochodne rozliczane niecentralnie w celu zwiększenia zbieżności przepisów i ograniczenia ponoszonych przez kontrahentów kosztów przestrzegania przepisów. Podobnie jak w przypadku tych międzynarodowych standardów, mimo że próg ten stosuje się zwykle na poziomie grupy ze względu na możliwość podziału ryzyka w ramach grupy, w odniesieniu do funduszy inwestycyjnych próg ten należy stosować odrębnie dla każdego funduszu, ponieważ zobowiązania innych funduszy lub ich zarządzającego inwestycjami zwykle nie mają wpływu na zobowiązania danego funduszu. W związku z tym próg ten należy stosować odrębnie dla każdego funduszu, pod warunkiem że w przypadku niewypłacalności lub upadłości każdy fundusz inwestycyjny stanowi zupełnie odrębny i zabezpieczony zbiór aktywów, który nie jest zabezpieczony, gwarantowany ani wspierany przez inne fundusze inwestycyjne lub przez samego zarządzającego inwestycjami.

(7)

Niektóre alternatywne fundusze inwestycyjne („AFI”) nie są objęte definicją kontrahentów finansowych na mocy rozporządzenia (UE) nr 648/2012, chociaż posiadają pewien stopień zdolności operacyjnej w odniesieniu do kontraktów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym podobny do tego, który posiadają AFI objęte wspomnianą definicją. Zatem AFI zaklasyfikowane jako kontrahenci niefinansowi należy zaliczyć do tej samych kategorii kontrahentów, co AFI zaklasyfikowane jako kontrahenci finansowi.

(8)

Czwarta kategoria powinna obejmować kontrahentów niefinansowych nieuwzględnionych w innych kategoriach ze względu na ich bardziej ograniczone doświadczenie i zdolność operacyjną w odniesieniu do instrumentów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym i do rozliczania centralnego w porównaniu z innymi kategoriami kontrahentów.

(9)

Ustalając datę, od której obowiązek rozliczania staje się skuteczny w odniesieniu do kontrahentów należących do pierwszej kategorii, należy uwzględnić fakt, że mogą oni nie posiadać koniecznych ustanowionych wcześniej kontaktów z kontrahentami centralnymi w odniesieniu do wszystkich klas podlegających obowiązkowi rozliczania. Ponadto kontrahenci należący do tej kategorii stanowią punkt dostępu do rozliczania dla kontrahentów niebędących członkami rozliczającymi, a w konsekwencji wejścia w życie obowiązku rozliczania oczekuje się znacznego wzrostu rozliczania klientów i klientów pośrednich. Ponadto pierwsza kategoria kontrahentów odpowiada za istotną część wolumenu już rozliczanych instrumentów pochodnych opartych na stopie procentowej będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym, a wolumen transakcji, które muszą zostać rozliczone, znacznie wzrośnie po dacie, od której obowiązek rozliczania ustanowiony w niniejszym rozporządzeniu stanie się skuteczny. W związku z tym rozsądny termin, w którym kontrahenci należący do pierwszej kategorii muszą przygotować się do rozliczania dodatkowych klas i do rozliczania większej liczby klientów i klientów pośrednich oraz przystosować się do wzrostu wolumenu transakcji, które muszą zostać rozliczone, powinien wynosić sześć miesięcy.

(10)

Ustalając datę, od której obowiązek rozliczania staje się skuteczny w odniesieniu do kontrahentów należących do drugiej i trzeciej kategorii, należy uwzględnić fakt, że większość z nich uzyska dostęp do kontrahenta centralnego poprzez zostanie klientem lub klientem pośrednim członka rozliczającego. Proces ten może zająć od 12 do 18 miesięcy, w zależności od zdolności prawnej i operacyjnej kontrahentów oraz poziomu ich przygotowania w odniesieniu do zawierania uzgodnień z członkami rozliczającymi, które są niezbędne do rozliczania kontraktów.

(11)

Ustalając datę, od której obowiązek rozliczania staje się skuteczny w odniesieniu do kontrahentów należących do czwartej kategorii, należy uwzględnić ich zdolność prawną i operacyjną oraz ich bardziej ograniczone doświadczenie w odniesieniu do instrumentów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym i do rozliczania centralnego w porównaniu z innymi kategoriami kontrahentów.

(12)

W odniesieniu do kontraktów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym, zawartych między kontrahentem posiadającym siedzibę w państwie trzecim i innym kontrahentem posiadającym siedzibę w Unii, którzy to kontrahenci należą do tej samej grupy, są objęci w pełni tą samą konsolidacją i podlegają właściwym procedurom z zakresu scentralizowanej oceny, pomiaru i kontroli ryzyka, należy ustanowić późniejszą datę rozpoczęcia stosowania obowiązku rozliczania. Taka odroczona data powinna zapewnić niepodleganie tych kontraktów obowiązkowi rozliczania przez ograniczony czas w przypadku braku aktów wykonawczych przyjmowanych na podstawie art. 13 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 648/2012 w odniesieniu do kontraktów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym wymienionych w załączniku do niniejszego rozporządzenia i jurysdykcji, w których posiada siedzibę kontrahent spoza Unii. Właściwe organy powinny mieć możliwość wcześniejszej weryfikacji, czy kontrahenci, którzy zawierają te kontrakty, należą do tej samej grupy i spełniają inne warunki transakcji wewnątrzgrupowych zgodnie z rozporządzeniem (UE) nr 648/2012.

(13)

W przeciwieństwie do instrumentów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym, których kontrahenci są kontrahentami niefinansowymi, jeżeli kontrahenci kontraktów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym są kontrahentami finansowymi, rozporządzenie (UE) nr 648/2012 zobowiązuje do stosowania obowiązku rozliczania w odniesieniu do kontraktów zawartych po powiadomieniu ESMA, które następuje po udzieleniu kontrahentowi centralnemu zezwolenia na rozliczanie danej klasy instrumentów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym, ale przed datą, od której obowiązek rozliczania staje się skuteczny, pod warunkiem że jest to uzasadnione okresem pozostałym do zapadalności takich kontraktów w dniu, od którego obowiązek rozliczania staje się skuteczny. Stosowanie obowiązku rozliczania w odniesieniu do tych kontraktów powinno służyć zapewnieniu jednolitego i spójnego stosowania rozporządzenia (UE) nr 648/2012. Celem powinno być dążenie do stabilności finansowej i ograniczenia ryzyka systemowego, jak również zapewnienie równych szans wszystkim uczestnikom rynku, jeżeli dana klasa kontraktów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym zostanie uznana za podlegającą obowiązkowi rozliczania. Minimalny okres pozostały do zapadalności powinien zatem zostać ustalony na poziomie zapewniającym osiągnięcie tych celów.

(14)

Przed wejściem w życie regulacyjnych standardów technicznych przyjętych na podstawie art. 5 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 648/2012 kontrahenci nie są w stanie przewidzieć, czy zawierane przez nich kontrakty pochodne będące przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym będą podlegały obowiązkowi rozliczania w dniu, od którego obowiązek rozliczania staje się skuteczny. Ta niepewność wywiera istotny wpływ na zdolność uczestników rynku do dokładnej wyceny zawieranych przez nich kontraktów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym, ponieważ kontrakty rozliczane centralnie podlegają innemu systemowi zabezpieczenia niż kontrakty rozliczane niecentralnie. Nałożenie obowiązku wstecznego rozliczania na kontrakty pochodne będące przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym, zawarte przed wejściem w życie niniejszego rozporządzenia, bez względu na ich okres pozostały do zapadalności w dniu, od którego obowiązek rozliczania staje się skuteczny, mogłoby ograniczyć zdolność kontrahentów do odpowiedniego zabezpieczenia ich ryzyka rynkowego i wpłynąć na funkcjonowanie rynku i stabilność finansową albo uniemożliwić im prowadzenie normalnej działalności poprzez ich zabezpieczenie za pomocą innych odpowiednich środków.

(15)

Co więcej, kontrakty pochodne będące przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym, zawarte po wejściu w życie niniejszego rozporządzenia, ale zanim obowiązek rozliczania stanie się skuteczny, nie powinny podlegać obowiązkowi rozliczania, do momentu, w którym kontrahenci tych umów będą mogli określić kategorię, do której zostali włączeni, oraz ustalić, czy podlegają obowiązkowi rozliczania w odniesieniu do danego kontraktu, w tym ich transakcji wewnątrzgrupowych, a także zanim będą oni mogli wdrożyć niezbędne uzgodnienia w celu zawarcia tych kontraktów z uwzględnieniem obowiązku rozliczania. Dlatego w celu utrzymania prawidłowego funkcjonowania i stabilności rynków oraz zapewnienia kontrahentom równych szans należy uznać, że kontrakty te nie powinny podlegać obowiązkowi rozliczania, niezależnie od ich okresów pozostałych do zapadalności.

(16)

Kontrakty pochodne będące przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym zawarte po powiadomieniu ESMA, które następuje po udzieleniu kontrahentowi centralnemu zezwolenia na rozliczanie danej klasy kontraktów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym, ale przed datą, od której obowiązek rozliczania staje się skuteczny, nie powinny podlegać obowiązkowi rozliczania, jeżeli nie mają one istotnego znaczenia dla ryzyka systemowego lub jeżeli objęcie tych kontraktów obowiązkiem rozliczania mogłoby w inny sposób zaszkodzić jednolitemu i spójnemu stosowaniu rozporządzenia (UE) nr 648/2012. Ryzyko kredytowe kontrahenta związane z kontraktami pochodnymi opartymi na stopie procentowej będącymi przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym, które mają dłuższe okresy zapadalności, pozostaje na rynku dłużej niż ryzyko kredytowe związane z kontraktami pochodnymi opartymi na stopie procentowej będącymi przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym, charakteryzującymi się krótszymi okresami pozostałymi do zapadalności. Nałożenie obowiązku rozliczania w odniesieniu do kontraktów o krótkich okresach pozostałych do zapadalności oznaczałoby nałożenie na kontrahentów obciążenia nieproporcjonalnego do poziomu zmniejszonego ryzyka. Ponadto kontrakty pochodne oparte na stopie procentowej będące przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym o krótszych okresach pozostałych do zapadalności stanowią stosunkowo niewielką część całego rynku, a zatem stosunkowo niewielką część ogólnego ryzyka systemowego związanego z tym rynkiem. Minimalne okresy pozostałe do zapadalności należy zatem ustalić na poziomie gwarantującym, aby kontrakty, których okresy pozostałe do zapadalności wynoszą nie więcej niż kilka miesięcy, nie podlegały obowiązkowi rozliczania.

(17)

Kontrahenci należący do trzeciej kategorii ponoszą stosunkowo niewielką część ogólnego ryzyka systemowego i mają niższą zdolność prawną i operacyjną w odniesieniu do instrumentów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym w porównaniu z kontrahentami należącymi do pierwszej i drugiej kategorii. Istotne elementy kontraktów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym, w tym wycena kontraktów pochodnych opartych na stopie procentowej będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym podlegających obowiązkowi rozliczania i zawartych, zanim obowiązek rozliczania staje się skuteczny, będą musiały zostać dostosowane w krótkim terminie w celu włączenia rozliczania, które zostanie przeprowadzone dopiero kilka miesięcy po zawarciu kontraktu. Ten proces wstecznego rozliczania wymaga znacznych dostosowań modelu wyceny i zmian dokumentacji tych kontraktów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym. Kontrahenci należący do trzeciej kategorii mają bardzo ograniczone możliwości włączenia wstecznego rozliczania do swoich kontraktów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym. W związku z tym nałożenie obowiązku rozliczania kontraktów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym, zawartych, zanim obowiązek rozliczania stanie się skuteczny dla tych kontrahentów, mogłoby ograniczyć ich zdolność do odpowiedniego zabezpieczenia ich ryzyka i wpłynąć na funkcjonowanie i stabilność rynku albo uniemożliwić im prowadzenie ich normalnej działalności, jeżeli nie będą oni mogli kontynuować zabezpieczenia. W związku z tym kontrakty pochodne będące przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym zawarte przez kontrahentów należących do trzeciej kategorii przed datą, od której obowiązek rozliczania staje się skuteczny, nie powinny podlegać obowiązkowi rozliczania.

(18)

Ponadto kontrakty pochodne będące przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym zawarte pomiędzy kontrahentami należącymi do tej samej grupy mogą być zwolnione z obowiązku rozliczania, jeżeli spełnione zostaną pewne warunki, w celu uniknięcia ograniczenia wydajności procesów zarządzania ryzykiem wewnątrzgrupowym, co utrudniłoby osiągnięcie nadrzędnego celu rozporządzenia (UE) nr 648/2012. W związku z tym transakcje wewnątrzgrupowe, które spełniają określone warunki i które zostaną zawarte przed datą, od której obowiązek rozliczania staje się skuteczny w odniesieniu do tych transakcji, nie powinny podlegać obowiązkowi rozliczania.

(19)

Podstawę niniejszego rozporządzenia stanowi projekt regulacyjnych standardów technicznych przedłożony Komisji przez ESMA.

(20)

Komisja poinformowała ESMA o swoim zamiarze zatwierdzenia ze zmianami projektu regulacyjnych standardów technicznych zaproponowanych przez ESMA, zgodnie z procedurą określoną w art. 10 ust. 1 akapity piąty i szósty rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1095/2010 (2). ESMA przyjęła formalną opinię odnośnie do tych zmian, którą przedłożyła Komisji.

(21)

ESMA przeprowadziła otwarte konsultacje publiczne na temat projektu regulacyjnych standardów technicznych, który stanowi podstawę niniejszego rozporządzenia, dokonała analizy potencjalnych związanych z nim kosztów i korzyści oraz zasięgnęła opinii Grupy Interesariuszy z Sektora Giełd i Papierów Wartościowych powołanej na mocy art. 37 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1095/2010 oraz skonsultowała się z Europejską Radą ds. Ryzyka Systemowego,

(1)

Art. 3 ust. 2 rozporządzenia Komisji (WE) nr 1238/95 (2) stanowi, że przewodniczący Wspólnotowego Urzędu Ochrony Odmian Roślin (Urzędu) może zezwolić na inne formy uiszczania opłat i dopłat, w tym doręczanie lub przekazywanie poświadczonych czeków. Wymaganie poświadczonych czeków jako formy zapłaty uważa się jednak za zbyt uciążliwe dla posiadaczy. Ponadto należy zapewnić możliwość płatności drogą elektroniczną.

(2)

W art. 5 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1238/95 wymaga się, aby osoba uiszczająca opłaty lub dopłaty wskazała swoją nazwę i cel tej zapłaty. Biorąc pod uwagę, że do Urzędu może wpłynąć zapłata dokonana przez osobę, której tożsamość może okazać się niemożliwa do ustalenia, i nie będzie można dokonać zwrotu na rzecz takiej osoby, Urząd powinien zachować takie środki jako inny przychód.

(3)

W art. 7 rozporządzenia (WE) nr 1238/95 określono przepisy dotyczące wysokości opłaty za wniosek uiszczanej na rzecz Urzędu za przetwarzanie wniosków o przyznanie wspólnotowego prawa do ochrony odmian roślin. Aby zapewnić skuteczne, efektywne i sprawne rozpatrywanie wniosków, powinno się zachęcać do składania ich drogą elektroniczną za pomocą formularza internetowego. Z tego względu należy zmniejszyć opłatę za przetwarzanie wniosku w przypadku, gdy został on złożony drogą elektroniczną.

(4)

Sformułowanie zawarte w art. 7 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1238/95 dotyczące wyznaczania urzędów podporządkowanych i instytucji państwowych oraz powierzania im obowiązków należy dostosować do rozporządzenia podstawowego.

(5)

W art. 7 ust. 7 rozporządzenia (WE) nr 1238/95 uregulowano kwestię zwrotu opłat za wnioski, które nie są ważne na mocy art. 50 rozporządzenia podstawowego. W oparciu o doświadczenia zdobyte przez Urząd w odniesieniu do kosztów związanych z przetwarzaniem nieważnych wniosków o przyznanie wspólnotowego prawa do ochrony odmian roślin, należy zmniejszyć kwotę opłaty za wniosek zatrzymywanej przez Urząd.

(6)

Art. 8 rozporządzenia (WE) nr 1238/95 dotyczy opłat za przeprowadzenie badania technicznego odmiany. W przypadku kontroli sprawozdania z wyników badania technicznego przeprowadzonego już przez wyznaczony urząd badawczy przed datą wniosku o przyznanie wspólnotowego prawa do ochrony odmian roślin, jak określono w art. 8 ust. 5, należy zaznaczyć, że opłatę ustala przewodniczący Urzędu po konsultacji z Radą Administracyjną Urzędu.

(7)

Art. 12 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 1238/95 stanowi, że przewodniczący Urzędu ustala opłaty odnoszące się do oficjalnej gazety Urzędu. Wychodząca periodycznie oficjalna gazeta Urzędu nie jest już wydawana drukiem, a jedynie publikowana w wersji elektronicznej, i odzwierciedla zawartość baz danych Urzędu. Wydawanie tego rodzaju publikacji nie wymaga przeznaczania dodatkowo żadnych szczególnych środków, w związku z czym należy znieść przedmiotową opłatę.

(8)

Art. 13 rozporządzenia (WE) nr 1238/95 dotyczy dopłat. Doświadczenie pokazuje, że dodatkowa praca Urzędu, o której mowa w art. 13 ust. 1 i ust. 2 lit. b), wynikająca z faktu, że niektóre nazwy odmian nie są początkowo zgodne z ustalonymi wymogami lub muszą być zmienione w przypadku sprzeczności z wcześniejszym prawem strony trzeciej, jest pracą zwyczajową i nie wymaga dodatkowych środków. Żadne dopłaty za taką dodatkową pracę nie są zatem uzasadnione.

(9)

Art. 13 ust. 2 lit. a) stanowi, że Urząd może nałożyć dopłatę do corocznej opłaty, jeżeli posiadacz nie uiścił corocznej opłaty. W takich przypadkach Urząd może wszcząć procedurę anulowania ochrony. Doświadczenie pokazuje, że Urząd nie nakłada dopłaty za nieuiszczenie corocznej opłaty, w związku z czym przepis ten należy skreślić.

(10)

Art. 93 ust. 3 i art. 94 rozporządzenia Komisji (WE) nr 1239/95 (3) nie zostały uwzględnione w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 874/2009 (4). Należy zatem skreślić art. 14 ust. 3 i 4 rozporządzenia (WE) nr 1238/95, które odnoszą się do powyższych przepisów.

(11)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 1238/95.

(12)

Proponowane zmiany powinny mieć zastosowanie od dnia 1 stycznia 2016 r., tj. wraz z początkiem nowego roku budżetowego dla budżetu Urzędu.

(13)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Systemu Ochrony Odmian Roślin,

a)

w art. 3 ust. 2 wprowadza się następujące zmiany:

b)

w art. 5 dodaje się ustęp w brzmieniu:

c)

w art. 7 wprowadza się następujące zmiany:

d)

w art. 8 ust. 5 dodaje się zdanie w brzmieniu:

„Wysokość tej opłaty jest określana przez przewodniczącego Urzędu po konsultacji z Radą Administracyjną Urzędu i publikowana w oficjalnej Gazecie Urzędu.”;

e)

w art. 12 ust. 1 skreśla się lit. c);

f)

skreśla się art. 13;

g)

w art. 14 skreśla się ust. 3 i 4.

(1)

Rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 543/2011 przewiduje – zgodnie z wynikami wielostronnych negocjacji handlowych Rundy Urugwajskiej – kryteria, na których podstawie Komisja ustala standardowe wartości dla przywozu z państw trzecich, w odniesieniu do produktów i okresów określonych w części A załącznika XVI do wspomnianego rozporządzenia.

(2)

Standardowa wartość w przywozie jest obliczana każdego dnia roboczego, zgodnie z art. 136 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 543/2011, przy uwzględnieniu podlegających zmianom danych dziennych. Niniejsze rozporządzenie powinno zatem wejść w życie z dniem jego opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej,

(1)

W dniu 7 sierpnia 2015 r. Rada Bezpieczeństwa ONZ jednomyślnie przyjęła rezolucję (RB ONZ) nr 2235 (2015), w której potępiła wszelkie przypadki użycia w Syryjskiej Republice Arabskiej toksycznych substancji chemicznych, takich jak chlor, jako broni chemicznej, oraz wyraziła zdecydowaną wolę wykrycia osób, które ponoszą odpowiedzialność za takie czyny. W tym celu Rada Bezpieczeństwa ONZ ustanowiła wspólny mechanizm śledczy (zwany dalej „wspólnym mechanizmem śledczym”), na okres jednego roku, z możliwością jego przedłużenia jeżeli uzna to za konieczne, w celu wykrycia – w jak najszerszym zakresie – osób, podmiotów, grup lub rządów, które były sprawcami, organizatorami, sponsorami lub które w inny sposób były zaangażowane w użycie substancji chemicznych, w tym chloru lub jakichkolwiek innych toksycznych substancji chemicznych, jako broni w Syryjskiej Republice Arabskiej, w przypadkach, w których misja wyjaśniająca (zwana dalej „misją wyjaśniającą”) Organizacji ds. Zakazu Broni Chemicznej (OPCW) stwierdzi lub stwierdziła, że w danym przypadku w Syryjskiej Republice Arabskiej użyto lub prawdopodobnie użyto substancji chemicznych, w tym chloru lub jakichkolwiek innych toksycznych substancji chemicznych, jako broni.

(2)

W dniu 10 września 2015 r. Rada Bezpieczeństwa ONZ zatwierdziła zalecenia – w tym elementy zakresu uprawnień wspólnego mechanizmu śledczego OPCW–ONZ utworzonego na mocy rezolucji RB ONZ nr 2235 (2015) – które Sekretarz Generalny ONZ przedłożył w pismach z dnia 27 sierpnia 2015 r. i z dnia 9 września 2015 r. skierowanych do przewodniczącego Rady Bezpieczeństwa ONZ.

(3)

W strategii UE przeciw rozprzestrzenianiu broni masowego rażenia (zwanej dalej „strategią o nieproliferacji”) podkreślono kluczową rolę Konwencji o zakazie prowadzenia badań, produkcji, składowania i użycia broni chemicznej oraz o zniszczeniu jej zapasów (CWC) oraz OPCW w tworzeniu świata wolnego od broni chemicznej.

(4)

Unia aktywnie wdraża strategię o nieproliferacji oraz zapewnia skuteczność środków wymienionych w jej rozdziale III, w szczególności poprzez uruchamianie środków finansowych na wspieranie poszczególnych projektów realizowanych przez instytucje wielostronne, takie jak OPCW. W związku z tym w dniu 9 grudnia 2013 r. Rada przyjęła decyzję 2013/726/WPZiB (1) w sprawie wsparcia działań OPCW w ramach rezolucji RB ONZ nr 2118 (2013), decyzji Rady Wykonawczej OPCW z dnia 27 września 2013 r. w sprawie zniszczenia syryjskiej broni chemicznej oraz w ramach kolejnych powiązanych rezolucji i decyzji. Ponadto w dniu 17 lutego 2015 r. Rada przyjęła decyzję (WPZiB) 2015/259 (2) w sprawie wsparcia działań OPCW w ramach wprowadzania w życie strategii o nieproliferacji.

(5)

W dniu 23 września 2015 r. dyrektor generalny OPCW wystosował do Wysokiego Przedstawiciela Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa (zwanego dalej „wysokim przedstawicielem”) pismo, w którym zwrócił się o wniesienie wkładu finansowego Unii na rzecz funduszu powierniczego misji OPCW w Syryjskiej Republice Arabskiej, w tym na rzecz działań związanych z misją wyjaśniającą OPCW, w celu wsparcia wspólnego mechanizmu śledczego w jego analizach doniesień o przypadkach użycia substancji chemicznych, w tym chloru lub innych toksycznych substancji chemicznych, jako broni.

(6)

W dniu 24 września 2015 r. szef wspólnego mechanizmu śledczego OPCW–ONZ wystosował do wysokiego przedstawiciela pismo, w którym zwrócił się o wsparcie finansowe na rzecz wspólnego mechanizmu śledczego za pośrednictwem funduszu powierniczego.

(7)

W związku z przystąpieniem Syryjskiej Republiki Arabskiej do CWC, które stało się skuteczne z dniem 14 października 2013 r., OPCW odpowiada za sprawdzanie, czy Syryjska Republika Arabska przestrzega CWC oraz warunków wszelkich odpowiednich decyzji podejmowanych przez Radę Wykonawczą OPCW, a także w razie potrzeby informuje – we współpracy z Sekretarzem Generalnym ONZ – Radę Bezpieczeństwa ONZ o przypadkach nieprzestrzegania rezolucji RB ONZ nr 2118 (2013).

(8)

Techniczne wykonanie niniejszej decyzji należy powierzyć OPCW i Biuru ONZ ds. Rozbrojenia (UNODA) jako biuru wykonawczemu funduszu powierniczego wspólnego mechanizmu śledczego. Projekty wspierane przez Unię mogą być finansowane wyłącznie za pośrednictwem dobrowolnych wkładów na rzecz funduszy powierniczych – odpowiednio OPCW i wspólnego mechanizmu śledczego. Takie wnoszone przez Unię wkłady w istotny sposób umożliwią OPCW i wspólnemu mechanizmowi śledczemu wykonywanie ich zadań w ramach rezolucji RB ONZ nr 2235 (2015).

(9)

Nadzór nad właściwym wykorzystaniem wkładu finansowego Unii należy powierzyć Komisji,

(1)

W dniu 26 lipca 2010 r. Rada przyjęła decyzję 2010/413/WPZiB w sprawie środków ograniczających wobec Iranu.

(2)

Wyrokiem z dnia 18 września 2015 r. w sprawie T-121/13 Sąd Unii Europejskiej stwierdził nieważność decyzji Rady o wpisaniu Oil Industry Pension Fund Investment Company (OPIC) do wykazu osób i podmiotów objętych środkami ograniczającymi zamieszczonego w załączniku II do decyzji 2010/413/WPZiB.

(3)

OPIC należy ponownie wpisać do wykazu osób i podmiotów objętych środkami ograniczającymi na podstawie nowego uzasadnienia.

(4)

Należy zatem odpowiednio zmienić decyzję 2010/413/WPZiB,

(1)

Dyrektywą 91/496/EWG ustanowiono zasady regulujące kontrolę weterynaryjną zwierząt wprowadzanych do Unii z państw trzecich. Ustanowiono w niej środki, które może przyjąć Komisja, w przypadku gdy choroba mogąca stanowić poważne zagrożenie dla zdrowia zwierząt lub zdrowia publicznego wystąpi lub rozprzestrzeni się na terytorium państwa trzeciego.

(2)

Dyrektywą 97/78/WE ustanowiono zasady regulujące kontrolę weterynaryjną produktów wprowadzanych do Unii z państw trzecich. Ustanowiono w niej środki, które może przyjąć Komisja, w przypadku gdy choroba mogąca stanowić poważne zagrożenie dla zdrowia zwierząt lub zdrowia publicznego wystąpi lub rozprzestrzeni się na terytorium państwa trzeciego.

(3)

Pryszczyca jest jedną z najbardziej zakaźnych chorób bydła, owiec, kóz i świń. Wirus wywołujący chorobę może szybko się rozprzestrzeniać, w szczególności poprzez produkty uzyskane z zakażonych zwierząt i skażone przedmioty, w tym środki transportu, np. pojazdy do przewożenia zwierząt gospodarskich. Wirus może również przetrwać w skażonym otoczeniu poza organizmem zwierzęcia będącego żywicielem przez kilka tygodni, w zależności od temperatury.

(4)

W związku z wystąpieniem ognisk pryszczycy w Algierii, Libii i Tunezji w 2014 r. decyzją wykonawczą Komisji 2014/689/UE (3) przewidziano środki ochronne, aby zapobiec wprowadzeniu tej choroby do Unii.

(5)

W szczególności decyzją wykonawczą 2014/689/UE ustanowiono środki dotyczące czyszczenia i dezynfekcji pojazdów i statków dla zwierząt gospodarskich z Algierii, Libii i Tunezji. Ponieważ Maroko jest potencjalnym krajem tranzytowym dla pojazdów dla zwierząt gospodarskich powracających z Algierii, Libii i Tunezji do Unii, środki te mają również zastosowanie do pojazdów i statków z tego państwa. Ta decyzja obowiązywała do dnia 1 października 2015 r.

(6)

W dniu 2 listopada 2015 r. Maroko powiadomiło Światową Organizację Zdrowia Zwierząt (OIE) o potwierdzeniu ogniska pryszczycy o serotypie O w zachodniej części swojego terytorium.

(7)

Występowanie pryszczycy w Maroku może stanowić poważne ryzyko dla zwierząt gospodarskich w Unii.

(8)

Sytuacja epidemiologiczna w zakresie pryszczycy w Libii pozostaje niepewna, a znaczna liczba przesyłek żywego bydła jest wywożona z państw członkowskich UE do tego kraju.

(9)

Ponadto Libia i Maroko są potencjalnymi państwami tranzytu dla pojazdów dla zwierząt gospodarskich powracających z innych państw afrykańskich do Unii.

(10)

Dlatego sytuacja epidemiologiczna związana z pryszczycą w Libii i Maroku wymaga przyjęcia środków ochronnych na poziomie unijnym, z uwzględnieniem możliwości przetrwania wirusa pryszczycy w środowisku i potencjalnych dróg przenoszenia tego wirusa.

(11)

Pojazdy i statki wykorzystywane do transportu zwierząt gospodarskich do Libii i Maroka mogą w tych państwach ulec skażeniu wirusem pryszczycy, i w związku z tym stanowić zagrożenie wprowadzeniem choroby po powrocie do Unii.

(12)

Najwłaściwszym sposobem na zmniejszenie ryzyka szybkiego przenoszenia wirusa na duże odległości jest odpowiednie czyszczenie i dezynfekcja pojazdów i statków dla zwierząt gospodarskich.

(13)

Należy zatem dopilnować, aby wszystkie pojazdy i statki dla zwierząt gospodarskich, w których przewożono żywe zwierzęta do miejsc przeznaczenia w Libii i Maroku, były właściwie czyszczone i dezynfekowane oraz aby takie czyszczenie i dezynfekcja były odpowiednio udokumentowane w świadectwach składanych przez operatora lub kierowcę właściwemu organowi w miejscu wprowadzenia do Unii.

(14)

Operator lub kierowca powinien dopilnować, aby w przypadku każdego pojazdu i statku dla zwierząt gospodarskich, który przewoził żywe zwierzęta do miejsc przeznaczenia w Libii i Maroku, świadectwo czyszczenia i dezynfekcji było przechowywane przez okres co najmniej trzech lat.

(15)

Państwa członkowskie powinny również mieć możliwość zlecania dezynfekcji na miejscu kół lub innych części pojazdów, które przewożą lub przewoziły paszę z lub do krajów zakażonych i w przypadku których nie można wykluczyć znacznego ryzyka wprowadzenia pryszczycy do Unii, jeśli takie działanie zostanie uznane za niezbędne, aby zmniejszyć to ryzyko.

(16)

Ponadto, mimo że przywóz żywych zwierząt z gatunków podatnych na pryszczycę nie jest dopuszczony z żadnego państwa w Afryce, przywóz niektórych kategorii zwierząt z rodziny koniowatych z Maroka jest dopuszczony zgodnie z dyrektywą Rady 2009/156/WE (4), a zwierzęta z rodziny koniowatych z tego państwa trzeciego mogą być transportowane przez terytorium Unii w drodze do innego państwa trzeciego zgodnie z decyzją Komisji 2010/57/UE (5). W związku z tym państwa członkowskie powinny mieć możliwość zlecania dezynfekcji na miejscu kół lub innych części pojazdów dla zwierząt gospodarskich przewożących zwierzęta z rodziny koniowatych z tego państwa trzeciego, jeśli takie działanie zostanie uznane za niezbędne, aby zmniejszyć ryzyko wprowadzenia pryszczycy do Unii.

(17)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji powinny mieć zastosowanie przez okres, który umożliwi dokonanie pełnej oceny ewolucji sytuacji w zakresie pryszczycy na obszarach dotkniętych.

(18)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz,

(1)

W ramach ustanowionych przepisem art. 6 rozporządzenia (UE) nr 1024/2013 Europejski Bank Centralny (EBC) jest wyłącznie właściwy w zakresie wykonywania zadań powierzonych mu na mocy art. 4 tego rozporządzenia wobec instytucji kredytowych z siedzibą w uczestniczących państwach członkowskich oraz wobec mających siedzibę w uczestniczących państwach członkowskich oddziałów instytucji kredytowych, które mają siedzibę w nieuczestniczących państwach członkowskich.

(2)

Realizacja celów unii bankowej zgodnie z konkluzjami Rady Europejskiej z dnia 19 października 2012 r. stwierdzającymi, że podstawą działań prowadzących do pogłębionej unii gospodarczej i walutowej powinny być prawne i instytucjonalne ramy UE, wymaga ustanowienia zharmonizowanych przepisów prawnych w ramach Jednolitego Mechanizmu Nadzorczego.

(3)

Rozporządzenie Europejskiego Banku Centralnego (UE) nr 468/2014 (EBC/2014/17) (2) ustanawia ramy współpracy pomiędzy Europejskim Bankiem Centralnym a właściwymi organami krajowymi oraz wyznaczonymi organami krajowymi w ramach Jednolitego Mechanizmu Nadzorczego. W szczególności tytuł 2 części III obejmuje postanowienia ogólne dotyczące należytych procedur przyjmowania decyzji nadzorczych.

(4)

Przepisy dotyczące nadzoru ostrożnościowego ustanowione dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/36/UE (3) wymagają, aby instytucje ustalały kategorie pracowników, których działalność zawodowa ma istotny wpływ na profil ryzyka tych instytucji. Kryteria stosowane w tym celu muszą zapewniać, aby wskazanie pracowników, których działalność zawodowa ma istotny wpływ na profil ryzyka danej instytucji, odzwierciedlało poziom ryzyka różnych rodzajów działalności w ramach tej instytucji.

(5)

EBC ma obowiązek zapewnienia, w ramach rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) nr 604/2014 (4), aby podmioty podlegające bezpośredniemu nadzorowi EBC stosowały zasady dotyczące ustalania kategorii pracowników, których działalność zawodowa ma istotny wpływ na profil ryzyka danej instytucji, w sposób spójny i wspierający rzetelność tego procesu. Niniejsza decyzja ustanawia zatem procedurę dotyczącą stosowania kryteriów ilościowych, określonych w art. 4 rozporządzenia delegowanego (UE) nr 604/2014,