20.10.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 275/1

(1)

Zgodnie z art. 50 ust. 2 lit. a) rozporządzenia (UE) nr 1151/2012 wniosek Cypru o rejestrację nazwy „Παφίτικο Λουκάνικο” (Pafitiko Loukaniko) został opublikowany w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (2).

(2)

Do Komisji nie wpłynęło żadne oświadczenie o sprzeciwie zgodnie z art. 51 rozporządzenia (UE) nr 1151/2012, nazwa „Παφίτικο Λουκάνικο” (Pafitiko Loukaniko) powinna zatem zostać zarejestrowana,

20.10.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 275/3

(1)

Zgodnie z art. 50 ust. 2 lit. a) rozporządzenia (UE) nr 1151/2012 wniosek Włoch o rejestrację nazwy „Cipolla bianca di Margherita” został opublikowany w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (2).

(2)

Do Komisji nie wpłynęło żadne oświadczenie o sprzeciwie zgodnie z art. 51 rozporządzenia (UE) nr 1151/2012, nazwa „Cipolla bianca di Margherita” powinna zatem zostać zarejestrowana,

20.10.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 275/4

(1)

W rozporządzeniu (UE) nr 511/2014 ustanawia się zasady regulujące zgodność w zakresie dostępu do zasobów genetycznych i tradycyjnej wiedzy związanej z zasobami genetycznymi oraz podziału korzyści z ich wykorzystania, zgodnie z postanowieniami Protokołu o dostępie do zasobów genetycznych oraz sprawiedliwym i równym podziale korzyści wynikających z wykorzystania tych zasobów („protokół z Nagoi”) – do Konwencji o różnorodności biologicznej. Skuteczne wdrożenie wspomnianego rozporządzenia przyczyni się również do ochrony różnorodności biologicznej i do zrównoważonego wykorzystania jej elementów, zgodnie z postanowieniami Konwencji o różnorodności biologicznej.

(2)

Aby pomóc użytkownikom w wypełnianiu obowiązku dokładania należytej staranności, w art. 5 i 8 rozporządzenia (UE) nr 511/2014 określono dobrowolne narzędzia, mianowicie rejestrowane kolekcje i najlepsze praktyki. Oczekuje się, że w wypełnianiu tego obowiązku przez użytkowników pomocne będą zidentyfikowane i zarejestrowane kolekcje, w których przypadku podjęto skuteczne środki, by zasoby genetyczne i informacje na ich temat były dostarczane wyłącznie z dokumentacją świadczącą o uzyskaniu do nich legalnego dostępu oraz o ustanowieniu wzajemnie uzgodnionych warunków, gdy jest to wymagane. Należy uznać, że użytkownicy otrzymujący zasoby genetyczne z kolekcji włączonej do rejestru wypełnili obowiązek dołożenia należytej staranności, jeśli chodzi o dążenie do uzyskania informacji. Zidentyfikowanie i uznanie najlepszych praktyk, które są szczególnie odpowiednie z punktu widzenia zapewniania zgodności z systemem wdrażania protokołu z Nagoi, przy przystępnych kosztach i zagwarantowaniu pewności prawa, ma także pomóc użytkownikom w spełnieniu obowiązku dołożenia należytej staranności. Właściwe organy powinny uwzględniać w ramach kontroli dotyczących przestrzegania przepisów przez użytkowników skuteczne stosowanie przez nich uznanej najlepszej praktyki. W celu zapewnienia jednolitych warunków wykonywania tych przepisów wymagane są szczegółowe zasady dotyczące procedur, które należy stosować w przypadku wniosku o rejestrację kolekcji lub jej części, oraz dotyczące uznawania za najlepszą praktykę.

(3)

W przypadku gdy wnioskodawca, który chciałby zostać włączony do rejestru, jest członkiem sieci kolekcji, przydatne jest, by dostarczył on informacji na temat wszelkich innych kolekcji lub ich części w ramach tej samej sieci, które były lub są przedmiotem wniosku w innych państwach członkowskich. W celu ułatwienia sprawiedliwego i jednakowego traktowania wnioskodawców w różnych państwach członkowskich przy weryfikacji kolekcji lub ich części właściwe organy państw członkowskich, które zostały poinformowane o takich wnioskach w odniesieniu do różnych kolekcji lub ich części w ramach danej sieci, powinny rozważyć wymianę informacji z organami tych państw członkowskich, w których wnioski zostały złożone przez innych członków sieci.

(4)

Rozporządzenie (UE) nr 511/2014 ma zastosowanie do zasobów genetycznych oraz do tradycyjnej wiedzy związanej z zasobami genetycznymi. Materiał przeznaczony do wykorzystania, w odniesieniu do którego wymaga się oświadczenia o dołożeniu należytej staranności, obejmuje: zasoby genetyczne, tradycyjną wiedzę związaną z zasobami genetycznymi oraz połączenie obydwu tych elementów.

(5)

W celu zapewnienia jednolitych warunków wykonywania przepisów dotyczących monitorowania zgodności użytkowników niezbędne są szczegółowe zasady dotyczące oświadczeń składanych przez beneficjentów środków finansowych przeznaczonych na badania obejmujące wykorzystywanie zasobów genetycznych i tradycyjnej wiedzy związanej z zasobami genetycznymi, jak również oświadczeń składanych przez użytkowników na końcowym etapie opracowania produktu powstającego przy wykorzystaniu zasobów genetycznych i tradycyjnej wiedzy związanej z zasobami genetycznymi.

(6)

Podczas monitorowania zgodności użytkowników na etapie finansowania badań ważne jest zagwarantowanie, aby beneficjenci środków finansowych rozumieli swoje obowiązki na mocy rozporządzenia (UE) nr 511/2014, a także aby spełniali obowiązek dołożenia należytej staranności. Równie ważne jest dostarczanie informacji do systemu wymiany informacji o dostępie i podziale korzyści („ABS-CH”) oraz zagwarantowanie, że takie informacje są przydatne dla funkcjonowania i wdrażania Protokołu z Nagoi. Jeżeli uznane międzynarodowe świadectwo zgodności nie jest dostępne, należy dostarczyć inne stosowne informacje. Aby zrównoważyć cele związane z dostarczaniem przydatnych informacji do systemu wymiany informacji o dostępie i podziale korzyści („ABS-CH”) oraz nieobciążaniem w nadmierny sposób beneficjentów środków finansowych przeznaczonych na badania, należy w ramach punktu kontrolnego platformy koordynacyjnej dokonywać wymiany jedynie informacji niezbędnych do identyfikacji zasobów genetycznych.

(7)

Monitorowanie zgodności użytkowników jest skuteczne w przypadku gdy jest prowadzone w państwie członkowskim, w którym ma miejsce wykorzystanie zasobów genetycznych i tradycyjnej wiedzy związanej z tymi zasobami. Dlatego właściwe jest, aby oświadczenie o dołożeniu należytej staranności było składane właściwemu organowi w państwie członkowskim, w którym beneficjent środków finansowych ma siedzibę, ponieważ właśnie tam prowadzi się zazwyczaj badania obejmujące wykorzystanie zasobów genetycznych i tradycyjnej wiedzy związanej z zasobami genetycznymi.

(8)

Należy zapobiegać nadmiernej liczbie oświadczeń o dołożeniu należytej staranności. W związku z tym oświadczenie złożone przez beneficjentów środków finansowych przeznaczonych na badania może obejmować więcej niż jeden rodzaj zasobów genetycznych lub wszelką tradycyjną wiedzę związaną z zasobami genetycznymi. Pojedyncze oświadczenie może również zostać złożone przez kilku użytkowników prowadzących wspólnie badania obejmujące wykorzystanie zasobów genetycznych i tradycyjnej wiedzy związanej z zasobami genetycznymi, finansowane w ramach jednego grantu. W związku z powyższym szczególną rolę należy przypisać koordynatorowi projektu, który powinien być odpowiedzialny za składanie oświadczeń w imieniu zainteresowanych użytkowników. W świetle art. 12 rozporządzenia (UE) nr 511/2014 właściwy organ otrzymujący oświadczenia złożone przez koordynatora projektu powinien prowadzić wymianę informacji ze swoimi odpowiednikami w pozostałych zainteresowanych państwach członkowskich.

(9)

W celu monitorowania zgodności użytkowników zgodnie z art. 7 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 511/2014 należy określić końcowy etap wykorzystania zasobów, oznaczający końcowy etap opracowania produktu. Końcowy etap opracowania produktu można określić z zachowaniem pewności prawa jako etap zakończony w chwili wystąpienia z wnioskiem o zgodę na wprowadzenie na rynek lub o dopuszczenie do obrotu bądź w chwili dokonania powiadomienia wymaganego przed wprowadzeniem produktu po raz pierwszy do obrotu w Unii lub – gdy taka zgoda, dopuszczenie ani powiadomienie nie są wymagane – w chwili wprowadzenia po raz pierwszy do obrotu w Unii produktu powstającego przy wykorzystaniu zasobów genetycznych i tradycyjnej wiedzy związanej z zasobami genetycznymi. W niektórych przypadkach to nie użytkownik występuje o zgodę na wprowadzenie na rynek lub o dopuszczenie do obrotu, dokonuje powiadomienia bądź wprowadza produkt po raz pierwszy do obrotu w Unii. Aby skutecznie podejmować wszelkie działania związane z wykorzystaniem zasobów genetycznych i tradycyjnej wiedzy związanej z zasobami genetycznymi w obrębie Unii, oświadczenie o dołożeniu należytej staranności powinien w takich przypadkach składać użytkownik dokonujący sprzedaży lub przekazania w jakikolwiek inny sposób wyniku ich wykorzystania. Skuteczne monitorowanie zgodności użytkowników w obrębie Unii powinno również dotyczyć przypadków, gdy wykorzystanie zostało zakończone w Unii, a jego wynik jest sprzedawany lub przekazywany w jakikolwiek inny sposób poza granice Unii bez wprowadzania produktu do obrotu w Unii.

(10)

Te różne zdarzenia powodujące złożenie przez użytkownika oświadczenia o dołożeniu należytej staranności na końcowym etapie opracowania produktu wzajemnie się wykluczają, a zatem oświadczenie należy złożyć tylko raz. Jeśli końcowy etap opracowania produktu zostanie osiągnięty zanim dojdzie do któregokolwiek z tych zdarzeń, oświadczenie o dołożeniu należytej staranności należy złożyć przed wystąpieniem pierwszego ze zdarzeń.

(11)

Zgodnie z art. 7 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 511/2014 właściwe organy powinny dostarczyć informacje podane w oświadczeniach o dołożeniu należytej staranności do systemu wymiany informacji o dostępie i podziale korzyści. Jeżeli uznane międzynarodowe świadectwo zgodności nie jest dostępne, należy dostarczyć inne stosowne informacje przedstawione zgodnie z art. 17 ust. 4 Protokołu z Nagoi, jak określono w art. 4 ust. 3 lit. b) rozporządzenia (UE) nr 511/2014. W celu zapewnienia skutecznego funkcjonowania protokołu z Nagoi oraz – w szczególności – systemu wymiany informacji o dostępie i podziale korzyści należy prowadzić wymianę wyłącznie informacji, które ułatwią monitorowanie przez właściwe organy krajowe, o których mowa w art. 13 ust. 2 protokołu z Nagoi.

(12)

Oświadczenie o dołożeniu należytej staranności wymagane jest jedynie w przypadku zasobów genetycznych lub tradycyjnej wiedzy związanej z zasobami genetycznymi uzyskanymi od państwa będącego stroną protokołu z Nagoi, które ustanowiło odpowiednie przepisy lub wymogi prawne dotyczące dostępu i podziału korzyści na podstawie art. 6 ust. 1 i art. 7 protokołu z Nagoi.

(13)

Biorąc pod uwagę nowatorstwo wprowadzonych środków, właściwe będzie dokonanie przeglądu niniejszego rozporządzenia. W tym kontekście sprawozdania, o których mowa w art. 16 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 511/2014, mogą okazać się przydatne i w związku z tym należy je wziąć pod uwagę, o ile są dostępne.

(14)

Środki przyjęte w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią komitetu ds. dostępu i podziału korzyści,

a)

kod rejestracyjny przypisany przez Komisję;

b)

nazwę nadaną kolekcji lub jej części oraz dane kontaktowe kolekcji;

c)

nazwę i dane kontaktowe posiadacza;

d)

kategorię kolekcji lub jej części;

e)

krótki opis kolekcji lub jej części;

f)

link do bazy danych, jeśli istnieje;

g)

instytucję w ramach właściwego organu państwa członkowskiego, która sprawdziła, czy dana kolekcja jest zdolna do spełnienia kryteriów określonych w art. 5 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 511/2014;

h)

datę włączenia do rejestru;

i)

inne istniejące identyfikatory, o ile są dostępne;

j)

w stosownych przypadkach, datę usunięcia z rejestru.

a)

kontrole na miejscu;

b)

analizę wybranej dokumentacji i zapisów kolekcji lub jej części, które są istotne dla wykazania zgodności z art. 5 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 511/2014;

c)

sprawdzenie, czy w przypadku danej kolekcji wybrane próbki zasobów genetycznych i informacje na ich temat zostały udokumentowane zgodnie z art. 5 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 511/2014;

d)

sprawdzenie, czy posiadacz kolekcji wykazuje zdolność do systematycznego dostarczania zasobów genetycznych osobom trzecim do wykorzystania przez nie zgodnie z art. 5 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 511/2014;

e)

wywiady z odpowiednimi osobami, takimi jak posiadacz kolekcji, członkowie personelu, weryfikatorzy zewnętrzni oraz użytkownicy otrzymujący próbki z tej kolekcji.

a)

kontrole na miejscu;

b)

analizę wybranej dokumentacji i zapisów kolekcji lub jej części, które są istotne dla wykazania zgodności z art. 5 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 511/2014;

c)

sprawdzenie, czy wybrane próbki zasobów genetycznych i informacje na ich temat zostały udokumentowane i dostarczone osobom trzecim do wykorzystania przez nie zgodnie z art. 5 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 511/2014;

d)

wywiady z odpowiednimi osobami, takimi jak posiadacz kolekcji, członkowie personelu, weryfikatorzy zewnętrzni oraz użytkownicy otrzymujący próbki z tej kolekcji.

a)

wystąpienie z wnioskiem o zgodę na wprowadzenie na rynek lub o dopuszczenie do obrotu produktu powstającego przy wykorzystaniu zasobów genetycznych i tradycyjnej wiedzy związanej z zasobami genetycznymi;

b)

dokonanie powiadomienia wymaganego przed wprowadzeniem po raz pierwszy do obrotu w Unii produktu powstającego przy wykorzystaniu zasobów genetycznych i tradycyjnej wiedzy związanej z zasobami genetycznymi;

c)

wprowadzenie po raz pierwszy do obrotu w Unii produktu powstającego przy wykorzystaniu zasobów genetycznych i tradycyjnej wiedzy związanej z zasobami genetycznymi, w odniesieniu do którego nie wymaga się zgody na wprowadzenie na rynek, pozwolenia na dopuszczenie do obrotu ani powiadomienia;

d)

rezultat wykorzystania jest sprzedawany lub przekazywany w jakikolwiek inny sposób osobie fizycznej lub prawnej w Unii w celu wykonania przez nią jednej z czynności, o których mowa w lit. a), b) i c);

e)

wykorzystywanie w Unii zostało zakończone, a jego wynik jest sprzedawany lub przekazywany w jakikolwiek inny sposób osobie fizycznej lub prawnej spoza Unii.

20.10.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 275/20

(1)

Zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1380/2013 (2) stopniowe eliminowanie odrzutów poprzez wprowadzenie obowiązku wyładunku w przypadku połowów gatunków podlegających limitom połowowym jest jednym z celów wspólnej polityki rybołówstwa.

(2)

Zgodnie z art. 15 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (UE) nr 1380/2013 obowiązek wyładunku ma zastosowanie od dnia 1 stycznia 2016 r. dla morszczuka w połowach określonych przez ten gatunek.

(3)

Niektóre przepisy rozporządzenia Komisji (WE) nr 494/2002 (3) są sprzeczne z obowiązkiem wyładunku, poprzez zobowiązanie rybaków do dokonywania odrzutów morszczuka złowionego w ilościach przekraczających określone limity składu połowów.

(4)

Wspomniane przepisy rozporządzenia (WE) nr 494/2002 należy zatem zmienić poprzez wprowadzenie wymogu, by wszystkie niezamierzone połowy morszczuka były wyładowywane i wliczane do kwot.

(5)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu ds. Rybołówstwa i Akwakultury,

1)

dodaje się art. 1a w brzmieniu:

„Artykuł 1a

Dla celów niniejszego rozporządzenia »niezamierzone połowy« oznaczają przypadkowe połowy organizmów morskich, które zgodnie z art. 15 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1380/2013 (4) muszą zostać wyładowane i wliczone do kwot z uwagi na fakt, że rozmiary tych organizmów są mniejsze niż minimalny rozmiar odniesienia do celów ochrony albo zostały one złowione z przekroczeniem limitów przewidzianych przepisami dotyczącymi składu połowów i przyłowów.

(4)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1380/2013 z dnia 11 grudnia 2013 r. w sprawie wspólnej polityki rybołówstwa, zmieniające rozporządzenia Rady (WE) nr 1954/2003 i (WE) nr 1224/2009 oraz uchylające rozporządzenia Rady (WE) nr 2371/2002 i (WE) nr 639/2004 oraz decyzję Rady 2004/585/WE (Dz.U. L 354 z 28.12.2013, s. 22).”;"

2)

w art. 2 dodaje się ust. 3 w brzmieniu:

„3.   Ust. 1 nie ma zastosowania do niezamierzonych połowów morszczuka podlegających obowiązkowi wyładunku określonemu w art. 15 rozporządzenia (UE) nr 1380/2013. Te niezamierzone połowy są wyładowywane i wliczane do kwot.”.

20.10.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 275/22

(1)

Rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 543/2011 przewiduje – zgodnie z wynikami wielostronnych negocjacji handlowych Rundy Urugwajskiej – kryteria, na których podstawie Komisja ustala standardowe wartości dla przywozu z państw trzecich, w odniesieniu do produktów i okresów określonych w części A załącznika XVI do wspomnianego rozporządzenia.

(2)

Standardowa wartość w przywozie jest obliczana każdego dnia roboczego, zgodnie z art. 136 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 543/2011, przy uwzględnieniu podlegających zmianom danych dziennych. Niniejsze rozporządzenie powinno zatem wejść w życie z dniem jego opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej,

20.10.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 275/24

(1)

Celem Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji (EFG) jest zapewnienie wsparcia zwolnionym pracownikom i osobom, które zaprzestały prowadzenia działalności na własny rachunek w wyniku istotnych zmian w strukturze światowego handlu spowodowanych globalizacją, w wyniku dalszego trwania światowego kryzysu finansowego i gospodarczego lub w wyniku nowego światowego kryzysu finansowego i gospodarczego, oraz w celu udzielenia im pomocy umożliwiającej reintegrację na rynku pracy.

(2)

Środki z EFG nie mogą przekroczyć maksymalnej rocznej kwoty 150 mln EUR (w cenach z 2011 r.), zgodnie z art. 12 rozporządzenia Rady (UE, Euratom) nr 1311/2013 (3).

(3)

W dniu 24 marca 2015 r. Belgia złożyła wniosek EGF/2015/003 BE/Ford Genk dotyczący wkładu finansowego z EFG w związku ze zwolnieniami i zaprzestaniem działalności (dalej zwanymi „zwolnieniami”) w przedsiębiorstwie Ford Genk oraz u 11 dostawców i producentów niższego szczebla. Wniosek został uzupełniony o informacje dodatkowe, zgodnie z art. 8 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 1309/2013. Wniosek ten spełnia wymogi dotyczące określenia wkładu finansowego z EFG określone w art. 13 rozporządzenia (UE) nr 1309/2013.

(4)

Należy zatem uruchomić środki z EFG, aby zapewnić wkład finansowy na kwotę 6 268 564 EUR dla wniosku złożonego przez Belgię.

(5)

W celu ograniczenia do minimum czasu potrzebnego do uruchomienia EFG, niniejszą decyzję należy stosować od dnia jej przyjęcia,

20.10.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 275/26

(1)

Celem Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji (EFG) jest zapewnienie wsparcia zwolnionym pracownikom i osobom samozatrudnionym, które zaprzestały prowadzenia działalności w wyniku istotnych zmian w strukturze światowego handlu spowodowanych globalizacją, w wyniku dalszego trwania światowego kryzysu finansowego i gospodarczego lub w wyniku nowego światowego kryzysu finansowego i gospodarczego, oraz w celu udzielenia im pomocy umożliwiającej reintegrację na rynku pracy.

(2)

Środki EFG nie mogą przekroczyć maksymalnej rocznej kwoty 150 mln EUR (w cenach z 2011 r.), zgodnie z art. 12 rozporządzenia Rady (UE, Euratom) nr 1311/2013 (3).

(3)

Dnia 24 marca 2015 r. Włochy złożyły wniosek EGF/2015/004 IT/Alitalia dotyczący wkładu finansowego z EFG w związku ze zwolnieniami w przedsiębiorstwie Gruppo Alitalia (4) we Włoszech. Wniosek został uzupełniony o informacje dodatkowe, zgodnie z art. 8 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 1309/2013. Wniosek ten spełnia wymogi dotyczące określenia wkładu finansowego z EFG określone w art. 13 rozporządzenia (UE) nr 1309/2013.

(4)

Należy zatem uruchomić środki z EFG, aby zapewnić wkład finansowy na kwotę 1 414 848 EUR w odpowiedzi na wniosek złożony przez Włochy.

(5)

W celu ograniczenia do minimum czasu potrzebnego do uruchomienia EFG niniejsza decyzja powinna mieć zastosowanie od dnia jej przyjęcia,

20.10.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 275/28

(1)

Celem Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji (EFG) jest zapewnienie wsparcia zwolnionym pracownikom i osobom, które zaprzestały prowadzenia działalności na własny rachunek w wyniku istotnych zmian w strukturze światowego handlu spowodowanych globalizacją, w wyniku dalszego trwania światowego kryzysu finansowego i gospodarczego lub w wyniku nowego światowego kryzysu finansowego i gospodarczego, oraz udzielenia im pomocy umożliwiającej reintegrację na rynku pracy.

(2)

Środki z EFG nie mogą przekroczyć maksymalnej rocznej kwoty 150 mln EUR (w cenach z 2011 r.), zgodnie z art. 12 rozporządzenia Rady (UE, Euratom) nr 1311/2013 (3).

(3)

Dnia 26 lutego 2015 r. Niemcy złożyły wniosek EGF/2015/002 DE/Adam Opel dotyczący wkładu finansowego z EFG w związku ze zwolnieniami w przedsiębiorstwie Adam Opel AG oraz u jednego dostawcy w Niemczech. Wniosek został uzupełniony o informacje dodatkowe, zgodnie z art. 8 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 1309/2013. Wniosek ten spełnia wymogi dotyczące określenia wkładu finansowego z EFG określone w art. 13 rozporządzenia (UE) nr 1309/2013.

(4)

Należy zatem uruchomić środki z EFG, aby zapewnić wkład finansowy na kwotę 6 958 623 EUR dla wniosku złożonego przez Niemcy.

(5)

W celu ograniczenia do minimum czasu potrzebnego do uruchomienia EFG niniejszą decyzję należy stosować od dnia jej przyjęcia,

20.10.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 275/30

(1)

Fundusz Solidarności Unii Europejskiej („fundusz”) ma na celu umożliwienie szybkiej, skutecznej i elastycznej reakcji Unii w sytuacjach nadzwyczajnych oraz okazanie solidarności z ludnością zamieszkującą regiony dotknięte klęskami.

(2)

Środki funduszu nie mogą przekroczyć maksymalnej rocznej kwoty 500 mln EUR (w cenach z 2011 r.), zgodnie z art. 10 rozporządzenia Rady (UE, Euratom) nr 1311/2013 (3).

(3)

Bułgaria przedłożyła wniosek o uruchomienie środków z funduszu w związku z trudnymi warunkami zimowymi.

(4)

Grecja przedłożyła dwa wnioski o uruchomienie środków z funduszu w związku z powodziami.

(5)

Komisja uznała, że wnioski te spełniają warunki przyznania pomocy z funduszu określone w rozporządzeniu Rady (WE) nr 2012/2002.

(6)

W związku z tym należy uruchomić środki z funduszu, aby zapewnić wkład finansowy w wysokości 16 274 765 EUR w odpowiedzi na wnioski złożone przez Bułgarię i Grecję.

(7)

Istnieje możliwość realokacji środków zgodnie z pkt 11 zdanie drugie Porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 2 grudnia 2013 r. Środki na zaliczki na rok budżetowy 2015 zostały wykorzystane w bardzo ograniczonym zakresie – dokonano z nich wypłat w odpowiedzi na trzy wnioski, które są przedmiotem niniejszej decyzji i w związku z którymi do wypłacenia pozostaje 14 647 288 EUR. Pełna kwota, która ma zostać uruchomiona, zostanie zatem sfinansowana ze środków dostępnych w budżecie ogólnym Unii Europejskiej na rok budżetowy 2015 i nie są potrzebne w tym celu żadne dodatkowe środki.

(8)

Aby skrócić do minimum czas potrzebny na uruchomienie funduszu, niniejsza decyzja powinna wejść w życie z dniem jej przyjęcia,

20.10.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 275/32

(1)

Sprawozdanie na temat oceny zagrożeń dotyczące 4-metylo-5-(4-metylofenylo)-4,5-dihydrooksazolo-2-aminy (4,4′-DMAR) zostało sporządzone zgodnie z art. 6 decyzji 2005/387/WSiSW w ramach sesji specjalnej komitetu naukowego Europejskiego Centrum Monitorowania Narkotyków i Narkomanii (EMCDDA) w poszerzonym składzie, a następnie przedłożone Komisji i Radzie w dniu 19 września 2014 r.

(2)

4,4′-DMAR jest syntetyczną pochodną oksazoliny otrzymaną przez podstawienie. Jest to pochodna aminoreksu i 4-metyloaminoreksu (4-MAR), dwu syntetycznych substancji pobudzających, kontrolowanych na mocy konwencji Organizacji Narodów Zjednoczonych z 1971 r. o substancjach psychotropowych.

(3)

4,4′-DMAR jest dostępna na rynku narkotyków w Unii co najmniej od grudnia 2012 r. i została zgłoszona do systemu wczesnego ostrzegania w grudniu 2012 r. Dziewięć państw członkowskich zgłosiło wykrycie tej substancji w ramach dokonanych konfiskat narkotyków, głównie w formie białego lub kolorowego proszku lub tabletek, jak również w ramach pobranych próbek biologicznych.

(4)

4,4′-DMAR sprzedawana jest przez detalistów internetowych na nowym rynku substancji psychoaktywnych jako „substancja chemiczna w fazie badań” i jest ona już dostępna u dilerów ulicznych. 4,4′-DMAR jest sprzedawana i konsumowana jako substancja w jej postaci własnej, ale jest ona również w oszukańczy sposób sprzedawana na czarnym rynku jako ekstazy i amfetamina.

(5)

Od czerwca 2013 r. do czerwca 2014 r. w trzech państwach członkowskich odnotowano 31 przypadków śmiertelnych związanych z 4,4′-DMAR. W większości przypadków 4,4 ′-DMAR była przyczyną śmierci albo – wraz z innymi substancjami – prawdopodobnie przyczyniła się do śmierci. Jedno państwo członkowskie zgłosiło przypadek zatrucia bez skutków śmiertelnych.

(6)

Nie ma badań dotyczących toksyczności substancji 4,4 ′-DMAR.

(7)

Brak jest danych liczbowych na temat używania 4,4 ′-DMAR. Z dostępnych informacji wynika jednak, że substancja ta nie jest powszechnie stosowana. Z informacji dotyczących przypadków obejmujących przypadki śmiertelne wynika także, że użytkownicy nieświadomie zażyli 4,4′-DMAR, chcąc zażyć inne środki stymulujące.

(8)

Istnieje ograniczony udział przestępczości zorganizowanej w produkcji, dystrybucji, nielegalnym handlu i dostawach 4,4′-DMAR w Unii. Prekursory chemiczne i ścieżki syntezy wykorzystywane do produkcji 4,4′-DMAR są nieznane.

(9)

4,4′-DMAR nie jest wymieniona w wykazie substancji poddanych kontroli w ramach Jednolitej konwencji ONZ o środkach odurzających z 1961 r. oraz konwencji ONZ o substancjach psychotropowych z 1971 r. Obecnie nie jest poddana ani nie została nigdy poddana ocenie w ramach systemu ONZ, ani taka ocena nie jest planowana.

(10)

4,4′-DMAR nie ma ustalonego lub potwierdzonego zastosowania medycznego w leczeniu ludzi lub zwierząt w Unii. Poza wykorzystywaniem tej substancji w analitycznych materiałach referencyjnych i w badaniach naukowych analizujących ją pod względem chemicznym, farmakologicznym i toksykologicznym, nic nie wskazuje na to, że jest ona wykorzystywana do innych celów.

(11)

W sprawozdaniu na temat oceny zagrożeń ujawniono, że dostępne dane naukowe dotyczące 4,4′-DMAR są ograniczone i wskazano, że istnieje potrzeba przeprowadzenia dalszych badań w celu określenia zagrożeń zdrowotnych i społecznych, jakie stwarza ta substancja. Dostępne dowody i informacje stanowią jednak wystarczające uzasadnienie poddania 4,4′-DMAR środkom kontroli w całej Unii. Na skutek zagrożeń dla zdrowia powodowanych używaniem tej substancji udokumentowanych wykryciem jej w szeregu zgłoszonych przypadków śmiertelnych oraz faktu, że użytkownicy mogą użyć jej nieświadomie, a także braku wartości medycznej tej substancji, 4,4′-DMAR należy poddać środkom kontroli.

(12)

Ponieważ trzy państwa członkowskie kontrolują 4,4′-DMAR w ramach przepisów krajowych zgodnie ze zobowiązaniami wynikającymi z konwencji ONZ o substancjach psychotropowych z 1971 r., a pięć państw członkowskich stosuje inne środki prawne w celu kontroli tej substancji, poddanie jej środkom kontroli w całej Unii pomogłoby uniknąć pojawienia się przeszkód w transgranicznym egzekwowaniu prawa i współpracy sądowej, a także umożliwiłoby ochronę przed zagrożeniami, jakie mogą wystąpić w wyniku jej dostępności i używania.

(13)

Sprawozdanie na temat oceny zagrożeń dotyczące nowej substancji psychoaktywnej 1-cykloheksylo-4-(1,2-difenyletylo)-piperazyny (MT-45) zostało sporządzone zgodnie z art. 6 ust. 2, 3 i 4 decyzji 2005/387/WSiSW w ramach sesji specjalnej komitetu naukowego EMCDDA w poszerzonym składzie, a następnie przedłożone Komisji i Radzie w dniu 6 października 2014 r.

(14)

MT-45 to N,N′-dwupodstawiona piperazyna, w której pierścień cykloheksanu przyłączony jest do jednego z atomów azotu pierścienia piperazynowego, a grupa funkcyjna 1,2-difenyletylu przyłączona jest do drugiego atomu azotu. MT-45 należy do serii leków przeciwbólowych na bazie 1-(1,2-difenyletylo) piperazyny, wynalezionych we wczesnych latach siedemdziesiątych.

(15)

MT-45 jest obecna na rynku narkotyków w Unii od października 2013 r., gdzie jest ona sprzedawana jako „substancja chemiczna w fazie badań”, przede wszystkim w internecie. EMCDDA zidentyfikowało 12 stron internetowych dostawców i detalistów, którzy oferowali w sprzedaży MT-45, w tym niektóre zdawały się mieć siedzibę w Unii.

(16)

Jedno państwo członkowskie odnotowało w sumie 28 przypadków śmiertelnych w okresie od listopada 2013 r. do lipca 2014 r. W większości przypadków badania potwierdziły obecność MT-45 w próbkach biologicznych. To samo państwo członkowskie odnotowało około 18 przypadków poważnych zatruć, których cechy kliniczne były podobne do odurzenia opiatami, w niektórych przypadkach odpowiadającemu na leczenie naloksonem – antagonistą receptorów opioidowych.

(17)

Kilka badań przeprowadzonych na zwierzętach wskazuje, że ostra toksyczność MT-45 jest kilkukrotnie wyższa niż morfiny.

(18)

Z obecnie dostępnych informacji wynika, że substancja MT-45 nie jest powszechnie stosowana. Substancja ta wydaje się być głównie wykorzystywana w warunkach domowych przez użytkowników skłonnych wypróbować każdą nową substancję albo uzależnionych od opioidów, a niemających dostępu do heroiny lub innych opioidów. Użytkownicy mogą łączyć MT-45 z innymi substancjami psychoaktywnymi. Brak jest informacji na temat zagrożeń społecznych, jakie mogą być związane z używaniem MT-45.

(19)

Brak jest dowodów na udział przestępczości zorganizowanej w produkcji, dystrybucji, dostawach MT-45 oraz nielegalnym handlu tą substancją w Unii. Prekursory chemiczne i ścieżki syntezy wykorzystywane do produkcji MT-45 wykrytej w państwach członkowskich są nieznane.

(20)

MT-45 nie jest wymieniona w wykazie substancji poddanych kontroli w ramach Jednolitej konwencji ONZ o środkach odurzających z 1961 r. oraz konwencji ONZ o substancjach psychotropowych z 1971 r. Obecnie nie jest poddana ani nie została nigdy poddana ocenie w ramach systemu ONZ, ani taka ocena nie jest planowana.

(21)

MT-45 nie ma ustalonego lub potwierdzonego zastosowania medycznego w leczeniu ludzi lub zwierząt w Unii. Poza wykorzystywaniem tej substancji w analitycznych materiałach referencyjnych i w badaniach naukowych analizujących ją pod względem chemicznym, farmakologicznym i toksykologicznym, nic nie wskazuje na to, że jest ona wykorzystywana do innych celów.

(22)

W sprawozdaniu na temat oceny zagrożeń ujawniono, że dostępne dane naukowe dotyczące MT-45 są ograniczone i wskazano, że istnieje potrzeba przeprowadzenia dalszych badań w celu określenia zagrożeń zdrowotnych i społecznych, jakie stwarza ta substancja. Dostępne dowody i informacje stanowią jednak wystarczające uzasadnienie poddania MT-45 środkom kontroli w całej Unii. Na skutek zagrożeń dla zdrowia powodowanych przez tę substancję, udokumentowanych wykryciem jej w szeregu zgłoszonych przypadków śmiertelnych, oraz braku wartości medycznej tej substancji, MT-45 należy poddać środkom kontroli.

(23)

Ponieważ jedno państwo członkowskie kontroluje MT-45 w ramach przepisów krajowych zgodnie ze zobowiązaniami wynikającymi z Jednolitej konwencji ONZ o środkach odurzających z 1961 r. oraz z konwencji ONZ o substancjach psychotropowych z 1971 r., a siedem państw członkowskich stosuje inne środki prawne w celu kontroli tej substancji, poddanie jej środkom kontroli w całej Unii pomogłoby uniknąć pojawienia się przeszkód w transgranicznym egzekwowaniu prawa i współpracy sądowej, a także umożliwiłoby ochronę przed zagrożeniami, jakie mogą wystąpić w wyniku jej dostępności i używania.

(24)

Decyzja 2005/387/WSiSW powierza Radzie uprawnienia wykonawcze mające na celu szybkie i oparte na wiedzy fachowej reagowanie na poziomie Unii na pojawianie się nowych substancji psychoaktywnych wykrywanych i zgłaszanych przez państwa członkowskie, poprzez poddawanie tych substancji środkom kontroli w całej Unii. Ponieważ spełnione są warunki i procedura zainicjowania wykonywania tych uprawnień wykonawczych, należy przyjąć decyzję wykonawczą, aby poddać 4,4′-DMAR i MT-45 środkom kontroli w całej Unii.

(25)

Dania jest związana decyzją 2005/387/WSiSW, a zatem bierze udział w przyjęciu i stosowaniu niniejszej decyzji, która wykonuje decyzję 2005/387/WSiSW.

(26)

Irlandia jest związana decyzją 2005/387/WSiSW, a zatem bierze udział w przyjęciu i stosowaniu niniejszej decyzji, która wykonuje decyzję 2005/387/WSiSW.

(27)

Zjednoczone Królestwo nie jest związane decyzją 2005/387/WSiSW, a zatem nie uczestniczy w przyjęciu niniejszej decyzji, która wykonuje decyzję 2005/387/WSiSW, nie jest nią związane ani jej nie stosuje,

a)

4-metylo-5-(4-metylofenylo)-4,5-dihydrooksazolo-2-aminę (4,4′-DMAR);

b)

1-cykloheksylo-4-(1,2-difenyletylo)-piperazynę (MT-45).

20.10.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 275/35

(1)

Sprawozdanie na temat oceny zagrożeń dotyczące 4-metyloamfetaminy zostało sporządzone zgodnie z art. 6 decyzji 2005/387/WSiSW w ramach sesji specjalnej komitetu naukowego Europejskiego Centrum Monitorowania Narkotyków i Narkomanii (EMCDDA) w poszerzonym składzie, a następnie przedłożone Komisji w dniu 29 listopada 2012 r.

(2)

4-metyloamfetamina jest syntetyczną pierścieniową metylowaną pochodną amfetaminy, którą przechwytuje się głównie w postaci proszku lub pasty w próbkach zawierających amfetaminę i kofeinę, choć występuje również w formie tabletek lub płynu. Substancja ta pojawiła się na nielegalnym rynku amfetaminy, gdzie jest sprzedawana i stosowana jako amfetamina, która jest objęta kontrolą. W jednym przypadku wykryto ją w produkcie handlowym sprzedawanym przez internet. Głównym chemicznym prekursorem służącym do syntezy 4-metyloamfetaminy jest 4-metylowy metylobenzyloketon (4-metylowy BMK), który wydaje się być dostępny w sprzedaży przez internet i nie podlega kontroli na podstawie Konwencji Narodów Zjednoczonych o zwalczaniu nielegalnego obrotu środkami odurzającymi i substancjami psychotropowymi z 1988 r.

(3)

Doniesienia użytkowników na temat specyficznych fizycznych skutków 4-metyloamfetaminy są rzadkie, ponieważ użytkownicy zwykle nie są świadomi tego, że zażyli tę substancję. Z niewielu dostępnych relacji wynika jednak, że ma ona właściwości pobudzające. Nieliczne dostępne dane dotyczące stosowania 4-metyloamfetaminy przez ludzi wskazują, że do jej działań niepożądanych należą: hipertermia, nadciśnienie, anoreksja, mdłości, pocenie się, zaburzenia trawienia, kaszel, wymioty, ból głowy, kołatanie serca, bezsenność, paranoja, lęk i depresja. Aktualnie dostępne dane są niewystarczające do określenia, jakie są relatywne właściwości uzależniające tej substancji.

(4)

Z dostępnych, ograniczonych źródeł danych wynika, że 4-metyloamfetamina charakteryzuje się podobną ostrą toksycznością jak inne środki pobudzające. Istnieją przesłanki wskazujące, że łączenie 4-metyloamfetaminy z innymi substancjami, w tym amfetaminą i kofeiną, może prowadzić do zwiększenia ogólnej toksyczności.

(5)

W czterech państwach członkowskich odnotowano 21 śmiertelnych przypadków, w których podczas sekcji zwłok w badanych próbkach wykryto 4-metyloamfetaminę, osobno lub w połączeniu jedną substancją lub większą ich liczbą, zwłaszcza amfetaminą. Choć na podstawie dostępnych informacji nie da się stwierdzić z całą pewnością, jaką rolę odegrała 4-metyloamfetamina wśród przyczyn tych zgonów, w niektórych przypadkach substancja ta była dominującym wykrytym narkotykiem, a jej poziom był porównywalny z poziomem amfetaminy w niektórych przypadkach, w których przyczyną śmierci było zażycie amfetaminy.

(6)

4-metyloamfetaminę wykryto w 15 państwach członkowskich, a jedno państwo członkowskie zgłosiło, że na jego terytorium miała miejsce produkcja tej substancji. Trudno oszacować, jak rozpowszechnione jest stosowanie 4-metyloamfetaminy. Nie ma informacji na temat popytu na tę konkretną substancję ze strony grup użytkowników i nie jest ona wprowadzana do obrotu za pośrednictwem sklepów internetowych.

(7)

Z dostępnych informacji wynika, że 4-metyloamfetamina jest wytwarzana i rozpowszechniana przez te same grupy przestępcze, które są zaangażowane w produkcję i sprzedaż amfetaminy.

(8)

Z medycznego punktu widzenia 4-metyloamfetamina nie ma żadnej znanej, stwierdzonej lub uznanej wartości ani zastosowania w Unii; substancja ta nie została również dopuszczona do obrotu w Unii. Poza jej wykorzystaniem jako analitycznego wzorca odniesienia oraz do badań naukowych nie ma żadnych przesłanek wskazujących, że mogłaby być stosowana w jakimkolwiek innym uzasadnionym celu.

(9)

4-metyloamfetamina nie podlega obecnie procedurze badania w ramach systemu Organizacji Narodów Zjednoczonych ani nie została poddana takiemu badaniu. W ośmiu państwach członkowskich substancja ta podlega kontroli na podstawie przepisów o kontroli narkotyków zgodnie ze zobowiązaniami tych państw wynikającymi z konwencji ONZ o substancjach psychotropowych z 1971 r. Dwa inne państwa członkowskie w swoich przepisach krajowych stosują w odniesieniu do tej substancji definicję rodzajową fenyloetyloaminy, natomiast jedno państwo członkowskie kontroluje ją na mocy przepisów dotyczących leków.

(10)

W sprawozdaniu na temat oceny zagrożeń stwierdzono, że dowody naukowe dotyczące właściwości 4-metyloamfetaminy i zagrożeń wynikających z jej zażywania są nieliczne i potrzebne są dalsze badania na temat ogólnych zagrożeń zdrowotnych i społecznych związanych z tą substancją. Dostępne dane i informacje stanowią jednak wystarczające uzasadnienie poddania 4-metyloamfetaminy środkom kontroli w całej Unii. Ze względu na zagrożenia zdrowotne, których przyczyną jest ta substancja, o czym świadczy jej wykrycie w szeregu śmiertelnych przypadków, zwłaszcza jeśli jest stosowana w połączeniu z innymi substancjami, a także duże podobieństwo do amfetaminy pod względem wyglądu i działania, fakt, że użytkownicy mogą zażywać tę substancję nieświadomie, oraz ze względu na niewielką wartość i zastosowanie medyczne 4-metyloamfetaminy powinna ona zostać poddana środkom kontroli w całej Unii.

(11)

Ponieważ w 10 państwach członkowskich 4-metyloamfetamina już jest objęta kontrolą, poddanie jej środkom kontroli w całej Unii może pomóc w uniknięciu problemów związanych z transgranicznym egzekwowaniem prawa oraz współpracą sądową.

(12)

Środki kontroli obowiązujące w całej Unii mogą też przyczynić się do zapobieżenia sytuacji, w której 4-metyloamfetamina byłaby wykorzystywana jako alternatywa amfetaminy na nielegalnym rynku narkotyków.

(13)

Decyzja 2005/387/WSiSW powierza Radzie uprawnienia wykonawcze mające na celu szybkie i oparte na wiedzy fachowej reagowanie na poziomie Unii na pojawianie się nowych substancji psychoaktywnych wykrywanych i zgłaszanych przez państwa członkowskie, poprzez poddawanie tych substancji środkom kontroli w całej Unii. Ponieważ spełnione są warunki i procedura zainicjowania wykonywania tych uprawnień wykonawczych, należy przyjąć decyzję wykonawczą, aby poddać 4-metyloamfetaminę środkom kontroli w całej Unii.

(14)

Niniejsza decyzja zastępuje decyzję Rady 2013/129/UE (2), która została unieważniona przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej („Trybunał”) wyrokiem z dnia 16 kwietnia 2015 r. w sprawie C-317/13 (3). We wspomnianym wyroku Trybunał utrzymał skutki decyzji 2013/129/UE do czasu wejścia w życie nowych aktów prawnych, które mają ją zastąpić. Zatem z dniem wejścia w życie niniejszej decyzji decyzja 2013/129/UE utraci skuteczność.

(15)

Aby zapewnić ciągłość środków kontroli w całej Unii w odniesieniu do 4-metyloamfetaminy, niniejsza decyzja powinna pozostawać bez uszczerbku dla zobowiązań państw członkowskich dotyczących terminu poddania tych nowych substancji psychoaktywnych środkom kontroli i sankcjom karnym w ich przepisach krajowych, jak określono w art. 2 decyzji 2013/129/UE.

(16)

Dania jest związana decyzją 2005/387/WSiSW, a zatem bierze udział w przyjęciu i stosowaniu niniejszej decyzji, która wykonuje decyzję 2005/387/WSiSW.

(17)

Irlandia jest związana decyzją 2005/387/WSiSW, a zatem bierze udział w przyjęciu i stosowaniu niniejszej decyzji, która wykonuje decyzję 2005/387/WSiSW.

(18)

Zjednoczone Królestwo nie jest związane decyzją 2005/387/WSiSW, a zatem nie uczestniczy w przyjęciu niniejszej decyzji, która wykonuje decyzję 2005/387/WSiSW, nie jest nią związane ani jej nie stosuje,

20.10.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 275/38

(1)

Sprawozdanie na temat oceny zagrożeń w odniesieniu do nowych substancji psychoaktywnych 2-(2,5-dimetoksy-4-jodofenylo)-N-(2-metoksybenzylo)etyloaminy (25I-NBOMe), 3,4-dichloro-N-[(1-dimetyloamino)cykloheksylometylo]benzamidu (AH-7921), 1-(1,3-benzodioksylo-5-yl)2-pirolidyno-1-ylpentan-1-onu (MDPV) oraz 2-(3-metoksyfenylo)-2-(etyloamino)cykloheksanonu (metoksetaminy) sporządzono zgodnie z decyzją 2005/387/WSiSW w ramach specjalnej sesji komitetu naukowego Europejskiego Centrum Monitorowania Narkotyków i Narkomanii (EMCDDA) w poszerzonym składzie, a następnie przedstawiono Komisji i Radzie w dniu 23 kwietnia 2014 r.

(2)

Zanim wystąpiono z wnioskiem o dokonanie oceny zagrożeń na poziomie Unii, 25I-NBOMe, AH-7921, MDPV oraz metoksetamina nie były poddane ocenie na poziomie Organizacji Narodów Zjednoczonych, ale w czerwcu 2014 r. zostały one poddane ocenie przez Komitet Ekspertów ds. Uzależnień od Środków Odurzających Światowej Organizacji Zdrowia.

(3)

25I-NBOMe, AH-7921, MDPV oraz metoksetamina nie mają ustalonego lub potwierdzonego zastosowania medycznego w leczeniu ludzi lub zwierząt. Poza ich zastosowaniem w analitycznych materiałach referencyjnych, w badaniach naukowych analizujących je pod względem chemicznym, farmakologicznym i toksykologicznym w wyniku ich pojawienia się na rynku narkotykowym – a w przypadku 25I-NBOMe także pod względem neurochemicznym – nic nie wskazuje na to, że substancje te wykorzystuje się do innych celów.

(4)

25I-NBOMe jest silnie działającą syntetyczną pochodną 2,5-dimetoksy-4-jodofenyloetylotaminy (2C-I), typowej serotoninergicznej substancji halucynogennej, która jest poddana ocenie zagrożeń oraz środkom kontroli i sankcjom karnym na poziomie Unii od 2003 r. na mocy decyzji Rady 2003/847/WSiSW (2).

(5)

Trudno jest określić specyficzne fizyczne skutki 25I-NBOMe, ponieważ nie opublikowano żadnych badań oceniających jego toksyczność ostrą i przewlekłą, wpływ na psychikę i zachowanie oraz potencjał uzależniający, a także z powodu ograniczonej liczby dostępnych informacji i danych. Z obserwacji klinicznych osób, które zażyły tę substancję, wynika, że ma ona działanie halucynogenne i może wywoływać ostre pobudzenie, dezorientację, intensywne omamy słuchowe i wzrokowe, agresję, gwałtowne wypadki oraz powodować zadawanie sobie urazów.

(6)

W trzech państwach członkowskich zarejestrowano cztery przypadki śmierci związane z 25I-NBOMe. Ostre działanie toksyczne związane z użyciem tej substancji zgłoszono w czterech państwach członkowskich, które zgłosiły 32 przypadki zatruć bez skutków śmiertelnych. Gdyby ta nowa substancja psychoaktywna stała się powszechniej dostępna i używana, konsekwencje dla zdrowia osób i zdrowia publicznego mogłyby być znaczące. Nie ma dostępnych informacji na temat zagrożeń społecznych związanych z 25I-NBOMe.

(7)

Dwadzieścia dwa państwa członkowskie oraz Norwegia zgłosiły EMCDDA i Europejskiemu Urzędowi Policji (Europolowi) zgłoszone przypadki wykrycia 25I-NBOMe. Nie są dostępne żadne dane liczbowe dotyczące używania 25I-NBOMe, jednak z ograniczonych dostępnych informacji wynika, że substancja ta może być używana w wielu różnych miejscach, takich jak dom, bary, kluby nocne i festiwale muzyczne.

(8)

W internecie otwarcie wprowadza się 25I-NBOMe do obrotu i sprzedaje jako „substancję chemiczną w fazie badań”, zaś z informacji uzyskanych w związku z konfiskatami i pobranymi próbkami oraz ze stron internetowych użytkowników i od detalistów internetowych wynika, że sprzedaje się ją jako samodzielny narkotyk, a także reklamuje się ją jako „legalny” zamiennik LSD. EMCDDA zidentyfikowało ponad 15 detalistów internetowych sprzedających tę substancję, którzy mogą mieć siedzibę w Unii i w Chinach.

(9)

W sprawozdaniu na temat oceny zagrożeń ujawniono, że dostępne dowody naukowe dotyczące 25I-NBOMe są ograniczone i wskazano, że istnieje potrzeba przeprowadzenia dalszych badań w celu określenia zagrożeń zdrowotnych i społecznych, jakie stwarza ta substancja. Dostępne dowody i informacje stanowią jednak wystarczające uzasadnienie poddania 25I-NBOMe środkom kontroli w całej Unii. Na skutek zagrożeń dla zdrowia powodowanych przez tę substancję, udokumentowanych wykryciem jej w szeregu zgłoszonych przypadków śmiertelnych, faktu, że użytkownicy mogą użyć jej nieświadomie, oraz braku wartości medycznej lub medycznego zastosowania tej substancji należy poddać 25I-NBOMe środkom kontroli w całej Unii.

(10)

Ponieważ sześć państw członkowskich kontroluje 25I-NBOMe w ramach przepisów krajowych zgodnie ze zobowiązaniami wynikającymi z konwencji ONZ o substancjach psychotropowych z 1971 r., a siedem państw członkowskich stosuje inne środki prawne w celu kontroli tej substancji, poddanie jej środkom kontroli w całej Unii pomogłoby uniknąć pojawienia się przeszkód w transgranicznym egzekwowaniu prawa i współpracy sądowej, a także umożliwiłoby ochronę przed zagrożeniami, jakie mogą wystąpić w wyniku jej dostępności i używania.

(11)

AH-7921 jest syntetycznym analgetykiem opioidowym o nietypowej strukturze, powszechnie znanym wśród dostawców internetowych, na stronach internetowych użytkowników i w mediach jako „doxylam”. Można go łatwo pomylić z „doksylaminą”, lekiem przeciwhistaminowym o właściwościach uspokajająco-hipnotycznych, co mogłoby prowadzić do niezamierzonego przedawkowania.

(12)

Trudno jest określić specyficzne fizyczne skutki AH-7921, ponieważ nie opublikowano żadnych badań oceniających jego toksyczność ostrą i przewlekłą, wpływ na psychikę, zachowanie oraz potencjał uzależniający, a także z powodu ograniczonej liczby dostępnych informacji i danych. Wydaje się – na podstawie relacji użytkowników AH-7921 – że jego działanie przypomina działanie typowych opioidów, czyli wywołuje uczucie lekkiej euforii, swędzenie i rozluźnienie. Wydaje się, że typowym skutkiem ubocznym są mdłości. Poza samodzielnym eksperymentowaniem z AH-7921 oraz „używaniem rekreacyjnym” niektórzy użytkownicy zgłaszają samodzielne stosowanie tego nowego narkotyku w celu uśmierzenia bólu, inne w celu złagodzenia objawów odstawienia spowodowanych zaprzestaniem używania innych opioidów. Może to wskazywać na możliwość rozprzestrzeniania się AH-7921 wśród populacji przyjmującej opioid drogą iniekcji.

(13)

Nie ma żadnych danych liczbowych dotyczących używania AH-7921, jednak z dostępnych informacji wynika, że substancja ta nie jest powszechnie używana, a gdy jest używana, ma to miejsce w środowisku domowym.

(14)

W okresie od grudnia 2012 r. do września 2013 r. w trzech państwach członkowskich zarejestrowano 15 przypadków śmiertelnych, w których wykryto AH-7921, samo lub w połączeniu z innymi substancjami, w próbkach pobranych pośmiertnie. O ile nie można ustalić w sposób pewny roli AH-7921 we wszystkich tych przypadkach śmiertelnych, w niektórych przypadkach substancję tę wskazano wyraźnie jako przyczynę zgonu. Jedno państwo członkowskie zgłosiło sześć przypadków zatrucia bez skutku śmiertelnego związanych z AH-7921. Gdyby ta nowa substancja psychoaktywna stała się powszechniej dostępna i używana, konsekwencje dla zdrowia osób i zdrowia publicznego mogłyby być znaczące. Nie ma dostępnych informacji na temat zagrożeń społecznych związanych z AH-7921.

(15)

W sprawozdaniu na temat oceny zagrożeń ujawniono, że dostępne dowody naukowe dotyczące AH-7921 są ograniczone i wskazano, że istnieje potrzeba przeprowadzenia dalszych badań w celu określenia zagrożeń zdrowotnych i społecznych, jakie stwarza ta substancja. Dostępne dowody i informacje stanowią jednak wystarczające uzasadnienie poddania AH-7921 środkom kontroli w całej Unii. Na skutek zagrożeń dla zdrowia powodowanych przez tę substancję, udokumentowanych wykryciem jej w szeregu zgłoszonych przypadków śmiertelnych, faktu, że użytkownicy mogą użyć jej nieświadomie, oraz braku wartości medycznej lub medycznego zastosowania tej substancji należy poddać AH-7921 środkom kontroli w całej Unii.

(16)

Ponieważ jedno państwo członkowskie kontroluje AH-7921 w ramach przepisów krajowych zgodnie ze zobowiązaniami wynikającymi z konwencji ONZ o substancjach psychotropowych z 1971 r., a pięć państw członkowskich stosuje inne środki prawne w celu kontroli tej substancji, poddanie jej środkom kontroli w całej Unii pomogłoby uniknąć pojawienia się przeszkód w transgranicznym egzekwowaniu prawa i współpracy sądowej, a także umożliwiłoby ochronę przed zagrożeniami, jakie mogą wystąpić w wyniku jej dostępności i używania.

(17)

MDPV jest syntetycznym produktem pochodnym katynonu otrzymanym przez podstawienie w strukturze pierścieniowej, a jego skład chemiczny jest zbliżony do pyrowaleronu, przy czym obie te substancje podlegają kontroli na mocy konwencji ONZ o substancjach psychotropowych z 1971 r.

(18)

Informacje dotyczące przewlekłej i ostrej toksyczności związanej z MDPV, a także jego wpływu na psychikę i zachowanie oraz potencjału uzależniającego nie są gromadzone w jednolity sposób w całej Unii. Z informacji zawartych w opublikowanych badaniach i potwierdzonych przypadkami klinicznymi wynika, że zaobserwowany profil psychofarmakologiczny MDPV przypomina profil kokainy i metamfetaminy, chociaż charakteryzuje się silniejszym i dłuższym działaniem. Ponadto ustalono, że MDPV wykazuje dziesięciokrotnie silniejszą zdolność do wywołania aktywności lokomotorycznej, częstoskurczu i nadciśnienia.

(19)

Ze stron internetowych użytkowników tej substancji wynika, że jej ostra toksyczność może mieć niekorzystne działanie na ludzi, podobne do działania wywoływanego przez inne środki pobudzające. Działanie to obejmuje psychozę paranoidalną, częstoskurcz, nadciśnienie, nadmierną potliwość, problemy z oddychaniem, pobudzenie, omamy słuchowe i wzrokowe, głęboki lęk, hipertermię, wybuchy agresji i zaburzenia działania wielu narządów.

(20)

W okresie od września 2009 r. do sierpnia 2013 r. w ośmiu państwach członkowskich oraz w Norwegii zarejestrowano 108 przypadków śmiertelnych, w których MDPV wykryto w pobranych pośmiertnie próbkach materiału biologicznego lub wskazano jako przyczynę śmierci. Osiem państw członkowskich zgłosiło łącznie 525 przypadków zatrucia bez skutku śmiertelnego związanych z MDPV. Gdyby ta nowa substancja psychoaktywna stała się powszechniej dostępna i używana, konsekwencje dla zdrowia osób i zdrowia publicznego mogłyby być znaczące.

(21)

Od 2009 r. w czterech państwach członkowskich zgłoszono także przypadki wykrycia MDPV w próbkach materiału biologicznego pobranych w związku z wypadkami drogowymi ze skutkiem śmiertelnym lub bez skutku śmiertelnego, lub z prowadzeniem pojazdu pod wpływem narkotyków.

(22)

MDPV jest dostępny na rynku narkotykowym Unii od listopada 2008 r., a 27 państw członkowskich, Norwegia i Turcja zgłaszały wielokilogramowe konfiskaty tej substancji. MDPV sprzedaje się jako substancję samodzielną, jednak wykrywano go także w połączeniu z innymi substancjami. Jest on szeroko dostępny u dostawców i detalistów internetowych, w sklepach z „dopalaczami” lub u ulicznych dilerów. Istnieją przesłanki, które wskazują na pewien stopień organizacji produkcji tabletek i dystrybucji tej substancji w Unii.

(23)

W sprawozdaniu na temat oceny zagrożeń ujawniono, że istnieje potrzeba przeprowadzenia dalszych badań w celu określenia zagrożeń zdrowotnych i społecznych, jakie stwarza MDPV. Dostępne dowody i informacje stanowią jednak wystarczające uzasadnienie poddania MDPV środkom kontroli w całej Unii. Na skutek zagrożeń dla zdrowia powodowanych przez tę substancję, udokumentowanych wykryciem jej w szeregu zgłoszonych przypadków śmiertelnych, faktu, że użytkownicy mogą użyć jej nieświadomie, oraz braku wartości medycznej lub medycznego zastosowania tej substancji należy poddać MDPV środkom kontroli w całej Unii.

(24)

Ponieważ 21 państw członkowskich kontroluje MDPV w ramach przepisów krajowych zgodnie ze zobowiązaniami wynikającymi z konwencji ONZ o substancjach psychotropowych z 1971 r., a cztery państwa członkowskie stosują inne środki prawne w celu kontroli tej substancji, poddanie jej środkom kontroli w całej Unii pomogłoby uniknąć pojawienia się przeszkód w transgranicznym egzekwowaniu prawa i współpracy sądowej, a także umożliwiłoby ochronę przed zagrożeniami, jakie mogą wystąpić w wyniku jej dostępności i używania.

(25)

Metoksetamina jest substancją z grupy arylocykloheksylamin o składzie chemicznym podobnym do ketaminy oraz do fencyklidyny (PCP), która jest substancją podlegającą kontroli na szczeblu międzynarodowym. Tak jak ketamina i PCP, metoksetamina wykazuje właściwości dysocjacyjne.

(26)

Nie istnieją badania oceniające przewlekłą i ostrą toksyczność związaną z metoksetaminą, jej wpływ na psychikę i zachowanie oraz potencjał uzależniający. Przeżycia relacjonowane na stronach internetowych przez użytkowników wskazują na to, że jej szkodliwe działanie przypomina zatrucie ketaminą. Do skutków używania tej substancji zalicza się mdłości i ciężkie wymioty, problemy z oddychaniem, napady, dezorientację, lęk, katatonię, agresję, halucynacje, paranoję i psychozę. Ponadto ostre zatrucie metoksetaminą może mieć skutki podobne do skutków wywoływanych przez środki pobudzające (pobudzenie, częstoskurcz i nadciśnienie) i oddziaływanie na funkcje mózgu, których nie oczekuje się w przypadku ostrego zatrucia ketaminą.

(27)

Dwadzieścia przypadków śmierci związanych z metoksetaminą zostało zgłoszonych przez sześć państw członkowskich, w których substancję tę wykryto w próbkach pobranych pośmiertnie. Samą metoksetaminę lub w połączeniu z innymi substancjami wykryto w 20 przypadkach zatruć bez skutku śmiertelnego zgłoszonych przez pięć państw członkowskich. Gdyby ta nowa substancja psychoaktywna stała się powszechniej dostępna i używana, konsekwencje dla zdrowia osób i zdrowia publicznego mogłyby być znaczące.

(28)

Od listopada 2010 r. przypadki zgłoszenia wykrycia metoksetaminy zgłosiły dwadzieścia trzy państwa członkowskie oraz Norwegia i Turcja. Z informacji wynika, że metoksetamina jest sprzedawana i używana jako substancja samodzielna oraz że jest także sprzedawana jako „legalny” zamiennik ketaminy przez detalistów internetowych, sklepy z „dopalaczami” i ulicznych dilerów.

(29)

W Unii dokonano konfiskat wielokilogramowych ilości proszku, jednak nie ma informacji na temat ewentualnego udziału przestępczości zorganizowanej. Produkcja metoksetaminy nie wymaga specjalistycznego wyposażenia.

(30)

Dane liczbowe dotyczące używania tej substancji ograniczają się do niereprezentatywnych badań przeprowadzonych w dwóch państwach członkowskich. Z badań tych wynika, że wskaźnik używania metoksetaminy jest niższy niż w przypadku ketaminy. Z dostępnych informacji wynika, że substancja ta może być używana w wielu różnych miejscach, w tym w domu, barach, klubach nocnych i na festiwalach muzycznych.

(31)

W sprawozdaniu na temat oceny zagrożeń ujawniono, że istnieje potrzeba przeprowadzenia dalszych badań w celu określenia zagrożeń zdrowotnych i społecznych, jakie stwarza metoksetamina. Dostępne dowody i informacje stanowią jednak wystarczające uzasadnienie poddania metoksetaminy środkom kontroli w całej Unii. Na skutek zagrożeń dla zdrowia powodowanych przez tę substancję, udokumentowanych wykryciem jej w szeregu zgłoszonych przypadków śmiertelnych, faktu, że użytkownicy mogą użyć jej nieświadomie, oraz braku wartości medycznej lub medycznego zastosowania tej substancji metoksetaminę należy poddać środkom kontroli w całej Unii.

(32)

Ponieważ dziewięć państw członkowskich kontroluje metoksetaminę w ramach przepisów krajowych zgodnie ze zobowiązaniami wynikającymi z konwencji Organizacji Narodów Zjednoczonych o substancjach psychotropowych z 1971 r., a dziewięć państw członkowskich stosuje inne środki prawne w celu kontroli tej substancji, poddanie jej środkom kontroli w całej Unii pomogłoby uniknąć pojawienia się przeszkód w transgranicznym egzekwowaniu prawa i współpracy sądowej, a także umożliwiłoby ochronę przed zagrożeniami, jakie mogą wystąpić w wyniku jej dostępności i używania.

(33)

Decyzja 2005/387/WSiSW powierza Radzie uprawnienia wykonawcze mające na celu szybkie i oparte na wiedzy fachowej reagowanie na poziomie Unii na pojawianie się nowych substancji psychoaktywnych wykrywanych i zgłaszanych przez państwa członkowskie, poprzez poddawanie tych substancji środkom kontroli w całej Unii. Ponieważ spełnione są warunki i procedura rozpoczęcia wykonywania tych uprawnień wykonawczych, należy przyjąć decyzję wykonawczą, aby poddać 25I-NBOMe, AH-7921, MDPV i metoksetaminę kontroli w całej Unii.

(34)

W wyroku z 16 kwietnia 2015 r. w połączonych sprawach C-317/13 i C-679/13 (3) Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej orzekł, że przed przyjęciem decyzji wykonawczych na podstawie art. 8 ust. 3 decyzji 2005/387/WSiSW Rada powinna konsultować się z Parlamentem Europejskim. Decyzja wykonawcza Rady 2014/688/UE (4) została przyjęta bez uprzedniego zasięgnięcia takiej opinii, skutkiem czego dotknięta jest wadą proceduralną. Należy zatem zastąpić decyzję 2014/688/UE niniejszą decyzją.

(35)

Aby zapewnić ciągłość środków kontroli w całej Unii oraz wypełnianie przez państwa członkowskie zobowiązań wynikających z konwencji Organizacji Narodów Zjednoczonych o substancjach psychotropowych z 1971 r. oraz z Jednolitej konwencji Organizacji Narodów Zjednoczonych o środkach odurzających z 1961 r. w odniesieniu do 2-(2,5-dimetoksy-4-jodofenylo)-N-(2-metoksybenzylo)etyloaminy (25I-NBOMe), 3,4-dichloro-N-[(1-dimetyloamino)cykloheksylometylo]benzamidu (AH-7921), 1-(1,3-benzodioksylo-5-yl)-2-pirolidyno-1-ylpentan-1-onu (MDPV) oraz 2-(3-metoksyfenylo)-2-(etyloamino)cykloheksanonu (metoksetaminy) niniejsza decyzja powinna pozostawać bez uszczerbku dla zobowiązań państw członkowskich dotyczących terminu poddania tych nowych substancji psychoaktywnych środkom kontroli i sankcjom karnym w ich przepisach krajowych, jak określono w art. 2 decyzji 2014/688/UE.

(36)

Dania jest związana decyzją 2005/387/WSiSW, a zatem bierze udział w przyjęciu i stosowaniu niniejszej decyzji, która wykonuje decyzję 2005/387/WSiSW.

(37)

Irlandia jest związana decyzją 2005/387/WSiSW, a zatem bierze udział w przyjęciu i stosowaniu niniejszej decyzji, która wykonuje decyzję 2005/387/WSiSW.

(38)

Zjednoczone Królestwo nie jest związane decyzją 2005/387/WSiSW, a zatem nie uczestniczy w przyjęciu niniejszej decyzji, która wykonuje decyzję 2005/387/WSiSW, nie jest nią związane ani jej nie stosuje,

a)

2-(2,5-dimetoksy-4-jodofenylo)-N-(2-metoksybenzylo)etyloaminę (25I-NBOMe);

b)

3,4-dichloro-N-[(1-dimetyloamino)cykloheksylometylo]benzamid (AH-7921);

c)

1-(1,3-benzodioksylo-5-yl)-2-pirolidyno-1-ylpentan-1-on (MDPV);

d)

2-(3-metoksyfenylo)-2-(etyloamino)cykloheksanon (metoksetaminę).

20.10.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 275/43

(1)

Sprawozdanie na temat oceny zagrożeń dotyczące nowej substancji psychoaktywnej 5-(2-aminopropylo)indolu zostało sporządzone zgodnie z art. 6 decyzji 2005/387/WSiSW w ramach sesji specjalnej komitetu naukowego Europejskiego Centrum Monitorowania Narkotyków i Narkomanii (EMCDDA) w poszerzonym składzie, a następnie przedłożone Komisji i Radzie w dniu 16 kwietnia 2013 r.

(2)

Substancja 5-(2-aminopropylo)indol jest syntetyczną pochodną indolu z podstawieniem od strony fenylu w układzie pierścieniowym indolu. Wydaje się, że jest to substancja pobudzająca, która może mieć również efekty halucynogenne. 5-(2-aminopropylo)indol występuje głównie w postaci proszku, ale również w postaci tabletek i kapsułek. Jest on dostępny w sprzedaży internetowej oraz sprzedawany w sklepach z „dopalaczami” jako „substancja chemiczna w fazie badań”. Wykrywano go również w próbkach produktu sprzedawanego jako „dopalacz”, zwanego „Benzo Fury”, oraz w postaci tabletek przypominających ecstasy.

(3)

Z dostępnych informacji i danych wynika, że ostra toksyczność 5-(2-aminopropylo)indolu może wywoływać u ludzi działania niepożądane, takie jak częstoskurcz i hipertermia, i może powodować również rozszerzenie źrenic, pobudzenie i drgawki. 5-(2-aminopropylo)indol może wchodzić w reakcje z innymi substancjami, w tym z produktami leczniczymi i środkami pobudzającymi, które działają na układ monoaminergiczny. Trudno określić konkretne skutki fizyczne, jakie 5-(2-aminopropylo)indol wywołuje w organizmie człowieka, ponieważ brak jest publikacji badań oceniających jego toksyczność ostrą i przewlekłą, jego wpływ na psychikę i zachowanie oraz jego potencjał uzależniający, a także ze względu na ograniczoną ilością informacji i danych.

(4)

W okresie między kwietniem a sierpniem 2012 r. w czterech państwach członkowskich odnotowano w sumie 24 przypadki śmiertelne, w przypadku których w próbkach pobranych pośmiertnie wykryto 5-(2-aminopropylo)indol, występujący osobno lub w połączeniu z innymi substancjami. Choć na podstawie dostępnych informacji nie da się stwierdzić z całą pewnością, w jakim stopniu 5-(2-aminopropylo)indol przyczynił się do wszystkich tych przypadków śmiertelnych, to w niektórych przypadkach substancję tę wymieniono z nazwy w przyczynach śmierci. Gdyby ta nowa substancja psychoaktywna stała się powszechniej dostępna i stosowana, mogłoby to mieć poważne skutki dla zdrowia osób i zdrowia publicznego. Brak jest dostępnych informacji na temat zagrożeń społecznych, jakie stwarza 5-(2-aminopropylo)indol.

(5)

Dziewięć państw członkowskich zgłosiło do EMCDDA oraz do Europejskiego Urzędu Policji (Europol) przypadki wykrycia 5-(2-aminopropylo)indolu. Brak jest danych liczbowych na temat używania tej substancji, ale z ograniczonej liczby dostępnych informacji wynika, że może być ona zażywana w podobnych miejscach jak inne środki pobudzające, takich jak dom, bary, kluby nocne lub na festiwalach muzycznych.

(6)

Brak jest informacji wskazujących, że 5-(2-aminopropylo)indol jest wytwarzany w Unii, jak również brak jest dowodów wskazujących na udział przestępczości zorganizowanej w produkcji, dystrybucji lub dostarczaniu tej nowej substancji psychoaktywnej.

(7)

Substancja 5-(2-aminopropylo)indol nie ma żadnej znanej, stwierdzonej lub potwierdzonej wartości medycznej bądź zastosowania medycznego; ta nowa substancja psychoaktywna nie została również objęta pozwoleniem na dopuszczenie do obrotu w Unii. Poza jej wykorzystywaniem jako wzorca analitycznego i w badaniach naukowych, nic nie wskazuje na to, że jest ona wykorzystywana do innych celów.

(8)

Substancja 5-(2-aminopropylo)indol nie została poddana badaniom ani nie podlega obecnie procedurze badania w ramach systemu ONZ w rozumieniu decyzji 2005/387/WSiSW. Dwa państwa członkowskie kontrolują tę nową substancję psychoaktywną na mocy przepisów krajowych, wypełniając zobowiązania wynikające z konwencji ONZ o substancjach psychotropowych z 1971 r. Pięć państw europejskich kontroluje 5-(2-aminopropylo)indol, stosując przepisy dotyczące nowych substancji psychoaktywnych, produktów niebezpiecznych lub produktów leczniczych.

(9)

W sprawozdaniu na temat oceny zagrożeń stwierdzono, że dowody naukowe dotyczące 5-(2-aminopropylo)indolu są skąpe i potrzebne są dalsze badania w celu określenia zagrożeń zdrowotnych i społecznych, jakie on stwarza. Dostępne dowody i informacje dają jednak wystarczającą podstawę do poddania 5-(2-aminopropylo)indolu środkom kontroli w całej Unii. Ze względu na zagrożenia zdrowotne, jakie stwarza ta substancja – udokumentowane wykryciem jej w kilku zgłoszonych przypadkach śmiertelnych – i na fakt, że użytkownicy mogą zażywać ją nieświadomie, oraz ze względu na brak wartości medycznej bądź zastosowania medycznego 5-(2-aminopropylo)indol powinien zostać poddany środkom kontroli w całej Unii.

(10)

Ponieważ sześć państw członkowskich już poddaje kontroli 5-(2-aminopropylo)indol w ramach różnego rodzaju przepisów, poddanie tej substancji środkom kontroli w całej Unii pomogłoby zapobiec pojawieniu się przeszkód w transgranicznej współpracy w zakresie egzekwowania prawa i współpracy wymiarów sprawiedliwości oraz chronić użytkowników przed zagrożeniami związanymi z jej zażywaniem.

(11)

Decyzja 2005/387/WSiSW powierza Radzie uprawnienia wykonawcze mające na celu szybkie i oparte na wiedzy fachowej reagowanie na poziomie Unii na pojawianie się nowych substancji psychoaktywnych wykrywanych i zgłaszanych przez państwa członkowskie, poprzez poddawanie tych substancji środkom kontroli w całej Unii. Ponieważ spełnione są warunki i procedura zainicjowania wykonywania tych uprawnień wykonawczych, należy przyjąć decyzję wykonawczą, aby poddać 5-(2-aminopropylo)indol środkom kontroli w całej Unii.

(12)

Niniejsza decyzja zastępuje decyzję wykonawczą Rady 2013/496/UE (2), która została unieważniona przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (zwany dalej „Trybunałem”) wyrokiem z dnia 16 kwietnia 2015 r. w sprawie C-679/13 (3). We wspomnianym wyroku Trybunał utrzymał skutki decyzji 2013/496/UE do czasu wejścia w życie nowych aktów prawnych, które mają ją zastąpić. Zatem z dniem wejścia niniejszej decyzji w życie decyzja 2013/496/UE utraci skuteczność.

(13)

Aby zapewnić ciągłość środków kontroli w całej Unii w odniesieniu do 5- (2-aminopropylo)indolu, niniejsza decyzja powinna pozostawać bez uszczerbku dla zobowiązań państw członkowskich dotyczących terminu poddania nowej substancji psychoaktywnej środkom kontroli i sankcjom karnym w ich przepisach krajowych, jak określono w art. 2 decyzji 2013/496/UE.

(14)

Dania jest związana decyzją 2005/387/WSiSW, a zatem bierze udział w przyjęciu i stosowaniu niniejszej decyzji, która wykonuje decyzję 2005/387/WSiSW.

(15)

Irlandia jest związana decyzją 2005/387/WSiSW, a zatem bierze udział w przyjęciu i stosowaniu niniejszej decyzji, która wykonuje decyzję 2005/387/WSiSW.

(16)

Zjednoczone Królestwo nie jest związane decyzją 2005/387/WSiSW, a zatem nie uczestniczy w przyjęciu niniejszej decyzji, która wykonuje decyzję 2005/387/WSiSW, nie jest nią związane ani jej nie stosuje,

20.10.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 275/46

(1)

Dnia 2 sierpnia 2011 r. Komisja otrzymała skargę od funduszu inwestycyjnego S.C. Fondul Proprietatea SA („skarżący”) w związku z zakupem energii elektrycznej dokonanym przez S.C. Hidroelectrica SA („Hidroelectrica”) od dostawców energii elektrycznej po cenach rzekomo ustalonych powyżej ceny rynkowej.

(2)

Dnia 25 kwietnia 2012 r. Komisja powiadomiła Rumunię o podjęciu decyzji o wszczęciu postępowania przewidzianego w art. 108 ust. 2 Traktatu w odniesieniu do umów, na mocy których Termoelectrica SA („Termoelectrica”) i S.C. Electrocentrale Deva SA („Electrocentrale Deva”) dostarczały Hidroelectrice hurtowo energię elektryczną, zwanej dalej „decyzją o wszczęciu postępowania”.

(3)

Decyzję o wszczęciu postępowania opublikowano w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (2). Komisja wezwała władze rumuńskie i zainteresowane strony do przedstawienia uwag.

(4)

Dnia 23 lipca 2012 r. władze rumuńskie przekazały Komisji wstępne uwagi dotyczące decyzji o wszczęciu postępowania.

(5)

Komisja otrzymała wstępne uwagi wyłącznie od spółek Termoelectrica i od Electrocentrale Deva, odpowiednio z dnia 11 czerwca 2012 r. i z dnia 12 czerwca 2012 r., które władze rumuńskie przekazały Komisji dnia 26 lipca 2012 r. Dnia 2 sierpnia 2012 r. władze rumuńskie ponownie przekazały Komisji te same wstępne uwagi.

(6)

Dnia 12 lutego 2013 r. Komisja powiadomiła władze rumuńskie, że nie otrzymała żadnych uwag od zainteresowanych stron.

(7)

Dnia 24 marca 2013 r. władze rumuńskie podtrzymały swoje wstępne stanowisko w związku z przedmiotową sprawą.

(8)

W pismach z dnia 29 lipca i 11 września 2013 r., 3 marca, 6 sierpnia i 25 września 2014 r. oraz 19 stycznia 2015 r. Komisja zwróciła się do władz rumuńskich o przekazanie dodatkowych informacji. Władze rumuńskie przedstawiły dalsze informacje w dniach 11 września 2013 r., 24 marca, 14 maja, 3 września, 22 września, 10 października i 21 października 2014 r. oraz 20 lutego 2015 r.

(9)

Dnia 16 kwietnia 2015 r. Rumunia odstąpiła od swoich praw wynikających z art. 342 Traktatu w związku z art. 3 rozporządzenia nr 1 (3) do otrzymania decyzji w języku rumuńskim i zgodziła się na przyjęcie decyzji w języku angielskim.

(10)

W niniejszej sekcji przedstawiono umawiające się strony (tj. spółki Hidroelectrica, Termoelectrica, i Electrocentrale Deva), innych wytwórców energii elektrycznej, umowy kupna energii elektrycznej w kontekście rumuńskiego rynku energii elektrycznej oraz różne zmiany i powiązania między domniemanymi beneficjentami.

(11)

Hidroelectrica została utworzona w 2000 r. Hidroelectrica podlega zwykłemu prawu spółek. Jej kapitał podstawowy jest własnością państwa rumuńskiego za pośrednictwem Ministerstwa Gospodarki i Handlu (80,06 %) oraz skarżącego (19,94 %). Państwo rumuńskie jest reprezentowane podczas walnego zgromadzenia Hidroelectrica. Zgodnie z aktem założycielskim spółki Hidroelectrica dyrektor generalny prowadzi bieżącą działalność przedsiębiorstwa i reprezentuje je, a także podejmuje niezależne decyzje dotyczące spraw innych niż te zarezerwowane dla walnego zgromadzenia i dla zarządu. W praktyce dyrektorzy Hidroelectriki łączą swoje funkcje ze stanowiskami w rządzie (4).

(12)

Hidroelectrica jest największym wytwórcą energii elektrycznej w Rumunii z roczną zdolnością produkcyjną wynoszącą ok. 17,5 TWh w zwykłym roku hydrologicznym. Hidroelectrica zajmuje się produkcją energii elektrycznej wykorzystując jazy i elektrownie wodne przepływowe. Produkcja taka podlega jednak wielu zmianom w zależności od warunków hydrologicznych: w 2009 r. Hidroelectrica wyprodukowała 16,4 TWh, w 2010 r. – 21,3 TWh, zaś w 2011 r. – 14,7 TWh. W 2013 r. udział Hidroelectriki w rynku wyniósł 28,24 % – więcej niż przedsiębiorstwa Complexul Energetic Oltenia, producenta energii elektrycznej wytwarzanej na bazie węgla, którego udział w rynku wyniósł 20,83 % i więcej niż przedsiębiorstwa Nuclearelectrica, którego udział w rynku wyniósł 20,65 %, przy czy oba te przedsiębiorstwa są własnością państwa.

(13)

Dnia 26 czerwca 2012 r. Hidroelectrica została objęta postępowaniem w związku z niewypłacalnością (5), które zakończyło się dnia 26 czerwca 2013 r. (6). Dnia 25 lutego 2014 r. Hidroelectrica została ponownie objęta postępowaniem w związku z niewypłacalnością.

(14)

Dostawcami, z którymi Hidroelectrica zawarła umowy będące przedmiotem postępowania, są Termoelectrica i Electrocentrale Deva, dwa przedsiębiorstwa produkujące energię elektryczną wytwarzaną na bazie węgla będące, bezpośrednio lub pośrednio, własnością państwa, z roczną zdolnością produkcyjną wynoszącą w dniu podpisania umów odpowiednio 1,7 TW i 1,3 TW oraz z udziałem w rynku w wysokości 3 % i 5 % w 2009 r. (7) oraz 1,9 % i 4,1 % w 2011 r. (8). Termoelectrica i Electrocentrale Deva prowadziły sprzedaż energii elektrycznej produkowanej z lokalnego węgla pozyskanego z drogich, niekonkurencyjnych lokalnych kopalń (9).

(15)

Electrocentrale Deva była jednostką gospodarczą Termoelectriki do końca grudnia 2001 r., gdy została do niej włączona jako odrębne przedsiębiorstwo, wraz z innymi jednostkami gospodarczymi będącymi własnością państwa (CE Craiova, Electrocentrale Bucuresti, CE Rovinari itp.). Do dnia 27 marca 2012 r. Termoelectrica była wyłącznym akcjonariuszem Electrocentrale Deva.

(16)

W sektorze wytwarzania energii elektrycznej w Rumunii dominują przedsiębiorstwa kontrolowane przez państwo, których łączny udział w rynku wynosi około 90 % (10). W 2011 r. całkowita produkcja energii elektrycznej netto w Rumunii wyniosła 60,38 TWh. Wytwarzanie energii opiera się głównie na hydroelektrowniach (ok. 28 % całkowitego wytwarzania), hydroelektrowniach (ok. 18 %) i paliwach kopalnych (ok. 51 %) (11).

(17)

Rumuński rynek jest powiązany w szczególności z rynkiem bułgarskim, o zdolności przesyłowej netto wynoszącej 400 MW w latach 2009–2010, i z rynkiem węgierskim, o zdolności przesyłowej netto wynoszącej 500–800 MW w latach 2009–2010. Z powodu ograniczenia przesyłowego zdolność netto wynikająca z powiązania z przedmiotowymi państwami członkowskimi nie była w tym okresie w pełni wykorzystana. W latach 2009–2011 przepływ energii elektrycznej importowanej do Rumunii i eksportowanej z Rumunii przedstawiał się następująco: (i) w 2009 r. import energii elektrycznej wyniósł 676 GWh, zaś eksport – 3 154 GWh (ok. 4,8 % całkowitej energii elektrycznej produkowanej w Rumunii); (ii) w 2010 r. import energii elektrycznej wyniósł 943 GWh, zaś eksport – 3 854 GWh (ok. 3,4 % całkowitej energii elektrycznej produkowanej w Rumunii); (iii) w 2011 r. import energii elektrycznej wyniósł 1 036 GWh, zaś eksport – 2 942 GWh (ok. 2,8 % całkowitej energii elektrycznej produkowanej w Rumunii).

(18)

Umowę z Termoelectricą zawarto dnia 30 lipca 2008 r. (12), zaś umowę z Electrocentrale Deva – dnia 9 czerwca 2009 r. (w niniejszej decyzji zwane dalej łącznie „Umowami”) na okres dziesięciu lat. Pod koniec sierpnia 2012 r., w trakcie procedury związanej z niewypłacalnością Hidroelectriki, nadzorca sądowy Hidroelectriki, Euro-Insol, rozwiązał Umowy (13).

(19)

W pismach skierowanych do Ministerstwa Gospodarki i Handlu Termoelectrica i Electrocentrale Deva zwróciły się z wnioskiem o zgodę na podpisanie Umów, jak wskazano w motywach 20–22.

(20)

Dnia 15 lipca 2008 r. pismem nr 7323 Termoelectrica stwierdziła co następuje: „[…] Termoelectrica SA przeanalizowała kilka metod rozwiązania tego pilnego problemu i stwierdziła, że jedyne rozwiązanie mające szanse szybkiego powodzenia, które nie wymaga zatwierdzenia UE, jest następujące: podpisanie długoterminowej (10-letniej) umowy między Termoelectrica SA a Hidroelectrica SA na zakup energii elektrycznej produkowanej przez jednostkę gospodarczą nr 4 CET Paroșeni. Cena oferty będzie ceną ustanowioną przez ANRE dla CET Paroșeni na rynku regulowanym, opartą na uzasadnionych kosztach Termoelectriki SA; oraz podpisanie długoterminowej (ok. 10-letniej) umowy na dostawę węgla z Compania Națională a Huilei Petroșani. W odniesieniu do Termoelectrica SA (SE Paroșeni), a nawet do Compania Națională a Huilei (14), rozwiązanie takie […] zapewniłoby tym dwóm przedsiębiorstwom zlokalizowanym w Jiu Valley długoterminową przyszłość”.

(21)

Dnia 27 maja 2009 r. pismem nr 10855 Electrocentrale Deva zwróciła się z następującym wnioskiem: „[…] Aby zapobiec upadłości spółki i stworzyć warunki konieczne do finansowania i realizacji inwestycji niezbędnych do dalszej działalności, zwracamy się o udzielenie zgody na negocjacje i zawarcie 10-letniej umowy między Electrocentrale Deva a Hidroelectrica București na dodatkową sprzedaż spółce Hidroelectrica energii elektrycznej w ilości odpowiadającej średniej mocy 150 MW poza ilością dostarczaną na regulowanym rynku i po cenie zatwierdzonej przez ANRE, która pokryje uzasadnione koszty produkcji”.

(22)

Wspomniane dwa pisma zostały zatwierdzone przez przedstawicieli rumuńskiego Ministerstwa Gospodarki i Handlu na szczeblu ministra lub sekretarza stanu. W Umowach określono, że zostały one zawarte na podstawie tych pism.

(23)

Według warunków umowy z Termoelectricą ani Hidroelectrica ani Termoelectrica nie miały możliwości rozwiązania umowy. Według warunków określonych w umowie z Electrocentrale Deva zarówno Hidroelectrica, jak i Electrocentrale Deva miały możliwość rozwiązania umowy w następujących okolicznościach: (i) w przypadku utraty przez jedną ze stron statusu producenta w terminie 5 dni roboczych od dnia utraty tego statusu; (ii) w przypadku odmowy jednej ze stron zawarcia nowej umowy lub zmiany obowiązującej umowy w sytuacji, gdy zmieniły się okoliczności gospodarcze i techniczne, które występowały w dniu zawarcia tej umowy; (iii) w innych przypadkach określonych w obowiązujących przepisach lub regulacjach (15).

(24)

Umowa z Termoelectricą zawierała następujące elementy: (i) cena określona w umowie będzie corocznie ustalana przez rumuński organ regulacyjny w zakresie energii („ANRE”) w oparciu o koszty produkcji uzasadnione przez Termoelectricę; (ii) Hidroelectrica zakupi całość energii elektrycznej wyprodukowanej każdego miesiąca przez elektrownię Paroseni (16). Od dnia podpisania umowy do dnia jej rozwiązania przez nadzorcę sądowego była ona ośmiokrotnie zmieniana (siedem aneksów dotyczyło korekty ceny) (17).

(25)

Umowa z Electrocentrale Deva zawierała następujące elementy: (i) cena określona w umowie będzie ustalana przez ANRE w oparciu o koszty produkcji uzasadnione przez Electrocentrale Deva; (ii) w przypadku zaprzestania regulacji cen energii elektrycznej przez ANRE, cena ma być negocjowana przez strony i ma nie być niższa niż cena określona w umowie w roku poprzednim; (iii) strony umowy nie naliczają kary ani innych opłat w przypadku, gdy sprzedawca nie dostarczy ilości energii elektrycznej określonej w umowie lub gdy kupujący nie dokona zapłaty w wysokości ceny określonej w umowie (18). Od dnia podpisania umowy do dnia jej rozwiązania przez nadzorcę sądowego była ona pięciokrotnie (19) zmieniana (wszystkie zmiany dotyczyły korekty ceny).

(26)

Pomimo jasnych przepisów zawartych w obu umowach, w których określono, że cenę umowną co do zasady ustala ANRE, w praktyce korekty cen odbywały się po zatwierdzeniu przez Ministerstwo Gospodarki i Handlu, poza trzema wyjątkami (20).

(27)

Na przykład Hidroelectrica pismem (data nieczytelna) zwróciła się do Ministerstwa Gospodarki i Handlu o zatwierdzenie korekty cen na okres od dnia 1 sierpnia 2009 r. do dnia 31 grudnia 2009 r. z uwagi na „wzrost kosztów produkcji”. W tym samym piśmie jasno wskazano, że „celem zawarcia i wykonania przedmiotowych dwóch umów jest sprzedaż na rynku konkurencyjnym określonej ilości energii elektrycznej wytwarzanej na bazie węgla kamiennego w połączeniu z energią wodną oraz zapewnienie dwóm producentom energii termalnej umów przyjętych przez instytucje finansowe jako hipoteka, w celu uzyskania długoterminowych pożyczek niezbędnych do przeprowadzenia inwestycji wymaganych do utrzymania licencji na produkcję energii elektrycznej”.

(28)

Podobnie w innym piśmie Hidroelectrica zwróciła się do Ministerstwa Gospodarki i Handlu o zgodę na utrzymanie ceny z 2009 r. w wysokości 230 RON/MWh na okres od dnia 1 stycznia 2010 r. do dnia 31 marca 2010 r. w celu „uzyskania przychodów wymaganych do kontynuacji trwającej restrukturyzacji przedsiębiorstwa zajmującego się produkcją węgla kamiennego na potrzeby wytwarzania energii elektrycznej i przedsiębiorstwa zajmującego się wytwarzaniem energii termalnej […]”.

(29)

Ponadto po zawarciu Umów pismem nr 6547 z 2011 r. Hidroelectrica zwróciła się do Ministerstwa Gospodarki i Handlu o zatwierdzenie korekty cen na 2011 r. w celu umożliwienia spółkom Termoelectrica i Electrocentrale Deva „uzyskania długoterminowych pożyczek niezbędnych do przeprowadzenia inwestycji wymaganych do utrzymania licencji na produkcję energii elektrycznej oraz do uzyskania przychodów niezbędnych do restrukturyzacji przedsiębiorstwa Compania Nationala a Huilei zajmującego się produkcją”.

(30)

We wszystkich pismach jasno stwierdzono, że Hidroelectrica zwracała się do Ministerstwa Gospodarki i Handlu o zgodę na „upoważnienie kierownictwa wykonawczego przedmiotowych trzech producentów energii elektrycznej do podpisania aneksów dotyczących nowych cen”.

(31)

Ponadto we wszystkich aneksach do Umów dotyczących korekt cen odnoszono się do wewnętrznych pism przesłanych przez Hidroelectricę i, poza trzema wyjątkami, o których mowa w motywie 26, zatwierdzonych albo przez Ministerstwo Gospodarki i Handlu, albo przez sekretarza stanu w Ministerstwie Gospodarki i Handlu, na podstawie których to pism zatwierdzono przedmiotowe zmiany cen (21).

(32)

Ilość zakupionej energii elektrycznej i średnie ceny, za jakie nabyto energię zgodnie z Umowami w latach 2009–2011, przedstawiają się następująco (22):

(33)

Obrót energią elektryczną w Rumunii odbywa się głównie na dwóch rynkach: (i) na regulowanym rynku energii elektrycznej, na którym obrót energią elektryczną odbywa się w oparciu o regulowane taryfy i na uregulowanych warunkach; oraz (ii) na konkurencyjnym rynku energii elektrycznej, na którym obowiązuje wolny obrót energią elektryczną, w tym obrót na mocy dwóch głównych rodzajów umów: stosunkowo standardowych umów dwustronnych stosowanych w obrocie na rynku scentralizowanym oraz swobodnie negocjowanych umów dwustronnych na tzw. rynku umów negocjowanych bezpośrednio.

(34)

Transakcje na regulowanym rynku energii elektrycznej realizuje się w ramach umów kupna-sprzedaży zawieranych między wytwórcami/producentami działającymi na rynku regulowanym, w tym Hidroelectricą, a „dostawcami z urzędu”, którzy zapewniają dystrybucję energii elektrycznej do użytkowników końcowych. Kwalifikowalni klienci dokonują zakupu energii elektrycznej według regulowanych taryf. Na rynku regulowanym ANRE każdego roku ustala ex ante ceny i ilości energii elektrycznej, którą wytwórcy/producenci mają dostarczyć. Przed okresem obejmującym lata 2009–2010, w którym zaczęto realizować umowy będące przedmiotem postępowania, 56–61 % energii elektrycznej zużywanej w Rumunii było przedmiotem obrotu na rynku regulowanym.

(35)

Od 2005 r. konkurencyjny rynek energii elektrycznej w Rumunii jest podzielony na pięć specjalnych rynków: (i) rynki scentralizowane zarządzane przez OPCOM; (ii) rynek umów negocjowanych bezpośrednio; (iii) rynek usług pomocniczych; (iv) rynek bilansujący; oraz (v) rynek eksportowy.

(36)

Rynkami scentralizowanymi zarządza OPCOM. OPCOM utworzono w 2001 r. na podstawie decyzji rządu nr 627/2000 jako spółkę akcyjną będącą spółką zależną należącą w 100 % do Transelectriki, operatora systemu przesyłowego. Na mocy licencji przyznanej przez ANRE, OPCOM wyznaczono jako platformę hurtowego obrotu energią elektryczną w Rumunii. OPCOM jest jedyną towarową giełdą energii w Rumunii, która zapewnia miejsce obrotu energią elektryczną i pełni rolę wspomagającą.

(37)

Na OPCOM istnieje pięć rodzajów segmentów rynku: (i) rynek dnia następnego; (ii) rynek dnia bieżącego (23); (iii) scentralizowane rynki bilateralne, czyli scentralizowany rynek umów dwustronnych zawieranych na zasadach aukcji publicznej „OPCOM-PCCB” i scentralizowany rynek umów dwustronnych zawieranych na zasadach ciągłych negocjacji – CMBC-CN; (iv) scentralizowany rynek zielonych certyfikatów; oraz (v) platforma handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych. Transakcje na OPCOM rozpoczęły się dopiero w 2005 r. i wyłącznie w segmentach rynku dnia następnego i rynku OPCOM-PCCB.

(38)

Umowy zawarto w Rumunii na rynku umów negocjowanych bezpośrednio, który jest segmentem rynku podlegającym ocenie w niniejszej sprawie.

(39)

W ramach segmentu rynku OPCOM-PCCB OPCOM organizuje aukcje publiczne na kupno i sprzedaż energii elektrycznej. Producenci/dostawcy/konsumenci składają operatorowi rynku oferty kupna/sprzedaży. W każdej ofercie strony muszą określić: (i) minimalną cenę sprzedaży energii elektrycznej albo maksymalną cenę kupna energii elektrycznej; oraz (ii) umowę ramową, na podstawie której strona składająca ofertę zamierza dostarczać/kupować energię elektryczną. W ofertach sprzedaży i kupna podaje się warunki dostawy, w tym ilość energii elektrycznej, długość trwania dostaw (co najmniej jeden miesiąc, a maksymalnie jeden rok), a także przewidywaną umowę ramową. Ustalenie ceny odbywa się zgodnie z zasadą przyjęcia ceny najodpowiedniejszej oferty. Przed okresem obejmującym lata 2009 i 2010, w którym zaczęto realizować Umowy, sprzedaż na rynku OPCOM-PCCB stanowiła mniej niż 7 % energii elektrycznej produkowanej w Rumunii.

(40)

Po opublikowaniu decyzji o wszczęciu postępowania Komisja przyjęła decyzję na podstawie art. 102 Traktatu, w której ustaliła, że towarowa giełda energii zarządzana przez OPCOM stanowi właściwy rynek usług, na którym OPCOM jest podmiotem dominującym, odrębny od rynku umów negocjowanych bezpośrednio (24).

(41)

Rynek umów negocjowanych bezpośrednio jest wolnym rynkiem, który nie podlega regulacji ANRE. Umawiające się strony negocjują dwustronnie ilość, ceny i inne klauzule umowne. Zapewnia to stronom większy stopień elastyczności w zakresie negocjacji zasad i warunków umów sprzedaży. Warunki umów są poufne.

(42)

Pismem z dnia 21 lutego 2014 r. Komisja zwróciła się do władz rumuńskich o przedłożenie informacji na temat umów negocjowanych dwustronnie zawartych w ramach rynku rumuńskiego, innych niż Umowy, lecz o porównywalnym okresie obowiązywania i dotyczących porównywalnych ilości dostarczanej energii elektrycznej. Prośba Komisji dotyczyła wszystkich rumuńskich dostawców energii elektrycznej zarówno państwowych, jak i prywatnych. Dnia 14 maja 2014 r. władze rumuńskie przedstawiły wymagane kluczowe elementy wszystkich umów podpisanych przez podmioty kupujące energię elektryczną, których roczne zużycie energii elektrycznej było wyższe niż 150 GWh w przypadku każdego roku w latach 2009–2011 (25).

(43)

Władze rumuńskie podkreśliły, że wszystkie umowy zawarte w okresie objętym postępowaniem na rynku detalicznym na warunkach konkurencyjnych przez odbiorców niebędących gospodarstwami domowymi podlegały gromadzeniu danych przeprowadzonemu ad hoc na żądanie Komisji. W szczególności władze rumuńskie przedłożyły 75 zbiorów rocznych danych pochodzących z umów obowiązujących przez rok lub dłużej w latach 2009–2011, mających znaczenie w odniesieniu do przedmiotowej sprawy. Komisja rozumie, że władze rumuńskie przedłożyły istotne dane dotyczące wszystkich umów spełniających kryteria wymagane przez Komisję (porównywalne okresy obowiązywania i ilości) w latach 2009–2011 objętych postępowaniem. Umowy będące przedmiotem postępowania obejmowały około 17 % całkowitej ilości energii elektrycznej objętej umowami negocjowanymi bezpośrednio zawartymi w latach 2009–2011 i przedstawionymi przez Rumunię.

(44)

Z danych przedłożonych przez władze rumuńskie wynika, że poziom najwyższych cen uiszczanych na wolnym rynku sprzedaży detalicznej energii elektrycznej w latach 2009–2011 wynosił odpowiednio 266,5 RON/MWh w 2009 r., 229,96 RON/MWh w 2010 r. i 232,33 RON/MWh w 2011 r. Każda z tych umów rozpatrywana odrębnie obejmowała jednak mniejsze ilości niż każda z Umów będących przedmiotem postępowania.

(45)

Z analizy informacji dotyczących umów zawartych przez dostawców innych niż Termoelectrica i Electrocentrale Deva wynika, że w 2009 r., w momencie rozpoczęcia realizacji Umów będących przedmiotem postępowania, żaden inny dostawca nie zawarł umowy na dostawę, która byłaby w wystarczającym stopniu podobna do przedmiotowych dwóch Umów pod względem ilości (około 900 GWh i 500 GWh każda) i czasu trwania (10 lat). W pełni miarodajne porównanie Umów możliwe jest jedynie w odniesieniu do innych umów na takie same ilości, o takim samym czasie trwania lub takiej samej dacie wejścia w życie. Z uwagi na fakt, że nie istniały takie w pełni porównywalne umowy, konieczne było przeprowadzenie analizy ekonometrycznej, w której uwzględniono różnice między umowami – przesłanki i wyniki te analizy przedstawiono w motywach 77–80 i w załączniku.

(46)

W latach 2009–2011 Hidroelectrica sprzedawała również około 60 % swojej energii elektrycznej innym prywatnym kupującym na podstawie długoterminowych umów sprzedaży hurtowej i detalicznej, będących przedmiotem postępowania Komisji (26). Ceny sprzedaży Hidroelectrica określone w tych umowach były ponad 40 % niższe niż hurtowe ceny zakupu płacone średnio przez Hidroelectricę spółkom Termoelectrica i Electrocentrale Deva. Przykładowo najwyższa cena sprzedaży energii elektrycznej w ramach takich umów wynosiła 159,8 RON/MWh w 2009 r. i 168 RON/MWh w 2010 r.

(47)

Hidroelectrica zawarła również umowy na dostawy mniejszych ilości energii elektrycznej z innymi stronami (27). Najwyższa cena sprzedaży energii elektrycznej w ramach takich umów na sprzedaż detaliczną w okresie odniesienia wynosiła 185 RON/MWh w 2009 r., 190 RON/MWh w 2010 r. i 160 RON/MW w 2011 r., co stanowi średnio około 13 % mniej niż hurtowa cena zakupu zapłacona przez Hidroelectricę spółkom Termoelectrica i Electrocentrale Deva.

(48)

Należąca do Termoelectriki elektrownia Paroseni, która w rzeczywistości dostarczyła ilość energii elektrycznej zakupioną w ramach Umowy z Termoelectricą, stała się odrębną jednostką i została wpisana do rumuńskiego rejestru handlowego pod nazwą Electrocentrale Paroseni dnia 11 lipca 2011 r. (28). Dnia 22 września 2011 r. Electrocentrale Paroseni przejęła wszystkie prawa i obowiązki spółki Termoelectrica w ramach swojej Umowy z Hidroelectricą. Electrocentrale Paroseni dostarczała energię elektryczną spółce Hidroelectrica we wrześniu i październiku 2011 r., choć w niewielkich ilościach.

(49)

W dniu wstrzymania dostaw na mocy Umów, Termoelectrica nadal była wyłącznym akcjonariuszem zarówno Electrocentrale Deva, jak i Electrocentrale Paroseni.

(50)

Dekretem nadzwyczajnego nr 84/2011 (29) przeprowadzono zamianę długu na kapitał własny między Termoelectricą a państwem. W związku z tym Termoelectrica przekazała państwu akcje, które posiadała w różnych spółkach (Electrocentrale Deva, Electrocentrale Paroseni i Electrocentrale Bucuresti), jako spłatę swoich długów wobec państwa. Tego przekazania akcji dokonano w oparciu o sprawozdania z oceny sporządzone przez niezależnego oceniającego.

(51)

Electrocentrale Paroșeni i Electrocentrale Deva zostały połączone w jeden podmiot prawny o nazwie Complexul Energetic Hunedoara („CEH”), spółkę będącą w całości własnością państwa, wpisaną do rumuńskiego rejestru handlowego dnia 1 listopada 2012 r. Spółka CEH przejęła wszystkie prawa i obowiązki Electrocentrale Paroseni i Electrocentrale Deva. Dnia 1 sierpnia 2013 r. spółka CEH przejęła również Societatea Nationala a Huilei, spółkę typu spin off wydzieloną z kopalni należących do spółki Compania Nationala a Huilei będącej własnością państwa, która dostarczała węgiel Termoelectrice i Electrocentrale Deva. Obecnie wszystkie trzy spółki kwalifikuje się jako oddziały spółki CEH, nieposiadające osobowości prawnej.

(52)

Termoelectrica jest spółką w stanie likwidacji (30) i posiada aktywa o wartości rynkowej wynoszącej około 80 mln EUR oraz wartość likwidacyjną wynoszącą około 60,5 mln EUR zgodnie ze sprawozdaniem z dnia 1 października 2013 r. Długi Electrocentrale Deva, Electrocentrale Paroseni i Electrocentrale Bucuresti pozostały jednak w Termoelectrice.

(53)

W celu ułatwienia zrozumienia wzajemnych powiązań na poniższym wykresie przedstawiono rozwój wydarzeń po 2011 r. w odniesieniu do spółek Termoelectrica i Electrocentrale Deva, jak również różne powiązania wyjaśnione w motywach 48–52:

(54)

W decyzji o wszczęciu postępowania Komisja wyraziła wątpliwości w kwestii tego, czy ceny za zakup energii elektrycznej w ramach Umów były zgodnie z rynkiem wewnętrznym oraz czy stanowiły pomoc państwa. W przypadku gdyby umowy te faktycznie stanowiły pomoc państwa, Komisja wyraziła wątpliwości dotyczące zgodności takiej pomocy z Traktatem.

(55)

Komisja porównała ceny określone w Umowach z cenami, po których energia elektryczna była sprzedawana na rynku OPCOM-PCCB, i zauważyła, że ceny, po których Hidroelectrica zakupiła energię elektryczną od domniemanych beneficjentów były od 40 % do 55 % wyższe od aktualnych cen energii elektrycznej na wolnym rynku wymiany energii elektrycznej OPCOM-PCCB. Uznano zatem, że Hidroelectrica poniosła wyższe koszty niż to konieczne, natomiast domniemani beneficjenci otrzymali pomoc, która zwiększyła ich przychody, przy czym nie była ona ukierunkowana na żaden konkretny cel leżący we wspólnym interesie. Komisja przyjęła zatem wstępną opinię, że domniemani beneficjenci odnieśli nienależne korzyści w postaci sztucznie zawyżonych cen energii elektrycznej przewidzianych w ich Umowach i ich kolejnych zmianach.

(56)

Komisja doszła do wstępnego wniosku, że taryfy opłat za energię elektryczną będące przedmiotem badań są selektywne, gdyż miały zastosowanie tylko do niektórych przedsiębiorstw.

(57)

Ponadto Komisja wstępnie zajęła stanowisko, że preferencyjne taryfy opłat za energię elektryczną mogły wiązać się z przekazaniem zasobów państwowych, które można by było przypisać państwu, ponieważ Hidroelectrica kontrolowana była przez państwo rumuńskie (Rumunia posiadała 80,06 % jej kapitału podstawowego). Ponadto Komisja odniosła się do rozporządzenia ministra nr 445/2009, na mocy którego przedstawiciele Ministerstwa Gospodarki, Handlu i Otoczenia Biznesu, członkowie zarządów spółek energetycznych będących własnością państwa mieli obowiązek zapewnić, aby od dnia 31 marca 2010 r. energia elektryczna przeznaczona do sprzedaży na rynku hurtowym była sprzedawana wyłącznie na rynku OPCOM.

(58)

W rezultacie przedstawiciele Ministerstwa Gospodarki i Handlu mieli kontrolę nad praktykami dotyczącymi zawierania umów w spółkach, których właścicielem jest państwo, w tym nad praktykami dotyczącymi zawierania umów z Hidroelectricą, lub przynajmniej mieli na nie wpływ. Mogło to wpłynąć na handel wewnątrzunijny w rozumieniu art. 107 ust. 1 Traktatu.

(59)

Zgodnie ze wstępnym wnioskiem Komisji, jeżeli Umowy wiązały się z pomocą państwa, zostałyby uznane za pomoc przyznaną z naruszeniem obowiązku zgłaszania i klauzuli zawieszającej, które określono w art. 108 ust. 3 Traktatu.

(60)

W świetle powyższych ustaleń Komisja doszła do wstępnego wniosku, że preferencyjne taryfy opłat za energię elektryczną potencjalnie mogły wiązać się z pomocą państwa i wezwała Rumunię do przedstawienia stosownych informacji umożliwiających wyjaśnienie tych wątpliwości.

(61)

Władze rumuńskie powstrzymały się od przedstawienia jakichkolwiek uwag dotyczących kwestii, czy Umowy wiązały się z pomocą państwa. Dnia 24 marca 2013 r. Rumunia przedstawiła uwagi dotyczące uwag stron trzecich na temat innych spraw związanych z Hidroelectricą, które również zostały objęte postępowaniem Komisji (31). Władze rumuńskie ponownie powstrzymały się od przedstawienia jakichkolwiek opinii.

(62)

W ramach formalnego postępowania wyjaśniającego zwrócono się do władz rumuńskich o wyjaśnienie ekonomicznych przesłanek zwarcia Umów. Rumunia nie przedstawiła żadnego uzasadnienia tej kwestii. Rumunia argumentowała jedynie, że Umowy umożliwiły spółce Hidroelectrica skuteczniejsze ilościowe określenie maksymalnej wartości kosztów poniesionych podczas zakupu energii elektrycznej, zapewniając jej ochronę w przypadku wahań cen na rynku transakcji natychmiastowych.

(63)

Ponadto władze rumuńskie wyjaśniły również, że Umowy nie były umowami dotyczącymi pomocy, jak określono w sprawozdaniu sporządzonym przez nadzorcę sądowego dotyczącym przyczyn niewypłacalności Hidroelectriki (32). Zgodnie z tym sprawozdaniem umowy dotyczące pomocy są umowami zawartymi przez Hidroelectricę w celu uwzględnienia przerw w ciągłości jej produkcji. Celem tego typu umowy jest zapobieganie wypłatom odszkodowań związanych z nieprzestrzeganiem zobowiązania umownego dotyczącego dostaw.

(64)

Władze rumuńskie wyjaśniły (33), dlaczego z wyjątkiem trzech przykładów wymienionych w motywie 28, w praktyce ANRE nie ustalało cen umownych przewidzianych w Umowach. Wyjaśniono, że Umów nie zawarto na rynku regulowanym i w związku z tym ceny nie zostały skorygowane przez ANRE. Władze rumuńskie wyjaśniły także, że: (i) początkowo ANRE przedstawiło Ministerstwu Gospodarki i Handlu minimalny i maksymalny próg, na podstawie których ustalano ceny; (ii) takie progi zostały ustalone na podstawie jednoznacznych technicznych parametrów określonych dla producentów energii elektrycznej i ciepła; (iii) ANRE następnie przestało stosować tę praktykę i przejęło ją Ministerstwo Gospodarki i Handlu, w oparciu o podobne zasady do tych stosowanych przez ANRE.

(65)

Jeżeli chodzi o Umowę z Termoelectricą władze rumuńskie potwierdziły, że Hidroelectrica była jedynym odbiorcą energii elektrycznej pochodzącej z elektrowni Termoelectriki Paroseni. Ponadto wyjaśniono, że Hidroelectrica nie zakupiła całej ilości energii elektrycznej, jak początkowo szacowano w ramach Umowy, ale zamiast tego zakupiła jedynie ilość konieczną do pokrycia wahań produkcji spowodowanych niemożliwą do przewidzenia zmianą warunków hydrologicznych.

(66)

W odniesieniu do Umowy z Electrocentrale Deva władze rumuńskie wyjaśniły, że w okresie odniesienia w latach 2009–2011, Electrocentrale Deva sprzedawało energię elektryczną również klientom innym niż Hidroelectrica. Wykazano zatem, że w latach 2010 i 2011 spółka Electrocentrale Deva sprzedawała duże ilości energii elektrycznej (porównywalne lub nawet większe ilości) klientom innym niż Hidroelectrica po porównywalnych cenach (34).

(67)

W swoich wstępnych uwagach dotyczących decyzji o wszczęciu postępowania zarówno Termoelectrica, jak i Electrocentrale Deva twierdziły, że ani początkowe ceny umowne, ani ich późniejsze zmiany nie przyniosły im żadnych korzyści, argumentując, że takie ceny zostały ustalone przez ANRE i obliczone na podstawie ich kosztów produkcji.

(68)

Ponadto Rumunia argumentowała, że późniejsze zmiany cen umownych były spowodowane wzrostem cen ropy (35) lub węgla (36). Electrocentrale Deva twierdziło również, że cena energii elektrycznej w około 70 % zależała od ceny węgla.

(69)

W niniejszej decyzji Komisja sprawdza, czy Termoelectrica i Electrocentrale Deva otrzymały pomoc państwa w rozumieniu art. 107 ust. 1 Traktatu (zob. motyw 101), a jeżeli tak, to czy pomoc taka może być zgodna z rynkiem wewnętrznym (zob. motywy 102–105).

(70)

Artykuł 107 ust. 1 Traktatu stanowi, że wszelka pomoc przyznawana przez państwo członkowskie lub przy użyciu zasobów państwowych w jakiejkolwiek formie, która zakłóca lub grozi zakłóceniem konkurencji poprzez sprzyjanie niektórym przedsiębiorstwom lub produkcji niektórych towarów oraz wpływa na wymianę handlową między państwami członkowskimi, jest niezgodna z rynkiem wewnętrznym.

(71)

Kryteria, o których mowa w art. 107 ust. 1 Traktatu, mają charakter kumulacyjny i w związku z tym, aby środek mógł kwalifikować się jako pomoc państwa, muszą być spełnione jednocześnie wszystkie warunki.

(72)

Do celów art. 107 ust. 1 Traktatu, aby określić, czy korzyść gospodarcza niedostępna w innym przypadku na warunkach rynkowych została przyznana Termoelectrice i Electrocentrale Deva w rezultacie zawarcia i realizacji Umów, konieczne jest określenie wysokości cen rynkowych w Rumunii w latach 2009–2011 w przypadku podobnych transakcji.

(73)

W tej kwestii, w przeciwieństwie do wstępnej opinii przedstawionej w decyzji o wszczęciu postępowania, w ramach postępowania ustalono, że warunki i czas trwania umów na dostawę energii elektrycznej zawartych w ramach OPCOM-PCCB, nie są w wystarczającym stopniu podobne do Umów będących przedmiotem postępowania, zwłaszcza w zakresie czasu trwania oraz specjalnie dostosowanych, negocjowanych dwustronnie warunków (motywy 18, 23, 24, 25, 39 i 40). Na dobrze funkcjonujących rynkach energii elektrycznej posiadających odpowiedni poziom płynności oraz instrumenty pozwalające przewidzieć ceny przyszłych dostaw, ceny w ramach transakcji natychmiastowych stanowią dobry wskaźnik lub wskaźnik zastępczy cen rynkowych, które można wykorzystać jako punkty odniesienia służące do oceny poziomów cen w danych umowach. W tym przypadku jednak, biorąc pod uwagę stosunkowo duży odsetek zapotrzebowania w 2009 r. nadal zaspokajanego w Rumunii według taryf regulowanych, ograniczoną płynność platform handlowych OPCOM w latach 2009–2011 oraz fakt, że towarowe giełdy energii zarządzane przez OPCOM zostały określone jako rynek właściwy na potrzeby prawa antymonopolowego ze względu na nadużywanie przez OPCOM pozycji dominującej (motywy 34–40), należy zastosować odpowiednie punkty odniesienia inne niż ceny na rynku OPCOM PCCB w celu przeprowadzenia oceny możliwego występowania korzyści gospodarczej w odniesieniu do cen rynkowych.

(74)

W tym kontekście jednak podobieństwo cen zapłaconych przez kupujących innych niż Hidroelectrica ani uzasadnienie oparte na kosztach przedstawione przez Rumunię i innych beneficjentów (motywy 66–68) nie wskazuje w jednoznaczny sposób, że warunki umowy i odnośne ceny były zgodne z warunkami rynkowymi.

(75)

W rzeczywistości ceny zapłacone spółce Electrocentrale Deva przez Hidroelectricę w latach 2009–2011 były podobne do cen zapłaconych przez inne państwowe i prywatne spółki prowadzące dystrybucję energii elektrycznej, które kupowały energię elektryczną od Electrocentrale Deva. Transakcje te miały jednak miejsce między Electrocentrale Deva a spółkami prowadzącymi dystrybucję energii elektrycznej, które sprzedawały energię elektryczną gospodarstwom domowym i małym przedsiębiorstwom na rynku detalicznym po regulowanych cenach i na regulowanych zasadach (motyw 34). Hidroelectrica kupowała energię elektryczną na rynku hurtowym w celu odsprzedania jej detalicznym konsumentom przemysłowym lub przedsiębiorcom handlowym na rynku konkurencyjnym, na którym ceny i ilości nie były regulowane, a kupujący mogli wstrzymać się od kupowania od sprzedawców oferujących wysokie ceny, takich jak Termoelectrica i Electrocentrale Deva, i wybrać tańszego dostawcę, niezależnie od jego kosztów produkcji. W związku z tym, nawet jeżeli ceny były podobne oraz przy założeniu, że sprzedaż Termoelectriki i Electrocentrale Deva na rynku regulowanym umożliwiała zwrot kosztów, ceny płacone Termoelectrice i Electrocentrale Deva przez spółki prowadzące dystrybucję energii elektrycznej nie są porównywalne z cenami płaconymi przez Hidroelectricę na wolnym rynku konkurencyjnym ani nie mogą stanowić dla nich odpowiedniego punktu odniesienia.

(76)

Podobnie w uzasadnieniu kosztów przedstawionym przez Termoelectricę i Electrocentrale Deva oraz władze rumuńskie wyjaśniono jedynie, dlaczego ceny sprzedaży, które oferować mogły Termoelectrica i Electrocentrale Deva bez ponoszenia strat, były wysokie. Uzasadnienie to nie świadczy o zgodności tych cen z cenami rynkowymi określonymi na konkurencyjnych warunkach, takich jak warunki na których Hidroelectrica powinna była zawrzeć i realizować Umowy, jeżeli Umowy te miałby zostać uznane za niewiążące się z przyznaniem pomocy państwa.

(77)

W celu ustalenia, czy ceny umowne były zgodne z warunkami rynkowymi panującymi w Rumunii, właściwe jest porównanie ich z warunkami cenowymi obowiązującymi w przypadku innych umów negocjowanych dwustronnie na wolnym rynku pochodzących z tego samego okresu co Umowy będące przedmiotem postępowania. Komisja wykorzystała zbiór danych przedstawiony przez władze rumuńskie, uznając go za najlepsze dostępne źródło dowodów odzwierciedlające warunki rynkowe panujące w Rumunii (motywy 42–45). Jak wskazano w motywie 45, żadna z długoterminowych umów zawartych lub obowiązujących w 2009 r. nie ma takiego samego charakteru jak Umowy. W związku z tym Komisja przeprowadziła analizę ekonometryczną mającą na celu oszacowanie ceny odniesienia na podstawie umów na energię elektryczną pochodzących z tego samego okresu co Umowy, obowiązujących w okresie objętym postępowaniem. Szczegółowy techniczny opis analizy ekonometrycznej i jej wyniki przedstawiono w załączniku.

(78)

W przypadku braku konkretnego odniesienia umożliwiającego określenie „warunków rynkowych” w celu sprawdzenia, czy zawarte w Umowach ceny są wyższe od poziomu rynkowego, rynkową cenę odniesienia oszacowano w przybliżeniu, w oparciu o konserwatywne podejście mianowicie poprzez uwzględnienie wszystkich istotnych odchyleń w górę od oszacowanej ceny rynkowej. W oparciu o to konserwatywne podejście Komisja porównała ceny ujęte w Umowach z rynkową ceną odniesienia w przypadku każdego roku w latach 2009–2010. Porównanie sporządzano co roku, ponieważ ceny sprzedaży w ramach Umów każdego roku podnoszono.

(79)

Z analizy wynika, że na podstawie cen odniesienia oraz przy zastosowaniu konserwatywnych założeń, ceny stosowane przez Termoelectricę dla Hydroelectriki były wyższe niż ceny rynkowe. Nawet przy należytym uwzględnieniu faktu, że porównanie transakcji w odniesieniu do Umów na poziomie hurtowym przeprowadzane jest z umowami na poziomie detalicznym, poprzez dodanie marży detalicznej w wysokości 5 % pobieranej zazwyczaj na rumuńskim rynku przez przedsiębiorców handlowych, różnica w porównaniu z cenami rynkowymi wynosiła: 18,8 RON/MWh w 2010 r. i 19,8 RON/MWh w 2011 r. w przypadku Termoelectriki oraz 17,5 RON/MWh w 2010 r. i 13,9 RON/MWh w 2011 r.

(80)

Na podstawie analizy ekonometrycznej uzyskano zatem pierwsze przesłanki świadczące o tym, że Umowy zapewniły Termoelectrice i Electrocentrale Deva korzyść gospodarczą w stosunku do warunków rynkowych. Sam jednak fakt, że ceny w ramach Umów ocenione zostały jako wyższe niż ceny odniesienia w przypadku podobnych umów, nie stanowi wystarczającego dowodu świadczącego o tym, że nie zostałyby one zawarte przez operatora rynku działającego w imieniu Hidroelectriki i że nie zostałyby utrzymane w mocy. Ze względu na obiektywne powody same wysokie poziomy cen nie muszą oznaczać przyznania sprzedawcom energii elektrycznej korzyści gospodarczej przewyższającej warunki rynkowe. Konieczne jest zatem potwierdzenie wiarygodności wyników analizy ekonometrycznej dodatkowymi dowodami świadczącymi o cenach przewyższających warunki rynkowe.

(81)

W tym kontekście należy ustalić, czy Hidroelectrica działała w sposób porównywalny z działaniami prywatnego podmiotu gospodarczego znajdującego się w podobnej sytuacji („test prywatnego inwestora”) (37). Komisja oceniła zatem, czy podmiot prywatny znajdujący się w podobnej sytuacji zachowałby się w taki sam sposób jak Hidroelectrica w przypadku zawierania i realizacji Umów. W tym kontekście istotne są następujące okoliczności opisane poniżej w motywach 82–85 oraz dotyczące zawarcia i realizacji Umów.

(82)

Po pierwsze, w momencie zawarcia Umów Hidroelectrica miała dostęp do innych tańszych źródeł energii elektrycznej na rynku, na przykład w latach 2008–2009 Nuclearelectrica zaoferowała energię elektryczną w cenie 153 RON/MWh, w porównaniu z ceną 227 RON/MWh zaproponowaną przez Termoelectricę i 230 RON/MWh przez Electrocentrale Deva (38).

(83)

Po drugie, Hidroelectrica mogła sprzedawać stronom trzecim energię elektryczną zakupioną od Termoelectriki i Electrocentrale Deva jedynie ze stratą. Jak wskazano w motywach 46 i 47 ceny sprzedaży detalicznej Hidroelectriki na wolnym rynku były znacznie niższe niż ceny zakupu hurtowego, a najwyższa cena, po której Hidroelectrica odsprzedała energię elektryczną w ramach rynku bezpośrednio negocjowanych umów wynosiła w 2010 r. 190 RON/MWh, w porównaniu z ceną zakupu wynoszącą 230 RON/MWh w przypadku Termoelectriki i 234 RON/MWh w przypadku Electrocentrale Deva. Wynika z tego, że w oparciu o te ceny Hidroelectrica odsprzedała ze startą całość energii elektrycznej mierzonej w MWh zakupioną od Termoelectriki i Electrocentrale Deva.

(84)

W tym względzie postępowanie nie dostarczyło jakichkolwiek wyjaśnień dotyczących powodów, dla których Hidroelectrica zgodziła się na zakup całej produkcji elektrowni Termoelectriki Paroseni (motyw 24). Zobowiązanie do kupienia każdej ilości energii wytworzonej przez elektrownię w długoterminowym okresie wynoszącym 10 lat wyraźnie wskazuje na fakt, że w przypadku spółki Hidroelectrica w ramach umów nie było konieczności przestrzegania zobowiązań wynikających z jej własnych umów na dostawy. Kwestia ta została ponadto potwierdzona przez Rumunię (motyw 63). Przeciwnie potrzeba wsparcia kosztownej i niekonkurencyjnej działalności tych dwóch spółek oraz zaopatrujących je kopalni węgla została zaproponowana przez osoby zarządzające spółkami Termoelectrica (motyw 20) i Electrocentrale Deva (motyw 21) i skierowana do właściwego Ministra, jako powód dla którego spółka Hidroelectrica powinna zawrzeć te Umowy.

(85)

Jeżeli jednak przedsiębiorstwo publiczne, zawierając transakcje handlowe, rozważa wsparcie zagrożonych spółek lub sektorów z powodów związanych z polityką społeczną lub gospodarczą, które nie są związane z jego interesami handlowymi, i dokonuje takich transakcji na warunkach, których nie zaakceptowałby zwykły podmiot gospodarczy (w przypadku Hidroelectriki zaakceptowane warunki dotyczą cen kupna), to może wiązać się to z nienależną korzyścią gospodarczą dla strony lub stron trzecich, w wyniku czego spełniony jest jeden z warunków stosowania art. 107 ust. 1 Traktatu.

(86)

Wynika z tego, że zawierając i realizując Umowy, Hidroelectrica nie postąpiła jak prywatny podmiot gospodarczy. W związku z tym taki test potwierdza również w sposób ilościowy wyniki analizy ekonometrycznej, wskazując, że w ramach Umów Termoelectrica i Electrocentrale Deva uzyskały korzyść gospodarczą, która w przeciwnym razie nie byłaby dostępna w warunkach rynkowych.

(87)

Przedstawione przez władze rumuńskie dane nie obejmowały długoterminowych umów zawartych na takich samych warunkach jak Umowy pod względem ilości i okresu obowiązywania. Ze względu na brak konkretnego odniesienia pozwalającego ustalić „warunki rynkowe”, Komisja porównała zatem w ujęciu rocznym ceny umowne zapłacone przez Hidroelectricę z najwyższymi cenami obowiązującymi w Rumunii w latach 2009–2011 w przypadku długoterminowych umów detalicznych przedstawionych przez Rumunię (zob. motywy 42–45).

(88)

Porównanie to opiera się na konserwatywnym założeniu, że spółki Termoelectrica i Electrocentrale Deva mogły zastąpić swoje Umowy ze spółką Hidroelectrica kilkoma umowami z innymi nabywcami na rynku oferującymi najwyższe ceny, i jest ono bardzo konserwatywne: zamiast przyjęcia jako cenę rynkową średniej, mediany lub dominaty w porównywalnych transakcjach, jako cenę rynkową przyjęto najwyższą cenę zaobserwowaną w kilku nie w pełni porównywalnych transakcjach. Biorąc pod uwagę brak jednolitości transakcji oraz występowanie możliwych czynników lub anomalii mogących przyczyniać się do wyjaśnienia poziomu cen ustalonego w transakcjach o najwyższej wartości, które przyjęto za odniesienie, podejście to jest korzystne dla beneficjenta, ponieważ może zaniżyć otrzymaną korzyść. Średnie ceny ważone ilości energii elektrycznej dostarczonej Hidroelectrice przez spółki Electrocentrale Deva i Termoelectrica w latach 2009–2011 (motyw 32) były następujące:

(89)

Z porównania tych konserwatywnych założeń wynika, że średnie ceny płacone przez Hidroelectricę na rzecz spółek Termoelectrica i Electrocentrale Deva nadal są wyższe od tych najwyższych cen w 2010 r. i 2011 r., co stanowi potwierdzenie ustaleń w ramach analizy ekonometrycznej. Ceny stosowane przez spółkę Termoelectrica wobec spółki Hidroelectrica były o 16,6 RON/MWh wyższe od najwyższych cen w 2010 r. i o 14,3 RON/MWh wyższe od najwyższych cen w 2011 r., podczas gdy ceny stosowane przez spółkę Electrocentrale Deva wobec spółki Hidroelectrica były o 9,8 RON/MWh wyższe od najwyższych cen w 2010 r. i o 4,4RON MWh wyższe od najwyższych cen w 2011 r.

(90)

Uwzględniając powyższe można stwierdzić, że za pośrednictwem Umów faworyzowano spółki Termoelectrica i Electrocentrale Deva, przyznając im korzyść ekonomiczną niedostępną w warunkach rynkowych.

(91)

Komisja stwierdza zatem, że Hidroelectrica nie postąpiła tak, jak w takiej sytuacji postąpiłby prywatny inwestor, i przyznała nienależną korzyść gospodarczą spółkom Termoelectrica i Electrocentrale Deva.

(92)

Aby uznać środek za pomoc państwa w rozumieniu art. 107 ust. 1 Traktatu, musi on zostać przyznany bezpośrednio lub pośrednio z zasobów państwowych i musi istnieć możliwość przypisania go państwu.

(93)

Jak określono w motywie 11, spółka Hidroelectrica jest bezpośrednio kontrolowana przez państwo rumuńskie. Z powyższego wynika, że te utracone przez Hidroelectricę zasoby wynoszą tyle, co utracone przez Rumunię zasoby państwowe. Państwo rumuńskie mianuje również dyrektorów zarządu przedmiotowej spółki. Ponadto dyrektorowie realizowali jednocześnie odpowiedzialność polityczną w ministerstwie kontrolującym państwowy udział kapitałowy w spółce Hidroelectrica.

(94)

Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem zdolność państwa do kontrolowania podmiotów zaangażowanych w przyznawanie środków nie potwierdza jednak w sposób automatyczny założenia, że działania podmiotów można przypisać państwu. Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej przedstawił wyjaśnienie pojęcia przypisania państwu decyzji dotyczących funduszy przedsiębiorstw publicznych w wyroku Stardust Marine. Zasoby przedsiębiorstwa publicznego traktuje się jako zasoby państwowe, a działania z nimi związane traktuje się jako możliwe do przypisania państwu, jeżeli państwo, korzystając ze swojego dominującego wpływu na takie przedsiębiorstwo, może kierować wykorzystaniem jego zasobów (39).

(95)

Trybunał Sprawiedliwości przedstawił następujące wskaźniki służące ustaleniu, czy dany środek można przypisać państwu: zintegrowanie przedsiębiorstwa publicznego ze strukturami administracji publicznej; charakter działalności przedsiębiorstwa; status prawny przedsiębiorstwa; intensywność nadzoru, jaki organy publiczne sprawują w zakresie zarządzania przedsiębiorstwem lub dowolny inny element wskazujący na zaangażowanie organów publicznych w przyjęcie środka lub na znikome prawdopodobieństwo braku takiego zaangażowania. W tym przypadku należy również uwzględnić kierunek działania umów, ich treść lub warunki w nich zawarte.

(96)

Należy zatem zbadać, czy konieczne jest uznanie, że w zawieranie obowiązujących umów i ich podtrzymanie oraz w modyfikacje cen umownych były w jakikolwiek sposób zaangażowane władze rumuńskie.

(97)

Ministerstwo Gospodarki i Handlu było przy tym aktywnie zaangażowane w proces decyzyjny dotyczący zawarcia Umów oraz w kolejne korekty ceny umownej. W szczególności spółki Termoelectrica i Electrocentrale Deva otrzymały zgodę Ministerstwa Gospodarki i Handlu na podpisanie Umów ze Hidroelectricą, z czego de facto wynika, że to państwo rumuńskie miało ostatecznie decydujący wpływ na Hidroelectricę (motywy 19–22). Potwierdza to również fakt, że spółka Hidroelectrica bezpośrednio dążyła do uzyskania zgody rumuńskiego Ministerstwa Gospodarki i Handlu w odniesieniu do korekt ceny (motywy 26–31).

(98)

Ten bezpośredni dowód potwierdza przynoszący straty charakter zakupów spółki Hidroelectrica oraz brak przesłanki ekonomicznej leżącej u podstaw zobowiązania do zakupu całej energii wyprodukowanej w elektrowni spółki Paroseni (motywy 84–85). Umowy wydają się być umotywowane trudną sytuacją finansową dwóch innych państwowych wytwórców energii elektrycznej oraz względami społecznymi dotyczącymi produkcji węgla (motywy 20–21). Ostatecznie trzy państwowe przedsiębiorstwa zajmujące się wytwarzaniem energii elektrycznej, a także państwowe kopalnie węgla, były własnością państwa i były objęte odpowiedzialnością tego państwa, od którego spółki Termoelectrica i Electrocentrale Deva pragnęły uzyskać środki na sfinansowanie ich bieżących działań.

(99)

Powyższe fakty potwierdzają, że wyrażony przez Komisję w decyzji o wszczęciu postępowania wstępny pogląd, że umowy oraz ich wykonanie nie były racjonalnymi i niezależnymi decyzjami handlowymi podejmowanymi przez spółkę Hidroelectrica, lecz wynikały z dominującego wpływu wywieranego przez państwo rumuńskie.

(100)

W związku z tym Komisja stwierdza, że istnieją bezpośrednie dowody wskazujące na to, że zawarcie umów oraz ich wdrożenie można przypisać państwu rumuńskiemu. Ponadto, biorąc pod uwagę, że zawarcie i wdrożenie umów wiąże się z utratą środków spółki Hidroelectrica, która jest przedsiębiorstwem państwowym, Komisja stwierdza, że środki te zostały przyznane w ramach środków publicznych.

(101)

Aby można było uznać środek za pomoc państwa, musi on mieć charakter szczególny lub selektywny w tym sensie, że sprzyja tylko niektórym przedsiębiorstwom lub produkcji niektórych towarów.

(102)

Umowy zostały zawarte z dwoma określonymi dostawcami, Termoelectricą i Electrocentrale Deva, przyznając im indywidualnie nienależne korzyści gospodarcze. Żaden inny dostawca energii elektrycznej na rzecz spółki Hidroelectrica nie odniósł korzyści z warunków podobnych do tych zawartych w umowach. Korzyści ekonomiczne wynikające z nadmiernie wysokich cen umownych są w związku z tym selektywne.

(103)

Gdy pomoc przyznana przez państwo członkowskie wzmacnia pozycję przedsiębiorstwa w stosunku do pozycji innych przedsiębiorstw konkurujących w ramach wewnątrzunijnej wymiany handlowej, należy uznać, że pomoc ma wpływ na te przedsiębiorstwa. W szczególności zakłada się zatem, że do zakłócenia konkurencji w rozumieniu art. 107 ust. 1 Traktatu dochodzi w momencie przyznania przez państwo korzyści finansowej przedsiębiorstwu w sektorze zliberalizowanym, w którym istnieje lub mogłaby istnieć konkurencja (40).

(104)

Spółki Termoelectrica i Electrocentrale Deva działają na rynku sprzedaży energii elektrycznej, który jest otwarty na konkurencję (motywy 35–38). Jakakolwiek korzyść ekonomiczna przyznana takim przedsiębiorstwom może spowodować, że znajdą się one w korzystniejszej sytuacji od innych konkurentów, którzy nie otrzymują takich cen w warunkach rynkowych.. W omawianym przypadku wsparcie miało na celu preferencyjne traktowanie produkcji energii elektrycznej wytwarzanej na bazie węgla, co mogłoby zakłócić konkurencję pomiędzy producentami energii elektrycznej. Ponadto rumuński rynek jest obecnie (i był w momencie wystąpienia faktów) powiązany z eksportem energii elektrycznej do innych państw członkowskich (motyw 17).

(105)

W świetle powyższego Komisja stwierdza, że umowy mogą zakłócać konkurencję i mogą mieć wpływ na handel pomiędzy państwami członkowskimi w znaczeniu art. 107 ust. 1 Traktatu.

(106)

Na podstawie argumentów przedstawionych powyżej w motywach 72–105 Komisja stwierdza, że obie Umowy dotyczą udzielenia pomocy państwa w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE względem spółek Termoelectrica i Electrocentrale Deva. Rumunia nie przestrzegała klauzuli zawieszającej na mocy art. 108 ust. 3 Traktatu. Pomoc państwa jest zatem bezprawna.

(107)

Ponieważ wdrożony przez Rumunię środek na rzecz spółek Termoelectrica i Electrocentrale Deva stanowi pomoc państwa w rozumieniu art. 107 ust. 1 Traktatu, jego zgodność musi zostać oceniona w świetle wyłączeń określonych w ust. 2 i 3 tego artykułu.

(108)

W tym przypadku pomoc zapewniła beneficjentom bieżące przychody operacyjne, które nie były specjalnie przeznaczone na jakiekolwiek szczególne inwestycje, które mogłyby się przyczynić do usprawnienia produkcji lub dystrybucji energii elektrycznej. Zgodność pomocy operacyjnej tego rodzaju z rynkiem wewnętrznym na podstawie art. 107 ust. 2 lub 3 Traktatu wymaga poddania restrykcyjnej ocenie w restrykcyjnych warunkach. Powtarzająca się i długotrwała pomoc operacyjna udzielana przez okres dwóch lat nie wydaje się być konieczna ani nie przyczynia się do osiągnięcia żadnego wyraźnego celu leżącego we wspólnym interesie Unii. Nie podjęto również decyzji dotyczącej proporcjonalności pomocy. Ponadto w każdym razie, zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości, państwo członkowskie decyduje o przedstawieniu możliwych powodów zgodności i wykazaniu, że spełnione są przesłanki do uznania takiej zgodności (41).

(109)

Władze rumuńskie nie przedstawiły żadnych możliwych powodów, na podstawie których można by uznać pomoc państwa za zgodną z rynkiem wewnętrznym pomocy państwa, a Komisja nie stwierdziła żadnych możliwych podstaw do uznania zgodności.

(110)

W świetle powyższego Komisja uważa pomoc państwa skierowaną w drodze umów za niezgodną z rynkiem wewnętrznym.

(111)

Zgodnie z Traktatem i orzecznictwem Trybunału Komisja jest uprawniona do podjęcia decyzji o tym, że zainteresowane państwo członkowskie musi wycofać lub zmienić formę pomocy w przypadku stwierdzenia niezgodności pomocy państwa z rynkiem wewnętrznym (42). Z utrwalonego orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości wynika również, że obowiązek nałożony na państwo członkowskie na mocy decyzji Komisji służy do zniesienia pomocy niezgodnej z rynkiem wewnętrznym w celu przywrócenia wcześniejszego stanu (43). W tym kontekście Trybunał ustalił, że cel ten uznaje się za osiągnięty, jeżeli beneficjent pomocy przyznanej w sposób niezgodny z prawem dokonał jej zwrotu i utracił korzyść posiadaną względem konkurentów rynkowych, a ponadto została przywrócona sytuacja sprzed wypłaty pomocy (44).

(112)

Zgodnie z przytoczonym orzecznictwem art. 14 ust. 1 rozporządzenia Rady (WE) nr 659/1999 (45) stanowi, że: „w przypadku gdy podjęte zostały decyzje negatywne w sprawach pomocy przyznanej bezprawnie, Komisja podejmuje decyzję, że zainteresowane państwo członkowskie podejmie wszelkie konieczne środki w celu windykacji pomocy od beneficjenta […]”.

(113)

W związku z tym, ponieważ przedmiotowej pomocy państwa nie zgłoszono Komisji z naruszeniem art. 108 Traktatu, a zatem uznaje się ją za niezgodną z prawem, oraz biorąc pod uwagę, że pomoc jest również niezgodna z rynkiem wewnętrznym, pomoc ta musi zostać odzyskana w celu przywrócenia sytuacji istniejącej na rynku przed przyznaniem pomocy. Proces odzyskiwania powinien obejmować czas od dnia odniesienia korzyści przez beneficjentów, to jest począwszy od dnia przekazania im pomocy, do dnia zaprzestania dostaw pod koniec 2011 r. (46), i kwota, jaką należy odzyskać, powinna być powiększona o kwotę odsetek naliczanych do dnia jej skutecznego odzyskania.

(114)

Odzyskana kwota stanowiłaby różnicę pomiędzy określoną w motywie 32 roczną średnią ceną, po jakiej Hidroelectrica dokonywała zakupu energii elektrycznej od spółek Termoelectrica i Electrocentrale Deva a najwyższymi cenami stosowanymi na rynku w każdym roku w odniesieniu do łącznych ilości przez nie dostarczanych. Różnicę wskazano w motywie 89. W oparciu o różnice cen mające zastosowanie przez roczny okres od dnia 1 stycznia 2010 r. i 1 stycznia 2011 r., do celów uproszczenia, otrzymane kwoty wymagające odzyskania wynoszą 3 656 675 RON w odniesieniu do spółki Electrocentrale Deva i 22 619 821 w odniesieniu do spółki Termoelectrica. Ewentualnie władze rumuńskie mogą oszacować kwoty w oparciu o śródroczne (np. miesięczne, dwumiesięczne) faktyczne ceny stosowane wobec spółki Hidroelectrica.

(115)

Bez względu na to, którą ze wspomnianych dwóch metod obliczeniowych użyto, kwoty te należy powiększyć o odsetki w oparciu o harmonogram rzeczywistych miesięcznych dostaw energii elektrycznej spółce Hidroelectrica w latach 2009–2011, z uwzględnieniem różnicy cen rynkowych, o której mowa w motywie 89.

(116)

Ponadto, ze względu na okoliczności tej sprawy, należy zbadać, czy obowiązek zwrotu pomocy wymaga rozszerzenia o co najmniej jeden podmiot prawny inny niż spółki Termoelectrica i Electrocentrale Deva lub zwrócenia się do tego podmiotu o spełnienie tego obowiązku w drodze sukcesji prawnej lub ciągłości gospodarczej z przedsiębiorstwem innym niż Termoelectrica i Electrocentrale Deva, z którym występowałaby ciągłość gospodarcza, jeżeli spółki te nie byłby w stanie spełnić obowiązku zwrotu pomocy. W tym względzie orzecznictwo sądów UE określiło szereg kryteriów, które Komisja może rozważyć, w połączeniu lub oddzielnie, w celu ustalenia ciągłości gospodarczej pomiędzy dwoma różnymi przedsiębiorstwami (47).

(117)

Jak opisano w motywie 52, Termoelectrica jest spółką w stanie likwidacji. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem fakt, że spółka jest niewypłacalna i nie może zwrócić pomocy nie stanowi powodu do zwolnienia jej ze zwrotu pomocy. W takich przypadkach powrót do poprzedniej sytuacji i eliminację zakłócenia konkurencji można zasadniczo osiągnąć poprzez rejestrację zobowiązania związanego ze spłatą pomocy w harmonogramie zobowiązań (48). Jeżeli władze państwowe nie są w stanie odzyskać pełnej kwoty pomocy, rejestracja zobowiązania może spełnić obowiązek zwrotu pomocy wyłącznie, jeżeli postępowanie w związku z niewypłacalnością skutkuje definitywnym zakończeniem działalności przedsiębiorstwa (49). Jeżeli jednak przedsiębiorstwo, które otrzymało pomoc niezgodną z prawem, jest niewypłacalne i utworzono spółkę w celu kontynuacji pewnych rodzajów działalności przedsiębiorstwa niewypłacalnego, kontynuacja tych działań, w przypadku gdy dana pomoc nie zostanie odzyskana w całości, może przedłużać zakłócenie konkurencji spowodowane przez przewagę konkurencyjną, jaką ta spółka miała na rynku w porównaniu z jej konkurentami. W związku z powyższym, jeżeli taka nowo utworzona spółka utrzyma tę przewagę, można od niej wymagać spłaty danej pomocy (50). Miałoby to miejsce na przykład w przypadku, gdyby przed likwidacją beneficjenta pomocy aktywa, które odniosły korzyść z pomocy, zostały przekazane, na zasadzie kontynuowania działalności, spółce-córce utworzonej w celu kontynuacji działalności beneficjenta (następstwo gospodarcze). Ponadto, jeżeli przedsiębiorstwo będące beneficjentem połączy się z innym przedsiębiorstwem, przekazując wszystkie prawa i zobowiązania podmiotowi utworzonemu w wyniku połączenia, zobowiązanie do spłaty pomocy również zostaje przekazane temu podmiotowi (sukcesja prawna).

(118)

W analizowanym przypadku, przy braku odzyskania pełnej kwoty pomocy, która przyniosła korzyści działalności spółki Termoelectrica, konieczne jest zbadanie, czy pomiędzy Termoelectricą a innymi spółkami wystąpiłaby ciągłość gospodarcza lub ciągłość prawna.

(119)

Jak określono w motywach 48–51, w odniesieniu do ciągłości gospodarczej, we wrześniu 2011 r. Termoelectrica utworzyła spółkę zależną, Electrocentrale Paroseni, której przekazała (w ramach tej samej grupy będącej własnością państwa) elektrownię faktycznie dostarczającą zakupione ilości energii elektrycznej w ramach Umowy ze Termoelectricą (motywy 48–65), łącznie ze wszystkimi prawami i obowiązkami Termoelectriki wynikającymi z tej Umowy, i kontynuowała sprzedaż energii elektrycznej Hidroelectrice w ramach tej Umowy do października 2011 r. (gdy została połączona z CEH). W związku z tym spółka Electrocentrale Paroseni przejęła rodzaje działalności czerpiące korzyści z pomocy od swojej spółki dominującej Termoelectrica i kontynuowała je. Spółkę tę należy zatem uznać za następcę gospodarczego spółki Termoelectrica.

(120)

W listopadzie 2012 r. spółkę Electrocentrale Paroseni połączono następnie ze spółką Electrocentrale Deva i Electrocentrale Paroseni w nowo utworzoną spółkę CEH. W wyniku tego połączenia spółka CEH przejęła wszystkie prawa i obowiązki spółki Electrocentrale Paroseni, która zniknęła jako odrębny podmiot prawny. Z powyższego wynika, że występuje ciągłość prawna pomiędzy spółką Electrocentrale Paroseni, która przejęła rodzaje działalności odnoszące korzyści z pomocy, oraz spółką CEH, w którą spółka ta została połączona w dniu 1 listopada 2012 r. i która przejęła wszystkie jej prawa i obowiązki.

(121)

Obowiązkiem zwrotu pomocy przyznanej na rzecz spółki Termoelectrica należy zatem objąć spółkę CEH.

(122)

Jak opisano w motywie 51, spółka Electrocentrale Deva, która odniosła pełne korzyści z pomocy jako niezależny podmiot prawny, pomimo tego, że jest kontrolowana przez Termoelectricę, nie istnieje już jako niezależny podmiot. Występuje jednak ciągłość prawna pomiędzy spółką Electrocentrale Deva jako podmiotem prawnym, który odniósł korzyść z pomocy, oraz spółką CEH, z którą spółka ta została połączona w dniu 1 listopada 2012 r. i która przejęła wszystkie jej prawa i obowiązki.

(123)

Ponadto szereg elementów wskazuje na istnienie ciągłości gospodarczej pomiędzy spółką Electrocentrale Deva a spółką CEH, na przykład: (i) w odpowiedzi na połączenie spółek Electrocentrale Deva i Electrocentrale Paroseni począwszy od sierpnia 2012 r. nowo utworzona spółka CEH przejęła obie spółki razem z ich aktywami operacyjnymi oraz pracownikami; (ii) podobnie jak spółki Electrocentrale Deva, w 2012 r. główną działalnością gospodarczą nowo utworzonej spółki CEH było wytwarzanie energii elektrycznej; (iii) obie spółki są spółkami należącymi w pełni do państwa: jak przedstawiono w motywie 50, w dniu dostarczenia energii elektrycznej w ramach wygasłych umów Termoelectrica, przedsiębiorstwo w pełni należące do państwa, posiadało z kolei 100 % spółek Electrocentrale Deva i Electrocentrale Paroseni; (iv) nowo utworzona spółka CEH również w 100 % należy do państwa.

(124)

W związku z powyższym ustanowiono ciągłość gospodarczą i ekonomiczną pomiędzy – z jednej strony – spółką Electrocentrale Deva, Termoelectricą, za pośrednictwem Electrocentrale Paroseni oraz – z drugiej strony – spółką CEH. W tym względzie opierająca się na niezależnej wycenie przenoszenia akcji zamiana długu na kapitał własny, która poprzedziła połączenie spółek Electrocentrale Deva i Electrocentrale Paroseni ze spółką CEH (motyw 50), nie zakłóciła ciągłości pomiędzy trzema danymi przedsiębiorstwami. Zbycie udziałów nie wpływa na tożsamość beneficjenta (beneficjentów) pomocy ani na pochodzące z pomocy i przekazane korzyści bez względu na tożsamość akcjonariusza, którym, ponadto, w tym przypadku przed 2011 r. i po połączeniu ze spółką CEH było ostatecznie państwo rumuńskie. Wynika z tego, że obowiązek zwrotu pomocy w stosunku do spółek Electrocentrale Deva i Termoelectrica należy rozszerzyć na spółkę CEH.

(125)

Podlegająca odzyskaniu kwota pomocy (bez odsetek) powinna zasadniczo wynosić 3 656 675 RON w odniesieniu do Electrocentrale Deva i 22 619 821 RON w odniesieniu do Termoelectriki. W świetle ustanowionej pomiędzy spółkami Electrocentrale Deva, Termoelectrica i CEH ciągłości prawnej i gospodarczej, obowiązek odzyskania pomocy od obu beneficjentów należy rozszerzyć na spółkę CEH.

(126)

Umowy zawarte przez Hidroelectricę ze spółkami Termoelectrica i Electrocentrale Deva w latach 2010 i 2011 zawierały preferencyjne taryfy opłat za energię elektryczną na rzecz spółek Termoelectrica i Electrocentrale Deva. Stanowiły one pomoc państwa w rozumieniu art. 107 ust. 1 Traktatu. Rumunia wdrożyła przedmiotową pomoc w sposób niezgodny z prawem, naruszając postanowienia art. 108 ust. 3 Traktatu. Pomoc ta jest niezgodna z rynkiem wewnętrznym,

—

łączną kwotę (kwota główna i odsetki od zwracanej pomocy) do odzyskania od każdego beneficjenta,

—

szczegółowy opis środków już podjętych oraz środków planowanych w celu wykonania niniejszej decyzji, w tym dowód zarejestrowania nakazu odzyskania środków w odpowiedniej kolejności w procesie likwidacji spółki Termoelectrica,

—

jeżeli spółka Termoelectrica nie może spełnić nakazu odzyskania środków, nakaz rozwiązania spółki wystosowany w odniesieniu do spółki Termoelectrica oraz dowód na to, że spółka Termoelectrica z pewnością opuszcza rynek,

—

dokumenty potwierdzające, że beneficjentom nakazano zwrot pomocy.

20.10.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 275/68

20.10.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 275/68