13.6.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 148/1

(1)

W dniu 18 czerwca 2007 r. Rada upoważniła Komisję do wynegocjowania protokołu do Układu eurośródziemnomorskiego ustanawiającego stowarzyszenie między Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi, z jednej strony, a Algierską Republiką Ludowo-Demokratyczną, z drugiej strony (1), dotyczącego umowy ramowej między Unią Europejską a Algierską Republiką Ludowo-Demokratyczną w sprawie ogólnych zasad udziału w programach unijnych (zwanego dalej „Protokołemf”).

(2)

Negocjacje zostały zakończone.

(3)

Protokół ma na celu ustanowienie przepisów finansowych i technicznych umożliwiających Algierskiej Republice Ludowo-Demokratycznej uczestnictwo w niektórych programach unijnych. Ustanowione w protokole ramy horyzontalne stanowią środek współpracy gospodarczej, finansowej i technicznej, który zapewni dostęp do pomocy, zwłaszcza finansowej, udzielanej przez Unię w ramach programów unijnych. Ramy te mają zastosowanie wyłącznie do programów unijnych, w przypadku których stosowne ustanawiające akty prawne przewidują możliwość uczestnictwa Algierskiej Republiki Ludowo-Demokratycznej. W związku z tym podpisanie i tymczasowe stosowanie Protokołu nie pociąga za sobą wykonywania – w ramach różnych polityk sektorowych realizowanych przez te programy – uprawnień wykonywanych w momencie ustanawiania tych programów.

(4)

Protokół powinien zostać podpisany w imieniu Unii i tymczasowo stosowany w oczekiwaniu na zakończenie procedur niezbędnych do jego zawarcia,

13.6.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 148/3

(1)

Algieria zawarła Układ eurośródziemnomorski ustanawiający stowarzyszenie między Wspólnotą Europejską i jej Państwami Członkowskimi, z jednej strony, a Algierią, z drugiej strony (zwany dalej „Układem”), który wszedł w życie w dniu 1 września 2005 r.

(2)

Rada Europejska w Brukseli w dniach 17–18 czerwca 2004 r. z zadowoleniem przyjęła wniosek Komisji Europejskiej dotyczący europejskiej polityki sąsiedztwa i zatwierdziła związane z tym konkluzje Rady z dnia 14 czerwca 2004 r.

(3)

Rada wielokrotnie przyjmowała później konkluzje wspierające tę politykę.

(4)

W dniu 5 marca 2007 r. Rada wyraziła poparcie dla ogólnego i całościowego podejścia nakreślonego w komunikacie Komisji z dnia 4 grudnia 2006 r., aby umożliwić państwom partnerskim objętym europejską polityką sąsiedztwa udział – na podstawie ich osiągnięć i gdy pozwalają na to podstawy prawne – w pracach agencji oraz w programach wspólnotowych.

(5)

Algieria wyraziła chęć uczestnictwa w szeregu programów unijnych.

(6)

Szczegółowe zasady i warunki dotyczące udziału Algierii w każdym poszczególnym programie unijnym, w szczególności dotyczące wkładu finansowego, procedur sprawozdawczych i procedur oceny, należy określić w umowie pomiędzy Komisją Europejską a właściwymi organami Algierii,

13.6.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 148/7

(1)

Zgodnie z art. 53 ust. 1 akapit pierwszy rozporządzenia (UE) nr 1151/2012 Komisja przeanalizowała wniosek Włoch w sprawie zatwierdzenia zmiany specyfikacji chronionej nazwy pochodzenia „Pecorino Toscano”, zarejestrowanej na podstawie rozporządzenia Komisji (WE) nr 1263/96 (2), zmienionego rozporządzeniem Komisji (UE) nr 306/2010 (3).

(2)

Proponowana zmiana nie jest nieznaczna w rozumieniu art. 53 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 1151/2012, w związku z czym Komisja opublikowała wniosek o zatwierdzenie zmiany zgodnie z art. 50 ust. 2 lit. a) wymienionego rozporządzenia w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (4).

(3)

Do Komisji nie wpłynęło żadne oświadczenie o sprzeciwie zgodnie z art. 51 rozporządzenia (UE) nr 1151/2012, wymienioną zmianę specyfikacji należy zatem zatwierdzić,

13.6.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 148/9

(1)

Zgodnie z art. 53 ust. 1 akapit pierwszy rozporządzenia (UE) nr 1151/2012 Komisja rozpatrzyła wniosek Włoch o zatwierdzenie zmian specyfikacji chronionego oznaczenia geograficznego „Ciliegia di Vignola”, zarejestrowanego na podstawie rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 1032/2012 (2).

(2)

Proponowana zmiana nie jest nieznaczna w rozumieniu art. 53 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 1151/2012, w związku z czym Komisja opublikowała wniosek o zatwierdzenie zmiany zgodnie z art. 50 ust. 2 lit. a) wymienionego rozporządzenia w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (3).

(3)

Do Komisji nie wpłynęło żadne oświadczenie o sprzeciwie zgodnie z art. 51 rozporządzenia (UE) nr 1151/2012, wymienioną zmianę specyfikacji należy zatem zatwierdzić,

13.6.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 148/10

(1)

Zgodnie z art. 53 ust. 1 akapit pierwszy rozporządzenia (UE) nr 1151/2012 Komisja przeanalizowała wniosek Zjednoczonego Królestwa o zatwierdzenie zmiany specyfikacji chronionego oznaczenia geograficznego „Welsh Beef”, zarejestrowanego na mocy rozporządzenia Komisji (WE) nr 2066/2002 (2), zmienionego rozporządzeniem Komisji (UE) nr 97/2011 (3).

(2)

Proponowana zmiana nie jest nieznaczna w rozumieniu art. 53 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 1151/2012, w związku z czym Komisja opublikowała wniosek o zatwierdzenie zmiany zgodnie z art. 50 ust. 2 lit. a) wymienionego rozporządzenia w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (4).

(3)

Do Komisji nie wpłynęło żadne oświadczenie o sprzeciwie zgodnie z art. 51 rozporządzenia (UE) nr 1151/2012, wymienioną zmianę specyfikacji należy zatem zatwierdzić,

13.6.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 148/11

(1)

W rozporządzeniu Komisji (WE) nr 798/2008 (3) ustanawia się wymogi dotyczące świadectw weterynaryjnych wystawianych na potrzeby przywozu do Unii oraz tranzytu przez Unię, w tym składowania podczas tranzytu, drobiu i produktów drobiowych („towary”). Rozporządzenie to stanowi, że towary mogą być przywożone do Unii i przewożone tranzytem przez jej terytorium jedynie z państw trzecich, terytoriów, stref lub grup wyszczególnionych w kolumnach 1 i 3 tabeli w części 1 załącznika I do tego rozporządzenia.

(2)

W rozporządzeniu (WE) nr 798/2008 ustanawia się także warunki uznania państwa trzeciego, terytorium, strefy lub grupy za wolne od wysoce zjadliwej grypy ptaków (HPAI).

(3)

Kanada jest wymieniona w części 1 załącznika I do rozporządzenia (WE) nr 798/2008 jako państwo trzecie, w przypadku którego z niektórych części jego terytorium dozwolony jest przywóz towarów objętych tym rozporządzeniem do Unii i ich tranzyt przez terytorium Unii w zależności od występowania ognisk HPAI. Taka regionalizacja została uznana rozporządzeniem (WE) nr 798/2008 zmienionym rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) 2015/198 (4) w związku z wystąpieniem ognisk HPAI w prowincji Kolumbia Brytyjska.

(4)

W porozumieniu między Unią i Kanadą (5) przewidziano szybkie wzajemne uznawanie środków regionalizacji w razie wystąpienia ognisk choroby w Unii lub w Kanadzie („porozumienie”).

(5)

W dniu 8 kwietnia 2015 r. Kanada potwierdziła wystąpienie ogniska HPAI typu H5N2 u drobiu w prowincji Ontario. Kanadyjskie organy weterynaryjne niezwłocznie wstrzymały wydawanie świadectw weterynaryjnych dla przesyłek towarów przeznaczonych na wywóz do Unii z całego swojego terytorium. Kanada wprowadziła również politykę likwidacji stad w celu zwalczenia HPAI i ograniczenia jej rozprzestrzeniania.

(6)

W wyniku wystąpienia tego ogniska w prowincji Ontario Kanada przedłożyła zaktualizowane informacje o sytuacji epidemiologicznej na swoim terytorium oraz o środkach wprowadzonych celem zapobieżenia dalszemu rozprzestrzenianiu się HPAI. Komisja przeanalizowała te informacje. Na podstawie tej analizy oraz zobowiązań określonych w porozumieniu i gwarancji przedstawionych przez Kanadę należy stwierdzić, że do wyeliminowania ryzyka związanego z wprowadzaniem przedmiotowych towarów do Unii wystarczy, by ograniczenia w zakresie wprowadzania tych towarów do Unii dotyczyły tylko obszaru dotkniętego HPAI, objętego ograniczeniami wprowadzonymi przez organy weterynaryjne Kanady ze względu na ogniska HPAI występujące w prowincjach Kolumbia Brytyjska i Ontario.

(7)

Kanada zgłosiła ponadto zakończenie czynności w zakresie czyszczenia i dezynfekcji po wprowadzeniu polityki likwidacji stad w prowincjach Kolumbia Brytyjska i Ontario w gospodarstwach, w których między grudniem 2014 r. a lutym 2015 r. wykryto przypadki wystąpienia ognisk choroby. Należy zatem podać daty, od kiedy te części terytorium, które zostały objęte ograniczeniami weterynaryjnymi w związku z wystąpieniem ognisk HPAI, można ponownie uznać za wolne od tej choroby oraz od kiedy można ponownie zezwolić na przywóz do Unii niektórych produktów drobiowych pochodzących z tych obszarów.

(8)

Należy zatem zmienić wpis dotyczący Kanady znajdujący się w wykazie w części 1 załącznika I do rozporządzenia (WE) nr 798/2008, tak aby uwzględnić obecną sytuację epidemiologiczną w tym państwie trzecim.

(9)

Należy zatem odpowiednio zmienić załącznik I do rozporządzenia (WE) nr 798/2008.

(10)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz,

13.6.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 148/17

(1)

Do celów obliczania kosztów bezpośrednich można uwzględnić potrzebę szybszego prowadzenia remontów lub utrzymania wynikającą z bardziej intensywnego korzystania z sieci, pod warunkiem że uwzględnione zostaną jedynie koszty ponoszone bezpośrednio jako rezultat przejazdu pociągu.

(2)

Zarządcy infrastruktury mają obowiązek obsługi sieci, mimo trudności, jakich przysparza skuteczne zarządzanie i kontrola kosztów. W związku z tym państwa członkowskie powinny mieć możliwość ustalania kosztów bezpośrednich na poziomie kosztów zapewnienia efektywnego świadczenia usługi.

(3)

Ustalanie opłat za dostęp do torów na poziomie kosztów bezpośrednio ponoszonych jako rezultat przejazdu pociągu nie powinno spowodować doświadczenia przez zarządcę infrastruktury straty finansowej netto lub zysku finansowego netto w wyniku przejazdu pociągu.

(4)

Historyczne wartości aktywów powinny opierać się na kwotach zapłaconych w celu nabycia aktywów przez zarządcę infrastruktury, pod warunkiem że zarządca infrastruktury pozostaje zobowiązany do zapłaty tych kwot.

(5)

Zarządca infrastruktury nie powinien mieć możliwości odzyskania kosztów inwestycji w aktywa, jeżeli nie jest on zobowiązany do zwrotu tych kosztów.

(6)

Ponieważ zasady obliczania kosztów, które są ponoszone bezpośrednio jako rezultat przejazdu pociągu powinny mieć zastosowanie w całej Unii, powinny one być zgodne z istniejącymi systemami księgowania kosztów infrastruktury oraz z danymi dotyczącymi kosztów stosowanymi przez zarządców infrastruktury.

(7)

Wykorzystanie prognozowanych kosztów i poziomów wydajności nie powinno doprowadzić – w zwykłych warunkach gospodarczych – do wyższego poziomu kosztów bezpośrednich, opłat za dostęp do torów i nieefektywnego wykorzystywania sieci. W związku z tym należy stosować historyczne wartości aktywów, a jedynie w przypadku gdy takie wartości nie są dostępne, lub gdy obecne wartości są niższe, można rozważyć wartości bieżące. Alternatywnie można stosować wartości szacunkowe lub zastępcze, prognozowane koszty i poziomy wydajności, pod warunkiem że zarządca infrastruktury wykaże organowi regulacyjnemu sposób ich ustalenia oraz że zostały one ustalone w sposób obiektywny.

(8)

Zarządca infrastruktury powinien mieć możliwość włączenia do obliczenia kosztów bezpośrednich jedynie tych kosztów, co do których może obiektywnie i rzetelnie wykazać, że wynikają one bezpośrednio z przejazdu pociągu. Na przykład zużycie sygnalizatorów przytorowych i nastawni nie różni się w zależności od natężenia ruchu i w związku z tym nie powinno wchodzić w zakres opłaty opartej na kosztach bezpośrednich (2). Natomiast niektóre części, takie jak infrastruktura punktowa, będą narażone na zużycie wskutek przejazdu pociągu, a zatem powinny zostać częściowo uwzględnione w opłatach opartych na kosztach bezpośrednich. W miarę powszechniejszego stosowania czujników w pociągach i infrastrukturze mogłyby one stanowić źródło dodatkowych informacji dotyczących rzeczywistego zużycia w wyniku wykonywania przewozów pociągami.

(9)

Trybunał Sprawiedliwości wydał wyrok w sprawie obliczania kosztów bezpośrednich ponoszonych w wyniku wykonywania przewozów pociągami (3). Niniejsze rozporządzenie bierze ten wyrok pod uwagę.

(10)

Urządzenia zasilania elektrycznego, takie jak kable lub transformatory, zasadniczo nie ulegają zużyciu w wyniku przejazdu pociągu. Nie są one narażone na tarcie ani na inne skutki przejazdu pociągu. W związku z tym koszty zasilania elektrycznego nie powinny być włączone do obliczenia kosztów, które są bezpośrednio ponoszone jako rezultat przejazdu pociągu. Jednakże pociągi, korzystając z trakcji elektrycznej, powodują zużycie elementów kontaktowych (przewód napowietrzny lub zelektryfikowana trzecia szyna) w wyniku tarcia i łuków elektrycznych. W związku z tym część kosztów utrzymania i remontów tych elementów można uznać za bezpośrednio poniesioną jako rezultat przejazdu pociągu. Koszty utrzymania i remontów innych elementów linii napowietrznej mogą również rosnąć jako bezpośredni rezultat natężenia ruchu powodującego naprężenia mechaniczne i elektryczne.

(11)

Korzystanie z pojazdów lub linii kolejowych o określonych cechach konstrukcyjnych prowadzi do różnych poziomów kosztów bezpośrednich ponoszonych jako rezultat przejazdu pociągu. Państwa członkowskie mogą zezwolić swoim zarządcom infrastruktury na różnicowanie średnich kosztów bezpośrednich, m.in. zgodnie z najlepszymi praktykami międzynarodowymi, w celu odzwierciedlenia tych różnic.

(12)

Zgodnie z utrwaloną zasadą ekonomiczną opłaty ponoszone przez użytkowników oparte na kosztach krańcowych zapewniają optymalne wykorzystanie dostępnej zdolności przepustowej infrastruktury. W związku z tym zarządca infrastruktury może podjąć decyzję o zastosowaniu zastępczo kosztów krańcowych do obliczenia kosztów bezpośrednio ponoszonych jako rezultat przejazdu pociągu.

(13)

Ponadto w ramach najlepszych praktyk międzynarodowych (4) określono metody i modele, takie jak modelowanie ekonometryczne lub inżynieryjne, w celu obliczenia kosztów krańcowych użytkowania infrastruktury. Jednocześnie najlepsze praktyki międzynarodowe będą nadal rozwijane w miarę prowadzenia kolejnych niezależnych analiz i badań (weryfikowanych niezależnie od zarządców infrastruktury, np. przez organ regulacyjny), w tym analiz i badań, które mogą być właściwe dla poszczególnych państw członkowskich ze względu na szczególne cechy infrastruktury. W związku z tym zarządcy infrastruktury powinni mieć możliwość wykorzystywania tego rodzaju modeli w celu określania kosztów bezpośrednich ponoszonych jako rezultat przejazdu pociągu.

(14)

Różne rodzaje modelowania ekonometrycznego lub inżynieryjnego mogą zapewniać wyższy stopień dokładności przy obliczaniu kosztów bezpośrednich lub kosztów krańcowych użytkowania infrastruktury. Jednakże modelowanie kosztów wymaga wyższego poziomu jakości danych i wiedzy technicznej, niż metody oparte na odjęciu niektórych niekwalifikowalnych kategorii kosztów od kosztów całkowitych. Ponadto organy regulacyjne mogą jeszcze nie mieć możliwości sprawdzenia zgodności konkretnych obliczeń z przepisami dyrektywy 2012/34/UE. W związku z powyższym, jeśli te bardziej rygorystyczne wymogi są spełnione, zarządca infrastruktury powinien mieć prawo do obliczania kosztów bezpośrednich na podstawie modelowania ekonometrycznego lub inżynieryjnego, lub połączenia obu tych modeli.

(15)

Organy regulacyjne powinny mieć możliwość sprawdzenia, czy różne zasady naliczania opłat są stosowane zgodnie z informacjami przekazanymi im przez zarządcę infrastruktury. W związku z tym w załączniku IV do dyrektywy 2012/34/UE wymaga się, aby zarządca infrastruktury określił w regulaminie sieci metodologię, przepisy oraz, w stosownych przypadkach, skalę w odniesieniu do kosztów i opłat.

(16)

W międzynarodowych badaniach (5) obliczono wartości bezpośrednich kosztów jednostkowych w ścisłej współpracy z zarządcami infrastruktury. Chociaż w badaniach tych dokonano analizy różnych metod stosowanych w państwach członkowskich w różnych konfiguracjach taboru oraz dla różnych stacji końcowych, w wielu przypadkach wartość kosztów bezpośrednich w przeliczeniu na pociągokilometry wyniosła poniżej 2 EUR (wg cen i kursów wymiany walut z 2005 r., przy zastosowaniu odpowiedniego indeksu cen) na pociągokilometr pociągu o masie 1 000 t. W celu ograniczenia obciążeń administracyjnych dla organów regulacyjnych, nie należy wymagać tego samego stopnia szczegółowości do obliczania kosztów bezpośrednich, jeżeli ich wartość znajduje się poniżej tego poziomu.

(17)

Z różnych powodów, takich jak wzrost wydajności, rozpowszechnianie nowych technologii lub lepsze zrozumienie przyczynowości kosztów, metody obliczania kosztów bezpośrednich powinny być regularnie uaktualniane lub poddawane przeglądowi, m.in. zgodnie z najlepszymi praktykami międzynarodowymi.

(18)

Ponieważ przedsiębiorstwa kolejowe potrzebują przewidywalnych systemów pobierania opłat i mają uzasadnione oczekiwania co do rozwoju opłat za dostęp do infrastruktury, zarządca infrastruktury powinien przedstawić plan stopniowego wdrażania dla przedsiębiorstw kolejowych wykonujących przewozy pociągami, których opłaty mogą znacznie wzrosnąć w następstwie przeglądu obowiązujących zasad obliczania kosztów, jeżeli organ regulacyjny wymaga takiego planu.

(19)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią komitetu, o którym mowa w art. 62 ust. 1 dyrektywy 2012/34/UE,

1)

„koszt bezpośredni” oznacza koszt, który jest bezpośrednio ponoszony jako rezultat przejazdu pociągu;

2)

„bezpośredni koszt jednostkowy” oznacza bezpośredni koszt za pociągokilometr, pojazdokilometr, bruttotonokilometr pociągu lub ich połączenie;

3)

„centrum kosztów” oznacza jednostkę gospodarczą w ramach systemu rachunkowości zarządcy infrastruktury, do której przypisane są koszty na potrzeby przydzielenia ich bezpośrednio lub pośrednio usłudze komercyjnej.

a)

koszty personelu niezbędnego do zapewnienia eksploatacji danego odcinka linii, jeżeli wnioskodawca zwraca się o wykonywanie danego przewozu pociągiem poza zwykłymi godzinami otwarcia tej linii;

b)

koszty tej części infrastruktury punktowej, łącznie z rozjazdami i skrzyżowaniami, która jest narażona na zużycie w wyniku przejazdu pociągu;

c)

część kosztów remontów i utrzymania przewodu napowietrznego lub zelektryfikowanej trzeciej szyny oraz urządzeń wspomagających linii napowietrznej, bezpośrednio ponoszonych jako rezultat wykonywania przewozów pociągami;

d)

koszty personelu niezbędnego do przygotowania przydzielania tras pociągów i rozkładów jazdy, w zakresie, w jakim są bezpośrednio ponoszone jako rezultat przejazdu pociągu.

a)

kosztów stałych związanych z udostępnianiem odcinka linii, które zarządca infrastruktury musi ponosić nawet w przypadku braku ruchu pociągów;

b)

kosztów, które nie odnoszą się do płatności dokonanych przez zarządcę infrastruktury. Kosztów lub centrów kosztów, które nie są bezpośrednio związane z zapewnianiem usług minimalnego pakietu dostępu lub dostępu do infrastruktury łączącej obiekty infrastruktury usługowej;

c)

kosztów nabycia, sprzedaży, demontażu, dekontaminacji, rekultywacji lub dzierżawy gruntu lub innych środków trwałych;

d)

kosztów pośrednich w całej sieci, w tym pośrednich kosztów wynagrodzeń i emerytur;

e)

kosztów finansowania;

f)

kosztów związanych z postępem technologicznym lub wyjściem z użycia;

g)

kosztów wartości niematerialnych i prawnych;

h)

kosztów przytorowych czujników, przytorowych urządzeń komunikacyjnych i urządzeń sygnalizacyjnych, jeżeli nie są bezpośrednio ponoszone w wyniku przejazdu pociągu;

i)

kosztów informacji, urządzeń komunikacyjnych nieznajdujących się przy torach lub urządzeń telekomunikacyjnych;

j)

kosztów dotyczących poszczególnych przypadków działania siły wyższej, wypadków i zakłóceń przewozów bez uszczerbku dla art. 35 dyrektywy 2012/34/UE;

k)

kosztów zasilania elektrycznego trakcji, jeżeli nie są bezpośrednio ponoszone w wyniku wykonywania przewozów pociągami. Bezpośrednie koszty przejazdu pociągu, który nie wykorzystuje urządzeń zasilania elektrycznego, nie obejmują kosztów korzystania z urządzeń zasilania elektrycznego;

l)

kosztów związanych z dostarczaniem informacji, o których mowa w pkt 1 lit. f) załącznika II do dyrektywy 2012/34/UE, chyba że są ponoszone jako rezultat przejazdu pociągu;

m)

kosztów administracyjnych ponoszonych w ramach systemów różnicowania opłat, o których mowa w art. 31 ust. 5 i art. 32 ust. 4 dyrektywy 2012/34/UE;

n)

amortyzacji, która nie jest określana na podstawie rzeczywistego zużycia infrastruktury w wyniku przejazdu pociągu;

o)

części kosztów utrzymania i remontów infrastruktury cywilnej, które nie są bezpośrednio ponoszone w wyniku przejazdu pociągu.

a)

długość pociągu lub liczba pojazdów w pociągu;

b)

masa pociągu;

c)

rodzaj pojazdu, szczególnie jego masa nieresorowana;

d)

prędkość pociągu;

e)

moc trakcyjna pojazdu silnikowego;

f)

nacisk osi lub liczba osi;

g)

odnotowana liczba kół z płaskimi miejscami lub skuteczne zastosowanie sprzętu służącego ochronie przed poślizgiem kół;

h)

sztywność wzdłużna pojazdów i siły poziome mające wpływ na tor;

i)

wykorzystana i zmierzona energia elektryczna lub dynamika pantografów lub ślizgaczy łyżwowych jako parametr opłaty za zużycie przewodu napowietrznego lub zelektryfikowanej szyny;

j)

parametry toru, w szczególności promienie zakrętów;

k)

wszelkie inne parametry związane z kosztami, jeżeli zarządca infrastruktury potrafi wykazać organowi regulacyjnemu, że wartości dla każdego parametru, w tym w stosownych przypadkach zmiany w ramach każdego parametru, są obiektywnie mierzone i rejestrowane.

13.6.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 148/23

(1)

Rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 543/2011 przewiduje – zgodnie z wynikami wielostronnych negocjacji handlowych Rundy Urugwajskiej – kryteria, na których podstawie Komisja ustala standardowe wartości dla przywozu z państw trzecich, w odniesieniu do produktów i okresów określonych w części A załącznika XVI do wspomnianego rozporządzenia.

(2)

Standardowa wartość w przywozie jest obliczana każdego dnia roboczego, zgodnie z art. 136 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 543/2011, przy uwzględnieniu podlegających zmianom danych dziennych. Niniejsze rozporządzenie powinno zatem wejść w życie z dniem jego opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej,

13.6.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 148/25

(1)

W decyzji Komisji 2007/777/WE (2) ustanowiono przepisy dotyczące zdrowia zwierząt i zdrowia publicznego w odniesieniu do przywozu do Unii oraz tranzytu i przechowywania w Unii przesyłek produktów mięsnych oraz przetworzonych żołądków, pęcherzy i jelit („towary”).

(2)

W części 1 załącznika II do decyzji 2007/777/WE opisano obszary państw trzecich, w stosunku do których obowiązują ograniczenia ze względów zdrowia zwierząt, jeżeli chodzi o wprowadzanie towarów do Unii, oraz do których stosuje się regionalizację. W części 2 tego załącznika ustanowiono wykaz państw trzecich lub ich części, z których dozwolony jest przywóz towarów do Unii, pod warunkiem że zostały poddane odpowiedniej obróbce określonej w części 4 tego załącznika.

(3)

Kanada jest wymieniona w części 2 załącznika II do decyzji 2007/777/WE jako państwo trzecie, w przypadku którego z całego terytorium lub niektórych jego części dozwolony jest przywóz do Unii towarów otrzymywanych z drobiu, dzikiego ptactwa utrzymywanego w warunkach fermowych i dzikiego ptactwa łownego oraz ich tranzyt przez terytorium Unii. Regionalizacja Kanady została uznana decyzją 2007/777/WE zmienioną decyzją wykonawczą Komisji (UE) 2015/204 (3) w następstwie wystąpienia ognisk wysoce zjadliwej grypy ptaków u drobiu w prowincji Kolumbia Brytyjska w Kanadzie. Decyzja 2007/777/WE stanowi, że można zezwolić na wprowadzanie do Unii towarów pochodzących z obszaru dotkniętego chorobą, pod warunkiem że towary te zostały poddane procesowi obróbki „D” określonemu w części 4 załącznika II do decyzji 2007/777/WE („proces obróbki D”).

(4)

Kanada potwierdziła wystąpienie nowego ogniska wysoce zjadliwej grypy ptaków u drobiu w prowincji Ontario w kwietniu 2015 r. Ze względu na to nowe ognisko organy weterynaryjne Kanady niezwłocznie wstrzymały wydawanie świadectw weterynaryjnych dla przesyłek towarów, których to dotyczy, przeznaczonych do wprowadzenia do Unii i pochodzących z całego terytorium Kanady. Kanada wprowadziła również politykę likwidacji stad w celu zwalczenia wysoce zjadliwej grypy ptaków i ograniczenia jej rozprzestrzeniania.

(5)

W porozumieniu między Unią i Kanadą (4) przewidziano szybkie wzajemne uznawanie środków regionalizacji w razie wystąpienia ognisk choroby w Unii lub w Kanadzie („porozumienie”).

(6)

Ze względu na nowe ognisko wysoce zjadliwej grypy ptaków w Kanadzie w prowincji Ontario towary otrzymywane z drobiu, dzikiego ptactwa utrzymywanego w warunkach fermowych i dzikiego ptactwa łownego pochodzących z tych części wspomnianej prowincji, które zostały objęte ograniczeniami wprowadzonymi przez organy weterynaryjne Kanady, należy poddawać co najmniej „procesowi obróbki D”, aby zapobiec wprowadzeniu do Unii wirusa wysoce zjadliwej grypy ptaków.

(7)

W związku z ogniskami wysoce zjadliwej grypy ptaków w prowincji Kolumbia Brytyjska regionalizacja terytorium Kanady została także uznana rozporządzeniem Komisji (WE) nr 798/2008 (5), zmienionym rozporządzeniami wykonawczymi Komisji (UE) 2015/198 (6) i (UE) 2015/908 (7), do celów przywozu niektórych towarów drobiowych objętych zakresem tego rozporządzenia.

(8)

W celu zachowania spójności opis terytoriów w części 1 załącznika II do decyzji 2007/777/WE powinien odnosić się do regionalizacji opisanej w kolumnie 3 tabeli w części 1 załącznika I do rozporządzenia (WE) nr 798/2008, z zastrzeżeniem dat, o których mowa w kolumnach 6A i 6B tej tabeli.

(9)

Należy zatem zmienić część 1 załącznika II do decyzji 2007/777/WE.

(10)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz,

13.6.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 148/28

(1)

Zgodnie z decyzją wykonawczą Komisji 2013/493/UE (2) region dwudziesty pierwszy, w którym powinno się rozpocząć gromadzenie i przekazywanie danych do wizowego systemu informacyjnego (VIS) dla wszystkich wniosków, obejmuje Andorę, Stolicę Apostolską, Monako i San Marino, region dwudziesty drugi, w którym powinno się rozpocząć gromadzenie i przekazywanie danych do wizowego systemu informacyjnego (VIS) dla wszystkich wniosków, obejmuje Irlandię i Zjednoczone Królestwo, a region dwudziesty trzeci, w którym powinno się rozpocząć gromadzenie i przekazywanie danych do wizowego systemu informacyjnego (VIS) dla wszystkich wniosków, obejmuje Austrię, Belgię, Bułgarię, Chorwację, Cypr, Danię, Estonię, Finlandię, Francję, Grecję, Hiszpanię, Islandię, Liechtenstein, Litwę, Luksemburg, Łotwę, Maltę, Niderlandy, Niemcy, Norwegię, Polskę, Portugalię, Republikę Czeską, Rumunię, Słowację, Słowenię, Szwajcarię, Szwecję, Węgry, Włochy.

(2)

Państwa członkowskie powiadomiły Komisję o zakończeniu prawnych i technicznych przygotowań do gromadzenia i przekazywania do VIS danych, o których mowa w art. 5 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 767/2008, w odniesieniu do wszystkich wniosków wizowych w tych regionach, w tym przygotowań do gromadzenia lub przekazywania danych w imieniu innego państwa członkowskiego.

(3)

Warunki ustanowione w pierwszym zdaniu art. 48 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 767/2008 zostały tym samym spełnione, konieczne jest zatem określenie daty uruchomienia VIS w regionach dwudziestym pierwszym, dwudziestym drugim i dwudziestym trzecim.

(4)

Ze względu na to, że rozporządzenie (WE) nr 767/2008 stanowi rozwinięcie dorobku Schengen, Dania, zgodnie z art. 5 protokołu w sprawie stanowiska Danii załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej i Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, postanowiła wdrożyć rozporządzenie (WE) nr 767/2008 do swojego prawa krajowego. W związku z powyższym na mocy prawa międzynarodowego Dania ma obowiązek wprowadzenia w życie przepisów niniejszej decyzji.

(5)

Niniejsza decyzja stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen, które nie mają zastosowania do Zjednoczonego Królestwa zgodnie z decyzją Rady 2000/365/WE (3). Zjednoczone Królestwo nie jest zatem związane przepisami niniejszej decyzji ani nie ma ona do niego zastosowania.

(6)

Niniejsza decyzja stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen, które nie mają zastosowania do Irlandii zgodnie z decyzją Rady 2002/192/WE (4). Irlandia nie jest zatem związana przepisami niniejszej decyzji ani nie ma ona do niej zastosowania.

(7)

W odniesieniu do Islandii i Norwegii niniejsza decyzja stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen w rozumieniu Umowy zawartej przez Radę Unii Europejskiej i Republikę Islandii oraz Królestwo Norwegii dotyczącej włączenia tych dwóch państw we wprowadzanie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen (5), które wchodzą w zakres obszaru, o którym mowa w art. 1 pkt B decyzji Rady 1999/437/WE (6).

(8)

W odniesieniu do Szwajcarii niniejsza decyzja stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen w rozumieniu umowy zawartej między Unią Europejską, Wspólnotą Europejską i Konfederacją Szwajcarską dotyczącej włączenia Konfederacji Szwajcarskiej we wprowadzanie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen (7), które wchodzą w zakres obszaru, o którym mowa w art. 1 pkt B decyzji 1999/437/WE w związku z art. 3 decyzji Rady 2008/146/WE (8).

(9)

W odniesieniu do Liechtensteinu niniejsza decyzja stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen w rozumieniu protokołu podpisanego między Unią Europejską, Wspólnotą Europejską, Konfederacją Szwajcarską i Księstwem Liechtensteinu w sprawie przystąpienia Księstwa Liechtensteinu do Umowy między Unią Europejską, Wspólnotą Europejską i Konfederacją Szwajcarską dotyczącej włączenia Konfederacji Szwajcarskiej we wprowadzanie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen (9), które wchodzą w zakres obszaru określonego w art. 1 pkt B decyzji 1999/437/WE w związku z art. 3 decyzji Rady 2011/350/UE (10).

(10)

Jeśli chodzi o Cypr, niniejsza decyzja stanowi akt oparty na dorobku Schengen lub w inny sposób z nim związany odpowiednio w rozumieniu art. 3 ust. 2 Aktu przystąpienia z 2003 r., art. 4 ust. 2 Aktu przystąpienia z 2005 r. oraz art. 4 ust. 2 Aktu przystąpienia z 2011 r.

(11)

Niniejsza decyzja powinna wejść w życie z dniem jej opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej ze względu na to, że planowana data rozpoczęcia funkcjonowania VIS w regionach dwudziestym pierwszym, dwudziestym drugim i dwudziestym trzecim znajduje się w bardzo bliskiej przyszłości,

13.6.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 148/30

(1)

Zgodnie z decyzją wykonawczą Komisji 2013/493/UE (2) region dwudziesty, w którym powinno się rozpocząć gromadzenie i przekazywanie danych do wizowego systemu informacyjnego (VIS) dla wszystkich wniosków, obejmuje Bangladesz, Bhutan, Indie, Malediwy, Nepal, Pakistan i Sri-Lankę.

(2)

Państwa członkowskie powiadomiły Komisję o zakończeniu prawnych i technicznych przygotowań do gromadzenia i przekazywania do VIS danych, o których mowa w art. 5 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 767/2008, w odniesieniu do wszystkich wniosków wizowych w tym regionie, w tym przygotowań do gromadzenia lub przekazywania danych w imieniu innego państwa członkowskiego.

(3)

Warunki ustanowione w pierwszym zdaniu art. 48 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 767/2008 zostały tym samym spełnione, konieczne jest zatem określenie daty uruchomienia VIS w regionie dwudziestym.

(4)

Ze względu na to, że rozporządzenie (WE) nr 767/2008 stanowi rozwinięcie dorobku Schengen, Dania, zgodnie z art. 5 protokołu w sprawie stanowiska Danii załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej i Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, postanowiła wdrożyć rozporządzenie (WE) nr 767/2008 do swojego prawa krajowego. W związku z powyższym na mocy prawa międzynarodowego Dania ma obowiązek wprowadzenia w życie przepisów niniejszej decyzji.

(5)

Niniejsza decyzja stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen, które nie mają zastosowania do Zjednoczonego Królestwa zgodnie z decyzją Rady 2000/365/WE (3). Zjednoczone Królestwo nie jest zatem związane przepisami niniejszej decyzji, ani nie ma ona do niego zastosowania.

(6)

Niniejsza decyzja stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen, które nie mają zastosowania do Irlandii zgodnie z decyzją Rady 2002/192/WE (4). Irlandia nie jest zatem związana przepisami niniejszej decyzji ani nie ma ona do niej zastosowania.

(7)

W odniesieniu do Islandii i Norwegii niniejsza decyzja stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen w rozumieniu Umowy zawartej przez Radę Unii Europejskiej i Republikę Islandii oraz Królestwo Norwegii dotyczącej włączenia tych dwóch państw we wprowadzanie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen (5), które wchodzą w zakres obszaru, o którym mowa w art. 1 pkt B decyzji Rady 1999/437/WE (6).

(8)

W odniesieniu do Szwajcarii niniejsza decyzja stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen w rozumieniu umowy zawartej między Unią Europejską, Wspólnotą Europejską i Konfederacją Szwajcarską dotyczącej włączenia Konfederacji Szwajcarskiej we wprowadzanie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen (7), które wchodzą w zakres obszaru, o którym mowa w art. 1 pkt B decyzji 1999/437/WE w związku z art. 3 decyzji Rady 2008/146/WE (8).

(9)

W odniesieniu do Liechtensteinu niniejsza decyzja stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen w rozumieniu protokołu podpisanego między Unią Europejską, Wspólnotą Europejską, Konfederacją Szwajcarską i Księstwem Liechtensteinu w sprawie przystąpienia Księstwa Liechtensteinu do Umowy między Unią Europejską, Wspólnotą Europejską i Konfederacją Szwajcarską dotyczącej włączenia Konfederacji Szwajcarskiej we wprowadzanie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen (9), które wchodzą w zakres obszaru określonego w art. 1 pkt B decyzji Rady 1999/437/WE w związku z art. 3 decyzji Rady 2011/350/UE (10).

(10)

Niniejsza decyzja stanowi akt oparty na dorobku Schengen lub w inny sposób z nim związany odpowiednio w rozumieniu art. 3 ust. 2 Aktu przystąpienia z 2003 r., art. 4 ust. 2 Aktu przystąpienia z 2005 r. oraz art. 4 ust. 2 Aktu przystąpienia z 2011 r.

(11)

Niniejsza decyzja powinna wejść w życie z dniem jej opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej ze względu na to, że planowana data rozpoczęcia funkcjonowania VIS w regionie dwudziestym znajduje się w bardzo bliskiej przyszłości,

13.6.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 148/32

(1)

Rada Europejska na nadzwyczajnym posiedzeniu w dniu 23 kwietnia 2015 r. ponownie przypomniała o dramatycznej sytuacji panującej w regionie śródziemnomorskim i wyraziła wolę podjęcia wszystkich możliwych starań, aby zapobiec kolejnym ofiarom na morzu i zająć się pierwotnymi przyczynami tego kryzysu humanitarnego. Rada Europejska zobowiązała się ponadto do utworzenia pierwszego dobrowolnego projektu pilotażowego w zakresie przesiedleń w obrębie całej Unii, który pozwala na znalezienie miejsc dla osób kwalifikujących się do ochrony (1).

(2)

W swojej rezolucji z dnia 29 kwietnia 2015 r. Parlament Europejski wezwał państwa członkowskie do dokonania większych wkładów na istniejące programy przesiedleń oraz podkreślił potrzebę zapewnienia bezpiecznego i zgodnego z prawem dostępu do unijnego systemu azylowego (2).

(3)

W obecnej sytuacji istnieje znacząca nierównowaga co do zobowiązań państw członkowskich w zakresie przesiedlania osób. Jedynie piętnaście państw członkowskich i trzy państwa stowarzyszone prowadzą programy przesiedleń (przy czym jedno nowe państwo członkowskie zapowiedziało wprowadzenie takiego programu), trzy inne państwa członkowskie i jedno państwo stowarzyszone przygotowały takie programy doraźnie, natomiast pozostałe państwa nie prowadzą w tej dziedzinie żadnych działań.

(4)

W 2014 r. liczba osób ubiegających się o azyl w Unii osiągnęła rekordową wartość 626 000, przy czym w obrębie Unii zostało przesiedlonych 6 380 obywateli państw trzecich potrzebujących ochrony międzynarodowej (3). W 2013 r. liczba uchodźców, osób ubiegających się azyl i osób wewnętrznie przesiedlonych przekroczyła na całym świecie – po raz pierwszy od czasu drugiej wojny światowej – 50 mln ludzi (4).

(5)

W konkluzjach z posiedzenia Rady ds. Wymiaru Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych z dnia 10 październiku 2014 r. stwierdzono, że „[…] wszystkie państwa członkowskie powinny – niezależnie od wysiłków państw członkowskich dotkniętych przepływani migracyjnymi – wnieść swój wkład w realizację [działań związanych z przesiedleniem], w sposób sprawiedliwy i wyważony” (5).

(6)

W dniu 13 maja 2015 r. Komisja przedstawiła kompleksowy europejski program w dziedzinie migracji (6) określający między innymi zestaw natychmiastowych środków, które należałoby podjąć w obliczu ogromnej tragedii, do której dochodzi na całym obszarze Morza Śródziemnego.

(7)

Aby zapobiec sytuacjom, w których wysiedleńcy potrzebujący ochrony są zdani na łaskę przestępczych siatek przemytniczych i handlarzy ludźmi, w programie wzywa się Unię Europejską do wzmożenia działań przesiedleńczych. Komisja przygotowała zatem zalecenie, w którym proponuje wprowadzenie ogólnoeuropejskiego systemu przesiedleń, by udostępnić 20 000 miejsc na podstawie klucza podziału.

(8)

Klucz podziału i przydział na poszczególne państwa członkowskie i państwa stowarzyszone zostaną odpowiednio dostosowane, w przypadku gdy państwa stowarzyszone zdecydują się na uczestnictwo.

(9)

W świetle wcześniejszych dyskusji na specjalnym posiedzeniu w ramach forum przesiedlenia i relokacji w dniu 25 listopada 2014 r. klucz podziału powinien opierać się na: a) wielkości populacji (współczynnik ważenia 40 %), b) całkowitym PKB (współczynnik ważenia 40 %), c) średniej liczbie spontanicznych wniosków o udzielenie azylu i liczbie przesiedlonych uchodźców na 1 mln mieszkańców w latach 2010–2014 (współczynnik ważenia 10 %) oraz d) stopie bezrobocia (współczynnik ważenia 10 %).

(10)

W dwuletnim okresie realizacji tego programu przez państwa członkowskie należy zatwierdzić wjazd do Unii łącznie 20 000 osób. Odpowiedzialność za przyjęcie tych osób powinna spoczywać wyłącznie na państwach uczestniczących, zgodnie z odpowiednimi przepisami unijnymi i międzynarodowymi. Do tego właśnie wzywa Wysoki Komisarz Narodów Zjednoczonych ds. Uchodźców (UNHCR), który zachęca państwa europejskie do zobowiązania się do przyjmowania większej liczby uchodźców poprzez organizowanie stałych programów przesiedleń, jednocześnie udzielając poparcia dla kampanii prowadzonej przez Międzynarodową Organizację ds. Migracji i pięć organizacji pozarządowych.

(11)

Przy określaniu priorytetów należy uwzględniać sytuację w sąsiedztwie i obecne przepływy migracyjne, w szczególności powiązania z regionalnymi programami rozwoju i ochrony na Bliskim Wschodzie, w Północnej Afryce i w Rogu Afryki.

(12)

Aby pomóc w realizacji programu przesiedleń, należy wykorzystać doświadczenie i wiedzę fachową UNHCR i innych odpowiednich podmiotów, w tym Europejskiego Urzędu Wsparcia w dziedzinie Azylu.

(13)

Należy podjąć środki w celu uniknięcia wtórnych przepływów osób przesiedlonych z państwa przesiedlenia do innego państwa członkowskiego i uczestniczącego państwa stowarzyszonego.

(14)

Komisja zamierza przyczynić się do rozwoju systemu przez udostępnienie dodatkowych 50 mln EUR w latach 2015 i 2016 w ramach unijnego programu przesiedleń określonego w art. 17 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 516/2014 (7). Aby zoptymalizować wykorzystanie zachęt finansowych Komisja dostosuje kwoty ryczałtowe i priorytety przesiedleń określone w programie na podstawie aktu delegowanego, zgodnie z art. 17 ust. 4 i 10 rozporządzenia (UE) nr 516/2014. W przypadku gdy państwa stowarzyszone zdecydują się na udział w programie przesiedleń nie będę mogły skorzystać z kwot ryczałtowych przyznawanych na podstawie rozporządzenia (UE) nr 516/2014 w zamian za ich zobowiązania,

1.

Komisja zaleca, żeby państwa członkowskie przesiedliły 20 000 osób potrzebujących ochrony międzynarodowej na podstawie warunków i klucza podziału określonego w zaleceniu.

2.

„Przesiedlenie” oznacza przekazanie poszczególnych wysiedleńców wyraźnie potrzebujących ochrony międzynarodowej, na wniosek Wysokiego Komisarza Narodów Zjednoczonych ds. Uchodźców i w porozumieniu z danym państwem przesiedlenia, z państwa trzeciego do państwa członkowskiego, w celu ochrony przed odesłaniem, w którym zostaną oni przyjęci i uzyskają prawo do pobytu i wszelkie inne prawa porównywalne do tych, które udziela się osobie objętej ochroną międzynarodową.

3.

Europejski program przesiedleń powinien obejmować wszystkie państwa członkowskie.

4.

Program będzie obejmował jednorazowe zobowiązanie europejskie dotyczące zapewnienia 20 000 miejsc dla osób, które mają być przesiedlone. Program powinien trwać dwa lata od dnia przyjęcia zalecenia.

5.

Miejsca zapewnione dzięki zobowiązaniu powinny być przydzielone państwom członkowskim zgodnie z kluczem podziału określonym w załączniku. W przypadku gdy państwa stowarzyszone zdecydują się uczestniczyć w programie, klucz podziału zostanie odpowiednio dopasowany.

6.

Wśród regionów priorytetowych w zakresie przesiedleń powinny znaleźć się Afryka Północna, Bliski Wschód i Róg Afryki, w szczególności kraje, w których realizowane są regionalne programy rozwoju i ochrony.

7.

Za wydawanie poszczególnych decyzji dotyczących przyjęcia, w następstwie przeprowadzenia odpowiedniej kontroli medycznej i bezpieczeństwa, odpowiadają państwa członkowskie i uczestniczące państwa stowarzyszone, przy czym Wysoki Komisarz Narodów Zjednoczonych ds. Uchodźców powinien ponosić odpowiedzialność za ocenę kandydatów do przesiedlenia w regionach priorytetowych i składanie wniosków o przesiedlenie do państw członkowskich i uczestniczących państw stowarzyszonych.

8.

Kiedy osoba przesiedlona jest przyjęta na terytorium państwa członkowskiego i uczestniczącego państwa stowarzyszonego, państwo to powinno przeprowadzić formalną procedurę dotyczącą ochrony międzynarodowej, w tym pobrać odciski palców, szybko i zgodnie z obowiązującym prawodawstwem, w szczególności z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 603/2013 (8), dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/95/UE (9), dyrektywą Rady 2005/85/WE (10), dyrektywą Rady 2003/9/WE (11), oraz, od dnia 20 lipca 2015 r., dyrektywą 2013/32/UE (12) oraz dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/33/UE (13).

9.

Po zakończeniu tej procedury, gdy państwo członkowskie przyznało osobie przesiedlonej status osoby objętej ochroną międzynarodową lub ochroną krajową, osoba ta powinna korzystać w państwie członkowskim przesiedlenia z praw przyznanych osobom objętym ochroną międzynarodową na podstawie przepisów dyrektywy 2011/95/UE lub z podobnych praw zagwarantowanych w prawie krajowym. Swobodny przepływ w obrębie Unii powinien w tym kontekście podlegać tym samym warunkom i ograniczeniom, jakie stosuje się do innych obywateli państw trzecich legalnie przebywających w państwach członkowskich. W przypadku uczestniczących państw stowarzyszonych należy stosować równorzędne przepisy krajowe.

10.

Osoby, które mają zostać przesiedlone, powinny zostać poinformowane o prawach i obowiązkach przysługujących im w ramach programu przesiedleń, jak również na podstawie odpowiedniego prawodawstwa unijnego i krajowego w dziedzinie azylu – przed przyjęciem ich na terytorium państw członkowskich i uczestniczących państw stowarzyszonych – w szczególności na temat konsekwencji dalszego przemieszczenia na terytorium Unii lub uczestniczących państw stowarzyszonych oraz o tym, że prawa wynikające ze statusu ochrony międzynarodowej lub ochrony krajowej przysługują im jedynie w państwie przesiedlenia.

11.

Osoby przesiedlone, które przemieszczą się bez zgody na terytorium państwa członkowskiego lub uczestniczącego państwa stowarzyszonego innego niż państwo przesiedlenia, zarówno w okresie oczekiwania na zakończenie formalnej procedury dotyczącej ochrony międzynarodowej lub po przyznaniu ochrony międzynarodowej, powinny zostać odesłane do państwa przesiedlenia, zgodnie z przepisami określonymi w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 604/2013 (14) i dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/115/WE (15).

12.

Należy zapewnić praktycznie zaangażowanie Europejskiego Urzędu Wsparcia w dziedzinie Azylu w realizację programu, w szczególności w celu zagwarantowania właściwego wsparcia dla państw członkowskich i dla uczestniczących państw stowarzyszonych, zwłaszcza tych, które nie mają wcześniejszych doświadczeń w organizowaniu przesiedleń. Europejski Urząd Wsparcia w dziedzinie Azylu powinien monitorować realizację programu i przedkładać regularnie sprawozdania na temat jego realizacji.

13.

Państwa członkowskie powinny być uprawnione do otrzymywania przydziału środków finansowych proporcjonalnie do liczby osób przesiedlonych na ich terytorium, zgodnie z kwotami ryczałtowymi określonymi w art. 17 rozporządzenia (UE) nr 516/2014, zmodyfikowanego rozporządzeniem delegowanym Komisji (UE) nr xxx/2015 (16).

14.

Niniejsze zalecenie skierowane jest do państw członkowskich.

13.6.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 148/38

(1)

Umowa została podpisana w dniu 21 czerwca 1999 r. i weszła w życie w dniu 1 czerwca 2002 r.

(2)

Załącznik III (Wzajemne uznawanie kwalifikacji zawodowych) do umowy został zastąpiony decyzją nr 2/2011 Wspólnego Komitetu UE–Szwajcaria (2); załącznik ten należy zmienić w taki sposób, aby uwzględniał on nowe akty prawne przyjęte od tego czasu przez Unię Europejską i Szwajcarię,