13.3.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 68/1

(1)

Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2001/18/WE (4) oraz rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1829/2003 (5) tworzą kompleksowe ramy prawne dla zatwierdzania organizmów zmodyfikowanych genetycznie (GMO); ramy te w pełni stosują się do GMO, które mają być wykorzystane do uprawy w Unii jako nasiona lub inny materiał rozmnożeniowy roślin (zwane dalej „GMO przeznaczonymi do uprawy”).

(2)

W ramach tych przepisów GMO przeznaczone do uprawy podlegają indywidualnej ocenie ryzyka przed zatwierdzeniem ich wprowadzenia na rynek unijny zgodnie z załącznikiem II do dyrektywy 2001/18/WE przy uwzględnieniu skutków bezpośrednich i pośrednich, natychmiastowych i opóźnionych oraz kumulacyjnych skutków długoterminowych dla zdrowia ludzkiego i dla środowiska. Ta ocena ryzyka zawiera opinie naukowe do wykorzystania w procesie decyzyjnym i w jej następstwie zapada decyzja dotycząca zarządzania ryzykiem. Celem tej procedury zatwierdzania jest zapewnienie wysokiego poziomu ochrony życia i zdrowia ludzkiego, zdrowia i dobrostanu zwierząt, środowiska i interesów konsumentów, przy zagwarantowaniu efektywnego funkcjonowania rynku wewnętrznego. Należy osiągnąć i utrzymywać jednolity wysoki poziom ochrony zdrowia, środowiska i konsumentów na całym terytorium Unii Europejskiej. W ramach dyrektywy 2001/18/WE i jej późniejszego wdrażania należy zawsze uwzględniać zasadę ostrożności.

(3)

Zgodnie z konkluzjami Rady z dnia 4 grudnia 2008 r. dotyczącymi organizmów zmodyfikowanych genetycznie (zwane dalej „konkluzje Rady z 2008 r.”) należy dążyć do poprawy wdrażania ram prawnych zatwierdzania GMO. W tym kontekście należy w razie potrzeby regularnie aktualizować zasady oceny ryzyka w celu uwzględnienia stałego postępu wiedzy naukowej i procedur analitycznych, szczególnie w odniesieniu do długoterminowego oddziaływania na środowisko upraw genetycznie zmodyfikowanych oraz ich potencjalnego wpływu na organizmy inne niż docelowe, cechy środowiska przyjmującego i obszary geograficzne, na których mogą być uprawiane rośliny zmodyfikowane genetycznie, oraz kryteria i wymogi oceny GMO wytwarzających pestycydy i GMO tolerujących herbicydy. W związku z tym należy odpowiednio zmienić załączniki do dyrektywy 2001/18/WE.

(4)

Poza zatwierdzeniem do celów wprowadzenia do obrotu odmiany zmodyfikowane genetycznie muszą także spełniać wymogi prawa unijnego w zakresie obrotu nasionami i materiałem rozmnożeniowym roślin, określone w szczególności w dyrektywach Rady 66/401/EWG (6), 66/402/EWG (7), 68/193/EWG (8), 98/56/WE (9), 1999/105/WE (10), 2002/53/WE (11), 2002/54/WE (12), 2002/55/WE (13), 2002/56/WE (14), 2002/57/WE (15) oraz 2008/90/WE (16). Wśród nich dyrektywy 2002/53/WE i 2002/55/WE zawierają przepisy, które umożliwiają państwom członkowskim zakazanie, pod pewnymi ściśle określonymi warunkami, stosowania danej odmiany na całości lub części ich terytorium lub określenie odpowiednich warunków dla uprawy tej odmiany.

(5)

Po zatwierdzeniu GMO przeznaczonych do uprawy zgodnie z unijnymi ramami prawnymi dotyczącymi GMO oraz spełnieniu przez nie, odnośnie do odmiany, która ma zostać wprowadzona do obrotu, wymogów prawa unijnego w zakresie obrotu nasionami i materiałem rozmnożeniowym roślin, państwa członkowskie nie mogą na swoim terytorium zakazać, ograniczyć lub utrudniać swobodnego obrotu nimi, o ile nie mają zastosowania warunki określone w prawie unijnym.

(6)

Doświadczenie pokazało, że uprawa GMO jest kwestią, która jest rozpatrywana bardziej szczegółowo na poziomie państw członkowskich. W celu ochrony rynku wewnętrznego kwestie związane z wprowadzaniem do obrotu i przywozem GMO powinny być nadal regulowane na szczeblu Unii. Kwestia uprawy może jednak w pewnych przypadkach wymagać większej elastyczności, gdyż ma ona wyraźny wymiar krajowy, regionalny i lokalny ze względu na związki z użytkowaniem gruntów, lokalnymi strukturami rolniczymi oraz ochroną lub utrzymaniem siedlisk, ekosystemów i krajobrazów. Zgodnie z art. 2 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) państwa członkowskie mają możliwość przyjmowania wiążących aktów prawnych ograniczających uprawę lub zakazujących uprawy GMO na swoim terytorium po zatwierdzeniu wprowadzenia takich GMO do obrotu w Unii. Jednak elastyczność ta nie powinna negatywnie wpływać na wspólną procedurę zatwierdzania, a zwłaszcza na proces oceny przeprowadzany przede wszystkim przez Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności (zwany dalej „Urzędem”).

(7)

W przeszłości w celu ograniczenia lub zakazania uprawy GMO niektóre państwa członkowskie zastosowały klauzule ochronne i środki nadzwyczajne zgodnie z art. 23 dyrektywy 2001/18/WE oraz z art. 34 rozporządzenia (WE) nr 1829/2003 – w zależności od przypadku – w wyniku uzyskania po wydaniu zezwolenia nowych lub dodatkowych informacji mających wpływ na ocenę ryzyka dla środowiska lub w wyniku ponownej oceny posiadanych wcześniej informacji. Inne państwa członkowskie zastosowały procedurę notyfikacji określoną w art. 114 ust. 5 i 6 TFUE, która wymaga przedstawienia nowych dowodów naukowych dotyczących ochrony środowiska lub środowiska pracy. Ponadto proces decyzyjny okazał się szczególnie trudny w odniesieniu do uprawy GMO ze względu na obawy o charakterze narodowym, związane nie tylko z bezpieczeństwem GMO dla zdrowia lub dla środowiska.

(8)

W tym kontekście wydaje się właściwe przyznanie państwom członkowskim, zgodnie z zasadą pomocniczości, większej swobody decydowania, czy chcą one uprawiać GMO na swoim terytorium, bez zmieniania procedury oceny ryzyka przewidzianej w unijnym systemie zatwierdzania GMO zarówno w trakcie, jak i po zakończeniu procedury zatwierdzania, i niezależnie od środków, do wprowadzenia których państwa członkowskie prowadzące uprawy GMO są upoważnione lub zobowiązane przez zastosowanie dyrektywy 2001/18/WE w celu zapobieżenia niezamierzonemu występowaniu GMO w innych produktach. Przyznanie państwom członkowskim takich możliwości może poprawić proces zatwierdzania GMO, a zarazem zagwarantować swobodę wyboru konsumentom, rolnikom i podmiotom gospodarczym, zapewniając jednocześnie zainteresowanym stronom większą przejrzystość w odniesieniu do uprawy GMO w Unii. Niniejsza dyrektywa powinna ułatwić zatem sprawne funkcjonowanie rynku wewnętrznego.

(9)

W celu zagwarantowania, że skutkiem uprawy GMO nie będzie niezamierzone występowanie GMO w innych produktach oraz przy jednoczesnym poszanowaniu zasady pomocniczości, szczególną uwagę należy poświęcić zapobieganiu możliwym skażeniom transgranicznym między państwem członkowskim, w którym uprawa jest dozwolona, a sąsiednim państwem członkowskim, w którym jest ona zakazana, chyba że zainteresowane państwa członkowskie uznają to za zbędne z uwagi na konkretne warunki geograficzne.

(10)

Zalecenie Komisji z dnia 13 lipca 2010 r. (17) dostarcza państwom członkowskim wskazówek dotyczących opracowania środków w zakresie współistnienia upraw, w tym na obszarach przygranicznych. W zaleceniu zachęca się państwa członkowskie do współpracy przy wdrażaniu odpowiednich środków na granicach między państwami członkowskimi w celu uniknięcia niezamierzonych skutków transgranicznego skażenia.

(11)

W czasie procedury zatwierdzania danego GMO należy zapewnić państwu członkowskiemu możliwość wystąpienia z wnioskiem o dostosowanie zakresu geograficznego zgłoszenia/wniosku przedstawionego zgodnie z częścią C dyrektywy 2001/18/WE lub zgodnie z art. 5 i 17 rozporządzenia (WE) nr 1829/2003, w celu wykluczenia uprawy na całości lub na części terytorium tego państwa członkowskiego. Komisja powinna ułatwiać procedury, bezzwłocznie przekazując wniosek państwa członkowskiego zgłaszającemu/wnioskodawcy, a zgłaszający/wnioskodawca powinien udzielić odpowiedzi na ten wniosek w określonym terminie.

(12)

Zakres geograficzny zgłoszenia/wniosku należy odpowiednio dostosować, chyba że zgłaszający/wnioskodawca potwierdzi zakres geograficzny swojego zgłoszenia/wniosku w określonym terminie od przekazania mu wniosku przez Komisję. Jednak takie potwierdzenie pozostaje bez uszczerbku dla uprawnień Komisji zgodnie z art. 19 dyrektywy 2001/18/WE albo art. 7 i 19 rozporządzenia (WE) nr 1829/2003, w zależności od przypadku, do dokonania w stosownych przypadkach takiego dostosowania w świetle oceny ryzyka dla środowiska przeprowadzonej przez Urząd.

(13)

Choć oczekuje się, że większość ograniczeń lub zakazów przyjętych zgodnie z niniejszą dyrektywą zostanie wprowadzonych w życie na etapie zezwolenia lub jego odnowienia, państwa członkowskie powinny mieć też dodatkowo możliwość przyjmowania uzasadnionych środków ograniczających uprawę lub zakazujących uprawy na całym lub na części ich terytorium zatwierdzonych już poszczególnych GMO lub grup GMO określonych rodzajem albo cechą uprawy, opierając się na czynnikach zgodnych z prawem Unii, różnych, ale komplementarnych do tych ocenianych uznanych zgodnie ze zharmonizowanym zestawem przepisów unijnych, to jest dyrektywą 2011/18/WE i rozporządzeniem (WE) nr 1829/2003. Podstawy te mogą być związane z celami polityki ochrony środowiska lub polityki rolnej lub mogą to być inne istotne podstawy, takie jak zagospodarowanie przestrzenne w miastach i na obszarach wiejskich, użytkowanie gruntów, wpływ na sytuację społeczno-gospodarczą, współistnienie upraw i polityka publiczna. Podstawy te mogą być stosowane pojedynczo lub w połączeniu, w zależności od szczególnych okoliczności występujących w danym państwie członkowskim, regionie lub obszarze, w którym te środki będą obowiązywały.

(14)

Poziom ochrony zdrowia ludzkiego i zdrowia zwierząt oraz ochrony środowiska stosowany w Unii pozwala na jednolitą ocenę naukową w całej Unii; niniejsza dyrektywa nie powinna zmieniać tej sytuacji. Aby zatem uniknąć wszelkiego ingerowania w kompetencje przyznane osobom oceniającym ryzyko i zarządzającym ryzykiem na mocy dyrektywy 2001/18/WE i rozporządzenia (WE) nr 1829/2003, państwo członkowskie powinno stosować wyłącznie te podstawy związane z celami polityki ochrony środowiska dotyczące skutków, które są różne, ale komplementarne do celów uwzględnionych w ramach oceny ryzyka dla zdrowia i środowiska przeprowadzanej w kontekście procedury zatwierdzania przewidzianej w dyrektywie 2001/18/WE i rozporządzeniu (WE) nr 1829/2003, takie jak utrzymanie i rozwijanie praktyk rolniczych, które mogą skuteczniej pogodzić produkcję z trwałością ekosystemów, utrzymanie lokalnej różnorodności biologicznej, w tym niektórych siedlisk i ekosystemów lub pewnych cech typów przyrodniczych i krajobrazowych oraz szczególnych funkcji ekosystemu i usług ekosystemowych.

(15)

Państwa członkowskie powinny również być w stanie oprzeć decyzje przyjmowane na mocy dyrektywy 2001/18/WE na podstawach związanych ze społeczno-gospodarczymi skutkami mogącymi wynikać z uprawy GMO na terytorium danego państwa członkowskiego. Mimo zalecenia Komisji z 13 lipca 2010 r. w sprawie środków dotyczących współistnienia upraw państwom członkowskim należy także umożliwić na mocy niniejszej dyrektywy przyjmowanie środków ograniczających uprawę lub zakazujących uprawy zatwierdzonych GMO na całości lub części ich terytorium. Podstawy przyjęcia takich środków mogą być związane z wysokimi kosztami, praktyczną niewykonalnością lub niemożliwością wdrożenia środków dotyczących współistnienia upraw ze względu na szczególne warunki geograficzne, jak w przypadku małych wysp lub obszarów górskich, lub z koniecznością uniknięcia obecności GMO w innych produktach, takich jak konkretne lub szczególne produkty. Ponadto Komisja – zgodnie z wezwaniem zawartym w konkluzjach Rady z 2008 r. – przedstawiła Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie na temat społeczno-gospodarczych skutków uprawy GMO. Wnioski z tego sprawozdania mogą mieć dużą wartość informacyjną dla państw członkowskich w kontekście podejmowania decyzji na podstawie niniejszej dyrektywy. Podstawy związane z celami polityki rolnej mogą obejmować konieczność ochrony różnorodności produkcji rolnej oraz konieczność zapewnienia czystości nasion i materiału rozmnożeniowego roślin. Państwa członkowskie powinny móc opierać swoje środki również na innych podstawach, które mogą obejmować przeznaczenie gruntów i zagospodarowanie przestrzenne w miastach i na obszarach wiejskich, a także inne istotne czynniki, np. związane z tradycjami kulturalnymi.

(16)

Ograniczenia lub zakazy przyjęte na mocy niniejszej dyrektywy powinny dotyczyć uprawy, a nie swobodnego obrotu genetycznie zmodyfikowanymi nasionami i materiałem rozmnożeniowym roślin, a także materiałem ze zbioru, w charakterze produktów lub w ich składzie, i ich przywozu, a ponadto powinny być zgodne z Traktatami, w szczególności jeśli chodzi o zasadę niedyskryminacji pomiędzy produktami krajowymi i zagranicznymi, zasadę proporcjonalności oraz o art. 34, 36 i art. 216 ust. 2 TFUE.

(17)

Środki przyjęte przez państwa członkowskie na mocy niniejszej dyrektywy powinny podlegać procedurze kontroli i udzielania informacji na szczeblu Unii. W świetle poziomu kontroli i udzielania informacji na poziomie unijnym nie jest konieczne dodatkowe uwzględnienie zastosowania dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 98/34/WE (18). Państwa członkowskie mogą ograniczyć uprawę lub zakazać uprawy GMO na całości lub części swojego terytorium, począwszy od dnia wejścia w życie zezwolenia unijnego oraz przez cały okres obowiązywania zezwolenia, pod warunkiem że upłynął określony okres zawieszenia, podczas którego Komisja miała możliwość przedstawienia uwag na temat proponowanych środków. Zainteresowane państwo członkowskie powinno zatem przekazać Komisji projekt tych środków co najmniej 75 dni przed ich przyjęciem, by umożliwić jej przedstawienie uwag do niego; w tym okresie powinno ono powstrzymać się od przyjęcia i wdrożenia tych środków. Po upływie wskazanego okresu zawieszenia państwo członkowskie powinno mieć możliwość przyjęcia środków w ich pierwotnym brzmieniu lub ze zmianami uwzględniającymi uwagi Komisji.

(18)

We wskazanym okresie zawieszenia posiadacz zezwolenia/wnioskodawca, którego dotyczyłyby środki wprowadzające ograniczenie lub zakaz uprawy danego GMO w danym państwie członkowskim, powinien powstrzymać się od wszelkich działań związanych z uprawą tego GMO w tym państwie członkowskim.

(19)

Podejmowane przez państwa członkowskie decyzje o ograniczeniu uprawy GMO lub jej zakazie na całości lub części ich terytorium nie powinny uniemożliwiać prowadzenia badań biotechnologicznych pod warunkiem zachowania podczas takich badań wszystkich niezbędnych środków bezpieczeństwa dotyczących zdrowia ludzkiego i zdrowia zwierząt oraz ochrony środowiska, a także z zastrzeżeniem, że działalność ta będzie prowadzona z poszanowaniem podstaw, w oparciu o które wprowadzono ograniczenie lub zakaz. Ponadto Urząd i państwa członkowskie powinny dążyć do stworzenia rozległej sieci organizacji naukowych reprezentujących wszystkie dyscypliny, w tym dotyczące zagadnień ekologicznych, oraz współpracować w celu wykrycia na wczesnym etapie wszelkich potencjalnych rozbieżności między opiniami naukowymi w celu o rozwiązania lub wyjaśnienia spornych kwestii naukowych. Komisja i państwa członkowskie powinny dopilnować, by zapewniono niezbędne środki na prowadzenie niezależnych badań nad potencjalnymi zagrożeniami wynikającymi z zamierzonego uwalniania lub wprowadzania GMO do obrotu oraz by niezależni naukowcy mieli dostęp do wszystkich istotnych materiałów, przy jednoczesnym poszanowaniu praw własności intelektualnej.

(20)

Biorąc pod uwagę znaczenie dowodów naukowych przy podejmowaniu decyzji w sprawie zakazu lub zatwierdzania GMO, Urząd powinien gromadzić i analizować wyniki badań dotyczących ryzyka lub zagrożenia dla zdrowia ludzkiego lub środowiska spowodowanego GMO i informować podmioty zarządzające ryzykiem o wszelkich pojawiających się zagrożeniach. Takie informacje należy udostępniać opinii publicznej.

(21)

Państwo członkowskie powinno mieć możliwość zwrócenia się do właściwego organu lub do Komisji o włączenie całości lub części jego terytorium do zakresu geograficznego zezwolenia, z którego zostało ono wcześniej wykluczone. W tym przypadku nie ma potrzeby przekazywania wniosku posiadaczowi zezwolenia i zwracania się o jego zgodę. Właściwy organ, który wydał pisemne zezwolenie, lub Komisja, odpowiednio na mocy dyrektywy 2001/18/WE lub rozporządzenia (WE) nr 1829/2003, powinny odpowiednio zmienić zakres geograficzny zezwolenia lub decyzji o zezwoleniu.

(22)

Pisemne zezwolenie lub decyzja o zezwoleniu wydane lub przyjęte z ograniczeniem zakresu geograficznego do pewnych obszarów lub środki przyjęte przez państwa członkowskie zgodnie z niniejszą dyrektywą a dotyczące ograniczenia lub zakazu uprawy GMO nie powinny uniemożliwiać ani ograniczać stosowania przez inne państwa członkowskie zatwierdzonych GMO. Ponadto niniejsza dyrektywa i środki krajowe przyjęte na jej podstawie powinny pozostawać bez uszczerbku dla wymogów prawa unijnego dotyczących niezamierzonej lub przypadkowej obecności GMO w niezmodyfikowanych genetycznie odmianach nasion i materiale rozmnożeniowym roślin, i nie powinny zapobiegać uprawie odmian spełniających te wymogi.

(23)

Rozporządzenie (WE) nr 1829/2003 przewiduje, że odniesienia dokonane w częściach A i D dyrektywy 2001/18/WE do GMO zatwierdzonych na podstawie części C tej dyrektywy uznaje się za mające tożsame zastosowanie do GMO zatwierdzonych na podstawie tego rozporządzenia. W związku z tym środki przyjęte przez państwa członkowskie zgodnie z dyrektywą 2001/18/WE powinny mieć także zastosowanie do GMO zatwierdzonych na podstawie rozporządzenia (WE) nr 1829/2003.

(24)

Niniejsza dyrektywa nie narusza zobowiązań państw członkowskich w odniesieniu do swobodnego obrotu nasionami tradycyjnymi, materiałem rozmnożeniowym roślin oraz materiałem ze zbioru, zgodnie z odnośnym prawem unijnym i zgodnie z TFUE.

(25)

W celu zapewnienia wysokiego poziomu ochrony konsumentów państwa członkowskie i podmioty gospodarcze powinny też podejmować skuteczne środki dotyczące etykietowania i informowania zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1829/2003 i rozporządzeniem (WE) nr 1830/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady (19), aby zagwarantować przejrzystość w odniesieniu do obecności GMO w produktach.

(26)

Aby pogodzić cele niniejszej dyrektywy z uzasadnionymi interesami podmiotów gospodarczych w odniesieniu do tych GMO, które zostały zatwierdzone lub których proces zatwierdzania był w toku przed wejściem w życie niniejszej dyrektywy, należy przewidzieć właściwe środki przejściowe. Środki przejściowe są również uzasadnione koniecznością uniknięcia ewentualnych zakłóceń konkurencji powodowanych odmiennym traktowaniem obecnych posiadaczy zezwoleń od przyszłych wnioskodawców ubiegających się o zezwolenie. W interesie pewności prawa okres, w którym można przyjmować środki przejściowe, powinien być ograniczony do tego, co jest ściśle konieczne, aby zapewnić sprawne przejście na nowy system. Takie środki przejściowe powinny zatem umożliwić państwom członkowskim stosowanie przepisów niniejszej dyrektywy w odniesieniu do produktów, które zostały zatwierdzone lub których proces zatwierdzania był w toku przed wejściem w życie niniejszej dyrektywy, pod warunkiem że nie wpłyną one na zgodne z prawem nasadzenia zatwierdzonych odmian zmodyfikowanych genetycznie nasion i materiału rozmnożeniowego roślin.

(27)

Przepisy określone w art. 26b i 26c dyrektywy 2001/18/WE mają zastosowanie bez uszczerbku dla art. 23 tej dyrektywy, jak również dla art. 34 rozporządzenia (WE) nr 1829/2003.

(28)

Należy zatem odpowiednio zmienić dyrektywę 2001/18/WE,

1)

w art. 26a dodaje się ustęp w brzmieniu:

„1a.   Począwszy od dnia 3 kwietnia 2017 r., państwa członkowskie, w których uprawia się GMO, podejmują odpowiednie środki na obszarach przygranicznych swoich terytoriów w celu zapobiegnięcia możliwym skażeniom transgranicznym w sąsiednich państwach członkowskich, w których uprawa tych GMO jest zakazana, chyba że takie środki nie są konieczne w związku ze szczególnymi warunkami geograficznymi. Informacje o tych środkach są przekazywane Komisji.”

2)

dodaje się artykuły w brzmieniu:

„Artykuł 26b

Uprawa

1.   W czasie procedury zatwierdzania danego GMO lub podczas odnawiania zezwolenia państwo członkowskie może wystąpić z wnioskiem o dostosowanie zakresu geograficznego pisemnego zezwolenia lub decyzji o zezwoleniu, by wykluczyć z uprawy całość lub część terytorium tego państwa członkowskiego. Wniosek ten musi zostać przekazany Komisji najpóźniej w terminie 45 dni od rozesłania sprawozdania z oceny zgodnie z art. 14 ust. 2 niniejszej dyrektywy lub od otrzymania opinii Europejskiego Urzędu ds. Bezpieczeństwa Żywności na podstawie art. 6 ust. 6 i art. 18 ust. 6 rozporządzenia (WE) nr 1829/2003. Komisja niezwłocznie przedkłada wniosek państwa członkowskiego zgłaszającemu/wnioskodawcy oraz pozostałym państwom członkowskim. Komisja upublicznia wniosek w formie elektronicznej.

2.   W ciągu 30 dni od przedłożenia wniosku przez Komisję zgłaszający/wnioskodawca może dostosować lub potwierdzić zakres geograficzny swojego wstępnego zgłoszenia/wniosku.

W przypadku braku potwierdzenia dostosowanie zakresu geograficznego zgłoszenia/wniosku zostaje uwzględnione w pisemnym zezwoleniu wydanym na mocy niniejszej dyrektywy i, w stosownych przypadkach, do decyzji wydanej zgodnie z art. 19 niniejszej dyrektywy oraz decyzji o zezwoleniu przyjętej na mocy art. 7 i 19 rozporządzenia (WE) nr 1829/2003.

Pisemne zezwolenie wydane na mocy niniejszej dyrektywy oraz, w stosownych przypadkach, decyzję wydaną zgodnie z art. 19 niniejszej dyrektywy oraz decyzję o zezwoleniu przyjętą na mocy art. 7 i 19 rozporządzenia (WE) nr 1829/2003 wydaje się zatem z uwzględnieniem dostosowanego zakresu geograficznego zgłoszenia/wniosku.

Jeżeli wniosek złożony zgodnie z ust. 1 niniejszego artykułu zostaje przekazany Komisji po dacie rozesłania sprawozdania z oceny określonego w art. 14 ust. 2 niniejszej dyrektywy lub po otrzymaniu opinii Europejskiego Urzędu ds. Bezpieczeństwa Żywności na mocy art. 6 ust. 6 i art. 18 ust. 6 rozporządzenia (WE) nr 1829/2003, ramy czasowe wydania pisemnego zezwolenia określone w art. 15 niniejszej dyrektywy lub, w zależności od przypadku, w art. 7 i 19 rozporządzenia (WE) nr 1829/2003 przekazania Komitetowi projektu wymaganej decyzji powinny zostać jednorazowo przedłużone o 15 dni niezależnie od liczby państw członkowskich składających takie wnioski.

3.   Jeżeli nie złożono wniosku zgodnie z ust. 1 niniejszego artykułu lub w przypadku gdy zgłaszający/wnioskodawca potwierdził zakres geograficzny swojego wstępnego zgłoszenia/wniosku, dane państwo członkowskie może przyjmować środki ograniczające uprawę lub zakazujące na całym lub na części swojego terytorium uprawy danego GMO lub grup GMO określonych rodzajem albo cechą uprawy już zatwierdzonych zgodnie z częścią C niniejszej dyrektywy lub zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1829/2003, pod warunkiem że te środki są zgodne z prawem unijnym, uzasadnione, proporcjonalne i niedyskryminacyjne oraz że mają ponadto istotne podstawy, takie jak związane z:

Podstawy te mogą być stosowane pojedynczo lub łącznie, z wyjątkiem podstawy określonej w lit. g), która musi być stosowana w połączeniu z inną, w zależności od konkretnych okoliczności występujących w danym państwie członkowskim, w regionie lub na obszarze, gdzie te środki będą miały zastosowanie, ale w żadnym wypadku nie mogą kolidować z oceną ryzyka dla środowiska przeprowadzoną zgodnie z niniejszą dyrektywą lub rozporządzeniem (WE) nr 1829/2003.

4.   Państwo członkowskie, które zamierza przyjąć środki na mocy ust. 3 niniejszego artykułu, najpierw przekazuje Komisji swój projekt tych środków oraz informuje o podstawach, na których zostały one oparte. Może to mieć miejsce przed zakończeniem procedury zatwierdzania GMO na mocy części C niniejszej dyrektywy lub na mocy rozporządzenia (WE) nr 1829/2003. W okresie 75 dni od daty takiego powiadomienia:

Po upływie okresu 75 dni, o którym mowa w akapicie pierwszym, zainteresowane państwo członkowskie może, przez cały okres obowiązywania zezwolenia, począwszy od dnia wejścia w życie zezwolenia unijnego, przyjąć środki w ich pierwotnym brzmieniu lub ze zmianami uwzględniającymi niewiążące uwagi Komisji. Środki te są niezwłocznie przekazywane Komisji, innym państwom członkowskim i posiadaczowi zezwolenia.

Państwa członkowskie podają wszelkie tego rodzaju środki do wiadomości wszystkich zainteresowanych podmiotów gospodarczych, w tym hodowców.

5.   W przypadku gdy państwo członkowskie pragnie ponownego objęcia całości lub części swojego terytorium zakresem geograficznym zezwolenia, z którego zostało ono wcześniej wyłączone na mocy ust. 2, może złożyć wniosek do właściwego organu, który wydał pisemne zezwolenie na mocy niniejszej dyrektywy lub do Komisji, jeżeli dane GMO zostało zatwierdzone na mocy rozporządzenia (WE) nr 1829/2003. Właściwy organ, który wydał pisemne zezwolenie, lub Komisja, w zależności od przypadku, odpowiednio zmienia zakres geograficzny zezwolenia lub decyzji o zezwoleniu.

6.   W celu dostosowania zakresu geograficznego zezwolenia GMO na mocy ust. 5:

7.   W przypadku gdy państwo członkowskie odwołało środki podjęte zgodnie z ust. 3 i 4, bezzwłocznie powiadamia o tym Komisję i inne państwa członkowskie.

8.   Środki przyjęte na mocy niniejszego artykułu nie mogą mieć wpływu na swobodny obrót zatwierdzonymi organizmami GMO w charakterze lub w składzie produktów.

Artykuł 26c

Środki przejściowe

1.   Od dnia 2 kwietnia 2015 r. do dnia 3 października 2015 r. państwo członkowskie może wystąpić z wnioskiem o dostosowanie zakresu geograficznego danego zgłoszenia/wniosku złożonego lub zezwolenia przyznanego na podstawie niniejszej dyrektywy lub rozporządzenia (WE) nr 1829/2003 przed dniem 2 kwietnia 2015 r. Komisja niezwłocznie przedkłada wniosek państwa członkowskiego zgłaszającemu/wnioskodawcy, jak również pozostałym państwom członkowskim.

2.   W przypadku gdy zgłoszenie/wniosek jest w trakcie rozpatrywania, a zgłaszający/wnioskodawca nie potwierdził zakresu geograficznego swojego wstępnego zgłoszenia/wniosku w terminie 30 dni od przekazania mu wniosku, o którym mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, zakres geograficzny tego zgłoszenia/wniosku zostaje odpowiednio zmieniony. Pisemne zezwolenie wydane na mocy niniejszej dyrektywy oraz, w stosownych przypadkach, decyzję wydaną zgodnie z art. 19 niniejszej dyrektywy oraz decyzję o zezwoleniu przyjętą na mocy art. 7 i 19 rozporządzenia (WE) nr 1829/2003 wydaje się zatem z uwzględnieniem dostosowanego zakresu geograficznego zgłoszenia/wniosku.

3.   W przypadku gdy już udzielono zezwolenia, a posiadacz zezwolenia nie potwierdził jego zakresu geograficznego w terminie 30 dni od dnia przekazania mu wniosku, o którym mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, zezwolenie zostaje odpowiednio zmienione. W odniesieniu do pisemnego zezwolenia wydanego na podstawie niniejszej dyrektywy właściwy organ dokonuje stosownej zmiany zakresu geograficznego zezwolenia i informuje o tym fakcie Komisję, państwa członkowskie i posiadacza zezwolenia po dokonaniu zmiany. W przypadku zezwolenia na mocy rozporządzenia (WE) nr 1829/2003 Komisja wprowadza stosowne zmiany w decyzji o zezwoleniu, bez stosowania procedury określonej w art. 35 ust. 2 tego rozporządzenia. Komisja informuje odpowiednio państwa członkowskie i posiadacza zezwolenia.

4.   Jeżeli nie złożono wniosku zgodnie z ust. 1 niniejszego artykułu lub jeżeli zgłaszający/wnioskodawca lub, w zależności od przypadku, posiadacz zezwolenia potwierdził zakres geograficzny swojego wstępnego wniosku lub, w zależności od przypadku, uzyskanego zezwolenia, stosuje się odpowiednio art. 26b ust. 3–8.

5.   Niniejszy artykuł pozostaje bez uszczerbku dla uprawy zatwierdzonych nasion i roślinnego materiału rozmnożeniowego GMO, nasadzonych zgodnie z prawem przed wprowadzeniem ograniczenia lub zakazu ich uprawy w danym państwie członkowskim.

6.   Środki przyjęte na mocy niniejszego artykułu nie mogą mieć wpływu na swobodny obrót zatwierdzonymi organizmami GMO w charakterze lub składzie produktów.”

13.3.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 68/9

(1)

Poprawa bezpieczeństwa ruchu drogowego jest jednym z głównych celów polityki transportowej Unii. Unia prowadzi politykę mającą na celu poprawę bezpieczeństwa ruchu drogowego, przyjmując za cel zmniejszenie liczby ofiar śmiertelnych, liczby rannych oraz strat materialnych. Istotnym elementem tej polityki jest spójne egzekwowanie kar za popełniane w Unii przestępstwa i wykroczenia w ruchu drogowym poważnie zagrażające bezpieczeństwu ruchu drogowego.

(2)

Jednak z uwagi na brak właściwych procedur i niezależnie od możliwości istniejących na podstawie decyzji Rady 2008/615/WSiSW (3) oraz decyzji Rady 2008/616/WSiSW (4) (decyzje Prüm) sankcje w postaci kar pieniężnych za pewne przestępstwa lub wykroczenia w ruchu drogowym często nie są egzekwowane, jeśli te przestępstwa lub wykroczenia są popełniane przez kierujących pojazdami zarejestrowanymi w państwie członkowskim innym niż państwo członkowskie, w którym je popełniono. Celem niniejszej dyrektywy jest zapewnienie również w takich przypadkach skuteczności dochodzeń dotyczących przestępstw lub wykroczeń przeciwko bezpieczeństwu ruchu drogowego.

(3)

W komunikacie z dnia 20 lipca 2010 r. zatytułowanym „W kierunku europejskiego obszaru bezpieczeństwa ruchu drogowego: kierunki polityki bezpieczeństwa ruchu drogowego na lata 2011–2020” Komisja podkreśliła, że egzekwowanie przepisów ruchu drogowego pozostaje jednym z kluczowych czynników w procesie tworzenia warunków dla istotnego zmniejszenia liczby ofiar śmiertelnych i liczby rannych. W konkluzjach z dnia 2 grudnia 2010 r. dotyczących bezpieczeństwa ruchu drogowego Rada wezwała również do rozważenia potrzeby dalszego wzmocnienia egzekwowania przepisów ruchu drogowego przez państwa członkowskie, a w odpowiednich przypadkach – na szczeblu unijnym. Rada zwróciła się do Komisji o zbadanie możliwości zharmonizowania, w stosownych przypadkach, przepisów ruchu drogowego na szczeblu unijnym i o przyjęcie dalszych środków ułatwiających transgraniczne egzekwowanie przepisów dotyczących przestępstw lub wykroczeń w ruchu drogowym, zwłaszcza w odniesieniu do przestępstw lub wykroczeń wiążących się z poważnymi wypadkami drogowymi.

(4)

W dniu 19 marca 2008 r. Komisja przyjęła wniosek dotyczący dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady wprowadzającej ułatwienia w transgranicznym egzekwowaniu prawa dotyczącego bezpieczeństwa drogowego, oparty na art. 71 ust. 1 lit. c) Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską (obecny art. 91 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE)). Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/82/UE (5) została jednak przyjęta na podstawie art. 87 ust. 2 TFUE. Wyrokiem z dnia 6 maja 2014 r. w sprawie C-43/12 (6) Trybunał Sprawiedliwości stwierdził nieważność dyrektywy 2011/82/UE z uwagi na fakt, że nie mogła ona zgodnie z prawem zostać przyjęta na podstawie art. 87 ust. 2 TFUE. Wyrok utrzymał jednak w mocy skutki dyrektywy 2011/82/UE do czasu wejścia w życie, w rozsądnym terminie nieprzekraczającym dwunastu miesięcy od dnia ogłoszenia wyroku, nowej dyrektywy opartej na art. 91 ust. 1 lit. c) TFUE. W związku z tym nowa dyrektywa powinna zostać przyjęta na podstawie tego artykułu.

(5)

Należy zachęcać do zwiększenia spójności środków kontroli między państwami członkowskimi, a Komisja powinna w związku z tym zbadać potrzebę opracowania wspólnych standardów dla urządzeń służących do automatycznej kontroli mającej na celu zapewnienie bezpieczeństwa ruchu drogowego.

(6)

Należy poszerzać wiedzę obywateli Unii na temat obowiązujących w różnych państwach członkowskich przepisów bezpieczeństwa ruchu drogowego oraz na temat wykonywania niniejszej dyrektywy, zwłaszcza przy pomocy odpowiednich środków gwarantujących przekazanie wystarczających informacji na temat konsekwencji nieprzestrzegania przepisów z zakresu bezpieczeństwa ruchu drogowego w czasie podróżowania po państwie członkowskim innym niż państwo członkowskie rejestracji.

(7)

By poprawić bezpieczeństwo ruchu drogowego w Unii i by zapewnić równe traktowanie kierowców popełniających przestępstwa lub wykroczenia, niezależnie do tego, czy są rezydentami czy nie, należy ułatwić egzekwowanie przepisów niezależnie od państwa członkowskiego zarejestrowania pojazdu. W tym celu należy wykorzystać system transgranicznej wymiany informacji dotyczących pewnych określonych przestępstw lub wykroczeń przeciwko bezpieczeństwu ruchu drogowego, niezależnie od tego, czy na mocy prawa danego państwa członkowskiego mają one charakter karny, czy administracyjny, zapewniając państwu członkowskiemu popełnienia przestępstwa lub wykroczenia dostęp do danych rejestracyjnych pojazdów państwa członkowskiego rejestracji.

(8)

Skuteczniejsza transgraniczna wymiana danych rejestracyjnych pojazdów, która powinna ułatwić identyfikację osób podejrzanych o popełnienie przestępstw lub wykroczeń przeciwko bezpieczeństwu ruchu drogowego, mogłaby zwiększyć efekt odstraszający i zachęcić do ostrożniejszej jazdy kierowców pojazdów zarejestrowanych w innym państwie członkowskim niż państwo członkowskie popełnienia przestępstwa lub wykroczenia, co zmniejszy liczbę ofiar wypadków w ruchu drogowym.

(9)

Przestępstwa lub wykroczenia związane z bezpieczeństwem ruchu drogowego objęte niniejszą dyrektywą nie są jednakowo traktowane w państwach członkowskich. Niektóre państwa członkowskie kwalifikują takie czyny na mocy swojego prawa krajowego jako delikty administracyjne, podczas gdy inne kwalifikują je jako wykroczenia lub przestępstwa. Niniejsza dyrektywa powinna mieć zastosowanie niezależnie od kwalifikacji tych czynów na mocy prawa krajowego.

(10)

Państwa członkowskie powinny udostępniać sobie wzajemnie dane rejestracyjne pojazdów w celu usprawnienia wymiany informacji i przyspieszenia obowiązujących procedur. Dlatego w niniejszej dyrektywie powinny zostać w jak największym stopniu uwzględnione przepisy dotyczące specyfikacji technicznych i dostępności systemów automatycznej wymiany danych określone w decyzjach Prüm.

(11)

Decyzja 2008/616/WSiSW określa aspekty bezpieczeństwa odnoszące się do istniejącego oprogramowania oraz powiązane z nimi wymogi techniczne dotyczące wymiany danych rejestracyjnych pojazdów. Bez uszczerbku dla ogólnego stosowania tej decyzji takie aspekty bezpieczeństwa i wymogi techniczne powinny – ze względów efektywności regulacyjnej i praktycznej – być stosowane do celów niniejszej dyrektywy.

(12)

Istniejące oprogramowanie powinno być podstawą wymiany danych na mocy niniejszej dyrektywy, a jednocześnie powinno ułatwiać państwom członkowskim składanie sprawozdań Komisji. Takie oprogramowanie powinno umożliwiać sprawną, bezpieczną i poufną wymianę szczegółowych danych rejestracyjnych pojazdów między państwami członkowskimi. Należy wykorzystać komputerowy europejski system informacji o pojazdach i prawach jazdy (EUCARIS), obowiązkowy dla państw członkowskich na mocy decyzji Prüm w odniesieniu do danych rejestracyjnych pojazdów. Komisja powinna ocenić i przedstawić sprawozdanie z funkcjonowania oprogramowania stosowanego do celów niniejszej dyrektywy.

(13)

Zakres stosowania tego oprogramowania powinien być ograniczony do procedur stosowanych przy wymianie informacji między krajowymi punktami kontaktowymi w państwach członkowskich. Procedury oraz zautomatyzowane procesy, w których informacje te mają być wykorzystywane, nie są objęte zakresem stosowania takiego oprogramowania.

(14)

Strategia zarządzania informacjami do celów ochrony bezpieczeństwa wewnętrznego UE ma na celu znalezienie najprostszych rozwiązań w zakresie wymiany danych, które najbardziej ułatwiają śledzenie wymiany danych oraz ograniczają koszty.

(15)

Państwa członkowskie powinny być w stanie skontaktować się z właścicielem lub posiadaczem pojazdu lub ze zidentyfikowaną w inny sposób osobą podejrzaną o popełnienie przestępstwa lub wykroczenia związanego z bezpieczeństwem ruchu drogowego, by poinformować tę osobę o mających zastosowanie procedurach i konsekwencjach prawnych wynikających z przepisów państwa członkowskiego popełnienia przestępstwa lub wykroczenia. Czyniąc to, państwa członkowskie powinny rozważyć wysłanie informacji o przestępstwie lub wykroczeniu związanym z bezpieczeństwem ruchu drogowego w języku dokumentu rejestracyjnego lub w języku, co do którego zachodzi najwyższe prawdopodobieństwo, że osoba ta go w pełni rozumie, tak by zrozumiała ona informacje, które są jej przekazywane. Państwa członkowskie powinny stosować odpowiednie procedury celem zapewnienia, by informowana była tylko osoba, której to dotyczy, nie zaś strona trzecia. W tym celu państwa członkowskie powinny korzystać ze szczegółowych rozwiązań podobnych do rozwiązań stosowanych w przypadku działań związanych z takimi przestępstwami lub wykroczeniami, obejmujących takie środki jak – w odpowiednich przypadkach – przesyłka polecona. Pozwoli to zainteresowanej osobie zareagować we właściwy sposób na to zawiadomienie, w szczególności wystąpić o dodatkowe informacje, zapłacić mandat lub skorzystać z prawa do obrony, w szczególności w przypadku błędu co do tożsamości. Dalsze postępowanie jest uregulowane w mających zastosowanie aktach prawnych, w tym w aktach prawnych dotyczących wzajemnej pomocy i wzajemnego uznawania, np. w decyzji ramowej Rady 2005/214/WSiSW (7).

(16)

Państwa członkowskie powinny zapewnić równoważne tłumaczenia zawiadomień wysyłanych przez państwo członkowskie popełnienia przestępstwa lub wykroczenia, jak przewidziano w dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady 2010/64/UE (8).

(17)

Mając na celu realizację polityki bezpieczeństwa ruchu drogowego zmierzającej do zapewnienia wysokiego poziomu ochrony wszystkich użytkowników dróg w Unii oraz mając na uwadze niezmiernie różnorodne warunki istniejące na terytorium Unii, państwa członkowskie powinny podejmować działania – bez uszczerbku dla bardziej restrykcyjnych strategii i przepisów – w celu zapewnienia większej spójności przepisów ruchu drogowego oraz ich egzekwowania między państwami członkowskimi. W ramach sprawozdania dla Parlamentu Europejskiego i Rady ze stosowania niniejszej dyrektywy Komisja powinna zbadać potrzebę opracowania wspólnych standardów w celu ustanowienia porównywalnych metod, praktyk i minimalnych standardów na poziomie Unii, przy uwzględnieniu współpracy międzynarodowej i istniejących umów w dziedzinie bezpieczeństwa ruchu drogowego, w szczególności wiedeńskiej Konwencji o ruchu drogowym z dnia 8 listopada 1968 r.

(18)

W sprawozdaniu dla Parlamentu Europejskiego i Rady ze stosowania niniejszej dyrektywy przez państwa członkowskie Komisja powinna zbadać potrzebę opracowania wspólnych kryteriów dotyczących dalszych procedur w państwach członkowskich w przypadku nieuiszczenia kary pieniężnej, zgodnie z przepisami i procedurami obowiązującymi w państwach członkowskich. W sprawozdaniu tym Komisja powinna zająć się takimi kwestiami, jak procedury stosowane między właściwymi organami państw członkowskich, dotyczące przekazywania ostatecznej decyzji o nałożeniu sankcji lub kary pieniężnej, jak też uznawanie i wykonywanie takiej ostatecznej decyzji.

(19)

Przygotowując przegląd niniejszej dyrektywy, Komisja powinna przeprowadzić konsultacje z odpowiednimi zainteresowanymi stronami, takimi jak organy ds. bezpieczeństwa ruchu drogowego lub właściwe organy, stowarzyszenia ofiar i inne organizacje pozarządowe działające w obszarze bezpieczeństwa ruchu drogowego.

(20)

Bliższa współpraca organów ścigania powinna iść w parze z poszanowaniem praw podstawowych, w szczególności prawa do prywatności i ochrony danych osobowych, zagwarantowanych specjalnymi przepisami w zakresie ochrony danych. Przepisy te powinny uwzględniać szczególny charakter transgranicznego dostępu do elektronicznych baz danych. Konieczne jest, aby oprogramowanie, które ma zostać stworzone, umożliwiało wymianę informacji w bezpiecznych warunkach i zapewniało zachowanie poufności przekazywanych danych. Danych zgromadzonych zgodnie z niniejszą dyrektywą nie należy wykorzystywać do innych celów niż cele niniejszej dyrektywy. Państwa członkowskie powinny przestrzegać obowiązków dotyczących warunków wykorzystywania i tymczasowego przechowywania danych.

(21)

Przewidziane w niniejszej dyrektywie przetwarzanie danych osobowych jest stosownym środkiem służącym osiągnięciu uzasadnionego celu niniejszej dyrektywy w zakresie bezpieczeństwa ruchu drogowego, to jest zapewnienia wysokiego poziomu ochrony wszystkich uczestników ruchu drogowego w Unii poprzez ułatwienie transgranicznej wymiany informacji dotyczących przestępstw lub wykroczeń przeciwko bezpieczeństwu ruchu drogowego i egzekwowania dzięki temu kar, a także nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tych celów.

(22)

Dane związane z identyfikacją sprawcy przestępstwa lub wykroczenia są danymi osobowymi. Do przetwarzania danych dokonywanego w zastosowaniu niniejszej dyrektywy powinna mieć zastosowanie dyrektywa 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (9). Bez uszczerbku dla wymogów proceduralnych dotyczących mechanizmów odwoływania się i dochodzenia roszczeń obowiązujących w zainteresowanych państwach członkowskich, osobę, której dotyczą dane, należy odpowiednio poinformować w zawiadomieniu o popełnieniu przestępstwa lub wykroczenia o prawie dostępu do danych osobowych oraz o prawie do ich korekty i usunięcia, oraz o maksymalnym zgodnym z prawem okresie przechowywania tych danych. W tym kontekście osoba, której dotyczą dane, powinna również mieć prawo do sprostowania wszelkich nieprawidłowych danych osobowych lub natychmiastowego usunięcia wszelkich danych zgromadzonych niezgodnie z prawem.

(23)

Zgodnie z decyzjami Prüm przetwarzanie danych rejestracyjnych pojazdów zawierających dane osobowe podlega szczegółowym przepisom dotyczącym danych osobowych określonych w decyzji 2008/615/WSiSW. W tym względzie państwa członkowskie mają możliwość stosowania tych szczegółowych przepisów do danych osobowych, które są przetwarzane również do celów niniejszej dyrektywy, pod warunkiem że zapewnią, by przetwarzanie danych dotyczących wszelkich przestępstw lub wykroczeń objętych niniejszą dyrektywą było zgodne z krajowymi przepisami wdrażającymi dyrektywę 95/46/WE.

(24)

Państwa trzecie powinny mieć możliwość uczestnictwa w wymianie danych rejestracyjnych pojazdów pod warunkiem zawarcia stosownej umowy z Unią. Taka umowa powinna zawierać niezbędne postanowienia dotyczące ochrony danych.

(25)

Niniejsza dyrektywa potwierdza prawa podstawowe i zasady uznane w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej, w tym prawo do poszanowania życia prywatnego i rodzinnego, prawo do ochrony danych osobowych, prawo do rzetelnego procesu sądowego, domniemanie niewinności i prawo do obrony.

(26)

Aby osiągnąć cel, jakim jest wymiana informacji między państwami członkowskimi za pomocą interoperacyjnych środków, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania aktów zgodnie z art. 290 TFUE w odniesieniu do uwzględniania odnośnych zmian w decyzjach Prüm lub w przypadkach gdy wymagają tego unijne akty prawne mające bezpośrednie znaczenie dla aktualizacji załącznika I. Szczególnie ważne jest to, aby Komisja podczas prac przygotowawczych, zgodnie z przyjętą praktyką, prowadziła stosowne konsultacje, w tym na szczeblu ekspertów. Przygotowując i opracowując akty delegowane, Komisja powinna zapewnić jednoczesne, terminowe i odpowiednie przekazywanie stosownych dokumentów Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

(27)

Komisja powinna przeanalizować stosowanie niniejszej dyrektywy z myślą o określeniu dalszych skutecznych i wydajnych środków w celu poprawy bezpieczeństwa ruchu drogowego. Bez uszczerbku dla obowiązków dotyczących dokonania transpozycji niniejszej dyrektywy również Dania, Irlandia i Zjednoczone Królestwo powinny, w stosownych przypadkach, współpracować z Komisją przy tym zadaniu, aby zapewnić terminową i pełną sprawozdawczość w odniesieniu do tej kwestii.

(28)

Z uwagi na fakt, że cel niniejszej dyrektywy, a mianowicie zapewnienie wysokiego poziomu ochrony wszystkich uczestników ruchu drogowego w Unii poprzez ułatwienie transgranicznej wymiany informacji dotyczących przestępstw lub wykroczeń przeciwko bezpieczeństwu ruchu drogowego, popełnionych podczas kierowania pojazdami zarejestrowanymi w innym państwie członkowskim niż państwo członkowskie, w którym popełniono przestępstwo lub wykroczenie, nie może zostać osiągnięty w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, możliwe jest natomiast, ze względu na skalę i skutki działań, lepsze osiągnięcie tego celu na szczeblu unijnym, Unia może podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest niezbędne do osiągnięcia tego celu.

(29)

Zważywszy na fakt, że Dania, Irlandia i Zjednoczone Królestwo nie były objęte dyrektywą 2011/82/UE i w związku z tym nie dokonały jej transpozycji, wskazane jest przyznanie tym państwom członkowskim dodatkowego czasu na dokonanie tego.

(30)

Zgodnie z art. 28 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 45/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady (10) skonsultowano się z Europejskim Inspektorem Ochrony Danych, który wydał opinię w dniu 3 października 2014 r.,

a)

przekroczenie dopuszczalnej prędkości;

b)

niedopełnienie obowiązku korzystania z pasów bezpieczeństwa;

c)

niezastosowanie się do czerwonego sygnału świetlnego;

d)

kierowanie pojazdem pod wpływem alkoholu;

e)

kierowanie pojazdem pod wpływem środków odurzających;

f)

niedopełnienie obowiązku używania w czasie jazdy kasków ochronnych;

g)

korzystanie z niedozwolonego pasa ruchu;

h)

niezgodne z prawem korzystanie z telefonu komórkowego lub innych środków łączności podczas kierowania pojazdem.

a)

„pojazd” oznacza każdy pojazd silnikowy, w tym motocykl, zwykle stosowany do drogowego przewozu osób lub towarów;

b)

„państwo członkowskie popełnienia przestępstwa lub wykroczenia” oznacza państwo członkowskie, w którym popełnione zostało przestępstwo lub wykroczenie;

c)

„państwo członkowskie rejestracji” oznacza państwo członkowskie, w którym zarejestrowany jest pojazd, podczas kierowania którym popełniono przestępstwo lub wykroczenie;

d)

„przekroczenie dopuszczalnej prędkości” oznacza przekroczenie ograniczeń prędkości obowiązujących na danej drodze lub dla danego rodzaju pojazdu w państwie członkowskim, w którym zostało popełnione przestępstwo lub wykroczenie;

e)

„niedopełnienie obowiązku korzystania z pasów bezpieczeństwa” oznacza niedostosowanie się do wymogu zapięcia pasów bezpieczeństwa lub stosowania systemu mocowania dla dzieci, przewidzianego w dyrektywie Rady 91/671/EWG (11) i w prawie państwa członkowskiego popełnienia przestępstwa lub wykroczenia;

f)

„niezastosowanie się do czerwonego sygnału świetlnego” oznacza przejazd na czerwonym sygnale nadawanym przez sygnalizator lub niezastosowanie się do innego odpowiedniego znaku nakazującego zatrzymanie się, określonego w prawie państwa członkowskiego popełnienia przestępstwa lub wykroczenia;

g)

„kierowanie pojazdem pod wpływem alkoholu” oznacza kierowanie pojazdem w stanie ograniczonej zdolności spowodowanej wpływem alkoholu, zgodnie z definicją w prawie państwa członkowskiego popełnienia przestępstwa lub wykroczenia;

h)

„kierowanie pojazdem pod wpływem środków odurzających” oznacza kierowanie pojazdem w stanie ograniczonej zdolności spowodowanej wpływem narkotyków lub innych substancji działających podobnie, zgodnie z definicją w prawie państwa członkowskiego popełnienia przestępstwa lub wykroczenia;

i)

„niedopełnienie obowiązku używania w czasie jazdy kasków ochronnych” oznacza jazdę bez kasku, zgodnie z definicją w prawie państwa członkowskiego popełnienia przestępstwa lub wykroczenia;

j)

„korzystanie z niedozwolonego pasa ruchu” oznacza niezgodne z prawem wykorzystywanie części jezdni, takiej jak pas awaryjny, pas przeznaczony dla komunikacji publicznej lub pas czasowo zamknięty do jazdy z powodu zatoru lub prac drogowych, zgodnie z definicją w prawie państwa członkowskiego popełnienia przestępstwa lub wykroczenia;

k)

„niezgodne z prawem korzystanie z telefonu komórkowego lub innych środków łączności podczas kierowania pojazdem” oznacza niezgodne z prawem korzystanie z telefonu komórkowego lub innych środków łączności podczas kierowania pojazdem, zgodnie z definicją w prawie państwa członkowskiego popełnienia przestępstwa lub wykroczenia;

l)

„krajowy punkt kontaktowy” oznacza wyznaczony organ właściwy w sprawach wymiany danych rejestracyjnych pojazdów;

m)

„automatyczne wyszukiwanie” oznacza procedurę dostępu on-line do zasobów bazy danych jednego, więcej niż jednego lub wszystkich państw członkowskich lub państw uczestniczących;

n)

„posiadacz pojazdu” oznacza osobę, na której nazwisko pojazd jest zarejestrowany, zgodnie z definicją w prawie państwa członkowskiego rejestracji.

a)

danych dotyczących pojazdów; oraz

b)

danych dotyczących właścicieli lub posiadaczy pojazdu

—

ocena, czy zakresem stosowania niniejszej dyrektywy należy objąć inne przestępstwa lub wykroczenia związane z bezpieczeństwem ruchu drogowego,

—

ocena skuteczności niniejszej dyrektywy, jeżeli chodzi o zmniejszenie liczby ofiar śmiertelnych na drogach w Unii,

—

ocena potrzeby opracowania wspólnych standardów dla urządzeń służących do automatycznej kontroli i dla procedur. W tym kontekście wzywa się Komisję do opracowania na poziomie Unii wytycznych dotyczących bezpieczeństwa ruchu drogowego w ramach wspólnej polityki transportowej, aby zapewnić większą spójność egzekwowania przepisów ruchu drogowego przez państwa członkowskie za pomocą porównywalnych metod i praktyk. Wytyczne te mogą obejmować przynajmniej przestępstwa lub wykroczenia wymienione w art. 2 lit. a)–d),

—

ocena potrzeby wzmocnienia egzekwowania kar za przestępstwa lub wykroczenia związane z bezpieczeństwem ruchu drogowego oraz zaproponowania wspólnych kryteriów dotyczących procedur w przypadku nieuiszczenia kary pieniężnej, w ramach wszystkich odnośnych polityk unijnych, w tym wspólnej polityki transportowej,

—

możliwości ujednolicenia przepisów ruchu drogowego w odpowiednich przypadkach,

—

ocena oprogramowania, o którym mowa w art. 4 ust. 4, w celu zapewnienia odpowiedniego wdrożenia niniejszej dyrektywy oraz zagwarantowania skutecznej, sprawnej, bezpiecznej i poufnej wymiany szczegółowych danych rejestracyjnych pojazdów.

13.3.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 68/26

(1)

W załączniku II do dyrektywy 2002/46/WE ustanowiono listę witamin i minerałów oraz ich form chemicznych, które można stosować w produkcji suplementów żywnościowych (suplementów diety). Rozporządzeniem (WE) 1170/2009 (2) zastąpiono załączniki I i II do dyrektywy 2002/46/WE.

(2)

Zgodnie z art. 14 dyrektywy 2002/46/WE przepisy dotyczące witamin i składników mineralnych w suplementach diety mogące mieć wpływ na zdrowie publiczne przyjmuje się po konsultacjach z Europejskim Urzędem ds. Bezpieczeństwa Żywności („Urząd”).

(3)

W następstwie wniosku o dodanie do załącznika II do dyrektywy 2002/46/WE soli glukozaminowej kwasu (6S)-5-metylotetrahydrofoliowego jako źródła folianu, w dniu 11 września 2013 r. Urząd przyjął opinię naukową w sprawie soli glukozaminowej kwasu (6S)-5-metylotetrahydrofoliowego jako źródła folianu dodawanej w celach odżywczych do suplementów diety i biodostępności folianu pochodzącego z tego źródła (3).

(4)

Z opinii Urzędu wynika, że stosowanie soli glukozaminowej kwasu (6S)-5-metylotetrahydrofoliowego jako źródła folianu w suplementach diety nie rodzi obaw w zakresie bezpieczeństwa.

(5)

W następstwie pozytywnej opinii Urzędu należy włączyć sól glukozaminową kwasu (6S)-5-metylotetrahydrofoliowego do wykazu ustanowionego w załączniku II do dyrektywy 2002/46/WE.

(6)

Sól glukozaminowa kwasu (6S)-5-metylotetrahydrofoliowego to nowy składnik żywności dopuszczony do obrotu decyzją wykonawczą Komisji 2014/154/UE (4).

(7)

Przeprowadzono konsultacje z zainteresowanymi stronami za pośrednictwem Grupy Doradczej ds. Łańcucha Pokarmowego i Zdrowia Zwierząt i Roślin oraz uwzględniono otrzymane opinie.

(8)

Należy zatem odpowiednio zmienić dyrektywę 2002/46/WE.

(9)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz,

13.3.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 68/28

(1)

W części A załącznika do rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 540/2011 (2) określono substancje czynne uznane za zatwierdzone rozporządzeniem (WE) nr 1107/2009.

(2)

Zatwierdzenia substancji czynnych etefon i fenamifos wygasną w dniu 31 lipca 2017 r. Przedłożono wnioski mające na celu odnowienie zatwierdzenia tych substancji czynnych. Ze względu na to, że do tych substancji czynnych zastosowanie mają wymogi zawarte w rozporządzeniu wykonawczym Komisji (UE) nr 844/2012 (3), konieczne jest zapewnienie wnioskodawcom wystarczającej ilości czasu na zakończenie procedury odnowienia zgodnie z tym rozporządzeniem. W związku z powyższym zatwierdzenia tych substancji czynnych prawdopodobnie wygasną, zanim zostanie podjęta decyzja w sprawie ich odnowienia. Należy zatem przedłużyć okresy zatwierdzenia tych substancji.

(3)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 540/2011.

(4)

Mając na uwadze cel określony w art. 17 akapit pierwszy rozporządzenia (WE) nr 1107/2009, w odniesieniu do przypadków nieprzedłożenia dodatkowej dokumentacji zgodnej z przepisami rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 844/2012 nie później niż 30 miesięcy przed odnośną datą wygaśnięcia określoną w załączniku do niniejszego rozporządzenia Komisja wyznaczy taką samą datę wygaśnięcia jak data obowiązująca przed niniejszym rozporządzeniem lub najwcześniejszą następną datę.

(5)

Mając na uwadze cel określony w art. 17 akapit pierwszy rozporządzenia (WE) nr 1107/2009, w przypadkach przyjęcia przez Komisję rozporządzenia stanowiącego o nieodnowieniu zatwierdzenia substancji czynnej wymienionej w załączniku do niniejszego rozporządzenia ze względu na niespełnienie kryteriów zatwierdzenia, Komisja wyznaczy taką samą datę wygaśnięcia jak data obowiązująca przed niniejszym rozporządzeniem lub ustali ją na dzień wejścia w życie rozporządzenia stanowiącego o nieodnowieniu zatwierdzenia substancji czynnej, w zależności od tego, która z dat jest późniejsza.

(6)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz,

13.3.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 68/30

(1)

W dniu 29 marca 2012 r. Zjednoczone Królestwo otrzymało, zgodnie z art. 11 ust. 1 dyrektywy 98/8/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (2), wniosek w sprawie włączenia substancji czynnej dinotefuran do jej załącznika I w celu stosowania w produktach typu 18 „insektycydy, akarycydy i produkty stosowane w celu zwalczania innych stawonogów” zgodnie z definicją w załączniku V do tej dyrektywy.

(2)

W dniu 14 maja 2000 r. dinotefuran nie znajdował się w obrocie jako substancja czynna w produktach biobójczych.

(3)

Dnia 15 października 2013 r. Zjednoczone Królestwo przedłożyło Europejskiej Agencji Chemikaliów sprawozdanie z oceny oraz zalecenia, zgodnie z art. 8 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 528/2012.

(4)

W dniu 17 czerwca 2014 r. Komitet ds. Produktów Biobójczych wydał opinię Europejskiej Agencji Chemikaliów, uwzględniając wnioski właściwego organu oceniającego.

(5)

Zgodnie z tą opinią można oczekiwać, że produkty biobójcze stosowane w produktach typu 18 zawierające dinotefuran spełniają wymogi ustanowione w art. 19 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) nr 528/2012, o ile spełnione są pewne wymogi i warunki związane z ich stosowaniem.

(6)

Z opinii tej wynika również, że pewne właściwości dinotefuranu sprawiają, że jest on bardzo trwały (vP) i toksyczny (T), zgodnie z kryteriami określonymi w załączniku XIII do rozporządzenia (WE) nr 1907/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady (3). W związku z tym zgodnie z art. 10 ust. 1 lit. d) rozporządzenia (UE) nr 528/2012, do celów wydawania pozwoleń na produkty biobójcze zgodnie z art. 23 tego rozporządzenia dinotefuran należy uznać za substancję kwalifikującą się do zastąpienia.

(7)

Należy zatem zatwierdzić dinotefuran do stosowania w produktach biobójczych typu 18, z zastrzeżeniem przestrzegania takich wymogów i warunków.

(8)

Ponieważ oceny nie obejmują nanomateriałów, zatwierdzenie nie powinno obejmować tych materiałów zgodnie z art. 4 ust. 4 rozporządzenia (UE) nr 528/2012.

(9)

Ponieważ spełnione są warunki określone w art. 90 ust. 2 akapit pierwszy rozporządzenia (UE) nr 528/2012, należy stosować przepisy tego rozporządzenia. Zgodnie z art. 10 ust. 4 tego rozporządzenia dinotefuran należy zatwierdzić na okres nieprzekraczający 7 lat.

(10)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Produktów Biobójczych,

13.3.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 68/33

(1)

W rozporządzeniu delegowanym Komisji (UE) nr 1062/2014 (2) ustanowiono wykaz substancji czynnych, które mają zostać poddane ocenie w celu ich ewentualnego zatwierdzenia do stosowania w produktach biobójczych lub ich włączenia do załącznika I do rozporządzenia (UE) nr 528/2012. Wykaz ten obejmuje Bacillus sphaericus.

(2)

Bacillus sphaericus został oceniony zgodnie z art. 90 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 528/2012 w odniesieniu do jego stosowania w produktach biobójczych należących do produktów typu 18, „insektycydy, akarycydy i produkty stosowane do zwalczania innych stawonogów”, zgodnie z definicją określoną w załączniku V do rozporządzenia (UE) nr 528/2012.

(3)

Dane przedłożone do celów oceny pozwalają na sformułowanie wniosków jedynie w odniesieniu do określonej postaci Bacillus sphaericus, czyli Bacillus sphaericus 2362, serotyp H5a5b, szczep ABTS1743. Ocena nie umożliwiła sformułowania wniosków w odniesieniu do żadnej innej substancji zgodnej z definicją Bacillus sphaericus w wyżej wymienionym wykazie substancji czynnych zamieszczonym w rozporządzeniu delegowanym (UE) nr 1062/2014. W związku z tym zakres niniejszego zezwolenia powinien obejmować jedynie Bacillus sphaericus 2362, serotyp H5a5b, szczep ABTS1743.

(4)

Jako właściwy organ oceniający wyznaczono Włochy, które w dniu 9 stycznia 2009 r. przedłożyły Komisji sprawozdanie z oceny wraz z zaleceniami zgodnie z art. 14 ust. 4 i 6 rozporządzenia Komisji (WE) nr 1451/2007 (3).

(5)

W dniu 19 czerwca 2014 r. Komitet ds. Produktów Biobójczych wydał opinię Europejskiej Agencji Chemikaliów, uwzględniając wnioski właściwego organu oceniającego.

(6)

Zgodnie z tą opinią można oczekiwać, że produkty biobójcze stosowane w produktach typu 18 i zawierające Bacillus sphaericus 2362, serotyp H5a5b, szczep ABTS1743 spełniają wymogi ustanowione w art. 5 dyrektywy 98/8/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (4), o ile spełnione zostaną pewne wymogi i warunki związane z ich stosowaniem.

(7)

Należy zatem zatwierdzić Bacillus sphaericus 2362, serotyp H5a5b, szczep ABTS1743 do stosowania w produktach biobójczych typu 18, z zastrzeżeniem spełnienia określonych wymogów i warunków.

(8)

Ponieważ ocena nie dotyczyła nanomateriałów, zatwierdzenie nie powinno obejmować tych materiałów zgodnie z art. 4 ust. 4 rozporządzenia (UE) nr 528/2012.

(9)

Należy przewidzieć rozsądny termin, który powinien upłynąć, zanim substancja czynna zostanie zatwierdzona, aby umożliwić zainteresowanym stronom przygotowanie się do spełnienia nowych wymagań.

(10)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Produktów Biobójczych,

13.3.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 68/36

(1)

Substancja czynna octan Z-13-heksadecenu-11-yn-1-ylu została włączona do załącznika I do dyrektywy Rady 91/414/EWG (2) dyrektywą Komisji 2008/127/WE (3) zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 24b rozporządzenia Komisji (WE) nr 2229/2004 (4). Od momentu zastąpienia dyrektywy 91/414/EWG rozporządzeniem (WE) nr 1107/2009 substancję tę uznaje się za zatwierdzoną na podstawie tego rozporządzenia i jest ona wymieniona w części A załącznika do rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 540/2011 (5).

(2)

Zgodnie z art. 25a rozporządzenia (WE) nr 2229/2004 w dniu 18 grudnia 2013 r. Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności, zwany dalej „Urzędem”, przedstawił Komisji opinię na temat projektu sprawozdania z przeglądu dotyczącego octanu Z-13-heksadecenu-11-yn-1-ylu (6). Urząd przekazał powiadamiającemu swoją opinię na temat octanu Z-13-heksadecenu-11-yn-1-ylu.

(3)

Komisja zwróciła się do powiadamiającego o przedstawienie uwag w odniesieniu do projektu sprawozdania z przeglądu dotyczącego octanu Z-13-heksadecenu-11-yn-1-ylu. Projekt sprawozdania z przeglądu i opinia Urzędu zostały zweryfikowane przez państwa członkowskie oraz Komisję w ramach Stałego Komitetu ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz i sfinalizowane w dniu 12 grudnia 2014 r. w formie opracowanego przez Komisję sprawozdania z przeglądu dotyczącego octanu Z-13-heksadecenu-11-yn-1-ylu.

(4)

Potwierdza się, że substancja czynna octan Z-13-heksadecenu-11-yn-1-ylu jest uznana za zatwierdzoną na podstawie rozporządzenia (WE) nr 1107/2009.

(5)

Zgodnie z art. 13 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1107/2009 w związku z jego art. 6 oraz w świetle aktualnej wiedzy naukowej i technicznej konieczna jest zmiana warunków zatwierdzenia octanu Z-13-heksadecenu-11-yn-1-ylu. W szczególności należy zażądać dodatkowych informacji potwierdzających.

(6)

Należy zatem odpowiednio zmienić załącznik do rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 540/2011.

(7)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz,

13.3.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 68/39

(1)

W rozporządzeniu delegowanym Komisji (UE) nr 1062/2014 (2) ustanowiono wykaz substancji czynnych, które mają zostać poddane ocenie w celu ich ewentualnego zatwierdzenia do stosowania w produktach biobójczych lub ich włączenia do załącznika I do rozporządzenia (UE) nr 528/2012. Wykaz ten obejmuje tolilfluanid.

(2)

Tolilfluanid został oceniony zgodnie z art. 90 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 528/2012 w odniesieniu do jego stosowania w produktach biobójczych należących do produktów typu 21, „produkty przeciwporostowe”, zgodnie z definicją określoną w załączniku V do rozporządzenia (UE) nr 528/2012.

(3)

Jako właściwy organ oceniający wyznaczono Finlandię, która w dniu 18 września 2012 r. przedłożyła Komisji sprawozdanie z oceny wraz z zaleceniami zgodnie z art. 14 ust. 4 i 6 rozporządzenia Komisji (WE) nr 1451/2007 (3).

(4)

W dniu 17 czerwca 2014 r. Komitet ds. Produktów Biobójczych wydał opinię Europejskiej Agencji Chemikaliów, uwzględniając wnioski właściwego organu oceniającego.

(5)

Zgodnie z tą opinią można oczekiwać, że produkty biobójcze typu 21 i zawierające tolilfluanid spełniają wymogi ustanowione w art. 5 dyrektywy 98/8/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (4), o ile spełnione zostaną pewne wymogi i warunki związane z ich stosowaniem.

(6)

Niemniej jednak potwierdzenia wymagają jeszcze: dopuszczalność ryzyka związanego ze stosowaniem produktów przeciwporostowych, jak również odpowiedniość proponowanych środków zmniejszających ryzyko. Aby w momencie odnawiania decyzji zatwierdzających istniejące przeciwporostowe substancje czynne ułatwić dokonanie przeglądu, porównania ryzyka i korzyści związanych z tymi substancjami oraz stosowanych środków zmniejszających ryzyko, data wygaśnięcia zatwierdzenia tych substancji powinna być taka sama.

(7)

Należy zatem zatwierdzić tolilfluanid do stosowania w produktach biobójczych typu 21, z zastrzeżeniem spełnienia określonych wymogów i warunków.

(8)

Ponieważ ocena nie dotyczyła nanomateriałów, zatwierdzenie nie powinno obejmować tych materiałów zgodnie z art. 4 ust. 4 rozporządzenia (UE) nr 528/2012.

(9)

Należy przewidzieć rozsądny termin, który powinien upłynąć, zanim substancja czynna zostanie zatwierdzona, aby umożliwić zainteresowanym stronom przygotowanie się do spełnienia nowych wymagań.

(10)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Produktów Biobójczych,

13.3.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 68/43

(1)

Rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 543/2011 przewiduje – zgodnie z wynikami wielostronnych negocjacji handlowych Rundy Urugwajskiej – kryteria, na których podstawie Komisja ustala standardowe wartości dla przywozu z państw trzecich, w odniesieniu do produktów i okresów określonych w części A załącznika XVI do wspomnianego rozporządzenia.

(2)

Standardowa wartość w przywozie jest obliczana każdego dnia roboczego, zgodnie z art. 136 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 543/2011, przy uwzględnieniu podlegających zmianom danych dziennych. Niniejsze rozporządzenie powinno zatem wejść w życie z dniem jego opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej,

13.3.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 68/45

(1)

Artykuł 11 rozporządzenia Rady (UE, Euratom) nr 1311/2013 (2) pozwala uruchomić środki z instrumentu elastyczności w ramach rocznego pułapu wynoszącego 471 mln EUR (w cenach z 2011 r.), aby umożliwić finansowanie precyzyjnie określonych wydatków, których nie można było pokryć w ramach pułapów dostępnych w ramach co najmniej jednego innego działu.

(2)

Po zbadaniu wszystkich możliwości realokacji środków w ramach poddziału 1b zachodzi konieczność uruchomienia instrumentu elastyczności w celu uzupełnienia finansowania w budżecie ogólnym Unii Europejskiej na rok budżetowy 2015 poza pułap poddziału 1b o kwotę 83 285 595 EUR na rzecz finansowania realizowanych na Cyprze programów w ramach funduszy strukturalnych, aby przyznać Cyprowi dodatkowe środki z tych funduszy na rok 2015 w całkowitej wysokości 100 000 000 EUR.

(3)

Na rok budżetowy 2014 Parlament Europejski i Rada uruchomiły już instrument elastyczności decyzją z dnia 20 listopada 2013 r. na rzecz finansowania realizowanych na Cyprze programów w ramach funduszy strukturalnych na kwotę 89 330 000 EUR jedynie w środkach na zobowiązania.

(4)

Biorąc pod uwagę uzupełniający charakter instrumentu elastyczności, konieczne jest zapewnienie dodatkowych środków na płatności w celu pokrycia dodatkowych środków na zobowiązania dla Cypru na dwa lata budżetowe 2014 i 2015 na podstawie oczekiwanego profilu płatności, które szacuje się na 11,3 mln EUR w 2015 r., 45,7 mln EUR w 2016, 75,4 mln EUR w 2017 i 40,2 mln EUR w 2018 r. Roczne kwoty na każdy rok w okresie 2015–2018 będą musiały zostać potwierdzone przez każdy projekt budżetu przedstawiony przez Komisję w tym okresie,

13.3.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 68/47

(1)

Unia Europejska ustanowiła Fundusz Solidarności Unii Europejskiej („fundusz”) w celu okazania solidarności z ludnością zamieszkującą regiony dotknięte klęskami.

(2)

Art. 10 rozporządzenia Rady (UE, Euratom) nr 1311/2013 (3) pozwala uruchomić środki z funduszu w ramach rocznego pułapu wynoszącego 500 mln EUR (w cenach z 2011 r.).

(3)

Art. 4a ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 2012/2002 przewiduje możliwość uruchomienia funduszu w kwocie do 50 000 000 EUR na wypłatę zaliczek i zapisanie odpowiednich środków w budżecie ogólnym Unii,

13.3.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 68/48

(1)

Decyzją Rady 2006/730/WE (1) Unia zatwierdziła Konwencję rotterdamską w sprawie procedury zgody po uprzednim poinformowaniu w międzynarodowym handlu niektórymi niebezpiecznymi substancjami chemicznymi i pestycydami (zwaną dalej „konwencją rotterdamską”).

(2)

Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 649/2012 (2) wdraża konwencję rotterdamską w Unii.

(3)

Aby państwom przywozu zapewnić możliwość korzystania z ochrony zapewnianej przez konwencję rotterdamską, niezbędne i stosowne jest poparcie zalecenia Komitetu Kontroli Chemicznej dotyczącego włączenia do załącznika III do konwencji rotterdamskiej azbestu chryzotylowego, metamidofosu, trichlorfonu, fentionu (postaci ultraniskoobjętościowe (ULV) w ilości równej 640 g substancji czynnej/l lub większej) oraz postaci płynnych (koncentrat emulgujący i koncentrat rozpuszczalny) zawierających dichlorek parakwatu w ilości równej 276 g/l lub większej, odpowiadający jonowi parakwatu w ilości równej 200 g/l lub większej. Powyższe substancje są już objęte zakazami bądź surowymi ograniczeniami w Unii i w związku z tym podlegają wymogom dotyczącym wywozu, wykraczającym poza wymogi konwencji rotterdamskiej.

(4)

Oczekuje się, że siódma konferencja stron konwencji rotterdamskiej podejmie decyzje dotyczące wprowadzenia proponowanych zmian do załącznika III. Unia powinna poprzeć wprowadzenie tych zmian,

13.3.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 68/50

(1)

Pismem z dnia 13 sierpnia 2014 r., otrzymanym przez Komisję w dniu 1 września 2014 r., władze chorwackie powiadomiły, na podstawie art. 9 ust. 3 dyrektywy 96/67/WE (zwanej dalej „dyrektywą”), o decyzji rządu Republiki Chorwacji, podjętej na podstawie art. 9 ust. 1 lit. b) i d) dyrektywy, dotyczącej Międzynarodowego Portu Lotniczego Zagrzeb. Pismem z dnia 1 grudnia 2014 r., otrzymanym przez Komisję w dniu 17 grudnia 2014 r., władze chorwackie przekazały dodatkowe informacje, uzupełniając powiadomienie.

(2)

Zgłoszona decyzja przewiduje dwa odstępstwa. Po pierwsze, zastrzega się dla jednego operatora kategorie usług obsługi naziemnej wymienione w pkt 3, 4 i 5 (z wyjątkiem pkt 5.1) załącznika do dyrektywy, a mianowicie: obsługa bagażu; obsługa ładunku i poczty w zakresie obsługi fizycznej ładunku i poczty przy przyjmowaniu, wydawaniu lub przekazywaniu między terminalem lotniczym a statkiem powietrznym; oraz obsługa ramp, z wyjątkiem ustawiania statku powietrznego na ziemi. Po drugie, zabrania się własnej obsługi naziemnej dla tych trzech kategorii usług obsługi naziemnej, z wyjątkiem ustawiania statku powietrznego na ziemi. Oba odstępstwa mają zastosowanie przez okres dwóch lat, począwszy od dnia 1 stycznia 2015 r. do dnia 31 grudnia 2016 r.

(3)

Międzynarodowy Port Lotniczy Zagrzeb obsługiwany jest przez Zagreb International Airport Jsc. W 2013 r. port lotniczy obsłużył 2,3 mln pasażerów.

(4)

Międzynarodowy Port Lotniczy Zagrzeb posiada obecnie jeden terminal pasażerski i jest w trakcie budowy nowego terminalu pasażerskiego wraz z odpowiednią infrastrukturą (płyta postojowa, drogi dojazdowe i parkingi). Nowy terminal zostanie ukończony i będzie gotowy do eksploatacji najpóźniej pod koniec 2016 roku. Będzie on miał przepustowość 5 mln pasażerów. Dotychczasowy terminal zostanie zamknięty, z wyjątkiem wykorzystania w dziedzinie lotnictwa ogólnego i innej działalności różnej (wynajem biur itp.).

(5)

Według władz chorwackich ograniczenia obecnego terminalu, zarówno pod względem infrastruktury, jak i aspektów operacyjnych, nie pozwoliłyby na opłacalne i skuteczne wprowadzenie dodatkowych dostawców usług obsługi naziemnej w okresie budowy nowego terminalu. Po zbudowaniu nowego terminalu pasażerskiego i nowej płyty postojowej oraz rozpoczęciu ich eksploatacji rozwiązane zostaną problemy związane z dostępnością przestrzeni i przepustowości istniejącej infrastruktury.

(6)

Według władz chorwackich dostęp do rynku świadczenia usług obsługi bagażu, obsługi ramp oraz obsługi ładunku i poczty jest obecnie otwarty. Do tej pory jednak żadna osoba trzecia wykonująca usługi obsługi naziemnej nie złożyła wniosku o wydanie zezwolenia lub licencji na świadczenie wspomnianych usług w Międzynarodowym Porcie Lotniczym Zagrzeb. Zagreb International Airport Jsc. zapewnia obecnie te usługi użytkownikom portu lotniczego poprzez należącą do niego w całości jednostkę zależną.

(7)

W Międzynarodowym Porcie Lotniczym Zagrzeb ma również zastosowanie swoboda wykonywania samoobsługi naziemnej. Jednakże tylko jeden przewoźnik lotniczy wykonuje obecnie samoobsługę naziemną dla jednej podkategorii usług obsługi ramp (załadunek i rozładunek żywności i napojów). Żaden inny przewoźnik lotniczy nie wyraził zainteresowania samoobsługą.

(8)

Międzynarodowy Port Lotniczy Zagrzeb posiada jedną sortownię dla bagażu odprawianego na miejscu oraz wszelkiego rodzaju bagażu tranzytowego. Powierzchnia obiektów do sortowania wynosi 515 m2. Obszar sortowni znajduje się na poziomie piwnicznym centralnej części terminalu.

(9)

Międzynarodowy Port Lotniczy Zagrzeb ma jeden terminal towarowy o całkowitej powierzchni wynoszącej 2 160 m2 i cały proces obsługi ładunku odbywa się w tym magazynie. Ze względu na znaczące ograniczenia lokalowe cały ten proces przeprowadza się ręcznie przy użyciu ręcznych narzędzi oraz podnośników widłowych. Platforma służąca do dostarczania i odbioru ładunku z pojedynczą rampą wjazdową/wyjazdową umiejscowiona jest w strefie ogólnodostępnej składu celnego.

(10)

Terminal towarowy Międzynarodowego Portu Lotniczego Zagrzeb obsługuje między 8 000 a 8 500 ton ładunku i poczty w skali roku, przy czym udział poczty wynosi od 1 000 do 1 500 ton rocznie.

(11)

Międzynarodowy Port Lotniczy Zagrzeb ma jedną płytę postojową przeznaczoną dla zarobkowego transportu lotniczego o całkowitej powierzchni wynoszącej 140 000 m2 i posiadającą 22 stanowiska, a także płytę postojową przeznaczoną dla lotnictwa ogólnego o całkowitej powierzchni 28 000 m2 i z miejscem dla 20 statków powietrznych.

(12)

Zgodnie z art. 9 ust. 3 dyrektywy Komisja opublikowała w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej streszczenie decyzji o odstępstwie zgłoszonej przez władze chorwackie i zaprosiła zainteresowane strony do zgłaszania uwag.

(13)

Komisja otrzymała jedną uwagę od dostawcy usług obsługi naziemnej, który zwrócił się o udzielenie informacji, czy w trakcie okresu obowiązywania odstępstwa zostanie zorganizowane postępowanie przetargowe, tak aby wybrany dostawca usług obsługi naziemnej mógł rozpocząć działalność z chwilą upływu okresu obowiązywania odstępstwa. Zainteresowane strony nie zgłosiły żadnych innych uwag.

(14)

Władze chorwackie opierają swoją decyzję o odstępstwie na art. 9 ust. 1 lit. b) i d) dyrektywy, które zezwalają – w przypadku szczególnych ograniczeń w zakresie powierzchni lub przepustowości – na zastrzeżenie dla jednego podmiotu jednej lub większej liczby kategorii usług, o których mowa w art. 6 ust. 2, oraz na wprowadzenie zakazu obsługi własnej w odniesieniu do kategorii, o których mowa w art. 7 ust. 2 dyrektywy.

(15)

Zgodnie z art. 9 ust. 2 lit. a) dyrektywy władze chorwackie określiły, że przedmiotowe dwa odstępstwa mają zastosowanie do kategorii usług obsługi naziemnej wymienionych w pkt 3, 4 i 5 (z wyjątkiem pkt 5.1) załącznika do dyrektywy, a mianowicie: obsługi bagażu, obsługi ładunku i poczty oraz obsługi ramp, z wyjątkiem ustawiania statku powietrznego na ziemi.

(16)

Jeśli chodzi o obsługę bagażu, Komisja uważa, że poprzez przedłożone informacje władze chorwackie wykazały, że nie jest możliwe pomieszczenie – dodatkowo oprócz jednostki portu lotniczego odpowiedzialnej za obsługę naziemną – drugiego operatora będącego osobą trzecią ani żadnego użytkownika portu lotniczego wykonującego własną obsługę naziemną.

(17)

Przestrzeń działania jest ograniczona i wąska, a manewrowanie wózkami bagażowymi jest utrudnione. Sortowanie bagażu jest szczególnie problematyczne w okresach obciążenia szczytowego, gdy działają obie sekcje odpraw. W związku z tym nie ma wystarczająco dużo miejsca, aby umożliwić efektywną pracę więcej niż jednemu operatorowi.

(18)

W obecnej lokalizacji nie ma możliwości rozwiązania wspomnianego problemu z przestrzenią, ponieważ lokalizacja sortowni bagażowej nie pozwala na jej rozszerzenie na inne strefy. Wykorzystanie poziomu podziemnego nie byłoby skutecznym rozwiązaniem ze względu na poziom wód gruntowych i związane z tym ryzyko zalania. Zewnętrzna lokalizacja na rozbudowę sortowni wymagałaby także znacznych prac przebudowujących, które mogłyby istotnie wpłynąć na obecne procesy obsługi ruchu i powodowałyby duże koszty, a efektywność takiej instalacji byłaby wątpliwa.

(19)

Jeśli chodzi o obsługę ładunku i poczty, Komisja uważa, że poprzez przedłożone informacje władze chorwackie wykazały, że nie jest możliwe pomieszczenie – dodatkowo oprócz jednostki portu lotniczego odpowiedzialnej za obsługę naziemną – drugiego operatora będącego osobą trzecią ani żadnego użytkownika portu lotniczego wykonującego własną obsługę naziemną.

(20)

Terminal towarowy ma ograniczoną wielkość. Platforma służąca do dostarczania i odbioru ładunku ma tylko jedną rampę wjazdową/wyjazdową, co znacznie ogranicza jej funkcjonalność w przypadku, gdy kilka pojazdów holowniczych zaparkowanych jest w zamkniętej przestrzeni podczas oczekiwania lub wykonywania czynności załadunku i rozładunku. Nie ma zatem miejsca na przyjęcie dodatkowego operatora.

(21)

Komisja zauważa również w tym kontekście, że wolumen ładunku i poczty wynosi około 8 000 – 8 500 ton rocznie, tj. znacznie poniżej określonego w dyrektywie progu 50 000 ton ładunku zobowiązującego do otwarcia usług obsługi naziemnej na rzecz osób trzecich i umożliwienia własnej obsługi naziemnej.

(22)

Jeśli chodzi o obsługę ramp, z wyjątkiem ustawiania statku powietrznego na ziemi, Komisja uważa, że poprzez przedłożone informacje władze chorwackie wykazały, że nie jest możliwe pomieszczenie – dodatkowo oprócz jednostki zależnej portu lotniczego odpowiedzialnej za obsługę naziemną – drugiego operatora będącego osobą trzecią ani żadnego użytkownika portu lotniczego wykonującego własną obsługę naziemną.

(23)

Rozkład lotów w Międzynarodowym Porcie Lotniczym Zagrzeb charakteryzują trzy krótkie okresy obciążenia szczytowego: ranny, popołudniowy i wieczorny. W trakcie tych okresów szczytowych wiele różnych urządzeń musi zostać uruchomionych w stosunkowo krótkim czasie w celu spełnienia wszystkich wymogów związanych z terminową obsługą statku powietrznego.

(24)

Powierzchnia parkingowa dla tak dużej liczby urządzeń stanowi problem. Biorąc pod uwagę obszar zajęty pod budynki i inne obiekty, brak jest dostępnej przestrzeni w pobliżu miejsca postojowego statku powietrznego, aby pomieścić nowe dodatkowe urządzenia. Powierzchnia parkingowa niezbędna dla istniejących urządzeń stanowi już problem dla zarządzającego portem lotniczym. Problem ten nasila się w sezonie zimowym, gdy na tej ograniczonej powierzchni parkingowej parkują również pojazdy zajmujące się usuwaniem i wywozem śniegu. Ze względu na wspomniany brak powierzchni parkingowej nie można zatem uwzględnić drugiego podmiotu.

(25)

Powyższe ograniczenia wynikające z braku powierzchni parkingowej nie dotyczą jednakże ustawiania statku powietrznego na ziemi, ponieważ do wykonywania tych usług nie są potrzebne urządzenia wielkogabarytowe. Wspomniane usługi nie są objęte zakresem odstępstwa zgłoszonego przez władze chorwackie i dlatego też w Międzynarodowym Porcie Lotniczym w Zagrzeb nie będzie ograniczania liczby dostawców usług ustawiania statku powietrznego.

(26)

Z informacji dostępnych Komisji wynika ponadto, że budowa nowego terminalu w Międzynarodowym Porcie Lotniczym Zagrzeb rozpoczęła się w grudniu 2013 r. Pierwszy etap budowy nowego terminalu ma zostać zakończony w 2016 r. i oczekuje się, że terminal będzie mógł rozpocząć działalność pod koniec 2016 r. Nowy terminal będzie miał przepustowość 5 mln pasażerów rocznie i będzie posiadał w pełni zintegrowany system bagażowy, nową płytę postojową, a także nowe drogi kołowania i drogi serwisowe. Władze chorwackie wyjaśniły, że budowa i eksploatacja nowego terminalu wyeliminuje występujące obecnie ograniczenia związane z przestrzenią i przepustowością. Budowa i eksploatacja nowego terminalu może być zatem uznana za odpowiedni środek do usunięcia tych ograniczeń zgodnie z art. 9 ust. 2 lit. b).

(27)

Odstępstwa określone w decyzji zgłoszonej przez władze chorwackie są ograniczone w czasie, tj. obowiązują przez okres dwóch lat. W związku z tym zachowane są wymogi określone w art. 9 ust. 6 dyrektywy.

(28)

W świetle powyższych uwag, dotyczących w szczególności obecnej sytuacji w Międzynarodowym Porcie Lotniczym Zagrzeb, ograniczenia przedmiotowych odstępstw pod względem przedmiotowym i czasowym, a także środków podjętych w celu usunięcia istniejących przeszkód, Komisja jest ostatecznie zdania, że odstępstwa nie naruszają rażąco przepisów dyrektywy, nie powodują w sposób nieuzasadniony ograniczenia konkurencji między podmiotami świadczącymi usługi obsługi naziemnej lub użytkownikami portu lotniczego wykonującymi obsługę własną oraz nie wykraczają poza niezbędny zakres, zgodnie z art. 9 ust. 2 akapit drugi dyrektywy.

(29)

Uwzględniono przy tym również następujące fakty: to, że ograniczenia wynikające z odstępstw stosuje się w niedyskryminacyjny sposób w stosunku do wszystkich (potencjalnych) podmiotów świadczących usługi obsługi naziemnej, z wyjątkiem jednostki portu lotniczego odpowiedzialnej za usługi obsługi naziemnej, jak również do wszystkich użytkowników portu lotniczego wykonujących własną obsługę naziemną; to, że dotychczas żaden podmiot świadczący usługi obsługi naziemnej ani użytkownik portu lotniczego nie wystąpił z wnioskiem o zezwolenie na prowadzenie działalności w zakresie obsługi naziemnej w Międzynarodowym Porcie Lotniczym Zagrzeb, choć obecnie nie istnieją żadne ograniczenia w zakresie świadczenia tych usług przez osoby trzecie ani ograniczenia prawa do wykonywania własnej obsługi naziemnej; oraz to, że żadna z zainteresowanych stron nie przedstawiła zastrzeżeń do decyzji o odstępstwie. Jeśli chodzi o otrzymaną uwagę dotyczącą ewentualnej procedury przetargowej, Komisja przypomina o nałożonym na władze chorwackie obowiązku zapewnienia zgodności, w odpowiednim czasie, ze wszystkimi odpowiednimi przepisami prawa Unii w tym zakresie, w tym z art. 11 dyrektywy.

(30)

Niniejsza decyzja nie narusza przepisów art. 102 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, który zakazuje – jako działania niezgodnego z rynkiem wewnętrznym – nadużywania przez jedno lub większą liczbę przedsiębiorstw pozycji dominującej na rynku wewnętrznym lub na znacznej jego części, w zakresie, w jakim może wpływać na handel między państwami członkowskimi.

(31)

W związku z powyższym, w świetle wyniku analizy dokonanej przez Komisję i po przeprowadzeniu konsultacji z Republiką Chorwacji, należy zatwierdzić decyzję o odstępstwie podjętą przez to państwo członkowskie na podstawie art. 9 ust. 1 lit. b) i d) dyrektywy, dotyczącą Międzynarodowego Portu Lotniczego Zagrzeb, zgłoszoną Komisji dnia 1 września 2014 r. i dnia 17 grudnia 2014 r.

(32)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Komitetu Doradczego, o którym mowa w art. 10 dyrektywy,

13.3.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 68/54

(1)

Decyzja EBC/2010/21 (1) ustanawia zasady sporządzania rocznego sprawozdania finansowego Europejskiego Banku Centralnego (EBC).

(2)

Istnieje potrzeba dalszego wyjaśnienia podejścia do wyceny papierów wartościowych utrzymywanych na potrzeby polityki pieniężnej.

(3)

W ślad za decyzją EBC/2014/40 (2) oraz decyzją EBC/2014/45 (3) należy zamieścić w decyzji EBC/2010/21 wyjaśnienia techniczne.

(4)

Potrzebne jest także wprowadzenie do decyzji EBC/2010/21 pewnych dalszych technicznych zmian.

(5)

Z tego względu należy odpowiednio zmienić decyzję EBC/2010/21,

1)

artykuł 8 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 8

Zasady wyceny bilansowej

1.   Na potrzeby wyceny bilansowej stosuje się bieżące kursy i ceny rynkowe, chyba że załącznik I stanowi inaczej.

2.   Aktualizacja wyceny złota, instrumentów walutowych, papierów wartościowych (innych niż papiery wartościowe zaklasyfikowane jako utrzymywane do terminu zapadalności, nierynkowe papiery wartościowe oraz papiery wartościowe utrzymywane na potrzeby polityki pieniężnej, które ujmuje się według zamortyzowanego kosztu), a także instrumentów finansowych, zarówno bilansowych jak i pozabilansowych, jest dokonywana na koniec roku, po średnich kursach i cenach rynkowych.

3.   Nie wprowadza się rozróżnienia pomiędzy różnicami z wyceny cenowej i kursowej złota. Ujmuje się tylko jedną różnicę z wyceny złota na podstawie wyrażonej w euro ceny określonej jednostki wagi złota, obliczoną na podstawie kursu wymiany euro do dolara amerykańskiego z dnia kwartalnej aktualizacji wyceny. Dla walut obcych, zarówno dla transakcji bilansowych, jak i pozabilansowych, aktualizacji wyceny dokonuje się odrębnie dla każdej waluty. Na potrzeby niniejszego artykułu posiadane zasoby SDR, obejmujące desygnowane poszczególne zasoby walut obcych tworzące koszyk SDR, ujmuje się jako jeden zasób. Aktualizacja wyceny papierów wartościowych odbywa się odrębnie dla każdego kodu, tj. tego samego typu/numeru ISIN i nie wydziela się na potrzeby wyceny jakichkolwiek wbudowanych opcji. Papiery wartościowe utrzymywane na potrzeby polityki pieniężnej lub zaliczone do pozycji »Inne aktywa finansowe« lub »Pozycje różne« ujmuje się jako osobne zasoby.

4.   Papiery wartościowe zaklasyfikowane jako utrzymywane do terminu zapadalności ujmuje się jako osobne zasoby i wycenia według zamortyzowanego kosztu, z uwzględnieniem odpisu z tytułu utraty wartości. To samo podejście stosuje się do nierynkowych papierów wartościowych oraz papierów wartościowych utrzymywanych na potrzeby polityki pieniężnej, które ujmuje się według zamortyzowanego kosztu. Papiery wartościowe zaklasyfikowane jako utrzymywane do terminu zapadalności mogą zostać zbyte przed terminem zapadalności w wymienionych poniżej sytuacjach:

2)

załącznik I otrzymuje brzmienie wskazane w załączniku do niniejszej decyzji.

13.3.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 68/69

(1)

Wytyczne EBC/2010/20 (1) określają zasady standaryzacji rachunkowości i sprawozdawczości finansowej operacji dokonywanych przez krajowe banki centralne.

(2)

Istnieje potrzeba dookreślenia zasad wyceny papierów wartościowych utrzymywanych w celach związanych z polityką pieniężną.

(3)

Mając na uwadze postanowienia decyzji EBC/2014/40 (2) oraz decyzji EBC/2014/45 (3), należy uwzględnić w wytycznych EBC/2010/20 objaśnienia techniczne.

(4)

W wytycznych EBC/2010/20 należy również wprowadzić dodatkowe zmiany o charakterze technicznym.

(5)

Wytyczne EBC/2010/20 powinny zatem zostać odpowiednio zmienione,

1)

art. 7 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 7

Zasady wyceny bilansowej

1.   Na potrzeby wyceny bilansowej stosuje się bieżące kursy i ceny rynkowe, chyba że załącznik IV stanowi inaczej.

2.   Aktualizacja wyceny złota, instrumentów walutowych, papierów wartościowych (innych niż papiery wartościowe zaklasyfikowane jako utrzymywane do terminu zapadalności, nierynkowe papiery wartościowe i papiery wartościowe utrzymywane w celach związanych z polityką pieniężną, które ujmuje się według zamortyzowanego kosztu), a także instrumentów finansowych, zarówno bilansowych jak i pozabilansowych, jest dokonywana w dacie kwartalnej aktualizacji wyceny, po średnich kursach i cenach rynkowych. Nie uniemożliwia to podmiotom sprawozdawczym dokonywania aktualizacji wyceny portfeli z większą częstotliwością na potrzeby wewnętrzne, pod warunkiem że w ciągu kwartału będą one wykazywać pozycje w swoich bilansach jedynie według wartości transakcyjnej.

3.   Nie wprowadza się rozróżnienia pomiędzy różnicami z wyceny cenowej i kursowej złota. Ujmuje się tylko jedną różnicę z wyceny złota na podstawie wyrażonej w euro ceny określonej jednostki wagi złota, obliczoną na podstawie kursu wymiany euro do dolara amerykańskiego z dnia kwartalnej aktualizacji wyceny. Dla walut obcych, zarówno dla transakcji bilansowych, jak i pozabilansowych, aktualizacji wyceny dokonuje się odrębnie dla każdej waluty. Na potrzeby niniejszego artykułu posiadane zasoby SDR, obejmujące desygnowane poszczególne zasoby walut obcych tworzące koszyk SDR, ujmuje się jako jeden zasób. Aktualizacja wyceny papierów wartościowych odbywa się odrębnie dla każdego kodu, tj. tego samego typu/numeru ISIN, przy czym wbudowane opcje nie są oddzielane na potrzeby wyceny. Papiery wartościowe utrzymywane w celach związanych z polityką pieniężną lub zaliczone do pozycji »Inne aktywa finansowe« lub »Pozycje różne« ujmuje się jako osobne zasoby.

4.   Zapisy księgowe związane z aktualizacją wyceny odwraca się na koniec kolejnego kwartału, z wyjątkiem niezrealizowanych strat ujmowanych na koniec roku w rachunku zysków i strat. W ciągu kwartału wszystkie transakcje wykazuje się po cenach i kursach transakcyjnych.

5.   Papiery wartościowe zaklasyfikowane jako utrzymywane do terminu zapadalności ujmuje się jako osobne zasoby i wycenia według zamortyzowanego kosztu, z uwzględnieniem odpisu z tytułu utraty wartości. Te same zasady znajdują zastosowanie do nierynkowych papierów wartościowych i papierów wartościowych utrzymywanych w celach związanych z polityką pieniężną, które ujmuje się według zamortyzowanego kosztu. Papiery wartościowe zaklasyfikowane jako utrzymywane do terminu zapadalności mogą zostać zbyte przed terminem zapadalności w wymienionych poniżej sytuacjach:

2)

art. 13 ust. 2 otrzymuje brzmienie:

„2.   Premie i dyskonta z tytułu wyemitowanych i zakupionych papierów wartościowych oblicza się i ujmuje jako część dochodu odsetkowego; podlegają one w pozostałym okresie umownego życia tych papierów wartościowych amortyzacji liniowej lub amortyzacji zgodnie z metodą wewnętrznej stopy zwrotu (metoda IRR). Metoda IRR jest przy tym obowiązkowa w odniesieniu do papierów wartościowych z dyskontem, do wykupu których w momencie nabycia pozostaje więcej niż jeden rok.”

3)

art. 15 ust. 2 otrzymuje brzmienie:

„2.   Swapy na stopę procentową, kontrakty futures, transakcje terminowe na stopę procentową, inne instrumenty na stopę procentową i opcje, z wyjątkiem opcji wbudowanych w papiery wartościowe, ujmuje się i dokonuje się ich aktualizacji wyceny odrębnie dla poszczególnych pozycji. Instrumenty te ujmuje się odrębnie od pozycji bilansowych.”

4)

w art. 19 wprowadza się następujące zmiany:

5)

art. 22 ust. 6 otrzymuje brzmienie:

„6.   Z wyjątkiem opcji wbudowanych w papiery wartościowe, umowy opcji podlegają indywidualnej aktualizacji wyceny. Niezrealizowane straty ujęte w rachunku zysków i strat nie podlegają odwróceniu w kolejnych latach w przypadku wystąpienia niezrealizowanych zysków. Niezrealizowane zyski z aktualizacji wyceny ujmuje się w różnicach z wyceny. Nie kompensuje się niezrealizowanych strat z jednej opcji z przychodami niezrealizowanymi z innej opcji.”

6)

w załączniku II dodaje się następującą definicję:

„—    Partner centralny : osoba prawna, która pośredniczy między partnerami transakcji w przypadku umów podlegających obrotowi na jednym lub wielu rynkach finansowych, stając się kupującym dla każdego sprzedającego i sprzedającym dla każdego kupującego.”

7)

w załączniku III pkt 2.2 otrzymuje brzmienie:

;

8)

załącznik IV zastępuje się tekstem zawartym w załączniku do niniejszych wytycznych.