(1)

Zgodnie z art. 53 ust. 1 akapit pierwszy rozporządzenia (UE) nr 1151/2012 Komisja rozpatrzyła wniosek Włoch o zatwierdzenie zmian specyfikacji chronionego oznaczenia geograficznego „Asparago bianco di Cimadolmo”, zarejestrowanego na mocy rozporządzenia Komisji (WE) nr 245/2002 (2).

(2)

Ponieważ proponowana zmiana nie jest nieznaczna w rozumieniu art. 53 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 1151/2012, Komisja opublikowała wniosek o wprowadzenie zmiany zgodnie z art. 50 ust. 2 lit. a) wymienionego rozporządzenia w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (3).

(3)

Ponieważ do Komisji nie wpłynęło żadne oświadczenie o sprzeciwie zgodnie z art. 51 rozporządzenia (UE) nr 1151/2012, wymienioną zmianę specyfikacji należy zatwierdzić,

(1)

W dniu 22 lutego 2012 r. Niderlandy otrzymały, zgodnie z art. 11 ust. 1 dyrektywy 98/8/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (2), wniosek w sprawie włączenia do załącznika I tej dyrektywy substancji czynnej dwutlenek węgla do stosowania w produktach typu 15 „awicydy” zgodnie z definicją w załączniku V do tej dyrektywy.

(2)

Dnia 30 sierpnia 2013 r. Niderlandy przedłożyły Komisji sprawozdanie z oceny oraz zalecenia, zgodnie z art. 11 ust. 2 dyrektywy 98/8/WE.

(3)

W dniu 17 czerwca 2014 r. Komitet ds. Produktów Biobójczych wydał opinię Europejskiej Agencji Chemikaliów, uwzględniając wnioski właściwego organu oceniającego.

(4)

Na podstawie tej opinii można oczekiwać, że produkty biobójcze zawierające dwutlenek węgla, stosowane w produktach typu 15, spełniają wymogi ustanowione w art. 5 dyrektywy 98/8/WE, jeśli spełnione są określone wymogi i warunki dotyczące ich stosowania.

(5)

Należy zatem zatwierdzić dwutlenek węgla do stosowania w produktach biobójczych typu 15, z zastrzeżeniem przestrzegania takich wymogów i warunków.

(6)

Ponieważ oceny nie dotyczą nanomateriałów, zatwierdzenie nie powinno obejmować tych materiałów zgodnie z art. 4 ust. 4 rozporządzenia (UE) nr 528/2012.

(7)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Produktów Biobójczych,

(1)

Zgodnie z art. 50 ust. 2 lit. a) rozporządzenia (UE) nr 1151/2012 wniosek Litwy o rejestrację nazwy „Liliputas” został opublikowany w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (2).

(2)

W drodze powiadomienia o sprzeciwie z dnia 13 września 2013 r. i uzasadnionego oświadczenia o sprzeciwie z dnia 8 listopada 2013 r. Polska sprzeciwiła się rejestracji zgodnie z art. 51 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 1151/2012. Sprzeciw ten został uznany za dopuszczalny.

(3)

Pismami z dnia 8 stycznia 2014 r. Komisja wezwała zainteresowane strony do rozpoczęcia odpowiednich konsultacji w celu osiągnięcia porozumienia w terminie sześciu miesięcy zgodnie z ich procedurami wewnętrznymi.

(4)

Porozumienia między Polską a Litwą nie osiągnięto.

(5)

W związku z tym, że nie osiągnięto porozumienia, Komisja musi przyjąć decyzję zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 52 ust. 3 lit. b) rozporządzenia (UE) nr 1151/2012.

(6)

Zgodnie z art. 10 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (UE) nr 1151/2012 sprzeciwiająca się strona twierdzi, że rejestracja „Liliputas” jako chronionego oznaczenia geograficznego mogłaby zagrozić istnieniu częściowo identycznej nazwy, znaków towarowych oraz produktów, które od ponad pięciu lat istnieją zgodnie z prawem na polskim rynku, licząc od dnia, w którym wniosek o rejestrację nazwy „Liliputas” jako chronionego oznaczenia geograficznego został opublikowany w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (15 czerwca 2013 r.); według sprzeciwiającej się strony rejestracja stanowiłaby zagrożenie dla polskiego sera, który posiada cechy charakterystyczne podobne do sera „Liliputas” i którego nazwa jest fonetycznie podobna do nazwy „Liliputas”.

(7)

Sprzeciwiająca się strona twierdzi, że określenie „liliput” jest powszechnie używane w Polsce w odniesieniu do produktów charakteryzujących się małym rozmiarem i stosuje się go również do sera. Sery pod nazwą „liliput” były zgodnie z prawem produkowane i wprowadzane do obrotu w Polsce od 1971 r. Potwierdzają to normy zakładowe, instrukcje technologiczne oraz normy zużycia surowca, gdzie ser „liliput” jest wymieniany wśród innych rodzajów sera, takich jak ser gouda, edamski lub ementalski. Termin, który odnosi się do polskiego sera, jest popularny wśród polskich konsumentów i w żaden sposób nie jest związany z litewskim serem. Należy zatem uznać go za nazwę rodzajową odnoszącą się do zwykłego sera w Polsce. Jeśli chodzi o produkt, polski ser „liliput” posiada cechy, wygląd i wielkość podobne do litewskiego sera „Liliputas”. Sprzeciwiająca się strona sugeruje na koniec, że „liliput” i „Liliputas” to podobne produkty noszące nazwy rodzajowe. W związku z tym rejestracja nazwy „Liliputas” jako chronionego oznaczenia geograficznego mogłaby uniemożliwić polskim producentom wprowadzanie do obrotu sera „liliput” lub, w każdym razie, stosowanie nazwy „liliput” w odniesieniu do sera.

(8)

Sprzeciwiająca się strona twierdzi również, że produkt ani nazwa, która ma być zarejestrowana, nie są zgodne z wymogami określonymi w art. 5 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 1151/2012. Jak stwierdzono w opublikowanym jednolitym dokumencie, nazwa sera „Liliputas” związana jest z jego wielkością. W związku z tym nazwa „Liliputas” nie wskazuje, że produkt pochodzi z określonego miejsca, ale podobnie jak w przypadku polskiego sera „liliput” odnosi się jedynie do niewielkiego rozmiaru sera. Ponadto cech produktu nie można przypisać jego pochodzeniu geograficznemu, ale wynikają one po prostu z faktu, że dojrzewa on w niewielkich krążkach. Wpływ lokalnych mikropleśni Penicillium pallidum Smith na charakterystyczne cechy organoleptyczne sera „Liliputas” nie został wykazany. Ponadto fakt, że przedmiotowy produkt był produkowany w kontekście norm ZSRR (Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich), potwierdza, że mógłby on zostać wyprodukowany w każdym innym miejscu w ZSRR i że nie istnieje szczególny związek z wyznaczonym obszarem geograficznym. Co za tym idzie, „Liliputas” należy uznać za produkt rodzajowy.

(9)

Kilku polskim producentom serów zagwarantowano ochronę znaków towarowych zawierających słowo „liliput”, jak np. w zarejestrowanym słowie i graficznym znaku towarowym „Cheesland Liliput” i „Ser Liliput” oraz stosowanym słownym znaku towarowym „Serenada Liliput”. Produkcja „liliputa” w Polsce jest znacząca: 2 762 ton wyprodukowanych w 2013 r. na skalę przemysłową i wprowadzanych do obrotu w całej Polsce w 2 250 sklepach, 4,8 % produkcji eksportowanej na rynek UE. 90 % produkcji sera „liliput” objętych jest znakiem towarowym. W opinii sprzeciwiającej się strony rejestracja nazwy „Liliputas” jako chronionego oznaczenia geograficznego mogłaby zagrozić istnieniu takich znaków towarowych.

(10)

Pomimo wyżej wymienionych zarzutów przedstawionych przez sprzeciwiającą się stronę należy zarejestrować nazwę „Liliputas” jako chronione oznaczenie geograficzne ze względów, o których mowa poniżej.

(11)

Mimo że stosowanie nazwy „Liliputas” ma źródło w niewielkim rozmiarze sera, jasne jest, że na Litwie w połowie stulecia nazwa ta straciła odniesienie do wielkości i zaczęła równolegle rozwijać silny związek z obszarem produkcji. W chwili obecnej na Litwie nazwa „Liliputas” jest bez wątpienia związana z ręcznie wytwarzanym półtwardym serem sfermentowanym wysokiej jakości produkowanym we wsi Belvederis. Litewscy konsumenci nie wiążą tej nazwy z polskim serem ani normami przemysłowej produkcji sera. W związku z tym, mimo że pozbawiona części dotyczącej obszaru geograficznego, nazwa „Liliputas” jest zgodna z definicją podaną w art. 5 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 1151/2012, który stanowi, że chronione oznaczenie geograficzne to nazwa identyfikująca produkt pochodzący z określonego miejsca, regionu lub kraju.

(12)

W świetle powyższego „Liliputas” nie może być uznany za nazwę rodzajową. Nazwy rodzajowe to nazwy, które mimo historycznego związku z miejscem, w którym produkt, do którego się odnoszą, był pierwotnie produkowany lub wprowadzany do obrotu, są obecnie całkowicie oderwane od takiego pierwotnego pochodzenia geograficznego. „Liliputas” stanowi dokładnie przeciwny przypadek. Pierwotnie był odłączony od swego pochodzenia geograficznego, lecz obecnie jest silnie związany ze swym obszarem produkcji.

(13)

Produkt ma jakość i renomę, które są przypisywane jego pochodzeniu geograficznemu. Mimo że w opublikowanym jednolitym dokumencie stwierdza się, że nazwa sera, „Liliputas”, związana jest z jego wielkością, to jednak wyjaśnia się, że ma on swój szczególny smak i aromat związane z dojrzewaniem w niewielkich krążkach przy użyciu wewnętrznej mikroflory i mikropleśni Penicillium pallidum Smith, która rozwija się w piwnicach na wyznaczonym obszarze geograficznym. Ta pleśń, która jest typowa dla piwnic w miejscowości Belvederis, jest odpowiedzialna za kwas mlekowy, świeży smak i aromat charakterystyczne dla sera „Liliputas”. Wyznaczony obszar posiada specjalne warunki do przetrwania tego rodzaju pleśni. Ponadto fakt, że ser jest ręcznie, a nie mechanicznie produkowany, przyczynia się do utrzymania i rozwoju pleśni. Ponadto „Liliputas” posiada dobrze udokumentowaną i solidną renomę jako sztandarowy produkt litewskiej produkcji przetworów mlecznych, co zostało dokładnie opisane w opublikowanym jednolitym dokumencie.

(14)

Różnice między serami „Liliputas” i „liliput” są więc dość oczywiste. „Liliputas” nie może być traktowany jako produkt rodzajowy.

(15)

Jeśli chodzi o zarzut, że ponieważ był on objęty normami produkcji ZSRR, „Liliputas” może być produkowany w dowolnym miejscu w ZSRR, należy zauważyć, że objęcie produktów takimi normami było w owym czasie obowiązkowe. Ponadto okoliczność ta nie oznacza, że produkt, zgodny z opisem zawartym w normie dołączonym z inicjatywy Litwy, był produkowany gdzie indziej. W każdym razie w latach 1969–1979 produkt ten otrzymał wiele nagród, dyplomów, znaków jakości i medali, będąc postrzegany jako ser produkowany w miejscowości Belvederis na Litwie.

(16)

Określenie „liliput” jest podobne pod względem fonetycznym do określenia „liliputas”, które ma zostać zarejestrowane. Obie nazwy pochodzą od niewielkiego rozmiaru sera. Mimo że ser „Liliputas” jest produktem o wyraźnie odmiennych cechach, właściwościach i renomie, ser „liliput” posiada aspekty, które sprawiają, że jest on podobny do sera „Liliputas”. Ze względu na podobieństwo obu nazw i biorąc pod uwagę podobieństwo wizualne między produktami, zastosowanie ochrony przewidzianej w art. 13 rozporządzenia (UE) nr 1151/2012 mogłoby doprowadzić do tego, że „Liliputas” po zarejestrowaniu uniemożliwiłby polskim producentom serów używanie nazwy „liliput”.

(17)

Dowody wykazują, że użycie terminu „liliput” nie miało na celu wykorzystania renomy nazwy „Liliputas”. Konsumenci nie zostali ani nie mogli zostać wprowadzeni w błąd co do prawdziwego pochodzenia produktów. W rzeczywistości oba produkty mają dwa odrębne rynki, na których są dobrze znane i prawidłowo rozpoznawane. Z tych względów oraz ponieważ wykazano, że „liliput” był używany zgodnie z prawem w sposób konsekwentny i uczciwy przez okres co najmniej 25 lat przed złożeniem do Komisji wniosku o rejestrację nazwy „Liliputas”, w myśl poszanowania zasady uczciwości i tradycyjnego stosowania należy przyznać maksymalny okres przejściowy, o którym mowa w art. 15 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 1151/2012.

(18)

Taka konkluzja nie oznacza, że zastosowanie oznacznia „liliput” staje się bezprawne. Zgodnie z art. 41 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 1151/2012, jeżeli można ustalić, że, biorąc pod uwagę wszystkie odpowiednie czynniki, a w szczególności bieżącą sytuację w obszarach konsumpcji oraz odpowiednich krajowych lub unijnych aktach prawnych, „liliput” stał się nazwą rodzajową, użycie tej nazwy nie może być zagrożone wskutek rejestracji nazwy „Liliputas”.

(19)

Jeśli chodzi o znaki towarowe zawierające określenie „liliput”, które były stosowane, zarejestrowane lub ustanowione poprzez używanie w dobrej wierze na terytorium Unii przed złożeniem wniosku o rejestrację nazwy „Liliputas” jako chronionego oznaczenia geograficznego, zgodnie z art. 14 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 1151/2012 wspomniane znaki towarowe mogą nadal być używane i wznawiane dla tego produktu, pod warunkiem że ogólne wymogi obowiązujące na mocy przepisów dotyczących znaków towarowych są spełnione.

(20)

W świetle powyższego należy wpisać nazwę „Liliputas” do rejestru chronionych nazw pochodzenia i chronionych oznaczeń geograficznych.

(21)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu ds. Polityki Jakości Produktów Rolnych,

(1)

Rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 543/2011 przewiduje – zgodnie z wynikami wielostronnych negocjacji handlowych Rundy Urugwajskiej – kryteria, na których podstawie Komisja ustala standardowe wartości dla przywozu z państw trzecich, w odniesieniu do produktów i okresów określonych w części A załącznika XVI do wspomnianego rozporządzenia.

(2)

Standardowa wartość w przywozie jest obliczana każdego dnia roboczego, zgodnie z art. 136 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 543/2011, przy uwzględnieniu podlegających zmianom danych dziennych. Niniejsze rozporządzenie powinno zatem wejść w życie z dniem jego opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej,

(1)

W dniu 24 czerwca 2014 r. dostawca Mitsubishi Electric Corporation (MELCO), reprezentowany w Unii przez Mitsubishi Electric Automotive Europe B.V. („wnioskodawca”), złożył wniosek o zatwierdzenie wysokosprawnego alternatora MELCO GXi jako technologii innowacyjnej. Kompletność wniosku oceniono zgodnie z art. 4 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 725/2011 (2). Komisja stwierdziła, że w pierwotnym wniosku brakuje pewnych istotnych informacji i zwróciła się do wnioskodawcy o ich uzupełnienie. W dniu 10 lipca 2014 r. Komisja otrzymała kompletne informacje i następnego dnia po tej dacie przystąpiła do oceny wniosku.

(2)

Wniosek poddano ocenie zgodnie z art. 12 rozporządzenia (WE) nr 443/2009, rozporządzeniem wykonawczym (UE) nr 725/2011 oraz wytycznymi technicznymi dotyczącymi przygotowania wniosków o zatwierdzenie technologii innowacyjnych na podstawie rozporządzenia (WE) nr 443/2009 (wytycznymi technicznymi) (3) i uznano go za kompletny.

(3)

Wniosek dotyczy wysokosprawnego alternatora MELCO GXi, na potrzeby klas prądu od 130 A do 250 A. Alternator wykazuje się wysoką sprawnością zgodnie z podejściem VDA opisanym w pkt 5.1.2 załącznika I do wytycznych technicznych. We wspomnianym podejściu uwzględnia się metodykę badań określoną w normie międzynarodowej ISO 8854:2012 (4). Alternator wnioskodawcy wykazuje się zwiększoną sprawnością w porównaniu z alternatorem bazowym dzięki zmniejszeniu trzech następujących rodzajów strat: strat w układzie prostowniczym dzięki nowym diodom energooszczędnym; strat w żelazie w stojanie dzięki zastosowaniu rdzenia stojana z cienkiej stali elektromagnetycznej o wysokiej jakości oraz strat w miedzi w stojanie dzięki zastosowaniu stojana o bardzo wysokim współczynniku wypełnienia oraz dzięki osiowej strukturze chłodzenia.

(4)

Komisja uważa, że informacje podane we wniosku wykazują, że warunki i kryteria, o których mowa w art. 12 rozporządzenia (WE) nr 443/2009 oraz w art. 2 i 4 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 725/2011, zostały spełnione.

(5)

Wnioskodawca wykazał, że ten rodzaj wysokosprawnego alternatora opisany w przedmiotowym wniosku był stosowany w nie więcej niż 3 % nowych samochodów osobowych zarejestrowanych w roku referencyjnym 2009.

(6)

W celu określenia zmniejszenia emisji CO2, jaką można uzyskać dzięki zastosowaniu technologii innowacyjnej w pojeździe, konieczne jest wyznaczenie pojazdu referencyjnego, którego poziom emisji CO2 porównuje się z poziomem emisji pojazdu wyposażonego w technologię innowacyjną, zgodnie z art. 5 i 8 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 725/2011. Komisja uważa, że w przypadku zainstalowania technologii innowacyjnej w nowym typie pojazdu za odpowiednią technologię referencyjną należy uznać alternator o sprawności 67 %. W przypadku gdy wysokosprawny alternator MELCO GXi jest zamontowany w istniejącym typie pojazdu, technologią referencyjną powinien być alternator zastosowany w najnowszej wersji tego typu wprowadzonej do obrotu.

(7)

Wnioskodawca przedstawił metodę badania redukcji emisji CO2, która obejmuje wzory zgodne ze wzorami opisanymi w wytycznych technicznych dotyczących uproszczonego podejścia w odniesieniu do wysokosprawnych alternatorów. Komisja uznaje, że metoda badania zapewni możliwe do zweryfikowania, powtarzalne i porównywalne wyniki testów i że umożliwia ona wykazanie w wiarygodny sposób istotnych pod względem statystycznym korzyści w postaci zmniejszenia emisji CO2 wynikających z technologii innowacyjnej zgodnie z art. 6 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 725/2011.

(8)

Wnioskodawca przedstawił metodę badania redukcji emisji CO2, która obejmuje wzory oparte na wytycznych technicznych dotyczących wysokosprawnych alternatorów. Komisja zwraca uwagę, że metoda badania i wzory na obliczanie oszczędności CO2 przedstawione przez wnioskodawcę są pod każdym względem identyczne z metodą określoną w załączniku do decyzji wykonawczej Komisji 2013/341/UE (5). W rezultacie Komisja uważa, że metoda Komisji określona w decyzji wykonawczej 2013/341/UE powinna być stosowana do określania zmniejszenia emisji CO2 wynikającego z zastosowania wysokosprawnego alternatora MELCO GXi.

(9)

W tym kontekście Komisja uznaje, że wnioskodawca wykazał w sposób zadowalający, że zmniejszenie emisji uzyskane dzięki technologii innowacyjnej wynosi co najmniej 1 g CO2/km.

(10)

Komisja zauważa, że oszczędności wynikające z technologii innowacyjnej mogą być częściowo wykazane w ramach standardowego cyklu badań i dlatego ostateczną łączną wartość oszczędności do poświadczenia należy ustalić zgodnie z art. 8 ust. 2 akapit drugi rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 725/2011.

(11)

Komisja stwierdza, że sprawozdanie weryfikujące zostało sporządzone przez organizację UTAC (Groupe UTAC CERAM) i że w sprawozdaniu tym potwierdza się ustalenia zawarte we wniosku.

(12)

W związku z powyższym Komisja uznaje, że nie ma podstaw do wnoszenia zastrzeżeń wobec zatwierdzenia przedmiotowej technologii innowacyjnej.

(13)

Do celów określenia ogólnego kodu ekoinnowacji, który ma być stosowany w odpowiednich dokumentach homologacji typu zgodnie z załącznikami I, VIII i IX do dyrektywy 2007/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (6), w odniesieniu do technologii innowacyjnej zatwierdzonej niniejszą decyzją należy określić indywidualny kod.

(14)

Producent, który chce skorzystać ze zmniejszenia średnich wartości emisji CO2 swoich produktów w celu spełnienia swoich określonych celów w zakresie emisji poprzez redukcję emisji CO2 wynikającą z zastosowania technologii innowacyjnej zatwierdzonej niniejszą decyzją, powinien, zgodnie z art. 11 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 725/2011, zawrzeć w swoim wniosku o wydanie świadectwa homologacji typu WE dla przedmiotowych pojazdów odniesienie do niniejszej decyzji,

(1)

Współpraca między państwami członkowskimi w zakresie interoperacyjności i bezpieczeństwa systemów identyfikacji elektronicznej ma zasadnicze znaczenie dla zapewnienia wysokiego poziomu zaufania i bezpieczeństwa, stosownie do poziomu ryzyka występującego w tych systemach.

(2)

W art. 7 lit. g) rozporządzenia (UE) nr 910/2014 nakłada się na notyfikujące państwo członkowskie wymóg przekazania pozostałym państwom członkowskim opisu danego systemu z sześciomiesięcznym wyprzedzeniem, tak aby państwa członkowskie mogły współpracować w sposób opisany w art. 12 ust. 5 rozporządzenia (UE) nr 910/2014.

(3)

Współpraca między państwami członkowskimi wymaga uproszczonych procedur. Interoperacyjności i bezpieczeństwa systemów identyfikacji elektronicznej nie da się zapewnić dzięki procedurom prowadzonym w różnych językach. Używanie języka angielskiego w trakcie współpracy powinno ułatwić osiągnięcie interoperacyjności i bezpieczeństwa systemów identyfikacji elektronicznej, jednakże tłumaczenie istniejącej już dokumentacji nie powinno powodować nieuzasadnionych obciążeń.

(4)

Poszczególnymi elementami systemów identyfikacji elektronicznej zarządzają różne organy i podmioty w państwach członkowskich. Aby umożliwić skuteczną współpracę i uprościć procedury administracyjne, należy zapewnić istnienie w każdym państwie członkowskim jednego punktu, poprzez który możliwy będzie kontakt z odpowiednimi organami i podmiotami.

(5)

Wymiana informacji, doświadczeń i dobrych praktyk między państwami członkowskimi ułatwia rozwój systemów identyfikacji elektronicznej i jest sposobem osiągnięcia interoperacyjności technicznej. Potrzeba takiej współpracy jest szczególnie uzasadniona w sytuacji, gdy dotyczy ona modyfikacji wcześniej notyfikowanych systemów identyfikacji elektronicznej, zmian w takich systemach identyfikacji elektronicznej, o których poinformowano państwa członkowskie przed notyfikacją, oraz gdy występują ważne okoliczności lub incydenty, które mogą wpływać na interoperacyjność i bezpieczeństwo systemów identyfikacji elektronicznej. Państwa członkowskie powinny również dysponować sposobami zwracania się do innych państw członkowskich o tego typu informacje dotyczące interoperacyjności i bezpieczeństwa systemów identyfikacji elektronicznej.

(6)

Wzajemną ocenę systemów identyfikacji elektronicznej należy postrzegać jako proces wzajemnego uczenia się, pomagający w budowie zaufania miedzy państwami członkowskimi oraz zapewniający interoperacyjność i bezpieczeństwo notyfikowanych systemów identyfikacji elektronicznej. Wymaga to przedstawiania przez notyfikujące państwa członkowskie wystarczających informacji na temat ich systemów identyfikacji elektronicznej. Należy jednak również uwzględnić potrzebę zachowania przez państwa członkowskie poufności niektórych informacji, jeżeli ma to decydujące znaczenie dla bezpieczeństwa.

(7)

W celu zapewnienia, aby proces wzajemnej oceny był racjonalny pod względem kosztów oraz dawał jasne i rozstrzygające wyniki, a także aby uniknąć nakładania na państwa członkowskie niepotrzebnych obciążeń, państwa członkowskie powinny wspólnie przeprowadzać jedną wzajemną ocenę.

(8)

Współpracując w sprawach dotyczących systemów identyfikacji elektronicznej, w tym przy przeprowadzaniu wzajemnych ocen, państwa członkowskie powinny brać pod uwagę – o ile są one dostępne – oceny przeprowadzone przez niezależne osoby trzecie.

(9)

Aby sprawić, by warunki proceduralne ułatwiały osiągnięcie celów określonych w art. 12 ust. 5 i 6 rozporządzenia (UE) nr 910/2014, należy stworzyć sieć współpracy. Ma ona zapewnić istnienie forum dostępnego dla wszystkich państw członkowskich, które mogłyby dzięki niemu uczestniczyć w sformalizowany sposób we współpracy dotyczącej praktycznej strony utrzymania ram interoperacyjności.

(10)

Sieć współpracy powinna badać projekty formularzy notyfikacji składanych przez państwa członkowskie na podstawie art. 7 lit. g) rozporządzenia (UE) nr 910/2014 i wydawać opinie zawierające wskazówki dotyczące zgodności opisanych w tychże formularzach systemów z wymogami określonymi w art. 7, art. 8 ust. 1–2 i art. 12 ust. 1 tego rozporządzenia oraz w akcie wykonawczym, o którym mowa w art. 8 ust. 3 tego rozporządzenia. W art. 9 ust. 1 lit. e) rozporządzenia (UE) nr 910/2014 wymaga się od notyfikujących państw członkowskich przedstawienia opisu sposobu spełnienia przez notyfikowany system identyfikacji elektronicznej wymogów interoperacyjności zgodnie z art. 12 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 910/2014. Państwa członkowskie powinny w szczególności uwzględniać opinie sieci współpracy przy przygotowywaniu się do wykonania ustanowionego w art. 9 ust. 1 lit. e) rozporządzenia (UE) nr 910/2014 obowiązku przedstawienia Komisji opisu sposobu spełnienia przez notyfikowany system identyfikacji elektronicznej wymogów interoperacyjności zgodnie z art. 12 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 910/2014.

(11)

Wszystkie strony uczestniczące w notyfikacji powinny traktować opinię sieci współpracy jako wskazówkę dotyczącą procedur pełnej współpracy, notyfikacji i interoperacyjności.

(12)

Aby zapewnić skuteczność procedury wzajemnej oceny przeprowadzanej na podstawie niniejszej decyzji, sieć współpracy powinna udzielać wskazówek państwom członkowskim.

(13)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią komitetu ustanowionego na mocy art. 48 rozporządzenia (UE) nr 910/2014,

(1)

Decyzja EBC/2010/23 (1) ustanawia procedurę sumowania i podziału dochodu pieniężnego wynikającego z operacji polityki pieniężnej.

(2)

W świetle decyzji EBC/2014/40 (2) oraz decyzji EBC/2014/45 (3) należy skorygować aktywa celowe, aby uwzględnić kwotę zrealizowanych zysków oraz strat wynikających ze zbywania papierów na potrzeby polityki pieniężnej, za okres od zbycia do następującego po nim końca kwartału.

(3)

W związku z tym, że oprocentowanie operacji polityki pieniężnej, których termin zapadalności wynosi jeden rok lub dłużej, zostaje zsumowane przed jego pobraniem na koniec operacji, należy skorygować kalkulację podstawy zobowiązań oraz aktywów celowych zgodnie z załącznikami I i II do decyzji EBC/2010/23.

(4)

Należy odpowiednio zmienić decyzję EBC/2010/23,

(1)

Decyzja EBC/2010/24 (1) określa sposób, w jaki Europejski Bank Centralny (EBC) rozdziela pomiędzy krajowe banki centralne: a) swój dochód z tytułu banknotów euro w obiegu uzyskany w danym roku obrotowym; oraz b) swój dochód z tytułu papierów wartościowych nabytych w ramach programu dotyczącego rynków papierów wartościowych uzyskany w danym roku obrotowym.

(2)

Należy zmienić brzmienie decyzji EBC/2010/24 w celu uwzględnienia tymczasowego podziału dochodu EBC z tytułu nabycia zabezpieczonych obligacji oraz papierów wartościowych zabezpieczonych aktywami nabytych na podstawie decyzji EBC/2014/40 (2) oraz decyzji EBC/2014/45 (3). Z uwagi na wymogi jasności i przejrzystości konieczne jest zatem sporządzenie wersji przekształconej tej decyzji.

(3)

Decyzja EBC/2010/29 (4) ustala sposób przydziału banknotów euro w obiegu krajowym bankom centralnym (KBC) proporcjonalnie do opłaconych przez nie udziałów w kapitale EBC. Przepis art. 4 decyzji EBC/2010/29 oraz załącznik do tej decyzji przydziela EBC 8 % całkowitej wartości banknotów euro w obiegu. EBC przysługują wobec KBC należności w ramach Eurosystemu na kwotę stanowiącą równowartość emitowanych przez KBC banknotów euro, proporcjonalnie do udziałów KBC w kluczu subskrybowanego kapitału.

(4)

Zgodnie z art. 2 ust. 2 decyzji EBC/2010/23 (5), salda w ramach Eurosystemu z tytułu banknotów euro w obiegu podlegają oprocentowaniu według stopy referencyjnej. Zgodnie z art. 2 ust. 3 decyzji EBC/2010/23 oprocentowanie to będzie rozliczane za pośrednictwem płatności w systemie TARGET2.

(5)

Motyw 7 decyzji EBC/2010/23 stanowi, że dochód EBC wynikający z oprocentowania przysługujących mu wobec KBC należności w ramach Eurosystemu z tytułu przypadającej na EBC części banknotów euro w obiegu powinien co do zasady zostać podzielony pomiędzy KBC proporcjonalnie do ich udziałów w kluczu subskrybowanego kapitału w roku obrotowym, w którym dochód ten został uzyskany, zgodnie z decyzjami Rady Prezesów.

(6)

Podobnie dochód EBC z tytułu papierów wartościowych nabytych w ramach programu dotyczącego rynków papierów wartościowych, trzeciego programu zakupu zabezpieczonych obligacji oraz programu zakupu papierów wartościowych zabezpieczonych aktywami powinien co do zasady zostać podzielony pomiędzy KBC proporcjonalnie do ich udziałów w kluczu subskrybowanego kapitału w roku obrotowym, w którym dochód ten został uzyskany.

(7)

Dokonując podziału dochodu EBC z tytułu banknotów euro w obiegu oraz z tytułu papierów wartościowych nabytych w ramach programu dotyczącego rynków papierów wartościowych, trzeciego programu zakupu zabezpieczonych obligacji oraz programu zakupu papierów wartościowych zabezpieczonych aktywami, EBC powinien brać pod uwagę prognozę swojego wyniku finansowego na ten rok, która w należyty sposób uwzględnia potrzebę przeznaczenia środków na rezerwę celową z tytułu ryzyka walutowego, ryzyka stopy procentowej, ryzyka kredytowego oraz ryzyka wahań ceny złota, jak również dostępność rezerw celowych, które mogą zostać wykorzystane w celu skompensowania oczekiwanych wydatków.

(8)

Określając kwotę zysku netto EBC przekazywaną do ogólnego funduszu rezerwowego na podstawie art. 33 ust. 1 Statutu Europejskiego Systemu Banków Centralnych i Europejskiego Banku Centralnego (zwanego dalej „Statutem ESBC”), Rada Prezesów powinna rozważyć, czy część zysku, która odpowiada dochodowi z tytułu banknotów euro w obiegu oraz z tytułu papierów wartościowych nabytych w ramach programu dotyczącego rynków papierów wartościowych, trzeciego programu zakupu zabezpieczonych obligacji oraz programu zakupu papierów wartościowych zabezpieczonych aktywami powinna zostać w całości rozdzielona pomiędzy KBC,

(1)

Zgodnie z pkt 1.6 załącznika I do wytycznych EBC/2011/14 Rada Prezesów EBC może w dowolnym czasie zmieniać instrumenty, warunki, kryteria i procedury realizacji operacji polityki pieniężnej Eurosystemu.

(2)

W celu wsparcia efektywności ukierunkowanych dłuższych operacji refinansujących (TLTRO) Rada Prezesów zdecydowała w dniu 22 stycznia 2015 r. o zniesieniu marży wynoszącej 10 pkt bazowych ponad stopę podstawowych operacji refinansujących w odniesieniu do TLTRO, które mają być przeprowadzone pomiędzy marcem 2015 r. a czerwcem 2016 r. Zniesienie marży odzwierciedla zmniejszenie od ogłoszenia TLTRO w dniu 5 czerwca 2014 r. premii za ryzyko terminu zapadalności dotyczącej instrumentów opartych na rynkowych źródłach finansowania w odniesieniu do instytucji. Decyzja ta nie ma wpływu na stopę procentową stosowaną do pierwszych TLTRO, przeprowadzonych we wrześniu i grudniu 2014 r. Ta stopa procentowa pozostaje zatem niezmieniona, tj. jest stałą stopą ustaloną przez cały okres trwania operacji na poziomie stopy podstawowych operacji refinansujących obowiązującej w momencie ogłoszenia przetargu dotyczącego danej TLTRO, powiększonej o stałą marżę wynoszącą 10 punktów bazowych.

(3)

Dodatkowo, należy dokonać niewielkich zmian w decyzji EBC/2014/34 (2).

(4)

Decyzja EBC/2014/34 powinna zatem zostać odpowiednio zmieniona,

1)

art. 5 otrzymuje brzmienie:

2)

tabela druga w pkt 1 załącznika I (Obliczanie limitów zadłużenia) otrzymuje brzmienie:

3)

formuła mająca zastosowanie do obowiązkowej wcześniejszej spłaty uczestnika we wrześniu 2016 r., zawarta w pkt 2 załącznika I (Obliczanie obowiązkowych wcześniejszych spłat), otrzymuje brzmienie:

„

4)

w załączniku I trzeci przypis otrzymuje brzmienie:

„Dla TLTRO, która będzie przeprowadzona w marcu 2015 r. (k = 3), ograniczenie wynosi C 3 ≤ max{0, AA 3}.”

5)

w załączniku II czwarty przypis otrzymuje brzmienie:

„Klasyfikacja sektorowa spółek holdingowych przedsiębiorstw niefinansowych z rozporządzenia (WE) nr 25/2009 (EBC/2008/32) została zmieniona w rozporządzeniu (UE) nr 1071/2013 (EBC/2013/33) w celu uwzględnienia zmian w międzynarodowych standardach statystycznych. Zgodnie z rozporządzeniem (UE) nr 1071/2013 (EBC/2013/33) spółki holdingowe przedsiębiorstw niefinansowych zostały ponownie sklasyfikowane jako instytucje finansowe. Sprawozdania TLTRO muszą co do zasady odpowiadać zasadom BSI: ze skutkiem od grudnia 2014 r. dane nie powinny obejmować spółek holdingowych i należy przekazać odpowiednie korekty.”

6)

w załączniku II trzynasty przypis otrzymuje brzmienie:

„Skutki reklasyfikacji korporacji holdingowych przedsiębiorstw niefinansowych na instytucje finansowe, która miała miejsce w grudniu 2014 r., należy wykazać w pozycji 3.2C.”

(1)

Zgodnie z art. 18 ust. 1 Statutu Europejskiego Systemu Banków Centralnych i Europejskiego Banku Centralnego Europejski Bank Centralny (EBC) i krajowe banki centralne państw członkowskich, których walutą jest euro (zwane dalej „KBC”), mogą dokonywać właściwie zabezpieczonych operacji kredytowych z instytucjami kredytowymi oraz innymi uczestnikami rynku. Standardowe kryteria kwalifikowania zabezpieczeń na potrzeby operacji polityki pieniężnej Eurosystemu zostały określone w załączniku I do wytycznych EBC/2011/14.

(2)

Zgodnie z pkt 1.6 załącznika I do wytycznych EBC/2011/14 Rada Prezesów EBC może w dowolnym czasie zmieniać instrumenty, warunki, kryteria i procedury realizacji operacji polityki pieniężnej Eurosystemu. Zgodnie z pkt 6.3.1 załącznika I do wytycznych EBC/2011/14 Eurosystem zastrzega sobie prawo do podejmowania decyzji, czy dana emisja, emitent, dłużnik lub gwarant spełnia wymóg wysokiej jakości kredytowej, na podstawie wszelkich informacji, jakie uzna za istotne. Co więcej, minimalne wymogi Eurosystemu w zakresie jakości kredytowej określone są w zasadach oceny jakości kredytowej Eurosystemu dotyczących aktywów rynkowych, zawartych w pkt 6.3.2 załącznika I do wytycznych EBC/2011/14.

(3)

Zawieszenie stosowania minimalnych wymogów Eurosystemu w zakresie jakości kredytowej do rynkowych instrumentów dłużnych emitowanych lub w pełni gwarantowanych przez Republikę Grecką, o którym Rada Prezesów zdecydowała pierwotnie w dniu 6 maja 2010 r., było środkiem wyjątkowym i tymczasowym, który uzależniony był od pozytywnej oceny przez Radę Prezesów realizacji programu Unii Europejskiej/Międzynarodowego Funduszu Walutowego. W tamtym czasie Rada Prezesów uwzględniła fakt, że Republika Grecka zaakceptowała program uznany przez Radę Prezesów za właściwy krok w kierunku zapewnienia, aby – z perspektywy zarządzania ryzykiem kredytowym – rynkowe instrumenty dłużne emitowane lub gwarantowane przez Republikę Grecką zachowały standard jakości kredytowej umożliwiający ich dalsze kwalifikowanie jako zabezpieczenia na potrzeby operacji polityki pieniężnej Eurosystemu, niezależnie od zewnętrznych ratingów kredytowych. Dodatkowo Rada Prezesów wzięła pod uwagę determinację rządu Gracji do pełnego wdrożenia programu (3).

(4)

Zgodnie z art. 8 wytycznych EBC/2014/31 wymogi Eurosystemu w zakresie jakości kredytowej nie mają zastosowania do rynkowych instrumentów dłużnych emitowanych lub w pełni gwarantowanych przez rządy centralne państw członkowskich strefy euro uczestniczących w programach Unii Europejskiej/Międzynarodowego Funduszu Walutowego, chyba że Rada Prezesów uzna, że dane państwo członkowskie nie spełnia warunków udzielenia wsparcia finansowego lub warunków programu makroekonomicznego. Na podstawie art. 1 ust. 3 tych samych wytycznych Republika Grecka uznawana jest na potrzeby art. 6 ust. 1 i art. 8 tych wytycznych za państwo członkowskie strefy euro realizujące program Unii Europejskiej/Międzynarodowego Funduszu Walutowego.

(5)

Na podstawie dostępnych informacji Rada Prezesów dokonała oceny, zgodnie z którą nie jest obecnie możliwe przyjęcie założenia, że przegląd realizacji przez Republikę Grecką programu Unii Europejskiej/Międzynarodowego Funduszu Walutowego doprowadzi do pozytywnego rezultatu. W konsekwencji Republika Grecka nie jest już uważana za spełniającą warunki programu, skutkiem czego warunki tymczasowego zawieszenia stosowana minimalnych wymogów Eurosystemu w zakresie jakości kredytowej do instrumentów, o których mowa w art. 8 ust. 2 wytycznych EBC/2014/31, nie są spełnione. W rezultacie Rada Prezesów podjęła decyzję o zastosowaniu minimalnych wymogów Eurosystemu w zakresie jakości kredytowej do instrumentów dłużnych emitowanych lub w pełni gwarantowanych przez Republikę Grecką,