27.1.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 20/1

27.1.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 20/2

(1)

W dniu 18 stycznia 2012 r. Rada przyjęła rozporządzenie (UE) nr 36/2012.

(2)

Wyrokami z dnia 13 listopada 2014 r. w sprawach T-653/11, T-654/11 i T-43/12 Sąd Unii Europejskiej stwierdził nieważność decyzji Rady o wpisaniu Aimana Jabera, Khaleda Kaddoura, Mohammeda Hamcha i Hamcho International do wykazu osób i podmiotów objętych środkami ograniczającymi zawartego w załączniku II do rozporządzenia (UE) nr 36/2012.

(3)

Aiman Jaber, Khaled Kaddour, Mohammed Hamcho i Hamcho International powinni zostać ponownie wpisani do wykazu osób i podmiotów objętych środkami ograniczającymi na podstawie nowego uzasadnienia.

(4)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (UE) nr 36/2012,

27.1.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 20/4

(1)

W dniu 12 kwietnia 2005 r. Rada przyjęła rozporządzenie (WE) nr 560/2005.

(2)

W dniu 20 listopada 2014 r. Komitet Sankcji ustanowiony na mocy rezolucji Rady Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych 1572 (2004) dotyczącej Wybrzeża Kości Słoniowej skreślił jedną osobę z wykazu osób objętych środkami określonymi w punktach 9–12 tej rezolucji.

(3)

Należy zatem odpowiednio zmienić wykaz osób objętych środkami ograniczającymi zamieszczony w załączniku I do rozporządzenia (WE) nr 560/2005,

27.1.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 20/6

(1)

Rada, w następstwie dochodzenia antydumpingowego („poprzednie dochodzenie”), rozporządzeniem (WE) nr 1256/2008 (2), nałożyła ostateczne cło antydumpingowe na przywóz niektórych spawanych rur i przewodów rurowych z żeliwa lub stali niestopowej objętych obecnie kodami CN ex 7306 30 41, ex 7306 30 49, ex 7306 30 72 i ex 7306 30 77, pochodzących z Białorusi, Chińskiej Republiki Ludowej („ChRL”), Rosji, Tajlandii i Ukrainy („ostateczne środki antydumpingowe”). Środki przybrały formę cła ad valorem na poziomie od 10,1 % do 90,6 %.

(2)

W następstwie opublikowania zawiadomienia o zbliżającym się wygaśnięciu (3) obowiązujących ostatecznych środków antydumpingowych Komisja otrzymała w dniu 18 września 2013 r. wniosek o dokonanie przeglądu wygaśnięcia tych środków na podstawie art. 11 ust. 2 rozporządzenia podstawowego. Wniosek został złożony przez Komitet Obrony Przemysłu Stalowych Rur Spawanych w Unii Europejskiej („wnioskodawca”) w imieniu producentów reprezentujących znaczącą część łącznej unijnej produkcji spawanych rur i przewodów rurowych, w tym przypadku ponad 25 %.

(3)

W uzasadnieniu wniosku podano, że w związku z wygaśnięciem środków istnieje prawdopodobieństwo kontynuacji lub ponownego wystąpienia dumpingu i szkody dla przemysłu unijnego.

(4)

Ustaliwszy, po konsultacji z Komitetem Doradczym, że istnieją wystarczające dowody do wszczęcia przeglądu wygaśnięcia, w dniu 19 grudnia 2013 r. w zawiadomieniu opublikowanym w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (4) („zawiadomienie o wszczęciu”) Komisja ogłosiła wszczęcie przeglądu wygaśnięcia na podstawie art. 11 ust. 2 rozporządzenia podstawowego.

(5)

Dochodzenie w sprawie prawdopodobieństwa kontynuacji lub ponownego wystąpienia dumpingu i szkody objęło okres od dnia 1 października 2012 r. do dnia 30 września 2013 r. („okres objęty dochodzeniem przeglądowym” lub „ODP”). Badanie tendencji mających znaczenie dla oceny prawdopodobieństwa kontynuacji lub ponownego wystąpienia szkody obejmowało okres od dnia 1 stycznia 2010 r. do końca okresu objętego dochodzeniem przeglądowym („okres badany”).

(6)

Komisja oficjalnie zawiadomiła o wszczęciu przeglądu wygaśnięcia wnioskodawcę, innych znanych producentów unijnych, producentów eksportujących z Białorusi, ChRL, Rosji i Ukrainy („państwa, których dotyczy postępowanie”), importerów niepowiązanych, znanych zainteresowanych użytkowników, a także przedstawicieli krajów, których dotyczy postępowanie. Zainteresowanym stronom umożliwiono przedstawienie opinii na piśmie oraz złożenie wniosku o przesłuchanie w terminie określonym w zawiadomieniu o wszczęciu.

(7)

Wszystkie strony, które wystąpiły z wnioskiem o przesłuchanie oraz wykazały szczególne powody, dla których powinny zostać wysłuchane, uzyskały taką możliwość.

(8)

Ze względu na dużą liczbę producentów eksportujących w ChRL i Rosji oraz na Ukrainie, zgodnie z art. 17 rozporządzenia podstawowego w zawiadomieniu o wszczęciu, przewidziano kontrolę wyrywkową. Aby Komisja mogła podjąć decyzję, czy konieczna jest kontrola wyrywkowa, i w razie potrzeby dokonać doboru próby, wymienione powyżej strony wezwano do zgłoszenia się do Komisji w ciągu 15 dni od wszczęcia przeglądu i do przedstawienia Komisji informacji określonych w zawiadomieniu o wszczęciu.

(9)

Komisja nie otrzymała w końcu odpowiedzi w sprawie doboru próby od producentów eksportujących w ChRL. Jedną odpowiedź w sprawie kontroli wyrywkowej otrzymano od jednego producenta eksportującego na Ukrainie. Od producentów eksportujących w Rosji otrzymano trzy odpowiedzi. W związku z tym Komisja uznała, że kontrola wyrywkowa producentów eksportujących nie jest konieczna.

(10)

Ze względu na dużą liczbę importerów niepowiązanych, zgodnie z art. 17 rozporządzenia podstawowego w zawiadomieniu o wszczęciu, przewidziano kontrole wyrywkowe. Aby Komisja mogła podjąć decyzję, czy konieczna jest kontrola wyrywkowa, i w razie potrzeby dokonać doboru próby, wymienione powyżej strony wezwano do zgłoszenia się do Komisji w ciągu 15 dni od wszczęcia przeglądu i do przedstawienia Komisji informacji określonych w zawiadomieniu o wszczęciu. Mając na uwadze, że nie otrzymano odpowiedzi od żadnego niepowiązanego importera, nie zastosowano kontroli wyrywkowej do importerów niepowiązanych.

(11)

Z powodu dużej liczby unijnych producentów, których dotyczy postępowanie, w zawiadomieniu o wszczęciu ogłoszono, iż Komisja dokonała tymczasowego doboru próby producentów unijnych w celu ustalenia szkody, zgodnie z art. 17 rozporządzenia podstawowego. Wstępnego doboru dokonano na podstawie informacji, do których Komisja miała dostęp na etapie wszczęcia postępowania, przy czym o doborze decydowały takie czynniki, jak wielkość sprzedaży producenta, wielkość produkcji oraz jego lokalizacja geograficzna w Unii. Próba odpowiadała największej reprezentatywnej wielkości produkcji i sprzedaży, która mogła zostać właściwie zbadana w dostępnym czasie, i odzwierciedlała 52 % łącznej produkcji i sprzedaży przemysłu unijnego klientom niepowiązanym w UE. Próba była ponadto reprezentatywna pod względem lokalizacji geograficznej przedsiębiorstw, ponieważ obejmowała ona cztery różne państwa członkowskie. Przeprowadzono konsultacje z producentami UE na temat proponowanej próby w dniu publikacji zawiadomienia o wszczęciu. Zważywszy, że żadni dodatkowi producenci nie zgłosili się oraz że nie otrzymano żadnych uwag na temat próby, proponowana próba została zatwierdzona.

(12)

Komisja zgromadziła i zweryfikowała wszelkie informacje uznane za niezbędne do ustalenia prawdopodobieństwa kontynuacji lub ponownego wystąpienia dumpingu, prawdopodobieństwa kontynuacji lub ponownego zaistnienia szkody oraz interesu Unii. W tym celu Komisja rozesłała kwestionariusze do objętych próbą producentów eksportujących i producentów unijnych. Wizyty weryfikacyjne odbyły się na terenie następujących przedsiębiorstw:

(13)

Produktem objętym postępowaniem są spawane rury i przewody rurowe z żeliwa lub stali niestopowej o okrągłym przekroju poprzecznym i o średnicy zewnętrznej nieprzekraczającej 168,3 mm, z wyjątkiem rur przewodowych, w rodzaju stosowanych do rurociągów ropy naftowej lub gazu, rur okładzinowych i przewodów rurowych, w rodzaju stosowanych do wierceń ropy naftowej lub gazu, rur precyzyjnych oraz rur i przewodów rurowych z zamocowanymi łącznikami odpowiednich do przesyłania gazów lub cieczy do stosowania w cywilnych statkach powietrznych, objęte obecnie kodami CN ex 7306 30 41, ex 7306 30 49, ex 7306 30 72 i ex 7306 30 77, pochodzące z Białorusi, ChRL, Rosji, i Ukrainy.

(14)

W trakcie dochodzenia wykazano, że różne rodzaje produktu objętego postępowaniem mają wspólne podstawowe cechy fizyczne, chemiczne i techniczne i są wykorzystywane w zasadzie do tych samych celów.

(15)

Ustalono, że spawane rury i przewody rurowe produkowane i sprzedawane w Unii przez przemysł unijny oraz spawane rury i przewody rurowe produkowane i sprzedawane w państwach, których dotyczy postępowanie, i w państwie analogicznym, posiadają zasadniczo takie same cechy fizyczne, chemiczne i techniczne oraz mają takie same podstawowe zastosowania jak spawane rury i przewody rurowe produkowane w państwach, których dotyczy postępowanie, i sprzedawane na wywóz do Unii. Dlatego uważa się, że są to produkty podobne w rozumieniu art. 1 ust. 4 rozporządzenia podstawowego.

(16)

Zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia podstawowego Komisja zbadała, czy wygaśnięcie obowiązujących środków prowadziłoby do kontynuacji lub ponownego wystąpienia przywozu po cenach dumpingowych z czterech państw, których dotyczy postępowanie.

(17)

Ze wszystkich czterech państw objętych dochodzeniem wywożono w okresie objętym dochodzeniem przeglądowym jedynie nieznaczne ilości produktu objętego postępowaniem. W związku z tym nie istnieje prawdopodobieństwo kontynuacji dumpingu w przypadku żadnego z czterech krajów objętych postępowaniem. Ocena ograniczona była do prawdopodobieństwa ponownego wystąpienia dumpingu przy wykorzystaniu cen eksportowych stosowanych w wywozie do innych państw trzecich. Podobnie jak w poprzednim dochodzeniu wywóz na Białoruś nie był do tego celu brany pod uwagę.

(18)

Zgodnie z przepisami art. 2 ust. 7 lit. a) rozporządzenia podstawowego Białoruś i ChRL nie są uważane za państwa o gospodarce rynkowej. W poprzednim dochodzeniu jako państwo analogiczne w celu określenia wartości normalnej wykorzystane zostały Stany Zjednoczone. W zawiadomieniu o wszczęciu, zgodnie z sugestią wnioskodawcy, przewidywano wykorzystanie w niniejszym przeglądzie wygaśnięcia Stanów Zjednoczonych jako państwa analogicznego.

(19)

Komisja otrzymała uwagi z Mohylewa, jak również od władz Białorusi. Nie otrzymano żadnych uwag od zainteresowanych stron w ChRL.

(20)

Strony białoruskie twierdziły, że wybór Stanów Zjednoczonych nie był właściwy ze względu na rzekome powiązania między jedynym współpracującym producentem ze Stanów Zjednoczonych a przemysłem unijnym.

(21)

Strony białoruskie zaproponowały wykorzystanie Rosji jako państwa analogicznego, jako że rosyjski przemysł stalowy jest rzekomo podobny do białoruskiego ze względu na więzi z byłego Związku Radzieckiego.

(22)

W toku dochodzenia ustalono jednak, że wartość gazu ziemnego nie była właściwie odzwierciedlona w kosztach produkcji jedynego współpracującego producenta w Rosji (zob. motyw 69 poniżej). Ponadto współpraca ze strony tego producenta w Rosji nie była wystarczająca (zob. motyw 61 poniżej). W związku z tym nie uznano Rosji za stosowny wybór.

(23)

Komisja wskazała również na inne państwa trzecie dokonujące wywozu produktu objętego postępowaniem do Unii. Komisja skontaktowała się z producentami w 14 znanych produkujących stal państwach. Wśród państw tych były Bośnia i Hercegowina, Brazylia, była jugosłowiańska republika Macedonii, Serbia, RPA, Korea Południowa i Tajwan.

(24)

Producenci ze Stanów Zjednoczonych nie nawiązali w końcu żadnej współpracy z Komisją. Komisja otrzymała natomiast pełne odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu od producentów w byłej jugosłowiańskiej republice Macedonii i w RPA. Ze względu na znaczną wielkość sprzedaży krajowej producentów tego państwa służby Komisji uznały, że najbardziej odpowiednim wyborem będzie RPA.

(25)

Największy producent na Białorusi, OJSC Mohylewskie Zakłady Metalurgiczne („Mohylew”), współpracował w dochodzeniu. Z Mohylewa nie dokonywano jednak wywozu produktu objętego postępowaniem do Unii w okresie objętym dochodzeniem przeglądowym. W związku z tym dane dotyczące prawdopodobnych cen eksportowych w wywozie do Unii oparte były na cenach eksportowych stosowanych w wywozie do innych państw trzecich, jak to wskazano w motywie 27 poniżej.

(26)

Wartość normalna dla Białorusi ustalona została dla każdego rodzaju produktu podobnego na podstawie krajowych cen sprzedaży klientom niepowiązanym w zwykłym obrocie handlowym w RPA (państwie analogicznym). W przypadkach gdy na rynku krajowym RPA nie dokonywano sprzedaży produktu podobnego w zwykłym obrocie handlowym lub danego rodzaju produktu nie sprzedawano w reprezentatywnych ilościach, Komisja konstruowała wartość normalną, dodając do kosztów produkcji produktu podobnego koszty sprzedaży, koszty ogólne i administracyjne oraz zysk.

(27)

W okresie objętym dochodzeniem przeglądowym z Mohylewa nie dokonywano wywozu produktu objętego postępowaniem do Unii. W związku z tym cena eksportowa została ustalona na podstawie ceny sprzedaży do innych państw trzecich.

(28)

Porównanie wartości normalnej i prawdopodobnej ceny eksportowej przeprowadzono na podstawie ceny ex-works. W celu zapewnienia sprawiedliwego porównania uwzględniono, zgodnie z art. 2 ust. 10 rozporządzenia podstawowego, różnice, które miały wpływ na porównywalność cen.

(29)

W stosownych przypadkach dokonano korekt z tytułu różnic w kosztach transportu, rabatach, zniżkach i poziomie handlu.

(30)

Na podstawie powyższych danych prawdopodobny margines dumpingu w rozumieniu art. 11 ust. 2 rozporządzenia podstawowego został ustalony na poziomie 28,4 %.

(31)

Linie produkcyjne w Mohylewie wykorzystywane były zarówno do produkcji spawanych rur i przewodów rurowych, jak i do produkcji elementów drążonych (produkcję obu tych produktów odróżnia jedynie niewielki etap produkcyjny). W Mohylewie produkowano znaczne ilości elementów drążonych i wywożono je między innymi do Unii, jako że w odniesieniu do tych towarów nie istnieją żadne obowiązujące cła antydumpingowe. W Mohylewie produkowano ponadto spawane rury o średnicy przekraczającej 168,3 mm („rury szerokie”), które nie są w Unii objęte cłami antydumpingowymi.

(32)

Na podstawie obecnego asortymentu produktów wolne moce produkcyjne w Mohylewie oblicza się na około 20 000 ton, tj. około 5 % zużycia w Unii.

(33)

W związku z tym istnieje ryzyko, że w przypadku uchylenia środków producent z Mohylewa będzie sprzedawać znaczące ilości spawanych rur na rynek unijny po cenach dumpingowych.

(34)

Po ujawnieniu informacji producent z Mohylewa twierdził, że jego rzeczywiste wolne moce produkcyjne są znacznie niższe ze względu na wąskie gardło w badaniu wodnym. Badanie wodne jest jednak jedynie niewielkim etapem w ogólnym procesie produkcji produktu objętego postępowaniem, a takie wąskie gardło jest stosunkowo łatwe do usunięcia. Dlatego też wniosek o ustalenie wolnych mocy produkcyjnych zakładu z uwzględnieniem wąskiego gardła w badaniu wodnym nie może zostać przyjęty.

(35)

Jak wskazano w motywie 31 powyżej, w chwili obecnej dla producenta z Mohylewa bardziej opłacalna jest produkcja elementów drążonych, jako że nie podlegają one cłom antydumpingowym, podczas gdy spawane rury podlegają w Unii cłom antydumpingowym. Istotnie, w trakcie ODP produkcja była w dużej mierze skoncentrowana na produktach, które nie podlegają w Unii cłom antydumpingowym i które stanowiły znaczną większość produkcji przedsiębiorstwa. W przypadku braku środków dotyczących rur spawanych można oczekiwać, że produkcja w Mohylewie przedstawiona zostanie na bardziej zrównoważony asortyment, z przeniesieniem zdolności produkcyjnych z produktów, które obecnie nie są objęte środkami, na rury spawane.

(36)

W związku z tym istnieje znaczne ryzyko, że w przypadku uchylenia środków zakłady w Mohylewie przynajmniej częściowo przestawią produkcję z produktów, które obecnie nie podlegają cłom antydumpingowym, na spawane rury z przeznaczeniem na rynek unijny po cenach dumpingowych.

(37)

Po ujawnieniu informacji producent w Mohylewie twierdził, że nie zmieniłby swojego asortymentu produktów z elementów drążonych na spawane rury i przewody rurowe, ponieważ przez wiele lat sprzedawał elementy drążone w znacznie większych ilościach niż spawane rury i przewody rurowe i nie istniałyby powody, aby takie praktyki zmieniać.

(38)

W tym względzie należy zaznaczyć, że UE jest dla producenta z Mohylewa największym rynkiem na elementy drążone i że nie prowadzi on obecnie sprzedaży żadnych spawanych rur i przewodów rurowych na rynek unijny. Producent w Mohylewie nie dostarczył żadnych dowodów na to, że w przypadku uchylenia środków proporcje między różnymi sprzedawanymi do UE produktami nie uległyby zmianie. W związku z tym konkluzja, iż w przypadku uchylenia środków producent w Mohylewie najprawdopodobniej wprowadzi zmiany w asortymencie produktów i przynajmniej częściowo przestawi produkcję z elementów drążonych na spawane rury i przewody rurowe z przeznaczeniem na rynek unijny, zostaje utrzymana.

(39)

Jak wspomniano w motywie 27 powyżej, w okresie objętym dochodzeniem przeglądowym nie było wywozu produktu objętego postępowaniem z Białorusi do Unii. W związku z tym ocena prawdopodobieństwa przekierowania handlu na rynek unijny w przypadku uchylenia środków powinna opierać się na następujących czynnikach:

(40)

Porównując średnie ceny sprzedaży producenta z Mohylewa do innych krajów z cenami na rynku unijnym, stwierdzić można znaczący poziom podcięcia cenowego. W porównaniu ze średnią ceną sprzedaży przemysłu unijnego poziom podcięcia cenowego wynosi od 30 % do 50 %. Ceny przedsiębiorstwa w Mohylewie są również niższe niż ceny z innych źródeł przywozu na rynek unijny, takich jak Indie i Turcja.

(41)

Prawdopodobna atrakcyjność rynku unijnego jest również większa ze względu na fakt, że zakłady w Mohylewie dysponują już istniejącymi kanałami sprzedaży, które są wykorzystywane obecnie do sprzedaży innych produktów, a które w przypadku uchylenia środków mogłyby być również wykorzystane do sprzedaży produktu objętego postępowaniem.

(42)

W związku z powyższym Komisja stwierdza, że w przypadku uchylenia środków istnieje znaczące ryzyko przekierowania wywozu na rynek unijny po cenach dumpingowych, ponieważ rynek unijny jest znacznie atrakcyjniejszy cenowo.

(43)

Po ujawnieniu informacji producent w Mohylewie twierdził, że znaczny wzrost sprzedaży spawanych rur i przewodów rurowych na rynku krajowym i na rynek rosyjski w całym okresie badanym nie został właściwie uwzględniony. W tym względzie należy zauważyć, że wzrost wielkości sprzedaży na tych rynkach został potwierdzony w toku dochodzenia. W swoich uwagach zgłoszonych po ujawnieniu informacji, producent w Mohylewie potwierdził również, że spawane rury i przewody rurowe są sprzedawane po cenach niższych od dominujących cen rynkowych na rynku UE. Dlatego też fakt, iż wielkość sprzedaży tych produktów zarówno na rynku krajowym, jak i na rynku rosyjskim z upływem czasu wzrastała, nie zmniejsza ani nie eliminuje ryzyka przekierowania na rynek unijny ze względu na bardziej atrakcyjne ceny. W związku z powyższym argumentacja producenta w Mohylewie zostaje odrzucona.

(44)

Istnienie dostępnych wolnych mocy produkcyjnych na Białorusi, ryzyko przekierowania produkcji z innych produktów na produkt objęty postępowaniem i atrakcyjny poziom cen na rynku unijnym prowadzą do wniosku, że w przypadku wygaśnięcia obowiązujących środków istnieje ryzyko wzrostu wywozu produktu objętego postępowaniem z Białorusi po cenach dumpingowych.

(45)

Jak wspomniano w motywie 9 powyżej, Komisja nie otrzymała odpowiedzi z ChRL. Wobec braku współpracy ze strony producentów eksportujących z ChRL ogólną analizę, w tym obliczenie dumpingu, oparto na dostępnych faktach zgodnie z art. 18 rozporządzenia podstawowego. Chińskie władze zostały poinformowane o tym, że Komisja zamierza zastosować art. 18 rozporządzenia podstawowego i oprzeć swoje ustalenia na dostępnych faktach.

(46)

W związku z tym prawdopodobieństwo kontynuacji lub ponownego wystąpienia dumpingu oceniono na podstawie wniosku o przeprowadzenie przeglądu wygaśnięcia w połączeniu z innymi źródłami informacji, takimi jak statystyki handlowe dotyczące przywozu i wywozu (dane Eurostatu i chińskie dane dotyczące wywozu) oraz czasopismo „Metal Bulletin”.

(47)

Brak współpracy miał wpływ na porównanie wartości normalnej z ceną eksportową poszczególnych rodzajów produktu. Uznano za właściwe ustalenie wartości normalnej i ceny eksportowej na podstawie danych światowych, mianowicie w oparciu o średnie wartości, zgodnie z art. 18 rozporządzenia podstawowego.

(48)

Wartość normalna dla ChRL ustalona została na podstawie średnich krajowych cen sprzedaży klientom niepowiązanym w zwykłym obrocie handlowym w RPA (państwie analogicznym).

(49)

Ze względu na brak współpracy ze strony chińskich producentów eksportujących cena eksportowa musiała być ustalona na podstawie dostępnych faktów, zgodnie z art. 18 rozporządzenia podstawowego.

(50)

Komisja zbadała najpierw dane statystyczne z Eurostatu. Ilości produktu przywożonego z ChRL były jednakże bardzo ograniczone, a co za tym idzie, ich ceny uznano za niereprezentatywne. Dlatego prawdopodobna cena eksportowa została ustalona na podstawie chińskich danych statystycznych dotyczących wywozu do państw trzecich.

(51)

Porównanie wartości normalnej i prawdopodobnej ceny eksportowej przeprowadzono na podstawie ceny ex-works. W celu zapewnienia sprawiedliwego porównania uwzględniono, zgodnie z art. 2 ust. 10 rozporządzenia podstawowego, różnice, które miały wpływ na porównywalność cen.

(52)

W stosownych przypadkach dokonano dostosowań dotyczących różnic w kosztach transportu, ubezpieczenia, kosztach VAT niepodlegających zwrotowi, kosztach wywozu, rabatach i zniżkach.

(53)

Na podstawie powyższych danych prawdopodobny margines dumpingu w rozumieniu art. 11 ust. 2 rozporządzenia podstawowego, został ustalony na poziomie 39,3 %.

(54)

Wobec braku współpracy ze strony chińskich producentów eksportujących wykorzystano następujące źródła:

(55)

Chiński przemysł produkujący rury spawane jest znany jako zdecydowanie największy na świecie. W czasopiśmie „Metal Bulletin” podano roczną produkcję dla spawanych rur w 2012 r. w wysokości około 35 mln ton. Wnioskodawca oszacował, że moce produkcyjne rur spawanych w ChRL znacznie przewyższają 45 mln ton rocznie. Całkowite wolne moce produkcyjne mogłyby więc przekraczać 10 mln ton, co odpowiada 25-krotnemu całkowitemu zużyciu rur spawanych w UE.

(56)

W związku z tym istnieje poważne ryzyko, że w przypadku uchylenia środków producenci z ChRL będą sprzedawać znaczące ilości spawanych rur na rynek unijny po cenach dumpingowych.

(57)

Wobec braku współpracy ze strony chińskich producentów eksportujących dokonano ustaleń w oparciu o dostępne fakty. W celu ustalenia poziomu ryzyka przekierowania handlu na rynek unijny w przypadku uchylenia środków oparto się na powszechnie dostępnych źródłach.

(58)

Powszechnie dostępne źródła, takie jak czasopismo „Metal Bulletin”, podały, że poziom chińskich cen jest znacznie niższy od średniej ceny sprzedaży przemysłu unijnego w wysokości 848 EUR/tonę i od średniej ceny przywozu do Unii z głównych krajów wywozu, takich jak Indie i Turcja. W porównaniu ze średnią ceną sprzedaży przemysłu unijnego poziom podcięcia cenowego wynosi od 30 % do 50 %. Ukazuje to z pewnością atrakcyjność rynku unijnego oraz zdolność chińskich producentów do konkurowania przy pomocy cen w przypadku uchylenia środków.

(59)

W związku z powyższym Komisja stwierdziła, że z uwagi na znaczne różnice w cenie, o których mowa powyżej, w przypadku uchylenia środków istnieje znaczące ryzyko przekierowania handlu z płacących niższe ceny państw trzecich na bardziej atrakcyjny rynek unijny.

(60)

Dostępne wolne moce produkcyjne w ChRL i atrakcyjny poziom cen na rynku unijnym prowadzą do wniosku, że w przypadku wygaśnięcia obowiązujących środków istnieje ryzyko znacznego wzrostu wywozu po cenach dumpingowych produktu objętego postępowaniem z ChRL.

(61)

Dwóch rosyjskich producentów eksportujących, reprezentujących około 75 % produkcji w Rosji, którzy udzielili odpowiedzi na pytania dotyczące doboru próby, poinformowało następnie Komisję, że nie zamierzają udzielić odpowiedzi na kwestionariusz dla producentów eksportujących. Jedynie jeden mały producent niedokonujący wywozu do Unii ani znaczącego wywozu do innych państw współpracował w dochodzeniu, odpowiadając na kwestionariusz i zgadzając się na wizytę weryfikacyjną. Wobec wyraźnego braku współpracy ze strony producentów eksportujących w Rosji ogólną analizę, w tym obliczenie dumpingu, oparto na dostępnych faktach, zgodnie z art. 18 rozporządzenia podstawowego. Niewspółpracujący rosyjscy producenci eksportujący, jak również władze rosyjskie, zostali poinformowani o zamiarze Komisji dotyczącym zastosowania art. 18 rozporządzenia podstawowego i oparcia swoich ustaleń na dostępnych faktach.

(62)

W związku z tym prawdopodobieństwo kontynuacji lub ponownego wystąpienia dumpingu oceniono na podstawie wniosku o przeprowadzenie przeglądu wygaśnięcia w połączeniu z innymi źródłami informacji, takimi jak statystyki handlowe Eurostatu dotyczące przywozu, rosyjskie dane statystyczne dotyczące wywozu oraz czasopismo „Metal Bulletin”.

(63)

Znaczący brak współpracy miał wpływ na porównanie wartości normalnej z ceną eksportową poszczególnych rodzajów produktu. Uznano za właściwe ustalenie wartości normalnej i ceny eksportowej na podstawie danych światowych, mianowicie w oparciu o średnie wartości, zgodnie z art. 18 rozporządzenia podstawowego.

(64)

Komisja zauważyła, że niektóre dane statystyczne Eurostatu dotyczyły przywozu produktu objętego postępowaniem z Rosji. Ilości były jednak bardzo ograniczone, a zatem ceny tego przywozu uznano za niereprezentatywne. W związku z tym dane dotyczące prawdopodobnych cen eksportowych w wywozie do Unii oparte były na cenach eksportowych stosowanych w wywozie do innych państw trzecich, jak to wskazano w motywie 73 poniżej.

(65)

Jak wspomniano w motywie 61 powyżej, znaczący brak współpracy ze strony producentów eksportujących w Rosji sprawił, że do ustalenia wartości normalnej Komisja musiała wykorzystać dostępne fakty. Wykorzystano w tym celu informacje dostarczone przez współpracującego rosyjskiego producenta.

(66)

Wartość normalna ustalona została zgodnie z art. 2 ust. 2 zdanie pierwsze rozporządzenia podstawowego. W pierwszej kolejności ustalono, czy łączna wielkość sprzedaży krajowej produktu podobnego w ODP była reprezentatywna w porównaniu z rosyjską sprzedażą na wywóz do państw trzecich. Sprzedaż krajową uznano za reprezentatywną, jeżeli wielkość sprzedaży produktu podobnego stanowiła co najmniej 5 % rosyjskiej sprzedaży eksportowej do państw trzecich.

(67)

Następnie zbadano, czy produkt podobny sprzedawany był w zwykłym obrocie handlowym zgodnie z art. 2 ust. 4 rozporządzenia podstawowego. Dokonano tego poprzez ustalenie proporcji sprzedaży rodzaju produktu objętego postępowaniem, dokonanej z zyskiem na rynku krajowym na rzecz niezależnych klientów.

(68)

W celu przeprowadzenia testu zwykłego obrotu handlowego wykorzystano średni koszt produkcji. W odniesieniu do kosztów produkcji, w szczególności do kosztów energii, jeśli chodzi o gaz, zbadano, czy ceny gazu płacone przez jedynego współpracującego producenta eksportującego odzwierciedlały wystarczająco koszty związane z produkcją i dystrybucją gazu.

(69)

Ustalono, że cena gazu na rynku krajowym płacona przez producentów eksportujących wynosiła około 30 % ceny eksportowej gazu ziemnego z Rosji. W tej kwestii wszystkie dostępne dane wskazywały, że krajowe ceny gazu w Rosji są cenami regulowanymi i znajdują się na znacznie niższym poziomie niż ceny rynkowe płacone na nieregulowanych rynkach eksportowych rosyjskiego gazu ziemnego. Ponieważ koszty gazu nie zostały odpowiednio odzwierciedlone w dokumentacji księgowej producenta eksportującego zgodnie z art. 2 ust. 5, konieczne było ich odpowiednie dostosowanie. Wobec braku wystarczająco reprezentatywnych i wolnych od zniekształceń cen gazu, odnoszących się do rosyjskiego rynku krajowego, uznano za stosowne dokonanie dostosowania, zgodnie z art. 2 ust. 5 rozporządzenia podstawowego, na podstawie informacji pochodzących z innych reprezentatywnych rynków. Dostosowana cena oparta została na średniej cenie gazu rosyjskiego sprzedawanego na wywóz na granicy niemiecko-czeskiej (Waidhaus), dostosowanej w odniesieniu do lokalnych kosztów dystrybucji. Waidhaus jest głównym węzłem sprzedaży gazu rosyjskiego do UE – największego rynku zbytu gazu rosyjskiego, na którym ceny w sposób uzasadniony odzwierciedlają koszty. W związku z powyższym może on być uważany za rynek reprezentatywny w rozumieniu art. 2 ust. 5 rozporządzenia podstawowego.

(70)

W związku z tym do testu zwykłego obrotu handlowego Komisja wykorzystała średni koszt produkcji po dostosowaniu uwzględniającym koszty gazu.

(71)

Wartość normalna została więc ustalona jako średnia cena krajowej sprzedaży z zyskiem w ODP, jako że wielkość sprzedaży z zyskiem stanowiła 80 % lub mniej całkowitej wielkości sprzedaży.

(72)

Znaczący brak współpracy ze strony producentów eksportujących w Rosji sprawił, że do ustalenia ceny eksportowej Komisja musiała wykorzystać dostępne fakty. Informacje przekazane przez jedynego współpracującego rosyjskiego producenta nie mogły zostać wykorzystane, ponieważ producent ten nie dokonywał wywozu produktu objętego postępowaniem do Unii, a wywozu do innych państw trzecich dokonywał jedynie na nieznacznym poziomie.

(73)

Z tego powodu oraz biorąc pod uwagę fakt, że wywóz z Rosji do Unii był nieznaczny, prawdopodobna cena eksportowa została ustalona na podstawie rosyjskich danych statystycznych dotyczących wywozu do innych państw trzecich. Wywóz do innych państw trzecich dokonywany był w znacznych ilościach.

(74)

Jako że jedyny współpracujący producent z Rosji produkował wyłącznie tzw. „rury czarne” (tj. niegalwanizowane), do ustalenia ceny eksportowej wykorzystano jedynie informacje dotyczące rur czarnych. Zgodnie z rosyjskimi danymi statystycznymi dotyczącymi wywozu zdecydowana większość rosyjskiego wywozu również dotyczy rur czarnych.

(75)

Po ujawnieniu ustaleń jedyny współpracujący rosyjski producent twierdził, że jego ceny eksportowe powinny zostać wykorzystane, ponieważ odnoszą się one do ponad 10 % jego całkowitej sprzedaży. Sprzedaż ta stanowi jednak jedynie poniżej 2 % całkowitego wywozu przedstawionego w rosyjskich statystykach dotyczących wywozu. Na tej podstawie konkluzja, że ceny eksportowe tego producenta nie mogą być użyte ze względu na nieznaczną ilość, zostaje utrzymane.

(76)

Porównanie wartości normalnej i prawdopodobnej ceny eksportowej przeprowadzono na podstawie ceny ex-works. W celu zapewnienia sprawiedliwego porównania uwzględniono, zgodnie z art. 2 ust. 10 rozporządzenia podstawowego, różnice, które miały wpływ na porównywalność cen.

(77)

W stosownych przypadkach dokonano dostosowań ze względu na różnice w kosztach transportu.

(78)

Na podstawie powyższych danych prawdopodobny margines dumpingu w rozumieniu art. 11 ust. 2 rozporządzenia podstawowego został ustalony na poziomie 38,7 %.

(79)

Wnioskodawca oszacował, że wolne moce produkcyjne umożliwiające wytworzenie produktu objętego postępowaniem w Rosji przekraczają łączne zużycie na rynku UE. Wnioskodawca oparł swoje szacunki na informacjach zamieszczonych w publikacji „Metal Expert”. Ponadto wnioskodawca zakłada wykorzystanie mocy produkcyjnych na poziomie 56 %, co znajduje potwierdzenie w informacjach dostarczonych przez współpracującego producenta.

(80)

W związku z tym istnieje poważne ryzyko, że w przypadku uchylenia środków rosyjscy producenci eksportujący będą sprzedawać znaczące ilości spawanych rur na rynek unijny po cenach dumpingowych.

(81)

Po ujawnieniu ustaleń niewspółpracujący producenci rosyjscy, o których mowa w motywie 61 powyżej, twierdzili, że Komisja nie uwzględniła informacji dotyczących domniemanej atrakcyjności innych rynków, w tym rynku rosyjskiego oraz zgłoszonych przez tych producentów wolnych mocy produkcyjnych w Rosji.

(82)

W tym względzie należy zauważyć, że informacje na temat wolnych mocy produkcyjnych dotyczyły szerszej gamy produktów, w tym elementów drążonych i rur o dużej średnicy. Informacje te mają zatem mniej istotny charakter niż informacje dostarczone przez wnioskodawcę. Ponadto, nawet jeśliby przyjąć, że stopa wykorzystania mocy produkcyjnych wynosi 60–70 %, tak jak twierdzą producenci rosyjscy, wynikające z tego wolne moce produkcyjne mogłyby pokryć większość konsumpcji na rynku UE.

(83)

Odnośnie do dostarczonych przez niewspółpracujących producentów rosyjskich informacji dotyczących rzekomej atrakcyjności innych rynków, w tym rynku rosyjskiego, należy przede wszystkim stwierdzić, że ze względu na brak współpracy, powyższych danych nie można by zweryfikować. Po drugie, informacje takie są sprzeczne z informacjami uzyskanymi w trakcie dochodzenia, jak określono w motywach 84–86 poniżej, które opierają się na oficjalnych rosyjskich statystykach dotyczących wywozu i nie zostały zakwestionowane przez dwóch rosyjskich producentów niewspółpracujących.

(84)

Według rosyjskich statystyk handlowych średnia rosyjska cena eksportowa, wynosząca 647 EUR za tonę, jest znacznie niższa od średniej ceny sprzedaży przemysłu unijnego w wysokości 848 EUR za tonę i podobna do średniej ceny przywozu do Unii z głównych państw wywozu, takich jak Indie i Turcja.

(85)

Zgodnie z tym samym statystykami dotyczącymi handlu 33 % łącznego rosyjskiego wywozu sprzedawane jest do Azerbejdżanu, będącego najważniejszym rynkiem eksportowym Rosji. Cena sprzedaży do Azerbejdżanu wynosi 586 EUR za tonę; jest zatem znacznie niższa niż cena sprzedaży przemysłu unijnego wynosząca 848 EUR za tonę, a nawet niższa od cen stosowanych przez innych głównych eksporterów do Unii, takich jak Indie lub Turcja. Ponadto wielkość rosyjskiego wywozu do Azerbejdżanu odpowiada ok. 15 % unijnego zużycia. W związku z tym istnieje ryzyko, że w przypadku uchylenia środków wywóz ten zostanie przekierowany do Unii.

(86)

W świetle powyższych faktów Komisja stwierdziła, że w przypadku uchylenia środków istnieje znaczące ryzyko przekierowania handlu na rynek unijny.

(87)

Dostępne wolne moce produkcyjne w Rosji i atrakcyjny poziom cen na rynku unijnym prowadzą do wniosku, że w przypadku wygaśnięcia obowiązujących środków istnieje ryzyko wzrostu wywozu produktu objętego postępowaniem z Rosji do Unii po cenach dumpingowych.

(88)

Po ujawnieniu ustaleń zainteresowane strony twierdziły, że utrzymanie obowiązujących środków wobec Rosji przy jednoczesnym zakończeniu stosowania środków obowiązujących względem Ukrainy (zob. poniżej) stanowi dyskryminację, ponieważ Rosja i Ukraina dysponują rzekomo podobnymi wolnymi mocami produkcyjnymi.

(89)

Argument ten nie został potwierdzony przez ustalenia z dochodzenia, według których w Rosji istnieją znaczące wolne moce produkcyjne, odpowiadające co najmniej większości konsumpcji na rynku UE. Z drugiej strony, w przypadku Ukrainy ustalono, że dostępne wolne moce produkcyjne na wywóz do wszystkich krajów są ograniczone. Dlatego też ze względu na tę znaczną różnicę pod względem wolnych mocy produkcyjnych zarzut dyskryminacji został odrzucony.

(90)

Tylko jeden producent eksportujący z Ukrainy, „Interpipe Group” („Interpipe”), współpracował podczas dochodzenia. Interpipe odpowiada za znaczącą część produkcji na Ukrainie i za prawie cały, bardzo niewielki wywóz z Ukrainy do Unii. Istnieje co najmniej 4 znanych ukraińskich producentów, którzy nie współpracują, lecz według statystyk handlowych ich wywóz do UE jest nieznaczny.

(91)

Z uwagi na nieznaczny wywóz z Ukrainy do Unii prawdopodobną cenę eksportową ustalono na podstawie cen sprzedaży dokonywanej przez Interpipe do innych państw trzecich, jak to opisano w motywie 17 powyżej.

(92)

Komisja najpierw przeanalizowała, czy łączna wartość sprzedaży krajowej Interpipe, jedynego współpracującego producenta eksportującego, jest reprezentatywna zgodnie z art. 2 ust. 2 rozporządzenia podstawowego. Sprzedaż krajowa jest reprezentatywna, jeśli łączna wielkość sprzedaży krajowej produktu podobnego niezależnym klientom na rynku krajowym stanowiła co najmniej 5 % łącznej wielkości sprzedaży eksportowej produktu objętego postępowaniem do innych państw trzecich w okresie objętym dochodzeniem. Według tego kryterium łączna sprzedaż produktu podobnego dokonana przez Interpipe na rynku krajowym była reprezentatywna.

(93)

Następnie Komisja określiła te rodzaje produktu sprzedawane na rynku krajowym, które były identyczne lub porównywalne z rodzajami produktów sprzedawanymi przez Interpipe na wywóz.

(94)

Następnie Komisja zbadała, czy sprzedaż krajowa Interpipe dla każdego typu produktu, który jest identyczny lub porównywalny z rodzajem produktu sprzedawanym na wywóz, była reprezentatywna zgodnie z art. 2 ust. 2 rozporządzenia podstawowego. Sprzedaż krajowa danego rodzaju produktu jest reprezentatywna, jeżeli całkowita wielkość sprzedaży krajowej tego rodzaju produktu niezależnym klientom w okresie objętym dochodzeniem przeglądowym stanowiła co najmniej 5 % całkowitej sprzedaży eksportowej identycznego lub porównywalnego rodzaju produktu. Komisja ustaliła, że w odniesieniu do większości typów produktu sprzedaż na rynku krajowym była dokonywana w wielkościach reprezentatywnych.

(95)

Następnie Komisja określiła w odniesieniu do każdego rodzaju produktu udział sprzedaży z zyskiem niezależnym klientom na rynku krajowym w ODP, by móc zdecydować, czy do obliczenia wartości normalnej zgodnie z art. 2 ust. 4 rozporządzenia podstawowego należy zastosować rzeczywistą sprzedaż krajową.

(96)

Wartość normalna opiera się na rzeczywistej cenie krajowej każdego rodzaju produktu niezależnie od tego, czy sprzedaż ta jest dokonywana z zyskiem, jeżeli:

(97)

W tym przypadku wartość normalna jest średnią ważoną cen całej sprzedaży krajowej tego rodzaju produktu w ODP.

(98)

Za wartość normalną przyjmuje się rzeczywistą cenę krajową w ODP danego rodzaju produktu wyłącznie dla krajowej sprzedaży z zyskiem, jeżeli:

(99)

Analiza sprzedaży krajowej wykazała, że wartość normalna została obliczona jako średnia ważona cen całej krajowej sprzedaży w ODP lub średnia ważona wyłącznie dla sprzedaży z zyskiem, w zależności od rodzaju produktu.

(100)

Jeżeli nie dokonywano sprzedaży produktu podobnego w zwykłym obrocie handlowym lub jeżeli danego rodzaju produktu nie sprzedawano w reprezentatywnych ilościach na rynku krajowym, Komisja konstruowała wartość normalną zgodnie z art. 2 ust. 3 i 6 rozporządzenia podstawowego.

(101)

Wartość normalna konstruowana była przez dodanie do kosztów produkcji Interpipe w ODP dla produktu podobnego następujących wartości:

(102)

Z uwagi na brak znaczącego wywozu z Ukrainy do Unii, prawdopodobną cenę eksportową ustalono na podstawie cen sprzedaży dokonywanej przez Interpipe do innych państw trzecich, jak to opisano w motywie 17 powyżej, która odbywała się w znacznych ilościach.

(103)

Cała sprzedaż Interpipe prowadzona była bezpośrednio do klientów niepowiązanych w państwach trzecich. Cenę sprzedaży ustalono zatem na podstawie cen zapłaconych przez tych niezależnych klientów lub od nich należnych.

(104)

Porównanie wartości normalnej i prawdopodobnej ceny eksportowej przeprowadzono na podstawie ceny ex-works. W celu zapewnienia sprawiedliwego porównania uwzględniono, zgodnie z art. 2 ust. 10 rozporządzenia podstawowego, różnice, które miały wpływ na porównywalność cen.

(105)

W stosownych przypadkach dokonano dostosowań ze względu na różnice w kosztach transportu i w kosztach kredytu.

(106)

Na podstawie powyższych danych prawdopodobny margines dumpingu w rozumieniu art. 11 ust. 2 rozporządzenia podstawowego został ustalony na poziomie 16 %.

(107)

Po ujawnieniu ustaleń zainteresowane strony twierdziły, że Komisja ustaliła kontynuację dumpingu w odniesieniu do Ukrainy na poziomie 16 %. Twierdzenie to jest jednak nieuzasadnione, ponieważ wydaje się być wynikiem nieporozumienia. Rzeczywiście, jak wspomniano w motywie 17 powyżej, wszystkie państwa z Ukrainą włącznie wysyłały do UE w ODP nieznaczne ilości produktu objętego postępowaniem. Dlatego z ilości tych nie można było wyciągnąć rozsądnych wniosków i stwierdzono w odniesieniu do Ukrainy brak kontynuacji dumpingu. Argumentacja ta została zatem odrzucona.

(108)

W poprzednim dochodzeniu Komisja ustaliła, że moce produkcyjne na Ukrainie przekraczały 400 000 ton rocznie. W okresie po przedmiotowym dochodzeniu dwóch ze znanych producentów, a mianowicie Zakłady Produkcji Rur w Ługańsku i Dolnodnieprowska Walcownia Rur, jeden z zakładów grupy Interpipe, zaprzestało jednak produkcji rur spawanych. Ponieważ nie nastąpiło od tego czasu żadne potwierdzone zwiększenie mocy produkcyjnych na Ukrainie, moce produkcyjne są obecnie znacznie niższe niż podczas poprzedniego dochodzenia.

(109)

W odniesieniu do wykorzystania mocy produkcyjnych, o których mowa w motywie 108 powyżej, jeśli wziąć pod uwagę ograniczenia techniczne zakładów, Interpipe wykorzystywało w ODP moce produkcyjne niemal w pełni.

(110)

Innym ważnym aspektem jest położenie geograficzne zakładów na Ukrainie. Znajdują się one głównie na wschodzie Ukrainy i są bezpośrednio lub pośrednio dotknięte obecną sytuacją polityczną w tej części kraju. Dlatego nie jest pewne, w jakim zakresie przedsiębiorstwa te mogą w pełni wykorzystywać swoje moce produkcyjne.

(111)

Po ujawnieniu ustaleń zainteresowane strony twierdziły, że istotna część produkcji na Ukrainie znajduje się poza obszarem, którego dotyczy obecny konflikt polityczny. Należy jednak zauważyć, że również przedsiębiorstwa spoza tego obszaru są pośrednio dotknięte przez ten konflikt, na przykład poprzez ograniczenie w dostawach surowców. W związku z tym stwierdzono, że obecnym konfliktem dotknięta jest bezpośrednio lub pośrednio większość zakładów na Ukrainie. Argumentacja ta została zatem odrzucona.

(112)

Jednocześnie, biorąc pod uwagę szczególną sytuację Ukrainy po zakończeniu ODP, można by oczekiwać, że zwiększone zapotrzebowanie sektora budownictwa po unormowaniu się sytuacji przyczyni się do wykorzystania dodatkowych mocy produkcyjnych. Produkt podobny jest również wykorzystywany do celów budowlanych, na przykład jako elementy nośne, elementy ogrodzeń, elementy ochronne oraz na rusztowania.

(113)

Biorąc pod uwagę zmniejszenie mocy produkcyjnych i przewidywany wzrost popytu krajowego, stwierdza się, że dostępne wolne moce produkcyjne w kontekście wywozu do wszystkich krajów są ograniczone.

(114)

Po ujawnieniu ustaleń zainteresowane strony twierdziły, że na Ukrainie istnieją znaczne wolne moce produkcyjne. Zarzuty te nie zostały jednak poparte rzeczywistymi dowodami i odrzucono je.

(115)

Zainteresowane strony twierdziły również, że Interpipe ogłosiło, że zamierza znacznie zwiększyć swój wywóz do UE o około 60 %, co pozostaje w sprzeczności z argumentem dotyczącym ograniczonych ukraińskich wolnych mocy produkcyjnych na wywóz. Takiego twierdzenia nie można jednak przyjąć. Zapowiedź Interpipe odnosi się do przedsiębiorstwa jako całości, a nie konkretnie do produktu objętego postępowaniem. Nawet jeżeli miałoby to znaczenie dla produktu objętego postępowaniem, znaczny wzrost w wysokości 60 % dałby w rezultacie jedynie około 0,5 % udziału w rynku UE, co jednak nie ma większego znaczenia. Dlatego też argument ten nie stoi w sprzeczności ze stwierdzeniem, że dostępne wolne moce produkcyjne na wywóz do wszystkich krajów są ograniczone.

(116)

Te same zainteresowane strony utrzymywały, że wolne moce produkcyjne nie powinny być wykorzystywane jako element do analizy dumpingu, ponieważ wykorzystanie mocy produkcyjnych nie jest miarodajnym wskaźnikiem szkody w analizie szkody, jak wspomniano w motywie 139 poniżej.

(117)

Nie można zgodzić się z powyższym stwierdzeniem. Cele tych dwóch analiz różnią się. W analizie szkody, ocenia się, czy niskie wykorzystanie mocy produkcyjnych można uznać za oznakę szkody poniesionej przez przemysł unijny, co niekoniecznie jest zgodne z prawdą, gdy pozostałe moce produkcyjne można wykorzystać do produkcji innych produktów. Analiza dumpingu skupia się na samych wolnych mocach produkcyjnych, tj. niewykorzystanych mocach produkcyjnych, które nie są użyte do produkcji żadnych produktów i są w związku z tym łatwo dostępne do produkcji produktu objętego postępowaniem.

(118)

Ograniczone wolne moce produkcyjne na Ukrainie i ograniczone ryzyko przekierowania wywozu po cenach dumpingowych prowadzą do wniosku, że w przypadku wygaśnięcia obowiązujących środków nie istnieje ryzyko znacznego wzrostu wywozu po cenach dumpingowych produktu objętego postępowaniem z Ukrainy. W związku z tym mało prawdopodobne jest, że wygaśnięcie środków antydumpingowych w odniesieniu do Ukrainy doprowadzi do ponownego wystąpienia dumpingu w istotnych ilościach w rozumieniu art. 5 ust. 7 rozporządzenia podstawowego.

(119)

W ODP produkt podobny wytwarzany był przez około 20 producentów unijnych. Produkcję tych producentów (której wielkość ustalono na podstawie danych uzyskanych od współpracujących producentów i na podstawie danych dotyczących pozostałych producentów unijnych, zawartych we wniosku o dokonanie przeglądu) uznaje się zatem za całkowitą produkcję unijną. Wszystkie te przedsiębiorstwa stanowią zatem przemysł unijny w rozumieniu art. 4 ust. 1 rozporządzenia podstawowego.

(120)

Jak wyjaśniono powyżej w motywie 11, z uwagi na dużą liczbę producentów unijnych podjęto decyzję o doborze próby. Do celów analizy szkody ustanowiono wskaźniki szkody na następujących dwóch poziomach:

(121)

Konsumpcję w Unii ustalono na podstawie wielkości sprzedaży własnej produkcji przemysłu unijnego przeznaczonej na rynek unijny i danych statystycznych Eurostatu dotyczących wielkości przywozu na rynek unijny.

(122)

W okresie badanym konsumpcja w UE zmalała o 28 %. Zmalała ona w 2011 r. o 6 %, a następnie w 2012 r. o 8 punktów procentowych i w ODP o dalsze 10 punktów procentowych. Tendencję spadkową można częściowo wyjaśnić stosowaniem w pewnym stopniu innych rozwiązań technicznych, jako że w przypadku rur do wody istnieje tendencja do zastępowania rur stalowych alternatywnymi produktami, takimi jak rury miedziane, z tworzyw sztucznych lub ze stali nierdzewnej.

(123)

Po ujawnieniu ustaleń zainteresowane strony twierdziły, że konsumpcja w Unii była znacznie zaniżona. Strony te nie przedstawiły jednak żadnych wiarygodnych dowodów na poparcie swojego twierdzenia, które w związku z tym nie może zostać przyjęte.

(124)

Ponieważ w toku dochodzenia ustalono, że nie istnieje prawdopodobieństwo kontynuacji lub ponownego wystąpienia dumpingu w wywozie z Ukrainy (zob. motywy 17 i 118 powyżej), niewielki przywóz z tego kraju nie został w poniższej analizie uwzględniony łącznie z przywozem z innych państw, których dotyczy postępowanie.

(125)

W celu oceny dotyczącej kumulacji przywozu z Białorusi, ChRL i Rosji zbadano indywidualną sytuację tych trzech państw w świetle warunków wyszczególnionych w art. 3 ust. 4 rozporządzenia podstawowego.

(126)

W odniesieniu do ilości oraz marginesów dumpingu, biorąc pod uwagę niski poziom przywozu w ODP, Komisja przeprowadziła analizę prawdopodobnych wielkości wywozu z poszczególnych państw i odpowiednich marginesów dumpingu w przypadku uchylenia środków. Analiza wykazała, że w przypadku uchylenia środków wielkość przywozu wzrosłaby prawdopodobnie do poziomu przewyższającego poziom w ODP i z pewnością przekroczyłaby próg nieistotności (zob. motywy 33, 56 i 80 powyżej). Podobnie Komisja ustaliła, że w przypadku uchylenia środków prawdopodobne marginesy dumpingu byłyby znaczne (zob. motywy 30, 53 i 78 powyżej).

(127)

W odniesieniu do średniej ceny importowej nieznaczne ilości przywozu nie mogą być wykorzystywane do poczynienia ostatecznych ustaleń.

(128)

Dochodzenie wykazało jednak również, że warunki konkurencji między odpowiednimi podmiotami gospodarczymi były podobne. Dochodzenie wykazało, że produkt objęty postępowaniem przywożony z Białorusi, ChRL i Rosji oraz produkt podobny wytwarzany i sprzedawany przez przemysł unijny były podobne pod względem wszystkich swych podstawowych cech fizycznych i technicznych.

(129)

W związku z powyższym kryteria określone w art. 3 ust. 4 rozporządzenia podstawowego zostały spełnione w odniesieniu do Białorusi, ChRL i Rosji. Przywóz z tych trzech państw został zatem zbadany w sposób łączny.

(130)

Wielkość przywozu produktu objętego postępowaniem z Białorusi, ChRL i Rosji do Unii zmniejszyła się o 60 % z około 7 000 ton w 2010 r. do około 2 900 ton w ODP. W 2011 r. wielkość ta wzrosła o 31 %, a następnie w 2012 r. zmalała o 62 punkty procentowe i w ODP o dalsze 28 punktów procentowych.

(131)

Udział w rynku unijnym eksporterów z Białorusi, ChRL i Rosji zmniejszył się z 1,3 % w 2010 r. do 0,7 % w ODP. W ujęciu szczegółowym udział w rynku wzrósł z 1,3 % w 2010 r. do 1,8 % w 2011 r., po czym zmniejszył się do 1,1 % w 2012 r., a następnie do 0,7 % w ODP.

(132)

Między 2010 r. i ODP średnie ceny przywozu produktu objętego postępowaniem pochodzącego z Białorusi, ChRL i Rosji wzrosły o 11 % – z 488 EUR/tonę w 2010 r. do 528 EUR/tonę w ODP. W ujęciu szczegółowym ceny wzrosły o 9 % w 2011 r. i o 12 % w 2012 r., po czym spadły o 10 % w ODP.

(133)

Bardzo niewielka sprzedaż produktu objętego postępowaniem z ChRL i Rosji do Unii w ODP nie może stanowić wiarygodnej podstawy do formułowania merytorycznych wniosków. W związku z tym dokonane zostało porównanie pomiędzy cenami produktu podobnego produkowanego i sprzedawanego przez przemysł unijny i cenami produktu objętego dochodzeniem wyprodukowanego na Białorusi, w ChRL i w Rosji i sprzedawanego do innych części świata. Porównanie to wykazało znaczne podcięcie cenowe.

(134)

W okresie badanym przywóz z Turcji i z Indii wzrósł. Udział w rynku przywozu z Ukrainy utrzymywał się na bardzo niskim poziomie. Udział w rynku przywozu z innych państw trzecich utrzymywał się w okresie badanym na stosunkowo stałym poziomie.

(135)

Po ujawnieniu ustaleń zainteresowane strony twierdziły, że wynosząca 12 % utrata udziału w rynku przemysłu unijnego została prawie całkowicie zastąpiona przez wzrost łącznego udziału w rynku w Indii i Turcji i że przywóz po niskich cenach z Indii i Turcji jest prawdopodobnie główną przyczyną niestabilnej sytuacji przemysłu unijnego. W tym względzie należy zauważyć, że celem niniejszego dochodzenia jest zbadanie, czy uchylenie środków obowiązujących wobec tych trzech państw, w przypadku których prawdopodobieństwo ponownego wystąpienia dumpingu zostało ustalone, prawdopodobnie doprowadzi do ponownego wystąpienia szkody dla przemysłu unijnego. W toku dochodzenia potwierdzono, że miało miejsce znaczące podcięcie cenowe w odniesieniu do sprzedaży produktów pochodzących z Białorusi, Chińskiej Republiki Ludowej i Rosji w odniesieniu do reszty świata. W związku z tym, w przypadku uchylenia środków, wywóz po cenach dumpingowych z tych państw do UE najprawdopodobniej wystąpi ponownie, co w rezultacie prawdopodobnie spowoduje zwiększenie szkody dla przemysłu UE. Okoliczność, że przywóz z Turcji i Indii mógł w okresie badanym wzrosnąć, nie ma wpływu na ocenę prawdopodobieństwa ponownego wystąpienia dumpingu i szkody.

(136)

Zgodnie z art. 3 ust. 5 rozporządzenia podstawowego Komisja zbadała wszystkie istotne czynniki i wskaźniki gospodarcze mające wpływ na sytuację przemysłu unijnego.

(137)

W stosunku do poziomu wynoszącego około 437 000 ton w 2010 r. produkcja przemysłu unijnego zmniejszyła się o 37 % w okresie badanym. W bardziej szczegółowym ujęciu w 2011 r. wielkość ta zmalała o 14 %, a następnie w 2012 r. o 19 punktów procentowych i w ODP o dalsze 4 punkty procentowe. Spadek produkcji połączony był z gwałtownym spadkiem konsumpcji, ale był on jeszcze bardziej wyraźny ze względu na rosnący przywóz z Indii i Turcji.

(138)

Wielkość mocy produkcyjnych wynosiła w 2010 r. ponad 1 700 000 ton, po czym zmniejszyła się o 16 % w okresie badanym. Spadek ten wynikał z faktu, że niektórzy producenci w UE zmniejszyli liczbę dobowych zmian w produkcji.

(139)

W 2010 r. wykorzystanie mocy wyniosło 25 %. W 2011 r. spadło ono do 23 %, w 2012 r. do 22 %, a następnie do 19 % w ODP. Niskie wskaźniki wykorzystania mocy produkcyjnych wynikają głównie z faktu, że produkty nieobjęte zakresem niniejszego dochodzenia (głównie elementy drążone) mogą być wytwarzane przy pomocy tych samych urządzeń produkcyjnych, które wykorzystywane są do produkcji spawanych rur i przewodów rurowych. Dlatego też wskaźniki wykorzystania mocy produkcyjnych nie są dla tej konkretnej branży miarodajnymi wskaźnikami szkody.

(140)

Sprzedaż produkcji własnej przemysłu unijnego klientom niepowiązanym w UE spadła o 16 % w 2011 r., o 21 punktów procentowych w 2012 r. i o kolejne 3 punkty procentowe w ODP. W ujęciu ogólnym między 2010 r. a ODP wielkość sprzedaży zmalała o około 40 %. Powodem tego był spadek zużycia oraz wzrost przywozu z Indii i Turcji.

(141)

Udział przemysłu unijnego w rynku wynosił w 2010 r. 73 %. W 2011 r. zmniejszył się on do 65 %, a następnie do 56 % w 2012 r., po czym wzrósł do 61 % w ODP. W ujęciu ogólnym udział przemysłu unijnego w rynku w okresie badanym zmniejszył się o 12 punktów procentowych.

(142)

Pomiędzy 2010 r. a ODP, gdy konsumpcja w Unii zmniejszyła się o 28 %, wielkość sprzedaży klientom niepowiązanym w UE zmniejszyła się o 40 %. Doprowadziło to w okresie badanym do utraty 12 punktów procentowych udziału przemysłu unijnego w rynku. W związku z tym w okresie badanym przemysł unijny nie wykazywał wzrostu.

(143)

Liczba zatrudnionych w przemyśle unijnym spadła w 2011 r. o 13 %, w 2012 r. o 27 punktów procentowych i o kolejne 3 punkty procentowe w ODP. W ujęciu ogólnym zatrudnienie w przemyśle unijnym zmalało w okresie badanym o 43 %, tj. z poziomu ponad 1 600 osób do mniej niż 1 000 osób.

(144)

Wydajność siły roboczej przemysłu unijnego, mierzona jako roczna produkcja (w tonach) na osobę zatrudnioną, od początkowego poziomu 264 ton na pracownika najpierw nieco się obniżyła w 2011 r. (o 2 %). W 2012 r. wzrosła o 14 punktów procentowych, po czym pozostawała w ODP na stałym poziomie. W ujęciu ogólnym wydajność przemysłu unijnego wzrosła w okresie badanym o 12 %.

(145)

Ceny jednostkowe sprzedaży przemysłu unijnego klientom niepowiązanym wzrosły w 2011 r. o 5 %, następnie w 2012 r. o 1 punkt procentowy, po czym obniżyły się w ODP o 4 punkty procentowe. W ujęciu ogólnym ceny te wzrosły w okresie badanym o 2 % z poziomu wynoszącego 833 EUR/tonę do 848 EUR/tonę w ODP.

(146)

Dochodzenie wykazało prawdopodobieństwo ponownego wystąpienia dumpingu ze znaczącymi marginesami, których wielkość w odniesieniu do Białorusi, ChRL i Rosji nie może być uznana za nieistotną.

(147)

Jak wskazano powyżej, Komisja nie stwierdziła prawdopodobieństwa kontynuacji lub ponownego wystąpienia dumpingu w odniesieniu do Ukrainy.

(148)

Zbadane powyżej makrowskaźniki wskazują, że chociaż środki antydumpingowe częściowo osiągnęły swój cel, przyczyniając się do usunięcia szkody wyrządzonej producentom unijnym, przemysł unijny znajduje się wciąż w niestabilnej sytuacji i w dalszym ciągu jest podatny na zagrożenia. Fakty są takie, że w okresie badanym wielkość produkcji spadła o 37 %, wielkość sprzedaży klientom niepowiązanym w UE – o 40 %, a zatrudnienie – o 43 %. Ponadto udział przemysłu unijnego w rynku UE spadł z 73 % w 2010 r. do 61 % w ODP. Nie dało się zatem stwierdzić rzeczywistej poprawy sytuacji po wcześniejszym dumpingu i uznaje się, że przemysł unijny jest nadal bardzo podatny na szkodliwe wpływy przywozu po cenach dumpingowych na rynek unijny.

(149)

Stan zapasów na koniec okresu sprawozdawczego objętych próbą producentów unijnych pozostawał do 2011 r. na prawie niezmiennym poziomie. W 2012 r. wzrósł on o 14 punktów procentowych, po czym zmniejszył się w ODP o 10 punktów procentowych. Poziom zapasów w ODP był więc o 5 % wyższy niż w 2010 r.

(150)

W okresie badanym koszty pracy spadły o 29 %. W bardziej szczegółowym ujęciu zmalały one w 2011 r. o 2 %, a następnie w 2012 r. o 15 punktów procentowych i w ODP o dalsze 12 punktów procentowych. Ten ogólny spadek w okresie badanym wynika ze spadku zatrudnienia.

(151)

W okresie badanym koszty pracy na jednego pracownika wzrosły o 25 %. Jest to prawdopodobnie sytuacja tymczasowa, spowodowana kosztami zwolnień wynikającymi ze znacznego spadku liczby pracowników.

(152)

W okresie badanym rentowność sprzedaży objętych próbą producentów unijnych na rynku unijnym, wyrażona jako odsetek sprzedaży netto, uległa poprawie, przechodząc od ponad 7 % strat w 2010 r. do zysku wynoszącego prawie 1 % w ODP. Ujmując to bardziej szczegółowo, wykazywane przez objętych próbą producentów unijnych straty zmniejszyły się z poziomu 7,3 % w 2010 r. do 5 % w 2011 r. oraz do 0,6 % w 2012 r., po czym w ODP produkcja przynosić zaczęła nieznaczny zysk na poziomie 0,8 %.

(153)

Wzrost rentowności wynika z faktu, że ceny sprzedaży w okresie badanym wzrosły o 2 %, podczas gdy koszty produkcji (głównie blachy walcowanej na gorąco, odpowiadającej za ponad 60 % kosztów produkcji) zmniejszyły się w tym samym okresie o 6 %, przy czy nastąpił jednocześnie znaczny spadek rocznych kosztów pracy. W związku z powyższym objęci próbą producenci unijni byli w stanie zacząć stopniowo stosować w stosunku do klientów na rynku UE ceny sprzedaży z zyskiem.

(154)

Zwrot z inwestycji („ROI”), wyrażony jako procent wartości księgowej netto inwestycji, był zasadniczo zgodny tendencją poprawy rentowności. Z poziomu strat wynoszącego 19,2 % w 2010 r. uległ on poprawie do poziomu strat wynoszącego w 2011 r. 11,8 %, a następnie do 0,5 % zysku w 2012 r. i do 4,3 % zysku w ODP.

(155)

Przepływy pieniężne netto z działalności operacyjnej w 2010 r. wyniosły około – 44 mln EUR. W 2011 r. wielkość ta uległa poprawie do około – 7 mln EUR, w 2012 r. prawie do 17 mln EUR, a następnie do ok. 20 mln EUR w ODP. Żaden z objętych próbą producentów unijnych nie wskazał, że doświadczył trudności z pozyskiwaniem kapitału. Poprawę tę można tłumaczyć spadkiem kosztów produkcji i kosztów pracy oraz lekkim wzrostem cen.

(156)

Roczne inwestycje w produkcję produktu podobnego objętych próbą producentów unijnych spadły w 2011 r. o 34 %, w 2012 r. wzrosły o 90 punktów procentowych, a następnie ponownie spadły o 59 punktów procentowych w ODP. W okresie badanym inwestycje, które miały na celu konserwację i modernizację istniejącego wyposażenia, a nie wzrost mocy produkcyjnych, zmniejszyły się o 3 %.

(157)

W okresie badanym kilka wskaźników, w szczególności wskaźników finansowych, znacznie się poprawiło. Rentowność poprawiła się z poziomu strat wynoszącego ponad 7 % do poziomu zysku 0,8 %, który wciąż jest jednak poniżej docelowego zysku z poprzedniego dochodzenia w wysokości 5 %. Zwrot z inwestycji poprawił się z poziomu strat wynoszącego ponad 19 % do zysku przewyższającego 4 %, a przepływ środków pieniężnych poprawił się z poziomu – 44 mln EUR do 20 mln EUR. Czynniki te wskazują, że przemysł był w stanie częściowo poprawić swoją sytuację.

(158)

Z drugiej strony, między 2010 r. a ODP w przypadku niektórych wskaźników wystąpiły negatywne zmiany. Wielkość produkcji spadła o 37 %, wykorzystanie mocy produkcyjnych spadło o 25 %, wielkość sprzedaży klientom niepowiązanym w UE spadła o 40 %, udział przemysłu unijnego w rynku spadł o 12 punktów procentowych, a zatrudnienie spadło o 43 %.

(159)

Środki antydumpingowe częściowo osiągnęły swój cel poprzez usunięcie pewnych elementów szkody poniesionej przez przemysł unijny w wyniku przywozu po cenach dumpingowych z państw objętych postępowaniem. Przemysł unijny zaczął ponownie przynosić niewielkie zyski, ale za cenę utraty udziału w rynku unijnym. Przemysł unijny był w stanie poprawić swoją sytuację finansową, stawiając na ceny kosztem ilości. Dlatego oczywiste jest, że przemysł unijny nie przezwyciężył jeszcze w pełni skutków wcześniejszego dumpingu i nadal znajduje się w niestabilnej sytuacji, a tym samym jest bardzo podatny na wszelkie ewentualne wznowienie przywozu po cenach dumpingowych.

(160)

Nawet jeśliby niestabilną sytuację przemysłu unijnego zakwalifikować jako istotną szkodę, nie wynika ona z przywozu z państw, których dotyczy postępowanie. Wszystkie trzy państwa (odnośnie do Ukrainy, w toku dochodzenia ustalono, że nie istnieje prawdopodobieństwo kontynuacji lub ponownego wystąpienia dumpingu) mają łączny udział w rynku UE na poziomie poniżej 1 %. Wobec braku presji cenowej z państw, których dotyczy postępowanie, przemysł unijny był w stanie utrzymać ceny na poziomie, który jest wystarczający, aby działalność była dochodowa, jakkolwiek znacznie poniżej docelowej marży zysku.

(161)

Na podstawie powyższych trendów widać, że środki antydumpingowe częściowo osiągnęły swój cel, jakim było usunięcie szkody wyrządzonej producentom unijnym. Z drugiej strony, jak wskazują negatywne tendencje kilku wskaźników szkody, sytuacja przemysłu jest wciąż bardzo niestabilna.

(162)

Jak wspomniano powyższej, eksporterzy w każdym z trzech państw, których dotyczy postępowanie, dysponują wolnymi mocami produkcyjnymi, umożliwiającymi bardzo szybkie zwiększenie wywozu. Mając na uwadze wyższe ceny na rynku UE w porównaniu z cenami na niektórych rynkach państw trzecich, prawdopodobne jest, że znaczące ilości obecnie wywożone do tych państw zostaną przekierowane na rynek UE, jeżeli środki antydumpingowe wygasną. Ten wzrost przywozu po cenach dumpingowych, podcinających ceny przemysłu unijnego, zwiększy prawdopodobnie presję cenową na rynku unijnym, pogarszając w ten sposób i tak już niestabilną sytuację przemysłu unijnego. Taka gwałtowna zmiana została już odnotowana w poprzednim dochodzeniu, kiedy to udział w rynku przywozu unijnego z tych trzech państw zwiększył się w ciągu zaledwie trzech i pół roku trzykrotnie, tj. z 6,2 % w 2004 r. do 18,7 % w OD (1 lipca 2006 r. do 30 czerwca 2007 r.). Producenci eksportujący w ChRL, na Białorusi i w Rosji wykazali już więc swoją zdolność do szybkiego zwiększenia wielkości wywozu na rynek unijny.

(163)

W związku z powyższymi ustaleniami można zatem stwierdzić, że istnieje prawdopodobieństwo ponownego wystąpienia szkody w przypadku uchylenia środków.

(164)

Z uwagi na brak prawdopodobieństwa kontynuacji lub ponownego wystąpienia dumpingu z Ukrainy nie jest w tym przypadku konieczna dalsza analiza dotycząca prawdopodobieństwa ponownego wystąpienia szkody.

(165)

Zgodnie z art. 21 rozporządzenia podstawowego Komisja zbadała, czy utrzymanie obowiązujących środków antydumpingowych nie zaszkodzi interesom Unii jako całości. Interes Unii określono na podstawie analizy wszystkich zaangażowanych interesów. Wszystkie zainteresowane strony otrzymały możliwość przedstawienia swoich opinii zgodnie z art. 21 ust. 2 rozporządzenia podstawowego.

(166)

W toku dochodzenia wykazano, że przemysł unijny jest nadal bardzo podatny na zagrożenia. Środki antydumpingowe częściowo osiągnęły swój cel poprzez usunięcie pewnych elementów szkody poniesionej przez przemysł unijny w wyniku przywozu po cenach dumpingowego z państw objętych postępowaniem. Przemysł unijny zaczął ponownie przynosić niewielkie zyski, ale za cenę utraty udziału w rynku unijnym. Dzięki obowiązującym środkom przemysł unijny był w stanie poprawić swoją sytuację finansową, stawiając na ceny kosztem ilości. Zakończenie stosowania środków zwiększy presję cenową na rynku unijnym i spowoduje ponowne straty. Dlatego też w interesie przemysłu unijnego jest utrzymanie środków.

(167)

Komisja skontaktowała się z ponad 100 niepowiązanymi importerami i użytkownikami w Unii w celu nawiązania współpracy, żaden z nich nie nadesłał jednak odpowiedzi. Można to wytłumaczyć bardzo małymi wielkościami wywozu z każdego z państw, których dotyczy postępowanie, na rynek unijny. Nie istnieją w każdym bądź razie żadne czynniki wskazujące na to, że przedłużenie obowiązywania środków stanowiłoby dla importerów lub użytkowników nieproporcjonalne obciążenie.

(168)

W świetle powyższego przyjmuje się, że sytuacja importerów i użytkowników w Unii nie zmieni się znacznie ze względu na przedłużenie obowiązywania środków.

(169)

Zużycie w Unii zmniejszyło się w okresie badanym o 28 %, osiągając w ODP ok. 400 000 ton. Moce produkcyjne przemysłu unijnego stale przekraczały w okresie badanym popyt UE, osiągając w ODP ok. 1 500 000 ton. Istnieje wystarczająca konkurencja między producentami UE. Ponadto wskaźnik wykorzystania zdolności produkcyjnych przemysłu unijnego w ODP wynosi jedynie 19 %, ponieważ wytwarza on różne produkty (produkt objęty postępowaniem oraz inne produkty, takie jak elementy drążone) wykorzystując te same urządzenia produkcyjne. W związku z tym w przypadku wzrostu popytu przemysł unijny dysponuje wolnymi mocami produkcyjnymi i może zwiększyć swoją produkcję poprzez zmianę asortymentu. Przywóz z innych państw trzecich, które nie są objęte środkami, zwłaszcza z Indii i z Turcji, może również zaspokoić część popytu.

(170)

Zważywszy na powyższe ustalenia, nie można stwierdzić, że utrzymanie środków antydumpingowych prawdopodobnie spowoduje niedobór podaży lub ograniczy konkurencję na rynku UE.

(171)

W związku z powyższym widać, że negatywne skutki dalszego stosowania środków będą ograniczone i w żadnym wypadku nie będą nieproporcjonalne do korzyści dla przemysłu unijnego płynących z przedłużenia ich obowiązywania.

(172)

Wszystkie strony zostały poinformowane o istotnych faktach i ustaleniach, na podstawie których zamierza się zalecić utrzymanie obowiązujących środków. Wyznaczono również termin, w którym strony miały możliwość przedstawienia uwag dotyczących ujawnionych informacji. Przedstawione uwagi i komentarze, o ile były uzasadnione, zostały należycie uwzględnione.

(173)

Z powyższych względów wynika, że zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia podstawowego środki antydumpingowe mające zastosowanie do przywozu niektórych spawanych rur i przewodów rurowych z żeliwa lub stali niestopowej pochodzących z Białorusi, Chińskiej Republiki Ludowej i Rosji powinny zostać utrzymane. Przypomina się, że środki te mają formę cła ad valorem o różnej wysokości stawek.

(174)

Odnośnie do Ukrainy, w oparciu o ustalenia dotyczące prawdopodobieństwa kontynuacji lub ponownego wystąpienia dumpingu (zob. motywy 17 i 118 powyżej), środki powinny zostać uchylone, a postępowanie zakończone.

(175)

Indywidualne stawki ceł antydumpingowych dla przedsiębiorstw określone w niniejszym rozporządzeniu są stosowane wyłącznie do przywozu produktu objętego postępowaniem, wytworzonego przez te przedsiębiorstwa, a zatem przez określone wskazane osoby prawne. Przywożone produkty wytworzone przez inne przedsiębiorstwa, których nazwa i adres nie zostały wymienione w części normatywnej niniejszego aktu prawnego, łącznie z podmiotami powiązanymi z przedsiębiorstwami konkretnie wymienionymi, nie mogą korzystać z tych stawek i podlegają stawce cła stosowanej względem „wszystkich pozostałych przedsiębiorstw”.

(176)

Przedsiębiorstwo może wnioskować o stosowanie poszczególnych stawek cła antydumpingowego, jeśli później zmieni swoją nazwę. Wniosek w tej sprawie należy kierować do Komisji (5). Wniosek musi zawierać wszystkie istotne informacje, które pozwolą wykazać, że zmiana nie wpływa na prawo przedsiębiorstwa do korzystania ze stawki celnej, która ma wobec niego zastosowanie. Jeśli zmiana nazwy przedsiębiorstwa nie wpływa na prawo do korzystania ze stawki celnej mającej wobec niego zastosowanie, w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej opublikowane zostanie ogłoszenie w sprawie zmiany nazwy.

(177)

Niniejsze rozporządzenie jest zgodne z opinią komitetu ustanowionego na mocy art. 15 ust. 1 rozporządzenia podstawowego,

27.1.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 20/31

(1)

Artykuł 12 rozporządzenia (UE) nr 1380/2013 stanowi, że środki nadzwyczajne mogą zostać podjęte w przypadku należycie uzasadnionej szczególnie pilnej potrzeby dotyczącej poważnego zagrożenia dla ochrony żywych zasobów morza. Komisja, na uzasadniony wniosek państwa członkowskiego lub z własnej inicjatywy, może, w celu zmniejszenia tego zagrożenia, przyjąć takie środki nadzwyczajne w postaci aktów wykonawczych mających natychmiastowe zastosowanie, stosowanych przez okres nie dłuższy niż sześć miesięcy.

(2)

Z opinii naukowej Międzynarodowej Rady Badań Morza (ICES) oraz Komitetu Naukowo-Technicznego i Ekonomicznego ds. Rybołówstwa (STECF) wynika, że stado labraksa (Dicentrarchus labrax) w Morzu Celtyckim, kanale La Manche, Morzu Irlandzkim i w południowej części Morza Północnego (obszary ICES IVb i c oraz VIIa i d–h) jest dotknięte szybkim spadkiem biomasy w wyniku połączenia malejącej liczebności uzupełnienia i rosnącej śmiertelności połowowej. Biomasa tarłowa zmierza w kierunku najniższego historycznie zaobserwowanego poziomu. Obecna śmiertelność połowowa prawie czterokrotnie przekracza poziom wytrzymałości stada. ICES zaleca zatem wdrożenie środków w celu znacznego ograniczenia śmiertelności połowowej na całym obszarze występowania przedmiotowego stada.

(3)

Zjednoczone Królestwo w piśmie z dnia 19 grudnia 2014 r. zwróciło się do Komisji z wnioskiem o podjęcie działań zgodnie z art. 12 rozporządzenia (UE) nr 1380/2013, mających na celu zamknięcie obszaru ICES VIIe dla połowów pelagicznych ukierunkowanych na labraksa w okresie od stycznia do kwietnia 2015 r., tak aby zmniejszyć presję połowową za pomocą ochrony skupisk tarłowych labraksa. Wniosek został przekazany Belgii, Francji, Irlandii, Niderlandom oraz Komitetowi Doradczemu ds. Wód Północno-Zachodnich i Komitetowi Doradczemu ds. Morza Północnego. Belgia, Francja i Niderlandy przesłały swoje uwagi do Komisji.

(4)

Uwagi Francji odnoszą się do możliwości zastosowania art. 12 rozporządzenia (UE) nr 1380/2013 w odniesieniu do zagrożeń spowodowanych przez działalność połowową i procedury, uzasadnienia poważnego zagrożenia oraz ryzyka dyskryminacji między połowami. Belgia odpowiedziała pozytywnie na wniosek Zjednoczonego Królestwa. Niderlandy zaproponowały rozszerzenie działań, które obejmowałyby swoim zasięgiem większe obszary i inne połowy. W odniesieniu do zakresu i procedury, określonych w art. 12 rozporządzenia (UE) nr 1380/2013, należy zauważyć, że w przepisie tym nie określono żadnych przyczyn, a zatem można go zastosować do każdego zagrożenia, czy to spowodowanego przez działalność połowową, czy też przez inne przyczyny, a limity czasowe przewidziane w tym artykule są uzasadnione pilnością potrzeby rozwiązania problemu poważnych zagrożeń. Uzasadnienie poważnego zagrożenia dla labraksa w przedmiotowej sprawie opiera się na dowodach naukowych, jak określono poniżej.

(5)

Osobniki labraksa skupiają się od grudnia do kwietnia w określonych obszarach na tarło. Wielkość zasobów labraksa jest uzależniona od tej fazy reprodukcji. W tym okresie prowadzi się połowy ukierunkowane na te skupiska tarłowe, które przyczyniają się znacząco do ogólnej śmiertelności połowowej stada, a zwłaszcza zmniejszenia liczby dorosłych ryb, które mogą się skutecznie rozmnażać. Statystyki połowowe potwierdzają, że takie praktyki połowowe eliminują głównie dorosłe ryby, które w związku z tym nie przyczyniają się już do reprodukcji tego stada.

(6)

Z oceny naukowej ICES i STECF wynika, że połowy przemysłowe przy użyciu włoków pelagicznych są przyczyną ponad 25 % śmiertelności połowowej.

(7)

Stwierdzenie poważnego zagrożenia dla ochrony żywych zasobów morza wynika z ryzyka poważnego zagrożenia dla zdolności reprodukcyjnej stada wskutek znacznego spadku biomasy stada tarłowego, któremu towarzyszy przewidywanie, że kontynuacja ukierunkowanych połowów może spowodować nieodwracalne szkody dla stada tarłowego. Komisja uważa, że istnieje należycie uzasadniona szczególnie pilna potrzeba, ponieważ 1) rozpoczął się okres tarła oraz 2) rozpoczęto również połowy ze stada tarłowego. Dowody naukowe popierają konieczność podjęcia natychmiastowego działania podczas trwającego sezonu tarła labraksa poprzez wprowadzenie środków mających natychmiastowe zastosowanie i pozostających w mocy do dnia 30 kwietnia 2015 r.

(8)

W związku z tym podjęcie środków w celu wprowadzenia zakazu ukierunkowanych połowów labraksa za pomocą włoków pelagicznych podczas bardzo wrażliwego okresu tarła od stycznia do dnia 30 kwietnia 2015 r. jest sprawą pilną. Dalsze opóźnienie w zapewnieniu ochrony stada spowodowałoby znaczne zmniejszenie lub zniwelowanie skuteczności środków nadzwyczajnych. W celu wzmocnienia skuteczności tych środków należy nakazać podmiotom gospodarczym, aby nie przyjmowały przeładunków i wyładunków labraksa złowionego w okresie stosowania niniejszego rozporządzenia.

(9)

W celu zapewnienia skutecznej ochrony skupisk tarłowych, których lokalizacja podlega znacznym zmianom, środki nadzwyczajne powinny dotyczyć całego obszaru występowania przedmiotowego stada, tj. Morza Celtyckiego, kanału La Manche, Morza Irlandzkiego, i południowej części Morza Północnego (rejony ICES IVb i c oraz VIIa i d–h), i obejmować połowy przy użyciu włoków pelagicznych. Ponadto uwzględnia się obszary ICES VIIj oraz k w celu zapobieżenia przemieszczeniu działalności połowowej, gdyż rozmieszczenie stada nie jest w pełni określone.

(10)

Środki alternatywne zaproponowane przez Francję nie pozwoliłyby osiągnąć tego samego rezultatu co działania zawarte w niniejszym rozporządzeniu, ponieważ ich skuteczność jest niepewna. Ponadto, w celu zapewnienia stadu labraksa większej ochrony, na późniejszym etapie mogą być również wymagane dodatkowe środki w odniesieniu do wpływu innych połowów.

(11)

Francja przekazała informacje, z których wynika, że statki używające narzędzi połowowych o rozmiarze oczek pomiędzy 32 a 69 mm nie prowadzą połowów ukierunkowanych na labraksa i że jakikolwiek przyłów takich statków ma minimalny wpływ na zasoby.

(12)

Sytuacja stada labraksa w przedmiotowych obszarach spełnia wszelkie kryteria należycie uzasadnionej szczególnie pilnej potrzeby dotyczącej poważnego zagrożenia dla ochrony tych zasobów, Komisja może zatem przyjąć środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu na podstawie art. 12 rozporządzenia (UE) nr 1380/2013 z własnej inicjatywy i wykraczając poza zakres wniosku Zjednoczonego Królestwa.

(13)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu zostaną przedłożone do zaopiniowania przez Komitet ds. Rybołówstwa i Akwakultury,

27.1.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 20/34

(1)

Rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 543/2011 przewiduje — zgodnie z wynikami wielostronnych negocjacji handlowych Rundy Urugwajskiej — kryteria, na których podstawie Komisja ustala standardowe wartości dla przywozu z państw trzecich, w odniesieniu do produktów i okresów określonych w części A załącznika XVI do wspomnianego rozporządzenia.

(2)

Standardowa wartość w przywozie jest obliczana każdego dnia roboczego, zgodnie z art. 136 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 543/2011, przy uwzględnieniu podlegających zmianom danych dziennych. Niniejsze rozporządzenie powinno zatem wejść w życie z dniem jego opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej,

27.1.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 20/36

(1)

Rozporządzeniem Komisji (WE) nr 539/2007 (2) otwarto roczne kontyngenty taryfowe na przywóz produktów w sektorze jaj i albumin jaj.

(2)

Ilości objęte wnioskami o pozwolenia na przywóz, złożonymi w dniach od 1 do 7 grudnia 2014 r. w odniesieniu do podokresu od dnia 1 stycznia do dnia 31 marca 2015 r. są mniejsze niż ilości dostępne. Należy zatem określić ilości, w odniesieniu do których nie złożono wniosków i dodać je do ilości ustalonych dla następnego podokresu obowiązywania kontyngentu.

(3)

W celu zapewnienia skuteczności przedmiotowego środka niniejsze rozporządzenie powinno wejść w życie w dniu jego opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej,

27.1.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 20/38

(1)

Rozporządzeniem Komisji (WE) nr 536/2007 (2) otwarto roczny kontyngent taryfowy na przywóz produktów sektora mięsa drobiowego pochodzących ze Stanów Zjednoczonych Ameryki.

(2)

Ilości objęte wnioskami o pozwolenia na przywóz, złożonymi w okresie od dnia 1 do dnia 7 grudnia 2014 r. w odniesieniu do podokresu od dnia 1 stycznia do dnia 31 marca 2015 r., są mniejsze niż ilości dostępne. Należy zatem określić ilości, w odniesieniu do których nie złożono wniosków, i dodać je do ilości ustalonych dla następnego podokresu obowiązywania kontyngentu.

(3)

W celu zapewnienia skuteczności przedmiotowego środka niniejsze rozporządzenie powinno wejść w życie w dniu jego opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej,

27.1.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 20/40

(1)

Rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1384/2007 (2) otwarto roczne kontyngenty taryfowe na przywóz produktów z sektora mięsa drobiowego pochodzących z Izraela.

(2)

Ilości objęte wnioskami o pozwolenia na przywóz, złożonymi w okresie od dnia 1 do dnia 7 grudnia 2014 r. w odniesieniu do podokresu od dnia 1 stycznia do dnia 31 marca 2015 r. są mniejsze niż ilości dostępne. Należy zatem określić ilości, w odniesieniu do których nie złożono wniosków, i dodać je do ilości ustalonej dla następnego podokresu obowiązywania kontyngentu,

(3)

W celu zapewnienia skuteczności przedmiotowego środka niniejsze rozporządzenie powinno wejść w życie w dniu jego opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej,

27.1.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 20/42

(1)

Art. 300 ust. 3 TFUE przewiduje jako warunek zostania członkiem lub zastępcą członka Komitetu Regionów, oprócz bycia przedstawicielem społeczności regionalnej lub lokalnej, również posiadanie mandatu wyborczego społeczności regionalnej lub lokalnej albo bycie odpowiedzialnym politycznie przed wybranym zgromadzeniem.

(2)

Art. 305 TFUE stanowi, że członkowie Komitetu Regionów oraz w równej liczbie zastępcy członków są mianowani przez Radę na okres pięciu lat zgodnie z propozycjami każdego z państw członkowskich.

(3)

Kadencja członków i zastępców członków Komitetu Regionów kończy się w dniu 25 stycznia 2015 r.; należy zatem mianować nowych członków i zastępców członków.

(4)

W późniejszym terminie zostaną mianowani pozostali członkowie i zastępcy członków, których nominacje nie zostały przekazane Radzie przed dniem 22 stycznia 2015 r.,

—

na stanowiska członków – osoby znajdujące się na liście danego państwa członkowskiego zawartej w załączniku I;

—

na stanowiska zastępców członków — osoby znajdujące się na liście danego państwa członkowskiego zawartej w załączniku II.