31.12.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 373/8

ROZPORZĄDZENIE DELEGOWANE KOMISJI (UE) NR 1398/2014

z dnia 24 października 2014 r.

określające normy dotyczące kandydatów na wolontariuszy i wolontariuszy pomocy UE

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 375/2014 ustanawiające Europejski Ochotniczy Korpus Pomocy Humanitarnej („inicjatywa »Wolontariusze pomocy UE«”) (1), w szczególności jego art. 9 ust. 2,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Zgodnie z rozporządzeniem (UE) nr 375/2014 Komisja powinna ustalić normy i procedury obejmujące niezbędne warunki, zasady i wymogi stosowane przez organizacje wysyłające i przyjmujące podczas naboru, selekcji i przygotowania kandydatów na wolontariuszy i wolontariuszy pomocy UE oraz kierowania nimi i oddelegowywania ich w celu wspierania pomocy humanitarnej w państwach trzecich. Rozporządzenie (UE) nr 375/2014 przewiduje, że normy te zostaną przyjęte w drodze aktów delegowanych i że procedury zostaną przyjęte w drodze aktów wykonawczych.

(2)	Wszystkie zainteresowane strony związane z inicjatywą „Wolontariusze pomocy UE”, włącznie z samymi wolontariuszami, organizacjami wysyłającymi i przyjmującymi, należy zachęcać do wspólnego poczucia tożsamości w ramach inicjatywy.

(3)

Zakres kompetencji stosowany w ramach inicjatywy „Wolontariusze pomocy UE” musi określać kompetencje przekrojowe wymagane w wielu sektorach wolontariatu i zatrudnienia oraz określać szczegółowe kompetencje niezbędne do pracy w ramach inicjatywy „Wolontariusze pomocy UE” i pomocy humanitarnej. Powinien on również zawierać niewyczerpujący wykaz kompetencji technicznych. Powinno to pomóc w zapewnieniu skutecznego i opartego na potrzebach naboru i przygotowania kandydatów na wolontariuszy na podstawie wspólnego zakresu kompetencji.

(4)

W celu udokumentowania i oceny kompetencji, potrzeb w zakresie uczenia się i efektów uczenia się wolontariuszy pomocy UE ci ostatni powinni postępować według łatwego w użyciu planu uczenia się i rozwoju przez cały czas ich uczestnictwa w inicjatywie. Struktura tego planu będzie oparta na doświadczeniach zdobytych w ramach inicjatyw Youth Pass (2) i Europass (3).

(5)

Wiedza, umiejętności i kompetencje nabywane przez wolontariuszy w czasie ich uczestnictwa w inicjatywie „Wolontariusze pomocy UE” mogą skutkować poprawą ich zdolności do zatrudnienia. Uczestnictwo w inicjatywie dowodzi także ich postawy solidarności z osobami potrzebującymi i ich zaangażowania w eksponowanie i promowanie poczucia obywatelstwa europejskiego. Szczegółowe przepisy powinny zatem ułatwiać w miarę możliwości walidację pozaformalnego i nieformalnego uczenia się podejmowanego przez wolontariuszy pomocy UE zgodnie z zaleceniem Rady z dnia 20 grudnia 2012 r. w sprawie walidacji uczenia się pozaformalnego i nieformalnego (4).

(6)

Normy regulujące partnerstwo między organizacjami wysyłającymi i przyjmującymi mają znaczenie zarówno dla sektora pomocy humanitarnej, jak i dla organizacji wolontariackich. Wspierają one cel, którym jest budowanie partnerstwa między organizacjami wdrażającymi, i odzwierciedlają wzajemną odpowiedzialność tych organizacji zarówno za osiąganie celów inicjatywy „Wolontariusze pomocy UE”, jak i za wolontariuszy pomocy UE jako osoby. Należy określić zasady, na których opiera się partnerstwo, a umowa partnerstwa powinna spełniać minimalne wymagania, aby umożliwiać partnerom składanie wniosków dotyczących projektów związanych z delegowaniem wolontariuszy pomocy do państw trzecich i zarządzanie tymi projektami.

(7)

Zasady dotyczące równości szans i niedyskryminacji są zawarte w prawodawstwie krajowym i unijnym, a organizacje wysyłające i przyjmujące powinny zawsze ich przestrzegać i je propagować. W stosowanych przypadkach przewiduje się jednak właściwe dla danych okoliczności wyjątki związane z określaniem roli i profilu wolontariuszy pomocy UE.

(8)

Przestrzeganie właściwego prawa krajowego, prawa Unii i prawa państwa przyjmującego ma zasadnicze znaczenie. Leży to w zakresie odpowiedzialności organizacji wysyłających i przyjmujących, które są również zobowiązane do informowania wolontariuszy pomocy UE o ich prawach i obowiązkach prawnych wynikających z tego prawodawstwa oraz ich prawa do ochrony ubezpieczeniowej. Wyraźny status prawny wolontariuszy stanowi warunek wstępny ich oddelegowania, w związku z czym powinien być określony w umowie o oddelegowanie zawieranej między organizacjami wysyłającymi i wolontariuszem pomocy UE. Należy zwrócić szczególną uwagę również na ochronę danych osobowych, konieczność prawego działania w zgodzie z kodeksem postępowania oraz ochronę dzieci i osób dorosłych szczególnej troski, w tym przez ustanowienie zasady zerowej tolerancji dla niegodziwego traktowania w celach seksualnych.

(9)	W celu zapewnienia terminowego wdrożenia inicjatywy „Wolontariusze pomocy UE” konieczne jest, aby niniejsze rozporządzenie weszło w życie w trybie pilnym, ponieważ ustanawia ono przepisy, na podstawie których organizacje wdrażające oddelegowują wolontariuszy pomocy UE do państw trzecich,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

ROZDZIAŁ 1

PRZEPISY OGÓLNE

Artykuł 1

Przedmiot

Niniejsze rozporządzenie określa normy dotyczące kandydatów na wolontariuszy i wolontariuszy pomocy UE w odniesieniu do następujących kwestii wymienionych w art. 9 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 375/2014:

a)	zakresu kompetencji wymaganych w procesie naboru, selekcji i przygotowania wolontariuszy na stanowiska młodszych lub starszych specjalistów;

b)	przepisów zapewniających równe szanse i niedyskryminację w procesie naboru i selekcji;

c)	przepisów zapewniających przestrzeganie przez organizacje wysyłające i przyjmujące właściwego prawa krajowego, prawa Unii i prawa państwa przyjmującego;

d)	norm regulujących partnerstwo między organizacjami wysyłającymi i przyjmującymi; oraz

e)	przepisów regulujących uznawanie umiejętności i kompetencji nabywanych przez wolontariuszy pomocy UE, zgodnie z odnośnymi inicjatywami Unii.

Artykuł 2

Definicje

Do celów niniejszego rozporządzenia stosuje się definicje zawarte w art. 3 rozporządzenia (UE) nr 375/2014 i definicje określone w rozporządzeniu wykonawczym Komisji przyjmowanym na podstawie art. 9 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 375/2014. Ponadto stosuje się następujące definicje:

„kompetencje” oznaczają, zgodnie z definicją zawartą w europejskich ramach odniesienia w sprawie kompetencji kluczowych w procesie uczenia się przez całe życie (5), połączenie wiedzy, umiejętności i postaw odpowiednich do sytuacji, umożliwiające wolontariuszom pomocy UE przyczynianie się do udzielania opartej na potrzebach pomocy humanitarnej;

b)	„kompetencje przekrojowe” oznaczają kompetencje wymagane w wielu sektorach wolontariatu i zatrudnienia, które nie są kompetencjami szczegółowymi właściwymi dla pomocy humanitarnej;

c)	„kompetencje szczegółowe” oznaczają kompetencje wymagane w przypadku inicjatywy „Wolontariusze pomocy UE” i szerzej rozumianej pomocy humanitarnej;

d)	„kompetencje techniczne” oznaczają kompetencje wynikające ze specjalistycznej wiedzy właściwej w kontekście pomocy humanitarnej;

e)	„efekty uczenia się”, oznaczają, zgodnie z definicją zawartą w europejskich ramach kwalifikacji (6), stwierdzenie tego, co osoba ucząca się wie, rozumie i umie zrobić po zakończeniu procesu uczenia się. Wyrażają się one jako wiedza, umiejętności i kompetencje.

ROZDZIAŁ 2

ZAKRES KOMPETENCJI

Artykuł 3

Zakres kompetencji

1. Zakres kompetencji stosowany w ramach inicjatywy „Wolontariusze pomocy UE” obejmuje trzy wymiary:

a)	kompetencje przekrojowe;

b)	kompetencje szczegółowe; oraz

c)	kompetencje techniczne.

2. Zakres kompetencji jest dostosowany do:

a)	młodszych specjalistów, w szczególności niedawnych absolwentów z doświadczeniem zawodowym krótszym niż pięć lat i doświadczeniem w zakresie działalności humanitarnej krótszym niż pięć lat; oraz

b)	starszych specjalistów z doświadczeniem zawodowym na stanowiskach kierowniczych lub eksperckich.

3. Zakres kompetencji sprzyja ciągłemu procesowi osobistego rozwoju, który przechodzą wolontariusze pomocy UE podczas różnych etapów swojego uczestnictwa w inicjatywie, oraz umożliwia mierzenie ich postępów. Poziomy biegłości w zakresie każdej kompetencji ocenia się zgodnie z podejściem przyjętym w europejskich ramach kwalifikacji i według następującej skali:

a)	poziom 4: doskonała biegłość;

b)	poziom 3: trwała biegłość;

c)	poziom 2: biegłość wymagająca rozwijania;

d)	poziom 1: niska biegłość.

4. Stosowane definicje głównych kompetencji są określone w załączniku.

Artykuł 4

Plan uczenia się i rozwoju

1. Plan uczenia się i rozwoju określa efekty uczenia się, których osiągnięcia oczekuje się od wolontariuszy pomocy UE, oraz dostarcza informacji na temat ich oczekiwanych kompetencji, potrzeb w zakresie uczenia się i osiągnięć na różnych etapach ich uczestnictwa w inicjatywie „Wolontariusze pomocy UE”.

2. W planie uczenia się i rozwoju uwzględnia się następujące informacje:

a)	podstawowe informacje dotyczące wolontariusza pomocy UE;

b)	podstawowe informacje dotyczące stażu i opis zadań wolontariusza;

c)	kompetencje określone w zakresie kompetencji oraz ocenę wyników wolontariusza i efektów jego uczenia się w odniesieniu do tych kompetencji;

d)	potrzeby w zakresie uczenia się i w stosownych przypadkach planowane działania rozwojowe;

e)	kursy, w jakich wolontariusze uczestniczyli podczas szkolenia lub stażu; oraz

f)	wszelkie inne istotne informacje.

3. Wykorzystanie różnych elementów planu uczenia się i rozwoju zależy od indywidualnych potrzeb i aspiracji wolontariusza pomocy UE i jest regularnie aktualizowane, w tym na następujących etapach:

selekcji;

b)	szkolenia, w tym w stosownych przypadkach stażu;

c)	oddelegowania; oraz

d)	w stosownych przypadkach instrukcji po oddelegowaniu.

ROZDZIAŁ 3

UZNAWANIE UMIEJĘTNOŚCI I KOMPETENCJI NABYWANYCH PRZEZ WOLONTARIUSZY POMOCY UE

Artykuł 5

Proces oceny i dokumentowania

1. Ocena i dokumentowanie kompetencji nabywanych przez wolontariuszy pomocy UE w czasie ich uczestnictwa w inicjatywie „Wolontariusze pomocy UE” stanowią podstawę:

a)	zawodowego uznania nabytych kompetencji, które można wykorzystać w kontekście zawodowym i które poprawiłoby zdolność wolontariusza do zatrudnienia; oraz

b)	społecznego uznania wkładu wolontariuszy w uzewnętrznianie wartości Unii, takich jak solidarność z osobami potrzebującymi oraz w eksponowanie i promowanie poczucia obywatelstwa europejskiego.

2. Zakres oraz proces oceny i dokumentowania jest dostosowywany tak, aby był odpowiedni dla młodszych i starszych specjalistów, oraz zależy od indywidualnych potrzeb i aspiracji wolontariusza pomocy UE.

3. Ocena i dokumentowanie doświadczeń w zakresie uczenia się odzwierciedla ciągły proces rozwoju wolontariuszy pomocy UE, a tym samym stanowi potwierdzenie i wsparcie procesu uczenia się i rozwoju na różnych etapach udziału wolontariusza w inicjatywie. Ocenę i dokumentowanie przeprowadza się na podstawie planu uczenia się i rozwoju, o którym mowa w art. 4.

4. Organizacje wysyłające i przyjmujące wykazują stałe zaangażowanie w ocenę i dokumentowanie doświadczeń wolontariuszy pomocy UE w zakresie uczenia się w celu ułatwienia ich uznania zawodowego i społecznego.

5. W stosownych przypadkach Komisja i państwa członkowskie dostarczają właściwym organom krajowym odpowiedzialnym za walidację pozaformalnego i nieformalnego uczenia się stosownych informacji na temat inicjatywy „Wolontariusze pomocy UE” i na temat procesu oceny i dokumentowania w celu ułatwienia formalnego procesu walidacji doświadczeń wolontariuszy pomocy UE w zakresie uczenia się w ich krajach pochodzenia.

Artykuł 6

Uznanie zawodowe

1. Wolontariusze pomocy UE otrzymują na wniosek certyfikat ukończenia udziału w inicjatywie. Jest on wydawany przez Komisję i zawiera następujące informacje:

a)	daty przydziału;

b)	nazwę i dane organizacji wysyłającej i przyjmującej;

c)	imię i nazwisko oraz dane adresowe opiekuna i bezpośredniego przełożonego wolontariusza;

b)	imię i nazwisko oraz dane osób w organizacji wysyłającej i przyjmującej, gotowych do udzielenia wolontariuszowi referencji;

e)	główne zadania i obowiązki wolontariusza pomocy UE;

f)	opis najważniejszych osiągnięć wolontariusza pomocy UE w czasie przydziału;

g)	opis efektów uczenia się osiągniętych przez wolontariusza pomocy UE na różnych etapach jego uczestnictwa w inicjatywie, ocenionych zgodnie z art. 3 ust. 3 niniejszego rozporządzenia.

2. Na wniosek wolontariuszy pomocy UE do certyfikatu można dołączyć kopię planu uczenia się i rozwoju.

Artykuł 7

Uznanie społeczne

1. Uznanie społeczne promuje się poprzez działania określone w planie komunikacji, o którym mowa w art. 17 rozporządzenia (UE) nr 375/2014. Wolontariusze pomocy UE mają możliwość zaangażowania się w prace związane z komunikacją zewnętrzną zaplanowane w celu upublicznienia inicjatywy i zobowiązania podjętego przez wolontariuszy.

2. W stosownych przepadkach Komisja organizuje wydarzenia wysokiego szczebla w celu zwiększenia świadomości społecznej i poprawy eksponowania znaczenia inicjatywy.

3. Organizacje wysyłające rozpowszechniają informacje na temat sieci na potrzeby inicjatywy „Wolontariusze pomocy UE” i promują zaangażowanie w nią, podkreślając możliwości kontynuacji przez wolontariuszy zaangażowania w kwestie związane z pomocą humanitarną i aktywnym obywatelstwem europejskim po ich oddelegowaniu.

4. Organizacje wysyłające i przyjmujące informują wolontariuszy pomocy UE o możliwościach kontynuacji zaangażowania w kwestie związane z pomocą humanitarną i aktywnym obywatelstwem europejskim. W szczególności zachęcają one wolontariuszy pomocy UE do udziału w konferencjach i warsztatach organizowanych na poziomie UE i na poziomie krajowym w celu dzielenia się ich doświadczeniem z właściwymi zainteresowanymi stronami.

ROZDZIAŁ 4

NORMY REGULUJĄCE PARTNERSTWO MIĘDZY ORGANIZACJAMI WYSYŁAJĄCYMI I PRZYJMUJĄCYMI

Artykuł 8

Cel i członkowie partnerstwa

1. Partnerstwo między organizacjami wysyłającymi i przyjmującymi określa uzgodnienia między partnerami, którzy składają wnioski dotyczące projektów związanych z delegowaniem wolontariuszy pomocy UE do państw trzecich i zarządzają takimi projektami, co może również obejmować działania związane z budowaniem zdolności lub pomocą techniczną.

2. Członkami partnerstwa są organizacje wysyłające spełniające wymogi art. 10 ust. 3 rozporządzenia UE nr 375/2014 i organizacje przyjmujące spełniające wymogi art. 10 ust. 4 rozporządzenia UE nr 375/2014.

3. Tworząc partnerstwo, organizacje wysyłające i przyjmujące mogą włączyć do niego w charakterze partnerów inne organizacje specjalizujące się we wszelkich obszarach właściwych ze względu na cele projektów lub działania w ramach projektów, o których mowa w ust. 1 powyżej, w celu uzyskania ich szczegółowej wiedzy eksperckiej.

4. W przypadku gdy projekty obejmują działania związane z budowaniem zdolności lub pomocą techniczną, organizacje wysyłające i przyjmujące, które przeszły już proces certyfikacji zgodnie z rozporządzeniem wykonawczym Komisji przyjmowanym na podstawie art. 10 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 375/2014, lecz nie otrzymały jeszcze certyfikatu, mogą się również kwalifikować jako partnerzy, pod warunkiem że posiadają opartą na potrzebach strategię budowania zdolności lub pomocy technicznej

5. W przypadkach gdy projekty wspierają działania w sytuacjach wyjątkowych, partnerstwo może zostać utworzone tylko przez organizacje wysyłające.

Artykuł 9

Zasady partnerstwa

Działania inicjatywy „Wolontariusze pomocy UE” przyczyniają się do promowania transnarodowych partnerstw między organizacjami wysyłającymi i przyjmującymi w oparciu o następujące zasady:

równość;

b)	wspólne wartości i wspólną wizję;

c)	przejrzystość;

d)	odpowiedzialność, rozliczalność i wiarygodność;

e)	wzajemne zaufanie i poszanowanie;

f)	komplementarność, rozwój różnorodności w społeczności związanej z pomocą humanitarną i wolontariatem oraz silne ukierunkowanie na budowanie zdolności na poziomie lokalnym;

g)	elastyczność i przystosowalność; oraz

h)	wzajemność w podziale zasobów i określaniu celów.

Artykuł 10

Umowa partnerstwa i normy

1. Zanim organizacje wysyłające i przyjmujące ustanowią partnerstwo organizacje przyjmujące dokonują oceny potrzeb, w stosowanych przypadkach we współpracy z organizacjami wysyłającymi, uwzględniając ocenę potrzeb w zakresie pomocy humanitarnej przeprowadzoną przez Komisję.

2. Ocena potrzeb obejmuje co najmniej:

a)	ocenę podatności i ryzyka w odniesieniu do państwa oddelegowania, w tym ocenę bezpieczeństwa oraz czynników ryzyka związanych z podróżą i ze zdrowiem dotyczących wolontariuszy pomocy UE;

b)	rozpoznanie obecnej zdolności organizacji przyjmującej do przyjęcia wolontariusza pomocy UE;

c)	analizę kompetencji i zdolności, których obecnie brakuje w organizacji przyjmującej i społeczności lokalnej, poprzez identyfikację potrzeb i zbadanie najlepszych możliwości ich zaspokojenia;

d)	analizę przewidywanej wartości dodanej ze strony wolontariusza pomocy UE i w stosownych przypadkach ze strony przewidzianego wsparcia na rzecz budowania zdolności dla organizacji przyjmującej i społeczności lokalnej.

3. Umowę partnerstwa podpisują wszyscy partnerzy w celu zapewnienia zgodności z następującymi minimalnymi normami dotyczącymi partnerstwa:

a)	partnerstwa opierają się na umowie dotyczącej wspólnych wartości i wspólnej wizji, w szczególności w odniesieniu do wolontariatu i pomocy humanitarnej;

b)	wartość dodana i rola każdego z partnerów są wyraźnie określone;

wszyscy partnerzy uzgadniają wspólne cele partnerstwa i sposoby zarządzania partnerstwem, w szczególności w odniesieniu do:

(i)	procedur podejmowania decyzji i metod pracy;

(ii)	uzgodnień finansowych i zarządzania;

(iii)

kanałów komunikacyjnych między wszystkimi zainteresowanymi stronami; częstotliwości spotkań i wizyt terenowych przeprowadzanych przez organizacje wysyłające;

(iv)	planu prac i działań, w tym harmonogramu;

(v)	podziału zadań, zgodnie z planem komunikacji inicjatywy;

(vi)	monitorowania i oceny partnerstwa;

(vii)

księgowości i dokumentacji;

(viii)

udoskonalenia i finalizacji oceny potrzeb, o której mowa w ust. 1;

(ix)	wspólnego sformułowania i oceny przydziału zadań wolontariuszom pomocy UE;

(x)	ról i obowiązków dotyczących kandydatów na wolontariuszy i wolontariuszy pomocy UE na różnych etapach ich uczestnictwa w inicjatywie „Wolontariusze pomocy UE”;

(xi)	procedur rozpatrywania skarg (zarówno składanych w ramach partnerstwa, jak i wnoszonych przez strony zewnętrzne w związku z jego funkcjonowaniem) i rozwiązywania konfliktów między partnerami;

(xii)

polityki i procedur w zakresie rezygnacji partnera;

(xiii)

skutków finansowych; oraz

(xiv)

skutków wynikających z umowy (w tym skutków dotyczących wolontariuszy pomocy UE i zainteresowanych społeczności);

d)	w stosownych przypadkach opracowuje się opartą na potrzebach strategię budowania zdolności lub pomocy technicznej między partnerami i przeznacza się na nią specjalny budżet;

e)	partnerzy wnoszą wkład do działań w zakresie nauczania i zobowiązują się do przeprowadzenia działań związanych z komunikacją i eksponowaniem znaczenia inicjatywy zgodnie z planem komunikacji, o którym mowa w art. 17 rozporządzenia (UE) nr 375/2014.

ROZDZIAŁ 5

RÓWNE SZANSE I NIEDYSKRYMINACJA

Artykuł 11

Zasada ogólna

1. Inicjatywa „Wolontariusze pomocy UE” jest otwarta dla wszystkich kwalifikujących się kandydatów, niezależnie od nich narodowości, płci, rasy, pochodzenia etnicznego, wieku, pochodzenia społecznego, religii lub przekonań, stanu cywilnego lub orientacji seksualnej i jakiejkolwiek niepełnosprawności.

2. Organizacje wysyłające i przyjmujące zobowiązują się przestrzegać zasad równego traktowania, równych szans i niedyskryminacji. Zasady te są w pełni uwzględnione w z procedurze naboru, selekcji i rekrutacji oraz przygotowania wolontariuszy, a także w zasadach i praktykach zarządzania wynikami.

Artykuł 12

Równe traktowanie, równe szanse i niedyskryminacja

1. Organizacja wysyłająca posiada zbiór zasad i politykę mające na celu zapewnienie, aby praktyki w miejscu pracy odzwierciedlały zasady równego traktowania, równych szans i niedyskryminacji oraz promowały kulturę organizacyjną sprzyjającą włączeniu społecznemu.

2. Zasady równego traktowania, równych szans i niedyskryminacji, o których mowa w ust. 1, spełniają co najmniej następujące warunki:

są zgodne z właściwym prawodawstwem Unii i prawodawstwem krajowym oraz mają na celu unikanie lub rozpoznanie i usunięcie dyskryminujących polityk i praktyk, w tym wszelkich barier dotyczących zatrudnienia w odniesieniu do wszystkich grup określonych w tym prawodawstwie lub grup, o których wiadomo, że mogą napotykać uprzedzenia podczas poszukiwania pracy i w związku z tym być narażone na ryzyko niedostatecznej reprezentacji;

b)	odnoszą się do wszystkich aspektów doświadczenia wolontariusza, w tym indywidualnych norm postępowania, ogłaszania staży, rekrutacji i selekcji, szkolenia i rozwoju, zarządzania wynikami, warunków pracy, łącznie z wynagrodzeniem i procedurami zwalniania;

c)	wyraźnie określają role i obowiązki wszystkich pracowników i wolontariuszy, kadry kierowniczej wyższego szczebla i kadry zarządzającej, departamentów do spraw zasobów kadrowych i wszelkich innych zainteresowanych stron zidentyfikowanych przez organizację;

d)	są regularnie monitorowane i poddawane przeglądom w celu zapewnienia ich dalszej zgodności z właściwym prawodawstwem i ich prawidłowego i skutecznego wdrażania.

3. Organizacja przyjmująca przekazuje organizacji wysyłającej pisemne potwierdzenie zasady i polityki dotyczącej równego traktowania, równych szans i niedyskryminacji oraz informuje organizację wysyłającą o wszelkich wyjątkach w odniesieniu do określania roli i profilu wolontariusza pomocy UE, które mogą być konieczne w związku ze szczególnym kontekstem jego pracy.

4. Organizacja wysyłająca wspiera organizację przyjmującą we wdrażaniu polityki równego traktowania, równych szans i niedyskryminacji oraz, na zasadzie wyjątku, wspiera organizacje przyjmujące w dokonywaniu w stosownych przypadkach właściwych w danym kontekście dostosowań do tych zasad.

5. W miarę możliwości organizacja wysyłająca zapewnia regularnie odpowiednie szkolenie i briefing na temat polityki i jej zasad dla całej kadry w celu zapewnienia, aby wszystkie zainteresowane strony rozumiały, wspierały i wdrażały tę politykę.

ROZDZIAŁ 6

ZGODNOŚĆ Z PRAWEM KRAJOWYM, PRAWEM UNII I PRAWEM PAŃSTWA PRZYJMUJĄCEGO

Artykuł 13

Zasady ogólne

1. Organizacje wysyłające i przyjmujące zapewniają przestrzeganie właściwego prawa krajowego, prawa Unii i prawa państwa przyjmującego, w tym:

a)	rozporządzenia (UE) nr 375/2014, łącznie z przestrzeganiem zasad ogólnych, o których mowa w art. 5;

b)	prawodawstwa mającego zastosowanie do statusu prawnego wolontariuszy pomocy UE;

c)	mającego zastosowanie prawodawstwa dotyczącego warunków pracy, higieny, bezpieczeństwa i ochrony wolontariuszy;

d)	prawodawstwa dotyczącego równego traktowania i niedyskryminacji; oraz

e)	prawodawstwa dotyczącego ochrony danych osobowych.

2. Organizacje wysyłające i przyjmujące informują wolontariuszy pomocy UE o ich prawach i obowiązkach prawnych wynikających z prawodawstwa, o którym mowa w ust. 1, oraz o ich prawach do ochrony ubezpieczeniowej określonych w rozporządzeniu wykonawczym Komisji przyjmowanym na podstawie art. 9 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 375/2014.

Artykuł 14

STATUS PRAWNY WOLONTARIUSZA POMOCY UE

1. Organizacja wysyłająca przestrzega prawodawstwa mającego zastosowanie do statusu prawnego wolontariusza pomocy UE. W związku z tym przygotowuje ona umowę o oddelegowanie, o której mowa w art. 14 ust. 5 rozporządzenia (UE) nr 375/2014, którą podpisują organizacja i wolontariusz pomocy UE. Umowa wskazuje prawodawstwo i jurysdykcję mające zastosowanie do umowy.

2. Organizacja wysyłająca zapewnia przestrzeganie umowy przez organizację przyjmującą i jest odpowiedzialna za naruszenia umowy o oddelegowanie przez organizację przyjmującą.

Artykuł 15

Obowiązek informowania wolontariusza pomocy UE o przepisach podatkowych

1. Przed oddelegowaniem organizacja wysyłająca informuje wolontariusza pomocy UE o wszelkich przepisach podatkowych mających zastosowanie do płatności z tytułu kosztów utrzymania w państwie, w którym znajduje się siedziba organizacji wysyłającej, i w stosownych przypadkach w państwie oddelegowania.

2. W przypadku gdy wolontariusz pomocy UE nie jest rezydentem państwa, w którym znajduje się siedziba organizacji wysyłającej, organizacja wysyłająca informuje wolontariusza pomocy UE o jego obowiązku zaznajomienia się z przepisami podatkowymi jego własnego państwa pobytu mającymi zastosowanie do jego szczególnej sytuacji.

Artykuł 16

Ochrona danych

1. Przetwarzanie danych osobowych przez organizacje wysyłające i przyjmujące jest zgodne z dyrektywą 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (7) i z rozporządzeniem (WE) nr 45/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady (8) w stosownych przypadkach.

2. Organizacje wysyłające i przyjmujące zapewniają zapobieganie nadużywaniu i niewłaściwemu wykorzystywaniu danych osobowych w trakcie wszelkiego przetwarzania, w tym gromadzenia, wykorzystywania, ujawniania i usuwania wszelkich danych osobowych dotyczących kandydatów na wolontariuszy i wolontariuszy pomocy UE. Dotyczy to wszystkich działań związanych z kandydatami na wolontariuszy i wolontariuszami pomocy UE, w szczególności:

a)	rekrutacji i selekcji (w tym formularzy wniosków, notatek ze spotkań i kwestionariuszy samooceny); oraz

b)	przygotowania wolontariuszy pomocy UE i kierowania nimi (w tym planów uczenia się i rozwoju, przeglądów wyników i dokumentacji opieki pedagogicznej, orzeczeń lekarskich lub wszelkich kwestii dyscyplinarnych).

3. Organizacje wysyłające i przyjmujące zapewniają, aby przetwarzanie obejmowało wyłącznie właściwe dane i aby wszelkie dane osobowe, takie jak imię i nazwisko, wiek, adres i data urodzenia, łącznie z danymi szczególnie chronionymi, informacjami związanymi z ich rekrutacją, zatrudnieniem i wynikami były:

a)	gromadzone zgodnie z prawem i odpowiednio do celów zgodnych z prawem;

b)	przetwarzane uczciwie i zgodnie z prawem;

c)	w stosownych przypadkach korygowane lub aktualizowane;

d)	dostępne tylko dla upoważnionego personelu;

e)	udostępniane zainteresowanym kandydatom na wolontariuszy lub wolontariuszom pomocy UE na ich wniosek;

f)	przechowywane w bezpieczny sposób; oraz

g)	przechowywane nie dłużej niż jest to niezbędne.

4. Przetwarzając dane, o których mowa w ust. 3, organizacje wysyłające i przyjmujące podejmują czynności w celu uzyskania wyraźnej zgody wolontariusza pomocy UE.

5. Organizacje wysyłające i przyjmujące informują kandydata na wolontariusza lub wolontariusza pomocy UE o przysługującym mu prawie do ochrony danych osobowych, prawie do wniesienia skargi oraz do wykorzystywania własnych danych i dostępu do nich, a także jego prawie do wiedzy na temat tożsamości podmiotów, które będą miały dostęp do jego danych osobowych, oraz rodzaju danych dostępnego dla każdego z tych podmiotów.

Artykuł 17

Prawość i kodeks postępowania

1. Organizacje wysyłające i przyjmujące uzgadniają politykę dotyczącą prawości opracowaną w celu zapobiegania korupcji i przekupstwu oraz kodeks postępowania oparty na polityce zarządzania organizacji wysyłającej, który jest odpowiedni dla wolontariuszy pomocy UE i ma do nich zastosowanie oraz zawiera wytyczne dotyczące oczekiwanych zachowań, dobrych obyczajów i prawości, których wymaga się przez cały czas ich uczestnictwa w inicjatywie „Wolontariusze pomocy UE”.

2. Kodeks postępowania jest wiążący dla wolontariuszy pomocy UE i zawiera co najmniej następujące wymagania:

a)	zobowiązanie do rozwijania poczucia tożsamości wokół inicjatywy „Wolontariusze pomocy UE” i do przyczyniania się do jej celów;

b)	poszanowanie innych ludzi i ich godności oraz przestrzeganie zasady niedyskryminacji;

c)	przestrzeganie zasad pomocy humanitarnej, o których mowa w art. 5 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 375/2014;

d)	zobowiązanie do ochrony dzieci i osób dorosłych szczególnej troski, w tym przez ustanowienie zasady zerowej tolerancji dla niegodziwego traktowania w celach seksualnych;

e)	wymaganie dotyczące zerowej tolerancji dla używania narkotyków, które są nielegalne w państwie oddelegowania;

f)	przestrzeganie praw lokalnych;

g)	wymaganie dotyczące prawości oraz zwalczania nadużyć i korupcji;

h)	utrzymywanie wysokiego poziomu w zakresie norm postępowania w sferze osobistej i zawodowej;

i)	zachowanie zgodności z procedurami ochrony oraz bezpieczeństwa i higieny;

j)	obowiązek zgłaszania naruszeń i postanowienia dotyczące sygnalizowania nieprawidłowości;

k)	zasady dotyczące kontaktów z mediami i zarządzania informacjami; oraz

l)	zasady zabraniające nadużywania wyposażenia organizacji.

3. Jakiekolwiek naruszenie kodeksu postępowania przez wolontariusza pomocy UE jest traktowane zgodnie z polityką zarządzania organizacji wysyłającej.

4. Jeżeli naruszenie uznaje się za poważne wykroczenie, prowadzi to do wcześniejszego powrotu wolontariusza pomocy EU i, w razie potrzeby, zawiadomienia właściwych organizacji lub organów zawodowych lub prawnych o postępowaniu wolontariusza.

Artykuł 18

Ochrona dzieci i osób dorosłych szczególnej troski, w tym przez zerową tolerancję dla niegodziwego traktowania w celach seksualnych

1. Organizacje wysyłające i przyjmujące zobowiązują się przestrzegać polityki zerowej tolerancji dla jakiegokolwiek niegodziwego traktowania dzieci lub osób dorosłych szczególnej troski, w tym niegodziwego traktowania w celach seksualnych. Mają one możliwość zawiadamiania o niegodziwym traktowaniu, szybkiego i odpowiedniego radzenia sobie z incydentami, wspierania ofiar, zapobiegania wiktymizacji osób sygnalizujących nieprawidłowości oraz pociągnięcia sprawców do odpowiedzialności.

2. Organizacje wysyłające i przyjmujące zapobiegają nadużyciom poprzez proces selekcji wolontariuszy pomocy UE oraz ich wprowadzanie w obowiązki i szkolenie, poprzez tworzenie kultury otwartości i świadomości w odniesieniu do tej kwestii, a także przez przydzielanie wyraźnych obowiązków związanych z zarządzaniem i nadzorem.

3. Organizacja wysyłająca przeprowadza wszystkie prawnie wymagane ustawowe kontrole w celu dopuszczenia kandydatów na wolontariuszy do pracy z tymi grupami docelowymi.

4. Organizacje wysyłające i przyjmujące informują kandydatów na wolontariuszy lub wolontariuszy pomocy UE o ryzyku i zalecanych środkach zapobiegawczych w celu zapewnienia, aby nie dochodziło do nadużyć.

ROZDZIAŁ 7

PRZEPISY KOŃCOWE

Artykuł 19

Wejście w życie

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie trzeciego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w Brukseli dnia 24 października 2014 r.

W imieniu Komisji

José Manuel BARROSO

Przewodniczący

(1) Dz.U. L 122 z 24.4.2014, s. 1.

(2) https://www.youthpass.eu/pl/youthpass/

(3) https://europass.cedefop.europa.eu/editors/pl/esp/compose

(4) 2012/C 398/01.

(5) Dz.U. L 394 z 30.12.2006, s. 10.

(6) Dz.U. C 111 z 6.5.2008, s. 1.

(7) Dyrektywa 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 października 1995 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych i swobodnego przepływu tych danych (Dz.U. L 281 z 23.11.1995, s. 31).

(8) Rozporządzenie (WE) nr 45/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2000 r. o ochronie osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych przez instytucje i organy wspólnotowe i o swobodnym przepływie takich danych (Dz.U. L 8 z 12.1.2001, s. 1).

ZAŁĄCZNIK

Zakres kompetencji

1. Kompetencje przekrojowe wymagane w wielu sektorach wolontariatu i zatrudnienia, które nie są szczególnie przypisane do dziedziny pomocy humanitarnej

Kompetencja

Opis

1. Rozwój i podtrzymywanie stosunków opartych na współpracy

Praca z innymi

—	Świadomość i poszanowanie różnych stylów pracy oraz zdolność dostosowania się do nich.

—	Rozumienie i akceptacja swojej roli w zespole oraz wnoszenie pozytywnego i proaktywnego wkładu w osiąganie celów przez zespół.

—	Dzielenie się przydatnymi informacjami i wiedzą z kolegami i w stosownych przypadkach z szerszym gronem.

—	Podejmowanie konstruktywnych działań w celu rozwiązywania wszelkich pojawiających się konfliktów.

Komunikacja

—	Skuteczne komunikowanie się z innymi członkami zespołu i z innymi osobami spoza zespołu.

—	Aktywne słuchanie informacji dotyczących nowych i odmiennych perspektyw oferowanych przez innych członków zespołu.

—	Wykorzystywanie szeregu środków komunikacji (takich jak komunikacja osobista, telefon, e-mail), w tym komunikacji niewerbalnej, dostosowanej do lokalnego kontekstu i sytuacji.

2. Sposób myślenia związany z wolontariatem

—	Uznanie gratyfikującego charakteru pracy wolontariusza.

—	Rozumienie pojęcia wolontariatu i aktywności obywatelskiej oraz ich roli w społeczeństwie, a także posiadanie opinii na ich temat.

—	Gotowość wnoszenia wkładu bez otrzymywania gratyfikacji finansowej.

—	Zaangażowanie w wykonywanie otrzymanych zadań i wykonywanie ich z jak najlepszym wykorzystaniem swoich zdolności, nawet bez gratyfikacji finansowej.

—	Dążenie do wnoszenia wkładu do organizacji jako wolontariusz i udzielanie pomocy beneficjentom (tj. społecznościom lokalnym).

3. Samozarządzanie pod presją i w zmiennym środowisku

Samoświadomość i odporność

—	Zdolność radzenia sobie ze stresem i pokonywania trudności.

—	Identyfikowanie źródeł stresu i znajomość sposobów minimalizacji ich negatywnego oddziaływania.

—	Gotowość do rozmowy o stresie i trudnościach oraz poszukiwanie wsparcia w razie potrzeby.

—	Zdolność dostosowania się do warunków życia przy bardzo ograniczonych zasobach i niskim poziomie komfortu.

—	Dostosowywanie się ze spokojem do zmiennych sytuacji i ograniczeń oraz konstruktywne reagowanie na takie sytuacje i ograniczenia.

—	–Świadomość swoich mocnych stron i ograniczeń oraz ich –wpływu na swoją pracę.

Samodzielność

—	Samodzielne organizowanie swoich działań w miejscu pracy i w czasie wolnym.

—	Właściwe zarządzanie swoim dniem pracy i priorytetami.

—	Rozpoznawanie ograniczeń związanych ze swoim zakresem odpowiedzialności i w stosownych przypadkach informowanie osoby/osób na wyższym szczeblu odpowiedzialności.

Zarządzanie swoimi oczekiwaniami

—	Realistyczne zrozumienie swojego wkładu w organizację i pomoc oferowaną beneficjentom.

—	Dostosowywanie oczekiwań do zmiennych sytuacji.

Świadomość międzykulturowa

—	Unikanie stereotypów kulturowych.

—	Otwartość na różnice kulturowe i uwzględnianie ich.

—	Poszanowanie innych kultur i dostosowywanie swoich zachowań, aby unikać nieporozumień.

—	Zwracanie uwagi na komunikację niewerbalną w kontekście wielokulturowym.

—	Przyjmowanie pozbawionego osądu podejścia do różnych przekonań, konwencji społecznych i wartości.

—	Okazywanie empatii i wrażliwości.

4. Wykazywanie cech przywódczych

—	Motywowanie innych członków zespołu (lokalnego lub międzynarodowego) do wykonania zadania.

—	Wzmacnianie pozycji innych osób w celu przyjmowania przez nie odpowiedzialności w zakresie ich działań.

—	Aktywne słuchanie innych osób.

—	Wzbudzanie zaufania u innych osób.

W przypadku pełnienia funkcji kierowniczej:

—	Wyraźne formułowanie zadań do wykonania przez inne osoby oraz swoich oczekiwań wobec nich.

—	Sprawdzanie, czy zostały one zrozumiane.

—	Przekazywanie informacji zwrotnej i uznawanie wkładu wnoszonego przez inne osoby.

—	Podejmowanie decyzji, które odzwierciedlają poziom ryzyka związanego z danym działaniem w stosunku do jego pilności.

5. Osiąganie rezultatów

Osiąganie bezpośrednich rezultatów działania i postępów w budowaniu zdolności oraz komunikowanie na ich temat

—	Przyjmowanie podejścia „can-do” i wykazywanie postawy proaktywnej.

—	Identyfikowanie krytycznych ulepszeń niezbędnych do zapewnienia trwałości wyników.

—	Skuteczne przekazywanie informacji o rezultatach.

—	Identyfikowanie osób, od których oczekuje się, że będą uczyć się na podstawie wniesionego wkładu i dążenie do umożliwienia osobom, od których oczekuje się utrzymania wyników, zrozumienia wykonanej pracy.

—	Poszukiwanie rozwiązań.

—	Podejmowanie działań w celu rozwiązywania wszelkich pojawiających się konfliktów.

W przypadku pełnienia szczególnej funkcji w budowaniu zdolności:

—	Znajomość i stosowanie różnych metod budowania zdolności organizacyjnych w warunkach ograniczonych zasobów.

—	Znajomość i stosowanie metod i narzędzi oceny potrzeb w celu identyfikacji docelowych obszarów budowania zdolności.

Odpowiedzialność

—	Ukierunkowanie na dostarczanie rezultatów w terminie.

—	Zabieganie o informacje zwrotne i podejmowanie działań w oparciu o otrzymane informacje zwrotne.

—	Kierowanie sprawozdań do właściwej osoby/osób.

—	Kwestionowanie decyzji i zachowań, które naruszają kodeks postępowania organizacji lub inne właściwe normy humanitarne.

2. Szczegółowe kompetencje wymagane w przypadku inicjatywy „Wolontariusze pomocy UE” i szerzej rozumianej pomocy humanitarnej.

Kompetencja

Opis

6. Zrozumienie humanitarnego kontekstu inicjatywy „Wolontariusze pomocy UE” i stosowanie zasad humanitarnych

—	Wykazywanie zrozumienia systemu pomocy humanitarnej, różnych zaangażowanych podmiotów i powiązań między polityką pomocy humanitarnej a innymi politykami zewnętrznymi, w szczególności z perspektywy UE.

—	Stosowanie ze zrozumieniem zasad teoretycznych i wspólnych sposobów postępowania leżących u podstaw działalności humanitarnej.

—	Wykazywanie zrozumienia odpowiednich norm i kodeksów postępowania w zakresie pomocy humanitarnej, w tym związanych z odpowiedzialnością i zarządzaniem jakością, oraz ram prawnych pomocy humanitarnej.

—	Wykazywanie zrozumienia etapów działań humanitarnych, w tym zapobiegania i przygotowania, zmniejszania ryzyka wystąpienia katastrof, zarządzania ryzykiem wystąpienia katastrof, reagowania i wychodzenia z sytuacji kryzysowych.

—	Wykazywanie zrozumienia teorii i praktyki związanej z pomocą, rozwojem i podejściem do kwestii odporności.

—	Uwzględnianie potrzeb, umiejętności, zdolności i doświadczenia osób dotkniętych klęskami żywiołowymi lub kryzysami humanitarnymi.

—	Rozumienie celów inicjatywy „Wolontariusze pomocy UE” i wpływu tych celów na swoją pracę w czasie oddelegowania.

—	Rozumienie procesu selekcji, szkolenia i delegowania.

—	Rozumienie roli wolontariusza i działań podejmowanych przed oddelegowaniem, w jego trakcie i po nim.

—	Stosowanie swojego zrozumienia celu tej inicjatywy w ramach szerszego kontekstu pomocy humanitarnej UE.

7. Działalność zawsze bezpieczna i zabezpieczona

—	Rozumienie znaczenia postępowania zgodnie z procedurami bezpieczeństwa organizacji w czasie oddelegowania.

—	Rozumienie i stosowanie zasady „nie szkodzić”.

—	Identyfikowanie czynników ryzyka i zapobieganie im w trakcie projektu.

—	Zdolność do działania w sytuacjach wystąpienia zagrożenia.

—	Zdolność zarządzania stresem związanym z incydentami w zakresie bezpieczeństwa.

—	Posiadanie umiejętności w zakresie pierwszej pomocy na poziomie podstawowym.

8. Zarządzanie projektami w kontekście akcji humanitarnych

—	Zdolność opisywania i analizowania różnych etapów cyklu projektowego w ramach pomocy humanitarnej, w tym oceny potrzeb, opracowywania wniosku głównego i budżetu, oraz realizacji, monitorowania i oceny projektu.

—	Rozumienie i stosowanie podstawowych zasad budżetowania i sporządzania wniosków.

—	Rozumienie i stosowanie podstawowych zasad finansowego zarządzania projektami.

—	Rozumienie i utrzymywanie przejrzystości procesów zarządzania projektami.

—	Rozumienie i stosowanie podstawowych zasad zarządzania wynikami oraz ich monitorowania i oceny.

9. Komunikacja i popieranie

—	Świadomość strategii komunikacji inicjatywy „Wolontariusze pomocy UE”, aktywne zaangażowanie w tę strategię i wypełnianie swojej roli w jej realizacji.

—	W stosownych przypadkach wyraźne opowiadanie się za wartościami organizacyjnymi i za wartościami inicjatywy „Wolontariusze pomocy UE”.

—	Identyfikowanie głównych, drugorzędnych i krytycznych zainteresowanych stron w lokalnych kontekście humanitarnym.

—	Rozumienie i stosowanie narzędzi wykorzystywanych do mobilizowania wsparcia międzynarodowych i lokalnych zainteresowanych stron dla pomocy humanitarnej w obszarze swojej pracy.

—	Formułowanie jasnych i opartych na dowodach argumentów w popieraniu inicjatywy oraz opracowywanie skutecznej strategii komunikacyjnej.

3. Kompetencje techniczne wynikające z wiedzy specjalistycznej właściwej w kontekście pomocy humanitarnej.

Wolontariusze pomocy UE mogą posiadać kompetencje w następujących dziedzinach (wykaz niewyczerpujący):

—	finanse i rachunkowość

—	sprawy prawne

—	zarządzanie projektami i administracja

—	monitorowanie i ocena projektów

—	komunikacja (w tym public relations, eksponowanie znaczenia i popieranie działań)

—	logistyka i transport

—	zarządzanie zasobami ludzkimi i uczenie się

—	rozwój organizacyjny i budowanie zdolności

—	strategiczne kształtowanie polityki i planowanie

—	informowanie o ryzyku i technologia informacyjna

—	dostęp do wody i kanalizacji

—	ochrona i miejsce pobytu

—	żywność, żywienie i zdrowie

—	uchodźcy i osoby przesiedlone

—	zagadnienia dotyczące płci społeczno-kulturowej

—	ochrona dziecka

—	źródła utrzymania

—	łączenie pomocy doraźnej, odbudowy i rozwoju

—	zarządzanie ryzykiem związanym z klęskami żywiołowymi

—	budowanie odporności

—	dane i wiedza dotyczące katastrof

—	ocena ryzyka i podatności oraz mapowanie i analiza niestabilności i konfliktów

—	przystosowanie się do zmiany klimatu i zarządzanie oparte na ekosystemie

—	podnoszenie świadomości i edukacja

—	odporność obszarów miejskich i planowanie przestrzenne

—	rozwój oparty na społecznościach lokalnych

—	ochrona socjalna i zabezpieczenie

—	odporna działalność gospodarcza i infrastruktura, w tym ochrona infrastruktury krytycznej

—	finansowanie ryzyka

—	monitorowanie i systemy wczesnego ostrzegania

—	gotowość na wypadek klęsk żywiołowych i planowanie ewentualnościowe

—	ochrona ludności i działania w sytuacjach wyjątkowych

—	ocena po katastrofach i po konfliktach oraz przywracanie stanu sprzed katastrofy i konfliktu

—	usługi medyczne i paramedyczne

—	inżynieria

—	zarządzanie wolontariatem

31.12.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 373/24

DECYZJA NR 2/2014 WSPÓLNEGO KOMITETU DS. TRANSPORTU LOTNICZEGO UNIA EUROPEJSKA/SZWAJCARIA USTANOWIONEGO NA MOCY UMOWY MIĘDZY WSPÓLNOTĄ EUROPEJSKĄ A KONFEDERACJĄ SZWAJCARSKĄ W SPRAWIE TRANSPORTU LOTNICZEGO

z dnia 5 grudnia 2014 r.

zastępująca załącznik do umowy między Wspólnotą Europejską a Konfederacją Szwajcarską w sprawie transportu lotniczego

(2014/957/UE)

KOMITET DS. TRANSPORTU LOTNICZEGO UNIA EUROPEJSKA/SZWAJCARIA,

uwzględniając Umowę między Wspólnotą Europejską a Konfederacją Szwajcarską w sprawie transportu lotniczego, zwaną dalej „Umową”, w szczególności jej art. 23 ust. 4,

STANOWI, CO NASTĘPUJE:

Artykuł

Z dniem 1 lutego 2015 r. załącznik do niniejszej decyzji zastępuje załącznik do Umowy.

Sporządzono w Bernie dnia 5 grudnia 2014 r.

W imieniu Wspólnego Komitetu

Margus RAHUOJA

Przewodniczący Delegacji Unii Europejskiej

Peter MÜLLER

Przewodniczący Delegacji Szwajcarii

ZAŁĄCZNIK

Do celów niniejszej umowy:

—	na mocy Traktatu z Lizbony, który wszedł w życie dnia 1 grudnia 2009 r., Unia Europejska zastępuje Wspólnotę Europejską i jest jej następcą prawnym,

—

wszędzie tam, gdzie w aktach prawnych wymienionych w niniejszym załączniku znajdują się odniesienia do państw członkowskich Wspólnoty Europejskiej, zastąpionej Unią Europejską, lub wymóg nawiązania do nich, odniesienia te rozumiane są do celów Umowy jako mające zastosowanie jednakowo do Szwajcarii lub do wymogu nawiązania do Szwajcarii,

—	odniesienia do rozporządzeń Rady (EWG) nr 2407/92 i (EWG) nr 2408/92 dokonane w art. 4, 15, 18, 27 i 35 Umowy są rozumiane jako odniesienia do rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1008/2008,

—

bez uszczerbku dla postanowień art. 15 niniejszej Umowy, termin „wspólnotowy przewoźnik lotniczy”, stosowany w podanych poniżej dyrektywach i rozporządzeniach wspólnotowych, oznacza również przewoźnika lotniczego, który uzyskał koncesję i którego główne miejsce prowadzenia działalności oraz siedziba statutowa, jeżeli takowa istnieje, znajduje się w Szwajcarii, zgodnie z przepisami rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1008/2008. Wszelkie odniesienia do rozporządzenia (EWG) nr 2407/92 należy rozumieć jako odniesienia do rozporządzenia (WE) nr 1008/2008,

—	każde zawarte w poniższych aktach prawnych odesłanie do art. 81 i 82 Traktatu lub do art. 101 i 102 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej należy rozumieć jako odesłanie do art. 8 i 9 niniejszej umowy.

1. Liberalizacja lotnictwa i inne przepisy dotyczące lotnictwa cywilnego

Nr 1008/2008

Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 września 2008 r. w sprawie wspólnych zasad wykonywania przewozów lotniczych na terenie Wspólnoty

Nr 2000/79

Dyrektywa Rady z dnia 27 listopada 2000 r. dotycząca Europejskiego porozumienia w sprawie organizacji czasu pracy personelu pokładowego w lotnictwie cywilnym, zawartego przez Stowarzyszenie Europejskich Linii Lotniczych (AEA), Europejską Federację Pracowników Transportu (ETF), Europejskie Stowarzyszenie Cockpit (ECA), Stowarzyszenie Linii Lotniczych Regionów Europy (ERA) i Międzynarodowe Stowarzyszenie Przewoźników Lotniczych (IACA)

Nr 93/104

Dyrektywa Rady z dnia 23 listopada 1993 r. dotycząca niektórych aspektów organizacji czasu pracy, zmieniona:

—	dyrektywą 2000/34/WE

Nr 437/2003

Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 27 lutego 2003 r. w sprawie sprawozdań statystycznych w odniesieniu do przewozu lotniczego pasażerów, frachtu i poczty

Nr 1358/2003

Rozporządzenie Komisji z dnia 31 lipca 2003 r. wykonujące rozporządzenie (WE) nr 437/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie sprawozdań statystycznych w odniesieniu do przewozu lotniczego pasażerów, frachtu i poczty oraz zmieniające jego załączniki I i II

Nr 785/2004

Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 21 kwietnia 2004 r. w sprawie wymogów w zakresie ubezpieczenia w odniesieniu do przewoźników lotniczych i operatorów statków powietrznych, zmienione:

—	rozporządzeniem Komisji (UE) nr 285/2010

Nr 95/93

Rozporządzenie Rady z dnia 18 stycznia 1993 r. w sprawie wspólnych zasad przydzielania czasu na start lub lądowanie w portach lotniczych Wspólnoty (art. 1–12), zmienione:

—	rozporządzeniem (WE) nr 793/2004

Nr 2009/12

Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 marca 2009 r. w sprawie opłat lotniskowych

Nr 96/67

Dyrektywa Rady z dnia 15 października 1996 r. w sprawie dostępu do rynku usług obsługi naziemnej w portach lotniczych Wspólnoty

(art. 1–9, 11–23 i 25)

Nr 80/2009

Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 14 stycznia 2009 r. w sprawie kodeksu postępowania dla komputerowych systemów rezerwacji i uchylające rozporządzenie Rady (EWG) nr 2299/89

2. Przepisy dotyczące konkurencji

Nr 1/2003

Rozporządzenie Rady z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. 81 i 82 Traktatu (art. 1–13, 15–45)

(W zakresie, w jakim to rozporządzenie jest istotne dla stosowania niniejszej umowy. Dodanie tego rozporządzenia nie narusza podziału zadań według niniejszej umowy.)

Nr 773/2004

Rozporządzenie Komisji z dnia 7 kwietnia 2004 r. odnoszące się do prowadzenia przez Komisję postępowań zgodnie z art. 81 i art. 82 Traktatu WE, zmienione:

—	rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1792/2006,

—	rozporządzeniem Komisji (WE) nr 622/2008

Nr 139/2004

Rozporządzenie Rady z dnia 20 stycznia 2004 r. w sprawie kontroli koncentracji przedsiębiorstw (rozporządzenie WE w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw)

(art. 1–18, art. 19 ust. 1–2 i art. 20–23)

W odniesieniu do art. 4 ust. 5 rozporządzenia w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw, w stosunkach między Wspólnotą Europejską a Szwajcarią stosuje się, co następuje:

(1)

W przypadku koncentracji określonej w art. 3 rozporządzenia (WE) nr 139/2004, która nie ma wymiaru wspólnotowego w rozumieniu art. 1 tego rozporządzenia i która może być rozpatrzona w ramach krajowego prawa konkurencji przynajmniej trzech państw członkowskich WE i Konfederacji Szwajcarskiej, osoby lub przedsiębiorstwa określone w art. 4 ust. 2 tego rozporządzenia mogą, przed zawiadomieniem właściwych organów, poinformować Komisję Europejską w drodze uzasadnionego wniosku, że koncentracja powinna zostać zbadana przez Komisję.

(2)	Komisja Europejska bezzwłocznie przekazuje Konfederacji Szwajcarskiej wszystkie wnioski złożone zgodnie z art. 4 ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 139/2004 oraz zgodnie z poprzednim ustępem.

(3)	Jeżeli Konfederacja Szwajcarska wyraziła sprzeciw co do wniosku o przekazanie sprawy, właściwe szwajcarskie organy ochrony konkurencji zachowują swoją kompetencję w sprawie i nie zostaje ona przekazana przez Konfederację Szwajcarską zgodnie z niniejszym ustępem.

W odniesieniu do terminów, o których mowa w art. 4 ust. 4 i 5, art. 9 ust. 2 i 6 oraz art. 22 ust. 2 rozporządzenia w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw:

(1)	Komisja Europejska bezzwłocznie przekazuje właściwym szwajcarskim organom ochrony konkurencji wszystkie odnośne dokumenty zgodnie z art. 4 ust. 4 i 5, art. 9 ust. 2 i 6 oraz art. 22 ust. 2.

(2)	Bieg terminów, o których mowa w art. 4 ust. 4 i 5, art. 9 ust. 2 i 6 oraz art. 22 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 139/2004, rozpoczyna się w odniesieniu do Konfederacji Szwajcarskiej wraz z otrzymaniem odnośnych dokumentów przez właściwe szwajcarskie organy ochrony konkurencji.

Nr 802/2004

Rozporządzenie Komisji z dnia 7 kwietnia 2004 r. w sprawie wykonania rozporządzenia Rady (WE) nr 139/2004 w sprawie kontroli koncentracji przedsiębiorstw (art. 1–24), zmienione:

—	rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1792/2006,

—	rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1033/2008,

—	rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) nr 1269/2013

Nr 2006/111

Dyrektywa Komisji z dnia 16 listopada 2006 r. w sprawie przejrzystości stosunków finansowych między państwami członkowskimi a przedsiębiorstwami publicznymi, a także w sprawie przejrzystości finansowej wewnątrz określonych przedsiębiorstw

Nr 487/2009

Rozporządzenie Rady z dnia 25 maja 2009 r. w sprawie stosowania art. 81 ust. 3 Traktatu do pewnych kategorii porozumień i uzgodnionych praktyk w sektorze transportu lotniczego

3. Bezpieczeństwo lotnictwa

Nr 216/2008

Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 lutego 2008 r. w sprawie wspólnych zasad w zakresie lotnictwa cywilnego i utworzenia Europejskiej Agencji Bezpieczeństwa Lotniczego oraz uchylające dyrektywę Rady 91/670/EWG, rozporządzenie (WE) nr 1592/2002 i dyrektywę 2004/36/WE, zmienione:

—	rozporządzeniem Komisji (WE) nr 690/2009,

—	rozporządzeniem (WE) nr 1108/2009,

—	rozporządzeniem Komisji (UE) nr 6/2013

Agencja korzysta z uprawnień nadanych jej na mocy przepisów rozporządzenia również w Szwajcarii.

Komisja korzysta również w Szwajcarii z nadanych jej uprawnień w zakresie decyzji podejmowanych na podstawie art. 11 ust. 2, art. 14 ust. 5 i 7, art. 24 ust. 5, art. 25 ust. 1, art. 38 ust. 3 lit. i), art. 39 ust. 1, art. 40 ust. 3, art. 41 ust. 3 i 5, art. 42 ust. 4, art. 54 ust. 1 i art. 61 ust. 3.

Niezależnie od dostosowania horyzontalnego zawartego w tiret drugim załącznika do umowy między Wspólnotą Europejską a Konfederacją Szwajcarską w sprawie transportu lotniczego, odniesień do „państw członkowskich” w art. 65 rozporządzenia lub w przepisach decyzji 1999/468/WE, o której mowa w tym artykule, nie należy rozumieć jako stosujących się do Szwajcarii.

Żadnego z przepisów rozporządzenia nie interpretuje się jako upoważniającego EASA do działania w imieniu Szwajcarii w ramach umów międzynarodowych w celach innych niż wsparcie Szwajcarii w wypełnianiu jej zobowiązań nałożonych takimi umowami.

Do celów niniejszej Umowy przepisy rozporządzenia należy czytać z następującymi dostosowaniami:

w art. 12 wprowadza się następujące zmiany:

(i)	w ust. 1 po słowie „Wspólnotą” dodaje się słowa „lub Szwajcarią”;

(ii)	w ust. 2 lit. a) po słowie „Wspólnotę” dodaje się słowa „lub Szwajcarią”;

(iii)

w ust. 2 skreśla się lit. b) i c);

(iv)

dodaje się ustęp w brzmieniu:

„3. Prowadząc negocjacje z państwem trzecim w celu zawarcia umowy, zgodnie z którą państwo członkowskie lub Agencja będzie mogła wystawiać certyfikaty na podstawie certyfikatów wystawianych przez władze lotnicze danego państwa trzeciego, Wspólnota podejmuje każdorazowo starania w celu uzyskania dla Szwajcarii oferty zawarcia podobnej umowy z danym państwem trzecim. Z kolei Szwajcaria podejmie starania w celu zawarcia z krajami trzecimi umów odpowiadających umowom zawartym przez Wspólnotę.”

;

b)	w art. 29 dodaje się ustęp w brzmieniu: „4. W drodze odstępstwa od art. 12 ust. 2 lit. a) warunków zatrudnienia innych pracowników Wspólnot Europejskich, obywatele Szwajcarii korzystający z pełni praw obywatelskich mogą zostać zatrudnieni przez Dyrektora Zarządzającego Agencji.” ;

c)	w art. 30 dodaje się ustęp w brzmieniu: „Szwajcaria stosuje w odniesieniu do Agencji Protokół w sprawie przywilejów i immunitetów Unii Europejskiej, stanowiący załącznik A do niniejszego załącznika, zgodnie z dodatkiem do załącznika A.” ;

d)	w art. 37 dodaje się ustęp w brzmieniu: „Szwajcaria w pełni uczestniczy w zarządzie i ma w nim te same prawa i obowiązki co państwa członkowskie Unii Europejskiej, poza prawem głosu.” ;

w art. 59 dodaje się ustęp w brzmieniu:

„12. Szwajcaria wnosi wkład finansowy, o którym mowa w ust. 1 lit. b), według poniższego wzoru:

S (0,2/100) + S [1 – (a + b)0,2/100]c/C

gdzie:

S	=	część budżetu Agencji niepokryta z opłat i należności wymienionych w ust. 1 lit. c) i d),
a	=	liczba państw stowarzyszonych,
b	=	liczba państw członkowskich UE,
c	=	wkład Szwajcarii do budżetu ICAO,
C	=	łączny wkład państw członkowskich UE i państw stowarzyszonych do budżetu ICAO.”

;

f)	w art. 61 dodaje się ustęp w brzmieniu: „Postanowienia dotyczące finansowej kontroli sprawowanej przez Wspólnotę w Szwajcarii w odniesieniu do uczestników działań Agencji są przedstawione w załączniku B do niniejszego załącznika.” ;

do załącznika II do rozporządzenia włącza się następujące statki powietrzne jako produkty objęte zakresem art. 2 ust. 3 lit. a) ppkt (ii) rozporządzenia Komisji (WE) nr 1702/2003 z dnia 24 września 2003 r. ustanawiającego zasady wykonawcze dla certyfikacji statków powietrznych i związanych z nimi wyrobów, części i wyposażenia w zakresie zdatności do lotu i ochrony środowiska oraz dla certyfikacji organizacji projektujących i produkujących (1):

A/c — [HB-IDJ] — typ CL600-2B19

A/c — [HB-IKR, HB-IMY, HB-IWY] — typ Gulfstream G-IV

A/c — [HB-IMJ, HB-IVZ, HB-JES] — typ Gulfstream G-V

A/c — [HB-XJF, HB-ZCW, HB-ZDF] — typ MD900.

Nr 1108/2009

Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 21 października 2009 r. zmieniające rozporządzenie (WE) nr 216/2008 w zakresie lotnisk, zarządzania ruchem lotniczym i służb żeglugi powietrznej oraz uchylające dyrektywę 2006/23/WE

Nr 805/2011

Rozporządzenie Komisji z dnia 10 sierpnia 2011 r. ustanawiające szczegółowe zasady licencjonowania kontrolerów ruchu lotniczego oraz wydawania określonych certyfikatów na podstawie rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 216/2008

Nr 1178/2011

Rozporządzenie Komisji z dnia 3 listopada 2011 r. ustanawiające wymagania techniczne i procedury administracyjne odnoszące się do załóg w lotnictwie cywilnym zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 216/2008, zmienione:

—	rozporządzeniem Komisji (UE) nr 290/2012,

—	rozporządzeniem Komisji (UE) nr 70/2014,

—	rozporządzeniem Komisji (UE) nr 245/2014

Nr 3922/91

Rozporządzenie Rady z dnia 16 grudnia 1991 r. w sprawie harmonizacji wymagań technicznych i procedur administracyjnych w dziedzinie lotnictwa cywilnego (art. 1–3, art. 4 ust. 2, art. 5–11 i art. 13), ostatnio zmienione:

—	rozporządzeniem (WE) nr 1899/2006,

—	rozporządzeniem (WE) nr 1900/2006,

—	rozporządzeniem Komisji (WE) nr 8/2008,

—	rozporządzeniem Komisji (WE) nr 859/2008

Nr 996/2010

Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 października 2010 r. w sprawie badania wypadków i incydentów w lotnictwie cywilnym oraz zapobiegania im oraz uchylające dyrektywę 94/56/WE

Nr 2003/42

Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 czerwca 2003 r. w sprawie zgłaszania zdarzeń w lotnictwie cywilnym (art. 1–12)

Nr 1321/2007

Rozporządzenie Komisji z dnia 12 listopada 2007 r. ustanawiające przepisy wykonawcze w zakresie włączania do centralnego archiwum informacji o zdarzeniach w lotnictwie cywilnym, których wymiana odbywa się zgodnie z dyrektywą 2003/42/WE Parlamentu Europejskiego i Rady

Nr 1330/2007

Rozporządzenie Komisji z dnia 24 września 2007 r. ustanawiające przepisy wykonawcze w zakresie przekazywania zainteresowanym stronom informacji o zdarzeniach w lotnictwie cywilnym, o których mowa w art. 7 ust. 2 dyrektywy 2003/42/WE Parlamentu Europejskiego i Rady

Nr 2042/2003

Rozporządzenie Komisji z dnia 20 listopada 2003 r. w sprawie nieprzerwanej zdatności do lotu statków powietrznych oraz wyrobów lotniczych, części i wyposażenia, a także w sprawie zezwoleń udzielanych instytucjom i personelowi zaangażowanym w takie zadania, zmienione:

—	rozporządzeniem Komisji (WE) nr 707/2006,

—	rozporządzeniem Komisji (WE) nr 376/2007,

—	rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1056/2008,

—	rozporządzeniem Komisji (UE) nr 127/2010,

—	rozporządzeniem Komisji (UE) nr 962/2010,

—	rozporządzeniem Komisji (UE) nr 1149/2011,

—	rozporządzeniem Komisji (UE) nr 593/2012

Nr 104/2004

Rozporządzenie Komisji z dnia 22 stycznia 2004 r. ustanawiające zasady w sprawie organizacji i składu komisji odwoławczej Europejskiej Agencji Bezpieczeństwa Lotniczego

Nr 2111/2005

Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 14 grudnia 2005 r. w sprawie ustanowienia wspólnotowego wykazu przewoźników lotniczych podlegających zakazowi wykonywania przewozów w ramach Wspólnoty i informowania pasażerów korzystających z transportu lotniczego o tożsamości przewoźnika lotniczego wykonującego przewóz oraz uchylające art. 9 dyrektywy 2004/36/WE

Nr 473/2006

Rozporządzenie Komisji z dnia 22 marca 2006 r. ustanawiające przepisy wykonawcze dotyczące wspólnotowego wykazu przewoźników lotniczych podlegających zakazowi wykonywania przewozów w ramach Wspólnoty określonemu w rozdziale II rozporządzenia (WE) nr 2111/2005 Parlamentu Europejskiego i Rady

Nr 474/2006

Rozporządzenie Komisji z dnia 22 marca 2006 r. ustanawiające wspólnotowy wykaz przewoźników lotniczych podlegających zakazowi wykonywania przewozów w ramach Wspólnoty określonemu w rozdziale II rozporządzenia (WE) nr 2111/2005 Parlamentu Europejskiego i Rady, ostatnio zmienione:

—	rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) nr 368/2014

Nr 1332/2011

Rozporządzenie Komisji z dnia 16 grudnia 2011 r. ustanawiające wspólne wymogi korzystania z przestrzeni powietrznej i procedury operacyjne w celu zapobiegania kolizjom w powietrzu

Nr 646/2012

Rozporządzenie wykonawcze Komisji z dnia 16 lipca 2012 r. ustanawiające przepisy wykonawcze dotyczące grzywien i okresowych kar pieniężnych nakładanych na podstawie rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 216/2008

Nr 748/2012

Rozporządzenie Komisji z dnia 3 sierpnia 2012 r. ustanawiające zasady wykonawcze dla certyfikacji statków powietrznych i związanych z nimi wyrobów, części i wyposażenia w zakresie zdatności do lotu i ochrony środowiska oraz dla certyfikacji organizacji projektujących i produkujących, zmienione:

—	rozporządzeniem Komisji (UE) nr 7/2013,

—	rozporządzeniem Komisji (UE) nr 69/2014

Nr 965/2012

Rozporządzenie Komisji z dnia 5 października 2012 r. ustanawiające wymagania techniczne i procedury administracyjne odnoszące się do operacji lotniczych zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 216/2008, zmienione:

—	rozporządzeniem Komisji (UE) nr 800/2013,

—	rozporządzeniem Komisji (UE) nr 71/2014,

—	rozporządzeniem Komisji (UE) nr 83/2014,

—	rozporządzeniem Komisji (UE) nr 379/2014

Nr 2012/780

Decyzja Komisji z dnia 5 grudnia 2012 r. w sprawie praw dostępu do europejskiego centralnego archiwum zaleceń dotyczących bezpieczeństwa oraz odpowiedzi otrzymanych w związku z tymi zaleceniami, ustanowionego na podstawie art. 18 ust. 5 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 996/2010 w sprawie badania wypadków i incydentów w lotnictwie cywilnym oraz zapobiegania im oraz uchylającego dyrektywę 94/56/WE

Nr 628/2013

Rozporządzenie wykonawcze Komisji z dnia 28 czerwca 2013 r. w sprawie metod pracy stosowanych przez Europejską Agencję Bezpieczeństwa Lotniczego przy prowadzeniu inspekcji standaryzacyjnych i monitorowaniu stosowania przepisów rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 216/2008 oraz uchylające rozporządzenie Komisji (WE) nr 736/2006

Nr 139/2014

Rozporządzenie Komisji z dnia 12 lutego 2014 r. ustanawiające wymagania oraz procedury administracyjne dotyczące lotnisk zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 216/2008

Nr 319/2014

Rozporządzenie Komisji z dnia 27 marca 2014 r. w sprawie opłat i honorariów pobieranych przez Europejską Agencję Bezpieczeństwa Lotniczego oraz uchylające rozporządzenie (WE) nr 593/2007

Nr 452/2014

Rozporządzenie Komisji z dnia 29 kwietnia 2014 r. ustanawiające wymagania techniczne i procedury administracyjne dotyczące operacji lotniczych wykonywanych przez operatorów z państw trzecich zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 216/2008

4. Ochrona lotnictwa

Nr 300/2008

Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 marca 2008 r. w sprawie wspólnych zasad w dziedzinie ochrony lotnictwa cywilnego i uchylające rozporządzenie (WE) nr 2320/2002

Nr 272/2009

Rozporządzenie Komisji z dnia 2 kwietnia 2009 r. uzupełniające wspólne podstawowe normy ochrony lotnictwa cywilnego określone w załączniku do rozporządzenia (WE) 300/2008 Parlamentu Europejskiego i Rady, zmienione:

—	rozporządzeniem Komisji (UE) nr 297/2010,

—	rozporządzeniem Komisji (UE) nr 720/2011,

—	rozporządzeniem Komisji (UE) nr 1141/2011,

—	rozporządzeniem Komisji (UE) nr 245/2013

Nr 1254/2009

Rozporządzenie Komisji z dnia 18 grudnia 2009 r. ustanawiające kryteria pozwalające państwom członkowskim na odstępstwo od wspólnych podstawowych norm ochrony lotnictwa cywilnego i przyjęcie alternatywnych środków w zakresie ochrony

Nr 18/2010

Rozporządzenie Komisji z dnia 8 stycznia 2010 r. zmieniające rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 300/2008 w zakresie specyfikacji dla krajowych programów kontroli jakości w dziedzinie ochrony lotnictwa cywilnego

Nr 72/2010

Rozporządzenie Komisji z dnia 26 stycznia 2010 r. ustanawiające procedury przeprowadzania inspekcji Komisji w zakresie ochrony lotnictwa

Nr 185/2010

Rozporządzenie Komisji z dnia 4 marca 2010 r. ustanawiające szczegółowe środki w celu wprowadzenia w życie wspólnych podstawowych norm ochrony lotnictwa cywilnego, zmienione:

—	rozporządzeniem Komisji (UE) nr 357/2010,

—	rozporządzeniem Komisji (UE) nr 358/2010,

—	rozporządzeniem Komisji (UE) nr 573/2010,

—	rozporządzeniem Komisji (UE) nr 983/2010,

—	rozporządzeniem Komisji (UE) nr 334/2011,

—	rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) nr 859/2011,

—	rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) nr 1087/2011,

—	rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) nr 1147/2011,

—	rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) nr 173/2012,

—	rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) nr 711/2012,

—	rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) nr 1082/2012,

—	rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) nr 104/2013,

—	rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) nr 246/2013,

—	rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) nr 654/2013,

—	rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) nr 1103/2013,

—	rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) nr 1116/2013,

—	rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) nr 278/2014,

—	rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) nr 687/2014

Nr 2010/774

Decyzja Komisji z dnia 13 kwietnia 2010 r. ustanawiająca szczegółowe środki w celu wprowadzenia w życie wspólnych podstawowych norm ochrony lotnictwa cywilnego, zawierające informacje, o których mowa w art. 18 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 300/2008, zmieniona:

—	decyzją Komisji C(2010) 2604,

—	decyzją Komisji C(2010) 3572,

—	decyzją Komisji C(2010) 9139,

—	decyzją wykonawczą Komisji C(2011) 5862,

—	decyzją wykonawczą Komisji C(2011) 8042,

—	decyzją wykonawczą Komisji C(2011) 9407,

—	decyzją wykonawczą Komisji C(2012) 1228,

—	decyzją wykonawczą Komisji C(2012) 5672,

—	decyzją wykonawczą Komisji C(2012) 5880,

—	decyzją wykonawczą Komisji C(2013) 1587,

—	decyzją wykonawczą Komisji C(2013) 2045,

—	decyzją wykonawczą Komisji C(2013) 4180,

—	decyzją wykonawczą Komisji C(2013) 7275,

—	decyzją wykonawczą Komisji C(2014) 1200,

—	decyzją wykonawczą Komisji C(2014) 1635,

—	decyzją wykonawczą Komisji C(2014) 3870,

—	decyzją wykonawczą Komisji C(2014) 4054

Nr 2013/511

Decyzja wykonawcza Komisji z dnia 4 lutego 2013 r. w odniesieniu do kontroli bezpieczeństwa pasażerów i osób niebędących pasażerami za pomocą urządzeń do wykrywania śladowych ilości materiałów wybuchowych (ETD) w połączeniu z ręcznymi wykrywaczami metali (HHMD)

5. Zarządzanie ruchem lotniczym

Nr 549/2004

Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 10 marca 2004 r. ustanawiające ramy tworzenia Jednolitej Europejskiej Przestrzeni Powietrznej (rozporządzenie ramowe), zmienione:

—	rozporządzeniem (WE) nr 1070/2009

Komisji przysługują w Szwajcarii uprawnienia przyznane jej zgodnie z art. 6, 8, 10, 11 i 12.

W art. 10 wprowadza się następujące zmiany:

w ust. 2 słowa „na szczeblu wspólnotowym” zastępuje się słowami „na szczeblu wspólnotowym wraz ze Szwajcarią”.

Niezależnie od dostosowania horyzontalnego, zawartego w tiret drugim załącznika do Umowy między Wspólnotą Europejską a Konfederacją Szwajcarską w sprawie transportu lotniczego, odniesień do „państw członkowskich” w art. 5 rozporządzenia (WE) nr 549/2004 lub w przepisach decyzji 1999/468/WE, o której mowa w tym artykule, nie należy rozumieć jako stosujących się do Szwajcarii.

Nr 550/2004

Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 10 marca 2004 r. w sprawie zapewniania służb żeglugi powietrznej w Jednolitej Europejskiej Przestrzeni Powietrznej (rozporządzenie w sprawie zapewniania służb), zmienione:

—	rozporządzeniem (WE) nr 1070/2009

Komisji przysługują w Szwajcarii uprawnienia przyznane jej zgodnie z art. 9a, 9b, 15a, 16 i 17.

Do celów niniejszej Umowy przepisy rozporządzenia należy czytać z następującymi dostosowaniami:

a)	w art. 3 wprowadza się następujące zmiany: w ust. 2 po słowie „Wspólnoty” dodaje się słowa „i Szwajcarii”;

b)	w art. 7 wprowadza się następujące zmiany: w ust. 1 i 6 po słowie „Wspólnoty” dodaje się słowa „i Szwajcarii”;

c)	w art. 8 wprowadza się następujące zmiany: w ust. 1 po słowie „Wspólnoty” dodaje się słowa „i Szwajcarii”;

d)	w art. 10 wprowadza się następujące zmiany: w ust. 1 po słowie „Wspólnoty” dodaje się słowa „i Szwajcarii”;

e)	art. 16 ust. 3 otrzymuje brzmienie: „3. Komisja kieruje swoją decyzję do państw członkowskich oraz informuje o niej instytucję zapewniającą służby w zakresie, w jakim jej to prawnie dotyczy.”

Nr 551/2004

Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 10 marca 2004 r. w sprawie organizacji i użytkowania przestrzeni powietrznej w Jednolitej Europejskiej Przestrzeni Powietrznej (Rozporządzenie w sprawie przestrzeni powietrznej), zmienione:

—	rozporządzeniem (WE) nr 1070/2009

Komisji przysługują w Szwajcarii uprawnienia przyznane jej zgodnie z art. 3a, 6 i 10.

Nr 552/2004

Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 10 marca 2004 r. w sprawie interoperacyjności Europejskiej Sieci Zarządzania Ruchem Lotniczym (rozporządzenie w sprawie interoperacyjności), zmienione:

—	rozporządzeniem (WE) nr 1070/2009

Komisji przysługują w Szwajcarii uprawnienia przyznane jej zgodnie z art. 4, 7 i art. 10 ust. 3.

Do celów niniejszej Umowy przepisy rozporządzenia należy czytać z następującymi dostosowaniami:

a)	w art. 5 wprowadza się następujące zmiany: w ust. 2 po słowie „Wspólnocie” dodaje się słowa „lub Szwajcarii”;

b)	w art. 7 wprowadza się następujące zmiany: w ust. 4 po słowie „Wspólnocie” dodaje się słowa „lub Szwajcarii”;

c)	w załączniku III wprowadza się następujące zmiany: w sekcji 3 tiret drugie i ostatnie po słowie „Wspólnocie” dodaje się słowa „lub Szwajcarii”.

Nr 2150/2005

Rozporządzenie Komisji z dnia 23 grudnia 2005 r. ustanawiające wspólne zasady elastycznego użytkowania przestrzeni powietrznej

Nr 1033/2006

Rozporządzenie Komisji z dnia 4 lipca 2006 r. ustanawiające wymogi dla procedur w zakresie przetwarzania planów lotu w fazie poprzedzającej lot dla Jednolitej Europejskiej Przestrzeni Powietrznej, zmienione:

—	rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) nr 923/2012,

—	rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) nr 428/2013

Nr 1032/2006

Rozporządzenie Komisji z dnia 6 lipca 2006 r. ustanawiające wymagania dla automatycznych systemów wymiany danych lotniczych dla celów powiadamiania, koordynacji i przekazywania kontroli nad lotem pomiędzy organami kontroli ruchu lotniczego, zmienione:

—	rozporządzeniem Komisji (WE) nr 30/2009

Nr 1794/2006

Rozporządzenie Komisji z dnia 6 grudnia 2006 r. ustanawiające wspólny schemat opłat za korzystanie ze służb żeglugi powietrznej, zmienione:

—	rozporządzeniem Komisji (UE) nr 1191/2010,

—	rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) nr 923/2012

Nr 730/2006

Rozporządzenie Komisji z dnia 11 maja 2006 r. w sprawie klasyfikacji przestrzeni powietrznej i możliwości wykonywania lotów z widocznością w przestrzeni powietrznej powyżej poziomu lotu FL 195, zmienione:

—	rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) nr 923/2012

Nr 219/2007

Rozporządzenie Rady z dnia 27 lutego 2007 r. w sprawie utworzenia wspólnego przedsięwzięcia w celu opracowania europejskiego systemu zarządzania ruchem lotniczym nowej generacji (SESAR), zmienione:

—	rozporządzeniem Rady (WE) nr 1361/2008,

—	rozporządzeniem Rady (WE) nr 721/2014

Nr 633/2007

Rozporządzenie Komisji z dnia 7 czerwca 2007 r. ustanawiające wymagania w zakresie stosowania protokołu przesyłania komunikatów lotniczych do celów powiadamiania, koordynowania i przekazywania lotów pomiędzy organami kontroli ruchu lotniczego, zmienione:

—	rozporządzeniem Komisji (UE) nr 283/2011

Nr 482/2008

Rozporządzenie Komisji z dnia 30 maja 2008 r. ustanawiające system zapewnienia bezpieczeństwa oprogramowania do stosowania przez instytucje zapewniające służby żeglugi powietrznej oraz zmieniające załącznik II do rozporządzenia (WE) nr 2096/2005

Nr 29/2009

Rozporządzenie Komisji z dnia 16 stycznia 2009 r. ustanawiające wymogi dla usług łącza danych w jednolitej europejskiej przestrzeni powietrznej, zmienione:

—	rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) nr 441/2014

Do celów niniejszej Umowy przepisy rozporządzenia należy czytać z następującym dostosowaniem:

w załączniku I część A dodaje się „Switzerland UIR”.

Nr 262/2009

Rozporządzenie Komisji z dnia 30 marca 2009 r. ustanawiające wymogi w zakresie skoordynowanego przydziału i stosowania kodów interrogatorów modu S dla jednolitej europejskiej przestrzeni powietrznej

Nr 73/2010

Rozporządzenie Komisji z dnia 26 stycznia 2010 r. ustanawiające wymagania dotyczące jakości danych i informacji lotniczych dla jednolitej europejskiej przestrzeni powietrznej

Nr 255/2010

Rozporządzenie Komisji z dnia 25 marca 2010 r. ustanawiające wspólne zasady zarządzania przepływem ruchu lotniczego, zmienione:

—	rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) nr 923/2012

Nr 691/2010

Rozporządzenie Komisji z dnia 29 lipca 2010 r. ustanawiające system skuteczności działania dla służb żeglugi powietrznej i funkcji sieciowych oraz zmieniające rozporządzenie (WE) nr 2096/2005 ustanawiające wspólne wymogi dotyczące zapewniania służb żeglugi powietrznej, ostatnio zmienione:

—	rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) nr 1216/2011

Środki naprawcze przyjęte przez Komisję na mocy art. 14 ust. 3 rozporządzenia są wiążące dla Szwajcarii po ich przyjęciu w drodze decyzji Wspólnego Komitetu.

Nr C(2010) 5134

Decyzja Komisji z dnia 29 lipca 2010 r. ustanawiająca organ oceny skuteczności działania dla jednolitej europejskiej przestrzeni powietrznej

Nr 2014/672

Decyzja wykonawcza Komisji z dnia 24 września 2014 r. w sprawie przedłużenia okresu, na jaki wyznaczony został organ weryfikujący skuteczność działania w ramach jednolitej europejskiej przestrzeni powietrznej

Nr 176/2011

Rozporządzenie Komisji z dnia 24 lutego 2011 r. w sprawie informacji wymaganych przed ustanowieniem i zmianą funkcjonalnego bloku przestrzeni powietrznej

Nr 2011/121

Decyzja Komisji z dnia 21 lutego 2011 r. ustanawiająca ogólnounijne cele w zakresie skuteczności działania oraz stany alarmowe dla zapewniania służb żeglugi powietrznej na lata 2012–2014

Nr 677/2011

Rozporządzenie Komisji z dnia 7 lipca 2011 r. ustanawiające szczegółowe przepisy wykonawcze dotyczące funkcji sieciowych zarządzania ruchem lotniczym (ATM) oraz zmieniające rozporządzenie (UE) nr 691/2010

Nr 2011/4130

Decyzja Komisji z dnia 7 lipca 2011 r. w sprawie wyznaczenia menedżera sieci ds. funkcji sieciowych zarządzania ruchem lotniczym (ATM) w jednolitej europejskiej przestrzeni powietrznej

Nr 1034/2011

Rozporządzenie wykonawcze Komisji z dnia 17 października 2011 r. w sprawie nadzoru nad bezpieczeństwem w zarządzaniu ruchem lotniczym i służbach żeglugi powietrznej oraz zmieniające rozporządzenie (UE) nr 691/2010

Nr 1035/2011

Rozporządzenie wykonawcze Komisji z dnia 17 października 2011 r. ustanawiające wspólne wymogi dotyczące zapewniania służb żeglugi powietrznej oraz zmieniające rozporządzenia (WE) nr 482/2008 i (UE) nr 691/2010, zmienione:

—	rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) nr 923/2012,

—	rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) nr 448/2014

Nr 1206/2011

Rozporządzenie wykonawcze Komisji z dnia 22 listopada 2011 r. ustanawiające wymogi dotyczące identyfikacji statków powietrznych do celów dozorowania w jednolitej europejskiej przestrzeni powietrznej

Do celów niniejszej Umowy przepisy rozporządzenia należy czytać z następującym dostosowaniem:

W załączniku I dodaje się „Switzerland UIR”.

Nr 1207/2011

Rozporządzenie wykonawcze Komisji z dnia 22 listopada 2011 r. ustanawiające wymogi dotyczące skuteczności działania i interoperacyjności systemów dozorowania w jednolitej europejskiej przestrzeni powietrznej

Nr 923/2012

Rozporządzenie wykonawcze Komisji z dnia 26 września 2012 r. ustanawiające wspólne zasady w odniesieniu do przepisów lotniczych i operacyjnych dotyczących służb i procedur żeglugi powietrznej oraz zmieniające rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 1035/2011 oraz rozporządzenia (WE) nr 1265/2007, (WE) nr 1794/2006, (WE) nr 730/2006, (WE) nr 1033/2006 i (UE) nr 255/2010

Nr 1079/2012

Rozporządzenie wykonawcze Komisji z dnia 16 listopada 2012 r. ustanawiające wymogi dotyczące separacji międzykanałowej w łączności głosowej dla jednolitej europejskiej przestrzeni powietrznej, zmienione:

—	rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) nr 657/2013

Nr 390/2013

Rozporządzenie wykonawcze Komisji z dnia 3 maja 2013 r. ustanawiające system skuteczności działania dla służb żeglugi powietrznej i funkcji sieciowych

Nr 391/2013

Rozporządzenie wykonawcze Komisji z dnia 3 maja 2013 r. ustanawiające wspólny system opłat za korzystanie ze służb żeglugi powietrznej

Nr 409/2013

Rozporządzenie wykonawcze Komisji z dnia 3 maja 2013 r. w sprawie definicji wspólnych projektów, ustanowienia systemu zarządzania i określenia zachęt wspierających wdrożenie europejskiego centralnego planu zarządzania ruchem lotniczym

Nr 2014/132

Decyzja wykonawcza Komisji z dnia 11 marca 2014 r. ustanawiająca ogólnounijne docelowe parametry skuteczności działania dla sieci zarządzania ruchem lotniczym oraz progi alarmowe na drugi okres odniesienia obejmujący lata 2015–2019

Nr 716/2014

Rozporządzenie wykonawcze Komisji z dnia 27 czerwca 2014 r. w sprawie ustanowienia wspólnego projektu pilotażowego wspierającego realizację centralnego planu zarządzania ruchem lotniczym w Europie

6. Środowisko naturalne i poziom hałasu

Nr 2002/30

Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 26 marca 2002 r. w sprawie ustanowienia zasad i procedur w odniesieniu do wprowadzenia ograniczeń odnoszących się do poziomu hałasu w portach lotniczych Wspólnoty (artykuły 1–12 i 14–18)

(Stosuje się zmiany w załączniku I wynikające z załącznika II, rozdział 8 (Polityka transportowa), sekcja G (Transport powietrzny) pkt 2 Aktu dotyczącego warunków przystąpienia Republiki Czeskiej, Republiki Estońskiej, Republiki Cypryjskiej, Republiki Łotewskiej, Republiki Litewskiej, Republiki Węgierskiej, Republiki Malty, Rzeczypospolitej Polskiej, Republiki Słowenii i Republiki Słowackiej oraz dostosowań w Traktatach stanowiących podstawę Unii Europejskiej).

Nr 89/629

Dyrektywa Rady z dnia 4 grudnia 1989 r. w sprawie ograniczenia emisji hałasu z cywilnych poddźwiękowych samolotów odrzutowych

(art. 1–8)

Nr 2006/93

Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 grudnia 2006 r. w sprawie określenia zasad wykonywania operacji przez samoloty objęte częścią II rozdział 3 tom 1 załącznika 16 do Konwencji o międzynarodowym lotnictwie cywilnym, wydanie 2 (1988 rok)

7. Ochrona konsumentów

Nr 90/314

Dyrektywa Rady z dnia 13 czerwca 1990 r. w sprawie zorganizowanych podróży, wakacji i wycieczek

(art. 1–10)

Nr 93/13

Dyrektywa Rady z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich

(art. 1–11)

Nr 2027/97

Rozporządzenie Rady z dnia 9 października 1997 r. w sprawie odpowiedzialności przewoźnika lotniczego z tytułu wypadków lotniczych (art. 1–8), zmienione:

—	rozporządzeniem (WE) nr 889/2002

Nr 261/2004

Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. ustanawiające wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów, uchylające rozporządzenie (EWG) nr 295/91

(art. 1–18)

Nr 1107/2006

Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 5 lipca 2006 r. w sprawie praw osób niepełnosprawnych oraz osób o ograniczonej sprawności ruchowej podróżujących drogą lotniczą

8. Różne

Nr 2003/96

Dyrektywa Rady z dnia 27 października 2003 r. w sprawie restrukturyzacji wspólnotowych przepisów ramowych dotyczących opodatkowania produktów energetycznych i energii elektrycznej

(art. 14 ust. 1 lit. b) i art. 14 ust. 2)

9. Załączniki:

A: Protokół w sprawie przywilejów i immunitetów Unii Europejskiej

B: Postanowienia w sprawie kontroli finansowej dotyczącej szwajcarskich uczestników działań Europejskiej Agencji Bezpieczeństwa Lotniczego

(1) Dz.U. L 243 z 27.9.2003, s. 6.

ZAŁĄCZNIK A

PROTOKÓŁ W SPRAWIE PRZYWILEJÓW I IMMUNITETÓW UNII EUROPEJSKIEJ

WYSOKIE UMAWIAJĄCE SIĘ STRONY,

MAJĄC NA UWADZE, że zgodnie z art. 343 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej i art. 191 Traktatu ustanawiającego Europejską Wspólnotę Energii Atomowej, Unia Europejska i EWEA korzystają na terytoriach państw członkowskich z przywilejów i immunitetów niezbędnych do wykonywania ich zadań,

UZGODNIŁY następujące postanowienia, które są dołączone do Traktatu o Unii Europejskiej, Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej i Traktatu ustanawiającego Europejską Wspólnotę Energii Atomowej:

ROZDZIAŁ I

MIENIE, FUNDUSZE, AKTYWA I OPERACJE UNII EUROPEJSKIEJ

Artykuł 1

Lokale i budynki Unii są nietykalne. Nie podlegają rewizji, rekwizycji, konfiskacie ani wywłaszczeniu. Mienie i aktywa Unii nie podlegają żadnym środkom przymusu administracyjnego lub sądowego bez upoważnienia Trybunału Sprawiedliwości.

Artykuł 2

Archiwa Unii są nietykalne.

Artykuł 3

Unia, jej aktywa, przychody i inne mienie są zwolnione z wszelkich podatków bezpośrednich.

Rządy państw członkowskich, wszędzie tam, gdzie jest to możliwe, podejmują stosowne środki w celu umorzenia lub zwrotu kwoty podatków pośrednich lub podatków z tytułu sprzedaży wliczonych w cenę mienia ruchomego i nieruchomego, w przypadku gdy Unia dokonuje, do celów użytku służbowego, poważnych zakupów, których cena zawiera tego typu podatki. Jednakże stosowanie tych postanowień nie może spowodować zakłócenia konkurencji w obrębie Unii.

Zwolnień nie udziela się w stosunku do podatków i opłat, których wysokość stanowi jedynie wynagrodzenie za korzystanie z usługi użyteczności publicznej.

Artykuł 4

Unia jest zwolniona z wszelkich ceł, zakazów i ograniczeń przywozowych i wywozowych w stosunku do produktów przeznaczonych do ich użytku służbowego: produkty przywiezione w ten sposób mogą zostać sprzedane, odpłatnie lub nieodpłatnie, na terytorium kraju, do którego zostały przywiezione, wyłącznie na warunkach określonych przez rząd tego kraju.

Unia jest także zwolniona z wszelkich ceł, zakazów i ograniczeń przywozowych i wywozowych w odniesieniu do swoich publikacji.

ROZDZIAŁ II

KOMUNIKACJA I LAISSEZ-PASSER

Artykuł 5

W celu komunikacji służbowej i przekazywania wszelkich dokumentów, instytucje Unii korzystają na terytorium każdego państwa członkowskiego z przywilejów przyznawanych przez dane państwo placówkom dyplomatycznym.

Korespondencja służbowa i inne środki komunikacji służbowej instytucji Unii nie podlegają cenzurze.

Artykuł 6

Laissez-passer w postaci, która zostanie określona przez Radę stanowiącą zwykłą większością, a które władze państwa członkowskiego uznają za ważny dokument podróży, mogą być wystawiane członkom i pracownikom instytucji Unii przez szefów tych instytucji. Takie laissez-passer wydawane są urzędnikom i innym pracownikom na warunkach określonych w regulaminie pracowniczym urzędników i warunkach zatrudnienia innych pracowników Unii.

Komisja może zawierać umowy umożliwiające uznawanie laissez-passer jako ważnych dokumentów podróży na terytorium państw trzecich.

ROZDZIAŁ III

POSŁOWIE DO PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO

Artykuł 7

Swoboda przemieszczania się członków Parlamentu Europejskiego podróżujących do lub z miejsca obrad Parlamentu Europejskiego nie podlega żadnym ograniczeniom administracyjnym lub innym.

Członkom Parlamentu Europejskiego, w zakresie kontroli celnej i walutowej, przyznaje się:

a)	ze strony własnego rządu — takie same udogodnienia, jakie przyznawane są wyższym urzędnikom wyjeżdżającym za granicę na czasowe pobyty służbowe;

b)	ze strony rządów innych państw członkowskich — takie same udogodnienia jak przyznawane przedstawicielom obcych rządów w związku z czasowym pobytem służbowym.

Artykuł 8

Wobec członków Parlamentu Europejskiego nie można prowadzić dochodzenia, postępowania sądowego ani też ich zatrzymywać z powodu ich opinii lub stanowiska zajętego przez nich w głosowaniu w czasie wykonywania przez nich obowiązków służbowych.

Artykuł 9

Podczas sesji Parlamentu Europejskiego jego członkowie korzystają:

a)	na terytorium swojego państwa — z immunitetów przyznawanych członkom parlamentu ich państwa;

b)	na terytorium innego państwa członkowskiego — z immunitetu chroniącego przed zatrzymaniem oraz immunitetu jurysdykcyjnego.

Immunitet chroni także członków Parlamentu Europejskiego podczas ich podróży do i z miejsca, gdzie odbywa się posiedzenie Parlamentu Europejskiego.

Nie można powoływać się na immunitet w przypadku, gdy członek został ujęty na gorącym uczynku i nie może on również stanowić przeszkody w wykonywaniu przez Parlament Europejski prawa uchylenia immunitetu w odniesieniu do któregokolwiek z jego członków.

ROZDZIAŁ IV

PRZEDSTAWICIELE PAŃSTW CZŁONKOWSKICH BIORĄCY UDZIAŁ W PRACACH INSTYTUCJI UNII EUROPEJSKIEJ

Artykuł 10

Przedstawiciele państw członkowskich biorący udział w pracach instytucji Unii, ich doradcy i eksperci techniczni, korzystają w czasie wykonywania swoich funkcji i w czasie podróży do i z miejsca obrad, ze zwyczajowych przywilejów, immunitetów i udogodnień.

Niniejszy artykuł stosuje się również do członków organów doradczych Unii.

ROZDZIAŁ V

URZĘDNICY I INNI PRACOWNICY UNII EUROPEJSKIEJ

Artykuł 11

Na terytorium każdego państwa członkowskiego i bez względu na ich przynależność państwową, urzędnicy i inni pracownicy Unii:

z zastrzeżeniem postanowień Traktatów dotyczących z jednej strony reguł odpowiedzialności urzędników i innych pracowników w stosunku do Unii oraz, z drugiej strony, właściwości Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sporach między Unią a jej urzędnikami i innymi pracownikami, korzystają z immunitetu jurysdykcyjnego co do dokonanych przez nich czynności służbowych, a obejmującego również słowa wypowiedziane lub napisane. Korzystają oni z tego immunitetu również po zakończeniu pełnienia funkcji;

b)	nie podlegają ograniczeniom imigracyjnym i nie są objęci formalnościami dotyczącymi rejestracji cudzoziemców; dotyczy to również ich współmałżonków oraz członków rodziny pozostających na ich utrzymaniu;

c)	w zakresie przepisów walutowych, korzystają z takich samych udogodnień, które są zwyczajowo przyznawane pracownikom organizacji międzynarodowych;

korzystają z prawa przywozu bez opłat swoich mebli i przedmiotów osobistego użytku przy podejmowaniu po raz pierwszy pracy w danym państwie, a także z prawa ponownego wywozu bez opłat swoich mebli i przedmiotów osobistego użytku po ustaniu funkcji w tym kraju, w obu przypadkach w stopniu uznanym przez rząd państwa, w którym prawo to jest wykonywane, za niezbędny;

korzystają z prawa przywozu bez opłat samochodu do użytku osobistego, nabytego w kraju ostatniego miejsca zamieszkania lub w kraju, którego są obywatelami na zasadach rządzących rodzimym rynkiem tego kraju, a także z prawa ponownego wywozu bez opłat tego samochodu, w obu przypadkach w stopniu uznanym przez rząd danego państwa za niezbędny.

Artykuł 12

Urzędnicy i inni pracownicy Unii objęci są podatkiem na rzecz Unii od dochodów, wynagrodzeń i dodatków wypłacanych im przez Unię, na warunkach i zgodnie z procedurą określonymi przez Parlament Europejski i Radę, stanowiące w drodze rozporządzeń zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą i po konsultacji z zainteresowanymi instytucjami.

Są oni zwolnieni z krajowych podatków od dochodów, wynagrodzeń i dodatków wypłacanych przez Unię.

Artykuł 13

Przy stosowaniu podatku dochodowego, podatku majątkowego oraz podatku od spadku, a także stosując konwencje o unikaniu podwójnego opodatkowania zawarte między państwami członkowskimi Unii, uznaje się, że urzędnicy i inni pracownicy Unii, którzy osiedlają się na terytorium państwa członkowskiego innego niż kraj ich miejsca zamieszkania dla celów podatkowych, w momencie dołączenia do służb Unii, i wyłącznie z tytułu wykonywania swoich obowiązków na rzecz Unii zarówno w kraju ich faktycznego zamieszkania i kraju zamieszkania dla celów podatkowych, zachowują miejsce zamieszkania w tym ostatnim, pod warunkiem że kraj ten należy do Unii. Postanowienie to stosuje się także do współmałżonka, w zakresie w jakim nie wykonuje on działalności zawodowej, oraz do dzieci pozostających na utrzymaniu i pod opieką osób, o których jest mowa w niniejszym artykule.

Mienie ruchome należące do osób, o których mowa w pierwszym akapicie, znajdujące się na terytorium, w którym osoby te przebywają, jest zwolnione z podatku od spadku w tym państwie; w celu ustalenia takiego podatku, uznaje się za znajdujące się w kraju stałego zamieszkania, z zastrzeżeniem praw państw trzecich oraz ewentualnego stosowania postanowień międzynarodowych konwencji dotyczących podwójnego opodatkowania.

Miejsce zamieszkania uzyskane wyłącznie w związku z pełnieniem funkcji w innych organizacjach międzynarodowych nie jest brane pod uwagę przy stosowaniu postanowień niniejszego artykułu.

Artykuł 14

Parlament Europejski i Rada, stanowiąc w drodze rozporządzeń zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą i po konsultacji z zainteresowanymi instytucjami, określają system świadczeń socjalnych obejmujący urzędników i innych pracowników Unii.

Artykuł 15

Parlament Europejski i Rada, stanowiąc w drodze rozporządzeń zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą i po konsultacji z innymi zainteresowanymi instytucjami, określają kategorie urzędników i innych pracowników Unii, do których stosują się postanowienia art. 11, art. 12 akapit drugi i art. 13, częściowo lub w całości.

Nazwiska, stopnie służbowe i adresy urzędników i innych pracowników poszczególnych kategorii przekazywane są okresowo rządom państw członkowskich.

ROZDZIAŁ VI

PRZYWILEJE I IMMUNITETY PLACÓWEK DYPLOMATYCZNYCH PAŃSTW TRZECICH AKREDYTOWANYCH PRZY UNII EUROPEJSKIEJ

Artykuł 16

Państwo członkowskie, na którego terytorium znajduje się siedziba Unii, udziela zwyczajowych immunitetów dyplomatycznych i przywilejów placówkom dyplomatycznym państw trzecich akredytowanych przy Unii.

ROZDZIAŁ VII

POSTANOWIENIA OGÓLNE

Artykuł 17

Przywileje, immunitety i inne udogodnienia przyznaje się urzędnikom i innym pracownikom Unii wyłącznie w interesie Unii.

Każda instytucja Unii powinna uchylić immunitet udzielony urzędnikowi lub innemu pracownikowi, kiedy uzna, że uchylenie takiego immunitetu nie jest sprzeczne z interesami Unii.

Artykuł 18

W celu stosowania niniejszego Protokołu, instytucje Unii współpracują z właściwymi władzami danych państw członkowskich.

Artykuł 19

Artykuły 11–14 i 17 stosuje się do członków Komisji.

Artykuł 20

Artykuły 11–14 i 17 stosuje się do sędziów, rzeczników generalnych, sekretarzy i sprawozdawców pomocniczych Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, bez uszczerbku dla postanowień art. 3 Protokołu w sprawie Statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej dotyczących immunitetu jurysdykcyjnego sędziów i rzeczników generalnych.

Artykuł 21

Niniejszy Protokół stosuje się także do Europejskiego Banku Inwestycyjnego, członków jego organów, jego pracowników i do przedstawicieli państw członkowskich biorących udział w jego działalności, bez uszczerbku dla postanowień Protokołu w sprawie Statutu tego banku.

Ponadto Europejski Bank Inwestycyjny jest zwolniony z jakiegokolwiek opodatkowania i obciążeń o podobnym charakterze związanych z podwyższeniem jego kapitału, jak również z różnych formalności, które mogą być z tym związane w państwie, w którym Bank ma swoją siedzibę. Podobnie też, jego rozwiązanie lub likwidacja nie stanowią podstaw do nałożenia opodatkowania. Ponadto działalność Banku i jego organów, prowadzona zgodnie z jego statutem, nie podlega żadnemu podatkowi obrotowemu.

Artykuł 22

Niniejszy Protokół stosuje się także do Europejskiego Banku Centralnego, do członków jego organów i do jego personelu, bez uszczerbku dla postanowień Protokołu w sprawie Statutu Europejskiego Systemu Banków Centralnych i Europejskiego Banku Centralnego.

Ponadto Europejski Bank Centralny jest zwolniony z jakiegokolwiek opodatkowania i obciążeń o podobnym charakterze związanych z podwyższeniem jego kapitału, jak również z różnych formalności, które mogą być z tym związane w państwie, w którym Bank ma swoją siedzibę. Działalność Banku i jego organów, podejmowana zgodnie ze Statutem Europejskiego Systemu Banków Centralnych i Europejskiego Banku Centralnego, nie podlega żadnemu podatkowi obrotowemu.

Dodatek

SZCZEGÓŁOWE ZASADY STOSOWANIA W SZWAJCARII PROTOKOŁU W SPRAWIE PRZYWILEJÓW I IMMUNITETÓW UNII EUROPEJSKIEJ

1. Rozszerzenie stosowania na Szwajcarię

Wszelkie odniesienia do państw członkowskich poczynione w Protokole w sprawie przywilejów i immunitetów Unii Europejskiej (zwanym dalej „Protokołem”) należy rozumieć jako obejmujące również Szwajcarię, chyba że poniższe postanowienia stanowią inaczej.

2. Zwolnienie agencji z podatków pośrednich (w tym z VAT-u)

Towary i usługi eksportowane ze Szwajcarii nie podlegają szwajcarskiemu podatkowi od wartości dodanej (VAT). W odniesieniu do towarów i usług dostarczanych Agencji w Szwajcarii do jej użytku służbowego, zwolnienie z VAT-u jest realizowane zgodnie z art. 3 akapit drugi Protokołu poprzez zwrot jego kwoty. Zwolnienie z VAT-u dotyczy przypadków, gdy rzeczywista cena towarów i usług podana na fakturze lub innym równoważnym dokumencie wynosi co najmniej 100 franków szwajcarskich (wraz z podatkiem).

Zwrot VAT-u następuje po przedstawieniu odpowiednich szwajcarskich formularzy w Federalnej Administracji Podatkowej, w Dziale Głównym ds. Podatku VAT. Wnioski o zwrot są zasadniczo rozpatrywane w terminie trzech miesięcy od daty ich złożenia wraz z odpowiednimi dowodami zakupu.

3. Warunki stosowania zasad dotyczących personelu Agencji

W odniesieniu do art. 12 akapit drugi Protokołu Szwajcaria, zgodnie z zasadami swoich wewnętrznych przepisów prawnych, zwalnia urzędników i innych pracowników Agencji w rozumieniu art. 2 rozporządzenia Rady (Euratom, EWWiS, EWG) nr 549/69 (1) z podatków federalnych, kantonalnych i gminnych od wynagrodzeń, płac i poborów służbowych wypłacanych przez Unię Europejską i podlegających wewnętrznemu podatkowi na jej rzecz.

Do celów stosowania art. 13 Protokołu Szwajcaria nie jest uznawana za państwo członkowskie w rozumieniu punktu 1 powyżej.

Urzędnicy oraz inni pracownicy Agencji, a także członkowie ich rodzin, którzy są objęci systemem ubezpieczeń społecznych stosowanym wobec urzędników i innych pracowników Unii Europejskiej, nie podlegają obowiązkowi przystąpienia do szwajcarskiego systemu ubezpieczeń społecznych.

Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej jest jedynym organem właściwym do rozstrzygania wszelkich kwestii dotyczących stosunków między Agencją lub Komisją a ich personelem w odniesieniu do zastosowania rozporządzenia Rady (EWG, Euratom, EWWiS) nr 259/68 (2) oraz pozostałych przepisów prawnych Unii Europejskiej ustalających warunki pracy.

(1) Rozporządzenie Rady (Euratom, EWWiS, EWG) nr 549/69 z dnia 25 marca 1969 r. określające kategorie urzędników i innych pracowników Wspólnot Europejskich, do których mają zastosowanie przepisy artykułu 12, artykułu 13 ustęp drugi i artykułu 14 Protokołu w sprawie przywilejów i immunitetów Wspólnot (Dz.U. L 74 z 27.3.1969, s. 1).

(2) Rozporządzenie Rady (EWG, Euratom, EWWiS) nr 259/68 z dnia 29 lutego 1968 r. ustanawiające regulamin pracowniczy urzędników Wspólnot Europejskich i warunki zatrudnienia innych pracowników Wspólnot oraz ustanawiające specjalne środki stosowane tymczasowo wobec urzędników Komisji (warunki zatrudnienia innych pracowników) (Dz.U. L 56 z 4.3.1968, s. 1).

ZAŁĄCZNIK B

KONTROLA FINANSOWA DOTYCZĄCA SZWAJCARSKICH UCZESTNIKÓW DZIAŁAŃ EUROPEJSKIEJ AGENCJI BEZPIECZEŃSTWA LOTNICZEGO

Artykuł 1

Bezpośrednia komunikacja

Agencja i Komisja bezpośrednio kontaktują się z wszelkimi osobami lub podmiotami, które mają siedzibę w Szwajcarii i uczestniczą w działaniach Agencji jako kontrahenci, uczestnicy programu Agencji, osoby opłacane z budżetu Agencji lub Wspólnoty lub też jako podwykonawcy. Osoby te mogą bezpośrednio przekazywać Komisji lub Agencji wszelkie stosowne informacje i dokumenty, które są zobowiązane przedkładać na podstawie instrumentów prawnych, do których odnosi się niniejsza decyzja, a także na podstawie zawartych kontraktów lub umów oraz podjętych w ich ramach decyzji.

Artykuł 2

Kontrole

1. Zgodnie z rozporządzeniem Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 (1), rozporządzeniem finansowym przyjętym przez zarząd Agencji w dniu 26 marca 2003 r., rozporządzeniem Komisji (WE, Euratom) nr 2343/2002 (2) oraz z innymi przepisami, które przywołuje niniejsza decyzja, kontrakty lub umowy zawarte z beneficjentami mającymi siedzibę w Szwajcarii oraz decyzje podjęte w odniesieniu do nich mogą przewidywać możliwość przeprowadzenia w dowolnym momencie audytów naukowych, finansowych, technologicznych i innych u beneficjentów lub ich podwykonawców, przeprowadzane przez urzędników Agencji i Komisji lub przez inne osoby przez nie upoważnione.

2. Pracownicy Agencji i Komisji oraz inne upoważnione przez nie osoby mają prawo do odpowiedniego dostępu do miejsc, prac i dokumentów, a także do wszelkich niezbędnych informacji, również w formie elektronicznej, jakie są im niezbędne do prawidłowego przeprowadzenia audytów. Prawo dostępu jest jasno określane w kontraktach lub umowach zawieranych w celu zastosowania instrumentów, które przywołuje niniejsza decyzja.

3. Trybunał Obrachunkowy dysponuje tymi samymi prawami co Komisja.

4. Audyty mogą mieć również miejsce w ciągu pięciu lat od wygaśnięcia niniejszej decyzji lub na warunkach wskazanych w kontraktach lub umowach oraz w podjętych decyzjach.

5. Szwajcarska Federalna Inspekcja Finansowa jest z wyprzedzeniem zawiadamiana o audytach, które mają być przeprowadzane na terytorium Szwajcarii. Zawiadomienie to nie jest prawnym warunkiem przeprowadzenia przedmiotowych audytów.

Artykuł 3

Kontrole na miejscu

1. Zgodnie z niniejszą umową Komisja (OLAF) jest uprawniona do przeprowadzania kontroli na miejscu oraz inspekcji na terytorium Szwajcarii, zgodnie z warunkami rozporządzenia Rady (Euratom, WE) nr 2185/96 (3).

2. Kontrole na miejscu oraz inspekcje są przygotowywane i prowadzone przez Komisję w ścisłej współpracy ze Szwajcarską Federalną Inspekcją Finansową lub z innymi właściwymi organami szwajcarskimi wskazanymi przez Szwajcarską Federalną Inspekcję Finansową, które w stosownym czasie są informowane o przedmiocie, celu i podstawie prawnej kontroli i inspekcji, w sposób umożliwiający im udzielenie niezbędnej pomocy. W związku z tym urzędnicy właściwych organów szwajcarskich mogą uczestniczyć w kontrolach na miejscu oraz inspekcjach.

3. Jeżeli właściwe organy szwajcarskie wyrażą taką wolę, kontrole na miejscu oraz inspekcje mogą być przeprowadzane wspólnie przez Komisję i przez te organy.

4. Jeżeli uczestnicy programu przeciwstawiają się kontroli na miejscu lub inspekcji, organy szwajcarskie, działając zgodnie z przepisami krajowymi, udzielają kontrolerom Komisji wsparcia, którego ci mogą potrzebować w celu wypełnienia swoich obowiązków w zakresie przeprowadzania kontroli na miejscu lub inspekcji.

5. Komisja możliwie jak najszybciej zawiadamia szwajcarskie Federalne Biuro Kontroli o wszelkich faktach lub podejrzeniach dotyczących nieprawidłowości, o których uzyska informacje w ramach przeprowadzania kontroli lub inspekcji na miejscu. W każdym przypadku Komisja jest zobowiązana powiadomić wyżej wymieniony organ o wyniku przedmiotowych kontroli i inspekcji.

Artykuł 4

Informacje i konsultacje

1. W celu prawidłowego wykonania postanowień niniejszego załącznika właściwe organy szwajcarskie i wspólnotowe regularnie dokonują wymiany informacji oraz, na wniosek jednej ze stron, przeprowadzają konsultacje.

2. Właściwe organy szwajcarskie bezzwłocznie powiadamiają Agencję i Komisję o wszelkich znanych im faktach lub powziętych przez nie podejrzeniach, które wskazują na istnienie nieprawidłowości dotyczących zawierania i wykonywania kontraktów lub umów zawartych w ramach stosowania instrumentów, o których mowa w niniejszej decyzji.

Artykuł 5

Poufność

Informacje przekazane lub uzyskane na mocy postanowień niniejszego załącznika, niezależnie od ich postaci, są objęte tajemnicą służbową i ochroną przysługującą analogicznym informacjom zgodnie ze szwajcarskim prawem krajowym oraz odnośnymi przepisami mającymi zastosowanie w odniesieniu do instytucji wspólnotowych. Informacje takie mogą być przekazywane wyłącznie tym osobom, które potrzebują zapoznać się z nimi ze względu na swoje funkcje w instytucjach wspólnotowych, państwach członkowskich lub w Szwajcarii. Ponadto informacje takie nie mogą być wykorzystywane do celów innych niż skuteczna ochrona interesów finansowych umawiających się stron.

Artykuł 6

Środki i kary administracyjne

Bez uszczerbku dla stosowania szwajcarskiego prawa karnego, Agencja lub Komisja mogą nakładać środki i kary administracyjne zgodnie z rozporządzeniem (WE, Euratom) nr 1605/2002 i rozporządzeniem Komisji (WE, Euratom) nr 2342/2002 (4) oraz rozporządzeniem Rady (WE, Euratom) nr 2988/95 (5).

Artykuł 7

Odzyskiwanie i egzekucja

Decyzje Agencji lub Komisji podjęte w ramach stosowania niniejszej decyzji, nakładające zobowiązania pieniężne na osoby inne niż państwa, stanowią w Szwajcarii tytuł egzekucyjny.

Tytuł wykonawczy musi być wydany, bez przeprowadzania kontroli innych niż weryfikacja autentyczności aktu, przez organ wskazany przez rząd szwajcarski, który zawiadamia o tym Agencję lub Komisję. Egzekucja musi zostać przeprowadzona zgodnie z zasadami procedur szwajcarskich. Legalność decyzji stanowiącej tytuł egzekucyjny podlega kontroli Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

Orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej przyjmowane na mocy klauzuli arbitrażowej podlegają wykonaniu na tych samych warunkach.

(1) Rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich (Dz.U. L 248 z 16.9.2002, s. 1).

(2) Rozporządzenie Komisji (WE, Euratom) nr 2343/2002 z dnia 23 grudnia 2002 r. w sprawie ramowego rozporządzenia finansowego dotyczącego organów określonych w art. 185 rozporządzenia Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich (Dz.U. L 357 z 31.12.2002, s. 72).

(3) Rozporządzenie Rady (Euratom, WE) nr 2185/96 z dnia 11 listopada 1996 r. w sprawie kontroli na miejscu oraz inspekcji przeprowadzanych przez Komisję w celu ochrony interesów finansowych Wspólnot Europejskich przed nadużyciami finansowymi i innymi nieprawidłowościami (Dz.U. L 292 z 15.11.1996, s. 2).

(4) Rozporządzenie Komisji (WE, Euratom) nr 2342/2002 z dnia 23 grudnia 2002 r. ustanawiające szczegółowe zasady wykonania rozporządzenia Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich (Dz.U. L 357 z 31.12.2002, s. 1).

(5) Rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 2988/95 z dnia 18 grudnia 1995 r. w sprawie ochrony interesów finansowych Wspólnot Europejskich (Dz.U. L 312 z 23.12.1995, s. 1).

		ISSN 1977-0766
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej		L 373

Wydanie polskie	Legislacja	Tom 57 31 grudnia 2014

Spis treści		II Akty o charakterze nieustawodawczym	Strona
		UMOWY MIĘDZYNARODOWE
		2014/956/UE
	*	Decyzja Rady z dnia 23 lipca 2014 r. w sprawie podpisania, w imieniu Unii Europejskiej i jej państw członkowskich, oraz tymczasowego stosowania Protokołu do Umowy o partnerstwie i współpracy ustanawiającej partnerstwo między Wspólnotami Europejskimi i ich państwami członkowskimi, z jednej strony, a Federacją Rosyjską, z drugiej strony, w celu uwzględnienia przystąpienia Republiki Chorwacji do Unii Europejskiej	1
		Protokół do Umowy o partnerstwie i współpracy ustanawiającej partnerstwo między Wspólnotami Europejskimi i ich państwami członkowskimi, z jednej strony, a Federacją Rosyjską, z drugiej strony, w celu uwzględnienia przystąpienia Republiki Chorwacji do Unii Europejskiej	3
		ROZPORZĄDZENIA
	*	Rozporządzenie delegowane Komisji (UE) nr 1398/2014 z dnia 24 października 2014 r. określające normy dotyczące kandydatów na wolontariuszy i wolontariuszy pomocy UE ( 1 )	8
		AKTY PRZYJĘTE PRZEZ ORGANY UTWORZONE NA MOCY UMÓW MIĘDZYNARODOWYCH
		2014/957/UE
	*	Decyzja nr 2/2014 Wspólnego Komitetu ds. Transportu Lotniczego Unia Europejska/Szwajcaria ustanowionego na mocy Umowy między Wspólnotą Europejską a Konfederacją Szwajcarską w sprawie transportu lotniczego z dnia 5 grudnia 2014 r. zastępująca załącznik do umowy między Wspólnotą Europejską a Konfederacją Szwajcarską w sprawie transportu lotniczego	24