23.12.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 367/1

(1)

Postanowienia Traktatu mające zastosowanie do najbardziej oddalonych regionów Unii, których część stanowią francuskie departamenty zamorskie, zasadniczo nie dopuszczają, aby istniały jakiekolwiek różnice w opodatkowaniu między produktami lokalnymi a produktami pochodzącymi z Francji metropolitalnej lub z innych państw członkowskich. W art. 349 Traktatu przewidziano natomiast możliwość wprowadzenia specyficznych środków dla regionów najbardziej oddalonych ze względu na występowanie trwałych niedogodności, które mają wpływ na sytuację gospodarczą i społeczną tych regionów.

(2)

Takie specyficzne środki muszą uwzględniać szczególne cechy charakterystyczne i niedogodności tych regionów, nie podważając jednak integralności i spójności wspólnotowego porządku prawnego, w tym rynku wewnętrznego i wspólnych polityk. Trwały charakter i łączne występowanie niedogodności, jakich doświadczają regiony najbardziej oddalone Unii, o których mowa w art. 349 Traktatu (oddalenie, zależność od surowców i energii, obowiązek tworzenia większych zapasów, mały rozmiar rynku lokalnego połączony ze słabo rozwiniętą działalnością eksportową itd.), powodują zwiększenie kosztów produkcji, a zatem cen netto produktów wytwarzanych lokalnie, które przy braku środków szczególnych byłyby mniej konkurencyjne w stosunku do produktów pochodzących z zewnątrz, nawet przy uwzględnieniu kosztów dostawy do francuskich departamentów zamorskich. Utrudniłoby to zatem utrzymanie produkcji lokalnej. Dlatego konieczne jest przyjęcie specyficznych środków w celu wzmocnienia przemysłu lokalnego przez poprawę jego konkurencyjności. Decyzją Rady 2004/162/WE (1) Francja została uprawniona, aby poprawić konkurencyjność produktów wytwarzanych lokalnie, do stosowania do dnia 31 grudnia 2014 r. zwolnień z podatku od dokowania lub obniżek podatku od dokowania w odniesieniu do niektórych produktów wytwarzanych we francuskich regionach najbardziej oddalonych (Gwadelupie, Gujanie, na Martynice, Reunionie oraz, od dnia 1 stycznia 2014 r., na Majotcie). Załącznik do tej decyzji zawiera wykaz produktów, których mogą dotyczyć zwolnienia z podatku lub obniżki podatku. W zależności od produktów różnica w opodatkowaniu między produktami wytwarzanymi lokalnie a innymi produktami nie może przekraczać 10, 20 lub 30 punktów procentowych.

(3)

Francja wystąpiła z wnioskiem o utrzymanie, po dniu 1 stycznia 2015 r., systemu podobnego do systemu ustanowionego decyzją 2004/162/WE. Francja podkreśla, że wyżej wymienione niedogodności mają stały charakter, że system opodatkowania przewidziany w decyzji 2004/162/WE umożliwił utrzymanie, a w pewnych przypadkach rozwój produkcji lokalnej i że nie stanowił on korzyści dla przedsiębiorstw będących beneficjentami, gdyż zasadniczo przywóz produktów, do których ma zastosowanie zróżnicowane opodatkowanie, nadal rósł.

(4)

Francja przekazała Komisji, w odniesieniu do każdego z regionów najbardziej oddalonych — Gwadelupy, Gujany, Martyniki, Majotty i Reunionu — pięć serii wykazów produktów, wobec których chce zastosować zróżnicowanie opodatkowania w wysokości 10, 20 bądź 30 punktów procentowych, w zależności od tego, czy produkty są produkowane lokalnie czy nie. Nie dotyczy to francuskiego regionu najbardziej oddalonego Saint-Martin.

(5)

Niniejsza decyzja wdraża postanowienia art. 349 Traktatu i uprawnia Francję do stosowania zróżnicowanego opodatkowania w odniesieniu do produktów, w przypadku których udowodniła ona, że — po pierwsze — istnieje produkcja lokalna, po drugie — przywożone są znaczne ilości towarów (w tym z Francji metropolitalnej i innych państw członkowskich), co może zagrozić utrzymaniu produkcji lokalnej, i wreszcie — że występują dodatkowe koszty, powodujące wyższe koszty produkcji lokalnej w porównaniu z produktami pochodzącymi z zewnątrz i obniżające konkurencyjność produktów wytwarzanych lokalnie. Dopuszczalne zróżnicowanie stawek opodatkowania nie powinno przekraczać udowodnionych wyższych kosztów. Zastosowanie tych zasad umożliwiłoby wdrożenie postanowień art. 349 Traktatu, nie wykraczając poza to, co niezbędne, i nie stwarzając nieuzasadnionych korzyści dla produkcji lokalnej, aby nie naruszać integralności i spójności porządku prawnego Unii, oraz zapewniając utrzymanie niezakłóconej konkurencji na rynku wewnętrznym i polityki w zakresie pomocy państwa.

(6)

W celu uproszczenia obowiązków małych przedsiębiorstw, zwolnienie z podatku i zmniejszenie podatku powinno dotyczyć wszystkich podmiotów gospodarczych, których roczne obroty wynoszą co najmniej 300 000 EUR. Podmioty gospodarcze, których roczne obroty nie wykraczają poza ten próg, nie powinny podlegać podatkowi od dokowania, ale w zamian za to nie powinny mieć możliwości odliczania kwoty tego podatku opłaconego z góry.

(7)

Zasady prawa unijnego nie pozwalają na stosowanie zróżnicowanych stawek podatkowych w stosunku do produktów żywnościowych, które korzystają z pomocy przewidzianej w rozdziale III rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 228/2013 (2). Celem tych przepisów jest zapobieżenie eliminacji lub zmniejszeniu efektu pomocy finansowej na rzecz rolnictwa przyznanej w ramach szczególnego systemu dostaw przez wyższe opodatkowanie podatkiem od dokowania subwencjonowanych produktów.

(8)

Zakładane już w decyzji 2004/162/WE cele wsparcia rozwoju społeczno-gospodarczego francuskich departamentów zamorskich zostają potwierdzone wymogami dotyczącymi celu podatku od dokowania. Włączenie dochodów z podatku od dokowania do zasobów systemu gospodarczego i podatkowego francuskich departamentów zamorskich oraz ich wykorzystanie na rzecz strategii rozwoju gospodarczego i społecznego tych departamentów, w tym wkładu w promowanie lokalnej działalności gospodarczej, jest obowiązkiem prawnym.

(9)

Konieczne jest przedłużenie o sześć miesięcy, do dnia 30 czerwca 2015 r., okresu stosowania decyzji 2004/162/WE. Czas ten umożliwiłby Francji transponowanie do jej prawa krajowego postanowień niniejszej decyzji.

(10)

Uzgodnienia te mają obowiązywać przez pięć lat i sześć miesięcy, do dnia 31 grudnia 2020 r., kiedy to również przestaną mieć zastosowanie obecne wytyczne dotyczące pomocy regionalnej. Konieczna będzie jednak uprzednia ocena wyników stosowania tego systemu. Francja powinna zatem przedstawić do dnia 31 grudnia 2017 r. sprawozdanie na temat stosowania wprowadzonego systemu podatkowego w celu oceny skutków podjętych środków i ich wkładu w promowanie i rozwój lokalnej działalności gospodarczej z uwzględnieniem utrudnień, z którymi borykają się regiony najbardziej oddalone. Celem sprawozdania powinna być również ocena, czy korzyści fiskalne przyznane przez Francję produktom produkowanym lokalnie nie wykraczają poza to, co niezbędne, oraz czy są one nadal konieczne i proporcjonalne. Sprawozdanie to powinno również zawierać analizę wpływu wprowadzonego systemu na ceny we francuskich regionach najbardziej oddalonych. Na tej podstawie Komisja powinna przedstawić Radzie sprawozdanie, w razie konieczności wraz z wnioskiem dotyczącym dostosowania niniejszej decyzji w świetle wniosków z tego sprawozdania.

(11)

Aby uniknąć luki prawnej, konieczne jest, by niniejsza decyzja była stosowana od dnia 1 lipca 2015 r.

(12)

Niniejsza decyzja pozostaje bez uszczerbku dla ewentualnego stosowania art. 107 i 108 Traktatu.

(13)

Celem niniejszej decyzji jest określenie ram prawnych dla podatku od dokowania od dnia 1 stycznia 2015 r. Ze względu na pilny charakter sprawy należy zastosować odstępstwo od reguły ośmiu tygodni przewidzianej w art. 4 Protokołu nr 1 w sprawie roli parlamentów narodowych w Unii Europejskiej dołączonego do Traktatu o Unii Europejskiej i Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

a)

dziesięć punktów procentowych w przypadku produktów wymienionych w załączniku w części A;

b)

dwadzieścia punktów procentowych w przypadku produktów wymienionych w załączniku w części B;

c)

trzydzieści punktów procentowych w przypadku produktów wymienionych w załączniku w części C.

23.12.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 367/8

(1)

Unia i Kanada powinny rozszerzyć swoją współpracę celną, aby objąć kwestie bezpieczeństwa łańcucha dostaw i powiązanego zarządzania ryzykiem w celu zwiększenia bezpieczeństwa całego łańcucha dostaw i jednocześnie ułatwienia legalnego handlu.

(2)

Zgodnie z decyzją Rady 2012/643/UE (1) Umowa między Unią Europejską a Kanadą o współpracy celnej w sprawach związanych z bezpieczeństwem łańcucha dostaw (zwana dalej „Umową”) została podpisana w dniu 4 marca 2013 r. z zastrzeżeniem jej zawarcia.

(3)

Decyzja w sprawie stanowiska, jakie ma zająć Unia we Wspólnym Komitecie Współpracy Celnej UE-Kanada, w przypadku gdy będzie on przyjmował akty mające skutki prawne, powinna zostać podjęta zgodnie z procedurą określoną w art. 218 ust. 9 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej. W razie konieczności, inne stanowiska, jakie ma zająć Unia w tym komitecie powinny zostać ustalone przez Radę zgodnie z art. 16 Traktatu o Unii Europejskiej.

(4)

Umowa powinna zostać zatwierdzona w imieniu Unii,

23.12.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 367/10

—

w Unii Europejskiej: właściwe służby Komisji Europejskiej oraz organy celne państw członkowskich Unii Europejskiej,

—

w Kanadzie: organ administracji rządowej wyznaczony przez Kanadę jako odpowiedzialny za zarządzanie jej przepisami celnymi.

a)

wzmacniając celne aspekty zabezpieczenia łańcucha logistycznego handlu międzynarodowego, przy jednoczesnym ułatwieniu legalnego handlu;

b)

tworząc w możliwym zakresie minimalne standardy dla technik zarządzania ryzykiem oraz powiązanych wymagań i programów;

c)

podejmując działania na rzecz wzajemnego uznawania technik zarządzania ryzykiem, standardów ryzyka, kontroli bezpieczeństwa, bezpieczeństwa łańcucha dostaw oraz programów partnerstwa handlowego, włącznie z równoważnymi środkami ułatwiającymi handel, oraz — w stosownych przypadkach — doprowadzając do ich wzajemnego uznawania;

d)

wymieniając informacje dotyczące bezpieczeństwa łańcucha dostaw i zarządzania ryzykiem; wymiana informacji na mocy niniejszej Umowy spełnia wymogi w zakresie poufności informacji i ochrony danych osobowych określone w art. 16 umowy o współpracy i wzajemnej pomocy w sprawach celnych oraz wymogi w zakresie poufności i prywatności określone w przepisach Umawiających się Stron;

e)

ustanawiając punkty kontaktowe dla wymiany informacji dotyczących bezpieczeństwa łańcucha dostaw;

f)

wprowadzając w stosownych przypadkach interfejs wymiany danych, włącznie z danymi poprzedzającymi przybycie i wyprowadzenie;

g)

opracowując strategię umożliwiającą organom celnym współpracę w obszarze inspekcji ładunków;

h)

współpracując w możliwym zakresie na wszelkich forach wielostronnych, na których mogą być odpowiednio podnoszone i dyskutowane kwestie związane z bezpieczeństwem łańcucha dostaw.

a)

określenia zmian o charakterze regulacyjnym lub legislacyjnym wymaganych do wdrożenia niniejszej Umowy;

b)

określenia i ustanowienia środków mających poprawić mechanizmy wymiany informacji;

c)

określenia i ustanowienia najlepszych praktyk, w tym najlepszych praktyk w zakresie harmonizacji wymogów wcześniejszego przekazywania drogą elektroniczną informacji na temat ładunków z międzynarodowymi normami mającymi zastosowanie do przesyłek wprowadzanych, wyprowadzanych i przewożonych tranzytem;

d)

określenia i ustanowienia standardów analizy ryzyka mających zastosowanie w odniesieniu do informacji wymaganych w celu identyfikacji przesyłek wysokiego ryzyka przywożonych do Kanady lub Unii Europejskiej, tam przeładowywanych lub przewożonych tranzytem przez ich terytoria;

e)

określenia i ustanowienia środków mających na celu harmonizację standardów oceny ryzyka;

f)

określenia minimalnych standardów kontroli oraz metod przestrzegania tych standardów;

g)

ulepszenia i ustanowienia standardów mających zastosowanie do programów partnerstwa handlowego mających na celu poprawę bezpieczeństwa łańcucha dostaw i ułatwienie legalnego handlu;

h)

określenia i podjęcia konkretnych działań w celu ustanowienia wzajemnego uznawania technik zarządzania ryzykiem, standardów ryzyka, kontroli bezpieczeństwa oraz programów partnerstwa handlowego, włącznie z równoważnymi środkami ułatwiającymi handel.

23.12.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 367/14

(1)

Na mocy art. 10 ust. 4–8 rozporządzenia Rady (WE, Euratom) nr 1150/2000 (2) Komisja oblicza dostosowania zasobów własnych opartych na podatku od wartości dodanej, o których mowa w art. 2 ust. 1 lit. b) decyzji Rady 2007/436/WE, Euratom (3), (zwane dalej „zasobami VAT”) oraz zasobów opartych na dochodzie narodowym brutto (DNB), o których mowa w art. 2 ust. 1 lit. c) tej decyzji (zwane dalej „zasobami dodatkowymi”), i podać je do wiadomości państw członkowskich w czasie umożliwiającym im wpisanie tych dostosowań na rachunku Komisji, o którym mowa w art. 9 ust. 1 rozporządzenia (WE, Euratom) nr 1150/2000, w pierwszym dniu roboczym grudnia.

(2)

W wyjątkowych okolicznościach dostosowania te mogą przekładać się na bardzo wysokie kwoty, które mogą znacznie przekraczać, w przypadku niektórych państw członkowskich, dwie miesięczne dwunaste części do udostępnienia jako środki z tytułu VAT oraz środki dodatkowe, a ogółem, w odniesieniu do wszystkich państw członkowskich, połowę łącznych miesięcznych dwunastych części.

(3)

Dla niektórych państw członkowskich obowiązek udostępnienia tak wysokich kwot może stanowić duże obciążenie finansowe, które może powodować poważne utrudnienie fiskalne dla tych państw członkowskich, szczególnie pod koniec roku.

(4)

Dlatego też państwa członkowskie powinny mieć możliwość zwrócenia się o odroczenie udostępnienia tych kwot do pierwszego dnia roboczego września następnego roku przy spełnieniu określonych warunków.

(5)

Bez uszczerbku dla istniejącego obowiązku udostępnienia żądanych kwot na rachunku Komisji, każde państwo członkowskie, które zdecyduje się skorzystać z tej możliwości, powinno z dużym wyprzedzeniem w stosunku do pierwszego dnia roboczego grudnia przesłać Komisji wniosek określający termin lub terminy udostępnienia kwot wynikających z dostosowań, aby umożliwić efektywne zarządzanie potrzebami gotówkowymi Unii. Wszelkie opóźnienie w udostępnieniu tych kwot wynikających z dostosowań w terminie lub terminach podanych Komisji powinno powodować naliczenie odsetek na warunkach określonych w art. 11 rozporządzenia (WE, Euratom) nr 1150/2000.

(6)

Kwoty, które w wyniku dostosowań mają zostać udostępnione pierwszego roboczego dnia grudnia 2014 r., są niezwykle wysokie, co jest sytuacją, której nie można było przewidzieć w momencie przyjmowania rozporządzenia (WE, Euratom) nr 1150/2000.

(7)

Aby taka wyjątkowa i nieprzewidziana sytuacja nie stworzyła nadmiernych ograniczeń budżetowych dla państw członkowskich tuż przed końcem roku, możliwość przewidziana w niniejszym rozporządzeniu powinna mieć zastosowanie do dostosowań, które na mocy rozporządzenia (WE, Euratom) nr 1150/2000, mają zostać zapisane na rachunkach Komisji w pierwszym dniu roboczym grudnia 2014 r. Państwa członkowskie pragnące skorzystać z tej możliwości przekazały już Komisji formalne wnioski zawierające harmonogram płatności przed pierwszym roboczym dniem grudnia 2014 r.

(8)

W związku z tym należy odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE, Euratom) nr 1150/2000,

23.12.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 367/16

(1)

Zgodnie z art. 11 ust. 6 rozporządzenia (UE) nr 1307/2013 Belgia, Bułgaria, Republika Czeska, Dania, Estonia, Irlandia, Grecja, Hiszpania, Włochy, Cypr, Łotwa, Luksemburg, Węgry, Malta, Niderlandy, Austria, Polska, Portugalia, Słowenia, Słowacja, Finlandia, Szwecja i Zjednoczone Królestwo do dnia 1 sierpnia 2014 r. powiadomiły Komisję o swoich decyzjach, podjętych na mocy art. 11 tego rozporządzenia, w tym o szacunkowej kwocie wynikającej ze zmniejszenia płatności na lata kalendarzowe 2015–2019.

(2)

Zgodnie z art. 7 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 1307/2013 szacunkowa kwota wynikająca ze zmniejszenia płatności, zgłoszona przez państwa członkowskie i wspomniana w art. 11 ust. 6 tego rozporządzenia, powinna zostać udostępniona jako wsparcie unijne na rzecz działań w ramach programów rozwoju obszarów wiejskich. W związku z tym załącznik I do rozporządzenia (UE) nr 1305/2013 i załącznik III do rozporządzenia (UE) nr 1307/2013 należy dostosować w zależności od kwot zgłoszonych przez państwa członkowskie.

(3)

Ponadto w niektórych przypadkach kwota wynikająca ze zmniejszenia płatności może wynosić zero, w szczególności ze względu na strukturę gospodarstw rolnych w państwach członkowskich i przewidywany podział płatności bezpośrednich oraz możliwość zastosowania przez państwa członkowskie art. 11 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 1307/2013. W związku z tym Belgia, Luksemburg, Malta, Austria, Słowenia i Finlandia powiadomiły Komisję o swoich szacunkowych kwotach wynikających ze zmniejszenia płatności, które wynoszą zero dla wszystkich lat kalendarzowych w okresie 2015–2019.

(4)

Belgia, Niemcy, Francja, Chorwacja, Litwa i Rumunia podjęły decyzję o zastosowaniu art. 11 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 1307/2013.

(5)

Zgodnie z art. 136a ust. 1 rozporządzenia Rady (WE) nr 73/2009 (3) i art. 14 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 1307/2013 Belgia, Republika Czeska, Dania, Niemcy, Estonia, Grecja, Niderlandy i Rumunia do dnia 1 sierpnia 2014 r. powiadomiły Komisję o swojej decyzji o przekazaniu określonego odsetka swoich rocznych pułapów krajowych na lata kalendarzowe 2015–2019 na programy rozwoju obszarów wiejskich finansowane w ramach Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW), w myśl rozporządzenia (UE) na 1305/2013.

(6)

Zgodnie z art. 136a ust. 2 akapit trzeci rozporządzenia (WE) nr 73/2009 i art. 14 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 1307/2013 Węgry do dnia 1 sierpnia 2014 r. powiadomiły Komisję o swojej decyzji o przekazaniu na płatności bezpośrednie określonego odsetka kwoty przydzielonej na wsparcie działań realizowanych w ramach programów rozwoju obszarów wiejskich finansowanych z EFRROW w latach 2016–2020, w myśl rozporządzenia (UE) nr 1305/2013.

(7)

Należy zatem odpowiednio zmienić załącznik I do rozporządzenia (UE) nr 1305/2013 oraz załączniki II i III do rozporządzenia (UE) nr 1307/2013.

(8)

Ponieważ niniejsze rozporządzenie ma zasadnicze znaczenie dla sprawnego i terminowego przyjęcia programów rozwoju obszarów wiejskich, powinno ono wejść w życie następnego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej,

23.12.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 367/22

(1)

Rozporządzeniem wykonawczym Rady (UE) nr 248/2011 (3) Rada nałożyła ostateczne cło antydumpingowe na przywóz niektórych produktów z włókien ciągłych szklanych, obecnie objętych kodami CN 7019 11 00, ex 7019 12 00 i 7019 31 00 i pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej.

(2)

W dniu 12 grudnia 2013 r. Komisja Europejska („Komisja”) powiadomiła o wszczęciu postępowania antysubsydyjnego w odniesieniu do przywozu do Unii Europejskiej niektórych produktów z włókien szklanych ciągłych pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej („ChRL” lub „państwo, którego dotyczy postępowanie”) w drodze zawiadomienia opublikowanego w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej („zawiadomienie o wszczęciu postępowania antysubsydyjnego”) (4).

(3)

Komisja wszczęła postępowanie w następstwie skargi złożonej w dniu 28 października 2013 r. przez Europejskie Stowarzyszenie Producentów Włókna Szklanego (European Glass Fibre Producers Association „APFE”) („skarżący”) w imieniu producentów reprezentujących ponad 25 % całkowitej unijnej produkcji niektórych produktów z włókna ciągłego szklanego. Skarga zawierała dowody prima facie wskazujące na subsydiowanie niektórych produktów z włókna szklanego i spowodowaną nim istotną szkodę, co Komisja uznała za wystarczające uzasadnienie wszczęcia dochodzenia.

(4)

Zgodnie z art. 10 ust. 7 rozporządzenia (WE) nr 597/2009 („podstawowe rozporządzenie antysubsydyjne”) Komisja powiadomiła rząd Chińskiej Republiki Ludowej przed wszczęciem dochodzenia o otrzymaniu odpowiednio udokumentowanej skargi zawierającej zarzut, iż subsydiowany przywóz niektórych produktów z włókien szklanych pochodzących z ChRL powoduje istotną szkodę dla przemysłu unijnego. Komisja zaprosiła rząd ChRL do konsultacji mających na celu wyjaśnienie sytuacji w związku z informacjami zawartymi w skardze i ustalenie wspólnie uzgodnionego rozwiązania.

(5)

Rząd ChRL przyjął ofertę konsultacji, które zostały następnie przeprowadzone w dniu 5 grudnia 2013 r. W trakcie konsultacji nie ustalono wspólnie uzgodnionego rozwiązania. Komisja uwzględniła jednak należycie wyjaśnienia rządu ChRL dotyczące programów wymienionych w skardze. Po zakończeniu konsultacji rząd ChRL przedstawił swoje uwagi na piśmie w dniu 9 grudnia 2013 r.

(6)

Zaproponowano przeprowadzenie dodatkowych konsultacji z rządem ChRL w odniesieniu do dodatkowych programów, których istnienie stwierdzono w trakcie dochodzenia. Jednak rząd ChRL nie przyjął tej oferty, ponieważ twierdził, że nie przedstawiono mu wystarczających informacji w odniesieniu do tych programów.

(7)

Komisja otrzymała wniosek o wszczęcie częściowego przeglądu okresowego obowiązujących środków antydumpingowych (5), ograniczony do zbadania szkody, zgodnie z art. 11 ust. 3 rozporządzenia Rady (WE) nr 1225/2009 („podstawowe rozporządzenie antydumpingowe”). Wniosek został złożony w dniu 28 października 2013 r., również przez APFE, w imieniu producentów reprezentujących ponad 25 % całkowitej unijnej produkcji niektórych produktów z włókna ciągłego szklanego.

(8)

Po ustaleniu, że istnieją wystarczające dowody do wszczęcia częściowego przeglądu okresowego, Komisja ogłosiła w dniu 18 grudnia 2013 r., w drodze zawiadomienia opublikowanego w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej („zawiadomienie o wszczęciu częściowego przeglądu okresowego środków antydumpingowych”) (6), wszczęcie częściowego przeglądu okresowego zgodnie z art. 11 ust. 3 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego.

(9)

Jeden z producentów eksportujących twierdził, że obowiązujące środki nałożone rozporządzeniem wykonawczym Rady 248/2011 są nieważne w zakresie, w jakim go dotyczą, oraz że obecne dochodzenie przeglądowe dotyczące obowiązujących środków wprowadzonych tym rozporządzeniem powinno zatem zostać uchylone. Producent ten twierdził, że obowiązujące środki są niezgodne z Porozumieniem antydumpingowym WTO, ponieważ odmówiono mu indywidualnego traktowania na podstawie przepisów art. 9 ust. 5 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego w ich oryginalnym brzmieniu. Na poparcie swojego twierdzenia powołał się on na sprawozdanie Organu Apelacyjnego WTO z dnia 28 lipca 2011 r. w sprawie DS397 (7).

(10)

W następstwie sprawozdania Organu Apelacyjnego WTO z dnia 28 lipca 2011 r. w sprawie DS397 art. 9 ust. 5 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego został zmieniony (8). Zmiana ta ma zastosowanie do wszystkich dochodzeń rozpoczętych po jej wejściu w życie, które nastąpiło w dniu 6 września 2012 r. Jeżeli chodzi o producentów eksportujących objętych środkami, które obowiązywały przed tą datą, Komisja opublikowała w dniu 23 marca 2012 r. zawiadomienie (9) wzywające producentów eksportujących z państw nieposiadających gospodarki rynkowej do wystąpienia z wnioskiem o wszczęcie przeglądu, jeśli uważają oni, że środki, którym podlegają, powinny zostać poddane przeglądowi w świetle wyżej wspomnianego sprawozdania Organu Apelacyjnego. Rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 248/2011 zostało wyraźnie wymienione w tym zawiadomieniu. Komisja nie otrzymała takiego wniosku o wszczęcie przeglądu od tego producenta eksportującego, ani wniosku o wszczęcie przeglądu okresowego zgodnie z art. 11 ust. 3 rozporządzenia podstawowego.

(11)

W związku z tym ważność obowiązujących środków pozostaje niezmieniona, a wniosek zostaje odrzucony.

(12)

Dochodzenie dotyczące subsydiowania i powstałej szkody objęło okres od dnia 1 października 2012 r. do dnia 30 września 2013 r. („okres objęty dochodzeniem” lub „OD”). Analiza tendencji mających znaczenie dla oceny szkody obejmowała okres od dnia 1 stycznia 2010 r. do końca OD („okres badany”).

(13)

Analizy szkody przeprowadzone w ramach dochodzenia antysubsydyjnego oraz w ramach częściowego przeglądu okresowego środków antydumpingowych opierają się na takiej samej definicji przemysłu unijnego, na tych samych reprezentatywnych producentach unijnych i tym samym okresie objętym dochodzeniem oraz, o ile nie określono inaczej, doprowadziły do identycznych wniosków. Rozwiązanie takie uznano za stosowne dla usprawnienia analizy szkody i uzyskania spójnych ustaleń w ramach obu dochodzeń. Dlatego też uwagi na temat aspektów szkody przedłożone w ramach któregokolwiek z postępowań były uwzględniane w ramach obydwu dochodzeń.

(14)

W obydwu zawiadomieniach o wszczęciu Komisja wezwała zainteresowane strony do zgłoszenia chęci udziału w dochodzeniu. Ponadto Komisja wyraźnie poinformowała skarżącego, innych znanych producentów unijnych, znanych producentów eksportujących w ChRL i władze ChRL, znanych importerów, dostawców i użytkowników, przedsiębiorstwa handlowe, a także stowarzyszenia, o których wiadomo, że są zainteresowane, o wszczęciu obydwu dochodzeń i zaprosiła ich do udziału.

(15)

Zainteresowane strony miały możliwość przedstawienia uwag na temat wszczęcia obu dochodzeń oraz możliwość wnioskowania o przesłuchanie przed Komisją lub rzecznikiem praw stron w postępowaniach w sprawie handlu.

(16)

Komisja ogłosiła w obu zawiadomieniach o wszczęciu, że może objąć dochodzeniem tylko rozsądnie ograniczoną liczbę producentów eksportujących w ChRL, niepowiązanych importerów i producentów unijnych, którzy mogą zostać wybrani do próby zgodnie z art. 17 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego i art. 27 podstawowego rozporządzenia antysubsydyjnego.

(17)

W obu zawiadomieniach o wszczęciu Komisja poinformowała, że dokonała wstępnego doboru próby producentów unijnych. Komisja dokonała doboru próby na podstawie wielkości produkcji w Unii, wielkości sprzedaży na rynku unijnym produktu podobnego w OD oraz zasięgu geograficznego. Próba składała się z zakładów produkcyjnych trzech producentów unijnych, zlokalizowanych w Belgii, we Francji i na Słowacji (10), reprezentujących około 52 % całkowitej produkcji unijnej oraz 49 % sprzedaży na rynku UE. W związku z tym próbę uznano za reprezentatywną dla przemysłu unijnego. Komisja zwróciła się do zainteresowanych stron o przedstawienie opinii w sprawie wstępnie dobranej próby.

(18)

W trakcie dochodzenia rząd ChRL twierdził, że bez odpowiedniego uzasadnienia zastosowano inną metodykę doboru próby producentów unijnych w pierwotnym dochodzeniu antydumpingowym, a inną w ramach obecnego dochodzenia. Rząd ChRL stwierdził, (i) że Komisja dokonała doboru próby już przed przystąpieniem do wszczęcia dochodzenia, a zatem uznała przed wszczęciem dochodzenia, że dobór próby był konieczny, (ii) że w pierwotnym dochodzeniu wszystkie strony, które wyraziły chęć uczestnictwa w próbie musiały dostarczyć informacje Komisji w ciągu 15 dni od wszczęcia dochodzenia, podczas gdy w niniejszym przypadku uprzednio objęci próbą producenci nie zostali do tego zobowiązani, (iii) że strony, które wyraziły chęć uczestnictwa w próbie nie uzyskały w obydwu zawiadomieniach o wszczęciu jakichkolwiek informacji dotyczących danych, jakie powinny przekazać w celu włączenia ich do próby, oraz że nie dostarczono żadnych informacji dotyczących wielkości produkcji i sprzedaży producentów objętych próbą, (iv) że zastosowane kryterium wyboru („próba ta stanowi największą reprezentatywną ilość producentów, która może zostać objęta dochodzeniem w dostępnym czasie”) nie zostało uwzględnione w art. 17 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego, a zatem próba dobrana na tej podstawie nie jest zgodna z tym przepisem.

(19)

W obydwu zawiadomieniach o wszczęciu Komisja wyjaśniła, że w związku z dużą liczbą producentów unijnych oraz w celu zakończenia dochodzenia w wyznaczonym terminie, podjęła decyzję o zastosowaniu doboru próby, a jednocześnie zaproponowano tymczasową próbę. Taką samą metodykę, tj. zastosowanie kontroli wyrywkowej, wykorzystano w poprzednim dochodzeniu. Zastosowanie tymczasowej próby nie zmieniło metodyki, lecz jedynie zwiększyło skuteczność, umożliwiając zaoszczędzenie czasu, przy pełnym poszanowaniu prawa stron do obrony. Komisja umożliwiła innym producentom unijnym, którzy uważali, że istnieją powody do włączenia ich do próby, skontaktowanie się z nią, a wszelkim innym zainteresowanym stronom umożliwiła przedstawienie wszelkich innych stosownych informacji w odniesieniu do doboru próby. W ostatecznej próbie powinno się uwzględnić wszystkie ewentualnie otrzymane uwagi. Ponieważ nie otrzymano żadnych uwag na temat zaproponowanej próby, próba tymczasowa została potwierdzona. W odniesieniu do drugiego twierdzenia, producenci, którzy zostali wstępnie objęci próbą, wypełnili stały formularz zawierający informacje niezbędne Komisji w celu doboru tymczasowej próby. Stały formularz oraz odpowiedzi były dostępne do wglądu w dokumentacji nieopatrzonej klauzulą poufności. W odniesieniu do trzeciego twierdzenia, strony, które chciały zostać uwzględnione, zostały poproszone o zgłoszenie się do Komisji w terminie 15 dni od daty opublikowania obydwu zawiadomień o wszczęciu i miały możliwość zapoznania się z dokumentacją nieopatrzoną klauzulą poufności., w której znajdowały się również stałe formularze. Te stałe formularze zawierały informacje na temat wielkości produkcji i wielkości sprzedaży. Czwarte twierdzenie jest również bezzasadne, ponieważ art. 17 ust. 1 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego wyraźnie odsyła do największej reprezentatywnej wielkości, która może zostać właściwie zbadana w dostępnym czasie.

(20)

Po ujawnieniu ostatecznych ustaleń rząd ChRL powtórzył swoje zarzuty dotyczące domniemanych proceduralnych niespójności w odniesieniu do doboru próby producentów unijnych przed wszczęciem obu dochodzeń i podkreślił, że: (i) uzasadnienie Komisji związane z dotrzymaniem terminów dochodzenia jest nie do przyjęcia, ponieważ art. 17 ust. 2 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego oraz art. 27 ust. 2 podstawowego rozporządzenia antysubsydyjnego jasno przewidują dobór próby po wszczęciu obu dochodzeń oraz na podstawie uwag przedstawionych w terminie trzech tygodni od wszczęcia obu dochodzeń; (ii) tymczasowy dobór próby ma charakter dyskryminujący lub nieobiektywny i działałby jako czynnik zniechęcający pozostałych producentów unijnych do zgłaszania się, oraz (iii) Komisja nie zapewniła innym producentom unijnym okresu trzech tygodni na przedstawienie uwag.

(21)

Zgodnie z art. 17 ust. 2 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego i art. 27 ust. 2 podstawowego rozporządzenia antysubsydyjnego „preferowany będzie wybór wzorca w konsultacji i za zgodą zainteresowanych stron, pod warunkiem że strony takie ujawnią się i dostarczą wystarczających dostępnych informacji w ciągu trzech tygodni od wszczęcia dochodzenia”. W odniesieniu do pierwszego argumentu, podstawowe rozporządzenie antydumpingowe i podstawowe rozporządzenie antysubsydyjne nie uniemożliwiają Komisji wskazania, w momencie wszczęcia dochodzenia, tymczasowej próby, w odniesieniu do której strony są wzywane do przedstawienia uwag. Ponadto biorąc pod uwagę fakt, że producenci unijni (lub co najmniej znaczna ich część) popierają skargę oraz uwzględniając informacje uzyskane w stałych formularzach, Komisja znajdowała się w posiadaniu niezbędnych danych dotyczących przemysłu unijnego, aby dokonać doboru tymczasowej próby na etapie wszczęcia postępowania. Wiedza ta sprawia, że dobór próby producentów unijnych różni się od doboru próby mającego zastosowanie w przypadku producentów eksportujących. W odniesieniu do drugiego i trzeciego twierdzenia, zawiadomienia o wszczęciu zawierały informację, że producenci unijni, którzy uważają, że powinni zostać włączeni do próby, muszą zgłosić się do Komisji w terminie 15 dni. Komisja nie dostrzega w jaki sposób działanie to mogłoby naruszać przepisy rozporządzenia podstawowego lub mogłoby zostać uznane za dyskryminujące, nieobiektywne czy wręcz zniechęcające.

(22)

Rząd ChRL stwierdził, że próba nie jest reprezentatywna, gdyż żadne przedsiębiorstwo o znaczącej produkcji na wewnętrzne potrzeby nie zostało uwzględnione, a zatem część przemysłu unijnego po prostu nie została poddana ocenie.

(23)

Argument ten zostaje odrzucony, ponieważ producenci unijni objęci próbą prowadzili sprzedaż wewnętrzną. Ponadto rząd ChRL nie wskazał, który producent unijny powinien zostać włączony do próby oraz który powinien zostać wyłączony.

(24)

Jeden z producentów eksportujących twierdził, że próba producentów unijnych nie była reprezentatywna, ponieważ żaden z producentów unijnych objętych próbą nie produkował ani nie sprzedawał mat z nici ciętych.

(25)

Objęte próbą podmioty trzech producentów unijnych istotnie nie produkowały takich mat, jednak wytwarzały maty z włókna ciągłego, a także inne główne rodzaje produktu. W związku z tym podmioty objęte próbą uznano za reprezentatywne, również ze względu na fakt, iż stanowiły one około 52 % całkowitej produkcji unijnej i około 49 % całkowitej sprzedaży na rynku unijnym, a także charakteryzowały się zróżnicowaną lokalizacją geograficzną. Fakt, że jeden z wielu różnych rodzajów produktu nie był produkowany przez objętych próbą producentów unijnych, nie zmienia tego wniosku.

(26)

W celu podjęcia decyzji o konieczności zastosowania kontroli wyrywkowej i ewentualnego dokonania doboru próby Komisja wezwała importerów niepowiązanych do przedłożenia informacji określonych w obu zawiadomieniach o wszczęciu.

(27)

Mając na uwadze fakt, że tylko dwóch niepowiązanych importerów odpowiedziało na formularz dotyczący doboru próby, uznano, że dobór próby nie był konieczny.

(28)

W celu podjęcia decyzji o konieczności zastosowania kontroli wyrywkowej i ewentualnego dokonania doboru próby Komisja zwróciła się do wszystkich producentów eksportujących w ChRL o udzielenie informacji określonych w zawiadomieniach o wszczęciu. Poza tym Komisja zwróciła się do Stałego Przedstawicielstwa ChRL przy UE o zidentyfikowanie pozostałych producentów eksportujących, którzy mogliby być zainteresowani udziałem w dochodzeniu, lub skontaktowanie się z nimi, jeżeli tacy producenci istnieją.

(29)

Ośmiu producentów eksportujących z państwa, którego dotyczy postępowanie, przedstawiło wymagane informacje i wyraziło zgodę na włączenie ich do próby. Zgodnie z art. 27 ust. 1 podstawowego rozporządzenia antysubsydyjnego oraz art. 17 ust. 1 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego Komisja dobrała próbę złożoną z trzech producentów eksportujących na podstawie największej reprezentatywnej wielkości wywozu, jaką można było rozsądnie zbadać w dostępnym czasie. Zgodnie z art. 27 ust. 2 podstawowego rozporządzenia antysubsydyjnego i art. 17 ust. 2 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego wszyscy znani producenci eksportujący oraz władze państwa, których dotyczy postępowanie, zostali poproszeni o przedstawienie uwag na temat tymczasowego doboru próby. Nie otrzymano żadnych uwag. W związku z tym Komisja podjęła decyzję o zachowaniu proponowanej próby, a wszystkie zainteresowane strony powiadomiono o ostatecznym doborze próby.

(30)

Próba producentów eksportujących lub grup producentów eksportujących obejmuje następujące podmioty:

(31)

Z odpowiedzi na formularze dotyczące doboru próby wynikało, że próba obejmowała 78 % całkowitej sprzedaży eksportowej z ChRL do Unii w OD.

(32)

Komisja przesłała kwestionariusze do rządu ChRL, wszystkich objętych próbą chińskich producentów eksportujących, którzy wystąpili z takim wnioskiem, jak również do objętych próbą producentów, użytkowników i stowarzyszeń handlowych w UE, którzy zgłosili się w terminie określonym w obu zawiadomieniach o wszczęciu.

(33)

Odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu otrzymano od rządu ChRL, od trzech objętych próbą chińskich producentów eksportujących, od trzech producentów unijnych objętych próbą, od 14 użytkowników oraz od dwóch importerów niepowiązanych. Jednakże odpowiedź jednego z użytkowników była niewystarczająca, co uniemożliwiło Komisji przeprowadzenie miarodajnej analizy tych danych, pomimo wysłania kilku ponagleń.

(34)

Ponadto stowarzyszenie reprezentujące przemysł szklarski „Glass Alliance Europe” zgłosiło się jako zainteresowana strona w imieniu swoich członków i przedstawiło oświadczenie na piśmie.

(35)

Pisemne oświadczenia otrzymano również od kilku stowarzyszeń użytkowników, w szczególności od „Danish Wind Industry Association” (Duńskie Stowarzyszenie Przemysłu Energii Wiatrowej), „Danish Plastics Federation” (Duńska Federacja Producentów Tworzyw Sztucznych), a także od „Groupement de la Plasturgie Industrielle et des Composites (GPIC)” i od Siemens Wind Power AG.

(36)

Ponadto swoje uwagi przekazała Chińska Izba Gospodarcza ds. Przywozu i Wywozu Produktów Przemysłu Lekkiego i Rzemiosła (ang. China Chamber of Commerce for Import/Export of Light Industrial products & Arts-Crafts — „CCCLA”).

(37)

Komisja zgromadziła i zweryfikowała wszelkie informacje uważane za niezbędne w celu ustalenia występowania subsydiowania, powstałych szkód oraz interesu Unii. Wizyty weryfikacyjne zgodnie z art. 16 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego i art. 26 podstawowego rozporządzenia antysubsydyjnego odbyły się w siedzibie rządu ChRL oraz w siedzibach następujących przedsiębiorstw:

(38)

Rząd ChRL stwierdził, w skrócie, że jego prawo do obrony w odniesieniu do dostępu do dokumentów udostępnionych zainteresowanym stronom do wglądu zostało naruszone, ponieważ w niepoufnej wersji dokumentacji brakowało informacji bez podania „ważnej przyczyny” lub brakowało wystarczająco szczegółowych streszczeń lub, w wyjątkowych przypadkach, nie podano powodów, dla których nie udostępniono streszczenia nieopatrzonego klauzulą poufności.

(39)

Komisja uznała, że niepoufna wersja dokumentacji udostępniona zainteresowanym stronom do wglądu zawierała wystarczające informacje, aby umożliwić zainteresowanym stronom zbadanie danych, które zostały wykorzystane przez Komisję w jej analizie i w związku z tym zarzut ten został uznany za bezpodstawny. Rząd ChRL została poinformowany o powodach, dla których Komisja uznała, że zarzuty były bezpodstawne.

(40)

Po ujawnieniu ostatecznych ustaleń rząd ChRL oraz jeden producent eksportujący ponowili zarzut, że przepisy dotyczące poufności były stosowane w zbyt szerokim zakresie i zwrócili się z wnioskiem o ujawnienie rodzajów produktów sprzedawanych przez producentów unijnych, a także całkowitych ilości dla poszczególnych numerów kontrolnych produktu (PCN).

(41)

Komisja uważa, że nie doszło do naruszenia prawa do obrony, ponieważ wszyscy producenci eksportujący otrzymali szczegółowe dane dotyczące numerów kontrolnych produktów wytwarzanych przez objętych próbą producentów unijnych, w odniesieniu do których istnieje konkurencja z ChRL. W związku z tym zarzut ten został odrzucony.

(42)

Produkt, którego dotyczą oba dochodzenia, jest taki sam jak produkt określony w rozporządzeniu wykonawczym Rady (UE) nr 248/2011 i opisany w obydwu zawiadomieniach o wszczęciu, mianowicie nici cięte z włókien szklanych, o długości nieprzekraczającej 50 mm; niedoprzędy z włókien szklanych, z wyłączeniem niedoprzędów z włókien szklanych, które są impregnowane i powlekane i których straty podczas prażenia wynoszą więcej niż 3 % (zgodnie z normą ISO 1887); maty z włókien ciągłych szklanych z wyłączeniem mat z waty szklanej („produkt objęty postępowaniem” lub „produkty z włókien ciągłych szklanych”), obecnie objęte kodami CN 7019 11 00, ex 7019 12 00 and 7019 31 00 (ten ostatni zastąpił kod 7019 31 10 w dniu 1 stycznia 2014 r.) i pochodzące z ChRL.

(43)

Produkt objęty postępowaniem jest surowcem stosowanym najczęściej do wzmacniania żywic termoplastycznych i termoutwardzalnych w przemyśle materiałów kompozytowych. Wzmocnione w ten sposób materiały kompozytowe (tworzywa sztuczne wzmocnione włóknem ciągłym szklanym) są stosowane w wielu gałęziach przemysłu, takich jakich: przemysł samochodowy, elektryczny/elektroniczny, produkcja śmigieł silników wiatrowych, budownictwo, produkcja rur i zbiorników, towarów konsumpcyjnych, lotnictwo i obronność itd.

(44)

Występują trzy podstawowe typy produktów z włókien ciągłych szklanych objętych niniejszym postępowaniem: nici cięte (11), niedoprzędy (12) i maty (13) (z wyłączeniem mat z waty szklanej). Dochodzenie wykazało, iż pomimo różnic w wyglądzie i możliwych różnic w zastosowaniach końcowych wszystkie wspomniane typy produktu objętego postępowaniem mają te same podstawowe właściwości fizyczne, chemiczne i techniczne oraz są zasadniczo wykorzystywane do tych samych celów.

(45)

Po opublikowaniu obu zawiadomień o wszczęciu CCCLA twierdziła, iż odnosiły się one do kodu CN 7019 31 10, natomiast skarżący odnosił się kodu CN 7019 31 00, który przestał istnieć. CCCLA twierdziła, że produkty poprzednio objęte kodem CN 7019 31 00 są obecnie sklasyfikowane pod dwoma różnymi kodami CN: 7019 31 10 (Maty z włókna szklanego z włókien ciągłych) i 7019 31 90 (Pozostałe maty z włókna szklanego). Mając na uwadze fakt, że obecne dochodzenia obejmują niektóre produkty z włókien ciągłych szklanych, CCCLA jest zdania, że produkty sklasyfikowane w ramach kodu CN 7019 31 90, a mianowicie „maty z włókien szklanych nieciągłych”, powinny zostać wykluczone z zakresu produktu objętego postępowaniem.

(46)

Argument ten jest bez znaczenia, ponieważ produkt ten nie jest produktem objętym postępowaniem w pierwszej kolejności.

(47)

Skarżący odnosił się do kodu CN ex 7019 31 00 i wyraźnie stwierdził, że maty z wełny szklanej (tj. inne maty lub maty z włókien szklanych nieciągłych) są wyłączone. Dlatego też adnotacja „ex” poprzedza kod CN.

(48)

Oba zawiadomienia o wszczęciu zostały opublikowane w grudniu 2013 r. i zawierają sformułowanie „obecnie objęte kodami CN […] 7019 31 10”. Biorąc pod uwagę fakt, że od dnia 1 stycznia 2012 r. produkty poprzednio objęte kodem CN 7019 31 00 zostały podzielone na dwie kategorie (kody CN 7019 31 10 i 7019 31 90), zawiadomienie o wszczęciu nie zawiera sformułowania „maty z włókien szklanych nieciągłych”, ponieważ zawiera stwierdzenie „obecnie objęte kodami CN […] 7019 31 10”.

(49)

Jednak niniejsze rozporządzenie zawiera sformułowanie „obecnie objęte kodami CN […] 7019 31 00” jako że oba kody CN 7019 31 10 i CN 7019 31 90 zostały ponownie połączone od dnia 1 stycznia 2014 r., ze względu na fakt, że zakres kodu CN 7019 31 90 pozostawał w praktyce pusty (pozostałe maty z włókna szklanego czyli maty z waty szklanej były raczej klasyfikowane pod kodem CN 7019 39 00).

(50)

W związku z powyższym wniosek o wyłączenie kodu CN 7019 31 90 nie jest istotny.

(51)

Jeden z użytkowników wystąpił z wnioskiem o wykluczenie niedoprzędów teksturowanych (14) z zakresu produktu objętego postępowaniem, argumentując, że unijne zakłady wytwarzające włókna ciągłe szklane nie produkują niedoprzędów.

(52)

Ustalono jednak, że trzy przedsiębiorstwa w Unii produkowały niedoprzędy teksturowane i posiadały wystarczające moce produkcyjne, aby zaspokoić potrzeby rynku. Dochodzenia wykazały, iż pomimo możliwych różnic w zastosowaniach końcowych wszystkie wspomniane typy produktu objętego postępowaniem mają te same podstawowe właściwości fizyczne, chemiczne i techniczne oraz są wykorzystywane zasadniczo do tych samych celów. Wniosek o wykluczenie niedoprzędów teksturowanych z zakresu produktu zostaje zatem odrzucony.

(53)

Po ujawnieniu ostatecznych ustaleń rząd ChRL twierdził, że niedoprzędy teksturowane powinny zostać wyłączone, ponieważ (i) tylko jeden producent unijny dostarczał niedoprzędy teksturowane na rynek w ograniczonych ilościach i że w związku z tym jakikolwiek przywóz takich produktów nie mógł wyrządzić szkody przemysłowi unijnemu, (ii) niedoprzędy teksturowane różnią się od zwykłych niedoprzędów, gdyż te ostatnie mają większą kierunkową wytrzymałość charakterystyczną dla profili kompozytowych poddanych prasowaniu ciągłemu, a także różni się ich proces produkcji oraz (iii) w przeciwieństwie do tego, co uczyniono w pierwotnym dochodzeniu antydumpingowym w odniesieniu do przędz, Komisja uważa, że ograniczona substytucyjność nie jest znaczącym czynnikiem, który umożliwiłby wykluczenie niedoprzędów teksturowanych.

(54)

W odniesieniu do pierwszego argumentu Komisja przypomina, że jest wielu producentów w Unii, którzy są w stanie zaspokoić potrzeby rynkowe na niedoprzędy teksturowane, nawet jeżeli tylko jeden z nich obecnie prowadzi sprzedaż tego rodzaju produktu. Argument rządu ChRL, mówiący o tym, że tylko jeden producent unijny w rzeczywistości dokonuje sprzedaży produktu jest raczej wskaźnikiem szkody, ponieważ oznacza, że użytkownicy przestawili się na kupowanie tego produktu od dostawców spoza Unii, w szczególności z ChRL.

(55)

W odniesieniu do drugiego argumentu proces produkcyjny niedoprzędów teksturowanych jest identyczny z procesem produkcji „zwykłych” niedoprzędów, z wyjątkiem jednego dodatkowego etapu polegającego na wdmuchiwaniu powietrza wewnątrz niedoprzędów, który wymaga jedynie względnie niedrogiego dodatkowego sprzętu i nie ma wpływu na podstawowe właściwości techniczne i fizyczne produktu. Niedoprzędy teksturowane wydają się jedynie być gęstsze niż „zwykłe” niedoprzędy.

(56)

W odniesieniu do trzeciego argumentu Komisja zastosowała takie samo podejście, jak w poprzednim dochodzeniu, gdy niedoprzędy teksturowane zostały również objęte zakresem produktu objętego postępowaniem, a wniosek o ich wyłączenie został odrzucony. Nie przedstawiono argumentów, które mogłyby prowadzić do innego wniosku.

(57)

Wniosek o wykluczenie niedoprzędów teksturowanych z zakresu produktu zostaje zatem odrzucony.

(58)

Rząd ChRL wystąpił z wnioskiem o wykluczenie z zakresu produktu tych produktów, w odniesieniu do których przywóz z Chin nie stanowi konkurencji dla przemysłu unijnego (jak stwierdzono w nieobjętej klauzulą poufności wersji skargi antysubsydyjnej). Produkty, o których mowa, to nici cięte do zastosowań mokrych („WUCS”) i maty.

(59)

WUCS charakteryzują się ograniczonym okresem trwałości oraz wyższymi kosztami transportu związanymi z dodatkową zawartością wody. WUCS są jednak przedmiotem handlu na całym świecie. Dochodzenie wykazało, iż pomimo niektórych różnic w wyglądzie i możliwych różnic w zastosowaniach końcowych wszystkie wspomniane typy produktu objętego postępowaniem mają te same podstawowe właściwości fizyczne, chemiczne i techniczne oraz są wykorzystywane zasadniczo do tych samych celów. WUCS oraz maty, podobnie jak jakiekolwiek inne rodzaje produktu objętego postępowaniem, wykorzystywane są jako materiał wzmacniający. Ponadto twierdzenie rządu ChRL, że niektóre chińskie produkty z włókien ciągłych szklanych nie są jeszcze obecne w dużych ilościach na rynku unijnym nie wyklucza przyszłych zmian w zachowaniu przedsiębiorstw w odniesieniu do tych poszczególnych rodzajów wywożonych produktów. Wniosek o wykluczenie tych produktów z zakresu produktu zostaje zatem odrzucony.

(60)

Po ujawnieniu ostatecznych ustaleń rząd ChRL twierdził, że: (i) tylko jeden producent unijny produkuje WUCS i że w związku z tym jakikolwiek przywóz tego produktu nie mógł wyrządzić szkody przemysłowi unijnemu, (ii) producenci unijni nie ponieśli żadnej szkody w odniesieniu do wyżej wymienionych produktów, ponieważ producenci unijni twierdzili w jawnej wersji skargi, że ich zysk w odniesieniu do tych produktów może wynieść powyżej 8 % — 10 %, (iii) WUCS charakteryzują się wyższą zawartością wody, ograniczonym okresem trwałości i innym procesem produkcji, w związku z tym różnią się pod względem fizycznym i chemicznym od zwykłych nici ciętych, oraz (iv) w przeciwieństwie do tego, co uczyniono w poprzednim dochodzeniu w odniesieniu do przędz, Komisja uważa, że ograniczona substytucyjność nie jest znaczącym czynnikiem, który umożliwiłby wykluczenie WUCS i mat.

(61)

Pierwszy argument został odrzucony, ponieważ kilku producentów unijnych dokonuje sprzedaży WUCS i w związku z tym przemysł unijny jest podatny na szkodę w przypadku tego rodzaju produktu.

(62)

W odniesieniu do drugiego argumentu fakt, że produkcja niektórych rodzajów produktu w pewnych okresach jest rentowna, nie jest wystarczającym powodem do wyłączenia ich z zakresu produktu. Ponadto WUCS są przywożone do Unii w znacznie mniejszych ilościach niż inne produkty z włókien ciągłych szklanych. Marża zysku dla tego jednego rodzaju produktu nie jest więc reprezentatywna w odniesieniu do produktu objętego postępowaniem.

(63)

Jeżeli chodzi o trzeci argument, definicja produktu objętego postępowaniem nie opiera się na jego zawartości wody. Zatem większa zawartość wody w WUCS nie uzasadnia wykluczenia tego rodzaju produktu. Ponadto proces produkcji WUCS jest taki sam, jak w przypadku nici ciętych do zastosowań suchych (DUCS), z wyjątkiem ostatniego etapu produkcji, czyli procesu suszenia.

(64)

W odniesieniu do czwartego argumentu Komisja zastosowała takie samo podejście, jak w poprzednim dochodzeniu antydumpingowym, w którym WUCS również uwzględniono w zakresie produktu objętego postępowaniem. Nie przedstawiono argumentów, które mogłyby prowadzić do innego wniosku.

(65)

Wniosek o wykluczenie WUCS z zakresu produktu zostaje zatem odrzucony.

(66)

Podobne jak w poprzednim dochodzeniu antydumpingowym uznano, że produkt objęty postępowaniem oraz produkty z włókien ciągłych szklanych wytwarzane i sprzedawane na rynku krajowym w ChRL, a także produkty z włókien ciągłych szklanych wytwarzane i sprzedawane w Unii przez przemysł unijny mają te same podstawowe cechy fizyczne, chemiczne i techniczne oraz zastosowania. W związku z powyższym produkty te stanowią produkty podobne do celów obecnych dochodzeń w rozumieniu art. 1 ust. 4 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego oraz art. 2 lit. c) podstawowego rozporządzenia antysubsydyjnego.

(67)

W 12. planie pięcioletnim na rzecz krajowego rozwoju gospodarczego i społecznego Chińskiej Republiki Ludowej podkreślono strategiczną wizję rządu ChRL w zakresie rozwoju i promowania sektorów przemysłu o kluczowym znaczeniu, która obejmuje, między innymi, wytwarzanie produktów z włókien szklanych. W szczególności, rozdział 9 tego 12. planu pięcioletniego, dotyczący przekształcenia i modernizacji przemysłu wytwórczego zawiera następujące sformułowanie:

„Będziemy koncentrować się na rozwijaniu nowych materiałów, takich jak szkło fotowoltaiczne, ultracienkie szkło nośne, specjalne włókna szklane oraz specjalne materiały ceramiczne”

(68)

W sekcji 3 rozdziału 9 wyżej wymienionego planu dotycząca modernizacji technologicznej przedsiębiorstw stanowi się wyraźnie, że rząd ChRL „… będzie zachęcać przedsiębiorstwa, by rozwijały swoje możliwości opracowywania nowych produktów, zwiększały udział technologii oraz wartość dodaną swoich produktów, a także szybciej dokonywały ich aktualizacji i modernizacji.”

(69)

Ponadto w sekcji 1 rozdziału 10 tego planu zaznaczono, że:

„Nacisk na rozwój przemysłu nowych materiałów skupi się na nowych materiałach funkcjonalnych, zaawansowanych materiałach strukturalnych, wysokowydajnych włóknach, a także na wytworzonych z nich materiałach kompozytowych i podstawowych materiałach ogólnego zastosowania”

(70)

Znaczenie innowacji i nowych materiałów ogółem zostało wyraźnie podkreślone zarówno w „12. pięcioletnim programie na rzecz innowacji technologii przemysłowej”, jak i w „Krajowym długoterminowym planie rozwoju nauki i technologii (2006-2020)”.

(71)

Ponadto w „Katalogu wytycznych dotyczących restrukturyzacji przemysłowej z 2011 r.” (decyzja nr 9) wyraźnie wymienia się wśród sektorów promowanych „produkcję drutów z wykorzystaniem pieca do włókien ze szkła typu E […], rozwój i produkcję wysokowydajnych włókien szklanych i wytwarzanych z nich produktów”. Dodatkowo „Katalog wytycznych dla sektorów przemysłu korzystających z inwestycji zagranicznych”, zawierający wykaz sektorów, w których propagowane są inwestycje zagraniczne (15), odnosi się wyraźnie do wytwarzania produktów z włókien szklanych oraz specjalnych włókien szklanych.

(72)

Rząd ChRL twierdził, że powyższe plany zawierają jedynie wskazówki i nie są wiążące. Jednakże w 12. planie pięcioletnim stwierdzono wyraźnie, że jest on prawnie wiążący:

„Po jego zatwierdzeniu przez Ogólnochińskie Zgromadzenie Przedstawicieli Ludowych niniejszy plan ma moc prawną”

(73)

Po ujawnieniu ustaleń rząd ChRL twierdził, że produkt objęty postępowaniem obejmuje jedynie standardowe produkty z włókna szklanego („włókna ze szkła typu E”), natomiast nie obejmuje bardziej zaawansowanych technologicznie i wysokowydajnych produktów z włókien szklanych (włókna szklane specjalnego przeznaczenia — „włókna ze szkła typu S”). W związku z tym produkt objęty niniejszym dochodzeniem nie wchodzi w zakres sektorów promowanych, ponieważ promowana jest wyłącznie produkcja specjalnych rodzajów włókien szklanych lub włókien wysokowydajnych. Rząd ChRL powołuje się między innymi na 12. plan pięcioletni, który odnosi się wyłącznie do „włókien wysokowydajnych” i „specjalnych rodzajów włókien szklanych”.

(74)

Należy zauważyć po pierwsze, że produkt objęty postępowaniem to „niektóre produkty z włókien ciągłych szklanych”. Definicja produktu nie wprowadza rozróżnienia w zależności od tego, czy produkty są wykonane ze standardowych włókien szklanych (zwanych dalej „włóknami ze szkła typu E”) czy ze specjalnych włókien szklanych (zwanych dalej „włóknami ze szkła typu S”). Po drugie, żadna z zainteresowanych stron nie przedstawiła wniosku o wykluczenie niektórych rodzajów produktu, twierdząc, że specjalne włókna szklane nie powinny być objęte zakresem produktu. Po trzecie, rząd ChRL nie zakwestionował faktu, że zachęca on do rozwijania sektora „specjalnych włókien szklanych”. W istocie nawet standardowe produkty z włókna szklanego wymieniane są wśród produktów, dla których promowane są inwestycje zagraniczne (zob. motyw 71).

(75)

W każdym przypadku, nawet gdyby przyjąć, że rząd ChRL wspiera wyłącznie rozwój wysokowydajnych włókien szklanych (np. S-glass), w toku dochodzenia nie wykazano żadnego rozróżnienia między przemysłem produkującym standardowe włókna szklane, z jednej strony, a przemysłem produkującym specjalne włókna szklane, z drugiej strony. Wręcz przeciwnie, produkty z włókien szklanych są wytwarzane przez ten sam przemysł włókien szklanych niezależnie od tego, czy są one wykonane ze szkła typu E, czy też z wysokowydajnych włókien szklanych takich jak włókna ze szkła typu S. W tym kontekście Komisja stwierdziła w szczególności, że wszyscy objęci próbą chińscy producenci eksportujący wykorzystują w procesie produkcji zarówno standardowe włókna szklane (włókna ze szkła typu E), jak również wysokowydajne włókna szklane (np. włókna ze szkła typu S), oraz że nie istnieje mechanizm mający na celu ograniczenie wsparcia (w formie preferencyjnych pożyczek lub w formie przyznawania prawa do użytkowania gruntów) dla jednego z tych rodzajów produkcji. Wynika z tego, że w odniesieniu do wyraźnej zachęty do rozwijania wysokiej jakości produktów z włókien szklanych nie może (formalnie lub faktycznie) nie można wykluczyć podstawowego przemysłu włókien szklanych z ogólnej strategicznej polityki zachęcania przedsiębiorstw, by rozwijały swoje możliwości opracowywania nowych produktów, zwiększały udział technologii oraz wartość dodaną swoich produktów, a także szybciej dokonywały ich aktualizacji i modernizacji.

(76)

Z powyższego wynika, że twierdzenie, iż produkt objęty postępowaniem nie należy do produktów promowanych jest bezpodstawne i w związku z tym zostaje odrzucone.

(77)

Ponadto w „Decyzji Rady Państwowej nr 40 w sprawie promulgacji i wdrożenia »Tymczasowych przepisów w zakresie promowania dostosowania struktury przemysłowej«” (która wraz z „Tymczasowymi przepisami w zakresie promowania dostosowania struktury przemysłowej” nazywana jest dalej „decyzją nr 40”) stanowi się, że rząd ChRL będzie aktywnie wspierać rozwój różnych rodzajów przemysłu (16).

(78)

Chociaż decyzja nr 40 nie odnosi się wyraźnie do przemysłu włókien ciągłych szklanych ani, bardziej ogólnie, do sektora nowych materiałów, to jednak zobowiązuje wszystkie instytucje finansowe do zapewnienia wsparcia kredytowego jedynie dla promowanych projektów, a także przewiduje wdrożenie „innych polityk preferencyjnych w stosunku do popieranych projektów” (17). W związku z tym można stwierdzić, że przepisy decyzji nr. 40 miały zastosowanie do przemysłu włókien szklanych ciągłych.

(79)

Rząd ChRL twierdził, że z decyzji nr 40 wynika tylko to, że promowane sektory powinny otrzymywać wsparcie kredytowe „zgodnie z zasadami udzielania kredytów”, co nie oznacza, że takie wsparcie powinno odbywać się na zasadach preferencyjnych.

(80)

Dochodzenie wykazało jednak, że przedsiębiorstwa objęte próbą odnosiły korzyści płynące z polityki w zakresie udzielania pożyczek preferencyjnych. Istotnie, niektóre przedsiębiorstwa przynoszące straty nadal uzyskiwały finansowanie na preferencyjnych warunkach. W związku z tym Komisja odrzuca twierdzenie rządu ChRL, zgodnie z którym pożyczki dla sektora włókien ciągłych szklanych były udzielane „zgodnie z zasadami udzielania kredytów”. Kluczowe znaczenie wciąż ma fakt, że zgodnie z decyzją nr 40 wszystkie instytucje finansowe udzielają pożyczek sektorom promowanym, w tym sektorowi włókien ciągłych szklanych, oraz że wsparcie to jest w rzeczywistości udzielane na warunkach preferencyjnych.

(81)

Ponadto w dokumencie pt. „Zarys strategii krajowej w zakresie rozwoju naukowego i technologicznego w perspektywie średnio- i długoterminowej (na lata 2006–2020)” obiecuje się „zapewnić pierwsze miejsce finansowaniu polityki”, „zachęcać instytucje finansowe do udzielenia preferencyjnego wsparcia kredytowego na potrzeby ważnych krajowych projektów naukowych i technologicznych związanych z uprzemysłowieniem”, „zachęcać instytucje finansowe do udoskonalania i wzmacniania usług finansowych dla przedsiębiorstw zaawansowanych technologicznie” oraz „wprowadzić preferencyjne traktowanie podatkowe, aby promować rozwój przedsiębiorstw zaawansowanych technologicznie”.

(82)

Produkcja włókien ciągłych szklanych jest objęta zakresem definicji przedsiębiorstwa zaawansowanego technologicznie, o czym świadczy liczba producentów mających status przedsiębiorstw wykorzystujących nowe i zaawansowane technologie w ChRL. Dochodzenie wykazało faktycznie, że niektóre przedsiębiorstwa objęte próbą uzyskały certyfikaty przedsiębiorstw wykorzystujących zaawansowane i nowe technologie, które mogły korzystać z preferencyjnego traktowania określonego w dokumencie pt. „Zarys strategii krajowej w zakresie rozwoju naukowego i technologicznego w perspektywie średnio- i długoterminowej (na lata 2006–2020)”, o którym mowa powyżej.

(83)

Podczas wizyty weryfikacyjnej w jednym z przedsiębiorstw w ChRL ustalono, że przedsiębiorstwo zastąpiło skontrolowane sprawozdanie finansowe, które zostało pierwotnie przedłożone Komisji w odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu dotyczącym środków antysubsydyjnych. Przedsiębiorstwo nie ujawniło dobrowolnie tej informacji, a istnienie innego skontrolowanego sprawozdania finansowego wykryto dopiero w momencie, gdy przedsiębiorstwo zostało poproszone o dostarczenie oryginału sprawozdania finansowego. Ponadto to nowe sprawozdanie zostało udostępnione wyłącznie w języku chińskim. Ponieważ istnienie dwóch różnych sprawozdań finansowych jest niezgodne z Międzynarodowymi Standardami Rewizji Finansowej (standard nr. 560 dotyczący „późniejszych zdarzeń”), zespół weryfikacyjny podkreślił, że jest to poważny problem, gdyż wzbudza wątpliwości dotyczące wiarygodności przedłożonych sprawozdań finansowych. Przedsiębiorstwo wyjaśniło, że skontrolowane sprawozdanie finansowe pierwotnie przedłożone w odpowiedzi na kwestionariusz zawierało błędy, w związku z czym zostało zastąpione nową wersją sporządzoną przez tę samą firmę audytorską, a następnie zostało antydatowane i ponownie wydane z tym samym numerem porządkowym co oryginalne sprawozdanie finansowe, które zostało zniszczone.

(84)

W następstwie wizyty weryfikacyjnej oraz po przetłumaczeniu „drugiego” zestawu sprawozdań finansowych Komisja wysłała pismo do przedmiotowego przedsiębiorstwa przedstawiające konkretne i szczegółowe powody, dla których uznała, że niektóre z danych dostarczonych w kwestionariuszu nie mogły zostać uznane za zweryfikowane. Przedsiębiorstwo zostało poinformowane, że Komisja może oprzeć swoje ustalenia na dostępnych faktach zgodnie z art. 28 ust. 1 podstawowego rozporządzenia antysubsydyjnego i uzyskało możliwość przedstawienia uwag.

(85)

Przedsiębiorstwo przedstawiło swoje uwagi zarówno na piśmie, jak i podczas przesłuchania z udziałem rzecznika praw stron. Z udzielonych odpowiedzi wynikało, że istnieje jeszcze inne (trzecie) skontrolowane sprawozdanie finansowe (w formacie przewidzianym dla spółek notowanych na giełdzie). Mimo że nie ustalono istotnych różnic między „drugim” i „trzecim” sprawozdaniem, to ostatnie było jednak dużo bardziej szczegółowe i wyczerpujące. Podczas wizyty weryfikacyjnej sprawozdanie zostało już wydane i było w posiadaniu przedsiębiorstwa podczas wizyty weryfikacyjnej, jednak o istnieniu tego trzeciego sprawozdania finansowego również nie poinformowano Komisji w odpowiednim czasie w trakcie weryfikacji (18). W przeciwieństwie do innych sprawozdań finansowych, ta „trzecia” wersja wymieniała wyraźnie i szczegółowo wszystkie subsydia (wraz z ich podstawą prawną), które przedsiębiorstwo otrzymało w OD. W związku z tym zbadanie tego sprawozdania finansowego byłoby bardzo przydatne podczas wizyty weryfikacyjnej w celu sprawdzenia wszystkich przedłożonych informacji na temat poszczególnych programów subsydiów, z których korzystało to przedsiębiorstwo.

(86)

Skontrolowane sprawozdanie finansowe jest podstawowym dokumentem umożliwiającym Komisji przeprowadzenie właściwej weryfikacji informacji dostarczonych przez przedsiębiorstwo w odniesieniu do, między innymi, dotacji, pożyczek, praw użytkowania gruntów, odroczeń podatkowych itp.

(87)

Jak wskazano powyżej, przedsiębiorstwo to nie współpracowało, co stanowiło poważną przeszkodę dla zapewnienia właściwej weryfikacji informacji przekazanych Komisji, która nie mogła w związku z tym odpowiednio zweryfikować otrzymanych informacji dotyczących, między innymi, poziomu subsydiów otrzymanych przez to przedsiębiorstwo. W związku z tym Komisja nie mogła dokonać wystarczająco dokładnych ustaleń, w szczególności w odniesieniu do poziomu otrzymanych subsydiów.

(88)

Uznaje się, że przedsiębiorstwo przekazało wprowadzające w błąd informacje i nie współpracowało w sposób właściwy. W związku z tym Komisja postanowiła zastosować przepisy art. 28 ust. 1 podstawowego rozporządzenia antysubsydyjnego. Ponieważ przedsiębiorstwo to jest częścią grupy, przepisy art. 28 ust. 1 podstawowego rozporządzenia antysubsydyjnego miały zastosowanie do całej grupy.

(89)

Niemniej jednak, podobnie jak w przypadku ustalenia poziomu subsydiowania w odniesieniu do grupy, Komisja skorzystała z rzeczywistych danych dwóch przedsiębiorstw wchodzących w skład grupy, które w pełni współpracowały w obu dochodzeniach i których informacje zostały uznane za wiarygodne w odniesieniu do ich poziomu subsydiowania. Jeżeli chodzi o przedsiębiorstwo wchodzące w skład tej grupy, które przedstawiło wprowadzające w błąd informacje, poziom subsydiowania został ustalony na podstawie dostępnych faktów. Przy ustalaniu poziomu subsydiowania w odniesieniu do tego podmiotu prawnego, Komisja wykorzystała dostępne dane dotyczące najwyższego poziomu subsydiowania ustalonego dla każdego programu subsydiowania w odniesieniu do każdego z podmiotów prawnych należących do objętych próbą przedsiębiorstw lub grup przedsiębiorstw, o których mowa w motywie 30 i które w pełni współpracowały podczas dochodzenia.

(90)

Po ujawnieniu ustaleń skarżący twierdził, że metodyka zastosowana do obliczenia poziomu subsydiowania przedmiotowej grupy nie była prawidłowa. Według skarżącego margines subsydiowania grupy powinien być znacznie wyższy ze względu na fakt, iż jest on sumą najwyższych marginesów subsydiowania w odniesieniu do każdego programu subsydiowania dla każdego z przedsiębiorstw współpracujących.

(91)

Argument ten opiera się na nieporozumieniu. Metodyka użyta do obliczenia poziomu subsydiowania, o której mowa w motywie 89 powyżej, została zastosowana wyłącznie wobec przedsiębiorstwa (wchodzącego w skład grupy), które dostarczyło informacje wprowadzające w błąd, a nie wobec grupy jako całości. Argument ten został zatem odrzucony.

(92)

Przedsiębiorstwo, które przedstawiło wprowadzające w błąd informacje, nie dokonywało wywozu produktu objętego postępowaniem. Wywóz produktu objętego postępowaniem był dokonywany w ramach grupy przez jedno z przedsiębiorstw powiązanych z przedmiotowym przedsiębiorstwem. Przedsiębiorstwo powiązane współpracowało jednak w pełni w obu dochodzeniach i dostarczyło wiarygodne informacje na temat cen eksportowych grupy. W związku z tym przedłożone przez nie informacje zostały wykorzystane w ostatecznych ustaleniach Komisji w tym postępowaniu.

(93)

Po ujawnieniu ustaleń przedmiotowy producent eksportujący twierdził, że Komisja popełniła błąd stosując przepisy art. 28 ust. 1 podstawowego rozporządzenia antysubsydyjnego.

(94)

Twierdził on po pierwsze, że w wysłanym do niego piśmie, w którym Komisja przedstawiła szczegółowo powody proponowanego zastosowania przepisów art. 28 ust. 1 podstawowego rozporządzenia antysubsydyjnego, Komisja nie stwierdziła, że nie mogła sprawdzić informacji dotyczących otrzymywanych subsydiów. W związku z tym, jego zdaniem, Komisja nie może opierać się na tej argumentacji w swoich ostatecznych wnioskach, ponieważ przedsiębiorstwo nie miało możliwości ustosunkowania się do tego argumentu.

(95)

Twierdzenia tego nie można zaakceptować. W swoim piśmie Komisja stwierdziła wyraźnie, że „nie może stwierdzić, że informacje dotyczące poziomu subsydiów otrzymywanych przez [przedsiębiorstwo] zostały zweryfikowane”. W każdym przypadku przedsiębiorstwo to zostało w pełni poinformowane o powodach zastosowania ustaleń opartych na najlepszych dostępnych faktach w dokumencie zawierającym ostateczne ustalenia; przedsiębiorstwo miało także możliwość przedstawienia uwag w tej sprawie i z tej możliwości skorzystało.

(96)

Przedmiotowy producent eksportujący twierdził po drugie, że nawet jeżeli Komisja miałaby zastosować przepisy art. 28 ust. 1 podstawowego rozporządzenia antysubsydyjnego, nie powinna wykorzystywać danych innych przedsiębiorstw jako podstawy do określenia poziomu subsydiowania, ale powinna raczej opierać się na rzeczywistym zestawie skontrolowanych sprawozdań finansowych tego przedsiębiorstwa, ponieważ zawiera on „najbardziej odpowiednie” i „najbardziej właściwe” informacje dotyczące jego poziomu subsydiowania.

(97)

Jak wyjaśniono w motywach 83-88 powyżej, Komisja ma poważne wątpliwości co do wiarygodności przedłożonych sprawozdań finansowych i w związku z tym nie może powoływać się na nie w celu sprawdzenia poziomu subsydiowania w przypadku różnych planów lub programów subsydiów, takich jak pożyczki preferencyjne i prawa do użytkowania gruntów za kwotę niższą od odpowiedniego wynagrodzenia. Wiarygodne, skontrolowane sprawozdania finansowe mają istotnie podstawowe znaczenie dla sprawdzenia dokładności i kompletności informacji uzyskanych z innych źródeł. W związku z tym Komisja musiała wykorzystać najlepsze dostępne fakty w celu ustalenia poziomu subsydiowania. W tym przypadku były to zweryfikowane informacje na temat obowiązujących programów subsydiów uzyskane od innych współpracujących podmiotów. W związku z powyższym argument ten został odrzucony.

(98)

Przedmiotowe przedsiębiorstwo twierdziło również, że Komisja błędnie zastosowała międzynarodowe standardy rachunkowości („MSR”) jako kryterium odrzucenia zestawu zbadanych sprawozdań finansowych. Zdaniem tego przedsiębiorstwa należy dokonać rozróżnienia między rolą zestawu zbadanych sprawozdań finansowych, a znaczeniem MSR podczas oceny traktowania na zasadach rynkowych w postępowaniach antydumpingowych, z jednej strony, oraz postępowaniach antysubsydyjnych, z drugiej strony. Naruszenie MSR nie może stanowić podstawy do zastosowania przepisów art. 28 ust. 1 podstawowego rozporządzenia antysubsydyjnego.

(99)

Komisja zauważa, że naruszenie międzynarodowych standardów rachunkowości, które wykazano w toku dochodzenia, nie jest samo w sobie powodem do zastosowania przepisów art. 28 ust. 1 podstawowego rozporządzenia antysubsydyjnego. Powodem tym był fakt, że przedmiotowe przedsiębiorstwo przekazało Komisji różne wersje zestawu skontrolowanych sprawozdań finansowych, które budzą wątpliwości co do ich wiarygodności i, w związku z tym, Komisja doszła do wniosku, że inne informacje dotyczące poziomu subsydiowania nie mogły zostać zweryfikowane. W związku z powyższym argument ten został odrzucony.

(100)

Przedsiębiorstwo to twierdziło również, że zastosowana przez Komisję metodyka obliczania jego marginesu subsydiowania, która polegała na przyjęciu najwyższej stawki cła wyrównawczego, jaki ustalono w przypadku każdego programu w odniesieniu do każdego ze współpracujących podmiotów prawnych (a nie każdej grupy), była nieuzasadniona. Zdaniem tego przedsiębiorstwa metodyka ta jest błędna, ponieważ przedsiębiorstwa należące do tej samej grupy mogą zdecydować o skoncentrowaniu subsydiów na rzecz jednego szczególnego podmiotu, z korzyścią dla całej grupy.

(101)

Jak wyjaśniono w motywie 89, przy obliczaniu poziomu subsydiowania w ramach grupy Komisja korzystała z rzeczywistych danych dotyczących dwóch innych przedsiębiorstw należących do grupy, które współpracowały w obydwu postępowaniach przy obliczaniu poziomu subsydiowania w odniesieniu do całej grupy. Wykorzystanie dostępnych faktów miało miejsce wyłącznie w przypadku jednego podmiotu prawnego należącego do grupy, który dostarczył wprowadzające w błąd informacje W celu ustalenia poziomu subsydiowania podmiotu prawnego w ramach grupy Komisja stwierdziła, że najbardziej odpowiednie będzie oparcie obliczeń na tym samym poziomie w strukturze organizacyjnej oraz przyjęcie najwyższego ustalonego poziomu subsydiowania dla wszystkich podmiotów prawnych (w ramach tej grupy w stosownych przypadkach) należących do przedsiębiorstw lub grup przedsiębiorstw objętych próbą. W związku z powyższym argument ten został odrzucony.

(102)

Żadnego z banków państwowych w ChRL nie podjął się współpracy z Komisją. Banki te zostały zaproszone do dostarczenia niezbędnych informacji do celów dochodzenia antysubsydyjnego poprzez wypełnienie kwestionariusza. W związku z tym Komisja powiadomiła rząd ChRL, że rozważa możliwość oparcia swoich ustaleń na dostępnych faktach zgodnie z art. 28 ust. 1 podstawowego rozporządzenia antysubsydyjnego w odniesieniu do informacji dotyczących banków państwowych.

(103)

W odpowiedzi na pismo Komisji, a następnie po ujawnieniu ustaleń rząd ChRL zakwestionował zastosowanie art. 28 ust. 1 podstawowego rozporządzenia antysubsydyjnego w odniesieniu do informacji, o które zwrócono się do banków państwowych. Zdaniem rządu ChRL dostarczył on w trakcie dochodzenia znaczną część przedmiotowych informacji. Komisja stwierdziła jednak, że informacje te nie mogą w pełni zastąpić odpowiedzi banków państwowych na szczegółowe pytania zawarte w kwestionariuszach. Rząd ChRL nie zakwestionował faktu, że banki państwowe nie udzieliły odpowiedzi na kwestionariusz, ani faktu, że banki te są własnością państwa. W związku z tym Komisja musiała oprzeć swoje ustalenia dotyczące banków państwowych na dostępnych faktach.

(104)

Komisja przesłała kwestionariusze do rządu ChRL, w tym kwestionariusze dla banków państwowych, oraz do objętych próbą producentów eksportujących, prosząc o informacje dotyczące programów, które rzekomo obejmowały przyznawanie subsydiów dla przemysłu włókien ciągłych szklanych. Dochodzeniem objęto następujące programy:

(105)

Ustalenia w odniesieniu do banków państwowych zostały dokonane na podstawie dostępnych faktów zgodnie z art. 28 ust. 1 podstawowego rozporządzenia antysubsydyjnego, jak wyjaśniono w sekcji C.2.2.

(106)

W ChRL pożyczki preferencyjne przewidziane są w następujących przepisach prawa: Ustawa ChRL o bankach komercyjnych („ustawa bankowa”) z 2003 r., Zasady ogólne dotyczące pożyczek opublikowane przez Ludowy Bank Chin („LBCh”) w dniu 28 czerwca 1996 r. i decyzja nr 40 Rady Państwa.

(107)

Chociaż władze ChRL przedłożyły jedynie ograniczone informacje dotyczące posiadania udziałów w bankach/własności banków w ChRL, w toku dochodzenia ustalono na podstawie dostępnych faktów, że cechą charakterystyczną chińskiego rynku finansowego jest znaczący wpływ oraz kontrola ze strony rządu. Analizując kwestię tego, czy banki posiadają władzę publiczną, wykonują ją lub władza ta została im powierzona (tj. czy są organami publicznymi), Komisja wykorzystała wszystkie dostępne informacje dotyczące nie tylko tego, czy banki są własnością państwa, lecz także innych aspektów, takich jak obecność przedstawicieli rządu w zarządzie, kontrola działalności banku oraz wywieranie wpływu ze strony rządu, realizowanie polityki lub interesów rządu oraz tego, czy podmioty bankowe założono na podstawie statutu.

(108)

Na podstawie dostępnych informacji stwierdza się, że w ChRL banki będące w pełni własnością państwa, których zarząd jest zdominowany przez rząd ChRL, mają największy udział w rynku i są głównymi podmiotami na chińskim rynku finansowym. Banki państwowe podlegają również przepisom prawa, na mocy których mają między innymi obowiązek prowadzić swoją działalność kredytową zgodnie z potrzebami gospodarki krajowej, zapewniać wsparcie kredytowe promowanych projektów (19) lub priorytetowo traktować rozwój sektorów wykorzystujących zaawansowane i nowe technologie (20).

(109)

Kolejnym elementem świadczącym o zaangażowaniu rządu ChRL na chińskim rynku finansowym jest rola odgrywana przez LBCh w wyznaczaniu określonych ograniczeń w odniesieniu do sposobu ustalania i zmiany stóp procentowych (21). Od instytucji finansowych wymaga się oferowania oprocentowania pożyczek pozostającego w określonym zakresie w stosunku do referencyjnej stopy procentowej pożyczek LBCh. W przypadku pożyczek preferencyjnych stopy procentowe nie podlegają wzrostowi. Ograniczenia stóp procentowych pożyczek wraz z pułapami nałożonymi na oprocentowanie depozytów tworzą sytuację, w której banki mają zagwarantowany dostęp do taniego kapitału (z powodu regulacji oprocentowania depozytów) i są w stanie udzielać wybranym sektorom kredytów z korzystnym oprocentowaniem zgodnie z polityką rządową zlecającą bankom działanie w sposób szczególnie sprzyjający niektórym sektorom promowanym lub sektorom zaawansowanych technologii, takich jak przemysł włókien ciągłych szklanych.

(110)

Komisja starała się uzyskać od rządu ChRL wyjaśnienia w zakresie definicji i sformułowań zawartych w okólniku 251 oraz poprzedzających go przepisach (okólnik LBCh nr 250 w sprawie rozszerzenia przedziału dla zmiennej stopy procentowej pożyczek instytucji finansowych — YinFa [2003]). Jednakże jak wspomniano powyżej w sekcji C. 2.2, rząd ChRL nie dostarczył tych okólników. Rząd ChRL twierdził jednak, że okólnik 250 został uchylony na mocy okólnika 251 oraz, że dolny pułap oprocentowania kredytów został zniesiony począwszy od lipca 2013 r., w związku z czym nie występuje już zaangażowanie państwa w sektor bankowy.

(111)

Zniesienie dolnego pułapu oprocentowania kredytów nastąpiło jednak w okresie objętym dochodzeniem. W związku z tym LBCh miał wpływ na ustalanie stóp procentowych przez banki państwowe w odniesieniu do przeważającej części okresu objętego dochodzeniem. Ponadto dochodzenie nie ujawniło żadnych bezpośrednich skutków zniesienia dolnego pułapu oprocentowania dla pożyczek otrzymanych przez producentów objętych próbą. Dolny pułap oprocentowania obowiązujący w okresie objętym dochodzeniem nie jest w żadnym razie jedynym argumentem, na podstawie którego Komisja uznaje banki państwowe za organy publiczne.

(112)

Ustalenia poczynione w dochodzeniach antysubsydyjnych w sprawie paneli fotowoltaicznych (22) i szkła solarnego (23), w ramach których uznano, że w ChRL banki państwowe odgrywają rolę organów publicznych (zob. motywy 158-168 rozporządzenia dotyczącego paneli fotowoltaicznych oraz motyw 73 rozporządzenia dotyczącego szkła solarnego), stanowią również dostępne fakty w niniejszym dochodzeniu w odniesieniu do statusu organu publicznego banków państwowych. Fakty te można streścić w następujący sposób.

(113)

Na podstawie powyższych elementów stwierdza się, że banki państwowe pełnią funkcje rządowe w imieniu rządu ChRL, a mianowicie zajmują się obowiązkowym promowaniem pewnych sektorów gospodarki zgodnie z planami rządowymi i dokumentami dotyczącymi polityki rządu. Wysoki stopień własności publicznej w bankach państwowych potwierdza, że banki te są kontrolowane przez rząd w ramach pełnienia przez nie funkcji publicznych. Rząd ChRL dysponuje znaczną kontrolą nad bankami państwowymi poprzez wszechobecne zaangażowanie rządu w sektorze finansowym oraz wymóg stosowania przez banki państwowe polityki rządu. Z tego względu banki państwowe uznaje się za organy publiczne, ponieważ posiadają władzę publiczną, wykonują ją lub władza ta została im powierzona.

(114)

Po ujawnieniu ustaleń rząd ChRL zakwestionował ten wniosek, twierdząc, że Komisja nie podała powodów uznania banków państwowych za organy publiczne. Komisja uznaje, że fakty przedstawione w powyższych motywach uzasadniają wniosek, iż banki państwowe są organami publicznymi.

(115)

Chociaż przeważająca większość pożyczek uzyskanych przez producentów eksportujących objętych próbą pochodziła od banków państwowych, dochodzenie wykazało, że niewielka ich część została udzielona przez banki prywatne. Komisja zbadała również, czy w ChRL rząd powierza lub nakazuje prywatnym bankom udzielanie preferencyjnych pożyczek producentom z sektora włókien ciągłych szklanych w rozumieniu art. 3 pkt 1 lit. a) ppkt (iv) podstawowego rozporządzenia antysubsydyjnego.

(116)

W art. 34 ustawy bankowej stanowi się, że prywatnym bankom poleca się również „prowadzić działalność kredytową zgodnie z zapotrzebowaniem krajowej gospodarki i rozwojem społecznym oraz zgodnie z duchem polityki przemysłowej państwa” (24).

(117)

Dochodzenie wykazało, że w przypadku objętych próbą producentów eksportujących stopy procentowe stosowane przez banki państwowe oraz banki prywatne były ogólnie rzecz biorąc na bardzo zbliżonym poziomie. Oznacza to, że banki państwowe, które są głównymi podmiotami na rynku bankowym i kredytowym w ChRL, ustalają poziomy stóp procentowych, natomiast banki prywatne po prostu uzgadniają swoje stopy procentowe ze stopami ustalonymi przez banki państwowe (organy publiczne).

(118)

W związku z powyższym stwierdza się, że banki prywatne nie ustalają swoich stóp procentowych niezależnie od ingerencji państwa i że strategia udzielania pożyczek przez banki prywatne jest wyznaczana przez rząd ChRL.

(119)

Po ujawnieniu ustaleń rząd ChRL zakwestionował przedstawioną przez Komisję interpretację art. 34 ustawy bankowej, twierdząc że „Komisja przypisuje art. 34 znaczenie, którego w oczywisty sposób nie można mu przypisać”. Rząd ChRL zwrócił uwagę Komisji na inne artykuły ustawy bankowej, a konkretnie na art. 4, 5 i 7, których celem jest zagwarantowanie, aby kredyty były udzielane bez ingerencji i po przeprowadzeniu oceny kredytowej.

(120)

Komisja przyjmuje do wiadomości istnienie tych artykułów; uważa jednak, że powinny one być rozumiane i interpretowane w świetle przepisów art. 34. W tym względzie należy przypomnieć, że ani rząd ChRL, ani banki lub przedsiębiorstwa objęte próbą nie były w stanie wykazać, że kredytów tych udzielono bez ingerencji oraz po przeprowadzeniu odpowiedniej oceny kredytowej. Wręcz przeciwnie, dochodzenie wykazało, że jeden z producentów eksportujących ponosił straty, a mimo to uzyskiwał pożyczki z banku na normalnych warunkach, bez dodatkowej marży za ryzyko związane z jego trudną sytuacją finansową.

(121)

Komisja stwierdza zatem, że rząd powierzył lub nakazał bankom prywatnym zapewnianie preferencyjnego finansowania w podobny sposób jak w przypadku banków państwowych, a w związku z tym miał miejsce wkład finansowy w rozumieniu w art. 3 pkt 1 lit. a) ppkt (iv) podstawowego rozporządzenia antysubsydyjnego.

(122)

Jeżeli chodzi o banki, które udzielały pożyczek współpracującym producentom eksportującym, większość z nich stanowią banki państwowe i ostatecznie kontrolowane przez rząd ChRL. Należały do nich główne banki komercyjne i realizujące politykę rządu w ChRL, takie jak: Chiński Bank Rozwoju (China Development Bank), Eksportowo-Importowy Bank Chiński (EXIM Bank), Chiński Bank Rolny (Agricultural Bank of China), Bank Chiński (Bank of China) Chiński Bank Budownictwa China Construction Bank i Chiński Bank Przemysłowo-Handlowy (Industrial and Commercial Bank of China).

(123)

Ponadto Komisja zauważa, że rząd ChRL kieruje preferencyjne kredyty do ograniczonej liczby gałęzi przemysłu. Przykładowo decyzja nr 40 stanowi, że rząd ChRL będzie aktywnie wspierać rozwój przemysłu nowych materiałów, a sektor włókien ciągłych szklanych uznawany jest za sektor przemysłu nowych materiałów. Ponadto wszystkim instytucjom finansowym poleca się zapewnienie wsparcia kredytowego jedynie promowanym projektom (w tej kategorii znajdują się projekty związane z włóknami ciągłymi szklanymi). Decyzja ta zawiera również obietnicę wdrażania „innych polityk preferencyjnych w stosunku do popieranych projektów”.

(124)

Rząd ChRL twierdził, że Komisja niesłusznie oparła się na decyzji nr 40, ponieważ produkt objęty postępowaniem nie jest sklasyfikowany jako promowany sektor. Ponadto, zdaniem rządu ChRL, nawet zakładając, że ten sektor przemysłu był promowany, zastosowanie decyzji nr 40 nie może w żadnym przypadku obejmować sektora przemysłu, który nie jest wymieniony w decyzji nr 9 („Katalog wytycznych dotyczących restrukturyzacji przemysłowej z 2011 r.”).

(125)

Objęci próbą producenci eksportujący należą do kategorii sektorów promowanych, jak ustalono powyżej (motywy 67-76), a także do kategorii sektorów wykorzystujących zaawansowane i nowe technologie. Ponadto, wbrew twierdzeniu rządu ChRL, specjalne włókna szklane i wytwarzane z nich produkty, a także piece do produkcji „włókien ze szkła typu E” są wyraźnie wymienione w rozdziale XII pkt 6 decyzji nr 9 (25). W związku z tym powyższa argumentacja została uznana za nieuzasadnioną.

(126)

Korzyść istnieje w zakresie, w jakim pożyczki rządowe lub pożyczki udzielane przez organy prywatne, którym rząd powierzył lub wyznaczył takie zadanie, są przyznawane na bardziej korzystnych warunkach niż warunki, jakie odbiorca mógłby faktycznie uzyskać na rynku.

(127)

Komisja próbowała weryfikować oceny ryzyka kredytowego sporządzane przez banki, które w OD pożyczyły środki pieniężne producentom eksportującym objętym próbą. Niektórzy z producentów eksportujących ponosili straty. Mimo to udało im się uzyskać pożyczki z banków o referencyjnym oprocentowaniu bez jakiejkolwiek marży za ryzyko związane z pogarszaniem się ich sytuacji finansowej. Komisja ma zatem powody, by wątpić, że pożyczki dla przedsiębiorstw z sektora włókien ciągłych szklanych oparte były na starannej ocenie ryzyka, oraz że ustalona w ten sposób stopa procentowa odzwierciedlała ryzyko finansowe.

(128)

Jak wyjaśniono powyżej, ponieważ pożyczki udzielane przez chińskie banki odzwierciedlają istotną interwencję rządu w sektorze bankowym i nie odzwierciedlają oprocentowania, jakie można uzyskać na funkcjonującym rynku bankowym, skonstruowano odpowiedni wskaźnik rynkowy przy użyciu metody opisanej poniżej. Ponadto w związku z odmową współpracy ze strony rządu ChRL Komisja oparła się również na dostępnych faktach w celu ustalenia odpowiedniej referencyjnej stopy procentowej.

(129)

Przy ustalaniu odpowiedniego poziomu referencyjnego dla pożyczek denominowanych w RMB za właściwe uważa się zastosowanie chińskich stóp procentowych dostosowanych w taki sposób, by odzwierciedlały normalne ryzyko rynkowe. W sytuacji, w której obecne warunki finansowe eksporterów określono jako warunki zakłóconego rynku pożyczek bankowych i w której brakuje wiarygodnych informacji od chińskich banków na temat pomiaru ryzyka i ustalania ratingów kredytowych, za konieczne uznano nieuwzględnianie zdolności kredytowej chińskich eksporterów jako wartości nominalnej, lecz zastosowanie marży w celu odzwierciedlenia potencjalnego wpływu chińskiego zakłóconego rynku na ich sytuację finansową.

(130)

To samo dotyczy pożyczek denominowanych w walutach obcych. Jako poziom referencyjny wykorzystano obligacje korporacyjne o odpowiednim nominale ocenione na BB, które wyemitowano w OD.

(131)

Jak wyjaśniono powyżej, zwrócono się zarówno do rządu ChRL, jak i do współpracujących producentów eksportujących o dostarczenie informacji na temat polityki kredytowej chińskich banków i sposobu przyznawania pożyczek producentom eksportującym. Nie uzyskano jednak takich informacji. W związku z powyższym, w świetle wspomnianego braku współpracy i wszystkich dostępnych faktów oraz zgodnie z przepisami art. 28 ust. 6 podstawowego rozporządzenia antysubsydyjnego należy uznać, że wszystkie przedsiębiorstwa w Chinach uzyskałyby jedynie najwyższy stopień obligacji o „niskiej ocenie kredytowej” (ocena BB w Bloomberg), i zastosować odpowiednią premię przewidywaną w przypadku obligacji emitowanych przez przedsiębiorstwa z takim ratingiem do standardowego oprocentowania kredytów Ludowego Banku Chin.

(132)

W związku z tym w celu obliczenia referencyjnej stopy procentowej dla kredytów dla przedsiębiorstw objętych próbą w OD obliczono premię za ryzyko na podstawie różnicy między stopami oprocentowania obligacji emitowanych przez przedsiębiorstwa z ratingiem BB i stopami oprocentowania obligacji wyemitowanych przez spółki z ratingiem AAA (który jest ratingiem kredytowym dla obligacji emitowanych przez ChRL), zgodnie z ratingami Bloomberg. Wspomniana premia za ryzyko została następnie dodana do opublikowanych stóp procentowych LBCh dla obligacji o ratingu BB, biorąc pod uwagę czas trwania pożyczki.

(133)

Korzyść dla producentów eksportujących została obliczona jako różnica między kwotą odsetek faktycznie zapłaconych w OD przez przedmiotowe przedsiębiorstwa, a kwotami odsetek, które zostałyby zapłacone w przypadku zastosowania referencyjnej stopy procentowej. Korzyść ta została następnie ujęta jako odsetek łącznej kwoty obrotów każdego współpracującego producenta eksportującego.

(134)

Po ujawnieniu ustaleń rząd ChRL twierdził, że Komisja nie powinna była wykorzystywać poziomu referencyjnego do celów obliczania korzyści, gdyż pożyczki zostały udzielone na warunkach rynkowych i w związku z tym nie stanowiły żadnej korzyści.

(135)

Jak wyjaśniono w motywach 127-130, rynek kredytów bankowych w ChRL jest zakłócony, a zatem, zdaniem Komisji, odwołanie się do poziomu referencyjnego jest w pełni uzasadnione.

(136)

Ponadto rząd ChRL twierdził, że dokonany przez Komisję wybór tego konkretnego poziomu referencyjnego nie był wystarczająco uzasadniony.

(137)

Komisja uważa, że przy konstruowaniu odpowiedniego poziomu referencyjnego dla oprocentowania pożyczek właściwą metodą jest zastosowanie chińskich stóp procentowych dostosowanych w taki sposób, by odzwierciedlały normalne ryzyko rynkowe. W sytuacji, w której obecne warunki finansowe eksporterów określono jako warunki rynku zakłóconego i w której brakuje wiarygodnych informacji od chińskich banków na temat pomiaru ryzyka i ustalania ratingów kredytowych, za konieczne uznano zastosowanie marży w celu odzwierciedlenia potencjalnego wpływu chińskiego zakłóconego rynku na ich sytuację finansową.

(138)

Na podstawie ustaleń wynikających z dochodzenia Komisja stwierdza, że sektor produkcji włókien ciągłych szklanych w Chinach korzystał w OD z preferencyjnych pożyczek, zarówno ze strony banków państwowych, jak i ze strony banków prywatnych. Finansowanie sektora włókien ciągłych szklanych stanowi subsydium w rozumieniu podstawowego rozporządzenia antysubsydyjnego, ponieważ:

(139)

W świetle istnienia wkładu finansowego korzyści dla producentów eksportujących oraz specyficzności przedmiotowe subsydium uznaje się za stanowiące podstawę środków wyrównawczych.

(140)

Artykuł 6 lit. b) podstawowego rozporządzenia antysubsydyjnego stanowi, że korzyść związaną z pożyczkami preferencyjnymi oblicza się jako różnicę między kwotą odsetek zapłaconych a kwotą, którą należałoby zapłacić za porównywalną pożyczkę komercyjną, jaką firma mogłaby uzyskać na rynku. Jak stwierdzono powyżej, w przypadku braku jakiejkolwiek rzeczowej oceny ryzyka Komisja ustaliła rynkową stopę referencyjną dla porównywalnych pożyczek komercyjnych.

(141)

Korzyść obliczono w odniesieniu do OD jako różnicę między kwotą odsetek faktycznie zapłaconych w OD a kwotą odsetek, którą należałoby zapłacić w przypadku zastosowania stopy referencyjnej.

(142)

Jeden z producentów eksportujących twierdził, że przy obliczaniu korzyści Komisja wykorzystała błędną stopę procentową dla odsetek faktycznie zapłaconych przez to przedsiębiorstwo w przypadku jednej z pożyczek Wniosek ten przyjęto i Komisja skorygowała obliczenia. Zweryfikowane obliczenia nie miały jednak wpływu na ustalony margines subsydiowania.

(143)

Marginesy subsydiowania obliczone w oparciu o tę metodykę dla producentów eksportujących objętych próbą przedstawiają się następująco:

(144)

W okresie objętym dochodzeniem producenci eksportujący objęci próbą nie otrzymali żadnego wkładu finansowego w ramach pozostałych preferencyjnych programów pożyczek wymienionych w sekcji C.3 powyżej.

(145)

W okresie objętym dochodzeniem przedsiębiorstwa objęte próbą nie otrzymały żadnego wkładu finansowego w ramach programów „Famous Brands”, „China World Top Brands” ani „Funds for Outward Expansion of Industries in Guangdong Province”.

(146)

Przedsiębiorstwa objęte próbą otrzymały jednorazowe dotacje od różnych organów rządowych na wielu szczeblach administracji, wskutek czego uzyskały one korzyści w OD. Dotacje te uznano za wchodzące w zakres zarzutów dotyczących programów dotacji wymienionych w skardze (w skardze stwierdzono, że producenci włókien ciągłych szklanych otrzymywali jednorazowe dotacje od organów rządowych na poziomie prowincji i lokalnych organów rządowych oraz że dotacje te przyniosły im korzyści, ponieważ środki pieniężne uzyskano bez konieczności spełnienia konkretnych warunków).

(147)

Komisja zaproponowała przeprowadzenie konsultacji z rządem ChRL w sprawie tych szczególnych dotacji.

(148)

Rząd ChRL sprzeciwił się konsultacjom, twierdząc, że nie byłoby to zgodne z Porozumieniem w sprawie subsydiów i środków wyrównawczych („ASCM”), jako że takie konsultacje powinny mieć miejsce przed wszczęciem dochodzenia, a ponadto konieczność zweryfikowania informacji dotyczących każdego pojedynczego programu stanowiłaby nieproporcjonalne obciążenie dla władz chińskich.

(149)

Większość przedmiotowych dotacji dotyczyła znikomych kwot. W związku z tym Komisja nie objęła ich dodatkowym badaniem.

(150)

Komisja zbadała jednak jedną stosunkowo dużą dotację dotyczącą budowy hotelów pracowniczych, która została przyznana jednemu z przedsiębiorstw objętych próbą, i którą uznała za związaną z zarzutami dotyczącymi programów dotacji zawartymi w skardze.

(151)

Wyżej wspomniany charakter „ad hoc” tej dotacji wyraźnie wskazuje na to, że dotacja ta nie była dostępna dla innych przedsiębiorstw i w związku z tym była szczególna w rozumieniu art. 4 ust. 2 lit. a) podstawowego rozporządzenia antysubsydyjnego. Na podstawie dowodów zebranych w odniesieniu do otrzymania przedmiotowej dotacji oraz wobec braku innych informacji Komisja uważa, że dotacja ta stanowi subsydium w rozumieniu art. 3 pkt 1 lit. a) ppkt (i) oraz art. 3 pkt 2 podstawowego rozporządzenia antysubsydyjnego, oraz że w związku z tym przedmiotowemu producentowi eksportującemu została przyznana korzyść.

(152)

Po ujawnieniu informacji przedsiębiorstwo, które otrzymało dotację, twierdziło, że wsparcie zostało mu przyznane na odnowienie aktywów trwałych, których okres amortyzacji wynosi 50 lat. W związku z tym subsydium to należy rozłożyć na okres 50 lat i jedynie jego 1/50 to część, która odpowiada korzyści uzyskanej w OD i która powinna zostać uwzględniona przy obliczaniu marginesu subsydiowania.

(153)

Przedsiębiorstwo nie dostarczyło dowodów uzasadniających okres amortyzacji wynoszący 50 lat w przypadku inwestycji w aktywa trwałe (w tym przypadku budynek hotelu pracowniczego). Rzeczywisty okres amortyzacji środków trwałych przedsiębiorstw jest zazwyczaj znacznie krótszy i wynosi od 10 do 20 lat. Na tej podstawie uznano, że korzyść uzyskana w ramach przedmiotowej dotacji była znikoma, a zatem nie powinna stanowić podstawy środków wyrównawczych.

(154)

W ramach programu „Two Free, Three Half” (bez podatku przez dwa lata, połowa podatku przez trzy lata) przedsiębiorstwa z kapitałem zagranicznym mogą nie płacić podatku dochodowego od osób prawnych przez pierwsze dwa lata działalności, a przez następne trzy lata płacić ten podatek według stawki 12,5 % zamiast 25 %.

(155)

Podstawę prawną tego programu stanowią art. 8 Ustawy o podatku dochodowym ChRL dla przedsiębiorstw z udziałem kapitału zagranicznego oraz dla przedsiębiorstw zagranicznych („ustawa o podatku dochodowym dla przedsiębiorstw z udziałem kapitału zagranicznego”) oraz art. 72 Rozporządzenia w sprawie wdrożenia ustawy o podatku dochodowym ChRL dla przedsiębiorstw z udziałem kapitału zagranicznego oraz dla przedsiębiorstw zagranicznych. Według rządu ChRL program ten zakończono na mocy art. 57 Ustawy o podatku dochodowym od przedsiębiorstw z 2008 r., natomiast okres przejściowy trwał do końca 2012 r. W związku z powyższym z ustawy tej wyraźnie wynika, że w ramach tego programu przedsiębiorstwa odniosły korzyści w roku podatkowym 2012.

(156)

Program „bez podatku przez dwa lata, połowa podatku przez trzy lata” przyniósł korzyści przedsiębiorstwom w roku finansowym 2012, po którym, według rządu ChRL, program ten został wycofany. Tak czy inaczej, żadne z przedsiębiorstw objętych próbą nie było przedsiębiorstwem z udziałem kapitału zagranicznego, które w OD kwalifikowało się do korzystania z tego programu podatkowego.

(157)

W okresie objętym dochodzeniem przedsiębiorstwa objęte próbą nie otrzymały żadnego wkładu finansowego w ramach tego programu. Dochodzenie wykazało również, że program ten rzeczywiście został wycofany przez rząd ChRL.

(158)

Program ten umożliwia uznawanie przedsiębiorstw, które mogą wykazać, że spełniają określony zbiór kryteriów, za „przedsiębiorstwa wykorzystujące zaawansowane i nowe technologie” w celu uzyskania obniżenia stawki podatku dochodowego od osób prawnych do 15 % w porównaniu ze standardową stawką 25 %.

(159)

Podstawę prawną tego programu stanowią art. 28 ust. 2 Ustawy o podatku dochodowym od przedsiębiorstw z 2008 r. („ustawa o podatku dochodowym”) wraz ze „środkami administracyjnymi na potrzeby określania przedsiębiorstw wykorzystujących zaawansowane i nowe technologie” (Guo Ke Fa Huo [2008] nr 172) oraz art. 93 rozporządzenia w sprawie wdrożenia ustawy o podatku dochodowym od przedsiębiorstw wraz z obwieszczeniem Państwowego Urzędu Podatkowego w sprawie kwestii dotyczących uiszczania podatku dochodowego od przedsiębiorstw przez przedsiębiorstwa wykorzystujące zaawansowane i nowe technologie (Guo Shui Han [2008] nr 985).

(160)

Przedmiotowy program ma zastosowanie do przedsiębiorstw wykorzystujących zaawansowane i nowe technologie, uznanych za takie przez rząd ChRL. Aby kwalifikować się do tego programu, przedsiębiorstwa muszą posiadać podstawowe niezależne prawa własności intelektualnej i muszą spełniać następujące wymagania, które określono w podstawie prawnej i podsumowano w następujący sposób:

(161)

Ustalono, że niektórzy objęci próbą producenci eksportujący korzystali z tego programu i tym samym płacili podatek dochodowy od osób prawnych według stawki wynoszącej jedynie 15 % (zamiast 25 %). Przedsiębiorstwa te wnioskowały o uznanie ich za przedsiębiorstwa wykorzystujące zaawansowane i nowe technologie i otrzymały oficjalne powiadomienie, że spełniły kryteria programu, a zatem są uprawnione do wypełniania swoich deklaracji podatkowych, podając odpowiednią stawkę.

(162)

Komisja uważa, że program ten stanowi subsydium w rozumieniu art. 3 pkt 1 lit. a) ppkt (ii) i art. 3 pkt 2 podstawowego rozporządzenia antysubsydyjnego, ponieważ istnieje wkład finansowy w postaci utraconych dochodów rządu ChRL, który stanowi korzyść dla przedsiębiorstwa objętego postępowaniem. Korzyść dla odbiorców jest równa kwocie oszczędności podatkowych.

(163)

Przedmiotowe subsydium ma charakter szczególny w rozumieniu art. 4 ust. 2 lit. a) podstawowego rozporządzenia antysubsydyjnego, ponieważ jest ograniczone do przedsiębiorstw, które posiadają certyfikat przedsiębiorstw wykorzystujących zaawansowane i nowe technologie oraz spełniają wszystkie wymogi ustanowione w środkach administracyjnych z 2008 r. Objęci próbą producenci eksportujący, których dotyczy postępowanie, uzyskali taki certyfikat. Obiektywne kryteria kwalifikowalności nie zostały określone ani w prawodawstwie, ani przez organ udzielający subsydium.

(164)

Po ujawnieniu ustaleń rząd ChRL zakwestionował wnioski Komisji, twierdząc, że kryteria kwalifikowalności były obiektywne i dotyczyły w jednakowym stopniu wszystkich przedsiębiorstw w ChRL. W związku z tym nie spełniają one kryterium szczególności.

(165)

Komisja nie zgadza się z tym twierdzeniem. Przedmiotowa dotacja jest dostępna jedynie dla przedsiębiorstw posiadających szczególne cechy (przedsiębiorstw wykorzystujących zaawansowane i nowe technologie), a nie dla wszystkich branż i sektorów przemysłu. Ponadto kwalifikowalność również nie jest automatyczna, lecz zależy od uzyskania certyfikatu przedsiębiorstwa wykorzystującego zaawansowane i nowe technologie, który jest wydawany w drodze uznaniowej procedury przez właściwy organ. W związku z tym program ten ma charakter szczególny.

(166)

Komisja uznaje zatem przedmiotowe subsydium za stanowiące podstawę środków wyrównawczych.

(167)

Komisja obliczyła kwotę subsydium stanowiącego podstawę środków wyrównawczych jako różnicę między kwotą podatku płaconą w normalnych warunkach w OD a kwotą podatku faktycznie zapłaconego w OD przez przedsiębiorstwa objęte postępowaniem.

(168)

Program ten pozwala przedsiębiorstwom ubiegać się o ulgę podatkową z tytułu zakupu urządzeń krajowych, jeżeli projekt jest zgodny z polityką przemysłową rządu ChRL. Ulga podatkowa w wysokości do 40 % ceny zakupu urządzeń krajowych może dotyczyć przyrostowego zwiększenia rezerwy z tytułu odroczonego podatku dochodowego za poprzedni rok.

(169)

Podstawę prawną dla tego programu stanowią środki tymczasowe dotyczące ulg z tytułu podatku dochodowego dla przedsiębiorstw na inwestycje w sprzęt produkcji krajowej na potrzeby projektów modernizacji technologii z dnia 1 lipca 1999 r. oraz obwieszczenie Państwowego Urzędu Podatkowego w sprawie zakończenia wdrażania polityki odliczeń od podatku dochodowego należnego od przedsiębiorstw oraz zwolnień z tego podatku w przypadku inwestycji dokonywanych przez przedsiębiorstwo na zakup urządzeń produkcji krajowej, nr 52 [2008] Państwowego Urzędu Podatkowego, obowiązujące od dnia 1 stycznia 2008 r.

(170)

Rząd ChRL twierdził, że program ten zakończono od stycznia 2008 r., zgodnie ze wspomnianym obwieszczeniem nr 52. Dochodzenie wykazało jednak, że jedno z objętych próbą przedsiębiorstw czerpało korzyści z tego programu w OD.

(171)

Przedmiotowy program stanowi subsydium, ponieważ zapewnia wkład finansowy w formie dochodów utraconych przez rząd ChRL, zgodnie z art. 3 pkt 1 lit. a) ppkt (ii) rozporządzenia podstawowego. Program ten zapewnia odbiorcom korzyść w wysokości równej kwocie oszczędności podatkowych w rozumieniu art. 3 pkt 2 podstawowego rozporządzenia antysubsydyjnego. Przedmiotowe subsydium ma charakter szczególny zgodnie z art. 4 ust. 4 lit. b) podstawowego rozporządzenia antysubsydyjnego, ponieważ oszczędność podatkowa jest uwarunkowana preferencyjnym wykorzystywaniem towarów krajowych w stosunku do towarów przywożonych.

(172)

Komisja obliczyła kwotę subsydium stanowiącego podstawę środków wyrównawczych jako różnicę między kwotą podatku płaconą w normalnych warunkach w OD a kwotą podatku faktycznie zapłaconego w OD przez przedsiębiorstwa objęte postępowaniem.

(173)

Stopa subsydiowania ustalona w odniesieniu do tego subsydium dla Jiangsu Changhai Group w trakcie OD wynosi 0,2 %.

(174)

Po ujawnieniu ustaleń jeden z producentów eksportujących twierdził, że nie kwalifikował się on do otrzymywania wkładu finansowego w ramach programu „ulgi w zakresie podatku dochodowego dla przedsiębiorstw z kapitałem zagranicznym nabywających urządzenia produkcji chińskiej”, ponieważ jego przedsiębiorstwo nie jest przedsiębiorstwem z kapitałem zagranicznym. W związku z tym jego zdaniem Komisja niesłusznie założyła na podstawie dostępnych faktów uzyskanie korzyści przez tego producenta w ramach wspomnianego programu. Producent ten twierdził również, że zidentyfikował drobne błędy obliczeniowe. Oba wnioski zostały przyjęte, a obliczenie marginesu subsydiowania zostało odpowiednio skorygowane.

(175)

Dochodzeniem objęto również odliczenia podatkowe na badania i rozwój. Środek ten dotyczył jednak znikomych kwot. W związku z tym Komisja nie objęła go dodatkowym badaniem.

(176)

W okresie objętym dochodzeniem producenci eksportujący objęci próbą nie otrzymali żadnego wkładu finansowego w ramach pozostałych programów zwolnień i ulg podatkowych wymienionych w sekcji C.3 powyżej.

(177)

Program zapewnia zwolnienie z podatku VAT i przywozowych taryf celnych na rzecz przedsiębiorstw z kapitałem zagranicznym lub przedsiębiorstw krajowych w odniesieniu do przywozu dóbr inwestycyjnych wykorzystywanych przez nie w produkcji. Aby skorzystać ze zwolnienia, dobra te nie mogą być uwzględnione w wykazie urządzeń niekwalifikowalnych, zaś przedsiębiorstwo ubiegające się o zwolnienie musi uzyskać certyfikat projektu promowanego przez państwo wydany przez władze chińskie lub przez Krajową Komisję Rozwoju i Reform (NDRC) zgodnie z odpowiednimi przepisami inwestycyjnymi, podatkowymi lub prawa celnego.

(178)

Podstawę prawną przedmiotowego programu stanowią: okólnik Rady Państwa w sprawie dostosowania polityki podatkowej w zakresie przywożonych urządzeń, Guo Fa nr 37/1997, obwieszczenie Ministerstwa Finansów, Głównego Urzędu Ceł oraz Państwowego Urzędu Podatkowego w sprawie dostosowania niektórych preferencyjnych przywozowych zasad celnych, obwieszczenie Ministerstwa Finansów, Głównego Urzędu Ceł oraz Państwowego Urzędu Podatkowego nr 43 [2008], obwieszczenie NDRC w sprawie odpowiednich zagadnień dotyczących doręczenia pism zatwierdzających projekty, których rozwój jest wspierany przez państwo i finansowany ze źródeł krajowych i zagranicznych, nr 316 2006 z dnia 22 lutego 2006 r., oraz katalog niepodlegających zwolnieniu z ceł przywożonych artykułów dla przedsiębiorstw z kapitałem zagranicznym lub przedsiębiorstw krajowych z 2008 r.

(179)

Wszystkie przedsiębiorstwa objęte próbą korzystały z tego programu.

(180)

Przedmiotowy program uznaje się za zapewniający wkład finansowy w formie dochodów utraconych przez rząd ChRL w rozumieniu art. 3 pkt 1 lit. a) ppkt (ii) rozporządzenia podstawowego, ponieważ przedsiębiorstwa z kapitałem zagranicznym oraz inne kwalifikujące się przedsiębiorstwa krajowe zostały zwolnione z zapłacenia podatku VAT lub innych opłat celnych, które w przeciwnym razie byłyby należne. Program przyznaje zatem korzyść przedsiębiorstwom w rozumieniu art. 3 ust. 2 podstawowego rozporządzenia antysubsydyjnego. Program ma charakter szczególny w rozumieniu art. 4 ust. 2 lit. a) podstawowego rozporządzenia antysubsydyjnego, ponieważ przepisy, na podstawie których działa organ przyznający subsydium, ograniczają dostęp do tego programu do przedsiębiorstw, które inwestują w określone kategorie działalności wyczerpująco zdefiniowane przez prawo oraz należą do kategorii sektorów promowanych lub do ograniczonej kategorii B w ramach Katalogu na potrzeby wytycznych dla sektorów przemysłu w zakresie inwestycji zagranicznych i transferu technologii lub które są zgodne z Katalogiem kluczowych sektorów przemysłu, produktów i technologii, których rozwój jest promowany przez państwo.

(181)

Po ujawnieniu ustaleń rząd ChRL zakwestionował wnioski Komisji, twierdząc, że kryteria kwalifikowalności były obiektywne i dotyczyły w jednakowym stopniu wszystkich przedsiębiorstw w ChRL. W związku z tym nie spełniają one kryterium szczególności. Rząd ChRL nie wskazał jednak żadnych szczególnych przepisów w prawodawstwie na poparcie swojego stanowiska i nie dostarczył żadnych przekonujących dowodów na to, że kwalifikowalność była automatyczna.

(182)

Rząd ChRL oraz jeden producent eksportujący twierdzili również, że Komisja nie może objąć środkami wyrównawczymi jakichkolwiek ewentualnych korzyści w zakresie podatku VAT uzyskanych przez trzy objęte próbą przedsiębiorstwa, ponieważ od 2009 r. nie istniała już możliwość korzystania z przyznawanych w przeszłości zwolnień z podatku VAT. W związku z tym nawet przy założeniu, że średni okres amortyzacji dla przywożonych urządzeń wynosi 5-10 lat, ewentualna korzyść albo wygasłaby przed wprowadzeniem środków, albo najprawdopodobniej nie trwałaby przez pełny pięcioletni okres obowiązywania środków.

(183)

Komisja stwierdza, że okres amortyzacji niektórych przywożonych urządzeń jest znacznie dłuższy niż 10 lat i może, w niektórych przypadkach, trwać 15 lub 20 lat. Tak czy inaczej Komisja nie objęła środkami wyrównawczymi jakichkolwiek korzyści związanych z nabyciem po 2009 r. przywożonych urządzeń. Ponadto rząd ChRL przyznał, że przedsiębiorstwa mogły nadal korzystać z programu „nieco później” po wprowadzeniu środków. Ten argument zostaje więc odrzucony.

(184)

Kwotę subsydium stanowiącego podstawę środków wyrównawczych oblicza się w kategoriach korzyści przyznanej beneficjentowi, która zgodnie z ustaleniami występowała w OD. Za korzyść przyznaną beneficjentom uznaje się kwotę zwolnień z VAT i ceł na przywożone urządzenia. W celu zagwarantowania, że kwota stanowiąca podstawę środków wyrównawczych obejmuje tylko OD, uzyskaną korzyść zamortyzowano w cyklu życia urządzeń zgodnie z przyjętymi praktykami księgowymi danego producenta eksportującego.

(185)

Stopa subsydiowania ustalona w odniesieniu do tego programu dla objętych próbą producentów eksportujących w trakcie OD wynosi:

(186)

W okresie objętym dochodzeniem producenci eksportujący objęci próbą nie otrzymali żadnego wkładu finansowego w ramach pozostałych programów zwolnień i ulg w zakresie podatków pośrednich wymienionych w sekcji C.3 powyżej.

(187)

Nie stwierdzono, by objęci próbą producenci eksportujący uzyskali subsydia związane z zakupem surowców, wody lub energii elektrycznej w OD.

(188)

Przedsiębiorstwa nie mogą zakupić gruntów w ChRL, a jedynie nabyć prawo do użytkowania gruntów od władz lokalnych.

(189)

W ustawie ChRL o zarządzaniu gruntami stanowi się, że wszystkie grunty są wspólną własnością ludu Chin i nie można ich kupić ani sprzedać, określono w niej jednak warunki, zgodnie z którymi prawa do użytkowania gruntów mogą być sprzedawane przedsiębiorstwom w drodze przetargu, oferty lub aukcji.

(190)

Zasadniczo system aukcji umożliwiłby oszacowanie na rynku ceny konkretnego prawa do użytkowania gruntów, a więc cena byłaby określana niezależnie. Rząd ChRL stwierdził jednak, że w każdym przypadku określany jest dolny pułap ceny dla każdej klasy gruntów (grunty dzielą się na klasy od 1 do 15 w zależności od jakości działki), poniżej którego nie może spaść cena prawa do użytkowania gruntów.

(191)

Rząd ChRL kontroluje również podaż gruntów poprzez ograniczenie udziału powierzchni gruntów, których prawa użytkowania mogą być sprzedawane w celach przemysłowych lub mieszkalnych, według prowincji i według roku.

(192)

W ani jednym przypadku zakupu prawa do użytkowania gruntów przez producentów eksportujących objętych próbą Komisja nie znalazła dowodów na przeprowadzenie procesu aukcji, w ramach którego niezależnie ustalono by cenę tego prawa. Producent eksportujący, któremu przyznano prawo do użytkowania gruntów zaproponował cenę wywoławczą, a ponieważ był jedynym oferentem, przyznano mu prawo do użytkowania gruntów. Po ujawnieniu ustaleń rząd ChRL stwierdził, że nie zgadza się z wnioskiem Komisji, że nie istnieje funkcjonujący rynek sprzedaży praw do użytkowania gruntów w ChRL. Jednakże rząd ChRL nie przedstawił żadnych nowych argumentów na poparcie tego stanowiska.

(193)

Ustalenia dokonane podczas dochodzenia potwierdzają, że sytuacja dotycząca przekazywania i nabywania gruntów w ChRL jest niejasna i nieprzejrzysta, a w wielu przypadkach władze dowolnie ustanawiają ceny. Władze ustanawiają ceny zgodnie z systemem wyceny gruntów miejskich, w którym jednym z kryteriów jest obowiązek uwzględnienia polityki przemysłowej przy ustalaniu ceny gruntów przemysłowych (29).

(194)

Z niezależnych informacji dostępnych publicznie wynika również, że w ChRL grunty przyznaje się po cenach nieosiągających poziomu stawek rynkowych (30).

(195)

W rezultacie przedsiębiorstwa objęte próbą zapłaciły cenę ustaloną przez rząd ChRL. Prawo do użytkowania gruntów jest przyznawane za kwotę niższą od odpowiedniego wynagrodzenia w porównaniu z rynkowym poziomem referencyjnym, który określono w sekcji e) poniżej.

(196)

Sytuacja dotycząca gruntów w ChRL została także omówiona w dokumencie roboczym MFW, w którym potwierdzono, że chińskim przedsiębiorstwom przyznaje się prawa do użytkowania gruntów bez poszanowania warunków rynkowych (31).

(197)

Komisja stwierdza, że przyznawanie prawa do użytkowania gruntów przez rząd ChRL należy uznać za subsydium w rozumieniu art. 3 pkt 1 lit. a) ppkt (iii) i art. 3 pkt 2 podstawowego rozporządzenia antysubsydyjnego w formie zapewniania dóbr, które stanowią korzyść dla przedsiębiorstw. Ponieważ w dochodzeniu nie wykazano, że w ChRL istnieje funkcjonujący rynek sprzedaży praw do użytkowania gruntów, stosowanie zewnętrznego poziomu referencyjnego (zob. sekcja e) poniżej) wskazuje, że kwoty płacone za prawa do użytkowania gruntów przez eksporterów objętych próbą są niższe od stawek rynkowych.

(198)

Przedmiotowe subsydium jest szczególne w rozumieniu art. 4 ust. 2 lit. a) i art. 4 ust. 2 lit. c) podstawowego rozporządzenia antysubsydyjnego, ponieważ decyzja nr 40 Rady Państwa zobowiązuje organy publiczne do zapewnienia gruntów promowanym sektorom, do których należy sektor włókien ciągłych szklanych, jak wyjaśniono w motywach 67–82. Artykuł 18 decyzji nr 40 wyraźnie stanowi, że sektory „o ograniczonych prawach” nie będą miały dostępu do praw do użytkowania gruntów.

(199)

Korzyścią jest różnica pomiędzy ceną zapłaconą za prawo do użytkowania gruntów a odpowiednim zewnętrznym poziomem referencyjnym.

(200)

Komisja uważa, że Tajwan może zostać wykorzystany jako odpowiedni zewnętrzny poziom referencyjny z następujących powodów:

(201)

Po ujawnieniu ustaleń rząd ChRL zakwestionował wykorzystanie Tajwanu jako poziomu referencyjnego, twierdząc, że gęstość zaludnienia na Tajwanie jest wielokrotnie wyższa niż w ChRL, co sprawia, że sytuacja i ceny gruntów w obu krajach nie są porównywalne. Komisja uważa jednak, że z wielu powodów określonych w poprzednim motywie wybór poziomu referencyjnego jest uzasadniony.

(202)

Ponadto po ujawnieniu ustaleń inne objęty próbą producent eksportujący zasugerował, że wykorzystanie Tajwanu było nieodpowiednie w kontekście warunków gospodarczych w prowincji, w której zlokalizowana jest jego siedziba; nie zaproponował on jednak alternatywnego rozwiązania. Producent ten twierdził również, że geograficzna bliskość między ChRL i Tajwanem nie powinna być traktowana jako ważne kryterium wyboru tego konkretnego poziomu referencyjnego, ale nie poparł tego twierdzenia żadnymi dowodami. Ze względu na brak sugestii dotyczących alternatywnych poziomów referencyjnych wykorzystanie w tym charakterze Tajwanu zostaje potwierdzone.

(203)

Biorąc pod uwagę wszystkie te czynniki, Komisja uznała, że ceny praw do użytkowania gruntów dla producentów eksportujących objętych próbą w ChRL w warunkach rynkowych byłyby bardzo podobne do cen gruntów na Tajwanie.

(204)

Informacje na temat średnich cen gruntów na Tajwanie w 2012 r. otrzymano od Biura Przemysłowego Ministerstwa Spraw Gospodarczych i skorygowano o inflację i wzrost PKB, aby ustalić cenę referencyjną gruntów w każdym roku kalendarzowym. Jako że prawa do użytkowania gruntów obowiązują przez 50 lat i są amortyzowane na tej podstawie, korzyść w OD będzie wynosiła 1/50 część różnicy pomiędzy ceną referencyjną a ceną rzeczywiście zapłaconą.

(205)

Stopa subsydiowania ustalona w odniesieniu do przyznawania gruntów za kwotę niższą od odpowiedniego wynagrodzenia kształtowała się następująco:

(206)

Komisja obliczyła kwotę subsydiów stanowiących podstawę środków wyrównawczych zgodnie z przepisami podstawowego rozporządzenia antysubsydyjnego w odniesieniu do przedsiębiorstw objętych dochodzeniem i w odniesieniu do każdego programu i zsumowała te dane liczbowe, aby obliczyć całkowitą kwotę subsydiów dla każdego producenta eksportującego w OD.

(207)

Aby obliczyć przedstawione poniżej całkowite marginesy subsydiowania, Komisja najpierw obliczyła udział subsydiowania, będący stosunkiem kwoty subsydium do całkowitego obrotu przedsiębiorstwa. Tę wartość procentową następnie wykorzystano do obliczenia subsydium przyznanego na wywóz produktu objętego postępowaniem do Unii w OD.

(208)

Następnie obliczono kwotę subsydium na tonę produktu objętego postępowaniem wywiezionego do Unii w OD, a przedstawione poniżej marginesy obliczono jako odsetek wartości CIF (wartość obejmująca koszt, ubezpieczenie i fracht) tego samego wywozu na tonę.

(209)

Zgodnie z art. 15 ust. 3 podstawowego rozporządzenia antysubsydyjnego łączny margines subsydiowania dla nieobjętych próbą przedsiębiorstw współpracujących został obliczony na podstawie łącznej średniej ważonej marginesu subsydiowania ustalonego dla współpracujących producentów eksportujących objętych próbą, z wyłączeniem grupy, do której należy producent eksportujący objęty przepisami art. 28 ust. 1.

(210)

Produkt podobny był wytwarzany w okresie objętym dochodzeniem przez ośmiu producentów w Unii. Producenci ci stanowią „przemysł unijny” w rozumieniu art. 4 ust. 1 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego oraz art. 9 ust. 1 podstawowego rozporządzenia antysubsydyjnego.

(211)

Zgodnie z ustaleniami całkowita produkcja unijna w okresie objętym dochodzeniem wynosiła 530 000 — 580 000 ton. Komisja ustaliła wielkość produkcji w oparciu o wszystkie dostępne informacje dotyczące przemysłu unijnego dostarczone przez APFE. Jak wskazano w motywie 17, do próby włączono zakłady produkcyjne trzech producentów unijnych reprezentujących 52 % całkowitej produkcji unijnej produktu podobnego.

(212)

Na podstawie informacji przedstawionych w skardze/wniosku o dokonanie przeglądu, zawierających rzeczywiste wskaźniki makroekonomiczne skarżących/wnioskodawców oraz biorąc pod uwagę fakt, że tylko bardzo ograniczona liczba producentów unijnych nie należała do skarżących/wnioskodawców, wydaje się stosowne, by nie ujawniać rzeczywistych zagregowanych wskaźników makroekonomicznych odnoszących się do wszystkich producentów unijnych, gdyż umożliwiłoby to każdej zainteresowanej stronie określenie brakujących danych dla konkretnych przedsiębiorstw nienależących do skarżących/wnioskodawców.

(213)

Po ujawnieniu ostatecznych ustaleń rząd ChRL sprzeciwił się poufnemu traktowaniu oraz podawaniu przedziałów dla całkowitej konsumpcji w Unii oraz danych dotyczących innych makroekonomicznych wskaźników szkody.

(214)

Jeżeli wystąpiono z takim wnioskiem oraz podano odpowiednie uzasadnienie, Komisja ma obowiązek przestrzegać poufności danych dotyczących producentów, którzy nie byli skarżącymi. Ujawnienie precyzyjnych wskaźników makroekonomicznych umożliwiłoby identyfikację poufnych danych tych producentów i mogłoby zaszkodzić ich interesom. W związku z powyższym wniosek został odrzucony.

(215)

Komisja ustaliła wielkość konsumpcji w Unii na podstawie (i) wielkości sprzedaży przemysłu unijnego na rynku unijnym (w tym celu wykorzystano dane przedstawione przez APFE) oraz (ii) wielkości przywozu z państw trzecich (ustalonej w oparciu o dane pochodzące z bazy COMEXT Eurostatu).

(216)

Konsumpcja w Unii kształtowała się następująco:

Tabela 1

Konsumpcja w Unii (w tonach metrycznych)

(217)

W okresie między 2010 r. a OD konsumpcja w Unii zwiększyła się o 3 %.

(218)

Po ujawnieniu ostatecznych ustaleń jeden użytkownik twierdził, że konsumpcja w Unii spadła o prawie 30 % w 2009 r. W związku z tym twierdził on, że wzrost o 3 % od 2010 r. nie jest istotny. Komisja nie zakwalifikowała jednak tego wzrostu jako istotny, a jedynie odnotowała, że konsumpcja wzrosła w badanym okresie.

(219)

Poniższa analiza uwzględnia zarówno przywóz po cenach dumpingowych, jak i przywóz subsydiowany ze względu na fakt, iż producenci objęci próbą w ChRL oraz okres dochodzenia byli identyczni w obu przypadkach.

(220)

Wielkość przywozu produktu objętego postępowaniem z ChRL kształtowała się w następujący sposób:

Tabela 2

Wielkość przywozu (w tonach metrycznych) i udział w rynku

(221)

Wielkość przywozu z ChRL zmniejszyła się w okresie badanym o 14 %, a jego udział w rynku o 17 %. Rok 2010 nie jest jednak odpowiednim rokiem referencyjnym, a analiza tendencji przywozowych byłaby dokładniejsza przy uwzględnieniu także poprzedzającego roku 2009, jak przedstawiono w tabeli powyżej. Rok 2010 charakteryzował się gromadzeniem znacznych zapasów produktów z włókien ciągłych szklanych z ChRL przez unijnych importerów przed nałożeniem ceł tymczasowych we wrześniu 2010 r. W toku dochodzenia faktycznie wykazano, że w okresie pierwszych dziewięciu miesięcy 2010 r. z ChRL przywożono znacznie większe ilości niż zazwyczaj. Przywóz z ChRL wynosił około 99 000 ton w 2009 r., natomiast w 2010 r. wzrósł on do 152 000 ton, po czym spadł do około 109 000 ton w 2011 r. Tendencja ta pokazuje wyraźny wzrost przywozu począwszy od 2009 r. Począwszy od 2011 r. przywóz z ChRL wzrósł o 20 % w ujęciu realnym, co przełożyło się na odzyskanie jego udziału w rynku w wysokości 2 punktów procentowych.

(222)

Kilka stron ponownie twierdziło, że wielkość przywozu z ChRL i jego udział w rynku zmalały pomiędzy 2010 r. a końcem OD i że w związku z tym nie wykazano znaczącego wzrostu przywozu zgodnie z wymogami art. 3 ust. 2 Porozumienia antydumpingowego oraz art. 15 ust. 2 Porozumienia w sprawie subsydiów i środków wyrównawczych. Strony te twierdziły również, że rok 2009 nie jest odpowiednim rokiem referencyjnym z następujących powodów: (i) nie ma ku temu podstawy prawnej w podstawowym rozporządzeniu antydumpingowym i podstawowym rozporządzeniu antysubsydyjnym, natomiast w sprawozdaniu końcowym panelu w sporze WT/DS331/R Meksyk — cła antydumpingowe dla stalowych rur i przewodów z Gwatemali zaznaczono iż „organ prowadzący dochodzenie nie może wykorzystywać cząstkowych okresów w ramach badanego okresu”, (ii) nie ma dowodów na to, że przywóz w 2010 r. był skutkiem gromadzenia zapasów oraz (iii) dane za rok 2009 nie zostały uwzględnione w żadnym innym aspekcie oceny szkody, co sprawia, że ocena ta nie jest obiektywna.

(223)

W odniesieniu do pierwszego i trzeciego argumentu należy zauważyć, że w podstawowym rozporządzeniu antydumpingowym oraz podstawowym rozporządzeniu antysubsydyjnym (które są prawem właściwym) nie istnieją szczegółowe wskazania dotyczące okresu, który należy uwzględnić w celu analizy tendencji. W związku z tym nie ma powodu, dla którego roku 2009 nie można wykorzystać w celu analizy tendencji przywozu z ChRL. Nie oznacza to jednak, że analiza jest nieobiektywna, przeciwnie, uwzględnienie tego roku umożliwia uzupełnienie analizy przeprowadzonej w odniesieniu do sytuacji przemysłu unijnego. Rok 2009 został uwzględniony jako uzupełnienie okresu badanego tylko w odniesieniu do konkretnych wskaźników szkody związanych z przywozem z ChRL, jak wyjaśniono w motywie 219 powyżej. Dla pozostałych wskaźników szkody nie istnieje żaden obiektywny powód, dla którego nie należałoby w pełni wziąć pod uwagę wszystkich lat okresu badanego.

(224)

W odniesieniu do drugiego argumentu efekt gromadzenia zapasów był bardzo wyraźnie widoczny w miesięcznych danych dotyczących przywozu uzyskanych z bazy danych, ustanowionej zgodnie z wymogami art. 14 ust. 6 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego (zob. wykres 1 poniżej) (34). Przed nałożeniem środków tymczasowych przywóz produktu objętego postępowaniem z ChRL znacznie zwiększył się w drugim i trzecim kwartale 2010 r. (produkty do użycia przed końcem 2010 r. lub na początku 2011 r. z uwagi na ograniczony okres trwałości). Wzrost ten nie odpowiadał podobnemu wzrostowi konsumpcji, co świadczy o tym, że przywozu tego dokonywano w celu gromadzenia zapasów w oczekiwaniu na wprowadzenie środków. Rząd ChRL nie przedstawił innego wyjaśnienia tego wzrostu, a zatem Komisja miała podstawy do uznania, że gromadzenie zapasów miało miejsce przed wprowadzeniem środków tymczasowych pod koniec 2010 r. Dodatkowym potwierdzeniem tego wniosku jest fakt, że poziom miesięcznego przywozu z ChRL w okresie między wprowadzeniem tymczasowych i ostatecznych środków (w czwartym kwartale 2010 r. i pierwszym kwartale 2011 r.) był bardzo niski. Po obniżeniu środków na ostatecznym etapie postępowania (w marcu 2011 r.) miesięczny poziom przywozu ponownie zwiększył się i ustabilizował.

Wykres 1 —

przywóz produktu objętego postępowaniem z ChRL (ilość na miesiąc)

Źródło: Baza danych stworzona zgodnie z art. 14 ust. 6

(225)

Ceny importowe z ChRL (z wyłączeniem obowiązujących ceł antydumpingowych) kształtowały się następująco:

Tabela 3

Ceny importowe

(226)

W okresie badanym chińskie ceny importowe CIF (z wyłączeniem obowiązujących ceł antydumpingowych) spadły z 911 EUR/t do 834 EUR/t. Stanowi to spadek o 8 % w okresie badanym.

(227)

Rząd ChRL oraz jeden z użytkowników twierdzili, że porównanie średnich cen importowych niezawierające analizy asortymentu produktów wprowadzało w błąd. Rząd ChRL twierdził również, że największą część przywozu z ChRL stanowił najtańszy rodzaj produktu, to znaczy niedoprzędy.

(228)

Wbrew temu twierdzeniu asortyment produktów został w pełni uwzględniony w analizie, ponieważ Komisja porównała dla każdego rodzaju produktu ceny sprzedaży chińskich producentów eksportujących z cenami stosowanymi przez objętych próbą producentów unijnych. Identyczne podejście przyjęto w dochodzeniu pierwotnym.

(229)

Po ujawnieniu ostatecznych ustaleń rząd ChRL zwrócił się o przekazanie chińskich cen importowych dla każdego rodzaju produktu zawartych w tabeli 3 ze względu na fakt, że dane te w podziale na rodzaj produktu zostały wykorzystane do obliczenia podcięcia cenowego i marginesu szkody.

(230)

Średnia cena importowa w ramach przywozu z Chin zawarta w tabeli 3 została wykorzystana do analizy tendencji w badanym okresie. W celu analizy tendencji właściwe jest wykorzystanie średnich cen. Natomiast w celu określenia podcięcia cenowego i obliczenia marginesu szkody wykorzystano dane w podziale na rodzaj produktu.

(231)

W celu określenia podcięcia cenowego w OD porównano średnie ważone ceny sprzedaży poszczególnych rodzajów produktu wytwarzanych przez objętych próbą producentów unijnych stosowane wobec niepowiązanych klientów na rynku unijnym, dostosowane do poziomu ex-works, z odpowiadającymi średnimi ważonymi cenami przywozu analogicznych rodzajów produktu, stosowanymi przez objętych próbą chińskich producentów przy sprzedaży pierwszemu niepowiązanemu klientowi na rynku unijnym, ustalonymi na podstawie CIF z odpowiednimi dostosowaniami uwzględniającymi cła, cła antydumpingowe oraz koszty ponoszone po przywozie. Porównania cen dokonano osobno dla każdego rodzaju produktu w odniesieniu do transakcji na tym samym poziomie handlu. Wyniki porównania przedstawiono jako odsetek średniej ważonej ceny stosowanej przez objętych próbą producentów unijnych na poziomie ex-works w okresie objętym dochodzeniem. W przypadku głównego chińskiego eksportera do Unii porównanie wykazało margines podcięcia cenowego wynoszący 2 % pomimo obowiązujących środków antydumpingowych (i ceł), które zostały dodane do ceny importowej. Zdecydowana większość pozostałej części przywozu była dokonywana po cenach porównywalnych do cen unijnych.

(232)

Po ujawnieniu ostatecznych ustaleń jeden z producentów eksportujących twierdził, że wystąpiły błędy w przypadku wartości CIF dla trzech numerów kontrolnych produktu.

(233)

Twierdzenie to było uzasadnione i Komisja dostosowała odnośne wartości CIF, co doprowadziło do niewielkiej zmiany marginesu podcięcia cenowego i marginesu sprzedaży po zaniżonych cenach w przypadku tego producenta eksportującego (patrz motyw 440).

(234)

Kilka stron twierdziło, że nie występowało żadne znaczące podcięcie cenowe w OD. Według nich margines podcięcia cenowego wynoszący 2 % dla pojedynczego eksportera jest prawie równy z poziomem de minimis, w związku z czym nie można go uznać za istotny. Ponadto strony te odniosły się do praktyki Komisji w innym przypadku, w którym uznano, że ograniczone podcięcie cenowe (wynoszące 6 %) nie miało wpływu na ogólny poziom cen w Unii ze względu na ograniczoną wielkość wywozu.

(235)

Pomimo obowiązującego cła antydumpingowego nadal występuje podcięcie cenowe. Wspomniane odniesienie do praktyki Komisji wprowadza w błąd. W przypadku „gęstego węglanu sodu” (35) uznano, że podcięcie cenowe wynoszące 6 % nie miało praktycznie żadnego wpływu na ogólny poziom cen ze względu na ograniczoną wielkość przywozu oraz udział w rynku kraju wywozu wynoszący 1,4 %. Dla porównania, udział ChRL w rynku w OD wynosił od 15 % do 20 %. Przywołany przypadek „niektórych systemów laserowych czytników optycznych” (36) odnosił się do ograniczonego podcięcia cenowego przedmiotowego przywozu ze względu na: (i) znaczny wzrost konsumpcji w Unii (129 %) oraz (ii) charakter produktu objętego postępowaniem, który jest produktem niejednorodnym, o wielu różnorodnych cechach i różnicach technicznych oraz objętym szybkim rozwojem technologicznym. W ramach obecnych dochodzeń rynek produktu objętego postępowaniem ma zupełnie inny charakter i w związku z tym wielkość podcięcia cenowego należy rozpatrywać w kontekście tego konkretnego rynku. Produkt objęty postępowaniem jest podstawowym jednorodnym produktem wzmacniającym na rynku, który jest raczej stabilny. Taki rynek jest bardziej wrażliwy na różnice cen, w związku z czym nawet mniejsza różnica w cenie może mieć na niego znaczny wpływ. W związku z tym fakt, że nie występowało żadne znaczne podcięcie cenowe nie zmienia wniosków Komisji. Wręcz przeciwnie, element ten został w pełni uwzględniony w ocenie. Niezależnie od tego każdy przypadek należy oceniać na podstawie jego szczególnego kontekstu, a obraz szkody składa się z wielu wskaźników, z których żaden nie może mieć decydującego znaczenia.

(236)

Zgodnie z art. 3 ust. 5 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego oraz art. 8 ust. 4 podstawowego rozporządzenia antysubsydyjnego badanie wpływu subsydiowanego przywozu oraz przywozu po cenach dumpingowych na przemysł unijny zawierało ocenę wszystkich wskaźników gospodarczych, które wywierają wpływ na sytuację przemysłu unijnego w badanym okresie.

(237)

Jak wspomniano w motywach 17–25, do zbadania ewentualnej szkody poniesionej przez przemysł unijny zastosowano kontrolę wyrywkową.

(238)

W celu określenia szkody Komisja wprowadziła rozróżnienie między makroekonomicznymi i mikroekonomicznymi wskaźnikami szkody. Komisja przeprowadziła analizę wskaźników makroekonomicznych na podstawie danych przedstawionych w skardze i we wniosku o dokonanie przeglądu oraz w późniejszych uwagach i zweryfikowała je w miarę możliwości poprzez porównanie z danymi statystycznymi. Dane odnosiły się do wszystkich producentów unijnych. Komisja oceniła wskaźniki mikroekonomiczne na podstawie danych przedstawionych w odpowiedziach na pytania zawarte w kwestionariuszu udzielonych przez objętych próbą producentów unijnych. Oba zestawy danych uznano za reprezentatywne dla sytuacji gospodarczej przemysłu unijnego.

(239)

Do wskaźników makroekonomicznych zalicza się: produkcję, zdolność produkcyjną, wykorzystanie mocy produkcyjnych, wielkość sprzedaży, udział w rynku, wzrost, zatrudnienie, wydajność, wielkość marginesu dumpingu i marginesu subsydiowania oraz poprawę sytuacji po wcześniejszym dumpingu lub subsydiowaniu.

(240)

Do wskaźników mikroekonomicznych zalicza się: średnie ceny jednostkowe, koszt jednostkowy, koszt pracy, zapasy, rentowność, przepływy pieniężne, inwestycje, zwrot z inwestycji i zdolność do pozyskiwania kapitału.

(241)

Różnice w zakresie produkcji rocznej są wspólnym elementem dla przemysłu unijnego, biorąc pod uwagę fakt, że piece należy remontować co 7-10 lat (powoduje to zwiększenie produkcji w roku poprzednim w celu zgromadzenia zapasów oraz niższą wielkość produkcji w roku, w którym piec jest remontowany). W każdym przypadku, gdy piec jest remontowany, moce produkcyjne w danym roku będą niższe.

(242)

Mając na uwadze te zastrzeżenia, całkowita produkcja unijna, moce produkcyjne oraz poziom wykorzystania mocy produkcyjnych kształtowały się w okresie badanym w następujący sposób:

Tabela 4

Produkcja, moce produkcyjne i wykorzystanie mocy produkcyjnych

(243)

W kontekście rosnącej konsumpcji w Unii (o 3 %) produkcja produktu podobnego przez przemysł unijny zmniejszyła się o 5 % między 2010 r. a OD. Moce produkcyjne również zmniejszyły się między 2010 r. a OD o ok. 4 %. Wykorzystanie mocy produkcyjnych pozostawało na dosyć stabilnym poziomie w badanym okresie z wyjątkiem spadku w 2012 r.

(244)

W latach 2011-2012 odnotowano zmniejszenie produkcji o 11 punktów procentowych oraz spadek mocy produkcyjnych o 4 punkty procentowe. Było to wynikiem restrukturyzacji przemysłu unijnego i zamknięcia niektórych jego zakładów produkcyjnych. Producent włókien ciągłych szklanych Ahlstrom zaprzestał produkcji pod koniec 2011 r., a zakład przedsiębiorstwa Owens Corning w Vado Ligure we Włoszech został zamknięty w 2012 r., ponieważ producenci ci nie zdołali poprawić swojej sytuacji po szkodzie wyrządzonej przez towary przywożone po cenach dumpingowych. Przemysł unijny uważa jednak, że po restrukturyzacji i przywróceniu równych warunków działania może zachować rentowność, co wyjaśnia, dlaczego nadal inwestuje on w remont istniejących pieców.

(245)

Po ujawnieniu ostatecznych ustaleń rząd ChRL twierdził, że Komisja wykorzystała krótszy od średniego czas eksploatacji pieców, co przekłada się na znaczny brak wydajności producentów unijnych w zakresie inwestycji lub eksploatacji pieców.

(246)

W toku dochodzenia wykazano jednak, że decyzje podejmowane przez przemysł unijny w zakresie remontu pieców były oparte na względach związanych z produkcją oraz efektywnością energetyczną. Nic nie wskazywało na to, że czas eksploatacji pieców przez objętych próbą producentów unijnych nie stanowił dobrej praktyki w przedmiotowym przemyśle i nie był zgodny z wymogami asortymentu produktów.

(247)

Kilka stron twierdziło, że należy uwzględnić dłuższy okres niż okres od 2010 r. do OD ze względu na koszty remontu pieców, które mają wpływ na wszystkie wskaźniki makro- i mikroekonomiczne. Rząd ChRL twierdził, że nie podano żadnych danych ani informacji dotyczących lat, w których producenci unijni dokonywali remontu pieców.

(248)

Remont pieców jest nieodłącznie związany z działalnością tej branży przemysłu i jest czynnością powtarzaną okresowo. Jest on niezbędny do zapewnienia ciągłości działalności i do utrzymania mocy produkcyjnych. Poczynione inwestycje na badania naukowe i rozwój są bezpośrednio związane z potencjałem operacyjnym i mają na celu umożliwienie opracowywania produktów dostosowanych do indywidualnych potrzeb klientów. W związku z tym inwestycje te nie miały wyjątkowego charakteru w okresie badanym. Niezależnie od rozpatrywanego okresu, naprawy lub remonty pieców będą zawsze miały wpływ na wielkość produkcji. Informacje szczegółowe dotyczące momentu dokonywania remontu pieców przez konkretne przedsiębiorstwa uznaje się za informacje poufne.

(249)

Jeden z użytkowników twierdził również, że przemysł unijny był w stanie uniknąć wszelkich szkodliwych skutków (subsydiowanego przywozu lub przywozu po cenach dumpingowych), jako że poziom wykorzystania mocy produkcyjnych pozostał dość stabilny w okresie od 2010 r. do końca OD.

(250)

Proces produkcji produktu podobnego jest procesem ciągłym, którego nie można dostosować do krótkookresowych wahań popytu. Dość stabilny poziom wykorzystania mocy produkcyjnych należy rozpatrywać w świetle spadku mocy produkcyjnych. Argumentacja ta została zatem odrzucona.

(251)

Wielkość sprzedaży wolnorynkowej przemysłu unijnego na rynku unijnym, a także wielkość sprzedaży na rynku zmonopolizowanym w UE oraz odpowiadające im udziały w rynku kształtowały się w okresie badanym następująco:

Tabela 5

Wielkość sprzedaży i udział w rynku

(252)

Wielkość sprzedaży wolnorynkowej produktów z włókna ciągłego szklanego przez przemysł unijny (tj. niepowiązanym odbiorcom) zmniejszyła się nieznacznie w okresie badanym (o 1 %). W świetle wzrostu konsumpcji w Unii o 3 % przełożyło się to jednak na spadek udziału w rynku przemysłu unijnego z 58-63 % w 2010 r. do 56-61 % w OD. Niższe wielkości sprzedaży w 2011 r. są wynikiem efektu gromadzenia zapasów produktów przywożonych z ChRL w 2010 r., które stopniowo wchodziły na rynek w 2011 r.

(253)

W okresie badanym sprzedaż przemysłu unijnego na rynku zmonopolizowanym stanowiła od 11 % do 14 % łącznej sprzedaży (na wolnym rynku i na rynku zmonopolizowanym) przemysłu unijnego na rynku UE. Wielkość sprzedaży na rynku zmonopolizowanym miała tendencję zwyżkową w latach 2010–2012, po czym ustabilizowała się w OD. Wzrost sprzedaży na rynku zmonopolizowanym od 2010 do 2011 r. jest ograniczony w wartościach bezwzględnych.

(254)

Zatrudnienie i wydajność producentów unijnych w badanym okresie kształtowały się następująco:

Tabela 6

Zatrudnienie i wydajność

(255)

Poziom zatrudnienia u producentów unijnych wskazuje, że przemysł unijny próbował dokonać racjonalizacji produkcji w całym okresie badanym w celu obniżenia kosztów produkcji. W okresie badanym liczba pracowników rzeczywiście zmniejszyła się o 11 %.

(256)

Połączony wpływ zmiany liczby pracowników oraz wielkości produkcji w tym samym okresie badanym doprowadził do zwiększenia wydajności siły roboczej producentów unijnych (mierzonej jako produkcja w tonach na osobę zatrudnioną na rok) o 7 % między 2010 r. a OD.

(257)

Jak wspomniano w motywie 217 powyżej, konsumpcja w Unii wzrosła w okresie badanym o 3 %. Biorąc pod uwagę ilość zastosowań produktu podobnego, przemysł unijny i użytkownicy oczekują, że ta tendencja wzrostowa utrzyma się w najbliższej przyszłości.

(258)

Przemysł unijny odnosił szkodę ze względu na przywóz towarów po cenach dumpingowych z ChRL do 2011 r., kiedy zaczęły obowiązywać cła. Cła obowiązujące na przywóz z ChRL miały zapewnić równe warunki działania, w których przemysł unijny mógłby uczciwie konkurować z tym przywozem i poprawić swoją sytuację po odniesionej szkodzie.

(259)

Tak się jednak nie stało. Obecnie przemysł unijny ponownie przynosi straty, a jego udział w rynku nadal spada, nawet jeżeli konsumpcja w Unii wzrosła. Przywóz z ChRL nadal odbywa się po bardzo niskich cenach, a jego udział w rynku wzrasta. Udział w rynku przywozu z ChRL był w okresie objętym dochodzeniem o 3 punkty procentowe powyżej poziomu sprzed nałożenia ceł (37). Przemysł unijny przeprowadził restrukturyzację i zamknął niektóre ze swoich zakładów produkcyjnych (zob. motyw 244 powyżej). Nie ulega wątpliwości, że poprawa sytuacji po wcześniejszym dumpingu nie nastąpiła.

(260)

Biorąc pod uwagę wielkość, udział w rynku i ceny przywozu po cenach dumpingowych oraz przywozu subsydiowanego z ChRL, a także istniejące marginesy dumpingu (9,6 % i 29,7 %) (38), wpływ tego przywozu na sytuację przemysłu unijnego może być uważany za istotny.

(261)

Ponieważ jest to pierwsze dochodzenie antysubsydyjne dotyczące produktu objętego postępowaniem, ocena nie obejmuje poprawy sytuacji po wcześniejszym subsydiowaniu.

(262)

Średnia ważona jednostkowych cen sprzedaży naliczanych przez producentów unijnych objętych próbą w Unii kształtowała się w okresie badanym następująco:

Tabela 7

Ceny sprzedaży wolnorynkowej oraz sprzedaży na rynku zmonopolizowanym w Unii

(263)

Jednostkowe ceny sprzedaży wolnorynkowej spadły w okresie badanym o 2 %. Kiedy we wrześniu 2010 r. cła tymczasowe weszły w życie, przemysł unijny był w stanie podnieść swoje ceny w 2011 r. Jednak począwszy od 2011 r. jednostkowe ceny sprzedaży spadły o 10 %.

(264)

Jeżeli chodzi o jednostkowe ceny sprzedaży na rynku zmonopolizowanym (tj. ceny transferowe), to wykazywały one te same tendencje, co jednostkowe ceny sprzedaży wolnorynkowej, przy czym przemysł unijny podwyższył swoje ceny sprzedaży na rynku zmonopolizowanym w 2011 r., na którym następnie jednostkowe ceny sprzedaży spadły o 4 %.

(265)

Jednostkowe koszty produkcji w badanym okresie kształtowały się następująco:

Tabela 8

Jednostkowe koszty produkcji

(266)

Średnie jednostkowe koszty produkcji wzrosły w latach 2010-2012. Po 2012 r. średnie jednostkowe koszty produkcji ponownie zmalały, niemal do poziomu z 2010 r. Najwyższą wartość, osiągniętą w 2012 r., przypisuje się szczególnej sytuacji w zakresie inwestycji, która dotyczyła jednego z producentów unijnych objętych próbą. W całym okresie badanym średnie jednostkowe koszty produkcji wzrosły jedynie o 1 %.

(267)

Kilku użytkowników twierdziło, że szczególna sytuacja jednego przedsiębiorstwa nie może uzasadniać ogólnych wniosków. Wniosek dotyczący jednostkowych kosztów produkcji był taki, że koszty te utrzymywały się na stosunkowo stabilnym poziomie. Najwyższa wartość, osiągnięta w 2012 r., nie miała zatem wpływu na ogólne wnioski.

(268)

Jednostkowe koszty produkcji opierają się na ogólnej wielkości produkcji producentów unijnych objętych próbą. Jednostkowe ceny sprzedaży ujęte w tabeli 7 dotyczą sprzedaży klientom niepowiązanym w Unii. W związku z tym oba te wskaźniki oparte są na różnych podstawach i nie są bezpośrednio porównywalne.

(269)

Po ujawnieniu ostatecznych ustaleń CCCLA twierdziła, że Komisja musi dostarczyć wystarczającej ilości porównywalnych danych, aby ocenić, czy zmiana kosztów produkcji mogłaby wyjaśnić niewielki spadek cen sprzedaży w Unii.

(270)

Te dwa wskaźniki oparte są na różnych podstawach i, mimo że w liczbach bezwzględnych nie są one bezpośrednio porównywalne, to można porównać związane z nimi tendencje.

(271)

Średni koszt pracy producentów unijnych objętych próbą kształtował się w okresie badanym następująco:

Tabela 9

Średni koszt pracy na pracownika

(272)

W okresie badanym średni koszt pracy na pracownika wykazywał stopniową tendencję wzrostową (+ 6 %). Było to zgodne ze wskaźnikiem kosztów pracy w krajach, w których zlokalizowani są objęci próbą producenci (39).

(273)

Stan zapasów producentów unijnych objętych próbą kształtował się w okresie badanym następująco:

Tabela 10

Zapasy

(274)

Poziom zapasów najpierw wzrósł znacznie w 2011 r., a następnie dalej zwiększał się w okresie badanym.

(275)

Rząd ChRL twierdził, że zmiany zapasów ujęte w danych dostarczonych przez APFE uwidaczniają niezgłoszoną sprzedaż, a ich porównanie z przywozem z Chin nie wskazuje na wystąpienie szkody.

(276)

Argumentu tego nie można przyjąć. Komisja dokonała analizy wskaźników mikroekonomicznych, takich jak poziom zapasów na podstawie faktycznych danych dostarczonych przez objętych próbą producentów unijnych. Dochodzenie dotyczące objętych próbą producentów unijnych nie ujawniło żadnej sprzedaży niezgłoszonej.

(277)

Po ujawnieniu ostatecznych ustaleń jeden z użytkowników twierdził, że rok 2010 nie jest odpowiednim rokiem referencyjnym, ponieważ poziomy zapasów były nadzwyczaj niskie w porównaniu z ich poziomem w okresie od 2006 r. do października 2009 r. (okres dochodzenia pierwotnego dochodzenia antydumpingowego).

(278)

Wniosek ten odrzucono, ponieważ podmioty objęte próbą w ramach obecnych dochodzeń różnią się od podmiotów objętych próbą w poprzednim dochodzeniu, a zatem dane nie są porównywalne. Komisja ograniczyła swoją analizę do okresu badanego, w szczególności w odniesieniu do danych mikroekonomicznych i nie dysponuje danymi dotyczącymi poziomu zapasów objętych próbą producentów unijnych w okresie poprzedzającym okres badany. Rząd ChRL twierdził, że poziom zapasów w 2011 r. jest wyższy również ze względu na spadek konsumpcji w Unii w tym roku (o 3 %). Element ten nie ma jednak wpływu na tendencję w okresie badanym.

(279)

Rentowność, przepływy pieniężne, inwestycje oraz zwrot z inwestycji objętych próbą producentów unijnych kształtowały się w okresie badanym następująco:

Tabela 11

Rentowność, przepływy pieniężne, inwestycje i zwrot z inwestycji