(1)

Rozporządzenie (WE) nr 1005/2008 ustanawia unijny system zapobiegania nielegalnym, nieraportowanym i nieuregulowanym (NNN) połowom oraz ich powstrzymywania i eliminowania.

(2)

W rozdziale VI rozporządzenia (WE) nr 1005/2008 określono procedury dotyczące uznawania państw trzecich za niewspółpracujące, działania w odniesieniu do państw uznanych za niewspółpracujące państwa trzecie, sporządzania wykazu niewspółpracujących państw trzecich, usunięcia z wykazu niewspółpracujących państw trzecich, publicznego dostępu do wykazu niewspółpracujących państw trzecich i wszelkich środków nadzwyczajnych.

(3)

Zgodnie z art. 32 rozporządzenia (WE) nr 1005/2008, w drodze decyzji z dnia 15 listopada 2012 r. (2) („decyzja z dnia 15 listopada 2012 r.”), Komisja powiadomiła osiem państw trzecich o możliwości uznania ich za państwa, które Komisja uważa za niewspółpracujące państwa trzecie. Wśród tych państw było Belize.

(4)

W swojej decyzji z dnia 15 listopada 2012 r. Komisja uwzględniła informacje dotyczące najważniejszych faktów i analiz, które stanowiły podstawę takiego uznania.

(5)

Również w dniu 15 listopada 2012 r. odrębnymi pismami Komisja powiadomiła osiem państw trzecich o rozważanej możliwości uznania ich za niewspółpracujące państwa trzecie. Wśród tych państw było Belize.

(6)

W decyzji wykonawczej z dnia 26 listopada 2013 r. (3) („decyzja wykonawcza z dnia 26 listopada 2013 r.”) Komisja wskazała Belize, Królestwo Kambodży oraz Republikę Gwinei jako niewspółpracujące państwa trzecie w zakresie zwalczania połowów NNN. Zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1005/2008 Komisja podała powody, dla których uznała, że te trzy państwa nie wypełniły spoczywających na nich jako na państwach bandery, państwach portu, państwach nadbrzeżnych lub państwach zbytu obowiązków na mocy prawa międzynarodowego w zakresie podejmowania działań w celu zapobiegania połowom NNN, ich powstrzymywania i eliminowania.

(7)

Zgodnie z art. 33 rozporządzenia (WE) nr 1005/2008 Rada, w drodze decyzji wykonawczej 2014/170/UE (4), wpisała Belize, Królestwo Kambodży i Republikę Gwinei do wykazu niewspółpracujących państw trzecich w zakresie zwalczania połowów NNN.

(8)

Po ustanowieniu w decyzji wykonawczej 2014/170/UE wykazu niewspółpracujących państw trzecich w zakresie zwalczania połowów NNN Komisja umożliwiła państwom uznanym za niewspółpracujące kontynuowanie dialogu zgodnie z merytorycznymi i proceduralnymi wymogami określonymi w rozporządzeniu (WE) nr 1005/2008. Komisja kontynuowała poszukiwanie i weryfikowanie wszelkich informacji uznanych za konieczne, w tym ustnych i pisemnych uwag, w celu umożliwienia wszystkim państwom uznanym za niewspółpracujące naprawienia sytuacji, która doprowadziła do umieszczenia ich w wykazie, a także podjęcia konkretnych środków umożliwiających usunięcie stwierdzonych uchybień. Wynikiem tego procesu było stwierdzenie, że Belize naprawiło sytuację i podjęło działania naprawcze.

(9)

Zgodnie z art. 34 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1005/2008 Rada powinna zatem zmienić decyzję wykonawczą 2014/170/UE, usuwając Belize z wykazu niewspółpracujących państw trzecich.

(10)

Z chwilą przyjęcia niniejszej decyzji w sprawie usunięcia Belize z wykazu niewspółpracujących państw trzecich zgodnie z art. 34 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1005/2008, decyzja wykonawcza z dnia 26 listopada 2013 r. o uznaniu Belize za niewspółpracujące państwo trzecie stanie się bezprzedmiotowa.

(11)

Po przyjęciu decyzji wykonawczej z dnia 26 listopada 2013 r. oraz decyzji wykonawczej 2014/170/UE Komisja kontynuowała dialog z Belize. W szczególności wydaje się, że Belize wdrożyło swe obowiązki wynikające z prawa międzynarodowego i przyjęło odpowiednie ramy prawne w celu zwalczania połowów NNN. Belize wprowadziło odpowiedni i skuteczny system monitorowania, kontroli i inspekcji oraz odstraszający system sankcji, jak również zapewniło właściwe wdrożenie systemu świadectw połowowych. Belize podniosło ponadto poziom przestrzegania swych zobowiązań międzynarodowych, w tym zobowiązań wynikających z zaleceń i rezolucji regionalnych organizacji ds. zarządzania rybołówstwem, a także ustanowiło nowy system rejestracji statków zgodnie z prawem międzynarodowym. Belize spełnia obecnie zalecenia i wypełnia rezolucje odpowiednich organów i przyjęło swój krajowy plan działania przeciwko połowom NNN, zgodny z międzynarodowym planem działania Organizacji Narodów Zjednoczonych przeciwko nielegalnym, nieraportowanym i nieuregulowanym połowom.

(12)

Komisja dokonała przeglądu przestrzegania przez Belize jego zobowiązań międzynarodowych jako państwa bandery, państwa portu, państwa nadbrzeżnego lub państwa zbytu, zgodnie z ustaleniami w decyzji z dnia 15 listopada 2012 r., z decyzją wykonawczą z dnia 26 listopada 2013 r. i decyzją wykonawczą 2014/170/UE oraz zgodnie z istotnymi informacjami przekazanymi przez Belize. Zbadała ona również środki podjęte w celu naprawienia sytuacji, jak również gwarancje udzielone przez właściwe organy Belize.

(13)

Na podstawie powyższego Komisja stwierdziła, że działania podjęte przez Belize w związku z jego obowiązkami jako państwa bandery są wystarczające do spełnienia art. 91, 94, 117 i 118 Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza, art. 18, 19 i 20 Porozumienia w sprawie wykonania postanowień Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza z dnia 10 grudnia 1982 roku, odnoszących się do ochrony międzystrefowych zasobów rybnych i zasobów rybnych masowo migrujących i zarządzania nimi i art. III ust. 8 porozumienia FAO o przestrzeganiu międzynarodowych środków ochrony i zarządzania. Komisja uznała, że elementy przedstawione przez Belize wykazały, że sytuacja stanowiąca podstawę do umieszczenia Belize w wykazie została naprawiona i że Belize podjęło konkretne środki pozwalające uzyskać trwałą poprawę sytuacji.

(14)

W tych okolicznościach i zgodnie z art. 34 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1005/2008 Rada stwierdza, że Belize należy usunąć z wykazu niewspółpracujących państw trzecich. Należy odpowiednio zmienić decyzję wykonawczą 2014/170/UE.

(15)

Decyzja podjęta przez Radę nie wyklucza podjęcia przez Radę lub Komisję dalszych kroków, zgodnie z rozdziałem VI rozporządzenia (WE) nr 1005/2008, w przypadku gdyby z faktów wynikało, że Belize nie spełnia obowiązków spoczywających na nim na mocy prawa międzynarodowego jako na państwie bandery, państwie portu, państwie nadbrzeżnym lub państwie zbytu, polegających na podejmowaniu działań w celu zapobiegania połowom NNN oraz ich powstrzymywania i eliminowania.

(16)

Ze względu na negatywne skutki powodowane przez wpis do wykazu niewspółpracujących państw trzecich, należy ze skutkiem natychmiastowym usunąć Belize z tego wykazu,

(1)

W dniu 19 grudnia 2013 r. Komisja Europejska („Komisja”) wszczęła postępowanie antysubsydyjne w odniesieniu do przywozu do Unii poliestrowych włókien odcinkowych pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej, Indii i Wietnamu („kraje, których dotyczy postępowanie”) na podstawie art. 10 rozporządzenia (WE) nr 597/2009 („rozporządzenie podstawowe”). Komisja opublikowała zawiadomienie o wszczęciu postępowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (2) („zawiadomienie o wszczęciu postępowania”).

(2)

Komisja wszczęła postępowanie w następstwie skargi złożonej w dniu 4 listopada 2013 r. przez CIRFS (European Man-made Fibres Association) („skarżący”) w imieniu siedmiu producentów. Skarżący reprezentował ponad 70 % całkowitej produkcji unijnej poliestrowych włókien odcinkowych („PSF”). Skarga zawierała dowody prima facie wskazujące na subsydiowanie i wynikającą z niego istotną szkodę, wystarczające do uzasadnienia wszczęcia dochodzenia.

(3)

Przed wszczęciem postępowania i zgodnie z art. 10 ust. 7 rozporządzenia podstawowego Komisja powiadomiła rząd Chin, rząd Indii oraz rząd Wietnamu o otrzymaniu odpowiednio udokumentowanej skargi zawierającej zarzut, iż subsydiowany przywóz poliestrowych włókien odcinkowych pochodzących z ich państw powoduje istotną szkodę dla przemysłu unijnego. Odpowiednie rządy zostały zaproszone do wzięcia udziału w indywidualnych konsultacjach mających na celu wyjaśnienie sytuacji w odniesieniu do treści skargi oraz osiągnięcie wspólnie uzgodnionego rozwiązania.

(4)

Rząd ChRL nie zgodził się na propozycję konsultacji, twierdząc, iż zaistniało nieporozumienie dotyczące daty złożenia skargi. Rząd ChRL przedstawił jednak uwagi dotyczące zarzutów zawartych w skardze w odniesieniu do nieuznania programów za stanowiące podstawę środków wyrównawczych.

(5)

Rząd Indii przyjął ofertę konsultacji i konsultacje odbyły się. W trakcie konsultacji nie osiągnięto wspólnie uzgodnionego rozwiązania. Uwzględniono jednak należycie wyjaśnienia rządu Indii dotyczące nieuznania programów wymienionych w skardze za stanowiące podstawę środków wyrównawczych.

(6)

Rząd Wietnamu przyjął ofertę konsultacji i konsultacje odbyły się. W trakcie konsultacji nie osiągnięto wspólnie uzgodnionego rozwiązania. Uwzględniono jednak należycie wyjaśnienia rządu Wietnamu dotyczące programów wymienionych w skardze.

(7)

W zawiadomieniu o wszczęciu Komisja wezwała zainteresowane strony do zgłoszenia chęci udziału w dochodzeniu. Ponadto Komisja wyraźnie poinformowała skarżących, innych znanych producentów unijnych, znanych producentów eksportujących oraz rządy ChRL, Indii i Wietnamu, znanych importerów, dostawców i użytkowników, przedsiębiorstwa handlowe, jak również zainteresowane stowarzyszenia o wszczęciu dochodzenia i zachęciła ich do udziału w nim.

(8)

Zainteresowane strony miały możliwość wyrażenia swoich opinii w sprawie wszczęcia dochodzenia i wystąpienia z wnioskiem o przesłuchanie przez Komisję lub przez rzecznika praw stron w postępowaniach w sprawie handlu.

(9)

Ze względu na znaczną liczbę producentów eksportujących, producentów unijnych i importerów niepowiązanych zwrócono się do wszystkich znanych producentów eksportujących oraz niepowiązanych importerów o zgłoszenie się do Komisji oraz o dostarczenie, jak określono w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania, podstawowych informacji o ich działalności związanej z poliestrowymi włóknami odcinkowymi w okresie od dnia 1 października 2012 r. do dnia 30 września 2013 r. O przedmiotowe informacje zwrócono się zgodnie z art. 27 rozporządzenia podstawowego, aby umożliwić Komisji podjęcie decyzji, czy kontrola wyrywkowa jest konieczna, a w razie stwierdzenia takiej konieczności — aby umożliwić dobór próby. Władze Chin, Indii i Wietnamu również zostały poproszone o przedstawienie uwag.

(10)

W swoim zawiadomieniu o wszczęciu Komisja stwierdziła, że dokonała wstępnego doboru próby producentów unijnych. Komisja wybrała próbę na podstawie wielkości sprzedaży i wielkości produkcji PSF w okresie objętym dochodzeniem, z uwzględnieniem rozmieszczenia geograficznego. Próba ta składała się z czterech producentów unijnych. Objęci próbą producenci unijni wytwarzali łącznie 54 % ogólnej produkcji unijnej poliestrowych włókien odcinkowych.

(11)

Komisja zwróciła się do zainteresowanych stron o przedstawienie opinii w sprawie tymczasowej próby. Nie otrzymano żadnych uwag. Próba jest reprezentatywna dla przemysłu Unii.

(12)

Aby podjąć decyzję, czy kontrola wyrywkowa jest konieczna, a jeśli tak, by dokonać doboru próby, Komisja zwróciła się do importerów niepowiązanych o dostarczenie informacji określonych w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania.

(13)

Ośmiu niepowiązanych importerów dostarczyło wymagane informacje i wyraziło zgodę na włączenie ich do próby. Zgodnie z art. 27 ust. 1 rozporządzenia podstawowego Komisja początkowo dobrała próbę złożoną z trzech importerów niepowiązanych na podstawie największej wielkości przywozu do Unii. Zgodnie z art. 27 ust. 2 rozporządzenia podstawowego zasięgnięto opinii wszystkich znanych importerów w kwestii doboru próby.

(14)

Jeden z importerów objętych próbą wycofał się z próby, informując Komisję, że nie udzieli odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu. Następnie Komisja porzuciła kontrolę wyrywkową w związku z ograniczoną liczbą pozostałych importerów (nieobjętych próbą), którzy zostali poproszeni o udzielenie odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu. Dwa przedsiębiorstwa, które dokonują przywozu produktu objętego postępowaniem i używają go, wskazały, że nie chcą współpracować jako importerzy, lecz jako użytkownicy. Z pozostałych pięciu niepowiązanych importerów, czterech przekazało odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu.

(15)

Aby podjąć decyzję, czy kontrola wyrywkowa jest konieczna, a jeśli tak, by dokonać doboru próby, Komisja zwróciła się do wszystkich znanych producentów eksportujących w Chinach o dostarczenie informacji określonych w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania. Komisja zwróciła się ponadto do misji Chin przy Unii Europejskiej o wskazanie lub skontaktowanie się z innymi producentami eksportującymi, o ile tacy istnieją, którzy mogliby być zainteresowani uczestnictwem w dochodzeniu.

(16)

Początkowo 23 producentów eksportujących/grup producentów eksportujących przedstawiło wymagane informacje i zgodziło się na włączenie do próby. Na podstawie informacji przedstawionych przez producentów eksportujących/grupy producentów eksportujących i zgodnie z art. 27 rozporządzenia podstawowego Komisja wstępnie zaproponowała próbę składającą się z pięciu współpracujących producentów eksportujących/grup producentów eksportujących, których wywóz do Unii w okresie objętym dochodzeniem był największy. Dwóch innych chińskich producentów eksportujących/grupy producentów eksportujących przedstawiło wymagane informacje w terminie późniejszym. Jednakże rozmiar tych dwóch chińskich producentów eksportujących/grup producentów eksportujących nie był na tyle duży, by miał wpływ na próbę, gdyby wymagane informacje zostały przedłożone w wyznaczonym terminie.

(17)

Dwóch chińskich producentów eksportujących/grupy producentów eksportujących zażądało, by próbę dobrać na podstawie surowców wykorzystywanych do produkcji poliestrowych włókien odcinkowych. W związku z tym twierdzili oni, że do próby należy wybrać tę samą liczbę producentów PSF używających oczyszczonego kwasu tereftalowego/monoetylenoglikolu („PTA/MEG”) i producentów PSF używających płatków PET. Ponadto utrzymywali oni, że procesy produkcyjne różniły się w zależności od stosowanych surowców oraz że producenci wykorzystujący różne surowce nie konkurują ze sobą na tym samym rynku. Ponadto twierdzono, że producenci PSF, którzy nie wykorzystują jako surowca PTA/MEG, nie skorzystaliby z dostarczania PTA/MEG za kwotę niższą od odpowiedniego wynagrodzenia, jak opisano w skardze.

(18)

Komisja dokonała doboru próby na podstawie największej wielkości wywozu do Unii w okresie objętym dochodzeniem, zgodnie z art. 27 ust. 1 rozporządzenia podstawowego. W próbie uwzględniono fakt, że część programów może nie być wykorzystywana przez wszystkich producentów eksportujących w Chinach. Ponadto stwierdzono, że próbą objęto przedsiębiorstwa wykorzystujące obydwa procesy produkcyjne.

(19)

Opieranie doboru próby jedynie na typach procesów produkcyjnych pociągałoby za sobą ryzyko wpłynięcia na wynik dochodzenia poprzez założenie, że subsydia stanowiące podstawę środków wyrównawczych zostaną stwierdzone wyłącznie w odniesieniu do producentów PSF wykorzystujących jako surowce PTA/MEG, a nie w odniesieniu do producentów PSF wykorzystujących jako surowce płatki PET. Ponadto uznano, że tego rodzaju kryteria wyboru byłyby arbitralne, ponieważ dobrana w konsekwencji próba obejmująca równą liczbę przedsiębiorstw nie byłaby reprezentatywna pod względem wielkości wywozu do Unii zgodnie z art. 27 ust. 1 rozporządzenia podstawowego i w związku z tym wniosek został odrzucony.

(20)

Jeden z chińskich producentów eksportujących/grup producentów eksportujących twierdził, że próba powinna być oparta na wartości wywozu, a nie wielkości wywozu i zwrócił się o włączenie go do próby. Dobór próby na podstawie wartości wywozu nie doprowadziłby do uzyskania reprezentatywnych i obiektywnych wyników, ponieważ ceny mogą być zakłócane przez subsydiowanie. Komisja wybrała pięciu największych pod względem wielkości producentów eksportujących/grup producentów eksportujących, reprezentujących 53 % łącznej wielkości wywozu do Unii przez współpracujących chińskich eksporterów. Uznaje się to za największą reprezentatywną wielkość wywozu, która może zostać objęta dochodzeniem w dostępnym czasie, zgodnie z art. 27 ust. 1 rozporządzenia podstawowego. Argument ten został zatem odrzucony.

(21)

Ta sama strona argumentowała, że jej surowiec składał się wyłącznie z pochodzących z recyklingu odpadów włókienniczych i nie korzystała z żadnej dotacji, która może wiązać się ze stosowaniem PTA/MEG. Strona ta twierdziła, że nie należy jej przypisywać żadnego marginesu subsydiowania obliczonego na podstawie informacji odnoszących się do przedsiębiorstw, które jako surowiec wykorzystywały PTA/MEG. Jak wyjaśniono w motywie 18 powyżej, w próbie uwzględniono, że część programów może nie być wykorzystywana przez wszystkich producentów eksportujących w Chinach. Wniosek ten został zatem odrzucony.

(22)

Tymczasową próbę pięciu producentów eksportujących, opisaną w motywie 16, potwierdzono zatem jako próbę ostateczną.

(23)

Po ujawnieniu ustaleń skarżący zakwestionował metody doboru próby stosowane przez Komisję. Wyraził on wątpliwości co do reprezentatywności 23 współpracujących chińskich producentów eksportujących/grup producentów eksportujących, o których mowa w motywie 16 powyżej, w odniesieniu do całkowitej ilości PSF wywożonego z Chin do Unii. Ponadto uznał on, że próba składająca się z pięciu przedsiębiorstw nie była wystarczająca w świetle domniemanej liczby 150 producentów PSF w Chinach. Twierdził on również, że podczas doboru próby nie wzięto pod uwagę rozmieszczenia geograficznego producentów chińskich oraz proporcji, w jakich chińscy producenci wykorzystują poszczególne procesy produkcji. Wreszcie skarżący twierdził, że Komisja nie ujawniła rzeczywistej ilości PSF wyprodukowanych przez chińskie przedsiębiorstwa objęte próbą oraz tego, czy wielkość produkcji jest reprezentatywna w stosunku do całkowitej ilości PSF wyprodukowanych w Chinach.

(24)

Przywóz 23 współpracujących chińskich producentów eksportujących/grup producentów eksportujących stanowił 83 % łącznej wielkości przywozu z Chin, a zatem poziom współpracy uznano za wysoki. Jak wspomniano w motywie 16, Komisja wybrała do próby pięciu producentów eksportujących/grup producentów eksportujących, którzy współpracowali w dochodzeniu, o największej wielkości wywozu do Unii w okresie objętym dochodzeniem zgodnie z art. 27 rozporządzenia podstawowego. Na tej podstawie próba została uznana za reprezentatywną. Wybrane przedsiębiorstwa poproszono o wypełnienie całego kwestionariusza. W żadnym przypadku producenci eksportujący, którzy nie chcieli współpracować w dochodzeniu, nie mogą zostać wybrani do próby, ponieważ Komisja dąży do dokonania ustaleń na podstawie informacji zebranych od współpracujących producentów eksportujących w oparciu o ich odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu, które są weryfikowane na miejscu.

(25)

W odniesieniu do doboru próby producentów eksportujących, biorąc pod uwagę ich rozmieszczenie geograficzne w Chinach, skarżący nie uzasadnił swojego wniosku. W szczególności skarżący nie wyjaśnił, dlaczego próba dobrana w oparciu o kryterium rozmieszczenia geograficznego byłaby zgodna z art. 27 rozporządzenia podstawowego, które przewiduje możliwość doboru próby na podstawie największej wielkości wywozu.

(26)

Jeśli chodzi o zarzut, że próba nie uwzględniała proporcji wykorzystania przez chińskich producentów poszczególnych procesów produkcji, należy podkreślić, że, jak wyjaśniono w motywie 18 powyżej, próba obejmowała przedsiębiorstwa wykorzystujące obydwa procesy produkcyjne. Ponadto najwięksi chińscy eksporterzy używają PTA/MEG do produkcji PSF na rynek unijny.

(27)

Ponadto, choć skarżący odnosi się do produkcji, a nie wywozu do Unii, należy zauważyć, że Komisja nie ma obowiązku podania ilości PSF wyprodukowanych przez objętych próbą chińskich producentów eksportujących/grupy producentów eksportujących, jako że celem niniejszego postępowania jest ocena subsydiowania w odniesieniu do ilości poliestrowych włókien odcinkowych produkowanych w Chinach i wywożonych do Unii.

(28)

W związku z powyższym wszelkie argumenty przedstawione przez skarżącego w odniesieniu do metod doboru próby zostały odrzucone.

(29)

Aby podjąć decyzję, czy kontrola wyrywkowa jest konieczna, a jeśli tak, by dokonać doboru próby, Komisja zwróciła się do wszystkich znanych producentów eksportujących w Indiach o dostarczenie informacji określonych w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania. Komisja zwróciła się ponadto do misji Indii przy Unii Europejskiej o wskazanie lub skontaktowanie się z innymi producentami eksportującymi, o ile tacy istnieją, którzy mogliby być zainteresowani uczestnictwem w dochodzeniu.

(30)

Ośmiu producentów eksportujących z Indii przedstawiło wymagane informacje i wyraziło zgodę na włączenie ich do próby. Zgodnie z art. 27 ust. 1 rozporządzenia podstawowego Komisja dokonała doboru próby czterech przedsiębiorstw na podstawie największej reprezentatywnej wielkości wywozu do Unii, jaką to wielkość można było rozsądnie zbadać w dostępnym czasie. Zgodnie z art. 27 ust. 2 rozporządzenia podstawowego przeprowadzono konsultacje w sprawie doboru próby ze wszystkimi znanymi producentami eksportującymi, których dotyczy postępowanie, i władzami Indii. Żaden z nich nie zgłosił uwag.

(31)

Po ujawnieniu ustaleń skarżący powołał się na istnienie 17 producentów PSF w Indiach i podał w wątpliwość, czy próba składająca się z czterech producentów eksportujących była reprezentatywna. Komisja potwierdza, że próba czterech indyjskich producentów eksportujących została uznana za reprezentatywną, ponieważ obejmuje ona około 90 % całego indyjskiego wywozu do Unii w okresie objętym dochodzeniem.

(32)

Komisja zwróciła się do wszystkich znanych producentów eksportujących w Wietnamie o dostarczenie informacji określonych w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania. Komisja zwróciła się ponadto do misji Wietnamu przy Unii Europejskiej o wskazanie lub skontaktowanie się z innymi producentami eksportującymi, o ile tacy istnieją, którzy mogliby być zainteresowani uczestnictwem w dochodzeniu.

(33)

Pięciu producentów eksportujących z Wietnamu przedstawiło wymagane informacje i wyraziło zgodę na włączenie do próby, jednak jedno z tych przedsiębiorstw nie dokonywało sprzedaży eksportowej do Unii w okresie objętym dochodzeniem. W związku z tym Komisja postanowiła nie badać tego przedsiębiorstwa. Ze względu na niewielką liczbę pozostałych producentów eksportujących Komisja postanowiła, że kontrola wyrywkowa nie jest konieczna.

(34)

Po ujawnieniu ustaleń skarżący stwierdził, że w przypadku Wietnamu odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu otrzymano od trzech z czterech producentów eksportujących oraz że Komisja powinna dążyć do uzyskania takiego samego zasięgu również dla chińskich i indyjskich eksporterów. Komisja podkreśla, że sytuacja przemysłu była zupełnie inna w Wietnamie ze względu na bardzo ograniczoną liczbę współpracujących producentów eksportujących (tj. trzech), inaczej niż w przypadku dużej liczby producentów eksportujących w Chinach i Indiach. W związku z tym istnieje potrzeba kontroli wyrywkowej jedynie w tych dwóch ostatnich państwach. Komisja wyjaśnia również, że trzech współpracujących wietnamskich producentów eksportujących objętych dochodzeniem reprezentuje ponad 99 % łącznej wielkości przywozu produktu objętego postępowaniem z Wietnamu do Unii.

(35)

Trzech producentów eksportujących/grupy producentów eksportujących z Chin zgłosiło wniosek o indywidualne badanie na podstawie art. 27 ust. 3 rozporządzenia podstawowego. Biorąc pod uwagę liczbę wniosków o indywidualne badanie i wielkość próby producentów eksportujących z Chin, analiza tych wniosków byłaby nadmiernie uciążliwa. W związku z powyższym wnioski te zostały odrzucone.

(36)

Jeden producent eksportujący z Indii zgłosił wniosek o indywidualne badanie na podstawie art. 27 ust. 3 rozporządzenia podstawowego. Analiza tego wniosku została przyjęta. W szczególności uznano, że indywidualne badanie w tym konkretnym przypadku nie byłoby nadmiernie uciążliwe i nie uniemożliwia zakończenia dochodzenia w odpowiednim czasie.

(37)

Komisja przesłała kwestionariusze do przedstawicieli ChRL (w tym specjalne kwestionariusze dla banków i producentów PTA i MEG), przedstawicieli Indii (w tym specjalne kwestionariusze dla banków) oraz przedstawicieli Wietnamu (w tym specjalne kwestionariusze dla banków i producentów PTA i MEG). Komisja przesłała kwestionariusze do pięciu objętych próbą producentów eksportujących z Chin, pięciu producentów eksportujących (czterech objętych próbą i jednego nieobjętego próbą) z Indii, czterech producentów eksportujących z Wietnamu, czterech producentów unijnych, pięciu niepowiązanych importerów i 105 użytkowników.

(38)

W odniesieniu do Chin odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu otrzymano od rządu ChRL (Ministerstwa Handlu) oraz pięciu objętych próbą producentów eksportujących/grup producentów eksportujących w Chinach. W odniesieniu do Indii odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu otrzymano od rządu Indii (Ministerstwa Handlu i Przemysłu), czterech objętych próbą producentów eksportujących w Indiach i indyjskiego producenta eksportującego, który złożył wniosek o badanie indywidualne. W odniesieniu do Wietnamu otrzymano odpowiedzi od rządu Wietnamu (wietnamskiego organu ds. konkurencji, Ministerstwa Przemysłu i Handlu oraz różnych banków). Jeden producent eksportujący, który odpowiadał za bardzo niewielką część wywozu do Unii, wycofał się ze współpracy i nie udzielił odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu. Odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu otrzymano od pozostałych trzech producentów eksportujących (z których dwóch należy do tej samej grupy) w Wietnamie. Ponadto czterech producentów unijnych, czterech importerów niepowiązanych i 12 użytkowników przedłożyło odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu.

(39)

Po ujawnieniu ostatecznych ustaleń skarżący twierdził, że wydaje się, iż ma miejsce brak proporcjonalności w odniesieniu do liczby kwestionariuszy wysłanych do producentów unijnych objętych próbą, z jednej strony, oraz importerów i użytkowników, z drugiej strony. Po pierwsze i najważniejsze, liczba kwestionariuszy wysłanych do jednej grupy podmiotów gospodarczych (producentów unijnych, producentów eksportujących, importerów i użytkowników) nie wskazuje na wagę, jaką Komisja przywiązuje do ich sytuacji. Jedynym celem jest uzyskanie odpowiedniego poziomu i ilości informacji, aby jak najlepiej przeanalizować subsydiowanie, szkodę oraz interes Unii.

(40)

W tym przypadku Komisja przesłała kwestionariusze do czterech producentów unijnych objętych próbą, pięciu chińskich producentów eksportujących objętych próbą, pięciu indyjskich producentów eksportujących, czterech wietnamskich producentów eksportujących, pięciu importerów oraz wszystkich znanych użytkowników i tych użytkowników, którzy się zgłosili. Istotnie, w art. 27 rozporządzenia podstawowego nie przewidziano kontroli wyrywkowej użytkowników. Ponadto doświadczenia związane z dochodzeniami w zakresie ochrony handlu pokazują jak dotąd, że chociaż w niektórych przypadkach na podstawie dostępnych informacji można się skontaktować z dużą liczbą użytkowników, zazwyczaj jedynie niewielka ich liczba jest gotowa udzielić odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu. W związku z tym Komisja również w tym przypadku aktywnie starała się nawiązać współpracę z maksymalną liczby użytkowników.

(41)

Komisja zgromadziła i zweryfikowała wszelkie informacje uważane za niezbędne w celu ustalenia występowania subsydiowania, powstałych szkód oraz interesu Unii. Wizyty weryfikacyjne zgodnie z art. 26 rozporządzenia podstawowego zostały przeprowadzone na terenie następujących organów państwowych i instytucji finansowych oraz przedsiębiorstw:

(42)

Po ujawnieniu ostatecznych ustaleń skarżący argumentował, że większość chińskich producentów jest skoncentrowana regionalnie w południowo-wschodnich, położonych na wybrzeżu prowincjach Jiangsu i Zhejiang, a żadna z pięciu wizyt weryfikacyjnych nie miała miejsca w tych dwóch prowincjach. W tym względzie należy zauważyć, że Jiangsu Xinsu Chemical Fibre Co i Jiangsu Huaxicun Co mają siedziby w prowincji Jiangsu, natomiast Zhejiang Anshun Pettechs Fibre ma siedzibę w prowincji Zhejiang. W związku z tym argument ten został odrzucony.

(43)

Skarżący utrzymywał również, że dwóch dużych (pod względem zdolności produkcyjnych) producentów chińskich nie zostało objętych próbą. W tym względzie należy przypomnieć, że, jak wyjaśniono w motywach 16 i 18 powyżej, Komisja dokonała doboru próby na podstawie wielkości wywozu do Unii i wybrała pięciu największych eksporterów/grup producentów eksportujących do Unii zgodnie z art. 27 rozporządzenia podstawowego. Sam fakt istnienia innych dużych producentów PSF w Chinach jako taki nie kwestionuje reprezentatywności próby.

(44)

Skarżący podniósł podobny argument w odniesieniu do Wietnamu, twierdząc, że dwóch głównych wietnamskich producentów PSF nie zostało włączonych w zakres dochodzenia. Jak Komisja wyjaśniła w motywach 32–34 powyżej, dochodzenie objęło wszystkich wietnamskich producentów eksportujących PSF do Unii, na skutek czego otrzymano odpowiedzi od trzech producentów eksportujących reprezentujących niemal całość wywozu PSF do Unii. Fakt, że mogą istnieć inni znaczący producenci PSF w Wietnamie, którzy nie wywożą produktu objętego postępowaniem do Unii, nie ma znaczenia dla reprezentatywności współpracujących producentów eksportujących.

(45)

Dochodzenie dotyczące subsydiowania i powstałej szkody objęło okres od dnia 1 października 2012 r. do dnia 30 września 2013 r. („okres objęty dochodzeniem”). Analiza tendencji mających znaczenie dla oceny szkody objęła okres od dnia 1 stycznia 2010 r. do końca okresu objętego dochodzeniem („okres badany”).

(46)

Po ujawnieniu ustaleń skarżący wypowiedział się na temat czasu trwania okresu objętego dochodzeniem, który uznał za krótki i w związku z tym za „negatywnie oddziałujący” na ustalenia Komisji. Skarżący stwierdził, że uwzględniając tylko okres dwunastu miesięcy pomija się fakt, że szkoda poniesiona przez przemysł unijny rzekomo trwała przez okres kilku lat. Skarżący był również zdania, że subsydia wymienione w skardze nie mogły zostać odpowiednio przeanalizowane przy zastosowaniu okresu objętego dochodzeniem o długości 12 miesięcy.

(47)

W odniesieniu do analizy szkody, należy podkreślić, że Komisja dokonała oceny lat 2010, 2011 i 2012 oraz okresu objętego dochodzeniem, a nie, jak twierdzi skarżący, tylko 12 miesięcy okresu objętego dochodzeniem. W odniesieniu do ustalenia subsydiowania Komisja zdecydowała się wybrać — w ramach przysługującej jej swobody uznania i zgodnie z art. 5 i 11 rozporządzenia podstawowego — okres objęty dochodzeniem trwający 12 miesięcy. Do momentu ujawnienia informacji ani skarżący, ani żadna inna zainteresowana strona nie przedstawiła swoich uwag na temat czasu trwania okresu objętego dochodzeniem, który podano w zawiadomieniu o wszczęciu dochodzenia i kwestionariuszach. Komisja uważa, że okres dochodzenia trwający 12 miesięcy jest odpowiedni do zapewnienia reprezentatywnych ustaleń do celów dochodzenia. Dlatego twierdzenie to zastało odrzucone.

(48)

W dniu 2 października 2014 r. Komisja ujawniła wszystkim zainteresowanym stronom podstawowe fakty i informacje, na podstawie których zamierza zakończyć postępowanie i wezwała wszystkie zainteresowane strony do przedstawienia uwag. Otrzymano uwagi od stowarzyszenia użytkowników, skarżącego, jednego z chińskich producentów eksportujących i jego przedsiębiorstw powiązanych, czterech producentów eksportujących z Indii, rządu Chin oraz rządu Wietnamu. Poczynione uwagi zostały przeanalizowane przez Komisję i uwzględnione w stosownych przypadkach.

(49)

Uwagi otrzymane od stowarzyszenia użytkowników dotyczyły kwestii interesu Unii, która nie została poddana ocenie, ponieważ nie ma podstaw do nałożenia środków.

(50)

Produktem objętym postępowaniem są poliestrowe włókna odcinkowe, niezgrzeblone, nieczesane ani nieprzerobione w inny sposób do przędzenia, pochodzące z Chińskiej Republiki Ludowej, Indii i Wietnamu, obecnie objęte kodem CN 5503 20 00 („produkt objęty postępowaniem”).

(51)

Produkt objęty postępowaniem może być zwykle produkowany przy użyciu oczyszczonego kwasu tereftalowego (PTA) i monoetylenoglikolu (MEG) lub przy zastosowaniu płatków pochodzących z recyklingu butelek PET do produkcji PSF z recyklingu. Produkt wykorzystywany jest w szeregu zastosowań, na przykład w odzieży, artykułach odzieżowych i wyposażeniu domu, ale również w przemyśle motoryzacyjnym, w produktach higienicznych i medycznych, a także w przemyśle budowlanym.

(52)

W toku dochodzenia wykazano, że następujące produkty mają te same podstawowe właściwości fizyczne, chemiczne i techniczne oraz te same podstawowe zastosowania:

(53)

Komisja postanowiła, że produkty te stanowią zatem produkty podobne w rozumieniu art. 2 lit. c) rozporządzenia podstawowego.

(54)

Dwa organy władzy oraz stowarzyszenie reprezentujące producentów eksportujących jednego z państw, których dotyczy postępowanie, stwierdzili, że PSF produkowane z PTA/MEG i PSF z butelek PET poddanych recyklingowi powinny być traktowane jako dwa różne produkty. Argument był oparty na różnicy między stosowanymi podstawowymi surowcami, jako że do produkcji niektórych rodzajów PSF używane są PTA/MEG, natomiast w przypadku innych rodzajów płatki wykonane z butelek PET poddanych recyklingowi. W odniesieniu do tych dwóch rodzajów za znaczącą różnicę uznano koszt i ceny sprzedaży. Twierdzono również, że istnieją znaczące różnice w jakości pomiędzy PSF produkowanymi z PTA i MEG a PSF z butelek PET poddanych recyklingowi, mające wpływ na wykorzystywanie i stosowanie.

(55)

Poliestrowe włókna odcinkowe produkowane z PTA/MEG i poliestrowe włókna odcinkowe z butelek PET poddanych recyklingowi rzeczywiście stanowią dwa różne rodzaje PSF w zakresie produktu PSF. Niemniej jednak obydwa rodzaje PSF mają te same właściwości fizyczne i chemiczne oraz ich zastosowania końcowe są zasadniczo takie same. Uznaje się, że nie wszystkie rodzaje produktów są względem siebie wymienne, lecz podczas wcześniejszych dochodzeń i obecnego dochodzenia ustalono, że możliwe jest co najmniej ich częściowe wymienne stosowanie i pokrywanie się zakresu stosowania w różnych typach produktów. W związku z tym argument ten został odrzucony.

(56)

Jeden z producentów eksportujących stwierdził ponownie w swoich uwagach, że korzystanie z butelek PET poddanych recyklingowi w przeciwieństwie do wykorzystania płatków wykonanych z butelek PET poddanych recyklingowi wiąże się z innym procesem produkcyjnym oraz stanowi inny surowiec. Ta sama strona dodała także, że koszt i cena sprzedaży, jak również jakość PSF produkowanych z butelek PET poddanych recyklingowi są znacznie niższe w przypadku „normalnych poliestrowych włókien odcinkowych”. Komisja utrzymuje, że surowiec, czy to butelki PET poddane recyklingowi lub płatki wykonane z butelek PET poddanych recyklingowi, jest zasadniczo taki sam. W porównaniu z płatkami PET, dodatkowe czynności niezbędne w przypadku stosowania butelek PET to sortowanie i mycie butelek, po którym następuje pocięcie butelek na płatki. Wszystkie kolejne etapy produkcji są takie same. Ponadto produkt końcowy posiada te same właściwości, przy założeniu, że mogą istnieć różne klasy jakości, jak przewidziano również w systemie PCN. Różnica w cenie (jeżeli występuje) wynikająca z różnych klas jakości jest zatem również uwzględniana przez system PCN. Dlatego argument ten zastał odrzucony.

(57)

Jeden z organów rządowych i czterech producentów eksportujących twierdziło, że surowcowe PSF i specjalistyczne PSF muszą być traktowane jak różne produkty z powodu różnic w kosztach produkcji, cenach sprzedaży i sposobach użytkowania. Twierdzono również, że przemysł unijny skupia się na specjalnym PSF jako podstawowym rodzaju PSF, podczas gdy państwa, których dotyczy postępowanie, dostarczają głównie surowcowe PSF.

(58)

Instytucja rządowa oraz czterech producentów eksportujących przedstawiających argument, jak to opisano w motywie 57, nie przedstawili definicji specjalistycznego PSF.

(59)

Specjalistyczne PSF, zgodnie z definicją producentów unijnych objętych próbą, sięgają od PSF wykonanych z kombinacji poliestru i polietylenu, do stosowania w produktach do higieny, przez barwione (farbowane) PSF, PSF o określonej wytrzymałości, PSF zmniejszające palność, PSF do zastosowań technicznych (takie jak geotekstylia i włókniny stosowane w przemyśle budowlanym), PSF, które są projektowane, rozwijane i dostosowywane wraz z klientem w do konkretnych zastosowań, po PSF używane w przemyśle motoryzacyjnym (w szczególności widoczne okładziny samochodów muszą być spójne kolorystycznie).

(60)

Standardowe poliestrowe włókna odcinkowe, według objętych próbą producentów unijnych, obejmują te PSF, które mają szerszy zakres elastyczności w odniesieniu do ich specyfikacji.

(61)

Uwzględniając proponowaną definicję specjalistycznych rodzajów PSF i surowcowych rodzajów PSF, obydwa rodzaje mają te same podstawowe właściwości fizyczne, techniczne i chemiczne. Fakt, że istnieje kilka rodzajów, klas jakości lub właściwości, nie wyklucza, że mogą być one uznane za jeden produkt. Możliwe zastosowania surowcowych PSF wydają się szersze niż specjalistycznych PSF, ale różnice te były niewystarczające, aby zostały one sklasyfikowane jako dwa odrębne produkty. Mimo że różne rodzaje PSF mają odmienne cechy odpowiadające ich szczególnym przeznaczeniom, ich podstawowe cechy fizyczne i zastosowania są takie same.

(62)

Ponadto należy wyjaśnić, że w okresie objętym dochodzeniem specjalistyczne rodzaje poliestrowych włókien odcinkowych nie były głównym rodzajem PSF produkowanych przez producentów unijnych. Średnio, stanowiły one około 40 % wszystkich rodzajów PSF produkowanych przez objętych próbą producentów unijnych, zgodnie z ich własną definicją surowcowych PSF i specjalistycznych PSF.

(63)

Po ujawnieniu informacji jeden producent eksportujący ponownie stwierdził, że specjalistyczne rodzaje PSF i surowcowe rodzaje PSF nie są produktami „podobnymi” i w związku z tym nie mogą być rozpatrywane łącznie. Ta sama strona zauważyła, że specjalistyczne rodzaje PSF i surowcowe rodzaje PSF różnią się pod względem końcowego zastosowania, kosztów produkcji i cen sprzedaży. W związku z tym producent ten uważał, iż Komisja popełniła błąd, nie badając różnic w kosztach i cenach sprzedaży specjalistycznych PSF i surowcowych PSF. Stwierdziła on, że nie jest jasne, w jaki sposób koszty produkcji i ceny sprzedaży produktu objętego postępowaniem zostały określone i zwróciła się do Komisji o zbadanie analizy zaniżania cen po rozdzieleniu danych dotyczących surowcowych PSF i specjalistycznych PSF.

(64)

Komisja potwierdza, że PSF jest sprzedawany w różnych formach, do przędzenia lub produkcji włóknin. Na przykład, PSF mogą mieć skład jedno lub dwuelementowy, jak również różne specyfikacje w zakresie takich wartości, jak decyteksy, wytrzymałość, połysk, klasy jakości itd. Wspomniane cechy charakterystyczne były uwzględniane przez system PCN, w odniesieniu do którego Komisja nie otrzymała żadnych uwag. Uznaje się, że PSF surowcowe i specjalistyczne nie mogą być stosowane wymiennie we wszystkich zastosowaniach, jednak możliwe jest ich częściowe wymienne stosowanie i pokrywanie się zakresu stosowania między poszczególnymi rodzajami produktów. Jak opisano w motywie 61 i ustalono w trakcie wcześniejszych postępowań dotyczących tego samego produktu, właściwości fizyczne i chemiczne oraz zastosowania końcowe tych rodzajów PSF są zasadniczo takie same. Wszystkie rodzaje produktów są oparte na tych samych surowcach (PTA/MEG lub PET pochodzącym z recyklingu), które stanowią ponad 60 % kosztów produkcji. Do tego surowca można dodawać dodatki lub dodatkowe składniki, aby zapewnić pewne specyficzne właściwości włókien. PCN obejmuje pochodzenie surowców i innych elementów, które mają wpływ na koszty produkcji i ceny sprzedaży. Brak jest jednak istotnych różnic w procesie produkcji surowcowych i specjalistycznych PSF. Jest to widoczne w przypadku producentów unijnych objętych próbą, z których żaden nie produkował wyłącznie surowcowych lub specjalistycznych PSF. Ponadto wydaje się, że nie ma żadnej spójnej i powszechnie przyjętej definicji specjalistycznych PSF. Na przykład, jak opisano w motywie 59, PSF używane w przemyśle higienicznym uważane są przez niektórych producentów unijnych za rodzaj specjalistyczny. Z drugiej strony kilku użytkowników i jedno stowarzyszenie użytkowników wskazało, że PSF stosowane w przemyśle higienicznym, na przykład do produkcji nawilżonych chusteczek, jest rodzaju surowcowego, mimo że nie powinny raczej pochodzić, ze względów zdrowotnych i bezpieczeństwa, z recyklingu. Ponadto niektórzy producenci unijni uważają rodzaje PSF, co do których obowiązują szczególne wymagania konkretnego klienta (na przykład specyficzny kolor) za specjalistyczne poliestrowe włókna odcinkowe, mimo że mogą być one otrzymywane w dokładnie takim samym procesie produkcji i mieć te same koszty produkcji, jak każdy inny rodzaj PSF (surowcowy). W związku z tym Komisja nie mogła oprzeć się na samozwańczej klasyfikacji towaru dotyczącej specjalistycznych PSF, w związku z czym argument ten zostaje odrzucony.

(65)

Stowarzyszenie użytkowników i jeden użytkownik stwierdzili, że PSF przywożone z Chin są wyższej jakości niż PSF produkowane w Unii. Jako jeden z argumentów podano, że PSF z Chińskiej Republiki Ludowej nie zawierają twardych kawałków polimerów. Inny z podniesionych argumentów dotyczył faktu, iż chińskie poliestrowe włókna odcinkowe są jasne, natomiast PSF produkowane w Unii mogą zawierać odcienie szarości, ponieważ większość poliestrowych włókien odcinkowych wytwarzanych w Unii powstaje z butelek PET poddanych recyklingowi.

(66)

Pierwszy argument dotyczący unijnych PSF zawierających twarde kawałki polimerów nie został poparty żadnym dowodem. Ponadto przeciwne twierdzenia pojawiły się w innych opiniach użytkowników i w odpowiedziach na pytania zawarte w kwestionariuszu (to jest, iż PSF produkowane przez producentów unijnych są zazwyczaj wyższej jakości, niż PSF produkowane w państwach, których dotyczy postępowanie).

(67)

W odniesieniu do drugiego argumentu dotyczącego jasności, informacje dostarczane w trakcie dochodzenia potwierdzają, że PSF produkowane z PTA/MEG są zwykle jaśniejsze niż PSF z butelek PET poddanych recyklingowi (w przypadku gdy w procesie produkcji nie dodano rozjaśniaczy lub pigmentów). Niemniej jednak obydwa rodzaje PSF mają te same właściwości fizyczne i chemiczne oraz ich zastosowania końcowe są zasadniczo takie same. Należy również zauważyć, że przy obliczaniu szkody, podstawowy surowiec jest jednym z elementów, które zostały uwzględnione. Innymi słowy, przywożone PSF wytworzone z butelek PET poddanych recyklingowi byłyby porównywane tylko z PSF produkowanymi w Unii, z butelek PET poddanych recyklingowi. Podobnie, przywożone PSF wytworzone z PTA i MEG byłyby porównywane tylko z PSF produkowanymi w Unii z PTA i MEG.

(68)

Stowarzyszenie użytkowników, producent eksportujący oraz organ rządowy twierdzili, że dalsi użytkownicy często żądają, by produkty były wytwarzane z PSF pochodzących z państw, których dotyczy postępowanie (w szczególności z Chin).

(69)

Nie przedstawiono żadnych informacji na poparcie tego twierdzenia ani dalszego szczegółowego uzasadnienia w odniesieniu do nalegania na stosowanie PSF z trzech państw, których dotyczy postępowanie (o ile takie naciski są faktycznie wywierane przez dalszych użytkowników).

(70)

Stowarzyszenie użytkowników uściśliło, że przemysł motoryzacyjny Unii akceptuje tylko PSF pochodzące z Chin.

(71)

Jednak przedsiębiorstwo to nie uzasadniło swojego argumentu i nie wykazało, że PSF produkowane przez producentów unijnych nie mogą być stosowane przez unijny przemysł motoryzacyjny. Ponadto sprawdzone dane wykazały, że również producenci unijni sprzedają znaczne ilości PSF unijnemu przemysłowi motoryzacyjnemu, co wskazuje na nieprawdziwość powyższego twierdzenia.

(72)

Jeden z producentów eksportujących twierdził, że produkowane przez niego PSF i PSF produkowane przez producentów unijnych, mimo że w obu przypadkach wykonane z butelek PET poddanych recyklingowi, to różne produkty. Zdaniem tego producenta eksportującego, jego PSF są produkowane głównie z butelek PET poddanych recyklingowi (nie z płatków), co oznacza inny proces produkcji i inne surowce w porównaniu z PSF produkowanych z wykorzystaniem płatków z butelek PET poddanych recyklingowi.

(73)

Argument ten również został odrzucony, ponieważ butelki PET i płatki z butelek PET (tj. butelki PET rozdrobnione na kształt płatków) stanowią zasadniczo ten sam surowiec, aczkolwiek w innej formie.

(74)

Stwierdzono zatem, że wszystkie rodzaje poliestrowych włókien odcinkowych objętych postępowaniem mają takie same podstawowe właściwości fizyczne, techniczne i chemiczne oraz ich zastosowania końcowe są zasadniczo takie same.

(75)

Na podstawie informacji zawartych w skardze i w oparciu o odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu Komisji objęto dochodzeniem następujące programy, co do których istnieje domniemanie, że obejmują udzielanie subsydiów przez organy rządowe Chin: