5.12.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 349/1

(1)

Artykuły 101 i 102 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej („TFUE”) są kwestią porządku publicznego i powinny być skutecznie stosowane w całej Unii, aby nie dochodziło do zakłóceń konkurencji na rynku wewnętrznym.

(2)

Egzekwowaniem na drodze publicznoprawnej art. 101 i 102 TFUE zajmuje się Komisja, która korzysta z uprawnień przewidzianych w rozporządzeniu Rady (WE) nr 1/2003 (3). Po wejściu w życie Traktatu z Lizbony w dniu 1 grudnia 2009 r. art. 81 i 82 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską to obecnie art. 101 i 102 TFUE, które pozostały zasadniczo identyczne. Egzekwowaniem na drodze publicznoprawnej zajmują się także krajowe organy ochrony konkurencji, które mogą podejmować decyzje wymienione w art. 5 rozporządzenia (WE) nr 1/2003. Zgodnie z tym rozporządzeniem państwa członkowskie powinny mieć możliwość wyznaczania zarówno organów administracyjnych, jak i organów sądowych do stosowania art. 101 i 102 TFUE jako organów zajmujących się egzekwowaniem na drodze publicznoprawnej oraz do wykonywania różnych zadań powierzonych organom ochrony konkurencji w tym rozporządzeniu.

(3)

Artykuły 101 i 102 TFUE wywołują bezpośrednie skutki w stosunkach między jednostkami i nakładają na dane jednostki prawa i obowiązki, za których egzekwowanie odpowiadają sądy krajowe. Równie ważną rolę w stosowaniu reguł konkurencji mają zatem do odegrania sądy krajowe (egzekwowanie na drodze prywatnoprawnej). Podczas rozstrzygania sporów między podmiotami prywatnymi stoją one na straży praw podmiotowych zgodnie z prawem Unii, na przykład przyznając odszkodowania poszkodowanym w wyniku naruszenia prawa. Aby osiągnąć pełną skuteczność art. 101 i 102 TFUE, a szczególnie praktyczny skutek zakazów w nich przewidzianych, konieczne jest, aby każdy — jednostki, w tym konsumenci i przedsiębiorstwa, jak również organy publiczne — mógł dochodzić przed sądem krajowym odszkodowania z tytułu wyrządzonej mu szkody wynikającej z naruszenia tych postanowień. Unijne prawo do odszkodowania ma zastosowanie jednakowo w odniesieniu do naruszenia art. 101 i 102 TFUE przez przedsiębiorstwa publiczne, jak i przez przedsiębiorstwa, którym państwa członkowskie przyznały prawa specjalne lub wyłączne w rozumieniu art. 106 TFUE.

(4)

Przewidziane w prawie Unii prawo do odszkodowania za szkodę z tytułu naruszenia unijnego i krajowego prawa konkurencji wymaga, by każde państwo członkowskie dysponowało przepisami proceduralnymi zapewniającymi skuteczne wykonywanie tego prawa. Konieczność dysponowania skutecznymi środkami procesowymi wynika również z prawa do skutecznej ochrony sądowej określonej w art. 19 ust. 1 akapit drugi Traktatu o Unii Europejskiej (TUE) oraz w art. 47 akapit pierwszy Karty praw podstawowych Unii Europejskiej. Państwa członkowskie powinny zapewnić skuteczną ochronę prawną w dziedzinach objętych prawem Unii.

(5)

Powództwo o odszkodowanie to tylko jeden z elementów skutecznego systemu egzekwowania prawa na drodze prywatnoprawnej w związku z naruszeniami prawa konkurencji; jego uzupełnieniem są alternatywne środki prawne, takie jak polubowne rozstrzyganie sporów oraz rozstrzygnięcia publicznoprawne, które skłaniają strony do zapłaty odszkodowania.

(6)

Aby egzekwowanie prawa na drodze prywatnoprawnej na mocy prawa cywilnego oraz egzekwowanie prawa na drodze publicznoprawnej przez organy ochrony konkurencji było skuteczne, oba te narzędzia muszą ze sobą współdziałać w celu zapewnienia jak największej skuteczności reguł konkurencji. Należy spójnie uregulować sposób koordynacji tych dwóch rodzajów egzekwowania, na przykład w odniesieniu do dostępu do dokumentów znajdujących się w posiadaniu organów ochrony konkurencji. Tego rodzaju koordynacja na poziomie Unii pozwoli również zapobiec rozbieżności mających zastosowanie reguł, która mogłaby zagrozić prawidłowemu funkcjonowaniu rynku wewnętrznego.

(7)

Zgodnie z art. 26 ust. 2 TFUE rynek wewnętrzny obejmuje obszar bez granic wewnętrznych, na którym zapewniony jest swobodny przepływ towarów, osób, usług i kapitału. Między obowiązującymi w państwach członkowskich przepisami regulującymi dochodzenie roszczeń odszkodowawczych z tytułu naruszenia unijnego lub krajowego prawa konkurencji występują znaczne różnice. Skutkują one brakiem pewności co do warunków, na jakich poszkodowani mogą korzystać z prawa do odszkodowania przysługującego im na mocy TFUE, oraz mają wpływ na materialną skuteczność tego prawa. Ponieważ poszkodowani często decydują się ubiegać o odszkodowanie w państwie członkowskim, w którym mają siedzibę, różnice między przepisami krajowymi prowadzą do nierównych szans pod względem dochodzenia roszczeń odszkodowawczych i mogą w związku z tym mieć wpływ na konkurencję na rynkach, na których prowadzą działalność zarówno poszkodowani, jak i przedsiębiorstwa będące sprawcami naruszenia.

(8)

Przedsiębiorstwa mające siedzibę i prowadzące działalność w różnych państwach członkowskich podlegają różnym przepisom proceduralnym, które znacząco wpływają na to, w jakim zakresie mogą one odpowiadać za naruszenie prawa konkurencji. Takie nierównomierne egzekwowanie unijnego prawa do odszkodowania może prowadzić nie tylko do powstania przewagi konkurencyjnej po stronie przedsiębiorstw, które naruszyły art. 101 lub 102 TFUE, ale także zniechęcać do korzystania ze swobody przedsiębiorczości i dostarczania towarów lub świadczenia usług w tych państwach członkowskich, w których prawo do odszkodowania jest egzekwowane skuteczniej. Z uwagi na fakt, iż różnice między przepisami o odpowiedzialności mającymi zastosowanie w różnych państwach członkowskich mogą mieć negatywny wpływ zarówno na konkurencję, jak i na właściwe funkcjonowanie rynku wewnętrznego, niniejsza dyrektywa powinna się opierać na podwójnej podstawie prawnej: art. 103 i 114 TFUE.

(9)

Należy — pamiętając o tym, że naruszenia prawa konkurencji o dużej skali często mają aspekt transgraniczny — zapewnić równiejsze szanse przedsiębiorstwom prowadzącym działalność na rynku wewnętrznym oraz poprawić warunki korzystania przez konsumentów z praw, które oferuje im rynek wewnętrzny. Należy zwiększyć pewność prawa oraz zmniejszyć różnice między państwami członkowskimi pod względem krajowych przepisów regulujących dochodzenie roszczeń odszkodowawczych z tytułu naruszenia zarówno unijnego prawa konkurencji, jak i krajowego prawa konkurencji, jeżeli jest ono stosowane równolegle z unijnym prawem konkurencji. Dzięki zbliżeniu tych przepisów będzie można zapobiec powstawaniu jeszcze większych różnic między przepisami państw członkowskich regulującymi dochodzenie roszczeń odszkodowawczych w sprawach z zakresu konkurencji.

(10)

Artykuł 3 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1/2003 stanowi, że „jeżeli organy ochrony konkurencji państw członkowskich lub krajowe sądy stosują krajowe prawo konkurencji do porozumień, decyzji związków przedsiębiorstw lub praktyk uzgodnionych w rozumieniu art. [101 ust. 1 TFUE], które mogą wpływać na handel między państwami członkowskimi w rozumieniu tego przepisu, stosują również art. [101 TFUE] do takich porozumień, decyzji lub praktyk uzgodnionych. W przypadkach gdy organy ochrony konkurencji państw członkowskich lub krajowe sądy stosują krajowe prawo konkurencji do praktyk zakazanych art. [102 TFUE], stosują również art. [102 TFUE]”. W interesie właściwego funkcjonowania rynku wewnętrznego oraz z uwagi na większą pewność prawa i wyrównywanie szans przedsiębiorców i konsumentów, zakres niniejszej dyrektywy powinien obejmować powództwa o odszkodowanie z tytułu naruszenia krajowego prawa konkurencji, jeżeli jest ono stosowane zgodnie z art. 3 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1/2003. W przeciwnym razie stosowanie różnych zasad w zakresie odpowiedzialności cywilnej za naruszenia art. 101 lub 102 TFUE i za naruszenia przepisów krajowego prawa konkurencji, które muszą być stosowane w tych samych sprawach i równolegle z unijnym prawem konkurencji, miałoby negatywny wpływ na sytuację powodów w tej samej sprawie i na zakres ich roszczeń oraz stanowiłoby przeszkodę we właściwym funkcjonowaniu rynku wewnętrznego. Niniejsza dyrektywa nie powinna wpływać na powództwa o odszkodowanie z tytułu naruszenia krajowego prawa konkurencji, jeżeli to naruszenie nie wpływa na handel między państwami członkowskimi w rozumieniu art. 101 lub 102 TFUE.

(11)

W przypadku braku przepisów prawa Unii powództwa o odszkodowanie podlegają krajowym przepisom i procedurom państw członkowskich. W myśl orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE) każdy może dochodzić odszkodowania z tytułu poniesionej szkody, jeżeli zachodzi związek przyczynowy między tą szkodą a naruszeniem prawa konkurencji. Wszystkie przepisy krajowe regulujące korzystanie z prawa do odszkodowania z tytułu szkody wynikającej z naruszenia art. 101 lub 102 TFUE, również te, które regulują aspekty nieujęte w niniejszej dyrektywie, jak np. pojęcie związku przyczynowego między naruszeniem a szkodą, muszą być zgodne z zasadą skuteczności i zasadą równoważności. Oznacza to, że nie powinny one być formułowane ani stosowane tak, by korzystanie z gwarantowanego w TFUE prawa do odszkodowania stało się nadmiernie trudne lub praktycznie niewykonalne lub mniej korzystne niż przepisy mające zastosowanie w podobnych sprawach krajowych. W przypadku gdy państwa członkowskie w prawie krajowym przewidują inne warunki odszkodowania, np. odpowiedzialności, adekwatności lub winy, powinny mieć możliwość zachowania takich warunków, o ile są one zgodne z orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości, zasadą skuteczności i zasadą równoważności oraz z niniejszą dyrektywą.

(12)

Niniejsza dyrektywa potwierdza wspólnotowy dorobek prawny dotyczący prawa do odszkodowania z tytułu szkody wynikającej z naruszenia unijnego prawa konkurencji, szczególnie w kwestii legitymacji procesowej i definicji pojęcia szkody, w formie potwierdzonej w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości, i nie przesądza o dalszym rozwoju tego dorobku. Każdy poszkodowany z tytułu takiego naruszenia może dochodzić odszkodowania z tytułu straty rzeczywistej (damnum emergens) i z tytułu zysku, którego został pozbawiony (utracone korzyści lub lucrum cessans), wraz z odsetkami, niezależnie od tego, czy przepisy krajowe definiują te kategorie osobno czy też łącznie. Wypłata odsetek jest jednym z istotnych elementów odszkodowania służącego zadośćuczynieniu wyrządzonej szkodzie z uwzględnieniem upływu czasu; powinny one być należne od chwili wystąpienia szkody do chwili wypłaty odszkodowania, bez uszczerbku dla kwalifikowania takich odsetek w prawie krajowym jako odsetek wyrównawczych lub odsetek za zwłokę oraz bez uszczerbku dla uwzględniania upływu czasu jako odrębnej kategorii (odsetki) lub jako części składowej straty rzeczywistej lub utraconych korzyści. Ustanowienie przepisów mających w tym celu zastosowanie należy do państw członkowskich.

(13)

Z prawa do odszkodowania mogą korzystać osoby fizyczne lub prawne — konsumenci, przedsiębiorstwa oraz organy publiczne — bez względu na to, czy łączą je bezpośrednie stosunki umowne z przedsiębiorstwem będącym sprawcą naruszenia, oraz niezależnie od tego, czy organ ochrony konkurencji stwierdził wcześniej naruszenie prawa. Niniejsza dyrektywa nie powinna wymagać od państw członkowskich wprowadzania mechanizmów zbiorowego dochodzenia roszczeń w celu wykonania art. 101 i 102 TFUE. Bez uszczerbku dla odszkodowania z tytułu utraconych możliwości pełne odszkodowanie na mocy niniejszej dyrektywy nie powinno prowadzić do nadwyżki odszkodowania, ani w drodze odszkodowania karnego, ani odszkodowania wielokrotnego, ani innego rodzaju odszkodowania.

(14)

Powództwa o odszkodowanie z tytułu szkody wynikającej z naruszenia unijnego lub krajowego prawa konkurencji zwykle wymagają przeprowadzenia złożonych analiz stanu faktycznego i analiz ekonomicznych. Dowody niezbędne do udowodnienia zasadności roszczenia często są w posiadaniu wyłącznie strony przeciwnej lub osób trzecich i nie są w wystarczającym stopniu znane ani dostępne powodowi. W takiej sytuacji surowe wymogi prawne nakazujące powodowi szczegółowe przedstawienie na początku postępowania wszystkich faktycznych okoliczności sprawy oraz przedłożenie dokładnie określonych środków dowodowych mogą nadmiernie utrudnić skuteczne korzystanie z gwarantowanego w TFUE prawa do odszkodowania.

(15)

Dowody są ważnym elementem dochodzenia odszkodowania z tytułu szkód wynikających z naruszenia unijnego lub krajowego prawa konkurencji. Ponieważ jednak sprawy z zakresu prawa konkurencji charakteryzuje asymetria w dostępie do informacji, należy zapewnić powodom prawo skutecznego żądania ujawnienia dowodów dotyczących ich sprawy, bez konieczności wskazywania przez nich konkretnych materiałów dowodowych. Aby zapewnić stronom równe szanse, środki te powinny być udostępnione również pozwanym w postępowaniach o odszkodowanie, tak aby mogli oni zwrócić się o ujawnienie dowodów przez powoda. Sądy krajowe powinny również mieć możliwość nakazania ujawnienia dowodów przez osoby trzecie, w tym organy publiczne. Jeżeli sąd krajowy zamierza nakazać Komisji ujawnienie dowodów, zastosowanie mają: zasada lojalnej współpracy między Unią a państwami członkowskimi z art. 4 ust. 3 TUE oraz art. 15 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1/2003 w odniesieniu do wniosków o przekazanie informacji. Jeżeli sądy krajowe nakazują organom publicznym, by ujawniły dowody, zastosowanie mają zasady współpracy prawnej i administracyjnej przewidziane w prawie unijnym lub krajowym.

(16)

Na wniosek strony sądy krajowe powinny mieć możliwość, pod ich ścisłą kontrolą, nakazać, by ujawnione zostały konkretne środki dowodowe lub dowody konkretnej kategorii, szczególnie w odniesieniu do konieczności i proporcjonalności środka nakazującego ujawnienie. Z wymogu proporcjonalności wynika, że procedurę wydania nakazu ujawnienia dowodów można wszcząć dopiero wówczas, gdy powód uprawdopodobni na podstawie racjonalnie dostępnych mu faktów, że poniósł szkodę spowodowaną przez pozwanego. Jeżeli wniosek o ujawnienie ma na celu uzyskanie dowodów konkretnej kategorii, kategorię tę należy określić poprzez podanie wspólnych cech ich elementów konstytutywnych, takich jak charakter, przedmiot lub treść dokumentów, o których ujawnienie wnioskowano, czas, w jakim były sporządzane lub inne kryteria, pod warunkiem że dowody wchodzące w zakres tej kategorii są istotne w rozumieniu niniejszej dyrektywy. Takie kategorie należy określić jak najdokładniej i jak najwęziej w oparciu o racjonalnie dostępne fakty.

(17)

Jeżeli sąd w jednym państwie członkowskim występuje z wnioskiem do właściwego sądu innego państwa członkowskiego o przeprowadzenie dowodu lub występuje z wnioskiem o przeprowadzenie dowodu bezpośrednio w innym państwie członkowskim, zastosowanie mają przepisy rozporządzenia Rady (WE) nr 1206/2001 (4).

(18)

Istotne dowody zawierające tajemnice handlowe lub inne informacje poufne zasadniczo powinny być dopuszczone w postępowaniach o odszkodowanie, jednak takie informacje poufne wymagają odpowiedniej ochrony. Sądy krajowe powinny mieć zatem do dyspozycji szereg środków umożliwiających ochronę takich informacji przed ujawnieniem w toku postępowania. Środki te mogłyby obejmować możliwość usuwania z dokumentów fragmentów szczególnie chronionych, przeprowadzania niejawnych rozpraw, ograniczania kręgu osób mających wgląd w dowody oraz zlecania biegłym streszczania informacji i przedstawiania ich w formie zbiorczej lub innej formie nieobjętej klauzulą poufności. Środki służące ochronie tajemnic handlowych i innych informacji poufnych nie powinny jednak utrudniać korzystania z prawa do odszkodowania.

(19)

Niniejsza dyrektywa nie wpływa na przewidzianą w prawie krajowym państw członkowskich możliwość wniesienia odwołania przeciwko nakazom ujawnienia ani na warunki wniesienia takiego odwołania.

(20)

Rozporządzenie (WE) nr 1049/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady (5) reguluje publiczny dostęp do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji i ma na celu dać opinii publicznej jak najszersze prawo dostępu do dokumentów tych instytucji. Prawo to podlega jednak pewnym ograniczeniom wynikającym z interesu publicznego lub prywatnego. Oznacza to, że system wyjątków ustanowionych w art. 4 tego rozporządzenia opiera się na równowadze interesów przeciwstawnych w danej sytuacji, mianowicie, z jednej strony, interesów, które przemawiają za ujawnieniem danych dokumentów, a z drugiej — interesów, którym zaszkodziłoby takie ujawnienie. Niniejsza dyrektywa powinna pozostawać bez uszczerbku dla takich zasad i praktyk wynikających z rozporządzenia (WE) nr 1049/2001.

(21)

Skuteczność i spójność stosowania art. 101 i 102 TFUE przez Komisję i krajowe organy ochrony konkurencji wymagają wspólnego podejścia w całej Unii do kwestii ujawniania dowodów znajdujących się w aktach organu ochrony konkurencji. Ujawnianie dowodów nie powinno nadmiernie umniejszać skuteczności egzekwowania prawa konkurencji przez organ ochrony konkurencji. Niniejsza dyrektywa nie obejmuje swoim zakresem ujawniania wewnętrznych dokumentów organów ochrony konkurencji ani korespondencji między organami ochrony konkurencji.

(22)

Aby zapewnić skuteczną ochronę prawa do odszkodowania, nie jest konieczne, aby ujawniać powodowi wszystkie dokumenty związane z postępowaniem na mocy art. 101 lub 102 TFUE jedynie z powodu, że powód zamierza wytoczyć powództwo o odszkodowanie, gdyż jest bardzo mało prawdopodobne, że powództwo to będzie musiało się opierać na wszystkich dowodach z akt związanych z tym postępowaniem.

(23)

Wymóg proporcjonalności należy uważnie ocenić wtedy, gdy ujawnienie grozi zniweczeniem strategii dochodzeniowej organu ochrony konkurencji poprzez wskazanie, które dokumenty wchodzą w skład akt, lub gdy grozi to negatywnym oddziaływaniem na współpracę przedsiębiorstw z organem ochrony konkurencji. Szczególną uwagę należy zwrócić na zapobieganie poszukiwaniom o charakterze rozpoznawczym, tzn. ogólnemu lub zbyt szerokiemu wyszukiwaniu informacji, które prawdopodobnie nie byłyby istotne dla stron procedury. Wnioski o ujawnienie dowodów nie powinny zatem zostać uznane za proporcjonalne, jeżeli dotyczą one ogólnego ujawnienia dokumentów znajdujących się w aktach organu ochrony konkurencji dotyczących danej sprawy lub ogólnego ujawnienia dokumentów przedłożonych przez stronę w kontekście danej sprawy. Tak ogólnie sformułowane wnioski nie byłyby zgodne z obowiązkiem strony składającej wniosek polegającym na jak najdokładniejszym i jak najwęższym określeniu materiałów dowodowych lub kategorii dowodów.

(24)

Niniejsza dyrektywa nie wpływa na prawo sądów — w sytuacji, gdy sąd nakazuje ujawnienie jakiegokolwiek rodzaju dowodów z wyjątkiem oświadczeń w ramach programu łagodzenia kar oraz propozycji ugodowych — do tego, by wziąć pod uwagę w świetle prawa unijnego lub krajowego interes, którym jest skuteczne egzekwowanie prawa konkurencji na drodze publicznoprawnej.

(25)

Wyjątek powinien mieć zastosowanie w przypadku każdego ujawnienia, które, jeśli zostałoby przyznane, stanowiłby nadmierną ingerencję w dochodzenie prowadzone przez organ ochrony konkurencji w sprawie naruszenia unijnego lub krajowego prawa konkurencji. Informacje przygotowane przez organ ochrony konkurencji w toku postępowania dotyczącego egzekwowania unijnego lub krajowego prawa konkurencji i przesłane stronom tego postępowania (np. pisemne przedstawienie zarzutów) lub przygotowane przez stronę takiego postępowania (np. odpowiedzi na wezwanie do udzielenia informacji wystosowane przez organ ochrony konkurencji lub zeznania świadków) powinny zatem móc być ujawniane w sądowych postępowaniach o odszkodowanie dopiero po zakończeniu postępowania przez organ ochrony konkurencji, np. przez wydanie decyzji na mocy art. 5 lub rozdziału III rozporządzenia (WE) nr 1/2003, z wyjątkiem decyzji w sprawie środków tymczasowych.

(26)

Ważnym narzędziem służącym egzekwowaniu unijnego prawa konkurencji na drodze publicznoprawnej są programy łagodzenia kar i postępowania ugodowe, ponieważ przyczyniają się do wykrywania i skutecznego ścigania najpoważniejszych naruszeń prawa konkurencji, a także do karania za nie. Ponadto jako że wiele rozstrzygnięć organów ochrony konkurencji podejmowanych w sprawach kartelowych opiera się na wnioskach złożonych w ramach programu łagodzenia kar, a powództwa o odszkodowanie w sprawach kartelowych są zazwyczaj działaniami następczymi, programy łagodzenia kar są również ważne dla skuteczności powództw o odszkodowanie w sprawach kartelowych. Przedsiębiorstwa mogą być niechętne do współpracy z organami ochrony konkurencji w ramach programów łagodzenia kar i postępowań ugodowych, gdyby ich oświadczenia zawierające obciążające je dowody, które zostały sporządzone wyłącznie do celów współpracy z organami ochrony konkurencji, miały być ujawniane. Takie ujawnienie mogłoby spowodować, że współpracujące przedsiębiorstwa lub ich kadry zarządzające ponosiłyby odpowiedzialność cywilną lub karną na warunkach mniej korzystnych niż współsprawcy naruszenia, którzy nie współpracują z organami ochrony konkurencji. Aby zadbać o stałą gotowość przedsiębiorstw do dobrowolnego zgłaszania się do organów ochrony konkurencji z oświadczeniami w ramach programu łagodzenia kar lub propozycjami ugodowymi, takie dokumenty powinny zostać wyłączone z zasady ujawniania dowodów. Ten wyjątek powinien mieć również zastosowanie do wiernego cytowania oświadczeń w ramach programu łagodzenia kar lub propozycji ugodowych zawartych w innych dokumentach. Takie ograniczenia w ujawnianiu dowodów nie powinny powstrzymywać organów ochrony konkurencji przed ogłaszaniem swoich rozstrzygnięć zgodnie z mającymi zastosowanie przepisami unijnymi lub krajowymi. W celu zapewnienia, by ten wyjątek nie kolidował nadmiernie z prawem poszkodowanych do odszkodowania, należy ograniczyć go do tych dobrowolnych i zawierających obciążające dowody oświadczeń w ramach programu łagodzenia kar oraz propozycji ugodowych.

(27)

Przewidziane w niniejszej dyrektywie przepisy o ujawnieniu dokumentów innych niż oświadczenia przedsiębiorców w ramach programu łagodzenia kar i propozycje ugodowe zapewniają osobom poszkodowanym wystarczająco dużo innych możliwości uzyskania dostępu do istotnych dowodów niezbędnych im do przygotowania powództwa o odszkodowanie. Na wniosek powoda sądy krajowe powinny mieć same możliwość uzyskania dostępu do dokumentów, w przypadku których przywoływane jest to odstępstwo, aby móc stwierdzić, czy jego treść nie jest szersza niż ustanowiona w niniejszej dyrektywie definicja oświadczenia przedsiębiorców w ramach programu łagodzenia kar lub definicja propozycji ugodowej. Wszelkie treści wykraczające poza te definicje powinny móc zostać ujawnione na stosownych warunkach.

(28)

Sądy krajowe powinny mieć możliwość, w dowolnym momencie, nakazać — w kontekście powództw o odszkodowanie — ujawnienie dowodów, które istnieją niezależnie od postępowania prowadzonego przez organ ochrony konkurencji („wcześniej istniejące informacje”).

(29)

Organowi ochrony konkurencji można nakazać ujawnienie dowodów wyłącznie wtedy, gdy nie można ich zasadnie uzyskać od drugiej strony lub od osoby trzeciej.

(30)

Zgodnie z art. 15 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1/2003 organy ochrony konkurencji, działając z własnej inicjatywy, mogą przedstawiać pisemne uwagi sądom krajowym w sprawach dotyczących stosowania art. 101 lub 102 TFUE. Aby egzekwowanie prawa na drodze publicznoprawnej mogło nadal przyczyniać się do stosowania tych artykułów, organy ochrony konkurencji powinny również mieć możliwość, działając z własnej inicjatywy, do przedstawiania swoich uwag sądowi krajowemu w celu oceny proporcjonalności ujawnienia dowodu znajdującego się w aktach tych organów w świetle wpływu, jaki takie ujawnienie miałoby na skuteczność egzekwowania prawa konkurencji na drodze publicznoprawnej. Państwa członkowskie powinny mieć możliwość ustanowienia systemu, w ramach którego organ ochrony konkurencji byłby informowany o wnioskach o ujawnienie informacji, w przypadku gdy osoba zwracająca się o ujawnienie lub osoba, od której żąda się ujawnienia, są objęte dochodzeniem prowadzonym przez ten organ ochrony konkurencji w sprawie domniemanego naruszenia, bez uszczerbku dla krajowych przepisów przewidujących postępowanie ex parte.

(31)

Każda osoba fizyczna lub prawna, która wchodzi w posiadanie dowodów w wyniku uzyskania dostępu do akt organu ochrony konkurencji, powinna mieć możliwość wykorzystania dowodów do celów postępowania o odszkodowanie, którego jest stroną. Takie wykorzystanie dowodów powinno również przysługiwać każdej osobie fizycznej lub prawnej, która wstąpiła w prawa i obowiązki tej osoby, w tym poprzez nabycie roszczenia. W przypadku gdy dowody zostały pozyskane przez osobę prawną wchodzącą w skład grupy kapitałowej stanowiącej jedno przedsiębiorstwo do celów stosowania art. 101 i 102 TFUE, takie wykorzystanie dowodów przysługuje również innym osobom prawnym należącym do tego samego przedsiębiorstwa.

(32)

Jednak wykorzystanie dowodów uzyskanych poprzez dostęp do akt organu ochrony konkurencji nie powinno nadmiernie umniejszać skuteczności egzekwowania prawa konkurencji przez organ ochrony konkurencji. Aby zapewnić, że ograniczenia w ujawnianiu, o których mowa w niniejszej dyrektywie, nie są osłabione, wykorzystywanie dowodu tego typu, o którym mowa w motywach 24 i 25 i który został uzyskany wyłącznie dzięki dostępowi do akt organu ochrony konkurencji, powinno być ograniczone ze względu na te same okoliczności. Takie ograniczenie powinno być niedopuszczalne w postępowaniach o odszkodowanie lub w inny sposób chronione na mocy mających zastosowanie przepisów krajowych, mogących zapewnić pełną skuteczność ograniczeń w ujawnianiu dowodów tego rodzaju. Ponadto dowody uzyskane od organu ochrony konkurencji nie powinny stać się przedmiotem wymiany handlowej. Możliwość wykorzystania dowodów uzyskanych wyłącznie dzięki dostępowi do akt organu ochrony konkurencji należy zatem ograniczyć do osoby fizycznej lub prawnej, której pierwotnie udzielono takiego dostępu, i do jej następców prawnych. To ograniczenie mające na celu uniknięcie handlu dowodami nie uniemożliwia jednak sądowi krajowemu nakazania ujawnienia takich dowodów na warunkach przewidzianych w niniejszej dyrektywie.

(33)

Fakt wystąpienia z roszczeniem o odszkodowanie lub wszczęcia dochodzenia przez organ ochrony konkurencji powoduje ryzyko zniszczenia lub ukrycia przez osobę dowodów, które byłyby użyteczne dla wykazania słuszności roszczenia odszkodowawczego dochodzonego przez poszkodowanego. Aby zapobiec niszczeniu istotnych dowodów oraz zapewnić, że nakazy sądowe dotyczące ujawnienia są wykonywane, sądy krajowe powinny mieć możliwość nakładania wystarczająco odstraszających kar. Jeżeli chodzi o strony postępowania, szczególnie skuteczną i pomocną karą w ograniczaniu przewlekłości postępowania odszkodowawczego może być ryzyko przyjęcia za udowodnione twierdzeń strony przeciwnej. Możliwość nałożenia kary powinna istnieć również w przypadku niedopełnienia obowiązku ochrony informacji poufnych oraz niewłaściwego wykorzystania informacji uzyskanych w wyniku ujawnienia dowodów. Możliwość nałożenia kary powinna istnieć także w przypadku niewłaściwego wykorzystania w postępowaniach o odszkodowanie informacji uzyskanych dzięki dostępowi do akt organu ochrony konkurencji.

(34)

Zapewnienie skuteczności i spójności stosowania art. 101 i 102 TFUE przez Komisję i krajowe organy ochrony konkurencji wymaga wspólnego w całej Unii podejścia do wpływu ostatecznych decyzji krajowych organów ochrony konkurencji stwierdzających naruszenie na późniejsze powództwa o odszkodowanie. Takie decyzje są wydawane dopiero wtedy, gdy Komisja zostanie poinformowania o planowanej decyzji lub — w przypadku jej braku o dowolnym innym dokumencie przedstawiającym proponowany kierunek działań, zgodnie z art. 11 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1/2003, i jeśli Komisja nie pozbawiła krajowego organu ochrony konkurencji jego kompetencji, wszczynając postępowanie zgodnie z art. 11 ust. 6 tego rozporządzenia. Komisja powinna zapewnić spójne stosowanie unijnego prawa konkurencji, przedstawiając dwustronnie oraz w ramach europejskiej sieci konkurencji wskazówki dla krajowych organów ochrony konkurencji. Aby zwiększyć pewność prawa, uniknąć niekonsekwencji w stosowaniu art. 101 i 102 TFUE, zwiększyć efektywność i skuteczność proceduralną postępowań o odszkodowanie oraz wspierać funkcjonowanie rynku wewnętrznego na rzecz przedsiębiorstw i konsumentów, stwierdzenie naruszenia art. 101 lub 102 TFUE w ostatecznym rozstrzygnięciu krajowego organu ochrony konkurencji lub sądu odwoławczego nie powinno podlegać zaskarżeniu w późniejszych postępowaniach o odszkodowanie. A zatem takie stwierdzenie powinno być uznawane za dowiedzione w sposób niezbity na potrzeby powództw o odszkodowanie mających związek z tym naruszeniem, wytaczanych w państwie członkowskim tego krajowego organu ochrony konkurencji lub sądu odwoławczego. Skutek takiego stwierdzenia powinien jednak obejmować wyłącznie charakter naruszenia oraz jego zakres przedmiotowy, osobowy, czasowy i terytorialny, tak jak to ustalił organ ochrony konkurencji lub sąd odwoławczy w ramach wykonywania swojej jurysdykcji. Jeżeli w rozstrzygnięciu stwierdzono, że naruszone zostały przepisy krajowego prawa konkurencji, w sprawach, w których unijne i krajowe prawo konkurencji są stosowane w tej samej sprawie i równolegle, naruszenie to powinno również zostać uznane za dowiedzione w sposób niezbity.

(35)

Jeżeli powództwo o odszkodowanie jest wytaczane w państwie członkowskim innym niż państwo członkowskie krajowego organu ochrony konkurencji lub sądu odwoławczego, które stwierdziły naruszenie art. 101 lub 102 TFUE, do którego odnosi się powództwo, powinna istnieć możliwość przedstawiania sądowi krajowemu stwierdzenia zawartego w rozstrzygnięciu ostatecznym wydanym przez krajowy organ ochrony konkurencji lub sąd odwoławczy co najmniej jako domniemanie faktyczne, że nastąpiło naruszenie prawa konkurencji. Można ocenić takie stwierdzenie, w odpowiednim przypadku, wraz z innym dowodem powoływanym przez strony. Skutki rozstrzygnięć krajowych organów ochrony konkurencji i sądów odwoławczych stwierdzających naruszenie reguł konkurencji pozostają bez uszczerbku dla praw i obowiązków sądów krajowych na mocy art. 267 TFUE.

(36)

Przepisy krajowe regulujące początek, długość, zawieszenie lub przerwanie biegu terminu przedawnienia nie powinny nadmiernie utrudniać wytaczania powództwa o odszkodowanie. Ma to szczególne znaczenie w odniesieniu do powództw opartych na stwierdzeniu naruszenia przez organ ochrony konkurencji lub sąd odwoławczy. W tym celu po przeprowadzeniu postępowania przez organ ochrony konkurencji powinno być możliwe wytoczenie powództwa o odszkodowanie w celu wyegzekwowania krajowego i unijnego prawa konkurencji. Bieg terminu przedawnienia nie powinien się rozpoczynać, zanim naruszenie nie ustanie ani zanim powód nie dowie się lub zanim nie będzie można od niego zasadnie oczekiwać wiedzy o działaniu stanowiącym naruszenie, o tym, że naruszenie wyrządziło powodowi szkodę, oraz o tożsamości sprawcy naruszenia. Państwa członkowskie powinny mieć możliwość zachowania lub wprowadzenia bezwzględnych terminów przedawnienia mających powszechne zastosowanie, pod warunkiem że długość takich bezwzględnych terminów nie czyni korzystania z prawa do pełnego odszkodowania praktycznie niewykonalnym lub nadmiernie trudnym.

(37)

W przypadku gdy naruszenia reguł konkurencji dopuści się wspólnie kilka przedsiębiorstw, jak ma to miejsce w przypadku kartelu, należy zapewnić, że tacy współsprawcy naruszenia będą solidarnie odpowiadać za całą szkodę wyrządzoną w wyniku naruszenia. Współsprawca naruszenia powinien mieć prawo uzyskania od innych sprawców nadwyżki, jeśli zapłacił on więcej niż przypadająca na niego część. Określenie tej części jako względnej odpowiedzialności danego sprawcy naruszenia za to naruszenie oraz odpowiednich kryteriów, takich jak wysokość obrotów, udział w rynku lub rola w kartelu, należy do mającego zastosowanie prawa krajowego, z zachowaniem zasady skuteczności i zasady równoważności.

(38)

Przedsiębiorstwa, które współpracują z organami ochrony konkurencji w ramach programu łagodzenia kar, odgrywają kluczową rolę w ujawnianiu naruszeń popełnianych przez tajne kartele oraz w ich eliminowaniu, zmniejszając w ten sposób często zakres szkody, jaka zostałaby spowodowana, gdyby naruszenie trwało. W związku z tym należy zapewnić, by przedsiębiorstwa, które organ ochrony konkurencji zwolnił z kary pieniężnej w ramach programu łagodzenia kar, nie były nadmiernie narażone na roszczenia odszkodowawcze, mając na uwadze, że decyzja organu ochrony konkurencji stwierdzająca naruszenie może stać się ostateczna dla podmiotu zwolnionego z kary wcześniej niż dla innych przedsiębiorstw, których nie zwolniono z kary, i może sprawić, że taki podmiot zwolniony z kary stanie się najlepszym celem do wytoczenia powództwa. Podmiot zwolniony z kary powinien być zatem zasadniczo zwolniony z solidarnej odpowiedzialności za całą szkodę, a przypadająca na niego część odszkodowania względem innych współsprawców nie powinna przewyższać wartości szkody wyrządzonej jego bezpośrednim lub pośrednim nabywcom, a w przypadku kartelu nabywców — jego bezpośrednim lub pośrednim dostawcom. W zakresie, w jakim kartel wyrządził szkodę podmiotom niebędącym klientami ani dostawcami sprawców naruszenia, część odszkodowania przypadająca na podmiot zwolniony z kary nie powinna przewyższać jego względnej odpowiedzialności za szkodę wyrządzoną przez kartel. Udział ten należy określić zgodnie z tymi samymi zasadami, które stosuje się do określenia wysokości części odszkodowania przypadającej na poszczególnych sprawców naruszenia. Podmiot zwolniony z kary powinien w pełni odpowiadać wobec poszkodowanych niebędących jego bezpośrednimi lub pośrednimi nabywcami lub dostawcami tylko wtedy, gdy nie mogą oni uzyskać pełnego odszkodowania od pozostałych sprawców naruszenia.

(39)

Szkoda w postaci straty rzeczywistej może wynikać z różnicy między ceną faktycznie zapłaconą a ceną, która obowiązywałaby, gdyby nie doszło do naruszenia. Jeżeli poszkodowany doprowadził do zmniejszenia swojej straty rzeczywistej poprzez jej całkowite lub częściowe przerzucenie na swoich własnych nabywców, przerzucona strata nie stanowi już szkody, z tytułu której podmiotowi, który dokonał takiego przerzucenia, przysługuje odszkodowanie. Zasadniczo należy zatem umożliwić sprawcy naruszenia podniesienie przeciwko roszczeniu odszkodowawczemu zarzutu przerzucenia straty rzeczywistej. Należy zapewnić, by sprawca naruszenia, jeżeli podnosi zarzut przerzucenia obciążeń, musiał dowieść istnienia i zakresu przerzucenia nadmiernego obciążenia. Ten ciężar przeprowadzenia dowodu nie powinien wpływać na możliwość wykorzystania przez sprawcę naruszenia dowodów innych niż dowody będące w jego posiadaniu, na przykład dowodów już uzyskanych w danym postępowaniu lub dowodów będących w posiadaniu innych stron lub osób trzecich.

(40)

W sytuacjach, w których przerzucenie przyniosło skutek w postaci zmniejszenia sprzedaży, a spowodowało szkodę w postaci utraconych korzyści, prawo do dochodzenia odszkodowania za takie utracone korzyści powinno pozostać bez zmian.

(41)

Zależnie od warunków, na których przedsiębiorstwa prowadzą działalność, praktyką handlową może być przerzucanie podwyżek cen na niższe poziomy łańcucha dostaw. Konsumenci lub przedsiębiorstwa, na których zatem przerzucono stratę rzeczywistą, ponoszą szkodę wynikającą z naruszenia unijnego lub krajowego prawa konkurencji. Sprawca naruszenia powinien wyrównać taką szkodę, jednak konsumentom lub przedsiębiorstwom, którzy sami niczego nie nabyli od sprawcy naruszenia, może być szczególnie trudno udowodnić zakres takiej szkody. W związku z tym należy zapewnić, by — w przypadkach gdy istnienie roszczenia odszkodowawczego lub jego wysokość zależą od tego, czy lub do jakiego stopnia nadmierne obciążenie, którym obarczono bezpośredniego nabywcę sprawcy naruszenia, zostało przerzucone na nabywcę pośredniego — przyjmowano, że nabywca pośredni udowodnił fakt przerzucenia na niego nadmiernego obciążenia, którym obarczono nabywcę bezpośredniego, jeżeli był w stanie przedstawić domniemania faktyczne, że takie przerzucenie miało miejsce. Domniemanie takie, które może być wzruszone, ma zastosowanie, chyba że sprawca naruszenia może w wiarygodny sposób wykazać przed sądem, że strata rzeczywista nie została lub nie została w całości przerzucona na nabywcę pośredniego. Należy również określić, na jakich warunkach przyjmuje się, że nabywca pośredni przedstawił takie domniemania faktyczne. Jeśli chodzi o ustalanie wysokości przerzuconego obciążenia, sądy krajowe powinny być uprawnione do oszacowania, jaką część nadmiernego obciążenia przerzucono na poziom nabywców pośrednich w rozpatrywanych przez nich sprawach.

(42)

Komisja powinna wydać jasne, proste i zrozumiałe wytyczne dla sądów krajowych, w których wskazałaby, jak szacować część nadmiernego obciążenia przerzuconą na nabywców pośrednich.

(43)

Naruszenia prawa konkurencji często dotyczą warunków i cen sprzedaży produktów lub świadczenia usług oraz prowadzą do nadmiernych obciążeń i innych szkód wyrządzanych klientom sprawców naruszenia. Naruszenie może również dotyczyć dostaw realizowanych na rzecz sprawcy naruszenia (np. w przypadku kartelu nabywców). W takich przypadkach strata rzeczywista mogłaby wynikać z faktu zapłacenia przez sprawców naruszenia niższej ceny swoim dostawcom. Niniejsza dyrektywa, a w szczególności zasady dotyczące przerzucania obciążeń, powinna być odpowiednio stosowana do tych przypadków.

(44)

Wytoczyć powództwo o odszkodowanie mogą zarówno ci, którzy nabyli produkty lub usługi od sprawcy naruszenia, jak i nabywcy znajdujący się dalej w łańcuchu dostaw. Aby zapewnić spójność orzeczeń wydawanych w pozostających ze sobą w związku sprawach i w ten sposób zapobiec szkodzie wynikającej z braku pełnego odszkodowania za naruszenie unijnego lub krajowego prawa konkurencji lub w której sprawca naruszenia byłby zobowiązany do wypłaty odszkodowania z tytułu szkody, której faktycznie nie poniesiono, sądy krajowe powinny być uprawnione do oszacowania, jaka część jakiegokolwiek nadmiernego obciążenia spadła na nabywców pośrednich lub bezpośrednich w danych rozpoznawanych przez te sądy sprawach. W tym kontekście sądy krajowe powinny mieć możliwość — poprzez środki prawa procesowego lub materialnego dostępne w prawie unijnym i krajowym — należycie uwzględniać wszelkie sprawy pozostające ze sobą w związku i wydawane w nich orzeczenia, szczególnie w przypadku uznania faktu przerzucenia obciążeń za dowiedziony. Sądy krajowe powinny dysponować odpowiednimi środkami prawa procesowego, na przykład połączeniem roszczeń, w celu zapewnienia, by odszkodowanie z tytułu straty rzeczywistej wypłacone na dowolnym poziomie łańcucha dostaw nie przewyższyło szkody w postaci nadmiernego obciążenia wyrządzonej na tym poziomie. Takie środki powinny być także dostępne w sprawach transgranicznych. Możliwość należytego uwzględnienia orzeczeń sądów powinna pozostawać bez uszczerbku dla podstawowych praw do obrony oraz prawa do skutecznego środka odwoławczego i rzetelnego procesu przysługujących tym, którzy nie byli stronami postępowania, a także bez uszczerbku dla przepisów o wartości dowodowej orzeczeń wydawanych w tym kontekście. Możliwe jest uznanie spraw, które zawisły przed sądami różnych państw członkowskich, za pozostające ze sobą w związku w rozumieniu art. 30 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1215/2012 (6). Na mocy tego artykułu sądy krajowe inne niż ten, przed którym pierwotnie wytoczono powództwo, może zawiesić postępowanie lub w pewnych okolicznościach stwierdzić brak swej jurysdykcji. Niniejsza dyrektywa pozostaje bez uszczerbku dla praw i obowiązków sądów krajowych wynikających z tego rozporządzenia.

(45)

Poszkodowany, który udowodnił poniesienie szkody wynikającej z naruszenia prawa konkurencji, w celu przyznania odszkodowania musi jeszcze dowieść zakresu poniesionej szkody. Ustalanie wysokości szkody w sprawach z zakresu prawa konkurencji w bardzo dużym stopniu zależy od ustaleń faktycznych i może wymagać zastosowania złożonych modeli ekonomicznych. Jest to często bardzo kosztowne i utrudnia powodom uzyskanie niezbędnych danych na uzasadnienie ich roszczeń. Z tego względu ustalanie wysokości szkody w sprawach z zakresu prawa konkurencji może stanowić poważną barierę uniemożliwiającą skuteczne dochodzenie roszczeń odszkodowawczych.

(46)

W związku z brakiem unijnych zasad ustalania wysokości szkody wynikającej z naruszenia prawa konkurencji to do krajowego systemu prawnego każdego państwa członkowskiego należy określenie własnych zasad ustalania wysokości szkody, a do państw członkowskich i do sądów krajowych określenie wymagań, które musi spełnić powód, dowodząc wysokości poniesionej szkody, metod, z których można skorzystać, ustalając tę wysokość, oraz konsekwencji niespełnienia tych wymagań. Takie wymagania prawa krajowego dotyczące ustalania wysokości szkody w sprawach z zakresu prawa konkurencji nie powinny być jednak mniej korzystne niż wymagania regulujące podobne działania na płaszczyźnie krajowej (zasada równoważności) ani nie powinny czynić praktycznie niewykonalnym lub nadmiernie trudnym korzystania z unijnego prawa do odszkodowania (zasada skuteczności). Należy mieć na uwadze wszelką asymetrię między stronami w dostępie do informacji oraz fakt, że ustalanie wysokości szkody wymaga oceny, jak zachowałby się dany rynek, gdyby naruszenie nie miało miejsca. Taka ocena oznacza dokonanie porównania z sytuacją, która z definicji jest hipotetyczna i w związku z tym nigdy nie może być przeprowadzona z całkowitą dokładnością. Należy zatem zapewnić, aby sądy krajowe miały uprawnienia do oszacowania wysokości szkody z tytułu naruszenia prawa konkurencji. Państwa członkowskie powinny zapewnić, by krajowe organy ochrony konkurencji, gdy otrzymają taki wniosek, mogły dostarczyć wskazówek co do ustalania wysokości. Aby zapewnić spójność i przewidywalność, Komisja powinna przedstawić ogólne wytyczne na szczeblu Unii.

(47)

Aby zaradzić kwestii asymetrii w dostępie do informacji i niektórym problemom związanym z ustalaniem wysokości szkody wynikającej z naruszenia prawa konkurencji oraz aby zapewnić skuteczność roszczeń odszkodowawczych, należy domniemywać, że naruszenie popełnione przez kartel spowodowało szkodę, w szczególności na skutek wpływu na ceny. W zależności od okoliczności sprawy kartel prowadzi do podwyższenia cen lub uniemożliwia obniżenie cen, które nastąpiłoby, gdyby naruszenie nie miało miejsca. Takie domniemanie nie powinno obejmować konkretnej wartości szkody. Sprawcy naruszenia powinni mieć prawo wzruszyć to domniemanie. Takie wzruszalne domniemanie należy ograniczyć do karteli z uwagi na ich tajny charakter, który zwiększa asymetrię w dostępie do informacji i utrudnia powodom uzyskanie dowodów niezbędnych do dowiedzenia szkody.

(48)

Wskazane jest wypracowywanie definitywnych rozstrzygnięć względem pozwanych, po to, by ograniczać niepewność sprawców naruszenia i poszkodowanych. Dlatego należy zachęcać sprawców naruszenia i poszkodowanych do ustalania odszkodowania z tytułu szkody wynikającej z naruszenia prawa konkurencji z wykorzystaniem mechanizmów polubownego rozstrzygania sporów, takich jak ugody pozasądowe (w tym takie, w przypadku których wiążący charakter ugody może stwierdzić sąd), arbitraż, mediacja lub postępowanie pojednawcze. Takie polubowne rozstrzyganie sporów powinno obejmować taką liczbę poszkodowanych i sprawców naruszenia, jaka jest możliwa w systemie prawnym. Przepisy niniejszej dyrektywy dotyczące polubownego rozstrzygania sporów mają zatem na celu ułatwienie korzystania z takich mechanizmów i zwiększenie ich skuteczności.

(49)

Terminy przedawnienia dla roszczeń o odszkodowanie mogą nie dać poszkodowanym i sprawcom naruszenia odpowiednio dużo czasu na dojście do porozumienia w sprawie odszkodowania, które ma zostać wypłacone. Aby dać obu stronom faktyczną możliwość wejścia na drogę polubownego rozstrzygania sporu przed wytoczeniem powództwa przed sądy krajowe, terminy przedawnienia muszą być zawieszane na czas trwania procedury polubownego rozstrzygania sporu.

(50)

Ponadto jeżeli strony postanowią o wejściu na drogę polubownego rozstrzygania sporu już po wytoczeniu przed sąd krajowy powództwa w sprawie tego samego roszczenia, sąd ten powinien mieć możliwość zawiesić postępowanie na czas trwania procedury polubownego rozstrzygania sporu. Rozważając zawieszenie postępowania, sąd krajowy powinien wziąć pod uwagę korzyści wynikające z szybkiego przeprowadzenia postępowania.

(51)

Aby ugody zyskały na atrakcyjności, sprawca naruszenia, który wypłaca odszkodowanie w wyniku polubownego rozstrzygnięcia sporu, nie powinien znaleźć się — w porównaniu ze współsprawcami naruszenia — w sytuacji gorszej niż ta, w której znalazłby się bez ugody. Taka sytuacja może zajść, w przypadku gdyby sprawca naruszenia zawierający ugodę mimo zawarcia ugody nadal był w pełni solidarnie odpowiedzialny za szkodę wynikającą z naruszenia. Dlatego też sprawca naruszenia zawierający ugodę zasadniczo nie powinien być zobowiązany do zwrotu przypadającej nań części odszkodowania na rzecz współsprawców naruszenia niezawierających ugody, w przypadku gdy wypłacili oni odszkodowanie na rzecz poszkodowanego, z którym pierwszy sprawca naruszenia uprzednio zawarł ugodę. Ściśle związany z zasadą przewidującą zwolnienie z obowiązku zapłaty części odszkodowania przypadającej na dany podmiot jest fakt, że roszczenie poszkodowanego powinno się pomniejszyć o udział, jaki miał w szkodzie sprawca naruszenia zawierający ugodę, niezależnie od tego, czy wysokość ugody jest równa względnemu udziałowi w szkodzie, jaką poszkodowanemu zawierającemu ugodę wyrządził współsprawca naruszenia zawierający ugodę, czy też jest ona inna. Ten względny udział należy określić zgodnie z zasadami, które stosuje się do określenia części odszkodowania przypadającej na poszczególnych sprawców naruszenia. Bez takiego pomniejszenia ugoda miałaby bezzasadny wpływ na sprawców naruszenia niezawierających ugody. Jednak, w celu zapewnienia prawa do pełnego odszkodowania, współsprawcy naruszenia zawierający ugodę powinni w dalszym ciągu być zobowiązani do zapłaty odszkodowania, jeżeli jest to jedyny sposób, aby poszkodowany zawierający ugodę otrzymał odszkodowanie w odniesieniu do pozostałej części roszczenia. Pozostała część roszczenia odnosi się do roszczenia poszkodowanego zawierającego ugodę pomniejszonego o kwotę odpowiadającą części szkody, jaką naruszenie wyrządziło poszkodowanemu zawierającemu ugodę, przypadającej na współsprawcę naruszenia zawierającego ugodę. Ta ostatnia możliwość wystąpienia z roszczeniem o odszkodowanie od współsprawcy zawierającego ugodę istnieje, chyba że warunki ugody wyraźnie na to nie zezwalają.

(52)

Należy zapobiegać sytuacjom, w którym poprzez dokonanie zwrotu na rzecz współsprawców naruszenia niezawierających ugody z tytułu odszkodowania, które zapłacili poszkodowanym niezawierającym ugody, współsprawcy naruszenia zawierający ugodę płacą ogółem kwotę odszkodowania w wysokości przewyższającej ich względną odpowiedzialność za szkodę wynikającą z naruszenia. W związku z tym, jeżeli od współsprawców naruszenia zawierających ugodę dochodzi się zapłaty części odszkodowania, które jest następnie wypłacane przez współsprawców naruszenia niezawierających ugody poszkodowanym niezawierającym ugody, sądy krajowe powinny uwzględnić odszkodowanie, które już wypłacono w drodze ugody, pamiętając, że udział wszystkich współsprawców naruszenia w materialnym, czasowym i geograficznym zakresie naruszenia niekoniecznie jest jednakowy.

(53)

Niniejsza dyrektywa nie narusza praw podstawowych i jest zgodna z zasadami uznanymi w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej.

(54)

Ponieważ celów niniejszej dyrektywy, a mianowicie ustanowienia przepisów o powództwach o odszkodowanie z tytułu naruszenia unijnego prawa konkurencji w celu zapewnienia pełnej skuteczności art. 101 i 102 TFUE ani właściwego funkcjonowania rynku wewnętrznego na rzecz przedsiębiorstw i konsumentów, nie mogą w sposób wystarczający osiągnąć państwa członkowskie, natomiast ze względu na wymaganą skuteczność i konsekwencję stosowania art. 101 i 102 TFUE możliwe jest raczej ich lepsze osiągnięcie na poziomie Unii, Unia może przyjąć środki zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 TUE. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tych celów.

(55)

Zgodnie ze wspólną deklaracją polityczną państw członkowskich i Komisji z dnia 28 września 2011 r. dotyczącą dokumentów wyjaśniających (7) państwa członkowskie zobowiązały się do składania w uzasadnionych przypadkach wraz z powiadomieniem o środkach transpozycji co najmniej jednego dokumentu wyjaśniającego związek między elementami dyrektywy a odpowiadającymi im częściami krajowych instrumentów transpozycyjnych. W odniesieniu do niniejszej dyrektywy ustawodawca uznaje, że przekazanie takich dokumentów jest uzasadnione.

(56)

Należy przewidzieć zasady zastosowania czasowego niniejszej dyrektywy,

1)

„naruszenie prawa konkurencji” oznacza naruszenie art. 101 lub 102 TFUE lub krajowego prawa konkurencji;

2)

„sprawca naruszenia” oznacza przedsiębiorstwo lub związek przedsiębiorstw, które dokonały naruszenia prawa konkurencji;

3)

„krajowe prawo konkurencji” oznacza przepisy prawa krajowego, których cel jest zasadniczo identyczny z celem art. 101 i 102 TFUE i które stosuje się do tej samej sprawy i równolegle z unijnym prawem konkurencji na mocy art. 3 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1/2003, z wyłączeniem przepisów prawa krajowego, które nakładają kary na osoby fizyczne, chyba że takie kary są sposobem egzekwowania reguł konkurencji mających zastosowanie do przedsiębiorstw;

4)

„powództwo o odszkodowanie” oznacza powództwo na mocy prawa krajowego, za pomocą którego przed sądem krajowym dochodzone jest roszczenie odszkodowawcze przez domniemanego poszkodowanego lub przez osobę występującą w imieniu co najmniej jednego domniemanego poszkodowanego — o ile prawo Unii lub prawo krajowe przewidują taką możliwość — lub przez osobę fizyczną lub prawną, która wstąpiła w prawa domniemanego poszkodowanego, w tym osobę, która nabyła roszczenie;

5)

„roszczenie odszkodowawcze” oznacza roszczenie o odszkodowanie z tytułu szkody wynikającej z naruszenia prawa konkurencji;

6)

„poszkodowany” oznacza osobę, która poniosła szkodę wynikającą z naruszenia prawa konkurencji;

7)

„krajowy organ ochrony konkurencji” oznacza organ wyznaczony przez państwo członkowskie zgodnie z art. 35 rozporządzenia (WE) nr 1/2003 jako odpowiedzialny za stosowanie art. 101 i 102 TFUE;

8)

„organ ochrony konkurencji” oznacza Komisję lub krajowy organ ochrony konkurencji, lub obydwa te podmioty, w zależności od sytuacji;

9)

„sąd krajowy” oznacza sąd lub organ sądowy państwa członkowskiego w rozumieniu art. 267 TFUE;

10)

„sąd odwoławczy” oznacza sąd krajowy uprawniony do rozpoznania zwyczajnych środków odwoławczych od decyzji krajowego organu ochrony konkurencji lub od orzeczeń wydanych na skutek odwołania od tych decyzji, niezależnie od tego, czy sąd ten jest uprawniony do stwierdzania naruszenia prawa konkurencji;

11)

„rozstrzygnięcie stwierdzające naruszenie” oznacza rozstrzygnięcie organu ochrony konkurencji lub sądu odwoławczego stwierdzające naruszenie prawa konkurencji;

12)

„ostateczne rozstrzygnięcie stwierdzające naruszenie” oznacza rozstrzygnięcie stwierdzające naruszenie, od którego nie przysługują lub już nie przysługują zwyczajne środki odwoławcze;

13)

„dowody” oznaczają środki dowodowe wszelkiego rodzaju dopuszczalne przed sądem krajowym, do którego wpłynęło powództwo, w szczególności dokumenty i wszelkie inne przedmioty zawierające informacje — bez względu na rodzaj nośnika, na którym informacje te są przechowywane;

14)

„kartel” oznacza porozumienie lub uzgodnione praktyki co najmniej dwóch konkurentów zmierzające do koordynowania działań konkurencyjnych na rynku lub do wpływania na istotne czynniki konkurencji poprzez takie praktyki, jak — choć niewyłącznie — ustalanie lub koordynowanie cen nabycia lub sprzedaży lub innych warunków transakcji handlowych, w tym odnośnie do praw własności intelektualnej, ustalanie poziomu produkcji lub sprzedaży, podział rynków i klientów (w tym zmowa przetargowa), ograniczenia przywozu lub wywozu lub działania antykonkurencyjne podejmowane przeciwko innym konkurentom;

15)

„program łagodzenia kar” oznacza program, który dotyczy stosowania art. 101 TFUE lub odpowiednich przepisów prawa krajowego i w ramach którego uczestnik tajnego kartelu — niezależnie od innych przedsiębiorstw należących do tego kartelu — współpracuje z organem ochrony konkurencji prowadzącym dochodzenie, dobrowolnie przedstawiając posiadane przez uczestnika informacje o kartelu i swojej w nim roli w zamian za co, w drodze decyzji lub zaprzestania prowadzenia postępowania, uczestnik ten zostaje w całości lub w części zwolniony z kary pieniężnej za jego udział w kartelu;

16)

„oświadczenie w ramach programu łagodzenia kar” oznacza takie oświadczenie, ustne lub pisemne, dobrowolnie złożone organowi ochrony konkurencji — lub zapis takiego oświadczenia — przez przedsiębiorstwo lub przez osobę fizyczną lub w imieniu tego przedsiębiorstwa lub tej osoby fizycznej na temat posiadanej przez to przedsiębiorstwo lub tę osobę fizyczną wiedzy o kartelu i jego/jej w nim roli, sporządzone specjalnie w celu przedłożenia organowi ochrony konkurencji i uzyskania zwolnienia w całości lub w części z kary pieniężnej w ramach programu łagodzenia kar; nie dotyczy to wcześniej istniejących informacji;

17)

„wcześniej istniejąca informacja” oznacza dowód istniejący niezależnie od postępowania prowadzonego przez organ ochrony konkurencji, bez względu na to, czy taka informacja znajduje się w aktach organu ochrony konkurencji;

18)

„propozycja ugodowa” oznacza oświadczenie dobrowolnie złożone organowi ochrony konkurencji przez przedsiębiorstwo lub w jego imieniu opisujące przyznanie się przedsiębiorstwa do udziału w naruszeniu prawa konkurencji i zakresu jego odpowiedzialności za to naruszenie lub jego rezygnację z kwestionowania tego udziału, sporządzone specjalnie w celu umożliwienia organowi ochrony konkurencji przyspieszenia lub uproszczenia prowadzonego postępowania;

19)

„podmiot zwolniony z kary” oznacza przedsiębiorstwo lub osobę fizyczną, które organ ochrony konkurencji zwolnił z kary pieniężnej w ramach programu łagodzenia kar;

20)

„nadmierne obciążenie” oznacza różnicę między ceną faktycznie zapłaconą a ceną, która obowiązywałaby, gdyby nie doszło do naruszenia prawa konkurencji;

21)

„polubowne rozstrzyganie sporów” oznacza wszelkie mechanizmy umożliwiające stronom pozasądowe rozwiązanie sporu dotyczącego roszczenia odszkodowawczego;

22)

„ugoda” oznacza porozumienie osiągnięte w drodze polubownego rozstrzygnięcia sporu;

23)

„nabywca bezpośredni” oznacza osobę fizyczną lub prawną, która nabyła bezpośrednio od sprawcy naruszenia produkty lub usługi objęte naruszeniem prawa konkurencji;

24)

„nabywca pośredni” oznacza osobę fizyczną lub prawną, która nabyła, nie bezpośrednio od sprawcy naruszenia, lecz od nabywcy bezpośredniego lub nabywcy kolejnego, produkty lub usługi objęte naruszeniem prawa konkurencji lub produkty lub usługi będące pochodnymi takich produktów lub usług, lub zawierające takie produkty lub usługi.

a)

stopień, w jakim roszczenie lub argumentacja strony pozwanej są potwierdzone dostępnymi faktami i dowodami uzasadniającymi wniosek o ujawnienie dowodów;

b)

zakres i koszt ujawnienia dowodów, szczególnie dla zainteresowanych osób trzecich, w tym by zapobiec ogólnemu wyszukiwaniu informacji, które prawdopodobnie nie byłyby istotne dla stron postępowania;

c)

to, czy w dowodach, które mają zostać ujawnione, znajdują się informacje poufne, szczególnie dotyczące osób trzecich, oraz sposób ochrony takich informacji poufnych.

a)

czy wniosek został sformułowany konkretnie, odnosząc się do charakteru, przedmiotu lub treści dokumentów przedłożonych organowi ochrony konkurencji lub znajdujących się w jego aktach, a nie w formie ogólnego wniosku dotyczącego dokumentów przedłożonych organowi ochrony konkurencji;

b)

czy strona wnioskująca o ujawnienie czyni to w związku z powództwem o odszkodowanie wniesionym przed sąd krajowy; oraz

c)

w odniesieniu do ust. 5 i 10 lub na wniosek organu ochrony konkurencji na mocy ust. 11 — konieczność zapewnienia skuteczności egzekwowania prawa konkurencji na drodze publicznoprawnej.

a)

informacje przygotowane przez osobę fizyczną lub prawną specjalnie na potrzeby postępowania prowadzonego przez organ ochrony konkurencji;

b)

informacje sporządzone przez organ ochrony konkurencji i przesłane stronom w trakcie postępowania; oraz

c)

wycofane propozycje ugodowe.

a)

oświadczenia w ramach programu łagodzenia kar; oraz

b)

propozycje ugodowe.

a)

niewykonania lub odmowy wykonania nakazu ujawnienia wydanego przez sąd krajowy;

b)

zniszczenia przez nie istotnych dowodów;

c)

niewykonania lub odmowy wykonania obowiązków nałożonych nakazem sądu krajowego, chroniącego informacje poufne; lub

d)

naruszenia przez nie ograniczeń w wykorzystywaniu dowodów określonych w niniejszym rozdziale.

a)

o danym działaniu oraz o fakcie, że stanowi ono naruszenie prawa konkurencji;

b)

o fakcie, że naruszenie prawa konkurencji wyrządziło mu szkodę; oraz

c)

o tożsamości sprawcy naruszenia.

a)

w dowolnym momencie w okresie naruszenia prawa konkurencji jego udział we właściwym rynku wynosił poniżej 5 %; oraz

b)

zastosowanie zwykłych zasad odpowiedzialności solidarnej nieodwracalnie zagroziłoby jego efektywności ekonomicznej i skutkowałoby całkowitą utratą wartości jego aktywów.

a)

MŚP kierowało naruszeniem prawa konkurencji lub nakłoniło inne przedsiębiorstwa na udział w tym naruszeniu; lub

b)

MŚP zostało uprzednio uznane za sprawcę naruszenia prawa konkurencji.

a)

wobec swoich nabywców lub dostawców bezpośrednich lub pośrednich; oraz

b)

wobec innych poszkodowanych — wyłącznie wtedy, gdy nie można uzyskać pełnego odszkodowania od innych przedsiębiorstw, które brały udział w tym samym naruszeniu prawa konkurencji.

a)

pozwany dopuścił się naruszenia prawa konkurencji;

b)

skutkiem naruszenia prawa konkurencji było nadmierne obciążenie bezpośredniego nabywcy pozwanego; oraz

c)

nabywca pośredni nabył produkty lub usługi objęte naruszeniem prawa konkurencji lub nabył produkty lub usługi będące pochodnymi produktów lub usług objętych naruszeniem, lub je zawierające.

a)

powództwa o odszkodowanie związane z tym samym naruszeniem prawa konkurencji, ale wytaczane przez powodów działających na innych poziomach łańcucha dostaw;

b)

orzeczenia wydane w związku z powództwami o odszkodowanie, o których mowa w lit. a);

c)

stosowne informacje publiczne wynikające z przypadków egzekwowania prawa konkurencji na drodze publicznoprawnej.

a)

ewentualnego wpływu ograniczeń finansowych wynikających z zapłaty grzywien nałożonych przez organ ochrony konkurencji za naruszenie prawa konkurencji na możliwość uzyskania przez poszkodowanych pełnego odszkodowania z tytułu szkody wynikającej z naruszenia prawa konkurencji;

b)

zakresu, w jakim osoby wytaczające powództwo o odszkodowanie z tytułu szkody wynikającej z naruszenia prawa konkurencji stwierdzonego w rozstrzygnięciu stwierdzającym naruszenie wydanym przez organ ochrony konkurencji państwa członkowskiego nie są w stanie dowieść przed sądem krajowym innego państwa członkowskiego, że doszło do naruszenia prawa konkurencji;

c)

zakresu, w jakim odszkodowanie z tytułu straty rzeczywistej przewyższa szkodę w postaci nadmiernego obciążenia wynikającą z naruszenia prawa konkurencji lub poniesioną na dowolnym poziomie łańcucha dostaw.

5.12.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 349/20

(1)

W dniu 31 lipca 2014 r. Rada przyjęła rozporządzenie (UE) nr 833/2014 (2) dotyczące środków ograniczających w związku z działaniami Rosji destabilizującymi sytuację na Ukrainie.

(2)

W dniu 8 września 2014 r. Rada przyjęła rozporządzenie (UE) nr 960/2014 (3) zmieniające rozporządzenie (UE) nr 833/2014.

(3)

W dniu 4 grudnia 2014 r. Rada przyjęła decyzję 2014/872/WPZiB.

(4)

Środki te wchodzą w zakres stosowania Traktatu, a zatem konieczne jest podjęcie działań regulacyjnych na poziomie Unii, w następstwie przyjęcia decyzji 2014/872/WPZiB, w szczególności w celu zapewnienia jednolitego stosowania tych środków we wszystkich państwach członkowskich.

(5)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenia (UE) nr 833/2014 oraz (UE) nr 960/2014,

1)

art. 2 ust. 2 akapit drugi otrzymuje brzmienie:

„Właściwe organy mogą jednak wydać zezwolenie, gdy wywóz stanowi wypełnienie zobowiązania wynikającego z umowy zawartej przed dniem 1 sierpnia 2014 r., lub umów dodatkowych niezbędnych do wykonania takiej umowy.”

2)

art. 2a ust. 3 otrzymuje brzmienie:

„3.   Zakazy określone w ust. 1 i 2 pozostają bez uszczerbku dla wykonania umów zawartych przed dniem 12 września 2014 r., lub umów dodatkowych niezbędnych do wykonania takich umów, oraz dla świadczenia pomocy niezbędnej do utrzymania i bezpieczeństwa istniejących zdolności w UE.”

3)

w art. 3 ust. 1–5 otrzymują brzmienie:

„1.   Wymagane jest uprzednie zezwolenie na sprzedaż, dostawę, przekazanie lub wywóz, bezpośrednio lub pośrednio, produktów wymienionych w załączniku II — niezależnie od tego, czy pochodzą z Unii — na rzecz jakiejkolwiek osoby fizycznej lub prawnej, podmiotu lub organu w Rosji, w tym na obszarze jej wyłącznej strefy ekonomicznej i szelfu kontynentalnego, lub w jakimkolwiek innym państwie, jeżeli takie produkty są do wykorzystania w Rosji, w tym na obszarze jej wyłącznej strefy ekonomicznej i szelfu kontynentalnego.

2.   We wszystkich przypadkach sprzedaży, dostawy, przekazania lub wywozu, które na mocy niniejszego artykułu wymagają zezwolenia, takie zezwolenie jest wydawane przez właściwe organy państwa członkowskiego, w którym eksporter ma siedzibę, i musi być zgodne ze szczegółowymi zasadami określonymi w art. 11 rozporządzenia (WE) nr 428/2009. Zezwolenie jest ważne w całej Unii.

3.   Załącznik II obejmuje pewne produkty odpowiednie dla następujących kategorii projektów dotyczących eksploracji i produkcji w Rosji, w tym na obszarze jej wyłącznej strefy ekonomicznej i szelfu kontynentalnego:

4.   Eksporterzy dostarczają właściwym organom wszystkich stosownych informacji wymaganych do złożenia wniosku o wydanie zezwolenia na wywóz.

5.   Właściwe organy nie wydają żadnych zezwoleń na sprzedaż, dostawę, przekazanie lub wywóz produktów wymienionych w załączniku II, jeżeli mają uzasadnione powody, by stwierdzić, że taka sprzedaż, dostawa, przekazanie lub wywóz produktów są przeznaczone dla którejkolwiek kategorii projektów dotyczących eksploracji i produkcji, o których mowa w ust. 3.

Właściwe organy mogą jednak wydać zezwolenie w przypadku gdy sprzedaż, dostawa, przekazanie lub wywóz stanowi wypełnienie zobowiązania wynikającego z umowy zawartej przed dniem 1 sierpnia 2014 r., lub umów dodatkowych niezbędnych do wykonania takiej umowy.

Właściwe organy mogą również wydać zezwolenie w przypadku gdy sprzedaż, dostawa, przekazanie lub wywóz produktów są konieczne do pilnego zapobieżenia zdarzeniu, które może mieć poważne i istotne konsekwencje dla zdrowia i bezpieczeństwa ludzi oraz dla środowiska, lub do pilnego złagodzenia skutków tego zdarzenia. W należycie uzasadnionych sytuacjach wyjątkowych można dokonać sprzedaży, dostawy, przekazania lub wywozu bez uprzedniego zezwolenia, pod warunkiem że eksporter powiadomi o tym właściwy organ w ciągu pięciu dni roboczych od realizacji takiej sprzedaży, dostawy, przekazania lub wywozu, przedstawiając odpowiednie szczegółowe uzasadnienie realizacji sprzedaży, dostawy, przekazania lub wywozu bez uprzedniego zezwolenia.”

4)

art. 3a ust. 1, 2 i 3 otrzymują brzmienie:

„1.   Zakazuje się świadczenia, bezpośrednio lub pośrednio, usług powiązanych niezbędnych dla następujących kategorii projektów dotyczących eksploracji i produkcji w Rosji, w tym na obszarze jej wyłącznej strefy ekonomicznej i szelfu kontynentalnego:

Do celów niniejszego ustępu usługi powiązane oznaczają:

2.   Zakazy przewidziane w ust. 1 pozostają bez uszczerbku dla wykonania zobowiązania wynikającego z umowy lub porozumienia ramowego zawartych przed dniem 12 września 2014 r. lub umów dodatkowych niezbędnych do wykonania takiej umowy.

3.   Zakazy, o których mowa w ust. 1, nie mają zastosowania w przypadku, gdy odnośne usługi są niezbędne do pilnego zapobieżenia zdarzeniu, które może mieć poważne lub istotne konsekwencje dla zdrowia i bezpieczeństwa ludzi lub dla środowiska, lub do pilnego złagodzenia skutków tego zdarzenia.

W ciągu pięciu dni roboczych usługodawca powiadamia właściwy organ o wszelkich działaniach podjętych na mocy niniejszego ustępu, przedstawiając odpowiednie szczegółowe uzasadnienie realizacji sprzedaży, dostawy, przekazania lub wywozu.”

5)

art. 4 ust. 2 i 3 otrzymują brzmienie:

„2.   Zakazy określone w ust. 1 pozostają bez uszczerbku dla wykonania umów zawartych przed dniem 1 sierpnia 2014 r., lub umów dodatkowych niezbędnych do wykonania takich umów, oraz dla świadczenia pomocy niezbędnej do utrzymania i bezpieczeństwa istniejących zdolności w UE.

3.   Zezwolenia wydanego przez właściwy organ wymaga się dla zapewniania:

W należycie uzasadnionych sytuacjach wyjątkowych, o których mowa w art. 3 ust. 5, świadczenie usług, o których mowa w niniejszym ustępie, może zostać zrealizowane bez uprzedniego zezwolenia, pod warunkiem że usługodawca powiadomi o tym właściwy organ w ciągu pięciu dni roboczych od świadczenia usług.”

6)

art. 5 ust. 3 otrzymuje brzmienie:

„3.   Zakazuje się bezpośredniego lub pośredniego dokonywania wszelkich uzgodnień, służących udzielaniu nowych pożyczek lub kredytów o terminie zapadalności przekraczającym 30 dni, lub bezpośredniego lub pośredniego uczestnictwa w takich uzgodnieniach, jakimkolwiek osobom prawnym, podmiotom lub organom, o których mowa w ust. 1 lub 2, po dniu 12 września 2014 r.

Zakaz ten nie ma zastosowania do:

7)

w art. 5 dodaje się ustęp w brzmieniu:

„4.   Zakaz zawarty w ust. 3 nie ma zastosowania do wypłat środków ani płatności dokonanych w ramach umowy zawartej przed dniem 12 września 2014 r., o ile spełnione są następujące warunki:

Zasady i warunki wypłat środków lub płatności, o których mowa w lit. a), obejmują postanowienia dotyczące: długości okresu spłaty w odniesieniu do każdej wypłaty środków lub płatności, stosowanej stopy procentowej lub metody obliczania stopy procentowej, a także maksymalnej kwoty.”

8)

w załączniku II wprowadza się następujące zmiany:

9)

załącznik IV zastępuje się załącznikiem do niniejszego rozporządzenia.

5.12.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 349/25

(1)

Decyzją Komisji 2000/367/WE (2) przyjęto system klasyfikacji właściwości użytkowych wyrobów budowlanych, obiektów budowlanych i ich części w odniesieniu do ich odporności na działanie ognia. Płyty drewnopochodne objęte normą zharmonizowaną EN 13986 oraz boazerie i okładziny z litego drewna objęte normą zharmonizowaną EN 14915 należą do wyrobów budowlanych, do których decyzja ta ma zastosowanie.

(2)

Badania wykazały, że produkty te cechują się stabilnymi i przewidywalnymi właściwościami użytkowymi w zakresie odporności na działanie ognia, gdy są stosowane do pokrycia ścian i sufitów, pod warunkiem że spełniają określone warunki w odniesieniu do gęstości drewna oraz grubości płyt, boazerii i okładzin.

(3)

Należy zatem uznać, że płyty drewnopochodne objęte normą zharmonizowaną EN 13986 oraz boazerie i okładziny z litego drewna objęte normą zharmonizowaną EN 14915 spełniają warunki zaliczenia ich do klas odporności na działanie ognia ustanowionych decyzją 2000/367/WE dotyczącą tych warunków bez konieczności przeprowadzenia dalszych badań,

5.12.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 349/27

(1)

System klasyfikowania wyrobów budowlanych w zakresie ich odporności na działanie ognia został przyjęty decyzją Komisji 2000/147/WE (2). Podłogi drewniane należą do wyrobów budowlanych, do których ma zastosowanie przedmiotowa decyzja.

(2)

Badania wykazały, że podłogi drewniane objęte normą zharmonizowaną EN 14342 mają stabilną i przewidywalną odporność na działanie ognia, o ile spełniają pewne warunki dotyczące gęstości drewna, grubości podłogi oraz docelowego zastosowania produktu.

(3)

Podłogi drewniane objęte normą zharmonizowaną EN 14342 powinny zatem zostać uznane za odpowiadające klasom odporności na działanie ognia określonym w decyzji 2000/147/WE, z uwzględnieniem wspomnianych warunków, bez wymogu przeprowadzania dalszych badań,

5.12.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 349/29

(1)

Decyzją Komisji 2000/147/WE (2) przyjęto system klasyfikacji właściwości użytkowych wyrobów budowlanych w odniesieniu do ich odporności na działanie ognia. Metalowe listwy i obrzeża przeznaczone do tynkowania wewnątrz pomieszczeń i objęte normą zharmonizowaną EN 13658-1, metalowe listwy i obrzeża przeznaczone do tynkowania zewnętrznego i objęte normą zharmonizowaną EN 13658-2 oraz metalowe narożniki i profile specjalne objęte normą zharmonizowaną EN 14353, z odsłoniętą powierzchnią zawierającą materiał organiczny, zaliczają się do wyrobów budowlanych, do których ma zastosowanie ta decyzja.

(2)

Wyroby te cechują się stabilnymi i przewidywalnymi właściwościami użytkowymi w zakresie odporności na działanie ognia, w przypadku gdy są stosowane wraz z płytami gipsowo-kartonowymi do formowania narożników ścian, ponieważ jedynie nieistotna część ich powierzchni zagrożona jest wystawieniem na działanie ognia.

(3)

Należy zatem uznać, że metalowe listwy i obrzeża przeznaczone do tynkowania wewnątrz pomieszczeń i objęte normą zharmonizowaną EN 13658-1, metalowe listwy i obrzeża przeznaczone do tynkowania zewnętrznego i objęte normą zharmonizowaną EN 13658-2 oraz metalowe narożniki i profile specjalne objęte normą zharmonizowaną EN 14353, z odsłoniętą powierzchnią zawierającą materiał organiczny, spełniają warunki zaliczenia ich do klasy E odporności na działanie ognia, bez potrzeby przeprowadzania badań,

5.12.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 349/30

(1)

W art. 7 rozporządzenia Komisji (WE) nr 1238/95 (2) określono przepisy dotyczące poziomu opłaty za wniosek na rzecz Wspólnotowego Urzędu Ochrony Odmian Roślin („Urzędu”) za przetwarzanie wniosków o przyznanie wspólnotowego prawa do ochrony odmian roślin.

(2)

W oparciu o doświadczenia zdobyte przez Urząd w odniesieniu do kosztów związanych z przetwarzaniem nieważnych wniosków o przyznanie wspólnotowego prawa do ochrony odmian roślin należy zmniejszyć kwotę opłaty za wniosek zatrzymywaną przez Urząd.

(3)

W art. 8 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1238/95 oraz w załączniku I do tego rozporządzenia określono wysokość opłaty na rzecz Urzędu za przygotowanie i przeprowadzenie badania technicznego odmiany będącej przedmiotem wniosku o wspólnotowe prawo do ochrony odmian roślin — „opłaty za badanie”.

(4)

W odniesieniu do badania technicznego odmian, w których używa się powtarzalnie ściśle określonych składników do wytwarzania materiału, doświadczenie wykazało, że koszty tego badania mogą znacznie różnić się zależnie od przypadku. Opłata za badanie techniczne powinna pokrywać koszt badania technicznego odmiany i każdego ze ściśle określonych składników odmiany. Nie należy zatem ustalać maksymalnych kwot w odniesieniu do opłaty za badanie techniczne w takich przypadkach.

(5)

Z zebranych doświadczeń dotyczących badania technicznego wynika również, że całkowita wysokość pobieranych przez Urząd opłat za badanie nie obejmuje całkowitej kwoty opłat uiszczanych przez Urząd na rzecz urzędów badawczych. Opłaty pobierane przez Urząd powinny jednak zasadniczo pokrywać opłaty przez niego uiszczane. Opłaty określone w załączniku I do rozporządzenia (WE) nr 1238/95 powinny zatem zostać podniesione. Jednocześnie grupy kosztów określone w tym załączniku powinny zostać uproszczone.

(6)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 1238/95.

(7)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Systemu Ochrony Odmian Roślin,

1)

art. 7 ust. 7 otrzymuje brzmienie:

„7.   Jeżeli opłata za wniosek zostanie otrzymana, lecz wniosek nie jest ważny na mocy art. 50 rozporządzenia podstawowego, Urząd zatrzymuje kwotę 200 EUR z opłaty za wniosek i dokonuje zwrotu kwoty pozostałej, powiadamiając wnioskodawcę o wadach znalezionych we wniosku.”;

2)

art. 8 ust. 1 otrzymuje brzmienie:

„1.   Opłaty za przygotowanie i przeprowadzenie badania technicznego odmiany będącej przedmiotem wniosku o wspólnotowe prawo do ochrony odmian roślin (opłaty za badanie), uiszcza się zgodnie z załącznikiem I za każdy rozpoczęty okres wegetacyjny. W przypadku odmian, w których używa się powtarzalnie ściśle określonych składników do wytwarzania materiału, opłatę za badanie ustanowioną w załączniku I uiszcza się w odniesieniu do takiej odmiany i do każdego ze składników, którego urzędowy opis nie jest dostępny i który także musi zostać zbadany.”;

3)

w załączniku I wprowadza się zmiany zgodnie z załącznikiem do niniejszego rozporządzenia.

5.12.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 349/33

(1)

W rozporządzeniu Komisji (WE) nr 669/2009 (2) ustanowiono przepisy dotyczące zwiększonego poziomu kontroli urzędowych przywozu pasz i żywności niepochodzących od zwierząt, wymienionych w załączniku I do tego rozporządzenia („wykaz”), w miejscach wprowadzenia na terytoria wymienione w załączniku I do rozporządzenia (WE) nr 882/2004.

(2)

Zgodnie z art. 2 rozporządzenia (WE) nr 669/2009 wspomniany wykaz należy poddawać regularnemu, przynajmniej kwartalnemu przeglądowi, uwzględniając co najmniej źródła informacji wymienione w tym artykule.

(3)

Występowanie oraz znaczenie niedawnych incydentów związanych z żywnością zgłaszanych poprzez system wczesnego ostrzegania o niebezpiecznej żywności i paszach, ustalenia wynikające z kontroli przeprowadzonych przez Biuro ds. Żywności i Weterynarii w państwach trzecich oraz kwartalne sprawozdania dotyczące przesyłek pasz i żywności niepochodzących od zwierząt, przedkładane Komisji przez państwa członkowskie zgodnie z art. 15 rozporządzenia (WE) nr 669/2009, wskazują na potrzebę dokonania zmiany wykazu.

(4)

W szczególności należy skreślić z wykazu pozycje dotyczące towarów, co do których dostępne informacje wskazują na ogólnie zadowalający poziom zgodności z odpowiednimi wymogami bezpieczeństwa przewidzianymi w przepisach Unii i wobec których nie jest już uzasadniony zwiększony poziom kontroli urzędowych. Należy zatem skreślić pozycje w wykazie dotyczące pomarańczy z Egiptu oraz liści kolendry, bazylii i mięty z Tajlandii.

(5)

Ponadto wykaz powinien zostać zmieniony poprzez zwiększenie częstotliwości urzędowych kontroli towarów, w odniesieniu do których te same źródła informacji wskazują na wyższy stopień braku zgodności z odpowiednimi przepisami Unii, co uzasadnia zwiększenie poziomu kontroli urzędowych. Należy zatem odpowiednio zmienić pozycje w wykazie dotyczące suszonych przypraw z Indii, liści betelu z Indii i Tajlandii oraz liści winorośli z Turcji.

(6)

W celu zapewnienia spójności i jasności należy zastąpić załącznik I do rozporządzenia (WE) nr 669/2009 tekstem znajdującym się w załączniku do niniejszego rozporządzenia.

(7)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 669/2009.

(8)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Paszy,

5.12.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 349/41

(1)

Rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 543/2011 przewiduje — zgodnie z wynikami wielostronnych negocjacji handlowych Rundy Urugwajskiej — kryteria, na których podstawie Komisja ustala standardowe wartości dla przywozu z państw trzecich, w odniesieniu do produktów i okresów określonych w części A załącznika XVI do wspomnianego rozporządzenia.

(2)

Standardowa wartość w przywozie jest obliczana każdego dnia roboczego, zgodnie z art. 136 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 543/2011, przy uwzględnieniu podlegających zmianom danych dziennych. Niniejsze rozporządzenie powinno zatem wejść w życie z dniem jego opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej,

5.12.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 349/44

(1)

Dyrektywy Komisji 2003/90/WE (3) i 2003/91/WE (4) zostały przyjęte w celu zapewnienia, by odmiany włączone przez państwa członkowskie do ich krajowych katalogów były zgodne z wytycznymi ustanowionymi przez Wspólnotowy Urząd Ochrony Odmian Roślin (CPVO) w odniesieniu do cech minimalnych objętych badaniem poszczególnych gatunków oraz minimalnych warunków badania odmian, w stopniu, w jakim odnośne wytyczne zostały ustanowione. W odniesieniu do innych odmian dyrektywy te stanowią, że zastosowanie mają wytyczne Międzynarodowego Związku Ochrony Nowych Odmian Roślin (UPOV).

(2)

Od tego czasu CPVO i UPOV wydały kolejne wytyczne oraz zaktualizowały obowiązujące wytyczne.

(3)

Należy zatem odpowiednio zmienić dyrektywy 2003/90/WE i 2003/91/WE.

(4)

Środki przewidziane w niniejszej dyrektywie są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Nasion i Materiału Rozmnożeniowego dla Rolnictwa, Ogrodnictwa i Leśnictwa,

5.12.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 349/50

(1)

Unia jest stroną Konwencji w sprawie transgranicznych skutków awarii przemysłowych sporządzonej w Helsinkach dnia 17 marca 1992 r. (1) (zwanej dalej „Konwencją”).

(2)

W celu ustalenia rodzajów niebezpiecznej działalności załącznik I do Konwencji zawiera kategorie i nazwy niebezpiecznych substancji.

(3)

Zgodnie z art. 26 ust. 4 Konwencji wszelkie poprawki do załącznika I do Konwencji wchodzą w życie dla tych stron Konwencji, które nie powiadomiły o sprzeciwie, po upływie dwunastu miesięcy od daty przekazania stronom informacji przez Sekretarza Wykonawczego, po ich przyjęciu na Konferencji Stron większością dziewięciu dziesiątych głosów stron obecnych na posiedzeniu i biorących udział w głosowaniu, pod warunkiem że co najmniej szesnaście stron nie powiadomiło o sprzeciwie.

(4)

Tekst wniosku dotyczącego poprawki do załącznika I do Konwencji został uzgodniony w ramach grupy roboczej ds. rozwoju Konwencji i zatwierdzony przez Biuro Konwencji i zostanie przedstawiony do przyjęcia na ósmym posiedzeniu Konferencji Stron, które odbędzie się w Genewie w dniach 3–5 grudnia 2014 r.

(5)

Poprawka do załącznika I do Konwencji spowoduje pełne dostosowanie tego załącznika do załącznika I do dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2012/18/UE (2).

(6)

Należy zatem zatwierdzić poprawkę do załącznika I do Konwencji.

(7)

W momencie zawierania Konwencji Unia zgłosiła zastrzeżenia dotyczące stosowania Konwencji zgodnie z wewnętrznymi zasadami Wspólnoty. Zastrzeżenia te były oparte na rozbieżnościach między załącznikiem I do Konwencji a obowiązującymi przepisami Unii. Rozbieżności te znikną po zmianie załącznika I do Konwencji. Zastrzeżenia te powinny zatem zostać wycofane, gdy tylko wejdzie w życie poprawka do załącznika I do Konwencji,