28.6.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 190/1

Zawiadomienie o wejściu w życie Porozumienia w formie wymiany listów między Unią Europejską a Chińską Republiką Ludowej, na podstawie art. XXIV ust. 6 oraz art. XXVIII Układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu (GATT) z 1994 r. odnoszącego się do zmian list koncesyjnych Republiki Bułgarii i Rumunii w związku z ich przystąpieniem do Unii Europejskiej

Porozumienie w formie wymiany listów między Unią Europejską a Chińską Republiką Ludową, na podstawie art. XXIV ust. 6 oraz art. XXVIII Układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu (GATT) z 1994 r. odnoszące się do zmian list koncesyjnych Republiki Bułgarii i Rumunii w związku z ich przystąpieniem do Unii Europejskiej (1), podpisane w Brukseli w dniu 9 września 2013 r., wejdzie w życie z dniem 1 lipca 2014 r.

(1) Dz.U. L 64 z 4.3.2014, s. 2.

28.6.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 190/2

ROZPORZĄDZENIE RADY (UE) NR 713/2014

z dnia 24 czerwca 2014 r.

zmieniające rozporządzenie (UE) nr 1388/2013 otwierające i ustalające sposób zarządzania autonomicznymi kontyngentami taryfowymi Unii na niektóre produkty rolne i przemysłowe

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 31,

uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Aby zagwarantować wystarczające i nieprzerwane dostawy niektórych towarów, których produkcja w Unii jest niewystarczająca, oraz aby zapobiec ewentualnym zakłóceniom na rynku niektórych produktów rolnych i przemysłowych, rozporządzeniem Rady (UE) nr 1388/2013 (1) otwarto autonomiczne kontyngenty taryfowe. Produkty objęte tymi kontyngentami taryfowymi mogą być przywożone do Unii z zastosowaniem zerowych lub obniżonych stawek celnych. Ze względów wskazanych powyżej konieczne jest otwarcie ze skutkiem od dnia 1 lipca 2014 r. kontyngentów taryfowych — z zastosowaniem zerowych stawek celnych — obejmujących odpowiednie ilości dla sześciu nowych produktów.

(2)

Ponadto w niektórych przypadkach należy dostosować istniejące autonomiczne kontyngenty taryfowe Unii. W dwóch przypadkach opis produktu musi zostać zmieniony w celu doprecyzowania oraz uwzględnienia najnowszych zmian produktu. W innym przypadku należy wykreślić jeden z kodów TARIC, ze względu na zdezaktualizowaną klasyfikację, natomiast w trzech innych przypadkach należy zwiększyć wielkości kontyngentu, ponieważ leży to w interesie podmiotów gospodarczych i Unii.

(3)	Ponadto w dwóch przypadkach autonomiczne kontyngenty taryfowe Unii powinny zostać zamknięte ze skutkiem od dnia odpowiednio 1 lipca 2014 r. i 1 stycznia 2015 r., ponieważ dalsze przyznawanie takich kontyngentów po tym terminie nie leży w interesie Unii.

(4)	Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (UE) nr 1388/2013.

(5)	Ponieważ określone w niniejszym rozporządzeniu zmiany kontyngentów taryfowych muszą stać się skuteczne od dnia 1 lipca 2014 r., niniejsze rozporządzenie należy stosować od tego dnia i powinno ono wejść w życie z dniem jego opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

W tabeli w załączniku do rozporządzenia (UE) nr 1388/2013 wprowadza się następujące zmiany:

wiersze dotyczące kontyngentów taryfowych o numerach porządkowych 09.2830, 09.2831, 09.2832, 09.2834, 09.2835 i 09.2836 określone w załączniku I do niniejszego rozporządzenia wprowadza się zgodnie z kolejnością kodów CN wymienionych w drugiej kolumnie tabeli w załączniku do rozporządzenia (UE) nr 1388/2013;

2)	wiersze dotyczące kontyngentów taryfowych o numerach porządkowych 09.2629, 09.2631, 09.2639, 09.2668, 09.2669, 09.2806, i 09.2818 zastępuje się wierszami zawartymi w załączniku II do niniejszego rozporządzenia;

3)	skreśla się wiersz dotyczący kontyngentu taryfowego o numerze 09.2930;

4)	skreśla się wiersz dotyczący kontyngentu taryfowego o numerze 09.2639.

Artykuł 2

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie z dniem jego opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie stosuje się od dnia 1 lipca 2014 r. z wyjątkiem art. 1 pkt 4, który stosuje się ze skutkiem od dnia 1 stycznia 2015 r.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w Luksemburgu dnia 24 czerwca 2014 r.

W imieniu Rady

E. VENIZELOS

Przewodniczący

(1) Rozporządzenie Rady (UE) nr 1388/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. otwierające i ustalające sposób zarządzania autonomicznymi kontyngentami taryfowymi Unii na niektóre produkty rolne i przemysłowe i uchylające rozporządzenie (WE) nr 7/2010 (Dz.U. L 354 z 28.12.2013, s. 319).

ZAŁĄCZNIK I

KONTYNGENTY TARYFOWE, O KTÓRYCH MOWA W ART. 1 PKT 1

Nr porządkowy	Kod CN	TARIC	Wyszczególnienie	Okres kontyngentowy	Wielkość kontyngentu	Stawka celna (%)
09.2830	ex 2906 19 00	40	Cyklopropylometanol (CAS RN 2516-33-8)	1.7–31.12	10 ton	0
09.2831	ex 2932 99 00	40	1,3:2,4-Bis-O-(3,4-dimetylobenzylideno)-D-glucitol (CAS RN 135861-56-2)	1.7–31.12	300 ton	0
09.2832	ex 3808 92 90	40	Preparat zawierający 38 % masy lub więcej, ale nie więcej niż 50 % masy pirytionianu cynku (INN) (CAS RN 13463-41-7) w dyspersji wodnej	1.7–31.12	250 ton	0
09.2834	ex 7604 29 10	20	Pręty ze stopu aluminium o średnicy 200 mm lub większej, ale nieprzekraczającej 300 mm	1.7–31.12	500 ton	0
09.2835	ex 7604 29 10	30	Pręty ze stopu aluminium o średnicy 300,1 mm lub większej, ale nie większej niż 533,4 mm	1.7–31.12	250 ton	0
09.2836	ex 9003 11 00 ex 9003 19 00	10 20	Oprawki do okularów z tworzyw sztucznych lub metali nieszlachetnych do stosowania w produkcji szkieł korekcyjnych (1)	1.7–31.12	2 900 000 sztuk	0

(1) Zawieszenie ceł podlega art. 291–300 rozporządzenia Komisji (EWG) nr 2454/93 z dnia 2 lipca 1993 r. ustanawiającego przepisy w celu wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny (Dz.U. L 253 z 11.10.1993, s. 1).

ZAŁĄCZNIK II

KONTYNGENTY TARYFOWE, O KTÓRYCH MOWA W ART. 1 PKT 2

Nr porządkowy

Kod CN

TARIC

Wyszczególnienie

Okres kontyngentowy

Wielkość kontyn-gentu

Stawka celna (%)

09.2806

ex 2825 90 40

Tritlenek wolframu, zawierający niebieski tlenek wolframu (CAS RN 1314-35-8 lub CAS RN 39318-18-8)

1.1–31.12

12 000 ton

09.2639

3905 30 00

Poli(alkohol winylowy), nawet zawierający niezhydrolizowane grupy octanowe

1.1–31.12

18 000 ton

09.2818

ex 6902 90 00

Cegły ogniotrwałe o:

—	długości krawędzi większej niż 300 mm, oraz

—	zawartości TiO2 nie większej niż 1 % masy, oraz

—	zawartości Al2O3 nie większej niż 0,4 % masy, oraz

—	zmianie objętości mniejszej niż 9 % przy 1 700 °C.

1.1–31.12

225 ton

09.2629

ex 8302 49 00

Uchwyt teleskopowy z aluminium, stosowany do produkcji bagaży podróżnych (1)

1.7–31.12

800 000 sztuk

09.2668

ex 8714 91 10

Ramy rowerowe wykonane z włókien węglowych i żywic syntetycznych, pomalowane, lakierowane i/lub polerowane, do stosowania w produkcji rowerów (1)

1.1–31.12

125 000 sztuk

09.2669

ex 8714 91 30

Przedni widelec rowerowy wykonany z włókien węglowych i żywic syntetycznych, pomalowany, lakierowany lub polerowany, do stosowania w produkcji rowerów (1)

1.1–31.12

97 000 sztuk

09.2631

ex 9001 90 00

Nieoprawione szklane soczewki, pryzmaty i elementy spojone, stosowane w produkcji lub w naprawie towarów objętych kodami CN 9002 , 9005 , 9013 10 i 9015 (1)

1.1–31.12

5 000 000 sztuk

28.6.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 190/6

ROZPORZĄDZENIE KOMISJI (UE) NR 714/2014

z dnia 25 czerwca 2014 r.

ustanawiające zakaz połowów tuńczyka błękitnopłetwego w Oceanie Atlantyckim, na wschód od 45° długości geograficznej zachodniej, oraz w Morzu Śródziemnym przez statki pływające pod banderą Grecji

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 1224/2009 z dnia 20 listopada 2009 r. ustanawiające wspólnotowy system kontroli w celu zapewnienia przestrzegania przepisów wspólnej polityki rybołówstwa (1), w szczególności jego art. 36 ust. 2,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)	W rozporządzeniu Rady (UE) nr 43/2014 (2) określono kwoty na rok 2014.

(2)	Według informacji przekazanych Komisji statki pływające pod banderą państwa członkowskiego, o którym mowa w załączniku do niniejszego rozporządzenia, lub zarejestrowane w tym państwie członkowskim wyczerpały kwotę na połowy stada w nim określonego przyznaną na 2014 r.

(3)	Należy zatem zakazać działalności połowowej w odniesieniu do wspomnianego stada,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

Wyczerpanie kwoty

Kwotę połowową przyznaną na 2014 r. państwu członkowskiemu, o którym mowa w załączniku do niniejszego rozporządzenia, w odniesieniu do stada w nim określonego, uznaje się za wyczerpaną z dniem wymienionym w tym załączniku.

Artykuł 2

Zakazy

Z dniem określonym w załączniku do niniejszego rozporządzenia zakazuje się działalności połowowej w odniesieniu do stada określonego w załączniku przez statki pływające pod banderą państwa członkowskiego w nim określonego lub zarejestrowane w tym państwie członkowskim. W szczególności po tym terminie zakazuje się zatrzymywania na burcie, przemieszczania, przeładunku i wyładunku ryb pochodzących z tego stada złowionych przez te statki.

Artykuł 3

Wejście w życie

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie następnego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w Brukseli dnia 25 czerwca 2014 r.

W imieniu Komisji,

za Przewodniczącego,

Lowri EVANS

Dyrektor Generalny ds. Gospodarki Morskiej i Rybołówstwa

(1) Dz.U. L 343 z 22.12.2009, s. 1.

(2) Rozporządzenie Rady (UE) nr 43/2014 z dnia 20 stycznia 2014 r. ustalające uprawnienia do połowów na 2014 rok dla pewnych stad ryb i grup stad ryb, stosowane w wodach Unii oraz — w odniesieniu do statków unijnych — w niektórych wodach nienależących do Unii (Dz.U. L 24 z 28.1.2014, s. 1).

ZAŁĄCZNIK

Nr	07/TQ43
Państwo członkowskie	Grecja
Stado	BFT/AE45WM
Gatunek	Tuńczyk błękitnopłetwy (Thunnus thynnus)
Obszar	Ocean Atlantycki na wschód od 45° W oraz Morze Śródziemne
Okres obowiązywania zakazu	28.3.2014

28.6.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 190/8

ROZPORZĄDZENIE KOMISJI (UE) NR 715/2014

z dnia 26 czerwca 2014 r.

zmieniające załącznik III do rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1166/2008 w sprawie badań struktury gospodarstw rolnych i badania metod produkcji rolnej w odniesieniu do wykazu cech objętych badaniem struktury gospodarstw rolnych w 2016 r.

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1166/2008 z dnia 19 listopada 2008 r. w sprawie badań struktury gospodarstw rolnych i badania metod produkcji rolnej (1), w szczególności jego art. 7 ust. 2,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)	W rozporządzeniu (WE) nr 1166/2008 przewidziany jest program badań struktury gospodarstw rolnych do 2016 r.

(2)	Istnieje potrzeba gromadzenia danych do celów monitorowania realizacji środków związanych z reformą wspólnej polityki rolnej po 2013 r. Ponadto istnieje konieczność gromadzenia danych do celów monitorowania realizacji środków związanych z rozwojem obszarów wiejskich (2).

(3)

Brakuje informacji statystycznych na temat wykorzystania składników pokarmowych, nawadniania i metod produkcji rolnej powiązanych z danymi strukturalnymi na poziomie pojedynczych gospodarstw rolnych. W związku z tym konieczne jest usprawnienie gromadzenia informacji na temat składników pokarmowych, użycia wody i metod produkcji rolnej w gospodarstwach rolnych, dostarczenie dodatkowych danych statystycznych umożliwiających dalszy rozwój polityki rolno-środowiskowej oraz poprawienie jakości wskaźników rolno-środowiskowych.

(4)

Zmiana wykazu cech opiera się na założeniu, że całość obciążenia pozostanie zrównoważona, ponieważ zmienne, które są przestarzałe ze względu na zmiany w odpowiednim prawodawstwie, lub zmienne pomijane jednorazowo w 2016 r. zostają wyłączone, podczas gdy inne zostają dodane, głównie ze względu na rosnące i zmieniające się potrzeby w zakresie informacji statystycznych dotyczących rolnictwa w związku z nową wspólną polityką rolną do 2020 r., zwłaszcza w odniesieniu do poprawy efektów działalności środowiskowej i niezbędnych powiązanych informacji rolno-środowiskowych, biorąc pod uwagę, że poziom wkładu finansowego UE przeznaczonego na badanie pozostaje stały.

(5)	Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 1166/2008.

(6)	Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Statystyki Rolniczej,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

Załącznik III do rozporządzenia (WE) nr 1166/2008 zastępuje się załącznikiem do niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 2

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w Brukseli dnia 26 czerwca 2014 r.

W imieniu Komisji

José Manuel BARROSO

Przewodniczący

(1) Dz.U. L 321 z 1.12.2008, s. 14.

(2) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1305/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. w sprawie wsparcia rozwoju obszarów wiejskich przez Europejski Fundusz Rolny na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW) i uchylające rozporządzenie Rady (WE) nr 1698/2005 (Dz.U. L 347 z 20.12.2013, s. 487).

ZAŁĄCZNIK

„ZAŁĄCZNIK III

Wykaz cech objętych badaniem struktury gospodarstw rolnych w 2016 r.

CECHY OBJĘTE BADANIEM

JEDNOSTKI/KATEGORIE

I. Ogólne cechy objęte badaniem

–	Położenie gospodarstwa (1)

– –	Region NUTS (2) 3

Kod NUTS 3

– –	Czy gospodarstwo znajduje się na obszarach o niekorzystnych warunkach gospodarowania (ONW)?

L/M/N (3)

–	Status prawny gospodarstwa

– –	Czy gospodarstwo jest częścią gruntów wspólnych?

Tak/Nie

– –	Czy odpowiedzialność prawną i ekonomiczną za gospodarstwo ponosi:

– – –

osoba fizyczna, która jest wyłącznym posiadaczem, w przypadku gdy gospodarstwo jest niezależne?

Tak/Nie

– – – –

Jeżeli odpowiedź na poprzednie pytanie brzmi »tak«, to czy osoba ta (posiadacz) jest także osobą zarządzającą gospodarstwem?

Tak/Nie

– – – – –

Jeśli osoba ta nie jest osobą zarządzającą gospodarstwem, to czy osoba zarządzająca jest członkiem rodziny posiadacza?

Tak/Nie

– – – – –

Jeśli osoba zarządzająca gospodarstwem jest członkiem rodziny posiadacza, to czy osobą zarządzającą gospodarstwem jest współmałżonek posiadacza?

Tak/Nie

– – –

jedna lub więcej osób fizycznych będących partnerami, gdy gospodarstwo jest gospodarstwem grupowym?

Tak/Nie

– – –

osoba prawna?

Tak/Nie

–	Struktura własnościowa (w odniesieniu do posiadacza) i system gospodarki rolnej

– –	Użytkowane użytki rolne:

– – –

własne

– – –

dzierżawione

– – –

połownictwo lub inne rodzaje

– – –

wspólne

–	Rolnictwo ekologiczne

– –	Czy w gospodarstwie stosuje się rolnictwo ekologiczne?

Tak/Nie

– –	Szczegóły (4)

– – –

Całkowita powierzchnia użytkowanych użytków rolnych gospodarstwa, na której stosuje się ekologiczne metody produkcji certyfikowane zgodnie z zasadami krajowymi lub Unii Europejskiej

– – –

Całkowita powierzchnia użytkowanych użytków rolnych gospodarstwa, która jest w trakcie przestawiania na ekologiczne metody produkcji, które będą certyfikowane zgodnie z zasadami krajowymi lub Unii Europejskiej

– – –

Powierzchnia gospodarstwa, na której stosuje się ekologiczne metody produkcji certyfikowane zgodnie z zasadami krajowymi lub Unii Europejskiej lub która jest w trakcie przestawiania na ekologiczne metody produkcji, które będą certyfikowane zgodnie z tymi zasadami

– – – –

Zboża na ziarno (w tym materiał siewny)

– – – –

Strączkowe jadalne na ziarno i uprawy białkowe na ziarno (w tym materiał siewny i mieszanki zbóż oraz nasion roślin strączkowych)

– – – –

Ziemniaki (w tym odmiany wczesne i uprawy ziemniaków na sadzeniaki)

– – – –

Buraki cukrowe (z wyjątkiem upraw nasiennych)

– – – –

Uprawy oleiste

– – – –

Świeże warzywa, melony i truskawki

– – – –

Pastwiska i łąki, z wyjątkiem terenów ekstensywnego wypasu

– – – –

Sady i plantacje roślin jagodowych

– – – –

Plantacje owoców cytrusowych

– – – –

Plantacje oliwek

– – – –

Winnice

– – – –

Inne uprawy (rośliny włókniste itp.), w tym tereny ekstensywnego wypasu

– – –

Metody produkcji ekologicznej stosowane w produkcji zwierzęcej i certyfikowane zgodnie z zasadami krajowymi lub Unii Europejskiej:

– – – –

Bydło

Szt.

– – – –

Trzoda chlewna

Szt.

– – – –

Owce i kozy

Szt.

– – – –

Drób

Szt.

– – – –

Pozostałe zwierzęta

Tak/Nie

– –	Przeznaczenie produkcji gospodarstwa:

– – –

ponad 50 % wartości produkcji końcowej przeznaczone jest na konsumpcję gospodarstwa domowego

Tak/Nie

– – –

ponad 50 % całkowitej sprzedaży gospodarstwa przeznaczone jest na bezpośrednią sprzedaż konsumentom końcowym

Tak/Nie

II. Użytkowanie gruntów

–	Grunty orne

– –	Zboża na ziarno (w tym materiał siewny):

– – –

Pszenica zwyczajna i orkisz

– – –

Pszenica durum

– – –

Żyto

– – –

Jęczmień

– – –

Owies zwyczajny

– – –

Kukurydza na ziarno

– – –

Ryż

– – –

Pozostałe zboża na ziarno

– –	Strączkowe jadalne na ziarno i uprawy białkowe na ziarno (w tym materiał siewny i mieszanki zbóż oraz nasion roślin strączkowych)

– – –

w tym groch, bób i łubin słodki

– –	Ziemniaki (w tym odmiany wczesne i uprawy ziemniaków na sadzeniaki)

– –	Buraki cukrowe (z wyjątkiem upraw nasiennych)

– –	Pastewne rośliny okopowe i kapustne (z wyjątkiem upraw nasiennych)

– –	Rośliny przemysłowe:

– – –

Tytoń

– – –

Chmiel

– – –

Bawełna

– – –

Rzepak i rzepik

– – –

Słonecznik

– – –

Soja

– – –

Siemię lniane (len oleisty)

– – –

Inne rośliny oleiste

– – –

Len

– – –

Konopie

– – –

Inne rośliny włókniste

– – –

Rośliny aromatyczne oraz o zastosowaniu medycznym i kulinarnym

– – –

Inne rośliny przemysłowe, gdzie indziej niewymienione

– –	Świeże warzywa, melony i truskawki, w tym:

– – –

Uprawy gruntowe lub pod niskimi (niedostępnymi) osłonami

– – – –

na otwartym polu

– – – –

ogrodnictwo towarowe

– – –

Uprawy pod szkłem lub innymi (dostępnymi) osłonami

– –	Kwiaty i rośliny ozdobne (z wyłączeniem szkółek):

– – –

Uprawy gruntowe lub pod niskimi (niedostępnymi) osłonami

– – –

Uprawy pod szkłem lub innymi (dostępnymi) osłonami

– –	Uprawy pastewne na zielonkę:

– – –

Trawy polowe

– – –

Pozostałe uprawy na zielonkę:

– – – –

Kukurydza na zielonkę

– – – –

Rośliny strączkowe

– – – –

Pozostałe uprawy na zielonkę, gdzie indziej niewymienione

– –	Nasiona i sadzonki na gruntach ornych

– –	Pozostałe uprawy na gruntach ornych

– –	Grunty ugorowane

–	Ogrody przydomowe

–	Trwałe użytki zielone

– –	Pastwiska i łąki, z wyjątkiem terenów ekstensywnego wypasu

– –	Tereny ekstensywnego wypasu

– –	Trwałe użytki zielone niewykorzystywane już do produkcji i objęte dopłatami

–	Uprawy trwałe

– –	Sady i plantacje roślin jagodowych

– – –

Gatunki owoców, w tym:

– – – –

owoce umiarkowanych stref klimatycznych

– – – –

owoce podzwrotnikowych stref klimatycznych

– – –

Gatunki jagodowe

– – –

Orzechy

– –	Plantacje owoców cytrusowych

– –	Plantacje oliwek

– – –

zwykle produkujące oliwki stołowe

– – –

zwykle produkujące oliwki do produkcji oliwy

– –	Winnice, w tym zwykle produkujące:

– – –

Wina wysokiej jakości

– – –

Inne wina

– – –

Winogrona stołowe

– – –

Rodzynki

– –

Szkółki

– –	Pozostałe uprawy trwałe

– –	Uprawy trwałe pod szkłem

–	Pozostałe grunty

– –	Nieużytkowane grunty orne

– –	Lasy i grunty leśne

– – –

w tym zagajniki o krótkiej rotacji

– –	Pozostałe grunty (grunty zajęte pod budynki, podwórza gospodarstw, trakty, stawy, kamieniołomy, grunty nieurodzajne, skały itd.).

–	Uprawy grzybów

–	Uprawy energetyczne

–	Nawadnianie

– –	Powierzchnia nawadniana

– – –

Całkowita powierzchnia, która może być nawadniana

– – –

Całkowity obszar uprawny nawadniany co najmniej raz w ciągu poprzednich 12 miesięcy

– –	Stosowane metody nawadniania

– – –

Nawadnianie powierzchniowe (nawadnianie zalewowe, rowy melioracyjne)

Tak/Nie

– – –

Nawadnianie przy użyciu deszczowni

Tak/Nie

– – –

Nawadnianie kropelkowe

Tak/Nie

– –	Źródło wody służącej do nawadniania, wykorzystywane przez gospodarstwo

– – –

Wody gruntowe na terenie gospodarstwa rolnego

Tak/Nie

– – –

Wody powierzchniowe na terenie gospodarstwa rolnego (stawy lub tamy)

Tak/Nie

– – –

Wody powierzchniowe poza terenem gospodarstwa rolnego z jezior, rzek i cieków wodnych

Tak/Nie

– – –

Woda ze wspólnych sieci wodociągowych spoza terenu gospodarstwa rolnego

Tak/Nie

– – –

Pozostałe źródła

Tak/Nie

III. Zwierzęta gospodarskie

–

Koniowate

Szt.

–

Bydło:

– –	Cielęta poniżej 1 roku, byczki i jałówki

Szt.

– –	Byczki w wieku 1–2 lat

Szt.

– –	Jałówki w wieku 1–2 lat

Szt.

– –	Byczki w wieku dwóch lat i powyżej

Szt.

– –	Jałówki w wieku dwóch lat i powyżej

Szt.

– –	Krowy mleczne

Szt.

– –	Pozostałe krowy

Szt.

–	Owce i kozy:

– –	Owce (w każdym wieku)

Szt.

– – –

Maciorki do dalszego chowu

Szt.

– – –

Pozostałe owce

Szt.

– –	Kozy (w każdym wieku)

Szt.

– – –

Samice do dalszego chowu

Szt.

– – –

Pozostałe kozy

Szt.

–	Trzoda chlewna:

– –	Prosiaki o wadze do 20 kilogramów

Szt.

– –	Lochy do dalszego chowu o wadze 50 kilogramów i powyżej

Szt.

– –	Pozostała trzoda chlewna

Szt.

–

Drób:

– –

Brojlery

Szt.

– –	Kury nioski

Szt.

– –	Pozostały drób:

Szt.

– – –

Indyki

Szt.

– – –

Kaczki

Szt.

– – –

Gęsi

Szt.

– – –

Strusie

Szt.

– – –

Inny drób, gdzie indziej niewymieniony

Szt.

–	Króliki, samice hodowlane

Szt.

–

Pszczoły

Ule

–	Zwierzęta gospodarskie gdzie indziej niewymienione

Tak/Nie

IV. Siła robocza

IV.(i)

Praca w gospodarstwie rolnym

–

Posiadacz

– –

Płeć

Mężczyzna/Kobieta

– –

Wiek

Przedziały wiekowe (5)

– –	Praca w gospodarstwie rolnym (bez prac domowych)

Przedział procentowy AWU 1 (6)

–	Osoba zarządzająca gospodarstwem

– –

Płeć

Mężczyzna/Kobieta

– –

Wiek

Przedziały wiekowe (5)

– –	Praca w gospodarstwie rolnym (bez prac domowych)

Przedział procentowy AWU 2 (7)

–	Poziom wykształcenia osoby zarządzającej gospodarstwem

– –	Poziom wykształcenia rolniczego osoby zarządzającej gospodarstwem

Kody wykształcenia (8)

– –	Kształcenie zawodowe podjęte przez osobę zarządzającą gospodarstwem w ciągu ostatnich 12 miesięcy

Tak/Nie

–	Członkowie rodziny wyłącznego posiadacza pracujący w gospodarstwie rolnym: mężczyźni

– –	Praca w gospodarstwie rolnym (bez prac domowych)

Przedział procentowy AWU 2

–	Członkowie rodziny wyłącznego posiadacza pracujący w gospodarstwie rolnym: kobiety

– –	Praca w gospodarstwie rolnym (bez prac domowych)

Przedział procentowy AWU 2

–	Pracownicy najemni stali: mężczyźni

– –	Praca w gospodarstwie rolnym (bez prac domowych)

Przedział procentowy AWU 2

–	Pracownicy najemni stali: kobiety

– –	Praca w gospodarstwie rolnym (bez prac domowych)

Przedział procentowy AWU 2

–	Pracownicy najemni dorywczy: mężczyźni i kobiety

Dniówki w pełnym wymiarze czasu pracy

IV.(ii)

Inna działalność zarobkowa: prace pozarolnicze w gospodarstwie (niezwiązane bezpośrednio z gospodarstwem rolnym) i praca poza gospodarstwem

–	Inna działalność zarobkowa, wykonywana przez posiadacza będącego również osobą zarządzającą gospodarstwem:

P/D/B (9)

–	Inna działalność zarobkowa pozostałych członków rodziny wyłącznego posiadacza: działalność podstawowa

Liczba osób

–	Inna działalność zarobkowa pozostałych członków rodziny wyłącznego posiadacza: działalność dodatkowa

Liczba osób

V. Działalność zarobkowa gospodarstwa inna niż rolnicza (bezpośrednio związana z gospodarstwem)

V.(i)

Wykaz rodzajów zarobkowej działalności innej niż rolnicza

–	Świadczenie usług zdrowotnych, socjalnych i edukacyjnych

Tak/Nie

–	Turystyka, wynajem pokoi i inna działalność związana z wypoczynkiem

Tak/Nie

–	Rękodzieło

Tak/Nie

–	Przetwórstwo produktów rolnych

Tak/Nie

–	Produkcja energii odnawialnej

Tak/Nie

–	Przetwórstwo drewna (np. piłowanie)

Tak/Nie

–	Akwakultura

Tak/Nie

–	Prace najemne (z wykorzystaniem środków produkcji gospodarstwa)

– –	rolnicze (na rzecz innych gospodarstw)

Tak/Nie

– –	nierolnicze

Tak/Nie

–

Leśnictwo

Tak/Nie

–

Inne

Tak/Nie

–	Kto jest zaangażowany?

– –	Posiadacz, który jest także osobą zarządzającą gospodarstwem

P/D/B (9)

– –	Pozostali członkowie rodziny wyłącznego posiadacza: działalność podstawowa

Liczba osób

– –	Pozostali członkowie rodziny wyłącznego posiadacza: działalność dodatkowa

Liczba osób

– –	Pracownicy najemni stali w gospodarstwie: działalność podstawowa

Liczba osób

– –	Pracownicy najemni stali w gospodarstwie: działalność dodatkowa

Liczba osób

V.(ii)

Znaczenie zarobkowej działalności innej niż rolnicza, związanej bezpośrednio z gospodarstwem

–	Procentowy udział w produkcji końcowej gospodarstwa rolnego

Przedziały procentowe (10)

VI. Wsparcie rozwoju obszarów wiejskich

–	Korzystanie przez gospodarstwo z jednego z wymienionych poniżej środków wsparcia rozwoju obszarów wiejskich w ciągu ostatnich trzech lat (11)

Tak/Nie

– –	Uczestnictwo rolników w systemach jakości żywności

Tak/Nie

– –	Płatności związane z obszarami Natura 2000 oraz z ramową dyrektywą wodną (12)

Tak/Nie

– –	Płatności rolnośrodowiskowe — płatności klimatyczne

Tak/Nie

– –	Rolnictwo ekologiczne

Tak/Nie

– –	Płatności z tytułu dobrostanu zwierząt

Tak/Nie

– –	Inwestycje w środki trwałe

Tak/Nie

– –	Zapobieganie szkodom w potencjale produkcyjnym w rolnictwie z powodu klęsk żywiołowych i katastrof oraz jego odtwarzanie

Tak/Nie

– –	Rozwój gospodarstw rolnych i działalności gospodarczej

Tak/Nie

– –	Inwestycje przeznaczone na rozwój obszarów leśnych oraz poprawę rentowności lasów

Tak/Nie

– –	Zalesianie i tworzenie terenu zalesionego

Tak/Nie

– –	Zakładanie systemów rolno-leśnych

Tak/Nie

– –	Zapobieganie zniszczeniom lasów oraz odtwarzanie lasów

Tak/Nie

– –	Inwestycje przeznaczone na poprawę odporności lasów i ich wartości dla środowiska

Tak/Nie

– –	Inwestycje przeznaczone na technologie w zakresie leśnictwa oraz w przetwarzanie, mobilizację i wprowadzanie do obrotu produktów leśnych

Tak/Nie

– –	Płatności z tytułu obszarów z ograniczeniami naturalnymi lub innymi szczególnymi ograniczeniami

Tak/Nie

– –	Usługi leśnośrodowiskowe i klimatyczne oraz ochrona lasów

Tak/Nie

– –	Zarządzanie ryzykiem

Tak/Nie

VII. Gleba i praktyki zarządzania nawozami naturalnymi stosowane w gospodarstwach rolnych

–	Metody uprawy (13) na nieosłoniętych gruntach ornych

– –	Uprawa tradycyjna

– –	Uprawa konserwująca

– –	Uprawa bezorkowa (z wyjątkiem obszarów nieosłoniętych gruntów rolnych pokrytych roślinami wieloletnimi)

–	Pokrywa gleby (14) na nieosłoniętych gruntach ornych

– –	Uprawy ozime

– –	Uprawa okrywowa lub poplony

– –	Pozostałości roślin

– –

Ugór

– –	Nieosłonięte obszary gruntów ornych pokrytych roślinami wieloletnimi

–	Płodozmian na gruntach ornych

– –	Odsetek gruntów ornych objętych płodozmianem

Przedział procentowy gruntów ornych (15)

–	Obszar proekologiczny — całkowity obszar obrzeży pola, pasów buforowych, żywopłotów, szpalerów drzew, gruntów ugorowanych, biotopów, obszarów zalesionych oraz cech krajobrazu.

ha (16)

–	Metody stosowania nawozów naturalnych:

– –	Stosowanie rozrzutowe

– – –

Bez przyorania

Przedział % stosowania nawozów naturalnych (17)

– – –

Z przyoraniem w ciągu 4 godzin

Przedział % stosowania nawozów naturalnych

– – –

Z przyoraniem po 4 godzinach

Przedział % stosowania nawozów naturalnych

– –	Nawożenie rzędowo-wgłębne

– – –

węże wleczone

Przedział % stosowania nawozów naturalnych

– – –

płozy

Przedział % stosowania nawozów naturalnych

– –	Nawożenie wtryskowe

– – –

płytkie/otwarte szczeliny

Przedział % stosowania nawozów naturalnych

– – –

głębokie/zamknięte szczeliny

Przedział % stosowania nawozów naturalnych

–	Przywóz nawozu naturalnego do gospodarstwa i jego wywóz z gospodarstwa

– –	Całkowita ilość wytworzonego nawozu wywiezionego z gospodarstwa

Tony

– –	Nawóz przywieziony do gospodarstwa

Tony

(1) Współrzędne geograficzne nie są w 2016 r. wymagane.

(2) Wspólna klasyfikacja jednostek terytorialnych do celów statystycznych.

(3) L — obszar o niekorzystnych warunkach gospodarowania niebędący obszarem górskim; M — obszar górski o niekorzystnych warunkach gospodarowania; N — obszar normalny (niebędący obszarem o niekorzystnych warunkach gospodarowania). Klasyfikacja ta może być zmieniona w przyszłości ze względu na zmiany we wspólnej polityce rolnej do 2020 r.

(4) Część tę należy wypełnić wyłącznie w przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na poprzednie pytanie.

(5) Przedziały wiekowe: (od ukończenia szkoły do 24 lat), (25–34), (35–39), (40–44), (45–54), (55-64), (65 i więcej).

(6) Pierwszy przedział procentowy rocznych jednostek pracy (AWU): (0), (> 0-< 25), (≥ 25-< 50), (≥ 50-< 75), (≥ 75-< 100), (100).

(7) Drugi przedział procentowy rocznych jednostek pracy (AWU): (> 0–< 25), (≥ 25–< 50), (≥ 50–< 75), (≥ 75–< 100), (100).

(8) Kody wykształcenia: (jedynie praktyczne doświadczenie rolnicze), (zasadnicze wykształcenie rolnicze), (pełne wykształcenie rolnicze).

(9) P — działalność podstawowa, D — działalność dodatkowa, B — nie świadczy się działalności tego typu.

(10) Przedziały procentowe: (≥ 0-≤ 10), (> 10-≤ 50), (> 50-< 100).

(11) Środki wsparcia rozwoju obszarów wiejskich zgodnie z rozporządzeniem (UE) nr 1305/2013 Parlamentu Europejskiego i Rady z 17 grudnia 2013 r. w sprawie wsparcia rozwoju obszarów wiejskich przez Europejski Fundusz Rolny na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW) i uchylające rozporządzenie Rady (WE) nr 1698/2005 (Dz.U. L 347 z 20.12.2013, s. 487) — te cechy objęte badaniem powinny być dostępne ze źródeł administracyjnych.

(12) Dyrektywa 2000/60/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 października 2000 r. ustanawiająca ramy wspólnotowego działania w dziedzinie polityki wodnej (Dz.U. L 327 z 22.12.2000, s. 1).

(13) Obszar nieosłoniętych gruntów ornych uprawianych tradycyjnie + obszar nieosłoniętych gruntów ornych uprawianych konserwująco + obszar nieosłoniętych gruntów ornych uprawianych bezorkowo + obszar nieosłoniętych gruntów ornych pokrytych roślinami wieloletnimi = całkowita powierzchnia obszaru nieosłoniętych gruntów ornych.

(14) Obszar nieosłoniętych gruntów ornych pod uprawy ozime + obszar nieosłoniętych gruntów ornych pod uprawy okrywowe lub poplony + obszar nieosłoniętych gruntów ornych pokrytych pozostałościami roślin + obszar nieosłoniętych gruntów ornych będących ugorem + obszar nieosłoniętych gruntów ornych pokrytych roślinami wieloletnimi = całkowita powierzchnia obszaru nieosłoniętych gruntów ornych.

(15) Przedział procentowy gruntów ornych: (0), (> 0–< 25), (≥ 25–< 50), (≥ 50–< 75), (≥ 75).

(16) Dane wymagane jedynie od gospodarstw rolnych posiadających więcej niż 15 ha gruntów ornych.

(17) Udział procentowy stosowania nawozów naturalnych przy użyciu określonych metod stosowania: (0), (> 0–< 25), (≥ 25–< 50), (≥ 50–< 75), (≥ 75–< 100), (100).”

28.6.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 190/19

ROZPORZĄDZENIE WYKONAWCZE KOMISJI (UE) NR 716/2014

z dnia 27 czerwca 2014 r.

w sprawie ustanowienia wspólnego projektu pilotażowego wspierającego realizację centralnego planu zarządzania ruchem lotniczym w Europie

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając rozporządzenie (WE) nr 550/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 10 marca 2004 r. w sprawie zapewniania służby żeglugi powietrznej w Jednolitej Europejskiej Przestrzeni Powietrznej (1), w szczególności jego art. 15a ust. 3,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Projekt europejskiego systemu zarządzania ruchem lotniczym nowej generacji („SESAR”) ma na celu modernizację systemu zarządzania ruchem lotniczym („ATM”) w Europie oraz stanowi filar technologiczny jednolitej europejskiej przestrzeni powietrznej. Jego celem jest doprowadzenie do utworzenia w Unii do roku 2030 wysoce wydajnej infrastruktury zarządzania ruchem lotniczym, która umożliwi bezpieczne i przyjazne dla środowiska funkcjonowanie i rozwój transportu lotniczego.

(2)

W rozporządzeniu wykonawczym Komisji (UE) nr 409/2013 (2) ustanowiono wymogi dotyczące treści wspólnych projektów, procedur ich ustanawiania, przyjmowania, wdrażania i monitorowania. Przewiduje się w nim, że wspólne projekty muszą być wdrażane na podstawie programu realizacji poprzez projekty wdrożeniowe koordynowane przez kierownika procesu realizacji.

(3)

Zgodnie z rozporządzeniem wykonawczym (UE) nr 409/2013 wspólny projekt ma na celu terminową, skoordynowaną i zsynchronizowaną realizację funkcji ATM, które są gotowe do wdrożenia i przyczyniają się do uzyskania zasadniczych zmian operacyjnych określonych w centralnym planie zarządzania ruchem lotniczym (ATM) w Europie. Do wspólnego projektu włącza się jedynie te funkcje ATM, które wymagają zsynchronizowanej realizacji i mają zasadniczy wkład w ogólnounijne docelowe parametry skuteczności działania.

(4)	Na wniosek Komisji w ramach wspólnego przedsięwzięcia SESAR opracowano wstępny projekt pierwszego wspólnego projektu zwany „wspólnym projektem pilotażowym”.

(5)

Ten wstępny projekt został przeanalizowany i poddany przeglądowi przez Komisję, z pomocą Europejskiej Agencji Bezpieczeństwa Lotniczego, Europejskiej Agencji Obrony, menedżera sieci, organu weryfikującego skuteczność działania, Eurocontrolu, europejskich organizacji normalizacyjnych oraz Europejskiej Organizacji Wyposażenia Lotnictwa Cywilnego (Eurocae).

(6)	Następnie Komisja przeprowadziła niezależną całościową ocenę kosztów i korzyści oraz odpowiednie konsultacje z państwami członkowskimi i właściwymi zainteresowanymi stronami.

(7)

Na tej podstawie Komisja opracowała propozycję wspólnego projektu pilotażowego. Zgodnie z rozporządzeniem wykonawczym (UE) nr 409/2013 propozycja została zatwierdzona przez: grupę cywilnych użytkowników przestrzeni powietrznej w ramach SESAR w dniu 30 kwietnia 2014 r.; instytucje zapewniające służby żeglugi powietrznej w dniu 30 kwietnia 2014 r.; operatorów portów lotniczych w dniu 29 kwietnia 2014 r.; menedżera sieci w dniu 25 kwietnia 2014 r.; oraz europejskie krajowe służby meteorologiczne w dniu 30 kwietnia 2014 r.

(8)

We wspólnym projekcie pilotażowym wskazano sześć funkcji ATM, tj. rozszerzony system zarządzania przylotami (ang. Extended Arrival Management) i nawigację opartą na charakterystykach (ang. Performance Based Navigation) w polach manewrowych terminali o dużym zagęszczeniu ruchu (ang. High Density Terminal Manoeuvring Area); integrację i przepustowość portu lotniczego; elastyczne zarządzanie przestrzenią powietrzną i swobodę planowania tras; wspólne zarządzanie siecią; wstępny system zarządzania informacjami obejmujący cały system transportu lotniczego; oraz wstępny system wymiany informacji o trajektoriach. Realizacja tych sześciu funkcji ATM powinna być obowiązkowa.

(9)

Funkcja rozszerzonego systemu zarządzania przylotami i nawigacji opartej na charakterystykach w polach manewrowych terminali o dużym zagęszczeniu ruchu ma zwiększyć precyzję trajektorii podejścia oraz wspomóc sekwencjonowanie ruchu na wcześniejszym etapie, umożliwiając w ten sposób obniżenie zużycia paliwa i wpływu na środowisko w ramach faz zniżania/przylotu. Funkcja ta obejmuje część etapu 1: zasadnicze zmiany operacyjne w zakresie głównego elementu „synchronizacji ruchu” zgodnie z centralnym planem ATM w Europie.

(10)

Funkcja dotycząca integracji i przepustowości portu lotniczego ma zwiększyć bezpieczeństwo na drodze startowej i jej przepustowość, zapewniając korzyści w zakresie zużycia paliwa i zmniejszenia opóźnień, jak również przepustowości portu lotniczego. Funkcja ta obejmuje część etapu 1: zasadnicze zmiany operacyjne w zakresie głównego elementu „integracja i przepustowość portu lotniczego” zgodnie z centralnym planem ATM w Europie.

(11)

Funkcja elastycznego zarządzania przestrzenią powietrzną i swobody planowania tras ma umożliwić bardziej efektywne wykorzystanie przestrzeni powietrznej, co zapewni znaczne korzyści związane ze zużyciem paliwa i zmniejszeniem opóźnień. Funkcja ta obejmuje część etapu 1: zasadnicze zmiany operacyjne w zakresie głównego elementu „przejście od przestrzeni powietrznej do systemu zarządzania trajektoriami w układzie 4D” zgodnie z centralnym planem ATM w Europie.

(12)

Funkcja wspólnego zarządzania siecią ma podnieść jakość i aktualność informacji sieciowych wymienianych przez wszystkie zainteresowane strony w ramach ATM, zapewniając w ten sposób znaczne korzyści polegające na zwiększeniu produktywności i obniżeniu kosztów dzięki redukcji opóźnień w odniesieniu do służb żeglugi powietrznej (zwanych dalej „ANS”). Funkcja ta obejmuje część etapu 1: zasadnicze zmiany operacyjne w zakresie głównego elementu „wspólne zarządzanie siecią i system dynamicznego bilansowania przepustowości” zgodnie z centralnym planem ATM w Europie.

(13)

Wstępna funkcja systemu zarządzania informacjami obejmującego cały system transportu lotniczego, na którą składa się szereg usług świadczonych i wykorzystywanych przez systemy obsługiwane przez system zarządzania informacjami obejmujący cały system transportu lotniczego (SWIM) za pośrednictwem sieci internetowej zabezpieczonej protokołem, ma przynieść znaczne korzyści w zakresie wydajności służb żeglugi powietrznej (ANS). Funkcja ta obejmuje część etapu 1: zasadnicze zmiany operacyjne w zakresie głównego elementu „SWIM” zgodnie z centralnym planem ATM w Europie.

(14)

Wstępna funkcja wymiany informacji o trajektoriach ze zwiększoną wydajnością przetwarzania danych lotu ma zwiększyć przewidywalność trajektorii statku powietrznego z korzyścią dla użytkowników przestrzeni powietrznej, menedżera sieci i instytucji zapewniających służby żeglugi powietrznej, skutkując potencjalnie obniżeniem liczby interwencji taktycznych oraz poprawą sytuacji w zakresie dekonfliktowania. Oczekuje się dzięki temu pozytywnego wpływu na wydajność ANS, oszczędności paliwa i zmienność opóźnień. Funkcja ta obejmuje część etapu 1: zasadnicze zmiany operacyjne w zakresie głównego elementu „przejście od przestrzeni powietrznej do systemu zarządzania trajektoriami w układzie 4D” zgodnie z centralnym planem ATM w Europie oraz stanowi pośrednie wsparcie innych głównych elementów będących przedmiotem innych funkcji ATM poprzez wykorzystanie wymiany informacji o trajektoriach.

(15)

Aby w pełni wykorzystać możliwości płynące ze wspólnego projektu pilotażowego, oczekuje się, że niektóre części tego projektu zostaną wdrożone przez zainteresowane strony zaangażowane w działalność operacyjną z państw trzecich. Ich udział zapewnić ma kierownik procesu realizacji zgodnie z rozporządzeniem wykonawczym (UE) nr 409/2013. Udział zainteresowanych stron zaangażowanych w działalność operacyjną z państw trzecich pozostaje bez uszczerbku dla podziału kompetencji w odniesieniu do służb żeglugi powietrznej oraz funkcji ATM.

(16)

Aby wesprzeć przedmiotowe zainteresowane strony zaangażowane w działalność operacyjną w realizacji funkcji ATM, Komisja powinna opublikować niewiążące materiały referencyjne, takie jak: materiały pomocnicze z zakresu faz normalizacji i uprzemysłowienia, które mają być dostarczone przez wspólne przedsięwzięcie SESAR, plan działania w odniesieniu do potrzeb normalizacyjnych i regulacyjnych oraz całościowa ocena kosztów i korzyści opracowana na potrzeby wspólnego projektu pilotażowego. W stosownych przypadkach materiały pomocnicze powinny zostać opracowane zgodnie z procedurami wymaganymi na mocy rozporządzenia (WE) nr 552/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady (3), a w procesie tym powinny — zgodnie z tym rozporządzeniem — uczestniczyć krajowe organy nadzorcze.

(17)	Proces wdrażania wspólnego projektu pilotażowego należy monitorować — o ile to możliwe — z wykorzystaniem istniejących mechanizmów monitorowania oraz istniejących struktur konsultacyjnych, tak aby włączone zostały wszystkie zainteresowane strony zaangażowane w działalność operacyjną.

(18)

Należy ustanowić odpowiednie mechanizmy przeglądu niniejszego rozporządzenia, obejmujące udział kierownika procesu realizacji, który powinien koordynować pracę poszczególnych podmiotów i współpracować z nimi zgodnie z art. 9 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 409/2013, a mianowicie z krajowymi organami nadzorczymi, siłami zbrojnymi, wspólnym przedsięwzięciem SESAR, menedżerem sieci i przemysłem wytwórczym, w szczególności aby umożliwić Komisji zmienianie niniejszego rozporządzenia stosownie do potrzeb. Kierownik procesu realizacji powinien uwzględnić skutki dla krajowych i wspólnych zdolności obronnych zgodnie z art. 9 ust. 7 lit. c) rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 409/2013. Koordynacja z siłami zbrojnymi w ramach wspólnego projektu pilotażowego pozostaje priorytetem zgodnie z ogólnym oświadczeniem państw członkowskich na temat kwestii wojskowych odnoszących się do jednolitej europejskiej przestrzeni powietrznej (4). Zgodnie z tym oświadczeniem państwa członkowskie powinny w szczególności wzmocnić współpracę cywilno-wojskową oraz, w stopniu, w jakim zainteresowane państwa członkowskie uznają to za konieczne, ułatwić współpracę pomiędzy swoimi siłami zbrojnymi we wszystkich kwestiach związanych z zarządzaniem ruchem lotniczym.

(19)

Zgodnie z art. 1 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 549/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady (5) stosowanie niniejszego rozporządzenia nie narusza zwierzchnictwa państw członkowskich nad ich przestrzenią powietrzną ani wymogów państw członkowskich związanych z porządkiem publicznym, bezpieczeństwem publicznym oraz kwestiami obronności. Niniejsze rozporządzenie nie ma zastosowania do działań wojskowych i szkolenia wojskowego.

(20)	Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu ds. Jednolitej Przestrzeni Powietrznej,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

Przedmiot i zakres

1. Niniejsze rozporządzenie ustanawia pierwszy wspólny projekt, zwany dalej „wspólnym projektem pilotażowym”. We wspólnym projekcie pilotażowym wskazuje się pierwszy zestaw funkcji ATM, które mają zostać zrealizowane w terminowy, skoordynowany i zsynchronizowany sposób, tak aby uzyskać zasadnicze zmiany operacyjne określone w centralnym planie ATM w Europie.

2. Niniejsze rozporządzenie ma zastosowanie do Europejskiej Sieci Zarządzania Ruchem Lotniczym (EATMN) i do systemów dla służb żeglugi powietrznej określonych w załączniku I do rozporządzenia (WE) nr 552/2004. Niniejsze rozporządzenie ma zastosowanie do zainteresowanych strony wymienionych w załączniku do niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 2

Definicje

Do celów niniejszego rozporządzenia zastosowanie mają definicje określone w art. 2 rozporządzenia (WE) nr 549/2004 oraz w art. 2 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 409/2013.

Ponadto zastosowanie mają następujące definicje:

„system wspólnego podejmowania decyzji dla portów lotniczych (A-CDM)” oznacza proces, w ramach którego decyzje dotyczące systemu zarządzania przepływem ruchu lotniczego i przepustowością (zwanego dalej „ATFCM”) w portach lotniczych podejmowane są w oparciu o interakcję między zainteresowanymi stronami zaangażowanymi w działalność operacyjną i innymi podmiotami uczestniczącymi w ATFCM, a którego celem jest redukcja opóźnień, zwiększenie przewidywalności zdarzeń i optymalizacja wykorzystania zasobów;

„plan funkcjonowania portu lotniczego (AOP)” oznacza jeden, wspólny i zbiorowo uzgodniony bieżący plan dostępny dla wszystkich zainteresowanych stron z portów lotniczych, którego celem jest zapewnienie wspólnej świadomości sytuacyjnej i stworzenie podstaw, w oparciu o które zainteresowane strony będą mogły podejmować decyzje dotyczące optymalizacji procesów;

„plan operacyjny sieci (NOP)” oznacza plan, w tym jego narzędzia pomocnicze, opracowany przez menedżera sieci w koordynacji z zainteresowanymi stronami zaangażowanymi w działalność operacyjną celem zorganizowania jego działalności operacyjnej w perspektywie krótko- i średnioterminowej zgodnie z zasadami przewodnimi planu strategicznego sieci. W swojej części dotyczącej projektowania europejskiej sieci tras obejmuje on plan usprawnienia europejskiej sieci tras;

4)	„użytkowanie funkcji ATM” oznacza, że dana funkcja ATM została oddana do eksploatacji oraz że jest ona w pełni wykorzystywana w codziennej działalności;

5)	„docelowa data realizacji” oznacza termin, w którym dana funkcja ATM ma zostać ukończona i w pełni wykorzystywana operacyjnie.

Artykuł 3

Funkcje ATM oraz ich realizacja

1. Wspólny projekt pilotażowy obejmuje następujące funkcje ATM:

a)	rozszerzony system zarządzania przylotami i nawigacji opartej na charakterystykach w polach manewrowych terminali o dużym zagęszczeniu ruchu;

b)	integracja i przepustowość portu lotniczego;

c)	elastyczne zarządzanie przestrzenią powietrzną i swoboda planowania tras;

d)	wspólne zarządzanie siecią;

e)	wstępna funkcja systemu zarządzania informacjami obejmującego cały system transportu lotniczego;

f)	wstępna funkcja wymiany informacji o trajektoriach.

Opis wymienionych funkcji ATM znajduje się w załączniku.

2. Zainteresowane strony zaangażowane w działalność operacyjną wskazane w załączniku oraz menedżer sieci realizują funkcje ATM, o których mowa w ust. 1, i wdrażają powiązane z nimi procedury operacyjne pozwalające na ich jednolite działanie zgodnie z załącznikiem i z rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) nr 409/2013. Wojskowe zainteresowane strony zaangażowane w działalność operacyjną realizują przedmiotowe funkcje ATM jedynie w zakresie koniecznym do wykonania pkt 4 część A załącznika II do rozporządzenia (WE) nr 552/2004.

Artykuł 4

Materiały referencyjne i pomocnicze

Komisja publikuje na swojej stronie internetowej następujące materiały referencyjne i pomocnicze na potrzeby realizacji funkcji ATM, o których mowa w art. 3 ust. 1:

a)	orientacyjny wykaz materiałów pomocniczych z zakresu faz normalizacji i uprzemysłowienia, które mają być dostarczone przez wspólne przedsięwzięcie SESAR, w tym docelowe daty ich dostarczenia;

b)	orientacyjny plan działania w odniesieniu do potrzeb normalizacyjnych i regulacyjnych, w tym odniesienia do przepisów wykonawczych i wspólnotowych specyfikacji opracowanych zgodnie z art. 3 i 4 rozporządzenia (WE) nr 552/2004, oraz powiązane z nimi docelowe daty ukończenia poszczególnych działań;

c)	całościowa ocena kosztów i korzyści, na podstawie której zainteresowane strony podejmują decyzję o zatwierdzeniu wspólnego projektu pilotażowego.

Artykuł 5

Monitorowanie

Monitorowanie przez Komisję przewidziane w art. 6 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 409/2013 realizuje się w szczególności za pomocą następujących instrumentów planowania i sprawozdawczości:

a)	mechanizmów planowania i sprawozdawczości w zakresie wdrażania wykorzystywanych w ramach centralnego planu ATM w Europie;

b)	planu strategicznego sieci i planu operacyjnego sieci;

c)	planu skuteczności działania, w szczególności poprzez informacje określone w art. 11 ust. 3 lit. c), art. 11 ust. 5 oraz pkt 2 załącznika II do rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 390/2013 (6);

d)	tabeli sprawozdawczych z zakresu kosztów żeglugi powietrznej, w szczególności informacji, o których mowa w wierszu 3.8 tabeli 1 i pkt 2 lit. m) załącznika II oraz wierszach 2.1–2.4 tabeli 3 załącznika VII do rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 391/2013 (7);

e)	monitorowania projektów wdrożeniowych, o których mowa w art. 10 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 409/2013, przez kierownika procesu realizacji;

f)	mechanizmów planowania i sprawozdawczości w zakresie wdrażania wykorzystywanych w ramach funkcjonalnych bloków przestrzeni powietrznej;

g)	mechanizmów planowania i sprawozdawczości w zakresie wdrażania związanych z normalizacją.

Artykuł 6

Przegląd

Komisja dokonuje przeglądu niniejszego rozporządzenia pod kątem: informacji i porad otrzymywanych od kierownika procesu realizacji, zgodnie z art. 9 ust. 2 lit. e) i po podjęciu działań koordynacyjnych i konsultacyjnych wymaganych na mocy art. 9 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 409/2013; informacji uzyskanych poprzez monitorowanie, o którym mowa w art. 5; oraz postępów technologicznych w zakresie ATM; wyniki przeglądu przedstawiane są Komitetowi ds. Jednolitej Przestrzeni Powietrznej.

Przegląd obejmuje w szczególności następujące aspekty:

a)	postępy w realizacji funkcji ATM, o których mowa w art. 3 ust. 1;

b)	wykorzystanie istniejących zachęt w celu wdrożenia wspólnego projektu pilotażowego oraz możliwości wykorzystania nowych zachęt;

c)	wkład wspólnego projektu pilotażowego w realizację docelowych parametrów skuteczności działania i we wdrożenie elastycznego wykorzystania przestrzeni powietrznej;

d)	rzeczywiste koszty i korzyści wynikające z uruchomienia funkcji ATM, o których mowa w art. 3 ust. 1, w tym wskazanie wszelkich negatywnych skutków na szczeblu lokalnym lub regionalnym dla którejkolwiek z określonych kategorii zainteresowanych stron zaangażowanych w działalność operacyjną;

e)	potrzeba dostosowania wspólnego projektu pilotażowego, w szczególności jego zakresu podmiotowego i geograficznego oraz docelowych dat realizacji określonych w załączniku;

f)	postępy w opracowywaniu materiałów referencyjnych i pomocniczych, o których mowa w art. 4.

Komisja uruchamia pierwszy przegląd najpóźniej 18 miesięcy od zatwierdzenia programu realizacji.

Artykuł 7

Wejście w życie

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w Brukseli dnia 27 czerwca 2014 r.

W imieniu Komisji

José Manuel BARROSO

Przewodniczący

(1) Dz.U. L 96 z 31.3.2004, s. 10.

(2) Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) nr 409/2013 z dnia 3 maja 2013 r. w sprawie definicji wspólnych projektów, ustanowienia systemu zarządzania i określenia zachęt wspierających wdrożenie centralnego planu zarządzania ruchem lotniczym w Europie (Dz.U. L 123 z 4.5.2013, s. 1).

(3) Rozporządzenie (WE) nr 552/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 10 marca 2004 r. w sprawie interoperacyjności Europejskiej Sieci Zarządzania Ruchem Lotniczym (Rozporządzenie w sprawie interoperacyjności) (Dz.U. L 96 z 31.3.2004, s. 26).

(4) Dz.U. L 96 z 31.3.2004, s. 9.

(5) Rozporządzenie (WE) nr 549/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 10 marca 2004 r. ustanawiające ramy tworzenia Jednolitej Europejskiej Przestrzeni Powietrznej (Rozporządzenie ramowe) (Dz.U. L 96 z 31.3.2004, s. 1).

(6) Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) nr 390/2013 z dnia 3 maja 2013 r. ustanawiające system skuteczności działania dla służb żeglugi powietrznej i funkcji sieciowych (Dz.U. L 128 z 9.5.2013, s. 1).

(7) Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) nr 391/2013 z dnia 3 maja 2013 r. ustanawiające wspólny system opłat za korzystanie ze służb żeglugi powietrznej (Dz.U. L 128 z 9.5.2013, s. 31).

ZAŁĄCZNIK

1. ROZSZERZONY SYSTEM ZARZĄDZANIA PRZYLOTAMI I NAWIGACJI OPARTEJ NA CHARAKTERYSTYKACH W POLACH MANEWROWYCH TERMINALI O DUŻYM ZAGĘSZCZENIU RUCHU

Rozszerzony system zarządzania przylotami (AMAN) i nawigacji opartej na charakterystykach (PBN) w polach manewrowych terminali (TMA) o dużym zagęszczeniu ruchu zwiększa precyzję trajektorii podejścia i wspomaga sekwencjonowanie ruchu lotniczego na wcześniejszym etapie. Rozszerzony system AMAN sprzyja rozszerzeniu horyzontu planowania do co najmniej 180–200 mil morskich, nawet do punktu rozpoczęcia zniżania dla dolotów włącznie. Nawigacja PBN w polach TMA o dużym zagęszczeniu ruchu obejmuje opracowanie i wdrożenie paliwooszczędnych lub przyjaznych dla środowiska procedur dolotów i odlotów (wymagana dokładność nawigacji 1 dla standardowych odlotów według wskazań przyrządów (RNP 1 SID), standardowe trasy dolotu (STAR)) oraz podejścia (wymagana dokładność nawigacji dla podejścia (RNP APCH)).

Na funkcję tę składają się dwie podfunkcje:

—	system zarządzania przylotami rozszerzony na trasową przestrzeń powietrzną,

—	rozszerzenie przestrzeni powietrznej terminala dzięki wykorzystaniu operacji RNP.

1.1. Zakres operacyjno-techniczny

1.1.1. System zarządzania przylotami rozszerzony na trasową przestrzeń powietrzną

System zarządzania przylotami rozszerzony na trasową przestrzeń powietrzną zwiększa horyzont AMAN z 100–120 mil morskich do 180–200 mil morskich od portu lotniczego przylotu. Możliwe jest sekwencjonowanie ruchu w fazach: przelotu oraz wczesnego zniżania.

Służby kontroli ruchu lotniczego (ATC) z TMA stosujących operacje AMAN muszą koordynować swoje działania z organami służb ruchu lotniczego (ATS) odpowiedzialnymi za przyległe odcinki trasowe.

Do wdrożenia funkcji AMAN można wykorzystać istniejące techniki zarządzania jej ograniczeniami, w szczególności moduły „Time to Lose or Gain” lub „Speed Advice”.

Wymagania systemowe

—	Systemy AMAN muszą dostarczać informacje o sekwencji czasów przylotu do trasowych systemów ATC do 180–200 mil morskich od portu lotniczego przylotu,

—

ograniczeniami AMAN zarządzać muszą systemy ATC organów służb ruchu lotniczego (ATS), z których pochodzą informacje. Systemy wymiany danych, przetwarzania danych i wyświetlania informacji na właściwych stanowiskach pracy kontrolerów w organach ATS muszą umożliwiać zarządzanie ograniczeniami dolotów; wymiana informacji między organami ATS może być realizowana przy pomocy istniejącej technologii, dopóki nie zostaną wdrożone usługi systemu zarządzania informacjami obejmującego cały system transportu lotniczego (SWIM).

1.1.2. Rozszerzenie przestrzeni powietrznej terminala dzięki wykorzystaniu operacji RNP

Rozszerzenie przestrzeni powietrznej terminala dzięki wykorzystaniu operacji RNP obejmuje wdrożenie przyjaznych dla środowiska procedur dolotów/odlotów i podejścia wykorzystujących PBN w TMA o dużym zagęszczeniu ruchu, zgodnie z następującymi specyfikacjami nawigacyjnymi:

—	SID i STAR wykorzystujące specyfikację RNP 1 z zastosowaniem punktu zakończenia (ang. path terminator) odcinka ścieżki lotu „Radius to Fix (RF)”,

—	wymagana dokładność nawigacji dla podejścia z procedurą podejścia z naprowadzaniem pionowym (RNP APCH z APV).

Rozszerzenie przestrzeni powietrznej terminala dzięki wykorzystaniu operacji RNP obejmuje:

—	RNP 1 SID, STAR i odcinki przejściowe (z zastosowaniem ścieżki „Radius to Fix (RF)”),

—	RNP APCH (nawigacja pozioma/nawigacja pionowa (LNAV/VNAV) oraz minima dla podejścia do lądowania z prowadzeniem pionowym (LPV) (ang. Localiser Performance with Vertical guidance).

Wymagania systemowe

Systemy ATC i siatki bezpieczeństwa ATC muszą umożliwiać prowadzenie operacji PBN w polach terminali i na podejściu,

—

operacje RNP 1 wymagają wskaźnika całkowitego błędu systemu (TSE) w płaszczyźnie wzdłużnej i poziomej, który będzie mieścił się w granicach ± 1 mili morskiej dla co najmniej 95 % czasu lotu, oraz pokładowego systemu monitorowania charakterystyki, modułu ostrzegania i nawigacyjnych baz danych o wysokiej integralności,

—

w przypadku RNP APCH wskaźnik całkowitego błędu systemu (TSE) w płaszczyźnie wzdłużnej i poziomej musi mieścić się w granicach ± 0,3 mili morskiej dla co najmniej 95 % czasu lotu w segmencie podejścia końcowego; ponadto konieczne są: pokładowy system monitorowania charakterystyki, moduł ostrzegania i nawigacyjne bazy danych o wysokiej integralności.

Moduły RNP 1 i RNP APCH wymagają danych z globalnego systemu nawigacji satelitarnej (GNSS),

—	nawigacja pionowa wspierająca APV może zostać zapewniona przez system wspomagający oparty na wyposażeniu satelitarnym (SBAS) GNSS bądź przez barometryczne czujniki wysokości bezwzględnej.

1.2. Zakres geograficzny

1.2.1. Państwa członkowskie UE i EFTA

Rozszerzony system AMAN i PBN w TMA o dużym zagęszczeniu ruchu oraz w powiązanych z nimi odcinkami trasowymi musi wejść do użytku w następujących portach lotniczych:

—	London-Heathrow

—

Paris-CDG

—	London-Gatwick

—	Paris-Orly

—	London-Stansted

—	Milan-Malpensa

—	Frankfurt International

—	Madrid-Barajas

—	Amsterdam Schiphol

—	Munich Franz Josef Strauss

—	Rome-Fiumicino

—	Barcelona El Prat

—	Zurich Kloten (1)

—	Düsseldorf International

—	Brussels National

—	Oslo Gardermoen (2)

—	Stockholm-Arlanda

—	Berlin Brandenburg Airport

—	Manchester Ringway

—	Palma De Mallorca Son San Juan

—	Copenhagen Kastrup

—	Vienna Schwechat

—

Dublin

—	Nice Cote d'Azur

1.2.2. Pozostałe państwa trzecie

Rozszerzony system AMAN i PBN w TMA o dużym zagęszczeniu ruchu powinien wejść do użytku w porcie lotniczym Istanbul Ataturk.

1.3. Zainteresowane strony zobowiązane do wdrożenia funkcji i docelowa data realizacji

Instytucje zapewniające służby ATS i menedżer sieci muszą zapewnić, aby organy ATS zapewniające służby ATC w przestrzeni powietrznej terminali portów lotniczych, o których mowa w pkt 1.2, i na powiązanych z nimi odcinkach trasowych wprowadziły do eksploatacji rozszerzony system AMAN i PBN w TMA o dużym zagęszczeniu ruchu od dnia 1 stycznia 2024 r.

1.4. Konieczność synchronizacji

Realizacja rozszerzonego systemu AMAN i PBN w TMA o dużym zagęszczeniu ruchu musi być koordynowana ze względu na potencjalne skutki opóźnień wdrożeniowych w portach lotniczych, o których mowa w pkt 1.2, dla funkcjonowania sieci. Z technicznego punktu widzenia konieczne jest zsynchronizowanie realizacji ukierunkowanych zmian systemowych i proceduralnych, tak aby zapewnić osiągnięcie celów w zakresie skuteczności działania. Synchronizacja inwestycji musi obejmować szereg operatorów portów lotniczych i instytucji zapewniających służby żeglugi powietrznej. Ponadto synchronizacja musi mieć miejsce podczas odpowiedniej fazy uprzemysłowienia, w szczególności między przedstawicielami branży zaopatrzenia.

1.5. Kluczowe warunki wstępne

Nie istnieją warunki wstępne dla tej funkcji. Istniejący system AMAN sprzyja włączeniu operacyjnemu tej funkcji ATM do istniejących systemów.

1.6. Współzależności z innymi funkcjami ATM

—	Wymiana danych pomiędzy organami ATS, w szczególności w odniesieniu do rozszerzonego systemu AMAN, zostanie wdrożona za pomocą usług systemu zarządzania informacjami obejmującego cały system transportu lotniczego (SWIM), w ramach którego dostępna jest funkcja iSWIM, o której mowa w pkt 5,

—	AMAN musi wykorzystywać informacje o trajektoriach przesyłane w trybie downlink, o których mowa w pkt 6.

2. INTEGRACJA I PRZEPUSTOWOŚĆ PORTU LOTNICZEGO

Funkcja „Integracja i przepustowość portu lotniczego” ułatwia zapewnianie służb kontroli zbliżania i służb kontroli lotniska poprzez poprawę bezpieczeństwa i przepustowości drogi startowej, zwiększenie integracji i bezpieczeństwa kołowania oraz ograniczenie niebezpiecznych sytuacji na drodze startowej.

Na funkcję tę składa się pięć podfunkcji:

—	system zarządzania odlotami zsynchronizowany z systemem sekwencjonowania przed odlotem,

—	system zarządzania odlotami obejmujący ograniczenia w zarządzaniu ruchem naziemnym,

—	separacja czasowa dla podejścia końcowego,

—	zautomatyzowana pomoc dla kontrolera w zakresie planowania i ustalania przebiegu tras w ruchu naziemnym,

—	sieci bezpieczeństwa portów lotniczych.

2.1. Zakres operacyjno-techniczny

2.1.1. System zarządzania odlotami zsynchronizowany z systemem sekwencjonowania przed odlotem

System zarządzania odlotami zsynchronizowany z systemem sekwencjonowania przed odlotem to środek służący usprawnieniu przepływu odlotów w jednym lub kilku portach lotniczych poprzez wyliczenie docelowego czasu startu (TTOT) i docelowego czasu zatwierdzenia uruchomienia (TSAT) dla każdego lotu, z uwzględnieniem szeregu ograniczeń i preferencji. Zarządzanie przed odlotem obejmuje dozowanie przepływu odlatujących statków na drogę startową poprzez zarządzanie czasami odblokowania (za pomocą czasów uruchomienia), które uwzględniają dostępną przepustowość dróg startowych. W połączeniu z systemem wspólnego podejmowania decyzji dla portów lotniczych (A-CDM) zarządzanie przed odlotem pozwala skrócić czasy kołowania, zwiększyć poziom przestrzegania przydziałów czasu na start lub lądowanie przypisywanych w ramach zarządzania przepływem ruchu lotniczego (ATFM-Slot) oraz przewidywalność czasów odlotu. Zarządzanie odlotami ma na celu zmaksymalizowanie przepływu ruchu na drodze startowej poprzez ustanowienie sekwencji przy minimalnych zoptymalizowanych separacjach.

Zainteresowane strony zaangażowane w działalność operacyjną w ramach A-CDM muszą wspólnie ustanowić sekwencje przed odlotem, uwzględniając uzgodnione zasady i przesłanki dla ich zastosowania (takie jak: czas zajęcia drogi startowej, przestrzeganie przydziałów czasu na start lub lądowanie, trasy odlotu, preferencje użytkowników przestrzeni powietrznej, zakaz wykonywania lotów nocą, przeniesienie stanowiska/bramki dla przylatującego statku powietrznego, niekorzystne warunki, w tym odladzanie, faktyczna przepustowość dróg kołowania/drogi startowej, bieżące ograniczenia itd.).

Wymagania systemowe

—

Systemy zarządzania odlotami (DMAN) i A-CDM muszą zostać zintegrowane i obsługiwać moduł zoptymalizowanego sekwencjonowania przed odlotem w połączeniu z systemami zarządzania informacjami dla użytkowników przestrzeni powietrznej (wprowadzanie informacji o docelowym czasie odblokowania (TOBT)) i portów lotniczych (wprowadzanie danych kontekstowych),

—

w ramach systemów DMAN konieczne jest opracowanie zbiorowego systemu sekwencjonowania i uwzględnienie w nim TSAT i TTOT. TSAT i TTOT muszą uwzględniać zmienne czasy kołowania i być uaktualniane odpowiednio do faktycznego czasu startu statku powietrznego; systemy DMAN zapewniają kontrolerowi ruchu lotniczego wykaz TSAT i TTOT do celów dozowania przepływu statków powietrznych.

2.1.2. System zarządzania odlotami obejmujący ograniczenia w zarządzaniu ruchem naziemnym

System zarządzania odlotami obejmujący ograniczenia w zarządzaniu ruchem naziemnym to narzędzie ATM, które określa optymalne plany ruchu naziemnego (takie jak plany tras kołowania) obejmujące wyliczenie i sekwencjonowanie poszczególnych przemieszczeń oraz optymalizację wykorzystania zasobów (np. instalacji do odladzania). Sekwencja odlotów na drodze startowej musi zostać zoptymalizowana stosownie do faktycznego poziomu ruchu, odzwierciedlając wszelkie zmiany po opuszczeniu płyty postojowej lub podczas kołowania na drogę startową.

Zaawansowane systemy kierowania ruchem naziemnym i kontrolowania go (A-SMGCS) muszą dostarczać informacji o optymalnym czasie kołowania oraz poprawić przewidywalność czasów startu poprzez monitorowanie faktycznego ruchu naziemnego i uwzględnianie zaktualizowanych czasów kołowania w ramach zarządzania odlotami.

Wymagania systemowe

—	Systemy DMAN muszą uwzględniać zmienne i zaktualizowane czasy kołowania do wyliczania TTOT i TSAT. Konieczne jest opracowanie interfejsów między trasami DMAN a A-SMGCS,

—

DMAN uwzględniający ograniczenia systemu A-SMGCS z zastosowaniem systemu cyfrowego, takiego jak Electronic Flight Strips (EFS), z zaawansowaną funkcją ustalania trasy A-SMGCS, musi zostać zintegrowany w ramach systemów przetwarzania danych o locie na potrzeby sekwencjonowania odlotów i obliczeń tras,

—	konieczna jest realizacja funkcji ustalania tras A-SMGCS.

2.1.3. Separacja czasowa dla podejścia końcowego

Istotą separacji czasowych (TBS) jest oddzielenie statków powietrznych ustawionych w sekwencji na podejściu do drogi startowej za pomocą przedziałów czasowych zamiast odległości. Rozwiązanie to może być stosowane podczas podejścia końcowego poprzez udostępnienie kontrolerowi informacji na temat równej odległości z uwzględnieniem panujących warunków wietrznych. Minima separacji według odczytu z radaru oraz parametry separacji dla turbulencji w śladzie aerodynamicznym muszą być uwzględnione w narzędziu pomocniczym TBS udostępniającym kontrolerowi ruchu lotniczego informacje orientacyjne, umożliwiając stosowanie separacji czasowej statków powietrznych podczas podejścia końcowego z uwzględnieniem efektu wiatru przeciwnego.

Wymagania systemowe

—	Systemy przetwarzania danych o locie i AMAN muszą być kompatybilne z narzędziem pomocniczym TBS i umożliwiać przełączanie między czasowymi i odległościowymi regułami separacji dla turbulencji w śladzie aerodynamicznym według odczytu z radaru,

—

Na stanowisku pracy kontrolera narzędzie wsparcia TBS musi zostać zintegrowane z sieciami bezpieczeństwa, aby wesprzeć kontrolera ruchu lotniczego, umożliwiając wyliczenie odległości TBS z poszanowaniem minimum separacji według odczytu z radaru z wykorzystaniem faktycznych warunków wietrznych dla ścieżki schodzenia,

—	W narzędziu wsparcia TBS muszą być dostępne lokalne informacje meteorologiczne (MET) dotyczące faktycznych warunków wietrznych dla ścieżki schodzenia,

—

Narzędzie wsparcia TBS musi zapewniać moduły: automatycznego monitorowania i ostrzegania w przypadku niezgodności prędkości lotu na podejściu końcowym, automatycznego monitorowania i ostrzegania w przypadku naruszenia separacji oraz automatycznego monitorowania i ostrzegania w przypadku przypisania niewłaściwego statku powietrznego do wskaźnika separacji,

—	Narzędzie wsparcia TBS i powiązane stanowisko pracy kontrolera muszą wyliczać odległość wskaźnika i wyświetlać go na ekranach stanowiska pracy kontrolera,

—	Sieci bezpieczeństwa, obejmujące moduł automatycznego monitorowania i ostrzegania o naruszeniu separacji, muszą obsługiwać operacje TBS.

2.1.4. Zautomatyzowana pomoc dla kontrolera w zakresie planowania i ustalania przebiegu tras w ruchu naziemnym

Funkcje planowania i ustalania przebiegu tras w ramach systemu A-SMGCS muszą zapewniać automatyczne generowanie tras kołowania, wraz z odpowiadającym im szacunkowym czasem kołowania i zarządzaniem potencjalnymi konfliktami.

Trasy kołowania mogą być ręcznie zmieniane przez kontrolera ruchu lotniczego przed ich przypisaniem do statków powietrznych i pojazdów. Trasy te muszą być dostępne w systemie przetwarzania danych o locie.

Wymagania systemowe

—

Funkcja planowania i ustalania przebiegu tras systemu A-SMGCS musi obliczać najwłaściwszą z operacyjnego punktu widzenia trasę, o możliwie najmniejszej liczbie konfliktów, która pozwoli statkowi powietrznemu przemieścić się z płyty postojowej na drogę startową, z drogi startowej na stanowisko lub wykonać dowolne inne przemieszczenie na powierzchni,

—	stanowisko pracy kontrolera musi umożliwiać kontrolerowi ruchu lotniczego zarządzanie trajektoriami tras naziemnych,

—	system przetwarzania danych o locie musi być w stanie odbierać informacje o planowanych i zatwierdzonych trasach przypisanych statkom powietrznym i pojazdom oraz zarządzać statusem trasy dla wszystkich stosownych statków powietrznych i pojazdów.

2.1.5. Sieci bezpieczeństwa portów lotniczych

Sieci bezpieczeństwa portów lotniczych obejmują wykrywanie i ostrzeganie o kolidujących ze sobą zezwoleniach ATC i odstępstwach statków powietrznych i pojazdów od ich instrukcji, procedur lub przebiegu tras, które mogą potencjalnie stworzyć zagrożenie kolizją dla rzeczonych statków powietrznych lub pojazdów. Zakres tej podfunkcji obejmuje pole ruchu naziemnego drogi startowej i lotniska.

Narzędzia pomocnicze ATC na lotnisku muszą umożliwiać wykrywanie kolidujących zezwoleń ATC, a ich funkcje muszą być realizowane przez system ATC na podstawie dostępnych danych, w tym o zezwoleniach wydawanych statkom powietrznym i pojazdom przez kontrolera ruchu lotniczego, przypisanych drogach startowych i punktach oczekiwania. Kontroler ruchu lotniczego musi wprowadzić informacje o wszystkich zezwoleniach wydanych statkom powietrznym lub pojazdom do systemu ATC za pomocą systemu cyfrowego, takiego jak EFS.

Konieczne jest wyróżnienie różnych rodzajów kolidujących zezwoleń (na przykład Line-Up wobec Take-Off). Niektóre z nich mogą opierać się jedynie na informacjach wprowadzanych przez kontrolera ruchu lotniczego; inne mogą ponadto korzystać z innych danych, takich jak dane z dozoru A-SMGCS.

Narzędzia sieci bezpieczeństwa portów lotniczych muszą ostrzegać kontrolerów ruchu lotniczego w sytuacji, gdy statek powietrzny lub pojazd odstępują od instrukcji, procedur lub tras ATC. Instrukcje kontrolera ruchu lotniczego dostępne w formie elektronicznej (poprzez system cyfrowy, taki jak EFS) muszą być zintegrowane z innymi danymi, takimi jak plan lotu, dozór, przebieg trasy, opublikowane zasady i procedury. Integracja tych danych musi umożliwiać systemowi monitorowanie informacji, a w przypadku wykrycia niezgodności, kontroler ruchu lotniczego musi otrzymać ostrzeżenie (na przykład w formie braku zezwolenia na wypchnięcie z płyty postojowej).

Wymagania systemowe

—

Sieci bezpieczeństwa portów lotniczych muszą obejmować dane z dozoru A-SMGCS i odpowiednie zezwolenia kontrolera dotyczące drogi startowej; system monitorowania zgodności portów lotniczych musi obejmować moduł ustalania przebiegu tras w ruchu naziemnym A-SMGCS, dane z dozoru i zezwolenia kontrolera dotyczące przebiegu trasy,

—	A-SMGCS musi obejmować zaawansowaną funkcję ustalania przebiegu tras i planowania, o której mowa w pkt 2.1.4 powyżej, aby umożliwić generowanie ostrzeżeń z systemu monitorowania zgodności,

—	A-SMGCS obejmuje funkcję do generowania i rozpowszechniania odpowiednich ostrzeżeń. Ostrzeżenia te muszą być wdrażane jako dodatkowa warstwa istniejących ostrzeżeń poziomu 2 A-SMGCS, a nie jako ich zastępstwo,

—	stanowisko pracy kontrolera musi odbierać komunikaty i ostrzeżenia za pomocą odpowiedniego interfejsu człowiek-maszyna, w tym umożliwiać anulowanie ostrzeżeń,

—	systemy cyfrowe, takie jak EFS, muszą integrować instrukcje wydawane przez kontrolera ruchu lotniczego z innymi danymi, takimi jak plan lotu, dozór, przebieg trasy, opublikowane zasady i procedury.

2.2. Zakres geograficzny

2.2.1. Państwa członkowskie UE i EFTA

System zarządzania odlotami zsynchronizowany z systemem sekwencjonowania przed odlotem, system zarządzania odlotami obejmujący ograniczenia w zarządzaniu ruchem naziemnym, zautomatyzowana pomoc dla kontrolera w zakresie planowania i ustalania przebiegu tras w ruchu naziemnym oraz sieci bezpieczeństwa portów lotniczych muszą wejść do użytku w następujących portach lotniczych:

—	London-Heathrow

—

Paris-CDG

—	London-Gatwick

—	Paris-Orly

—	London-Stansted

—	Milan-Malpensa

—	Frankfurt International

—	Madrid-Barajas

—	Amsterdam Schiphol

—	Munich Franz Josef Strauss

—	Rome-Fiumicino

—	Barcelona El Prat

—	Zurich Kloten (3)

—	Düsseldorf International

—	Brussels National

—	Oslo Gardermoen (4)

—	Stockholm-Arlanda

—	Berlin Brandenburg Airport

—	Manchester Ringway

—	Palma De Mallorca Son San Juan

—	Copenhagen Kastrup

—	Vienna Schwechat

—

Dublin

—	Nice Cote d'Azur

Separacja czasowa dla podejścia końcowego musi wejść do użytku w następujących portach lotniczych:

—	London-Heathrow

—	London-Gatwick

—	Paris-Orly

—	Milan-Malpensa

—	Frankfurt International

—	Madrid-Barajas

—	Amsterdam-Schiphol

—	Munich Franz Josef Strauss

—	Rome-Fiumicino

—	Zurich Kloten (5)

—	Düsseldorf International

—	Oslo Gardermoen (6)

—	Manchester Ringway

—	Copenhagen Kastrup

—	Vienna Schwechat

—

Dublin

2.2.2. Pozostałe państwa trzecie

Wszystkie podfunkcje, o których mowa w niniejszym punkcie, powinny wejść do użytku w porcie lotniczym Istanbul Ataturk.

2.3. Zainteresowane strony zobowiązane do wdrożenia funkcji i docelowe daty realizacji

Instytucje zapewniające służby ATS i operatorzy portów lotniczych zapewniający służby w portach lotniczych, o których mowa w pkt 2.2, muszą wprowadzić do użytku:

—	system zarządzania odlotami zsynchronizowany z systemem sekwencjonowania przed odlotem od dnia 1 stycznia 2021 r.,

—	system zarządzania odlotami obejmujący ograniczenia w zarządzaniu ruchem naziemnym od dnia 1 stycznia 2021 r.,

—	separację czasową dla podejścia końcowego od dnia 1 stycznia 2024 r.,

—	zautomatyzowaną pomoc dla kontrolera w zakresie planowania i ustalania przebiegu tras w ruchu naziemnym od dnia 1 stycznia 2024 r.,

—	sieci bezpieczeństwa portów lotniczych od dnia 1 stycznia 2021 r.

2.4. Konieczność synchronizacji

Realizacja funkcji „Integracja i przepustowość portu lotniczego” musi być koordynowana ze względu na potencjalne skutki opóźnień wdrożeniowych w docelowych portach lotniczych dla funkcjonowania sieci. Z technicznego punktu widzenia konieczne jest zsynchronizowanie realizacji ukierunkowanych zmian systemowych i proceduralnych, tak aby zapewnić osiągnięcie celów w zakresie skuteczności działania. Taka synchronizacja inwestycji musi obejmować szereg operatorów portów lotniczych i instytucji zapewniających służby żeglugi powietrznej. Ponadto synchronizacja musi mieć miejsce podczas powiązanej fazy uprzemysłowienia, w szczególności między przedstawicielami branży zaopatrzenia i organami normalizacyjnymi.

2.5. Kluczowe warunki wstępne

Wymagane jest spełnienie następujących warunków wstępnych:

—	systemy cyfrowe, takie jak EFS, A-CDM i wstępny DMAN dla systemu zarządzania odlotami zsynchronizowanego z systemem sekwencjonowania przed odlotem,

—	systemy cyfrowe, takie jak EFS, wstępny DMAN i A-SMGCS poziom 1 i 2 dla systemu zarządzania odlotami obejmującego ograniczenia w zarządzaniu ruchem naziemnym,

—	systemy cyfrowe, takie jak EFS, dla TBS,

—	systemy cyfrowe, takie jak EFS i A-SMGCS poziom 1 i 2, dla zautomatyzowanej pomocy dla kontrolera w zakresie planowania i ustalania przebiegu tras w ruchu naziemnym,

—	systemy cyfrowe, takie jak EFS i dozór A-SMGCS, dla sieci bezpieczeństwa portów lotniczych.

2.6. Współzależności z innymi funkcjami ATM

—	Nie występują współzależności z innymi funkcjami ATM,

—

podfunkcje: system zarządzania odlotami zsynchronizowany z systemem sekwencjonowania przed odlotem i separacja czasowa dla podejścia końcowego mogą być wdrażane niezależnie od innych podfunkcji; wdrażanie podfunkcji: system zarządzania odlotami obejmujący ograniczenia w zarządzaniu ruchem naziemnym i sieci bezpieczeństwa portów lotniczych wymaga dostępności podfunkcji: zautomatyzowana pomoc dla kontrolera w zakresie planowania i ustalania przebiegu tras w ruchu naziemnym (A-SMGCS poziom 2+).

3. ELASTYCZNE ZARZĄDZANIE PRZESTRZENIĄ POWIETRZNĄ I SWOBODA PLANOWANIA TRAS

Połączone użytkowanie funkcji elastycznego zarządzania przestrzenią powietrzną i funkcji swobody planowania tras umożliwia użytkownikom przestrzeni powietrznej wykonywanie lotów w wariancie możliwie najbardziej odpowiadającym ich preferowanej trajektorii bez ograniczania ich sztywnymi strukturami przestrzeni powietrznej bądź sztywnymi sieciami tras. Ponadto umożliwia ono wykonywanie operacji, które wymagają segregacji (na przykład ćwiczeń wojskowych), w sposób bezpieczny i elastyczny oraz przy minimalnym wpływie na innych użytkowników przestrzeni powietrznej.

Na funkcję tę składają się dwie podfunkcje:

—	zarządzanie przestrzenią powietrzną i zaawansowane elastyczne wykorzystanie przestrzeni powietrznej,

—	swoboda planowania tras.

3.1. Zakres operacyjno-techniczny

3.1.1. Zarządzanie przestrzenią powietrzną i zaawansowane elastyczne wykorzystanie przestrzeni powietrznej

Celem zarządzania przestrzenią powietrzną (ASM) i zaawansowanego elastycznego wykorzystania przestrzeni powietrznej (A-FUA) jest stworzenie możliwości zarządzania przestrzenią powietrzną w sposób bardziej elastyczny, w odpowiedzi na wymagania użytkowników przestrzeni powietrznej. Zmiany statusu przestrzeni powietrznej udostępnia się wszystkim zainteresowanym użytkownikom, w szczególności menedżerowi sieci, instytucjom zapewniającymi służby żeglugi powietrznej i użytkownikom przestrzeni powietrznej (centrum operacji lotniczych/stanowisko dowodzenia bazy (FOC/WOC)). Procedury i procesy ASM muszą być zdatne do pracy w otoczeniu, w którym przestrzeń powietrzna jest zarządzana dynamicznie bez sztywnych sieci tras.

Proces wymiany danych musi zostać wzmocniony poprzez dostępność struktur przestrzeni powietrznej w formie wsparcia dla wdrażania bardziej dynamicznego systemu ASM i przestrzeni powietrznej ze swobodą planowania tras (FRA). FRA stanowi przestrzeń powietrzną zdefiniowaną w płaszczyźnie poprzecznej i pionowej, umożliwiającą swobodne planowanie tras za pomocą zestawu charakterystyk opisowych punktu wejścia i wyjścia. W ramach takiej przestrzeni powietrznej loty podlegają kontroli ruchu lotniczego.

Rozwiązania ASM muszą obsługiwać wszystkich użytkowników przestrzeni powietrznej, w tym umożliwiać zestrojenie FRA, trasy warunkowej (CDR) i opublikowanej trasy bezpośredniej (DCT). Te rozwiązania ASM muszą opierać się na prognozach popytu otrzymywanych z lokalnej funkcji zarządzania przepływem ruchu lotniczego i przepustowością (ATFCM) lub od menedżera sieci.

Wymagania systemowe

—

System wsparcia ASM musi obsługiwać funkcjonujące obecnie sztywne i warunkowe sieci tras oraz DCT, FRA i elastyczne konfiguracje odcinków; system ten musi być w stanie reagować na zmiany popytu na przestrzeń powietrzną; funkcjonowanie planu operacyjnego sieci (NOP) musi być wspierane poprzez proces podejmowania decyzji oparty na współpracy między wszystkimi odpowiednimi zainteresowanymi stronami zaangażowanymi w działalność operacyjną; system ten musi obsługiwać działania transgraniczne, dzięki czemu segregowana przestrzeń powietrzna będzie użytkowana wspólnie niezależnie od przebiegu granic państwowych,

—

konfiguracje przestrzeni powietrznej muszą być dostępne za pośrednictwem systemów menedżera sieci, które muszą zawierać aktualne i przewidywane konfiguracje przestrzeni powietrznej, aby umożliwić użytkownikom przestrzeni powietrznej składanie i modyfikowanie planów lotu w oparciu o aktualne i dokładne informacje,

—	system ATC musi obsługiwać elastyczną konfigurację odcinków, tak aby ich wymiary i godziny pracy mogły zostać optymalnie dostosowane do zapotrzebowania NOP,

—	system musi umożliwiać ciągłą ocenę wpływu zmiany konfiguracji przestrzeni powietrznej na sieć,

—	systemy ATC muszą prawidłowo odzwierciedlać aktywację i dezaktywację konfigurowalnych rezerwacji przestrzeni powietrznej i zmianę objętości przestrzeni powietrznej ze sztywnej sieci tras na FRA,

—	system przetwarzania planów lotu (IFPS) należy modyfikować w celu odzwierciedlenia zmian w kształcie przestrzeni powietrznej i tras, tak aby trasy, przebieg lotu i powiązane informacje były dostępne dla systemów ATC,

—

systemy ASM, ATFCM i ATC muszą posiadać bezpieczny interfejs, który umożliwi zapewnianie służb żeglugi powietrznej w oparciu o wspólne zrozumienie przestrzeni powietrznej i środowiska ruchu lotniczego. Systemy ATC muszą zostać zmodyfikowane, tak aby umożliwić działanie tej funkcji w zakresie koniecznym do wykonania pkt 4 część A załącznika II do rozporządzenia (WE) nr 552/2004,

—

systemy scentralizowanych służb informacji lotniczej (AIS), takie jak europejska baza danych AIS (EAD), muszą terminowo udostępniać dane środowiskowe na potrzeby struktur elastycznej przestrzeni powietrznej wszystkim zainteresowanym stronom zaangażowanym w działalność operacyjną. W ten sposób możliwe będzie podjęcie planowania na podstawie dokładnych informacji odpowiadających czasowi planowanych operacji; lokalne systemy AIS muszą obsługiwać ten moduł oraz przesyłanie zmiennych danych lokalnych,

—

zainteresowane strony zaangażowane w działalność operacyjną muszą posiadać interfejs umożliwiający współpracę z NOP zgodnie z pkt 4; interfejsy muszą być tak zdefiniowane, aby umożliwiać przesyłanie dynamicznych danych do systemów zainteresowanych stron zaangażowanych w działalność operacyjną, a także przekazywanie informacji przez te strony w dokładny i terminowy sposób; systemy zainteresowanych stron muszą zostać tak zmodyfikowane, aby obsługiwały te interfejsy.

3.1.2. Swoboda planowania tras

Funkcja swobody planowania tras może zostać zrealizowana zarówno poprzez zastosowanie przestrzeni powietrznej opartej o trasy bezpośrednie (ang. direct routing airspace), jak i poprzez FRA. Przestrzeń powietrzna oparta o trasy bezpośrednie to przestrzeń powietrzna zdefiniowana w płaszczyźnie poprzecznej i pionowej za pomocą zestawu charakterystyk opisowych punktu wejścia i wyjścia, w której dostępne są opublikowane trasy bezpośrednie. W ramach takiej przestrzeni powietrznej loty podlegają kontroli ruchu lotniczego. Aby ułatwić wczesne wdrożenie przed docelową datą realizacji określoną w pkt 3.3, funkcję swobodnego planowania tras można by wdrażać w wariancie ograniczonym w określonych przedziałach czasowych. Konieczne jest ustanowienie procedur przejściowych między swobodnym planowaniem tras a systemem sztywnych tras. Wstępne wdrożenie swobodnego planowania tras można przeprowadzić w strukturalnie ograniczonym zakresie, na przykład poprzez ograniczenie dostępnych punktów wejścia/wyjścia dla określonych przepływów ruchu, poprzez publikację DCT, co pozwoli użytkownikom przestrzeni powietrznej na opracowywanie planów lotu na podstawie opublikowanych DCT. Dostępność DCT może zostać uzależniona od intensywności ruchu lub ograniczeń czasowych. Wdrażanie FRA w oparciu o DCT może umożliwić wyeliminowanie sieci tras ATS. FRA i DCT muszą być publikowane w zbiorach informacji lotniczych zgodnie z planem usprawnienia europejskiej sieci tras menedżera sieci.

Wymagania systemowe

—

W ramach systemów zarządzania siecią konieczne jest wdrożenie:

—	systemu przetwarzania i sprawdzania planów lotu na potrzeby DCT i FRA,

—	propozycji przebiegu tras w ramach IFPS w oparciu o FRA,

—	dynamicznego systemu zmieniania przebiegu tras,

—	systemu planowania i wykonania ATFCM w ramach FRA,

—	systemu obliczania intensywności ruchu i zarządzania nią,

—

w ramach systemów ATC konieczne jest wdrożenie:

—	systemu przetwarzania danych o locie, w tym HMI, który będzie zarządzał planowaniem trajektorii/lotu bez odniesienia do sztywnej sieci ATS,

—	systemów planowania lotu obsługujących FRA i operacje transgraniczne,

—	ASM/ATFCM na potrzeby zarządzania FRA,

—

na potrzeby FRA, systemu wykrywania konfliktów w perspektywie średniookresowej (MTCD), w tym narzędzi wykrywania konfliktów (CDT), asystenta rozwiązywania konfliktów (CORA), systemu monitorowania zgodności oraz APW na potrzeby dynamicznych odcinków/pojemności przestrzeni powietrznej; systemy przewidywania trajektorii i dekonfliktowania muszą obsługiwać zautomatyzowane narzędzie MTCD dostosowane do użytkowania w przestrzeni powietrznej FRA oraz — w stosownych przypadkach — w DCT,

—	systemy ATC mogą otrzymywać i wykorzystywać zaktualizowane dane o locie, pochodzące ze statków powietrznych (ADS-C EPP), jeżeli dostępna jest funkcja łącza danych,

—	w ramach systemów użytkowników przestrzeni powietrznej konieczne jest wdrożenie systemów planowania lotu, które pozwolą na zarządzanie dynamiczną konfiguracją odcinków i FRA,

—	system przetwarzania danych o locie (FDPS) musi obsługiwać FRA, DCT i A-FUA,

—	stanowisko pracy kontrolera musi obsługiwać odpowiednie otoczenia operacyjne.

3.2. Zakres geograficzny

Funkcja „Elastyczne zarządzanie przestrzenią powietrzną i swoboda planowania tras” musi zostać zapewniona i wejść do użytkowania w przestrzeni powietrznej, za którą odpowiedzialne są państwa członkowskie, na poziomie lotu 310 i powyżej tego poziomu w regionie ICAO EUR.

3.3. Zainteresowane strony zobowiązane do wdrożenia funkcji i docelowe daty realizacji

Menedżer sieci, instytucje zapewniające służby żeglugi powietrznej i użytkownicy przestrzeni powietrznej muszą wprowadzić do użytku:

—	DCT od dnia 1 stycznia 2018 r.,

—	FRA od dnia 1 stycznia 2022 r.

3.4. Konieczność synchronizacji

Realizacja funkcji elastycznego zarządzania przestrzenią powietrzną i swobody planowania tras musi być koordynowana ze względu na potencjalne skutki opóźnień wdrożeniowych w szerokim zakresie geograficznym obejmującym szereg zainteresowanych stron dla funkcjonowania sieci. Z technicznego punktu widzenia konieczne jest zsynchronizowanie realizacji celowego systemu i zmian proceduralnych, tak aby zapewnić osiągnięcie celów w zakresie skuteczności działania. Taka synchronizacja inwestycji musi obejmować szereg cywilnych/wojskowych instytucji zapewniających służby żeglugi powietrznej, użytkowników przestrzeni powietrznej i menedżera sieci. Ponadto synchronizacja musi mieć miejsce podczas powiązanej fazy uprzemysłowienia, w szczególności między przedstawicielami branży zaopatrzenia.

3.5. Kluczowe warunki wstępne

Nie istnieją warunki wstępne dla tej funkcji.

3.6. Współzależności z innymi funkcjami ATM

—	Tam, gdzie są one dostępne, FRA i DCT muszą być obsługiwane przez menedżera sieci i systemy SWIM określone w pkt 4 i 5.

4. WSPÓLNE ZARZĄDZANIE SIECIĄ

Funkcja „Wspólne zarządzanie siecią” służy poprawie skuteczności europejskiej sieci ATM, a w szczególności przepustowości i efektywności lotów poprzez wymianę i modyfikację informacji o trajektoriach oraz zarządzanie nimi. Zarządzanie przepływem musi zostać przeniesione do środowiska wspólnego zarządzania ruchem (CTM), optymalizując rozmieszczanie ruchu w odcinkach i portach lotniczych oraz zapotrzebowanie na środki zarządzania przepływem ruchu lotniczego i przepustowością (ATFCM).

Na funkcję tę składają się cztery podfunkcje:

—	rozszerzone krótkoterminowe środki ATFCM,

—	wspólny NOP,

—	podfunkcja wyliczonego czasu startu do czasu docelowego na potrzeby ATFCM,

—	podfunkcja zautomatyzowanego wsparcia dla oceny złożoności ruchu.

4.1. Zakres operacyjno-techniczny

4.1.1. Rozszerzone krótkoterminowe środki ATFCM

System taktycznego zarządzania przepustowością wykorzystujący krótkoterminowe środki ATFCM (STAM) musi zapewniać ścisłą i skuteczną koordynację między ATC i funkcją zarządzania siecią. W ramach taktycznego zarządzania przepustowością konieczne jest wdrożenie STAM z wykorzystaniem wspólnego podejmowania decyzji w zakresie zarządzania przepływem przed wejściem lotów na dany odcinek.

Wymagania systemowe

—

Aby wesprzeć wykrywanie punktów zapalnych, realizację STAM, ocenę sieci i stałe monitorowanie aktywności sieci, planowaniem ATFCM musi zarządzać menedżer sieci na szczeblu sieci oraz kierownik ds. przepływu na szczeblu lokalnym; planowanie ATFCM musi być koordynowane między oboma szczeblami: lokalnym i sieci.

4.1.2. Wspólny NOP

Menedżer sieci musi wdrożyć wspólny NOP, na który składa się zwiększona integracja informacji z NOP i z planu operacyjnego portu lotniczego (AOP). Wspólny NOP musi być aktualizowany poprzez wymianę danych między menedżerem sieci i systemami zainteresowanych stron zaangażowanych w działalność operacyjną, aby uwzględnić cały cykl życia trajektorii oraz — w razie potrzeby — odzwierciedlić priorytety. W ramach NOP konieczne jest zintegrowanie ograniczeń konfiguracji portów lotniczych oraz informacji o pogodzie i przestrzeni powietrznej. W miarę dostępności ograniczenia portu lotniczego należy określić w oparciu o AOP. Jako informacje wyjściowe dla sekwencjonowania przylotów można wykorzystać czasy docelowe ATFCM. W miarę dostępności oraz stosownie do wymagań w zakresie sekwencjonowania ruchu czasy docelowe dla przylotów należy określić w oparciu o AOP. Jeżeli w ramach ATFCM wykorzystuje się czasy docelowe w celu rozwiązania problemu zatorów komunikacyjnych w portach lotniczych, czasy te można synchronizować z AOP w ramach procesów koordynacji ATFCM. Czasy docelowe należy wykorzystać także do wspierania procesów sekwencjonowania przylotów w porcie lotniczym w fazie przelotu. Zintegrowane konfiguracje portów lotniczych oraz systemy informacji o pogodzie i przestrzeni powietrznej muszą umożliwiać ich odczytywanie i modyfikację przez upoważnione zainteresowane strony zaangażowane w działalność operacyjną, które biorą udział w zarządzaniu i eksploatacji sieci.

Opracowanie wspólnego NOP musi skupić się na dostępności wspólnego systemu planowania operacyjnego oraz danych w czasie rzeczywistym.

Wymagania systemowe

—	Zainteresowanym stronom zaangażowanym w działalność operacyjną udziela się dostępu do danych, których potrzebują, za pośrednictwem zapytań w NOP,

—	systemy naziemne zainteresowanych stron zaangażowanych w działalność operacyjną muszą być dostosowane do współpracy z systemami zarządzania siecią. Aby wdrożyć wspólny NOP, systemy AOP muszą współpracować z systemami NOP,

—	interfejs między systemami zainteresowanych stron zaangażowanych w działalność operacyjną a systemami zarządzania siecią musi być wdrażany za pomocą usług systemu zarządzania informacjami obejmującego cały system transportu lotniczego, jak tylko staną się one dostępne.

4.1.3. Podfunkcja wyliczonego czasu startu do czasu docelowego na potrzeby ATFCM

Czasy docelowe (TT) stosuje się do wybranych lotów na potrzeby ATFCM w celu zarządzania ATFCM w punkcie zatoru komunikacyjnego, a nie jedynie w punkcie odlotu. W miarę dostępności czasy docelowe dla przylotów (TTA) należy określić w oparciu o plan operacyjny portu lotniczego (AOP). TTA należy wykorzystywać do wspierania procesów sekwencjonowania przylotów w porcie lotniczym w fazie przelotu.

Wymagania systemowe

—

Systemy menedżera sieci muszą obsługiwać wymianę informacji o czasach docelowych. Systemy muszą umożliwiać dostosowanie wyliczonego czasu startu (CTOT) w oparciu o doprecyzowane i uzgodnione TTA w porcie lotniczym przeznaczenia; TTA muszą zostać zintegrowane w ramach AOP, aby w dalszej kolejności umożliwić doprecyzowanie NOP,

—	może być konieczne dostosowanie systemów przetwarzania danych o locie, tak aby umożliwić przetwarzanie przekazanych w trybie downlink danych o trajektoriach (ADS-C EPP).

4.1.4. Podfunkcja zautomatyzowanego wsparcia dla oceny złożoności ruchu

Informacje o planowanej trajektorii, informacje sieciowe i zapisane dane analityczne z poprzednich operacji muszą być wykorzystywane do przewidywania złożoności ruchu i potencjalnych sytuacji przeciążenia, co pozwoli stosować strategie przeciwdziałania na poziomie lokalnym i na poziomie sieci.

Do podniesienia jakości informacji o planowanej trajektorii należy wykorzystać rozszerzony plan lotu (EFPL), dzięki czemu udoskonalony zostanie proces planowania lotu i oceny złożoności.

Wymagania systemowe

—	Systemy menedżera sieci muszą uwzględniać kwestię struktur elastycznej przestrzeni powietrznej, przy czym konfiguracja tras musi umożliwiać wspólne zarządzanie obciążeniem i złożonością ruchu na stanowisku zarządzania przepływem oraz na poziomie sieci,

—	systemy przetwarzania danych o locie muszą współpracować z NOP,

—	systemy planowania lotu muszą obsługiwać EFPL, a systemy menedżera sieci muszą być w stanie przetwarzać EFPL,

—

informacje dostępne w dokumencie określającym dostępność trasy (RAD) oraz ograniczeniu zmiany profilu (PTR) muszą być zharmonizowane za pomocą wspólnego procesu podejmowania decyzji (CDM) w ramach europejskiej sieci tras (ERND) oraz funkcji ATFM menedżera sieci, tak aby instytucje zapewniające system planowania lotu miały możliwość wygenerowania przebiegu trasy dla planu lotu, która zostanie przyjęta z najefektywniejszą trajektorią,

—	narzędzia ASM/ATFCM muszą umożliwiać zarządzanie różnymi modułami dostępności przestrzeni powietrznej i przepustowości odcinka, w tym A-FUA (zgodnie z pkt 3), zmianami dokumentu określającego dostępność trasy (RAD) i STAM.

4.2. Zakres geograficzny

Wspólne zarządzanie siecią musi być realizowane w ramach EATMN. W ośrodkach ATC w państwach członkowskich, w których operacje cywilno-wojskowe nie są zintegrowane (7), wspólne zarządzanie siecią musi zostać zrealizowane w zakresie wymaganym przez rozporządzenie (WE) nr 552/2004 pkt 4 część A załącznika II.

4.3. Zainteresowane strony zobowiązane do wdrożenia funkcji i docelowa data realizacji

Zainteresowane strony zaangażowane w działalność operacyjną i menedżer sieci muszą wprowadzić do użytku wspólne zarządzanie siecią od dnia 1 stycznia 2022 r.

4.4. Konieczność synchronizacji

Realizacja funkcji wspólnego zarządzania siecią musi być koordynowana ze względu na potencjalne skutki opóźnień wdrożeniowych w szerokim zakresie geograficznym obejmującym szereg zainteresowanych stron dla funkcjonowania sieci. Z technicznego punktu widzenia konieczne jest zsynchronizowanie realizacji celowego systemu i zmian proceduralnych, tak aby zapewnić osiągnięcie celów w zakresie skuteczności działania. Taka synchronizacja inwestycji musi obejmować szereg instytucji zapewniających służby żeglugi powietrznej i menedżera sieci. Ponadto synchronizacja musi mieć miejsce podczas powiązanej fazy uprzemysłowienia (w szczególności między przedstawicielami branży zaopatrzenia i organami normalizacyjnymi).

4.5. Kluczowe warunki wstępne

Nie istnieją warunki wstępne dla tej funkcji. Istniejący w pierwszej fazie wdrożenia system STAM sprzyja włączeniu operacyjnemu tej funkcji ATM do istniejących systemów.

4.6. Współzależności z innymi funkcjami ATM

—	Systemy zarządzania siecią muszą wykorzystywać AMAN zgodnie z pkt 1,

—	w miarę dostępności system AOP musi wykorzystywać DMAN zgodnie z pkt 2,

—	systemy zarządzania siecią muszą obsługiwać system elastycznego wykorzystania przestrzeni powietrznej i swobodnego planowania tras zgodnie z pkt 3,

—	wymogi dotyczące wymiany informacji muszą wykorzystywać funkcję SWIM zgodnie z pkt 5, jak tylko stanie się ona dostępna,

—	w miarę dostępności informacje o trajektoriach przesyłane w trybie downlink, o których mowa w pkt 6, muszą zostać zintegrowane w ramach NOP, tak aby obsługiwały one TTO/TTA.

5. FUNKCJA WSTĘPNEGO SYSTEMU ZARZĄDZANIA INFORMACJAMI OBEJMUJĄCEGO CAŁY SYSTEM TRANSPORTU LOTNICZEGO

Funkcja systemu zarządzania informacjami obejmującego cały system transportu lotniczego (SWIM) dotyczy rozwoju usług wymiany informacji. SWIM obejmuje normy, infrastrukturę i struktury kierownicze umożliwiające zarządzanie informacjami i ich wymianę między zainteresowanymi stronami zaangażowanymi w działalność operacyjną za pośrednictwem usług o charakterze interoperacyjnym.

Funkcja wstępnego systemu zarządzania informacjami obejmującego cały system transportu lotniczego (iSWIM) wspiera wymianę informacji opartą na normach i realizowaną za pośrednictwem sieci internetowej zabezpieczonej protokołem (IP) w ramach systemów posiadających dostęp do SWIM. Składają się na nią:

—	elementy wspólnej infrastruktury,

—	infrastruktura techniczna i profile SWIM,

—	system wymiany informacji lotniczych,

—	system wymiany informacji meteorologicznych,

—	wspólny system wymiany informacji sieciowych,

—	system wymiany informacji powietrznych.

5.1. Zakres operacyjno-techniczny

5.1.1. Elementy wspólnej infrastruktury

Elementy wspólnej infrastruktury to:

—	rejestr, który jest używany do publikacji i wyszukiwania informacji dotyczących klientów służb i instytucji zapewniających te służby, logicznego modelu informacji, służb posiadających dostęp do SWIM, informacji o charakterze biznesowym, technicznym i strategicznym,

—	infrastruktura klucza publicznego (PKI), która jest wykorzystywana do podpisywania, emitowania i utrzymywania certyfikatów i wykazu cofniętych certyfikatów; PKI zapewnia bezpieczny przepływ informacji.

5.1.2. Infrastruktura techniczna i profile SWIM

Wdrożenie profilu infrastruktury technicznej (TI) SWIM musi opierać się na normach oraz produktach i usługach o charakterze interoperacyjnym. Usługi wymiany informacji muszą być wdrażane w ramach jednego z poniższych profili:

—	profil niebieski (Blue SWIM TI), który ma być stosowany do wymiany informacji powietrznych między ośrodkami ATC i między ATC a menedżerem sieci,

—	profil żółty (Yellow SWIM TI), który ma być stosowany do wszelkich innych danych ATM (lotniczych, meteorologicznych, portów lotniczych itp.).

5.1.3. System wymiany informacji lotniczych

Zainteresowane strony zaangażowane w działalność operacyjną muszą wdrożyć usługi, które obsługują wymianę następujących informacji lotniczych przy użyciu żółtego profilu SWIM TI:

—	powiadomienie o aktywacji rezerwacji/ograniczenia przestrzeni powietrznej (ARES),

—	powiadomienie o dezaktywacji rezerwacji/ograniczenia przestrzeni powietrznej (ARES),

—	powiadomienie o zamiarze aktywacji rezerwacji/ograniczenia przestrzeni powietrznej (ARES),

—	powiadomienie o zwolnieniu rezerwacji/ograniczenia przestrzeni powietrznej (ARES),

—	opcja informacji lotniczych na żądanie. Możliwości filtrowania według rodzaju, nazwy informacji oraz opcje zaawansowanego filtra obejmujące przestrzenne, czasowe i logiczne kryteria wyszukiwania,

—	informacje na zapytanie o rezerwację/ograniczenie przestrzeni powietrznej (ARES),

—	dostępność danych kartograficznych lotnisk i map portów lotniczych,

—	plany wykorzystania przestrzeni powietrznej (AUP, UUP) — ASM poziom 1, 2 i 3,

—

D-Notams.

Usługi muszą być wdrażane zgodnie z obowiązującą wersją modelu odniesienia informacji lotniczych (AIRM), materiałów bazowych AIRM oraz materiałów bazowych modelu odniesienia usług informacyjnych (ISRM).

Wymagania systemowe

—	Systemy ATM muszą być zdolne do korzystania z usług wymiany informacji lotniczych.

5.1.4. System wymiany informacji meteorologicznych

Zainteresowane strony zaangażowane w działalność operacyjną muszą wdrożyć usługi, które obsługują wymianę następujących informacji meteorologicznych przy użyciu żółtego profilu SWIM TI:

—

meteorologiczne prognozy pogody w danym porcie lotniczym, w niedługich odstępach czasu w przyszłości:

—	prędkość i kierunek wiatru,

—	temperatura powietrza,

—	ustawienie ciśnienia dla wysokościomierza,

—	zasięg widzialności wzdłuż drogi startowej (RVR),

—	ciężar objętościowy pyłu wulkanicznego,

—	specjalna usługa dostarczania szczególnych informacji MET,

—	usługa informowania o wiatrach w górnych warstwach atmosfery,

—

informacje meteorologiczne wspierające procesy lub pomoce wykorzystywane przez służby ATC lotniska i zaplecze lądowe portu lotniczego, obejmujące stosowne informacje MET, procesy przetwarzania służące opisaniu ograniczeń pogodowych oraz przełożenie tych informacji na skutki ATM; zakres systemu skupia się głównie na horyzoncie „czasu do decyzji” od 20 minut do 7 dni,

—

informacje meteorologiczne wspierające procesy lub pomoce wykorzystywane przez służby ATC trasowe/na podejściu, obejmujące stosowne informacje MET, procesy przetwarzania służące opisaniu ograniczeń pogodowych oraz przełożenie tych informacji na skutki ATM; zakres systemu skupia się głównie na horyzoncie „czasu do decyzji” od 20 minut do 7 dni,

—

informacje meteorologiczne wspierające procesy lub pomoce wykorzystywane przez służby zarządzania informacjami sieciowymi, obejmujące stosowne informacje MET, procesy przetwarzania służące opisaniu ograniczeń pogodowych oraz przełożenie tych informacji na skutki ATM; zakres systemu skupia się głównie na horyzoncie „czasu do decyzji” od 20 minut do 7 dni.

Usługi muszą być wdrażane zgodnie z obowiązującą wersją AIRM, materiałów bazowych AIRM oraz materiałów bazowych ISRM.

Wymagania systemowe

—	Systemy ATM muszą być zdolne do korzystania z usług wymiany informacji MET.

5.1.5. Wspólny system wymiany informacji sieciowych

Zainteresowane strony zaangażowane w działalność operacyjną muszą wdrożyć usługi, które obsługują wymianę następujących wspólnych informacji sieciowych przy użyciu żółtego profilu SWIM TI:

—	maksymalna przepustowość portu lotniczego w oparciu o bieżące i krótkoterminowe warunki pogodowe,

—	synchronizacja planu operacyjnego sieci i planów operacyjnych wszystkich portów lotniczych,

—

przepisy,

—	czasy na start lub lądowanie,

—	krótkoterminowe środki ATFCM,

—	punkty powstawania zatorów ATFCM,

—	ograniczenia,

—	struktura, dostępność i wykorzystanie przestrzeni powietrznej,

—	plany operacyjne podejścia dla sieci i przelotu.

Usługi muszą być wdrażane zgodnie z obowiązującą wersją AIRM, materiałów bazowych AIRM oraz materiałów bazowych ISRM.

Wymagania systemowe

—

Portal menedżera sieci musi obsługiwać wszystkie zainteresowane strony zaangażowane w działalność operacyjną pod kątem elektronicznej wymiany informacji z menedżerem sieci; portal menedżera sieci musi zapewniać zainteresowanym stronom zaangażowanym w działalność operacyjną wybór między predefiniowanym dostępem w trybie on-line a podłączeniem własnych aplikacji z wykorzystaniem usług technologii sieciowej w trybie „system do systemu” (B2B).

5.1.6. System wymiany informacji powietrznych

Informacje powietrzne muszą być wymieniane podczas faz przedtaktycznych i taktycznych przez systemy ATC i menedżera sieci.

Zainteresowane strony zaangażowane w działalność operacyjną muszą wdrożyć usługi, które obsługują wymianę następujących informacji powietrznych zgodnie z tabelą poniżej przy użyciu niebieskiego profilu SWIM TI:

—

poszczególne operacje uwzględniane w module lotu: potwierdzenie odbioru, potwierdzenie zgody na FO, koniec subskrypcji na dystrybucję FO, subskrypcja na dystrybucję FO, zmiana ograniczeń FO, zmiana trasy, określenie drogi startowej dla przylotu, aktualizacja informacji dotyczących koordynacji, zmiana kodu SSR, ustawienie STAR, rezygnacja z ATSU w dialogu koordynacyjnym,

—	wymiana informacji zawartych w module lotu; moduł lotu zawiera skrypt lotu, na który składają się ograniczenia ATC i trajektoria 4D.

Zainteresowane strony zaangażowane w działalność operacyjną muszą wdrożyć następujące usługi służące wymianie informacji powietrznych przy użyciu żółtego profilu SWIM TI:

—	zatwierdzanie planu lotu i tras,

—	plany lotu, trajektoria 4D, dane o przebiegu lotu, status lotu,

—	wykazy lotów i szczegółowe dane o locie,

—	powiązane komunikaty o aktualizacji danych lotu (informacje o odlocie).

Usługi muszą być wdrażane zgodnie z obowiązującą wersją AIRM, materiałów bazowych AIRM oraz materiałów bazowych ISRM.

Wymagania systemowe

—	Systemy ATC muszą wykorzystywać usługi wymiany informacji powietrznych.

5.2. Zakres geograficzny

Funkcja iSWIM musi zostać zrealizowana w ramach EATMN, zgodnie z tabelą. W ośrodkach w państwach członkowskich, w których instytucje zapewniające usługi cywilno-wojskowe nie są zintegrowane (8), funkcja iSWIM musi zostać zrealizowana w zakresie wymaganym przez rozporządzenie (WE) nr 552/2004 pkt 4 część A załącznika II.

	Cywilne instytucje ANSP (z wyłączeniem instytucji zapewniających MET)	Porty lotnicze	Współpraca cywilno-wojskowa	Użytkownicy przestrzeni powietrznej	Instytucje zapewniające MET	Menedżer sieci
System wymiany informacji lotniczych	Ośrodki kontroli obszaru, TMS i wieże wskazane w dodatku	Zakres geograficzny zgodnie z pkt 1.2	Wszystkie ośrodki w państwach członkowskich, w których instytucje zapewniające usługi cywilno-wojskowe nie są zintegrowane (9)	Instytucje zapewniające system AOC	-	Menedżer sieci
System wymiany informacji meteorologicznych	Ośrodki kontroli obszaru, TMS i wieże wskazane w dodatku	Zakres geograficzny zgodnie z pkt 1.2	Wszystkie ośrodki w państwach członkowskich, w których instytucje zapewniające usługi cywilno-wojskowe nie są zintegrowane (9)	Instytucje zapewniające system AOC	Wszystkie instytucje zapewniające MET	Menedżer sieci
Wspólny system wymiany informacji sieciowych	Ośrodki kontroli obszaru, TMS i wieże wskazane w dodatku	Zakres geograficzny zgodnie z pkt 1.2	-	Instytucje zapewniające system AOC	-	Menedżer sieci
System wymiany informacji powietrznych	Ośrodki kontroli obszaru i TMA wskazane w dodatku	-	-	-	-	Menedżer sieci

5.3. Zainteresowane strony zobowiązane do wdrożenia funkcji i docelowa data realizacji

Zainteresowane strony zaangażowane w działalność operacyjną i menedżer sieci, o których mowa w pkt 5.2, muszą zapewnić i wprowadzić do użytku iSWIM od dnia 1 stycznia 2025 r.

5.4. Konieczność synchronizacji

Realizacja funkcji wstępnego systemu zarządzania informacjami obejmującego cały system transportu lotniczego musi być koordynowana ze względu na potencjalne skutki opóźnień wdrożeniowych w szerokim zakresie geograficznym obejmującym szereg zainteresowanych stron dla funkcjonowania sieci. Z technicznego punktu widzenia konieczne jest zsynchronizowanie realizacji celowego systemu i zmian sposobu świadczenia usług, tak aby zapewnić osiągnięcie celów w zakresie skuteczności działania. Synchronizacja ta musi umożliwić wprowadzenie ukierunkowanych zmian w funkcjach ATM, o których mowa w sekcjach 1–4 powyżej, a także realizację wspólnych projektów w przyszłości. Synchronizacja musi obejmować wszystkie naziemne zainteresowane strony ATM (cywilne i wojskowe instytucje zapewniające służby żeglugi powietrznej, użytkowników przestrzeni powietrznej w zakresie systemów AOC, operatorów portów lotniczych, instytucje zapewniające służby MET i menedżera sieci). Ponadto synchronizacja musi mieć miejsce podczas powiązanej fazy uprzemysłowienia, w szczególności między przedstawicielami branży zaopatrzenia i organami normalizacyjnymi.

5.5. Kluczowe warunki wstępne

Aby mogły one obsługiwać niebieski profil SWIM TI, ośrodki o wysokiej i bardzo wysokiej przepustowości muszą być podłączone do ogólnoeuropejskich usług sieciowych (PENS).

5.6. Współzależności z innymi funkcjami ATM

—

Usługi SWIM obsługują funkcję AMAN zgodnie z pkt 1, funkcję A-FUA zgodnie z pkt 3, funkcję wspólnego zarządzania siecią zgodnie z pkt 4 i wymianę przekazanych w trybie downlink informacji o trajektoriach między systemami przetwarzania danych o locie organów ATS będącą wymogiem funkcji wstępnej wymiany informacji o trajektoriach, o której mowa w pkt 6,

—	wdrożenie infrastruktury i usług SWIM, o których mowa w pkt 5, ułatwia wymianę informacji w odniesieniu do wszystkich wymienionych funkcji ATM.

6. FUNKCJA WSTĘPNEJ WYMIANY INFORMACJI O TRAJEKTORIACH

Istotą funkcji wstępnej wymiany informacji o trajektoriach jest lepsze wykorzystanie czasów docelowych i informacji o trajektoriach, w tym — w miarę dostępności — wykorzystanie pokładowych danych o trajektoriach 4D przez naziemny system ATC i systemy menedżera sieci, co powinno doprowadzić do obniżenia liczby interwencji taktycznych i poprawy sytuacji pod kątem dekonfliktowania.

6.1. Zakres operacyjno-techniczny

Czasy docelowe i dane o trajektoriach 4D muszą być wykorzystywane do zwiększenia skuteczności działania systemu ATM.

Dodatkowym wsparciem dla wykorzystywania informacji o trajektoriach i czasów docelowych musi być zastosowanie wymiany informacji o trajektoriach w relacji powietrze-ziemia.

Wymagania systemowe

—

Wyposażony odpowiednio statek powietrzny ma przesyłać w trybie downlink informacje o trajektoriach za pomocą rozszerzonego profilu przewidywania (ang. Extended Projected Profile, EPP) ADS-C jako części usług ATN B2; dane o trajektoriach muszą być automatycznie przekazywane w trybie downlink z systemu powietrznego, aktualizując system ATM zgodnie z warunkami umownymi,

—	systemy naziemne łączności za pomocą łącza danych muszą obsługiwać ADS-C (przekazywanie w trybie downlink informacji o trajektorii statku powietrznego z wykorzystaniem EPP) jako część usług ATN B2,

—	stanowiska pracy kontrolerów systemów przetwarzania danych o locie i systemy menedżera sieci muszą korzystać z przekazywanych w trybie downlink informacji o trajektoriach,

—	wymiana informacji o trajektoriach w trybie FDP do FDP między organami ATS, a także pomiędzy organami ATS i systemami menedżera sieci musi być obsługiwana za pomocą wymiany informacji poprzez moduł lotu zgodnie z pkt 5.

6.2. Zakres geograficzny

Funkcja wstępnej wymiany informacji o trajektoriach musi zostać zrealizowana we wszystkich organach ATS zapewniających służby ruchu lotniczego w ramach przestrzeni powietrznej, za którą odpowiedzialne są państwa członkowskie w regionie ICAO EUR.

6.3. Zainteresowane strony zobowiązane do wdrożenia funkcji i docelowe daty realizacji

Instytucje zapewniające ATS i menedżer sieci muszą zapewnić obsługę funkcji wstępnej wymiany informacji o trajektoriach od dnia 1 stycznia 2025 r.

Kierownik procesu realizacji musi opracować strategię, która obejmie zachęty, aby zapewnić posiadanie przez co najmniej 20 % statków powietrznych wykonujących loty w przestrzeni powietrznej państw Europejskiej Konferencji Lotnictwa Cywilnego (ECAC) (10) w regionie ICAO EUR, odpowiadających co najmniej 45 % lotów wykonywanych w tych państwach, zdolności do przesyłania w trybie downlink informacji o trajektorii statku powietrznego za pomocą ADS-C EPP od dnia 1 stycznia 2026 r.

6.4. Konieczność synchronizacji

Realizacja funkcji wstępnej wymiany informacji o trajektoriach musi być koordynowana ze względu na potencjalne skutki opóźnień wdrożeniowych w szerokim zakresie geograficznym obejmującym szereg zainteresowanych stron dla funkcjonowania sieci. Z technicznego punktu widzenia konieczne jest zsynchronizowanie realizacji celowego systemu i zmian sposobu świadczenia usług, tak aby zapewnić osiągnięcie celów w zakresie skuteczności działania. Synchronizacja ta musi umożliwić wprowadzenie ukierunkowanych zmian w funkcji ATM, o której mowa w sekcjach 1, 3 i 4 powyżej, a także realizację wspólnych projektów w przyszłości. Synchronizacja musi obejmować wszystkie instytucje zapewniające służby żeglugi powietrznej, menedżera sieci i użytkowników przestrzeni powietrznej (konieczność synchronizacji na linii powietrze-ziemia). Aby zapewnić maksymalną efektywność ekonomiczną i interoperacyjność dla użytkowników przestrzeni powietrznej, synchronizację i spójność planów działania w dziedzinie awioniki osiąga się poprzez mechanizmy współpracy ustanowione w porozumieniu o współpracy w zakresie prac badawczo-rozwojowych w lotnictwie cywilnym zawartym między Stanami Zjednoczonymi Ameryki i Unią (11). Ponadto synchronizacja musi mieć miejsce podczas powiązanej fazy uprzemysłowienia, w szczególności między przedstawicielami branży zaopatrzenia a organami normalizacyjnymi i certyfikującymi.

6.5. Kluczowe warunki wstępne

Moduł łącza danych w rozumieniu rozporządzenia Komisji (WE) nr 29/2009 w sprawie usług łącza danych stanowi konieczny warunek wstępny dla tej funkcji ATM.

6.6. Współzależności z innymi funkcjami ATM

—	Przesyłane w trybie downlink informacje o trajektoriach statków powietrznych mogą być wykorzystywane do wzmacniania funkcji AMAN opisanej pkt 1,

—	przesyłane w trybie downlink informacje o trajektoriach mogą być integrowane w ramach wyliczenia rozszerzonych krótkoterminowych środków ATFCM i zautomatyzowanego wsparcia dla oceny złożoności ruchu zgodnie z pkt 3,

—	w miarę dostępności, przesyłane w trybie downlink informacje o trajektoriach muszą być integrowane w ramach NOP, zgodnie z pkt 4, jako wsparcie dla TTO/TTA,

—	iSWIM, o którym mowa w pkt 5, umożliwia wymianę przekazanych w trybie downlink informacji o trajektoriach w układzie FDP do FDP między organami ATS.

(1) Z zastrzeżeniem włączenia niniejszego rozporządzenia do Umowy między Wspólnotą Europejską a Konfederacją Szwajcarską w sprawie transportu lotniczego.

(2) Z zastrzeżeniem włączenia niniejszego rozporządzenia do Porozumienia EOG.

(3) Z zastrzeżeniem włączenia niniejszego rozporządzenia do Umowy między Wspólnotą Europejską a Konfederacją Szwajcarską w sprawie transportu lotniczego.

(4) Z zastrzeżeniem włączenia niniejszego rozporządzenia do Porozumienia EOG.

(5) Z zastrzeżeniem włączenia niniejszego rozporządzenia do Umowy między Wspólnotą Europejską a Konfederacją Szwajcarską w sprawie transportu lotniczego.

(6) Z zastrzeżeniem włączenia niniejszego rozporządzenia do Porozumienia EOG.

(7) Austria, Belgia, Bułgaria, Republika Czeska, Francja, Hiszpania, Irlandia, Portugalia, Rumunia, Słowacja i Włochy.

(8) Austria, Belgia, Bułgaria, Republika Czeska, Francja, Hiszpania, Irlandia, Portugalia, Rumunia, Słowacja i Włochy.

(9) Austria, Belgia, Bułgaria, Republika Czeska, Francja, Hiszpania, Irlandia, Portugalia, Rumunia, Słowacja i Włochy.

(10) Albania, Armenia, Austria, Azerbejdżan, Belgia, Bośnia i Hercegowina, Bułgaria, była jugosłowiańska republika Macedonii, Chorwacja, Cypr, Czarnogóra, Dania, Estonia, Finlandia, Francja, Grecja, Gruzja, Hiszpania, Irlandia, Islandia, Litwa, Luksemburg, Łotwa, Malta, Mołdawia, Monako, Niderlandy, Niemcy, Norwegia, Polska, Portugalia, Republika Czeska, Rumunia, San Marino, Serbia, Słowacja, Słowenia, Szwajcaria, Szwecja, Turcja, Ukraina, Węgry, Włochy, Zjednoczone Królestwo.

(11) Załącznik 1 do porozumienia o współpracy NAT-I-9406 między Stanami Zjednoczonymi Ameryki a Unią Europejską, współpraca SESAR-NEXTGEN na rzecz globalnej interoperacyjności (Dz.U. L 89 z 5.4.2011, s. 8).

Dodatek

Ośrodki kontroli obszaru:

—	LONDON ACC CENTRAL

—	KARLSRUHE UAC

—	UAC MAASTRICHT

—	MARSEILLE EAST + WEST

—	PARIS EAST

—

ROMA ACC

—	LANGEN ACC

—	ANKARA ACC

—	MUENCHEN ACC

—	PRESTWICK ACC

—

ACC WIEN

—	MADRID ACC (LECMACN + LEC)

—	BORDEAUX U/ACC

—	BREST U/ACC

—	PADOVA ACC

—	BEOGRADE ACC

—	REIMS U/ACC

—	BUCURESTI ACC

—	BARCELONA ACC

—	BUDAPEST ACC

—	ZUERICH ACC

—	AMSTERDAM ACC

TMA i wieże:

—	LONDON TMA TC

—	LANGEN ACC

—	PARIS TMA/ZDAP

—	MUENCHEN ACC

—	BREMEN ACC

—

ROMA TMA

—	MILANO TMA

—	MADRID TMA

—

PALMA TMA

—	ARLANDA APPROACH

—

OSLO TMA

—	BARCELONA TMA

—

APP WIEN

—	CANARIAS TMA

—	COPENHAGEN APP

—	ZUERICH APP

—	APP BRUSSELS

—	PADOVA TMA

—	HELSINKI APPROACH

—	MANCHESTER APPROACH

—	AMSTERDAM ACC

—	DUBLIN TMA

28.6.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 190/45

ROZPORZĄDZENIE KOMISJI (UE) NR 717/2014

z dnia 27 czerwca 2014 r.

w sprawie stosowania art. 107 i 108 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej do pomocy de minimis w sektorze rybołówstwa i akwakultury

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 108 ust. 4,

uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 994/98 z dnia 7 maja 1998 r. dotyczące stosowania art. 107 i 108 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej do niektórych kategorii horyzontalnej pomocy państwa (1),

po opublikowaniu projektu niniejszego rozporządzenia (2),

po konsultacji z Komitetem Doradczym ds. Pomocy Państwa,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Finansowanie przez państwo, które spełnia kryteria określone w art. 107 ust. 1 Traktatu, stanowi pomoc państwa i zgodnie z art. 108 ust. 3 Traktatu powinno zostać zgłoszone Komisji. Jednakże na mocy art. 109 Traktatu Rada może określić kategorie pomocy, które są zwolnione z wymogu zgłoszenia. Zgodnie z art. 108 ust. 4 Traktatu Komisja może przyjąć rozporządzenia dotyczące takich kategorii pomocy państwa. Na mocy rozporządzenia (WE) nr 994/98 Rada postanowiła, zgodnie z art. 109 Traktatu, że pomoc de minimis może stanowić jedną z takich kategorii. Na tej podstawie uznaje się, że pomoc de minimis, czyli pomoc przyznana jednemu przedsiębiorstwu w danym okresie, która nie przekracza pewnej określonej kwoty, nie spełnia wszystkich kryteriów określonych w art. 107 ust. 1 Traktatu i w związku z tym nie podlega procedurze zgłoszenia.

(2)

Komisja w licznych decyzjach wyjaśniała pojęcie pomocy w rozumieniu art. 107 ust. 1 Traktatu. Komisja określiła również kierunki swoich działań w odniesieniu do pułapu de minimis, poniżej którego można uznać, że art. 107 ust. 1 nie ma zastosowania, najpierw w zawiadomieniu w sprawie stosowania zasady de minimis do pomocy państwa (3), a następnie w rozporządzeniach Komisji: (WE) nr 69/2001 (4) i (WE) nr 1998/2006 (5). Ze względu na specjalne zasady stosowane w sektorze rybołówstwa i akwakultury oraz ze względu na ryzyko, że nawet niskie kwoty pomocy mogłyby spełniać kryteria określone w art. 107 ust. 1 Traktatu, sektor rybołówstwa i akwakultury wyłączono z zakresu stosowania powyższych rozporządzeń. Komisja przyjęła już pewną liczbę rozporządzeń określających zasady dotyczące pomocy de minimis przyznawanej w sektorze rybołówstwa i akwakultury; ostatnim z nich było rozporządzenie (WE) nr 875/2007 (6). Na mocy tego rozporządzenia łączną kwotę pomocy de minimis przyznanej jednemu przedsiębiorstwu prowadzącemu działalność w sektorze rybołówstwa uznawano za niespełniającą wszystkich warunków określonych w art. 87 ust. 1 Traktatu WE, jeżeli nie przekraczała ona 30 000 EUR na beneficjenta w okresie trzech lat podatkowych oraz łącznej kwoty określonej dla każdego państwa członkowskiego i stanowiącej 2,5 % rocznej produkcji sektora rybołówstwa. W świetle doświadczenia zdobytego podczas stosowania rozporządzenia (WE) nr 875/2007 należy dokonać przeglądu niektórych warunków ustanowionych w tym rozporządzeniu oraz zastąpić je nowym.

(3)

Pułap pomocy de minimis, którą jedno przedsiębiorstwo może otrzymać przez okres trzech lat od jednego państwa członkowskiego, należy utrzymać na wysokości 30 000 EUR. Pułap ten jest niezbędny do zagwarantowania, że można uznać, iż środek wchodzący w zakres niniejszego rozporządzenia nie wywiera wpływu na wymianę handlową pomiędzy państwami członkowskimi, nie zakłóca konkurencji ani nie grozi jej zakłóceniem, jeżeli łączna kwota takiej pomocy przyznanej wszystkim przedsiębiorstwom w sektorze rybołówstwa i akwakultury w okresie trzech lat nie przekracza łącznej kwoty określonej dla każdego państwa członkowskiego i stanowiącej 2,5 % rocznych obrotów sektora rybołówstwa, tj. z działalności w zakresie połowów, przetwórstwa i akwakultury (górny limit krajowy).

(4)

Do celów reguł konkurencji określonych w Traktacie przedsiębiorstwem jest każda jednostka wykonująca działalność gospodarczą niezależnie od jej formy prawnej i sposobu finansowania (7). Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej orzekł, że wszystkie podmioty, które są kontrolowane (prawnie lub faktycznie) przez ten sam podmiot, należy traktować jako jedno przedsiębiorstwo (8). Aby zagwarantować pewność prawa i ograniczyć obciążenia administracyjne, niniejsze rozporządzenie powinno zawierać wyczerpujący wykaz jasnych kryteriów określających, w jakich okolicznościach co najmniej dwie jednostki gospodarcze z tego samego państwa członkowskiego należy uznać za jedno przedsiębiorstwo. Spośród utrwalonych kryteriów służących określeniu „powiązanych jednostek gospodarczych” w definicji małych i średnich przedsiębiorstw (MŚP), określonej w zaleceniu Komisji 2003/361/WE (9) i w załączniku I do rozporządzenia (WE) nr 800/2008 (10), Komisja wybrała te kryteria, które są właściwe do celów niniejszego rozporządzenia. Kryteria te są już znane organom publicznym i powinny obowiązywać, z uwagi na zakres niniejszego rozporządzenia, zarówno w odniesieniu do MŚP, jak i dużych przedsiębiorstw. Kryteria te powinny zapewnić, że grupa powiązanych jednostek gospodarczych zostanie uznana za jedno przedsiębiorstwo do celów stosowania zasady de minimis, natomiast jednostki gospodarcze, które są ze sobą powiązane wyłącznie dlatego, że każda z nich jest bezpośrednio związana z danym organem publicznym lub danymi organami publicznymi, nie będą traktowane jako wzajemnie powiązane. Uwzględnia się tym samym szczególną sytuację jednostek gospodarczych, które są kontrolowane przez ten sam organ publiczny lub te same organy publiczne, ale które mogą posiadać niezależne uprawnienia decyzyjne.

(5)

Biorąc pod uwagę zakres wspólnej polityki rybołówstwa oraz definicję sektora rybołówstwa i akwakultury określoną w art. 5 lit. d) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1379/2013 (11) niniejsze rozporządzenie powinno mieć zastosowanie do przedsiębiorstw prowadzących działalność w zakresie produkcji, przetwórstwa i wprowadzania do obrotu produktów rybołówstwa i akwakultury.

(6)	Ogólną zasada jest, że nie należy udzielać żadnej pomocy w sytuacji, gdy prawo UE, a w szczególności zasady wspólnej polityki rybołówstwa, nie są przestrzegane. Zasada ta ma zastosowanie również do pomocy de minimis.

(7)

Ze względu na potrzebę zapewnienia spójności z celami wspólnej polityki rybołówstwa oraz Europejskiego Funduszu Morskiego i Rybackiego z zakresu stosowania niniejszego rozporządzenia należy w szczególności wyłączyć pomoc na zakup statków rybackich, pomoc na rzecz wymiany lub modernizacji głównych lub dodatkowych silników statków rybackich oraz pomoc na jakiekolwiek operacje niekwalifikowalne na mocy rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 508/2014 (12).

(8)

Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej orzekł, że z dniem przyjęcia przez Unię aktów prawnych w celu ustanowienia wspólnej organizacji rynku w danym sektorze rolnictwa państwa członkowskie mają obowiązek powstrzymania się od wszelkich działań mogących zaszkodzić takiej organizacji lub wprowadzających od niej odstępstwa (13). Zasada ta stosuje się również do sektora rybołówstwa i akwakultury. W związku z tym niniejsze rozporządzenie nie powinno mieć zastosowania do pomocy, której kwotę ustala się na postawie ceny lub ilości produktów nabytych lub wprowadzonych do obrotu. Nie powinno też mieć zastosowania do wsparcia, które wiąże się z obowiązkiem dzielenia się środkami pomocy z producentami surowców.

(9)

Niniejsze rozporządzenie nie powinno mieć zastosowania do pomocy wywozowej ani pomocy uwarunkowanej pierwszeństwem użycia produktów krajowych w stosunku do produktów przywożonych. Nie powinno mieć ono zwłaszcza zastosowania do pomocy na tworzenie i funkcjonowanie sieci dystrybucyjnej w innych państwach członkowskich lub państwach trzecich. Pomoc na pokrycie kosztów uczestnictwa w targach handlowych bądź kosztów badań lub usług doradczych potrzebnych do wprowadzenia nowego lub już istniejącego produktu na nowy rynek w innym państwie członkowskim lub w kraju trzecim zwykle nie stanowi pomocy wywozowej.

(10)

Jeżeli przedsiębiorstwo prowadzi działalność w sektorze rybołówstwa i akwakultury oraz w innych sektorach lub obszarach działalności wchodzących w zakres rozporządzenia Komisji (UE) nr 1407/2013 (14), to przepisy powyższego rozporządzenia powinny stosować się do pomocy przyznanej w związku z działalnością w sektorach lub obszarach działalności wchodzących w zakres stosowania tego rozporządzenia, pod warunkiem że dane państwo członkowskie zapewni za pomocą odpowiednich środków, takich jak rozdzielenie działalności lub wyodrębnienie kosztów, że działalność w sektorze rybołówstwa i akwakultury nie odniesie korzyści z pomocy de minimis przyznanej zgodnie z tym rozporządzeniem.

(11)

Jeżeli przedsiębiorstwo prowadzi działalność w sektorze rybołówstwa i akwakultury oraz w sektorze produkcji podstawowej produktów rolnych, to przepisy niniejszego rozporządzenia stosują się do pomocy przyznanej w związku z działalnością w sektorze rybołówstwa i akwakultury, pod warunkiem że dane państwo członkowskie zapewni za pomocą odpowiednich środków, takich jak rozdzielenie działalności lub wyodrębnienie kosztów, że działalność w zakresie produkcji podstawowej produktów rolnych nie odniesie korzyści z pomocy de minimis przyznanej zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.

(12)	W niniejszym rozporządzeniu należy ustanowić przepisy uniemożliwiające obejście maksymalnych poziomów intensywności pomocy określonych w szczegółowych rozporządzeniach lub decyzjach Komisji. Należy również ustanowić jasne i łatwe do zastosowania zasady dotyczące kumulacji.

(13)	Okres trzech lat brany pod uwagę do celów niniejszego rozporządzenia należy oceniać w sposób ciągły, zatem dla każdego przypadku nowej pomocy de minimis należy uwzględnić łączną kwotę pomocy de minimis przyznaną w ciągu danego roku podatkowego oraz dwóch poprzedzających lat podatkowych.

(14)

W niniejszym rozporządzeniu nie wyklucza się sytuacji, w której środka można nie uznać za pomoc państwa w rozumieniu art. 107 ust. 1 Traktatu na podstawie innych przesłanek niż te wymienione w tym rozporządzeniu, na przykład gdy środek spełnia warunki testu prywatnego inwestora lub nie wiąże się z przekazaniem zasobów państwowych. W szczególności finansowanie unijne zarządzane centralnie przez Komisję, które nie jest bezpośrednio ani pośrednio kontrolowane przez państwo członkowskie, nie stanowi pomocy państwa i nie powinno być uwzględniane przy określaniu, czy przestrzegano odpowiedniego pułapu lub górnego limitu krajowego.

(15)

W trosce o przejrzystość, równe traktowanie i możliwość skutecznego monitorowania niniejsze rozporządzenie powinno się stosować jedynie do pomocy de minimis, w odniesieniu do której możliwe jest wcześniejsze dokładne obliczenie ekwiwalentu dotacji brutto bez konieczności przeprowadzania oceny ryzyka („pomoc przejrzysta”). Takiego dokładnego obliczenia można przykładowo dokonać w odniesieniu do dotacji, dopłat do oprocentowania, ograniczonych zwolnień podatkowych lub innych instrumentów, które przewidują pewien maksymalny poziom, gwarantujący nieprzekroczenie odpowiedniego pułapu. Określenie maksymalnego poziomu oznacza, że tak długo, jak dokładna kwota pomocy jest nieznana lub jeszcze nieznana, państwo członkowskie musi przyjąć, że kwota ta jest równa maksymalnemu poziomowi, aby zagwarantować, że połączenie kilku środków pomocy nie przekroczy pułapu ustanowionego w niniejszym rozporządzeniu, oraz zastosować zasady dotyczące kumulacji pomocy.

(16)

W trosce o przejrzystość, równe traktowanie oraz prawidłowe stosowanie pułapu de minimis, wszystkie państwa członkowskie powinny stosować tę samą metodę obliczeń. Aby ułatwić obliczenia, kwota pomocy przyznanej w innej formie niż dotacje pieniężne powinna zostać przeliczona na ekwiwalent dotacji brutto. Przy obliczaniu ekwiwalentu dotacji brutto dla przejrzystych rodzajów pomocy innych niż dotacje oraz pomocy wypłacanej w kilku ratach należy stosować rynkowe stopy procentowe obowiązujące w chwili przyznawania takiej pomocy. Mając na względzie jednolite, przejrzyste i proste stosowanie zasad pomocy państwa, stopami rynkowymi stosowanymi do celów niniejszego rozporządzenia powinny być stopy referencyjne, określone w komunikacie Komisji w sprawie zmiany metody ustalania stóp referencyjnych i dyskontowych (15).

(17)

Pomoc w formie pożyczek, w tym pomoc de minimis na finansowanie ryzyka w formie pożyczek, należy uznać za przejrzystą pomoc de minimis, jeżeli ekwiwalent dotacji brutto został obliczony na podstawie rynkowych stóp procentowych obowiązujących w chwili przyznania pomocy. W celu uproszczenia obsługi niewielkich pożyczek udzielanych na krótki okres w niniejszym rozporządzeniu należy ustanowić jasną, łatwą do zastosowania zasadę uwzględniającą zarówno kwotę pożyczki, jak i czas jej trwania. Z doświadczenia Komisji wynika, że w przypadku pożyczek objętych zabezpieczeniem pokrywającym co najmniej 50 % pożyczki i nieprzekraczających kwoty 150 000 EUR oraz udzielonych na okres nie dłuższy niż pięć lat, albo nieprzekraczających kwoty 75 000 EUR oraz udzielonych na okres nie dłuższy niż dziesięć lat, można uznać, że ekwiwalent dotacji brutto nie przekracza pułapu de minimis. Zważywszy na trudności związane z określeniem ekwiwalentu dotacji brutto pomocy przyznanej przedsiębiorstwom, które mogą nie być w stanie spłacić pożyczki, powyższej reguły nie powinno się stosować do takich przedsiębiorstw.

(18)

Pomocy w formie dokapitalizowania nie należy uznawać za przejrzystą pomoc de minimis, chyba że łączna wartość dokapitalizowania ze środków publicznych nie przekracza pułapu de minimis. Pomocy w formie finansowania podwyższonego ryzyka w postaci inwestycji kapitałowych i quasi-kapitałowych, o której mowa w wytycznych dotyczących finansowania ryzyka (16), nie należy uznawać za przejrzystą pomoc de minimis, chyba że kapitał dostarczany w ramach środka nie przekracza pułapu de minimis.

(19)

Pomoc w formie gwarancji, w tym pomoc de minimis na finansowanie ryzyka, należy uznać za przejrzystą, jeżeli ekwiwalent dotacji brutto obliczono na podstawie „bezpiecznych stawek” określonych w zawiadomieniu Komisji w odniesieniu do rodzajów danych przedsiębiorstw (17). W celu uproszczenia obsługi gwarancji udzielanych na krótki okres i zabezpieczających do 80 % stosunkowo niewielkich pożyczek w niniejszym rozporządzeniu należy ustanowić jasną, łatwą do zastosowania zasadę uwzględniającą zarówno kwotę pożyczki bazowej, jak i czas trwania gwarancji. Zasady tej nie należy stosować w odniesieniu do gwarancji na transakcje bazowe niestanowiące pożyczki, np. gwarancji na transakcje kapitałowe. Jeżeli gwarancja nie przekracza 80 % pożyczki bazowej, gwarantowana kwota nie przekracza 225 000 EUR, a czas trwania gwarancji nie przekracza pięciu lat, można uznać, że ekwiwalent dotacji brutto danej gwarancji nie przekracza pułapu de minimis. Tak samo jest w przypadku, gdy gwarancja nie przekracza 80 % pożyczki bazowej, gwarantowana kwota nie przekracza 112 500 EUR, a czas trwania gwarancji nie przekracza dziesięciu lat. Ponadto państwa członkowskie mogą skorzystać z metody obliczania ekwiwalentu dotacji brutto gwarancji, która to metoda została zgłoszona Komisji na podstawie innego rozporządzenia Komisji w obszarze pomocy państwa obowiązującego w danym okresie i która została zatwierdzona przez Komisję jako zgodna z obwieszczeniem w sprawie gwarancji lub aktem zastępującym to obwieszczenie; rozwiązanie takie możliwe jest pod warunkiem że zatwierdzona metoda wyraźnie odnosi się do przedmiotowego rodzaju gwarancji i rodzaju transakcji bazowej w kontekście stosowania niniejszego rozporządzenia. Zważywszy na trudności związane z określeniem ekwiwalentu dotacji brutto pomocy przyznanej przedsiębiorstwom, które mogą nie być w stanie spłacić pożyczki, powyższej reguły nie powinno się stosować do takich przedsiębiorstw.

(20)

Jeżeli program pomocy de minimis jest wdrażany przez pośredników finansowych, należy zagwarantować, że nie otrzymują oni żadnej pomocy państwa. Można to zrobić np. poprzez wprowadzenie wymogu, by pośrednicy finansowi korzystający z gwarancji państwa opłacali odpowiadające stawkom rynkowym składki, lub by w całości przenosili wszelką korzyść na beneficjentów końcowych, lub poprzez przestrzeganie pułapu de minimis i innych warunków określonych w niniejszym rozporządzeniu również na poziomie pośredników.

(21)

Bezpośrednio po zgłoszeniu danego środka pomocy przez państwo członkowskie Komisja może zbadać, czy środek ten — niebędący dotacją, pożyczką, gwarancją, dokapitalizowaniem ani środkiem z zakresu finansowania podwyższonego ryzyka pod postacią inwestycji kapitałowej lub quasi-kapitałowej — prowadzi do powstania ekwiwalentu dotacji brutto o wartości mniejszej niż wysokość pułapu de minimis, przez co mógłby zostać objęty przepisami niniejszego rozporządzenia.

(22)

Komisja jest zobowiązana do dopilnowania, by przestrzegano zasad pomocy państwa; zgodnie z zasadą współpracy ustanowioną w art. 4 ust. 3 Traktatu o Unii Europejskiej państwa członkowskie powinny ułatwiać wypełnianie tego zadania poprzez ustanowienie niezbędnych mechanizmów gwarantujących, że łączna kwota pomocy przyznanej zgodnie z zasadą de minimis jednemu przedsiębiorstwu nie przekroczy łącznego dopuszczalnego pułapu. W tym celu, przyznając pomoc de minimis, państwo członkowskie powinno informować zainteresowane przedsiębiorstwo o kwocie przyznanej pomocy de minimis, o tym, że ma ona charakter de minimis, oraz wyraźnie odesłać do niniejszego rozporządzenia. Państwa członkowskie powinny zostać zobowiązane do monitorowania udzielonej pomocy, aby zapewnić nieprzekraczanie odpowiednich pułapów oraz przestrzeganie reguł dotyczących kumulacji. Aby wywiązać się z tego obowiązku, zainteresowane państwo członkowskie powinno przed przyznaniem takiej pomocy uzyskać od przedsiębiorstwa oświadczenie o wszelkiej innej pomocy de minimis objętej niniejszym rozporządzeniem lub innymi rozporządzeniami w sprawie de minimis, otrzymanej w danym roku podatkowym oraz w dwóch poprzednich latach podatkowych. Państwa członkowskie powinny również mieć możliwość ustanowienia centralnego rejestru obejmującego pełne informacje dotyczące przyznanej pomocy de minimis i weryfikowania, czy udzielenie nowej pomocy nie powoduje przekroczenia odpowiedniego pułapu.

(23)

Przed przyznaniem wszelkiej nowej pomocy de minimis państwa członkowskie powinny sprawdzić, czy w wyniku przyznania nowej pomocy de minimis pułap de minimis lub górny limit krajowy w danym państwie członkowskim nie zostanie przekroczony oraz czy spełniono inne warunki określone w niniejszym rozporządzeniu.

(24)

Uwzględniając doświadczenie Komisji, a w szczególności konieczność systematycznego dokonywania przeglądu jej polityki w zakresie pomocy państwa, właściwe jest ograniczenie okresu stosowania niniejszego rozporządzenia. Na wypadek gdyby niniejsze rozporządzenie przestało obowiązywać i nie zostało przedłużone, państwa członkowskie powinny dysponować sześciomiesięcznym okresem dostosowawczym w odniesieniu do pomocy de minimis objętej niniejszym rozporządzeniem,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

Zakres stosowania

1. Niniejsze rozporządzenie stosuje się do pomocy przyznawanej przedsiębiorstwom w sektorze rybołówstwa i akwakultury, z wyjątkiem:

a)	pomocy, której kwotę ustalono na postawie ceny lub ilości produktów nabytych lub wprowadzonych do obrotu;

b)	pomocy przyznawanej na działalność związaną z wywozem do państw trzecich lub państw członkowskich, tzn. pomocy bezpośrednio związanej z ilością wywożonych produktów, tworzeniem i prowadzeniem sieci dystrybucyjnej lub innymi wydatkami bieżącymi związanymi z prowadzeniem działalności wywozowej;

c)	pomocy uwarunkowanej pierwszeństwem korzystania z towarów krajowych w stosunku do towarów sprowadzanych z zagranicy;

d)	pomocy na zakup statków rybackich;

e)	pomocy na modernizację lub wymianę głównego lub dodatkowego silnika statku rybackiego;

f)	pomocy na operacje zwiększające zdolność połowową statku lub na wyposażenie zwiększające możliwości statku w zakresie lokalizacji ryb;

g)	pomocy na budowę nowych statków rybackich lub przywóz statków rybackich;

h)	pomocy na trwałe i tymczasowe zaprzestanie działalności połowowej, chyba że została wyraźnie określona w rozporządzeniu (UE) nr 508/2014;

i)	pomocy na zwiad rybacki;

j)	pomocy na przeniesienie własności przedsiębiorstwa;

k)	pomocy na bezpośrednie zarybianie, chyba że zostało ono wyraźnie określone w unijnym akcie prawnym jako środek ochrony lub w przypadku zarybiania eksperymentalnego.

2. Jeżeli przedsiębiorstwo prowadzi działalność w sektorze rybołówstwa i akwakultury oraz w jednym lub większej liczbie sektorów lub obszarów działalności wchodzących w zakres rozporządzenia (UE) nr 1407/2013, to powyższe rozporządzenie stosuje się do pomocy przyznanej w związku z działalnością w sektorach lub obszarach działalności wchodzących w zakres stosowania tego rozporządzenia, pod warunkiem że dane państwo członkowskie zapewni za pomocą odpowiednich środków, takich jak rozdzielenie działalności lub wyodrębnienie kosztów, że działalność w sektorze rybołówstwa i akwakultury nie odniesie korzyści z pomocy de minimis przyznanej zgodnie z tym rozporządzeniem.

3. Jeżeli przedsiębiorstwo prowadzi działalność w sektorze rybołówstwa i akwakultury oraz w zakresie podstawowej produkcji produktów rolnych wchodzącej w zakres rozporządzenia Komisji(UE) nr 1408/2013 (18), to niniejsze rozporządzenie stosuje się do pomocy przyznanej w związku z działalnością w sektorze rybołówstwa i akwakultury, pod warunkiem że dane państwo członkowskie zapewni za pomocą odpowiednich środków, takich jak rozdzielenie działalności lub wyodrębnienie kosztów, że działalność w zakresie produkcji podstawowej produktów rolnych nie odniesie korzyści z pomocy de minimis przyznanej zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.

Artykuł 2

Definicje

1. Do celów niniejszego rozporządzenia stosuje się następujące definicje:

a)	„przedsiębiorstwa w sektorze rybołówstwa i akwakultury” oznaczają przedsiębiorstwa prowadzące działalność w zakresie produkcji, przetwórstwa i wprowadzania do obrotu produktów rybołówstwa i akwakultury;

b)	„produkty rybołówstwa i akwakultury” oznaczają produkty określone w art. 5 lit. a) i b) rozporządzenia (UE) nr 1379/2013;

c)	„przetwarzanie i wprowadzanie do obrotu” oznacza wszelkie czynności, w tym składowanie, przetwarzanie, produkcję i dystrybucję, od chwili wyładunku lub zbioru aż do etapu produktu końcowego.

2. Do celów niniejszego rozporządzenia określenie „jedno przedsiębiorstwo” obejmuje wszystkie jednostki gospodarcze, które są ze sobą powiązane co najmniej jednym z następujących stosunków:

a)	jedna jednostka gospodarcza posiada w drugiej jednostce gospodarczej większość praw głosu akcjonariuszy lub wspólników;

b)	jedna jednostka gospodarcza ma prawo wyznaczyć lub odwołać większość członków organu administracyjnego, zarządzającego lub nadzorczego innej jednostki gospodarczej;

c)	jedna jednostka gospodarcza ma prawo wywierać dominujący wpływ na inną jednostkę gospodarczą zgodnie z umową zawartą z tą jednostką lub postanowieniami w jej akcie założycielskim lub umowie spółki;

d)	jedna jednostka gospodarcza, która jest akcjonariuszem lub wspólnikiem w innej jednostce gospodarczej, samodzielnie kontroluje, zgodnie z porozumieniem z innymi akcjonariuszami lub wspólnikami tej jednostki, większość praw głosu akcjonariuszy lub wspólników tej jednostki.

Jednostki gospodarcze pozostające w jakimkolwiek ze stosunków, o których mowa w akapicie pierwszym lit. a)–d), poprzez jedną inną jednostkę gospodarczą lub kilka innych jednostek gospodarczych również są uznawane za jedno przedsiębiorstwo.

Artykuł 3

Pomoc de minimis

1. Uważa się, że środki pomocy nie spełniają wszystkich kryteriów określonych w art. 107 ust. 1 Traktatu i dlatego są zwolnione z wymogu zgłoszenia przewidzianego w art. 108 ust. 3 Traktatu, jeżeli spełniają warunki określone w niniejszym rozporządzeniu.

2. Całkowita wartość pomocy de minimis przyznanej przez państwo członkowskie jednemu przedsiębiorstwu w sektorze rybołówstwa i akwakultury nie może przekroczyć 30 000 EUR w okresie trzech lat podatkowych.

3. Łączna kwota pomocy de minimis przyznanej w okresie trzech lat podatkowych przez państwo członkowskie przedsiębiorstwom prowadzącym działalność w sektorze rybołówstwa i akwakultury nie przekracza górnego limitu krajowego określonego w załączniku.

4. Pomoc de minimis zostaje przyznana w dniu, w którym przedsiębiorstwo uzyskuje prawo otrzymania takiej pomocy zgodnie z obowiązującym krajowym systemem prawnym, niezależnie od terminu wypłacenia pomocy de minimis temu przedsiębiorstwu.

5. Pułap określony w ust. 2 oraz górny limit krajowy, o którym mowa w ust. 3, stosuje się bez względu na formę i cel pomocy de minimis, a także bez względu na to, czy pomoc przyznana przez państwo członkowskie jest w całości lub częściowo finansowana ze środków Unii. Okres trzech lat podatkowych ustala się przez odniesienie do lat obrotowych stosowanych przez przedsiębiorstwo w danym państwie członkowskim.

6. Do celów stosowania pułapu określonego w ust. 2 oraz górnego limitu krajowego, o którym mowa w ust. 3, pomoc wyraża się jako dotację pieniężną. Wszystkie podane wartości są wartościami brutto, czyli nie uwzględniają potrąceń z tytułu podatków ani innych opłat. W przypadku gdy pomoc przyznawana jest w formie innej niż dotacja, kwotę pomocy stanowi ekwiwalent dotacji brutto pomocy.

Pomoc wypłacana w kilku ratach jest dyskontowana do wartości w momencie przyznania pomocy. Stopą procentową stosowaną do dyskontowania jest stopa dyskontowa mająca zastosowanie w momencie przyznania pomocy.

7. Jeżeli z powodu udzielenia nowej pomocy de minimis pułap określony w ust. 2 lub górny limit krajowy, o którym mowa w ust. 3, zostałby przekroczony, nowa pomoc nie może być objęta przepisami niniejszego rozporządzenia.

8. W przypadku połączenia lub przejęcia przedsiębiorstw, w celu ustalenia, czy nowa pomoc de minimis dla nowego przedsiębiorstwa lub przedsiębiorstwa przejmującego nie przekracza pułapu lub górnego limitu krajowego, uwzględnia się wszelką wcześniejszą pomoc de minimis przyznaną któremukolwiek z łączących się przedsiębiorstw. Pomoc de minimis przyznana zgodnie z prawem przed połączeniem lub przejęciem pozostaje zgodna z prawem.

9. Jeżeli przedsiębiorstwo podzieli się na co najmniej dwa osobne przedsiębiorstwa, pomoc de minimis przyznaną przed podziałem należy przydzielić przedsiębiorstwu, które z niej skorzystało, co oznacza co do zasady przedsiębiorstwo, które przejmuje działalność, w odniesieniu do której pomoc de minimis została wykorzystana. Jeżeli taki przydział jest niemożliwy, pomoc de minimis należy przydzielić proporcjonalnie na podstawie wartości księgowej kapitału podstawowego nowych przedsiębiorstw zgodnie ze stanem na dzień wejścia podziału w życie.

Artykuł 4

Obliczanie ekwiwalentu dotacji brutto

1. Niniejsze rozporządzenie stosuje się jedynie do pomocy, w przypadku której możliwe jest wcześniejsze dokładne obliczenie ekwiwalentu dotacji brutto bez konieczności przeprowadzania oceny ryzyka („pomoc przejrzysta”).

2. Pomoc w formie dotacji lub dopłat do oprocentowania uznaje się za przejrzystą pomoc de minimis.

3. Pomoc w formie pożyczek uznaje się za przejrzystą pomoc de minimis, jeżeli:

beneficjent nie jest przedmiotem zbiorowego postępowania upadłościowego ani nie spełnia określonych właściwym dla niego prawem krajowym kryteriów objęcia zbiorowym postępowaniem upadłościowym na wniosek wierzycieli. W przypadku dużych przedsiębiorstw beneficjent musi znajdować się w sytuacji porównywalnej co najmniej z oceną kredytową B-; oraz

pożyczka jest objęta zabezpieczeniem pokrywającym co najmniej 50 % kwoty pożyczki oraz wynosi albo 150 000 EUR w okresie pięciu lat, albo 75 000 EUR w okresie dziesięciu lat; jeżeli kwota pożyczki jest niższa niż te kwoty lub udzielono jej na okres krótszy niż odpowiednio pięć albo dziesięć lat, ekwiwalent dotacji brutto pożyczki oblicza się jako odpowiedni odsetek odpowiedniego pułapu określonego w art. 3 ust. 2; lub

c)	ekwiwalent dotacji brutto obliczono na podstawie stopy referencyjnej mającej zastosowanie w momencie przyznania pomocy.

4. Pomoc w formie dokapitalizowania uznaje się za przejrzystą pomoc de minimis, tylko jeżeli łączna kwota dokapitalizowania ze środków publicznych nie przekracza pułapu de minimis określonego w art. 3 ust. 2.

5. Pomoc w formie środków finansowania ryzyka w postaci inwestycji kapitałowych i quasi-kapitałowych jest uznawana za przejrzystą pomoc de minimis, jeżeli kapitał dostarczany jednemu przedsiębiorstwu nie przekracza pułapu de minimis określonego w art. 3 ust. 2.

6. Pomoc w formie gwarancji uznaje się za przejrzystą pomoc de minimis, jeżeli:

gwarancja nie przekracza 80 % wartości pożyczki bazowej oraz albo gwarantowana kwota nie przekracza 225 000 EUR i czas trwania gwarancji wynosi pięć lat, albo gwarantowana kwota nie przekracza 112 500 EUR i czas trwania gwarancji wynosi dziesięć lat; jeżeli gwarantowana kwota jest niższa niż te kwoty lub gwarancji udzielono na okres krótszy niż odpowiednio pięć albo dziesięć lat, ekwiwalent dotacji brutto gwarancji oblicza się jako odpowiedni odsetek odpowiedniego pułapu określonego w art. 3 ust. 2; lub

c)	ekwiwalent dotacji brutto obliczono na podstawie „bezpiecznych stawek” określonych w zawiadomieniu Komisji; lub

przed wdrożeniem:

(i)

metoda wykorzystana do obliczania ekwiwalentu dotacji brutto gwarancji została zgłoszona Komisji na podstawie innego rozporządzenia Komisji w obszarze pomocy państwa obowiązującego w danym okresie i zatwierdzona przez Komisję jako zgodna z zawiadomieniem w sprawie gwarancji lub aktem zastępującym to zawiadomienie, oraz

(ii)	metoda ta wyraźnie odnosi się do przedmiotowego rodzaju gwarancji i rodzaju transakcji bazowej w kontekście stosowania niniejszego rozporządzenia.

7. Pomoc w formie innych instrumentów uznaje się przejrzystą pomoc de minimis, jeżeli instrument określa poziom maksymalny, zapewniający że odpowiedni pułap nie został przekroczony.

Artykuł 5

Kumulacja

1. W przypadku przedsiębiorstw prowadzących działalność w sektorze rybołówstwa i akwakultury oraz w jednym lub większej liczbie sektorów lub obszarów działalności wchodzących w zakres rozporządzenia (UE) nr 1407/2013 pomoc de minimis przyznaną w związku z działalnością w sektorze rybołówstwa i akwakultury zgodnie z niniejszym rozporządzeniem można łączyć z pomocą de minimis przyznaną w związku z działalnością w tych sektorach lub obszarach działalności do odpowiedniego pułapu określonego w art. 3 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 1407/2013, pod warunkiem że dane państwo członkowskie zapewni za pomocą odpowiednich środków, takich jak rozdzielenie działalności lub wyodrębnienie kosztów, że działalność w sektorze rybołówstwa i akwakultury nie odniesie korzyści z pomocy de minimis przyznanej zgodnie z rozporządzeniem (UE) nr 1407/2013.

2. W przypadku przedsiębiorstw prowadzących działalność w sektorze rybołówstwa i akwakultury oraz w sektorze produkcji podstawowej produktów rolnych pomoc de minimis przyznaną zgodnie z rozporządzeniem (UE) nr 1408/2013 można łączyć z pomocą de minimis przyznaną na działalność w sektorze rybołówstwa i akwakultury zgodnie z niniejszym rozporządzeniem do pułapu określonego w niniejszym rozporządzeniu, pod warunkiem że dane państwo członkowskie zapewni za pomocą odpowiednich środków, takich jak rozdzielenie działalności lub wyodrębnienie kosztów, że działalność w zakresie produkcji podstawowej produktów rolnych nie odniesie korzyści z pomocy de minimis przyznanej zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.

3. Pomocy de minimis nie można łączyć z pomocą państwa w odniesieniu do tych samych kosztów kwalifikowalnych lub z pomocą państwa dla tego samego środka finansowania ryzyka w przypadku gdyby taka kumulacja miała przekroczyć maksymalny odnośny poziom intensywności pomocy lub kwotę pomocy ustaloną pod kątem specyficznych uwarunkowań każdego przypadku w rozporządzeniu o wyłączeniach grupowych lub decyzji Komisji. Pomoc de minimis, której nie przyznano w odniesieniu do konkretnych kosztów kwalifikowalnych lub której nie można przypisać do takich kosztów, można łączyć z inną pomocą państwa przyznaną na mocy rozporządzenia w sprawie wyłączeń grupowych lub na mocy decyzji przyjętej przez Komisję.

Artykuł 6

Monitorowanie

1. W przypadku gdy państwo członkowskie zamierza przyznać przedsiębiorstwu pomoc de minimis na podstawie niniejszego rozporządzenia, pisemnie powiadamia to przedsiębiorstwo o przewidywanej kwocie pomocy (wyrażonej jako ekwiwalent dotacji brutto) oraz o jej charakterze de minimis, podając wyraźne odniesienie do niniejszego rozporządzenia, a także podając tytuł niniejszego rozporządzenia oraz odniesienie do jego publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej. Jeśli pomoc de minimis przyznaje się zgodnie z niniejszym rozporządzeniem różnym przedsiębiorstwom na podstawie programu pomocy, w którego ramach otrzymują one różne kwoty pomocy indywidualnej, zainteresowane państwo członkowskie może wypełnić ten obowiązek, informując te przedsiębiorstwa o wysokości stałej kwoty odpowiadającej maksymalnej kwocie pomocy, która ma być przyznana w ramach tego programu. W takim przypadku stała kwota służy do określenia, czy osiągnięto pułap określony w art. 3 ust. 2 i czy nie przekroczono górnego limitu krajowego, o którym mowa w art. 3 ust. 3. Przed przyznaniem pomocy państwo członkowskie uzyskuje także od zainteresowanego przedsiębiorstwa oświadczenie, w formie pisemnej lub elektronicznej, na temat wszelkiej innej pomocy de minimis, w odniesieniu do której stosuje się niniejsze rozporządzenie lub inne rozporządzenia dotyczące pomocy de minimis, otrzymanej w czasie dwóch poprzednich lat podatkowych oraz bieżącego roku podatkowego.

2. Jeżeli państwo członkowskie ustanowiło centralny rejestr pomocy de minimis zawierający pełne informacje dotyczące wszelkiej pomocy de minimis przyznanej przez wszelkie organy w danym państwie członkowskim, ust. 1 przestaje mieć zastosowanie z dniem, w którym informacje zawarte w rejestrze będą obejmować okres trzech lat podatkowych.

3. Państwo członkowskie przyznaje nową pomoc de minimis zgodnie z niniejszym rozporządzeniem dopiero po upewnieniu się, że nie podniesie ona łącznej kwoty pomocy de minimis przyznanej danemu przedsiębiorstwu do poziomu przekraczającego pułap określony w art. 3 ust. 2 lub górny limit krajowy, o którym mowa w art. 3 ust. 3, oraz że wszystkie warunki określone w niniejszym rozporządzeniu są przestrzegane.

4. Państwa członkowskie rejestrują i gromadzą wszystkie informacje dotyczące stosowania niniejszego rozporządzenia. Informacje te zawierają wszelkie dane konieczne do wykazania, że warunki niniejszego rozporządzenia zostały spełnione. Dane dotyczące indywidualnej pomocy de minimis przechowuje się przez 10 lat podatkowych od daty przyznania pomocy. Dane dotyczące programu pomocy de minimis przechowuje się przez 10 lat podatkowych od daty przyznania ostatniej indywidualnej pomocy w ramach takiego programu.

5. Na pisemny wniosek państwo członkowskie przekazuje Komisji, w ciągu 20 dni roboczych lub w ciągu dłuższego okresu określonego we wniosku, wszelkie informacje, jakie Komisja uzna za niezbędne do oceny, czy spełnione zostały warunki niniejszego rozporządzenia, a w szczególności czy nie zostały przekroczone łączne kwoty pomocy de minimis otrzymanej przez przedsiębiorstwo w rozumieniu niniejszego rozporządzenia lub innych rozporządzeń dotyczących pomocy de minimis.

Artykuł 7

Przepisy przejściowe

1. Niniejsze rozporządzenie stosuje się do pomocy przyznanej przed jego wejściem w życie, jeżeli pomoc spełnia wszystkie warunki określone w niniejszym rozporządzeniu. Pomoc, która nie spełnia tych warunków, zostanie oceniona przez Komisję zgodnie z odpowiednimi ramami, wytycznymi, komunikatami oraz zawiadomieniami.

2. Uznaje się, że wszelka indywidualna pomoc de minimis spełniająca warunki rozporządzenia (WE) nr 1860/2004 przyznana w dniach od 1 stycznia 2005 r. do 30 czerwca 2008 r. nie spełnia wszystkich kryteriów określonych w art. 107 ust. 1 Traktatu, w związku z czym nie podlega procedurze zgłoszenia przewidzianej w art. 108 ust. 3 Traktatu.

3. Uznaje się, że wszelka indywidualna pomoc de minimis spełniająca warunki rozporządzenia (WE) nr 875/2007 przyznana w dniach od 31 lipca 2007 r. do 30 czerwca 2014 r. nie spełnia wszystkich kryteriów określonych w art. 107 ust. 1 Traktatu, w związku z czym nie podlega procedurze zgłoszenia przewidzianej w art. 108 ust. 3 Traktatu.

4. Po upływie okresu obowiązywania niniejszego rozporządzenia wszelkie programy pomocy de minimis spełniające warunki określone w tym rozporządzeniu pozostają objęte niniejszym rozporządzeniem przez kolejne sześć miesięcy.

Artykuł 8

Wejście w życie i okres obowiązywania

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dnia 1 lipca 2014 r.

Niniejsze rozporządzenie stosuje się do dnia 31 grudnia 2020 r.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w Brukseli dnia 27 czerwca 2014 r.

W imieniu Komisji

José Manuel BARROSO

Przewodniczący

(1) Dz.U. L 142 z 14.5.1998, s. 1.

(2) Dz.U. C 92 z 29.3.2014, s. 22.

(3) Zawiadomienie Komisji w sprawie zasady de minimis w odniesieniu do pomocy państwa (Dz.U. C 68 z 6.3.1996, s. 9).

(4) Rozporządzenie Komisji (WE) nr 69/2001 z dnia 12 stycznia 2001 r. w sprawie zastosowania art. 87 i 88 Traktatu WE w odniesieniu do pomocy w ramach zasady de minimis (Dz.U. L 10 z 13.1.2001, s. 30).

(5) Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1998/2006 z dnia 15 grudnia 2006 r. w sprawie stosowania art. 87 i 88 Traktatu do pomocy de minimis (Dz.U. L 379 z 28.12.2006, s. 5).

(6) Rozporządzenie Komisji (WE) nr 875/2007 z dnia 24 lipca 2007 r. w sprawie stosowania art. 87 i 88 Traktatu WE w odniesieniu do pomocy w ramach zasady de minimis dla sektora rybołówstwa i zmieniające rozporządzenie (WE) nr 1860/2004 (Dz.U. L 193 z 25.7.2007, s. 6).

(7) Sprawa C-222/04 Ministero dell'Economia e delle Finanze przeciwko Cassa di Risparmio di Firenze SpA et al., Zb.Orz. 2006, s. I-289.

(8) Sprawa C-382/99 Niderlandy przeciwko Komisji, Rec. 2002, s. I-5163.

(9) Zalecenie Komisji 2003/361/WE z dnia 6 maja 2003 r. w sprawie definicji mikroprzedsiębiorstw oraz małych i średnich przedsiębiorstw (Dz.U. L 124 z 20.5.2003, s. 36).

(10) Rozporządzenie Komisji (WE) nr 800/2008 z dnia 6 sierpnia 2008 r. uznające niektóre rodzaje pomocy za zgodne ze wspólnym rynkiem w zastosowaniu art. 87 i 88 Traktatu (Dz.U. L 214 z 9.8.2008, s. 3).

(11) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1379/2013 z dnia 11 grudnia 2013 r. w sprawie wspólnej organizacji rynków produktów rybołówstwa i akwakultury, zmieniające rozporządzenia Rady (WE) nr 1184/2006 i (WE) nr 1224/2009 oraz uchylające rozporządzenie Rady (WE) nr 104/2000 (Dz.U. L 354 z 28.12.2013, s. 1).

(12) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 508/2014 z dnia 15 maja 2014 r. w sprawie Europejskiego Funduszu Morskiego i Rybackiego oraz uchylające rozporządzenia Rady (WE) nr 2328/2003, (WE) nr 861/2006, (WE) nr 1198/2006 i (WE) nr 791/2007 oraz rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1255/2011 (Dz.U. L 149 z 20.5.2014, s. 1).

(13) Sprawa C-456/00 Francja przeciwko Komisji, 2002, Rec. 2002, s. I-11949.

(14) Rozporządzenie Komisji (UE) nr 1407/2013 z dnia 18 grudnia 2013 r. w sprawie stosowania art. 107 i 108 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej do pomocy de minimis (Dz.U. L 352 z 24.12.2013, s. 1).

(15) Komunikat Komisji w sprawie zmiany metody ustalania stóp referencyjnych i dyskontowych (Dz.U. C 14 z 19.1.2008, s. 6).

(16) Wytyczne wspólnotowe w sprawie pomocy państwa na wspieranie inwestycji kapitału podwyższonego ryzyka w małych i średnich przedsiębiorstwach (Dz.U. C 194 z 18.8.2006, s. 2).

(17) Na przykład obwieszczenie Komisji w sprawie zastosowania art. 87 i 88 Traktatu WE do pomocy państwa w formie gwarancji (Dz.U. C 155 z 20.6.2008, s. 10).

(18) Rozporządzenie Komisji (UE) nr 1408/2013 z dnia 18 grudnia 2013 r. w sprawie stosowania art. 107 i 108 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej do pomocy de minimis w sektorze rolnym (Dz.U. L 352 z 24.12.2013, s. 9).

ZAŁĄCZNIK

Górny limit krajowy, o którym mowa w art. 3 ust. 3

(w EUR)
Państwo członkowskie	Maksymalna łączna kwota środków na pomoc de minimis, która może zostać przyznana przez państwo członkowskie w sektorze rybołówstwa i akwakultury
Austria	1 510 000
Belgia	11 240 000
Bułgaria	1 270 000
Chorwacja	6 260 000
Cypr	1 090 000
Dania	51 720 000
Estonia	3 930 000
Finlandia	7 450 000
Francja	112 550 000
Grecja	27 270 000
Hiszpania	165 840 000
Irlandia	20 820 000
Litwa	8 320 000
Łotwa	4 450 000
Luksemburg	0
Malta	2 500 000
Niderlandy	22 960 000
Niemcy	55 520 000
Polska	41 330 000
Portugalia	29 200 000
Republika Czeska	3 020 000
Rumunia	2 460 000
Słowacja	860 000
Słowenia	990 000
Szwecja	18 860 000
Węgry	975 000
Włochy	96 310 000
Zjednoczone Królestwo	114 780 000

28.6.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 190/55

ROZPORZĄDZENIE WYKONAWCZE KOMISJI (UE) NR 718/2014

z dnia 27 czerwca 2014 r.

zmieniające rozporządzenie (WE) nr 669/2009 w sprawie wykonania rozporządzenia (WE) nr 882/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie zwiększonego poziomu kontroli urzędowych przywozu niektórych rodzajów pasz i żywności niepochodzących od zwierząt

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając rozporządzenie (WE) nr 178/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 stycznia 2002 r. ustanawiające ogólne zasady i wymagania prawa żywnościowego, powołujące Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności oraz ustanawiające procedury w zakresie bezpieczeństwa żywności (1), w szczególności jego art. 53 ust. 1,

uwzględniając rozporządzenie (WE) nr 882/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie kontroli urzędowych przeprowadzanych w celu sprawdzenia zgodności z prawem paszowym i żywnościowym oraz regułami dotyczącymi zdrowia zwierząt i dobrostanu zwierząt (2), w szczególności jego art. 15 ust. 5 i art. 63 ust. 1,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

W rozporządzeniu Komisji (WE) nr 669/2009 (3) ustanowiono przepisy dotyczące zwiększonego poziomu kontroli urzędowych przywozu pasz i żywności niepochodzących od zwierząt, wymienionych w załączniku I do tego rozporządzenia („wykaz”), w miejscach wprowadzenia na terytoria wymienione w załączniku I do rozporządzenia (WE) nr 882/2004.

(2)	Zgodnie z art. 2 rozporządzenia (WE) nr 669/2009 wspomniany wykaz należy poddawać regularnemu, przynajmniej kwartalnemu przeglądowi, uwzględniając co najmniej źródła informacji wymienione w tym artykule.

(3)

Występowanie oraz znaczenie niedawnych incydentów związanych z żywnością zgłaszanych poprzez system wczesnego ostrzegania o niebezpiecznej żywności i paszach, ustalenia wynikające z kontroli przeprowadzonych przez Biuro ds. Żywności i Weterynarii w państwach trzecich oraz kwartalne sprawozdania dotyczące przesyłek pasz i żywności niepochodzących od zwierząt, przedkładane Komisji przez państwa członkowskie zgodnie z art. 15 rozporządzenia (WE) nr 669/2009, wskazują na potrzebę dokonania zmiany wykazu.

(4)

W szczególności w przypadku przesyłek winogron stołowych pochodzących z Peru i suszonych moreli pochodzących z Turcji źródła informacji wskazują na pojawienie się nowych zagrożeń, co wymaga wprowadzenia zwiększonego poziomu kontroli urzędowych. Należy zatem umieścić w wykazie pozycje dotyczące tych przesyłek.

(5)

Ponadto należy skreślić z wykazu pozycje dotyczące towarów, co do których dostępne informacje wskazują na ogólnie zadowalający poziom zgodności z odpowiednimi wymogami bezpieczeństwa przewidzianymi w przepisach Unii i wobec których nie jest już uzasadniony zwiększony poziom kontroli urzędowych. Na tej podstawie należy skreślić z wykazu pozycję dotyczącą curry z Indii.

(6)

Wykaz powinien zostać również zmieniony poprzez zwiększenie częstotliwości urzędowych kontroli towarów, w odniesieniu do których te same źródła informacji wskazują na wyższy stopień braku zgodności z odpowiednimi przepisami Unii, co uzasadnia zwiększenie poziomu kontroli urzędowych. Należy zatem odpowiednio zmienić pozycję w wykazie dotyczącą Brassica oleracea z Chin.

(7)	W celu zapewnienia spójności i jasności należy zastąpić załącznik I do rozporządzenia (WE) nr 669/2009.

(8)

W art. 19 rozporządzenia (WE) nr 669/2009 przewidziano okres przejściowy trwający pięć lat wejścia w życie tego rozporządzenia; w okresie tym można stopniowo wdrażać minimalne wymogi dotyczące wyznaczonych miejsc wprowadzenia (DPE). W związku z tym podczas okresu przejściowego właściwe organy państw członkowskich powinny mieć możliwość przeprowadzania wymaganych kontroli identyfikacyjnych i bezpośrednich w innych miejscach kontroli niż DPE. W takich przypadkach wspomniane miejsca kontroli powinny spełniać minimalne wymogi dotyczące DPE określone w tym rozporządzeniu. Okres przejściowy wygasa z dniem 14 sierpnia 2014 r.

(9)

Niektóre państwa członkowskie poinformowały Komisję, że nadal mają praktyczne trudności ze stosowaniem minimalnych wymogów dotyczących DPE. Ponadto w następstwie przyjęcia przez Komisję wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie kontroli urzędowych i innych czynności urzędowych (4) dokonywany jest obecnie przegląd przepisów mających zastosowanie do DPE i ogólnie do kontroli granicznych. Może to doprowadzić do zmiany wymogów mających zastosowanie do DPE i ogólnie do kontroli granicznych. W oczekiwaniu na wynik tego przeglądu należy przedłużyć okres przejściowy, o którym mowa w art. 19 rozporządzenia (WE) nr 669/2009 o dodatkowy pięcioletni okres, aby umożliwić niezakłócone wejście w życie każdego nowego wymogu, który mógłby zostać ustanowiony w wyniku przeglądu.

(10)	Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 669/2009.

(11)	Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

W rozporządzeniu (WE) nr 669/2009 wprowadza się następujące zmiany:

art. 19 ust. 1 otrzymuje brzmienie:

„1. Przez okres dziesięciu lat od dnia wejścia w życie niniejszego rozporządzenia, jeżeli wyznaczone miejsca wprowadzenia nie są wyposażone w sprzęt do przeprowadzania kontroli identyfikacyjnych i kontroli bezpośrednich zgodnie z art. 8 ust. 1 lit. b), takie kontrole mogą być przeprowadzane w innym miejscu kontroli, upoważnionym do tego celu przez właściwy organ, w tym samym państwie członkowskim, przed zgłoszeniem tych towarów do dopuszczenia do swobodnego obrotu, pod warunkiem że takie miejsce kontroli spełnia minimalne wymogi ustanowione w art. 4.”;

2)	załącznik I do rozporządzenia (WE) nr 669/2009 zastępuje się załącznikiem do niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 2

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie następnego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie stosuje się od dnia 1 lipca 2014 r.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w Brukseli dnia 27 czerwca 2014 r.

W imieniu Komisji

José Manuel BARROSO

Przewodniczący

(1) Dz.U. L 31 z 1.2.2002, s. 1.

(2) Dz.U. L 165 z 30.4.2004, s. 1.

(3) Rozporządzenie Komisji (WE) nr 669/2009 z dnia 24 lipca 2009 r. w sprawie wykonania rozporządzenia (WE) nr 882/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie zwiększonego poziomu kontroli urzędowych przywozu niektórych rodzajów pasz i żywności niepochodzących od zwierząt i zmieniające decyzję 2006/504/WE (Dz.U. L 194 z 25.7.2009, s. 11).

(4) Wniosek Komisji dotyczący Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie kontroli urzędowych i innych czynności urzędowych przeprowadzanych w celu zapewnienia stosowania prawa żywnościowego i paszowego oraz zasad dotyczących zdrowia i dobrostanu zwierząt, zdrowia roślin, materiału przeznaczonego do reprodukcji roślin i środków ochrony roślin, zmieniającego rozporządzenia (WE) nr 999/2001, (WE) nr 1829/2003 i (WE) nr 1831/2003, rozporządzenie Rady (WE) nr 1/2005, rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 396/2005, rozporządzenia Rady (WE) nr 834/2007 i (WE) nr 1099/2009, rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1069/2009, (WE) nr 1107/2009, (UE) nr 1151/2012 i (UE) nr 652/2014, dyrektywy Rady 98/58/WE, 1999/74/WE, 2007/43/WE, 2008/119/WE i 2008/120/WE oraz dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/128/WE (rozporządzenie w sprawie kontroli urzędowych) (COM(2013) 265 final).

ZAŁĄCZNIK

„ZAŁĄCZNIK I

Pasze i żywność niepochodzące od zwierząt, podlegające zwiększonemu poziomowi kontroli urzędowych w wyznaczonych miejscach wprowadzenia

Pasze i żywność

(zamierzone przeznaczenie)

Kod CN (1)

Podpozycja TARIC

Państwo pochodzenia

Zagrożenie

Częstotliwość kontroli bezpośrednich i identyfikacyjnych (%)

Winogrona suszone

(Żywność)

0806 20

Afganistan (AF)

Ochratoksyna A

—	Orzeszki ziemne w łupinkach

—	1202 41 00

Brazylia (BR)

Aflatoksyny

—	Orzeszki ziemne łuskane

—	1202 42 00

—	Masło orzechowe

—	2008 11 10

—	Orzeszki ziemne przetworzone lub zakonserwowane w inny sposób

—	2008 11 91 ; 2008 11 96 ; 2008 11 98

(Pasze i żywność)

Truskawki (mrożone)

(Żywność)

0811 10

Chiny (CN)

Norowirus i zapalenie wątroby typu A

Brassica oleracea

(inne jadalne kapustne, »brokuł chiński«) (2)

(Żywność — świeża lub schłodzona)

ex 0704 90 90

Chiny (CN)

Pozostałości pestycydów badane metodami wielopozostałościowymi opartymi na GC-MS i LC-MS lub metodami oznaczania pojedynczych pozostałości (3)

Pomelo

(Żywność — świeża)

ex 0805 40 00

31; 39

Chiny (CN)

Pozostałości pestycydów badane metodami wielopozostałościowymi opartymi na GC-MS i LC-MS lub metodami oznaczania pojedynczych pozostałości (4)

Herbata, nawet aromatyzowana

(Żywność)

0902

Chiny (CN)

Pozostałości pestycydów badane metodami wielopozostałościowymi opartymi na GC-MS i LC-MS lub metodami oznaczania pojedynczych pozostałości (5)

—

Bakłażan

—	0709 30 00 ; ex 0710 80 95

Republika Dominikańska (DO)

Pozostałości pestycydów badane metodami wielopozostałościowymi opartymi na GC-MS i LC-MS lub metodami oznaczania pojedynczych pozostałości (6)

—	Przepękla ogórkowata (Momordica charantia)

—	ex 0709 99 90 ; ex 0710 80 95

(Żywność — warzywa świeże, schłodzone lub mrożone)

—	Wspięga chińska (Vigna unguiculata spp. sesquipedalis)

—	ex 0708 20 00 ; ex 0710 22 00

Republika Dominikańska (DO)

Pozostałości pestycydów badane metodami wielopozostałościowymi opartymi na GC-MS i LC-MS lub metodami oznaczania pojedynczych pozostałości (6)

—	Papryka (słodka i inna niż słodka) (Capsicum spp.)

—	0709 60 10 ; ex 0709 60 99

(Żywność — warzywa świeże, schłodzone lub mrożone)

—	0710 80 51 ; ex 0710 80 59

—	Pomarańcze (świeże lub suszone)

—	0805 10 20 ; 0805 10 80

Egipt (EG)

Pozostałości pestycydów badane metodami wielopozostałościowymi opartymi na GC-MS i LC-MS lub metodami oznaczania pojedynczych pozostałości (7)

—	Truskawki (świeże)

—	0810 10 00

(Żywność)

Papryka (słodka i inna niż słodka) (Capsicum spp.)

(Żywność — świeża, schłodzona lub mrożona)

0709 60 10 ;

ex 0709 60 99 ;

Egipt (EG)

Pozostałości pestycydów badane metodami wielopozostałościowymi opartymi na GC-MS i LC-MS lub metodami oznaczania pojedynczych pozostałości (8)

0710 80 51;

ex 0710 80 59

Liście betelu (Piper betle L.)

(Żywność)

ex 1404 90 00

Indie (IN)

Salmonella (9)

—	Capsicum annuum, całe owoce

—	0904 21 10

Indie (IN)

Aflatoksyny

—	Capsicum annuum, owoce rozgniatane lub mielone

—	ex 0904 22 00

—	Suszone całe owoce z rodzaju Capsicum, inne niż słodka papryka (Capsicum annuum)

—	0904 21 90

—	Gałka muszkatołowa (Myristica fragrans)

—	0908 11 00 ; 0908 12 00

(Żywność — suszone przyprawy)

Enzymy; preparaty enzymatyczne

(Pasze i żywność)

3507

Indie (IN)

Chloramfenikol

—	Gałka muszkatołowa (Myristica fragrans)

—	0908 11 00 ; 0908 12 00

Indonezja (ID)

Aflatoksyny

(Żywność — suszone przyprawy)

—	Groch w strąkach (niełuskany)

—	ex 0708 10 00

Kenia (KE)

Pozostałości pestycydów badane metodami wielopozostałościowymi opartymi na GC-MS i LC-MS lub metodami oznaczania pojedynczych pozostałości (10)

—	Fasola w strąkach (niełuskana)

—	ex 0708 20 00

(Żywność — świeża lub schłodzona)

Mięta

(Żywność — świeże lub schłodzone zioła)

ex 1211 90 86

Maroko (MA)

Pozostałości pestycydów badane metodami wielopozostałościowymi opartymi na GC-MS i LC-MS lub metodami oznaczania pojedynczych pozostałości (11)

Suszona fasola

(Żywność)

0713 39 00

Nigeria (NG)

Pozostałości pestycydów badane metodami wielopozostałościowymi opartymi na GC-MS i LC-MS lub metodami oznaczania pojedynczych pozostałości (12)

Winogrona stołowe

(Żywność — świeża)

0806 10 10

Peru (PE)

Pozostałości pestycydów (13)

Pestki arbuza (Egusi, Citrullus lanatus) i produkty pochodne

ex 1207 70 00 ;

ex 1106 30 90 ;

ex 2008 99 99

Sierra Leone (SL)

Aflatoksyny

(Żywność)

—	Orzeszki ziemne w łupinkach

—	1202 41 00

Sudan (SD)

Aflatoksyny

—	Orzeszki ziemne łuskane

—	1202 42 00

—	Masło orzechowe

—	2008 11 10

—	Orzeszki ziemne przetworzone lub zakonserwowane w inny sposób

—	2008 11 91 ; 2008 11 96 ; 2008 11 98

(Pasze i żywność)

Papryka (inna niż słodka) (Capsicum spp.)

(Żywność — świeża lub schłodzona)

ex 0709 60 99

Tajlandia (TH)

Pozostałości pestycydów badane metodami wielopozostałościowymi opartymi na GC-MS i LC-MS lub metodami oznaczania pojedynczych pozostałości (14)

Liście betelu (Piper betle L.)

(Żywność)

ex 1404 90 00

Tajlandia (TH)

Salmonella (9)

—	Liście kolendry

—	ex 0709 99 90

Tajlandia (TH)

Salmonella (9)

—	Bazylia (pospolita, azjatycka)

—	ex 1211 90 86

—

Mięta

—	ex 1211 90 86

(Żywność — świeże lub schłodzone zioła)

—	Liście kolendry

—	ex 0709 99 90

Tajlandia (TH)

Pozostałości pestycydów badane metodami wielopozostałościowymi opartymi na GC-MS i LC-MS lub metodami oznaczania pojedynczych pozostałości (15)

—	Bazylia (pospolita, azjatycka)

—	ex 1211 90 86

(Żywność — świeże lub schłodzone zioła)

—	Wspięga chińska (Vigna unguiculata spp. sesquipedalis)

—	ex 0708 20 00 ; ex 0710 22 00

Tajlandia (TH)

Pozostałości pestycydów badane metodami wielopozostałościowymi opartymi na GC-MS i LC-MS lub metodami oznaczania pojedynczych pozostałości (15)

—

Bakłażan

—	0709 30 00 ; ex 0710 80 95

(Żywność — warzywa świeże, schłodzone lub mrożone)

Morele suszone

(Żywność)

0813 10 00

Turcja (TR)

Siarczyny (16)

—	Papryka słodka (Capsicum annuum)

—	0709 60 10 ; 0710 80 51

Turcja (TR)

Pozostałości pestycydów badane metodami wielopozostałościowymi opartymi na GC-MS i LC-MS lub metodami oznaczania pojedynczych pozostałości (17)

(Żywność — warzywa świeże, schłodzone lub mrożone)

Liście winorośli

(Żywność)

ex 2008 99 99

11; 19

Turcja (TR)

Pozostałości pestycydów badane metodami wielopozostałościowymi opartymi na GC-MS i LC-MS lub metodami oznaczania pojedynczych pozostałości (18)

Winogrona suszone

(Żywność)

0806 20

Uzbekistan (UZ)

Ochratoksyna A

—	Liście kolendry

—	ex 0709 99 90

Wietnam (VN)

Pozostałości pestycydów badane metodami wielopozostałościowymi opartymi na GC-MS i LC-MS lub metodami oznaczania pojedynczych pozostałości (19)

—	Bazylia (pospolita, azjatycka)

—	ex 1211 90 86

—

Mięta

—	ex 1211 90 86

—	Pietruszka

—	ex 0709 99 90

(Żywność — świeże lub schłodzone zioła)

—	Ketmia jadalna

—	ex 0709 99 90

Wietnam (VN)

Pozostałości pestycydów badane metodami wielopozostałościowymi opartymi na GC-MS i LC-MS lub metodami oznaczania pojedynczych pozostałości (19)

—	Papryka (inna niż słodka) (Capsicum spp.)

—	ex 0709 60 99

(Żywność — świeża lub schłodzona)

(1) Jeżeli tylko niektóre produkty w ramach danego kodu CN muszą zostać poddane kontroli, a w nomenklaturze towarów w ramach tego kodu nie wyróżniono żadnych podziałów, kod CN jest oznaczony »ex«.

(2) Gatunek Brassica oleracea L. convar. Botrytis (L) Alef var. Italica Plenck, kultywar alboglabra. Znany także jako »Kai Lan«, »Gai Lan«, »Gailan«, »Kailan«, »Chinese bare Jielan«.

(3) W szczególności pozostałości: chlorofenapiru, fipronilu (sumy fipronilu i metabolitu sulfonu (MB46136) wyrażonej jako fipronil), karbendazymu i benomylu (sumy benomylu i karbendazymu wyrażonej jako karbendazym), acetamiprydu, dimetomorfu i propikonazolu.

(4) W szczególności pozostałości: triazofosu, triadimefonu i triadimenolu (sumy triadimefonu i triadimenolu), parationu metylowego (sumy parationu metylowego i paraoksonu metylowego wyrażonej jako paration metylowy), fentoatu, metydationu.

(5) W szczególności pozostałości: buprofezyny, imidachloprydu, fenwaleratu i esfenwaleratu (sumy izomerów RS i SR), profenofosu, trifluraliny, triazofosu, triadimefonu i triadimenolu (sumy triadimefonu i triadimenolu), cypermetryny (cypermetryny zawierającej inne mieszaniny izomerów składowych (sumy izomerów)).

(6) W szczególności pozostałości: amitrazu (amitrazu, w tym metabolitów zawierających grupę funkcyjną 2,4-dimetyloaniliny, wyrażonych jako amitraz), acefatu, aldikarbu (sumy aldikarbu, jego sulfotlenku i sulfonu, wyrażonej jako aldikarb), karbendazymu i benomylu (sumy benomylu i karbendazymu wyrażonej jako karbendazym), chlorofenapiru, chloropiryfosu, ditiokarbaminianów (ditiokarbaminianów wyrażonych jako CS2, w tym manebu, mankozebu, metiramu, propinebu, tiuramu i ziramu), diafentiuronu, diazynonu, dichlorfosu, dikofolu (sumy izomerów p, p' i o,p'), dimetoatu (sumy dimetoatu i ometoatu wyrażonej jako dimetoat), endosulfanu (sumy izomerów alfa- i beta- oraz siarczanu endosulfanu wyrażonej jako endosulfan), fenamidonu, imidachloprydu, malationu (sumy malationu i malaoksonu wyrażonej jako malation), metamidofosu, metiokarbu (sumy metiokarbu oraz sulfotlenku i sulfonu metiokarbu, wyrażonej jako metiokarb), metomylu i tiodikarbu (sumy metomylu i tiodikarbu wyrażonej jako metomyl), monokrotofosu, oksamylu, profenofosu, propikonazolu, tiabendazolu, tiachloprydu.

(7) W szczególności pozostałości: karbendazymu i benomylu (sumy benomylu i karbendazymu wyrażonej jako karbendazym), cyflutryny (cyflutryny zawierającej inne mieszaniny izomerów składowych (sumy izomerów)), cyprodynilu, diazynonu, dimetoatu (sumy dimetoatu i ometoatu wyrażonej jako dimetoat), etionu, fenitrotionu, fenpropatryny, fludioksonilu, heksaflumuronu, lambda-cyhalotryny, metiokarbu (sumy metiokarbu oraz sulfotlenku i sulfonu metiokarbu, wyrażonej jako metiokarb), metomylu i tiodikarbu (sumy metomylu i tiodikarbu wyrażonej jako metomyl), oksamylu, fentoatu, tiofanatu metylowego.

(8) W szczególności pozostałości: karbofuranu (sumy karbofuranu i 3-hydroksy-karbofuranu wyrażonej jako karbofuran), chloropiryfosu, cypermetryny (cypermetryny zawierającej inne mieszaniny izomerów składowych (sumy izomerów)), cyprokonazolu, dikofolu (sumy izomerów p, p' i o,p'), difenokonazolu, dinotefuranu, etionu, flusilazolu, folpetu, prochlorazu (sumy prochlorazu i jego metabolitów zawierających grupę funkcyjną 2,4,6-trichlorofenolu, wyrażonej jako prochloraz), profenofosu, propikonazolu, tiofanatu metylowego i triforyny.

(9) Metoda referencyjna EN/ISO 6579 lub metoda poddana walidacji w odniesieniu do metody referencyjnej, zgodnie z art. 5 rozporządzenia Komisji (WE) nr 2073/2005 (Dz.U. L 338 z 22.12.2005, s. 1).

(10) W szczególności pozostałości: dimetoatu (sumy dimetoatu i ometoatu wyrażonej jako dimetoat), chloropiryfosu, acefatu, metamidofosu, metomylu i tiodikarbu (sumy metomylu i tiodikarbu wyrażonej jako metomyl), diafentiuronu, indoksakarbu jako sumy izomerów S i R.

(11) W szczególności pozostałości: chloropiryfosu, cypermetryny (cypermetryny zawierającej inne mieszaniny izomerów składowych (sumy izomerów)), dimetoatu (sumy dimetoatu i ometoatu wyrażonej jako dimetoat), endosulfanu (sumy izomerów alfa- i beta- oraz siarczanu endosulfanu wyrażonej jako endosulfan), heksakonazolu, parationu metylowego (sumy parationu metylowego i paraoksonu metylowego wyrażonej jako paration metylowy), metomylu i tiodikarbu (sumy metomylu i tiodikarbu wyrażonej jako metomyl), flutriafolu, karbendazymu i benomylu (sumy benomylu i karbendazymu wyrażonej jako karbendazym), flubendiamidu, mychlobutanilu, malationu (sumy malationu i malaoksonu wyrażonej jako malation).

(12) W szczególności pozostałości dichlorfosu.

(13) W szczególności pozostałości dinikonazolu, etefonu, metomylu i tiodikarbu (sumy metomylu i tiodikarbu wyrażonej jako metomyl).

(14) W szczególności pozostałości: karbofuranu (sumy karbofuranu i 3-hydroksy-karbofuranu wyrażonej jako karbofuran), metomylu i tiodikarbu (sumy metomylu i tiodikarbu wyrażonej jako metomyl), dimetoatu (sumy dimetoatu i ometoatu wyrażonej jako dimetoat), triazofosu, malationu (sumy malationu i malaoksonu wyrażonej jako malation), profenofosu, protiofosu, etionu, karbendazymu i benomylu (sumy benomylu i karbendazymu wyrażonej jako karbendazym), triforyny, procymidonu, formetanatu: sumy formetanatu i jego soli wyrażonej jako formetanat (chlorowodorek formetanatu).

(15) W szczególności pozostałości: acefatu, karbarylu, karbendazymu i benomylu (sumy benomylu i karbendazymu wyrażonej jako karbendazym), karbofuranu (sumy karbofuranu i 3-hydroksy-karbofuranu wyrażonej jako karbofuran), chloropiryfosu, chloropiryfosu metylowego, dimetoatu (sumy dimetoatu i ometoatu wyrażonej jako dimetoat), etionu, malationu (sumy malationu i malaoksonu wyrażonej jako malation), metalaksylu i metalaksylu-M (metalaksylu zawierającego inne mieszaniny izomerów składowych, w tym metalaksyl–M (sumy izomerów)), metamidofosu, metomylu i tiodikarbu (sumy metomylu i tiodikarbu wyrażonej jako metomyl), monokrotofosu, profenofosu, protiofosu, kwinalfosu, triadimefonu i triadimenolu (sumy triadimefonu i triadimenolu), triazofosu, dikrotofosu, EPN, triforyny.

(16) Metody referencyjne: EN 1988-1:1998, EN 1988-2:1998 lub ISO 5522:1981.

(17) W szczególności pozostałości: metomylu i tiodikarbu (sumy metomylu i tiodikarbu wyrażonej jako metomyl), oksamylu, karbendazymu i benomylu (sumy benomylu i karbendazymu wyrażonej jako karbendazym), klofentezyny, diafentiuronu, dimetoatu (sumy dimetoatu i ometoatu wyrażonej jako dimetoat), formetanatu: sumy formetanatu i jego soli wyrażonej jako formetanat (chlorowodorek formetanatu), malationu (sumy malationu i malaoksonu wyrażonej jako malation), procymidonu, tetradifonu, tiofanatu metylowego.

(18) W szczególności pozostałości: azoksystrobiny, boskalidu, chloropiryfosu, ditiokarbaminianów (ditiokarbaminianów wyrażonych jako CS2, w tym manebu, mankozebu, metiramu, propinebu, tiuramu i ziramu), endosulfanu (sumy izomerów alfa- i beta- oraz siarczanu endosulfanu wyrażonej jako endosulfan), krezoksymu metylowego, lambda-cyhalotryny, metalaksylu i metalaksylu-M (metalaksylu zawierającego inne mieszaniny izomerów składowych, w tym metalaksyl–M (sumy izomerów)), metoksyfenozydu, metrafenonu, mychlobutanilu, penkonazolu, pyraklostrobiny, pirymetanilu, triadimefonu i triadimenolu (sumy triadimefonu i triadimenolu), trifloksystrobiny.

(19) W szczególności pozostałości: karbofuranu (sumy karbofuranu i 3-hydroksy-karbofuranu wyrażonej jako karbofuran), karbendazymu i benomylu (sumy benomylu i karbendazymu wyrażonej jako karbendazym), chloropiryfosu, profenofosu, permetryny (sumy izomerów), heksakonazolu, difenokonazolu, propikonazolu, fipronilu (sumy fipronilu i metabolitu sulfonu (MB46136) wyrażonej jako fipronil), propargitu, flusilazolu, fentoatu, cypermetryny (cypermetryny zawierającej inne mieszaniny izomerów składowych (sumy izomerów)), metomylu i tiodikarbu (sumy metomylu i tiodikarbu wyrażonej jako metomyl), kwinalfosu, pencykuronu, metydationu, dimetoatu (sumy dimetoatu i ometoatu wyrażonej jako dimetoat), fenbukonazolu.”

28.6.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 190/63

ROZPORZĄDZENIE WYKONAWCZE KOMISJI (UE) NR 719/2014

z dnia 27 czerwca 2014 r.

ustanawiające standardowe wartości w przywozie dla ustalania ceny wejścia niektórych owoców i warzyw

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 1234/2007 z dnia 22 października 2007 r. ustanawiające wspólną organizację rynków rolnych oraz przepisy szczegółowe dotyczące niektórych produktów rolnych („rozporządzenie o jednolitej wspólnej organizacji rynku”) (1),

uwzględniając rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) nr 543/2011 z dnia 7 czerwca 2011 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 1234/2007 w odniesieniu do sektorów owoców i warzyw oraz przetworzonych owoców i warzyw (2), w szczególności jego art. 136 ust. 1,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 543/2011 przewiduje — zgodnie z wynikami wielostronnych negocjacji handlowych Rundy Urugwajskiej — kryteria, na których podstawie ustalania Komisja ustala standardowe wartości dla przywozu z państw trzecich, w odniesieniu do produktów i okresów określonych w części A załącznika XVI do wspomnianego rozporządzenia.

(2)

Standardowa wartość w przywozie jest obliczana każdego dnia roboczego, zgodnie z art. 136 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 543/2011, przy uwzględnieniu podlegających zmianom danych dziennych. Niniejsze rozporządzenie powinno zatem wejść w życie z dniem jego opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

Standardowe wartości celne w przywozie, o których mowa w art. 136 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 543/2011, są ustalone w załączniku do niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 2

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie z dniem jego opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w Brukseli dnia 27 czerwca 2014 r.

W imieniu Komisji,

za Przewodniczącego,

Jerzy PLEWA

Dyrektor Generalny ds. Rolnictwa i Rozwoju Obszarów Wiejskich

(1) Dz.U. L 299 z 16.11.2007, s. 1.

(2) Dz.U. L 157 z 15.6.2011, s. 1.

ZAŁĄCZNIK

Standardowe wartości w przywozie dla ustalania ceny wejścia niektórych owoców i warzyw

(EUR/100 kg)
Kod CN	Kod państw trzecich (1)	Standardowa wartość w przywozie
0702 00 00	MK	66,2
	TR	54,6
	ZZ	60,4
0707 00 05	MK	32,3
	TR	74,4
	ZZ	53,4
0709 93 10	TR	108,4
0709 93 10	ZZ	108,4
0805 50 10	AR	114,3
	BO	130,6
	TR	125,4
	ZA	112,8
	ZZ	120,8
0808 10 80	AR	105,8
	BR	86,3
	CL	103,9
	NZ	132,3
	US	146,5
	ZA	127,4
	ZZ	117,0
0809 10 00	TR	220,7
0809 10 00	ZZ	220,7
0809 29 00	TR	301,6
0809 29 00	ZZ	301,6

(1) Nomenklatura krajów ustalona w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 1833/2006 (Dz.U. L 354 z 14.12.2006, s. 19). Kod „ZZ” odpowiada „innym pochodzeniom”.

28.6.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 190/65

ROZPORZĄDZENIE WYKONAWCZE KOMISJI (UE) NR 720/2014

z dnia 27 czerwca 2014 r.

w sprawie przyznawania uprawnień do przywozu w odniesieniu do wniosków złożonych na okres od dnia 1 lipca 2014 r. do dnia 30 czerwca 2015 r. w ramach kontyngentu taryfowego na przywóz mrożonej wołowiny i cielęciny, otwartego rozporządzeniem (WE) nr 431/2008

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1308/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. ustanawiające wspólną organizację rynków produktów rolnych oraz uchylające rozporządzenia Rady (EWG) nr 922/72, (EWG) nr 234/79, (WE) nr 1037/2001 i (WE) nr 1234/2007 (1), w szczególności jego art. 188 ust. 1 i 3,

a także mając na uwadze, co następuje,

(1)	Rozporządzenie Komisji (WE) nr 431/2008 (2) otworzyło kontyngent taryfowy na przywóz produktów w sektorze wołowiny i cielęciny.

(2)

Ilości, w odniesieniu do których złożono wnioski o przyznanie uprawnień do przywozu na okres od dnia 1 lipca 2014 r. do dnia 30 czerwca 2015 r., przewyższają ilości dostępne. Należy zatem określić, na jakie ilości można przyznać uprawnienia do przywozu, poprzez ustalenie współczynnika przydziału, jaki należy zastosować do ilości, w odniesieniu do których złożono wnioski, zgodnie z art. 6 ust 3 rozporządzenia Komisji (WE) nr 1301/2006 (3) w związku z art. 7 ust. 2 wymienionego rozporządzenia.

(3)	W celu zapewnienia efektywnego zarządzania procedurą przyznawania pozwoleń na przywóz niniejsze rozporządzenie musi wejść w życie niezwłocznie po jego opublikowaniu,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

W odniesieniu do wniosków o przyznanie uprawnień do przywozu w ramach kontyngentu o numerze porządkowym 09.4003, złożonych na okres od dnia 1 lipca 2014 r. do dnia 30 czerwca 2015 r. na podstawie rozporządzenia (WE) nr 431/2008, ustala się współczynnik przydziału wynoszący 27,09851 %.

Artykuł 2

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie z dniem 28 czerwca 2014 r.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w Brukseli dnia 27 czerwca 2014 r.

W imieniu Komisji,

za Przewodniczącego,

Jerzy PLEWA

Dyrektor Generalny ds. Rolnictwa i Rozwoju Obszarów Wiejskich

(1) Dz.U. L 347 z 20.12.2013, s. 671.

(2) Rozporządzenie Komisji (WE) nr 431/2008 z dnia 19 maja 2008 r. otwierające i ustalające zarządzanie kontyngentem taryfowym na przywóz mrożonego mięsa wołowego i cielęcego objętego kodem CN 0202 i produktów objętych kodem CN 0206 29 91 (Dz.U. L 130 z 20.5.2008, s. 3).

(3) Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1301/2006 z dnia 31 sierpnia 2006 r. ustanawiające wspólne zasady zarządzania kontyngentami taryfowymi na przywóz produktów rolnych, podlegającymi systemowi pozwoleń na przywóz (Dz.U. L 238 z 1.9.2006, s. 13).

28.6.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 190/66

DECYZJA RADY

z dnia 20 czerwca 2014 r.

uchylająca decyzję 2010/282/UE w sprawie istnienia nadmiernego deficytu w Austrii

(2014/404/UE)

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 126 ust. 12,

uwzględniając zalecenie Komisji Europejskiej,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

W dniu 2 grudnia 2009 r., na podstawie zalecenia Komisji, Rada stwierdziła w decyzji 2010/282/UE (1) istnienie nadmiernego deficytu w Austrii. Rada odnotowała, że na 2009 r. założono deficyt sektora instytucji rządowych i samorządowych na poziomie 3,9 % PKB, przekraczający tym samym określoną w Traktacie wartość referencyjną wynoszącą 3 % PKB, natomiast dług brutto sektora instytucji rządowych i samorządowych miał osiągnąć poziom 68,2 % PKB w 2009 r., przekraczając tym samym określoną w Traktacie wartość referencyjną wynoszącą 60 % PKB. Deficyt i dług sektora instytucji rządowych i samorządowych w 2009 r. skorygowano następnie do poziomu, odpowiednio, 5,5 % PKB i 116,4 % PKB.

(2)

W dniu 2 grudnia 2009 r., zgodnie z art. 126 ust. 7 Traktatu oraz art. 3 ust. 4 rozporządzenia Rady (WE) nr 1467/97 (2), Rada, na podstawie zalecenia Komisji, skierowała do Austrii zalecenie, wzywając do zlikwidowania nadmiernego deficytu najpóźniej do końca 2013 r. To zalecenie Rady podano do publicznej wiadomości.

(3)

Zgodnie z art. 4 Protokołu w sprawie procedury dotyczącej nadmiernego deficytu, załączonego do Traktatów, Komisja dostarcza dane na potrzeby zastosowania tej procedury. W ramach stosowania tego protokołu państwa członkowskie przedkładają dane na temat deficytu i długu sektora instytucji rządowych i samorządowych oraz inne związane z tym zmienne dwa razy w roku, mianowicie przed dniem 1 kwietnia oraz przed dniem 1 października, zgodnie z art. 3 rozporządzenia Rady (WE) nr 479/2009 (3).

(4)

Rozważając uchylenie decyzji w sprawie istnienia nadmiernego deficytu, Rada podejmuje decyzję na podstawie zgłoszonych danych. Ponadto decyzja w sprawie istnienia nadmiernego deficytu powinna zostać uchylona tylko wówczas, gdy prognozy Komisji wskazują, że deficyt nie przekroczy w okresie objętym prognozą określonej w Traktacie wartości referencyjnej wynoszącej 3 % PKB (4).

(5)

Na podstawie danych dostarczonych przez Komisję (Eurostat) zgodnie z art. 14 rozporządzenia (WE) nr 479/2009, po przekazaniu przez Austrię zgłoszenia w kwietniu 2014 r. oraz w oparciu o program stabilności na lata 2014–2018 i prognozę służb Komisji z wiosny 2014 r. uzasadnione są następujące wnioski:

—

Po osiągnięciu w 2010 r. szczytowego poziomu, tj. 4,5 % PKB, już w 2011 r. Austria odnotowała spadek deficytu sektora instytucji rządowych i samorządowych do 2,5 %, a zatem poniżej określonej w Traktacie wartości referencyjnej wynoszącej 3 % PKB. Poprawa ta, w porównaniu z pierwotnie przewidywanym wynikiem budżetowym, była częściowo związana z ujęciem środków dotyczących wydatków rządu (około 0,4 % PKB) służących dokapitalizowaniu KA Finanz, banku likwidującego złe aktywa, w rachunkach sektora instytucji rządowych i samorządowych za rok 2012, kiedy wpływ tych środków został potwierdzony na podstawie sprawozdania finansowego banku. W mniejszym stopniu spadek deficytu wynika z niższych niż planowano wydatków na wszystkich szczeblach administracji, a także bardziej korzystnych warunków gospodarczych, co doprowadziło do wyższego niż przewidywano wzrostu dochodów. W 2012 r., w odróżnieniu od zarówno krajowych prognoz, jak i prognozy Komisji, deficyt sektora instytucji rządowych i samorządowych, wynoszący 2,6 % PKB, nadal utrzymywał się na poziomie poniżej 3 % PKB. Jednakże ze względu na wyłaniające się ryzyko związane z ewentualnymi dalszymi operacjami mającymi na celu naprawę sektora finansowego, co mogłoby skutkować deficytem przekraczającym 3 % PKB w kolejnych latach, Komisja nie zaleciła wczesnego uchylenia procedury nadmiernego deficytu. Zagrożenia te urzeczywistniły się jednak tylko częściowo i w 2013 r. Austria odnotowała deficyt w wysokości 1,5 % PKB. Ten dalszy spadek deficytu był w dużej mierze spowodowany środkami jednorazowymi o niespodziewanej skali, obejmującymi sprzedaż zakresów częstotliwości dla operatorów telefonii komórkowej, o wartości blisko 0,6 % PKB.

—

W przyjętym przez rząd Austrii w dniu 29 kwietnia 2014 r. programie stabilności na lata 2014–2018 przewidziano wzrost deficytu sektora instytucji rządowych i samorządowych do 2,7 % PKB w 2014 r., a w 2015 r. jego spadek do 1,4 % PKB. W prognozie służb Komisji z wiosny 2014 r. przewiduje się, że deficyt wyniesie 2,8 % PKB w 2014 r. i 1,5 % PKB w 2015 r. Oczekuje się zatem, że w okresie objętym prognozą deficyt utrzyma się na poziomie niższym od określonej w Traktacie wartości referencyjnej wynoszącej 3 % PKB. Ponadto na podstawie rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 473/2013 (5) rząd ogłosił, a następnie potwierdził w piśmie do Komisji, szereg dodatkowych oszczędności i zwiększenie dochodów, które Komisja oceniła na 0,2 % PKB, w celu uniknięcia oczekiwanego znacznego odstępstwa od wymaganej ścieżki dostosowania do średniookresowego celu budżetowego.

—

Wzrost deficytu sektora instytucji rządowych i samorządowych w 2014 r. jest spowodowany ustanowieniem podmiotu zarządzającego aktywami (jednostka ds. likwidacji, Abbaueinheit), który ma zająć się likwidacją aktywów o obniżonej jakości należących do Hypo Alpe Adria. Zewnętrzny ekspercki zespół doradczy powołany przez rząd szacuje skutki utworzenia jednostki ds. likwidacji Hypo Alpe Adria na kwotę do 4 mld EUR (1,2 % PKB), wliczając w to skutki zastrzyku kapitałowego z 2014 r. w wysokości 750 mln EUR. Ostateczny zapis wpływu likwidacji Hypo Alpe Adria na wzrost deficytu będzie zależał od niezależnego przeglądu jakości jego aktywów, który zostanie przeprowadzony jeszcze w tym roku, tak by Eurostat mógł ocenić statystyczny skutek tej operacji. Wydaje się, że ocena dokonana na chwilę obecną przez zespół ekspercki charakteryzuje się właściwym stopniem ostrożności i w związku z tym należy ją uznać za wiarygodną; nie można jednakże wykluczyć bardziej znaczącego wpływu tej operacji na wysokość deficytu. Stanowi to główny czynnik ryzyka nieosiągnięcia docelowej wartości deficytu w roku 2014. Jednocześnie, uwzględniając również dodatkowe środki dyskrecjonalne ogłoszone przez rząd po opublikowaniu prognozy służb Komisji z wiosny 2014 r., które powinny doprowadzić do dalszego spadku deficytu nominalnego, ryzyko nieosiągnięcia docelowej wartości deficytu w 2014 r. wydaje się raczej zrównoważone.

—

Saldo strukturalne, tj. saldo sektora instytucji rządowych i samorządowych w ujęciu uwzględniającym zmiany cykliczne, po skorygowaniu o działania jednorazowe i tymczasowe, poprawiło się średnio o blisko 0,7 % PKB rocznie w latach 2011–2013, zgodnie z zaleceniami Rady. Według prognozy służb Komisji z wiosny 2014 r., jej oceny zaktualizowanego projektu planu budżetowego przedłożonego w dniu 29 kwietnia 2014 r. oraz dodatkowych środków ogłoszonych przez rząd w dniu 12 maja 2014 r., w 2014 r. przewiduje się nieznaczną poprawę salda strukturalnego. W tym kontekście wydaje się, że pojawia się obecnie luka na poziomie 0,5 % PKB w stosunku do wymaganej korekty salda strukturalnego zmierzającej do osiągnięcia średniookresowego celu budżetowego w 2014 r., co oznacza, że istnieje konieczność wzmocnienia środków budżetowych w celu zapewnienia pełnej zgodności z funkcją zapobiegawczą paktu stabilności i wzrostu ze względu na pojawiające się ryzyko znacznego odstępstwa od wymaganej ścieżki dostosowania.

—

Relacja długu do PKB wzrosła z 69,2 % do 74,5 % w latach 2009–2013. Przewiduje się, że w 2014 r. dług brutto sektora instytucji rządowych i samorządowych wzrośnie do około 80 % PKB, głównie ze względu na uwzględnienie w długu sektora instytucji rządowych i samorządowych zobowiązań powstałych w związku z przeniesieniem aktywów Hypo Alpe Adria o obniżonej jakości do jednostki ds. likwidacji.

(6)

Począwszy od 2014 r., czyli roku następującego po roku, w którym nastąpiła korekta nadmiernego deficytu, Austria podlega funkcji zapobiegawczej paktu stabilności i wzrostu i powinna w odpowiednim tempie czynić postępy w realizacji swojego średniookresowego celu budżetowego, przestrzegając przy tym docelowej wartości wydatków, oraz dokonywać odpowiednich postępów w spełnianiu kryterium długu zgodnie z art. 2 ust. 1a rozporządzenia (WE) nr 1467/97.

(7)	Zgodnie z art. 126 ust. 12 Traktatu decyzję Rady w sprawie istnienia nadmiernego deficytu należy uchylić, kiedy nadmierny deficyt w danym państwie członkowskim zostanie, w ocenie Rady, skorygowany.

(8)	W ocenie Rady nadmierny deficyt w Austrii został skorygowany, a zatem należy uchylić decyzję 2010/282/UE,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

Z całościowej oceny wynika, że nadmierny deficyt w Austrii został skorygowany.

Artykuł 2

Decyzja 2010/282/UE traci moc.

Artykuł 3

Niniejsza decyzja skierowana jest do Republiki Austrii.

Sporządzono w Luksemburgu dnia 20 czerwca 2014 r.

W imieniu Rady

G. A. HARDOUVELIS

Przewodniczący

(1) Decyzja Rady 2010/282/UE z dnia 2 grudnia 2009 r. w sprawie istnienia nadmiernego deficytu w Austrii (Dz.U. L 125 z 21.5.2010, s. 32).

(2) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1467/97 z dnia 7 lipca 1997 r. w sprawie przyspieszenia i wyjaśnienia procedury nadmiernego deficytu (Dz.U. L 209 z 2.8.1997, s. 6).

(3) Rozporządzenie Rady (WE) nr 479/2009 z dnia 25 maja 2009 r. o stosowaniu Protokołu w sprawie procedury dotyczącej nadmiernego deficytu załączonego do Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską (Dz.U. L 145 z 10.6.2009, s. 1).

(4) Zgodnie z dokumentem pt. „Szczegółowe zasady wdrażania paktu stabilności i wzrostu oraz wytyczne dotyczące formy i treści programów stabilności i programów konwergencji” z dnia 3 września 2012 r. Zob. http://ec.europa.eu/economy_finance/economic_governance/sgp/pdf/coc/code_of_conduct_en.pdf.

(5) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 473/2013 z dnia 21 maja 2013 r. w sprawie wspólnych przepisów dotyczących monitorowania i oceny projektów planów budżetowych oraz zapewnienia korekty nadmiernego deficytu w państwach członkowskich należących do strefy euro (Dz.U. L 140 z 27.5.2013, s. 11).

28.6.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 190/69

DECYZJA RADY

z dnia 20 czerwca 2014 r.

uchylająca decyzję 2010/284/UE w sprawie istnienia nadmiernego deficytu w Republice Czeskiej

(2014/405/UE)

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 126 ust. 12,

uwzględniając zalecenie Komisji Europejskiej,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

W dniu 2 grudnia 2009 r., na podstawie zalecenie Komisji, Rada stwierdziła w decyzji 2010/284/UE (1) istnienie nadmiernego deficytu w Republice Czeskiej. Rada odnotowała, że na 2009 r. założono deficyt sektora instytucji rządowych i samorządowych w Republice Czeskiej na poziomie 6,6 % PKB, przekraczając tym samym określoną w Traktacie wartość referencyjną wynoszącą 3 % PKB, natomiast spodziewany dług brutto sektora instytucji rządowych i samorządowych miał osiągnąć poziom 35,5 % PKB w 2009 r., znacznie poniżej określonej w Traktacie wartości referencyjnej wynoszącej 60 % PKB. Deficyt i dług sektora instytucji rządowych i samorządowych w 2009 r. skorygowano następnie do poziomu, odpowiednio, 5,8 % PKB i 34,6 % PKB.

(2)

W dniu 2 grudnia 2009 r., zgodnie z art. 126 ust. 7 Traktatu oraz art. 3 ust. 4 rozporządzenia Rady (WE) nr 1467/97 (2), Rada, na podstawie zalecenia Komisji, skierowała do Republiki Czeskiej zalecenie, wzywając do zlikwidowania nadmiernego deficytu najpóźniej do końca 2013 r. To zalecenie Rady podano do publicznej wiadomości.

(3)

(4)

(5)

Na podstawie danych dostarczonych przez Komisję (Eurostat) zgodnie z art. 14 rozporządzenia (WE) nr 479/2009, po przekazaniu przez Republikę Czeską zgłoszenia przed dniem 1 kwietnia 2014 r. oraz w oparciu o prognozę służb Komisji z wiosny 2014 r. uzasadnione są następujące wnioski:

—

Deficyt sektora instytucji rządowych i samorządowych w Republice Czeskiej, po osiągnięciu maksymalnej wartości 5,8 % PKB w 2009 r., był stopniowo redukowany i osiągnął poziom 1,5 % PKB w 2013 r., czyli w terminie ustalonym przez Radę. Poprawa ta opierała się na konsolidacji zarówno po stronie wydatków, jak i po stronie dochodów, w szczególności poprzez podwyżki podatków pośrednich i cięcia w inwestycjach publicznych.

—

Program konwergencji Republiki Czeskiej na 2014 r. przewiduje wzrost deficytu sektora instytucji rządowych i samorządowych do 1,8 % PKB w 2014 r. i 2,3 % PKB w 2015 r., natomiast w prognozie służb Komisji z wiosny 2014 r. przewiduje się wzrost deficytu sektora instytucji rządowych i samorządowych do poziomu 1,9 % PKB w 2014 r. i 2,4 % PKB w 2015 r., przy założeniu kontynuacji dotychczasowej polityki. Oczekuje się zatem, że w okresie objętym prognozą deficyt utrzyma się na poziomie niższym od określonej w Traktacie wartości referencyjnej wynoszącej 3 % PKB.

—

Saldo strukturalne, tj. saldo sektora instytucji rządowych i samorządowych w ujęciu uwzględniającym zmiany cykliczne, po skorygowaniu o działania jednorazowe i tymczasowe, poprawiło się o średnio 1,4 % PKB rocznie w latach 2010–2013. Przewiduje się jego pogorszenie o 1 % PKB w 2014 r. (do –1,1 % PKB), a następnie o 0,8 % PKB w 2015 r., przy założeniu kontynuacji dotychczasowej polityki.

—

Relacja długu do PKB wzrosła o 11,5 punktu procentowego między 2009 a 2013 r., osiągając 46 %. W prognozie służb Komisji z wiosny 2014 r. przewiduje się, że dług brutto sektora instytucji rządowych i samorządowych spadnie przejściowo do 44,4 % PKB w 2014 r., a w 2015 r. wzrośnie do poziomu 45,8 % PKB.

(6)	Począwszy od 2014 r., który jest rokiem następującym po korekcie nadmiernego deficytu, Republika Czeska podlega funkcji zapobiegawczej paktu stabilności i wzrostu oraz powinna utrzymać saldo strukturalne na poziomie średniookresowego celu budżetowego lub powyżej tego poziomu.

(7)	Zgodnie z art. 126 ust. 12 Traktatu decyzję Rady w sprawie istnienia nadmiernego deficytu należy uchylić, kiedy nadmierny deficyt w danym państwie członkowskim zostanie, w ocenie Rady, skorygowany.

(8)	W ocenie Rady nadmierny deficyt w Republice Czeskiej został skorygowany, a zatem należy uchylić decyzję 2010/284/UE,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

Z całościowej oceny wynika, że nadmierny deficyt w Republice Czeskiej został skorygowany.

Artykuł 2

Decyzja 2010/284/UE traci moc.

Artykuł 3

Niniejsza decyzja skierowana jest do Republiki Czeskiej.

Sporządzono w Luksemburgu dnia 20 czerwca 2014 r.

W imieniu Rady

G. A. HARDOUVELIS

Przewodniczący

(1) Decyzja Rady 2010/284/UE z dnia 2 grudnia 2009 r. w sprawie istnienia nadmiernego deficytu w Republice Czeskiej (Dz.U. L 125 z 21.5.2010, s. 36).

(2) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1467/97 z dnia 7 lipca 1997 r. w sprawie przyspieszenia i wyjaśnienia procedury nadmiernego deficytu (Dz.U. L 209 z 2.8.1997, s. 6).

(4) Zgodnie z dokumentem pt. „Szczegółowe zasady wdrażania paktu stabilności i wzrostu oraz wytyczne dotyczące formy i treści programów stabilności i konwergencji” z dnia 3 września 2012 r. Zob.:http://ec.europa.eu/economy_finance/economic_governance/sgp/pdf/coc/code_of_conduct_en.pdf

28.6.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 190/71

DECYZJA RADY

z dnia 20 czerwca 2014 r.

uchylająca decyzję 2010/407/UE w sprawie istnienia nadmiernego deficytu w Danii

(2014/406/UE)

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 126 ust. 12,

uwzględniając zalecenie Komisji Europejskiej,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

W dniu 13 lipca 2010 r., na podstawie zalecenia Komisji, Rada stwierdziła w decyzji 2010/407/UE (1) istnienie nadmiernego deficytu w Danii. Rada odnotowała, że zgodnie z danymi przekazanymi przez władze Danii w kwietniu 2010 r. spodziewany deficyt sektora instytucji rządowych i samorządowych na 2010 r. wynosił 5,4 % PKB, a więc przekroczył wynoszącą 3 % PKB wartość referencyjną określoną w Traktacie. Dług brutto sektora instytucji rządowych i samorządowych miał wynieść w 2010 r. 45,1 % PKB, czyli znacznie poniżej określonej w Traktacie wartości referencyjnej wynoszącej 60 % PKB. Deficyt i dług sektora instytucji rządowych i samorządowych w 2010 r. skorygowano następnie do poziomu, odpowienio, 2,5 % PKB i 42,8 % PKB.

(2)

W dniu 13 lipca 2010 r., zgodnie z art. 126 ust. 7 Traktatu oraz art. 3 ust. 4 rozporządzenia Rady (WE) nr 1467/97 (2), Rada, na podstawie zalecenia Komisji, skierowała do Danii zalecenie, wzywając do zlikwidowania nadmiernego deficytu najpóźniej do końca 2013 r. To zalecenie Rady podano do publicznej wiadomości.

(3)

Zgodnie z art. 4 Protokołu w sprawie procedury dotyczącej nadmiernego deficytu, załączonego do Traktatów Komisja dostarcza dane na potrzeby zastosowania tej procedury. W ramach stosowania tego protokołu państwa członkowskie przedkładają dane na temat deficytu i długu sektora instytucji rządowych i samorządowych oraz inne związane z tym zmienne dwa razy w roku, mianowicie przed dniem 1 kwietnia oraz przed dniem 1 października, zgodnie z art. 3 rozporządzenia Rady (WE) nr 479/2009 (3).

(4)

(5)

Na podstawie danych dostarczonych przez Komisję (Eurostat) zgodnie z art. 14 rozporządzenia (WE) nr 479/2009, po przekazaniu przez Danię zgłoszenia przed dniem 1 kwietnia 2014 r. oraz w oparciu o prognozę służb Komisji z wiosny 2014 r., uzasadnione są następujące wnioski:

—

Deficyt sektora instytucji rządowych i samorządowych utrzymał się w granicach określonej w Traktacie wartości referencyjnej wynoszącej 3 % PKB w latach 2010–2013, z wyjątkiem 2012 r., kiedy na saldo negatywnie wpłynął jednorazowy zwrot kosztów związany z reformą systemu emerytalnego w 2011 r. Szacuje się, że jednorazowy zwrot pogorszył saldo budżetowe o 1,6 % PKB w 2012 r. Deficyt sektora instytucji rządowych i samorządowych osiągnął poziom 2,5 % PKB w 2010 r., 1,9 % PKB w 2011 r., 3,8 % PKB w 2012 r. i 0,8 % PKB w 2013 r. Poprawa salda budżetowego była możliwa dzięki podjęciu środków na rzecz konsolidacji budżetowej, zarówno po stronie dochodów, jak i wydatków, w szczególności poprzez ograniczenie wzrostu spożycia publicznego.

—

W duńskim programie konwergencji na 2014 r. przewidziano, że deficyt sektora instytucji rządowych i samorządowych osiągnie poziom 1,3 % PKB w 2014 r. i 2,9 % PKB w 2015 r. W latach 2013–2014 na finanse publiczne mają wpływ dochody jednorazowe pochodzące z restrukturyzacji istniejących emerytur kapitałowych, która stwarza możliwość zapłacenia podatku dochodowego od przyszłych emerytur kapitałowych po korzystnej stawce. Szacuje się, że środek ten przyczynia się do poprawy salda budżetowego o blisko 1,8 % PKB w obydwu latach. W 2015 r. środek ten nie będzie miał już żadnych skutków, co doprowadzi do spodziewanego wzrostu deficytu finansów publicznych. W prognozie służb Komisji z wiosny 2014 r. przewiduje się, że deficyt sektora instytucji rządowych i samorządowych osiągnie 1,2 % PKB w 2014 r. i 2,7 % PKB w 2015 r. Oczekuje się zatem, że w okresie objętym prognozą deficyt utrzyma się na poziomie niższym od określonej w Traktacie wartości referencyjnej wynoszącej 3 % PKB.

—

Przewiduje się, że przy założeniu kontynuacji dotychczasowej polityki saldo strukturalne, tj. saldo sektora instytucji rządowych i samorządowych w ujęciu uwzględniającym zmiany cykliczne, po skorygowaniu o działania jednorazowe i tymczasowe, które w latach 2011–2013 uległo poprawie o 0,7 % PKB łącznie, ulegnie pogorszeniu o 0,8 % PKB w 2014 r. (do – 0,2 % PKB), a następnie dalszemu pogorszeniu o 0,3 % PKB w 2015 r.

—	W prognozie służb Komisji z wiosny 2014 r. przewiduje się, że dług brutto sektora instytucji rządowych i samorządowych spadnie do 43,5 % PKB w 2014 r., a w 2015 r. wzrośnie do poziomu 44,9 % PKB, utrzymując się poniżej określonej w Traktacie wartości referencyjnej wynoszącej 60 % PKB.

(6)	Począwszy od 2014 r., czyli roku następującego po roku, w którym nastąpiła korekta nadmiernego deficytu, Dania podlega funkcji zapobiegawczej paktu stabilności i wzrostu oraz powinna utrzymać saldo strukturalne na poziomie średniookresowego celu budżetowego lub powyżej tego poziomu.

(7)	Zgodnie z art. 126 ust. 12 Traktatu decyzję Rady w sprawie istnienia nadmiernego deficytu należy uchylić, kiedy nadmierny deficyt w danym państwie członkowskim zostanie, w ocenie Rady, skorygowany.

(8)	W ocenie Rady nadmierny deficyt w Danii został skorygowany, a zatem należy uchylić decyzję 2010/407/UE,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

Z całościowej oceny wynika, że nadmierny deficyt w Danii został skorygowany.

Artykuł 2

Decyzja 2010/407/UE traci moc.

Artykuł 3

Niniejsza decyzja skierowana jest do Królestwa Danii.

Sporządzono w Luksemburgu dnia 20 czerwca 2014 r.

W imieniu Rady

G. A. HARDOUVELIS

Przewodniczący

(1) Decyzja Rady 2010/407/UE z dnia 13 lipca 2010 r. w sprawie istnienia nadmiernego deficytu w Danii (Dz.U. L 189 z 22.7.2010, s. 15).

(2) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1467/97 z dnia 7 lipca 1997 r. w sprawie przyspieszenia i wyjaśnienia procedury nadmiernego deficytu (Dz.U. L 209 z 2.8.1997, s. 6).

(4) Zgodnie z dokumentem pt. „Szczegółowe zasady wdrażania paktu stabilności i wzrostu oraz wytyczne dotyczące formy i treści programów stabilności i konwergencji” z dnia 3 września 2012 r. Zob. http://ec.europa.eu/economy_finance/economic_governance/sgp/pdf/coc/code_of_conduct_en.pdf

28.6.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 190/73

DECYZJA RADY

z dnia 20 czerwca 2014 r.

uchylająca decyzję 2010/287/UE w sprawie istnienia nadmiernego deficytu w Niderlandach

(2014/407/UE)

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 126 ust. 12,

uwzględniając zalecenie Komisji Europejskiej,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

W dniu 2 grudnia 2009 r., na podstawie zalecenia Komisji, Rada stwierdziła w decyzji 2010/287/UE (1) istnienie nadmiernego deficytu w Niderlandach. Rada odnotowała, że na 2009 r. założono deficyt sektora instytucji rządowych i samorządowych na poziomie 4,8 % PKB, przekraczający tym samym określoną w Traktacie wartość referencyjną wynoszącą 3 % PKB, natomiast dług brutto sektora instytucji rządowych i samorządowych miał osiągnąć poziom 59,7 % PKB w 2009 r., nie przekraczając tym samym określonej w Traktacie wartości referencyjnej wynoszącej 60 % PKB. Deficyt i dług sektora instytucji rządowych i samorządowych odnotowany w 2009 r. skorygowano następnie do poziomu, odpowiednio, 5,6 % PKB i 60,8 % PKB.

(2)

W dniu 2 grudnia 2009 r., zgodnie z art. 126 ust. 7 Traktatu oraz art. 3 ust. 4 rozporządzenia Rady (WE) nr 1467/97 (2), Rada, na podstawie zalecenia Komisji, skierowała do Niderlandów zalecenie, wzywając do zlikwidowania nadmiernego deficytu najpóźniej do końca 2013 r. To zalecenie Rady podano do publicznej wiadomości.

(3)

W dniu 21 czerwca 2013 r. Rada uznała, że Niderlandy podjęły skuteczne działania zgodnie z zaleceniem Rady z dnia 2 grudnia 2009 r. wydanym na podstawie art. 126 ust. 7 Traktatu oraz że nieprzewidziane niekorzystne zdarzenia gospodarcze niosące poważne negatywne konsekwencje dla finansów publicznych wystąpiły po przyjęciu pierwotnego zalecenia. W związku z tym Rada, na podstawie zalecenia Komisji, uznała, że warunki przewidziane w art. 3 ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 1467/97 są spełnione i wydała nowe zalecenie skierowane do Niderlandów na podstawie art. 126 ust. 7 Traktatu, wzywając do zlikwidowania nadmiernego deficytu do końca 2014 r. To nowe zalecenie Rady podano do publicznej wiadomości.

(4)

(5)

(6)

Na podstawie danych dostarczonych przez Komisję (Eurostat) zgodnie z art. 14 rozporządzenia (WE) nr 479/2009, po przekazaniu przez Niderlandy zgłoszenia przed dniem 1 kwietnia 2014 r. oraz w oparciu o program stabilności na 2014 r. i prognozę służb Komisji z wiosny 2014 r. uzasadnione są następujące wnioski:

—

Deficyt sektora instytucji rządowych i samorządowych w Niderlandach, po osiągnięciu maksymalnej wartości na poziomie 5,6 % PKB w 2009 r., był stopniowo redukowany i osiągnął poziom 2,5 % PKB w 2013 r. (5). Poprawa ta była wynikiem podjęcia działań konsolidacyjnych zarówno po stronie wydatków, jak i po stronie dochodów, w szczególności podwyżki podatków (pośrednich) i cięć wydatków publicznych.

—

W programie stabilności Niderlandów na 2014 r. przewiduje się, że deficyt sektora instytucji rządowych i samorządowych wzrośnie do 2,9 % PKB w 2014 r., a w 2015 r. spadnie do 2,1 % PKB, natomiast w prognozie służb Komisji z wiosny 2014 r. przewiduje się, że deficyt sektora instytucji rządowych i samorządowych osiągnie poziom 2,8 % PKB w 2014 r. i 1,8 % PKB w 2015 r. Oczekuje się zatem, że w okresie objętym prognozą deficyt utrzyma się na poziomie niższym od określonej w Traktacie wartości referencyjnej wynoszącej 3 % PKB.

—

Przewiduje się, że przy założeniu kontynuacji dotychczasowej polityki saldo strukturalne tj. saldo sektora instytucji rządowych i samorządowych w ujęciu uwzględniającym zmiany cykliczne, po skorygowaniu o działania jednorazowe i tymczasowe, które w roku 2013 uległo poprawie o 1,4 % PKB, w 2014 r. utrzyma się na niezmienionym poziomie, a w 2015 r. poprawi się o 0,5 punktu procentowego. W tym kontekście wydaje się, że pojawia się obecnie luka na poziomie 0,5 % PKB w stosunku do wymaganej korekty salda strukturalnego zmierzającej do osiągnięcia średniookresowego celu budżetowego w 2014 r., co oznacza, że istnieje konieczność wzmocnienia środków budżetowych w celu zapewnienia pełnej zgodności z funkcją zapobiegawczą paktu stabilności i wzrostu ze względu na pojawiające się ryzyko znacznego odstępstwa od wymaganej ścieżki dostosowania.

—

Relacja długu do PKB wzrosła o około 10 punktów procentowych w latach 2010–2013 r., osiągając 73,5 %. W prognozie służb Komisji z wiosny 2014 r. przewiduje się, że dług brutto sektora instytucji rządowych i samorządowych dalej wzrośnie do poziomu 73,8 % PKB w 2014 r., a w 2015 r. spadnie, osiągając poziom 73,4 % PKB.

(7)

Począwszy od 2014 r., czyli roku następującego po roku, w którym nastąpiła korekta nadmiernego deficytu, Niderlandy podlegają funkcji zapobiegawczej paktu stabilności i wzrostu i powinny w odpowiednim tempie czynić postępy w realizacji swojego średniookresowego celu budżetowego, przestrzegając przy tym docelowej wartości wydatków, oraz dokonywać odpowiednich postępów w spełnianiu kryterium długu zgodnie z art. 2 ust. 1a rozporządzenia (WE) nr 1467/97.

(8)	Zgodnie z art. 126 ust. 12 Traktatu decyzję Rady w sprawie istnienia nadmiernego deficytu należy uchylić, kiedy nadmierny deficyt w danym państwie członkowskim zostanie, w ocenie Rady, skorygowany.

(9)	W ocenie Rady nadmierny deficyt w Niderlandach został skorygowany, a zatem należy uchylić decyzję 2010/287/UE,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

Z całościowej oceny wynika, że nadmierny deficyt w Niderlandach został skorygowany.

Artykuł 2

Decyzja 2010/287/UE traci moc.

Artykuł 3

Niniejsza decyzja skierowana jest do Królestwa Niderlandów.

Sporządzono w Luksemburgu dnia 20 czerwca 2014 r.

W imieniu Rady

G. A. HARDOUVELIS

Przewodniczący

(1) Decyzja Rady 2010/287/UE z dnia 2 grudnia 2009 r. w sprawie istnienia nadmiernego deficytu w Niderlandach (Dz.U. L 125 z 21.5.2010, s. 42).

(2) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1467/97 z dnia 7 lipca 1997 r. w sprawie przyspieszenia i wyjaśnienia procedury nadmiernego deficytu (Dz.U. L 209 z 2.8.1997, s. 6).

(5) Na wysokość deficytu sektora instytucji rządowych i samorządowych w 2013 r. znacznie wpłynęła nacjonalizacja SNS Reaal, która zgodnie z najnowszą oceną dokonaną przez Urząd Statystyczny Niderlandów (CBS), przypuszczalnie nie wywarła żadnego wpływu na deficyt, jednak ostateczna decyzja w sprawie klasyfikacji przez Eurostat jeszcze nie zapadła. W oparciu o obecnie dostępne informacje nacjonalizacja mogła spowodować zwiększenie deficytu o nie więcej niż 0,3 % PKB.

28.6.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 190/76

DECYZJA RADY

z dnia 20 czerwca 2014 r.

uchylająca decyzję 2010/290/UE w sprawie istnienia nadmiernego deficytu na Słowacji

(2014/408/UE)

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 126 ust. 12,

uwzględniając zalecenie Komisji Europejskiej,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

W dniu 2 grudnia 2009 r., na podstawie zalecenia Komisji, Rada stwierdziła w decyzji 2010/290/UE (1) istnienie nadmiernego deficytu na Słowacji. Rada odnotowała, że według danych przekazanych przez władze Słowacji w październiku 2009 r. deficyt sektora instytucji rządowych i samorządowych miał wynieść w 2009 r. 6,3 % PKB, przekraczając tym samym określoną w Traktacie wartość referencyjną wynoszącą 3 % PKB, natomiast dług brutto sektora instytucji rządowych i samorządowych miał osiągnąć w 2009 r. około 36 % PKB, znacznie poniżej określonej w Traktacie wartości referencyjnej wynoszącej 60 % PKB. Deficyt i dług sektora instytucji rządowych i samorządowych w 2009 r. wyniosły, odpowiednio, 8 % PKB i 35,6 % PKB.

(2)

W dniu 2 grudnia 2009 r., zgodnie z art. 126 ust. 7 Traktatu oraz art. 3 ust. 4 rozporządzenia Rady (WE) nr 1467/97 (2), Rada, na podstawie zalecenia Komisji, skierowała do Słowacji zalecenie, wzywając do zlikwidowania nadmiernego deficytu najpóźniej do końca 2013 r. To zalecenie Rady podano do publicznej wiadomości.

(3)

(4)

(5)

Na podstawie danych dostarczonych przez Komisję (Eurostat) zgodnie z art. 14 rozporządzenia (WE) nr 479/2009, po przekazaniu przez Słowację zgłoszenia przed dniem 1 kwietnia 2014 r. oraz w oparciu o prognozę służb Komisji z wiosny 2014 r. uzasadnione są następujące wnioski:

—

Po dużym wzroście do 8 % PKB w 2009 r., w 2013 r. deficyt sektora instytucji rządowych i samorządowych na Słowacji został obniżony do 2,8 % PKB zgodnie z zaleceniem Rady z dnia 2 grudnia 2009 r. Zmniejszenie deficytu nastąpiło głównie w wyniku konsolidacji budżetowej, zarówno po stronie dochodów, jak i wydatków, obejmującej środki jednorazowe.

—

W programie stabilności na 2014 r. zakłada się, że w 2014 r. deficyt nominalny wyniesie 2,6 % PKB, a w następnych latach będzie dalej spadał: w 2015 r. do 2,5 % PKB, w 2016 r. do 1,6 % PKB, a w 2017 r. do 0,5 % PKB. W prognozie służb Komisji z wiosny 2014 r. przewiduje się, że deficyt sektora instytucji rządowych i samorządowych wzrośnie nieznacznie do 2,9 % PKB w 2014 r., a w 2015 r. powróci do poziomu 2,8 % PKB. Oczekuje się zatem, że w okresie objętym prognozą deficyt utrzyma się na poziomie niższym od określonej w Traktacie wartości referencyjnej wynoszącej 3 % PKB.

—

Saldo strukturalne, tj. saldo sektora instytucji rządowych i samorządowych, w ujęciu uwzględniającym zmiany cykliczne, po skorygowaniu o działania jednorazowe i tymczasowe, poprawiło się o średnio 1,5 % PKB rocznie w latach 2010–2013. Mimo iż w 2014 r. przewiduje się jego nieznaczne pogorszenie, w 2015 r. — przy założeniu kontynuacji dotychczasowej polityki — ma nastąpić jego poprawa. W tym kontekście wydaje się, że pojawia się luka na poziomie 0,3 % PKB w stosunku do wymaganej korekty salda strukturalnego zmierzającej do osiągnięcia średniookresowego celu budżetowegow 2014 r., co oznacza, że istnieje konieczność wzmocnienia środków budżetowych w celu zapewnienia pełnej zgodności z funkcją zapobiegawczą paktu stabilności i wzrostu ze względu na wyłaniające się ryzyko odstępstwa od wymaganej ścieżki dostosowania.

—	Dług sektora instytucji rządowych i samorządowych wyniósł w 2013 r. 55,4 % PKB. W prognozie służb Komisji z wiosny 2014 r. przewiduje się, że dług sektora instytucji rządowych i samorządowych dalej wzrośnie — w 2014 r. do poziomu 56,3 % PKB, a w 2015 r. do poziomu 57,8 % PKB.

(6)

Począwszy od roku 2014, czyli roku następującego po roku, w którym nastąpiła korekta nadmiernego deficytu, Słowacja podlega funkcji zapobiegawczej paktu stabilności i wzrostu i powinna w odpowiednim tempie osiągać postępy w realizacji swojego średniookresowego celu budżetowego, przestrzegając przy tym docelowej wielkości wydatków.

(7)	Zgodnie z art. 126 ust. 12 Traktatu decyzję Rady w sprawie istnienia nadmiernego deficytu należy uchylić, kiedy nadmierny deficyt w danym państwie członkowskim zostanie, w ocenie Rady, skorygowany.

(8)	W ocenie Rady nadmierny deficyt na Słowacji został skorygowany, a zatem należy uchylić decyzję 2010/290/UE,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

Z całościowej oceny wynika, że nadmierny deficyt na Słowacji został skorygowany.

Artykuł 2

Decyzja 2010/290/UE traci moc.

Artykuł 3

Niniejsza decyzja skierowana jest do Republiki Słowackiej.

Sporządzono w Luksemburgu dnia 20 czerwca 2014 r.

W imieniu Rady

G. A. HARDOUVELIS

Przewodniczący

(1) Decyzja Rady 2010/290/UE z dnia 2 grudnia 2009 r. w sprawie istnienia nadmiernego deficytu na Słowacji (Dz.U. L 125 z 21.5.2010, s. 48).

(2) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1467/97 z dnia 7 lipca 1997 r. w sprawie przyspieszenia i wyjaśnienia procedury nadmiernego deficytu (Dz.U. L 209 z 2.8.1997, s. 6).

(4) Zgodnie z dokumentem pt. „Szczegółowe zasady wdrażania paktu stabilności i wzrostu oraz wytyczne dotyczące formy i treści programów stabilności i konwergencji” z dnia 3 września 2012 r. Zob. http://ec.europa.eu/economy_finance/economic_governance/sgp/pdf/coc/code_of_conduct_en.pdf

28.6.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 190/78

DECYZJA RADY

z dnia 23 czerwca 2014 r.

dotycząca stanowiska, jakie ma być przyjęte w imieniu Unii Europejskiej we Wspólnym Komitecie EOG w sprawie zmiany Protokołu 31 do Porozumienia EOG w sprawie współpracy w konkretnych dziedzinach poza czterema swobodami

(2014/409/UE)

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 46 i 48 w związku z art. 218 ust. 9,

uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 2894/94 z dnia 28 listopada 1994 r. w sprawie uzgodnień dotyczących stosowania Porozumienia o Europejskim Obszarze Gospodarczym (1), w szczególności jego art. 1 ust. 3,

uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)	Porozumienie o Europejskim Obszarze Gospodarczym (2) (zwane dalej „Porozumieniem EOG”) weszło w życie dnia 1 stycznia 1994 r.

(2)	Zgodnie z art. 98 Porozumienia EOG Wspólny Komitet EOG może podjąć decyzję o zmianie — między innymi — protokołu 31 do Porozumienia EOG.

(3)	Protokół 31 do Porozumienia EOG zawiera postanowienia i ustalenia dotyczące współpracy w konkretnych dziedzinach poza czterema swobodami.

(4)	Należy rozszerzyć współpracę umawiających się stron Porozumienia EOG w celu włączenia współpracy w zakresie swobodnego przepływu pracowników, koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego i działań na rzecz migrantów, w tym migrantów z państw trzecich.

(5)	Należy zatem odpowiednio zmienić protokół 31 do Porozumienia EOG, aby umożliwić podjęcie takiej rozszerzonej współpracy od dnia 1 stycznia 2014 r.

(6)	Stanowisko Unii we Wspólnym Komitecie EOG powinno opierać się na dołączonym projekcie decyzji,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

Stanowisko, jakie ma być przyjęte w imieniu Unii Europejskiej we Wspólnym Komitecie EOG w sprawie proponowanej zmiany Protokołu 31 do Porozumienia EOG w sprawie współpracy w konkretnych dziedzinach poza czterema swobodami, opiera się na projekcie decyzji Wspólnego Komitetu EOG dołączonym do niniejszej decyzji.

Artykuł 2

Niniejsza decyzja wchodzi w życie z dniem jej przyjęcia.

Sporządzono w Luksemburgu dnia 23 czerwca 2014 r.

W imieniu Rady

C. ASHTON

Przewodniczący

(1) Dz.U. L 305 z 30.11.1994, s. 6.

(2) Dz.U. L 1 z 3.1.1994, s. 3.

PROJEKT

DECYZJA WSPÓLNEGO KOMITETU EOG NR …/2014

z dnia

zmieniająca Protokół 31 do Porozumienia EOG w sprawie współpracy w konkretnych dziedzinach poza czterema swobodami

WSPÓLNY KOMITET EOG,

uwzględniając Porozumienie o Europejskim Obszarze Gospodarczym (zwane dalej „Porozumieniem EOG”), w szczególności jego art. 86 i 98,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)	Należy rozszerzyć współpracę Umawiających się Stron Porozumienia EOG w celu włączenia współpracy w zakresie swobodnego przepływu pracowników, koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego i działań na rzecz migrantów, w tym migrantów z państw trzecich.

(2)	Należy zatem zmienić protokół 31 do Porozumienia EOG, aby umożliwić podjęcie takiej szerszej współpracy od dnia 1 stycznia 2014 r.,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

W art. 5 protokołu 31 do Porozumienia EOG wprowadza się następujące zmiany:

po ust. 12 dodaje się ustęp w brzmieniu:

„13. Od dnia 1 stycznia 2014 r. państwa EFTA uczestniczą w działaniach finansowanych z następującej linii budżetowej, wprowadzonej do budżetu ogólnego Unii Europejskiej na rok budżetowy 2014:

—	linia budżetowa 04 03 01 03: »Swobodny przepływ pracowników, koordynacja systemów zabezpieczenia społecznego i działań na rzecz migrantów, w tym migrantów z państw trzecich«.”;

w ust. 5 słowa „i w działaniach finansowanych z następujących pozycji budżetowych na rok budżetowy 2012 r. i 2013 r., o których mowa w ust. 12, począwszy od dnia 1 stycznia 2012 r.” zastępuje się słowami: „w działaniach finansowanych z linii budżetowych na lata budżetowe 2012 i 2013, o których mowa w ust. 12, począwszy od dnia 1 stycznia 2012 r., i w działaniach finansowanych z linii budżetowej na rok budżetowy 2014, o której mowa w ust. 13, począwszy od dnia 1 stycznia 2014 r.”;

3)	w ust. 6 i 7 słowa „ust. 8 i 12” zastępuje się słowami „ust. 8, 12 i 13”.

Artykuł 2

Niniejsza decyzja wchodzi w życie następnego dnia po złożeniu ostatniej notyfikacji zgodnie z art. 103 ust. 1 Porozumienia EOG (*1).

Niniejszą decyzję stosuje się od dnia 1 stycznia 2014 r.

Artykuł 3

Niniejsza decyzja zostaje opublikowana w sekcji EOG i w Suplemencie EOG do Dziennika Urzędowego Unii Europejskiej.

Sporządzono w Brukseli

W imieniu Wspólnego Komitetu EOG

Przewodniczący

Sekretarze

Wspólnego Komitetu EOG

(*1) [Nie wskazano wymogów konstytucyjnych.] [Wskazano wymogi konstytucyjne.]

28.6.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 190/80

DECYZJA RADY

z dnia 24 czerwca 2014 r.

w sprawie uruchomienia w Belgii zautomatyzowanej wymiany danych w odniesieniu do danych DNA

(2014/410/UE)

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając decyzję Rady 2008/615/WSiSW z dnia 23 czerwca 2008 r. w sprawie intensyfikacji współpracy transgranicznej, szczególnie w zwalczaniu terroryzmu i przestępczości transgranicznej (1), w szczególności jej art. 2 ust. 3 i art. 25,

uwzględniając decyzję Rady 2008/616/WSiSW z dnia 23 czerwca 2008 r. w sprawie wdrożenia decyzji 2008/615/WSiSW (2), w szczególności jej art. 20 i rozdział 4 załącznika do niej,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Zgodnie z Protokołem w sprawie postanowień przejściowych, załączonym do Traktatu o Unii Europejskiej, Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej i Traktatu ustanawiającego Europejską Wspólnotę Energii Atomowej, skutki prawne aktów instytucji, organów i jednostek organizacyjnych Unii przyjętych przed wejściem w życie Traktatu z Lizbony zostają utrzymane do czasu uchylenia, unieważnienia lub zmiany tych aktów w ramach wykonania Traktatów.

(2)	W związku z tym zastosowanie ma art. 25 decyzji 2008/615/WSiSW i Rada musi jednomyślnie zdecydować, czy państwa członkowskie wdrożyły przepisy rozdziału 6 tej decyzji.

(3)

Artykuł 20 decyzji 2008/616/WSiSW stanowi, że decyzje, o których mowa w art. 25 ust. 2 decyzji 2008/615/WSiSW, mają być podejmowane na podstawie sprawozdania z oceny opartego na kwestionariuszu. W odniesieniu do zautomatyzowanej wymiany danych zgodnie z rozdziałem 2 decyzji 2008/615/WSiSW sprawozdanie z oceny ma być oparte na wynikach wizyty ewaluacyjnej i operacji pilotażowej.

(4)	Belgia poinformowała Sekretariat Generalny Rady o krajowych zbiorach analiz DNA, do których mają zastosowanie art. 2–6 decyzji 2008/615/WSiSW, oraz o warunkach zautomatyzowanego przeszukiwania, o którym mowa w art. 3 ust. 1 tej decyzji, zgodnie z art. 36 ust. 2 tej decyzji.

(5)

Zgodnie z rozdziałem 4 pkt 1.1 załącznika do decyzji 2008/616/WSiSW kwestionariusz opracowany przez odpowiednią grupę roboczą Rady dotyczy każdej z zautomatyzowanych metod wymiany danych i musi być wypełniony przez państwo członkowskie w momencie uznania przez to państwo, że spełnia ono wymogi dotyczące wymiany danych w odpowiedniej kategorii danych.

(6)	Belgia wypełniła kwestionariusz dotyczący ochrony danych i kwestionariusz dotyczący wymiany danych DNA.

(7)	Belgia z powodzeniem przeprowadziła operację pilotażową z Niderlandami.

(8)	Niderlandzki zespół oceniający przeprowadził w Belgii wizytę ewaluacyjną i sporządził sprawozdanie z tej wizyty, które przekazano odpowiedniej grupie roboczej Rady.

(9)	Radzie przedstawiono całościowe sprawozdanie z oceny podsumowujące wyniki kwestionariusza, wizytę ewaluacyjną i operację pilotażową dotyczącą wymiany danych DNA,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

Do celów zautomatyzowanego przeszukiwania i porównywania danych DNA Belgia w pełni wdrożyła przepisy ogólne dotyczące ochrony danych zawarte w rozdziale 6 decyzji 2008/615/WSiSW i jest uprawniona do otrzymywania i przekazywania danych osobowych na mocy art. 3 i 4 tej decyzji od dnia wejścia w życie niniejszej decyzji.

Artykuł 2

Niniejsza decyzja wchodzi w życie z dniem jej przyjęcia.

Sporządzono w Luksemburgu dnia 24 czerwca 2014 r.

W imieniu Rady

E. VENIZELOS

Przewodniczący

(1) Dz.U. L 210 z 6.8.2008, s. 1.

(2) Dz.U. L 210 z 6.8.2008, s. 12.

28.6.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 190/82

DECYZJA RADY

z dnia 24 czerwca 2014 r.

w sprawie mianowania do Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego członka z Belgii

(2014/411/UE)

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 302,

uwzględniając wniosek rządu Belgii,

uwzględniając opinię Komisji Europejskiej,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)	W dniu 13 września 2010 r. Rada przyjęła decyzję 2010/570/UE, Euratom w sprawie mianowania członków Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego na okres od dnia 21 września 2010 r. do dnia 20 września 2015 r. (1).

(2)	Stanowisko członka Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego zwolniło się w związku z wygaśnięciem mandatu Bérengère DUPUIS,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

Na stanowisko członka Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego na pozostały okres kadencji, czyli do dnia 20 września 2015 r., zostaje mianowany Alessandro GRUMELLI, Conseiller au service d'études de la Confédération des syndicats chrétiens.

Artykuł 2

Niniejsza decyzja staje się skuteczna z dniem jej przyjęcia.

Sporządzono w Luksemburgu dnia 24 czerwca 2014 r.

W imieniu Rady

E. VENIZELOS

Przewodniczący

(1) Dz.U. L 251 z 25.9.2010, s. 8.

28.6.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 190/83

DECYZJA RADY

z dnia 24 czerwca 2014 r.

w sprawie mianowania do Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego członka z Niemiec

(2014/412/UE)

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 302,

uwzględniając wniosek rządu Niemiec,

uwzględniając opinię Komisji Europejskiej,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)	W dniu 13 września 2010 r. Rada przyjęła decyzję 2010/570/UE, Euratom w sprawie mianowania członków Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego na okres od dnia 21 września 2010 r. do dnia 20 września 2015 r. (1).

(2)	Stanowisko członka Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego zwolniło się w związku z wygaśnięciem mandatu dr Sabine HEPPERLE,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

Na stanowisko członka Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego na pozostały okres kadencji, czyli do dnia 20 września 2015 r., zostaje mianowany dr Günter LAMBERTZ, Leiter des Büros des DIHK bei der EU.

Artykuł 2

Niniejsza decyzja staje się skuteczna z dniem jej przyjęcia.

Sporządzono w Luksemburgu dnia 24 czerwca 2014 r.

W imieniu Rady

E. VENIZELOS

Przewodniczący

(1) Dz.U. L 251 z 25.9.2010, s. 8.

28.6.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 190/84

DECYZJA RADY

z dnia 24 czerwca 2014 r.

w sprawie mianowania do Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego członka z Austrii

(2014/413/UE)

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 302,

uwzględniając wniosek rządu Austrii,

uwzględniając opinię Komisji Europejskiej,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)	W dniu 13 września 2010 r. Rada przyjęła decyzję 2010/570/UE, Euratom w sprawie mianowania członków Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego na okres od dnia 21 września 2010 r. do dnia 20 września 2015 r. (1).

(2)	Stanowisko członka Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego zwolniło się w związku z wygaśnięciem mandatu Gerfrieda GRUBERA,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

Na stanowisko członka Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego na pozostały okres kadencji, czyli do dnia 20 września 2015 r., zostaje mianowany Andreas THURNER.

Artykuł 2

Niniejsza decyzja staje się skuteczna z dniem jej przyjęcia.

Sporządzono w Luksemburgu dnia 24 czerwca 2014 r.

W imieniu Rady

E. VENIZELOS

Przewodniczący

(1) Dz.U. L 251 z 25.9.2010, s. 8.

		ISSN 1977-0766
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej		L 190

Wydanie polskie	Legislacja	Rocznik 57 28 czerwca 2014

Spis treści		II Akty o charakterze nieustawodawczym	Strona
		UMOWY MIĘDZYNARODOWE
	*	Zawiadomienie o wejściu w życie Porozumienia w formie wymiany listów między Unią Europejską a Chińską Republiką Ludowej, na podstawie art. XXIV ust. 6 oraz art. XXVIII Układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu (GATT) z 1994 r. odnoszącego się do zmian list koncesyjnych Republiki Bułgarii i Rumunii w związku z ich przystąpieniem do Unii Europejskiej	1
		ROZPORZĄDZENIA
	*	Rozporządzenie Rady (UE) nr 713/2014 z dnia 24 czerwca 2014 r. zmieniające rozporządzenie (UE) nr 1388/2013 otwierające i ustalające sposób zarządzania autonomicznymi kontyngentami taryfowymi Unii na niektóre produkty rolne i przemysłowe	2
	*	Rozporządzenie Komisji (UE) nr 714/2014 z dnia 25 czerwca 2014 r. ustanawiające zakaz połowów tuńczyka błękitnopłetwego w Oceanie Atlantyckim, na wschód od 45° długości geograficznej zachodniej, oraz w Morzu Śródziemnym przez statki pływające pod banderą Grecji	6
	*	Rozporządzenie Komisji (UE) nr 715/2014 z dnia 26 czerwca 2014 r. zmieniające załącznik III do rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1166/2008 w sprawie badań struktury gospodarstw rolnych i badania metod produkcji rolnej w odniesieniu do wykazu cech objętych badaniem struktury gospodarstw rolnych w 2016 r. ( 1 )	8
	*	Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) nr 716/2014 z dnia 27 czerwca 2014 r. w sprawie ustanowienia wspólnego projektu pilotażowego wspierającego realizację centralnego planu zarządzania ruchem lotniczym w Europie ( 1 )	19
	*	Rozporządzenie Komisji (UE) nr 717/2014 z dnia 27 czerwca 2014 r. w sprawie stosowania art. 107 i 108 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej do pomocy de minimis w sektorze rybołówstwa i akwakultury	45
	*	Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) nr 718/2014 z dnia 27 czerwca 2014 r. zmieniające rozporządzenie (WE) nr 669/2009 w sprawie wykonania rozporządzenia (WE) nr 882/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie zwiększonego poziomu kontroli urzędowych przywozu niektórych rodzajów pasz i żywności niepochodzących od zwierząt ( 1 )	55
		Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) nr 719/2014 z dnia 27 czerwca 2014 r. ustanawiające standardowe wartości w przywozie dla ustalania ceny wejścia niektórych owoców i warzyw	63
		Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) nr 720/2014 z dnia 27 czerwca 2014 r. w sprawie przyznawania uprawnień do przywozu w odniesieniu do wniosków złożonych na okres od dnia 1 lipca 2014 r. do dnia 30 czerwca 2015 r. w ramach kontyngentu taryfowego na przywóz mrożonej wołowiny i cielęciny, otwartego rozporządzeniem (WE) nr 431/2008	65
		DECYZJE
		2014/404/UE
	*	Decyzja Rady z dnia 20 czerwca 2014 r. uchylająca decyzję 2010/282/UE w sprawie istnienia nadmiernego deficytu w Austrii	66
		2014/405/UE
	*	Decyzja Rady z dnia 20 czerwca 2014 r. uchylająca decyzję 2010/284/UE w sprawie istnienia nadmiernego deficytu w Republice Czeskiej	69
		2014/406/UE
	*	Decyzja Rady z dnia 20 czerwca 2014 r. uchylająca decyzję 2010/407/UE w sprawie istnienia nadmiernego deficytu w Danii	71
		2014/407/UE
	*	Decyzja Rady z dnia 20 czerwca 2014 r. uchylająca decyzję 2010/287/UE w sprawie istnienia nadmiernego deficytu w Niderlandach	73
		2014/408/UE
	*	Decyzja Rady z dnia 20 czerwca 2014 r. uchylająca decyzję 2010/290/UE w sprawie istnienia nadmiernego deficytu na Słowacji	76
		2014/409/UE
	*	Decyzja Rady z dnia 23 czerwca 2014 r. dotycząca stanowiska, jakie ma być przyjęte w imieniu Unii Europejskiej we Wspólnym Komitecie EOG w sprawie zmiany Protokołu 31 do Porozumienia EOG w sprawie współpracy w konkretnych dziedzinach poza czterema swobodami	78
		2014/410/UE
	*	Decyzja Rady z dnia 24 czerwca 2014 r. w sprawie uruchomienia w Belgii zautomatyzowanej wymiany danych w odniesieniu do danych DNA	80
		2014/411/UE
	*	Decyzja Rady z dnia 24 czerwca 2014 r. w sprawie mianowania do Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego członka z Belgii	82
		2014/412/UE
	*	Decyzja Rady z dnia 24 czerwca 2014 r. w sprawie mianowania do Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego członka z Niemiec	83
		2014/413/UE
	*	Decyzja Rady z dnia 24 czerwca 2014 r. w sprawie mianowania do Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego członka z Austrii	84