20.5.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 148/1

(1)

Zgodnie z art. 4 ust. 7 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1303/2013 (2) zasoby z funduszy strukturalnych na cel „Inwestycje na rzecz wzrostu i zatrudnienia” przeznaczone na innowacyjne działania na rzecz zrównoważonego rozwoju obszarów miejskich (zwane dalej „innowacyjnymi działaniami”) powinny być wdrażane przez Komisję.

(2)

Przepis art. 92 ust. 8 rozporządzenia (UE) nr 1303/2013 umożliwia Komisji wdrażanie zasobów przeznaczonych na innowacyjne działania w ramach zarządzania pośredniego przewidzianego w art. 60 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 966/2012 (3).

(3)

Należy ustanowić szczegółowe przepisy dotyczące zasad zarządzania innowacyjnymi działaniami przez podmiot lub organ, któremu powierzono zadania związane z wykonaniem budżetu zgodnie z art. 58 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (UE) nr 966/2012.

(4)

Należy ustanowić szczegółowe przepisy dotyczące zasad wyboru innowacyjnych działań przeznaczonych do wsparcia przez Europejski Fundusz Rozwoju Regionalnego (EFRR). W celu zapewnienia wyboru wysokiej jakości projektów należy określić procedury i kryteria wyboru innowacyjnych działań z uwzględnieniem różnorodności terytorialnej obszarów miejskich Unii.

(5)

Komisja powinna określić zakres tematyczny dla wyboru innowacyjnych działań w celu zapewnienia, aby zaproszenia do składania wniosków odnosiły się do takich zagadnień obszarów miejskich, których znaczenie dla Unii potencjalnie wzrośnie w nadchodzących latach,

a)

wytyczne dla wnioskodawców i beneficjentów;

b)

roczny program prac do zatwierdzenia przez Komisję;

c)

organizację naboru wniosków w celu wyboru innowacyjnych działań;

d)

ocenę kwalifikowalności wnioskodawców;

(e)

powołanie, w porozumieniu z Komisją, zespołu ekspertów do oceny i klasyfikacji wniosków;

(f)

wybór innowacyjnych działań na podstawie zalecenia zespołu ekspertów i w porozumieniu z Komisją;

(g)

wymóg dostarczenia beneficjentowi dokumentu określającego warunki wsparcia określone przez Komisję;

(h)

analizę sprawozdań składanych przez beneficjentów oraz płatności na rzecz beneficjentów;

(i)

monitorowanie poszczególnych innowacyjnych działań;

(j)

organizację imprez informacyjnych;

(k)

rozpowszechnianie wyników, w porozumieniu z Komisją;

(l)

audyt poszczególnych innowacyjnych działań w celu zapewnienia, aby dotacje były wykorzystywane zgodnie z zasadami należytego zarządzania finansami;

(m)

wkład finansowy wspierający podmiot, któremu powierza się zadania, w wykonywaniu zadań w zakresie zarządzania, wypłacany w formie zryczałtowanego wkładu w koszty operacyjne podmiotu, któremu powierza się zadania, i ustalany na podstawie kwoty funduszy unijnych przeznaczonych na dotację powierzoną temu podmiotowi.

a)

dowolny organ władzy miejskiej lokalnej jednostki administracyjnej zdefiniowanej według stopnia urbanizacji jako miasto lub przedmieście i obejmującej co najmniej 50 000 mieszkańców;

b)

dowolne stowarzyszenie lub ugrupowanie władz miejskich lokalnych jednostek administracyjnych zdefiniowanych według stopnia urbanizacji jako miasto lub przedmieście i obejmujących co najmniej 50 000 mieszkańców; mogą to być również stowarzyszenia lub ugrupowania transgraniczne, stowarzyszenia lub ugrupowania w różnych regionach lub państwach członkowskich.

a)

innowacyjną treść projektu oraz jego możliwości w zakresie identyfikowania lub testowania nowych rozwiązań;

b)

jakość projektu;

c)

zaangażowanie właściwych partnerów w przygotowanie projektu;

d)

zdolność wykazania wymiernych wyników;

e)

możliwość przenoszenia proponowanych rozwiązań.

20.5.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 148/4

(1)

Zyski lub straty z tytułu zobowiązań instytucji, które wynikają ze zmian zdolności kredytowej instytucji, nie powinny być zasadniczo włączane do funduszy własnych. W modelach biznesowych opartych na zasadzie ścisłej zgodności lub równowagi powyższa zasada nie jest jednak stosowana, zakłada się bowiem, że spadek lub wzrost wartości zobowiązania jest w pełni równoważony odpowiednim spadkiem lub wzrostem wartości składnika aktywów odpowiadającego temu zobowiązaniu.

(2)

Istotne jest ustanowienie wymogów służących określeniu, czy istnieje bliska odpowiedniość między zobowiązaniami instytucji w formie obligacji zabezpieczonej w rozumieniu art. 52 ust. 4 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/65/WE (2) a wartością aktywów instytucji leżących u podstawy obligacji zabezpieczonych.

(3)

Bliska odpowiedniość, bez istnienia której ujmowanie zysków i strat wynikających ze zmian własnej zdolności kredytowej byłoby nieostrożne, powinna znaleźć odzwierciedlenie w podejściu księgowym stosowanym w odniesieniu do tych obligacji i leżących u ich podstawy kredytów hipotecznych.

(4)

Opcja dostawy umożliwia kredytobiorcy odkupienie na rynku określonej obligacji zabezpieczonej finansującej dany kredyt hipoteczny oraz dostarczenie tej obligacji zabezpieczonej bankowi jako spłaty z wyprzedzeniem kredytu hipotecznego. Jeżeli kredytobiorca dysponuje taką opcją, wartość godziwa kredytów hipotecznych powinna być zawsze równa wartości godziwej obligacji zabezpieczonych finansujących te kredyty. Oznacza to, że obliczenie wartości godziwej kredytów hipotecznych powinno obejmować wycenę według wartości godziwej wbudowanej opcji dostawy zgodnie z ustalonymi praktykami rynkowymi.

(5)

Podstawę niniejszego rozporządzenia stanowi projekt regulacyjnych standardów technicznych przedłożony Komisji przez Europejski Urząd Nadzoru Bankowego.

(6)

Europejski Urząd Nadzoru Bankowego przeprowadził otwarte konsultacje społeczne na temat projektu regulacyjnych standardów technicznych, który stanowi podstawę niniejszego rozporządzenia, dokonał analizy potencjalnych związanych z nim kosztów i korzyści oraz zasięgnął opinii Bankowej Grupy Interesariuszy powołanej na podstawie art. 37 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1093/2010 (3),

1)

„obligacja zabezpieczona” oznacza obligację w rozumieniu art. 52 ust. 4 dyrektywy 2009/65/WE;

2)

„opcja dostawy” oznacza możliwość spłaty kredytu hipotecznego poprzez odkupienie obligacji zabezpieczonej według wartości rynkowej lub nominalnej zgodnie z art. 33 ust. 3 lit. d) rozporządzenia (UE) nr 575/2013.

a)

każda zmiana wartości godziwej obligacji zabezpieczonych wyemitowanych przez instytucję prowadzi zawsze do równoważnej zmiany wartości godziwej aktywów stanowiących podstawę obligacji zabezpieczonych. Wartość godziwą określa się zgodnie z mającymi zastosowanie standardami rachunkowości w rozumieniu art. 4 ust. 1 pkt 77 rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

b)

kredyty hipoteczne, które leżą u podstawy obligacji zabezpieczonych wyemitowanych przez instytucję w celu sfinansowania tych kredytów, mogą być w każdej chwili spłacone poprzez odkupienie obligacji zabezpieczonych według wartości rynkowej lub nominalnej w drodze zrealizowania opcji dostawy;

c)

istnieje przejrzysty mechanizm określania wartości godziwej kredytów hipotecznych i obligacji zabezpieczonych. Określenie wartości kredytów hipotecznych obejmuje obliczenie wartości godziwej wbudowanej opcji dostawy.

20.5.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 148/6

(1)

Aby zapewnić skuteczną współpracę między właściwymi organami państw członkowskich pochodzenia i przyjmujących państw członkowskich wymiana informacji powinna być dwukierunkowa, w ramach stosownych kompetencji nadzorczych tych organów. Konieczne jest zatem określenie, które informacje dotyczące instytucji i, w stosownych przypadkach, dotyczące funkcjonowania ich oddziałów właściwe organy państwa członkowskiego pochodzenia powinny przekazać właściwym organom przyjmującego państwa członkowskiego oraz które informacje dotyczące oddziałów właściwe organy przyjmujących państw członkowskich muszą przekazać właściwym organom państwa członkowskiego pochodzenia.

(2)

Wymianę informacji między właściwymi organami państw członkowskich pochodzenia i przyjmujących państw członkowskich należy postrzegać w szerszym kontekście nadzoru nad transgranicznymi grupami bankowymi, a w stosownych przypadkach informacje te mogą być przekazywane na poziomie skonsolidowanym. W szczególności, jeżeli instytucja posiada jednostkę dominującą najwyższego szczebla w państwie członkowskim, w którym znajduje się siedziba zarządu, a dany właściwy organ jest również organem sprawującym nadzór skonsolidowany, należy zapewnić możliwości przekazywania informacji na poziomie skonsolidowanym, a nie na poziomie instytucji prowadzącej działalność za pośrednictwem oddziału. W tym przypadku jednak właściwy organ powinien powiadomić właściwe organy przyjmujących państw członkowskich o tym, że dane informacje są przekazywane na poziomie skonsolidowanym.

(3)

Wymiana informacji między właściwymi organami państw członkowskich pochodzenia i przyjmujących państw członkowskich nie ogranicza się do rodzajów informacji określonych w art. 50 dyrektywy 2013/36/UE, a więc do rodzajów informacji określonych w niniejszym rozporządzeniu. W art. 35, 36, 39, 43 i 52 dyrektywy 2013/36/UE ustanowiono w szczególności oddzielny przepis w odniesieniu do wymiany informacji na temat przeprowadzanych w oddziałach kontrolach na miejscu, powiadomień dotyczących korzystania ze swobody przedsiębiorczości i swobody świadczenia usług oraz środków, w tym środków zapobiegawczych, podejmowanych przez właściwe organy w odniesieniu do oddziałów i ich jednostek dominujących. W niniejszym rozporządzeniu nie należy zatem określać wymogów w zakresie wymiany informacji w tych dziedzinach.

(4)

Konieczne jest określenie wymogów dotyczących informacji wymienianych między właściwymi organami państw członkowskich pochodzenia i przyjmujących państw członkowskich w celu ujednolicenia praktyk w zakresie regulacji i nadzoru w całej Unii. Informacje te powinny obejmować wszystkie dziedziny określone w art. 50 dyrektywy 2013/36/UE, a mianowicie zarządzanie i stosunki właścicielskie, w tym linie biznesowe takie jak te, o których mowa w art. 317 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 575/2013 (2), płynność i ustalenia dotyczące nadzoru płynnościowego, wypłacalność, gwarantowanie depozytów, duże ekspozycje, ryzyko systemowe, procedury administracyjne i księgowe oraz mechanizmy kontroli wewnętrznej. Aby ułatwić monitorowanie instytucji, właściwe organy przyjmujących państw członkowskich i państw członkowskich pochodzenia powinny informować się wzajemnie o przypadkach nieprzestrzegania prawa krajowego lub unijnego oraz o środkach nadzorczych i sankcjach nałożonych na instytucje. Ponadto do zakresu informacji wymienianych między właściwymi organami państw członkowskich pochodzenia i przyjmujących państw członkowskich należy włączyć dodatkowe informacje na temat dźwigni finansowej i przygotowań na wypadek sytuacji nadzwyczajnych, tak aby te drugie organy mogły skutecznie monitorować instytucje.

(5)

Jeżeli zaburzenie płynności wpływa lub istnieje przypuszczenie, że będzie mieć wpływ na instytucję, właściwe organy przyjmujących państw członkowskich muszą dobrze rozumieć sytuację, aby móc podjąć środki zapobiegawcze na warunkach określonych w art. 43 dyrektywy 2013/36/UE. W niniejszym rozporządzeniu należy zatem ustanowić jasne przepisy dotyczące rodzajów informacji, jakimi muszą się wymieniać organy w przypadku wystąpienia zaburzenia płynności. Konieczne jest również określenie informacji, które mają być wymieniane, tak aby organy były przygotowane z dużym wyprzedzeniem na wypadek sytuacji nadzwyczajnych, takich jak te, o których mowa w art. 114 ust. 1 dyrektywy 2013/36/UE.

(6)

Z uwagi na różnice w wielkości, złożoności i znaczeniu oddziałów działających w przyjmujących państwach członkowskich ważne jest stosowanie zasady proporcjonalności w wymianie informacji. W tym celu właściwe organy państw członkowskich pochodzenia i przyjmujących państwach członkowskich powinny wymieniać informacje o szerszym zakresie w przypadku, w którym właściwe organy w przyjmujących państwach członkowskich są odpowiedzialne za oddziały uznane za istotne zgodnie z art. 51 dyrektywy 2013/36/UE.

(7)

Aby zapewnić wymianę istotnych informacji w rozsądnych granicach, jednocześnie unikając sytuacji, w których właściwe organy państwa członkowskiego pochodzenia są zobowiązane do przekazania wszelkich informacji na temat instytucji, bez względu na ich charakter i znaczenie, wszystkim właściwym organom przyjmujących państw członkowskich, w określonych przypadkach tylko informacje, które są istotne dla danego oddziału, powinny być przekazywane wyłącznie właściwym organom odpowiedzialnym za nadzór nad tym oddziałem. Z podobnych względów w szeregu określonych dziedzin właściwe organy państw członkowskich pochodzenia i przyjmujących państw członkowskich powinny wymieniać jedyne informacje, które dotyczą przypadków nieprzestrzegania przepisów, co oznacza, że nie należy wymieniać żadnych informacji, gdy dana instytucja przestrzega prawa krajowego i unijnego.

(8)

W niniejszym rozporządzeniu należy również uwzględnić wymianę informacji dotyczących prowadzenia działalności w przyjmującym państwie członkowskim na zasadzie świadczenia usług transgranicznych. Z uwagi na charakter usług transgranicznych właściwe organy przyjmujących państw członkowskich nie posiadają informacji na temat operacji prowadzonych w ich jurysdykcjach, w związku z czym niezbędne jest szczegółowe określenie, jakie informacje należy wymieniać w celu ochrony stabilności finansowej i monitorowania warunków udzielania zezwoleń, w szczególności monitorowania, czy instytucja świadczy usługi zgodnie z przekazanymi powiadomieniami. Podstawę niniejszego rozporządzenia stanowią projekty regulacyjnych standardów technicznych przedstawione Komisji przez Europejski Urząd Nadzoru (Europejski Urząd Nadzoru Bankowego) (EUNB).

(9)

EUNB przeprowadził otwarte konsultacje społeczne na temat projektu regulacyjnych standardów technicznych, które stanowią podstawę niniejszego rozporządzenia, dokonał analizy potencjalnych powiązanych kosztów i korzyści oraz zwrócił się o wydanie opinii do Bankowej Grupy Interesariuszy ustanowionej zgodnie z art. 37 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1093/2010 (3),

a)

strukturę organu zarządzającego i kadry kierowniczej wyższego szczebla, w tym podział odpowiedzialności w zakresie nadzoru nad oddziałem;

b)

wykaz akcjonariuszy i udziałowców posiadających znaczne pakiety akcji na podstawie informacji przekazanych przez instytucję kredytową zgodnie z art. 26 ust. 1 dyrektywy 2013/36/UE.

a)

wszelkie istotne niedociągnięcia w zarządzaniu ryzykiem płynności instytucji, które są znane właściwym organom i które mogą wpływać na oddziały, wszelkie powiązane środki nadzorcze, które podjęto w odniesieniu do tych niedociągnięć oraz poziom zgodności instytucji z tymi środkami nadzorczymi;

b)

ogólna ocena profilu ryzyka płynności instytucji i zarządzania ryzykiem, w szczególności dotycząca oddziału, przeprowadzona przez właściwe organy państwa członkowskiego pochodzenia;

c)

wskaźniki instytucji wskazujące na jej płynność i stabilną pozycję płynności na poziomie krajowym lub unijnym w walucie krajowej instytucji państwa członkowskiego pochodzenia i we wszystkich pozostałych walutach, które są istotne dla instytucji;

d)

elementy buforu płynnościowego stosowanego przez instytucję;

e)

stopień obciążenia aktywów instytucji;

f)

relacja kredytów instytucji do jej depozytów;

g)

wszelkie krajowe wskaźniki płynności, które mają zastosowanie do instytucji w ramach środków z zakresu polityki makroostrożnościowej stosowanych przez właściwe organy lub wyznaczony organ, niezależnie od tego, czy stanowią one obowiązujące wymogi, wytyczne, zalecenia, ostrzeżenia czy inne środki, w tym definicje tych wskaźników;

h)

wszelkie szczególne wymogi w zakresie płynności stosowane zgodnie z art. 105 dyrektywy 2013/36/UE;

i)

wszelkie przeszkody w dokonywaniu przekazów pieniężnych i zabezpieczeń do oddziałów instytucji lub z tych oddziałów.

a)

polityki instytucji z zakresu płynności i finansowania, w tym opisy mechanizmów finansowania w odniesieniu do jej oddziałów, wszelkie wewnątrzgrupowe mechanizmy wsparcia i procedury w zakresie scentralizowanych środków pieniężnych;

b)

planów awaryjnych instytucji z zakresu płynności i finansowania, w tym informacje na temat zakładanych scenariuszy warunków skrajnych.

a)

wymogów w zakresie funduszy własnych określonych w art. 92 rozporządzenia (UE) nr 575/2013, uwzględniając wszelkie środki przyjęte lub uznane zgodnie z art. 458 tego rozporządzenia i w stosownych przypadkach uwzględniając przepisy przejściowe określone w części dziesiątej tego rozporządzenia;

b)

wszelkich dodatkowych wymogów w zakresie funduszy własnych nałożonych zgodnie z art. 104 dyrektywy 2013/36/UE;

c)

wymogów w zakresie bufora kapitałowego określonych w tytule VII rozdział 4 dyrektywy 2013/36/UE.

a)

współczynnika kapitału podstawowego Tier I instytucji w rozumieniu art. 92 ust. 2 lit. a) rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

b)

współczynnika kapitału Tier I instytucji w rozumieniu art. 92 ust. 2 lit. b) rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

c)

łącznego współczynnika kapitałowego instytucji w rozumieniu art. 92 ust. 2 lit. c) rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

d)

łącznej kwoty ekspozycji instytucji na ryzyko w rozumieniu art. 92 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

e)

wymogów w zakresie funduszy własnych obowiązujących w państwie członkowskim pochodzenia zgodnie z art. 92 rozporządzenia (UE) nr 575/2013, uwzględniając wszelkie środki przyjęte lub uznane zgodnie z art. 458 tego rozporządzenia i w stosownych przypadkach uwzględniając przepisy przejściowe określone w części dziesiątej tego rozporządzenia;

f)

poziomu bufora zabezpieczającego, który instytucja jest zobowiązana utrzymywać zgodnie z art. 129 dyrektywy 2013/36/UE;

g)

poziomu każdego specyficznego dla instytucji bufora antycyklicznego, który instytucja jest zobowiązana utrzymywać zgodnie z art. 130 dyrektywy 2013/36/UE;

h)

poziomu każdego bufora ryzyka systemowego, który instytucja jest zobowiązana utrzymywać zgodnie z art. 133 dyrektywy 2013/36/UE;

i)

poziomu każdego bufora globalnych instytucji o znaczeniu systemowym lub bufora innych instytucji o znaczeniu systemowym, które instytucja jest zobowiązana utrzymywać zgodnie z art. 131 ust. 4 i 5 dyrektywy 2013/36/UE;

j)

poziomu wszelkich wymogów dodatkowych w zakresie funduszy własnych nałożonych zgodnie z art. 104 ust. 1 lit. a) dyrektywy 2013/36/UE i wszelkich innych nałożonych wymogów dotyczących wypłacalności instytucji zgodnie z tym artykułem.

a)

maksymalny poziom gwarancji z systemu gwarantowania depozytów na kwalifikującego się deponenta;

b)

zakres poziomu gwarancji i rodzaje gwarantowanych depozytów;

c)

wszelkie wykluczenia z gwarancji, w tym produkty i rodzaje deponentów;

d)

mechanizmy finansowania systemu gwarantowania depozytów, w szczególności określenie, czy system finansowany jest ex ante lub ex post, oraz wielkość systemu;

e)

dane kontaktowe administratora systemu.

a)

nałożone kary administracyjne lub inne środki administracyjne stosowane zgodnie z art. 64–67 dyrektywy 2013/36/UE;

b)

środki nadzorcze nałożone zgodnie z art. 104 lub art. 105 dyrektywy 2013/36/UE;

c)

nałożone sankcje karne odnoszące się do naruszeń rozporządzenia (UE) nr 575/2013 lub naruszeń przepisów krajowych transponujących dyrektywę 2013/36/UE.

a)

danych kontaktowych osób we właściwych organach, które są odpowiedzialne za zajmowanie się sytuacjami nadzwyczajnymi;

b)

procedur komunikacji, które stosuje się w sytuacjach nadzwyczajnych.

a)

opisu każdej sytuacji, w odniesieniu do której właściwe organy ustaliły, że instytucja nie przestrzegała przepisów krajowych lub unijnych bądź wymogów dotyczących nadzoru ostrożnościowego lub nadzoru praktyk rynkowych instytucji, w tym wymogów określonych w rozporządzeniu (UE) nr 575/2013 i wymogów w zakresie przepisów krajowych transponujących dyrektywę 2013/36/UE wraz z wyjaśnieniem środków nadzorczych podjętych lub planowanych w celu rozwiązania problemu nieprzestrzegania przepisów;

b)

opisu wszystkich przypadków nieprzestrzegania warunków, na jakich ze względu na dobro ogólne prowadzona jest działalność oddziału w przyjmującym państwie członkowskim;

c)

identyfikacji ryzyka systemowego stwarzanego przez oddział lub jego działalność w przyjmującym państwie członkowskim, w tym wszelkich ocen prawdopodobnego wpływu zawieszenia lub zamknięcia działalności oddziału na:

d)

udziału w rynku danego oddziału, jeżeli przekracza on 2 % całego rynku w przyjmującym państwie członkowskim w jednej z następujących kategorii:

e)

wszelkich przeszkód w dokonywaniu przekazów pieniężnych i zabezpieczeń do oddziału lub z takiego oddziału.

a)

każdej sytuacji, w odniesieniu do której właściwe organy państwa członkowskiego pochodzenia ustaliły, że instytucja nie przestrzegała przepisów krajowych lub unijnych bądź wymogów dotyczących nadzoru ostrożnościowego lub nadzoru praktyk rynkowych instytucji, w tym wymogów określonych w rozporządzeniu (UE) nr 575/2013 i wymogów w zakresie przepisów krajowych transponujących dyrektywę 2013/36/UE wraz z wyjaśnieniem środków nadzorczych podjętych lub planowanych w celu rozwiązania problemu nieprzestrzegania przepisów;

b)

wielkości depozytów przyjętych od rezydentów przyjmującego państwa członkowskiego;

c)

wielkości kredytów przyznanych rezydentom przyjmującego państwa członkowskiego;

d)

rodzajów działalności wymienionych w załączniku I do dyrektywy 2013/36/UE, w odniesieniu do których instytucja zgłosiła chęć ich prowadzenia w przyjmującym państwie członkowskim na zasadzie świadczenia usług:

a)

opis sytuacji, która wystąpiła, w tym podstawową przyczynę sytuacji zaburzenia, oczekiwany wpływ zaburzenia płynności na instytucję i zmiany dotyczące transakcji wewnątrz grupy;

b)

wyjaśnienie podjętych lub planowanych środków, czy to przez właściwe organy czy przez instytucję, w tym wszelkie wymogi nałożone na instytucję przez właściwe organy w celu złagodzenia zaburzenia płynności;

c)

wyniki oceny systemowych skutków zaburzenia płynności;

d)

najnowsze dostępne informacje ilościowe dotyczące płynności określone w art. 4 ust. 1 lit. c)–h).

20.5.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 148/15

(1)

Ogólne ryzyko rynkowe jest zdefiniowane w art. 362 rozporządzenia (UE) nr 575/2013 jako ryzyko zmiany ceny danego instrumentu finansowego w następstwie zmiany wysokości stóp procentowych w przypadku rynkowego instrumentu dłużnego lub instrumentu od niego pochodnego lub — w przypadku instrumentu kapitałowego lub instrumentu od niego pochodnego — ruchu na szerokim rynku akcji niezwiązanego z żadnymi konkretnymi atrybutami poszczególnych papierów wartościowych.

(2)

Do celów obliczeń ogólnego ryzyka rynkowego zgodnie z art. 343 rozporządzenia (UE) nr 575/2013 należy uwzględnić fakt, że różnego rodzaju akcje są notowane na tym samym rynku, na którym podlegają takiemu samemu ogólnemu ryzyku rynkowemu, tzn. na rynku, na którym ruchy cen instrumentu są wywoływane przez lokalne warunki gospodarcze. „Rynek” należy zatem zdefiniować do tych celów przez odniesienie do zintegrowanej gospodarki, która będzie zwykle tożsama z jurysdykcją krajową.

(3)

Bez uszczerbku dla powyższego, wprowadzenie jednej waluty usunęło pewne istotne czynniki powodujące segmentacje rynków akcji w strefie euro. Zniknęło na przykład ryzyko walutowe w operacjach pomiędzy państwami członkowskimi należącymi do strefy euro, a wyniki finansowe spółek mogą być publikowane w tej samej walucie. Przyjęcie euro wymagało ponadto osiągnięcia znacznego poziomu konwergencji gospodarczej i prawnej przez państwa członkowskie należące do strefy euro i opierało się na fundamencie zintegrowanego rynku, na którym obowiązują wspólne reguły. Ta dwa ostatnie aspekty są wspólne dla wszystkich państw członkowskich Unii, ale jedna waluta przyniosła ściślejszą i głębszą integrację gospodarczą państw członkowskich należących do strefy euro, co uzasadnia ich odrębne traktowanie do celów niniejszego rozporządzenia. „Rynek” należy zatem definiować przez odniesienie do wszystkich rynków akcji w strefie euro, a w przypadku rynków akcji spoza strefy euro — na poziomie jurysdykcji krajowej.

(4)

Podstawę niniejszego rozporządzenia stanowi projekt regulacyjnych standardów technicznych przedłożony Komisji przez Europejski Urząd Nadzoru Bankowego.

(5)

Europejski Urząd Nadzoru Bankowego przeprowadził otwarte konsultacje społeczne na temat projektu regulacyjnych standardów technicznych, który stanowi podstawę niniejszego rozporządzenia, dokonał analizy potencjalnych związanych z nim kosztów i korzyści oraz zasięgnął opinii Bankowej Grupy Interesariuszy powołanej na podstawie art. 37 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1093/2010 (2),

a)

w przypadku strefy euro — wszystkie akcje notowane na rynkach akcji znajdujących się w państwach członkowskich, które przyjęły euro jako swoją walutę;

b)

w przypadku państw spoza strefy euro i państw trzecich — wszystkie akcje notowane na rynkach akcji znajdujących się na obszarze objętym jurysdykcją krajową.

20.5.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 148/17

(1)

Stosowanie zaawansowanej metody w celu określenia wymogów w zakresie funduszy własnych z tytułu ryzyka związanego z korektą wyceny kredytowej (CVA) może wymagać zaangażowania kontrahentów, w odniesieniu do których spread swapu ryzyka kredytowego jest niedostępny. W takim przypadku instytucje powinny stosować spread, który jest odpowiedni z punktu widzenia ratingu, branży i regionu działalności kontrahenta („wskaźnik zastępczy spreadu”) zgodnie z art. 383 ust. 1 akapit trzeci rozporządzenia (UE) nr 575/2013.

(2)

Przepisy dotyczące ustalania wskaźnika zastępczego spreadu z tytułu ryzyka związanego z CVA powinny przewidywać wykorzystanie szerokich kategorii ratingu, branży i regionu oraz powinny zezwalać instytucjom na niezbędną elastyczność, by ustalić najbardziej odpowiedni wskaźnik zastępczy spreadu w oparciu o ich specjalistyczne oceny.

(3)

Określając bardziej szczegółowo sposób, w jaki instytucje powinny uwzględnić atrybuty ratingu, branży i regionu pojedynczych emitentów podczas szacowania odpowiedniego wskaźnika zastępczego spreadu w celu określenia wymogów w zakresie funduszy własnych, zgodnie z wymogami rozporządzenia (UE) nr 575/2013, należy ustanowić przepisy dotyczące uwzględniania tych atrybutów w odniesieniu do minimalnych kategorii dla każdego atrybutu, aby zapewnić zharmonizowane stosowanie tych warunków.

(4)

Co więcej, w przypadku pojedynczych emitentów, jeżeli istnieje związek, jak np. między samorządami regionalnymi lub władzami lokalnymi a państwem, oszacowanie odpowiedniego wskaźnika zastępczego spreadu na podstawie spreadu kredytowego pojedynczego emitenta powinno być dopuszczone, jeżeli prowadzi to do bardziej odpowiedniego oszacowania.

(5)

Aby doprowadzić do właściwego obliczenia narzutu kapitałowego z tytułu ryzyka związanego z CVA, wskaźnik zastępczy spreadu należy ustalić z wykorzystaniem danych odnotowanych na płynnym rynku, a założenia dotyczące danych, takie jak interpolacja i ekstrapolacja danych związanych z różnymi okresami zapadalności, powinny być oparte na solidnych podstawach.

(6)

Aby zapewnić konwergencję praktyk między instytucjami oraz aby uniknąć niespójności, mając na uwadze, że zakładane prawdopodobieństwo niewykonania zobowiązania (PD), spready swapów ryzyka kredytowego (CDS) i strata z tytułu niewykonania zobowiązania (LGD) stanowią jedno równanie z dwiema nieznanymi zmiennymi oraz że konwencją rynkową jest stosowanie stałej wartości dla LGD w celu uzyskania sugerowanych PD ze spreadów rynkowych, instytucje powinny stosować wartość dla „LGDMKT”, która jest zgodna z powszechnie stosowaną przez uczestników rynku stałą LGD, służącą do określenia zakładanych PD na podstawie płynnych transakcji spreadu kredytowego, które wykorzystuje się w celu ustalenia wskaźnika zastępczego spreadu kredytowego dla danego kontrahenta.

(7)

Do celów zezwolenia na stosowanie metody zaawansowanej w zakresie CVA w odniesieniu do ograniczonej liczby mniejszych portfeli, portfel należy uznać za pakiet kompensowania, zgodnie z definicją w art. 272 pkt 4 rozporządzenia (UE) nr 575/2013, aby uwzględnić liczbę transakcji nieobjętych metodą modeli wewnętrznych (IMM) podlegających narzutowi kapitałowemu z tytułu ryzyka związanego z CVA i rozmiar pakietów kompensowania nieobjętych IMM podlegających narzutowi kapitałowemu z tytułu ryzyka związanego z CVA oraz aby ograniczyć je pod względem odsetka całkowitej liczby wszystkich transakcji podlegających narzutowi kapitałowemu z tytułu ryzyka związanego z CVA i odsetka całkowitego rozmiaru wszystkich pakietów kompensowania podlegających obliczeniom narzutu kapitałowego z tytułu ryzyka związanego z CVA w celu uwzględnienia różnych wymiarów instytucji.

(8)

Aby złagodzić ewentualne braki ciągłości w stosowaniu metody zaawansowanej w zakresie CVA w odniesieniu do ograniczonej liczby mniejszych portfeli, należy zaprzestać jej stosowania jedynie wtedy, gdy limity ilościowe zostaną przekroczone w dwóch kolejnych kwartałach.

(9)

Ponadto, aby właściwe organy mogły skutecznie wywiązać się ze swoich obowiązków nadzorczych, powinny móc dowiedzieć się, kiedy wymóg dotyczący ograniczonej liczby mniejszych portfeli przestaje być spełniany; dlatego w takich przypadkach instytucje powinny powiadamiać właściwe władze.

(10)

Podstawę niniejszego rozporządzenia stanowi projekt regulacyjnych standardów technicznych przedstawiony Komisji przez Europejski Urząd Nadzoru Bankowego.

(11)

Europejski Urząd Nadzoru Bankowego przeprowadził otwarte konsultacje społeczne na temat projektu regulacyjnych standardów technicznych, które stanowią podstawę niniejszego rozporządzenia, dokonał analizy potencjalnych powiązanych kosztów i korzyści oraz zwrócił się o wydanie opinii do Bankowej Grupy Interesariuszy ustanowionej zgodnie z art. 37 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1093/2010 (1),

a)

wskaźnik zastępczy spreadu został ustalony poprzez uwzględnienie wszystkich atrybutów ratingu, branży i regionu działalności kontrahenta, jak określono w lit. b), c) i d);

b)

atrybut ratingu został określony poprzez uwzględnienie wykorzystania uprzednio ustalonej hierarchii źródeł ratingów wewnętrznych i zewnętrznych. Ratingi przyporządkowuje się do stopni jakości kredytowej, o których mowa w art. 384 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 575/2013. W sytuacjach, w których dostępnych jest wiele ratingów zewnętrznych, ich przyporządkowanie do stopnia jakości kredytowej należy przeprowadzić zgodnie z podejściem stosowanym w odniesieniu do wielu ocen kredytowych określonym w art. 138 tego rozporządzenia;

c)

atrybut branży został ustalony poprzez uwzględnienie co najmniej następujących kategorii:

d)

atrybut regionu został ustalony poprzez uwzględnienie co najmniej następujących kategorii:

e)

wskaźnik zastępczy spreadu odzwierciedla w sposób reprezentatywny dostępne spready swapu ryzyka kredytowego i spready innych instrumentów płynnych transakcji spreadu kredytowego odpowiadające właściwej kombinacji stosowanych kategorii i spełniające kryteria w zakresie jakości danych, o których mowa w ust. 3;

f)

adekwatność wskaźnika zastępczego spreadu określa się raczej w odniesieniu do zmienności niż poziomu spreadu.

a)

samorządy regionalne lub władze lokalne oraz państwo mają takie same ratingi;

b)

nie istnieje rating dla samorządów regionalnych lub władz lokalnych.

a)

liczba wszystkich transakcji nieobjętych IMM podlegających narzutowi kapitałowemu z tytułu ryzyka związanego z CVA nie przekracza 15 % całkowitej liczby transakcji podlegających narzutowi kapitałowemu z tytułu ryzyka związanego z CVA;

b)

rozmiar każdego indywidualnego pakietu kompensowania nieobjętego IMM podlegającego narzutowi kapitałowemu z tytułu ryzyka związanego z CVA nie przekracza 1 % całkowitego rozmiaru wszystkich pakietów kompensowania podlegających narzutowi kapitałowemu z tytułu ryzyka związanego z CVA;

c)

całkowity rozmiar wszystkich pakietów kompensowania nieobjętych IMM podlegających narzutowi kapitałowemu z tytułu ryzyka związanego z CVA nie przekracza 10 % całkowitego rozmiaru wszystkich pakietów kompensowania podlegających narzutowi kapitałowemu z tytułu ryzyka związanego z CVA.

a)

liczby transakcji nieobjętych IMM do całkowitej liczby transakcji;

b)

indywidualnego rozmiaru największego pakietu kompensowania nieobjętego IMM do całkowitego rozmiaru wszystkich pakietów kompensowania; oraz

c)

całkowitego rozmiaru wszystkich pakietów kompensowania nieobjętych IMM do całkowitego rozmiaru wszystkich pakietów kompensowania.

20.5.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 148/21

(1)

Wynagrodzenie zmienne przyznawane w instrumentach powinno sprzyjać należytemu i skutecznemu zarządzaniu ryzykiem i nie powinno zachęcać do podejmowania ryzyka wykraczającego poza poziom ryzyka tolerowanego przez daną instytucję. W związku z tym w ramach klas instrumentów, które można wykorzystać do celów wynagrodzenia zmiennego, należy dostosować interesy pracowników do interesów akcjonariuszy, wierzycieli i innych zainteresowanych stron, zapewniając zachęty motywujące pracowników do działania w długoterminowym interesie danej instytucji i do niepodejmowania nadmiernego ryzyka.

(2)

W celu zapewnienia silnego powiązania z jakością kredytową instytucji kontynuującej działalność instrumenty wykorzystywane do celów wynagrodzenia zmiennego powinny obejmować odpowiednie zdarzenia inicjujące odpis lub przekształcenie, które obniżają wartości instrumentów w sytuacjach, w których pogorszyła się jakość kredytowa instytucji kontynuującej działalność. Zdarzenia inicjujące wykorzystywane do celów wynagrodzenia nie powinny powodować zmiany poziomu podporządkowania instrumentów, a zatem nie powinny prowadzić do dyskwalifikacji instrumentów dodatkowych w Tier I lub w Tier II jako instrumentów funduszy własnych.

(3)

Chociaż warunki mające zastosowanie do instrumentów dodatkowych w kapitale Tier I i Tier II określono w art. 52 i 63 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 575/2013 (2), inne instrumenty, o których mowa w art. 94 ust. 1 lit. l) pkt (ii) dyrektywy 2013/36/UE, które mogą zostać w pełni przekształcone w instrumenty w kapitale podstawowym Tier I lub które mogą podlegać odpisowi obniżającemu wartość, nie podlegają szczególnym warunkom na mocy wspomnianego rozporządzenia, ponieważ z powodów ostrożnościowych nie są klasyfikowane jako instrumenty funduszy własnych. W związku z tym należy ustanowić szczególne wymogi dotyczące różnych klas instrumentów, zapewniające, że są one właściwe do wykorzystania do celów wynagrodzenia zmiennego, biorąc pod uwagę różny charakter instrumentów. Wykorzystywanie instrumentów do celów wynagrodzenia zmiennego samo w sobie nie powinno zapobiegać kwalifikowaniu instrumentów jako funduszy własnych danej instytucji dopóki spełniane są warunki określone w rozporządzeniu (UE) nr 575/2013. Takie wykorzystywanie samo w sobie nie powinno być również rozumiane jako stwarzanie zachęty do umorzenia instrumentu, ponieważ po okresach odroczenia i wstrzymywania pracownicy na ogół mogą otrzymywać zbywalne aktywa w inny sposób niż przez umorzenie.

(4)

Do innych instrumentów należą niepieniężne instrumenty dłużne lub instrumenty związane z długami, które nie kwalifikują się jako fundusze własne. Inne instrumenty nie ograniczają się do instrumentów finansowych określonych w art. 4 ust. 1 pkt 50 rozporządzenia (UE) nr 575/2013, ale mogą również obejmować również dalsze instrumenty niepieniężne, które mogą być włączone do umów między instytucjami a pracownikami. Aby zapewnić odzwierciedlanie jakości kredytowej instytucji kontynuującej działalność przez wspomniane instrumenty, odpowiednie wymogi powinny gwarantować, że okoliczności, w których takie instrumenty podlegają odpisowi obniżającemu wartość lub są przekształcane, wykraczają poza sytuacje z zakresu naprawy lub restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji.

(5)

W przypadku gdy wykonuje się opcję wykupu wbudowaną w instrumenty wykorzystywane do celów wynagrodzenia zmiennego, umarza się te instrumenty, odkupuje lub przekształca, zasadniczo takie transakcje nie powinny zwiększać wartości przyznanego wynagrodzenia poprzez wypłatę kwot przewyższających wartość danego instrumentu lub poprzez przekształcanie w instrumenty, których wartość jest wyższa niż wartość początkowo przyznanego instrumentu. Ma to na celu zapewnienie, aby wynagrodzenie nie było wypłacane za pomocą narzędzi lub metod ułatwiających nieprzestrzeganie art. 94 ust. 1 dyrektywy 2013/36/UE.

(6)

W przypadku przyznawania wynagrodzenia zmiennego i w przypadku gdy umarza się instrumenty wykorzystywane do wynagrodzenia zmiennego, wykonuje się wbudowaną w nie opcję wykupu, odkupuje się je lub przekształca, przedmiotowe transakcje powinny opierać się na wartościach, które ustalono zgodnie z mającym zastosowanie standardem rachunkowości. Zatem we wszystkich wspomnianych sytuacjach powinna być zatem wymagana wycena instrumentów, aby wymogi dyrektywy 2013/36/UE dotyczące wynagrodzenia nie były obchodzone, w szczególności w odniesieniu do stosunku zmiennych i stałych składników wynagrodzenia oraz dostosowania do podejmowania ryzyka.

(7)

W art. 54 rozporządzenia (UE) nr 575/2013 określono mechanizmy odpisów obniżających wartość i przekształcania w odniesieniu do instrumentów dodatkowych w Tier I. Ponadto w art. 94 ust. 1 lit. l) pkt (ii) dyrektywy 2013/36/UE ustanowiono wymóg, aby inne instrumenty mogły zostać w pełni przekształcone w instrumenty w kapitale podstawowym Tier I lub mogły podlegać odpisowi obniżającemu wartość. Z uwagi na fakt, że wynik finansowy przekształcenia lub odpisu obniżającego wartość innych instrumentów jest taki sam jak w odniesieniu do instrumentów dodatkowych w Tier I, w ramach mechanizmów odpisów obniżających wartość lub przekształcania dotyczących innych instrumentów należy brać pod uwagę mechanizmy mające zastosowanie do instrumentów dodatkowych w Tier I, jednocześnie uwzględniając fakt, iż z perspektywy ostrożnościowej inne instrumenty nie kwalifikują się jako instrumenty funduszy własnych. Instrumenty w Tier II nie podlegają wymogom regulacyjnym dotyczącym odpisu obniżającego wartość i przekształcania na mocy rozporządzenia (UE) nr 575/2013. W celu zapewnienia obniżenia wartości wszystkich takich instrumentów, jeżeli są one wykorzystywane do celów wynagrodzenia zmiennego, w przypadku pogorszenia jakości kredytowej danej instytucji należy określić sytuacje, w których odpis obniżający wartość lub przekształcenie instrumentu są konieczne. W celu zapewnienia spójnego stosowania należy sprecyzować mechanizmy odpisów obniżających wartość, zapisów podwyższających wartość i przekształcania w odniesieniu do instrumentów w Tier II i innych instrumentów.

(8)

Wypłaty zysku z tytułu instrumentów mogą przybierać różne formy. Mogą one być zmienne lub stałe i mogą być wypłacane okresowo lub w momencie ostatecznego terminu zapadalności danego instrumentu. Zgodnie z wytycznymi dotyczącymi polityki i praktyki wynagrodzeń wydanymi przez Komitet Europejskich Organów Nadzoru Bankowego (3) w celu wsparcia należytego i skutecznego zarządzania ryzykiem w okresach odroczenia nie należy dokonywać żadnych wypłat zysku na rzecz pracowników. Pracownicy powinni otrzymywać wypłaty zysku jedynie w odniesieniu do okresów, które następują po nabyciu uprawnień z tytułu danego instrumentu. W związku z tym jedynie instrumenty, w ramach których wypłat zysku na rzecz właściciela instrumentu dokonuje się okresowo, są przeznaczone do wykorzystywania jako wynagrodzenie zmienne; obligacje zerokuponowe lub instrumenty, w ramach których zatrzymuje się zyski, nie powinny być zaliczane na poczet znaczącej części wynagrodzenia, która musi składać się z instrumentów w pewnym stosunku, o którym mowa w art. 94 ust. 1 lit. l) dyrektywy 2013/36/UE. Wynika to z faktu, że pracownicy w okresie odroczenia odnosiliby korzyści ze zwiększania wartości, co można rozumieć jako ekwiwalent otrzymywania wypłat zysku.

(9)

Bardzo wysokie wypłaty zysku mogą osłabić długoterminowe zachęty do podejmowania ryzyka ostrożnościowego, ponieważ skutecznie zwiększają one zmienną część wynagrodzenia. W szczególności nie należy dokonywać wypłat zysku w odstępach czasu dłuższych niż rok, ponieważ prowadziłoby to w rzeczywistości do gromadzenia wypłat zysku podczas okresów odroczenia i dokonywania jednorazowych wypłat po nabyciu uprawnień do wynagrodzenia zmiennego. Akumulacja wypłat zysku stanowiłaby obejście art. 94 ust. 1 lit. g) dyrektywy 2013/36/UE dotyczącego stosunku zmiennych i stałych składników wynagrodzenia oraz zasady określonej w lit. m) wspomnianego artykułu, zgodnie z którą uprawnienia do wynagrodzenia płatnego na mocy ustaleń nabywa się nie szybciej niż proporcjonalnie. W związku z tym wypłaty zysku dokonywane po nabyciu uprawnień z tytułu instrumentu nie powinny przekraczać kursu rynkowego. Należy to zapewnić wymagając, aby instrumenty wykorzystywane do celów wynagrodzenia zmiennego lub instrumenty, z którymi są one związane, były emitowane głównie dla innych inwestorów, lub wymagając, aby takie instrumenty były objęte górnym pułapem wypłat zysku.

(10)

Wymogi dotyczące odroczenia i zatrzymania ekspozycji, które mają zastosowanie do przyznawania wynagrodzenia zmiennego na mocy art. 94 ust. 1 dyrektywy 2013/36/UE, muszą być spełnione w każdym odpowiednim momencie, w tym w przypadku gdy wykonuje się opcję wykupu wbudowaną w instrumenty wykorzystywane do celów wynagrodzenia zmiennego, umarza się te instrumenty, odkupuje je lub przekształca. W takich sytuacjach należy zatem wymienić instrumenty na instrumenty dodatkowe w Tier I, w Tier II i inne instrumentami, które odzwierciedlają jakość kredytową instytucji kontynuującej działalność, mają cechy równoważne z cechami początkowo przyznanego instrumentu i mają taką samą wartość, biorąc pod uwagę wszystkie kwoty, które poddano odpisowi obniżającemu wartość. W przypadku gdy instrumenty inne niż instrumenty w Tier I mają ustalony termin zapadalności, należy określić minimalne wymogi dotyczące rezydualnego terminu zapadalności takich instrumentów gdy są one przyznawane, w celu zapewnienia ich spójności z wymogami dotyczącymi okresów odroczenia i wstrzymania w odniesieniu do wynagrodzenia zmiennego.

(11)

W dyrektywie 2013/36/UE nie ogranicza się klas instrumentów, które można wykorzystywać do celów wynagrodzenia zmiennego, do szczególnej klasy instrumentów finansowych. Powinna istnieć możliwość wykorzystywania instrumentów syntetycznych lub umów między pracownikami a instytucjami, które są powiązane z instrumentami dodatkowymi w Tier I i Tier II, które mogą zostać w pełni przekształcone lub podlegać odpisowi obniżającemu wartość. Umożliwia to wprowadzenie w odniesieniu do takich instrumentów szczególnych warunków, które mają zastosowanie jedynie do instrumentów przyznawanych pracownikom, bez potrzeby nakładania takich warunków na innych inwestorów.

(12)

W kontekście grup można zarządzać emisjami centralnie w obrębie jednostki dominującej. Instytucje należące do takiej grupy nie mogą zatem zawsze emitować instrumentów, które są odpowiednie do wykorzystywania do celów wynagrodzenia zmiennego. W rozporządzeniu (UE) nr 575/2013 umożliwia się, pod pewnymi warunkami, włączenie instrumentów dodatkowych w Tier I i Tier II emitowanych przez podmiot objęty zakresem konsolidacji do funduszy własnych danej instytucji. W związku z tym powinna istnieć możliwość wykorzystywania takich instrumentów do celów wynagrodzenia zmiennego, pod warunkiem że istnieje wyraźny związek między jakością kredytową instytucji wykorzystującej wspomniane instrumenty do celów wynagrodzenia zmiennego a jakością kredytową emitenta danego instrumentu. Zazwyczaj można założyć, że między jednostką dominującą a jednostką zależną taki związek istnieje. Powinna również istnieć możliwość wykorzystywania na równoważnych warunkach instrumentów innych niż instrumenty dodatkowe w Tier I i Tier II, które nie są emitowane przez daną instytucję, do celów wynagrodzenia zmiennego. Instrumenty związane z referencyjnymi instrumentami emitowanymi przez jednostki dominujące w państwach trzecich i równoważne z instrumentami dodatkowymi w Tier I i Tier II powinny kwalifikować się do wykorzystywania do celów wynagrodzenia zmiennego, jeżeli zdarzenie inicjujące dotyczy instytucji wykorzystującej tego rodzaju syntetyczny instrument.

(13)

Podstawę niniejszego rozporządzenia stanowią projekty regulacyjnych standardów technicznych przedstawione Komisji przez Europejski Urząd Nadzoru Bankowego (EUNB).

(14)

EUNB zorganizował otwarte konsultacje społeczne na temat projektów regulacyjnych standardów technicznych, dokonał analizy potencjalnych powiązanych kosztów i korzyści oraz zwrócił się o wydanie opinii do Bankowej Grupy Interesariuszy ustanowionej zgodnie z art. 37 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1093/2010 (4),

a)

klasy instrumentów dodatkowych w Tier I, w przypadku gdy wspomniane klasy spełniają warunki określone w ust. 2 i w art. 2 oraz są zgodne z art. 5 ust. 9 i art. 5 ust. 13 lit. c);

b)

klasy instrumentów w Tier II, w przypadku gdy wspomniane klasy spełniają warunki określone w ust. 2 i w art. 3 oraz są zgodne z art. 5;

c)

klasy instrumentów, które mogą zostać w pełni przekształcone w instrumenty w kapitale podstawowym Tier I lub które mogą podlegać odpisowi obniżającemu wartość i które nie są instrumentami dodatkowymi w Tier I ani instrumentami w Tier II („inne instrumenty”) w przypadkach określonych w art. 4, w których wspomniane klasy spełniają warunki określone w ust. 2 i są zgodne z art. 5.

a)

instrumenty nie podlegają zabezpieczeniu ani nie są objęte gwarancją, która zwiększa stopnień uprzywilejowania należności posiadacza;

b)

jeżeli przepisy regulujące kwestie związane z instrumentem pozwalają na jego przekształcenie, instrument ten wykorzystuje się do celów przyznania wynagrodzenia zmiennego jedynie w przypadku, gdy kurs lub zakres przekształcenia jest ustalony na poziomie zapewniającym, by wartość instrumentu otrzymanego po przekształceniu instrumentu początkowo przyznanego nie była wyższa od wartości instrumentu początkowo przyznanego w momencie przyznania go jako wynagrodzenia zmiennego;

c)

przepisy regulujące kwestie związane z instrumentami, które są wykorzystywane wyłącznie w celu wynagrodzenia zmiennego, zapewniają, by wartość instrumentu otrzymanego po przekształceniu instrumentu początkowo przyznanego nie była wyższa od wartości instrumentu początkowo przyznanego w momencie przekształcenia;

d)

przepisy regulujące kwestie dotyczące danego instrumentu zapewniają dokonywanie wszelkich wypłat zysków co najmniej raz w roku i na rzecz posiadacza danego instrumentu;

e)

instrumenty wycenia się według ich wartości w momencie przyznawania danego instrumentu zgodnie z mającym zastosowanie standardem rachunkowości. Wycena uwzględnia jakość kredytową instytucji i podlega niezależnemu przeglądowi;

f)

przepisy regulujące kwestie dotyczące instrumentów emitowanych wyłącznie w celu wynagrodzenia zmiennego wymagają, aby wycena była przeprowadzona zgodnie z mającym zastosowanie standardem rachunkowości w przypadku, gdy umarza się dany instrument, wykonuje się wbudowaną w niego opcję wykupu, odkupuje się go lub przekształca.

a)

przepisy regulujące kwestie dotyczące danego instrumentu określają zdarzenie inicjujące do celów art. 52 ust. 1 lit. n) rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

b)

zdarzenie inicjujące, o którym mowa w lit. a) ma miejsce, jeżeli współczynnik kapitału podstawowego Tier I instytucji emitującej instrument, o którym mowa w art. 92 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (UE) nr 575/2013, spadł poniżej któregokolwiek z poniższych poziomów:

c)

spełniony został jeden z poniższych wymogów:

a)

w momencie przyznawania instrumentów jako wynagrodzenia zmiennego rezydualny termin zapadalności instrumentów jest równy sumie okresów odroczenia i okresów zatrzymywania, które mają zastosowanie w przypadku wynagrodzenia zmiennego w odniesieniu do przyznawania tych instrumentów, lub je przekracza;

b)

przepisy regulujące kwestie dotyczące danego instrumentu wymagają, z chwilą wystąpienia zdarzenia inicjującego, dokonania trwałego lub tymczasowego odpisu obniżającego wartość kwoty głównej instrumentów lub przekształcenia instrumentu w instrumenty w kapitale podstawowym Tier I;

c)

zdarzenie inicjujące, o którym mowa w lit. b) ma miejsce, jeżeli współczynnik kapitału podstawowego Tier I instytucji emitującej instrument, o którym mowa w art. 92 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (UE) nr 575/2013, spadł poniżej któregokolwiek z poniższych poziomów:

d)

spełniony został jeden z wymogów określonych w art. 2 lit. c).

a)

inne instrumenty spełniają warunki określone w ust. 2;

b)

inne instrumenty są powiązane z instrumentem dodatkowym w Tier I lub instrumentem w Tier II i spełniają warunki określone w ust. 3;

c)

inne instrumenty są powiązane z instrumentem, który mógłby być instrumentem dodatkowym w Tier I lub instrumentem w Tier II, ale jest on emitowany przez jednostkę dominującą instytucji, która nie wchodzi w zakres konsolidacji zgodnie z częścią pierwszą tytuł II rozdział 2 rozporządzenia (UE) nr 575/2013, i inne instrumenty spełniają warunki określone w ust. 4.

a)

inne instrumenty są emitowane bezpośrednio przez jednostkę objętą zakresem konsolidacji grupowej lub za pośrednictwem takiej jednostki zgodnie z częścią pierwszą tytuł II rozdział 2 rozporządzenia (UE) nr 575/2013, pod warunkiem że można w racjonalny sposób przewidzieć, że zmiana jakości kredytowej emitenta instrumentu doprowadzi do podobnej zmiany jakości kredytowej instytucji stosującej inne instrumenty do celów wynagrodzenia zmiennego;

b)

przepisy regulujące kwestie dotyczące innych instrumentów nie dają posiadaczowi prawa do przyspieszenia planowanej wypłaty zysku lub kwoty głównej w sytuacji innej niż w przypadku niewypłacalności lub likwidacji instytucji;

c)

w momencie przyznawania innych instrumentów jako wynagrodzenia zmiennego rezydualny termin zapadalności innych instrumentów jest równy sumie okresów odroczenia i okresów zatrzymywania, które mają zastosowanie w przypadku wynagrodzenia zmiennego w odniesieniu do przyznawania tych instrumentów, lub ją przekracza;

d)

przepisy regulujące kwestie dotyczące danego instrumentu wymagają, z chwilą wystąpienia zdarzenia inicjującego, dokonania trwałego lub tymczasowego odpisu obniżającego wartość kwoty głównej instrumentów lub przekształcenia instrumentu w instrumenty w kapitale podstawowym Tier I;

e)

zdarzenie inicjujące, o którym mowa w lit. d) ma miejsce, jeżeli współczynnik kapitału podstawowego Tier I instytucji emitującej instrument, o którym mowa w art. 92 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (UE) nr 575/2013, spadł poniżej któregokolwiek z poniższych poziomów:

f)

spełniony został jeden z wymogów określonych w art. 2 lit. c).

a)

inne instrumenty spełniają warunki określone w ust. 2 lit. a)–e);

b)

inne instrumenty są powiązane z instrumentem dodatkowym w Tier I lub instrumentem w Tier II wyemitowanym za pośrednictwem jednostki objętej zakresem konsolidacji grupowej zgodnie z częścią pierwszą tytuł II rozdział 2 rozporządzenia (UE) nr 575/2013 („instrumenty referencyjne”);

c)

instrument referencyjny w momencie przyznawania go jako wynagrodzenia zmiennego spełnia wymogi określone w ust. 2 lit. c) i f);

d)

wartość innego instrumentu jest powiązana z instrumentem referencyjnym w taki sposób, że nie może ona nigdy przekraczać wartości instrumentu referencyjnego;

e)

wartość odnosząca się do wypłaty zysku po udzieleniu innego instrumentu jest powiązana z instrumentem referencyjnym w taki sposób, że wypłata zysku nigdy nie może przekraczać wartości odnoszących się do wypłaty zysku w ramach instrumentu referencyjnego;

f)

przepisy regulujące kwestie dotyczące innych instrumentów stanowią, że w razie kupna, przekształcenia, odkupu lub wykupu instrumentu referencyjnego w okresie odroczenia lub zatrzymywania, inny instrument jest powiązany z równoważnym instrumentem referencyjnym, który spełnia warunki określone w niniejszym artykule, w taki sposób, że łączna wartość innych instrumentów nie wzrasta.

a)

właściwe organy do celów art. 127 dyrektywy 2013/36/UE określają, że instytucja emitująca instrument, z którym inne instrumenty są powiązane, podlega nadzorowi skonsolidowanemu sprawowanemu przez organ nadzoru państwa trzeciego, równoważnemu nadzorowi podlegającemu zasadom ustanowionym w tej dyrektywie i wymogom części pierwszej tytuł II rozdział 2 rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

b)

inne instrumenty spełniają warunki określone w ust. 3 lit. a) i c)–f).

a)

współczynnik takiego przekształcenia oraz limit dozwolonej kwoty zamiany;

b)

zakres, w jakim instrumenty będą podlegały przekształceniu w instrumenty w kapitale podstawowym Tier I.

a)

należności posiadacza instrumentu w przypadku niewypłacalności lub likwidacji instytucji;

b)

kwoty, którą należy zapłacić w przypadku opcji kupna lub wykupu instrumentu;

c)

wypłata zysku z tytułu instrumentu.

a)

kwoty wymaganej do pełnego przywrócenia współczynnika kapitału podstawowego Tier I instytucji do wartości procentowej określonej jako zdarzenia inicjującego w przepisach regulujących kwestie dotyczące danego instrumentu;

b)

pełnej kwoty głównej instrumentu.

a)

informowania pracowników, którym przyznano instrumenty jako wynagrodzenia zmienne, oraz osoby będące nadal posiadaczami takich instrumentów;

b)

jak najszybszego dokonania odpisu obniżającego kwotę główną instrumentu lub przekształcenia instrumentów w instrumenty w kapitale podstawowym Tier I w terminie nieprzekraczającym jednego miesiąca zgodnie z wymogami określonymi w niniejszym artykule.

a)

odpisy podwyższające wartość opierają się na zyskach po podjęciu przez emitenta formalnej decyzji potwierdzającej ostateczne zyski;

b)

wszelkie odpisy podwyższające wartość instrumentu lub wypłaty kuponów od obniżonej kwoty głównej odbywają się według wyłącznego uznania instytucji i z zastrzeżeniem ograniczeń wynikających z przepisów lit. c), d) i e), przy czym instytucja nie jest zobowiązana do dokonania lub przyspieszenia odpisu podwyższającego wartość w określonych okolicznościach;

c)

odpisy podwyższające wartość dokonywane są proporcjonalnie w stosunku do instrumentów dodatkowych w Tier I, instrumentów w Tier II i innych instrumentów wykorzystywanych do celów wynagrodzenia zmiennego, które podlegały odpisowi obniżającemu wartość;

d)

maksymalna kwota, którą należy przypisać sumie odpisu podwyższającego wartość instrumentu w Tier II i innych instrumentów oraz wypłaty kuponów od obniżonej kwoty głównej, stanowi równowartość zysku instytucji pomnożonego przez kwotę odpowiadającą ilorazowi kwoty wskazanej w ppkt (i) i kwoty wskazanej w ppkt (ii):

e)

sumę wszelkich kwot odpisów podwyższających wartość oraz wypłat kuponów od obniżonej kwoty głównej traktuje się jako płatność skutkującą obniżeniem kapitału podstawowego Tier I i podlega ona, wraz z innymi wypłatami zysku z tytułu instrumentów w kapitale podstawowym Tier I, ograniczeniom w zakresie maksymalnej kwoty podlegającej wypłacie, jak określono w art. 141 ust. 2 dyrektywy 2013/36/UE.

20.5.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 148/29

(1)

W świetle zawartego w rozporządzeniu (UE) nr 575/2013 upoważnienia do opracowania zakresu metod w celu uwzględniania w wymogach instytucji w zakresie funduszy własnych pozostałych rodzajów ryzyka — innych niż ryzyko delta, „w sposób proporcjonalny do skali i złożoności działań instytucji w obszarze opcji i warrantów”, należy opracować podejścia o różnym poziomie złożoności i wrażliwości na ryzyko, które mogą być odpowiednie dla różnych rodzajów instytucji. Należy zatem przewidzieć następujące trzy rodzaje podejścia, o rosnącym stopniu złożoności, w celu pomiaru ryzyka opcji i warrantów innego niż ryzyko delta: (i) metodę uproszczoną; (ii) metodę delta plus; oraz (iii) metodę opierającą się na scenariuszu. Te oparte na trzech metodach ramy w dużej mierze wdrażają ramy Bazylejskiego Komitetu Nadzoru Bankowego (BCBS) dotyczące ryzyka innego niż ryzyko delta, z niezbędnymi zmianami uwzględniającymi rozporządzenie (UE) nr 575/2013. Dodatkową korzyścią w przypadku tego rozwiązania jest zapewnienie spójności między przepisami unijnymi, a uzgodnionymi na arenie międzynarodowej minimalnymi normami.

(2)

Biorąc pod uwagę konieczność zapewnienia instytucjom stosującym podejście delta plus możliwości traktowania opcji cechujących się brakiem ciągłości w sposób w większym stopniu uwzględniający kwestię ich wrażliwości na ryzyko, instytucje powinny mieć możliwość łączenia przedstawionych metod pomiaru ryzyka związanego z opcjami i warrantami po spełnieniu określonych warunków nie tylko w ramach grup, ale również w ramach odrębnych podmiotów prawnych. Aby uniknąć możliwości wybiórczego stosowania poszczególnych metod przez instytucje w celu ograniczenia do minimum wymogów w zakresie funduszy własnych mających do nich zastosowanie, łączenie różnych metod na zasadzie indywidualnej powinno być jednak dopuszczalne wyłącznie pod warunkiem, że dane instytucje określą zakres stosowania każdej metody zanim zaczną z niej korzystać, aby zapewnić jej spójne stosowanie w długim okresie.

(3)

Ryzyko związane z opcjami i warrantami inne niż ryzyko delta może obejmować, ale nie ogranicza się do, ryzyka wynikającego ze zmian współczynnika gamma danego instrumentu, określanego jako „ryzyko gamma” lub „ryzyko wypukłości”, opisanego w art. 4 ust. 1 lit. a) niniejszego rozporządzenia, ryzyka wynikającego ze zmian jego współczynnika vega, określanego jako „ryzyko vega” lub „ryzyko zmienności”, opisanego w art. 4 ust. 1 lit. b) niniejszego rozporządzenia, ryzyka wynikającego ze zmian stóp procentowych, określanego jako „ryzyko stopy procentowej” lub „ryzyko rho”, przypadków nieliniowego charakteru, które nie mogą być ujęte w ramach ryzyka gamma, oraz ryzyka założonych korelacji między opcjami lub warrantami koszykowymi. Spośród wymienionych rodzajów ryzyka jedynie ryzyko gamma i vega jest dostatecznie istotne, aby uzasadnić zastosowanie wymogów w zakresie funduszy własnych, nawet w odniesieniu do instytucji o bardziej złożonej strukturze, dlatego też tylko te rodzaje ryzyka powinny zostać uwzględnione w obliczeniach wymogów w zakresie funduszy własnych. Rozporządzenie (UE) nr 575/2013 zobowiązuje instytucje do uzyskania uprzedniego zezwolenia właściwych organów na stosowanie modelu wewnętrznego do obliczania współczynnika delta. Stosowanie metod dotyczących ryzyka związanego z opcjami innego niż ryzyko delta ma być monitorowane i oceniane w ramach przeglądu nadzorczego i procedury oceny instytucji przewidzianych w dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/36/UE (2). Ponadto większa złożoność metody opierającej się na scenariuszu wymaga ściślejszego monitorowania przez właściwe organy, a w związku z tym jej stosowanie przez instytucje powinno podlegać określonym warunkom stosowania, zarówno przed jej pierwszym zastosowaniem, jak i na bieżąco.

(4)

Z uwagi na fakt, że przepisy art. 330 rozporządzenia (UE) nr 575/2013 dotyczącego postępowania ze swapami stałych stóp procentowych przechodzących w zmienne stopy procentowe stosuje się wyłącznie „do celów związanych z ryzykiem stopy procentowej”, przepisy te nie powinny być brane pod uwagę w przypadku niektórych instrumentów finansowych, takich jak opcje swapowe.

(5)

Przepisy zawarte w niniejszym rozporządzeniu są ze sobą ściśle powiązane, ponieważ dotyczą pomiaru ryzyka opcji i warrantów związanego z różnymi instrumentami bazowymi innego niż ryzyko delta. Aby zapewnić spójność między tymi przepisami, które powinny wejść w życie w tym samym czasie, oraz aby ułatwić całościowy wgląd w te przepisy i łatwy dostęp do nich osobom podlegającym tym obowiązkom, wskazane jest włączenie do jednego rozporządzenia wszystkich wymaganych na mocy rozporządzenia (UE) nr 575/2013 regulacyjnych standardów technicznych dotyczących tej kwestii.

(6)

Podstawę niniejszego rozporządzenia stanowi projekt regulacyjnych standardów technicznych przedstawiony Komisji przez Europejski Urząd Nadzoru Bankowego.

(7)

Europejski Urząd Nadzoru Bankowego przeprowadził otwarte konsultacje społeczne na temat projektu regulacyjnych standardów technicznych, które stanowią podstawę niniejszego rozporządzenia, dokonał analizy potencjalnych powiązanych kosztów i korzyści oraz zwrócił się o wydanie opinii do Bankowej Grupy Interesariuszy ustanowionej zgodnie z art. 37 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1093/2010 (3),

a)

metodę uproszczoną opisaną w art. 2 i 3 niniejszego rozporządzenia;

b)

metodę delta plus opisaną w art. 4, 5 i 6 niniejszego rozporządzenia;

c)

metodę opierającą się na scenariuszu opisaną w art. 7, 8 i 9 niniejszego rozporządzenia.

a)

rozkładają koszyki opcji i warrantów na ich elementy bazowe;

b)

rozkładają górne i dolne limity lub inne opcje, które dotyczą stóp procentowych obowiązujących w różnych okresach, w łańcuch niezależnych opcji dotyczących różnych okresów (górne i dolne limity);

c)

przekształcają opcje lub warranty na swapy stałych stóp procentowych przechodzących w zmienne stopy procentowe w opcje lub warranty na pozycję swapu o stałej stopie procentowej;

d)

traktują opcje lub warranty dotyczące więcej niż jednego instrumentu bazowego spośród tych opisanych w art. 5 ust. 3 jak koszyki opcji lub warrantów, w ramach których każda opcja posiada jeden określony instrument bazowy.

a)

kwota brutto opisana w ust. 2–5;

b)

ważona ryzykiem kwota ekwiwalentu delta, którą oblicza się, mnożąc wartość rynkową instrumentu bazowego przez wartość współczynnika delta, a następnie przez wysokość jednego z następujących wskaźników korygujących:

a)

jeżeli nabywcy przysługuje bezwarunkowe prawo do nabycia składnika aktywów bazowych po wcześniej ustalonej cenie w dniu wygaśnięcia lub w dowolnym terminie przed dniem wygaśnięcia, oraz jeżeli sprzedawca jest zobowiązany do spełnienia żądania nabywcy („proste opcje lub gwarancje kupna”);

b)

jeżeli nabywcy przysługuje bezwarunkowe prawo do sprzedaży składnika aktywów bazowych w sposób opisany w lit. a) („proste opcje lub gwarancje sprzedaży”).

a)

opcja lub warrant obejmuje prawo do sprzedaży składnika aktywów bazowych („długa opcja sprzedaży”) oraz jest powiązana z udziałami w składniku aktywów bazowych („pozycja długa w instrumencie bazowym”);

b)

opcja lub warrant obejmuje prawo do nabycia składnika aktywów bazowych („długa opcja kupna”) oraz jest powiązana z obietnicą sprzedaży udziałów w instrumencie bazowym („pozycja krótka w składniku aktywów bazowych”).

a)

wartości rynkowej składnika aktywów bazowych pomnożonej przez sumę określonych i ogólnych rynkowych wymogów w zakresie funduszy własnych wyznaczonych dla składnika aktywów bazowych;

b)

wartości pozycji wyliczonej za pomocą metodą wyceny według wartości rynkowej lub metodą wyceny według modelu, zgodnie z art. 104 ust. 2 lit. b) i c) rozporządzenia (UE) nr 575/2013 („wartość rynkowa opcji lub warrantu”).

a)

wymogów w zakresie funduszy własnych ustanowionych w odniesieniu do częściowych instrumentów pochodnych delta odnoszących się do ceny instrumentów bazowych, które w przypadku opcji lub warrantów na obligacje odpowiadają wymogom ustanowionym w odniesieniu do częściowych instrumentów pochodnych delta odnoszących się do rentowności do wykupu obligacji uprzywilejowanej, a w przypadku opcji swapowych — wymogom ustanowionym w odniesieniu do częściowych instrumentów pochodnych delta odnoszących się do stopy swapu;

b)

wymogu ustanowionego w odniesieniu do pierwszego częściowego instrumentu pochodnego wartości opcji lub warrantów w odniesieniu do implikowanej zmienności.

a)

jeżeli opcje lub warranty zostały nabyte, wymogi w zakresie funduszy własnych odpowiadają zeru lub różnicy między następującymi wartościami, jeżeli jest wyższa od zera:

b)

jeżeli opcje lub warranty zostały sprzedane, wymogi w zakresie funduszy własnych odpowiadają zeru lub różnicy między następującymi kwotami, jeżeli jest wyższa od zera:

a)

w odniesieniu do każdej opcji lub warrantu oblicza się wpływ współczynników gamma;

b)

wpływ współczynników gamma poszczególnych opcji lub warrantów, które odnoszą się do tego samego rodzaju odrębnego instrumentu bazowego, jest sumowany;

c)

wymogi w zakresie funduszy własnych z tytułu ryzyka gamma odpowiadają bezwzględnej wartości sumy wszystkich ujemnych wartości wynikających z etapu b). Dodatnie wartości wynikające z etapu b) są pomijane.

a)

w przypadku stóp procentowych w tej samej walucie: każdy przedział zapadalności wskazany w tabeli 2 w art. 339 rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

b)

w przypadku akcji i indeksów giełdowych: każdy rynek wskazany w przepisach opracowywanych zgodnie z art. 341 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

c)

w przypadku walut obcych i złota: każdą parę walut i złoto;

d)

w przypadku towarów: towary uznane za identyczne zgodnie z art. 357 ust. 4 rozporządzenia (UE) nr 575/2013.

a)

w odniesieniu do każdej opcji ustala się wartość współczynnika vega;

b)

w odniesieniu do każdej opcji oblicza się implikowaną zmienność przy założeniu, że przyczyni się ona do przesunięcia wartości o +/- 25 %, przy czym definicja implikowanej zmienności odpowiada definicji przedstawionej w art. 4 ust. 2;

c)

w odniesieniu do każdej opcji wartość współczynnika vega wynikającą z etapu opisanego w lit. a) mnoży się przez założoną wartość przesunięcia implikowanej zmienności wyliczoną w lit. b);

d)

w odniesieniu do każdego rodzaju odrębnego instrumentu bazowego w rozumieniu art. 5 ust. 3 sumuje się wartości wynikające z etapu opisanego w lit. c);

e)

suma wartości bezwzględnych wynikających z etapu opisanego w lit. d) daje łączny wymóg w zakresie funduszy własnych z tytułu ryzyka vega.

a)

utworzyły jednostkę do spraw kontroli ryzyka, która monitoruje ryzyko związane z portfelem opcji instytucji i przekazuje odpowiednie rezultaty kierownictwu;

b)

przekazały właściwym organom informacje o wcześniej ustalonym zakresie ekspozycji, które mają zostać objęte przedmiotową metodą w sposób spójny w długim okresie;

c)

uwzględniają wyniki uzyskane dzięki zastosowaniu metody opierającej się na scenariuszu w sprawozdaniach wewnętrznych przekazywanych kadrze kierowniczej wyższego szczebla instytucji.

a)

w przypadku opcji lub warrantów na stopy procentowe, zwiększenie/zmniejszenie założonych stóp procentowych wskazanych w kolumnie 5 tabeli 2 w art. 339 rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

b)

w przypadku opcji i warrantów na akcje lub indeksy akcyjne, zwiększenie/zmniejszenie wskaźnika korygującego przewidzianego w art. 343 rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

c)

w przypadku opcji lub warrantów walutowych i na złoto, zwiększenie/zmniejszenie wskaźnika korygującego określonego w art. 351 rozporządzenia (UE) nr 575/2013 lub, w stosownych przypadkach, zwiększenie/zmniejszenie wskaźnika korygującego określonego w art. 354 rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

d)

w przypadku opcji (warrantów) towarowych, zwiększenie/zmniejszenie wskaźnika korygującego określonego w art. 360 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (UE) nr 575/2013.

a)

w odniesieniu do każdej indywidualnej opcji lub warrantu stosuje się wszystkie scenariusze, o których mowa w art. 8, w celu obliczenia symulowanej straty lub zysku netto dla każdego scenariusza. Wspomnianą symulację przeprowadza się, korzystając z pełnych modeli aktualizacji wyceny, poprzez symulację zmiany cen dzięki stosowaniu modeli wyceny bez korzystania z lokalnych przybliżeń tych modeli;

b)

w odniesieniu do każdego rodzaju odrębnego instrumentu bazowego, o którym mowa w art. 5 ust. 3, agreguje się wartości obliczone zgodnie z lit. a), które odnoszą się do poszczególnych scenariuszy;

c)

w odniesieniu do każdego rodzaju odrębnego instrumentu bazowego, o którym mowa w art. 5 ust. 3, obliczenia w ramach „odpowiedniego scenariusza” przeprowadza się w taki sam sposób jak obliczenia w przypadku scenariusza, w ramach którego wartości uzyskane na etapie b) prowadzą do powstania największych strat lub najniższych zysków, jeżeli nie doszło do strat;

d)

w odniesieniu do każdego rodzaju odrębnego instrumentu bazowego, o którym mowa w art. 5 ust. 3, wymogi w zakresie funduszy własnych oblicza się zgodnie ze wzorem opisanym w załączniku II;

e)

łączny wymóg w zakresie funduszy własnych w przypadku ryzyka związanego z opcjami lub warrantami innego niż ryzyko delta stanowi sumę wymogów w zakresie funduszy własnych obliczonych zgodnie z lit. d) dla wszystkich rodzajów odrębnych instrumentów bazowych, o których mowa w art. 5 ust. 3.

20.5.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 148/36

(1)

Zgodnie z art. 143 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 575/2013 zakres stosowania systemu ratingowego odnosi się do rodzaju ekspozycji, który może zostać oceniony za pomocą określonego systemu ratingowego.

(2)

W rozporządzeniu (UE) nr 575/2013 dokonano rozróżnienia między istotnymi rozszerzeniami i zmianami w metodzie wewnętrznych ratingów (metodzie IRB) i metodzie zaawansowanego pomiaru, które podlegają zatwierdzeniu, oraz wszystkimi innymi zmianami, które podlegają powiadomieniu. Jeżeli chodzi o te ostatnie, w rozporządzeniu (UE) nr 575/2013 nie określono terminu powiadamiania o rozszerzeniu lub zmianie, tj. nie wskazano, czy o zmianie należy powiadomić przed jej wdrożeniem, czy też po jej wdrożeniu. Należy wziąć pod uwagę fakt, że rozszerzenia i zmiany o niewielkim znaczeniu nie muszą być zgłaszane właściwym organom z wyprzedzeniem. Ponadto, racjonalniejszym i mniej uciążliwym dla instytucji rozwiązaniem, byłoby gromadzenie informacji na temat takich zmian o niewielkim znaczeniu i powiadamianie o nich właściwych organów w regularnych odstępach czasu. Takie podejście stanowi już praktykę nadzorczą stosowaną w szeregu państw członkowskich. Dlatego też rozszerzenia i zmiany wymagające powiadomienia właściwych organów powinny zostać podzielone na rozszerzenia i zmiany wymagające powiadomienia przed ich wdrożeniem oraz rozszerzenia i zmiany wymagające powiadomienia wyłącznie po ich wdrożeniu. Dzięki temu zapewniono by skoncentrowanie uwagi właściwych organów wykonujących swoje bieżące zadania na rozszerzeniach i zmianach, które mogą wywrzeć istotny wpływ na wymogi w zakresie funduszy własnych bądź wydajność metod lub systemów ratingowych. Pozwoliłoby to również zapewnić instytucjom możliwość dokonania rozróżnienia między rozszerzeniami i zmianami o znacznym stopniu istotności a mało istotnymi zmianami wdrażanymi na podstawie podejścia nadzorczego zorientowanego na ryzyko. Dokonanie takiego rozróżnienia między rozszerzeniami i zmianami podlegającymi powiadomieniu przed wdrożeniem a rozszerzeniami i zmianami podlegającymi powiadomieniu po wdrożeniu należałoby uznać za zasadne, biorąc pod uwagę fakt, że powiadomienie przed wdrożeniem rozszerzeń lub zmian umożliwiłoby właściwym organom dokonanie oceny w zakresie prawidłowości stosowania przepisów niniejszego rozporządzenia. To z kolei pozwoliłoby zmniejszyć obciążenie instytucji związane z nadzorem.

(3)

Istotność rozszerzeń i zmian wdrażanych w modelach jest zazwyczaj uzależniona od rodzaju i kategorii proponowanego rozszerzenia lub zmiany (które powinny znaleźć odzwierciedlenie w kryteriach jakościowych) oraz od ich zdolności do wywarcia wpływu na wymogi w zakresie funduszy własnych lub, w stosownych przypadkach, kwoty ekspozycji ważonych ryzykiem (które powinny znaleźć odzwierciedlenie w kryteriach ilościowych). Dlatego też wszelkie kryteria ilościowe w zakresie dokonywania przeglądu istotności rozszerzeń lub zmian powinny przybierać formę progu określonego w oparciu o procentową zmianę wysokości wymogów w zakresie funduszy własnych lub, w stosownych przypadkach, kwot ekspozycji ważonych ryzykiem przed wdrożeniem zmiany oraz po jej wdrożeniu.

(4)

O ile w przypadku rozszerzeń i zmian metod zaawansowanego pomiaru próg ilościowy powinno się dla uproszczenia obliczać w oparciu o wymogi w zakresie funduszy własnych, o tyle w przypadku zmian w metodach IRB wysokość odpowiedniego progu należy obliczyć w oparciu o kwoty ekspozycji ważonych ryzykiem, aby uniknąć sytuacji, w której różnice w kwotach dokonanych korekt wyceny kredytowej, które mają wpływ na wymogi w zakresie funduszy własnych, ale nie na kwoty ekspozycji ważonych ryzykiem, wywierałyby nadmierny wpływ na wysokość progów. Ponadto progi ilościowe należy opracowywać w taki sposób, aby uwzględniały ogólny wpływ rozszerzeń lub zmian na wysokość wymaganego kapitału w oparciu o metody wewnętrzne i metody standardowe w celu odzwierciedlenia zakresu, w jakim metody wewnętrzne są wykorzystywane przy ustalaniu ogólnych wymogów w zakresie funduszy własnych lub kwot ekspozycji ważonych ryzykiem. Dotyczy to wszystkich progów stosowanych w ramach obydwu metod, z wyjątkiem drugiego progu określonego w art. 4 ust. 1 lit. c) ppkt (ii) dla metody IRB i progu wcześniejszego powiadomienia dla metody IRB, które zostały opracowane z myślą o wpływie zmian na kwoty ekspozycji ważonych ryzykiem objęte zakresem stosowania konkretnego modelu. Zarówno w odniesieniu do metody IRB, jak i w odniesieniu do metody zaawansowanego pomiaru, obliczeń przeprowadzanych w celu określenia wpływu danego rozszerzenia lub zmiany należy dokonywać w odniesieniu do tego samego punktu w czasie, biorąc pod uwagę relatywną niezmienność zestawu ekspozycji (w przypadku metody IRB) oraz profilu ryzyka (w przypadku metody zaawansowanego pomiaru) w miarę upływu czasu.

(5)

Właściwe organy mogą w dowolnym momencie podjąć stosowne środki nadzoru w odniesieniu do zgłoszonych rozszerzeń i zmian metod w oparciu o wyniki bieżącego przeglądu pozwoleń na stosowanie metod wewnętrznych, o którym mowa w art. 101 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/36/UE (2). Z jednej strony służy to zapewnieniu spełnienia wymogów przewidzianych w części trzeciej tytuł II rozdział 3 sekcja 6 lub części trzeciej tytuł III rozdział 4, lub części trzeciej tytuł IV rozdział 5 rozporządzenia (UE) nr 575/2013. Należy natomiast wprowadzić przepisy regulujące kwestie związane z ustanawianiem mechanizmów uruchamiających w odniesieniu do nowych zatwierdzeń i powiadomień dotyczących rozszerzeń i zmian w metodach wewnętrznych. Takie przepisy nie powinny wywierać wpływu na podejścia nadzorcze w zakresie przeprowadzania przeglądu modeli wewnętrznych ani na procedury administracyjne przewidziane w art. 20 ust. 8 rozporządzenia (UE) nr 575/2013.

(6)

Zmiany dotyczące stałego stosowania metod wewnętrznych w niepełnym zakresie lub, w stosownych przypadkach, kolejnego wprowadzania metod wewnętrznych podlegają przepisom art. 148 i 150 rozporządzenia (UE) nr 575/2013 w przypadku metody IRB oraz art. 314 rozporządzenia (UE) nr 575/2013 w przypadku metody zaawansowanego pomiaru. Dlatego też tego rodzaju zmiany nie powinny być objęte zakresem niniejszego rozporządzenia.

(7)

Zezwolenie udzielane przez właściwe organy dotyczy metod, procesów, kontroli, systemów gromadzenia danych i systemów informatycznych wykorzystywanych w ramach odpowiednich metod, dlatego też kwestie związane z bieżącym dostosowywaniem metod do zestawów danych wykorzystywanych na potrzeby dokonywania obliczeń zgodnie z zatwierdzonymi metodami, procesami, kontrolami oraz systemami gromadzenia danych i systemami informatycznymi nie powinny być objęte niniejszym rozporządzeniem.

(8)

Aby umożliwić właściwym organom sprawdzenie, czy instytucje stosowały przepisy w zakresie oceniania istotności rozszerzeń i zmian w prawidłowy sposób, instytucje powinny przedłożyć właściwym organom odpowiednią dokumentację. W celu zmniejszenia obciążenia instytucji związanego z nadzorem oraz zwiększenia skuteczności i wydajności procedur stosowanych przez właściwe organy w tym zakresie należy ustanowić przepisy określające wymogi dotyczące dokumentacji towarzyszącej wnioskom o zatwierdzenie lub powiadomieniom o wdrożeniu rozszerzeń i zmian.

(9)

Podstawę niniejszego rozporządzenia stanowi projekt regulacyjnych standardów technicznych przedstawiony Komisji przez Europejski Urząd Nadzoru Bankowego.

(10)

Przepisy niniejszego rozporządzenia są ze sobą ściśle powiązane, ponieważ odnoszą się do rozszerzeń lub zmian w metodach zaawansowanego pomiaru i IRB wykorzystywanych w kontekście wymogów w zakresie funduszy własnych z tytułu ryzyka kredytowego i ryzyka operacyjnego oraz z uwagi na fakt, że odpowiednie kwestie i procedury związane z nadzorem są podobne dla tych dwóch typów metod wewnętrznych. W celu zapewnienia spójności tych przepisów oraz ułatwienia osobom podlegającym odpowiednim obowiązkom uzyskania kompleksowego obrazu przepisów oraz dostępu do nich w skoordynowany sposób, pożądane jest, aby weszły one w życie w tym samym czasie oraz określały w jednym rozporządzeniu wszystkie regulacyjne standardy techniczne dotyczące rozszerzeń i zmian metod wewnętrznych stosowanych w kontekście ryzyka kredytowego i ryzyka operacyjnego, które są wymagane na mocy rozporządzenia (UE) nr 575/2013. Ponieważ przepisy art. 312 ust. 4 akapit pierwszy lit. a) odnoszą się jednak do innych kwestii, niniejsze rozporządzenie dotyczy wyłącznie przepisów lit. b) i c).

(11)

Europejski Urząd Nadzoru Bankowego przeprowadził otwarte konsultacje społeczne na temat projektu regulacyjnych standardów technicznych stanowiących podstawę niniejszego rozporządzenia, dokonał analizy kosztów i korzyści, które są z nimi potencjalnie związane, oraz zwrócił się o wydanie opinii przez Bankową Grupę Interesariuszy ustanowioną zgodnie z art. 37 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1093/2010 (3),

a)

znaczne rozszerzenia i zmiany, które zgodnie z art. 143 ust. 3 i art. 312 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 575/2013 wymagają uzyskania zezwolenia ze strony właściwych organów;

b)

pozostałe rozszerzenia i zmiany, o których wdrożeniu należy powiadomić właściwe organy.

a)

rozszerzenia i zmiany wiążące się z koniecznością przekazania powiadomienia przed ich wdrożeniem;

b

rozszerzenia i zmiany wiążące się z koniecznością przekazania powiadomienia po ich wdrożeniu.

a)

przy przeprowadzaniu oceny wpływu ilościowego instytucje korzystają z najbardziej aktualnych dostępnych danych;

b)

jeżeli precyzyjne ocenienie wpływu ilościowego nie jest możliwe, instytucje przeprowadzają ocenę wpływu na podstawie reprezentatywnej próby lub innych wiarygodnych metod wnioskowania;

c)

w przypadku zmian, które nie mają bezpośredniego wpływu ilościowego, nie oblicza się wpływu ilościowego zgodnie z przepisami art. 4 ust. 1 lit. c) w przypadku metody IRB lub art. 6 ust. 1 lit. c) w przypadku metody zaawansowanego pomiaru.

a)

należą do jednej z kategorii zmian zakresu stosowania systemu ratingowego lub metody modeli wewnętrznych w stosunku do ekspozycji kapitałowych opisanych w załączniku I część I sekcja 1;

b)

należą do jednej z kategorii zmian systemów ratingowego lub metody modeli wewnętrznych w stosunku do ekspozycji kapitałowych opisanych w załączniku I część II sekcja 1;

c)

wywołują dowolny z poniższych skutków:

a)

w liczniku wpisuje się różnicę między kwotami ekspozycji ważonych ryzykiem dla ryzyka kredytowego i ryzyka rozmycia związanego z zakresem stosowania wewnętrznego systemu ratingowego lub metody modeli wewnętrznych w stosunku do ekspozycji kapitałowych przed wdrożeniem zmiany i po jej wdrożeniu na poziomie skonsolidowanym unijnej instytucji dominującej lub na poziomie instytucji niebędącej instytucją dominującą ani jednostką zależną;

b)

w mianowniku wpisuje się ogólne kwoty ekspozycji ważonych ryzykiem dla ryzyka kredytowego i ryzyka rozmycia przed wdrożeniem zmiany na poziomie skonsolidowanym unijnej instytucji dominującej lub, odpowiednio, na poziomie instytucji niebędącej instytucją dominującą ani jednostką zależną.

a)

w liczniku wpisuje się różnicę między kwotami ekspozycji ważonych ryzykiem dla ryzyka kredytowego i ryzyka rozmycia związanego z zakresem stosowania wewnętrznego systemu ratingowego lub metody modeli wewnętrznych w stosunku do ekspozycji kapitałowych przed wdrożeniem zmiany i po jej wdrożeniu;

b)

w mianowniku wpisuje się różnicę między kwotami ekspozycji ważonych ryzykiem dla ryzyka kredytowego i ryzyka rozmycia związanego z zakresem stosowania systemu ratingowego lub metody modeli wewnętrznych w stosunku do ekspozycji kapitałowych.

a)

właściwe organy powiadamia się o zamiarze wdrożenia zmian, które spełniają którykolwiek z poniższych warunków, z wyprzedzeniem co najmniej dwóch miesięcy przed ich wdrożeniem:

b)

właściwe organy powiadamia się o wszelkich innych zmianach po ich wdrożeniu, przynajmniej raz do roku.

a)

w liczniku wpisuje się różnicę między kwotami ekspozycji ważonych ryzykiem dla ryzyka kredytowego i ryzyka rozmycia związanego z zakresem stosowania wewnętrznego systemu ratingowego lub metody modeli wewnętrznych w stosunku do ekspozycji kapitałowych przed wdrożeniem zmiany i po jej wdrożeniu;

b)

w mianowniku wpisuje się różnicę między kwotami ekspozycji ważonych ryzykiem dla ryzyka kredytowego i ryzyka rozmycia związanego z zakresem stosowania systemu ratingowego lub metody modeli wewnętrznych w stosunku do ekspozycji kapitałowych.

a)

mogą zostać zaklasyfikowane jako którekolwiek z rozszerzeń opisanych w załączniku II część I sekcja 1;

b)

mogą zostać zaklasyfikowane jako którekolwiek ze zmian opisanych w załączniku II część II sekcja 1;

c)

wywołują dowolny z poniższych skutków:

a)

w liczniku wpisuje się różnicę między wymogami w zakresie funduszy własnych z tytułu ryzyka operacyjnego związanego z zakresem stosowania modelu metody zaawansowanego pomiaru przed wdrożeniem rozszerzenia lub zmiany oraz po ich wdrożeniu na poziomie skonsolidowanym unijnej instytucji dominującej lub na poziomie instytucji niebędącej instytucją dominującą ani jednostką zależną;

b)

w mianowniku wpisuje się ogólne wymogi w zakresie funduszy własnych z tytułu ryzyka operacyjnego przed wdrożeniem rozszerzenia lub zmiany na poziomie skonsolidowanym unijnej instytucji dominującej lub, odpowiednio, na poziomie instytucji niebędącej instytucją dominującą ani jednostką zależną.

a)

w liczniku wpisuje się różnicę między wymogami w zakresie funduszy własnych z tytułu ryzyka operacyjnego związanego z zakresem stosowania modelu przed wdrożeniem i po wdrożeniu rozszerzenia lub zmiany na poziomie skonsolidowanym instytucji dominującej niebędącej unijną instytucją dominującą lub na poziomie jednostki zależnej, w przypadku gdy instytucja dominująca nie uzyskała zezwolenia na stosowanie metody zaawansowanego pomiaru;

b)

w mianowniku wpisuje się ogólne wymogi w zakresie funduszy własnych z tytułu ryzyka operacyjnego przed wdrożeniem rozszerzenia lub zmiany na poziomie skonsolidowanym instytucji dominującej niebędącej unijną instytucją dominującą lub, odpowiednio, na poziomie jednostki zależnej, jeżeli instytucja dominująca nie uzyskała zezwolenia na stosowanie metody zaawansowanego pomiaru.

a)

właściwe organy powiadamia się o zamiarze wdrożenia rozszerzeń i zmian podlegających przepisom załącznika II część I sekcja 2 i załącznika II część II sekcja 2 z wyprzedzeniem co najmniej dwóch miesięcy przed ich wdrożeniem;

b)

właściwe organy powiadamia się o wszelkich innych rozszerzeniach i zmianach po ich wdrożeniu, przynajmniej raz do roku.

a)

opis, uzasadnienie i cel rozszerzenia lub zmiany;

b)

datę wdrożenia;

c)

zakres stosowania, na który wpływa dane rozszerzenie lub zmiana modelu, oraz wskazanie wolumenu;

d)

dokumentacja techniczna i dotycząca procedur;

e)

sprawozdania z niezależnego przeglądu lub niezależnej walidacji przeprowadzonych w instytucjach;

f)

potwierdzenie faktu zatwierdzenia rozszerzenia lub zmiany przez właściwe organy w ramach procedur zatwierdzania stosowanych w danej instytucji; informacje na temat daty zatwierdzenia;

g)

w stosownych przypadkach — ilościowy wpływ zmiany lub rozszerzenia na kwoty ekspozycji ważonych ryzykiem lub na wymogi w zakresie funduszy własnych;

h)

rejestry zawierające informacje na temat aktualnych i wcześniejszych numerów wersji modeli wewnętrznych, które podlegają zatwierdzeniu.

20.5.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 148/50

(1)

Art. 77 ust. 3 dyrektywy 2013/36/UE odnosi się wyłącznie do „instrumentów dłużnych”, a zatem instrumenty kapitałowe w portfelu handlowym nie powinny być włączone do oceny istotności ryzyka szczególnego.

(2)

Istotność ekspozycji na ryzyko szczególne w wartościach bezwzględnych powinna być mierzona z zastosowaniem standardowych zasad obliczania pozycji netto instrumentów dłużnych. W ocenie takiej należy wziąć pod uwagę zarówno długie, jak i krótkie pozycje netto obliczone zgodnie z art. 327 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 575/2013 (2), po przeprowadzeniu odpisu z tytułu zabezpieczenia kredytowymi instrumentami pochodnymi zgodnie z art. 346 i 347 rozporządzenia (UE) nr 575/2013.

(3)

Art. 77 ust. 3 akapit pierwszy dyrektywy 2013/36/UE dotyczący ryzyka szczególnego w portfelu handlowym odnosi się do „znacznej liczby istotnych pozycji w instrumentach dłużnych różnych emitentów”. Niniejsze przepisy określają zatem próg istotności znacznej liczby istotnych pozycji w instrumentach dłużnych różnych emitentów, zgodnie z art. 77 ust. 4 wspomnianej dyrektywy.

(4)

Podstawę niniejszego rozporządzenia stanowi projekt regulacyjnych standardów technicznych przedłożony Komisji przez Europejski Urząd Nadzoru Bankowego.

(5)

Europejski Urząd Nadzoru Bankowego przeprowadził otwarte konsultacje społeczne na temat projektu regulacyjnych standardów technicznych, który stanowi podstawę niniejszego rozporządzenia, dokonał analizy potencjalnych związanych z nim kosztów i korzyści oraz zasięgnął opinii Bankowej Grupy Interesariuszy powołanej na podstawie art. 37 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1093/2010 (3),

20.5.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 148/52

(1)

Artykuł 7 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 211/2011 stanowi, że w co najmniej jednej czwartej państw członkowskich minimalna liczba sygnatariuszy inicjatywy obywatelskiej powinna odpowiadać liczbie posłów do Parlamentu Europejskiego wybranych w każdym z państw członkowskich, pomnożonej przez 750. Te minimalne liczby określono w załączniku I do rozporządzenia.

(2)

W dniu 28 czerwca 2013 r. Rada Europejska przyjęła decyzję Rady 2013/312/UE określającą skład Parlamentu Europejskiego (2). Decyzja ta, która weszła w życie w dniu 30 czerwca 2013 r., ustanawia liczbę posłów wybieranych do Parlamentu Europejskiego w poszczególnych państwach członkowskich na okres kadencji parlamentarnej 2014–2019. Okres kadencji parlamentarnej 2014–2019 rozpoczyna się w dniu 1 lipca 2014 r.

(3)

Należy zatem odpowiednio zmienić załącznik I do rozporządzenia (UE) nr 211/2011,

20.5.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 148/54

(1)

Rozporządzenie (UE) nr 223/2014 umożliwia Komisji przyjęcie aktów delegowanych uzupełniających elementy inne niż istotne odnośnie do Europejskiego Funduszu Pomocy Najbardziej Potrzebującym

(2)

W rozporządzeniu (UE) nr 223/2014 zawarty jest wymóg ustanowienia przez instytucję zarządzającą systemu elektronicznej rejestracji i przechowywania danych dotyczących każdej operacji, które są niezbędne do monitorowania, ewaluacji, zarządzania finansowego, weryfikacji i audytu, w tym, odnośnie do programów operacyjnych (PO II) włączenia społecznego osób najbardziej potrzebujących, danych dotyczących poszczególnych uczestników operacji. Należy zatem ustanowić wykaz danych, które należy rejestrować i przechowywać w tym systemie.

(3)

Niektóre dane mają znaczenie dla konkretnych rodzajów operacji lub jedynie dla jednego rodzaju programu operacyjnego; dlatego należy określić zakres zastosowania wymogów odnośnie do danych. W rozporządzeniu (UE) nr 223/2014 określono szczególne wymogi rejestracji i przechowywania danych dotyczących poszczególnych uczestników operacji wspieranych ze środków PO II, które należy uwzględnić.

(4)

W wykazie danych należy uwzględnić wymogi w zakresie sprawozdawczości określone w rozporządzeniu (UE) nr 223/2014 w celu zapewnienia, aby dane konieczne do zarządzania finansowego i monitorowania, w tym dane niezbędne do przygotowania wniosków o płatność, zestawień wydatków oraz sprawozdań z wdrażania, istniały dla każdej operacji w formie, w której mogą być łatwo agregowane i uzgadniane. Należy w nim również uwzględnić fakt, że pewne dane podstawowe dotyczące operacji w formie elektronicznej są konieczne do skutecznego zarządzania finansowego operacjami oraz aby spełnić wymóg publikowania podstawowych informacji dotyczących operacji. Niektóre inne dane konieczne są do tego, aby skutecznie planować i przeprowadzać weryfikacje i audyty.

(5)

Wykaz danych, które należy rejestrować i przechowywać, nie powinien przesądzać o właściwościach technicznych ani o strukturze elektronicznych systemów ustanowionych przez instytucje zarządzające, ani też wpływać na format rejestrowanych i przechowywanych danych, o ile nie określono tego wyraźnie w niniejszym rozporządzeniu. Nie powinien on również przesądzać o sposobie wprowadzania danych do systemu i ich generowania; w niektórych przypadkach dane włączone do wykazu mogą wymagać wprowadzania wielu wartości. Konieczne jest jednak określenie pewnych reguł dotyczących charakteru tych danych w celu zapewnienia, aby instytucja zarządzająca mogła wypełniać swoje obowiązki w zakresie monitorowania, ewaluacji, zarządzania finansowego, weryfikacji i audytu, w tym w przypadkach wymagających przetwarzania danych dotyczących poszczególnych uczestników operacji.

(6)

Aby zapewnić możliwość sprawdzenia i audytu wydatków w ramach programów operacyjnych, należy określić kryteria, które powinna spełniać ścieżka audytu, aby została uznana za właściwą.

(7)

Należy zapewnić, odnośnie do audytu na podstawie rozporządzenia (UE) nr 223/2014, aby Komisja i państwa członkowskie zapobiegały nieupoważnionemu ujawnieniu danych lub dostępowi do danych osobowych, oraz określić, do jakich celów Komisja i państwa członkowskie mogą przetwarzać takie dane.

(8)

Instytucja audytowa jest odpowiedzialna za audyty operacji. W celu zapewnienia odpowiedniego zakresu i skuteczności takich audytów oraz prowadzenia ich zgodnie z takimi samymi standardami we wszystkich państwach członkowskich, konieczne jest ustanowienie warunków, które powinny spełniać te audyty.

(9)

Należy określić szczegółowo podstawę doboru próby operacji przeznaczonych do audytu, której powinna przestrzegać instytucja audytowa przy ustalaniu lub zatwierdzaniu metody doboru próby, w tym przy określaniu jednostki próby, niektórych kryteriów technicznych, które mają zostać użyte do próby, oraz w razie konieczności czynników, które należy uwzględnić przy dobieraniu dodatkowych prób.

(10)

Instytucja audytowa powinna sporządzić opinię audytową dotyczącą zestawień wydatków, o których mowa w rozporządzeniu (UE) nr 223/2014. W celu zapewnienia odpowiedniego zakresu oraz zawartości audytów zestawień wydatków oraz prowadzenia ich zgodnie z takimi samymi standardami we wszystkich państwach członkowskich, konieczne jest ustanowienie warunków, które powinny spełniać te audyty.

(11)

W celu zapewnienia pewności prawa i równego traktowania wszystkich państw członkowskich przy dokonywaniu korekt finansowych spójnych z zasadą proporcjonalności, należy ustalić kryteria służące do określania poważnych defektów w skutecznym funkcjonowaniu systemów zarządzania i kontroli, zdefiniować główne rodzaje takich defektów oraz określić kryteria ustalania poziomu korekty finansowej, która ma być zastosowana, jak również kryteria stosowania korekt finansowych na podstawie stawek zryczałtowanych lub ekstrapolowanych.

(12)

W celu umożliwienia szybkiego stosowania środków przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu, rozporządzenie to powinno wejść w życie następnego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej,

a)

przepisy określające informacje w odniesieniu do danych, które mają być zapisywane i przechowywane w formie elektronicznej w ramach systemu monitorowania ustanowionego przez instytucję zarządzającą;

b)

szczegółowe minimalne wymogi dotyczące ścieżki audytu w zakresie utrzymywania zapisów księgowych oraz przechowywania dokumentów potwierdzających na poziomie instytucji certyfikującej, instytucji zarządzającej, instytucji pośredniczących i beneficjentów;

c)

zakres i zawartość audytów operacji i audytów zestawień wydatków oraz metodykę doboru próby operacji;

d)

szczegółowe przepisy dotyczące wykorzystania danych zgromadzonych podczas audytów przeprowadzanych przez urzędników Komisji lub upoważnionych przedstawicieli Komisji;

e)

szczegółowe przepisy dotyczące kryteriów służących do określania poważnych defektów w skutecznym funkcjonowaniu systemów zarządzania i kontroli, w tym głównych rodzajów takich defektów; kryteriów ustalania poziomu korekty finansowej, która ma być zastosowana, oraz kryteriów stosowania korekt finansowych na podstawie stawek zryczałtowanych lub ekstrapolowanych.

a)

ścieżka audytu umożliwia stosowanie kryteriów wyboru ustanowionych w programie operacyjnym oferującym żywność lub podstawową pomoc materialną (PO I) lub umożliwia ich weryfikację przez komitet monitorujący PO II;

b)

w odniesieniu do dotacji na mocy art. 25 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (UE) nr 223/2014 ścieżka audytu umożliwia stwierdzenie zgodności łącznych kwot poświadczonych Komisji ze szczegółowymi zapisami księgowymi oraz dokumentami potwierdzającymi, będącymi w posiadaniu instytucji certyfikującej, instytucji zarządzającej, instytucji pośredniczących i beneficjentów, dotyczącymi operacji współfinansowanych w ramach programu operacyjnego;

c)

w odniesieniu do dotacji na mocy art. 25 ust. 1 lit. b) i c) ścieżka audytu umożliwia stwierdzenie zgodności łącznych kwot poświadczonych Komisji ze szczegółowymi danymi dotyczącymi produktów lub rezultatów oraz dokumentami potwierdzającymi, będącymi w posiadaniu instytucji certyfikującej, instytucji zarządzającej, instytucji pośredniczących i beneficjentów, w tym w stosownych przypadkach dokumentami dotyczącymi metody określania standardowych stawek jednostkowych i kwot ryczałtowych, w odniesieniu do operacji współfinansowanych w ramach programu operacyjnego;

d)

w odniesieniu do kosztów ustalanych zgodnie z art. 25 ust. 1 lit. d) rozporządzenia (UE) nr 223/2014 ścieżka audytu wykazuje i uzasadnia metodę obliczania, w stosownych przypadkach, oraz podstawę określenia stawek ryczałtowych, a także kwalifikowalne koszty bezpośrednie lub koszty zadeklarowane w ramach innych wybranych kategorii, do których ma zastosowanie stawka ryczałtowa;

e)

w odniesieniu do kosztów ustalanych zgodnie z art. 26 ust. 2 lit. b), c) i e) oraz art. 26 ust. 3 część druga rozporządzenia (UE) nr 223/2014 ścieżka audytu umożliwia uzasadnienie kwalifikowalnych kosztów bezpośrednich lub kosztów zadeklarowanych w ramach innych kategorii kosztów, do których ma zastosowanie stawka ryczałtowa;

f)

ścieżka audytu umożliwia weryfikację płatności wkładu publicznego na rzecz beneficjenta;

g)

w odniesieniu do każdej operacji, w stosownych przypadkach, ścieżka audytu obejmuje specyfikacje techniczne i plan finansowy, dokumenty dotyczące zatwierdzenia dotacji, dokumenty dotyczące postępowań o udzielenie zamówienia publicznego, sprawozdania sporządzone przez beneficjentów oraz sprawozdania z przeprowadzonych weryfikacji i audytów;

h)

ścieżka audytu obejmuje informacje na temat kontroli zarządczych oraz audytów operacji;

i)

ścieżka audytu umożliwia stwierdzenie zgodności danych dotyczących wskaźników produktu danej operacji ze zgłoszonymi danymi i rezultatami oraz, w stosownych przypadkach, z celami programu.

a)

czy operacja została wybrana zgodnie z kryteriami wyboru określonymi dla danego programu operacyjnego, czy nie została fizycznie zakończona ani w pełni wdrożona, zanim beneficjent złożył wniosek o finansowanie w ramach programu operacyjnego, czy została wdrożona zgodnie z decyzją zatwierdzającą i czy spełniała wszelkie warunki mające zastosowanie w czasie audytu dotyczące jej funkcjonalności, stosowania i celów do osiągnięcia;

b)

czy wydatki zadeklarowane Komisji odpowiadają zapisom księgowym i czy wymagana dokumentacja potwierdzająca dowodzi, że ścieżka audytu jest właściwa zgodnie z art. 3 niniejszego rozporządzenia;

c)

czy w przypadku wydatków zadeklarowanych Komisji — ustalonych zgodnie z art. 25 ust. 1 lit. b) i c) — produkty i rezultaty stanowiące podstawę płatności na rzecz beneficjenta zostały zrealizowane, czy dane dotyczące uczestników, w stosownych przypadkach, lub inne zapisy związane z produktami i rezultatami są spójne z informacjami przedłożonymi Komisji oraz czy wymagana dokumentacja potwierdzająca dowodzi, że ścieżka audytu jest właściwa zgodnie z art. 3 niniejszego rozporządzenia.

(i)

losowy wybór elementów próby;

(ii)

wykorzystanie teorii prawdopodobieństwa do oceny wyników próby, w tym pomiaru i kontroli ryzyka doboru próby oraz planowanej i osiągniętej precyzji.

a)

czy całkowita kwota kwalifikowalnych wydatków zadeklarowanych zgodnie z art. 49 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (UE) nr 223/2014 zgadza się z wydatkami oraz odnośnym wkładem publicznym ujętymi we wnioskach o płatność przedłożonych Komisji w odniesieniu do właściwego roku obrachunkowego, zaś w przypadku różnic instytucja audytowa ocenia, czy w zestawieniu wydatków przedstawiono odpowiednie wyjaśnienia dotyczące zgodności kwot;

b)

czy kwoty wycofane i odzyskane w roku obrachunkowym, kwoty, które mają być odzyskane na koniec roku obrachunkowego, oraz nieściągalne należności, przedstawione w zestawieniu wydatków, odpowiadają kwotom zarejestrowanym w systemie księgowym instytucji certyfikującej i czy opierają się na decyzjach podjętych przez odpowiedzialną instytucję zarządzającą lub instytucję certyfikującą;

c)

czy w stosownych przypadkach wydatki zostały wykluczone z zestawienia wydatków zgodnie z art. 49 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 223/2014 i czy wszystkie wymagane korekty zostały uwzględnione w zestawieniach wydatków za dany rok obrachunkowy.

a)

relatywnego znaczenia poważnego defektu lub poważnych defektów w kontekście systemu zarządzania i kontroli jako całości;

b)

częstości występowania i zasięgu poważnego defektu lub poważnych defektów;

c)

stopnia ryzyka strat dla budżetu Unii.

a)

w przypadku gdy poważny defekt lub poważne defekty w systemie zarządzania i kontroli są na tyle zasadnicze, częste lub rozpowszechnione, że oznaczają całkowitą niewydolność systemu, która naraża na ryzyko legalność i prawidłowość wszystkich odnośnych wydatków, stosuje się stawkę zryczałtowaną w wysokości 100 %;

b)

w przypadku gdy poważny defekt lub poważne defekty w systemie zarządzania i kontroli są na tyle częste i rozpowszechnione, że oznaczają niezwykle poważną niewydolność systemu, która naraża na ryzyko legalność i prawidłowość bardzo dużej części odnośnych wydatków, stosuje się stawkę zryczałtowaną w wysokości 25 %;

c)

w przypadku gdy poważny defekt lub poważne defekty w systemie zarządzania i kontroli są spowodowane niepełnym, słabym lub rzadkim funkcjonowaniem systemu, które naraża na ryzyko legalność i prawidłowość dużej części odnośnych wydatków, stosuje się stawkę zryczałtowaną w wysokości 10 %;

d)

w przypadku gdy poważny defekt lub poważne defekty w systemie zarządzania i kontroli są spowodowane niespójnym funkcjonowaniem systemu, które naraża na ryzyko legalność i prawidłowość znacznej części odnośnych wydatków, stosuje się stawkę zryczałtowaną w wysokości 5 %.