17.4.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 115/1

(1)

Od dnia 22 stycznia 2011 r. zgodnie z decyzją Rady 2010/48/WE (1) Unia jest zobowiązana do przestrzegania postanowień Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawach osób niepełnosprawnych, której przepisy stały się integralną częścią porządku prawnego Unii.

(2)

Dnia 26 listopada 2012 r. Rada upoważniła Komisję do uczestniczenia, w imieniu Unii Europejskiej, w negocjacjach dotyczących międzynarodowego porozumienia w ramach Światowej Organizacji Własności Intelektualnej w sprawie zwiększenia dostępu do książek osobom cierpiącym na zaburzenia odczytu druku.

(3)

Negocjacje zostały pomyślnie zakończone na konferencji dyplomatycznej, która odbyła się w Marrakeszu w dniach 17–28 czerwca 2013 r. i na której 27 czerwca 2013 r. przyjęto Traktat o ułatwieniu dostępu do publikowanych utworów osobom niewidomym, niedowidzącym i cierpiącym na inne zaburzenia odczytu druku („Traktat z Marrakeszu”).

(4)

W Traktacie z Marrakeszu ustanowiono zestaw przepisów międzynarodowych, które zapewniają ograniczenia lub wyjątki w zakresie praw autorskich na szczeblu krajowym na korzyść osób niewidomych, niedowidzących lub cierpiących na inne zaburzenia odczytu druku i umożliwiają transgraniczną wymianę dostępnych osobom niepełnosprawnym kopii opublikowanych utworów powstałych na mocy ograniczeń lub wyjątków w zakresie praw autorskich.

(5)

Traktat z Marrakeszu jest otwarty do podpisu przez każdą uprawnioną stronę w terminie jednego roku od jego przyjęcia. Traktat powinien zostać podpisany w imieniu Unii — w odniesieniu do kwestii wchodzących w zakres kompetencji Unii — z zastrzeżeniem jego zawarcia w późniejszym terminie,

17.4.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 115/3

(1)

Zgodnie z art. 10 i 11 Traktatu o Unii Europejskiej każdy obywatel ma prawo uczestniczyć w życiu demokratycznym Unii, a instytucje Unii powinny umożliwić obywatelom i stowarzyszeniom przedstawicielskim wypowiadanie się i publiczną wymianę poglądów we wszystkich dziedzinach działania Unii oraz powinny utrzymywać otwarty, przejrzysty i regularny dialog ze stowarzyszeniami przedstawicielskimi i społeczeństwem obywatelskim.

(2)

Za pomocą komunikatu Komisji z dnia 3 marca 2010 r. zatytułowanego „Europa 2020 — strategia na rzecz inteligentnego i zrównoważonego rozwoju sprzyjającego włączeniu społecznemu” Unia i państwa członkowskie dążą do zapewnienia wzrostu gospodarczego, zatrudnienia, wydajności i spójności społecznej na nadchodzące dziesięciolecie.

(3)

Choć z bycia obywatelem Unii posiadającym określone prawa płyną obiektywne korzyści, Unia nie zawsze skutecznie eksponuje związek między rozstrzyganiem wielu problemów gospodarczych i społecznych a swoją polityką. Dlatego też imponujące osiągnięcia w postaci pokoju i stabilizacji w Europie, długoterminowego trwałego wzrostu gospodarczego, stabilnych cen, skutecznej ochrony konsumentów i środowiska oraz promowania praw podstawowych nie zawsze skutkują silnym poczuciem przynależności obywateli do Unii.

(4)

Aby zbliżyć Europę do jej obywateli, a obywatelom umożliwić pełne uczestnictwo w tworzeniu coraz bliższej im Unii, należy podjąć różnorodne działania i skoordynowane wysiłki na szczeblu transnarodowym i unijnym. Europejska inicjatywa obywatelska stanowi wyjątkową okazję ku temu, by umożliwić obywatelom bezpośrednie uczestnictwo w kształtowaniu prawodawstwa UE (3).

(5)

W decyzji nr 1904/2006/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (4) ustanowiono program działań, który potwierdził, potrzebę propagowana trwałego dialogu z organizacjami społeczeństwa obywatelskiego i z samorządami oraz wspierania aktywnego zaangażowania obywateli.

(6)

Okresowe sprawozdanie z oceny programu „Europa dla obywateli” na lata 2007–2013, wraz z internetowymi konsultacjami społecznymi oraz dwoma kolejnymi spotkaniami konsultacyjnymi z zainteresowanymi stronami potwierdziły, że zarówno organizacje społeczeństwa obywatelskiego, jak i zaangażowane osoby uznają nowy program „Europa dla obywateli” za istotny. Uznano również, że należy go ustanowić w celu osiągnięcia rezultatów na poziomie organizacyjnym w postaci budowania zdolności, a na poziomie indywidualnym — w postaci zwiększenia zainteresowania sprawami Unii. Niniejszym rozporządzeniem należy zatem ustanowić program „Europa dla obywateli” na lata 2014-2020 („program”).

(7)

Jeżeli chodzi o tematy projektów, ich osadzenie w kontekście lokalnym i regionalnym oraz charakter zainteresowanych stron, powinny istnieć istotne synergie z innymi programami Unii, a mianowicie z programami w dziedzinie edukacji, szkolenia zawodowego, młodzieży, sportu, kultury i sektora audiowizualnego, podstawowych praw i wolności, włączenia społecznego, równości płci, zwalczania dyskryminacji, badań i innowacji, społeczeństwa informacyjnego, rozszerzenia oraz działań zewnętrznych Unii.

(8)

Program powinien obejmować szerokie spektrum różnorodnych działań, w tym spotkania obywateli, kontakty i debaty w kwestiach obywatelskich, imprezy na szczeblu Unii, inicjatywy uwrażliwiające i skłaniające do refleksji nad decydującymi momentami w historii Europy, inicjatywy uświadamiające obywatelom Europy, zwłaszcza młodym ludziom, historię Unii i funkcjonowanie instytucji unijnych, a także debaty na temat polityki europejskiej, z myślą o ożywienia życia publicznego we wszystkich jego aspektach.

(9)

W rezolucji Parlamentu Europejskiego z dnia 2 kwietnia 2009 r. w sprawie świadomości europejskiej i totalitaryzmu oraz w konkluzjach Rady z 9–10 czerwca 2011 r. w sprawie pamięci o zbrodniach popełnionych przez reżimy totalitarne w Europie podkreślono znaczenie pielęgnowania pamięci o przeszłych wydarzeniach, aby w ten sposób zostawić przeszłość za sobą i budować przyszłość, oraz zwrócono uwagę, jak cenna jest rola Unii w ułatwianiu, wymianie i propagowaniu inicjatyw służących zbiorowemu upamiętnianiu tych zbrodni. Należy zatem uwzględnić aspekty historyczne, kulturowe i międzykulturowe oraz istniejące związki między pamięcią o przeszłości a tożsamością europejską.

(10)

Program w swoim horyzontalnym wymiarze powinien zapewniać wykorzystanie wyników i możliwość ich przenoszenia, tak by zapewnić ich większe oddziaływanie i długookresową trwałość. Dlatego podejmowane działania powinny się wiązać z unijną agendą polityczną i należy o nich właściwie informować.

(11)

Należy zwrócić szczególną uwagę na zrównoważone włączanie obywateli i organizacji społeczeństwa obywatelskiego ze wszystkich państw członkowskich w transnarodowe projekty i działania oraz na ich zrównoważony udział w tych projektach i działaniach z uwzględnieniem wielojęzyczności Unii i potrzeby zaangażowania grup niedostatecznie reprezentowanych.

(12)

Za potencjalnych uczestników unijnych programów uznaje się kraje przystępujące, kraje kandydujące i potencjalne kraje kandydujące korzystające ze strategii przedakcesyjnej, z jednej strony, oraz państwa EFTA będące stronami porozumienia EOG, z drugiej strony –zgodnie z zawartymi z nimi porozumieniami. Ponadto zgodnie z decyzją Rady 2001/822/WE (5) do uczestnictwa w programie kwalifikują się także kraje i terytoria zamorskie.

(13)

Wspólnym celem programu oraz rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 232/2014 (6) powinno być stworzenie głębokiej i trwałej demokracji oraz aktywnego społeczeństwa obywatelskiego. Unia oferuje krajom objętym Europejskim Instrumentem Sąsiedztwa uprzywilejowane relacje oparte na wzajemnym przywiązaniu do wspólnych wartości i zasad.

(14)

Środki przeznaczone na mocy niniejszego rozporządzenia na działania informacyjne mogłyby także służyć instytucjonalnemu informowaniu o priorytetach politycznych Unii, w zakresie, w jakim wiążą się one z celami ogólnymi niniejszego rozporządzenia.

(15)

Program należy regularnie monitorować i w sposób niezależny oceniać we współpracy z Komisją i państwami członkowskimi w celu umożliwienia jego korekt niezbędnych do należytego wdrażania środków.

(16)

W całym cyklu wydatkowania należy chronić interesy finansowe Unii z zastosowaniem proporcjonalnych środków, w tym zapobiegania nieprawidłowościom, ich wykrywania i dochodzeń w sprawie nieprawidłowości, odzyskiwania środków straconych, nienależnie wypłaconych lub nieodpowiednio wykorzystanych, a w stosownych przypadkach sankcji administracyjnych i finansowych zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) (7) (zwanym dalej „rozporządzeniem finansowym”) oraz rozporządzeniem delegowanym Komisji (UE) nr 1268/2012 (8).

(17)

Pierwszeństwo należy przyznać dotacjom na projekty — niezależnie od ich rozmiarów — mające duże oddziaływanie, w szczególności na te, które są bezpośrednio związane z politykami Unii i służą uczestnictwu w kształtowaniu unijnej agendy politycznej. Ponadto zgodnie z zasadą należytego zarządzania finansami należy dodatkowo uprościć realizację programu poprzez stosowanie kwot ryczałtowych, stawek zryczałtowanych i stawek opartych na kosztach jednostkowych.

(18)

W celu zapewnienia ciągłości wsparcia finansowego z programu, niniejsze rozporządzenie powinno mieć zastosowanie od dnia 1 stycznia 2014 r. Z uwagi na pilność sprawy niniejsze rozporządzenie powinno wejść w życie niezwłocznie po jego opublikowaniu.

(19)

Ponieważ cele niniejszego rozporządzenia, a mianowicie przyczernianie się do zrozumienia przez obywateli Unii, jej historii i różnorodności, oraz promowanie obywatelstwa europejskiego i poprawy warunków aktywności obywatelskiej i demokratycznej, nie mogą zostać osiągnięte w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, natomiast ze względu na transnarodowy i wielostronny charakter możliwe jest lepsze ich osiągnięcie na poziomie Unii, Unia może podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym samym artykule niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tych celów.

(20)

Finansowa kwota odniesienia dla programu, w rozumieniu pkt 18 porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 2 grudnia 2013 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej, współpracy w kwestiach budżetowych i należytego zarządzania finansami (9), zostaje włączona do niniejszego rozporządzenia na cały okres trwania programu, bez naruszenia uprawnień budżetowych Parlamentu Europejskiego i Rady ustanowionych w Traktacie o funkcjonowaniu Unii Europejskiej.

(21)

W niniejszym rozporządzeniu należy określić środki przejściowe w celu monitorowania działań rozpoczętych przed dniem 31 grudnia 2013 r. na mocy decyzji nr 1904/2006/WE.

(22)

W celu zapewnienia jednolitych warunków wykonywania niniejszego rozporządzenia, należy powierzyć Komisji uprawnienia wykonawcze w ramach zakresu stosowania programu i jego celów. Uprawnienia te powinny być wykonywane zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 (10),

a)

przyczynianie się do zrozumienia przez obywateli Unii, jej historii i różnorodności;

b)

promowanie obywatelstwa europejskiego oraz poprawa warunków aktywności obywatelskiej i demokratycznej na szczeblu Unii.

a)

uwrażliwianie na pamięć o przeszłości, wspólną historię i wspólne wartości Unii oraz cel Unii, czyli wspieranie pokoju, wartości Unii oraz dobrobytu jej narodów, poprzez stymulowanie debaty i refleksji oraz tworzenie sieci kontaktów;

b)

zachęcanie do demokratycznej i obywatelskiej aktywności na szczeblu Unii poprzez poszerzanie wiedzy obywateli o mechanizmie kształtowania polityk Unii i sprzyjanie możliwościom zaangażowania społecznego i międzykulturowego oraz wolontariatu na szczeblu Unii.

a)

„Pamięć o przeszłości Europy”;

b)

„Zaangażowanie demokratyczne i aktywność obywatelska”.

a)

działania w zakresie wzajemnego uczenia się i współpracy, takie jak:

b)

wsparcie strukturalne dla takich organizacji, jak:

c)

działania analityczne na szczeblu Unii, takie jak:

d)

działania uwrażliwiające i działania rozpowszechniające przewidziane w celu spożytkowania wyników wspieranych inicjatyw i ich dalszego wykorzystania oraz eksponowania najlepszych rozwiązań, takie jak:

a)

państwa członkowskie;

b)

państwa przystępujące, państwa kandydujące i potencjalne państwa kandydujące — zgodnie z ogólnymi zasadami i warunkami uczestnictwa tych państw w programach unijnych ustanowionymi w odpowiednich umowach ramowych, decyzjach rady stowarzyszenia lub podobnych umowach;

c)

państwa EFTA będące stronami porozumienia EOG — zgodnie z tym porozumieniem.

a)

do dnia 31 grudnia 2017 r. — okresowe sprawozdanie oceniające, przedstawiające uzyskane wyniki oraz jakościowe i ilościowe aspekty realizacji programu;

b)

do dnia 31 grudnia 2018 r. — komunikat na temat kontynuacji programu;

c)

do dnia 1 lipca 2023 r. — sprawozdanie oceniające ex post.

17.4.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 115/14

(1)

Rozporządzeniem (WE) nr 598/2009 (2) Rada nałożyła ostateczne cło wyrównawcze na przywóz monoalkilowych estrów kwasów tłuszczowych lub parafinowych olejów napędowych będących produktem syntezy lub hydrorafinacji o pochodzeniu niekopalnym, powszechnie nazywanych „biodieslem”, w formie czystej lub w postaci mieszanki zawierającej wagowo ponad 20 % monoalkilowych estrów kwasów tłuszczowych lub parafinowych olejów napędowych będących produktem syntezy lub hydrorafinacji, o pochodzeniu niekopalnym („produkt objęty przeglądem” lub „biodiesel”), objętych obecnie kodami CN ex 1516 20 98, ex 1518 00 91, ex 1518 00 99, ex 2710 19 43, ex 2710 19 46, ex 2710 19 47, ex 2710 20 11, ex 2710 20 15, ex 2710 20 17, ex 3824 90 97, 3826 00 10 i ex 3826 00 90, pochodzących ze Stanów Zjednoczonych Ameryki („obowiązujące środki”).

(2)

Rozporządzeniem wykonawczym (UE) nr 443/2011 (3), w następstwie dochodzenia w sprawie obejścia środków, Rada rozszerzyła ostateczne cło antysubsydyjne na przywóz biodiesla pochodzącego ze Stanów Zjednoczonych Ameryki na przywóz biodiesla wysyłanego z Kanady, zgłoszonego lub niezgłoszonego jako pochodzący z Kanady („obowiązujące rozszerzone środki”).

(3)

Wniosek o dokonanie częściowego przeglądu okresowego („wniosek o dokonanie przeglądu”) zgodnie z art. 19 i art. 23 ust. 6 rozporządzenia (WE) nr 597/2009 („rozporządzenie podstawowe”) został złożony przez przedsiębiorstwo Ocean Nutrition Canada („wnioskodawca”), producenta eksportującego z Kanady.

(4)

Zakres wniosku o dokonanie przeglądu ograniczał się do zbadania możliwości udzielenia zwolnienia z obowiązujących rozszerzonych środków w odniesieniu do wnioskodawcy.

(5)

We wniosku o dokonanie przeglądu wnioskodawca stwierdził, że jest rzeczywistym producentem biodiesla i że jest zdolny do produkcji całkowitej ilości biodiesla wysłanego przez niego do Unii od początku okresu objętego dochodzeniem w sprawie obejścia środków, które skutkowało wprowadzeniem obowiązujących rozszerzonych środków.

(6)

Okres objęty dochodzeniem, który został uwzględniony przy dochodzeniu w sprawie obejścia środków, obejmował okres od dnia 1 kwietnia 2009 r. do dnia 30 czerwca 2010 r. („pierwotny okres objęty dochodzeniem”). Okres objęty dochodzeniem dotyczący niniejszego dochodzenia obejmował okres od dnia 1 kwietnia 2012 r. do dnia 31 marca 2013 r. („okres objęty dochodzeniem”).

(7)

Wnioskodawca przedstawił dowody prima facie potwierdzające, że był producentem biodiesla w Kanadzie długo przed wprowadzeniem obowiązujących środków. Ponadto wnioskodawca twierdził, że nie jest powiązany z żadnym producentem biodiesla w Stanach Zjednoczonych Ameryki.

(8)

Ustaliwszy, po konsultacji z Komitetem Doradczym, że wniosek o dokonanie przeglądu zawierał wystarczające dowody prima facie uzasadniające wszczęcie częściowego przeglądu okresowego, w dniu 30 kwietnia 2013 r. Komisja wszczęła, w drodze zawiadomienia opublikowanego w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (4) („zawiadomienie o wszczęciu postępowania”), częściowy przegląd okresowy zgodnie z art. 19 i art. 23 ust. 6 rozporządzenia podstawowego, którego zakres ograniczał się do zbadania możliwości udzielenia zwolnienia z obowiązujących rozszerzonych środków w odniesieniu do wnioskodawcy.

(9)

Komisja oficjalnie poinformowała wnioskodawcę oraz przedstawicieli Kanady o wszczęciu częściowego przeglądu okresowego. Zainteresowanym stronom umożliwiono przedstawienie opinii na piśmie oraz złożenie wniosku o przesłuchanie w terminie określonym w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania. Zgłosił się jedynie wnioskodawca. Nie wnioskowano o przesłuchanie.

(10)

Komisja otrzymała odpowiedź na kwestionariusz od wnioskodawcy, która została zweryfikowana na miejscu w siedzibie wnioskodawcy w Kanadzie.

(11)

W toku dochodzenia ustalono, że wnioskodawca jest rzeczywistym producentem biodiesla i że nie jest powiązany z żadnym producentem biodiesla w Stanach Zjednoczonych Ameryki.

(12)

W wyniku ustaleń dokonanych podczas wizyt w siedzibie wnioskodawcy w Kanadzie, zwrócono się do wnioskodawcy o dostarczenie dodatkowych informacji potwierdzających, że jego zdolności produkcyjne są wystarczające, by zrealizować wielkość sprzedaży w okresie objętym dochodzeniem.

(13)

Pomimo kilkukrotnie przedłużanego terminu wnioskodawca nie przekazał Komisji wymaganych informacji.

(14)

Ponadto dochodzenie wykazało, że po wejściu w życie obowiązujących rozszerzonych środków mogło dojść do wywozu przez wnioskodawcę przedmiotowego produktu do Unii, objętego kodem CN niepodlegającym środkom. Komisja zwróciła się do wnioskodawcy o uzasadnienie stosowania tego kodu CN. Wnioskodawca nie przedstawił jednak żadnych informacji ani innych dowodów wskazujących na to, że wywóz ten powinien być objęty kodem CN niepodlegającym obowiązującym rozszerzonym środkom.

(15)

W związku z powyższym uważa się, że wnioskodawca nie wykazał, że był w stanie wyprodukować całkowitą ilość biodiesla, która została przez niego wysłana do Unii od początku pierwotnego okresu objętego dochodzeniem. Niezależnie od tego, że wnioskodawca nie przekazał informacji, o które zwróciła się Komisja, nie przedstawił on żadnych innych dowodów na to, że nie brał udziału w praktykach mających na celu obejście środków. W związku z tym należy zakończyć dochodzenie przeglądowe bez udzielenia wnioskodawcy zwolnienia z obowiązujących rozszerzonych środków.

(16)

Zainteresowane strony zostały poinformowane o zamiarze zakończenia dochodzenia przeglądowego i miały możliwość przedstawienia uwag. Nie otrzymano żadnych uwag, które mogłyby zmienić decyzję o zakończeniu dochodzenia przeglądowego.

(17)

Stwierdza się zatem, że należy zakończyć częściowy przegląd okresowy dotyczący środków antysubsydyjnych na przywóz biodiesla pochodzącego ze Stanów Zjednoczonych Ameryki, rozszerzonych na przywóz biodiesla wysyłanego z Kanady, zgłoszonego lub niezgłoszonego jako pochodzący z Kanady, bez zmiany obowiązujących rozszerzonych środków,

17.4.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 115/17

(1)

Rozporządzeniem (WE) nr 599/2009 (2) Rada nałożyła ostateczne cło antydumpingowe na przywóz monoalkilowych estrów kwasów tłuszczowych lub parafinowych olejów napędowych będących produktem syntezy lub hydrorafinacji o pochodzeniu niekopalnym, powszechnie nazywanych „biodieslem”, w formie czystej lub w postaci mieszanki zawierającej wagowo ponad 20 % monoalkilowych estrów kwasów tłuszczowych lub parafinowych olejów napędowych będących produktem syntezy lub hydrorafinacji, o pochodzeniu niekopalnym („produkt objęty przeglądem” lub „biodiesel”), objętych obecnie kodami CN ex 1516 20 98, ex 1518 00 91, ex 1518 00 99, ex 2710 19 43, ex 2710 19 46, ex 2710 19 47, ex 2710 20 11, ex 2710 20 15, ex 2710 20 17, ex 3824 90 97, 3826 00 10 i ex 3826 00 90, pochodzących ze Stanów Zjednoczonych Ameryki („obowiązujące środki”).

(2)

Rozporządzeniem wykonawczym (UE) nr 444/2011 (3),w następstwie dochodzenia w sprawie obejścia środków, Rada rozszerzyła ostateczne cło antydumpingowe na przywóz biodiesla pochodzącego ze Stanów Zjednoczonych Ameryki na przywóz biodiesla wysyłanego z Kanady, zgłoszonego lub niezgłoszonego jako pochodzący z Kanady („obowiązujące rozszerzone środki”).

(3)

Wniosek o dokonanie częściowego przeglądu okresowego („wniosek o dokonanie przeglądu”) zgodnie z art. 11 ust. 3 i art. 13 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1225/2009 („rozporządzenie podstawowe”) został złożony przez przedsiębiorstwo Ocean Nutrition Canada („wnioskodawca”), producenta eksportującego z Kanady.

(4)

Zakres wniosku o dokonanie przeglądu ograniczał się do zbadania możliwości udzielenia zwolnienia z obowiązujących rozszerzonych środków w odniesieniu do wnioskodawcy.

(5)

We wniosku o dokonanie przeglądu wnioskodawca stwierdził, że jest rzeczywistym producentem biodiesla i że jest zdolny do produkcji całkowitej ilości biodiesla wysłanego przez niego do Unii od początku okresu objętego dochodzeniem w sprawie obejścia środków, które skutkowało wprowadzeniem obowiązujących rozszerzonych środków.

(6)

Okres objęty dochodzeniem, który został uwzględniony przy dochodzeniu w sprawie obejścia środków, obejmował okres od dnia 1 kwietnia 2009 r. do dnia 30 czerwca 2010 r. („pierwotny okres objęty dochodzeniem”). Okres objęty dochodzeniem dotyczący obecnego dochodzenia obejmował okres od dnia 1 kwietnia 2012 r. do dnia 31 marca 2013 r. („okres objęty dochodzeniem”).

(7)

Wnioskodawca przedstawił dowody prima facie potwierdzające, że był producentem biodiesla w Kanadzie długo przed wprowadzeniem obowiązujących środków. Ponadto wnioskodawca twierdził, że nie jest powiązany z żadnym producentem biodiesla w Stanach Zjednoczonych Ameryki.

(8)

Ustaliwszy, po konsultacji z Komitetem Doradczym, że wniosek o dokonanie przeglądu zawierał wystarczające dowody prima facie uzasadniające wszczęcie częściowego przeglądu okresowego, w dniu 30 kwietnia 2013 r. Komisja wszczęła, w drodze zawiadomienia opublikowanego w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (4) („zawiadomienie o wszczęciu postępowania”), częściowy przegląd okresowy na podstawie art. 11 ust. 3 i art. 13 ust. 4 rozporządzenia podstawowego, którego zakres ograniczał się do zbadania możliwości udzielenia zwolnienia z obowiązujących rozszerzonych środków w odniesieniu do wnioskodawcy.

(9)

Komisja oficjalnie poinformowała wnioskodawcę oraz przedstawicieli Kanady o wszczęciu częściowego przeglądu okresowego. Zainteresowanym stronom umożliwiono przedstawienie opinii na piśmie oraz złożenie wniosku o przesłuchanie w terminie określonym w zawiadomieniu o wszczęciu. Zgłosił się jedynie wnioskodawca. Nie wnioskowano o przesłuchanie.

(10)

Komisja otrzymała odpowiedź na kwestionariusz od wnioskodawcy, która została zweryfikowana na miejscu w siedzibie wnioskodawcy w Kanadzie.

(11)

W toku dochodzenia ustalono, że wnioskodawca jest rzeczywistym producentem biodiesla i że nie jest powiązany z żadnym producentem biodiesla w Stanach Zjednoczonych Ameryki.

(12)

W wyniku ustaleń dokonanych podczas wizyt na miejscu w siedzibie wnioskodawcy w Kanadzie, zwrócono się do wnioskodawcy o dostarczenie dodatkowych informacji potwierdzających, że jego zdolności produkcyjne są wystarczające, by zrealizować wielkość sprzedaży w okresie objętym dochodzeniem.

(13)

Pomimo kilkukrotnie przedłużanego terminu wnioskodawca nie przekazał Komisji wymaganych informacji.

(14)

Ponadto dochodzenie wykazało, że po wejściu w życie obowiązujących rozszerzonych środków mogło dojść do wywozu przez wnioskodawcę przedmiotowego produktu do Unii, objętego kodem CN niepodlegającym środkom. Komisja zwróciła się do wnioskodawcy o uzasadnienie stosowania tego kodu CN. Wnioskodawca nie przedstawił jednak żadnych informacji ani innych dowodów wskazujących na to, że wywóz ten powinien być objęty kodem CN niepodlegającym obowiązującym rozszerzonym środkom.

(15)

W związku z powyższym uważa się, że wnioskodawca nie wykazał, że był w stanie wyprodukować całkowitą ilość biodiesla, która została przez niego wysłana do Unii od początku pierwotnego okresu objętego dochodzeniem. Niezależnie od tego, że wnioskodawca nie przekazał informacji, o które zwróciła się Komisja, nie przedstawił on żadnych innych dowodów na to, że nie brał udziału w praktykach mających na celu obejście środków. W związku z tym należy zakończyć dochodzenie przeglądowe bez udzielenia wnioskodawcy zwolnienia z obowiązujących rozszerzonych środków.

(16)

Zainteresowane strony zostały poinformowane o zamiarze zakończenia dochodzenia przeglądowego i miały możliwość przedstawienia uwag. Nie otrzymano żadnych uwag, które mogłyby spowodować zmianę decyzji o zakończeniu dochodzenia przeglądowego.

(17)

Stwierdza się zatem, że należy zakończyć częściowy przegląd okresowy dotyczący środków antydumpingowych na przywóz biodiesla pochodzącego ze Stanów Zjednoczonych Ameryki, rozszerzonych na przywóz biodiesla wysyłanego z Kanady, zgłoszonego lub niezgłoszonego jako pochodzący z Kanady, bez zmiany obowiązujących rozszerzonych środków,

17.4.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 115/20

(1)

W rozporządzeniu Rady (UE) nr 43/2014 z dnia 20 stycznia 2014 r. ustalającym uprawnienia do połowów na 2014 rok dla pewnych stad ryb i grup stad ryb, stosowane w wodach Unii oraz — w odniesieniu do statków unijnych — w niektórych wodach nienależących do Unii (2), określono kwoty na rok 2014.

(2)

Według informacji przekazanych Komisji statki pływające pod banderą państwa członkowskiego, o którym mowa w załączniku do niniejszego rozporządzenia, lub zarejestrowane w tym państwie członkowskim wyczerpały kwotę na połowy stada w nim określonego przyznaną na 2014 r.

(3)

Należy zatem zakazać działalności połowowej w odniesieniu do wspomnianego stada,

17.4.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 115/22

(1)

Rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 543/2011 przewiduje — zgodnie z wynikami wielostronnych negocjacji handlowych Rundy Urugwajskiej — kryteria, na których podstawie ustalania Komisja ustala standardowe wartości dla przywozu z państw trzecich, w odniesieniu do produktów i okresów określonych w części A załącznika XVI do wspomnianego rozporządzenia.

(2)

Standardowa wartość w przywozie jest obliczana każdego dnia roboczego, zgodnie z art. 136 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 543/2011, przy uwzględnieniu podlegających zmianom danych dziennych. Niniejsze rozporządzenie powinno zatem wejść w życie z dniem jego opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej,

17.4.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 115/24

(1)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1484/95 (2) ustanowiło szczegółowe zasady stosowania systemu dodatkowych należności celnych przywozowych oraz ustaliło ceny reprezentatywne w sektorach mięsa drobiowego i jaj oraz w odniesieniu do albuminy jaj.

(2)

Z regularnych kontroli danych, na podstawie których są określane ceny reprezentatywne dla produktów w sektorach mięsa drobiowego i jaj oraz w odniesieniu do albumin jaj, wynika, że należy zmienić ceny reprezentatywne w przywozie niektórych produktów, uwzględniając wahania cen w zależności od pochodzenia tych produktów.

(3)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 1484/95.

(4)

Ze względu na konieczność zagwarantowania, że środek ten będzie mieć zastosowanie możliwie jak najszybciej po udostępnieniu aktualnych danych, niniejsze rozporządzenie powinno wejść w życie z dniem jego opublikowania,

17.4.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 115/26

(1)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 341/2007 (3) otwiera kontyngenty taryfowe i ustanawia zarządzanie nimi oraz wprowadza system pozwoleń na przywóz i świadectw pochodzenia czosnku i innych produktów rolnych przywożonych z krajów trzecich.

(2)

Ilości, w odniesieniu do których tradycyjni importerzy i nowi importerzy złożyli wnioski o pozwolenia typu „A” w ciągu pierwszych siedmiu dni kwietnia 2014 r., zgodnie z art. 10 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 341/2007, przekraczają dostępne ilości produktów pochodzących z Chin.

(3)

W związku z tym, zgodnie z art. 7 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1301/2006, należy określić zakres, w jakim wnioski o pozwolenia typu „A” przesłane Komisji najpóźniej czternastego dnia kwietnia 2014 r. mogą zostać zrealizowane zgodnie z art. 12 rozporządzenia (WE) nr 341/2007.

(4)

W celu zapewnienia efektywnego zarządzania procedurą wydawania pozwoleń na przywóz niniejsze rozporządzenie powinno wejść w życie niezwłocznie po jego opublikowaniu,

17.4.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 115/28

(1)

Dyrektywa 2007/23/WE ustanawia zasady bezpieczeństwa wyrobów pirotechnicznych na rynku unijnym i przewiduje ustanowienie systemu identyfikowalności na poziomie Unii.

(2)

W celu zapewnienia identyfikowalności wyrobów pirotechnicznych powinny one być oznaczone numerem rejestracyjnym opartym na jednolitym systemie numeracji. Jednostki notyfikowane powinny prowadzić wykaz numerów rejestracyjnych, które przypisują przy przeprowadzaniu oceny zgodności. Taki system gwarantowałby identyfikowalność wyrobów pirotechnicznych i ich producentów na wszystkich etapach łańcucha dostaw. Producenci i importerzy powinni prowadzić wykaz numerów rejestracyjnych wyrobów pirotechnicznych, które wprowadzili na rynek, i na żądanie udostępniać te informacje właściwym organom.

(3)

Jednolity system numeracji opiera się na elementach, które są już stosowane zgodnie z istniejącymi zharmonizowanymi normami, a zatem będzie stanowić nieznaczne dodatkowe obciążenie dla podmiotów gospodarczych.

(4)

Środki przewidziane w niniejszej dyrektywie są zgodne z opinią Komitetu ustanowionego na mocy dyrektywy 2007/23/WE,

a)

czterocyfrowy numer identyfikacyjny jednostki notyfikowanej, która wydała certyfikat badania typu UE zgodnie z procedurą oceny zgodności, o której mowa w art. 9 lit. a) dyrektywy 2007/23/WE (moduł B), lub certyfikat zgodności zgodnie z procedurą oceny zgodności, o której mowa w art. 9 lit. b) dyrektywy 2007/23/WE (moduł G), lub zatwierdzenie systemu zapewniania jakości zgodnie z procedurą oceny zgodności, o której mowa w art. 9 lit. c) dyrektywy 2007/23/WE (moduł H);

b)

klasę wyrobu pirotechnicznego, którego dotyczy certyfikat zgodności, w skróconej formie, wielkimi literami:

c)

numer stosowany przez jednostkę notyfikowaną w odniesieniu do danego wyrobu pirotechnicznego.

a)

prowadzą rejestr wszystkich numerów rejestracyjnych wyrobów pirotechnicznych przez nich produkowanych lub importowanych wraz z ich nazwą handlową, ogólnym typem i podtypem, o ile ma to zastosowanie, i miejscem produkcji przez okres co najmniej 10 lat od momentu wprowadzenia wyrobu do obrotu;

b)

przekazują rejestr właściwym organom, w przypadku gdy producent lub importer kończy działalność;

c)

zapewniają właściwym organom i organom nadzoru rynku wszystkich państw członkowskich, w odpowiedzi na ich uzasadnione wnioski, informacje, o których mowa w lit. a).

17.4.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 115/32