21.3.2014

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 85/1

---

ROZPORZĄDZENIE DELEGOWANE KOMISJI (UE) NR 285/2014

z dnia 13 lutego 2014 r.

uzupełniające rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 648/2012 w odniesieniu do regulacyjnych standardów technicznych dotyczących bezpośredniego, znaczącego i przewidywalnego skutku kontraktów wewnątrz Unii oraz zapobiegania obchodzeniu przepisów i wymogów

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 648/2012 z dnia 4 lipca 2012 r. w sprawie instrumentów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym, kontrahentów centralnych i repozytoriów transakcji (1), w szczególności jego art. 4 ust. 4 i art. 11 ust. 14 lit. e),

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Z uwagi na znaczną różnorodność kontraktów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym należy przyjąć oparte na kryteriach podejście w celu określenia, kiedy kontrakt pochodny będący przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym może zostać uznany za mający bezpośredni, znaczący i przewidywalny skutek wewnątrz Unii, jak również określenia przypadków, w których niezbędne lub stosowne jest zapobieżenie obchodzeniu przepisów i wymogów rozporządzenia (UE) nr 648/2012.

(2)

W związku z tym, że zgodnie z art. 13 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 648/2012 uznaje się, iż przepisy tego rozporządzenia są spełnione, gdy co najmniej jeden z kontrahentów ma siedzibę w państwie, w odniesieniu do którego Komisja przyjęła akt wykonawczy stwierdzający równoważność zgodnie z art. 13 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 648/2012, te regulacyjne standardy techniczne powinny mieć zastosowanie do kontraktów, w przypadku których każdy z kontrahentów ma siedzibę w państwie trzecim, którego rozwiązania prawne, nadzorcze i wykonawcze nie zostały jeszcze uznane za równoważne z wymogami ustanowionymi w tym rozporządzeniu.

(3)

Niektóre informacje dotyczące kontraktów zawartych przez podmioty z państwa trzeciego byłyby w dalszym ciągu dostępne jedynie właściwym organom państwa trzeciego. W związku z tym właściwe organy w Unii powinny ściśle współpracować z tymi organami w celu zapewnienia stosowania i egzekwowania odpowiednich przepisów.

(4)	Z uwagi na to, że dla pełnego zrozumienia odpowiednich standardów technicznych niezbędny jest fachowy termin, termin ten należy zdefiniować.

(5)

Kontrakty pochodne będące przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym, które są zawierane przez podmioty z siedzibą w państwie trzecim i są objęte gwarancją udzieloną przez podmioty z siedzibą w Unii, niosą w sobie ryzyko finansowe dla gwaranta z siedzibą w Unii. Ponadto ponieważ ryzyko to zależy od wysokości gwarancji udzielonej przez kontrahentów finansowych w celu pokrycia kontraktów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym oraz ponieważ w odróżnieniu od kontrahentów niefinansowych między kontrahentami finansowymi istnieją wzajemne powiązania, jedynie kontrakty pochodne będące przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym, zawierane przez podmioty z siedzibą w państwie trzecim oraz objęte gwarancją przekraczającą określone ilościowe wartości progowe i udzieloną przez kontrahentów finansowych z siedzibą w Unii, powinny być uznawane za mające bezpośredni, znaczący i przewidywalny skutek wewnątrz Unii.

(6)

Kontrahenci finansowi z siedzibą w państwie trzecim mogą zawierać kontrakty pochodne będące przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym za pośrednictwem swoich oddziałów w Unii. Z uwagi na wpływ działalności tych oddziałów na rynek unijny, kontrakty pochodne będące przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym zawierane między takimi oddziałami powinny być uznawane za mające bezpośredni, znaczący i przewidywalny skutek wewnątrz Unii.

(7)

Kontrakty pochodne będące przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym, które są zawierane przez określonych kontrahentów głównie w celu uniknięcia stosowania obowiązku rozliczenia lub technik ograniczania ryzyka mających zastosowanie do podmiotów, które w normalnych warunkach byłyby kontrahentem w ramach kontraktu, powinny być uznawane za obejście przepisów i wymogów określonych w rozporządzeniu (UE) nr 648/2012, gdyż utrudniają one osiągnięcie jednego z celów tego rozporządzenia, a mianowicie ograniczenie ryzyka kredytowego kontrahenta.

(8)

Kontrakty pochodne będące przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym i stanowiące część uzgodnienia, które jest pozbawione logiki biznesowej lub treści ekonomicznej i którego głównym celem jest obejście stosowania rozporządzenia (UE) nr 648/2012, w tym przepisów dotyczących warunków wyłączenia, powinny być uznawane za obejście przepisów i wymogów określonych w tym rozporządzeniu.

(9)

Sytuacje, kiedy poszczególne części uzgodnienia są niezgodne z prawną treścią całego uzgodnienia, kiedy uzgodnienie jest realizowane w sposób, który odbiega od zasad zwykle stosowanych w racjonalnie prowadzonej działalności gospodarczej, kiedy uzgodnienie lub szereg uzgodnień zawiera elementy, które mają skutek kompensujący lub niweczący ich wzajemną treść ekonomiczną lub kiedy transakcje mają charakter okrężny, powinny być traktowane jako oznaki sztucznego uzgodnienia lub szeregu sztucznych uzgodnień.

(10)

Pożądane jest, by standardy techniczne dotyczące kontraktów mających bezpośredni, znaczący i przewidywalny skutek wewnątrz Unii oraz standardy techniczne dotyczące zapobiegania obchodzeniu przepisów i wymogów rozporządzenia (UE) nr 648/2012 zostały ustanowione w jednym dokumencie, ponieważ oba zbiory standardów technicznych dotyczą obowiązku rozliczania i technik ograniczania ryzyka. Ponadto mają one wspólne cechy, takie jak ich stosowanie w odniesieniu do kontraktu, którego kontrahenci nie podlegają obowiązkowi rozliczania lub wymogowi stosowania technik ograniczania ryzyka, jeżeli warunki określone w art. 4 ust. 1 lit. a) ppkt (v) oraz w art. 11 ust. 14 lit. e) rozporządzenia (UE) nr 648/2012, które są sprecyzowane w niniejszym rozporządzeniu, nie są spełnione.

(11)

Ponieważ podmioty z państw trzecich, których dotyczą te regulacyjne standardy techniczne, potrzebują czasu, by przygotować się do spełniania wymogów rozporządzenia (UE) nr 648/2012, jeżeli ich kontrakty pochodne będące przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym spełniają określone w tych regulacyjnych standardach technicznych warunki prowadzące do uznania, że mają one bezpośredni, znaczący i przewidywalny skutek wewnątrz Unii, właściwe jest przesunięcie o sześć miesięcy daty rozpoczęcia stosowania przepisu zawierającego te warunki.

(12)	Podstawę niniejszego rozporządzenia stanowią projekty regulacyjnych standardów technicznych przedłożone Komisji przez Europejski Urząd Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych.

(13)

Zgodnie z art. 10 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1095/2010 (2) Europejski Urząd Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych przeprowadził otwarte konsultacje społeczne poświęcone projektom tych regulacyjnych standardów technicznych, przeanalizował związane z nimi potencjalne koszty i korzyści oraz zwrócił się o opinię do Grupy Interesariuszy z Sektora Giełd i Papierów Wartościowych ustanowionej zgodnie z art. 37 tego rozporządzenia,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

Definicje

Do celów niniejszego rozporządzenia stosuje się następującą definicję:

„gwarancja” oznacza wyraźnie udokumentowane prawne zobowiązanie gwaranta do pokrycia płatności kwot, które – zgodnie z objętymi tą gwarancją kontraktami pochodnymi będącymi przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym, zawartymi przez podmiot korzystający z gwarancji – są należne lub mogą stać się należne na rzecz beneficjenta w przypadku zdefiniowanego w warunkach gwarancji niewykonania zobowiązania lub w przypadku niedokonania płatności przez podmiot korzystający z gwarancji.

Artykuł 2

Kontrakty mające bezpośredni, znaczący i przewidywalny skutek wewnątrz Unii

1.   Kontrakt pochodny będący przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym uznaje się za mający bezpośredni, znaczący i przewidywalny skutek wewnątrz Unii, jeżeli co najmniej jeden podmiot z państwa trzeciego korzysta z gwarancji udzielonej przez kontrahenta finansowego z siedzibą w Unii, która w pełni lub częściowo pokrywa jego zobowiązanie wynikające z tego kontraktu pochodnego będącego przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym, jeżeli gwarancja ta spełnia oba następujące warunki:

a)

pokrywa całe zobowiązanie podmiotu z państwa trzeciego wynikające z co najmniej jednego kontraktu pochodnego będącego przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym o całkowitej wartości nominalnej wynoszącej co najmniej 8 mld EUR lub równowartość tej kwoty w odpowiedniej walucie obcej, lub pokrywa ona tylko część zobowiązania podmiotu z państwa trzeciego wynikającego z co najmniej jednego kontraktu pochodnego będącego przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym o całkowitej wartości nominalnej wynoszącej co najmniej 8 mld EUR lub równowartość tej kwoty w odpowiedniej walucie obcej, podzielonej przez procentowy udział zobowiązania pokrytego gwarancją;

b)

wynosi co najmniej pięć procent sumy bieżących ekspozycji, zgodnie z definicją w art. 272 pkt 17 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 575/2013 (3), w kontraktach pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym kontrahenta finansowego z siedzibą w Unii, który udziela gwarancji.

Jeżeli gwarancja jest udzielana na maksymalną kwotę niższą od wartości progowej określonej w akapicie pierwszym lit. a), kontrakty objęte tą gwarancją nie mają bezpośredniego, znaczącego i przewidywalnego skutku wewnątrz Unii, chyba że kwota gwarancji zostaje zwiększona, w którym to przypadku bezpośredni, znaczący i przewidywalny skutek kontraktów wewnątrz Unii jest ponownie oceniany przez gwaranta w dniu zwiększenia gwarancji w świetle warunków określonych w akapicie pierwszym lit. a) i b).

Jeżeli zobowiązanie wynikające z co najmniej jednego kontraktu pochodnego będącego przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym jest niższe od wartości progowej określonej w akapicie pierwszym lit. a), uznaje się, że ten kontrakt lub kontrakty nie mają bezpośredniego, znaczącego i przewidywalnego skutku wewnątrz Unii, nawet jeżeli maksymalna kwota gwarancji pokrywającej takie zobowiązanie jest równa wartości progowej określonej w akapicie pierwszym lit. a) lub jest od niej wyższa oraz nawet jeżeli spełnione są warunki określone w akapicie pierwszym lit. b).

W przypadku wzrostu wartości zobowiązania wynikającego z kontraktów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym lub spadku wartości bieżących ekspozycji gwarant dokonuje ponownej oceny, czy spełnione są warunki określone w akapicie pierwszym lit. a) i b). Oceny tej dokonuje się w dniu wzrostu wartości zobowiązania w odniesieniu do warunku określonego w akapicie pierwszym lit. a), względnie miesięcznie w odniesieniu do warunku określonego w akapicie pierwszym lit. b).

Kontrakty pochodne będące przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym o całkowitej wartości nominalnej wynoszącej co najmniej 8 mld EUR lub równowartość tej kwoty w odpowiedniej walucie obcej, które zostały zawarte przed udzieleniem lub zwiększeniem gwarancji, a następnie zostały objęte gwarancją, która spełnia warunki określone w akapicie pierwszym lit. a) i b), uznaje się za mające bezpośredni, znaczący i przewidywalny skutek wewnątrz Unii.

2.   Kontrakt pochodny będący przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym uznaje się za mający bezpośredni, znaczący i przewidywalny skutek wewnątrz Unii, jeżeli dwa podmioty z siedzibą w państwie trzecim zawierają kontrakt pochodny będący przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym za pośrednictwem swoich oddziałów w Unii i zostałyby uznane za kontrahentów finansowych, jeżeli miałyby siedzibę w Unii.

Artykuł 3

Przypadki, w których niezbędne lub stosowne jest zapobieżenie obchodzeniu przepisów rozporządzenia (UE) nr 648/2012 lub wymogów określonych w tym rozporządzeniu

1.   Kontrakt pochodny będący przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym uznaje się za zaprojektowany w celu obejścia stosowania któregokolwiek z przepisów rozporządzenia (UE) nr 648/2012, jeżeli sposób, w jaki został zawarty ten kontrakt, w całościowym ujęciu i z uwzględnieniem wszystkich okoliczności, uznaje się za mający jako główny cel uniknięcie stosowania któregokolwiek z przepisów tego rozporządzenia.

2.   Do celów ust. 1 kontrakt uznaje się za mający jako główny cel uniknięcie stosowania któregokolwiek z przepisów rozporządzenia (UE) nr 648/2012, jeżeli głównym celem uzgodnienia lub szeregu uzgodnień w związku z kontraktem pochodnym będącym przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym jest postępowanie sprzeczne z treścią, celem i duchem któregokolwiek z przepisów rozporządzenia (UE) nr 648/2012, który miałby w innym przypadku zastosowanie, w tym również jeżeli jest on częścią sztucznego uzgodnienia lub serii sztucznych uzgodnień.

Za sztuczne uzgodnienie uznaje się uzgodnienie, które jest pozbawione logiki biznesowej, treści ekonomicznej lub odpowiedniego uzasadnienia gospodarczego i które obejmuje dowolną umowę, transakcję, system, działanie, operację, ugodę, zgodę, porozumienie, przyrzeczenie, zobowiązanie lub wydarzenie. Uzgodnienie może obejmować więcej niż jeden etap lub jedną część.

Artykuł 4

Wejście w życie

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Artykuł 2 stosuje się od dnia 10 października 2014 r.

---

(1)  Dz.U. L 201 z 27.7.2012, s. 1.

(2)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1095/2010 z dnia 24 listopada 2010 r. w sprawie ustanowienia Europejskiego Urzędu Nadzoru (Europejskiego Urzędu Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych) (Dz.U. L 331 z 15.12.2010, s. 84).

(3)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 575/2013 z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie wymogów ostrożnościowych dla instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych, zmieniające rozporządzenie (UE) nr 648/2012 (Dz.U. L 176 z 27.6.2013, s. 1).

---

21.3.2014

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 85/4

---

ROZPORZĄDZENIE WYKONAWCZE KOMISJI (UE) NR 286/2014

z dnia 20 marca 2014 r.

ustanawiające standardowe wartości w przywozie dla ustalania ceny wejścia niektórych owoców i warzyw

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 1234/2007 z dnia 22 października 2007 r. ustanawiające wspólną organizację rynków rolnych oraz przepisy szczegółowe dotyczące niektórych produktów rolnych („rozporządzenie o jednolitej wspólnej organizacji rynku”) (1),

uwzględniając rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) nr 543/2011 z dnia 7 czerwca 2011 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 1234/2007 w odniesieniu do sektorów owoców i warzyw oraz przetworzonych owoców i warzyw (2), w szczególności jego art. 136 ust. 1,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 543/2011 przewiduje – zgodnie z wynikami wielostronnych negocjacji handlowych Rundy Urugwajskiej – kryteria, na których podstawie ustalania Komisja ustala standardowe wartości dla przywozu z państw trzecich, w odniesieniu do produktów i okresów określonych w części A załącznika XVI do wspomnianego rozporządzenia.

(2)

Standardowa wartość w przywozie jest obliczana każdego dnia roboczego, zgodne z art. 136 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 543/2011, przy uwzględnieniu podlegających zmianom danych dziennych. Niniejsze rozporządzenie powinno zatem wejść w życie z dniem jego opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

Standardowe wartości celne w przywozie, o których mowa w art. 136 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 543/2011, są ustalone w załączniku do niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 2

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie z dniem jego opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

---

(1)  Dz.U. L 299 z 16.11.2007, s. 1.

(2)  Dz.U. L 157 z 15.6.2011, s. 1.

---

---

21.3.2014

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 85/6

---

ROZPORZĄDZENIE WYKONAWCZE KOMISJI (UE) NR 287/2014

z dnia 20 marca 2014 r.

zmieniające rozporządzenie (WE) nr 1484/95 w odniesieniu do cen reprezentatywnych w sektorach mięsa drobiowego i jaj

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1308/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. ustanawiające wspólną organizację rynków produktów rolnych oraz uchylające rozporządzenia Rady (EWG) nr 922/72, (EWG) nr 234/79, (WE) nr 1037/2001 i (WE) nr 1234/2007 (1), w szczególności jego art. 183 lit. b),

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)	Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1484/95 (2) ustanowiło szczegółowe zasady stosowania systemu dodatkowych należności celnych przywozowych oraz ustaliło ceny reprezentatywne w sektorach mięsa drobiowego i jaj oraz w odniesieniu do albuminy jaj.

(2)

Z regularnych kontroli danych, na podstawie których są określane ceny reprezentatywne dla produktów w sektorach mięsa drobiowego i jaj oraz w odniesieniu do albumin jaj, wynika, że należy zmienić ceny reprezentatywne w przywozie niektórych produktów, uwzględniając wahania cen w zależności od pochodzenia tych produktów.

(3)	Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 1484/95.

(4)	Ze względu na konieczność zagwarantowania, że środek ten będzie mieć zastosowanie możliwie jak najszybciej po udostępnieniu aktualnych danych, niniejsze rozporządzenie powinno wejść w życie z dniem jego opublikowania,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

Załącznik I do rozporządzenia (WE) nr 1484/95 zastępuje się tekstem załącznika do niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 2

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie z dniem jego opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

---

(1)  Dz.U. L 347 z 20.12.2013, s. 671.

(2)  Dz.U. L 145 z 29.6.1995, s. 47.

---

---

21.3.2014

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 85/8

---

DECYZJA KOMITETU POLITYCZNEGO I BEZPIECZEŃSTWA ATALANTA/1/2014

z dnia 18 marca 2014 r.

w sprawie mianowania dowódcy sił UE operacji wojskowej Unii Europejskiej mającej na celu udział w powstrzymywaniu, zapobieganiu i zwalczaniu aktów piractwa i rozboju u wybrzeży Somalii (Atalanta) i uchylająca decyzję Atalanta/3/2013

(2014/152/WPZiB)

KOMITET POLITYCZNY I BEZPIECZEŃSTWA,

uwzględniając Traktat o Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 38,

uwzględniając wspólne działanie Rady 2008/851/WPZiB z dnia 10 listopada 2008 r. w sprawie operacji wojskowej Unii Europejskiej mającej na celu udział w powstrzymywaniu, zapobieganiu i zwalczaniu aktów piractwa i rozboju u wybrzeży Somalii (1), w szczególności jego art. 6,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Zgodnie z art. 6 ust. 1 wspólnego działania 2008/851/WPZiB, Rada upoważniła Komitet Polityczny i Bezpieczeństwa (KPiB) do podejmowania decyzji w sprawie mianowania dowódcy sił UE operacji wojskowej Unii Europejskiej mającej na celu udział w powstrzymywaniu, zapobieganiu i zwalczaniu aktów piractwa i rozboju u wybrzeży Somalii („dowódcy sił UE”).

(2)	W dniu 2 grudnia 2013 r. KPiB przyjął decyzję Atalanta/3/2013 (2) w sprawie mianowania wiceadmirała Hervé BLEJEANA dowódcą sił UE.

(3)	Dowódca operacji UE zalecił mianowanie wiceadmirała (LH) Jürgena zur MÜHLENA nowym dowódcą sił UE operacji wojskowej Atalanta na miejsce wiceadmirała Hervé BLEJEANA.

(4)	Komitet Wojskowy UE popiera to zalecenie.

(5)	Należy zatem uchylić decyzję Atalanta/3/2013.

(6)	Zgodnie z art. 5 Protokołu nr 22 w sprawie stanowiska Danii, załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej i do Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, Dania nie uczestniczy w opracowaniu ani we wprowadzaniu w życie decyzji i działań Unii, które mają wpływ na kwestie obronne,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

Wiceadmirał (LH) Jürgen zur MÜHLEN zostaje niniejszym mianowany dowódcą sił UE operacji wojskowej Unii Europejskiej mającej na celu udział w powstrzymywaniu, zapobieganiu i zwalczaniu aktów piractwa i rozboju u wybrzeży Somalii (Atalanta), począwszy od dnia 6 kwietnia 2014 r.

Artykuł 2

Decyzja Atalanta/3/2013 traci moc.

Artykuł 3

Niniejsza decyzja wchodzi w życie z dniem 6 kwietnia 2014 r.

---

(1)  Dz.U. L 301 z 12.11.2008, s. 33.

(2)  Decyzja Komitetu Politycznego i Bezpieczeństwa Atalanta/3/2013 z dnia 2 grudnia 2013 r. w sprawie mianowania dowódcy sił UE operacji wojskowej Unii Europejskiej mającej na celu udział w powstrzymywaniu, zapobieganiu i zwalczaniu aktów piractwa i rozboju u wybrzeży Somalii (Atalanta) (Dz.U. L 324 z 5.12.2013, s. 7).

---

21.3.2014

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 85/9

---

DECYZJA RADY 2014/153/WPZiB

z dnia 20 marca 2014 r.

zmieniająca decyzję 2011/172/WPZiB dotyczącą środków ograniczających skierowanych przeciwko niektórym osobom, podmiotom i organom w związku z sytuacją w Egipcie

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 29,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)	W dniu 21 marca 2011 r. Rada przyjęła decyzję 2011/172/WPZiB (1).

(2)	Jak wynika z przeglądu decyzji 2011/172/WPZiB, obowiązywanie środków ograniczających zawartych w tej decyzji należy przedłużyć do dnia 22 marca 2015 r.

(3)	Należy zatem odpowiednio zmienić decyzję 2011/172/WPZiB,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

Art. 5 akapit drugi decyzji 2011/172/WPZiB otrzymuje brzmienie:

Artykuł 2

Niniejsza decyzja wchodzi w życie z dniem jej opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

---

(1)  Decyzja Rady 2011/172/WPZiB z dnia 21 marca 2011 r. dotycząca środków ograniczających skierowanych przeciwko niektórym osobom, podmiotom i organom w związku z sytuacją w Egipcie (Dz.U. L 76 z 22.3.2011, s. 63).

---

21.3.2014

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 85/10

---

DECYZJA WYKONAWCZA KOMISJI

z dnia 19 marca 2014 r.

zezwalająca na wprowadzenie do obrotu soli glukozaminowej kwasu (6S)-5-metylotetrahydrofoliowego jako nowego składnika żywności zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 258/97 Parlamentu Europejskiego i Rady

(notyfikowana jako dokument nr C(2014) 1683)

(Jedynie tekst w języku włoskim jest autentyczny)

(2014/154/UE)

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając rozporządzenie (WE) nr 258/97 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 27 stycznia 1997 r. dotyczące nowej żywności i nowych składników żywności (1), w szczególności jego art. 7,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)	W dniu 28 lipca 2011 r. przedsiębiorstwo GNOSIS S.p.A zwróciło się do właściwych organów Irlandii z wnioskiem o zezwolenie na wprowadzenie do obrotu soli glukozaminowej kwasu (6S)-5-metylotetrahydrofoliowego jako nowego składnika żywności do stosowania w suplementach diety.

(2)	W dniu 26 października 2011 r. właściwy organ ds. oceny żywności w Irlandii wydał sprawozdanie dotyczące wstępnej oceny. W sprawozdaniu tym stwierdzono, że sól glukozaminowa kwasu (6S)-5-metylotetrahydrofoliowego spełnia kryteria ustanowione w art. 3 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 258/97.

(3)	W dniu 28 lutego 2012 r. Komisja przekazała sprawozdanie dotyczące wstępnej oceny pozostałym państwom członkowskim.

(4)	Przed upływem okresu 60 dni określonego w art. 6 ust. 4 akapit pierwszy rozporządzenia (WE) nr 258/97 zgłoszono uzasadniony sprzeciw.

(5)	W dniu 14 września 2012 r. i 5 marca 2013 r. Komisja zwróciła się do Europejskiego Urzędu ds. Bezpieczeństwa Żywności (EFSA) o dokonanie dodatkowej oceny soli glukozaminowej kwasu (6S)-5-metylotetrahydrofoliowego jako składnika żywności zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 258/97.

(6)

W dniu 11 września 2013 r. EFSA przyjęła opinię naukową w sprawie soli glukozaminowej kwasu (6S)-5-metylotetrahydrofoliowego jako źródła folianu dodawanego w celach odżywczych do suplementów diety (2) i stwierdziła, że sól glukozaminowa kwasu (6S)-5-metylotetrahydrofoliowego nie budzi obaw co do bezpieczeństwa.

(7)	Ta opinia naukowa daje wystarczające podstawy do stwierdzenia, że sól glukozaminowa kwasu (6S)-5-metylotetrahydrofoliowego spełnia jako źródło folianu kryteria określone w art. 3 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 258/97.

(8)

W dyrektywie 2002/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (3) ustanowiono szczególne przepisy dotyczące stosowania witamin i minerałów w suplementach żywnościowych. Należy zezwolić na stosowanie soli glukozaminowej kwasu (6S)-5-metylotetrahydrofoliowego, nie naruszając wymagań zawartych we wspomnianych przepisach.

(9)	Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

Zezwala się na wprowadzenie do obrotu w Unii soli glukozaminowej kwasu (6S)-5-metylotetrahydrofoliowego jako źródła folianu zgodnej ze specyfikacją w załączniku jako nowego składnika żywności do zastosowania w suplementach diety, nie naruszając szczególnych przepisów dyrektywy 2002/46/WE.

Artykuł 2

Sól glukozaminowa kwasu (6S)-5-metylotetrahydrofoliowego dopuszczona do obrotu niniejszą decyzją jest oznaczana na etykiecie zawierających ją środków spożywczych jako „sól glukozaminowa kwasu (6S)-5-metylotetrahydrofoliowego” lub „glukozamina 5MTHF”.

Artykuł 3

Niniejsza decyzja skierowana jest do przedsiębiorstwa GNOSIS S.p.A., Via Lavoratori Autobianchi 1, 20832 Desio (MB), Włochy.

---

(1)  Dz.U. L 43 z 14.2.1997, s. 1.

(2)  Dziennik EFSA 2013; 11(10):3358.

(3)  Dyrektywa 2002/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 10 czerwca 2002 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do suplementów żywnościowych (Dz.U. L 183 z 12.7.2002, s. 51).

---

---

21.3.2014

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 85/13

---

DECYZJA WYKONAWCZA KOMISJI

z dnia 19 marca 2014 r.

zezwalająca na wprowadzenie do obrotu oleju z kolendry jako nowego składnika żywności zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 258/97 Parlamentu Europejskiego i Rady

(notyfikowana jako dokument nr C(2014) 1689)

(Jedynie tekst w języku angielskim jest autentyczny)

(2014/155/UE)

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając rozporządzenie (WE) nr 258/97 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 27 stycznia 1997 r. dotyczące nowej żywności i nowych składników żywności (1), w szczególności jego art. 7,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)	W dniu 21 lipca 2011 r. przedsiębiorstwo Nestec Ltd. zwróciło się z wnioskiem do właściwych organów Irlandii o wprowadzenie do obrotu oleju z kolendry jako nowego składnika żywności.

(2)

W dniu 19 października 2011 r. właściwy organ ds. oceny żywności w Irlandii wydał sprawozdanie dotyczące wstępnej oceny. W tym sprawozdaniu Irlandzki Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności (Food Safety Authority of Ireland) oświadczył, że nie stwierdził żadnych problemów w zakresie bezpieczeństwa związanych ze spożywaniem suplementów diety zawierających olej z kolendry w proponowanych dawkach 600 mg/dzień, i w związku z tym uważa, że ten nowy składnik żywności spełnia kryteria nowej żywności określone w art. 3 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 258/97.

(3)	W dniu 8 listopada 2011 r. Komisja przekazała sprawozdanie dotyczące wstępnej oceny pozostałym państwom członkowskim.

(4)	Przed upływem okresu 60 dni określonego w art. 6 ust. 4 akapit pierwszy rozporządzenia (WE) nr 258/97 zgłoszono uzasadniony sprzeciw.

(5)	W dniu 14 lutego 2013 r. Komisja zwróciła się do Europejskiego Urzędu ds. Bezpieczeństwa Żywności (EFSA) o dokonanie dodatkowej oceny oleju z kolendry jako składnika żywności zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 258/97.

(6)	W dniu 10 października 2013 r. EFSA przyjął opinię naukową dotyczącą bezpieczeństwa stosowania oleju z kolendry jako nowego składnika żywności (2), stwierdzając, że jest on bezpieczny w proponowanych warunkach stosowania i przy zachowaniu proponowanych poziomów zastosowania.

(7)	Wspomniana opinia daje wystarczające podstawy do stwierdzenia, że olej z kolendry spełnia – w proponowanych warunkach stosowania i przy zachowaniu proponowanych poziomów zastosowania – kryteria określone w art. 3 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 258/97.

(8)	Dyrektywa 2002/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (3) określa wymogi dotyczące suplementów żywnościowych. Bez uszczerbku dla wymogów w niej określonych należy zezwolić na stosowanie oleju z kolendry.

(9)	Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

Bez uszczerbku dla przepisów szczegółowych określonych w dyrektywie 2002/46/WE olej z kolendry zgodny ze specyfikacją w załączniku może być wprowadzany do obrotu w Unii jako nowy składnik żywności przeznaczony do stosowania w suplementach żywnościowych w dawce maksymalnej wynoszącej 600 mg dziennie.

Artykuł 2

Nazwa nowego składnika żywności dopuszczonego niniejszą decyzją będzie figurować na etykiecie zawierających go produktów jako „olej z kolendry”.

Artykuł 3

Niniejsza decyzja skierowana jest do Nestec Ltd. Avenue Nestlé 55, 1800 Vevey, Szwajcaria.

---

(1)  Dz.U. L 43 z 14.2.1997, s. 1.

(2)  Dziennik EFSA 2013; 11(10):3422.

(3)  Dyrektywa 2002/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 10 czerwca 2002 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do suplementów żywnościowych (Dz.U. L 183 z 12.7.2002, s. 51).

---

---

21.3.2014

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 85/15

---

DECYZJA WYKONAWCZA KOMISJI

z dnia 19 marca 2014 r.

ustanawiająca indywidualny program kontroli i inspekcji dla połowów tuńczyka błękitnopłetwego we wschodnim Atlantyku i Morzu Śródziemnym, włócznika w Morzu Śródziemnym oraz połowów sardynki i sardeli w północnym Adriatyku

(notyfikowana jako dokument nr C(2014) 1717)

(2014/156/UE)

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 1224/2009 z dnia 20 listopada 2009 r. ustanawiające wspólnotowy system kontroli w celu zapewnienia przestrzegania przepisów wspólnej polityki rybołówstwa, zmieniające rozporządzenia (WE) nr 847/96, (WE) nr 2371/2002, (WE) nr 811/2004, (WE) nr 768/2005, (WE) nr 2115/2005, (WE) nr 2166/2005, (WE) nr 388/2006, (WE) nr 509/2007, (WE) nr 676/2007, (WE) nr 1098/2007, (WE) nr 1300/2008, (WE) nr 1342/2008 i uchylające rozporządzenia (EWG) nr 2847/93, (WE) nr 1627/94 oraz (WE) nr 1966/2006 (1), w szczególności jego art. 95,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Rozporządzenie (WE) nr 1224/2009 dotyczy wszystkich działań wchodzących w zakres wspólnej polityki rybołówstwa prowadzonych na terytorium państw członkowskich lub na wodach UE bądź przez unijne statki rybackie lub też – bez uszczerbku dla pierwotnej odpowiedzialności państwa członkowskiego bandery – przez obywateli państw członkowskich, oraz stanowi w szczególności, iż to państwa członkowskie dopilnowują, aby kontrola, inspekcje i egzekwowanie przepisów były przeprowadzane w sposób niedyskryminacyjny w odniesieniu do sektorów, statków lub osób, a także na podstawie zarządzania ryzykiem.

(2)	Rozporządzenie Rady nr 302/2009 (2) określa ogólne zasady realizacji przez Unię wieloletniego planu odbudowy zasobów tuńczyka błękitnopłetwego (Thunnus thynnus) zalecanego przez Międzynarodową Komisję ds. Ochrony Tuńczyka Atlantyckiego (ICCAT).

(3)	Rozporządzenie Rady (WE) nr 1967/2006 (3) ustanawia przepisy dotyczące środków technicznych, planów zarządzania oraz szczegółowych środków w odniesieniu do gatunków daleko migrujących, do celów ochrony, zarządzania i eksploatacji żywych zasobów wodnych.

(4)

Na swoim 37. corocznym posiedzeniu w maju 2013 r. Generalna Komisja Rybołówstwa Morza Śródziemnego (GFCM) przyjęła zalecenie GFCM 37/2013/1 (4) w sprawie wieloletniego planu zarządzania połowami małych stad pelagicznych w podobszarze geograficznym GFCM 17 (północny Adriatyk) oraz w sprawie przejściowych środków służących ochronie małych stad pelagicznych w podobszarze geograficznym 18 (południowy Adriatyk).

(5)

Na swoim corocznym posiedzeniu w 2011 r. ICCAT przyjęła zalecenie [11-03] (5) w sprawie środków zarządzania dotyczących włócznika w Morzu Śródziemnym. Przepisy zawarte w zaleceniach zatwierdzonych przez regionalne organizacje zarządzania rybołówstwem są wiążące dla państw członkowskich i, co za tym idzie, istotne dla niniejszej decyzji, która dotyczy sposobu, w jaki państwa członkowskie planują kontrole i inspekcje działań prowadzonych w ramach WPRyb, ustalają ich harmonogram i je przeprowadzają.

(6)

Artykuł 95 rozporządzenia (WE) nr 1224/2009 przewiduje możliwość, zgodnie z którą Komisja – wraz z zainteresowanymi państwami członkowskimi – może określić, które łowiska mają zostać objęte indywidualnym programem kontroli i inspekcji. W takim indywidualnym programie kontroli i inspekcji należy koniecznie określić cele, priorytety i procedury oraz wartości odniesienia dla działań inspekcyjnych, ustalane na podstawie systemu zarządzania ryzykiem i poddawane okresowym przeglądom po analizie osiągniętych rezultatów. Zainteresowane państwa członkowskie mają obowiązek wprowadzić niezbędne środki mające na celu zapewnienie wdrożenia indywidualnych programów kontroli i inspekcji, w szczególności w odniesieniu do wymaganych zasobów ludzkich i materialnych oraz do okresów i obszarów, w których mają one zostać zastosowane.

(7)

Artykuł 95 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1224/2009 stanowi, iż w indywidualnym programie kontroli i inspekcji określa się wartości odniesienia dla działań inspekcyjnych ustalane na podstawie systemu zarządzania ryzykiem. W tym celu należy ustanowić wspólne kryteria oceny ryzyka i zarządzania nim dotyczące działań sprawdzających, inspekcyjnych i weryfikacyjnych, tak aby umożliwić terminowe przeprowadzanie oceny ryzyka i oceny ogólnej istotnych informacji pochodzących z kontroli i inspekcji. Celem wspólnych kryteriów jest zapewnienie zharmonizowanego podejścia do inspekcji i weryfikacji we wszystkich państwach członkowskich oraz stworzenie równych warunków działania dla wszystkich przedsiębiorców.

(8)	Indywidualny program kontroli i inspekcji powinien zostać ustanowiony na okres od dnia 16 marca 2014 r. do dnia 15 marca 2018 r. i wdrożony przez Grecję, Hiszpanię, Francję, Chorwację, Włochy, Cypr, Maltę, Portugalię i Słowenię.

(9)

Artykuł 98 ust. 1 i 3 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 404/2011 (6) przewiduje, że – nie naruszając postanowień zawartych w planach wieloletnich – właściwe organy państw członkowskich zobowiązane są do przyjęcia podejścia opartego na analizie ryzyka przy wyborze celów inspekcji, wykorzystując wszystkie dostępne informacje oraz – stosownie do przyjętej strategii kontroli i egzekwowania przepisów opartej na analizie ryzyka – do przeprowadzenia w obiektywny sposób niezbędnych działań inspekcyjnych, tak aby zapobiegać zatrzymywaniu na burcie, przeładowywaniu, wyładowywaniu, przetwarzaniu, przewożeniu, przechowywaniu, wprowadzaniu do obrotu i składowaniu produktów rybołówstwa pochodzących z działalności, która jest niezgodna z przepisami wspólnej polityki rybołówstwa.

(10)

Europejska Agencja Kontroli Rybołówstwa ustanowiona rozporządzeniem Rady (WE) nr 768/2005 (7) (zwana dalej „EFCA”) ma za zadanie koordynację wdrażania indywidualnego programu kontroli i inspekcji za pomocą wspólnego planu rozmieszczenia, który nadaje skuteczność celom, priorytetom, procedurom oraz wartościom odniesienia dotyczącym działań inspekcyjnych określonych w indywidualnym programie kontroli i inspekcji, oraz określa środki kontroli i inspekcji, gromadzone przez każde zainteresowane państwo członkowskie. Należy zatem objaśnić związki między procedurami określonymi w indywidualnym programie kontroli i inspekcji a procedurami wspólnego planu rozmieszczenia.

(11)

Aby zharmonizować procedury w zakresie kontroli i inspekcji dotyczące połowów tuńczyka błękitnopłetwego we wschodnim Atlantyku i Morzu Śródziemnym, włócznika w Morzu Śródziemnym oraz sardynki i sardeli w północnym Adriatyku, a także aby zapewnić powodzenie wieloletniego planu dla tych stad i ich łowisk, należy opracować zasady działań kontrolnych i inspekcyjnych prowadzonych przez właściwe organy zainteresowanych państw członkowskich, w tym w zakresie wzajemnego dostępu do istotnych danych. W tym celu intensywność i priorytety działań kontrolnych i inspekcyjnych powinny być określane na podstawie docelowych wartości odniesienia i celów.

(12)

Wspólne działania inspekcyjne i nadzorcze między zainteresowanymi państwami członkowskimi należy – tam gdzie to możliwe – realizować zgodnie ze wspólnymi planami rozmieszczenia ustanowionymi przez EFCA, tak aby przyczyniały się one do ujednolicenia praktyk w zakresie kontroli, inspekcji i nadzoru oraz do rozwoju koordynacji działań w zakresie kontroli, inspekcji i nadzoru między właściwymi organami tych państw członkowskich.

(13)	Wyniki uzyskane dzięki zastosowaniu indywidualnego programu kontroli i inspekcji powinny być oceniane przy pomocy rocznych sprawozdań z oceny przekazywanych Komisji i EFCA przez każde zainteresowane państwo członkowskie.

(14)	Środki przewidziane w niniejszej decyzji ustalono w porozumieniu z zainteresowanymi państwami członkowskimi. Niniejszą decyzję należy zatem skierować do tych państw członkowskich.

(15)	Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Rybołówstwa i Akwakultury,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

ROZDZIAŁ I

PRZEPISY OGÓLNE

Artykuł 1

Przedmiot i definicje

Niniejsza decyzja ustanawia indywidualny program kontroli i inspekcji stosowany do połowów tuńczyka błękitnopłetwego we wschodnim Atlantyku i Morzu Śródziemnym, włócznika w Morzu Śródziemnym oraz połowów sardynki i sardeli w północnym Adriatyku.

Wschodni Atlantyk, Morze Śródziemne oraz północny Adriatyk zwane są dalej „przedmiotowymi obszarami”.

Do celów niniejszej decyzji stosuje się następujące definicje:

a)	„północny Adriatyk” oznacza obszar zdefiniowany w załączniku I do rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1343/2011 (8);

b)	„Morze Śródziemne” oznacza podobszary 37.1, 37.2 i 37.3 Organizacji Narodów Zjednoczonych ds. Wyżywienia i Rolnictwa (FAO);

c)	„wschodni Atlantyk” oznacza obszary VII, VIII, IX, X Międzynarodowej Rady Badań Morza (ICES) zgodnie z definicją zawartą w załączniku III do rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 218/2009 (9) oraz rejon 34.1.2. FAO.

Artykuł 2

Zakres

1.   Indywidualny program kontroli i inspekcji obejmuje w szczególności następujące działania:

a)	działalność połowową w rozumieniu art. 4 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1224/2009 w przedmiotowych obszarach;

b)	działalność związaną z połowami, w tym hodowlę, ważenie, przetwarzanie, wprowadzanie do obrotu, przewożenie i przechowywanie produktów rybołówstwa;

c)	rybołówstwo sportowe i rekreacyjne;

d)	przywóz zgodnie z definicją w art. 2 ust. 11 rozporządzenia Rady (WE) nr 1005/2008 (10);

e)	wywóz zgodnie z definicją w art. 2 ust. 13 rozporządzenia (WE) nr 1005/2008.

2.   Indywidualny program kontroli i inspekcji stosuje się do dnia 15 marca 2018 r.

3.   Indywidualny program kontroli i inspekcji wdrażany jest przez Grecję, Hiszpanię, Francję, Chorwację, Włochy, Cypr, Maltę, Portugalię i Słowenię (zwane dalej „zainteresowanymi państwami członkowskimi”).

ROZDZIAŁ II

CELE, PRIORYTETY, PROCEDURY I WARTOŚCI ODNIESIENIA

Artykuł 3

Cele

1.   Indywidualny program kontroli i inspekcji zapewnia jednolite i skuteczne wdrożenie środków ochrony i kontroli obowiązujących w odniesieniu do stad, o których mowa w art. 1.

2.   Działania kontrolne i inspekcyjne prowadzone w ramach indywidualnego programu kontroli i inspekcji mają w szczególności na celu zapewnienie przestrzegania następujących przepisów:

a)	przepisów o zarządzaniu uprawnieniami do połowu oraz wszelkich indywidualnych warunków z nimi związanych, w tym w zakresie monitorowania poziomu wykorzystania kwot oraz systemu nakładów połowowych w przedmiotowych obszarach;

b)	przepisów o obowiązku sprawozdawczym w odniesieniu do działalności połowowej, w szczególności w zakresie wiarygodności odnotowanych i zgłaszanych informacji;

c)	obowiązku wyładunku wszystkich połowów w odniesieniu do stad i obszarów wchodzących w zakres niniejszej decyzji, które są objęte obowiązkiem wyładunku zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1380/2013 (11);

d)	przepisów szczegółowych zatwierdzonych przez regionalne organizacje zarządzania rybołówstwem w odniesieniu do stad i obszarów wchodzących w zakres niniejszej decyzji.

Artykuł 4

Priorytety

1.   Zainteresowane państwa członkowskie prowadzą działania kontrolne i inspekcyjne w odniesieniu do działalności połowowej statków rybackich oraz działalności związanej z połowami prowadzonej przez inne podmioty, na podstawie strategii zarządzania ryzykiem, zgodnie z art. 4 ust. 18 rozporządzenia (WE) nr 1224/2009 i art. 98 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 404/2011.

2.   Każdy statek rybacki, każda grupa statków rybackich, kategoria narzędzi połowowych, każdy podmiot lub każda działalność związana z połowami, w odniesieniu do każdego stada, o którym mowa w art. 1, podlega kontroli i inspekcji stosownie do poziomu priorytetowości przypisanego zgodnie z ust. 3.

3.   Każde zainteresowane państwo członkowskie przypisuje poziom priorytetowości na podstawie wyników oceny ryzyka przeprowadzonej zgodnie z procedurami określonymi w art. 5.

Artykuł 5

Procedury oceny ryzyka

1.   Zainteresowane państwa członkowskie oceniają ryzyko w odniesieniu do przedmiotowych stad i obszaru(-ów), na podstawie tabeli w załączniku I.

2.   W ramach oceny ryzyka każde zainteresowane państwo członkowskie rozpatruje – na podstawie doświadczeń z przeszłości oraz wykorzystując wszelkie dostępne i istotne informacje – prawdopodobieństwo wystąpienia przypadku nieprzestrzegania przepisów oraz jego ewentualne potencjalne konsekwencje. Łącząc te elementy, każde zainteresowane państwo członkowskie dokonuje oceny poziomu ryzyka („bardzo niski”, „niski”, „średni”, „wysoki” lub „bardzo wysoki”) w odniesieniu do każdej z podlegających inspekcji kategorii, o których mowa w art. 4 ust. 2.

3.   Jeżeli statek rybacki pływający pod banderą państwa członkowskiego, które nie jest zainteresowanym państwem członkowskim, lub statek rybacki państwa trzeciego prowadzi działalność w obszarze(-ach), o którym(-ych) mowa w art. 1, przypisuje mu się poziom ryzyka zgodnie z ust. 3. W przypadku braku informacji, oraz jeżeli organy państwa bandery nie dostarczą – w ramach art. 9 – wyników swoich własnych ocen ryzyka przeprowadzonych zgodnie z art. 4 ust. 2 i zgodnie z ust. 3 oraz wskazujących na inny poziom ryzyka, statek ten zostanie uznany za statek rybacki o „bardzo wysokim” poziomie ryzyka.

Artykuł 6

Strategia zarządzania ryzykiem

1.   Na podstawie własnej oceny ryzyka każde zainteresowane państwo członkowskie określa strategię zarządzania ryzykiem, której celem jest zapewnienie przestrzegania przepisów. Strategia ta obejmuje określenie, opis i dystrybucję stosownych opłacalnych instrumentów kontroli i środków inspekcyjnych, w odniesieniu do charakteru oraz przewidywanego poziomu każdego ryzyka, oraz osiągnięcie docelowych wartości odniesienia.

2.   Strategia zarządzania ryzykiem, o której mowa w ust. 1, jest koordynowana na szczeblu regionalnym za pomocą wspólnego planu rozmieszczenia określonego w art. 2 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 768/2005.

Artykuł 7

Związek z procedurami wspólnego planu rozmieszczenia

1.   W ramach wspólnego planu rozmieszczenia – w stosownych przypadkach – każde zainteresowane państwo członkowskie informuje EFCA o wynikach swoich ocen ryzyka przeprowadzonych zgodnie z art. 5 ust. 3, a w szczególności przekazuje wykaz przewidywanych poziomów ryzyka wraz z odpowiadającymi im wartościami docelowymi w zakresie inspekcji.

2.   W stosownych przypadkach wykazy poziomu ryzyka i wartości docelowych, o których mowa w ust. 1, są uaktualniane z wykorzystaniem informacji zebranych podczas wspólnych działań inspekcyjnych i nadzorczych. Informacje te przekazuje się EFCA natychmiast po zakończeniu każdej aktualizacji.

3.   EFCA wykorzystuje informacje otrzymane od zainteresowanych państw członkowskich w celu koordynowania strategii zarządzania ryzykiem na szczeblu regionalnym, zgodnie z art. 6 ust. 2.

Artykuł 8

Docelowe wartości odniesienia

1.   Bez uszczerbku dla docelowych wartości odniesienia określonych w załączniku I do rozporządzenia (WE) nr 1224/2009 i w art. 9 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1005/2008, docelowe wartości odniesienia dla statków rybackich, tonarów lub innych operatorów „wysokiego” i „bardzo wysokiego” poziomu ryzyka określono w załączniku II.

2.   W odniesieniu do niektórych gatunków objętych niniejszą decyzją cele dotyczące wszelkich poziomów ryzyka ustanowiono w załączniku II.

3.   Docelowe wartości odniesienia dla statków rybackich, tonarów lub innych operatorów „bardzo niskiego”, „niskiego” i „średniego” poziomu ryzyka określają zainteresowane państwa członkowskie za pomocą krajowych programów kontroli, o których mowa w art. 46 rozporządzenia (WE) nr 1224/2009, i środków krajowych, o których mowa w art. 95 ust. 4 tego rozporządzenia.

4.   Na zasadzie odstępstwa od ust. 1 i 2 państwa członkowskie mogą stosować zamiennie różne docelowe wartości odniesienia, wyrażone jako poprawa poziomu przestrzegania przepisów, pod warunkiem że:

a)	szczegółowa analiza działalności połowowej lub działalności związanej z połowami oraz zagadnień związanych z egzekwowaniem przepisów uzasadnia potrzebę ustanowienia docelowych wartości odniesienia wyrażonych jako poprawa poziomu przestrzegania przepisów;

b)

o wartościach odniesienia wyrażonych jako poprawa poziomu przestrzegania przepisów zostanie poinformowana Komisja, przy czym nie zgłosi ona sprzeciwu wobec tych wartości w terminie 90 dni; jednocześnie wartości te nie będą dyskryminacyjne i nie będą wpływać na cele, priorytety i procedury oparte na ocenie ryzyka określone w indywidualnym programie kontroli i inspekcji.

5.   Wszystkie docelowe wartości odniesienia i cele podlegają ocenie rocznej na podstawie sprawozdań z oceny, o których mowa w art. 13 ust. 1, oraz – w stosownych przypadkach – podlegają przeglądowi w ramach oceny, o której mowa w art. 13 ust. 4.

6.   W stosownych przypadkach skuteczność docelowym wartościom odniesienia, o których mowa w niniejszym artykule, nadaje się we wspólnym planie rozmieszczenia.

ROZDZIAŁ III

WYKONANIE

Artykuł 9

Współpraca między państwami członkowskimi i z państwami trzecimi

1.   Zainteresowane państwa członkowskie współpracują ze sobą podczas wdrażania indywidualnego programu kontroli i inspekcji.

2.   W stosownych przypadkach wszystkie pozostałe państwa członkowskie współpracują z zainteresowanymi państwami członkowskimi.

3.   Państwa członkowskie mogą współpracować z właściwymi organami państw trzecich na rzecz wdrożenia indywidualnego programu kontroli i inspekcji.

Artykuł 10

Wspólne działania inspekcyjne i nadzorcze

1.   Aby zwiększyć efektywność i skuteczność krajowych systemów kontroli rybołówstwa, zainteresowane państwa członkowskie realizują wspólne działania inspekcyjne i nadzorcze na wodach podlegających ich jurysdykcji oraz – w stosownych przypadkach – na swoim terytorium. W stosownych przypadkach działania te przeprowadzane są w ramach wspólnych planów rozmieszczenia, o których mowa w art. 9 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 768/2005.

2.   Do celów wspólnych działań inspekcyjnych i nadzorczych każde z zainteresowanych państw członkowskich:

a)	dopilnowuje, aby urzędnicy z innych zainteresowanych państw członkowskich zostali zaproszeni do uczestnictwa we wspólnych działaniach inspekcyjnych i nadzorczych;

b)	ustanawia wspólne procedury operacyjne mające zastosowanie do statków nadzorujących;

c)	w stosownych przypadkach wyznacza punkty kontaktowe, o których mowa w art. 80 ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 1224/2009.

3.   We wspólnych działaniach inspekcyjnych i nadzorczych mogą uczestniczyć urzędnicy i inspektorzy unijni.

Artykuł 11

Wymiana danych

1.   Do celów wykonania indywidualnego programu kontroli i inspekcji, każde zainteresowane państwo członkowskie zapewnia bezpośrednią elektroniczną wymianę danych, o której mowa w art. 111 rozporządzenia (WE) nr 1224/2009 i załączniku XII do rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 404/2011, z pozostałymi zainteresowanymi państwami członkowskimi i Europejską Agencją Kontroli Rybołówstwa (EFCA).

2.   Dane, o których mowa w ust. 1, mają związek z działalnością połowową oraz działalnością związaną z połowami prowadzonymi w obszarach objętych indywidualnym programem kontroli i inspekcji.

Artykuł 12

Informacje

1.   W oczekiwaniu na pełne wdrożenie tytułu XII rozdział III rozporządzenia (WE) nr 1224/2009 oraz zgodnie z formatem określonym w załączniku III do niniejszej decyzji, każde zainteresowane państwo członkowskie przekazuje Komisji i EFCA drogą elektroniczną następujące informacje:

a)	oznaczenie identyfikacyjne, datę i rodzaj każdej przeprowadzonej kontroli lub inspekcji;

b)	oznaczenie identyfikacyjne każdego statku rybackiego (numer unijnego rejestru floty rybackiej), tonara, pojazdu lub operatora (nazwa firmy) objętego kontrolą lub inspekcją;

c)	w stosownych przypadkach – rodzaj narzędzi połowowych poddanych inspekcji; oraz

d)

w przypadku wykrycia jednego lub kilku naruszeń: (i) rodzaj naruszeń; (ii) aktualna sytuacja jeśli chodzi o działania następcze w odniesieniu do naruszeń (np. prowadzone jest/będzie dochodzenie, wniesiono apelację); (iii) kary nałożone w związku ze stwierdzeniem naruszeń: wysokość grzywien, wartość zabezpieczonych ryb lub narzędzi, punkty nałożone zgodnie z art. 126 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 404/2011 lub rodzaj kar.

2.   Informacje, o których mowa w ust. 1, przekazywane są odnośnie do każdej kontroli lub inspekcji, przy czym są one wymieniane i aktualizowane w każdym sprawozdaniu do momentu zakończenia danego działania zgodnie z prawem zainteresowanego państwa członkowskiego. Jeżeli po wykryciu poważnego naruszenia nie podjęto żadnych działań, należy załączyć wyjaśnienie.

3.   W odniesieniu do połowów tuńczyka błękitnopłetwego we wschodnim Atlantyku i Morzu Śródziemnym i włócznika w Morzu Śródziemnym informacje, o których mowa w ust. 1 i 2, są przekazywane Komisji i EFCA drogą elektroniczną w dniu 15 września i aktualizowane w dniu 31 stycznia następnego roku.

4.   W odniesieniu do połowów sardynki i sardeli w północnym Adriatyku informacje, o których mowa w ust. 1 i 2 niniejszego artykułu, są przekazywane Komisji i EFCA drogą elektroniczną w dniu 15 kwietnia i aktualizowane w dniu 31 stycznia następnego roku.

Artykuł 13

Ocena

1.   Każde zainteresowane państwo członkowskie – do dnia 31 marca roku następującego po przedmiotowym roku kalendarzowym – przesyła Komisji i EFCA sprawozdanie z oceny dotyczące skuteczności działań kontrolnych i inspekcyjnych przeprowadzonych w ramach przedmiotowego indywidualnego programu kontroli i inspekcji.

2.   Sprawozdanie z oceny, o którym mowa w ust. 1, zawiera jako minimum informacje wymienione w załączniku IV. Zainteresowane państwa członkowskie mogą także włączyć do sprawozdania z oceny inne działania, takie jak szkolenia lub sesje informacyjne, których celem było wywarcie wpływu na poziom przestrzegania przepisów przez statki rybackie, tonary i innych operatorów.

3.   W ramach rocznej oceny skuteczności wspólnych planów rozmieszczenia, o której mowa w art. 14 rozporządzenia (WE) nr 768/2005, EFCA uwzględnia sprawozdania z oceny, o których mowa w ust. 1.

4.   Raz do roku Komisja zwołuje posiedzenie Komitetu ds. Rybołówstwa i Akwakultury, aby ocenić stosowność, właściwość i skuteczność indywidualnego planu kontroli i inspekcji oraz jego ogólne skutki pod kątem przestrzegania prawa przez statki rybackie, tonary i innych operatorów, na podstawie sprawozdań z oceny, o których mowa w ust. 1. Przy tej okazji można przeprowadzić przegląd docelowych wartości odniesienia i celów określonych w załączniku II.

Artykuł 14

Adresaci

Niniejsza decyzja skierowana jest do państw członkowskich.

---

(1)  Dz.U. L 343 z 22.12.2009, s. 1.

(2)  Rozporządzenie Rady (WE) nr 302/2009 z dnia 6 kwietnia 2009 r. dotyczące wieloletniego planu odbudowy zasobów tuńczyka błękitnopłetwego we wschodnim Atlantyku i w Morzu Śródziemnym oraz zmieniające rozporządzenie (WE) nr 43/2009 i uchylające rozporządzenie (WE) nr 1559/2007 (Dz.U. L 96 z 15.4.2009, s. 1).

(3)  Rozporządzenie Rady (WE) nr 1967/2006 z dnia 21 grudnia 2006 r. w sprawie środków zarządzania zrównoważoną eksploatacją zasobów rybołówstwa Morza Śródziemnego, zmieniające rozporządzenie (EWG) nr 2847/93 i uchylające rozporządzenie (WE) nr 1626/94 (Dz.U. L 409 z 30.12.2006, s. 11).

(4)  Zalecenie GFCM 37/2013/1 w sprawie wieloletniego planu zarządzania połowami małych stad pelagicznych w podobszarze geograficznym GFCM 17 (północny Adriatyk) oraz w sprawie przejściowych środków służących ochronie małych stad pelagicznych w podobszarze geograficznym 18 (południowy Adriatyk).

(5)  Zalecenie ICCAT w sprawie środków zarządzania dotyczących włócznika w Morzu Śródziemnym.

(6)  Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) nr 404/2011 z dnia 8 kwietnia 2011 r. ustanawiające szczegółowe przepisy wykonawcze do rozporządzenia Rady (WE) nr 1224/2009 ustanawiającego wspólnotowy system kontroli w celu zapewnienia przestrzegania przepisów wspólnej polityki rybołówstwa (Dz.U. L 112 z 30.4.2011, s. 1).

(7)  Rozporządzenie Rady (WE) nr 768/2005 z dnia 26 kwietnia 2005 r. ustanawiające Wspólnotową Agencję Kontroli Rybołówstwa oraz zmieniające rozporządzenie (WE) nr 2847/93 ustanawiające system kontroli mający zastosowanie do wspólnej polityki rybołówstwa (Dz.U. L 128 z 21.5.2005, s. 1).

(8)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1343/2011 z dnia 13 grudnia 2011 r. w sprawie niektórych przepisów dotyczących połowów na obszarze objętym porozumieniem GFCM (Generalnej Komisji Rybołówstwa Morza Śródziemnego) oraz zmiany rozporządzenia Rady (WE) nr 1967/2006 w sprawie środków zarządzania zrównoważoną eksploatacją zasobów rybołówstwa Morza Śródziemnego (Dz.U. L 347 z 30.12.2011, s. 44).

(9)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 218/2009 z dnia 11 marca 2009 r. w sprawie przekazywania przez państwa członkowskie prowadzące połowy na północno-wschodnim Atlantyku danych statystycznych dotyczących połowów nominalnych (Dz.U. L 87 z 31.3.2009, s. 70).

(10)  Rozporządzenie Rady (WE) nr 1005/2008 z dnia 29 września 2008 r. ustanawiające wspólnotowy system zapobiegania nielegalnym, nieraportowanym i nieuregulowanym połowom oraz ich powstrzymywania i eliminowania, zmieniające rozporządzenia (EWG) nr 2847/93, (WE) nr 1936/2001 i (WE) nr 601/2004 oraz uchylające rozporządzenia (WE) nr 1093/94 i (WE) nr 1447/1999 (Dz.U. L 286 z 29.10.2008, s. 1).

(11)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1380/2013 z dnia 11 grudnia 2013 r. w sprawie wspólnej polityki rybołówstwa, zmieniające rozporządzenia Rady (WE) nr 1954/2003 i (WE) nr 1224/2009 oraz uchylające rozporządzenia Rady (WE) nr 2371/2002 i (WE) nr 639/2004 oraz decyzję Rady 2004/585/WE (Dz.U. L 354 z 28.12.2013, s. 22).

---

---

---

---

---