4.3.2014

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 62/1

---

ROZPORZĄDZENIE WYKONAWCZE KOMISJI (UE) NR 197/2014

z dnia 28 lutego 2014 r.

dotyczące klasyfikacji niektórych towarów według Nomenklatury scalonej

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając rozporządzenie Rady (EWG) nr 2658/87 z dnia 23 lipca 1987 r. w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej Taryfy Celnej (1), w szczególności jego art. 9 ust. 1 lit. a),

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)	W celu zapewnienia jednolitego stosowania Nomenklatury scalonej, stanowiącej załącznik do rozporządzenia (EWG) nr 2658/87, konieczne jest przyjęcie środków dotyczących klasyfikacji towaru określonego w załączniku do niniejszego rozporządzenia.

(2)

Rozporządzeniem (EWG) nr 2658/87 ustanowiono Ogólne reguły interpretacji Nomenklatury scalonej. Reguły te stosuje się także do każdej innej nomenklatury, która jest w całości lub w części oparta na Nomenklaturze scalonej, bądź która dodaje do niej jakikolwiek dodatkowy podpodział i która została ustanowiona szczególnymi przepisami unijnymi, w celu stosowania środków taryfowych i innych środków odnoszących się do obrotu towarowego.

(3)	Stosownie do wymienionych wyżej ogólnych reguł, towar opisany w kolumnie 1. tabeli zamieszczonej w załączniku należy klasyfikować do kodu CN wskazanego w kolumnie 2., na mocy uzasadnień określonych w kolumnie 3. tej tabeli.

(4)

Należy zagwarantować, aby wiążąca informacja taryfowa wydana odnośnie do towarów, o których mowa w niniejszym rozporządzeniu, która nie jest zgodna z niniejszym rozporządzeniem, mogła być nadal przywoływana przez osobę, której udzielono tej informacji, przez pewien okres, zgodnie z art. 12 ust. 6 rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 (2). Okres ten powinien wynosić trzy miesiące.

(5)	Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Kodeksu Celnego,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

Towar opisany w kolumnie 1. tabeli zamieszczonej w załączniku klasyfikuje się w Nomenklaturze scalonej do kodu CN wskazanego w kolumnie 2. tej tabeli.

Artykuł 2

Wiążąca informacja taryfowa, która nie jest zgodna z niniejszym rozporządzeniem, może być nadal przywoływana zgodnie z art. 12 ust. 6 rozporządzenia (EWG) nr 2913/92 przez okres trzech miesięcy od dnia wejścia w życie niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 3

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

---

(1)  Dz.U. L 256 z 7.9.1987, s. 1.

(2)  Rozporządzenie Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiające Wspólnotowy Kodeks Celny (Dz.U. L 302 z 19.10.1992, s. 1).

---

---

4.3.2014

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 62/4

---

ROZPORZĄDZENIE WYKONAWCZE KOMISJI (UE) NR 198/2014

z dnia 28 lutego 2014 r.

dotyczące klasyfikacji niektórych towarów według Nomenklatury scalonej

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając rozporządzenie Rady (EWG) nr 2658/87 z dnia 23 lipca 1987 r. w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej Taryfy Celnej (1), w szczególności jego art. 9 ust. 1 lit. a),

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)	W celu zapewnienia jednolitego stosowania Nomenklatury scalonej, stanowiącej załącznik do rozporządzenia (EWG) nr 2658/87, konieczne jest przyjęcie środków dotyczących klasyfikacji towaru określonego w załączniku do niniejszego rozporządzenia.

(2)

Rozporządzeniem (EWG) nr 2658/87 ustanowiono Ogólne reguły interpretacji Nomenklatury scalonej. Reguły te stosuje się także do każdej innej nomenklatury, która jest w całości lub w części oparta na Nomenklaturze scalonej, bądź która dodaje do niej jakikolwiek dodatkowy podpodział i która została ustanowiona szczególnymi przepisami unijnymi, w celu stosowania środków taryfowych i innych środków odnoszących się do obrotu towarowego.

(3)	Stosownie do wymienionych wyżej ogólnych reguł, towar opisany w kolumnie 1. tabeli zamieszczonej w załączniku należy klasyfikować do kodu CN wskazanego w kolumnie 2., na mocy uzasadnień określonych w kolumnie 3. tej tabeli.

(4)

Należy zagwarantować, aby wiążąca informacja taryfowa wydana odnośnie do towarów, o których mowa w niniejszym rozporządzeniu, która nie jest zgodna z niniejszym rozporządzeniem, mogła być nadal przywoływana przez otrzymującego przez pewien okres, zgodnie z art. 12 ust. 6 rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 (2). Okres ten powinien wynosić trzy miesiące.

(5)	Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Kodeksu Celnego,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

Towar opisany w kolumnie 1. tabeli zamieszczonej w załączniku klasyfikuje się w Nomenklaturze scalonej do kodu CN wskazanego w kolumnie 2. tej tabeli.

Artykuł 2

Wiążąca informacja taryfowa, która nie jest zgodna z niniejszym rozporządzeniem, może być nadal przywoływana zgodnie z art. 12 ust. 6 rozporządzenia (EWG) nr 2913/92 przez okres trzech miesięcy od dnia wejścia w życie niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 3

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

---

(1)  Dz.U. L 256 z 7.9.1987, s. 1.

(2)  Rozporządzenie Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiające Wspólnotowy Kodeks Celny (Dz.U. L 302 z 19.10.1992, s. 1).

---

---

4.3.2014

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 62/6

---

ROZPORZĄDZENIE WYKONAWCZE KOMISJI (UE) NR 199/2014

z dnia 28 lutego 2014 r.

dotyczące klasyfikacji niektórych towarów według Nomenklatury scalonej

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając rozporządzenie Rady (EWG) nr 2658/87 z dnia 23 lipca 1987 r. w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej Taryfy Celnej (1), w szczególności jego art. 9 ust. 1 lit. a),

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)	W celu zapewnienia jednolitego stosowania Nomenklatury scalonej, stanowiącej załącznik do rozporządzenia (EWG) nr 2658/87, konieczne jest przyjęcie środków dotyczących klasyfikacji towaru określonego w załączniku do niniejszego rozporządzenia.

(2)

Rozporządzeniem (EWG) nr 2658/87 ustanowiono Ogólne reguły interpretacji Nomenklatury scalonej. Reguły te stosuje się także do każdej innej nomenklatury, która jest w całości lub w części oparta na Nomenklaturze scalonej, bądź która dodaje do niej jakikolwiek dodatkowy podpodział i która została ustanowiona szczególnymi przepisami unijnymi, w celu stosowania środków taryfowych i innych środków odnoszących się do obrotu towarowego.

(3)	Stosownie do wymienionych wyżej ogólnych reguł, towar opisany w kolumnie 1. tabeli zamieszczonej w załączniku należy klasyfikować do kodu CN wskazanego w kolumnie 2., na mocy uzasadnień określonych w kolumnie 3. tej tabeli.

(4)

Należy zagwarantować, aby wiążąca informacja taryfowa wydana odnośnie do towarów, o których mowa w niniejszym rozporządzeniu, która nie jest zgodna z niniejszym rozporządzeniem, mogła być nadal przywoływana przez osobę, której udzielono tej informacji, przez pewien okres, zgodnie z art. 12 ust. 6 rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 (2). Okres ten powinien wynosić trzy miesiące.

(5)	Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Kodeksu Celnego,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

Towary opisane w kolumnie 1. tabeli zamieszczonej w załączniku klasyfikuje się w Nomenklaturze scalonej do kodu CN wskazanego w kolumnie 2. tej tabeli.

Artykuł 2

Wiążąca informacja taryfowa, która nie jest zgodna z niniejszym rozporządzeniem, może być nadal przywoływana zgodnie z art. 12 ust. 6 rozporządzenia (EWG) nr 2913/92 przez okres trzech miesięcy od dnia wejścia w życie niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 3

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

---

(1)  Dz.U. L 256 z 7.9.1987, s. 1.

(2)  Rozporządzenie Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiające Wspólnotowy Kodeks Celny (Dz.U. L 302 z 19.10.1992, s. 1).

---

---

4.3.2014

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 62/8

---

ROZPORZĄDZENIE WYKONAWCZE KOMISJI (UE) NR 200/2014

z dnia 3 marca 2014 r.

zmieniające, w odniesieniu do substancji octan tryptoreliny, załącznik do rozporządzenia (UE) nr 37/2010 w sprawie substancji farmakologicznie czynnych i ich klasyfikacji w odniesieniu do maksymalnych limitów pozostałości w środkach spożywczych pochodzenia zwierzęcego

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 470/2009 z dnia 6 maja 2009 r. ustanawiające wspólnotowe procedury określania maksymalnych limitów pozostałości substancji farmakologicznie czynnych w środkach spożywczych pochodzenia zwierzęcego oraz uchylające rozporządzenie Rady (EWG) nr 2377/90 oraz zmieniające dyrektywę 2001/82/WE Parlamentu Europejskiego i Rady i rozporządzenie (WE) nr 726/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady (1), w szczególności jego art. 14 w związku z art. 17,

uwzględniając opinię Europejskiej Agencji Leków wydaną przez Komitet ds. Weterynaryjnych Produktów Leczniczych,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Maksymalny limit pozostałości („MLP”) substancji farmakologicznie czynnych przeznaczonych do stosowania w Unii w weterynaryjnych produktach leczniczych dla zwierząt, od których lub z których pozyskuje się żywność, bądź w produktach biobójczych stosowanych w produkcji zwierzęcej należy określać zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 470/2009.

(2)	W załączniku do rozporządzenia Komisji (UE) nr 37/2010 (2) określono substancje farmakologicznie czynne i ich klasyfikację w odniesieniu do MLP w środkach spożywczych pochodzenia zwierzęcego.

(3)	Do Europejskiej Agencji Leków wpłynął wniosek o ustanowienie maksymalnego limitu pozostałości w odniesieniu do octanu tryptoreliny u świń.

(4)	Komitet ds. Weterynaryjnych Produktów Leczniczych uznał, że nie ma potrzeby ustanawiania MLP dotyczącego octanu tryptoreliny w odniesieniu do świń.

(5)

Zgodnie z art. 5 rozporządzenia (WE) nr 470/2009 Europejska Agencja Leków powinna rozważyć zastosowanie MLP określonych dla substancji farmakologicznie czynnej w danym środku spożywczym w odniesieniu do innego środka spożywczego uzyskanego z tego samego gatunku lub MLP określonych dla substancji farmakologicznie czynnej u jednego lub większej liczby gatunków w odniesieniu do innych gatunków.

(6)	Komitet ds. Weterynaryjnych Produktów Leczniczych zalecił ekstrapolację wyników oceny dotyczącej octanu tryptoreliny u świń na wszystkie gatunki zwierząt, od których lub z których pozyskuje się żywność.

(7)	Należy zatem zmienić rozporządzenie (UE) nr 37/2010, wpisując octan tryptoreliny w odniesieniu do wszystkich gatunków zwierząt, od których lub z których pozyskuje się żywność, oraz stwierdzając brak potrzeby ustanawiania MLP.

(8)	Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Weterynaryjnych Produktów Leczniczych,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

W załączniku do rozporządzenia (UE) nr 37/2010 wprowadza się zmiany zgodnie z załącznikiem do niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 2

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

---

(1)  Dz.U. L 152 z 16.6.2009, s. 11.

(2)  Rozporządzenie Komisji (UE) nr 37/2010 z dnia 22 grudnia 2009 r. w sprawie substancji farmakologicznie czynnych i ich klasyfikacji w odniesieniu do maksymalnych limitów pozostałości w środkach spożywczych pochodzenia zwierzęcego (Dz.U. L 15 z 20.1.2010, s. 1).

---

---

4.3.2014

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 62/10

---

ROZPORZĄDZENIE WYKONAWCZE KOMISJI (UE) NR 201/2014

z dnia 3 marca 2014 r.

zmieniające, w odniesieniu do substancji tildipirozyn, załącznik do rozporządzenia (UE) nr 37/2010 w sprawie substancji farmakologicznie czynnych i ich klasyfikacji w odniesieniu do maksymalnych limitów pozostałości w środkach spożywczych pochodzenia zwierzęcego

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 470/2009 z dnia 6 maja 2009 r. ustanawiające wspólnotowe procedury określania maksymalnych limitów pozostałości substancji farmakologicznie czynnych w środkach spożywczych pochodzenia zwierzęcego oraz uchylające rozporządzenie Rady (EWG) nr 2377/90 oraz zmieniające dyrektywę 2001/82/WE Parlamentu Europejskiego i Rady i rozporządzenie (WE) nr 726/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady (1), w szczególności jego art. 14 w związku z art. 17,

uwzględniając opinię Europejskiej Agencji Leków wydaną przez Komitet ds. Weterynaryjnych Produktów Leczniczych,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Maksymalny limit pozostałości („MLP”) substancji farmakologicznie czynnych przeznaczonych do stosowania w Unii w weterynaryjnych produktach leczniczych dla zwierząt, od których lub z których pozyskuje się żywność, bądź w produktach biobójczych stosowanych w produkcji zwierzęcej należy określać zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 470/2009.

(2)	W załączniku do rozporządzenia Komisji (UE) nr 37/2010 (2) określono substancje farmakologicznie czynne i ich klasyfikację w odniesieniu do MLP w środkach spożywczych pochodzenia zwierzęcego.

(3)

W tabeli 1 w załączniku do rozporządzenia Komisji (UE) nr 759/2010 (3) tymczasowo wpisano tildipirozyn jako substancję dozwoloną do dnia 1 stycznia 2012 r. dla bydła, kóz i świń, w zastosowaniu do mięśni, tłuszczu (skóry i tłuszczu w przypadku świń), wątroby i nerek, z wyjątkiem zwierząt, których mleko jest przeznaczone do spożycia przez ludzi. Zgodnie z tym załącznikiem MLP dla mięśni nie miał zastosowania do miejsca wstrzyknięcia, w odniesieniu do którego określono wyższe poziomy.

(4)

Do Komitetu ds. Weterynaryjnych Produktów Leczniczych przekazano dodatkowe dane, które poddał on ocenie i na tej podstawie zalecił ustanowienie ostatecznych MLP w odniesieniu do tildipirozynu dla bydła, kóz i świń w zastosowaniu do mięśni, tłuszczu (skóry i tłuszczu w przypadku świń), wątroby i nerek, z wyjątkiem zwierząt, których mleko jest przeznaczone do spożycia przez ludzi. Komisja i organy kontrolujące pozostałości uznały, że należy ustanowić jeden MLP dla mięśni, aby zapewnić praktyczną wykonalność kontroli pozostałości. W związku z tym Komitet ds. Weterynaryjnych Produktów Leczniczych w zmienionej opinii nie zalecił, jak w poprzednich opiniach, wprowadzania osobnego MLP dotyczącego mięśni w miejscu wstrzyknięcia.

(5)

Zgodnie z art. 5 rozporządzenia (WE) nr 470/2009 Europejska Agencja Leków powinna rozważyć zastosowanie MLP określonych dla substancji farmakologicznie czynnej w danym środku spożywczym w odniesieniu do innego środka spożywczego uzyskanego z tego samego gatunku lub MLP określonych dla substancji farmakologicznie czynnej u jednego lub większej liczby gatunków w odniesieniu do innych gatunków.

(6)

Komitet ds. Weterynaryjnych Produktów Leczniczych zalecił ekstrapolację MLP dla tildipirozynu u bydła na MLP u kóz. Komitet stwierdził także, że w przypadku tej substancji nie ma uzasadnienia dla ekstrapolacji w odniesieniu do innych gatunków zwierząt, od których lub z których pozyskuje się żywność.

(7)

Należy zatem zmienić wpis dotyczący tildipirozynu w tabeli 1 w załączniku do rozporządzenia (UE) nr 37/2010, wpisując ostateczne MLP dotyczące substancji farmaceutycznej tildipirozyn w odniesieniu do bydła, kóz i świń w zastosowaniu do mięśni, tłuszczu (skóry i tłuszczu w naturalnych proporcjach w przypadku świń), wątroby i nerek. Należy skreślić przepisy o MLP dotyczącym miejsca wstrzyknięcia w odniesieniu do mięśni oraz o tymczasowych MLP.

(8)	Należy zapewnić zainteresowanym podmiotom odpowiednią ilość czasu na wprowadzenie środków niezbędnych do spełnienia nowych wymogów w zakresie MLP.

(9)	Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Weterynaryjnych Produktów Leczniczych,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

W załączniku do rozporządzenia (UE) nr 37/2010 wprowadza się zmiany zgodnie z załącznikiem do niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 2

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie stosuje się od dnia 3 maja 2014 r.

---

(1)  Dz.U. L 152 z 16.6.2009, s. 11.

(2)  Rozporządzenie Komisji (UE) nr 37/2010 z dnia 22 grudnia 2009 r. w sprawie substancji farmakologicznie czynnych i ich klasyfikacji w odniesieniu do maksymalnych limitów pozostałości w środkach spożywczych pochodzenia zwierzęcego (Dz.U. L 15 z 20.1.2010, s. 1).

(3)  Rozporządzenie Komisji (UE) nr 759/2010 z dnia 24 sierpnia 2010 r. zmieniające, w odniesieniu do substancji tildipirozyn, załącznik do rozporządzenia (UE) nr 37/2010 w sprawie substancji farmakologicznie czynnych i ich klasyfikacji w odniesieniu do maksymalnych limitów pozostałości w środkach spożywczych pochodzenia zwierzęcego (Dz.U. L 223 z 25.8.2010, s. 39).

---

---

4.3.2014

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 62/13

---

ROZPORZĄDZENIE KOMISJI (UE) NR 202/2014

z dnia 3 marca 2014 r.

zmieniające rozporządzenie (UE) nr 10/2011 w sprawie materiałów i wyrobów z tworzyw sztucznych przeznaczonych do kontaktu z żywnością

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając rozporządzenie (WE) nr 1935/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 27 października 2004 r. w sprawie materiałów i wyrobów przeznaczonych do kontaktu z żywnością oraz uchylające dyrektywy 80/590/EWG i 89/109/EWG (1), w szczególności jego art. 5 ust. 1, art. 11 ust. 3 i art. 12 ust. 6,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)	W załączniku I do rozporządzenia Komisji (UE) nr 10/2011 (2) ustanowiono unijny wykaz substancji, które mogą być używane do produkcji materiałów i wyrobów z tworzyw sztucznych („unijny wykaz dozwolonych substancji”).

(2)

Dnia 24 lipca 2012 r. Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności wydał pozytywne oceny naukowe dwóch dodatkowych substancji, mianowicie 2-fenylo-3,3-bis(4-hydroksyfenylo)ftalimidyny (3) i 1,3-bis(izocyjanianometylo)benzenu (4). Te dwie substancje należy dodać do unijnego wykazu dozwolonych substancji jako substancje będące materiałem przeznaczonym do kontaktu z żywnością (substancje FCM) o numerach 872 i 988.

(3)

Z naukowej oceny substancji FCM o numerze 988 wynika, że należy kontrolować migrację jej produktu hydrolizy, 1,3-benzenodimetanoaminy. 1,3-benzenodimetanoamina została już dopuszczona jako substancja FCM o numerze 421. Ponieważ migrację substancji FCM o numerach 421 i 988 kontroluje się na podstawie migracji substancji FCM o numerze 421, należy wprowadzić ograniczenie dla grupy obejmujące obie te substancje. Z tego względu należy zmienić zapis dotyczący dopuszczenia substancji FCM o numerze 421 oraz wprowadzić ograniczenie dla grupy w tabeli 2 w załączniku I do rozporządzenia (UE) nr 10/2011.

(4)

Substancja FCM o numerze 340 (dicyjanodiamid) jest dopuszczona w tabeli 1 w załączniku I do rozporządzenia (UE) nr 10/2011 jako dodatek do tworzyw sztucznych bez limitu migracji specyficznej (SML). W opinii przedstawionej w 33. serii sprawozdań Komitetu Naukowego ds. Żywności (5) ustanowiono tolerowane dzienne pobranie (TDI) w wysokości 1 mg/kg masy ciała prowadzące do SML w wysokości 60 mg/kg żywności. Limit ten jest zbieżny z ogólnym limitem migracji specyficznej ustanowionym w art. 11 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 10/2011. Z uwagi na fakt, że SML w wysokości 60 mg/kg jest wywiedziony z progu toksykologicznego, takiego jak TDI, rzeczone SML należy jednak wyraźnie określić w załączniku I do rozporządzenia (UE) nr 10/2011.

(5)

Aby ograniczyć obciążenie administracyjne podmiotów działających na rynku, materiały i wyroby z tworzyw sztucznych, które zostały zgodnie z prawem wprowadzone do obrotu na podstawie wymogów określonych w rozporządzeniu (UE) nr 10/2011, a które są niezgodne z niniejszym rozporządzeniem, powinny móc być wprowadzane do obrotu do dnia 24 marca 2015 r. Powinny one móc pozostawać w obrocie do wyczerpania zapasów.

(6)	Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (UE) nr 10/2011.

(7)	Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

W załączniku I do rozporządzenia (UE) nr 10/2011 wprowadza się zmiany zgodnie z załącznikiem do niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 2

Materiały i wyroby z tworzyw sztucznych, które zostały zgodnie z prawem wprowadzone do obrotu przed dniem 24 marca 2014 r., a które są niezgodne z niniejszym rozporządzeniem, powinny móc być wprowadzane do obrotu do dnia 24 marca 2015 r. Rzeczone materiały i wyroby z tworzyw sztucznych mogą pozostawać w obrocie po upływie tego terminu do wyczerpania zapasów.

Artykuł 3

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

---

(1)  Dz.U. L 338 z 13.11.2004, s. 4.

(2)  Rozporządzenie Komisji (WE) nr 10/2011 z dnia 14 stycznia 2011 r. w sprawie materiałów i wyrobów z tworzyw sztucznych przeznaczonych do kontaktu z żywnością (Dz.U. L 12 z 15.1.2011, s. 1).

(3)  Dziennik EFSA 2012; 10(7):2825.

(4)  Dziennik EFSA 2012; 10(7):2824.

(5)  Sprawozdania Komitetu Naukowego ds. Żywności, seria 33, s. 31, Urząd Publikacji Unii Europejskiej, Luksemburg, 1995 r., ISBN 92-826-9275-2.

---

---

4.3.2014

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 62/16

---

ROZPORZĄDZENIE WYKONAWCZE KOMISJI (UE) NR 203/2014

z dnia 3 marca 2014 r.

ustanawiające standardowe wartości w przywozie dla ustalania ceny wejścia niektórych owoców i warzyw

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 1234/2007 z dnia 22 października 2007 r. ustanawiające wspólną organizację rynków rolnych oraz przepisy szczegółowe dotyczące niektórych produktów rolnych („rozporządzenie o jednolitej wspólnej organizacji rynku”) (1),

uwzględniając rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) nr 543/2011 z dnia 7 czerwca 2011 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 1234/2007 w odniesieniu do sektorów owoców i warzyw oraz przetworzonych owoców i warzyw (2), w szczególności jego art. 136 ust. 1,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 543/2011 przewiduje – zgodnie z wynikami wielostronnych negocjacji handlowych Rundy Urugwajskiej – kryteria, na których podstawie ustalania Komisja ustala standardowe wartości dla przywozu z państw trzecich, w odniesieniu do produktów i okresów określonych w części A załącznika XVI do wspomnianego rozporządzenia.

(2)

Standardowa wartość w przywozie jest obliczana każdego dnia roboczego, zgodne z art. 136 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 543/2011, przy uwzględnieniu podlegających zmianom danych dziennych. Niniejsze rozporządzenie powinno zatem wejść w życie z dniem jego opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

Standardowe wartości celne w przywozie, o których mowa w art. 136 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 543/2011, są ustalone w załączniku do niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 2

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie z dniem jego opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

---

(1)  Dz.U. L 299 z 16.11.2007, s. 1.

(2)  Dz.U. L 157 z 15.6.2011, s. 1.

---

---

4.3.2014

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 62/18

---

DECYZJA KOMISJI

z dnia 3 marca 2014 r.

w sprawie ustanowienia Komitetu Naukowego ds. Dopuszczalnych Norm Zawodowego Narażenia na Oddziaływanie Czynników Chemicznych w Pracy oraz uchylenia decyzji Komisji 95/320/WE

(2014/113/UE)

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Komitet Naukowy ds. Dopuszczalnych Norm Zawodowego Narażenia na Oddziaływanie Czynników Chemicznych w Pracy (zwany dalej „komitetem”) został ustanowiony decyzją Komisji 95/320/WE (1) w celu oceny oddziaływania czynników chemicznych na zdrowie pracowników w miejscu pracy. Prowadzone przez komitet prace stanowią bezpośrednie wsparcie działań regulacyjnych Unii w dziedzinie bezpieczeństwa i zdrowia w miejscu pracy. Komitet gromadzi wysokiej jakości dane analityczno-porównawcze, dążąc do tego, aby wnioski i decyzje Komisji, a także jej polityka związana z ochroną bezpieczeństwa i zdrowia pracowników, opierały się na solidnych dowodach naukowych.

(2)

Komitet w szczególności pomaga Komisji w ocenie najnowszych dostępnych danych naukowych i proponowaniu dopuszczalnych wartości narażenia zawodowego (OEL) w celu ochrony pracowników przed zagrożeniami chemicznymi, które to wartości mają zostać ustanowione na szczeblu unijnym na podstawie dyrektywy Rady 98/24/WE (2) oraz dyrektywy 2004/37/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (3).

(3)

Członkowie SCOEL, wybierani na podstawie obiektywnych kryteriów, są wysoko wykwalifikowanymi i niezależnymi ekspertami, posiadającymi specjalistyczną wiedzę. Są oni mianowani jako osoby prywatne i przedstawiają Komisji zalecenia oraz opinie niezbędne do opracowywania polityki UE w dziedzinie ochrony pracowników. Od wkładu komitetu zależy osiągnięcie celów polityki społecznej Komisji polegających na ochronie zdrowia i bezpieczeństwa pracowników. Oprócz zwrotu poniesionych wydatków wspomniani niezależni eksperci powinni zatem otrzymywać wynagrodzenie odpowiadające powierzonym im zadaniom.

(4)

Przez pracę w komitecie jego członkowie znacznie przyczyniają się do poprawy środowiska pracy w celu ochrony zdrowia i bezpieczeństwa pracowników, dostarczając Komisji dowody naukowe dotyczące oddziaływania czynników chemicznych na zdrowie pracowników w miejscu pracy niezbędne do osiągnięcia odnośnych celów polityki społecznej Unii. Działalność komitetu będzie zatem finansowana z odpowiedniej linii budżetowej przeznaczonej na wspieranie inicjatyw w dziedzinie polityki społecznej i warunków pracy.

(5)	Należy również wprowadzić udoskonalenia w strukturze i procedurach roboczych komitetu.

(6)	Członkowie komitetu powinni być wybierani w drodze zaproszenia do wyrażenia zainteresowania. Dzięki temu procedura wyboru będzie zgodna z zasadami równości szans i przejrzystości.

(7)	Aby zapewnić ciągłość i wydajność prac komitetu, jego członkowie mianowani decyzją Komisji 2009/985/UE (4) powinni pełnić swoje funkcje do czasu mianowania nowych członków.

(8)

Doradztwo naukowe w sprawach związanych z ochroną zdrowia i bezpieczeństwa pracowników musi opierać się na zasadach etycznych dotyczących najwyższej jakości, niezależności i bezstronności oraz przejrzystości, co szerzej przedstawiono w komunikacie Komisji pt. „Gromadzenie i wykorzystywanie przez Komisję wiedzy specjalistycznej: zasady i wskazówki. Pogłębianie znajomości przedmiotu w celu poprawy jakości polityki” (5), i musi być zorganizowane zgodnie z zasadami najlepszych praktyk w zakresie oceny ryzyka.

(9)	Ponieważ do decyzji 95/320/WE należy wprowadzić zmiany merytoryczne, w celu zapewnienia jasności powinna ona zostać uchylona i zastąpiona nową decyzją,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

Komitet Naukowy ds. Dopuszczalnych Norm Zawodowego Narażenia na Oddziaływanie Czynników Chemicznych w Pracy

Aby ocenić oddziaływanie czynników chemicznych na zdrowie pracowników w miejscu pracy, ustanawia się Komitet Naukowy ds. Dopuszczalnych Norm Zawodowego Narażenia na Oddziaływanie Czynników Chemicznych w Pracy („komitet”).

Artykuł 2

Zadanie komitetu

1.   Zadaniem komitetu jest dostarczanie Komisji na jej życzenie zaleceń lub opinii w każdej sprawie związanej z oceną toksykologiczną chemikaliów pod kątem ich oddziaływania na zdrowie pracowników.

2.   Komitet, po konsultacji z sekretariatem, o którym mowa w art. 5 ust. 3, przyjmuje metodykę wyznaczania dopuszczalnych wartości narażenia zawodowego (OEL) i poddaje ją przeglądom, aby uwzględnić wszelkie istotne dane naukowe mające związek z określeniem OEL. Dopilnowuje również, aby metodyka ta odzwierciedlała obecną praktykę w zakresie oceny ryzyka.

3.   Komitet przedstawia w szczególności zalecenia dotyczące OEL na podstawie danych naukowych, jak określono w dyrektywach 98/24/WE i 2004/37/WE; zalecenia te obejmują między innymi:

—	średnią ważoną dla ośmiogodzinnego czasu pracy (TWA),

—	najwyższe dopuszczalne stężenie chwilowe (STEL),

—	dopuszczalne wartości biologiczne/orientacyjne wartości biologiczne (BLV/BGV).

W stosownych przypadkach dopuszczalne wartości narażenia zawodowego mogą być uzupełnione kolejnymi ustaleniami, dotyczącymi między innymi:

—	prawdopodobnego wchłaniania przez skórę,

—	właściwości uczulających,

—	właściwości rakotwórczych.

Odpowiednie dodatkowe ustalenia mogą zostać wprowadzone przez zmiany w dokumencie dotyczącym metodyki komitetu.

4.   Każde zalecenie dotyczące OEL powinno być poparte wyjaśniającymi je szczegółowo informacjami o danych podstawowych, opisami najcięższych skutków, użytymi technikami ekstrapolacji i danymi na temat ewentualnych zagrożeń dla zdrowia człowieka. Należy również odnotować wykonalność monitorowania narażenia przy każdej zaproponowanej OEL.

5.   Komisja może zwrócić się do komitetu o przeprowadzenie innych działań związanych z oceną toksykologiczną czynników chemicznych.

6.   Komitet ustala ewentualne braki szczegółowych informacji naukowych, które mogą być niezbędne do oceny zagrożeń chemicznych, i informuje o tym Komisję.

7.   Komitet ustala bieżące zagadnienia priorytetowe dotyczące wpływu chemikaliów na zdrowie i informuje o nich Komisję.

8.   Na wniosek Komisji komitet organizuje warsztaty tematyczne w celu przeglądu danych i wiedzy naukowej na temat czynników chemicznych lub spraw odnoszących się do metodyki. Warsztaty te organizowane są przy wsparciu sekretariatu komitetu.

9.   Wykonując swoje zadania zgodnie z art. 5 ust. 5, komitet dąży do współpracy z innymi odpowiednimi organami ustanowionymi na podstawie prawa UE, w tym z agencjami unijnymi, wykonującymi podobne zadania w związku z zagadnieniami będącymi przedmiotem wspólnego zainteresowania.

Artykuł 3

Mianowanie członków komitetu

1.   Komitet składa się z maksymalnej liczby dwudziestu jeden indywidualnych ekspertów wybranych z listy odpowiednich kandydatów sporządzonej w wyniku publikacji zaproszenia do wyrażenia zainteresowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej i na stronie internetowej Komisji. W rejestrze grup ekspertów Komisji i innych podobnych zespołów („rejestrze”) zamieszcza się również łącze do strony internetowej, na której opublikowano wspomniane zaproszenie.

Członkowie są mianowani przez Komisję jako osoby prywatne.

Członkowie są wybierani na podstawie wykazanej przez nich wiedzy i doświadczenia naukowego, biorąc pod uwagę potrzebę:

—	odzwierciedlenia pełnego zakresu wiedzy naukowej niezbędnej do wykonywania zadań komitetu – zwłaszcza w dziedzinie chemii, toksykologii, epidemiologii, medycyny pracy i higieny przemysłowej oraz ogólnych kwalifikacji do wyznaczania OEL,

—	zrównoważonego rozkładu geograficznego wśród członków komitetu.

2.   Dla celów informacyjnych imiona i nazwiska członków publikuje się w rejestrze oraz w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej

Dane osobowe są gromadzone, przetwarzane i publikowane zgodnie z przepisami rozporządzenia (WE) nr 45/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady (6).

3.   Członkowie mianowani decyzją 2009/985/UE zgodnie z decyzją 95/320/WE pełnią swoje funkcje zgodnie z niniejszą decyzją do czasu mianowania członków na nową kadencję w zgodzie z procedurą określoną w ust. 1 i 2.

Artykuł 4

Kadencja

1.   Kadencja członków komitetu trwa trzy lata. Po upływie trzech lat członkowie komitetu pełnią swoje funkcje do czasu ich zastąpienia albo ponownego mianowania.

2.   W przypadku rezygnacji członka komitetu przed upływem trzyletniego okresu lub w przypadku gdy członek jest nieobecny na więcej niż jednej trzeciej posiedzeń lub z jakiegokolwiek innego powodu nie jest w stanie wnosić faktycznego wkładu w obrady komitetu, może on zostać zastąpiony na okres, jaki pozostaje do końca kadencji. W takim przypadku Komisja mianuje nowego członka z poprzedniej listy kandydatów zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 3.

Artykuł 5

Zarząd i sekretariat komitetu

1.   Na początku każdej kadencji komitet wybiera spośród swoich członków, większością zwykłą, przewodniczącego i dwóch wiceprzewodniczących. Tych trzech członków stanowi zarząd komitetu („zarząd”).

2.   Zarząd jest odpowiedzialny za wewnętrzne kwestie proceduralne komitetu i przewodniczy posiedzeniom w celu osiągnięcia konsensusu naukowego w kwestii zaleceń lub opinii, które mają zostać przyjęte.

3.   Komisja zapewnia prowadzenie sekretariatu komitetu oraz jego grup roboczych, wraz ze wsparciem administracyjnym koniecznym dla skutecznego funkcjonowania komitetu.

4.   Sekretariat zapewnia efektywną współpracę komitetu z innymi komitetami naukowymi oraz agencjami Komisji.

5.   Sekretariat dokłada starań w celu zapewnienia wczesnego wykrycia potencjalnych źródeł konfliktu między zaleceniami i opiniami komitetu a zaleceniami i opiniami innych organów ustanowionych na podstawie prawa UE, w tym agencji unijnych, wykonujących podobne zadania w związku z zagadnieniami będącymi przedmiotem wspólnego zainteresowania.

Artykuł 6

Grupy robocze

1.   Na wniosek zarządu komitet może za zgodą służb Komisji tworzyć grupy robocze skupiające członków komitetu.

2.   Zadaniem grup roboczych jest omawianie, zgodnie z określonym przez komitet zakresem zadań, szczegółowych kwestii istotnych dla prac komitetu oraz przedstawianie sprawozdań z wyników tych obrad. Grupy robocze są rozwiązywane po wykonaniu swoich zadań.

Artykuł 7

Posiedzenia plenarne komitetu i posiedzenia grup roboczych

1.   Komitet przyjmuje swój regulamin wewnętrzny sporządzony na podstawie standardowego regulaminu wewnętrznego grup ekspertów Komisji.

2.   Posiedzenia plenarne komitetu odbywają się co do zasady cztery razy do roku.

3.   Służby Komisji zwołują posiedzenia plenarne komitetu i w nich uczestniczą oraz zwołują posiedzenia grup roboczych.

4.   Posiedzenia komitetu i grup roboczych odbywają się co do zasady w siedzibie Komisji. W wyjątkowych przypadkach mogą jednak odbywać się one w innym miejscu.

Artykuł 8

Procedury i metodyka

1.   Przedmiotem obrad komitetu są wnioski dotyczące zaleceń w sprawie OEL dla określonej substancji lub grupy substancji oraz dotyczące wszelkich opinii naukowych („opinii”), o które zwróciła się Komisja.

2.   Komisja, występując z wnioskiem o wydanie zalecenia lub opinii komitetu, zgodnie z ust. 1, może ustalić termin, w którym mają one zostać wydane.

3.   Komitet, w szczególności zarząd, dokłada wszelkich starań, aby zalecenia lub opinie były wydawane na zasadzie konsensusu. Na obradach komitetu nie stosuje się głosowań. W przypadku braku jednomyślności komitet przedstawia Komisji różne stanowiska zajmowane podczas obrad.

4.   Komitet dokłada starań, przy wsparciu sekretariatu, aby jego metodyka odzwierciedlała najnowsze standardy naukowe oraz była wdrażana.

5.   Nie naruszając przepisów dotyczących poufności, o których mowa w art. 9 ust. 3, Komisja publikuje uaktualnioną metodykę, przyjęte zalecenia i opinie komitetu w części swojej strony internetowej poświęconej komitetowi.

Artykuł 9

Zasady etyczne

Członkowie komitetu zobowiązują się działać niezależnie od wszelkich wpływów zewnętrznych. Nie mogą oni przekazywać swoich obowiązków innym osobom.

Składają oni oświadczenie, w którym zobowiązują się do działania w interesie publicznym, oraz oświadczenie o braku lub istnieniu bezpośrednich lub pośrednich interesów, które mogłyby zostać uznane za szkodzące ich niezależności.

Służby Komisji odnotowują wszelkie zadeklarowane interesy oraz orzekają o ich istotności.

Komitet dokłada starań, aby w jego zaleceniach i opiniach w jasny sposób przedstawiano rozumowanie zastosowane w procesie podejmowania decyzji, jak wskazano w jego metodyce.

Nie naruszając postanowień art. 339 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej ani przepisów art. 12 niniejszej decyzji, członkowie komitetu są zobowiązani do nieujawniania informacji pozyskanych w wyniku prac komitetu, warsztatów tematycznych, grup roboczych lub innej działalności związanej z niniejszą decyzją.

Na początku każdej kadencji członkowie komitetu podpisują pisemną deklarację poufności.

Artykuł 10

Obserwatorzy i eksperci zewnętrzni

1.   Służby Komisji zapraszają państwa EOG/EFTA do przedstawiania kandydatur naukowców do udziału w posiedzeniach w charakterze obserwatorów.

2.   W stosownych przypadkach służby Komisji mogą zaprosić do udziału w trybie doraźnym w pracach komitetu lub grupy roboczej zewnętrznych ekspertów naukowych posiadających szczegółową wiedzę na temat poruszany w trakcie posiedzenia.

Artykuł 11

Dodatki specjalne

1.   Członkowie komitetu i eksperci zewnętrzni zaproszeni z inicjatywy Komisji są uprawnieni do specjalnego dodatku o maksymalnej wysokości 450 EUR jako dziennego kosztu jednostkowego za każdy pełny dzień pracy. Obliczoną łączną wysokość dodatku zaokrągla się w górę o kwotę odpowiadającą połowie następnego dnia roboczego. Płatność następuje w euro.

2.   Wydatki na podróże służbowe i koszty utrzymania ponoszone przez osoby uczestniczące w pracach komitetu są zwracane przez Komisję zgodnie z obowiązującymi przepisami (7). Zwrot tych wydatków odbywa się w granicach dostępnych środków przyznanych w ramach rocznej procedury przydziału zasobów.

3.   Artykuł 11 ust. 1 wchodzi w życie w dniu mianowania członków na następną kadencję komitetu zgodnie z procedurą określoną w art. 3.

Artykuł 12

Przejrzystość

1.   Komisja publikuje wszystkie stosowne dokumenty (takie jak porządki obrad, protokoły i opinie uczestników) w rejestrze lub za pomocą zamieszczonego w rejestrze łącza do odpowiedniej strony internetowej.

2.   W drodze wyjątku i na podstawie indywidualnej oceny każdego przypadku Komisja może odstąpić od publikacji, jeżeli ujawnienie dokumentu naruszyłoby ochronę interesu publicznego lub prywatnego, jak określono w art. 4 rozporządzenia (WE) nr 1049/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady (8).

Artykuł 13

Uchylenie

1.   Decyzja 95/320/WE traci moc.

2.   Odesłania do uchylonej decyzji traktuje się jako odesłania do niniejszej decyzji.

Artykuł 14

Wejście w życie

Niniejsza decyzja wchodzi w życie następnego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

---

(1)  Decyzja Komisji 95/320/WE z dnia 12 lipca 1995 r. ustanawiająca Komitet Naukowy ds. Dopuszczalnych Norm Zawodowego Narażenia na Oddziaływanie Czynników Chemicznych w Pracy (Dz.U. L 188 z 9.8.1995, s. 14).

(2)  Dyrektywa Rady 98/24/WE z dnia 7 kwietnia 1998 r. w sprawie ochrony zdrowia i bezpieczeństwa pracowników przed ryzykiem związanym ze środkami chemicznymi w miejscu pracy (czternasta dyrektywa szczegółowa w rozumieniu art. 16 ust. 1 dyrektywy 89/391/EWG) (Dz.U. L 131 z 5.5.1998, s. 14).

(3)  Dyrektywa 2004/37/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie ochrony pracowników przed zagrożeniem dotyczącym narażenia na działanie czynników rakotwórczych lub mutagenów podczas pracy (szósta dyrektywa szczegółowa w rozumieniu art. 16 ust. 1 dyrektywy Rady 89/391/EWG) (Dz.U. L 158 z 30.4.2004, s. 50).

(4)  Decyzja Komisji 2009/985/UE z dnia 18 grudnia 2009 r. mianująca członków Komitetu Naukowego ds. Dopuszczalnych Norm Zawodowego Narażenia na Oddziaływanie Czynników Chemicznych w Pracy na nową kadencję (Dz.U. L 338 z 19.12.2009, s. 98).

(5)  COM(2002) 713 final z dnia 11 grudnia 2002 r.

(6)  Rozporządzenie (WE) nr 45/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2000 r. o ochronie osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych przez instytucje i organy wspólnotowe i o swobodnym przepływie takich danych (Dz.U. L 8 z 12.1.2001, s. 1).

(7)  Decyzja Komisji C (2007) 5858 – zasady zwrotu kosztów poniesionych przez osoby niebędące pracownikami Komisji zaproszone do udziału w posiedzeniach w charakterze ekspertów.

(8)  Rozporządzenie (WE) nr 1049/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 2001 r. w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji (Dz.U. L 145 z 31.5.2001, s. 43). Wyjątki te przewidziano w celu ochrony bezpieczeństwa publicznego, kwestii wojskowych, stosunków międzynarodowych, polityki finansowej, monetarnej lub gospodarczej, prywatności i integralności osoby fizycznej, interesów handlowych, postępowania sądowego i porady prawnej, kontroli/śledztwa/audytu oraz procesu decyzyjnego instytucji.

---

4.3.2014

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 62/23

---

WYTYCZNE EUROPEJSKIEGO BANKU CENTRALNEGO

z dnia 28 listopada 2013 r.

zmieniające wytyczne EBC/2008/5 w sprawie zarządzania aktywami rezerwy walutowej Europejskiego Banku Centralnego przez krajowe banki centralne oraz dokumentacji prawnej dla operacji dotyczących takich aktywów

(EBC/2013/45)

(2014/114/UE)

RADA PREZESÓW EUROPEJSKIEGO BANKU CENTRALNEGO,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 127 ust. 2 tiret trzecie,

uwzględniając art. 3 ust. 1 tiret trzecie oraz art. 12 ust. 1 i art. 30 ust. 6 Statutu Europejskiego Systemu Banków Centralnych i Europejskiego Banku Centralnego,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Zgodnie z art. 30 ust. 1 Statutu Europejskiego Systemu Banków Centralnych i Europejskiego Banku Centralnego (zwanego dalej „Statutem ESBC”) Europejski Bank Centralny (EBC) otrzymuje od krajowych banków centralnych (KBC) państw członkowskich, których walutą jest euro (zwanych dalej „KBC strefy euro”), aktywa rezerwy walutowej i ma pełne prawo utrzymywać aktywa rezerwy walutowej, które mu przekazano i tymi aktywami zarządzać.

(2)

Zgodnie z art. 9 ust. 2 i art. 12 ust. 1 Statutu ESBC EBC może realizować niektóre swoje działania za pośrednictwem KBC strefy euro oraz zwracać się do KBC strefy euro o przeprowadzanie niektórych operacji. EBC przyjmuje zatem, że KBC strefy euro powinny w jego imieniu zarządzać rezerwami walutowymi przekazanymi na rzecz EBC.

(3)

Wytyczne EBC/2008/5 z dnia 20 czerwca 2008 r. w sprawie zarządzania aktywami rezerwy walutowej Europejskiego Banku Centralnego przez krajowe banki centralne oraz dokumentacji prawnej dla operacji dotyczących takich aktywów (1) stanowią, że każdy KBC strefy euro może: a) uczestniczyć w zarządzaniu operacyjnym aktywami rezerwy walutowej przekazanymi na rzecz EBC; lub b) zrezygnować z tego rodzaju zarządzania bądź dokonać połączenia działalności w tym zakresie z jednym lub większą ilością KBC strefy euro. Wytyczne EBC/2008/5 nie wskazują jednak wyraźnie, że KBC strefy euro może zwrócić się do EBC lub jednego albo większej ilości innych KBC strefy euro o przejęcie realizacji niektórych zadań w zakresie takiego zarządzania w jego imieniu.

(4)	Wytyczne EBC/2008/5 powinny zatem zostać odpowiednio zmienione,

PRZYJMUJE NINIEJSZE WYTYCZNE:

Artykuł 1

Zmiana

Artykuł 2 ust. 1 wytycznych EBC/2008/5 otrzymuje brzmienie:

Artykuł 2

Skuteczność

Niniejsze wytyczne stają się skuteczne z dniem zawiadomienia o nich KBC strefy euro.

Artykuł 3

Adresaci

Niniejsze wytyczne są adresowane do KBC strefy euro.

---

(1)  Dz.U. L 192 z 19.7.2008, s. 63.

---