(1)

Rozporządzeniem (WE) nr 2603/2007 (2) Rada nałożyła środki wyrównawcze na przywóz folii z politereftalanu etylenu („PET”) pochodzących z Indii. W następstwie przeglądu wygaśnięcia środki te zostały ostatnio utrzymane rozporządzeniem wykonawczym Rady (UE) nr 461/2013 (3).

(2)

Rozporządzeniem (WE) nr 2604/2000 (4) Rada nałożyła środki antydumpingowe na przywóz PET pochodzącego z Indii. W następstwie przeglądu wygaśnięcia środki te zostały ostatnio utrzymane rozporządzeniem Rady (UE) nr 192/2007 (5). W dniu 24 lutego 2012 r. Komisja wszczęła kolejny przegląd wygaśnięcia. Decyzją wykonawczą 2013/226/UE (6) Rada odrzuciła wniosek Komisji dotyczący rozporządzenia wykonawczego Rady utrzymującego cło antydumpingowe na przywóz PET pochodzącego między innymi z Indii, co oznacza, że środki antydumpingowe wygasły.

(3)

W 2000 r. na mocy decyzji 2000/745/WE (7) Komisja przyjęła zobowiązania cenowe, które w związku z postępowaniem antydumpingowym i postępowaniem antysubsydyjnym zostały złożone między innymi przez przedsiębiorstwa indyjskie: Pearl Engineering Polymers Limited („Pearl”) i Reliance Industries Limited („Reliance”). W 2005 r. decyzją 2005/697/WE (8), Komisja przyjęła zobowiązanie od indyjskiego przedsiębiorstwa South Asean Petrochem Limited, które w wyniku połączenia zmieniło nazwę na Dhunseri Petrochem & Tea Limited („Dhunseri”) (9).

(4)

Decyzją wykonawczą 2014/109/UE (10) Komisja wycofała przyjęcie zobowiązań złożonych przez trzy indyjskie przedsiębiorstwa: Dhunseri, Reliance i Pearl. Należy zatem uchylić art. 1 ust. 4 oraz art. 2 rozporządzenia wykonawczego (UE) 461/2013 wraz z załącznikiem do tego rozporządzenia. Dlatego ostateczne cła wyrównawcze nałożone art. 1 ust. 2 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 461/2013 powinny zostać zastosowane do przywozu politereftalanów etylenu produkowanych przez przedsiębiorstwa Dhunseri, Reliance i Pearl (dodatkowy kod TARIC A585 dla Dhunseri, dodatkowy kod TARIC A181 dla Reliance i dodatkowy kod TARIC A182 dla Pearl),

(1)

W wyniku dochodzenia antydumpingowego („dochodzenie pierwotne”) Rada nałożyła, rozporządzeniem Rady (WE) nr 221/2008 (2), ostateczne cło antydumpingowe w wysokości 17,1 % na przywóz elektrolitycznych dwutlenków manganu („EDM”) (tj. dwutlenków manganu wytwarzanych w procesie elektrolitycznym), niepoddanych obróbce cieplnej po zakończeniu procesu elektrolitycznego, objętych obecnie kodem CN ex 2820 10 00 , pochodzących z Republiki Południowej Afryki („RPA”) („obowiązujące środki antydumpingowe”).

(2)

W następstwie opublikowania zawiadomienia (3) o zbliżającym się wygaśnięciu obowiązujących środków antydumpingowych Komisja otrzymała w dniu 11 grudnia 2012 r. wniosek o wszczęcie przeglądu wygaśnięcia tych środków zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia podstawowego. Wniosek został złożony przez przedsiębiorstwa Cegasa Internacional SA i Tosoh Hellas A.I.C. („wnioskodawcy”), jedynych producentów unijnych EDM.

(3)

W uzasadnieniu wniosku podano, że w związku z wygaśnięciem obowiązujących środków antydumpingowych istnieje prawdopodobieństwo ponownego wystąpienia szkodliwego dla przemysłu unijnego dumpingu.

(4)

Po konsultacji z Komitetem Doradczym Komisja ustaliła, że istnieją wystarczające dowody uzasadniające wszczęcie przeglądu wygaśnięcia i ogłosiła w dniu 12 marca 2013 r., w drodze zawiadomienia opublikowanego w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (4) („zawiadomienie o wszczęciu”), wszczęcie przeglądu wygaśnięcia zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia podstawowego.

(5)

Dochodzenie dotyczące prawdopodobieństwa ponownego wystąpienia dumpingu obejmowało okres od dnia 1 stycznia 2012 r. do dnia 31 grudnia 2012 r. („okres objęty dochodzeniem przeglądowym” lub „ODP”). Badanie tendencji mających znaczenie dla oceny prawdopodobieństwa kontynuacji lub ponownego wystąpienia szkody obejmowało okres od dnia 1 stycznia 2009 r. do końca okresu objętego dochodzeniem przeglądowym („okres badany”).

(6)

Komisja oficjalnie zawiadomiła wnioskodawców, producentów eksportujących w RPA, importerów, zainteresowanych użytkowników w Unii oraz ich stowarzyszenia, a także przedstawicieli państwa wywozu, którego dotyczy postępowanie, o wszczęciu przeglądu wygaśnięcia.

(7)

Zainteresowanym stronom umożliwiono przedstawienie opinii na piśmie oraz złożenie wniosku o przesłuchanie w terminie określonym w zawiadomieniu o wszczęciu. Wszystkie strony, które wystąpiły z wnioskiem o przesłuchanie oraz wykazały szczególne powody, dla których powinny zostać wysłuchane, uzyskały taką możliwość.

(8)

W związku z ograniczoną liczbą zainteresowanych stron, które się zgłosiły, nie było konieczne przeprowadzenie kontroli wyrywkowej zainteresowanych stron.

(9)

Odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu otrzymano od producenta eksportującego z RPA, dwóch producentów unijnych i dwóch użytkowników należących do tej samej grupy powiązanych przedsiębiorstw.

(10)

Komisja prowadziła dalsze badanie i weryfikację informacji uważanych za niezbędne do ustalenia prawdopodobieństwa ponownego wystąpienia dumpingu i spowodowanej nim szkody oraz do określenia interesu Unii. Wizyty weryfikacyjne odbyły się na terenie następujących przedsiębiorstw:

(11)

W dniu 29 października 2013 r. Komisja ujawniła wszystkim zainteresowanym stronom podstawowe fakty i informacje, na podstawie których zamierza złożyć wniosek o utrzymanie w mocy środków antydumpingowych. Stronom ponownie zapewniono możliwość zgłaszania uwag, a tym, które wnioskowały o to, przyznano możliwość przesłuchania w obecności rzecznika praw stron. Komisja uwzględniła uwagi zgłoszone przez zainteresowane strony, a jej odpowiedzi są przedstawione poniżej.

(12)

Produkt objęty niniejszym przeglądem jest taki sam jak produkt określony w rozporządzeniu (WE) nr 221/2008, a mianowicie elektrolityczne dwutlenki manganu (tj. dwutlenki manganu wytwarzane w procesie elektrolitycznym), niepoddane obróbce cieplnej po zakończeniu procesu elektrolitycznego („produkt objęty przeglądem” lub „EDM”), pochodzące z Republiki Południowej Afryki, obecnie objęte kodem CN ex 2820 10 00 . Klasyfikacja obejmuje dwa główne typy, EDM do baterii węglowo-cynkowych i EDM do baterii alkalicznych.

(13)

Dochodzenie przeglądowe potwierdziło podobnie jak dochodzenie pierwotne, że produkt objęty przeglądem przywożony na rynek unijny i produkty wytwarzane i sprzedawane przez producentów eksportujących na swoim rynku krajowym, a także produkty wytwarzane i sprzedawane w Unii przez przemysł unijny („produkt podobny”), mają te same podstawowe właściwości fizyczne i chemiczne oraz zastosowania. Produkty te uznaje się zatem za produkty podobne w rozumieniu art. 1 ust. 4 rozporządzenia podstawowego.

(14)

Zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia podstawowego Komisja zbadała, czy wygaśnięcie obowiązujących środków prowadziłoby do ponownego wystąpienia dumpingu.

(15)

Przywóz do Unii z RPA zmniejszył się po nałożeniu środków niemal do zera, w latach 2010 i 2011 oraz w ODP odnotowano jedynie niewielką ilość. Aby ocenić, czy jedyny znany producent eksportujący Delta EMD (Pty) Ltd. („Delta”) praktykował w ODP wywóz do Unii po cenach dumpingowych, Komisja przesłała do przedsiębiorstwa Delta kwestionariusz. Komisja otrzymała odpowiedź zawierającą dane dotyczące sprzedaży krajowej, wywozu do Unii i wywozu do innych miejsc przeznaczenia. Udzielona odpowiedź została zweryfikowana zgodnie z poniższym wyszczególnieniem.

(16)

Zgodnie z art. 2 ust. 2 rozporządzenia podstawowego, zbadano sprzedaż krajową przedsiębiorstwa Delta, aby sprawdzić, czy całkowita wielkość jego sprzedaży produktu podobnego na rynku krajowym na rzecz klientów niezależnych była reprezentatywna w porównaniu z całkowitą wielkością jego sprzedaży eksportowej do Unii, tzn. czy całkowita wielkość takiej sprzedaży wynosiła przynajmniej 5 % całkowitej wielkości sprzedaży eksportowej produktu objętego postępowaniem do Unii.

(17)

O ile sprzedaż krajowa produktu objętego przeglądem na rynek krajowy była reprezentatywna, sprzedaż w zwykłym obrocie handlowym nie miała miejsca, ponieważ sprzedaż krajowa EDM przedsiębiorstwa Delta była nierentowna. Wartość normalna została zatem skonstruowana zgodnie z art. 2 ust. 3 rozporządzenia podstawowego.

(18)

Dokonano tego w oparciu o faktyczne koszty produkcji EDM, do których zgodnie z art. 2 ust. 6 rozporządzenia podstawowego dodano rozsądną kwotę kosztów sprzedaży, kosztów ogólnych i administracyjnych (SG&A) oraz kwotę zysku.

(19)

SG&A zostały obliczone zgodnie z art. 2 ust. 6 lit. c) rozporządzenia podstawowego, ponieważ przedsiębiorstwo Delta nie prowadziło sprzedaży w zwykłym obrocie handlowym i ponieważ zarówno art. 2 ust. 6 lit. a), jak i art. 2 ust. 6 lit. b) tego rozporządzenia nie miały zastosowania ze względu na brak innych eksporterów lub producentów objętych dochodzeniem, a przedsiębiorstwo Delta nie prowadzi żadnej innej sprzedaży produktów należących do tej samej ogólnej kategorii. Zastosowanie SG&A z dochodzenia pierwotnego, w wyniku którego otrzymano wartość procentową niemalże taką samą jak faktyczna kwota SG&A, uznano zatem za rozsądną metodę.

(20)

Po ujawnieniu ustaleń przedsiębiorstwo Delta zwróciło się do Komisji z wnioskiem o obliczenie konstruowanej wartości normalnej przez wyrażenie obliczonych powyżej SG&A jako odsetka kosztów produkcji zamiast odsetka obrotu. W związku z tym, że cała sprzedaż krajowa była nierentowna, zastosowanie obrotu spowodowałoby zawyżenie kosztów SG&A. Komisja przychyliła się do wniosku przedsiębiorstwa Delta i przy konstruowaniu normalnej wartości dodała SG&A jako odsetek kosztów produkcji za kg z dochodzenia przeglądowego.

(21)

Zysk został obliczony przy wykorzystaniu tej samej metody, co w pierwotnym dochodzeniu, tj. na podstawie stóp procentowych dla pożyczek długoterminowych w RPA w ODP, zgodnie z art. 2 ust. 6 lit. c) rozporządzenia podstawowego. Delta nie sprzedaje innych produktów na rynku krajowym i nie ma w RPA innych znanych producentów EDM ani innych producentów produktów należących do tej samej ogólnej kategorii, od których można by uzyskać dane dotyczące zysku.

(22)

Po ujawnieniu ustaleń przemysł unijny zwrócił się do Komisji z wnioskiem o wykorzystanie sprzedaży do USA w celu ustalenia wartości normalnej, ponieważ pełni ona funkcję sprzedaży na rynku krajowym, zgodnie z art. 2 ust. 3 rozporządzenia podstawowego.

(23)

Wniosek ten został odrzucony, ponieważ wartość normalna została skonstruowana zgodnie z art. 2 ust. 3 rozporządzenia podstawowego przy zastosowaniu tej samej metody co w dochodzeniu pierwotnym, a zatem zgodnie z art. 11 ust. 9 tego rozporządzenia.

(24)

Bardzo niewielką ilość EDM wywiezioną do Unii w ODP sprzedano bezpośrednio niepowiązanemu importerowi w Unii. Zgodnie z art. 2 ust. 8 rozporządzenia podstawowego, jako cenę eksportową przyjęto cenę zapłaconą przedsiębiorstwu Delta przez importera.

(25)

Dokonano porównania między ceną eksportową a skonstruowaną wartością normalną poprzez uwzględnienie wnioskowanych i zweryfikowanych dostosowań dokonanych zgodnie z art. 2 ust. 10 rozporządzenia podstawowego, a mianowicie kosztów transportu, ubezpieczenia, kosztów kredytu i opłaty manipulacyjnej po stronie wywozu. Wartość normalna została skonstruowana na podstawie ceny ex-works poprzez wyeliminowanie frachtów i kosztów kredytu. Nie wyeliminowano kosztów opakowania i pomocy technicznej, ponieważ te zostały już uwzględnione w kosztach produkcji, a zatem włączone zarówno do ceny eksportowej, jak i konstruowanej wartości normalnej.

(26)

Stwierdzono, że sprzedaż EDM prowadzona przez przedsiębiorstwo Delta do Unii w ODP nie była prowadzona po cenach dumpingowych. Przedmiotowa ilość produktu była jednakże wyjątkowo mała, a zatem przy określaniu prawdopodobieństwa ponownego wystąpienia dumpingu w przypadku wygaśnięcia środków nie można w pełni polegać na tym ustaleniu.

(27)

W związku z tym, że nie można wyciągnąć żadnych wniosków ze sprzedaży do Unii w ODP, Komisja zbadała, czy istnieje dowód wskazujący na prawdopodobieństwo ponownego wystąpienia dumpingu w przypadku wygaśnięcia środków. W tym badaniu poddano analizie następujące czynniki: cenę eksportową z RPA do innych miejsc przeznaczenia, moce produkcyjne i wolne moce produkcyjne w RPA, a także atrakcyjność rynku unijnego oraz innych rynków.

(28)

Przedsiębiorstwo Delta produkuje zarówno EDM do baterii alkalicznych, jak i EDM do baterii węglowo-cynkowych i mając na uwadze, że w Unii jest rynek na EDM do baterii alkalicznych a także (w mniejszym stopniu) na EDM do baterii węglowo-cynkowych, Komisja zbadała cenę eksportową obu typów EDM do państw trzecich w ODP. Sprzedaż tę porównano z wartością normalną, skonstruowaną tak jak obliczono powyżej, uwzględniając różnice, które mają wpływ na porównywalność cen.

(29)

Sprzedaż EDM do baterii alkalicznych do Stanów Zjednoczonych, które są najważniejszym rynkiem eksportowym przedsiębiorstwa Delta, stanowiła około dwóch trzecich całkowitego wywozu przedsiębiorstwa Delta w ODP i nie odbywała się po cenach dumpingowych. Stwierdzono jednak, że sprzedaż EDM do baterii alkalicznych kierowana do innych miejsc przeznaczenia (takich jak Tajlandia, Korea, Chiny i Brazylia) prowadzona w mniejszych ilościach, odbywała się po cenach dumpingowych przy marginesie dumpingu od 2 % do 21 %. Dodatkowo w odniesieniu do sprzedaży eksportowej EDM do baterii węglowo-cynkowych do innych miejsc przeznaczenia prowadzonej głównie po niskich cenach i w małych ilościach, marginesy dumpingu były wyższe i wynosiły od 13 % do 66 %.

(30)

Po ujawnieniu ustaleń przemysł unijny stwierdził, że Komisja powinna zignorować sprzedaż do USA w ODP, ponieważ ceny na ten rynek nie były odpowiednim wyznacznikiem prawdopodobnych poziomów ceny sprzedaży na rynek unijny w przypadku wygaśnięcia środków.

(31)

Z drugiej strony przedsiębiorstwo Delta po ujawnieniu ustaleń zwróciło się do Komisji z wnioskiem o zwrócenie szczególnej uwagi na sprzedaż do USA, która stanowi zdecydowaną większość wywozu jego EDM do baterii alkalicznych i jest najbardziej porównywalnym rynkiem do rynku unijnego.

(32)

Komisja przeanalizowała całą sprzedaż eksportową do wszystkich miejsc przeznaczania, obliczyła średnią ważoną ceny eksportowej wywozu przedsiębiorstwa Delta do wszystkich pozostałych miejsc przeznaczenia poza UE, ale również bardzo szczegółowo zbadała ceny eksportowe do poszczególnych państw trzecich. Podczas analizy prawdopodobieństwa ponownego wystąpienia dumpingu uznano, że istotna jest cała sprzedaż eksportowa, w szczególności ze względu na znaczne różnice między cenami, odnotowane na różnych rynkach eksportowych.

(33)

Rynek USA posiada swoje szczególne cechy charakterystyczne, co pozwala przedsiębiorstwu Delta na stosowanie cen znacznie wyższych, niż gdziekolwiek indziej. W USA popyt znacznie przewyższa podaż krajową. Dodatkowo istnieją wysokie bariery wejścia dla dużej liczby potencjalnych konkurentów ze względu na obowiązujące wysokie cła antydumpingowe na przywóz z Chin i Australii.

(34)

W tych okolicznościach nie ma powodu, dla którego Komisja powinna opierać swoje wnioski tylko na średniej cenie eksportowej lub tylko badać sprzedaż eksportową do jednego państwa, zamiast poddać analizie całą sprzedaż eksportową do wszystkich miejsc przeznaczania.

(35)

Polityka cenowa przedsiębiorstwa Delta wobec rynków eksportowych innych, niż rynek unijny pokazuje, że chociaż sprzedaż eksportowa na jego najważniejszy rynek (USA) nie odbywała się po cenach dumpingowych, sprzedaż do innych miejsc przeznaczenia miała charakter dumpingowy. Do oceny prawdopodobieństwa ponownego wystąpienia dumpingu w przypadku wygaśnięcia środków potrzebne są zatem dodatkowe wskaźniki określone poniżej.

(36)

Przedsiębiorstwo Delta posiada wolne moce produkcyjne do produkcji EDM, które w przypadku wygaśnięcia środków mogłyby umożliwić mu wznowienie wywozu do Unii w znaczących ilościach. Przedsiębiorstwo Delta oszacowało, a Komisja potwierdziła, że te wolne moce produkcyjne wynoszą od 4 000 do 6 000 ton rocznie. Obliczenia te uwzględniają niedobory energii elektrycznej, które są częste w RPA, i ilości odpadów. Ze względu na trudności związane z utrzymaniem poziomów jakości w ręcznie obsługiwanym zakładzie Komisja ostrożnie szacuje, że produkcja EDM do baterii alkalicznych wynosiłaby od 2 000 do 3 000 ton rocznie, natomiast pozostała część produkcji to EDM do baterii węglowo-cynkowych. Obie klasy nadawałyby się na rynek unijny. O ile część EDM do baterii węglowo-cynkowych mogłaby zostać przyjęta przez inne rynki państw trzecich, brak jest przesłanek świadczących o tym, że inne rynki państw trzecich lub rynek krajowy mogłyby przyjąć znaczącą wolną ilość EDM do baterii alkalicznych wynikającą z wolnych mocy produkcyjnych.

(37)

Przedsiębiorstwo Delta poinformowało w trakcie kontroli, że jest ono od dłuższego czasu dla swoich klientów na rynku amerykańskim „dostawcą uzupełniającym”, wypełniającym lukę powstającą, gdy produkcja krajowa nie jest wystarczająca. Wywóz przedsiębiorstwa Delta do USA utrzymywał się w ciągu ostatnich czterech lat na stabilnym poziomie, co sugeruje, że przedsiębiorstwo to nie miało możliwości zwiększenia swojej sprzedaży do USA. Gdyby istniała możliwość zwiększenia wywozu do USA, przedsiębiorstwo Delta już by to uczyniło, aby skorzystać z wyższych cen, które obowiązują na rynku amerykańskim, jak również ze zwiększonych korzyści skali wynikających z produkcji większych ilości.

(38)

Sprzedaż przedsiębiorstwa Delta na rynku azjatyckim była bardziej skoncentrowana na EDM do baterii węglowo-cynkowych. Sprzedaż przedsiębiorstwa Delta do Azji stanowi 50 % jego całej sprzedaży EDM do baterii węglowo-cynkowych. Chiny posiadają krajowych producentów EDM i wywóz przedsiębiorstwa Delta do Chin w OD ograniczał się do bardzo małej ilości EDM do baterii alkalicznych. Jako że wywóz EDM do Japonii jest obecnie przedmiotem środków antydumpingowych oraz zważywszy na fakt, że Japonia ma krajowych producentów EDM, jest mało prawdopodobne, aby rynek ten mógł przyjąć produkt wynikający z wolnych mocy produkcyjnych przedsiębiorstwa Delta. Dlatego też jest mało prawdopodobne, aby rynek azjatycki mógł wchłonąć produkt wynikający z wolnych mocy produkcyjnych EDM do baterii alkalicznych przedsiębiorstwa Delta.

(39)

Po ujawnieniu ustaleń przemysł unijny zauważył, że wolne moce produkcyjne przedsiębiorstwa Delta były znacznie większe od podanych wyżej i wskazał na kilka czynników, które mogłyby sugerować, że tak właśnie jest. Stwierdził również, że cała wolna moc produkcyjna mogła zostać wykorzystana do produkcji EDM do baterii alkalicznych, których jakość pozwalałaby na sprzedaż na rynek unijny po cenach dumpingowych.

(40)

Przemysł unijny stwierdził również, że wywóz przedsiębiorstwa Delta do USA ulegnie bardzo prawdopodobnie zmniejszeniu w niedalekiej przyszłości, ponieważ jeden amerykański producent poinformował wcześniej o zwiększeniu swoich mocy produkcyjnych i bardzo prawdopodobnym spadku popytu na EDM w USA w następstwie zapowiedzianego wycofania się z rynku użytkownika EDM. Dodatkowo przemysł unijny stwierdził, że sprzedaż z RPA do USA po zakończeniu okresu dochodzenia zaczęła już spadać. To mogłoby oznaczać, że przedsiębiorstwo Delta potencjalnie posiada dodatkowe ilości EDM do baterii alkalicznych, które z dużym prawdopodobieństwem zostaną skierowane na rynek unijny w przypadku wygaśnięcia środków.

(41)

W trakcie dochodzenia Komisja skontrolowała zakład przedsiębiorstwa Delta, jego potencjał i moce produkcyjne. Jak stwierdzono powyżej, Komisja podczas obliczeń opierała się na ostrożnych obliczeniach, w szczególności na ostrożnych szacunkach dotyczących podziału między produkcją alkaliczną a węglowo-cynkową w oparciu o wykorzystanie ich wolnych mocy produkcyjnych. Nawet przy takich ostrożnych szacunkach ustalono znaczące wolne moce produkcyjne w odniesieniu do wykorzystania przedmiotowego produktu w Unii, które mogą zostać wykorzystane do produkcji EDM do baterii alkalicznych.

(42)

Jeżeli chodzi o stwierdzenie dotyczące prawdopodobnych zmian w wywozie przedsiębiorstwa Delta do USA, dowód przedstawiony Komisji sugeruje, że może to nastąpić w sytuacji, gdy moce produkcyjne USA w odniesieniu do EDM nadal będą rosły, a popyt będzie spadać.

(43)

Po ujawnieniu ustaleń jeden użytkownik argumentował, że wolne moce produkcyjne przedsiębiorstwa Delta są niskie, ponieważ udział w rynku przedsiębiorstwa Delta przed nałożeniem środków wynosił 60–70 %. Nawet wykorzystując ostrożne szacunki dotyczące wolnych mocy produkcyjnych przedsiębiorstwa Delta, jeżeli te wolne moce produkcyjne są wykorzystywane do wywozu do Unii, przedsiębiorstwo Delta mogłoby jednak z łatwością zwiększyć swój udział w rynku bez uwzględniania możliwości przekierowania wywozu z innych miejsc przeznaczenia do Unii. Skutkiem takiej zmiany mógłby być dalszy wzrost potencjalnego udziału w rynku przedsiębiorstwa Delta.

(44)

Delta od dawna dysponuje rentownym kanałem sprzedaży do USA i nie stwierdzono nic, co sugerowałyby, że w interesie spółki byłoby celowe przekierowanie jakiejkolwiek części tej sprzedaży do Unii. Wolne moce produkcyjne, których istnienie stwierdzono w trakcie dochodzenia, a przynajmniej znaczna ich część, mogłyby jednak z przyczyn wymienionych w motywach powyżej zostać skierowane wyłącznie do Unii. Wynika to również z faktu, że rynek unijny jest jednym z największych na świecie. Ponadto, zanim nałożone zostały środki antydumpingowe, rynek unijny był dla Delty bardzo atrakcyjny, jako że jej udział w rynku wynosił od 60 do 70 %.

(45)

Gdyby Delta musiała konkurować cenowo z producentami unijnymi, byłaby zmuszona do obniżenia swoich cen eksportowych i tym samym do sprzedawania po cenach dumpingowych w stosunku do cen pobieranych przez jednego producenta unijnego w ODP. Przedsiębiorstwo Delta mogłoby również przekierować do Unii po cenach dumpingowych wywóz EDM do baterii alkalicznych, który jest obecnie sprzedawany do państw trzecich (innych niż USA), ponieważ rynek unijny jest bardziej atrakcyjny od rynków innych niż rynek USA ze względu na rozmiar i ogólnie wyższe ceny. Ponadto, gdyby przedsiębiorstwo Delta w przyszłości musiało zmniejszyć ilość EDM wywożonego do USA, wówczas rynek unijny z dużym prawdopodobieństwem stałby się miejscem przeznaczenia takich dodatkowo dostępnych ilości.

(46)

Po ujawnieniu ustaleń przedsiębiorstwo Delta oświadczyło, że jego polityka cenowa przewidywała sprzedaż na rynek unijny tylko w sytuacji osiągnięcia opłacalnego poziomu cen.

(47)

Może to być prawdą, lub nie, ale rentowna sprzedaż może nadal być prowadzona po cenach dumpingowych, jeżeli cena eksportowa w dalszym ciągu będzie niższa od wartości normalnej. W każdym razie nie przedstawiono żadnych dowodów na poparcie takiego twierdzenia, zgodnie z którym przedsiębiorstwo Delta nie wywoziło znaczących ilości do Unii w ciągu ostatnich pięciu lat. Dodatkowo przemysł unijny twierdził, że sprzedaż małych ilości EDM przez przedsiębiorstwo Delta do Unii w OD została dokonana w celu utrzymania swojej certyfikacji w odniesieniu do klientów Unii.

(48)

Przedsiębiorstwo Delta twierdziło, że średnia cena importowa EDM do Unii w roku 2012 r. wynosiła 1 809 EUR za tonę, czyli była wyższa od ich wartości normalnej, co w opinii przedsiębiorstwa Delta pokazuje, że mogło ono konkurować z innymi importerami i nie stosować dumpingu.

(49)

Na tę średnią cenę składa się jednak kilka wyjątkowo drogich przywozów z USA i kilka znacznie tańszych z Chin. Przywozy z USA nie mogły zostać uwzględnione w ramach niniejszego porównania, ponieważ wyjątkowo wysoki poziom cen, trzykrotnie lub czterokrotnie wyższych od cen normalnych stosowanych na rynku unijnym, podważa wiarygodność tych cen lub produktu przywożonego. Jeżeli przedsiębiorstwo Delta miałoby konkurować z przywozami z Chin w zakresie ceny kształtującej się na poziomie 1 200 EUR za tonę, wówczas przedsiębiorstwo Delta stosowałoby dumping na rynku unijnym.

(50)

W związku z powyższym istnieje prawdopodobieństwo, że jeżeli środki by wygasły, dumping wystąpiłby ponownie. EDM do baterii alkalicznych jest rodzajem produktu wytwarzanego przez przedsiębiorstwo Delta, który najprawdopodobniej zostałby sprzedany do Unii w przypadku wygaśnięcia środków, ponieważ jest to rodzaj produktu, który w przeszłości był wywożony przez przedsiębiorstwo Delta. Obecnie w UE nadal występuje duży popyt na EDM do baterii alkalicznych. Dochodzenie wykazało, że sprzedaż EDM do baterii alkalicznych skierowana do miejsc przeznaczenia, takich jak Tajlandia, Korea Południowa, Chiny i Brazylia, odbywała się po cenach dumpingowych przy marginesie dumpingu od 2 % do 21 %.

(51)

Dodatkowo wolne moce produkcyjne przedsiębiorstwa Delta są znaczące w stosunku do konsumpcji w Unii podczas ODP. Jeśli moce te zostałyby wykorzystane do celów wywozu do Unii i konkurowania w zakresie cen z producentami unijnymi i ze znaczącymi przywozami z państw trzecich, to istnieje duże prawdopodobieństwo, że taki wywóz byłby dokonywany po cenach dumpingowych.

(52)

W ODP produkt podobny był wytwarzany w Unii przez dwóch producentów, THA i Cegasa. Oba przedsiębiorstwa w pełni współpracowały w dochodzeniu. W pierwotnym dochodzeniu, Cegasa, które w tamtym czasie nie produkowało dla otwartego rynku, lecz wyłącznie na użytek własny, nie było stroną skarżącą i nie współpracowało, ale nie było przeciwne dochodzeniu.

(53)

Po ujawnieniu ustaleń zainteresowana strona zakwestionowała dopuszczalność przedsiębiorstwa Cegasa jako strony skarżącej w przeglądzie wygaśnięcia, ponieważ nie występowało ono w charakterze skarżącego w dochodzeniu pierwotnym, nie produkowało na otwarty rynek i w związku z tym nie doznało szkody w tym czasie. Argument ten został odrzucony, ponieważ przegląd wygaśnięcia musi zostać zgłoszony przez producentów unijnych lub w ich imieniu, ale niekoniecznie przez (tylko) pierwotnych skarżących.

(54)

Obaj producenci unijni odpowiadają za całość produkcji EDM w Unii oraz stanowią „przemysł unijny” w rozumieniu art. 4 ust. 1 i art. 5 ust. 4 rozporządzenia podstawowego.

(55)

Dla celów analizy szkody, ze względu na współpracę całego przemysłu unijnego, wszystkie wskaźniki szkody zostały ustalone na poziomie mikroekonomicznym. W celu ochrony poufności wszelkie dane przedstawiono w formie zindeksowanej i w postaci przedziałów.

(56)

Konsumpcja w Unii została ustalona na podstawie: (i) zweryfikowanych wielkości sprzedaży przemysłu unijnego na rynku unijnym; (ii) zweryfikowanych wielkości przywozu od jedynego producenta z RPA; oraz (iii) przywozu z innych krajów trzecich w oparciu o dane Eurostatu.

(57)

Między 2009 r. i ODP konsumpcja unijna EDM pozostawała na stabilnym poziomie. Wzrosła ona w latach 2010 i 2011, ale w 2012 r. wróciła do poziomu z 2009 r.

Tabela 1

(58)

Po nałożeniu środków, przywóz EDM z RPA praktycznie ustał.

Tabela 2

(59)

Sprzedaż EDM z RPA do Unii w ODP, która była bardzo niewielka, nie podcinała cen przemysłu unijnego. Jednakże ze względu na bardzo małą wielkość tej sprzedaży, nie może ona stanowić wiarygodnej podstawy do formułowania merytorycznych wniosków.

(60)

Dlatego też porównano ceny EDM produkowanych i sprzedawanych przez producentów unijnych z cenami EDM produkowanych w RPA i sprzedawanych na innych rynkach, w oparciu o dwa modele, z uwzględnieniem i z pominięciem USA. Powodem przeprowadzenia analizy z wyłączeniem ceny eksportowej przedsiębiorstwa Delta do USA była szczególna sytuacja rynkowa w USA, będąca przyczyną bardzo wysokich cen w porównaniu z cenami eksportowymi przedsiębiorstwa Delta w innych państwach (zob. motywy powyżej).

(61)

Porównanie to wykazało, że przy uwzględnieniu cen sprzedaży do USA sprzedaż z RPA do reszty świata w ODP nie podcinała cen przemysłu unijnego, przy wyłączeniu sprzedaży do USA podcinała ona jednak ceny przemysłu unijnego. Dodatkowo, wyłączając sprzedaż do USA, ceny eksportowe przedsiębiorstwa Delta powodowały także zaniżanie cen przemysłu unijnego.

(62)

Po ujawnieniu ustaleń przemysł unijny utrzymywał, że ceny wywozu przedsiębiorstwa Delta do USA nie przesądzają o przyszłych cenach wywozu do Unii oraz, że ze względu na różnice strukturalne między rynkiem unijnym i amerykańskim nie należy uwzględniać takich cen. Z drugiej strony przedsiębiorstwo Delta stale twierdziło, że rynek amerykański jest dojrzałym rynkiem EDM, na którym producenci krajowi i importerzy swobodnie ze sobą konkurują i na którym istnieje wielu użytkowników, w tym użytkowników, którzy są także obecni w Unii. W związku z tym nie należy wyłączać sprzedaży przedsiębiorstwa Delta do USA. Dodatkowo przedsiębiorstwo Delta uważało, że do celów obliczeń zaniżania cen Komisja nie powinna była wykorzystywać zysku docelowego uzyskanego przez przemysł unijny przy braku przywozu po cenach dumpingowych w dochodzeniu pierwotnym.

(63)

W obecnym przypadku, w którym przywóz z przedmiotowego państwa po nałożeniu pierwotnych środków praktycznie ustał, organ prowadzący dochodzenie musi przeprowadzić analizę perspektywiczną w oparciu o szereg rozsądnych założeń, w tym prawdopodobną cenę, za jaką przedsiębiorstwo Delta sprzedałoby swoje EDM w Unii w przypadku dopuszczenia do wygaśnięcia obowiązujących środków antydumpingowych.

(64)

Niekwestionowanym faktem jest, że każdy rynek EDM (amerykański, unijny, azjatycki) jest inny i producenci EDM stosują różne strategie cenowe z uwagi nie tylko na ich koszty produkcji, ale także na moce produkcyjne w państwie docelowym, potrzebę (ponownego) zdobycia udziału w rynku i lokalne warunki konkurencji. Niekwestionowanym faktem jest również to, że przedsiębiorstwo Delta ustala znacznie wyższe ceny sprzedaży swoich EDM na rynek amerykański niż na inne rynki. W związku z tym oczekuje się, że przyszłe ceny przedsiębiorstwa Delta dla Unii nie będą uzależnione od jego obecnych cen wywozu do USA, ale będą odpowiadały szczególnym warunkom i realiom rynku unijnego.

(65)

W dokumencie ujawniającym ustalenia do celów obliczeń dotyczących dumpingu porównano ceny sprzedaży EDM do baterii alkalicznych przedsiębiorstwa Delta na różne rynki ze skonstruowaną wartością normalną, natomiast do celów obliczeń dotyczących podcięcia cenowego uwzględniono także sprzedaż jednego typu EDM do baterii węglowo-cynkowych przedsiębiorstwa Delta. Po ujawnieniu ustaleń przemysł unijny twierdził, że w obliczeniach dotyczących dumpingu i szkody należy uwzględnić sprzedaż EDM do baterii alkalicznych i węglowo-cynkowych przedsiębiorstwa Delta. Przedsiębiorstwo Delta twierdziło natomiast, że ze względu na to, iż znaczna większość konsumpcji unijnej i wywóz do Unii przedsiębiorstwa Delta dotyczą tylko EDM do baterii alkalicznych, nie należy w ogólne brać pod uwagę sprzedaży EDM do baterii węglowo-cynkowych.

(66)

Komisja doszła do wniosku, że w obliczeniach dotyczących zarówno dumpingu, jak i szkody należy uwzględnić wszystkie rodzaje EDM do baterii alkalicznych i do baterii węglowo-cynkowych z następujących powodów. Przede wszystkim, jak wspomniano powyżej, w Unii również istnieje rynek i w związku z tym popyt na EDM do baterii węglowo-cynkowych, chociaż mniejszy w porównaniu z rynkiem EDM do baterii alkalicznych, i rynek ten może być interesujący w kontekście polityki eksportowej przedsiębiorstwa Delta do Unii. Po drugie, EDM do baterii alkalicznych i EDM do baterii węglowo-cynkowych są produkowane w tym samym zakładzie i na tej samej linii produkcyjnej z wykorzystaniem tego samego surowca i tych samych procesów produkcji. W zależności od ustawień parametrów w procesie elektrolizy (gęstość prądu, temperatura, stężenie elektrolitów itp.) producenci EDM mogą wybrać produkcję EDM do baterii alkalicznych lub EDM do baterii węglowo-cynkowych. W związku z tym bardziej stosowne jest obliczenie podcięcia cenowego poprzez porównanie średniej ceny eksportowej EDM (zarówno do baterii alkalicznych, jak i baterii węglowo-cynkowych) przedsiębiorstwa Delta ze średnią ceną sprzedaży EDM (zarówno do baterii alkalicznych, jak i baterii węglowo-cynkowych) producentów unijnych.

(67)

Jeżeli chodzi o analizę zaniżania cen, Komisja jako punkt odniesienia wykorzystała zysk docelowy osiągnięty przez przemysł unijny przy braku przywozu po cenach dumpingowych w dochodzeniu pierwotnym, który odpowiada zyskowi, którego osiągnięcia kapitałochłonne branże, takie jak producenci EDM, mogą oczekiwać w normalnych warunkach konkurencji. Kwestia dotycząca najbardziej stosownych zysków docelowych jest jednak nieistotna w kontekście tego konkretnego przeglądu wygaśnięcia. Komisja faktycznie przyznaje, że nie miała miejsca kontynuacja dumpingu i w związku z tym nie było kontynuacji szkody wynikającej z podcięcia cenowego. Analiza skupia się zatem na perspektywie i ma na celu określenie prawdopodobieństwa ponownego wystąpienia szkody w przypadku prawdopodobnego ponownego wystąpienia dumpingu.

(68)

Przedsiębiorstwo Delta stwierdziło, że koszty poniesione po przywozie okazały się niedoszacowane, ponieważ nie uwzględniono kosztów transportu produktu dostarczonego klientom z portu w Antwerpii.

(69)

Komisja porównała jednak ceny ex-works przemysłu unijnego z cenami eksporterów na granicach unijnych i w związku z tym koszty poniesione po przywozie dotyczyły tylko przeładunku i badań a nie kosztów transportu. Argument ten został zatem odrzucony.

(70)

W poniższej tabeli przedstawiono sposób, w jaki kształtował się przywóz z pozostałych państw trzecich podczas okresu badanego pod względem wielkości i udziału w rynku, a także średniej ceny tego przywozu.

Tabela 3

(71)

Wielkość przywozu EDM do Unii z pozostałych państw trzecich zmalała ogólnie podczas okresu badanego. Ceny przywozu z tych państw są średnio powyżej poziomu cen przemysłu unijnego i cen wywozu przedsiębiorstwa Delta w ODP na inne rynki z wyjątkiem USA. Jak wspomniano powyżej, wartość 1 809 EUR za tonę jest średnią bardzo zróżnicowanych cen importowych — od przywozu z Chin po niskich cenach do przywozu z USA po bardzo wysokich cenach. W szczególności odnotowane poziomy cen przywozu z USA są wyjątkowo wysokie w porównaniu z jakimikolwiek innymi zakresami cen producentów unijnych, przedsiębiorstwa Delta i innych eksporterów i raczej nie można się na nich oprzeć, aby dokonać analizy. Średnia nie może zatem być uwzględniona jako cena referencyjna dla przyszłego przywozu z RPA. Przedsiębiorstwo Delta nie konkuruje w zakresie cen z przywozem z USA ale z cenami przemysłu unijnego.

(72)

Na mocy art. 3 ust. 5 rozporządzenia podstawowego zbadano wszystkie istotne czynniki ekonomiczne i wskaźniki mające wpływ na stan przemysłu unijnego w okresie badanym.

(73)

Produkcja unijna wzrosła o 6 % między 2009 r. a ODP. Uściślając, udział ten wzrósł między 2009 r. a 2011 r. o 7 punktów procentowych, a następnie spadł o 1 punkt procentowy w ODP.

Tabela 4

(74)

Moce produkcyjne producentów unijnych wzrosły o 9 % w okresie badanym, głównie z powodu drobnych udoskonaleń procesu produkcyjnego (tj. bez żadnych większych inwestycji w nowe zakłady i sprzęt).

(75)

W związku z tym, że wzrost mocy produkcyjnej był wyższy niż wzrost produkcji, wykorzystanie mocy produkcyjnych zmniejszyło się o 3 punkty procentowe.

Tabela 5

(76)

W badanym okresie wielkość zapasów utrzymywała się na niezmienionym poziomie. Spadła ona w 2011 r., ale wróciła w ODP do poziomu z 2009 r.

Tabela 6

(77)

Wielkość sprzedaży producentów unijnych na rzecz niepowiązanych klientów na rynku unijnym wzrosła między 2009 r. a ODP o 10 %. W 2011 r. wzrosła ona o 20 % w porównaniu z 2009 r., ale następnie spadła gwałtownie o 10 punktów procentowych w ODP.

Tabela 7

(78)

Między 2009 r. a ODP producenci unijni zwiększyli swój udział w rynku o 10 punktów procentowych. Ten wzrost udziału w rynku spowodowany jest spadkiem udziału w rynku przywozu do Unii.

Tabela 8

(79)

Konsumpcja w Unii między 2009 r. a ODP utrzymywała się na stabilnym poziomie, co zostało przedstawione powyżej w tabeli 1. Żaden z pozostałych wskaźników nie wskazuje na jakikolwiek znaczący wzrost na rynku unijnym w odniesieniu do produktów objętych przeglądem.

(80)

Poziom zatrudnienia w przemyśle unijnym zmniejszył się o 9 punktów procentowych w okresie pomiędzy 2009 r. a ODP.

Tabela 9

(81)

Wydajność siły roboczej przemysłu unijnego mierzona jako roczna produkcja (w tonach) na osobę zatrudnioną wzrosła w okresie badanym o 18 %. Odzwierciedla to wzrost produkcji o 6 % przy jednoczesnym spadku poziomu zatrudnienia o 9 %. Jest to szczególnie wyraźne w 2011 r., kiedy to produkcja wzrosła, podczas gdy poziom zatrudnienia nadal spadał, a wydajność była o 20 punktów procentowych wyższa niż w 2009 r.

Tabela 10

(82)

Między 2009 a ODP średnie ceny sprzedaży przemysłu unijnego na rynku unijnym niepowiązanym klientom zmalały o 11 %.

Tabela 11

(83)

Ponieważ przywóz z RPA praktycznie ustał po nałożeniu obowiązujących środków antydumpingowych, wielkość marginesów dumpingu nie może zostać poddana ocenie. W świetle kluczowych wskaźników ekonomicznych, o których mowa powyżej, jak również w dalszej części niniejszego dokumentu, uznano jednak, że sytuacja przemysłu unijnego jest wciąż niestabilna i podatna na zagrożenia.

(84)

Mimo iż całkowite koszty pracy zmniejszyły się, średni koszt pracy wzrósł w okresie badanym, co spowodowane było ogólną redukcją siły roboczej.

Tabela 12

(85)

W okresie badanym rentowność sprzedaży przez przemysł unijny produktu podobnego niepowiązanym klientom na rynku unijnym, wyrażona jako odsetek sprzedaży netto, zmniejszyła się między 2009 r. a ODP o połowę. Rentowność w ODP jest znacznie niższa niż zysk docelowy ustalony w dochodzeniu pierwotnym, który został ustalony na poziomie zysku osiągniętego przez przemysł unijny w przypadku braku dumpingu wyrządzającego szkodę.

(86)

Zwrot z inwestycji (ROI) wyrażony jako procentowy stosunek zysku do wartości księgowej netto inwestycji kształtował się zasadniczo podobnie jak rentowność.

Tabela 13

(87)

Przepływy pieniężne netto z działalności operacyjnej spadły znacznie w okresie badanym, chociaż pozostawały dodatnie, z wyjątkiem roku 2010.

Tabela 14

(88)

Nic nie wskazuje na to, by przemysł unijny napotkał trudności w pozyskiwaniu kapitału, jeśliby podejmowano takie próby, ale w okresie badanym nie było znaczących inwestycji i w związku z tym przemysł unijny nie został „poddany próbie”.

(89)

Roczne inwestycje przemysłu unijnego w produkcję produktu podobnego zmniejszyły się między 2009 r. a ODP prawie o połowę. Uściślając, zmniejszyły się one w 2010 r., wzrosły w 2011 r., a następnie ponownie zmalały w ODP. Gwałtowny spadek inwestycji odnotowany między 2011 r. a ODP częściowo wyjaśnić może fakt, że przedsiębiorstwa objęte dochodzeniem przeprowadziły już w okresie badanym główne zaplanowane niezbędne inwestycje.

Tabela 15

(90)

Analiza wskaźników ekonomicznych pokazuje, że przemysł unijny zwiększył w okresie badanym produkcję i sprzedaż. Zaobserwowany wzrost ilościowy, który nie był sam w sobie znaczący, należy jednak rozpatrywać w kontekście wzrostu mocy produkcyjnych i spadku cen sprzedaży, co spowodował spadek wykorzystania przez producentów unijnych mocy produkcyjnych i jednostkowej ceny sprzedaży odpowiednio o 3 i 11 punktów procentowych.

(91)

W tym samym czasie sytuacja ekonomiczna przemysłu unijnego pogorszyła się pod względem rentowności, zwrotu z inwestycji, zatrudnienia i przepływu środków pieniężnych. W szczególności rentowność, która jest ważnym wskaźnikiem stanu przemysłu unijnego, jest wciąż znacznie niższa od zysku docelowego ustalonego w pierwotnym dochodzeniu. Przemysł unijny nie przezwyciężył jeszcze w pełni skutków wcześniejszego dumpingu i nadal znajduje się w niestabilnej sytuacji, a tym samym jest bardzo podatny na wszelkie ewentualne wznowienie przywozu po cenach dumpingowych. Średnie ceny sprzedaży spadły na przestrzeni lat i najprawdopodobniej spadek ten byłby jeszcze większy w przypadku wznowienia przywozu po cenach dumpingowych z RPA, co pogorszyłoby jeszcze i tak niestabilną już sytuację przemysłu unijnego.

(92)

Po ujawnieniu ustaleń niektóre zainteresowane strony stwierdziły, że obecna niestabilna i podatna na zagrożenia sytuacja, w jakiej znajduje się przemysł unijny, nie jest wynikiem przywozu po cenach dumpingowych z RPA ani skutkiem wcześniejszego dumpingu.

(93)

Zauważyły one, że przedstawione powyżej tendencje kluczowych wskaźników ekonomicznych dotyczyły okresu (od 2009 r. do końca ODP), w którym: (i) pierwotne środki antydumpingowe obowiązywały już od jakiegoś czasu; (ii) przywóz z RPA praktycznie ustał; oraz (iii) na otwarty rynek unijny wszedł nowy podmiot (Cegasa). Zainteresowane strony przeanalizowały wskaźniki ekonomiczne obu unijnych producentów oddzielnie zamiast ich łączyć i stwierdziły, że przemysł unijny znalazł się w trudnej sytuacji będącej wynikiem nowych doświadczeń związanych z wewnętrzną konkurencją między jedynymi dwoma producentami unijnymi na rynku.

(94)

Wspomniane zainteresowane strony stwierdziły w szczególności, że Komisja nie uznała podstawowych zmian, jakie miały miejsce w przemyśle unijnym od 2009 r. Zauważyły one, że po nałożeniu obowiązujących środków antydumpingowych wskaźniki ekonomiczne pierwotnego i jedynego skarżącego (THA) znacząco się poprawiły, eliminując tym samym negatywne skutki wcześniejszego dumpingu. Następnie inny producent unijny, przedsiębiorstwo Cegasa, które wcześniej produkowało EDM na użytek własny, przeniosło jednak swój zakład produkcji baterii poza Unię. W konsekwencji uwolniło znaczącą ilość EDM na otwarty rynek i rozpoczęło ich sprzedaż po niskiej cenie i, co za tym idzie, zaczęło konkurować z jedynym innym producentem unijnym i wywierać presję zniżkową na ceny, wykorzystanie mocy produkcyjnych i rentowność.

(95)

W dokumencie ujawniającym ustalenia Komisja uwzględniła zmianę konfiguracji przemysłu unijnego w porównaniu do dochodzenia pierwotnego. Stanowi to pozytywną zmianę, która wskazuje na otwarcie rynku i wyższy poziom konkurencji między różnymi podmiotami, w tym podmiotami zajmującymi się przywozem.

(96)

Komisja zgadza się również, że w tych okolicznościach, a zwłaszcza w przypadku braku przywozów z RPA, obecny stan przemysłu unijnego nie może wynikać z wystąpienia dumpingu z RPA i nie należy kwalifikować go jako „kontynuacji szkody”.

(97)

Komisja zbadała łączne tendencje obu producentów unijnych od 2009 r. i stwierdziła, że kluczowe wskaźniki ekonomiczne nie są korzystne i że przemysł unijny znajduje się w sytuacji niestabilnej i podatnej na zagrożenia. W sytuacji braku przywozu z RPA przyczyna wyraźnie nie wynika z praktyk dumpingowych przedsiębiorstwa Delta. W przeglądzie wygaśnięcia, w którym skupia się uwagę na prawdopodobieństwie ponownego wystąpienia dumpingu i szkody w przypadku wygaśnięcia środków, dumping, szkoda i przyczynowość w ODP nie są czynnikami decydującymi analizy.

(98)

Komisja stwierdza, że przemysł unijny nadal znajduje się w niestabilnej i podatnej na zagrożenia sytuacji oraz że jego rentowność jest daleka od poziomów, których można by się spodziewać w przypadku tak kapitałochłonnej branży. Porównanie z dochodzeniem pierwotnym można przeprowadzić tylko w odniesieniu do jednego producenta unijnego, ponieważ drugi w tym czasie nie prowadził sprzedaży na otwarty rynek unijny. W przypadku tego producenta unijnego zyski w ODP były znacznie niższe niż wynikające z dochodzenia pierwotnego w przypadku braku przywozu po cenach dumpingowych.

(99)

Jedyny znany producent EDM z RPA (Delta) posiada wolne moce produkcyjne i potencjał umożliwiający wznowienie wywozu do Unii w znacznych ilościach. Podczas początkowego okresu badanego (od 2002 r. do 2005/2006 r.) udział przedsiębiorstwa Delta w rynku znacząco wzrósł z około 30–40 % do 60–70 %. Przedsiębiorstwo Delta wykazało więc już swoją zdolność do szybkiego zwiększenia wielkości wywozu na rynek unijny.

(100)

Ceny eksportowe CIF przedsiębiorstwa Delta dla innych rynków, z wyjątkiem USA, z uwzględnieniem wszystkich rodzajów i wszystkich typów EDM, były niższe od cen przemysłu unijnego w ODP i podcinały je. Niższe ceny na innych rynkach mogą w przypadku wygaśnięcia środków stanowić dla przedsiębiorstwa Delta zachętę do przekierowania wywozu na rynek unijny.

(101)

Mając na uwadze wolne moce produkcyjne, których istnienie stwierdzono w trakcie dochodzenia, nasycenie innych rynków wywozowych, a także atrakcyjność rynku unijnego, Delta najprawdopodobniej starałaby się odzyskać swój znaczny udział rynkowy w Unii, który utraciła po wprowadzeniu środków w życie. Jak wcześniej stwierdzono, odzyskanie udziału w rynku przez przedsiębiorstwo Delta wiązałoby się z koniecznością wywozu po cenach dumpingowych. Co za tym idzie, w sytuacji braku ceł antydumpingowych na przywóz EDM pochodzących z RPA, każde wznowienie przywozu po cenach dumpingowych wywarłoby jeszcze silniejszą presję cenową na przemysł unijny i z całym prawdopodobieństwem spowodowałoby poważną szkodę.

(102)

Uchylenie środków najprawdopodobniej spowodowałoby ponowne wystąpienie przywozu po cenach dumpingowych z RPA, czego wynikiem byłaby presja zniżkowa na ceny przemysłu unijnego i pogorszenie jego sytuacji ekonomicznej. Uchylenie środków wobec RPA spowodowałoby zatem prawdopodobnie ponowne wystąpienie szkody wynikającej z prawdopodobnego pogorszenia się i tak już niestabilnej i podatnej na zagrożenia sytuacji, w jakiej znalazł się obecnie przemysł unijny.

(103)

Na mocy art. 21 rozporządzenia podstawowego Komisja zbadała, czy utrzymanie obowiązujących środków antydumpingowych wobec RPA nie zaszkodzi interesom Unii jako całości. Interes Unii określono na podstawie analizy wszystkich istotnych interesów.

(104)

Wszystkie zainteresowane strony otrzymały możliwość przedstawienia swoich opinii zgodnie z art. 21 ust. 2 rozporządzenia podstawowego.

(105)

W dochodzeniu pierwotnym wprowadzenie środków nie zostało uznane za działanie wbrew interesom Unii. Jako że obecne dochodzenie jest przeglądem, obejmuje ono analizę sytuacji, w której środki antydumpingowe zostały już zastosowane, co umożliwia ocenę wszelkiego niepożądanego negatywnego wpływu obecnie obowiązujących środków antydumpingowych na strony, których dotyczy postępowanie.

(106)

Pomimo wykazania prawdopodobieństwa ponownego wystąpienia szkodliwego dumpingu, Komisja zbadała, czy istnieją istotne powody, które doprowadziłyby do stwierdzenia, że utrzymanie środków przeciwko przywozowi EDM pochodzących z RPA nie leży w interesie Unii.

(107)

Chociaż obowiązujące środki antydumpingowe zapobiegły przywozowi na rynek unijny po cenach dumpingowych, sytuacja przemysłu unijnego jest nadal niestabilna i podatna na zagrożenia, co potwierdzają negatywne tendencje wykazywane przez niektóre kluczowe wskaźniki szkody.

(108)

Gdyby dopuszczono do wygaśnięcia środków, istnieje prawdopodobieństwo, że obecna sytuacja przemysłu unijnego utrzyma się i ulegnie dalszemu pogorszeniu na skutek znacznego przywozu po cenach dumpingowych z RPA. Taki przywóz spowodowałby między innymi utratę udziałów w rynku, spadek ceny sprzedaży, spadek wykorzystania zdolności produkcyjnych i poważne pogorszenie sytuacji finansowej przemysłu unijnego.

(109)

Dlatego jasne jest, że utrzymanie środków antydumpingowych na przywóz z RPA nie byłoby sprzeczne z interesem przemysłu unijnego.

(110)

Taki przywóz spowodowałby między innymi utratę udziałów w rynku, spadek ceny sprzedaży, spadek wykorzystania zdolności produkcyjnych i poważne pogorszenia sytuacji finansowej przemysłu unijnego. W ramach obecnego dochodzenia nie współpracowały żadne przedsiębiorstwa handlowe ani importerzy. Biorąc pod uwagę brak dowodów świadczących o tym, że obowiązujące środki miały istotny wpływ na działalność importerów, można stwierdzić, że utrzymanie środków nie będzie miało istotnego wpływu na importerów unijnych.

(111)

Skontaktowano się ze wszystkimi znanymi użytkownikami EDM (stosowane są one jako surowiec przez producentów baterii) w Unii. Otrzymano odpowiedzi od dwóch spółek należących do tej samej międzynarodowej grupy. W pierwotnym dochodzeniu współpracowało dwóch dodatkowych producentów baterii, którzy sprzeciwiali się nałożeniu środków.

(112)

Współpracujący użytkownik wyjaśnił trudną sytuację ekonomiczną, z jaką borykają się producenci baterii w Unii ze względu na presję na obniżanie cen wywieraną przez ich głównych klientów (detalistów) i wynikające z tego ryzyko utraty miejsc pracy. Nie potrafił on jednak przedstawić jakichkolwiek wyjaśnień lub argumentów pokazujących dlaczego i w jaki sposób zniesienie środków stosowanych wobec przywozu EDM z RPA przyczyniłoby się do poprawy sytuacji.

(113)

Koszty EDM stanowią tylko 10–15 % całkowitych kosztów produkcji baterii. Wartość ta zmalała w porównaniu z pierwotnym dochodzeniem. Ponadto po nałożeniu środków antydumpingowych średnia cena sprzedaży EDM w Unii faktycznie uległa obniżeniu. W rzeczywistości nie przedstawiono żadnych dowodów na to, że utrzymanie obowiązujących środków miałoby istotny wpływ na koszty produkcji producentów baterii.

(114)

Wobec braku takiego dowodu Komisja stwierdza, że utrzymanie środków nie będzie miało niekorzystnego wpływu na użytkowników EDM.

(115)

Po ujawnieniu ustaleń ten sam użytkownik nie zgodził się z oceną sytuacji przeprowadzoną przez Komisję i stwierdził, że po nałożeniu środków zniknęło jedno źródło wysokiej jakości EDM, ceny za EDM wzrosły oraz że, nawet jeżeli EDM stanowi tylko 10–15 % kosztów produkcji, ma to znaczący wpływ na i tak już niską rentowność unijnych producentów baterii.

(116)

Wbrew takiemu twierdzeniu dowód zawarty w dokumentach sprawy potwierdza, że wybór użytkownika, aby nie używać EDM przedsiębiorstwa Delta, nie miał związku z nałożeniem ceł antydumpingowych i że zagrożenie utrzymania rentowności i miejsc pracy nie wynika z podwyżki cen EDM, ale z presji zniżkowej na ceny wywieranej przez głównych klientów (detalistów wielonarodowych o dużej sile nabywczej) i przez chińskich producentów baterii.

(117)

Ten sam użytkownik EDM twierdził, że środki nie powinny zostać utrzymane, ponieważ w ramach dochodzenia stwierdzono brak stosowania dumpingu wobec Unii w ODP oraz brak ryzyka ponownego wystąpienia dumpingu z powodu małego udziału w rynku, jaki może uzyskać przedsiębiorstwo Delta w przypadku skierowania do Unii wszystkich swoich wolnych mocy produkcyjnych.

(118)

Argument ten został odrzucony, ponieważ stwierdzony potencjalny udział w rynku przedsiębiorstwa Delta byłby wyraźnie znaczący, a wywóz do Unii prawdopodobnie byłby prowadzony po cenach dumpingowych.

(119)

We wniosku o przegląd związany z wygaśnięciem środków skarżący wskazali, że jeśli w przyszłości w Unii wzrośnie popyt na samochody elektryczne, nastąpi wzrost popytu na EDM, które uważane są za najczęściej wykorzystywany surowiec w produkcji litu z tlenkiem manganu (LMO), który z kolei wykorzystywany jest jako materiał na katody do baterii litowo-jonowych wielokrotnego ładowania (LIB), stosowanych w wielu modelach pojazdów elektrycznych. Twierdzą oni, że w przypadku ponownego wystąpienia szkody z powodu dumpingowego przywozu z RPA może już nie być unijnego przemysłu produkującego EDM na potrzeby tego przyszłego potencjalnego popytu związanego z nowymi technologiami.

(120)

Dochodzenie nie przyniosło rozstrzygających dowodów na poparcie ani na brak zasadności twierdzenia, że ewentualny przyszły rozwój sytuacji w sektorze samochodów elektrycznych będzie miał znaczący wpływ na producentów EDM i popyt na ten produkt. Faktem jest jednak, że przemysł unijny jest w trakcie badania możliwości produkcji LMO przy użyciu EDM, że jest on w stanie uzyskać know-how i sprzęt do prowadzenia takiej działalności w przyszłości i że uczestniczy on w szeregu finansowanych przez Unię projektów związanych z badaniami i rozwojem baterii litowo-jonowych.

(121)

Po ujawnieniu ustaleń kwestia ta została wspomniana przez niektóre zainteresowane strony, jednak także tym razem nie przedstawiono dowodu wskazującego na możliwy wpływ ewentualnych przyszłych zmian w sektorze samochodów elektrycznych w Unii lub na innych rynkach produktów, będących przedmiotem zainteresowania.

(122)

Zważywszy na powyższe ustalenia, nie ma żadnych istotnych powodów przemawiających przeciwko utrzymaniu obecnych środków antydumpingowych.

(123)

W związku z powyższym, na mocy art. 11 ust. 2 rozporządzenia podstawowego, środki antydumpingowe mające zastosowanie do przywozu niektórych elektrolitycznych dwutlenków manganu pochodzących z RPA powinny zostać utrzymane na dodatkowy okres pięciu lat,

(1)

Środki wyrównawcze dotyczące przywozu politereftalanu etylenu („PET”) pochodzącego z Indii obowiązują od 2000 r. (2). Środki te zostały ostatnio utrzymane rozporządzeniem wykonawczym Rady (UE) nr 461/2013 (3), w następstwie przeglądu wygaśnięcia.

(2)

Środki antydumpingowe dotyczące przywozu PET pochodzącego z Indii obowiązują od 2000 r. (4). Środki te zostały ostatnio utrzymane rozporządzeniem Rady (WE) nr 192/2007 (5), w następstwie przeglądu wygaśnięcia. W dniu 24 lutego 2012 r. Komisja wszczęła kolejny przegląd wygaśnięcia. Decyzją wykonawczą 2013/226/UE (6) Rada odrzuciła wniosek Komisji dotyczący rozporządzenia wykonawczego Rady utrzymującego cło antydumpingowe na przywóz PET pochodzącego między innymi z Indii, wskutek czego środki antydumpingowe wygasły.

(3)

W 2000 r. decyzją 2000/745/WE (7) Komisja przyjęła zobowiązania cenowe („zobowiązania”), które zostały złożone w związku z postępowaniem antydumpingowym i postępowaniem antysubsydyjnym między innymi przez przedsiębiorstwa indyjskie: Pearl Engineering Polymers Limited („Pearl”) oraz Reliance Industries Limited („Reliance”). W 2005 r. decyzją 2005/697/WE (8) zmieniającą decyzję 2000/745/WE Komisja przyjęła zobowiązanie od indyjskiego przedsiębiorstwa South Asean Petrochem Limited, które w wyniku połączenia zmieniło nazwę na Dhunseri Petrochem & Tea Limited („Dhunseri”) (9).

(4)

Zmiana okoliczności podczas wdrażania zobowiązań może być uzasadnieniem dla Komisji do podjęcia decyzji o wykonaniu swoich uprawnień do wycofania przyjęcia zobowiązań zgodnie z art. 13 ust. 9 podstawowego rozporządzenia antysubsydyjnego.

(5)

Uchylenie środków antydumpingowych i utrzymanie ceł wyrównawczych stanowi zmianę okoliczności, w jakich zobowiązania zostały przyjęte. Zobowiązania zostały przyjęte w warunkach obowiązywania zarówno środków antydumpingowych, jak i środków antysubsydyjnych. Podstawowy element zobowiązań, czyli minimalna cena importowa, odzwierciedla zarówno element dumpingu, jak i subsydiowania. W chwili obecnej brak jest elementu dumpingu. Dlatego też poziom minimalnej ceny importowej nie jest odpowiedni.

(6)

Ponadto jedno z indyjskich przedsiębiorstw, Pearl, nie wywiązało się ze spoczywającego na nim obowiązku sprawozdawczego względem Komisji. Przedsiębiorstwo nie dostarczyło kwartalnych sprawozdań ze sprzedaży. W związku z tym Komisja nie jest w stanie skutecznie monitorować zobowiązania.

(7)

W postanowieniach zobowiązania przewidziano, że niedostarczenie sprawozdań stanowi naruszenie zobowiązania. W wydanym niedawno orzeczeniu (10) Trybunał Sprawiedliwości również potwierdził, że złożenie sprawozdania musi być traktowane jako zasadniczy obowiązek, konieczny dla prawidłowego funkcjonowania zobowiązania.

(8)

Przyjęcie zobowiązania przedsiębiorstwa Pearl musi zostać wycofane również na tej podstawie.

(9)

Wszystkim trzem przedsiębiorstwom zagwarantowano możliwość przedstawienia stanowiska i złożenia pisemnych oświadczeń. Uwagi zgłosiły dwa przedsiębiorstwa indyjskie oraz komitet producentów PET w Europie (CPME) reprezentujący przemysł unijny.

(10)

Jedno przedsiębiorstwo wystąpiło z twierdzeniem, że wniosek w sprawie wycofania przyjęcia zobowiązania nie ma podstawy prawnej. Przedsiębiorstwo to twierdziło, że w art. 13 ust. 9 podstawowego rozporządzenia antysubsydyjnego nie wspomina się wyraźnie „zmienionych okoliczności”, a możliwość wycofania przyjęcia zobowiązania wiąże się z przypadkami naruszenia zobowiązania. Argument ten trzeba było odrzucić. W art. 13 ust. 9 podstawowego rozporządzenia antysubsydyjnego rzeczywiście nie ma wyraźnej wzmianki o „zmienionych okolicznościach”. Nie ogranicza się jednak przypadków, w których Komisja może wycofać przyjęcie zobowiązania, do naruszenia zobowiązania. Przepis ten stanowi, że „w przypadku naruszenia lub wycofania zobowiązania przez dowolną ze stron lub w przypadku wycofania przyjęcia tego zobowiązania przez Komisję [dodano podkreślenie], przyjęcie zobowiązania zostaje, po konsultacjach, wycofane…”. Wyróżnia się zatem wycofanie przyjęcia zobowiązania jako odrębną podstawę wycofania.

(11)

Swobodzie decyzyjnej Komisji w zakresie przyjęcia lub odrzucenia oferty zobowiązania musi w istocie odpowiadać uprawnienie do wycofania przyjęcia zobowiązania w przypadku zmiany okoliczności, na podstawie których ofertę zobowiązania przyjęto. Zgodnie z orzecznictwem Trybunału „instytucje w ramach swojej swobody decyzyjnej określają, czy […] zobowiązania są do przyjęcia” (11). Ta swoboda decyzyjna ma na ogół szeroki zakres w sferze środków ochrony handlu, ponieważ Trybunał uznaje, że w tej dziedzinie instytucje muszą brać pod uwagę złożone sytuacje gospodarcze, polityczne i prawne. W szczególności Trybunał uznał, że Komisja, „wykonując uprawnienia przyznane jej w [rozporządzeniu podstawowym], ma dużą swobodę decydowania, jeśli chodzi o interesy Wspólnoty, o wszelkich środkach potrzebnych do rozwiązania stwierdzonego przez nią problemu” (12). Przyjmując, odrzucając lub wycofując zobowiązanie, Komisja korzysta zatem ze swobody koniecznej do wdrażania środków związanych z handlem w interesie Unii.

(12)

Komisja odrzuca zatem argument, że zmiana okoliczności w stosunku do sytuacji panującej w momencie przyjęcia zobowiązania nie może być podstawą do wycofania przyjęcia tego zobowiązania.

(13)

Jedno przedsiębiorstwo wystąpiło z twierdzeniem, że decyzją Komisji 2013/223/UE (13) ponownie potwierdzono przyjęcie zobowiązania tego przedsiębiorstwa. Przedsiębiorstwo argumentowało też, że przepis art. 2 ust. 2 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 461/2013 nakładającego ostateczne cło wyrównawcze stanowi uznanie faktu, że zobowiązanie może pozostać w mocy po wygaśnięciu ceł antydumpingowych. Oba te argumenty są błędne. Decyzją 2013/223/UE Komisja wycofała przyjęcie zobowiązań jednego indonezyjskiego i jednego indyjskiego przedsiębiorstwa, które nie wywiązały się z obowiązku sprawozdawczości. Wycofanie dotyczące jednego przedsiębiorstwa w żaden sposób nie wyklucza późniejszej decyzji Komisji o wycofaniu przyjęcia innych zobowiązań, jeżeli takie działanie jest uzasadnione ze względu na okoliczności danego przypadku.

(14)

Rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 461/2013 opublikowane w dniu 23 maja 2013 r. odzwierciedlało zatem zmianę decyzji 2000/745/WE spowodowaną przyjęciem decyzji 2013/223/UE (wycofanie dotyczące jednego indonezyjskiego i jednego indyjskiego przedsiębiorstwa). Rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 461/2013 nakładające ostateczne cło wyrównawcze opublikowano w tym samym dniu, w którym ogłoszono decyzję wykonawczą Rady 2013/226/UE uchylającą cło antydumpingowe. Komisja mogła ocenić skutki tej decyzji dopiero po jej przyjęciu.

(15)

Argumenty strony musiały zatem zostać odrzucone.

(16)

Jedno przedsiębiorstwo zwróciło się do Komisji o odjęcie od minimalnej ceny importowej kwoty odpowiadającej stałej stawce cła antydumpingowego, a przez to o dostosowanie minimalnej ceny importowej do obowiązującego środka – cła wyrównawczego. Takiej operacji nie można było przeprowadzić. Przede wszystkim, zgodnie z warunkami zobowiązania, wszelkie zmiany zakresu i minimalnych cen są możliwe jedynie w drodze przeglądu okresowego, zgodnie z art. 19 podstawowego rozporządzenia antysubsydyjnego. Po drugie, przedsiębiorstwo zwróciło się o samo tylko odjęcie od bieżącej minimalnej ceny importowej kwot odpowiadających kwocie stałego cła antydumpingowego. W obecnym zobowiązaniu minimalna cena importowa i mechanizm indeksacji opierają się albo na cenie niepowodującej szkody ustalonej dla rynku unijnego (cena docelowa), albo na wartości normalnej (w zależności od przedsiębiorstwa, którego to dotyczy) określonej w 1999 r. W tym drugim przypadku z uwagi na wygaśnięcie cła antydumpingowego brak jest w ogóle podstawy dla minimalnej ceny importowej. Gdyby zobowiązanie oceniano tylko w odniesieniu do cła wyrównawczego, wówczas cena eksportowa (powiększona o kwotę stałego cła wyrównawczego) mogłaby stanowić poziom odniesienia dla minimalnej ceny importowej. Aby określić odpowiednią minimalną cenę importową, Komisja musiałaby najpierw ustalić cenę eksportową, która służyłaby za poziom odniesienia. W obecnym przypadku nie da się z łatwością ustalić takiego poziomu odniesienia, między innymi dlatego, że środki obowiązują już od dłuższego czasu. Ponadto obowiązujący aktualnie mechanizm indeksacji, który odnosi się do ceny niepowodującej szkody (cena docelowa) lub wartości normalnej, nie może być po prostu przeniesiony na cenę eksportową. Wszelkie proste dostosowanie matematyczne wymagałoby tego, aby wszystkie elementy niezbędne do obliczenia minimalnej ceny importowej były łatwe do ustalenia i niepodważalne. Tylko wówczas Komisja może zagwarantować, że zobowiązanie i obowiązujący środek są równoważne. W obecnym przypadku ten warunek nie jest spełniony. Przeprowadzenie prostej operacji matematycznej, jak proponował wnioskodawca, jest zatem niemożliwe.

(17)

W następstwie decyzji Rady o uchyleniu obowiązujących ceł antydumpingowych Komisja musi w odpowiednio krótkim czasie podjąć działania wobec będącego w mocy zobowiązania. Z tego względu należy unikać dalszych opóźnień. Wycofanie przyjęcia zobowiązania nie przesądza o żadnej ewentualnej przyszłej decyzji w tej sprawie, gdyby przedsiębiorstwo zamierzało złożyć ofertę zobowiązania.

(18)

Po drugim ujawnieniu ustaleń Komisji jedna strona ponownie stwierdziła, że należy obniżyć minimalną cenę importową za pomocą prostej operacji matematycznej. Strona ta zakwestionowała argumenty Komisji w tym względzie, twierdząc, że są one „nieuzasadnione i bezpodstawne”. Nie przedstawiono jednak dalszych dowodów na poparcie tego stanowiska, dlatego musi ono zostać odrzucone. W każdym razie wspomnianą uwagę rozstrzygnięto w motywie 16 powyżej.

(19)

Wniosek o matematyczne dostosowanie minimalnej ceny importowej musiał zatem zostać odrzucony.

(20)

Jedno przedsiębiorstwo twierdziło, że zobowiązania powinny pozostać w mocy, dopóki nie zapadnie decyzja Sądu w sprawie T-422/13 CPME i inni przeciwko Radzie. Zdaniem tego przedsiębiorstwa, gdyby przemysłowi unijnemu udało się zakwestionować decyzję wykonawczą 2013/226/UE uchylającą cła antydumpingowe, wówczas Komisja miałaby obowiązek przywrócenia zobowiązań. Ten argument jest błędny. Komisja musi ocenić obecną sytuację i w odpowiednio krótkim czasie podjąć działania w następstwie decyzji Rady o uchyleniu środków antydumpingowych. Przewidywania co do możliwego wyniku sprawy sądowej nie mogą kierować decyzjami Komisji w tej kwestii. Z tego względu decyzja dotycząca obowiązujących zobowiązań musi zostać podjęta w odpowiednio krótkim czasie.

(21)

Jedno przedsiębiorstwo wystąpiło z twierdzeniem, że naruszenie zobowiązań w zakresie sprawozdawczości przez jedno przedsiębiorstwo nie powinno powodować żadnych skutków dla innych przedsiębiorstw. Niniejszym potwierdza się, że tylko w przypadku przedsiębiorstwa Pearl stwierdzono naruszenie zobowiązań w zakresie sprawozdawczości.

(22)

Dwa indyjskie przedsiębiorstwa twierdziły, że zobowiązania powinny pozostać w mocy do czasu otrzymania wyników ewentualnego przeglądu okresowego minimalnej ceny importowej. Komisja zwraca uwagę, że z uwagi na wygaśnięcie cła antydumpingowego minimalna cena importowa nie ma już podstawy (zob. motyw 16 powyżej). Decyzja dotycząca skutków tej zmiany musi zostać podjęta w odpowiednio krótkim czasie. Jednocześnie jednak przedsiębiorstwo może wystąpić z wnioskiem o przeprowadzenie przeglądu obowiązujących środków i w tym kontekście zaoferować nowe zobowiązanie dotyczące tylko obowiązujących środków antysubsydyjnych.

(23)

Po drugim ujawnieniu ustaleń Komisji jedna strona ponownie stwierdziła, że Komisja powinna była wszcząć przegląd okresowy z urzędu, a zobowiązanie powinno pozostać w mocy do czasu rozstrzygnięcia tego przeglądu.

(24)

Po pierwsze Komisja zwraca uwagę, że wszczęcie antysubsydyjnego dochodzenia przeglądowego leży w zakresie jej swobody decyzyjnej. W tym szczególnym przypadku jednak dochodzenie przeglądowe wiąże się z wolą jednego eksportera, który chce zaoferować nowe zobowiązanie. Komisja nie ma zatem powodu do wszczęcia przeglądu bez nowej oferty zobowiązania ze strony zainteresowanego eksportera, zgodnie z art. 13 rozporządzenia podstawowego.

(25)

Ponadto, będąc równoważną formą środków, zobowiązanie musi odpowiadać podstawowym środkom nałożonym przez Radę. Taka sytuacja nie ma już miejsca, w związku z czym Komisja wystąpiła z wnioskiem o wycofanie będącego w mocy zobowiązania.

(26)

Strony rzeczywiście mogą wnioskować o wszczęcie przeglądu okresowego na podstawie przepisów podstawowego rozporządzenia antysubsydyjnego i każda ewentualna nowa oferta zobowiązania byłaby w takim przeglądzie uwzględniona.

(27)

Po drugim ujawnieniu ustaleń Komisji jedna strona stwierdziła, że wycofanie przyjęcia zobowiązania „zamiast ograniczenia poziomu ochrony zgodnie z wygaśnięciem środków antydumpingowych […] uniemożliwi użytkownikom PET przywóz”. W tym względzie Komisja zwraca uwagę, że w sytuacji braku zobowiązania minimalna cena importowa przestaje być poziomem odniesienia dla eksportera. Strona nie uzasadniła, dlaczego cło wyrównawcze miałoby uniemożliwić indyjskim eksporterom przywóz. W każdym razie celem nałożenia środków oraz przyjęcia zobowiązania, w stosownym przypadku, nie jest umożliwienie przywozu użytkownikom. Celem jest ustanowienie pewnego poziomu ochrony, jak zauważyła strona. Interesy użytkowników zostały ocenione z punktu widzenia interesu Unii wynikającego z nałożenia środków razem z interesami wszystkich pozostałych zainteresowanych stron. We wniosku stwierdzono, że nałożenie środków nie jest sprzeczne z interesem Unii. Argument ten musiał zatem zostać odrzucony.

(28)

Żaden z argumentów przedstawionych przez zainteresowane strony nie wpłynął na zmianę wniosku Komisji o wycofanie przyjęcia zobowiązania.

(29)

W związku z powyższym przyjęcie zobowiązań powinno zostać wycofane, a decyzja 2000/745/WE powinna zostać uchylona. Ostateczne cła wyrównawcze nałożone art. 1 ust. 2 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 461/2013 powinny mieć zatem zastosowanie do przywozu politereftalanów etylenu produkowanych przez przedsiębiorstwa Dhunseri, Reliance i Pearl (dodatkowy kod TARIC A585 dla Dhunseri, dodatkowy kod TARIC A181 dla Reliance i dodatkowy kod TARIC A182 dla Pearl),