12.2.2014

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 41/1

---

ROZPORZĄDZENIE WYKONAWCZE KOMISJI (UE) NR 130/2014

z dnia 10 lutego 2014 r.

zatwierdzające inną niż nieznaczna zmianę specyfikacji nazwy zarejestrowanej w rejestrze chronionych nazw pochodzenia i chronionych oznaczeń geograficznych [Selles-sur-Cher (ChNP)]

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1151/2012 z dnia 21 listopada 2012 r. w sprawie systemów jakości produktów rolnych i środków spożywczych (1), w szczególności jego art. 52 ust. 2,

a także mając na uwadze, co następuje,

(1)	Zgodnie z art. 53 ust. 1 akapit pierwszy rozporządzenia (UE) nr 1151/2012 Komisja rozpatrzyła wniosek Francji o zatwierdzenie zmiany specyfikacji chronionej nazwy pochodzenia „Selles-sur-Cher” zarejestrowanej na podstawie rozporządzenia Komisji (WE) nr 1107/96 (2).

(2)	Ponieważ proponowana zmiana nie jest nieznaczna w rozumieniu art. 53 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 1151/2012, Komisja opublikowała wniosek o zatwierdzenie zmiany zgodnie z art. 50 ust. 2 lit. a) wymienionego rozporządzenia w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (3).

(3)	Ponieważ do Komisji nie wpłynęło żadne oświadczenie o sprzeciwie zgodnie z art. 51 rozporządzenia (UE) nr 1151/2012, wymienioną zmianę specyfikacji należy zatwierdzić,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

Zatwierdza się zmianę specyfikacji opublikowaną w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej dotyczącą nazwy wymienionej w załączniku do niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 2

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

---

(1)  Dz.U. L 343 z 14.12.2012, s. 1.

(2)  Dz.U. L 148 z 21.6.1996, s. 1.

(3)  Dz.U. C 179 z 25.6.2013, s. 33.

---

---

12.2.2014

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 41/3

---

ROZPORZĄDZENIE WYKONAWCZE KOMISJI (UE) NR 131/2014

z dnia 11 lutego 2014 r.

zmieniające rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 601/2013 dotyczące zezwolenia na stosowanie tetrahydratu octanu kobaltu(II), węglanu kobaltu(II), monohydratu wodorotlenku węglanu (2:3) kobaltu(II), heptahydratu siarczanu kobaltu(II) oraz powlekanego, granulowanego monohydratu wodorotlenku węglanu (2:3) kobaltu(II) jako dodatków paszowych

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając rozporządzenie (WE) nr 1831/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 września 2003 r. w sprawie dodatków stosowanych w żywieniu zwierząt (1), w szczególności jego art. 9 ust. 2,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

W rozporządzeniu wykonawczym Komisji (UE) nr 601/2013 (2) zezwolono na stosowanie tetrahydratu octanu kobaltu(II), węglanu kobaltu(II), monohydratu wodorotlenku węglanu (2:3) kobaltu(II), heptahydratu siarczanu kobaltu(II) oraz powlekanego, granulowanego monohydratu wodorotlenku węglanu (2:3) kobaltu(II) jako dodatków paszowych należących do kategorii „dodatki dietetyczne” i do grupy funkcyjnej „związki pierwiastków śladowych”.

(2)	W celu zapewnienia jednoznacznej identyfikacji dodatku węglan kobaltu(II) należy wykreślić wzór chemiczny wodorotlenku kobaltu z substancji czynnych.

(3)	Aby zapewnić przejrzystość i uniknąć pomylenia z numerami identyfikacyjnymi związków selenu dozwolonych jako dodatki paszowe, należy technicznie zmodyfikować numery identyfikacyjne związków kobaltu.

(4)

Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności („Urząd”) w swojej opinii z dnia 12 czerwca 2012 r. (3)  (4) i z dnia 22 maja 2012 r. (5) stwierdził, że należy przewidzieć określone środki w celu ochrony użytkowników. Odnośny wymóg stanowiący, że związki o wysokiej pylności należy wprowadzać do obrotu w postaci granulatu, mógłby zostać rozszerzony na inne formy niesproszkowane bez narażania użytkowników na ryzyko.

(5)

Podmiot wnioskujący o udzielenie zezwolenia dla powlekanego, granulowanego monohydratu wodorotlenku węglanu (2:3) kobaltu(II) przedłożył informacje w celu potwierdzenia, że powlekaną substancją jest węglan kobaltu(II), a nie monohydrat wodorotlenku węglanu (2:3) kobaltu(II). Po analizie dokumentacji dołączonej do wniosku, która stanowiła podstawę wspomnianej wyżej opinii Urzędu (6), konieczna wydaje się odpowiednia zmiana warunków zezwolenia udzielonego dla tego produktu.

(6)

W wyniku udzielenia nowych zezwoleń w ramach rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 601/2013 przepisy rozporządzenia Komisji (WE) nr 1334/2003 (7), dotyczące octanu kobaltu(II), tetrahydratu, podstawowego węglanu kobaltu(II), monohydratu i siarczanu kobaltu(II), heptahydratu, stały się nieaktualne i powinny zostać skreślone.

(7)

W wyniku tych zmian należy wydłużyć okres przejściowy przewidziany w rozporządzeniu wykonawczym (UE) nr 601/2013 w celu umożliwienia zainteresowanym stronom przygotowania się do spełnienia wymogów wynikających ze zmian. Odnośnie do karmy dla zwierząt domowych na rynku obecnych jest wiele różnych produktów o określonych systemach etykietowania. Z tego względu należy wydłużyć wspomniany okres przejściowy, aby umożliwić zainteresowanym podmiotom działającym na rynku pasz sprawne dostosowanie się do zmian.

(8)	Należy odpowiednio zmienić rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 601/2013.

(9)	Należy ponadto ustanowić okres przejściowy dla podmiotów, które zastosowały przepisy rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 601/2013.

(10)	Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

Zmiany w rozporządzeniu wykonawczym (UE) nr 601/2013

W rozporządzeniu wykonawczym (UE) nr 601/2013 wprowadza się następujące zmiany:

1)

dodaje się art. 1a w brzmieniu: „Artykuł 1a Zmiany w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 1334/2003 (8) W załączniku do rozporządzenia (WE) nr 1334/2003 skreśla się wpisy »octan kobaltu(II), tetrahydrat«, »podstawowy węglan kobaltu(II), monohydrat« i »siarczan kobaltu(II), heptahydrat« odnoszące się do pierwiastka E3 Kobalt-Co.

2)

art. 2 otrzymuje brzmienie: „Artykuł 2 Środki przejściowe Substancje wyszczególnione w załączniku, które zostały dopuszczone na mocy dyrektywy 70/524/EWG, oraz pasza zawierająca te substancje, wyprodukowane i opatrzone etykietami przed dniem 4 września 2014 r. zgodnie z przepisami obowiązującymi przed dniem 15 lipca 2013 r., mogą być nadal wprowadzane do obrotu i stosowane aż do wyczerpania zapasów. Odnośnie do karmy dla zwierząt domowych okres na produkcję i opatrzenie etykietą, o którym mowa w zdaniu pierwszym, kończy się dnia 4 marca 2016 r.”;

3)	załącznik zastępuje się tekstem znajdującym się w załączniku do niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 2

Środki przejściowe

Substancje wyszczególnione w załączniku, które zostały dopuszczone na mocy rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 601/2013, oraz pasza zawierająca te substancje, wyprodukowane i opatrzone etykietami przed dniem 4 września 2014 r. zgodnie z przepisami obowiązującymi przed dniem 4 marca 2014 r., mogą być nadal wprowadzane do obrotu i stosowane aż do wyczerpania zapasów. Odnośnie do karmy dla zwierząt domowych okres na produkcję i opatrzenie etykietą, o którym mowa w zdaniu pierwszym, kończy się dnia 4 marca 2016 r.

Artykuł 3

Wejście w życie

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

---

(1)  Dz.U. L 268 z 18.10.2003, s. 29.

(2)  Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) nr 601/2013 z dnia 24 czerwca 2013 r. dotyczące zezwolenia na stosowanie tetrahydratu octanu kobaltu(II), węglanu kobaltu(II), monohydratu wodorotlenku węglanu (2:3) kobaltu(II), heptahydratu siarczanu kobaltu(II) oraz powlekanego, granulowanego monohydratu wodorotlenku węglanu (2:3) kobaltu(II) jako dodatków paszowych (Dz.U. L 172 z 25.6.2013, s. 14).

(3)  Dziennik EFSA 2012; 10(7):2791.

(4)  Dziennik EFSA 2012; 10(7):2782.

(5)  Dziennik EFSA 2012; 10(6):2727.

(6)  Dziennik EFSA 2012; 10(7):2782.

(7)  Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1334/2003 z dnia 25 lipca 2003 r. zmieniające warunki zezwolenia na kilka dodatków paszowych, należących do grupy pierwiastków śladowych (Dz.U. L 187 z 26.7.2003, s. 11).

(8)  Dz.U. L 187 z 26.7.2003, s. 11.”;

---

---

12.2.2014

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 41/11

---

ROZPORZĄDZENIE WYKONAWCZE KOMISJI (UE) NR 132/2014

z dnia 11 lutego 2014 r.

ustanawiające standardowe wartości w przywozie dla ustalania ceny wejścia niektórych owoców i warzyw

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 1234/2007 z dnia 22 października 2007 r. ustanawiające wspólną organizację rynków rolnych oraz przepisy szczegółowe dotyczące niektórych produktów rolnych („rozporządzenie o jednolitej wspólnej organizacji rynku”) (1),

uwzględniając rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) nr 543/2011 z dnia 7 czerwca 2011 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 1234/2007 w odniesieniu do sektorów owoców i warzyw oraz przetworzonych owoców i warzyw (2), w szczególności jego art. 136 ust. 1,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 543/2011 przewiduje – zgodnie z wynikami wielostronnych negocjacji handlowych Rundy Urugwajskiej – kryteria, na których podstawie ustalania Komisja ustala standardowe wartości dla przywozu z państw trzecich, w odniesieniu do produktów i okresów określonych w części A załącznika XVI do wspomnianego rozporządzenia.

(2)

Standardowa wartość w przywozie jest obliczana każdego dnia roboczego, zgodne z art. 136 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 543/2011, przy uwzględnieniu podlegających zmianom danych dziennych. Niniejsze rozporządzenie powinno zatem wejść w życie z dniem jego opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

Standardowe wartości celne w przywozie, o których mowa w art. 136 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 543/2011, są ustalone w załączniku do niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 2

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie z dniem jego opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

---

(1)  Dz.U. L 299 z 16.11.2007, s. 1.

(2)  Dz.U. L 157 z 15.6.2011, s. 1.

---

---

12.2.2014

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 41/13

---

DECYZJA RADY 2014/75/WPZiB

z dnia 10 lutego 2014 r.

w sprawie Instytutu Unii Europejskiej Studiów nad Bezpieczeństwem

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 28 i art. 31 ust. 1,

uwzględniając wniosek Wysokiego Przedstawiciela Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)	W dniu 20 lipca 2001 r. Rada przyjęła wspólne działanie 2001/554/WPZiB (1).

(2)

Instytut Unii Europejskiej Studiów nad Bezpieczeństwem („Instytut”) powinien pomagać Unii Europejskiej i jej państwom członkowskim w realizowaniu wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa (WPZiB), łącznie ze wspólną polityką bezpieczeństwa i obrony (WPBiO), jak również innym działaniami zewnętrznymi Unii, pod politycznym nadzorem Rady i kierownictwem operacyjnym Wysokiego Przedstawiciela Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa (WP).

(3)	Instytut powinien mieć osobowość prawną i pracować w pełnej niezależności intelektualnej, bez uszczerbku dla zakresu odpowiedzialności Rady i WP.

(4)

Dnia 20 września 2011 r., zgodnie z art. 19 wspólnego działania 2001/554/WPZiB, WP przedstawił Radzie sprawozdanie z przeglądu funkcjonowania Instytutu. Komitet Polityczny i Bezpieczeństwa (KPiB) zapoznał się ze sprawozdaniem i, dnia 1 lutego 2012 r., zalecił, by Rada zmieniła wspólne działanie 2001/554/WPZiB.

(5)	Z tego względu, z uwagi na jasność prawa, należy skonsolidować poprzednie poprawki i dodatkowe proponowane zmiany i umieścić je w jednej, nowej decyzji, a także uchylić wspólne działanie 2001/554/WPZiB,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

Ciągłość i lokalizacja

1.   Instytut Unii Europejskiej Studiów nad Bezpieczeństwem, ustanowiony na mocy wspólnego działania 2001/554/WPZiB („Instytut”), kontynuuje swoje działania na mocy niniejszej decyzji.

2.   Wszystkie istniejące prawa i zobowiązania oraz wszystkie przepisy przyjęte w ramach wspólnego działania 2001/554/WPZiB pozostają w mocy. Ważność zachowują w szczególności wszystkie istniejące umowy o pracę i prawa wynikające z takich umów.

3.   Instytut ma swoją siedzibę w Paryżu. By ułatwić organizację prac w Brukseli, Instytut ma także biuro łącznikowe w tym mieście. Struktura organizacyjna Instytutu jest elastyczna, a szczególną wagę przywiązuje się do jakości i wydajności, w tym w przypadku poziomów zatrudnienia.

Artykuł 2

Misja i zadania

1.   Instytut przyczynia się do rozwijania, w ścisłej współpracy z państwami członkowskimi, strategicznych idei UE w zakresie wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa (WPZiB) oraz wspólnej polityki bezpieczeństwa i obrony (WPBiO), w tym w obszarze zapobiegania konfliktom i budowania pokoju, oraz działań w dziedzinie działań zewnętrznych Unii, z myślą o ulepszeniu analiz UE, zwiększeniu jej zdolności przewidywania oraz ułatwieniu tworzenia sieci kontaktów w przypadku działań zewnętrznych.

2.   Działania Instytutu koncentrują się na przeprowadzaniu analiz dotyczących polityki, na informowaniu, rozpowszechnianiu wiedzy i na debatach, na organizowaniu warsztatów i wydarzeń pomagających tworzyć sieć kontaktów, a także na zbieraniu odpowiedniej dokumentacji na potrzeby urzędników i ekspertów z Unii i państw członkowskich.

3.   Instytut propaguje również kontakty ze światem akademickim, ośrodkami analitycznymi i odpowiednimi podmiotami społeczeństwa obywatelskiego w całej Europie, obszarze atlantyckim i w szerzej rozumianej społeczności międzynarodowej, działając jako łącznik między instytucjami Unii i kręgiem ekspertów zewnętrznych, w tym podmiotów zaangażowanych w bezpieczeństwo.

Artykuł 3

Nadzór polityczny i kierownictwo operacyjne

1.   Komitet Polityczny i Bezpieczeństwa (KPiB) sprawuje, pod kierownictwem Rady, nadzór polityczny nad działaniami Instytutu. Wysoki Przedstawiciel Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa (WP) zgodnie z jego obowiązkami dotyczącymi WPZiB, i w szczególności WPBiO, wydaje wytyczne operacyjne dla Instytutu.

2.   Ten polityczny nadzór i kierownictwo operacyjne są prowadzone bez naruszania intelektualnej niezależności i autonomii operacyjnej Instytutu, w wykonywaniu jego misji i zadań.

Artykuł 4

Osobowość prawna

Instytut ma osobowość prawną konieczną do wykonywania swoich funkcji i realizacji stawianych mu celów. Może, w szczególności, zawierać umowy, nabywać lub zbywać mienie ruchome i nieruchome, a także być stroną postępowania sądowego. Instytut nie jest ukierunkowany na przynoszenie zysku. Państwa członkowskie podejmują kroki w celu przyznania Instytutowi koniecznej zdolności prawnej przyznawanej osobom prawnym, na podstawie ich prawa krajowego.

Artykuł 5

Rada

1.   Instytut ma radę, który zatwierdza coroczne i długoterminowe programy pracy i właściwy budżet. Rada jest forum, na którym omawia się kwestie odnoszące się do misji Instytutu, jego zadań, funkcjonowania i personelu.

2.   Radzie przewodniczy WP lub jego przedstawiciel. Europejska Służba Działań Zewnętrznych (ESDZ) pełni funkcję sekretariatu Rady.

3.   W skład rady wchodzi po jednym przedstawicielu wyznaczonym przez każde państwo członkowskie. Każdy członek rady może być reprezentowany przez zastępcę lub zastępca może mu towarzyszyć. Komisja, która bierze udział w pracach rady, również wyznacza przedstawiciela.

4.   Dyrektor Instytutu lub jego przedstawiciel uczestniczy, co do zasady, w posiedzeniach rady. Dyrektor generalny Sztabu Wojskowego i przewodniczący Komitetu Wojskowego lub ich przedstawiciele mogą także uczestniczyć w posiedzeniach rady.

5.   Decyzje rady są podejmowane w głosowaniu przedstawicieli państw członkowskich większością kwalifikowaną, a głosy są ważone zgodnie z art. 16 ust. 4 i 5 Traktatu o Unii Europejskiej (TUE), bez uszczerbku dla art. 11 ust. 2 i 3 niniejszej decyzji. Rada przyjmuje swój regulamin.

6.   Rada może podejmować decyzje zakładające tworzenie grup roboczych ad hoc lub komisji stałych, zajmujących się konkretnymi sprawami lub kwestiami w swoim zakresie kompetencji i działającymi pod jej nadzorem. W decyzji o utworzeniu takiej grupy roboczej lub komitetu określa się ich zadania, skład i okres, na jaki zostały powołane.

7.   Przewodniczący zwołuje posiedzenie rady co najmniej dwa razy w roku. Jest ono zwoływane także na wniosek co najmniej jednej trzeciej członków.

Artykuł 6

Dyrektor

1.   Rada mianuje dyrektora instytutu spośród obywateli państw członkowskich na podstawie zalecenia WP. Dyrektor mianowany jest na trzy lata, z możliwością jednorazowego przedłużenia mandatu na kolejną dwuletnią kadencję.

2.   Kandydatami na stanowisko dyrektora powinny być osoby o uznanym, wieloletnim doświadczeniu i dużej wiedzy w dziedzinie stosunków zagranicznych, polityki bezpieczeństwa i dyplomacji oraz powiązanych badań. Państwa członkowskie przedstawiają kandydatury WP, który informuje o nich radę. Proces wstępnej selekcji jest organizowany pod kierownictwem WP. Panel selekcji wstępnej składa się z trzech przedstawicieli ESDZ i trzech przedstawicieli państw członkowskich spośród trzech państw sprawujących prezydencję i przewodniczy mu WP albo jego przedstawiciel. Na podstawie wyników selekcji wstępnej, WP dostarcza zalecenie wraz z listą co najmniej trzech kandydatów, sporządzoną w kolejności według preferencji panelu selekcji wstępnej.

3.   Dyrektor jest prawnym przedstawicielem Instytutu.

4.   Dyrektor jest odpowiedzialny za rekrutację całego personelu Instytutu. Członków rady informuje się z wyprzedzeniem o mianowaniu analityków.

5.   Po zatwierdzeniu przez radę i biorąc pod uwagę skutki finansowe, po przyjęciu rocznego budżetu Instytutu, dyrektor może mianować swojego zastępcę. Zastępca dyrektora jest mianowany na maksymalny okres trzech lat, z możliwością jednorazowego przedłużenia tego okresu na kolejną dwuletnią kadencję.

6.   Dyrektor zapewnia realizację misji i zadań Instytutu przedstawionych w art. 2. Dyrektor stoi na straży wysokiego poziomu umiejętności i profesjonalizmu Instytutu, jak również zapewnia wydajność i efektywność w wypełnianiu jego działań.

Dyrektor jest również odpowiedzialny za:

a)	przygotowanie projektu rocznego programu pracy Instytutu, jak i również sprawozdań rocznych z jego działalności;

b)	przygotowywanie pracy rady;

c)	bieżące zarządzanie Instytutem;

d)	wszystkie sprawy personalne;

e)	przygotowanie sprawozdania o dochodach i wydatkach, a także z wykonania budżetu Instytutu;

f)	informowanie KPiB o rocznym programie prac,

g)	zapewnianie kontaktów i bliskiej współpracy we właściwych dziedzinach z instytucjami Unii, krajowymi i międzynarodowymi.

Dyrektor, po konsultacji z radą, powinien także zbadać inne możliwości pozyskania dodatkowych wkładów dla Instytutu.

7.   W zakresie uzgodnionego programu działań i budżetu Instytutu dyrektor jest upoważniony do zawierania umów, zatrudniania pracowników zatwierdzonych w budżecie i do ponoszenia wydatków koniecznych do właściwego działania Instytutu.

8.   Dyrektor przygotowuje roczne sprawozdanie z działalności Instytutu do dnia 31 marca następnego roku. Sprawozdanie roczne przekazywane jest radzie i, poprzez WP, Radzie, która przesyła je do Parlamentu Europejskiego, Komisji i państw członkowskich.

9.   Dyrektor odpowiada przed radą.

Artykuł 7

Personel

1.   Personel Instytutu, składający się z analityków i pracowników administracyjnych, ma status personelu kontraktowego i jest rekrutowany spośród obywateli państw członkowskich.

Analityków Instytutu rekrutuje się na podstawie ich zasług merytorycznych, doświadczenia i wiedzy odpowiedniej do misji i zadań Instytutu, określonych w art. 2, z wykorzystaniem sprawiedliwych i przejrzystych procedur zakładających konkurencję.

Przepisy odnoszące się do personelu Instytutu są przyjmowane przez Radę działającą na podstawie zaleceń dyrektora.

2.   Personel naukowy oraz stażyści mogą być zatrudniani ad hoc oraz na krótkie okresy.

W porozumienie z dyrektorem i po poinformowaniu rady, personel naukowy może zostać oddelegowany do Instytutu na czas określony, na stanowisko w ramach struktury organizacyjnej Instytutu albo do wykonywania szczegółowego zadania lub projektu zgodnego z misją i zadaniami Instytutu, określonymi w art. 2.

Członkowie personelu mogą być oddelegowani na stanowiska poza Instytut, na czas określony w interesie służby, zgodnie z przepisami odnoszącymi się do personelu.

Przepisy dotyczące oddelegowania przyjmuje rada na wniosek dyrektora.

Artykuł 8

Niezależność i autonomia

Wykonując swoje zadania w Instytucie, dyrektor i analitycy korzystają z intelektualnej niezależności i autonomii operacyjnej.

Artykuł 9

Program działań

1.   Do dnia 31 września każdego roku dyrektor sporządza projekt rocznego programu działań na następny rok, wraz z orientacyjnymi prognozami długoterminowymi na kolejne lata, oraz przedkłada go radzie do zatwierdzenia.

2.   Do dnia 30 listopada każdego roku rada zatwierdza roczny program działań.

Artykuł 10

Budżet

1.   Wszystkie pozycje dochodów i wydatków Instytutu stanowią przedmiot preliminarza formułowanego na każdy rok budżetowy, który odpowiada rokowi kalendarzowemu, i są wykazywane w budżecie Instytutu, który zawiera wykaz personelu.

2.   Budżet Instytutu jest zrównoważony w odniesieniu do dochodów i wydatków.

3.   Na dochody Instytutu składają się składki państw członkowskich zgodnie ze skalą produktu narodowego brutto (PNB). Na wniosek dyrektora oraz za zgodą rady, na szczególne projekty zgodne z misją i zadaniami Instytutu, określonymi w art. 2, mogą być przyjmowane dodatkowe wkłady z innych źródeł, w szczególności z państw członkowskich lub instytucji Unii.

Artykuł 11

Procedura budżetowa

1.   Do dnia 31 września każdego roku dyrektor przedkłada radzie projekt rocznego budżetu Instytutu zawierający wydatki administracyjne, wydatki operacyjne i przewidywane przychody, w tym dodatkowe wkłady na szczególne projekty, o których mowa w art. 10 ust. 3.

2.   Do dnia 30 listopada każdego roku rada zatwierdza roczny budżet Instytutu jednomyślną decyzją przedstawicieli państw członkowskich.

3.   W przypadku zaistnienia nieuniknionych, wyjątkowych lub nieprzewidzianych okoliczności dyrektor może przedstawić radzie projekt budżetu korygującego. Rada z należytym uwzględnieniem pilności sprawy zatwierdza budżet korygujący jednomyślną decyzją przedstawicieli państw członkowskich.

4.   Do dnia 31 marca każdego roku, dyrektor przedstawia Radzie i radzie szczegółowe zestawienie wszystkich dochodów i wydatków z poprzedniego roku budżetowego, włączając sprawozdanie z działalności Instytutu.

5.   Rada udziela dyrektorowi absolutorium z wykonania budżetu Instytutu.

Artykuł 12

Przepisy finansowe

Rada, za zgodą Rady, opracowuje na wniosek dyrektora szczegółowe zasady finansowe określające w szczególności procedurę sporządzania, wykonania i kontroli budżetu Instytutu.

Artykuł 13

Przywileje i immunitety

1.   Przywileje i immunitety dyrektora i personelu Instytutu są przewidziane w decyzji przedstawicieli rządów państw członkowskich zebranych w Radzie z dnia 15 października 2001 r. w sprawie przywilejów i immunitetów przyznanych Instytutowi Unii Europejskiej Studiów nad Bezpieczeństwem oraz Centrum Satelitarnemu Unii Europejskiej oraz ich organom i członkom personelu. Do czasu wejścia w życie tej decyzji państwo przyjmujące może przyznać dyrektorowi instytutu i jego personelowi przywileje i immunitety przewidziane w tej decyzji.

2.   Przywileje i immunitety Instytutu są przewidziane w Protokole (nr 7) w sprawie przywilejów i immunitetów Unii Europejskiej, załączonym do TUE i do Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE).

Artykuł 14

Odpowiedzialność prawna

1.   Odpowiedzialność umowna Instytutu jest regulowana przez prawo właściwe dla danej umowy.

2.   Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej jest właściwy na podstawie dowolnej klauzuli arbitrażowej w umowach zawartych przez Instytut.

3.   Odpowiedzialność osobista personelu wobec Instytutu regulowana jest przez właściwe przepisy, które mają zastosowanie do personelu Instytutu.

Artykuł 15

Dostęp do dokumentów

Na wniosek dyrektora rada przyjmuje reguły dotyczące publicznego dostępu do dokumentów Instytutu, uwzględniając zasady i ograniczenia ustanowione w rozporządzeniu (WE) nr 1049/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady (2).

Artykuł 16

Ochrona informacji niejawnych UE

Instytut stosuje decyzję Rady 2013/488/UE (3).

Artykuł 17

Współpraca z państwami członkowskimi i instytucjami, organami i agencjami Unii

By wypełnić misję i zadania przedstawione w art. 2, Instytut ściśle współpracuje z państwami członkowskimi i ESDZ. W miarę potrzeb Instytut ustanawia także kontakty robocze z instytucjami Unii, a także z odpowiednimi organami i agencjami Unii, w tym z Europejskim Kolegium Bezpieczeństwa i Obrony (ESDC), z myślą o wymianie wiedzy fachowej i doradztwie w obszarach wspólnego zainteresowania. Instytut może również realizować wspólne projekty z instytucjami, organami i agencjami Unii.

Artykuł 18

Ochrona danych

Na wniosek dyrektora rada przyjmuje przepisy wykonawcze dotyczące rozporządzenia (WE) nr 45/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady (4).

Artykuł 19

Sprawozdawczość

Do dnia 31 lipca 2016 r. WP przedstawia Radzie sprawozdanie z realizacji niniejszej decyzji, któremu towarzyszą, w stosownych wypadkach, odpowiednie zalecenia.

Artykuł 20

Uchylenie

Wspólne działanie 2001/554/WPZiB niniejszym traci moc.

Artykuł 21

Wejście w życie

Niniejsza decyzja wchodzi w życie z dniem jej przyjęcia.

---

(1)  Wspólne działanie Rady 2001/554/WPZiB z dnia 20 lipca 2001 r. w sprawie ustanowienia Instytutu Unii Europejskiej Studiów nad Bezpieczeństwem (Dz.U. L 200 z 25.7.2001. s. 1)

(2)  Rozporządzenie (WE) nr 1049/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 2001 r. w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji (Dz.U. L 145 z 31.5.2001, s. 43).

(3)  Decyzja Rady 2013/488/UE z dnia 23 września 2013 r. w sprawie przepisów bezpieczeństwa dotyczących ochrony informacji niejawnych UE (Dz.U. L 274 z 15.10.2013, s. 1).

(4)  Rozporządzenie (WE) nr 45/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2000 r. o ochronie osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych przez instytucje i organy wspólnotowe i o swobodnym przepływie takich danych (Dz.U. L 8 z 12.1.2001, s. 1).

---

12.2.2014

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 41/18

---

DECYZJA RADY

z dnia 11 lutego 2014 r.

w sprawie mianowania członków komitetu,o którym mowa w art. 255 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej

(2014/76/UE)

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 255 akapit drugi,

uwzględniając Traktat ustanawiający Europejską Wspólnotę Energii Atomowej, w szczególności jego art. 160a ust. 1,

uwzględniając inicjatywę prezesa Trybunału Sprawiedliwości z dnia 25 listopada 2013 r.,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Komitet (dalej zwany „komitetem”) jest powoływany na mocy art. 255 akapit pierwszy Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej w celu opiniowania kandydatów do wykonywania funkcji sędziego i rzecznika generalnego w Trybunale Sprawiedliwości i Sądzie przed ich mianowaniem przez rządy państw członkowskich.

(2)	Komitet składa się z siedmiu osobistości wybranych spośród byłych członków Trybunału Sprawiedliwości i Sądu, członków krajowych sądów najwyższych i prawników o uznanej kompetencji, przy czym jedną z nich proponuje Parlament Europejski.

(3)	Należy zapewnić zrównoważony skład komitetu, w szczególności w odniesieniu do reprezentowanego obszaru geograficznego, a także reprezentowanych systemów prawnych państw członkowskich.

(4)	Należy zatem mianować członków komitetu, jak również jego przewodniczącego,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

Niniejszym na okres czterech lat od dnia 1 marca 2014 r. mianuje się członkami komitetu, przewidzianego w art. 255 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, następujące osoby:

Jean-Marc SAUVÉ, przewodniczący

Luigi BERLINGUER

Pauliine KOSKELO

Lord MANCE

Péter PACZOLAY

Christiaan TIMMERMANS

Andreas VOSSKUHLE

Artykuł 2

Niniejsza decyzja wchodzi w życie z dniem 1 marca 2014 r.

---

12.2.2014

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 41/19

---

DECYZJA WYKONAWCZA RADY

z dnia 11 lutego 2014 r.

w sprawie wykonania rozporządzenia Rady (UE) nr 1024/2013 powierzającego Europejskiemu Bankowi Centralnemu szczególne zadania w odniesieniu do polityki związanej z nadzorem ostrożnościowym nad instytucjami kredytowymi

(2014/77/UE)

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 291 ust. 2,

uwzględniając rozporządzenie Rady (UE) nr 1024/2013 z dnia 15 października 2013 r. powierzające Europejskiemu Bankowi Centralnemu szczególne zadania w odniesieniu do polityki związanej z nadzorem ostrożnościowym nad instytucjami kredytowymi (1), w szczególności jego art. 26 ust. 3,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)	W dniu 15 października 2013 r. Rada przyjęła rozporządzenie (UE) nr 1024/2013 powierzające Europejskiemu Bankowi Centralnemu szczególne zadania w odniesieniu do polityki związanej z nadzorem ostrożnościowym nad instytucjami kredytowymi.

(2)

Planowaniem i wykonywaniem zadań powierzonych EBC powinien zająć się całkowicie organ wewnętrzny, w którego skład wchodzi jego przewodniczący i wiceprzewodniczący oraz czterej przedstawiciele EBC i po jednym przedstawicielu właściwego organu krajowego z każdego uczestniczącego państwa członkowskiego („Rada ds. Nadzoru”).

(3)

Rada ds. Nadzoru powinna być podstawowym organem w zakresie wykonywania zadań nadzorczych przez EBC, zadań, które dotychczas zawsze znajdowały się w gestii właściwych organów krajowych. Z tego względu w dniu 16 grudnia 2013 r. Rada przyjęła decyzję wykonawczą w sprawie mianowania przewodniczącego Rady ds. Nadzoru (2). Z tego samego względu należy powierzyć Radzie uprawnienie do przyjęcia decyzji wykonawczej w celu mianowania wiceprzewodniczącego Rady ds. Nadzoru.

(4)

Zgodnie z art. 26 ust. 3 wspomnianego wyżej rozporządzenia oraz po wysłuchaniu opinii Rady ds. Nadzoru w dniu 22 stycznia 2014 r. EBC przedłożył Parlamentowi Europejskiemu do zatwierdzenia wniosek dotyczący mianowania wiceprzewodniczącego Rady ds. Nadzoru. Parlament Europejski zatwierdził ten wniosek w dniu 5 lutego 2014 r.

(5)	Następnie, w dniu 5 lutego 2014 r., EBC przedłożył Radzie wniosek dotyczący mianowania wiceprzewodniczącego Rady ds. Nadzoru,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

Sabine LAUTENSCHLÄGER zostaje mianowana wiceprzewodniczącą Rady ds. Nadzoru Europejskiego Banku Centralnego.

Artykuł 2

Niniejsza decyzja wchodzi w życie z dniem jej opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

---

(1)  Dz.U. L 287 z 29.10.2013, s. 63.

(2)  Decyzja wykonawcza Rady 2013/797/UE z dnia 16 grudnia 2013 r. w sprawie wykonania rozporządzenia Rady (UE) nr 1024/2013 z dnia 15 października 2013 r. powierzającego Europejskiemu Bankowi Centralnemu szczególne zadania w odniesieniu do polityki związanej z nadzorem ostrożnościowym nad instytucjami kredytowymi (Dz.U. L 352 z 24.12.2013, s. 50).

---

12.2.2014

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 41/20

---

DECYZJA KOMISJI

z dnia 10 lutego 2014 r.

w sprawie środka wprowadzonego przez Danię zgodnie z art. 11 dyrektywy 2006/42/WE Parlamentu Europejskiego i Rady zakazującego użycia określonego typu wielozadaniowych maszyn do robót ziemnych

(notyfikowana jako dokument nr C(2014) 633)

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

(2014/78/UE)

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając dyrektywę 2006/42/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 17 maja 2006 r. w sprawie maszyn, zmieniającą dyrektywę 95/16/WE (1), w szczególności jej art. 11,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Zgodnie z procedurą określoną w art. 11 ust. 2 dyrektywy 2006/42/WE władze Danii poinformowały Komisję i pozostałe państwa członkowskie o środku odnoszącym się do maszyn z serii Avant 600 produkowanych przez Avant Tecno Oy, Ylötie 1, FIN-33470 Ylöjärvi, Finlandia. Maszyny opatrzone były oznakowaniem CE i dołączono do nich deklarację zgodności WE zgodnie z dyrektywą 2006/42/WE w sprawie maszyn, dyrektywą 2004/108/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (2) w sprawie kompatybilności elektromagnetycznej i dyrektywą 2000/14/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (3) w sprawie emisji hałasu do środowiska przez urządzenia używane na zewnątrz pomieszczeń.

(2)

Maszyny z serii Avant 600 to wielozadaniowe maszyny do robót ziemnych, do których można zamontować szeroką gamę urządzeń dodatkowych pozwalających na wykonywanie różnorodnych zadań w dziedzinach takich, jak leśnictwo, rolnictwo, architektura krajobrazu, pielęgnacja terenów, utrzymanie nieruchomości, przeładunek materiałów, kopanie i budownictwo.

(3)

Wprowadzenie przez Danię przedmiotowego środka było podyktowane niespełnieniem przez maszyny zasadniczych wymagań w zakresie ochrony zdrowia i bezpieczeństwa określonych w pkt 3.4.4 załącznika I do dyrektywy 2006/42/WE, który zawiera wymóg, aby maszyna samobieżna przewożąca operatora, narażona na ryzyko spowodowane przez spadające przedmioty lub materiały, była zaprojektowana i wykonana z uwzględnieniem takiego ryzyka i wyposażona, jeżeli pozwalają na to jej wymiary, w odpowiednią konstrukcję chroniącą.

(4)

Władze Danii wskazały, że – pomimo iż kilka spośród funkcji, do których maszyny są przeznaczone, naraża operatora maszyny na ryzyko powodowane przez spadające przedmioty lub materiały – maszyny zostały wprowadzone do obrotu bez konstrukcji chroniącej przed spadającymi przedmiotami (FOPS). Władze Danii zażądały od producenta wprowadzenia środków naprawczych. Ponieważ żądanie to nie zostało spełnione, władze Danii zabroniły wprowadzania do obrotu maszyn z serii Avant 600 niewyposażonych w FOPS i nakazały producentowi podjęcie działań naprawczych w stosunku do maszyn już wprowadzonych do obrotu.

(5)

Komisja zwróciła się do producenta na piśmie o przedstawienie uwag na temat środka wprowadzonego przez Danię. W odpowiedzi producent wskazał, że maszyny z serii Avant 600 wyposażone są w kabinę zbadaną przez jednostkę notyfikowaną MTT-Vakola nr 0504. W kabinie jest zawsze montowana konstrukcja chroniąca przy przewróceniu się maszyny (ROPS), a FOPS można zamontować jako wyposażenie dodatkowe. W przypadku sprzedaży maszyn do użytku w rolnictwie, utrzymaniu nieruchomości, przy kształtowaniu krajobrazu lub na przykład w stajniach, gdzie nie występuje ryzyko spadania przedmiotów, nie montuje się FOPS. Z kolei przy sprzedaży maszyn do zastosowań, w przypadku których istnieje ryzyko spadania przedmiotów, jak na przykład przy użytku w kopalniach, w maszynach zawsze montuje się FOPS. Producent stwierdził również, że postanowił uściślić instrukcje obsługi i materiały promocyjne, tak by określić, w jakich sytuacjach musi być stosowana kabina wyposażona w FOPS.

(6)

Zgodnie z pkt 1.1.2 lit. a) załącznika I do dyrektywy 2006/42/WE maszyna musi być zaprojektowana i wykonana w taki sposób, aby nadawała się do wykonywania swojej funkcji oraz mogła być obsługiwana, regulowana i konserwowana bez narażenia osób na ryzyko w trakcie wykonywania tych czynności w przewidzianych warunkach, ale także z uwzględnieniem możliwego do przewidzenia jej niewłaściwego użycia. Przedsięwzięte środki muszą mieć na celu wyeliminowanie wszelkiego ryzyka w czasie całego założonego okresu eksploatacji maszyny, z jej transportem, montażem, demontażem, unieruchomieniem i złomowaniem włącznie. Środki muszą być wprowadzane zgodnie z zasadami bezpieczeństwa kompleksowego określonymi w pkt 1.1.2 lit. b) załącznika I, w myśl których kompleksowe środki ochronne mają pierwszeństwo przed informowaniem użytkowników.

(7)

W przypadku wielozadaniowych maszyn do robót ziemnych, takich jak maszyny z serii Avant 600, nawet jeśli dana maszyna jest pierwotnie dostarczona do wykonywania zadań lub do użytku w otoczeniu, przy których to zadaniach i w którym to otoczeniu nie występuje ryzyko powodowane przez spadające przedmioty i materiały, możliwe jest, że w czasie trwania założonego okresu eksploatacji maszyny będzie ona używana do innych założonych zadań lub w innym otoczeniu, które to zadania lub otoczenie narażają operatorów na takie ryzyko. W związku z tym projekt i konstrukcja maszyny muszą uwzględniać ryzyko powodowane przez spadające przedmioty i materiały.

(8)

Zbadanie dowodów dostarczonych przez władze Danii oraz uwagi przekazane przez producenta potwierdzają, że maszyny z serii Avant 600 niewyposażone w FOPS nie spełniają zasadniczych wymagań w zakresie ochrony zdrowia i bezpieczeństwa określonych w pkt 3.4.4 załącznika I do dyrektywy 2006/42/WE, a niezgodność ta naraża operatorów tych maszyn na poważne ryzyko obrażeń spowodowanych przez spadające przedmioty i materiały,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

Wprowadzony przez władze Danii środek zakazujący wprowadzania do obrotu maszyn z serii Avant 600 niewyposażonych w konstrukcję chroniącą przed spadającymi przedmiotami (FOPS) i nakładający na producenta obowiązek podjęcia działań naprawczych w stosunku do maszyn już wprowadzonych do obrotu jest uzasadniony.

Artykuł 2

Niniejsza decyzja skierowana jest do państw członkowskich.

---

(1)  Dz.U. L 157 z 9.6.2006, s. 24.

(2)  Dyrektywa 2004/108/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 grudnia 2004 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do kompatybilności elektromagnetycznej oraz uchylająca dyrektywę 89/336/EWG (Dz.U. L 390 z 31.12.2004, s. 24).

(3)  Dyrektywa 2000/14/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 8 maja 2000 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do emisji hałasu do środowiska przez urządzenia używane na zewnątrz pomieszczeń (Dz.U. L 162 z 3.7.2000, s. 1).

---