20.12.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 346/1

(1)

Zgodnie z Protokołem dotyczącym warunków i uzgodnień w sprawie przyjęcia Republiki Bułgarii i Rumunii do Unii Europejskiej (2), Bułgaria zobowiązała się do zamknięcia bloków 1 i 2 oraz bloków 3 i 4 elektrowni jądrowej Kozłoduj do dnia, odpowiednio, 31 grudnia 2002 r. i 31 grudnia 2006 r., a następnie do likwidacji tych bloków. Zgodnie z tymi zobowiązaniami Bułgaria zamknęła wszystkie wskazane bloki w odpowiednich terminach.

(2)

Zgodnie z Protokołem nr 9 w sprawie jednostki 1 i jednostki 2 elektrowni jądrowej Bohunice V1 na Słowacji (3) dołączonym do Aktu przystąpienia z 2003 r., Słowacja zobowiązała się do zamknięcia bloku 1 oraz bloku 2 elektrowni jądrowej Bohunice V1 do dnia, odpowiednio, 31 grudnia 2006 r. i 31 grudnia 2008 r., a następnie do likwidacji tych bloków. Zgodnie z tymi zobowiązaniami Słowacja zamknęła wszystkie wskazane bloki w odpowiednich terminach.

(3)

Zgodnie z zobowiązaniami zapisanymi w traktacie akcesyjnym oraz przy wsparciu ze strony Unii, Bułgaria i Słowacja zamknęły elektrownie jądrowe Kozłoduj i Bohunice V1 oraz poczyniły znaczne postępy w ich likwidacji. Aby osiągnąć dalsze postępy w konkretnych działaniach na rzecz oczyszczania, demontażu oraz zarządzania zużytym paliwem i odpadami promieniotwórczymi oraz aby nieprzerwanie realizować proces zmierzający do końcowego stadium likwidacji, zgodnie z odpowiednimi planami likwidacji, konieczne są dalsze prace, przy zapewnieniu stosowania najwyższych norm bezpieczeństwa. Z dostępnych oszacowań wynika, że ukończenie prac likwidacyjnych będzie wymagało znacznych dodatkowych środków finansowych.

(4)

Przedwczesne wygaszenie i następnie likwidacja elektrowni jądrowej Bohunice V1 z dwoma blokami reaktorów typu WWER 440 V 230 o ogólnej mocy 880 MW stanowiło – oprócz wywołania skutków dla społeczeństwa i sektora energetycznego – znaczne obciążenie finansowe, a także wiązało się z kosztami pośrednimi dla Słowacji.

(5)

Przedwczesne wygaszenie i następnie likwidacja czterech bloków reaktorów elektrowni jądrowej Kozłoduj typu WWER 440 V 230 o ogólnej mocy 1 760 MW stanowiło dla obywateli bułgarskich poważne długoterminowe obciążenie mające skutki dla sektora energetycznego, gospodarki, środowiska i społeczeństwa.

(6)

Unia zobowiązała się do udzielenia pomocy Bułgarii i Słowacji, aby mogły one udźwignąć wyjątkowo duże obciążenie finansowe związane z procesem likwidacji. Od okresu przedakcesyjnego Bułgaria i Słowacja otrzymały znaczną pomoc finansową od Unii, zwłaszcza za pośrednictwem programów Kozłoduj i Bohunice ustanowionych na lata 2007–2013. Pomoc finansowa Unii w ramach tych programów zakończy się w 2013 r.

(7)

W związku z wnioskiem Bułgarii, Litwy i Słowacji o dalsze finansowanie, we wniosku Komisji dotyczącym kolejnych wieloletnich ram finansowych na lata 2014–2020: Budżet z perspektywy „Europy 2020” wydzielono kwotę 700 mln EUR z ogólnego budżetu Unii z przeznaczeniem na bezpieczeństwo jądrowe i likwidację obiektów jądrowych. Z tej kwoty 500 mln EUR w cenach z 2011 r., czyli około 553 mln EUR w cenach bieżących, jest przewidziane na nowy program dalszego wsparcia likwidacji bloków 1 i 2 elektrowni jądrowej Bohunice V1, bloków 1 i 2 elektrowni jądrowej Ignalina oraz bloków 1–4 elektrowni jądrowej Kozłoduj w okresie od 2014 do 2020 r.

(8)

Kwota środków przydzielonych do programów Kozłoduj i Bohunice, a także okres programowania i podział środków pomiędzy programy Kozłoduj, Bohunice i Ignalina mogą zostać poddane przeglądowi na podstawie wyników sprawozdań z oceny śródokresowej i z oceny końcowej.

(9)

Pomoc udzielona na podstawie niniejszego rozporządzenia powinna zapewnić bezproblemową kontynuację likwidacji i koncentrować się na działaniach na rzecz nieprzerwanej realizacji procesu zmierzającego do końcowego stadium likwidacji, przy zapewnieniu stosowania najwyższych norm bezpieczeństwa, ponieważ działania takie przynoszą Unii największą wartość dodaną, podczas gdy ostateczna odpowiedzialność za bezpieczeństwo jądrowe spoczywa na przedmiotowym państwie członkowskim. Niniejsze rozporządzenie nie przesądza o wynikach jakichkolwiek przyszłych procedur dotyczących pomocy przyznawanej przez państwa, które mogą zostać wszczęte zgodnie z art. 107 i 108 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE).

(10)

Niniejsze rozporządzenie pozostaje bez uszczerbku dla praw i obowiązków danych państw członkowskich na mocy traktatów akcesyjnych, w szczególności na mocy protokołów, o których mowa w motywach 1 i 2.

(11)

Likwidację elektrowni jądrowych objętych niniejszym rozporządzeniem należy przeprowadzić z wykorzystaniem najlepszej dostępnej fachowej wiedzy technicznej oraz z należytym uwzględnieniem charakteru i specyfikacji technicznych bloków, które mają zostać wygaszone, w celu zagwarantowania jak największej skuteczności działania, tak więc przy uwzględnieniu najlepszych praktyk międzynarodowych.

(12)

Działania objęte niniejszym rozporządzeniem oraz operacje wspierane w ramach takich działań powinny być zgodne z obowiązującym prawem unijnym i krajowym. Likwidację elektrowni jądrowych objętych niniejszym rozporządzeniem należy przeprowadzić zgodnie z przepisami dotyczącymi bezpieczeństwa jądrowego, a mianowicie z dyrektywą Rady 2009/71/Euratom (4), gospodarowania odpadami, a mianowicie z dyrektywą Rady 2011/70/Euratom (5) oraz ochrony środowiska, w szczególności z dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/31/WE (6) i dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/92/UE (7).

(13)

Działania objęte niniejszym rozporządzeniem oraz operacje wspierane w ramach takich działań powinny być oparte na aktualnym planie likwidacji obejmującym działania likwidacyjne, ich harmonogram, koszty i wymagane do nich zasoby ludzkie. Koszty należy ustalić zgodnie z międzynarodowo uznanymi standardami szacowania kosztów likwidacji, takimi jak np. międzynarodowa struktura kalkulacji kosztów likwidacji opublikowana wspólnie przez Agencję Energii Jądrowej, Międzynarodową Agencję Energii Atomowej i Komisję Europejską.

(14)

Komisja powinna zapewnić skuteczną kontrolę nad przebiegiem procesu likwidacji w celu uzyskania przez Unię jak największej wartości dodanej ze środków przydzielonych na podstawie niniejszego rozporządzenia, chociaż ostateczna odpowiedzialność za likwidację spoczywa na danych państwach członkowskich. Obejmuje to skuteczny pomiar efektywności oraz ocenę działań naprawczych podczas realizacji danego programu.

(15)

Należy chronić interesy finansowe Unii poprzez podejmowanie w całym cyklu wydatkowania proporcjonalnych działań, w tym obejmujących zapobieganie nieprawidłowościom, ich wykrywanie i badanie, dochodzenie utraconych środków – nienależnie wypłaconych lub nieprawidłowo wykorzystanych – oraz, w stosownych przypadkach, nakładanie sankcji.

(16)

Ponieważ cele niniejszego rozporządzenia, a zwłaszcza zapewnienie wystarczających środków finansowych na kontynuację bezpiecznej likwidacji obiektów jądrowych, nie mogą zostać osiągnięte w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, lecz mogą, ze względu na rozmiary lub skutki działania, zostać osiągnięte w lepszym stopniu na poziomie Unii, Unia może podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności, określoną w tym artykule, niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tych celów.

(17)

Niektóre środki w ramach programów Kozłoduj i Bohunice mogą wymagać wysokiego poziomu finansowania ze strony Unii, który w dobrze uzasadnionych wyjątkowych przypadkach może dojść do wysokości pełnej kwoty finansowania. Należy jednak podjąć wszelkie wysiłki w celu kontynuowania praktyki współfinansowania ustanowionej w ramach wsparcia przedakcesyjnego i wsparcia udzielonego w okresie 2007–2013 na działania likwidacyjne podejmowane przez Bułgarię i Słowację, a także w celu angażowania, w stosownych przypadkach, innych źródeł współfinansowania.

(18)

Aby zapewnić jednolite warunki wykonywania niniejszego rozporządzenia, należy powierzyć Komisji uprawnienia wykonawcze w zakresie przyjmowania rocznych programów prac i szczegółowych procedur wykonawczych. Uprawnienia te powinny być wykonywane zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 (8).

(19)

Należy uchylić rozporządzenie Rady (Euratom) nr 549/2007 (9) i rozporządzenie Rady (Euratom) nr 647/2010 (10).

(20)

Należy odpowiednio uwzględnić sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 16/2011 w sprawie pomocy finansowej Unii Europejskiej na rzecz likwidacji obiektów jądrowych w Bułgarii, na Litwie i Słowacji, jak również jego zalecenia i odpowiedź Komisji,

a)

w przypadku programu Kozłoduj:

b)

w przypadku programu Bohunice:

a)

208 503 000 EUR na program Kozłoduj w latach 2014–2020;

b)

114 815 000 EUR na program Bohunice w latach 2014–2020.

a)

zgodność z dorobkiem traktatu Euratom w dziedzinie bezpieczeństwa jądrowego, w szczególności w odniesieniu do transpozycji do prawa krajowego dyrektyw 2009/71/Euratom i 2011/70/Euratom;

b)

ustanowienie w krajowych ramach planu finansowania określającego pełne koszty i przewidywane źródła finansowania wymagane do bezpiecznego ukończenia likwidacji bloków reaktorów jądrowych, w tym gospodarowania wypalonym paliwem jądrowym i odpadami promieniotwórczymi, zgodnie z niniejszym rozporządzeniem;

c)

przekazanie Komisji zmienionego szczegółowego planu likwidacji w podziale na poziomie działań likwidacyjnych, w tym harmonogramu i odpowiadającej struktury kosztów na podstawie międzynarodowych uznanych standardów szacowania kosztów likwidacji.

20.12.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 346/7

(1)

Zgodnie z Protokołem nr 4 w sprawie elektrowni jądrowej Ignalina na Litwie (1) dołączonym do Aktu przystąpienia z 2003 r. (zwanym dalej „protokołem nr 4”), uznając w 2004 r. gotowość Unii do zapewnienia odpowiedniej dodatkowej pomocy unijnej na rzecz starań Litwy w zakresie likwidacji elektrowni jądrowej Ignalina i podkreślając ten wyraz solidarności, Litwa zobowiązała się do zamknięcia bloku 1 elektrowni jądrowej Ignalina przed 2005 r. i bloku 2 tej elektrowni najpóźniej do dnia 31 grudnia 2009 r., a następnie do likwidacji tych bloków. Zgodnie z tymi zobowiązaniami Litwa zamknęła oba wskazane bloki w odpowiednich terminach.

(2)

Zgodnie z zobowiązaniami zapisanymi w traktacie akcesyjnym oraz przy wsparciu ze strony Unii, Litwa zamknęła elektrownię jądrową Ignalina i poczyniła znaczne postępy w jej likwidacji. Aby osiągnąć dalsze postępy w konkretnych działaniach na rzecz oczyszczania, demontażu oraz zarządzania zużytym paliwem i odpadami promieniotwórczymi oraz aby nieprzerwanie realizować proces zmierzający do końcowego stadium likwidacji, zgodnie z planem likwidacji, konieczne są dalsze prace, przy zapewnieniu stosowania najwyższych norm bezpieczeństwa. Z dostępnych oszacowań wynika, że ukończenie prac likwidacyjnych będzie wymagało znacznych dodatkowych środków finansowych.

(3)

Uznając, że przedwczesne wygaszenie i następnie likwidacja elektrowni jądrowej Ignalina z dwoma blokami reaktorów typu RBMK o mocy 1 500 MW pozostawionymi przez Związek Radziecki nie mają precedensu i stanowią dla Litwy wyjątkowo duże obciążenie finansowe niewspółmierne w stosunku do rozmiaru i potencjału gospodarczego tego państwa, w protokole nr 4 stwierdza się, że pomoc Unii w ramach programu Ignalina będzie nieprzerwanie kontynuowana i zostanie przedłużona na okres po 2006 r. na czas kolejnych perspektyw finansowych.

(4)

Unia zobowiązała się do udzielenia pomocy Litwie, aby mogła udźwignąć wyjątkowo duże obciążenie finansowe związane z procesem likwidacji. Od okresu przedakcesyjnego Litwa otrzymała znaczną pomoc finansową od Unii, zwłaszcza za pośrednictwem programu Ignalina ustanowionego na lata 2007–2013. Pomoc finansowa Unii w ramach tego programu zakończy się w 2013 r.

(5)

Uznając zobowiązanie Unii na mocy protokołu nr 4 i w związku z wnioskiem Bułgarii, Litwy i Słowacji o dalsze finansowanie, we wniosku Komisji dotyczącym kolejnych wieloletnich ram finansowych na lata 2014–2020: Budżet z perspektywy „Europy 2020” wydzielono kwotę 700 mln EUR z ogólnego budżetu Unii z przeznaczeniem na bezpieczeństwo jądrowe i likwidację obiektów jądrowych. Z tej kwoty 500 mln EUR w cenach z 2011 r., czyli około 553 mln EUR w cenach bieżących, jest przewidziane na nowy program dalszego wsparcia likwidacji bloków 1 i 2 elektrowni jądrowej Bohunice V1, bloków 1 i 2 elektrowni jądrowej Ignalina oraz bloków 1–4 elektrowni jądrowej Kozłoduj w okresie od 2014 do 2020 r.

(6)

Kwota środków przydzielonych do programów Kozłoduj, Ignalina i Bohunice, a także okres programowania i podział środków pomiędzy te programy mogą zostać poddane przeglądowi na podstawie wyników sprawozdań z oceny śródokresowej i z oceny końcowej.

(7)

Pomoc udzielona na podstawie niniejszego rozporządzenia powinna zapewnić bezproblemową kontynuację likwidacji i koncentrować się na działaniach na rzecz nieprzerwanej realizacji procesu zmierzającego do końcowego stadium likwidacji przy zapewnieniu stosowania najwyższych norm bezpieczeństwa, ponieważ działania takie przynoszą Unii największą wartość dodaną, podczas gdy ostateczna odpowiedzialność za bezpieczeństwo jądrowe spoczywa na przedmiotowym państwie członkowskim. Niniejsze rozporządzenie nie przesądza o wynikach jakichkolwiek przyszłych procedur dotyczących pomocy przyznawanej przez państwa, które mogą zostać wszczęte zgodnie z art. 107 i 108 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE).

(8)

Niniejsze rozporządzenie pozostaje bez uszczerbku dla praw i obowiązków danego państwa członkowskiego na mocy traktatu akcesyjnego, w szczególności na mocy protokołu nr 4.

(9)

Likwidację elektrowni jądrowej objętej niniejszym rozporządzeniem należy przeprowadzić z wykorzystaniem najlepszej dostępnej fachowej wiedzy technicznej oraz z należytym uwzględnieniem charakteru i specyfikacji technicznych bloków, które mają zostać wygaszone, w celu zagwarantowania jak największej skuteczności działania, tak więc przy uwzględnieniu najlepszych praktyk międzynarodowych.

(10)

Działania objęte niniejszym rozporządzeniem oraz operacje wspierane w ramach takich działań powinny być zgodne z obowiązującym prawem unijnym i krajowym. Likwidację elektrowni jądrowej objętej niniejszym rozporządzeniem należy przeprowadzić zgodnie z przepisami dotyczącymi bezpieczeństwa jądrowego, a mianowicie z dyrektywą Rady 2009/71/Euratom (2), gospodarowania odpadami, a mianowicie z dyrektywą Rady 2011/70/Euratom (3) oraz ochrony środowiska, w szczególności z dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/31/WE (4) i dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/92/UE (5).

(11)

Działania objęte niniejszym rozporządzeniem oraz operacje wspierane w ramach takich działań powinny być oparte na aktualnym planie likwidacji obejmującym działania likwidacyjne, ich harmonogram, koszty i wymagane do nich zasoby ludzkie. Koszty należy ustalić zgodnie z międzynarodowo uznanymi standardami szacowania kosztów likwidacji, takimi jak np. międzynarodowa struktura kalkulacji kosztów likwidacji opublikowana wspólnie przez Agencję Energii Jądrowej, Międzynarodową Agencję Energii Atomowej i Komisję Europejską.

(12)

Komisja powinna zapewnić skuteczną kontrolę nad przebiegiem procesu likwidacji w celu uzyskania przez Unię jak największej wartości dodanej ze środków przydzielonych na podstawie niniejszego rozporządzenia, chociaż ostateczna odpowiedzialność za likwidację spoczywa na danym państwie członkowskim. Obejmuje to skuteczny pomiar efektywności oraz ocenę działań naprawczych podczas realizacji programu Ignalina.

(13)

Należy chronić interesy finansowe Unii poprzez podejmowanie w całym cyklu wydatkowania proporcjonalnych działań, w tym obejmujących zapobieganie nieprawidłowościom, ich wykrywanie i badanie, dochodzenie utraconych środków – nienależnie wypłaconych lub nieprawidłowo wykorzystanych – oraz, w stosownych przypadkach, nakładanie sankcji.

(14)

Ponieważ cele niniejszego rozporządzenia, a zwłaszcza zapewnienie wystarczających środków finansowych na kontynuację bezpiecznej likwidacji obiektów jądrowych, nie mogą zostać osiągnięte w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, lecz mogą, ze względu na rozmiary lub skutki działania, zostać osiągnięte w lepszym stopniu na poziomie Unii, Unia może podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności, określoną w tym artykule, niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tych celów.

(15)

Niektóre środki w ramach programu Ignalina mogą wymagać wysokiego poziomu finansowania ze strony Unii, który w dobrze uzasadnionych wyjątkowych przypadkach może dojść do wysokości pełnej kwoty finansowania. Należy jednak podjąć wszelkie wysiłki w celu kontynuowania praktyki współfinansowania ustanowionej w ramach wsparcia przedakcesyjnego i wsparcia udzielonego w okresie 2007–2013 na działania likwidacyjne podejmowane przez Litwę, a także w celu angażowania, w stosownych przypadkach, innych źródeł współfinansowania.

(16)

Aby zapewnić jednolite warunki wykonywania niniejszego rozporządzenia, należy powierzyć Komisji uprawnienia wykonawcze w zakresie przyjmowania rocznych programów prac i szczegółowych procedur wykonawczych. Uprawnienia te powinny być wykonywane zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 (6).

(17)

Należy uchylić rozporządzenie Rady (WE) nr 1990/2006 (7).

(18)

Należy odpowiednio uwzględnić sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 16/2011 w sprawie pomocy finansowej Unii Europejskiej na rzecz likwidacji obiektów jądrowych w Bułgarii, na Litwie i Słowacji, jak również jego zalecenia i odpowiedź Komisji,

a)

usunięcie paliwa z rdzenia reaktora w bloku 2 oraz z basenów paliwowych reaktorów w blokach 1 i 2 do suchego przechowalnika wypalonego paliwa jądrowego, rozliczane na podstawie liczby opróżnionych zespołów paliwowych;

b)

bezpieczne utrzymanie bloków reaktorów, rozliczane na podstawie liczby odnotowanych incydentów;

c)

przeprowadzenie prac demontażowych w turbinowni i w pozostałych budynkach pomocniczych oraz bezpieczne zagospodarowanie odpadów z likwidacji zgodnie ze szczegółowym planem zagospodarowania odpadów, rozliczane na podstawie typu i liczby zdemontowanych systemów pomocniczych oraz ilości i rodzaju bezpiecznie unieszkodliwionych odpadów.

a)

zgodność z dorobkiem traktatu Euratom w dziedzinie bezpieczeństwa jądrowego, w szczególności w odniesieniu do transpozycji do prawa krajowego dyrektywy 2009/71/Euratom i dyrektywy 2011/70/Euratom;

b)

ustanowienie w krajowych ramach planu finansowania określającego pełne koszty i przewidywane źródła finansowania wymagane do bezpiecznego ukończenia likwidacji bloków reaktorów jądrowych, w tym gospodarowania wypalonym paliwem jądrowym i odpadami promieniotwórczymi, zgodnie z niniejszym rozporządzeniem;

c)

przekazanie Komisji zmienionego szczegółowego planu likwidacji w podziale na poziomie działań likwidacyjnych, w tym harmonogramu i odpowiadającej struktury kosztów na podstawie międzynarodowych uznanych standardów szacowania kosztów likwidacji.

20.12.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 346/12

(1)

W komunikacie Komisji do Parlamentu Europejskiego, Rady, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego i Komitetu Regionów zatytułowanym „WPR do 2020 r.: sprostać wyzwaniom przyszłości związanym z żywnością, zasobami naturalnymi oraz aspektami terytorialnymi” przedstawiono potencjalne wyzwania, cele i kierunki wspólnej polityki rolnej („WPR”) po roku 2013. W świetle debaty dotyczącej tego komunikatu reforma WPR powinna wejść w życie z dniem 1 stycznia 2014 r. Reforma ta powinna obejmować wszystkie najważniejsze instrumenty WPR, w tym rozporządzenie Rady (WE) nr 1234/2007 (1). W kontekście zreformowanych ram regulacyjnych należy wziąć pod uwagę środki dotyczące ustalania cen, opłat, pomocy i ograniczeń ilościowych.

(2)

W celu zapewnienia jasności i przejrzystości przepisy dotyczące interwencji publicznej powinny zostać objęte wspólną strukturą, przy jednoczesnym zachowaniu założeń polityki dla każdego sektora. W tym celu należy dokonać rozróżnienia pomiędzy progami referencyjnymi ustanowionymi w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady nr 1308/2013 (2), z jednej strony, a cenami interwencyjnymi, z drugiej strony, oraz zdefiniować te ostatnie. Tylko ceny interwencyjne odpowiadają stosowanym cenom administracyjnym, o których mowa w załączniku 3 pkt 8 porozumienia WTO w sprawie rolnictwa (tj. wsparcie cen rynkowych). W tym kontekście oznacza to, że interwencja rynkowa może przyjmować formę interwencji publicznej bądź inne formy interwencji, które nie wykorzystują podawania cen ustalanych ex-ante.

(3)

Przewidzieć należy poziom ceny interwencyjnej, stosowanej przy zakupie po stałej cenie lub w ramach procedury przetargowej, w tym w przypadkach, w odniesieniu do których konieczna może być korekta cen interwencyjnych. Podobnie przyjąć należy środki dotyczące ograniczeń ilościowych w przeprowadzaniu zakupów po ustalonych cenach. W obu przypadkach ceny i ograniczenia ilościowe powinny odzwierciedlać praktykę i doświadczenia zgromadzone w ramach poprzednich wspólnych organizacji rynków.

(4)

Rozporządzenie (UE) nr 1308/2013 przewiduje przyznawanie pomocy na prywatne przechowywanie jako środek interwencji rynkowej. Należy przewidzieć środki dotyczące ustalania kwot pomocy. Mając na uwadze praktykę i doświadczenie zgromadzone w ramach poprzednich wspólnych organizacji rynków należy przewidzieć ustalanie kwot pomocy z wyprzedzeniem i w drodze procedury przetargowej oraz uwzględnianie pewnych elementów przy ustalaniu kwot pomocy z wyprzedzeniem.

(5)

W celu zapewnienia należytego zarządzania budżetem programu „Owoce i warzywa w szkole” należy określić stały pułap pomocy Unii oraz maksymalne wskaźniki współfinansowania. Aby umożliwić wszystkim państwom członkowskim wdrożenie efektywnego pod względem kosztów programu „Owoce i warzywa w szkole” należy ustalić określoną minimalną kwotę pomocy unijnej.

(6)

W celu zapewnienia prawidłowego funkcjonowania pomocy na dostarczanie dzieciom w placówkach edukacyjnych mleka i przetworów mlecznych, oraz zapewnić elastyczność w administrowaniu tym programem, określić należy maksymalną ilość mleka kwalifikującego się do objęcia pomocą oraz kwotę pomocy unijnej.

(7)

Zgodnie z rozporządzeniem (UE) nr 1308/2013 szereg środków w sektorze cukru wygaśnie pod koniec roku gospodarczego 2016/2017 dla cukru gdy zniesiony zostanie system kwotowy.

(8)

Środki dotyczące ustalania opłaty produkcyjnej nakładanej na kwotę cukru, kwotę izoglukozy i kwotę syropu inulinowego przewidzianej w sektorze cukru powinny być określone w niniejszym rozporządzeniu zgodnie z decyzją o przedłużeniu systemu kwotowego do 30 września 2017 r.

(9)

Aby zapewnić skuteczne działanie systemu refundacji produkcyjnych na niektóre produkty z sektora cukru, należy ustanowić odpowiednie warunki w celu ustalenia kwot refundacji produkcyjnych.

(10)

W celu zapewnienia odpowiedniego poziomu życia unijnych plantatorów buraków cukrowych i trzciny cukrowej należy ustalić cenę minimalną buraków kwotowych o jakości standardowej, którą to jakość należy określić.

(11)

Aby uniknąć zagrożenia dla sytuacji na rynku cukru z uwagi na akumulację ilości cukru, izoglukozy i syropu inulinowego, w odniesieniu do których nie są spełnione mające zastosowanie warunki, powinno się przewidzieć przepis dotyczący opłaty za przekroczenie kwoty krajowej.

(12)

W rozporządzeniu (UE) nr 1308/2013 ustanowiono mechanizm służący zapewnieniu wystarczających i zrównoważonych dostaw cukru na rynku unijne, umożliwiając Komisji przyjęcie odpowiednich środków, aby osiągnąć ten cel. Z uwagi na fakt, że instrumenty zarządzania rynkiem służące wdrożeniu tego mechanizmu to: tymczasowe korekty opłaty przywozowej naliczanej w stosunku do przywożonego surowego cukru oraz tymczasowe stosowanie opłaty w odniesieniu do pozakwotowej produkcji wprowadzanej na rynek wewnętrzny w celu dostosowania podaży do popytu, w niniejszym rozporządzeniu umieścić należy konkretny przepis umożliwiający Komisji stosowanie takiej opłaty i określenie jej wysokości.

(13)

Aby zapewnić prawidłowe funkcjonowanie systemu refundacji wywozowych, należy zapewnić odpowiednie środki w celu ustalenia wysokości refundacji. Należy również ustanowić właściwe środki w celu ustalenia kwot korygujących w sektorze zbóż i ryżu oraz dostosowania wysokości refundacji do zmian w poziomie cen interwencyjnych.

(14)

Aby zapewnić sprawne bieżące zarządzanie wspólną polityką rolną, środki dotyczące ustalania pomocy, refundacji i cen określone w niniejszym rozporządzeniu należy ograniczyć do ogólnych warunków zezwalających na ustanowienie konkretnych kwot w zależności od specyficznych uwarunkowań każdego przypadku. Aby zapewnić jednolite warunki wykonania niniejszego rozporządzenia, należy przyznać Komisji uprawnienia wykonawcze obejmujące ustalanie wspomnianych kwot. Te uprawnienia wykonawcze powinny być wykonywane z pomocą Komitetu Regulacyjnego ds. Wspólnej Organizacji Rynków Rolnych i zgodnie z rozporządzeniem (UE) nr 182/2011 Parlamentu Europejskiego i Rady (3). Ponadto w celu zagwarantowania szybkiej reakcji Komisji na dynamicznie zmieniającą się sytuację rynkową należy upoważnić ją do ustalania nowych poziomów refundacji oraz – w sektorach zbóż i ryżu – do zmiany kwot korygujących bez stosowania przepisów rozporządzenia (UE) nr 182/2011,

a)

w odniesieniu do pszenicy zwyczajnej, jęczmienia, kukurydzy, ryżu niełuskanego i odtłuszczonego mleka w proszku jest równy odpowiednim progom referencyjnym określonym w art. 7 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 w przypadku zakupu po ustalonych cenach, a w przypadku zakupu w drodze procedury przetargowej nie przekracza odpowiednich progów referencyjnych;

b)

w odniesieniu do masła jest równy 90 % progu referencyjnego określonego w art. 7 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 w przypadku zakupu po ustalonych cenach, a w przypadku zakupu w drodze procedury przetargowej nie przekracza 90 % tego progu referencyjnego;

c)

w odniesieniu do wołowiny i cielęciny nie przekracza poziomu, o którym mowa w art. 13 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (UE) nr 1308/2013.

a)

w odniesieniu do pszenicy zwyczajnej – 3 mln ton;

b)

w odniesieniu do masła – 50 000 ton;

c)

w odniesieniu do odtłuszczonego mleka w proszku – 109 000 ton.

a)

w odniesieniu do pszenicy zwyczajnej, masła i odtłuszczonego mleka w proszku ponad ograniczenia ilościowe, o których mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, oraz

b)

w odniesieniu do pszenicy zwyczajnej, jęczmienia, kukurydzy, ryżu niełuskanego, wołowiny i cielęciny,

a)

ograniczające procedury przetargowe do danego państwa członkowskiego lub regionu danego państwa członkowskiego, lub

b)

z zastrzeżeniem art. 2 ust. 1, określające ceny zakupu w przypadku interwencji publicznej dla państwa członkowskiego lub regionu państwa członkowskiego na podstawie zarejestrowanych średnich cen rynkowych.

a)

przestrzegania ograniczeń dotyczących interwencji określonych w ust. 1 niniejszego artykułu; oraz

b)

stosowania procedury przetargowej, o której mowa w ust. 2 niniejszego artykułu, w odniesieniu do pszenicy zwyczajnej, masła i odtłuszczonego mleka w proszku ponad ograniczenia ilościowe określone w ust. 1 niniejszego artykułu.

a)

w przypadku gdy ma zastosowanie procedura przetargowa – określające maksymalną kwotę pomocy na prywatne przechowywanie;

b)

w przypadku gdy pomoc jest ustalana z wyprzedzeniem – określające kwotę pomocy na podstawie kosztów przechowywania lub innych odpowiednich czynników rynkowych.

a)

ani nie przekracza żadnego z następujących ograniczeń:

b)

nie obejmuje kosztów innych niż koszty dostarczania i związane z nimi koszty, o których mowa w art. 23 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013.

a)

kosztów wynikających z wykorzystywania cukru importowanego, które przemysł musiałby ponieść w przypadku zaopatrywania się na rynku światowym; oraz

b)

ceny nadwyżki cukru dostępnej na rynku unijnym lub progu referencyjnego dla cukru określonego w art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (UE) nr 1308/2013, w przypadku gdy na rynku nie ma nadwyżki cukru.

a)

w regularnych odstępach czasu w odniesieniu produktów wymienionych w wykazie zawartym w art. 196 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013;

b)

w drodze procedur przetargowych – w przypadku zbóż, ryżu, cukru, mleka i przetworów mlecznych.

a)

sytuację bieżącą i tendencje w odniesieniu do:

b)

cele wspólnej organizacji rynków, czyli zapewnienie równowagi oraz naturalnego rozwoju cen i handlu na tych rynkach;

c)

konieczność unikania zakłóceń mogących powodować przedłużającą się nierównowagę między podażą i popytem na rynku unijnym;

d)

aspekty gospodarcze proponowanego wywozu;

e)

ograniczenia wynikające z umów międzynarodowych zawartych zgodnie z Traktatem;

f)

konieczność zapewnienia równowagi między stosowaniem podstawowych produktów unijnych przy wytwarzaniu towarów przetworzonych przeznaczonych na wywóz do państw trzecich, a stosowaniem produktów pochodzących z państw trzecich sprowadzanych w ramach procedury uszlachetniania;

g)

najbardziej korzystne koszty wprowadzania do obrotu i koszty transportu z rynków Unii do portów Unii lub innych miejsc wywozu wraz z kosztami wysyłki do państw przeznaczenia;

h)

popyt na rynku unijnym;

i)

w odniesieniu do sektorów wieprzowiny, jaj i mięsa drobiowego – różnicę między cenami w Unii a cenami na rynku światowym odnośnie do ilości zboża paszowego potrzebnego do wytworzenia produktów tych sektorów w Unii.

20.12.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 346/20

(1)

Rozporządzeniem wykonawczym (UE) nr 791/2011 (2) („rozporządzenie pierwotne”) Rada nałożyła ostateczne cło antydumpingowe w wysokości 62,9 % na przywóz niektórych rodzajów tkanin siatkowych o otwartych oczkach z włókien szklanych pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej („ChRL”) w odniesieniu do wszystkich innych przedsiębiorstw niż te wymienione w art. 1 ust. 2 i w załączniku 1 do tego rozporządzenia. Są to obowiązujące obecnie środki, a dochodzenie, które doprowadziło do ich wprowadzenia, jest dochodzeniem pierwotnym.

(2)

Obowiązujące środki były wcześniej rozszerzone na Malezję rozporządzeniem wykonawczym Rady (UE) nr 672/2012 (3) oraz na Tajwan i Tajlandię rozporządzeniem wykonawczym Rady (UE) nr 21/2013 (4).

(3)

W dniu 25 lutego 2013 r. Komisja Europejska („Komisja”) otrzymała wniosek złożony zgodnie z art. 13 ust. 3 oraz art. 14 ust. 5 rozporządzenia podstawowego o zbadanie możliwego obchodzenia środków antydumpingowych wprowadzonych w odniesieniu do przywozu niektórych rodzajów tkanin siatkowych o otwartych oczkach z włókien szklanych pochodzących z ChRL oraz o poddanie rejestracji przywozu niektórych rodzajów tkanin siatkowych o otwartych oczkach z włókien szklanych, wysyłanych z Indii i Indonezji, zgłoszonych lub niezgłoszonych jako pochodzące z Indii i Indonezji.

(4)

Wniosek został złożony przez Saint Gobain Adfors CZ s.r.o., Tolnatext Fonalfeldolgozo es Muszakiszovet-gyarto Bt., Valmieras „Stikla Skiedra” AS i Vitrulan Technical Textiles GmbH – czterech producentów unijnych niektórych rodzajów tkanin siatkowych o otwartych oczkach z włókien szklanych.

(5)

Wniosek zawierał wystarczające dowody prima facie, że po wprowadzeniu obowiązujących środków nastąpiła istotna zmiana struktury handlu w zakresie wywozu z ChRL, Indii i Indonezji do Unii, która nie ma racjonalnych przyczyn lub ekonomicznego uzasadnienia poza wprowadzeniem obowiązujących środków. Wskazana zmiana struktury handlu wynikała rzekomo z przesyłania przez Indie i Indonezję niektórych rodzajów tkanin siatkowych o otwartych oczkach z włókien szklanych pochodzących z ChRL i z fałszywych deklaracji pochodzenia produktów chińskich.

(6)

Ponadto z dowodów wynika, że skutki naprawcze obowiązujących środków zostały osłabione zarówno pod względem ilości, jak i ceny. Dowody wskazują, że zwiększenie przywozu z Indii i Indonezji nastąpiło po cenach niższych od ceny niewyrządzającej szkody, ustalonej w dochodzeniu pierwotnym.

(7)

Wreszcie istnieją dowody, że ceny niektórych rodzajów tkanin siatkowych o otwartych oczkach z włókien szklanych wysyłanych z Indii i Indonezji są cenami dumpingowymi w odniesieniu do wartości normalnej ustalonej dla produktu podobnego w trakcie dochodzenia pierwotnego.

(8)

Po konsultacji z Komitetem Doradczym i ustaleniu, że istnieją wystarczające dowody prima facie uzasadniające wszczęcie dochodzenia na podstawie art. 13 ust. 3 i art. 14 ust. 5 rozporządzenia podstawowego, Komisja wszczęła dochodzenie rozporządzeniem Komisji (UE) nr 322/2013 (5) („rozporządzenie wszczynające”). Na podstawie art. 13 ust. 3 i art. 14 ust. 5 rozporządzenia podstawowego Komisja, w drodze rozporządzenia wszczynającego, nakazała również organom celnym rejestrowanie przywozu niektórych rodzajów tkanin siatkowych o otwartych oczkach z włókien szklanych wysyłanych z Indii i Indonezji.

(9)

Komisja oficjalnie poinformowała o wszczęciu dochodzenia władze ChRL, Indii i Indonezji, producentów/eksporterów w tych państwach oraz znanych zainteresowanych importerów unijnych i przemysł unijny. Kwestionariusze rozesłano do producentów/eksporterów w ChRL, Indii i Indonezji, którzy są znani Komisji lub którzy zgłosili się w terminie określonym w motywie 15 rozporządzenia wszczynającego. Kwestionariusze wysłano również do importerów w Unii. Zainteresowanym stronom dano możliwość przedstawienia uwag na piśmie oraz złożenia wniosku o przesłuchanie w terminie określonym w rozporządzeniu wszczynającym. Wszystkie strony poinformowano, że brak współpracy może spowodować zastosowanie art. 18 rozporządzenia podstawowego oraz oparcie ustaleń na dostępnych faktach.

(10)

Trzech producentów eksportujących w Indiach oraz jeden niepowiązany importer w Unii zgłosiło się i przedłożyło odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu. Później importer unijny poinformował Komisję, że dokonywał on przywozu innych produktów i nie dokonywał w przeszłości przywozu jakiegokolwiek produktu objętego dochodzeniem. Żaden producent eksportujący z Indonezji nie udzielił odpowiedzi. Następujący producenci eksportujący z Indii złożyli formularz dotyczący zwolnienia:

(11)

Następnie przedsiębiorstwo Urja Products Pvt.Ltd. poinformowało Komisję, że nie produkuje ono produktu objętego dochodzeniem, a jego produkty mają inne właściwości techniczne i inne zastosowanie (objęte innymi kodami CN). Dlatego też wizyta weryfikacyjna odbyła się jedynie w zakładach przedsiębiorstwa Montex.

(12)

Dochodzenie objęło okres od dnia 1 kwietnia 2009 r. do dnia 31 marca 2013 r. (okres objęty dochodzeniem – „OD”). Dane dotyczące OD zgromadzono w celu zbadania między innymi domniemanej zmiany w strukturze handlu. Za okres sprawozdawczy od dnia 1 kwietnia 2012 r. do dnia 31 marca 2013 r. (okres sprawozdawczy – „OS”) zgromadzono bardziej szczegółowe dane w celu zbadania ewentualnego osłabienia skutków naprawczych obowiązujących środków i występowania dumpingu.

(13)

Zgodnie z art. 13 ust. 1 rozporządzenia podstawowego ocenę występowania obchodzenia środków przeprowadzono, badając kolejno, czy wystąpiła zmiana w strukturze handlu pomiędzy ChRL, Indiami i Indonezją a Unią; czy ta zmiana wynikała z praktyki, procesu lub prac niemających wystarczających racjonalnych przyczyn ani ekonomicznego uzasadnienia poza nałożonym cłem; czy istnieją dowody szkody lub osłabienia skutków naprawczych cła pod względem cen lub ilości produktu objętego dochodzeniem; czy istnieją dowody na istnienie dumpingu w odniesieniu do wartości normalnych uprzednio ustalonych dla produktu objętego postępowaniem, w razie potrzeby zgodnie z przepisami art. 2 rozporządzenia podstawowego.

(14)

Produkt objęty postępowaniem jest taki sam jak produkt zdefiniowany w dochodzeniu pierwotnym: tkaniny siatkowe o otwartych oczkach z włókien szklanych, o wielkości oczka powyżej 1,8 mm na długość i szerokość oraz o wadze powyżej 35 g/m2, z wyłączeniem tarcz z włókna szklanego, pochodzące z ChRL, obecnie objęte kodami CN ex 7019 51 00 i ex 7019 59 00.

(15)

Produkt objęty dochodzeniem jest taki sam jak produkt określony w poprzednim motywie, lecz wysyłany z Indii i Indonezji, zgłoszony lub niezgłoszony jako pochodzący z Indii i Indonezji.

(16)

Dochodzenie wykazało, że tkaniny siatkowe o otwartych oczkach z włókien szklanych zgodne z powyższą definicją i wywożone z ChRL do Unii oraz tkaniny siatkowe o otwartych oczkach z włókien szklanych wysyłane z Indii i Indonezji do Unii mają te same podstawowe właściwości fizyczne i techniczne oraz te same zastosowania, a zatem są uważane za produkty podobne w rozumieniu art. 1 ust. 4 rozporządzenia podstawowego.

(17)

Jak wskazano w motywie 10 powyżej, jedynie dwa indyjskie przedsiębiorstwa przedstawiły odpowiedzi na formularz dotyczący zwolnienia. Ponieważ ustalono, że jedno z tych przedsiębiorstw, Urja Products Pvt.Ltd, nie było producentem produktu objętego dochodzeniem, tylko przedsiębiorstwo Montex było przedsiębiorstwem współpracującym. Udział tego przedsiębiorstwa w wywozie z Indii do Unii w okresie sprawozdawczym wyniósł zaledwie 1 %, w porównaniu z wywozem z Indii ogółem. Spowodowało to zastosowanie art. 18 rozporządzenia podstawowego, a ustalenia w odniesieniu do Indii oparto na dostępnych faktach.

(18)

Jak wskazano w motywie 10, żadne przedsiębiorstwo indonezyjskie nie przedłożyło odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu. Przedsiębiorstwa indonezyjskie nie współpracowały. Spowodowało to zastosowanie art. 18 rozporządzenia podstawowego, a ustalenia w odniesieniu do Indonezji oparto na dostępnych faktach.

(19)

Chińscy producenci eksportujący nie współpracowali. Spowodowało to zastosowanie art. 18 rozporządzenia podstawowego, a ustalenia w odniesieniu do ChRL oparto na dostępnych faktach.

(20)

Aby określić, czy wystąpiła zmiana w strukturze handlu, oceniono przywóz produktu objętego dochodzeniem z Indii i Indonezji do Unii oraz wywóz produktu objętego dochodzeniem z ChRL do Indii i Indonezji. Wartość tego przywozu określono na podstawie dostępnych faktów zgodnie z art. 18 ust. 1 rozporządzenia podstawowego ze względu na dość ograniczoną współpracę lub brak współpracy ze strony przedsiębiorstw indyjskich, indonezyjskich i chińskich (zob. sekcja 2.3 powyżej).

(21)

W tym celu w analizie wykorzystano statystyki COMEXT (6), statystyki handlowe dotyczące Indii i Indonezji przekazane przez odpowiednie władze krajowe oraz statystyki przekazane przez przedsiębiorstwo Global Trade Information Services (7). Aby wykorzystać okresy 12-miesięczne, za podstawę przyjęto lata obrotowe rozpoczynające się dnia 1 kwietnia i kończące dnia 31 marca.

(22)

Wielkość przywozu zarejestrowana w statystykach COMEXT obejmuje większą grupę produktów niż produkt objęty postępowaniem i produkt objęty dochodzeniem. W świetle szacunkowych obliczeń dostarczonych przez przemysł unijny można było jednak ustalić, że znaczna część tego przywozu dotyczyła produktu objętego postępowaniem i produktu objętego dochodzeniem. W konsekwencji dane te można było wykorzystać do ustalenia zmiany w strukturze handlu.

(23)

Statystyki COMEXT wykazują istotną zmianę struktury handlu w OD (zob. tabela 1 poniżej).

Tabela 1

(24)

Statystyki COMEXT wskazują, że przywóz produktu objętego postępowaniem z ChRL do Unii znacząco zmniejszył się po wprowadzeniu środków tymczasowych w lutym 2011 r. (9) oraz środków ostatecznych w sierpniu 2011 r. (10) Tabela 1 wskazuje, że między 2010/2011 a 2011/2012 przywóz do Unii z ChRL zmniejszył się z 385,85 mln m2 do 110,30 mln m2 (o około 70 %), a między 2010/2011 a 2012/2013 (o około 80 %) do poziomu 85,9 mln m2.

(25)

Statystyki COMEXT wskazują, że w roku obrotowym 2009/2010 ilości przywożone z Indii do Unii osiągnęły poziom 0,35 mln m2, w roku obrotowym 2010/2011 – 0,28 mln m2 i gwałtownie wzrosły między 2011/2012 a 2012/2013, osiągając poziom 13,13 mln m2 w roku obrotowym 2012/2013.

(26)

Jak wskazano w motywie 17 powyżej, w OD przedsiębiorstwo Montex wywiozło do Unii bardzo małe ilości produktu objętego dochodzeniem – w porównaniu z całkowitą wielkością wywozu z Indii stanowił on 1 % wywozu z Indii do Unii w okresie 2012/2013. Stwierdzono ponadto, że przedsiębiorstwo wywoziło produkt objęty dochodzeniem, posługując się nieprawidłowym kodem CN – 7019 52. Konieczne było w związku z tym dodanie wartości wywozu tego przedsiębiorstwa do statystyk COMEXT, jak pokazano w tabeli 1.

(27)

Statystyki COMEXT wskazują, że w roku obrotowym 2009/2010 ilości przywożone z Indonezji na rynek Unii osiągnęły poziom 0,004 mln m2, w 2010/2011 – 0,16 mln m2 i gwałtownie wzrosły między 2011/2012 a 2012/2013 –odpowiednio z 3,22 mln m2 do 33,31 mln m2.

(28)

W tym samym okresie można było zaobserwować także gwałtowny wzrost wywozu z ChRL do Indii i Indonezji.

Tabela 2

(29)

Według danych statystycznych chińskich służb celnych przywóz produktu objętego dochodzeniem z ChRL do Indii wzrósł z 4,8 mln m2 w roku obrotowym 2009/2010 do 29,3 mln m2 w roku obrotowym 2012/2013.

(30)

Według danych statystycznych chińskich służb celnych przywóz produktu objętego dochodzeniem z ChRL do Indonezji wzrósł z 5,78 mln m2 w roku obrotowym 2009/2010 do 11,54 mln m2 w roku obrotowym 2012/2013.

(31)

Ogólny spadek wywozu z ChRL do Unii i równoległy wzrost wywozu z Indii i Indonezji do Unii oraz wywozu z ChRL do Indii i Indonezji po wprowadzeniu środków tymczasowych w lutym 2011 r. oraz środków ostatecznych w sierpniu 2011 r. stanowią zmianę struktury handlu między wymienionymi wyżej państwami z jednej strony, a wywozu z tych państw do Unii z drugiej strony.

(32)

Art. 13 ust. 1 rozporządzenia podstawowego zawiera wymóg, zgodnie z którym zmiana struktury handlu powinna wynikać z praktyki, procesu lub prac niemających racjonalnych przyczyn ani ekonomicznego uzasadnienia poza nałożonym cłem. Zgodnie z art. 13 ust. 2 rozporządzenia podstawowego taka praktyka, proces lub prace obejmują między innymi wysyłkę produktu objętego obowiązującymi środkami za pośrednictwem państw trzecich.

(33)

W trakcie dochodzenia znaleziono dowody na stosowanie praktyk przeładunku w Indonezji i Indiach lub nieprawidłowych świadectw pochodzenia. Na przykład część przywożonych do Unii produktów objętych postępowaniem przewożona była przez Dubaj lub Singapur ze świadectwami pochodzenia z Indonezji/Indii, a część przywozu do Unii odbywała się za pośrednictwem przedsiębiorstwa indyjskiego, które nie współpracowało w trakcie dochodzenia. Brak współpracy ze strony któregokolwiek producenta produktu objętego dochodzeniem, z wyjątkiem firmy Montex, również wskazuje, że w Indiach i Indonezji nie prowadzi się faktycznej produkcji, która mogłaby uzasadniać poziom wywozu z Indonezji i Indii do Unii. Można się spodziewać, że jeśli istnieliby rzeczywiści producenci, próbowaliby oni zdystansować się od praktyk obchodzenia środków, przede wszystkim biorąc udział w prowadzonym dochodzeniu. Ponadto w ramach dochodzenia nie znaleziono dowodów na istnienie w tych dwóch państwach faktycznej produkcji, poza firmą Montex. Wzrost przywozu z tych dwóch państw wskazuje ponadto na fakt, że chińskie produkty trafiają do Unii poprzez Indie i Indonezję lub z nieprawidłowymi świadectwami pochodzenia.

(34)

Przeładunek produktów pochodzenia chińskiego w Indiach i Indonezji został zatem potwierdzony.

(35)

W ramach dochodzenia nie ujawniono żadnej innej racjonalnej przyczyny lub ekonomicznego uzasadnienia dla przeładunku poza unikaniem środków obowiązujących w odniesieniu do produktu objętego postępowaniem. Nie znaleziono żadnych innych niż cło elementów, które można by uznać za wyrównanie kosztów przeładunku, zwłaszcza w odniesieniu do transportu i ponownego załadunku w Indiach i Indonezji, niektórych tkanin siatkowych o otwartych oczkach z włókien szklanych pochodzących z ChRL.

(36)

Oceniono następnie, czy przywóz produktu objętego dochodzeniem do Unii osłabił – pod względem ilości i cen – skutki naprawcze obowiązujących środków. Wykorzystano dane z bazy COMEXT jako najlepsze dostępne dane dotyczące ilości i cen w odniesieniu do wywozu realizowanego przez przedsiębiorstwa niewspółpracujące z Indii i Indonezji. Ustalone w ten sposób ceny porównano z poziomem usuwającym szkodę ustalonym dla przemysłu unijnego w motywie 74 rozporządzenia pierwotnego.

(37)

Wzrost przywozu z Indii do Unii z 0,35 mln m2 w 2009/2010 r. do 13,10 mln m2 w okresie sprawozdawczym był znaczny pod względem ilości w porównaniu z (bardzo niskimi) wielkościami przywozu z Indii przed wprowadzeniem środków tymczasowych w 2009/2010 r. Także wzrost przywozu z Indonezji do Unii z 0,04 mln m2 w 2009/2010 r. do 33,31 mln m2 w okresie sprawozdawczym został uznany za znaczny pod względem ilości w porównaniu z (bardzo niskimi) wielkościami przywozu z Indonezji przed wprowadzeniem środków tymczasowych w 2009/2010 r.

(38)

Aby ocenić, czy skutki naprawcze obowiązujących środków zostały osłabione pod względem cen, ceny przywożonych produktów z Indonezji i Indii porównano z poziomem usuwającym szkodę ustalonym w rozporządzeniu pierwotnym. Poziom usuwający szkodę ustalony w rozporządzeniu pierwotnym jest skorygowany o stopę inflacji. Średnia ważona cena eksportowa produktów przywożonych z Indii i Indonezji została skorygowana o koszty poniesione po przywozie oraz kwestie jakościowe ustalone w dochodzeniu pierwotnym w odniesieniu do przywozu z ChRL. Porównanie wykazało dużo niższe ceny eksportowe w przypadku wywozu z wymienionych państw do Unii. W związku z tym stwierdzono, że skutki naprawcze obowiązujących środków także zostały osłabione zarówno pod względem ilości, jak i ceny.

(39)

Zgodnie z art. 13 ust. 1 rozporządzenia podstawowego zbadano wreszcie, czy istnieją dowody na istnienie dumpingu.

(40)

W rozporządzeniu pierwotnym wartość normalna została ustalona na podstawie cen występujących w Kanadzie, którą w ramach tamtego dochodzenia uznano za odpowiednie państwo o gospodarce rynkowej, analogiczne do ChRL. Zgodnie z art. 13 ust. 1 rozporządzenia podstawowego zastosowano wartość normalną ustaloną w dochodzeniu pierwotnym.

(41)

Cenę eksportową produktów przywożonych z Indii i Indonezji ustalono na podstawie dostępnych faktów zgodnie z art. 18 rozporządzenia podstawowego. Za cenę eksportową przyjęto średnią cenę eksportową niektórych rodzajów tkanin siatkowych o otwartych oczkach z włókien szklanych przywożonych z każdego z wymienionych dwóch państw w OS zgodnie z informacjami zawartymi w bazie danych COMEXT. Wywóz indyjskiego przedsiębiorstwa Montex nie został ujęty w statystykach ze względu na błąd w klasyfikacji jego produktów (zob. motyw 25 powyżej) i nie był wykorzystywany do obliczenia marginesu dumpingu.

(42)

Aby zapewnić rzetelne porównanie wartości normalnej i ceny eksportowej, wzięto pod uwagę, w formie dostosowań, różnice wpływające na ceny i porównywalność cen zgodnie z art. 2 ust. 10 rozporządzenia podstawowego. Wprowadzono dostosowania dotyczące różnic w zakresie kosztów transportu, ubezpieczenia i pakowania. Ze względu na fakt, iż dostępne dane nie pozwalały określić poziomu niezbędnych dostosowań, dostosowania musiały zostać określone na podstawie najlepszych dostępnych faktów. W związku z powyższym dostosowania dotyczące wymienionych kosztów oparto na wartości procentowej obliczonej jako stosunek całkowitych kosztów transportu, ubezpieczenia i pakowania do wartości unijnej sprzedaży na warunkach dostawy CIF, podanej przez współpracujących chińskich producentów eksportujących w dochodzeniu pierwotnym.

(43)

Zgodnie z art. 2 ust. 11 i 12 rozporządzenia podstawowego dumping obliczono poprzez porównanie średniej ważonej wartości normalnej ustalonej w rozporządzeniu pierwotnym i odpowiednich średnich ważonych cen eksportowych w obu wymienionych państwach w OS dotyczącym obecnego dochodzenia, wyrażonych jako odsetek ceny CIF na granicy Unii przed ocleniem.

(44)

Porównanie średniej ważonej wartości normalnej i ustalonych w ten sposób średnich ważonych cen eksportowych wykazało istnienie dumpingu.

(45)

W świetle powyższych faktów stwierdza się, że ostateczne cło antydumpingowe nałożone na przywóz niektórych rodzajów tkanin siatkowych o otwartych oczkach z włókien szklanych pochodzących z ChRL było, poprzez przeładunek w Indiach i Indonezji, przedmiotem obchodzenia w rozumieniu art. 13 ust. 1 rozporządzenia podstawowego.

(46)

Zgodnie z art. 13 ust. 1 zdanie pierwsze rozporządzenia podstawowego obowiązujące środki wprowadzone wobec przywozu produktu objętego postępowaniem powinny zostać rozszerzone na przywóz tego samego produktu, lecz wysyłanego z Indii i Indonezji, zgłoszonego lub niezgłoszonego jako pochodzący z Indii i Indonezji.

(47)

Rozszerzeniem należy objąć środki ustanowione w art. 1 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 791/2011 wobec „wszystkich pozostałych przedsiębiorstw”, czyli ostateczne cło antydumpingowe w wysokości 62,9 % stosowane do ceny netto na granicy Unii przed ocleniem.

(48)

Zgodnie z art. 13 ust. 3 i art. 14 ust. 5 rozporządzenia podstawowego, które stanowią, że wszelkie rozszerzone środki należy stosować do przywozu produktów wwożonych do Unii objętych rejestracją wymaganą rozporządzeniem wszczynającym, cło należy pobierać od tego zarejestrowanego przywozu niektórych rodzajów tkanin siatkowych o otwartych oczkach z włókien szklanych wysyłanych z Indii i Indonezji.

(49)

Jak wskazano w motywie 10, po wszczęciu dochodzenia zgłosiło się dwóch producentów eksportujących – Montex i Urja Products, którzy przesłali odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu i złożyli wnioski o przyznanie zwolnienia zgodnie z art. 13 ust. 4 rozporządzenia podstawowego.

(50)

Jak wskazano w motywie 11, stwierdzono, że jedno z tych dwóch przedsiębiorstw – Urja Products, nie jest producentem produktu objętego dochodzeniem. Zwolnienie na mocy art. 13 ust. 4 rozporządzenia podstawowego nie ma zastosowania do tego przedsiębiorstwa.

(51)

W przypadku przedsiębiorstwa Montex ustalono, że nie brało ono udziału w praktykach obchodzenia środków objętych niniejszym dochodzeniem. Przedsiębiorstwo udowodniło, że jest rzeczywistym producentem, którego produkcja przekracza wielkość wywozu produktu objętego dochodzeniem do Unii. Przedsiębiorstwo przedstawiło pełen zestaw danych i było przedmiotem wizyty weryfikacyjnej na miejscu. Zweryfikowane dane dotyczące założenia przedsiębiorstwa, zakupu maszyn, procesu produkcji, mocy produkcyjnych, zapasów, zakupu surowców i kosztów produkcji potwierdzają ten wniosek. Ponadto producent ten był w stanie wykazać, że nie jest powiązany z żadnym chińskim producentem/eksporterem, którzy objęci są istniejącymi środkami, ani z przedsiębiorstwami biorącymi udział w praktykach obchodzenia środków. Dlatego też zwolnienie z rozszerzonych ceł mogłoby zostać przyznane temu przedsiębiorstwu.

(52)

Jak wskazano w motywie 10, żaden producent eksportujący z Indonezji nie złożył wniosku o zwolnienie zgodnie z art. 13 ust. 4 rozporządzenia podstawowego. W ramach dochodzenia nie znaleziono w Indonezji żadnego rzeczywistego producenta produktu objętego dochodzeniem.

(53)

Producenci w Indiach i Indonezji, którzy nie brali udziału w obecnym dochodzeniu lub nie wywozili produktu objętego dochodzeniem do Unii w OS mogą wystąpić o zwolnienie z rozszerzonego cła antydumpingowego zgodnie z art. 11 ust. 3 i ust. 4 oraz art. 13 ust. 4 rozporządzenia podstawowego. Zostaną oni poproszeni o wypełnienie kwestionariusza, aby umożliwić Komisji ustalenie, czy takie zwolnienie jest uzasadnione. Tego rodzaju zwolnienie można przyznać po dokonaniu oceny sytuacji rynkowej produktu objętego postępowaniem, mocy produkcyjnych i stopnia wykorzystania mocy produkcyjnych, zakupów i sprzedaży oraz prawdopodobieństwa kontynuowania praktyk, w odniesieniu do których nie ma racjonalnych przyczyn lub ekonomicznego uzasadnienia, oraz dowodów istnienia dumpingu. Komisja zwykle przeprowadza także wizytę weryfikacyjną na miejscu. Wniosek należy skierować do Komisji, razem ze wszystkimi odpowiednimi informacjami, w szczególności takimi jak wszelkie zmiany w działalności przedsiębiorstwa związane z produkcją i sprzedażą.

(54)

W przypadku przyznania zwolnienia Komisja, po konsultacji z Komitetem Doradczym, przedstawi wniosek dotyczący odpowiedniej zmiany rozszerzonych obowiązujących środków. Następnie wszelkie przyznane zwolnienia będą monitorowane w celu zapewnienia zgodności z odnośnymi warunkami.

(55)

Wszystkie zainteresowane strony zostały poinformowane o najważniejszych faktach i względach prowadzących do powyższych wniosków oraz zaproszone do przedstawienia swoich uwag. Uwagi przedstawione przez strony ustnie lub na piśmie zostały rozpatrzone. Żaden z przedstawionych argumentów nie doprowadził do zmiany ostatecznych ustaleń.

European Commission

Directorate-General for Trade

Directorate H

Office: N-105 8/20

1049 Bruxelles

Belgia

Faks: (32 2) 295 65 05

20.12.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 346/27

(1)

Państwa członkowskie przedstawiły Komisji Administracyjnej ds. Koordynacji Systemów Zabezpieczenia Społecznego wnioski dotyczące zmiany załączników VIII i XI do rozporządzenia (WE) nr 883/2004 i załączników 1 i 5 do rozporządzenia (WE) nr 987/2009 w celu ich dostosowania do przepisów krajowych lub uproszczenia stosowania tych rozporządzeń.

(2)

Załączniki do rozporządzenia (WE) nr 883/2004 mają na celu przedstawienie zestawienia państw członkowskich, które nie stosują ustalania proporcjonalnego do świadczeń z ubezpieczenia emerytalnego i systemu rent rodzinnych oraz przepisów szczególnych dotyczących stosowania przepisów prawnych państw członkowskich.

(3)

Załączniki do rozporządzenia (WE) nr 987/2009 mają na celu przedstawienie zestawienia przepisów wykonawczych do umów dwustronnych, które pozostają w mocy lub wchodzą w życie, a także przedstawienie zestawienia państw członkowskich, które określają maksymalną kwotę zwrotu zasiłków dla bezrobotnych na podstawie średniej kwoty zasiłków dla bezrobotnych przewidzianych obowiązującymi przepisami w poprzednim roku kalendarzowym.

(4)

Komisja Administracyjna ds. Koordynacji Systemów Zabezpieczenia Społecznego wyraziła zgodę na wnioskowane poprawki i wystąpiła do Komisji z odpowiednimi wnioskami w sprawie dostosowania technicznego załączników do rozporządzenia (WE) nr 987/2009 i rozporządzenia (WE) nr 883/2004.

(5)

Komisja może zgodzić się na włączenie wniosków dotyczących dostosowania technicznego załączników wymienionych w motywie 4.

(6)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 883/2004 i rozporządzenie (WE) nr 987/2009,

1)

w części 2 załącznika VIII wprowadza się następujące zmiany:

2)

w załączniku XI, w sekcji „NIDERLANDY”, po lit. f) dodaje się lit. fa) w brzmieniu:

1)

w załączniku 1 wprowadza się następujące zmiany:

2)

w załączniku 5 po sekcji „NIEMCY” dodaje się sekcję „NIDERLANDY”.

20.12.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 346/29

(1)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1518/2003 z dnia 28 sierpnia 2003 r. ustanawiające szczegółowe zasady wprowadzania w życie systemu pozwoleń na wywóz w sektorze wieprzowiny (2) zostało kilkakrotnie znacząco zmienione (3). Dla zachowania przejrzystości i zrozumiałości należy je ujednolicić.

(2)

W odniesieniu do pozwoleń na wywóz w sektorze wieprzowiny powinny zostać ustanowione szczególne przepisy wykonawcze, które powinny przede wszystkim obejmować przepisy dotyczące składania wniosków oraz informacje obowiązkowo uwzględniane we wnioskach i pozwoleniach, w uzupełnieniu do przepisów zawartych w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 376/2008 z dnia 23 kwietnia 2008 r. ustanawiającym wspólne szczegółowe zasady stosowania systemu pozwoleń na wywóz i przywóz oraz świadectw o wcześniejszym ustaleniu refundacji dla produktów rolnych (4).

(3)

W celu zapewnienia odpowiedniego zarządzania systemem pozwoleń na wywóz należy ustalić wysokość zabezpieczenia związanego z pozwoleniami na wywóz w ramach tego systemu. Z uwagi na ryzyko spekulacji, nierozerwalnie związane z systemem w sektorze wieprzowiny, pozwoleń na wywóz nie powinno się przenosić oraz powinny być ustanowione ścisłe określone warunki dostępu podmiotów gospodarczych do wymienionego systemu.

(4)

Zgodnie z art. 169 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 zgodność ze zobowiązaniami wynikającymi z umów zawartych w trybie art. 218 Traktatu dotyczących wielkości wywozu ma być zapewniana na podstawie pozwoleń na wywóz. Dlatego powinien zostać ustanowiony szczegółowy harmonogram składania wniosków i wydawania pozwoleń na wywóz.

(5)

Ponadto decyzja dotycząca wniosków o wydanie pozwoleń na wywóz powinna być podana do wiadomości dopiero po upływie okresu rozpatrzenia. Okres ten powinien pozwolić Komisji na dokonanie oceny wnioskowanych ilości i związanych z tym wydatków oraz, stosownie do potrzeb, na podjęcie środków szczególnych, mających zastosowanie w szczególności w odniesieniu do wniosków oczekujących na rozpatrzenie. W interesie podmiotów gospodarczych leży dopuszczenie możliwości wycofania wniosku o wydanie pozwolenia po tym jak ustalono współczynnik akceptowanych ofert.

(6)

Aby móc zarządzać systemem pozwoleń, Komisja powinna dysponować dokładnymi informacjami dotyczącymi wniosków o wydanie pozwoleń oraz dotyczącymi wykorzystywania wydanych pozwoleń. W interesie sprawnego zarządzania państwa członkowskie powinny używać systemów informatycznych zgodnie z rozporządzeniem Komisji (WE) nr 792/2009 z dnia 31 sierpnia 2009 r. ustanawiającym szczegółowe zasady, zgodnie z którymi państwa członkowskie przekazują Komisji informacje i dokumenty dotyczące wdrożenia wspólnej organizacji rynków, systemu płatności bezpośrednich, promocji produktów rolnych oraz systemów stosowanych w odniesieniu do regionów najbardziej oddalonych i mniejszych wysp Morza Egejskiego (5).

(7)

W przypadku wniosków dotyczących ilości równych lub mniejszych niż 25 ton pozwolenie na wywóz powinno być wydane natychmiast, jeżeli podmiot gospodarczy o to wnioskuje. W tym przypadku pozwolenia nie powinny podlegać żadnym środkom szczególnym podjętym przez Komisję.

(8)

W celu zapewnienia dokładnego przestrzegania ilości przewidzianych do wywozu należy wprowadzić odstępstwo od zasad dotyczących tolerancji ustanowionych w rozporządzeniu (WE) nr 376/2008.

(9)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Wspólnej Organizacji Rynków Rolnych,

a)

ustalić jednolitą stawkę procentową, według której akceptowane są ilości objęte wnioskami;

b)

odrzucić wnioski, w odniesieniu do których pozwolenia na wywóz nie zostały jeszcze wydane;

c)

zawiesić składanie wniosków o wydanie pozwolenia na wywóz na maksymalnie pięć dni roboczych; zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 195 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, można podjąć decyzję o zawieszeniu na dłuższy okres.

a)

wycofać swój wniosek, w którym to przypadku zabezpieczenie zostaje natychmiast zwolnione; albo

b)

żądać natychmiastowego wydania pozwolenia, w którym to przypadku właściwy organ wydaje je niezwłocznie, lecz nie wcześniej niż w normalnym terminie wydania obowiązującym dla danego tygodnia.

a)

wnioski o wydanie pozwoleń na wywóz, o których mowa w art. 1, złożone od poniedziałku do piątku w tym samym tygodniu, ze stwierdzeniem, czy wchodzą one w zakres stosowania art. 4 czy też nie;

b)

ilości objęte pozwoleniami na wywóz wydanymi w poprzednią środę, bez uwzględniania pozwoleń wydanych natychmiast na podstawie art. 4;

c)

ilości objęte wnioskami o wydanie pozwolenia na wywóz, wycofanymi na podstawie art. 3 ust. 7 w poprzednim tygodniu.

a)

ilość produktu w ujęciu wagowym w odniesieniu do każdej kategorii, o której mowa w art. 2 ust. 3;

b)

podział ilości w ramach każdej kategorii, według miejsca przeznaczenia, w przypadku gdy stawka refundacji jest zróżnicowana w zależności od miejsca przeznaczenia;

c)

stawkę refundacji mającą zastosowanie;

d)

łączną kwotę refundacji wcześniej ustaloną w euro na poszczególne kategorie.

20.12.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 346/38

(1)

Na mocy rozporządzenia Komisji (WE) nr 1126/2008 (2) przyjęto określone międzynarodowe standardy rachunkowości oraz ich interpretacje istniejące w dniu 15 października 2008 r.

(2)

W dniu 29 maja 2013 r. Rada Międzynarodowych Standardów Rachunkowości opublikowała zmiany Międzynarodowego Standardu Rachunkowości (MSR) 36 Utrata wartości aktywów. Zmiany te służą doprecyzowaniu, że ujawnianie informacji o wartości odzyskiwalnej poszczególnych składników aktywów, o ile wartość ta odpowiada wartości godziwej pomniejszonej o koszty zbycia, dotyczy wyłącznie aktywów, w przypadku których odnotowano utratę wartości.

(3)

Konsultacje z Grupą Ekspertów Technicznych z Europejskiej Grupy Doradczej ds. Sprawozdawczości Finansowej potwierdziły, że zmiany MSR 36 spełniają techniczne kryteria przyjęcia określone w art. 3 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1606/2002.

(4)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 1126/2008.

(5)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Regulacyjnego ds. Rachunkowości,

20.12.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 346/42

(1)

Na mocy rozporządzenia Komisji (WE) nr 1126/2008 (2) przyjęto określone międzynarodowe standardy rachunkowości oraz ich interpretacje istniejące w dniu 15 października 2008 r.

(2)

W dniu 27 czerwca 2013 r. Rada Międzynarodowych Standardów Rachunkowości opublikowała zmiany Międzynarodowego Standardu Rachunkowości (MSR) 39 Instrumenty finansowe: ujmowanie i wycena zatytułowane Nowacja instrumentów pochodnych oraz kontynuacja rachunkowości zabezpieczeń. Zmiany te służą wprowadzeniu ułatwienia w sytuacjach, gdy instrument pochodny, który został wskazany jako instrument zabezpieczający, został w konsekwencji przepisów ustawowych lub wykonawczych przeniesiony z pierwotnego kontrahenta na kontrahenta centralnego. Ułatwienie to oznacza kontynuację rachunkowości zabezpieczeń niezależnie od takiej nowacji, co bez zmiany standardu byłoby niedopuszczalne.

(3)

Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 648/2012 (3) nakłada wymóg centralnego rozliczania określonych klas instrumentów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym. W konsekwencji strony określonych instrumentów zabezpieczających powinny uzgodnić zastąpienie ich pierwotnego kontrahenta transakcji zabezpieczającej przez kontrahenta centralnego spełniającego wymogi tego rozporządzenia.

(4)

Aby uniknąć dodatkowych obciążeń związanych ze sprawozdawczością finansową w związku z nowacją na kontrahenta centralnego instrumentów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym, w konsekwencji obowiązujących przepisów ustawowych lub wykonawczych bądź wprowadzenia przepisów ustawowych lub wykonawczych, konieczne jest wprowadzenie wyjątku od określonego w MSR 39 wymogu zaprzestania stosowania zasad rachunkowości zabezpieczeń.

(5)

Konsultacje z Grupą Ekspertów Technicznych z Europejskiej Grupy Doradczej ds. Sprawozdawczości Finansowej potwierdziły, że zmiany MSR 39 spełniają techniczne kryteria przyjęcia określone w art. 3 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1606/2002.

(6)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 1126/2008.

(7)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Regulacyjnego ds. Rachunkowości,

20.12.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 346/47

(1)

Rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 543/2011 przewiduje – zgodnie z wynikami wielostronnych negocjacji handlowych Rundy Urugwajskiej – kryteria, na których podstawie ustalania Komisja ustala standardowe wartości dla przywozu z państw trzecich, w odniesieniu do produktów i okresów określonych w części A załącznika XVI do wspomnianego rozporządzenia.

(2)

Standardowa wartość w przywozie jest obliczana każdego dnia roboczego, zgodne z art. 136 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 543/2011, przy uwzględnieniu podlegających zmianom danych dziennych. Niniejsze rozporządzenie powinno zatem wejść w życie z dniem jego opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej,

20.12.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 346/49

20.12.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 346/51

(1)

Na mocy rozporządzenia (WE) nr 533/2007 otwarto kontyngenty taryfowe na przywóz produktów sektora mięsa drobiowego.

(2)

Ilości, w odniesieniu do których w ciągu pierwszych siedmiu dni miesiąca grudnia 2013 r. złożono wnioski o wydanie pozwoleń na przywóz w podokresie od dnia 1 stycznia do dnia 31 marca 2014 r., przewyższają w przypadku niektórych kontyngentów ilości dostępne. Należy zatem określić, na jakie ilości pozwolenia na przywóz mogą być wydawane, poprzez ustalenie współczynnika przydziału, jaki należy zastosować do ilości, w odniesieniu do których złożono wnioski,

20.12.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 346/53

(1)

Zgodnie z art. 5 ust. 1 decyzji 2010/96/WPZiB Rada upoważniła Komitet Polityczny i Bezpieczeństwa (KPiB) do podejmowania decyzji w sprawie mianowania dowódcy misji UE dla misji wojskowej Unii Europejskiej mającej na celu przyczynienie się do szkolenia somalijskich sił bezpieczeństwa (EUTM Somalia).

(2)

W dniu 22 stycznia 2013 r. Rada przyjęła decyzję 2013/44/WPZiB (2) dotyczącą zmiany i przedłużenia obowiązywania decyzji 2010/96/WPZiB oraz mianowania generała brygady Geralda AHERNE'A dowódcą misji UE.

(3)

Republika Włoska wystąpiła z wnioskiem o mianowanie generała brygady Massimo MINGIARDIEGO nowym dowódcą misji UE na miejsce generała brygady Geralda AHERNE'A.

(4)

Komitet Wojskowy UE popiera ten wniosek.

(5)

Zgodnie z art. 5 Protokołu nr 22 w sprawie stanowiska Danii, załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej i do Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, Dania nie uczestniczy w opracowywaniu i wprowadzaniu w życie decyzji i działań Unii, które mają wpływ na kwestie polityczno-obronne. W związku z tym Dania nie uczestniczy w przyjmowaniu niniejszej decyzji, nie jest nią związana ani jej nie stosuje,

20.12.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 346/54

(1)

Rozporządzeniem (WE) nr 58/2003 upoważniono Komisję do przekazania agencjom wykonawczym uprawnień do realizacji, w całości lub w części, danego programu lub projektu unijnego w imieniu Komisji i na jej odpowiedzialność.

(2)

Celem powierzenia agencjom wykonawczym zadań związanych z realizacją programów jest umożliwienie Komisji skupienia się na jej podstawowych działaniach i funkcjach, których wykonanie nie może być zlecone na zewnątrz, bez zrzekania się kontroli nad działaniami, którymi zarządzają te agencje, ani ostatecznej odpowiedzialności za te działania.

(3)

Przekazanie agencji wykonawczej zadań związanych z realizacją programu wymaga wyraźnego oddzielenia fazy formułowania programu, które przeprowadza Komisja, korzystając z szerokiego zakresu uznania przy dokonywaniu wyborów w oparciu o względy polityczne, od realizacji programu, którą powinno się powierzyć agencji wykonawczej.

(4)

Decyzją 2008/46/WE (2) Komisja utworzyła Agencję Wykonawczą ds. Badań Naukowych (zwaną dalej „Agencją”) i powierzyła jej zarządzanie działaniami wspólnotowymi w dziedzinie badań naukowych w celu wykonywania zadań związanych z realizacją programu szczegółowego „Ludzie” wdrażającego siódmy program ramowy Wspólnoty Europejskiej w zakresie badań, rozwoju technologicznego i demonstracji (2007–2013) (3), programu szczegółowego „Możliwości” wdrażającego siódmy program ramowy Wspólnoty Europejskiej w zakresie badań, rozwoju technologicznego i demonstracji (2007–2013) (4) i programu szczegółowego „Współpraca” wdrażającego siódmy program ramowy Wspólnoty Europejskiej w zakresie badań, rozwoju technologicznego i demonstracji (2007–2013) (5) w ramach siódmego programu ramowego Wspólnoty Europejskiej w zakresie badań, rozwoju technologicznego i demonstracji (2007–2013) (6) (zwanego dalej siódmym programem ramowym).

(5)

Agencja udowodniła, że przekazanie zadań agencji wykonawczej doskonale sprawdza się jako rozwiązanie zwiększające opłacalność, co umożliwia Komisji zarządzanie rosnącym budżetem przy mniejszym wzroście ogólnej liczby pracowników, niż by wynikał z tego wzrostu. Oddzielenie zadań związanych z kształtowaniem polityki przez Komisję od realizacji programu, którą zajmuje się Agencja, umożliwia obu stronom lepsze wykonywanie swoich głównych zadań. Z zewnętrznej oceny Agencji przeprowadzonej zgodnie z art. 25 rozporządzenia (WE) nr 58/2003 wynika, że skutecznie i wydajnie zarządzała ona działaniami związanymi z MŚP w ramach programu szczegółowego „Możliwości”, działaniami „Marie Curie” w ramach programu szczegółowego „Ludzie” i działaniami badawczymi „Przestrzeń kosmiczna i bezpieczeństwo” w ramach programu szczegółowego „Współpraca”; podobnie oceniono udzielane przez Agencję wsparcie administracyjne i logistyczne we wszystkich obszarach programów szczegółowych „Ludzie”, „Możliwości” i „Współpraca”. Oszczędności wynikające z przekazania zadań agencji szacuje się na około 106 mln EUR w latach 2009–2013.

(6)

W swym komunikacie z dnia 29 czerwca 2011 r.„Budżet z perspektywy »Europy 2020« ” (7) Komisja zaproponowała, aby w szerszym zakresie wykorzystywać istniejące agencje wykonawcze do realizacji programów unijnych w okresie objętym wieloletnimi ramami finansowymi na lata 2014–2020.

(7)

Analiza kosztów i korzyści przeprowadzona zgodnie z art. 3 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 58/2003 wykazała, że Agencja działa bardziej wydajnie niż Komisja. Nowe przekazane programy są tematycznie zgodne z obecnym mandatem i misją Agencji i stanowią kontynuację jej aktualnej działalności. Agencja zdobyła kompetencje, umiejętności i potencjał, które będą miały bezpośrednie zastosowanie do tych programów. Agencja jest dobrze przygotowana do dalszego zarządzania programami badawczymi objętymi wieloletnimi ramami finansowymi na lata 2014–2020. Przekazanie Agencji zarządzania programami zapewniłoby zatem ciągłość działania beneficjentom programów, biorąc pod uwagę fakt, że Agencja posiada odpowiednie kompetencje i potencjał dzięki swoim intensywnym kontaktom ze środowiskiem badawczym. Szacuje się, że przekazanie Agencji zarządzania programami pozwoliłoby uzyskać przyrost wydajności na kwotę 158 mln EUR w latach 2014–2024 w porównaniu do sytuacji, w której program byłby zarządzany przez służby Komisji.

(8)

W celu nadania agencjom wykonawczym spójnej tożsamości Komisja w miarę możliwości grupowała prace według obszarów tematycznych polityki przy określaniu nowych mandatów agencji.

(9)

Należy powierzyć Agencji zarządzanie następującymi częściami programu szczegółowego wdrażającego program „Horyzont 2020” – program ramowy w zakresie badań naukowych i innowacji (2014–2020) (8):

(10)

Agencja powinna kontynuować realizację części siódmego programu ramowego, które zostały jej powierzone na podstawie wieloletnich ram finansowych na lata 2007–2013.

(11)

Agencja powinna odpowiadać za udzielanie wsparcia administracyjnego i logistycznego, w szczególności w takich przypadkach, gdy centralizacja tych usług zwiększa ich opłacalność i pozwala uzyskać korzyści skali.

(12)

W celu zapewnienia jednolitego pod względem czasowym wykonania niniejszej decyzji i realizacji programów, których ona dotyczy, niezbędne jest zapewnienie wykonywania przez Agencję jej zadań związanych z realizacją tych programów pod warunkiem wejścia w życie tychże programów oraz począwszy od daty ich wejścia w życie.

(13)

Należy ustanowić Agencję Wykonawczą ds. Badań Naukowych. Powinna ona zastąpić agencję wykonawczą ustanowioną decyzją 2008/46/WE i zostać jej następcą prawnym. Nowa agencja powinna działać zgodnie ze statutem ogólnym określonym w rozporządzeniu (WE) nr 58/2003.

(14)

Należy zatem uchylić decyzję 2008/46/WE oraz ustanowić przepisy przejściowe.

(15)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Komitetu ds. Agencji Wykonawczych,

a)

część I „Doskonała baza naukowa”;

b)

część II „Wiodąca pozycja w przemyśle”;

c)

część III „Wyzwania społeczne”;

d)

część IIIa „Upowszechnianie doskonałości i rozszerzanie uczestnictwa”;

e)

część IIIb „Nauka z udziałem społeczeństwa i dla społeczeństwa”.

a)

„Badania na rzecz małych i średnich przedsiębiorstw” oraz „Badania na rzecz stowarzyszeń małych i średnich przedsiębiorstw” w ramach programu szczegółowego „Możliwości”;

b)

obszary tematyczne „Przestrzeń kosmiczna” i „Bezpieczeństwo” w ramach programu szczegółowego „Współpraca”;

c)

program szczegółowy „Ludzie”.

a)

zarządzanie niektórymi etapami realizacji programów i niektórymi fazami w trakcie określonych projektów na podstawie odpowiednich programów prac przyjętych przez Komisję, jeżeli Komisja upoważniła do tego Agencję w akcie przekazania uprawnień;

b)

przyjmowanie wykonawczych aktów budżetowych w odniesieniu do dochodów i wydatków oraz wykonywanie wszelkich operacji niezbędnych do zarządzania programem, jeżeli Komisja upoważniła do tego Agencję w akcie przekazania uprawnień;

c)

wspieranie realizacji programu, jeżeli Komisja upoważniła do tego Agencję w akcie przekazania uprawnień.

20.12.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 346/58

(1)

Rozporządzeniem (WE) nr 58/2003 upoważniono Komisję do przekazania agencjom wykonawczym uprawnień do realizacji, w całości lub w części, danego programu lub projektu unijnego w imieniu Komisji i na jej odpowiedzialność.

(2)

Celem powierzenia agencjom wykonawczym zadań związanych z realizacją programów jest umożliwienie Komisji skupienia się na jej podstawowych działaniach i funkcjach, których wykonanie nie może być zlecone na zewnątrz, bez zrzekania się kontroli nad działaniami, którymi zarządzają te agencje, ani ostatecznej odpowiedzialności za te działania.

(3)

Zgodnie z art. 6 programu szczegółowego wdrażającego program „Horyzont 2020” – program ramowy w zakresie badań naukowych i innowacji (2014–2020) (2) (zwanego dalej programem szczegółowym wdrażającym program „Horyzont 2020”) Komisja ustanawia Europejską Radę ds. Badań Naukowych (ERBN). ERBN ma zastąpić Europejską Radę ds. Badań Naukowych ustanowioną decyzją Komisji 2007/134/WE (3) do celów wykonywania decyzji Rady 2006/972/WE (4) (zwanego dalej programem szczegółowym „Pomysły”). W skład ERBN ma wchodzić niezależna Rada Naukowa (zwana dalej Radą Naukową ERBN) oraz specjalna jednostka ds. realizacji w formie agencji wykonawczej.

(4)

Przekazanie agencji wykonawczej zadań związanych z realizacją programu wymaga wyraźnego oddzielenia fazy formułowania programu (program formułuje Rada Naukowa ERBN, a przyjmuje go Komisja) od realizacji programu w oparciu o zasady i metodykę określone przez Radę Naukową ERBN, które to zadanie należy powierzyć agencji wykonawczej.

(5)

Decyzją 2008/37/WE (5) Komisja utworzyła Agencję Wykonawczą Europejskiej Rady ds. Badań Naukowych (zwaną dalej „Agencją”) i powierzyła jej zarządzanie działaniami wspólnotowymi w dziedzinie badań pionierskich w celu realizacji programu szczegółowego „Pomysły”.

(6)

Agencja ustanowiona decyzją 2008/37/WE dowiodła, że cieszy się bardzo dobrą reputacją w środowiskach naukowych w Europie i na świecie. Agencja stała się istotnym elementem unijnego systemu finansowania badań naukowych, jest dobrze rozpoznawalna i pozytywnie postrzegana przez zainteresowane strony. Z zewnętrznej oceny Agencji przeprowadzonej zgodnie z art. 25 rozporządzenia Rady (WE) nr 58/2003 wynika, że utworzenie Agencji okazało się korzystne, gdyż uzyskała ona specjalizację naukową i jest w stanie świadczyć usługi lepszej jakości, utrzymuje bowiem bliskie kontakty z beneficjentami, prowadzi usprawnioną komunikację oraz zapewnia lepsze wyeksponowanie programów i szybsze płatności dla beneficjentów. Oszczędności wynikające z przekazania zadań Agencji szacuje się na około 45 mln EUR w latach 2009–2012.

(7)

W swym komunikacie z dnia 29 czerwca 2011 r.„Budżet z perspektywy »Europy 2020«” (6) Komisja zaproponowała, aby w szerszym zakresie wykorzystywać istniejące agencje wykonawcze do realizacji programów unijnych w okresie objętym wieloletnimi ramami finansowymi na lata 2014–2020.

(8)

Analiza kosztów i korzyści przeprowadzona zgodnie z art. 3 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 58/2003 wykazała, że Komisja powinna powierzyć Agencji realizację celu szczegółowego „wspieranie badań pionierskich poprzez działalność Europejskiej Rady ds. Badań Naukowych” wchodzącego w skład części I programu szczegółowego wdrażającego program „Horyzont 2020” – „Doskonała baza naukowa”. Program zarządzania Agencji, sposób świadczenia przez nią usług i jej wizerunek odznaczają się wysoką jakością, a posiadane przez nią kanały komunikacji zewnętrznej okazały się skuteczne. Cel szczegółowy polegający na „wspieraniu badań pionierskich poprzez działalność Europejskiej Rady ds. Badań Naukowych” jest spójny z obecnymi celami i zadaniami Agencji. Wykorzystanie doświadczeń Agencji i zgromadzonej przez nią wiedzy specjalistycznej pozwoliłoby uzyskać przyrost wydajności. Co więcej, Komisja nigdy nie zarządzała tym programem wewnętrznie, więc przejęcie przez nią tego zadania naruszyłoby ciągłość działań, gdyż jej służby nie dysponują odpowiednią wiedzą fachową. Ponadto przy zastosowaniu wariantu polegającego na powierzeniu zarządzania programem agencji można spodziewać się przyrostu wydajności na kwotę 79 mln EUR w okresie 2014–2024 w porównaniu do sytuacji, w której program byłby zarządzany wewnętrznie przez Komisję.

(9)

Należy powierzyć Agencji zarządzanie realizacją celu szczegółowego „wspieranie badań pionierskich poprzez działalność Europejskiej Rady ds. Badań Naukowych” wchodzącego w skład części I programu szczegółowego wdrażającego program „Horyzont 2020” – „Doskonała baza naukowa” i wykonywanie działań podobnych do tych, którymi Agencja zarządza obecnie na podstawie wieloletnich ram finansowych na lata 2007–2013, które to działania dotyczą projektów niezwiązanych z decyzjami politycznymi i wymagających wysokiego poziomu fachowej wiedzy naukowej i finansowej w trakcie całego cyklu projektowego.

(10)

Agencja powinna kontynuować realizację programu szczegółowego „Pomysły”, który został jej powierzony na podstawie wieloletnich ram finansowych na lata 2007–2013.

(11)

W celu zapewnienia jednolitego pod względem czasowym wykonania niniejszej decyzji i realizacji programów, których ona dotyczy, niezbędne jest zapewnienie wykonywania przez Agencję jej zadań związanych z realizacją tych programów pod warunkiem wejścia w życie tychże programów oraz począwszy od daty ich wejścia w życie.

(12)

Należy ustanowić Agencję. Powinna ona zastąpić agencję wykonawczą ustanowioną decyzją 2008/37/WE i zostać jej następcą prawnym. Nowa agencja powinna działać zgodnie ze statutem ogólnym określonym w rozporządzeniu (WE) nr 58/2003.

(13)

Należy zatem uchylić decyzję 2008/37/WE oraz ustanowić przepisy przejściowe.

(14)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Komitetu ds. Agencji Wykonawczych,

a)

zarządzanie realizacją programu i szczegółowymi projektami na podstawie odpowiednich programów prac określonych przez Radę Naukową Europejskiej Rady ds. Badań Naukowych (zwaną dalej Radą Naukową ERBN) i przyjętych przez Komisję, o ile Komisja upoważniła do tego Agencję w akcie przekazania uprawnień;

b)

przyjmowanie wykonawczych aktów budżetowych w odniesieniu do dochodów i wydatków oraz wykonywanie wszelkich operacji niezbędnych do zarządzania programem, o ile Komisja upoważniła do tego Agencję w akcie przekazania uprawnień;

c)

wspieranie realizacji programu, o ile Komisja upoważniła do tego Agencję w akcie przekazania uprawnień;

d)

udzielanie wsparcia Radzie Naukowej ERBN w wykonywaniu wszystkich jej zadań.

20.12.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 346/61

(1)

Dyrektywa 2000/29/WE przewiduje środki ochrony przed wprowadzaniem do Wspólnoty z państw trzecich organizmów szkodliwych dla roślin lub produktów roślinnych.

(2)

Okorowana tarcica gatunków Quercus L., Platanus L. i Acer saccharum Marsh. pochodząca ze Stanów Zjednoczonych Ameryki i objęta jednym z kodów CN oraz opisów podanych w pkt 6 sekcja I część B załącznika V do dyrektywy 2000/29/WE, nie może być wprowadzana do Unii, o ile nie towarzyszy jej świadectwo fitosanitarne określone w art. 13 ust. 1 ppkt (ii) tej dyrektywy.

(3)

Dyrektywa 2000/29/WE dopuszcza odstępstwa od przepisów art. 13 ust. 1 ppkt (ii) w przypadku drewna, jeżeli zapewnione są równorzędne środki ochronne w formie zastępczych dokumentów lub oznakowania.

(4)

Na podstawie informacji dostarczonych przez Stany Zjednoczone Ameryki Komisja odnotowała, że Urząd Kontroli Zdrowia Zwierząt i Roślin w amerykańskim Departamencie Rolnictwa zatwierdził oficjalny program – Kiln Drying Sawn Hardwood Lumber Certification Program (program certyfikacji suszenia komorowego tarcicy liściastej) – który będzie realizowany przez National Hardwood Lumber Association (NHLA) (Krajowe Stowarzyszenie Producentów Tarcicy Liściastej).

(5)

Program ten służy zagwarantowaniu, aby zatwierdzone zakłady obróbki drewna drzew liściastych w USA działały na podstawie normy Kiln Drying Sawn Hardwood Standard (norma dotycząca suszenia komorowego tarcicy liściastej). Dzięki tej normie wszystkie elementy tarcicy liściastej eksportowanej w ramach programu są suszone komorowo do wilgotności poniżej 20 % według masy, zgodnie z zasadami suszenia komorowego i są okorowane.

(6)

Zgodnie z normą wszystkie wiązki drewna suszonego komorowo są opatrzone metalowym identyfikatorem NHLA oznakowanym „NHLA – KD” oraz unikalnym numerem przypisanym każdej wiązce. Każdy numer jest wymieniony w odpowiednim świadectwie suszenia komorowego drewna liściastego („świadectwo suszenia komorowego”).

(7)

Państwa członkowskie należy zatem upoważnić do zezwalania na wprowadzanie na ich terytoria okorowanej tarcicy gatunków Quercus L., Platanus L. i Acer saccharum Marsh. pochodzącej ze Stanów Zjednoczonych Ameryki, jeżeli zamiast świadectwa fitosanitarnego towarzyszy im świadectwo suszenia komorowego i jeżeli spełnione są pewne warunki.

(8)

Komisja powinna dopilnować, aby Stany Zjednoczone Ameryki udostępniły wszystkie informacje techniczne konieczne do oceny funkcjonowania programu. Ponadto państwa członkowskie powinny stale kontrolować stosowanie identyfikatorów NHLA oraz powiązanych świadectw suszenia komorowego.

(9)

Odstępstwo przewidziane w niniejszej decyzji powinno przestać obowiązywać w przypadku stwierdzenia, że szczególne warunki ustanowione w niniejszej decyzji nie są wystarczające, aby zapobiec wprowadzaniu organizmów szkodliwych do Unii lub nie zostały spełnione lub istnieją dowody, które mogłyby wskazywać, że program nie funkcjonuje w sposób skuteczny.

(10)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Zdrowia Roślin,

20.12.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 346/65

(1)

Jeśli ilość nawozu naturalnego, którą państwo członkowskie zamierza stosować w przeliczeniu na hektar rocznie, różni się od ilości określonej w pkt 2 akapit drugi zdanie pierwsze załącznika III do dyrektywy 91/676/EWG i w lit. a) tego akapitu, należy ją ustalić w taki sposób, by pozostawała bez uszczerbku dla realizacji celów określonych w art. 1 wymienionej dyrektywy, oraz uzasadnić na podstawie obiektywnych kryteriów, takich jak istnienie długich okresów wegetacji i upraw o wysokim poborze azotu.

(2)

W dniu 29 maja 2009 r. Komisja przyjęła decyzję 2009/431/WE przyznającą odstępstwo, o które wniosło Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej w odniesieniu do Anglii, Szkocji i Walii na podstawie dyrektywy Rady 91/676/EWG dotyczącej ochrony wód przed zanieczyszczeniami powodowanymi przez azotany pochodzenia rolniczego (2), zezwalając, pod pewnymi warunkami, na stosowanie rocznie na hektar do 250 kg azotu pochodzącego z nawozu naturalnego w ramach programów działań obowiązujących w Anglii (Regulation 2008 No 2349), Szkocji (Regulation 2008 No 298, z późniejszymi zmianami) i Walii (Regulation 2008 No 3143), która wygasa z dniem 31 grudnia 2012 r.

(3)

Odstępstwo przyznane decyzją 2009/431/WE dotyczyło w 2010 r. 433 gospodarstw rolnych (425 w Anglii, 6 w Szkocji i 2 w Walii), w 2011 r. 404 gospodarstw rolnych (396 w Anglii, 7 w Szkocji i 1 w Walii), a w 2012 r. 390 gospodarstw rolnych (385 w Anglii, 4 w Szkocji i 1 w Walii). Odstępstwo przyznane decyzją 2009/431/WE dotyczyło w latach 2009–2012 około 110 000 dużych jednostek przeliczeniowych (czyli 0,9 % całości), 45 000 hektarów użytków zielonych (czyli 0,4 % całości) oraz 5 000 hektarów gruntów ornych (czyli 0,1 % całości) w Wielkiej Brytanii.

(4)

W dniu 20 grudnia 2012 r. Zjednoczone Królestwo złożyło wniosek do Komisji o przedłużenie odstępstwa na podstawie pkt 2 akapit trzeci załącznika III do dyrektywy 91/676/EWG, z zastrzeżeniem tych samych warunków, jakie określono w decyzji 2009/431/WE.

(5)

Zjednoczone Królestwo ustanowiło programy działania na lata 2013–2016 zgodnie z art. 5 dyrektywy 91/676/EWG następującymi aktami prawnymi: the Nitrate Pollution Prevention Regulations 2008 (SI 2008/2349) oraz akty zmieniające SI 2009/3160, SI 2012/1849, SI 2013/1001 i SI 2013/2619 w Anglii; Action Programme for Nitrate Vulnerable Zones Regulations 2008 (Scottish SI 2008/298) oraz akty zmieniające Scottish SI 2013/123 w Szkocji; the Nitrate Pollution Prevention (Wales) Regulations 2013 [SI 2013/2506 (W. 245)] w Walii.

(6)

Wyznaczone obszary narażone, których dotyczą programy działania, zgodnie z Regulation SI 2013/2619 dla Anglii, Scottish SI 2002 No. 276 oraz Scottish SI 2002 No 546 dla Szkocji i Regulation SI 2013/2506 (W. 245) dla Walii, obejmują 58 % łącznej powierzchni Anglii, 14 % łącznej powierzchni Szkocji oraz 2,3 % łącznej powierzchni Walii.

(7)

Przedstawione dane dotyczące jakości wody wskazują, że w przypadku wód podziemnych w Anglii 85 % jednolitych części wód podziemnych charakteryzuje się średnim stężeniem azotanów w wysokości poniżej 50 mg/l, a w przypadku 60 % jednolitych części wód podziemnych wartość tego stężenia wynosi poniżej 25 mg/l. W Walii średnie stężenie azotanów w 95 % jednolitych części wód podziemnych wynosi mniej niż 50 mg/l, a 87 % jednolitych części wód podziemnych charakteryzuje się stężeniem wynoszącym poniżej 25 mg/l. W Szkocji średnie stężenie azotanów w ponad 87 % jednolitych części wód podziemnych wynosi mniej niż 50 mg/l, a 62 % jednolitych części wód podziemnych charakteryzuje się stężeniem wynoszącym poniżej 25 mg/l. W przypadku wód powierzchniowych w Anglii w 59 % miejsc monitorowania odnotowano średnie stężenie azotanów w wysokości poniżej 25 mg/l, a w 8 % stężenie to wyniosło ponad 50 mg/l. W Szkocji i Walii w ponad 95 % miejsc monitorowania odnotowano średnie stężenie azotanów w wysokości poniżej 25 mg/l. W Szkocji w żadnym miejscu monitorowania nie odnotowano średniego stężenia azotanów powyżej 50 mg/l, a w Walii w 1 % miejsc monitorowania odnotowano średnie stężenie azotanów powyżej 50 mg/l.

(8)

Komisja, po zbadaniu wniosku Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej oraz w świetle doświadczeń zdobytych w związku ze stosowaniem odstępstwa zgodnie z decyzją 2009/431/WE, uznaje, że z zastrzeżeniem spełnienia pewnych ścisłych warunków ilość nawozu naturalnego zaproponowana przez Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej – 250 kg azotu na hektar rocznie – nie przeszkodzi w osiągnięciu celów dyrektywy 91/676/EWG.

(9)

Dodatkowe dokumenty przedłożone przez Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej wskazują, że proponowana ilość 250 kg azotu na hektar rocznie pochodzącego z nawozu naturalnego od wypasanych zwierząt gospodarskich w gospodarstwach rolnych posiadających użytki zielone jest uzasadniona na podstawie obiektywnych kryteriów, takich jak wysokie opady netto, długie okresy wegetacji i wysokie plony trawy o wysokim poborze azotu.

(10)

Decyzja 2009/431/WE wygasa z dniem 31 grudnia 2012 r. W celu zapewnienia zainteresowanym rolnikom możliwości dalszego korzystania z odstępstwa należy przedłużyć okres obowiązywania decyzji 2009/431/WE.

(11)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Komitetu ds. Azotanów ustanowionego na mocy art. 9 dyrektywy 91/676/EWG,

a)

„gospodarstwa rolne posiadające użytki zielone” oznaczają gospodarstwa, w których co najmniej 80 % powierzchni gruntów rolnych, na której można stosować nawóz naturalny, stanowi trawa;

b)

„wypasane zwierzęta gospodarskie” oznaczają bydło (z wyjątkiem cieląt), owce, zwierzynę płową, kozy i konie;

c)

„trawa” oznacza trwałe lub krótkotrwałe użytki zielone (krótkotrwałe użytki zielone zakładane są na okres krótszy niż cztery lata);

d)

„działka” oznacza pojedyncze pole lub grupę pól, jednolitych pod względem upraw, typu gleby i praktyk nawożenia.

a)

plan płodozmianu określający powierzchnię działek, na których uprawia się trawę, oraz działek z innymi uprawami, wraz ze szkicową mapką określającą położenie poszczególnych działek;

b)

liczbę zwierząt gospodarskich, opis systemu utrzymania zwierząt i przechowywania wraz z pojemnością dostępną do celów przechowywania nawozu naturalnego;

c)

obliczenie ilości azotu i fosforu pochodzących z nawozu naturalnego i wytworzonych w gospodarstwie rolnym;

d)

ilość, rodzaj i cechy nawozu dostarczonego poza gospodarstwo rolne lub do niego;

e)

przewidywalne wymagania upraw w zakresie azotu i fosforu w podziale na poszczególne działki;

f)

wyniki analizy gleby pod kątem zawartości azotu i fosforu;

g)

charakter nawozu, który ma zostać zastosowany;

h)

obliczenie stosowanych ilości azotu i fosforu pochodzących z nawozu naturalnego w podziale na poszczególne działki;

i)

obliczenie stosowanych ilości azotu i fosforu pochodzących z nawozów chemicznych i innych nawozów w podziale na poszczególne działki.

a)

krótkotrwałe użytki zielone na glebach piaszczystych należy zaorać na wiosnę;

b)

na wszystkich rodzajach gleb bezpośrednio po zaoraniu trawy następuje uprawa roślin o wysokim poborze azotu;

c)

system płodozmianu nie zawiera roślin strączkowych ani innych roślin wiążących azot atmosferyczny.

a)

mapy określające odsetek gospodarstw rolnych, odsetek zwierząt gospodarskich, odsetek gruntów rolnych objętych indywidualnym odstępstwem w każdym regionie rolniczym oraz mapy miejscowego użytkowania gruntów, o których mowa w art. 7 ust. 1;

b)

wyniki monitorowania wód podziemnych i powierzchniowych w odniesieniu do stężeń azotanów, włącznie z informacjami na temat tendencji w zakresie jakości wody w warunkach objęcia odstępstwem i nieobjęcia odstępstwem oraz wpływu odstępstwa na jakość wody, o których mowa w art. 7 ust. 2;

c)

wyniki monitorowania gleby w odniesieniu do stężeń azotu i fosforu w wodzie glebowej i azotu mineralnego w profilu glebowym w warunkach objęcia odstępstwem i nieobjęcia odstępstwem, o którym mowa w art. 7 ust. 2;

d)

streszczenie i ocenę danych uzyskanych ze szczególnego monitorowania wody, o którym mowa w art. 7 ust. 3;

e)

wyniki badań miejscowego użytkowania gruntów, systemu płodozmianu i praktyk rolniczych, o których mowa w art. 7 ust. 4;

f)

wyniki modelowych obliczeń wielkości strat azotanów i fosforu z gospodarstw rolnych korzystających z indywidualnego odstępstwa, o których mowa w art. 7 ust. 4;

g)

ocenę realizacji warunków odstępstwa na podstawie kontroli na poziomie gospodarstwa oraz informacje dotyczące gospodarstw rolnych niespełniających warunków na podstawie wyników kontroli administracyjnych i kontroli w terenie, o których mowa w art. 8 ust. 1 i 2.

20.12.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 346/69

(1)

Decyzja Komisji 2002/757/WE (2) zobowiązuje państwa członkowskie do przyjęcia środków w celu ich ochrony przed wprowadzaniem do Unii i rozprzestrzenianiem się w Unii szkodliwego organizmu Phytophthora ramorum Werres, De Cock & Man in ’t Veld sp. nov. niewymienionego w załączniku I ani załączniku II do dyrektywy 2000/29/WE.

(2)

Pozbawione kory przetarte drewno pozyskiwane z Acer macrophyllum Pursh oraz Quercus spp. L. i pochodzące ze Stanów Zjednoczonych Ameryki nie może być wprowadzane na terytorium Unii, chyba że dołączono do niego świadectwo fitosanitarne, o którym mowa w art. 13 ust. 1 ppkt (ii) dyrektywy 2000/29/WE oraz w pkt 2 załącznika do decyzji 2002/757/WE.

(3)

Na podstawie informacji dostarczonych przez Stany Zjednoczone Ameryki Komisja stwierdziła, że Służba Inspekcji Zdrowia Zwierząt i Roślin (Animal and Plant Health Inspection Service) Departamentu Rolnictwa Stanów Zjednoczonych zatwierdziła urzędowy program certyfikacji w zakresie komorowego suszenia budowlanego drewna przetartego pozyskiwanego z drzew liściastych (Kiln Drying Sawn Hardwood Lumber Certification Program) i będzie on realizowany przez krajowe stowarzyszenie ds. budowlanego drewna pozyskiwanego z drzew liściastych (US National Hardwood Lumber Association, NHLA).

(4)

Program certyfikacji w zakresie komorowego suszenia budowlanego drewna przetartego pozyskiwanego z drzew liściastych gwarantuje, że zatwierdzone zakłady w USA prowadzą działalność zgodnie z normą dotyczącą komorowego suszenia drewna przetartego pozyskiwanego z drzew liściastych. Norma ta gwarantuje, że całość budowlanego drewna przetartego eksportowanego w ramach wspomnianego programu jest suszona komorowo do osiągnięcia zawartości wilgotności poniżej 20 % na masę oraz zgodnie ze specyfikacją dotyczącą suszenia komorowego oraz jest pozbawiona kory.

(5)

Norma ta gwarantuje również, że wszystkie wiązki suszonego komorowo drewna pozyskiwanego z drzew liściastych zostają opatrzone stalowym klipsem identyfikacyjnym zawierającym oznakowanie „NHLA-KD” oraz nadany im zostaje niepowtarzalny numer. Każdy numer jest wymieniony w odpowiednim świadectwie potwierdzającym komorowe suszenie budowlanego drewna pozyskiwanego z drzew liściastych („świadectwo potwierdzające komorowe suszenie”).

(6)

Należy zatem przewidzieć odstępstwo pozwalające na wprowadzanie do Unii pozbawionego kory przetartego drewna pozyskiwanego z Acer macrophyllum Pursh oraz Quercus spp. L. pochodzącego ze Stanów Zjednoczonych Ameryki, jeśli dołączono do niego świadectwo potwierdzające komorowe suszenie jako alternatywę dla świadectwa fitosanitarnego z zastrzeżeniem spełnienia określonych warunków.

(7)

Komisja zapewnia udostępnienie przez Stany Zjednoczone Ameryki wszystkich informacji technicznych koniecznych do oceny funkcjonowania wspomnianego programu. Ponadto państwa członkowskie powinny stale kontrolować stosowanie klipsów identyfikacyjnych zawierających oznakowanie „NHLA” oraz związanych z nimi świadectw potwierdzających komorowe suszenie.

(8)

Odstępstwo przewidziane w art. 3 ust. 1 akapit drugi decyzji 2002/757/WE zmienionej niniejszą decyzją powinno stosować się do dnia 30 listopada 2016 r. w celu zapewnienia zgodności z wymogami decyzji wykonawczej Komisji 2013/780/UE (3).

Należy zatem odpowiednio zmienić decyzję 2002/757/WE.

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Zdrowia Roślin,

1)

art. 3 ust. 1 otrzymuje brzmienie:

„1.   Podatne rośliny i podatne drewno mogą być wprowadzane na terytorium Unii, jeżeli są zgodne z nadzwyczajnymi środkami fitosanitarnymi ustanowionymi w pkt 1a i 2 załącznika I do niniejszej decyzji, jeżeli dopełniono formalności, o których mowa w art. 13 ust. 1 akapit pierwszy dyrektywy 2000/29/WE, oraz jeżeli w wyniku tych formalności w odniesieniu do obecności pozaeuropejskich izolatów szkodliwego organizmu podatne rośliny i podatne drewno zostaną uznane za wolne od szkodliwego organizmu.

Na zasadzie odstępstwa od akapitu pierwszego pozbawione kory przetarte drewno pozyskiwane z Acer macrophyllum Pursh oraz Quercus spp. L. pochodzące ze Stanów Zjednoczonych Ameryki może być wprowadzane do Unii do 30 listopada 2016 r. bez zachowania zgodności z przepisami pkt 2 załącznika I do niniejszej decyzji z zastrzeżeniem spełnienia warunków określonych w załączniku II do niniejszej decyzji.”;

2)

w art. 3 ust. 2 i 3 oraz w art. 5 ust. 1 wyrazy „załącznika do niniejszej decyzji” zastępuje się wyrazami „załącznika I do niniejszej decyzji” i dostosowuje się odpowiednio formy gramatyczne w związku z tym zastąpieniem;

3)

dodaje się art. 6a w brzmieniu:

„Artykuł 6a

1.   Państwa członkowskie informują Komisję i inne państwa członkowskie na piśmie, kiedy skorzystały z odstępstwa przewidzianego w art. 3 ust. 1 akapit drugi.

Państwa członkowskie, które skorzystały z odstępstwa, przedstawiają Komisji i innym państwom członkowskim przed dniem 15 lipca każdego roku informacje na temat liczby przesyłek objętych przywozem w poprzednim roku, zgodnie z art. 3 ust. 1 akapit drugi niniejszej decyzji, oraz szczegółowe sprawozdanie na temat wszystkich przypadków przechwycenia, jak określono w ust. 2 niniejszego artykułu.

2.   Państwa członkowskie powiadamiają Komisję i inne państwa członkowskie, nie później niż dwa dni robocze od dnia przechwycenia, o każdej przesyłce wprowadzonej na ich terytorium zgodnie z art. 3 ust. 1 akapit drugi niespełniającej warunków określonych w załączniku II.

3.   Komisja zwraca się do Stanów Zjednoczonych Ameryki o przekazanie informacji technicznych koniecznych do umożliwienia Komisji dokonania oceny funkcjonowania programu certyfikacji w zakresie komorowego suszenia budowlanego drewna przetartego pozyskiwanego z drzew liściastych.”;

4)

załącznik otrzymuje nazwę załącznik I;

5)

dodaje się załącznik II w brzmieniu określonym w załączniku do niniejszej decyzji.