19.12.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 343/1

(1)

Art. 10 ust. 4 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2003/87/WE (3) nie precyzuje, w jaki sposób wolumen uprawnień do emisji gazów cieplarnianych, które mają zostać sprzedane na aukcji, ma być rozłożony w okresie rozliczeniowym.

(2)

Dla celów pewności prawnej i przewidywalności rynkowej należy sprecyzować, że w celu zapewnienia prawidłowego funkcjonowania rynku, Komisja może, w wyjątkowych przypadkach, dostosować harmonogram aukcji zgodnie z art. 10 ust. 4 dyrektywy 2003/87/WE.

(3)

Należy zatem zmienić dyrektywę 2003/87/WE,

19.12.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 343/2

(1)

W rozporządzeniu Rady (WE) nr 1260/2001 (1), w szczególności w jego art. 15 ust. 8 tiret pierwsze, art. 16 ust. 5 oraz art. 18 ust. 5, uprawniono Komisję do przyjęcia szczegółowych zasad dotyczących podstawowej opłaty produkcyjnej oraz opłat B, które należy pobrać od posiadaczy kwot działających w ramach wspólnej organizacji rynków w sektorze cukru, współczynnika do obliczania dodatkowej opłaty oraz spłaty lub zwrotu części opłat na rzecz sprzedawców buraków.

(2)

Komisja ustaliła opłaty produkcyjne na lata gospodarcze 2001/2002 (2), 2002/2003 (3), 2003/2004 (4), 2004/2005 (5) i 2005/2006 (6).

(3)

Art. 18 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1260/2001 stanowił, że gdy podstawowa opłata produkcyjna jest niższa niż maksymalna kwota, o której mowa w art. 15 ust. 3, lub gdy opłata B, o której mowa w tym artykule, jest niższa niż maksymalna kwota, o której mowa w art. 15 ust. 4 tego rozporządzenia, dostosowana, w razie potrzeby, zgodnie z art. 15 ust. 5, producenci cukru mają zwrócić sprzedawcom buraków kwotę w wysokości 60 % różnicy między maksymalną kwotą odnośnej opłaty i opłaty do pobrania.

(4)

Zgodnie z art. 9 ust. 1 rozporządzenia Komisji (WE) nr 314/2002 (7) kwoty do zapłacenia przez producentów cukru na rzecz sprzedawców buraków w związku z różnicą między maksymalną podstawową opłatą produkcyjną i opłatą B a opłatą do pobrania zostały ustalone w odniesieniu do lat gospodarczych 2002/2003 (8), 2003/2004 (9) i 2005/2006 (10).

(5)

W ramach reformy wspólnej organizacji rynków w sektorze cukru rozporządzeniem Rady (WE) nr 318/2006 (11) uchylono i zastąpiono rozporządzenie (WE) nr 1260/2001 ze skutkiem od roku gospodarczego 2006/2007. W rozporządzeniu (WE) nr 318/2006, które następnie zostało uchylone i włączone do rozporządzenia Rady (WE) nr 1234/2007 (12), system zmiennych opłat produkcyjnych dla sektora cukru w ramach samofinansowania systemu kwot produkcyjnych zastąpiono nową opłatą produkcyjną przeznaczoną na wkład w finansowanie wydatków ponoszonych w sektorze cukru w ramach wspólnej organizacji rynku cukru.

(6)

W dniu 8 maja 2008 r. Trybunał Sprawiedliwości w połączonych sprawach C-5/06 oraz C-23/06 do C-36/06 stwierdził nieważność rozporządzeń Komisji (WE) nr 1762/2003 (13) oraz (WE) nr 1775/2004 (14). W wyroku Trybunał orzekł, że przy obliczaniu szacunkowej średniej straty na tonę produktu należy uwzględnić każdą ilość cukru w wywożonych produktach, niezależnie od tego, czy refundacje wywozowe zostały faktycznie wypłacone.

(7)

Trybunał w połączonych sprawach C-175/07 do C-184/07 oraz w sprawach C-466/06 i C-200/06 stwierdził również nieważność rozporządzenia Komisji (WE) nr 1686/2005 (15).

(8)

W celu wykonania orzeczeń Trybunału Komisja przyjęła rozporządzenie (WE) nr 1193/2009 (16).

(9)

W dniu 29 września 2011 r. Sąd wydał wyrok w sprawie T-4/06, w którym orzekł, że nie ma właściwej podstawy prawnej dla zróżnicowanych wartości współczynnika stosowanego w odniesieniu do dodatkowej opłaty w sektorze cukru, w związku z czym stwierdził nieważność art. 2 rozporządzenia (WE) nr 1686/2005, zmienionego przez art. 3 rozporządzenia (WE) nr 1193/2009.

(10)

W dniu 27 września 2012 r. Trybunał w połączonych sprawach C-113/10, C-147/10 i C-234/10 stwierdził nieważność rozporządzenia (WE) nr 1193/2009, orzekając, że do celów obliczania szacunkowej średniej straty na tonę produktu art. 15 ust. 1 lit. d) rozporządzenia (WE) nr 1260/2001 należy interpretować w ten sposób, iż całkowita kwota refundacji obejmuje całkowitą kwotę refundacji wywozowych faktycznie wypłaconych.

(11)

W związku z powyższym opłaty w sektorze cukru należy ustalić na właściwym poziomie. W odniesieniu do wywozu określonego w art. 6 ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 314/2002 „średnią stratę” w rozumieniu art. 15 ust. 1 lit. d) rozporządzenia (WE) nr 1260/2001 należy obliczyć, dzieląc faktycznie wypłacone refundacje przez wywiezione ilości, niezależnie od tego, czy wypłacono refundację. „Nadwyżkę przeznaczoną na wywóz” w rozumieniu art. 15 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 1260/2001 należy również obliczyć na podstawie całego wywozu, niezależnie od tego, czy wypłacono refundację.

(12)

Zważywszy, że metoda zastosowana do obliczenia opłat za rok gospodarczy 2001/2002 była taka sama jak ta, która została unieważniona przez Trybunał, należy również odpowiednio skorygować opłaty produkcyjne i współczynnik dla dodatkowej opłaty za rok gospodarczy 2001/2002.

(13)

Z wyroku Trybunału wynika, że skorygowane opłaty powinny być stosowane od tych samych dat, co opłaty, które uznano za nieważne.

(14)

W związku z ustaleniem opłat wyrównawczych od cukru zgodnie z metodą, o której mowa w motywie 11, kwoty do zapłacenia przez producentów cukru na rzecz sprzedawców buraków w związku z różnicą między maksymalną opłatą a opłatami pobieranymi za lata gospodarcze 2002/2003, 2003/2004 i 2005/2006 powinny mieć zastosowanie z mocą wsteczną.

(15)

Za rok gospodarczy 2001/2002 całkowita niepokryta strata, obliczona zgodnie z metodą, o której mowa w motywie 11, wynosi 14 123 937 EUR. Współczynnik, o którym mowa w art. 16 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1260/2001, powinien zostać ustalony odpowiednio i stosowany z mocą wsteczną w odniesieniu do tego roku gospodarczego.

(16)

Zastosowanie metody, o której mowa w motywie 11, w odniesieniu do roku gospodarczego 2002/2003 skutkuje poziomem 2 %, jeśli chodzi o podstawową opłatę produkcyjną, i 16,371 %, jeśli chodzi o opłatę B, które to wartości powinny mieć zastosowanie z mocą wsteczną w odniesieniu do tego roku gospodarczego. Ponownie obliczona całkowita strata zostaje w całości pokryta wpływami z podstawowej opłaty produkcyjnej i opłaty B. W odniesieniu do tego roku gospodarczego nie ma zatem potrzeby ustalania dodatkowego współczynnika, o którym mowa w art. 16 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1260/2001.

(17)

W odniesieniu do roku gospodarczego 2002/2003 w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 1440/2002 (17) maksymalna kwota opłaty B została ustalona na poziomie 37,5 % ceny interwencyjnej cukru białego. Jednakże opłata B za ten rok gospodarczy zmieniona zgodnie z metodą, o której mowa w motywie 11, wynosi 16,371 % ceny interwencyjnej cukru białego. Ze względu na tę różnicę należy ustalić kwotę do zapłacenia przez producentów cukru na rzecz sprzedawców buraków za tonę buraków standardowej jakości w odniesieniu do tego roku gospodarczego, zgodnie z art. 18 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1260/2001.

(18)

Zastosowanie metody, o której mowa w motywie 11, w odniesieniu do roku gospodarczego 2003/2004 skutkuje poziomem 2 %, jeśli chodzi o podstawową opłatę produkcyjną, i 17,259 %, jeśli chodzi o opłatę B. Ponownie obliczona całkowita strata zostaje w całości pokryta wpływami z podstawowej opłaty produkcyjnej i opłaty B. W odniesieniu do tego roku gospodarczego nie ma zatem potrzeby ustalania dodatkowego współczynnika, o którym mowa w art. 16 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1260/2001.

(19)

W odniesieniu do roku gospodarczego 2003/2004 w rozporządzeniu (WE) nr 1440/2002 ustalono maksymalną kwotę opłaty B na poziomie 37,5 % ceny interwencyjnej cukru białego. Jednakże opłata B mająca zastosowanie w odniesieniu do tego roku gospodarczego, zmieniona zgodnie z metodą, o której mowa w motywie 11, wynosi 17,259 % ceny interwencyjnej cukru białego. Ze względu na tę różnicę należy ustalić kwotę do zapłacenia przez producentów cukru na rzecz sprzedawców buraków za tonę buraków standardowej jakości w odniesieniu do tego roku gospodarczego, zgodnie z art. 18 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1260/2001.

(20)

Zastosowanie metody, o której mowa w motywie 11, w odniesieniu do roku gospodarczego 2004/2005 nie wpływa na wysokość podstawowej opłaty produkcyjnej ani opłaty B. Za ten rok gospodarczy całkowita niepokryta strata, obliczona zgodnie z metodą, o której mowa w motywie 11, wynosi 57 648 788 EUR. Należy zatem ustalić współczynnik, o którym mowa w art. 16 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1260/2001. Jak wynika z wyroku Sądu, o którym mowa w motywie 9, współczynnik powinien być jednolity dla państw członkowskich należących do Unii w dniu 30 kwietnia 2004 r., i dla państw członkowskich należących do Unii w dniu 1 maja 2004 r.

(21)

Zastosowanie metody, o której mowa w motywie 11, w odniesieniu do roku gospodarczego 2005/2006 skutkuje poziomem 1,2335 %, jeśli chodzi o podstawową opłatę produkcyjną, i nie wymaga ustalenia opłaty B. Ponownie obliczona całkowita strata zostaje w całości pokryta wpływami z podstawowej opłaty produkcyjnej, a zatem w odniesieniu do tego roku gospodarczego nie ma potrzeby ustalania dodatkowego współczynnika, o którym mowa w art. 16 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1260/2001.

(22)

W odniesieniu do roku gospodarczego 2005/2006 w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 1296/2005 (18) maksymalna kwota opłaty B została ustalona na poziomie 37,5 % ceny interwencyjnej cukru białego. Mająca zastosowanie do tego roku gospodarczego podstawowa opłata produkcyjna, zmieniona zgodnie z metodą, o której mowa w motywie 11, wynosi 1,2335 % ceny interwencyjnej cukru białego; nie ma natomiast potrzeby ustalania opłaty B. Ze względu na te różnice należy ustalić kwoty do zapłacenia przez producentów cukru na rzecz sprzedawców buraków za tonę buraków standardowej jakości w odniesieniu do tego roku gospodarczego, zgodnie z art. 18 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1260/2001.

(23)

Ze względu na pewność prawa oraz aby zapewnić jednolite traktowanie zainteresowanych podmiotów w różnych państwach członkowskich, należy ustanowić wspólną datę ustalenia opłat określonych w niniejszym rozporządzeniu – datę w rozumieniu art. 2 ust. 2 akapit drugi rozporządzenia Rady (WE, Euratom) nr 1150/2000 (19). Data ta nie powinna jednak mieć zastosowania w przypadku, gdy państwo członkowskie na mocy prawa krajowego ma obowiązek zwrócenia kosztów zainteresowanym podmiotom po tej dacie,

—

16 października 2002 r. – w odniesieniu do roku gospodarczego 2001/2002,

—

8 października 2003 r. – w odniesieniu do roku gospodarczego 2002/2003,

—

15 października 2004 r. – w odniesieniu do roku gospodarczego 2003/2004,

—

18 października 2005 r. – w odniesieniu do roku gospodarczego 2004/2005, oraz

—

23 lutego 2007 r. – w odniesieniu do roku gospodarczego 2005/2006.

—

16 października 2002 r. – w odniesieniu do roku gospodarczego 2001/2002, oraz

—

18 października 2005 r. – w odniesieniu do roku gospodarczego 2004/2005.

—

8 października 2003 r. – w odniesieniu do roku gospodarczego 2002/2003,

—

15 października 2004 r. – w odniesieniu do roku gospodarczego 2003/2004, oraz

—

23 lutego 2007 r. – w odniesieniu do roku gospodarczego 2005/2006.

19.12.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 343/7

(1)

W dniu 23 marca 2012 r. Rada przyjęła rozporządzenie (UE) nr 267/2012.

(2)

W następstwie wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 28 listopada 2013 r. w sprawie C-280/12 P, Fereydoun MAHMOUDIAN oraz Fulmen nie znajdują się w wykazie osób i podmiotów objętych środkami ograniczającymi, który zamieszczony jest w załączniku II do decyzji Rady 2010/413/WPZiB (2).

(3)

Fereydouna MAHMOUDIANA oraz Fulmen należy usunąć z wykazu osób i podmiotów objętych środkami ograniczającymi, który zamieszczony jest w załączniku IX do rozporządzenia (UE) nr 267/2012,

19.12.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 343/9

(1)

Uwaga dodatkowa 6a) do działu 2 Nomenklatury scalonej, stanowiącej załącznik do rozporządzenia (EWG) nr 2658/87, definiuje „niegotowane przyprawiane mięso”, jako „mięso niegotowane, które było przyprawiane w całej masie lub na całej powierzchni produktu, albo za pomocą przypraw widzialnych gołym okiem lub łatwo rozróżnianych smakiem”.

(2)

Aby zagwarantować stosowanie przez organy celne jednolitego podejścia do celów klasyfikacji celnej, konieczne jest ustanowienie metod określania, czy niepoddane obróbce cieplnej mięso drobiowe zostało przyprawione w rozumieniu uwagi dodatkowej 6a) do działu 2 Nomenklatury scalonej.

(3)

W świetle badań przeprowadzonych przez Grupę Europejskich Laboratoriów Celnych metody określania, czy niepoddane obróbce cieplnej mięso drobiowe zostało przyprawione, powinny najpierw obejmować badanie wizualne, a następnie smakowanie próbki.

(4)

Metoda polegająca na smakowaniu próbki powinna mieć zastosowanie wyłącznie w przypadku, gdy badanie wizualne nie doprowadziło do rozstrzygających wyników.

(5)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Kodeksu Celnego,

19.12.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 343/26

(1)

W art. 18 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 1169/2011 przewiduje się, że wszelkie składniki obecne w postaci wytworzonych nanomateriałów muszą być wyraźnie wskazane w wykazie składników w celu zapewnienia informacji dla konsumenta. Ponadto po nazwie tych składników należy umieścić w nawiasach wyraz „nano”. W rozporządzeniu (UE) nr 1169/2011 zawarta jest odpowiednia definicja wytworzonych nanomateriałów.

(2)

Przepisy art. 18 ust. 5 upoważniają Komisję do dokonania – dla osiągnięcia celów wspomnianego rozporządzenia – w formie aktu delegowanego dopasowania i dostosowania definicji wytworzonego nanomateriału, o której mowa w tym artykule, do postępu technicznego i naukowego lub do definicji uzgodnionych na szczeblu międzynarodowym.

(3)

W dniu 18 października 2011 r. przyjęto zalecenie Komisji 2011/696/UE (2), w którym obok innych kwestii ustosunkowano się do prośby Parlamentu Europejskiego o wprowadzenie do prawodawstwa Unii kompleksowej, popartej naukowo definicji nanomateriałów. Definicja zawarta w zaleceniu oparta jest wyłącznie na wielkości cząstek składowych materiału i obejmuje naturalne, powstałe przypadkowo lub wytworzone materiały. Definicja ta uwzględnia między innymi sprawozdanie referencyjne Wspólnego Centrum Badawczego Komisji Europejskiej zatytułowane „Considerations on a Definition of Nanomaterials for Regulatory Purposes” (Przyczynek do definicji nanomateriałów do celów regulacyjnych) (3), opinię Komitetu Naukowego ds. Pojawiających się i Nowo Rozpoznanych Zagrożeń dla Zdrowia zatytułowaną „Podstawy naukowe definicji terminu »nanomateriał«” (4) oraz definicję terminu „nanomateriał” opracowaną przez Międzynarodową Organizację Normalizacyjną (ISO) (5).

(4)

Zgodnie z zaleceniem 2011/696/UE zawarta w nim definicja nanomateriału nie powinna przesądzać o zakresie stosowania jakiegokolwiek aktu prawodawstwa Unii ani odzwierciedlać takiego zakresu.

(5)

W swym komunikacie do Parlamentu Europejskiego, Rady, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego i Komitetu Regionów w sprawie drugiego przeglądu regulacyjnego poświęconego nanomateriałom (6) Komisja wyraziła zamiar zastosowania w ustawodawstwie unijnym definicji nanomateriału zawartej w zaleceniu 2011/696/UE. Jeżeli w unijnych przepisach stosowane są inne definicje, odnośne przepisy zostaną odpowiednio dostosowane w celu zapewnienia spójnego podejścia, przy czym może jednak nadal istnieć konieczność zastosowania rozwiązań sektorowych.

(6)

Należy zatem dostosować definicję terminu „wytworzony nanomateriał” zawartą w rozporządzeniu (UE) nr 1169/2011 do definicji zawartej w zaleceniu 2011/696/UE, która odzwierciedla aktualny stan wiedzy wynikający z postępu technicznego i naukowego.

(7)

Jako że definicja zawarta w rozporządzeniu (UE) nr 1169/2011 odnosi się do „wytworzonych nanomateriałów”, a nie do „nanomateriałów” w ogólności, nie powinna ona obejmować nanomateriałów naturalnych i powstałych przypadkowo.

(8)

Ponadto należy powiązać definicję terminu „wytworzony nanomateriał” z pojęciem materiału celowo wytworzonego, które to pojęcie należy wyraźnie zdefiniować. Definicja ta powinna uwzględniać definicję przyjętą przez ISO, zgodnie z którą „wytworzony nanomateriał” to „nanomateriał przeznaczony do określonego celu lub określonej funkcji” (7).

(9)

Zgodnie z art. 4 rozporządzenia (WE) nr 1333/2008 Parlamentu Europejskiego i Rady (8) jedynie dozwolone dodatki do żywności uwzględnione w wykazie unijnym mogą być wprowadzane jako takie do obrotu i stosowane w środkach spożywczych, w dodatkach do żywności, w enzymach spożywczych i w środkach aromatyzujących na warunkach określonych w rzeczonym rozporządzeniu i po uprzednim przeprowadzeniu oceny bezpieczeństwa.

(10)

Wspomniane wykazy unijne ustanowiono rozporządzeniami Komisji (UE) nr 1129/2011 (9) i (UE) nr 1130/2011 (10). Wykazy te już w swoim pierwotnym brzmieniu określały dodatki do żywności, które były dopuszczone do stosowania przed wejściem w życie rozporządzenia (WE) nr 1333/2008 po zakończeniu przeglądu ich zgodności z przepisami tego rozporządzenia. Wszystkie te zatwierdzone dodatki do żywności są obecnie przedmiotem programu ponownej oceny prowadzonego przez Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności (zwany dalej „Urzędem”) zgodnie z rozporządzeniem Komisji (UE) nr 257/2010 (11). Ponowna ocena dodatków do żywności dokonywana jest zgodnie z priorytetami określonymi we wspomnianym rozporządzeniu i z podziałem na grupy dodatków do żywności według głównego rodzaju funkcji pełnionej przez te dodatki. Obejmuje ona także wszelkie związane z nanomateriałami kwestie, które w razie potrzeby mogą stanowić przedmiot zmiany warunków stosowania. W wyniku tych działań dokonano już oceny 30 barwników spożywczych. Żaden z ocenionych barwników nie jest wytwarzany w postaci nanomateriału. W przypadku węglanu wapnia (E170) i węgla roślinnego (E153) Urząd zalecił, by w specyfikacjach określono rozmiar cząstek. Pozostałe dodatki, które mogą występować w postaci nanomateriału, zostaną poddane ocenie do dnia:

(11)

Niektóre dodatki do żywności uwzględnione w wykazach unijnych ustanowionych rozporządzeniami Komisji (UE) nr 1129/2011 i (UE) nr 1130/2011 mogą w środku spożywczym stanowiącym produkt końcowy występować w postaci „wytworzonych nanomateriałów”. Jednakże umieszczenie w wykazie składników po nazwie takich dodatków do żywności słowa „nano” w nawiasach może wprowadzać konsumentów w błąd, sugerując, że dodatki takie są nowe, podczas gdy w rzeczywistości stosowane one były w tej postaci w żywności od dziesięcioleci.

(12)

Z tego względu dodatki do żywności uwzględnione w wykazach unijnych w drodze rozporządzeń (UE) nr 1129/2011 i (UE) nr 1130/2011 nie powinny być [obowiązkowo] oznaczane jako „nano” i nie powinny być objęte definicją wytworzonych nanomateriałów. Potrzebą szczególnego etykietowania takich dodatków uwzględniającego aspekty nanotechnologiczne zająć się należy w ramach programu ponownej oceny, w razie konieczności w drodze zmiany warunków stosowania zawartych w załączniku II do rozporządzenia (WE) nr 1333/2008 oraz specyfikacji tych dodatków do żywności określonych w rozporządzeniu Komisji (UE) nr 231/2012 (12). Wyjątek ten nie powinien mieć zastosowania do dodatków do żywności wpisanych do tych wykazów w późniejszym terminie, w tym do nowych wpisów na podstawie art. 12 rozporządzenia (WE) nr 1333/2008.

(13)

Należy przeanalizować próg liczbowego rozkładu wielkości cząstek wynoszący 50 %, aby ocenić, czy – w przypadkach gdy uzasadniają to względy zdrowia i bezpieczeństwa – powinien on w przyszłości zostać zastąpiony progiem wynoszącym od 1 % do 50 % w oparciu o rozwój technologiczny w zakresie metody wykrywania i oznaczania ilościowego.

(14)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (UE) nr 1169/2011,

„t)

»wytworzony nanomateriał« oznacza każdy celowo wytworzony materiał zawierający cząstki w stanie swobodnym lub w formie agregatu bądź aglomeratu, w którym co najmniej 50 % cząstek w liczbowym rozkładzie wielkości cząstek ma co najmniej jeden wymiar zewnętrzny mieszczący się w zakresie 1 nm – 100 nm.

a)

dodatków do żywności objętych definicją zawartą w akapicie pierwszym nie uważa się za wytworzone nanomateriały, jeśli ujęto je w wykazach unijnych, o których mowa w art. 4 rozporządzenia (WE) nr 1333/2008 w drodze rozporządzeń (UE) nr 1129/2011 (13) i (UE) nr 1130/2011 (14);

b)

za wytworzone nanomateriały uważa się fulereny, płatki grafenowe oraz jednościenne nanorurki węglowe o co najmniej jednym wymiarze zewnętrznym poniżej 1 nm.

Do celów definicji zawartej w akapicie pierwszym:

19.12.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 343/29

(1)

Rozporządzenie (WE) nr 834/2007 ustanawia podstawowe wymogi dotyczące ekologicznej produkcji wodorostów morskich i zwierząt akwakultury. Szczegółowe zasady wdrażania tych wymogów są ustanowione w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 889/2008 (2).

(2)

W okresie między listopadem 2012 r. a kwietniem 2013 r. niektóre państwa członkowskie złożyły wnioski o korektę zasad dotyczących produktów, substancji i technik, które mogą być stosowane w produkcji w sektorze akwakultury ekologicznej. Wnioski te zostaną ocenione przez grupę ekspertów ds. doradztwa technicznego w zakresie produkcji ekologicznej utworzoną zgodnie z decyzją Komisji (WE) nr 2009/427 (3); na podstawie tej oceny Komisja podejmie decyzję czy konieczne będzie przeprowadzenie przeglądu tych zasad w 2014 r.

(3)

W niektórych z tych wniosków stwierdzono, że ekologiczne młode osobniki i zarodki małży nie są w wystarczających ilościach dostępne na rynku w celu spełnienia wymogów art. 25e i 25o rozporządzenia (WE) nr 889/2008.

(4)

Z uwagi na fakt, że ekologiczne młode osobniki i zarodki małży nie są jeszcze dostępne w wystarczających ilościach, aby zapewnić ciągłość, uniknąć zakłóceń w produkcji w sektorze ekologicznej akwakultury w Unii oraz zapewnić czas konieczny dla dalszego rozwoju rynku ekologicznych młodych osobników i zarodków małży, uzasadnione jest, do czasu otrzymania porad specjalistycznych, odroczenie stosowania odsetka 50 %, przewidzianego w art. 25e ust. 3 oraz w art. 25o ust. 1 akapit trzeci rozporządzenia (WE) nr 889/2008, przez jeden rok — do dnia 31 grudnia 2014 r.

(5)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 889/2008.

(6)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Regulacyjnego ds. Produkcji Ekologicznej,

1.

w art. 25e ust. 3 otrzymuje brzmienie:

„3.   Maksymalny odsetek nieekologicznych młodych osobników zwierząt akwakultury wprowadzonych do gospodarstwa wynosi 80 % od dnia 31 grudnia 2011 r., 50 % od dnia 31 grudnia 2014 r. i 0 % od dnia 31 grudnia 2015 r.”

2.

w art. 25o ust.1 akapit trzeci otrzymuje brzmienie:

„Zarodki z nieekologicznych wylęgarni małży mogą jednak być wprowadzane do jednostek produkcji ekologicznej w następujących maksymalnych ilościach: 80 % od dnia 31 grudnia 2011 r., 50 % od dnia 31 grudnia 2014 r. i 0 % od dnia 31 grudnia 2015 r.”.

19.12.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 343/31

(1)

W rozporządzeniu (WE) nr 1831/2003 przewidziano udzielanie zezwoleń na stosowanie dodatków w żywieniu zwierząt oraz określono sposób uzasadniania i procedury przyznawania takich zezwoleń.

(2)

Zgodnie z art. 7 rozporządzenia (WE) nr 1831/2003 złożony został wniosek o zezwolenie na nowe zastosowanie preparatu alfa-galaktozydazy wytwarzanej przez Saccharomyces cerevisiae (CBS 615.94) i endo-1,4-beta-glukanazy wytwarzanej przez Aspergillus niger (CBS 120604). Do wniosku dołączone zostały dane szczegółowe oraz dokumenty wymagane na mocy art. 7 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1831/2003.

(3)

Wniosek dotyczy zezwolenia na nowe zastosowanie preparatu alfa-galaktozydazy wytwarzanej przez Saccharomyces cerevisiae (CBS 615.94) i endo-1,4-beta-glukanazy wytwarzanej przez Aspergillus niger (CBS 120604) jako dodatku paszowego dla gatunków podrzędnych drobiu rzeźnego i kurcząt odchowywanych na kury nioski, celem sklasyfikowania go w kategorii „dodatki zootechniczne”.

(4)

Rozporządzeniem Komisji (UE) nr 237/2012 (2) stosowanie tego preparatu zostało dopuszczone w żywieniu kurcząt rzeźnych na okres dziesięciu lat.

(5)

Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności („Urząd”) w swojej ocenie z dnia 18 czerwca 2013 r. (3) uznał, że zgodnie z proponowanymi warunkami stosowania preparat alfa-galaktozydazy wytwarzanej przez Saccharomyces cerevisiae (CBS 615.94) i endo-1,4-beta-glukanazy wytwarzanej przez Aspergillus niger (CBS 120604) nie ma szkodliwego wpływu na zdrowie zwierząt, ludzi ani na środowisko naturalne oraz że może on być skuteczny jako dodatek paszowy dla kurcząt odchowywanych na kury nioski, a także że można go ekstrapolować na gatunki podrzędne drobiu rzeźnego. Zdaniem Urzędu nie ma potrzeby wprowadzania szczegółowych wymogów dotyczących monitorowania po wprowadzeniu do obrotu. Urząd poddał również weryfikacji sprawozdanie dotyczące metody analizy dodatku paszowego w paszy, przedłożone przez laboratorium referencyjne ustanowione rozporządzeniem (WE) nr 1831/2003.

(6)

Ocena preparatu alfa-galaktozydazy wytwarzanej przez Saccharomyces cerevisiae (CBS 615.94) i endo-1,4-beta-glukanazy wytwarzanej przez Aspergillus niger (CBS 120604) dowodzi, że warunki udzielenia zezwolenia przewidziane w art. 5 rozporządzenia (WE) nr 1831/2003 są spełnione. W związku z tym należy zezwolić na stosowanie preparatu, jak określono w załączniku do niniejszego rozporządzenia.

(7)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

19.12.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 343/34

(1)

Decyzją 2012/734/UE Rada wyraziła zgodę na podpisanie, w imieniu Unii, Umowy ustanawiającej stowarzyszenie między Unią Europejską i jej państwami członkowskimi, z jednej strony, a Ameryką Środkową, z drugiej strony (zwanej dalej „Umową”). Zgodnie z decyzją 2012/734/UE Umowę należy tymczasowo stosować do czasu zakończenia procedur prowadzących do jej zawarcia.

(2)

Załącznik II do Umowy dotyczy definicji pojęcia „produkty pochodzące” oraz metod współpracy administracyjnej. Dla pewnej liczby produktów w dodatku 2A do tego załącznika przewidziano, w ramach kontyngentów rocznych, możliwość odstępstw od reguł pochodzenia określonych w dodatku 2 do załącznika II. Jako że Unia zdecydowała się skorzystać z tej możliwości, konieczne jest określenie warunków dotyczących stosowania tych odstępstw w odniesieniu do przywozu z Gwatemali.

(3)

Kontyngentami określonymi w dodatku 2A do załącznika II należy zarządzać w oparciu o kolejność zgłoszeń zgodnie z rozporządzeniem Komisji (EWG) nr 2454/93 z dnia 2 lipca 1993 r. ustanawiającym przepisy w celu wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 ustanawiającego Wspólnotowy kodeks celny (2).

(4)

Zgodnie z Umową uprawnienie do korzystania z koncesji taryfowych powinno być uwarunkowane przedstawieniem odpowiedniego dowodu pochodzenia organom celnym.

(5)

Jako że Umowę stosuje się tymczasowo od dnia 1 grudnia 2013 r., niniejsze rozporządzenie należy stosować od tego samego dnia.

(6)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Kodeksu Celnego,

19.12.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 343/38

(1)

Rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 543/2011 przewiduje – zgodnie z wynikami wielostronnych negocjacji handlowych Rundy Urugwajskiej – kryteria, na których podstawie ustalania Komisja ustala standardowe wartości dla przywozu z państw trzecich, w odniesieniu do produktów i okresów określonych w części A załącznika XVI do wspomnianego rozporządzenia.

(2)

Standardowa wartość w przywozie jest obliczana każdego dnia roboczego, zgodne z art. 136 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 543/2011, przy uwzględnieniu podlegających zmianom danych dziennych. Niniejsze rozporządzenie powinno zatem wejść w życie z dniem jego opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej,

19.12.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 343/40

(1)

W dniu 31 grudnia 2013 r. upływa kadencja następujących osób: Gijs DE VRIES, Henri GRETHEN, Michel CRETIN, Ioannis SARMAS i David BOSTOCK.

(2)

W związku z tym należy dokonać nowych mianowań,

—

Alex BRENNINKMEIJER,

—

Henri GRETHEN,

—

Danièle LAMARQUE,

—

Nikolaos MILIONIS,

—

Phil WYNN OWEN.

19.12.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 343/41

(1)

W dniach 22 grudnia 2009 r. i 18 stycznia 2010 r. Rada przyjęła decyzje 2009/1014/UE (1) i 2010/29/UE (2) w sprawie mianowania członków i zastępców członków Komitetu Regionów na okres od dnia 26 stycznia 2010 r. do dnia 25 stycznia 2015 r.

(2)

Jedno stanowisko członka Komitetu Regionów zwolniło się w związku z wygaśnięciem mandatu Emilii MÜLLER,

—

Beate MERK, Bayerische Staatsministerin für Europaangelegenheiten und regionale Beziehungen.

19.12.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 343/42

(1)

Załącznik I do dyrektywy 98/8/WE zawiera wykaz substancji czynnych zatwierdzonych na szczeblu unijnym do stosowania w produktach biobójczych. Dyrektywą Komisji 2009/92/WE (2) dodano substancję czynną bromadiolon do stosowania w produktach należących do produktów typu 14 – rodentycydy, zgodnie z definicją w załączniku V do dyrektywy 98/8/WE.

(2)

Bromadiolon jest antykoagulującym rodentycydem, który stanowi zagrożenie związane z przypadkowymi zdarzeniami z udziałem dzieci, a także zagrożenie dla zwierząt innych niż docelowe i dla środowiska. Został on określony jako potencjalnie trwały, wykazujący zdolność do biokumulacji i toksyczny („PBT”) lub bardzo trwały i wykazujący bardzo dużą zdolność do biokumulacji („vPvB”).

(3)

Ze względu na zdrowie publiczne i higienę uznano jednak za zasadne włączenie bromadiolonu i innych antykoagulujących rodentycydów do załącznika I do dyrektywy 98/8/WE, umożliwiając państwom członkowskim udzielanie zezwoleń dla produktów opartych na bromadiolonie. Państwa członkowskie zostały jednak zobowiązane do zminimalizowania zagrożenia związanego z pierwotnym i wtórnym narażeniem ludzi, zwierząt innych niż docelowe i środowiska poprzez uwzględnienie i zastosowanie wszystkich stosownych i dostępnych środków ograniczających zagrożenie przy udzielaniu zezwolenia dla produktów zawierających bromadiolon. W związku z tym środki ograniczające zagrożenie, o których mowa w dyrektywie 2009/92/WE, obejmują, między innymi, ograniczenie wyłącznie do zastosowań zawodowych.

(4)

Przedsiębiorstwo Belgagri SA („wnioskodawca”) przedłożyło w Irlandii, zgodnie z art. 8 dyrektywy 98/8/WE, wnioski dotyczące zezwolenia dla czterech rodentycydów zawierających bromadiolon („produktów”).

(5)

Dnia 30 września 2012 r. Irlandia udzieliła zezwoleń dla produktów. Zezwolenia dla produktów obejmowały ograniczenia, których celem było spełnienie warunków art. 5 dyrektywy 98/8/WE w Irlandii. Ograniczenia te nie obejmowały ograniczenia polegającego na stosowaniu produktów wyłącznie przez wyszkolonych użytkowników zawodowych lub użytkowników zawodowych posiadających licencję.

(6)

W dniu 5 lutego 2013 r. wnioskodawca złożył w Niemczech kompletne wnioski dotyczące wzajemnego uznania pierwszych zezwoleń dla produktów.

(7)

W dniu 17 kwietnia 2013 r. Niemcy powiadomiły Komisję, pozostałe państwa członkowskie i wnioskodawcę o swoim wniosku dotyczącym ograniczenia pierwszych zezwoleń zgodnie z art. 4 ust. 4 dyrektywy 98/8/WE. Niemcy zaproponowały nałożenie na produkty ograniczenia polegającego na stosowaniu ich wyłącznie przez wyszkolonych użytkowników zawodowych lub użytkowników zawodowych posiadających licencję.

(8)

Komisja zwróciła się do pozostałych państw członkowskich i wnioskodawcy o przedłożenie pisemnych uwag dotyczących powiadomienia w terminie 90 dni zgodnie z art. 27 ust. 1 dyrektywy 98/8/WE. Nie przedłożono żadnych uwag w tym terminie. Powiadomienie zostało również omówione przez przedstawicieli Komisji i właściwych organów ds. produktów biobójczych w poszczególnych państwach członkowskich podczas spotkania grupy ds. zatwierdzania i wzajemnego uznawania produktów w dniu 14 maja 2013 r.

(9)

Zgodnie z dyrektywą 98/8/WE zezwolenia dla produktów biobójczych zawierających bromadiolon podlegają wszystkim stosownym i dostępnym środkom ograniczającym zagrożenie, w tym ograniczeniu stosowania produktu wyłącznie do celów zawodowych. W ocenie naukowej, zgodnie z którą włączono bromadiolon do dyrektywy 98/8/WE, stwierdzono, że jedynie od użytkowników zawodowych można oczekiwać stosowania się do instrukcji mających na celu ograniczenie zagrożenia wtórnego zatrucia zwierząt innych niż docelowe i stosowania produktów w sposób, który zapobiega rozwojowi i rozprzestrzenianiu się oporności na te środki. Ograniczenie do użytkowników zawodowych należy zatem zasadniczo uznać za stosowny środek ograniczający zagrożenie, w szczególności w państwach członkowskich, w których występuje oporność na bromadiolon.

(10)

Przy braku przeciwwskazań ograniczenie do użytkowników zawodowych jest zatem stosownym i dostępnym środkiem ograniczającym zagrożenie w odniesieniu do udzielania zezwoleń na produkty zawierające bromadiolon w Niemczech. Wniosek ten potwierdzają argumenty przedstawione przez Niemcy, że stwierdzono oporność na bromadiolon u szczurów i uważa się, że rozwija się ona w tym kraju. Ponadto Niemcy mają dobrze funkcjonującą infrastrukturę wyszkolonych służb zwalczania szkodników, a także użytkowników zawodowych posiadających licencję, takich jak rolnicy, ogrodnicy i leśnicy, którzy przeszli szkolenie zawodowe, co oznacza, że proponowane ograniczenie nie będzie utrudniać zapobiegania zakażeniom.

(11)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Produktów Biobójczych,

19.12.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 343/44

(1)

Grypa ptaków jest wirusową chorobą zakaźną drobiu i innych ptaków żyjących w niewoli wywierającą poważny wpływ na rentowność gospodarstw drobiarskich, co z kolei wywołuje zakłócenia w handlu wewnątrz Unii oraz w wywozie do państw trzecich.

(2)

W przypadku wystąpienia ogniska grypy ptaków zachodzi ryzyko rozprzestrzenienia się czynnika chorobotwórczego na inne gospodarstwa drobiarskie w danym państwie członkowskim, a także na inne państwa członkowskie i państwa trzecie poprzez handel żywym drobiem lub otrzymanymi z niego produktami.

(3)

W dyrektywie Rady 2005/94/WE (2) wprowadzającej wspólnotowe środki zwalczania grypy ptaków określono środki, które w przypadku wystąpienia ogniska tej choroby powinny być natychmiast wdrożone przez państwa członkowskie w trybie pilnym w celu zapobieżenia dalszemu rozprzestrzenianiu się wirusa.

(4)

Zgodnie z art. 84 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 966/2012 (3) zaciągnięcie zobowiązań na wydatki z budżetu Unii jest poprzedzone decyzją w sprawie finansowania przyjętą przez instytucję lub organy, którym instytucja ta przekazała uprawnienia, i ustalającą zasadnicze elementy działania obejmującego wydatki.

(5)

W decyzji 2009/470/WE określono procedury regulujące wkład finansowy Unii przeznaczony na specyficzne środki weterynaryjne, w tym środki stosowane w stanach zagrożenia. Zgodnie z art. 4 ust. 2 tej decyzji państwa członkowskie otrzymują wkład finansowy przeznaczony na pokrycie wydatków na niektóre środki służące zwalczaniu grypy ptaków.

(6)

W art. 4 ust. 3 tiret pierwsze i drugie decyzji 2009/470/WE ustanowiono zasady dotyczące udziału procentowego w wydatkach poniesionych przez państwo członkowskie, który może zostać pokryty w ramach wkładu finansowego Unii.

(7)

Wypłata wkładu finansowego Unii przeznaczonego na środki stosowane w stanach zagrożenia, służące zwalczaniu grypy ptaków, podlega zasadom zawartym w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 349/2005 z dnia 28 lutego 2005 r. ustanawiającym zasady dotyczące finansowania przez Wspólnotę środków stosowanych w stanach zagrożenia oraz zwalczania niektórych chorób zwierzęcych określonych w decyzji Rady 90/424/EWG (4).

(8)

Ogniska grypy ptaków wystąpiły w 2012 i 2013 r. w Niemczech, Włoszech i Niderlandach, zaś w 2013 r. w Danii i Hiszpanii. Zgodnie z przepisami dyrektywy Rady 2003/85/WE Niemcy, Włochy, Niderlandy, Dania i Hiszpania wprowadziły środki mające na celu zwalczenie ognisk tej choroby (5).

(9)

Władze Niemiec, Włoch, Niderlandów, Danii i Hiszpanii poinformowały Komisję i pozostałe państwa członkowskie, na forum Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt, o zastosowanych środkach zgodnie z przepisami Unii dotyczącymi powiadamiania i zwalczania choroby oraz o ich rezultatach.

(10)

Władze Niemiec, Włoch, Niderlandów, Danii i Hiszpanii wypełniły zatem zobowiązania techniczne i administracyjne dotyczące środków przewidzianych w art. 4 ust. 2 decyzji 2009/470/WE oraz w art. 6 rozporządzenia (WE) nr 349/2005.

(11)

Na obecnym etapie nie można ustalić dokładnej kwoty finansowego wkładu Unii, jako że dostarczone informacje o kosztach rekompensat i o wydatkach operacyjnych są szacunkowe.

(12)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

19.12.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 343/46

(1)

Rozporządzeniem (WE) nr 58/2003 upoważniono Komisję do przekazania agencjom wykonawczym uprawnień do realizacji, w całości lub w części, danego programu lub projektu unijnego w imieniu Komisji i na jej odpowiedzialność oraz zgodnie z tymże rozporządzeniem.

(2)

Celem powierzenia agencjom wykonawczym zadań związanych z realizacją programów jest umożliwienie Komisji skupienia się na jej podstawowych działaniach i funkcjach, których wykonanie nie może być zlecone na zewnątrz, bez zrzekania się kontroli nad działaniami, którymi zarządzają te agencje, ani ostatecznej odpowiedzialności za te działania.

(3)

Przekazanie agencji wykonawczej zadań związanych z realizacją programu wymaga wyraźnego oddzielenia fazy formułowania programu, które przeprowadza Komisja, korzystając z szerokiego zakresu uznania przy dokonywaniu wyborów w oparciu o względy polityczne, od realizacji programu, którą powinno się powierzyć agencji wykonawczej.

(4)

Decyzją 2005/56/WE (2) Komisja utworzyła Agencję Wykonawczą do spraw Edukacji, Kultury i Sektora Audiowizualnego (zwaną dalej „Agencją”) i powierzyła jej zarządzanie działaniami wspólnotowymi w dziedzinie edukacji, kultury i sektora audiowizualnego.

(5)

Komisja zmieniała kilkakrotnie mandat Agencji, rozszerzając go na zarządzanie nowymi projektami i programami w dziedzinie edukacji, sektora audiowizualnego, obywatelstwa i młodzieży, a następnie zastąpiła decyzję 2005/56/WE decyzją Komisji 2009/336/WE (3).

(6)

W swym komunikacie z dnia 29 czerwca 2011 r.„Budżet z perspektywy »Europy 2020«” (4) Komisja zaproponowała, aby w szerszym zakresie wykorzystywać istniejące agencje wykonawcze do realizacji programów unijnych w okresie objętym następnymi wieloletnimi ramami finansowymi.

(7)

Agencja wykazuje się wysokim poziomem fachowej wiedzy technicznej i finansowej w zarządzaniu programami unijnymi. Z ankiet badających poziom zadowolenia, przeprowadzonych w ramach pierwszej i drugiej oceny okresowej Agencji (w 2009 i 2013 r.) wynika, że beneficjenci i inne zainteresowane strony uważają, iż Agencja świadczy usługi lepszej jakości niż usługi świadczone w ramach wcześniejszego systemu (Biuro Pomocy Technicznej). Agencja jest w stanie przyciągnąć i zatrzymać wysoko wykwalifikowanych pracowników, co z kolei zapewnia stabilność zatrudnienia. Usprawnia ona wciąż swe operacje wewnętrzne w celu zwiększenia własnej skuteczności i stara się stosować jednolite podejście do wszystkich programów. Korzysta ze swego statusu organu publicznego specjalnie utworzonego do zarządzania programami w dziedzinie edukacji, kultury i sektora audiowizualnego, a dzięki tej specjalizacji programy unijne bardziej przyciągają uwagę zainteresowanych stron i ogółu społeczeństwa. Istnienie jednego podmiotu zarządzającego szeregiem uzupełniających się programów prowadzi do powstania efektu synergii, jeśli chodzi o wyeksponowanie działań unijnych ze wspólną korzyścią dla wszystkich programów. Poziomy błędu stwierdzone w ramach kontroli ex post przeprowadzanej w odniesieniu do Agencji są niskie i sytuują się znacznie poniżej dopuszczalnej granicy wynoszącej 2 %. W drugiej ocenie okresowej odnotowano stały postęp, jeśli chodzi o fachową wiedzę techniczną i finansową, jaką dysponuje Agencja, co z kolei znajduje odbicie w ogólnej poprawie efektywności Agencji, czego wyrazem są jej kluczowe wskaźniki efektywności.

(8)

Jeżeli chodzi o porównanie kosztów w zestawieniu z „opcją wewnętrzną”, analiza kosztów i korzyści przeprowadzona zgodnie z art. 3 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 58/2003 wykazała, że koszt zarządzania zadaniami przez Komisję, wyrażony w obecnych wartościach netto, byłby o 23 % wyższy. Nowe programy, co do których przewiduje się przekazanie ich Agencji, są zgodne z obecnym mandatem i misją Agencji i stanowią kontynuację jej aktualnej działalności. Przez szereg lat Agencja rozwinęła kompetencje, umiejętności i potencjał w dziedzinie zarządzania tymi programami. Nowe programy mogłyby zatem skorzystać ze zgromadzonego przez Agencję doświadczenia i wiedzy fachowej w dziedzinie zarządzania programami oraz wynikających z nich przyrostów wydajności. Przejście do systemu zarządzania wewnętrznego spowodowałoby zakłócenia, ponieważ większość programów nigdy nie była zarządzana wewnętrznie przez macierzyste dyrekcje generalne, którym brakuje potencjału potrzebnego do samodzielnego zarządzania programami. Przekazanie Agencji zarządzania programami zapewniłoby zatem ciągłość działania beneficjentom programów i zainteresowanym stronom. Ponadto nadal będzie ono umożliwiać Komisji lepszą koncentrację na jej zadaniach instytucjonalnych.

(9)

W celu nadania agencjom wykonawczym spójnej tożsamości Komisja w miarę możliwości grupowała prace według obszarów tematycznych polityki przy określaniu nowych mandatów agencji.

(10)

Agencję należy uczynić odpowiedzialną za realizację części wchodzących w skład następujących nowych programów i działań unijnych:

(11)

Agencja powinna nadal odpowiadać za realizację następujących istniejących programów i działań unijnych:

(12)

Zarządzanie tymi częściami wspomnianych programów obejmuje realizację projektów technicznych, które nie pociągają za sobą decyzji politycznych i wymagają wysokiego poziomu technicznej i finansowej wiedzy fachowej w trakcie całego cyklu projektowego.

(13)

W celu zapewnienia jednolitego pod względem czasowym wykonania niniejszej decyzji i realizacji programów, których ona dotyczy, niezbędne jest zapewnienie wykonywania przez Agencję jej zadań związanych z realizacją tych programów pod warunkiem wejścia w życie tychże programów oraz począwszy od daty ich wejścia w życie.

(14)

Należy ustanowić Agencję Wykonawczą ds. Edukacji, Kultury i Sektora Audiowizualnego. Powinna ona zastąpić Agencję Wykonawczą do spraw Edukacji, Kultury i Sektora Audiowizualnego ustanowioną decyzją 2009/336/WE i zostać jej następcą prawnym. Nowa agencja powinna działać zgodnie ze statutem ogólnym określonym w rozporządzeniu (WE) nr 58/2003.

(15)

Należy uchylić decyzję 2009/336/WE ustanawiającą agencję wykonawczą oraz ustanowić przepisy przejściowe.

(16)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Komitetu ds. Agencji Wykonawczych,

a)

Erasmus+;

b)

programu „Kreatywna Europa”;

c)

programu „Europa dla Obywateli”;

d)

Europejskiego Ochotniczego Korpusu Pomocy Humanitarnej – EU Aid Volunteers;

e)

projektów w dziedzinie szkolnictwa wyższego w ramach następujących instrumentów współpracy zewnętrznej:

a)

projektów w dziedzinie szkolnictwa wyższego, kwalifikujących się do finansowania na mocy przepisów w sprawie pomocy gospodarczej dla niektórych państw Europy Środkowej i Wschodniej (Phare), jak przewidziano w rozporządzeniu (EWG) nr 3906/89;

b)

programu wspierającego tworzenie i dystrybucję europejskich utworów audiowizualnych (MEDIA II — Twórczość i dystrybucja) (1996–2000), ustanowionego decyzją 95/563/WE;

c)

programu szkoleniowego dla specjalistów w europejskim przemyśle programów audiowizualnych (MEDIA II — Szkolenie) (1996–2000), zatwierdzonego decyzją 95/564/WE;

d)

drugiej fazy wspólnotowego programu działań w dziedzinie edukacji „Socrates” (2000–2006), zatwierdzonego decyzją nr 253/2000/WE;

e)

drugiej fazy wspólnotowego programu działań w dziedzinie szkolenia zawodowego „Leonardo da Vinci” (2000–2006), zatwierdzonego decyzją 1999/382/WE;

f)

wspólnotowego programu działań „Młodzież” (2000–2006), zatwierdzonego decyzją nr 1031/2000/WE;

g)

programu „Kultura 2000” (2000–2006), zatwierdzonego decyzją nr 508/2000/WE;

h)

projektów w dziedzinie szkolnictwa wyższego, kwalifikujących się do finansowania na mocy przepisów w sprawie pomocy dla państw partnerskich w Europie Wschodniej i Azji Środkowej (2000–2006), jak przewidziano w rozporządzeniu (WE, Euratom) nr 99/2000;

i)

projektów w dziedzinie szkolnictwa wyższego, kwalifikujących się do finansowania na mocy przepisów w sprawie pomocy dla Albanii, Bośni i Hercegowiny, Chorwacji, byłej jugosłowiańskiej republiki Macedonii, Czarnogóry, Serbii i Kosowa (rezolucja RB ONZ nr 1244) (2000–2006), zatwierdzonych na mocy rozporządzenia (WE) nr 2666/2000;

j)

projektów w dziedzinie szkolnictwa wyższego, kwalifikujących się do finansowania na mocy przepisów w sprawie środków finansowych i technicznych towarzyszących reformom struktur gospodarczych i społecznych w ramach partnerstwa euro-śródziemnomorskiego (MEDA), zatwierdzonych na mocy rozporządzenia (WE) nr 2698/2000;

k)

trzeciej fazy transeuropejskiego programu wspierania mobilności dla szkolnictwa wyższego (Tempus III) (2000–2006), zatwierdzonego decyzją 1999/311/WE;

l)

projektów kwalifikujących się do finansowania na mocy przepisów Umowy między Wspólnotą Europejską a Stanami Zjednoczonymi Ameryki odnawiającej program współpracy w zakresie szkolnictwa wyższego oraz kształcenia i szkolenia zawodowego (2001–2005), zatwierdzonej decyzją 2001/196/WE;

m)

projektów kwalifikujących się do finansowania na mocy przepisów Umowy między Wspólnotą Europejską a rządem Kanady odnawiającej program współpracy w zakresie szkolnictwa wyższego i szkolenia (2001–2005), zatwierdzonej decyzją 2001/197/WE;

n)

programu wspierającego tworzenie europejskich utworów audiowizualnych (MEDIA Plus – Twórczość, dystrybucja i promocja) (2001–2006), zatwierdzonego decyzją 2000/821/WE;

o)

programu szkoleniowego dla specjalistów w europejskim przemyśle programów audiowizualnych (MEDIA – Szkolenie) (2001–2006), zatwierdzonego decyzją nr 163/2001/WE;

p)

wieloletniego programu dotyczącego skutecznego włączania technologii informacyjno-komunikacyjnych (ICT) do systemów kształcenia i szkolenia w Europie (e-Learning) (2004–2006), zatwierdzonego decyzją nr 2318/2003/WE;

q)

wspólnotowego programu działań na rzecz promowania aktywnego obywatelstwa europejskiego (udziału społeczeństwa obywatelskiego) (2004–2006), zatwierdzonego decyzją 2004/100/WE;

r)

wspólnotowego programu działań wspierających podmioty działające na poziomie europejskim na rzecz młodzieży (2004–2006), zatwierdzonego decyzją nr 790/2004/WE;

s)

wspólnotowego programu działań wspierających podmioty działające na poziomie europejskim oraz określone działania w dziedzinie kształcenia i szkolenia (2004–2006), zatwierdzonego decyzją nr 791/2004/WE;

t)

wspólnotowego programu działań wspierających podmioty działające na poziomie europejskim w dziedzinie kultury (2004–2006), zatwierdzonego decyzją nr 792/2004/WE;

u)

programu poprawy jakości w szkolnictwie wyższym i wspierania międzykulturowego zrozumienia poprzez współpracę z państwami trzecimi (Erasmus Mundus) (2004–2008), zatwierdzonego decyzją nr 2317/2003/WE;

v)

projektów kwalifikujących się do finansowania na mocy przepisów Umowy między Wspólnotą Europejską a Stanami Zjednoczonymi Ameryki odnawiającej program współpracy w zakresie szkolnictwa wyższego oraz kształcenia i szkolenia zawodowego (2006–2013), zatwierdzonej decyzją 2006/910/WE;

w)

projektów kwalifikujących się do finansowania na mocy przepisów Umowy między Wspólnotą Europejską a rządem Kanady ustanawiającej ramy współpracy w dziedzinie szkolnictwa wyższego i szkolenia oraz młodzieży (2006–2013), zatwierdzonej decyzją 2006/964/WE;

x)

programu działań w zakresie uczenia się przez całe życie (2007–2013), zatwierdzonego decyzją nr 1720/2006/WE;

y)

programu „Kultura” (2007–2013), zatwierdzonego decyzją nr 1855/2006/WE;

z)

programu „Europa dla Obywateli” na rzecz promowania aktywnego obywatelstwa europejskiego (2007–2013), zatwierdzonego decyzją nr 1904/2006/WE;

aa)

programu „Młodzież w działaniu” (2007–2013), zatwierdzonego decyzją nr 1719/2006/WE;

bb)

programu wspierającego europejski sektor audiowizualny (MEDIA 2007) (2007–2013), zatwierdzonego decyzją nr 1718/2006/WE;

cc)

programu działań na lata 2009–2013 „Erasmus Mundus” (II) na rzecz poprawy jakości w szkolnictwie wyższym i wspierania międzykulturowego zrozumienia poprzez współpracę z państwami trzecimi, zatwierdzonego decyzją nr 1298/2008/WE;

dd)

programu w zakresie współpracy audiowizualnej ze specjalistami z państw trzecich (MEDIA Mundus) (2011–2013), ustanowionego decyzją nr 1041/2009/WE;

ee)

projektów w dziedzinie szkolnictwa wyższego, kwalifikujących się do finansowania na mocy przepisów w sprawie pomocy na rzecz współpracy gospodarczej z krajami rozwijającymi się w Azji, zatwierdzonych na mocy rozporządzenia (EWG) nr 443/92;

ff)

projektów w dziedzinie szkolnictwa wyższego i młodzieży, kwalifikujących się do finansowania na mocy przepisów Instrumentu Pomocy Przedakcesyjnej (IPA), ustanowionego rozporządzeniem (WE) nr 1085/2006;

gg)

projektów w dziedzinie kształcenia podstawowego i średniego, szkolnictwa wyższego oraz młodzieży, kwalifikujących się do finansowania na mocy przepisów Europejskiego Instrumentu Sąsiedztwa i Partnerstwa, utworzonego rozporządzeniem (WE) nr 1638/2006;

hh)

projektów w dziedzinie szkolnictwa wyższego, kwalifikujących się do finansowania na mocy przepisów Instrumentu Finansowania Współpracy na rzecz Rozwoju, ustanowionego rozporządzeniem (WE) nr 1905/2006;

ii)

projektów w dziedzinie szkolnictwa wyższego i młodzieży, kwalifikujących się do finansowania na mocy przepisów Instrumentu Finansowania Współpracy z Państwami i Terytoriami Uprzemysłowionymi oraz Innymi Państwami i Terytoriami o Wysokim Dochodzie, ustanowionego rozporządzeniem (WE) nr 1934/2006;

jj)

projektów w dziedzinie szkolnictwa wyższego, kwalifikujących się do finansowania z Europejskiego Funduszu Rozwoju na podstawie Umowy o partnerstwie między członkami grupy państw Afryki, Karaibów i Pacyfiku, z jednej strony, a Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi, z drugiej strony, podpisanej w Cotonou dnia 23 czerwca 2000 r. (decyzja 2003/159/WE), zmienionej umową podpisaną w Luksemburgu w dniu 25 czerwca 2005 r. (decyzja 2005/599/WE).

a)

zarządzanie wszystkimi etapami realizacji programów i wszystkimi fazami w trakcie określonych projektów na podstawie odpowiednich programów prac przyjętych przez Komisję, jeżeli Komisja upoważniła do tego Agencję w akcie przekazania uprawnień;

b)

przyjmowanie wykonawczych aktów budżetowych w odniesieniu do dochodów i wydatków oraz wykonywanie wszelkich operacji niezbędnych do zarządzania programem, jeżeli Komisja upoważniła do tego Agencję w akcie przekazania uprawnień;

c)

wspieranie realizacji programu, jeżeli Komisja upoważniła do tego Agencję w akcie przekazania uprawnień, w tym wspieranie działań w zakresie rozpowszechniania, w stosownych przypadkach w ramach współpracy z agencjami krajowymi;

d)

realizację, na poziomie Unii, sieci informacji o edukacji w Europie (Eurydice) oraz działań mających poprawić rozumienie kwestii dotyczących młodzieży i wiedzę w tej dziedzinie;

e)

realizację, na poziomie Unii, działań mających poprawić rozumienie kwestii dotyczących kształcenia i szkolenia zawodowego oraz wiedzę w tej dziedzinie.

19.12.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 343/54

19.12.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 343/63

(1)

Pismem z dnia 7 stycznia 2009 r. złożono skargę przeciwko gminie Narvik („Narvik”) w związku ze sprzedażą uprawnień gminy Narvik do energii koncesyjnej przedsiębiorstwu Narvik Energi AS („NEAS”). Wspomniane pismo wpłynęło do Urzędu i zostało zarejestrowane w dniu 14 stycznia 2009 r. (2). Pismem z dnia 16 lipca 2009 r. (3) Urząd zwrócił się do władz Norwegii o dodatkowe informacje. Pismem z dnia 2 października 2009 r. (4) władze norweskie odpowiedziały na wniosek o dodatkowe informacje.

(2)

Dnia 14 grudnia 2011 r. Urząd wszczął postępowanie przewidziane w części I art. 1 ust. 2 Protokołu 3 do porozumienia o nadzorze i Trybunale, przyjmując decyzję nr 393/11/COL („decyzja 393/11/COL”). W piśmie z dnia 23 lutego 2012 r. (5) władze norweskie przedstawiły uwagi do tej decyzji.

(3)

Dnia 26 kwietnia 2012 r. decyzja została opublikowana w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej oraz Suplemencie EOG do niego (6). W piśmie przesłanym pocztą elektroniczną dnia 25 maja 2012 r. (7) Urząd otrzymał uwagi od zainteresowanej strony. Pismem przesłanym pocztą elektroniczną dnia 28 czerwca 2012 r. (8) Urząd przekazał te uwagi władzom norweskim. W piśmie z dnia 30 listopada 2012 r. (9) władze norweskie przedstawiły dalsze informacje.

(4)

Skarżący twierdzi, że gmina Narvik przez zawarcie umowy z NEAS w sprawie sprzedaży 128 GWh rocznej energii koncesyjnej na okres 50,5 roku sprzedała swoje prawa do kupna energii koncesyjnej po cenie znacznie niższej od ceny rynkowej i w związku z tym przyznała niezgodną z prawem pomoc państwa przedsiębiorstwu NEAS.

(5)

Skarżący twierdzi również, że decyzja o zawarciu umowy została przyjęta przez radę gminy Narvik w oparciu o nieprawidłowe lub niepełne informacje. Przypuszcza się, że ekspertyzy, które krytycznie oceniały okres obowiązywania umowy i nieodłączną trudność w ustalaniu ceny rynkowej energii elektrycznej, nie zostały ujawnione radzie gminy przed podjęciem przez nią decyzji o zawarciu umowy.

(6)

W Norwegii zasadniczo wymaga się koncesji na eksploatację większych elektrowni wodnych. Elektrownia, która posiada koncesję na eksploatację wodospadów, jest zobowiązana do sprzedaży gminie, w której jest zlokalizowana, określonej ilości energii będącej częścią jej rocznej produkcji. Ilość energii, do której kupna gmina jest uprawniona, określa się jako energię koncesyjną. System energii koncesyjnej określono w paragrafie 2 ust. 12 ustawy o licencjach przemysłowych (10) i w paragrafie 12 ust. 15 ustawy o regulacji wodospadów (11).

(7)

Uzasadnieniem wspomnianych przepisów jest potrzeba zapewnienia gminom wystarczających dostaw energii elektrycznej po uczciwej cenie, w związku z czym ilość energii koncesyjnej ustala się w oparciu o ogólne zapotrzebowanie na dostawy energii elektrycznej dla każdej gminy indywidualnie (12) i może ona wynosić do 10 % rocznej produkcji elektrowni. Nie nałożono jednak żadnych ograniczeń dotyczących eksploatacji energii koncesyjnej przez gminy. W zawiązku z tym gminy mogą wykorzystać energię, sprzedawać ją lub przeznaczyć do innych celów według własnego uznania.

(8)

Przedmiotowe uprawnienia nie wiążą się z obowiązkiem gmin do kupna energii koncesyjnej. W odniesieniu do koncesji przyznanych przed 1983 r. zasadniczo ma zastosowanie zastrzeżenie, że gdy gmina podejmuje decyzję o nieskorzystaniu ze swojego prawa do energii koncesyjnej, traci ona prawo do energii koncesyjnej na przyszłość.

(9)

Przepisy określają dwa systemy wyceny energii koncesyjnej: pierwszy dotyczy koncesji przyznanych przed dniem 10 kwietnia 1959 r., drugi dotyczy koncesji przyznanych dnia 10 kwietnia 1959 r. lub po tej dacie.

(10)

W przypadku koncesji przyznanych przed dniem 10 kwietnia 1959 r. cenę energii koncesyjnej oblicza się na podstawie kosztów produkcji ponoszonych przez daną elektrownię powiększonych o premię wynoszącą 20 %. Powyższy model nadal ma zastosowanie do koncesji przyznanych przed dniem 10 kwietnia 1959 r. i w dalszej części niniejszej decyzji nazywany jest modelem „kosztów produkcji”. Energia koncesyjna sprzedawana zgodnie z tym modelem wyceny jest nazywana w dalszej części niniejszej decyzji „energią koncesyjną po cenie według kosztów produkcji”.

(11)

W przypadku koncesji przyznanych po dniu 10 kwietnia 1959 r. cenę koncesji ustala Ministerstwo ds. Ropy Naftowej i Energii w oparciu o średnie koszty ponoszone przez elektrownie wodne w całym kraju, obliczone na reprezentatywnej próbie. Powyższa metoda wyceny jest nazywana w dalszej części niniejszej decyzji metodą „ceny ustalanej przez ministerstwo”. Energia koncesyjna sprzedawana zgodnie z tym modelem wyceny jest nazywana w dalszej części niniejszej decyzji „energią koncesyjną po cenie ustalanej przez ministerstwo”.

(12)

Ustawa o licencjach przemysłowych stanowi, że uprawnienie gmin do energii koncesyjnej może zostać poddane przeglądowi przez norweską Dyrekcję ds. Zasobów Wodnych i Energii („NVE”) 20 lat po przyznaniu koncesji (13). Władze norweskie wyjaśniły, że chociaż proces przeglądu może prowadzić do dostosowania przez NVE ilości energii koncesyjnej, nie może on skutkować zasadniczymi zmianami uprawnień gminy do energii koncesyjnej. Większa część uprawnień gminy Narvik do energii koncesyjnej podlega przeglądowi w 2019 r.

(13)

Gminy ponoszą koszty zaopatrzenia sieci przesyłowej w energię koncesyjną.

(14)

Całkowita ilość energii koncesyjnej objęta uprawnieniami gminy Narvik wynosi około 128 GWh rocznie, przy czym około 116,3 GWh wycenia się zgodnie z metodą ceny ustalanej przez ministerstwo, a pozostałe około 11,7 GWh wycenia się zgodnie z metodą kosztów produkcji. Władze norweskie wyjaśniły, że w 2000 r. cena ustalana przez ministerstwo wynosiła około 0,10 NOK, a odpowiednie koszty produkcji w elektrowniach Håkvik i Nygård w 2000 r. wynosiły 0,14-0,178 NOK.

(15)

Przedsiębiorstwo NEAS ma siedzibę w gminie Narvik w okręgu Nordland. Zajmuje się ono produkcją i sprzedażą energii. Do 2001 r. przedsiębiorstwa NEAS było własnością gminy Narvik w 100 %. W 2001 r. gmina Narvik sprzedała 49,99 % swoich udziałów spółkom Vesterålskraft AS i Hålogalandskraft AS.

(16)

Po połączeniu, do którego doszło w 2006 r., i zmianie nazwy w 2009 r. NEAS jest obecnie częścią spółki Nordkraft AS („Nordkraft”).

(17)

Do końca 1998 r. gmina Narvik sprzedała swoje roczne uprawnienia do około 128 GWh energii koncesyjnej przedsiębiorstwu NEAS w ramach umów krótko- i długoterminowych. Na początku 1999 r. gmina Narvik, nie uzyskawszy porozumienia z NEAS, sprzedała jednak swoją energię koncesyjną na giełdzie energii elektrycznej po cenie kasowej.

(18)

W marcu 1999 r. gmina zorganizowała przetarg na sprzedaż swojej energii koncesyjnej przeznaczonej na pozostałą część 1999 r. Dnia 30 marca 1999 r. gmina Narvik zawarła umowę z oferentem, który zaproponował najwyższą cenę, spółką Kraftinor AS. Cena wynosiła 109,50 NOK/MWh. Ponieważ gmina Narvik płaciła 111,10 NOK za MWh energii koncesyjnej oraz dodatkowo pokrywała koszty zaopatrzenia w energię w wysokości 20 NOK/MWh, wskutek zawarcia tej umowy poniosła ona straty w wysokości 2,3 mln NOK. Początkowo gmina Narvik spodziewała się nadwyżki w wysokości 3,5 mln NOK.

(19)

Dnia 19 października 1999 r. komitet wykonawczy rady gminy („komitet wykonawczy”) zalecił radzie gminy, że w celu osiągnięcia stabilnej perspektywy planowania ogólnym celem działań w zakresie energii koncesyjnej gminy powinna być długoterminowa maksymalizacja zysku. Na proponowaną strategię osiągnięcia tego celu składały się cztery elementy:

(20)

Rada gminy zatwierdziła zalecenie komitetu wykonawczego z jednym dostosowaniem zaproponowanym przez burmistrza i zatwierdzonym w drodze zmiany do strategii: zamiast wyraźnego udzielenia burmistrzowi „pełnomocnictwa do zawierania umów zgodnie ze strategią ustanowioną przez radę gminy”, ostateczna decyzja stanowi, że „na pierwszym etapie wdrażania tej strategii zaprasza się przedsiębiorstwo NEAS do dyskusji dotyczącej jego zainteresowania sprawą, które wyraziło w swoim piśmie do gminy z dnia 9 listopada”.

(21)

W piśmie z dnia 9 listopada 1999 r. przedsiębiorstwo NEAS zakwestionowało proponowaną strategię sprzedaży energii koncesyjnej w ramach różnych umów zawieranych na różne okresy w celu dywersyfikacji ryzyka. W zamian przedsiębiorstwo NEAS zaproponowało jedną długoterminową umowę z gminą Narvik („na przykład na 50 lat”) i było gotowe zawrzeć w tej umowie klauzulę dostosowania cen.

(22)

Także w piśmie z dnia 15 kwietnia 1999 r. przedsiębiorstwo NEAS wyraziło swoje zainteresowanie zawarciem długoterminowej umowy w sprawie energii koncesyjnej, przede wszystkim na zakup uprawnień do energii z płatnością ryczałtową z góry lub ewentualnie na długoterminową dzierżawę tych uprawnień na okres – jak pierwotnie sugerowano – 60 lat z płatnościami uiszczanymi gminie Narwik raz do roku.

(23)

Poza kwestią energii koncesyjnej dyskutowano także na temat przyszłej roli NEAS na rynku oraz roli gminy Narvik jako właściciela przedsiębiorstwa NEAS.

(24)

Według władz norweskich NEAS obserwowało w tamtym okresie szeroko zakrojoną konsolidację regionalną wśród przedsiębiorstw energetycznych i wchodzenie podmiotów krajowych/międzynarodowych na rynki lokalne. NEAS potrzebowało zwiększyć swój kapitał własny, aby nabyć udziały w innych przedsiębiorstwach energetycznych, w szczególności w Nordkraft AS. NEAS podpisało także listy intencyjne z Hålogaland Kraft AS i Vesterålskraft AS w celu utworzenia regionalnego przedsiębiorstwa produkcyjnego i regionalnego przedsiębiorstwa transportującego energię. Zmiany te miały wejść w życie dnia 1 stycznia 2001 r. Oczekiwano, że gmina Narvik, wyłączny właściciel NEAS, wesprze je dodatkowym zastrzykiem kapitałowym, aby umożliwić przedsiębiorstwu NEAS przeprowadzenie tych transakcji poprzez połączenie kapitału własnego i obcego.

(25)

Na posiedzeniu rady gminy w dniu 16 grudnia 1999 r. postanowiono, że udziały gminy w NEAS, potrzeby kapitałowe przedsiębiorstwa oraz działania w zakresie energii koncesyjnej powinny zostać ocenione łącznie przez zespół negocjacyjny składający się z burmistrza, zastępcy burmistrza, przywódcy opozycji oraz dyrektora urzędu gminy, jego zastępcy i kierownika działu zamówień w urzędzie gminy („zespół negocjacyjny”).

(26)

Arthur Andersen („AA”) i Deloitte & Touche („DT”) otrzymały od przedsiębiorstwa NEAS zlecenia sporządzenia dwóch sprawozdań w celu ustalenia wartości energii koncesyjnej po cenie ustalanej przez ministerstwo. W sprawozdaniu sporządzonym przez AA stosuje się metodę wartości bieżącej netto, jednak nie opisuje się w szczegółowy sposób przyjętych założeń. W sprawozdaniu sporządzonym przez DT także zastosowano metodę wartości bieżącej netto, lecz zawarto w nim więcej wyjaśnień dotyczących odpowiednich założeń i obliczeń niż w sprawozdaniu AA. Na przykład, w sprawozdaniu DT wyjaśnia się szczegółowo sposób ustalania wymaganej stopy zwrotu w oparciu o kapitałowy model wyceny aktywów („CAMP”) oraz sposób ustalania średniego ważonego kosztu kapitału („WACC”). Analiza zawiera także szczegółowy opis obliczeń ceny koncesji i obejmuje analizę wrażliwości opartą na przyrostowych zmianach w cenie energii i WACC.

(27)

Na zlecenie gminy Narvik przedsiębiorstwo Danske Securities sporządziło dwa sprawozdania („DS1” i „DS2”). W pierwszym sprawozdaniu, DS1, zlecono Danske Securities sporządzenie oceny tego, czy gmina powinna sprzedać swoje uprawnienia do energii koncesyjnej na rynku lub przenieść je do NEAS. W sprawozdaniu DS1 Danske Securities z własnej inicjatywy przedstawiło oszacowania dotyczące wartości uprawnień do energii koncesyjnej na okres 50 lat. Danske Securities, poza przedstawieniem swoich założeń dotyczących przyszłych cen energii elektrycznej, określiło ograniczone wytyczne dotyczące sposobu obliczenia wartości uprawnień do energii koncesyjnej.

(28)

Do celów sprawozdania DS2 Danske Securities zwróciło się o przedstawienie oczekiwanych cen i kosztów do następujących trzech uczestników rynku: CBF Kraftmegling AS („CBF”), Norwegian Energy Brokers AS („NEB”) i Statkraft SF („Statskraft”). Na podstawie tych oczekiwanych wartości Danske Securities obliczyło szacunkową wartość rynkową uprawnień do energii koncesyjnej. Na podstawie wartości oczekiwanych przez CBF uzyskano szacunkową wartość podstawową wynoszącą 127 mln NOK. Na podstawie wartości oczekiwanych przez NEB uzyskano szacunkową wartość podstawową wynoszącą 75 mln NOK. Ponieważ w przypadku NEB w oczekiwanych cenach i kosztach nie uwzględniono inflacji, Danske Securities pokreśliło, że nie uznaje wartości oczekiwanych przez NEB za wiarygodne. Na podstawie wartości oczekiwanych przez Statkraft uzyskano przedział 115–140 mln NOK. Na podstawie tych trzech wycen wartości Danske Securities stwierdziło, że wartość bieżąca netto uprawnień do energii koncesyjnej wyniesie 100–140 mln NOK.

(29)

Wspomniane cztery sprawozdania podsumowano w poniższej tabeli. W dalszej części niniejszej decyzji sprawozdania te są zwane łącznie „czterema sprawozdaniami”.

(30)

Poza skorzystaniem z zewnętrznego doradztwa, kierownik działu zamówień w gminie Narvik sporządził własne oceny.

(31)

W pierwszej ocenie przedstawionej komitetowi wykonawczemu w październiku 1999 r. stwierdził on, że ogólne ryzyko dla gminy jest wysokie w odniesieniu do umów długoterminowych, zdefiniowanych jako umowy na okres 10–40 lat.

(32)

W swojej drugiej ocenie przedstawionej zespołowi negocjacyjnemu dnia 16 marca 2000 r. zawarł on omówienie różnych wariantów działań w zakresie energii koncesyjnej. Do tego czasu zespół negocjacyjny zawęził jednak zakres swojego mandatu wyłącznie do oceny ryzyka, czasu do rozliczenia, konsekwencji podatkowych i maksymalizacji zysku w ramach trzech scenariuszy (z których wszystkie obejmowały przeniesienie uprawnień gminy Narvik do energii koncesyjnej na rzecz NEAS na okres 50 lat i zmniejszenia udziałów gminy w NEAS). Niezależnie od tego kierownik działu zamówień w swojej drugiej ocenie w dalszym ciągu skupiał się na znaczeniu czasu trwania umowy. W swojej ocenie dotyczącej zmiany wartości marginalnej uprawnień do energii koncesyjnej wraz z upływem czasu stwierdził on, że „ … zawarcie długoterminowej umowy np. na 50 lat przynosi bardzo małą wartość dodaną dla nas jako sprzedających w porównaniu z umowami na krótszy okres (na przykład umów na 20 lat o wartości 83 mln NOK)”.

(33)

Po zakończeniu dyskusji wewnętrznych dotyczących zalet i wad długoterminowej umowy zespół negocjacyjny wydał swoje zalecenie dla rady gminy, w którym zalecił umowę trwającą 50,5 roku jako odpowiednią w celu obniżenia ryzyka, na jakie narażona jest gmina, i zapewnienia długotrwałej perspektywy planowania.

(34)

Przedsiębiorstwo NEAS dążyło do zakupu jedynie 116,3 GWh energii koncesyjnej po cenie ustalanej przez ministerstwo. Podczas negocjacji z przedsiębiorstwem gmina Narvik nalegała jednak, aby jej uprawnienia do energii koncesyjnej zakupiono w całości i aby w związku z tym 11,7 GWh energii koncesyjnej po cenie według kosztów produkcji powiązano z energią koncesyjną po cenie ustalanej przez ministerstwo.

(35)

W maju 2000 r. strony ostatecznie uzgodniły objęcie umową całość energii koncesyjnej w ilości 128 GWh oraz zapłatę przez NEAS kwoty 120 mln NOK za energię koncesyjną po cenie ustalanej przez ministerstwo i kwoty 6 mln NOK za energię koncesyjną po cenie według kosztów produkcji.

(36)

W dniu 25 maja 2000 r. rada gminy podjęła formalną decyzję o sprzedaży swoich rocznych uprawnień do 128 GWh energii koncesyjnej na rzecz NEAS na okres 50,5 roku za kwotę 126 mln NOK.

(37)

W dniu 16 października 2000 r. gmina Narvik i NEAS sformalizowały to porozumienie poprzez podpisanie umowy, na mocy której gmina Narvik sprzedała uprawnienia do energii koncesyjnej na warunkach opisanych powyżej. W umowie nie uwzględniono żadnego mechanizmu dostosowywania cen, a kwota miała zostać uiszczona z góry w formie płatności ryczałtowej.

(38)

W dniu 29 listopada 2000 r. gmina Narvik i NEAS podpisały umowę dodatkową, w której NEAS, za zakup uprawnień do energii koncesyjnej zobowiązało się do zapłaty gminie Narvik 60 mln NOK w gotówce i pozostałej kwoty 66 mln NOK w formie wkładu niepieniężnego wnoszonego do kapitału przedsiębiorstwa NEAS (które w tym czasie było własnością gminy w 100 %).

(39)

W 2001 r. gmina Narvik zbyła 49,99 % swoich udziałów w NEAS na rzecz Vesterålskraft AS i Hålogalandskraft AS.

(40)

Władze norweskie są zdania, że umowę z NEAS zawarto na warunkach rynkowych. Podkreślają one po pierwsze, że umowę zawarto, ponieważ sytuacja finansów gminy Narvik była napięta i gmina potrzebowała płynnego kapitału. Po drugie, konieczne było dokapitalizowanie NEAS, aby przeprowadzić restrukturyzację przedsiębiorstwa w celu utworzenia większego przedsiębiorstwa regionalnego. Ponadto w momencie zawierania umowy gmina sprzedawała energię koncesyjną ze stratą, ponieważ cena energii koncesyjnej była wyższa niż cena, którą uzyskiwano na rynku. Przykładowo w okresie od kwietnia 1999 r. do grudnia 1999 r. gmina Narvik straciła na sprzedaży energii koncesyjnej 2,3 mln NOK.

(41)

W odniesieniu do kwestii ryzyka regulacyjnego władze norweskie wyjaśniły, że przedsiębiorstwo NEAS ponosi całe ryzyko. Twierdzą one, że ryzyko to prawdopodobnie dotyczy raczej zmniejszenia niż zwiększenia ilości energii koncesyjnej, co mogłoby skutkować obniżeniem prawdopodobieństwa wystąpienia pomocy.

(42)

Władze norweskie twierdzą, że odpowiednim rynkowym punktem odniesienia dla umowy zawieranej na 50,5 roku jest ostateczna sprzedaż elektrowni oraz że dostosowane do odpowiednich różnic ceny otrzymywane przez NEAS były zgodne z poziomami cen sprzedaży elektrowni w tym samym okresie.

(43)

W odniesieniu do danych dotyczących cen w ramach sprzedaży elektrowni w 2000 r. władze norweskie odnoszą się do tak zwanego przeglądu rynku energii elektrycznej w czasie rzeczywistym za 2000 r. sporządzonego przez firmę Pareto („przegląd Pareto”). Z przeglądu tego wynika, że ceny rynkowe w ramach sprzedaży elektrowni w 2000 r. wynosiły 1,64–1,77 NOK/KWh rocznej zdolności produkcyjnej. Wartość sprzedaży uprawnień do energii koncesyjnej gminy Narvik wynosi około 1,00 NOK/KWh rocznej zdolności produkcyjnej. Zdaniem władz norweskich różnicę między tymi kwotami można wyjaśnić opisanymi niżej czynnikami.

(44)

Po pierwsze, w 2000 r. zwykłe koszty operacyjne uwzględniające bieżące reinwestowanie (bez amortyzacji) w przypadku nowszych elektrowni wynosiły około 0,05 NOK/KWh rocznie (plus koszty zaopatrywania). Oczekiwana bieżąca płatność przedsiębiorstwa NEAS miała dwojaki charakter – około 0,10 NOK/KWh rocznie (plus koszty zaopatrywania) w odniesieniu do energii koncesyjnej po cenie ustalanej przez ministerstwo i 0,14–0,178 NOK/KWh (plus koszty zaopatrywania) rocznie w odniesieniu do energii koncesyjnej na podstawie koncesji sprzed dnia 10 kwietnia 1959 r. W 2000 r. oczekiwana cena rynkowa wynosiła około 0,12 NOK/KWh. Scenariusz oparty na danych z 2000 r. prowadziłby zatem do zysku netto dla właściciela elektrowni wynoszącego 0,07 NOK/KWh w porównaniu z 0,02 NOK/KWh w przypadku energii koncesyjnej. W momencie zawierania umowy szacunkowa cena w 2010 r. wynosiła 0,20 NOK. Na podstawie tych oszacowań scenariusz oparty na danych z 2010 r. prowadziłby do zysku netto dla właściciela elektrowni wynoszącego 0,15 NOK/KWh w porównaniu do 0,10 NOK/KWh w przypadku energii koncesyjnej.

(45)

Po drugie, władze norweskie twierdzą, że ceny w ramach sprzedaży pięciu elektrowni, o których mowa w przeglądzie Pareto, muszą być zmniejszone o około 10–15 % przy zastosowaniu stopy kapitalizacji na poziomie 4 % w celu uwzględnienia różnicy w kapitalizacji w nieokreślonej perspektywie czasowej (współczynnik kapitalizacji wynoszący 25) i w perspektywie 50 lat (współczynnik kapitalizacji wynoszący 21,48).

(46)

Władze norweskie dodają ponadto, że wczesne lata mają największy wpływ na obliczanie wartości bieżącej netto i że znaczne koszty reinwestowania związane z własnością zwykle pojawiają się na późniejszym etapie, dlatego też mają niewielki wpływ obniżający przy obliczaniu wartości bieżącej netto.

(47)

W związku z powyższym władze norweskie twierdzą, że istnieje ścisła korelacja między sprzedażą elektrowni po cenie wynoszącej około 1,64–1,77 NOK/KWh rocznej zdolności produkcyjnej z jednej strony a stawkami dzierżawy (opłatami za dostęp do energii elektrycznej na okres 50,5 roku) w wysokości około 1,00 NOK/KWh energii koncesyjnej z drugiej strony.

(48)

Władze norweskie twierdzą zatem, że porównanie uwzględniające te czynniki wskazuje, że cena zapłacona przez NEAS za energię koncesyjną była porównywalna z ceną sprzedaży elektrowni w tym samym czasie i dodają, że sprawozdanie DT i dwa sprawozdania DS poprzedzające zawarcie umowy dotyczącej energii koncesyjnej na 50,5 roku potwierdzają wniosek dotyczący poziomu cen.

(49)

W odniesieniu do wytycznych Urzędu w sprawie elementów pomocy państwa w sprzedaży gruntów i budynków przez władze publiczne („wytyczne dotyczące sprzedaży gruntów”) (16) władze norweskie twierdzą, że konkurencyjna i nieograniczona procedura przetargowa jest jedyną metodą uznawaną przez Urząd w celu określenia cen rynkowych w odniesieniu do sprzedaży majątku publicznego. Władze norweskie podkreślają, że w wytycznych dotyczących sprzedaży gruntów Urząd również uznaje, że można określić cenę rynkową nieuwzględniającą pomocy państwa na podstawie oceny sporządzonej przez niezależnego eksperta. Władze norweskie zauważają, że sprawozdanie DT i dwa sprawozdania DS sporządzono przed zawarciem umowy na 50,5 roku. W drugim sprawozdaniu DS określono wartość na podstawie „bezpośredniego badania rynku”, w wyniku którego według władz norweskich uzyskano badanie rynku zbliżone do badania uzyskiwanego podczas procedury przetargowej. Władze norweskie zauważają również, że ostateczna cena mieściła się w górnej granicy wspomnianych trzech wycen.

(50)

Władze norweskie twierdzą ponadto, że nieuwzględnienie klauzuli dostosowania ceny było właściwe, ponieważ cena zakupu została uiszczona w formie płatności ryczałtowej, a nie w formie płatności bieżących. Władze norweskie twierdzą, że biorąc pod uwagę fakt, iż w ramach przedmiotowej sprzedaży należność uregulowano z góry, częściowo w gotówce i częściowo w formie wkładu niepieniężnego, podobnie jak w przypadku ostatecznej sprzedaży elektrowni, „nienaturalne i bardzo nietypowe” byłoby uwzględnienie mechanizmu dostosowywania cen. Władze norweskie twierdzą ponadto, że ze względu na model wkładu niepieniężnego późniejsze dostosowanie prawdopodobnie także byłoby niezgodne z prawem na podstawie przepisów ustawy o spółkach akcyjnych (17).

(51)

Uwagi do decyzji nr 393/11/COL przedstawiła jedna osoba trzecia, a mianowicie przedsiębiorstwo NEAS (obecnie Nordkraft). NEAS zasadniczo zgadza się z opinią władz norweskich.

(52)

Artykuł 61 ust. 1 Porozumienia EOG stanowi, co następuje:

„Z zastrzeżeniem innych postanowień niniejszego Porozumienia, wszelka pomoc przyznawana przez państwa członkowskie WE, państwa EFTA lub przy użyciu zasobów państwowych w jakiejkolwiek formie, która zakłóca lub grozi zakłóceniem konkurencji poprzez sprzyjanie niektórym przedsiębiorstwom lub produkcji niektórych towarów, jest niezgodna z funkcjonowaniem niniejszego Porozumienia w zakresie, w jakim wpływa na handel między Umawiającymi się Stronami”.

(53)

Z postanowienia tego wynika, że aby występowała pomoc państwa, środek musi przynosić korzyść gospodarczą beneficjentowi. W dalszej części niniejszej decyzji Urząd poddaje ocenie kwestię występowania takiej korzyści gospodarczej w przedmiotowej sprawie.

(54)

Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej uznał, że aby potwierdzić, czy środek państwowy stanowi pomoc konieczne jest ustalenie, czy przedsiębiorstwo będące beneficjentem uzyskuje korzyść gospodarczą, której nie uzyskałoby w normalnych warunkach rynkowych (18). Aby ocenić, czy występuje korzyść gospodarcza Urząd stosuje test (hipotetycznego) prywatnego inwestora (19).

(55)

Jeżeli transakcja została przeprowadzona zgodnie z testem prywatnego inwestora, czyli gmina sprzedała uprawnienia do energii koncesyjnej za równowartość ich wartości rynkowej oraz cena i warunki transakcji byłyby możliwe do zaakceptowania dla ostrożnego prywatnego inwestora działającego w warunkach gospodarki rynkowej, transakcja ta nie przyniosłaby korzyści gospodarczej przedsiębiorstwu NEAS i tym samym nie wiązałaby się z przyznaniem pomocy państwa. Przeciwnie, jeżeli transakcji nie przeprowadzono po cenie rynkowej, można byłoby uznać, że wiąże się ona z pomocą państwa.

(56)

Dokonując tej oceny, Urząd nie może zastąpić oceny handlowej dokonanej przez gminę Narvik swoją własną, co oznacza, że gminie, jako właścicielowi uprawnień do energii koncesyjnej, przysługuje swoboda uznania w zakresie wyboru sposobu funkcjonowania w zwykłych warunkach konkurencji.

(57)

Ocena dotyczącą ceny i warunków umowy między gminą a NEAS powinna opierać się na informacjach dostępnych gminie Narvik w czasie zawierania umowy. Przemyślana ocena ex ante byłaby zasadniczo wystarczająca, aby wykluczyć istnienie pomocy państwa, nawet jeżeli założenia zastosowane w ocenie okazują się później niesłuszne.

(58)

W dalszej części niniejszej decyzji Urząd ocenia zatem, czy gmina Narvik działała jak prywatny inwestor przy zawieraniu umowy w celu sprzedaży uprawnień do energii koncesyjnej.

(59)

Urząd ma świadomość okoliczności, w jakich przeprowadzono przedmiotową transakcję. Na podstawie informacji przekazanych przez władze norweskie Urząd rozumie, że w chwili zawarcia umowy gmina była w sytuacji, w której potrzebowała zarówno dostępu do płynności finansowej (aby móc wywiązać się ze swoich zobowiązań z tytułu kredytu), jak i kapitału w celu dokonania zastrzyku kapitałowego do NEAS. Ponadto zauważa się, że ustawa o spółkach akcyjnych ograniczyła możliwość włączenia mechanizmu dostosowywania cen do umowy w przypadku wnoszenia wkładu niepieniężnego. Dodatkowo w 1999 r., przed zawarciem umowy sprzedaży w 2000 r., gmina Narvik poniosła straty na sprzedaży energii koncesyjnej. Gmina postanowiła zatem sprzedać swoje uprawnienia do energii koncesyjnej w dłuższej perspektywie przy jednoczesnym zachowaniu zgodności ze swoją wyraźnie określoną strategią maksymalnego zwiększenia zysku z energii koncesyjnej.

(60)

Władze norweskie stwierdziły, że Urząd powinien być w stanie wykluczyć istnienie korzyści, stosując do przedmiotowej sprawy zasady określone w wytycznych dotyczących sprzedaży gruntów. Urząd zauważa, że chociaż zasady określone w wytycznych dotyczących sprzedaży gruntów nie mają zastosowania do sprzedaży uprawnień do zakupu energii koncesyjnej, w wytycznych tych faktycznie zaleca się dwie metody, przy pomocy których organy publiczne mogą zwykle uzyskać cenę rynkową w ramach sprzedaży gruntów i budynków publicznych, a co za tym idzie, zapewnić niewystępowanie pomocy państwa w związku z taką sprzedażą. Pierwszą metodą wykluczenia elementu pomocy jest sprzedaż w trybie nieograniczonej procedury przetargowej. Drugą metodą jest sprzedaż po cenie ustalonej poprzez wycenę sporządzoną przez niezależnego eksperta zgodnie z powszechnie przyjętymi normami wyceny.

(61)

Urząd zauważa, że sprzedaż danego składnika aktywów w trybie nieograniczonej procedury przetargowej zwykle wyklucza istnienie korzyści. Dzieje się tak przynajmniej w przypadku autentycznych procedur otwartych, w których bierze udział więcej niż jeden oferent (20). Uprawnienia gminy Narvik do energii koncesyjnej nie zostały jednak sprzedane w trybie nieograniczonej procedury przetargowej.

(62)

Z drugiej strony gmina Narvik i NEAS zlecili po dwie oceny zewnętrznym ekspertom, jak opisano wyżej w punktach 26 i 29. W sprawozdaniach DS1 i DS2 ani w sprawozdaniu AA nie określono jednak metody zastosowanej w celu określenia wyceny wartości. Wobec braku dalszych wyjaśnień Urząd nie jest w stanie ocenić, czy wyceny wartości rynkowej zostały dokonane zgodnie z ogólnie przyjętymi wskaźnikami rynkowymi i normami wyceny. W związku z tym w opinii Urzędu sprawozdania DS1, DS2 i AA mają ograniczoną wartość przy dokonywaniu wyceny uprawnień do energii koncesyjnej. Z drugiej strony sprawozdanie DT zawiera szczegółowe wyjaśnienia dokonanych w nim wycen. W rezultacie wyniki tego sprawozdania mogą zostać sprawdzone i zweryfikowane. Urząd uznaje zatem, że sprawozdanie DT jest najbardziej wiarygodne. Zdaniem Urzędu fakt, że wszystkie cztery sprawozdania przedstawiają podobne wyniki (21) wzmacnia jednak wyniki sprawozdania DT i prawdopodobnie również wyniki trzech pozostałych sprawozdań.

(63)

Urząd zauważa, że chociaż cenę ustaloną przez niezależnego rzeczoznawcę można zwykle uznać za wykluczającą istnienie korzyści przy sprzedaży łatwych w wycenie typowych gruntów lub budynków, które były przedmiotem licznych transakcji, nie koniecznie ma to miejsce w przypadku gruntów i budynków o bardziej wyjątkowej charakterystyce lub w przypadku gdy okoliczności sprzedaży mogą wywoływać wątpliwości co do tego, czy ocena niezależnego eksperta odzwierciedla faktyczną wartość rynkową nieruchomości (22).

(64)

Jak wyjaśniono w dalszej części niniejsze decyzji, umowy na dostawy energii elektrycznej po cenach stałych na okres przekraczający 6 lat nie należą do zwykłej praktyki i są rzadko spotykane. Z powodu braku rynku, na którym można zaobserwować porównywalne ceny oraz ze względu na zmienność cen energii elektrycznej ocena niezależnego eksperta jest mniej odpowiednim narzędziem do ustalenia ceny rynkowej umowy na dostawy energii elektrycznej po cenach stałych zawartej na 50,5 roku (23).

(65)

W każdym razie Urząd przypomina, że nie wytyczne dotyczące sprzedaży gruntów, które mają zastosowanie do sprzedaży gruntów i budynków publicznych, lecz test prywatnego inwestora stanowi właściwą metodę oceny, czy umowa na dostawy energii elektrycznej zawarta przez organ publiczny wiąże się z korzyścią „sprzyjającą” danemu przedsiębiorstwu. Fakt, że test prywatnego inwestora dotyczy długoterminowych umów na dostawy energii elektrycznej Sąd potwierdził bowiem w sprawie Budapesti Erőmű Zrt przeciwko Commission, w której poparł on stanowisko przyjęte przez Komisję Europejską („Komisja”) w sprawie dotyczącej długoterminowych umów na dostawy energii elektrycznej zawartych przez władze węgierskie (24).

(66)

W sprawie tej Komisja określiła główne praktyki operatorów komercyjnych na europejskich rynkach energii elektrycznej, które były istotne do celów przeprowadzanej przez nią analizy i oceniła, czy umowy w przedmiotowej sprawie były zgodne z tymi praktykami czy też umowy te zostały zawarte na warunkach, które byłyby niedopuszczalne dla operatora działającego wyłącznie na zasadach komercyjnych (25).

(67)

Komisja ustaliła, że na rynku europejskim rzadko zawiera się długoterminowe umowy na dostawy energii elektrycznej na okres ponad 6 lat (26). Ustalenie Komisji znajduje potwierdzenie w informacjach dostępnych Urzędowi. Zawarto zatem nieliczne (jeżeli w ogóle) długoterminowe umowy na dostawy energii elektrycznej, które można wykorzystać jako punkt odniesienia dla ceny energii sprzedanej na następne 50,5 roku.

(68)

Długoterminowe dane szacunkowe dotyczące przyszłych cen energii elektrycznej muszą jednak zostać sporządzone przez potencjalnych nabywców i sprzedawców elektrowni. Na tej właśnie podstawie władze norweskie stwierdziły, że sprzedaż uprawnień gminy Narvik do energii koncesyjnej należy powiązać za sprzedażą elektrowni wodnej. Na poparcie tego argumentu władze norweskie przedstawiły Urzędowi przegląd Pareto zawierający ogólny przegląd pięciu elektrowni wodnych sprzedanych w Norwegii w 2000 r.

(69)

Władze norweskie twierdzą, że zarówno w przypadku sprzedaży elektrowni wodnej, jak i sprzedaży uprawnień do energii koncesyjnej przez gminę Narvik, ceny sprzedaży stanowią wartość bieżącą netto oczekiwanych przepływów pieniężnych związanych z wielkością produkcji. W ten sposób, tak jak w przypadku gminy Narvik i przedsiębiorstwa NEAS w przedmiotowej sprawie, jakikolwiek nabywca lub sprzedawca elektrowni wodnej będzie musiał dokonać jej wyceny na podstawie oczekiwanych przychodów z produkcji pomniejszonych o oczekiwane koszty zdyskontowane według odpowiedniej stopy dyskontowej przez cały okres, w którym nowy właściciel będzie eksploatować daną elektrownie wodną.

(70)

Władze norweskie twierdzą, że uwzględniając korektę z tytułu pewnych istotnych czynników, ceny pięciu elektrowni wodnych wskazanych w sprawozdaniu Pareto są porównywalne z ceną uzyskaną w ramach sprzedaży uprawnień gminy Narvik do energii koncesyjnej. W tym kontekście Urząd odnotowuje czynniki korygujące, do których odnoszą się władze norweskie, jak wyjaśniono w rozdz. I pkt 11 powyżej.

(71)

Ceny sprzedaży za kWh zdolności produkcyjnej w przypadku pięciu elektrowni wodnych mieściły się w przedziale 1,66–1,74 NOK. Ostateczna sprzedaż składnika aktywów spowoduje wzrost wartości bieżącej netto tego składnika aktywów w porównaniu ze sprzedażą uprawnień do nabywania energii koncesyjnej na okres 50,5 roku, ponieważ uznaje się, że ten składnik aktywów będzie charakteryzował się dodatnim przepływem pieniężnym po upływie 50,5 roku. Władze norweskie przyjęły stopę kapitalizacji na poziomie 4 %, co powoduje ujemną korektę ceny sprzedaży o około 10–15 %, w celu porównania sprzedaży ostatecznej z ograniczoną w czasie sprzedażą energii koncesyjnej (27).

(72)

Drugą różnicę między sprzedażą ostateczną a sprzedażą uprawnień do nabywania energii koncesyjnej na okres 50,5 roku stanowi baza kosztowa stosowana w modelu wartości bieżącej netto – całkowite koszty produkcji w odniesieniu do ceny koncesji. Władze norweskie stwierdziły, że średni koszt operacyjny, łącznie z reinwestycją w przypadku nowszej elektrowni, wynosił około 0,05 NOK/kWh, podczas gdy cena ustalana przez ministerstwo wynosiła w tym czasie około 0,10 NOK/kWh.

(73)

W celu dokonania oceny, czy ceny elektrowni stanowią odpowiednie wskaźniki zastępcze ceny rynkowej przedmiotowej energii koncesyjnej, konieczne jest bardziej szczegółowe rozpatrzenie każdego elementu argumentacji. Ocena Urzędu opiera się na informacjach dostarczonych przez władze norweskie i na innych publicznie dostępnych informacjach.

(74)

W poniższej analizie we wszystkich obliczeniach stosuje się wartości nominalne (28).

(75)

W przypadku pięciu elektrowni wodnych wymienionych w przeglądzie Pareto ceny sprzedaży za kWh zdolności produkcyjnej mieściły się w przedziale 1,66–1,74 NOK. Według sprawozdania firmy doradztwa gospodarczego Econ Pöyry zawierającego analizę sprzedaży elektrowni w latach 1996–2005 r., średnia wartość transakcji w 2000 r. wydaje się nieco wyższa, osiągając szacunkowy poziom około 1,85 NOK. Zgodnie z informacjami przedstawionymi w tym sprawozdaniu, tę samą przybliżoną cenę uzyskano w 1999 r. W związku z tym przedział cenowy wykorzystywany do porównania wydaje się nieznacznie wyższy niż przedział wymieniony w przeglądzie Pareto. Ponieważ sprawozdanie firmy ECON odnosi się do wyższej średniej wartości transakcji, Urząd w dalszych analizach zastosuje przedział 1,70–1,80 NOK.

(76)

Drugim czynnikiem, który należy wziąć pod uwagę, jest sposób dostosowania poziomów cen między sprzedażą ostateczną a sprzedażą ograniczoną do okresu 50,5 roku. Władze norweskie stwierdziły, że odpowiedni współczynnik dostosowania wynosi 10–15 % w oparciu o stopę kapitalizacji wynoszącą 4 %. Urząd uznaje, że wybór stopy kapitalizacji jest ściśle związany z wyborem stopy dyskontowej w modelu wartości bieżącej netto. Nominalna stopa dyskontowa po opodatkowaniu zastosowana w raporcie DT wynosiła 6,8 %, z kolei w raporcie AA zastosowano stopę na poziomie 7 %. Należy również zauważyć, że NVE przy ocenie nowych projektów elektrowni wodnej zastosowało stopę wynoszącą 6,5 % (29).W modelu obliczeniowym kosztów produkcji stosuje się stopę wynoszącą 6 % (30). W oparciu o powyższe ustalenia Urząd jest zdania, że odpowiednia stopa dyskontowa i w związku z tym odpowiednia stopa kapitalizacji do zastosowania przy porównywaniu sprzedaży ostatecznej i sprzedaży ograniczonej w czasie mieszczą się w przedziale 6–7 % nominalnie po opodatkowaniu. Na tej podstawie odpowiednim dostosowaniem wartości ze sprzedaży ostatecznej do sprzedaży obejmującej okres 50,5 roku jest dostosowanie nie na poziomie 10–15 %, jak twierdziły władze norweskie, lecz zbliżone do poziomu 4–5 %.

(77)

Trzecim czynnikiem, który należy wziąć pod uwagę, jest przyszła cena rynkowa energii elektrycznej. Jak wyjaśniono powyżej, prognozowanie przyszłych cen energii na okres 50 lat lub dłuższy jest zadaniem trudnym. W sprawozdaniach z wyceny opisanych powyżej, szczególnie w sprawozdaniu AA i w sprawozdaniu DT, przewidywano, że cena rynkowa energii elektrycznej będzie stale wzrastać przez okres 10–20 lat, a po tym okresie, ceny będą utrzymywały się na stałym poziomie w ujęciu realnym (tj. uwzględniono tylko wzrost związany z przewidywaną inflacją) (31). Oznacza to, że w tym czasie konsensus rynkowy polegał na tym, że przyszłe ceny energii elektrycznej w perspektywie długoterminowej utrzymają stały poziom w ujęciu realnym i nie będą nadal wzrastać (32). Urząd zakłada, że taka sama niepewność w odniesieniu do przyszłych cen energii dotyczyła wszystkich uczestników rynku, również tych, którzy kupowali i sprzedawali elektrownie w tym samym okresie, w którym miała miejsce sprzedaż uprawnień do energii koncesyjnej. W związku z tym nie ma powodów, aby zakładać, że różni uczestnicy rynku mają dostęp do znacząco odmiennych informacji dotyczących przewidywanej ceny rynkowej.