(1)

Zgodnie z art. 13 załącznika XII do regulaminu pracowniczego Eurostat przedstawił sprawozdanie w sprawie aktuarialnego oszacowania systemu emerytalno-rentowego na 2012 r., w którym zaktualizowane zostały parametry określone w tym załączniku. Z oszacowania wynika, że wysokość składki niezbędna dla utrzymania równowagi aktuarialnej systemu emerytalno-rentowego wynosiłaby 9,9 % wynagrodzenia podstawowego.

(2)

Zgodnie z art. 2 ust. 1 załącznika XII do regulaminu pracowniczego dostosowanie nie może prowadzić do zmiany składki o więcej niż jeden punkt procentowy powyżej lub poniżej stawki obowiązującej w roku poprzednim (11,6 %).

(3)

Rada jest zdania, że – w celu zapewnienia równowagi aktuarialnej systemu emerytalno-rentowego urzędników i innych pracowników Unii, uwzględniając oszacowania aktuarialne odnoszące się do lat 2011 i 2012 – należy dostosować wysokość składki tak, by wynosiła ona 10,6 % wynagrodzenia podstawowego.

(4)

Wysokość tego dostosowania może jednak ulec zmianie w świetle niedawnych i przyszłych wyroków w sprawie dostosowania wysokości wynagrodzeń i emerytur za lata 2011 i 2012 oraz w sprawie dostosowania wysokości stawek na system emerytalno-rentowy za rok 2011. Wykonanie tych wyroków może mieć wpływ na obliczenia wysokości składki za lata 2012 i 2013, w związku z czym Rada może być zmuszona zrewidować wspomnianą wysokość składki z mocą wsteczną. W stosownym przypadku może to prowadzić do zwrotu sum nadpłaconych pracownikom,

(1)

W dniu 13 grudnia 2013 r. Rada przyjęła decyzję 2013/760/WPZiB (2) zmieniającą decyzję 2013/255/WPZiB.

(2)

Należy udzielić odstępstwa od zakazu finansowania i pomocy finansowej związanej z niektórymi towarami i technologią w odniesieniu do działalności prowadzonej przez Organizację ds. Zakazu Broni Chemicznej (OPCW) zgodnie z pkt 10 rezolucji Rady Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych (ONZ) 2118(2013).

(3)

Aby ułatwić bezpieczny zwrot do prawowitych właścicieli ich dóbr, stanowiących dziedzictwo kulturowe Syrii, które zostały nielegalnie wywiezione z tego kraju, należy przewidzieć dodatkowe środki ograniczające w celu zakazu przywozu, wywozu lub przenoszenia takich dóbr

(4)

Odstępstwo od zamrożenia środków finansowych lub zasobów gospodarczych potrzebnych na pomoc humanitarną powinno być przyznane wyłącznie w sytuacji, gdy te środki finansowe lub zasoby gospodarcze są udostępniane ONZ w celu udzielenia takiej pomocy zgodnie z Planem pomocy humanitarnej dla Syrii (SHARP). Rozpatrując wnioski o zezwolenie, właściwe władze powinny mieć na względzie zasady humanitarne: humanitaryzmu, neutralności, bezstronności i niezależności działań, określone w Konsensusie europejskim w sprawie pomocy humanitarnej.

(5)

Należy również przewidzieć dodatkowe odstępstwo od zamrożenia aktywów oraz zakazu udostępniania środków finansowych lub zasobów gospodarczych, aby umożliwić przekazywanie przez osobę lub podmiot nieobjęty wskazaniem osobie lub podmiotowi nieobjętym wskazaniem, przez wyznaczony podmiot, w związku z konkretną umową handlową w celu dostarczania zapasów leków, żywności, udzielania schronienia, zapewnienia systemu sanitarnego lub higieny do użytku ludności cywilnej.

(6)

Wyżej wymienione środki wchodzą w zakres Traktatu, zatem do ich wdrożenia niezbędne są działania na szczeblu unijnym, mające w szczególności zagwarantować jednolite stosowanie tych środków przez podmioty gospodarcze we wszystkich państwach członkowskich.

(7)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie Rady (UE) nr 36/2012 (3),

1)

W art. 2a dodaje się ustęp w brzmieniu:

2)

w art. 3 dodaje się ustęp w brzmieniu:

3)

dodaje się artykuł w brzmieniu:

4)

dodaje się artykuł w brzmieniu:

5)

w art. 16 akapit pierwszy lit. f) otrzymuje brzmienie:

6)

w art. 16 akapit pierwszy dodaje się literę w brzmieniu:

7)

dodaje się artykuł w brzmieniu:

(4)  Rozporządzenie Rady (UE) nr 1332/2013 z dnia 13 grudnia 2013 r. zmieniające rozporządzenie (UE) nr 36/2012 w sprawie środków ograniczających w związku z sytuacją w Syrii (Dz.U. L 335 z 14.12.2013, s. 3).”;"

8)

dodaje się artykuł w brzmieniu:

9)

załącznik do niniejszego rozporządzenia dodaje się jako załącznik XI.

(1)

W rozporządzeniu Komisji (WE) nr 792/2009 (2) ustanowiono wspólne zasady przekazywania Komisji informacji i dokumentów przez państwa członkowskie. Zasady te w szczególności obejmują obowiązek korzystania przez państwa członkowskie z systemów informatycznych udostępnianych przez Komisję oraz zatwierdzanie praw dostępu dla organów lub osób upoważnionych do przesyłania informacji. W rozporządzeniu (WE) nr 792/2009 określono również wspólne zasady dotyczące systemów informatycznych, dzięki którym systemy te zapewniają autentyczność, integralność i trwałą czytelność przesyłanych dokumentów oraz ochronę danych osobowych. Obowiązek stosowania tych systemów musi być przewidziany w każdym rozporządzeniu ustanawiającym szczegółowe zobowiązanie sprawozdawcze.

(2)

Komisja opracowała system informatyczny umożliwiający elektroniczne zarządzanie dokumentami i procedurami w ramach jej własnych wewnętrznych procedur oraz w relacjach z organami zaangażowanymi w realizację wspólnej polityki rolnej.

(3)

Za pośrednictwem tego systemu można wypełniać kilka zobowiązań w zakresie przekazywania informacji oraz zobowiązań sprawozdawczych, a w szczególności zobowiązania przewidziane w rozporządzeniach Komisji (WE) nr 1709/2003 (3), (WE) nr 1345/2005 (4), (WE) nr 972/2006 (5), (WE) nr 341/2007 (6), (WE) nr 1454/2007 (7), (WE) nr 826/2008 (8), (WE) nr 1296/2008 (9), (WE) nr 1130/2009 (10), (UE) nr 1272/2009 (11) i (UE) nr 479/2010 (12).

(4)

Z myślą o skutecznej administracji oraz w świetle dotychczasowych doświadczeń należy uprościć lub doprecyzować procedurę przekazywania niektórych informacji i powiadomień.

(5)

W celu poprawy monitorowania sytuacji rynkowej w sektorze oliwy z oliwek i z uwagi na doświadczenie zdobyte w tej dziedzinie należy doprecyzować pewne obowiązki państw członkowskich w zakresie przekazywania informacji, wymienione w części A załącznika III do rozporządzenia (WE) nr 826/2008. W związku z tym zwiększona zostaje częstotliwość informowania o szacowanej wielkości produkcji i konsumpcji oliwy z oliwek, jak również o zapasach zgromadzonych na koniec roku, ale obowiązek przekazywania tych informacji ograniczony zostaje do państw członkowskich produkujących oliwę z oliwek. Zmiana powinna mieć zastosowanie od dnia 1 stycznia 2014 r., ponieważ jest to przewidywana data wprowadzenia nowej wspólnej organizacji rynków.

(6)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenia: (WE) nr 1709/2003, (WE) nr 1345/2005, (WE) nr 972/2006, (WE) nr 341/2007, (WE) nr 1454/2007, (WE) nr 826/2008, (WE) nr 1296/2008, (WE) nr 1130/2009, (UE) nr 1272/2009 oraz (UE) nr 479/2010.

(7)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Wspólnej Organizacji Rynków Rolnych,

1)

art. 3 otrzymuje brzmienie:

(*1)   Dz.U. L 228 z 1.9.2009, s. 3.”;"

2)

w załącznikach I, II i III w formule wprowadzającej skreśla się słowa „na następujący adres poczty elektronicznej, zgodnie z przepisami art. 3 ust. 2: AGRI-C2-RICE-STOCKS@CEC.EU.INT”.

1)

tytuł otrzymuje brzmienie:

„Powiadamianie i informowanie Komisji”;

2)

w ust. 2 skreśla się ostatnie zdanie;

3)

dodaje się ust. 3 w brzmieniu:

(*4)   Dz.U. L 228 z 1.9.2009, s. 3.”."

1)

art. 35 ust. 2 otrzymuje brzmienie:

2)

w części A załącznika III wprowadza się następujące zmiany:

1)

w rozdziale IV dodaje się art. 21a w brzmieniu:

(*6)   Dz.U. L 228 z 1.9.2009, s. 3.”;"

2)

w załączniku I skreśla się słowa „(formularz należy przesłać na następujący adres: agri-cl@ec.europa.eu)”.

1)

w art. 7 skreśla się ust. 3;

2)

art. 8 otrzymuje brzmienie:

(*9)   Dz.U. L 228 z 1.9.2009, s. 3.”."

(1)

Przedsiębiorstwo Danisco France SAS złożyło wniosek zgodnie z art. 13 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1831/2003, w którym to wniosku zaproponowało zmianę nazwy posiadacza zezwolenia w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 1290/2008 (2).

(2)

Wnioskodawca twierdzi, że przeniósł zezwolenie na wprowadzanie do obrotu Lactobacillus rhamnosus (CNCM-I-3698) i Lactobacillus farciminis (CNCM-I-3699) na przedsiębiorstwo Danisco (UK) Ltd, które obecnie posiada prawo do obrotu tym dodatkiem.

(3)

Celem wniosku jest również umożliwienie wprowadzania do obrotu dodatku paszowego o stężeniu pięciokrotnie wyższym niż stężenie minimalne. Aby zapewnić przestrzeganie zawartości minimalnej i maksymalnej, które określono w załączniku do rozporządzenia (WE) nr 1290/2008, należy zmienić zalecaną dawkę na kilogram mieszanki paszowej pełnoporcjowej.

(4)

Proponowana zmiana posiadacza zezwolenia ma charakter wyłącznie administracyjny i nie wymaga przeprowadzenia ponownej oceny dodatku. Przedmiotowy dodatek został dopuszczony na podstawie opinii Europejskiego Urzędu ds. Bezpieczeństwa Żywności (3). Późniejszy wniosek dotyczący zmiany zalecanej dawki jest zgodny z tą samą opinią i nie wymaga przeprowadzenia ponownej oceny. O wniosku powiadomiony został Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności.

(5)

W celu dostosowania do obecnych praktyk nazwę handlową w rozporządzeniu (WE) nr 1290/2008 należy skreślić.

(6)

Aby umożliwić przedsiębiorstwu Danisco (UK) Ltd korzystanie z praw do obrotu, niezbędna jest zmiana warunków zezwolenia.

(7)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 1290/2008.

(8)

Ponieważ względy bezpieczeństwa nie wymagają natychmiastowego zastosowania zmian wprowadzonych niniejszym rozporządzeniem do rozporządzenia (WE) nr 1290/2008, należy przewidzieć okres przejściowy w celu wykorzystania istniejących zapasów.

(9)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

1)

skreśla się wyraz „(Sorbiflore)” w tytule;

2)

w załączniku wprowadza się następujące zmiany:

(1)

Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) nr 29/2012 (2) ustanawia szczegółowe normy handlowe w odniesieniu do handlu detalicznego oliwą z oliwek oraz oliwą z wytłoczyn oliwek.

(2)

Producentom, handlowcom i konsumentom należy zapewnić normy handlowe odnoszące się do oliwy z oliwek gwarantujące jakość produktów i umożliwiające skuteczne zwalczanie oszustw. W tym celu należy opracować przepisy szczególne uzupełniające rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1169/2011 (3) oraz poprawić skuteczność kontroli przestrzegania norm handlowych.

(3)

Liczne badania naukowe wykazały niekorzystny wpływ światła i ciepła na jakość oliwy z oliwek. Aby umożliwić konsumentowi dostęp do odpowiedniej informacji o optymalnych warunkach przechowywania, należy zatem jednoznacznie określić na etykiecie szczegółowe warunki przechowywania.

(4)

Aby pomóc konsumentowi w wyborze produktu, konieczna jest dobra czytelność oznaczeń obowiązkowych, które mają znajdować się na etykiecie. Należy zatem ustanowić zasady dotyczące czytelności oraz koncentracji obowiązkowych informacji w głównym polu widzenia.

(5)

Aby umożliwić konsumentowi upewnienie się co do świeżości produktu, należy przewidzieć możliwość umieszczania na etykiecie nieobowiązkowej wzmianki o roku zbiorów wyłącznie w przypadkach, gdy 100 % zawartości pojemnika pochodzi z danego roku zbiorów.

(6)

W celu uproszczenia należy znieść obowiązek wskazywania na etykiecie środków spożywczych konserwowanych wyłącznie w oliwie z oliwek odsetka dodanej oliwy w odniesieniu do całkowitej masy netto środka spożywczego.

(7)

Aby zapewnić spójność pomiędzy rozporządzeniem Komisji (EWG) nr 2568/91 (4) i rozporządzeniem wykonawczym (UE) nr 29/2012, w szczególności w odniesieniu do marginesu tolerancji w zakresie wyników kontroli, konieczne jest odpowiednie dostosowanie wymienionego rozporządzenia wykonawczego.

(8)

Państwa członkowskie powinny przeprowadzać kontrole w celu sprawdzenia prawdziwości oznaczeń umieszczonych na etykietach i przestrzegania przepisów niniejszego rozporządzenia. W tym celu należy zintensyfikować i ujednolicić zarówno kontrole zgodności nazwy handlowej produktu z zawartością pojemnika w oparciu o analizę ryzyka, jak również kary. Tego rodzaju podejście powinno jednocześnie umożliwić zwalczanie oszustw poprzez wprowadzenie we wszystkich państwach członkowskich minimalnych wymogów kontroli oraz normalizacji sprawozdań, które przedkłada się Komisji.

(9)

Państwa członkowskie powinny ustanowić przepisy dotyczące kar na poziomie krajowym. Kary muszą być skuteczne, proporcjonalne i odstraszające.

(10)

Dla produktów wyprodukowanych i oznakowanych w Unii lub przywiezionych do Unii przed rozpoczęciem stosowania niniejszego rozporządzenia, ale zgodnie z rozporządzeniem wykonawczym (UE) nr 29/2012, należy ustanowić okres przejściowy, aby umożliwić podmiotom gospodarczym wykorzystanie istniejących zapasów opakowań oraz sprzedaż już zapakowanych produktów.

(11)

Komisja opracowała system informatyczny umożliwiający elektroniczne zarządzanie dokumentami i procedurami w ramach jej własnych wewnętrznych procedur oraz w relacjach z organami zaangażowanymi w realizację wspólnej polityki rolnej. Uznaje się, że system ten pozwala wypełnić obowiązki w zakresie przekazywania informacji dotyczących rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 29/2012 zgodnie z rozporządzeniem Komisji (WE) nr 792/2009 (5).

(12)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 29/2012.

(13)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Wspólnej Organizacji Rynków Rolnych,

1)

dodaje się artykuły 4a i 4b w brzmieniu:

(*1)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1169/2011 z dnia 25 października 2011 r. w sprawie przekazywania konsumentom informacji na temat żywności, zmiany rozporządzeń Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1924/2006 i (WE) nr 1925/2006 oraz uchylenia dyrektywy Komisji 87/250/EWG, dyrektywy Rady 90/496/EWG, dyrektywy Komisji 1999/10/WE, dyrektywy 2000/13/WE Parlamentu Europejskiego i Rady, dyrektyw Komisji 2002/67/WE i 2008/5/WE oraz rozporządzenia Komisji (WE) nr 608/2004 (Dz.U. L 304 z 22.11.2011, s. 18).”;"

2)

w art. 5 akapit pierwszy dodaje się lit. e) w brzmieniu:

3)

art. 6 ust. 2 akapit pierwszy otrzymuje brzmienie:

(*2)  Rozporządzenie Rady (EWG) nr 1536/92 z dnia 9 czerwca 1992 r. ustanawiające wspólne normy handlowe w odniesieniu do konserwowanego tuńczyka i bonito (Dz.U. L 163 z 17.6.1992, s. 1)."

(*3)  Rozporządzenie Rady (EWG) nr 2136/89 z dnia 21 czerwca 1989 r. ustanawiające wspólne normy handlowe w odniesieniu do konserwowanych sardynek i opisy handlowe w odniesieniu do konserwowanych sardynek i produktów pokrewnych sardynce (Dz.U. L 212 z 22.7.1989, s. 79).”;"

4)

w art. 7 skreśla się akapit drugi;

5)

dodaje się art. 8a w brzmieniu:

6)

art. 9 ust. 1 akapit pierwszy otrzymuje brzmienie:

7)

art. 10 otrzymuje brzmienie:

8)

dodaje się art. 10a w brzmieniu:

(*4)  Rozporządzenie Komisji (WE) nr 792/2009 z dnia 31 sierpnia 2009 r. ustanawiające szczegółowe zasady, zgodnie z którymi państwa członkowskie przekazują Komisji informacje i dokumenty dotyczące wdrożenia wspólnej organizacji rynków, systemu płatności bezpośrednich, promocji produktów rolnych oraz systemów stosowanych w odniesieniu do regionów najbardziej oddalonych i mniejszych wysp Morza Egejskiego (Dz.U. L 228 z 1.9.2009, s. 3).”."

(1)

Decyzją 94/800/WE (4) Rada zatwierdziła Porozumienie w sprawie zamówień publicznych (zwane dalej „Porozumieniem”). Porozumienie powinno być stosowane do każdego zamówienia o wartości równej lub przekraczającej kwoty (zwane dalej „progami”) wyznaczone w Porozumieniu i wyrażone w specjalnych prawach ciągnienia.

(2)

Celem dyrektyw 2004/17/WE i 2004/18/WE jest między innymi umożliwienie podmiotom i instytucjom zamawiającym, które stosują te dyrektywy, przestrzegania równocześnie zobowiązań wynikających z Porozumienia. Aby osiągnąć ten cel, progi określone w dyrektywach dla zamówień publicznych, które podlegają również Porozumieniu, powinny zostać dostosowane tak, aby odpowiadały wartościom w euro progów ustalonych w Porozumieniu, zaokrąglonym w dół do pełnego tysiąca.

(3)

W celu zapewnienia spójności należy dostosować również te progi wymienione w dyrektywach 2004/17/WE i 2004/18/WE, które dotyczą zamówień nieobjętych Porozumieniem. Równocześnie progi określone w dyrektywie 2009/81/WE należy dostosować do skorygowanych progów określonych w art. 16 dyrektywy 2004/17/WE.

(4)

Należy zatem odpowiednio zmienić dyrektywy 2004/17/WE, 2004/18/WE i 2009/81/WE.

(5)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Doradczego ds. Zamówień Publicznych,

1)

w art. 16 wprowadza się następujące zmiany:

2)

w art. 61 wprowadza się następujące zmiany:

1)

w art. 7 wprowadza się następujące zmiany:

2)

w art. 8 akapit pierwszy wprowadza się następujące zmiany:

3)

w art. 56 kwotę „5 000 000 EUR” zastępuje się kwotą „5 186 000 EUR”;

4)

w art. 63 ust. 1 akapit pierwszy kwotę „5 000 000 EUR” zastępuje się kwotą „5 186 000 EUR”;

5)

w art. 67 ust. 1 wprowadza się następujące zmiany:

1)

w lit. a) kwotę „400 000 EUR” zastępuje się kwotą „414 000 EUR”;

2)

w lit. b) kwotę „5 000 000 EUR” zastępuje się kwotą „5 186 000 EUR”.

(1)

W art. 26 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 1169/2011 ustanowiono obowiązek wskazania kraju lub miejsca pochodzenia na etykiecie mięsa objętego kodami Nomenklatury scalonej wymienionymi w załączniku XI do wymienionego rozporządzenia, tzn. świeżego schłodzonego lub zamrożonego mięsa ze świń, z owiec lub kóz i drobiu.

(2)

Należy odpowiednio wyważyć potrzeby konsumentów, którzy chcą mieć dostęp do informacji, i dodatkowe koszty dla podmiotów gospodarczych oraz władz krajowych, ostatecznie wpływające na końcową cenę produktu. Komisja zleciła przeprowadzenie oceny skutków oraz badania, w których przeanalizowano kilka wariantów wskazania kraju lub miejsca pochodzenia w przypadku najbardziej istotnych etapów życia zwierząt. Wyniki wskazują, że konsumenci wymagają przede wszystkim informacji na temat miejsca, w którym odbywał się chów zwierzęcia. Jednocześnie obowiązkowe informowanie o miejscu urodzenia zwierzęcia wymagałoby opracowania nowych systemów identyfikowalności na poziomie gospodarstw, co łączyłoby się z pewnymi kosztami, natomiast podawanie na etykiecie miejsca uboju jest możliwe po niewygórowanych kosztach i stanowi cenną informację dla konsumenta. Jeśli chodzi o geograficzny poziom odniesienia, istnieją dowody na to, że najistotniejszą informacją dla konsumentów jest wskazanie państwa członkowskiego lub państwa trzeciego.

(3)

W rozporządzeniu (UE) nr 1169/2011 pojęcie „kraju pochodzenia” żywności jest określone zgodnie z art. 23–26 rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 (2). W przypadku produktów zwierzęcych pojęcie to odnosi się do kraju, w którym dany produkt został całkowicie uzyskany, co zastosowane do mięsa oznacza kraj, w którym zwierzę urodziło się, było chowane i zostało poddane ubojowi. W przypadku gdy w produkcję danego produktu żywnościowego zaangażowanych było kilka krajów, pojęcie to odnosi się do kraju, w którym produkt został poddany ostatniej istotnej, ekonomicznie uzasadnionej obróbce lub przetworzeniu. Jednak w wyniku zastosowania powyższego do sytuacji, w których mięso pochodzi od zwierząt, które urodziły się, były chowane i zostały poddane ubojowi w różnych krajach, konsumenci nie otrzymaliby wystarczających informacji o pochodzeniu tego mięsa. W związku z tym we wszystkich tych sytuacjach konieczne jest wskazanie na etykiecie państwa członkowskiego lub państwa trzeciego, w którym zwierzę było chowane przez okres stanowiący znaczną część normalnego cyklu chowu dla każdego gatunku, jak również państwa członkowskiego lub państwa trzeciego, w którym zostało ono poddane ubojowi. Pojęcie „pochodzenie” powinno być zarezerwowane dla mięsa uzyskanego od zwierząt, które urodziły się, były chowane i zostały poddane ubojowi, a zatem zostały całkowicie uzyskane, w jednym państwie członkowskim lub w jednym państwie trzecim.

(4)

W przypadkach, w których zwierzę było chowane w kilku państwach członkowskich lub państwach trzecich i wymóg dotyczący okresu chowu nie może być spełniony, konieczne jest odpowiednie wskazanie miejsca chowu, aby lepiej zaspokoić potrzeby konsumentów i uniknąć niepotrzebnej komplikacji treści etykiety.

(5)

Ponadto należy określić zasady dotyczące opakowań zawierających kawałki mięsa tego samego lub różnych gatunków uzyskane ze zwierząt chowanych i poddanych ubojowi w różnych państwach członkowskich lub państwach trzecich.

(6)

Taki system etykietowania wymaga identyfikowalności na wszystkich etapach produkcji i dystrybucji mięsa, od uboju do pakowania, aby zapewnić powiązanie między etykietowanym mięsem a zwierzęciem lub grupą zwierząt, z których mięso zostało uzyskane.

(7)

Należy ustanowić szczegółowe zasady dotyczące mięsa przywożonego z państw trzecich, w przypadku gdy informacje wymagane do etykietowania nie są dostępne.

(8)

W odniesieniu do mięsa mielonego i mięsa drobnego, ze względu na charakterystykę ich procesu produkcji, podmioty powinny mieć możliwość skorzystania z uproszczonego systemu wskazań.

(9)

W związku z wartością handlową informacji wymaganych na podstawie niniejszego rozporządzenia, podmioty działające na rynku spożywczym powinny mieć możliwość dodania do obowiązkowego wskazania na etykiecie innych elementów odnoszących się do pochodzenia mięsa.

(10)

Ponieważ odpowiednie przepisy rozporządzenia (UE) nr 1169/2011 stosuje się od dnia 13 grudnia 2014 r., a w jego art. 47 przewidziano możliwość stosowania przepisów wykonawczych na mocy tego rozporządzenia od dnia 1 kwietnia każdego roku kalendarzowego, niniejsze rozporządzenie należy stosować od dnia 1 kwietnia 2015 r.

(11)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

a)

„Pochodzenie: UE”, jeżeli mięso mielone lub mięso drobne zostało wyprodukowane wyłącznie z mięsa uzyskanego ze zwierząt urodzonych, chowanych i poddanych ubojowi w różnych państwach członkowskich;

b)

„Miejsce chowu i uboju: UE”, jeżeli mięso mielone lub mięso drobne zostało wyprodukowane wyłącznie z mięsa uzyskanego ze zwierząt chowanych i poddanych ubojowi w różnych państwach członkowskich;

c)

„Miejsce chowu i uboju: poza UE”, jeżeli mięso mielone lub mięso drobne zostało wyprodukowane wyłącznie z mięsa przywiezionego do Unii;

d)

„Miejsce chowu: poza UE” i „Miejsce uboju: UE”, jeżeli mięso mielone lub mięso drobne zostało wyprodukowane wyłącznie z mięsa uzyskanego ze zwierząt przywiezionych do Unii jako zwierzęta przeznaczone do uboju i poddanych ubojowi w jednym państwie członkowskim lub w różnych państwach członkowskich;

e)

„Miejsce chowu i uboju: UE i poza UE”, jeżeli mięso mielone lub mięso drobne zostało wyprodukowane z:

(1)

Załącznik I do rozporządzenia (WE) nr 881/2002 zawiera wykaz osób, grup i podmiotów, których fundusze oraz zasoby gospodarcze podlegają zamrożeniu na mocy tego rozporządzenia.

(2)

Dnia 4 grudnia 2013 r. Komitet ds. Sankcji Rady Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych podjął decyzję o wykreśleniu jednej osoby fizycznej z listy osób, grup i podmiotów, w odniesieniu do których należy stosować zamrożenie funduszy i zasobów gospodarczych.

(3)

Należy zatem wprowadzić odpowiednie zmiany do załącznika I do rozporządzenia (WE) nr 881/2002,

(1)

Rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 543/2011 przewiduje – zgodnie z wynikami wielostronnych negocjacji handlowych Rundy Urugwajskiej – kryteria, na których podstawie ustalania Komisja ustala standardowe wartości dla przywozu z państw trzecich, w odniesieniu do produktów i okresów określonych w części A załącznika XVI do wspomnianego rozporządzenia.

(2)

Standardowa wartość w przywozie jest obliczana każdego dnia roboczego, zgodne z art. 136 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 543/2011, przy uwzględnieniu podlegających zmianom danych dziennych. Niniejsze rozporządzenie powinno zatem wejść w życie z dniem jego opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej,

(1)

Artykuł 136 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 przewiduje, że należności celne przywozowe na produkty objęte kodami CN 1001 19 00 , 1001 11 00 , ex 1001 91 20 (pszenica zwyczajna, do siewu), ex 1001 99 00 (pszenica zwyczajna wysokiej jakości, inna niż do siewu), 1002 10 00 , 1002 90 00 , 1005 10 90 , 1005 90 00 , 1007 10 90 et 1007 90 00 , są równe cenie interwencyjnej obowiązującej w odniesieniu do takich produktów przy przywozie, powiększonej o 55 % i zmniejszonej o cenę przywozową CIF stosowaną wobec danej przesyłki. Należności te nie mogą jednak przekroczyć stawki określonej we wspólnej taryfie celnej.

(2)

Artykuł 136 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 stanowi, że do celów obliczenia należności celnych przywozowych, o których mowa w ust. 1 wspomnianego artykułu, reprezentatywne ceny przywozowe CIF ustanawiane są regularnie dla przedmiotowych produktów.

(3)

Zgodnie z art. 2 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 642/2010, ceną do obliczania należności celnych przywozowych produktów objętych kodami CN 1001 19 00 , 1001 11 00 , ex 1001 91 20 (pszenica zwyczajna, do siewu), ex 1001 99 00 (pszenica zwyczajna wysokiej jakości, inna niż do siewu), 1002 10 00 , 1002 90 00 , 1005 10 90 , 1005 90 00 , 1007 10 90 i 1007 90 00 jest dzienna reprezentatywna cena przywozowa CIF ustalona w sposób określony w art. 5 wymienionego rozporządzenia.

(4)

Należy ustalić należności celne przywozowe na okres od dnia 16 grudnia 2013 r., mające zastosowanie do czasu wejścia w życie nowych ustaleń.

(5)

Ze względu na konieczność zapewnienia możliwie jak najszybszego stosowania tego środka niniejsze rozporządzenie powinno wejść w życie w dniu jego opublikowania,

(1)

Negocjacje dotyczące rewizji Porozumienia w sprawie zamówień rządowych (GPA z 1994 r.) w ramach WTO zostały zainicjowane w styczniu 1999 r. na podstawie art. XXIV ust. 7 lit. b) i c) GPA z 1994 r.

(2)

Negocjacje były prowadzone przez Komisję w konsultacji ze specjalnym komitetem ustanowionym na mocy art. 207 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej.

(3)

W ramach tych negocjacji negocjatorzy osiągnęli w dniu 30 marca 2012 r. porozumienie w kwestii Protokołu zmieniającego Porozumienie w sprawie zamówień rządowych („Protokół”), jak również siedmiu decyzji, jakie mają zostać przyjęte przez Komitet ds. Zamówień Rządowych, rozpoczynających wykonywanie niektórych postanowień Protokołu niezwłocznie po jego wejściu w życie. Są to następujące decyzje: (i) decyzja Komitetu ds. Zamówień Rządowych w sprawie wymogów dotyczących powiadomień przekazywanych zgodnie z artykułami XIX i XXII Porozumienia; (ii) decyzja Komitetu ds. Zamówień Rządowych w sprawie przyjęcia programów prac; (iii) decyzja Komitetu ds. Zamówień Rządowych w sprawie programu prac dotyczącego MŚP; (iv) decyzja Komitetu ds. Zamówień Rządowych w sprawie programu prac dotyczącego gromadzenia i przekazywania danych statystycznych; (v) decyzja Komitetu ds. Zamówień Rządowych w sprawie programu prac dotyczącego zrównoważonych zamówień; (vi) decyzja Komitetu ds. Zamówień Rządowych w sprawie programu prac dotyczącego wyłączeń i ograniczeń w załącznikach Stron; (vii) decyzja w sprawie programu prac dotyczącego norm bezpieczeństwa zamówień międzynarodowych (zwane dalej łącznie „decyzjami”).

(4)

Procedura prowadząca do wprowadzenia w życie Porozumienia osiągniętego w dniu 30 marca 2012 r. wymaga, aby Komitetu ds. Zamówień Rządowych na swoim pierwszym posiedzeniu po wejściu w życie Protokołu, wydał decyzję potwierdzającą przyjęcie decyzji oraz ich wejście w życie z dniem wejścia w życie Protokołu.

(5)

W zakresie, w jakim decyzje te ułatwiają wdrażanie zrewidowanych zasad GPA z 1994 r. i przyczyniają się do eliminowania praktyk dyskryminacyjnych, przyjęcie tych decyzji ułatwi dalsze otwieranie zamówień rządowych.

(6)

Należy w związku z tym ustalić stanowisko, jakie ma zostać przyjęte w imieniu Unii w ramach Komitetu ds. Zamówień Rządowych odnośnie do decyzji wdrażających niektóre postanowienia Protokołu,

(i)

decyzji Komitetu ds. Zamówień Rządowych w sprawie wymogów dotyczących powiadomień przekazywanych zgodnie z art. XIX i XXII Porozumienia;

(ii)

decyzji Komitetu ds. Zamówień Rządowych w sprawie przyjęcia programów prac;

(iii)

decyzji Komitetu ds. Zamówień Rządowych w sprawie programu prac dotyczącego MŚP;

(iv)

decyzji Komitetu ds. Zamówień Rządowych w sprawie programu prac dotyczącego gromadzenia i przekazywania danych statystycznych;

(v)

decyzji Komitetu ds. Zamówień Rządowych w sprawie programu prac dotyczącego zrównoważonych zamówień;

(vi)

decyzji Komitetu ds. Zamówień Rządowych w sprawie programu prac dotyczącego wyłączeń i ograniczeń w załącznikach Stron;

(vii)

decyzji w sprawie programu prac dotyczącego norm bezpieczeństwa w zamówieniach międzynarodowych;

(1)

W dniach 22 grudnia 2009 r. i 18 stycznia 2010 r. Rada przyjęła decyzje 2009/1014/UE (1) i 2010/29/UE (2) w sprawie mianowania członków i zastępców członków Komitetu Regionów na okres od dnia 26 stycznia 2010 r. do dnia 25 stycznia 2015 r.

(2)

Jedno stanowisko członka Komitetu Regionów zwolniło się w związku z wygaśnięciem mandatu Martiny MICHELS.

(3)

Jedno stanowisko zastępcy członka Komitetu Regionów zwolniło się w związku z mianowaniem Franka ZIMMERMANNA na członka Komitetu Regionów,

a)

na stanowisko członka:

oraz

b)

na stanowisko zastępcy członka:

(1)

Zgodnie z art. 126 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) państwa członkowskie mają unikać nadmiernego deficytu budżetowego.

(2)

Pakt stabilności i wzrostu opiera się na dążeniu do zapewnienia dobrego stanu finansów państwa jako środka służącego umocnieniu warunków stabilności cen oraz silnego, trwałego wzrostu gospodarczego, sprzyjającego tworzeniu nowych miejsc pracy.

(3)

W dniu 7 lipca 2009 r., zgodnie z art. 104 ust. 6 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską (TWE), Rada podjęła decyzję, w której stwierdziła istnienie nadmiernego deficytu w Polsce, i wydała zalecenie skorygowania nadmiernego deficytu do 2012 r., zgodnie z art. 104 ust. 7 TWE oraz art. 3 rozporządzenia Rady (WE) nr 1467/97 (1). W celu obniżenia deficytu sektora instytucji rządowych i samorządowych poniżej 3 % PKB w sposób wiarygodny i trwały władzom Polski zalecono: planowe wdrożenie w 2009 r. budżetowych środków stymulacyjnych; zapewnienie średniego rocznego dostosowania strukturalnego o co najmniej 1¼ % PKB począwszy od 2010 r.; szybkie określenie szczegółowych środków mających na celu sprowadzenie deficytu poniżej wartości referencyjnej do 2012 r. oraz wprowadzenie reform służących ograniczeniu bieżących wydatków pierwotnych w kolejnych latach. Rada wyznaczyła dzień 7 stycznia 2010 r. jako termin na podjęcie skutecznych działań w tym celu.

(4)

W dniu 3 lutego 2010 r. Komisja stwierdziła, opierając się na swojej prognozie z jesieni 2009 r., że Polska podjęła skuteczne działania zgodnie z zaleceniem Rady z dnia 7 lipca 2009 r. w celu sprowadzenia deficytu sektora instytucji rządowych i samorządowych poniżej wartości referencyjnej określonej w Traktacie, oraz uznała, że nie ma potrzeby podjęcia kolejnych kroków przewidzianych w ramach procedury nadmiernego deficytu. Na podstawie swojej prognozy z jesieni 2011 r. Komisja stwierdziła jednak, że Polska nie jest na dobrej drodze do skorygowania nadmiernego deficytu i zwróciła się o podjęcie dodatkowych działań, które władze Polski uchwaliły i podały do publicznej wiadomości do dnia 10 stycznia 2012 r. W związku z tym w dniu 11 stycznia 2012 r. Komisja potwierdziła, że władze Polski podjęły skuteczne działania zmierzające do terminowej i trwałej korekty nadmiernego deficytu, a dalsze kroki wobec Polski w ramach procedury nadmiernego deficytu nie są potrzebne.

(5)

W dniu 21 czerwca 2013 r. Rada stwierdziła, że Polska podjęła skuteczne działania, ale wystąpiły niekorzystne zdarzenia gospodarcze, niosące poważne negatywne konsekwencje dla finansów publicznych, i podjęła decyzję o wydaniu zmienionego zalecenia (2). Tym samym Polska spełniała warunki przedłużenia terminu skorygowania nadmiernego deficytu sektora instytucji rządowych i samorządowych określone w art. 3 ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 1467/97. Rada zaleciła, aby Polska zlikwidowała nadmierny deficyt do 2014 r. Zaleciła również, aby Polska osiągnęła wartości docelowe nominalnego deficytu sektora instytucji rządowych i samorządowych wynoszące 3,6 % PKB w 2013 r. oraz 3,0 % PKB w 2014 r., co odpowiada rocznej poprawie strukturalnego salda budżetowego wynoszącej co najmniej 0,8 % PKB oraz 1,3 % PKB odpowiednio w latach 2013 i 2014, biorąc za podstawę zaktualizowaną prognozę Komisji z wiosny 2013 r. Zaleciła, aby Polska rygorystycznie wdrożyła już uchwalone środki, uzupełniając je o dodatkowe środki, które pozwolą na skorygowanie nadmiernego deficytu najpóźniej w 2014 r. Ponadto zaleciła, aby Polska przeznaczyła wszystkie nadzwyczajne dochody na obniżenie deficytu. Rada wyznaczyła dzień 1 października 2013 r. jako termin na podjęcie przez Polskę skutecznych działań oraz, zgodnie z art. 3 ust. 4a rozporządzenia Rady (WE) nr 1467/97, na przedstawienie szczegółowego sprawozdania na temat planowanej strategii konsolidacji budżetowej, która ma służyć osiągnięciu wyznaczonych wartości docelowych.

(6)

W dniu 2 października 2013 r. Polska przedłożyła sprawozdanie dotyczące skutecznych działań podjętych w odpowiedzi na zalecenie Rady. Scenariusz makroekonomiczny stanowiący podstawę tego sprawozdania jest podobny do scenariusza wykorzystanego na potrzeby programu konwergencji z 2013 r. Po tym jak w latach 2001-2011 Polska odnotowywała średnią stopę wzrostu realnego PKB na poziomie 4 % rocznie, w 2012 r. tempo wzrostu gospodarczego spadło do 1,9 %. Scenariusz makroekonomiczny zakłada, że w 2013 r. stopa wzrostu realnego PKB obniży się jeszcze do poziomu 1,5 %, zanim w latach 2014 i 2015 ponownie wzrośnie do poziomu odpowiednio 2,5 % i 3,8 %. Według prognozy Komisji z jesieni 2013 r. realny PKB powinien w 2013 r. zwiększyć się o 1,3 %, a następnie tempo jego wzrostu powinno przyspieszyć do poziomu 2,5 % w 2014 r. i 2,9 % w 2015 r. W porównaniu z władzami polskimi Komisja jest mniej optymistyczna jeśli chodzi o perspektywy wzrostu popytu krajowego w okresie objętym prognozą, zwłaszcza w odniesieniu do spożycia prywatnego i inwestycji prywatnych.

(7)

Władze polskie przewidują deficyt sektora instytucji rządowych i samorządowych na poziomie 4,8 % PKB w 2013 r., w porównaniu z 3,9 % PKB w roku 2012. Oznacza to pogorszenie prognozy w stosunku do 3,5 % PKB zakładanych w aktualizacji programu konwergencji z 2013 r. i wynika ze znaczącego spadku dochodów o 1,2 % PKB oraz przekroczenia wydatków o 0,1 % PKB. W odniesieniu do 2014 r. polskie Ministerstwo Finansów zakłada osiągnięcie nadwyżki budżetowej w wysokości 4,5 % PKB w związku z planowaną reformą systemu emerytalnego, która w szczególności spowoduje jednorazowe przeniesienie aktywów o wartości 8,5 % PKB. W 2015 r. saldo sektora instytucji rządowych i samorządowych ma ponownie wykazywać deficyt, tym razem na poziomie 3 % PKB.

(8)

W odniesieniu do lat 2013 i 2014, prognoza Komisji jest podobna do prognozy przedstawionej przez władze polskie. W niej również zakłada się deficyt w wysokości 4,8 % PKB w 2013 r. Pogorszone – w stosunku do deficytu na poziomie 3,9 % PKB zakładanego w scenariuszu odniesienia w ramach procedury nadmiernego deficytu – prognozy wynikają głównie z oczekiwanych niższych dochodów. W 2014 r. saldo sektora instytucji rządowych i samorządowych powinno według Komisji odnotować nadwyżkę (+ 4,6 % PKB) w wyniku planowanej reformy emerytalnej. W odniesieniu do 2015 r. Komisja jest mniej optymistyczna niż władze polskie i zakłada, że deficyt sektora instytucji rządowych i samorządowych wyniesie 3,3 % PKB. Różnica w wysokości 0,3 punktu procentowego PKB wynika głównie z niższych dochodów bieżących będących skutkiem niższego prognozowanego wzrostu nominalnego PKB, jak również wyższych wydatków sektora instytucji rządowych i samorządowych na zużycie pośrednie. Osiągnięcie docelowych wartości deficytu jest obarczone ryzykiem.

(9)

Zarówno władze polskie, jak i Komisja przewidują, że dług brutto sektora instytucji rządowych i samorządowych utrzyma się poniżej progu 60 % w całym analizowanym okresie. Według prognozy Komisji z jesieni 2013 r. wskaźnik zadłużenia powinien obniżyć się z poziomu 55,6 % w 2012 r. do 51 % w 2014 r., głównie w wyniku zapowiedzianego transferu aktywów funduszy emerytalnych o wartości 8,5 % PKB, a następnie osiągnie poziom 52,5 % PKB w 2015 r.

(10)

Ponieważ – według prognozy Komisji z jesieni 2013 r. – deficyt sektora instytucji rządowych i samorządowych w 2013 r. wyniesie 4,8 % PKB, przewiduje się, że Polska nie osiągnie zaleconej przez Radę wartości docelowej deficytu nominalnego na poziomie 3,6 % PKB. Również skorygowany roczny wysiłek strukturalny w 2013 r. (0,3 % PKB) pozostaje znacznie poniżej zalecanej wartości rocznego wysiłku fiskalnego (0,8 % PKB). Oddolna analiza nowych działań dyskrecjonalnych, uzupełniona oceną rozwoju sytuacji po stronie wydatków, skorygowanych o będące poza kontrolą rządu przekroczenia wydatków i wydatki niższe od planowanych, pozwala stwierdzić łączny wysiłek fiskalny w wysokości 0,2 % PKB. Jest to mniej niż wymagane środki dodatkowe w wysokości 0,4 % PKB leżące u podstawy wartości wysiłku fiskalnego wskazanej w zaleceniu Rady i potwierdza to, że Polska nie osiągnęła w 2013 r. wysiłku fiskalnego zgodnego z zaleceniem Rady.

(11)

W odniesieniu do 2014 r. Komisja oczekuje, że saldo sektora instytucji rządowych i samorządowych wykaże nadwyżkę w wysokości 4,6 % PKB. W związku z tym przewiduje się, że docelowa wartość deficytu nominalnego zostanie osiągnięta wyłącznie dzięki jednorazowemu transferowi aktywów funduszy emerytalnych. Prognozowany skorygowany roczny wysiłek strukturalny na poziomie 1,4 % PKB w 2014 r. przekracza zalecany roczny wysiłek fiskalny w wysokości 1,3 % PKB.

(12)

Ogólnie rzecz biorąc, Polska nie osiągnęła celów budżetowych zalecanych w odniesieniu do 2013 r., podczas gdy przewiduje się, że w 2014 r. wartości docelowe określone w zaleceniu Rady z dnia 21 czerwca 2013 r. zostaną osiągnięte. Korekta nadmiernego deficytu w 2014 r. będzie jednak nietrwała, gdyż według prognoz Komisji na 2015 r. spodziewać się można, że w roku tym deficyt osiągnie 3,3 % PKB,

(1)

Art. 1 ust. 5 umowy wewnętrznej w sprawie 10. EFR stanowi, że fundusze z 10. EFR nie powinny być przydzielane po dniu 31 grudnia 2013 r., chyba że Rada postanowi inaczej, stanowiąc jednogłośnie na wniosek Komisji.

(2)

Ust. 5 załącznika Ib (wieloletnie ramy finansowe na lata 2008–2013) do umowy o partnerstwie AKP-UE stanowi, że fundusze z 10. EFR, oprócz kwot przeznaczonych na finansowanie Instrumentu Inwestycyjnego, z wyłączeniem powiązanych dotacji na spłatę odsetek, nie powinny być przydzielane po dniu 31 grudnia 2013 r., chyba że Rada postanowi inaczej, stanowiąc jednogłośnie na wniosek Komisji.

(3)

Art. 1 ust. 2 załącznika IIAa do decyzji o stowarzyszeniu zamorskim stanowi, że fundusze z 10. EFR nie mogą być przydzielane po dniu 31 grudnia 2013 r., chyba że Rada postanowi inaczej, stanowiąc jednogłośnie na wniosek Komisji.

(4)

Art. 13 ust. 3 umowy wewnętrznej w sprawie 10. EFR stanowi, że została ona zawarta na taki sam okres, na jaki określono wieloletnie ramy finansowe do umowy o partnerstwie AKP-UE, oraz że będzie ona obowiązywać przez okres niezbędny dla całkowitego wykonania wszystkich operacji finansowanych w ramach umowy o partnerstwie AKP-UE i decyzji o stowarzyszeniu zamorskim, a także wspomnianych wieloletnich ram finansowych.

(5)

Organizacja i zasady funkcjonowania Europejskiej Służby Działań Zewnętrznych są opisane w decyzji Rady 2010/427/UE (3).

(6)

Datę wejścia w życie 11. EFR można ustalić na dzień późniejszy niż dzień 1 stycznia 2014 r. W związku z powyższym stosowne jest wprowadzenie środków przejściowych („instrument pomostowy”) w celu zapewnienia dostępności środków finansowych na potrzeby współpracy z państwami AKP oraz z krajami i terytoriami zamorskimi, a także na wydatki na działania wspierające, w okresie od stycznia 2014 r. do dnia wejścia w życie umowy wewnętrznej w sprawie 11. EFR, które będą finansowane w ramach salda oraz środków uwolnionych z 10. i z poprzednich EFR,

(1)

W dniu 31 maja 2013 r. Rada przyjęła decyzję 2013/255/WPZiB.

(2)

Należy wprowadzić decyzję 2013/255/WPZiB ustanawiającą wyłączenia pozwalające państwom członkowskim na wspieranie działań prowadzonych przez Organizację ds. Zakazu Broni Chemicznej (OPCW) w celu wyeliminowania broni chemicznej w Syrii zgodnie z ust. 10 rezolucji Rady Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych (ONZ) nr 2118 (2013).

(3)

Należy również zastosować ograniczenia w handlu towarami stanowiącymi dziedzictwo kulturowe Syrii, które nielegalnie wywieziono z Syrii, w celu przyspieszenia bezpiecznego zwrotu tych towarów.

(4)

Wyłączenie, na mocy decyzji 2013/255/WPZiB od zamrożenia aktywów ze względów humanitarnych –, by ułatwić dostarczanie pomocy humanitarnej do Syrii oraz uniknąć jednocześnie ryzyka wykorzystania odblokowanych środków finansowych lub zasobów gospodarczych niezgodnie z ich przeznaczeniem. W tym kontekście należy odblokować środki finansowe dla ONZ celem dostarczenia pomocy na terytorium Syrii zgodnie z Planem pomocy humanitarnej dla Syrii (SHARP).

(5)

Ponadto, niezbędne jest dodanie wyłączenia na podstawie zamrożenia aktywów, celem zezwolenia na płatność dokonaną przez instytucję finansową nieobjętą wskazaniem, należną w związku z konkretną umową handlową w celu dostarczania zapasów leków, żywności, udzielania schronienia, zapewnienia systemu sanitarnego lub higieny do użytku ludności cywilnej, lub na rzecz tej instytucji.

(6)

Unia powinna podjąć dalsze działania, aby wprowadzić w życie niektóre środki.

(7)

Decyzję 2013/255/WPZiB należy odpowiednio zmienić,

1)

w art. 1 ust. 3 otrzymuje brzmienie:

2)

w art. 3 dodaje się ustęp w brzmieniu:

3)

dodaje się następujący artykuł:

4)

w art. 28 ust. 3 lit. e) otrzymuje brzmienie:

5)

w art. 28 ust. 3 dodaje się literę:

6)

w art. 28 dodaje się ustęp:

(1)

Zgodnie z art. 32 ust. 5 akapit pierwszy dyrektywy 2010/75/UE Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej (Zjednoczone Królestwo) przekazało Komisji przejściowy plan krajowy (PPK) w dniu 14 grudnia 2012 r. (2).

(2)

PPK został oceniony zgodnie z art. 32 ust. 1, 3 i 4 dyrektywy 2010/75/UE i z decyzją wykonawczą Komisji 2012/115/UE (3).

(3)

Podczas oceny kompletności PPK złożonego przez Zjednoczone Królestwo Komisja ustaliła, że brakuje w nim wielu danych niezbędnych do oceny i że szablon podany w tabeli A.1 w dodatku A do załącznika do decyzji wykonawczej 2012/115/UE nie został należycie wypełniony. Komisja odnotowała również, że przypadku wielu obiektów dane zawarte w PPK nie są zgodne z danymi w wykazie emisji z 2009 r. przedłożonym przez Zjednoczone Królestwo zgodnie z dyrektywą 2001/80/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (4).

(4)

Ponieważ braki w danych oraz rozbieżności między PPK a wykazem emisji na podstawie dyrektywy 2001/80/WE utrudniły ocenę PPK, Komisja w piśmie z dnia 3 czerwca 2013 r. (5) zwróciła się do Zjednoczonego Królestwa o ponowne przedłożenie PPK z prawidłowo wypełnionymi szablonami oraz uzupełnionymi danymi, o wyjaśnienie różnic stwierdzonych między PPK a wykazem emisji z 2009 r. na podstawie dyrektywy 2001/80/WE, a także o jednoznaczne potwierdzenie, że przy opracowywaniu PPK zastosowane zostały zasady łączenia określone w art. 29 dyrektywy 2010/75/UE.

(5)

Zjednoczone Królestwo przekazało Komisji dodatkowe informacje w dniach 18 czerwca 2013 r. (6), 19 czerwca 2013 r. (7), 20 czerwca 2013 r. (8) i 1 lipca 2013 r. (9) Informacje przekazane przez Zjednoczone Królestwo zawierały większość brakujących danych i wymagane szablony, a także częściowe wyjaśnienie różnic między informacjami w PPK a wykazem emisji z 2009 r. na podstawie dyrektywy 2001/80/WE.

(6)

Po przeprowadzeniu kolejnej oceny PPK i dodatkowych informacji przedłożonych przez Zjednoczone Królestwo Komisja przesłała drugie pismo w dniu 10 września 2013 r. (10). W piśmie tym Komisja ponowiła prośbę do Zjednoczonego Królestwa o jednoznaczne potwierdzenie, że w przypadku wszystkich obiektów objętych PPK prawidłowo zastosowano zasady łączenia określone w art. 29 dyrektywy 2010/75/UE i zwróciła się do Zjednoczonego Królestwa o potwierdzenie, że żaden z obiektów spalania, które skorzystały z wyłączenia określonego w art. 4 ust. 4 dyrektywy 2001/80/WE, nie był objęty PPK. Komisja zakwestionowała również kwalifikowalność niektórych obiektów, które mają być włączone do PPK, i poprosiła o dodatkowe dane lub wyjaśnienia dotyczące średniego natężenia przepływu gazów odlotowych, współczynników konwersji, całkowitej nominalnej mocy cieplnej oraz granicznych wartości emisji stosowanych dla niektórych obiektów, w szczególności obiektów spalania wielopaliwowego oraz turbin gazowych. Komisja zwróciła się także do Zjednoczonego Królestwa o informacje na temat środków przewidzianych w odniesieniu do 120 obiektów objętych PPK w celu terminowego zapewnienia zgodności z dopuszczalnymi wielkościami emisji, które będą mieć zastosowanie od dnia 1 lipca 2020 r.

(7)

W piśmie z dnia 10 września 2013 r. Komisja poinformowała Zjednoczone Królestwo, że dopuszczalna wielkość emisji NOx wynosząca 1 200 mg/Nm3 w przypadku paliwa stałego stosowanego w obiekcie „Aberthaw Power Station”, którego udział w ogólnym pułapie PPK w odniesieniu do NOx jest znaczący, musi zostać skorygowana, ponieważ warunki zastosowania tej dopuszczalnej wielkości, określone w uwadze 2 do tabeli C.1 w dodatku C załącznika do decyzji wykonawczej 2012/115/UE, w przypadku tego obiektu w okresie referencyjnym 2001–2010 nie zostały spełnione. Według informacji, którymi dysponuje Komisja, Zjednoczone Królestwo nie wykazało, że średnia roczna zawartość substancji lotnych w paliwie stałym stosowanym w obiekcie wyniosła mniej niż 10 % w którymkolwiek roku w okresie 2001–2010.

(8)

W swoich odpowiedziach z dnia 26 i 27 września 2013 r. (11) Zjednoczone Królestwo przedstawiło dodatkowe dane i poinformowało Komisję o usunięciu 11 obiektów z PPK. Jeśli chodzi o obiekt „Aberthaw Power Station”, Zjednoczone Królestwo utrzymywało, że warunki określone w uwadze 2 do tabeli C.1 w dodatku C załącznika do decyzji wykonawczej 2012/115/UE były spełnione, a zatem dopuszczalna wielkość emisji NOx wynosząca 1 200 mg/Nm3 w przypadku paliw stałych, zastosowana do obliczenia udziału w pułapie na 2016 r., była prawidłowa.

(9)

Na podstawie dodatkowych informacji Komisja stwierdziła, że w PPK nadal brakuje istotnych danych dotyczących kilku obiektów i w związku z tym pełna ocena PPK nie jest możliwa, w szczególności jeśli chodzi o spójność i prawidłowość danych oraz założeń i wyliczeń wykorzystanych do określania udziału każdego obiektu energetycznego spalania w pułapach emisji.

(10)

Po ostatecznej ocenie PPK przekazanego przez Zjednoczone Królestwo, zmienionego zgodnie z dodatkowymi informacjami, Komisja określiła jeden główny element, który nie jest zgodny z mającymi zastosowanie przepisami, a mianowicie:

(11)

Ponadto Komisja ustaliła, że informacje zgłoszone w PPK w odniesieniu do 34 obiektów są nadal niespójne lub brakuje danych, które należy uzupełnić, w szczególności dotyczących zastosowanych dopuszczalnych wielkości emisji oraz obliczonych i zgłoszonych udziałów w pułapach. Wykaz obiektów, w odniesieniu do których brakuje danych lub dane są niespójne, znajduje się w załączniku do niniejszej decyzji.

(12)

Komisja doszła zatem do wniosku, że PPK przekazany przez Zjednoczone Królestwo, ze zmianami wprowadzonymi na podstawie dodatkowych informacji, nie jest zgodny z przepisami ustanowionymi w art. 32 ust. 1, 3 i 4 dyrektywy 2010/75/UE i w decyzji wykonawczej 2012/115/UE.

(13)

Dlatego też PPK przekazany przez Zjednoczone Królestwo nie może zostać przyjęty,