19.11.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 309/1

(1)

Polityka w zakresie danych i informacji GMES powinna być spójna z innymi odpowiednimi dziedzinami polityki, instrumentami i działaniami Unii. W szczególności powinna ona być zgodna z wymogami dyrektywy 2007/2/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 14 marca 2007 r. ustanawiającej infrastrukturę informacji przestrzennej we Wspólnocie Europejskiej (INSPIRE) (2). Polityka ta powinna respektować prawa i zasady uznane w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej, w szczególności prawo do życia prywatnego, ochrony danych osobowych, prawo do własności intelektualnej, wolności sztuki i nauki oraz wolności prowadzenia działalności gospodarczej.

(2)

Polityka w zakresie danych i informacji GMES powinna wnieść istotny wkład do wspieranej przez Unię polityki w zakresie otwartych danych, zapoczątkowanej dyrektywą 2003/98/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 17 listopada 2003 r. w sprawie ponownego wykorzystywania informacji sektora publicznego (3) oraz wzmocnionej decyzją Komisji 2011/833/UE z dnia 12 grudnia 2011 r. w sprawie ponownego wykorzystywania dokumentów Komisji (4) przyjętą w kontekście komunikatu Komisji z dnia 26 sierpnia 2010 r. zatytułowanego „Europejska agenda cyfrowa” (5).

(3)

Należy określić warunki rejestracji i licencjonowania dla użytkowników GMES oraz kryteria ograniczające dostęp do danych do celów GMES i informacji z usług GMES. Warunki dostępu do innych danych i informacji wykorzystanych w ramach usług GMES powinny zostać zdefiniowane przez ich dostawców.

(4)

W komunikacie z dnia 28 października 2009 r. pt. „Globalny Monitoring Środowiska i Bezpieczeństwa (GMES): Wyzwania i kolejne działania dotyczące komponentu kosmicznego” (6) Komisja wyraziła zamiar kontynuacji działań na rzecz wdrożenia polityki bezpłatnego i otwartego dostępu do danych z satelitów Sentinel.

(5)

Dostęp do danych Sentinel powinien być bezpłatny, pełny i otwarty, zgodnie ze wspólnymi zasadami polityki dotyczącej danych Sentinel (7) przyjętymi przez Radę Programową ds. Obserwacji Ziemi (PB-EO) Europejskiej Agencji Kosmicznej.

(6)

Zgodnie z art. 7 rozporządzenia (UE) nr 911/2010 państwa trzecie lub organizacje międzynarodowe uczestniczące w działaniach operacyjnych GMES powinny mieć dostęp do danych do celów GMES i informacji z usług GMES na takich samych warunkach jak państwa członkowskie.

(7)

Jak stwierdzono w motywie 28 rozporządzenia (UE) nr 911/2010, GMES powinien być traktowany jako europejski wkład w budowę Globalnej Sieci Systemów Obserwacji Ziemi (GEOSS). W związku z tym otwarte rozpowszechnianie GMES powinno być w pełni zgodne z zasadami wymiany danych GEOSS.

(8)

Aby realizować cele polityki w zakresie danych i informacji GMES, o których mowa w art. 9 rozporządzenia (UE) nr 911/2010, użytkownikom należy zapewnić niezbędne zezwolenie na korzystanie w możliwie najpełniejszym zakresie z danych do celów GMES i informacji z usług GMES. Użytkownicy powinni mieć również możliwość redystrybucji danych do celów GMES i informacji z usług GMES w postaci zmienionej lub niezmienionej.

(9)

Dane do celów GMES i informacje z usług GMES powinny być bezpłatne dla użytkowników, aby uzyskać korzyści społeczne wynikające z większego wykorzystania danych do celów GMES i informacji z usług GMES.

(10)

Polityka otwartego rozpowszechniania GMES może zostać poddana przeglądowi, a w razie potrzeby dostosowywana, przy uwzględnieniu potrzeb użytkowników, potrzeb sektora związanego z obserwacją Ziemi i rozwoju technologicznego.

(11)

W celu zapewnienia szerokiego rozpowszechniania danych i informacji GMES, nie należy przewidywać jakiejkolwiek wyraźnej lub dorozumianej gwarancji, w tym w odniesieniu do jakości i przydatności do określonego celu.

(12)

Komisja powinna stosować ograniczenia w zakresie otwartego rozpowszechniania GMES, jeżeli bezpłatny, pełny i otwarty dostęp do niektórych danych do celów GMES i informacji z usług GMES naruszałby prawa i zasady zapisane w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej, takie jak prawo do życia prywatnego, ochrony danych osobowych lub prawa własności intelektualnej dla danych wykorzystanych w procesie tworzenia usług GMES.

(13)

W razie potrzeby, ograniczenia powinny chronić interesy bezpieczeństwa Unii, jak również interesy bezpieczeństwa narodowego państw członkowskich. Jeśli chodzi o interesy bezpieczeństwa narodowego, ograniczenia takie powinny zapewnić poszanowanie zobowiązań państw członkowskich, które na mocy traktatów międzynarodowych przystąpiły do organizacji na rzecz wspólnej polityki obronnej. Ocena kryteriów wrażliwości ograniczenia rozpowszechniania danych do celów GMES i informacji z usług GMES powinna zapewnić prewencyjne rozwiązanie kwestii związanych z bezpieczeństwem, pozwalając zachować nieprzerwane dostawy danych do celów GMES i informacji z usług GMES.

(14)

Kryteria wrażliwości powinny uwzględniać różne parametry, które mogą stanowić zagrożenie dla bezpieczeństwa Unii lub jej państw członkowskich. Jako istotne kryterium wrażliwości należy uwzględnić zagrożenia dla infrastruktury krytycznej zdefiniowanej w art. 2 lit. a) dyrektywy Rady 2008/114/WE z dnia 8 grudnia 2008 r. w sprawie rozpoznawania i wyznaczania europejskiej infrastruktury krytycznej oraz oceny potrzeb w zakresie poprawy jej ochrony (8).

(15)

W razie konieczności państwa członkowskie powinny mieć możliwość złożenia wniosku o wprowadzenie ograniczeń w udostępnianiu określonych danych do celów GMES i informacji z usług GMES. Rozpatrując takie wnioski lub z własnej inicjatywy Komisja powinna zapewnić skuteczne i sprawne reagowanie w celu ochrony interesów bezpieczeństwa Unii lub państw członkowskich, dążąc jednocześnie do minimalizacji zakłóceń w przepływie danych i informacji do użytkowników.

(16)

Platformy rozpowszechniania GMES mogą napotkać ograniczenia techniczne, które mogłyby im uniemożliwić realizację wszystkich wniosków o dane lub informacje. W takich nadzwyczajnych okolicznościach, aby zapewnić ciągłość usług, dostępność techniczna danych do celów GMES i informacji z usług GMES powinna być zarezerwowana dla użytkowników z państw i organizacji międzynarodowych, które przyczyniają się do funkcjonowania GMES. W stosownych przypadkach możliwość rezerwacji usług powinna być uzależniona od pewnej formy rejestracji. Rezerwacja taka nie powinna stanowić przeszkody dla użytkowników, którzy uzyskali dzięki niej dane lub informacje, w korzystaniu z praw przyznanych na mocy niniejszego rozporządzenia, w tym prawa do redystrybucji takich danych lub informacji.

(17)

Należy zapewnić cztery poziomy rejestracji użytkowników w odniesieniu do dostępu do danych do celów GMES i informacji z usług GMES. Po pierwsze, aby zapewnić szerokie wykorzystanie danych do celów GMES i informacji z usług GMES, usługi wyszukiwania i przeglądania w rozumieniu art. 11 ust. 1 lit. a) i b) dyrektywy 2007/2/WE należy świadczyć bez rejestracji. Po drugie, należy przewidzieć uproszczoną formę rejestracji w przypadku usług pobierania w rozumieniu art. 11 ust. 1 lit. c) dyrektywy 2007/2/WE. Proces rejestracji nie powinien zniechęcać użytkowników do dostępu do danych i informacji, ale powinien umożliwić gromadzenie statystyk dotyczących użytkowników. Po trzecie, pośredni poziom rejestracji powinien umożliwiać rezerwację dostępu niektórym grupom użytkowników. Po czwarte, rygorystyczna procedura rejestracji, wymagająca jednoznacznej identyfikacji użytkownika, powinna być stosowana, aby umożliwić ograniczenie dostępu ze względów bezpieczeństwa,

a)

warunki pełnego i otwartego dostępu do informacji opracowanych w ramach usług GMES i danych zebranych za pomocą infrastruktury służącej GMES;

b)

kryteria ograniczenia dostępu do tych informacji i danych;

c)

warunki rejestracji użytkowników GMES.

a)

„usługi GMES” oznaczają komponent usługowy, o którym mowa w art. 2 ust. 2 lit. a) rozporządzenia (UE) nr 911/2010;

b)

„informacje z usług GMES” oznaczają informacje i ich metadane opracowane w ramach usług GMES;

c)

„dane do celów GMES” oznaczają dane zgromadzone za pośrednictwem infrastruktury służącej GMES oraz ich metadane;

d)

„metadane” oznaczają uporządkowane informacje na temat danych lub informacji umożliwiające ich wyszukiwanie, inwentaryzację i stosowanie;

e)

„platforma rozpowszechniania GMES” oznacza systemy techniczne stosowane do rozpowszechniania danych do celów GMES i informacji z usług GMES wśród użytkowników;

f)

„usługi wyszukiwania” oznaczają usługi wyszukiwania, zgodnie z definicją w art. 11 pkt 1 lit. a) dyrektywy 2007/2/WE;

g)

„usługi przeglądania” oznaczają usługi przeglądania, zgodnie z definicją w art. 11 pkt 1 lit. b) dyrektywy 2007/2/WE;

h)

„usługi pobierania” oznaczają usługi pobierania, zgodnie z definicją w art. 11 pkt 1 lit. c) dyrektywy 2007/2/WE.

a)

zwielokrotnianie;

b)

rozpowszechnianie;

c)

publiczne udostępnianie;

d)

dostosowanie, modyfikacja i połączenie z innymi danymi i informacjami;

e)

dowolne połączenie lit. a)–d).

a)

parametry techniczne danych, w tym rozdzielczość przestrzenną i pasma spektralne;

b)

okres pomiędzy uzyskaniem i rozpowszechnianiem danych;

c)

istnienie konfliktów zbrojnych, zagrożeń dla pokoju i bezpieczeństwa w skali międzynarodowej lub w regionie lub zagrożenia infrastruktur krytycznych w rozumieniu art. 2 lit. a) dyrektywy 2008/114/WE w obszarze, z którym wiążą się dane do celów GMES;

d)

istnienie luk w zakresie bezpieczeństwa lub prawdopodobne wykorzystanie danych do celów GMES do działań taktycznych lub operacyjnych na szkodę interesów bezpieczeństwa Unii, jej państw członkowskich lub partnerów międzynarodowych.

a)

wrażliwość danych wejściowych wykorzystanych do opracowywania informacji z usług GMES;

b)

okres pomiędzy uzyskaniem danych wejściowych i rozpowszechnianiem informacji z usług GMES;

c)

istnienie konfliktów zbrojnych, zagrożeń dla pokoju i bezpieczeństwa w skali międzynarodowej lub w regionie lub zagrożenia infrastruktur krytycznych w rozumieniu art. 2 lit. a) dyrektywy 2008/114/WE w obszarze, z którym wiążą się informacje z usług GMES;

d)

istnienie luk w zakresie bezpieczeństwa lub prawdopodobne wykorzystanie informacji z usług GMES do działań taktycznych lub operacyjnych na szkodę interesów bezpieczeństwa Unii, jej państw członkowskich lub partnerów międzynarodowych.

a)

służb publicznych, przemysłu, instytutów badawczych i obywateli w Unii;

b)

służb publicznych, przemysłu, instytutów badawczych i obywateli w państwach trzecich wnoszących wkład w funkcjonowanie GMES;

c)

międzynarodowych organizacji wnoszących wkład w funkcjonowanie GMES.

a)

utworzenia przez użytkownika konta użytkownika i hasła;

b)

podania przez użytkownika informacji statystycznych ograniczonych do najwyżej 10 pozycji.

19.11.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 309/7

(1)

Zgodnie z art. 50 ust. 2 lit. a) rozporządzenia (UE) nr 1151/2012, wniosek Francji o rejestrację nazwy „Rigotte de Condrieu” został opublikowany w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (2).

(2)

Ponieważ żaden sprzeciw nie został zgłoszony Komisji zgodnie z art. 51 rozporządzenia (UE) nr 1151/2012, nazwa „Rigotte de Condrieu” powinna zostać zarejestrowana,

19.11.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 309/9

(1)

Zgodnie z art. 50 ust. 2 lit. a) rozporządzenia (UE) nr 1151/2012 wniosek Włoch o rejestrację nazwy „Pecorino di Picinisco” został opublikowany w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (2).

(2)

Ponieważ do Komisji nie wpłynęło żadne oświadczenie o sprzeciwie zgodnie z art. 51 rozporządzenia (UE) nr 1151/2012, nazwa „Pecorino di Picinisco” powinna zostać zarejestrowana,

19.11.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 309/11

(1)

Zgodnie z art. 50 ust. 2 lit. a) rozporządzenia (UE) nr 1151/2012 wniosek Włoch o rejestrację nazwy „Puzzone di Moena”/„Spretz Tzaorì” został opublikowany w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (2).

(2)

Ponieważ do Komisji nie wpłynęło żadne oświadczenie o sprzeciwie zgodnie z art. 51 rozporządzenia (UE) nr 1151/2012, nazwa „Puzzone di Moena”/„Spretz Tzaorì” powinna zostać zarejestrowana,

19.11.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 309/13

(1)

Zgodnie z art. 50 ust. 2 lit. a) rozporządzenia (UE) nr 1151/2012 wniosek Słowenii o rejestrację nazwy „Mohant” został opublikowany w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (2).

(2)

Ponieważ do Komisji nie wpłynęło żadne oświadczenie o sprzeciwie zgodnie z art. 51 rozporządzenia (UE) nr 1151/2012, nazwa ta powinna zostać zarejestrowana,

19.11.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 309/15

(1)

Zgodnie z art. 50 ust. 2 lit. a) rozporządzenia (UE) nr 1151/2012 wniosek Irlandii o rejestrację nazwy „Waterford Blaa”/„Blaa” został opublikowany w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (2).

(2)

Ponieważ żaden sprzeciw nie został zgłoszony Komisji zgodnie z art. 51 rozporządzenia (UE) nr 1151/2012, nazwa „Waterford Blaa”/„Blaa” powinna zostać zarejestrowana,

19.11.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 309/17

(1)

Zgodnie z art. 80 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 1107/2009 dyrektywę 91/414/EWG (2) należy stosować, w odniesieniu do procedury i warunków zatwierdzania, do substancji czynnych, dla których przyjęto decyzję zgodnie z art. 6 ust. 3 tej dyrektywy przed dniem 14 czerwca 2011 r. W przypadku olejku pomarańczowego warunki art. 80 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 1107/2009 zostały spełnione decyzją Komisji 2009/438/WE (3).

(2)

Zgodnie z art. 6 ust. 2 dyrektywy 91/414/EWG, w dniu 22 lutego 2008 r. Francja otrzymała od przedsiębiorstwa Oro Agri wniosek o włączenie substancji czynnej olejek pomarańczowy do załącznika I do dyrektywy 91/414/EWG. W decyzji 2009/438/WE potwierdzono, że wniosek jest „kompletny” w tym sensie, że zasadniczo spełnia wymogi dotyczące danych i informacji przewidziane w załącznikach II oraz III do dyrektywy 91/414/EWG.

(3)

Zgodnie z przepisami art. 6 ust. 2 i 4 dyrektywy 91/414/EWG dla wspomnianej substancji czynnej i dla zastosowań zaproponowanych przez wnioskodawcę został oceniony wpływ na zdrowie ludzi i zdrowie zwierząt oraz na środowisko. W dniu 12 sierpnia 2009 r. państwo członkowskie pełniące rolę sprawozdawcy przedłożyło projekt sprawozdania z oceny. Zgodnie z art. 11 ust. 6 rozporządzenia Komisji (UE) nr 188/2011 (4) w dniu 13 czerwca 2012 r. od wnioskodawcy zażądano dodatkowych informacji. Ocenę dodatkowych danych przez Francję przedłożono w formie zaktualizowanego projektu sprawozdania z oceny w listopadzie 2012 r.

(4)

Projekt sprawozdania z oceny został zweryfikowany przez państwa członkowskie i Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności (zwany dalej „Urzędem”). W dniu 1 marca 2013 r. Urząd przedstawił Komisji swoje wnioski (5) z oceny ryzyka stwarzanego przez pestycydy, dotyczącej substancji czynnej olejek pomarańczowy. Projekt sprawozdania z oceny i wnioski Urzędu zostały zweryfikowane przez państwa członkowskie oraz Komisję w ramach Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt i sfinalizowane w dniu 3 października 2013 r. w formie opracowanego przez Komisję sprawozdania z przeglądu dotyczącego olejku pomarańczowego.

(5)

Jak wykazały różne badania, można oczekiwać, że środki ochrony roślin zawierające olejek pomarańczowy zasadniczo spełniają wymogi określone w art. 5 ust. 1 lit. a) i b) oraz art. 5 ust. 3 dyrektywy 91/414/EWG, w szczególności w odniesieniu do zastosowań, które zostały zbadane przez Komisję i wyszczególnione w jej sprawozdaniu z przeglądu. Należy zatem zatwierdzić olejek pomarańczowy.

(6)

Zgodnie z art. 13 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1107/2009 w związku z jego art. 6 oraz w świetle aktualnej wiedzy naukowej i technicznej należy jednak uwzględnić pewne warunki i ograniczenia. Należy w szczególności zażądać dodatkowych informacji potwierdzających.

(7)

Na zatwierdzenie należy przewidzieć rozsądnie długi termin, aby umożliwić państwom członkowskim i zainteresowanym stronom przygotowanie się do spełnienia nowych wymogów wynikających z zatwierdzenia.

(8)

Bez uszczerbku dla przewidzianych w rozporządzeniu (WE) nr 1107/2009 obowiązków wynikających z zatwierdzenia oraz biorąc pod uwagę szczególną sytuację powstałą w wyniku przejścia od dyrektywy 91/414/EWG do rozporządzenia (WE) nr 1107/2009, należy postanowić, co następuje. Państwom członkowskim należy zapewnić sześć miesięcy, licząc od daty zatwierdzenia, na dokonanie przeglądu zezwoleń dotyczących środków ochrony roślin zawierających olejek pomarańczowy. W stosownych przypadkach państwa członkowskie powinny zmienić, zastąpić lub cofnąć te zezwolenia. W drodze odstępstwa od powyższego terminu należy przyznać więcej czasu na przedłożenie i ocenę pełnej dokumentacji wyszczególnionej w załączniku III, zgodnie z dyrektywą 91/414/EWG, dla każdego środka ochrony roślin i każdego zamierzonego zastosowania, zgodnie z jednolitymi zasadami.

(9)

Doświadczenie zdobyte przy okazji włączania do załącznika I do dyrektywy 91/414/EWG substancji czynnych ocenionych w ramach rozporządzenia Komisji (EWG) nr 3600/92 (6) pokazuje, że mogą pojawić się trudności z interpretacją obowiązków spoczywających na posiadaczach dotychczasowych zezwoleń, dotyczących dostępu do danych. W celu uniknięcia dalszych trudności wydaje się zatem konieczne wyjaśnienie obowiązków państw członkowskich, a w szczególności obowiązku sprawdzenia, czy posiadacz zezwolenia ma dostęp do dokumentacji zgodnie z wymogami określonymi w załączniku II do wspomnianej dyrektywy. Wyjaśnienie to nie nakłada jednak na państwa członkowskie ani na posiadaczy zezwoleń żadnych nowych obowiązków w porównaniu z tymi, które nakłada się w przyjętych dotąd dyrektywach zmieniających załącznik I do wspomnianej dyrektywy lub w rozporządzeniach zatwierdzających substancje czynne.

(10)

Zgodnie z art. 13 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1107/2009 należy odpowiednio zmienić załącznik do rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 540/2011 (7).

(11)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

a)

w przypadku środka zawierającego olejek pomarańczowy jako jedyną substancję czynną, w razie potrzeby zmieniają lub cofają zezwolenie najpóźniej do dnia 31 października 2015 r.; lub

b)

w przypadku środka zawierającego olejek pomarańczowy jako jedną z kilku substancji czynnych, w razie potrzeby, zmieniają lub cofają zezwolenie do dnia 31 października 2015 r. lub w terminie określonym dla takiej zmiany lub cofnięcia we właściwym akcie lub aktach włączających odpowiednią substancję lub substancje do załącznika I do dyrektywy 91/414/EWG albo zatwierdzających odpowiednią substancję lub substancje, w zależności od tego, która z tych dat jest późniejsza.

19.11.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 309/22

(1)

Dyrektywą Komisji 2006/74/WE (2) włączono dichlorprop-P jako substancję czynną do załącznika I do dyrektywy Rady 91/414/EWG (3), pod warunkiem że państwa członkowskie, których to dotyczy, zapewnią dostarczenie przez powiadamiającego, na wniosek którego dichlorprop-P został włączony do tego załącznika, dalszych informacji potwierdzających dotyczących metabolizmu u zwierząt oraz oceny ryzyka dla ptaków w przypadku ostrego i krótkotrwałego narażenia oraz dla ssaków roślinożernych w przypadku ostrego narażenia.

(2)

Substancje czynne włączone do załącznika I do dyrektywy 91/414/EWG zostały uznane za zatwierdzone na podstawie rozporządzenia (WE) nr 1107/2009 oraz są wymienione w części A załącznika do rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 540/2011 (4).

(3)

W przewidzianym terminie powiadamiający przedstawił Danii, będącej państwem członkowskim pełniącym rolę sprawozdawcy, dodatkowe informacje mające na celu potwierdzenie oceny ryzyka dla ptaków i ssaków w przypadku zastosowania do zbóż, użytków zielonych i upraw traw na nasiona.

(4)

Dania oceniła dodatkowe informacje przedstawione przez powiadamiającego. W dniu 22 lipca 2011 r. przedstawiła ona swoją ocenę, w formie uzupełnienia do projektu sprawozdania z oceny, pozostałym państwom członkowskim, Komisji i Europejskiemu Urzędowi ds. Bezpieczeństwa Żywności, zwanemu dalej „Urzędem”.

(5)

Komisja zasięgnęła opinii Urzędu, który przedstawił w dniu 13 listopada 2012 r. swoją opinię w sprawie oceny ryzyka dotyczącej dichlorpropu-P (5).

(6)

W świetle dodatkowych informacji przedstawionych przez powiadamiającego Komisja stwierdziła, że nie dostarczono w pełni dalszych koniecznych informacji potwierdzających i że nie można wykluczyć wysokiego ryzyka dla ptaków i ssaków, o ile nie wprowadzi się dalszych ograniczeń.

(7)

Komisja zwróciła się do powiadamiającego o przedstawienie uwag w odniesieniu do sprawozdania z przeglądu dotyczącego dichlorpropu-P.

(8)

Potwierdza się, że substancja czynna dichlorprop-P jest uznana za zatwierdzoną na podstawie rozporządzenia (WE) nr 1107/2009. Aby zminimalizować narażenie ptaków i ssaków, należy jednak dodatkowo ograniczyć zastosowania tej substancji czynnej oraz ustanowić szczególne środki zmniejszające ryzyko w celu ochrony tych gatunków.

(9)

Należy zatem odpowiednio zmienić załącznik do rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 540/2011.

(10)

Państwom członkowskim należy przyznać czas na wycofanie zezwoleń na środki ochrony roślin zawierające dichlorprop-P.

(11)

Jeśli zgodnie z art. 46 rozporządzenia (WE) nr 1107/2009 państwa członkowskie przyznają dodatkowy okres na zużycie zapasów środków ochrony roślin zawierających dichlorprop-P, okres ten powinien upłynąć najpóźniej po roku od daty wycofania lub zmiany odpowiednich zezwoleń.

(12)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

19.11.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 309/25

(1)

Rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 543/2011 przewiduje – zgodnie z wynikami wielostronnych negocjacji handlowych Rundy Urugwajskiej – kryteria, na których podstawie ustalania Komisja ustala standardowe wartości dla przywozu z państw trzecich, w odniesieniu do produktów i okresów określonych w części A załącznika XVI do wspomnianego rozporządzenia.

(2)

Standardowa wartość w przywozie jest obliczana każdego dnia roboczego, zgodne z art. 136 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 543/2011, przy uwzględnieniu podlegających zmianom danych dziennych. Niniejsze rozporządzenie powinno zatem wejść w życie z dniem jego opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej,

19.11.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 309/27

(1)

W lutym 2005 r. Blue1 Oy („Blue1”), fiński przewoźnik lotniczy wchodzący w skład Grupy SAS, złożył w Komisji skargę. Blue1 twierdził między innymi, że Ryanair Ltd („Ryanair”) otrzymywał pomoc z powodu niższych od średnich opłat lotniskowych w porcie lotniczym Tampere-Pirkkala („port lotniczy TMP” lub „port lotniczy”).

(2)

W pismach z dnia 2 marca 2005 r. i 23 maja 2006 r. Komisja wystąpiła do Finlandii o przekazanie dodatkowych informacji w odniesieniu do skargi. Finlandia udzieliła odpowiedzi w pismach z dnia 27 kwietnia 2005 r. i 27 lipca 2006 r.

(3)

Pismem z dnia 10 lipca 2007 r. Komisja powiadomiła Finlandię o swojej decyzji w sprawie wszczęcia postępowania przewidzianego w art. 108 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE (2)) („decyzja o wszczęciu postępowania”) w odniesieniu do umowy między Airpro Oy a Ryanair oraz wdrażania strategii w zakresie tanich usług transportu lotniczego przez spółki Finavia i Airpro Oy w porcie lotniczym TMP. Finlandia przedstawiła swoje uwagi dotyczące decyzji o wszczęciu postępowania dnia 28 listopada 2007 r.

(4)

Decyzja Komisji o wszczęciu postępowania została opublikowana w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (3). Komisja wezwała zainteresowane strony do przedstawienia uwag na temat przedmiotowego środka w terminie jednego miesiąca od daty publikacji decyzji.

(5)

Komisja otrzymała takie uwagi od czterech zainteresowanych stron (Ryanair, Grupy SAS, Air France i Stowarzyszenia Europejskich Linii Lotniczych). Przekazała je Finlandii w piśmie z dnia 13 lutego 2008 r. Finlandia przekazała swoje uwagi dnia 15 kwietnia 2008 r.

(6)

Pismem z dnia 25 czerwca 2010 r. Komisja zwróciła się o przedstawienie dalszych informacji. Finlandia udzieliła odpowiedzi pismem z dnia 1 lipca 2010 r. Pismem z dnia 5 kwietnia 2011 r. Komisja zwróciła się o przedstawienie dalszych informacji dotyczących finansowania portu lotniczego. Finlandia udzieliła odpowiedzi pismem z dnia 5 maja 2011 r. Odpowiedź Finlandii była jednak niepełna. W związku z tym Komisja przesłała monit na podstawie art. 10 ust. 3 rozporządzenia Rady (WE) nr 659/1999 z dnia 22 marca 1999 r. ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania art. 93 Traktatu WE (4). Finlandia udzieliła odpowiedzi pismem z dnia 15 czerwca 2011 r.

(7)

Port lotniczy TMP znajduje się w Pirkkala, 13 km na południowy zachód od miasta Tampere, w południowej Finlandii. Jest to trzeci co do wielkości port lotniczy w Finlandii (pod względem liczby pasażerów, zob. tabela w motywie (10)). Poza obsługą lotnictwa cywilnego, port lotniczy służy również jako baza fińskich sił powietrznych.

(8)

Port lotniczy TMP posiada dwa terminale pasażerskie na potrzeby regularnych przewozów pasażerskich:

(9)

Port lotniczy TMP, z wyjątkiem T2, należy do Finavia Oyj (5) („Finavia”) i jest przez nią obsługiwany. Finavia wynajmuje T2 swojej spółce zależnej Airpro Oy (6) („Airpro”). Airpro obsługuje terminal i świadczy w nim usługi w zakresie obsługi naziemnej. Ponadto Airpro zawarła umowę z Ryanair (7) obowiązującą od dnia 3 kwietnia 2003 r.

(10)

Przepływ pasażerów w porcie lotniczym zwiększył się z 304 025 osób w 2003 r. do 617 397 w 2010 r. Jest to efektem zwiększenia się liczby pasażerów w T2. W 2010 r. udział pasażerów Ryanair w porcie lotniczym TMP wynosił około […]. W poniższej tabeli przedstawiono zestawienie wzrostu liczby pasażerów w porcie lotniczym TMP w latach 2003–2010:

(11)

W decyzji o wszczęciu postępowania poruszone zostały następujące kwestie:

(12)

W odniesieniu do pierwszej kwestii Komisja wyraziła wątpliwości, czy Finavia kierowała się perspektywą długoterminowej rentowności, decydując się przekształcić hangar towarowy w terminal dla tanich linii lotniczych. Ponadto Komisja miała wątpliwości, czy inwestycje podjęte przez Finavię w celu przekształcenia byłego hangaru towarowego w terminal dla tanich linii lotniczych można również uznać za selektywną korzyść na rzecz Airpro, której spółka nie uzyskałaby w normalnych warunkach rynkowych.

(13)

W odniesieniu do drugiej kwestii Komisja musiała zbadać, czy w tym konkretnym przypadku zachowaniem Airpro kierowała perspektywa długoterminowej rentowności i czy korzyść rzekomo przyznana Ryanair była korzyścią, której przewoźnik nie uzyskałby w normalnych warunkach rynkowych. Komisja w szczególności wyraziła wątpliwości, czy „ryczałtowa” opłata uiszczana przez Ryanair opierała się na kosztach świadczenia przez Airpro usług wspomnianemu przewoźnikowi lotniczemu. Ponadto Finlandia nie przekazała Komisji warunków umowy z Ryanair ani planu operacyjnego przedstawiającego ocenę rentowności umowy dla Airpro. W związku z tym Komisja w swojej decyzji o wszczęciu postępowania wyraziła wątpliwości, czy zachowaniem Airpro kierowała perspektywa długookresowej rentowności. Nie można zatem wykluczyć, że umowa przyniosła Ryanair korzyść, której to przedsiębiorstwo nie uzyskałoby w normalnych warunkach rynkowych.

(14)

Komisja wyraziła wątpliwości, czy warunki zgodności określone w Wytycznych wspólnotowych dotyczących finansowania portów lotniczych i pomocy państwa na rozpoczęcie działalności dla przedsiębiorstw lotniczych oferujących przeloty z regionalnych portów lotniczych (8) („wytycznych dotyczących lotnictwa z 2005 r.”) zostały w niniejszym przypadku spełnione i czy środki pomocy państwa można uznać za zgodne z rynkiem wewnętrznym na podstawie art. 107 ust. 3 lit. c) TFUE.

(15)

Finlandia rozpoczęła swoje uwagi od przedstawienia informacji na temat strategii Finavii i Airpro w zakresie tanich usług transportu lotniczego w porcie lotniczym TMP. Finlandia wyjaśniła, że T2 zbudowano w 1979 r. w celu tymczasowego wykorzystywania go jako budynku portu lotniczego. W 1995 r. przekształcono go w hangar towarowy mogący służyć do transportu towarów i był on wykorzystywany przez DHL. W 2002 r. DHL rozwiązał umowę najmu i terminal się zwolnił.

(16)

Finlandia wskazała, że ponieważ Finavia nie była w stanie przyciągnąć żadnego innego operatora towarowych przewozów lotniczych do Tampere ani wynająć hangaru, podjęła ona decyzję o przekształceniu go w terminal dla tanich linii lotniczych, mogący służyć do zapewnienia podstawowych usług w zakresie obsługi naziemnej. Początkowe koszty budowy T2 były już wtedy zamortyzowane i remont terminalu wymagał jedynie drobnych renowacji (9). W poniższej tabeli przedstawiono szczegółowe informacje na temat kosztów inwestycyjnych związanych z remontem T2, które wyniosły 760 612 EUR.

(17)

W świetle powyższych obliczeń Finlandia wskazała, że nawet gdyby Finavia była w stanie znaleźć innego najemcę, który chciałby wykorzystywać T2 jako hangar towarowy, konieczne byłoby przeprowadzenie pewnych prac budowlanych, których koszt wyniósłby około 100 000 EUR. Ponadto przenośniki zawsze można by było wykorzystywać w innych portach lotniczych Finavii.

(18)

Finlandia wyjaśniła ponadto, że Finavia miała zamiar udostępnić nowy terminal dla tanich linii lotniczych wszystkim przewoźnikom lotniczym gotowym zaakceptować niższą jakość usług. W poniższej tabeli przedstawiono porównanie poziomu usług i pomieszczeń w T1 i T2 w porcie lotniczym TMP.

(19)

Finlandia stwierdziła, że ponieważ w T2 można było świadczyć usługi w zakresie obsługi naziemnej tylko dla jednego samolotu odlatującego na godzinę, terminal ten mógł służyć wyłącznie przewoźnikom bezpośrednim korzystającym z dużych statków powietrznych. Jednocześnie w celu zoptymalizowania wykorzystania personelu, operator terminalu wymagał od przewoźników lotniczych zawierania długoterminowych umów oraz umów dotyczących rozkładów lotów; przykładowo loty nie zawsze mogły być obsługiwane w terminach, o które wnioskowali przewoźnicy lotniczy, jak miało to miejsce w przypadku T1. Według Finlandii optymalizacja kosztów personelu oraz poziomu świadczonych usług umożliwiła oszczędności kosztów w wysokości około […] w porównaniu do T1.

(20)

Finlandia poinformowała, że przed rozpoczęciem remontu T2 i przyjęciem strategii w zakresie tanich usług transportu lotniczego w odniesieniu do tego terminalu, przedmiotową kwestię kilkukrotnie omawiano na spotkaniach zarządu Finavii. W tym celu przygotowano również plan operacyjny. W poniższej tabeli przedstawiono podsumowanie planu operacyjnego (najbardziej pesymistycznego scenariusza) dotyczącego remontu T2 i wdrożenia strategii w zakresie tanich usług transportu lotniczego: […]

(21)

Finlandia zwróciła uwagę, że plan operacyjny ex ante oparto na ostrożnych założeniach, co spowodowało niedoszacowanie przychodów i przeszacowanie kosztów oczekiwanych w ostatnich latach omawianego okresu. W innych scenariuszach strategia w zakresie tanich usług transportu lotniczego miała być jeszcze bardziej rentowna. Ryczałtowe opłaty uiszczane przez przewoźników lotniczych korzystających z T2 różniły się w zależności od scenariusza o […] za postój statku powietrznego na ziemi i obsługę między rejsami. Ponieważ zarząd Finavii podjął decyzję o przyjęciu strategii w zakresie tanich usług transportu lotniczego na podstawie obliczeń i badań, nie można przypisać jej państwu. Środki nie wynikały z wymagań ani nakazów władz, ani też władze nie były zaangażowane w przyjęcie przedmiotowych środków.

(22)

Finlandia zwróciła uwagę, że Finavia i Airpro działały w oparciu o kryteria ekonomiczne i finansowały swoją działalność z opłat za usługi oraz przychodów uzyskiwanych od klientów i z innej działalności gospodarczej. W szczególności Finavia ani Airpro nie otrzymywały finansowania z budżetu państwa: ich działalność była rentowna i rocznie przekazywały część swoich zysków na rzecz państwa zgodnie z nałożonymi na nie wymaganiami dotyczącymi zysków.

(23)

Finlandia zwróciła uwagę, że to ministerstwo transportu i komunikacji wyznaczyło cele w zakresie wyników działalności Finavii. Przedmiotowe cele w zakresie wyników działalności dotyczą jednak całej grupy i poszczególne decyzje biznesowe podejmowano według uznania Finavii. W ciągu ostatnich kilku lat (w latach 2003–2005) wymagania dotyczące zysków Finavii wynosiły około 4 % zainwestowanego kapitału. W poniższej tabeli przedstawiono zestawienie wyników działalności Finavii:

Kluczowe dane finansowe Finavii wyrażone w mln EUR (faktyczne dane liczbowe)

(24)

Finlandia zwróciła uwagę, że Finavia nie przygotowała sprawozdań finansowych dotyczących konkretnych portów lotniczych, ponieważ wszystkie jej porty lotnicze stanowiły część tego samego podmiotu prawnego. Od 2000 r. Finavia gromadziła jednak informacje dotyczące poszczególnych portów lotniczych na podstawie swoich wewnętrznych obliczeń (faktyczne dane liczbowe). Przedmiotowe informacje opierały się na tendencjach dotyczących natężenia ruchu w portach lotniczych i związanych z tym przychodach oraz na kosztach zasobów wykorzystywanych w portach lotniczych, mianowicie kosztach personelu, zakontraktowanych usług i amortyzacji środków trwałych. Ogólne wyniki działalności Finavii w porcie lotniczym TMP (z wyjątkiem usług świadczonych przez Airpro) zestawiono w następującej tabeli: […].

(25)

Oprócz operacji zarobkowego transportu lotniczego wyniki finansowe Finavii w porcie lotniczym TMP obejmowały również operacje podlegające kompetencji władz publicznych, takie jak służba kontroli ruchu lotniczego i wykorzystywanie pasa startowego w porcie lotniczym TMP do celów wojskowych. Finlandia wyjaśniła, że pas startowy w porcie lotniczym TMP musiał być dostępny do celów wojskowych 24 godziny na dobę przez 365 dni w roku. Pas startowy rzeczywiście wykorzystywano do celów wojskowych (co najmniej 30 % faktycznego ruchu samolotów rocznie). Koszty służby kontroli ruchu lotniczego wynosiły około […]. W powyższych danych liczbowych uwzględniono opłaty za najem uiszczane przez Airpro na rzecz Finavii za korzystanie z T2 oraz opłaty za lądowanie i inne opłaty lotniskowe za usługi świadczone przewoźnikom lotniczym korzystającym z T2.

(26)

W odniesieniu do Airpro Finlandia wyjaśniła dalej, że jest to spółka akcyjna prawnie oddzielona od Finavii. W poniższej tabeli przedstawiono zestawienie faktycznych wyników finansowych działalności Airpro w porcie lotniczym TMP: […].

(27)

Wyniki finansowe Airpro w porcie lotniczym TMP obejmowały koszty takie, jak opłata za najem T2 w porcie lotniczym TMP, własne koszty personelu i wyposażenia Airpro, a także koszt usług świadczonych przez Finavię. Sprawozdania finansowe obejmowały przychody, takie jak ryczałtowa opłata uiszczana przez Ryanair, opłaty za postój oraz inne przychody z działalności komercyjnej.

(28)

W związku z tym Finlandia twierdziła, że decydując się na wdrożenie strategii w zakresie tanich usług transportu lotniczego oraz na przekształcenie hangaru towarowego w terminal dla pasażerów tanich linii lotniczych, Finavia i Airpro postępowały jak prywatni inwestorzy.

(29)

Finlandia twierdziła, że nawet jeżeli finansowanie remontu T2 uzna się za pomoc państwa, to będzie ono zgodne z rynkiem wewnętrznym na podstawie art. 107 ust. 3 lit. c) TFUE, ponieważ spełnia kryteria zgodności określone w wytycznych dotyczących lotnictwa z 2005 r.

(30)

Finlandia twierdziła dalej, że można uznać, iż przedmiotowe środki spełniają cele interesu ogólnego, które według niej odnoszą się nie tylko do działalności w dziedzinie zarządzania portem lotniczym mającej charakter interesu ogólnego, lecz również do dywersyfikacji połączeń w regionie w sposób odpowiadający potrzebom rezydentów i społeczeństwa. W związku z tym według Finlandii zmiany w T2 były proporcjonalne do ich celu i osiągniętego rezultatu.

(31)

Ponadto Finlandia stwierdziła, że działalność w dziedzinie zarządzania portem lotniczym ma specyficzne cechy charakterystyczne, które należy wziąć pod uwagę. Na przykład port lotniczy TMP przyczynił się do poprawy mobilności w bardziej zatłoczonych portach lotniczych zgodnie z celem Unii. Eksploatacja portu lotniczego TMP przyczyniła się do regionalnie zrównoważonego rozwoju w słabo zaludnionym państwie, takim jak Finlandia. Pod tym względem zagwarantowanie połączeń bardziej oddalonych regionów Finlandii do Europy było szczególnie istotne, ponieważ inne formy transportu nie stanowią realnej alternatywy. Koszty poniesione z tytułu budowy terminalu były proporcjonalne do celów i konieczne. Na podstawie planów operacyjnych i faktycznych danych liczbowych przedmiotowa infrastruktura miała wystarczające średnioterminowe perspektywy w zakresie jej wykorzystywania. T2 był otwarty dla wszystkich przewoźników lotniczych w sprawiedliwy i niedyskryminujący sposób. Do tej pory jednak żaden przewoźnik lotniczy oprócz Ryanair nie wykazał nim zainteresowania.

(32)

Według Finlandii przedmiotowa infrastruktura nie wpłynęła na wymianę handlową w stopniu sprzecznym z interesem Unii. Port lotniczy TMP był mały i w związku z tym wpływ środków na poziomie Unii nie był znaczący. Ponadto korzyści dla regionu wynikające z przedmiotowych środków przewyższają jakikolwiek negatywny wpływ na poziomie Unii.

(33)

Finlandia wskazała, że dnia 23 lutego 2003 r. Finavia zawarła umowę najmu z Airpro dotyczącą T2 na okres od dnia 1 kwietnia 2003 r. do dnia 31 marca 2013 r. (zwaną także „umową najmu”). Mimo że początkowo to Finavia opłaciła koszty remontu, Airpro zwróciłaby przedmiotowe koszty Finavii w swojej opłacie za najem. Finlandia przedstawiła również kopię umowy najmu.

(34)

Na podstawie umowy najmu Airpro uiszcza miesięczną opłatę za najem w wysokości […] plus […] VAT za korzystanie z urządzeń i wyposażenia. Opłata za najem łącznie z VAT wynosi zatem ogółem […] miesięcznie. W umowie przewidziano, że oprócz podstawowego czynszu opłata za najem będzie też obejmować koszty poniesione z tytułu przekształcenia hangaru towarowego w terminal dla pasażerów tanich linii lotniczych oraz związane z tym odsetki.

(35)

Finlandia zwróciła uwagę, że w momencie zawierania umowy najmu zmiany w T2 nadal trwały i należało oszacować koszty remontu terminalu, aby określić wysokość opłaty za najem. Koszty te oszacowano na kwotę 700 000 EUR, a ich miesięczny wpływ na opłatę za najem miał wynosić około […]. Oprócz szacunkowych kosztów remontu Finavia oszacowała, że koszty dodatkowych robót budowlanych i ustalenia poczynione po rozpoczęciu eksploatacji T2 będą wynosiły około […], a ich miesięczny wpływ na opłatę za najem wyniesie […]. Według powyższych obliczeń Airpro rekompensowała Finavii koszty poniesione z tytułu zmian w T2 płacąc miesięcznie za najem kwotę wynoszącą […].

(36)

Finlandia twierdziła, że miesięczna opłata za najem uiszczana przez Airpro nie była niższa od ceny rynkowej. Opłata za najem uiszczana przez Airpro była faktycznie wyższa niż ta, którą płacił poprzedni najemca, DHL. DHL uiszczał miesięczną opłatę za najem w wysokości […] bez VAT za korzystanie z urządzeń i wyposażenia, co odpowiada kwocie około […] (10). Udział VAT wynosił […], więc całkowita miesięczna opłata za najem z VAT wynosiła […], co odpowiada kwocie około […].

(37)

Finlandia zwróciła dalej uwagę, że bez wdrożenia strategii w zakresie tanich usług transportu lotniczego oraz przekształcenia hangaru towarowego w terminal dla tanich linii lotniczych T2 mógłby pozostać pusty, co obciążyłoby finanse portu lotniczego TMP.

(38)

Jeżeli chodzi o wdrożenie przez Airpro strategii w zakresie tanich usług transportu lotniczego, Finlandia wyjaśniła, że rozmowy z przewoźnikami lotniczymi zaczęły się wcześniej. Rozmowy, na przykład z Ryanair, toczyły się przez kilka lat przed podjęciem decyzji o wdrożeniu strategii w zakresie tanich usług transportu lotniczego w porcie lotniczym TMP.

(39)

Według Finlandii pismo, jakie Airpro wysłała do szeregu przewoźników lotniczych, zachęcające ich, aby rozważyli rozpoczęcie prowadzenia działalności w terminalu dla tanich linii lotniczych, stanowiło tylko jedną część strategii marketingowej dotyczącej T2. T2 w porcie lotniczym TMP był aktywnie promowany na targach tras lotniczych (Routes trade fair) (11) przez kilka lat, poczynając od 2002 r. Zakładano, że oprócz Ryanair inni przewoźnicy lotniczy również będą zainteresowani rozpoczęciem działalności w przedmiotowym terminalu.

(40)

Finlandia przedłożyła kopię pisma marketingowego. W piśmie przedstawiono opłaty pobierane na T2, takie jak opłata za obsługę naziemną i korzystanie z terminalu, których wysokość zależy od rodzaju wykorzystywanego statku powietrznego. Oprócz opłat pobieranych na T2 przewoźnicy lotniczy mieli uiszczać normalne opłaty za lądowanie, za nawigację w terminalu i za ochronę.

(41)

Finlandia przedstawiła kopię umowy, której okres ważności wynosi […], zawartej między Airpro a Ryanair dnia 3 kwietnia 2003 („umowa”). Umowa określa operacyjne i finansowe warunki, na jakich Ryanair ma wprowadzić i obsługiwać loty komercyjne do i z T2 w porcie lotniczym TMP. Umowa zaczęła obowiązywać następnego dnia po jej podpisaniu (tj. dnia 4 kwietnia 2003 r.), a wygaśnie dnia […].

(42)

Z tytułu usług świadczonych w porcie lotniczym TMP Ryanair ma uiszczać pojedynczą opłatę za postój na ziemi i obsługę między rejsami każdego statku powietrznego (odlot i przylot), tj. ryczałtową opłatę za każdy samolot B737-800 lub inny wariant samolotu B-737 z MTOM (12) wynoszącą 67 000 kg od dnia 4 kwietnia 2003 r. Przedmiotowa opłata obejmuje opłaty za lądowanie i start, oświetlenie, tłumienie hałasu, opłaty nocne, opłaty za nawigację w terminalu, opłaty za obsługę ramp i pasażerów, w tym opłaty z tytułu ochrony i bezpieczeństwa, oraz opłaty pasażerskie.

(43)

Jak podsumowano w poniższej tabeli, ryczałtowa opłata zależy od częstotliwości lotów Ryanair w porcie lotniczym w ciągu dnia oraz od roku zawarcia umowy. […]

(44)

W umowie Ryanair zobowiązuje się do rozpoczęcia działalności w porcie lotniczym TMP z […] postojami na ziemi i obsługą między rejsami dziennie. Ponadto Ryanair zgadza się uprzedzać o wszelkich ograniczeniach dziennej liczby postojów na ziemi i obsługi między rejsami w porcie lotniczym […].

(45)

[…]

(46)

Na podstawie umowy Ryanair oczekiwał około […] odlatujących pasażerów w porcie lotniczym TMP w ciągu pierwszych 12 miesięcy oraz około […] odlatujących pasażerów w ciągu kolejnych 12 miesięcy.

(47)

Na podstawie umowy maksymalna przepustowość T2 w porcie lotniczym TMP to jeden postój na ziemi i obsługa między rejsami na godzinę między 7:00 a 24:00. Ryanair i Airpro uzgodnią wcześniej harmonogramy lotów.

(48)

Airpro będzie obsługiwać stanowisko obsługi pasażerów w najlepszej lokalizacji w głównym terminalu portu lotniczego (T1) oraz będzie zapewniać infrastrukturę do celów rezerwacji dla pasażerów Ryanair. Na podstawie umowy Ryanair płaci Airpro prowizję, której stawka wynosi […], za wszystkie loty Ryanair (z wyjątkiem podatków, opłat i innych należności) sprzedane przez Airpro i opłacone za pomocą karty debetowej/kredytowej.

(49)

W umowie przewidziano również procedury na czas koniecznej konserwacji pasa startowego w porcie lotniczym TMP w lecie 2003 r., kiedy ruch w porcie lotniczym zostanie całkowicie wstrzymany. W tym okresie ruch z portu lotniczego TMP będzie kierowany do portu lotniczego Pori, a Airpro zorganizuje transport autobusowy dla pasażerów Ryanair.

(50)

Według Finlandii umowa między Airpro a Ryanair została zawarta na warunkach handlowych i nie wiązała się z pomocą państwa. Inni przewoźnicy lotniczy również mieli możliwość zawarcia umowy z Airpro na zasadach i warunkach kontraktowych podobnych do tych, jakie uzyskał Ryanair. Przykładowo w broszurze marketingowej „The Case for Tampere-Pirkkala Airport”, przygotowanej na targi w 2004 r., podkreślono fakt, że T2 jest otwarty dla wszystkich operatorów, ponieważ w tamtym czasie przepustowość terminalu była jeszcze wystarczająca dla dwóch dodatkowych przewoźników lotniczych.

(51)

Dalej Finlandia uznała, że opłaty uiszczane przez Ryanair w porcie lotniczym TMP były oparte o koszt i przynosiły zysk gospodarczy działalności Airpro i Finavii w porcie lotniczym TMP. Airpro pobierała od Ryanair opłaty za świadczone przez nią usługi oraz za usługi świadczone przez Finavię. Następnie Airpro wypłacała Finavii kwoty opłat wynikających z działalności Ryanair w porcie lotniczym na podstawie zbioru informacji lotniczych Finavia („AIP”) (13). Wszelkie różnice w opłatach wynikały z charakteru i skali danych usług.

(52)

Finlandia wskazała, że wszyscy przewoźnicy lotniczy korzystający z portu lotniczego TMP uiszczali te same opłaty za usługi tej samej jakości. Przykładowo opłaty pasażerskie pobierane za usługi świadczone w T2 zależą od jakości usług świadczonych w terminalu. Ani Finavia ani Airpro nie odgrywały żadnej roli w pobieraniu opłat za obsługę pasażerów, wskazanych na biletach lotniczych Ryanair, które to opłaty Ryanair pobierał od swoich pasażerów. Wbrew twierdzeniom Blue1, Ryanair nie był zwolniony z uiszczania opłat pasażerskich. Fakt, że działalność Airpro w T2 była rentowna świadczy o tym, iż Ryanair musiał uiszczać opłaty za usługi świadczone przez Airpro.

(53)

W porcie lotniczym TMP Finavia pobierała za pośrednictwem Airpro od Ryanair następujące opłaty, wynoszące łącznie […]:

(54)

Jeżeli chodzi o opłaty nawigacyjne z tytułu ruchu lotniczego, Finlandia stwierdziła, że zależą one od ciężaru statku powietrznego, długości lotu i rodzaju usług, z jakich korzystano. Zyski Finavii obejmowały również roczną opłatę trasową (15), która wynosiła około […] w 2006 r. i miała się zwiększyć wraz z dodatkową częstotliwością lotów obsługiwanych przez Ryanair.

(55)

Finlandia wyjaśniła dalej, że w 2005 r. korzyści operacyjne z działalności Ryanair w porcie lotniczym TMP wynosiły ogółem […]. Ponadto Finlandia argumentowała, że na mocy umowy Ryanair zobowiązał się również do zwiększenia ruchu i osiągnięcia celów dotyczących liczby pasażerów określonych w umowie.

(56)

Komisja otrzymała uwagi od czterech zainteresowanych stron.

(57)

Ryanair rozpoczął swoje uwagi z dnia 16 listopada 2007 r. od stwierdzenia, że jego zdaniem wszczęcie formalnego postępowania wyjaśniającego było niesprawiedliwe i zbędne. Stwierdził również, że ubolewa, iż Komisja nie dała Ryanair możliwości udziału we wstępnej ocenie.

(58)

Co do istoty sprawy Ryanair był zdania, że Komisja powinna była oprzeć się na standardowych porozumieniach handlowych i zdecydować, czy umowa spełniała wymogi testu prywatnego inwestora, a zatem nie wiązała się z pomocą państwa. Ponieważ zdaniem Ryanair zarówno Finavia, jak i Airpro odniosły korzyść z jego obecności w porcie lotniczym TMP, obie spółki postępowały jak prywatni inwestorzy, a finansowanie T2 było pozbawione jakiejkolwiek pomocy.

(59)

Jeżeli chodzi o utworzenie terminalu dla tanich linii lotniczych w porcie lotniczym TMP, Ryanair wyjaśnił, że realizowano projekty zróżnicowania usług świadczonych przez porty lotnicze w Unii, mające na celu odpowiedź na potrzeby tanich przewoźników lotniczych i ich pasażerów. Zróżnicowany poziom usług świadczonych przez porty lotnicze pociągał za sobą zróżnicowane opłaty uiszczane przez przewoźników lotniczych. Port lotniczy TMP był jednym z pierwszych, które wprowadziły nowy model zróżnicowanych poziomów usług na terenie jednego portu lotniczego. Ryanair potwierdził, że operator portu lotniczego Finavia zdecydował się na utworzenie T2 na podstawie solidnego planu operacyjnego, który szybko wdrożono i który skutkował wzrostem przychodów Finavii. W związku z tym Ryanair był zdania, że utworzenie terminalu dla tanich linii lotniczych nie zawierało żadnych elementów stanowiących pomoc państwa na rzecz działalności Finavii w porcie lotniczym TMP.

(60)

W odniesieniu do zarządzania T2 Ryanair wyjaśnił, że konkurencja między terminalami w tym samym porcie lotniczym skutkowała poprawą wydajności i obniżonymi kosztami. Zdaniem Ryanair wyższe standardy dotyczące wydajności w T2 wpłynęły na poprawę wydajności T1 z korzyścią dla wszystkich przewoźników lotniczych obsługiwanych przez przedmiotowy port lotniczy. Według wiedzy Ryanair Airpro wynajmowała terminal na warunkach handlowych. Finavia odnosiła dodatkowo korzyść ze zwiększonego ruchu w porcie lotniczym oraz ze wzrostu przychodów z opłat za lądowanie i służby kontroli ruchu lotniczego. W związku z tym, zdaniem Ryanair, umowa komercyjna między Finavią a Airpro dotycząca zarządzania T2 nie wiązała się z pomocą państwa.

(61)

Jeżeli chodzi o umowę zawartą między Ryanair a Airpro, Ryanair w pierwszej kolejności stwierdził, że jego model biznesowy opiera się na zwiększaniu wydajności, co przekłada się na niższe taryfy lotnicze dla pasażerów. Opłata ryczałtowa uiszczana w porcie lotniczym TMP obejmowała wszystkie opłaty pobierane od przewoźników lotniczych w porcie lotniczym. Zróżnicowane opłaty za korzystanie z T2 były uzasadnione poziomem świadczonych usług. W odniesieniu do obniżonych opłat lotniskowych związanych ze zwiększoną częstotliwością lotów Ryanair twierdził, że było to normalne zachowanie handlowe stosowane we wszystkich gałęziach przemysłu. Większość warunków umowy między Ryanair a Airpro w T2 miała zastosowanie zasadniczo do wszystkich przewoźników lotniczych chcących świadczyć usługi przewozu lotniczego w T2. W związku z tym Ryanair był zdania, że jego umowa z Airpro nie była selektywna. Ryanair twierdził ponadto, że zarówno Finavia, jak i Airpro odniosły korzyść z jego obecności w porcie lotniczym TMP.

(62)

Grupa SAS przedstawiła swoje uwagi w piśmie z dnia 16 listopada 2007 r. Grupa SAS wskazała, że w swoich uwagach skoncentrowała się na powiązaniu między Finavią a Airpro, kosztach przekształcenia T2 oraz preferencyjnym traktowaniu Ryanair w porcie lotniczym TMP.

(63)

Jeżeli chodzi o powiązanie między Finavia a Airpro, Grupa SAS stwierdziła, że dyrektor zarządzający portu lotniczego TMP był członkiem zarządu Airpro, w czasie gdy Finavia postanowiła wynająć T2 Airpro. Ponadto ścisłe powiązania między Finavią a Airpro były wyraźnie widoczne w publikacji „Port lotniczy Tampere-Pirkkala – fiński port lotniczy przyszłości” („Tampere-Pirkkala Airport Finland’s Future-Ready Airport”).

(64)

Grupa SAS argumentowała, że Finavia stosowała subsydiowanie skrośne T2 z przychodów z T1. W szczególności Grupa SAS była zdania, że w T2 nie uiszczano żadnych opłat pasażerskich. Ponadto Airpro zarządzała parkingiem znajdującym się na zewnątrz T2 i zatrzymywała generowane przez ten parking przychody. Opłaty za postój na parkingu obok T2 były dwukrotnie wyższe niż w T1.

(65)

Jeżeli chodzi o koszty usług w T2, Grupa SAS argumentowała, że Finlandia nie zapewniła jej dostępu do informacji na ten temat. Grupa SAS nie posiadała informacji dotyczących tego, czy T2 lub port lotniczy TMP są rentowne oraz czy Airpro płaci za infrastrukturę zapewnianą przez Finavię. Przykładowo Finavia nabyła urządzenia do kontroli bezpieczeństwa w T2. Grupa SAS stwierdziła, że według Finlandii i Airpro poziom cen w T2 odpowiadał poziomowi usług. Grupa SAS argumentowała, że poziom usług zazwyczaj opiera się na koncepcji obsługi naziemnej uzgodnionej między przewoźnikiem lotniczym a przedsiębiorstwem obsługi naziemnej, a nie na dostępnej przestrzeni lub infrastrukturze.

(66)

Grupa SAS argumentowała ponadto, że uzgodnienia dotyczące T2 w porcie lotniczym TMP sprzyjały jednemu modelowi biznesowemu i stały w wyraźnej sprzeczności z art. 107 ust. 1 TFUE.

(67)

Air France przedstawiła swoje uwagi w piśmie z dnia 16 listopada 2007 r. Air France w pierwszej kolejności wyjaśniła swoją sytuację handlową w Finlandii. W Finlandii Air France nie wykonuje przewozów z i do portu lotniczego TMP. Obsługiwała ona jednak pięć lotów dziennie między portem lotniczym Charles de Gaulle w Paryżu a portem lotniczym w Helsinkach (oddalonym o około 180 km od portu lotniczego TMP) dzięki umowie o wspólnej obsłudze połączeń z Finnair.

(68)

Air France stwierdziła, że popierała wytyczne dotyczące lotnictwa z 2005 r. oraz ocenę wstępną przeprowadzoną przez Komisję dotyczącą porozumienia finansowego w porcie lotniczym TMP. W szczególności Air France była zdania, że zwolnienie z uiszczania opłat pasażerskich przynosiło korzyść Ryanair i miało wyraźnie dyskryminujący charakter, w związku z czym nie powinno się go uznawać za zgodne z rynkiem wewnętrznym.

(69)

Stowarzyszenie Europejskich Linii Lotniczych („AEA”) przedstawiło swoje uwagi w piśmie z dnia 16 listopada 2007 r. Uwagi AEA były w całości zgodne z tymi przedstawionymi przez Grupę SAS i Air France.

(70)

Finlandia otrzymała uwagi czterech zainteresowanych stron.

(71)

Jeżeli chodzi o uwagi Ryanair, Finlandia zauważyła, że przewoźnik lotniczy skomentował zarówno ogólne zmiany na rynku lotniczym w Europie, jak i zmiany w porcie lotniczym TMP. W odniesieniu do wspomnianych aspektów Finlandia odesłała do swoich wcześniejszych uwag przedłożonych w następstwie wszczęcia formalnego postępowania wyjaśniającego.

(72)

Finlandia zauważyła, że w swoich uwagach Grupa SAS poruszyła nowe kwestie, które wymagają wyjaśnienia. Finlandia stwierdziła, że, jak już wcześniej wskazała, Airpro jest spółką prawnie oddzieloną i nie korzysta z żadnego wsparcia ze strony swojego właściciela, czyli Finavii.

(73)

Finlandia zwróciła uwagę, że dyrektor zarządzający portu lotniczego TMP nie był członkiem zarządu Airpro w czasie, gdy podpisywano umowę najmu. Dyrektor zarządzający portu lotniczego TMP był członkiem rady dyrektorów Airpro jedynie w okresie od maja 2003 r. do kwietnia 2007 r. Jeżeli chodzi o publikację marketingową dotyczącą portu lotniczego TMP oraz jego strategii w zakresie tanich usług transportu lotniczego, Finlandia stwierdziła, że takie działania marketingowe nie mogły przesądzać o prawnych i gospodarczych powiązaniach między przedmiotowymi spółkami. W publikacji nie wspomniano o Grupie SAS, która prowadziła działalność w T1 w porcie lotniczym TMP, ponieważ celem tej publikacji było promowanie strategii portu lotniczego TMP w zakresie tanich usług transportu lotniczego.

(74)

W odniesieniu do zarzutów Grupy SAS dotyczących ewentualnego subsydiowania skrośnego między T2 a T1 w porcie lotniczym TMP, Finlandia stwierdziła, że przedstawiła już dowody potwierdzające, iż działalność Airpro w porcie lotniczym TMP była rentowna i że Airpro nie otrzymywała żadnych dotacji od Finavii.

(75)

Jeżeli chodzi o różne dostosowania infrastrukturalne związane z remontem T2, Finlandia zwróciła uwagę, że opłata za najem uiszczana przez Airpro na rzecz Finavii pokrywała przedmiotowe koszty wraz z odsetkami. Jeżeli chodzi o zakup urządzeń do kontroli bezpieczeństwa w T2 przez Finavię, Finlandia zwróciła uwagę, że przedmiotowe koszty znajdowały odzwierciedlenie w uiszczanych opłatach za najem. Parking znajdujący się obok T2 stanowił część powierzchni wynajętej Airpro. Airpro mogła sama ustalać wysokość opłat pod warunkiem, że robiła to w przejrzysty sposób.

(76)

Jeżeli chodzi o zarzuty SAS odnośnie zróżnicowanych cen w T2 w porcie lotniczym TMP, Finlandia odesłała do swoich uwag dotyczących wszczęcia postępowania.

(77)

Artykuł 107 ust. 1 TFUE stanowi, że „wszelka pomoc przyznawana przez państwo członkowskie lub przy użyciu zasobów państwowych w jakiejkolwiek formie, która zakłóca lub grozi zakłóceniem konkurencji poprzez sprzyjanie niektórym przedsiębiorstwom lub produkcji niektórych towarów, jest niezgodna z rynkiem wewnętrznym w zakresie, w jakim wpływa na wymianę handlową między państwami członkowskimi”.

(78)

Kryteria określone w art. 107 ust. 1 mają charakter kumulacyjny. Środek stanowi pomoc państwa w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE, jedynie wówczas, gdy spełnione są wszystkie następujące warunki. Wsparcie finansowe musi:

(79)

Oceniając, czy istnieje jakikolwiek element pomocy w porozumieniach finansowych związanych ze strategią w zakresie tanich usług transportu lotniczego w porcie lotniczym TMP, w szczególności w odniesieniu do przekształcenia pustego hangaru towarowego w terminal dla tanich linii lotniczych oraz wynikającej z niego umowy najmu z Airpro, Komisja musi zbadać, czy w podobnych okolicznościach prywatny inwestor zawarłby takie same lub podobne porozumienia handlowe jak Finavia (16).

(80)

Na podstawie zasad sformułowanych w orzecznictwie Komisja musi porównać postępowanie Finavii do prywatnego inwestora, który może kierować się perspektywą długoterminowej rentowności (17). Ponadto zgodnie z wyrokiem w sprawie Charleroi (18) przy badaniu spornych środków Komisja ma obowiązek uwzględnić wszystkie elementy mające znaczenie dla sprawy i ich kontekst. Innymi słowy Komisja musi przeanalizować decyzję Finavii w sprawie remontu hangaru towarowego w porcie lotniczym TMP i planowanego wdrożenia przez Airpro strategii w zakresie tanich usług transportu lotniczego w porcie lotniczym TMP w oparciu o zintegrowane podejście, uwzględniając wszystkie elementy przedmiotowej sprawy.

(81)

W wyroku w sprawie Stardust Marine Trybunał orzekł, że „[…] w celu ustalenia, czy państwo zachowało się jak ostrożny inwestor działający w warunkach gospodarki rynkowej, należy usytuować się w kontekście chwili, w której wdrożono środki wsparcia finansowego, tak by ocenić racjonalność ekonomiczną postępowania państwa, unikając wszelkich ocen bazujących na sytuacji późniejszej” (19).

(82)

Komisja, by móc przeprowadzić test prywatnego inwestora, musi usytuować się w kontekście chwili, w której Finavia podjęła decyzję o remoncie pustego hangaru towarowego, a następnie o wynajęciu go Airpro, tj. na początku 2003 r. Komisja musi również oprzeć swoją ocenę na informacjach i założeniach, którymi dysponował operator w chwili podejmowania decyzji w sprawie porozumień finansowych dotyczących wdrożenia strategii w zakresie tanich usług transportu lotniczego.

(83)

Finlandia twierdzi, że Finavia działała racjonalnie i uzasadnia swoje twierdzenie kopią planu operacyjnego ex ante Finavii oraz faktycznymi wynikami Finavii i Airpro w porcie lotniczym TMP.

(84)

W tym kontekście Komisja zauważa, że hangar towarowy w porcie lotniczym TMP zwolnił się po rozwiązaniu umowy najmu przez DHL. Finavia traciła miesięczną opłatę za najem wynoszącą około […]. Po kilku miesiącach stało się jasne, że Finavia nie będzie w stanie przyciągnąć do portu lotniczego TMP innego przedsiębiorstwa zajmującego się ładunkami lotniczymi. Dodatkowo tani przewoźnicy lotniczy nie byli gotowi do korzystania z Terminalu 1 w porcie lotniczym, ponieważ koszty usług obsługi naziemnej były wyższe niż przedmiotowi przewoźnicy byli gotowi zaakceptować. Prognozy w odniesieniu do sektora transportu lotniczego z 2002 r. wskazywały jednak duży potencjał wzrostu gospodarczego tanich przewoźników, takich jak Ryanair, sięgający około 30 % rocznie.

(85)

Komisja zauważa dalej, że pusty hangar towarowy był w całości zamortyzowany i koszty remontu związane z przekształceniem hangaru w terminal dla pasażerów tanich linii lotniczych wynosiły 760 612 EUR. Nawet jeżeli hangar towarowy nie zostałby przekształcony w terminal pasażerski, Finavia musiałaby podjąć pewne prace remontowe, których koszty wyniosłyby około 100 000 EUR.

(86)

Ponadto Finavia miała obowiązek zapewniać dostępność pasa startowego w porcie lotniczym TMP do celów wojskowych 24 godziny na dobę przez 365 dni w roku. W związku z tym zwiększony ruch w porcie lotniczym mógł również skutkować lepszą alokacją zasobów oraz zmniejszeniem ewentualnych nadwyżek przepustowości. Jednocześnie zróżnicowanie przewoźników lotniczych korzystających z portu lotniczego mogło również ograniczyć ryzyko biznesowe portu lotniczego (takie jak ryzyko niewykorzystanej przepustowości w przypadku, gdyby jeden z przewoźników lotniczych zakończył prowadzenie działalności w przedmiotowym porcie lotniczym) oraz poprawić efektywne wykorzystywanie pasa startowego.

(87)

Sytuacja ta została wyjaśniona w planie operacyjnym Finavii dotyczącym wdrożenia strategii w zakresie tanich usług transportu lotniczego. Jak przedstawiono w najbardziej pesymistycznym scenariuszu w planie operacyjnym Finavii, projekt inwestycyjny miał stanowić pozytywny wkład: średnia marża zysku (20) miała wynosić około […] (zob. tabela w motywie (20)), co według danych, jakimi dysponuje Komisja, jest zasadniczo zgodne z marżą zysku innych portów lotniczych w Unii (21). Komisja zauważa dalej, że plan operacyjny ex ante oparto na ostrożnych założeniach, co spowodowało niedoszacowanie przychodu i przeszacowanie kosztów w ostatnich latach omawianego okresu. Co więcej, w planie operacyjnym ex ante nie uwzględniono zysku, jaki przynosiły Finavii opłaty za lądowanie, ponieważ koszty te zostały odjęte od spodziewanego przychodu. Ponadto koszty remontu i odpowiednie wynagrodzenie z tytułu zainwestowanego kapitału w pełni znajdowały odzwierciedlenie w opłatach za najem, uiszczanych przez Airpro na rzecz Finavii, które również zostały odjęte od spodziewanego przychodu.

(88)

Aby ocenić strategię Finavii i Airpro w zakresie tanich usług transportu lotniczego w oparciu o zintegrowane podejście, ekspert Komisji skonsolidował przychody i koszty przedstawione w planie operacyjnym ex ante (scenariuszu podstawowym). Jako przychód uwzględniono w szczególności płatności wewnątrzgrupowe (takie jak opłata za najem uiszczana przez Airpro na rzecz Finavii za korzystanie z T2, opłaty za lądowanie i opłaty za nawigację w terminalu). W poniższej tabeli przedstawiono zestawienie obliczeń przychodów i kosztów związanych z wdrożeniem strategii w zakresie tanich usług transportu lotniczego w porcie lotniczym TMP opisane powyżej oraz ich wkład w zysk przed odliczeniem odsetek i podatków („EBIT”) na poziomie skonsolidowanym (tj. w odniesieniu do Finavii i Airpro) na przestrzeni kolejnych dziesięciu lat: […] (22).

(89)

Komisja zauważa, że w oparciu o plan operacyjny ex ante oraz dodatnią wartość bieżącą netto (23) decyzja Finavii o wdrożeniu strategii w zakresie tanich usług transportu lotniczego w porcie lotniczym TMP była zgodna z zachowaniem prywatnego inwestora. Dodatnia wartość bieżąca netto strategii w zakresie tanich usług transportu lotniczego zwiększyła wartość kapitałową Finavii. Komisja zauważa ponadto, że założenia planu operacyjnego ex ante oraz spodziewane rezultaty strategii w zakresie tanich usług transportu lotniczego znajdują poparcie w faktycznych dodatnich wynikach działalności Airpro w porcie lotniczym TMP (zob. w szczególności tabela w motywie (26)). Ponadto łączne faktyczne wyniki finansowe portu lotniczego TMP (uwzględniające wyniki finansowe działalności Airpro i Finavii w porcie lotniczym TMP, zob. tabele w motywach (24) i (26)) wskazują, że dzięki eksploatacji terminala dla tanich linii lotniczych działalność całego portu lotniczego stała się rentowna.

(90)

W świetle powyższych rozważań Komisja może stwierdzić, że decyzja Finavii o wdrożeniu strategii w zakresie tanich usług transportu lotniczego w porcie lotniczym TMP oraz leżące u jej podstaw porozumienia finansowe są zgodne z testem prywatnego inwestora, a zatem nie stanowią żadnej korzyści ekonomicznej, która nie odpowiadałaby normalnym warunkom rynkowym.

(91)

Ponieważ jedno z łącznych kryteriów określonych w art. 107 ust. 1 TFUE nie jest spełnione, Komisja uważa, że decyzja Finavii o wdrożeniu strategii w zakresie tanich usług transportu lotniczego w porcie lotniczym TMP oraz leżącej u jej podstaw porozumienia finansowe nie wiążą się z żadną pomocą państwa w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE.

(92)

Jeżeli chodzi o ewentualne subsydiowanie skrośne Airpro przez Finavię (takie jak stracone przychody z tytułu opłaty za najem lub rekompensata strat z działalności operacyjnej), Komisja zauważa, iż z uwagi na fakt, że wszystkie porozumienia finansowe związane ze strategią w zakresie tanich usług transportu lotniczego w porcie lotniczym TMP zawarto w oparciu o plan operacyjny ex ante zgodnie z testem prywatnego inwestora, że Airpro płaci cenę rynkową za korzystanie z T2, a pełne koszty działalności Airpro w porcie lotniczym TMP są pokrywane z opłat pobieranych od przewoźników lotniczych korzystających z T2 (tj. Ryanair), oraz że działalność Finavii w porcie lotniczym TMP jest rentowna jedynie dzięki eksploatacji T2, można wykluczyć subsydiowanie skrośne Airpro przez Finavię.

(93)

W odniesieniu do umowy między Airpro a Ryanair Finlandia twierdziła, że Airpro postąpiła tak, jak postąpiłby prywatny inwestor w podobnej sytuacji. Jeśli tak, to umowa nie sprzyjała Ryanair i pomoc państwa nie ma miejsca.

(94)

W ramach oceny, czy umowa została zawarta na normalnych warunkach rynkowych, Komisja musi zbadać, czy w podobnych okolicznościach port lotniczy działający w normalnych warunkach gospodarki rynkowej oraz kierujący się perspektywą długotrwałej rentowności zgodziłby się na takie same lub podobne ustalenia handlowe co Airpro (24). Ponadto Komisja musi przeanalizować spodziewany wpływ umowy na działalność Airpro i Finavii w porcie lotniczym TMP w oparciu o zintegrowane podejście, uwzględniając wszystkie elementy przedmiotowej sprawy (25).

(95)

Komisja, by móc przeprowadzić test prywatnego inwestora, musi usytuować się w kontekście chwili, w której podpisano umowę. Komisja musi również oprzeć swoją ocenę na informacjach i założeniach, którymi operator dysponował w chwili podpisania umowy. Airpro podpisała umowę z Ryanair w dniu 3 kwietnia 2003 r. z okresem ważności wynoszącym […].

(96)

Na podstawie umowy Ryanair zobowiązał się do rozpoczęcia działalności w porcie lotniczym TMP z […] codziennymi postojami na ziemi i obsługą między rejsami. Na tej podstawie Ryanair oczekiwał około […] odlatujących pasażerów w porcie lotniczym TMP w ciągu pierwszych 12 miesięcy oraz około […] odlatujących pasażerów w ciągu kolejnych 12 miesięcy. W umowie przewidziano harmonogram opłat za każdy postój na ziemi i obsługę między rejsami w zależności od liczby lotów dziennie (zob. w szczególności tabela w motywie (43)). Średnia cena za jeden postój na ziemi i obsługę między rejsami (na podstawie trzech lotów dziennie) wynosi […]. W następującej tabeli przedstawiono porównanie opłat pobieranych od przewoźników lotniczych korzystających z T1 w porcie lotniczym TMP oraz średnich cen płaconych przez Ryanair:

(97)

Komisja zauważa, że Ryanair uiszcza taką samą opłatę za lądowanie, za nawigację w terminalu i za ochronę, jak przewoźnicy lotniczy korzystający z T1 w porcie lotniczym TMP. Według informacji przedstawionych przez Finlandię Ryanair nie jest zwolniony z opłat pasażerskich. Jedyna różnica w cenie, jaką płaci Ryanair, odnosi się do opłat za obsługę terminala (pasażerów) i za obsługę naziemną. Jakość usług świadczonych na rzecz Ryanair i jego pasażerów w T2 jest jednak niższa niż jakość usług oferowanych w T1, a uzyskana obniżka związanych z tym kosztów, w szczególności kosztów personelu, wynosi około […] łącznych kosztów Airpro (obejmujących opłatę za najem, opłaty za lądowanie i za nawigację w terminalu uiszczane na rzecz Finavii). W przeciwieństwie do sytuacji w T1, liczbę pracowników w T2 utrzymuje się na niskim poziomie, a personel wykonuje różne czynności związane z odprawą, kontrolą bezpieczeństwa i obsługą naziemną. Według informacji przedstawionych ekspertowi Komisji przez port lotniczy koszty personelu T2 są niższe o około […] niż w T1. Co więcej Komisja zauważa, że opłaty lotniskowe pobierane od Ryanair za obsługę terminala (pasażerów) i za obsługę naziemną są niższe jedynie o około […] od opłat pobieranych w T1. Rozbieżność między oszczędnościami kosztów (około […]) a różnicą w opłatach pobieranych od przewoźników lotniczych w dwóch terminalach (około […]) znajduje odzwierciedlenie w dodatkowej marży zysku, jaką generuje Airpro (około […], zob. również tabela w motywie (20)). Komisja uważa zatem, że różnica między opłatami pobieranymi od Ryanair w T2 a opłatami pobieranymi w T1 jest uzasadniona.

(98)

Na podstawie powyższego Airpro była w stanie przewidzieć przychody generowane w wyniku zawarcia umowy z Ryanair. Airpro założyła, że w pierwszym roku działalności Ryanair wykona […] postojów na ziemi i obsługi między rejsami codziennie ze współczynnikiem obciążenia w wysokości […]; od drugiego roku działalności Ryanair miał dokonywać […] postojów na ziemi i obsługi między rejsami codziennie przez pozostały okres ważności umowy z takim samym współczynnikiem obciążenia jak w pierwszym roku. W wyniku uwzględniono dochody Airpro z usług aeronautycznych i innych niż aeronautyczne (w tym przychody z parkingu itp.). Koszty Airpro w okresie ważności umowy oszacowano, wykorzystując przewidywane koszty związane z wdrożeniem strategii w zakresie tanich usług transportu lotniczego w porcie lotniczym TMP. Przykładowo koszty personelu miały wynosić około […] za postój na ziemi i obsługę między rejsami (oraz […] przy obliczaniu na podstawie codziennej liczby postojów statków powietrznych na ziemi i obsługi między rejsami).

(99)

Poniższa tabela zawiera zestawienie obliczeń przychodów i kosztów powstałych w związku z umową i dodatni wkład tej umowy w wartość kapitałową Airpro w okresie jej ważności. Obliczenia te są oparte na planie operacyjnym dostarczonym przez Finlandię i na opisanych powyżej założeniach. […] (26)

(100)

Komisja zwraca uwagę, że umowa z Ryanair, w okresie jej ważności, miała mieć dodatni wkład w wartość kapitałową Airpro, z wartością bieżącą netto wynoszącą 0,5 mln EUR. Ponadto ogólna działalność Airpro i Finavii w porcie lotniczym TMP miała być dodatnia w okresie ważności przedmiotowej umowy.

(101)

Komisja zauważa również, że przychody wynikające z umowy pokrywają wszystkie koszty Airpro w porcie lotniczym TMP oraz wszystkie koszty Finavii związane z tą umową. Podejście oparte na całkowitych kosztach w niniejszym przypadku obejmuje koszty kapitału (tj. koszty amortyzacji infrastruktury portu lotniczego) oraz koszty operacyjne (takie jak koszty personelu, energii, materiałów itp.). Obejmuje ono również koszty środków ochrony i bezpieczeństwa, które mogą stanowić środki podlegające kompetencji władz publicznych, przez co nie można uznać ich za działalność gospodarczą w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE. W związku z tym obliczona wartość bieżąca netto jest niedoszacowana i dodatni wkład umowy w rzeczywistości może być jeszcze wyższy.

(102)

Komisja zauważa, że na podstawie planu operacyjnego ex ante decyzja Airpro, jako spółki zależnej Finavii, o zawarciu przedmiotowej umowy z Ryanair była zgodna z postępowaniem prywatnego inwestora. Komisja zauważa ponadto, że założenia planu operacyjnego ex ante oraz spodziewane rezultaty umowy znajdują potwierdzenie w faktycznych dodatnich wynikach działalności Airpro w porcie lotniczym TMP (zob. w szczególności tabela w motywie (26)). Co więcej łączne faktyczne wyniki finansowe portu lotniczego TMP (uwzględniające wyniki finansowe działalności Airpro i Finavii w porcie lotniczym TMP, zob. w szczególności tabele w motywach (24) i (26)) wskazują, że nie tylko eksploatacja terminala przeznaczonego dla tanich linii lotniczych, lecz także działalność całego portu lotniczego stały się rentowne.

(103)

Na podstawie powyższych rozważań Komisja stwierdza, że decyzja Airpro o zawarciu przedmiotowej umowy z Ryanair jest zgodna z testem prywatnego inwestora, a zatem nie stanowi żadnej korzyści ekonomicznej, która nie odpowiadałaby normalnym warunkom rynkowym.

(104)

Ponieważ łączne kryteria określone w art. 107 ust. 1 TFUE nie są spełnione, Komisja uważa, że umowa z dnia 3 kwietnia 2003 r. zawarta między Airpro a Ryanair nie wiąże się z żadną pomocą państwa w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE,

19.11.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 309/40

(1)

Po otrzymaniu informacji o wejściu w życie, w dniu 27 lutego 2011 r., ustawy przekształcającej ustawę z mocą dekretu nr 225 z dnia 29 grudnia 2010 r. w ustawę, na której mocy przyznaje się odroczenie spłaty raty opłat wyrównawczych od mleka, dokonywanych przez włoskich producentów mleka w ramach programu płatności ratalnych, zatwierdzonego na mocy decyzji Rady 2003/530/WE z dnia 16 lipca 2003 r. w sprawie zgodności ze wspólnym rynkiem pomocy, którą Republika Włoska zamierza przyznać krajowym producentom mleka (1), (2), Komisja zwróciła się do władz włoskich – w piśmie z dnia 17 marca 2011 r. – o przekazanie dalszych informacji w przedmiotowej sprawie.

(2)

Władze włoskie przesłały Komisji te dodatkowe informacje w piśmie z dnia 24 czerwca 2011 r. zarejestrowanym w dniu 29 czerwca 2011 r.

(3)

Po przeanalizowaniu informacji dostarczonych przez władze włoskie oraz biorąc pod uwagę to, że odroczenie płatności, o których mowa, odbyło się bez uprzedzenia Komisji lub uzyskania jej zgody, w faksie z dnia 14 października 2011 r. służby Komisji poinformowały władze włoskie o wszczęciu sprawy dotyczącej niezgłoszonej pomocy, zarejestrowanej pod numerem SA.33726 (2011/NN).

(4)

Pismem z dnia 11 stycznia 2012 r. Komisja poinformowała Włochy o swojej decyzji o wszczęciu postępowania przewidzianego w art. 108 ust. 2 Traktatu w odniesieniu do wspomnianego odroczenia i programu płatności ratalnych zatwierdzonego na mocy decyzji 2003/530/WE zmienionej poprzez włączenie odroczenia, które stanowi nową pomoc (SA.33726 (11/C)), oraz zwróciła się do władz włoskich o przedstawienie w ciągu jednego miesiąca uwag dotyczących wszczęcia postępowania.

(5)

Decyzja Komisji w sprawie wszczęcia procedury została opublikowana w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (3). Komisja wezwała zainteresowane strony do przedstawienia uwag dotyczących przedmiotowej pomocy.

(6)

Komisja otrzymała odnośne uwagi od zainteresowanych stron. Przekazała je Włochom w celu umożliwienia im odniesienia się do nich.

(7)

W e-mailu z dnia 13 lutego 2012 r. Stałe Przedstawicielstwo Włoch przy Unii Europejskiej przesłało Komisji pismo, w którym władze włoskie wystąpiły o przedłużenie terminu przedstawiania uwag dotyczących wszczęcia postępowania. W faksie z dnia 21 lutego 2012 r. Komisja udzieliła żądanego przedłużenia terminu.

(8)

W e-mailach z dni 26 kwietnia 2012 r. i 27 kwietnia 2012 r. Stałe Przedstawicielstwo Włoch przy Unii Europejskiej przekazało Komisji odpowiedź władz włoskich dotyczącą wszczęcia postępowania, o którym mowa w art. 108 ust. 2 Traktatu.

(9)

Władze włoskie nie odniosły się do uwag przedstawionych przez zainteresowane strony.

(10)

Zgodnie z art. 1 decyzji 2003/530/WE:

„Pomoc, jaką Republika Włoska zamierza przyznać producentom mleka poprzez dokonanie płatności na rzecz Wspólnoty kwoty należnej od producentów mleka z tytułu opłaty wyrównawczej w sektorze mleka i przetworów mlecznych za okresy od 1995/1996 do 2001/2002 i umożliwienie tym producentom spłacenie należności w formie odroczonej płatności rozłożonej na kilka lat bez odsetek, w drodze wyjątku uznaje się za zgodną ze wspólnym rynkiem pod warunkiem, że:

(11)

Na mocy ustawy nr 10/2011 włączono do art. 1 ustawy z mocą dekretu nr 225 z dnia 29 grudnia 2010 r. ustęp 12k, który przewiduje odroczenie do dnia 30 czerwca 2011 r. spłaty rat opłaty wyrównawczej od mleka, należnej do dnia 31 grudnia 2010 r. Koszt tego odroczenia został zapisany do ogólnej puli środków finansowych wynoszącej 5 mln EUR i obejmującej różne cele.

(12)

W piśmie z dnia 24 czerwca 2011 r. władze włoskie wyjaśniły, że ekwiwalent dotacji tego środka zostałby zapisany do puli na pomoc de minimis dla Włoch, przewidzianą w rozporządzeniu (WE) nr 1535/2007 z dnia 20 grudnia 2007 r. w sprawie zastosowania art. 87 i 88 Traktatu WE (4) w odniesieniu do pomocy de minimis w sektorze produkcji rolnej (5).

(13)

Komisja podjęła decyzję o wszczęciu postępowania przewidzianego w art. 108 ust. 2 Traktatu z następujących względów:

(14)

W piśmie przesłanym pocztą elektroniczną w dniu 26 kwietnia 2012 r. władze włoskie poinformowały najpierw o stosowaniu systemu rozłożenia na raty opłat wyrównawczych od mleka, zatwierdzonego na mocy decyzji Rady 2003/530/WE, wyjaśniając, że systemem tym było objętych 11 271 beneficjentów. 9 965 beneficjentów (tj. 88,41% łącznej liczby) opłaciło swoje raty tych opłat terminowo do dnia 31 grudnia 2010 r.1 291 beneficjentów skorzystało z odroczonego terminu płatności, a 15 beneficjentów nie uiściło żadnych opłat, co skutkowało ich wykluczeniem z programu.

(15)

Władze włoskie wyjaśniły następnie, że aby obliczyć ekwiwalent dotacji pomocy otrzymanej przez beneficjentów odroczenia, uwzględniono odsetki za okres od dnia 1 stycznia 2011 do dnia faktycznej spłaty rat, które podlegały odroczeniu, z zastosowaniem trzymiesięcznej stopy Euribor z dnia 1 października 2010 r. podwyższonej o 100 punktów bazowych (1,942%). Wyniki tych obliczeń wykazały ekwiwalent dotacji związanej z odroczeniem wynoszący pomiędzy 0,08 EUR i 694,19 EUR, a także to, że 1 187 z 1 291 beneficjentów odroczenia uzyskało pomoc nieprzekraczającą 100,00 EUR. Władze są zdania, że liczby te wskazują, że odroczenie płatności na mocy ustawy nr 10/2011 nie zakłóciło płynnego funkcjonowania programu płatności ratalnych, który nadal jest zgodny z przepisami decyzji 2003/530/WE, o czym świadczy to, że tylko 11,45% producentów uczestniczących w tym programie skorzystało z odroczenia.

(16)

Z wyżej wymienionych powodów władze włoskie potwierdzają, o czym poinformowały w piśmie z dnia 24 czerwca 2011 r. (zob. motyw 13 powyżej), że odroczenie przyznane w odniesieniu do płatności stanowi pomoc de minimis. Ponadto wskazują, że ustaliły, iż indywidualny pułap, o którym mowa w art. 3 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1535/2007, został w pełni zachowany, tak samo jak pułap wynoszący 320 505 000 EUR na okres trzech lat budżetowych, określony dla Włoch na podstawie tego samego rozporządzenia, oraz że ekwiwalent dotacji odnoszący się do odroczenia płatności wyniósł łącznie 50 877,41 EUR. Na koniec władze włoskie poinformowały, że są na etapie sprawdzania, czy pułapy te zostały zachowane, biorąc pod uwagę inne programy pomocy de minimis udzielonej w latach 2009, 2010 i 2011.

(17)

Jeśli chodzi o stanowisko Komisji, zgodnie z którym pomoc zatwierdzoną na mocy decyzji 2003/530/WE należało uznać, zważywszy na jej formę i wyjątkowy charakter, za jednorazową pomoc maksymalną, której nie można łączyć z żadną inną formą środka, władze włoskie podkreśliły przede wszystkim, że przedmiotowa decyzja uznaje istnienie wyjątkowych okoliczności, które skłoniły Radę do uznania pomocy za zgodną z art. 107 Traktatu, pod warunkiem spełnienia określonych warunków. Podkreśliły również to, że przeprowadzone kontrole wykazały zgodność programu płatności ratalnych z przepisami decyzji 2003/530/WE, mając na uwadze na to, że wszyscy producenci opłacili siódmą ratę, za wyjątkiem 15 producentów, którzy już wcześniej zostali wykluczeni z programu. Ich zdaniem wyjątkowy charakter okoliczności prowadzących do przyjęcia decyzji 2003/530/WE sam w sobie nie uniemożliwia odbiorcom pomocy zatwierdzonej przez Radę uzyskania dostępu do innych korzyści. Traktat odnosi się wyłącznie do wyżej wspomnianych wyjątkowych okoliczności, nie ograniczając przy tym w żaden sposób charakteru zatwierdzonej pomocy ani szczegółowych zasad jej wdrażania; po prostu stanowi, że odstępstwo od art. 107 i regulacji określonych w art. 109 Traktatu zależy od przyjęcia jednomyślnej decyzji w Radzie. W tym konkretnym przypadku wyjątkowy charakter, który doprowadził do przyjęcia decyzji 2003/530/WE, został w pełni odzwierciedlony w sposobie przyjęcia przedmiotowej decyzji, mianowicie na zasadzie jednomyślności, oraz odnosi się do okoliczności wymagających przyjęcia pomocy, a nie do samej pomocy.

(18)

Władze włoskie stwierdziły ponadto, że odroczenie płatności stanowi pomoc de minimis i że w związku z tym powinno się je uznać za odrębny środek, biorąc pod uwagę niski wskaźnik wykorzystania pomocy przez producentów, niską wartość przedmiotowych kwot oraz brak zmian programu płatności ratalnych, którego struktura pozostała taka sama zarówno w odniesieniu do łącznej liczby rat, jak i terminów wymagalności.

(19)

Na koniec władze włoskie jeszcze raz oświadczyły, że zgodnie z włoskim dekretem ministerialnym z dnia 30 lipca 2003 r. wdrażającym decyzję Rady uczestnicy programu płatności ratalnych są zobowiązani do zaniechania wszelkich działań prawnych dotyczących należnych opłat i że dłużnicy, którzy nie dokonali płatności, zostają wykluczeni z programu. Władze włoskie utrzymują, że warunek ten obejmowałoby uruchomienie procedur odzyskiwania należności, co doprowadziłoby do tego, że producenci składaliby nowe odwołania. Uzasadnione jest zatem uniknięcie sporów prawnych dotyczących zwrotu bardzo niskich kwot rozstrzyganych w drodze postępowań, których koszt przekracza kwoty do odzyskania. W tym kontekście władze włoskie powołują się na art. 32 ust. 6 rozporządzenia (WE) nr 1290/2005 z dnia 21 czerwca 2005 r. w sprawie finansowania wspólnej polityki rolnej (7), zgodnie z którym w uzasadnionych przypadkach państwa członkowskie mogą zdecydować o niekontynuowaniu windykacji, gdy łączna kwota poniesionych i przewidywanych kosztów windykacji przewyższa kwotę do odzyskania. Według nich przepis ten powinien być stosowany do przedmiotowej sprawy przez analogię. W każdym razie podobne przepisy są również zawarte w art. 25 ust. 4 ustawy nr 289/2002 (ustawa finansowa z 2003 r.), zgodnie z którego przepisami kwotę 12 EUR uważa się za niską kwotę, która nie podlega zwrotowi. Spośród beneficjentów odroczenia 559 z nich otrzymało pomoc nieprzekraczającą 12 EUR.

(20)

W piśmie przesłanym drogą e-mailową w dniu 26 kwietnia 2012 r. władze włoskie przekazały wykaz beneficjentów odroczenia oraz kwotę pomocy, jaką każdy z nich otrzymał.

(21)

W dniu 7 marca 2012 r. Komisja otrzymała od strony trzeciej uwagi dotyczące wszczęcia postępowania.

(22)

Zainteresowana strona zasadniczo chciała się dowiedzieć, dlaczego Komisja ograniczyła wszczęcie postępowania do odroczenia płatności, o którym mowa w ustawie nr 10/2011, i nie rozszerzyła go do zakresu przepisów art. 40a ustawy nr 122/2010, które przewidują odroczenie płatności rat opłacanych w ramach dodatkowego programu płatności ratalnych określonego na mocy ustawy nr 33/2009, oraz zwróciła się do Komisji o odpowiednie rozszerzenie zakresu przedmiotowego postępowania. W tym względzie zainteresowana strona wskazała, że skarga dotycząca przepisów art. 40a ustawy nr 122/2010 została już przekazana Komisji i że Komisja zamknęła daną sprawę.

(23)

W dniu 10 marca 2012 r. Komisja otrzymała uwagi dotyczące wszczęcia postępowania od drugiej zainteresowanej strony.

(24)

Zainteresowana strona zwróciła Komisji uwagę na przepisy art. 1 ust. 4 dekretu z mocą ustawy nr 16/2012, na mocy których firmy mające trudności finansowe są uprawnione do zapłaty należnych kwot w regularnych ratach. Ponadto zwróciła się do Komisji o interwencję, wskazując, że środki te nie były zgodne z jednolitym rynkiem.

(25)

W dniu 14 marca 2012 r. Komisja otrzymała uwagi dotyczące wszczęcia postępowania od kolejnej zainteresowanej strony.

(26)

W tych uwagach zainteresowana strona również odniosła się do dekretu z mocą ustawy nr 16/2012, podkreślając wynikające z niego różnice w traktowaniu rolników oraz poprawność danych wykorzystywanych przez AGEA (Agenzia per le Erogazioni in Agricoltura — włoska agencja płatnicza) do obliczania dodatkowej opłaty.

(27)

Zgodnie z art. 107 ust. 1 Traktatu wszelka pomoc przyznawana przez państwo członkowskie lub przy użyciu zasobów państwowych w jakiejkolwiek formie, która zakłóca lub grozi zakłóceniem konkurencji poprzez sprzyjanie niektórym przedsiębiorstwom lub produkcji niektórych towarów, jest niezgodna z funkcjonowaniem rynku wewnętrznego w zakresie, w jakim wpływa na wymianę handlową między państwami członkowskimi.

(28)

Przedmiotowy środek, a mianowicie pomoc związana z odroczeniem płatności (udzielenie nieoprocentowanej pożyczki, zob. motyw 13, tiret drugie powyżej), lecz także nowa pomoc wynikająca z naruszenia decyzji 2003/530/WE (nieopłacone odsetki od już wpłaconych rocznych rat oraz kapitał i odsetki, które nie zostały jeszcze opłacone w odniesieniu do pozostałych lat aż do upływu terminu spłaty rat, tj. do dnia 31 grudnia 2017 r.) (nowa pomoc, zob. motyw 13, tiret trzecie) podlegają następującej definicji:

(29)

Przedmiotowy środek stanowi działanie państwa, ponieważ wynika z prawa krajowego; jest on finansowany ze środków publicznych w tym sensie, że państwo włoskie, przyznając odroczenie płatności rocznej raty, przewidziane w decyzji 2003/530/WE, oraz tworząc w ten sposób nową pomoc, pozbawiło siebie możliwości otrzymywania przez określony czas pewnej sumy pieniędzy, którą można by przeznaczyć na inne cele.

(30)

Sytuacja ta sprzyja niektórym przedsiębiorstwom, w szczególności gospodarstwom rolnym zajmującym się produkcją mleka.

(31)

Może mieć ona również wpływ na wymianę handlową, biorąc pod uwagę pozycję Włoch na rynku (8).

(32)

Jednocześnie może zakłócić konkurencję, ponieważ przedsiębiorstwom będącym jej beneficjentami przyniósł de facto korzyść (za odroczenie nie nalicza się odsetek i w związku z tym jest ono równoważne nieoprocentowanej pożyczce), której nie można by uzyskać w normalnych warunkach rynkowych i która postawiła te przedsiębiorstwa w korzystniejszej sytuacji konkurencyjnej w porównaniu z przedsiębiorstwami, które nie uzyskały takiej korzyści (9).

(33)

Jednak w świetle dodatkowych informacji dostarczonych przez władze włoskie w odpowiedzi na wszczęcie postępowania przewidzianego w art. 108 ust. 2 Traktatu należy ustalić, czy przedmiotowy środek można uznać za pomoc de minimis zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1535/2007 i w związku z tym nie uznawać go za pomoc państwa w rozumieniu art. 107 ust. 1 Traktatu.

(34)

W piśmie przesłanym e-mailem w dniu 26 kwietnia 2012 r. władze włoskie wyjaśniły, że odsetki związane z odroczeniem płatności wyniosły między 0,08 a 649,19 EUR. Stwierdziły ponadto, że przeprowadzone kontrole wykazały, że pułap określony dla Włoch na okres trzech lat budżetowych nie został przekroczony, lecz że musiałyby jeszcze zweryfikować, czy w przypadku połączenia pomocy de minimis w latach budżetowych 2009, 2010 i 2011 nadal istniałoby ryzyko przekroczenia indywidualnego pułapu.

(35)

Komisja może z pewnością stwierdzić, że kwota odsetek odnosząca się do odroczenia, rozpatrywana osobno, nie przekracza kwoty 7 500 EUR przewidzianej w art. 3 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1535/2007. Komisja zauważa ponadto, że łączna kwota pomocy przyznanej w drodze odroczenia, tj. 50 877,41 EUR, nie doprowadziła do przekroczenia pułapu 320 505 000 EUR przewidzianego dla Włoch w załączniku do przedmiotowego rozporządzenia. Jednak Komisja nie dysponuje żadnymi nowymi informacjami, które wskazywałyby na to, że indywidualny pułap wynoszący 7 500 EUR nie został przekroczony w żadnym przypadku, również biorąc pod uwagę wszelką pomoc de minimis otrzymaną przez tego samego beneficjenta w ciągu trzech lat budżetowych, ponieważ do dnia 26 kwietnia 2012 r. Komisja nie otrzymała od władz włoskich zaangażowanych w odnośne kontrole żadnych informacji. W związku z tym Komisja nie może stwierdzić, że indywidualny pułap pomocy został zachowany we wszystkich przypadkach, w szczególności z uwagi na to, że Komisja musi również uwzględnić nową pomoc wynikającą z naruszenia decyzji 2003/530/WE. Co więcej, Komisja musi zbadać przedmiotowy środek w całości (tj. pomoc związaną z przyznaniem odroczenia, przyznanie ekwiwalentu nieoprocentowanej pożyczki oraz nową pomoc wynikającą z naruszenia decyzji 2003/530/WE): z tego odroczenia skorzystało wielu beneficjentów (ponad 1 250) i kwota pomocy obejmuje również część głównej sumy (tj. sumy odpowiadającej rocznym ratom płatnym do dnia 31 grudnia w latach 2013, 2014, 2015, 2016 i 2017) oraz odsetki, które znacznie przekraczają odsetki związane z odroczeniem płatności, uwzględnionym przez władze włoskie w celu poparcia swojej argumentacji.

(36)

Zgodnie z art. 3 ust. 7 rozporządzenia (WE) nr 1535/2007 „pomocy de minimis nie należy łączyć z inną pomocą państwa dotyczącą tych samych wydatków kwalifikowalnych, w przypadku gdyby taka kumulacja miała skutkować przekroczeniem poziomu ustalonego przepisami wspólnotowymi dla specyficznych uwarunkowań każdego przypadku”.

(37)

W tym względzie Komisja już wskazała, wszczynając postępowanie przewidziane w art. 108 ust. 2 Traktatu, że odroczenie to było dodatkiem do pomocy zatwierdzonej przez Radę, którą powinno się uznać za maksymalną kwotę możliwą do przyznania w tym kontekście.

(38)

Władze włoskie uważają ponadto, że odroczenie płatności powinno się uznać za odrębny środek, biorąc pod uwagę niski wskaźnik wykorzystania pomocy przez producentów, niską wartość przedmiotowych kwot oraz to, że w żaden sposób nie zmieniono programu płatności ratalnych, którego struktura pozostała taka sama zarówno w odniesieniu do łącznej liczby rat, jak i terminów wymagalności.

(39)

Komisja nie podziela tej opinii. Rzeczywiście jasne jest, że odroczenie płatności jest bezpośrednio związane ze zwrotem, którego spłata ratalna jest szczegółowo określona w decyzji 2003/530/WE. W art. 1 ust. 1 tiret pierwsze tej decyzji wyraźnie stwierdzono, że spłata musi być realizowana w równych rocznych ratach. Nie można więc uważać, że odroczenie w żaden sposób nie jest powiązane z systemem ratalnym określonym w decyzji 2003/530/WE.

(40)

Władze włoskie kwestionują również to, że pomoc zatwierdzona przez Radę jest maksymalną kwotą, jaka może zostać przyznana producentom mleka. Twierdzą one, że w przedmiotowej decyzji uznaje się istnienie wyjątkowych okoliczności prowadzących do zatwierdzenia programu płatności ratalnych, lecz że ten wyjątkowy charakter sam w sobie nie uzasadnia braku możliwości wsparcia beneficjentów w inny sposób, ponieważ Traktat odnosi się wyłącznie do wyjątkowych okoliczności, nie ograniczając przy tym charakteru zatwierdzonej pomocy ani szczegółowych zasad jej wdrażania. W tym konkretnym przypadku wyjątkowy charakter, który doprowadził do przyjęcia decyzji Rady 2003/530/WE, został w pełni odzwierciedlony w sposobie przyjęcia przedmiotowej decyzji, mianowicie na zasadzie jednomyślności, oraz odnosi się do okoliczności wymagających przyjęcia pomocy, a nie do samej pomocy.

(41)

Komisja nie zgadza się z władzami włoskimi. W zasadzie mimo że art. 108 ust. 2 akapit trzeci Traktatu stanowi, że „Rada, stanowiąc jednomyślnie, może zdecydować, że pomoc […] jest uznana za zgodną z rynkiem wewnętrznym […], jeśli wyjątkowe okoliczności uzasadniają taką decyzję”, a motyw 8 preambuły decyzji 2003/530/WE stanowi, że istnieją wyjątkowe okoliczności uzasadniające uznanie pomocy za zgodną ze wspólnym rynkiem, faktem pozostaje, że Rada sama – w sentencji decyzji – ustaliła, że pomoc uznaje się za zgodną z rynkiem wewnętrznym „w drodze wyjątku”, a nie „uwzględniając wyjątkowe okoliczności”. Termin „w drodze wyjątku” wyraźnie wskazuje na wyrażony przez Radę zamiar zwrócenia uwagi na przyznanie pomocy, przypisując jej wyjątkowy charakter pomimo istnienia wyjątkowych okoliczności, o których mowa w motywie 8 preambuły. Chociaż odniesienie się przez władze włoskie do jednomyślności może faktycznie wskazywać na to, że procedura była wyjątkowa, nie kwestionuje ono wyjątkowego charakteru pomocy określonego w przedmiotowej decyzji.

(42)

Biorąc pod uwagę to, że pomoc zatwierdzona przez Radę, zważywszy na jej wyjątkowy charakter, stanowiła maksymalną kwotę możliwą do przyznania w tym kontekście, tj. ekwiwalent pomocy w 100%, dodanie odroczenia płatności wiązałoby się z automatycznym zastosowaniem przepisów art. 3 ust. 7 rozporządzenia (WE) nr 1535/2007, co oznacza, że ekwiwalentu odroczenia nie można uznać za podlegający zakresowi tego rozporządzenia i że w związku z tym stanowi on pomoc państwa. Jego zgodność z rynkiem wewnętrznym należy ocenić w świetle przepisów dotyczących konkurencji obowiązujących w momencie przyznania odroczenia, tak samo jak w odniesieniu do nowej pomocy wynikającej z naruszenia decyzji 2003/530/WE.

(43)

Przepisy dotyczące konkurencji, które miały zastosowanie w momencie przyznania pomocy, są zawarte w wytycznych Wspólnoty w sprawie pomocy państwa w sektorze rolnym i leśnym na lata 2007–2013.

(44)

Stanowisko władz włoskich przedstawione w piśmie przesłanym drogą elektroniczną w dniu 26 kwietnia 2012 r. opierało się na argumencie, że odroczenie płatności powinno się postrzegać jako część programu de minimis. W związku z tym władze włoskie nie dostarczyły żadnego wyjaśnienia zgodności odroczenia płatności i nowej pomocy wykraczającej poza ramy decyzji 2003/530/WE z rynkiem wewnętrznym, w świetle przepisów określonych w wyżej wymienionych wytycznych.

(45)

Komisja nie dysponuje więc żadnymi nowymi informacjami, które pozwoliłby wyjaśnić jej wątpliwości, które wyraziła w momencie wszczynania postępowania przewidzianego w art. 108 ust. 2 Traktatu. Pomoc związana z odroczeniem płatności oraz, w związku z tym, nowa pomoc wynikająca z naruszenia decyzji 2003/530/WE, stanowią jednostronną pomoc, której celem jest wyłącznie poprawa sytuacji finansowej producentów, bez wpływu na rozwój sektora. Tak więc to pomoc operacyjna jest niezgodna z rynkiem wewnętrznym w rozumieniu pkt 15 wyżej wymienionych wytycznych.

(46)

Zgodnie z Traktatem i orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości, jeśli okaże się, że pomoc jest niezgodna z rynkiem wewnętrznym, Komisja jest uprawniona do podjęcia decyzji o tym, czy dane państwo musi znieść czy zmienić pomoc (10). Orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości stanowi również, że celem ciążącego na państwie obowiązku zniesienia pomocy, która według Komisji jest niezgodna z rynkiem wewnętrznym, jest przywrócenie poprzednio istniejącej sytuacji. W tym kontekście Trybunał oświadczył, że cel ten zostaje osiągnięty w momencie, gdy odbiorca spłaci kwotę mu przyznaną, co spowoduje utratę korzyści uzyskanej nad konkurentami rynkowymi i tym samym przywróci sytuację sprzed przyznania pomocy (11).

(47)

Zgodnie z tą linią orzecznictwa art. 14 rozporządzenia Rady (WE) nr 659/1999 z dnia 22 marca 1999 r. ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania art. 93 Traktatu WE (12) stanowi, że w przypadku gdy podjęte zostały decyzje negatywne w sprawach pomocy przyznanej bezprawnie, Komisja podejmuje decyzję, by zainteresowane państwo członkowskie podjęło wszelkie konieczne środki w celu odzyskania pomocy od beneficjenta (w przedmiotowej sprawie od wszystkich beneficjentów, którzy skorzystali z odroczenia płatności).

(48)

Włochy są zatem zobowiązane do podjęcia wszelkich niezbędnych środków w celu odzyskania od beneficjentów pomocy niezgodnej z rynkiem wewnętrznym. Zgodnie z pkt 42 zawiadomienia Komisji pt. „Zapewnienie skutecznego wykonania decyzji Komisji nakazujących państwom członkowskim odzyskanie pomocy przyznanej bezprawnie i niezgodnej ze wspólnym rynkiem” (13) Włochy mają cztery miesiące od wejścia w życie niniejszej decyzji na jej wdrożenie. Kwoty do odzyskania są powiększone o odsetki obliczone na podstawie rozporządzenia Komisji (WE) nr 794/2004 z dnia 21 kwietnia 2004 r. w sprawie wykonania rozporządzenia Rady (WE) nr 659/1999 ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania art. 93 Traktatu WE (14).

(49)

Niniejsza decyzja ma zostać wykonana niezwłocznie, w szczególności w odniesieniu do odzyskania całej przyznanej indywidualnej pomocy niezgodnej z rynkiem wewnętrznym.

(50)

Biorąc pod uwagę bardzo specyficzny kontekst, w którym pomoc została przyznana (pomoc została dodana do programu tworzącego pakiet zatwierdzony przez Radę), oraz konsekwencje przyznania pomocy (naruszenie decyzji 2003/530/WE przez strony, które skorzystały z odroczenia płatności, podczas gdy pomoc została już zatwierdzona, w drodze wyjątku, na mocy decyzji), od stron, które skorzystały z odroczenia płatności, powinno się odzyskać:

(51)

Znaczenie przypisywane przez władze włoskie niskiej wartości kwot do odzyskania oraz ryzyko wnoszenia nowych odwołań do sądów krajowych przez producentów nie zmienia faktu, że pomoc państwa, która nie spełnia warunków skorzystania z odstępstw przewidzianych w art. 107 Traktatu i która w związku z tym jest niezgodna z rynkiem wewnętrznym, powinna zostać odzyskana od beneficjentów w celu przywrócenia sytuacji konkurencyjnej sprzed udzielenia pomocy. Orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości faktycznie wskazuje, że zaniechanie bezprawnej pomocy, która została uznana za niezgodną z jednolitym rynkiem, jest logiczną konsekwencją takiej bezprawności, ponieważ wyłącznym celem zwrotu pomocy jest przywrócenie wcześniej istniejącej sytuacji (15). Przywrócenie wcześniej istniejącej sytuacji następuje w momencie zwrotu bezprawnej pomocy niezgodnej z rynkiem wewnętrznym przez beneficjenta oraz w rezultacie pozbawienia go wcześniej istniejącej przewagi nad konkurentami rynkowymi. W takich przypadkach sytuacja sprzed udzielenia pomocy została więc przywrócona (16).

(52)

Ponadto, jeśli chodzi o niską wartość kwot do odzyskania, władze włoskie wydają się ograniczać zakres zwrotu wyłącznie do odsetek, które należy dodać do rocznej płatności za rok podlegający odroczeniu. Jednak zwrot, który dotyczy wyłącznie podmiotów, które faktycznie skorzystały z odroczenia płatności, musi obejmować całą pomoc zadeklarowaną jako niezgodną, plus wszelkie należne odsetki (zob. motyw 50 powyżej).

(53)

Wreszcie argumentu, że producenci mogą odwoływać się do sądów krajowych, nie można uznać za istotny, ponieważ zgodnie z orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości sama możliwość wystąpienia wewnętrznych trudności, nawet tych nie do pokonania, nie może uzasadniać niespełnienia przez państwo członkowskie jego obowiązków wynikających z prawa Unii (17).

(54)

Włochy mogły jednak zastosować reguły de minimis obowiązujące w sektorze rolnym w odniesieniu do zwrotu indywidualnej pomocy przez beneficjentów, którzy spełnili wszystkie wymogi określone w rozporządzeniu de minimis (rozporządzenie (WE) nr 1535/2007) obowiązującym w momencie przyznania bezprawnej pomocy niezgodnej z rynkiem wewnętrznym. Zgodnie z pkt 49 zawiadomienia Komisji „Zapewnienie skutecznego wykonania decyzji Komisji nakazujących państwom członkowskim odzyskanie pomocy przyznanej bezprawnie i niezgodnej ze wspólnym rynkiem” (18) w przypadku programów pomocy przyznanej bezprawnie i niezgodnej ze wspólnym rynkiem państwo członkowskie będzie musiało dokładnie przeanalizować każdy indywidualny przypadek przyznania pomocy w ramach danego programu. Aby określić dokładną kwotę pomocy, którą należy odzyskać od każdego beneficjenta w ramach danego programu, Włochy będą musiały określić, w jakim stopniu pomoc została przyznana na konkretny projekt, który w momencie przyznawania pomocy spełniał wszystkie warunki rozporządzenia w sprawie wyłączeń grupowych, lub w ramach programu pomocy zatwierdzonego przez Komisję. W takich przypadkach państwo członkowskie może również zastosować odpowiednie kryteria de minimis mające zastosowanie w dniu przyznawania bezprawnie pomocy i pomocy niezgodnej ze wspólnym rynkiem, będącej przedmiotem decyzji o odzyskaniu kwot, zgodnie z art. 2 rozporządzenia (WE) nr 994/98 z dnia 7 maja 1998 r. dotyczącego stosowania art. 92 i 93 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską do niektórych kategorii horyzontalnej pomocy państwa (19). Zgodnie z tym kryterium pomoc indywidualna przyznana w ramach tego środka nie stanowi pomocy dla beneficjentów, którzy w momencie jej przyznania spełniali warunki określone w obowiązującym rozporządzeniu de minimis (rozporządzeniu (WE) nr 1535/2007).

(55)

Jeśli chodzi o uwagi przedstawione przez pierwszą zainteresowaną stronę (motyw 22), Komisja pragnie podkreślić, że odroczenie płatności zgodnie z art. 40a ustawy nr 122/2010 w odniesieniu do jednej raty płatnej w ramach dodatkowego programu płatności ratalnych ustanowionego na mocy ustawy nr 33/2009, nie podlega postępowaniom przewidzianym w przedmiotowej decyzji, ponieważ nie dotyczy ono dodatkowego programu płatności ratalnych ustanowionego na mocy decyzji Rady 2003/530/WE.

(56)

Jeśli chodzi o uwagi przedstawione przez dwie pozostałe zainteresowane strony w sprawie ustawy z mocą dekretu nr 16/2012 (motyw 24 i 26), Komisja obecnie przeprowadza ich analizę. Jest jednak zdania, że należy je przeanalizować oddzielnie ze względu na skuteczność administracyjną, co wynika między innymi z tego, że połączenie dwóch postępowań poprzez ich rozszerzenie oraz zastosowanie wszystkich powiązanych formalności administracyjnych znacznie opóźniłoby zakończenie postępowań przewidzianych w przedmiotowej decyzji.

(57)

Komisja stwierdza, że Włochy bezprawnie wdrożyły odroczenie płatności, o których mowa, co spowodowało również bezprawność pomocy, do której się ono odnosi (zob. motyw 13 tiret drugie powyżej), oraz nowego systemu pomocy wynikającego z naruszenia decyzji 2003/530/WE (zob. motyw 13 tiret trzecie). W rezultacie żadnej pomocy nie można uznać za zgodną z jednolitym rynkiem, ponieważ władze włoskie nie dostarczyły żadnych informacji, które wskazywałyby na taką zgodność na mocy przepisów dotyczących konkurencji obowiązujących w sektorze rolnym (zob. motywy 43–45). (Władze włoskie stwierdziły jedynie, że odroczenie płatności należy rozpatrywać indywidualnie, tj. bez uwzględnienia wpływu na decyzję 2003/530/WE, i że można by je uznać za podlegające zasadzie de minimis). Komisja nie była zatem w stanie rozwiać wątpliwości, które już wyraziła poprzez wszczęcie postępowania przewidzianego w art. 108 ust. 2 Traktatu.

(58)

Pomoc niezgodną z rynkiem wewnętrznym powinno się odzyskać wraz z odsetkami od beneficjentów, innymi słowy od podmiotów, które faktycznie skorzystały z odroczenia płatności, o których mowa,

a)

odsetek związanych z odroczeniem uiszczenia raty opłaty należnej do dnia 31 grudnia 2010 r. oraz wszelkich odsetek za zwłokę narosłych do dnia odzyskania;

b)

należnych odsetek od rocznych rat, które należało uiścić do dnia 31 grudnia w latach 2004, 2005, 2006, 2007, 2008 i 2009 (kapitał na te roczne raty został wpłacony przed odroczeniem płatności, które doprowadziło do naruszenia decyzji Rady), oraz odsetek za zwłokę narosłych do dnia odzyskania;

c)

należnych odsetek od rocznych rat, które należało uiścić do dnia 31 grudnia w latach 2011 i 2012 (z żadnych informacji nie wynika, że kapitał nie został wpłacony w wyznaczonym terminie), oraz odsetek za opóźnione płatności narosłe do dnia odzyskania;

d)

kapitału i odsetek związanych z rocznymi ratami, które należy uiścić do dnia 31 grudnia w latach 2013, 2014, 2015, 2016 i 2017, przy czym ostateczną datę harmonogramu spłat ustala się zgodnie z decyzją Rady.

a)

wykaz beneficjentów, którzy otrzymali pomoc w ramach programów, o których mowa w art. 1, oraz całkowitą kwotę otrzymaną przez każdego z nich w ramach przedmiotowego programu;

b)

całkowitą kwotę (część kapitałową i odsetki) do odzyskania od każdego beneficjenta w przypadku pomocy, której nie można objąć zasadą de minimis;

c)

szczegółowy opis środków już podjętych i zaplanowanych w celu wykonania niniejszej decyzji;

d)

dokumenty potwierdzające, że beneficjenci zostali zobowiązani do zwrotu pomocy.

19.11.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 309/49

(1)

Kadencja członków zarządu Centrum Technicznego ds. Współpracy w dziedzinie Rolnictwa i Obszarów Wiejskich przedłużona decyzją nr 2/2013 Komitetu Ambasadorów AKP-UE (5), skończyła się w dniu 21 sierpnia 2013 r.

2.

Należy zatem mianować nowych członków,

—

Prof. Eric TOLLENS

—

Prof. Baba Y. ABUBAKAR

—

Prof. Augusto Manuel CORREIA

—

Helena JOHANSSON

—

Dr Faustin R. KAMUZORA

—

Prof. Clement K. SANKAT,

19.11.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 309/50

(1)

W ramach drugiego przeglądu umowy AKP-UE zmieniono załącznik III do tej umowy w celu weryfikacji zadań powierzonych Centrum Technicznemu ds. Współpracy w dziedzinie Rolnictwa i Obszarów Wiejskich, a także w celu wyjaśnienia i wzmocnienia systemu zarządzania tym organem, w szczególności w zakresie nadzoru sprawowanego przez Komitet Ambasadorów oraz obowiązków zarządu.

(2)

Decyzja nr 2/2010 Rady Ministrów AKP-UE z dnia 21 czerwca 2010 r. (4) przewiduje tymczasowe stosowanie drugiej zmiany umowy AKP-UE, począwszy od dnia 31 października 2010 r.

(3)

Należy zatem wprowadzić odpowiednie zmiany w statucie Centrum Technicznego ds. Współpracy w dziedzinie Rolnictwa i Obszarów Wiejskich (zwanego dalej „Centrum”).

(4)

Zgodnie z art. 3 ust. 5 załącznika III do umowy AKP-UE Komitet Ambasadorów określa statut Centrum. Komitet Ambasadorów powinien zatem przyjąć decyzję w tym celu,

19.11.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 309/55

1.

Strona 9, art. 1, tekst odnoszący się do art. 1g:

2.

Strona 10, art. 1, tekst odnoszący się do art. 1j: