24.10.2013

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 282/1

---

DECYZJA RADY

z dnia 7 października 2013 r.

dotycząca zawarcia Umowy między Unią Europejską a Republiką Zielonego Przylądka w sprawie ułatwień w wydawaniu wiz krótkoterminowych obywatelom Republiki Zielonego Przylądka i Unii Europejskiej

(2013/521/UE)

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 77 ust. 2 lit. a), w związku z art. 218 ust. 6 lit. a),

uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,

uwzględniając zgodę Parlamentu Europejskiego,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Zgodnie z decyzją Rady 2012/649/UE (1) Umowa między Unią Europejską a Republiką Zielonego Przylądka w sprawie ułatwień w wydawaniu wiz krótkoterminowych obywatelom Republiki Zielonego Przylądka i Unii Europejskiej (zwana dalej „umową”) została podpisana w dniu 26 października 2012 r., z zastrzeżeniem jej zawarcia w późniejszym terminie.

(2)

Niniejsza decyzja stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen, które nie mają zastosowania do Zjednoczonego Królestwa zgodnie z decyzją Rady 2000/365/WE z dnia 29 maja 2000 r. dotyczącą wniosku Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej o zastosowanie wobec niego niektórych przepisów dorobku Schengen (2); Zjednoczone Królestwo nie uczestniczy w związku z tym w jej przyjęciu i nie jest nią związane ani jej nie stosuje.

(3)

Niniejsza decyzja stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen, które nie mają zastosowania do Irlandii zgodnie z decyzją Rady 2002/192/WE z dnia 28 lutego 2002 r. dotyczącą wniosku Irlandii o zastosowanie wobec niej niektórych przepisów dorobku Schengen (3); Irlandia nie uczestniczy w związku z tym w jej przyjęciu i nie jest nią związana ani jej nie stosuje.

(4)	Zgodnie z art. 1 i 2 Protokołu nr 22 w sprawie stanowiska Danii, załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej i do Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, Dania nie uczestniczy w przyjęciu niniejszej decyzji i nie jest nią związana ani jej nie stosuje.

(5)	Umowa powinna zostać zatwierdzona,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

Umowa między Unią Europejską a Republiką Zielonego Przylądka w sprawie ułatwień w wydawaniu wiz krótkoterminowych obywatelom Republiki Zielonego Przylądka i Unii Europejskiej (zwana dalej „umową”) zostaje niniejszym zatwierdzona w imieniu Unii.

Tekst umowy dołącza się do niniejszej decyzji.

Artykuł 2

Przewodniczący Rady dokonuje w imieniu Unii notyfikacji przewidzianej w art. 12 ust. 1 umowy (4).

Artykuł 3

Komisja, wspomagana przez ekspertów państw członkowskich, reprezentuje Unię we wspólnym komitecie ustanowionym na mocy art. 10 umowy.

Artykuł 4

Niniejsza decyzja wchodzi w życie z dniem jej przyjęcia.

---

(1)  Dz.U. L 288 z 19.10.2012, s. 1.

(2)  Dz.U. L 131 z 1.6.2000, s. 43.

(3)  Dz.U. L 64 z 7.3.2002, s. 20.

(4)  Data wejścia w życie umowy zostanie opublikowana w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej przez Sekretariat Generalny Rady.

---

24.10.2013

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 282/3

---

UMOWA

między Unią Europejską a Republiką Zielonego Przylądka w sprawie ułatwień w wydawaniu wiz krótkoterminowych obywatelom Republiki Zielonego Przylądka i Unii Europejskiej

UNIA EUROPEJSKA, zwana dalej „Unią”,

oraz

REPUBLIKA ZIELONEGO PRZYLĄDKA,

zwane dalej „Stronami”,

PRAGNĄC ułatwiać kontakty między ludźmi, będące ważnym warunkiem stałego rozwoju związków gospodarczych, humanitarnych, kulturalnych, naukowych i innych, poprzez wprowadzenie na zasadzie wzajemności ułatwień w wydawaniu wiz obywatelom Unii Europejskiej i Republiki Zielonego Przylądka,

UWZGLĘDNIAJĄC wspólną deklarację z dnia 5 czerwca 2008 r. w sprawie partnerstwa na rzecz mobilności pomiędzy Unią Europejską a Republiką Zielonego Przylądka, zgodnie z którą Strony dążą do rozwijania dialogu dotyczącego kwestii wiz krótkoterminowych z myślą o ułatwieniu mobilności niektórych kategorii osób,

PRZYPOMINAJĄC umowę o partnerstwie z Kotonu oraz szczególne partnerstwo między Unią Europejską a Republiką Zielonego Przylądka zatwierdzone przez Radę Unii Europejskiej w dniu 19 listopada 2007 r.,

UZNAJĄC, że ułatwienia wizowe nie powinny prowadzić do nielegalnej migracji oraz przykładając szczególną wagę do kwestii bezpieczeństwa i readmisji,

BIORĄC POD UWAGĘ Protokół w sprawie stanowiska Zjednoczonego Królestwa i Irlandii w odniesieniu do przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości, załączony do Traktatu o Unii Europejskiej i Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej oraz potwierdzając, że postanowienia niniejszej Umowy nie mają zastosowania do Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej ani do Irlandii,

BIORĄC POD UWAGĘ Protokół w sprawie stanowiska Danii, załączony do Traktatu o Unii Europejskiej i Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej oraz potwierdzając, że postanowienia niniejszej Umowy nie mają zastosowania do Królestwa Danii,

UZGADNIAJĄ, CO NASTĘPUJE:

Artykuł 1

Przedmiot i zakres stosowania

Celem niniejszej Umowy jest wprowadzenie na zasadzie wzajemności ułatwień w wydawaniu wiz obywatelom Republiki Zielonego Przylądka i Unii planującym pobyt nie dłuższy niż 90 dni w ciągu każdego 180-dniowego okresu.

Artykuł 2

Postanowienia ogólne

1.   Ułatwienia w wydawaniu wiz, o których mowa w niniejszej Umowie, mają zastosowanie do obywateli Republiki Zielonego Przylądka i Unii, o ile nie są oni zwolnieni z obowiązku wizowego na mocy przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych Unii, jej państw członkowskich lub Republiki Zielonego Przylądka, postanowień niniejszej Umowy lub innych umów międzynarodowych.

2.   W odniesieniu do zagadnień nieobjętych postanowieniami niniejszej Umowy, takich jak odmowa wydania wizy, uznanie dokumentów podróży, dowód posiadania wystarczających środków utrzymania, odmowa wjazdu oraz procedury wydalania osób, stosuje się prawo krajowe Republiki Zielonego Przylądka lub prawo państw członkowskich bądź Unii.

Artykuł 3

Definicje

Na potrzeby niniejszej Umowy:

a)	„państwo członkowskie” oznacza każde państwo członkowskie Unii, z wyjątkiem Królestwa Danii, Irlandii oraz Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej;

b)	„obywatel Unii” oznacza każdego obywatela państwa członkowskiego w rozumieniu lit. a);

c)	„obywatel Republiki Zielonego Przylądka” oznacza każdą osobę posiadającą obywatelstwo Republiki Zielonego Przylądka;

d)

„wiza” oznacza zezwolenie wydane lub decyzję podjętą przez jedno z państw członkowskich lub Republikę Zielonego Przylądka konieczne do wjazdu na terytorium tego państwa członkowskiego lub kilku państw członkowskich lub na terytorium Republiki Zielonego Przylądka w celu tranzytu lub z zamiarem pobytu nie dłuższego niż 90 dni łącznie;

e)

„osoba zamieszkująca legalnie” oznacza:   w przypadku Unii – każdego obywatela Republiki Zielonego Przylądka, który został upoważniony lub uprawniony na podstawie prawodawstwa krajowego lub prawa Unii do pobytu na terytorium jednego z państw członkowskich przez okres dłuższy niż 90 dni;   w przypadku Republiki Zielonego Przylądka – każdego obywatela Unii w rozumieniu lit. b), posiadającego prawo stałego pobytu zgodnie z prawodawstwem krajowym.

Artykuł 4

Wydawanie wiz wielokrotnego wjazdu

1.   Misje dyplomatyczne oraz urzędy konsularne państw członkowskich i Republiki Zielonego Przylądka wydają wizy wielokrotnego wjazdu o pięcioletnim okresie ważności następującym kategoriom osób:

a)	członkom rządów i parlamentów krajowych i regionalnych oraz trybunałów konstytucyjnych, sądów najwyższych oraz Trybunału Obrachunkowego w zakresie pełnionych przez nich obowiązków, o ile nie są oni zwolnieni z obowiązku wizowego na mocy niniejszej Umowy;

b)

stałym członkom oficjalnych delegacji, którzy na oficjalne zaproszenie wystosowane do Republiki Zielonego Przylądka, państw członkowskich lub Unii uczestniczą w spotkaniach, konsultacjach, negocjacjach lub programach wymiany, a także w imprezach organizowanych na terytorium państw członkowskich lub Republiki Zielonego Przylądka z inicjatywy organizacji międzyrządowych;

c)	przedsiębiorcom i przedstawicielom organizacji branżowych, którzy odbywają regularne podróże do państw członkowskich lub Republiki Zielonego Przylądka;

d)

małżonkom, dzieciom poniżej 21 roku życia (w tym dzieciom przysposobionym) lub pozostającym na utrzymaniu oraz odwiedzającym rodzicom: — obywateli Republiki Zielonego Przylądka zamieszkujących legalnie na terytorium jednego z państw członkowskich lub obywateli Unii zamieszkujących legalnie na terytorium Republiki Zielonego Przylądka, lub — obywateli Unii przebywających w państwie, którego są obywatelami lub obywateli Republiki Zielonego Przylądka przebywających na terytorium Republiki Zielonego Przylądka.

Jeśli jednak konieczność lub zamiar częstego lub regularnego odbywania podróży jest wyraźnie ograniczona do krótszego okresu, ważność wizy wielokrotnego wjazdu ogranicza się do tego okresu, w szczególności gdy:

—	mandat, w odniesieniu do osób, o których mowa w lit. a),

—	okres ważności statusu stałego członka oficjalnej delegacji, w odniesieniu do osób, o których mowa w lit. b),

—	okres ważności statusu przedsiębiorcy lub przedstawiciela organizacji branżowych, w odniesieniu do osób, o których mowa w lit. c), lub

—	zezwolenie na pobyt obywateli Republiki Zielonego Przylądka przebywających na terytorium jednego z państw członkowskich lub obywateli Unii przebywających na terytorium Republiki Zielonego Przylądka, w odniesieniu do osób, o których mowa w lit. d),

są krótsze niż pięć lat.

2.   Misje dyplomatyczne oraz urzędy konsularne państw członkowskich i Republiki Zielonego Przylądka wydają wizy wielokrotnego wjazdu o okresie ważności jednego roku następującym kategoriom obywateli, pod warunkiem że w roku poprzedzającym złożenie wniosku otrzymali oni przynajmniej jedną wizę, z której skorzystali zgodnie z przepisami dotyczącymi wjazdu do danego kraju i pobytu w nim:

a)	przedstawicielom organizacji społeczeństwa obywatelskiego, którzy odbywają regularne podróże do państw członkowskich lub Republiki Zielonego Przylądka w celu odbycia szkoleń lub uczestniczenia w seminariach lub konferencjach, w tym w ramach programów wymiany;

b)	przedstawicielom wolnych zawodów uczestniczącym w międzynarodowych wystawach, konferencjach, sympozjach, seminariach lub innych podobnych imprezach, którzy odbywają regularne podróże do państw członkowskich lub Republiki Zielonego Przylądka;

c)	osobom biorącym udział w działaniach naukowych, kulturalnych i artystycznych, w tym w programach uniwersyteckich i innych programach wymiany, które odbywają regularne podróże do państw członkowskich lub Republiki Zielonego Przylądka;

d)	uczestnikom międzynarodowych imprez sportowych i osobom im towarzyszącym w celach zawodowych;

e)	dziennikarzom i osobom akredytowanym, towarzyszącym im w celach zawodowych;

f)	uczniom, studentom, studentom podyplomowym oraz towarzyszącym im nauczycielom, którzy odbywają podróż w celu podjęcia nauki lub odbycia szkoleń, w tym w ramach programów wymiany oraz innych działań szkolnych;

g)	przedstawicielom wspólnot religijnych uznanych w Republice Zielonego Przylądka lub w państwach członkowskich, którzy odbywają regularne podróże do państw członkowskich lub Republiki Zielonego Przylądka;

h)	osobom odbywającym regularne podróże w celach medycznych;

i)	uczestnikom oficjalnych programów wymiany organizowanych przez miasta partnerskie lub władze gminne;

j)

członkom oficjalnych delegacji, którzy na oficjalne zaproszenie wystosowane do Republiki Zielonego Przylądka, państw członkowskich lub Unii uczestniczą w regularnych spotkaniach, konsultacjach, negocjacjach lub programach wymiany, a także w imprezach organizowanych na terytorium państw członkowskich lub Republiki Zielonego Przylądka z inicjatywy organizacji międzyrządowych.

Jeśli jednak konieczność lub zamiar częstego lub regularnego odbywania podróży jest wyraźnie ograniczona do krótszego okresu, ważność wizy wielokrotnego wjazdu ogranicza się do tego okresu.

3.   Misje dyplomatyczne oraz urzędy konsularne państw członkowskich i Republiki Zielonego Przylądka wydają wizy wielokrotnego wjazdu o okresie ważności co najmniej dwóch lat i co najwyżej pięciu lat kategoriom obywateli wymienionym w ust. 2 niniejszego artykułu, pod warunkiem że w ciągu dwóch lat poprzedzających złożenie wniosku korzystali oni z jednorocznej wizy wielokrotnego wjazdu zgodnie z przepisami dotyczącymi wjazdu i pobytu na terytorium odwiedzanego kraju.

Jeśli jednak konieczność lub zamiar częstego lub regularnego odbywania podróży jest wyraźnie ograniczona do krótszego okresu, ważności wizy wielokrotnego wjazdu ogranicza się do tego okresu.

4.   Całkowity czas pobytu osób, o których mowa w ust. 1–3 niniejszego artykułu, na terytorium państw członkowskich lub Republiki Zielonego Przylądka nie może przekraczać 90 dni w ciągu każdego 180-dniowego okresu.

Artykuł 5

Opłaty wizowe i opłaty za usługę

1.   Bez uszczerbku dla postanowień ust. 2 państwa członkowskie i Republika Zielonego Przylądka nie pobierają opłaty wizowej od następujących kategorii osób:

a)

członków oficjalnych delegacji, którzy na oficjalne zaproszenie wystosowane do Republiki Zielonego Przylądka, państw członkowskich lub Unii uczestniczą w spotkaniach, konsultacjach, negocjacjach lub oficjalnych programach wymiany, a także w imprezach organizowanych na terytorium państwa członkowskiego lub Republiki Zielonego Przylądka przez organizacje międzyrządowe;

b)	dzieci poniżej 12. roku życia;

c)	uczniów, studentów, studentów podyplomowych i towarzyszących im nauczycieli, którzy odbywają podróż w celu podjęcia nauki lub odbycia szkoleń;

d)	badaczy podróżujących w związku z prowadzeniem badań naukowych;

e)	osób w wieku do lat 25 uczestniczących w seminariach, konferencjach lub imprezach sportowych, kulturalnych lub edukacyjnych organizowanych przez organizacje nienastawione na zysk.

2.   Jeżeli państwa członkowskie lub Republika Zielonego Przylądka współpracują z zewnętrznym dostawcą usług, może zostać pobrana opłata za usługę. Opłata za usługę musi być proporcjonalna do kosztów ponoszonych przez usługodawcę zewnętrznego z tytułu wykonywania swoich zadań i nie może przekraczać 30 EUR. Republika Zielonego Przylądka, państwo członkowskie lub państwa członkowskie muszą zapewnić wszystkim wnioskodawcom możliwość składania wniosków bezpośrednio w swoich konsulatach.

Artykuł 6

Wyjazd w przypadku zgubienia lub kradzieży dokumentów

Obywatel Republiki Zielonego Przylądka lub Unii, który zgubił swój dowód tożsamości, lub któremu taki dokument skradziono podczas pobytu na terytorium państw członkowskich lub Republiki Zielonego Przylądka, może opuścić to terytorium na podstawie ważnego dowodu tożsamości wydanego przez misję dyplomatyczną lub urząd konsularny Republiki Zielonego Przylądka lub danego państwa członkowskiego, uprawniającego do przekroczenia granicy bez konieczności posiadania wizy lub innego rodzaju upoważnienia.

Artykuł 7

Przedłużenie wizy w wyjątkowych okolicznościach

Obywatelowi Republiki Zielonego Przylądka lub Unii, który nie może opuścić terytorium państwa członkowskiego lub Republiki Zielonego Przylądka przed terminem określonym w jego wizie z powodu działania siły wyższej, bezpłatnie przedłuża się wizę zgodnie z przepisami państwa przyjmującego na okres konieczny do powrotu do państwa zamieszkania.

Artykuł 8

Paszporty dyplomatyczne i służbowe

1.   Obywatele Republiki Zielonego Przylądka lub państw członkowskich, którzy posiadają ważny paszport dyplomatyczny lub służbowy, mogą wjechać na terytorium państw członkowskich lub Republiki Zielonego Przylądka, opuścić to terytorium lub przejechać przez nie bez wizy.

2.   Obywatele, o których mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, mogą pozostać na terytorium państw członkowskich lub Republiki Zielonego Przylądka przez okres nie przekraczający 90 w ciągu każdego 180-dniowego okresu.

Artykuł 9

Ważność terytorialna wiz

Z zastrzeżeniem krajowych zasad i uregulowań dotyczących bezpieczeństwa narodowego obowiązujących w państwach członkowskich i w Republice Zielonego Przylądka oraz z zastrzeżeniem unijnych zasad dotyczących wiz z ograniczoną ważnością terytorialną, obywatele Republiki Zielonego Przylądka i Unii są uprawnieni do podróżowania w granicach terytorium państw członkowskich lub Republiki Zielonego Przylądka na takich samych zasadach co, odpowiednio, obywatele Unii lub obywatele Republiki Zielonego Przylądka.

Artykuł 10

Wspólny komitet ds. zarządzania umową

1.   Strony powołują Wspólny Komitet ds. Zarządzania Umową (dalej zwany „komitetem”), w skład którego wchodzą przedstawiciele Unii i Republiki Zielonego Przylądka. Unię reprezentuje w komitecie Komisja Europejska, którą wspomagają eksperci z państw członkowskich.

2.   Komitet wykonuje w szczególności zadania polegające na:

a)	kontroli wykonania niniejszej Umowy;

b)	proponowaniu zmian lub uzupełnień do niniejszej Umowy;

c)	rozstrzyganiu sporów dotyczących interpretacji lub stosowania postanowień niniejszej Umowy.

3.   Posiedzenia komitetu odbywają się w miarę potrzeby na wniosek jednej ze Stron, przynajmniej raz w roku.

4.   Komitet przyjmuje własny regulamin.

Artykuł 11

Niniejsza umowa w kontekście umów zawartych między państwami członkowskimi a Republiką Zielonego Przylądka

Od momentu wejścia w życie niniejsza Umowa staje się nadrzędna wobec postanowień umów lub ustaleń dwustronnych lub wielostronnych zawartych między państwami członkowskimi a Republiką Zielonego Przylądka w zakresie, w jakim postanowienia tych umów i ustaleń dotyczą zagadnień objętych niniejszą Umową.

Artykuł 12

Postanowienia końcowe

1.   Niniejsza Umowa zostaje ratyfikowana lub zatwierdzona przez Strony zgodnie z ich wewnętrznymi procedurami i wchodzi w życie pierwszego dnia drugiego miesiąca następującego po dniu, w którym Strony dokonają wzajemnej notyfikacji o zakończeniu wyżej wymienionych procedur.

2.   Na zasadzie odstępstwa od ust. 1 niniejszego artykułu niniejsza Umowa wchodzi w życie dopiero w dniu wejścia w życie umowy o readmisji między Unią a Republiką Zielonego Przylądka, jeśli dzień ten przypada po dniu, o którym mowa w ust. 1.

3.   Niniejszą Umowę zawiera się na czas nieokreślony z zastrzeżeniem możliwości jej wypowiedzenia zgodnie z ust. 6 niniejszego artykułu.

4.   Niniejsza umowa może zostać zmieniona za pisemnym porozumieniem Stron. Zmiany wchodzą w życie po dokonaniu przez Strony wzajemnej notyfikacji o zakończeniu koniecznych w tym celu procedur wewnętrznych.

5.   Każda ze Stron może zawiesić stosowanie części lub wszystkich postanowień niniejszej Umowy ze względu na porządek publiczny, ochronę bezpieczeństwa narodowego lub ochronę zdrowia publicznego. O decyzji w sprawie zawieszenia należy zawiadomić drugą Stronę nie później niż 48 godzin przed jej wejściem w życie. Z chwilą ustania powodów zawieszenia Strona, która zawiesiła stosowanie niniejszej Umowy, bezzwłocznie zawiadamia o tym drugą Stronę.

6.   Każda ze Stron może wypowiedzieć niniejszą Umowę w drodze pisemnego zawiadomienia drugiej Strony. Niniejsza Umowa przestaje obowiązywać po 90 dniach od dnia otrzymania takiego zawiadomienia.

---

---

---

---

---

---

---

---

24.10.2013

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 282/13

---

DECYZJA RADY

z dnia 7 października 2013 r.

dotycząca zawarcia Umowy między Unią Europejską a Republiką Zielonego Przylądka o readmisji osób przebywających nielegalnie

(2013/522/UE)

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 79 ust. 3 w związku z art. 218 ust. 6 lit. a),

uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,

uwzględniając zgodę Parlamentu Europejskiego,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)	Zgodnie z decyzją Rady 2013/77/UE z dnia (1) Umowa między Unią Europejską a Republiką Zielonego Przylądka o readmisji osób przebywających nielegalnie („umowa”) została podpisana w imieniu Unii, z zastrzeżeniem jej zawarcia.

(2)	Umowa powinna zostać zatwierdzona.

(3)

Na mocy art. 18 umowy ustanawia się Wspólny Komitet ds. Readmisji, który zgodnie z art. 18 ust. 5 ma przyjąć swój regulamin wewnętrzny. Właściwe jest wprowadzenie uproszczonej procedury ustalania stanowiska Unii w ramach Wspólnego Komitetu ds. Readmisji w odniesieniu do przyjęcia tego regulaminu wewnętrznego.

(4)

Zgodnie z art. 1 i 2 Protokołu (nr 21) w sprawie stanowiska Zjednoczonego Królestwa i Irlandii w odniesieniu do przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości, załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej i do Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, oraz bez uszczerbku dla art. 4 tego protokołu Zjednoczone Królestwo nie uczestniczy w przyjęciu niniejszej decyzji i nie jest nią związane ani nie jest przedmiotem jej stosowania.

(5)

Zgodnie z art. 1 i 2 Protokołu (nr 21) w sprawie stanowiska Zjednoczonego Królestwa i Irlandii w odniesieniu do przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości, załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej i do Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, oraz bez uszczerbku dla art. 4 tego protokołu Irlandia nie uczestniczy w przyjęciu niniejszej decyzji i nie jest nią związana ani nie jest przedmiotem jej stosowania.

(6)	Zgodnie z art. 1 i 2 Protokołu (nr 22) w sprawie stanowiska Danii, załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej oraz do Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, Dania nie uczestniczy w przyjęciu niniejszej decyzji, nie jest nią związana ani jej nie stosuje,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

Niniejszym zatwierdza się w imieniu Unii umowę między Unią Europejską i Republiką Zielonego Przylądka o readmisji osób przebywających nielegalnie („umowa”).

Tekst umowy jest dołączony do niniejszej decyzji.

Artykuł 2

Przewodniczący Rady wyznacza osobę uprawnioną do dokonania w imieniu Unii zawiadomienia, o którym mowa w art. 22 ust. 2 umowy, w celu uzyskania zgody Unii na związanie się postanowieniami umowy (2).

Artykuł 3

Komisja, wspomagana przez ekspertów z państw członkowskich, reprezentuje Unię we Wspólnym Komitecie ds. Readmisji ustanowionym na mocy art. 18 umowy.

Artykuł 4

Komisja przyjmuje stanowisko Unii w ramach Wspólnego Komitetu ds. Readmisji w sprawie przyjęcia jego regulaminu zgodnie z art. 18 ust. 5 umowy po konsultacji ze specjalnym komitetem wyznaczonym przez Radę.

Artykuł 5

Niniejsza decyzja wchodzi w życie z dniem jej przyjęcia.

---

(1)  Dz.U. L 37 z 8.2.2013, s. 1.

(2)  Data wejścia w życie umowy zostanie opublikowana w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej przez Sekretariat Generalny Rady.

---

24.10.2013

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 282/15

---

UMOWA

między Unią Europejską a Republiką Zielonego Przylądka o readmisji osób przebywających nielegalnie

WYSOKIE UMAWIAJĄCE SIĘ STRONY,

UNIA EUROPEJSKA, zwana dalej „Unią”,

oraz

REPUBLIKA ZIELONEGO PRZYLĄDKA, zwana dalej „Republiką Zielonego Przylądka”,

KIERUJĄC SIĘ chęcią zacieśnienia współpracy w celu skuteczniejszego zwalczania nielegalnej imigracji;

UWZGLĘDNIAJĄC obowiązek podjęcia rokowań w celu zawarcia umowy o readmisji na wniosek jednej ze stron, o którym mowa w art. 13 ust. 5 lit. c) ppkt (ii) Umowy o partnerstwie między członkami grupy państw Afryki, Karaibów i Pacyfiku z jednej strony a Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi z drugiej strony, podpisanej w Kotonu w dniu 23 czerwca 2000 r. i zmienionej w Luksemburgu w dniu 25 czerwca 2005 r., zwanej dalej „umową z Kotonu”;

PRAGNĄC ułatwić poszanowanie przez strony obowiązku readmisji własnych obywateli, potwierdzonego w art. 13 ust. 5 lit. c) ppkt (i) umowy z Kotonu,

UWZGLĘDNIAJĄC wspólną deklarację z dnia 5 czerwca 2008 r. w sprawie partnerstwa na rzecz mobilności pomiędzy Unią Europejską a Republiką Zielonego Przylądka, zgodnie z którą strony dążą do rozwijania dialogu dotyczącego kwestii readmisji osób o nieuregulowanej sytuacji z myślą o zapewnieniu efektywnej współpracy prowadzącej do ich powrotu;

PRAGNĄC ustanowić w drodze niniejszej umowy oraz na zasadzie wzajemności szybkie i skuteczne procedury ustalania tożsamości i organizowania bezpiecznego i zgodnego z przepisami powrotu osób, które nie spełniają warunków wjazdu, przebywania lub pobytu na terytorium Republiki Zielonego Przylądka bądź jednego z państw członkowskich Unii lub przestały spełniać takie warunki, a także ułatwić tranzyt takich osób w duchu współpracy;

PODKREŚLAJĄC, że niniejsza umowa nie ma wpływu na prawa, obowiązki i zakres odpowiedzialności Unii, jej państw członkowskich ani Republiki Zielonego Przylądka, wynikające z prawa międzynarodowego, w szczególności z konwencji w sprawie statusu uchodźców z dnia 28 lipca 1951 r.;

MAJĄC NA UWADZE, że zgodnie z Protokołem (nr 21) w sprawie stanowiska Zjednoczonego Królestwa i Irlandii w odniesieniu do przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości, załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej i do Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, Zjednoczone Królestwo i Irlandia nie będą uczestniczyć w niniejszej umowie, chyba że zgodnie z przywołanym protokołem powiadomią o swoim zamiarze wzięcia udziału w jej przyjęciu i stosowaniu;

MAJĄC NA UWADZE, że postanowienia niniejszej umowy wchodzącej w zakres tytułu V części trzeciej Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej nie mają zastosowania do Królestwa Danii, zgodnie z Protokołem (nr 22) w sprawie stanowiska Danii załączonym do Traktatu o Unii Europejskiej i Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

UZGADNIAJĄ, CO NASTĘPUJE:

Artykuł 1

Definicje

Na potrzeby niniejszej umowy:

a)	„Umawiające się Strony” oznaczają Republikę Zielonego Przylądka i Unię;

b)	„obywatel Republiki Zielonego Przylądka” oznacza każdą osobę posiadającą obywatelstwo Republiki Zielonego Przylądka;

c)	„obywatel państwa członkowskiego” oznacza każdą osobę, która posiada obywatelstwo państwa członkowskiego w rozumieniu definicji przyjętej na potrzeby Unii;

d)	„państwo członkowskie” oznacza każde państwo członkowskie Unii, związane niniejszą umową;

e)	„obywatel państwa trzeciego” oznacza każdą osobę, która posiada obywatelstwo inne niż Republiki Zielonego Przylądka czy jednego z państw członkowskich;

f)	„bezpaństwowiec” oznacza każdą osobę nieposiadającą obywatelstwa żadnego państwa;

g)

„zezwolenie na pobyt” oznacza pozwolenie każdego rodzaju wydane przez Republikę Zielonego Przylądka lub jedno z państw członkowskich, uprawniające osobę do pobytu na jej terytorium. Pojęcie to nie obejmuje czasowych zezwoleń na pobyt na terytorium tych państw w związku z rozpatrywaniem wniosku o azyl lub dokument pobytowy;

h)

„wiza” oznacza zezwolenie wydane lub decyzję podjętą przez Republikę Zielonego Przylądka lub jedno z państw członkowskich, w przypadku gdy wydanie zezwolenia lub podjęcie decyzji jest wymagane w związku z wjazdem na terytorium Republiki Zielonego Przylądka lub jednego z państw członkowskich albo tranzytem przez to terytorium. Niniejsza definicja nie obejmuje lotniskowej wizy tranzytowej;

i)	„państwo składające wniosek” oznacza państwo (Republikę Zielonego Przylądka lub jedno z państw członkowskich), które składa wniosek o readmisję zgodnie z art. 7 lub wniosek tranzytowy zgodnie z art. 14 niniejszej umowy;

j)	„państwo rozpatrujące wniosek” oznacza państwo (Republikę Zielonego Przylądka lub jedno z państw członkowskich), do którego skierowany jest wniosek o readmisję zgodnie z art. 7 lub wniosek tranzytowy zgodnie z art. 14 niniejszej umowy;

k)	„właściwy organ” oznacza krajowy organ Republiki Zielonego Przylądka lub jednego z państw członkowskich, któremu powierzono zadanie wykonania niniejszej umowy zgodnie z jej art. 19 ust. 1 lit. a);

l)	„tranzyt” oznacza przejazd obywatela państwa trzeciego lub bezpaństwowca przez terytorium państwa rozpatrującego wniosek podczas podróży z państwa składającego wniosek do państwa przeznaczenia;

m)	„region przygraniczny” oznacza obszar w zasięgu 30 kilometrów od terenu portów morskich wraz ze strefami celnymi, a także od terenu międzynarodowych portów lotniczych państw członkowskich i Republiki Zielonego Przylądka.

SEKCJA I

OBOWIĄZKI REPUBLIKI ZIELONEGO PRZYLĄDKA W ZAKRESIE READMISJI

Artykuł 2

Readmisja własnych obywateli

1.   Zgodnie z art. 13 ust. 5 lit. c) ppkt (i) umowy z Kotonu na wniosek państwa członkowskiego i bez żadnych dodatkowych formalności, innych niż przewidziane w niniejszej umowie, Republika Zielonego Przylądka dokonuje readmisji wszystkich osób, które nie spełniają obowiązujących warunków wjazdu, przebywania lub pobytu na terytorium państwa członkowskiego składającego wniosek, lub przestały spełniać takie warunki, o ile zostało udowodnione lub istnieje uzasadnione domniemanie na podstawie dostarczonych dowodów prima facie, że osoby te są obywatelami Republiki Zielonego Przylądka.

2.   Republika Zielonego Przylądka dokonuje również readmisji:

a)	niebędących w związku małżeńskim nieletnich dzieci osób, o których mowa w ust. 1, niezależnie od ich miejsca urodzenia czy ich obywatelstwa, chyba że mają one niezależne prawo pobytu w państwie członkowskim składającym wniosek;

b)	legitymujących się innym obywatelstwem współmałżonków osób, o których mowa w ust. 1, o ile mają oni prawo wjazdu i pobytu bądź przyznaje się im prawo wjazdu i pobytu na terytorium Republiki Zielonego Przylądka, chyba że mają niezależne prawo pobytu w państwie członkowskim składającym wniosek.

3.   Republika Zielonego Przylądka dokonuje także readmisji osób, które wraz z wjazdem na terytorium państwa członkowskiego zostały pozbawione lub zrzekły się obywatelstwa Republiki Zielonego Przylądka, chyba że osoby takie otrzymały ze strony tego państwa członkowskiego przynajmniej zapewnienie uzyskania naturalizacji.

4.   Po pozytywnym rozpatrzeniu wniosku o readmisję przez Republikę Zielonego Przylądka właściwa misja dyplomatyczna lub urząd konsularny Republiki Zielonego Przylądka (niezależnie od woli osoby podlegającej readmisji) bezzwłocznie i nie później niż w ciągu 4 dni roboczych wydaje dokument podróży wymagany do powrotu osoby podlegającej readmisji, którego okres ważności wynosi 6 miesięcy. Jeżeli w ciągu 4 dni roboczych Republika Zielonego Przylądka nie wyda dokumentu podróży, uznaje się, że do celów wydalenia z kraju akceptuje ona standardowy dokument podróży wydawany przez Unię (1).

5.   Jeżeli z przyczyn prawnych lub faktycznych dana osoba nie może zostać przekazana w okresie ważności pierwotnie wydanego dokumentu podróży, właściwa misja dyplomatyczna lub urząd konsularny Republiki Zielonego Przylądka wydaje w ciągu 4 dni roboczych nowy dokument podróży z takim samym okresem ważności. Jeżeli w ciągu 4 dni roboczych Republika Zielonego Przylądka nie wyda dokumentu podróży, uznaje się, że do celów wydalenia z kraju akceptuje ona standardowy dokument podróży wydawany przez Unię (2).

Artykuł 3

Readmisja obywateli państw trzecich i bezpaństwowców

1.   Na wniosek państwa członkowskiego i bez żadnych dodatkowych formalności, innych niż przewidziane w niniejszej umowie, Republika Zielonego Przylądka dokonuje readmisji wszystkich obywateli państw trzecich lub bezpaństwowców, którzy nie spełniają obowiązujących warunków prawnych wjazdu, przebywania i pobytu na terytorium państwa członkowskiego składającego wniosek, lub przestali spełniać takie warunki, o ile zostało udowodnione lub istnieje uzasadnione domniemanie na podstawie dostarczonych dowodów prima facie, że osoby te:

a)	są lub były w posiadaniu, w momencie wjazdu na to terytorium, ważnej wizy wydanej przez Republikę Zielonego Przylądka wraz z dowodem wjazdu na terytorium Republiki Zielonego Przylądka lub ważnego dokumentu pobytowego wydanego przez Republikę Zielonego Przylądka; lub

b)	bezprawnie wjechały na terytorium państwa członkowskiego bezpośrednio z Republiki Zielonego Przylądka i stwierdzono, że uprzednio przebywały na terytorium Republiki Zielonego Przylądka.

2.   Obowiązek readmisji, o którym mowa w ust. 1, nie ma zastosowania, gdy:

a)	obywatel państwa trzeciego lub bezpaństwowiec znajdował się na terenie międzynarodowego portu lotniczego w Republice Zielonego Przylądka jedynie przejazdem w związku z tranzytem lotniczym; lub

b)

państwo członkowskie składające wniosek wydało obywatelowi państwa trzeciego lub bezpaństwowcowi wizę lub dokument pobytowy przed wjazdem lub po wjeździe tej osoby na swoje terytorium, chyba że: (i) osoba ta jest w posiadaniu wizy wydanej przez Republikę Zielonego Przylądka wraz z dowodem wjazdu na terytorium Republiki Zielonego Przylądka lub dokumentu pobytowego wydanego przez Republikę Zielonego Przylądka, którego ważność była dłuższa lub który nadal jest ważny; lub (ii) osoba ta przekroczyła dozwolony przez wizę okres pobytu lub dopuściła się na terytorium państwa członkowskiego składającego wniosek czynności niedozwolonych przez posiadaną wizę.

3.   Po pozytywnym rozpatrzeniu przez Republikę Zielonego Przylądka wniosku o readmisję państwo członkowskie składające wniosek wydaje osobie, na której readmisję wyrażono zgodę, standardowy dokument podróży Unii do celów wydalenia z kraju (3).

SEKCJA II

OBOWIĄZKI UNII W ZAKRESIE READMISJI

Artykuł 4

Readmisja własnych obywateli

1.   Zgodnie z art. 13 ust. 5 lit. c) ppkt (i) umowy z Kotonu na wniosek Republiki Zielonego Przylądka i bez żadnych dodatkowych formalności, innych niż te przewidziane w niniejszej umowie, państwo członkowskie dokonuje readmisji wszystkich osób, które nie spełniają obowiązujących warunków wjazdu, przebywania lub pobytu na terytorium Republiki Zielonego Przylądka, lub przestały spełniać takie warunki, o ile zostało udowodnione lub istnieje uzasadnione domniemanie na podstawie dostarczonych dowodów prima facie, że osoby takie są obywatelami tego państwa członkowskiego.

2.   Państwo członkowskie dokonuje również readmisji:

a)	niebędących w związku małżeńskim nieletnich dzieci osób, o których mowa w ust. 1, niezależnie od ich miejsca urodzenia czy ich obywatelstwa, chyba że mają one niezależne prawo pobytu w Republice Zielonego Przylądka;

b)	legitymujących się innym obywatelstwem współmałżonków osób, o których mowa w ust. 1, o ile mają oni prawo wjazdu i pobytu bądź przyznaje się im prawo wjazdu i pobytu na terytorium państwa członkowskiego rozpatrującego wniosek, chyba że mają niezależne prawo pobytu w Republice Zielonego Przylądka.

3.   Państwo członkowskie dokonuje także readmisji osób, które wraz z wjazdem na terytorium Republiki Zielonego Przylądka zostały pozbawione lub zrzekły się obywatelstwa tego państwa członkowskiego, chyba że osoby takie otrzymały ze strony Republiki Zielonego Przylądka przynajmniej zapewnienie uzyskania naturalizacji.

4.   Po pozytywnym rozpatrzeniu wniosku o readmisję przez państwo członkowskie rozpatrujące wniosek właściwa misja dyplomatyczna lub urząd konsularny tego państwa członkowskiego (niezależnie od woli osoby podlegającej readmisji) bezzwłocznie i nie później niż w ciągu 4 dni roboczych wydaje dokument podróży wymagany do powrotu osoby podlegającej readmisji, którego okres ważności wynosi 6 miesięcy.

5.   Jeżeli z przyczyn prawnych lub faktycznych dana osoba nie może zostać przekazana w okresie ważności pierwotnie wydanego dokumentu podróży, właściwa misja dyplomatyczna lub urząd konsularny tego państwa członkowskiego wydaje w ciągu czterech dni roboczych nowy dokument podróży z takim samym okresem ważności.

Artykuł 5

Readmisja obywateli państw trzecich i bezpaństwowców

1.   Na wniosek Republiki Zielonego Przylądka i bez żadnych dodatkowych formalności, innych niż przewidziane w niniejszej umowie, państwo członkowskie dokonuje readmisji wszystkich obywateli państw trzecich lub bezpaństwowców, którzy nie spełniają obowiązujących warunków prawnych wjazdu, przebywania i pobytu na terytorium Republiki Zielonego Przylądka, lub przestali spełniać takie warunki, o ile zostało udowodnione lub istnieje uzasadnione domniemanie na podstawie dostarczonych dowodów prima facie, że osoby te:

a)

są lub były w posiadaniu, w momencie wjazdu na to terytorium, ważnej wizy wydanej przez państwo członkowskie rozpatrujące wniosek wraz z dowodem wjazdu na terytorium państwa członkowskiego rozpatrującego wniosek lub ważnego dokumentu pobytowego wydanego przez państwo członkowskie rozpatrujące wniosek; lub

b)	bezprawnie wjechały na terytorium Republiki Zielonego Przylądka bezpośrednio z państwa członkowskiego rozpatrującego wniosek i stwierdzono, że uprzednio przebywały na terytorium państwa członkowskiego rozpatrującego wniosek.

2.   Obowiązek readmisji, o którym mowa w ust. 1, nie ma zastosowania, gdy:

a)	obywatel państwa trzeciego lub bezpaństwowiec znalazł się na terenie międzynarodowego portu lotniczego państwa członkowskiego rozpatrującego wniosek jedynie w związku z tranzytem lotniczym; lub

b)

Republika Zielonego Przylądka wydała obywatelowi państwa trzeciego lub bezpaństwowcowi wizę lub dokument pobytowy przed wjazdem lub po wjeździe tej osoby na swoje terytorium, chyba że: (i) osoba ta jest w posiadaniu wizy wydanej przez państwo członkowskie rozpatrujące wniosek wraz z dowodem wjazdu na terytorium państwa członkowskiego rozpatrującego wniosek lub dokumentu pobytowego wydanego przez państwo członkowskie rozpatrujące wniosek, którego ważność była dłuższa lub który nadal jest ważny; lub (ii) osoba ta przekroczyła dozwolony przez wizę okres pobytu lub dopuściła się na terytorium Republiki Zielonego Przylądka czynności niedozwolonych przez posiadaną wizę.

3.   Obowiązek readmisji, o którym mowa w ust. 1, dotyczy tego państwa członkowskiego, które wydało wizę lub dokument pobytowy. Jeśli wizę lub dokument pobytowy wydały dwa państwa członkowskie lub więcej, obowiązek readmisji określony w ust. 1 stosuje się do tego państwa członkowskiego, które wydało dokument o dłuższym okresie ważności, lub jeśli okres ważności jednego lub kilku z takich dokumentów upłynął, dokument, który jest nadal ważny. Jeżeli upłynął okres ważności wszystkich dokumentów, obowiązek readmisji określony w ust. 1 stosuje się do tego państwa członkowskiego, które wydało dokument z najpóźniejszą datą ważności. Jeśli nie można okazać żadnego dokumentu, obowiązek readmisji określony w ust. 1 stosuje się do tego państwa członkowskiego, które dana osoba opuściła najpóźniej.

4.   Po pozytywnym rozpatrzeniu przez dane państwo członkowskie wniosku o readmisję Republika Zielonego Przylądka wydaje osobie, na readmisję której wyrażono zgodę, dokument podróży wymagany do powrotu tej osoby.

SEKCJA III

PROCEDURA READMISJI

Artykuł 6

Zasady ogólne

1.   Z zastrzeżeniem postanowień ust. 2 i 3, przekazanie osoby, która ma podlegać readmisji na podstawie jednego z obowiązków określonych w art. 2–5, wymaga złożenia sporządzonego zgodnie z art. 7 wniosku o readmisję do właściwego organu państwa rozpatrującego wniosek.

2.   Przekazanie osoby mającej podlegać readmisji może nastąpić bez złożenia wniosku o readmisję lub pisemnego zawiadomienia, o którym mowa w art. 11 ust. 1, do właściwego organu państwa rozpatrującego wniosek, w przypadku:

a)	własnych obywateli państwa rozpatrującego wniosek, jeśli osoba mająca podlegać readmisji jest w posiadaniu ważnego dokumentu podróży lub dokumentu tożsamości;

b)	obywateli państw trzecich lub bezpaństwowców, jeśli osoba taka została zatrzymana w porcie lotniczym państwa składającego wniosek po nielegalnym przybyciu bezpośrednio z terytorium państwa rozpatrującego wniosek.

3.   Bez uszczerbku dla ust. 2, w przypadku obywateli państw trzecich lub bezpaństwowców będących w posiadaniu ważnego dokumentu podróży oraz wizy lub ważnego zezwolenia na pobyt wydanych przez państwo rozpatrujące wniosek, do przekazania konieczne jest jedynie pisemne zawiadomienie, o którym mowa w art. 11 ust. 1, skierowane przez państwo składające wniosek do państwa rozpatrującego wniosek.

4.   Bez uszczerbku dla ust. 1 oraz z wyjątkiem ust. 2, do przekazania każdej osoby wymagającej eskorty konieczne jest pisemne zawiadomienie, o którym mowa w art. 11 ust. 1, skierowane przez państwo składające wniosek do właściwego organu państwa rozpatrującego wniosek.

5.   Bez uszczerbku dla ust. 2 i 3, jeśli daną osobę zatrzymano w regionie przygranicznym państwa składającego wniosek po tym, jak nielegalnie przekroczyła granicę, przybywając bezpośrednio z terytorium państwa rozpatrującego wniosek, państwo rozpatrujące wniosek może złożyć wniosek o readmisję w ciągu dwóch dni roboczych od chwili zatrzymania (procedura przyspieszona).

Artykuł 7

Wniosek o readmisję

1.   Wniosek o readmisję musi być sporządzony na piśmie i w miarę możliwości musi zawierać następujące informacje:

a)	dane określające tożsamość osoby, która ma podlegać readmisji (np. imiona, nazwiska, datę i – o ile to możliwe – miejsce urodzenia oraz ostatnie miejsce pobytu), a w stosownych przypadkach także dane określające tożsamość nieletnich dzieci niebędących w związku małżeńskim lub małżonków;

b)	w przypadku własnych obywateli – wskazanie środków stanowiących dowód lub dowód prima facie potwierdzający obywatelstwo, zgodnie z wytycznymi odpowiednio załączników 1 i 2;

c)	w przypadku obywateli państw trzecich i bezpaństwowców – wskazanie środków stanowiących dowód lub dowód prima facie potwierdzający spełnienie warunków readmisji obywateli państw trzecich i bezpaństwowców, zgodnie z wytycznymi odpowiednio załączników 3 i 4;

d)	zdjęcie osoby, która ma podlegać readmisji.

2.   Wniosek o readmisję powinien w miarę możliwości zawierać również następujące informacje:

a)	oświadczenie stwierdzające, że osoba, która ma być przekazana, może potrzebować pomocy lub opieki, pod warunkiem że osoba ta wyraziła jednoznaczną zgodę na takie oświadczenie;

b)	wszelkie inne środki ochrony, bezpieczeństwa bądź informacje dotyczące stanu zdrowia danej osoby, jakie mogą być niezbędne w poszczególnych przypadkach przekazywania.

3.   Wspólny formularz, który ma być używany dla wniosków o readmisję jest załączony jako załącznik 5 do niniejszej umowy.

4.   Wnioski o readmisję można składać za pośrednictwem wszystkich środków komunikacji, w tym środków komunikacji elektronicznej lub faksu.

Artykuł 8

Środki dowodowe potwierdzające obywatelstwo

1.   Dowód potwierdzający obywatelstwo zgodnie z art. 2 ust. 1 i art. 4 ust. 1 można przedstawić w szczególności za pomocą dokumentów wymienionych w załączniku 1 do niniejszej umowy, nawet gdy upłynął ich okres ważności. Jeżeli przedstawiono takie dokumenty, państwa członkowskie oraz Republika Zielonego Przylądka wzajemnie uznają obywatelstwo bez prowadzenia dalszego dochodzenia. Dowód potwierdzający obywatelstwo nie może być oparty na fałszywych dokumentach.

2.   Na potrzeby stosowania art. 2 ust. 1 i art. 4 ust. 1 dowód prima facie potwierdzający obywatelstwo można przedstawić w szczególności za pomocą dokumentów wymienionych w załączniku 2 do niniejszej umowy, nawet gdy upłynął ich okres ważności. Jeżeli przedstawiono takie dokumenty, państwa członkowskie oraz Republika Zielonego Przylądka wzajemnie uznają obywatelstwo, chyba że posiadają dowody wskazujące na co innego. Dowód potwierdzający obywatelstwo nie może być oparty na fałszywych dokumentach.

3.   Jeśli nie można okazać żadnego z dokumentów wymienionych w załączniku 1 lub 2, właściwe przedstawicielstwa dyplomatyczne i konsulaty danego państwa rozpatrującego wniosek podejmują, na prośbę zawartą we wniosku o readmisję złożonym przez państwo składające wniosek, czynności zmierzające do przeprowadzenia bez zbędnej zwłoki, nie później niż w ciągu trzech dni kalendarzowych od daty złożenia wniosku, rozmowy z osobą, która ma podlegać readmisji, w celu ustalenia jej obywatelstwa. Procedurę dotyczącą takich rozmów można ustalić w protokołach wykonawczych, o których mowa w art. 19 niniejszej umowy.

Artykuł 9

Środki dowodowe dotyczące obywateli państw trzecich i bezpaństwowców

1.   Dowody potwierdzające warunki readmisji obywateli państw trzecich i bezpaństwowców ustanowione w art. 3 ust. 1 i art. 5 ust. 1 oparte są w szczególności na środkach dowodowych wymienionych w załączniku 3 do niniejszej umowy; nie mogą się one opierać na fałszywych dokumentach. Państwa członkowskie i Republika Zielonego Przylądka wzajemnie uznają wszelkie takie dowody bez prowadzenia dalszego dochodzenia.

2.   Dowody prima facie potwierdzające warunki readmisji obywateli państw trzecich i bezpaństwowców ustanowione w art. 3 ust. 1 i art. 5 ust. 1 oparte są w szczególności na środkach dowodowych wymienionych w załączniku 4 do niniejszej umowy; nie mogą się one opierać na fałszywych dokumentach. W przypadku przedstawienia takich dowodów prima facie państwa członkowskie i Republika Zielonego Przylądka uznają warunki za spełnione, chyba że posiadają dowody wskazujące na co innego.

3.   O bezprawnym charakterze wjazdu, przebywania lub pobytu decyduje brak, w dokumentach podróży danej osoby, koniecznej wizy lub innego zezwolenia na pobyt na terytorium państwa składającego wniosek. Dowodem prima facie bezprawnego wjazdu, przebywania lub pobytu jest także oświadczenie państwa składającego wniosek, że dana osoba nie posiada niezbędnych dokumentów podróży, wizy lub dokumentu pobytowego.

Artykuł 10

Terminy

1.   Właściwy organ państwa składającego wniosek musi złożyć do właściwego organu państwa rozpatrującego wniosek o readmisję obywatela państwa trzeciego lub bezpaństwowca w ciągu jednego roku od daty uzyskania informacji, że dana osoba nie spełnia obowiązujących warunków wjazdu, przebywania lub pobytu bądź przestała spełniać takie warunki. Jeśli istnieją prawne lub faktyczne przeszkody uniemożliwiające złożenie wniosku w terminie, na wniosek państwa składającego wniosek termin ten ulega przedłużeniu, ale wyłącznie do czasu ustąpienia przeszkód.

2.   Odpowiedzi na wniosek o readmisję udziela się na piśmie:

a)	w ciągu dwóch dni roboczych, w przypadku gdy wniosek złożono w ramach procedury przyspieszonej (art. 6 ust. 5);

b)	w ciągu ośmiu dni kalendarzowych w innych przypadkach.

Termin ten biegnie od dnia otrzymania wniosku o readmisję. W przypadku braku odpowiedzi w tym terminie zgodę na przekazanie danej osoby uważa się za udzieloną.

Odpowiedź na wniosek o readmisję może być przekazywany za pośrednictwem wszystkich środków komunikacji, w tym środków komunikacji elektronicznej lub faksu.

3.   Odrzucenie wniosku o readmisję musi mieć formę pisemną i zawierać uzasadnienie.

4.   Po uzyskaniu zgody na readmisję bądź w stosownych przypadkach po upływie terminów określonych w ust. 2 przekazanie danej osoby następuje w ciągu trzech miesięcy. Na prośbę państwa składającego wniosek termin ten może zostać przedłużony o czas potrzebny do usunięcia przeszkód prawnych lub praktycznych.

Artykuł 11

Sposoby przekazywania osób i wykorzystywane środki transportu

1.   Nie naruszając postanowień art. 6 ust. 2 i 3, przed przekazaniem danej osoby właściwe organy państwa składającego wniosek powiadamiają – na piśmie z wyprzedzeniem co najmniej 48 godzin – właściwe organy państwa rozpatrującego wniosek o dacie przekazania, miejscu wjazdu i ewentualnych osobach eskortujących oraz podają inne informacje związane z przekazaniem.

2.   Transport może się odbyć drogą powietrzną lub morską. W przypadku przekazania danej osoby drogą lotniczą nie ma obowiązku korzystania z usług krajowych przewoźników Republiki Zielonego Przylądka lub państw członkowskich; można korzystać zarówno z regularnych, jak i czarterowych połączeń lotniczych. W przypadku przekazania odbywającego się pod eskortą, nie musi się ona ograniczać do uprawnionych osób z państwa składającego wniosek, jednak osoby te muszą pochodzić z Republiki Zielonego Przylądka lub jednego z państw członkowskich.

Artykuł 12

Omyłkowa readmisja

Państwo składające wniosek ponownie przyjmuje każdą osobę przyjętą w ramach readmisji przez państwo rozpatrujące wniosek, jeżeli w okresie trzech miesięcy po przekazaniu tej osoby ustalono, że wymogi określone w art. 2 do 5 niniejszej umowy nie są spełnione.

W takich przypadkach postanowienia proceduralne niniejszej umowy stosuje się z uwzględnieniem niezbędnych zmian i przekazuje się wszystkie dostępne informacje dotyczące faktycznej tożsamości i obywatelstwa osoby, która ma być ponownie przyjęta.

SEKCJA IV

OPERACJE TRANZYTU

Artykuł 13

Zasady ogólne

1.   Państwa członkowskie i Republika Zielonego Przylądka ograniczają tranzyt obywateli państw trzecich i bezpaństwowców do przypadków, gdy niemożliwe jest przewiezienie ich bezpośrednio do państwa przeznaczenia.

2.   Republika Zielonego Przylądka zezwala jednak na tranzyt obywateli państw trzecich lub bezpaństwowców przez swoje terytorium na wniosek państwa członkowskiego, a państwo członkowskie zezwala na tranzyt obywateli państw trzecich lub bezpaństwowców przez swoje terytorium na wniosek Republiki Zielonego Przylądka, pod warunkiem że zagwarantowano dalszą podróż przez ewentualne inne państwa tranzytu oraz readmisję przez państwo przeznaczenia.

3.   Republika Zielonego Przylądka lub państwo członkowskie mogą odmówić zgody na tranzyt przez swoje terytorium:

a)

jeśli obywatel państwa trzeciego lub bezpaństwowiec narażony jest w państwie przeznaczenia lub w innym państwie tranzytu na realne ryzyko tortur, nieludzkiego lub poniżającego traktowania czy ukarania, karę śmierci lub prześladowania ze względu na rasę, religię, narodowość, przynależność do określonej grupy społecznej lub przekonania polityczne;

b)	jeśli obywatel państwa trzeciego lub bezpaństwowiec podlega sankcjom karnym w państwie rozpatrującym wniosek lub innym państwie tranzytu; lub

c)	ze względu na zdrowie publiczne, bezpieczeństwo wewnętrzne, porządek publiczny lub inny interes narodowy państwa rozpatrującego wniosek.

4.   Republika Zielonego Przylądka lub państwo członkowskie mogą cofnąć zezwolenie, jeśli po jego wydaniu wystąpią lub wyjdą na jaw okoliczności wymienione w ust. 3, stanowiące przeszkodę w przeprowadzeniu operacji tranzytu, lub jeśli nie będzie zagwarantowana dalsza podróż przez inne państwa tranzytu lub readmisja przez państwo przeznaczenia. W takim wypadku państwo składające wniosek, w razie konieczności i bezzwłocznie, przyjmuje z powrotem danego obywatela państwa trzeciego lub bezpaństwowca.

Artykuł 14

Procedura tranzytowa

1.   Wniosek tranzytowy musi zostać złożony na piśmie do właściwego organu państwa rozpatrującego wniosek i musi zawierać następujące informacje:

a)	rodzaj tranzytu (powietrzny, morski lub lądowy), inne możliwe państwa tranzytu i przewidziany końcowy cel podróży;

b)

szczegółowe informacje o danej osobie (np. imię, nazwisko, nazwisko panieńskie, inne używane imiona/nazwiska lub imiona/nazwiska, pod jakimi dana osoba jest znana lub pseudonimy, datę urodzenia, płeć i – jeśli to możliwe – miejsce urodzenia, obywatelstwo, język ojczysty, rodzaj i numer dokumentu podróży);

c)	przewidywane miejsce wjazdu, termin przekazania osoby i ewentualną możliwość użycia eskorty;

d)	oświadczenie, że z punktu widzenia państwa składającego wniosek spełnione są warunki określone w art. 13 ust. 2 oraz że nie są znane żadne powody mogące uzasadniać odmowę zgodnie z art. 13 ust. 3.

Wspólny formularz wniosku o zezwolenie na tranzyt dołączono do niniejszej umowy jako załącznik 6.

Wnioski tranzytowe można składać za pośrednictwem wszystkich środków komunikacji, w tym środków komunikacji elektronicznej lub faksu.

2.   Państwo rozpatrujące wniosek powiadamia o jego przyjęciu na piśmie państwo składające wniosek w ciągu trzech dni roboczych, potwierdzając miejsce wjazdu i planowany czas odebrania danej osoby, lub też powiadamia o odmowie przyjęcia wniosku, podając powody takiej decyzji. W przypadku braku odpowiedzi w ciągu trzech dni roboczych zgodę na tranzyt uznaje się za udzieloną.

Odpowiedź na wniosek tranzytowy może być przekazywana za pośrednictwem wszystkich środków komunikacji, w tym środków komunikacji elektronicznej lub faksu.

3.   Jeśli tranzyt odbywa się drogą lotniczą, osoba, która podlega readmisji, oraz osoby ją eskortujące są zwolnione z obowiązku uzyskania lotniskowych wiz tranzytowych.

Jeżeli operacja tranzytu do miejsca końcowego przeznaczenia nie może zostać zrealizowana w sposób przewidziany z powodów działania siły wyższej, państwo rozpatrujące wniosek, w razie konieczności, niezwłocznie wydaje wizę osobie, która ma podlegać readmisji, oraz ewentualnym osobom ją eskortującym na okres niezbędny do kontynuacji operacji tranzytu.

4.   Właściwe organy państwa rozpatrującego wniosek, pod warunkiem przeprowadzenia wzajemnych konsultacji, udzielają niezbędnej pomocy przy tranzycie, w szczególności poprzez nadzorowanie osób podlegających readmisji oraz zapewnienie właściwych do tego celu udogodnień.

SEKCJA V

KOSZTY

Artykuł 15

Koszty transportu oraz tranzytu

Bez uszczerbku dla prawa właściwych organów do dochodzenia zwrotu kosztów związanych z readmisją od osoby, która ma podlegać readmisji, lub od stron trzecich, wszystkie koszty transportu poniesione w związku z readmisją i operacjami tranzytu do granicy państwa końcowego przeznaczenia pokrywa zgodnie z niniejszą umową państwo składające wniosek.

SEKCJA VI

OCHRONA DANYCH I KLAUZULA BRAKU WPŁYWU

Artykuł 16

Ochrona danych

Przekazanie danych osobowych może nastąpić jedynie wówczas, gdy jest konieczne do wykonania niniejszej umowy i odbywa się za pośrednictwem właściwych organów Republiki Zielonego Przylądka lub państwa członkowskiego, zależnie od przypadku. Przetwarzanie danych osobowych w indywidualnych przypadkach podlega krajowemu ustawodawstwu Republiki Zielonego Przylądka i, gdy kontrolerem jest właściwy organ państwa członkowskiego, przepisom dyrektywy 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (4) oraz ustawodawstwu krajowemu tego państwa członkowskiego przyjętemu zgodnie ze wspomnianą dyrektywą. Dodatkowo, mają zastosowanie następujące zasady:

a)	dane osobowe muszą być przetwarzane rzetelnie i zgodnie z prawem;

b)	dane osobowe muszą być zbierane w określonym, jednoznacznym i prawnie dopuszczonym celu związanym z wykonaniem niniejszej umowy i nie mogą być dalej przetwarzane przez organ przekazujący ani organ, który je przyjmuje, w sposób niezgodny z tym celem;

c)

dane osobowe muszą być prawidłowe, stosowne oraz nie nadmierne ilościowo w stosunku do celu, dla którego są gromadzone lub dalej przetwarzane; w szczególności przekazane dane osobowe mogą dotyczyć wyłącznie: (i) szczegółowych informacji o osobie, która ma zostać przekazana (np. imiona, nazwiska, wszelkie poprzednie imiona i nazwiska, imiona i nazwiska, pod jakimi jest znana, pseudonimy, płeć, stan cywilny, data i miejsce urodzenia oraz obecne i ewentualne poprzednie obywatelstwo); (ii) paszportu, dowodu tożsamości lub prawa jazdy (numer, okres ważności, data wystawienia, nazwa organu wystawiającego dokument, miejsce wystawienia); (iii) miejsc międzylądowań i trasy podróży; (iv) innych informacji potrzebnych do ustalenia tożsamości osoby, która ma zostać przekazana, lub do zbadania wymogów dotyczących readmisji zgodnie z niniejszą umową;

d)	dane osobowe muszą być dokładne, a w razie konieczności aktualizowane;

e)	dane osobowe należy przechowywać w formie umożliwiającej identyfikację osób, których dane te dotyczą, przez okres nie dłuższy niż jest to konieczne do osiągnięcia celu, w jakim zostały zebrane lub w jakim są przetwarzane;

f)

zarówno właściwy organ, który przekazuje dane osobowe, jak i ten, który je przyjmuje, podejmują wszelkie uzasadnione kroki w celu zapewnienia odpowiednio sprostowania, usunięcia lub zablokowania danych osobowych, w przypadku gdy ich przetwarzanie nie jest zgodne z postanowieniami niniejszego artykułu, w szczególności w przypadku, gdy nie są one adekwatne, dokładne, istotne dla sprawy lub gdy wykraczają poza cel ich przetwarzania. Dotyczy to także zgłaszania drugiej stronie wszelkich przypadków sprostowania, usunięcia lub zablokowania danych;

g)	organ przyjmujący dane powiadamia organ przekazujący dane na jego wniosek o sposobie wykorzystania przekazanych danych i uzyskanych wynikach;

h)	dane osobowe można przekazywać wyłącznie właściwym organom. Udostępnienie otrzymanych danych innym instytucjom wymaga wcześniejszej zgody organu przekazującego;

i)	właściwe organy przekazujące i przyjmujące dane osobowe są zobowiązane do prowadzenia pisemnego rejestru przekazywanych i otrzymanych danych.

Artykuł 17

Klauzula braku wpływu

1.   Niniejsza umowa nie ma wpływu na prawa, obowiązki i zakres odpowiedzialności Unii, państw członkowskich ani Republiki Zielonego Przylądka, wynikające z prawa międzynarodowego, w tym z konwencji międzynarodowych, których są one stroną, a w szczególności z:

—	Konwencji dotyczącej statusu uchodźców z dnia 28 lipca 1951 r., zmienionej Protokołem dotyczącym statusu uchodźców z dnia 31 stycznia 1967 r.,

—	europejskiej Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności z dnia 4 listopada 1950 r.,

—	konwencji międzynarodowych określających państwo odpowiedzialne za badanie złożonych wniosków o azyl,

—	Konwencji w sprawie zakazu stosowania tortur oraz innego okrutnego, nieludzkiego lub poniżającego traktowania albo karania z dnia 10 grudnia 1984 r.,

—	konwencji międzynarodowych dotyczących ekstradycji i tranzytu,

—	wielostronnych konwencji międzynarodowych i umów o readmisji cudzoziemców.

2.   Postanowienia niniejszej umowy nie uniemożliwiają zorganizowania powrotu danej osoby na mocy innych formalnych lub nieformalnych uzgodnień między państwem składającym wniosek oraz państwem rozpatrującym wniosek.

SEKCJA VII

WYKONANIE I STOSOWANIE

Artykuł 18

Wspólny Komitet ds. Readmisji

1.   Umawiające się Strony udzielają sobie wzajemnie pomocy prawnej w stosowaniu i ustalaniu interpretacji niniejszej umowy. W tym celu strony ustanawiają Wspólny Komitet ds. Readmisji (dalej zwany „komitetem”), którego zadania obejmują w szczególności:

a)	nadzorowanie stosowania niniejszej umowy;

b)	podejmowanie decyzji w sprawie zasad wykonawczych niezbędnych do jednolitego stosowania niniejszej umowy;

c)	prowadzenie regularnej wymiany informacji na temat protokołów wykonawczych sporządzanych przez poszczególne państwa członkowskie i Republikę Zielonego Przylądka zgodnie z art. 19;

d)	zalecanie wprowadzania zmian do niniejszej umowy i jej załączników.

2.   Decyzje komitetu są wiążące dla Umawiających się Stron.

3.   W skład komitetu wchodzą przedstawiciele Unii i Republiki Zielonego Przylądka.

4.   Komitet zbiera się w razie potrzeby na wniosek jednej z Umawiających się Stron.

5.   Komitet ustala swój regulamin wewnętrzny.

Artykuł 19

Protokoły wykonawcze

1.   Na wniosek państwa członkowskiego lub Republiki Zielonego Przylądka, Republika Zielonego Przylądka i to państwo członkowskie sporządzają protokół wykonawczy zawierający między innymi zasady dotyczące:

a)	wyznaczania właściwych organów, przejść granicznych i wymiany punktów kontaktowych;

b)	warunków powrotu osób pod eskortą, w tym tranzytu eskortowanych obywateli państw trzecich i bezpaństwowców;

c)	środków i dokumentów uzupełniających te wymienione w załącznikach 1–4 do niniejszej umowy;

d)	zasad readmisji w przypadku procedury przyspieszonej;

e)	procedury przeprowadzania rozmów.

2.   Protokoły wykonawcze określone w ust. 1 wchodzą w życie dopiero po ich zgłoszeniu Komitetowi ds. Readmisji, o którym mowa w art. 18.

3.   Republika Zielonego Przylądka zgadza się stosować wszelkie postanowienia protokołu wykonawczego uzgodnionego z jednym państwem członkowskim również w jej stosunkach z każdym innym państwem członkowskim, na wniosek tego ostatniego.

Artykuł 20

Związek z dwustronnymi umowami o readmisji lub uzgodnieniami państw członkowskich

Postanowienia niniejszej umowy są nadrzędne wobec postanowień wszelkich wiążących prawnie instrumentów dotyczących readmisji osób przebywających bez zezwolenia, które zostały zawarte lub mogą zgodnie z art. 19 niniejszej umowy zostać zawarte przez poszczególne państwa członkowskie oraz Republikę Zielonego Przylądka w zakresie, w jakim takie postanowienia są niezgodne z postanowieniami niniejszej umowy.

SEKCJA VIII

POSTANOWIENIA KOŃCOWE

Artykuł 21

Terytorialny zakres stosowania

1.   Z zastrzeżeniem ust. 2 niniejszą umowę stosuje się na terytorium Republiki Zielonego Przylądka oraz wszędzie tam, gdzie mają zastosowanie Traktat o Unii Europejskiej i Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej.

2.   Niniejsza umowa jest stosowana na terytorium Irlandii i Zjednoczonego Królestwa wyłącznie na podstawie odpowiedniego zawiadomienia skierowanego przez Unię do Republiki Zielonego Przylądka. Niniejsza umowa nie ma zastosowania do terytorium Królestwa Danii.

Artykuł 22

Wejście w życie, czas obowiązywania i rozwiązanie umowy

1.   Umawiające się Strony ratyfikują lub zatwierdzają niniejszą umowę zgodnie ze swoimi wewnętrznymi procedurami.

2.   Niniejsza umowa wchodzi w życie pierwszego dnia drugiego miesiąca następującego po dniu, w którym Umawiające się Strony dokonają wzajemnego powiadomienia o zakończeniu procedur określonych w ust. 1.

3.   Niniejsza umowa jest stosowana na terytorium Irlandii i Zjednoczonego Królestwa od pierwszego dnia drugiego miesiąca następującego po dacie zawiadomienia, o którym mowa w art. 21 ust. 2.

4.   Niniejsza umowa zostaje zawarta na czas nieokreślony.

5.   Każda z Umawiających się Stron może wypowiedzieć niniejszą umowę w drodze oficjalnego zawiadomienia przekazanego drugiej Umawiającej się Stronie. Niniejsza umowa przestaje obowiązywać sześć miesięcy po przekazaniu takiego zawiadomienia.

Artykuł 23

Załączniki

Załączniki 1–6 stanowią integralną część niniejszej umowy.

---

(1)  W formie określonej w zaleceniu Rady z dnia 30 listopada 1994 r., Dz.U. WE C 274 z 19.9.1996, s. 18.

(2)  Tamże.

(3)  Tamże.

(4)  Dz.U. WE L 281 z 23.11.1995, s. 31.

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

24.10.2013

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 282/35

---

DECYZJA RADY

z dnia 18 października 2013 r.

w sprawie podpisania, w imieniu Unii Europejskiej, zmienionego protokołu ustaleń ze Stanami Zjednoczonymi Ameryki dotyczącego przywozu wołowiny pochodzącej ze zwierząt, którym nie podawano niektórych hormonów wzrostu, i zwiększonych ceł nakładanych przez Stany Zjednoczone na niektóre produkty z Unii Europejskiej

(2013/523/UE)

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 207 ust. 4, akapit pierwszy, w związku z art. 218 ust. 5,

uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Etap 2 protokołu ustaleń między Stanami Zjednoczonymi Ameryki a Komisją Europejską dotyczącego przywozu wołowiny pochodzącej ze zwierząt, którym nie podawano niektórych hormonów wzrostu, i zwiększonych ceł nakładanych przez Stany Zjednoczone na niektóre produkty ze Wspólnot Europejskich („protokół ustaleń”), uzgodniony między Stanami Zjednoczonymi a Wspólnotą Europejską w dniu 13 maja 2009 r. oraz zatwierdzony przez Radę Unii Europejskiej, jako umowa międzynarodowa Unii, wygasł dnia 1 sierpnia 2013 r.

(2)	W interesie Unii leży przedłużenie etapu 2 protokołu ustaleń, przy jednoczesnym dążeniu do zakończenia sporu w ramach WTO w sprawie Wspólnoty Europejskie – środki dotyczące mięsa i produktów mięsnych (hormony).

(3)	W tym celu Komisja wynegocjowała projekt zmian do protokołu ustaleń, zgodnie z upoważnieniem negocjacyjnym w nim zawartym.

(4)	Zmieniony protokół ustaleń powinien zostać podpisany,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

Niniejszym upoważnia się do podpisanie, w imieniu Unii Europejskiej, zmienionego protokołu ustaleń ze Stanami Zjednoczonymi Ameryki dotyczącego przywozu wołowiny pochodzącej ze zwierząt, którym nie podawano niektórych hormonów wzrostu, i zwiększonych ceł nakładanych przez Stany Zjednoczone na niektóre produkty z Unii Europejskiej („zmieniony protokół ustaleń”), z zastrzeżeniem zawarcia przedmiotowego zmienionego protokołu ustaleń.

Tekst zmienionego protokołu ustaleń jest dołączony do niniejszej decyzji (1).

Artykuł 2

Przewodniczący Rady zostaje niniejszym upoważniony do wyznaczenia osoby lub osób umocowanych do podpisania zmienionego protokołu ustaleń w imieniu Unii.

Artykuł 3

Niniejsza decyzja wchodzi w życie następnego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

---

(1)  Tekst zmienionego protokołu ustaleń zostanie opublikowany wraz z decyzją o jego zawarciu.

---

24.10.2013

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 282/36

---

ROZPORZĄDZENIE WYKONAWCZE KOMISJI (UE) NR 1016/2013

z dnia 23 października 2013 r.

dotyczące zezwolenia na stosowanie preparatu szczepu mikroorganizmów DSM 11798 z rodziny Coriobacteriaceae jako dodatku paszowego dla świń

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając rozporządzenie (WE) nr 1831/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 września 2003 r. w sprawie dodatków stosowanych w żywieniu zwierząt (1), w szczególności jego art. 9 ust. 2,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)	W rozporządzeniu (WE) nr 1831/2003 przewidziano udzielanie zezwoleń na stosowanie dodatków w żywieniu zwierząt oraz określono sposób uzasadniania i procedury przyznawania takich zezwoleń.

(2)	Zgodnie z art. 7 rozporządzenia (WE) nr 1831/2003 złożony został wniosek o zezwolenie na stosowanie preparatu szczepu mikroorganizmów DSM 11798 z rodziny Coriobacteriaceae. Do wniosku dołączone zostały dane szczegółowe oraz dokumenty wymagane na mocy art. 7 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1831/2003.

(3)	Wniosek dotyczy zezwolenia na stosowanie preparatu szczepu mikroorganizmów DSM 11798 z rodziny Coriobacteriaceae jako dodatku paszowego dla świń, celem sklasyfikowania go w kategorii „dodatki technologiczne”.

(4)

Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności („Urząd”) w swojej opinii z dnia 16 kwietnia 2013 r. (2) stwierdził, że w proponowanych warunkach stosowania preparat szczepu mikroorganizmów DSM 11798 z rodziny Coriobacteriaceae jest bezpieczny dla gatunku docelowego, zdrowia ludzkiego i środowiska. Urząd uznał, że preparat posiada zdolność do biotransformacji trichotecenów z zanieczyszczonej paszy dla świń. Zdaniem Urzędu nie ma potrzeby wprowadzania szczegółowych wymogów dotyczących monitorowania po wprowadzeniu do obrotu. Urząd poddał również weryfikacji sprawozdanie dotyczące metody analizy dodatku paszowego w paszy, przedłożone przez laboratorium referencyjne ustanowione rozporządzeniem (WE) nr 1831/2003.

(5)

Ocena preparatu szczepu mikroorganizmów DSM 11798 z rodziny Coriobacteriaceae dowodzi, że warunki udzielenia zezwolenia przewidziane w art. 5 rozporządzenia (WE) nr 1831/2003 są spełnione. W związku z tym należy zezwolić na stosowanie preparatu, jak określono w załączniku do niniejszego rozporządzenia.

(6)	Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

Preparat wyszczególniony w załączniku, należący do kategorii „dodatki technologiczne” i do grupy funkcjonalnej „substancje redukujące zanieczyszczenie paszy mikotoksynami”, zostaje dopuszczony jako dodatek stosowany w żywieniu zwierząt zgodnie z warunkami określonymi w załączniku.

Artykuł 2

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

---

(1)  Dz.U. L 268 z 18.10.2003, s. 29.

(2)  Dziennik EFSA 2013; 11(5):3203.

---

---

24.10.2013

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 282/39

---

ROZPORZĄDZENIE KOMISJI (UE) NR 1017/2013

z dnia 23 października 2013 r.

w sprawie odmowy udzielenia zezwolenia na niektóre oświadczenia zdrowotne dotyczące żywności inne niż odnoszące się do zmniejszenia ryzyka choroby oraz rozwoju i zdrowia dzieci

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając rozporządzenie (WE) nr 1924/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 grudnia 2006 r. w sprawie oświadczeń żywieniowych i zdrowotnych dotyczących żywności (1), w szczególności jego art. 18 ust. 5,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)	Na podstawie rozporządzenia (WE) nr 1924/2006 zabronione jest stosowanie oświadczeń zdrowotnych dotyczących żywności, chyba że Komisja udzieliła zezwolenia na takie oświadczenia zgodnie z tym rozporządzeniem i zostały one włączone do wykazu dozwolonych oświadczeń.

(2)

Rozporządzenie (WE) nr 1924/2006 stanowi ponadto, że wnioski o udzielenie zezwolenia na stosowanie oświadczeń zdrowotnych mogą być składane przez podmioty prowadzące przedsiębiorstwo spożywcze do właściwego organu krajowego danego państwa członkowskiego. Właściwy organ krajowy przekazuje prawidłowe wnioski Europejskiemu Urzędowi ds. Bezpieczeństwa Żywności (EFSA), zwanemu dalej „Urzędem”.

(3)	Urząd powiadamia niezwłocznie pozostałe państwa członkowskie oraz Komisję o otrzymaniu wniosku i wydaje opinię na temat danego oświadczenia zdrowotnego.

(4)	Komisja decyduje o udzieleniu zezwolenia na stosowanie oświadczeń zdrowotnych, uwzględniając opinię wydaną przez Urząd.

(5)

W następstwie wniosku złożonego przez przedsiębiorstwo Ceprodi KOT na podstawie art. 13 ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 1924/2006 zwrócono się do Urzędu o wydanie opinii dotyczącej oświadczenia zdrowotnego związanego z wpływem „przekąsek hipokalorycznych (produktów KOT)” (ang. hypo-caloric snacks (KOT products)) na zmniejszenie wielkości adipocytów w rejonie brzusznym w kontekście diety niskokalorycznej (pytanie nr EFSA-Q-2011-00016) (2). Oświadczenie zaproponowane przez wnioskodawcę brzmiało następująco: „Przyczynia się do zmniejszenia wielkości adipocytów w rejonie brzusznym w kontekście diety niskokalorycznej”.

(6)

Dnia 30 września 2011 r. Komisja i państwa członkowskie otrzymały od Urzędu opinię naukową, w której na podstawie przedstawionych danych stwierdzono, że nie wykazano związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy spożywaniem „przekąsek hipokalorycznych (produktów KOT)” a korzystnym działaniem fizjologicznym związanym ze zmniejszeniem wielkości adipocytów podskórnych w rejonie brzusznym. W związku z powyższym, ponieważ oświadczenie nie spełnia wymogów rozporządzenia (WE) nr 1924/2006, nie należy udzielić zezwolenia na jego stosowanie.

(7)

W następstwie wniosku złożonego przez przedsiębiorstwo Valio Ltd. na podstawie art. 13 ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 1924/2006 zwrócono się do Urzędu o wydanie opinii dotyczącej oświadczenia zdrowotnego związanego z wpływem izoleucylo-prolilo-proliny (IPP) i walilo-prolilo-proliny (VPP) na utrzymanie prawidłowego ciśnienia krwi (pytanie nr EFSA-Q-2011-00121) (3). Oświadczenie zaproponowane przez wnioskodawcę brzmiało następująco: „Peptydy IPP i VPP pomagają utrzymać prawidłowe ciśnienie krwi”.

(8)

Dnia 30 września 2011 r. Komisja i państwa członkowskie otrzymały od Urzędu opinię naukową, w której na podstawie przedstawionych danych stwierdzono, że nie wykazano związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy spożywaniem izoleucylo-prolilo-proliny i walilo-prolilo-proliny a deklarowanym efektem. W związku z powyższym, ponieważ oświadczenie nie spełnia wymogów rozporządzenia (WE) nr 1924/2006, nie należy udzielić zezwolenia na jego stosowanie.

(9)

W następstwie wniosku złożonego przez przedsiębiorstwo Diana Naturals na podstawie art. 13 ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 1924/2006 zwrócono się do Urzędu o wydanie opinii dotyczącej oświadczenia zdrowotnego związanego z wpływem Appl’In® polifenolowego ekstraktu z jabłek, w proszku (Malus domestica) na skrócenie poposiłkowych odpowiedzi glikemicznych (pytanie nr EFSA-Q-2011-00190) (4). Oświadczenie zaproponowane przez wnioskodawcę brzmiało następująco: „Appl’In® przyczynia się do skrócenia odpowiedzi glikemicznej u kobiet”.

(10)

Dnia 5 października 2011 r. Komisja i państwa członkowskie otrzymały od Urzędu opinię naukową, w której na podstawie przedstawionych danych stwierdzono, że nie wykazano związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy spożywaniem preparatu Appl’In® a deklarowanym efektem. W związku z powyższym, ponieważ oświadczenie nie spełnia wymogów rozporządzenia (WE) nr 1924/2006, nie należy udzielić zezwolenia na jego stosowanie.

(11)

W następstwie wniosku złożonego przez przedsiębiorstwo Tchibo GmbH na podstawie art. 13 ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 1924/2006 zwrócono się do Urzędu o wydanie opinii dotyczącej oświadczenia zdrowotnego związanego ze spożyciem kawy C21 i ograniczeniem spontanicznych pęknięć nici DNA (pytanie nr EFSA-Q-2011-00783) (5). Oświadczenie zaproponowane przez wnioskodawcę brzmiało następująco: „Regularne spożywanie kawy C21 przyczynia się do zachowania integralności DNA w komórkach organizmu”.

(12)

Dnia 5 grudnia 2011 r. Komisja i państwa członkowskie otrzymały od Urzędu opinię naukową, w której na podstawie przedstawionych danych stwierdzono, że nie wykazano związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy spożywaniem kawy C21 a deklarowanym efektem. W związku z powyższym, ponieważ oświadczenie nie spełnia wymogów rozporządzenia (WE) nr 1924/2006, nie należy udzielić zezwolenia na jego stosowanie.

(13)

W następstwie wniosku złożonego przez przedsiębiorstwo Kao Corporation na podstawie art. 13 ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 1924/2006 zwrócono się do Urzędu o wydanie opinii dotyczącej oświadczenia zdrowotnego związanego z wpływem diacyloglicerolowego oleju na zmniejszenie masy ciała (pytanie nr EFSA-Q-2011-00751) (6). Oświadczenie zaproponowane przez wnioskodawcę brzmiało następująco: „Zastąpienie używanego zwykle oleju roślinnego olejem diacyloglicerolowym pomaga kontrolować masę ciała dzięki utracie wagi”.

(14)

Dnia 5 grudnia 2011 r. Komisja i państwa członkowskie otrzymały od Urzędu opinię naukową, w której na podstawie przedstawionych danych stwierdzono, że nie wykazano związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy spożywaniem diacyloglicerolowego oleju (jako substytutu olei trójglicerydowych) a deklarowanym efektem. W związku z powyższym, ponieważ oświadczenie nie spełnia wymogów rozporządzenia (WE) nr 1924/2006, nie należy udzielić zezwolenia na jego stosowanie.

(15)

W następstwie wniosku złożonego przez przedsiębiorstwo Giuliani S.p.A., na podstawie art. 13 ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 1924/2006, zwrócono się do Urzędu o wydanie opinii dotyczącej oświadczenia zdrowotnego związanego z wpływem spermidyny na przedłużenie fazy wzrostu (anagenowej) cyklu życia włosa (pytanie nr EFSA-Q-2011-00896) (7). Oświadczenie zaproponowane przez wnioskodawcę brzmiało następująco: „Spermidyna przedłuża fazę wzrostu (anagenową) cyklu życia włosa”.

(16)

Dnia 7 grudnia 2011 r. Komisja i państwa członkowskie otrzymały od Urzędu opinię naukową, w której na podstawie przedstawionych danych stwierdzono, że deklarowany efekt związany jest ze stanem chorobowym prowadzącym do skrócenia fazy anagenowej cyklu wzrostu włosa, zatem jest on związany z leczeniem choroby.

(17)

Rozporządzenie (WE) nr 1924/2006 uzupełnia ogólne zasady zawarte w dyrektywie 2000/13/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 marca 2000 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw państw członkowskich w zakresie etykietowania, prezentacji i reklamy środków spożywczych (8). W art. 2 ust. 1 lit. b) dyrektywy 2000/13/WE przewiduje się, że etykietowanie nie może przypisywać jakiemukolwiek środkowi spożywczemu właściwości zapobiegania chorobom lub leczenia chorób ludzi bądź też odwoływać się do takich właściwości. W związku z powyższym, ponieważ przypisywanie właściwości leczniczych środkom spożywczym jest zabronione, nie należy udzielić zezwolenia na stosowanie oświadczenia związanego z wpływem spermidyny.

(18)

W następstwie wniosku złożonego przez przedsiębiorstwo Clasado Ltd. na podstawie art. 13 ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 1924/2006 zwrócono się do Urzędu o wydanie opinii dotyczącej oświadczenia zdrowotnego związanego z wpływem galaktooligosacharydów zawartych w preparacie Bimuno® (Bimuno® GOS) na zmniejszenie dolegliwości żołądkowo-jelitowych (pytanie nr EFSA-Q-2011-00401) (9). Oświadczenie zaproponowane przez wnioskodawcę brzmiało następująco: „Regularne dzienne spożywanie 1,37 g galaktooligosacharydów w preparacie Bimuno® może zmniejszyć dolegliwości żołądkowo-jelitowe”.

(19)

Dnia 8 października 2011 r. Komisja i państwa członkowskie otrzymały od Urzędu opinię naukową, w której na podstawie przedstawionych danych stwierdzono, że nie wykazano związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy spożywaniem preparatu Bimuno® GOS a deklarowanym efektem. W związku z powyższym, ponieważ oświadczenie nie spełnia wymogów rozporządzenia (WE) nr 1924/2006, nie należy udzielić zezwolenia na jego stosowanie.

(20)

W następstwie wniosku złożonego przez przedsiębiorstwo Nordic Sugar A/S na podstawie art. 13 ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 1924/2006, zwrócono się do Urzędu o wydanie opinii dotyczącej oświadczenia zdrowotnego związanego z wpływem błonnika z buraków cukrowych na skrócenie czasu przemieszczania się zawartości jelit (pytanie nr EFSA-Q-2011-00971) (10). Oświadczenie zaproponowane przez wnioskodawcę brzmiało następująco: „Błonnik z buraków cukrowych skraca czas przemieszczania się zawartości jelit”.

(21)

Dnia 8 października 2011 r. Komisja i państwa członkowskie otrzymały od Urzędu opinię naukową, w której na podstawie przedstawionych danych stwierdzono, że nie wykazano związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy spożywaniem błonnika z buraków cukrowych a deklarowanym efektem. W związku z powyższym, ponieważ oświadczenie nie spełnia wymogów rozporządzenia (WE) nr 1924/2006, nie należy udzielić zezwolenia na jego stosowanie.

(22)	Oświadczenie zdrowotne związane z wpływem spermidyny na przedłużenie fazy wzrostu (anagenowej) cyklu życia włosa przypisuje właściwości lecznicze środkowi spożywczemu będącemu przedmiotem oświadczenia i jest z tego powodu zabronione dla środków spożywczych.

(23)

Oświadczenia zdrowotne dotyczące „przekąsek hipokalorycznych (produktów KOT)” i diacyloglicerolowego oleju należą do oświadczeń zdrowotnych, o których mowa w art. 13 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 1924/2006, i są objęte okresem przejściowym określonym w art. 28 ust. 6 tego rozporządzenia. Ponieważ jednak wniosków nie złożono przed dniem 19 stycznia 2008 r., wymóg ustanowiony w art. 28 ust. 6 lit. b) wspomnianego rozporządzenia nie został spełniony, w związku z czym do oświadczeń tych nie można zastosować okresu przejściowego przewidzianego w tym artykule.

(24)

Pozostałe oświadczenia zdrowotne będące przedmiotem niniejszego rozporządzenia należą do oświadczeń zdrowotnych, o których mowa w art. 13 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 1924/2006 i które są objęte okresem przejściowym określonym w art. 28 ust. 5 tego rozporządzenia do dnia przyjęcia wykazu dopuszczonych oświadczeń zdrowotnych, o ile są zgodne z przepisami wspomnianego rozporządzenia.

(25)

Wykaz dopuszczonych oświadczeń zdrowotnych ustanowiono rozporządzeniem Komisji (UE) nr 432/2012 (11) i jest on stosowany od dnia 14 grudnia 2012 r. W odniesieniu do oświadczeń, o których mowa w art. 13 ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 1924/2006, w przypadku których Urząd nie zakończył procesu weryfikacji lub Komisja nie zakończyła procesu rozpatrywania do dnia 14 grudnia 2012 r. i które na mocy niniejszego rozporządzenia nie zostały włączone do wykazu dopuszczonych oświadczeń zdrowotnych, należy ustanowić okres przejściowy, w trakcie którego oświadczenia te mogą być nadal stosowane, aby umożliwić podmiotom prowadzącym przedsiębiorstwo spożywcze oraz właściwym organom krajowym dostosowanie się do zakazu stosowania takich oświadczeń.

(26)	Przy ustanawianiu środków przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu uwzględniono uwagi wnioskodawców oraz przedstawicieli opinii publicznej zgłoszone Komisji na podstawie art. 16 ust. 6 rozporządzenia (WE) nr 1924/2006.

(27)	Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt i ani Parlament Europejski, ani Rada nie wyraziły wobec nich sprzeciwu,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

1.   Oświadczeń wymienionych w załączniku do niniejszego rozporządzenia nie włącza się do unijnego wykazu dopuszczonych oświadczeń, o którym mowa w art. 13 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1924/2006.

2.   Oświadczenia zdrowotne, o których mowa w ust. 1, stosowane przed wejściem w życie niniejszego rozporządzenia, mogą być mimo to nadal stosowane przez okres nieprzekraczający sześciu miesięcy od daty wejścia w życie niniejszego rozporządzenia

Artykuł 2

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

---

(1)  Dz.U. L 404 z 30.12.2006, s. 9.

(2)  Dziennik EFSA 2011; 9(9):2381.

(3)  Dziennik EFSA 2011; 9(9):2380.

(4)  Dziennik EFSA 2011; 9(10):2383.

(5)  Dziennik EFSA 2011; 9(12):2465.

(6)  Dziennik EFSA 2011; 9(12):2469.

(7)  Dziennik EFSA 2011; 9(12):2466.

(8)  Dz.U. L 109 z 6.5.2000, s. 29.

(9)  Dziennik EFSA 2011; 9(12):2472.

(10)  Dziennik EFSA 2011; 9(12):2467.

(11)  Dz.U. L 136 z 25.5.2012, s. 1.

---

---

24.10.2013

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 282/43

---

ROZPORZĄDZENIE KOMISJI (UE) NR 1018/2013

z dnia 23 października 2013 r.

zmieniające rozporządzenie (UE) nr 432/2012 ustanawiające wykaz dopuszczonych oświadczeń zdrowotnych dotyczących żywności, innych niż oświadczenia odnoszące się do zmniejszenia ryzyka choroby oraz rozwoju i zdrowia dzieci

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając rozporządzenie (WE) nr 1924/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 grudnia 2006 r. w sprawie oświadczeń żywieniowych i zdrowotnych dotyczących żywności (1), w szczególności jego art. 13 ust. 3,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Na podstawie art. 13 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1924/2006 Komisja przyjęła rozporządzenie (UE) nr 432/2012 z dnia 16 maja 2012 r. ustanawiające wykaz dopuszczonych oświadczeń zdrowotnych dotyczących żywności, innych niż oświadczenia odnoszące się do zmniejszenia ryzyka choroby oraz rozwoju i zdrowia dzieci (2).

(2)	W chwili przyjęcia wykazu dopuszczonych oświadczeń zdrowotnych pewna liczba oświadczeń zdrowotnych była jednak nadal poddawana ocenie przez Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności (zwany dalej „Urzędem”) lub rozpatrywana przez Komisję (3).

(3)

Urząd wydał między innymi pozytywną ocenę dla oświadczenia zdrowotnego dotyczącego wpływu węglowodanów na utrzymanie funkcji mózgu i zaproponował, aby w oświadczeniu tym określone były następujące właściwe warunki stosowania „oszacowano, że dzienne spożycie 130 g węglowodanów pokrywa zapotrzebowanie mózgu na glukozę” (4).

(4)

Artykuł 13 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1924/2006 stanowi, że do dopuszczonych oświadczeń zdrowotnych należy dołączyć wszelkie niezbędne warunki ich stosowania łącznie z ograniczeniami. Wykaz dopuszczonych oświadczeń powinien zatem zawierać tekst oświadczeń, szczegółowe warunki ich stosowania oraz, w stosownych przypadkach, warunki lub ograniczenia stosowania lub dodatkowe wyjaśnienia lub ostrzeżenia, zgodnie z zasadami zawartymi w rozporządzeniu (WE) nr 1924/2006 oraz opiniami wydanymi przez Urząd.

(5)

Niektóre państwa członkowskie zgłosiły jednak obawy, że takie zezwolenie wraz z odpowiednimi warunkami stosowania mogłoby promować i zachęcać do konsumpcji żywności zawierającej cukry inne niż cukry zawarte w niej w sposób naturalny. Ponadto zawierałyby one sprzeczne i niejasne przesłanie dla konsumentów, zwłaszcza w kontekście krajowych zaleceń żywieniowych dotyczących zmniejszenia konsumpcji cukrów. Uznaje się, że w przypadku tego oświadczenia zdrowotnego możliwe jest osiągnięcie sprzecznych celów poprzez dopuszczenie oświadczenia tylko w szczególnych warunkach stosowania, tj. ograniczenie jego stosowania do żywności, która charakteryzuje się niską zawartością cukrów lub żywności, do której nie zostały dodane cukry, choć może ona zawierać cukry obecne w niej w sposób naturalny.

(6)	Niniejsze rozporządzenie powinno być stosowane po upływie sześciu miesięcy od daty jego wejścia w życie w celu umożliwienia podmiotom prowadzącym przedsiębiorstwa spożywcze dostosowanie się do jego wymagań.

(7)	Zgodnie z art. 20 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1924/2006 rejestr oświadczeń żywieniowych i zdrowotnych zawierający wszystkie dopuszczone oświadczenia zdrowotne należy zaktualizować w świetle niniejszego rozporządzenia.

(8)	Podczas określania środków przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu w stosowny sposób uwzględniono uwagi i stanowiska społeczeństwa oraz zainteresowanych stron, otrzymane przez Komisję.

(9)	Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (UE) nr 432/2012.

(10)	Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt i ani Parlament Europejski, ani Rada nie wyraziły wobec nich sprzeciwu,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

W załączniku do rozporządzenia (UE) nr 432/2012 wprowadza się zmiany zgodnie z załącznikiem do niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 2

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Rozporządzenie stosuje się od dnia 13 maja 2014 r.

---

(1)  Dz.U. L 404 z 30.12.2006, s. 9.

(2)  Dz.U. L 136 z 25.5.2012, s. 1.

(3)  Odpowiadały one 2232 pozycjom w skonsolidowanym wykazie.

(4)  http://www.efsa.europa.eu/en/efsajournal/doc/2226.pdf

---

---

24.10.2013

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 282/46

---

ROZPORZĄDZENIE KOMISJI (UE) NR 1019/2013

z dnia 23 października 2013 r.

zmieniające załącznik I do rozporządzenia (WE) nr 2073/2005 w odniesieniu do histaminy w produktach rybołówstwa

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając rozporządzenie (WE) nr 852/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie higieny środków spożywczych (1), w szczególności jego art. 4 ust. 4,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

W rozporządzeniu Komisji (WE) nr 2073/2005 z dnia 15 listopada 2005 r. w sprawie kryteriów mikrobiologicznych dotyczących środków spożywczych (2) ustanowiono kryteria mikrobiologiczne dotyczące niektórych mikroorganizmów oraz przepisy wykonawcze obowiązujące przedsiębiorstwa sektora spożywczego przy wdrażaniu ogólnych i szczegółowych zasad higieny, o których mowa w art. 4 rozporządzenia (WE) nr 852/2004. W szczególności przewidziano w nim kryteria bezpieczeństwa żywności w odniesieniu do histaminy oraz plany pobierania próbek z produktów rybołówstwa z gatunków ryb o podwyższonym poziomie histydyny.

(2)

Sos rybny jest płynnym produktem rybołówstwa, wytwarzanym w procesie fermentacji. Komisja Kodeksu Żywnościowego (3) określiła nowe zalecane maksymalne poziomy histaminy w takim sosie rybnym, które różnią się od poziomów określonych w załączniku I do rozporządzenia (WE) nr 2073/2005. Wspomniane zalecenie jest zgodne z informacjami dotyczącymi narażenia konsumentów, przedstawionymi przez Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności („EFSA”) w opinii naukowej dotyczącej opartej na ryzyku kontroli powstawania amin biogennych w sfermentowanej żywności (4).

(3)	Ponieważ sos rybny jest płynnym produktem rybołówstwa, histamina jest w nim prawdopodobnie rozłożona równomiernie. Plan pobierania próbek może być zatem prostszy niż w przypadku produktów rybołówstwa występujących w innej postaci.

(4)	Należy ustanowić oddzielne kryterium bezpieczeństwa żywności dla sosu rybnego wytwarzanego w drodze fermentacji produktów rybołówstwa, aby dostosować to kryterium do nowej normy Kodeksu Żywnościowego i opinii EFSA. Należy również zmienić przypis 2.

(5)

Normalny plan pobierania próbek w odniesieniu do histaminy w produktach rybołówstwa obejmuje dziewięć próbek wymagających pobrania dużej ilości materiału. Zgodnie z przypisem 18 do kryterium bezpieczeństwa żywności 1.26 na poziomie sprzedaży detalicznej można pobierać pojedyncze próbki. W takich przypadkach nie należy uznawać całej partii za niebezpieczną jedynie w oparciu o wyniki dotyczące jednej próbki. Jeśli jednak jedna z dziewięciu badanych próbek przekroczyłaby poziom M, całą partię należy uznać za niebezpieczną. Podobnie należy postąpić w przypadku, gdy pojedyncze próbki przekroczą poziom M. W związku z tym należy zmienić przypis 18. Przypis 18 należy również stosować do kryteriów bezpieczeństwa żywności 1.26 i 1.27.

(6)	Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 2073/2005.

(7)	Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt i ani Parlament Europejski, ani Rada nie wyraziły wobec nich sprzeciwu,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

W załączniku I do rozporządzenia (WE) nr 2073/2005 wprowadza się zmiany zgodnie z załącznikiem do niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 2

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

---

(1)  Dz.U. L 139 z 30.4.2004, s. 1.

(2)  Dz.U. L 338 z 22.12.2005, s. 1.

(3)  Norma Kodeksu Żywnościowego dla sosu rybnego (CODEX STAN 302 – 2011).

(4)  Dziennik EFSA 2011; 9(10):2393.

---

---

24.10.2013

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 282/48

---

ROZPORZĄDZENIE WYKONAWCZE KOMISJI (UE) NR 1020/2013

z dnia 23 października 2013 r.

ustanawiające standardowe wartości w przywozie dla ustalania ceny wejścia niektórych owoców i warzyw

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 1234/2007 z dnia 22 października 2007 r. ustanawiające wspólną organizację rynków rolnych oraz przepisy szczegółowe dotyczące niektórych produktów rolnych („rozporządzenie o jednolitej wspólnej organizacji rynku”) (1),

uwzględniając rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) nr 543/2011 z dnia 7 czerwca 2011 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 1234/2007 w odniesieniu do sektorów owoców i warzyw oraz przetworzonych owoców i warzyw (2), w szczególności jego art. 136 ust. 1,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 543/2011 przewiduje – zgodnie z wynikami wielostronnych negocjacji handlowych Rundy Urugwajskiej – kryteria, na których podstawie ustalania Komisja ustala standardowe wartości dla przywozu z państw trzecich, w odniesieniu do produktów i okresów określonych w części A załącznika XVI do wspomnianego rozporządzenia.

(2)

Standardowa wartość w przywozie jest obliczana każdego dnia roboczego, zgodne z art. 136 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 543/2011, przy uwzględnieniu podlegających zmianom danych dziennych. Niniejsze rozporządzenie powinno zatem wejść w życie z dniem jego opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

Standardowe wartości celne w przywozie, o których mowa w art. 136 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 543/2011, są ustalone w załączniku do niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 2

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie z dniem jego opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

---

(1)  Dz.U. L 299 z 16.11.2007, s. 1.

(2)  Dz.U. L 157 z 15.6.2011, s. 1.

---

---

24.10.2013

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 282/50

---

DECYZJA RADY

z dnia 17 października 2013 r.

w sprawie stanowiska, jakie ma przyjąć Rada w imieniu Unii Europejskiej na forum Komisji Mieszanej UE-EFTA ds. wspólnego tranzytu, dotyczącego przyjęcia decyzji zmieniającej Konwencję z dnia 20 maja 1987 r. o wspólnej procedurze tranzytowej, w odniesieniu do zmian kodów HS i kodów opakowań

(2013/524/UE)

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 207 ust. 4 akapit pierwszy w związku z art. 218 ust. 9,

uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)	Art. 15 Konwencji z dnia 20 maja 1987 r. o wspólnej procedurze tranzytowej (1) („Konwencja”) upoważnia Komisję Mieszaną UE-EFTA ds. wspólnego tranzytu, powołaną na mocy Konwencji, do wydawania zaleceń w sprawie zmian do Konwencji i jej dodatków oraz uchwalania tych zmian w drodze decyzji.

(2)

W dniu 26 czerwca 2009 r. Rada Współpracy Celnej przyjęła zalecenie w sprawie zmian w nomenklaturze Systemu Zharmonizowanego. W konsekwencji tego zalecenia z dniem 1 stycznia 2012 r. weszło w życie rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) nr 1006/2011 (2), zastępując kod HS 1701 11 dwoma nowymi kodami, mianowicie 1701 13 i 1701 14, a także kod HS 2403 10 dwoma nowymi kodami, mianowicie HS 2403 11 i 2403 19.

(3)	Z uwagi na zastąpienie kodów HS 1701 11 i 2403 10 rozporządzeniem wykonawczym (UE) nr 1006/2011 kody te należy także zmienić w załączniku I (Wykaz towarów o podwyższonym stopniu ryzyka nadużyć finansowych) do dodatku I do Konwencji.

(4)	Europejska Komisja Gospodarcza Organizacji Narodów Zjednoczonych wydała wersję 8.1 zalecenia nr 21 między innymi w sprawie kodów opakowań. Z tego powodu konieczne jest dostosowanie listy kodów opakowań z załącznika A2 do dodatku III do Konwencji zgodnie z tą wersją.

(5)	Jako że format kodów opakowań zmienił się z alfabetycznego 2 (a2) na alfanumeryczny 2 (an2), należy odpowiednio zmienić typ/długość rodzaju opakowań (pole 31) w załączniku A1 do dodatku III do Konwencji.

(6)	Należy zatem określić stanowisko Unii Europejskiej w odniesieniu do proponowanej zmiany,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

Podstawą stanowiska, jakie ma przyjąć Unia Europejska na forum Komisji Mieszanej UE-EFTA ds. wspólnego tranzytu, dotyczącego przyjęcia przez Komisję Mieszaną UE-EFTA ds. wspólnego tranzytu decyzji nr 2/2013 zmieniającej Konwencję z dnia 20 maja 1987 r. o wspólnej procedurze tranzytowej, jest projekt decyzji załączony do niniejszej decyzji.

Przedstawiciele Unii w Komisji Mieszanej UE-EFTA ds. wspólnego tranzytu mogą uzgodnić niewielkie zmiany w projekcie decyzji, po uprzednim, należytym poinformowaniu Rady.

Artykuł 2

Po przyjęciu decyzji Komisji Mieszanej UE-EFTA ds. wspólnego tranzytu, o której mowa w art. 1, Komisja publikuje tę decyzję w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Artykuł 3

Niniejsza decyzja skierowana jest do państw członkowskich.

---

(1)  Dz.U. L 226 z 13.8.1987, s. 2.

(2)  Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) nr 1006/2011 z dnia 27 września 2011 r. zmieniające załącznik I do rozporządzenia Rady (EWG) nr 2658/87 w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej Taryfy Celnej (Dz.U. L 282 z 28.10.2011, s. 1).

---

---

24.10.2013

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 282/71

---

DECYZJA WYKONAWCZA RADY

z dnia 22 października 2013 r.

zmieniająca decyzję wykonawczą 2011/77/UE w sprawie przyznania Irlandii pomocy finansowej Unii

(2013/525/UE)

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając rozporządzenie Rady (UE) nr 407/2010 z dnia 11 maja 2010 r. ustanawiające europejski mechanizm stabilizacji finansowej (1), w szczególności jego art. 3 ust. 2,

uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Na wniosek Irlandii Rada przyznała temu państwu pomoc finansową w drodze decyzji wykonawczej 2011/77/UE (2) w celu wsparcia programu istotnych zmian gospodarczych i reform, ukierunkowanego na przywrócenie zaufania, umożliwienie powrotu gospodarki do trwałego wzrostu oraz zapewnienie stabilności finansowej w Irlandii, w strefie euro i w Unii.

(2)	Komisja ukończyła dziesiąty przegląd realizowanego przez Irlandię programu reform gospodarczych w dniu 10 lipca 2013 r.

(3)

Aby umożliwić kompleksową i dogłębną ocenę spełnienia warunków związanych z programem w ramach ostatniego przeglądu z należytą starannością, a także upewnić się co do terminowego podjęcia decyzji o wypłacie ostatniej raty, niezbędne jest nieznaczne przedłużenie okresu, w którym pomoc jest udostępniana.

(4)	Należy zatem odpowiednio zmienić decyzję wykonawczą 2011/77/UE,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

Art. 1 ust. 2 decyzji wykonawczej 2011/77/UE otrzymuje brzmienie:

Artykuł 2

Niniejsza decyzja staje się skuteczna z dniem jej doręczenia.

Artykuł 3

Niniejsza decyzja skierowana jest do Irlandii.

---

(1)  Dz.U. L 118 z 12.5.2010, s. 1.

(2)  Decyzja wykonawcza Rady 2011/77/UE z dnia 7 grudnia 2010 r. w sprawie przyznania Irlandii pomocy finansowej Unii (Dz.U. L 30 z 4.2.2011, s. 34).

---

24.10.2013

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 282/72

---

DECYZJA URZĘDU NADZORU EFTA

NR 394/11/COL

z dnia 14 grudnia 2011 r.

zmieniająca po raz osiemdziesiąty trzeci zasady proceduralne i merytoryczne w dziedzinie pomocy państwa poprzez dodanie nowego rozdziału dotyczącego stosowania od dnia 1 stycznia 2012 r. reguł pomocy państwa w odniesieniu do środków wsparcia na rzecz banków w kontekście kryzysu finansowego

URZĄD NADZORU EFTA („URZĄD”),

a także mając na uwadze, co następuje:

Zgodnie z art. 5 ust. 2 lit. b) porozumienia o nadzorze i Trybunale Urząd wydaje zawiadomienia oraz wskazówki w kwestiach objętych Porozumieniem EOG, jeżeli porozumienie to lub porozumienie o nadzorze i Trybunale wyraźnie tak stanowi lub jeśli Urząd uznaje to za konieczne.

W dniu 1 grudnia 2011 r. Komisja przyjęła komunikat w sprawie stosowania od dnia 1 stycznia 2012 r. reguł pomocy państwa w odniesieniu do środków wsparcia na rzecz banków w kontekście kryzysu finansowego (1).

Komunikat ten ma również znaczenie dla Europejskiego Obszaru Gospodarczego.

Należy zapewnić jednolite stosowanie zasad EOG w zakresie pomocy państwa w całym Europejskim Obszarze Gospodarczym zgodnie z celem jednorodności ustalonym w art. 1 Porozumienia EOG.

Zgodnie z pkt II części „OGÓLNE” znajdującej się na stronie 11 załącznika XV do Porozumienia EOG, Urząd przyjmuje, po konsultacji z Komisją, akty prawne odpowiadające tym, które przyjęła Komisja Europejska.

Pismami w tej sprawie z dnia 2 grudnia 2011 r. Urząd przeprowadził konsultacje z Komisją Europejską i państwami EFTA,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

W wytycznych dotyczących pomocy państwa wprowadza się zmiany poprzez dodanie nowego rozdziału dotyczącego stosowania od dnia 1 stycznia 2012 r. reguł pomocy państwa w odniesieniu do środków wsparcia na rzecz banków w kontekście kryzysu finansowego.

Nowy rozdział ustanawia się w załączniku do niniejszej decyzji.

Artykuł 2

Jedynie wersja niniejszej decyzji w języku angielskim jest autentyczna.

---

(1)  Dz.U. C 356 z 6.12.2011, s. 7.

---

---